မရီရီဆွေ ကျွန်တော်ဆယ်တန်းနှစ်လောက်ကပေါ့ဗျာ တစ်ရက်ကျွန်တော်ကျောင်းဆင်းတော့ နည်းနည်းစောသေးတာနဲ့ အန်တီလေးကိုရုံးမှာ ဝင်ကြိုလိုက်မယ်ပေါ့ ကိုယ့်အတွေးလေးနဲ့ကိုယ်လျှောက်လာတာရုံးနားလည်းရောက်ရော “ဟဲ့ ကိုရဲ ဘယ်သွားမှာလဲ” အသံကြား လို့ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော်တို ့အိမ်နားကမရီရီဆွေ ဖြစ်နေတယ်.သူကအန်တီလေးနဲ့တစ်ရုံးတည်းမှာလုပ်တာ “ဘာမှမဟုတ် ပါဘူး အန်တီလေးကိုလာကြိုတာ” ကျွန်တော့အပြောလည်းကြားကော မရီကပြုံးစိစိနဲ့ ့ “နင့်အန်တီလေး ဒီနေ့အစည်းအဝေး ရှိလို ့နောက်ကျမယ်ဟဲ့ . ငါလည်းပြန်မှာငါနဲ့လိုက်ပြန်လိုက်ခဲ့တော့” သူစကားကြားတောကျွန်တော့စိတ်ထဲနည်းနည်းပျော်သွား တယ်.ကျွန်တော်မှာအရွယ်လေးရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ ့ ရပ်ကွက်ထဲကအပျိုအအိုမကျန် တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်ဆို မှန်းပြီးဂွင်း ထုနေရတာ. မရီတို ့ဆိုတာထိပ်ဆုံးကပေါ့.ညနေပိုင်းအပြန်ဆိုတော့ကားကလည်းကျပ်ကျပ် မဟုတ်လား. “ဟဲ့ဘာလဲ ငါနဲ့မပြန် ဘူးလား” မရီကစိတ်မရှည်တော့သလိုပုံနဲ့ပြောတော့မှပဲကျွန်တော်လည်းအတွေးတွေထဲ ကလွတ်လာတော့တယ်. ” အာမဟုတ်ပါဘူး မရီနဲ့ပဲပြန်ရတော့မှာပေါ့” ကျွန်တော့အဖြေကြားတော့သူမက ကျေနပ်သလို တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး “ကဲ ဒါဆို မြန်မြန်လာ” လို့ဆိုလိုက်ပြီး ရှေ့ကထွက်သွားတော့တယ်. ကျွန်တော်ကတော့ နောက်ကနေပြီးမရီရဲ့ […]