အစမို့ပါကွယ် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း ဆယ်နှစ်ခန့်က ကွဲကွာနေခဲ့ကြသော မျိုးလွင်နှင့်လီလီသန်းတို့သည် မမျှော်လင့်ပဲ စကော့ဈေးတွင်တွေ့ကြရာမှ.. “ ဟင် … ကိုမျိုးမဟုတ်လား” “ဟာ ….လီလီပါလား.. ဟုတ်ပါတယ်.. ကိုမျိုးပါ” တဦးနဲ့တဦးဖက်လှဲတကင်းနှုတ်ဆက်ကြလေသည်။ “ကိုမျိုးနဲ့လီလီအခုလို မမျှော်လင့်ပဲတွေ့ကြရတာ လီလီတော့တော်တော်ဝမ်းသာမိတယ် ကိုမျိုးရယ်” “ကိုမျိုးလဲလီလီ့လိုပါပဲ” “အခု ကိုမျိုးဘယ်မှာနေသလဲဟင်” “ကိုမျိုးအိမ်ထောင်ကျသွားပြီလေ.. လီလီရောအိမ်ထောင်ကျပြီလား”။ “လီလီကတော့ အသက်(၅၀)ကျော်အဖိုးကြီးတယောက်နဲ့ အိမ်ကအတင်းပေးစားတာနဲ့ မကြိုက်ပဲနဲ့ယူလိုက်ရတယ်လေ” အခုလိုကိုမျိုးနဲ့ပြန်တွေ့တော့ လီလီတို့အချစ်ပန်းတွေ ပြန်ပွင့်ပြီပေါ့ကိုမျိုးရယ်” “ဒါဆိုလီလီဘယ်နေ့အားလဲဟင်.. အားတဲ့တနေ့ ဒီစကော့ဈေးထဲက လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ဆုံကြရအောင်” “ကောင်းသားပဲကိုမျိုး လီလီနောက်တနင်္ဂနွေနေ့မှာ ကိုမျိုးပြောတဲ့နေရာကို မနက်(၉)နာရီလောက် အရောက်လာခဲ့မယ်လေ။ ကိုမျိုးစောင့်နေနော်” “ကောင်းပါပြီတဲ့ဗျာ စောင့်နေပါ့မယ်”။ နောက်တပတ်တနင်္ဂနွေနေ့မနက်မှာတော့ မျိုးလွင်စောင့်နေတဲ့နေရာကို (၉)နာရီကျော်ကျော်လောက်မှာ လီလီသန်းရောက်လာလေသည်။ “ကိုမျိုး စောင့်နေရတာကြာပြီလား” “မကြာသေးပါဘူး လီလီဘာစားဦးမလဲ” “တော်ပြီ အိမ်ကစားလာခဲ့တယ်ကိုမျိုး” […]