အတန်းဖော်သူငယ်ချင်း နီလာတစ်ယောက်အလုပ်ကိစ္စနှင့် ရန်ကုန်ကိုရောက်လာသည်။မနေ့ညနေကကားစီးမနက်ရန်ကုန်ရောက်တော့တစ်ဦးတည်း ယောင်ချာချာဖြစ် နေတော့ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်တဲ့ ဂျော့ကိုသတိရလိုက်သည်။ဂျော့ဆိုတာကငယ်ငယ်ကတည်းကအတူ စားအတူ ကစားနေခဲ့တဲ့အကောင် တရပ်ကွက်လုံးမှာမိန်းကလေးတွေ ချည်းမွေးထားကြတဲ့ကြားကသူ တစ်ယောက်တည်းပဲယောက်ျား လေးပါတော့သူငယ်ချင်းအားလုံးရဲ့ကစားဖော်ယောက်ျားလေး။မိသားစုထဲမှာသားအကြီးမြေးအကြီးဝိုင်း ချစ်ကြတဲ့အကောင်၊ ရပ်ကွက်ကလဲ ချစ်ကြတယ်။တမျိုးလုံးသည်းသည်းလှုပ်တော့မုန်းဖို့ကောင်းပေမယ့် လူကလူဆိုးတော့မဖြစ်ဘူး။ခင်စရာ အရမ်း ကောင်းတယ်။ဒီကောင်ကို ခေါ်ပြီးနှိပ်စက်မယ်တွေးကာဖုန်း ဆက်လိုက်တယ်။ မနက်အလုပ်သွားခါနီးဖုန်းဝင်လာ တော့ကျနော်မသိတဲ့နံပါတ်တစ်ခုပါ ပဲ။ဒါပေမယ့်ကျနော်ကိုင်ပြီးထူး လိုက်တယ်။ “ဟလို” “ဟဲ့ ငဂျာ့ငါပါ၊နီလာလေ” “အေး မခေါ်စဖူးအခေါ်ထူးလို့ဘာ များလဲလင်ရလို့ဖိတ်စာပေးပို့မလို့ လား” “လဖွတ် ဒါပဲခုလုတ် တိုက်နေတာပဲ၊ လင်မယူတော့ဘူး၊မိန်းမပဲယူတော့ မယ်” “မိုက်တယ်နင့်ကိုယူရင်နောက်တစ် ယောက်ပါထပ်ရမယ်” “မသာ ဒါပဲစဉ်းစားနေတာပဲ” “ဟားးး၊ကဲပြော” “ငါရန်ကုန်ရောက်နေတယ်ဟ” “ဟုတ်လား၊ဘယ်မှာတည်းလဲ” “ဟိုတယ်မှာပေါ့ဟယ်” “ရန်ကုန်ရောက်တာများငါ့အိမ်မ လာဘူး” “မလာရဲပါဘူး၊နင့်အမေကိုကြောက် လို့” “ကြောက်စရာမလိုပါဘူးဟာ၊ငါတို့ အသက်လည်းသုံးဆယ်ပဲကျော်နေ ပြီ” “မသိဘူးဟာ၊ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြောက်ရတာဆိုတော့၊သိတယ်မ […]