အားတိုင်းယားတိုင်း ချယ်ရီလူမှန်းသိခါစထဲကခြေမွေးမီးမလောင်လက်မွေးမီးမလောင်နေလာခဲ့ရတာ ကံတရားကောင်းတယ်ပဲပြောရမလား နှစ်ဖက်သောအဖိုးအဖွားတွေရဲ့တစ်ဦးထဲသောမြေး ဖေဖေမေမေရဲ့အသည်းကျော်တစ်ဦးထဲသောသမီးလေးပေါ့ ဒီလိုနဲ့အချိန်တန်အရွယ်ရောက်လူလားမြောက်လာတဲ့အခါမှာ မိန်းခလေးတို့ရှိသင့်ရှိထိုက်တဲ့အဖုအဖောင်း အမို့အမောက်ရွိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်နဲ့မြင်သူတကာသွားရေကျအောင်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကအချိုးအစားပြေပြစ်ပြီးလှပနေပါတယ် ချယ်ရီ လဲကျောင်းပြီးရော မိဘတွေကသမီးလေးနောင်ရေးအတွက် သူ့မိတ်ဆွေသားနဲ့အိမ်ထောင်ချပေးပါတယ်။ ချယ်ရီလဲလင်ယောက်ျားရဲ့မြို့(ရန်ကုန်မြို့)ကြီးကို အဖေအမေတွေရှိ့တဲ့ဟိုးမြန်မာနိုင်ငံအစွန်အဖျားမြို့လေးကလိုက်လာရတာပေါ့ ဆွေမျိုးအသိကလဲမရှိ ယောက်ကျားကလဲ ခုမှတွေ့ဘူးတာ မိဘပေးစားလို့သာယူရတာ ချစ်တာမှမဟုတ်တာ မင်္ဂလာဦးညဆို လို့သူများတွေလိုကြင်ကြင်နာနာမရှိခဲ့ပါဘူး။ အိပ်ယာပေါ်စရောက် ထဘီလှန်ပြီးဖုန်းဖုန်းဆိုနှစ်ချက်လောက်ဆောင့်ပြီးအိပ်ပျော်သွားတာ ကိုယ့်မှာတော့ဟာတာတာကြီးဆက်လုပ်ပေးလို့လဲမပြောချင် သူ့ကြည့်တော့လဲအိပ်နေပြီ အဲ့တာနဲ့ချယ်ရီလဲနားလည်ပေးပါတယ်သူမူးနေလို့မနက်မိုးလင်းတော့ပြောပါတယ်။ ကိုယ်ညကမူးနေလို့များသွားတယ် sorryတဲ့ ရပါတယ် ရှင်သောက်တာကသောက်ပေါ့လျော့သောက်ပေါ့ သူက ‘ရှင်တဲ့လာ ချယ်ရီရယ်’ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်လက်ထပ်ပြီးပြီလေ ရှင်လို့ပဲခေါ်အုံးမှာလား တဲ့’ ‘ဘယ်လိုခေါ်စေချင်လို့လဲ’ ရှင်မဟုတ်ရင်ပြီးရော’ ‘ကို’ဟင် ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်။ ‘ကို’ လို့ ဟားး ပျော်လိုက်တာကွာ’ ‘အဲ့တာမို့လို့ချစ်ရတာ’ ‘ဘယ်တုန်းကချစ်တာလဲ’ ‘ဟိုးး ချယ်ရီခလေးဘဝထဲက’ ‘ဟွန်း လူညာဂျီးးးဟုတ်လဲဟုတ်ဘဲနဲ့’ တကယ်ပြောတာ အဲ့တာမို့ချယ်ရီကျောင်းပြီးတာနဲ့လက်ထပ်ဖို့မိဘတွေကိုအပူကပ်ရတာ ‘အော် ဒီလိုလား’ ဟုတ်တယ် […]