အူရိုင်းလေး တစ်ခါတုန်းက တက္ကသိုလ်မှာ… အမှတ်တရရှိတဲ့အေကြာင်းလေးတခုပေါ့ဗျာ။… အဲ့နေ့ကမှတ်မှတ်ရရ၁၂ရက်နေ့၅လပိုင်းလောက်ကပေါ့။ အေဝးသင် မေဂျာတွေစဖွင့်တဲ့အချိန်ပေါ့။အေဝးသင် မေဂျာဆိုလို့ ပြောရအုံးမယ်။ကျွန်တော်တို့ သိပ္ပံမေဂျာသမားတွေက၁ပတ်ခြား ၊အပတ်စဉ် စနေ၊တနင်္ဂနွေပဲ တက်ရတာလေ။ဒါပေမဲ့ အဲ့လို တပတ်ကို ၂ရက်ပဲ တက်ရတာလေးတောင် ကျွန်တော် စိတ်မပါဘူးလေ။ကျွန်တော်တို့ လူငယ်တွေဆိုတာကကောင်းတာထက် မေကာင်းတာဆိုရင် ပိုပြီး ဝါသနာပါကြတာကိုးဗျ။(မှတ်ချက် ။။ဆရာကြီးဒီဇိုင်းဖမ်းပြီးပြောခြင်း။ ဟိဟိ ) အဲ့လိုနဲ့ကျောင်းကို ရောက်လာတယ်ပဲဆိုပါတော့။… အဲ့မှာစတွေ့တာဗျဇာတ်လမ်းကအခုမှ စလာတာ။ကျောင်းထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့ကို ပန်းပေါင်းစုံ ခင်းကျင်းထားတဲ့ ပြပွဲလားအောက်မေ့ ရလောက်အောင် ဒီဇိုင်းအစုံအလင်နဲ့ ကျောင်းသူမမများကို တွေ့ရေတာ့တာပဲ။ အဲ့ထဲမှာအထူးခြားဆုံးတယောက်ကတော့ဗျာ ကဗျာဆန်ဆန် ပြောရရင်တော့ ကျွန်တော့်စိတ်ကို ညှိ့ယူသွားတဲ့ မျက်ဝန်းပိုင်ရှင်လေးပေါ့ ။သူပုံစံက ဖတ်နေကြ အပြာစာအုပ်တွေထဲကလို တောင့်တောင့် ထွားထွားလည်းမဟုတ်ဘူးပြီးတော့ ပိန်ပိန် ရှည်ရှည်ကြီးလည်းမဟုတ်ဘူးလေ။အနေတော်လေးပဲ။ ကျွန်တော်အနေနဲ့တော့ အံကိုက်ပဲပေါ့။ကျွန်တော်က အစစအရာရာမှာဇီဇာကြောင်တတ်တဲ့ လူလေ။အဲ့လို […]