လူကြီးဖတ်စာ

အသွေးအသား

အသွေးအသား

“ဖြိူး” “စားလေ…ရော့” စားပွဲပေါ်ရှိ ပန်းကန်ထဲက ဘူးသီးကျော်တစ်ခုကို ကောက်ယူပြီး ဖြိုးဆိုတဲ့ ချစ်သူလေးကို ဖိုးကျော်က ခွံ့ကြွေးလိုက်သည်။ ဖြိုးကို ဖိုးကျော် မြတ်မြတ်နိုးနိုးကို ချစ်ရှာသည်။ ချစ်သူသက်တမ်း(၂)နှစ် အတွင်းမှာ လက်ကိုင်ရုံ ပါးလေးနမ်းရုံကလွဲပြီး ကျန်တာဘာမှ မလုပ်ပေ။ ချစ်ရသောဖြိုးကို ဖိုးကျော် တန်ဖိုးထားသည်။ ဒါကြောင့်မို့လည်း ဆင်ဆင်ချင်ချင်နေသည်။ အခွင့်အရေးတွေရှိပေမယ့် မယူခဲ့တာ ဖိုးကျော်ရဲ့ ဖြိုးအပေါ်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းသည်သာ။ ဘူးသီးကြော်ခွံ့ကြွေးနေတဲ့ မောင့်ကိုကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာအချစ်တွေပြည့်နေသည်။ ဒီလိုဂရုတစိုက် ရှိတဲ့သူမို့လည်း ဖြိုးကို သူပစ်သွားမှာကြောက်သည်။ အခွင့်အရေးမယူတတ်သောသူမို့လည်း မောင့်ကို လေးစားမိသည်။ (အခွင့်အရေး ယူခဲ့မယ်ဆိုရင်လည်း ပေးဖို့အသင့်ပါမောင်ရယ်)။ “အန်တီ” “ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လောက်ကျလဲခင်ဗျ” “ဘူးသီးကြော်တစ်ပွဲတည်းဆိုတော့…ငါးရာပဲကျပါတယ်ကွယ်” ဖိုးကျော် ငါးရာတစ်ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။

ပိုက်ဆံရှင်းပေးပြီးသည်နှင့် ကားတံခါးကို ဖြိုးဝင်ထိုင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်အောင် ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ “မောင့်ရဲ့ ဒီလို ဂရုတစိုက်ရှိမှုတွေကြောင့် ဖြိုး စိတ်ချမ်းသာရပါတယ် မောင်ရယ်”လို့ ရင်ထဲမှာ တိုးတိုးလေးပြောနေမိတယ်။ “ဖြိုးဖာသာဖွင့်လို့ရပါတယ် မောင်ရဲ့” “မောင်ကိုယ်တိုင် ဖွင့်ပေးချင်လို့ပေါ့ ဖြိုးရဲ့…” “ဖြိူဘယ်သွားချင်သေးလဲ… ” “သွားစရာမရှိတော့ပါဘူးမောင်ရယ်” ဖြိုးကို လမ်းထိပ်ချပေးပြီး ဖိုးကျော် အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့သည်။ … “သား…လာထိုင်အုန်း” ကျောမှီတဲ့ ပေါ်မှာ နဂါးပုံ ဖော်ထားတဲ့ တတ်မလမ်းသားခုံကြီးပေါ်မှာ မိန့်မိန့်ကြီး ထိုင်သော ဦးဘထူးက အခုမှဝင်လာသော သားဖြစ်သူကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့…ဖေဖေ” ဖိုးကျော် ခါးလေးကိုင်းကာ ဖေဖေ့ရှေ့ရှိ ခုံတစ်ခုံတွင် ထိုက်လိုက်သည်။ ဖေဖေ့ကို ဖိုးကျော် ချစ်ကြောက်ရိုသေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိခင်မရှိတော့သဖြင့် ဒီအဖေကပဲ သူ့အပေါ်မှာ မိခင်လိုတစ်မျိုး ဖခင်လိုတစ်မျိုး ဒီအရွယ်ထိရောက်အောင် ထိန်းကျောင်းလာခဲ့ရတာ ဖိုးကျော်အသိပါ။

သားအခု မင်းအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလည်း “၂၅ နှစ်ထဲမှာပါ ဖေဖေ” “အေး…ဒါဆို ငါ့သားမှာ ချစ်သူရှိလောက်ရောပေါ့” “ဗျာ…” ဖေဖေအခုလို မေးလာလိမ့်မယ်လို့ ဖိုးကျော်မထင်ထားပေ။ ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှန်းလည်း မသိပါ။ ရင်တွေလည်းတုန်နေသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဖေ့ဖေ့ရှေ့ကနေ ချက်ခြင်းပျောက်ကွယ် သွားချင်မိတယ်။ “ဖေဖေ…မေးနေတာ ဖြေလေ သား” “သားမှာ ရည်းစားရှိနေပြီလား” ဖေဖေကထပ်မေးနေတော့ မဖြေလို့မဖြစ်တော့ပေ။ ဖေဖေစိတ်တိုလာလျှင် ကြောက်ဖို့ ကောင်းသည်။ အရဲစွန့်ပြီး ဖြေလိုက်သည်။ “ဟုတ်ရှိပါတယ်…ဖေဖေ” “ဟား…ဟား….ဟား…” “ငါ့သားက ဘယ်ဆိုးလို့လဲကွ” “ရည်းစာစးတွ ဘာတွေတောင် ရှိနေပါပေါ့လား” “ဟား…ဟား….ဟား…” ဖေဖေရဲ့ရယ်မောသံကြားမှပဲ စိတ်တွေတည်ငြိမ်စပြုလာခဲ့သည်။ နောက်ထပ်ဘာများ ပြောဦးမလည်းဆိုပြီးနားစိုက်ထောင်နေမိသည်။ “ဖေဖေဟာ အခုအချိန်မှာ မိခင်တစ်ယောက်လိုမျိုး သားဖြစ်သူကို မေးနေရှာသည့်အတွက်။

ဖိုးကျော်စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိပြန်သည် “ကဲ သားမှာ ရည်းစားရှိတယ်ဆိုတော့ မနက်ဖြန် သား ကောင်မလေးကို ဖေဖေနဲ့ တွေ့ဖို့ ခေါ်လာခဲ့ ဟုတ်ပြီလား” “ဖေဖေတို့က ချမ်းသာပြီးသားဆိုတော့ ဆင်းရဲတာချမ်းသာတာမလိုဘူး စိတ်ရင်းကောင်းတဲ့သူပဲလိုတယ်” “ကဲ…ကဲ… သားလည်း သွားတော့ ဖေဖေ သတင်းစာဖတ်လိုက်ဦးမယ်” ဖခင်ရှေ့မှ ဝမ်းသာခြင်းများစွာနဲ့ မိမိအခန်းရှိရာသို့ ခြေလှေမ်းတွေဦးတည်လိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖြိုးနဲ့တွေ့ရင် ပြောပြဖို့ စကားတွေစဉ်းစားရင်း ညအတော်နက်တော့မှ အိပ်ပျော်သွားသည်။ “ဖြိုး” “ပြောလေမောင် ဘာပြောမလို့လည်း” “မောင့် ရဲ့ ဖေဖေက ဖြိုးကိုတွေ့ချင်လို့တဲ့” “အဲဒါဖြိုးဘက်က လိုက်တွေ့ဖို့ရာ အဆင်ပြေမပြေ” “ဖြစ်ပါ့မလားမောင်ရယ် ဖြိုးကဆင်ရဲတော့” ဖြိုးဆီကသိမ်ငယ်တဲ့ စကားတွေ ထပ်မကြားချင်တော့၍ ဖြိုးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိုးကျော် လက်ဖြင့် ပိတ်လိုက်သည်။ “အဲဒါတွေလျောက်မပြောပါနဲ့ ဖြိုးရယ်” “မောင့်ဖေဖေက ဆင်းရဲချမ်းသာမရွေးတတ်ပါဘူး” ။

အခုလိုခေါ်တွေ့တာကလည်း ဖေဖေကဖြိုးကို အကဲခပ်ကြည့်ရုံသက်သက်ပါ “ကျန်တာဘာမှ လျောက်မတွေးနဲ့တော့” “မနက်ဖြန် ဖြိုးကို မောင် လမ်းထိပ်ကနေလာစောင့်ပြီးခေါ်မယ်” “ကဲ…တစ်ခုခုစားပြီးပြန်ကြစို့” ပန်းခြံထဲကအထွက်မှာ ဖြိုးလက်ကလေးကို ဖိုးကျော် အားပေးသည့်အနေဖြင့် ကိုင်လျောက်လာသည်။ မနက်ဖြန် ဖေဖေနှင့် သူ့ချစ်သူလေးဖြိုးတို့ တွေ့ဆုံမှုမှာ အဆင်ပြေပါစေလို့လည်း ရင်ထဲမှာ ကြိတ်ပြီးဆုတောင်းနေမိသည်။ “လာပါ ဖြိုးရဲ့ မကြောက်ပါနဲ့” မောင့်ဖေဖေရဲ့ အိမ်ကြီးက ခမ်းနားလွန်းလှသည်။ မိမိက ပိုက်ဆံတအား မချမ်းသာပေမယ့် သူများစားသလိုစားနိုင်သည်။ သူများဝတ်သလိုဝတ်နိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် မောင့်ဖေဖေရဲ့ ချမ်းသာမှုက သူမကို အားငယ်စေသည်။ အိမ်ထဲသို့ ချေလှမ်းရန်ပင် မဝံ့ရဲတော့ပေ။ မောင်ဇွတ်အတင်းဆွဲခေါ်လာလို့သာ မောင့်ဖေဖေရှေ့ရောက်လာရတာ။ ဘေးမှာ မောင်သာမရှိရင် ဒူးတွေခွေပြီးလဲကျသွားနိုင်သည်။ မောင့်ဖေဖေကို မကြည့်ရဲကြည့်ရဲဖြင့်ကြည့်လိုက်တော့ ခန့်ညားလွန်းလှသည်။

မောင်ကသာ အသက်ငါ့ဆယ့်ငါးနှစ်လို့ ပြောမထားရင် လေးဆယ်ကျော်လောက်ပဲ ထင်ရလောက်အောင် မောင့်ဖေဖေက နုပျိုလှသည်။ “ဖေဖေ” “သားသူ့ကိုခေါ်လာခဲ့ ပါပြီ” ဦးဘထူး သတင်းစာဖတ်နေရာကနေ ကောင်မလေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက အသားလေးကဝင်းဖန့်ပြီး မျက်နှာလေးကလည်း ချောသည်။ အရပ်ကလည်းမြင့်သည်လို့ပြောလို့ရသည်။ ခါးလေးကလည်း သေးသွယ်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း ကွေးညွှတ်နေသည်။ သားဖြစ်သူရွေးတက်သားပဲလို့ စိတ်ထဲကနေ ပြောမိသည်။ “ကဲ ထိုင်ကြ” နှစ်ယောက်သား နီးရာ ခုံတွေမှာဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ “သူ့နာမည်က ဖြိုးဖြိူးပါ ဖေဖေ” “ဖေ့ဖေ့နာမည်က ဦးဘထူးတဲ့” “သမီးအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလည်း” ဘယ်ကနေစမေးရမှန်းမသိတော့ ဦးဘထူးအသက်ကို အရင်မေးလိုက်ရသည်။ “၁၉ နှစ်ထဲမှာပါဦး” “ကျောင်းကရော ပြီးသွားပြီလား” “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်” “ဘာမေဂျာနဲ့လဲ သမီး” “အီးမေဂျာနဲ့ပါ ရှင့်”။

ဖေဖေနှင့် ဖြိုးစကားပြောနေတာကို ကြည့်ရင်း ဖိုးကျော်ကြည်နူးမိနေသည်။ ဖြိုးနဲ့ ဖေဖေ တော်တော်လေးအဆင်ပြေတာတွေ့တော့ ဝမ်းသာမိသည်။ ဖြိုးကို ဖေဖေချွေးမအဖြစ် လက်ခံမည့်သဘောမှာရှိသည်။ ဖေဖေတို့ပြောနေတာတော်တော် ကြာပြီလို့ တွေးနေတုန်းရှိသေးတယ်…. “သားတို့ အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောခဲ့ကြအုန်း။ ဖေဖေ အခန်းထဲသွားနားလိုက်ဦးမယ်” “ဪ ဒါနဲ့…သားသူ့ကို ထမင်းကြွေးပြီးမှပြန်ပို့။ ဒေါ်လေးမြကို ဖေဖေ ထမင်းဟင်းချက်ခိုင်းထားတယ်။” “သမီးလည်း ထမင်းစားပြီးတော့မှပဲသွား” “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်” ဖေဖေကတော့ ဖြိုးကို ချွေမတော်ဖို့ လက်ခံသွားပြီနဲ့တူတယ်။ မောင် ပျော်လိုက်တာ ဖြိုးရယ်။ သူတို့ မင်္ဂလာဆောင်ကို လာတဲ့ဧည့်သည်တွေကို လိုက်လံနှုတ်ဆက်ရင်း ဖိုးကျော်နဲ့ ဖြိုးဖြိုး ပျော်လို့ မဆုံးတော့။ ဖေကေ ဇွတ်စီစဉ်လို့သာ ဒီမင်္ဂလာပွဲလေး ဖြစ်လာခဲ့တာ။ လာသမျှဧည့်သည်တွေကို အပြုံးကိုယ်စီနှင့် ဧည့်ခံနေကြသည်။ မင်္ဂလာဆောင်အခန်းအနားပြီးသွားတော့။

ဖိုးကျော်တို့တို့နှစ်ယောက်ကို ဦးဘထူးက သူ့အိမ်မှာပဲ ခေါ်ထားလိုက်သည်။ “သား…” “ဗျာ…ဖေဖေ” “ရော့…သားတို့အတွက် အခန်းသော့” “ဖေဖေက သတို့နှစ်ယောက်အတွက် မင်္ဂလာဦးလက်ဆောင် အဖြစ်ပေးတာ” ဖေဖေကတော့ သူတိုနှစ်ယောက်အတွက် အခန်းသော့ပေးပြီးတာနဲ့ ထွက်သွားသညိ။ ဖေဖေပေးသောအခန်းသော့လေးကို ကိုင်ကာ ပူပူနွေးနွေး ဇနီးလေးဖြိုးနှင့်အတူ မိမိတို့နှစ်ယောက် အိပ်မည့်အခန်းကို အပြေးလေးသွားကြည့်မိတော့သည်။ လုံးဝကိုမထင်မှတ်ထားရလောက်အောင်ဖေဖေ အခန်းကိုပြင်ပေးထားတာပါလား။ ကုတင်နဲ့မွေ့ယာကလည်း နိုင်ငံခြားဖြစ်တွေ။ မှန်တင်ကုန်ကအစ နိုင်ငံခြားဖြစ်တွေ။ မွေ့ယာကိုသေသေခြာခြာကြည့်လိုက်တော့ စပလိန်မွေ့ယာဖြစ်နေသည်။ ဖြိုးကတော့မှန်တင်ကုန်မှာထိုင်ပြီး အလှပြင်ထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ဖြုတ်မလို့လုပ်နေသည်။ဝတ်ထားသောထိုင်မသိမ်းအကျၤႌလေးကိုပါ လဲတော့မည်ထင်သည်။ “ဖြိူး” “ပြောလေမောင်”။

လက်ဝက်လက်စားနဲ့ ထိုင်မသိမ်းအကျၤႌတွေကို မလဲသေးပါနဲ့အုန်း “ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်ရဲ့” “မောင့်ဇနီးလေးကို ဒီသတို့သမီဝတ်စုံလေးနဲ့ ချစ်ချင်လို့ပါ” “ဟာ…မောင်နော် ဘာတွေလျောက်ပြောနေတာလည်း” “ရှက်စရာကြီး” “လျောက်ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး ဖြိုးရဲ့ နှစ်ယောက်ကောင်းဖို့ပြောတာပါ” “မောင်နော်…သွား” “မသွားပါဘူးဖြိုးရဲ့…ဖြိုးကို ချစ်ရအုန်းမယ်လေ” ”ဟာကွာ ဒါပဲပြောပြောနေတော့တာပဲ” ဖြိုးဖြိူးရဲ့ သွယ်လျတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဖိုကျော်ပွေ့ချီးပြီးကုတင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ ဖြိုးဖြိုးရဲ့ ပါးလေးကို စပြီးနမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အောက်ကညီတော်မောင်ကလည်း တောင်လာလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပဲ…. “ဖိုးကျော်…ရေ…ဖိုးကျော်” သူ့နာမည်ကို အိမ်အပြင်ဘက်မှလှမ်းခေါ်သံကြားလိုက်ရသည်။ အခုမှအစပျိုးကာရှိသေး အပြင်ဘက်က ခေါ်သံကြောင့် ဖိုးကျော် ဖီးပျက်သွားသည်။ “ဟေး…ဘာလဲကွာ” “ခဏလေးနော်ဖြိုး မောင့်သူငယ်ချင်းတွေကိုထွက်တွေ့ လိုက်အုန်းမယ်” ။

မင်းရဲ့ မင်္ဂလာဦးည မှာ ငါတို့ကို လိုက်ပြီး ပြုစုဦးမှပေါ့ကွ ငဟိန်းက စပြီးပြောလိုက်သည်။ “မင်းငါတို့ကိုလိုက်မတိုက်ရင် ငါတို့နှစ်ယောက်စလုံး မပြန်ပဲဒီမှာ အိပ်လိုက်မှနော်” ငဝင်းက ထပ်ပြီး ချွန်ပေးလိုက်သည်။ “ဟာမင်းတို့ကလဲကွာ…ဒီလိုလုပ်လို့ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလည်း” “မနက်ဖြန်မှ ငါလိုက်တိုက်မယ်လေနော်” “ငါတို့ကဒီနေ့သောက်ချင်တာ မင်းလိုက်တိုက်မလား မတိုက်ဘူးလား” “ငါတို့တော်တော်တင်းလာပြီနော်” ငဟိန်းနှင့် ငဝင်းတို့ စိတ်ဆိုးမှာကို ဖိုးကျော်မလိုချင်ပါ။ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့လည်း လိုက်တိုက်ဖို့ဆုံဖြတ်လိုက်သည်။ “ဒါဆိုလည်း ခဏစောင့်အုန်းကွာ” “ဖြိုးကို အကြိုးအကြောင်းသွားပြောလိုက်အုနားမယ်” “ဟေး…ဒါမှ ငါ့တို့သူငယ်ချင်းကွ” ငဟိန်းနှင့် ငဝင်းပြိုင်တူပြောလိုက်ကြသည်။ … “ဖြိုး…ဟိုလေ…” “ဘာပြောမလို့လဲမောင် ပြောလေ” “မောင့်သူငယ်ချင်းတွေက ဇွတ်လိုက်တိုက်ခိုင်းနေလို့ အဲဒါ” “ဪ…မောင်ရယ်…ဒါများ လိုက်တိုက်လိုက်ပေါ့” ။

တစ်ခုတော့ ရှိတယ်နော် မောင်သာအများကြီး မသောက်ခဲ့နဲ့ “အင်းပါ ဖြိုးရဲ့” “ဒါတွေကြောင့် ဖြိုးကို မောင်ချစ်နေရတာ” “အဝတ်စားတွေ မလဲပစ်နဲ့နော်” “အင်းပါ” သူ့ရဲ့အသစ်စက်စက်ဇနီးလေးကို နဖူးလေးနမ်းပြီးဖိုးကျော် သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဘီယာဆိုင်ကို လိုက်သွားတော့သည်။ လက်မလေးတွေထောင်ပေးပါအုန်းနော်… ချစ်သယ်ရင်းတို့ “ဒင်ဒေါင်…ဒင်ဒေါင်….” နာရီသံကြားလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ၁၀ နာရီထိုးသွားပြီ။ မောင့်သူငယ်ချင်းတွေ မောင့်ကို အရက်တွေများမူးအောင်တိုက်နေတာလား။ မောင်ကလည်းပြန်မလာသေးဘူး။ ဗိုက်တွေကလည်း ဆာနေပြီ။ ဒီအချိန်ထိ ထိုင်မသိမ်းအကျၤႌကြီးနဲ့ဆိုတော့ အပြင်ထွက်စားဖို့ကလည်းမသင့်ပေ။ မောင့်အဖေတွေ့သွားရင် သူမကို ရူးသွားပြီ ထင်ရင်အခက်ပါ။ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိပါ။ “ဝှီး” “ဖုတ်” “အမလေး…” အိမ်မြှောင်တစ်ကောင် သူမ၏ အပေါ်သို့ကျလာသဖြင့် သူမ လန့်ပြီးအော်ပြီနောက်မေ့သွားသည်။ “ဟေ့…ဘာဖြစ်နေကြတာလည်း” ဦးဘထူး လှမ်းပြီအော်မေးလိုက်သည်။

စူးစူးဝါးဝါးအော်သံကြောင့် လင်မယားနှစ်ယောက်ရကာစရှိသေးတယ် ရန်ဖြစ်နေတာလားဆိုပြီး စိတ်ပူသွားသည်။ သတင်းစာဖတ်နေသည့် အရှိန်လေးတောင် ပျက်သွားသည်။ ဘာသံမှထပ်မကြားတော့ ပိုပြီးစိတ်ပူသွားကာ သားဖြစ်သူတို့အခန်းရှေ့ရပ်ကာ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ချွေးမဖြစ်သူဖြိူးဖြိုးက ကြမ်းပြင်တွင်လဲကျနေသည်။ သားဖြစ်သူကို ရှာတော့ အခန်းထဲမရှိ။ ဒီကောင် ဘယ်များထွက်သွားပါလိမ့်။အင်း…မဖြစ်ချေသေးပါဘူးဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ချွေးမဖြစ်သူ ဘယ်လိုကနေ သတိလစ်သွားလည်းမသိ။ ဦးဘထူး သတိပြန်လည်အောင်လုပ်နေရသည်။ “သမီး…သမီး…” ဖြိုးဖြိုးရဲ့ ပခုန်းလေးကိုကိုင်လှုပ်ပြီး ဦးဘထူးခေါ်နေသည်။ “အား…ကျွတ်…” “သမီး သတိရလာပြီလား” “ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး သတိလစ်နေတာလည်းကွယ်”ဟို…သမီးအပေါ်ကို အိမ်မြှောင်ပြုတ်ကျလို့ ဦးဘထူးအခုမှ သူ့ချွေးမလေးကို သေသေချာချာကြည့်လိုက်မိသည်သတို့သမီး ထိုင်မသိမ်းအကျၤႌကိုအခုအချိန်ထိ မလဲရသေးတာကို သတိထားမိလိုက်သည်။

စီးထားသော ပုံတော်ကတ္တီပါ ဖိနပ်ကလေးကအစ ရှိနေသည်။ ဒီတော့ ဦးဘထူး မနေနိုင်တော့ပဲ မေးလိုက်သည်။ “သမီ…အခုချိန်ထိ ဘာတစ်ခုမှမလဲရသေးတာလည်း” “ဟို…မောင်က သူပြန်လာတဲ့ထိ ဒီပုံစံအတိုင်းလေးထားဆိုလို့ပါ” “သူပြန်လာတဲ့အထိဆိုတော့ အဲဒီကောင်က ဘယ်သွားနေလို့လည်း” “သူ့သူငယ်ချင်းတွေ အိမ်ကိုလာပြီး ခေါ်လို့ ဘီယာဆိုင်လိုက်သွားတာပါ ဖေဖေ” “အေးကောင်းကွာ…ပြန်လာမှတွေ့ဦးမယ်…ဒီကောင်တော့လား…” “သမီး…မသက်သာသေးဘူးလား” ခေါင်းကို လက်ချောင်းလေးတွေနှင့် ဖိနှိပ်နေရှာသောချွေမလေးရဲ့ ပုခုန်းလေးကို ထိန်းကိုင်ထားရင်းကဦးဘထူး မေးလိုက်သည်။ “ဟုတ်…ကဲ့ရှင့်…” “ကဲထထ ဒီကြမ်းပြင်ပေါ်အကြာကြီး ထိုင်လို့မကောင်းဘူး သမီး” “ကြွေပြားတွေခင်းထားတာဆိုတော့အေးတယ်…တော်ကြာဖျားနေအုန်းမယ်” “ကုတင်ပေါ်မှာ ခဏလှဲနေ…” “ ဒုတ်…” “ဘုန်း…” ချွေးမလေးရဲ့ လက်မောင်းလေးကို ဦးဘထူးကိုင်ပြီး လိုက်အပို့မှာ။

ကုတင်နားတွင် တစ်ယောက်ခြေတစ်ယောက် ခလုပ်တိုက်မိသလိုဖြစ်ပြီး ဟန်ချက်ပျက်ကာ အသစ်စက်စက် စပရိန်မွေ့ယာကြီးပေါ်သို့ နှစ်ယောက်သား လဲကျသွားသည်။ အသက်ငါးဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ်ရှိ ဦးဘထူး၏ ကျန်းမာတောင့်တင်းသော ကိုယ်လုံးကြီးအောက်မှာတော့ အသက်၁၉နှစ်အရွယ်ပင်ဖြစ်သော်လည်း ဖွံ့ထွားလှသော ဖြိုးဖြိုးတစ်ယောက် ပိလို့နေသည်။ “လှလိုက်တာ…သမီးလေးရယ်” မိန်းမဖြစ်သူဆုံးပါးသွားကတည်းက တစ်ကိုယ်ရေနေလာတဲ့ ဦးဘထူးတစ်ယောက် အထိအတွေ့တွေကို မရှောင်နိုင်တော့ပေ။ သားဖြစ်သူ အခုမှမင်္ဂလာဆောင်ထားသော မိန်းကလေးပါလားဆိုတာလည်းသတိမရတော့။ သတို့သမီး ထိုင်မသိမ်းအကျၤႌလေးနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေရှာသော ဖြိုးဖြိုးရဲ့ နုနယ်ပျိုမြစ်တဲ့အလှတရားတွေပဲ မြင်နေရသောကြောင့် ဦးဘထူးရဲ့ အသိစိတ်တွေ ဖုန်းလွှမ်းသွားသည်။ ချွေမဖြစ်သူရဲ့ မျက်နှာလေးကလည်း မိမိ၏ မျက်နှာနှင့် မျက်နှာခြင်းဆိုင်ဆိုတော့။

ချွေးမဖြစ်သူရဲ့ စိုပြည်ပြီးရှင်းသန့်နေတဲ့ မျက်နှာလေးရဲ့ အလှတရားများကလည်း ဦးဘထူးကို ပိုပြီးရင်ခုန်စေသည်။ ဦးဘထူးတစ်ယောက် ပါးစပ်ကနေ နှစ်ကိုယ်ကြားရေရွတ်ပြီး ချွေမဖြစ်သူရဲ့ ပန်းရောင်ဆိုးထားထားသော ကော့ညွတ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို အငမ်းမရ စုပ်ယူနမ်းလိုက်မိတော့သည်။ “ပြွတ်…ပြွတ်…” “အွန့်…အွန့်…” ဖြိုးဖြိုးခဗျာ ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားတာကြောင့် ရှောင်တိမ်းလို့မရတော့ပဲ ဦးဘထူးရဲ့ ငတ်မွတ်တဲ့ အနမ်းတွေအောက်မှာ အသံလေး တအွန့်…အွန့်…မည်ရင်း ခံလိုက်ရရှာသည်။ တွန်းထုတ်ဖိုးကြိုးစားတော့လည်း ဦးဘထူးရဲ့ သန်စွမ်းတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ဘေးလဲကျအောင် မတွန်းထုတ်နိုင်တော့ပေ။ သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း တဖြည်းဖြည်း မာပြီးကြီးလာသည့် မောင့်ဖေဖေရဲ့ အတန်ကြီးကလည်း သူမရဲ့ ထိုင်မသိမ်းလုံချည်အောက်က အဖုတ်လေးကို ဖိထားသည်။ နောက်ပြီးတော့ မောင့်ဖေဖေရဲ့ လက်တွေကလည်းအငြိမ်မနေတော့ပဲ သူမရဲ့ လဖက်ရည်ကြမ်းပန်းကန်သာသာရှိသော။

သူမရဲ့ နို့အုံလေးကို ထိုင်မသိမ်းအကျၤႌပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်၊ ပွတ်သပ်လိုက်၊ နယ်လိုက်လုပ်နေသည်။ မောင် တစ်ခါမှ မထိမကိုင်ခဲ့တဲ့နေရာတွေကို မောင့်ဖေဖေက အငမ်းမရကိုင်တွယ်နေတော့ စိတ်ထဲမှာလည်း ဝမ်းနည်းတာလိုလို သာယာမိတာလိုလိုဖြစ်နေရပြီ။။ မောင့်စောင့်ထိန်းသမျှကို မောင့်ဖေဖေက တစ်ရက်တည်း တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖျက်စီးပစ်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်။ တည်ကြည်ခန့်ညားလှတဲ့ မောင့်ဖေဖေက သူ့သားအခုမှယူထားတဲ့ သတို့သမီးလေးဆိုတာလားဆိုတာတောင် သတိမရနိုင်လောက်အောင် အသိစိတ်ကင်းမဲ့သလိုဖြစ်နေသည်။မျက်လုံးတွေကလည်းရဲနေပြီး နှုတ်းခမ်းမွှေးတွေလည်းထောင်နေသည်။သူ့သားပြန်မလာခင်ကိစ္စတွေပြးီပြတ်ဖို့အတွက် ချွေးမပူပူနွေးနွေးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံစုပ်နေရာကရပ်လိုက်ပြီး ချွေမလေးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲပြီးအလယ်မှာ နေရာယူလိုက်သည်။ “တော်ပါတော့ ဖေဖေရယ်…မလုပ်ပါနဲ့တော့…”။

သမီးကို သနားပါအုန်း…. အင့်…ရွှတ်…. ဖြိုးဖြိုး အခုမှတောင်းပန်ပြီး ငိုရှိုက်နိုင်တော့သည်။ သူမအဖုတ်လေးကိုလည်း လုံချည်ပေါ်ကနေ အုပ်ပြီးကာထားသည်။ “ဖေဖေ့စိတ်တွေထိန်းလို့ မရတော့ဘူးသမီးရယ်” “ဖေဖေ ကိုခွင့်လွှတ်ပါတော့ကွယ်” ဖိုးကျော် လူမှန်းမသိခင်ကတည်းက ကင်းကွာခဲ့တဲ့ အရာဆိုတော့လည်း ဦးဘထူး လက်မလွှတ်ချင်တော့။ ချွေးမလေးရဲ့ ပေါင်ကိုလည်းဖြဲထားပြီး လိုးဖို့နေရာယူထားပြီးပြီ။ လိုးတော့မည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်ကာ ပန်းရောင်ထိုင်မသိမ်းလုံချည်လေးကို လှန်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝတ်ထားတဲ့အတွင်းခံ အဖြူရောင်ဘာင်းဘီလေးကို ရိူးရိုးတန်းတန်း မချွတ်တော့ပဲ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို မြင်တွေ့ချင်ဇောကြောင့် ဖြဲပစ်လိုက်သည်။ “ဗြိ…” ဖြိုးဖြိုးမှာ အတွင်းခံလေးပြဲသွားသံနှင့်အတူ အဖုတ်လေးက အေးကနဲဖြစ်သွားသည်။ အရမ်းလည်းရှက်သွားသည်။ မျက်စိကိုစုံပိတ်ပြီ ပေါ်သွားသော ဖုတ်ဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့် မမှီမကန်း လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။

တစိမ်းယောကျ်ား တစ်ယောက်ရှေ့မှာ ပထမဦးဆုံး ဖုတ်ဖုတ်လေးပေါ်သွားတာဆိုတော့ တော်တော်တော်အရှက်သည်းမိသွားသည်။ လက်မလေးထောင်ပေးပါခင်ဗျာ။အတန်းတက်ချင်လို့ပါ။ “ဖွေးသန့်ပြီးဖောင်းနေတာပါလား သမီးရယ်” ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ချွေးမလေးရဲ့ ပစ္စည်းလေးကိုကြညိ့ရင်း ဦးဘထူး တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးမှာ အမွေးနုလေးသာ ရေးတေးတေး ပေါက်နေသည်က အူယားစရာ။ “ပြွတ်…” “အို…” “အား…အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့…” “သမီးတော့ ငရဲကြီးတော့မှာပဲ…” “ပလက်..ပလက်…” ချွေးမလေးဖြိုးဖြိုးရဲ့ ဖင်သားတွေကို လက်နဲ့လျိုပြီး ပင့်ကိုင်လိုက်ကာ ကြွတက်လာတဲ့ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို ဦးဘထူး လျာပြားကြီးနှင့် လျက်ပစ်လိုက်သည်။ လျာဖျားနဲ့လည်း အစိလေးပတ်ပတ်လည်ကို မွှေပေးလိုက်သည်။ “ပြွတ်…” “ဖတ်…” ဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုကိုလည်း ဦးဘထူးသူ၏ နှုတ်ခမ်းနှင့် ညှပ်ဆွဲပြီး လွှတ်ထည့်လိုက်သည်။

အား… ဟင့်…အို….မရတော့ဘူး…. “ဆက်မလုပ်ပါနဲ့တော့ ဖေဖေရယ်” “ပလက်…ပလက်” ဦးဘထူးမှာ ချွေးမလေးရဲ့ ဖင်သားနှစ်ခုကို ကိုင်ပြီးလျက်နေသဖြင့် သူ့ချွေမလေး ပြီတော့မယ်ဆိုတာကို အိစက်နေသောဖင်းသားလေးများက သူ့လက်ထဲမှာ တင်းလာလိုက် ပြန်အိသွားလိုက်ဖြစ်နေသောကြောင့် ကြိုသိသည်။ ထို့ကြောင့် အသက်ရှုကြပ်မတတ် နှာခေါင်ပါ ဖုတ်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထဲ နစ်ဝင်အောင် ဖိလိုက်ပြီး ဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့ အတွင်းသားများကို တရစပ်လျက်ပစ်လိုက်သည်။“ဟင့်…” “အား…” ဖြိုးဖြိုးမှာ ဦးဘထူး၏ အပြုစုအောက်တွင် တင်းနေသောဖင်သားလေးများ ပြေလျော့ကာ အရည်လေးများထွက်ကျကုန်သည်အထိ ကာမ၏အရသာကို သိရှိသွားသည်။ စောက်ဖုတ်လေး တစ်ခုလုံးလည်း သတွေးများနှင့် စောက်ရည်လေးများပါ ပေကျံလျက်သည်။ သတို့သမီးထိုင်မသိမ်းအကျၤႌပန်းရောင်လေးနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေပြီး ပြီးသွားလို့ ပျော့ခွေသွားတဲ့ ချွေးမလေးကို ဦးဘထူး တပ်မက်စွာကြည့်လိုက်သည်။

မျက်နှာမှားလည်းရှက်သွားလေးများနီရဲနေသဖြင့် သူမ၏အလှကို ထထပ်ဆင့်လှနေအောင်ချယ်သထားလို ဖြစ်နေသည်။ ဦးဘထူး ပုဆိုးလှန်လိုက်ပြီးလီးကိုထုတ်ကာ စောက်ရည်လေးများရွှဲနေသော ချွေမလေးရဲ့ စိနေသောစောက်ဖုတ်ဖောင်းလေးရဲ့ ကြားထဲကို လီးကိုလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြဲလန်နေသော ဒစ်ပြဲကြီးကို စိနေတဲ့အဖုတ်လေးထဲကို ခါးလေးကော့ပြီး ထိုးထည့်လိုက်သည်။ “ဗြစ်…” “ဗြိ…” “အား…အမလေး…” “သေပါပြီ…နာလိုက်တာ…” “ထပ်မလုပ်ပါနဲ့တော့ ဖေဖေရယ်…” “အရမ်းနာလို့ပါ…စပ်လဲစပ်တယ်….” ချွေမလေးဖြိုးဖြိုး လူးလွန့်သွားကာ ညည်းသံပါထွက်လာသည်။ မိမိလီးကြောင့် ဖုတ်ဖုတ်လေးကွဲသွားမှန်း ဦးဘထူးသိသည်။ သားဖြစ်သူ ဖိုးကျော်၏ လီးကတော်တော်သေးတာပဲလို့တွေးမိသည်။ သူလုပ်လိုက်မှ ချွေးမလေးရဲ့ ဖုတ်ဖုတ်က ကွဲသွားသဖြင့် အရသာတွေ့သွားသည်။ ခါးအားကိုသုံးကာ ဖြေးဖြေးလေးခြင်း ညှောင့်သွင်းသည်။

ညှောင့်ရင်းနှင့်ပင် တစ်စုံတစ်ခုသော အတားအဆီက ဦးဘထူးရဲ့ လီးတစ်ဝက်ကျော်လောက်အဝင်မှာ ဒစ်ထိပ်ကို လာထိမိသည်။ ဦးဘထူး အံ့ဩသွားသည်။ ချွေးမလေးရဲ့ အပျိုးအမှေးပါးလေးမှန်း ဒက်ခနဲသိလိုက်သလို လီးကြီကလည်း ထိုအပျိုအမှေးလေးကို ထိုးဖောက်ရန်အတွက် တအားမာထောင်လာသည်။ ပန်းရောင်အိပ်ယာခင်းလေးမှာ အပျိုအမှေးလေးပေါက်သွားရင် သေးွစတွေပေသွားနိုင်သည်ကိုတွေးမိသဖြင့် ခုနက ဆုတ်ဖြဲထားသော အဖြူရောင် အတွင်းခံလေးကို ချွေးမလေး၏ ဖင်အောက်၌ ဖြန့်ခင်းလိုက်သည်။ “ဒုတ်…” ဖောက်….” “အား… သေပါပြီ ဖေဖေရယ်” “ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်…ချွေးမလေးရယ်” ဖြိုးဖြိုးရဲ့ အပျိုအမှေးပါးလေးမှာ ဦးဘထူး၏ ဆောင့်ထည့်လိုက်သော အရှိန်ကြောင့် ပေါက်ပြဲသွားသည်။ ဦးဘထူး ဖြန့်ခင်းထားသော အဖြူရောင်အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးမှာလည်း ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲမှ ထွက်လာသောသွေးများနှင့် စွန်းပေသွားသည်။

အား…နာလိုက်တာ ဖေဖေရယ်… “ဖြေးဖြေးလုပ်ပါတော့…” “အမလေး…” “ကျွတ်…ကျွတ်…” ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော လီးကြီးက သူမရဲ့ သားအိမ်ကို လာထိတိုင်း သူမမှာ အောင့်အောင့်တတ်သွားသည်။ သူမ၏ ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲသို့ မဆန်မပြဲဝင်လိုက် ထွက်လိုက်လုပ်နေသောလီးကြီးက ကြီးလှသဖြင့် ဖုတ်ဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး ကြိမ်းစပ်နေသည်။ ဒီအခြေအနေထိရောက်မှတော့ သူမလည်း မောင့်ဖေဖေရဲ့ အလိုးကို ဆက်ပြီးခံရုံပဲ ရှိတော့သည်။ ဦးဘထူးမှာလည်း အပျိုစစ်စစ်လေးကို လိုးနေရသဖြင့် ဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့ ကျဉ်းကြပ်တဲ့ အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီးခံစားနေရသည်။ “သမီးရယ်….အား….သမီလေးရယ်…” “ဖေဖေ…အား….ဖေဖေရယ်….” “ဗြစ်…” “ဒုတ်…” “ပြွတ်…” “ဗြွက်” တယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ခေါ်ကြရင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ ပြိုင်တူတက်လှမ်းလိုက်ကြသည်။ ထိုအချိန်မှာပဲ အိမ်ရှေ့မှကာသံကြားရသဖြင့် သားဖြစ်သူဖိုးကျော်ပြန်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်။

ဦးဘထူး တွေဝေမနေပဲ ဖြိုးဖြိုးရဲ့ သွေးလေးတွေနဲ့ပေနေသော အတွင်းခံလေးကို ကောက်ယူပြီး ဖြိုးဖြိုးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်ကာ အခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည်။ ဖြိုးဖြိုးလည်း သူ့ရဲ့ တွန့်ကြေနေသော သတို့သမီးဝတ်စုံလေးကို သေသေချာချာ ပြန်ပြီးပြင်ဆင်လိုက်သည်။ ခုနကမှ မောင့်ဖေဖေက သူ့ရဲ့ လီးကြီးနဲ့ သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို အားရပါးရ လိုးသွားသဖြင့် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး နာနေသည်။ အခုလည်း မောင်က အရက်မူးပြီး ပြန်လာကာသူမကို လိုးပေအုန်းမည်။ မောင့်အတွက်တော့ သူမစိတ်မကောင်းပေ။ သူမရဲ့ ပန်းဦးကို မောင်ကိုယ်တိုင် မယူခဲ့နိုင်လို့ပါ။ မောင့်ဖေဖေကတော့ သူမရဲ့ ပန်းဦးကို အဓမ္မ ယူသွားခဲ့သည်။ “ဖြိုး…ရေ…” “မောင့် မယားလေးရေ…” “မောင့်ကို လာတွဲပါဦး…” ဖိုးကျော်အာလေးလျာလေးဖြင့် ဖြိုးဖြိုးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ “မောင် ဘာလို့အများကြီးသောက်လာတာလည်း” “နည်းနည်းလေးပါ….ဖြိုးရဲ့” အခန်းထဲရောက်တဲ့အထိ မောင့်ကိုတွဲခေါ်လာခဲ့သည်။

မောင့်ဆီက အရက်နံ့တွေကလည်း နံစော်နေသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ မောင်က ဖြိုးကို မွေ့ယာပေါ်လှဲချပြီး ထဘီလှန်ကာ စောစောကမှဖေဖေလိုးသွားခဲ့တဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို မောင်က တန်းလိုးသည်။ မောင့်ဖေဖေ့တုန်းကလို သူမကိုမနှူးမနပ်တော့ ဘာအရသာမှမရှိပေ။ ဖုတ်ဖုတ်ထဲက မောင့်လီးက မောင့်ဖေဖေလီးလောက်မတုတ် မရှည်တော့ ဟာတာတာဖြစ်နေသည်။ သူမ ဘာတွေလျောက်တွေးနေပါလိမ့်။ မောင့်ရဲ့လီးကို မောင့်ဖေဖေလီးနဲ့ နှိုင်းယှဉ်မိနေတာပါလားဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရှက်သွားမိသည်။ “ပြစ်…” “ကောင်းလိုက်တာ ဖြိုးရယ်” သူမက စဉ်းစားတွေးနေတုန်းရှိသေးတယ် မောင်ကတော့ ပြီးသွားသည်။ အဟုတ်ကို ဘာမှန်းမသိလိုက်ပါ။ မောင်သာတစ်ယောက်တည်း ပြီးသွားသည်။ သူမကတော့ပြီးလုပြီးခင်လေးမှာ မပြီးလိုက်ရသောကြောင့် ဘတ်သငံ့ငံ့ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။ လက်မလေးထောင်ပေးဖို့ မမေ့ကြနဲ့နော် သယ်ရင်းတို့ ထောင်ပေးတဲ့ လက်မလေးတွေက ဆက်ရေးဖို့အတွက် အင်အားလေးမို့ပါ။

ဒေါ်မြ…. ရှင် “ကလေးတွေကို မနက်စာစားရအောင် သွားခေါ်လိုက်ပါဦး” ဦးဘထူး၏ စကားဆုံးသည်နှင့် ဒေါ်မြ ဖိုးကျော်နှင့် ဖြိုးဖြိုးကို ခေါ်ဖို့ထွက်သွားသည်။ ဒေါ်မြဆိုတာက လည်းအခြားလူမဟုတ်ပေ။ ဦးဘထူးနဲ့ အမျိုးတော်သည်။ ဦးဘထူးရွာကို အလှူသွားလှူတုန်းက ဒေါ်မြ နေရထိုင်ရတာ အဆင်မပြေတာကိုတွေ့လို့ မြို့ကို ခေါ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်မှုကိစ္စလည်းနိုင်နင်းသည်။ ယုံလည်းယုံကြည်ရသည့် ဒေါ်မြပါပေ။ ခဏနေတော့ ဒေါ်မြနဲ့အတူ ဖိုးကျော်တို့လင်မယားနှစ်ယောက်ပါလာသည်။ ဦးဘထူး ကတော့ ခပ်တည်တည်ပင် ကော်ဖီသောက်လိုက် သတင်းစာဖတ်လိုက် လုပ်နေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ဖို့ ဒေါ်မြက ကော်ဖီနှင့် မုန့်ကို စီစဉ်ပေးလိုက်သည်။ “သား” “ဗျာ…ဖေဖေ” “မင်္ဂလာဆောင်နဲ့ အလုပ်တွေများနေတော့ ကုမ္ပဏီကို ဖေဖေမသွားဖြစ်တာ တော်တော်ကြာနေပြီ” “ဒီကြားထဲမှာ ဦးစိုးမင်းနဲ့ ဖေဖေလွှဲထားရတယ်” “သား မနက်စာစားပြီးရင် ဖေဖေတို့ရဲ့ ကုမ္ပဏီကို သွားလိုက်ဦး”။

ဖေဖေကတော့ သားလည်းမိန်းမရပြီဆိုတော့ နားလိုက်ဦးမယ် “သားက ဦးစိုးမင်းနဲ့တွဲပြီး ကုမ္ပဏီကကို တိုးတက်အောင်လုပ်” “တကယ်လို့ လုပ်ငန်းနဲ့ ပတ်သတ်ပြီးနားမလည်တာရှိရင် အခက်အခဲရှိရင် ဖေဖေကိုပြော ဟုတ်ပြီလား” “ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါဖေဖေ သားသေချာလုပ်ပါ့မယ်” “အေးအေး ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်” ဖြိုးဖြိုးလည်း မနေ့ကဘာမဖြစ်ခဲ့သလို ဟန်ဆောင်ကာ စားစရာရှိတာစား သောက်စရာရှိတာသောက်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ခပ်တည်တည်ပင်။ ဦးဘထူးတို့ ပြောနေကြတာကို ခေါင်းငုံပြီးစားသောက်ရင်းက နာထောင်နေသည်။ အမှန်ကတော့ ဦးဘထူး ညစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့သားကို ကောင်မလေးအနားမရှိအောင် ဂွင်ဆင်လိုက်သည်သာ။ လှပသော ဖြိုးဖြိုးကို အားပါးတရ ထပ်ချစ်ချင်သေးသည်။ အခုလည်းကြည့်လေ မနက်စာစားပြီး ထသွားသော ချွေးမဖြစ်သူရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို တပ်မက်စွာလိုက်ကြည့်နေသည်။ မနေ့က အဖြစ်အပျက်တွေပြန်တွေးမိတော့ လီးကတောင်လာပြန်သည်။

ကလစ်.. တံခါးဖွင့်သံ တိုးတိုးလေးကြားလိုက်လို့ ဖြုးဖြိုး အိပ်ရင်းလှည့်ကြည့်မိသည်။ “ဟင်…” “ဖေဖေ…” “ဘာလာလုပ်တာလည်း…” “သမီးလေးကို ချစ်ရတာမဝသေးလို့ လာတာပေါ့” “သမီးကို အရမ်းချစ်မိသွားပြီကွယ်” “ရွှတ်…ရွှတ်…ရွှတ်…” ဦးဘထူးပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဖြိုးအိပ်နေတဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ဖြိုးရဲ့ နုနယ်တဲ့မျက်နှာလေးကို သူ့နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းလိုက်တော့သည်။ ဖြိုးဖြိုးရဲ့ပါးပေါ်မှာလိမ်းထားသော သနပ်ခါးများ မှေးမှိန်သွားသည်အထိ ဦးဘထူး နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ “ဟင့်အင်း…မလုပ်ပါနဲ့တော့…” “လွှတ်…ပါ….” အပေါ်ကနေ အုပ်မိုးပြီး မိမိပါးလေးကို တရစပ်နမ်းနေသော ဦးဘထူး၏ ခန္တာကိုယ်ကိုကြီးကို တွန်းကာ ဖြိုးဖြိုးပြောလိုက်သည်။ ပြောလို့သာပြော၊တွန်းလို့သာတွန်းနေရတာ ဦးဘထူးက မိမိအပေါ်မှာ အဲဒီလို ဇွတ်အတင်း အဓမ္မလုပ်နေတာတွေကို မိမိ၏ မသိစိတ်တွေက ကျေနပ်နေမိတာ။ ဖြိုးကို မောင့်ဖေဖေက အဲဒီလိုအတင်းအဓမ္မလုပ်လေ ဖြိုးရဲ့ အသွေးအသားတွေက ပိုဆာလောင်လာသလိုပါပဲ။

အခုလည်းကြည့်လေ မောင့်လို ဖုတ်ဖုတ်လေးကိုတန်းမလိုးပဲနဲ့ ပါးလေးနမ်းလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းလေးစုပ်လိုက်၊ နို့လေးစို့လိုက်၊ ဗိုက်သားလေးတွေကို သူ့လျာပြားကြီးနဲ့ လျက်လိုက်၊ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို လျက်လိုက်၊ စောက်စိလေးကိုစုပ်လိုက်နဲ့ သူမကို ကာမစိတ်တွေ မထကြွလို့မနေနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေရတာ။ “ပြွတ်…ပြွတ်….ပြွတ်…” “အို…အား…” တဆင့်ပြီးတဆင့်လုပ်လာရင်းကနေ ဖြိုးရဲ့ ဖြူဝင်းပြီးဖောင်းအိနေတဲ့ ခြေချောင်းလေးတွေကိုပါမချန် စုပ်နေတော့ ဖြိုးလေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းကိုမသိဘူး ဖုတ်ဖုတ်လေးကို အလိုးမခံရပဲနဲ့ တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ချွေးမလေး၏ခါးလေးကော့တတ်သွားသဖြင့် ချွေးမလေး တစ်ချီပြီးသွားမှန်း ဦးဘထူးသိလိုက်သည်။ ချွေးမလေးရဲ့ ခြေချောင်းလေးတွေကို စုပ်နေတာက ရပ်လိုက်ကာ ချွေးမလေး၏ ရင်ဘတ်ပေါ်တက်ခွလိုက်သည်။ ချွေမဖြစ်သူဖြိုးရဲ့ ရင်ဘတ်ကို မိမ်ကိုယ်လုံးဖိမိမှာစိုးသဖြင့် ဒူးနှစ်ဘက်ကို ဘေးသို့ကားထောက်လိုက်ပြီး ပုဆိုးအောက်စကို ဆွဲလှန်လိုက်သည်။

ဟင်… မျက်နှာနားတွင်ဝေ့ဝဲကာ ပေါ်ထွက်လာသော မောင့်ဖေဖေရဲ့လီးကြီးက အတော်ကြီးလှသဖြင့် သူမယာင်ပြီး တော့ အသံထွက်မိသည်။ “ကိုင်ကြည့်ပါဦး…သမီးရဲ့…” သူမရဲ့ ဖြူဖွေးနေနဲ့ လက်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့လီးညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို ကိုင်ခိုင်းတာ။ လီးကြီးကလည်းကြီးလိုက်တာ သူမရဲ့ လက်နှစ်ဖက်နှင့်မဆန့်။ ရှည်လိုက်တာကလည်း သူမလက်သီးစုပ်နဲ့ဆို ငါးစုပ်စာလောက်ရှိသည်။ အကြောတွေကလည်း အပြိုင်းပြိုင်းထနေသည်။ “ဖေ့ဖေ့လီးနဲ့ ဖေဖေ့သားလီး ဘယ်သူကပိုကြီးလဲ…” “ဟာ…ဖေဖေကလည်း…ဘာတွေလာ…”“အု…” ဖြိုးပြောနေတာလေးတောင်မဆုံးလိုက်ဘူး။ ပြောရင်းတန်းလန်းဟနေတဲ့ ဖြိုးရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို မောင်မောင့်ဖေဖေရဲ့လီးဒစ်ကြီးဝင်လာလို့ ဖြိုးမှာ အသက်ရှူတောင်ကြပ်သွားတယ်။ သူမရဲ့ ခေါင်းကို မောင့်ဖေဖေက လက်နှစ်ဖက်နှင့် ထိန်းကိုင်ထားတော့ ရုန်းလို့ကမရပေ။ ဦးဘထူးကတော့ သူ့ချွေးမလေးရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး သူ့လီးဒစ်ကို ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နဲ့။

ချွေးမလေးရဲ့ ပါးစပ်လေးကိုလိုးနေသည်။ ဖြိုးဖြိုးလည်း မထူးတော့ပြီမို့ ပါးစပ်လေးကို အစွမ်းကုန်ဟကာ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့လိုးနေသော မောင့်ဖေဖေရဲ့ လီးဒစ်ကြီးကို မျက်လုံးကလေးမှိတ်ကာ ငြိမ်ခံနေတော့သည်။ ဦးဘထူးကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်ခံနေရှာသော ချွေးမလေးရဲ့ နုနယ်တဲ့ မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း ပါးစပ်လေးကို လိုးနေရသဖြင့် ပြောမပြတတ်လောက်အောင် အရသာတွေ့နေသည်။ “ပလွတ်…ပလွတ်” “ပြစ်…ပြစ်…” “အား…သမီး…သမီး…သမီးလေးရယ်” ချွေးမလေးရဲ့ပါးစပ်ကို လိုးနေရင်းက စိတ်မိန်းနိုင်တော့ပဲ လရည်များထွက်ကာ ချွေးမလေးဖြိုးရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာပဲ ပြီးသွားသည်။ “အွန်း…အွန်း….” “ဂလု…” ဦးဘထူးမှာ သူ့လီးကြီးကို မိမိ၏ ပါးစပ်ထဲမှ မထုတ်သေးပဲ စိမ်ထားသဖြင့် လရည်များကို ထွေးထုပ်လို့ မရပဲ သူမလည်ချောင်းထဲစီးဝင်သွားသည်။

မိမိ၏ ပါးစပ်လေးကို ပါမောင့်ဖေဖေမညှာမတာလိုးပြီးပြီး ပါးစပ်ပန်းဦးကိုပါထပ်ခြွေသွားသည်။ “ပလွတ်…” ဦးဘထူး၏ လီးကြီးမှာ ပြီးသွားပေမယ့်လည်း သူမပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်တဲ့အခါမှာ လီးတန်ကြီးက တောင်မြဲတိုင်းတောင်နေသည် အရှိန်မသေသေးပေ။ ဒါတွေကြောင့်မို့လည်း သူမက မောင့်ဖေဖေရဲ့ လီးကြီးကို မောင့်ရဲ့လီးထက်နှစ်သက်မိတာ။ “သမီးရယ်….ချစ်ပြီးရင်း ချစ်မိနေပြီကွယ်” သူမကိုအဲဒီလိုပြောပြီး သူမအဖုတ်လေးကို ထပ်လိုးတာ။ သူမဖုတ်ဖုတ်လေးကို နာရီဝက်လောက် လိုးပြီးမှ မောင့်ဖေဖေ နောက်ချီပြီးသွားသလို သူမလည်း သူနဲ့အတူ တစ်ချီထပ်ပြီးခဲ့ရတယ်။ မောင့်ဖေဖေနဲ့အတူ ကာမစက်ယှက်ရတာကို ဖြိုးအရမ်းနှစ်ချိုက်သွာမိတယ်။ ဖြိုးမှာ ကျန်သေးတဲ့ ပန်းဦးတွေကိုလည်း မောင့်ဖေဖေဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲ ယူယူ ဖြိုးငြင်းနိုင်မယ်မထင်တော့ပါဘူး။ ဪ သူမရဲ့ ပန်းဦးလေးတွေကို တစ်ခုခြင်းချွေမယ့် ပန်းဦးချွေမယ့် မောင့်ဖေဖေဖေပါလေ….ပြီးပါပြီ ။

 

Zawgyi

 

အေသြးအသား

“ၿဖိဴး” “စားေလ…ေရာ့” စားပြဲေပၚရိွ ပန္းကန္ထဲက ဘူးသီးေက်ာ္တစ္ခုကို ေကာက္ယူၿပီး ၿဖိဳးဆိုတဲ့ ခ်စ္သူေလးကို ဖိုးေက်ာ္က ခြံ႕ေႂကြးလိုက္သည္။ ၿဖိဳးကို ဖိုးေက်ာ္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးကို ခ်စ္ရွာသည္။ ခ်စ္သူသက္တမ္း(၂)ႏွစ္ အတြင္းမွာ လက္ကိုင္႐ံု ပါးေလးနမ္း႐ံုကလြဲၿပီး က်န္တာဘာမွ မလုပ္ေပ။ ခ်စ္ရေသာၿဖိဳးကို ဖိုးေက်ာ္ တန္ဖိုးထားသည္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဆင္ဆင္ခ်င္ခ်င္ေနသည္။ အခြင့္အေရးေတြရိွေပမယ့္ မယူခဲ့တာ ဖိုးေက်ာ္ရဲ႕ ၿဖိဳးအေပၚထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းသည္သာ။ ဘူးသီးေၾကာ္ခြံ႕ေႂကြးေနတဲ့ ေမာင့္ကိုၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာအခ်စ္ေတြျပည့္ေနသည္။ ဒီလိုဂ႐ုတစိုက္ ရိွတဲ့သူမို႔လည္း ၿဖိဳးကို သူပစ္သြားမွာေၾကာက္သည္။ အခြင့္အေရးမယူတတ္ေသာသူမို႔လည္း ေမာင့္ကို ေလးစားမိသည္။ (အခြင့္အေရး ယူခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း ေပးဖို႔အသင့္ပါေမာင္ရယ္)။ “အန္တီ” “ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္က်လဲခင္ဗ်” “ဘူးသီးေၾကာ္တစ္ပြဲတည္းဆိုေတာ့…ငါးရာပဲက်ပါတယ္ကြယ္” ဖိုးေက်ာ္ ငါးရာတစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။

ပိုက္ဆံရွင္းေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ကားတံခါးကို ၿဖိဳးဝင္ထိုင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေအာင္ ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ “ေမာင့္ရဲ႕ ဒီလို ဂ႐ုတစိုက္ရိွမႈေတြေၾကာင့္ ၿဖိဳး စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္ ေမာင္ရယ္”လို႔ ရင္ထဲမွာ တိုးတိုးေလးေျပာေနမိတယ္။ “ၿဖိဳးဖာသာဖြင့္လို႔ရပါတယ္ ေမာင္ရဲ႕” “ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေပးခ်င္လို႔ေပါ့ ၿဖိဳးရဲ့…” “ၿဖိဴဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ… ” “သြားစရာမရိွေတာ့ပါဘူးေမာင္ရယ္” ၿဖိဳးကို လမ္းထိပ္ခ်ေပးၿပီး ဖိုးေက်ာ္ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။ … “သား…လာထိုင္အုန္း” ေက်ာမီွတဲ့ ေပၚမွာ နဂါးပံု ေဖာ္ထားတဲ့ တတ္မလမ္းသားခံုႀကီးေပၚမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေသာ ဦးဘထူးက အခုမွဝင္လာေသာ သားျဖစ္သူကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့…ေဖေဖ” ဖိုးေက်ာ္ ခါးေလးကိုင္းကာ ေဖေဖ့ေရွ႕ရိွ ခံုတစ္ခံုတြင္ ထိုက္လိုက္သည္။ ေဖေဖ့ကို ဖိုးေက်ာ္ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိခင္မရိွေတာ့သျဖင့္ ဒီအေဖကပဲ သူ႕အေပၚမွာ မိခင္လိုတစ္မ်ဳိး ဖခင္လိုတစ္မ်ဳိး ဒီအရြယ္ထိေရာက္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းလာခဲ့ရတာ ဖိုးေက်ာ္အသိပါ။

သားအခု မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရိွၿပီလည္း “၂၅ ႏွစ္ထဲမွာပါ ေဖေဖ” “ေအး…ဒါဆို ငါ့သားမွာ ခ်စ္သူရိွေလာက္ေရာေပါ့” “ဗ်ာ…” ေဖေဖအခုလို ေမးလာလိမ့္မယ္လို႔ ဖိုးေက်ာ္မထင္ထားေပ။ ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းလည္း မသိပါ။ ရင္ေတြလည္းတုန္ေနသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဖ့ေဖ့ေရွ႕ကေန ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္ကြယ္ သြားခ်င္မိတယ္။ “ေဖေဖ…ေမးေနတာ ေျဖေလ သား” “သားမွာ ရည္းစားရိွေနၿပီလား” ေဖေဖကထပ္ေမးေနေတာ့ မေျဖလို႔မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေဖေဖစိတ္တိုလာလွ်င္ ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းသည္။ အရဲစြန္႔ၿပီး ေျဖလိုက္သည္။ “ဟုတ္ရိွပါတယ္…ေဖေဖ” “ဟား…ဟား….ဟား…” “ငါ့သားက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲကြ” “ရည္းစာစးတြ ဘာေတြေတာင္ ရိွေနပါေပါ့လား” “ဟား…ဟား….ဟား…” ေဖေဖရဲ႕ရယ္ေမာသံၾကားမွပဲ စိတ္ေတြတည္ၿငိမ္စျပဳလာခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ဘာမ်ား ေျပာဦးမလည္းဆိုၿပီးနားစိုက္ေထာင္ေနမိသည္။ “ေဖေဖဟာ အခုအခ်ိန္မွာ မိခင္တစ္ေယာက္လိုမ်ဳိး သားျဖစ္သူကို ေမးေနရွာသည့္အတြက္။

ဖိုးေက်ာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိျပန္သည္ “ကဲ သားမွာ ရည္းစားရိွတယ္ဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္ သား ေကာင္မေလးကို ေဖေဖနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ေခၚလာခဲ့ ဟုတ္ၿပီလား” “ေဖေဖတို႔က ခ်မ္းသာၿပီးသားဆိုေတာ့ ဆင္းရဲတာခ်မ္းသာတာမလိုဘူး စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ့သူပဲလိုတယ္” “ကဲ…ကဲ… သားလည္း သြားေတာ့ ေဖေဖ သတင္းစာဖတ္လိုက္ဦးမယ္” ဖခင္ေရွ႕မွ ဝမ္းသာျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ မိမိအခန္းရိွရာသို႔ ေျခေလွမ္းေတြဦးတည္လိုက္သည္။ အိပ္ယာေပၚမွာ ၿဖိဳးနဲ႔ေတြ႕ရင္ ေျပာျပဖို႔ စကားေတြစဥ္းစားရင္း ညအေတာ္နက္ေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ “ၿဖိဳး” “ေျပာေလေမာင္ ဘာေျပာမလို႔လည္း” “ေမာင့္ ရဲ႕ ေဖေဖက ၿဖိဳးကိုေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့” “အဲဒါၿဖိဳးဘက္က လိုက္ေတြ႕ဖို႔ရာ အဆင္ေျပမေျပ” “ျဖစ္ပါ့မလားေမာင္ရယ္ ၿဖိဳးကဆင္ရဲေတာ့” ၿဖိဳးဆီကသိမ္ငယ္တဲ့ စကားေတြ ထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့၍ ၿဖိဳးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖိုးေက်ာ္ လက္ျဖင့္ ပိတ္လိုက္သည္။ “အဲဒါေတြေလ်ာက္မေျပာပါနဲ႔ ၿဖိဳးရယ္” “ေမာင့္ေဖေဖက ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြးတတ္ပါဘူး” ။

အခုလိုေခၚေတြ႕တာကလည္း ေဖေဖကၿဖိဳးကို အကဲခပ္ၾကည့္႐ံုသက္သက္ပါ “က်န္တာဘာမွ ေလ်ာက္မေတြးနဲ႔ေတာ့” “မနက္ျဖန္ ျဖိဳးကို ေမာင္ လမ္းထိပ္ကေနလာေစာင့္ၿပီးေခၚမယ္” “ကဲ…တစ္ခုခုစားၿပီးျပန္ၾကစို႔” ပနး္ၿခံထဲကအထြက္မွာ ၿဖိဳးလက္ကေလးကို ဖိုးေက်ာ္ အားေပးသည့္အေနျဖင့္ ကိုင္ေလ်ာက္လာသည္။ မနက္ျဖန္ ေဖေဖႏွင့္ သူ႕ခ်စ္သူေလးၿဖိဳးတို႔ ေတြ႕ဆံုမႈမွာ အဆင္ေျပပါေစလို႔လည္း ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီးဆုေတာင္းေနမိသည္။ “လာပါ ၿဖိဳးရဲ႕ မေၾကာက္ပါနဲ႔” ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ အိမ္ႀကီးက ခမ္းနားလြန္းလွသည္။ မိမိက ပိုက္ဆံတအား မခ်မ္းသာေပမယ့္ သူမ်ားစားသလိုစားႏိုင္သည္။ သူမ်ားဝတ္သလိုဝတ္ႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ ခ်မ္းသာမႈက သူမကို အားငယ္ေစသည္။ အိမ္ထဲသို႔ ေခ်လွမ္းရန္ပင္ မဝံ့ရဲေတာ့ေပ။ ေမာင္ဇြတ္အတင္းဆြဲေခၚလာလို႔သာ ေမာင့္ေဖေဖေရွ႕ေရာက္လာရတာ။ ေဘးမွာ ေမာင္သာမရိွရင္ ဒူးေတြေခြၿပီးလဲက်သြားႏိုင္သည္။ ေမာင့္ေဖေဖကို မၾကည့္ရဲၾကည့္ရဲျဖင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခန္႔ညားလြန္းလွသည္။

ေမာင္ကသာ အသက္ငါ့ဆယ့္ငါးႏွစ္လို႔ ေျပာမထားရင္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေမာင့္ေဖေဖက ႏုပ်ဳိလွသည္။ “ေဖေဖ” “သားသူ႕ကိုေခၚလာခဲ့ ပါၿပီ” ဦးဘထူး သတင္းစာဖတ္ေနရာကေန ေကာင္မေလးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အကဲခပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက အသားေလးကဝင္းဖန္႔ၿပီး မ်က္ႏွာေလးကလည္း ေခ်ာသည္။ အရပ္ကလည္းျမင့္သည္လို႔ေျပာလို႔ရသည္။ ခါးေလးကလည္း ေသးသြယ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း ေကြးၫႊတ္ေနသည္။ သားျဖစ္သူေရြးတက္သားပဲလို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာမိသည္။ “ကဲ ထိုင္ၾက” ႏွစ္ေယာက္သား နီးရာ ခံုေတြမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ “သူ႕နာမည္က ၿဖိဳးၿဖိဴးပါ ေဖေဖ” “ေဖ့ေဖ့နာမည္က ဦးဘထူးတဲ့” “သမီးအသက္ဘယ္ေလာက္ရိွၿပီလည္း” ဘယ္ကေနစေမးရမွန္းမသိေတာ့ ဦးဘထူးအသက္ကို အရင္ေမးလိုက္ရသည္။ “၁၉ ႏွစ္ထဲမွာပါဦး” “ေက်ာင္းကေရာ ျပီးသြားၿပီလား” “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” “ဘာေမဂ်ာနဲ႔လဲ သမီး” “အီးေမဂ်ာနဲ႔ပါ ရွင့္”။

ေဖေဖႏွင့္ ၿဖိဳးစကားေျပာေနတာကို ၾကည့္ရင္း ဖိုးေက်ာ္ၾကည္ႏူးမိေနသည္။ ၿဖိဳးနဲ႔ ေဖေဖ ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပတာေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းသာမိသည္။ ၿဖိဳးကို ေဖေဖေခြၽးမအျဖစ္ လက္ခံမည့္သေဘာမွာရိွသည္။ ေဖေဖတို႔ေျပာေနတာေတာ္ေတာ္ ၾကာၿပီလို႔ ေတြးေနတုန္းရိွေသးတယ္…. “သားတို႔ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာခဲ့ၾကအုန္း။ ေဖေဖ အခန္းထဲသြားနားလိုက္ဦးမယ္” “ဪ ဒါနဲ႔…သားသူ႕ကို ထမင္းေႂကြးၿပီးမွျပန္ပို႔။ ေဒၚေလးျမကို ေဖေဖ ထမင္းဟင္းခ်က္ခိုင္းထားတယ္။” “သမီးလည္း ထမင္းစားၿပီးေတာ့မွပဲသြား” “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” ေဖေဖကေတာ့ ၿဖိဳးကို ေခြၽမေတာ္ဖို႔ လက္ခံသြားၿပီနဲ႔တူတယ္။ ေမာင္ ေပ်ာ္လိုက္တာ ၿဖိဳးရယ္။ သူတို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကို လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ရင္း ဖိုးေက်ာ္နဲ႔ ၿဖိဳးၿဖိဳး ေပ်ာ္လို႔ မဆံုးေတာ့။ ေဖေက ဇြတ္စီစဥ္လို႔သာ ဒီမဂၤလာပြဲေလး ျဖစ္လာခဲ့တာ။ လာသမွ်ဧည့္သည္ေတြကို အၿပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ ဧည့္ခံေနၾကသည္။ မဂၤလာေဆာင္အခန္းအနားၿပီးသြားေတာ့။

ဖိုးေက်ာ္တို႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဦးဘထူးက သူ႕အိမ္မွာပဲ ေခၚထားလိုက္သည္။ “သား…” “ဗ်ာ…ေဖေဖ” “ေရာ့…သားတို႔အတြက္ အခန္းေသာ့” “ေဖေဖက သတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ မဂၤလာဦးလက္ေဆာင္ အျဖစ္ေပးတာ” ေဖေဖကေတာ့ သူတိုႏွစ္ေယာက္အတြက္ အခန္းေသာ့ေပးၿပီးတာနဲ႔ ထြက္သြားသညိ။ ေဖေဖေပးေသာအခန္းေသာ့ေလးကို ကိုင္ကာ ပူပူေႏြးေႏြး ဇနီးေလးၿဖိဳးႏွင့္အတူ မိမိတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္မည့္အခန္းကို အေျပးေလးသြားၾကည့္မိေတာ့သည္။ လံုးဝကိုမထင္မွတ္ထားရေလာက္ေအာင္ေဖေဖ အခန္းကိုျပင္ေပးထားတာပါလား။ ကုတင္နဲ႔ေမြ႕ယာကလည္း ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ေတြ။ မွန္တင္ကုန္ကအစ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ေတြ။ ေမြ႕ယာကိုေသေသျခာျခာၾကည့္လိုက္ေတာ့ စပလိန္ေမြ႕ယာျဖစ္ေနသည္။ ၿဖိဳးကေတာ့မွန္တင္ကုန္မွာထိုင္ၿပီး အလွျပင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ျဖဳတ္မလို႔လုပ္ေနသည္။ဝတ္ထားေသာထိုင္မသိမ္းအက်ၤႌေလးကိုပါ လဲေတာ့မည္ထင္သည္။ “ၿဖိဴး” “ေျပာေလေမာင္”။

လက္ဝက္လက္စားနဲ႔ ထိုင္မသိမ္းအက်ၤႌေတြကို မလဲေသးပါနဲ႔အုန္း “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမာင္ရဲ႕” “ေမာင့္ဇနီးေလးကို ဒီသတို႔သမီဝတ္စံုေလးနဲ႔ ခ်စ္ခ်င္လို႔ပါ” “ဟာ…ေမာင္ေနာ္ ဘာေတြေလ်ာက္ေျပာေနတာလည္း” “ရွက္စရာႀကီး” “ေလ်ာက္ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ၿဖိဳးရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ေကာင္းဖို့ေျပာတာပါ” “ေမာင္ေနာ္…သြား” “မသြားပါဘူးၿဖိဳးရဲ႕…ၿဖိဳးကို ခ်စ္ရအုန္းမယ္ေလ” ”ဟာကြာ ဒါပဲေျပာေျပာေနေတာ့တာပဲ” ၿဖိဳးၿဖိဴးရဲ႕ သြယ္လ်တဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ဖိုေက်ာ္ေပြ႕ခ်ီးၿပီးကုတင္ေပၚတင္လိုက္သည္။ ၿဖိဳးၿဖိဳးရဲ႕ ပါးေလးကို စၿပီးနမ္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေအာက္ကညီေတာ္ေမာင္ကလည္း ေတာင္လာေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ…. “ဖိုးေက်ာ္…ေရ…ဖိုးေက်ာ္” သူ႕နာမည္ကို အိမ္အျပင္ဘက္မွလွမ္းေခၚသံၾကားလိုက္ရသည္။ အခုမွအစပ်ဳိးကာရိွေသး အျပင္ဘက္က ေခၚသံေၾကာင့္ ဖိုးေက်ာ္ ဖီးပ်က္သြားသည္။ “ေဟး…ဘာလဲကြာ” “ခဏေလးေနာ္ၿဖိဳး ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုထြက္ေတြ႕ လိုက္အုန္းမယ္” ။

မင္းရဲ႕ မဂၤလာဦးည မွာ ငါတို႔ကို လိုက္ၿပီး ျပဳစုဦးမွေပါ့ကြ ငဟိန္းက စၿပီးေျပာလိုက္သည္။ “မင္းငါတို႔ကိုလိုက္မတိုက္ရင္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး မျပန္ပဲဒီမွာ အိပ္လိုက္မွေနာ္” ငဝင္းက ထပ္ၿပီး ခြၽန္ေပးလိုက္သည္။ “ဟာမင္းတို႔ကလဲကြာ…ဒီလိုလုပ္လို႔ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလည္း” “မနက္ျဖန္မွ ငါလိုက္တိုက္မယ္ေလေနာ္” “ငါတို့ကဒီေန႔ေသာက္ခ်င္တာ မင္းလိုက္တိုက္မလား မတိုက္ဘူးလား” “ငါတို႔ေတာ္ေတာ္တင္းလာၿပီေနာ္” ငဟိန္းႏွင့္ ငဝင္းတို႔ စိတ္ဆိုးမွာကို ဖိုးေက်ာ္မလိုခ်င္ပါ။ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့လည္း လိုက္တိုက္ဖို႔ဆံုျဖတ္လိုက္သည္။ “ဒါဆိုလည္း ခဏေစာင့္အုန္းကြာ” “ၿဖိဳးကို အႀကိဳးအေၾကာင္းသြားေျပာလိုက္အုနားမယ္” “ေဟး…ဒါမွ ငါ့တို႔သူငယ္ခ်င္းကြ” ငဟိန္းႏွင့္ ငဝင္းၿပိဳင္တူေျပာလိုက္ၾကသည္။ … “ၿဖိဳး…ဟိုေလ…” “ဘာေျပာမလို႔လဲေမာင္ ေျပာေလ” “ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ဇြတ္လိုက္တိုက္ခိုင္းေနလို႔ အဲဒါ” “ဪ…ေမာင္ရယ္…ဒါမ်ား လိုက္တိုက္လိုက္ေပါ့” ။

တစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္ေနာ္ ေမာင္သာအမ်ားႀကီး မေသာက္ခဲ့နဲ႔ “အင္းပါ ၿဖိဳးရဲ႕” “ဒါေတြေၾကာင့္ ၿဖိဳးကို ေမာင္ခ်စ္ေနရတာ” “အဝတ္စားေတြ မလဲပစ္နဲ႔ေနာ္” “အင္းပါ” သူ႕ရဲ႕အသစ္စက္စက္ဇနီးေလးကို နဖူးေလးနမ္းၿပီးဖိုးေက်ာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ဘီယာဆိုင္ကို လိုက္သြားေတာ့သည္။ လက္မေလးေတြေထာင္ေပးပါအုန္းေနာ္… ခ်စ္သယ္ရင္းတို႔ “ဒင္ေဒါင္…ဒင္ေဒါင္….” နာရီသံၾကားလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀ နာရီထိုးသြားၿပီ။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမာင့္ကို အရက္ေတြမ်ားမူးေအာင္တိုက္ေနတာလား။ ေမာင္ကလည္းျပန္မလာေသးဘူး။ ဗိုက္ေတြကလည္း ဆာေနၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ထိ ထိုင္မသိမ္းအက်ၤႌႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ အျပင္ထြက္စားဖို႔ကလည္းမသင့္ေပ။ ေမာင့္အေဖေတြ႕သြားရင္ သူမကို ႐ူးသြားၿပီ ထင္ရင္အခက္ပါ။ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိပါ။ “ဝီွး” “ဖုတ္” “အမေလး…” အိမ္ေျမႇာင္တစ္ေကာင္ သူမ၏ အေပၚသို႔က်လာသျဖင့္ သူမ လန္႔ၿပီးေအာ္ၿပီေနာက္ေမ့သြားသည္။ “ေဟ့…ဘာျဖစ္ေနၾကတာလည္း” ဦးဘထူး လွမ္းၿပီေအာ္ေမးလိုက္သည္။

စူးစူးဝါးဝါးေအာ္သံေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရကာစရိွေသးတယ္ ရန္ျဖစ္ေနတာလားဆိုၿပီး စိတ္ပူသြားသည္။ သတင္းစာဖတ္ေနသည့္ အရိွန္ေလးေတာင္ ပ်က္သြားသည္။ ဘာသံမွထပ္မၾကားေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္ပူသြားကာ သားျဖစ္သူတို႔အခန္းေရွ႕ရပ္ကာ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ေခြၽးမျဖစ္သူၿဖိဴးၿဖိဳးက ၾကမ္းျပင္တြင္လဲက်ေနသည္။ သားျဖစ္သူကို ရွာေတာ့ အခန္းထဲမရိွ။ ဒီေကာင္ ဘယ္မ်ားထြက္သြားပါလိမ့္။အင္း…မျဖစ္ေခ်ေသးပါဘူးဆိုၿပီး အခန္းထဲဝင္လိုက္သည္။ေခြၽးမျဖစ္သူ ဘယ္လိုကေန သတိလစ္သြားလည္းမသိ။ ဦးဘထူး သတိျပန္လည္ေအာင္လုပ္ေနရသည္။ “သမီး…သမီး…” ၿဖိဳးၿဖိဳးရဲ႕ ပခုန္းေလးကိုကိုင္လႈပ္ၿပီး ဦးဘထူးေခၚေနသည္။ “အား…ကြၽတ္…” “သမီး သတိရလာၿပီလား” “ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး သတိလစ္ေနတာလည္းကြယ္”ဟို…သမီးအေပၚကို အိမ္ေျမႇာင္ျပဳတ္က်လို႔ ဦးဘထူးအခုမွ သူ႕ေခြၽးမေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည္သတို႔သမီး ထိုင္မသိမ္းအက်ၤႌကိုအခုအခ်ိန္ထိ မလဲရေသးတာကို သတိထားမိလိုက္သည္။

စီးထားေသာ ပံုေတာ္ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးကအစ ရိွေနသည္။ ဒီေတာ့ ဦးဘထူး မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမးလိုက္သည္။ “သမီ…အခုခ်ိန္ထိ ဘာတစ္ခုမွမလဲရေသးတာလည္း” “ဟို…ေမာင္က သူျပန္လာတဲ့ထိ ဒီပံုစံအတိုင္းေလးထားဆိုလို႔ပါ” “သူျပန္လာတဲ့အထိဆိုေတာ့ အဲဒီေကာင္က ဘယ္သြားေနလို႔လည္း” “သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ကိုလာၿပီး ေခၚလို႔ ဘီယာဆိုင္လိုက္သြားတာပါ ေဖေဖ” “ေအးေကာင္းကြာ…ျပန္လာမွေတြ႕ဦးမယ္…ဒီေကာင္ေတာ့လား…” “သမီး…မသက္သာေသးဘူးလား” ေခါင္းကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ ဖိႏိွပ္ေနရွာေသာေခြၽမေလးရဲ႕ ပုခုန္းေလးကို ထိန္းကိုင္ထားရင္းကဦးဘထူး ေမးလိုက္သည္။ “ဟုတ္…ကဲ့ရွင့္…” “ကဲထထ ဒီၾကမ္းျပင္ေပၚအၾကာႀကီး ထိုင္လို႔မေကာင္းဘူး သမီး” “ေႂကြျပားေတြခင္းထားတာဆိုေတာ့ေအးတယ္…ေတာ္ၾကာဖ်ားေနအုန္းမယ္” “ကုတင္ေပၚမွာ ခဏလွဲေန…” “ ဒုတ္…” “ဘုန္း…” ေခြၽးမေလးရဲ႕ လက္ေမာင္းေလးကို ဦးဘထူးကိုင္ၿပီး လိုက္အပို႔မွာ။

ကုတင္နားတြင္ တစ္ေယာက္ေျခတစ္ေယာက္ ခလုပ္တိုက္မိသလိုျဖစ္ၿပီး ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ အသစ္စက္စက္ စပရိန္ေမြ႕ယာႀကီးေပၚသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လဲက်သြားသည္။ အသက္ငါးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ရိွ ဦးဘထူး၏ က်န္းမာေတာင့္တင္းေသာ ကိုယ္လံုးႀကီးေအာက္မွာေတာ့ အသက္၁၉ႏွစ္အရြယ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖြံ႕ထြားလွေသာ ၿဖိဳးၿဖိဳးတစ္ေယာက္ ပိလို႔ေနသည္။ “လွလိုက္တာ…သမီးေလးရယ္” မိန္းမျဖစ္သူဆံုးပါးသြားကတည္းက တစ္ကိုယ္ေရေနလာတဲ့ ဦးဘထူးတစ္ေယာက္ အထိအေတြ႕ေတြကို မေရွာင္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သားျဖစ္သူ အခုမွမဂၤလာေဆာင္ထားေသာ မိန္းကေလးပါလားဆိုတာလည္းသတိမရေတာ့။ သတို႔သမီး ထိုင္မသိမ္းအက်ၤႌေလးႏွင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနရွာေသာ ၿဖိဳးၿဖိဳးရဲ႕ ႏုနယ္ပ်ဳိျမစ္တဲ့အလွတရားေတြပဲ ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ဦးဘထူးရဲ႕ အသိစိတ္ေတြ ဖုန္းလႊမ္းသြားသည္။ ေခြၽမျဖစ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကလည္း မိမိ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ဆိုေတာ့။

ေခြၽးမျဖစ္သူရဲ႕ စိုျပည္ၿပီးရွင္းသန္႔ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးရဲ႕ အလွတရားမ်ားကလည္း ဦးဘထူးကို ပိုၿပီးရင္ခုန္ေစသည္။ ဦးဘထူးတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ကေန ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေရရြတ္ၿပီး ေခြၽမျဖစ္သူရဲ႕ ပန္းေရာင္ဆိုးထားထားေသာ ေကာ့ၫြတ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အငမ္းမရ စုပ္ယူနမ္းလိုက္မိေတာ့သည္။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္…” “အြန္႔…အြန္႔…” ၿဖိဳးၿဖိဳးခဗ်ာ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားတာေၾကာင့္ ေရွာင္တိမ္းလို႔မရေတာ့ပဲ ဦးဘထူးရဲ႕ ငတ္မြတ္တဲ့ အနမ္းေတြေအာက္မွာ အသံေလး တအြန္႔…အြန္႔…မည္ရင္း ခံလိုက္ရရွာသည္။ တြန္းထုတ္ဖိုးႀကိဳးစားေတာ့လည္း ဦးဘထူးရဲ႕ သန္စြမ္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ေဘးလဲက်ေအာင္ မတြန္းထုတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းရင္း တျဖည္းျဖည္း မာၿပီးႀကီးလာသည့္ ေမာင္႔ေဖေဖရဲ႕ အတန္ႀကီးကလည္း သူမရဲ႕ ထိုင္မသိမ္းလံုခ်ည္ေအာက္က အဖုတ္ေလးကို ဖိထားသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ လက္ေတြကလည္းအၿငိမ္မေနေတာ့ပဲ သူမရဲ႕ လဖက္ရည္ၾကမ္းပန္းကန္သာသာရိွေသာ။

သူမရဲ႕ ႏို႔အံုေလးကို ထိုင္မသိမ္းအက်ၤႌေပၚကေန ဆုပ္ကိုင္လိုက္၊ ပြတ္သပ္လိုက္၊ နယ္လိုက္လုပ္ေနသည္။ ေမာင္ တစ္ခါမွ မထိမကိုင္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြကို ေမာင့္ေဖေဖက အငမ္းမရကိုင္တြယ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း ဝမ္းနည္းတာလိုလို သာယာမိတာလိုလိုျဖစ္ေနရၿပီ။။ ေမာင့္ေစာင့္ထိန္းသမွ်ကို ေမာင့္ေဖေဖက တစ္ရက္တည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဖ်က္စီးပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္။ တည္ၾကည္ခန္႔ညားလွတဲ့ ေမာင့္ေဖေဖက သူ႕သားအခုမွယူထားတဲ့ သတို႔သမီးေလးဆိုတာလားဆိုတာေတာင္ သတိမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အသိစိတ္ကင္းမဲ့သလိုျဖစ္ေနသည္။မ်က္လံုးေတြကလည္းရဲေနၿပီး ႏႈတ္းခမ္းေမႊးေတြလည္းေထာင္ေနသည္။သူ႕သားျပန္မလာခင္ကိစၥေတြၿပးီျပတ္ဖို႔အတြက္ ေခြၽးမပူပူေႏြးေႏြးေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ငံုစုပ္ေနရာကရပ္လိုက္ၿပီး ေခြၽမေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၿဖဲၿပီးအလယ္မွာ ေနရာယူလိုက္သည္။ “ေတာ္ပါေတာ့ ေဖေဖရယ္…မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့…”။

သမီးကို သနားပါအုန္း…. အင့္…ရႊတ္…. ၿဖိဳးၿဖိဳး အခုမွေတာင္းပန္ၿပီး ငို႐ိႈက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ သူမအဖုတ္ေလးကိုလည္း လံုခ်ည္ေပၚကေန အုပ္ၿပီးကာထားသည္။ “ေဖေဖ့စိတ္ေတြထိန္းလို႔ မရေတာ့ဘူးသမီးရယ္” “ေဖေဖ ကိုခြင့္လႊတ္ပါေတာ့ကြယ္” ဖိုးေက်ာ္ လူမွန္းမသိခင္ကတည္းက ကင္းကြာခဲ့တဲ့ အရာဆိုေတာ့လည္း ဦးဘထူး လက္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့။ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ေပါင္ကိုလည္းၿဖဲထားၿပီး လိုးဖို႔ေနရာယူထားၿပီးၿပီ။ လိုးေတာ့မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ကာ ပန္းေရာင္ထိုင္မသိမ္းလံုခ်ည္ေလးကို လွန္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဝတ္ထားတဲ့အတြင္းခံ အျဖဴေရာင္ဘာင္းဘီေလးကို ႐ိူး႐ိုးတန္းတန္း မခြၽတ္ေတာ့ပဲ ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို ျမင္ေတြ႕ခ်င္ေဇာေၾကာင့္ ၿဖဲပစ္လိုက္သည္။ “ၿဗိ…” ၿဖိဳးၿဖိဳးမွာ အတြင္းခံေလးၿပဲသြားသံႏွင့္အတူ အဖုတ္ေလးက ေအးကနဲျဖစ္သြားသည္။ အရမ္းလည္းရွက္သြားသည္။ မ်က္စိကိုစံုပိတ္ၿပီ ေပၚသြားေသာ ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို လက္ျဖင့္ မမီွမကန္း လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။

တစိမ္းေယာက်္ား တစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ပထမဦးဆံုး ဖုတ္ဖုတ္ေလးေပၚသြားတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေတာ္အရွက္သည္းမိသြားသည္။ လက္မေလးေထာင္ေပးပါခင္ဗ်ာ။အတန္းတက္ခ်င္လို႔ပါ။ “ေဖြးသန္႔ၿပီးေဖာင္းေနတာပါလား သမီးရယ္” ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ပစၥည္းေလးကိုၾကညိ့ရင္း ဦးဘထူး တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးမွာ အေမြးႏုေလးသာ ေရးေတးေတး ေပါက္ေနသည္က အူယားစရာ။ “ႁပြတ္…” “အို…” “အား…အဲဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔…” “သမီးေတာ့ ငရဲႀကီးေတာ့မွာပဲ…” “ပလက္..ပလက္…” ေခြၽးမေလးၿဖိဳးၿဖိဳးရဲ႕ ဖင္သားေတြကို လက္နဲ႔လ်ဳိၿပီး ပင့္ကိုင္လိုက္ကာ ႂကြတက္လာတဲ့ ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို ဦးဘထူး လ်ာျပားႀကီးႏွင့္ လ်က္ပစ္လိုက္သည္။ လ်ာဖ်ားနဲ႔လည္း အစိေလးပတ္ပတ္လည္ကို ေမႊေပးလိုက္သည္။ “ႁပြတ္…” “ဖတ္…” ဖုတ္ဖုတ္ေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းသားေလးႏွစ္ခုကိုလည္း ဦးဘထူးသူ၏ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ညႇပ္ဆြဲၿပီး လႊတ္ထည့္လိုက္သည္။

အား… ဟင့္…အို….မရေတာ့ဘူး…. “ဆက္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ ေဖေဖရယ္” “ပလက္…ပလက္” ဦးဘထူးမွာ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ဖင္သားႏွစ္ခုကို ကိုင္ၿပီးလ်က္ေနသျဖင့္ သူ႕ေခြၽမေလး ၿပီေတာ့မယ္ဆိုတာကို အိစက္ေနေသာဖင္းသားေလးမ်ားက သူ႕လက္ထဲမွာ တင္းလာလိုက္ ျပန္အိသြားလိုက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ႀကိဳသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္႐ႈၾကပ္မတတ္ ႏွာေခါင္ပါ ဖုတ္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားထဲ နစ္ဝင္ေအာင္ ဖိလိုက္ၿပီး ဖုတ္ဖုတ္ေလးရဲ႕ အတြင္းသားမ်ားကို တရစပ္လ်က္ပစ္လိုက္သည္။“ဟင့္…” “အား…” ျဖိဳးၿဖိဳးမွာ ဦးဘထူး၏ အျပဳစုေအာက္တြင္ တင္းေနေသာဖင္သားေလးမ်ား ေျပေလ်ာ့ကာ အရည္ေလးမ်ားထြက္က်ကုန္သည္အထိ ကာမ၏အရသာကို သိရိွသြားသည္။ ေစာက္ဖုတ္ေလး တစ္ခုလံုးလည္း သေတြးမ်ားႏွင့္ ေစာက္ရည္ေလးမ်ားပါ ေပက်ံလ်က္သည္။ သတို႔သမီးထိုင္မသိမ္းအက်ၤႌပန္းေရာင္ေလးႏွင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနၿပီး ၿပီးသြားလို႔ ေပ်ာ့ေခြသြားတဲ့ ေခြၽးမေလးကို ဦးဘထူး တပ္မက္စြာၾကည့္လိုက္သည္။

မ်က္ႏွာမွားလည္းရွက္သြားေလးမ်ားနီရဲေနသျဖင့္ သူမ၏အလွကို ထထပ္ဆင့္လွေနေအာင္ခ်ယ္သထားလို ျဖစ္ေနသည္။ ဦးဘထူး ပုဆိုးလွန္လိုက္ၿပီးလီးကိုထုတ္ကာ ေစာက္ရည္ေလးမ်ားရႊဲေနေသာ ေခြၽမေလးရဲ႕ စိေနေသာေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေလးရဲ႕ ၾကားထဲကို လီးကိုလက္ျဖင့္ကိုင္ကာ အထက္ေအာက္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၿပဲလန္ေနေသာ ဒစ္ၿပဲႀကီးကို စိေနတဲ့အဖုတ္ေလးထဲကို ခါးေလးေကာ့ၿပီး ထိုးထည့္လိုက္သည္။ “ျဗစ္…” “ၿဗိ…” “အား…အမေလး…” “ေသပါၿပီ…နာလိုက္တာ…” “ထပ္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ ေဖေဖရယ္…” “အရမ္းနာလို႔ပါ…စပ္လဲစပ္တယ္….” ေခြၽမေလးၿဖိဳးၿဖိဳး လူးလြန္႔သြားကာ ညည္းသံပါထြက္လာသည္။ မိမိလီးေၾကာင့္ ဖုတ္ဖုတ္ေလးကြဲသြားမွန္း ဦးဘထူးသိသည္။ သားျဖစ္သူ ဖိုးေက်ာ္၏ လီးကေတာ္ေတာ္ေသးတာပဲလို႔ေတြးမိသည္။ သူလုပ္လိုက္မွ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ဖုတ္ဖုတ္က ကြဲသြားသျဖင့္ အရသာေတြ႕သြားသည္။ ခါးအားကိုသံုးကာ ေျဖးေျဖးေလးျခင္း ေညႇာင့္သြင္းသည္။

ေညႇာင့္ရင္းႏွင့္ပင္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတားအဆီက ဦးဘထူးရဲ႕ လီးတစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္အဝင္မွာ ဒစ္ထိပ္ကို လာထိမိသည္။ ဦးဘထူး အံ့ဩသြားသည္။ ေခြၽးမေလးရဲ႕ အပ်ဳိးအေမွးပါးေလးမွန္း ဒက္ခနဲသိလိုက္သလို လီးႀကီကလည္း ထိုအပ်ဳိအေမွးေလးကို ထိုးေဖာက္ရန္အတြက္ တအားမာေထာင္လာသည္။ ပန္းေရာင္အိပ္ယာခင္းေလးမွာ အပ်ဳိအေမွးေလးေပါက္သြားရင္ ေသးြစေတြေပသြားႏိုင္သည္ကိုေတြးမိသျဖင့္ ခုနက ဆုတ္ၿဖဲထားေသာ အျဖဴေရာင္ အတြင္းခံေလးကို ေခြၽးမေလး၏ ဖင္ေအာက္၌ ျဖန္႔ခင္းလိုက္သည္။ “ဒုတ္…” ေဖာက္….” “အား… ေသပါၿပီ ေဖေဖရယ္” “ေကာင္းလိုက္တာ သမီးရယ္…ေခြၽးမေလးရယ္” ၿဖိဳးၿဖိဳးရဲ႕ အပ်ဳိအေမွးပါးေလးမွာ ဦးဘထူး၏ ေဆာင့္ထည့္လိုက္ေသာ အရိွန္ေၾကာင့္ ေပါက္ျပဲသြားသည္။ ဦးဘထူး ျဖန္႔ခင္းထားေသာ အျဖဴေရာင္အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးမွာလည္း ဖုတ္ဖုတ္ေလးထဲမွ ထြက္လာေသာေသြးမ်ားႏွင့္ စြန္းေပသြားသည္။

အား…နာလိုက္တာ ေဖေဖရယ္… “ေျဖးေျဖးလုပ္ပါေတာ့…” “အမေလး…” “ကြၽတ္…ကြၽတ္…” ရွည္လ်ားတုတ္ခိုင္ေသာ လီးႀကီးက သူမရဲ႕ သားအိမ္ကို လာထိတိုင္း သူမမွာ ေအာင့္ေအာင့္တတ္သြားသည္။ သူမ၏ ဖုတ္ဖုတ္ေလးထဲသို႔ မဆန္မၿပဲဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္လုပ္ေနေသာလီးႀကီးက ႀကီးလွသျဖင့္ ဖုတ္ဖုတ္ေလးတစ္ခုလံုး ႀကိမ္းစပ္ေနသည္။ ဒီအေျခအေနထိေရာက္မွေတာ့ သူမလည္း ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ အလိုးကို ဆက္ၿပီးခံ႐ံုပဲ ရိွေတာ့သည္။ ဦးဘထူးမွာလည္း အပ်ဳိစစ္စစ္ေလးကို လိုးေနရသျဖင့္ ဖုတ္ဖုတ္ေလးရဲ႕ က်ဥ္းၾကပ္တ့ဲ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးခံစားေနရသည္။ “သမီးရယ္….အား….သမီေလးရယ္…” “ေဖေဖ…အား….ေဖေဖရယ္….” “ႁဗစ္…” “ဒုတ္…” “ႁပြတ္…” “ႁဗြက္” တေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေခၚၾကရင္း ကာမပန္းတိုင္သို႔ ၿပိဳင္တူတက္လွမ္းလိုက္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေရွ႕မွကာသံၾကားရသျဖင့္ သားျဖစ္သူဖိုးေက်ာ္ျပန္လာၿပီဆိုတာ သိလိုက္သည္။

ဦးဘထူး ေတြေဝမေနပဲ ၿဖိဳးၿဖိဳးရဲ႕ ေသြးေလးေတြနဲ႔ေပေနေသာ အတြင္းခံေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ၿဖိဳးၿဖိဳးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို နမ္းလိုက္ကာ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ ၿဖိဳးၿဖိဳးလည္း သူ႕ရဲ႕ တြန္႔ေၾကေနေသာ သတို႔သမီးဝတ္စံုေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၿပီးျပင္ဆင္လိုက္သည္။ ခုနကမွ ေမာင့္ေဖေဖက သူ႕ရဲ႕ လီးႀကီးနဲ႔ သူမရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို အားရပါးရ လိုးသြားသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္တစ္ခုလံုး နာေနသည္။ အခုလည္း ေမာင္က အရက္မူးၿပီး ျပန္လာကာသူမကို လိုးေပအုန္းမည္။ ေမာင့္အတြက္ေတာ့ သူမစိတ္မေကာင္းေပ။ သူမရဲ႕ ပန္းဦးကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ မယူခဲ့ႏိုင္လို႔ပါ။ ေမာင့္ေဖေဖကေတာ့ သူမရဲ႕ ပန္းဦးကို အဓမၼ ယူသြားခဲ့သည္။ “ၿဖိဳး…ေရ…” “ေမာင့္ မယားေလးေရ…” “ေမာင့္ကို လာတြဲပါဦး…” ဖိုးေက်ာ္အာေလးလ်ာေလးျဖင့္ ၿဖိဳးၿဖိဳးကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ “ေမာင္ ဘာလို႔အမ်ားႀကီးေသာက္လာတာလည္း” “နည္းနည္းေလးပါ….ၿဖိဳးရဲ႕” အခန္းထဲေရာက္တဲ့အထိ ေမာင့္ကိုတြဲေခၚလာခဲ့သည္။

ေမာင့္ဆီက အရက္နံ႔ေတြကလည္း နံေစာ္ေနသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေမာင္က ၿဖိဳးကို ေမြ႕ယာေပၚလွဲခ်ၿပီး ထဘီလွန္ကာ ေစာေစာကမွေဖေဖလိုးသြားခဲ့တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ေမာင္က တန္းလိုးသည္။ ေမာင့္ေဖေဖ့တုန္းကလို သူမကိုမႏႉးမနပ္ေတာ့ ဘာအရသာမွမရိွေပ။ ဖုတ္ဖုတ္ထဲက ေမာင့္လီးက ေမာင့္ေဖေဖလီးေလာက္မတုတ္ မရွည္ေတာ့ ဟာတာတာျဖစ္ေနသည္။ သူမ ဘာေတြေလ်ာက္ေတြးေနပါလိမ့္။ ေမာင့္ရဲ႕လီးကို ေမာင့္ေဖေဖလီးနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္မိေနတာပါလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္သြားမိသည္။ “ျပစ္…” “ေကာင္းလိုက္တာ ၿဖိဳးရယ္” သူမက စဥ္းစားေတြးေနတုန္းရိွေသးတယ္ ေမာင္ကေတာ့ ၿပီးသြားသည္။ အဟုတ္ကို ဘာမွန္းမသိလိုက္ပါ။ ေမာင္သာတစ္ေယာက္တည္း ျပီးသြားသည္။ သူမကေတာ့ၿပီးလုၿပီးခင္ေလးမွာ မၿပီးလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ဘတ္သငံ့ငံ့ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။ လက္မေလးေထာင္ေပးဖို႔ မေမ့ၾကနဲ႔ေနာ္ သယ္ရင္းတို႔ ေထာင္ေပးတဲ့ လက္မေလးေတြက ဆက္ေရးဖို႔အတြက္ အင္အားေလးမို႔ပါ။

ေဒၚျမ…. ရွင္ “ကေလးေတြကို မနက္စာစားရေအာင္ သြားေခၚလိုက္ပါဦး” ဦးဘထူး၏ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ေဒၚျမ ဖိုးေက်ာ္ႏွင့္ ၿဖိဳးၿဖိဳးကို ေခၚဖို႔ထြက္သြားသည္။ ေဒၚျမဆိုတာက လည္းအျခားလူမဟုတ္ေပ။ ဦးဘထူးနဲ႔ အမ်ဳိးေတာ္သည္။ ဦးဘထူးရြာကို အလႉသြားလႉတုန္းက ေဒၚျမ ေနရထိုင္ရတာ အဆင္မေျပတာကိုေတြ႕လို႔ ၿမိဳ႕ကို ေခၚလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္မႈကိစၥလည္းႏိုင္နင္းသည္။ ယံုလည္းယံုၾကည္ရသည့္ ေဒၚျမပါေပ။ ခဏေနေတာ့ ေဒၚျမနဲ႔အတူ ဖိုးေက်ာ္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပါလာသည္။ ဦးဘထူး ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္ ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ သတင္းစာဖတ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဖို႔ ေဒၚျမက ေကာ္ဖီႏွင့္ မုန္႔ကို စီစဥ္ေပးလိုက္သည္။ “သား” “ဗ်ာ…ေဖေဖ” “မဂၤလာေဆာင္နဲ႔ အလုပ္ေတြမ်ားေနေတာ့ ကုမၸဏီကို ေဖေဖမသြားျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ” “ဒီၾကားထဲမွာ ဦးစိုးမင္းနဲ႔ ေဖေဖလႊဲထားရတယ္” “သား မနက္စာစားၿပီးရင္ ေဖေဖတို႔ရဲ႕ ကုမၸဏီကို သြားလိုက္ဦး”။

ေဖေဖကေတာ့ သားလည္းမိန္းမရၿပီဆိုေတာ့ နားလိုက္ဦးမယ္ “သားက ဦးစိုးမင္းနဲ႔တြဲၿပီး ကုမၸဏီကကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္” “တကယ္လို႔ လုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးနားမလည္တာရိွရင္ အခက္အခဲရိွရင္ ေဖေဖကိုေျပာ ဟုတ္ၿပီလား” “ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ခ်ပါေဖေဖ သားေသခ်ာလုပ္ပါ့မယ္” “ေအးေအး ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္” ၿဖိဳးၿဖိဳးလည္း မေန႔ကဘာမျဖစ္ခဲ့သလို ဟန္ေဆာင္ကာ စားစရာရိွတာစား ေသာက္စရာရိွတာေသာက္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခပ္တည္တည္ပင္။ ဦးဘထူးတို႔ ေျပာေနၾကတာကို ေခါင္းငံုၿပီးစားေသာက္ရင္းက နာေထာင္ေနသည္။ အမွန္ကေတာ့ ဦးဘထူး ညစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕သားကို ေကာင္မေလးအနားမရိွေအာင္ ဂြင္ဆင္လိုက္သည္သာ။ လွပေသာ ၿဖိဳးၿဖိဳးကို အားပါးတရ ထပ္ခ်စ္ခ်င္ေသးသည္။ အခုလည္းၾကည့္ေလ မနက္စာစားၿပီး ထသြားေသာ ေခြၽးမျဖစ္သူရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအလွကို တပ္မက္စြာလိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြျပန္ေတြးမိေတာ့ လီးကေတာင္လာျပန္သည္။

ကလစ္.. တံခါးဖြင့္သံ တိုးတိုးေလးၾကားလိုက္လို႔ ျဖဳးၿဖိဳး အိပ္ရင္းလွည့္ၾကည့္မိသည္။ “ဟင္…” “ေဖေဖ…” “ဘာလာလုပ္တာလည္း…” “သမီးေလးကို ခ်စ္ရတာမဝေသးလို႔ လာတာေပါ့” “သမီးကို အရမ္းခ်စ္မိသြားၿပီကြယ္” “ရႊတ္…ရႊတ္…ရႊတ္…” ဦးဘထူးေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ၿဖိဳးအိပ္ေနတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ၿဖိဳးရဲ႕ ႏုနယ္တဲ့မ်က္ႏွာေလးကို သူ႕ႏွာေခါင္းနဲ႔ နမ္းလိုက္ေတာ့သည္။ ၿဖိဳးၿဖိဳးရဲ႕ပါးေပၚမွာလိမ္းထားေသာ သနပ္ခါးမ်ား ေမွးမိွန္သြားသည္အထိ ဦးဘထူး နမ္း႐ိႈက္လိုက္သည္။ “ဟင့္အင္း…မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့…” “လႊတ္…ပါ….” အေပၚကေန အုပ္မိုးၿပီး မိမိပါးေလးကို တရစပ္နမ္းေနေသာ ဦးဘထူး၏ ခႏၲာကိုယ္ကိုႀကီးကို တြန္းကာ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျပာလိုက္သည္။ ေျပာလို႔သာေျပာ၊တြန္းလို႔သာတြန္းေနရတာ ဦးဘထူးက မိမိအေပၚမွာ အဲဒီလို ဇြတ္အတင္း အဓမၼလုပ္ေနတာေတြကို မိမိ၏ မသိစိတ္ေတြက ေက်နပ္ေနမိတာ။ ၿဖိဳးကို ေမာင့္ေဖေဖက အဲဒီလိုအတင္းအဓမၼလုပ္ေလ ၿဖိဳးရဲ႕ အေသြးအသားေတြက ပိုဆာေလာင္လာသလိုပါပဲ။

အခုလည္းၾကည့္ေလ ေမာင့္လို ဖုတ္ဖုတ္ေလးကိုတန္းမလိုးပဲနဲ႔ ပါးေလးနမ္းလိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးစုပ္လိုက္၊ ႏို႔ေလးစို႔လိုက္၊ ဗိုက္သားေလးေတြကို သူ႕လ်ာျပားႀကီးနဲ႔ လ်က္လိုက္၊ ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို လ်က္လိုက္၊ ေစာက္စိေလးကိုစုပ္လိုက္နဲ႔ သူမကို ကာမစိတ္ေတြ မထႂကြလို႔မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနရတာ။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္….ႁပြတ္…” “အို…အား…” တဆင့္ၿပီးတဆင့္လုပ္လာရင္းကေန ၿဖိဳးရဲ႕ ျဖဴဝင္းၿပီးေဖာင္းအိေနတဲ့ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကိုပါမခ်န္ စုပ္ေနေတာ့ ၿဖိဳးေလ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းကိုမသိဘူး ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို အလိုးမခံရပဲနဲ႔ တစ္ခ်ီၿပီးသြားတယ္။ ေခြၽးမေလး၏ခါးေလးေကာ့တတ္သြားသျဖင့္ ေခြၽးမေလး တစ္ခ်ီၿပီးသြားမွန္း ဦးဘထူးသိလိုက္သည္။ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို စုပ္ေနတာက ရပ္လိုက္ကာ ေခြၽးမေလး၏ ရင္ဘတ္ေပၚတက္ခြလိုက္သည္။ ေခြၽမျဖစ္သူၿဖိဳးရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို မိမ္ကိုယ္လံုးဖိမိမွာစိုးသျဖင့္ ဒူးႏွစ္ဘက္ကို ေဘးသို႔ကားေထာက္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးေအာက္စကို ဆြဲလွန္လိုက္သည္။

ဟင္… မ်က္ႏွာနားတြင္ေဝ့ဝဲကာ ေပၚထြက္လာေသာ ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕လီးႀကီးက အေတာ္ႀကီးလွသျဖင့္ သူမယာင္ၿပီး ေတာ့ အသံထြက္မိသည္။ “ကိုင္ၾကည့္ပါဦး…သမီးရဲ႕…” သူမရဲ႕ ျဖဴေဖြးေနနဲ႔ လက္ဖက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႕လီးညိဳညိဳတုတ္တုတ္ႀကီးကို ကိုင္ခိုင္းတာ။ လီးႀကီးကလည္းႀကီးလိုက္တာ သူမရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္မဆန္႔။ ရွည္လိုက္တာကလည္း သူမလက္သီးစုပ္နဲ႔ဆို ငါးစုပ္စာေလာက္ရိွသည္။ အေၾကာေတြကလည္း အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည္။ “ေဖ့ေဖ့လီးနဲ႔ ေဖေဖ့သားလီး ဘယ္သူကပိုႀကီးလဲ…” “ဟာ…ေဖေဖကလည္း…ဘာေတြလာ…”“အု…” ၿဖိဳးေျပာေနတာေလးေတာင္မဆံုးလိုက္ဘူး။ ေျပာရင္းတန္းလန္းဟေနတဲ့ ၿဖိဳးရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို ေမာင္ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕လီးဒစ္ႀကီးဝင္လာလို႔ ၿဖိဳးမွာ အသက္႐ႉေတာင္ၾကပ္သြားတယ္။ သူမရဲ႕ ေခါင္းကို ေမာင့္ေဖေဖက လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ထိန္းကိုင္ထားေတာ့ ႐ုန္းလို႔ကမရေပ။ ဦးဘထူးကေတာ့ သူ႕ေခြၽးမေလးရဲ႕ေခါင္းကိုကိုင္ၿပီး သူ႕လီးဒစ္ကို ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္နဲ႔။

ေခြၽးမေလးရဲ႕ ပါးစပ္ေလးကိုလိုးေနသည္။ ၿဖိဳးၿဖိဳးလည္း မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ပါးစပ္ေလးကို အစြမ္းကုန္ဟကာ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔လိုးေနေသာ ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ လီးဒစ္ႀကီးကို မ်က္လံုးကေလးမိွတ္ကာ ၿငိမ္ခံေနေတာ့သည္။ ဦးဘထူးကေတာ့ မ်က္လံုးေလးမိွတ္ၿပီး ၿငိမ္ခံေနရွာေသာ ေခြၽးမေလးရဲ႕ ႏုနယ္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ရင္း ပါးစပ္ေလးကို လိုးေနရသျဖင့္ ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ အရသာေတြ႕ေနသည္။ “ပလြတ္…ပလြတ္” “ျပစ္…ျပစ္…” “အား…သမီး…သမီး…သမီးေလးရယ္” ေခြၽးမေလးရဲ႕ပါးစပ္ကို လိုးေနရင္းက စိတ္မိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ လရည္မ်ားထြက္ကာ ေခြၽးမေလးၿဖိဳးရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွာပဲ ၿပီးသြားသည္။ “အြန္း…အြန္း….” “ဂလု…” ဦးဘထူးမွာ သူ႕လီးႀကီးကို မိမိ၏ ပါးစပ္ထဲမွ မထုတ္ေသးပဲ စိမ္ထားသျဖင့္ လရည္မ်ားကို ေထြးထုပ္လို႔ မရပဲ သူမလည္ေခ်ာင္းထဲစီးဝင္သြားသည္။

မိမိ၏ ပါးစပ္ေလးကို ပါေမာင့္ေဖေဖမညႇာမတာလိုးၿပီးၿပီး ပါးစပ္ပန္းဦးကိုပါထပ္ေႁခြသြားသည္။ “ပလြတ္…” ဦးဘထူး၏ လီးႀကီးမွာ ၿပီးသြားေပမယ့္လည္း သူမပါးစပ္ထဲက ထုတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ လီးတန္ႀကီးက ေတာင္ၿမဲတိုင္းေတာင္ေနသည္ အရိွန္မေသေသးေပ။ ဒါေတြေၾကာင့္မို႔လည္း သူမက ေမာင့္ေဖေဖရဲ႕ လီးႀကီးကို ေမာင့္ရဲ႕လီးထက္ႏွစ္သက္မိတာ။ “သမီးရယ္….ခ်စ္ၿပီးရင္း ခ်စ္မိေနၿပီကြယ္” သူမကိုအဲဒီလိုေျပာၿပီး သူမအဖုတ္ေလးကို ထပ္လိုးတာ။ သူမဖုတ္ဖုတ္ေလးကို နာရီဝက္ေလာက္ လိုးၿပီးမွ ေမာင့္ေဖေဖ ေနာက္ခ်ီၿပီးသြားသလို သူမလည္း သူနဲ႔အတူ တစ္ခ်ီထပ္ၿပီးခဲ့ရတယ္။ ေမာင့္ေဖေဖနဲ႔အတူ ကာမစက္ယွက္ရတာကို ၿဖိဳးအရမ္းႏွစ္ခ်ဳိက္သြာမိတယ္။ ၿဖိဳးမွာ က်န္ေသးတဲ့ ပန္းဦးေတြကိုလည္း ေမာင့္ေဖေဖဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ယူယူ ၿဖိဳးျငင္းႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ဪ သူမရဲ႕ ပန္းဦးေလးေတြကို တစ္ခုျခင္းေခြၽမယ့္ ပန္းဦးေခြၽမယ့္ ေမာင့္ေဖေဖေဖပါေလ….ၿပီးပါၿပီ ။

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *