မီးကုန်ယမ်းကုန်ဗျင်း

မီးကုန်ယမ်းကုန်ဗျင်း

မေ့အဘို့ သည်လောကဝယ် လိုလေသေးမရှိ အောင်ဖြစ်နေရခြင်းမှာ မေ၏ ဘဝကုသိုလ်အကျိုးပေး ကောင်း၍ဆိုရပေမည်။ မေသည်နှစ်ထပ်တိုက်တလုံးအ ပေါ်ထပ်ဝယ် အစစအရာရာ လိုလေသေးမရှိအောင်နေရသည်။ မေ့ကိုပတ်ဝန်းကျင်နှင့်အပေါင်းအသင်းများက မင်းကတော်ဟူ၍ တင်စားခေါ်ကြသည်။ မေသည် အရာရှိကတော်ဖြစ်သည်။မေသည်အရာရှိကတော် မင်းကတော်ဟူ၍ နံမည် တွင်ကာ သတင်းကြီးလှသည်။

မေ၏သတင်းကြီးမှှုမှာ လည်း အိနြေ္ဒနှင့်မေ၏အလှအပကြောင့်သာလျှင် ဖြစ် လေသည်။ မေသည် တကယ်ပင်လှသူ ချောသူ ဖြစ်သည် မင်းကတော်ချင်းပြိုင်ရင် မေ့ကိုအရှုံးပေးရမည်သာ ဖြစ်သည်။မနိမ့်မမြင့်သော အရပ်အမောင်း၊ လဝန်းကြီးလိုရွှန်းရွှန်းဝေနေသည့် မေ့ချစ်စရာမျက်နှာ၊ တစ်ဖြိုးအိစက် နေသော မေ၏ရွှေရင်အုံအစုံ၊ လမ်းရှောက်လိုက်လျှင်နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်နေေသော မေ၏စိတ်ကြစရာ တင်ပါးဆုံ ပွေ့ဖက်လိုက်ရင် အားရစရာကောင်းလှသော မေ၏ သေးသွယ်နွဲ့နှောင်းသော ခါး စသည် စသည်တို့မှာ မေ၏ အလှများသာဖြစ်လေ၏။

တနည်းဆိုရသော် မေသည်စိတ်ချမ်းသာကိုယ်ချမ်း သာနှင့်စိတ်သဘောကျနေထိုင်ရ၍ လှချင်တိုင်းလှနေ သည်။ စည်းစိမ်တိုးနေသည်ဟု ဆိုရပေမည်ဖြစ်၏။ မေ၏နေထိုင်ရသော အဆောင်အယောင်မှာ မေ့အ တွက်ဆိုလျှင်ပို၍နေချေသေးသည်။ မေ့ဝယ် ထိုကဲ့သို့ သောဘဝတွင်ရှိ၏။သို့သော် မေသည်စိတ်ထဲတွင် အလိုမကျဖြစ်နေ သောအရာတခုစွန်းထင်၍နေလေသည်။ ထိုအကြောင်း ကမေ့အတွက် အလွန့်အလွန်ခက်၍နေသည်။ မေသည် လေသာပြူတင်းမှအဝေးဆီသို့ မျှော်၍စိတ်ကိုလွင့်ကာ ကစားလိုက်ချေသည်။မိုးကောင်းကင်ဝယ် တိမ်ခြေတိမ်သားတို့ လွင့်ပါး ပြေးလွှားနေကြလေသည်။

မေ့စိတ်တွေမှာလည်း ထိုတိမ် သားများနှင့်အတူ လွင့်ပါး၍နေလေသည်။ ““မေမေ”” ““ဟင်.. ခင်မောင် မင်းပြန်လာပြီလား”” ““ဟုတ်ကဲ့ မေမေ ဒက်ဒီမလာသေးဘူးလားဟင်”” ““အေး မင်းဒက်ဒီကတော့ ပြန်လာအုံးမှာမဟုတ်ဖူး ကဲ..ထမင်းတော့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပီ သွားစားကြတော့””““ဟုတ်ကဲ့..မေမေ””ခင်မောင်က ရိုသေလေးစားစွာနှင့်ပင် ထမင်းစား အခန်းတွင်းသို့ဝင်သွားလေသည်။

မေသည် ခင်မောင်ကို ကြည့်၍သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ မိမိဝမ်းတွင်းမှ မမွေး ထုတ်ရသော်လည်း မွေးထုတ်လိုက်ရသည့်သားနှင့် မိခင် ပမာပင် ခင်မောင်က မိမိကိုလေးစားခြင်းကိုပင် မေဝမ်း သာ၍မဆုံးခဲ့။ပတ်ဝန်းကျင်က မင်းကတော်ကြီး ..မင်းကတော် ကြီးဟူ၍၎င်း၊ မိမိနှင့်အသက်ရွယ်တူမျှရှိသော ခင်မောင် က မေမေဟူ၍ နှုတ်ဖျားလေးတိုင်း သီး၍နေခြင်းသည်၄်ငး၊ မေ့အတွက်ပို၍ရင်ဖိုမောခဲ့ရသည်။တကယ်ဆို မေ့အသက်မှာ နှစ်ဆယ်နှစ်မျှသာရှိသေးသော မေဖြစ် လေသည်။အရာရှိကြီး ဦးဝင်းသော်သည် ငယ်ပေါင်းကြင်ယာဟောင်းမှာ ဆုံးပါးခဲ့၍ မေ့ကိုလက်ထပ်ယူခဲ့လေသည်။ မေသည် ဦးဝင်းသော်နှင့်အသက်ချင်းကွာသည်ဆို သော်လည်း ဦးဝင်းသော်၏ ဂုဏ်ဒြပ်နှင့်အရှိန်အဝါကမူ မေသည်မည်သို့မျှ မငြင်းပယ်နိုင်ခဲ့ပေ။

ထို့ကြောင့်မေသည်မိမိထက် အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်မျှကြီးသော ဦးဝင်းသော်ကို လက်ထပ်ခဲ့ရသည်။ဦးဝင်းသော်ကို လက်ထပ်ခြင်းအားဖြင့် မေ့မှာ အစစအရာရာပင် လိုလေသေးမရှိဖြစ်ရလေသည်။ မေက ဘာလိုသည်ဟုသာပြောလိုက် ဦးဝင်းသော်က မေ့အ တွက်ဘာမဆိုရအောင် ရှာကြံခဲ့သည်သာဖြစ်သည်။ တ ကယ်တော့မေ့ကို ဦးဝင်းသော်သည် ပို၍စွဲလေသည်။ မေလိုလှသူတယောက်အား ဦးဝင်းသော်အဖို့ ရထားခြင်း မှာ အလွန်ကောင်းလေသော ကံကြီးတပါးပင် မဟုတ် ပါလော။

““မေမေ.. ကျွန်တော်အပြင်ခဏသွားအုံးမယ်”” ““ထမင်းစားပြီးရဲ့လား”” ““ဟုတ်ကဲ့..မေမေ”” ““အေး..ဒါဖြင့် စောစောလဲပြန် သိတ်လဲအလည် မကျူးနဲ့ မင်းဒက်ဒီက ဘယ်အချိန်ပြန်လာမလဲမသိဘူး”” ““ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”” မေသည် ခင်မောင်ထွက်သွားသည်ကို မျက်စိတ ဆုံးကြည့်၍ သက်ပြင်းကိုချကာ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။ တ ကယ်တော့ မေသည် စိတ်အတွင်းဝယ် ညှိုးနွမ်းနေခဲ့ လေပြီ ဘာရယ်ဟူ၍မသိပေ။တခုခုလိုချင်သော ဆန္ဒ များသည် မေ့စိတ်အတွင်းဝယ် လှုပ်ရှားနေခဲ့လေသည်။

မေ့ဝယ်အစစအရာရာ လိုလေသေးမရှိအောင် ပြည့်စုံကြွယ်ဝသည်ကားမှန်၏ မေသည် ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးရှေ့ဝယ် စိတ်ကြိုက်အလှပြင်ရသည်။ မေသဘော ကျသော အဝတ်အစားကိုဝတ်ရကာ မေစားချင်သော အစားကိုစားရ၏ မေစီးလိုသောကားကိုလည်း မေ့မှာ စီးနေရသူသာတည်း။သို့သော် မေသည် ဘာကိုအလို မကျဖြစ်နေသနည်း။မေသည် သက်ပြင်းကို ခတ်ပြင်းပြင်းမှုတ်ထုတ် လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ပြူတင်းတံခါးဆီမှ အပြင်ပဆီသို့ လှမ်းမျှော်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ အမှောင်ရိပ်များသို့ တလောကလုံးကိုစိုးမိုးလာလေသည်။ ထို့ကြောင့်မီး ရောင်များမှာလည်း နေရာတိုင်းဝယ် ပြန့်နှံ့နေလေ၏။

မေသည် အပြင်ပဆီမှ အရာတခုကို စူးစိုက်၍ ကြည့်နေမိလေ၏။ ဤအရာကား အခြားမဟုတ် တဖက် အိမ်မှအိပ်ခန်းတခုကို မေသည် ရုတ်တရက်မြင်လိုက်ရ ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထိုအိပ်ခန်းအထဲတွင် လျှပ်စစ်မီးက ထိန်ထိန်လင်းနေလေသည်။မီးထိန်ထိန်လင်းနေသော အခန်း၏ တခုသော ဒေါင့်၏ခြင်ထောင်ရိပ်ဝယ်ကား ရုပ်ရှင်ကားဆန်ဆန် အရာတခုကပေါ်လွင်၍နေသည်။သည်အရာကား ရွှေရင်အစုံ ချွန်းမြ၍ဆံကေသာ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသည့် မိန်းခလေး တဦးပုံနှင့် ကိုယ်ကာယတောင့်တင်းသော ယောက်ျား တယောက်၏ပုံပင်ဖြစ်လေသည်။

ယောက်ျားလေးက မိန်းကလေးအား ပခုံးကိုဆွဲ၍ မိန်းခလေး၏ နှုတ်ခမ်းကိုစုတ်ယူလိုက်သည့်အရိပ် သဏ္ဍာန်က မေ၏စိတ်ကိုပို၍လှုပ်ရှားစေလေသည်။ ပြီး နောက်နှစ်ဦးသား တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့် ၍ ပြုံးနေဟန်ရှိသည်။မိန်းမပျိုသည် တခုခုကို အမှီပြု ထားဟန်ရှိလေသည်။ ယောက်ျားကမိန်းမပျို၏ ချွန်းမြအိ စက်နေသော နို့နှစ်လုံးကို နှယ်နေသည်ကိုတွေ့ရတော့ လည်း မေ့စိတ်ထဲဝယ် ပို၍မချင့်မရဲဖြစ်လာသည်။ အရိပ်မှာ ပူးကပ်လိုက် ခွာလိုက်နှင့် အလုပ်များလျက်ရှိ လေသည်။ မေသည် အာရုံစိုက်ယင်းပင် ငေးနေမိသည်။

နောက်အရိပ်သဏ္ဍာန်နှစ်ခုသည် တဦးကို တဦးဖက် ၍အောက်ဆီသို့လျှောကျပျောက်ကွယ်သွားလေသည်။ မေသည်အရိပ်သဏ္ဍာန်ကို မတွေ့ရတော့ ရင်မှာမောသွား ပြန်၏။ စိတ်တို့မှာလည်း ချောက်ခြား၏။““အင်း..ငါလဲသူတို့လို ဘယ်ပျော်ရမလဲ ငါယူ ထားတာက အဖိုးကြီးကို””မေသည် ဒါပင်ငြီးတွားလိုက်လေသည်။ တကယ်တော့ မေ့ဝယ်အလွန်အပြင်းအထန် အလိုရှိနေသည်မှာ ဤကိစ္စပင်မဟုတ်ပေလော။မေသည် အခြားအရာများဝယ် စိတ်တိုင်းကျသယောင် ဤကိစ္စဝယ် စိတ်တိုင်းမကျ ဖြစ်ခဲ့ရသည်က အမှန်ပင်ဖြစ်လေသည်။တကယ်တော့ဦဝင်းသော်သည် မေ့ကိုချစ်သည် ခင်သည် ကြင်နာသည်ကားမှန်၏။

သို့သော် မေ့အတွက် အလွန့်အလွန်လိုလားနေသည့် ဤကိစ္စကိုကား ဦးဝင်း သော်သည် မဖြည့်စွမ်းနိုင်ဘဲ ပျက်ကွက်ခဲ့သည်ကသာ များနေလေသည် မဟုတ်ပါလား ဘယ်ပါတီ ဘယ်ဧည့် ခံပွဲစသည်များနှင့်သာ အချိန်ကုန်နေသော ဦးဝင်းသော် အဘို့ကား အဘယ်အိမ်မှ ကြင်ယာဇနီး၏ အလိုကို ဖြည့်နိုင်အံ့နည်း။

တခါတရံ အလွန်ညဥ့်နက်မှ ပြန်လာ၍ အိပ်ပျော် သွားတတ်ရှာသည်။ တခါတရံမူး၍ပြန်လာကာ လိင်ကိစ္စ ကိုမပြုနိုင် မိမိကိုယ်ကိုပင် အနိုင်နိုင် .. မေကားစိတ် ပျက်စွာနှင့် သက်ပြင်းကိုသာ တဟီးဟီးနှင့် ချလိုက် လေသည်။ ပြီးနောက် ပြူတင်းတံခါးဆီသို့ မျှော်လိုက် သေး၏ အရိပ်နှစ်ခုကားပျော်ကွယ်နေတုံးပင် ဟုတ်ပါ သည်။ယခုအခါ သူတို့နှစ်ဦးသည် သဉ္စာဆောင်ခန်း၏ ဖဲမွေ့ ယာပေါ်ဝယ် ဆန္ဒတူညီစွာနှင့် စခန်းသွားနေကြပေမည်။ မေသည် စိတ်ပျက်စွာနှင့် အိပ်ခန်းတွင်းသို့ လှမ်းဝင်လာလေသည်။ ပြီးနောက် အကျႌချွတ်၍လဲလိုက် လေသည်။

မေသည်ညဘက်များတွင် အတွင်းဘော်ဒီ မခံဘဲဖြင့် အပြင်အကျႌထူထူနှင့်နေတတ်လေသည်။ အကျႌလဲပြီးသော် ထမီကိုကား မလဲမိပေ။ ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ရှေ့ဝယ် မိမိကိုယ်ကို အမျိုးမျိုးကြည့်သည်..။အတန်းတက်ခွင့်ရဖို့အတွက် ပိုစ့်တွေကို ကြိုးစားတင်နေပါတယ်။ သနားသောအားဖြင့် ဗုတ်ပေးကြပါဗျို့။ထယ်ဝါလှသော ရွှေရင်တို့မှာ မို့မောက်၏ ပိုးတွန့် ထမီကြောင့် တင်းတင်းရင်းရင်းနှင့် ပေါ်လွင်နေသော တင်ပါးဆုံမှာ ယောက်ျားတကာတို့တပ်မက်ဘွယ်ရာ မဟုတ်ပါလား..။ မေသည် အမျိုးမျိုးကိုယ်ဟန်ပြပြီးမှ စိတ်မချမ်းမသာနှင့် စားသောက်ခန်းဆီသို့ လှမ်းထွက် လာ၏။

စားသောက်ခန်းဝယ် ဖွယ်ဖွယ်ရာရာများပြည့် နှက်လျက် ရှိလေသည်။ မေသည် ဘာမျှစားချင်စိတ်မရှိခဲ့ ပေ။ မေသည်စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နှင့် ခေါင်းကို တဂျစ်ဂျစ်မြည် အောင်ကုတ်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် မှန်ဘီရိုကို ဖွင့်လိုက်၏။ ဦးဝင်းသော်သောက်နေကျ ဝီစကီပုလင်းကို ထုတ်၍မေသည် ကြည့်လိုက်၏။ တကယ်တော့ မေ သည် ဤအရာများကို တခါတရံမျှသောက်ဘူးခဲ့သည် မဟုတ်ပေ။ မေသည် ဝီစကီကို ဖန်ခွက်ငယ်အတွင်းသို့ တဝက် နီးပါးမျှထည့်လိုက်ကာ မော့ချလိုက်မိလေသည်။တဝမ်း လုံးပူရှိန်းသွားသည်။ ပြီးလျှင် စပြစ်သီးခြောက် တဆုပ်ကို လက်ဖြင့်ဆုပ်ယူ၍ စားကာ အပြင်သို့ထွက်ခဲ့ လေသည်။ ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်၍ မေသည် တသုတ်သုတ် နှင့် တိုက်ခတ်လာသော လေညှင်း၏ အအေးဓါတ်ကို ခံယူနေမိလေသည်။

အတန်ကြာသော်မေသည် ရီတီတီ ဖြစ်သော ဝေဒနာကိုခံစားလာရလေသည်။ ထို့ကြောင့် မေက သတိကြီးစွာပင် သံတံခါးမကြီးကို ဆွဲပိတ်၍ သော့ ကိုစေ့ရုံသာစေ့ထားလိုက်သည်။ဦးဝင်းသော်သည်၎င်း၊ ခင်မောင်သော်သည်၎င်း လာလျှင် အလွယ်တကူ အိမ် တွင်းသို့ ဝင်နိုင်ရန်ဖြစ်၏။ပြီးမှမေသည် အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ယိုင်လဲ ယိုင်တိုင် နှင့်ဝင်လာချေသည်။ မေသည်တခါတရံမျှ မသောက်ဘူး သော ဝီစကီကို သောက်လိုက်သဖြင့် အူရိုင်းပီပီပင် ကြာ လေမူးလေဖြစ်လာမိသည်။

မေက ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့ဝယ် ကိုယ်ကိုကြည့်၍ ပြုံး၏။ ပြီးနောက် နှုတ်မှ .. အကိုကြီးဒီည ပြန်မှပြန်ပါ့မလား ဟူ၍ တီးတိုးရွတ်ဆိုလိုက်မိလေသည်။ ပြီးနောက်ကား ကုတင်ဆီသို့ရှောက်သွား၍ ပစ်လဲချလိုက်လေသည်။ ကုတင်အစွန်းဝယ် လက်တဖက်ကို အောက်သို့ချကာ လှဲနေသည်။ မေသည် ကြာလေမူးလေဖြင့် တကိုယ်လုံးသည် ပူအိုက် သောဝေဒနာကိုခံစားနေရသည်။ ရင်ထဲဝယ်လည်း ပူလောင်လောင်နှင့်ခံစားရသည်မှာ တမျိုးပင်ဖြစ်၏။

ထို့ကြောင့်မေက အကျႌကို ရင်မှ လက်နှစ်ဘက် ဖြင့်ဆွဲခွဲလိုက်ရာ အကျႌမှာ ကျယ်သီများပြုတ်ထွက်သွား ကာ ရင်သားနှစ်ခုမှာ ပြူး၍ထွက်လာလေသည်။ ထိုအခါ မှ မေသည် စိတ်သဘောကျဖြစ်သွားသလိုရှိသော်လည်း ပြီးနောက် ကိုယ်ကားယားနှင့် ပိုးလိုးပက်လက်ပင် မေက အိပ်လိုက်မိသည်..။အစားအစာလည်း မစားထားသဖြင့် မေသည် ပို၍မူးနေမိသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်၏အဖြစ်ကို သတိမရတ ချက်ရတချက်ရှိသည်။ တခါတရံဦးဝင်းသော်အား တမ်းတ သည့်ငြီးညူသံမှာ မေ့အပါးမှထွက်ပေါ်လာ တတ်သည်။ သို့သော် မေသည် ..တခါတရံသာမျှ သတိမရပေ။““မေမေ ..မေမေ ..””အပြင်မှခင်မောင်က တစာစာခေါ်လေသည်။

မေ သည်မကြား အတန်ကြာမှ ခင်မောင်က တံခါးကို ဖွင့်၍ ပြန်ပိတ်ကာ ဝင်လာသည်။ ပထမသော် ခင်မောင်က မိမိအခန်းဆီသို့ တန်းဝင်ခဲ့၍ အဝတ်အစားလဲလိုက် သည်။ ပြီးမှ စွတ်ကျယ်လက်ပြတ်လေးဖြင့် ဧည့်ခန်းဆီသို့ ပြန်ထွက်လာ၏။““အင်း..ဖေဖေတို့လဲ မအိပ်သေးဘူးထင်တယ် မီးလင်းနေတုံးဘဲ””ခင်မောင်က သိလိုသဖြင့် အိပ်ခန်းဆီသို့ ရှောက် သွားကာ လိုက်ကာကို အသာလှစ်၍ကြည့်လိုက်၏။အတွင်းမှမြင်ကွင်းကို ခင်မောင်သည် မြင်လိုက်ရသည် တွင် လူတကိုယ်လုံး လျှပ်စစ်ဓါတ်လိုက်သလိုပင် ခံစား လိုက်ရကာ စိတ်တို့မှာလည်း ခြောက်ချားသွားလေ တောသည်။

ခင်မောင်သည် ငါးမိနစ်မျှ အသက်ပင် မရှူနိုင်ဘဲ ငေးမောနေမိလေသည်။ ခင်မောင်၏စိတ် တို့မှာကား ချုပ် ထိန်း၍မရအောင်ပင် ခြောက်ခြားနေ လေပြီဖြစ်၏။ခင်မောင်သည် အဘယ်သို့ဖြစ်နေသည်မသိ မိမိ မျက်စိအောက်ဝယ် သေချာစွာတွေ့ရမှပင် မိမိသည် မေ၏ အနီးသို့ ရောက်နေသည်ကို သတိပြုမိပေတော့ သည်။ မေသည် ပိုးလိုးပက်လက်နှင့်အိပ်နေသည်။ အကျႌ အကွဲမှ ပြူ၍ထွက်နေသော ဖြူဝင်းဝင်း ရွှေရင်အစုံမှာ အကြီးစားပေါက်စီကဲ့သို့ပင် တင်းမာ၍နေလေသည်။ ထို ရွှေရင်၏ နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်နေသော ပုံအတိုင်းပင် ခင်မောင်၏စိတ်များလည်း နိမ့်ချီခုံချည်ဖြစ်နေလေသည်။

ဖြူဖွေးသော ရွှေရင်အစုံ၏ ထိပ်ဝယ် မဲမဲသဏ္ဍာန် လောင်းထားသည့် နို့သီးလေးမှာ ခင်မောင်အား ချောက်လှန့်ပြနေသလိုပင်ရှိလေသည်။ ခင်မောင်သည်စိတ်ကို ထိန်းယင်းနှင့်ပင် လက်မှ ထိုတင်းမာသောရွှေရင်အပေါ် သို့ မသိမသာနှင့် ကျရောက်၍ ဆုပ်နယ်နေမိလေသည်။ ထိုအခါ တကိုယ်လုံး ကြင်စက်ထိသလိုပင် ခင် မောင်သည် ခံစားလိုက်ရပေသည်။ ခင်မောင်သည် အသိဉာဏ်တချက်ဝင်လာသည်နှင့် လက်ကိုကဗျာကသီ ပင်ရုတ်လိုက်လေသည်။ ပါးစပ်မှလည်း ..““ဘုရား.. ဘုရား .. ငါမှားတော့မလို့ သူဟာ ငါ့အမေပါလား ဘုရား .. ဘုရား .. ခင်မောင်က ဤသို့ပင်ရေရွတ်ကာ မေ့အားကြင်နာစွာ လှမ်းကြည့် လိုက်သည်။

မေသည် အနည်းငယ် လှုပ်ရှားလူးလွန့်၍ ခြေကိုဆန့်လိုက်ရာ ဝတ်ထားသော ပိုးတွန့်ထမီမှာ ဆီး စပ်ဆီသို့လျှောကျသွားသဖြင့် ခင်မောင်အဘို့ စိတ်ကို ပို၍လှုပ်ရှားစေလေသည်။ထို့ကြောင့်ပင် စိတ်ကို ဘယ် လိုချုပ်သော်လည်း ခင်မောင်၏ လက်တို့မှာ ဝင်းမှည့်နေ သည့် တယ်သီးပမာရှိနေသော မေ၏ရွှေရင်အစုံပေါ်သို့ ပြန်ရောက်ကာ ဆုပ်နယ်နေမိရက်သား ဖြစ်နေပြန်သည်။ မေသည် အိမ်မက်လိုလို ဘာလိုလိုဝေဒနာမျိုး ခံ စားရကာ အဖြစ်ကိုသတိမမူနိုင်ခဲ့ အသက်ပြင်းစွာရှူ၍ လူးလွန့်နေရှာသည်။ အသက်ရှူတိုင်းလည်း တင်းမာသော နို့နှစ်လုံးမှာ ခင်မောင်၏ လက်အတွင်းဝယ် လှုပ်ရှားနေပေတော့သည်။

ထိုတင်မကဘဲ ပိုးတွန့်ထမီမှာ တဖြည်းဖြည်းနှင့် လျှောကျလာသဖြင့် နီကြန့်ကြန့်အမွှေး လေးများပေါ်လွင်ကာ တင်းမို့မို့ အကွဲကြောင်းကလေး ဆီသို့ ခင်မောင်သည် မျက်စိရောက်သွားလေမှ ပို၍ စိတ် ကိုချုပ်၍မရတော့ချေ။တင်ပဆုံပေါ်ဝယ် မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်းလေးနှင့် ဖိချ လိုက်လျှင် အိကျ၍ လောကအရသာကို နက်နက်နဲနဲ ခံစားရမည့်အဖြစ်က ဖန်တည်းနေသည်မို့လည်း ခင်မောင် အဖို့ ဘယ်လိုမှ စိတ်ကို တင်းထား၍မရ။““အို.. သူက ငါ့အမေအရင်းမှ မဟုတ်ဘဲ မိဒွေး ဘဲ အဖေနဲ့တော်လို့သာနေရတာ ငါ့အဖေမှာလဲ အပြင် မှာပြည့်လို့ သူ့ကိုအရေဂးမစိုက်နိုင်ပါဘူး ..””ခင်မောင်၏အတွေးများက ခင်မောင်၏ စိတ်ကို ပို၍လှုပ်ရှားစေသည်မဟုတ်ပါလား ခင်မောင်သည် စိတ် ကို မထိန်းနိုင်ဘဲ အမေရိကန် ရုပ်ရှင်ကားထဲမှအတိုင်း ပင် မေ၏ မဟတဟနှင့် တရွရွဖြစ်နေသော နှုတ်ခမ်းအစုံ ကို ငုံ၍စုတ်ယူနေမိတော့သည်။

ပြီးနောက် မေနှင့်ယှဉ်အိပ်လိုက်မိသည်။ အိပ်မိသည်နှင့် လက်နှစ်ဘက်က မေ၏ရွှေရင်အုံအစုံကို ဆုပ်နယ်နေမိပြန်သည်သာမက နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ဒုတိယအ ကြိမ်စုတ်ယူနေမိပေသည်။ သည်တခါတော့ မေ့မှာ တကယ့်လက်တွေ့အိပ်မက်လိုဖြစ်နေသဖြင့် မေသည် ထို အတွေ့ဝယ် မိန်းမောနေရှာလေသည်။ ခင်မောင်သည် မေ၏နို့နှစ်လုံကိုဆုပ်နယ်သည်ကို အားမရ၍ ငုံ၍စုတ်ယူပြန်သည်။ ထိုအခါမေ့မှာပို၍ ပို၍ ကြွလာလေသည်။ခင်မောင်သည် လူငယ်ဖြစ်သော် လည်း ခေသူကားမဟုတ်။ ဤကိစ္စမျိုးတွင် အတော်အ တန်လေ့လာထားဘူးသူဖြစ်လေသည်။ မေမှာလည်း မိမိ နှင့်ဆိုလျှင် အသက်အရွယ်တန်းတူမျှသာရှိနေသေးသ ဖြင့် ခင်မောင်အဘို့ ပို၍ပင် သဘောတွေ့နေမိသည်။ခင်မောင်သည် နို့နှစ်လုံးကို တဖက်တပြန်စီစို့၍ လက်ကိုမူ မသိမသာပင် မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်းနှင့်ရှိသော နေရာဆီသို့ ပွတ်လိုက်လေသည်။

လက်တအုပ်နှင့်မို့ ဖေါင်းဖေါင်းရှိသော မေ၏ ကာမ အိမ်သို့ တဖြည်းဖြည်း နှင့် ဖေါင်းလာလေသည်။ ထိုအခါ ခင်မောင်သည် မေ၏ တင်ပါးပေါ်ဝယ် တပိုင်းတစနှင့် တင်နေသော ပိုးတွန့် ထမီကို မိမိခြေထောက်ဖြင့် အောက် သို့ထိုးချလိုက်ရာ မေ့တကိုယ်လုံးမှာ လက်မောင်းဘေးမှ အပ အခြားနေရာတို့သည် ဗလာကျင်းသွားလေသည်။ထိုအခါခင်မောင်သည် တကိုယ်လုံးကို ဝါးစား တော့မတတ်ပင်ကြည့်၍ မိမိလုံချည်ကို ကဗျာကသီပင် ချွတ်လိုက်မိလေသည်။

လုံချည်ချွတ်လိုက်သည်နှင့် ငေါက်ကနဲပေါ်လာသော လိင်တန်ကြီးမှာ ဧရာမကြီးပင် ဖြစ်သည်။ ခင်မောင်သည် လူအနည်းငယ်ပိန်သည်။ သူ့တံစာမှာ စံချိန်မီပင်ဖြစ်သည်။အရှည် ငါးလက်မခွဲကျော်ကျော်ရှိသည်။ လုံးပတ် မှာ ငါးမူးတန်စီကရက်ဘူးခွံကို ဝိုင်းကြည့်လိုက်သော အလုံးလောက်ရှိပေမည်။ ခင်မောင်သည် ကျင်လည်စွာ ပင် နီကြန့်ကြန့်အမွှေးများအောက်မှာ အဖြူအကွဲကြောင်း လေးကို လက်ချောင်းလေးဖြင့် ထိုးပွတ်ကာ အနီအဆံ လေးကို တို့လိုက်ရာ မေသည် ဘယ်သို့သော ဝေဒနာကို ခံစားလိုက်ရသည်မသိ တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်သွား လေ တော့သည်။

သို့သော် မေကားအိမ်မက်ရှည်တခုကို မက်နေ သလိုပင် အဖြစ်အပျက်ကို မသိရှာ၊ သို့သော် ကလိနေ သည်ကတော့ မေ့အကြိုက်ပင်ဖြစ်ပေမည်။ခင်မောင်သည် မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ပွတ်လိုက်ပြီးနောက် ဖြေးညှင်းစွာပင် မေ၏ ပေါင်ကိုဆွဲကားလိုက်၏။ မေ၏ပေါင်မှာ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ထွက်လာလေ သည်။ထိုအခါ ခင်မောင်သည် မေ၏ ပေါင်နှစ်ခုကြား အတွင်းသို့ဝင်ကာ မိမိလိင်ထိပ်ကို မေ၏ အစေ့အောက် နားမှ အပေါက်ဝသို့တေ့လိုက်လေသည်။ တေ့ပြီးနောက် မထိုးသွင်းသေးဘဲ မေ၏ နှုတ်ခမ်း ကို စုတ်ရန်လှမ်း၏။ သို့သော်မေ၏ ကိုယ်ခန္ဓာက ခင်မောင်၏ ကိုယ်ခန္ဓာထက် ရှည်သဖြင့် မမှီမကမ်းဖြစ်နေ လေသည်။သို့သော်ခင်မောင်က အရပင်စုတ်ယူပြီးနောက် တ ဖြည်းဖြည်းနှင့်မေ၏ အခေါင်းအတွင်းသို့ မိမိ၏ တင်းမာ သောလိင်တန်ကို ထိုးချီနှုတ်ချီလုပ်၏ ပထမသော် ထိပ် လောက်သာဝင်သွားလေသည်။

ထိပ်၀၀ယ် အရည်များ ကရွှဲနေသဖြင့် ခင်မောင်သည် ထူးကဲသောအရာလေး ကို စတင်ခံစားရလေသည်။မကြာမှီပင် ခင်မောင်၏စိတ်မှာ ပြင်းထန်လာချေ သည်။ထို့ကြောင့်ခင်မောင်သည် အောင့်အီး၍မရတော့ ဘဲ မေ၏ ရွှေရင်မို့မို့နှစ်လုံးကို စိတ်ပါလက်ပါဆွဲ၍မိမိ တင်ပါးဆုံရှေ့ ဆီးစပ်လိင်တန်နှင့် မေ၏ဆီစပ်မို့မို့ဖေါင်း ဖေါင်းလေးတို့ ဖိထပ်သွားအောင်ပင် ဆေင့်ထိုး၍ ဖိထိုင် လိုက်ရာမေသည် တချက်မျှတွန့်သွားလေသည်။ခင်မောင်ကား မိမိ၏လိင်တန်သည် မေ၏ ကျဉ်း မြောင်းသောအပေါက်အတွင်းသို့ အဆုံးဝင်သွားသည် နှင့် အနားမပေးတော့ဘဲ လက်နှစ်ဖက်ကို တင်းမာသော နို့ကိုဆွဲလျက် ဆယ်ချက်မျှ တဖုတဖုတ်နှင့် ဆောင့်လိုက် လေသည်။ ခင်မောင်သည် ဤကိစ္စတွင်နားလည်မှုရှိ သော်လဲ လူပျိုပီပီ အပီးမြန်၏။ ထိန်း၍မရကာ လွှတ် ထုတ်လိုက် ချလိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ခေတ္တမျှမော ဟိုက်သွားလေသည်။

မေကမူ မိုးတိမ်ဖျားတက်၍ ကစားကာ လေထဲဝယ်လွင့်ပျံပြေးလွှားနေးရသကဲ့သို့ စိတ်မှာလည်း ကိုယ် ဆန္ဒပြည့်ဝသကဲ့သို့ပင် တောင်းတသောအရသာကို ခံစားနေရချေတော့သည်။ မေသည် ဤအိမ်မက်မျိုးကို များများမက်စေရန် ဆုတောင်းပေမည်။ တကယ်တေ့ မေသည် သတိမရတချက်ရတချက်မို့ အဖြစ်မှန်ကိုကား လုံးဝမရိပ်စားမိသေးချေ။ ခင်မောင်ကမူ သဲသဲမဲမဲပင် ..။ဤတကြိမ်၌ ခင်မောင်သည် မေ၏ပါးပြင်လေးကို တယုတယနမ်း၏။ ပြီးနောက် နှုတ်ခမ်းကို စုတ်လိုက်၏။ မေ၏ တင်းအယ်နေသော နို့နှစ်လုံးကို မိမိ၏ပါးနှင့် ပွတ် နေမိသည်။ ခင်မောင်သည် သတိဝင်လာကာ ကဗျာက သီနှင့် အိမ်ရှေ့မီးကို ပြေး၍ထပိတ်ကာ အိမ်ရှေ့တံခါး မကြီးကိုလည်း လုံခြုံစွာပိတ်လိုက်လေတော့သည်။

ပြီးမှပြန်ဝင်လာ၏။ မိမွေးတိုင်းလှချင်တိုင်းလှနေသည့်မေအား ခင်မောင်ကကြည့်၍ ပြုံးလိုက်၏။ဤတညအဘို့ မေသည် ခင်မောင်အတွက် အကောင်းဆုံးအဟာရပင်မဟုတ်ပါလား။ ခင်မောင်သည် မိမိကိုယ်ဝယ် ကပ်နေသော စွပ်ကျယ်ချွတ်လိုက်ရာ ကိုယ်တုံးလုံးပင်ဖြစ်သွားလေသည်။ခင်မောင်သည် ကုတင်ပေါ်သို့ တက်လိုက်ကာ မေ၏ဒူးနှစ်ဘက်ကို ထောင်လိုက်၏။ ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်လိုက်မှပင် ပြူး၍ထွက်လာသော မေ၏ ပေါင်နှစ် ပေါင်ကြားမှ အကွဲကြောင်းနှင့်တံဆာသည် ခင်မောင်၏ စိတ်ကို ပို၍ ပြင်းပြစေလေသည်။

ခင်မောင်သည် ဤတချီတော့ နေရာပြင်လိုက် သည်။ ခင်မောင်အဖို့ နုနုထွတ်ထွတ်လူပျိုဟုဆိုရလင့် ကစား အတွေ့အကြုံဗဟုသုတရှိသော သူတယောက်ဖြစ် ၍ ဤနေရာတွင် အထူးသဖြင့် ကျင်လည်သည်ဟု ဆိုရပေမည်။ ခင်မေင်သည် မေ၏ မျက်နှာကို တချက်မ ျှကြည့် လိုက်သည်။ မေ၏ချစ်စရာမျက်နှာကလေးသည် ထိန် လင်းသော မီးရောင်အောက်ဝယ် ပြုံးတော့မလိုရီတော့မလိုနှင့် ဖြစ်နေလေသည်။မေ၏ နှုတ်ခမ်းမှ သန္တာရည်လို ရွှဲနေသည်။ မေ၏ လည်တိုင်မှာ ဖရောင်း ကလေးလိုပင် နူးညံ့လှသည်။ ပြီးနောက် မေ၏ ရွှေရင်အစုံမှာ နိမ့်ချီ မြင့်ချီနှင့် ခင်မောင်၏ စိတ်ကို အမြင့်ဆုံးသို့ပို့နေချေ သည် မဟုတ်ပါလား။ ခင်မောင်သည်မေ၏ ဒူးနှစ်ဖက်ကို အသာလေး ဆွဲ၍ကွေးကာမြှောက် လိုက်လေသည်။

ပြီးနောက် ခြေ ထောက်ကိုအပေါ်သို့ မြှောက်လိုက်ပြီး မိမိပခုံးပေါ်ဝယ် တင်လိုက်ရာ မေ၏တင် ပါးမှာ အပေါ်သို့ ကြွလိုက်လာ ပြီး စိမ်းညို့ညို့နှင့် ဟပြဲနေ သော မေ၏ အဖုတ်မှာ ခင် မာင်၏ ဖြောင့်တန်းတင်း မာနေသော လိင်ချောင်း၏ အရှေ့ဝယ် တည့်တည့်မတ် မတ် အဆင်သင့်ပင် ဖြစ်နေလေသည်။ခင်မောင်သည် မေ၏ ကြွရွနေသော အဖုတ်ကို ပြန်၍စူးစိုက်ကြည့်ပြီးနောက် မိမိ၏ ဖြောင့်တန်းတင်းမာ သော လိင်တန်ကိုကိုင်၍ မေ၏အပေါက်နှခမ်းကို တေ့ လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် မိမိကိုယ်ကို အရှေ့နားဆီ သို့အနီးငယ်တိုးလိုက်ရာ ပြတ်ကနဲဟူသော မြည်သံ လေး ဖြစ်သွား၏။

ခင်မောင်သည် မိမိတံဆာကို ကြည့်လိုက် သော် တဝက်ဝင်သွားသည်ကိုတွေ့ရ၏။ခင်မောင်၏ လို ချင်သောဆန္ဒများကား အပေါက်ဝကို တွေ့၍ ရွှေရင်သား နှစ်လုံးကို အားပါးတရဆွဲကာ ဆောင့်သွင်ရန်ဖြစ်လေ သည်။ သို့ရွှေရင်နှစ်လုံးကို မဆွဲမှီပင် အောက်မှ တပိုင်း ကားမေ၏လှိုဏ်ခေါင်းအတွင်းသို့ တိုးဝင်သွားလေပြီ။သို့သော်လည်း ခင်မောင်သည် မိမိလိုချင်သောဆန္ဒကိုမရှော့သေးဘဲ မေ၏တင်းမာဝင်းမှည့်နေသော နို့ နှစ်လုံးကို မိမိလက်ဖြင့်ဆုပ်နယ်ကာ ဆွဲပြီးနောက် မိမိ လိင်တံကို အသာလေးဆွဲနှုတ်ပြီနောက် တအားပင် ဆောင့်ထဲ့လိုက်၏။

ပြီးနောက် အားမရ၍ ခင်မောင်က တအားပင် ဆောင့်သွင်းနေမိလေသည်။မေသည်အတန်ကြာမှလူးလွန့်လာလေသည်။ မေ၏ အိမ်မက်ကမ္ဘာကကြာလေဆန်းကျယ်လာရလေလေ ဖြစ်သည်။ မေသည် တခါမျှမခံစားရဘူးသော အရသာ မျိုးကို အိမ်မက်အတွင်းဝယ် ခံစားနေရသည်ဖြစ်၍ မေ၏ စိတ်များသည် ခြောက်ခြားနေတော့သည်။ခင်မောင်သည် အားမရဖြစ်နေကာ ““ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”” ဟူ၍မြည်အောင်ပင် မနားတမ်းဆောင့်ပေးလိုက်ရာ မေ၏အခေါင်းတွင်းမှ စိုရွှဲ၍ထွက်လာလေရာ ခင်မောင်အတွက်ပို၍ ကောင်းသွားလေသည်။ မိမိ၏ လိင်တန်ကြီးမှာလည်း ထိုးလိုက်တိုင်းပင် အရင်းအထိ မြုပ်၍ မြုပ်၍ဝင်သွားသဖြင့် ခင်မောင်သည် ဤအရသာ မျိုးကိုတခါမျှ မခံစားဘူးဟူ၍ မိမိကိုယ်ကိုယ် မိမိဝန်ခံ နေမိသည်။

ခင်မောင်၏ အဆောင့်ကောင်းသဖြင့် မေသည် လူးလွန့်၍လာပြီးနောက်““ကျွတ်..ကျွတ်..ကျွတ် ဟူ၍ဖြစ်လာလေသည် မေ၏ခံစားနေရသော အရသာသည် ထိပ်ဆုံးသို့ပင် ရောက်နေလေပြီ မဟုတ်ပါလော .. ခင်မောင်သည် မေလူးလွန့်လာသောအခါ မျက်လုံးဖွင့်၍ြ့ကည့်မည်ကို စိုးရိမ်မိလေသည်။ သို့သော် ဆောင့်သည့်လုပ်ငန်းကိုကား မရပ်မနားချေ။မေက ..တအင့်အင့်နဲ့ ဖြစ်နေရှာသည်။ ခင်မောင်သည် ဆယ့်ငါးချက်မျှ ဆောင့်လိုက်ပြီး နောက် မေ၏ခြေထောက်ကိုပြန်ချကာ မေ၏ကိုယ်ပေါ် သို့ တကိုယ်လုံးဖိချလို၍ မိမိလက်ဖြင့် ခါးကိုသိမ်းဖက် ကာ ညာလက်ကမူ ရွှေရင်မို့မို့ကို နှယ်၍ နည်းတနည်း ဖြင့် ဆောင့်လေသည်။

မေသည် မျက်လုံးကိုမဖွင့်နိုင်ဘဲတမျှင်းမျှင်းနှင့် ခံစားနေရသော အရသာကိုမှိန်း၍ ခံစားနေမိသည်။ပြီး နောက်မိမိ၏နူးညံ့သော လက်နှစ် ဘက်ဖြင့် ခင်မောင်၏ ကိုယ်ကိုတင်းကြပ်စွာဖက်ထား မိကာ ခင်မောင်၏ ဆောင့်လိုက်တိုင်းပင် မေက ကော့ ကော့ပေးလာသဖြင့် ခင်မောင်အဘို့ကားပို၍ အရသာ တွေ့နေတော့သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက သဲသဲမဲမဲပင်ဖြစ် နေမိသည်။ ခင်မောင်အဘို့ မေ၏ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ကြောက်စိတ်များမှာ လွင့်ပြယ်ကုန်ကာ မီးကုန်ယမ်းကုန်ပင် ချလိုက်တော့သည်။ပြီးပါပြီ။