စွဲနေလေတော့သည်

စွဲနေလေတော့သည်

ကျွန်တော် ကိုမောင်မောင်ကို အတော်မကျေမနပ်ဖြစ်မိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ….ကျွန်တော့်ပိုင်နက်ထဲက အစာကို လက်ရဲ ဇက်ရဲနဲ့ မခန့်လေးစား လုယူခဲ့တာကိုး။ ဒါကတော့….မဖြစ်သင့်ဘူး….။ သူဘယ်လောက် ချမ်းသာချမ်းသာ… ကျွန်တော့်ထက် ဘယ်လောက်ဘဲ အဆင့်မြင့်မြင့်ပေါ့။ အခုတော့….ကျွန်တော့်မှာ နေရခက်….တွေးရခက်နဲ့ သူပေးထားတဲ့ လခကလဲ မနည်းဘူးလေ။ နောက်ပြီး ဆိုင်တစ်ခုလုံးမှာ ကျွန်တော် အခွင့်အရေးအရဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို စော်ကား ခဲ့တယ်။ စောက်ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ အထာကို ပြခဲ့တယ်။

” အင်း….ကိုမောင်မောင် ခင်ဗျား ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့တော့မယ်….တောက်….” ကြိတ်မနိုင်ခဲမရကျိန်းဝါးခါ ခေါင်းလည်းများလှပြီ ဒါပေမယ့် သူမကြားဘူး။ သူ့ရှေ့မှာတော့ ခပ်တည်တည်ပဲပေါ့။ ငွေကြောင့်လား။ မန္တလေးမှာ ရည်းစားနဲ့ ပြဿနာတက်လို့ ရန်ကုန်ပြေးခဲ့တယ်။ အခုရန်ကုန်မှာ လူသတ်မှုဖြစ်ပြီး ထောင်ထဲ ဝင်ရတော့မလားပဲ၊ ငွေဂုဏ်၊ ကြေးဂုဏ်၊ ရာထူးဂုဏ် ပြည့်တဲ့ ကျွန်တော့် ရည်းစားသီရိက ကျွန်တော့်ထက် အစစအရာရာ မြင့်မားလို့ ကျွန်တော့်အကို အရင်းကို မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး မြူဆွယ်ခဲ့တယ်။ အကိုဆိုတဲ့ နွားကလည်း ကိုယ့်ညီရည်းစား မှန်းသိရက်နဲ့ စောက်ရှက်မရှိ တွဲခုတ်ခဲ့တယ်။

ဒါကြောင့် မန္တလေးမှာ နေချင်စိတ်ကုန်ပြီး ဘယ်သူ့မှ နှုတ်မဆက်ဘဲ ထွက်ခဲ့ တာ….။ ရန်ကုန်ရောက်တော့ တဏှာရူး မောင်မောင်နဲ့တွေ့ပြန်တယ်။ ကိုယ်နဲ့အိပ်ရမယ့် မိန်းမကို ပေါ်တင်ကြီး ဖြတ်လုခံရရင် ဘယ်ယောက်ျားက ကျေနပ်မှာလဲ….။ ခင်ဗျားဆိုရင်ရော ကျေနပ်မလား….မကျေနပ်ဘူးလား။ ဒါစော်ကားတာဗျ၊ အခုဆိုကြည့်လေ (၂၄)နာရီခံဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတဲ့ မရွှေထားဟာ ကျွန်တော့်ဆီ ဟန်ဆောင်ပြီး တောင် မလာတော့ဘူး။ သူနဲ့ကိုမောင်မောင် ဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော်မသိဘူးထင်ပြီး အခုဘဲယောက်ျားကို သစ္စာရှိတဲ့ မိန်းမ မြတ်လိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ့ လုပ်ပြနေတယ်။

ကျွန်တော်ကတော့ ရီချင်တာပေါ့…မင်းတို့ မိန်းမတွေပါးစပ်ဟလိုက်တာနဲ့ အူဘယ်နှ ခွေရှိတယ်ဆိုတာ သိတယ်လို့။ စောက်ကောင်မ မထားဆီသွားရင်လည်း အရင်ကလို ဟတ်ဟတ်ပက်ပက်မရှိတော့ဘူး….ခပ် မှန်မှန်နဲ့။ ကျွန်တော်ကလည်း ကျွန်တော်ပဲ သူ့ကိုယ်လုံးက ပြေးခဲ့ပေမယ့်….အခုတော့ သူ့ကိုတောင့်တနေမိတယ်….။ ဒါပေမယ့် ကိုမောင်မောင်က ထားကို အစွဲကြီးစွဲအောင် လုပ်ထားပြီလေ….ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်ဆီ မလာတော့တာပေါ့။ ကိုမောင်မောင်နဲ့ တွေ့သမျှ မိန်းမတွေ မှန်သမျှ ကိုမောင်မောင့်ကို စွဲကြတာချည်းပဲ။

တောက်….ဖာသည်မနဲ့ ဝရမ်းပြေးနဲ့ နေနှင့်အုံးပေါ့….ကျွန်တော် ဒေါသတွေ ထွက်နေသလောက်တော့ ပျော်နေမှာပေါ့…ရန်ကုန်မြို့က တစ်နေရာမှာပေါ့။ ဟုတ်လား…. ရန်ကုန်မှာ တစ်နေရာရှာတတ်ရင် ရပါတယ်။ ကိုမောင်မောင်လို လူရှုပ်တစ်ယောက်အဖို့တော့ ပိုတောင် လွယ်သေးတယ်။ တော်ပြီ….ငါ အလုပ်ထွက်မယ်….ငါ့ရှေ့မှာ မျက်နှာပြောင်တိုက်တာတွေ မကြည့်နိုင်ဘူး….လကုန်ရင် ထွက်မယ်… ဒီနေ့ (၂၅)ရက်ရှိပြီ….နောက် (၅)ရက်ပဲ စောင့်ရတော့မယ်။ ကျွန်တော် ပြတ်ပြတ်သားသားဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပါသည်။ ဒီလိုလူ တွေနဲ့ ဝေးဝေးနေမှဖြစ်မယ်။ နို့မို့ရင် ကိုယ့်ဒေါသနဲ့ ကိုယ်ပဲ ဒုက္ခရောက်မှာ။

အဲဒီလိုဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းတော့ ကျွန်တော် စိတ်ငြိမ်သွားပါတယ်။ အလုပ်သာ အာရုံစိုက်ပြီး လုပ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့က (၂၇)ရက် ကျွန်တော် အလုပ် ထွက်ဖို့ (၃)ရက်ပဲလိုတော့တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်သိမ်းပြီး အပြင်မှာ ထမင်းထွက်စားပြီးတော့ ကျွန်တော့်အခန်းကို ကျွန်တော် ပြန်လာပြီး စာဖတ်နေမိတယ်။ ဆိုင်ရှေ့ဖက်ဆီက သော့ဖွင့်သံကြားလို့ အနှောင့်အယှက်တော့ ပေါ်ပြီလို့ သိလိုက် တယ်။ဟိုင်း….ရာဇာ နေကောင်းလား….အားတော့နာတယ်ကွာ….ကိုယ့်ကို အခန်းခဏသုံးခွင့်ပြုပါ….။

ဒီနေ့ သိပ်မိသိပ် မိုက်တဲ့ နတ်သမီးတစ်ပါးရခဲ့လို့ကွာ….အမှန်အကန်ဆရာ….မင်းတောင် မြင်ရင် ခိုက်သွားမယ်….” အခန်းသုံးခွင့်တောင်းပါတယ်လို့ ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော် ငြင်းခွင့်မရှိပါဘူး။ သူက သူဌေးပဲ အသာခေါင်းငြိမ့်ရင်း ဆိုင်ထဲကနေ သူ့နဲ့အပြင်ကို ထွက်လိုက်လာတယ်။ ” ဆွီတီ….လာခဲ့တော့ ကိုယ့်ဘော်ဒါက သဘောကောင်းပါတယ်….ပြောတယ် မဟုတ်လား….” ကျွန်တော်ရှေ့က ကိုမောင်မောင်က ကားထဲကို လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ကားတံခါးပွင့်လာပြီး ဆင်စွယ်နုရောင် ခြေထောက်တစ်ဖက်ကျလာတယ်။ ဟုတ်တယ်…ကိုမောင် ပြောတာဟာ ဒီတစ်ယောက်ပဲဖြစ်မှာ ကိုမောင်မောင်ကို ပတ်ပြီး ကျွန်တော် လှေကားထစ်ကို နင်းရင်းအောက်ကို ဆင်းလိုက်တယ်။

မရွှေချောကလည်း ကားထဲက ထွက်ပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီ။ သိချင်စိတ်ကို ထိန်းပြီး အိနြေ္ဒရရပဲ သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ သူကလည်း ရှက်ရွံ့ဟန်နဲ့ မျက်လုံးလေး စွေပြီး ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ မျက်လုံးချင်း အစုံမှာ….” ဟင်း ” ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားပါတယ်။ သီရိ…သီရိ ကျွန်တော်အသက်လောက်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ သီရိ ကျွန်တော်ကို အရူးလုပ်ခဲ့တဲ့ သီရိ…ပြီးတော့ ကျွန်တော့် အကို ကို ပြောင်ပြောင်နှိုက်ခဲ့တဲ့ သီရိ။ သူလည်း မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားတယ်။

အရမ်းပဲ အံ့သြသွားတယ်ထင်ပါ့… ကိုမောင်မောင် မရိပ်မိခင်မှာပဲ နှစ်ယောက်စလုံး အိနြေ္ဒဆည်လိုက်နိုင်တယ်။ တကယ်လို့ ကျွန်တော်က နှုတ်ဆက်ခဲ့ရင် သူမသိချင် ယောင်ဆောင်နေမှာ သေချာတယ်။ ဒီလိုသစ္စာမဲ့တဲ့ မိန်းမကို နှုတ်ဆက်ဖို့လည်း မစဉ်းစားဘူး။ ” ဒေါက်….ဒေါက်….ဒေါက်…” မေးကိုမြှင့်လိုက်ရင်း ဒေါက်ဖိနပ်သံပေးရင်း အလိုးခံဖို့ ကြွကြွရွရွလေး သွားနေတဲ့ သီရိကို ကျွန်တော်နောက်ကနေ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ကိုမောင်မောင်ကတော့ သူရဲ့ရွေးချယ်မှုအတွက် ဂုဏ်ယူနေပုံပဲ။ သီရိ သိပ်လှနေတယ်။ ကျွန်တော့် လက်ထဲမှာရှိခဲ့တုန်းကထက် လှနေတယ်။

ကျွန်တော့်အကိုရဲ့ အသွေးအသားတွေကို စုပ်မြိုပြီး တသွေးတမွေးဖြစ်နေလေရဲ့။ နဂိုကမှ ရက်ရက်စက်စက်လှတဲ့ သီရိ အခုဆို မြင်သူရူးလောက်အောင် လှနေလေရဲ့။ သူဘယ်လို ရန်ကုန်ရောက်လာတာလဲ၊ နောက်ပြီးတော့ ကိုမောင်မောင်နဲ့ ဘယ်လိုဆက်မိတာလဲ။ သီရိရဲ့ အလှကိုကြည့်ပြီး ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဒေါသနဲ့ ရမက်မီးဟာ ကျွန်တော့်ကို ဇောချွေးတွေပြန်အောင် လုပ်နေတယ်။ သူတို့ ဘယ်လိုချစ်ကြမလဲလို့ စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်မိတယ်။ နောက်ဆုံး တော့….လူ့ကျင့်ဝတ်ဖောက်ဖျက်သလိုဖြစ်မယ်မှန်းသိပေမယ့် ကျွန်တော် စေ့ထားတဲ့ တံခါးကို အသာဟပြီး အသံမကြား အောင် အထဲပြန်ဝင်လိုက်မိတယ်။

ကိုယ် လာပြီ သီရိရေ…. ခစ်…ခစ်….ခစ်….ခစ်… သီရိရဲ့ ရယ်သံခိုးခိုးခစ်ခစ်က ကျွန်တော့်ကို ဆီးပြီးလှောင်ပြောင်နေလေရဲ့….ကျွန်တော့်အဖြစ်က လွတ်သွားတဲ့ ငါး ဘယ်လောက်ကြီးလဲလို့ လာကြည့်နေရတဲ့ လူမိုက်လိုပါပဲ။ တရုတ်ကပ်ကို အသာဟပြီး ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ သီရိ ဟာ ကိုမောင်မောင် ပေါင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း မြူးနေတယ်လေ။ ကိုမောင်မောင့် မုတ်ဆိတ်ငုတ်တိုလေးတွေနဲ့ ထိမိတိုင်း ကလေးတစ် ယောက်လို ရယ်နေရဲ့။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်ကို သတိမရတော့ဘူး။ မဆန်းပါဘူးလေ…အစထဲကမှ သစ္စာ မရှိတဲ့ မိန်းမ…။

ကိုမောင်မောင်ဟာ လက် (၆)ဖက်ပါ နတ်ဘုရားတစ်ပါးလို သီရိရဲ့ ကိုယ်အနှံ့ကို ပွတ်သပ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးဖို့ တစ်ပတ်လောက် တောင်းပန်ခဲ့ရတဲ့ မရွှေသီရိဟာ ကိုမောင်မောင်ရဲ့ ချောမွတ်နေတဲ့ မျက်နှာမှာ အနမ်းမိုးတွေ စွေနေရဲ့ ။ ” သီရိ….အကျၤ ီချွတ်ပေးကွာ….” ” ချွတ်ပါလား…ကိုယ့်ဖာသာ လက်မပါဘူးလား….” မူနွဲ့စွာပြောနေပေမယ့် သူမအကျၤ ီသူပဲ ချွတ်တတ်မှန်းသိလို့ အသာချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ ဖြူဝင်းတဲ့ အသားအရေပေါ် မှာ အနက်ရောင်ဘရာစီယာကလေးက တင်းနေတယ်။ ပြီးတော့ တင်းမာပြီးအိတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို မနိုင်မနင်းထိန်းထားရရှာ တယ်။

ကိုမောင်မောင်ဟာ ဘရာစီယာကိုတော့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပဲ ဖြုတ်ယူလိုက်ပါတယ်။ အိုး…လှလိုက်တာ…ကျွန်တော်တစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးတဲ့…ဘယ်တော့မှလဲ ပိုင်ဆိုင်ရတော့မှာ မဟုတ်တဲ့ ဆူဖြိုးအိဝင်း နေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေမိတယ်။ ” လှလိုက်တာ….သီရိရယ်…ဝါးစားချင်စရာကြီး….” တွေ့သမျှ မိန်းကလေးတွေကို ရွတ်ဖတ်နေကျ ဂါထာကို ပြန်ရွတ်ပေမယ့် ဒီတစ်ခါ သူ့စကားဟာ ရာနှုန်းပြည့်မှန်ပါ တယ်။ နို့ရည်တွေ ပြည့်တင်းနေတဲ့ နို့အုံဟာ ကျွန်တော့် ရမက်ကို နိုးဆွနေပါတယ်။ သီရိကတော့ ရှက်ဟန်မတူပါဘူး။

ခပ်ပြုံးပြုံးပဲ သူ့နို့အုံကို သူပြန်ငုံံ့ကြည့်နေလေရဲ့။ ကိုမောင်မောင်ဟာ သီရိရဲ့ ချည်ထားတဲ့ ဆံပင်ကြိုးကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်။ ကြီးမားတဲ့ အုံနဲ့ ရှည်လျားတဲ့ ဆံပင်ဟာ သီရိတို့ ထိုင်နေတဲ့ ကုတင်ပေါ်ကနေ ကျော်ပြီး ကြမ်းပြင်နဲ့ မထိတထိလေး ပုံကျသွား တယ်။ ” အို….ဘာလုပ်တာလဲ….” ချစ်စရာ ရန်တွေ့နေတဲ့ သီရိကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး…. ” ဘာအနှောင်အဖွဲ့မှ မထားဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ချင်လို့ပါ မောင့်အချစ် သီရိရယ်….” ” ဒါပဲနော်….” ” ဘာလဲ မယုံဘူးလား….လာအခုပဲ လက်ထပ်မယ်….” ” ညကြီး ဘယ်လိုလက်ထပ်မလဲ….မောင် ရက်စက်ရင်တော့ သီရိသေမှာပဲ….သီရိ အချစ်ကို မောင် နောက်တီး နောက်တောက် မလုပ်ပါနဲ့….”။

သီရိရယ် ကိုယ်တစ်ယောက်ဆို တစ်ယောက်ပဲချစ်တဲ့ကောင်ပါ….ဒီအသက်အရွယ်ထိ မိန်းကလေးဆိုတာ ဘယ်လိုမှန်းလဲမသိဘူး….သီရိကို မြင်မြင်ချင်းကိုယ်ရူးမတတ်ချစ်သွားတာ….တကယ်လို့ သီရိကိုသာ မရရင် ကိုယ်ရူးပြီ….” ” မောင်…သီရိကို ဘယ်တော့ လက်ထပ်မလဲ…..” ” အလွန်ဆုံးကြာရင် နောက်နှစ်လပေါ့ အချစ်ရယ်….အမြန်ဆုံး လက်ထပ်ကြတာပေါ့….ကိုယ်လည်း သီရိနဲ့ ခွဲမနေ နိုင်ဘူး….” ” မောင်….အခုနထွက်သွားတဲ့ လူက မောင်နဲ့ ဘယ်လိုသိတာလဲ….သိလို့ မေးတာမဟုတ်ပါဘူး….မန္တလေးမှာ တွေ့ ဖူးလားလို့ပါ….ကဲပါလေ…သူများအကြောင်းပြောမနေတော့ပါဘူး….ဘယ်ကကောင်မှန်းမသိတာ….”

” သူက သိပ်တော်တာ သီရိ….မောင်ပြီးရင် သူပဲဆိုင်ကို ဦးစီးရတယ်….ဘာလို့လဲ….သီရိက ကြည့်မရဘူးလား…..” ” အင်း….သူခိုးလို ဂျပိုးလိုနဲ့ မောင် ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလိုအခြေအနေမဲ့ကို အလုပ်မခန့်သင့်ဘူး….” ” သီရိက အခုကတည်းက ကိုယ့် အိမ်ရှင်မနေရာယူချင်နေပြီလား….” ” ဟုတ်တယ်လေ….အမြင်မတော်ရင်တော့ ပြောရမှာပဲ…” ကိုမောင်မောင်ဟာ တီတီတာတာနဲ့ ချစ်စရာစကားတွေဆိုနေတဲ့ သီရိရဲ့ စူပွပွနှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့ပြီး စုပ်ယူလိုက်ပါ တယ်။ တစ်ချိန်တစ်ခါက ကျွန်တော် စုပ်ငုံပြီး စုပ်ယူခဲ့ဖူးတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးပေါ့။

တစ်ချိန်တစ်ခါဆိုတာ စကားအဖြစ်ပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ တကယ်ပဲ တစ်ချိန်က တစ်ခါပဲ စုပ်ခဲ့ဖူးတာ။ သီရိရဲ့ နူးညံ့တဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးဟာ ကိုမောင်မောင် ပါးစပ်ထဲ ရောက် သွားပါတယ်။ ပူလောင်တဲ့ အနမ်းရိုင်းကြောင့် သီရိတစ်ယောက် လက်ချောင်းကလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး ကိုမောင်မောင့် လည်တိုင်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပါတယ်။ ကိုမောင်မောင် လက်တစ်ဖက်က ဖြိုးအိတင်းမာနေတဲ့ နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်နေပါတယ်။ လက်သန်းတစ်ဆစ်ကလေး ချွန်ထွက်နေတဲ့ နို့သီးကို လက်ညှိုးလက်မ ကြားညှပ်ပြီး လှိမ့်ပွတ်နေပါတယ်။

တစ်ချက်တစ်ချက် ခပ်နာနာညစ်တယ် ထင်ပါရဲ့ သီရိတစ်ယောက် မျက်နှာမဲ့သွားတာ တွေ့ လိုက်ရပါတယ်။ ပြီးတော့ ကိုမောင်မောင်ဟာ သီရိရဲ့ ကျောက်စိမ်းနားကပ်ပန်ထားတဲ့ နားရွက်ကို မြှင်းပြီး စုပ်ပေးနေပြန် တယ်။ သီရိ တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးလေးတွေ ထလို့။ သိပ်အရသာတွေ့နေတယ်ထင်တယ်။ တရွေ့ရွေ့နဲ့ဆင်းလာပြီး သွေး ကြောလေးတွေ ထင်းနေတဲ့ သီရိရဲ့ လည်တိုင်ကို စုပ်နမ်းနေပြန်ပါတယ်။ သီရိရင်ဟာ ချုပ်ထားသလို ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေတယ်။ အချစ်ပါရဂူ ကိုမောင်မောင်ရဲ့ လက်ထဲမှာ သီရိ တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ပညာတွေ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ပြီး သူ့ လက်ခုတ်ထဲကရေ ဖြစ်နေပြီလေ။

သူ စုပ်ထားခဲ့တဲ့ သီရိရဲ့ နားရွက်ဟာ သွေးချေဥပြီး နီရဲနေလေရဲ့။ ဟော…လည်တိုင်မှာ လည်း အနီကွက်ကြီး ဒီလိုပဲ သီရိရဲ့ ဘဝမှာ ကိုမောင်မောင်နဲ့ ကစားမိလို့ အမဲစက်ထင်မှာ မြင်ယောင်မိတယ်။ ” အား….ဟင်း…..နာတယ်…..” လည်တိုင်ကနေ ရင်ဘတ်ကို လျှာနဲ့ လျက်ရင်း တို့ထိရင်းနဲ့ နို့ ဆီကို ဆင်းသွားလို့ ကိုုမောင်မောင်ဟာ သီရိရဲ့ ညိုတိုတို နို့သီးခေါင်းကို ကိုက်လိုက်လို့ အော်တဲ့အသံပါ။ သီရိတစ်ယောက် တုန်တုန်ရီရီဖြစ်သွားတယ်။ ကမန်းကတန်း ကိုမောင်မောင်ခေါင်းကို ဖယ်ပြီး သူ့နို့သူ တယုတယငုံ့ကြည့်နေတယ်။ နို့သီးခေါင်းမှာ သွေးတွေစို့လို့။ ” ကြည့်….မကောင်းဘူး…သွေးတွေ ထွက်လာပြီ….”

” အချစ်ရဲ့ အမှတ်အသားတွေပေါ့….နာလား မကျေနပ်ရင် ပြန်ကိုက်….” ဟင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့ သူ့ရင်ဘတ်ကို သီရိအနားသို့ မျက်လုံးတွေ မှိတ်ပြီး ရှေ့တိုးပေးလိုက်တယ်။ သီရိက မျက်စောင်း လေးထိုးရင်း ပါးစပ်အသာဟပြီး နို့ကို စို့လိုက်တယ်။ ကိုမောင်မောင် မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားရာက ခေါင်းနောက်လှန်သွား တယ်။ သိပ်အရသာတွေ့နေတယ်ထင်ပါ့။ ” အ….အား….” ကိုမောင်မောင်တစ်ယောက် မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး တုန်ခါသွားတယ်။ ဝဋ်လည်ပြီ ထင်တယ်။ ဟုတ်တယ်….ကိုမောင် မောင်ရဲ့ နို့အုံမှာ သွားရာအကွင်းလိုက်ကြီး….။

ပြီးတော့ သွေးတွေပေါက်ပေါက်….ပေါက်ပေါက်နဲ့ ကျလို့။ ” ဟင်း…ခွေးမလေး….အရမ်းကိုက်တယ်….” သီရိ ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ယိုစီးကျနေတဲ့ သွေးတွေကိုသာ လျှာနဲ့ အသာလိုက်ယက်နေတယ်။ ယက်ရုံနဲ့ အားမရဘူး ထင်တယ်။ ဒဏ်ရာကို ငုံပြီးအသာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ သွေးတွေ စုပ်သောက်နေရဲ့။ “အား….ကောင်းလိုက်တာ….သီရိရယ်….အိုး….အချစ်ရယ်…..” သီရိရဲ့ ထူးထူးဆန်းဆန်းပညာဆန်းကြောင့် ကိုမောင်မောင် ခိုက်သွားပြီထင်ရဲ့။ နှုတ်ခမ်းမှာ သွေးတွေပေနေတဲ့ သီရိ ဟာ လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ရင်း ကိုမောင်မောင် နို့ ဆီကနေ မျက်နှာခွာလိုက်ပါတယ်။

သီရိရဲ့ မျက်နှာဟာ ထူးထူးခြားခြား ရမက်နှိုးဆွနေပါတယ်။ ကိုမောင်မောင်က သူမစို့ရသေးတဲ့ သီရိရဲ့ နို့အုံတစ်ဖက်ကို လက်နဲ့မပြီး အသာငုံ့စို့လိုက်ပြန်တယ်။ ” မကိုက်ရဘူးနော်….” ကိုမောင်မောင် ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ပြရင်း အငမ်းမရနို့ကို စုပ်ယူနေတယ်။ သီရိလည်း မှေးစင်းသွားပြီး ကျန်နို့အုံတစ် ဖက်ကို သူ့ဖာသာ သူပွတ်ပြီး ကစားနေတယ်။ ကိုမောင်မောင်ဟာ နို့အုံကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး နွားနို့ညစ်သလို ညစ်လျက် စို့နေတယ်။ တကယ်ပဲ နို့ထွက်သလားမသိ။ သူတို့ကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော် ရမက်စိတ်တွေ ကြွလာသလို ယူကြုံးမရ လည်း ဖြစ်မိတယ်။ ကိုယ်ပိုင်ဆိုင်ရမယ့် ရတနာမဟုတ်လား။

ဟုတ်ပါတယ်….သီရိနို့ပြွန်ထိပ်ကနေ တကယ်ပဲ နို့ရည်ကြည် တွေ စီးကျနေလေရဲ့။ ကိုမောင်မောင်ဟာ သီရိကို နို့စို့လို့ဝသွားဟန်နဲ့ သူ့ပါးစပ်ကနေ နို့ကို ဖြုတ်ပြီး သီရိကို ကုတင်ပေါ် တွန်း လှဲချလိုက်ပါတယ်။ အလိုက်သင့်ပက်လက်လှန်သွားတဲ့ သီရိရဲ့ ထမီကို ဖြေချပြီး ခြေထောက်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ သီရိ ရဲ့ ဖြူဝင်းချောမွတ်နေတဲ့ အသားဆိုင်တွေထဲမှာ အနက်ရောင် ပင်တီလေးက မြုပ်ဝင်နေပါတယ်။ မိန်းကလေးတွေ လမ်း လျှောက်ရင် ထမီအောက်အသားဆိုင်ထဲမှာ မြုပ်နေတဲ့ ဘောင်းဘီအရာကိုလိုက်ကြည့်ရင်းက ခင်ဗျားတို့လည်း ရမက်ကြွဖူး ကြမှာပါ။

ပြည့်ဖြိုးသူမို့ ပေါင်ခွကြားက တြိဂံလေးဟာ အရမ်းကြီးဖောင်းမို့နေတယ်။ ကျွန်တော် အာတွေခြောက်လာပါပြီ။ ကိုမောင်မောင်လည်း သိပ်မဆိုင်းဘဲ သီရိရဲ့ စပ်စမိုင်ဒါလေးကို လိပ်ပြီးဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်အလှဆိုတဲ့ စာရေးဆရာတွေရဲ့ အသုံးအနှုန်းဟာ ဒီမှာမလုံလောက်ဘူး။ ရွှေဝါရောင် အမွှေးနုလေးတွေဟာ ဖောင်းမို့နေတဲ့ စောက်ဖုတ် ပေါ်မှာ ဖုံးလွှမ်းနေပါတယ်။ ပန်းနုရောင်ဖက်ကြာဘက်လေးဟာ သိသာရုံပဲ ရှိပါတယ်။ အဆီတွေနဲ့ ပြည့်တင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာ ကပ်စိလို့နေပါတယ်။ ” ပြွတ်….” ” အိုး….” ကိုမောင်မောင်လည်း ကျွန်တော့်နည်းတူ။

စောက်ဖုတ်ရဲ့ ဖမ်းစားခံရရာကနေ စောက်ဖုတ်ကို မက်မက်မောမောနှင့် နမ်းလိုက်တယ်။ သီရိကတော့ ရှက်ဟန်နဲ့ မျက်နှာလေးကို ဟိုဖက်လှည့်နေရဲ့။ ကျွန်တော် အော်ငိုချင်စိတ်ပေါ်လာတယ်။ တစ်ချိန်တုန်းကသာ သီရိကို ကျွန်တော်နိုင်အောင် ကိုင်နိုင်ခဲ့ရင် သူ့ပစ္စည်းဟာ ကျွန်တော့်အဖို့ပဲ မဟုတ်လား…အော်… အတိတ်…။ ” ဘာဂျာမှုတ်မယ်နော်….အချစ်…” ” သွား…သိပ်ညစ်ပတ်တာပဲ….” ” ဘာညစ်တာလဲ….ကိုယ့်ဝါသနာပါတဲ့ တူရိယာက ဘာဂျာပဲ….သြော်….သီရိက ကိုယ်ဝါသနာပါတာတောင် လုပ်ပိုင် ခွင့်မပြုတော့ဘူးလား….” ” ဟင်နော်….စကားတတ်တိုင်း ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်မနေနဲ့ သိတယ်….ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာလေ….”

” ဘာလဲ….ပြောလေ….” ” လူဘာဂျာမှုတ်မလို့ မဟုတ်လား….” ” ဟဲဟဲ…ဟဲဟဲ….” ကိုမောင်မောင်တစ်ယောက် တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ပြီး သီရိရဲ့ ပေါင်ကို အသာဆွဲကားလိုက်တယ်။ ” အို…” သိပ်လှတာပဲ ဒီရတနာတွင်းက မိုးကုတ်က ပတ္တမြားတွင်းနဲ့ မလဲနိုင်ဘူး။ နီရဲပြီး တောက်ပနေတယ်။ ဒါတောင် အခြောက်တိုက်ပဲရှိသေး။ မထိရက် မကိုင်ရက်စရာ စောက်ဖုတ်ပေါ်ကို ကိုမောင်မောင် မျက်နှာအပ်ချလိုက်တယ်။ ” ဟင်….” သီရိတစ်ယောက် ဘယ်လောက်အိနြေ္ဒဆည်ဆည်မရပါဘူး။ မျက်နှာလေးမဲ့ပြီး ပေါင်ကြီးကို ထပ်ဖြဲသွားပါတယ်။

အားဟား….ဟိ…ခစ်ခစ်….ခစ်….မောင်ရယ်….အို…အဟင့်….မောင့်….အားဟား…ရှီး….အင်း…ဟင်းဟင်း….” သန္တာရောင် နှုတ်ခမ်းလေးဟာ ရွှေငါးတစ်ကောင်လို ဟစိ ဟစိနဲ့ ရမက်သံတွေ ထွက်လာပါတယ်။ သီရိတစ်ယောက် ကိုမောင်မောင် လျှာအောက်မှာ နိဗ္ဗာန်ရောက်နေသလားပဲ….ပေါင်ကိုကားပြီး ဖင်ကိုကော့ကော့ပေးနေသလို လက်နှစ်ဖက်က လည်း နို့အစုံကို ဆုပ်နယ်ကစားနေတယ်။ သူတို့အတွဲကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော်လီးဟာ တောင်မတ်လာပါတယ်။ ဘယ်အချိန် က ကိုင်ထားမိလဲမသိဘူး….သတိထားမိတော့ တင်းနေတဲ့ လီးကို ခပ်ဖိဖိအုပ်ထားမိတယ်။

ကိုမောင်မောင်ဟာ သီရိ စောက်ဖုတ်ကို စိမ်ပြေနပြေ ယက်ပေးနေတယ်။ ယက်လည်းယက်ချင်စရာပဲ အရမ်းလှတယ်။ သူနဲ့ရတဲ့ လင်ဆို မလိုးဘဲ ယက်နေရမယ်ဆိုရင်တောင် ကျေကျေနပ်နပ်ယက်နေမှာပါ။ ” ကိုမောင်….ကိုမောင်….အို….အင်း….အင့်….အင့်….အား…အင့်….” ဖင်ကြီးဟာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကော့တက်သွားရင်း သီရိငြိမ်ကျသွားပါတယ်။ တကယ်ရုပ်သေးကြိုးပြတ်ပဲ ကိုမောင်မောင့်မျက်နှာခွာလိုက်တော့ မျက်နှာတစ်ဖက်မှာ ပေကျံနေသလို စောက်ဖုတ်ထဲကလည်း ဖြူရော်ရော် အရည်တချို့ တွဲလောင်းကျနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

ကောင်းရဲ့လား……ချစ်…. ” သွား….မသိဘူး….ရှက်တယ်….” ” အော်…ဟုတ်သားပဲ….နေအုံး….အရှက်ကုန်အောင် လက်ဖွဲ့ပေးမယ်….” ပြောပြောဆိုဆို ကိုမောင်မောင်ဟာ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ အသားဖြူသူမို့ ပန်းရောင်သွေးထနေတဲ့ လီးကြီးဟာ မုန်လာဥနီကြီးလို တင်းမာပြီး ခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့ ပေါ်လာပါတယ်။ ” ဟယ်တော့….ကြောက်စရာကြီး….” ” ချစ်စရာလို့ပြောပါ သီရိရယ်….” ” ဟင့်အင်း….ချစ်နိုင်ပါဘူး….” မချစ်ပါဘူးလို့ ပြောနေတဲ့ သီရိရဲ့ လက်ကိုဆွဲပြီး ကိုမောင်မောင်က သူ့လီးပေါ်မှာ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ကလေး ဟာ မြွေကိုအကြောက်အလန့်မရှိသလို ရဲရဲတင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဒစ်ကိုသေချာစူးစိုက်ကြည့်နေပါတယ်။ ကိုမောင် မောင်ဟာ ရှေ့တစ်လှမ်းတိုးပြီး သီရိရဲ့ မေးလေးကိုအသာအယာ သူ့ဖက်ဆွဲယူလိုက်ပါတယ်။ ” သီရိကလည်း ကလဲ့စားချေတာ သိပ်ဝါသနာပါတယ်….မဟုတ်လား….ကဲအခု ကိုယ်လုပ်တာထက်သာအောင် စိတ်တိုင်းကျ ကလဲ့စားချေပြစမ်း….” ” တစ်ခါထဲ ကိုက်ဖြတ်ပစ်မှာနော်…..” ” ဒါဆိုလည်း ကိစ္စငြိမ်းသွားတာပေါ့….ဒီကောင်ကြောင့် လူတွေဒုက္ခရောက်ရတာ မဟုတ်လား….” ” သိပ်စကားတတ်….” မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး မေးကော့ရင်း ဒစ်ကို ငုံ့လိုက်တဲ့ သီရိဟန်က ချစ်စရာ။

အိုး….သီရိ….ကောင်းလိုက်တာကွာ…..တစ်ချိန်တုန်းက ကျွန်တော့်ကို အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးဖို့ကို အင်မတန်တွန့်တိုခဲ့တဲ့ သီရိအခုတော့ သူအထင်ကြီးရာ ငွေကြေးရှင် ဂုဏ်ကြီးရှင်တွေရဲ့ လီးကို မြိန်မြိန်ကြီး စုပ်ပေးနေပါတယ်။ သြော်…အချစ် သီရိရယ်….ကြည့်….လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ ပုံကဖာသည်တစ်ယောက် အရှုံးပေးလောက်အောင် ပါးကိုချိုင့်နေအောင် ပြီးတော့ မျက်ခုံးတွေတွန့်နေအောင် စုပ်ပေးနေပုံက သူ့ဘယ်လောက်အာရုံစိုက်တယ်ဆိုတာ ထင်ရှားနေတယ်။ လီးက ပါးစပ်က စုပ်နေသလို လက်တွေက ကိုမောင်မောင် ခေါင်း ပေါ်က ဆံပင်အမွှေးတွေကို ပွတ်လိုက်….ဂွေးဥကို ကစားလိုက်နဲ့ ကိုမောင်မောင် အလိုကျ ပြုစုနေတယ်။

ဒါတွေကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်ရင်မှာ ကျင်တက်လာပါတယ်။ ကိုယ်ချစ်သူတစ်ယောက် သူများနဲ့ ကိုယ်ရှေ့မှာ ပျော်ပါးနေတာ ခင်ဗျားတို့ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်လေ။ ရှည်လျားနက်မှောင်တဲ့ ဆံကေသာဟာ ရေတံခွန်ကကျနေတဲ့ ရေတွေလို လှိုင်းထအောင်ကို ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း လီးကို ကျကျနနစုပ်ယူပေးနေပါတယ်။ ” အား….အားဟား….ရှီး….ကျွတ်….ကျွတ်…ကျွတ်….သီရိ မောင့်အချစ်ရယ်….သိပ်တော်ပါလား…..အို….အား….. ကောင်းလိုက်တာ…..အချစ်ရယ်….အား….အား…..” ကိုမောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့ဆံပင်သူ့လက်နဲ့ စုံခွာရင်း မချိမဆန့်အော်ငြီးနေလေရဲ့။

သူ့လည်ပင်းကြောကြီးတွေ ဟာ ထောင်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်လို့နေရဲ့။ သီရိ လီးစုပ်သိပ်တော်တယ်….ထင်တယ်….ကိုမောင်မောင်လို သဘာကိုတောင် ကိုင်လှုပ်နိုင်တယ်ဆိုရင် သီရိရဲ့အစွမ်းကလည်း မသေးဘူး။ ” ဟ….အ….အား…အား….” သီရိရဲ့ ခေါင်းကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး လီးက ပါးစပ်ထဲ အဆုံးထိမြုပ်ဝင်သွားရင်း ကိုမောင်မောင် နာနာကျင်ကျင်အော် လိုက်မိပါတယ်။ တစ်မိနစ်လောက်ပဲ ရုပ်သေးပြကွက်လို နှစ်ယောက်လုံးငြိမ်နေပြီးမှ ကိုမောင်မောင်ဟာ အိပ်ယာပေါ် ဝုန်းကနဲ ပစ်လဲသွားပါတော့တယ်။ သီရိလည်း သူ့အပေါ်သို့ ထပ်ရက်ကျလာတဲ့ ကိုမောင်မောင်ကို တင်းတင်းကြီး ပွေ့ဖက်ရင်း နှပ်နေကြတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာ ပူနွေးပြစ်ချွဲတဲ့….အတွေ့ကြောင့် အသာငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် သုတ်လွှတ် လိုက်မိပါလား။

မထားနဲ့ မတွေ့ရတဲ့ နောက်ပိုင်းမှာ စုပေါင်းသိုမှီးထားရတဲ့ အားတွေပေါ့….လက်ထဲကနေပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ တွဲပြီး ကျနေတာ နှမျောစရာဘဲ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အဖို့ အင်အားသစ်တွေပေးနိုင်မယ့် အရာတွေပါ။ ဒါပေမယ့်လေ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ လှည့်ပတ်ပြေးလွှားနေတဲ့ ရမက်တွေ ထွက်ပေါက်ခဏရသွားတာပဲ ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ သူတို့က တော့ ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းလဲလျောင်းလို့ပေါ့။

ကိုမောင်မောင်ဟာ စွင့်ကားနေတဲ့ သီရိရဲ့ တင်ပါးကြီးကို အသာအယာပွတ်သပ် ကစားနေတယ်။ ဘယ်သူမဆို တင်ပါးပွတ်ရင် သဘောတူတာပဲ မဟုတ်လား။ ကလေးတွေကိုပဲကြည့် သီရိလည်း မှိန်းပြီး ဇိမ် ယူနေတယ်။ ကိုမောင်မောင်လက်ဟာ တင်သားကို ပွတ်ရာကနေ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဖင်ကြားထဲဝင်သွားပြီး ကြားလေးကို အစုံ အဆန်ပွတ်သပ်နေတယ်။ ကြည့်နေရတဲ့ ကျွန်တော်တောင် ကြက်သီးတွေ ထမိတယ်။ ” အေမ့….” သီရိတစ်ယောက် တွန့်သွားပြီး ထိတ်လန့်သံလေးနဲ့ အော်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုမောင်မောင် ရင်ခွင်ထဲကနေ မလွတ်နိုင်ပါဘူး။ အော်မှာပေါ့ သူ့စအိုထဲကို ကိုမောင်မောင်လက်ခလယ်က ဗြုံးကနဲ ဝင်လာတာကိုး ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ပူ စပ်ပူလောင် အရသာကိုခံလိုက်ရတယ် ထင်တယ်။

ဒါကြောင့် ဖင်ကိုကော့ပေးပြီး အဝင်ရလွယ်အောင် ပုံစံပြင်ထားလိုက်ပုံရ တယ်။ ” လုပ်လိုက်ရင် အရမ်းချည်းပဲ….နာသွားတာပဲ…..” ခပ်ညုညုပြောရင်း ကိုမောင်မောင် လီးကို အသာကိုင်ဆွပေးနေပါတယ်။ “ကဲ….အချစ်ကလေး….လက်စသတ်လိုက်ရအောင်…. အပြင်မှာ ရာဇာကို စောင့်ခိုင်းထားရတာ အားနာစရာကြီး…” ” အို….စောင့်ပေစေပေါ့….သူကအလုပ်သမားပဲ…” ” အဲ့လိုမပြောနဲ့လေ…..လိမ္မာရဲ့သားနဲ့….”။

ပြောပြောဆိုဆို သီရိရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ကုတင်ခေါင်းရင်းရောက်အောင် အသာပွေ့ယူလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က သာ ကုတင်လို့ပြောတာ အမှန်တော့ ကွတ်ပြစ်ကလေးတစ်ခုပါပဲ….ခေါင်းရင်းမှာ တစ်ထွာလောက်မြင့်တဲ့ သံဘားတန်းတစ်ခု ရှိတယ်။ ကိုမောင်မောင်က အဲဒီဘားတန်းပေါ် ကျွန်တော့်ခေါင်းအုံးတင်ပြီး သီရိကို အဲဒီခေါင်းအုံးပေါ် တင်ပါးနဲ့ အထိချလိုက် တယ်။ ” အရမ်းမလုပ်နဲ့နော်….သူ့ဟာကြီးနဲ့….” ” ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ့မယ်….အချစ်လေးရယ်….” ပြီးတော့ ဟိုလိုဒီလိုနဲ့ သီရိမမြင်အောင် သူ့လက်ထဲမှာ ဘယ်အချိန်ကရောက်နေတယ် မသိဘူး ပဲစေ့လို အလုံးလေး တွေရယ် ဆိတ်မျက်ကွင်းရယ် ပေါင်းထားတဲ့ ဂွင်းကို စွပ်ချလိုက်လေတယ်။ မိန်းမများကို ဒါနဲ့ဘဲ စွဲသွားအောင် လုပ်ခဲ့တာပေါ့။

သီရိလည်း မသိရှာဘဲ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းရင်း လိုးမယ့်အချိန်ကို ငံ့လင့်နေရှာတယ်။ ” ကဲ….အချစ်လေးရေ….” သီရိမျက်လုံးလေးဖွင့်ကြည့်ရင်း မိန်းမတွေသာ ကြည့်တတ်တဲ့ ဖမ်းစားတတ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကိုမောင်မောင်ကို ကြည့် နေလေရဲ့။ နှုတ်ခမ်းက ငိုမလိုလိုနဲ့ မျက်လုံးက ရီဝေနေတယ်။ တကယ့်တဏှာမင်းသမီးပုံစံပဲ။ ကိုးလိုးကန့်လန့်အောက်ကျနေ တဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုယူပြီး… ” အချစ်ဆုံး….ဒကောက်ကွေးကို လက်နဲ့ ဆွဲထား….” ။

ကြည့်….ကိုယ့်အလုပ်ကို မလုပ်ဘူး….” လုပ်ရင် ရပါတယ်….ဒါပေမယ့် မောင်တထမ်း မယ်တရွက်ဆိုတော့ ပိုချစ်ရာရောက်တာပေါ့….” ဒကောက်ကွေးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ရင်ဘတ်နဲ့ထိလုမတတ် ဆွဲဖြဲထားတာမို့ သီရိရဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာ လတ်လတ်ဆတ် ဆတ်နှင့် ရဲရဲနီပြီး အာနေပါတယ်။ စအိုနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြားမှာလဲ အခုနအရည်ဖြူဖြူတွေ ခိုနေရဲ့။ ကိုမောင်မောင်ဟာ အသင့် ဖြဲစောင့်နေတဲ့ သီရိရဲ့ စောက်ခေါင်းဝရှေ့မှာ ခြေကားရပ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ နီရဲနုဖတ်နေတဲ့ သီရိရဲ့ စောက်ခေါင်းဝမှာ လီးကို အသာတေ့ပြီး မွှေပေးနေတယ်။ သီရိကို စိတ်တွေထကြွသထက် ထကြွအောင် လုပ်နေတာပေါ့။

စောက်စေ့နဲ့ ဒစ်ဖျားနဲ့ တွေ့တိုင်း သီရိခမျာ တွန့်တွန့်သွားရှာတယ်။ ” ဟင့်….ဘာလုပ်နေတာလဲလို့…. “ ချိုအီတဲ့ အမူအယာနဲ့ သူဘယ်လောက်အဆင်သင့်ပြီဆိုတာကို လစ်ကနဲ ပြလိုက်သလိုပါပဲ။ အရည်တွေလည်း တအိ အိယိုကျနေလေပြီ။ ” ဗြွတ်…ဗြစ်…” မထင်မှတ်ဘဲ ခေါင်းတိုးဝင်လာတဲ့ လီးဒစ်ကြောင့် လန့်သွားရှာတယ်။ ပိုဆိုးတာက ဒစ်ရဲ့လည်ပင်းနားမှာပါလာတဲ့ ခွေးလည်ပတ်ကြောင့်ပေါ့။ စောက်ခေါင်းထဲ မဝင်သေးဘဲ စောက်စေ့ကို အမွှေးတွေက ကလိတာနဲ့ပဲ ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထနေ ရှာတယ်။ သူသိလိုက်ပြီ တစ်ခုခုတော့ ထူးခြားနေပြီလို့….။

မောင်….ဘာထည့်ထားလဲဟင်…ဟင်….အင့်….အို…. ကိုမောင်မောင်က နှုတ်ကနေမဖြေဘဲ အလုပ်နဲ့သာ ဖြေလိုက်ပါတယ်။ စူးမြကြမ်းရှပြီး စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို တ ဖက်ဖက် အတင်းထိုးလှိမ့်ဝင်တဲ့ ဒဏ်ချက်ကြောင့် သီရိခမျာ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းနှင့် ဝင်လာတဲ့ လီးကို ကြောက်ရမှန်း၊ နာရမှန်းတောင် မသိဘူး။ ဖင်ကြီးကော့တက်လာပါတယ်။ ကိုမောင်မောင်က လီးကို အဆုံးထိထိုးတဲ့အပြင် ပက်ခြာလှည့်မွှေ ပေးနေတယ်။ သီရိတစ်ယောက် ဇီးကင်းလောက်ရှိတဲ့ ဇောချွေးတွေ ပျပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ငှက်ဖျားတက်သလို တုန်တုန်ရီရီဖြစ် နေလေရဲ့။

” အမေ့….အား….အား….အမေ့ရဲ့….ဟင်း….အိုး….ကိုမောင်….အား…ဟား….အား….” ပေါင်ကို မညှာမတာဆွဲဖြဲပြီး အရူးမလေးတစ်ယောက်လို ဆောက်တည်ရာမဲ့ ရေရွတ်နေတဲ့ သီရိရဲ့ ဒူးခေါင်းတွေကို အားပြုပြီး လီးကို အဖျားကျန်ရုံလောက်သာ ထုတ်လိုက်ပြီးတော့ ဒုတ်ကနဲ သားအိမ်ကို သွားဆောင့်မိအောင် အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ပြန်ထည့်လိုက်နဲ့ လိုးနေပါတယ်။ ” ပြွတ်….စွပ်….ဒုတ်…အင့်….သေပါပြီ အမေရဲ့….အား….မောင်ရယ်….ကောင်းလိုက်တာကွယ်….လိုးနာနာဆောင့် ….သီရိကို မညှာနဲ့….ဆောင့်ပါ မောင်ရဲ့….” အားရပါးရ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပြီးပေးရင်း ရှိုက်ရှိုက်ပြောနေတဲ့ သီရိကို။

ကိုမောင်မောင်ဟာ အံကြီးကြိတ် မျက်လုံး ပြူးပြီး သားအိမ်ကွဲမတတ်ဆောင့်ပေးနေပါတော့တယ်။ ” အား….အင့်….အင့်….” သီရိ စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေ ဝေါကနဲ ကျပြီးပြီးသွားပါတယ်။ သူ့ဒကောက်ကွေးကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကိုမောင် မောင် ခါးကို ခြေနှစ်ချောင်းနဲ့ လှမ်းချိတ်ဖမ်းချုပ်ထားတယ်။ အထဲကစုပ်အားနဲ့ မရရအောင် ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ကိုမောင်မောင် လည်း ကော့ကော့သွားပြီး ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ပြီးသွားတယ်။ သူ့အပေါ်မှောက်ကျလာတဲ့ ကိုမောင်မောင်ကို ဆီးဖက်ပြီး အနမ်း တစ်ပွင့်ဆုချလိုက်တယ်။ ဒီလိုပုံစံနဲ့ (၂)မိနစ်လောက် နေပြီးမှ…. ” ကဲ….လစ်စို့….တော်ကြာ တည်းခိုခန်းက ကောင်တွေ လျှာရှည်နေအုံးမယ်….” နှစ်ယောက်သား ပျင်းတိပျင်းတွဲအဝတ်လဲနေတုန်းမှာ ကျွန်တော် အပြင်ကို လစ်ထွက်ခဲ့ပါတယ်။

ပြီးတော့ သူတို့ မမြင်နိုင်မယ့်နေရာကနေ စောင့်ကြည့်နေမိတယ်။ ထွက်လာပါပြီ….ညပိုင်းအလည်လွန်ပြီး ပြန်လာတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦးပုံစံမျိုးနဲ့ ကိုမောင်မောင်က သီရိခါးပုခုံးလေးကို ဖက်လို့ သီရိက ကိုမောင်မောင်ခါးကို ဖက်လို့….တော်တော်ခါးသီးတဲ့ မြင်ကွင်းပါပဲ။ ကျွန်တော့်ကိုတောင် ဂရုစိုက် ရှာမနေဘဲ လစ်သွားကြတယ်။ (၂) ဓားစာခံ သူတို့မွေးခဲ့တဲ့ ရမ္မက်မီးဟာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ တောက်လောင်နေတယ်။ အချိန်က ည(၉)နာရီပဲ ရှိသေးတယ်။

ဖာသည်များခေါ်ရင် ကောင်းမလား….အိပ်ယာပေါ်မှာ ထိုင်စဉ်းစားနေတုန်း…. ” အာကို….အာကို….အကို….ကို….အာကို….” ဆိုင်တံခါးကို လာခေါက်ခေါ်သံကြားကာမှ သတိရလိုက်ပါတယ်။ ရေခဲရေပုံးလာသိမ်းတဲ့ ကောင်မလေးပဲ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ” ဟဲ့…နောက်ကျလှချည်လား….” ” ဟုတ်တယ်….ရေခဲတွေ အများကြီးကျန်နေသေးလို့….” ” ဒီအချိန်ကားရပါ့မလား…” ” အောက်ဆိုဒ်ကား စီးရမှာပေါ့…” ” ဟယ်…ဒါဆို ဘယ်ကိုက်မလဲ နင် အိမ်မပြန်ရင်ရလား….” ” စိတ်တော့ပူကြမှာဘဲ…ဒါပေမယ့် ကားမရလို့…အသိအိမ်မှာ အိပ်တယ်လို့ပြောရင်တော့ ရတယ်….တခါတလေ ဒီလိုပဲဖြစ်တတ်တယ်….ဟိုတခါက ကားမရလို့ ဘူတာရုံမှာ သွားအိပ်ရတယ်….” လမ်းဘေးပညာတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ကရင်မလေးက အရိုးခံအတိုင်း ဖွင့်ပြောရှာတယ်။

အင်း…အချိုရှာ သကာတွေ့ အပျိုရှာ ဟိုဟာတွေ့ပြီပေါ့။ နှစ်ယောက်စလုံး အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်မှပဲ။ ” ဒါဆို နင်ဒီည ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်….ငါတစ်ယောက်ထဲပဲရှိတယ်….” ” အားနာစရာကြီး အာကိုရယ်…” ” အို….အားနာစရာ မဟုတ်ပါဘူး….ငါလည်း ပျင်းနေတာနဲ့ အတော်ပဲ….နင် ထမင်းစားပြီးပြီလား….” ” ဟင့်အင်း….” ” ဒါဆိုရင် နင်အထဲဝင်စောင့်နေ ငါစားစရာ တစ်ခုခုသွားဝယ်ခဲ့မယ်….” ကျွန်တော် ခြေလှမ်းတွေ သွက်နေပါတယ်။

မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း ဆိုင်ကို ခေါက်ဆွဲနှစ်ထုတ်နဲ့ ပြန်ရောက်သွား တယ်။ ကောင်မလေးက ဆာဆာနဲ့ နှစ်ထုတ်လုံး အပြောင်တီးလိုက်တယ်။ ရှက်တာတွေ ဘာတွေလဲမရှိ။ ဟန်ဆောင်မှုလည်း မရှိတဲ့ ချာတိတ်မပဲ။ ငရုတ်သီးစပ်လို့ တရှုးရှုးဖြစ်နေတဲ့ သူ့ကို ကျွန်တော့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ” နာမည်ဘာတဲ့….ငါမေ့သွားတယ်….” ” နော်ရင်မူ…” ” အသက်ဘယ်နှနှစ်လဲ….” ” (၁၈)နှစ် မပြည့်သေးဘူး…” ” ယောက်ျားရှိလား….” ” သွား….အပျိုရှင့်…အပျို….” ” ဒါဆို ရည်းစားတော့ ထားမှာပေါ့….” ” ရည်းစားလည်း မရှိဘူး….မျက်လုံးချင်းကြိုက်တဲ့ သူတွေတော့ အများကြီး…” ကရင်မ ပီပီ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောတဲ့ ကလေးမကို ကျွန်တော် သဘောကျသွားပါတယ်။

မသိမသာလေး သွေးတိုး စမ်းတဲ့အနေနဲ့ သူ့ပုခုံးပေါ် အသာလက်လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ မျှော်လင့်ထားပုံရလို့ ဘာမှထူးခြားမှုမရှိပါဘူး။ ဒါကြောင့် ဖေါင်းမို့ပြီး ပန်းနုရောင်ထနေတဲ့ ပါးပြင်ကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်တယ်။ ” မင်း ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ချစ်ဖို့ကောင်းတာလဲကွယ်….မင်းကို ကိုယ်ချစ်သွားတယ်….” မျက်လုံးအကြောင်သားနဲ့ ရှေ့တည့်တည့်ကိုသာ စိုက်ကြည့်ရင်း စကားပြန်မလာတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်း ထူထူအမ်းအမ်းလေး ကို အသာငုံ့စုပ်လိုက်တယ်။ သူ့လျှာလေးက မရဲတရဲတုန့်ပြန်လာလို့ အခြေအနေကောင်းတယ်လို့ သတ်မှတ်လိုက်တယ်။

ကောင်မလေး ရှက်နေပုံရတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ မျက်လုံးချင်းဆိုင်မိတိုင်း ဟိုလွှဲဒီလွှဲလုပ်နေတာကိုက ချစ်စရာ။ လိုက်ဖက်က သေချာသွားပြီမို့ ခပ်ရဲရဲပဲ သူ့နို့ကိုရမ်းဆုပ်လိုက်တယ်။ အလုပ်ကြမ်းလုပ်သူမို့ အေရိုးဗစ်မကစားဘဲ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလှနေပါ တယ်။ ခပ်နွမ်းနွမ်းရှပ်အကျၤ ီကို အသာကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ အရောင်မပေါ်တဲ့ ဘော်လီဟာ ဖြူဝင်းတဲ့ သူ့ အသားရေပေါ်မှာ ပနာမတင့်လှပါဘူး။ ချိတ်နဲ့ တွယ်ထားရတဲ့ ဘော်လီကို အသာအယာချိတ်ဖြုတ် ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေးကတော့ မျက်နှာကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ထားလေရဲ့။ ရှက်မှာပေါ့လေ…နေ့စဉ်တွေ့နေမြင်နေကျမျက်နှာတွေကိုး။ ” နော်ရင်မူ….ဘာမှ ရှက်မနေနဲ့….မင်းကို ငါ ပိုက်ဆံလည်း ပေးမယ်။ အဝတ်အစားတွေလည်း ဝယ်ပေးမယ်။

ပျော်ပျော်သာနေ ဟုတ်လား….” ” ကျမ ပိုက်ဆံ မမက်ပါဘူး….အာကို့ ကျေးဇူးတွေ ကျမအပေါ်မှာ မနည်းဘူး မဟုတ်လား….နောက်ဆို ညနေကျရင် အိမ် ပြန်စရာမလိုတော့ဘူးပေါ့….ဒီမှာပဲ ဝင်အိပ်လိုက်မယ်….ကျမ ဗိုက်တော့ မကြီးချင်ဘူး….ဗိုက်ကြီးလို့ လူတွေ သိကုန်ရင် ကျမ သေမှာပဲ….” ” စိတ်ချ….ဗိုက်မကြီးစေရဘူး….ကိုယ်ဆေးတွေ ဝယ်ပေးမယ်….” တတွတ်တွတ်ပြောရင်း လွတ်လပ်စွာနဲ့ တွဲကျနေတဲ့ နို့အုံကို အသာဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။

သူလည်း ချက်ချင်း စိတ်ကြွလာပုံပဲ။ နို့တွေ တင်းမာလာတယ်။ သီရိတို့လို ခေတ်မှီသူမဟုတ်တော့ ကျွန်တော်က ဦးဆောင်နေရတယ် လေ။ ပြီးတော့ ရှက်ကလည်း ရှက်ရှာမှာပေါ့။ သူ့နို့တွေကို စို့ပေးတော့ တအံ့တသြနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ နို့သီးပါးစပ်ထဲလည်း ရောက်ရော တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး အရသာတွေ့နေရှာတယ်။ သူ့လိုအရိုင်းလေးကို ကျွန်တော့် ဆန္ဒပြေပျောက်ဖို့ သုံးရတာ တော့ရှက်စရာပဲ။ ဒါပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ နို့စို့ပေးရင်းနဲ့ပဲ ထမီကို အသာဖြေလိုက်တယ်။ ရှက်စိတ်နဲ့ အတင်းဆွဲတင် ထားပေမယ့် နို့စို့ခံရတဲ့ အရသာကြောင့် ကြာကြာမတင်နိုင်ပါဘူး။ ပြေလျော့သွားတဲ့ ထမီထဲ လက်ကိုအသာနှိုက်လိုက်တယ်။

” ဟင်း….” ရှက်ရွံ့သံနဲ့ အတူပေါင်တွေ စိထားလို့ အမွှေးအမျှင်နည်းလှတဲ့ ဆီးခုံကိုပဲ စမ်းမိတယ်။ ရရာကိုပဲ ခပ်သာသာလေး ပွတ်သပ်ပေးနေရတာပေါ့။ ခဏနေတော့မှ တဖြေးဖြေးပေါင်ကို ပွတ်ပေးတယ်။ ပူနွေးတဲ့ ပေါင်အိုးလေးကျနေတာပဲ ပေါင် ကြားကို လက်ခလယ်နဲ့ သွင်းလို့မရသေးတော့ အကွဲကြောင်းကို လက်ခလယ်နဲ့ပဲ ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ကောင်မလေးရင်ထဲ မှာ အရှက်နဲ့ ရမ္မက်အားပြင်းနေပုံပါ။ စိတ်မရှည်တော့တဲ့အဆုံး သူ့ပေါင်ကို လက်နဲ့ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ စောက် ဖုတ်ဆီ ပြန်နှိုက်လိုက်တယ်။

အင်မတန်အမွှေးနဲတာပဲ။ ကောင်မလေး ပေါင်တော့ ပြန်မစိဘူး။ ဒီအတိုင်းငြိမ်ခံနေတယ်။ အကွဲ ကြောင်းလေးကို အသာဟပြီး လက်ခလယ်ထိုးသွင်းလိုက်တော့ ဆတ်ကနဲတွန့်သွားရှာတယ်။ အထဲမှာ ပူပြီး စီးကပ်နေတယ်။ စောက်စေ့ကိုရှာပြီး အသာဆွပေးတော့ ခဏချင်းမှာပဲ တောင်ထလာပါတယ်။ သူရဲ့ အခြေအနေကို ခန့်မှန်းမိတာနဲ့ ထဘီကို အသာချွတ်ချလိုက်တယ်။ ရေဆေးငါးတစ်ကောင်လို ဖြူဖွေးနေတဲ့ အသားအရေဟာ မီးရောင်အောက်မှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်လာပါ တယ်။ စောက်ဖုတ်နေရာလေးမှာတော့ နည်းနည်းအရောင်လွင့်သွားပါတယ်။

” အကို….မီးပိတ်လိုက်လေ….” ” ဟေ….ဘာဖြစ်လို့လဲကွ….” ” ဟင်း….ရှက်စရာကြီး….တခြားလူတွေလည်း မီးမှောင်မှာ ချစ်ကြတာပဲ…” အော်….သူ့အသိုင်းအဝိုင်းကွက်ကွက်ကလေးမှာ ဖြစ်ပျက်တာတွေကိုပဲ သိတာမို့ ရန်ကုန်မြို့မှာ ဘယ်လောက်တိုး တက်နေပြီလဲဆိုတာ မသိရှာပါလား။ ” မီးပိတ်ရင် အရသာမရှိဘူး….နော်ရင်မူရဲ့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ချစ်ကြမှ ကောင်းတာကွယ့်.. ….” ” ဟင်း…ရှက်စရာကြီး….” ” မရှက်ပါနဲ့ကွာ….” ခပ်ချော့ချော့ဆိုရင်းနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အသာပွတ်ပေးနေရပါတယ်။ သူနဲ့ကျွန်တော်နဲ့ သိရတာကလည်း လပိုင်း လောက်ရှိပြီလေ။ စကားသိပ်မပြောဖူးပေမယ့် လူချင်းတော့ ရင်းနှီးနေတယ်။

သူ့ဆိုင်ဘေးက ကွမ်းယာဆိုင်ကုလားနဲ့ ရန်ဖြစ် တာကို ဝင်ဖျန်ပေးရင်းနဲ့ သိခဲ့ရတာပေါ့။ နောက်တော့ ကုလားက သူ့ရေခဲပုံးကို သိမ်းမပေးနိုင်ဘူးဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော်က အခ မဲ့ ဆိုင်မှာ လာထားခိုင်းရတယ်။ ဒီလောက်ပဲ အခုလို အသွေးအသားချင်းရင်းနှီးတဲ့အဆင့် ဗြုံးကနဲ ရောက်လာတော့ သူ့ကို မရှက်အောင် ထိန်းပေးနေရတယ်။ ဘာဂျာအဆင့်ကိုတော့ ကျော်သွားရတယ်။ သူတို့ဘဝက ရေမချိုးဘဲ နေတာရယ်…ပြီး တော့ သေးပေါက်ပြီး ရေတွေဘာတွေလည်း မသုံးဘူး။ ဒါကြောင့် ဘာဂျာအဆင့်ကို ကျော်ပစ်လိုက်တယ်။ သူ့စောက်ဖုတ် အရည်တွေချွဲအီနေအောင် ထွက်ပါရဲ့….ဒါပေမယ့် စောက်ခေါင်းက သိပ်ကျဉ်းတယ်။

ပြီးတော့ ကြောက်လန့်စိတ်နဲ့ စောက် ခေါင်းကို ရှုံ့ထားတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ သူ့ကိုကြည့်တော့ တော်တော်ဖီးလ်တက်နေပြီထင်တယ်။ နီရဲထူအမ်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ် လွှာဟာ လေပြင်းတိုက်ခံရတဲ့ ပွင့်ချပ်တွေလို တဖတ်ဖတ်ရိုက်ခတ်နေတယ်။ ရှက်သွေးကြောင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲတွတ်နေ တာပဲ။ ပစ္စည်းတင်တဲ့ စင်ပေါ်က အမဲဆီဘူးကို ယူပြီး သူ့စောက်ခေါင်းဝမှာ နည်းနည်းသုတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချပြီး ထကြွရမ်းကားနေတဲ့ လီးမှာ နှံ့နေအောင် သုတ်ထားလိုက်တယ်။

ပြောင်တင်းကားပြီး တဆတ်ဆတ်တောင်နေတဲ့ လီးကြီးက အားရစရာပဲ ကောင်မလေး လက်ကို အသာယူပြီး လီးကို အသာကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ” အိုး….” ” မရှက်နဲ့လေ…ကိုင်ကြည့် နောက်လဲ လင်ယူရင် ကိုင်ရမှာပဲ….သေချာကိုင်….” သူ့လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး လီးပေါ်မှာ ဖိထားလိုက်တာ….မလွှဲသာ မရှောင်သာ ကိုင်ရတာပေါ့။ ပထမတော့ မရဲ တရဲလေး ဖြေးဖြေးချင်း အရသာတွေ့ပြီး ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်ထားတယ်။ ကျွန်တော်က အသာဂွင်းတိုက်ပြတော့ သူလည်း တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နဲ့ လိုက်လုပ်နေရဲ့။ ” ဘယ်လိုလဲ….ကိုင်ရတာ အရသာရှိလား….”

” မသိဘူး….” ” အေးလေ….သိအောင် လုပ်ပေးရမှာပေါ့….” ခပ်ဖေါ့ဖေါ့ပြောရင်း သူ့ကို ကုတင်ဘေးမှာ စိတ်ကြိုက်အနေအထားဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်ပါတယ်။ တကယ်တမ်း အလိုးခံရမယ်ဆိုတော့လည်း နော်ရင်မူတစ်ယောက် တုန်လှုပ်နေတယ်။ ကျွန်တော် သူ့ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ပြီး ဝင်ထိုင် လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို မပြီး သူ့ပေါင်တွေကို ကျွန်တော့်ပေါင်ရင်းနားရောက်နိုင်သထက်ရောက်အောင် ဆွဲလိုက်တယ်။ ပေါင်ကို အတင်းဖြဲခံရလို့ စုပ်သပ်နေရှာရဲ့။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လီးဟာ ပန်းနုရောင်သူ့စောက်ဖုတ်ဝနဲ့ တန်းနေပါပြီ။ သူ့ကို စိတ်ကြွ အောင် လုပ်တဲ့အနေနဲ့ ပျော့ဖတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားကို လီးထိပ်နဲ့ ပွတ်ဆွဲမွှေရမ်းပေးနေရတယ်။

ဟာ….အင်း….ဟင်း….ဟင်း….ဟင်း…. ရှက်နေသူမို့ နှုတ်ခမ်းက ဖွင့်မပြောဘဲ မချိမဆန့် တွန့်လိမ်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ သူတောင့်တနေတာကို ဖော်ပြနေပါ တယ်။ ဒါကြောင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အသာလက်မနှစ်ချောင်းနဲ့ ဆွဲဖြဲပြီး စောက်ခေါင်းဝမှာ အသင့်တေ့ပြီးဖြစ် တဲ့ လီးကြီးကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ” ဗြစ်….ဗြစ်….အား…..အမလေး….အမိုးရေ….” အော်သံဟာ တော်တော်ကျယ်သွားတယ်။ သူ့ကို ချော့မော့နေချင်တဲ့ စိတ်လည်း သိပ်မရှိလှဘူး။ စိတ်ကသိပ်ထန်နေ ပြီလေ။ ဒါကြောင့် သူ့ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ ” စွပ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ဒုတ်….ဒုတ်…ဒုတ်….အီး…အင့်…အင့်….” အတင်းရုန်းကန်နေတဲ့ကြားက လီးကြီးဟာ တန်ကျင်တစ်ချောင်းလို စောက်ဖုတ်ကို ထိုးခွဲပြီး သားအိမ်ကို သွား ဆောင့်ပါတော့တယ်။

သူ့ပါးစပ်ကို မလွှတ်သေးဘူး။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထုတ်ချည် သွင်းချည် (၁၀)မိနစ်လောက် လုပ်ပေးတော့မှ အရသာတွေ့ပြီး ငြိမ်သွားရဲ့။ အသာငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ စောက်ဖုတ်မှာ သွေးတွေရဲနေတယ်။ သနားစရာတော့ အတော် ကောင်းသား။ နေသားကျသွားပြီမို့ စောက်ဖုတ်လည်း နည်းနည်းချောင်ပြီမို့ အရည်တွေနဲ့ သွင်းရတာ ကောင်းလာတယ်။ သူ့ လည်း နာတာမေ့ပြီး ကော့ကော့ပေးနေရဲ့။ သိတယ်မဟုတ်လား။

မိန်းမတွေရဲ့ ထုံးစံ လီးအရသာတွေ့တာနဲ့ ရှက်တာ ကြောက်တာမရှိတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ သူ့ခါးကို ကိုင်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကလွှတ်အောင် ဆွဲမြောက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကိုယ် ကိုကြွကြွပြီး အသားကုန်ဆောင့်ပေးတာပေါ့။ ” အ….အား….အင့်….အင့်…အင့်….” ကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းသာ ကုတင်ပေါ်မှာရှိပြီး အောက်ပိုင်းကတော့ ကော့တက်နေပါတယ်။ လီးဟာ အဆုံးဝင်သွား တာမို့ အားရစရာပါပဲ။ ဒါကြောင့် စိတ်တွေသိပ်ကြွပြီး မညှာမတာ အားရပါးရ ဆောင့်ပေးနေမိတယ်။ သူလည်း ညီးတာတွေ အော်တာတွေမရှိတော့ဘူး။ တစ်ခန်းလုံး လီးဝင်ထွက်သံတွေနဲ့ ဆူနေရဲ့။

” အင့်….အား…ဟား….အား….အား….” ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အကြောဆွဲပြီး သုတ်ရည်တွေ စောက်ခေါင်းထဲကနေ ကုတင်ပေါ်သို့ ယိုစီးကျလာပါတယ်။ ပြီး တော့ အဝတ်တစ်ခုလို ပုံကျသွားလေရဲ့။ ပျော့ဖတ်နေတဲ့ နော်ရင်မူ ကိုယ်ကို ထိန်းကိုင်ရင်း ကျွန်တော်လည်း ပြီးတဲ့အထိ ဆောင့်နေရတာပေါ့။ ခဏနေတော့ သုတ်ရည်တွေ လီးထဲက ပန်းထွက်ပြီး ခွေကျသွားပါတော့တယ်။ ” နော်ရင်မူ….ကောင်းရဲ့လား….” ” အင်း….” ” အရင်တုန်းက ခုလိုခံဖူးလား….မှန်မှန်ပြောနော်….” ” ငယ်ငယ်တုန်းက (၁၄)နှစ် သမီးတုန်းကတော့ ကျောင်းက ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ လုပ်ဖူးတယ်….ဒါပေမယ့် နာလို့ပြီးအောင် မလုပ်ခဲ့ဘူး…..” ။

မိုးအလင်း ခံနိုင်ပါ့မလား….အကို့ သဘောပဲလေ…. စုတ်လည်းစူး စားလည်းရူး ကျွန်တော် ကိုမောင်မောင့်ကို ပညာကောင်းကောင်းပေးဖို့ကို စဉ်းစားနေမိပါတယ်။ သူဟာ ကျွန်တော့်ရည်းစားကို ရော ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းမိန်းမကိုပါ ကျွန်တော့်မျက်နှာမထောက်ဘဲ လိုးခဲ့တယ် မဟုတ်လား။ သီရိကတော့ ထားပါလေ။ ကျွန်တော်နဲ့ ပတ်သက်မှန်းသူမသိပါဘူး။ အဲဒီကောင်မသီရိကိုပါ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက် ပညာပေးရမယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်တွေမထုတ်ဖူးတော့ ဉာဏ်က မကောင်း၊ စဉ်းစား….စဉ်းစား။ ဆိုင်မှာရှိသမျှ ပစ္စည်း တွေရောင်းပြီး လစ်သွားရကောင်းမလား။

ဒါမှမဟုတ် တစ်ဆိုင်လုံး မီးတင်ရှို့ပြီး သွားရင်ကော နောက်တစ်မျိုးက ကိုမောင် မောင်ကို ချောင်းရိုက်….ဒါမှမဟုတ်လဲ….ဝတ္ထုထဲကလို သီရိကိုဖြစ်ဖြစ် ကိုမောင်မောင်ကိုဖြစ်ဖြစ် သတ်ပြီး တစ်ယောက် ယောက်ကို လွဲချရင်တော့ ဟုတ်ပြီ….ဟုတ်ပြီ…ဒီအကြံကောင်းတယ်…တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ်….ပိုင်လိုက်တဲ့ ကျွန်တော် ဟား…ဟား…ဟား…တစ်ယောက်ကသေ နောက်တစ်ယောက်က ထောင်ထဲမှာ အချိန်ဖြုန်း….ဟိုးဟိုး…မလိုက်။ ကိုမောင် မောင့် လုပ်ငန်းကို ကျွန်တော်ပဲ ဦးစီးရမှာ။ ပြီးတော့ ကိုမောင်မောင့် အမေကြီးရှိတယ်။

သူကတော့ သနားစရာပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တာဝန်ယူလုပ်ကျွေးရမှာပေါ့။ ပြီးတော့ ကား…။ ကျွန်တော့်လောက် အသုံးမကျတဲ့ကောင် ဒီလောကမှာရှိပါဦးမ လား။ ကိုမောင်မောင်မှာ ညီမတစ်ယောက်ရှိတယ်ဗျ။ အောင်မလေး….လျှပ်စစ်အင်ဂျင်နီယာဘွဲ့ယူထားတဲ့ ဦးနှောက်တဲ့ဗျာ… လုံးလုံးမေ့နေလိုက်တာ။ ဟေး…ဟေး…ဟေး…ဒီကောင်မလေးကို သုံးရမယ်….ဆပ်စလူးမလေး….တခါတလေ ဆိုင်ကိုလာ ရင် ဘယ်သူမှ မနေရအောင် လက်ကမြင်းကျောထတဲ့ ကောင်မလေး…ပညာအရည်အချင်းကတော့ (၉)တန်း အောင်(၁၆) နှစ် ရည်းစားထားချင်လွန်းလို့ ထွန့်ထွန့်လူးနေတယ်။

သူ့အမေကြီး အမြဲပါတော့ မကမြင်းရဲဘူး…သူ့အကိုလိုပဲ ထန်တာ… အလွန့်အလွန် ဘော်ဒီလည်း လှတယ်။ အိုကေ…ဟင်း…ဟင်း…အသက်မတူလို့ရယ် နောက်ပြီး ကိုမောင်မောင်ကို အားနာ တာရယ်ကြောင့် ကြည့်နေခဲ့တာ…အခုတော့ ဒီငန်းမလေးကို စားရတော့မယ်။ ကိုမောင်မောင် အူနုကျွဲခတ်စေရမယ်။ သီရိ ထက် အစတစ်ရာသာတဲ့ ကောင်မလေးကို ရအောင်လုပ်ပြမယ်။ ဒါနဲ့ အခွင့်အရေးကို အေးအေးဆေးဆေး စောင့်နေမိတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်ထဲကို ဝုန်းဒိုင်းကြဲပြီး ဝင်လာပါပြီ။ ဒါတောင် အရွယ်က သိပ်မရောက်သေးဘူး။ ဟိုကမြင်း ဒီကမြင်းနဲ့ ကျွန်တော့် စားပွဲနားရောက်လာတယ်။

ကျန်တဲ့ လူတွေက တော့ သူ့ကိုရှင်းရ ကိုယ့်အလုပ်လုပ်ရနဲ့ အလုပ်များနေကြတယ်။ ” ကိုရာဇာကြီး…ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ….” ကျွန်တော့်ရှေ့တည့်တည့်မှာ စားပွဲကို တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ခေါက်ပြီး ငုံ့မေးလာတဲ့ ချာတိတ်မလေးရဲ့ ရင်သားအစုံကို ခပ်တည်တည်ပဲ စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း ” ဆားကစ် ပုံစံသစ်လောင်းနေတယ်…စင်သီယာ ဘယ်လိုလဲ သိပ်လှနေပါလား….” ” ခစ်….ခစ်ခစ်…တကယ်လား….ဘာစားချင်လို့လဲ….” ” တကယ်ပေါ့….ဘာစားချင်လို့လဲဆိုတော့….” ကျွန်တော့်ရဲ့ အကြည့်ရိုင်းတွေကို သဘောတွေ့နေပုံရတယ်။ မသိမသာ ပုံစံနဲ့ ရင်ကိုပိုပြီး မ ပေးလိုက်တယ်။ ကဲ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခုံပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ ပဲကြီးစေ့ကျော် တစ်စေ့ကို ကောက်ပြီး ဖြူဝင်းနေတဲ့ ရင်နှစ်မွှာကြားထဲ အသာထည့်လိုက် တယ်။

” ဟယ်…ကြည့်စမ်း…ကြည့်စမ်း….သိပ်ဆိုးတာပဲ….” ပြောပြောဆိုဆို ပဲကြီးကျော်ကို ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတင် နှိုက်ထုတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေါက်လိုက်တယ်။ ဇတ်ကနဲ ဖမ်းပြီး ပါးစပ်ထဲပစ်သွင်းလိုက်တယ်။ ကျွတ်ကနဲ ဝါးစားရင်း မျက်စေ့မှိတ်ပြလိုက်တယ်။ ငခူပြုံးလေးပြုံးပြီး မျက်စောင်းလေး ချိတ်ကာ ဖင်လေးကို လှုပ်ရင်း ထွက်သွားလေရဲ့။ တံခါးပေါက်အရောက်မှာ တစ်ခါလှည့်ကြည့်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတယ်။ နည်း နည်းတော့ ရင်ထိတ်မိတယ်။

တစ်ယောက်ယောက်နဲ့များ သွားတိုင်မလားပဲ။ တစ်ပတ်လောက် ဘာပြဿနာမှ မရှိတော့မှ ဟင်းချနိုင်တယ်။ နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်တွေ့တော့ အရင်အခါတွေကထက် ပိုရင်းနှီးသလိုပဲ ကျွန်တော့်ဆီတန်းလာပြီး မုန့်လာ ကျွေးတယ်။ ” ကိုယ်က ဒါစားချင်တာ မဟုတ်ဘူး….” ” သွားဟယ်….မနောက်နဲ့လေ…စေတနာနဲ့လည်း ကျွေးရသေးတယ်…..” စားပွဲရှေ့မှာ လာနွဲ့ပြနေတဲ့ သူ့လက်ကလေးကို အသာဖမ်းဆုပ်လိုက်မိတယ်။ အေးစက်လို့ ပြန်လည်းဆွဲမယူဘူး။ မျက်လွှာလေးချပြီး ငြိမ်နေရဲ့….။ ” သိလား….” ” ဘာလဲ….” ” ချစ်တာကို…” ” ဟင့်…အင်း…” ” အခုတော့ သိပြီမဟုတ်လား….”

” စဉ်းစားဦးမယ်….”. ဒါကတော့ ခင်ဗျားတို့ သိတဲ့အတိုင်း မူလကျီလုပ်တာပါ။ ကျွန်တော် ပွဲတဝက်နိုင်နေပြီလေ။ ဟိုလိုဒီလိုနဲ့ သူ့ဆီက အဖြေရခဲ့ပါတယ်။ ကောင်မလေးက ငယ်ပေမယ့် တကယ်ချစ်တော့လည်း သိပ်အလေးအနက်ထားတာ….ကျွန်တော် အသုံး ချရတာတောင် စိတ်မသန့်ဘူး။ ကျွန်တော့်ကို သိပ်တွယ်တာနေရှာတယ် ထင်တယ်။ ချစ်ကြပြီဆိုတော့လည်း သူက ကျွန်တော့်ကို သိပ်နွဲ့တာပဲ။ အနည်းဆုံး တစ်ပတ်တစ်ခေါက် ရုပ်ရှင်သွားပြရတယ်။ ကန်တော်ကြီးကို ရံဖန်ရံခါသွားပေးရ တယ်။ အင်းလျားကို မကြာခဏသွားရတယ်။ သူနဲ့ ချစ်ကြမှပဲ အလုပ်လေးဘာလေး ပျက်တော့တယ်။

ကိုမောင်မောင်က လည်း ရိပ်မိပါတယ်။ ကျွန်တော် ဆော်နဲ့ လျှောက်ကဲနေတယ်ဆိုတာ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူလဲဆိုတာ မသိရှာဘူး။ ဟား…ဟား ဒါကြောင့်လည်း ကိုယ်ချင်းစာစိတ်နဲ့ သူက ကျွန်တော့် ပျက်ရက်တွေကို ဘာမှမပြောဘူး ကျွန်တော် လျှောက်လည်ပြီး ပြန်လာရင် ဘာလုပ်ခဲ့လဲ အောင်မြင်ရဲ့လား….ဘာလားနဲ့ လာနောက်နေသေးတယ်။ ရီစရာနော်…ကျွန်တော်ကတော့ ကိုင်တွယ်ရုံပဲလို့ ဖြေလိုက်တယ်။ အမှန်တော့ သိပ်ကိုင်တွယ်လို့မရဘူး။ ချာတိတ်မက ဈေးကိုင်နေတယ်။ လက်ထပ်ပြီးမှတဲ့။ စိတ်ညစ်သွားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ စာအုပ်ကြီးအတိုင်းလုပ်တယ်ဆိုတာ မကြာခင်ကပဲ သိလာရလို့ အတော်ဝမ်းသာသွားမိ တယ်။

” ကိုကို….မေမေ ရိပ်သာ(၉)ရက်ဝင်မယ်တဲ့….အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူး…အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေးလည်း ခေါ် သွားမှာ….ကိုကို ခွင့်ယူပြီး လာလည်ပါလားနော်….” ” လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်တယ်ပေါ့….” ” မဟုတ်ဘူးလေ….တထိတ်ထိတ်ဖြစ်နေစရာ မလိုတော့ဘူးလေ….အေးအေးဆေးဆေး တွေ့လို့ရတာပေါ့….” နောက်တစ်နေ့ ကျွန်တော် ဆိုင်မှာ နေ့တစ်ဝက် ခွင့်ယူလိုက်ပါတယ်။ ရေမိုးချိုးပြီး တကိုယ်လုံးသန့်စင်ပြီး နောက်ရင်း ပြောင်ရင်းနဲ့ စင်သီယာဆီ ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ ကိုမောင်မောင်ကတော့ ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့လေရဲ့။

ဘေးဘီဝန်းကျင်နည်းနည်း ကြည့်ပြီး အသာဘဲလ်ခလုပ်နှိပ်လိုက်တော့ မချောက စောင့်နေပုံပဲ။ ချက်ချင်းတံခါးလာဖွင့်တယ်။ ” နောက်ကျတယ်….” ” ဘာလဲ….မနက် (၅)နာရီ ထလာရမလား….” ” စောင့်ရတဲ့ လူဗျိုင်းဖြစ်တော့မယ်….” တံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်ကလေးကို ဆွဲပြီးနီရဲနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုတ်ပြစ် လိုက်ပါတယ်။ စင်သီယာကလည်း မရုန်းဘဲငြိမ်နေလေတော့ ကျွန်တော် အံ့သြသွားမိတယ်။ သူကလန်ကဆန် လုပ်မယ်ထင် နေတာ။ ” အချိန်တွေ အမျာကြီး ရှိပါတယ်…ကိုကိုရယ်….အပေါ်တက်ပါ….” လူကြီးလေသံနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ပြောရင်း လက်ဆွဲပြီး အပေါ်ကိုခေါ်သွားတယ်။

” လာ…ဒီမှာ….သူစားဖို့ တပင်တပန်း နွှာထားတာ….” သစ်တော်သီးတွေပါ…စိတ်ကျေနပ်အောင် စားပြလိုက်ရသေးတယ်။ ကျွန်တော်စားတာလေးကို ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ ဒါနဲ့ ဝါးလက်စ မညက်တညက်သစ်တော်သီးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး ထည့်ပေးလိုက်တော့ တမြုံ့မြုံ့ဝါးနေပါတယ်။ ” ချစ်လား…” ” အင်း….” မပွင့်တပွင့်ဖြေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား ရင်ချင်းအပ်ရင်း တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေတဲ့ သူ့ရင်ခုန်သံကို အတိုင်းသားကြားနေရတယ်။

ခါးသိမ်သိမ်လေးကို စမ်းပြီး ဖက်သလို ဖက်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်း နေတာကို ခွာလိုက်ပြီး သွေးကြောလေးတွေ စိမ်းထနေတဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို သွေးစုတ်ဖုတ်ကောင်လို တပြွတ် ပြွတ်နဲ့ စုတ်ယူနေမိတယ်။ လက်ကလေးတွေက ကျွန်တော့်ကို သိုင်းဖက်ရင်း မှေးစင်းကျသွားလေရဲ့။ လက်တွေက တရွေ့ ရွေ့နဲ့ တီရှပ်ထဲကို ဝင်သွားတယ်။ ဒုတိယအကြိမ် အံ့သြစရာတွေ့ရပြန်တယ်။ ဘော်လီမဝတ်ထားဘူး။ ဧကန္တ ကျွန်တော့်ကို ငံ့လင့်ပြီး အဆင်သင့်လုပ်ထားပုံပဲ။ နွေးထွေးတင်းမာနေပြီး အင်မတန်မှ ကိုင်လို့ကောင်းပါတယ်။

အပျိုစင်လေးမို့ နို့သီးလည်း မယ်မယ်ရရမရှိ နို့အုံတစ်ခုလုံးမှာ လိမ္မော်သီးအလတ်စားအရွယ်ဆိုတော့ လက်ထဲမှာ ပျောက်နေတယ်။ ” ဟင့်….ကိုကို….စင်သီယာကို ဘယ်တော့မှ ပစ်မသွားရဘူးနော်….ထာဝရနော်….” ကလေးတစ်ယောက်လို နားထဲမှာ တိုးတိုးလေးပြောလာတဲ့ စင်သီယာ နို့ကို တစ်ချက် ညှစ်ကလိပေးလိုက်တယ်။ သူ့ခမြာ အခုလို ကျွတ်ကျွတ်လွတ်လွတ် နို့ညှစ်ခံနေရတာ အနေရခက်နေပုံပဲ။ ” စင်သီယာ….အကျၤ ီချွတ်ပစ်လိုက်ကွာ….” ” ကိုကို…ချွတ်ပေး….စင်သီယာ ဘာမှ လုပ်လို့မရဘူး….အရမ်းတုန်နေတယ်….” သနားစရာ တုန်ရီနေတဲ့ အပျိုမလေးရဲ့ တီရှပ်ကို အသာချွတ်ပေးပြီး။

ကျွန်တော့် အထိအတွေ့တော့ ဖော်မပြနိုင်တဲ့ ချမ်းသာမှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။ စင်သီယာကတော့ ရှက်လွန်းလို့ ထင်ပါရဲ့ မျက်စိစုံမှိတ်ထားတယ်။ ချစ်စရာနို့အုံလေးတွေ ဟာ သူ့ရင်ဘတ်မှာ ရီးလေးခိုနေကြတယ်။ ချစ်လို့ တစ်ချက်ငုံ့နမ်းတော့ တွန့်သွားရှာတယ်။ ကဲ….ဒီလောက်ကြောက်တတ် ရင်လည်း မသိမသာ ထွက်ပြူနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို သွားနဲ့ မနာတနာလေး ကိုက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် နို့ကိုစို့တော့ အကြောတွေ တွန့်တွန့်လူးနေပါတယ်။ နို့အုံလေးကို လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ယက်ပေးတော့ တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးညှင်းဖုလေး တွေနဲ့ ပြည့်သွားလေရဲ့။ နို့အုံဟာ အခုနကထက် တင်းမာလာပါတယ်။

ချောမွတ်တဲ့ သူ့ကျောပြင်လေးကို ညင်ညင်သာသာ ပွတ်ပေးရင်း သူ့ချက်တိုင်လေးဆီကို လျှာထိုးထည့်လိုက်ပါတယ်။ ” ကိုကို….စင်သီယာ မနေတတ်ဘူး….” ကလေးစိတ်မပျောက်သေးသူပီပီ ခြေလေးဆောင့်ပြီး ငြီးနေရှာတယ်။ နေတတ်သွားမှာပါ ကလေးရယ်….လီးနဲ့ မတွေ့ သေးလို့ပါ။ ချက်ထဲကို လျှာထိုးပြီး ဘာဂျာရဲ့ အရသာနမူနာကို မြည်းစမ်းစေလိုက်ပါတယ်။ ” ခစ်…ခစ်..ခစ်…ခစ်ခစ်….ကိုကို က သိပ်ဆိုးတာပဲ….ဟိုယက် ဒီယက်နဲ့….” ” ချစ်လို့ယက်တာပေါ့ ကလေးရယ်….မချစ်ရင် ဘယ်သူယက်မှာလဲ….”။

သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ ပြောရင် သိပ်သဘောကျတဲ့ စင်သီယာကို သူ့စိတ်ကြိုက်စကားလုံးနဲ့ ပင့်ပေးလိုက်တယ်။ ” ကိုကိုက ချစ်လို့ ယက်တာပေါ့….တော်တော့နော်….စင်သီယာ မနေတတ်ဘူး….” ” ဒါဆို က့ို နို့ကို စို့ပေးနော်….” ” ဟင်း…ရှက်တယ်….” ” မရဘူး….ချစ်ရင် စို့ပေးရမယ်….” ပြောပြောဆိုဆို သူ့မျက်နှာကို ရင်ဘတ်နားကပ်ပေးလိုက်တော့ အသာပါးစပ်ဟပြီး ကလေးတစ်ယောက်လို နို့စို့တာမို့ အရသာတော့ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မမကြီးတွေလို ပညာမတတ်ရှာဘူး….ဂုတ်ဝဲ သူ့ဆံပင်လေးကို အသာပွတ်ပြီး စိတ်ရဲလာ အောင် ဖြေသိမ့်ပေးနေတော့ တဖြေးဖြေးစုပ်ဟန် ပြောင်းလာတယ်။

” ကဲ…တော်ပြီ….” ” ကြည့်….ခဏလေး စို့ပြီးတော့….” သူ့မူဟန်လေးကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော် အသည်းယားလာပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်ယူလိုက် တယ်။ ဒီတစ်ခေါက်မဆိုးဘူး သူ့လျှာလေးက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ ထိုးဝင်ပြီး တုန်တုန်ရီရီနဲ့ အာခေါင်ကို လာပွတ်သပ်ပေးနေ ရဲ့။ ” ပြွတ်….မောလိုက်တာ ကိုကိုရယ်….” ဟုတ်ပါတယ်…ကြမ်းတမ်းတဲ့ ရမ္မက်လှိုင်းကြောင့် ကလေးမတော်တော်ဟိုက်သွားရာမှ နို့အုံလေးတွေ နိမ့်ချည်မြင့် ချည်နဲ့ အသက်ကို ရှိုက်ရှိုက်ရှုနေရဲ့။ ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ သူ့စကတ်ကို အသာအောက်ကို တွန်းပေးလိုက်တော့ …. ”။

တော်ပြီ ကိုကိုရယ်….စင်သီယာ ရှက်လာပြီ…. စင်သီယာ က ကို့ကို မချစ်ဘူးလား….ချစ်သူတွေဆို ရှက်စရာမလိုဘူး…. ပြောနေတုန်းမှာပဲ သူ့ဖင်ပေါ်နေပါပြီ။ လုံးကျစ်တဲ့ တင်ပါးလေးက ကားထွက်နေရဲ့။ ဖင်ကြားထဲကို လက်ညှိုးနဲ့ ပွတ်ပေးနေတော့ ရှက်ရှက်နဲ့ ကျွန်တော့်ပုခုံးမှာ ခေါင်းမှီရင်း ငြိမ်ခံနေတယ်။ ” စင်သီယာ ကကွယ်….လိမ္မာပါတယ်….ကိုယ်ချစ်သူရဲ့ အလှကိုကြည့်ချင်တယ်….” ” ကိုကိုကလည်း သိပ်ဆိုးတာပဲ….” ” ကဲ…ရှက်ရင် ကိုကိုပါ ချွတ်ချလိုက်ပါမယ်….” ပြောပြောဆိုဆို သူ့ရှေ့မှာ ရပ်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ ခရမ်းသီးက ရင့်နေပြီ နှပ်လိုက်ရင်တော့ ဆွေမျိုးမေ့ သွားမှာပဲ။

” အိုး….ကိုကိုကလဲ….” ရှက်ရှက်နဲ့ ဟိုဘက်လှည့်သွားတဲ့ စင်သီယာရဲ့ စကတ်ကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ကမ္ဘာဦးလူသား နှစ်ဆယ်ရာစု ယဉ်ကျေးမှု အလယ်တောင်မှ ရောက်နေသလိုပါပဲလား….။ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ စောက်မွှေးတွေဟာ အင်မတန်နုနေပါသေးတယ်။ သေချာကြည့်မှ မြင်ရတယ်။ အကွဲကြောင်းလေးက စိလို့။ ကြာကြာဆိုင်းမနေဘဲ သူ့ကိုပွေ့ပြီး နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာဆီ မ သွားလိုက်ပါတယ်။ ဆိုဖာပေါ်ချပြီးတာနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်ရင်း စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။

ပေါင်လေးနည်းနည်းကားလာမှ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ အသာပွတ်ပြီး လက်ခလယ်နဲ့ စောက်စေ့ကို ကလိပေးလိုက်တယ်။ ” ကိုကို….” ဆွဲဆွဲငင်ငင်ခေါ်ပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာ မျက်နှာဝှက်ထားရှာတယ်။ လက်ခလယ်နဲ့ ကလိပေးရင်း ပေါင်က သိသိသာသာဖြဲ လာပြီး နည်းနည်းအရည်တွေထွက်လာတဲ့ခါ ကျွန်တော် စင်သီယာကို ဘာဂျာပေးဖို့ စလိုက်ပါတယ်။ အရည်တွေ စိုစွတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အနည်းငယ်လက်နဲ့ ဖြဲလိုက်ပါတယ်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေ ပေါ်လာတဲ့အခါ ကျွန်တော့်လျှာကို စုချွန် ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ လျှာတစ်ခုလုံး စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သွားပါတယ်။

ကောင်မလေး စောက်ဖုတ်ထဲ မှာ ပူနွေးပြီး စိုစွတ်နေပါတယ်။ လျှာဟာ မြွေတစ်ကောင်လို ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ့ လျှောက်သွားနေလေရဲ့။ စင်သီယာကတော့ ဆိုဖာ ဘောင်ကိုကိုင်ပြီး ဖင်ကြီးကို ကော့မှန်းမသိ ကော့ ကော့ပေးနေတယ်။ မကြာပါဘူး….ပူနွေးပြစ်ချွဲနေတဲ့ အရည်တွေဟာ စောက်ခေါင်းထဲကနေ ချော်ရည်တွေလို စီးကျလာပါတယ်။ သူ့ခမြာတော့ ပြီးမှန်းမသိဘဲ တဆက်ဆက်အကြောဆွဲပြီး ငြိမ်ကျ သွားလေရဲ့။ ” ကောင်းရဲ့လား….စင်သီယာ….” စင်သီယာ ကိုယ် မေးတာဖြေလေ….ချစ်လို့လုပ်ပေးတာ စကားမပြောတော့ဘူးလား…. ” ကောင်း….ကောင်း…တယ်…”။

ဒီလိုမှပေါ့….ဒီမှာ ကြည့်စမ်း….သူ့မျက်နှာမှာ ကပ်ပြတဲ့ လီးကြီးကို မြွေတစ်ကောင်မြင်သလို အလန့်တကြားနောက်ဆုတ်ရှောင်လိုက်တယ်။ ” စုပ်ပေး….” ” ဟင့်အင်း….ကြောက်တယ်….” ” ဒါဆို မချစ်လို့ဘဲ….” ” ပေးလေ….စုပ်ပေးမယ်လေ….” ပြောပြောဆိုဆို မရဲတရဲလေး ဟပေးတဲ့ပါးစပ်မှာ အသာတေ့ပေးလိုက်တယ်။ ကြောက်ကြောက်နဲ့ ဒစ်ကို အသာငုံပြီး စုပ်ပေးပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် စုပ်ဖြစ်ရင်ပြီးရော နောက်မှ တဖြေးဖြေး သင်ပေးရတာပေါ့။ သူ့ပါးစပ်ထဲကို သေး တစ်စက် နှစ်စက်လောက် ပေါက်ထည့်ပေးတော့လည်း ထွေးမထုတ်ပါဘူး။ သနားတော့ သနားစရာပဲ။

ကျွန်တော်လည်း ထွန့်ထွန့်လူး သွားမိတယ်။ ” အား….အား….ဟား….ဟိုး….အိုး….ကောင်းလိုက်တာ….စင်သီယာရယ်….အိုး….အချစ်ရယ်….အား….အား…စုပ် စုပ်…” သူ့ခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး လီးနဲ့ အသာရှေ့တိုးနောက်ငင်လိုက်လုပ်ပေးနေစဉ် တအားစုပ်လို့ သွေးတောင်ထွက်ပြီ အောက်မေ့နေတာ။ ” အိုး…အင့်….အင့်….အား…..” လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်ကနဲဖြစ်သွားပြီး သုတ်ရည်တွေ သူ့ပါးစပ်ထဲကို ပန်းထွက်သွားတယ်။ ” မြိုချလိုက်….အားရှိတယ်….” ရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့နဲ့ မြိုချရင်း ကျွန်တော့်ကို အတင်းဖက်ထားပါတယ်။

မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားတဲ့ သူမသိအောင် သူ့အကိုအိတ် ထဲက ခိုးလာတဲ့ ဆိတ်မျက်ကွင်းနဲ့ ပဲစေ့လေးကို လီးမှာ အသာစွပ်ပြီး ဒစ်မှာ သေချာတပ်လိုက်ပါတယ်။ ” အချစ်….ဗယ်စလင်ရှိလား….” ” အင်း….” ” သြားယူခဲ့ကြာ….” ကိုယ်တုံးလုံး ဧည့်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်သွားတဲ့အလှကို ကျွန်တော် ငေးကြည့်ရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဖင်ကြီးက တော့ ဆွဲလေတက်လေပုံစံပဲ။ ဖင်ကြားထဲကနေ စောက်ဖုတ်လေးကို တစွန်းတစလေး တွေ့နေရတယ်။ ” ရော့….သိပ်မကြည့်နဲ့…” ” လှတာကိုး…အချစ်ရဲ့….” သူ့ဆီက ခေါင်းလိမ်းဆီကို ယူပြီး လီးမှာ အသာပွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပါ နည်းနည်းလိမ်းပေး လိုက်တယ်။ ဘာလုပ်တာလဲတဲ့….နားလည်း မလည်ဘဲနဲ့ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေရှာတယ်။

” မအော်နဲ့နော်….ကလေး….ဘာမှမဖြစ်ဘူး….” ချော့မော့ပြောရင်း ဆိုဖာပေါ်မှာ ခပ်ရှောရှောလေးဖြစ်အောင် အနေအထားပြင်ကာ ပြီးတော့ သူ့ခြေထောက်တွေကို ကျွန်တော့်ခါးမှာ ခွရက်ဖြစ်သွားအောင် ချိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဟနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ နည်းနည်းဖြဲပြီး ဆိတ်မျက်ကွင်းနဲ့ ပွတ်သတ်ပေးနေမိတယ်။ ” ကိုကို….ကိုကို….အို့…ယားတယ်….” ချက်ချင်းပဲ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး အရည်တွေရွှဲသွားပါတယ်။ ဒစ်ကို အဝမှာတေ့ထားလိုက်ပြီး နည်းနည်းထိုးသွင်း လိုက်ပါတယ်။

အားကနဲ အော်ရင်း ဆီးတွန်းထားတယ်။ ဒါနဲ့အချိန်ယူပြီး ဝင်သလောက်နဲ့ပဲ ဆွဆွပေးနေလိုက်တယ်။ တဟင်း ဟင်းနဲ့ ဖြစ်လာပြီး တစ်ချက်ခြင်းထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ သားရေကွင်းတစ်ခုလုံး ကြပ်သိပ်နေပြီး နောက်နည်းနည်းတိုးရင် ကွဲ ထွက်သွားမယ့်ပုံစံပဲ။ ဒါပေမယ့်….မကွဲပါဘူး…. ” ဗြိ….ဗြစ်….အင်း….အား….နာတယ်…ကိုကိုရဲ့…..” မျက်ရည်တွေတောင် စီးကျနေပါပြီ။ ဒါကြောင့် ချော့မော့ပြီး သူ့ကို ချော့ကာမော့ကာဖြင့် ချစ်စကားတွေဆိုနေတော့ တယ်။ ပြီးမှ….….ဒုတ်….အား…အ….အား…အ…အ…ဒုတ်….အင့်….ကိုကို….” ပန်းတိုင်ရောက်သွားပါပြီ။ သူကတော့ ခံရခက်ပြီး မသက်သာပါဘူး။

အပျိုစင်မှေးကွဲသွားပြီး သားအိမ်ကလည်း အ တော်ခံနေပြီ။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်လည်း နည်းနည်းကွဲသွားတယ် ထင်တယ်။ ငိုတာမှ တအားပဲ….။ ကျွန်တော့်ရင်ကို ထုထု နေတယ်။ နာတာကိုး….။ ဒါပေမယ့် ဆိတ်မျက်ကွင်းရဲ့ တန်ခိုးနဲ့ ချက်ချင်းပဲ အငိုတိတ်သွားပါတယ်။ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ့ ငှက်ဖျားတက်သလို တက်ချင်နေပြီ။ သူ့အကိုပစ္စည်းက အတော်စွမ်းတာပဲ။ ဒါနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးထဲမှာ လှည့်ပတ်ထိုး မွှေပြီး ကောင်းကောင်းလိုးနေမိတယ်။ ကိုကို….ကိုကို….ကိုကို….အင့်အင်း….အား….” ကျွန်တော့်ကို တဖွဖွခေါ်ရင်း လည်ပင်းကို အတင်းဖက်ထားပါတယ်။

သူ့စောက်ဖုတ်ကလည်း လီးကို ညှစ်ပြီး ဆုပ်ယူ နေတယ်။ သိပ်ကောင်းတဲ့အရသာပါ။ သူလေးဟာ ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးရင်း ဖင်ကြီးကော့တက်လာပါတယ်။ ” အား….အာ….အား…” အကြိမ်ကြိမ်ပြီးခဲ့တာမို့ ဆိုဖာပေါ်ကနေပြီး ကြမ်းပြင်နားဆီသို့ သူ့အရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေပါတယ်။ ကျွန်တော့် ခါးကို ခြေထောက်နဲ့ ညှပ်ထားပြီး နောက်ဆုံးအကြိမ်ပြီးသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်က မပြီးသေးတော့ သူ့စောက်ခေါင်းမှာ အသာစိမ် ထားရတာပေါ့။ နည်းနည်းကြာမှ ဆက်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ သူ့စောက်ခေါင်းလေး ရှုံ့သွားပါတယ်။ ” ချစ်တယ် စင်သီယာရယ်….”

” သိပ်ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်….” သိပ်ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ စင်သီယာကို အသာမပြီး ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်တယ်။ သူလည်း အရသာတွေ့နေပြီမို့ အလိုက်သင့်ပဲ။ ဆူဆူလေးဟနေတဲ့ စအိုဝမှာ လီးကိုအသာတေ့ပြီး ခပ်ဖိဖိလေး ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အော်လိုက်တာ မိုးကြိုး ပစ်မတတ်ပဲ။ ကျဉ်းကျဉ်းကြပ်နေလို့ ကျွန်တော့်လီးလည်း အတော်နာသွားတယ်။ ” အီး….ဟီးဟီး….မလုပ်နဲ့….မလုပ်နဲ့….နာတယ်….နာတယ်….ဟီးဟီး….” ။

ငိုကြီးချက်မနဲ့ အော်နေတဲ့ သူ့ကို ဗိုက်ပေါ်ကနေ လက်လျှိုပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ထည့်မွှေပေးမှ ငြိမ်သွားတယ်။ လီးကို သိပ်ကြိုက်နေပြီတဖြေးဖြေးချင်း ချော့သွင်းလိုက်ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေတယ်။ (၁၅)မိနစ်လောက် ကြာတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဂွေးဥလေးဟာ ဖင်ပေါက်မှာ တွဲလွဲကျန်တဲ့အထိ မြှုပ်ဝင်သွားတယ်။ ခါးကို လက်တစ်ဖက်က ကိုင် ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကို ကလိပေးရင်းနဲ့ မိမိစိတ်တိုင်းကျ ဖင်လိုးပေးနေရဲ့။ အင့်…အင်း….အိုး….အင့်…. ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရာကနေ အသံတွေမျိုးစုံ ထွက်နေရဲ့။ တစ်နေ့ရဲ့အတွေ့အကြုံသစ်ရနေတော့ သဘောကျနေပုံ ပဲ။

လီးကြီးကို စအိုထဲမှာ မွှေပေးတော့ နာနာကျဉ်ကျဉ်အော်ရှာတယ်။ ဗြုံးဆို ကျွန်တော့်လက်ပေါ် သူ့စောက်ရည်တွေ ကျလာ ပြန်တယ်။ သိပ်ထန်တဲ့ ကောင်မလေး။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ခါးကို သေချာကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးရင်း နောက်ဆုံးမှာ သုတ်ရည်တွေ စအိုနဲ့ အပြည့်ပန်းထုတ်လိုက်ရတယ်။ အဲဒီနေ့ကစပြီး သူနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ (၉)ရက် လုံးလုံးမ နားမနေလိုးခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာလည်း လစ်ရင်လစ်သလို လိုးခဲ့တယ်။ သူလည်း လီးကို သိပ်စွဲနေလေတော့သည်…ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

စြဲေနေလေတာ့သည္

ကြၽန္ေတာ္ ကိုေမာင္ေမာင္ကို အေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ….ကြၽန္ေတာ့္ပိုင္နက္ထဲက အစာကို လက္ရဲ ဇက္ရဲနဲ႔ မခန႔္ေလးစား လုယူခဲ့တာကိုး။ ဒါကေတာ့….မျဖစ္သင့္ဘူး….။ သူဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ… ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ဘယ္ေလာက္ဘဲ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေပါ့။ အခုေတာ့….ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေနရခက္….ေတြးရခက္နဲ႔ သူေပးထားတဲ့ လခကလဲ မနည္းဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး ဆိုင္တစ္ခုလုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္ အခြင့္အေရးအရဆုံးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစာ္ကား ခဲ့တယ္။ ေစာက္ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ အထာကို ျပခဲ့တယ္။

” အင္း….ကိုေမာင္ေမာင္ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့မယ္….ေတာက္….” ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရက်ိန္းဝါးခါ ေခါင္းလည္းမ်ားလွၿပီ ဒါေပမယ့္ သူမၾကားဘူး။ သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲေပါ့။ ေငြေၾကာင့္လား။ မႏၲေလးမွာ ရည္းစားနဲ႔ ျပႆနာတက္လို႔ ရန္ကုန္ေျပးခဲ့တယ္။ အခုရန္ကုန္မွာ လူသတ္မႈျဖစ္ၿပီး ေထာင္ထဲ ဝင္ရေတာ့မလားပဲ၊ ေငြဂုဏ္၊ ေၾကးဂုဏ္၊ ရာထူးဂုဏ္ ျပည့္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ရည္းစားသီရိက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အစစအရာရာ ျမင့္မားလို႔ ကြၽန္ေတာ့္အကို အရင္းကို မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး ျမဴဆြယ္ခဲ့တယ္။ အကိုဆိုတဲ့ ႏြားကလည္း ကိုယ့္ညီရည္းစား မွန္းသိရက္နဲ႔ ေစာက္ရွက္မရွိ တြဲခုတ္ခဲ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ မႏၲေလးမွာ ေနခ်င္စိတ္ကုန္ၿပီး ဘယ္သူ႔မွ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္ခဲ့ တာ….။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ တဏွာ႐ူး ေမာင္ေမာင္နဲ႔ေတြ႕ျပန္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔အိပ္ရမယ့္ မိန္းမကို ေပၚတင္ႀကီး ျဖတ္လုခံရရင္ ဘယ္ေယာက္်ားက ေက်နပ္မွာလဲ….။ ခင္ဗ်ားဆိုရင္ေရာ ေက်နပ္မလား….မေက်နပ္ဘူးလား။ ဒါေစာ္ကားတာဗ်၊ အခုဆိုၾကည့္ေလ (၂၄)နာရီခံဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မေ႐ႊထားဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေတာင္ မလာေတာ့ဘူး။ သူနဲ႔ကိုေမာင္ေမာင္ ျဖစ္ေနတာကို ကြၽန္ေတာ္မသိဘူးထင္ၿပီး အခုဘဲေယာက္်ားကို သစၥာရွိတဲ့ မိန္းမ ျမတ္လိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ႔ လုပ္ျပေနတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရီခ်င္တာေပါ့…မင္းတို႔ မိန္းမေတြပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ အူဘယ္ႏွ ေခြရွိတယ္ဆိုတာ သိတယ္လို႔။ ေစာက္ေကာင္မ မထားဆီသြားရင္လည္း အရင္ကလို ဟတ္ဟတ္ပက္ပက္မရွိေတာ့ဘူး….ခပ္ မွန္မွန္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ သူ႔ကိုယ္လုံးက ေျပးခဲ့ေပမယ့္….အခုေတာ့ သူ႔ကိုေတာင့္တေနမိတယ္….။ ဒါေပမယ့္ ကိုေမာင္ေမာင္က ထားကို အစြဲႀကီးစြဲေအာင္ လုပ္ထားၿပီေလ….ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ မလာေတာ့တာေပါ့။ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေတြ႕သမွ် မိန္းမေတြ မွန္သမွ် ကိုေမာင္ေမာင့္ကို စြဲၾကတာခ်ည္းပဲ။

ေတာက္….ဖာသည္မနဲ႔ ဝရမ္းေျပးနဲ႔ ေနႏွင့္အုံးေပါ့….ကြၽန္ေတာ္ ေဒါသေတြ ထြက္ေနသေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့…ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က တစ္ေနရာမွာေပါ့။ ဟုတ္လား…. ရန္ကုန္မွာ တစ္ေနရာရွာတတ္ရင္ ရပါတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္လို လူရႈပ္တစ္ေယာက္အဖို႔ေတာ့ ပိုေတာင္ လြယ္ေသးတယ္။ ေတာ္ၿပီ….ငါ အလုပ္ထြက္မယ္….ငါ့ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္တာေတြ မၾကည့္ႏိုင္ဘူး….လကုန္ရင္ ထြက္မယ္… ဒီေန႔ (၂၅)ရက္ရွိၿပီ….ေနာက္ (၅)ရက္ပဲ ေစာင့္ရေတာ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပတ္ျပတ္သားသားဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသည္။ ဒီလိုလူ ေတြနဲ႔ ေဝးေဝးေနမွျဖစ္မယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ ကိုယ္ပဲ ဒုကၡေရာက္မွာ။

အဲဒီလိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ၿငိမ္သြားပါတယ္။ အလုပ္သာ အာ႐ုံစိုက္ၿပီး လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က (၂၇)ရက္ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ ထြက္ဖို႔ (၃)ရက္ပဲလိုေတာ့တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ဆိုင္သိမ္းၿပီး အျပင္မွာ ထမင္းထြက္စားၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာၿပီး စာဖတ္ေနမိတယ္။ ဆိုင္ေရွ႕ဖက္ဆီက ေသာ့ဖြင့္သံၾကားလို႔ အေႏွာင့္အယွက္ေတာ့ ေပၚၿပီလို႔ သိလိုက္ တယ္။ဟိုင္း….ရာဇာ ေနေကာင္းလား….အားေတာ့နာတယ္ကြာ….ကိုယ့္ကို အခန္းခဏသုံးခြင့္ျပဳပါ….။

ဒီေန႔ သိပ္မိသိပ္ မိုက္တဲ့ နတ္သမီးတစ္ပါးရခဲ့လို႔ကြာ….အမွန္အကန္ဆရာ….မင္းေတာင္ ျမင္ရင္ ခိုက္သြားမယ္….” အခန္းသုံးခြင့္ေတာင္းပါတယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ျငင္းခြင့္မရွိပါဘူး။ သူက သူေဌးပဲ အသာေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ဆိုင္ထဲကေန သူ႔နဲ႔အျပင္ကို ထြက္လိုက္လာတယ္။ ” ဆြီတီ….လာခဲ့ေတာ့ ကိုယ့္ေဘာ္ဒါက သေဘာေကာင္းပါတယ္….ေျပာတယ္ မဟုတ္လား….” ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕က ကိုေမာင္ေမာင္က ကားထဲကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ကားတံခါးပြင့္လာၿပီး ဆင္စြယ္ႏုေရာင္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က်လာတယ္။ ဟုတ္တယ္…ကိုေမာင္ ေျပာတာဟာ ဒီတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္မွာ ကိုေမာင္ေမာင္ကို ပတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေလွကားထစ္ကို နင္းရင္းေအာက္ကို ဆင္းလိုက္တယ္။

မေ႐ႊေခ်ာကလည္း ကားထဲက ထြက္ၿပီး တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီ။ သိခ်င္စိတ္ကို ထိန္းၿပီး အိေျႏၵရရပဲ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သူကလည္း ရွက္႐ြံ႕ဟန္နဲ႔ မ်က္လုံးေလး ေစြၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ မ်က္လုံးခ်င္း အစုံမွာ….” ဟင္း ” ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြ ျပာေဝသြားပါတယ္။ သီရိ…သီရိ ကြၽန္ေတာ္အသက္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ သီရိ ကြၽန္ေတာ္ကို အ႐ူးလုပ္ခဲ့တဲ့ သီရိ…ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အကို ကို ေျပာင္ေျပာင္ႏႈိက္ခဲ့တဲ့ သီရိ။ သူလည္း မ်က္လုံးေလး ဝိုင္းသြားတယ္။

အရမ္းပဲ အံ့ၾသသြားတယ္ထင္ပါ့… ကိုေမာင္ေမာင္ မရိပ္မိခင္မွာပဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိေျႏၵဆည္လိုက္ႏိုင္တယ္။ တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရင္ သူမသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုသစၥာမဲ့တဲ့ မိန္းမကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔လည္း မစဥ္းစားဘူး။ ” ေဒါက္….ေဒါက္….ေဒါက္…” ေမးကိုျမႇင့္လိုက္ရင္း ေဒါက္ဖိနပ္သံေပးရင္း အလိုးခံဖို႔ ႂကြႂကြ႐ြ႐ြေလး သြားေနတဲ့ သီရိကို ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ကေန ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူေနပုံပဲ။ သီရိ သိပ္လွေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာရွိခဲ့တုန္းကထက္ လွေနတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္အကိုရဲ႕ အေသြးအသားေတြကို စုပ္ၿမိဳၿပီး တေသြးတေမြးျဖစ္ေနေလရဲ႕။ နဂိုကမွ ရက္ရက္စက္စက္လွတဲ့ သီရိ အခုဆို ျမင္သူ႐ူးေလာက္ေအာင္ လွေနေလရဲ႕။ သူဘယ္လို ရန္ကုန္ေရာက္လာတာလဲ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဘယ္လိုဆက္မိတာလဲ။ သီရိရဲ႕ အလွကိုၾကည့္ၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသနဲ႔ ရမက္မီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဇာေခြၽးေတြျပန္ေအာင္ လုပ္ေနတယ္။ သူတို႔ ဘယ္လိုခ်စ္ၾကမလဲလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေတာ့….လူ႔က်င့္ဝတ္ေဖာက္ဖ်က္သလိုျဖစ္မယ္မွန္းသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ေစ့ထားတဲ့ တံခါးကို အသာဟၿပီး အသံမၾကား ေအာင္ အထဲျပန္ဝင္လိုက္မိတယ္။

ကိုယ္ လာၿပီ သီရိေရ…. ခစ္…ခစ္….ခစ္….ခစ္… သီရိရဲ႕ ရယ္သံခိုးခိုးခစ္ခစ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆီးၿပီးေလွာင္ေျပာင္ေနေလရဲ႕….ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္က လြတ္သြားတဲ့ ငါး ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲလို႔ လာၾကည့္ေနရတဲ့ လူမိုက္လိုပါပဲ။ တ႐ုတ္ကပ္ကို အသာဟၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သီရိ ဟာ ကိုေမာင္ေမာင္ ေပါင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း ျမဴးေနတယ္ေလ။ ကိုေမာင္ေမာင့္ မုတ္ဆိတ္ငုတ္တိုေလးေတြနဲ႔ ထိမိတိုင္း ကေလးတစ္ ေယာက္လို ရယ္ေနရဲ႕။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို သတိမရေတာ့ဘူး။ မဆန္းပါဘူးေလ…အစထဲကမွ သစၥာ မရွိတဲ့ မိန္းမ…။

ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ လက္ (၆)ဖက္ပါ နတ္ဘုရားတစ္ပါးလို သီရိရဲ႕ ကိုယ္အႏွံ႔ကို ပြတ္သပ္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အနမ္းတစ္ပြင့္ေပးဖို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ေတာင္းပန္ခဲ့ရတဲ့ မေ႐ႊသီရိဟာ ကိုေမာင္ေမာင္ရဲ႕ ေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ အနမ္းမိုးေတြ ေစြေနရဲ႕ ။ ” သီရိ….အက်ၤ ီခြၽတ္ေပးကြာ….” ” ခြၽတ္ပါလား…ကိုယ့္ဖာသာ လက္မပါဘူးလား….” မူႏြဲ႕စြာေျပာေနေပမယ့္ သူမအက်ၤ ီသူပဲ ခြၽတ္တတ္မွန္းသိလို႔ အသာခြၽတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ျဖဴဝင္းတဲ့ အသားအေရေပၚ မွာ အနက္ေရာင္ဘရာစီယာကေလးက တင္းေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တင္းမာၿပီးအိတဲ့ ႏို႔အုံႀကီးေတြကို မႏိုင္မနင္းထိန္းထားရရွာ တယ္။

ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ ဘရာစီယာကိုေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ ျဖဳတ္ယူလိုက္ပါတယ္။ အိုး…လွလိုက္တာ…ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့…ဘယ္ေတာ့မွလဲ ပိုင္ဆိုင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ ဆူၿဖိဳးအိဝင္း ေနတဲ့ ႏို႔အုံႀကီးေတြကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနမိတယ္။ ” လွလိုက္တာ….သီရိရယ္…ဝါးစားခ်င္စရာႀကီး….” ေတြ႕သမွ် မိန္းကေလးေတြကို ႐ြတ္ဖတ္ေနက် ဂါထာကို ျပန္႐ြတ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ သူ႔စကားဟာ ရာႏႈန္းျပည့္မွန္ပါ တယ္။ ႏို႔ရည္ေတြ ျပည့္တင္းေနတဲ့ ႏို႔အုံဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ရမက္ကို ႏိုးဆြေနပါတယ္။ သီရိကေတာ့ ရွက္ဟန္မတူပါဘူး။

ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပဲ သူ႔ႏို႔အုံကို သူျပန္ငုံံ့ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ သီရိရဲ႕ ခ်ည္ထားတဲ့ ဆံပင္ႀကိဳးကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္။ ႀကီးမားတဲ့ အုံနဲ႔ ရွည္လ်ားတဲ့ ဆံပင္ဟာ သီရိတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ ကုတင္ေပၚကေန ေက်ာ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္နဲ႔ မထိတထိေလး ပုံက်သြား တယ္။ ” အို….ဘာလုပ္တာလဲ….” ခ်စ္စရာ ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ သီရိကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ၿပီး…. ” ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွ မထားဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်စ္ခ်င္လို႔ပါ ေမာင့္အခ်စ္ သီရိရယ္….” ” ဒါပဲေနာ္….” ” ဘာလဲ မယုံဘူးလား….လာအခုပဲ လက္ထပ္မယ္….” ” ညႀကီး ဘယ္လိုလက္ထပ္မလဲ….ေမာင္ ရက္စက္ရင္ေတာ့ သီရိေသမွာပဲ….သီရိ အခ်စ္ကို ေမာင္ ေနာက္တီး ေနာက္ေတာက္ မလုပ္ပါနဲ႔….”။

သီရိရယ္ ကိုယ္တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ပဲခ်စ္တဲ့ေကာင္ပါ….ဒီအသက္အ႐ြယ္ထိ မိန္းကေလးဆိုတာ ဘယ္လိုမွန္းလဲမသိဘူး….သီရိကို ျမင္ျမင္ခ်င္းကိုယ္႐ူးမတတ္ခ်စ္သြားတာ….တကယ္လို႔ သီရိကိုသာ မရရင္ ကိုယ္႐ူးၿပီ….” ” ေမာင္…သီရိကို ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္မလဲ…..” ” အလြန္ဆုံးၾကာရင္ ေနာက္ႏွစ္လေပါ့ အခ်စ္ရယ္….အျမန္ဆုံး လက္ထပ္ၾကတာေပါ့….ကိုယ္လည္း သီရိနဲ႔ ခြဲမေန ႏိုင္ဘူး….” ” ေမာင္….အခုနထြက္သြားတဲ့ လူက ေမာင္နဲ႔ ဘယ္လိုသိတာလဲ….သိလို႔ ေမးတာမဟုတ္ပါဘူး….မႏၲေလးမွာ ေတြ႕ ဖူးလားလို႔ပါ….ကဲပါေလ…သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာမေနေတာ့ပါဘူး….ဘယ္ကေကာင္မွန္းမသိတာ….”

” သူက သိပ္ေတာ္တာ သီရိ….ေမာင္ၿပီးရင္ သူပဲဆိုင္ကို ဦးစီးရတယ္….ဘာလို႔လဲ….သီရိက ၾကည့္မရဘူးလား…..” ” အင္း….သူခိုးလို ဂ်ပိုးလိုနဲ႔ ေမာင္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီလိုအေျခအေနမဲ့ကို အလုပ္မခန႔္သင့္ဘူး….” ” သီရိက အခုကတည္းက ကိုယ့္ အိမ္ရွင္မေနရာယူခ်င္ေနၿပီလား….” ” ဟုတ္တယ္ေလ….အျမင္မေတာ္ရင္ေတာ့ ေျပာရမွာပဲ…” ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ တီတီတာတာနဲ႔ ခ်စ္စရာစကားေတြဆိုေနတဲ့ သီရိရဲ႕ စူပြပြႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငုံ႔ၿပီး စုပ္ယူလိုက္ပါ တယ္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ္ စုပ္ငုံၿပီး စုပ္ယူခဲ့ဖူးတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးေပါ့။

တစ္ခ်ိန္တစ္ခါဆိုတာ စကားအျဖစ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ပဲ တစ္ခ်ိန္က တစ္ခါပဲ စုပ္ခဲ့ဖူးတာ။ သီရိရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ ကိုေမာင္ေမာင္ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ သြားပါတယ္။ ပူေလာင္တဲ့ အနမ္း႐ိုင္းေၾကာင့္ သီရိတစ္ေယာက္ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါၿပီး ကိုေမာင္ေမာင့္ လည္တိုင္ကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဖက္ထားပါတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္ လက္တစ္ဖက္က ၿဖိဳးအိတင္းမာေနတဲ့ ႏို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေနပါတယ္။ လက္သန္းတစ္ဆစ္ကေလး ခြၽန္ထြက္ေနတဲ့ ႏို႔သီးကို လက္ညႇိဳးလက္မ ၾကားညႇပ္ၿပီး လွိမ့္ပြတ္ေနပါတယ္။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခပ္နာနာညစ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕ သီရိတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမဲ့သြားတာ ေတြ႕ လိုက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ သီရိရဲ႕ ေက်ာက္စိမ္းနားကပ္ပန္ထားတဲ့ နား႐ြက္ကို ျမႇင္းၿပီး စုပ္ေပးေနျပန္ တယ္။ သီရိ တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေလးေတြ ထလို႔။ သိပ္အရသာေတြ႕ေနတယ္ထင္တယ္။ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ဆင္းလာၿပီး ေသြး ေၾကာေလးေတြ ထင္းေနတဲ့ သီရိရဲ႕ လည္တိုင္ကို စုပ္နမ္းေနျပန္ပါတယ္။ သီရိရင္ဟာ ခ်ဳပ္ထားသလို ဝုန္းဒိုင္းႀကဲေနတယ္။ အခ်စ္ပါရဂူ ကိုေမာင္ေမာင္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ သီရိ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ပညာေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ၿပီး သူ႔ လက္ခုတ္ထဲကေရ ျဖစ္ေနၿပီေလ။

သူ စုပ္ထားခဲ့တဲ့ သီရိရဲ႕ နား႐ြက္ဟာ ေသြးေခ်ဥၿပီး နီရဲေနေလရဲ႕။ ေဟာ…လည္တိုင္မွာ လည္း အနီကြက္ႀကီး ဒီလိုပဲ သီရိရဲ႕ ဘဝမွာ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ ကစားမိလို႔ အမဲစက္ထင္မွာ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ” အား….ဟင္း…..နာတယ္…..” လည္တိုင္ကေန ရင္ဘတ္ကို လွ်ာနဲ႔ လ်က္ရင္း တို႔ထိရင္းနဲ႔ ႏို႔ ဆီကို ဆင္းသြားလို႔ ကိုုေမာင္ေမာင္ဟာ သီရိရဲ႕ ညိဳတိုတို ႏို႔သီးေခါင္းကို ကိုက္လိုက္လို႔ ေအာ္တဲ့အသံပါ။ သီရိတစ္ေယာက္ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္သြားတယ္။ ကမန္းကတန္း ကိုေမာင္ေမာင္ေခါင္းကို ဖယ္ၿပီး သူ႔ႏို႔သူ တယုတယငုံ႔ၾကည့္ေနတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းမွာ ေသြးေတြစို႔လို႔။ ” ၾကည့္….မေကာင္းဘူး…ေသြးေတြ ထြက္လာၿပီ….”

” အခ်စ္ရဲ႕ အမွတ္အသားေတြေပါ့….နာလား မေက်နပ္ရင္ ျပန္ကိုက္….” ဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ရင္ဘတ္ကို သီရိအနားသို႔ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ၿပီး ေရွ႕တိုးေပးလိုက္တယ္။ သီရိက မ်က္ေစာင္း ေလးထိုးရင္း ပါးစပ္အသာဟၿပီး ႏို႔ကို စို႔လိုက္တယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားရာက ေခါင္းေနာက္လွန္သြား တယ္။ သိပ္အရသာေတြ႕ေနတယ္ထင္ပါ့။ ” အ….အား….” ကိုေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး တုန္ခါသြားတယ္။ ဝဋ္လည္ၿပီ ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္….ကိုေမာင္ ေမာင္ရဲ႕ ႏို႔အုံမွာ သြားရာအကြင္းလိုက္ႀကီး….။

ၿပီးေတာ့ ေသြးေတြေပါက္ေပါက္….ေပါက္ေပါက္နဲ႔ က်လို႔။ ” ဟင္း…ေခြးမေလး….အရမ္းကိုက္တယ္….” သီရိ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ယိုစီးက်ေနတဲ့ ေသြးေတြကိုသာ လွ်ာနဲ႔ အသာလိုက္ယက္ေနတယ္။ ယက္႐ုံနဲ႔ အားမရဘူး ထင္တယ္။ ဒဏ္ရာကို ငုံၿပီးအသာ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ေသြးေတြ စုပ္ေသာက္ေနရဲ႕။ “အား….ေကာင္းလိုက္တာ….သီရိရယ္….အိုး….အခ်စ္ရယ္…..” သီရိရဲ႕ ထူးထူးဆန္းဆန္းပညာဆန္းေၾကာင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ ခိုက္သြားၿပီထင္ရဲ႕။ ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေသြးေတြေပေနတဲ့ သီရိ ဟာ ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္ရင္း ကိုေမာင္ေမာင္ ႏို႔ ဆီကေန မ်က္ႏွာခြာလိုက္ပါတယ္။

သီရိရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ထူးထူးျခားျခား ရမက္ႏႈိးဆြေနပါတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္က သူမစို႔ရေသးတဲ့ သီရိရဲ႕ ႏို႔အုံတစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔မၿပီး အသာငုံ႔စို႔လိုက္ျပန္တယ္။ ” မကိုက္ရဘူးေနာ္….” ကိုေမာင္ေမာင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ျပရင္း အငမ္းမရႏို႔ကို စုပ္ယူေနတယ္။ သီရိလည္း ေမွးစင္းသြားၿပီး က်န္ႏို႔အုံတစ္ ဖက္ကို သူ႔ဖာသာ သူပြတ္ၿပီး ကစားေနတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ ႏို႔အုံကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး ႏြားႏို႔ညစ္သလို ညစ္လ်က္ စို႔ေနတယ္။ တကယ္ပဲ ႏို႔ထြက္သလားမသိ။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ရမက္စိတ္ေတြ ႂကြလာသလို ယူႀကဳံးမရ လည္း ျဖစ္မိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ ရတနာမဟုတ္လား။

ဟုတ္ပါတယ္….သီရိႏို႔ႁပြန္ထိပ္ကေန တကယ္ပဲ ႏို႔ရည္ၾကည္ ေတြ စီးက်ေနေလရဲ႕။ ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ သီရိကို ႏို႔စို႔လို႔ဝသြားဟန္နဲ႔ သူ႔ပါးစပ္ကေန ႏို႔ကို ျဖဳတ္ၿပီး သီရိကို ကုတင္ေပၚ တြန္း လွဲခ်လိုက္ပါတယ္။ အလိုက္သင့္ပက္လက္လွန္သြားတဲ့ သီရိရဲ႕ ထမီကို ေျဖခ်ၿပီး ေျခေထာက္ကေန ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ သီရိ ရဲ႕ ျဖဴဝင္းေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ အသားဆိုင္ေတြထဲမွာ အနက္ေရာင္ ပင္တီေလးက ျမဳပ္ဝင္ေနပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြ လမ္း ေလွ်ာက္ရင္ ထမီေအာက္အသားဆိုင္ထဲမွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီအရာကိုလိုက္ၾကည့္ရင္းက ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ရမက္ႂကြဖူး ၾကမွာပါ။

ျပည့္ၿဖိဳးသူမို႔ ေပါင္ခြၾကားက ႀတိဂံေလးဟာ အရမ္းႀကီးေဖာင္းမို႔ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အာေတြေျခာက္လာပါၿပီ။ ကိုေမာင္ေမာင္လည္း သိပ္မဆိုင္းဘဲ သီရိရဲ႕ စပ္စမိုင္ဒါေလးကို လိပ္ၿပီးဆြဲခြၽတ္လိုက္ပါတယ္။ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္အလွဆိုတဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ အသုံးအႏႈန္းဟာ ဒီမွာမလုံေလာက္ဘူး။ ေ႐ႊဝါေရာင္ အေမႊးႏုေလးေတြဟာ ေဖာင္းမို႔ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ ေပၚမွာ ဖုံးလႊမ္းေနပါတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ဖက္ၾကာဘက္ေလးဟာ သိသာ႐ုံပဲ ရွိပါတယ္။ အဆီေတြနဲ႔ ျပည့္တင္းေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ဟာ ကပ္စိလို႔ေနပါတယ္။ ” ႁပြတ္….” ” အိုး….” ကိုေမာင္ေမာင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္နည္းတူ။

ေစာက္ဖုတ္ရဲ႕ ဖမ္းစားခံရရာကေန ေစာက္ဖုတ္ကို မက္မက္ေမာေမာႏွင့္ နမ္းလိုက္တယ္။ သီရိကေတာ့ ရွက္ဟန္နဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ဟိုဖက္လွည့္ေနရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ငိုခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကသာ သီရိကို ကြၽန္ေတာ္ႏိုင္ေအာင္ ကိုင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ သူ႔ပစၥည္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ပဲ မဟုတ္လား…ေအာ္… အတိတ္…။ ” ဘာဂ်ာမႈတ္မယ္ေနာ္….အခ်စ္…” ” သြား…သိပ္ညစ္ပတ္တာပဲ….” ” ဘာညစ္တာလဲ….ကိုယ့္ဝါသနာပါတဲ့ တူရိယာက ဘာဂ်ာပဲ….ေၾသာ္….သီရိက ကိုယ္ဝါသနာပါတာေတာင္ လုပ္ပိုင္ ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူးလား….” ” ဟင္ေနာ္….စကားတတ္တိုင္း ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္မေနနဲ႔ သိတယ္….ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာေလ….”

” ဘာလဲ….ေျပာေလ….” ” လူဘာဂ်ာမႈတ္မလို႔ မဟုတ္လား….” ” ဟဲဟဲ…ဟဲဟဲ….” ကိုေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ တဟဲဟဲ ရယ္လိုက္ၿပီး သီရိရဲ႕ ေပါင္ကို အသာဆြဲကားလိုက္တယ္။ ” အို…” သိပ္လွတာပဲ ဒီရတနာတြင္းက မိုးကုတ္က ပတၱျမားတြင္းနဲ႔ မလဲႏိုင္ဘူး။ နီရဲၿပီး ေတာက္ပေနတယ္။ ဒါေတာင္ အေျခာက္တိုက္ပဲရွိေသး။ မထိရက္ မကိုင္ရက္စရာ ေစာက္ဖုတ္ေပၚကို ကိုေမာင္ေမာင္ မ်က္ႏွာအပ္ခ်လိုက္တယ္။ ” ဟင္….” သီရိတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္အိေျႏၵဆည္ဆည္မရပါဘူး။ မ်က္ႏွာေလးမဲ့ၿပီး ေပါင္ႀကီးကို ထပ္ၿဖဲသြားပါတယ္။

အားဟား….ဟိ…ခစ္ခစ္….ခစ္….ေမာင္ရယ္….အို…အဟင့္….ေမာင့္….အားဟား…ရွီး….အင္း…ဟင္းဟင္း….” သႏၲာေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ ေ႐ႊငါးတစ္ေကာင္လို ဟစိ ဟစိနဲ႔ ရမက္သံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ သီရိတစ္ေယာက္ ကိုေမာင္ေမာင္ လွ်ာေအာက္မွာ နိဗၺာန္ေရာက္ေနသလားပဲ….ေပါင္ကိုကားၿပီး ဖင္ကိုေကာ့ေကာ့ေပးေနသလို လက္ႏွစ္ဖက္က လည္း ႏို႔အစုံကို ဆုပ္နယ္ကစားေနတယ္။ သူတို႔အတြဲကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္လီးဟာ ေတာင္မတ္လာပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ က ကိုင္ထားမိလဲမသိဘူး….သတိထားမိေတာ့ တင္းေနတဲ့ လီးကို ခပ္ဖိဖိအုပ္ထားမိတယ္။

ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ သီရိ ေစာက္ဖုတ္ကို စိမ္ေျပနေျပ ယက္ေပးေနတယ္။ ယက္လည္းယက္ခ်င္စရာပဲ အရမ္းလွတယ္။ သူနဲ႔ရတဲ့ လင္ဆို မလိုးဘဲ ယက္ေနရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ယက္ေနမွာပါ။ ” ကိုေမာင္….ကိုေမာင္….အို….အင္း….အင့္….အင့္….အား…အင့္….” ဖင္ႀကီးဟာ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ေကာ့တက္သြားရင္း သီရိၿငိမ္က်သြားပါတယ္။ တကယ္႐ုပ္ေသးႀကိဳးျပတ္ပဲ ကိုေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာခြာလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္မွာ ေပက်ံေနသလို ေစာက္ဖုတ္ထဲကလည္း ျဖဴေရာ္ေရာ္ အရည္တခ်ိဳ႕ တြဲေလာင္းက်ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ေကာင္းရဲ႕လား……ခ်စ္…. ” သြား….မသိဘူး….ရွက္တယ္….” ” ေအာ္…ဟုတ္သားပဲ….ေနအုံး….အရွက္ကုန္ေအာင္ လက္ဖြဲ႕ေပးမယ္….” ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အသားျဖဴသူမို႔ ပန္းေရာင္ေသြးထေနတဲ့ လီးႀကီးဟာ မုန္လာဥနီႀကီးလို တင္းမာၿပီး ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႔ ေပၚလာပါတယ္။ ” ဟယ္ေတာ့….ေၾကာက္စရာႀကီး….” ” ခ်စ္စရာလို႔ေျပာပါ သီရိရယ္….” ” ဟင့္အင္း….ခ်စ္ႏိုင္ပါဘူး….” မခ်စ္ပါဘူးလို႔ ေျပာေနတဲ့ သီရိရဲ႕ လက္ကိုဆြဲၿပီး ကိုေမာင္ေမာင္က သူ႔လီးေပၚမွာ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ကေလး ဟာ ေႁမြကိုအေၾကာက္အလန႔္မရွိသလို ရဲရဲတင္းတင္းေလး ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဒစ္ကိုေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကိုေမာင္ ေမာင္ဟာ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးၿပီး သီရိရဲ႕ ေမးေလးကိုအသာအယာ သူ႔ဖက္ဆြဲယူလိုက္ပါတယ္။ ” သီရိကလည္း ကလဲ့စားေခ်တာ သိပ္ဝါသနာပါတယ္….မဟုတ္လား….ကဲအခု ကိုယ္လုပ္တာထက္သာေအာင္ စိတ္တိုင္းက် ကလဲ့စားေခ်ျပစမ္း….” ” တစ္ခါထဲ ကိုက္ျဖတ္ပစ္မွာေနာ္…..” ” ဒါဆိုလည္း ကိစၥၿငိမ္းသြားတာေပါ့….ဒီေကာင္ေၾကာင့္ လူေတြဒုကၡေရာက္ရတာ မဟုတ္လား….” ” သိပ္စကားတတ္….” မ်က္လုံးေလးေမွးစင္းၿပီး ေမးေကာ့ရင္း ဒစ္ကို ငုံ႔လိုက္တဲ့ သီရိဟန္က ခ်စ္စရာ။

အိုး….သီရိ….ေကာင္းလိုက္တာကြာ…..တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို အနမ္းတစ္ပြင့္ေပးဖို႔ကို အင္မတန္တြန႔္တိုခဲ့တဲ့ သီရိအခုေတာ့ သူအထင္ႀကီးရာ ေငြေၾကးရွင္ ဂုဏ္ႀကီးရွင္ေတြရဲ႕ လီးကို ၿမိန္ၿမိန္ႀကီး စုပ္ေပးေနပါတယ္။ ေၾသာ္…အခ်စ္ သီရိရယ္….ၾကည့္….လီးစုပ္ေပးေနတဲ့ ပုံကဖာသည္တစ္ေယာက္ အရႈံးေပးေလာက္ေအာင္ ပါးကိုခ်ိဳင့္ေနေအာင္ ၿပီးေတာ့ မ်က္ခုံးေတြတြန႔္ေနေအာင္ စုပ္ေပးေနပုံက သူ႔ဘယ္ေလာက္အာ႐ုံစိုက္တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေနတယ္။ လီးက ပါးစပ္က စုပ္ေနသလို လက္ေတြက ကိုေမာင္ေမာင္ ေခါင္း ေပၚက ဆံပင္အေမႊးေတြကို ပြတ္လိုက္….ေဂြးဥကို ကစားလိုက္နဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ အလိုက် ျပဳစုေနတယ္။

ဒါေတြကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္မွာ က်င္တက္လာပါတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ သူမ်ားနဲ႔ ကိုယ္ေရွ႕မွာ ေပ်ာ္ပါးေနတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေလ။ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္တဲ့ ဆံေကသာဟာ ေရတံခြန္ကက်ေနတဲ့ ေရေတြလို လႈိင္းထေအာင္ကို ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္လုပ္ရင္း လီးကို က်က်နနစုပ္ယူေပးေနပါတယ္။ ” အား….အားဟား….ရွီး….ကြၽတ္….ကြၽတ္…ကြၽတ္….သီရိ ေမာင့္အခ်စ္ရယ္….သိပ္ေတာ္ပါလား…..အို….အား….. ေကာင္းလိုက္တာ…..အခ်စ္ရယ္….အား….အား…..” ကိုေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔ဆံပင္သူ႔လက္နဲ႔ စုံခြာရင္း မခ်ိမဆန႔္ေအာ္ၿငီးေနေလရဲ႕။

သူ႔လည္ပင္းေၾကာႀကီးေတြ ဟာ ေထာင္ၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔ေနရဲ႕။ သီရိ လီးစုပ္သိပ္ေတာ္တယ္….ထင္တယ္….ကိုေမာင္ေမာင္လို သဘာကိုေတာင္ ကိုင္လႈပ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ သီရိရဲ႕အစြမ္းကလည္း မေသးဘူး။ ” ဟ….အ….အား…အား….” သီရိရဲ႕ ေခါင္းကို လက္နဲ႔စုံကိုင္ၿပီး လီးက ပါးစပ္ထဲ အဆုံးထိျမဳပ္ဝင္သြားရင္း ကိုေမာင္ေမာင္ နာနာက်င္က်င္ေအာ္ လိုက္မိပါတယ္။ တစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ႐ုပ္ေသးျပကြက္လို ႏွစ္ေယာက္လုံးၿငိမ္ေနၿပီးမွ ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ အိပ္ယာေပၚ ဝုန္းကနဲ ပစ္လဲသြားပါေတာ့တယ္။ သီရိလည္း သူ႔အေပၚသို႔ ထပ္ရက္က်လာတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ကို တင္းတင္းႀကီး ေပြ႕ဖက္ရင္း ႏွပ္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ပူေႏြးျပစ္ခြၽဲတဲ့….အေတြ႕ေၾကာင့္ အသာငုံ႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သုတ္လႊတ္ လိုက္မိပါလား။

မထားနဲ႔ မေတြ႕ရတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ စုေပါင္းသိုမွီးထားရတဲ့ အားေတြေပါ့….လက္ထဲကေနၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ တြဲၿပီး က်ေနတာ ႏွေမ်ာစရာဘဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ အင္အားသစ္ေတြေပးႏိုင္မယ့္ အရာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ေလ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ လွည့္ပတ္ေျပးလႊားေနတဲ့ ရမက္ေတြ ထြက္ေပါက္ခဏရသြားတာပဲ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူတို႔က ေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းလဲေလ်ာင္းလို႔ေပါ့။

ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ စြင့္ကားေနတဲ့ သီရိရဲ႕ တင္ပါးႀကီးကို အသာအယာပြတ္သပ္ ကစားေနတယ္။ ဘယ္သူမဆို တင္ပါးပြတ္ရင္ သေဘာတူတာပဲ မဟုတ္လား။ ကေလးေတြကိုပဲၾကည့္ သီရိလည္း မွိန္းၿပီး ဇိမ္ ယူေနတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္လက္ဟာ တင္သားကို ပြတ္ရာကေန တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ ဖင္ၾကားထဲဝင္သြားၿပီး ၾကားေလးကို အစုံ အဆန္ပြတ္သပ္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ၾကက္သီးေတြ ထမိတယ္။ ” ေအမ့….” သီရိတစ္ေယာက္ တြန႔္သြားၿပီး ထိတ္လန႔္သံေလးနဲ႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေမာင္ေမာင္ ရင္ခြင္ထဲကေန မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေအာ္မွာေပါ့ သူ႔စအိုထဲကို ကိုေမာင္ေမာင္လက္ခလယ္က ၿဗဳံးကနဲ ဝင္လာတာကိုး ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ပူ စပ္ပူေလာင္ အရသာကိုခံလိုက္ရတယ္ ထင္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဖင္ကိုေကာ့ေပးၿပီး အဝင္ရလြယ္ေအာင္ ပုံစံျပင္ထားလိုက္ပုံရ တယ္။ ” လုပ္လိုက္ရင္ အရမ္းခ်ည္းပဲ….နာသြားတာပဲ…..” ခပ္ညဳညဳေျပာရင္း ကိုေမာင္ေမာင္ လီးကို အသာကိုင္ဆြေပးေနပါတယ္။ “ကဲ….အခ်စ္ကေလး….လက္စသတ္လိုက္ရေအာင္…. အျပင္မွာ ရာဇာကို ေစာင့္ခိုင္းထားရတာ အားနာစရာႀကီး…” ” အို….ေစာင့္ေပေစေပါ့….သူကအလုပ္သမားပဲ…” ” အဲ့လိုမေျပာနဲ႔ေလ…..လိမၼာရဲ႕သားနဲ႔….”။

ေျပာေျပာဆိုဆို သီရိရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ကုတင္ေခါင္းရင္းေရာက္ေအာင္ အသာေပြ႕ယူလိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သာ ကုတင္လို႔ေျပာတာ အမွန္ေတာ့ ကြတ္ျပစ္ကေလးတစ္ခုပါပဲ….ေခါင္းရင္းမွာ တစ္ထြာေလာက္ျမင့္တဲ့ သံဘားတန္းတစ္ခု ရွိတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္က အဲဒီဘားတန္းေပၚ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းအုံးတင္ၿပီး သီရိကို အဲဒီေခါင္းအုံးေပၚ တင္ပါးနဲ႔ အထိခ်လိုက္ တယ္။ ” အရမ္းမလုပ္နဲ႔ေနာ္….သူ႔ဟာႀကီးနဲ႔….” ” ေျဖးေျဖးလုပ္ပါ့မယ္….အခ်စ္ေလးရယ္….” ၿပီးေတာ့ ဟိုလိုဒီလိုနဲ႔ သီရိမျမင္ေအာင္ သူ႔လက္ထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေနတယ္ မသိဘူး ပဲေစ့လို အလုံးေလး ေတြရယ္ ဆိတ္မ်က္ကြင္းရယ္ ေပါင္းထားတဲ့ ဂြင္းကို စြပ္ခ်လိုက္ေလတယ္။ မိန္းမမ်ားကို ဒါနဲ႔ဘဲ စြဲသြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တာေပါ့။

သီရိလည္း မသိရွာဘဲ မ်က္လုံးေလးေမွးစင္းရင္း လိုးမယ့္အခ်ိန္ကို ငံ့လင့္ေနရွာတယ္။ ” ကဲ….အခ်စ္ေလးေရ….” သီရိမ်က္လုံးေလးဖြင့္ၾကည့္ရင္း မိန္းမေတြသာ ၾကည့္တတ္တဲ့ ဖမ္းစားတတ္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ကို ၾကည့္ ေနေလရဲ႕။ ႏႈတ္ခမ္းက ငိုမလိုလိုနဲ႔ မ်က္လုံးက ရီေဝေနတယ္။ တကယ့္တဏွာမင္းသမီးပုံစံပဲ။ ကိုးလိုးကန႔္လန႔္ေအာက္က်ေန တဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုယူၿပီး… ” အခ်စ္ဆုံး….ဒေကာက္ေကြးကို လက္နဲ႔ ဆြဲထား….” ။

ၾကည့္….ကိုယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ဘူး….” လုပ္ရင္ ရပါတယ္….ဒါေပမယ့္ ေမာင္တထမ္း မယ္တ႐ြက္ဆိုေတာ့ ပိုခ်စ္ရာေရာက္တာေပါ့….” ဒေကာက္ေကြးကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး ရင္ဘတ္နဲ႔ထိလုမတတ္ ဆြဲၿဖဲထားတာမို႔ သီရိရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ဟာ လတ္လတ္ဆတ္ ဆတ္ႏွင့္ ရဲရဲနီၿပီး အာေနပါတယ္။ စအိုနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ၾကားမွာလဲ အခုနအရည္ျဖဴျဖဴေတြ ခိုေနရဲ႕။ ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ အသင့္ ၿဖဲေစာင့္ေနတဲ့ သီရိရဲ႕ ေစာက္ေခါင္းဝေရွ႕မွာ ေျခကားရပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ နီရဲႏုဖတ္ေနတဲ့ သီရိရဲ႕ ေစာက္ေခါင္းဝမွာ လီးကို အသာေတ့ၿပီး ေမႊေပးေနတယ္။ သီရိကို စိတ္ေတြထႂကြသထက္ ထႂကြေအာင္ လုပ္ေနတာေပါ့။

ေစာက္ေစ့နဲ႔ ဒစ္ဖ်ားနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း သီရိခမ်ာ တြန႔္တြန႔္သြားရွာတယ္။ ” ဟင့္….ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔…. “ ခ်ိဳအီတဲ့ အမူအယာနဲ႔ သူဘယ္ေလာက္အဆင္သင့္ၿပီဆိုတာကို လစ္ကနဲ ျပလိုက္သလိုပါပဲ။ အရည္ေတြလည္း တအိ အိယိုက်ေနေလၿပီ။ ” ႁဗြတ္…ျဗစ္…” မထင္မွတ္ဘဲ ေခါင္းတိုးဝင္လာတဲ့ လီးဒစ္ေၾကာင့္ လန႔္သြားရွာတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒစ္ရဲ႕လည္ပင္းနားမွာပါလာတဲ့ ေခြးလည္ပတ္ေၾကာင့္ေပါ့။ ေစာက္ေခါင္းထဲ မဝင္ေသးဘဲ ေစာက္ေစ့ကို အေမႊးေတြက ကလိတာနဲ႔ပဲ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထေန ရွာတယ္။ သူသိလိုက္ၿပီ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေနၿပီလို႔….။

ေမာင္….ဘာထည့္ထားလဲဟင္…ဟင္….အင့္….အို…. ကိုေမာင္ေမာင္က ႏႈတ္ကေနမေျဖဘဲ အလုပ္နဲ႔သာ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ စူးျမၾကမ္းရွၿပီး ေစာက္ေခါင္းနံရံေတြကို တ ဖက္ဖက္ အတင္းထိုးလွိမ့္ဝင္တဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ သီရိခမ်ာ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းႏွင့္ ဝင္လာတဲ့ လီးကို ေၾကာက္ရမွန္း၊ နာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဖင္ႀကီးေကာ့တက္လာပါတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္က လီးကို အဆုံးထိထိုးတဲ့အျပင္ ပက္ျခာလွည့္ေမႊ ေပးေနတယ္။ သီရိတစ္ေယာက္ ဇီးကင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေဇာေခြၽးေတြ ပ်ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး ငွက္ဖ်ားတက္သလို တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ ေနေလရဲ႕။

” အေမ့….အား….အား….အေမ့ရဲ႕….ဟင္း….အိုး….ကိုေမာင္….အား…ဟား….အား….” ေပါင္ကို မညႇာမတာဆြဲၿဖဲၿပီး အ႐ူးမေလးတစ္ေယာက္လို ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ေရ႐ြတ္ေနတဲ့ သီရိရဲ႕ ဒူးေခါင္းေတြကို အားျပဳၿပီး လီးကို အဖ်ားက်န္႐ုံေလာက္သာ ထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ဒုတ္ကနဲ သားအိမ္ကို သြားေဆာင့္မိေအာင္ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျပန္ထည့္လိုက္နဲ႔ လိုးေနပါတယ္။ ” ႁပြတ္….စြပ္….ဒုတ္…အင့္….ေသပါၿပီ အေမရဲ႕….အား….ေမာင္ရယ္….ေကာင္းလိုက္တာကြယ္….လိုးနာနာေဆာင့္ ….သီရိကို မညႇာနဲ႔….ေဆာင့္ပါ ေမာင္ရဲ႕….” အားရပါးရ ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီးေပးရင္း ရႈိက္ရႈိက္ေျပာေနတဲ့ သီရိကို။

ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ အံႀကီးႀကိတ္ မ်က္လုံး ျပဴးၿပီး သားအိမ္ကြဲမတတ္ေဆာင့္ေပးေနပါေတာ့တယ္။ ” အား….အင့္….အင့္….” သီရိ ေစာက္ေခါင္းထဲက အရည္ေတြ ေဝါကနဲ က်ၿပီးၿပီးသြားပါတယ္။ သူ႔ဒေကာက္ေကြးကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ကိုေမာင္ ေမာင္ ခါးကို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လွမ္းခ်ိတ္ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ အထဲကစုပ္အားနဲ႔ မရရေအာင္ ေဆာင့္လိုးေနတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ လည္း ေကာ့ေကာ့သြားၿပီး ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္နဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ သူ႔အေပၚေမွာက္က်လာတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ကို ဆီးဖက္ၿပီး အနမ္း တစ္ပြင့္ဆုခ်လိုက္တယ္။ ဒီလိုပုံစံနဲ႔ (၂)မိနစ္ေလာက္ ေနၿပီးမွ…. ” ကဲ….လစ္စို႔….ေတာ္ၾကာ တည္းခိုခန္းက ေကာင္ေတြ လွ်ာရွည္ေနအုံးမယ္….” ႏွစ္ေယာက္သား ပ်င္းတိပ်င္းတြဲအဝတ္လဲေနတုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ အျပင္ကို လစ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ သူတို႔ မျမင္ႏိုင္မယ့္ေနရာကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ထြက္လာပါၿပီ….ညပိုင္းအလည္လြန္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္က သီရိခါးပုခုံးေလးကို ဖက္လို႔ သီရိက ကိုေမာင္ေမာင္ခါးကို ဖက္လို႔….ေတာ္ေတာ္ခါးသီးတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္ ဂ႐ုစိုက္ ရွာမေနဘဲ လစ္သြားၾကတယ္။ (၂) ဓားစာခံ သူတို႔ေမြးခဲ့တဲ့ ရမၼက္မီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေတာက္ေလာင္ေနတယ္။ အခ်ိန္က ည(၉)နာရီပဲ ရွိေသးတယ္။

ဖာသည္မ်ားေခၚရင္ ေကာင္းမလား….အိပ္ယာေပၚမွာ ထိုင္စဥ္းစားေနတုန္း…. ” အာကို….အာကို….အကို….ကို….အာကို….” ဆိုင္တံခါးကို လာေခါက္ေခၚသံၾကားကာမွ သတိရလိုက္ပါတယ္။ ေရခဲေရပုံးလာသိမ္းတဲ့ ေကာင္မေလးပဲ တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ” ဟဲ့…ေနာက္က်လွခ်ည္လား….” ” ဟုတ္တယ္….ေရခဲေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေနေသးလို႔….” ” ဒီအခ်ိန္ကားရပါ့မလား…” ” ေအာက္ဆိုဒ္ကား စီးရမွာေပါ့…” ” ဟယ္…ဒါဆို ဘယ္ကိုက္မလဲ နင္ အိမ္မျပန္ရင္ရလား….” ” စိတ္ေတာ့ပူၾကမွာဘဲ…ဒါေပမယ့္ ကားမရလို႔…အသိအိမ္မွာ အိပ္တယ္လို႔ေျပာရင္ေတာ့ ရတယ္….တခါတေလ ဒီလိုပဲျဖစ္တတ္တယ္….ဟိုတခါက ကားမရလို႔ ဘူတာ႐ုံမွာ သြားအိပ္ရတယ္….” လမ္းေဘးပညာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ကရင္မေလးက အ႐ိုးခံအတိုင္း ဖြင့္ေျပာရွာတယ္။

အင္း…အခ်ိဳရွာ သကာေတြ႕ အပ်ိဳရွာ ဟိုဟာေတြ႕ၿပီေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္မွပဲ။ ” ဒါဆို နင္ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္….ငါတစ္ေယာက္ထဲပဲရွိတယ္….” ” အားနာစရာႀကီး အာကိုရယ္…” ” အို….အားနာစရာ မဟုတ္ပါဘူး….ငါလည္း ပ်င္းေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ….နင္ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား….” ” ဟင့္အင္း….” ” ဒါဆိုရင္ နင္အထဲဝင္ေစာင့္ေန ငါစားစရာ တစ္ခုခုသြားဝယ္ခဲ့မယ္….” ကြၽန္ေတာ္ ေျခလွမ္းေတြ သြက္ေနပါတယ္။

မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ဆိုင္ကို ေခါက္ဆြဲႏွစ္ထုတ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္သြား တယ္။ ေကာင္မေလးက ဆာဆာနဲ႔ ႏွစ္ထုတ္လုံး အေျပာင္တီးလိုက္တယ္။ ရွက္တာေတြ ဘာေတြလဲမရွိ။ ဟန္ေဆာင္မႈလည္း မရွိတဲ့ ခ်ာတိတ္မပဲ။ င႐ုတ္သီးစပ္လို႔ တရႈးရႈးျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ” နာမည္ဘာတဲ့….ငါေမ့သြားတယ္….” ” ေနာ္ရင္မူ…” ” အသက္ဘယ္ႏွႏွစ္လဲ….” ” (၁၈)ႏွစ္ မျပည့္ေသးဘူး…” ” ေယာက္်ားရွိလား….” ” သြား….အပ်ိဳရွင့္…အပ်ိဳ….” ” ဒါဆို ရည္းစားေတာ့ ထားမွာေပါ့….” ” ရည္းစားလည္း မရွိဘူး….မ်က္လုံးခ်င္းႀကိဳက္တဲ့ သူေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး…” ကရင္မ ပီပီ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတဲ့ ကေလးမကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာက်သြားပါတယ္။

မသိမသာေလး ေသြးတိုး စမ္းတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ပုခုံးေပၚ အသာလက္လွမ္းတင္လိုက္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားပုံရလို႔ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဖါင္းမို႔ၿပီး ပန္းႏုေရာင္ထေနတဲ့ ပါးျပင္ကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။ ” မင္း ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာလဲကြယ္….မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္သြားတယ္….” မ်က္လုံးအေၾကာင္သားနဲ႔ ေရွ႕တည့္တည့္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ရင္း စကားျပန္မလာတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ထူထူအမ္းအမ္းေလး ကို အသာငုံ႔စုပ္လိုက္တယ္။ သူ႔လွ်ာေလးက မရဲတရဲတုန႔္ျပန္လာလို႔ အေျခအေနေကာင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။

ေကာင္မေလး ရွက္ေနပုံရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္မိတိုင္း ဟိုလႊဲဒီလႊဲလုပ္ေနတာကိုက ခ်စ္စရာ။ လိုက္ဖက္က ေသခ်ာသြားၿပီမို႔ ခပ္ရဲရဲပဲ သူ႔ႏို႔ကိုရမ္းဆုပ္လိုက္တယ္။ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္သူမို႔ ေအ႐ိုးဗစ္မကစားဘဲ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးလွေနပါ တယ္။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းရွပ္အက်ၤ ီကို အသာၾကယ္သီးျဖဳတ္ၿပီး ခြၽတ္ေပးလိုက္တယ္။ အေရာင္မေပၚတဲ့ ေဘာ္လီဟာ ျဖဴဝင္းတဲ့ သူ႔ အသားေရေပၚမွာ ပနာမတင့္လွပါဘူး။ ခ်ိတ္နဲ႔ တြယ္ထားရတဲ့ ေဘာ္လီကို အသာအယာခ်ိတ္ျဖဳတ္ ခြၽတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးနဲ႔အုပ္ထားေလရဲ႕။ ရွက္မွာေပါ့ေလ…ေန႔စဥ္ေတြ႕ေနျမင္ေနက်မ်က္ႏွာေတြကိုး။ ” ေနာ္ရင္မူ….ဘာမွ ရွက္မေနနဲ႔….မင္းကို ငါ ပိုက္ဆံလည္း ေပးမယ္။ အဝတ္အစားေတြလည္း ဝယ္ေပးမယ္။

ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာေန ဟုတ္လား….” ” က်မ ပိုက္ဆံ မမက္ပါဘူး….အာကို႔ ေက်းဇူးေတြ က်မအေပၚမွာ မနည္းဘူး မဟုတ္လား….ေနာက္ဆို ညေနက်ရင္ အိမ္ ျပန္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့….ဒီမွာပဲ ဝင္အိပ္လိုက္မယ္….က်မ ဗိုက္ေတာ့ မႀကီးခ်င္ဘူး….ဗိုက္ႀကီးလို႔ လူေတြ သိကုန္ရင္ က်မ ေသမွာပဲ….” ” စိတ္ခ်….ဗိုက္မႀကီးေစရဘူး….ကိုယ္ေဆးေတြ ဝယ္ေပးမယ္….” တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း လြတ္လပ္စြာနဲ႔ တြဲက်ေနတဲ့ ႏို႔အုံကို အသာဆုပ္နယ္ပြတ္သပ္ေပးလိုက္တယ္။

သူလည္း ခ်က္ခ်င္း စိတ္ႂကြလာပုံပဲ။ ႏို႔ေတြ တင္းမာလာတယ္။ သီရိတို႔လို ေခတ္မွီသူမဟုတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဦးေဆာင္ေနရတယ္ ေလ။ ၿပီးေတာ့ ရွက္ကလည္း ရွက္ရွာမွာေပါ့။ သူ႔ႏို႔ေတြကို စို႔ေပးေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ႏို႔သီးပါးစပ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး အရသာေတြ႕ေနရွာတယ္။ သူ႔လိုအ႐ိုင္းေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ ဆႏၵေျပေပ်ာက္ဖို႔ သုံးရတာ ေတာ့ရွက္စရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ႏို႔စို႔ေပးရင္းနဲ႔ပဲ ထမီကို အသာေျဖလိုက္တယ္။ ရွက္စိတ္နဲ႔ အတင္းဆြဲတင္ ထားေပမယ့္ ႏို႔စို႔ခံရတဲ့ အရသာေၾကာင့္ ၾကာၾကာမတင္ႏိုင္ပါဘူး။ ေျပေလ်ာ့သြားတဲ့ ထမီထဲ လက္ကိုအသာႏႈိက္လိုက္တယ္။

” ဟင္း….” ရွက္႐ြံ႕သံနဲ႔ အတူေပါင္ေတြ စိထားလို႔ အေမႊးအမွ်င္နည္းလွတဲ့ ဆီးခုံကိုပဲ စမ္းမိတယ္။ ရရာကိုပဲ ခပ္သာသာေလး ပြတ္သပ္ေပးေနရတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့မွ တေျဖးေျဖးေပါင္ကို ပြတ္ေပးတယ္။ ပူေႏြးတဲ့ ေပါင္အိုးေလးက်ေနတာပဲ ေပါင္ ၾကားကို လက္ခလယ္နဲ႔ သြင္းလို႔မရေသးေတာ့ အကြဲေၾကာင္းကို လက္ခလယ္နဲ႔ပဲ ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ ေကာင္မေလးရင္ထဲ မွာ အရွက္နဲ႔ ရမၼက္အားျပင္းေနပုံပါ။ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့အဆုံး သူ႔ေပါင္ကို လက္နဲ႔ဆြဲၿဖဲပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေစာက္ ဖုတ္ဆီ ျပန္ႏႈိက္လိုက္တယ္။

အင္မတန္အေမႊးနဲတာပဲ။ ေကာင္မေလး ေပါင္ေတာ့ ျပန္မစိဘူး။ ဒီအတိုင္းၿငိမ္ခံေနတယ္။ အကြဲ ေၾကာင္းေလးကို အသာဟၿပီး လက္ခလယ္ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ဆတ္ကနဲတြန႔္သြားရွာတယ္။ အထဲမွာ ပူၿပီး စီးကပ္ေနတယ္။ ေစာက္ေစ့ကိုရွာၿပီး အသာဆြေပးေတာ့ ခဏခ်င္းမွာပဲ ေတာင္ထလာပါတယ္။ သူရဲ႕ အေျခအေနကို ခန႔္မွန္းမိတာနဲ႔ ထဘီကို အသာခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။ ေရေဆးငါးတစ္ေကာင္လို ျဖဴေဖြးေနတဲ့ အသားအေရဟာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဝင္းကနဲ ေပၚလာပါ တယ္။ ေစာက္ဖုတ္ေနရာေလးမွာေတာ့ နည္းနည္းအေရာင္လြင့္သြားပါတယ္။

” အကို….မီးပိတ္လိုက္ေလ….” ” ေဟ….ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ….” ” ဟင္း….ရွက္စရာႀကီး….တျခားလူေတြလည္း မီးေမွာင္မွာ ခ်စ္ၾကတာပဲ…” ေအာ္….သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကြက္ကြက္ကေလးမွာ ျဖစ္ပ်က္တာေတြကိုပဲ သိတာမို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ေလာက္တိုး တက္ေနၿပီလဲဆိုတာ မသိရွာပါလား။ ” မီးပိတ္ရင္ အရသာမရွိဘူး….ေနာ္ရင္မူရဲ႕ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ၾကမွ ေကာင္းတာကြယ့္.. ….” ” ဟင္း…ရွက္စရာႀကီး….” ” မရွက္ပါနဲ႔ကြာ….” ခပ္ေခ်ာ့ေခ်ာ့ဆိုရင္းနဲ႔ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို အသာပြတ္ေပးေနရပါတယ္။ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သိရတာကလည္း လပိုင္း ေလာက္ရွိၿပီေလ။ စကားသိပ္မေျပာဖူးေပမယ့္ လူခ်င္းေတာ့ ရင္းႏွီးေနတယ္။

သူ႔ဆိုင္ေဘးက ကြမ္းယာဆိုင္ကုလားနဲ႔ ရန္ျဖစ္ တာကို ဝင္ဖ်န္ေပးရင္းနဲ႔ သိခဲ့ရတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကုလားက သူ႔ေရခဲပုံးကို သိမ္းမေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က အခ မဲ့ ဆိုင္မွာ လာထားခိုင္းရတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ အခုလို အေသြးအသားခ်င္းရင္းႏွီးတဲ့အဆင့္ ၿဗဳံးကနဲ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔ကို မရွက္ေအာင္ ထိန္းေပးေနရတယ္။ ဘာဂ်ာအဆင့္ကိုေတာ့ ေက်ာ္သြားရတယ္။ သူတို႔ဘဝက ေရမခ်ိဳးဘဲ ေနတာရယ္…ၿပီး ေတာ့ ေသးေပါက္ၿပီး ေရေတြဘာေတြလည္း မသုံးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာဂ်ာအဆင့္ကို ေက်ာ္ပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ အရည္ေတြခြၽဲအီေနေအာင္ ထြက္ပါရဲ႕….ဒါေပမယ့္ ေစာက္ေခါင္းက သိပ္က်ဥ္းတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္လန႔္စိတ္နဲ႔ ေစာက္ ေခါင္းကို ရႈံ႕ထားေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ သူ႔ကိုၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဖီးလ္တက္ေနၿပီထင္တယ္။ နီရဲထူအမ္းတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ လႊာဟာ ေလျပင္းတိုက္ခံရတဲ့ ပြင့္ခ်ပ္ေတြလို တဖတ္ဖတ္႐ိုက္ခတ္ေနတယ္။ ရွက္ေသြးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီရဲတြတ္ေန တာပဲ။ ပစၥည္းတင္တဲ့ စင္ေပၚက အမဲဆီဘူးကို ယူၿပီး သူ႔ေစာက္ေခါင္းဝမွာ နည္းနည္းသုတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်ၿပီး ထႂကြရမ္းကားေနတဲ့ လီးမွာ ႏွံ႔ေနေအာင္ သုတ္ထားလိုက္တယ္။

ေျပာင္တင္းကားၿပီး တဆတ္ဆတ္ေတာင္ေနတဲ့ လီးႀကီးက အားရစရာပဲ ေကာင္မေလး လက္ကို အသာယူၿပီး လီးကို အသာကိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ” အိုး….” ” မရွက္နဲ႔ေလ…ကိုင္ၾကည့္ ေနာက္လဲ လင္ယူရင္ ကိုင္ရမွာပဲ….ေသခ်ာကိုင္….” သူ႔လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး လီးေပၚမွာ ဖိထားလိုက္တာ….မလႊဲသာ မေရွာင္သာ ကိုင္ရတာေပါ့။ ပထမေတာ့ မရဲ တရဲေလး ေျဖးေျဖးခ်င္း အရသာေတြ႕ၿပီး ခပ္တင္းတင္းေလး ဆုပ္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အသာဂြင္းတိုက္ျပေတာ့ သူလည္း တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္နဲ႔ လိုက္လုပ္ေနရဲ႕။ ” ဘယ္လိုလဲ….ကိုင္ရတာ အရသာရွိလား….”

” မသိဘူး….” ” ေအးေလ….သိေအာင္ လုပ္ေပးရမွာေပါ့….” ခပ္ေဖါ့ေဖါ့ေျပာရင္း သူ႔ကို ကုတင္ေဘးမွာ စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း အလိုးခံရမယ္ဆိုေတာ့လည္း ေနာ္ရင္မူတစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ေပါင္ၾကားမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ဝင္ထိုင္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို မၿပီး သူ႔ေပါင္ေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ရင္းနားေရာက္ႏိုင္သထက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲလိုက္တယ္။ ေပါင္ကို အတင္းၿဖဲခံရလို႔ စုပ္သပ္ေနရွာရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လီးဟာ ပန္းႏုေရာင္သူ႔ေစာက္ဖုတ္ဝနဲ႔ တန္းေနပါၿပီ။ သူ႔ကို စိတ္ႂကြ ေအာင္ လုပ္တဲ့အေနနဲ႔ ေပ်ာ့ဖတ္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားကို လီးထိပ္နဲ႔ ပြတ္ဆြဲေမႊရမ္းေပးေနရတယ္။

ဟာ….အင္း….ဟင္း….ဟင္း….ဟင္း…. ရွက္ေနသူမို႔ ႏႈတ္ခမ္းက ဖြင့္မေျပာဘဲ မခ်ိမဆန႔္ တြန႔္လိမ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ သူေတာင့္တေနတာကို ေဖာ္ျပေနပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို အသာလက္မႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဆြဲၿဖဲၿပီး ေစာက္ေခါင္းဝမွာ အသင့္ေတ့ၿပီးျဖစ္ တဲ့ လီးႀကီးကို ဖိသြင္းလိုက္တယ္။ ” ျဗစ္….ျဗစ္….အား…..အမေလး….အမိုးေရ….” ေအာ္သံဟာ ေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားတယ္။ သူ႔ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေနခ်င္တဲ့ စိတ္လည္း သိပ္မရွိလွဘူး။ စိတ္ကသိပ္ထန္ေန ၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္တယ္။ ” စြပ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ဒုတ္….ဒုတ္…ဒုတ္….အီး…အင့္…အင့္….” အတင္း႐ုန္းကန္ေနတဲ့ၾကားက လီးႀကီးဟာ တန္က်င္တစ္ေခ်ာင္းလို ေစာက္ဖုတ္ကို ထိုးခြဲၿပီး သားအိမ္ကို သြား ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။

သူ႔ပါးစပ္ကို မလႊတ္ေသးဘူး။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထုတ္ခ်ည္ သြင္းခ်ည္ (၁၀)မိနစ္ေလာက္ လုပ္ေပးေတာ့မွ အရသာေတြ႕ၿပီး ၿငိမ္သြားရဲ႕။ အသာငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာက္ဖုတ္မွာ ေသြးေတြရဲေနတယ္။ သနားစရာေတာ့ အေတာ္ ေကာင္းသား။ ေနသားက်သြားၿပီမို႔ ေစာက္ဖုတ္လည္း နည္းနည္းေခ်ာင္ၿပီမို႔ အရည္ေတြနဲ႔ သြင္းရတာ ေကာင္းလာတယ္။ သူ႔ လည္း နာတာေမ့ၿပီး ေကာ့ေကာ့ေပးေနရဲ႕။ သိတယ္မဟုတ္လား။

မိန္းမေတြရဲ႕ ထုံးစံ လီးအရသာေတြ႕တာနဲ႔ ရွက္တာ ေၾကာက္တာမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူ႔ခါးကို ကိုင္ၿပီး ကုတင္ေပၚကလႊတ္ေအာင္ ဆြဲေျမာက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ္ ကိုႂကြႂကြၿပီး အသားကုန္ေဆာင့္ေပးတာေပါ့။ ” အ….အား….အင့္….အင့္…အင့္….” ကိုယ္ခႏၶာအေပၚပိုင္းသာ ကုတင္ေပၚမွာရွိၿပီး ေအာက္ပိုင္းကေတာ့ ေကာ့တက္ေနပါတယ္။ လီးဟာ အဆုံးဝင္သြား တာမို႔ အားရစရာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေတြသိပ္ႂကြၿပီး မညႇာမတာ အားရပါးရ ေဆာင့္ေပးေနမိတယ္။ သူလည္း ညီးတာေတြ ေအာ္တာေတြမရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ခန္းလုံး လီးဝင္ထြက္သံေတြနဲ႔ ဆူေနရဲ႕။

” အင့္….အား…ဟား….အား….အား….” ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ အေၾကာဆြဲၿပီး သုတ္ရည္ေတြ ေစာက္ေခါင္းထဲကေန ကုတင္ေပၚသို႔ ယိုစီးက်လာပါတယ္။ ၿပီး ေတာ့ အဝတ္တစ္ခုလို ပုံက်သြားေလရဲ႕။ ေပ်ာ့ဖတ္ေနတဲ့ ေနာ္ရင္မူ ကိုယ္ကို ထိန္းကိုင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပီးတဲ့အထိ ေဆာင့္ေနရတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ သုတ္ရည္ေတြ လီးထဲက ပန္းထြက္ၿပီး ေခြက်သြားပါေတာ့တယ္။ ” ေနာ္ရင္မူ….ေကာင္းရဲ႕လား….” ” အင္း….” ” အရင္တုန္းက ခုလိုခံဖူးလား….မွန္မွန္ေျပာေနာ္….” ” ငယ္ငယ္တုန္းက (၁၄)ႏွစ္ သမီးတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ လုပ္ဖူးတယ္….ဒါေပမယ့္ နာလို႔ၿပီးေအာင္ မလုပ္ခဲ့ဘူး…..” ။

မိုးအလင္း ခံႏိုင္ပါ့မလား….အကို႔ သေဘာပဲေလ…. စုတ္လည္းစူး စားလည္း႐ူး ကြၽန္ေတာ္ ကိုေမာင္ေမာင့္ကို ပညာေကာင္းေကာင္းေပးဖို႔ကို စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ သူဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရည္းစားကို ေရာ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမိန္းမကိုပါ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမေထာက္ဘဲ လိုးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ သီရိကေတာ့ ထားပါေလ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္မွန္းသူမသိပါဘူး။ အဲဒီေကာင္မသီရိကိုပါ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ ပညာေပးရမယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ေတြမထုတ္ဖူးေတာ့ ဉာဏ္က မေကာင္း၊ စဥ္းစား….စဥ္းစား။ ဆိုင္မွာရွိသမွ် ပစၥည္း ေတြေရာင္းၿပီး လစ္သြားရေကာင္းမလား။

ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဆိုင္လုံး မီးတင္ရႈိ႕ၿပီး သြားရင္ေကာ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ကိုေမာင္ ေမာင္ကို ေခ်ာင္း႐ိုက္….ဒါမွမဟုတ္လဲ….ဝတၳဳထဲကလို သီရိကိုျဖစ္ျဖစ္ ကိုေမာင္ေမာင္ကိုျဖစ္ျဖစ္ သတ္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေယာက္ကို လြဲခ်ရင္ေတာ့ ဟုတ္ၿပီ….ဟုတ္ၿပီ…ဒီအႀကံေကာင္းတယ္…တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္….ပိုင္လိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဟား…ဟား…ဟား…တစ္ေယာက္ကေသ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္း….ဟိုးဟိုး…မလိုက္။ ကိုေမာင္ ေမာင့္ လုပ္ငန္းကို ကြၽန္ေတာ္ပဲ ဦးစီးရမွာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင့္ အေမႀကီးရွိတယ္။

သူကေတာ့ သနားစရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တာဝန္ယူလုပ္ေကြၽးရမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကား…။ ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္ ဒီေလာကမွာရွိပါဦးမ လား။ ကိုေမာင္ေမာင္မွာ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဗ်။ ေအာင္မေလး….လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ယူထားတဲ့ ဦးေႏွာက္တဲ့ဗ်ာ… လုံးလုံးေမ့ေနလိုက္တာ။ ေဟး…ေဟး…ေဟး…ဒီေကာင္မေလးကို သုံးရမယ္….ဆပ္စလူးမေလး….တခါတေလ ဆိုင္ကိုလာ ရင္ ဘယ္သူမွ မေနရေအာင္ လက္ကျမင္းေက်ာထတဲ့ ေကာင္မေလး…ပညာအရည္အခ်င္းကေတာ့ (၉)တန္း ေအာင္(၁၆) ႏွစ္ ရည္းစားထားခ်င္လြန္းလို႔ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနတယ္။

သူ႔အေမႀကီး အၿမဲပါေတာ့ မကျမင္းရဲဘူး…သူ႔အကိုလိုပဲ ထန္တာ… အလြန႔္အလြန္ ေဘာ္ဒီလည္း လွတယ္။ အိုေက…ဟင္း…ဟင္း…အသက္မတူလို႔ရယ္ ေနာက္ၿပီး ကိုေမာင္ေမာင္ကို အားနာ တာရယ္ေၾကာင့္ ၾကည့္ေနခဲ့တာ…အခုေတာ့ ဒီငန္းမေလးကို စားရေတာ့မယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္ အူႏုကြၽဲခတ္ေစရမယ္။ သီရိ ထက္ အစတစ္ရာသာတဲ့ ေကာင္မေလးကို ရေအာင္လုပ္ျပမယ္။ ဒါနဲ႔ အခြင့္အေရးကို ေအးေအးေဆးေဆး ေစာင့္ေနမိတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ဆိုင္ထဲကို ဝုန္းဒိုင္းႀကဲၿပီး ဝင္လာပါၿပီ။ ဒါေတာင္ အ႐ြယ္က သိပ္မေရာက္ေသးဘူး။ ဟိုကျမင္း ဒီကျမင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ စားပြဲနားေရာက္လာတယ္။

က်န္တဲ့ လူေတြက ေတာ့ သူ႔ကိုရွင္းရ ကိုယ့္အလုပ္လုပ္ရနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္။ ” ကိုရာဇာႀကီး…ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ….” ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ စားပြဲကို တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ ေခါက္ၿပီး ငုံ႔ေမးလာတဲ့ ခ်ာတိတ္မေလးရဲ႕ ရင္သားအစုံကို ခပ္တည္တည္ပဲ စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း ” ဆားကစ္ ပုံစံသစ္ေလာင္းေနတယ္…စင္သီယာ ဘယ္လိုလဲ သိပ္လွေနပါလား….” ” ခစ္….ခစ္ခစ္…တကယ္လား….ဘာစားခ်င္လို႔လဲ….” ” တကယ္ေပါ့….ဘာစားခ်င္လို႔လဲဆိုေတာ့….” ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အၾကည့္႐ိုင္းေတြကို သေဘာေတြ႕ေနပုံရတယ္။ မသိမသာ ပုံစံနဲ႔ ရင္ကိုပိုၿပီး မ ေပးလိုက္တယ္။ ကဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုံေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ပဲႀကီးေစ့ေက်ာ္ တစ္ေစ့ကို ေကာက္ၿပီး ျဖဴဝင္းေနတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာၾကားထဲ အသာထည့္လိုက္ တယ္။

” ဟယ္…ၾကည့္စမ္း…ၾကည့္စမ္း….သိပ္ဆိုးတာပဲ….” ေျပာေျပာဆိုဆို ပဲႀကီးေက်ာ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာတင္ ႏႈိက္ထုတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေပါက္လိုက္တယ္။ ဇတ္ကနဲ ဖမ္းၿပီး ပါးစပ္ထဲပစ္သြင္းလိုက္တယ္။ ကြၽတ္ကနဲ ဝါးစားရင္း မ်က္ေစ့မွိတ္ျပလိုက္တယ္။ ငခူၿပဳံးေလးၿပဳံးၿပီး မ်က္ေစာင္းေလး ခ်ိတ္ကာ ဖင္ေလးကို လႈပ္ရင္း ထြက္သြားေလရဲ႕။ တံခါးေပါက္အေရာက္မွာ တစ္ခါလွည့္ၾကည့္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္။ နည္း နည္းေတာ့ ရင္ထိတ္မိတယ္။

တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔မ်ား သြားတိုင္မလားပဲ။ တစ္ပတ္ေလာက္ ဘာျပႆနာမွ မရွိေတာ့မွ ဟင္းခ်ႏိုင္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အရင္အခါေတြကထက္ ပိုရင္းႏွီးသလိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ဆီတန္းလာၿပီး မုန႔္လာ ေကြၽးတယ္။ ” ကိုယ္က ဒါစားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး….” ” သြားဟယ္….မေနာက္နဲ႔ေလ…ေစတနာနဲ႔လည္း ေကြၽးရေသးတယ္…..” စားပြဲေရွ႕မွာ လာႏြဲ႕ျပေနတဲ့ သူ႔လက္ကေလးကို အသာဖမ္းဆုပ္လိုက္မိတယ္။ ေအးစက္လို႔ ျပန္လည္းဆြဲမယူဘူး။ မ်က္လႊာေလးခ်ၿပီး ၿငိမ္ေနရဲ႕….။ ” သိလား….” ” ဘာလဲ….” ” ခ်စ္တာကို…” ” ဟင့္…အင္း…” ” အခုေတာ့ သိၿပီမဟုတ္လား….”

” စဥ္းစားဦးမယ္….”. ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ သိတဲ့အတိုင္း မူလက်ီလုပ္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ပြဲတဝက္ႏိုင္ေနၿပီေလ။ ဟိုလိုဒီလိုနဲ႔ သူ႔ဆီက အေျဖရခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ငယ္ေပမယ့္ တကယ္ခ်စ္ေတာ့လည္း သိပ္အေလးအနက္ထားတာ….ကြၽန္ေတာ္ အသုံး ခ်ရတာေတာင္ စိတ္မသန႔္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သိပ္တြယ္တာေနရွာတယ္ ထင္တယ္။ ခ်စ္ၾကၿပီဆိုေတာ့လည္း သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို သိပ္ႏြဲ႕တာပဲ။ အနည္းဆုံး တစ္ပတ္တစ္ေခါက္ ႐ုပ္ရွင္သြားျပရတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးကို ရံဖန္ရံခါသြားေပးရ တယ္။ အင္းလ်ားကို မၾကာခဏသြားရတယ္။ သူနဲ႔ ခ်စ္ၾကမွပဲ အလုပ္ေလးဘာေလး ပ်က္ေတာ့တယ္။

ကိုေမာင္ေမာင္က လည္း ရိပ္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆာ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ကဲေနတယ္ဆိုတာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူလဲဆိုတာ မသိရွာဘူး။ ဟား…ဟား ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ သူက ကြၽန္ေတာ့္ ပ်က္ရက္ေတြကို ဘာမွမေျပာဘူး ကြၽန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ျပန္လာရင္ ဘာလုပ္ခဲ့လဲ ေအာင္ျမင္ရဲ႕လား….ဘာလားနဲ႔ လာေနာက္ေနေသးတယ္။ ရီစရာေနာ္…ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုင္တြယ္႐ုံပဲလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ အမွန္ေတာ့ သိပ္ကိုင္တြယ္လို႔မရဘူး။ ခ်ာတိတ္မက ေဈးကိုင္ေနတယ္။ လက္ထပ္ၿပီးမွတဲ့။ စိတ္ညစ္သြားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ စာအုပ္ႀကီးအတိုင္းလုပ္တယ္ဆိုတာ မၾကာခင္ကပဲ သိလာရလို႔ အေတာ္ဝမ္းသာသြားမိ တယ္။

” ကိုကို….ေမေမ ရိပ္သာ(၉)ရက္ဝင္မယ္တဲ့….အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး…အိမ္ေဖၚေကာင္မေလးလည္း ေခၚ သြားမွာ….ကိုကို ခြင့္ယူၿပီး လာလည္ပါလားေနာ္….” ” လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႕ခ်င္တယ္ေပါ့….” ” မဟုတ္ဘူးေလ….တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ….ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕လို႔ရတာေပါ့….” ေနာက္တစ္ေန႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္မွာ ေန႔တစ္ဝက္ ခြင့္ယူလိုက္ပါတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး တကိုယ္လုံးသန႔္စင္ၿပီး ေနာက္ရင္း ေျပာင္ရင္းနဲ႔ စင္သီယာဆီ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ေလရဲ႕။

ေဘးဘီဝန္းက်င္နည္းနည္း ၾကည့္ၿပီး အသာဘဲလ္ခလုပ္ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ မေခ်ာက ေစာင့္ေနပုံပဲ။ ခ်က္ခ်င္းတံခါးလာဖြင့္တယ္။ ” ေနာက္က်တယ္….” ” ဘာလဲ….မနက္ (၅)နာရီ ထလာရမလား….” ” ေစာင့္ရတဲ့ လူဗ်ိဳင္းျဖစ္ေတာ့မယ္….” တံခါးပိတ္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကိုယ္လုံးက်စ္က်စ္ကေလးကို ဆြဲၿပီးနီရဲေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး စုတ္ျပစ္ လိုက္ပါတယ္။ စင္သီယာကလည္း မ႐ုန္းဘဲၿငိမ္ေနေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ သူကလန္ကဆန္ လုပ္မယ္ထင္ ေနတာ။ ” အခ်ိန္ေတြ အမ်ာႀကီး ရွိပါတယ္…ကိုကိုရယ္….အေပၚတက္ပါ….” လူႀကီးေလသံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာရင္း လက္ဆြဲၿပီး အေပၚကိုေခၚသြားတယ္။

” လာ…ဒီမွာ….သူစားဖို႔ တပင္တပန္း ႏႊာထားတာ….” သစ္ေတာ္သီးေတြပါ…စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ စားျပလိုက္ရေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စားတာေလးကို ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဝါးလက္စ မညက္တညက္သစ္ေတာ္သီးေလးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ၿပီး ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ တၿမဳံ႕ၿမဳံ႕ဝါးေနပါတယ္။ ” ခ်စ္လား…” ” အင္း….” မပြင့္တပြင့္ေျဖတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ခ်င္းအပ္ရင္း တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနတဲ့ သူ႔ရင္ခုန္သံကို အတိုင္းသားၾကားေနရတယ္။

ခါးသိမ္သိမ္ေလးကို စမ္းၿပီး ဖက္သလို ဖက္ရင္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း နမ္း ေနတာကို ခြာလိုက္ၿပီး ေသြးေၾကာေလးေတြ စိမ္းထေနတဲ့ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကို ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္လို တႁပြတ္ ႁပြတ္နဲ႔ စုတ္ယူေနမိတယ္။ လက္ကေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို သိုင္းဖက္ရင္း ေမွးစင္းက်သြားေလရဲ႕။ လက္ေတြက တေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕နဲ႔ တီရွပ္ထဲကို ဝင္သြားတယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ အံ့ၾသစရာေတြ႕ရျပန္တယ္။ ေဘာ္လီမဝတ္ထားဘူး။ ဧကႏၲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ငံ့လင့္ၿပီး အဆင္သင့္လုပ္ထားပုံပဲ။ ေႏြးေထြးတင္းမာေနၿပီး အင္မတန္မွ ကိုင္လို႔ေကာင္းပါတယ္။

အပ်ိဳစင္ေလးမို႔ ႏို႔သီးလည္း မယ္မယ္ရရမရွိ ႏို႔အုံတစ္ခုလုံးမွာ လိေမၼာ္သီးအလတ္စားအ႐ြယ္ဆိုေတာ့ လက္ထဲမွာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ” ဟင့္….ကိုကို….စင္သီယာကို ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မသြားရဘူးေနာ္….ထာဝရေနာ္….” ကေလးတစ္ေယာက္လို နားထဲမွာ တိုးတိုးေလးေျပာလာတဲ့ စင္သီယာ ႏို႔ကို တစ္ခ်က္ ညႇစ္ကလိေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ချမာ အခုလို ကြၽတ္ကြၽတ္လြတ္လြတ္ ႏို႔ညႇစ္ခံေနရတာ အေနရခက္ေနပုံပဲ။ ” စင္သီယာ….အက်ၤ ီခြၽတ္ပစ္လိုက္ကြာ….” ” ကိုကို…ခြၽတ္ေပး….စင္သီယာ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူး….အရမ္းတုန္ေနတယ္….” သနားစရာ တုန္ရီေနတဲ့ အပ်ိဳမေလးရဲ႕ တီရွပ္ကို အသာခြၽတ္ေပးၿပီး။

ကြၽန္ေတာ့္ အထိအေတြ႕ေတာ့ ေဖာ္မျပႏိုင္တဲ့ ခ်မ္းသာမႈတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ စင္သီယာကေတာ့ ရွက္လြန္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕ မ်က္စိစုံမွိတ္ထားတယ္။ ခ်စ္စရာႏို႔အုံေလးေတြ ဟာ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ရီးေလးခိုေနၾကတယ္။ ခ်စ္လို႔ တစ္ခ်က္ငုံ႔နမ္းေတာ့ တြန႔္သြားရွာတယ္။ ကဲ….ဒီေလာက္ေၾကာက္တတ္ ရင္လည္း မသိမသာ ထြက္ျပဴေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို သြားနဲ႔ မနာတနာေလး ကိုက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ႏို႔ကိုစို႔ေတာ့ အေၾကာေတြ တြန႔္တြန႔္လူးေနပါတယ္။ ႏို႔အုံေလးကို လွ်ာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ယက္ေပးေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းဖုေလး ေတြနဲ႔ ျပည့္သြားေလရဲ႕။ ႏို႔အုံဟာ အခုနကထက္ တင္းမာလာပါတယ္။

ေခ်ာမြတ္တဲ့ သူ႔ေက်ာျပင္ေလးကို ညင္ညင္သာသာ ပြတ္ေပးရင္း သူ႔ခ်က္တိုင္ေလးဆီကို လွ်ာထိုးထည့္လိုက္ပါတယ္။ ” ကိုကို….စင္သီယာ မေနတတ္ဘူး….” ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ေသးသူပီပီ ေျခေလးေဆာင့္ၿပီး ၿငီးေနရွာတယ္။ ေနတတ္သြားမွာပါ ကေလးရယ္….လီးနဲ႔ မေတြ႕ ေသးလို႔ပါ။ ခ်က္ထဲကို လွ်ာထိုးၿပီး ဘာဂ်ာရဲ႕ အရသာနမူနာကို ျမည္းစမ္းေစလိုက္ပါတယ္။ ” ခစ္…ခစ္..ခစ္…ခစ္ခစ္….ကိုကို က သိပ္ဆိုးတာပဲ….ဟိုယက္ ဒီယက္နဲ႔….” ” ခ်စ္လို႔ယက္တာေပါ့ ကေလးရယ္….မခ်စ္ရင္ ဘယ္သူယက္မွာလဲ….”။

သူ႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ သိပ္သေဘာက်တဲ့ စင္သီယာကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္စကားလုံးနဲ႔ ပင့္ေပးလိုက္တယ္။ ” ကိုကိုက ခ်စ္လို႔ ယက္တာေပါ့….ေတာ္ေတာ့ေနာ္….စင္သီယာ မေနတတ္ဘူး….” ” ဒါဆို က့ို ႏို႔ကို စို႔ေပးေနာ္….” ” ဟင္း…ရွက္တယ္….” ” မရဘူး….ခ်စ္ရင္ စို႔ေပးရမယ္….” ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔မ်က္ႏွာကို ရင္ဘတ္နားကပ္ေပးလိုက္ေတာ့ အသာပါးစပ္ဟၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို ႏို႔စို႔တာမို႔ အရသာေတာ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမႀကီးေတြလို ပညာမတတ္ရွာဘူး….ဂုတ္ဝဲ သူ႔ဆံပင္ေလးကို အသာပြတ္ၿပီး စိတ္ရဲလာ ေအာင္ ေျဖသိမ့္ေပးေနေတာ့ တေျဖးေျဖးစုပ္ဟန္ ေျပာင္းလာတယ္။

” ကဲ…ေတာ္ၿပီ….” ” ၾကည့္….ခဏေလး စို႔ၿပီးေတာ့….” သူ႔မူဟန္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အသည္းယားလာၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး စုပ္ယူလိုက္ တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္မဆိုးဘူး သူ႔လွ်ာေလးက ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ ထိုးဝင္ၿပီး တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ အာေခါင္ကို လာပြတ္သပ္ေပးေန ရဲ႕။ ” ႁပြတ္….ေမာလိုက္တာ ကိုကိုရယ္….” ဟုတ္ပါတယ္…ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ရမၼက္လႈိင္းေၾကာင့္ ကေလးမေတာ္ေတာ္ဟိုက္သြားရာမွ ႏို႔အုံေလးေတြ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ ခ်ည္နဲ႔ အသက္ကို ရႈိက္ရႈိက္ရႈေနရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူ႔စကတ္ကို အသာေအာက္ကို တြန္းေပးလိုက္ေတာ့ …. ”။

ေတာ္ၿပီ ကိုကိုရယ္….စင္သီယာ ရွက္လာၿပီ…. စင္သီယာ က ကို႔ကို မခ်စ္ဘူးလား….ခ်စ္သူေတြဆို ရွက္စရာမလိုဘူး…. ေျပာေနတုန္းမွာပဲ သူ႔ဖင္ေပၚေနပါၿပီ။ လုံးက်စ္တဲ့ တင္ပါးေလးက ကားထြက္ေနရဲ႕။ ဖင္ၾကားထဲကို လက္ညႇိဳးနဲ႔ ပြတ္ေပးေနေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ပုခုံးမွာ ေခါင္းမွီရင္း ၿငိမ္ခံေနတယ္။ ” စင္သီယာ ကကြယ္….လိမၼာပါတယ္….ကိုယ္ခ်စ္သူရဲ႕ အလွကိုၾကည့္ခ်င္တယ္….” ” ကိုကိုကလည္း သိပ္ဆိုးတာပဲ….” ” ကဲ…ရွက္ရင္ ကိုကိုပါ ခြၽတ္ခ်လိုက္ပါမယ္….” ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ခရမ္းသီးက ရင့္ေနၿပီ ႏွပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေမ့ သြားမွာပဲ။

” အိုး….ကိုကိုကလဲ….” ရွက္ရွက္နဲ႔ ဟိုဘက္လွည့္သြားတဲ့ စင္သီယာရဲ႕ စကတ္ကို အသာဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ကမာၻဦးလူသား ႏွစ္ဆယ္ရာစု ယဥ္ေက်းမႈ အလယ္ေတာင္မွ ေရာက္ေနသလိုပါပဲလား….။ ေျပာင္ရွင္းေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကေလးမွာ ေစာက္ေမႊးေတြဟာ အင္မတန္ႏုေနပါေသးတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ျမင္ရတယ္။ အကြဲေၾကာင္းေလးက စိလို႔။ ၾကာၾကာဆိုင္းမေနဘဲ သူ႔ကိုေပြ႕ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာဆီ မ သြားလိုက္ပါတယ္။ ဆိုဖာေပၚခ်ၿပီးတာနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး စုပ္ရင္း ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ဝါးနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။

ေပါင္ေလးနည္းနည္းကားလာမွ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ အသာပြတ္ၿပီး လက္ခလယ္နဲ႔ ေစာက္ေစ့ကို ကလိေပးလိုက္တယ္။ ” ကိုကို….” ဆြဲဆြဲငင္ငင္ေခၚၿပီး ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာဝွက္ထားရွာတယ္။ လက္ခလယ္နဲ႔ ကလိေပးရင္း ေပါင္က သိသိသာသာၿဖဲ လာၿပီး နည္းနည္းအရည္ေတြထြက္လာတဲ့ခါ ကြၽန္ေတာ္ စင္သီယာကို ဘာဂ်ာေပးဖို႔ စလိုက္ပါတယ္။ အရည္ေတြ စိုစြတ္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကို အနည္းငယ္လက္နဲ႔ ၿဖဲလိုက္ပါတယ္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္လွ်ာကို စုခြၽန္ ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္ပါတယ္။ လွ်ာတစ္ခုလုံး ေစာက္ဖုတ္ထဲ ဝင္သြားပါတယ္။

ေကာင္မေလး ေစာက္ဖုတ္ထဲ မွာ ပူေႏြးၿပီး စိုစြတ္ေနပါတယ္။ လွ်ာဟာ ေႁမြတစ္ေကာင္လို ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနေလရဲ႕။ စင္သီယာကေတာ့ ဆိုဖာ ေဘာင္ကိုကိုင္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေကာ့မွန္းမသိ ေကာ့ ေကာ့ေပးေနတယ္။ မၾကာပါဘူး….ပူေႏြးျပစ္ခြၽဲေနတဲ့ အရည္ေတြဟာ ေစာက္ေခါင္းထဲကေန ေခ်ာ္ရည္ေတြလို စီးက်လာပါတယ္။ သူ႔ချမာေတာ့ ၿပီးမွန္းမသိဘဲ တဆက္ဆက္အေၾကာဆြဲၿပီး ၿငိမ္က် သြားေလရဲ႕။ ” ေကာင္းရဲ႕လား….စင္သီယာ….” စင္သီယာ ကိုယ္ ေမးတာေျဖေလ….ခ်စ္လို႔လုပ္ေပးတာ စကားမေျပာေတာ့ဘူးလား…. ” ေကာင္း….ေကာင္း…တယ္…”။

ဒီလိုမွေပါ့….ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း….သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ကပ္ျပတဲ့ လီးႀကီးကို ေႁမြတစ္ေကာင္ျမင္သလို အလန႔္တၾကားေနာက္ဆုတ္ေရွာင္လိုက္တယ္။ ” စုပ္ေပး….” ” ဟင့္အင္း….ေၾကာက္တယ္….” ” ဒါဆို မခ်စ္လို႔ဘဲ….” ” ေပးေလ….စုပ္ေပးမယ္ေလ….” ေျပာေျပာဆိုဆို မရဲတရဲေလး ဟေပးတဲ့ပါးစပ္မွာ အသာေတ့ေပးလိုက္တယ္။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဒစ္ကို အသာငုံၿပီး စုပ္ေပးပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စုပ္ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ ေနာက္မွ တေျဖးေျဖး သင္ေပးရတာေပါ့။ သူ႔ပါးစပ္ထဲကို ေသး တစ္စက္ ႏွစ္စက္ေလာက္ ေပါက္ထည့္ေပးေတာ့လည္း ေထြးမထုတ္ပါဘူး။ သနားေတာ့ သနားစရာပဲ။

ကြၽန္ေတာ္လည္း ထြန႔္ထြန႔္လူး သြားမိတယ္။ ” အား….အား….ဟား….ဟိုး….အိုး….ေကာင္းလိုက္တာ….စင္သီယာရယ္….အိုး….အခ်စ္ရယ္….အား….အား…စုပ္ စုပ္…” သူ႔ေခါင္းေလးကို ကိုင္ၿပီး လီးနဲ႔ အသာေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လိုက္လုပ္ေပးေနစဥ္ တအားစုပ္လို႔ ေသြးေတာင္ထြက္ၿပီ ေအာက္ေမ့ေနတာ။ ” အိုး…အင့္….အင့္….အား…..” လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး က်င္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး သုတ္ရည္ေတြ သူ႔ပါးစပ္ထဲကို ပန္းထြက္သြားတယ္။ ” ၿမိဳခ်လိုက္….အားရွိတယ္….” ရႈံ႕ရႈံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔ ၿမိဳခ်ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို အတင္းဖက္ထားပါတယ္။

မ်က္လုံးေလးမွိတ္ထားတဲ့ သူမသိေအာင္ သူ႔အကိုအိတ္ ထဲက ခိုးလာတဲ့ ဆိတ္မ်က္ကြင္းနဲ႔ ပဲေစ့ေလးကို လီးမွာ အသာစြပ္ၿပီး ဒစ္မွာ ေသခ်ာတပ္လိုက္ပါတယ္။ ” အခ်စ္….ဗယ္စလင္ရွိလား….” ” အင္း….” ” ၾသားယူခဲ့ၾကာ….” ကိုယ္တုံးလုံး ဧည့္ခန္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့အလွကို ကြၽန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဖင္ႀကီးက ေတာ့ ဆြဲေလတက္ေလပုံစံပဲ။ ဖင္ၾကားထဲကေန ေစာက္ဖုတ္ေလးကို တစြန္းတစေလး ေတြ႕ေနရတယ္။ ” ေရာ့….သိပ္မၾကည့္နဲ႔…” ” လွတာကိုး…အခ်စ္ရဲ႕….” သူ႔ဆီက ေခါင္းလိမ္းဆီကို ယူၿပီး လီးမွာ အသာပြတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကိုပါ နည္းနည္းလိမ္းေပး လိုက္တယ္။ ဘာလုပ္တာလဲတဲ့….နားလည္း မလည္ဘဲနဲ႔ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနရွာတယ္။

” မေအာ္နဲ႔ေနာ္….ကေလး….ဘာမွမျဖစ္ဘူး….” ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာရင္း ဆိုဖာေပၚမွာ ခပ္ေရွာေရွာေလးျဖစ္ေအာင္ အေနအထားျပင္ကာ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ခါးမွာ ခြရက္ျဖစ္သြားေအာင္ ခ်ိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကို လက္နဲ႔ နည္းနည္းၿဖဲၿပီး ဆိတ္မ်က္ကြင္းနဲ႔ ပြတ္သတ္ေပးေနမိတယ္။ ” ကိုကို….ကိုကို….အို႔…ယားတယ္….” ခ်က္ခ်င္းပဲ ေစာက္ေခါင္းတစ္ခုလုံး အရည္ေတြ႐ႊဲသြားပါတယ္။ ဒစ္ကို အဝမွာေတ့ထားလိုက္ၿပီး နည္းနည္းထိုးသြင္း လိုက္ပါတယ္။

အားကနဲ ေအာ္ရင္း ဆီးတြန္းထားတယ္။ ဒါနဲ႔အခ်ိန္ယူၿပီး ဝင္သေလာက္နဲ႔ပဲ ဆြဆြေပးေနလိုက္တယ္။ တဟင္း ဟင္းနဲ႔ ျဖစ္လာၿပီး တစ္ခ်က္ျခင္းထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ သားေရကြင္းတစ္ခုလုံး ၾကပ္သိပ္ေနၿပီး ေနာက္နည္းနည္းတိုးရင္ ကြဲ ထြက္သြားမယ့္ပုံစံပဲ။ ဒါေပမယ့္….မကြဲပါဘူး…. ” ၿဗိ….ျဗစ္….အင္း….အား….နာတယ္…ကိုကိုရဲ႕…..” မ်က္ရည္ေတြေတာင္ စီးက်ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး သူ႔ကို ေခ်ာ့ကာေမာ့ကာျဖင့္ ခ်စ္စကားေတြဆိုေနေတာ့ တယ္။ ၿပီးမွ….….ဒုတ္….အား…အ….အား…အ…အ…ဒုတ္….အင့္….ကိုကို….” ပန္းတိုင္ေရာက္သြားပါၿပီ။ သူကေတာ့ ခံရခက္ၿပီး မသက္သာပါဘူး။

အပ်ိဳစင္ေမွးကြဲသြားၿပီး သားအိမ္ကလည္း အ ေတာ္ခံေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေစာက္ပတ္လည္း နည္းနည္းကြဲသြားတယ္ ထင္တယ္။ ငိုတာမွ တအားပဲ….။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို ထုထု ေနတယ္။ နာတာကိုး….။ ဒါေပမယ့္ ဆိတ္မ်က္ကြင္းရဲ႕ တန္ခိုးနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ အငိုတိတ္သြားပါတယ္။ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ ငွက္ဖ်ားတက္သလို တက္ခ်င္ေနၿပီ။ သူ႔အကိုပစၥည္းက အေတာ္စြမ္းတာပဲ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကေလးထဲမွာ လွည့္ပတ္ထိုး ေမႊၿပီး ေကာင္းေကာင္းလိုးေနမိတယ္။ ကိုကို….ကိုကို….ကိုကို….အင့္အင္း….အား….” ကြၽန္ေတာ့္ကို တဖြဖြေခၚရင္း လည္ပင္းကို အတင္းဖက္ထားပါတယ္။

သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကလည္း လီးကို ညႇစ္ၿပီး ဆုပ္ယူ ေနတယ္။ သိပ္ေကာင္းတဲ့အရသာပါ။ သူေလးဟာ ဖင္ကို ေကာ့ေကာ့ေပးရင္း ဖင္ႀကီးေကာ့တက္လာပါတယ္။ ” အား….အာ….အား…” အႀကိမ္ႀကိမ္ၿပီးခဲ့တာမို႔ ဆိုဖာေပၚကေနၿပီး ၾကမ္းျပင္နားဆီသို႔ သူ႔အရည္ေတြ အိုင္ထြန္းေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ခါးကို ေျခေထာက္နဲ႔ ညႇပ္ထားၿပီး ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ၿပီးသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မၿပီးေသးေတာ့ သူ႔ေစာက္ေခါင္းမွာ အသာစိမ္ ထားရတာေပါ့။ နည္းနည္းၾကာမွ ဆက္ေဆာင့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ေစာက္ေခါင္းေလး ရႈံ႕သြားပါတယ္။ ” ခ်စ္တယ္ စင္သီယာရယ္….”

” သိပ္ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္….” သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စင္သီယာကို အသာမၿပီး ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ေပးလိုက္တယ္။ သူလည္း အရသာေတြ႕ေနၿပီမို႔ အလိုက္သင့္ပဲ။ ဆူဆူေလးဟေနတဲ့ စအိုဝမွာ လီးကိုအသာေတ့ၿပီး ခပ္ဖိဖိေလး ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ေအာ္လိုက္တာ မိုးႀကိဳး ပစ္မတတ္ပဲ။ က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ေနလို႔ ကြၽန္ေတာ့္လီးလည္း အေတာ္နာသြားတယ္။ ” အီး….ဟီးဟီး….မလုပ္နဲ႔….မလုပ္နဲ႔….နာတယ္….နာတယ္….ဟီးဟီး….” ။

ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ သူ႔ကို ဗိုက္ေပၚကေန လက္လွ်ိဳၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲ လက္ထည့္ေမႊေပးမွ ၿငိမ္သြားတယ္။ လီးကို သိပ္ႀကိဳက္ေနၿပီတေျဖးေျဖးခ်င္း ေခ်ာ့သြင္းလိုက္ျပန္ထုတ္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေပးေနတယ္။ (၁၅)မိနစ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဂြးဥေလးဟာ ဖင္ေပါက္မွာ တြဲလြဲက်န္တဲ့အထိ ျမႇဳပ္ဝင္သြားတယ္။ ခါးကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ဖုတ္ကို ကလိေပးရင္းနဲ႔ မိမိစိတ္တိုင္းက် ဖင္လိုးေပးေနရဲ႕။ အင့္…အင္း….အိုး….အင့္…. ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ရာကေန အသံေတြမ်ိဳးစုံ ထြက္ေနရဲ႕။ တစ္ေန႔ရဲ႕အေတြ႕အႀကဳံသစ္ရေနေတာ့ သေဘာက်ေနပုံ ပဲ။

လီးႀကီးကို စအိုထဲမွာ ေမႊေပးေတာ့ နာနာက်ဥ္က်ဥ္ေအာ္ရွာတယ္။ ၿဗဳံးဆို ကြၽန္ေတာ့္လက္ေပၚ သူ႔ေစာက္ရည္ေတြ က်လာ ျပန္တယ္။ သိပ္ထန္တဲ့ ေကာင္မေလး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔ခါးကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီး တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေပးရင္း ေနာက္ဆုံးမွာ သုတ္ရည္ေတြ စအိုနဲ႔ အျပည့္ပန္းထုတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ (၉)ရက္ လုံးလုံးမ နားမေနလိုးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း လစ္ရင္လစ္သလို လိုးခဲ့တယ္။ သူလည္း လီးကို သိပ္စြဲေနေလေတာ့သည္…ၿပီးပါၿပီ။