မညှာမတာကြီး

မညှာမတာကြီး (စ/ဆုံး)

မင်းအောင်က ကျူရှင်ဆရာ။ ကျူရှင်ဆရာဖြစ်သလို သိက္ခာကလည်းရှိတယ်။ မိန်းမ ကိစ္စအရှုပ်အရှင်းမရှိဘူး။ ရှိဖို့လည်း လူမထင်ပါဘူး။ ရုပ်ကလည်းဆိုးတာကိုး။ သူကလည်း မိန်းမတွေနဲ့ဆို ခပ်တန်းတန်းပဲဆက်ဆံတယ်။ မဆက်ဆံရင်လည်း သူ့အသက် ၂၃လောက်နဲ့ ဘယ်သူကလေးစားမှာတုန်း။ သူ့မှာက အားနည်းချက်တစ်ခုပဲရှိတယ်။ သူ့အမ နှင်းဖြူ။ နှင်းဖြူက မင်းအောင်ရဲ့ အမအရင်း အသက် ၁နှစ်ပဲကွာတယ်။

နှင်းဖြူနဲ့ မင်းအောင်က မောင်နှမ အရင်းဆိုပေမယ့် ရုပ်ချင်းက တခြားစီ။ မင်းအောင်က ဝက်ခြံ ပရဗွ။ အသားမည်းမည်း။ ကွမ်းတွေစား၊ ဆေးလိပ်တွေသောက်တော့ ရုပ်က ရင့်ထော်နေတာ။ နှင်းဖြူကတော့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း နှာတံပေါ်ပေါ် နှုတ်ခမ်းက ထူထူ။ ဗမာဆန်ဆန် ရင်ဖုံးထမီနဲ့ အမြဲနေတယ်။ နှင်းဖြူဒီလို နေတာလည်းအကြောင်းရှိတယ်။ ကျူရှင်မှာ ၁၀တန်းကျောင်းသားတွေက လစ်ရင်လစ်သလို ခိုးခိုးငမ်းတာ။ ဒါကိုသူလည်းသိတယ်။ သိတော့ ကုန်းလိုက်ကွလိုက်နဲ့ ချာတိတ်တွေကို မြူဆွယ်တာ။ သိက္ခာရှိရှိနဲ့ ဖင်နန့်တယ်လို့ပြောရင်ပိုမှန်မယ်။

နှင်းဖြူဖင်နန့်တာ သိသာအောင် ကျူ၇ှင်ပုံစံပြောဥးီမယ်။ — ကျူရှင်က ရပ်ကွပ်အစွန်လေးမှာ၇ှိတယ်။ခြံက အကျယ်ကြီး။ အရှေ့ဖက်မှာက ခြင်းဝိုင်း၊ ဘောလုံး၊တစ်ခုခု ညနေဖက် ကစားကြတယ်။ ခြံခြေရင်းမှာက တဲထိုးထားပြီး ကလေးတွေစာသင်တယ်။ ခြံနောက်ဖေးဖက်မှာမှ မင်းအောင်တို့မောင်နှမ ၂ယောက်နေတယ်။ နဂိုက အမယ်အိုကြီးရှိတယ်။ သေသွားတဲ့နောက်ပိုင်းတော့ မောင်နှမ၂ယောက် အိမ်ကို ၂ခြမ်းခြမ်းပြီးနေတာ။ နှင်းဖြူက မီးဖိုချောင်ဘေးနားက အခန်း၊မင်းအောင်က အိမ်ရှေ့အခန်း။ မီးဖိုချောင်နဲ့ ရေကပြင်က တံခါးပေါက်တစ်ချပ်ပဲခြားတယ်။ အဲ့ရေကပြင်တည့်တည့်မှာက အိမ်သာ။ ပြောရရင် အိမ်သာထဲကနေကြည့်ရင် မီးဖိုခန်းနဲ့ နှင်းဖြူ အခန်းတံခါးပေါက်ကိုတည့်တည့်ပဲ။ ချာတိတ်တွေက နဂိုကတော့ မသိမသာချောင်းတာပေါ့။နောက်တော့ သိသိသာသာတွေချောင်းတော့တာပဲ။ မင်းအောင်က စာကျက်ခိုင်းပြီးတော့ အပြင်ခနထွက်သွားတဲ့အချိန်ဆို လူပျိုပေါက်တွေက နောက်ဖေးလစ်တော့တာပဲ။ – မလစ်ပဲနေမလား။ နှင်းဖြူက အဲ့အချိန်ဆို မီးဖိုခန်းထဲမှာ ဟိုလှုပ်ဒီလှုပ်နဲ့ ဘာတွေရှုပ်နေမှန်းကိုမသိတာ။ အောင်ဘပြောတာပြန်ပြောရဦးမယ်။

ကျောင်းသားအောင်ဘ။ ဆယ်တန်းကို ၂ခါကျ၊ ၈တန်း၁ခါကျ။ နှင်းဖြူကို စချောင်းတာလည်းဒီကောင်ပဲ။ အဲ့နေ့က.. ” မနှင်းဖြူက ငြုပ်သီးထောင်းနေတာကွ၊ ဆောင့်ကြောင့်ကြီးထိုင်ပြီး ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်နဲ့ထောင်းနေတာ။ ငါလည်း သေးပေါက်ချင်လို့ပြေးတာကွာ။ သူငြုပ်သီးထောင်းသံကြားတော့ ကြည့်လိုက်မှ .. အကိတ်ကွာ။ အနောက်နေ သေချာ မြင်ရတာ။ အိမ်သာဖက်ဖင်လှည့်ပြီး ထောင်းနေတာ။ ဒုတ် ဒုတ် ဆို ဖင်က လှုပ်လှုပ်သွားတာ။ ငါလည်းသေးပေါက်ပြီးတာတောင် အိမ်သာထဲက မထွက်ပဲချောင်းနေတာ။ ဖင်က လှုပ်နေတာကြည့်ရင်း တဒုတ်ဒုတ် အသံနားထောင်ရင်းနဲ့ ဂွင်းထုလိုက်တာ ၁ချီတောင်ပြီးသွားတယ်။ နောက်လည်း လစ်ရင် ငါချောင်းတော့တာာပဲဟေ့ကောင်ရေ”တဲ့။ အောင်ဘ တင်ပဲလားဆိုတော့မဟုတ်ဘူး။ နောက်တစ်ယောက်ြကြုံသေးတယ်။ ငနီ..။ ခွေးနီလို့တောင်ခေါ်ကြတယ်။ ခွေးနီအဲ့နေ့ကလည်း အောင်ဘပြောလို့ချောင်းမယ်ဆိုပြီး လစ်တာ။ ထုံးစံအတိုင်း နှင်းဖြူက လေးဖက်ကြီးထောက်ပြီး မီးဖိုအောက် ဘာကုန်းရှာနေလည်းမသိဘူး။ မသိရင်လေးဖက်ကုန်းထားသလိုပဲ။ ခွေးနီလည်း ဆရာ့အမဖင်ကြီးက ကိုယ့်ရှေ့နားလေးမှာ လေးဖက်ကုန်းထားတာမြင်တော့ တ အ အနဲ့ဂွင်းထုလိုက်တာပဲတဲ့။ အမှန်ဆို ဒီကောင်က တမင် အသံထွက်အောင်လုပ်ပြီးဂွင်းထုတာ။ နှင်းဖြူကြားတာပေါ့။

မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားတာ။ ဒီလိုနဲ့ နှင်းဖြူ မြူစွယ်တာ များများလာတော့ စားနေကျကြောင်ဖားနဲ့သွားကြုံပါလေရောဗျာ။ — အဲ့ကောင်က နှစ်ဝက်မှပြောင်းလာတဲ့ကောင်။ အသက်က ၂၀လောက်ရှိနေပြီ။ လင်းလင်းတဲ့ ။၁၀တန်းကိုဖြေတာ ၃ခါ။ ဖြေလိုက်မဖြေလိုက်နဲ့ကောင်။ ငရှုပ်။အိမ်ကလည်းမနိုင်လို့လွှတ်ထားတဲ့ ကောင်။ ဒီကောင်က ဒီကျူရှင်ပြောင်းလာလာချင်း ဆရာ့အမ သတင်းလည်းကြားရော။ ချက်ချင်းဂွင်ဖန်တော့တာ။ မိန်းမ အတွေ့အကြုံလည်းရှိတော့ နှင်းဖြူ ငတ်နေတယ်ဆိုတာသိတယ်။ ပထမ တစ်ရက်တော့ အများနည်းတူ ဂွင်းထုတာပဲ။ နောက်တစ်ရက်ကျတော့ တစ်မျိုးတိုးပါလေတယ်။ နှင်းဖြူက ထုံးစံအတိုင်း ဖင်ကြီးကုန်းပြီး မီးဖိုအောက် ငုံ့ပြီး ဟိုလှုပ်ဒီလှုပ်လှုပ်နေတာ။ ဒီချိန် ကျွီခနဲ အိမ်သာတံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်တယ်။ လှည့်ကြည့်ချင်ပေမယ့် ရှက်တာလည်း ခုမှရှက်တော့ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး။ ခြေသံက တရှပ်ရှပ်နဲ့ အနားကပ်လာတယ်။ ရှက်လွန်းလို့ မျက်နာကြီးတောင် ထူအမ်းနေပြီ။ ငါဘာတွေများလုပ်မိပါလည်းးပေါ့။ ပြီးတော့ ခြေသံနဲ့အတူ တဖတ်ဖတ်နဲ့ ဂွင်းထုနေတဲ့အသံလည်းကြားရတယ်။

ဖင်တုံးကြီးနဲ့ လင်းလင်းရဲ့လီးနဲ့က သိပ်တောင်မကွာဘူး တစ်တောင်လောက်ပဲကွာတော့တယ်။ လင်းလင်းက နှင်းဖြူဖင်နောက်မှာ ခပ်တည်တည်ရပ်ပြီးဂွင်းထုနေတာ။ ပါးစပ်ကလည်း..ဖင်ကြီးကွာလိုးလိုက်ရရင်ရှယ်ပဲဆိုပြီး ကြိမ်းဝါးနေတာ။ ကိုယ့်ဖင်ကို အနောက်ကနေ ဇိမ်နဲ့ကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေတာလည်းသိ၊ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်လည်း အပြောခံနေရတာတောင် ရှက်စိတ်နဲ့ ဏှာစိတ်က တန်းတူဖြစ်နေတာ။ နှင်းဖြူရှက်နေတုန်းရှိသေး ပျစ်ခနဲ ပျစ်ခနဲ လရည်ပူပူတွေက ထမိန်ပေါ်ကျလာပါလေရော။ အဲ့တော့မှ လင်းလင်းက နှင်းဖြူခါး၂လုံးကို ကိုင်ပြီး လီးနဲ့ ထမိန်ပေါ်မှာ ဖိပြီး သုတ်ချလိုက်တာ။ မပြောင်မချင်းသုတ်တာ။ ပြီးလည်းပြီးရော ပြန်ထွက်သွားကော။ — လင်းလင်းက ဒီလောက်လုပ်တာတောင် ဘာမှမဖြစ်တာသိတော့ နောက်နေ့ တကယ်စားရဖု့ိကြံတယ်။ဒါပေမယ့် မင်းအောင်က ဒီနေ့ ဘယ်မှမသွားတော့ စိတ်တွေကိုညစ်လို့။ အဲ့ချိန်.. “ဟေ့ကောင် ငလင်း..” မင်းအောင်ကလှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“မင်းကွာ..ဘယ်နှစ်နှစ်ရှိပြီလည်းဒီ၁၀တန်းကို ၁သက်လုံးဖြေမှာလားဟေ။ စောက်သုံးကိုမကျဘူး။ မင်းကွာ..ဒီညနေ အိမ်ပြန်ရင် စာအုပ်တွေယူမသွားနဲ့။ ဒီမှာပဲ အိမ်စာတွေလာပြန်လုပ်။မင်းအိမ်ကိုငါမနေ့ကသွားပြောပြိးပြီ။” ဟုတ်တာလည်းဟုတ်သည်။ လင်းလင်းက ကျန်တာတွေသာ လက်စောင်းထက်တာ။ စာကျတော့ တစ်လုံးမှမရ။ သချာ်ဆို ညီမျှခြင်း၂ဖက် ဟိုဖက်ဒီဖက်တောင် မပြောင်းတတ်။ “မင်းဒီည မြန်မာ ကဗျာထဲက ခက်ဆစ်တွေအကုန်ကျက်ရမယ်။ မရရင်ပြန်မလွှတ်ဘူး။ ဒါပဲ” မင်းအောင်က တစ်ချက်လွှတ်ပြောကာထသွားသည်။ ပျော်သွားသည်မှာ လင်းလင်း။ မပျော်ခံနိုင်ရိုးလား။ တစ်ညလုံး ဆရာ့အမကိုဘယ်လိုကြံကြံရပြီလေ။ “ငလင်း မင်းဘာတွေရပြီလည်း။

“…” “နာရီကြည့်ဦး ၁၀နာရီထုးိနေပြီ မင်းစကျက်တာ ၆နာရီထဲကအေး ဒီည တစ်လုံးတောင်မရရင် မအိပ်နဲ့။ မနက် ကဗျာတစ်ပုဒ်တောင်မရရင်သေမယ်” “..ဟုတ်..အကို” “ငါ အိပ်တော့မယ်။ မင်းအိမ်မပြန်နဲ့ ဒီမှာပဲအိပ်တော့.ငါ့ကုတင်ဘေးမှာ ခြင်ထောင်တစ်လုံးထပ်ထောင်ထားတယ်။စာရမှဝင်အိပ်ကြားလား၊ မင်း မိဘက သူများထက် ၃ဆပိုပေးထားတာကွ။ကြိုးစားပါ.. ငါဆိုရင်—– ” ကျူရှင်ဆရာတို့ထုံးစံအတိုင်း တောင်စဉ်ရေမရ ရောက်တတ်ရာရာတွေလျောက်ပြောရင်း “ကဲ..ငါအိပ်ပြီ..ဒါပဲ..မီးပိတ် ခြံတံခါးစစ်” ၁၂လောက်ဆို အိပ်တော့ ကြားလား” “ဟုတ်..အကို” .. ၁၁နာရီထိုး.. ပုရစ်အော်သံတွေပဲရှိသည်။ သာမန်လူဆိုရင်တော့ ဒီချိန်ခြံကျယ်ကြီးထဲ ကြောက်လို့တုန်နေမည်။ ငလင်းကတော့ အကြံနဲ့ဆိုတော့ လီးကိုဆုပ်လိုက် မင်းအောင်အခြေနေကြည့်လိုက်နဲ့။ ၁၁ခွဲကျတော့ မင်းအောင် အိပ်ပျော်သွားသည်။

ထိုတော့မှ ဇာတ်လမ်းစသည်။ နှင်းဖြူအိပ်ခန်းတခါးကို သွားခေါက်သည်။ “ဒေါက်ဒေါက်..ဒေါက်” “ဘယ်…သူ..လဲ” “မနှင်းဖြူ ကျနော်ငလင်းပါ..ဆရာကသော့ပေးထားတယ်ဆိုလို့” “ခနလေး..” “”ကျွီ””…. တံခါးဖွင့်သံမှာမကျယ်လှသော်လည်း တိတ်နေသောကြောင့် မင်းအောင် နိုးမည်ကိုပင် စိုးရိမ်ရသည်။ “ရော့..ဒီမှာခြံသော့” “ဟုတ်..မနှင်းဖြူတံခါးလိုက်ပိတ်ဦးလေ..” “အင်း..အင်း..” ခြံရှေ့နားကဘောလုံးကွင်းနားအထိ တိတ်တိတ် လေး လျောက်လာကြရင်း ငလင်းမှ တုန့်ခနဲရပ်ကာ “နှင်းဖြူ ဖင်ကကြီးတယ်နော်” “အို..” ဒီကောင်မှန်းအခုမှ နှင်းဖြူသိမိသည်။ မထူးးတော့… .. “နှင်းဖြူ ကျနော့် လီးကိုမှတ်မိလား။” အမှောင်ထဲမှာဆိုပေမယ့် တဲဖက်က အလင်း မိန်ပြပြကြောင့် မသဲမကွဲတော့မြင်ရသည်။ စကားတစ်တစ်ခွခွတွေကတော့ အတိုင်းသား.. “ဒီမှာ ကိုင်ကြည့်..” ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ပင် လက်ကိုဆွဲကာ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။

.. “အို..ကြီးလိုက်တာ။” ဟုတ်သည်.. ငလင်း၏လီးမှာ လူကြီးတစ်ယောက်လီးလောက်ရှိသည်။ ဆေးထိုးထားသလို ဂေါ်လီ၃လုံးထည့်ထားသည်။ ပုဆိုးအပေါ်မှစမ်းသဖြင့်ဂေါ်လီတော့ မစမ်းမိသေး။ “နှင်းဖြူ ဖင်အလိုးခံချင်နေတာမလား”. ..”…” “..နှင်းဖြူကို ကျုပ် အခုဘောလုံးကွင်းထဲမှာလိုးမယ်”ဟုဆိုကာ တွန်းလှဲလိုက်သည်။ ငလင်း၏ အပြောတွေနဲ့တင် အဖုတ်က အ၇ည်ရွဲနေပြီ။ ဒါတင်မက ငလင်း၏လက်ကလည်း နှင်းဖြူတင်ပါး၂လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ကိုင်သည်။ ကျန်လက်ကလည်း ၇င်ဖုံးအောက်နေပင့်ပြီး နို့တွေကိုချေသည်။ အောက်ကနှင်းဖြူမှာထွန့်ထွန့်ကိုလူးလျက်။ မြေတလင်းမှာ တိ၇စ္ဆာန်များလိုဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြတော့သည်။ နှင်းဖြူ ခြေနှစ်ချောင်းအားဆွဲဖြဲကာ မညှာမတာ လီးကိုဆောင့်ထည့်ချလိုက်သည်။

“ဗြစ်…ဗြိ…” အား…အား.. အားး ဝု ဝူး အော်သံက စူးခနဲထွက်သွားသဖြင့် ပါးစပ်အား အတင်းအုပ်လိုက်သည်။ “နင့်လင်နိုးသွားမယ် ကောင်မရဲ့ စောက်သံမထွက်နဲ့ဟ” ဟုဆိုကာ ညာလက်ဖြင့်နို့တစ်လ့ုံးကိုပင့်ကိုင် ဘယ်လက်ဖြင့် ပါးစပ်ကို အုပ်ကာ အားနဲ့စောင့်ပါတော့သည်။ နှင်းဖြူမှာ အပျိုမဟုတ်တော့သော်လည်း လီးမဝင်တာကြာသည့်စောက်ဖုတ်မှာ စီးပိုင်နေသည်။ တင်ပါးတွေကြားထဲမှာ သဲတွေနဲ့လူးနေသည်။ စောက်ရေတွေနှင့် ဖုန်တွေရောကာ ခြောက်ကပ်ကပ် ကြမ်းရှရှ..။ ဒါတင်မက ငလင်းက အားနဲ့မညှာမတာ စောင့်လိုးသဖြင့် ကောင်းတာထက်နာတာပဲခံစားရသည်။

“အု..အု..ဝု..ဝူူး” အောျသံတှကေ အုပျအုပျလေးဆိုပငျမယ့ျ ပုရဈသံကိုတော့ ဖုံးသှားသညျ။ ငလငျးလညျး ဘာမှ ဂရုမစိုကျတော့ ပုခုံးကို ကိုငျကာ လီးကြှတျတဲ့အထိဆေောင့ျဆောင့ျခပြါတော့သညျ။ ..”အား..အမေ့..လုပျကွပါဦး..အ အ..အ.. အကိုရေ…မောငျလေးရေ..” နှငျးဖွူမညျသို့ပငျ အကူညီတောငျးတောငျး.. ငလငျးကတော့ လိုးခငြျတိုငျးလိုးနတေော့သညျ။ ဒီလိုနှင့ျ..အခကြျရထေောငျခြီလို့ နှငျးဖွူ..ဘယျနှဈခြီပွီးမှနျးမသိ..ငလငျးကတော့ ဆောင့ျကောငျးနတေုနျး ၂ယောကျလုံးကို ကွည့ျရငျး အိမျထဲမှနေ ဂှငျးတိုကျနသေူမှာ မငျးအောငျဖွဈသည့ျ အကွောငျးကိုတော့ အထူးပွောစရာမလိုတော့ပေ.. ။ပွီးပါပွီ..။

Zawgyi

မညွာမတာႀကီး (စ/ဆုံး)

မင္းေအာင္က က်ဴရွင္ဆရာ။ က်ဴရွင္ဆရာျဖစ္သလို သိကၡာကလည္းရွိတယ္။ မိန္းမ ကိစၥအရႈပ္အရွင္းမရွိဘူး။ ရွိဖို႔လည္း လူမထင္ပါဘူး။ ႐ုပ္ကလည္းဆိုးတာကိုး။ သူကလည္း မိန္းမေတြနဲ႕ဆို ခပ္တန္းတန္းပဲဆက္ဆံတယ္။ မဆက္ဆံရင္လည္း သူ႕အသက္ ၂၃ေလာက္နဲ႕ ဘယ္သူကေလးစားမွာတုန္း။ သူ႕မွာက အားနည္းခ်က္တစ္ခုပဲရွိတယ္။ သူ႕အမ ႏွင္းျဖဴ။ ႏွင္းျဖဴက မင္းေအာင္ရဲ႕ အမအရင္း အသက္ ၁ႏွစ္ပဲကြာတယ္။

ႏွင္းျဖဴနဲ႕ မင္းေအာင္က ေမာင္ႏွမ အရင္းဆိုေပမယ့္ ႐ုပ္ခ်င္းက တျခားစီ။ မင္းေအာင္က ဝက္ၿခံ ပရဗြ။ အသားမည္းမည္း။ ကြမ္းေတြစား၊ ေဆးလိပ္ေတြေသာက္ေတာ့ ႐ုပ္က ရင့္ေထာ္ေနတာ။ ႏွင္းျဖဴကေတာ့ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း ႏွာတံေပၚေပၚ ႏႈတ္ခမ္းက ထူထူ။ ဗမာဆန္ဆန္ ရင္ဖုံးထမီနဲ႕ အၿမဲေနတယ္။ ႏွင္းျဖဴဒီလို ေနတာလည္းအေၾကာင္းရွိတယ္။ က်ဴရွင္မွာ ၁၀တန္းေက်ာင္းသားေတြက လစ္ရင္လစ္သလို ခိုးခိုးငမ္းတာ။ ဒါကိုသူလည္းသိတယ္။ သိေတာ့ ကုန္းလိုက္ကြလိုက္နဲ႕ ခ်ာတိတ္ေတြကို ျမဴဆြယ္တာ။ သိကၡာရွိရွိနဲ႕ ဖင္နန႔္တယ္လို႔ေျပာရင္ပိုမွန္မယ္။

ႏွင္းျဖဴဖင္နန႔္တာ သိသာေအာင္ က်ဴ၇ွင္ပုံစံေျပာဥးီမယ္။ — က်ဴရွင္က ရပ္ကြပ္အစြန္ေလးမွာ၇ွိတယ္။ၿခံက အက်ယ္ႀကီး။ အေရွ႕ဖက္မွာက ျခင္းဝိုင္း၊ ေဘာလုံး၊တစ္ခုခု ညေနဖက္ ကစားၾကတယ္။ ၿခံေျခရင္းမွာက တဲထိုးထားၿပီး ကေလးေတြစာသင္တယ္။ ၿခံေနာက္ေဖးဖက္မွာမွ မင္းေအာင္တို႔ေမာင္ႏွမ ၂ေယာက္ေနတယ္။ နဂိုက အမယ္အိုႀကီးရွိတယ္။ ေသသြားတဲ့ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေမာင္ႏွမ၂ေယာက္ အိမ္ကို ၂ျခမ္းျခမ္းၿပီးေနတာ။ ႏွင္းျဖဴက မီးဖိုေခ်ာင္ေဘးနားက အခန္း၊မင္းေအာင္က အိမ္ေရွ႕အခန္း။ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႕ ေရကျပင္က တံခါးေပါက္တစ္ခ်ပ္ပဲျခားတယ္။ အဲ့ေရကျပင္တည့္တည့္မွာက အိမ္သာ။ ေျပာရရင္ အိမ္သာထဲကေနၾကည့္ရင္ မီးဖိုခန္းနဲ႕ ႏွင္းျဖဴ အခန္းတံခါးေပါက္ကိုတည့္တည့္ပဲ။ ခ်ာတိတ္ေတြက နဂိုကေတာ့ မသိမသာေခ်ာင္းတာေပါ့။ေနာက္ေတာ့ သိသိသာသာေတြေခ်ာင္းေတာ့တာပဲ။ မင္းေအာင္က စာက်က္ခိုင္းၿပီးေတာ့ အျပင္ခနထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ဆို လူပ်ိဳေပါက္ေတြက ေနာက္ေဖးလစ္ေတာ့တာပဲ။ – မလစ္ပဲေနမလား။ ႏွင္းျဖဴက အဲ့အခ်ိန္ဆို မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဟိုလႈပ္ဒီလႈပ္နဲ႕ ဘာေတြရႈပ္ေနမွန္းကိုမသိတာ။ ေအာင္ဘေျပာတာျပန္ေျပာရဦးမယ္။

ေက်ာင္းသားေအာင္ဘ။ ဆယ္တန္းကို ၂ခါက်၊ ၈တန္း၁ခါက်။ ႏွင္းျဖဴကို စေခ်ာင္းတာလည္းဒီေကာင္ပဲ။ အဲ့ေန႕က.. ” မႏွင္းျဖဴက ျငဳပ္သီးေထာင္းေနတာကြ၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ႀကီးထိုင္ၿပီး ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္နဲ႕ေထာင္းေနတာ။ ငါလည္း ေသးေပါက္ခ်င္လို႔ေျပးတာကြာ။ သူျငဳပ္သီးေထာင္းသံၾကားေတာ့ ၾကည့္လိုက္မွ .. အကိတ္ကြာ။ အေနာက္ေန ေသခ်ာ ျမင္ရတာ။ အိမ္သာဖက္ဖင္လွည့္ၿပီး ေထာင္းေနတာ။ ဒုတ္ ဒုတ္ ဆို ဖင္က လႈပ္လႈပ္သြားတာ။ ငါလည္းေသးေပါက္ၿပီးတာေတာင္ အိမ္သာထဲက မထြက္ပဲေခ်ာင္းေနတာ။ ဖင္က လႈပ္ေနတာၾကည့္ရင္း တဒုတ္ဒုတ္ အသံနားေထာင္ရင္းနဲ႕ ဂြင္းထုလိုက္တာ ၁ခ်ီေတာင္ၿပီးသြားတယ္။ ေနာက္လည္း လစ္ရင္ ငါေခ်ာင္းေတာ့တာာပဲေဟ့ေကာင္ေရ”တဲ့။ ေအာင္ဘ တင္ပဲလားဆိုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္ျႀကဳံေသးတယ္။ ငနီ..။ ေခြးနီလို႔ေတာင္ေခၚၾကတယ္။ ေခြးနီအဲ့ေန႕ကလည္း ေအာင္ဘေျပာလို႔ေခ်ာင္းမယ္ဆိုၿပီး လစ္တာ။ ထုံးစံအတိုင္း ႏွင္းျဖဴက ေလးဖက္ႀကီးေထာက္ၿပီး မီးဖိုေအာက္ ဘာကုန္းရွာေနလည္းမသိဘူး။ မသိရင္ေလးဖက္ကုန္းထားသလိုပဲ။ ေခြးနီလည္း ဆရာ့အမဖင္ႀကီးက ကိုယ့္ေရွ႕နားေလးမွာ ေလးဖက္ကုန္းထားတာျမင္ေတာ့ တ အ အနဲ႕ဂြင္းထုလိုက္တာပဲတဲ့။ အမွန္ဆို ဒီေကာင္က တမင္ အသံထြက္ေအာင္လုပ္ၿပီးဂြင္းထုတာ။ ႏွင္းျဖဴၾကားတာေပါ့။

မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတာ။ ဒီလိုနဲ႕ ႏွင္းျဖဴ ျမဴစြယ္တာ မ်ားမ်ားလာေတာ့ စားေနက်ေၾကာင္ဖားနဲ႕သြားႀကဳံပါေလေရာဗ်ာ။ — အဲ့ေကာင္က ႏွစ္ဝက္မွေျပာင္းလာတဲ့ေကာင္။ အသက္က ၂၀ေလာက္ရွိေနၿပီ။ လင္းလင္းတဲ့ ။၁၀တန္းကိုေျဖတာ ၃ခါ။ ေျဖလိုက္မေျဖလိုက္နဲ႕ေကာင္။ ငရႈပ္။အိမ္ကလည္းမနိုင္လို႔လႊတ္ထားတဲ့ ေကာင္။ ဒီေကာင္က ဒီက်ဴရွင္ေျပာင္းလာလာခ်င္း ဆရာ့အမ သတင္းလည္းၾကားေရာ။ ခ်က္ခ်င္းဂြင္ဖန္ေတာ့တာ။ မိန္းမ အေတြ႕အႀကဳံလည္းရွိေတာ့ ႏွင္းျဖဴ ငတ္ေနတယ္ဆိုတာသိတယ္။ ပထမ တစ္ရက္ေတာ့ အမ်ားနည္းတူ ဂြင္းထုတာပဲ။ ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့ တစ္မ်ိဳးတိုးပါေလတယ္။ ႏွင္းျဖဴက ထုံးစံအတိုင္း ဖင္ႀကီးကုန္းၿပီး မီးဖိုေအာက္ ငုံ႕ၿပီး ဟိုလႈပ္ဒီလႈပ္လႈပ္ေနတာ။ ဒီခ်ိန္ ကြၽီခနဲ အိမ္သာတံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္တယ္။ လွည့္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ရွက္တာလည္း ခုမွရွက္ေတာ့ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ေျခသံက တရွပ္ရွပ္နဲ႕ အနားကပ္လာတယ္။ ရွက္လြန္းလို႔ မ်က္နာႀကီးေတာင္ ထူအမ္းေနၿပီ။ ငါဘာေတြမ်ားလုပ္မိပါလည္းးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေျခသံနဲ႕အတူ တဖတ္ဖတ္နဲ႕ ဂြင္းထုေနတဲ့အသံလည္းၾကားရတယ္။

ဖင္တုံးႀကီးနဲ႕ လင္းလင္းရဲ႕လီးနဲ႕က သိပ္ေတာင္မကြာဘူး တစ္ေတာင္ေလာက္ပဲကြာေတာ့တယ္။ လင္းလင္းက ႏွင္းျဖဴဖင္ေနာက္မွာ ခပ္တည္တည္ရပ္ၿပီးဂြင္းထုေနတာ။ ပါးစပ္ကလည္း..ဖင္ႀကီးကြာလိုးလိုက္ရရင္ရွယ္ပဲဆိုၿပီး ႀကိမ္းဝါးေနတာ။ ကိုယ့္ဖင္ကို အေနာက္ကေန ဇိမ္နဲ႕ၾကည့္ရင္း ဂြင္းထုေနတာလည္းသိ၊ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္လည္း အေျပာခံေနရတာေတာင္ ရွက္စိတ္နဲ႕ ဏွာစိတ္က တန္းတူျဖစ္ေနတာ။ ႏွင္းျဖဴရွက္ေနတုန္းရွိေသး ပ်စ္ခနဲ ပ်စ္ခနဲ လရည္ပူပူေတြက ထမိန္ေပၚက်လာပါေလေရာ။ အဲ့ေတာ့မွ လင္းလင္းက ႏွင္းျဖဴခါး၂လုံးကို ကိုင္ၿပီး လီးနဲ႕ ထမိန္ေပၚမွာ ဖိၿပီး သုတ္ခ်လိဳက္တာ။ မေျပာင္မခ်င္းသုတ္တာ။ ၿပီးလည္းၿပီးေရာ ျပန္ထြက္သြားေကာ။ — လင္းလင္းက ဒီေလာက္လုပ္တာေတာင္ ဘာမွမျဖစ္တာသိေတာ့ ေနာက္ေန႕ တကယ္စားရဖု႔ိႀကံတယ္။ဒါေပမယ့္ မင္းေအာင္က ဒီေန႕ ဘယ္မွမသြားေတာ့ စိတ္ေတြကိုညစ္လို႔။ အဲ့ခ်ိန္.. “ေဟ့ေကာင္ ငလင္း..” မင္းေအာင္ကလွမ္းေခၚလိုက္သည္။

“မင္းကြာ..ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီလည္းဒီ၁၀တန္းကို ၁သက္လုံးေျဖမွာလားေဟ။ ေစာက္သုံးကိုမက်ဘဴး။ မင္းကြာ..ဒီညေန အိမ္ျပန္ရင္ စာအုပ္ေတြယူမသြားနဲ႕။ ဒီမွာပဲ အိမ္စာေတြလာျပန္လုပ္။မင္းအိမ္ကိုငါမေန႕ကသြားေျပာၿပိးၿပီ။” ဟုတ္တာလည္းဟုတ္သည္။ လင္းလင္းက က်န္တာေတြသာ လက္ေစာင္းထက္တာ။ စာက်ေတာ့ တစ္လုံးမွမရ။ သခ်ာ္ဆို ညီမွ်ျခင္း၂ဖက္ ဟိုဖက္ဒီဖက္ေတာင္ မေျပာင္းတတ္။ “မင္းဒီည ျမန္မာ ကဗ်ာထဲက ခက္ဆစ္ေတြအကုန္က်က္ရမယ္။ မရရင္ျပန္မလႊတ္ဘူး။ ဒါပဲ” မင္းေအာင္က တစ္ခ်က္လႊတ္ေျပာကာထသြားသည္။ ေပ်ာ္သြားသည္မွာ လင္းလင္း။ မေပ်ာ္ခံနိုင္ရိုးလား။ တစ္ညလုံး ဆရာ့အမကိုဘယ္လိုႀကံႀကံရၿပီေလ။ “ငလင္း မင္းဘာေတြရၿပီလည္း။

“…” “နာရီၾကည့္ဦး ၁၀နာရီထုးိေနၿပီ မင္းစက်က္တာ ၆နာရီထဲကေအး ဒီည တစ္လုံးေတာင္မရရင္ မအိပ္နဲ႕။ မနက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာင္မရရင္ေသမယ္” “..ဟုတ္..အကို” “ငါ အိပ္ေတာ့မယ္။ မင္းအိမ္မျပန္နဲ႕ ဒီမွာပဲအိပ္ေတာ့.ငါ့ကုတင္ေဘးမွာ ျခင္ေထာင္တစ္လုံးထပ္ေထာင္ထားတယ္။စာရမွဝင္အိပ္ၾကားလား၊ မင္း မိဘက သူမ်ားထက္ ၃ဆပိုေပးထားတာကြ။ႀကိဳးစားပါ.. ငါဆိုရင္—– ” က်ဴရွင္ဆရာတို႔ထုံးစံအတိုင္း ေတာင္စဥ္ေရမရ ေရာက္တတ္ရာရာေတြေလ်ာက္ေျပာရင္း “ကဲ..ငါအိပ္ၿပီ..ဒါပဲ..မီးပိတ္ ၿခံတံခါးစစ္” ၁၂ေလာက္ဆို အိပ္ေတာ့ ၾကားလား” “ဟုတ္..အကို” .. ၁၁နာရီထိုး.. ပုရစ္ေအာ္သံေတြပဲရွိသည္။ သာမန္လူဆိုရင္ေတာ့ ဒီခ်ိန္ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲ ေၾကာက္လို႔တုန္ေနမည္။ ငလင္းကေတာ့ အႀကံနဲ႕ဆိုေတာ့ လီးကိုဆုပ္လိုက္ မင္းေအာင္အေျခေနၾကည့္လိုက္နဲ႕။ ၁၁ခြဲက်ေတာ့ မင္းေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

ထိုေတာ့မွ ဇာတ္လမ္းစသည္။ ႏွင္းျဖဴအိပ္ခန္းတခါးကို သြားေခါက္သည္။ “ေဒါက္ေဒါက္..ေဒါက္” “ဘယ္…သူ..လဲ” “မႏွင္းျဖဴ က်ေနာ္ငလင္းပါ..ဆရာကေသာ့ေပးထားတယ္ဆိုလို႔” “ခနေလး..” “”ကြၽီ””…. တံခါးဖြင့္သံမွာမက်ယ္လွေသာ္လည္း တိတ္ေနေသာေၾကာင့္ မင္းေအာင္ နိုးမည္ကိုပင္ စိုးရိမ္ရသည္။ “ေရာ့..ဒီမွာၿခံေသာ့” “ဟုတ္..မႏွင္းျဖဴတံခါးလိုက္ပိတ္ဦးေလ..” “အင္း..အင္း..” ၿခံေရွ႕နားကေဘာလုံးကြင္းနားအထိ တိတ္တိတ္ ေလး ေလ်ာက္လာၾကရင္း ငလင္းမွ တုန႔္ခနဲရပ္ကာ “ႏွင္းျဖဴ ဖင္ကႀကီးတယ္ေနာ္” “အို..” ဒီေကာင္မွန္းအခုမွ ႏွင္းျဖဴသိမိသည္။ မထူးးေတာ့… .. “ႏွင္းျဖဴ က်ေနာ့္ လီးကိုမွတ္မိလား။” အေမွာင္ထဲမွာဆိုေပမယ့္ တဲဖက္က အလင္း မိန္ျပျပေၾကာင့္ မသဲမကြဲေတာ့ျမင္ရသည္။ စကားတစ္တစ္ခြခြေတြကေတာ့ အတိုင္းသား.. “ဒီမွာ ကိုင္ၾကည့္..” ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ပင္ လက္ကိုဆြဲကာ လီးေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။

.. “အို..ႀကီးလိုက္တာ။” ဟုတ္သည္.. ငလင္း၏လီးမွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္လီးေလာက္ရွိသည္။ ေဆးထိုးထားသလို ေဂၚလီ၃လုံးထည့္ထားသည္။ ပုဆိုးအေပၚမွစမ္းသျဖင့္ေဂၚလီေတာ့ မစမ္းမိေသး။ “ႏွင္းျဖဴ ဖင္အလိုးခံခ်င္ေနတာမလား”. ..”…” “..ႏွင္းျဖဴကို က်ဳပ္ အခုေဘာလုံးကြင္းထဲမွာလိုးမယ္”ဟုဆိုကာ တြန္းလွဲလိုက္သည္။ ငလင္း၏ အေျပာေတြနဲ႕တင္ အဖုတ္က အ၇ည္႐ြဲေနၿပီ။ ဒါတင္မက ငလင္း၏လက္ကလည္း ႏွင္းျဖဴတင္ပါး၂လုံးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုပ္ကိုင္သည္။ က်န္လက္ကလည္း ၇င္ဖုံးေအာက္ေနပင့္ၿပီး နို႔ေတြကိုေခ်သည္။ ေအာက္ကႏွင္းျဖဴမွာထြန႔္ထြန႔္ကိုလူးလ်က္။ ေျမတလင္းမွာ တိ၇စာၦန္မ်ားလိုျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။ ႏွင္းျဖဴ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းအားဆြဲၿဖဲကာ မညွာမတာ လီးကိုေဆာင့္ထည့္ခ်လိဳက္သည္။

“ျဗစ္…ၿဗိ…” အား…အား.. အားး ဝု ဝူး ေအာ္သံက စူးခနဲထြက္သြားသျဖင့္ ပါးစပ္အား အတင္းအုပ္လိုက္သည္။ “နင့္လင္နိုးသြားမယ္ ေကာင္မရဲ႕ ေစာက္သံမထြက္နဲ႕ဟ” ဟုဆိုကာ ညာလက္ျဖင့္နို႔တစ္လ့ုံးကိုပင့္ကိုင္ ဘယ္လက္ျဖင့္ ပါးစပ္ကို အုပ္ကာ အားနဲ႕ေစာင့္ပါေတာ့သည္။ ႏွင္းျဖဴမွာ အပ်ိဳမဟုတ္ေတာ့ေသာ္လည္း လီးမဝင္တာၾကာသည့္ေစာက္ဖုတ္မွာ စီးပိုင္ေနသည္။ တင္ပါးေတြၾကားထဲမွာ သဲေတြနဲ႕လူးေနသည္။ ေစာက္ေရေတြႏွင့္ ဖုန္ေတြေရာကာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ၾကမ္းရွရွ..။ ဒါတင္မက ငလင္းက အားနဲ႕မညွာမတာ ေစာင့္လိုးသျဖင့္ ေကာင္းတာထက္နာတာပဲခံစားရသည္။

“အု..အု..ဝု..ဝူူး” ေအာ်သံတွေက အုပ်အဳပ်ေလးဆိုပင်မယ့် ပုရဈသံကိုေတာ့ ဖုံးသွားသည်။ ငလင်းလည်း ဘာမွ ဂ႐ုမစိုက်ေတာ့ ပုခုံးကို ကိုင်ကာ လီးၾကႇတ်တဲ့အထိေဆောင့်ေဆာင့်ချပါေတာ့သည်။ ..”အား..အေမ့..လုပ်ကြပါဦး..အ အ..အ.. အကိုေရ…ေမာင်ေလးေရ..” ႏွင်းဖြူမည်သိဳ႕ပင် အကူညီေတာင်းေတာင်း.. ငလင်းကေတာ့ လိုးချင်တိဳင်းလိုးနေတော့သည်။ ဒီလိုႏွင့်..အခၾက်ရေထောင်ၿခီလို႔ ႏွင်းဖြူ..ဘယ်ႏွဈၿခီပြီးမွန်းမသိ..ငလင်းကေတာ့ ေဆာင့်ေကာင်းနေတုန်း ၂ေယာက်လဳံးကို ကြည့်ရင်း အိမ်ထဲမွေန ဂွင်းတိုက်နေသူမွာ မင်းေအာင်ဖြဈသည့် အေကြာင်းကိုေတာ့ အထူးေပြာစရာမလိုေတာ့ေပ.. ။ပြီးပါပြီ..။