ဝေစားဂွင်

ဝေစားဂွင်

ထပ်သွင်းပေးဦး “ရပြီလား” “ထပ်သွင်းပေးဦး” “ဒီလောက်ဆိုရင်ကော” “ထပ်သွင်းပေးဦး” “ရော့” “ထပ်သွင်းပေးဦး” ဖူးဖူးရောင်ကာ မို့မောက်ပြီး နီတွတ်နေသော ခိုင်နှင်း၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဦးရဲနောင်က သူ့လီးကို တစ်ဆင့်ချင်း သွင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးရဲနောင်မှာ အသက် ၅၀ ကျော်နေပြီ ဖြစ်သော အဘိုးကြီးဖြစ်သည်။ ခိုင်နှင်းမှာ ဦးရဲနောင်မှ မွေးစားထားသော သမီးဖြစ်သည်။ ဦးရဲနောင်မှာ အိမ်ထောင်ရှိစဉ်ကာလက သားသုံးယောက် ထွန်းကားခဲ့သည်။ သမီးလိုချင်ခဲ့သော်လည်း မိန်းမဖြစ်သူမှာ သားသုံးယောက် မွေးပေးပြီးနောက် ဆုံးသွားသည်။ သမီးလိုချင်၍ ရူးနေသော ဦးရဲနောင်အတွက် တစ်ရက်တွင် အိမ်ရှေ့တွင် မွေးကင်းစ ကလေးငယ်လေး ပစ်ချထားသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် မဖြစ်မနေ မွေးစားလိုက်ရသည်။ သမီးလေး လိုချင်နေခိုက်မို့ နတ်ပေးသည့် သမီးလေးအဖြစ် မွေးစားခဲ့သည်။ သမီးလေးကို သားသုံးယောက်နှင့် တန်းတူ ပညာသင်ပေးခဲ့သည်။ သားသုံးယောက်မှာ သူ၏ စီးပွားရေးအရှိန်အဝါကြောင့် ဆိုးချင်တိုင်းဆိုး ကဲချင်တိုင်းကဲသလောက် သမီးလေးမှာ လိမ္မာသည်။

သမီးလေး ဆယ်တန်းအောင်သွားသည့်နောက် ကွန်ပျူတာသင်တန်းများ အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်းများ ပို့ပေးသည်။ သမီးလေးက ကြိုးစားသဖြင့် ကွန်ပျူတာလည်းတော် အင်္ဂလိပ်စာလည်းတော် ဖြစ်နေသည်။ ထိုတော်လှ တတ်လှသော သမီးလေးအပေါ် စိတ်ရိုင်းဝင်မိသူမှာ သူကိုယ်တိုင်ပင် ဖြစ်နေသည်။ သဘာဝစည်းကမ်းနဲ့အညီ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာသော ရင်သားများ တင်လုံးများမှာ သူ့အား ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်၍ မရနိုင်တော့သဖြင့် တစ်ည သမီးအခန်းကို ဝင်အိပ်ခဲ့သည်။ ခိုင်နှင်း၏ ဘဝထိုညတွင် ကျေးဇူးရှင်အား အပျိုစင်ဘဝဖြင့် ကျေးဇူးဆပ်ခွင့်ရသည်။ အကိုကြီး အတော်လေး ဆာနေသည်ဟု ထင်ပါသည်။ ထိုညတစ်ညတည်း သုံးချီဆွဲသည်။ သူမက နာပင်နာငြားသော်လည်း ကြိတ်မှိတ်အောင့်ခံပေးသည်။ နောက် နှစ်ရက် သုံးရက်အထိ အကိုကြီးကို မတွေ့ရ။ ရှက်၍လား။ အားနာ၍လား ဘာကြောင့်တော့ မသိ။ တစ်ညတွင် အကိုကြီး ခိုးပြန်လာမှန်း ခိုင်နှင်းသိသည်။ သားဖြစ်ကြသော သက်နောင်၊ လတ်နောင်၊ ဆက်နောင်တို့ မရှိကြ။ ခိုင်နှင်းက အကိုကြီး အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။

အကိုကြီး သိသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမှန်း သူမ သိသည်။ ထို့ကြောင့် အဝတ်များ အကုန်ချွတ်ချလိုက်သည်။ အကိုကြီး၏ ဘေးတွင် အသာလေး ထိုင်ချကာ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကို နည်းနည်းချွတ်သည်။ အတွင်းခံကို ပွတ်သပ်ပေးရာ မကြာမီ အကိုကြီး ဟာကြီးက နွေးပြီးမာလာသည်။ အတွင်းခံကို ချွတ်လိုက်သည်။ မာတောင်နေသော အကိုကြီးလီးကို စစုပ်ပေးသည်။ တော်တော်လေးစိုသောအခါ သူမတက်ခွပြီး သွင်းထည့်လိုက်သည်။ အကိုကြီးကို ကြည့်လိုက်တော့ သူမကို ကြည့်နေသည်။ အကိုကြီးလက်ကို ဆွဲယူပြီး နို့များကို ကိုင်စေသည်။ အကိုကြီးက နို့ကိုသာသာလေးကိုင်ထားချိန်မှ သူမလည်း ဆောင့်ချပေးသည်။ အရှိန်ကောင်းလာတော့ အကိုကြီးက သူမခါးကို ဖက်ကာ ဆွဲအိပ်လိုက်သည်။ အပေါ်မှ ခပ်ပြင်းပြင်းလိုးချသည်။ “အကိုကြီးလို့ ခေါ်တော့မယ်နော်” “ကလေးရယ်” “အကိုကြီးအတွက် ကလေးက ဘာမဆို ပေးဆပ်ဖို့ အသင့်ပါ” “အကိုကြီးကို ခွင့်လွတ်တယ် မဟုတ်လားဟင်” “အို အကိုကြီးကလည်း ကလေးက ပေးဆပ်ဖို့ အသင့်ပါဆိုမှ” အကိုကြီးက သူမကို လိုးပြီးချိန် ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ကာ ပါးကို တရွတ်ရွတ်နမ်းရင်း ပြောသည်။ နွုတ်ခမ်းကို ငုံသည်။

သူမလည်း ပြန်နမ်းသည်။ “ကလေးက အရမ်းလှလွန်းလို့ပါ” “ကျေးဇူးပါ အကိုကြီး” “ခုနက စုပ်ပေးတော့ မရွံဘူးလား” “ဟင့်အင်း ရွံပါဘူး၊ အကိုကြီး အရသာ ပိုရှိအောင်လို့” “အကိုကြီးလည်း ကလေးဟာလေးကို လျက်ပေးမယ်လေ” “ဟာ ကလေး ငရဲကြီးကုန်မှာပေါ့” “ငရဲတွေ ဘာတွေ မလိုပါဘူးကလေးရာ ကောင်းဖို့ပဲလိုတယ်” “သဘော သဘော” “ကလေးကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ ပိုကောင်းအောင် လုပ်ပေးမယ်နော်” “သဘော သဘော” ဦးရဲနောင်က သူမကို ခေါင်းအုံးတွင် အိပ်စေလိုက်ပြီးနောက် ပါးမှတစ်ဆင့် အောက်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း နမ်းဆင်းလာသည်။ နို့ကိုလည်း အားပါးတရစုပ်သည်။ နံရိုးများကို ပွတ်သပ်သည်။ ချက်ကို လျှာဖျားဖြင့် ကလိသည်။ အမွေးမပေါက်သေးသော သူမစောက်ပတ်တစ်ဝိုက်ဘေးကို နွုတ်ခမ်းဖြင့် အရင်စုပ်နမ်းသည်။

အနမ်းနွေးနွေး တစ်ချက်ရတိုင်း သူမမှာ ကော့တက်နေသည်။ ရင်ခေါင်းထဲမှ ထွက်လာသော ညည်းသံများလည်း ထွက်ကျနေသည်။ စောက်စေ့ကို စုပ်နမ်းလိုက်တော့ သူမအော်သည်။ “အား အကိုကြီး အား အရမ်းကောင်းတယ် အား” သို့နှင့် သမီးနှင့် အဖေမှ အကိုကြီးနှင့် ကလေးဘဝကို ပြောင်းရွေ့ခဲ့သည်။ သူမအသက် ၁၆ နှစ်မှ ယခု ၂၈ နှစ်အထိ ကလေးတွေ လှစ်တိုင်း အကိုကြီးစိတ်တိုင်းကျ ခံပေးလာခဲ့သည်။ ပါးစပ်နဲ့ ပြီးပေးခြင်း၊ နို့နှင့် ပြီးပေးခြင်း၊ ဖင်နဲ့ပြီးပေးခြင်းစသည့် နည်းမျိုးစုံဖြင့် အကိုကြီး လိုလေသေးမရှိအောင် ပြုစုလာခဲ့ရာ အကိုကြီးပင် ဘုရားသွား ကျောင်းတက်အရွယ်သို့ ကပ်လာခဲ့ပြီ။ သူမကို သမီးအဖြစ်ဖြင့် ကွန်ပျူတာ သင်တန်းငယ်လေးတစ်ခု ဖွင့်ပေးထားသည်။ သင်တန်းဆိုသည်မှာလည်း အမည်ခံမျှသာ။ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို လက်ထောက်ခန့်ထားပြီး အကိုကြီးနဲ့ ပျော်ပါးနေသည်က များသည်။ သို့သော် ခုတလော အကိုကြီး နေမကောင်း ဖြစ်နေသဖြင့် ငတ်နေသည်မှာ နှစ်လကျော်ပြီ ဖြစ်သည်။

ရောဂါက ကျောက်ကပ်ရောဂါ ဖြစ်သည်။ လူက ဖြည်းဖြည်းချင်း ပိန်ချုံးလာနေသည်။ ခါတိုင်း ငတ်လျှင် ငါးရက် အများဆုံးဖြစ်သည်။ ငါးရက် ငတ်သော်လည်း ခွင့်ရသောနေ့ဆိုလျှင် ငါးရက် ငတ်ခဲ့သမျှ ပြေသည်။ ခုတော့ ဆက်ငတ်တော့မည့် အနေအထားတွင် ဖြစ်နေသည်။ လူကြံလျှင် ဘယ်အရာမှ မအောင်မြင်ဘူး ဟူသည်မှာ မရှိ။ အခန်း(၂) “ထပ်သွင်းပေးဦး” “မောင် ကြောက်တယ်” “ထပ်သွင်းပါဆို ခံတဲ့သူက ထပ်သွင်းခိုင်းတာ လိုးနေတဲ့သူက ကြောက်နေရတယ်လို့” “ရပြီလားဟင်” “ထပ်သွင်းဦး ဆုံးအောင်သွင်း” ကျော်ကျော် အမည်ရှိသော သင်တန်းသား ကောင်လေးသည် ခိုင်နှင်းအမည်ရှိ ကွန်ပျူတာ သင်တန်းပိုင်ရှင် ဆရာမ၏ ဖင်ကို လိုးရာမှာ ကြောက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးထားသော ခိုင်နှင်း၏က တင်ကို စွင့်နေအောင် နောက်သို့ ပစ်ထားပေးပြီး သူက ခါးကို နိုက်ကာ ဖင်ပေါက်ကို လိုးရသည်။ ကျော်ကျော်က သူများတွေလို လည်လည်ဝယ်ဝယ်ကြီး မဟုတ်။ နည်းနည်း အူသည်။ ထို့ကြောင့် ဖင်ကို တကယ်လိုး၍ ရ မရ မသိ ဖြစ်နေသည်။

လီးကတော့ ဖင်ပေါက်ထဲ တော်တော်လေး မြုပ်ဝင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဆုံးအောင်သွင်း ဆိုသဖြင့် သူလည်း မရမက ဆက်သွင်းသည်။ “စိမ်ထားပြီး ထိုးမွေပေးစမ်းပါ” ခိုင်နှင်း လူရွေးမှန်ခဲ့သည်။ လူက အူကြောင်ကြောင်ပေမယ့် လီးက သူမလိုချင်သည့် အဆင့်မီသည်။ ကျော်ကျော်ကို သူမ ဘယ်လိုဖန်သနည်း။ ကျော်ကျော်က သင်တန်းတွင် နည်းနည်းထိုင်းသည်။ ပြောပြီး ခဏနေ ပြန်မေ့သည်။ သင်တန်းပြီး၍ နောက်သင်တန်း မရှိသောအခါ သူမက ကျော်ကျော်ကို ခဏခေါ်ထားသည်။ “ကျော်ကျော် မင်းနေခဲ့ဦး” “ဟုတ်” အတန်းသားများများစားစား မရှိသော သင်တန်းလေး ပြီးဆုံးသွားသောအခါ အားလုံးပြန်ကုန်ကြသည်။ “မင်း မျက်လုံးလေး ခဏမှိတ်ထားလိုက်စမ်း” ကျော်ကျော်က ဘုမသိ ဘမသိ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်သည်။ အကိုကြီး စိတ်တိုင်းကျ ဆုတ်နယ်ခဲ့သော သူမနို့သည် တွဲအိကျလုနီးပါးဖြစ်ကာ စွင့်ကားနေသည်။ ထိုနေ့တွင် သူမက နဂိုရ်အကြံဖြင့် ဘော်လီအတွင်းခံ ဝတ်မထား။

ကျော်ကျော်ခေါင်းကို အသာကိုင်ကာ ရင်အနည်းငယ်ဖွင့်ပြီး မျက်နှာကို အုပ်ကာ ပွတ်လိုက်သည်။ ကျော်ကျော်က ကြောင်အအ ဖြစ်ကာ နောက်ဆုတ်သည်။ “ငြိမ်ငြိမ်နေ” ခိုင်နှင်းသည် နို့ဖြင့် ကျော်ကျော်မျက်နှာကို ဆက်ပွတ်သည်။ ကျော်ကျော်ကလည်း ရိုးသာရိုးသည်။ ဒါမျိုးကျတော့ သိသည်။ သိလည်း သိပေမပေါ့။ စာသင်ပေးသောဆရာမ ဟိုဘက်လှည့်လိုက်တိုင်း ဖင်ကြီးက ကားထွက်နေသည်။ ကားထွက်နေသော ဖင်ကိုကြည့်ရင်း လီးကအငြိမ်မနေ။ ခဏ ခဏစိတ်ကူး ကွင်းထုခဲ့သည့် ဖင်ကားကားနဲ့ ဆရာမက နို့လာစုပ်ခိုင်းနေတော့ ကျော်ကျော်လည်း ဘာပြောကောင်းမတုန်း ဆိုသည့် အနေအထား။ တစ်ချက်လောက် ကြောင်သွားသည့် အနေအထားမှ ခိုင်နှင်းအိုးကို မသိမသာဖြင့် မရဲတရဲလှမ်းကိုင်သည်။ အိုးကို ကိုင်ရမလိုလို မကိုင်ရမလိုလိုတော့ ဖြစ်နေသေးသည်။ နို့အုံ အိထွေးထွေးကြီး မျက်နှာမှာ အငမ်းမရ အိနေသည်။ ကျော်ကျော်သည် ခိုင်နှင်း၏ အိုးကြီးကို မိမိရရ ကိုင်ဆုတ်သည်။

နောက်မှ ဆရာမ၏ စကဒ်ဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ စကဒ်ချွတ်လိုက်ပြီးနောက် ကျော်ကျော်က ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ ဖွေးအိနေသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖက်ကာ ပွတ်သပ်ပြီး ပေါင်ကြားကို လျက်ပေးလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်က ပိုပြီး မှောက်နေသည်။ အမွေးလည်း နည်းသည်။ စောက်စေ့ကတော့ တော်တော်ညိုနေသည်။ ခိုင်နှင်းက ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ကားပေးထားရင်း ဘောင်းဘီချွတ်နေသော ကျော်ကျော်လီးကို အငမ်းမရ လှမ်းကြည့်သည်။ ကျော်ကျော့်လီးကြီးကို တွေ့လိုက်တော့မှ ရင်ထဲက အလုံးကျသွားသည်။ သူမက ခံသာ ခံချင်သည်။ လီးကလေး သေးသေးလေး ဖြစ်နေမှာ။ ပုတိုတိုဖြစ်နေမှာ ကြောက်သည်။ ခံသာ ခံပေးရသည် အရသာ မရမည်ကို စိုးသည်။ ခုတော့ ကျော်ကျော့်လီးက သူလိုအပ်သည့် စံချိန်မီသည်။

“အ……. ကျွတ် ကျွတ်” တကယ်နာလို့ အော်တာလား၊ ဖီးလ်ပိုရှိလာအောင် အော်တာလား တော့ ကျော်ကျော်မသိ။ ခိုင်နှင်း၏ စောက်ဖုတ်ထဲကို ဒစ်အရင်သွင်းပြီး ကျော်ကျော်ဆက်ထိုးသွင်းသည်။ အဆုံးထိထိုးပြီး ခဏစိမ်လိုက်သည်။ နို့ကို စို့လိုက်သည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ညောင့်သည်။ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဗျင်းသည်။ “အူး ဝူး အုအူး………အူး ဝူး” ခိုင်နှင်းတော်တော် ကောင်းနေသလို ကျော်ကျော်လည်း တော်တော်ကောင်းသည်။ ငါးမိနစ်လောက်ဆွဲလိုက်ရသည်။ “အရည်ကို တို့ဟာထဲ မထည့်နဲ့နော် အပြင်ထုတ် သိလား” “ဟုတ်” ပြီးခါနီးတော့ ခိုင်းသည့်အတိုင်း အရည်ကို အပြင်ထုတ်သည်။ ကြမ်းပြင် တော်တော်ပေသွားသည်။ ဆရာမက ထပြီး တစ်ရွုးယူကာ သူ့ဟာကို သူသုတ်သည်။

သူလည်း အကုန်ညစ်ထုတ်ပြီး အကုန်လုံးကို လိုက်ရှင်းပေးလိုက်သည်။ “မောင်” “ခင်ဗျာ” မောင် ဟုခေါ်လိုက်သဖြင့် ကျော်ကျော်လန့်သွားသည်။ “မ ကို စိတ်ဆိုးလား” “ခင်ဗျာ” “မောင်ကလည်းကွာ ခင်ဗျာချည်းပဲ” “ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ” “အဲဒါကြောင့် မောင့်ကို အရမ်းချစ်မိသွားတာ သိလား” ကျော်ကျော်မှာ ဘာမှန်း မသိတော့။ အဝတ်များ ပြန်ဝတ်ပြီးကြတော့ နွုတ်ခမ်းချင်း တော်တော်လေး စုပ်ဖြစ်ကြသည်။ “သွားတော့နော် မောင်၊ အရမ်းချစ်တယ် သိလား” သည်လိုဖြင့် နောက်တစ်နေ့ ဆက်လိုးသည်။ နည်းနည်း ကြမ်းလာသည်။ နောက်တစ်နေ့တော့ နည်းတွေ စုံလာသည်။ တော်တော်လေးကို နည်းပေါင်းစုံသိသည့် ဆရာမပင်။ ကျော်ကျော်ပင် ဖျားယူလောက်သည်။ ထိုအထဲ ယနေ့ ပိုထူးခြားသည်။ ယနေ့ ထူးခြားချက်ကိုတော့ဖြင့် ကျော်ကျော် စွဲလန်းသွားသည်။

“မောင့်ကို ဒီနေ့ ထူးထူးခြားခြားလေး ဖြစ်စေချင်တယ်” “ဟုတ်” “မောင် နောက်ပေါက်ကို ချတာ မြင်ဖူးလား” “ဖင် ဖင်ပေါက်ကိုလား” “အင်းပေါ့ကွ” “ဗွီဒီယိုထဲမှာတော့ မြင်ဖူးတယ်” “ဒီနေ့ မရဲ့ ဖင်ကို ချပေးရမယ်နော်” “ကျွန်တော် အဲ မောင် ကြောက်တယ်” “မောင်ကလေ ခံတဲ့သူ ခံနေတာတောင် ကြောက်ရတယ်လို့များ” ထိုကဲ့သို့ အခြေအတင် စည်းဝေးပြီးနောက် ခိုင်နှင်းဖင်ပေါက်ကို ရွဲစိုသွားအောင် လျက်ပေးလိုက်သည်။ အစကတော့ သူမလျက်ပေးရဲပါ။ ရွံလည်း ရွံသည်။ သူရွံနေမှန်းသိသဖြင့် ခိုင်နှင်းက ဖင်ကို စောက်ပတ်ထက် ပြောင်အောင် နေ့တိုင်း ဆေးကြောင်း၊ စောက်ပတ်ကမှ သိပ်မဆေးဖြစ်ကြောင်း ပြောကာ လျက်ခိုင်းသည်။ စလျက်ခါစတော့ နည်းနည်း ရွံသော်လည်း ခဏတော့ အရှိန်တက်သွားသည်။

ကျုံ့နေသော ခိုင်နှင်းဖင်ပေါက်လေး စူပွပွဖြစ်လာသည်။ လျှာနှင့် ထိုးမွေတော့ ခိုင်နှင်းတစ်ယောက် တရှီးရှီးနှင့်ကို ဖြစ်နေသည်။ လက်ဝါးထဲ တံတွေးထွေးထည့် လီးထိပ်ကို သုတ်ပြီး သူ့တံတွေးဖြင့် ရွဲနစ်နေသော ခိုင်နှင်းဖင်ပေါက်ထဲသို့ လီးခေါင်းကို သိပ်ထည့်လိုက်သည်။ “အ.. အု အ……….” တော်တော်ကြပ်သည်။ မရမက ထိုးထည့်သော်လည်း မရတော့။ လီးကလည်း နာလာသဖြင့် သူတစ်ဝက်လောက်နဲ့ လိုးသည်။ ထိုအခါ ခိုင်နှင်းက ထပ်သွင်းခိုင်းပြန်သည်။ ငါးမိနစ်လောက် စိမ်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့ အထာကျသွားသည်။ စောက်ဖုတ်က စုပ်အားကောင်းသော်လည်း ဖင်က ကြပ်တော့ လိုးလို့ကောင်းသည်။

တစ်ခါပြန်ထုတ်ပြီး ဖင်ပေါက်ထဲ တံတွေးထွေးထည့်ကာ ပြန်သွင်းသည်။ ကြပ်မြဲကြပ်သည်။ တင်လုံးကြီး ခါထွက်နေအောင် ကျော်ကျော်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ ကျော်ကျော်စွဲသွားသည်။ ကာမ အရသာကို ခိုင်နှင်းက အပြည့်အဝခံစားသည်။ စောက်ဖုတ်၊ ဖင်၊ ပါးစပ်စုံနေသည်။ ဆရာမက ပါးစပ်ဖြင့် ပြီးပေးတော့ ကျော်ကျော်မှာ အားနာနေသေးသည်။ လျှာပေါ် လီးရည်တွေ အဖွေးသား ကွင်းထုချပေးလိုက်သည်။ ခိုင်နှင်းက လျှာပေါ်ဖွေးတက်နေသော သူ၏ လီးရည်ကို တက်တက်စင်ကုန်အောင် မြိုချပြသည်။ ပါးစပ်ထဲ လီးရည် တစ်စက်မှ မကျန်တော့အောင် ကုန်သွားပြီးနောက် လီးထိပ်တွင် ကပ်ကျန်နေသော လီးရည်ကိုလည်း စုပ်ပေးသည်။ တစ်လဆိုသော အတောအတွင်း ကျော်ကျော် ထိန်းသိမ်းခဲ့သော်လည်း အရက်မူးသောအခါ အဆောင်မှ အတူနေ သူငယ်ချင်းကို ထိုအကြောင်း မဖွင့်ဟဘဲ မနေနိုင်တော့။

အခန်း (၃) “ထပ်သွင်းပေးဦး” “နှစ်ယောက်လုံးလား” “လျှာရှည်လိုက်တာ၊ တစ်ယောက်က ရှေ့ပေါက်၊ တစ်ယောက်က နောက်ပေါက်ပေါ့” ခိုင်နှင်းသည် ရတောင့် ရခဲအခွင့်အရေးလေးကို ရသဖြင့် အတော်ပင် ဝမ်းသာသည်။ ယောကျာ်းနှစ်ယောက်ကို တပြိုင်နက်တည်း ခံပေးရာတွင် ယောကျာ်းများ နည်းတော့ နည်းသေးသော်လည်း သိပ်ပြီး မိန်းမပျက်တော့ ဆန်လို့ မဖြစ်။ ကျော်ကျော်က သူ့သူငယ်ချင်းမှ မဖြစ်မနေ လိုက်လာတော့မည် ပြောတော့ ထိုနေ့ စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကျော်ကျော်ကို မပေးလိုက်တော့။ “ဆ ဆရာမ.. အဲ မ” “ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ဘာလို့ တုန်နေတာလဲ” “ကျွန် ကျွန်တော် အ အဲ မောင်လေ၊ ဆရာမနဲ့ အကြောင်းကို သူ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို ဖွင့် ဖွင့်ပြောမိတယ်” “ဘာ” “အဲ အဲဒါ သူ သူငယ်ချင်းက မနက်ဖန် လိုက်လာမယ်တဲ့” “ကျော်ကျော် နင် ငါ့ကို ဘယ်အစားထဲ အောက်မေ့နေလို့လဲဟင်၊ အလိုလိုက်လို့ နင် အမိုက်စော်ကားတာလား”

“အဲ အဲလို မဟုတ် မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ အရက် အရက်မူးပြီး စ စကားကျွံ ကျွံသွားလို့ပါ၊ သူ သူငယ်ချင်းက ကျွန်တော့်ကို ခြိမ်းချောက် နေပြီ” “မင်းကွာ မင်း…” ခိုင်နှင်း စိတ်အကြီးအကျယ် ဆိုးပြလိုက်သည်။ သွား ဘာညာငေါက်ထုတ်လိုက်သည်။ နောက်နေ့ မလာနဲ့တော့ ဆိုသည့် စကားတော့ မပါ။ ကျော်ကျော် ထိုနေ့ငိုက်စိုက် ငိုက်စိုက် ပြန်သွားသည်။ အိမ်ရှေ့ခြံမှ ကျော်ကျော်ထွက်သွား သောအခါ ခိုင်နှင်း ကြိတ်ပြုံးလိုက်သည်။ နောက် အသံထွက်အောင်ပါ ရယ်မိလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းတဲ့ ဆရာမ၊ ဟု ကျော်ကျော်မှ မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ထွန်းထွန်းက လက်သွက်သည်။ သူမ မေးစေ့ကို ကိုင်သည်။ သူမ ပုတ်ချလိုက်သည်။ “ငါ ပြောမယ်၊ ငါက မင်းတို့ ထင်တဲ့ အတန်းစားထဲက မဟုတ်ဘူး၊ အရင်က ဘာပဲဖြစ်ခဲ့ ဖြစ်ခဲ့ အခု မင်းတို့ အခန်းထဲက ထွက်သွားကြပါ” သူမက ကျော်ကျော်ရင်ဘတ်မှ တွန်းလိုက်သည်။

အခန့်မသင့်သယောင် ဟန်ဆောင်က ရင်ခွင်ထဲ လဲကျသည်။ ထွန်းထွန်းက နောက်မှ သိမ်းဖက်သည်။ နို့ကြီးကို အတင်းကိုင်ကာ နောက်ကို တေ့ထားသည်။ ရုန်းမရသည့် အနေအထားသို့ ရောက်အောင် သူမကိုယ်တိုင် ဖန်တီးပြီးရုန်းသည်။ ကျော်ကျော်က နွုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ ထွန်းထွန်းက တင်လုံးကြီးကို ဆုတ်ကိုင်သည်။ ထွန်းထွန်းက ပိုကြမ်းသည်။ တင်လုံးများ စုတ်ပြတ်လောက်အောင် ကိုင်သည်။ ထမီကိုချွတ်ချသည်။ “ကျော်ကျော်ပြောတော့ ခင်ဗျားက အစုပ်ကောင်းတယ်တဲ့၊ အရင်စုပ်ပေးပေါ့” ထွန်းထွန်းသည် သူမကို ထိုင်ချအောင် နိုက်ချကာ ဘောင်းဘီကိုချွတ်သည်။ လီးကို ထုတ်သည်။ အားပါး လီးက သူမလိုချင်သည့် ပုံစံရှိသည်။ ထိပ်ချွန်ပြီး တုတ်၍ ရှည်သည်။ ကျော်ကျော်လည်း ချွတ်သည်။

သူမ လီးနှစ်ချောင်းကို တစ်ဖက်စီကိုင်ကာ ကွင်းထုပေးလိုက်သည်။ “ခင်ဗျားကြီး လိမ္မာနေရက်သားနဲ့ မိုက်ချင်နေတယ်၊ လောလောဆယ်တော့ ကျုပ်ဟာ အရင်စုပ်” ခိုင်နှင်းလည်း မျက်စိမှိတ် ပါးစပ်ဟကာ ထွန်းထွန်း၏ လီးကို တစ်ချက်တည်း အာခေါင်စိုက်အောင်ငုံလိုက်သည်။ ပါးစပ် အစွမ်းကို ဟပြီးငုံသဖြင့် လီးတစ်ဝက်ကျော် မြုပ်ကာ အာခေါင်ကို လာစိုက်သည်။ သူမဆက်ငုံသည်။ လည်ချောင်းထဲသို့ပင် လီးရောက်သွားသည်ဟု ထင်ရသည်။ “မိုက်တယ်” ခိုင်နှင်းက ထွန်းထွန်းလီးကို ပြန်ကိုင်ကာ ကျော်ကျော်လီးကို ထပ်ငုံပေးသည်။ “ကိုယ့်ဟာကြီးကို ကြာကြာငုံပေးပါ အချစ်ဆုံးကြီးရဲ့၊ သူ့ဟာက မင်းနည်းနည်းရိုးနေပြီလေ၊ လာပါ ကိုယ့်ဟာကို ငုံ” ကျော်ကျော်လီးကို ငုံထားသော သူမခေါင်းကို ဆွဲကာ သူမပါးစပ်ထဲ လီးကို အဆုံးထိုးသွင်းသည်။ ပြီးတော့ ရမ်းလိုက်သေးသည်။

“အူး ဝူးဝူးးး” “မိုက်တယ်” ထွန်းထွန်းက တမိုက်တည်း မိုက်နေတော့သည်။ ထွန်းထွန်းက လီးစုပ်ခိုင်းရာ ကြမ်းသလို စောက်ပတ်လျက်လည်း ကြမ်းသည်။ စောက်စေ့ကို ကိုက်ပြီး ဆွဲရမ်းသဖြင့် သူမတော်တော်လေး အော်ရသည်။ စောက်ခေါင်းထဲကိုလည်း လက်ညိုးသုံးချောင်း ထိုးသွင်းကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းမွေသည်။ လိုးတော့လည်း ချိန်ပြီးနောက် ပစ်လိုးထည့်သည်။ သူမက ထင်မထားသည့်အတွက် တော်တော်နာသည်။ အဆုံးထိကို ပစ်သွင်းသည်။ အဆုံးထိ ထုတ်သည်။ လေးငါးချက် လုပ်ပြီးမှ ခပ်သွက်သွက်ဆွဲသည်။ ကျော်ကျော်နေခဲ့တော့ ဖြစ်နေသည်။

ပက်လက်အိပ်ပေးထားသော သူမနို့အား ကျော်ကျော်က လာစို့သည်။ ထွန်းထွန်းက သူမပေါင်ကို အားကုန်ဖြဲကာ စောက်ပတ်ကို အားကုန်ဆော်နေသည်။ “ဝူး မောလိုက်တာ၊ ခင်ဗျားကြီး အပေါ်က တက်ဆောင့်တဲ့အလှည့်ပေါ့” ကျော်ကျော်သည် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆွဲနွုတ်ကာ ပက်လက်အိပ်ပြီး လီးကို အထောင်လိုက်ကိုင်ထားသည်။ သူမ တက်ခွလိုက်ပြီး တေ့ကာ ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ကျော်ကျော်ကို ခေါ်လိုက်သည်။ “ထပ်သွင်းပေးဦး” “နှစ်ယောက်လား” တော်တော်ထုံသည့် ကျော်ကျော်ကို စိတ်တိုမိသေးသည်။ သို့သော် သူမကို နောက်ကနေ ခွကာ ဖင်ပေါက်ထဲ လီးကို စိုက်ချလိုက်တော့ ကျော်ကျော်ကို ကျေးဇူးတင်ပြန်သည်။ ကျော်ကျော့် ကျေးဇူးကြောင့် ခုလို ဇိမ်အပြည့်ခံရသည် မဟုတ်ပါလား။ ကျော်ကျော်က ထိုးသွင်းလိုက်သည့်နှင့် အောက်ကိုလည်း ဆောင့်ချပေးသလို ဖြစ်နေပြီ။ ထွန်းထွန်းက သူမနို့ကို အောက်ကနေပြီး ကြေနေအောင် ဆုတ်ကိုင်သည်။

“ငါလည်း ဖင်ချဦးမယ်၊ မင်းအောက်က နေဟေ့ကော်” ထွန်းထွန်းက ကျော်ကျော်ကို ပြောသည်။ သို့ဖြင့် နေရာချိန်းပေးလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းကို ဖင်ဇွတ်လိုးမည် ကြောက်နေသေးသော်လည်း ထွန်းထွန်းက ဖင်ကိုတော့ အကြမ်းကြီး မချ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း တော့သည်။ ဇိမ်တမျိုး ရှိသည်။ အတွေးတွေက ဟိုရောက်ဒီရောက် ဖြစ်နေသည်။ ဦးရဲနောင် လီးပျော့ကြီးကို မြင်လိုက်။ ၎င်း၏ သားသုံးယောက် မျက်နှာကို မြင်ယောင်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲလေ။ ကိုယ်က ဆာနေပြီကိုးဟု တွက်ကာ ဖြေတွေးစဉ် ထွန်းထွန်းက ဖင်ထဲကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းသွင်းလာသဖြင့် အားလုံးမေ့ကာ ဖီးလ်အစစ်တက်လာပြန်သည်။ ထွန်းထွန်းက သူမပခုံးကိုကိုင်ကာ ဖင်ကို အားပါးတရ ဆောင့်လိုးသည်။

ဖင်ပေါက် အနားစွန်းများ စုတ်ပြတ်သတ်သွားမည်ကိုပင် ကြောက်ရသေးတော့။ ကျော်ကျော်လီးရည်များကို ပါးစပ်ဖြင့် ခံပေးပြီးနောက် မြိုမချသေးဘဲ ထွန်းထွန်းမှ ဆက်လက်ကွင်းထုချသည်ကို ပါးစပ်ဟကာ စောင့်သည်။ ထွန်းထွန်းလီးရည်များ ပါးစပ်ထဲ တဗျစ်ဗျစ်ဝင်လာသည်။ သူမ ထွန်းထွန်းကို မျက်လုံးပင့်ကြည့်ပေးသည်။ ထွန်းထွန်းကလည်း သူမကို ငုံ့ကြည့်သည်။

နွုတ်ခမ်းစွန်းတွင် ပေသွားသော လီးရည်ကို လက်ညိုးဖြင့် သပ်ကာ စုပ်လိုက်သည်။ လက်ဝါးနှစ်ဖက်ထဲသို့ လီးရည်ကို ထွေးထုတ်သည်။ ထွန်းထွန်းလီးတွင် သုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ လျှာနဲ့ ပြောင်အောင် လိုက်လျက်ပေးသည်။ လီးရည်များ ပြောင်သွားတော့ ထွန်းထွန်းလီးက ငိုင်ကျမလိုလို ဖြစ်ပြီးမှ ပြန်တောင်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက သူမကို မတ်တတ်ရပ်ခိုင်းရင်း နမ်းကာ နို့များကို ကိုင်သည်။ “တင်းနေတုန်းပဲ၊ ထပ်ဆွဲမယ်နော်” ထွန်းထွန်းက သူမနို့ကိုကိုင်ရင်း ပြောသည်။ သူမကိုယ်ကိုလည်း ဆွဲလှည့်သည်။ စားပွဲကို လက်ထောက်ခိုင်းသည်။ “ဘယ်ပေါက်ကြိုက်လဲ” “ရှေ့ပေါက်ကို အရင်သွင်းပါနော်” သူမ ဖြေပေးလိုက်သည်။ မာတောင် စေးထန်းနေသော လီးကြီး သူမအဖုတ်ထဲ မြုပ်ဝင်သွားပြန်သည်။

နှစ်ယောက် တစ်အိပ်မက်ကို ပုံစံပေါင်းစုံဖြင့် ဆွဲကြသည်။ ထိုအိပ်မက်ကို ဖျက်ဆီးလိုက်သော သူများက သူမသင်တန်းတွင် ရှိသော လက်ထောက်ဆရာမလေး နှစ်ဦးဖြစ်သည့် မိုးယုနှင့် ဝတ်မွုံတို့ဖြစ်သည်။ ထွန်းထွန်းကံကောင်းသည်လား။ သူမထံတွင် မျှဝေခံစားရမည့် ကံပါလာသည်လားတော့ မပြောတတ်။ “ဆရာမ ကိုချောင်းနေတာ ကြာပြီ ဟိဟိ” “သမီးလည်း ပါမယ်နော် ဆရာမ” “သမီးကတော့ ကြည့်ရုံပဲ” စားလို့ မဝသေးခင် ခွဲစားရသည်ကို မကျေနပ်သော်လည်း မတတ်နိုင်ပါ။ မိုးယုကတော့ မပါဟု ပြောသည်။ ဝတ်မွုံကတော့ ပါမည်တဲ့။ မိုးယုကော ဘယ်လောက် ကြာကြာ ခံနိုင်မှာမို့လို့လဲလေ။

အခန်း (၄) “ထပ်သွင်းပေးဦး” ဝတ်မွုံက သူမစောက်ဖုတ်ထဲမှ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သော ထွန်းထွန်းကို အားမလို အားမရ လှမ်းပြောသည်။ “သူ့အလှည့်လေ” “မြန်မြန်သွင်းလေ” ကျော်ကျော်က ဖွေးနုလွန်းလှသော အသားအရေပိုင်ရှင် ဖြစ်သည့် ဝတ်မွုံအလှကို ငေးကြည့်ရင်း ထွန်းထွန်းဖောက်လိုက်စဉ်က မိုးပျက်လုမတတ်အော်ခဲ့ရသော သူမစောက်ဖုတ် မို့မို့လေးပေါ် လီးထိပ်ကို တေ့လိုက်ရင်း မလိုးရက်သလို ဖြစ်သွားမိသည်။ “သွင်းလေ” ကျော်ကျော့်အား ခိုင်နှင်းကို ဆက်သွင်းနေသော ထွန်းထွန်းက ပခုံးပုတ် အသိပေးသည်။

ဝတ်မွုံမှာ ဆရာမနှင့် ကျော်ကျော်တို့ လိုးနေသည်ကို သုံးရက်ဆက်တိုက် ချောင်းကြည့်ခဲ့သည်။ မြင်ပြီးသည့် နေ့နောက်ပိုင်း ဘယ်လိုမှ နေလို့မရတော့။ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ရွနေသည်။ မိုးယုကို အဖော်ခေါ်တော့ မိုးယုက ကြောက်နေသည်။ အဆောင်ပြန်ရောက်လျှင် ညအိပ်ရာဝင်ပြီးနောက်ပိုင်း အများအိပ်သွားလျှင် ကိုယ့်အဖုတ်ကို အသာလေး ညဝတ်ဘောင်းဘီထဲ လက်သျိုကာ ခိုးပွတ်ကြည့်သည်။ ကျော်ကျော်လီးကို မြင်လိုက်၊ ထွန်းထွန်းလီးကို မြင်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ လီးကြောကြီးများ ထိုးထိုးထောင်ထောင်နှင့် ခိုင်နှင်းစောက်ဖုတ်ထဲ မြုပ်မြုပ်သွားသည်ကို မြင်မိပြန်တော့ ကြက်သီးလေးများပင် ထသည်။ ခိုင်နှင်းအားပါးတရ စုပ်ပေးနေသည်ကို မြင်ပြန်တော့ တံတွေးမြိုရ ခက်ပြန်သည်။ ကုတင်ဘေးရှိ စမ်းလိုက်သောအခါ ဘောလ်ပင်ကို တွေ့သည်။ ဘောလ်ပင်ကို ငုံကြည့်သည်။ တစ်ဖက်က ဘောလ်ပင်ငုံ တစ်ဖက်က အဖုတ်ကို ပွတ်ကစားသည်။

တစ်ရက်ထက် တစ်ရက် စောက်ဖုတ်က ပိုဆာလာသည်။ နို့တွေ ပိုတင်းလာသည်။ နို့သီးကို ခိုးချေကစားရသဖြင့် လက်တွေတောင် နာသည်။ သို့သော် အာသာ မပြေပါ။ ထို့ကြောင့် အရဲစွန့်လိုက်သည်။ တိုက်ဆိုင်သည့် ထူးခြားမွုတစ်ခုက ရှိနေပါသေးသည်။ ယနေ့ ဘာနေ့ဆိုလား မသိ။ ကွန်ပျူတာ သင်တန်းပိတ်သည်။ သို့သော် ကျောင်းသားနှစ်ယောက်တက်မည်။ ဆရာမသုံးယောက်တက်မည်။ မိုးယု ငြင်းနေသော်လည်း ဝတ်မွုံက အတင်းခေါ်သည်။ မိုးယုက အတွင်းခံသုံးထပ်လောက်ဝတ်နေသည်။

ဘော်လီကြိုးကို ခိုင်အောင်ဝတ်သည်။ ဝတ်မွုံကတော့ မဝတ်ချင်။ သို့သော် ဟန်အဖြစ် ဝတ်သွားသည်။ အလှပြင်နေတာ ကြာတော့ မိုးယုကပင် ငေါက်သေးသည်။ “နင် မင်္ဂလာပွဲတက်တာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ အဲလောက် ပြင်မနေနဲ့၊ ဟိုက နင့်စောက်ဖုတ်ကိုပဲ ဂရုစိုက်မှာ၊ အလိုးခံဖို့ သွားတာများ မင်္ဂလာပွဲတက်တာ ကျနေတာပဲ” “မင်္ဂလာပွဲလည်း အလိုးခံဖို့ ကြေငြာတာပဲ မဟုတ်လား မိုးရယ်” “တော်စမ်းပါ နင်တော်တော် ခံချင်နေ ဟုတ်လား” နွုတ်ခမ်းနီဆိုးနေရင်း လီးထိပ်ကြီးကို မြင်ယောင်သဖြင့် ကြက်သီးပင် ထသွားသေးသည်။

ဟိုရောက်တော့ ကျော်ကျော်နှင့်ထွန်းထွန်းက နောက်ကျနေသည်။ ဆရာမကတော့ ဝတ်မွုံထမီကို ပင့်ကာ အပေါ်မှ အဖုတ်ကို ပွတ်သည်။ မိုးယုက တစ်နေရာတွင် ရှောင်သည့်သဘောဖြင့် ကွန်ပျူတာ တစလုံးဖွင့်ကာ စာထိုင်ရိုက်နေလိုက်သည်။ “မမတောင် လုပ်ငန်းစနေပြီ” ထွန်းထွန်းက ရောက်မဆိုက် ပြောသည်။ ဘေးတွင် ထိုင်ချကာ အကျႌကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဘရာကြိုးကို ပခုံးမှ ဆွဲဖြုတ်သည်။ “ဆရာမ ကျွန်တော် သူ့ကို အရင်ဖိုက်လိုက်မယ်”

“မရဘူးဟေ့ကောင် ငါလည်း အသစ်လေးကိုတော့ အရင်ဖိုက်ကြည့်ချင်သေးတယ်” “တော်ကြစမ်း မင်းတို့ ဒါကိုပဲ ငြင်းနေကြမယ်ဆိုတာ ငါသိတယ်၊ ဒီတော့ ငါဆုံးဖြတ်ထားသလို မင်းတို့ လိုက်နာရမယ်၊ တစ်ယောက်က ပါကင်ဖောက်မယ်၊ ပါကင်ဖောက်ဖောက်ပြီးချင်း ပြန်ထုတ်ရမယ်၊ နောက်တစ်ယောက်က တစ်မိနစ်ဆွဲမယ်၊ ပြီးရင် ငါးမိနစ်စီဆက်ဆွဲမယ်၊ သဘောတူရင် မင်းတို့ထဲက ဘယ်သူပါကင် ဖောက်မလဲ ဒါပဲ၊ လောလောဆယ် ငါစမ်းကြည့်သလောက်တော့ ပါကင်က လုံးဝမဖောက်ရသေးတဲ့ အသစ်” “ကျွန်တော်ဖောက်မယ်” “ကျွန်တော်ဖောက်မယ်” ကျော်ကျော်နှင့်ထွန်းထွန်းတို့ ဆုံသွားကြသည်။ “တစ်ယောက်တည်းပဲ ပြောပါ” ထွန်းထွန်းနှင့် ကျော်ကျော် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်သည်။

“ကဲ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အရင်လျက်သူ ဖောက်ရမယ်” “ကျွန်တော်လျက်မယ်” “ကျွန်တော်လျက်မယ်” “ဟွန်း….” ဆရာမက သူတို့နှစ်ယောက် မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်သည်။ “အသစ်တွေ့တော့ အဟောင်းကို မေ့ကုန်ကြပြီပေါ့လေ” “မဟုတ်ပါဘူး မဟုတ်ပါဘူး မမရယ်” “မဟုတ်ပါဘူးဗျာ” သည်လိုဆိုတော့လည်း အပြိုင်ငြင်းကြသည်။ ရလေ လိုလေအိုတစ္ဆေပေါ့လေ။ ခိုင်နှင်း စိတ်ထဲ မကျေမနပ် ဖြစ်မိသော်လည်း နောက်ထပ် အရသာတမျိုးကို မျှော်လင့်မိသဖြင့် ကြိတ်ဝမ်းသာမိသည်။

သူမက အကြီးမို့ သူမကသာ ဆုံးဖြတ်ပေးရတော့မည်။ “ထွန်းထွန်းက နောက်မှ ရောက်လာတဲ့သူဆိုတော့ ထွန်းထွန်းဖောက်လိုက်၊ ဖောက်ဖောက်ပြီးချင်း ပြန်ထုတ်ရမှာနော်၊ လျက်တာကတော့ နှစ်ယောက်လုံး လျက်ကြ” အဝတ်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်ကြပြီးနောက် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားတော့ တမျိုးခံစားရသည်။ ယောကျာ်းနှစ်ယောက်၏ တစ်ဖက်စီမှ ကြမ်းရှသော အနမ်းများနှင့် အကိုင်အတွယ်များကြောင့် ဝတ်မွုံမှာ ကော့နေသည်။ ပေါင်ကြောနှင့် စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ရင်း နို့ကို စုပ်ကြတော့ သူမ မူးမိုက်မတတ် ခံစားရသည်။ စောက်ဖုတ်ကို တစ်လှည့်စီလျက်တော့ သူမမှာ ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်နေမိသည်။ လက်များ ငြိမ်ငြိမ်ထား၍ ရသော်လည်း ခြေကို ငြိမ်ငြိမ်ထားမရ။ လွုပ်ရမ်းနေသည်။

ဝတ်မွုံမှာ အလျက်ခံရတုန်းကတော့ ကောင်းပြီး စုပ်ပေးရမည်ဆိုတော့ တွန့်သွားသည်။ သူမဘယ်ဖက်တွင် တချောင်း ညာဘက်တွင် တချောင်းကိုင်ထားသော လီးကို ကွင်းသာ ထုပေးနေမိသည်။ ခုထိ မစုပ်ရဲသေး။ “မြန်မြန်စုပ်လေ” ထွန်းထွန်းကတော့ ထုံးစံအတိုင်းပင် ခပ်မြန်မြန် ဖြစ်နေသည်။ သူမလည်း မထူးတော့ပြီ။ စောင့်နေလျှင် ကြာရုံသာ ရှိမည်မှန်းသိသဖြင့် ချောင်းကြည့်ဖူးသည့် အကြိမ်တိုင်း ဆရာမစုပ်ပေးနေကျလို အာခေါင်ထိငုံချလိုက်သည်။ “စုပ်မယ့် စုပ်တော့လည်း ဆရာမကြီး အထာနဲ့ပါလား၊ အသစ်သာဆိုတယ် ကျွမ်းသလိုလိုပဲ” သူမက ကြားသော်လည်း မကြားဟန်ပြုကာ ထွန်းထွန်းလီးစုပ်ပြီး ကျော်ကျော်လီးကို စုပ်လိုက်သည်။

“၁၂ နာရီကျော်နေပြီ၊ ငါဗိုက်ဆာပြီ” ခံလို့ဖြင့် အားမရသေးချိန်တွင် အဖျက်မလေး မိုးယုက ဝင်လာသည်။ ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါသည်။ မနက် ၈ နာရီကတည်းက သူတို့ လိုးနေကြသည်။ ပထမချီဘယ်ချိန်ပြီးလိုက်မှန်း မသိ။ အပျိုစင်ဘဝလည်း ဘယ်လို ကုန်သွားမှန်း မသိပါ။ ကျော်ကျော်နှင့် ထွန်းထွန်းလည်း ဆေးစားထားသည် ဟုဆိုသည်။ သူမမှာလည်း ခံနည်းတွေ နည်းနည်း သိသွားသည်။ ဆရာမကလည်း သင်ပေးသည်။ ဖင်ကို တောင်းလိုးကျသော်လည်း ဝတ်မွုံက နောက်တစ်ပတ်လောက် စောင့်ခိုင်းသည်။ မိုးယုလာခေါ်ချိန်မှာ ထွန်းထွန်းက သူမကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး နောက်မှ လိုးနေခြင်း ဖြစ်သည်။

သူမမှာ မနက်ကတည်းက ခံနေရသောကြောင့် လေးဘက်မထောက်နိုင်တော့ဘဲ ရှေ့ကို ငိုက်စိုက်ကျနေသည်။ ကျော်ကျော်က တစောင်းလိုက် ခိုင်နှင်းဖင်ကို ဆော်နေသည်။ “ပြီးတော့မယ် ခဏ” ထွန်းထွန်းက ပြောသည်။ မိုးယုလည်း အောင့်သာ နေနေသည်။ လိုးသံတွေက ဆူညံနေသည်မို့ စိတ်က ခပ်ပါပါ ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် ကောင်းကောင်းပင် မညည်းနိုင်တော့သော ဝတ်မွုံကို ကြည့်ကာလည်း လန့်မိသည်။

အခန်း(၅) ကွန်ပျူတာ သင်တန်းခန်းမတစ်ခုလုံးကို ပုံစံပြောင်း၍ ခန်းမတွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီသာ ဝတ်ထားကြသော ဆက်နောင်၏ဘေးတွင် ဘသက်၊ ချစ်မောင်၊ ရဲလွင်နှင့် စိုးအောင်တို့ တစ်ဘက်နှစ်ယောက်စီ ဆိုဖာဆက်တီခုံတွင် ထိုင်နေကြသည်။ ဘေးတွင် မိသားစုအိပ် ဆိုဖာကုတင်ကြီးတစ်လုံး ရှိသည်။ စားပွဲခုံနှစ်ခုံ ရှိသည်။ စားပွဲ တစ်လုံးပေါ်တွင် လိုးဖို့အသုံးပြု၍ ရသည့် ကြိုးများ၊ လည်ပတ်များ၊ လီးတုများနှင့် စုံစိစွာ ရှိနေသည်။ ဗွီဒီယိုကင်မရာ ဒေါက်တိုင်တစ်ခုမှ ဗွီဒီယိုကင်မရာက record မီးနီလေး ပြနေသည်။ တိုက်ရိုက်ပြသော ကွန်ပျူတာ တစ်လုံးရှိသည်။

ဘေးတွင် အသံတိုးတိုးဖြင့် အင်္ဂလိပ်ကားနှင့် အာရှကားများ ပြနေသော ကွန်ပျူတာ နှစ်လုံးရှိသည်။ “ဒေါ်ခိုင်နှင်း ကြွပါခင်ဗျာ” ဒေါင့်တစ်နေရာတွင် အလှပြင်ပစ္စည်းများ၊ အဝတ်အစားများထားသည့် အခန်းကို လိုက်ကာဖြင့် ဖွဲ့ထားပေးသည်။ ထိုထဲတွင် ခိုင်နှင်း၊ ဝတ်မွုံနှင့် မိုးယုတို့ရှိသည်။ ထိုထဲမှ ခိုင်နှင်း ထွက်လာသည်။ ခိုင်နှင်းသည် မြန်မာ့ရိုးရာ ပွဲတက် ဝတ်စုံလေး ဝတ်ထားသည်။

ခင်းထားသော ကော်ဇောအတိုင်း လမ်းလျှောက်လာသည်။ အပြာရင့်ရင့် ဝတ်စုံနှင့် ဆံပင်များကို ထုံးနှောင်ထားသည်။ မဟာနဖူးမှာ ထင်းနေသလို ရင်မှာလည်း တင်းနေသည်။ ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြသောအခါ တင်မှာလည်း လုံးကျစ်နေသည်။ သူတို့ငါးယောက်က ဝိုင်းဖွဲ့၍ စားမတတ် ကြည့်နေမိသည်။ ခိုင်နှင်းမှာ ယောကျာ်းများကို စိတ်ကြိုက်ကစားခဲ့သမျှ ယခုတော့ ဝဋ်လည်လေပြီ။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံး ပေါင်းတင်ရင်း ဝတ်မွုံနှင့် မိုးယုကို ချော့ရသည်။ အလှပြင်သည်။ ဝတ်စုံများ ဝယ်သည်။ အားဆေးများ ဝယ်ကာ ကျွေးသည်။ ပြန်ရောက်တော့ အခန်းက ပုံစံပြောင်းနေသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် လီးတုများ၊ ပါးစပ်ပိတ်ဘုလုံးများ၊ ကြိုးများ၊ လည်ပတ်များစသည့် ဆက်စပ်ပစ္စည်းများကို တွေ့ရတော့ ကြက်သီးနည်းနည်း ထမိသည်။

ခိုင်နှင်းသည် ခိုင်းသည့် အတိုင်း တဝေမသိမ်း လိုက်နာရသည်။ သူမဆီးစပ်တွင် လိပ်ပြာရုပ် စတေကာ ကပ်သည်။ မိုးယုတွင် နှင်းဆီရုပ် စတေကာ ကပ်သည်။ ဝတ်မွုံတွင် အသည်းကွဲရုပ် စတေကာ ကပ်သည်။ ခဏ ခဏငိုကြသော ဝတ်မွုံနှင့် မိုးယုကိုလည်း ချော့ရသည်။ ခိုင်နှင်းသည် မြန်မာ့ရိုးရာ ဝတ်စုံဖြင့် ဝတ်ကာ သကောင့်သားများကို အပြင်ပန်း အလှပြသည်။ ကြည့်ရသည်မှာ သူမ မျက်နှာတွင် ပြုပြင်မွမ်းမံရသော အလှအပများကို မြင်ဟန်မပေါ်ကြပါ။ အဖြူရောင် အတွင်းခံများသာ ဝတ်ထားကြသော ဆက်နောင်တို့ ငါးယောက်သည် သူမတင်ဆီကိုသာ အာရုံရောက်နေကြသည်။ “ဝတ်မွုံကြွပါ” ဝတ်မွုံကလည်း မြန်မာ့ရိုးရာ ဝတ်စုံအနီအစင်းလေး ဝတ်လာသည်။

အထင်တွင် အမည်းရောင်လေး ဖြစ်နေသည်။ သူမလည်း ဆံပင်ကို နောက်သို့ စီးထားသည်။ မဟာနဖူးပြင်ကို ရင်နှင့် တင်နဲ့ လိုက်ဖက်အောင် ပြောင်နေအောင် ထားသည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်ပြီး ကိုယ်ကိုလှည့်ပြသည်။ “သူတို့ ဘယ်လောက် လိုးနိုင်မှာလဲ၊ သူတို့ ငါးယောက် လီးငါးချောင်းပဲပါတယ်၊ ဘယ်သူမှ လီးနှစ်ချောင်း မပါဘူး၊ ငါတို့ သုံးယောက်ကို တစ်ရက်တည်း အချီ (၂၀) သူတို့ မဆွဲနိုင်ပါဘူး၊ ဆွဲနိုင်လည်း မိန်းကလေးက အနိုင်ချည်းပါ၊ စစ်သား နှစ်ရာကို မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ထိန်းတဲ့ ပုံပြင်တွေ သိတယ် မဟုတ်လား” တင်ကို ပစ်ပြီး လျှောက်လမ်းဘေးတွင် ရပ်နေလိုက်တော့ ဆက်နောင်၏ မိုးယုကို ခေါ်သံကြားရသည်။

မိုးယုက ကြက်သွေးရောင် ဝမ်းဆက်လေး ဝတ်လာသည်။ ထမီစွန်းနဲ့ အကျႌစွန်းတွင် ပန်းပွင့်လေးပါသည်။ နဖူးကို ပေါ်အောင် ဆံပင်များကို သပ်တင်ကာ ဆံညှပ်ဖြင့် ညှပ်ထားပြီး ဆံနွယ်များကို ဘေးနှစ်ဖက်သို့ ချထားသည်။ သူမလည်း တင်ကို ပြကာ ရပ်နေလိုက်သည်။ “နည်းနည်းလေး ကုန်းကြပါ” ခိုင်နှင်းက ခါးလေးနည်းနည်းကိုင်းကာ ကုန်းပေးသည်။ မိုးယုနှင့် ဝတ်မွုံလည်း ခိုင်နှင်းလုပ်သဖြင့် လိုက်လုပ်သည်။ “ရပြီ ပြန်မတ်လိုက်ပြီး တစ်ပတ်လှည့်ပြ၊ ပြီးရင် သွားတော့” ဆက်နောင်တို့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း တီးတိုး သဖန်းပိုး ထိုးကြသည်။

ဘသက်အသံက ပိုကျယ်သည်။ “အိုးတွေကတော့ စစ်ကိုင်းအိုးတွေချည်းပဲ၊ အိုးစိမ်းကတော့ ပိုအယ်တယ်” “ဒီကောင် ကွင်းတောင် ထုနေပြီ ဟဟ” အနီးရှိ ချစ်မောင်က လှမ်းပြောသဖြင့် ဘသက်က သူ့ဟာကို အတွင်းခံထဲ မရမက ပြန်သိပ်ထည့်သည်။ ဆက်နောင် အသံက လိုက်ကာ တစ်ဖက်ရှိ အလိုးတော်ခံရန်စောင့်နေသော မမသုံးယောက်ထံသို့ ရောက်လာသည်။ မမသုံးယောက်က တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ စောဒက တက်ခွင့်မရှိသည့် အခြေအနေ။ “မိုးယု ထွက်လာခဲ့ပါ၊ တစ်ယေက်တည်းပေါ့” သစ်သီးတို့တွင် မှည့်သည့်အသီးက စားကောင်းသော်လည်း မိန်းကလေးတို့တွင် စိမ်းသည့်အသီးက ပိုကောင်းသည် မဟုတ်ပါလား။ မိုးယုတစ်ယောက် ခြေလက်များ နည်းနည်းအေးစက်နေသည်။ လျှောက်၍သာ သွားလိုက်ရသည်။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ရောက်သွားသည် မသိ။ “ကိုယ့်ဘေးနားလေး လာထိုင်ပြီး ဟိုကားထဲမြင်နေရသလိုလေး ကိုယ့်ဟာကို မွုတ်ပေးပါဦး” မိုးယုသည် တံတွေးသီးသွားသည်။ အမိန့်ကိုလည်း လွန်ဆန်လို့ မဖြစ်နိုင်တော့။ ဆက်နောင် ဘေးတွင် ထိုင်ကာ ဆက်နောင်၏ အတွင်းခံကို ချွတ်လိုက်သည်။ ရဲလွင်က သူမနို့ကို လာစမ်းသည်။

စိုးအောင်က သူမခြေသလုံးကို ပွတ်သည်။ ဆက်နောင်လီးကြီးသည် ဖီးစိမ်းငှက်ပျောသီးလီးကို ကောက်နေသည်။ အကြောများ ပြိန်းပြိန်းထနေသည်။ လီးလုံးကို ကိုင်ကာ လျှာဖျားဖြင့် လီးထိပ်ကို ဝိုင်းပေးလိုက်သည်။ “ဝူး ကျွမ်းသားပဲ” ဘေးမှ ကြည့်နေသော ဘသက်က ပြောသည်။ နောက်မှ အကျႌကို ချွတ်နေကြသည်။ သူမ ရှေ့ကိုသာ မဲလျက်ပေးနေလိုက်သည်။ စိုးအောင်ထင်ပါသည်။ သူမတင်တစ်ခြမ်းကို ဖွဖွကိုက်သည်။ ဘသက်နဲ့ ချစ်မောင်လည်း ထလာသည်။ သူမ ဒဲ့နေကာ လီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဆက်နောင်က လီးကို ကိုင်ပြီး ပင့်ထားသဖြင့် ဂွေးစေ့များကို တစ်လုံးစီငုံသည်။ “ငုံးဥပြုတ်ပူပူလေး” မိုးယု၏ လက်နှစ်ဖက်ကို တစ်ယောက်ယောက်က နောက်သို့ ဆွဲသိမ်းထားသဖြင့် လီးကို မကိုင်ရဘဲ စုပ်ပေးရသည်။ လီးကြောကြီးကို လျက်သည်။ လပြွတ်ကို တစ်လုံးစီငုံခိုင်းသဖြင့် ငုံသည်။ နို့ကို တစ်ယောက်တစ်လုံးကိုင်ကာ “နုအိနေတာပဲ” “အယ်ချက်ကတော့ ကန်းကုန်” “တင်းတယ်နော်” “နို့သီးကိုင်ကြည့် တော်တော်မာတယ်” စသဖြင့် ပြောနေကြသည်။

နောက်မှ တင်ကို ဖြဲပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကစားနေကြသူကလည်း “ခုနက အလိုးခံထားရပေမယ့် စောက်ဖုတ်ကတော့ လန်းလန်းလေးပဲ ဟေ့ကောင်ရေ” “စောက်စေ့က ရဲတွတ်နေတာနော်” “ဟေ့ စောက်စေ့ကို ငါကလိမယ်” “ငါ လျက်မယ်ကွာ၊ လျက်ချင်စရာလေး” “တင်ကို ငါဖြဲထားပေးမယ်” “ငန်တယ်ကွ ထွီ” “ဟုတ်လောက်ပါဘူးကွာ ငါလျက်ကြည့်မယ်” “အလကားပြောတာ ငါဆက်လျက်မယ်” တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နှင့် လုပ်နေကြသည်။ မိုးယုသည် ဆက်နောင်ကို ခွလိုက်သည်။ “သေချာကြည့်ကြရအောင်” ဟုဆိုကာ ကျန်လေးယောက်က အောက်ကို ငုံ့ကြည့်ကြသည်။ မိုးယုက မာထန်နေသော ဆက်နောင်လီးကို ကိုင်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်အက်ကြောင်းတွင် တေ့လိုက်သည်။ “စောက်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းနဲ့ လီးကြီးကြီးဇာတ်လမ်း စပါပြီခင်ဗျာ” တစ်ယောက်က ပြောသည်။

“ကိုယ်တိုင်သွင်းမယ့် ဇာတ်လမ်းခင်ဗျ” တစ်ယောက်က ပြောပြန်သည်။ ကာမစိတ်ကြွဆေးသောက်ထား၍သာ မိုးယုတစ်ယောက် မွန်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့မဟုတ်ကတော့ မလွယ်ပါ။ လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်အက်ကြောင်းတွင် ရှေ့နောက်မွေပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ ခုနက သူမအလိုမတူဘဲ ဆောင့်လိုးခဲ့စဉ်က ဘာမှန်းမသိခဲ့သော်လည်း ခုတော့ နာသည်။ သို့သော် သူမအားစိုက်ကာ ဆောင့်ထိုင်ချသည်။ လီးလုံးကြီးမှာ သူမအဖုတ်ထဲ တဖြည်းဖြည်း မြုပ်ဝင်နေသည်။ “အ..” တစ်ဝက်လောက်ရောက်တော့ သူမခဏ ပြန်ထုတ်သည်။ သို့သော် ဆေးအစွမ်းကြောင့် စိတ်က ကြွနေသည်။ ပြန်ဆောင့်ချသည်။ “အိုး…….” ဆုံးအောင် မြုပ်ဝင်သွားတော့ ဆက်နောင်က အော်သည်။ မိုးယုက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပေးသည်။ ဆက်နောင်သည် မိုးယု၏ တင်ကိုဆုတ်ကိုင်ကာ အသာလေး ဆက်လုပ်ခိုင်းသည်။ မျက်လုံးမှိတ်ကာ အပြည့်ခံစားသည်။ မိုးယုက ဆက်လက်၍ ဆောင့်ချသည်။

တပွက်ပွက်မြည်နေသည်။ ကျန်လေးယောက်မှာ အံ့အားသင့်နေသည်။ ဆက်နောင်က မိုးယုတင်လုံးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုတ်ကာ သူကလည်း ဆောင့်တက်သည်။ အားလုံးပိုဆာလာကြသည်။ “ဘသက် ပြင်ထား” ဘသက်က ဘေးတွင် ပက်လက်လေးဖြစ်အောင်နေကာ လီးကို ထောင်နေအောင် ကိုင်ထားသည်။ “ကဲ သူ့ပေါ်တက်” ဆက်နောင်က မိုးယုတင်လေးကို ပုတ်လိုက်ပြီး ပြောင်းခိုင်းသည်။ မိုးယုက ဘသက်ပေါ်တက်ဆောင့်သည်။ “အိုး .. အား အိုး…” ဘသက်လက်ကို နောက်သို့ချိတ်ကာ မိုးယုရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်သည်ကို ငြိမ်ခံသည်။ မိုးယု ဆောင့်ချပြီ။ တပွက်ပွက်နဲ့ မြည်သည်။ မိုးယုနို့အုံလေး အထက်အောက်လွုပ်ခါနေသည်။

ဆံပင်များလည်း ဝဲလွင့်နေသည်။ ဘသက်က မိုးယုနို့ကို လှမ်းကိုင်သည်။ ခဏကြာတော့ မိုးယုမှ ကျန်သုံးယောက်ဆီသို့ တက်ကာ ဆောင့်ရသည်။ ချွေးများပင် စို့နေသည်။ “မင်းက ဒီနားမှာပဲ အနားယူလိုက်ဦး၊ ဟေ့ကောင်တွေ ပါးကို ဝအောင်နမ်း၊ နို့ကို ဝနေအောင် ကိုင်ကြပေါ့၊ ကဲ အခန်းထဲက ဝတ်မွုံကြွပါ” ဝတ်မွုံတစ်ယောက် ကြောက်ကြောက်နဲ့ ထွက်လာသည်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းနေသည်။ “ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြပါဦး” ဝတ်မွုံသည် ဘေးသို့ တစ်ချက်စောင်းငဲ့ကြည့်တော့ မိုးယုကို ရဲလွင်နှင့်စိုးအောင်က အငမ်းမရ နမ်းနေကြသည်။ နို့ကိုလည်း ပင့်ချေကိုင်ထားကြသည်။ ဝတ်မွုံသည်ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်လိုက်သည်။

ကျောကိုပြပြီး အကျႌကို ချွတ်ချသည်။ ထမီကို ချွတ်ချသည်။ ဘော်လီနဲ့ စပင်ဒါကိုလည်း တစ်ပါတည်း ချွတ်လိုက်သည်။ နောက် ကိုယ့်အဖုတ်ကို ကိုယ်အုပ်ထားကာ ပြန်လှည့်ပေးသည်။ “မောင်တော်တို့ လီးနဲ့ မတွေ့ရသေးတဲ့ မင်းရဲ့ အဖုတ်ကို ကုန်းပြီး ဖြဲပြပေးပါဦးလား သခင်မဖုရား” ဆက်နောင်က သရော်သလိုလို ပြောသဖြင့် ဝတ်မွုံက လှည့်ကုန်းကာ တင်ကို ဖြဲပြရသေးသည်။ “လန်းတော်မူတယ် မဟုတ်လား မောင်မင်းတို့” ဆက်နောင်က ရယ်ကာ ပြောသည်။

“မင်းရဲ့ အဖုတ်ကနေ တစ်ဆင့် မင်းရဲ့ သားအိမ်ကို ထိုးမွေပြီး မင်းကို နတ်ပြည်ပို့ပေးမယ့် ဟောဒီမောင်ရဲ့ လီးကို စုပ်တော်မူပေးပါဦး သခင်မဖုရား” ဝတ်မွုံသည် ဘသက်နှင့် ချစ်မောင်လီးကို တစ်ဖက်စီကိုင်ကာ ဆက်နောင်၏ လီးကို စုပ်ပေးသည်။ ခဏသာ စုပ်ခွင့်ပေးသည်။ နောက်လှည့်၍ ဆောင့်ချပေးရသည်။ ဝတ်မွုံလည်း တစ်ယောက်စီ နောက်လှည်ပြီး ဆောင့်ချပေးရသည်။ ပြီးနောက် ဘသက်နှင့် ချစ်မောင်၏ အနမ်းများအောက် ခဏနားသည်။ နွုတ်ခမ်းများကို စုပ်သည်။ နို့များကို ကိုင်သည်။ ဆက်နောင်က ခိုင်နှင်းကို ခေါ်သည်။ ခိုင်နှင်းရောက်လာပြီး ဆက်နောင် လီးကို စုပ်သည်။ ပြီးလျှင် ပေါင်တစ်ဖက်ခွပြီး ထိုင်ကာ ဆောင့်ချပေးသည်။ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်ပေါ် ဆောင့်ချရသည်။ ကုတင်ပေါ်သို့ မချောသုံးယောက် ပက်လက်ကလေး အိပ်သည်။

စိုးအောင်၊ ဘသက်နှင့် ရဲလွင်က စောက်ပတ် အသီးသီးသို့ သူတို့လီးကို ချိန်လိုက်သည်။ တပြိုင်နက် ဆောင့်ချသည်။ နောက် ပြိုင်တူဆွဲသည်။ ခိုင်နှင်းက သိပ်မအော်သော်လည်း မိုးယုနှင့် ဝတ်မွုံကတော့ အော်ကြသည်။ သို့သော် ကောင်းကောင်းတော့ အော်လို့မရ။ ဆက်နောင်နှင့် ချစ်မောင်က သူတို့ပါးစပ်ထဲ လီးကို သိပ်ထည့်ထားကြသည်။ ဇာတ်သိမ်းတော့ ခိုင်နှင်းကို လက်နောက်ပစ်ထား ဒူးထောက်ကာ နေခိုင်းသည်။ မျက်နှာမော့ပြီး ပါးစပ်ဟထားသည်။ ဘသက်က ခပ်သွက်သွက် ကွင်းထုချသည်။ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ကွင်းထုချသည်။ ခိုင်နှင်း ထွေးထုတ်သမျှ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် ပေကျံနေသည်။

မျက်ခုံးမွေးပေါ် ပါးပေါ် နှာတံပေါ်တွင်လည်း လီးရည်များ ပေကျံနေသည်။ ဇာတ်သိမ်း “ထပ်သွင်းပေးဦး” ခိုင်နှင်းတစ်ယေက် ထိုကဲ့သို့ မပြောနိုင်။ ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသော ဘသက်လီးပေါ် သူမစောက်ဖုတ် သိပ်ထည့်ထားရသည်။ ဘသက်က ခေါင်းအုံးလေးပေါ် အုံးကာ ပက်လက်လေး ကြမ်းပေါ် အိပ်နေသည်။ သူမ ဖင်ပေါက်ထဲသို့ ရဲလွင်၏ ရှည်ရှည်မဲမဲနှင့် အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ ကြောက်စရာကောင်းသော လီးက မြုပ်ဝင်ကာ ချီးအိမ်ထိအောင် တဒုတ်ဒုတ်ဆောင့်နေသည်။ ချစ်မောင်နှင့်စိုးအောင်က ဒူးထောက်ကာ သူမကိုယ်ကို တစ်စောင်းဆွဲပြီးလျှင် ပါးစပ်ထဲသို့ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ ထည့်ကြသည်။ အောက်မှ ဆောင့်တက်လိုက်၊ နောက်မှ ဖိလိုးလိုက်ကြားမှ ချစ်မောင်က သူမမေးစေ့ကိုဆွဲကာ လီးကို အာခေါင်စိုက်အောင် သွင်းပြီး ခေါင်းကို ဘယ်ညာယမ်းသည်။ စိုးအောင်က နို့ကိုဆွဲသည်။ ရဲလွင်က လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်သည်။

ဖောက်ခနဲ မြည်သွားသော အသံနှင့်အတူ ခိုင်နှင်း၏ ဖင်ပေါက်မှာ ဟောင်းလောင်းကျန်နေခဲ့သည်။ ရဲလွင်တံတွေးတစ်ချက် ထွေးထည့်သည်။ “စိ စိ..” ရဲလွင်က သူ့လီးခေါင်းကို သိပ်ထည့်ကာ ထိုးထည့်တော့ တံတွေးများဖြင့် တစိစိမြည်နေသည်။ ခိုင်နှင်းသည် နာသည်ဟု မညည်းအား။ စိုးအောင်လီးကို တစ်လှည့်ငုံကာ ချစ်မောင်လီးကို ကွင်းထုပေးရသည်။ စိုးအောင်က နောက်စေ့မှ ဆံပင်များကို ပင့်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို လိုးနေသည်။ အောက်ကလည်း ဆောင့်တက်သည်။ ရဲလွင်ကလည်း ဖင်ကို ဆောင့်လိုးရာ တင်လုံးမှာ တုန်တုန်တက်သွားသည်။ ပါးစပ်ကလည်း ဟထားရသဖြင့် နောက်ကဆောင့်လိုက်တိုင်း ရှေ့ကလီးကို အဆုံးငုံပြီးသားလို ဖြစ်ကာ ပါးစပ်ဖြင့် ခံပေးသလို ဖြစ်နေသည်။

“ဖင်ကို ငါဆော်ဦးမယ်” ဟုဆိုကာ စိုးအောင်က နောက်သို့ ယွန်းရာ ရဲလွင်က တစ်ချက်ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ပြီး ထုတ်ပေးသည်။ ရှေ့ကိုလှမ်းကာ ပါးစပ်ထဲသိပ်ထည့်ဖို့ ပြင်သည်။ ဝတ်မွုံနှင့် မိုးယုတို့မှာ လက်ကို အပေါ်သို့မြောက်ကာ ကြိုးဖြင့် အချည်ခံထားရသည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့် တစ်ဖက် မနီး။ ပါးစပ်ကို ဘုလုံးဖြင့် ပိတ်ထားသည်။ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ ပါသည့်အပြင် ဘော်လီလည်း အကြပ်၊ အတွင်းခံလည်း နှစ်အထပ်ထပ် ဝတ်ထားပေးသည်။ ထို့အပြင် ခြေနှစ်ဖက်ကြားတွင် တစ်ဖက်နဲ့ တစ်ဖက် မနီးအောင် ခေါင်းအုံးညှပ်ထားပေးသည်။ ခြေဖဝါးက ကြမ်းပြင်ကို မထိတထိဖြစ်နေသည်။

ဆက်နောင်က ကြိမ်လုံးဖြင့် တင်လုံးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်သည်။ “ဖြန်း……” “အုဝု” မိုးယုတစ်ယောက် မခံမရပ်နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ စောက်ရည်များ ထွက်နေသည်။ ဆက်နောင်က ဝတ်မွုံကို ရိုက်ပြန်သည်။ “ဖြန်း……..” “အု……….” “ဖုတ် ဖုတ်” “ဝု ဝု” ဆက်နောင်က မိုးယုနှင့် ဝတ်မွုံတို့ရဲ့ တင်ကို ဖုတ်ခနဲပုတ်ပြီး ကုတ်လိုက်သည်။ မြင်ကွင်းထဲတွင် ခိုင်နှင်းကို ယောကျ်ားလေးယောက်က ပက်ပက်စက်စက် ဝိုင်းလိုးနေကြသည်။ သို့သော်သူမတို့ကလည်း ခံချင်လောက်အောင် ဖီးလ်ကတက်နေသည်။ သို့သော် ဘယ်လိုမှ လုပ်မရ။ ရိုက်လိုက် ကုတ်လိုက်လုပ်တော့ ရုန်းကြသည်။ သည်အချိန်မှာ ဘယ်လိုလီးလာလာ၊ ဘာပဲ လုပ်ပေးရ လုပ်ပေးရ၊ ဘယ်လိုပဲ လုပ်လုပ်၊ ဘယ်နှစ်ယောက်ပဲလိုးလိုး ခံပေးချင်နေချိန် ဖြစ်သည်။

ခိုင်နှင်းက ဒူးထောက်ကာ မှောက်ပေးသည်။ ရဲလွင်နှင့် ချစ်မောင်က ဖင်ကို တစ်ချက်စီသွင်းသည်။ ခိုင်နှင်းကို မော့ခိုင်းသည်။ ခိုင်နှင်း၊ ဝတ်မွုံနှင့် မိုးယုတို့ အကြည့်ချင်းဆုံထားသည်။ ရဲလွင်က နောက်မှ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ကာ ခိုင်နှင်းဖင်ကို လိုးသည်။ နာသဖြင့် ခိုင်နှင်း ရွုံ့မဲ့နေသည်။ ရဲလွင်က ဖင်ထဲကထုတ်ပြီး စောက်ဖုတ်ကိုတစ်လှည့်လိုးသည်။ ကျန်သုံးယောက်က နောက်မှ ရပ်ကာ ကွင်းထုနေကြသည်။ ရဲလွင်နားတော့ ချစ်မောင်ဝင်သည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း သွင်းလိုက်သဖြင့် ခိုင်နှင်းအော်ညည်းသည်။ ချစ်မောင်က ခပ်သွက်သွက်လိုးသည်။ တဗွက်ဗွက်မြည်နေသည်။ ချစ်မောင်လည်း ဖင်လိုးလို့ အားရတော့ စောက်ဖုတ်ကို သွင်းသည်။ စောက်ဖုတ်ကိုလိုးပြီး နားသည်။ ဘသက်အလှည့်ရောက်လာသည်။ ဘသက်က ပွင့်နေသော ခိုင်နှင်းဖင်ပေါက်ကို တံတွေးထွေးထည့်သည်။

လီးကို တံတွေးဆွတ်သည်။ လီးခေါင်းအရင်သိပ်ထည့်လိုက်ပြီး ခါးစောင်းကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ ခိုင်နှင်းမှာ ခေါင်းများပင် စိုက်ကျနေသည်။ ဆက်နောင်က မော့နေဖို့ ပြောသည်။ ဘသက်က ဆက်လိုးသည်။ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ မြည်နေသည်။ ဘသက်က ဖင်သက်သက်လိုးပြီး နားသည်။ စိုးအောင် ဝင်ဆွဲပြန်သည်။ ခိုင်နှင်းက ပါးစပ်ကို မပွင့်တပွင့်ဟထားကာ ဒူးထောက်၍ မော့ပေးသည်။ စိုးအောင်က ဘေးမှနေ၍ မျက်နှာပေါ် ကွင်းထုချသည်။ တဗွက်ဗွက်နဲ့ ထုနေသော်လည်း လီးရည်က မထွက်သဖြင့် ခိုင်နှင်းလည်း မောမောနှင့် စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ထွက်ခါနီးတော့ ခိုင်နှင်းမျက်နှာကို နည်းနည်း ဆုတ်ပေးသည်။ လီးရည်က နွုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်နှင့် အထက် ပါးပြင်ပေါ်သို့ တဗျစ်ဗျစ်ပန်းထွက်သည်။ အရှိန်ပါသဖြင့် နားထင်ဆံစထိ စိုကုန်သည်။ လီးရည်လည်း များသည်။ ပါးပြင်တစ်ခုလုံး ဖွေးသွားသည်။ ရဲလွင်က ခိုင်နှင်းမျက်နှာတည့်တည့် ကွင်းထုသည်။

သူမပါးပြင်တွင် စိုးအောင်လီးရည်များ ရွဲနစ်ကာ အများအပြားစီးကျနေသည်။ ရဲလွင်လီးရည်တွေလည်း တဗျစ်ဗျစ်ထွက်သည်။ မေးစေ့မှ နဖူးထိ တန်းခနဲ တန်းခနဲ ကျသည်။ ကုန်ခါနီးတော့ နွုတ်ခမ်းပေါ် ပိုကျသည်။ သူမမထွေး မမြိုဘဲ အတိုင်းထားသည်။ ဘသက်က ဆက်၍ မျက်နှာပေါ် ကွင်းထုချသည်။ ခေါင်းကို သေချာကိုင်ကာ လွတ်နေသော ပါးပြင်တစ်ဖက်ပေါ်သို့ လီးထိပ်နဲ့ ထောက်ကာ ကွင်းထုချသည်။ လီးရည်များ ပါးပြင်ပေါ် ပုံကာ ကျသည်။ ရွဲနစ်ကာ အောက်နို့ပေါ်ထိ စီးကျသည်။ ချစ်မောင်က ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေသာ ကွင်းထုချသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းဆိုသော်လည်း မျက်နှာနှင့် ငါးလက်မလောက် အကွာကသာ ဖြစ်သည်။ သူမငြိမ်ငြိမ်မော့နေသော်လည်း ပထမတစ်ချက် နှာခေါင်း၊ ဒုတိယတစ်ချက် နားရွက် တတိယတစ်ချက် နားထင်နှင့် လည်ပင်းများသို့ကျကုန်သည်။

“ပါးစပ်ထဲ ဝင်တာတွေ ထွေးလိုက် ဒီတိုင်းကိုယ့်ပါးစပ်ပေါ် ကိုယ်ပြန်ထွေး” ခိုင်နှင်းက ပူစီပေါင်းများထနေသော လီးရည်ကို ထွေးထုတ်သည်။ လီးရည်များက နားရွက်တွင်လည်း တွဲကျနေသည်။ နို့ပေါ်သို့ တစ်စက်စက် ကျနေသည်။ ဆက်နောင်က မိုးယုနှင့် ဝတ်မွုံတို့ကို လွတ်ပေးသည်။ သို့သော် လည်ပင်းတွင် ခွေးလည်ပတ် ပတ်ပေးလိုက်သည်။ “ပြောင်နေအောင် စားပေးကြ” လီးရည်တို့ကို လျက်ခိုင်းလေသည်။ သူမတို့လည်း ဘာဖြစ်ဖြစ် အနေအထားတွင် ရောက်သဖြင့် စားလိုက်သည်။ မိုးယုက နားရွက်မှကပ်ပြီး တွဲကျနေသော ခပ်ခဲခဲ လီးရည်ကို စလျက်ပေးသည်။ နောက်ပါးပြင်တွင် အစင်းလိုက် ယိုနေသော လီးရည်ကို လျက်သည်။

သူမလျက်ရသမျှကို ဝတ်မွုံပါးစပ်ထဲ ထွေးထည့်ပေးသည်။ ဝတ်မွုံကို မျိုချသည်။ နောက် ဝတ်မွုံက ပြန်လျက်သည်။ ဝတ်မွုံလျက်၍ ရသမျှကို မိုးယုပါးစပ်ထဲ ထွေးထည့်သည်။ မိုးယုက မျိုချသည်။ ပထမတစ်ရက်ဟူသော အနေအထားတွင် ထိုမျှ အဆင့်ရှိနေပြီ ဖြစ်ရာ သူမတို့ ထိပ်လန့်ရမည်လား ဝမ်းသာရမည်လား မတွေးတတ်တော့။ မိုးယုနှင့်ဝတ်မွုံတို့ အချင်းချင်း နွုတ်ခမ်းစုပ်သည်။ အချင်းချင်း အကျႌချွတ်သည်။ နို့သီးချင်းချင်း ပွတ်သည်။ ထမီချွတ်ကြသည်။ တစ်ယောက်ပေါင်ကြားထဲသို့ တစ်ယောက်ပေါင်တစ်ဖက်စီထည့်ကာ စောက်စေ့ချင်းပွတ်သည်။ သူမတို့ကို ခိုင်နှင်းအား တစ်ယောက်တစ်လှည့်ဖက်ကြ နမ်းကြ ဆွဲကြ ကိုင်ကြ နှိုက်ကြလုပ်နေသော ရဲလွင်၊ ဘသက်၊ ချစ်မောင်၊ စိုးအောင်နှင့်အတူ ယခုမှ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး ကွင်းစထုနေသော ဆက်နောင်တို့ဖြစ်သည်။ “လာ” မိုးယုနှင့် ဝတ်မွုံတို့နှစ်ယောက် ဆက်နောင်ပေါင်ကြားထဲတွင် ထိုင်ချပြီး လီးကိုစုပ်ပေးသည်။ ဝတ်မွုံက စစုပ်သည်။ မိုးယုက လပြွတ်ကိုပင့်ပေးထားသည်။ ဝတ်မွုံဖယ်တော့ မိုးယုက လပြွတ်ကို စုပ်ပေးသည်။

ဝတ်မွုံက ဆက်နောင်ပေါင်ကို ခွက အဖုတ်နဲ့ပွတ်ရင်း ကွင်းထုပေးရင်း လျှာနဲ့လျက်သည်။ မိုးယုက လပြွတ်ကို စုပ်ရင်းဆွဲကာ လွတ်သည်။ ဝတ်မွုကလည်း လီးထိပ်ကို စုပ်သည်။ “မင်းတို့နှစ်ယောက် ကုန်းလိုက်” မိုးယုနှင့် ဝတ်မွုံတို့က ကုန်းလိုက်သည်။ “ပေါင်နည်းနည်းကား” သူမတို့ကလည်း ခိုင်းသည့်အတိုင်းလုပ်သည်။ “ဟေ့ သူငယ်ချင်းတို့ ဘယ်ဖင်ပေါက်က ပိုလန်းလဲ ဆန္ဒမဲလေး ပေးကြပါဦးကွ” “ချစ် ဆုံးဖြတ်ပေးကွာ” ရဲလွင်က ခိုင်နှင်းကို ဖက်ရင်းထလာပြီး ပါးကို တရွတ်ရွတ်နမ်းကာ ပြောသည်။ “အေး ဟုတ်တယ်၊ ခိုင်နှင်း မင်းဆုံးဖြတ်” ဟုဆိုကာ ဆက်နောင်က ပြောလိုက်သည်။ တစ်ဆက်တည်းပင် ဆက်နောင်က “မင်း လျက်ပေးရမှာပဲ၊ မင်း လျက်တဲ့ဖင်ကို ငါအရင်ချမယ်” ခိုင်နှင်းက ဝတ်မွုံဖင်ကို လျက်ရန် တင်ကို ဖြဲလိုက်သည်။ မိုးယုက ခိုင်နှင်းဖြဲပေးထားသော ဝတ်မွုံဖင်ညှောင့်ရိုးပေါ်သို့ တံတွေးထွေးချသည်။ တံတွေးက ဝတ်မွုံ၏ ဖွေးနုနေသော ဖင်စီးကြောင်းအတိုင်း စီးဆင်းသွားပြီး ဖင်ပေါက်တည့်တည့်တွင် စုသည်။

ခိုင်နှင်းက စောက်ပတ်အထက်မှနေ၍ လျှာကို အပြားလိုက်ထားကာ ဖင်ပေါက်ကို လျက်သည်။ “အွန်းးး” ဝတ်မွုံသည် ဆက်နောင်လီးကို ငုံရင်း ဖင်မှ ခိုင်နှင်း၏ လျှာကြမ်းကြမ်းဖြင့် လျက်သည်ကို ဖီးလ်တက်သဖြင့် ညည်းမိသည်။ စီးထားသော သူမဆံပင်ကို ကိုင်ကာ သူမဖင်အလျက်ခံသည်ကို စောင့်ကြည့်ရင်း ပါးစပ်ထဲ လီးကို ထိုးသွင်းထားသော ဆက်နောင်၏ ပေါင်ကို ဖက်ထားသည်။ “အ ကျွတ် ကျွတ်” ဆက်နောင် စသွင်းပြီ။ မိုးယုက ဖင်ကို ဖြဲပေးထားသည်။ ခိုင်နှင်းက ဖင်ပေါက်ထဲတည့်အောင် သိပ်ထည့်ပေးသည်။ လီးခေါင်းကို အတင်းထိုးသိပ်ရသည်။ စောက်ပတ်ထဲဝင်သည်နှင့် မတူသဖြင့် ဝတ်မွုံမှာ တအင်းအင်းနဲ့ ညည်းရသည်။ တော်တော်လေးကို နာသည်။ လီးခေါင်းမြုပ်ကတည်းက နာနေရာ ဇွတ်ထိုးထည့်သည့် အနေအထားတွင် ပိုနာသည်။ “နာလိုက်တာကွာ၊ ကိုယ့်လီးကို မန်းပေးပါဦး” ဆက်နောင်က ခိုင်နှင်းကို လီးစုပ်ခိုင်းသည်။ ခိုင်နှင်းက ဝတ်မွုံဖင်မှ ထုတ်လာသော လီးကို စုပ်ပေးသည်။ “ဝူးးး” ဆက်နောင်က ပြန်လိုးသည်။ မိုးယုက ဖြဲပေးသည်။

တော်တော်ကြာတော့ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ ဝတ်မွုံတော်တော် အော်ရသည်။ “ချီးယား” “ဆရာ့ရဲ့ အောင်မြင်မွုအတွက်” “နောက်နောင်လည်း ဆရာသမား အသစ်ကလေးတွေ များများ ဖောက်နိုင်ပါစေ” တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ချီးကျူးကြပြီး အရက်ခွက်မကာ သောက်ကြသည်။ ဆက်နောင်က ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲသည်။ ဝတ်မွုံမှာ ချွေးများပြန်နေသည်။ ဖင်ထဲတစ်ခုခုဆို့နေသလို ခံစားရသည်။ ဖင်ကို ငါးမိနစ်လောက် စိမ်လိုးပြီး စောက်ဖုတ်ကို တွယ်သည်။ ပုံစံပြောင်းကာ ဖင်ချလိုက် စောက်ပတ်လိုးလိုက်လုပ်သည်။ ဆက်နောင်ပြီးတော့ တော်တော်လေး မိုးချုပ်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြသည်။ တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်သူမှာ မိုးယုဖြစ်သည်။ အိပ်ပျော်သွားတော့လည်း ဖင်ကို ဝိုင်းလိုးကြသည်ဟု အိပ်မက်မက်သဖြင့် လန့်နိုးပြန်သည်။ အိပ်ပျော်အောင် တော်တော်လေး ကြိုးစားသော်လည်း အိပ်မရ ဖြစ်နေသည်။

ဖျတ်ခနဲ အိပ်ပျော်မည်လုပ်တော့ “အိပ်ယာက နိုးနိုးချင်း မျက်နှာမသစ်သေးခင် မြင်ရတဲ့ ပုံစံဟာ မိန်းကလေးတွေရဲ့ ပကတိပုံစံ အစစ်ကွ၊ စိုးအောင်နဲ့ ချစ်မောင်က ခိုင်နှင်း၊ ရဲလွင်နှင့် ဘသက်က ဝတ်မွုံလေးနဲ့ မိန်းကလေးေတွေရဲ့ ပကတိပုံစံ ဖြစ်တဲ့ သဘာဝအလှရဲ့ အရသာကို မျက်နှာ မသစ်ခင် တစ်ချီ ခံစားကြကွာ၊ ငါတော့ အားလုံး ကျက်သရေ မင်္ဂလာနှင့် ပြည့်စုံသွားအောင် သူ့ဖင်ကို ဟောဒီလီးနဲ့ ဖောက်ပေးမယ်၊ ကျေနပ်ကြလား မင်းကြီးများ” “ကျေနပ်ကြကြောင်းပါ ဘုရား” “သင့်လျှော်လျောက်ပတ်မွုကော ရှိရဲ့လား” “သင့်လျှော်ကြောင်းပါ ဘုရား” ဆက်နောင်၏ သူမတင်ကို ပုတ်ကာ ပုတ်ကာ ပြောသောစကားကို သူတို့ပိုင်ဆိုင်သည့် တစ်ယောက်ထံ ချဉ်းကပ်ကြရင်း ကောင်းချီးသြဘာ ပေးနေကြသည်။

မိုးယုမှောက်အိပ်နေသည်။ ဆက်နောင်က သူမပေါင်ကြားထဲသို့ လေးဘက်ထောက် ဝင်လာသည်။ “ပက်” သူမဖင်ပေါက်ပေါ်တည့်တည့် တံတွေးစက် ကျလာသည်။ ဆက်နောင်က ခွေးလို အူကာ သရော်သည်။ နောက် လျှာပြားဖြင့် လေးငါးချက် ခွေးများ အမဲရိုးလျက်သလို သူမဖင်ပေါက်ကို လျက်သည်။ “ထွီ” ဆက်နောင်က သူ့လီးဆွတ်ဖို့ လက်ဝါးပေါ် တံတွေးထွေးချပြီး လီးကို သုတ်သည်။ မနက် ခြောက်နာရီထိုးနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း အတော်မှောင်ရီနေသေးသည်။ သို့သော် မိုးယုတစ်ယောက်၏ ဖင်ပေါက်ထဲ လီးကြီး ပူခနဲ ထိုးဆင်းလာတော့ ပိုမှောင်သွားသည်…… “ပြီး” ။

Zawgyi

ေဝစားဂြင္

ထပ္သြင္းေပးဦး “ရၿပီလား” “ထပ္သြင္းေပးဦး” “ဒီေလာက္ဆိုရင္ေကာ” “ထပ္သြင္းေပးဦး” “ေရာ့” “ထပ္သြင္းေပးဦး” ဖူးဖူးေရာင္ကာ မို႔ေမာက္ၿပီး နီတြတ္ေနေသာ ခိုင္ႏွင္း၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ ဦးရဲေနာင္က သူ႔လီးကို တစ္ဆင့္ခ်င္း သြင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးရဲေနာင္မွာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အဘိုးႀကီးျဖစ္သည္။ ခိုင္ႏွင္းမွာ ဦးရဲေနာင္မွ ေမြးစားထားေသာ သမီးျဖစ္သည္။ ဦးရဲေနာင္မွာ အိမ္ေထာင္ရွိစဥ္ကာလက သားသုံးေယာက္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ သမီးလိုခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း မိန္းမျဖစ္သူမွာ သားသုံးေယာက္ ေမြးေပးၿပီးေနာက္ ဆုံးသြားသည္။ သမီးလိုခ်င္၍ ႐ူးေနေသာ ဦးရဲေနာင္အတြက္ တစ္ရက္တြင္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ေလး ပစ္ခ်ထားသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ မျဖစ္မေန ေမြးစားလိုက္ရသည္။ သမီးေလး လိုခ်င္ေနခိုက္မို႔ နတ္ေပးသည့္ သမီးေလးအျဖစ္ ေမြးစားခဲ့သည္။ သမီးေလးကို သားသုံးေယာက္ႏွင့္ တန္းတူ ပညာသင္ေပးခဲ့သည္။ သားသုံးေယာက္မွာ သူ၏ စီးပြားေရးအရွိန္အဝါေၾကာင့္ ဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုး ကဲခ်င္တိုင္းကဲသေလာက္ သမီးေလးမွာ လိမၼာသည္။

သမီးေလး ဆယ္တန္းေအာင္သြားသည့္ေနာက္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းမ်ား အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမ်ား ပို႔ေပးသည္။ သမီးေလးက ႀကိဳးစားသျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာလည္းေတာ္ အဂၤလိပ္စာလည္းေတာ္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုေတာ္လွ တတ္လွေသာ သမီးေလးအေပၚ စိတ္႐ိုင္းဝင္မိသူမွာ သူကိုယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္ေနသည္။ သဘာဝစည္းကမ္းနဲ႔အညီ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာေသာ ရင္သားမ်ား တင္လုံးမ်ားမွာ သူ႔အား ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ တစ္ည သမီးအခန္းကို ဝင္အိပ္ခဲ့သည္။ ခိုင္ႏွင္း၏ ဘဝထိုညတြင္ ေက်းဇူးရွင္အား အပ်ိဳစင္ဘဝျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ရသည္။ အကိုႀကီး အေတာ္ေလး ဆာေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထိုညတစ္ညတည္း သုံးခ်ီဆြဲသည္။ သူမက နာပင္နာျငားေသာ္လည္း ႀကိတ္မွိတ္ေအာင့္ခံေပးသည္။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္အထိ အကိုႀကီးကို မေတြ႕ရ။ ရွက္၍လား။ အားနာ၍လား ဘာေၾကာင့္ေတာ့ မသိ။ တစ္ညတြင္ အကိုႀကီး ခိုးျပန္လာမွန္း ခိုင္ႏွင္းသိသည္။ သားျဖစ္ၾကေသာ သက္ေနာင္၊ လတ္ေနာင္၊ ဆက္ေနာင္တို႔ မရွိၾက။ ခိုင္ႏွင္းက အကိုႀကီး အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့သည္။

အကိုႀကီး သိေသာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမွန္း သူမ သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဝတ္မ်ား အကုန္ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ အကိုႀကီး၏ ေဘးတြင္ အသာေလး ထိုင္ခ်ကာ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို နည္းနည္းခြၽတ္သည္။ အတြင္းခံကို ပြတ္သပ္ေပးရာ မၾကာမီ အကိုႀကီး ဟာႀကီးက ေႏြးၿပီးမာလာသည္။ အတြင္းခံကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ မာေတာင္ေနေသာ အကိုႀကီးလီးကို စစုပ္ေပးသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးစိုေသာအခါ သူမတက္ခြၿပီး သြင္းထည့္လိုက္သည္။ အကိုႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမကို ၾကည့္ေနသည္။ အကိုႀကီးလက္ကို ဆြဲယူၿပီး ႏို႔မ်ားကို ကိုင္ေစသည္။ အကိုႀကီးက ႏို႔ကိုသာသာေလးကိုင္ထားခ်ိန္မွ သူမလည္း ေဆာင့္ခ်ေပးသည္။ အရွိန္ေကာင္းလာေတာ့ အကိုႀကီးက သူမခါးကို ဖက္ကာ ဆြဲအိပ္လိုက္သည္။ အေပၚမွ ခပ္ျပင္းျပင္းလိုးခ်သည္။ “အကိုႀကီးလို႔ ေခၚေတာ့မယ္ေနာ္” “ကေလးရယ္” “အကိုႀကီးအတြက္ ကေလးက ဘာမဆို ေပးဆပ္ဖို႔ အသင့္ပါ” “အကိုႀကီးကို ခြင့္လြတ္တယ္ မဟုတ္လားဟင္” “အို အကိုႀကီးကလည္း ကေလးက ေပးဆပ္ဖို႔ အသင့္ပါဆိုမွ” အကိုႀကီးက သူမကို လိုးၿပီးခ်ိန္ ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ကာ ပါးကို တ႐ြတ္႐ြတ္နမ္းရင္း ေျပာသည္။ ႏြဳတ္ခမ္းကို ငုံသည္။

သူမလည္း ျပန္နမ္းသည္။ “ကေလးက အရမ္းလွလြန္းလို႔ပါ” “ေက်းဇူးပါ အကိုႀကီး” “ခုနက စုပ္ေပးေတာ့ မ႐ြံဘူးလား” “ဟင့္အင္း ႐ြံပါဘူး၊ အကိုႀကီး အရသာ ပိုရွိေအာင္လို႔” “အကိုႀကီးလည္း ကေလးဟာေလးကို လ်က္ေပးမယ္ေလ” “ဟာ ကေလး ငရဲႀကီးကုန္မွာေပါ့” “ငရဲေတြ ဘာေတြ မလိုပါဘူးကေလးရာ ေကာင္းဖို႔ပဲလိုတယ္” “သေဘာ သေဘာ” “ကေလးကို နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ေနာ္” “သေဘာ သေဘာ” ဦးရဲေနာင္က သူမကို ေခါင္းအုံးတြင္ အိပ္ေစလိုက္ၿပီးေနာက္ ပါးမွတစ္ဆင့္ ေအာက္သို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း နမ္းဆင္းလာသည္။ ႏို႔ကိုလည္း အားပါးတရစုပ္သည္။ နံ႐ိုးမ်ားကို ပြတ္သပ္သည္။ ခ်က္ကို လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ကလိသည္။ အေမြးမေပါက္ေသးေသာ သူမေစာက္ပတ္တစ္ဝိုက္ေဘးကို ႏြဳတ္ခမ္းျဖင့္ အရင္စုပ္နမ္းသည္။

အနမ္းေႏြးေႏြး တစ္ခ်က္ရတိုင္း သူမမွာ ေကာ့တက္ေနသည္။ ရင္ေခါင္းထဲမွ ထြက္လာေသာ ညည္းသံမ်ားလည္း ထြက္က်ေနသည္။ ေစာက္ေစ့ကို စုပ္နမ္းလိုက္ေတာ့ သူမေအာ္သည္။ “အား အကိုႀကီး အား အရမ္းေကာင္းတယ္ အား” သို႔ႏွင့္ သမီးႏွင့္ အေဖမွ အကိုႀကီးႏွင့္ ကေလးဘဝကို ေျပာင္းေ႐ြ႕ခဲ့သည္။ သူမအသက္ ၁၆ ႏွစ္မွ ယခု ၂၈ ႏွစ္အထိ ကေလးေတြ လွစ္တိုင္း အကိုႀကီးစိတ္တိုင္းက် ခံေပးလာခဲ့သည္။ ပါးစပ္နဲ႔ ၿပီးေပးျခင္း၊ ႏို႔ႏွင့္ ၿပီးေပးျခင္း၊ ဖင္နဲ႔ၿပီးေပးျခင္းစသည့္ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ အကိုႀကီး လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပဳစုလာခဲ့ရာ အကိုႀကီးပင္ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္အ႐ြယ္သို႔ ကပ္လာခဲ့ၿပီ။ သူမကို သမီးအျဖစ္ျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းငယ္ေလးတစ္ခု ဖြင့္ေပးထားသည္။ သင္တန္းဆိုသည္မွာလည္း အမည္ခံမွ်သာ။ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ေထာက္ခန႔္ထားၿပီး အကိုႀကီးနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနသည္က မ်ားသည္။ သို႔ေသာ္ ခုတေလာ အကိုႀကီး ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ငတ္ေနသည္မွာ ႏွစ္လေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္သည္။

ေရာဂါက ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ ျဖစ္သည္။ လူက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပိန္ခ်ဳံးလာေနသည္။ ခါတိုင္း ငတ္လွ်င္ ငါးရက္ အမ်ားဆုံးျဖစ္သည္။ ငါးရက္ ငတ္ေသာ္လည္း ခြင့္ရေသာေန႔ဆိုလွ်င္ ငါးရက္ ငတ္ခဲ့သမွ် ေျပသည္။ ခုေတာ့ ဆက္ငတ္ေတာ့မည့္ အေနအထားတြင္ ျဖစ္ေနသည္။ လူႀကံလွ်င္ ဘယ္အရာမွ မေအာင္ျမင္ဘူး ဟူသည္မွာ မရွိ။ အခန္း(၂) “ထပ္သြင္းေပးဦး” “ေမာင္ ေၾကာက္တယ္” “ထပ္သြင္းပါဆို ခံတဲ့သူက ထပ္သြင္းခိုင္းတာ လိုးေနတဲ့သူက ေၾကာက္ေနရတယ္လို႔” “ရၿပီလားဟင္” “ထပ္သြင္းဦး ဆုံးေအာင္သြင္း” ေက်ာ္ေက်ာ္ အမည္ရွိေသာ သင္တန္းသား ေကာင္ေလးသည္ ခိုင္ႏွင္းအမည္ရွိ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းပိုင္ရွင္ ဆရာမ၏ ဖင္ကို လိုးရာမွာ ေၾကာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလးဘက္ေထာက္ကုန္းေပးထားေသာ ခိုင္ႏွင္း၏က တင္ကို စြင့္ေနေအာင္ ေနာက္သို႔ ပစ္ထားေပးၿပီး သူက ခါးကို ႏိုက္ကာ ဖင္ေပါက္ကို လိုးရသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က သူမ်ားေတြလို လည္လည္ဝယ္ဝယ္ႀကီး မဟုတ္။ နည္းနည္း အူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖင္ကို တကယ္လိုး၍ ရ မရ မသိ ျဖစ္ေနသည္။

လီးကေတာ့ ဖင္ေပါက္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ျမဳပ္ဝင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆုံးေအာင္သြင္း ဆိုသျဖင့္ သူလည္း မရမက ဆက္သြင္းသည္။ “စိမ္ထားၿပီး ထိုးေမြေပးစမ္းပါ” ခိုင္ႏွင္း လူေ႐ြးမွန္ခဲ့သည္။ လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္ေပမယ့္ လီးက သူမလိုခ်င္သည့္ အဆင့္မီသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို သူမ ဘယ္လိုဖန္သနည္း။ ေက်ာ္ေက်ာ္က သင္တန္းတြင္ နည္းနည္းထိုင္းသည္။ ေျပာၿပီး ခဏေန ျပန္ေမ့သည္။ သင္တန္းၿပီး၍ ေနာက္သင္တန္း မရွိေသာအခါ သူမက ေက်ာ္ေက်ာ္ကို ခဏေခၚထားသည္။ “ေက်ာ္ေက်ာ္ မင္းေနခဲ့ဦး” “ဟုတ္” အတန္းသားမ်ားမ်ားစားစား မရွိေသာ သင္တန္းေလး ၿပီးဆုံးသြားေသာအခါ အားလုံးျပန္ကုန္ၾကသည္။ “မင္း မ်က္လုံးေလး ခဏမွိတ္ထားလိုက္စမ္း” ေက်ာ္ေက်ာ္က ဘုမသိ ဘမသိ မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္သည္။ အကိုႀကီး စိတ္တိုင္းက် ဆုတ္နယ္ခဲ့ေသာ သူမႏို႔သည္ တြဲအိက်လုနီးပါးျဖစ္ကာ စြင့္ကားေနသည္။ ထိုေန႔တြင္ သူမက နဂိုရ္အႀကံျဖင့္ ေဘာ္လီအတြင္းခံ ဝတ္မထား။

ေက်ာ္ေက်ာ္ေခါင္းကို အသာကိုင္ကာ ရင္အနည္းငယ္ဖြင့္ၿပီး မ်က္ႏွာကို အုပ္ကာ ပြတ္လိုက္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က ေၾကာင္အအ ျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုတ္သည္။ “ၿငိမ္ၿငိမ္ေန” ခိုင္ႏွင္းသည္ ႏို႔ျဖင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္မ်က္ႏွာကို ဆက္ပြတ္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း ႐ိုးသာ႐ိုးသည္။ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ သိသည္။ သိလည္း သိေပမေပါ့။ စာသင္ေပးေသာဆရာမ ဟိုဘက္လွည့္လိုက္တိုင္း ဖင္ႀကီးက ကားထြက္ေနသည္။ ကားထြက္ေနေသာ ဖင္ကိုၾကည့္ရင္း လီးကအၿငိမ္မေန။ ခဏ ခဏစိတ္ကူး ကြင္းထုခဲ့သည့္ ဖင္ကားကားနဲ႔ ဆရာမက ႏို႔လာစုပ္ခိုင္းေနေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္လည္း ဘာေျပာေကာင္းမတုန္း ဆိုသည့္ အေနအထား။ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေၾကာင္သြားသည့္ အေနအထားမွ ခိုင္ႏွင္းအိုးကို မသိမသာျဖင့္ မရဲတရဲလွမ္းကိုင္သည္။ အိုးကို ကိုင္ရမလိုလို မကိုင္ရမလိုလိုေတာ့ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ႏို႔အုံ အိေထြးေထြးႀကီး မ်က္ႏွာမွာ အငမ္းမရ အိေနသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ခိုင္ႏွင္း၏ အိုးႀကီးကို မိမိရရ ကိုင္ဆုတ္သည္။

ေနာက္မွ ဆရာမ၏ စကဒ္ဇစ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ စကဒ္ခြၽတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေက်ာ္ေက်ာ္က ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ကာ ေဖြးအိေနေသာ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဖက္ကာ ပြတ္သပ္ၿပီး ေပါင္ၾကားကို လ်က္ေပးလိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္က ပိုၿပီး ေမွာက္ေနသည္။ အေမြးလည္း နည္းသည္။ ေစာက္ေစ့ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ညိဳေနသည္။ ခိုင္ႏွင္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ကားေပးထားရင္း ေဘာင္းဘီခြၽတ္ေနေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္လီးကို အငမ္းမရ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ့္လီးႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့မွ ရင္ထဲက အလုံးက်သြားသည္။ သူမက ခံသာ ခံခ်င္သည္။ လီးကေလး ေသးေသးေလး ျဖစ္ေနမွာ။ ပုတိုတိုျဖစ္ေနမွာ ေၾကာက္သည္။ ခံသာ ခံေပးရသည္ အရသာ မရမည္ကို စိုးသည္။ ခုေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ့္လီးက သူလိုအပ္သည့္ စံခ်ိန္မီသည္။

“အ……. ကြၽတ္ ကြၽတ္” တကယ္နာလို႔ ေအာ္တာလား၊ ဖီးလ္ပိုရွိလာေအာင္ ေအာ္တာလား ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္မသိ။ ခိုင္ႏွင္း၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ဒစ္အရင္သြင္းၿပီး ေက်ာ္ေက်ာ္ဆက္ထိုးသြင္းသည္။ အဆုံးထိထိုးၿပီး ခဏစိမ္လိုက္သည္။ ႏို႔ကို စို႔လိုက္သည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေညာင့္သည္။ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ဗ်င္းသည္။ “အူး ဝူး အုအူး………အူး ဝူး” ခိုင္ႏွင္းေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေနသလို ေက်ာ္ေက်ာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ဆြဲလိုက္ရသည္။ “အရည္ကို တို႔ဟာထဲ မထည့္နဲ႔ေနာ္ အျပင္ထုတ္ သိလား” “ဟုတ္” ၿပီးခါနီးေတာ့ ခိုင္းသည့္အတိုင္း အရည္ကို အျပင္ထုတ္သည္။ ၾကမ္းျပင္ ေတာ္ေတာ္ေပသြားသည္။ ဆရာမက ထၿပီး တစ္႐ြဳးယူကာ သူ႔ဟာကို သူသုတ္သည္။

သူလည္း အကုန္ညစ္ထုတ္ၿပီး အကုန္လုံးကို လိုက္ရွင္းေပးလိုက္သည္။ “ေမာင္” “ခင္ဗ်ာ” ေမာင္ ဟုေခၚလိုက္သျဖင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္လန႔္သြားသည္။ “မ ကို စိတ္ဆိုးလား” “ခင္ဗ်ာ” “ေမာင္ကလည္းကြာ ခင္ဗ်ာခ်ည္းပဲ” “ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်” “အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္မိသြားတာ သိလား” ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ဘာမွန္း မသိေတာ့။ အဝတ္မ်ား ျပန္ဝတ္ၿပီးၾကေတာ့ ႏြဳတ္ခမ္းခ်င္း ေတာ္ေတာ္ေလး စုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ “သြားေတာ့ေနာ္ ေမာင္၊ အရမ္းခ်စ္တယ္ သိလား” သည္လိုျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆက္လိုးသည္။ နည္းနည္း ၾကမ္းလာသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ေတာ့ နည္းေတြ စုံလာသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို နည္းေပါင္းစုံသိသည့္ ဆရာမပင္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ပင္ ဖ်ားယူေလာက္သည္။ ထိုအထဲ ယေန႔ ပိုထူးျခားသည္။ ယေန႔ ထူးျခားခ်က္ကိုေတာ့ျဖင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ စြဲလန္းသြားသည္။

“ေမာင့္ကို ဒီေန႔ ထူးထူးျခားျခားေလး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္” “ဟုတ္” “ေမာင္ ေနာက္ေပါက္ကို ခ်တာ ျမင္ဖူးလား” “ဖင္ ဖင္ေပါက္ကိုလား” “အင္းေပါ့ကြ” “ဗြီဒီယိုထဲမွာေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္” “ဒီေန႔ မရဲ႕ ဖင္ကို ခ်ေပးရမယ္ေနာ္” “ကြၽန္ေတာ္ အဲ ေမာင္ ေၾကာက္တယ္” “ေမာင္ကေလ ခံတဲ့သူ ခံေနတာေတာင္ ေၾကာက္ရတယ္လို႔မ်ား” ထိုကဲ့သို႔ အေျခအတင္ စည္းေဝးၿပီးေနာက္ ခိုင္ႏွင္းဖင္ေပါက္ကို ႐ြဲစိုသြားေအာင္ လ်က္ေပးလိုက္သည္။ အစကေတာ့ သူမလ်က္ေပးရဲပါ။ ႐ြံလည္း ႐ြံသည္။ သူ႐ြံေနမွန္းသိသျဖင့္ ခိုင္ႏွင္းက ဖင္ကို ေစာက္ပတ္ထက္ ေျပာင္ေအာင္ ေန႔တိုင္း ေဆးေၾကာင္း၊ ေစာက္ပတ္ကမွ သိပ္မေဆးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာကာ လ်က္ခိုင္းသည္။ စလ်က္ခါစေတာ့ နည္းနည္း ႐ြံေသာ္လည္း ခဏေတာ့ အရွိန္တက္သြားသည္။

က်ဳံ႕ေနေသာ ခိုင္ႏွင္းဖင္ေပါက္ေလး စူပြပြျဖစ္လာသည္။ လွ်ာႏွင့္ ထိုးေမြေတာ့ ခိုင္ႏွင္းတစ္ေယာက္ တရွီးရွီးႏွင့္ကို ျဖစ္ေနသည္။ လက္ဝါးထဲ တံေတြးေထြးထည့္ လီးထိပ္ကို သုတ္ၿပီး သူ႔တံေတြးျဖင့္ ႐ြဲနစ္ေနေသာ ခိုင္ႏွင္းဖင္ေပါက္ထဲသို႔ လီးေခါင္းကို သိပ္ထည့္လိုက္သည္။ “အ.. အု အ……….” ေတာ္ေတာ္ၾကပ္သည္။ မရမက ထိုးထည့္ေသာ္လည္း မရေတာ့။ လီးကလည္း နာလာသျဖင့္ သူတစ္ဝက္ေလာက္နဲ႔ လိုးသည္။ ထိုအခါ ခိုင္ႏွင္းက ထပ္သြင္းခိုင္းျပန္သည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ စိမ္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့ အထာက်သြားသည္။ ေစာက္ဖုတ္က စုပ္အားေကာင္းေသာ္လည္း ဖင္က ၾကပ္ေတာ့ လိုးလို႔ေကာင္းသည္။

တစ္ခါျပန္ထုတ္ၿပီး ဖင္ေပါက္ထဲ တံေတြးေထြးထည့္ကာ ျပန္သြင္းသည္။ ၾကပ္ၿမဲၾကပ္သည္။ တင္လုံးႀကီး ခါထြက္ေနေအာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္စြဲသြားသည္။ ကာမ အရသာကို ခိုင္ႏွင္းက အျပည့္အဝခံစားသည္။ ေစာက္ဖုတ္၊ ဖင္၊ ပါးစပ္စုံေနသည္။ ဆရာမက ပါးစပ္ျဖင့္ ၿပီးေပးေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ အားနာေနေသးသည္။ လွ်ာေပၚ လီးရည္ေတြ အေဖြးသား ကြင္းထုခ်ေပးလိုက္သည္။ ခိုင္ႏွင္းက လွ်ာေပၚေဖြးတက္ေနေသာ သူ၏ လီးရည္ကို တက္တက္စင္ကုန္ေအာင္ ၿမိဳခ်ျပသည္။ ပါးစပ္ထဲ လီးရည္ တစ္စက္မွ မက်န္ေတာ့ေအာင္ ကုန္သြားၿပီးေနာက္ လီးထိပ္တြင္ ကပ္က်န္ေနေသာ လီးရည္ကိုလည္း စုပ္ေပးသည္။ တစ္လဆိုေသာ အေတာအတြင္း ေက်ာ္ေက်ာ္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ေသာ္လည္း အရက္မူးေသာအခါ အေဆာင္မွ အတူေန သူငယ္ခ်င္းကို ထိုအေၾကာင္း မဖြင့္ဟဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့။

အခန္း (၃) “ထပ္သြင္းေပးဦး” “ႏွစ္ေယာက္လုံးလား” “လွ်ာရွည္လိုက္တာ၊ တစ္ေယာက္က ေရွ႕ေပါက္၊ တစ္ေယာက္က ေနာက္ေပါက္ေပါ့” ခိုင္ႏွင္းသည္ ရေတာင့္ ရခဲအခြင့္အေရးေလးကို ရသျဖင့္ အေတာ္ပင္ ဝမ္းသာသည္။ ေယာက်ာ္းႏွစ္ေယာက္ကို တၿပိဳင္နက္တည္း ခံေပးရာတြင္ ေယာက်ာ္းမ်ား နည္းေတာ့ နည္းေသးေသာ္လည္း သိပ္ၿပီး မိန္းမပ်က္ေတာ့ ဆန္လို႔ မျဖစ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမွ မျဖစ္မေန လိုက္လာေတာ့မည္ ေျပာေတာ့ ထိုေန႔ စိတ္ဆိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာ္ေက်ာ္ကို မေပးလိုက္ေတာ့။ “ဆ ဆရာမ.. အဲ မ” “ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာလို႔ တုန္ေနတာလဲ” “ကြၽန္ ကြၽန္ေတာ္ အ အဲ ေမာင္ေလ၊ ဆရာမနဲ႔ အေၾကာင္းကို သူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဖြင့္ ဖြင့္ေျပာမိတယ္” “ဘာ” “အဲ အဲဒါ သူ သူငယ္ခ်င္းက မနက္ဖန္ လိုက္လာမယ္တဲ့” “ေက်ာ္ေက်ာ္ နင္ ငါ့ကို ဘယ္အစားထဲ ေအာက္ေမ့ေနလို႔လဲဟင္၊ အလိုလိုက္လို႔ နင္ အမိုက္ေစာ္ကားတာလား”

“အဲ အဲလို မဟုတ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ အရက္ အရက္မူးၿပီး စ စကားကြၽံ ကြၽံသြားလို႔ပါ၊ သူ သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ၿခိမ္းေခ်ာက္ ေနၿပီ” “မင္းကြာ မင္း…” ခိုင္ႏွင္း စိတ္အႀကီးအက်ယ္ ဆိုးျပလိုက္သည္။ သြား ဘာညာေငါက္ထုတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ေန႔ မလာနဲ႔ေတာ့ ဆိုသည့္ စကားေတာ့ မပါ။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ထိုေန႔ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ ျပန္သြားသည္။ အိမ္ေရွ႕ၿခံမွ ေက်ာ္ေက်ာ္ထြက္သြား ေသာအခါ ခိုင္ႏွင္း ႀကိတ္ၿပဳံးလိုက္သည္။ ေနာက္ အသံထြက္ေအာင္ပါ ရယ္မိလိုက္သည္။ ထြန္းထြန္းတဲ့ ဆရာမ၊ ဟု ေက်ာ္ေက်ာ္မွ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ထြန္းထြန္းက လက္သြက္သည္။ သူမ ေမးေစ့ကို ကိုင္သည္။ သူမ ပုတ္ခ်လိုက္သည္။ “ငါ ေျပာမယ္၊ ငါက မင္းတို႔ ထင္တဲ့ အတန္းစားထဲက မဟုတ္ဘူး၊ အရင္က ဘာပဲျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့ အခု မင္းတို႔ အခန္းထဲက ထြက္သြားၾကပါ” သူမက ေက်ာ္ေက်ာ္ရင္ဘတ္မွ တြန္းလိုက္သည္။

အခန႔္မသင့္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္က ရင္ခြင္ထဲ လဲက်သည္။ ထြန္းထြန္းက ေနာက္မွ သိမ္းဖက္သည္။ ႏို႔ႀကီးကို အတင္းကိုင္ကာ ေနာက္ကို ေတ့ထားသည္။ ႐ုန္းမရသည့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္ေအာင္ သူမကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးၿပီး႐ုန္းသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က ႏြဳတ္ခမ္းကို စုပ္သည္။ ထြန္းထြန္းက တင္လုံးႀကီးကို ဆုတ္ကိုင္သည္။ ထြန္းထြန္းက ပိုၾကမ္းသည္။ တင္လုံးမ်ား စုတ္ျပတ္ေလာက္ေအာင္ ကိုင္သည္။ ထမီကိုခြၽတ္ခ်သည္။ “ေက်ာ္ေက်ာ္ေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ားက အစုပ္ေကာင္းတယ္တဲ့၊ အရင္စုပ္ေပးေပါ့” ထြန္းထြန္းသည္ သူမကို ထိုင္ခ်ေအာင္ ႏိုက္ခ်ကာ ေဘာင္းဘီကိုခြၽတ္သည္။ လီးကို ထုတ္သည္။ အားပါး လီးက သူမလိုခ်င္သည့္ ပုံစံရွိသည္။ ထိပ္ခြၽန္ၿပီး တုတ္၍ ရွည္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္လည္း ခြၽတ္သည္။

သူမ လီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ဖက္စီကိုင္ကာ ကြင္းထုေပးလိုက္သည္။ “ခင္ဗ်ားႀကီး လိမၼာေနရက္သားနဲ႔ မိုက္ခ်င္ေနတယ္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ဳပ္ဟာ အရင္စုပ္” ခိုင္ႏွင္းလည္း မ်က္စိမွိတ္ ပါးစပ္ဟကာ ထြန္းထြန္း၏ လီးကို တစ္ခ်က္တည္း အာေခါင္စိုက္ေအာင္ငုံလိုက္သည္။ ပါးစပ္ အစြမ္းကို ဟၿပီးငုံသျဖင့္ လီးတစ္ဝက္ေက်ာ္ ျမဳပ္ကာ အာေခါင္ကို လာစိုက္သည္။ သူမဆက္ငုံသည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ပင္ လီးေရာက္သြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ “မိုက္တယ္” ခိုင္ႏွင္းက ထြန္းထြန္းလီးကို ျပန္ကိုင္ကာ ေက်ာ္ေက်ာ္လီးကို ထပ္ငုံေပးသည္။ “ကိုယ့္ဟာႀကီးကို ၾကာၾကာငုံေပးပါ အခ်စ္ဆုံးႀကီးရဲ႕၊ သူ႔ဟာက မင္းနည္းနည္း႐ိုးေနၿပီေလ၊ လာပါ ကိုယ့္ဟာကို ငုံ” ေက်ာ္ေက်ာ္လီးကို ငုံထားေသာ သူမေခါင္းကို ဆြဲကာ သူမပါးစပ္ထဲ လီးကို အဆုံးထိုးသြင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ရမ္းလိုက္ေသးသည္။

“အူး ဝူးဝူးးး” “မိုက္တယ္” ထြန္းထြန္းက တမိုက္တည္း မိုက္ေနေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းက လီးစုပ္ခိုင္းရာ ၾကမ္းသလို ေစာက္ပတ္လ်က္လည္း ၾကမ္းသည္။ ေစာက္ေစ့ကို ကိုက္ၿပီး ဆြဲရမ္းသျဖင့္ သူမေတာ္ေတာ္ေလး ေအာ္ရသည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲကိုလည္း လက္ညိဳးသုံးေခ်ာင္း ထိုးသြင္းကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေမြသည္။ လိုးေတာ့လည္း ခ်ိန္ၿပီးေနာက္ ပစ္လိုးထည့္သည္။ သူမက ထင္မထားသည့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္နာသည္။ အဆုံးထိကို ပစ္သြင္းသည္။ အဆုံးထိ ထုတ္သည္။ ေလးငါးခ်က္ လုပ္ၿပီးမွ ခပ္သြက္သြက္ဆြဲသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့ေတာ့ ျဖစ္ေနသည္။

ပက္လက္အိပ္ေပးထားေသာ သူမႏို႔အား ေက်ာ္ေက်ာ္က လာစို႔သည္။ ထြန္းထြန္းက သူမေပါင္ကို အားကုန္ၿဖဲကာ ေစာက္ပတ္ကို အားကုန္ေဆာ္ေနသည္။ “ဝူး ေမာလိုက္တာ၊ ခင္ဗ်ားႀကီး အေပၚက တက္ေဆာင့္တဲ့အလွည့္ေပါ့” ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ ဆြဲႏြဳတ္ကာ ပက္လက္အိပ္ၿပီး လီးကို အေထာင္လိုက္ကိုင္ထားသည္။ သူမ တက္ခြလိုက္ၿပီး ေတ့ကာ ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို ေခၚလိုက္သည္။ “ထပ္သြင္းေပးဦး” “ႏွစ္ေယာက္လား” ေတာ္ေတာ္ထုံသည့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို စိတ္တိုမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကို ေနာက္ကေန ခြကာ ဖင္ေပါက္ထဲ လီးကို စိုက္ခ်လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို ေက်းဇူးတင္ျပန္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ခုလို ဇိမ္အျပည့္ခံရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေက်ာ္ေက်ာ္က ထိုးသြင္းလိုက္သည့္ႏွင့္ ေအာက္ကိုလည္း ေဆာင့္ခ်ေပးသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ထြန္းထြန္းက သူမႏို႔ကို ေအာက္ကေနၿပီး ေၾကေနေအာင္ ဆုတ္ကိုင္သည္။

“ငါလည္း ဖင္ခ်ဦးမယ္၊ မင္းေအာက္က ေနေဟ့ေကာ္” ထြန္းထြန္းက ေက်ာ္ေက်ာ္ကို ေျပာသည္။ သို႔ျဖင့္ ေနရာခ်ိန္းေပးလိုက္သည္။ ထြန္းထြန္းကို ဖင္ဇြတ္လိုးမည္ ေၾကာက္ေနေသးေသာ္လည္း ထြန္းထြန္းက ဖင္ကိုေတာ့ အၾကမ္းႀကီး မခ်။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေတာ့သည္။ ဇိမ္တမ်ိဳး ရွိသည္။ အေတြးေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ဦးရဲေနာင္ လီးေပ်ာ့ႀကီးကို ျမင္လိုက္။ ၎၏ သားသုံးေယာက္ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ။ ကိုယ္က ဆာေနၿပီကိုးဟု တြက္ကာ ေျဖေတြးစဥ္ ထြန္းထြန္းက ဖင္ထဲကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသြင္းလာသျဖင့္ အားလုံးေမ့ကာ ဖီးလ္အစစ္တက္လာျပန္သည္။ ထြန္းထြန္းက သူမပခုံးကိုကိုင္ကာ ဖင္ကို အားပါးတရ ေဆာင့္လိုးသည္။

ဖင္ေပါက္ အနားစြန္းမ်ား စုတ္ျပတ္သတ္သြားမည္ကိုပင္ ေၾကာက္ရေသးေတာ့။ ေက်ာ္ေက်ာ္လီးရည္မ်ားကို ပါးစပ္ျဖင့္ ခံေပးၿပီးေနာက္ ၿမိဳမခ်ေသးဘဲ ထြန္းထြန္းမွ ဆက္လက္ကြင္းထုခ်သည္ကို ပါးစပ္ဟကာ ေစာင့္သည္။ ထြန္းထြန္းလီးရည္မ်ား ပါးစပ္ထဲ တဗ်စ္ဗ်စ္ဝင္လာသည္။ သူမ ထြန္းထြန္းကို မ်က္လုံးပင့္ၾကည့္ေပးသည္။ ထြန္းထြန္းကလည္း သူမကို ငုံ႔ၾကည့္သည္။

ႏြဳတ္ခမ္းစြန္းတြင္ ေပသြားေသာ လီးရည္ကို လက္ညိဳးျဖင့္ သပ္ကာ စုပ္လိုက္သည္။ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ထဲသို႔ လီးရည္ကို ေထြးထုတ္သည္။ ထြန္းထြန္းလီးတြင္ သုတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ လွ်ာနဲ႔ ေျပာင္ေအာင္ လိုက္လ်က္ေပးသည္။ လီးရည္မ်ား ေျပာင္သြားေတာ့ ထြန္းထြန္းလီးက ငိုင္က်မလိုလို ျဖစ္ၿပီးမွ ျပန္ေတာင္လာသည္။ ထြန္းထြန္းက သူမကို မတ္တတ္ရပ္ခိုင္းရင္း နမ္းကာ ႏို႔မ်ားကို ကိုင္သည္။ “တင္းေနတုန္းပဲ၊ ထပ္ဆြဲမယ္ေနာ္” ထြန္းထြန္းက သူမႏို႔ကိုကိုင္ရင္း ေျပာသည္။ သူမကိုယ္ကိုလည္း ဆြဲလွည့္သည္။ စားပြဲကို လက္ေထာက္ခိုင္းသည္။ “ဘယ္ေပါက္ႀကိဳက္လဲ” “ေရွ႕ေပါက္ကို အရင္သြင္းပါေနာ္” သူမ ေျဖေပးလိုက္သည္။ မာေတာင္ ေစးထန္းေနေသာ လီးႀကီး သူမအဖုတ္ထဲ ျမဳပ္ဝင္သြားျပန္သည္။

ႏွစ္ေယာက္ တစ္အိပ္မက္ကို ပုံစံေပါင္းစုံျဖင့္ ဆြဲၾကသည္။ ထိုအိပ္မက္ကို ဖ်က္ဆီးလိုက္ေသာ သူမ်ားက သူမသင္တန္းတြင္ ရွိေသာ လက္ေထာက္ဆရာမေလး ႏွစ္ဦးျဖစ္သည့္ မိုးယုႏွင့္ ဝတ္မြဳံတို႔ျဖစ္သည္။ ထြန္းထြန္းကံေကာင္းသည္လား။ သူမထံတြင္ မွ်ေဝခံစားရမည့္ ကံပါလာသည္လားေတာ့ မေျပာတတ္။ “ဆရာမ ကိုေခ်ာင္းေနတာ ၾကာၿပီ ဟိဟိ” “သမီးလည္း ပါမယ္ေနာ္ ဆရာမ” “သမီးကေတာ့ ၾကည့္႐ုံပဲ” စားလို႔ မဝေသးခင္ ခြဲစားရသည္ကို မေက်နပ္ေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ မိုးယုကေတာ့ မပါဟု ေျပာသည္။ ဝတ္မြဳံကေတာ့ ပါမည္တဲ့။ မိုးယုေကာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ခံႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲေလ။

အခန္း (၄) “ထပ္သြင္းေပးဦး” ဝတ္မြဳံက သူမေစာက္ဖုတ္ထဲမွ လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာ ထြန္းထြန္းကို အားမလို အားမရ လွမ္းေျပာသည္။ “သူ႔အလွည့္ေလ” “ျမန္ျမန္သြင္းေလ” ေက်ာ္ေက်ာ္က ေဖြးႏုလြန္းလွေသာ အသားအေရပိုင္ရွင္ ျဖစ္သည့္ ဝတ္မြဳံအလွကို ေငးၾကည့္ရင္း ထြန္းထြန္းေဖာက္လိုက္စဥ္က မိုးပ်က္လုမတတ္ေအာ္ခဲ့ရေသာ သူမေစာက္ဖုတ္ မို႔မို႔ေလးေပၚ လီးထိပ္ကို ေတ့လိုက္ရင္း မလိုးရက္သလို ျဖစ္သြားမိသည္။ “သြင္းေလ” ေက်ာ္ေက်ာ့္အား ခိုင္ႏွင္းကို ဆက္သြင္းေနေသာ ထြန္းထြန္းက ပခုံးပုတ္ အသိေပးသည္။

ဝတ္မြဳံမွာ ဆရာမႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႔ လိုးေနသည္ကို သုံးရက္ဆက္တိုက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့သည္။ ျမင္ၿပီးသည့္ ေန႔ေနာက္ပိုင္း ဘယ္လိုမွ ေနလို႔မရေတာ့။ ေစာက္ပတ္တစ္ခုလုံး ႐ြေနသည္။ မိုးယုကို အေဖာ္ေခၚေတာ့ မိုးယုက ေၾကာက္ေနသည္။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ညအိပ္ရာဝင္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အမ်ားအိပ္သြားလွ်င္ ကိုယ့္အဖုတ္ကို အသာေလး ညဝတ္ေဘာင္းဘီထဲ လက္သ်ိဳကာ ခိုးပြတ္ၾကည့္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္လီးကို ျမင္လိုက္၊ ထြန္းထြန္းလီးကို ျမင္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ လီးေၾကာႀကီးမ်ား ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ခိုင္ႏွင္းေစာက္ဖုတ္ထဲ ျမဳပ္ျမဳပ္သြားသည္ကို ျမင္မိျပန္ေတာ့ ၾကက္သီးေလးမ်ားပင္ ထသည္။ ခိုင္ႏွင္းအားပါးတရ စုပ္ေပးေနသည္ကို ျမင္ျပန္ေတာ့ တံေတြးၿမိဳရ ခက္ျပန္သည္။ ကုတင္ေဘးရွိ စမ္းလိုက္ေသာအခါ ေဘာလ္ပင္ကို ေတြ႕သည္။ ေဘာလ္ပင္ကို ငုံၾကည့္သည္။ တစ္ဖက္က ေဘာလ္ပင္ငုံ တစ္ဖက္က အဖုတ္ကို ပြတ္ကစားသည္။

တစ္ရက္ထက္ တစ္ရက္ ေစာက္ဖုတ္က ပိုဆာလာသည္။ ႏို႔ေတြ ပိုတင္းလာသည္။ ႏို႔သီးကို ခိုးေခ်ကစားရသျဖင့္ လက္ေတြေတာင္ နာသည္။ သို႔ေသာ္ အာသာ မေျပပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အရဲစြန႔္လိုက္သည္။ တိုက္ဆိုင္သည့္ ထူးျခားမြဳတစ္ခုက ရွိေနပါေသးသည္။ ယေန႔ ဘာေန႔ဆိုလား မသိ။ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းပိတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္တက္မည္။ ဆရာမသုံးေယာက္တက္မည္။ မိုးယု ျငင္းေနေသာ္လည္း ဝတ္မြဳံက အတင္းေခၚသည္။ မိုးယုက အတြင္းခံသုံးထပ္ေလာက္ဝတ္ေနသည္။

ေဘာ္လီႀကိဳးကို ခိုင္ေအာင္ဝတ္သည္။ ဝတ္မြဳံကေတာ့ မဝတ္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ ဟန္အျဖစ္ ဝတ္သြားသည္။ အလွျပင္ေနတာ ၾကာေတာ့ မိုးယုကပင္ ေငါက္ေသးသည္။ “နင္ မဂၤလာပြဲတက္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ အဲေလာက္ ျပင္မေနနဲ႔၊ ဟိုက နင့္ေစာက္ဖုတ္ကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္မွာ၊ အလိုးခံဖို႔ သြားတာမ်ား မဂၤလာပြဲတက္တာ က်ေနတာပဲ” “မဂၤလာပြဲလည္း အလိုးခံဖို႔ ေၾကျငာတာပဲ မဟုတ္လား မိုးရယ္” “ေတာ္စမ္းပါ နင္ေတာ္ေတာ္ ခံခ်င္ေန ဟုတ္လား” ႏြဳတ္ခမ္းနီဆိုးေနရင္း လီးထိပ္ႀကီးကို ျမင္ေယာင္သျဖင့္ ၾကက္သီးပင္ ထသြားေသးသည္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ထြန္းထြန္းက ေနာက္က်ေနသည္။ ဆရာမကေတာ့ ဝတ္မြဳံထမီကို ပင့္ကာ အေပၚမွ အဖုတ္ကို ပြတ္သည္။ မိုးယုက တစ္ေနရာတြင္ ေရွာင္သည့္သေဘာျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာ တစလုံးဖြင့္ကာ စာထိုင္႐ိုက္ေနလိုက္သည္။ “မမေတာင္ လုပ္ငန္းစေနၿပီ” ထြန္းထြန္းက ေရာက္မဆိုက္ ေျပာသည္။ ေဘးတြင္ ထိုင္ခ်ကာ အက်ႌၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ဘရာႀကိဳးကို ပခုံးမွ ဆြဲျဖဳတ္သည္။ “ဆရာမ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို အရင္ဖိုက္လိုက္မယ္”

“မရဘူးေဟ့ေကာင္ ငါလည္း အသစ္ေလးကိုေတာ့ အရင္ဖိုက္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္” “ေတာ္ၾကစမ္း မင္းတို႔ ဒါကိုပဲ ျငင္းေနၾကမယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္၊ ဒီေတာ့ ငါဆုံးျဖတ္ထားသလို မင္းတို႔ လိုက္နာရမယ္၊ တစ္ေယာက္က ပါကင္ေဖာက္မယ္၊ ပါကင္ေဖာက္ေဖာက္ၿပီးခ်င္း ျပန္ထုတ္ရမယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က တစ္မိနစ္ဆြဲမယ္၊ ၿပီးရင္ ငါးမိနစ္စီဆက္ဆြဲမယ္၊ သေဘာတူရင္ မင္းတို႔ထဲက ဘယ္သူပါကင္ ေဖာက္မလဲ ဒါပဲ၊ ေလာေလာဆယ္ ငါစမ္းၾကည့္သေလာက္ေတာ့ ပါကင္က လုံးဝမေဖာက္ရေသးတဲ့ အသစ္” “ကြၽန္ေတာ္ေဖာက္မယ္” “ကြၽန္ေတာ္ေဖာက္မယ္” ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ထြန္းထြန္းတို႔ ဆုံသြားၾကသည္။ “တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေျပာပါ” ထြန္းထြန္းႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္သည္။

“ကဲ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို အရင္လ်က္သူ ေဖာက္ရမယ္” “ကြၽန္ေတာ္လ်က္မယ္” “ကြၽန္ေတာ္လ်က္မယ္” “ဟြန္း….” ဆရာမက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ “အသစ္ေတြ႕ေတာ့ အေဟာင္းကို ေမ့ကုန္ၾကၿပီေပါ့ေလ” “မဟုတ္ပါဘူး မဟုတ္ပါဘူး မမရယ္” “မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ” သည္လိုဆိုေတာ့လည္း အၿပိဳင္ျငင္းၾကသည္။ ရေလ လိုေလအိုတေစၦေပါ့ေလ။ ခိုင္ႏွင္း စိတ္ထဲ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ အရသာတမ်ိဳးကို ေမွ်ာ္လင့္မိသျဖင့္ ႀကိတ္ဝမ္းသာမိသည္။

သူမက အႀကီးမို႔ သူမကသာ ဆုံးျဖတ္ေပးရေတာ့မည္။ “ထြန္းထြန္းက ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့သူဆိုေတာ့ ထြန္းထြန္းေဖာက္လိုက္၊ ေဖာက္ေဖာက္ၿပီးခ်င္း ျပန္ထုတ္ရမွာေနာ္၊ လ်က္တာကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး လ်က္ၾက” အဝတ္ကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္ၾကၿပီးေနာက္ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္သြားေတာ့ တမ်ိဳးခံစားရသည္။ ေယာက်ာ္းႏွစ္ေယာက္၏ တစ္ဖက္စီမွ ၾကမ္းရွေသာ အနမ္းမ်ားႏွင့္ အကိုင္အတြယ္မ်ားေၾကာင့္ ဝတ္မြဳံမွာ ေကာ့ေနသည္။ ေပါင္ေၾကာႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ကို ပြတ္ရင္း ႏို႔ကို စုပ္ၾကေတာ့ သူမ မူးမိုက္မတတ္ ခံစားရသည္။ ေစာက္ဖုတ္ကို တစ္လွည့္စီလ်က္ေတာ့ သူမမွာ ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျဖစ္ေနမိသည္။ လက္မ်ား ၿငိမ္ၿငိမ္ထား၍ ရေသာ္လည္း ေျခကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထားမရ။ လြဳပ္ရမ္းေနသည္။

ဝတ္မြဳံမွာ အလ်က္ခံရတုန္းကေတာ့ ေကာင္းၿပီး စုပ္ေပးရမည္ဆိုေတာ့ တြန႔္သြားသည္။ သူမဘယ္ဖက္တြင္ တေခ်ာင္း ညာဘက္တြင္ တေခ်ာင္းကိုင္ထားေသာ လီးကို ကြင္းသာ ထုေပးေနမိသည္။ ခုထိ မစုပ္ရဲေသး။ “ျမန္ျမန္စုပ္ေလ” ထြန္းထြန္းကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းပင္ ခပ္ျမန္ျမန္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမလည္း မထူးေတာ့ၿပီ။ ေစာင့္ေနလွ်င္ ၾကာ႐ုံသာ ရွိမည္မွန္းသိသျဖင့္ ေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးသည့္ အႀကိမ္တိုင္း ဆရာမစုပ္ေပးေနက်လို အာေခါင္ထိငုံခ်လိုက္သည္။ “စုပ္မယ့္ စုပ္ေတာ့လည္း ဆရာမႀကီး အထာနဲ႔ပါလား၊ အသစ္သာဆိုတယ္ ကြၽမ္းသလိုလိုပဲ” သူမက ၾကားေသာ္လည္း မၾကားဟန္ျပဳကာ ထြန္းထြန္းလီးစုပ္ၿပီး ေက်ာ္ေက်ာ္လီးကို စုပ္လိုက္သည္။

“၁၂ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ၊ ငါဗိုက္ဆာၿပီ” ခံလို႔ျဖင့္ အားမရေသးခ်ိန္တြင္ အဖ်က္မေလး မိုးယုက ဝင္လာသည္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါသည္။ မနက္ ၈ နာရီကတည္းက သူတို႔ လိုးေနၾကသည္။ ပထမခ်ီဘယ္ခ်ိန္ၿပီးလိုက္မွန္း မသိ။ အပ်ိဳစင္ဘဝလည္း ဘယ္လို ကုန္သြားမွန္း မသိပါ။ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ထြန္းထြန္းလည္း ေဆးစားထားသည္ ဟုဆိုသည္။ သူမမွာလည္း ခံနည္းေတြ နည္းနည္း သိသြားသည္။ ဆရာမကလည္း သင္ေပးသည္။ ဖင္ကို ေတာင္းလိုးက်ေသာ္လည္း ဝတ္မြဳံက ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ ေစာင့္ခိုင္းသည္။ မိုးယုလာေခၚခ်ိန္မွာ ထြန္းထြန္းက သူမကို ေလးဘက္ေထာက္ခိုင္းၿပီး ေနာက္မွ လိုးေနျခင္း ျဖစ္သည္။

သူမမွာ မနက္ကတည္းက ခံေနရေသာေၾကာင့္ ေလးဘက္မေထာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ကို ငိုက္စိုက္က်ေနသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က တေစာင္းလိုက္ ခိုင္ႏွင္းဖင္ကို ေဆာ္ေနသည္။ “ၿပီးေတာ့မယ္ ခဏ” ထြန္းထြန္းက ေျပာသည္။ မိုးယုလည္း ေအာင့္သာ ေနေနသည္။ လိုးသံေတြက ဆူညံေနသည္မို႔ စိတ္က ခပ္ပါပါ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းေကာင္းပင္ မညည္းႏိုင္ေတာ့ေသာ ဝတ္မြဳံကို ၾကည့္ကာလည္း လန႔္မိသည္။

အခန္း(၅) ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းခန္းမတစ္ခုလုံးကို ပုံစံေျပာင္း၍ ခန္းမတြင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီသာ ဝတ္ထားၾကေသာ ဆက္ေနာင္၏ေဘးတြင္ ဘသက္၊ ခ်စ္ေမာင္၊ ရဲလြင္ႏွင့္ စိုးေအာင္တို႔ တစ္ဘက္ႏွစ္ေယာက္စီ ဆိုဖာဆက္တီခုံတြင္ ထိုင္ေနၾကသည္။ ေဘးတြင္ မိသားစုအိပ္ ဆိုဖာကုတင္ႀကီးတစ္လုံး ရွိသည္။ စားပြဲခုံႏွစ္ခုံ ရွိသည္။ စားပြဲ တစ္လုံးေပၚတြင္ လိုးဖို႔အသုံးျပဳ၍ ရသည့္ ႀကိဳးမ်ား၊ လည္ပတ္မ်ား၊ လီးတုမ်ားႏွင့္ စုံစိစြာ ရွိေနသည္။ ဗြီဒီယိုကင္မရာ ေဒါက္တိုင္တစ္ခုမွ ဗြီဒီယိုကင္မရာက record မီးနီေလး ျပေနသည္။ တိုက္႐ိုက္ျပေသာ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လုံးရွိသည္။

ေဘးတြင္ အသံတိုးတိုးျဖင့္ အဂၤလိပ္ကားႏွင့္ အာရွကားမ်ား ျပေနေသာ ကြန္ပ်ဴတာ ႏွစ္လုံးရွိသည္။ “ေဒၚခိုင္ႏွင္း ႂကြပါခင္ဗ်ာ” ေဒါင့္တစ္ေနရာတြင္ အလွျပင္ပစၥည္းမ်ား၊ အဝတ္အစားမ်ားထားသည့္ အခန္းကို လိုက္ကာျဖင့္ ဖြဲ႕ထားေပးသည္။ ထိုထဲတြင္ ခိုင္ႏွင္း၊ ဝတ္မြဳံႏွင့္ မိုးယုတို႔ရွိသည္။ ထိုထဲမွ ခိုင္ႏွင္း ထြက္လာသည္။ ခိုင္ႏွင္းသည္ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ပြဲတက္ ဝတ္စုံေလး ဝတ္ထားသည္။

ခင္းထားေသာ ေကာ္ေဇာအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္လာသည္။ အျပာရင့္ရင့္ ဝတ္စုံႏွင့္ ဆံပင္မ်ားကို ထုံးေႏွာင္ထားသည္။ မဟာနဖူးမွာ ထင္းေနသလို ရင္မွာလည္း တင္းေနသည္။ ကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ျပေသာအခါ တင္မွာလည္း လုံးက်စ္ေနသည္။ သူတို႔ငါးေယာက္က ဝိုင္းဖြဲ႕၍ စားမတတ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ခိုင္ႏွင္းမွာ ေယာက်ာ္းမ်ားကို စိတ္ႀကိဳက္ကစားခဲ့သမွ် ယခုေတာ့ ဝဋ္လည္ေလၿပီ။ သူမ တစ္ကိုယ္လုံး ေပါင္းတင္ရင္း ဝတ္မြဳံႏွင့္ မိုးယုကို ေခ်ာ့ရသည္။ အလွျပင္သည္။ ဝတ္စုံမ်ား ဝယ္သည္။ အားေဆးမ်ား ဝယ္ကာ ေကြၽးသည္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္းက ပုံစံေျပာင္းေနသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ လီးတုမ်ား၊ ပါးစပ္ပိတ္ဘုလုံးမ်ား၊ ႀကိဳးမ်ား၊ လည္ပတ္မ်ားစသည့္ ဆက္စပ္ပစၥည္းမ်ားကို ေတြ႕ရေတာ့ ၾကက္သီးနည္းနည္း ထမိသည္။

ခိုင္ႏွင္းသည္ ခိုင္းသည့္ အတိုင္း တေဝမသိမ္း လိုက္နာရသည္။ သူမဆီးစပ္တြင္ လိပ္ျပာ႐ုပ္ စေတကာ ကပ္သည္။ မိုးယုတြင္ ႏွင္းဆီ႐ုပ္ စေတကာ ကပ္သည္။ ဝတ္မြဳံတြင္ အသည္းကြဲ႐ုပ္ စေတကာ ကပ္သည္။ ခဏ ခဏငိုၾကေသာ ဝတ္မြဳံႏွင့္ မိုးယုကိုလည္း ေခ်ာ့ရသည္။ ခိုင္ႏွင္းသည္ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ဝတ္စုံျဖင့္ ဝတ္ကာ သေကာင့္သားမ်ားကို အျပင္ပန္း အလွျပသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ သူမ မ်က္ႏွာတြင္ ျပဳျပင္မြမ္းမံရေသာ အလွအပမ်ားကို ျမင္ဟန္မေပၚၾကပါ။ အျဖဴေရာင္ အတြင္းခံမ်ားသာ ဝတ္ထားၾကေသာ ဆက္ေနာင္တို႔ ငါးေယာက္သည္ သူမတင္ဆီကိုသာ အာ႐ုံေရာက္ေနၾကသည္။ “ဝတ္မြဳံႂကြပါ” ဝတ္မြဳံကလည္း ျမန္မာ့႐ိုးရာ ဝတ္စုံအနီအစင္းေလး ဝတ္လာသည္။

အထင္တြင္ အမည္းေရာင္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ သူမလည္း ဆံပင္ကို ေနာက္သို႔ စီးထားသည္။ မဟာနဖူးျပင္ကို ရင္ႏွင့္ တင္နဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ ေျပာင္ေနေအာင္ ထားသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ၿပီး ကိုယ္ကိုလွည့္ျပသည္။ “သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ လိုးႏိုင္မွာလဲ၊ သူတို႔ ငါးေယာက္ လီးငါးေခ်ာင္းပဲပါတယ္၊ ဘယ္သူမွ လီးႏွစ္ေခ်ာင္း မပါဘူး၊ ငါတို႔ သုံးေယာက္ကို တစ္ရက္တည္း အခ်ီ (၂၀) သူတို႔ မဆြဲႏိုင္ပါဘူး၊ ဆြဲႏိုင္လည္း မိန္းကေလးက အႏိုင္ခ်ည္းပါ၊ စစ္သား ႏွစ္ရာကို မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ထိန္းတဲ့ ပုံျပင္ေတြ သိတယ္ မဟုတ္လား” တင္ကို ပစ္ၿပီး ေလွ်ာက္လမ္းေဘးတြင္ ရပ္ေနလိုက္ေတာ့ ဆက္ေနာင္၏ မိုးယုကို ေခၚသံၾကားရသည္။

မိုးယုက ၾကက္ေသြးေရာင္ ဝမ္းဆက္ေလး ဝတ္လာသည္။ ထမီစြန္းနဲ႔ အက်ႌစြန္းတြင္ ပန္းပြင့္ေလးပါသည္။ နဖူးကို ေပၚေအာင္ ဆံပင္မ်ားကို သပ္တင္ကာ ဆံညႇပ္ျဖင့္ ညႇပ္ထားၿပီး ဆံႏြယ္မ်ားကို ေဘးႏွစ္ဖက္သို႔ ခ်ထားသည္။ သူမလည္း တင္ကို ျပကာ ရပ္ေနလိုက္သည္။ “နည္းနည္းေလး ကုန္းၾကပါ” ခိုင္ႏွင္းက ခါးေလးနည္းနည္းကိုင္းကာ ကုန္းေပးသည္။ မိုးယုႏွင့္ ဝတ္မြဳံလည္း ခိုင္ႏွင္းလုပ္သျဖင့္ လိုက္လုပ္သည္။ “ရၿပီ ျပန္မတ္လိုက္ၿပီး တစ္ပတ္လွည့္ျပ၊ ၿပီးရင္ သြားေတာ့” ဆက္ေနာင္တို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း တီးတိုး သဖန္းပိုး ထိုးၾကသည္။

ဘသက္အသံက ပိုက်ယ္သည္။ “အိုးေတြကေတာ့ စစ္ကိုင္းအိုးေတြခ်ည္းပဲ၊ အိုးစိမ္းကေတာ့ ပိုအယ္တယ္” “ဒီေကာင္ ကြင္းေတာင္ ထုေနၿပီ ဟဟ” အနီးရွိ ခ်စ္ေမာင္က လွမ္းေျပာသျဖင့္ ဘသက္က သူ႔ဟာကို အတြင္းခံထဲ မရမက ျပန္သိပ္ထည့္သည္။ ဆက္ေနာင္ အသံက လိုက္ကာ တစ္ဖက္ရွိ အလိုးေတာ္ခံရန္ေစာင့္ေနေသာ မမသုံးေယာက္ထံသို႔ ေရာက္လာသည္။ မမသုံးေယာက္က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ေစာဒက တက္ခြင့္မရွိသည့္ အေျခအေန။ “မိုးယု ထြက္လာခဲ့ပါ၊ တစ္ေယက္တည္းေပါ့” သစ္သီးတို႔တြင္ မွည့္သည့္အသီးက စားေကာင္းေသာ္လည္း မိန္းကေလးတို႔တြင္ စိမ္းသည့္အသီးက ပိုေကာင္းသည္ မဟုတ္ပါလား။ မိုးယုတစ္ေယာက္ ေျခလက္မ်ား နည္းနည္းေအးစက္ေနသည္။ ေလွ်ာက္၍သာ သြားလိုက္ရသည္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္သြားသည္ မသိ။ “ကိုယ့္ေဘးနားေလး လာထိုင္ၿပီး ဟိုကားထဲျမင္ေနရသလိုေလး ကိုယ့္ဟာကို မြဳတ္ေပးပါဦး” မိုးယုသည္ တံေတြးသီးသြားသည္။ အမိန႔္ကိုလည္း လြန္ဆန္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ဆက္ေနာင္ ေဘးတြင္ ထိုင္ကာ ဆက္ေနာင္၏ အတြင္းခံကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ရဲလြင္က သူမႏို႔ကို လာစမ္းသည္။

စိုးေအာင္က သူမေျခသလုံးကို ပြတ္သည္။ ဆက္ေနာင္လီးႀကီးသည္ ဖီးစိမ္းငွက္ေပ်ာသီးလီးကို ေကာက္ေနသည္။ အေၾကာမ်ား ၿပိန္းၿပိန္းထေနသည္။ လီးလုံးကို ကိုင္ကာ လွ်ာဖ်ားျဖင့္ လီးထိပ္ကို ဝိုင္းေပးလိုက္သည္။ “ဝူး ကြၽမ္းသားပဲ” ေဘးမွ ၾကည့္ေနေသာ ဘသက္က ေျပာသည္။ ေနာက္မွ အက်ႌကို ခြၽတ္ေနၾကသည္။ သူမ ေရွ႕ကိုသာ မဲလ်က္ေပးေနလိုက္သည္။ စိုးေအာင္ထင္ပါသည္။ သူမတင္တစ္ျခမ္းကို ဖြဖြကိုက္သည္။ ဘသက္နဲ႔ ခ်စ္ေမာင္လည္း ထလာသည္။ သူမ ဒဲ့ေနကာ လီးကို စုပ္ေပးလိုက္သည္။ ဆက္ေနာင္က လီးကို ကိုင္ၿပီး ပင့္ထားသျဖင့္ ေဂြးေစ့မ်ားကို တစ္လုံးစီငုံသည္။ “ငုံးဥျပဳတ္ပူပူေလး” မိုးယု၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေနာက္သို႔ ဆြဲသိမ္းထားသျဖင့္ လီးကို မကိုင္ရဘဲ စုပ္ေပးရသည္။ လီးေၾကာႀကီးကို လ်က္သည္။ လႁပြတ္ကို တစ္လုံးစီငုံခိုင္းသျဖင့္ ငုံသည္။ ႏို႔ကို တစ္ေယာက္တစ္လုံးကိုင္ကာ “ႏုအိေနတာပဲ” “အယ္ခ်က္ကေတာ့ ကန္းကုန္” “တင္းတယ္ေနာ္” “ႏို႔သီးကိုင္ၾကည့္ ေတာ္ေတာ္မာတယ္” စသျဖင့္ ေျပာေနၾကသည္။

ေနာက္မွ တင္ကို ၿဖဲၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို ကစားေနၾကသူကလည္း “ခုနက အလိုးခံထားရေပမယ့္ ေစာက္ဖုတ္ကေတာ့ လန္းလန္းေလးပဲ ေဟ့ေကာင္ေရ” “ေစာက္ေစ့က ရဲတြတ္ေနတာေနာ္” “ေဟ့ ေစာက္ေစ့ကို ငါကလိမယ္” “ငါ လ်က္မယ္ကြာ၊ လ်က္ခ်င္စရာေလး” “တင္ကို ငါၿဖဲထားေပးမယ္” “ငန္တယ္ကြ ထြီ” “ဟုတ္ေလာက္ပါဘူးကြာ ငါလ်က္ၾကည့္မယ္” “အလကားေျပာတာ ငါဆက္လ်က္မယ္” တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ႏွင့္ လုပ္ေနၾကသည္။ မိုးယုသည္ ဆက္ေနာင္ကို ခြလိုက္သည္။ “ေသခ်ာၾကည့္ၾကရေအာင္” ဟုဆိုကာ က်န္ေလးေယာက္က ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္ၾကသည္။ မိုးယုက မာထန္ေနေသာ ဆက္ေနာင္လီးကို ကိုင္လိုက္ၿပီး ေစာက္ပတ္အက္ေၾကာင္းတြင္ ေတ့လိုက္သည္။ “ေစာက္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ လီးႀကီးႀကီးဇာတ္လမ္း စပါၿပီခင္ဗ်ာ” တစ္ေယာက္က ေျပာသည္။

“ကိုယ္တိုင္သြင္းမယ့္ ဇာတ္လမ္းခင္ဗ်” တစ္ေယာက္က ေျပာျပန္သည္။ ကာမစိတ္ႂကြေဆးေသာက္ထား၍သာ မိုးယုတစ္ေယာက္ မြန္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္ကေတာ့ မလြယ္ပါ။ လီးထိပ္ကို ေစာက္ပတ္အက္ေၾကာင္းတြင္ ေရွ႕ေနာက္ေမြၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ခုနက သူမအလိုမတူဘဲ ေဆာင့္လိုးခဲ့စဥ္က ဘာမွန္းမသိခဲ့ေသာ္လည္း ခုေတာ့ နာသည္။ သို႔ေသာ္ သူမအားစိုက္ကာ ေဆာင့္ထိုင္ခ်သည္။ လီးလုံးႀကီးမွာ သူမအဖုတ္ထဲ တျဖည္းျဖည္း ျမဳပ္ဝင္ေနသည္။ “အ..” တစ္ဝက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ သူမခဏ ျပန္ထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးအစြမ္းေၾကာင့္ စိတ္က ႂကြေနသည္။ ျပန္ေဆာင့္ခ်သည္။ “အိုး…….” ဆုံးေအာင္ ျမဳပ္ဝင္သြားေတာ့ ဆက္ေနာင္က ေအာ္သည္။ မိုးယုက ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ေပးသည္။ ဆက္ေနာင္သည္ မိုးယု၏ တင္ကိုဆုတ္ကိုင္ကာ အသာေလး ဆက္လုပ္ခိုင္းသည္။ မ်က္လုံးမွိတ္ကာ အျပည့္ခံစားသည္။ မိုးယုက ဆက္လက္၍ ေဆာင့္ခ်သည္။

တပြက္ပြက္ျမည္ေနသည္။ က်န္ေလးေယာက္မွာ အံ့အားသင့္ေနသည္။ ဆက္ေနာင္က မိုးယုတင္လုံးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကာ သူကလည္း ေဆာင့္တက္သည္။ အားလုံးပိုဆာလာၾကသည္။ “ဘသက္ ျပင္ထား” ဘသက္က ေဘးတြင္ ပက္လက္ေလးျဖစ္ေအာင္ေနကာ လီးကို ေထာင္ေနေအာင္ ကိုင္ထားသည္။ “ကဲ သူ႔ေပၚတက္” ဆက္ေနာင္က မိုးယုတင္ေလးကို ပုတ္လိုက္ၿပီး ေျပာင္းခိုင္းသည္။ မိုးယုက ဘသက္ေပၚတက္ေဆာင့္သည္။ “အိုး .. အား အိုး…” ဘသက္လက္ကို ေနာက္သို႔ခ်ိတ္ကာ မိုးယုေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္သည္ကို ၿငိမ္ခံသည္။ မိုးယု ေဆာင့္ခ်ၿပီ။ တပြက္ပြက္နဲ႔ ျမည္သည္။ မိုးယုႏို႔အုံေလး အထက္ေအာက္လြဳပ္ခါေနသည္။

ဆံပင္မ်ားလည္း ဝဲလြင့္ေနသည္။ ဘသက္က မိုးယုႏို႔ကို လွမ္းကိုင္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ မိုးယုမွ က်န္သုံးေယာက္ဆီသို႔ တက္ကာ ေဆာင့္ရသည္။ ေခြၽးမ်ားပင္ စို႔ေနသည္။ “မင္းက ဒီနားမွာပဲ အနားယူလိုက္ဦး၊ ေဟ့ေကာင္ေတြ ပါးကို ဝေအာင္နမ္း၊ ႏို႔ကို ဝေနေအာင္ ကိုင္ၾကေပါ့၊ ကဲ အခန္းထဲက ဝတ္မြဳံႂကြပါ” ဝတ္မြဳံတစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ထြက္လာသည္။ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းဖိန္းေနသည္။ “ကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ျပပါဦး” ဝတ္မြဳံသည္ ေဘးသို႔ တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ မိုးယုကို ရဲလြင္ႏွင့္စိုးေအာင္က အငမ္းမရ နမ္းေနၾကသည္။ ႏို႔ကိုလည္း ပင့္ေခ်ကိုင္ထားၾကသည္။ ဝတ္မြဳံသည္ကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္လိုက္သည္။

ေက်ာကိုျပၿပီး အက်ႌကို ခြၽတ္ခ်သည္။ ထမီကို ခြၽတ္ခ်သည္။ ေဘာ္လီနဲ႔ စပင္ဒါကိုလည္း တစ္ပါတည္း ခြၽတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ ကိုယ့္အဖုတ္ကို ကိုယ္အုပ္ထားကာ ျပန္လွည့္ေပးသည္။ “ေမာင္ေတာ္တို႔ လီးနဲ႔ မေတြ႕ရေသးတဲ့ မင္းရဲ႕ အဖုတ္ကို ကုန္းၿပီး ၿဖဲျပေပးပါဦးလား သခင္မဖုရား” ဆက္ေနာင္က သေရာ္သလိုလို ေျပာသျဖင့္ ဝတ္မြဳံက လွည့္ကုန္းကာ တင္ကို ၿဖဲျပရေသးသည္။ “လန္းေတာ္မူတယ္ မဟုတ္လား ေမာင္မင္းတို႔” ဆက္ေနာင္က ရယ္ကာ ေျပာသည္။

“မင္းရဲ႕ အဖုတ္ကေန တစ္ဆင့္ မင္းရဲ႕ သားအိမ္ကို ထိုးေမြၿပီး မင္းကို နတ္ျပည္ပို႔ေပးမယ့္ ေဟာဒီေမာင္ရဲ႕ လီးကို စုပ္ေတာ္မူေပးပါဦး သခင္မဖုရား” ဝတ္မြဳံသည္ ဘသက္ႏွင့္ ခ်စ္ေမာင္လီးကို တစ္ဖက္စီကိုင္ကာ ဆက္ေနာင္၏ လီးကို စုပ္ေပးသည္။ ခဏသာ စုပ္ခြင့္ေပးသည္။ ေနာက္လွည့္၍ ေဆာင့္ခ်ေပးရသည္။ ဝတ္မြဳံလည္း တစ္ေယာက္စီ ေနာက္လွည္ၿပီး ေဆာင့္ခ်ေပးရသည္။ ၿပီးေနာက္ ဘသက္ႏွင့္ ခ်စ္ေမာင္၏ အနမ္းမ်ားေအာက္ ခဏနားသည္။ ႏြဳတ္ခမ္းမ်ားကို စုပ္သည္။ ႏို႔မ်ားကို ကိုင္သည္။ ဆက္ေနာင္က ခိုင္ႏွင္းကို ေခၚသည္။ ခိုင္ႏွင္းေရာက္လာၿပီး ဆက္ေနာင္ လီးကို စုပ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေပါင္တစ္ဖက္ခြၿပီး ထိုင္ကာ ေဆာင့္ခ်ေပးသည္။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေပၚ ေဆာင့္ခ်ရသည္။ ကုတင္ေပၚသို႔ မေခ်ာသုံးေယာက္ ပက္လက္ကေလး အိပ္သည္။

စိုးေအာင္၊ ဘသက္ႏွင့္ ရဲလြင္က ေစာက္ပတ္ အသီးသီးသို႔ သူတို႔လီးကို ခ်ိန္လိုက္သည္။ တၿပိဳင္နက္ ေဆာင့္ခ်သည္။ ေနာက္ ၿပိဳင္တူဆြဲသည္။ ခိုင္ႏွင္းက သိပ္မေအာ္ေသာ္လည္း မိုးယုႏွင့္ ဝတ္မြဳံကေတာ့ ေအာ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ေအာ္လို႔မရ။ ဆက္ေနာင္ႏွင့္ ခ်စ္ေမာင္က သူတို႔ပါးစပ္ထဲ လီးကို သိပ္ထည့္ထားၾကသည္။ ဇာတ္သိမ္းေတာ့ ခိုင္ႏွင္းကို လက္ေနာက္ပစ္ထား ဒူးေထာက္ကာ ေနခိုင္းသည္။ မ်က္ႏွာေမာ့ၿပီး ပါးစပ္ဟထားသည္။ ဘသက္က ခပ္သြက္သြက္ ကြင္းထုခ်သည္။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ကြင္းထုခ်သည္။ ခိုင္ႏွင္း ေထြးထုတ္သမွ် ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ေပက်ံေနသည္။

မ်က္ခုံးေမြးေပၚ ပါးေပၚ ႏွာတံေပၚတြင္လည္း လီးရည္မ်ား ေပက်ံေနသည္။ ဇာတ္သိမ္း “ထပ္သြင္းေပးဦး” ခိုင္ႏွင္းတစ္ေယက္ ထိုကဲ့သို႔ မေျပာႏိုင္။ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္လွေသာ ဘသက္လီးေပၚ သူမေစာက္ဖုတ္ သိပ္ထည့္ထားရသည္။ ဘသက္က ေခါင္းအုံးေလးေပၚ အုံးကာ ပက္လက္ေလး ၾကမ္းေပၚ အိပ္ေနသည္။ သူမ ဖင္ေပါက္ထဲသို႔ ရဲလြင္၏ ရွည္ရွည္မဲမဲႏွင့္ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထကာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ လီးက ျမဳပ္ဝင္ကာ ခ်ီးအိမ္ထိေအာင္ တဒုတ္ဒုတ္ေဆာင့္ေနသည္။ ခ်စ္ေမာင္ႏွင့္စိုးေအာင္က ဒူးေထာက္ကာ သူမကိုယ္ကို တစ္ေစာင္းဆြဲၿပီးလွ်င္ ပါးစပ္ထဲသို႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ထည့္ၾကသည္။ ေအာက္မွ ေဆာင့္တက္လိုက္၊ ေနာက္မွ ဖိလိုးလိုက္ၾကားမွ ခ်စ္ေမာင္က သူမေမးေစ့ကိုဆြဲကာ လီးကို အာေခါင္စိုက္ေအာင္ သြင္းၿပီး ေခါင္းကို ဘယ္ညာယမ္းသည္။ စိုးေအာင္က ႏို႔ကိုဆြဲသည္။ ရဲလြင္က လီးကို အျပင္ထုတ္လိုက္သည္။

ေဖာက္ခနဲ ျမည္သြားေသာ အသံႏွင့္အတူ ခိုင္ႏွင္း၏ ဖင္ေပါက္မွာ ေဟာင္းေလာင္းက်န္ေနခဲ့သည္။ ရဲလြင္တံေတြးတစ္ခ်က္ ေထြးထည့္သည္။ “စိ စိ..” ရဲလြင္က သူ႔လီးေခါင္းကို သိပ္ထည့္ကာ ထိုးထည့္ေတာ့ တံေတြးမ်ားျဖင့္ တစိစိျမည္ေနသည္။ ခိုင္ႏွင္းသည္ နာသည္ဟု မညည္းအား။ စိုးေအာင္လီးကို တစ္လွည့္ငုံကာ ခ်စ္ေမာင္လီးကို ကြင္းထုေပးရသည္။ စိုးေအာင္က ေနာက္ေစ့မွ ဆံပင္မ်ားကို ပင့္ကိုင္ကာ ပါးစပ္ကို လိုးေနသည္။ ေအာက္ကလည္း ေဆာင့္တက္သည္။ ရဲလြင္ကလည္း ဖင္ကို ေဆာင့္လိုးရာ တင္လုံးမွာ တုန္တုန္တက္သြားသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ဟထားရသျဖင့္ ေနာက္ကေဆာင့္လိုက္တိုင္း ေရွ႕ကလီးကို အဆုံးငုံၿပီးသားလို ျဖစ္ကာ ပါးစပ္ျဖင့္ ခံေပးသလို ျဖစ္ေနသည္။

“ဖင္ကို ငါေဆာ္ဦးမယ္” ဟုဆိုကာ စိုးေအာင္က ေနာက္သို႔ ယြန္းရာ ရဲလြင္က တစ္ခ်က္ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ၿပီး ထုတ္ေပးသည္။ ေရွ႕ကိုလွမ္းကာ ပါးစပ္ထဲသိပ္ထည့္ဖို႔ ျပင္သည္။ ဝတ္မြဳံႏွင့္ မိုးယုတို႔မွာ လက္ကို အေပၚသို႔ေျမာက္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ အခ်ည္ခံထားရသည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ မနီး။ ပါးစပ္ကို ဘုလုံးျဖင့္ ပိတ္ထားသည္။ အဝတ္အစား အျပည့္အစုံ ပါသည့္အျပင္ ေဘာ္လီလည္း အၾကပ္၊ အတြင္းခံလည္း ႏွစ္အထပ္ထပ္ ဝတ္ထားေပးသည္။ ထို႔အျပင္ ေျခႏွစ္ဖက္ၾကားတြင္ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ မနီးေအာင္ ေခါင္းအုံးညႇပ္ထားေပးသည္။ ေျခဖဝါးက ၾကမ္းျပင္ကို မထိတထိျဖစ္ေနသည္။

ဆက္ေနာင္က ႀကိမ္လုံးျဖင့္ တင္လုံးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္႐ိုက္သည္။ “ျဖန္း……” “အုဝု” မိုးယုတစ္ေယာက္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေစာက္ရည္မ်ား ထြက္ေနသည္။ ဆက္ေနာင္က ဝတ္မြဳံကို ႐ိုက္ျပန္သည္။ “ျဖန္း……..” “အု……….” “ဖုတ္ ဖုတ္” “ဝု ဝု” ဆက္ေနာင္က မိုးယုႏွင့္ ဝတ္မြဳံတို႔ရဲ႕ တင္ကို ဖုတ္ခနဲပုတ္ၿပီး ကုတ္လိုက္သည္။ ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ခိုင္ႏွင္းကို ေယာက်္ားေလးေယာက္က ပက္ပက္စက္စက္ ဝိုင္းလိုးေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္သူမတို႔ကလည္း ခံခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဖီးလ္ကတက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုမွ လုပ္မရ။ ႐ိုက္လိုက္ ကုတ္လိုက္လုပ္ေတာ့ ႐ုန္းၾကသည္။ သည္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုလီးလာလာ၊ ဘာပဲ လုပ္ေပးရ လုပ္ေပးရ၊ ဘယ္လိုပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပဲလိုးလိုး ခံေပးခ်င္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ခိုင္ႏွင္းက ဒူးေထာက္ကာ ေမွာက္ေပးသည္။ ရဲလြင္ႏွင့္ ခ်စ္ေမာင္က ဖင္ကို တစ္ခ်က္စီသြင္းသည္။ ခိုင္ႏွင္းကို ေမာ့ခိုင္းသည္။ ခိုင္ႏွင္း၊ ဝတ္မြဳံႏွင့္ မိုးယုတို႔ အၾကည့္ခ်င္းဆုံထားသည္။ ရဲလြင္က ေနာက္မွ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ကာ ခိုင္ႏွင္းဖင္ကို လိုးသည္။ နာသျဖင့္ ခိုင္ႏွင္း ႐ြဳံ႕မဲ့ေနသည္။ ရဲလြင္က ဖင္ထဲကထုတ္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကိုတစ္လွည့္လိုးသည္။ က်န္သုံးေယာက္က ေနာက္မွ ရပ္ကာ ကြင္းထုေနၾကသည္။ ရဲလြင္နားေတာ့ ခ်စ္ေမာင္ဝင္သည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သြင္းလိုက္သျဖင့္ ခိုင္ႏွင္းေအာ္ညည္းသည္။ ခ်စ္ေမာင္က ခပ္သြက္သြက္လိုးသည္။ တဗြက္ဗြက္ျမည္ေနသည္။ ခ်စ္ေမာင္လည္း ဖင္လိုးလို႔ အားရေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ကို သြင္းသည္။ ေစာက္ဖုတ္ကိုလိုးၿပီး နားသည္။ ဘသက္အလွည့္ေရာက္လာသည္။ ဘသက္က ပြင့္ေနေသာ ခိုင္ႏွင္းဖင္ေပါက္ကို တံေတြးေထြးထည့္သည္။

လီးကို တံေတြးဆြတ္သည္။ လီးေခါင္းအရင္သိပ္ထည့္လိုက္ၿပီး ခါးေစာင္းကိုင္ကာ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးသည္။ ခိုင္ႏွင္းမွာ ေခါင္းမ်ားပင္ စိုက္က်ေနသည္။ ဆက္ေနာင္က ေမာ့ေနဖို႔ ေျပာသည္။ ဘသက္က ဆက္လိုးသည္။ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ျမည္ေနသည္။ ဘသက္က ဖင္သက္သက္လိုးၿပီး နားသည္။ စိုးေအာင္ ဝင္ဆြဲျပန္သည္။ ခိုင္ႏွင္းက ပါးစပ္ကို မပြင့္တပြင့္ဟထားကာ ဒူးေထာက္၍ ေမာ့ေပးသည္။ စိုးေအာင္က ေဘးမွေန၍ မ်က္ႏွာေပၚ ကြင္းထုခ်သည္။ တဗြက္ဗြက္နဲ႔ ထုေနေသာ္လည္း လီးရည္က မထြက္သျဖင့္ ခိုင္ႏွင္းလည္း ေမာေမာႏွင့္ စုပ္ေပးလိုက္သည္။ ထြက္ခါနီးေတာ့ ခိုင္ႏွင္းမ်က္ႏွာကို နည္းနည္း ဆုတ္ေပးသည္။ လီးရည္က ႏြဳတ္ခမ္းတစ္ဝိုက္ႏွင့္ အထက္ ပါးျပင္ေပၚသို႔ တဗ်စ္ဗ်စ္ပန္းထြက္သည္။ အရွိန္ပါသျဖင့္ နားထင္ဆံစထိ စိုကုန္သည္။ လီးရည္လည္း မ်ားသည္။ ပါးျပင္တစ္ခုလုံး ေဖြးသြားသည္။ ရဲလြင္က ခိုင္ႏွင္းမ်က္ႏွာတည့္တည့္ ကြင္းထုသည္။

သူမပါးျပင္တြင္ စိုးေအာင္လီးရည္မ်ား ႐ြဲနစ္ကာ အမ်ားအျပားစီးက်ေနသည္။ ရဲလြင္လီးရည္ေတြလည္း တဗ်စ္ဗ်စ္ထြက္သည္။ ေမးေစ့မွ နဖူးထိ တန္းခနဲ တန္းခနဲ က်သည္။ ကုန္ခါနီးေတာ့ ႏြဳတ္ခမ္းေပၚ ပိုက်သည္။ သူမမေထြး မၿမိဳဘဲ အတိုင္းထားသည္။ ဘသက္က ဆက္၍ မ်က္ႏွာေပၚ ကြင္းထုခ်သည္။ ေခါင္းကို ေသခ်ာကိုင္ကာ လြတ္ေနေသာ ပါးျပင္တစ္ဖက္ေပၚသို႔ လီးထိပ္နဲ႔ ေထာက္ကာ ကြင္းထုခ်သည္။ လီးရည္မ်ား ပါးျပင္ေပၚ ပုံကာ က်သည္။ ႐ြဲနစ္ကာ ေအာက္ႏို႔ေပၚထိ စီးက်သည္။ ခ်စ္ေမာင္က ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနသာ ကြင္းထုခ်သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆိုေသာ္လည္း မ်က္ႏွာႏွင့္ ငါးလက္မေလာက္ အကြာကသာ ျဖစ္သည္။ သူမၿငိမ္ၿငိမ္ေမာ့ေနေသာ္လည္း ပထမတစ္ခ်က္ ႏွာေခါင္း၊ ဒုတိယတစ္ခ်က္ နား႐ြက္ တတိယတစ္ခ်က္ နားထင္ႏွင့္ လည္ပင္းမ်ားသို႔က်ကုန္သည္။

“ပါးစပ္ထဲ ဝင္တာေတြ ေထြးလိုက္ ဒီတိုင္းကိုယ့္ပါးစပ္ေပၚ ကိုယ္ျပန္ေထြး” ခိုင္ႏွင္းက ပူစီေပါင္းမ်ားထေနေသာ လီးရည္ကို ေထြးထုတ္သည္။ လီးရည္မ်ားက နား႐ြက္တြင္လည္း တြဲက်ေနသည္။ ႏို႔ေပၚသို႔ တစ္စက္စက္ က်ေနသည္။ ဆက္ေနာင္က မိုးယုႏွင့္ ဝတ္မြဳံတို႔ကို လြတ္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ လည္ပင္းတြင္ ေခြးလည္ပတ္ ပတ္ေပးလိုက္သည္။ “ေျပာင္ေနေအာင္ စားေပးၾက” လီးရည္တို႔ကို လ်က္ခိုင္းေလသည္။ သူမတို႔လည္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ အေနအထားတြင္ ေရာက္သျဖင့္ စားလိုက္သည္။ မိုးယုက နား႐ြက္မွကပ္ၿပီး တြဲက်ေနေသာ ခပ္ခဲခဲ လီးရည္ကို စလ်က္ေပးသည္။ ေနာက္ပါးျပင္တြင္ အစင္းလိုက္ ယိုေနေသာ လီးရည္ကို လ်က္သည္။

သူမလ်က္ရသမွ်ကို ဝတ္မြဳံပါးစပ္ထဲ ေထြးထည့္ေပးသည္။ ဝတ္မြဳံကို မ်ိဳခ်သည္။ ေနာက္ ဝတ္မြဳံက ျပန္လ်က္သည္။ ဝတ္မြဳံလ်က္၍ ရသမွ်ကို မိုးယုပါးစပ္ထဲ ေထြးထည့္သည္။ မိုးယုက မ်ိဳခ်သည္။ ပထမတစ္ရက္ဟူေသာ အေနအထားတြင္ ထိုမွ် အဆင့္ရွိေနၿပီ ျဖစ္ရာ သူမတို႔ ထိပ္လန႔္ရမည္လား ဝမ္းသာရမည္လား မေတြးတတ္ေတာ့။ မိုးယုႏွင့္ဝတ္မြဳံတို႔ အခ်င္းခ်င္း ႏြဳတ္ခမ္းစုပ္သည္။ အခ်င္းခ်င္း အက်ႌခြၽတ္သည္။ ႏို႔သီးခ်င္းခ်င္း ပြတ္သည္။ ထမီခြၽတ္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ေပါင္ၾကားထဲသို႔ တစ္ေယာက္ေပါင္တစ္ဖက္စီထည့္ကာ ေစာက္ေစ့ခ်င္းပြတ္သည္။ သူမတို႔ကို ခိုင္ႏွင္းအား တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ဖက္ၾက နမ္းၾက ဆြဲၾက ကိုင္ၾက ႏႈိက္ၾကလုပ္ေနေသာ ရဲလြင္၊ ဘသက္၊ ခ်စ္ေမာင္၊ စိုးေအာင္ႏွင့္အတူ ယခုမွ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ၿပီး ကြင္းစထုေနေသာ ဆက္ေနာင္တို႔ျဖစ္သည္။ “လာ” မိုးယုႏွင့္ ဝတ္မြဳံတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ေနာင္ေပါင္ၾကားထဲတြင္ ထိုင္ခ်ၿပီး လီးကိုစုပ္ေပးသည္။ ဝတ္မြဳံက စစုပ္သည္။ မိုးယုက လႁပြတ္ကိုပင့္ေပးထားသည္။ ဝတ္မြဳံဖယ္ေတာ့ မိုးယုက လႁပြတ္ကို စုပ္ေပးသည္။

ဝတ္မြဳံက ဆက္ေနာင္ေပါင္ကို ခြက အဖုတ္နဲ႔ပြတ္ရင္း ကြင္းထုေပးရင္း လွ်ာနဲ႔လ်က္သည္။ မိုးယုက လႁပြတ္ကို စုပ္ရင္းဆြဲကာ လြတ္သည္။ ဝတ္မြဳကလည္း လီးထိပ္ကို စုပ္သည္။ “မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကုန္းလိုက္” မိုးယုႏွင့္ ဝတ္မြဳံတို႔က ကုန္းလိုက္သည္။ “ေပါင္နည္းနည္းကား” သူမတို႔ကလည္း ခိုင္းသည့္အတိုင္းလုပ္သည္။ “ေဟ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ဘယ္ဖင္ေပါက္က ပိုလန္းလဲ ဆႏၵမဲေလး ေပးၾကပါဦးကြ” “ခ်စ္ ဆုံးျဖတ္ေပးကြာ” ရဲလြင္က ခိုင္ႏွင္းကို ဖက္ရင္းထလာၿပီး ပါးကို တ႐ြတ္႐ြတ္နမ္းကာ ေျပာသည္။ “ေအး ဟုတ္တယ္၊ ခိုင္ႏွင္း မင္းဆုံးျဖတ္” ဟုဆိုကာ ဆက္ေနာင္က ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ဆက္ေနာင္က “မင္း လ်က္ေပးရမွာပဲ၊ မင္း လ်က္တဲ့ဖင္ကို ငါအရင္ခ်မယ္” ခိုင္ႏွင္းက ဝတ္မြဳံဖင္ကို လ်က္ရန္ တင္ကို ၿဖဲလိုက္သည္။ မိုးယုက ခိုင္ႏွင္းၿဖဲေပးထားေသာ ဝတ္မြဳံဖင္ေညႇာင့္႐ိုးေပၚသို႔ တံေတြးေထြးခ်သည္။ တံေတြးက ဝတ္မြဳံ၏ ေဖြးႏုေနေသာ ဖင္စီးေၾကာင္းအတိုင္း စီးဆင္းသြားၿပီး ဖင္ေပါက္တည့္တည့္တြင္ စုသည္။

ခိုင္ႏွင္းက ေစာက္ပတ္အထက္မွေန၍ လွ်ာကို အျပားလိုက္ထားကာ ဖင္ေပါက္ကို လ်က္သည္။ “အြန္းးး” ဝတ္မြဳံသည္ ဆက္ေနာင္လီးကို ငုံရင္း ဖင္မွ ခိုင္ႏွင္း၏ လွ်ာၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္ လ်က္သည္ကို ဖီးလ္တက္သျဖင့္ ညည္းမိသည္။ စီးထားေသာ သူမဆံပင္ကို ကိုင္ကာ သူမဖင္အလ်က္ခံသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ပါးစပ္ထဲ လီးကို ထိုးသြင္းထားေသာ ဆက္ေနာင္၏ ေပါင္ကို ဖက္ထားသည္။ “အ ကြၽတ္ ကြၽတ္” ဆက္ေနာင္ စသြင္းၿပီ။ မိုးယုက ဖင္ကို ၿဖဲေပးထားသည္။ ခိုင္ႏွင္းက ဖင္ေပါက္ထဲတည့္ေအာင္ သိပ္ထည့္ေပးသည္။ လီးေခါင္းကို အတင္းထိုးသိပ္ရသည္။ ေစာက္ပတ္ထဲဝင္သည္ႏွင့္ မတူသျဖင့္ ဝတ္မြဳံမွာ တအင္းအင္းနဲ႔ ညည္းရသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို နာသည္။ လီးေခါင္းျမဳပ္ကတည္းက နာေနရာ ဇြတ္ထိုးထည့္သည့္ အေနအထားတြင္ ပိုနာသည္။ “နာလိုက္တာကြာ၊ ကိုယ့္လီးကို မန္းေပးပါဦး” ဆက္ေနာင္က ခိုင္ႏွင္းကို လီးစုပ္ခိုင္းသည္။ ခိုင္ႏွင္းက ဝတ္မြဳံဖင္မွ ထုတ္လာေသာ လီးကို စုပ္ေပးသည္။ “ဝူးးး” ဆက္ေနာင္က ျပန္လိုးသည္။ မိုးယုက ၿဖဲေပးသည္။

ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ ဝတ္မြဳံေတာ္ေတာ္ ေအာ္ရသည္။ “ခ်ီးယား” “ဆရာ့ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မြဳအတြက္” “ေနာက္ေနာင္လည္း ဆရာသမား အသစ္ကေလးေတြ မ်ားမ်ား ေဖာက္ႏိုင္ပါေစ” တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ခ်ီးက်ဴးၾကၿပီး အရက္ခြက္မကာ ေသာက္ၾကသည္။ ဆက္ေနာင္က ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲသည္။ ဝတ္မြဳံမွာ ေခြၽးမ်ားျပန္ေနသည္။ ဖင္ထဲတစ္ခုခုဆို႔ေနသလို ခံစားရသည္။ ဖင္ကို ငါးမိနစ္ေလာက္ စိမ္လိုးၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို တြယ္သည္။ ပုံစံေျပာင္းကာ ဖင္ခ်လိုက္ ေစာက္ပတ္လိုးလိုက္လုပ္သည္။ ဆက္ေနာင္ၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္သူမွာ မိုးယုျဖစ္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့လည္း ဖင္ကို ဝိုင္းလိုးၾကသည္ဟု အိပ္မက္မက္သျဖင့္ လန႔္ႏိုးျပန္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဳးစားေသာ္လည္း အိပ္မရ ျဖစ္ေနသည္။

ဖ်တ္ခနဲ အိပ္ေပ်ာ္မည္လုပ္ေတာ့ “အိပ္ယာက ႏိုးႏိုးခ်င္း မ်က္ႏွာမသစ္ေသးခင္ ျမင္ရတဲ့ ပုံစံဟာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ပကတိပုံစံ အစစ္ကြ၊ စိုးေအာင္နဲ႔ ခ်စ္ေမာင္က ခိုင္ႏွင္း၊ ရဲလြင္ႏွင့္ ဘသက္က ဝတ္မြဳံေလးနဲ႔ မိန္းကေလးေေတြရဲ႕ ပကတိပုံစံ ျဖစ္တဲ့ သဘာဝအလွရဲ႕ အရသာကို မ်က္ႏွာ မသစ္ခင္ တစ္ခ်ီ ခံစားၾကကြာ၊ ငါေတာ့ အားလုံး က်က္သေရ မဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စုံသြားေအာင္ သူ႔ဖင္ကို ေဟာဒီလီးနဲ႔ ေဖာက္ေပးမယ္၊ ေက်နပ္ၾကလား မင္းႀကီးမ်ား” “ေက်နပ္ၾကေၾကာင္းပါ ဘုရား” “သင့္ေလွ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္မြဳေကာ ရွိရဲ႕လား” “သင့္ေလွ်ာ္ေၾကာင္းပါ ဘုရား” ဆက္ေနာင္၏ သူမတင္ကို ပုတ္ကာ ပုတ္ကာ ေျပာေသာစကားကို သူတို႔ပိုင္ဆိုင္သည့္ တစ္ေယာက္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၾကရင္း ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ ေပးေနၾကသည္။

မိုးယုေမွာက္အိပ္ေနသည္။ ဆက္ေနာင္က သူမေပါင္ၾကားထဲသို႔ ေလးဘက္ေထာက္ ဝင္လာသည္။ “ပက္” သူမဖင္ေပါက္ေပၚတည့္တည့္ တံေတြးစက္ က်လာသည္။ ဆက္ေနာင္က ေခြးလို အူကာ သေရာ္သည္။ ေနာက္ လွ်ာျပားျဖင့္ ေလးငါးခ်က္ ေခြးမ်ား အမဲ႐ိုးလ်က္သလို သူမဖင္ေပါက္ကို လ်က္သည္။ “ထြီ” ဆက္ေနာင္က သူ႔လီးဆြတ္ဖို႔ လက္ဝါးေပၚ တံေတြးေထြးခ်ၿပီး လီးကို သုတ္သည္။ မနက္ ေျခာက္နာရီထိုးေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေတာ္ေမွာင္ရီေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးယုတစ္ေယာက္၏ ဖင္ေပါက္ထဲ လီးႀကီး ပူခနဲ ထိုးဆင္းလာေတာ့ ပိုေမွာင္သြားသည္…… “ၿပီး” ။