မျက်နှာမော့ပါဦး

ဦးမောင် ဆုံးသွားပြီဆိုသောသတင်းအား သူကြားကြားချင်း မယုံနိုင်သေးပေ။ သူနယ်သို့ ဦးကောင်း စေလွှတ်သော အလုပ်ကိစ္စဖြင့် သွားရောက်နေချိန်တွင် ဦးမောင်သူ၏ အိမ်တွင်မူးလဲပြီး ဆုံးပါးသွားပြီ ဆိုသော သတင်းကို ဖုန်းဆက်ပြောသဖြင့် သိရှိခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ဦးမောင်ဆုံးပြီဆိုသောသတင်း သူ့ထံဖုန်းဆက်ပြီး ပြောသောသူက ဦးမောင်ဇနီး ဒေါ်ကေသီထွန်း ကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေသည်။ သူ ယုံပင် မယုံနိုင်။ ပြောရလျှင် သူအခုထိမယုံနိုင်သေး။ မိုးထက်မောင် ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် ဦးမောင်ကား ပျော်ပျော်နေတတ်သူ၊ အသက် (၅၀)ခန့်ရှိပြီး ရုပ်ကလည်းဖြောင့်သည်။ သဘောကလည်း ကောင်းသဖြင့် လူတိုင်းက ခင်ကြသည်။ သူ့ဇနီး ဒေါ်ကေသီထွန်းကား အသက်(၄၀)ခန့်၊ အသားဖြူဖြူ၊ ချောချောနှင့် မသိလျှင် (၃၀) လောက်ဟု ထင်ရလောက်အောင် နုပျိုသည်။ သူကား နယ်မြို့လေးမှ မိမရှိ ဖမရှိ တစ်ကောင်ကြွက်။ (၁၀)တန်းအောင်ပြီး တက္ကသိုလ်တက်မည့်နှစ်တွင် အဖေဆုံးသွားခဲ့သည်။ အမေက သူငယ်စဉ်တောင်ကြေး ကလေးဘဝကတည်းကဆုံးပြီ။ သူပင် မမှတ်မိတော့။ ဒီလိုနဲ့ ကြုံရာကျပန်းလုပ်ပြီး ဘဝကိုရုန်းကန်နေစဉ်။ တစ်နေ့ သူ့ဘဝပြောင်းခဲ့၏။ ညဖက်ကုန်ထမ်းပြီး ပြန်လာစဉ် သူတို့မြို့ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ဖြတ်သွားရင်း ကားလမ်းမှာ ကားပျက်နေသော ဦးမောင်ကို ဆေးသမား လူငယ်လေး (၃)ဦးမှ လုယက်ရန် ကြိုးစားနေသည်ကို သူကကူညီခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဦးမောင်က သူ့ကို ကျေးဇူးရှင်အဖြစ် သတ်မှတ်ပေးပြီး မြို့ကိုခေါ်သွားခဲ့တယ်။ သူ့ လုပ်ငန်းတွေမှာ သူ့ကိုယ်စား တာဝန်ယူ လုပ်ကိုင်တတ်အောင် သင်ပေးခဲ့တယ်။ သားသမီးမရှိတဲ့ ဦးမောင်တို့လင်မယားဟာ သူ့ကို သူတို့မိသားစုရဲ့ ညီအရင်း၊ မောင်အရင်းသဖွယ် သဘောထားပြီး အရေးကြီးကိစ္စတွေမှာ တိုင်ပင်တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ကိုလည်း ဦးမောင်က သူတို့အိမ်မှာပဲ ခေါ်ထားခဲ့တယ်။ ဦးမောင်က မိတ်ဆွေတွေနဲ့ သူ့ကို မိတ်ဆက်ပေးရင်တောင်မှ သူ့ကို ဥိးမောင်က သူ့နယ်က တစ်ဝမ်းကွဲညီလို့ပဲ ပြောတယ်လေ။ ဖြစ်ရလေ။ ကိုကြီး ဦးမောင်ရယ်။ သူသတင်းကြားကြားချင်း သူတည်းနေတဲ့ တည်းခိုခန်းကအခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်ထဲ ငိုနေခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်တွေကို အေးအေး ထားကြည့်တဲ့အခါမှာတော့ ဦးမောင်ကို သိပ်ချစ်ပြီး သူ့ကို မောင်တစ်ယောက်လို ခင်တွယ်နေရှာတဲ့ မမကေသီထွန်းရဲ့ မျက်နှာကို မြင်ယောင်ရင်း စိတ်ပူသွားမိတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ သူနယ်ကနေ ညတွင်းချင်းပဲ ရန်ကုန်ကို ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ကိုကြီးရေ ကိုကြီးသိပ်ချစ်တဲ့ ကိုကြီးညီရောက်လာပြီလေ။ ဟင့်ဟင့်။ အိမ်ထဲရောက်ရောက်ခြင်း မမကေသီထွန်းက ဝမ်းနည်းသံနဲ့ ငိုလိုက်ပါတယ်။ သူ အိမ်ကိုပြန်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ဦးမောင်ရဲ့ အလောင်းကို မြေချပြီးနေပါပြီ။ သူလာတဲ့လမ်းမှာ ရေကြီးပြီး တံတားတွေ ကျိုးနေတာကြောင့် ဦးမောင်အလောင်းကို မြင်တောင် မမြင်လိုက်ရပါဘူး။ သူ့ရင်ထဲမှာ ငိုချင်ပေမဲ့ သူငိုရင် ဦးမောင်မိန်းမ မမကေသီထွန်းက ပိုဝမ်းနည်းမယ် ဆိုတာသိလို့ မငိုမိအောင် ထိန်းထားပါတယ်။ “ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမမ” “မောင်လေးရယ် နင့်ကိုကြီးကလေ။ ဆုံးမဲ့မနက်က အလုပ်သွားမယ်ဆိုပြီး ရေချိုးတယ်။ ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲက တော်တော်နဲ့ ထွက်မလာတာနဲ့ တံခါးသွားဖွင့် ကြည့်တော့ မင်းကိုကြီးလဲနေတာတွေ့တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ဆေးရုံကို ပို့ကြတယ်။ သူက သတိလည်လာသေးတယ်။ မင်းကို တစ်ခုခုမှာချင်တဲ့ သဘောရှိတယ်။ မင်းနာမည်ပဲခေါ်နေတာ။ ဟင့်ဟင့်” မမကေသီကား စကားဆက်မပြောနိုင်တော့။ ကိုယ်လုံးလေးကိုလှုပ်ခါပြီး ငိုတော့သည်။ ဦးမောင်ရဲ့ နာရေးကိစ္စတွေကို စီစဉ်ရ၊ တစ်ဖက်ကလည်း ဦးမောင်ရဲ့ မပြတ်သေးတဲ့ အလုပ်တွေက ဦးမောင် မရှိတော့ သူပဲလုပ်ပေးရတယ်။ .မမကေသီမှာကလည်း အဖေအမေတွေက မရှိကြတော့သလို ဦးမောင်မှာကလည်း ငယ်ကတည်းက မိဘမဲ့ဆိုတော့ ဆွေမျိုးတွေက မရှိပါဘူး။ မမကေသီ အနေနဲ့ကလည်း ဦးမောင်ရဲ့လုပ်ငန်းတွေကို မသိပါဘူး။ နားလည်း မလည်ဘူးလေ။ ဒါကြောင့် ကုမ္ပဏီကို သူကပဲ ဦးဆောင်ပြီး ဆက်လက် လုပ်ပေးနေရပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ မမကေသီအိမ်မှာ ဆက်နေဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့မှာတော့ သူ ကုမ္ပဏီကိစ္စနဲ့ ဧည့်သည်တစ်ယောက်ကို စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုမှာ ချိန်းထားရင်း ငြိမ်သက်နေတဲ့ သူ့ဘဝမှာ မထင်မှတ်တာတွေ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်က သူက ဖုန်းပွတ်နေတာပါ။ ဒီအချိန်မှာ တစ်ဖက်ခန်းက အသောက်ဝိုင်းက စကားပြောသံ တစ်ချို့က သူ့နားထဲ ရောက်လာပါတယ်။ .နေ့ခင်းဘက် လူရှင်းနေချိန် ဆိုတော့ အတိုင်းသား ကြား နေရတာပေါ့လေ။ “ဟိုလေကွာ။ မိုးထက်မောင်ကုမ္ပဏီက လင်းထက် ဆိုတဲ့ကောင်လေးကို ပြောတာလား” ဟိုက်ရော။ သူ့နာမည် ပါလာသဖြင့် ဘာတွေလဲဟဆိုပြီး သူ ဆက်နားထောင်နေ၏။ “အင်းလေ ကောင်လေးက ရုပ်ကလည်း ဖြောင့်တယ်။ ပြိးတော့ လုပ်ငန်းလည်း ကျွမ်းတယ်။ ငါတော့ ထင်တယ်။ ဒေါ်ကေသီထွန်းကများ ဒီကောင်လေးနဲ့ ငြိနေတာများလား” “ဟ။ ဟုတ်ချင်လည်း ဟုတ်မှာပေါ့ဟ။ ကေသီထွန်းက အရွယ်ကလည်း ရှိသေး။

ကိုမောင်ကြီးကလည်း ဆုံးတော့ အားကိုးချင်ရှာမှာပေါ့လေ။ ဟုတ်ဖူးလား။ ဟားဟားဟား” သူ ဒေါသပင် ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွား၏ ဘယ်သူတွေမှန်းကို မသိ။ .စော်စော်ကားကားပင်။ သူနဲ့ မမကေသီ ရိုးရိုးသားသား နေတာကိုပင် သွားပုတ်လေလွင့် ပြောချင်နေကြ၏။ ခက်တာဘဲ။ “ကိုလင်းထက်” သူ့ရှေ့သို့ ချိန်းထားသော ဧည့်သည် ရောက်လာပြီ။ ခုနက ကိစ္စကို မေ့သွားတော့သည်။ “ကဲထိုင်ဗျာ။ အကိုတစ်ခုခုမှာ။ ( ) က နေရာက အဆင်ပြေတယ် အဲ့နေရာကိုဝယ်ပြီး အိမ်ရှေ့ကို ကားပြန်ရောက်တော့ မမကေသီထွန်းကား ခြံထဲတွင်။ “တီတီ” “မအေးရေ နင့်ကိုလေးပြန်လာပြီ။ တံခါးဖွင့်လိုက်” အိမ်ဖော်မလေးမိအေးကား တံခါးကို လာဖွင့်ပေးသည်။ “ကဲမောင်လေး။ ရေအရင်ချိုးမလား။ ထမင်းအရင်စားမလား” “ကျွန်တော် ရေအရင်ချိုးလိုက်ဦးမယ်” “ကဲ ဒေါ်လေးမြရေ ထမင်း သွားပြင် ထားလိုက်တော့။ မောင်လေး ရေချိုးပြီးရင် ထမင်းအဆင်သင့် စားလို့ရအောင်။ ဒီနေ့ငါ့မောင်ကြိုက်တဲ့ ပုဇွန်ထုပ်ချက်ထားတယ်” မမရဲ့ သွယ်လျတဲ့ လက်ချောင်းဖြူဖြူလေးတွေက သူ့လက်မောင်းကို ကိုင်ရင်း ပြောလိုက်တာပါ။ ခါတိုင်း သူ့အနေနဲ့ မမက ဒီလိုပဲ သူပြန်လာတိုင်း ခုလိုတစ်ခါတစ်ရံ သူမ မောင်အရင်းလို သဘောထားပြီး လက်မောင်းကို ဒီလိုချိတ်တတ်ပေမဲ့ ဒီနေ့ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေပါတယ်။ နေ့လည်က ဆိုင်ထဲက ကြားခဲ့တဲ့ စကားတွေကို ကြားယောင်ရင်း သူ့ နှလုံးခုန်သံက မြန်လာသလိုလို။ မမဟာ မြန်မာဆန်ဆန် အပြာရောင်ပေါ်မှာ အဖြူပွင့်လေးတွေပါတဲ့ ရင်ဖုံးနဲ့ ထမိန်ကို ဝမ်းဆက် တွဲဝတ်ထားတာပါ။ ခါးလည်လောက် ရှိတဲ့ ဆံပင်တွေကို ထုံး ထားတာကြောင့် လည်တိုင်ဖြူဖြူလေးနဲ့ ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးတွေကို မြင်နေရပါတယ်။ ခါးက သိမ်ပြီး တင်းရင်းလျတဲ့ တင်သားတွေကြောင့် မသိတဲ့သူက အပျိုလို့ ထင်မိကြမှာပဲ။ အင်း ငါ မကြံကောင်းမစည်ရာ ဘာတွေ တွေးနေပါလိမ့်။ ကိုယ့် ကျေးဇူးရှင်ကိုဟူသော အသိဝင်လာချိန်တွင် အာခေါင်က ခြောက်သလိုလို ရေငတ်ချင်သလိုလို ဖြစ်နေတာ သတိထားမိ၏။ ကေသီကား မွေ့ယာပေါ်တွင် တလူးလွန့်လွန့်ဖြင့် အိပ်မပျော်နိုင်သေးပေ။ ညနေက မောင် ကြည့်သော အကြည့်တွေကို ပြန်မြင်ယောင်မိနေသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သူမက မောင့် လက်မောင်းတွေကို သွားကိုင်တဲ့ အချိန်မှာ မောင့် အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းနေတာ သိတယ်။ ပြီးတော့ သူမ ဂုတ်ဖြူဖြူလေးကို အကြာကြီးပဲ စိုက်ကြည့်နေတာတွေ့တော့ စိတ်ကြည်နူးမိတယ်။ မောင်ရယ်။ မမ အချစ်တွေကို မင်းလေး မသိဘူးနော်။ မောင်က အေးစက်စက်နဲ့။ ကိုယ့် ကျေးဇူးရှင်ရဲ့ ဇနီးဆိုပြီး ထိန်းနေတာများလား။ ဒါက ပြစ်မှားတာ မဟုတ်ဘူးမောင်ရဲ့။ နင့် ကိုကြီးက ဆုံးသွားတာ ကြာပြိလေ။ တစ်နှစ်လောက် ရှိရော့မယ်။ ဒါမှမဟုတ်အပျိုမဟုတ်လို့ စိတ် မဝင်စားတာလား မောင်ရယ်။ ဒါမှမဟုတ် ချစ်သူများ ရှိနေလို့လား။ တွေးရင်းနှင့်ပင် ရင်မောလာသည်။ မမကေသီထွန်း တစ်ယောက်တည်း အခန်းထဲမှာ အတွေူးကမ္ဘာထဲ ချာချာလည်ရင်း အိပ်မပျော်နိုင်သလို တစ်ဖက်မှာလည်း လင်းထက်မှာလည်း အိပ်မပျော်နိုင်အောင် ဖြစ်နေပါတယ်။ မမကေသီထွန်းကို မြင်ယောင်နေသလို ကိုကြီးဦးမောင်ကိုလည်း သတိရရလာတာမို့ အဲ့ညကသူတို့ နှစ်ယောက်လုံး အိပ်မပျော်ခဲ့ပါဘူး။ အိပ်ယာ ထဲမှာ အိပ်မရတဲ့ လင်းထက် တစ်ယောက်ဟာ အာခေါင် ခြောက်ပြီး ရေငတ်သလိုလို ဖြစ်ချင်နေတာကြောင့် ဝရံတာဘက်ကို ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ စီးကရက်ဘူးထဲက စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ထုတ်သောက် နေပါတယ်။ စီးကရက်တစ်လိပ် ကုန်တဲ့အချိန်မှာတော့ (၁၅)မိနစ်လောက်နေပြီး အခန်းဘက်ကို ပြန်ထွက်ခဲ့တယ်။ မမကေသီထွန်း အခန်းရှေ့ ရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့ အခန်းထဲက မီးလင်းနေတာကြောင့် မမတစ်ယောက် အခန်းထဲမှာ မီးမပိတ်မိဘဲ အိပ်ပျော်နေတယ် ထင်တယ်ဟုတွေးမိတယ်။ သူ့ခြေလှမ်းတွေ တန့်သွားပြီး အခန်းဘက်ကို အမှတ်မထင်ကြည့်မိတဲ့ အခါမှာတော့ တံခါးက အနည်းငယ် ဟနေတာကို တွေ့ရတယ်။ “အခန်းရှေ့က မောင်လေးလား” “ဗျာ ဟုတ်” “အိပ်မပျော်ဘူးထင်တယ်။ နေဦးမမထွက်လာခဲ့ဦးမယ် ခြံထဲဆင်းပြီးလမ်းလျှောက်ရအောင်” (၂)မိနစ်လောက် စောင့်နေတဲ့အခါမှာ မမကေသီထွန်းဟာ အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ အိပ်ယာထဲက ထလာတာမို့ မမမျက်နှာလေးဟာ ပင်ကို အတိုင်းလေးပါပဲ။ ဆံပင်လေးတွေက အနည်းငယ် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေပြီး ညဝတ် ပိုးပျော့ဝတ်စုံကို ဝတ်ထားတာကြောင့် မမရဲ့ ကိုယ်လုံးအလှတွေ ကောက်ကြောင်းတွေက အတိုင်းသားပါပဲ။ အပျိုတွေထက်ပင်တောင့်ပြီး လှပလှပါတယ်။ ဒါကို အသက်(၄၀)လို့ပြော ဘယ်သူက ယုံမှာတုန်း။ ၃၀နှစ်လောက်သာ ထင်နေရ၏။ အာခေါင်ခြောက်သလိုလို ဖြစ်လာတာကြောင့် မျက်နှာကို တစ်ဖက်ကို မသိမသာ လွဲထားလိုက်ပါတယ်။ ကေသီထွန်းဟာ လင်းထက်နဲ့အတူ အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့ပါ တယ်။ အချိန်က ည(၁)နာရီလောက် ရှိနေပြီဖြစ်တာကြောင့် အိမ်အောက်ထပ်မှာနေတဲ့ ဒေါ်မြနဲ့မိအေးတို့က အိပ်ကုန်ပါပြီ ဒါကြောင့် အသံ မကြားအောင် ခြေဖော့ပြီး ဆင်းလာကြပါ တယ်။ အနောက်ဘက် တံခါးကနေ ထွက်လာကြပြီး ခြံထဲမှာ လမ်းလျှောက်ကြပါတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ညဖက်ဆိုတော့ ခွေးတွေက အုပ်စုလိုက် အူကြပါ တယ်။ “အူ ဝူး ဝူး…” ကြောက်လို့ထင် တယ်။ မမကေသီထွန်းဟာ လင်းထက်ရဲ့ လက်မောင်းကို သူမလက်နဲ့ကိုင်ပြီး “မောင်လေး မမကြောက်တယ်။ ” “မကြောက်ပါနဲ့ မမရယ် ကျွန်တော် တစ်ယောက်လုံး ရှိနေတဲ့ဟာ” ခြံထဲက ပန်းရုံနံဘေးက ခုံတန်းလေးမှာ သူတို့နှစ်ယောက်ထိုင်ပြီး “မောင်လေးရယ် နင့်ကိုကြီး မရှိတော့ ဘဝြကီးကခြောက်သွေ့သွားသလိုပဲ နင်ရော ရည်းစားလေး ဘာလေး မရှိဘူးလား မမအတွက် ယောင်းမချောလေး တစ်ယောက်လောက် ရှာပေး စကားပြောဖော်မရှိဘူး” “ဟင်း အမမောင်က စွံမှမစွံတာ” “အံမယ် လျှောက်ပြော ငါ့မောင်ကိုကြိုက်တဲ့သူတွေ အများကြီး ငါ့မောင်က ရုပ်က ဖြောင့်တော့ ကောင်မလေးတွေက ကြွေမှာပဲ ဟိုနေ့က ငါ့မောင်နဲ့ အမ ဈေးဝယ် သွားတော မောင်လေးသာ သတိမထားမိတာ ဈေးထဲက ကောင်မလေးတွေက ငါ့မောင်ကို ကြည့်ကြည့် နေကြတာ အမတောင် အူတိုတယ်။ ဟွန်း” “အံမယ် ဖြစ်ရ တယ်။ အမကိုလည်း ဈေးထဲက ကောင်လေးတွေရော လူကြိးတွေရော မျက်လုံး ကျွတ်မတတ် ငေးနေကြတာ ဒေါသတောင် ထွက် တယ်။ ”

“ငါ့မောင်ကပေါက်တတ်ကရပြောရော့မယ် ခ်ခ်” မမကေသီကား သူ့ပုခုံးကို လှမ်းကိုင်ရင်း ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကိုယ်ဟန် အနေအထား ပျက်သွားသောကြောင့် သူ့ဘက်ကို ယိုင်သွားသဖြင့် ဖမ်းထိန်း လိုက်ရ တယ်။ မမကေသိရဲ့ ရင်ညွှန့်လေးက သူ့ရင်ဘတ်ကိုပင် မထိတထိဖြစ်သွားတော့ ရင်ထဲမှာ တဒုတ်ဒုတ် ဖြစ်သွားတာပေါ့ ကျေးဇူးရှင် ဖြစ်နေလို့သာပေါ့ နို့မို့ဆို ဟူး “ချီးယားစ်” “ကဲ ကိုလင်းထက်ရေ အလုပ်ကိစ္စတွေပဲ ပြောနေတာ ဒီတစ်ခေါတော့ ပျော်ပျော်ပါးပါးပေါ့” ဦးဇော်အောင်ကား တော်တော်မူးနေပြီ ဦးဇော်အောင်တို့ကုမ္ပဏီသို့ အခက်အခဲ ရှိချိန်တွင် သူ ပံ့ပိုး ပေးထားခဲ့ရာမှ ယခုအခါ လုပ်ငန်းများမှ ငွေပြန်ပေါ်ချိန် ရောက်လာသဖြင့် နေ့လည်က သူ့ရုံးခန်းသို့လာပြီး ညနေစောင်း လာခေါ်မယ် ဟုပြောကာ ရုံးဆင်းချိန်တွင် လာခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စင်တင်တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိနေခြင်းဖြစ်၏။ ဦးဇော်အောင်က ခုနက စင်တင်မှ ကောင်မလေးကို ပန်းကုံး သွားစွပ်ပြီး ဆင်းလာခြင်း ဖြစ်သည်။ “ကိုလင်းထက်က ဒါမျိုးတွေစိတ်မဝင်စားဘူးလား” သူခေါင်းယမ်းပြမိသည်။ “ကျွန်တော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံ အပျော်ပါ အိမ်မှာက ကြင်သူနဲ့ သားနဲ့သမီးက ရှိသေး တယ်လေ ခင်ဗျား အိမ်ထောင်ပြုသင့်ပြီနော် ကိုလင်းထက် စီးပွားရေးကလည်း အောင်မြင် ရုပ်ကလည်း ဖြောင့် တယ်။ ယောကျင်္ားချင်းတောင် သိ တယ်။ ” “ဟာ ခင်ဗျားကလည်း နောက်နေ ပြန်ပြီ” “နောက်တာ မဟုတ်ဖူး ကိုလင်းထက်ရဲ့ သြော် သိပြီသိပြီ ခင်ဗျားမှာ ကေသီ တစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာပဲ ဟက်ဟက်” “ဗျာ မပြောကောင်းတာဗျာ သူက ကျွန်တော့် ကျေးဇူးရှင် ကိုကြိးရဲ့ ” “ကိုမောင်က ဆုံးပြီလေဗျာ ကေသီက ကျွန်တော်တို့သူငယ်ချင်း အရင်းကြီး ကိုလင်းထက်ရဲ့ ကျောင်းနေဘက်တွေ ကျောင်းတုန်းကလည်းလှ အခုလည်း လှတုန်း ကျွန်တော်တို့နဲ့ အသက်တူ ဆိုတော့ ခင်ဗျားထက် ၁၀နှစ်ကျော်လောက် ကြီးမှာ မထင်ရဘူး (၃၀)လောက်လို့ပဲ ထင်ရ တယ်။. ခုထိ နောက်အိမ်ထောင် မပြုသေးတာတာကြည့် ကိုမောင်ဆုံးတာ (၂)နှစ်လောက်ရှိပြီ ခင်ဗျား စောင့်နေတာနေမှာ” “မဟုတ်တာဗျာ” “ဟုတ်တယ်။ ကိုလင်းထက်ရေ သူက ကျွန်တော့်မိန်းမ သူဇာနဲ့ ဘော်ဒါတွေ ခင်ဗျား ရုံးသွားတဲအချိန်ဆို လာလည်ပါ့ဗျာ သူဇာဆီကို ခင်ဗျား အကြောင်း ပြောလိုက်တာမှ ကျုပ်လည်း သူတို့ချင်းပြောတာ ခိုးနားထောင်လို့ကြားတာ ဗျို ဟက်ဟက်” လင်းထက်ကား အပြန်လမ်းတွင် ပျော်သလိုလိုဖြစ်နေ၏။ ကားမောင်းရင်းပင် ပျော်နေသည်။ မမကေသီ၏။ အကြောင်းကိုတော့သိရပြီ။ ဦးဇော်အောင်က “ကိုလင်းထက်ရေ မမေ့နဲ့နော်” ဟု သူ့ပုခုံးကို လက်ဖြင့်ပုတ်ရင်း သူ့အိမ်ရှေ့ထိ လိုက်ပို့ရင်းပြောသွား၏။ ခြံရှေ့တွင်ကား မမကေသီတစ်ယောက် ထိုင်စောင့်နေသည်။ ဒေါ်မြတို့ မိအေးတို့ကား အိပ်ပြီထင် တယ်။ ခြံတံခါးကို လာဖွင့်ပေးသည်။ “ဟာ မမဒီအချိန်ထိ ဘာလို့စောင့်နေတာလဲ ကျွန်တော်ခြံတံခါးသော့တစ်ချောင်းအပိုရှိ တယ်လေ” “ဟူး ငါ့မောင်ကို စိတ်ပူလို့ပါကွယ် လာထမင်းစားရအောင်” “မမ မစားရသေးဘူးလား” “ဟင့်အင်း ငါ့မောင်မှပြန်မလာတာ” သူ့အနေနှင့်လည်း ဆိုင်မှာ သောက်တာကများပြီး အစာကသိပ်မစားခဲ့သဖြင့် ဆာသလို ဖြစ်နေသည်။ ကားပေါ်က အဆင်းမှာ သိပ်ပင်မဟန်နိုင်။ မမကေသီက “ဟွန်း လူဆိုးလေး သောက်ခဲ့တာ များပြီ ကဲကဲ အမပုခုံးကို တွဲလိုက်” မမကေသီက သူ့ကို သူမ ပုခုံးပေါ် လက်တင်ပြီး တွဲခေါ်၏။ ယိုင်နဲ့နေသော ခြေထောက်များက မဟန်ချင်။ ဒါနဲ့ သူမကို ဖက်ထားသလို ဖြစ်နေ၏။ အိစက်နေသော မမ၏ ဂုတ်သားလေးများကို ဖက်ထားပြီး မမ၏ ရင်ညွှန့်ကသူ့ကျောကို ကပ်နေ၏။ “ကဲကဲ ကောင်ဆိုးလေးကတော့မူးနေပြီ လာ” သူမက သံပုရာသီးတစ်လုံးကို ခွဲပြီးအရည်များကို နားထဲလောင်းချပေးပြီး တစ်လုံးဖြင့် နားထင်ကို လှိမ့်ပေး၏။ တော်တော်လေး အမူးပြေသွား၏။ “မမကျွန်တော်ပြောစရာရှိ တယ်” “ဘာလဲမောင်လေးရဲ့” ကေသီက သံပုရာရေနောက်တစ်ခွက် ထပ်ဖျော်နေစဉ် လင်းထက်က ပြောသောကြောင့် မေးလိုက်၏။ “ဟိုလေ ဒိနေ့မောင်လေး ဘာကြောင့် သောက်လာလဲ သိလား” “ပြောလေ မောင်လေးရဲ့” မမကေသီကား တစ်ဖက်သို့ လှည့်ပြီး သံပုရာရည် ဖျော်နေသဖြင့် မသိ။ “ဒီနေ့ကောင်မလေးဆီကအဖြေရလာတယ်” ကေသီ ရင်ထဲမှာ ဒုတ်ခနဲ ဖြစ်သွား၏။ သံပုရာရည် ဖျော်တာပင် ရပ်သွား၏။ ဝမ်းနည်းစိတ်များက တလိပ်လိပ် တက်လာ၏။ “ဘယ်ကလဲ မောင်လေးရဲ့ ငါ့မောင် ရွေးထားတာတော့ ချောမှာပါ” အသံကို ထိန်းရင်း ပြောသော်လည်း အနည်းငယ်တုန်ခါနေ၏။ “နောက်တစ်ပတ်ကျရင် အမနဲ့မိတ်ဆက်ပေးမယ်လေ” “အင်းလေ အမယောင်းမလေးကို ကြည့်ရတာပေါ့ အမအတွက်လည်း အဖော်ရပြီ” ကေသီကား ဝမ်းနည်းမှုကို မထိန်းနိုင်တော့။ မျက်နှာက ပြီုတော့မည့်မိုးလို ဖြစ်နေပြီ။ လင်းထက် မြင်သွားမှာလည်း စိုးသည်။ ဒါကြောင့် “သြော် အမ ခြံတံခါးသော့ မခတ်ခဲ့ရသေးဘူး သွားခတ်လိုက်ဦးမယ်” ဟုဆိုကာ တစ်ဖက်သို့ အမြန်လှည့်ပြီး ခြံထဲသို့ သွက်သွက် လျှောက်ခဲ့၏။ မျက်ရည်များက မထိန်းနိုင်တော့။ “ရက်စက်တယ် မောင်ရယ်” လင်းထက်ကား မမကေသီနောက်မှ အသာလိုက်ခဲ့၏။ ခြံတံခါးနားကို မှီရင်း ငိုနေသော မမကေသီကား သူ့ကိုမမြင်။ သူက မမကေသီအနောက်မှ သွားပြီး မမကေသီခါးကို လှမ်းဖက်ပြီး ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် ဖက်ခံလိုက်ရသောကြောင့် ကေသီ လှန့်သွား၏။ နောက်ကို ကြည့်တော့ လင်းထက် မျက်နှာကပြုံးစိစိနဲ့ “မမ ဝမ်းနည်းသွားလား မမစိတ်ကိုစမ်းကြည့်တာ မမကိုချစ်တယ် ကောင်မလေးဆိုတာ မမကိုပြောတာ” ကေသီကား ခုနက ဝမ်းနည်းတာပျောက်သွား၏။ ဝမ်းသာသဖြင့် မျက်နှာမှာ ပြုံးသွားသည်။ အို ရှက်လွန်း သဖြင့် မျက်နှာကို လင်းထက်ရင်ခွင်ထဲ ဖွတ်ထားလိုက်တော့သည်။ “မျက်နှာမော့ပါဦး မမရဲ့ ရှက်ပါတယ်နော် မမတစ်ယောက် စတာကို မသိဘူး ဝမ်းနည်းသွားလိုက်တာ ကျွန်တော်က ကိုဇော်အောင်ပြောပြလို့ မမ သူ့မိန်းမ မသူဇာအိမ် အလည်သွားရင် ကျွန်တော့်အကြောင်း မသူဇာကို ပြောပြဦးမယ်” “အို ရှက်လိုက်တာ သူဇာကတော့ သွားမှရန်ကို တွေ့ဦးမယ် အစုတ်ပလုပ်မ” ကေသီကား ရှက်လွန်းသဖြင့် မျက်နှာပင်မဖော်နိုင်။ အပျိုဖျန်းလေးလို ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ထဲကတော့ သူဇာဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းမကို နောက်တစ်ခါ သွားလည်မှ လက်ဆောင် ကောင်းကောင်းတွေ ဝယ်ပေး လိုက်ဦးမည်ဟု တွေးနေ လေတော့သည်။ “ကဲ ကိုလင်းထက်ရေ သွားပြီဗျို့” အိမ် ပေါက်ဝထိ သူ့ကို လိုက်ပို့ပြီး ကိုဇော်အောင်တို့ ပြန်သွားကြပြီ။ ခါတိုင်း ဒီလိုပြန်နေကျ ဖြစ်သော်လည်း ဒီနေ့အဖို့တော့ စိတ်ထဲမှ တထိတ်ထိတ် ခုန်နေ၏။ မနက်ခင်းက မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေး၊ ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုးပြီးတော့ ညနေစောင်းတွင် ကိုဇော်အောင်တို့ အုပ်စုက ခဲဖိုးဆိုပြီး သတို့သားကိုယ်တိုင် လိုက်တိုက်ရမည် ဆိုသဖြင့်။ “မောင်လင်းထက်ရေ ကေသီက လာခဲ့တော့တဲ့ လက်ဆောင်ထုပ်တွေ ဖောက်ကြည့်ရအောင် ဆိုလား” ဒေါ်မြမျက်နှာကလည်း ပြုံးစိစိ သူပင်ရှက်သလို ဖြစ်သွားသည်။

ခါတိုင်း အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လျှင် သွက်သွက်လက်လက် ဖြစ်သော်လည်း ယခုက ခြေထောက်များပင် အနည်းငယ်တုန်နေသည်။ အိမ် အပေါ်ထပ်က မမရဲ့ အခန်းထဲမှ ပြင်ဆင်ထားသော နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးပေါ်မှ မမကေသီကား စောင့်နေရော့မည်။ ခါတိုင်း မောင်နှမလို သဘောထားပြီး နေခဲ့စဉ်ကဘာမှမဖြစ်။ ယခုလင်မယားလို နေရတော့မည်ဆိုတော့။ “မမကျွန်တော်ပြန်လာပြီ” “ဝင်ခဲ့လေမောင်” မောင်တဲ့ အခေါ်က ပြောင်းသွားပြီ။ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးမိသည်။ မမက ညအိပ်ဝတ်စုံ ဝတ်ထားသဖြင့် ရင်သားလေးများပင် ပေါ်နေသည်။ ခြေသလုံးလေးများက ဆင်စွယ်လိုပင် ဖြောင့်စင်းနေ၏။ မမက ခေါင်းကို ငုံ့နေ၏။ ရှက်သည် ထင်သည်။ သူ မမပါးကို ရွတ်ကနဲ့ နမ်းလိုက်သည်။ “အိုမောင်ရယ်” ကေသီက ချစ်သော မောင်၏ အနမ်းကို အနမ်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပြန်လည် တုန့်ပြန်လိုက်၏။ မောင့်ကို ကုတင်ပေါ်ဖက်ရင်း လှဲချလိုက်သည်။ သူမအနေဖြင့် အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးသားဖြစ်သောကြောင့် မောင့်လို လူပျိုရိုင်းလေးကို ဘယ်လို ကိုင်တွယ်ရမည်ကို သိနေသည်။ သူမကိုယ်တိုင် ဦးဆောင်ပြီး ပညာကုန် သင်ပေးခွင့်ကို ပိုင်ပိုင်ကြီး ရပြီလေ။ ညဝတ်စုံကို ချွတ်လိုက်သော အခါမှာတော့ သူမတစ်ကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွား၏။ မောင့်ကို ပက်လက်လှန်ပြီး အပေါ်မှ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ကာ တစ်ဖက်မှ မောင့်ပုဆိုးကို လျှောချလိုက်၏။ မောင့်ရဲ့ပစ္စည်းကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မောင့်ပါးစပ်မှပင် အဟင်းဟင်း အသံထွက်လာ၏။ “မောင် မောင့်ညာဖက်လက်က မမခါးကိုကိုင်ထား တစ်ဖက်ကမမနို့တွေကိုကိုင် ငါ့မောင်ကို သင်ပေးတော့မယ် ခ်ခ်” မမကေသီ၏ ကိုယ်လုံး အလှကား အခန်းထဲမှာ မီးထွန်းထားသဖြင့် လင်းထက်အဖို့ အပြည့်အဝ မြင်ရတော့သည်။ မမနို့နှစ်လုံးကား ပန်းရောင်ပြေးနေပြီး ဆံပင်များက နို့အပေါ် ဝဲကျနေသဖြင့် သူ့ငပဲကား မာတောင်နေအောင်ပင် ဖြစ်လာ၏။ မိန်းမနှင့် သူ ဘယ်လို လုပ်ရမှန်းမသိ။ မမကေသီ ခိုင်းသည့်အတိုင်း သူ့ကို ပက်လက်လှန်ပြီး ခွထားသော မမကေသီ၏ နို့ကို တစ်ဖက်က ညစ်ပြီး နို့သီးလေးကို ချေပေးနေ၏။ မမကေသီ၏ စွင့်ကားနေသောတင်သားများကို လက်တစ်ဖက်က ကိုင်လိုက်သောအခါ မမကေသီက ဖင်ကို အနည်းငယ် ကြွကာ သူ့လီးကို ဘယ်လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် လိုက်၏။ သူ့လီးကား ငရံ့အရှင်တစ်ကောင် ငါးမြှားချိပ်မှာ မိနေသလို တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေပြီး အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက် နေပြီဖြစ်သည်။ “ခ်ခ် မောင့်ကောင်လေးကလည်း မောင့်လို လူဆိုးလေးပဲနော် ကြည့် ထိန်းမရချင်ဘူး ဒီတော့ ငြိမ်သွားအောင်” မမကေသီကား မထင်ရ။ တစ်ခါ အိုပြီးသားမို့လား မသိ။ အပြောအဆိုတွေက ရဲတင်းလှ၏။ ကေသီအဖို့မှာတော့ ချစ်သောမောင်၏ ကောင်လေးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ပြီး အဖုတ်ဝတွင် တေ့ကာ ထိပ်ဖျားလေးကို ပွတ်ဆွဲပေးနေ၏။ မောင့်ထံမှ အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းလာသည်။ မောင့်လီးက ဆုံးသွားသာ သူ့ကိုကြီးလီးထက် ကြီးသည်။ သူမလက်ထဲတွင်ပင် ခန့်မှန်း ၅လက်မကျော် ၆လက်မနီးနီးဟု ထင်သည်။ ကျပ်လုံးခန့် တုတ်သည်။ လူပျိုလေးမှန်းတော့ သိသာသည်။ လီးထိပ်မှာ အရေပြားလေးတွေပင် ဖုံးနေသေး၏။ ချစ်လှစွာသော မောင့်ရဲ့ လီးကိုကိုင်ကာ သူမအဖုတ်ထဲသို့ သူမကိုယ်တိုင် ကိုင်တေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက်ချိန်တွင် မောင်မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွား၏။ အောက်မှ ကော့ကာ တက်လာတာကို တွေ့၏။ လက်တစ်ဖက်က ခါးကို ကိုင်ထားရာမှ နောက်နို့တစ်လုံးပေါ် လက် ကိုင်လိုက်သဖြင့် နို့နှလုံးစလုံးကို မောင် ညစ်လာတာကို သတိထားမိသည်။ သူမ လက်နှစ်ဖက်က မောင့်ရင်ဘတ်ပေါ် ခပ်ဖွဖွထောက်ရင်း အဖုတ်ထဲစိုက်ထားသော လီးကို ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေး နေလိုက်၏။ လူပျိုစစ်စစ်လေးမို့ ထင်သည်။ လီးကတော့ သံချောင်းသဖွယ် မာနေပြီး အဖုတ်ထဲမှာ ကျပ်နေသည်။ “ဖွတ်ဖွတ် ပလွတ်ပလွတ်” မောင့် လဥနှင့် သူမဆီးခုံ ရိုက်သံက စည်းချက်မှန်မှန် အခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်။ သူမ စောက်ခေါင်ထဲမှ ထွက်လာသော အရည်ကြည်လေးများနှင့် မောင့်လီးထိပ်မှ ရှေ့ပြေးထွက်လာသော အရည်ကြည်လေးများ ပေါင်းကာ အသံ ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ လင်းထက်ကားအောက်မှနေပြီး သူ၏ လူပျိုစစ်စစ်လီးလေး မမ၏ အဖုတ်ထဲစိုက်ဝင်သွားချိန်တွင် ခံစားရသော အရသာကိုတော့ သူ့တစ်သက် မမေ့နိုင်တော့တာအမှန်။ ချစ်လှစွာသော မမ၏ ဦးဆောင်မှု အောက်မှာ သူမိန်းမောနေသည်။ ကိုဇော်အောင်က ဘက်ချလာနိုက် သွားလုပ်စဉ် သူ့အရက်ထဲမှာ ဆေးတစ်မျိုး ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဘာဆေးမှန်းတော့မသိ အဲ့လိုလုပ်ရင်ကြာ တယ်။ ခွန်အားအပြည့်ပဲ ဟုပြောသည်။ သူလည်း သောက်ခဲ့သည်။ ဒါကြောင့် ထင်သည်။ သူ မထွက်နိုင်သေး မမလို ဝါရင့်သမားက သူ့ကို ဦးဆောင်မှာပဲ ဟုပြောလိုက်တာ တကယ်မှန်သည်။မမကား ကိုကြီးနှင့် ကလေးမရခဲ့သဖြင့်ထင်သည်။ မမ အပေါက်လေးက အပျိုလို ကျဉ်းနေသည်။ သူ့၏ အကြော တပြီုင်းပြိုင်းနှင့် ထောင်ထ နေသော လီးကြီးက မမ စောက်ခေါင်း ကြပ်ကြပ်လေးထဲ ဝင်သွားသောအချိန်တွင် မမ၏ ပန်းနုရောင် စောက်ပတ် နှစ်ခြမ်းက သူ့လီးကို ညှပ်ညှပ်ပြီး ဆွဲယူနေသည်။ အချက် လေးငါးဆယ်ခန့် ဆောင့်ပြီးချိန်တွင်တော့ သူ့လီး ထိပ်ဖျားက ကျဉ်လာသလို မမကေသီ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း ပိုသွက်လာ၏။ ပြွတ်ပြွတ်ဘုတ်ဘုတ် အားအား အင်းအင်းဟင်းဟင်း။ ညဉ်းသံများ ပြီုင်တူ ထွက်လာပြီး မမကေသီကား စောက်ရည်များ ပန်းထွက်ကာ တစ်ချီပြီးသွားသလို သူ့လီးထဲမှ လရေများကို ချစ်လှစွာတော မမ၏ စောက်ခေါင်း အတွင်းသို့ ပန်းထုတ် လိုက်လေတော့သည်။ ကေသီကား တစ်ချီထွက်ပြီးနောက် အနည်းငယ် မောသွားသည်။ လင်းထက်ကို နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ပြီး နမ်းလိုက်ပြီး “မောင့်ကို မမသိပ်ချစ်တာဘဲ သိလား” “မောင်လည်း မကို အရမ်းချစ်တယ်။ ကိုကြီးမရှိတော့တဲ့ အချိန်မှာ ကိုကြီးကိုယ်စား မမဘဝကို စောင့်ရှောက်ခွင့် ရတဲ့အတွက်လည်း အရမ်းပျော် တယ်။” “ဟွန်း စောင့်ရှောက်တာကြီးကလည်းနော် ခ်ခ်” “ဘာလဲ မမကမကြိုက်လို့လား” “ဟင်းမောင်နော်” မမကေသီကား အနည်းငယ် ရှက်သွားသည်။ “အဟဲ ကျွန်တော်က စတာပါ မမကို” “သိပါတယ် မောင်ရယ်” “ဟင်းပြောမို့သာ ပြောရတာပါ မမက အိုပြီးသားဆိုတော့ ငါ့မောင်က ပစ်သွားမှာကို မမစိုးရိမ်မိတယ်။ ငါ့မောင်ကလူပျိုလေ ပြီးတော့ ရုပ်ကလည်း ချောတော ကောင်မလေးတွေက စိတ်ဝင်စားကြတယ်။” ဒီလို ပြောလာတော့ မမကေသီကို လင်းထက်သနားမိသည်။ မမကေသီကား အားငယ် နေရှာသူပင်။ “အိုမမရယ် ဒါမျိုးစကား နောက် မပြောပါနဲ့” “ကျွန်တော် မမကိုချစ်လို့ လက်ထပ်ခဲ့တာပဲ မမကေသီက အရမ်းလှတော့ မမကို ဆုံးရှုံးရမှာကို ကျွန်တော် အရမ်းကြောက်ခဲ့တာ မမကို ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ ပစ်မသွားဘူး သိလား” ဒီလို ပြောလာတော့လည်း ကေသီရင်ထဲ ကြည်နူးသွားတာပေါ့။ သြော် ချစ်ရတဲ့မောင်ရယ် မင်းကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရတာနဲ့တင် မမဘဝက သေပျော်ပါပြီဟု ရင်ထဲကနေ ပြောနေမိ တယ်။ ထိုသို့ပြောနေတဲ့ အချိန်မှာတင် ကေသီရဲ့ပါးကို မောင်ကနမ်းနေတယ်။ အို လည်ဂုတ်သားလေးတွေကိုပါ လိုက်နမ်းနေတော့ ကေသီ အနေရ ခက်လာပြန်တယ်။ မောင် အင်းဟင်းဟင်း ။ လင်းထက်က လည်ဂုတ်ကနေ လျှောဆင်းပြီး ကေသီရဲ့နို့တွေကို စို့ပေးနေပါတယ်။ ကေသီရဲ့ ဖြူဝင်းပြီး ပန်းရောင် ပြေးနေတဲ့ နို့သီးထိပ်လေးတွေကို စုပ်ပေးနေတာကြောင့် ကေသီ တစ်ယောက် ခါးချိုး ခံရတဲ့ မြွေတစ်ကောင်လို တွန့်လိမ်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ ဗိုက်သား ဖြူဖြူဝင်းဝင်းလေးတွေကို လိုက်နမ်းနေပါ တယ်။ “အို မောင်ယားတယ်။

ခိခိ” လင်းထက်လည်း မမကေသီရဲ့ ရွှေရောင်အမွေးနုလေးတွေနဲ့ လိမ်ကောက်နေတဲ့ ရတနာလေးကို မျက်နှာ အပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ မမကေသီက သူ့ခေါင်းကို တွန်းလိုက်ပါတယ်။ “အို မောင်မလုပ်နဲ့ မောင် ဘုန်းနိမ့် ကုန်လိုက်မယ် မမငရဲကြီးကုန်မယ်” “အို မမကလည်း ချစ်လို့ လုပ်ပေးတဲ့ဟာကို” ကေသီရင်ထဲကြည်နူးသွားပါ တယ်။ ကိုမောင်တုန်းကတောင် တစ်ခါမှ သူမကို ဘာဂျာ မမှုတ်ပေးဘူးပါဘူး သူ့မွေးစားညီ လင်းထက်နဲ့မှ ခံစားရတော့တယ်။ လင်းထက်လဲ ချစ်လှစွာသော မမကေသီရဲ့ ပိပိလေးကို ပါးစပ်နဲ့တေ့ပြီး သေချာမှုတ်ပေးပါတယ်။ ဒါမျိုးတွေက ဇာတ်ကားတွေထဲမှာ မြင်နေကျပေမဲ့ အခုမှ လက်တွေ့စမ်းသပ်ခွင့် ရတာပါ။. “ရှီး အ အ မောင် ယား တယ်။ မလုပ်နဲ့တော့ မမမခံနိုင်ဘူး မောင့်ဟာန လုပ်ပေးတော့” လင်းထက် မှုတ်တာနားတဲ့အချိန်မှာ သူ့လီးကလည်း အစွမ်းကုန် ထောင်နေပါပြီ။ မမကေသီက “ဒီတစ်ခါပုံစံ ပြောင်းရအောင်မောင် မောင် ကုတင်အောင်ဆင်းပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက် မမက ကုတင်ပေါ် ကုန်းပေးထားမယ်” လင်းထက် ကုတင်အောက်ဆင်းပြီးတဲ့အခါမှာ မမကေသီက ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဖက် ထောက်ပေးထားပါ တယ်။ မမကေသီက လင်းထက်ရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို သူမ ခါးကို ကိုင်ခိုင်းထားပါ တယ်။ “မောင် ဒါမှစည်းချက်ညီမှာ မောင် သွက်သွက်စိတ်ကြိုက်လုပ်လို့ရမှာ” မမကေသီရဲ့ ကုန်းထားတဲ့ဖင်က လုံးဝန်းနေတာပါ ခါးက သိမ်တဲ့အတွက် တင်ပါးတွေက စွင့်ပြီးကားထွက်ပြီး ရမက်ကြွစရာ ဖြစ်နေတာပါ။ ဒါကို အအိုပါလို့ တစ်ခြားသူမြင်ရင် ယုံမှာ မဟုတ်ကြပါဘူး။ ကေသီကား ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဖက်ထောက် အနေအထားပြီး မောင်က မတ်တပ် ရပ်ထားတာမို့ မောင့်ရဲ့လီးဟာ ကေသီကုန်းထားတဲ့ အဖုတ်နဲ့ တန်း နေတာပါ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မောင်က လုပ်တာကျွမ်းကျင်လာတာကို တွေ့ရပါတယ်။ မောင့်လီးကို ကေသီရဲ့ နောက်မှပြူထွက်နေတဲ့အဖုတ်လေးကို ထိုးထည့် လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ ကေသီရဲ့ ပန်းရောင်အဖုတ် နှစ်ခြမ်းက ဟသွားပြီး မောင့်လီးကို ကေသီက ညစ်ပေး နေသလို ဖြစ်နေတာကြောင့် မောင့် အဖို့လဲ တဟင်းဟင်း ဖြစ်နေပါ တယ်။ “မောင် ဆောင့်တော့လေ” လင်းထက်ဟာ မမကေသီရဲ့ ခါးကိုကိုင်ပြီး သူ့ လီးလေးကို မမကေသီ အဖုတ်ထဲ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်လာပါ တယ်။ ပထမတော့ ဖြည်းဖြည်းလေး လုပ်နေတာမို့ မောင် မမကိုမညှာပါနဲ့ ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါမှာ လင်းထက်ဟာ မမကေသီခါးနှစ်ဖက်ကို အားရပါးရကိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်ပါတော့တယ်။ ဘွတ်ဘွတ်ဘတ်ဘတ် ။ အားဟင်း အိုအိုး မမကေသီဟာ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားပြီး လင်းထက်ရဲ့ ဆောင့်ပေးတာကို အားရပါးရ ခံနေပါ တယ်။ ဟွန်း သူ့အကိုကြီးထက် ဆောင့်အား ကောင်းတယ်။ မြန်နေတာပဲလို့ တွေးမိတယ်။ လင်းထက် ဆောင့်လိုက်တိုင်း မမကေသီထံမှ တအင်းအင်းညည်းသံတွေ ထွက်ပေါ်နေသလို သူ့ဥတွေဟာ မမကေသီရဲ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို သွားသွားရိုက်ပါတယ်။ အဲ့ဒီအခါမှာ ဥနဲ့ဖင်နဲ့ ရိုက်သံကလည်း တစ်ဘတ်ဘတ်နဲ့ ထွက်ပေါ်နေသလို ကုတင်ကြီးကလည်း တကျီကျီနဲ့ အသံထွက် နေပါ တယ်။ မမကေသီရဲ့ အဖုတ်လေးထဲက သွေးကြောမျှင်လေးတွေဟာ လင်းထက် လိင်တံကြိးကို ညှစ်ညှစ်ပေးနေတာကြောင့် လင်းထက် အဖို့တော့ နတ်ပြည် ရောက်သလိုပေါ့။ သူ့အနေနဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်လောက်ကဆို မမကေသီကို ဒီလိုလုပ်ဖို့မပြောနဲ့ ကိုယ့်ကျေးဇူးရှင်မိန်းမ ဆိုပြီး စိတ်နဲ့တောင် ပစ်မှားခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးဦးမောင် ဆုံးသွားပြီးတဲ့ နောက်မှ သွေးမတော် သားမစပ်တဲ့ သူတို့မောင်နှမဟာ စိတ်တွေဖောက်ပြန်လာပြီး ဘင်္ဂလားမောင်နှမ ဖြစ်သွားကြတာပေါ့။ ကေသီကလည်း အရွယ်ကောင်းမုဆိုးမ။ လင်းထက်ကလည်း လူပျိုရိုင်းလေး။ သံယောဇဉ်အခံကလည်းရှိ ဆိုတော့ လင်မယား ဖြစ်သွားကြတာ မဆန်းပါဘူးလေ။ လင်းထက်က နောက်ထပ် အချက်(၃၀)လောက် ထပ်ဆောင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှ မမကေသီအဖုတ်က သူ့လီးကို အတင်းညစ်ထုတ်ပြီး မမကေသီရဲ့ ညှစ်အားက လျှောသွားပြီး သူမရဲ့အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ ထွက်လာသလို လင်းထက် လီးထဲမှလည်း လရေတွေ ပန်းထွက်ပြီး နှစ်ယောက်သား မောမောပန်းပန်းနဲ့ ကုတင်ပေါ်ကို ထပ်လျက်သား လဲကျ သွားကြပါတော့ တယ်။ မနက်ခင်းလေးမှာ ကေသီဟာ အရင်နိုးလာခဲ့ပါတယ်။ ဘေးမှာ မောင်ကတော့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေပြီး မျက်နှာလေးက အပြစ်ကင်းစင်နေပါတယ်။ မနက် (၄)နာရီလောက်မှာ မောင်က တစ်ခါထပ်လုပ်တာကို တွေးမိပြီး ကေသီ ပြုံးလိုက်မိတယ်။ အရူးလေးကို အမဲသားကျွေးမိသလိုပဲ။ ဟင်း လူဆိုးလေး။ မောင့်ရဲ့နဖူးလေးကို ကေသီက ခပ်ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်ပြီး မောင်မနိုးအောင် အိပ်ယာမှ အသာထလာခဲ့ပါ တယ်။ အောက်မှာ အိမ်ကထမင်းချက် ဒေါ်မြနဲ့ အိမ်ဖော်မလေး မိအေးတို့ကတော့ နိုးနေပါပြီ။ “ဒေါ်လေးမြရေ မောင့်အတွက် ကော်ဖီဖျော်ပြီးဓါတ်ဘူးထဲထည့်ထားလိုက်တော။ မိအေးရေ နင့်အကို အတွက် ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ် မီးကင်ပြီး ကြက်ဥနှလုံး မကျက်တကျက်ကြော်ထားနော်” ကေသီကား တစာစာ မှာနေပါတယ်။

“ဟင်းဟင်း အဖြစ်သဲနေလိုက်တာသမီးရယ် ကြီးမြသိပါ တယ်။ မောင်လင်းထက်ကို တော်တော်ချစ်တန်းလည်း မသိဘူး ရှက်လိုက်တာ” ကေသီတစ်ယောက်ညကအဖြစ်ကိုစဉ်းစားမိပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ မျက်နှာလေးရဲတွတ်ပြီး ထမင်းစားခန်းထဲက ထွက်ခဲ့ တယ်။ ညက အရှက်ကုန်ခဲ့ပေမဲ့ မနက်ရောက်တော့ ရှက်တာပေါ့လို့။ “ခ်ခ် ကေသီရေ ခလုပ်လဲ တိုက်နေဦးမယ်” ဒေါ်လေးမြက ဒါတောင်လှမ်းစဖြစ်အောင် စလိုက်ပါသေး တယ်။ ကိုကြီးနဲ့ မင်္ဂလာ ဆောင်ခဲ့တုန်းကတောင် မရှက်ဖူးပါဘူး ကိုကြီးဆုံးလို့ သူ့မွေးစားညီ လင်းထက်နဲ့ယူမှပဲ သူမ ရှက်သလိုလို ဖြစ်နေသည်။ ညကအဖြစ်တွေကို စဉ်းစားမိရင်း ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာမှာ ထိုင်ရင်းစဉ်းစားနေတာ။ အို ရှက်လိုက်တာ ညကသူမအရှက်နည်းခဲ့ပေမဲ့ အခုကျတော့ ရှက်သွေးလေးတွေ တက်နေသည်။ တကယ်တော့ မောင့်ကို သူမ ချစ်လွန်းလို့ ဖြစ်ခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။ အပျိုမဟုတ်ပေမဲ့ သူမခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးကို လင်းထက်ကို ပုံအပ်ခွင့်ရခဲ့တဲ့အတွက်လည်း အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်မိ တယ်။ “ပြောပါစေ လူတွေ ဝိုင်းပြောပါစေ သိပ်ချစ်လွန်းလို့ မောင့်နောက်လိုက်ခဲ့မယ် ကျွန်မကို မောင်သက်ဆုံးတိုင် မဆုံးတဲ့ အချစ်နဲ့ အမြဲတမ်းချစ်နေပါ” ဖုန်းသံကြောင့် အတွေး ဝင်နေသောကေသီ လန့်သွားသည်။ “စောစောစီးစီးဘယ်သူပါလိမ့်” သူမသူငယ်ချင်းသူဇာဆီက။ ဟင်း နောက်တော့မယ်။ မကိုင်မချင်းခေါ်မှာ သိတာကြောင့် “ဟဲလို သူဇာ ကောင်မစုတ် လန့်သွားတာပဲပြော စောစောစီးစီး” “အမလေးဟဲ့ ခေါ်မိတာကိုက ငါ့အမှား ဖြစ်ရ တယ်တကယ်ပဲ နင်များ ဂိုးသွင်း ခံနေရတုန်းလား လို့ ဟဲ” “အိုရှက်လိုက်တာ” သူဇာကပြန်အော်တာကြောင့် သူမရှက်သွား သေးသည်။ “ဘယ်လိုလဲ ညက နင့်မောင်လေး ဂိုးသွင်းကောင်းရဲ့လား” “အို ရှက် တယ်” “အံမယ် နင်ကပဲရှက်ရတယ် ရှိသေး။ မသကာနင့် မောင်လေးက ရှက်တယ်ဆို တော်သေး။ ကောင်မနော်။ နင့်အကြောင်း ငါသိတယ် ဟင်းဟင်း” “နင်က ရွတတနဲ့ အိုကလည်း အိုပြီးသား ဆိုတော့ နင့်မောင်လေးကို လက်ကုန် သင်ပေးလိုက်ရဲ့လား” သူဇာ အပြောတွေကြောင့် ကေသီလည်း ရှက်ရှက်နှင့်ပင် “ဟုတ် တယ်။ ကောင်မရေဟုတ် တယ်။ ငါ့ချစ်သော မောင်လေးကတော့ ပျော့ဖတ်သွားတာပဲ” “ဒါနဲ့ နင့်ပေါင်တွေ တင်ပါးတွေ ရောနာနေရော ဆိုပါတော့” “ဟင်း သူဇာနော် ဘာတွေမှန်းမသိဘူး ရှက်တယ်။ ရှက် တယ်။ နင့်အိမ် လာလည်မှ မေးတော့ သိပြီလား” ဟုဆိုကာ ကေသီဖုန်းကို ချလိုက်ပါတော့ တယ်။ လင်းထက် နိုးလာတဲ့ အချိန်မှ မမ အခန်းထဲမှာ မရှိတော့ပါဘူး ညကမမနဲ့ ချစ်တမ်း ကစားတာများလို့ ကိုယ်တွေ နည်းနည်းနာနေ တယ်။ ဒါနဲ့ မျက်နှာသစ်ဖို့ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့အခါမှာ မမကရေချိုးပြီးစ သဘက်လေးနဲ့ သူမဆံပင်တွေကို ပြူတင်းပေါက်နားမှာ သုတ်နေတာကြောင့် သူလာတာ သတိမထားမိပါဘူး။ မမကေသီဟာ ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ ဖြစ်နေတာကြောင့် သူ့ရင်ခုန်သံတွေ မြန်သွားပါ တယ်။ ဒါနဲ့ သူလည်း မမကေသီနောက်ဖက်ကနေသွားပြီး မမကေသီရဲ့ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နောက်ကနေ ဖက် လိုက်ပါတယ်။ “အို အမေ့ မောင်ရယ် လန့်သွားတာပဲ” “ညကတော့ မလန့်ဘူးနော်” မမကေသီ မျက်နှာလေး ရဲသွားပါ တယ်။ “သွား လူဆိုးလေး ဘာတွေမေးမှန်းမသိဘူး မျက်နှာ သစ်ချေတော” သူလည်း မမကေသီနဖူးကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်ပါတယ်။ မမကေသီက “မောင် ကော်ဖီသောက်ဖို့ ပြင်ပေးထားပြီးပြီ ပြီးတော့ မောင်ရုံးသွားရင်ဝတ်ဖို့ ပုဆိုးနဲ့အကျႌနဲ့ အခန်းထဲက အဝတ်စင်ပေါ်မှာ မီးပူထိုးပြီး ဖြန့်ပေး ထားတယ်။” “ဟုတ်ပါပြီမမရယ် ဒါကြောင့် မမကိုချစ်တာ သိလား” “သွား အာပုတ်စော်နံ တယ်။” ကေသီက ဒီလိုသာ ပြောနေတာပါ ချစ်သောမောင်ရဲ့ ပွေ့ဖက်မှုကို အမြဲတမ်း ခံချင်နေတာပါ မောင်ရယ်ဟု စိတ်ထဲမှ တိုးတိုးလေး ပြောနေမိပါ တယ်။ သူဇာကား ကြည့်ရင်းနှင့်ပင် ဖီးလ်တက်နေသည်။ နေ့လည်က ကေသီ လာလည်သွားသည်။ ကေသီနှင့်သူမကား ငယ်သူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့ ပြောမနာဆိုမလာတွေလေ။ ဟိုနေ့က ကေသီနဲ့ သူ့အရင်ယောကျင်္ား ကိုကြီးမောင်တို့ ညီမောင် ကေသီ ဘင်္ဂလားမောင်လေး လင်းထက်နဲ့ နောက်အိမ်ထောင် ပြုသွားသော ကေသီက သူမ မင်္ဂလားဦးညက အခန်းထဲမှာ သူ့မောင် မသိအောင် မျက်နှာကျက်ပေါ်မှာ ဖုန်းကိုတိပ်နဲ့ကပ်ပြီး ရိုက်ထားတာ တဲ့လေ။ မီးအလင်းရောင်ကလည်း ထင်းနေတာကြောင့် သူမတို့လင်မယား ဘယ်လို လုပ်သည် ဆိုတာကို သူဇာကို လာကြွား သွားချင်းဖြစ်သည်။ သူဇာအဖို့ လင်းထက်က ကေသီကို လုပ်ပုံတွေကို ကြည့်ပြီး သူမပင် ကေသီနေရာမှာ အစားထိုး ဝင်ချင်စိတ်တွေ အရှင်လတ်လတ် ဖြစ်ပေါ်သွားသည်။ ဒါကြောင့် ဖုန်းထဲသို့ ဖိုင်ကိုကူးထားပြီး ပြန်ကြည့် နေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ သားနှင့်သမီးက ကျောင်းသွားကြပြီ။ ကိုဇော်အောင်ကလည်း ယခုနှစ်ပိုင်းများတွင် အိမ်ထောင်သက် ကြာလာ သောကြောင့်လားမသိ။ ညအိပ်ရင်တောင် မလုပ်ဖြစ်တဲ့ ရက်တွေက များနေပြီ။ ဒါကြောင့်မို့ သူမမှာကလည်း အသက်(၄၀)ခန့် သွေးသား ဆူဖြိုးဆဲအရွယ် ဆိုတော့ ဒီလို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ရိုက်ထားတာကို မြင်တော့ ကာမစိတ်တွေ ထကြွလာသည်။ သူမ စိတ်ထဲကတော့ ဖြစ်နေပြီ သူ့ယောကျင်္ား ကိုဇော်အောင်နဲ့တော့မဟုတ် လင်းထက်နဲ့ အလုပ်ခံချင်နေတာ ဖြစ်သည်။ ကေသီကို လေးဖက်ထောက်ပြီး ဆော်သောအခန်းမှာ အပေါ်မှ ရိုက်ထားသဖြင့် ကေသီအပေါက်ထဲကို လင်းထက်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီး ဝင်နေတာကို တွေ့နေရတော့ ကြည့်ရုံနဲ့ပင် လင်းထက်ပစ္စည်းက သူမယောကျင်္ား ကိုဇော်အောင်ထက် ကြီးတာကို တွေ့နေရသည်။ သူဇာ နေမကောင်းဘူးကြားသဖြင့် ကေသီကား သူဇာအိမ်ကို သွားသောအခါ အပေါ်ထပ်မှာဟု ဆိုသဖြင့် အိမ်အပေါ်ထပ် တက်ခဲ့သည်။ ကိုဇော်အောင်က အလုပ်သွားပြီနေမှာ မိန်းမ နေမကောင်းတာတောင် ဂရုမစိုက်တဲ့လူပဲ။ “သူဇာရေ သူဇာ” “ဝင်ခဲ့တော့ ကေသီရေ” အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ သူငယ်ချင်းမ သူဇာက ခွေခွေလေးလဲနေသည်။ “နင် ဘာဖြစ်နေတာလည်းသူဇာ ဆေးခန်း မသွားဘူးလား” “အင်း ငါမပြောချင်ပါဘူးဟာ ငါ့ရောဂါက ဆေးထိုးလည်း ပျောက်မှာမဟုတ်ပါဘူး” ကေသီကား အံသြသွားသည်။ “နင်ကလည်း စိတ်ဓါတ်ကျတဲ့ စကားတွေမပြောပါနဲ့ ကဲ နင်ဘာဖြစ်နေတာလည်း ပြော ငါကူညီနိုင်ရင် ကူညီမှာပေါ့” သူဇာကား မျက်နှာလေး ဝင်းလက် သွားပြီး “နင် တကယ်ကူညီမှာလား ကေသီ” “တကယ်ပါ ငါကတိပေး တယ်” “အဲ့ဒါဆိုရင် ငါပြောပါ့မယ်ဟာ” “အဓိက တရားခံက နင်ပဲကေသီ နင်လေ လင်းထက်နဲ့ မင်္ဂလာဦးညက ရိုက်ထားတဲ့ ဗွီဒီယိုဖိုင်ကို ငါ ကြည့်ပြီး ကတည်းကလေ ငါ ငါလေ နင့်မောင်ကို ဖြစ်သွားတယ်။ ငါမနေနိုင်ဘူးဟာ ရူးလိမ့်မယ်။

ဟင့်ဟင့် အီးဟီးဟီး နင်မကူညီနိုင်ပါဘူး ကေသီရယ် ငါဆိုလည်း နင့်နေရာမှာ ဒီလိုပဲဖြစ်မှာပါ” သူဇာကား မျက်ရည်တွေ တလိမ့်လိမ့် ကျဆင်းလာကာ ငိုတော့သည်။ ကေသီကား သူငယ်ချင်းမ သူဇာကို တော်တော် သနားသွားသည်။ “တိတ်ပါ သူဇာရယ် ဖြစ်တတ်ပါ တယ်။ နင်စိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့နော် ဖြစ်ရလေငါ့သူငယ်ချင်းလေးရယ် ငါ့အပြစ်ပါ သူဇာရယ် တိတ်တိတ် ငါကူညီပါ့မယ် ငါမောင့်ကို အရမ်းချစ်သလို နင်ကလည်း အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းလေဟာ မောင်က ငါ့ကိုသစ္စာဖောက်ပြီး တစ်ခြားမိန်းကလေး တစ်ယောက်နဲ့တော့ လုပ်မှာမဟုတ်ဘူး ဒါကြောင့် ငါကြံပါ့မယ်” ကေသီကား သူဇာကိုဖက်ပြီး ချော့မော့ နေလေတော့သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မောင့်ကို နှမျှောပေမဲ့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါလောက်တော့ သူမ သူငယ်ချင်းကို ကူညီမယ်လို့ ဆုံးဖြတ် လိုက်တော့သည်။ လင်းထက် တစ်ယောက်တော့ဖြင့် အခက်တွေ့ချေပြီ။ သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသော မမကေသီကား တစ်ညတွင် သူ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်း အကူအညီတောင်းခဲ့သည်။ ကြားခါစ ယုံပင်မယုံနိုင်။ ကိုဇော်အောင်ကလည်း သူ့မိတ်ဆွေ။ ဒေါ်သူဇာကို ထင်ပင်မထင်ထားမိ။ သူမ၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သူ၏ ချစ်လှစွာသော မမကေသီမှ ပြောသဖြင့်သာ သူယုံ၏။ မမကေသီကတော့ သူ့ကို မောင့်သဘောပါ မောင်ရယ် ဒါပေမဲ့ မမဆန္ဒကတော့ ကူညီစေချင်တယ် ဟုပြော၏။ ဒါပေမဲ့ သူ မမကေသီကို သစ္စာမဖောက်ချင်ပါ။ မမကေသီက သူဇာက သနားစရာပါ မောင်ရယ် ဟူသော စကားက မထွက်သည်အပြင် မမကေသီ မျက်နှာလေး ညိုးနေတာကြောင့် သူ့အနေဖြင့် ကူညီမယ် လို့ ပြောခဲ့သည်။ ပြောမယ်သာ ပြောရသာ မသူဇာကလည်း တော်တော်လှသည်။ ကလေး(၂)ယောက်အမေလို့သာ ပြောသည်။ ဖင်က မကျ တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှ ဆိုတာမျိုး ထင်သည်။ ကိုဇော်အောင်က အပြင်မှာ နေတာများတော့ သူ့မိန်းမကို ဂရုမစိုက်ဖူး ထင်တယ်။ နောက်ဆုံး ကေသီကိုယ်တိုင် စီစဉ်ပေးမှုဖြင့် သူနှင့်သူဇာ တည်းခိုခန်းတစ်ခုမှာ ချိန်းခဲ့ကြသည်။ သူဇာက ကိုဇော်အောင်ကို တစ်ခြားမြို့ သွားလည်မည်ဟု ပြောခဲ့ပြီး မြို့စွန်က တိုက်ခန်းမှာ ချိန်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်။ တံခါး ခေါက်သံကြောင့် သူဇာရင်တွေ တဒုံးဒုံးခုန်လာသည်။ လင်းထက် လာပြီထင်သည်။ ဒီနေ့တော့ သူ့သူငယ်ချင်း ကေသီကို လုပ်သလို သူမကို လုပ်တော့မည်ကို တွေးပြီး သူမအဖုတ်လေးထဲမှာပင် တွေးယုံနှင့် ရွစိစိဖြစ်လာသည်။ လင်းထက်ကား အခန်းထဲသို့လှမ်းဝင်လိုက်တော့ သူဇာက အခန်းတံခါးကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။ သူဇာကား ဘာစကားမှ မပြောပဲ သူ့ကို ရင်ဘတ်ခြင်းတေ့ပြီး ပုဆိုးကို လှမ်းဆွဲချွတ်လိုသည်။ သူကလည်း အားကျမခံသူဇာ၏။ အကျႌကို လှမ်းချွတ်လိုက်သည်။ ဒီအချိန်မှာ မသူဇာကို ကိုဇော်အောင်မိန်းမ ဆိုတာ မေ့နေပြီ။ မသူဇာကား မမကေသီလို ရုပ်သိပ်မချောပေမဲ့ မမကေသီ နီးနီးလောက် လှတာတော့အမှန်။ ကလေးမွေးခဲ့ပြီးသူမို့ ထင်သည်။ နို့နှစ်လုံးပေါ်တွင် နို့သီးညိုတိုတိုလေးများက ထောင်ထနေသည်။ ဖင်ကြီးကလည်း မသူဇာက မမကေသီထက် ကြီးသည်။ သူ့ရဲ့ လိင်တံကြီးကို မသူဇာက လက်ဖြင့် ဖျစ်ညစ်လိုက်သည်။ အအား သူမခံနိုင်။ ချက်ချင်းကို ငပဲက ထောင်မတ်လာသည်။ သူဇာက လင်းထက်ကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလှဲလိုက်သည်။ လင်းထက်ရဲ့ လီးကြီးကား သူမကေသီဆီက ရခဲ့သော ဗွီဒီယိုထဲကထက်ကြီးနေပြီး ဒစ်လည်း ပြုတ်နေပြီ ကေသီ၏။ သင်ကြားပြသမှု ကောင်းသောကြောင့် ထင်သည်။ “မောင် ငြိမ်ငြိမ်နေ မမ မင်းကို ကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်” လင်းထက်က မသူဇာ ဘာလုပ်မည်ကို မသိ။ သူဇာကား လင်းထက်၏။ ခြောက်လက်မနီးနီး ရှိနေပြီဖြစ်သော လိင်တံကြီးကို နှုတ်ခမ်းထိပ်တွင် တေ့လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်မွာကြားသို့ သွင်းလိုက်သည်။ လင်းထက်ရဲ့လိင်တံကြီးကား သူမ၏ နီထွေးသော နှုတ်ခမ်းထဲသို့ ရောက်ရှိသွားချိန်တွင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ ချစ်လှစွာသော လင်းထက်ရဲ့လီး ဖြစ်တာကြောင့် သူဇာကား စိတ်ပါလက်ပါ ပြုစုနေသည်။ လင်းထက်ကား မျက်လုံးကြီးမေးပြီး သူဇာရဲ့ ဆံပင်ကြားကို လက်ကလေးထိုးဖွပြီး ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ သူဇာကား လင်းထက်ရဲ့ လီးဒစ်ကို ပတ်ပတ်လည် လျှာလေးနဲ့ ဝေ့ဝိုက်ပြီး လှည့်ပတ် ယက်ပေးတာကြောင့် လင်းထက်ကား ဆွေမျိုး မေ့သွားသည်။ စီစဉ်ပေးသော မမကေသီကိုပင် ကျေးဇူး တင်မိသွားသည်။ နောက်ဆုံးလီးထဲမှ သုတ်ရည်တွေပင် မထိန်းနိုင် မသိမ်းနိုင်ဖြစ်ပြီး ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ မသူဇာက သူ့ဘေးမှာ ယှဉ်လှဲတဲ့အချိန်မှာ မသူဇာရဲ့ နို့သီး ချွန်ချွန်လေးတွေကို လျှာနဲ့ ဝေ့ဝိုက်ပြီး သူက ယက်ပေးသလို လက်တစ်ဖက်ကလည်း နို့သီးတစ်လုံးကို လက်ညိုးနဲ့လက်မ ညှပ်ပြီး ချေပေးနေပါတယ်။ အို မောင့် အ အ သူဇာကား တအီးအီးတအားအား ဖြစ်နေပါတယ်။ သူလည်း ထပ်ပြီး သူဇာရဲ့ပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်လးကို လျှာနဲ့အပြားလိုက် ယက်တင်လိုက်တဲ့အခါမှာ အင်း ဟင်းဟင်း ခိခိ ယား တယ်။ မောင်ရဲ့ ရပ်ပါတော့ အိုးအိုး သူ့ခေါင်းကို အတင်းတွန်းထုတ်ပေမဲ့ သူက သူဇာပေါင်ကို ဖိပြီး အဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို (၅)မိနစ်လောက် ဆက်တိုက် ယက်တဲ့အခါမှာတော့ သူဇာက အင်းအင်းအားအား ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်ရင်း တစ်ချိ ပြီးသွားပါတယ်။ အို မောင်ရယ် ကောင်းလိုက်တာ။ လင်းထက်ကား မသူဇာကို ကြည့်ပြီး သူ့လီးက ရုန်းကြွလာပါ တယ်။ မသူဇာကို ပညာ နည်းနည်းပြမှပါ။ “ကဲ မမ ပက်လက်လှန်ပြီး ခါးအောက်ကြွလိုက်” လင်းထက်က မသူဇာရဲ့ ခါးအောက်ကို တခြားကုတင်ပေါ်က ခေါင်းဦးနှစ်လုံးကို ခံလိုက်ပါတယ်။ သူဇာအဖို့ ပက်လက် အနေအထားမှာ ခါးအောက်မှာ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံး ဆင့်ခံ ထားတဲ့အတွက် ခေါင်းက အောက်ရောက်နေပြီး ခါးက ကော့ထားသလို ဖြစ်နေပါ တယ်။ လင်းထက်က သူမခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး သူ့လီးနဲ့ သူမစောက်ပတ် အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် (၅)မိနစ်ခန့် ပွတ်ပေးလိုက်တာန သူဇာဟာ အလိုးခံချင်လို့ ယွလာပါတယ်။ လင်းထက်က သူမကိုညဉ်းနေတာပါ။ အင်းဟင်းဟင်း လုပ်ပါတော့မောင်ရယ် မမကို သနားပါ လုပ်ပါတော့ တောင်းပန်ပါ တယ်။ လင်းထက်လည်း မသူဇာရဲ့ အဖုတ်ဝကို လီးနဲ့ သေချာချိန်ပြီး ဆောင့်သွင်း လိုက်ပါ တယ်။ လင်းထက်ရဲ့လိင်တံကြီးဟာ အဖုတ်ထဲ အရှိန်နဲ့ တိုးဝင်သွားပြီး ဗြစ် ဘုတ်ဘုတ် အင့်အင် အအ မောင် မမ အဖုတ်လေးတော့ ကွဲပြီထင်ပါတယ်။ လင်းထက်က ဒါဆို ထုတ်ထားလိုက်တော့မယ် မလုပ်ပါနဲ့ မောင်ရယ် လင်းထက်ကား မသူဇာကို လိုးရတာ ကြိုက်သွားပါပြီ။ ကိုဇော်အောင်က ပစ်ထားပေမဲ့ သူမပစ်ထားပါဘူး ဒါကြောင့် နေ့တိုင်း လုပ်ရအောင်ကြံတေ့ာတာပါ။ “ကျွန်တော် နေ့တိုင်းလုပ်ရင်ခံမှာလား” “အိုမောင်ရယ် လုပ်ပါမမကို မင်းချချင်ရင်နောက်ရောနေ့တိုင်းချ” “အင်းအင်း ဘွတ်ဘွတ် ဖောက်ဖောက်” “အား အင်း” ခေါင်းအုံး ခံထားပြီး ခါးကော့ နေတာကြောင့် လင်းထက်ရဲ့ အပေါ်စီးက ဆောင့်ချက်တိုင်းကို သူဇာ ရက်ရက်စက်စက် ခံနေရပါ တယ်။ လင်းထက် အဖို့လည်း မသူဇာကို လုပ်ရတာကို ကြိုက်သွားပါပြီ။ သူဇာကလည်း စောက်ပတ်ထဲကို လင်းထက် လီးကို ပြန်ထုတ်လိုက်တိုင်း ဖင်ရှုံ့ရှုံ့လိုက်တာကြောင့် စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက လင်းထက်ရဲ့လီးကို ညှစ်ညှစ်ပေးပြီး လိုးရတာ အရမ်းကို ကောင်းစေပါ တယ်။ ဖွတ်ဖွတ်ဘတ်ဘတ် စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်သံထွက်သံတွေက အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့ လင်းထက်ဟာ လရေတွေကို သူဇာ့သားအိမ်ထဲ ပန်းထုတ် လိုက်ချိန်မှာတော့ သူဇာလည်း သူမအဖုတ်ထဲမှ စောက်ရည်များကို စီးကျလာရာ သူမဖင်ဝအထိပင် ထိုအရည်များက လိမ့်ဆင်းသွားပြီး သူမအဖုတ်ထဲ လီးတပ်ရက် တန်းလန်းနှင့်ပင် သူဇာကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကျ သွားလေတော့သည်။ တစ်ပတ်ခန့် သူဇာကား လင်းထက်၏ လိုးခြင်းကို နေ့ရောညပါ ကုန်းလို့ အားရသွားသော အခါ သူမအိမ်သို့ ခရီးမှ ပြန်လာသယောင်ပြုကာ ပြန်သွားသည်။ ကေသီကား သူမချစ်သော သူငယ်ချင်း၏ နှလုံးသားရောဂါကို သူမချစ်သောမောင်မှ ကုစားပေးနိုင်သဖြင့် ကျေနပ်သွားသည်။ သူမချစ်သောမောင်ကား သူမအပေါ် သစ္စာရှိသော်လည်း သူမသူငယ်ချင်း၏ စိတ်ရောဂါကို ကုနိုင်သဖြင့် မောင့်ကို ကျေးဇူးတင်မိသည်။ နှစ်နှစ်ခန့်အကြာတွင် သူမချစ်သော မောင်အတွက် သားလေးတစ်ယောက် မွေးပေးခဲ့သည်။ ထိုသား၏ စရိုက်မှာ ကိုကြီးမောင်နှင့် တူသည်။ ပြီးတော့ လင်းထက်နှင့် သူမကလည်း အရမ်းချစ်ကြသည်။ ကလေးကလည်း လင်းထက်ကို သူမထက်ပိုချစ်သည်ဟု ထင်မိသည်။ (မှတ်ချက်။ ။ တည်းခိုခန်းတွင် သူမ စီမံမှုကြောင့် မသူဇာကို သူချစ်သော မမဆန္ဒအရ သွားပြီး လိုးပေးခဲ့သော လင်းထက်သည် သူဇာကို စွဲသွားသဖြင့်နောက် မမကေသီနှင့် ကိုဇော်အောင် မသိအောင် ခဏခဏ ချိန်းတွေ့ပြီး လုပ်ခဲ့တာကြောင့် သူဇာမှာ သူချစ်သော မောင်အတွက် သားလေးတစ်ယောက် ရခဲ့သည်။ ကိုဇော်အောင်ကား လင်းထက် သူ့သားကိုချီလျှင် ကလေးချစ်တတ်သောကြောင့် ချီတယ်လို့ ထင်မိပေမဲ့ သူဇာကတော့ ကလေးကိုချီတိုင်း ပြုံးစိစိဖြစ်နေတာကို သူသတိမထားမိပါ ) ပြီးပါပြီ။

(Zawgyi)

ဦးေမာင္ ဆုံးသြားၿပီဆိုေသာသတင္းအား သူၾကားၾကားခ်င္း မယုံႏိုင္ေသးေပ။ သူနယ္သို႔ ဦးေကာင္း ေစလႊတ္ေသာ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ သြားေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ ဦးေမာင္သူ၏ အိမ္တြင္မူးလဲၿပီး ဆုံးပါးသြားၿပီ ဆိုေသာ သတင္းကို ဖုန္းဆက္ေျပာသျဖင့္ သိရွိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေမာင္ဆုံးၿပီဆိုေသာသတင္း သူ႔ထံဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာေသာသူက ဦးေမာင္ဇနီး ေဒၚေကသီထြန္း ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနသည္။ သူ ယုံပင္ မယုံႏိုင္။ ေျပာရလွ်င္ သူအခုထိမယုံႏိုင္ေသး။ မိုးထက္ေမာင္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ ဦးေမာင္ကား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ၊ အသက္ (၅၀)ခန႔္ရွိၿပီး ႐ုပ္ကလည္း ေျဖာင့္သည္။ သေဘာကလည္း ေကာင္းသျဖင့္ လူတိုင္းက ခင္ၾကသည္။ သူ႔ဇနီး ေဒၚေကသီထြန္းကား အသက္(၄၀)ခန႔္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ေခ်ာေခ်ာႏွင့္ မသိလွ်င္ (၃၀) ေလာက္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ိဳသည္။ သူကား နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွ မိမရွိ ဖမရွိ တစ္ေကာင္ႂကြက္။ (၁၀) တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ တက္မည့္ႏွစ္တြင္ အေဖ ဆုံးသြားခဲ့သည္။ အေမက သူ ငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကး ကေလးဘဝကတည္းက ဆုံးၿပီ။ သူပင္ မမွတ္မိေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ ႀကဳံရာက်ပန္းလုပ္ၿပီး ဘဝကို႐ုန္းကန္ေနစဥ္။ တစ္ေန႔ သူ႔ဘဝ ေျပာင္းခဲ့၏။ ညဖက္ ကုန္ထမ္းၿပီး ျပန္လာစဥ္ သူတို႔ၿမိဳ႕ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ျဖတ္သြားရင္း ကားလမ္းမွာ ကားပ်က္ေနေသာ ဦးေမာင္ကို ေဆးသမား လူငယ္ေလး (၃) ဦးမွ လုယက္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ကို သူက ကူညီခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဦးေမာင္က သူ႔ကို ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးၿပီး ၿမိဳ႕ကို ေခၚသြားခဲ့တယ္။ သူ႔ လုပ္ငန္းေတြမွာ သူ႔ကိုယ္စား တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ သားသမီး မရွိတဲ့ ဦးေမာင္တို႔လင္မယားဟာ သူ႔ကို သူတို႔မိသားစုရဲ႕ ညီအရင္း၊ ေမာင္အရင္းသဖြယ္ သေဘာထားၿပီး အေရးႀကီးကိစၥေတြမွာ တိုင္ပင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုလည္း ဦးေမာင္က သူတို႔အိမ္မွာပဲ ေခၚထားခဲ့တယ္။ ဦးေမာင္က မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ သူ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးရင္ေတာင္မွ သူ႔ကို ဥိးေမာင္က သူ႔နယ္က တစ္ဝမ္းကြဲညီလို႔ပဲ ေျပာတယ္ေလ။ ျဖစ္ရေလ။ ကိုႀကီး ဦးေမာင္ရယ္။ သူ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း သူတည္းေနတဲ့ တည္းခိုခန္းကအခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ငိုေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတြကို ေအးေအး ထားၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဦးေမာင္ကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး သူ႔ကို ေမာင္တစ္ေယာက္လို ခင္တြယ္ေနရွာတဲ့ မမေကသီထြန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ရင္း စိတ္ပူသြားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူနယ္ကေန ညတြင္းခ်င္းပဲ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ . ကိုႀကီးေရ ကိုႀကီးသိပ္ခ်စ္တဲ့ ကိုႀကီးညီေရာက္လာၿပီေလ။ ဟင့္ဟင့္။ အိမ္ထဲေရာက္ေရာက္ျခင္း မမေကသီထြန္းက ဝမ္းနည္းသံနဲ႔ ငိုလိုက္ပါတယ္။ သူ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးေမာင္ရဲ႕ အေလာင္းကို ေျမခ်ၿပီးေနပါၿပီ။ သူလာတဲ့လမ္းမွာ ေရႀကီးၿပီး တံတားေတြ က်ိဳးေနတာေၾကာင့္ ဦးေမာင္အေလာင္းကို ျမင္ေတာင္ မျမင္လိုက္ရပါဘူး။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ငိုခ်င္ေပမဲ့ သူငိုရင္ ဦးေမာင္မိန္းမ မမေကသီထြန္းက ပိုဝမ္းနည္းမယ္ ဆိုတာသိလို႔ မငိုမိေအာင္ ထိန္းထားပါတယ္။ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲမမ” “ေမာင္ေလးရယ္ နင့္ကိုႀကီးကေလ။ ဆုံးမဲ့မနက္က အလုပ္သြားမယ္ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထြက္မလာတာနဲ႔ တံခါးသြားဖြင့္ ၾကည့္ေတာ့ မင္းကိုႀကီး လဲေနတာ ေတြ႕တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေဆး႐ုံကို ပို႔ၾကတယ္။ သူက သတိလည္လာေသးတယ္။ မင္းကို တစ္ခုခုမွာခ်င္တဲ့ သေဘာရွိတယ္။ မင္းနာမည္ပဲေခၚေနတာ။ ဟင့္ဟင့္” မမေကသီကား စကား ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ကိုယ္လုံးေလးကိုလႈပ္ခါၿပီး ငိုေတာ့သည္။ ဦးေမာင္ရဲ႕ နာေရးကိစၥေတြကို စီစဥ္ရ၊ တစ္ဖက္ကလည္း ဦးေမာင္ရဲ႕ မျပတ္ေသးတဲ့ အလုပ္ေတြက ဦးေမာင္ မရွိေတာ့ သူပဲ လုပ္ေပးရတယ္။ .မမေကသီမွာကလည္း အေဖအေမေတြက မရွိၾကေတာ့သလို ဦးေမာင္မွာကလည္း ငယ္ကတည္းက မိဘမဲ့ဆိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြက မရွိပါဘူး။ မမေကသီ အေနနဲ႔ကလည္း ဦးေမာင္ရဲ႕လုပ္ငန္းေတြကို မသိပါဘူး။ နားလည္း မလည္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကုမၸဏီကို သူကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ဆက္လက္ လုပ္ေပးေနရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မမေကသီအိမ္မွာ ဆက္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူ ကုမၸဏီကိစၥနဲ႔ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကို စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ခ်ိန္းထားရင္း ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ သူ႔ဘဝမွာ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က သူက ဖုန္းပြတ္ေနတာပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္ခန္းက အေသာက္ဝိုင္းက စကားေျပာသံ တစ္ခ်ိဳ႕က သူ႔နားထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ .ေန႔ခင္းဘက္ လူရွင္းေနခ်ိန္ ဆိုေတာ့ အတိုင္းသား ၾကား ေနရတာေပါ့ေလ။ “ဟိုေလကြာ။ မိုးထက္ေမာင္ကုမၸဏီက လင္းထက္ ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကို ေျပာတာလား” ဟိုက္ေရာ။ သူ႔နာမည္ ပါလာသျဖင့္ ဘာေတြလဲဟဆိုၿပီး သူ ဆက္နားေထာင္ေန၏။ “အင္းေလ ေကာင္ေလးက ႐ုပ္ကလည္း ေျဖာင့္တယ္။ ၿပိးေတာ့ လုပ္ငန္းလည္း ကြၽမ္းတယ္။ ငါေတာ့ ထင္တယ္။ ေဒၚေကသီထြန္းကမ်ား ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ ၿငိေနတာမ်ားလား” “ဟ။ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မွာေပါ့ဟ။ ေကသီထြန္းက အ႐ြယ္ကလည္း ရွိေသး။

ကိုေမာင္ႀကီးကလည္း ဆုံးေတာ့ အားကိုးခ်င္ရွာမွာေပါ့ေလ။ ဟုတ္ဖူးလား။ ဟားဟားဟား” သူ ေဒါသပင္ ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြား၏ ဘယ္သူေတြမွန္းကို မသိ။ .ေစာ္ေစာ္ကားကားပင္။ သူနဲ႔ မမေကသီ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေနတာကိုပင္ သြားပုတ္ေလလြင့္ ေျပာခ်င္ေနၾက၏။ ခက္တာဘဲ။ “ကိုလင္းထက္” သူ႔ေရွ႕သို႔ ခ်ိန္းထားေသာ ဧည့္သည္ ေရာက္လာၿပီ။ ခုနက ကိစၥကို ေမ့သြားေတာ့သည္။ “ကဲထိုင္ဗ်ာ။ အကိုတစ္ခုခုမွာ။ ( ) က ေနရာက အဆင္ေျပတယ္ အဲ့ေနရာကိုဝယ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ကားျပန္ေရာက္ေတာ့ မမေကသီထြန္းကား ၿခံထဲတြင္။ “တီတီ” “မေအးေရ နင့္ကိုေလးျပန္လာၿပီ။ တံခါးဖြင့္လိုက္” အိမ္ေဖာ္မေလးမိေအးကား တံခါးကို လာဖြင့္ေပးသည္။ “ကဲေမာင္ေလး။ ေရအရင္ခ်ိဳးမလား။ ထမင္းအရင္စားမလား” “ကြၽန္ေတာ္ ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္” “ကဲ ေဒၚေလးျမေရ ထမင္း သြားျပင္ ထားလိုက္ေတာ့။ ေမာင္ေလး ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ ထမင္းအဆင္သင့္ စားလို႔ရေအာင္။ ဒီေန႔ငါ့ေမာင္ႀကိဳက္တဲ့ ပုဇြန္ထုပ္ခ်က္ထားတယ္” မမရဲ႕ သြယ္လ်တဲ့ လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴေလးေတြက သူ႔လက္ေမာင္းကို ကိုင္ရင္း ေျပာလိုက္တာပါ။ ခါတိုင္း သူ႔အေနနဲ႔ မမက ဒီလိုပဲ သူျပန္လာတိုင္း ခုလိုတစ္ခါတစ္ရံ သူမ ေမာင္အရင္းလို သေဘာထားၿပီး လက္ေမာင္းကို ဒီလိုခ်ိတ္တတ္ေပမဲ့ ဒီေန႔ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေန႔လည္က ဆိုင္ထဲက ၾကားခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ၾကားေယာင္ရင္း သူ႔ ႏွလုံးခုန္သံက ျမန္လာသလိုလို။ မမဟာ ျမန္မာဆန္ဆန္ အျပာေရာင္ေပၚမွာ အျဖဴပြင့္ေလးေတြပါတဲ့ ရင္ဖုံးနဲ႔ ထမိန္ကို ဝမ္းဆက္ တြဲဝတ္ထားတာပါ။ ခါးလည္ေလာက္ ရွိတဲ့ ဆံပင္ေတြကို ထုံး ထားတာေၾကာင့္ လည္တိုင္ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ ဂုတ္သားဝင္းဝင္းေလးေတြကို ျမင္ေနရပါတယ္။ ခါးက သိမ္ၿပီး တင္းရင္းလ်တဲ့ တင္သားေတြေၾကာင့္ မသိတဲ့သူက အပ်ိဳလို႔ ထင္မိၾကမွာပဲ။ အင္း ငါ မႀကံေကာင္းမစည္ရာ ဘာေတြ ေတြးေနပါလိမ့္။ ကိုယ့္ ေက်းဇူးရွင္ကိုဟူေသာ အသိဝင္လာခ်ိန္တြင္ အာေခါင္က ေျခာက္သလိုလို ေရငတ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနတာ သတိထားမိ၏။ ေကသီကား ေမြ႕ယာေပၚတြင္ တလူးလြန႔္လြန႔္ျဖင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသးေပ။ ညေနက ေမာင္ ၾကည့္ေသာ အၾကည့္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိေနသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူမက ေမာင့္ လက္ေမာင္းေတြကို သြားကိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင့္ အသက္ရႈသံေတြ ျပင္းေနတာ သိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ဂုတ္ျဖဴျဖဴေလးကို အၾကာႀကီးပဲ စိုက္ၾကည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ စိတ္ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ေမာင္ရယ္။ မမ အခ်စ္ေတြကို မင္းေလး မသိဘူးေနာ္။ ေမာင္က ေအးစက္စက္နဲ႔။ ကိုယ့္ ေက်းဇူးရွင္ရဲ႕ ဇနီးဆိုၿပီး ထိန္းေနတာမ်ားလား။ ဒါက ျပစ္မွားတာ မဟုတ္ဘူးေမာင္ရဲ႕။ နင့္ ကိုႀကီးက ဆုံးသြားတာ ၾကာၿပိေလ။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္။ ဒါမွမဟုတ္အပ်ိဳမဟုတ္လို႔ စိတ္ မဝင္စားတာလား ေမာင္ရယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္သူမ်ား ရွိေနလို႔လား။ ေတြးရင္းႏွင့္ပင္ ရင္ေမာလာသည္။ မမေကသီထြန္း တစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ အေတြဴးကမာၻထဲ ခ်ာခ်ာလည္ရင္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္သလို တစ္ဖက္မွာလည္း လင္းထက္မွာလည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မမေကသီထြန္းကို ျမင္ေယာင္ေနသလို ကိုႀကီးဦးေမာင္ကိုလည္း သတိရရလာတာမို႔ အဲ့ညကသူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ အိပ္ယာ ထဲမွာ အိပ္မရတဲ့ လင္းထက္ တစ္ေယာက္ဟာ အာေခါင္ ေျခာက္ၿပီး ေရငတ္သလိုလို ျဖစ္ခ်င္ေနတာေၾကာင့္ ဝရံတာဘက္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ စီးကရက္ဘူးထဲက စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ထုတ္ေသာက္ ေနပါတယ္။ စီးကရက္တစ္လိပ္ ကုန္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ (၁၅)မိနစ္ေလာက္ေနၿပီး အခန္းဘက္ကို ျပန္ထြက္ခဲ့တယ္။ မမေကသီထြန္း အခန္းေရွ႕ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းထဲက မီးလင္းေနတာေၾကာင့္ မမတစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွာ မီးမပိတ္မိဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္တယ္ဟုေတြးမိတယ္။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ တန႔္သြားၿပီး အခန္းဘက္ကို အမွတ္မထင္ၾကည့္မိတဲ့ အခါမွာေတာ့ တံခါးက အနည္းငယ္ ဟေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ “အခန္းေရွ႕က ေမာင္ေလးလား” “ဗ်ာ ဟုတ္” “အိပ္မေပ်ာ္ဘူးထင္တယ္။ ေနဦးမမထြက္လာခဲ့ဦးမယ္ ၿခံထဲဆင္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္” (၂)မိနစ္ေလာက္ ေစာင့္ေနတဲ့အခါမွာ မမေကသီထြန္းဟာ အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အိပ္ယာထဲက ထလာတာမို႔ မမမ်က္ႏွာေလးဟာ ပင္ကို အတိုင္းေလးပါပဲ။ ဆံပင္ေလးေတြက အနည္းငယ္ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနၿပီး ညဝတ္ ပိုးေပ်ာ့ဝတ္စုံကို ဝတ္ထားတာေၾကာင့္ မမရဲ႕ ကိုယ္လုံးအလွေတြ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက အတိုင္းသားပါပဲ။ အပ်ိဳေတြထက္ပင္ေတာင့္ၿပီး လွပလွပါတယ္။ ဒါကို အသက္(၄၀)လို႔ေျပာ ဘယ္သူက ယုံမွာတုန္း။ ၃၀ႏွစ္ေလာက္သာ ထင္ေနရ၏။ အာေခါင္ေျခာက္သလိုလို ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္ကို မသိမသာ လြဲထားလိုက္ပါတယ္။ ေကသီထြန္းဟာ လင္းထက္နဲ႔အတူ ေအာက္ကိုဆင္းလာခဲ့ပါ တယ္။ အခ်ိန္က ည(၁)နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာေနတဲ့ ေဒၚျမနဲ႔မိေအးတို႔က အိပ္ကုန္ပါၿပီ ဒါေၾကာင့္ အသံ မၾကားေအာင္ ေျခေဖာ့ၿပီး ဆင္းလာၾကပါ တယ္။ အေနာက္ဘက္ တံခါးကေန ထြက္လာၾကၿပီး ၿခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ညဖက္ဆိုေတာ့ ေခြးေတြက အုပ္စုလိုက္ အူၾကပါ တယ္။ “အူ ဝူး ဝူး…” ေၾကာက္လို႔ထင္ တယ္။ မမေကသီထြန္းဟာ လင္းထက္ရဲ႕ လက္ေမာင္းကို သူမလက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး “ေမာင္ေလး မမေၾကာက္တယ္။ ” “မေၾကာက္ပါနဲ႔ မမရယ္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္လုံး ရွိေနတဲ့ဟာ” ၿခံထဲက ပန္း႐ုံနံေဘးက ခုံတန္းေလးမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ၿပီး “ေမာင္ေလးရယ္ နင့္ကိုႀကီး မရွိေတာ့ ဘျဝကီးကေျခာက္ေသြ႕သြားသလိုပဲ နင္ေရာ ရည္းစားေလး ဘာေလး မရွိဘူးလား မမအတြက္ ေယာင္းမေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ ရွာေပး စကားေျပာေဖာ္မရွိဘူး” “ဟင္း အမေမာင္က စြံမွမစြံတာ” “အံမယ္ ေလွ်ာက္ေျပာ ငါ့ေမာင္ကိုႀကိဳက္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ငါ့ေမာင္က ႐ုပ္က ေျဖာင့္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက ေႂကြမွာပဲ ဟိုေန႔က ငါ့ေမာင္နဲ႔ အမ ေဈးဝယ္ သြားေတာ ေမာင္ေလးသာ သတိမထားမိတာ ေဈးထဲက ေကာင္မေလးေတြက ငါ့ေမာင္ကို ၾကည့္ၾကည့္ ေနၾကတာ အမေတာင္ အူတိုတယ္။ ဟြန္း” “အံမယ္ ျဖစ္ရ တယ္။ အမကိုလည္း ေဈးထဲက ေကာင္ေလးေတြေရာ လူႀကိးေတြေရာ မ်က္လုံး ကြၽတ္မတတ္ ေငးေနၾကတာ ေဒါသေတာင္ ထြက္ တယ္။ ”

“ငါ့ေမာင္ကေပါက္တတ္ကရေျပာေရာ့မယ္ ခ္ခ္” မမေကသီကား သူ႔ပုခုံးကို လွမ္းကိုင္ရင္း ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ဟန္ အေနအထား ပ်က္သြားေသာေၾကာင့္ သူ႔ဘက္ကို ယိုင္သြားသျဖင့္ ဖမ္းထိန္း လိုက္ရ တယ္။ မမေကသိရဲ႕ ရင္ၫႊန႔္ေလးက သူ႔ရင္ဘတ္ကိုပင္ မထိတထိျဖစ္သြားေတာ့ ရင္ထဲမွာ တဒုတ္ဒုတ္ ျဖစ္သြားတာေပါ့ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္ေနလို႔သာေပါ့ ႏို႔မို႔ဆို ဟူး “ခ်ီးယားစ္” “ကဲ ကိုလင္းထက္ေရ အလုပ္ကိစၥေတြပဲ ေျပာေနတာ ဒီတစ္ေခါေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့” ဦးေဇာ္ေအာင္ကား ေတာ္ေတာ္မူးေနၿပီ ဦးေဇာ္ေအာင္တို႔ကုမၸဏီသို႔ အခက္အခဲ ရွိခ်ိန္တြင္ သူ ပံ့ပိုး ေပးထားခဲ့ရာမွ ယခုအခါ လုပ္ငန္းမ်ားမွ ေငြျပန္ေပၚခ်ိန္ ေရာက္လာသျဖင့္ ေန႔လည္က သူ႔႐ုံးခန္းသို႔လာၿပီး ညေနေစာင္း လာေခၚမယ္ ဟုေျပာကာ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္တြင္ လာေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ စင္တင္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္၏။ ဦးေဇာ္ေအာင္က ခုနက စင္တင္မွ ေကာင္မေလးကို ပန္းကုံး သြားစြပ္ၿပီး ဆင္းလာျခင္း ျဖစ္သည္။ “ကိုလင္းထက္က ဒါမ်ိဳးေတြစိတ္မဝင္စားဘူးလား” သူေခါင္းယမ္းျပမိသည္။ “ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ အေပ်ာ္ပါ အိမ္မွာက ၾကင္သူနဲ႔ သားနဲ႔သမီးက ရွိေသး တယ္ေလ ခင္ဗ်ား အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္ၿပီေနာ္ ကိုလင္းထက္ စီးပြားေရးကလည္း ေအာင္ျမင္ ႐ုပ္ကလည္း ေျဖာင့္ တယ္။ ေယာက်ၤားခ်င္းေတာင္ သိ တယ္။ ” “ဟာ ခင္ဗ်ားကလည္း ေနာက္ေန ျပန္ၿပီ” “ေနာက္တာ မဟုတ္ဖူး ကိုလင္းထက္ရဲ႕ ေၾသာ္ သိၿပီသိၿပီ ခင္ဗ်ားမွာ ေကသီ တစ္ေယာက္လုံး ရွိေနတာပဲ ဟက္ဟက္” “ဗ်ာ မေျပာေကာင္းတာဗ်ာ သူက ကြၽန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ ကိုႀကိးရဲ႕ ” “ကိုေမာင္က ဆုံးၿပီေလဗ်ာ ေကသီက ကြၽန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း အရင္းႀကီး ကိုလင္းထက္ရဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ေတြ ေက်ာင္းတုန္းကလည္းလွ အခုလည္း လွတုန္း ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အသက္တူ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားထက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ႀကီးမွာ မထင္ရဘူး (၃၀)ေလာက္လို႔ပဲ ထင္ရ တယ္။. ခုထိ ေနာက္အိမ္ေထာင္ မျပဳေသးတာတာၾကည့္ ကိုေမာင္ဆုံးတာ (၂)ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ ခင္ဗ်ား ေစာင့္ေနတာေနမွာ” “မဟုတ္တာဗ်ာ” “ဟုတ္တယ္။ ကိုလင္းထက္ေရ သူက ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ သူဇာနဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြ ခင္ဗ်ား ႐ုံးသြားတဲအခ်ိန္ဆို လာလည္ပါ့ဗ်ာ သူဇာဆီကို ခင္ဗ်ား အေၾကာင္း ေျပာလိုက္တာမွ က်ဳပ္လည္း သူတို႔ခ်င္းေျပာတာ ခိုးနားေထာင္လို႔ၾကားတာ ဗ်ိဳ ဟက္ဟက္” လင္းထက္ကား အျပန္လမ္းတြင္ ေပ်ာ္သလိုလိုျဖစ္ေန၏။ ကားေမာင္းရင္းပင္ ေပ်ာ္ေနသည္။ မမေကသီ၏။ အေၾကာင္းကိုေတာ့သိရၿပီ။ ဦးေဇာ္ေအာင္က “ကိုလင္းထက္ေရ မေမ့နဲ႔ေနာ္” ဟု သူ႔ပုခုံးကို လက္ျဖင့္ပုတ္ရင္း သူ႔အိမ္ေရွ႕ထိ လိုက္ပို႔ရင္းေျပာသြား၏။ ၿခံေရွ႕တြင္ကား မမေကသီတစ္ေယာက္ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ ေဒၚျမတို႔ မိေအးတို႔ကား အိပ္ၿပီထင္ တယ္။ ၿခံတံခါးကို လာဖြင့္ေပးသည္။ “ဟာ မမဒီအခ်ိန္ထိ ဘာလို႔ေစာင့္ေနတာလဲ ကြၽန္ေတာ္ၿခံတံခါးေသာ့တစ္ေခ်ာင္းအပိုရွိ တယ္ေလ” “ဟူး ငါ့ေမာင္ကို စိတ္ပူလို႔ပါကြယ္ လာထမင္းစားရေအာင္” “မမ မစားရေသးဘူးလား” “ဟင့္အင္း ငါ့ေမာင္မွျပန္မလာတာ” သူ႔အေနႏွင့္လည္း ဆိုင္မွာ ေသာက္တာကမ်ားၿပီး အစာကသိပ္မစားခဲ့သျဖင့္ ဆာသလို ျဖစ္ေနသည္။ ကားေပၚက အဆင္းမွာ သိပ္ပင္မဟန္ႏိုင္။ မမေကသီက “ဟြန္း လူဆိုးေလး ေသာက္ခဲ့တာ မ်ားၿပီ ကဲကဲ အမပုခုံးကို တြဲလိုက္” မမေကသီက သူ႔ကို သူမ ပုခုံးေပၚ လက္တင္ၿပီး တြဲေခၚ၏။ ယိုင္နဲ႔ေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားက မဟန္ခ်င္။ ဒါနဲ႔ သူမကို ဖက္ထားသလို ျဖစ္ေန၏။ အိစက္ေနေသာ မမ၏ ဂုတ္သားေလးမ်ားကို ဖက္ထားၿပီး မမ၏ ရင္ၫႊန႔္ကသူ႔ေက်ာကို ကပ္ေန၏။ “ကဲကဲ ေကာင္ဆိုးေလးကေတာ့မူးေနၿပီ လာ” သူမက သံပုရာသီးတစ္လုံးကို ခြဲၿပီးအရည္မ်ားကို နားထဲေလာင္းခ်ေပးၿပီး တစ္လုံးျဖင့္ နားထင္ကို လွိမ့္ေပး၏။ ေတာ္ေတာ္ေလး အမူးေျပသြား၏။ “မမကြၽန္ေတာ္ေျပာစရာရွိ တယ္” “ဘာလဲေမာင္ေလးရဲ႕” ေကသီက သံပုရာေရေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္ေဖ်ာ္ေနစဥ္ လင္းထက္က ေျပာေသာေၾကာင့္ ေမးလိုက္၏။ “ဟိုေလ ဒိေန႔ေမာင္ေလး ဘာေၾကာင့္ ေသာက္လာလဲ သိလား” “ေျပာေလ ေမာင္ေလးရဲ႕” မမေကသီကား တစ္ဖက္သို႔ လွည့္ၿပီး သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္ေနသျဖင့္ မသိ။ “ဒီေန႔ေကာင္မေလးဆီကအေျဖရလာတယ္” ေကသီ ရင္ထဲမွာ ဒုတ္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္တာပင္ ရပ္သြား၏။ ဝမ္းနည္းစိတ္မ်ားက တလိပ္လိပ္ တက္လာ၏။ “ဘယ္ကလဲ ေမာင္ေလးရဲ႕ ငါ့ေမာင္ ေ႐ြးထားတာေတာ့ ေခ်ာမွာပါ” အသံကို ထိန္းရင္း ေျပာေသာ္လည္း အနည္းငယ္တုန္ခါေန၏။ “ေနာက္တစ္ပတ္က်ရင္ အမနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးမယ္ေလ” “အင္းေလ အမေယာင္းမေလးကို ၾကည့္ရတာေပါ့ အမအတြက္လည္း အေဖာ္ရၿပီ” ေကသီကား ဝမ္းနည္းမႈကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ မ်က္ႏွာက ၿပီဳေတာ့မည့္မိုးလို ျဖစ္ေနၿပီ။ လင္းထက္ ျမင္သြားမွာလည္း စိုးသည္။ ဒါေၾကာင့္ “ေၾသာ္ အမ ၿခံတံခါးေသာ့ မခတ္ခဲ့ရေသးဘူး သြားခတ္လိုက္ဦးမယ္” ဟုဆိုကာ တစ္ဖက္သို႔ အျမန္လွည့္ၿပီး ၿခံထဲသို႔ သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ခဲ့၏။ မ်က္ရည္မ်ားက မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ “ရက္စက္တယ္ ေမာင္ရယ္” လင္းထက္ကား မမေကသီေနာက္မွ အသာလိုက္ခဲ့၏။ ၿခံတံခါးနားကို မွီရင္း ငိုေနေသာ မမေကသီကား သူ႔ကိုမျမင္။ သူက မမေကသီအေနာက္မွ သြားၿပီး မမေကသီခါးကို လွမ္းဖက္ၿပီး ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ဖက္ခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ေကသီ လွန႔္သြား၏။ ေနာက္ကို ၾကည့္ေတာ့ လင္းထက္ မ်က္ႏွာကၿပဳံးစိစိနဲ႔ “မမ ဝမ္းနည္းသြားလား မမစိတ္ကိုစမ္းၾကည့္တာ မမကိုခ်စ္တယ္ ေကာင္မေလးဆိုတာ မမကိုေျပာတာ” ေကသီကား ခုနက ဝမ္းနည္းတာေပ်ာက္သြား၏။ ဝမ္းသာသျဖင့္ မ်က္ႏွာမွာ ၿပဳံးသြားသည္။ အို ရွက္လြန္း သျဖင့္ မ်က္ႏွာကို လင္းထက္ရင္ခြင္ထဲ ဖြတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ “မ်က္ႏွာေမာ့ပါဦး မမရဲ႕ ရွက္ပါတယ္ေနာ္ မမတစ္ေယာက္ စတာကို မသိဘူး ဝမ္းနည္းသြားလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ္က ကိုေဇာ္ေအာင္ေျပာျပလို႔ မမ သူ႔မိန္းမ မသူဇာအိမ္ အလည္သြားရင္ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း မသူဇာကို ေျပာျပဦးမယ္” “အို ရွက္လိုက္တာ သူဇာကေတာ့ သြားမွရန္ကို ေတြ႕ဦးမယ္ အစုတ္ပလုပ္မ” ေကသီကား ရွက္လြန္းသျဖင့္ မ်က္ႏွာပင္မေဖာ္ႏိုင္။ အပ်ိဳဖ်န္းေလးလို ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ သူဇာဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမကို ေနာက္တစ္ခါ သြားလည္မွ လက္ေဆာင္ ေကာင္းေကာင္းေတြ ဝယ္ေပး လိုက္ဦးမည္ဟု ေတြးေန ေလေတာ့သည္။ “ကဲ ကိုလင္းထက္ေရ သြားၿပီဗ်ိဳ႕” အိမ္ ေပါက္ဝထိ သူ႔ကို လိုက္ပို႔ၿပီး ကိုေဇာ္ေအာင္တို႔ ျပန္သြားၾကၿပီ။ ခါတိုင္း ဒီလိုျပန္ေနက် ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ စိတ္ထဲမွ တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေန၏။ မနက္ခင္းက မဂၤလာဆြမ္းေကြၽး၊ ႐ုံးတက္လက္မွတ္ထိုးၿပီးေတာ့ ညေနေစာင္းတြင္ ကိုေဇာ္ေအာင္တို႔ အုပ္စုက ခဲဖိုးဆိုၿပီး သတို႔သားကိုယ္တိုင္ လိုက္တိုက္ရမည္ ဆိုသျဖင့္။ “ေမာင္လင္းထက္ေရ ေကသီက လာခဲ့ေတာ့တဲ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ေတြ ေဖာက္ၾကည့္ရေအာင္ ဆိုလား” ေဒၚျမမ်က္ႏွာကလည္း ၿပဳံးစိစိ သူပင္ရွက္သလို ျဖစ္သြားသည္။

ခါတိုင္း အိမ္အေပၚထပ္ကို တက္လွ်င္ သြက္သြက္လက္လက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုက ေျခေထာက္မ်ားပင္ အနည္းငယ္တုန္ေနသည္။ အိမ္ အေပၚထပ္က မမရဲ႕ အခန္းထဲမွ ျပင္ဆင္ထားေသာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႀကီးေပၚမွ မမေကသီကား ေစာင့္ေနေရာ့မည္။ ခါတိုင္း ေမာင္ႏွမလို သေဘာထားၿပီး ေနခဲ့စဥ္ကဘာမွမျဖစ္။ ယခုလင္မယားလို ေနရေတာ့မည္ဆိုေတာ့။ “မမကြၽန္ေတာ္ျပန္လာၿပီ” “ဝင္ခဲ့ေလေမာင္” ေမာင္တဲ့ အေခၚက ေျပာင္းသြားၿပီ။ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိသည္။ မမက ညအိပ္ဝတ္စုံ ဝတ္ထားသျဖင့္ ရင္သားေလးမ်ားပင္ ေပၚေနသည္။ ေျခသလုံးေလးမ်ားက ဆင္စြယ္လိုပင္ ေျဖာင့္စင္းေန၏။ မမက ေခါင္းကို ငုံ႔ေန၏။ ရွက္သည္ ထင္သည္။ သူ မမပါးကို ႐ြတ္ကနဲ႔ နမ္းလိုက္သည္။ “အိုေမာင္ရယ္” ေကသီက ခ်စ္ေသာ ေမာင္၏ အနမ္းကို အနမ္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ျပန္လည္ တုန႔္ျပန္လိုက္၏။ ေမာင့္ကို ကုတင္ေပၚဖက္ရင္း လွဲခ်လိုက္သည္။ သူမအေနျဖင့္ အေတြ႕အႀကဳံ ရွိၿပီးသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင့္လို လူပ်ိဳ႐ိုင္းေလးကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမည္ကို သိေနသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ၿပီး ပညာကုန္ သင္ေပးခြင့္ကို ပိုင္ပိုင္ႀကီး ရၿပီေလ။ ညဝတ္စုံကို ခြၽတ္လိုက္ေသာ အခါမွာေတာ့ သူမတစ္ကိုယ္လုံး မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြား၏။ ေမာင့္ကို ပက္လက္လွန္ၿပီး အေပၚမွ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္ကာ တစ္ဖက္မွ ေမာင့္ပုဆိုးကို ေလွ်ာခ်လိုက္၏။ ေမာင့္ရဲ႕ပစၥည္းကို လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေမာင့္ပါးစပ္မွပင္ အဟင္းဟင္း အသံထြက္လာ၏။ “ေမာင္ ေမာင့္ညာဖက္လက္က မမခါးကိုကိုင္ထား တစ္ဖက္ကမမႏို႔ေတြကိုကိုင္ ငါ့ေမာင္ကို သင္ေပးေတာ့မယ္ ခ္ခ္” မမေကသီ၏ ကိုယ္လုံး အလွကား အခန္းထဲမွာ မီးထြန္းထားသျဖင့္ လင္းထက္အဖို႔ အျပည့္အဝ ျမင္ရေတာ့သည္။ မမႏို႔ႏွစ္လုံးကား ပန္းေရာင္ေျပးေနၿပီး ဆံပင္မ်ားက ႏို႔အေပၚ ဝဲက်ေနသျဖင့္ သူ႔ငပဲကား မာေတာင္ေနေအာင္ပင္ ျဖစ္လာ၏။ မိန္းမႏွင့္ သူ ဘယ္လို လုပ္ရမွန္းမသိ။ မမေကသီ ခိုင္းသည့္အတိုင္း သူ႔ကို ပက္လက္လွန္ၿပီး ခြထားေသာ မမေကသီ၏ ႏို႔ကို တစ္ဖက္က ညစ္ၿပီး ႏို႔သီးေလးကို ေခ်ေပးေန၏။ မမေကသီ၏ စြင့္ကားေနေသာတင္သားမ်ားကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္လိုက္ေသာအခါ မမေကသီက ဖင္ကို အနည္းငယ္ ႂကြကာ သူ႔လီးကို ဘယ္လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ လိုက္၏။ သူ႔လီးကား ငရံ႕အရွင္တစ္ေကာင္ ငါးျမႇားခ်ိပ္မွာ မိေနသလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနၿပီး အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္ထြက္ ေနၿပီျဖစ္သည္။ “ခ္ခ္ ေမာင့္ေကာင္ေလးကလည္း ေမာင့္လို လူဆိုးေလးပဲေနာ္ ၾကည့္ ထိန္းမရခ်င္ဘူး ဒီေတာ့ ၿငိမ္သြားေအာင္” မမေကသီကား မထင္ရ။ တစ္ခါ အိုၿပီးသားမို႔လား မသိ။ အေျပာအဆိုေတြက ရဲတင္းလွ၏။ ေကသီအဖို႔မွာေတာ့ ခ်စ္ေသာေမာင္၏ ေကာင္ေလးကို လက္ျဖင့္ကိုင္ၿပီး အဖုတ္ဝတြင္ ေတ့ကာ ထိပ္ဖ်ားေလးကို ပြတ္ဆြဲေပးေန၏။ ေမာင့္ထံမွ အသက္ရႈသံေတြ ျပင္းလာသည္။ ေမာင့္လီးက ဆုံးသြားသာ သူ႔ကိုႀကီးလီးထက္ ႀကီးသည္။ သူမလက္ထဲတြင္ပင္ ခန႔္မွန္း ၅လက္မေက်ာ္ ၆လက္မနီးနီးဟု ထင္သည္။ က်ပ္လုံးခန႔္ တုတ္သည္။ လူပ်ိဳေလးမွန္းေတာ့ သိသာသည္။ လီးထိပ္မွာ အေရျပားေလးေတြပင္ ဖုံးေနေသး၏။ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမာင့္ရဲ႕ လီးကိုကိုင္ကာ သူမအဖုတ္ထဲသို႔ သူမကိုယ္တိုင္ ကိုင္ေတ့ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သြင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ ေမာင္မ်က္လုံးေတြ မွိတ္သြား၏။ ေအာက္မွ ေကာ့ကာ တက္လာတာကို ေတြ႕၏။ လက္တစ္ဖက္က ခါးကို ကိုင္ထားရာမွ ေနာက္ႏို႔တစ္လုံးေပၚ လက္ ကိုင္လိုက္သျဖင့္ ႏို႔ႏွလုံးစလုံးကို ေမာင္ ညစ္လာတာကို သတိထားမိသည္။ သူမ လက္ႏွစ္ဖက္က ေမာင့္ရင္ဘတ္ေပၚ ခပ္ဖြဖြေထာက္ရင္း အဖုတ္ထဲစိုက္ထားေသာ လီးကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ေဆာင့္ေပး ေနလိုက္၏။ လူပ်ိဳစစ္စစ္ေလးမို႔ ထင္သည္။ လီးကေတာ့ သံေခ်ာင္းသဖြယ္ မာေနၿပီး အဖုတ္ထဲမွာ က်ပ္ေနသည္။ “ဖြတ္ဖြတ္ ပလြတ္ပလြတ္” ေမာင့္ လဥႏွင့္ သူမဆီးခုံ ႐ိုက္သံက စည္းခ်က္မွန္မွန္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္။ သူမ ေစာက္ေခါင္ထဲမွ ထြက္လာေသာ အရည္ၾကည္ေလးမ်ားႏွင့္ ေမာင့္လီးထိပ္မွ ေရွ႕ေျပးထြက္လာေသာ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား ေပါင္းကာ အသံ ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ လင္းထက္ကားေအာက္မွေနၿပီး သူ၏ လူပ်ိဳစစ္စစ္လီးေလး မမ၏ အဖုတ္ထဲစိုက္ဝင္သြားခ်ိန္တြင္ ခံစားရေသာ အရသာကိုေတာ့ သူ႔တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ေတာ့တာအမွန္။ ခ်စ္လွစြာေသာ မမ၏ ဦးေဆာင္မႈ ေအာက္မွာ သူမိန္းေမာေနသည္။ ကိုေဇာ္ေအာင္က ဘက္ခ်လာႏိုက္ သြားလုပ္စဥ္ သူ႔အရက္ထဲမွာ ေဆးတစ္မ်ိဳး ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ဘာေဆးမွန္းေတာ့မသိ အဲ့လိုလုပ္ရင္ၾကာ တယ္။ ခြန္အားအျပည့္ပဲ ဟုေျပာသည္။ သူလည္း ေသာက္ခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္သည္။ သူ မထြက္ႏိုင္ေသး မမလို ဝါရင့္သမားက သူ႔ကို ဦးေဆာင္မွာပဲ ဟုေျပာလိုက္တာ တကယ္မွန္သည္။မမကား ကိုႀကီးႏွင့္ ကေလးမရခဲ့သျဖင့္ထင္သည္။ မမ အေပါက္ေလးက အပ်ိဳလို က်ဥ္းေနသည္။ သူ႔၏ အေၾကာ တၿပီဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေထာင္ထ ေနေသာ လီးႀကီးက မမ ေစာက္ေခါင္း ၾကပ္ၾကပ္ေလးထဲ ဝင္သြားေသာအခ်ိန္တြင္ မမ၏ ပန္းႏုေရာင္ ေစာက္ပတ္ ႏွစ္ျခမ္းက သူ႔လီးကို ညႇပ္ညႇပ္ၿပီး ဆြဲယူေနသည္။ အခ်က္ ေလးငါးဆယ္ခန႔္ ေဆာင့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ႔လီး ထိပ္ဖ်ားက က်ဥ္လာသလို မမေကသီ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း ပိုသြက္လာ၏။ ႁပြတ္ႁပြတ္ဘုတ္ဘုတ္ အားအား အင္းအင္းဟင္းဟင္း။ ညဥ္းသံမ်ား ၿပီဳင္တူ ထြက္လာၿပီး မမေကသီကား ေစာက္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ကာ တစ္ခ်ီၿပီးသြားသလို သူ႔လီးထဲမွ လေရမ်ားကို ခ်စ္လွစြာေတာ မမ၏ ေစာက္ေခါင္း အတြင္းသို႔ ပန္းထုတ္ လိုက္ေလေတာ့သည္။ ေကသီကား တစ္ခ်ီထြက္ၿပီးေနာက္ အနည္းငယ္ ေမာသြားသည္။ လင္းထက္ကို ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့ၿပီး နမ္းလိုက္ၿပီး “ေမာင့္ကို မမသိပ္ခ်စ္တာဘဲ သိလား” “ေမာင္လည္း မကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ ကိုႀကီးမရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီးကိုယ္စား မမဘဝကို ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ရတဲ့အတြက္လည္း အရမ္းေပ်ာ္ တယ္။” “ဟြန္း ေစာင့္ေရွာက္တာႀကီးကလည္းေနာ္ ခ္ခ္” “ဘာလဲ မမကမႀကိဳက္လို႔လား” “ဟင္းေမာင္ေနာ္” မမေကသီကား အနည္းငယ္ ရွက္သြားသည္။ “အဟဲ ကြၽန္ေတာ္က စတာပါ မမကို” “သိပါတယ္ ေမာင္ရယ္” “ဟင္းေျပာမို႔သာ ေျပာရတာပါ မမက အိုၿပီးသားဆိုေတာ့ ငါ့ေမာင္က ပစ္သြားမွာကို မမစိုးရိမ္မိတယ္။ ငါ့ေမာင္ကလူပ်ိဳေလ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ကလည္း ေခ်ာေတာ ေကာင္မေလးေတြက စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။” ဒီလို ေျပာလာေတာ့ မမေကသီကို လင္းထက္သနားမိသည္။ မမေကသီကား အားငယ္ ေနရွာသူပင္။ “အိုမမရယ္ ဒါမ်ိဳးစကား ေနာက္ မေျပာပါနဲ႔” “ကြၽန္ေတာ္ မမကိုခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ခဲ့တာပဲ မမေကသီက အရမ္းလွေတာ့ မမကို ဆုံးရႈံးရမွာကို ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းေၾကာက္ခဲ့တာ မမကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မသြားဘူး သိလား” ဒီလို ေျပာလာေတာ့လည္း ေကသီရင္ထဲ ၾကည္ႏူးသြားတာေပါ့။ ေၾသာ္ ခ်စ္ရတဲ့ေမာင္ရယ္ မင္းကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရတာနဲ႔တင္ မမဘဝက ေသေပ်ာ္ပါၿပီဟု ရင္ထဲကေန ေျပာေနမိ တယ္။ ထိုသို႔ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာတင္ ေကသီရဲ႕ပါးကို ေမာင္ကနမ္းေနတယ္။ အို လည္ဂုတ္သားေလးေတြကိုပါ လိုက္နမ္းေနေတာ့ ေကသီ အေနရ ခက္လာျပန္တယ္။ ေမာင္ အင္းဟင္းဟင္း ။ လင္းထက္က လည္ဂုတ္ကေန ေလွ်ာဆင္းၿပီး ေကသီရဲ႕ႏို႔ေတြကို စို႔ေပးေနပါတယ္။ ေကသီရဲ႕ ျဖဴဝင္းၿပီး ပန္းေရာင္ ေျပးေနတဲ့ ႏို႔သီးထိပ္ေလးေတြကို စုပ္ေပးေနတာေၾကာင့္ ေကသီ တစ္ေယာက္ ခါးခ်ိဳး ခံရတဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္လို တြန႔္လိမ္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗိုက္သား ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းေလးေတြကို လိုက္နမ္းေနပါ တယ္။ “အို ေမာင္ယားတယ္။

ခိခိ” လင္းထက္လည္း မမေကသီရဲ႕ ေ႐ႊေရာင္အေမြးႏုေလးေတြနဲ႔ လိမ္ေကာက္ေနတဲ့ ရတနာေလးကို မ်က္ႏွာ အပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မမေကသီက သူ႔ေခါင္းကို တြန္းလိုက္ပါတယ္။ “အို ေမာင္မလုပ္နဲ႔ ေမာင္ ဘုန္းနိမ့္ ကုန္လိုက္မယ္ မမငရဲႀကီးကုန္မယ္” “အို မမကလည္း ခ်စ္လို႔ လုပ္ေပးတဲ့ဟာကို” ေကသီရင္ထဲၾကည္ႏူးသြားပါ တယ္။ ကိုေမာင္တုန္းကေတာင္ တစ္ခါမွ သူမကို ဘာဂ်ာ မမႈတ္ေပးဘူးပါဘူး သူ႔ေမြးစားညီ လင္းထက္နဲ႔မွ ခံစားရေတာ့တယ္။ လင္းထက္လဲ ခ်စ္လွစြာေသာ မမေကသီရဲ႕ ပိပိေလးကို ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ၿပီး ေသခ်ာမႈတ္ေပးပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြက ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ျမင္ေနက်ေပမဲ့ အခုမွ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခြင့္ ရတာပါ။. “ရွီး အ အ ေမာင္ ယား တယ္။ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ မမမခံႏိုင္ဘူး ေမာင့္ဟာန လုပ္ေပးေတာ့” လင္းထက္ မႈတ္တာနားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔လီးကလည္း အစြမ္းကုန္ ေထာင္ေနပါၿပီ။ မမေကသီက “ဒီတစ္ခါပုံစံ ေျပာင္းရေအာင္ေမာင္ ေမာင္ ကုတင္ေအာင္ဆင္းၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ မမက ကုတင္ေပၚ ကုန္းေပးထားမယ္” လင္းထက္ ကုတင္ေအာက္ဆင္းၿပီးတဲ့အခါမွာ မမေကသီက ကုတင္ေပၚမွာ ေလးဖက္ ေထာက္ေပးထားပါ တယ္။ မမေကသီက လင္းထက္ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို သူမ ခါးကို ကိုင္ခိုင္းထားပါ တယ္။ “ေမာင္ ဒါမွစည္းခ်က္ညီမွာ ေမာင္ သြက္သြက္စိတ္ႀကိဳက္လုပ္လို႔ရမွာ” မမေကသီရဲ႕ ကုန္းထားတဲ့ဖင္က လုံးဝန္းေနတာပါ ခါးက သိမ္တဲ့အတြက္ တင္ပါးေတြက စြင့္ၿပီးကားထြက္ၿပီး ရမက္ႂကြစရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါကို အအိုပါလို႔ တစ္ျခားသူျမင္ရင္ ယုံမွာ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ေကသီကား ကုတင္ေပၚမွာ ေလးဖက္ေထာက္ အေနအထားၿပီး ေမာင္က မတ္တပ္ ရပ္ထားတာမို႔ ေမာင့္ရဲ႕လီးဟာ ေကသီကုန္းထားတဲ့ အဖုတ္နဲ႔ တန္း ေနတာပါ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္က လုပ္တာကြၽမ္းက်င္လာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေမာင့္လီးကို ေကသီရဲ႕ ေနာက္မွျပဴထြက္ေနတဲ့အဖုတ္ေလးကို ထိုးထည့္ လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေကသီရဲ႕ ပန္းေရာင္အဖုတ္ ႏွစ္ျခမ္းက ဟသြားၿပီး ေမာင့္လီးကို ေကသီက ညစ္ေပး ေနသလို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေမာင့္ အဖို႔လဲ တဟင္းဟင္း ျဖစ္ေနပါ တယ္။ “ေမာင္ ေဆာင့္ေတာ့ေလ” လင္းထက္ဟာ မမေကသီရဲ႕ ခါးကိုကိုင္ၿပီး သူ႔ လီးေလးကို မမေကသီ အဖုတ္ထဲ ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္ လုပ္လာပါ တယ္။ ပထမေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေလး လုပ္ေနတာမို႔ ေမာင္ မမကိုမညႇာပါနဲ႔ ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာ လင္းထက္ဟာ မမေကသီခါးႏွစ္ဖက္ကို အားရပါးရကိုင္ၿပီး အသားကုန္ ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။ ဘြတ္ဘြတ္ဘတ္ဘတ္ ။ အားဟင္း အိုအိုး မမေကသီဟာ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္လုမတတ္ ကိုက္ထားၿပီး လင္းထက္ရဲ႕ ေဆာင့္ေပးတာကို အားရပါးရ ခံေနပါ တယ္။ ဟြန္း သူ႔အကိုႀကီးထက္ ေဆာင့္အား ေကာင္းတယ္။ ျမန္ေနတာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ လင္းထက္ ေဆာင့္လိုက္တိုင္း မမေကသီထံမွ တအင္းအင္းညည္းသံေတြ ထြက္ေပၚေနသလို သူ႔ဥေတြဟာ မမေကသီရဲ႕ ဖင္ႏွစ္ျခမ္းကို သြားသြား႐ိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာ ဥနဲ႔ဖင္နဲ႔ ႐ိုက္သံကလည္း တစ္ဘတ္ဘတ္နဲ႔ ထြက္ေပၚေနသလို ကုတင္ႀကီးကလည္း တက်ီက်ီနဲ႔ အသံထြက္ ေနပါ တယ္။ မမေကသီရဲ႕ အဖုတ္ေလးထဲက ေသြးေၾကာမွ်င္ေလးေတြဟာ လင္းထက္ လိင္တံႀကိးကို ညႇစ္ညႇစ္ေပးေနတာေၾကာင့္ လင္းထက္ အဖို႔ေတာ့ နတ္ျပည္ ေရာက္သလိုေပါ့။ သူ႔အေနနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကဆို မမေကသီကို ဒီလိုလုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္မိန္းမ ဆိုၿပီး စိတ္နဲ႔ေတာင္ ပစ္မွားခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုႀကီးဦးေမာင္ ဆုံးသြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္တဲ့ သူတို႔ေမာင္ႏွမဟာ စိတ္ေတြေဖာက္ျပန္လာၿပီး ဘဂၤလားေမာင္ႏွမ ျဖစ္သြားၾကတာေပါ့။ ေကသီကလည္း အ႐ြယ္ေကာင္းမုဆိုးမ။ လင္းထက္ကလည္း လူပ်ိဳ႐ိုင္းေလး။ သံေယာဇဥ္အခံကလည္းရွိ ဆိုေတာ့ လင္မယား ျဖစ္သြားၾကတာ မဆန္းပါဘူးေလ။ လင္းထက္က ေနာက္ထပ္ အခ်က္(၃၀)ေလာက္ ထပ္ေဆာင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွ မမေကသီအဖုတ္က သူ႔လီးကို အတင္းညစ္ထုတ္ၿပီး မမေကသီရဲ႕ ညႇစ္အားက ေလွ်ာသြားၿပီး သူမရဲ႕အဖုတ္ထဲမွ အရည္ေတြ ထြက္လာသလို လင္းထက္ လီးထဲမွလည္း လေရေတြ ပန္းထြက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ကုတင္ေပၚကို ထပ္လ်က္သား လဲက် သြားၾကပါေတာ့ တယ္။ မနက္ခင္းေလးမွာ ေကသီဟာ အရင္ႏိုးလာခဲ့ပါတယ္။ ေဘးမွာ ေမာင္ကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနၿပီး မ်က္ႏွာေလးက အျပစ္ကင္းစင္ေနပါတယ္။ မနက္ (၄)နာရီေလာက္မွာ ေမာင္က တစ္ခါထပ္လုပ္တာကို ေတြးမိၿပီး ေကသီ ၿပဳံးလိုက္မိတယ္။ အ႐ူးေလးကို အမဲသားေကြၽးမိသလိုပဲ။ ဟင္း လူဆိုးေလး။ ေမာင့္ရဲ႕နဖူးေလးကို ေကသီက ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ၿပီး ေမာင္မႏိုးေအာင္ အိပ္ယာမွ အသာထလာခဲ့ပါ တယ္။ ေအာက္မွာ အိမ္ကထမင္းခ်က္ ေဒၚျမနဲ႔ အိမ္ေဖာ္မေလး မိေအးတို႔ကေတာ့ ႏိုးေနပါၿပီ။ “ေဒၚေလးျမေရ ေမာင့္အတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ၿပီးဓါတ္ဘူးထဲထည့္ထားလိုက္ေတာ။ မိေအးေရ နင့္အကို အတြက္ ေပါင္မုန႔္ႏွစ္ခ်ပ္ မီးကင္ၿပီး ၾကက္ဥႏွလုံး မက်က္တက်က္ေၾကာ္ထားေနာ္” ေကသီကား တစာစာ မွာေနပါတယ္။

“ဟင္းဟင္း အျဖစ္သဲေနလိုက္တာသမီးရယ္ ႀကီးျမသိပါ တယ္။ ေမာင္လင္းထက္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တန္းလည္း မသိဘူး ရွက္လိုက္တာ” ေကသီတစ္ေယာက္ညကအျဖစ္ကိုစဥ္းစားမိၿပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ မ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္ၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲက ထြက္ခဲ့ တယ္။ ညက အရွက္ကုန္ခဲ့ေပမဲ့ မနက္ေရာက္ေတာ့ ရွက္တာေပါ့လို႔။ “ခ္ခ္ ေကသီေရ ခလုပ္လဲ တိုက္ေနဦးမယ္” ေဒၚေလးျမက ဒါေတာင္လွမ္းစျဖစ္ေအာင္ စလိုက္ပါေသး တယ္။ ကိုႀကီးနဲ႔ မဂၤလာ ေဆာင္ခဲ့တုန္းကေတာင္ မရွက္ဖူးပါဘူး ကိုႀကီးဆုံးလို႔ သူ႔ေမြးစားညီ လင္းထက္နဲ႔ယူမွပဲ သူမ ရွက္သလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ညကအျဖစ္ေတြကို စဥ္းစားမိရင္း ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာမွာ ထိုင္ရင္းစဥ္းစားေနတာ။ အို ရွက္လိုက္တာ ညကသူမအရွက္နည္းခဲ့ေပမဲ့ အခုက်ေတာ့ ရွက္ေသြးေလးေတြ တက္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင့္ကို သူမ ခ်စ္လြန္းလို႔ ျဖစ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ အပ်ိဳမဟုတ္ေပမဲ့ သူမခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလုံးကို လင္းထက္ကို ပုံအပ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္လည္း အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္မိ တယ္။ “ေျပာပါေစ လူေတြ ဝိုင္းေျပာပါေစ သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ ေမာင့္ေနာက္လိုက္ခဲ့မယ္ ကြၽန္မကို ေမာင္သက္ဆုံးတိုင္ မဆုံးတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ အၿမဲတမ္းခ်စ္ေနပါ” ဖုန္းသံေၾကာင့္ အေတြး ဝင္ေနေသာေကသီ လန႔္သြားသည္။ “ေစာေစာစီးစီးဘယ္သူပါလိမ့္” သူမသူငယ္ခ်င္းသူဇာဆီက။ ဟင္း ေနာက္ေတာ့မယ္။ မကိုင္မခ်င္းေခၚမွာ သိတာေၾကာင့္ “ဟဲလို သူဇာ ေကာင္မစုတ္ လန႔္သြားတာပဲေျပာ ေစာေစာစီးစီး” “အမေလးဟဲ့ ေခၚမိတာကိုက ငါ့အမွား ျဖစ္ရ တယ္တကယ္ပဲ နင္မ်ား ဂိုးသြင္း ခံေနရတုန္းလား လို႔ ဟဲ” “အိုရွက္လိုက္တာ” သူဇာကျပန္ေအာ္တာေၾကာင့္ သူမရွက္သြား ေသးသည္။ “ဘယ္လိုလဲ ညက နင့္ေမာင္ေလး ဂိုးသြင္းေကာင္းရဲ႕လား” “အို ရွက္ တယ္” “အံမယ္ နင္ကပဲရွက္ရတယ္ ရွိေသး။ မသကာနင့္ ေမာင္ေလးက ရွက္တယ္ဆို ေတာ္ေသး။ ေကာင္မေနာ္။ နင့္အေၾကာင္း ငါသိတယ္ ဟင္းဟင္း” “နင္က ႐ြတတနဲ႔ အိုကလည္း အိုၿပီးသား ဆိုေတာ့ နင့္ေမာင္ေလးကို လက္ကုန္ သင္ေပးလိုက္ရဲ႕လား” သူဇာ အေျပာေတြေၾကာင့္ ေကသီလည္း ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ “ဟုတ္ တယ္။ ေကာင္မေရဟုတ္ တယ္။ ငါ့ခ်စ္ေသာ ေမာင္ေလးကေတာ့ ေပ်ာ့ဖတ္သြားတာပဲ” “ဒါနဲ႔ နင့္ေပါင္ေတြ တင္ပါးေတြ ေရာနာေနေရာ ဆိုပါေတာ့” “ဟင္း သူဇာေနာ္ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ရွက္တယ္။ ရွက္ တယ္။ နင့္အိမ္ လာလည္မွ ေမးေတာ့ သိၿပီလား” ဟုဆိုကာ ေကသီဖုန္းကို ခ်လိုက္ပါေတာ့ တယ္။ လင္းထက္ ႏိုးလာတဲ့ အခ်ိန္မွ မမ အခန္းထဲမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး ညကမမနဲ႔ ခ်စ္တမ္း ကစားတာမ်ားလို႔ ကိုယ္ေတြ နည္းနည္းနာေန တယ္။ ဒါနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္လာတဲ့အခါမွာ မမကေရခ်ိဳးၿပီးစ သဘက္ေလးနဲ႔ သူမဆံပင္ေတြကို ျပဴတင္းေပါက္နားမွာ သုတ္ေနတာေၾကာင့္ သူလာတာ သတိမထားမိပါဘူး။ မမေကသီဟာ ထမိန္ရင္လ်ားေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္သြားပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ သူလည္း မမေကသီေနာက္ဖက္ကေနသြားၿပီး မမေကသီရဲ႕ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေနာက္ကေန ဖက္ လိုက္ပါတယ္။ “အို အေမ့ ေမာင္ရယ္ လန႔္သြားတာပဲ” “ညကေတာ့ မလန႔္ဘူးေနာ္” မမေကသီ မ်က္ႏွာေလး ရဲသြားပါ တယ္။ “သြား လူဆိုးေလး ဘာေတြေမးမွန္းမသိဘူး မ်က္ႏွာ သစ္ေခ်ေတာ” သူလည္း မမေကသီနဖူးကို ခပ္ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္ပါတယ္။ မမေကသီက “ေမာင္ ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ ျပင္ေပးထားၿပီးၿပီ ၿပီးေတာ့ ေမာင္႐ုံးသြားရင္ဝတ္ဖို႔ ပုဆိုးနဲ႔အက်ႌနဲ႔ အခန္းထဲက အဝတ္စင္ေပၚမွာ မီးပူထိုးၿပီး ျဖန႔္ေပး ထားတယ္။” “ဟုတ္ပါၿပီမမရယ္ ဒါေၾကာင့္ မမကိုခ်စ္တာ သိလား” “သြား အာပုတ္ေစာ္နံ တယ္။” ေကသီက ဒီလိုသာ ေျပာေနတာပါ ခ်စ္ေသာေမာင္ရဲ႕ ေပြ႕ဖက္မႈကို အၿမဲတမ္း ခံခ်င္ေနတာပါ ေမာင္ရယ္ဟု စိတ္ထဲမွ တိုးတိုးေလး ေျပာေနမိပါ တယ္။ သူဇာကား ၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္ ဖီးလ္တက္ေနသည္။ ေန႔လည္က ေကသီ လာလည္သြားသည္။ ေကသီႏွင့္သူမကား ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ေျပာမနာဆိုမလာေတြေလ။ ဟိုေန႔က ေကသီနဲ႔ သူ႔အရင္ေယာက်ၤား ကိုႀကီးေမာင္တို႔ ညီေမာင္ ေကသီ ဘဂၤလားေမာင္ေလး လင္းထက္နဲ႔ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳသြားေသာ ေကသီက သူမ မဂၤလားဦးညက အခန္းထဲမွာ သူ႔ေမာင္ မသိေအာင္ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ ဖုန္းကိုတိပ္နဲ႔ကပ္ၿပီး ႐ိုက္ထားတာ တဲ့ေလ။ မီးအလင္းေရာင္ကလည္း ထင္းေနတာေၾကာင့္ သူမတို႔လင္မယား ဘယ္လို လုပ္သည္ ဆိုတာကို သူဇာကို လာႂကြား သြားခ်င္းျဖစ္သည္။ သူဇာအဖို႔ လင္းထက္က ေကသီကို လုပ္ပုံေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူမပင္ ေကသီေနရာမွာ အစားထိုး ဝင္ခ်င္စိတ္ေတြ အရွင္လတ္လတ္ ျဖစ္ေပၚသြားသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဖုန္းထဲသို႔ ဖိုင္ကိုကူးထားၿပီး ျပန္ၾကည့္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူမ သားႏွင့္သမီးက ေက်ာင္းသြားၾကၿပီ။ ကိုေဇာ္ေအာင္ကလည္း ယခုႏွစ္ပိုင္းမ်ားတြင္ အိမ္ေထာင္သက္ ၾကာလာ ေသာေၾကာင့္လားမသိ။ ညအိပ္ရင္ေတာင္ မလုပ္ျဖစ္တဲ့ ရက္ေတြက မ်ားေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူမမွာကလည္း အသက္(၄၀)ခန႔္ ေသြးသား ဆူၿဖိဳးဆဲအ႐ြယ္ ဆိုေတာ့ ဒီလို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ႐ိုက္ထားတာကို ျမင္ေတာ့ ကာမစိတ္ေတြ ထႂကြလာသည္။ သူမ စိတ္ထဲကေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ သူ႔ေယာက်ၤား ကိုေဇာ္ေအာင္နဲ႔ေတာ့မဟုတ္ လင္းထက္နဲ႔ အလုပ္ခံခ်င္ေနတာ ျဖစ္သည္။ ေကသီကို ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး ေဆာ္ေသာအခန္းမွာ အေပၚမွ ႐ိုက္ထားသျဖင့္ ေကသီအေပါက္ထဲကို လင္းထက္ရဲ႕ ပစၥည္းႀကီး ဝင္ေနတာကို ေတြ႕ေနရေတာ့ ၾကည့္႐ုံနဲ႔ပင္ လင္းထက္ပစၥည္းက သူမေယာက်ၤား ကိုေဇာ္ေအာင္ထက္ ႀကီးတာကို ေတြ႕ေနရသည္။ သူဇာ ေနမေကာင္းဘူးၾကားသျဖင့္ ေကသီကား သူဇာအိမ္ကို သြားေသာအခါ အေပၚထပ္မွာဟု ဆိုသျဖင့္ အိမ္အေပၚထပ္ တက္ခဲ့သည္။ ကိုေဇာ္ေအာင္က အလုပ္သြားၿပီေနမွာ မိန္းမ ေနမေကာင္းတာေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့လူပဲ။ “သူဇာေရ သူဇာ” “ဝင္ခဲ့ေတာ့ ေကသီေရ” အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းမ သူဇာက ေခြေခြေလးလဲေနသည္။ “နင္ ဘာျဖစ္ေနတာလည္းသူဇာ ေဆးခန္း မသြားဘူးလား” “အင္း ငါမေျပာခ်င္ပါဘူးဟာ ငါ့ေရာဂါက ေဆးထိုးလည္း ေပ်ာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး” ေကသီကား အံၾသသြားသည္။ “နင္ကလည္း စိတ္ဓါတ္က်တဲ့ စကားေတြမေျပာပါနဲ႔ ကဲ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလည္း ေျပာ ငါကူညီႏိုင္ရင္ ကူညီမွာေပါ့” သူဇာကား မ်က္ႏွာေလး ဝင္းလက္ သြားၿပီး “နင္ တကယ္ကူညီမွာလား ေကသီ” “တကယ္ပါ ငါကတိေပး တယ္” “အဲ့ဒါဆိုရင္ ငါေျပာပါ့မယ္ဟာ” “အဓိက တရားခံက နင္ပဲေကသီ နင္ေလ လင္းထက္နဲ႔ မဂၤလာဦးညက ႐ိုက္ထားတဲ့ ဗြီဒီယိုဖိုင္ကို ငါ ၾကည့္ၿပီး ကတည္းကေလ ငါ ငါေလ နင့္ေမာင္ကို ျဖစ္သြားတယ္။ ငါမေနႏိုင္ဘူးဟာ ႐ူးလိမ့္မယ္။

ဟင့္ဟင့္ အီးဟီးဟီး နင္မကူညီႏိုင္ပါဘူး ေကသီရယ္ ငါဆိုလည္း နင့္ေနရာမွာ ဒီလိုပဲျဖစ္မွာပါ” သူဇာကား မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္ က်ဆင္းလာကာ ငိုေတာ့သည္။ ေကသီကား သူငယ္ခ်င္းမ သူဇာကို ေတာ္ေတာ္ သနားသြားသည္။ “တိတ္ပါ သူဇာရယ္ ျဖစ္တတ္ပါ တယ္။ နင္စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ေနာ္ ျဖစ္ရေလငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးရယ္ ငါ့အျပစ္ပါ သူဇာရယ္ တိတ္တိတ္ ငါကူညီပါ့မယ္ ငါေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္သလို နင္ကလည္း အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေလဟာ ေမာင္က ငါ့ကိုသစၥာေဖာက္ၿပီး တစ္ျခားမိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး ဒါေၾကာင့္ ငါႀကံပါ့မယ္” ေကသီကား သူဇာကိုဖက္ၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ ေနေလေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမာင့္ကို ႏွေမွ်ာေပမဲ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သူမ သူငယ္ခ်င္းကို ကူညီမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ လိုက္ေတာ့သည္။ လင္းထက္ တစ္ေယာက္ေတာ့ျဖင့္ အခက္ေတြ႕ေခ်ၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ မမေကသီကား တစ္ညတြင္ သူ႔ကို ပြင့္ပြင့္လင္း အကူအညီေတာင္းခဲ့သည္။ ၾကားခါစ ယုံပင္မယုံႏိုင္။ ကိုေဇာ္ေအာင္ကလည္း သူ႔မိတ္ေဆြ။ ေဒၚသူဇာကို ထင္ပင္မထင္ထားမိ။ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သူ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ မမေကသီမွ ေျပာသျဖင့္သာ သူယုံ၏။ မမေကသီကေတာ့ သူ႔ကို ေမာင့္သေဘာပါ ေမာင္ရယ္ ဒါေပမဲ့ မမဆႏၵကေတာ့ ကူညီေစခ်င္တယ္ ဟုေျပာ၏။ ဒါေပမဲ့ သူ မမေကသီကို သစၥာမေဖာက္ခ်င္ပါ။ မမေကသီက သူဇာက သနားစရာပါ ေမာင္ရယ္ ဟူေသာ စကားက မထြက္သည္အျပင္ မမေကသီ မ်က္ႏွာေလး ညိဳးေနတာေၾကာင့္ သူ႔အေနျဖင့္ ကူညီမယ္ လို႔ ေျပာခဲ့သည္။ ေျပာမယ္သာ ေျပာရသာ မသူဇာကလည္း ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ကေလး(၂)ေယာက္အေမလို႔သာ ေျပာသည္။ ဖင္က မက် တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွ ဆိုတာမ်ိဳး ထင္သည္။ ကိုေဇာ္ေအာင္က အျပင္မွာ ေနတာမ်ားေတာ့ သူ႔မိန္းမကို ဂ႐ုမစိုက္ဖူး ထင္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ေကသီကိုယ္တိုင္ စီစဥ္ေပးမႈျဖင့္ သူႏွင့္သူဇာ တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ ခ်ိန္းခဲ့ၾကသည္။ သူဇာက ကိုေဇာ္ေအာင္ကို တစ္ျခားၿမိဳ႕ သြားလည္မည္ဟု ေျပာခဲ့ၿပီး ၿမိဳ႕စြန္က တိုက္ခန္းမွာ ခ်ိန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္။ တံခါး ေခါက္သံေၾကာင့္ သူဇာရင္ေတြ တဒုံးဒုံးခုန္လာသည္။ လင္းထက္ လာၿပီထင္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေကသီကို လုပ္သလို သူမကို လုပ္ေတာ့မည္ကို ေတြးၿပီး သူမအဖုတ္ေလးထဲမွာပင္ ေတြးယုံႏွင့္ ႐ြစိစိျဖစ္လာသည္။ လင္းထက္ကား အခန္းထဲသို႔လွမ္းဝင္လိုက္ေတာ့ သူဇာက အခန္းတံခါးကို လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။ သူဇာကား ဘာစကားမွ မေျပာပဲ သူ႔ကို ရင္ဘတ္ျခင္းေတ့ၿပီး ပုဆိုးကို လွမ္းဆြဲခြၽတ္လိုသည္။ သူကလည္း အားက်မခံသူဇာ၏။ အက်ႌကို လွမ္းခြၽတ္လိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မသူဇာကို ကိုေဇာ္ေအာင္မိန္းမ ဆိုတာ ေမ့ေနၿပီ။ မသူဇာကား မမေကသီလို ႐ုပ္သိပ္မေခ်ာေပမဲ့ မမေကသီ နီးနီးေလာက္ လွတာေတာ့အမွန္။ ကေလးေမြးခဲ့ၿပီးသူမို႔ ထင္သည္။ ႏို႔ႏွစ္လုံးေပၚတြင္ ႏို႔သီးညိဳတိုတိုေလးမ်ားက ေထာင္ထေနသည္။ ဖင္ႀကီးကလည္း မသူဇာက မမေကသီထက္ ႀကီးသည္။ သူ႔ရဲ႕ လိင္တံႀကီးကို မသူဇာက လက္ျဖင့္ ဖ်စ္ညစ္လိုက္သည္။ အအား သူမခံႏိုင္။ ခ်က္ခ်င္းကို ငပဲက ေထာင္မတ္လာသည္။ သူဇာက လင္းထက္ကို ကုတင္ေပၚ တြန္းလွဲလိုက္သည္။ လင္းထက္ရဲ႕ လီးႀကီးကား သူမေကသီဆီက ရခဲ့ေသာ ဗြီဒီယိုထဲကထက္ႀကီးေနၿပီး ဒစ္လည္း ျပဳတ္ေနၿပီ ေကသီ၏။ သင္ၾကားျပသမႈ ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ထင္သည္။ “ေမာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန မမ မင္းကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္” လင္းထက္က မသူဇာ ဘာလုပ္မည္ကို မသိ။ သူဇာကား လင္းထက္၏။ ေျခာက္လက္မနီးနီး ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ လိင္တံႀကီးကို ႏႈတ္ခမ္းထိပ္တြင္ ေတ့လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္မြာၾကားသို႔ သြင္းလိုက္သည္။ လင္းထက္ရဲ႕လိင္တံႀကီးကား သူမ၏ နီေထြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းထဲသို႔ ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္တြင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ ခ်စ္လွစြာေသာ လင္းထက္ရဲ႕လီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူဇာကား စိတ္ပါလက္ပါ ျပဳစုေနသည္။ လင္းထက္ကား မ်က္လုံးႀကီးေမးၿပီး သူဇာရဲ႕ ဆံပင္ၾကားကို လက္ကေလးထိုးဖြၿပီး ဆံပင္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ သူဇာကား လင္းထက္ရဲ႕ လီးဒစ္ကို ပတ္ပတ္လည္ လွ်ာေလးနဲ႔ ေဝ့ဝိုက္ၿပီး လွည့္ပတ္ ယက္ေပးတာေၾကာင့္ လင္းထက္ကား ေဆြမ်ိဳး ေမ့သြားသည္။ စီစဥ္ေပးေသာ မမေကသီကိုပင္ ေက်းဇူး တင္မိသြားသည္။ ေနာက္ဆုံးလီးထဲမွ သုတ္ရည္ေတြပင္ မထိန္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ မသူဇာက သူ႔ေဘးမွာ ယွဥ္လွဲတဲ့အခ်ိန္မွာ မသူဇာရဲ႕ ႏို႔သီး ခြၽန္ခြၽန္ေလးေတြကို လွ်ာနဲ႔ ေဝ့ဝိုက္ၿပီး သူက ယက္ေပးသလို လက္တစ္ဖက္ကလည္း ႏို႔သီးတစ္လုံးကို လက္ညိဳးနဲ႔လက္မ ညႇပ္ၿပီး ေခ်ေပးေနပါတယ္။ အို ေမာင့္ အ အ သူဇာကား တအီးအီးတအားအား ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူလည္း ထပ္ၿပီး သူဇာရဲ႕ေပါင္ၾကားထဲက အဖုတ္လးကို လွ်ာနဲ႔အျပားလိုက္ ယက္တင္လိုက္တဲ့အခါမွာ အင္း ဟင္းဟင္း ခိခိ ယား တယ္။ ေမာင္ရဲ႕ ရပ္ပါေတာ့ အိုးအိုး သူ႔ေခါင္းကို အတင္းတြန္းထုတ္ေပမဲ့ သူက သူဇာေပါင္ကို ဖိၿပီး အဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို (၅)မိနစ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ ယက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူဇာက အင္းအင္းအားအား ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ရင္း တစ္ခ်ိ ၿပီးသြားပါတယ္။ အို ေမာင္ရယ္ ေကာင္းလိုက္တာ။ လင္းထက္ကား မသူဇာကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔လီးက ႐ုန္းႂကြလာပါ တယ္။ မသူဇာကို ပညာ နည္းနည္းျပမွပါ။ “ကဲ မမ ပက္လက္လွန္ၿပီး ခါးေအာက္ႂကြလိုက္” လင္းထက္က မသူဇာရဲ႕ ခါးေအာက္ကို တျခားကုတင္ေပၚက ေခါင္းဦးႏွစ္လုံးကို ခံလိုက္ပါတယ္။ သူဇာအဖို႔ ပက္လက္ အေနအထားမွာ ခါးေအာက္မွာ ေခါင္းအုံးႏွစ္လုံး ဆင့္ခံ ထားတဲ့အတြက္ ေခါင္းက ေအာက္ေရာက္ေနၿပီး ခါးက ေကာ့ထားသလို ျဖစ္ေနပါ တယ္။ လင္းထက္က သူမေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး သူ႔လီးနဲ႔ သူမေစာက္ပတ္ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ (၅)မိနစ္ခန႔္ ပြတ္ေပးလိုက္တာန သူဇာဟာ အလိုးခံခ်င္လို႔ ယြလာပါတယ္။ လင္းထက္က သူမကိုညဥ္းေနတာပါ။ အင္းဟင္းဟင္း လုပ္ပါေတာ့ေမာင္ရယ္ မမကို သနားပါ လုပ္ပါေတာ့ ေတာင္းပန္ပါ တယ္။ လင္းထက္လည္း မသူဇာရဲ႕ အဖုတ္ဝကို လီးနဲ႔ ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး ေဆာင့္သြင္း လိုက္ပါ တယ္။ လင္းထက္ရဲ႕လိင္တံႀကီးဟာ အဖုတ္ထဲ အရွိန္နဲ႔ တိုးဝင္သြားၿပီး ျဗစ္ ဘုတ္ဘုတ္ အင့္အင္ အအ ေမာင္ မမ အဖုတ္ေလးေတာ့ ကြဲၿပီထင္ပါတယ္။ လင္းထက္က ဒါဆို ထုတ္ထားလိုက္ေတာ့မယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရယ္ လင္းထက္ကား မသူဇာကို လိုးရတာ ႀကိဳက္သြားပါၿပီ။ ကိုေဇာ္ေအာင္က ပစ္ထားေပမဲ့ သူမပစ္ထားပါဘူး ဒါေၾကာင့္ ေန႔တိုင္း လုပ္ရေအာင္ႀကံေတ့ာတာပါ။ “ကြၽန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းလုပ္ရင္ခံမွာလား” “အိုေမာင္ရယ္ လုပ္ပါမမကို မင္းခ်ခ်င္ရင္ေနာက္ေရာေန႔တိုင္းခ်” “အင္းအင္း ဘြတ္ဘြတ္ ေဖာက္ေဖာက္” “အား အင္း” ေခါင္းအုံး ခံထားၿပီး ခါးေကာ့ ေနတာေၾကာင့္ လင္းထက္ရဲ႕ အေပၚစီးက ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းကို သူဇာ ရက္ရက္စက္စက္ ခံေနရပါ တယ္။ လင္းထက္ အဖို႔လည္း မသူဇာကို လုပ္ရတာကို ႀကိဳက္သြားပါၿပီ။ သူဇာကလည္း ေစာက္ပတ္ထဲကို လင္းထက္ လီးကို ျပန္ထုတ္လိုက္တိုင္း ဖင္ရႈံ႕ရႈံ႕လိုက္တာေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြက လင္းထက္ရဲ႕လီးကို ညႇစ္ညႇစ္ေပးၿပီး လိုးရတာ အရမ္းကို ေကာင္းေစပါ တယ္။ ဖြတ္ဖြတ္ဘတ္ဘတ္ ေစာက္ပတ္ထဲ လီးဝင္သံထြက္သံေတြက အခန္းထဲမွာ ဆူညံေနၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လင္းထက္ဟာ လေရေတြကို သူဇာ့သားအိမ္ထဲ ပန္းထုတ္ လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူဇာလည္း သူမအဖုတ္ထဲမွ ေစာက္ရည္မ်ားကို စီးက်လာရာ သူမဖင္ဝအထိပင္ ထိုအရည္မ်ားက လိမ့္ဆင္းသြားၿပီး သူမအဖုတ္ထဲ လီးတပ္ရက္ တန္းလန္းႏွင့္ပင္ သူဇာကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္က် သြားေလေတာ့သည္။ တစ္ပတ္ခန႔္ သူဇာကား လင္းထက္၏ လိုးျခင္းကို ေန႔ေရာညပါ ကုန္းလို႔ အားရသြားေသာ အခါ သူမအိမ္သို႔ ခရီးမွ ျပန္လာသေယာင္ျပဳကာ ျပန္သြားသည္။ ေကသီကား သူမခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ ႏွလုံးသားေရာဂါကို သူမခ်စ္ေသာေမာင္မွ ကုစားေပးႏိုင္သျဖင့္ ေက်နပ္သြားသည္။ သူမခ်စ္ေသာေမာင္ကား သူမအေပၚ သစၥာရွိေသာ္လည္း သူမသူငယ္ခ်င္း၏ စိတ္ေရာဂါကို ကုႏိုင္သျဖင့္ ေမာင့္ကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ခန႔္အၾကာတြင္ သူမခ်စ္ေသာ ေမာင္အတြက္ သားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးေပးခဲ့သည္။ ထိုသား၏ စ႐ိုက္မွာ ကိုႀကီးေမာင္ႏွင့္ တူသည္။ ၿပီးေတာ့ လင္းထက္ႏွင့္ သူမကလည္း အရမ္းခ်စ္ၾကသည္။ ကေလးကလည္း လင္းထက္ကို သူမထက္ပိုခ်စ္သည္ဟု ထင္မိသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ တည္းခိုခန္းတြင္ သူမ စီမံမႈေၾကာင့္ မသူဇာကို သူခ်စ္ေသာ မမဆႏၵအရ သြားၿပီး လိုးေပးခဲ့ေသာ လင္းထက္သည္ သူဇာကို စြဲသြားသျဖင့္ေနာက္ မမေကသီႏွင့္ ကိုေဇာ္ေအာင္ မသိေအာင္ ခဏခဏ ခ်ိန္းေတြ႕ၿပီး လုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ သူဇာမွာ သူခ်စ္ေသာ ေမာင္အတြက္ သားေလးတစ္ေယာက္ ရခဲ့သည္။ ကိုေဇာ္ေအာင္ကား လင္းထက္ သူ႔သားကိုခ်ီလွ်င္ ကေလးခ်စ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ခ်ီတယ္လို႔ ထင္မိေပမဲ့ သူဇာကေတာ့ ကေလးကိုခ်ီတိုင္း ၿပဳံးစိစိျဖစ္ေနတာကို သူသတိမထားမိပါ ) ၿပီးပါၿပီ။