တကယ်စိတ်ဝင်စားလား

ရှေ့သွားနောက်လိုက် ပျောက်ဆုံးနေသော အမှုတွဲများစွာ ရှိတတ်သည်။ ဥပမာ မိန်းကလေးက မတိုင်ရဲလို့၊ ရှက်လို့၊ ဘယ်လိုတိုင်ရမှန်း မသိလို့၊ တိုင်ရကောင်းမှန်း မသိလို့ စသဖြင့် မျိုးစုံရှိတတ်သည့်အထဲ ဤအမှုသည် တိုင်ရကောင်းမှန်းပင် မသိ သဖြင့် သိသာ သိလိုက်ရသည် ကိုင်တွယ်ခွင့်မရခဲ့သော အမှုတခု ဖြစ်သည်။ ရှေ့သွားနောက်လိုက် ညီလွန်း လသော လင်မယားနှစ်ယောက် အကြောင်းဖြစ်သည်။ ရှင်းပြဖို့ ရှုပ်ထွေးလှသော အမှုတခုလည်း ဖြစ်သည်။ ဈေးထဲတွင်တော့ သူမကို မခိုင်ဟု ခေါ်ကြသည်။ တကယ်တော့ သူမအမည်က ခိုင်ခိုင်ကြည်ဖြစ်သည်။ သူမအမပျိုဘဝကတည်းက မခိုင် မခိုင်ဟု ခေါ်လာခဲ့ကြသဖြင့် သူမ အိမ်ထောင်ကျခဲ့ သော်လည်း မခိုင်ဆိုသည့် အမည်က စွဲနေသည်။ မခိုင်မှာ မိမိကိုယ်တိုင် စီးပွား ရှာနိုင်သူမို့ ဘယ်ယောကျာ်းကိုမှ အားမကိုးဘဲ မိမိဘာသာ ရပ်တည်မည်ဟု ကြံကာ တယောက် တည်းစီးပွားကို ကုန်းရုန်းရှာခဲ့သည်။ သူမ ရှာသလိုလည်း သူမ တဖြည်းဖြည်း ချမ်းသာ လာသည်။ မိဘနဲ့ မောင်နှမများကတော့ သူမ ကိုအမျိုးမျိုး နားချကြသည်။ သူမ အတန်တန် ငြင်းသည်။ သူမအသက်ကလည်း ၃၅ နှစ်နား ရောက်လာသည်။ အသက်ကြီးလာလျှင် မလွယ်ကူဟု အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ သူမ မိဘများက သူမကို အိမ်ထောင်အတင်းချပေးခဲ့ သည်။ သူမ၏ အိမ်ထောင်ဘက်က သူမထက် ၁၅ နှစ်ပင် ကြီးသေးသည်။ “ဘယ်လိုပဲ ပြောပြောပါအေ နောက်ဆုံးတော့ ပိုက်ဆံရှိတဲ့သူ ကောက်ယူလိုက်တာပါပဲ” မုဆိုးဖိုနဲ့လည်းငြားသေး မိမိထက်လည်း အသက်ကြီးသေးသဖြင့် မခိုင်တယောက် တော်တော်ရှက်သည်။ မိဘကိုလည်း စိတ်တိုသည်။ သို့သော်လည်း အတင်းရော အဓမ္မရော ပေးစားတော့ သူမ မတတ်နိုင်ပြန်။ သူမ ရှာသော စီးပွားရေးက သူမယောက်ျားဝင်ငွေထက် ၁၀ ပုံတပုံမျှပင် မရှိသောအခါ သူမ စိတ်တိုရပြန်သည်။ ဖုန်းလေး ဆက်တာနဲ့ ငွေတွေ ဝင်နေတဲ့သူ။ သူ့သားသမီးတွေကလည်း သူမကို မကြည်။ သူမလည်း သူ့ သား သမီးတွေကို မကြည်ပါ။ သို့သော် ဘာမှ မတတ်နိုင်။ အားလုံးက ဝိုင်းစီစဉ်ပြီးမှတော့ မင်္ဂလာပွဲတွင် မိမိကိုယ်တိုင် သတို့သမီး လုပ်ပေးလိုက်ရသည်။ ခိုင်ခိုင်ကြည်၏ ယောက်ျားနာမည်ကလည်း ခိုင်ပါလေသည်။ ခိုင်အောင် တဲ့။ မိခိုင်စိတ်ညစ်သွားသည်။ သူ့ကို ဦးခိုင်ဟု ခေါ် ခိုင်းသည်။ သူမလည်း ဦးခိုင်ဟု ခေါ်လိုက်သည်။ မိမိထက် အသက်လည်းကြီး လူကြီးလည်းမက အိုလည်းအိုပြီမို့ ကာမကိစ္စတွေ ဘာတွေ သိပ်ထင်မထားခဲ့သော ခိုင်ခိုင်ကြည်တယောက် မင်္ဂလာဦးညတွင် တချီ တက်ဆင်း အဖိုက်ခံရသည်။ ဦးခိုင်သည် အားလုံးက မိမိကို ဂုဏ်သရေရှိ လူကြီးမင်းတယောက်အနေဖြင့် သိထားသဖြင့် အိန္ဓြေသိက္ခာနဲ့ နေသည်။ မိန်းမဆုံးထားသော်လည်း မငတ် အောင်တော့ စီးပွားရေး အကြောင်းပြကာ နာမည် သိပ်မထင်ရှားသည့်မြို့တွင် သာမာန်တောသားတယောက်လိုဝတ်စားကာ တည်းခိုခန်းတက်ပြီး အပျက်မနဲ့ နည်းနည်းပါးပါးကဲရသည်။ ရောဂါတွေဘာတွေလည်း ကြောက်ရသေးသဖြင့် အလွန့်အလွန်ဆာမှ သာလျှင် သွားဖြစ်သည်။ ခုတော့ သူက ဖိအားသဘောမျိုးနည်းနည်းပေးလိုက်သည်။ မခိုင်၏ မိဘများကလည်း သူတို့ သမီးကလေး တင့်တောင့်တင့်တယ်လေး မြင်ချင်ရှာသည်ကိုး။ “မိခိုင်လေး အဝတ်ချွတ်တော့လေ” “အို ဘာဆိုင်လို့တုန်း” “ငါတို့က လင်မယားလေကွာ” “အဲတာ ဘာဖြစ်တုန်း” သည်မိန်းမ ပြောတာကို သိပ်နားလည်မည် မဟုတ်ဟု ဦးခိုင်တွက်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုယ်လုံးကို သိမ်း ဖက်လိုက်သည်။ မခိုင်သည် မိမိ ကိုယ်ကို အားကိုးသည့် အပျိုကြီးပီပီ ဆံပင်ကို တိုတိုညပ်သည်။ ကိုယ်တိုင် အလုပ်လုပ်ခဲ့သဖြင့် လက်မောင်းအိုးကလည်း တုတ်ခိုင် လှသည်။ ထို့အတူ မိခိုင်၏ အိုးကလည်း အယ်တက်နေသည်။ ဦးခိုင် မခိုင်ကို လက်ခံခြင်းမှာ မခိုင်အိုးကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။ အိုးက နည်းနည်းနောနောမှ မဟုတ်တာ။ တလုံးစီ တလုံးစီ တင်းရင်းနေသည်။ အပျိုကြီးဖြစ်၍ ရင်သားက သိပ်မတင်း သော်လည်း တင်သားက ကွယ်မရ ဖွက်မရ တင်းရင်းနေရာ မြင်သူ ပုရိသတို့ စိတ်ထစရာလည်း ဖြစ်နေသည်။ ဖွံ့ဖြိုးမှုအစုံနဲ့ မိခိုင်သည် တသက်တာလုံး ယောက်ျားနဲ့ မပတ်သက်ခဲ့ဖူးသော်လည်း ဦးခိုင်၏ မိန်းမကြမ်းကြေ သေအပြုအမူ ကြောင့် ညွတ်ကျသွားသည်။ ဦးခိုင်က တင်းတင်းဖက်ရင်း ပါးတွေကို တရစပ်နမ်းသည်။ နမ်းရင်း ကုတင်ပေါ် လှဲချသည်။ မခိုင်က စိတ်များ ခိုးလိုးခုလု ဖြစ်နေသည်။ ယောက်ျားတွေက ဒါပဲဟု တွေးမိသလို ကောင်းသားပဲဟုလည်း တွေးမိသည်။ ထမီကို ပင့်တင် ခြင်းခံရတော့ မိခိုင်တယောက် ရှက်သည်။ ထို့ကြောင့် ပြန်ဆွဲချမိသည်။ ဦးခိုင်တယောက် အသက် ၃၅ နှစ်အရွယ် အပျိုကြီးဖြစ်သူ အပျိုစစ်စစ်ကို တွေ့ရလိမ့်မည် မမျှော်လင့်ထားသော်လည်း မိခိုင်ကို တော်တော်ကျေနပ်သွားသည်။ ပေါင်ကိုချုပ်၍ ထမီကိုပင့် တင်သည်။ မခိုင်ပါးကိုလည်း နမ်းသည်။ မခိုင်က ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းကာ အနမ်းကို ရှောင်သည်။ ဦးခိုင်လည်း ရအောင် နမ်းသည်။ မခိုင်လက်တွေက ဘေးကို အသေချထားသည်။ ဦးခိုင်က မခိုင်လက်ကို သူ့ကျောပေါ်တင်လိုက်သည်။ မခိုင်က မတင်ချင် တင်ချင် တင်သည်။

ဦးခိုင်က ပါးသာမက နားထင်ပါနမ်းသည်။ လည်ပင်းကိုလည်း နမ်းသည်။ ထမီက အပေါ် ရောက်လာသည်။ လက်ကို နောက်ပို့ကာ အိုးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်၍ ညစ်သည်။ အိုးက ကြီးလွန်းသဖြင့် သူ့လက်နဲ့ ဘယ်လိုမှ မမိပါ။ သို့သော်လည်း မိန်းမအိုးမို့ အသေအချာပွတ်နယ် ကစားသည်။ နောက်အိုးတလုံးကို ဆက်ကိုင် သည်။ ပြီးလျှင် ထမီကို ခပ်မြန်မြန်ချွတ်ချလိုက် သည်။ မခိုင် သည်ပေါင်ကို ချက်ချင်းစေ့လိုက်သည်။ တော်တော်ရှက်သလိုလည်း ခံစားရသည်။ သူမပေါင်ရင်းပေါ် လက်နှစ်ဖက်ကို အုပ်ထား လိုက်သည်။ ဦးခိုင်က သူမနို့အစုံကို ကိုင်သည်။ သူမလက်မောင်းဖြင့် အုပ်သည်။ ဦးခိုင်က လက်မောင်း အိုးကြီးကို နမ်းသည်။ အကျႌ ကိုလည်း သူမရှက်နေသည့်ကြားက ချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံနဲ့ ဘော်လီသာ ကျန်သည်။ ဦးခိုင်က သူ့အဝတ်တွေကို ချွတ်သည်။ မခိုင်ရှက်၍ မျက်နှာကို တဖက်လှည့်ထားသည်။ ခဏတော့ သူမပေါင်တွင် နွေးခနဲ ဦးခိုင်လီးလာထောက်သည်။ ဦးခိုင်က သူမစပင် ဒါကို အသာချွတ်ချသည်။ သူမ လက်နှစ် ဖက်ဖြင့် မျက်နှာကို အုပ်ထားသည်။ဦးခိုင်က အသာဆွဲဖွင့်ကာ စေ့စေ့ကြည့်ရင်း သူမစောက်ဖုတ်ထဲကို လီး ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ကော်ဖီထဲ သကြားရော ကော်ဖီပါ ခပ် များများ ထည့်မိသလို ဘယ်လိုအရသာ ဖြစ်သွား မှန်းမသိသည့်ပုံစံမျိုး ခံစားရသည်။ ပေါင်ကြားထဲ လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းသိပ်ထည့်သည်။ ပြည့်လာသလို ခံစားရသည်။ ပေါင်ကြားမှတဆင့် အကြောများ ပုရွက်ဆိတ်တက်လာသလို ဖြစ်နေသည်။ ဗိုက်သားသို့ ရောက် သည်။ ရင်ဘတ်သို့ ရောက်သည်။ ရင်ညွှန့်သို့ရောက်သည်။ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာသည်။ လက်ဖျားတွေ အေးစက် လာသည်။ ဦးနှောက်တခုလုံး လင်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးတော့ အားလုံး မှောင်ကျလာ သည်။ အမှောင်ကမ္ဘာထဲ တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေသလို ခံစားရသည်။ ဦးခိုင်ကိုယ်လုံးက သူမအပေါ် ပိကျကာ လှုပ်နေသည်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ဖြစ်နေသည်။ တအင့်အင့်နဲ့ လည်း ညည်းနေသည်။ သူမပါးကိုလည်း နမ်းသည်။ သူမနို့ကိုလည်း ကိုင်သည်။ သူမမှာ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသည်။ “ငါ့ကို လိုးနေတာပဲ” ဟုတွေးမိလိုက် “ငါ ဘာဖြစ်နေတာလဲ” ဟုတွေးမိလိုက် ဖြစ်နေသည်။ စောက်စိက ယားသလိုလို ကျောကယားသလိုလို ဆံပင် တွေ မလျှော်ရသေးသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ ဦးခိုင်က အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ ဆောင့်နေသည်။ စောက်ဖုတ်တွေ ပူသလိုလို စပ်သလိုလို ဖြစ်နေသည်။ နာကလည်းနာသည်။ ငိုချင်သလိုလိုလည်း ဖြစ်နေသည်။ အော်လိုက်ချင် ပေမည့်လည်း မအော်ရဲသလို ဖြစ် နေသည်။တခါမှ အလိုးမခံရဖူးသေးသေး မိန်းမကိုလိုးလျှင် ပထမဆုံးအကြိမ်၌ လရည်မထည့်မိဖို့လိုကြောင်း ဦးခိုင် တယောက် ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူ့လရည်ထွက်ခါနီး အိမ်သာထဲ ပြေးဝင်ကာ အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ အပျိုစင်ကို လိုးရသော်လည်း အပျိုကြီးဖြစ်နေ၍ အောင့်သက်သက်လေး ဖြစ်နေသည်။ မခိုင်တယောက် အရသာတွေ့လုနီးနီး အချိန်မှ ရုတ်တရက် အဖြတ်ခံ လိုက်ရတော့ ဆန့်တငင် ငင်လေး ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း ဦးခိုင်က လီးတန်းလန်းကြီးဖြင့် ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်လာတော့ ရှက်သလိုလို ဖြစ်ပြန်သည်။ ဦးခိုင်က သူမဘေးတွင်ဝင်အိပ်ပြီး ပါးတွေကို နမ်းသည်။ သူမကို ဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲထည့်သည်။ သူမ ပေါင်ကြားထဲကို လက်ထည့်ကာ လက်ခလယ်ဖြင့် သူမအစေ့ကို ပွတ်သည်။ ဦးခိုင်က သူမနှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ ပထမတချက်တော့ သူမလည်း ပြန်နမ်းရမှန်း မသိသေး။ သို့ သော်လည်း နောက်တခါ ထပ်နမ်းတော့ သူမ လည်းပြန်နမ်းသည်။ “ထပ်လိုးမယ်နော်” သူမ ခေါင်းညိတ်မိသလား မညိတ်မိသလား မသိပါ။ ဦးခိုင်က သူမအပေါ် တက်ခွသည်။ သူမ အသာလေး ကားပေးလိုက်မိသည်ဟု ထင်ပါသည်။ တကိုယ်လုံး ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဦးခိုင်က သူမဖင်ကို ကိုင်လိုက် နို့ကိုကိုင်လိုက် နမ်း ရင်းအ ဆက်မပြတ်လိုးသည်။ တော်တော်ကြာသည်အထိ မနားတမ်းလိုးရင်း သူမစောက်ဖုတ်တွေ ပူလာသည်။ အရည်တွေစိုလာသည်။ ခဏတော့ ဦးခိုင်က တအားအားနဲ့ညည်းကာ သူမ အပေါ် ဖိချသည်။ သူမလည်း မတွန်းထုတ်မိ။ ဦးခိုင်က စိမ်ထားသည်။ သူမကို နမ်းရင်း နို့ကို ကစားသည်။ ခဏ လေးသာနားသည်။ သူမစောက်ဖုတ်ထဲ ဦးခိုင်လီးက ပြန်မာလာသည်။ ပြန်ဆောင့်သည်။ တညလုံး ဦးခိုင် တယောက် မနားတမ်းလိုးသည်။ “မနက်လင်းပြီလေ တော်တော့” “သူ့ဘာသူလင်းတဲ့ဥစ္စာကွာ ဆက်လိုးကြမယ် နော် လို့နော်” မခိုင်တယောက် သက်ပြင်းခပ်တိုးတိုးလေး မှုတ်ထုတ်သည်။ သို့သော် ဦးခိုင်ကတော့မသိ။ သူမအပေါ် ထပ်ခွသည်။ “ကလင် ကလင် ကလင်” “ဖုန်း နင့်ဖုန်းပဲ ရော့” မခိုင် ဖုန်းကိုကြည့်လိုက်သည်။ မောင်ခိုင် ဖုန်းနံပါတ်ဖြစ်နေသည်။ မောင်ခိုင်ဆိုသူ က သူ့ဆိုင်က အလုပ်သမား။ နှစ်ယောက်ရှိသည်။ မောင်ခိုင့်နာမည်အရင်းတော့ မမှတ်မိတော့။ ခိုင်ပါနေသဖြင့် မောင်ခိုင်ဟု ခေါ် ခြင်း ဖြစ်သည်။ တယောက်ကျန်သေးသည်။ သူလည်း နာမည်ရင်း မမှတ်မိ။ မောင်နိုင်ဟု ခေါ်သည်။ ကောင်လေးနှစ်ယောက်က နည်းနည်းလည်း သွက်သည်။ ဟိုခိုင်းဒီခိုင်း ခိုင်းရတာ အဆင်ပြေသည်။ “ဘာ ပြောစရာရှိတာလဲ” “ဂိုဒေါင်က ပစ္စည်းတချို့ထုတ်ဖို့ရှိတယ်ခင်ဗျာ၊ အဲဒါ မမ ဒီနေ့လာမလားလို့ပါ” “လာခဲ့မယ်လေ မောင် ခိုင်” ဦးခိုင်က ခေါင်းခါပြသည်။ “အော်ခဏ” ဟု သူမတားကာ ဖုန်းမိုက်ပေါက်ကို ပိတ်၍ မေးငေါ့မေးသည်။ ဦးခိုင်က ဘယ်လက်ညိုးနဲ့ လက်မကို ကွင်းကာ ညာလက်ညိုးဖြင့် ထိုးပြသည်။ လိုးဦးမည်ဆိုသည့် သဘော။ “အေး မောင်လေး မမဒီနေ့ နားလိုက်ဦး မယ်ကွာ၊ မောင်လေးတို့လည်း နားရင်နားလိုက်” တဖက်က ကျေးဇူးပါပဲဟု ပျော်ပျော်ကြီး ပြောကာ ဖုန်းချသွားသည်။ ဦးခိုင် ကတော့ သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ သူမနို့သီးဖျားကို လက်ညိုးဖျားနဲ့ ကလိသည်။ နှုတ်ခမ်းကို မနားတမ်း စုပ်နမ်းသည်။ ဦးခိုင်က မခိုင်လက်ကို ဆွဲယူကာ သူ့လီးကိုင်ခိုင်းသည်။ မခိုင်ကလည်း တညလုံး အသင်ခံထားရသဖြင့် တတ်လာပြီမို့ ကွင်းထုပေး သည်။ သိပ် တော့ မခံစား တတ်သော်လည်း လင်နဲ့ မယားဖြစ်လာလျင်တော့ သည်ကိစ္စ ရှောင်မရသည်မှာ သဘာဝ တရားဖြစ်လိမ့်မည်ဟုတွေးကာ ဦးခိုင်တက်ခွသည်နှင့် သူမ အသင့်ကားပေးလိုက်လေတော့သည်။ “ဘွားတော်ကြီး ရှယ်အကြုံးခံနေရလောက်တယ် ဟေ့ကောင်” “သူ့အိုးကြီးက မိုက်တယ်ကွာ” အောင်ခိုင်နဲ့ အောင်နိုင်တို့နှစ် ယောက်သား ဆွေးနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ အလုပ်သမားဆိုပေမယ့် မခိုင်နဲ့ တော်တော် ရင်းနှီးသည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် သူတို့ က မခိုင်ကို နည်းနည်းကျနေသည့် အထဲတွင် ပါသည်။ အကြောင်းမဲ့ သက်သက်တော့ မဟုတ်။ မခိုင်အိုးကြီးကို ဖြစ်သည်။ ခုတော့ သူများ ဖြိုပြီ ဖြစ်သည်။ “အလုပ်ထွက်မလား” “အေး နည်းနည်းပါးပါး လုပ်ရင်း အလုပ်ရှာကြတာပေါ့ကွာ” မောင်ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင် တို့ထိုသို့ ပြောနေစဉ် မခိုင်ကတော့ ရှယ်အဖုတ်ခံနေရသည်။ ဦးခိုင်က ရေခေါ်ချိုးကာ အမွေးတွေလည်း ပြောင်နေအောင် ရိတ် ပေးသည်။ အဖုတ်ကို သပေးပြီးတော့လည်း ဦးခိုင်က လျက်ပေးသည်။ မခိုင်မှာ မျော့နေအောင် ခံရသည်။ အဘိုးကြီးခမျာ ဘယ် အချိန်ကတည်းက စုထားသည်မသိ။ သုံးရက်လုံးလုံး မခိုင်ခမျာ ကုတင်ပေါ်က မဆင်းရ။ လေးရက်မြောက်နေ့တော့ သူမ အလှတွေ ပြင်ပြီး အလုပ်ဆင်းသည်။ မောင်နိုင်နဲ့ မောင်ခိုင်က ခိုးခိုးကြည့်နေသည်။ သူမကလည်း ရိပ်မိသည်။ တခါခါ ညရောက်လျှင် အိမ်တောင် သိပ်မပြန်ချင်သလို ခံစားရသည်။ ဆိုင်က သုံးခွဲ လေးနာရီလောက် ပိတ်သော်လည်း ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်သွားကာ ရှစ်ခွဲ လောက်မှ အိမ်ပြန်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဦးခိုင်က သူမကို ရှယ်ကင်သည်။ ဦးခိုင်သည် နေ့နေ့အိပ်၍ အားမွေးသည်။ ညည ကျ သူမကို မနားတမ်း ကင်သည်။ သူမ အိပ်ရေးပျက် သဖြင့် တောင်းပန်သော်လည်း မရ။ “ကိုကြီးရယ် နည်းနည်းလျှော့ပါလားဟင် ညလေး မခံနိုင်လို့ပါ” “ညလေးကလည်းကွာ ကိုကြီးက ချစ်တာကို” “ကိုကြီး ချစ်တာ ကို ညလေးကြောက်တယ်” “ဒါဆို ဒီညကိုကြီး နည်းနည်းလျှော့ပေးမယ်” “တချီပဲနော်” “လေးချီလောက်ကွာ” “ဟူး” မခိုင် သက်ပြင်းချသည်။ နောက်တော့ မခိုင်စဉ်းစားသည်။ သည်လူကြီးက တကယ့်ဏှာဗူးကြီး။ လိုးနေရရင် ကျေနပ်တဲ့ပုံရှိသည်။ မခိုင် တယောက် အလုပ်သမားပွဲစားထံ ချဉ်းကပ်သည်။ အလုပ်သမလေး နှစ်ယောက်ခေါ်သည်။ မယ်ခိုင်နဲ့ မယ်နိုင်ဆိုသည့် ကလေးမလေးနှစ်ယောက်ကို သူမရွေးခဲ့သည်။ မယ်ခိုင်က ပိန်ပိန်ပါးပါး။ အသက်အားဖြင့် ၁၃ နှစ်ရှိပြီ။ မယ်နိုင်က နည်းနည်းပြည့်သည်။ နည်းနည်းပုသည်။ မျက်နှာက လေးထောင့်နည်းနည်းကျသည်။ လှတာတော့ လှသည်။ အိမ်ကို ချက်ခြင်း ခေါ်လာသည်။ ညကျ ဦး ခိုင်ကို ပြောသည်။

“ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ခေါ်ထားတယ်၊ အလုပ်ခိုင်းခိုင်း ဘာခိုင်းခိုင်း ဘာလုပ်လုပ်” ဦးခိုင်က သူမကို ကြည့်သည်။ သူမက တဖက်စောင်းအိပ်သည်။ “ဘာလုပ်လုပ်လို့ မင်းပြောလိုက်သလားလို့” ဦးခိုင်က မေးသည်။ သူမ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ဦးခိုင်က သူမအိုးကို ပွတ်ကစားနေသည်။ အသာလှည့်ပြီး သူမထမီကိုပင့်သည်။ မှတ်မှတ်ရရ ထိုညသည် သူမ နောက်ဆုံး အလိုးခံရသည့်ည ဖြစ်သည်။ နောက်ည သူမ ပြန်လာတော့ ဦးခိုင်က အခန်းပြောင်းအိပ်သည်။ ကလေးမလေး နှစ်ယောက်ကို သွားကြည့်တော့ အငယ်မ တယောက်ကို မတွေ့။ ဒါနဲ့ မယ်နိုင်ကို မေးကြည့်သည်။ မယ်နိုင်က ၁၄ နှစ်လောက်ရှိပြီး နည်းနည်းတော့ သိ တတ်နေပြီ စ်သည်။ “အဆင်ပြေလား သမီး” မယ်နိုင်ငိုနေသည်။ “ပြောပါ သမီး အဆင်ပြေလားလို့” “ဘ ဘဘ အမီးတို့ကို အနိုင်ကျင့် ကျင့်တယ်” “ဟင် ဟုတ်လား အို သမီးလေးရယ်” မခိုင်မှာ သိသော်လည်း မသိယောင်ဆောင်ကာ ဘယ်လိုလုပ်တာလဲဟု မေးသည်။ မယ်နိုင်က ပြောပြ သည်။ မမလေး အလုပ်ထွက်သွားတော့..“လာစမ်း နင်တို့နှစ်ယောက်” အလုပ်ရှင်က ခေါ်သဖြင့် မယ်နိုင်နဲ့ မယ်ခိုင် အပြေး ကလေးရောက်သွားသည်။ဘဘရှေ့တွင် အသာ မတ်တပ်ရပ်ကြသည်။ ဘဘက အနီးသို့ လာရန် ထပ်ခေါ်သဖြင့် သူမတို့ အနီးသို့ သွားသည်။ ဘဘက ထပ်နီးလာဦးဆိုသဖြင့် ထပ်နီးသည်။ ဘဘဘေးတွင် တယောက်တဖက်ရပ်နေကြသည်။ ဘဘက မဆိုင်း မတွပင် သူမတို့ ဖင်အိုးကို ကိုင်သည်။ အိုးတလုံးချင်း စီ ကျကျနနကိုင်သည်။ နောက် မယ်နိုင်ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ကာ ပါးကို နမ်းသည်။ မယ်နိုင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဝအောင်နမ်းပြီး မယ်ခိုင်ကို တဖက်က ဆွဲဖက်ကာ နမ်းပြန်သည်။ လက်ကလည်း သူမတို့အိုးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ နယ်ကစား သည်။ မယ်ခိုင်ကို နမ်းပြီး မယ်နိုင်ကို နမ်းပြန်သည်။ သူမတို့ပါးကို အထပ်ထပ်အခါခါ နမ်းသည်။ သူမတို့ ဖင်ကိုလည်း အမျိုးမျိုးဖိနယ်ကစားသည်။ “မယ်နိုင်က မယ်ခိုင်အကျႌကို ချွတ်လိုက်” ဘဘက ခိုင်းသဖြင့် ဘဘရင်ခွင်ထဲမှနေ၍ မယ်ခိုင့်အကျႌကို ချွတ်ပေးသည်။ မယ်ခိုင်က ခုမှ အပျိုဖော်ဝင်စ ဖြစ်သော်လည်း ဘော်လီဝတ်ထားသည်။ ဘော်လီအဖြူတွင် ငါးမန်းရုပ်ပါသည့် ဘော်လီလေး ဖြစ်သည်။ မယ် ခိုင်က ဘဘဘေး ဆိုဖာပေါ်တွင် ဒူးထောက်ရပ်နေသည်။ “အလဲ့ ဘော်လီနဲ့ပဲ မိုက်တယ် အဲဒါကိုတော့ နင့်ကိုယ်တိုင် ချွတ်ပြ” မယ် ခိုင်က လက်နောက်ပြန်ကာ ဘော်လီကို ချွတ်လိုက်သည်။ နို့သီးလေးက စူတူတူလေး လှနေသည်။ ဘဘက မယ်ခိုင် နို့သီးတွေကို စမ်း၍ နို့တွေကို ပွတ်သပ်သည်။ “သူ့အကျႌ ပြန်ချွတ်ပေးလိုက်” မယ်ခိုင်က မယ်နိုင့်အကျႌကို ချွတ်သည်။ အဖြူ စင်းလေးများပါ သည့် ဘော် လီလေး ပေါ်လာသည်။ “နင်လည်း မခေဘူးပဲ ချွတ်ပြပါဦး” မယ်နိုင်က ဘော်လီချွတ်ပေးလိုက်သည်။ သူမနို့က မယ် ခိုင်နို့ထက် မဆိုစလောက်လေး ကြီးသည်။ ဘဘက ခါးကနေ ဆွဲဖက်ကာ နို့ကို စို့သည်။ ဘယ်ဘက်နို့ကို ကိုက်စို့ပြီးနောက် ညာဘက် နို့ကို လျှာဖြင့် ဝှိုက်ကာ စုပ်သည်။“အောက်မှာ ဒူးထောက်ပြီးရပ်” သူမတို့ကို ဘဘက ထိုအတိုင်းနေခိုင်းသည်။ သူမတို့ ဒူးထောက်ရပ်နေတော့ ဘဘက သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချသည်။ ဘဘသည် ဘောင်းဘီဝတ်မထားပါ။ ဘဘ၏ လီးက တန်းမတ်အောင် တောင်နေသည်။ “ပါးစပ်ဟ” မယ်နိုင်နဖူး ကို တွန်းကာ မျက်နှာကို မော့စေရင်း ပြောသည်။ မယ်နိုင်က ပါးစပ်ဟပေးသည်။ ဘဘက လီးဖြင့် ပါးစပ်ထဲထည့်သည်။ ဘဘလီး က အကြီးကြီး ဖြစ်သဖြင့် မယ်နိုင် ပါးစပ်တော်တော်ဟထားပေးရသည်။ ဘဘက လည်း ဘာမှ စဉ်းစားသည့်ဟန် မရှိဘဲ မယ်နိုင် ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ မယ်နိုင်ခမျာ အသက်ရှူပင် ကြပ်သည်။ တံတွေးတွေလည်း စီးကျကုန်သည်။ ဘဘကတော့ ပါးစပ်ကို စိတ်လို လက်ရ လိုးနေသည်။ ခဏအားရတော့ မယ်နိုင်ကို တွန်းလွတ်သည်။ မယ်ခိုင်ကို ပါးစပ်ဟခိုင်းသည်။ မယ်ခိုင် ပါးစပ်ကိုလည်း တရစ ပ်လိုးသည်။ ဘဘ လီးက ကြီးသဖြင့် မယ်ခိုင်ပါးစပ်နဲ့ပင် မဆန့်သလို ဖြစ်နေသော်လည်း ဘဘက လီးကို တဆုံးထိ မရရအောင် သွင်းကာ မင်ခိုင်ကို လိုးသည်။ မယ်ခိုင်ကို လိုးစဉ်မယ်နိုင်က နောက်ကို လက်ထောက်၍ ရှောင်သော်လည်း ဘဘက မယ်နိုင်ကို ပေါင်ရင်းဆွဲကပ်ထားသည်။ နောက် မယ်ခိုင်ပါးစပ်ထဲလီးကို ထုတ်၍ မယ်နိုင် ပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ မယ်ခိုင်ကိုလည်း ပေါင်ရင်းဆွဲ ကပ်ထားသည်။ လက်တဖက်လျှင် ခေါင်းတလုံးကိုင်ကာ သူမတို့ ပါးစပ်ကို တပေါက်ပြီး တပေါက်လိုးသည်။ နည်းနည်းကြာလာ တော့ မယ်နိုင်ပါးစပ်ထဲ အဖြူရည်တွေ ထည့်ပေး သည်။ မယ်နိုင်ကို မြိုချခိုင်းသဖြင့် မယ်နိုင် မြိုချသည်။“သွား မျက်နှာသွားသစ်ပြီး ပြန်လာ” မယ်နိုင်နဲ့ မယ်ခိုင်တို့နှစ်ယောက် မျက်နှာ သစ်နေစဉ်ပင် ဘဘက မြန်မြန်လုပ်ဟု အော်သဖြင့် မြန်မြန် ပြန်ပြေးလာရသည်။ “ဝပ်ပြီးတော့ ကုန်းကြစမ်း” သူမတို့နှစ်ယောက် ဦးချသလို ဝပ်ပြီး နေတော့ ဘဘက ဖင်ထောင် ခိုင်းသည်။ သူမတို့က ဖင်ထောင် ပေးရသည်။ အဝတ်ကိုလည်း အကုန်ချွတ်ကြရသည်။ “နှစ်ယောက်လုံး နောက်ကို ပြန်လှည့် ကြည့်” ဆိုသဖြင့် ဖင်ထောင်ကာ ကုန်းပေးရင်း နှစ်ယောက်သား ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ နောက်ကို ပြန်လှည့်ကြည့် နေသည်။ ဘဘက ခါးပတ်ကြိုးကို နှစ်ခေါက်ခေါက်လိုက်ပြီး သူမတို့ ဖင်အိုးပေါ် အသာဆွဲကစားသည်။ နောက် မယ်နိုင် ဖင်အိုးကို တချက်ရိုက်သည်။ “ဖြန်း” “အ အမေ့” မယ်ခိုင် ဖင်အိုးကို ထပ်ရိုက်သည်။ “ဖြန်း” “အု အမမလေး “ မယ်နိုင်၏ အသားအရေက ဆွတ်ဆွတ်ဖြူနေ သလောက် မယ်ခိုင်ကတော့ အသားလတ်သည်။မယ်နိုင့် ဖင်အိုးတွင် အစင်းရာလေး ထင်ကျန်ခဲ့သော်လည်း မယ်ခိုင့်ဖင်အိုးတွင် မ ကျန်ခဲ့ပါ။ ထို့ကြောင့် ဘဘက မယ်ခိုင်ကို ထပ်ရိုက်သည်။ “ဖြန်” “အမလေး” နောက်မှ မယ်နိုင်ဖင်အိုး နောက်တခြမ်းကို ဆက် ရိုက်သည်။ “ဖြန်း” “အေမ့” “ဒီဘက်လှည့်ပြီး ငါ့ခါးပတ်ကြိုးကို နမ်းကြစမ်း” ဘဘက ပြောသဖြင့် မယ်ခိုင်နဲ့ မယ်နိုင်တို့ ခါးပတ် ကြိုးကို မွေးမွေးပေးကြသည်။ သူမတို့ မွှေးမွှေးပေးပြီး သောအခါ ခါးပတ်ကြိုးဖြင့် သူမတို့နှစ်ယောက်၏ လည်ပင်းကို ပတ်လိုက် သည်။ ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ ပါးချင်း အ အပ်လိုက် ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ဘဘသည် သူမတို့ပါးစပ်ကို ပြန်လိုးသည်။ လရည်ကို မယ် ခိုင်အား မြိုချခိုင်း သည်။ ဘဘသည် ဆက်တီခုံတွင် နားပြီး သူမတို့လည်ပင်းတွင် ချည်ထားသော ခါးပတ်ကြိုးကို ဖြည်ကာ သူမတို့ နှစ်ယောက်ကို တမျိုး ထပ်ခိုင်းပြန်သည်။ “နင်တို့နှစ်ယောက် ဒီကြမ်းပြင်မှာ လေးဖက်ထောက် သွားကြစမ်း” သူမတို့နှစ်ယောက် ပူးတွဲ၍ လေးဖက်ထောက်ကာ ဧည့်ခန်း ဆက်တီစားပွဲဝိုင်းကို ပတ်ပြကြရသည်။ ဘဘက ရပ်ပါဟု မပြောမချငင်းလေးငါးပတ်လောက် ပတ်လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် အနားကို ခေါ်ကာ ပါးစပ်ကိုပင် နောက်တခါ ထပ်လိုးကြောင်း မယ်နိုင်ပြောပြသည်။ “နေပါဦး သမီးရယ် ညည်းဘဘက တနေကုန် ပဲ ပါးစပ်ကို လိုးနေတာလား” “ဟီး ဟုတျ” မခိုင်တယောက် တော်တော်အံ့သြသွားသည်။ တော်တော်ယုတ်ပတ်သည့် လူကြီးပဲဟု တွေးမိသည်။ ပါးစပ်ကို လိုးသတဲ့။ “အေးပါ သမီးရယ် အဲလို မဖြစ်အောင် အန်တီပြောထားပေးမယ်နော် အိပ် အိပ်” နည်းနည်းပါးပါး ချော့သိပ်ကာ ဦးခိုင်အိပ်နေသေည့် အခန်းကို ချောင်းကြည့်မလို့ လုပ်သေးသော်လည်း မိမိ စိတ်မကုန်သေးဟု ထင် မည်စိုးကာ ကိုယ့်အခန်းထဲကိုယ်ဝင်လာခဲ့သည်။ ဦးခိုင်က တခြားအခန်းကိုပင် ပြောင်း အိပ်နေပြီလေ။ ထိုည မခိုင်တယောက် စိတ် ချမ်းသာလက်ချမ်းသာ အိပ်ခွင့်ရလိုက်သည်။နောက်တညပြန်လာတော့ မယ်ခိုင်တယောက်တည်းကို တွေ့သည်။ မယ်နိုင့်ကို သည်ည ခေါ်အိပ်သည်ပေါ့ လေ။ တော်တော် ဏှာဗူး ကြီးဟု စိတ်ထဲက ပြောလိုက်သည်။ သို့နှင့် သည်နေ့ ဘယ်လိုလုပ်လဲဟု မယ်ခိုင်ကိုမေးကြည့်တော့ သည်နေ့တနေ့လုံး မယ်နိုင်ဖင် ကို လိုးသည်ဟု ပြောသည်။ “ဘာ” မခိုင် အံ့သြသွားသည်။ “ဖင်ကို ဟုတ်လား၊ စောက်ပတ်ကို နေမှာပါအေ” “ဟင့်အင်း မဟုတ် ဘူး အန်တီ” “ဟုတ်လို့လားအေ” “ဟုတ်တယ် အန်တီသမီးက ဒီနေ့တနေ့လုံး မယ်နိုင်ဖင်ပဲ လျက်ပေးနေရတာ၊ မယ်နိုင်ဖင်လျက် ပေးပြီးရင် ဘဘက မယ်နိုင်ဖင်ကို လိုးတယ်၊ မယ်နိုင်ဖင်လိုးနေတုန်း သမီးကိုလည်း ဘယ်မှပေးမသွားဘူး၊ မယ်နိုင်ဖင် ဘေးမှာ ပါးစပ်ဟပေးထားရတယ်၊ ဘဘက မယ်နိုင်ဖင်လိုးလိုက် သမီးပါးစပ်လိုးလိုက် လုပ်တာ” “ဟို အရည် အရည်ထွက်ရင်ကော” “ပထမတခါတော့ သမီးပါးစပ်ထဲထည့်တယ် နောက် ခြောက်ခါလား ခုနှစ်ခါလား မသိဘူး မယ်နိုင့်ဖင်ထဲ ထည့်တယ်၊

သမီးက ကုန် အောင် စုပ်ပေးရတယ်” “မယ်နိုင့်ဖင်ထဲကို သမီးစုပ်ပေးရတယ်ပေါ့” မခိုင်တယောက် မအန်မိအောင် မနည်းသတိထားလိုက်ရ သည်။ ယုတ်မာ ပက်စက်လှချည်လားဟု လည်း တွေးသည်။ ကလေးတွေကို သနားသော်လည်း သူမဘဝက ရှိသေးသည်။ မဟုတ် လျှင် သည်ကိစ္စမျိုး နောက်ပိုင်း သူမအပေါ် လုပ်လာနိုင်သည်။ သူမ သက်ပြင်းရှည်မှုတ်ထုတ်ရင်း ထိုည ကြိုးစား၍ အိပ်လိုက်ရ သည်။ နောက်နေ့တွင် မေးကြည့်တော့ မယ်ခိုင်ဖင်ကို လိုးသည်တဲ့။ မယ်နိုင်က ဖင်လျက်အလှည့် တဲ့။ စတုတ္ထနေ့တွင် ဖင်ပြိုင်တူ ကုန်းပြီး အလိုးခံရသည်ဆိုပါလား။ ဘာကြောင့် ရှေ့ပေါက် မလိုးသေးတာပါလိမ့်။ သူမတွေးမိသည်။ ကလေးတွေမို့လား။ သို့သော်လည်း မဆိုပါ။“ဒီနေ့ စောက်ပတ်လိုးတယ် အန်တီ” ညတိုင်းနီးပါး သူမက မေးတတ်သည်မို့ ကလေးမတွေက ဖြေသည်။ သူမက ဘယ်လိုလဲဟု မေးဆတ်ပြသည်။ “မယ်နိုင်က သူ့စောက်ပတ် သူဖြဲပေးရတယ် သမီးက လီးကိုင်ပြီးထည့်ပေးရတယ်” “ကိုင်ထည့်ပေးရုံပဲလား” “ဟင့်အင်း စုပ်လည်း စုပ်ပေးရတယ်လျက်လည်း လျက်ပေးရတယ်” “ဒါပဲပေါ့” “လရည်ကို သမီးဖင်ပေါ် လွတ်ချပြီး မယ်နိုင်က ပြောင်အောင် စားပေးရတယ်” မခိုင်တယောက် ဘယ်လို ယောက်ျားမျိုးရထားမှန်း မသိ။ တော်တော်ယုတ်မာပြီး တော်တော်လည်း ဏှာကြီးသည့် ယောကျာ်းးကို ယူထားမိသည်။ မိဘက ပေးစားထားတော့လည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်ပြန်။ နောက်ပိုင်း တော့ သူမမေးလို့ မရတော့။ သူမယောက်ျားက ကလေးနှစ်ယောက်လုံးကို ညခေါ် အိပ်သည်။အစပိုင်းတော့ သူမ သိပ်မသိသာပေမယ့် ဆယ်ရက်လောက် ရှိလာတော့ သူမ ဆာလာသည်။ ယောက်ျားလီးကို လွမ်းလာသည်။ သို့သော်လည်း ကောင်မလေး ၂ ယောက် ရောက်ကတည်းက သူမနဲ့ သူမယောက်ျား မဆုံဖြစ်ပဲ ရှိနေသည်။ ထို့ကြောင့် မျက်နှာမပြရတော့ ကိုယ့်လိုအင်ကို သူမသိ ဖြစ် နေသည်။ ထိုည ဆာလွန်း သဖြင့် သူမ အိပ်မပျော်။ မနက်တော့ ကပျာကယာထကာ ဆိုင်ကို ထွက်ခဲ့ သည်။ ဆိုင်ရောက်ကာမှ အိမ်သာ တက်ချင်လာသဖြင့် အိမ်သာကို ပြေးလိုက်သည်။“အမလေး” သူမ အိမ်သာ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ မောင်ခိုင်ကို ဘွား ခနဲတွေ့ရသည်။ မောင်ခိုင်တယောက် အိမ်သာတံခါး မပိတ် မိ။ ဖုန်းကို ရေပိုက်လိုင်းပေါ် ထောင်တင် ကာ ဖုန်းကြည့်၍ ကွင်းထုနေသော မောင်ခိုင်ကို မခိုင်တယောက် တန်းမိလေသည်။ ဖုန်း ပေါ် အကြည့်ရောက်သွားတော့ သူမ ပို မျက်လုံး ပြူးသွားရသည်။ သူမပုံမှန်း သူမ သိသည်။ သူမ ကုန်းပြီး ပစ္စည်းကို သယ်နေချိန် နောက်ကနေ မိမိရရ ရိုက်ယူထားသည့်ပုံ။ “မောင် မောင်ခိုင် နင် နင်” မောင်ခိုင်က ပုဆိုးကို အမြန်ကောက်ဝတ်သည်။ သူမက ဖုန်း ကို ဖျတ်ခနဲ ဖမ်းယူလိုက်သည်။ ဖုန်းကို ပွတ်ကြည့် လိုက်သည်။ ဖုန်းထဲတွင် သူမကို နောက်ကနေ ရိုက်ထားသည့်ပုံချည်းတော်တော် များများ တွေ့ရသည်။ “နင်” “တောင်းပန် တောင်းပန်ပါတယ် မမ” မောင်ခိုင် ဒူးထောက်သည်။ သူမ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသည်။ ဖုန်းကို ပစ် ပေါက်လိုက်သည်။ အိမ်သာ အုတ်နံရံနဲ့ ထိကာ ဖုန်းတခုလုံး ကြေမွထွက်သွားသည်။ သူမ ချက်ချင်း အပြင်ပြန်ထွက်လာသည်။ မောင်ခိုင်တယောက် အိမ်သာထဲ ဒူးထောက် ကျန်ခဲ့သည်။ “မောင်ခိုင်” သူမ အသံခပ်အုပ်အုပ်ဖြင့် ခေါ်လိုက်သည်။ မောင်ခိုင် ယို့ယို့ လေး ထွက်လာသည်။ သူမ အနီးတွင် လာရပ်နေသည်။ မောင်ခိုင် တုန်နေသည်။ “နင့် အသက် ဘယ်လောက် ရှိပြီလဲ” “ဆယ့် ဆယ့်ခြောက်ပါ မ မမ” “နင် ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဒါတွေ တတ်နေလဲ” “အ အလုပ်ဝင်ဝင်စကတည်းက” “ဒါဆို မနှစ် ကတည်းကပေါ့” “ဟ ဟကဲ့” “နင်က ဒါတွေ နားလည်နေပြီပေါ့” “ဟ ဟကဲ့” “မောင်နိုင်ရောလား” “ဟ ဟက ဟကဲ့” “မောင် နိုင်ကနင့်ထက် ငယ်တယ်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ မမ” “နင့်ဖုန်းကို ငါပြန်လျော်ပေးပါ့မယ်” “ရ ရပါတယ်မမ” “မောင်ခိုင်” “နင် ငါ့ကို တကယ်လိုးချင်တာလား” “င ခ ခ်င ခင်ဗျာ” မောင်ခိုင်မှာ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ ဖြစ်နေသည်။ “ငါ မေးတာ ဖြေလေ” “ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့” “ဒါက် မထစ္ဘူး” “ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့” “မောင်ခိုင်” “ခင်ဗျာ” “နင် ငါ့ကို တကယ်စိတ်ဝင်စားလား” “ဟုတ်ကဲ့” “နင် ငါ့ဆန္ဒဖြည့်ပေးနိုင်ပါ့မလား” “မမလေး” မောင်ခိုင်သည် မခိုင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မခိုင် သည် အဖြူရောင် ဝမ်းဆက်ဖြင့် တကယ့်ကို လှနေသည်။ ဆံပင်ကို နဖူးကနေစ၍ နောက်ကို သိမ်းကာ စုချည်ထားပြီး ပခုံးတဖက် ပေါ် လွှဲချ ထားသည်။ စိန်နားကပ်ကလည်း ဝင်းပြော င် နေသည်။ လက်ထပ်လက်စွပ်ကလည်း အထင်း သား။ နှုတ်ခမ်းတွေ အကြည့်တွေ မျက်နှာ အမူ အရာတွေကလည်း သူ့ကို တကယ်ပြောနေတာ သိသာသည်။ မောင်ခိုင်တယောက် အံ့သြ နေသည်။ မောင်နိုင်လည်း မယောင်မလည် ဘေး တွင်လာရပ်သည်။“ရော့ နင်တို့နှစ်ယောက် အားဆေးသွားရှာဝယ်ပြီး စားထားကြ၊ ဒီည ဆိုင်စောစောသိမ်းမယ် ငါတို့ ဂိုဒေါင်ကို သွားမယ် အဲမှာ ညအိပ် ကြတာပေါ့” မောင်ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင်တို့ တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ကြသည်။ မမလေး ပေးသော ပိုက်ဆံ အထပ်လိုက်ကို မယုံရဲ ယုံရဲယူသည်။ “နင်တို့ ပါးစပ်ဖွာလို့ကတော့ ငါ့အကြောင်း အသိပဲ နားလည်လား” “အို မမလေးကလည်း ဒါက ပြောရမယ့် ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ” နေ့ခင်း ၁ နာရီလောက်ကျတော့ မောင်ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင် ပြန်ရောက်လာသည်။ မခိုင်က ခုနကတည်းက အိမ်ကို ခရီးထွက်ဖို့ရှိသည်ဟု ဖုန်းဆက်ထားလိုက်သည်။ မနက်ကတည်းက ဆက်သည်မို့ သူမ ယောက်ျားကလည်း သူမကို ဘာမှ မသင်္ကာမဖြစ်။ မသင်္ကာမဖြစ်သည့်အပြင် ပိုတောင် ဝမ်းသာမည်ထင်သည်။ ကလေးမ နှစ်ယောက်နဲ့ ခွေးဇာတ်ခင်းနိုင်ကြမည်ကိုး။ ဘေးဆိုင်ကိုလည်း ခရီးထွက်ရမည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောထား လိုက်သည်။ မောင်ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင်က ကြွနေသည်။ မောင်ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင်တို့ မှာ ကားနောက်ခန်းကနေ လိုက်နေ ရသော်လည်း တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက် ပြုံးလိုက်လုပ်နေကြသည်။ မခိုင်ကလည်း တေးလိုက်သည်။ ဒင်းနှစ်ယောက် လမ်းပင် မလျှောက်နိုင်လောက်အောင် လိုးခိုင်းလိုက်မည်ဟု တေးသည်။ မောင် ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင်တို့ကလည်း နည်းမျိုးစုံနှင့် တွဲပြီး လိုးလိုက်ဦးမည်ဟု တေးနေလေသည်။အမှန်မှာဤကိစ္စက ဤတွင် သူ့ဘာသာသူ ရပ်သွားမည့်ကိစ္စဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း မခိုင်ကို လိုးရင်း မောင်ခိုင်တယောက် လက်ဆော့ကာ ဗွီဒီယို မှတ်တမ်းတင်မိလိုက်သည်။ ထိုဖုန်းကလည်း မတော်တဆ ပျောက်သွားခဲ့ရာမှ ဇာတ်ရှုပ်ကြီး ပေါ်လာရပါ တော့သည်။ မူမူချယ်က ဤအမှုကို လိုက်သော်လည်း ဦးခိုင်က ငွေသိန်းတစ်ရာပေးကာ အစဖျောက်ခိုင်းသဖြင့် ဤအမှုပိတ်လိုက် သည်။ သို့သော်လည်း မောင်နိုင်နဲ့ မောင်ခိုင်ကိုမူ သီးခြားအမှုဖြင့် ဖမ်း၍ ထောင်ချလိုက်သည်။ မယ်နိုင်နဲ့ မယ်ခိုင်ကတော့ တဏှာ ဘီလူးကြီး၏ ကာမကျွန်အဖြစ်မှ မလွတ်ပဲ ကျန်နေသည်။ မခိုင်တယောက်ကတော့ ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်သွားလေသည်။ မူမူချယ်သည် ရရှိလာသော သိန်းတရာကို မိဘမဲ့ကျောင်းအား တချို့တဝက် ပေးလှူကာ တဝက်အား မိမိကိုယ်တိုင် ချို့တဲ့သော ကလေး များကို ရှာ၍ ပေးလှူခဲ့သည်။ အဘယ်ကြော်င့ဆိုသော သူမလို မကြုံစေချင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

(Zawgyi)

ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ အမႈတြဲမ်ားစြာ ရွိတတ္သည္။ ဥပမာ မိန္းကေလးက မတိုင္ရဲလို႔၊ ရွက္လို႔၊ ဘယ္လိုတိုင္ရမွန္း မသိလို႔၊ တိုင္ရေကာင္းမွန္း မသိလို႔ စသျဖင့္ မ်ိဳးစုံရွိတတ္သည့္အထဲ ဤအမႈသည္ တိုင္ရေကာင္းမွန္းပင္ မသိ သျဖင့္ သိသာ သိလိုက္ရသည္ ကိုင္တြယ္ခြင့္မရခဲ့ေသာ အမႈတခု ျဖစ္သည္။ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ညီလြန္း လေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ရွင္းျပဖို႔ ရႈပ္ေထြးလွေသာ အမႈတခုလည္း ျဖစ္သည္။ ေဈးထဲတြင္ေတာ့ သူမကို မခိုင္ဟု ေခၚၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ သူမအမည္က ခိုင္ခိုင္ၾကည္ျဖစ္သည္။ သူမအမပ်ိဳဘဝကတည္းက မခိုင္ မခိုင္ဟု ေခၚလာခဲ့ၾကသျဖင့္ သူမ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ ေသာ္လည္း မခိုင္ဆိုသည့္ အမည္က စြဲေနသည္။ မခိုင္မွာ မိမိကိုယ္တိုင္ စီးပြား ရွာႏိုင္သူမို႔ ဘယ္ေယာက်ာ္းကိုမွ အားမကိုးဘဲ မိမိဘာသာ ရပ္တည္မည္ဟု ႀကံကာ တေယာက္ တည္းစီးပြားကို ကုန္း႐ုန္းရွာခဲ့သည္။ သူမ ရွာ သလိုလည္း သူမ တျဖည္းျဖည္း ခ်မ္းသာ လာသည္။ မိဘနဲ႔ ေမာင္ႏွမမ်ားကေတာ့ သူမ ကိုအမ်ိဳးမ်ိဳး နားခ်ၾကသည္။ သူမ အတန္တန္ ျငင္းသည္။ သူမအသက္ကလည္း ၃၅ ႏွစ္နား ေရာက္လာသည္။ အသက္ႀကီးလာ လွ်င္ မလြယ္ကူဟု အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ သူမ မိဘမ်ားက သူမကို အိမ္ေထာင္အတင္းခ်ေပးခဲ့ သည္။ သူမ၏ အိမ္ေထာင္ဘက္က သူမထက္ ၁၅ ႏွစ္ပင္ ႀကီးေသးသည္။ “ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာပါေအ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူ ေကာက္ယူလိုက္တာပါပဲ” မုဆိုးဖိုနဲ႔လည္းျငားေသး မိမိထက္လည္း အသက္ႀကီးေသးသျဖင့္ မခိုင္တေယာက္ ေတာ္ေတာ္ ရွက္သည္။ မိဘကိုလည္း စိတ္တိုသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အတင္းေရာ အဓမၼ ေရာ ေပးစားေတာ့ သူမ မတတ္ႏိုင္ျပန္။ သူမ ရွာေသာ စီးပြားေရးက သူမေယာက္်ားဝင္ေငြထက္ ၁၀ ပုံတပုံမွ်ပင္ မရွိေသာအခါ သူမ စိတ္တိုရျပန္သည္။ ဖုန္းေလး ဆက္တာနဲ႔ ေငြေတြ ဝင္ေနတဲ့သူ။ သူ႔သားသမီးေတြကလည္း သူမကို မၾကည္။ သူမလည္း သူ႔ သား သမီးေတြကို မၾကည္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ အားလုံးက ဝိုင္းစီစဥ္ၿပီးမွေတာ့ မဂၤလာပြဲတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္ သတို႔သမီး လုပ္ေပးလိုက္ရသည္။ ခိုင္ခိုင္ၾကည္၏ ေယာက္်ားနာမည္ကလည္း ခိုင္ပါေလသည္။ ခိုင္ေအာင္ တဲ့။ မိခိုင္စိတ္ညစ္သြားသည္။ သူ႔ကို ဦးခိုင္ဟု ေခၚ ခိုင္းသည္။ သူမလည္း ဦးခိုင္ဟု ေခၚလိုက္သည္။ မိမိထက္ အသက္လည္းႀကီး လူႀကီးလည္းမက အိုလည္းအိုၿပီမို႔ ကာမကိစၥေတြ ဘာေတြ သိပ္ထင္မထားခဲ့ေသာ ခိုင္ခိုင္ၾကည္တေယာက္ မဂၤလာဦးညတြင္ တခ်ီ တက္ဆင္း အဖိုက္ခံရသည္။ ဦးခိုင္သည္ အားလုံး က မိမိကို ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းတေယာက္အေနျဖင့္ သိထားသျဖင့္ အိေျႏၶသိကၡာနဲ႔ ေနသည္။ မိန္းမဆုံးထားေသာ္လည္း မငတ္ ေအာင္ေတာ့ စီးပြားေရး အေၾကာင္းျပကာ နာမည္ သိပ္မထင္ရွားသည့္ၿမိဳ႕တြင္ သာမာန္ေတာသားတေယာက္လိုဝတ္စားကာ တည္းခိုခန္းတက္ၿပီး အပ်က္မနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါးကဲရသည္။ ေရာဂါေတြဘာေတြလည္း ေၾကာက္ရေသးသျဖင့္ အလြန႔္အလြန္ဆာမွ သာလွ်င္ သြားျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သူက ဖိအားသေဘာမ်ိဳးနည္းနည္းေပးလိုက္သည္။ မခိုင္၏ မိဘမ်ားကလည္း သူတို႔ သမီးကေလး တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ေလး ျမင္ခ်င္ရွာသည္ကိုး။ “မိခိုင္ေလး အဝတ္ခြၽတ္ေတာ့ေလ” “အို ဘာဆိုင္လို႔တုန္း” “ငါတို႔က လင္မယားေလကြာ” “အဲတာ ဘာျဖစ္တုန္း” သည္မိန္းမ ေျပာတာကို သိပ္နားလည္မည္ မဟုတ္ဟု ဦးခိုင္တြက္လိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္လုံးကို သိမ္း ဖက္လိုက္သည္။ မခိုင္သည္ မိမိ ကိုယ္ကို အားကိုးသည့္ အပ်ိဳႀကီးပီပီ ဆံပင္ကို တိုတိုညပ္သည္။ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့သျဖင့္ လက္ေမာင္းအိုးကလည္း တုတ္ခိုင္ လွသည္။ ထို႔အတူ မိခိုင္၏ အိုးကလည္း အယ္တက္ေနသည္။ ဦးခိုင္ မခိုင္ကို လက္ခံျခင္းမွာ မခိုင္အိုးေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ အိုးက နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာ။ တလုံးစီ တလုံးစီ တင္းရင္းေနသည္။ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္၍ ရင္သားက သိပ္မတင္း ေသာ္လည္း တင္သားက ကြယ္မရ ဖြက္မရ တင္းရင္းေနရာ ျမင္သူ ပုရိသတို႔ စိတ္ထစရာလည္း ျဖစ္ေနသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအစုံနဲ႔ မိခိုင္သည္ တသက္တာလုံး ေယာက္်ားနဲ႔ မပတ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ဦးခိုင္၏ မိန္းမၾကမ္းေၾက ေသအျပဳအမူ ေၾကာင့္ ၫြတ္က်သြားသည္။ ဦးခိုင္က တင္းတင္းဖက္ရင္း ပါးေတြကို တရစပ္နမ္းသည္။ နမ္းရင္း ကုတင္ေပၚ လွဲခ်သည္။ မခိုင္က စိတ္မ်ား ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေနသည္။ ေယာက္်ားေတြက ဒါပဲဟု ေတြးမိသလို ေကာင္းသားပဲဟုလည္း ေတြးမိသည္။ ထမီကို ပင့္တင္ ျခင္းခံရေတာ့ မိခိုင္တေယာက္ ရွက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပန္ဆြဲခ်မိသည္။ ဦးခိုင္တေယာက္ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္သူ အပ်ိဳစစ္စစ္ကို ေတြ႕ရလိမ့္မည္ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ္လည္း မိခိုင္ကို ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္သြားသည္။ ေပါင္ကိုခ်ဳပ္၍ ထမီကိုပင့္ တင္သည္။ မခိုင္ပါးကိုလည္း နမ္းသည္။ မခိုင္က ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းကာ အနမ္းကို ေရွာင္သည္။ ဦးခိုင္လည္း ရေအာင္ နမ္းသည္။ မခိုင္လက္ေတြက ေဘးကို အေသခ်ထားသည္။ ဦးခိုင္က မခိုင္လက္ကို သူ႔ေက်ာေပၚတင္လိုက္သည္။ မခိုင္က မတင္ခ်င္ တင္ခ်င္ တင္သည္။

ဦးခိုင္က ပါးသာမက နားထင္ပါနမ္းသည္။ လည္ပင္းကိုလည္း နမ္းသည္။ ထမီက အေပၚ ေရာက္လာသည္။ လက္ကို ေနာက္ပို႔ကာ အိုးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္၍ ညစ္သည္။ အိုးက ႀကီးလြန္းသျဖင့္ သူ႔လက္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မမိပါ။ သို႔ေသာ္လည္း မိန္းမအိုးမို႔ အေသအခ်ာပြတ္နယ္ ကစားသည္။ ေနာက္အိုးတလုံးကို ဆက္ကိုင္ သည္။ ၿပီးလွ်င္ ထမီကို ခပ္ျမန္ျမန္ခြၽတ္ခ်လိုက္ သည္။ မခိုင္ သည္ေပါင္ကို ခ်က္ခ်င္းေစ့လိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ရွက္သလိုလည္း ခံစားရသည္။ သူမေပါင္ရင္းေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အုပ္ထား လိုက္သည္။ ဦးခိုင္က သူမႏို႔အစုံကို ကိုင္သည္။ သူမလက္ေမာင္းျဖင့္ အုပ္သည္။ ဦးခိုင္က လက္ေမာင္း အိုးႀကီးကို နမ္းသည္။ အက်ႌ ကိုလည္း သူမရွက္ေနသည့္ၾကားက ခြၽတ္လိုက္သည္။ အတြင္းခံနဲ႔ ေဘာ္လီသာ က်န္သည္။ ဦးခိုင္က သူ႔အဝတ္ေတြကို ခြၽတ္သည္။ မခိုင္ရွက္၍ မ်က္ႏွာကို တဖက္လွည့္ထားသည္။ ခဏေတာ့ သူမေပါင္တြင္ ေႏြးခနဲ ဦးခိုင္လီးလာေထာက္သည္။ ဦးခိုင္က သူမစပင္ ဒါကို အသာခြၽတ္ခ်သည္။ သူမ လက္ႏွစ္ ဖက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားသည္။ဦးခိုင္က အသာဆြဲဖြင့္ကာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း သူမေစာက္ဖုတ္ထဲကို လီး ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေကာ္ဖီထဲ သၾကားေရာ ေကာ္ဖီပါ ခပ္ မ်ားမ်ား ထည့္မိသလို ဘယ္လိုအရသာ ျဖစ္သြား မွန္းမသိသည့္ပုံစံမ်ိဳး ခံစားရသည္။ ေပါင္ၾကားထဲ လီးႀကီးက တျဖည္းျဖည္းသိပ္ ထည့္သည္။ ျပည့္လာသလို ခံစားရသည္။ ေပါင္ၾကားမွတဆင့္ အေၾကာမ်ား ပု႐ြက္ဆိတ္တက္လာသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဗိုက္သားသို႔ ေရာက္ သည္။ ရင္ဘတ္သို႔ ေရာက္သည္။ ရင္ၫႊန႔္သို႔ေရာက္သည္။ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္လာသည္။ လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ လာသည္။ ဦးေႏွာက္တခုလုံး လင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အားလုံး ေမွာင္က်လာ သည္။ အေမွာင္ကမာၻထဲ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနသလို ခံစားရသည္။ ဦးခိုင္ကိုယ္လုံးက သူမအေပၚ ပိက်ကာ လႈပ္ေနသည္။ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ျဖစ္ေနသည္။ တအင့္အင့္နဲ႔ လည္း ညည္းေနသည္။ သူမပါးကိုလည္း နမ္းသည္။ သူမႏို႔ကိုလည္း ကိုင္သည္။ သူမမွာ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနသည္။ “ငါ့ကို လိုးေနတာပဲ” ဟုေတြးမိလိုက္ “ငါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” ဟုေတြးမိလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ေစာက္စိက ယားသလိုလို ေက်ာကယားသလိုလို ဆံပင္ ေတြ မေလွ်ာ္ရေသးသလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ဦးခိုင္က အသက္ျပင္းျပင္းရႈကာ ေဆာင့္ေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ေတြ ပူသလိုလို စပ္သလို လို ျဖစ္ေနသည္။ နာကလည္းနာသည္။ ငိုခ်င္သလိုလိုလည္း ျဖစ္ေနသည္။ ေအာ္လိုက္ခ်င္ ေပမည့္လည္း မေအာ္ရဲသလို ျဖစ္ ေနသည္။တခါမွ အလိုးမခံရဖူးေသးေသး မိန္းမကိုလိုးလွ်င္ ပထမဆုံးအႀကိမ္၌ လရည္မထည့္မိဖို႔လိုေၾကာင္း ဦးခိုင္ တေယာက္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူ႔လရည္ထြက္ခါနီး အိမ္သာထဲ ေျပးဝင္ကာ အဆုံးသတ္လိုက္သည္။ အပ်ိဳစင္ကို လိုးရေသာ္လည္း အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေန၍ ေအာင့္သက္သက္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ မခိုင္တေယာက္ အရသာေတြ႕လုနီးနီး အခ်ိန္မွ ႐ုတ္တရက္ အျဖတ္ခံ လိုက္ရေတာ့ ဆန႔္တငင္ ငင္ေလး ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးခိုင္က လီးတန္းလန္းႀကီးျဖင့္ ကုတင္ေပၚ ျပန္တက္လာ ေတာ့ ရွက္သလိုလို ျဖစ္ျပန္သည္။ ဦးခိုင္က သူမ ေဘးတြင္ဝင္အိပ္ၿပီး ပါးေတြကို နမ္းသည္။ သူမကို ဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲထည့္သည္။ သူမ ေပါင္ၾကားထဲကို လက္ထည့္ကာ လက္ခလယ္ျဖင့္ သူမအေစ့ကို ပြတ္သည္။ ဦးခိုင္ က သူမႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းသည္။ ပထမတခ်က္ ေတာ့ သူမလည္း ျပန္နမ္းရမွန္း မသိေသး။ သို႔ ေသာ္လည္း ေနာက္တခါ ထပ္နမ္းေတာ့ သူမ လည္းျပန္နမ္းသည္။ “ထပ္လိုးမယ္ေနာ္” သူမ ေခါင္းညိတ္မိသလား မညိတ္မိသလား မသိပါ။ ဦးခိုင္က သူမအေပၚ တက္ခြသည္။ သူမ အသာေလး ကား ေပးလိုက္မိသည္ဟု ထင္ပါသည္။ တကိုယ္လုံး ရွိန္းခနဲ ဖိန္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဦးခိုင္က သူမဖင္ကို ကိုင္လိုက္ ႏို႔ကိုကိုင္လိုက္ နမ္း ရင္းအ ဆက္မျပတ္လိုးသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ မနားတမ္းလိုးရင္း သူမေစာက္ဖုတ္ေတြ ပူလာသည္။ အရည္ေတြစိုလာ သည္။ ခဏေတာ့ ဦးခိုင္က တအားအားနဲ႔ညည္းကာ သူမ အေပၚ ဖိခ်သည္။ သူမလည္း မတြန္းထုတ္မိ။ ဦးခိုင္က စိမ္ထားသည္။ သူမကို နမ္းရင္း ႏို႔ကို ကစားသည္။ ခဏ ေလးသာနားသည္။ သူမေစာက္ဖုတ္ထဲ ဦးခိုင္လီးက ျပန္မာလာသည္။ ျပန္ေဆာင့္သည္။ တညလုံး ဦးခိုင္ တေယာက္ မနားတမ္းလိုးသည္။ “မနက္လင္းၿပီေလ ေတာ္ေတာ့” “သူ႔ဘာသူလင္းတဲ့ဥစၥာကြာ ဆက္လိုးၾကမယ္ ေနာ္ လို႔ေနာ္” မခိုင္တေယာက္ သက္ျပင္းခပ္တိုးတိုးေလး မႈတ္ထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးခိုင္ကေတာ့ မသိ။ သူမအေပၚ ထပ္ခြသည္။ “ကလင္ ကလင္ ကလင္” “ဖုန္း နင့္ဖုန္းပဲ ေရာ့” မခိုင္ ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ေမာင္ခိုင္ ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္ေနသည္။ ေမာင္ခိုင္ဆိုသူ က သူ႔ဆိုင္က အလုပ္သမား။ ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ ေမာင္ခိုင့္နာမည္အရင္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ ခိုင္ပါေနသျဖင့္ ေမာင္ခိုင္ဟု ေခၚ ျခင္း ျဖစ္သည္။ တေယာက္က်န္ေသးသည္။ သူလည္း နာမည္ရင္း မမွတ္မိ။ ေမာင္ႏိုင္ဟု ေခၚသည္။ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္က နည္းနည္းလည္း သြက္သည္။ ဟိုခိုင္းဒီခိုင္း ခိုင္းရတာ အဆင္ေျပသည္။ “ဘာ ေျပာစရာရွိတာလဲ” “ဂိုေဒါင္က ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ထုတ္ဖို႔ရွိတယ္ခင္ဗ်ာ၊ အဲဒါ မမ ဒီေန႔လာမလားလို႔ပါ” “လာခဲ့မယ္ေလ ေမာင္ ခိုင္” ဦးခိုင္က ေခါင္းခါျပသည္။ “ေအာ္ ခဏ” ဟု သူမ တားကာ ဖုန္းမိုက္ေပါက္ကို ပိတ္၍ ေမးေငါ့ေမးသည္။ ဦးခိုင္က ဘယ္လက္ညိဳးနဲ႔ လက္မကို ကြင္းကာ ညာလက္ညိဳးျဖင့္ ထိုးျပသည္။ လိုးဦးမည္ဆိုသည့္ သေဘာ။ “ေအး ေမာင္ေလး မမဒီေန႔ နားလိုက္ဦး မယ္ကြာ၊ ေမာင္ေလးတို႔လည္း နားရင္နားလိုက္” တဖက္က ေက်းဇူးပါပဲဟု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေျပာကာ ဖုန္းခ်သြားသည္။ ဦးခိုင္ ကေတာ့ သူမႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္သည္။ သူမႏို႔သီးဖ်ားကို လက္ညိဳးဖ်ားနဲ႔ ကလိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို မနားတမ္း စုပ္နမ္းသည္။ ဦးခိုင္က မ ခိုင္လက္ကို ဆြဲယူကာ သူ႔လီးကိုင္ခိုင္းသည္။ မခိုင္ကလည္း တညလုံး အသင္ခံထားရသျဖင့္ တတ္လာၿပီမို႔ ကြင္းထုေပး သည္။ သိပ္ ေတာ့ မခံစား တတ္ေသာ္လည္း လင္နဲ႔ မယားျဖစ္လာလ်င္ေတာ့ သည္ကိစၥ ေရွာင္မရသည္မွာ သဘာဝ တရားျဖစ္လိမ့္ မည္ဟုေတြး ကာ ဦးခိုင္တက္ခြသည္ႏွင့္ သူမ အသင့္ကားေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။ “ဘြားေတာ္ႀကီး ရွယ္အႀကဳံးခံေနရေလာက္တယ္ ေဟ့ေကာင္” “သူ႔အိုးႀကီးက မိုက္တယ္ကြာ” ေအာင္ခိုင္နဲ႔ ေအာင္ႏိုင္တို႔ႏွစ္ ေယာက္သား ေဆြးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အလုပ္သမားဆိုေပမယ့္ မခိုင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူတို႔ က မခိုင္ကို နည္းနည္းက်ေနသည့္ အထဲတြင္ ပါသည္။ အေၾကာင္းမဲ့ သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္။ မခိုင္အိုးႀကီးကို ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သူမ်ား ၿဖိဳၿပီ ျဖစ္သည္။ “အလုပ္ထြက္မလား” “ေအး နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ရင္း အလုပ္ရွာၾကတာေပါ့ကြာ” ေမာင္ခိုင္နဲ႔ ေမာင္ႏိုင္ တို႔ထိုသို႔ ေျပာေနစဥ္ မခိုင္ကေတာ့ ရွယ္အဖုတ္ခံေနရသည္။ ဦးခိုင္က ေရေခၚခ်ိဳးကာ အေမြးေတြလည္း ေျပာင္ေနေအာင္ ရိတ္ ေပးသည္။ အဖုတ္ကို သေပးၿပီးေတာ့လည္း ဦးခိုင္က လ်က္ေပးသည္။ မခိုင္မွာ ေမ်ာ့ေနေအာင္ ခံရသည္။ အဘိုးႀကီးခမ်ာ ဘယ္ အခ်ိန္ကတည္းက စုထားသည္မသိ။ သုံးရက္လုံးလုံး မခိုင္ခမ်ာ ကုတင္ေပၚက မဆင္းရ။ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔ေတာ့ သူမ အလွေတြ ျပင္ၿပီး အလုပ္ဆင္းသည္။ ေမာင္ႏိုင္နဲ႔ ေမာင္ခိုင္က ခိုးခိုးၾကည့္ေနသည္။ သူမကလည္း ရိပ္မိသည္။ တခါခါ ညေရာက္လွ်င္ အိမ္ေတာင္ သိပ္မျပန္ခ်င္သလို ခံစားရသည္။ ဆိုင္က သုံးခြဲ ေလးနာရီေလာက္ ပိတ္ေသာ္လည္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားကာ ရွစ္ခြဲ ေလာက္မွ အိမ္ျပန္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးခိုင္က သူမကို ရွယ္ကင္သည္။ ဦးခိုင္သည္ ေန႔ေန႔အိပ္၍ အားေမြးသည္။ ညည က် သူမကို မနားတမ္း ကင္သည္။ သူမ အိပ္ေရးပ်က္ သျဖင့္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မရ။ “ကိုႀကီးရယ္ နည္းနည္းေလွ်ာ့ပါလားဟင္ ညေလး မခံႏိုင္လို႔ပါ” “ညေလးကလည္းကြာ ကိုႀကီးက ခ်စ္တာကို” “ကိုႀကီး ခ်စ္တာ ကို ညေလးေၾကာက္တယ္” “ဒါဆို ဒီညကိုႀကီး နည္းနည္းေလွ်ာ့ေပးမယ္” “တခ်ီပဲေနာ္” “ေလးခ်ီေလာက္ကြာ” “ဟူး” မခိုင္ သက္ျပင္းခ်သည္။ ေနာက္ေတာ့ မခိုင္စဥ္းစားသည္။ သည္လူႀကီးက တကယ့္ဏွာဗူးႀကီး။ လိုးေနရရင္ ေက်နပ္တဲ့ပုံရွိသည္။ မခိုင္ တေယာက္ အလုပ္သမားပြဲစားထံ ခ်ဥ္းကပ္သည္။ အလုပ္သမေလး ႏွစ္ေယာက္ေခၚသည္။ မယ္ခိုင္နဲ႔ မယ္ႏိုင္ဆိုသည့္ ကေလးမ ေလးႏွစ္ေယာက္ကို သူမေ႐ြးခဲ့သည္။ မယ္ခိုင္က ပိန္ပိန္ပါးပါး။ အသက္အားျဖင့္ ၁၃ ႏွစ္ရွိၿပီ။ မယ္ႏိုင္က နည္းနည္းျပည့္သည္။ နည္းနည္းပုသည္။ မ်က္ႏွာက ေလးေထာင့္နည္းနည္းက်သည္။ လွတာေတာ့ လွသည္။ အိမ္ကို ခ်က္ျခင္း ေခၚလာသည္။ ညက် ဦး ခိုင္ကို ေျပာသည္။

“ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ေခၚထားတယ္၊ အလုပ္ခိုင္းခိုင္း ဘာခိုင္းခိုင္း ဘာလုပ္လုပ္” ဦးခိုင္က သူမကို ၾကည့္သည္။ သူမက တဖက္ေစာင္းအိပ္သည္။ “ဘာလုပ္လုပ္လို႔ မင္းေျပာလိုက္သလားလို႔” ဦးခိုင္က ေမးသည္။ သူမ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ဦးခိုင္က သူမအိုးကို ပြတ္ကစားေနသည္။ အသာလွည့္ၿပီး သူမထမီကိုပင့္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုညသည္ သူမ ေနာက္ဆုံး အလိုးခံရသည့္ည ျဖစ္သည္။ ေနာက္ည သူမ ျပန္လာေတာ့ ဦးခိုင္က အခန္းေျပာင္းအိပ္သည္။ ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို သြားၾကည့္ေတာ့ အငယ္မ တေယာက္ကို မေတြ႕။ ဒါနဲ႔ မယ္ႏိုင္ကို ေမးၾကည့္သည္။ မယ္ႏိုင္က ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီး နည္းနည္းေတာ့ သိ တတ္ေနၿပီ စ္သည္။ “အဆင္ေျပလား သမီး” မယ္ႏိုင္ငိုေနသည္။ “ေျပာပါ သမီး အဆင္ေျပလားလို႔” “ဘ ဘဘ အမီးတို႔ကို အႏိုင္က်င့္ က်င့္တယ္” “ဟင္ ဟုတ္လား အို သမီးေလးရယ္” မခိုင္မွာ သိေသာ္လည္း မသိေယာင္ေဆာင္ကာ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲဟု ေမးသည္။ မယ္ႏိုင္က ေျပာျပ သည္။ မမေလး အလုပ္ထြက္သြားေတာ့..“လာစမ္း နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္” အလုပ္ရွင္က ေခၚသျဖင့္ မယ္ႏိုင္နဲ႔ မယ္ခိုင္ အေျပး ကေလးေရာက္သြားသည္။ဘဘေရွ႕တြင္ အသာ မတ္တပ္ရပ္ၾကသည္။ ဘဘက အနီးသို႔ လာရန္ ထပ္ေခၚသျဖင့္ သူမတို႔ အနီးသို႔ သြားသည္။ ဘဘက ထပ္နီးလာဦးဆိုသျဖင့္ ထပ္နီးသည္။ ဘဘေဘးတြင္ တေယာက္တဖက္ရပ္ေနၾကသည္။ ဘဘက မဆိုင္း မတြပင္ သူမတို႔ ဖင္အိုးကို ကိုင္သည္။ အိုးတလုံးခ်င္း စီ က်က်နနကိုင္သည္။ ေနာက္ မယ္ႏိုင္ကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲထည့္ကာ ပါးကို နမ္းသည္။ မယ္ႏိုင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ဝေအာင္နမ္းၿပီး မယ္ခိုင္ကို တဖက္က ဆြဲဖက္ကာ နမ္းျပန္သည္။ လက္ကလည္း သူမတို႔အိုးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ နယ္ကစား သည္။ မယ္ခိုင္ကို နမ္းၿပီး မယ္ႏိုင္ကို နမ္းျပန္သည္။ သူမတို႔ပါးကို အထပ္ထပ္အခါခါ နမ္းသည္။ သူမတို႔ ဖင္ကိုလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးဖိနယ္ကစားသည္။ “မယ္ႏိုင္က မယ္ခိုင္အက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္” ဘဘက ခိုင္းသျဖင့္ ဘဘရင္ခြင္ထဲမွေန၍ မယ္ခိုင့္အက်ႌကို ခြၽတ္ေပးသည္။ မယ္ခိုင္က ခုမွ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဘာ္လီဝတ္ထားသည္။ ေဘာ္လီအျဖဴတြင္ ငါးမန္း႐ုပ္ပါသည့္ ေဘာ္လီေလး ျဖစ္သည္။ မယ္ ခိုင္က ဘဘေဘး ဆိုဖာေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ရပ္ေနသည္။ “အလဲ့ ေဘာ္လီနဲ႔ပဲ မိုက္တယ္ အဲဒါကိုေတာ့ နင့္ကိုယ္တိုင္ ခြၽတ္ျပ” မယ္ ခိုင္က လက္ေနာက္ျပန္ကာ ေဘာ္လီကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ႏို႔သီးေလးက စူတူတူေလး လွေနသည္။ ဘဘက မယ္ခိုင္ ႏို႔သီးေတြကို စမ္း၍ ႏို႔ေတြကို ပြတ္သပ္သည္။ “သူ႔အက်ႌ ျပန္ခြၽတ္ေပးလိုက္” မယ္ခိုင္က မယ္ႏိုင့္အက်ႌကို ခြၽတ္သည္။ အျဖဴ စင္းေလးမ်ားပါ သည့္ ေဘာ္ လီေလး ေပၚလာသည္။ “နင္လည္း မေခဘူးပဲ ခြၽတ္ျပပါဦး” မယ္ႏိုင္က ေဘာ္လီခြၽတ္ေပးလိုက္သည္။ သူမႏို႔က မယ္ ခိုင္ႏို႔ထက္ မဆိုစေလာက္ေလး ႀကီးသည္။ ဘဘက ခါးကေန ဆြဲဖက္ကာ ႏို႔ကို စို႔သည္။ ဘယ္ဘက္ႏို႔ကို ကိုက္စို႔ၿပီးေနာက္ ညာဘက္ ႏို႔ကို လွ်ာျဖင့္ ဝႈိက္ကာ စုပ္သည္။“ေအာက္မွာ ဒူးေထာက္ၿပီးရပ္” သူမတို႔ကို ဘဘက ထိုအတိုင္းေနခိုင္းသည္။ သူမတို႔ ဒူးေထာက္ရပ္ေနေတာ့ ဘဘက သူ႔ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်သည္။ ဘဘသည္ ေဘာင္းဘီဝတ္မထားပါ။ ဘဘ၏ လီးက တန္းမတ္ေအာင္ ေတာင္ေနသည္။ “ပါးစပ္ဟ” မယ္ႏိုင္နဖူး ကို တြန္းကာ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေစရင္း ေျပာသည္။ မယ္ႏိုင္က ပါးစပ္ဟေပးသည္။ ဘဘက လီးျဖင့္ ပါးစပ္ထဲထည့္သည္။ ဘဘလီး က အႀကီးႀကီး ျဖစ္သျဖင့္ မယ္ႏိုင္ ပါးစပ္ေတာ္ေတာ္ဟထားေပးရသည္။ ဘဘက လည္း ဘာမွ စဥ္းစားသည့္ဟန္ မရွိဘဲ မယ္ႏိုင္ ပါးစပ္ကို လိုးသည္။ မယ္ႏိုင္ခမ်ာ အသက္ရႉပင္ ၾကပ္သည္။ တံေတြးေတြလည္း စီးက်ကုန္သည္။ ဘဘကေတာ့ ပါးစပ္ကို စိတ္လို လက္ရ လိုးေနသည္။ ခဏအားရေတာ့ မယ္ႏိုင္ကို တြန္းလြတ္သည္။ မယ္ခိုင္ကို ပါးစပ္ဟခိုင္းသည္။ မယ္ခိုင္ ပါးစပ္ကိုလည္း တရစ ပ္လိုးသည္။ ဘဘ လီးက ႀကီးသျဖင့္ မယ္ခိုင္ပါးစပ္နဲ႔ပင္ မဆန႔္သလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ဘဘက လီးကို တဆုံးထိ မရရေအာင္ သြင္းကာ မင္ခိုင္ကို လိုးသည္။ မယ္ခိုင္ကို လိုးစဥ္မယ္ႏိုင္က ေနာက္ကို လက္ေထာက္၍ ေရွာင္ေသာ္လည္း ဘဘက မယ္ႏိုင္ကို ေပါင္ရင္းဆြဲကပ္ထားသည္။ ေနာက္ မယ္ခိုင္ပါးစပ္ထဲလီးကို ထုတ္၍ မယ္ႏိုင္ ပါးစပ္ထဲ ထည့္သည္။ မယ္ခိုင္ကိုလည္း ေပါင္ရင္းဆြဲ ကပ္ထားသည္။ လက္တဖက္လွ်င္ ေခါင္းတလုံးကိုင္ကာ သူမတို႔ ပါးစပ္ကို တေပါက္ၿပီး တေပါက္လိုးသည္။ နည္းနည္းၾကာလာ ေတာ့ မယ္ႏိုင္ပါးစပ္ထဲ အျဖဴရည္ေတြ ထည့္ေပး သည္။ မယ္ႏိုင္ကို ၿမိဳခ်ခိုင္းသျဖင့္ မယ္ႏိုင္ ၿမိဳခ်သည္။“သြား မ်က္ႏွာသြားသစ္ၿပီး ျပန္လာ” မယ္ႏိုင္နဲ႔ မယ္ခိုင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ သစ္ေနစဥ္ပင္ ဘဘက ျမန္ျမန္လုပ္ဟု ေအာ္သျဖင့္ ျမန္ျမန္ ျပန္ေျပးလာရသည္။ “ဝပ္ၿပီးေတာ့ ကုန္းၾကစမ္း” သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဦးခ်သလို ဝပ္ၿပီး ေနေတာ့ ဘဘက ဖင္ေထာင္ ခိုင္းသည္။ သူမတို႔က ဖင္ေထာင္ ေပးရသည္။ အဝတ္ကိုလည္း အကုန္ခြၽတ္ၾကရသည္။ “ႏွစ္ေယာက္လုံး ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ ၾကည့္” ဆိုသျဖင့္ ဖင္ေထာင္ကာ ကုန္းေပးရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ ေနသည္။ ဘဘက ခါးပတ္ႀကိဳးကို ႏွစ္ေခါက္ေခါက္လိုက္ၿပီး သူမတို႔ ဖင္အိုးေပၚ အသာဆြဲကစားသည္။ ေနာက္ မယ္ႏိုင္ ဖင္အိုးကို တခ်က္႐ိုက္သည္။ “ျဖန္း” “အ အေမ့” မယ္ခိုင္ ဖင္အိုးကို ထပ္႐ိုက္သည္။ “ျဖန္း” “အု အမမေလး “ မယ္ႏိုင္၏ အသားအေရက ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေန သေလာက္ မယ္ခိုင္ကေတာ့ အသားလတ္သည္။မယ္ႏိုင့္ ဖင္အိုးတြင္ အစင္းရာေလး ထင္က်န္ခဲ့ေသာ္လည္း မယ္ခိုင့္ဖင္အိုးတြင္ မ က်န္ခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဘက မယ္ခိုင္ ကို ထပ္႐ိုက္သည္။ “ျဖန္” “အမေလး” ေနာက္မွ မယ္ႏိုင္ဖင္အိုး ေနာက္တျခမ္းကို ဆက္ ႐ိုက္သည္။ “ျဖန္း” “ေအမ့” “ဒီဘက္လွည့္ၿပီး ငါ့ခါးပတ္ႀကိဳးကို နမ္းၾကစမ္း” ဘဘက ေျပာသျဖင့္ မယ္ခိုင္နဲ႔ မယ္ႏိုင္တို႔ ခါးပတ္ ႀကိဳးကို ေမြးေမြးေပးၾကသည္။ သူမတို႔ ေမႊးေမႊးေပးၿပီး ေသာအခါ ခါးပတ္ႀကိဳးျဖင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ လည္ပင္းကို ပတ္လိုက္ သည္။ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ ပါးခ်င္း အ အပ္လိုက္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘဘသည္ သူမတို႔ပါးစပ္ကို ျပန္လိုးသည္။ လရည္ကို မယ္ ခိုင္အား ၿမိဳခ်ခိုင္း သည္။ ဘဘသည္ ဆက္တီခုံတြင္ နားၿပီး သူမတို႔လည္ပင္းတြင္ ခ်ည္ထားေသာ ခါးပတ္ႀကိဳးကို ျဖည္ကာ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို တမ်ိဳး ထပ္ခိုင္းျပန္သည္။ “နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီၾကမ္းျပင္မွာ ေလးဖက္ေထာက္ သြားၾကစမ္း” သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပူးတြဲ၍ ေလးဖက္ေထာက္ကာ ဧည့္ခန္း ဆက္တီစားပြဲဝိုင္းကို ပတ္ျပၾကရသည္။ ဘဘက ရပ္ပါဟု မေျပာမခ်ငင္းေလးငါးပတ္ေလာက္ ပတ္လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ အနားကို ေခၚကာ ပါးစပ္ကိုပင္ ေနာက္တခါ ထပ္လိုးေၾကာင္း မယ္ႏိုင္ေျပာျပသည္။ “ေနပါဦး သမီးရယ္ ညည္းဘဘက တေနကုန္ ပဲ ပါးစပ္ကို လိုးေနတာလား” “ဟီး ဟုတ်” မခိုင္တေယာက္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ယုတ္ပတ္သည့္ လူႀကီးပဲဟု ေတြးမိသည္။ ပါးစပ္ကို လိုးသတဲ့။ “ေအးပါ သမီးရယ္ အဲလို မျဖစ္ေအာင္ အန္တီေျပာထားေပးမယ္ေနာ္ အိပ္ အိပ္” နည္းနည္းပါးပါး ေခ်ာ့သိပ္ကာ ဦးခိုင္အိပ္ေနေသည့္ အခန္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္မလို႔ လုပ္ေသးေသာ္လည္း မိမိ စိတ္မကုန္ေသးဟု ထင္ မည္စိုးကာ ကိုယ့္အခန္းထဲကိုယ္ဝင္လာခဲ့သည္။ ဦးခိုင္က တျခားအခန္းကိုပင္ ေျပာင္း အိပ္ေနၿပီေလ။ ထိုည မခိုင္တေယာက္ စိတ္ ခ်မ္းသာလက္ခ်မ္းသာ အိပ္ခြင့္ရလိုက္သည္။ေနာက္တညျပန္လာေတာ့ မယ္ခိုင္တေယာက္တည္းကို ေတြ႕သည္။ မယ္ႏိုင့္ကို သည္ည ေခၚအိပ္သည္ေပါ့ ေလ။ ေတာ္ေတာ္ ဏွာဗူး ႀကီးဟု စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ သည္ေန႔ ဘယ္လိုလုပ္လဲဟု မယ္ခိုင္ ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သည္ေန႔တေန႔လုံး မယ္ႏိုင္ဖင္ ကို လိုးသည္ဟု ေျပာသည္။ “ဘာ” မခိုင္ အံ့ၾသသြားသည္။ “ဖင္ကို ဟုတ္လား၊ ေစာက္ပတ္ကို ေနမွာပါေအ” “ဟင့္အင္း မဟုတ္ ဘူး အန္တီ” “ဟုတ္လို႔လားေအ” “ဟုတ္တယ္ အန္တီ သမီးက ဒီေန႔တေန႔လုံး မယ္ႏိုင္ဖင္ပဲ လ်က္ေပးေနရတာ၊ မယ္ႏိုင္ဖင္လ်က္ ေပးၿပီးရင္ ဘဘက မယ္ႏိုင္ဖင္ကို လိုးတယ္၊ မယ္ႏိုင္ဖင္လိုးေနတုန္း သမီးကိုလည္း ဘယ္မွေပးမသြားဘူး၊ မယ္ႏိုင္ဖင္ ေဘးမွာ ပါးစပ္ဟေပးထားရတယ္၊ ဘဘက မယ္ႏိုင္ဖင္လိုးလိုက္ သမီးပါးစပ္လိုးလိုက္ လုပ္တာ” “ဟို အရည္ အရည္ထြက္ရင္ေကာ” “ပထမတခါေတာ့ သမီးပါးစပ္ထဲထည့္တယ္ ေနာက္ ေျခာက္ခါလား ခုႏွစ္ခါလား မသိဘူး မယ္ႏိုင့္ဖင္ထဲ ထည့္တယ္၊

သမီးက ကုန္ ေအာင္ စုပ္ေပးရတယ္” “မယ္ႏိုင့္ဖင္ထဲကို သမီးစုပ္ေပးရတယ္ေပါ့” မခိုင္တေယာက္ မအန္မိေအာင္ မနည္းသတိထားလိုက္ရ သည္။ ယုတ္မာ ပက္စက္လွခ်ည္လားဟု လည္း ေတြးသည္။ ကေလးေတြကို သနားေသာ္လည္း သူမဘဝက ရွိေသးသည္။ မဟုတ္ လွ်င္ သည္ကိစၥမ်ိဳး ေနာက္ပိုင္း သူမအေပၚ လုပ္လာႏိုင္သည္။ သူမ သက္ျပင္းရွည္မႈတ္ထုတ္ရင္း ထိုည ႀကိဳးစား၍ အိပ္လိုက္ရ သည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ေမးၾကည့္ေတာ့ မယ္ခိုင္ဖင္ကို လိုးသည္တဲ့။ မယ္ႏိုင္က ဖင္လ်က္အလွည့္ တဲ့။ စတုတၳေန႔တြင္ ဖင္ၿပိဳင္တူ ကုန္းၿပီး အလိုးခံရသည္ဆိုပါလား။ ဘာေၾကာင့္ ေရွ႕ေပါက္ မလိုးေသးတာပါလိမ့္။ သူမေတြးမိသည္။ ကေလးေတြမို႔လား။ သို႔ေသာ္လည္း မဆိုပါ။“ဒီေန႔ ေစာက္ပတ္လိုးတယ္ အန္တီ” ညတိုင္းနီးပါး သူမက ေမးတတ္သည္မို႔ ကေလးမေတြက ေျဖသည္။ သူမက ဘယ္လိုလဲဟု ေမးဆတ္ျပသည္။ “မယ္ႏိုင္က သူ႔ေစာက္ပတ္ သူၿဖဲေပးရတယ္ သမီးက လီးကိုင္ၿပီးထည့္ေပးရတယ္” “ကိုင္ထည့္ေပး႐ုံပဲလား” “ဟင့္အင္း စုပ္လည္း စုပ္ေပးရတယ္လ်က္လည္း လ်က္ေပးရတယ္” “ဒါပဲေပါ့” “လရည္ကို သမီးဖင္ေပၚ လြတ္ခ်ၿပီး မယ္ႏိုင္က ေျပာင္ေအာင္ စားေပးရတယ္” မခိုင္တေယာက္ ဘယ္လို ေယာက္်ားမ်ိဳးရထားမွန္း မသိ။ ေတာ္ေတာ္ယုတ္မာၿပီး ေတာ္ေတာ္လည္း ဏွာႀကီးသည့္ ေယာက်ာ္းးကို ယူထားမိသည္။ မိဘက ေပးစားထားေတာ့လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ျပန္။ ေနာက္ပိုင္း ေတာ့ သူမေမးလို႔ မရေတာ့။ သူမေယာက္်ားက ကေလးႏွစ္ေယာက္လုံးကို ညေခၚ အိပ္သည္။အစပိုင္းေတာ့ သူမ သိပ္မသိသာေပမယ့္ ဆယ္ရက္ေလာက္ ရွိလာေတာ့ သူမ ဆာလာသည္။ ေယာက္်ားလီးကို လြမ္းလာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ ေရာက္ကတည္းက သူမနဲ႔ သူမေယာက္်ား မဆုံျဖစ္ပဲ ရွိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမျပရေတာ့ ကိုယ့္လိုအင္ကို သူမသိ ျဖစ္ ေနသည္။ ထိုည ဆာလြန္း သျဖင့္ သူမ အိပ္မေပ်ာ္။ မနက္ေတာ့ ကပ်ာကယာထကာ ဆိုင္ကို ထြက္ခဲ့ သည္။ ဆိုင္ေရာက္ကာမွ အိမ္သာ တက္ခ်င္လာသျဖင့္ အိမ္သာကို ေျပးလိုက္သည္။“အမေလး” သူမ အိမ္သာ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ခိုင္ကို ဘြား ခနဲေတြ႕ရသည္။ ေမာင္ခိုင္တေယာက္ အိမ္သာတံခါး မပိတ္ မိ။ ဖုန္းကို ေရပိုက္လိုင္းေပၚ ေထာင္တင္ ကာ ဖုန္းၾကည့္၍ ကြင္းထုေနေသာ ေမာင္ခိုင္ကို မခိုင္တေယာက္ တန္းမိေလသည္။ ဖုန္း ေပၚ အၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့ သူမ ပို မ်က္လုံး ျပဴးသြားရသည္။ သူမပုံမွန္း သူမ သိသည္။ သူမ ကုန္းၿပီး ပစၥည္းကို သယ္ေနခ်ိန္ ေနာက္ကေန မိမိရရ ႐ိုက္ယူထားသည့္ပုံ။ “ေမာင္ ေမာင္ခိုင္ နင္ နင္” ေမာင္ခိုင္က ပုဆိုးကို အျမန္ေကာက္ဝတ္သည္။ သူမက ဖုန္း ကို ဖ်တ္ခနဲ ဖမ္းယူလိုက္သည္။ ဖုန္းကို ပြတ္ၾကည့္ လိုက္သည္။ ဖုန္းထဲတြင္ သူမကို ေနာက္ကေန ႐ိုက္ထားသည့္ပုံခ်ည္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေတြ႕ရသည္။ “နင္” “ေတာင္းပန္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ မမ” ေမာင္ခိုင္ ဒူးေထာက္သည္။ သူမ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနသည္။ ဖုန္းကို ပစ္ ေပါက္လိုက္သည္။ အိမ္သာ အုတ္နံရံနဲ႔ ထိကာ ဖုန္းတခုလုံး ေၾကမြထြက္သြားသည္။ သူမ ခ်က္ခ်င္း အျပင္ျပန္ထြက္လာသည္။ ေမာင္ခိုင္တေယာက္ အိမ္သာထဲ ဒူးေထာက္ က်န္ခဲ့သည္။ “ေမာင္ခိုင္” သူမ အသံခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ ေခၚလိုက္သည္။ ေမာင္ခိုင္ ယို႔ယို႔ ေလး ထြက္လာသည္။ သူမ အနီးတြင္ လာရပ္ေနသည္။ ေမာင္ခိုင္ တုန္ေနသည္။ “နင့္ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိၿပီလဲ” “ဆယ့္ ဆယ့္ေျခာက္ပါ မ မမ” “နင္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဒါေတြ တတ္ေနလဲ” “အ အလုပ္ဝင္ဝင္စကတည္းက” “ဒါဆို မႏွစ္ ကတည္းကေပါ့” “ဟ ဟကဲ့” “နင္က ဒါေတြ နားလည္ေနၿပီေပါ့” “ဟ ဟကဲ့” “ေမာင္ႏိုင္ေရာလား” “ဟ ဟက ဟကဲ့” “ေမာင္ ႏိုင္ကနင့္ထက္ ငယ္တယ္ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ မမ” “နင့္ဖုန္းကို ငါျပန္ေလ်ာ္ေပးပါ့မယ္” “ရ ရပါတယ္မမ” “ေမာင္ခိုင္” “နင္ ငါ့ကို တကယ္လိုးခ်င္တာလား” “င ခ ခ္င ခင္ဗ်ာ” ေမာင္ခိုင္မွာ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ေနသည္။ “ငါ ေမးတာ ေျဖေလ” “ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့” “ဒါက္ မထစၻဴး” “ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့” “ေမာင္ခိုင္” “ခင္ဗ်ာ” “နင္ ငါ့ကို တကယ္ စိတ္ဝင္စားလား” “ဟုတ္ကဲ့” “နင္ ငါ့ဆႏၵျဖည့္ေပးႏိုင္ပါ့မလား” “မမေလး” ေမာင္ခိုင္သည္ မခိုင္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မခိုင္ သည္ အျဖဴေရာင္ ဝမ္းဆက္ျဖင့္ တကယ့္ကို လွေနသည္။ ဆံပင္ကို နဖူးကေနစ၍ ေနာက္ကို သိမ္းကာ စုခ်ည္ထားၿပီး ပခုံးတဖက္ ေပၚ လႊဲခ် ထားသည္။ စိန္နားကပ္ကလည္း ဝင္းေျပာ င္ ေနသည္။ လက္ထပ္လက္စြပ္ကလည္း အထင္း သား။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ အၾကည့္ေတြ မ်က္ႏွာ အမူ အရာေတြကလည္း သူ႔ကို တကယ္ေျပာေနတာ သိသာသည္။ ေမာင္ခိုင္တေယာက္ အံ့ၾသ ေနသည္။ ေမာင္ႏိုင္လည္း မေယာင္မလည္ ေဘး တြင္လာရပ္သည္။“ေရာ့ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အားေဆးသြားရွာဝယ္ၿပီး စားထားၾက၊ ဒီည ဆိုင္ေစာေစာသိမ္းမယ္ ငါတို႔ ဂိုေဒါင္ကို သြားမယ္ အဲမွာ ညအိပ္ ၾကတာေပါ့” ေမာင္ခိုင္နဲ႔ ေမာင္ႏိုင္တို႔ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၾကသည္။ မမေလး ေပးေသာ ပိုက္ဆံ အထပ္လိုက္ကို မယုံရဲ ယုံရဲယူသည္။ “နင္တို႔ ပါးစပ္ဖြာလို႔ကေတာ့ ငါ့အေၾကာင္း အသိပဲ နားလည္လား” “အို မမေလးကလည္း ဒါက ေျပာရမယ့္ ကိစၥမွ မဟုတ္တာ” ေန႔ခင္း ၁ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေမာင္ခိုင္နဲ႔ ေမာင္ႏိုင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ မခိုင္က ခုနကတည္းက အိမ္ကို ခရီးထြက္ဖို႔ရွိသည္ဟု ဖုန္းဆက္ထားလိုက္သည္။ မနက္ကတည္းက ဆက္သည္မို႔ သူမ ေယာက္်ားကလည္း သူမကို ဘာမွ မသကၤာ မျဖစ္။ မသကၤာမျဖစ္သည့္အျပင္ ပိုေတာင္ ဝမ္းသာမည္ထင္သည္။ ကေလးမ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေခြးဇာတ္ခင္းႏိုင္ၾကမည္ကိုး။ ေဘး ဆိုင္ ကိုလည္း ခရီးထြက္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာထား လိုက္သည္။ ေမာင္ခိုင္နဲ႔ ေမာင္ႏိုင္က ႂကြေနသည္။ ေမာင္ခိုင္နဲ႔ ေမာင္ႏိုင္တို႔ မွာ ကားေနာက္ခန္းကေန လိုက္ေန ရေသာ္လည္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္လိုက္ ၿပဳံးလိုက္လုပ္ေနၾကသည္။ မခိုင္ကလည္း ေတးလိုက္သည္။ ဒင္းႏွစ္ေယာက္ လမ္းပင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လိုးခိုင္းလိုက္မည္ဟု ေတးသည္။ ေမာင္ ခိုင္နဲ႔ ေမာင္ႏိုင္တို႔ကလည္း နည္းမ်ိဳးစုံႏွင့္ တြဲၿပီး လိုးလိုက္ဦးမည္ဟု ေတးေနေလသည္။အမွန္မွာဤကိစၥက ဤတြင္ သူ႔ဘာသာသူ ရပ္သြားမည့္ ကိစၥ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မခိုင္ကို လိုးရင္း ေမာင္ခိုင္တေယာက္ လက္ေဆာ့ကာ ဗြီဒီယို မွတ္တမ္းတင္မိလိုက္သည္။ ထိုဖုန္းကလည္း မေတာ္ တဆ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရာမွ ဇာတ္ရႈပ္ႀကီး ေပၚလာရပါ ေတာ့သည္။ မူမူခ်ယ္က ဤအမႈကို လိုက္ေသာ္လည္း ဦးခိုင္က ေငြသိန္းတစ္ရာေပးကာ အစေဖ်ာက္ခိုင္းသျဖင့္ ဤအမႈပိတ္လိုက္ သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေမာင္ႏိုင္နဲ႔ ေမာင္ခိုင္ကိုမူ သီးျခားအမႈျဖင့္ ဖမ္း၍ ေထာင္ခ်လိုက္သည္။ မယ္ႏိုင္နဲ႔ မယ္ခိုင္ကေတာ့ တဏွာ ဘီလူးႀကီး၏ ကာမကြၽန္အျဖစ္မွ မလြတ္ပဲ က်န္ေနသည္။ မခိုင္တေယာက္ကေတာ့ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားေလသည္။ မူမူခ်ယ္သည္ ရရွိလာေသာ သိန္းတရာကို မိဘမဲ့ေက်ာင္းအား တခ်ိဳ႕တဝက္ ေပးလႉကာ တဝက္အား မိမိကိုယ္တိုင္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ ကေလး မ်ားကို ရွာ၍ ေပးလႉခဲ့သည္။ အဘယ္ေၾကာ္င့ဆိုေသာ သူမလို မႀကဳံေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။