ဇင်မာဝင့် တယောက် စာအုပ်ထည့်ထားတဲ့ ကချင်လွယ်အိပ်ကို ရင်ခွင်ပိုက်ပြီး ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် ကျွန်းလှေကား ကြီးအတိုင်း တက်လာသည်၊ ဒီနေ့ ကိုမောင့်အိမ်သို့ စာလာသင်ရမည်မှာ တခြားနေ့တွေနှင့် မတူ၊ ဟင်း လင်းပွင့်နေသည့် အိမ်ရှေ့ တံခါးကြီးသည် သူဝင်လာသည်နှင့် အလိုလို ဂျိုင်းကနဲ့ ပိတ်သွားသည်၊ သူက တံခါးပိတ်သံကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး ပါးစပ်က ဒေါ်ဒေါ်၊ ဒေါ်ဒေါ်၊ ဦးလေး၊ ဦးလေး၊ မညွန့်၊ မညွန့် ဆိုပြီး သူ့ ကို စာသင်ပေးနေသည့် ကိုမောင် အိမ်က အိမ်သားတွေကို အသံထွက်အောင် အော်ခေါ်နေသော်လည်း မည်သူကမှ မထူး။ အလိုလိုပိတ်သွားသော တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကြည့်သော်လည်း တံခါးက တုံ့တုံ့မျှ မလှုတ်။ ပါးစပ်က တကြော်ကြော် အော်ခေါ်နေသော်လည်း အိမ်ထဲမှ မည်သူမျှ ထွက်မလာ။ မည်သူ့ကိုမှ ခေါ်မရသည့် အဆုံး သူစာသင်နေကျ အပေါ်ထပ်သို့ စာကြည့်စားပွဲ ရှိရာသို့သာ တလှမ်းချင်း တက်လာမိသည်။ ကိုမောင် အပေါ်ထပ်မှာ သူ့အလာကို စာသင်ပေးဘို့ စောင့်နေသည်ဟု သူ့စိတ်ထဲက သိနေသည်၊ ကိုမောင့်နာမည်က ကိုမောင်တင်၊ ဆေးတက္ကသိုလ် တတိယနှစ်ကျောင်းသား၊ သူ့ ဂိုက်ဆိုလဲမမှား၊ မိဘချင်းကလဲ ရင်းနှီးသည်။ ကိုမောင်က သူ့ကို ညီမလေးတယောက်လို ဂရုစိုက်သည်၊ ဘာမဆို သူ့ကို အလိုလိုက်သည်၊ သူက စာမကျက်ချင် ပျင်းတယ်ဟု ညီးညူရင် ကိုမောင်က သူနှင့် အတူတူ သူကျက်ရမည့် စာကို လိုက်ကျက်သည်။ အတူတူ စာအံသည်။ ကိုမောင်ကို သူမကြောက်၊ သူ့ဆရာဟု သဘောမထား၊ သူခင်သည်၊ ကိုမောင်နှင့် တွေ့လျှင် အားလုံး အဆင်ပြေသွားမည်ကို သူသိနေသည်၊ ထို့ကြောင့် တအိမ်လုံး သရဲခြောက်သလို တိတ်ဆိတ်နေသည့်တိုင်အောင် ကိုမောင်ရှိရာ စာသင်နေကျ နေရာဆီသို့ သူတက်လာရဲခြင်းဖြစ်သည်။ လှေကားဝ ရောက်သည်နှင့် သူထင်သည့်အတိုင်း ကိုမောင်က စာသင်နေကျ စားပွဲမှာ သူ့ကို စောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုမောင်က စာသင်ချိန်ဆို အမြဲတမ်း သူ့ကို စောင့်နေကျ၊ ကိုမောင့် ကိုတွေ့လိုက်သည်နှင့် ဟန်ပင်မဆောင်နိုင်၊ ကိုမောင် ရှိရာ ခပ်သွက်သွက်လေး ပြေးကာ အောက်ထပ်မှာ ဘယ်သူ့ကိုမျှ ခေါ်မရကြောင်း၊ တံခါးကြီးလဲ အလိုလို ပိတ်သွားကြောင်း အလောတကြီး ပြောပြလိုက်သည်။ သူက ကြောက်ပြီး မောပန်းသလို ရင်ဘတ်ကို လက်လေးဖြင့် ဖိကာဖိကာဖြင့် စီကာရီကာ ပြောနေသည်ကို ကိုမောင်က ပြုံးပြီး ကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ ကိုမောင်က ဟုတ်တယ် ဇင်မာရ ဒီနေ့ မေမေတို့ အားလုံး အပြင်သွားကြတာ၊ အိမ်ဖေါ် မညွန့်ပါ ခေါ်သွားတာ၊ ဘယ်သူမှမရှိဘူး။ ဒါဆို တံခါးကြီးက အလိုလို ဘာလို့ ပိတ်သွားတာလဲ၊ ဒီမှာလေ ဇင်မာရဲ့၊ ဇင်မာဝင်လာတော့ ကိုမောင်က ရီမုဒ်နဲ့ ပိတ်လိုက်တာ၊ အောက်ဆင်း မပိတ်ချင်လို့ဆိုပြီး ခလုပ်များပါသည့် တီဗီရီမုဒ်လို ခပ်ရှည်ရှည် ရီမုဒ်ကွန်ထရိုးကိုပြသည်။ အလဲ့ ကိုမောင်တို့ အိမ်က တယ်မိုက်ပါလား၊ ဟွန်း ဒါတောင် သူများအောက်က ဒီလောက် အသံပေးနေတာ ပြန်မထူးဘူးဟု စိတ်အေးသွားသလို မျက်စောင်းထိုးကာ ပြောရင်း ပိုက်ထားသော လွယ်အိပ်ကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။ ကိုမောင်က သူ့ အပြုအမူကြောင့် တဟားဟားအော်ရင်ရင်း သူ့နားကပ်လာသည်။ လန့်သွားသလား ဇင်မာ ဟုမေးရင်း သူ့ကို အသာဖက်လိုက်သည်။ ကိုမောင့်အပြုအမူကြောင့် သူ မျက်လုံးဝိုင်းသွားသည်။ အရင်က ကိုမောင် သူ့အသားကို တချက်မှ မထိ၊ မထိဆို လက်ဖျားကိုတောင် မတော်တဆမထိ၊ သူ့အပေါ်အဲ့လို ရိုးသားသည်၊ ခုမှ ဘာဖြစ်သည်မသိ ပိုင်စိုးပိုင်နင်း သူ့ကို လာဖက်သည်။ ပြီးတော့ တအိမ်လုံးမှာလဲ တယောက်မှမရှိ၊ သူလန့်သွားသည်။ သူကလဲ ဖိုဆို၍ ယင်ဖိုတင်မက ခြင်ဖိုတောင် သန်းဖူးသူမဟုတ်၊ အိမ်မှာလဲ ခြင်လုံစကာနှင့် နေနေသူဖြစ်သည်။ ခုလို ကိုမောင်က သူ့ကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်း လာဖက်တော့ သူ့ရင်တွေတဒိုင်းဒိုင်းခုန်ကာ ဘာပြောရမှန်းမသိ၊ စောစောကလို ကြောက်စိတ်ကြောင့် ဖြစ်လာသော ရင်တုန်ခြင်းနှင့် မတူ၊ ခုပုံစံက ရင်ထဲပူလာကာ တဒိုင်းဒိုင်းနှင့် နှလုံးခုန် မြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။
သူ့ပါးစပ်က လွှတ်ပါ ကိုမောင်၊ မတော်ပါဘူး၊ ဇင်မာ နေလို့ မရတော့ဘူးလို့ ညင်းဆန် ပြောချင်သော်လည်း သူ့ပါးစပ်က အသံထွက်မလာ၊ နှုတ်ခမ်းသာ တလှုတ်လှုတ်ဖြင့် သူပြောနေသည်ဟုထင်သည်။ အသံက အပြင်မရောက်၊ သူ ပြောမထွက်သည်ကို ကိုမောင်က သူကို လက်ခံသည်ဟု ထင်နေပုံရသည်။ ဖက်ထားရာက တဆင့်ကဲလာသည်။ သူ့ နှားခေါင်းက ဇင်မာ့ ပါးမို့မို့ပေါ် ကျလာသည်။ ကိုမောင့် အနမ်းက သိမ်မွေ့လွန်းသည်။ ပါးပြင်ကို နှာခေါင်းဖြင့် မွှေးမွှေးကြူရုံသာမက နှုတ်ခမ်းဖြင့်လည်း ဖွဖွလေး စုတ်လိုက်သေးသည်။ ကိုမောင့် အနမ်းကြေင့် စောစောက အသံမထွက်သည့် အပြောတွေလည်း လည်ချောင်းဝမှာ ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်ကုန်သည်။ ကိုမောင် အနမ်းက ပါးပြင်ကနေ လည်တိုင်ကို လျှောကျလာသည်။ လည်တိုင်နှင့် နှုတ်ခမ်း ထိသည်နှင့် ဇင်မာ့ တကိုယ်လုံး ရှိမ်းကနဲဖြစ်ကာ တကိုယ်လုံးရှိ အမွေးနုများ ထောင်ကာ ကြက်သီးဖျဉ်းထလာသည်။ အလိုလို ကိုမောင် နမ်းရလွယ်အောင် ခေါင်းကို မော့ပေးမိသည်။ ကိုမောင့် နှုတ်ခမ်းက လည်တိုင် အထက်အောက် ပြေးလွှားနေသည်ကို ဇင်မာကြေနပ်သလို ခံစားနေရသည်။ တရှိန်းရှိန်းဖြင့် တက်နေသည့် ခံစားချက် သူသဘောကျသလို ဖြစ်နေသည်။ ကိုမောင့်ကို တင်းတင်း ပြန်ဖက်ထားမိပြီဟု သူ့ကိုယ်သူ ထင်နေသည်။ သူ့ နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ကိုမောင် နမ်းရလွယ်အောင် အလိုလို မပွင့်တပွင့် ဟထားမိသည်။ စိတ်ထဲကလည်း နှုတ်ခမ်းကို လာနမ်းပါဟု တမ်းတမိသည်။ သူ နှုတ်ခမ်းကို တခါမျှ အနမ်းမခံဘူး။ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည့် အရသာ သူခံစားချင်မိသည်။ သူ အသံတိုးတိုးညီးပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကိုမောင်လာနမ်းအောင် ကြိုးစားကြည့်သည်။ ကိုမောင်က သူနမ်းစေချင်သလို သူ့နှုတ်ခမ်းကို လာမနမ်း၊ သူ့အကျႌစကို ကိုင်ပြီး ဆွဲယူလိုက်သည်။ ထူးထူးဆန်းဆန်းပင် သူ့တကိုယ်လုံး အေးကနဲ ဖြစ်သွားကာ သူဝတ်ထားသည့် အကျႌက ကိုမောင့်လက်ထဲ ပါသွားသည်။ သူဝတ်ထားသည်က အထက် အောက် အတူတွဲထားသည့် ဘလောက်စ်အရှည်၊ ပါသွားသည်မှ အတွင်းက ဝတ်ထားသည့် ဇာဘော်လီလေးရော အသားရောင် ပင်တီလေးပါ အတူတွဲပါသွားသည်။ သူ့ တကိုယ်လုံး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်ကို သူသိလိုက်သည်။ အိုး ဟု ကြယ်ကြယ်လောင်လောင် အသံက စိတ်ထဲက အော်လိုက်သည်လား ပါးစပ်က အသံထွက် အော်လိုက်သည်လား သူမသိ၊ ရှက်စိတ်ဖြင့် ကိုမောင့်ကို တင်းတင်း ပြန်ဖက်ထားသည်ကိုသာ သူသိနေသည်။ ကိုမောင်က သူကိုတင်းတင်းဖက်ထားရင်း သူတို့ စာကျက်သည့် စားပွဲကို လက်ဖြင့် တွန်းချလိုက်သည်။ စာကြည့်စားပွဲက လဲကျကာ အသွင်ပြောင်းပြီး ကိုမောင့်ကုတင်လို ဖြစ်သွားသည်။ ကိုမောင့် အခန်းထဲ သူရောက်ဖူးသည်။ ကိုမောင့် အိပ်ယာခင်းသည် ဖြူဆွတ်နေသည်။ ကိုမောင့် ခေါင်းအုံးကလဲ အဖြူရောင်ပင်။ ထို အဖြူရောင် အိပ်ယာသည် ခုစာကြည့်စားပွဲနေရာ ရောက်လာသည်။ ကိုမောင်ကဘဲ သူ့ကို ချီပြီး သူ့ အခန်းထဲ ခေါ်သွားသလား သူမသိတော့။ သူ့စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသည်။ ကိုမောင်က သူ့ကို ကုတင်ပေါ် ပွေ့ချ လိုက်သည်။ သူသိသည် သူ့ရင်သားက သိပ်မထွက်သေး။ မနေ့ကပင် ရေချိုးရင်း သူ့ဖာသာသူ ကြည့်မိသည်။ အကျႌလှလှလေးများရောင်းသည့် ဆိုင်တွင် အလှပြထားသော ပိန်ပါးပါး အရုပ်မ လောက်ပင် သူ့ရင်သားက မရှိ။ နီညိုညို နို့သီးကလဲ အပြင်လုံးလုံးမထွက်သေး။ တဝက်တပျက်သာ ထွက်သေးသည်။ ပေါင်ကြားက အမွေးနုနုကလဲ သူ့အရှက်ကို လုံလုံခြုံခြံု မဖုန်းနိုင်သေး။ သူ့ ခန္တာကိုယ်ကို ကိုမောင် မြင်သွားမှာ သူရှက်နေသည်။ သူ့ကို ကြည့်လို့မရအောင် သူ့ကိုမောင့်ကြောကို အတင်းဖက်ပြီး သူ့ကိုယ်နှင့် ကပ်ထားသည်။ ထူးဆန်းသည်က သူ့စိတ်ထဲ ရုန်းကန်လိုစိတ်မရှိ။ ကိုမောင်က သူအတင်းဖက်ထားသော လက်ကို သူ့လက်နဲ့ ဆွဲဖယ်လိုက်ရင်း ကုန်းထလိုက်သည်။ သူ ရှက်စိတ်ကြောင့် မျက်လုံး အစုံကို တင်းတင်းမှိတ်ထားလိုက်သည်။ တင်းတင်းမှိတ်ထားသော်လည်း ကိုမောင့် အပြုအမူကို သူမြင်နေရသည်။ ကိုမောင်က သူ့ကို လေးဘက်ထောက်ခွကာ အုပ်မိုးပြီး စိုက်ကြည့်နေသည်၊ ပြီးသူ့လက်ချောင်းတွေကို ကိုမောင်က သူ့လက်ချောင်းတွေဖြင့် လာယှက်ကာ ပူးလိုက်ကာခေါင်းက သူ့ရင်သားပေါ် ငုံ့ကျလာသည်။ သူထင်သလို မနမ်း။ ကိုမောင် သူ့တကိုယ်လုံးကို လျှာဖြင့် လျှောက်ယက်နေသည်၊ သူ့တကိုယ်လုံး ယားကျိကျိ ဖြစ်နေသလို ခံစားနေရသည်။ သူ့ နို့သီးလုံးလုံးလေးကိုလဲ မစို့၊ သူ့ကိုယ်ပေါ် ကိုမောင်က လေးဘက်ထောက် ခွရပ်ရင်း လျှာဖြင့်သာ တကိုယ်လုံးလို လျှောက်ယက်နေသည်။
သူ့ ချိုင်းကြားကို လာယက်တော့ ယားသလိုလို တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ကိုမောင်က အနံ့ ခံသလို သူ့တကိုယ်လုံးကို နမ်းလိုက် လျှက်လိုက် လုပ်နေသည်။ သူ့အပေါ်ပိုင်းတခုလုံး ကိုမောင် မယက်မိသည့် နေရာမရှိတော့၊ သူလဲ ယားသလိုလို၊ ဖိန်းကနဲ ရှိန်းကနဲ ဖြစ်ကာ တွန့်တွန့်လူးနေသည်၊ ရင်ထဲမှလည်း လှိုက်ကနဲ လှိုက်နဲမောနေသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် ကိုမောင့်ခေါင်းက သူ့ အောက်ပိုင်းနှင့် နီးလားသည်။ ကိုမောင်လျှာ သူ့ပေါင်ကြားကိုရောက်လာတော့မည်ကို သူကြောက်နေမိသည်။ အဲ့ဒီနေရာမှ အရည်တွေ စီးကျ နေသလို ခံစားနေရသည်ကိုသူသိနေသည်၊ အဲဒီလို အလိုလို ထွက်နေသည့် အရည်တွေကို ကိုမောင်ယက်မိသွားမှာ စိုးရိမ်နေသည်။ သူ့ပေါင်ကို အလိုလို တင်းတင်းစေ့ထားမိသည်။ ကိုမောင်က သူနှင့် ချိတ်ထားသော လက်ကိုဖြုတ်ကာ သူ့ပေါင်ကို ဆွဲဖြဲလိုက်သည်။ သူ မတောင့်ခံနိုင်၊ အလိုလို ကားပေးသလို ဖြစ်သွားသည်။ သူ့ ရင်ထဲပိုမောလာသည်။ ပူသလို အေးသလို အမျိုးမျိုး ခံစားချက်တွေ ရနေသည်။ ကိုမောင့်ခေါင်းက သူ့ပေါင်ကြားထဲ စိုက်ကျလာသည်။ သူ့လက်က အလိုလို ကိုမောင့်ခေါင်းက ဆံပင်ကို ဆွဲဆုတ်မိသည်။ တင်းတင်းပိတ်ထားသည့် သူ့မျက်စိက ကိုမောင်ဘာလုပ်သည်ကို မြင်နေရသည်။ ကိုမောင့်လျှာက အရည်ကြည်တစိမ့်စိမ့်ကျနေသည့် အပေါက်ထဲ တိုးဝင်လာသည်၊ ပြီးမှ ခပ်ဖိဖိအနေထားဖြင့် အပေါ်ကို ထောင်ယက်လိုက်သည်၊ လျှာက အတွင်းသား အကုန်လုံး တွန်းတိုက်ဆွဲယက်သွားသည်ကို သူတိတိကျကျ မြင်နေရသည်။ သူ့ရင်ထဲပိုမောလာသည်။ စိတ်ထဲက ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ တခုခုထွက်ကျချင်နေသလိုလို ဖြစ်နေသည်ကို အတင်းအောင့်ထားနေရသည်၊ ကိုမောင်က တခါတည်း မရပ်၊ ဆက်ကာဆက်ကာဖြင့် မနားတမ်းယက်နေသည်။ သူက ကိုမောင့်ဆံပင်ကို တင်းတင်းဆွဲကာ တားသည်။ ကိုမောင်က မရပ်၊ သူမထိမ်းနိုင်တော့၊ စိတ်ကိုလျှော့ပြီး အကုန် ထုတ်ချလိုက်သည်။ သူ့ ပေါင်ကြားဆီမှ ပူကနဲ ဖြစ်ပြီး အရည်တွေ စီးကျလာသည်ကို သူသိလိုက်သည်။ ချက်ခြင်း အသိစိတ်ပြန်ပေါ်လာပြီး စုံမှိတ်ထားသော မျက်စိပွင့်လာသည်။ ပေါင်ကြားမှ စီးကျနေသည့် အရည်က မရပ်၊ ဖြတ်ကနဲ လက်ဖြင့် စမ်းကြည့် လိုက်တော့ ခပ်နွေးနွေး အရည်တွေ စမ်းမိသည်။ ချက်ခြင်း အိပ်ယာပေါ်မှ ခုန်ထပြီး ကုတင်ဘေးမှ မီးခလုပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ သူ့ညအိပ် ဘောင်းဘီတခြမ်း စိုရွှဲနေသည်။ ကုတင်ပေါ် ပုံနေသော စောင်ကိုဆွဲဖယ်လိုက်တော့ အကွက်လိုက် စိုနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စိုနေသော လက်ကို နမ်းကြည့်တော့ သေးနံ့။ ဇင်မာဘာဖြစ်နေသည်ကို သဘောပေါက်သွားသည်။ အမေတော့ ဆဲပြီ၊ ကြီးကောင်ကြီးမား အိပ်ယာထဲ သေးပေါက်ချသည်ဟု၊ စိုနေသော ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြစ်ကာ သေးကွက်နှင့် လွတ်သည့် နေရာပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း အိပ်မက်ကို သူမှတ်မိသလောက် ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ တည်ကြည်သော ကိုမောင့် ရုပ်ရည်က သူ့ မျက်စိထဲ မြင်လာသည်၊ တခိခိ ရယ်ရင်း အနားက ခွအုံးကို ဆွဲယူကာ တင်းတင်းဖက်လိုက်မိသည်။ သေချာသည်က နက်ဖြန် ကိုမောင့်ကို သူကြည့်ရဲမည်မထင်.ပြီး။
(Zawgyi)
ဇင္မာဝင့္ တေယာက္ စာအုပ္ထည့္ထားတဲ့ ကခ်င္လြယ္အိပ္ကို ရင္ခြင္ပိုက္ၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ကြၽန္းေလွကား ႀကီးအတိုင္း တက္လာသည္၊ ဒီေန႔ ကိုေမာင့္အိမ္သို႔ စာလာသင္ရမည္မွာ တျခားေန႔ေတြႏွင့္ မတူ၊ ဟင္း လင္းပြင့္ေနသည့္ အိမ္ေရွ႕ တံခါးႀကီးသည္ သူဝင္လာသည္ႏွင့္ အလိုလို ဂ်ိဳင္းကနဲ႔ ပိတ္သြားသည္၊ သူက တံခါးပိတ္သံေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ လန႔္သြားၿပီး ပါးစပ္က ေဒၚေဒၚ၊ ေဒၚေဒၚ၊ ဦးေလး၊ ဦးေလး၊ မၫြန႔္၊ မၫြန႔္ ဆိုၿပီး သူ႔ ကို စာသင္ေပးေနသည့္ ကိုေမာင္ အိမ္က အိမ္သားေတြကို အသံထြက္ေအာင္ ေအာ္ေခၚေနေသာ္လည္း မည္သူကမွ မထူး။ အလိုလိုပိတ္သြားေသာ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ ၾကည့္ေသာ္လည္း တံခါးက တုံ႔တုံ႔မွ် မလႈတ္။ ပါးစပ္က တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚေနေသာ္လည္း အိမ္ထဲမွ မည္သူမွ် ထြက္မလာ။ မည္သူ႔ကိုမွ ေခၚမရသည့္ အဆုံး သူစာသင္ေနက် အေပၚထပ္သို႔ စာၾကည့္စားပြဲ ရွိရာသို႔သာ တလွမ္းခ်င္း တက္လာမိသည္။ ကိုေမာင္ အေပၚထပ္မွာ သူ႔အလာကို စာသင္ေပးဘို႔ ေစာင့္ေနသည္ဟု သူ႔စိတ္ထဲက သိေနသည္၊ ကိုေမာင့္နာမည္က ကိုေမာင္တင္၊ ေဆးတကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား၊ သူ႔ ဂိုက္ဆိုလဲမမွား၊ မိဘခ်င္းကလဲ ရင္းႏွီးသည္။ ကိုေမာင္က သူ႔ကို ညီမေလးတေယာက္လို ဂ႐ုစိုက္သည္၊ ဘာမဆို သူ႔ကို အလိုလိုက္သည္၊ သူက စာမက်က္ခ်င္ ပ်င္းတယ္ဟု ညီးညဴရင္ ကိုေမာင္က သူႏွင့္ အတူတူ သူက်က္ရမည့္ စာကို လိုက္က်က္သည္။ အတူတူ စာအံသည္။ ကိုေမာင္ကို သူမေၾကာက္၊ သူ႔ဆရာဟု သေဘာမထား၊ သူခင္သည္၊ ကိုေမာင္ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ အားလုံး အဆင္ေျပသြားမည္ကို သူသိေနသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ တအိမ္လုံး သရဲေျခာက္သလို တိတ္ဆိတ္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ကိုေမာင္ရွိရာ စာသင္ေနက် ေနရာဆီသို႔ သူတက္လာရဲျခင္းျဖစ္သည္။ ေလွကားဝ ေရာက္သည္ႏွင့္ သူထင္သည့္အတိုင္း ကိုေမာင္က စာသင္ေနက် စားပြဲမွာ သူ႔ကို ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကိုေမာင္က စာသင္ခ်ိန္ဆို အၿမဲတမ္း သူ႔ကို ေစာင့္ေနက်၊ ကိုေမာင့္ ကိုေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ဟန္ပင္မေဆာင္ႏိုင္၊ ကိုေမာင္ ရွိရာ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေျပးကာ ေအာက္ထပ္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် ေခၚမရေၾကာင္း၊ တံခါးႀကီးလဲ အလိုလို ပိတ္သြားေၾကာင္း အေလာတႀကီး ေျပာျပလိုက္သည္။ သူက ေၾကာက္ၿပီး ေမာပန္းသလို ရင္ဘတ္ကို လက္ေလးျဖင့္ ဖိကာ ဖိကာျဖင့္ စီကာရီကာ ေျပာေနသည္ကို ကိုေမာင္က ၿပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ ကိုေမာင္က ဟုတ္တယ္ ဇင္မာရ ဒီေန႔ ေမေမတို႔ အားလုံး အျပင္သြားၾကတာ၊ အိမ္ေဖၚ မၫြန႔္ပါ ေခၚသြားတာ၊ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ဒါဆို တံခါးႀကီးက အလိုလို ဘာလို႔ ပိတ္သြားတာလဲ၊ ဒီမွာေလ ဇင္မာ ရဲ႕၊ ဇင္မာ ဝင္လာေတာ့ ကိုေမာင္က ရီမုဒ္ နဲ႔ ပိတ္လိုက္တာ၊ ေအာက္ဆင္း မပိတ္ခ်င္လို႔၊ ဆိုၿပီး ခလုပ္မ်ား ပါသည့္ တီဗီရီမုဒ္ လို ခပ္ရွည္ရွည္ ရီမုဒ္ ကြန္ထ႐ိုး ကိုျပသည္။ အလဲ့ ကိုေမာင္တို႔ အိမ္က တယ္မိုက္ပါလား၊ ဟြန္း ဒါေတာင္ သူမ်ား ေအာက္က ဒီေလာက္ အသံေပးေနတာ ျပန္မထူးဘူး ဟု စိတ္ေအးသြားသလို မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ေျပာရင္း ပိုက္ထားေသာ လြယ္အိပ္ကို စားပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္။ ကိုေမာင္က သူ႔ အျပဳအမူေၾကာင့္ တဟားဟား ေအာ္ရင္ရင္း သူ႔နားကပ္လာသည္။ လန႔္သြားသလား ဇင္မာ ဟုေမးရင္း သူ႔ကို အသာဖက္လိုက္သည္။ ကိုေမာင့္အျပဳအမူေၾကာင့္ သူ မ်က္လုံးဝိုင္းသြားသည္။ အရင္က ကိုေမာင္ သူ႔ အသားကို တခ်က္မွ မထိ၊ မထိဆို လက္ဖ်ားကိုေတာင္ မေတာ္တဆ မထိ၊ သူ႔အေပၚအဲ့လို ႐ိုးသားသည္၊ ခုမွ ဘာျဖစ္သည္မသိ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း သူ႔ကို လာဖက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တအိမ္လုံးမွာလဲ တေယာက္မွ မရွိ၊ သူလန႔္သြားသည္။ သူကလဲ ဖိုဆို၍ ယင္ဖိုတင္မက ျခင္ဖိုေတာင္ သန္းဖူးသူမဟုတ္၊ အိမ္မွာလဲ ျခင္လုံ စကာႏွင့္ ေနေနသူျဖစ္သည္။ ခုလို ကိုေမာင္က သူ႔ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း လာဖက္ေတာ့ သူ႔ရင္ေတြတဒိုင္းဒိုင္းခုန္ကာ ဘာေျပာရမွန္းမသိ၊ ေစာေစာကလို ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာ ရင္တုန္ျခင္းႏွင့္ မတူ၊ ခုပုံစံက ရင္ထဲပူလာကာ တဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ ႏွလုံးခုန္ ျမန္လာျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႔ပါးစပ္က လႊတ္ပါ ကိုေမာင္၊ မေတာ္ပါဘူး၊ ဇင္မာ ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး လို႔ ညင္းဆန္ ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း သူ႔ပါးစပ္က အသံထြက္မလာ၊ ႏႈတ္ခမ္းသာ တလႈတ္လႈတ္ျဖင့္ သူေျပာေနသည္ဟုထင္သည္။ အသံက အျပင္မေရာက္၊ သူ ေျပာမထြက္သည္ကို ကိုေမာင္က သူကို လက္ခံသည္ဟု ထင္ေနပုံရသည္။ ဖက္ထားရာက တဆင့္ကဲလာသည္။ သူ႔ ႏွားေခါင္းက ဇင္မာ့ ပါးမို႔မို႔ေပၚ က်လာသည္။ ကိုေမာင့္ အနမ္းက သိမ္ေမြ႕လြန္းသည္။ ပါးျပင္ကို ႏွာေခါင္းျဖင့္ ေမႊးေမႊးၾကဴ႐ုံသာမက ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္လည္း ဖြဖြေလး စုတ္လိုက္ေသးသည္။ ကိုေမာင့္ အနမ္းေၾကင့္ ေစာေစာက အသံမထြက္သည့္ အေျပာေတြလည္း လည္ေခ်ာင္းဝမွာ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ကုန္သည္။ ကိုေမာင္ အနမ္းက ပါးျပင္ကေန လည္တိုင္ကို ေလွ်ာက်လာသည္။ လည္တိုင္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း ထိသည္ႏွင့္ ဇင္မာ့ တကိုယ္လုံး ရွိမ္းကနဲျဖစ္ကာ တကိုယ္လုံးရွိ အေမြးႏုမ်ား ေထာင္ကာ ၾကက္သီးဖ်ဥ္းထလာသည္။ အလိုလို ကိုေမာင္ နမ္းရလြယ္ေအာင္ ေခါင္းကို ေမာ့ေပးမိသည္။ ကိုေမာင့္ ႏႈတ္ခမ္းက လည္တိုင္ အထက္ေအာက္ ေျပးလႊားေနသည္ကို ဇင္မာ ေၾကနပ္သလို ခံစားေနရသည္။ တရွိန္းရွိန္းျဖင့္ တက္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ သူသေဘာက်သလို ျဖစ္ေနသည္။ ကိုေမာင့္ကို တင္းတင္း ျပန္ဖက္ထားမိၿပီဟု သူ႔ကိုယ္သူ ထင္ေနသည္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းကိုလည္း ကိုေမာင္ နမ္းရလြယ္ေအာင္ အလိုလို မပြင့္တပြင့္ ဟထားမိသည္။ စိတ္ထဲကလည္း ႏႈတ္ခမ္းကို လာနမ္းပါဟု တမ္းတမိသည္။ သူ ႏႈတ္ခမ္းကို တခါမွ် အနမ္းမခံဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းသည့္ အရသာ သူခံစားခ်င္မိသည္။ သူ အသံတိုးတိုးညီးၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုေမာင္လာနမ္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ ကိုေမာင္က သူနမ္းေစခ်င္သလို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို လာမနမ္း၊ သူ႔အက်ႌစကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲယူလိုက္သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပင္ သူ႔တကိုယ္လုံး ေအးကနဲ ျဖစ္သြားကာ သူဝတ္ထားသည့္ အက်ႌက ကိုေမာင့္လက္ထဲ ပါသြားသည္။ သူဝတ္ထားသည္က အထက္ ေအာက္ အတူတြဲထားသည့္ ဘေလာက္စ္အရွည္၊ ပါသြားသည္မွ အတြင္းက ဝတ္ထားသည့္ ဇာေဘာ္လီေလးေရာ အသားေရာင္ ပင္တီေလးပါ အတူတြဲပါသြားသည္။ သူ႔ တကိုယ္လုံး ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားသည္ကို သူသိလိုက္သည္။ အိုး ဟု ၾကယ္ၾကယ္ေလာင္ေလာင္ အသံက စိတ္ထဲက ေအာ္လိုက္သည္လား ပါးစပ္က အသံထြက္ ေအာ္လိုက္သည္လား သူမသိ၊ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ကိုေမာင့္ကို တင္းတင္း ျပန္ဖက္ထားသည္ကိုသာ သူသိေနသည္။ ကိုေမာင္က သူကိုတင္းတင္းဖက္ထားရင္း သူတို႔ စာက်က္သည့္ စားပြဲကို လက္ျဖင့္ တြန္းခ်လိုက္သည္။ စာၾကည့္စာပြဲက လဲက်ကာ အသြင္ေျပာင္းၿပီး ကိုေမာင့္ ကုတင္လို ျဖစ္သြားသည္။ ကိုေမာင့္ အခန္းထဲ သူေရာက္ဖူးသည္။ ကိုေမာင့္ အိပ္ယာခင္းသည္ ျဖဴဆြတ္ေနသည္။ ကိုေမာင့္ ေခါင္းအုံးကလဲ အျဖဴေရာင္ပင္။ ထို အျဖဴေရာင္ အိပ္ယာသည္ ခု စာၾကည့္စားပြဲ ေနရာ ေရာက္လာသည္။ ကိုေမာင္ကဘဲ သူ႔ကို ခ်ီၿပီး သူ႔ အခန္းထဲ ေခၚသြားသလား သူမသိေတာ့။ သူ႔စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုေမာင္က သူ႔ကို ကုတင္ေပၚ ေပြ႕ခ် လိုက္သည္။ သူ သိသည္ သူ႔ရင္သားက သိပ္မထြက္ေသး။ မေန႔ကပင္ ေရခ်ိဳးရင္း သူ႔ဖာသာသူ ၾကည့္မိသည္။ အက်ႌလွလွေလးမ်ားေရာင္းသည့္ ဆိုင္တြင္ အလွျပထားေသာ ပိန္ပါးပါး အ႐ုပ္မ ေလာက္ပင္ သူ႔ရင္သားက မရွိ။ နီညိဳညိဳ ႏို႔သီးကလဲ အျပင္လုံးလုံးမထြက္ေသး။ တဝက္တပ်က္သာ ထြက္ေသးသည္။ ေပါင္ၾကားက အေမြးႏုႏုကလဲ သူ႔အရွက္ကို လုံလုံၿခဳံၿခံဳ မဖုန္းႏိုင္ေသး။ သူ႔ ခႏၲာကိုယ္ကို ကိုေမာင္ ျမင္သြားမွာ သူရွက္ေနသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္လို႔ မရေအာင္ သူ႔ ကိုေမာင့္ေၾကာကို အတင္းဖက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ႏွင့္ ကပ္ထားသည္။ ထူးဆန္းသည္က သူ႔စိတ္ထဲ ႐ုန္းကန္လိုစိတ္မရွိ။ ကိုေမာင္က သူ အတင္းဖက္ထားေသာ လက္ကို သူ႔ လက္နဲ႔ ဆြဲဖယ္လိုက္ရင္း ကုန္းထလိုက္သည္။ သူ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ မ်က္လုံး အစုံကို တင္းတင္းမွိတ္ထားလိုက္သည္။ တင္းတင္းမွိတ္ထားေသာ္လည္း ကိုေမာင့္ အျပဳအမူကို သူျမင္ေနရသည္။ ကိုေမာင္က သူ႔ကို ေလးဘက္ေထာက္ ခြကာ အုပ္မိုးၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနသည္၊ ၿပီးသူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို ကိုေမာင္က သူ႔လက္ ေခ်ာင္းေတြျဖင့္ လာယွက္ကာ ပူးလိုက္ကာေခါင္းက သူ႔ရင္သားေပၚ ငုံ႔က်လာသည္။ သူထင္သလို မနမ္း။ ကိုေမာင္ သူ႔တကိုယ္လုံးကို လွ်ာျဖင့္ ေလွ်ာက္ယက္ေနသည္၊ သူ႔တကိုယ္လုံး ယားက်ိက်ိ ျဖစ္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ သူ႔ ႏို႔သီးလုံးလုံးေလးကိုလဲ မစို႔၊ သူ႔ကိုယ္ေပၚ ကိုေမာင္က ေလးဘက္ေထာက္ ခြရပ္ရင္း လွ်ာျဖင့္သာ တကိုယ္လုံးလို ေလွ်ာက္ယက္ေနသည္။
သူ႔ ခ်ိဳင္းၾကားကို လာယက္ေတာ့ ယားသလိုလို တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကိုေမာင္က အနံ႔ ခံသလို သူ႔တကိုယ္လုံးကို နမ္းလိုက္ လွ်က္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ သူ႔အေပၚပိုင္း တခုလုံး ကိုေမာင္ မယက္မိသည့္ ေနရာမရွိေတာ့၊ သူလဲ ယားသလိုလို၊ ဖိန္းကနဲ ရွိန္းကနဲ ျဖစ္ကာ တြန႔္တြန႔္လူး ေနသည္၊ ရင္ထဲမွလည္း လႈိက္ကနဲ လႈိက္နဲေမာေနသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ကိုေမာင့္ေခါင္းက သူ႔ ေအာက္ပိုင္းႏွင့္ နီးလားသည္။ ကိုေမာင္လွ်ာ သူ႔ေပါင္ၾကားကိုေရာက္လာေတာ့မည္ကို သူေၾကာက္ေနမိသည္။ အဲ့ဒီေနရာမွ အရည္ေတြ စီးက် ေနသလို ခံစားေနရသည္ကိုသူသိေနသည္၊ အဲဒီလို အလိုလို ထြက္ေနသည့္ အရည္ေတြကို ကိုေမာင္ ယက္မိသြားမွာ စိုးရိမ္ေနသည္။ သူ႔ေပါင္ကို အလိုလို တင္းတင္းေစ့ထားမိသည္။ ကိုေမာင္က သူႏွင့္ ခ်ိတ္ထားေသာ လက္ကိုျဖဳတ္ကာ သူ႔ေပါင္ကို ဆြဲၿဖဲလိုက္သည္။ သူ မေတာင့္ခံႏိုင္၊ အလိုလို ကားေပးသလို ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ ရင္ထဲပိုေမာလာသည္။ ပူသလို ေအးသလို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားခ်က္ေတြ ရေနသည္။ ကိုေမာင့္ေခါင္းက သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ စိုက္က်လာသည္။ သူ႔လက္က အလိုလို ကိုေမာင့္ေခါင္းက ဆံပင္ကို ဆြဲဆုတ္မိသည္။ တင္းတင္းပိတ္ထားသည့္ သူ႔မ်က္စိက ကိုေမာင္ဘာလုပ္သည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ကိုေမာင့္လွ်ာက အရည္ၾကည္တစိမ့္စိမ့္က်ေနသည့္ အေပါက္ထဲ တိုးဝင္လာသည္၊ ၿပီးမွ ခပ္ဖိဖိအေနထားျဖင့္ အေပၚကို ေထာင္ယက္လိုက္သည္၊ လွ်ာက အတြင္းသား အကုန္လုံး တြန္းတိုက္ဆြဲယက္သြားသည္ကို သူတိတိက်က် ျမင္ေနရသည္။ သူ႔ရင္ထဲပိုေမာလာသည္။ စိတ္ထဲက က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ တခုခုထြက္က်ခ်င္ေနသလိုလို ျဖစ္ေနသည္ကို အတင္းေအာင့္ထားေနရသည္၊ ကိုေမာင္က တခါတည္း မရပ္၊ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖင့္ မနားတမ္းယက္ေနသည္။ သူက ကိုေမာင့္ဆံပင္ကို တင္းတင္းဆြဲကာ တားသည္။ ကိုေမာင္က မရပ္၊ သူ မထိမ္းႏိုင္ေတာ့၊ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး အကုန္ ထုတ္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ ေပါင္ၾကားဆီမွ ပူကနဲ ျဖစ္ၿပီး အရည္ေတြ စီးက်လာသည္ကို သူသိလိုက္သည္။ ခ်က္ျခင္း အသိစိတ္ျပန္ေပၚလာၿပီး စုံမွိတ္ထားေသာ မ်က္စိပြင့္လာသည္။ ေပါင္ၾကားမွ စီးက်ေနသည့္ အရည္က မရပ္၊ ျဖတ္ကနဲ လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ခပ္ေႏြးေႏြး အရည္ေတြ စမ္းမိသည္။ ခ်က္ျခင္း အိပ္ယာေပၚမွ ခုန္ထၿပီး ကုတင္ေဘးမွ မီးခလုပ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ သူ႔ ညအိပ္ ေဘာင္းဘီ တျခမ္း စို႐ႊဲေနသည္။ ကုတင္ေပၚ ပုံေနေသာ ေစာင္ကိုဆြဲဖယ္လိုက္ေတာ့ အကြက္လိုက္ စိုေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စိုေနေသာ လက္ကို နမ္းၾကည့္ေတာ့ ေသးနံ႔။ ဇင္မာ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို သေဘာေပါက္သြားသည္။ အေမေတာ့ ဆဲၿပီ၊ ႀကီးေကာင္ႀကီးမား အိပ္ယာထဲ ေသးေပါက္ခ်သည္ဟု၊ စိုေနေသာ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ျပစ္ကာ ေသးကြက္ႏွင့္ လြတ္သည့္ ေနရာ ေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း အိပ္မက္ကို သူ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။ တည္ၾကည္ေသာ ကိုေမာင့္ ႐ုပ္ရည္က သူ႔ မ်က္စိထဲ ျမင္လာသည္၊ တခိခိ ရယ္ရင္း အနားက ခြအုံးကို ဆြဲယူကာ တင္းတင္းဖက္လိုက္မိသည္။ ေသခ်ာသည္က နက္ျဖန္ ကိုေမာင့္ကို သူၾကည့္ရဲမည္မထင္….ၿပီး။
