သိပ်ကြားခြင်တယ်မလား

ဦးကျော်နိုင် နာရီကိုမြောက်ပြီး နာရီကြည့်လိုက်သည်။ ညနေ(၃) နာရီပင်မထိုးသေး။ လက်ထောက်မန်နေဂျာ ခင်မောင်ထူးက သူ့ကား အင်ဂျင်ချတာ မပြီးသေးသောကြောင့် မိခင်ဖြစ်သူကို ဆေးခန်းပို့ရန်အတွက် ဦးကျော်နိုင်ရဲ့ ကားကို အကူအညီတောင်းထားသည်။ အလုပ်ကလဲအရေးတကြီးလုပ်ရန် အလုပ်ကလဲ မရှိတော့သည်ဖြစ်သောကြောင့် တစ်ခါထဲ ရုံးဆင်းတာဘဲ ကောင်းမည်ဟုတွေးကာ ကားကို ခင်မောင်ထူးအား တစ်ခါထဲပင်မောင်းခိုင်းကာ ပြန်လာခဲ့သည်။ ခြံတံခါးရှေ့ရောက်တော့ ဦးကျော်နိုင်က ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ပြီး ခင်မောင်ထူးအား ကားကိုပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဦးကျော်နိုင်သည် စေ့ရုံသာစေ့ထားသော ခြံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ကာဝင်လာခဲ့သည်။ ခဏမျှလျှောက်လိုက်ပြီး ဦးကျော်နိုင်သည် အိမ်ကိုလှမ်းမြင်လိုက်ရသော အချိန်တွင် စိတ်ထဲမှာ ထိတ်ပြီးသွားရသည်။ အိမ်တံခါးတွင်ခတ်ထားသော သော့ကပွင့်နေပြီး သော့တံက တန်းလန်းဖြစ်နေသည်။ လက်မှနာရီကြည့်ပြီး ဒီချိန်ဆို သားကကျူရှင်မှာပဲ ရှိဦးမည်။ ခါတိုင်းဆို သူပြန်လာပြီးမှ သားကပြန်ရောက်တတ်သည်။ အခုသူ ခါတိုင်းပြန်နေချိန်ထက်ပင် တစ်နာရီကျော် နှစ်နာရီနီးပါးစေားပြီး ပြန်ရောက်တာဖြစ်တော့ သားများ နေမကောင်းဖြစ်လို့ ပြန်ရောက်နေတာလားဟူသော အတွေးများက ဦးကျော်နိုင်ကို စိုးရိမ်ပူပန်မှုကို ဖြစ်စေပြန်သည်။ဦးကျော်နိုင်တို့မှာက သားအဖနှစ်ယောက်သာရှိသည် ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါက်တာမက သူတို့သားအဖနှစ်ယောက်ကို ပစ်ပြီး နိုင်ငံခြားသို့ အပြီးတိုင်ထွက်သွားသည်မှာသုံးနှစ်မျှပင်ရှိပြီဖြစ်သည်။ ဦးကျော်နိုင် အသက်သည် အခုမှ (၄၂)နှစ်သာရှိသေးသည်။ မိန်းမထွက်သွားတုန်းက (၃၉) နှစ်သာရှိသေးသည် အလုပ်အကိုင်နှင့် ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုတို့အပြင် ငယ်စဉ်ကပင် တစိုက်မှတ်မှတ် အားကစားလုပ်ခဲ့သော ဦးကျော်နိုင်က ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းဖြင့် ကျန်းကျန်းမာမာ သန်သန်စွမ်းစွမ်း ရှိကာ နောက်အိမ်ထောင်ပြုလျှင် ကောင်းကောင်းကြီးရနိုင်သော အခြေအနေတွင်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် သားဟူသော သံယောဇဉ်ကြောင့် သူ့ကိုလိုချင်သူတွေ ရှိနေလျှက်ကြားကပင် ဇွတ်မိတ်နေခဲ့ရသည်။ ဦးကျော်နိုင်တွင် တစ်ခါတစ်ရန် ရင်ထဲကမီးတောက်မတတ် ရမက်စိတ်တွေထန်နေတတ်ပါသည်။ ”သားများ နေမကောင်းလို့များလား” ဟူသောအတွေးကြောင့် ခြေလှမ်းကို ခက်သွက်သွက်လှမ်းကာ လာခဲ့သော ဦးကျော်နိုင်တစ်ယောက် သော့ပွင့်နေသောတံခါးရှေ့ရောက်တော့ ဆွဲဖွင့်ကာဝင်လိုက်သည်။ သားဖြစ်သူပြန်ရောက်နေကြောင်း ဦးကျော်နိုင် သိလိုက်ရသည်။ သားစီးနေကျဖိနပ် အပြင် မိန်းမစီးဒေါက်မြင့်ဖိနပ်တရံကို တစ်ဖက်နံရံနားတွင် တက်ဆက်တည်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ယောကျင်္ားသားချည်းဘဲနေသော ဒီအိမ်သို့ မိန်းမစီး ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်က ဘယ်ကရောက်တာလဲဟုစဉ်းစားရကြပ်သွားသည်။

ဒါသားဆီလာနေကျ သူ့သူငယ်ချင်းမလေး ဖြစ်မည်ဟုတွေးပြီး ဦးကျော်နိုင်သည် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ “ဟင်” ဧည့်ခန်းထဲတွင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရပါ။ ထိုအခိုက်မှာပင် ဧည့်ခန်းနှင့် ကပ်လျှပ်ရှိသော သားရဲ့အခန်းထဲမှ တိုးတီးသံလေးများ ကြားလိုက်ရသည်။ အသံက သားရဲ့အသံနှင့် မိန်းခလေးတစ်ယောက်ရဲ့အသံဖြစ်ကြောင်း ခွဲခြားသိလိုက်ရသည်။ သူတို့တိုးတီးပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သောကြောင့် စကားလုံးတွေကိုတော့ ဦးကျော်နိုင်သေခြာ မကြားရခြေ။ ဦးကျော်နိုင်ရင်ထဲတွင် စိုးရိမ်စိတ်နှင့် ကြည်နူးစိတ် နှစ်မျိုးလုံးဒွန်တွဲရောပြွန်ပြီး ခံစားနေရသည်ကို တွေ့နေရသည်။ ခြေကိုဖွနင်းကာ အိမ်ထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။သားအခန်းနှင့် ကပ်ရက်ရှိသော သူ့အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ တံခါးကိုပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့လက်ထဲမှ အိတ်ကိုအခန်းထဲရှိ စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး အဝတ်တွေကိုချွတ် ပုဆိုးတစ်ထည်ကောက်လဲဝတ်ကာ အကျႌကိုပင် မဝတ်တော့ပဲ ဦးကျော်နိုင်သည် သူ့အခန်းနှင့် သားအခန်းကြားတွင် ကာထားသော ကျွန်းပြားနံရံသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။ ထိုနံရံတွင် ခဲတံလုံးလောက် အပေါက်လေးတစ်ပေါက်ကို ညရေးညတာ ကိစ္စရှိလျှင် ကြည့်လို့ရအောင်ဖောက်ထားသည်။ နံရံနားတိုးကပ်လိုက်တော့မှ တစ်ဖက်ခန်းမှ ကောင်မလေးရဲ့ ဆည်းလဲသံလွင်လွင်လေးကို ကြားလိုက်ရသည်။ဦးကျော်နိုင်သည်အပေါက်လေးတွင် ဆို့ပြီးပိတ်ထားသော အဆို့လေးကို အသာဖြုတ်ပြီး တစ်ဖက်ခန်းသို့ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ” အို ” ဦးကျော်နိုင်သည် တစ်ကိုယ်လုံးထူပူသွားရသည်။ ကောင်မလေးသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လေးဖြစ်ကာအပေါ်ပိုင်းတွင် အဝတ်အစားကင်းမဲ့နေသည်။ ရုပ်ကလေးက ချစ်စရာကောင်းကာကြွေရုပ်ကလေးအတိုင်းပင်ဖြစ်သည်။ အိမ်သို့ မကြာခဏဆိုသလို သားနှင့်လိုက်ပါလာခဲ့ဖူးသူဖြစ်သောကြောင့် ဦးကျော်နိုင် ကောင်းကောင်းသိနေသည်။ ကောင်မလေးရဲ့ အသားလေးက ဝင်းမွတ်နေပြီး နို့အုံလေးက ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ မထိရက်မကိုင်ရက် စရာလေးဖြစ်နေသည်။သားကလဲ အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းနှင့်ဖြစ်ပြီး ကောင်မလေးနို့ကို အားရပါးရ စို့နေသည်။ ဦးကျော်နိုင်မှာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားသည်။ သူတို့ကိုသွားပြီး အော်ငေါက်ရမလား ဒါမှမဟုတ် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးဘဲ နေရမလားဖြစ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့်လိုက်ဖက်လှသော စုံတွဲကို ဦးကျော်နိုင် မျက်လုံးများက ခွာမရဖြစ်နေသည်။ စောစောက စိတ်ဖြူစင်နေပေမယ့် အခုတော့ သားနှင့်ကောင်မလေး ချစ်တင်းနှောတာကို ကြည့်ချင်နေမိသည်။ သူတို့ကို အော်ငေါက်လိုက်ဖို့ကလဲ မကောင်းပါဘူးဟု တွေးလိုက်မသည်။ ခေတ်လူငယ်တွေဖြစ်ပြီး ခေတ်လိုပဲ အပြစ်ပြောလို့မရပေ။ ပြီးတော့ ဒီဟာက ဘဝပေးထားသော လူ့အခွင့်အရေးပင်ဖြစ်သည်။

သားကလဲ အသက်(၁၉)နှစ် ရှိပြီဖြစ်သောကြောင့် သူလဲလောကရဲ့ အရသာကိုခံစားချင်တဲ့ အရွယ်ရောက်နေပြီပဲလေ။ ပေါက်လွတ်ပဲစား မရှုပ်ရင်တော်ပြီဟု ဦးကျော်နိုင် တွေးလိုက်မိသည်။ “မောင် အရမ်းမလုပ်နဲ့နော် ဝင့်ဝါကြောက်တယ်” ကောင်မလေးက သားရဲ့ ဦးခေါင်းကို ပွတ်ပေးပြီးပြောလိုက်သည်။ ချာတိတ်မလေးက မာယာတွေများနေသည်။ ကြောက်သည်ဟုသာပြောသည်။ သူမက အပြုံးပင်မပျက်ပေ။ ကောင်မလေးရဲ့ နို့အုံတွေဟာ သားကြောင့်နီရဲ လာခဲ့သည်။ အသားဖြူသူမို့ ပိုသိသာလှသည်။ ကောင်မလေးရဲ့ နို့သီးလေးတွေက ထောင်လာသလို သူတို့အဖြစ်အပျက်ကိုကြည့်နေသော ဦးကျော်နိုင်သည်လဲ အာခေါင်တွေခြောက်ပြီး အသက်ရှူတာတွေ ပိုမြန်လာရသည်။လူ့ဘဝရဲ့ အကောင်းဆုံးအရွယ် ကြည့်လို့ အသင့်တော်ဆုံး အသွေးအသားတွေ ဆူဖြိုးဆုံး အရွယ်တွေမို့ စုံတွဲသည် ရှု့မငြီးအောင် လိုက်ဖက်ညီလှသည်။ ကောင်မလေးက နှနှငယ်ငယ်လေး အသက် (၁၆) နှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်။ သားရဲ့လက်က ကောင်မလေးရဲ့ ပေါင်တံဖွေးဖွေးလေးများနှင့် ဆီးခုံမို့မို့လေးများဆီသို့ ဦးတည်ကာ သွားနေသည်။ အလွန်ငြင်သာပြီး ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေတာမျိုး မရှိပေ။ ကောင်မလေးရဲ့ ထဘီစကပ်လေးသည် ရှောကနဲ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ အတွင်းမှ အတွင်းခံလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ ပြားချပ်တင်းမာနေသော ဝမ်းဗိုက်အောက်မှ ဝင့်ဝါရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးသည် ခုံးပြီး မို့မို့လေးဖြစ်နေသည်။သူမရဲ့ခြေသလုံးတွင် ရှိနေသော ထဘီစကပ်လေးကို သားကလုံးဝကျွတ်သွားအောင် ဆွဲချွတ်ပြီး ကုတင်ခြေရင်းမှာပုံထားလိုက်သည်။ “မောင် ဝင့်ဝါကို လက်ထပ်ယူရမယ်နော် မောင်ပစ်သွားရင် ဝင့်ဝါတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သက်သေပစ်မှာဘဲ” “ဝင့်ဝါရယ် မောင့်ကို ယုံစမ်းပါ…မောင်မယူနိုင်ပဲနဲ့ ဘယ်မိန်းခလေးကိုမှ အခန်းထဲခေါ်မလာဘူး မောင်နားလည်ပါတယ် ဝင့်ဝါရယ် မောင့်အတွက်ကြောင့် ဝင့်ဝါ စိတ်မညစ်စေရဘူး” “မောင့်ဖေဖေကရောဟင်” “ဖေဖေက သဘောကောင်းပါတယ်…ပြီးတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မတရားမလုပ်ဘူး…သိပ်စည်းကမ်းကြီးတာ ဝင့်ဝါနဲ့ မောင်တို့အတွက် ဖေဖေကအကောင်းဆုံးစီစဉ်ပေးမှာပါ”သားသည် စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ဝင့်ဝါဆိုသောကောင်မလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အတွင်းခံဘောင်ဘီထဲ လက်လျှိုပြီး နိုက်ကာ ကိုင်နေသည်။ ကောင်မလေးက သိသိသာသာပင် သူမရဲ့ပေါင် နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကာ ကားပေးလေသည်။ “အဲ့လဲ ခတ်လူငယ်တွေများ” ဟုဦးကျော်နိုင် တွေးလိုက်မိသည်။ ဝင့်ဝါသည်သားရဲ့ ပုဆိုးကိုဖြေလိုက်ပြီး သူကလဲအားကျမခံပင် သားရဲ့အောက်ခံဘောင်းဘီထဲကို သူမရဲ့လက်ကလေးဖြင့် နှိုက်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေကြပြီး ရမက်လှိုင်းတွေကြွနေပြီဖြစ်ပါသည်။ သားကညှင်သာစွာဖြင့် ဝင့်ဝါရဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ရွှေအိုရောင်အမွှေးလေးများသည် နေဝင်ဆည်းဆာရဲ့ အလင်းရောင်အောက်မှ ရွှေမျှင်လေးလိုဖြစ်နေသည်။

ပုဆိုးထဲမှ ဦးကျော်နိုင်ရဲ့ လီးကြီးမှာထောင်းခနဲ ကြွတက်သွားသည်။ ကောင်မလေးသည် အခုမှရှက်ပြီး ပေါင်ကိုစေ့ထားသည်။ သူမရဲ့မျက်စိတွေကိုလဲ မှိတ်ထားသည်။ သားသည်ကောင်မလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ညှင်သာစွာ နမ်းနေသည်။ ဒီလိုဖွဖွလေးနမ်းရင်းက သူ့ရဲ့ပါးစပ်ကိုမခွာတမ်းပင် စောက်ဖုတ်နားကပ်ထားသည်။ ကောင်မလေးကလဲ ခုဏတင်စိထားတဲ့ပေါင်ကို ဖြေးဖြေးချင်းဖြဲဟပေးနေသည်။ ကောင်မလေးရဲ့ကိုယ်လုံးတစ်ခုလုံး တွန့်လိမ်ကာနေသည်။ “အိုး မောင်ရယ် အဟင့်အဟင့်” ဒီတစ်ခါတော့ ဝင့်ဝါ မာယာလုပ်တာမဟုတ်မှန်း သိသာလှသည်။သူမရဲ့ အသံမှာ မချိမဆန့်ဖြစ်ကာ ဦးကျော်နိုင်ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲသို့ပင် ပျံ့လွှင့်လာရသည်။ ဝင့်ဝါသည် ကုတင်ပေါ်မှအိပ်ယာခင်းကို လက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ပြီး သူမရဲ့ ဦးခေါင်းသည် ခါယမ်းကာနေသည် နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုလဲ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် ကိုက်ထားသည်။ “မောင်.မောင်..မောင်..အင့်.အဟင့်” ကောင်မလေးသည် သားရဲ့ခေါင်းကို သူမရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းနဲ့ ခွရင်း ဆတ်ခနဲကော့ပြီး အရုပ်ကြိုးပြတ်ငြိမ်ကျသွားသည်။ ခဏနေတော့မှ သူမရဲ့ပေါင်များသည် သားရဲ့ခေါင်းကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးသည် သားရဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ရယ်နေသည်။ သားရဲ့ပါးစပ်တွင် ပြောင်လက်စိုရွဲပြီးနေသည် ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။သည့်နောက် သားကနွမ်းလျှစွာဖြင့် ဝင့်ဝါရဲ့ဘေးမှာ ဝင်အိပ်လိုက်တော့ ကောင်မလေးက ယုယုယယဖြင့် သားကိုနမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ပေကျန်နေသော အရာမျာကို ယက်ကာပေးသည်။ ဒီအချိန်မှာပင် သားသည် သူ့ရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သည်နှင့် ဖအေတူလီးကြီးဆက်ခနဲ ထွက်ပေါ်လာသည်။ နီညိုရောင်သန်းနေသော လီးကြီးသည် ဆက်ခနဲပင် လေထဲမှာယမ်းကာနေသည်။ လီးဒစ်ကြီးသည် ခရမ်းချဉ်လို နီရဲကာပြောင်လက်နေသည်။ “ဝင့်ဝါ ကိုယ့်ကိုချစ်ရင်” စကားပင်ဆုံးအောင်မပြောတော့ပဲ သားက သူ့လီးကြီးကို မျက်စပစ်ပြလိုက်သည်။ “ဟင့်အင်း.ဝင့်ဝါရှက်တယ်” ကောင်မလေးသည် ရှက်တယ်သာပြောသည် အိပ်ယာပေါ်မှ အသာထပြီး သားရဲ့လီးကို မရဲတရဲဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ လီးကြီးသည် သူမရဲ့လက်ထဲ မဆန့်မပြဲဖြစ်နေပြီး တစ်ဆတ်ဆတ်ဖြင့် ရုန်းကန်ကာနေသည်။ကြည့်နေရင်းက ဦးကျော်နိုင်ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲဖြစ်ကာ ခံစားသွားရသည်။ သူ့ရဲ့မျက်စိရှေ့တွင် ဝင့်ဝါလေးသည် သားရဲ့လီးဒစ်ကြီးအား သူမရဲ့ပါးစပ်လေးဖြင့် ငုံလိုက်သည်။ ဝင့်ဝါသည် ဦးကျော်နိုင် ရှိရာဖက်သို့ ဖင်လေးကုန်းထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကဟနေပြီး ပန်းနှရောင်အတွင်းသားလေးကို လှမ်းကာတွေ့မြင်နေရသည်။ “ဝင့်ဝါရယ်.သိပ်ကောင်းတာပဲ.အိုး.အား.ဝင့်ဝါ” သားသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ဒူးထောင်ထားပြီး ရင်ကိုကော့ ခေါင်းကိုမော့ပြီး မချိမဆန့် အော်ငြီးကာနေသည်။ဝင့်ဝါသည် ဖင်ကိုကော့ပြီး နောက်ကို ပစ်ထားသည့်အတွက် သူမရဲ့တင်သား အိအိလေးတွေမှာ အတိုင်းသားဖြစ်ကာ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် တွေ့မြင်နေရသည်။ တင်သားအိအိလေးတွေက ကွဲဟပြီး ပန်းနုရောင်သန်းနေသော စအိုဝလေးကို ရှုံ့ချီပွချီနဲ့ တွေ့မြင်နေရတော့ ဦးကျော်နိုင် ရင်ထဲတွင် ဘလောင်ဆူကာနေရသည်။ သားသည်အားမရပုံနှင့် ဝင့်ဝါရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့်ပေးနေသည် တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆယ်ချက် ဆယ့်ငါးချက် အားရပါးရဆောင့်ပေးရင်း ဝင့်ဝါရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ကာ လီးကို ဟိုးအာခေါင်ထဲရောက်အောင် ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။ ဝင့်ဝါ မရှူနိုင်မကယ်နိုင်ဖြစ်သွားကာ မျက်လုံးပြူးပြီး ဖင်တရမ်းရမ်းဖြင့် ရုန်းနေသည်။ သူမခမျာ မွန်းနေရှာမှာ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့်သားလည်း ဒီလောက်မရက်စက်ပါ။ သူ့သုတ်ရည်တွေပန်းထုတ်လို့ပြီးတာနဲ့ ဝင့်ဝါကိုလွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဝင့်ဝါသည် သူမပါးစပ်ထဲတွင် ရီးလေးခိုနေသော သုတ်ရည်ဖြူဖြူတွေကို လျှာနဲ့လျှက်ရင်းသိမ်းယူလိုက်တော့ သားကစိတ်မကောင်းဖြစ်ဟန်ဖြင့် တောင်းပန်သည်။ ဒီအတိုင်းဆို ဒီကောင်မိန်းမကြောက်ဖြစ်ကာ နဖားကြိုးအထိုးခံရမှာ သေချာပင်ဖြစ်ကြောင်း ဦးကျော်နိုင် တွေးလိုက်မိသည်။ “မောင် ဝင့်ဝါမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲဟင်” “မရှိနိုင်ပါဘူး ဝင့်ဝါရယ်” ”ဝင့်ဝါတော့စိုးရိမ်တယ်မောင် ဒီလိုနေရင် ကိုယ်ဝန်ရတတ်တယ်” “ဘယ်လိုနေတာလဲ ဝင့်ဝါရဲ့စကားကို ရှင်းရှင်းပြောကွာ” “လိုးကြတာ လိုးကြတာ ကဲ သိပ်ကြားချင်တယ်မဟုတ်လား” ကလေးတွေပျော်နေကြပုံကိုကြည့်ရင်း ဦးကျော်နိုင် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝကို ပြန်ပြီးသတိရကာ ကြည်နူးနေရသည်။ ပြီးပါပြီ

(Zawgyi)

ဦးေက်ာ္ႏိုင္ နာရီကိုေျမာက္ၿပီး နာရီၾကည့္လိုက္သည္။ ညေန(၃) နာရီပင္မထိုးေသး။ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ ခင္ေမာင္ထူးက သူ႔ကား အင္ဂ်င္ခ်တာ မၿပီးေသးေသာေၾကာင့္ မိခင္ျဖစ္သူကို ေဆးခန္းပို႔ရန္အတြက္ ဦးေက်ာ္ႏိုင္ရဲ႕ ကားကို အကူအညီေတာင္းထားသည္။ အလုပ္ကလဲအေရးတႀကီးလုပ္ရန္ အလုပ္ကလဲ မရွိေတာ့သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခါထဲ ႐ုံးဆင္းတာဘဲ ေကာင္းမည္ဟုေတြးကာ ကားကို ခင္ေမာင္ထူးအား တစ္ခါထဲပင္ေမာင္းခိုင္းကာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ၿခံတံခါးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ႏိုင္က ကားေပၚမွဆင္းလိုက္ၿပီး ခင္ေမာင္ထူးအား ကားကိုေပးလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ဦးေက်ာ္ႏိုင္သည္ ေစ့႐ုံသာေစ့ထားေသာ ၿခံတံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာဝင္လာခဲ့သည္။ ခဏမွ်ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီး ဦးေက်ာ္ႏိုင္သည္ အိမ္ကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရေသာ အခ်ိန္တြင္ စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ၿပီးသြားရသည္။ အိမ္တံခါးတြင္ခတ္ထားေသာ ေသာ့ကပြင့္ေနၿပီး ေသာ့တံက တန္းလန္းျဖစ္ေနသည္။ လက္မွနာရီၾကည့္ၿပီး ဒီခ်ိန္ဆို သားကက်ဴရွင္မွာပဲရွိဦးမည္။ ခါတိုင္းဆို သူျပန္လာၿပီးမွ သားကျပန္ေရာက္တတ္သည္။ အခုသူ ခါတိုင္းျပန္ေနခ်ိန္ထက္ပင္ တစ္နာရီေက်ာ္ ႏွစ္နာရီနီးပါးေစားၿပီး ျပန္ေရာက္တာျဖစ္ေတာ့ သားမ်ား ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ျပန္ေရာက္ေနတာလားဟူေသာ အေတြးမ်ားက ဦးေက်ာ္ႏိုင္ကို စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို ျဖစ္ေစျပန္သည္။ဦးေက်ာ္ႏိုင္တို႔မွာက သားအဖ ႏွစ္ေယာက္သာရွိသည္ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒါက္တာမက သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို ပစ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသို႔ အၿပီးတိုင္ထြက္သြားသည္မွာသုံးႏွစ္မွ်ပင္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ဦးေက်ာ္ႏိုင္ အသက္သည္ အခုမွ (၄၂)ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ မိန္းမထြက္သြားတုန္းက (၃၉) ႏွစ္သာရွိေသးသည္ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈတို႔အျပင္ ငယ္စဥ္ကပင္ တစိုက္မွတ္မွတ္ အားကစားလုပ္ခဲ့ေသာ ဦးေက်ာ္ႏိုင္က ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းျဖင့္ က်န္းက်န္းမာမာ သန္သန္စြမ္းစြမ္း ရွိကာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလွ်င္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးရႏိုင္ေသာ အေျခအေနတြင္ရွိသည္။ဒါေပမယ့္ သားဟူေသာ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ သူ႔ကိုလိုခ်င္သူေတြ ရွိေနလွ်က္ၾကားကပင္ ဇြတ္မိတ္ေနခဲ့ရသည္။ ဦးေက်ာ္ႏိုင္တြင္ တစ္ခါတစ္ရန္ ရင္ထဲကမီးေတာက္မတတ္ ရမက္စိတ္ေတြထန္ေနတတ္ပါသည္။ ”သားမ်ားေနမေကာင္းလို႔မ်ားလား” ဟူေသာအေတြးေၾကာင့္ ေျခလွမ္းကို ခက္သြက္သြက္လွမ္းကာ လာခဲ့ေသာဦးေက်ာ္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ေသာ့ပြင့္ေနေသာတံခါးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဆြဲဖြင့္ကာဝင္လိုက္သည္။ သားျဖစ္သူျပန္ေရာက္ေနေၾကာင္း ဦးေက်ာ္ႏိုင္ သိလိုက္ရသည္။ သားစီးေနက်ဖိနပ္ အျပင္ မိန္းမစီးေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္တရံကို တစ္ဖက္နံရံနားတြင္ တက္ဆက္တည္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေယာက်ၤားသားခ်ည္းဘဲေနေသာ ဒီအိမ္သို႔ မိန္းမစီး ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္က ဘယ္ကေရာက္တာလဲဟုစဥ္းစားရၾကပ္သြားသည္။

ဒါသားဆီလာေနက် သူ႔သူငယ္ခ်င္းမေလး ျဖစ္မည္ဟုေတြးၿပီး ဦးေက်ာ္ႏိုင္သည္ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းထဲ လွမ္းဝင္လိုက္သည္။ “ဟင္” ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ရပါ။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ဧည့္ခန္းႏွင့္ ကပ္လွ်ပ္ရွိေသာ သားရဲ႕အခန္းထဲမွတိုးတီးသံေလးမ်ား ၾကားလိုက္ရသည္။ အသံက သားရဲ႕အသံႏွင့္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံျဖစ္ေၾကာင္း ခြဲျခားသိလိုက္ရသည္။ သူတို႔တိုးတီးေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စကားလုံးေတြကိုေတာ့ ဦးေက်ာ္ႏိုင္ေသျခာ မၾကားရေျခ။ ဦးေက်ာ္ႏိုင္ရင္ထဲတြင္ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ၾကည္ႏူးစိတ္ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးဒြန္တြဲေရာႁပြန္ၿပီး ခံစားေနရသည္ကိုေတြ႕ေနရသည္။ ေျခကိုဖြနင္းကာ အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။သားအခန္းႏွင့္ ကပ္ရက္ရွိေသာ သူ႔အခန္းထဲသို႔ဝင္ကာ တံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့လက္ထဲမွ အိတ္ကိုအခန္းထဲရွိစားပြဲေပၚသို႔ တင္လိုက္ၿပီး အဝတ္ေတြကိုခြၽတ္ ပုဆိုးတစ္ထည္ေကာက္လဲဝတ္ကာ အက်ႌကိုပင္ မဝတ္ေတာ့ပဲ ဦးေက်ာ္ႏိုင္သည္ သူ႔အခန္းႏွင့္ သားအခန္းၾကားတြင္ ကာထားေသာကြၽန္းျပားနံရံသို႔ တိုးကပ္လိုက္သည္။ ထိုနံရံတြင္ ခဲတံလုံးေလာက္ အေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ကို ညေရးညတာ ကိစၥရွိလွ်င္ ၾကည့္လို႔ရေအာင္ေဖာက္ထားသည္။ နံရံနားတိုးကပ္လိုက္ေတာ့မွ တစ္ဖက္ခန္းမွ ေကာင္မေလးရဲ႕ ဆည္းလဲသံလြင္လြင္ေလးကိုၾကားလိုက္ရသည္။ဦးေက်ာ္ႏိုင္သည္အေပါက္ေလးတြင္ ဆို႔ၿပီးပိတ္ထားေသာ အဆို႔ေလးကို အသာျဖဳတ္ၿပီး တစ္ဖက္ခန္းသို႔ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ” အို ” ဦးေက်ာ္ႏိုင္သည္ တစ္ကိုယ္လုံးထူပူသြားရသည္။ ေကာင္မေလးသည္ ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ေလးျဖစ္ကာအေပၚပိုင္းတြင္အဝတ္အစားကင္းမဲ့ေနသည္။ ႐ုပ္ကေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းကာေႂကြ႐ုပ္ကေလးအတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ အိမ္သို႔ မၾကာခဏဆိုသလို သားႏွင့္လိုက္ပါလာခဲ့ ဖူးသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ႏိုင္ ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အသားေလးက ဝင္းမြတ္ေနၿပီး ႏို႔အုံေလးက ရင္ဘတ္ေပၚမွာ မထိရက္မကိုင္ရက္ စရာေလးျဖစ္ေနသည္။သားကလဲ အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္မေလးႏို႔ကို အားရပါးရစို႔ေနသည္။ ဦးေက်ာ္ႏိုင္မွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။ သူတို႔ကိုသြားၿပီး ေအာ္ေငါက္ရမလား ဒါမွမဟုတ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးဘဲေနရမလားျဖစ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္လိုက္ဖက္လွေသာ စုံတြဲကို ဦးေက်ာ္ႏိုင္မ်က္လုံးမ်ားက ခြာမရျဖစ္ေနသည္။ ေစာေစာက စိတ္ျဖဴစင္ေနေပမယ့္ အခုေတာ့ သားႏွင့္ေကာင္မေလး ခ်စ္တင္းေႏွာတာကို ၾကည့္ခ်င္ေနမိသည္။ သူတို႔ကို ေအာ္ေငါက္လိုက္ဖို႔ကလဲ မေကာင္းပါဘူးဟု ေတြးလိုက္မသည္။ ခတ္လူငယ္ေတြျဖစ္ၿပီး ခတ္လိုပဲ အျပစ္ေျပာလို႔မရေပ။ ၿပီးေတာ့ ဒီဟာက ဘဝေပးထားေသာ လူ႔အခြင့္အေရးပင္ျဖစ္သည္။

သားကလဲ အသက္(၁၉)ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူလဲေလာကရဲ႕ အရသာကိုခံစားခ်င္တဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီပဲေလ။ ေပါက္လြတ္ပဲစား မရႈပ္ရင္ေတာ္ၿပီဟု ဦးေက်ာ္ႏိုင္ ေတြးလိုက္မိသည္။ “ေမာင္ အရမ္းမလုပ္နဲ႔ေနာ္ ဝင့္ဝါေၾကာက္တယ္” ေကာင္မေလးက သားရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ပြတ္ေပးၿပီးေျပာလိုက္သည္။ ခ်ာတိတ္မေလးက မာယာေတြမ်ားေနသည္။ ေၾကာက္သည္ဟုသာေျပာသည္။ သူမက အၿပဳံးပင္မပ်က္ေပ။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ႏို႔အုံေတြဟာ သားေၾကာင့္နီရဲ လာခဲ့သည္။ အသားျဖဴသူမို႔ ပိုသိသာလွသည္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ႏို႔သီးေလးေတြက ေထာင္လာသလို သူတို႔အျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ေနေသာ ဦးေက်ာ္ႏိုင္သည္လဲ အာေခါင္ေတြေျခာက္ၿပီး အသက္ရႉတာေတြ ပိုျမန္လာရသည္။လူ႔ဘဝရဲ႕ အေကာင္းဆုံးအ႐ြယ္…ၾကည့္လို႔ အသင့္ေတာ္ဆုံး အေသြးအသားေတြ ဆူၿဖိဳးဆုံး အ႐ြယ္ေတြမို႔ စုံတြဲသည္ ရႈ႕မၿငီးေအာင္ လိုက္ဖက္ညီလွသည္။ ေကာင္မေလးက ႏွႏွငယ္ငယ္ေလး အသက္ (၁၆) ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။သားရဲ႕လက္က ေကာင္မေလးရဲ႕ ေပါင္တံေဖြးေဖြးေလးမ်ားႏွင့္ ဆီးခုံမို႔မို႔ေလးမ်ားဆီသို႔ ဦးတည္ကာ သြားေနသည္။ အလြန္ျငင္သာၿပီး ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး မရွိေပ။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ထဘီစကပ္ေလးသည္ ေရွာကနဲ ကြၽတ္ထြက္သြားသည္။ အတြင္းမွ အတြင္းခံေလး ထြက္ေပၚလာသည္။ ျပားခ်ပ္တင္းမာေနေသာ ဝမ္းဗိုက္ေအာက္မွ ဝင့္ဝါရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ေလးသည္ ခုံးၿပီး မို႔မို႔ေလးျဖစ္ေနသည္။သူမရဲ႕ေျခသလုံးတြင္ ရွိေနေသာ ထဘီစကပ္ေလးကို သားကလုံးဝကြၽတ္သြားေအာင္ ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ကုတင္ေျခရင္းမွာပုံထားလိုက္သည္။ “ေမာင္ ဝင့္ဝါကို လက္ထပ္ယူရမယ္ေနာ္ ေမာင္ပစ္သြားရင္ ဝင့္ဝါေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သက္ေသပစ္မွာဘဲ” “ဝင့္ဝါရယ္ ေမာင့္ကို ယုံစမ္းပါ…ေမာင္မယူႏိုင္ပဲနဲ႔ ဘယ္မိန္းခေလးကိုမွ အခန္းထဲေခၚမလာဘူး ေမာင္နားလည္ပါတယ္ ဝင့္ဝါရယ္ ေမာင့္အတြက္ေၾကာင့္ ဝင့္ဝါ စိတ္မညစ္ေစရဘူး” “ေမာင့္ေဖေဖကေရာဟင္” “ေဖေဖက သေဘာေကာင္းပါတယ္…ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတရားမလုပ္ဘူး…သိပ္စည္းကမ္းႀကီးတာ ဝင့္ဝါနဲ႔ ေမာင္တို႔အတြက္ ေဖေဖကအေကာင္းဆုံးစီစဥ္ေပးမွာပါ”သားသည္ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ဝင့္ဝါဆိုေသာေကာင္မေလးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ကို အတြင္းခံေဘာင္ဘီထဲ လက္လွ်ိဳၿပီး ႏိုက္ကာ ကိုင္ေနသည္။ ေကာင္မေလးက သိသိသာသာပင္ သူမရဲ႕ေပါင္ ႏွစ္ဖက္ကို ၿဖဲကာ ကားေပးေလသည္။ “အဲ့လဲ ခတ္လူငယ္ေတြမ်ား” ဟုဦးေက်ာ္ႏိုင္ ေတြးလိုက္မိသည္။ ဝင့္ဝါသည္သားရဲ႕ ပုဆိုးကိုေျဖလိုက္ၿပီး သူကလဲအားက်မခံပင္ သားရဲ႕ေအာက္ခံေဘာင္းဘီထဲကို သူမရဲ႕လက္ကေလးျဖင့္ ႏႈိက္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနၾကၿပီး ရမက္လႈိင္းေတြႂကြေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ သားကညႇင္သာစြာျဖင့္ ဝင့္ဝါရဲ႕ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ေ႐ႊအိုေရာင္အေမႊးေလးမ်ားသည္ ေနဝင္ဆည္းဆာရဲ႕ အလင္းေရာင္ေအာက္မွ ေ႐ႊမွ်င္ေလးလိုျဖစ္ေနသည္။

ပုဆိုးထဲမွ ဦးေက်ာ္ႏိုင္ရဲ႕ လီးႀကီးမွာေထာင္းခနဲ ႂကြတက္သြားသည္။ ေကာင္မေလးသည္ အခုမွရွက္ၿပီး ေပါင္ကိုေစ့ထားသည္။ သူမရဲ႕မ်က္စိေတြကိုလဲ မွိတ္ထားသည္။ သားသည္ေကာင္မေလးရဲ႕ေစာက္ဖုတ္ကို ညႇင္သာစြာ နမ္းေနသည္။ ဒီလိုဖြဖြေလးနမ္းရင္းက သူ႔ရဲ႕ပါးစပ္ကိုမခြာတမ္းပင္ ေစာက္ဖုတ္နားကပ္ထားသည္။ ေကာင္မေလးကလဲ ခုဏတင္စိထားတဲ့ေပါင္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းၿဖဲဟေပးေနသည္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ကိုယ္လုံးတစ္ခုလုံး တြန႔္လိမ္ကာေနသည္။ “အိုး ေမာင္ရယ္ အဟင့္အဟင့္” ဒီတစ္ခါေတာ့ ဝင့္ဝါ မာယာလုပ္တာမဟုတ္မွန္း သိသာလွသည္။သူမရဲ႕ အသံမွာ မခ်ိမဆန႔္ျဖစ္ကာ ဦးေက်ာ္ႏိုင္ရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲသို႔ပင္ ပ်ံ႕လႊင့္လာရသည္။ ဝင့္ဝါသည္ ကုတင္ေပၚမွအိပ္ယာခင္းကို လက္နဲ႔ဆုတ္ကိုင္ၿပီး သူမရဲ႕ ဦးေခါင္းသည္ ခါယမ္းကာေနသည္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုလဲ ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ ကိုက္ထားသည္။ “ေမာင္.ေမာင္..ေမာင္..အင့္.အဟင့္” ေကာင္မေလးသည္ သားရဲ႕ေခါင္းကို သူမရဲ႕ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ခြရင္း ဆတ္ခနဲေကာ့ၿပီး အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ၿငိမ္က်သြားသည္။ ခဏေနေတာ့မွ သူမရဲ႕ေပါင္မ်ားသည္ သားရဲ႕ေခါင္းကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးသည္ သားရဲ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနသည္။ သားရဲ႕ပါးစပ္တြင္ ေျပာင္လက္စို႐ြဲၿပီးေနသည္ ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။သည့္ေနာက္ သားကႏြမ္းလွ်စြာျဖင့္ ဝင့္ဝါရဲ႕ေဘးမွာ ဝင္အိပ္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ယုယုယယျဖင့္ သားကိုနမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ေပက်န္ေနေသာ အရာမ်ာကို ယက္ကာေပးသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပင္ သားသည္ သူ႔ရဲ႕အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဖေအတူလီးႀကီးဆက္ခနဲ ထြက္ေပၚလာသည္။ နီညိဳေရာင္သန္းေနေသာ လီးႀကီးသည္ ဆက္ခနဲပင္ ေလထဲမွာယမ္းကာေနသည္။ လီးဒစ္ႀကီးသည္ ခရမ္းခ်ဥ္လို နီရဲကာေျပာင္လက္ေနသည္။ “ဝင့္ဝါ…..ကိုယ့္ကိုခ်စ္ရင္” စကားပင္ဆုံးေအာင္မေျပာေတာ့ပဲ သားက သူ႔လီးႀကီးကိုမ်က္စပစ္ျပလိုက္သည္။ “ဟင့္အင္း.ဝင့္ဝါရွက္တယ္” ေကာင္မေလးသည္ ရွက္တယ္သာေျပာသည္ အိပ္ယာေပၚမွ အသာထၿပီး သားရဲ႕လီးကို မရဲတရဲဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ လီးႀကီးသည္ သူမရဲ႕လက္ထဲ မဆန႔္မၿပဲျဖစ္ေနၿပီး တစ္ဆတ္ဆတ္ျဖင့္ ႐ုန္းကန္ကာေနသည္။ ၾကည့္ေနရင္းက ဦးေက်ာ္ႏိုင္ရင္ထဲတြင္ ေႏြးကနဲျဖစ္ကာ ခံစားသြားရသည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္စိေရွ႕တြင္ ဝင့္ဝါေလးသည္ သားရဲ႕လီးဒစ္ႀကီးအား သူမရဲ႕ပါးစပ္ေလးျဖင့္ ငုံလိုက္သည္။ ဝင့္ဝါသည္ ဦးေက်ာ္ႏိုင္ ရွိရာဖက္သို႔ ဖင္ေလးကုန္းထားသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ေလးကဟေနၿပီး ပန္းႏွေရာင္အတြင္းသားေလးကို လွမ္းကာေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ “ဝင့္ဝါရယ္.သိပ္ေကာင္းတာပဲ.အိုး.အား.ဝင့္ဝါ” သားသည္ ကုတင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာင္ထားၿပီး ရင္ကိုေကာ့ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး မခ်ိမဆန႔္ ေအာ္ၿငီးကာေနသည္။ဝင့္ဝါသည္ ဖင္ကိုေကာ့ၿပီး ေနာက္ကို ပစ္ထားသည့္အတြက္ သူမရဲ႕တင္သား အိအိေလးေတြမွာ အတိုင္းသားျဖစ္ကာ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ တင္သားအိအိေလးေတြက ကြဲဟၿပီး ပန္းႏုေရာင္သန္းေနေသာ စအိုဝေလးကို ရႈံ႕ခ်ီပြခ်ီနဲ႔ ေတြ႕ျမင္ေနရေတာ့ ဦးေက်ာ္ႏိုင္ ရင္ထဲတြင္ ဘေလာင္ဆူကာေနရသည္။ သားသည္အားမရပုံႏွင့္ ဝင့္ဝါရဲ႕ေခါင္းကိုကိုင္ကာ ေဆာင့္ေဆာင့္ေပးေနသည္ တစ္ခ်က္…ႏွစ္ခ်က္…ဆယ္ခ်က္…ဆယ့္ငါးခ်က္ အားရပါးရေဆာင့္ေပးရင္း ဝင့္ဝါရဲ႕ေခါင္းကိုကိုင္ကာ လီးကိုဟိုးအာေခါင္ထဲေရာက္ေအာင္ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ဝင့္ဝါ မရႉႏိုင္မကယ္ႏိုင္ျဖစ္သြားကာ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ဖင္တရမ္းရမ္းျဖင့္ ႐ုန္းေနသည္။သူမခမ်ာ မြန္းေနရွာမွာ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္သားလည္း ဒီေလာက္မရက္စက္ပါ။ သူ႔သုတ္ရည္ေတြပန္းထုတ္လို႔ၿပီးတာနဲ႔ ဝင့္ဝါကိုလြတ္ေပးလိုက္သည္။ ဝင့္ဝါသည္ သူမပါးစပ္ထဲတြင္ ရီးေလးခိုေနေသာ သုတ္ရည္ျဖဴျဖဴေတြကို လွ်ာနဲ႔လွ်က္ရင္းသိမ္းယူလိုက္ေတာ့ သားကစိတ္မေကာင္းျဖစ္ဟန္ျဖင့္ ေတာင္းပန္သည္။ ဒီအတိုင္းဆို ဒီေကာင္မိန္းမေၾကာက္ျဖစ္ကာ နဖားႀကိဳးအထိုးခံရမွာ ေသခ်ာပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ဦးေက်ာ္ႏိုင္ ေတြးလိုက္မိသည္။ “ေမာင္ ဝင့္ဝါမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဟင္” “မရွိႏိုင္ပါဘူး ဝင့္ဝါရယ္” ”ဝင့္ဝါေတာ့စိုးရိမ္တယ္ေမာင္ ဒီလိုေနရင္ကိုယ္ဝန္ရတတ္တယ္” “ဘယ္လိုေနတာလဲ ဝင့္ဝါရဲ႕စကားကို ရွင္းရွင္းေျပာကြာ” “လိုးၾကတာ…လိုးၾကတာ…ကဲ သိပ္ၾကားခ်င္တယ္မဟုတ္လား” ကေလးေတြေပ်ာ္ေနၾကပုံကိုၾကည့္ရင္း ဦးေက်ာ္ႏိုင္ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကို ျပန္ၿပီးသတိရကာ ၾကည္ႏူးေနရသည္။ ၿပီးပါၿပီ