နှစ်ဆတိုး

နှစ်ဆတိုး

မနေ့ညက တစ်ညလုံးလိုလို ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ကိစ္စ ပြီးမြောက်ရေးအတွက် မကြည်ရှိန်နှင့် ကာမဆက်ဆံခြင်းအလုပ်ကို ပြုလုပ်ခဲ့ရာ မိုးလင်းခါနီးမှ ကိစ္စပြတ်တော့သည်။ နံနက်(၄)နာရီ ခွဲပြီး လမ်းမှာတိုင်ပင်ခဲ့ကြသည်။ ည(၁၁)နာရီ ကျ တွေ့ကြမည့်အကြောင်း ။ မကြည်ရှိန်ကလည်း သူ့ယောက်ျားကို အရက်မူးအောင် တိုက်ထားမည်ဖြစ်ကြောင်း ၊ မနေ့ညကလို အားရပါးရ နှစ်ပါးသွားကြမည်ဖြစ်ကြောင်း … စသည်ဖြင့် စုံစိနေပါတော့သည်။ ထွန်းထွန်းက လမ်းခွဲခါနီးတွင် လူနှစ်ယောက်ဖက်စာ မန်ကျည်းပင်ကြီးကို ကွယ်၍ မကြည်ရှိန်ကို ဖက်နမ်းသည်။ ပြီးတော့ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလည်း ထမီလှန်၍ ကုတ်ထည့်လိုက်သေးသည်။

မကြည်ရှိန်ကလည်း အားကျမခံ ထွန်းထွန်းပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးကို ပုဆိုးပင့်လှန်၍ ဆွဲညှစ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးက ငိုက်ဆင်းနေသော်လည်း ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း နွေးနွေးတောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သား (၅)မိနစ်လောက် အချစ်ပလူးပြီးနောက် လမ်းခွဲခဲ့ကြသည်။ မကြည်ရှိန်ကလည်း သူ့ယောက်ျားရှိရာ ဖဲဝိုင်းသို့ လာလမ်းအတိုင်းဣဒြေ္နမပျက် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းကမူ ရွာလမ်းအတိုင်း အနောက်ဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့ပြီး စာသင်ကျောင်း ကိုပတ်ခါ တောင်ဘက်မှ ပတ်ဝင်ခဲ့ပြီး ဗီဒီယို ဝင်ကြည့်နေ၏။ မကြည်ရှိန်က ကာမပါရမီ ဖြည့်သဖြင့် လက်ဖွဲ့အစီအစဉ် အောင်မြင်ခဲ့သည်မို့ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေပါတော့သည်။

ထို့နောက် သူကိုယ်တိုင် ဖော်စပ်ထားသော ကာမအားတိုးဆေးကို စားသည်။ ထိုဆေးကို စားပြီး တစ်ရေးကောင်းကောင်း အိပ်လိုက်လျှင် ကာမအားတွေ ပြန်လည်ပြည့်ဖြိုးတိုးပွားလာသည်။ ကာမဆေးစားပြီးသောအခါ မုံညင်းဆီ၊ ခွေးလှေးယားမြစ်၊ နှမ်းလုံးကြိုင်မြစ်၊ ဘူးသီးအနှစ်တို့ဖြင့် ဖော်စပ်ထားသော လိမ်းဆေးဆီဖြင့် သူ့လီးတန်ကြီးကို ကျကျနန ပွတ်လိမ်းဆုတ်နယ်နေပြီး တစ်ချိုးတည်း အိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ မကြည်ရှိန်တို့လင်မယားလည်း စတုဒီသာ အဝအပြဲ စားသောက်ပြီး ဖဲဝိုင်းက နိုင်လာသော ငွေများကို လွယ်အိတ်နှင့် ထည့်ကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး အူမြူးနေကြ၏။ ကိုပေါစိန်က သူ့မိန်းမကို ကြက်ဥနှစ်လုံးယူခဲ့ပြီး အိမ်ပေါ်ထပ် တက်ခဲ့ဖို့မှာရင်း ရွှေလိမ္မော် (၂) ပုလင်းယူကာ အပေါ်ထပ် တက်လေသည်။

အခန်းထဲရောက်တော့ စားပွဲပေါ်တွင် ရွှေလိမ္မော်နှစ်လုံးကို တင်လိုက်သည်။ ယောက်ျားပတ် လက်ပတ်နာရီ အကောင်းစားတစ်လုံး စားပွဲပေါ်တွင် ရောက်နေ၏။ ကိုပေါစိန် အံ့သြသွားသည်။ “..တောက်….ကောင်မ ညက အိမ်သာဆိုပြီး ထွက်သွားလိုက်တာ ပြန်မလာတော့ဘူး..၊ သူ ပိုက်ဆံလာပေးတော့ အတော်ခေါ်ယူရတယ်၊ ဘယ်ကောင်နဲ့များ နောက်မီးလင်းနေမှန်း မသိဘူး…” ဟု ရင်တွင်းမှာလည်း သံသယတွေနဲ့ ဗလောင်ဆူလာသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း မကြည်ရှိန်ကို သူ့အရင်ယောက်ျားလက်ထဲက ကလီကမာနှင့် လုယူခဲ့ရသည်မို့ (၃)ကျောင်းပြောင်းသော ရှင်၊ (၃)လင်ပြောင်းသော မိန်းမသည် ကလီကမာ ဉာဏ်နီ၊ဉာဏ်နက် များတတ်ကြောင်း လောကနီတိထဲမှာ ငယ်စဉ်က သင်ယူခဲ့ဖူး၏။ တောက်…ဖေလိုးမ…မသာမတော့ သိကြရောပေါ့ကွာ..ဟင်း…၊ ထိုစဉ် မကြည်ရှိန်က ကြက်ဥနှစ်လုံးကိုင်၍ အခန်းထဲဝင်လာသည်။

ကိုပေါစိန်က မကြည်ရှိန်ကို မီးဝင်းဝင်းတောက်သော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်ကာ… “ ဟေ့ကောင်မ…ငါ့ကို လုံးဝမညာနဲ့… ဒါ ဘယ်က လင်ငယ့်ပစ္စည်းလဲ..အမှန်အတိုင်း ပြောစမ်း…၊ မနေ့ညက အိမ်သာဆိုပြီးတော့ လင်ငယ်နဲ့ နောက်မီးလင်းနေတာပေါ့.. ဟုတ်လား…” မကြည်ရှိန်က နာရီကို ဆတ်ခနဲ လှမ်းယူလိုက်ရင်း … “ ဒီမှာ …ကိုပေါစိန်… ကျုပ် ဘာကောင်မလဲ ဆိုတာ တော်သိတယ်..နော်…၊ ဘဝကံမကောင်းခဲ့လို့ လင်တွေထည်လဲ ပြောင်းခဲ့ပေမယ့် တော်နဲ့ညားခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်း ကျုပ် ဘယ်တုန်းက ဖောက်ပြန်ဘူးလို့လဲ…၊ ဘာမှ မမေးမမြန်းဘဲနဲ့ ကိုယ်ထင်ရာတွေ စွပ်ပြောမနေနဲ့…” “ ဟာ..ဘာမေးမြန်းနေစရာ လိုသလဲကွ.. ဒီအခန်းထဲမှာ ယောက်ျားပတ်နာရီကြီး ရောက်နေတာ နင်လင်ငယ်နဲ့ နောက်ဇာတ်ခင်း နောက်မီးလင်းနေတာ ထင်ရှားနေတာပဲ..၊ အဲလိုဆို ပြောလေကွာ..၊

ဒီနာရီက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီအခန်းထဲ ရောက်နေတာလဲ…”“ တောက်….ဟာ….ပြောလေ..ဒီနာရီက ဘယ်လိုလုပ်…….” “ ပံ့သကူ ကောက်ရတာ တော်ရေ……” “ ဟင်…ဘယ်လိုလုပ်ရတာလဲ…” “ မနေ့ညက အိမ်ပြန်လာရင်း ရခဲ့တာ…” မကြည်ရှိန်က မာကျောကျွတ်ဆတ်သော အသံဖြင့် ပြော၏။ ထို့နောက် ဆက်ပြောပြန်သည်။ “ အိမ်မရောက်ခင်.. သေးပေါက်ချင်လို့ မအောင့်နိုင်တာနဲ့ ခင်မြင့်နွယ်တို့ ခြံစည်းရိုးနား သေးထိုင်ပေါက်နေတာ…၊ မျက်စိရှေ့မှာ လရောင်ဟပ်ပြီး ဝင်းဝင်းလက်လက် ပစ္စည်းလေးမို့ ကောက်ကြည့်လိုက်တာ.. အဲဒီ နာရီဖြစ်နေတာပဲ..” ဒီတော့မှ ထွန်းထွန်း ပံ့သကူ ပစ်ထားသော နာရီမှန်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။

ခင်မြင့်နွယ်ဆိုတာ … တစ်ရွာလုံး၇ှိ အပျိုချော(၁၀)ဦးတွင် နံပါတ် (၁) စာရင်းဝင်ဖြစ်သည်။ မိဘကလည်း ပိုက်ဆံရှိသည်။ ဧကန္တ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ခင်မြင့်နွယ်ကို ပိုးချင်လို့ ခြံနားလာပစ်ထားပုံ ရသည်။ အခုမှ ကိုပေါစိန် စိတ်ထဲက အလုံးကြီး ကျသွားတော့၏။ သို့သော် နည်းနည်းပါးပါး ထပ်တွန့်လိုက်သေး၏။ “ ပံ့သကူ ရထားမှန်း ဘာလို့ညက ငါ့ မပြောတာလဲ..” မကြည်ရှိန်က မျက်စောင်းထိုးရင်း…. “ စောက်မြင်ကပ်လို့… မပြောတာ…” ဟုတ်သား…သူ့မိန်းမ သူ့ကို မကျေနပ်မှန်း ညထဲက သိသည်။ လီးအစာ စားချင်နေတာ သူမကျွေးနိုင်ခဲ့။ ဖဲဇောတွေ ကပ်နေခဲ့သည်။ မိန်းမထက် ဖဲကိုချစ်ကြောင်း စကားနာထိုးခံခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် မိန်းမကျေနပ်အောင် စောက်ဖုတ်ကိုတောင် ယက်ပေးခဲ့ရသေးသည်။

“ လာပါ…မိန်းမရာ… ငါမှားပါတယ်…” မကြည်ရှိန်က မသွားဘဲ ပေရပ်နေသည်။ ထိုသို့ ပေကပ်နေလေ ကိုပေါစိန်စိတ်တွေက ပို၍ထကြွလာလေဖြစ်သည်။ “ လာပါ…မိန်းမရ… ညက အကြွေးကို အတိုးနဲ့ ဆပ်ပါ့မယ်..၊ ” ကိုပေါစိန်တစ်ယောက် ကာမရာဂ သွေးလှုံ့ဆော်မှုကြောင့် ငယ်မူပြန်ကာ မြူးကြွနေသည်။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ရပ်မြဲရပ်နေသည်။ ညက သူ့ကို အားရပါးရ လိုးပေးသွားသော ထွန်းထွန်း၏ဧရာမလီးကြီးကို မြင်ယောင်မိရင်း မျက်နှာမှာ သွေးရောင်လွှမ်းလာသည်။ အမှန်အားဖြင့် သူ့ယောက်ျား ပို၍မရိုးမရွဖြစ်လာအောင် တမင်သက်သက် ဆွနေခြင်းဖြစ်သည်။ သို့မှသာ အရက်ဒဏ်နှင့် တစ်ချိုးထဲ အိပ်ပျော်သွားမည်..၊ သည်တော့မှ သူတို့နှစ်ယောက် ထင်တိုင်းကျဲ လို့ရမည် မဟုတ်ပါလား..။ “ လာပါဆိုကွာ… မိန်းမကလဲ…” “ သွား….မလာဘူး…၊ အခုမှ လာချော့မနေနဲ့….ဟွန်း…” မကြည်ရှိန်က ကိုပေါစိန်နား ကပ်မလာဘဲ အခန်းထောင့်ရှိ ဘီရိုနားသွားပြီး အဝတ်အစားလဲလိုက်သည်။ ညက ဝတ်ထားခဲ့သော ထမီကို အရင်လဲ၏။

ထို့နောက် ကျောပေးလျှက် အနေအထားဖြင့် အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အတွင်းခံဘော်လီကို လက်နောက်ပစ်၍ချွတ်သည်။ ထမီ ရင်မရှားဘဲ ကိုယ်အထက်ပိုင်းကို သည်အတိုင်း ဖော်ပြထား၏။ ဖွံ့ဖြိုးစွင့်ကားသော ဖင်သားဆိုင် ထွားထွားကားကားကြီးနှင့် ကျောပြင်ဖွေးဖွေးနုနုကြီးကို ကြည့်ကာ ကိုပေါစိန် စိတ်တွေ ပို၍ပို၍ ထကြွလာ၏။ ငနဲက ငါးခူပြုံး ပြုံးကာ ကြက်ဥတစ်လုံးကို အစိမ်းလိုက် ဖောက်သောက်လိုက်ပြီး ရွှေလိမ္မော်ပုလင်းကို ပါးစပ်ဖြင့် တေ့ကာ မော့ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ .. နောက်တစ်ချီ ထပ်မော့ပြန်၏။ ပုဆိုးအင်္ကျီများ ချွတ်၍ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြင့် သူ့ကို ကျောပေးကာ လျှော်ပြီးသား အတွင်းခံ အင်္ကျီဝတ်နေသော မကြည်ရှိန်ထံ သွားသည်။ ခြေသံကြားသော်လည်း မကြည်ရှိန်က လုံးဝလှည့်မကြည့်..။

ကိုပေါစိန်က အတွင်းခံအင်္ကျီ နောက်ပြန်ဝတ်နေသော မကြည်ရှိန်လက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကို ချွတ်ယူလိုက်ကာ ကုတင်ဖက်ဆီလွှင့်ပစ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် နုထွတ်ဝင်းမွတ်နေသော နို့အုံပြည့်ပြည့်တင်းတင်းကြီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုတ်ချေပေးလိုက်သည်။ “ ဖယ်စမ်းပါ…. အခုမှ….” မကြည်ရှိန်က ထမီကို လှမ်းဆွဲသော်လည်း မမီတော့..။ ထမီက ကြမ်းပြင်ပေါ် ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွား၏။ သူ့ပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာလည်း ထောင်မတ်စ ပြုလာသည်။ ထွန်းထွန်းလောက်တော့ မကြီး..၊ ကိုပေါစိန်က တဏှာရာဂ အားကြီးလှသော်လည်း လီးတန်ကတော့ အရှည် ၅ လက်မခွဲသာ ..လူစင်မှီရုံမျှသာ ရှိ၏။ အတုတ်က ၄ လက်မခွဲခန့်ရှိ၏။ လီးတန်ကြီး အရောင်အဆင်းက ညိုမဲမဲ အရောင်ဖြစ်ပြီး .. ဒစ်ကြီးက လန်ပြဲနေသည်။ အသက်အရွယ်ကလည်း စကားပြောလာပြီမို့.. လီးတန်ကြီးကို ကြည့်ရသည်မှာ မွဲခြောက်ခြောက် နိုင်လှသည်။ ထွန်းထွန်းလီးနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် ကိုပေါစိန်လီးမှာ သားအရွယ်မျှသာ ရှိတော့သည်။

တဖြေးဖြေး စိတ်ပါ စိတ်ထလာဟန်ဖြင့် လီးကြီးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်လျက် ခပ်သွက်သွက် ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ ကိုပေါစိန်က လရေထွက်မြန်၏။ ဂွင်း ခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်ပေးခြင်းဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲ လိုးသောအခါ လေးငါးချက်လောက်ဆောင့်ရုံနှင့် လရေထွက်တော့မည်ကို သိထားသည်။ နောက်တစ်ချီ လုပ်ခိုင်းမည်..၊ ပြီးတော့ ထလာအောင် ဂွင်းတိုက်ပေးမည်..၊ မကြာခင် သုတ်ရေတွေ ထွက်စေမည်..။ ဤသို့ဖြင့် ကိုပေါစိန်၏ အားအင်ဗလတွေကို ချိနဲ့သွားစေမည်။ သို့မှသာ အရက်ရှိန်ဖြင့် ကုလားသေကုလားမော အိပ်ပျော်သွားမည်။ မကြည်ရှိန် သတ်ကွင်းထဲကို ကိုပေါစိန် တည့်တည့်ကြီး ဝင်လာပါတော့သည်။ သို့သော် မကြည်ရှိန် ထင်ထားသလို တော့ မဟုတ်..။ ထကြွလာသော ကာမစိတ်ကို ရွှေလိမ္မော်ပင့်မြှောက်လိုက်သည့်အတွက် ကိုပေါစိန် ရာဂဘီလူး ဝင်ပူးတာ ခံရပါတော့သည်။ မကြည်ရှိန်ကို ခုတင်ပေါ်သို့ ပွေ့တင်လိုက်ပြီး ခုတင်စောင်းတွင် ထိုင်စေသည်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို တွဲလောင်းချထားပြီး ဘေးသို့ ကားထားလိုက်သည်။

ကိုပေါစိန် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ဖောင်းဖုတင်းမောက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အသေအချာ ကြည့်လိုက်သည်။ အရက်အရှိန်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီး ကြည့်ရသည်ကိုက မြူးထူး ပျော်ရွှင်စရာကြီး ဖြစ်နေပါတော့သည်။ ကိုပေါစိန်က အညိုရောင်သမ်းနေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို လက်နှင့်ဖြဲလိုက်သည်။ ထိုအခါ နီရဲရွှဲစိုသော စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေက ပြူးတစ်ထွက်လာ၏။ စောက်ရည်ကြည်တို့ဖြင့် တောက်ပနေသည်။ ကိုပေါစိန်က သူ့မျက်နှာကို စောက်ဖုတ်ကြီးအနားသို့ တိုးကပ်ပြီး လျှာဖျားဖြင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်လေသည်။ စောစောက ဟန်တစ်လုံးပန်တစ်လုံးဖြင့် ခါးမတ်ထားသော မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ကြမ်းရှပူနွေးသော လျှာအတွေ့ကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းတက်သွားပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ထောက်လျှက်ရင်မော့ခါးကော့လျှက် ခံပေးလိုက်သည်။ စောစောကမူ .. မကြည်ရှိန် အမှန်တကယ် ဖီးမတက်သေး..။ ထွန်းထွန်းလီးအတွေ့က အကြီးအကျယ်လွှမ်းမိုးနေသဖြင့် ညရေးညတာအတွက် စီမံစိတ်ကူးလျက် အေးစက်စက်သာ ရှိနေခဲ့သည်။

ကြမ်းရှသော လျှာဖျားနွေးနွေးကြီးက စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေကို ပွတ်ဆွဲမွှေဆွ ယက်ပေးလိုက်သောအခါ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ ကာမအကြောမှန်သမျှကို ပုတ်ခတ်လှုပ်နှိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ မကြည်ရှိန် မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့နေပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း တီကောင်ဆားနှင့်အတို့ခံရသလို တွန့်လိမ်ကော့ပျံနေသည်။ “ ပျစ်…ဗြစ်…ဘွတ်…ဘွတ်…ပလပ်….ပလပ်….ပြတ်……..” ” အား…အား…ရှီး…ကျွတ်..အာ…ာအး…. ကျွတ်…ကျွတ်….အား…အာ့…ကျွတ်….” မကြည်ရှိန် တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်လူးခါလျှက် အသည်းအသန် ညည်းညူနေပါတော့သည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း တင်းကားနေသည်။ စောက်ခေါင်းဝပတ်လည်ရှိ အတွင်းသားနုနုတွေကို ရှလူးခနဲ စုပ်ယူထည့်လိုက်သည်။

“ အမလေး….အား…..အမလေး..လေး… အား ရှီး….အမေ့..အီးဟီး… အမေရေ…ကျွတ်…. ကျွတ်… ကောင်း…ကောင်းလိုက်တာ… တအားပဲ…အင်း..ဟင်း..” ကိုပေါစိန်က စောက်ဖုတ်ကြီး အလည်လောက်တွင် ဖြဲထားသော သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း ထိပ်နားဆီသို့ ပို့လိုက်ပြီး အသေအချာ ဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ … နီညိုရောင်သန်းနေသော စောက်စိငုတ်ကြီးက ပြူတင်းထွက်လာသည်။ ထို ပြူတင်းထွက်လာသော စောက်စိကြီးကို ကိုပေါစိန်က လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တို့ထိကလိလိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောမှန်သမျှလည်း တဖြိုးဖြိုး တဖျင်းဖျင်း နှင့် လှုပ်ခတ်သွားသည်။ ကိုပေါစိန်က စောက်စိညိုပြူးပြူးကြီးကို ချိုချဉ်စုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စုတ်ပေးလိုက်ရာ ..မကြည်ရှိန်တစ်ကိုယ်လုံး ငါးရံ့ပြာလူးသကဲ့သို့ ဆတ်စလူးခါသွားလေတော့သည်။ နှုတ်ကလည်း တအီးအီး တအင်းအင်းဖြင့် ညည်းညူလျက် ခေါင်းကိုနောက်လှန်မော့ပြီး ပါးစပ်ကြီး ဟထား၏။ နို့အုံမို့မို့ကြီး နှစ်မွှာမှာလည်း ဖားဖိုထိုးသလို နိမ့်ချီမြင့်ချီ လှုပ်ရှားနေသည်။

ဤအခြေအနေရောက်လျှင် သူ့မိန်းမ ပြီးတော့မည်ကို ကိုပေါစိန်က သိနေ၏။ ထို့ကြောင့် ကာမမိန်းခလုပ်သဖွယ်ဖြစ်နေသော စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုတ်၊ လျှာဖြင့်လည်း တဆတ်ဆတ် လှုပ်ဆွပေးလျက် ရှိသည်။ “ ပြွတ်….ပြွတ်…ပလပ်…ပလတ်…. ဖွတ်…ပြလစ်… ပြွတ်…ပြွတ်… ရှလွတ်….ဖွတ်…ဖွတ်..စွပ်…စွက်.. အီးဟီး…အီး အီး…အင့်… အ…..ကျွတ်… အမလေး.. အီးဟူး…. ဟင့် အင်… အ…… အမေ့…အမလေး…ဟီးဟီး…. ပီး…ပြီးတော့မယ်… ..ဟင်း ဟင်း….ဟင်း…. .လုပ်…….လုပ်တော့… အား..ရှီး……အား……” မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် လှန်ကျသွားသည်။ ကိုပေါစိန် လီးတန်မဲမဲကြီးမှာလည်း အကြောတွေအပြိုင်းပြိုင်း ထကာ မာကျောသထက် မာကျောလာသည်။ ကိုပေါစိန် မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး မကြည်ရှိန်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကာ ရင်ဘတ်ဆီ တွန်းဖိလိုက်သည်။

ထို့နောက် သူ့လီးတန်ထိပ်ဖူးကြီးဖြင့် စောက်စိကြီးကို ပွတ်ထိုးလိုက်သည်။ “ အား…အာ…အမေ့…အား….အမလေး…ကျွတ်…. ရှီး အီး…အား..ကျွတ်…အား…….” မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပွင့်ကန်ပေါက်ကွဲထွက်တော့မတတ် ယားကြွလှိုက်တက်လာပါသည်။ ကိုပေါစိန်က လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့် အသေအချာကိုင်၍ စောက်စိကြီးကို ဖိထိုးလိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးကို အောက်သို့ ဖိနှိပ်ချလိုက်သည်။ “ ဖွတ်….ဖွတ်..ပလွတ်…..ပလွတ်……” လီးတန်ကြီးက အရှိန်အဟုန်ဖြင့် စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲ နစ်ဝင်သွားတော့သည်။ ခါတိုင်းထက် အနည်းငယ်ချောင်ချိချိ ဖြစ်နေသည်ကို ကိုပေါစိန် သတိထားမိ၏။ သို့သော် ဘာမျှ မေးမြန်းမနေတော့..။ အိမ်ဝိုင်းထဲမှာ ခရမ်းပင် ၁၀ ပင်ခန့်ရှိသည်။ အမြဲတန်း အသီးသီးနေသည်။

ယခင်ကလည်း သူလိုးတာ အားမရတာပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အလိုးခံချင်ပါလျက် မလိုးဖြစ်လျှင်ဖြစ်စေ၊ ခရမ်းသီးနှင့် အာသာဖြေနေကျ ဖြစ်၏။ ယခုလည်း မနေ့ညက ခရမ်းသီးနှင့် အာသာဖြေထားပုံရသည်။ “ ဗွတ်….ဖွတ်…ပြွတ်….ပလွတ်….ဖွတ်….စွပ်…ဖွတ်…အ…အ….ဟင့်.. အင့်…အမေ့…အမလေး….အား…အား……..” မကြည်ရှိန်နှုတ်ဖျားမှလည်း တအင့်အင့် အသံတွေ ထွက်ရင်း သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ခံသည်။ ထွန်းထွန်းလီးကြီးကို ခံထားရသော စောက်ဖုတ်မို့ အားရပါးရတော့ မရှိလှ..။ သို့သော် စောက်ဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး အယက်ခံထားရသည့်အတွက် ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်နေရကား ကျေနပ်ဖွယ်ရာတော့ ရှိလှသည်။ အချက် နှစ်ဆယ်လောက် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်အပြီးတွင် ကိုပေါစိန် လရေတွေ ပန်းထွက်ကုန်သည်နှင့် တပြိုင်နက် ပင်ပန်းမောဟိုက်ကာ မကြည်ရှိန်ကိုယ်လုံးပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ရောက်၍ စောက်ရည်ပူတွေ ပန်းထွက်ကာ ပြီးဆုံးသွားသည်။ နှစ်ယောက်သား အတန်ကြာစွာ မှိန်းနေကြရာမှ ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ကြပြီး ခုတင်ပေါ်တွင် တူနှစ်ကိုယ်ယှဉ်တွဲလျက် အိပ်လိုက်ကြရာ မကြာခင် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်သွားကြလေတော့သည်..။

“ သား…လေး…သားလေး…ထတော့လေ.. ..” နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီး အိပ်ကောင်းနေစဉ် သူ့အမေက လှုပ်နှိုးလိုက်သည့်အတွက် ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် နိုးလာသည်။ “ ဘာ…..ဘာဖြစ်လို့လဲ…မေမေ….” “ အောက်မှာ တင်ရီမ ရောက်နေတယ်… အထည်တွေ ညတွင်းချင်း ပို့ရမယ်လို့ လူကြုံနဲ့မှာလိုက်လို့… ကနေ့ည (၁၁)နာရီ ရထားအမှီ ရွာထောင်ဘူတာက စောင့်ပြီး တင်ပေးရမှာတဲ့… သူ့မောင်က ညက အရက်မူးလွန်းပြီး အရက်နာကျနေလို့ မင်းလိုက်ပို့ပေးဖို့ အပူကပ်နေတယ်…” “ ဟာ….ဒုက္ခပါဘဲ..ဗျာ…” တစ်ခါတစ်ရံ မတင်ရီမ၏ အာရုံကို စိတ်နှင့်မှန်း၍ သူ့ပေါင်ကြားက မော်တာကို အာသာပြေ ဆော့ကစားဖူးသည်။ ညနေဆွမ်းချိုင့် သွားပို့လျှင်လည်း သူစားချင်တာကို လူတွေမသိအောင် ခိုးခိုးကျွေးရုံမျှမက ပိုယူလာတတ်သေး၏။ မတင်ရီမက စက်ချုပ်ဆိုင်ဖွင့်ထားသည်။ တစ်ရွာလုံး သူတစ်ဦးထဲသာ ရှိသဖြင့် လက်မလည်အောင် ချုပ်ရသည်။

ပညာသင် အကူခဖြင့် ၁၄နှစ် ၁၅နှစ်ဝန်းကျင် ကောင်မလေး ၅ ယောက်ခန့် ရှိသည်။ သူမ၏လုံးကြီးပေါက်လှ ရုပ်ရည်ဖြင့် ယောက်ျားမယူသည်ကို ထွန်းထွန်းလည်း စိတ်ဝင်စားလျှက်ရှိလေသည်။ အပျိုကြီးရော အစစ်ဟုတ်ပါရဲ့လားဟု တစ်ခါတစ်ခါ သံသယဖြစ်မိသည်။ ရွာမှာသာ ခပ်တည်တည်နှင့် အပျိုကြီးဟန်ဆောင်ပြီး မြို့တက်ပြီး ကုန်းနေလျှင် ဘယ်သူသိနိုင်တာမှတ်လို့..။ စက်ချုပ်ဆိုင်ပိုင်ရှင်မို့ မြို့နှင့်ကင်းကွာသူ မဟုတ်..။ ကင်းကွာလို့လည်း မရ..။ သည်ပညာကိုပင် မြို့က သင်ယူခဲ့ရသည် မဟုတ်လား..။ ထို့ကြောင့် မျက်စိကြီးနားကြီး ခေတ်မီသူဟု ဆိုရသည်။ ပြီးတော့ သြဇာထက်မြက်သော အပျိုခေါင်း..။ ရွာမှာ နာရေး၊ သာရေး၊ ရှိလျှင် တက်တက်ကြွကြွ ဆောင်ရွက်လုပ်ကိုင်လေ့ရှိ၏။ ဒီအသက်အရွယ်နှင့် စာဖတ်ဝါသနာပါသူဟူ၍ တစ်ရွာလုံးတွင် မတင်ရီမတစ်ယောက်သာ ရှိပုံရ၏။

ထွန်းထွန်းက ဘာစကားမှ မတုံ့ပြန်ဘဲ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီး ထိုင်နေသဖြင့် သူ့အမေက… “ဟဲ့….ထတော့လေ… မျက်နှာသစ် ရေချိုးပြီးတော့ လိုက်ပို့လိုက်..ကြားလား…၊ တင်ရီမကိုလဲ နှုတ်ဆက်လိုက်အုံး…၊ ကဲပါ… လာလာ အခုလိုက်ခဲ့…” ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် သူ့အမေနောက်က မှုန်ကုတ်ကုတ်ဖြင့် လိုက်လာသည်။ ည ၁၁ နာရီ မကြည်ရှိန်နှင့် ချိန်းထားသော ကိစ္စသာ မရှိခဲ့လျှင် ထွန်းထွန်း ကျေကျေနပ်နပ် လိုက်ပို့ပေးမည်။ အခုတော့ ကာမဓါတ်စာကို အဟန့်ခံလိုက်၇သဖြင့် ကျွဲမြီးတိုနေသည်။ ကိုရင်လူထွက်ပြီးကတည်းက မတင်ရီမနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ ဒီနေ့အထိဖြစ်၏။ ကိုရင်ဘဝက စားအိမ်သောက်အိမ်၊ သူ့ကိုယ်၌ကလည်း မတင်ရီမကို တကယ့်ကို နှစ်နှစ်ကာကာ ခင်ပါသည်။ ခင်မင်ရုံမျှမက မတင်ရီမ၏ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် လုံးကြီးပေါက်လှ ရုပ်ရည်ကိုပင် လူပျိုသွေးလေးဝင်လာတော့ စိတ်ဝင်တစား တပ်မက်ခဲ့ဖူးသည်။ မတင်ရီမ ရုပ်ပုံလွှာကို စိတ်ထဲကမှန်း၍ စိတ်ကူးယဉ် ဖောက်ပြန်ခဲ့ဖူးသည်။ ခက်နေသည်က မကြည်ရှိန်ပေါ် စွဲလန်းစိတ်..။

ပထမဆုံး လိုးခဲ့ဖူးသည့်စောက်ဖုတ်မို့ ရိုးတွင်းချဉ်ဆီအထိပါ စွဲနေပုံရသည်။ ပြီးတော့ မနေ့ညကမို့ ဖြစ်ရပ်က ပူပူနွေးနွေးကြီး ရှိသေး၏။ “ ထွန်း…. နေနိုင်လှတဲ့ ငါးပိချက်..၊ လူထွက်ပြီးကထဲက မတွေ့၇တာ၊ ..အိမ်တောင် လာဖော်မရဘူး..၊ ဘာလဲ..ထမင်းခိုးစားရတဲ့ဒုက္ခ လွတ်သွားလို့ နင်က ပုန်ကန်တာပေါ့ လေ….ဟုတ်လား…” “မဟုတ်ပါဘူး…မမရဲ့… ကျောင်းက ခဏယူလာတဲ့ ရှေးဟောင်းစာပေထဲက ဆေးနည်းနဲ့ ဗေဒင်ပညာ မန္တာန်လက်ဖွဲ့ စီရင်ခန်းတွေ ကူးနေရလို့ပါ….” ထွန်းထွန်းအမေ မကြည်ကြည်က သူတို့နှစ်ယောက် အချီအချ ပြောနေကြသည်ကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်ရင်း သဘောကျကျေနပ်နေ၏။ “ အခု…လေးနာရီ ထိုးပြီးဆိုတော့ ငါးမတ်တင်းလောက် သွားမယ်လေ…မမ..” “ အေးအေး…ကဲ..သားကလဲ ရေချိုးတော့…ထမင်းစားပြီး လိုက်ပို့လိုက်တော့…” “ ထမင်းလဲ အိမ်ကျမှစား မောင်လေးကြိုက်တဲ့ အမဲသားနှပ်နဲ့ ပဲကုလားဟင်း ချက်ထားတယ်…” ကိုရင်ဘဝထဲက သူစားချင်တာ ချက်ခိုင်းနေကျမို့ မတင်ရီမက သိနေသည်။

“ ကဲ…ရေချိုးပြီး လာခဲ့တော့နော်… မင်းအတွက် အင်္ကျီသုံးထည်လဲ ချုပ်ထားတယ်၊ တန်ဆောင်တိုင်လက်ဆောင်ပေါ့..၊ ကဲကဲ..မမကြည် ကျမ သွားတော့မယ် ရေချိုးပြီးရင်သာ ဒီငါးပိချက်ကို လွှတ်လိုက်တော့…” နာရီက အဖိုးတန်သည့်တိုင် လုံးဝမနှမြောပါ..။ သည်နာရီမျိုး အလုံးပေါင်းများစွာ ဝယ်ယူနိုင်ပါသည်။ အဓိကပြဿနာက မကြည်ရှိန်တို့ လင်မယားအခန်းထဲမှာ နာရီမေ့ထားခဲ့တဲ့ ကိစ္စပါ..။ လူမှုအတွေ့အကြုံ နည်းပါးသေးသည့် ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် အသဲအသန် ကြောက်နေမိသည်။ သူများ မယားကြာခိုတဲ့ ကြာကူလီအကောင်ဟု လူသိထင်ရှား ဖြစ်သွားမှာ သေမတတ် ကြောက်၏။ စောစောကထဲက မတင်ရီမနှင့် လက်ဖွဲ့ကိစ္စ စီရင်ခွင့်ရလျှင် ဘာပြဿနာမှ ဖြစ်မည်မဟုတ်..။ မတင်ရီမက ငြင်းခဲ့လျင်လည်း ဤကိစ္စမှ ဖြစ်မြောက်အောင် မလုပ်ရလျှင်လည်း အဆိပ်သောက်ပြီး သေပစ်မယ်ဟု ချောက်လျှင် ရကိုရမည်..။

အခုတော့ လွန်ကုန်ပြီ..။ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် လှည်းမောင်းထွက်လာခဲ့သည်။ မကြည်ရှိန်တို့အိမ်နားအရောက်တွင် သူ့ယောက်ျား ကိုပေါစိန်က အားရဝမ်းသာစွာဖြင့် .. “ ဟကောင်ကြီး … ဘယ်လဲဟ… မောင်ရင်ဖွက်ထားတဲ့ နာရီ ပံ့သကူက မောင်ရင့်အစ်မ မကြည်ရှိန် ရလာသဟေ့..၊ ကြံကြံဖန်ဖန် ကွာ.. ခင်မြင့်နွယ်တို့အိမ်နား သွားဖွက်ရတယ်လို့….၊ ဟား..ဟား…. အခုတော့ ရစေချင်တာက တစ်ယောက် ရတာက တစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ…” “ ဒါနဲ့….မင်းက ဘယ်လဲ….” ထိုစဉ် မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ထဘီတိုတို ဝတ်ကာ ရင်ရှားကြီးဖြင့် ထွက်လာ၏။ ည ၁၁ နာရီ နော်ဟူသော အသိပေးသော အကြည့်များဖြင့် ထွန်းထွန်းကို ကြည့်နေသည်။

ထွန်းထွန်းကလည်း မနေ့ညက သူအားရပါးရလိုးထားခဲ့သော ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးဆီ မှန်းကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းတုတ်တုတ်ကြီးတွေဆီ…ပြီးတော့မှ ရင်ရှားထားသော ထမီအတွင်းမှ တင်းရင်းမို့မောက်ဖောင်းကားနေသော နို့အုံကြီးနှစ်မွှာတွင် အဆုံးသတ်သွား၏။ ထွန်းထွန်းက ကိုပေါစိန် အမေးကို မကြည်ရှိန်ပါ တစ်ခါတည်း သိရအောင် ဖြေလိုက်သည်။ “ မတင်ရီမကို ရွာထောင်ဘူတာ လိုက်ပို့ခိုင်းလို့ပါဗျာ..၊ ည ၁၁ နာရီ ရထားအမှီ အထည်တွေ တင်ပေးရမှာမို့တဲ့…၊ အမလေး…..သူက ရှည်ပြီး လိုက်ပို့ခိုင်းတာ..” ထွန်းထွန်း တကယ် မကျေနပ်သံကြီးနှင့် ပြောလိုက်၏။ ဘာကြောင့် မကျေမနပ် ဖြစ်နေသည်ကိုကား မကြည်ရှိန်သာ သိ၏။ မကြည်ရှိန်လည်း ည ၁၁ နာရီ စီမံကိန်းကြီး ပျက်သွားပြီမို့ ရင်ထဲဟာသွားသည်။

ထို့နောက် နှုတ်ဆက်ဖော်တောင် မရတော့..။ ထွန်းထွန်း စိတ်ထဲ မကောင်းလှစွာဖြင့်…. “ ကဲ….ကိုရီပေါစိန် ကျနော် သွားမယ်ဗျာ….” “ အေးအေး…ပံ့သကူ ဖွက်တဲ့ကုသိုလ်ကြောင့် လိုရာဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝပါစေ ကွာ…ဟား ဟား….”ကိုပေါစိန် တဟားဟား ရယ်မောရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ နေဝင်ရီတရော အချိန်မို့ တကယ်လည်း ကြောက်စရာ ကောင်းသည်။ နနွင်းနံ့လိုလို အနံ့လည်း ရ၏။ မတင်ရီမက နှာခေါင်းကို တရှုံ့ရှုံ့ လုပ်ရင်း ကြောက်ရွံ့သော အသံဖြင့်… “ မောင်….မောင်လေး… ရ…ရလား…” “ ဘာရတာလဲ မမရ…အရင်းမရှိ အဖျားမရှိနဲ့…” “ ဟို…ဟို…နနွင်း ….နနွင်းနံ့လေ….” ဟုတ်သည်…ထွန်းထွန်းလည်း ရ၏။ ထွန်းထွန်းက မကြောက်..၊ တစ္ဆေသရဲ ရှိသည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်။ ပြီးတော့ သူရထားသော တစ္ဆေသရဲနိုင် ဂါထာမန္တာန်တွေကိုလည်း ယုံကြည်၏။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ၏ စိုက်ကားပြည့်တင်းလျက် ရှိသော ဖင်ဆုံကြီးကို ကိလေသာရောင် တလက်လက်တောက်နေသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ခါ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လာခဲ့သည်။

“ အမလေးတော့…. သောက်ပလုတ်တုတ်…..” မတင်ရီမ တစ်ကိုယ်လုံး ထွန်းထွန်း ရင်ခွင်ထဲ ဗြုန်းကနဲ ရောက်လာသည်။ နွားတွေကလည်း လန့်ပြီး နောက်သို့လှည့်မည် အပြု..၊ ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော မတင်ရီမကို ယောင်ရမ်း၍ ဖက်လိုက်လေသည်။ နွေးထွေးအိစက်သော အတွေ့က ထွန်းထွန်းတစ်ကိုယ်လုံး ဖြတ်သန်းသွား၏။ အတန်ကြာသည်အထိ ဖက်ထားမိရာ… .. ” ဟွန်း….ဖက်ထားတာလဲ လွှတ်ပါအုံး…. အရိုးတွေ ကြေကုန်တော့မယ်…” ဒီတော့မှ ထွန်းထွန်းလည်း သတိဝင်ကာ လွှတ်ပေးလိုက်၏။ ရွာထောင်ဘူတာ ရောက်တော့ ည ၉ နာရီခွဲပြီ..။ ရထားလာဖို့ တစ်နာရီခွဲလောက် စောင့်ရအုံးမည်..။ လှည်းပေါ်တွင် မတင်ရီမ၏ နွေးနွေးအိအိ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ကိုယ်လုံးကြီးကို တင်းနေအောင် ဖက်ခဲ့ရခြင်း။ မနေ့ညကလည်း မကြည်ရှိန်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စိတ်တိုင်းကျ လိုးခဲ့ရခြင်း…. စသည်တို့ကြောင့် ထွန်းထွန်း စိတ်တွေမှာ ရမ္မက်လှိုင်းတွေက တမဟုတ်ချင်း ထကြွလာသည်။ သို့သော် အခြေအနေချင်းက မတူပေ။ မတင်ရီမဆိုတာက အစ်မအရင်းလို ဖြစ်နေရာ.. နည်းနည်းတော့ ဟန့်နေသည်။ လှည်းပေါ်မှာ ဖက်ခဲ့၇သည်ဆိုတာကလည်း တမင်သက်သက် ဖက်ခွင့်ရ၍မဟုတ်..။

မတင်ရီမ ကိုယ်တိုင်ကြောက်လန့်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဇွတ်တိုးဝင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပစ္စည်းတွေ ချအပြီး ခုံတန်းပေါ် ထိုင်နေကြစဉ် မတင်ရီက…. “ မောင်လေး… ဆာရင် တစ်ခုခု စားလေ…၊ မမလဲ ဘာမှ မစားခဲ့ဘူး…. ခေါက်ဆွဲကြော် စားမလား….” “ အင်း…….ကောင်းသားဘဲ…” ဘူတာအတွင်းရှိ စားသောက်ဆိုင်ဘက် ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ခေါက်ဆွဲကြော် ၂ ပွဲမှာ၍ ထိုင်နေကြစဉ်…. “ မမ……” “ ဟင်….ဘာလဲ…ပြော……” “ ကျနော်… အရက်သောက်ချင်တယ်….” “ ဘယ်ဖြစ်မလဲ… မူးကုန်မှ မပြန်နိုင်ဘဲ ဖြစ်နေမယ်….” “ ဟာ…ရပါတယ် မမရ…မနေ့ညကတောင် သောက်သေးတာပဲ..လုပ်ပါနော်… တအားကြီး မမူးစေရပါဘူး…”“ သဘော သဘော… သိပ်တော့ မများစေနဲ့…” မတင်ရီမ သဘောမတွေ့သော မျက်နှာထားဖြင့် ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ မတင်ရီမ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ထွန်းထွန်း အရက်သောက်ဖြစ်အောင် ပရိယာယ် ဆွယ်ဖို့ စိတ်ကူးရှိထားသည်။

ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမဆီက ငွေ ၅၀ တောင်းခဲ့ပြီး ကောင်တာဆီ ထွက်ခဲ့သည်။ အရက်ပုလင်းကြီး ထောင်ထားလျင် အမြင်မတော်သည့်အတွက် ရေဗူးထဲ ထည့်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ ထို့နောက် ခေါက်ဆွဲကြော်ရလျှင် လာပို့ဖို့ မှာခဲ့ပြီး ခန်းဆီးကာထားသော အခန်းလေးထဲ ဝင်ခဲ့ကြသည်။ မတင်ရီမကိုပါ ချော့တိုက်ချင်၍ အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ထွန်းထွန်းက ဖန်ခွက်နှစ်ခွက်ထဲ အရက်ထည့်ရင်း … “ ရော့…..မမလဲ သောက်…” “ အို…ကြံကြီးစည်ရာ…မသောက်ချင်ပါဘူး….” “ ကဲ…မသောက်ချင်နေဗျာ…၊ ကျုပ်ကတော့ အပြန် သရဲ ကြောက်တယ်..၊ အရက် နဲ့ ရဲဆေးတင်ထားမှ ဖြစ်မှာ..၊ သရဲဆိုတဲ့အကောင်က သိပ်ပါးတာ.. ကြောက်တဲ့လူကို ဖြဲခြောက်တတ်တယ်..၊ မကြောက်တဲ့လူဆိုရင် အနားတောင် မကပ်ရဲဘူး…” ထွန်းထွန်းက ခွက်ထဲထည့်ထားသော အရက်ကို တစ်ခါတည်း မော့ချလိုက်သည်။ “ ဟား……..ကောင်းလိုက်တာ… ချိုမြ ၇ှိန်းဖိန်း သွားတာပဲ..” ကဲဟယ်…ဒီလောက်တောင် ရှိလှတာ… သူ့အတွက် ငှဲ့ထားသော အရက်ခွက်ကို တစ်ခါတည်း မော့သောက်ချလိုက်သည်။ ရင်ထဲပူဆင်းသွားသော်လည်း တရုတ်ဝီစကီက အဝင်မဆိုးလှပါ..။ ချိုမွှေး သင်းပျံ့သော ရနံ့လေး ရှိ၏။

“ ရော့….ထပ်ထည့်အုံး…” မတင်ရီမက အသံခပ်မာမာနှင့် ပြောသည်။ ထွန်းထွန်းက ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ခပ်ပြုံးပြုံး မျက်နှာထားဖြင့် ထပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။ မတင်ရီမကလည်း စောစောကလို တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်ပြန်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး နွေး ထွေးရှိန်းမြပြီး လန်းဆန်းသွားသည်။ “ကဲ… ဘယ်နှယ့်လဲ…မမ…” “ အဟင်း..ဟင်း….မဆိုးပါဘူး…. ” ယခုကဲ့သို့ မတင်ရီမကို ရှေ့ထားပြီး မိန်းမတစ်ယောက်ကို ပေါ်တင်ကြီး ဗူးထပြနေခြင်းမှာ မတင်ရီမစိတ်ကို ဆွပေးနေခြင်း ဖြစ်၏။ တရုတ်မကလည်း အအိုဖြစ်သည့်တိုင် ရူပါဖြောင့်သော ထွန်းထွန်းကို ကြာတွေပစ်နေ၏။ မတင်ရီမ ဒေါပွလာသည်။ “ အင့်……ထပ်တည့်စမ်း…” အသံခပ်မာမာဖြင့် အရက်ခွက်ကို ထွန်းထွန်း ရှေ့တိုးပေးလိုက်သည်။ “ ဟာ…ဖြစ်ပါ့မလား…မမရဲ့…” “ ဟေ့…လျှာမရှည်နဲ့ နင်နဲ့ငါ နဲ့ ညားလာတာ တစ်နှစ်တောင် ကျော်ပြီ… ဘယ်တုန်းကများ ငါ့စကား နားမထောင်ဘူးလို့လဲ…” တရုတ်မက မတင်ရီမ စကားကို သဘောကျစွာ ပြုံးကြည့်နေသည်။ ငယ်ငယ်ချောချော ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို အပိုင်ယူထားနိုင်သည့်အတွက် အားကျနေပုံ ရသည်။ “ ဟုတ်သားပဲ..မောင်လေးကလဲ ကိုယ့်မိန်းမစကား နားထောင်လိုက်လေ…၊ လိုရင် ရှိသေးတယ်…”

“ အဟင်းဟင်း… သနားထိုက်ပါတယ်…မမရဲ့.. မောင်လေးက လူချောလေးဘဲ.. ကဲ..လိုတာရှိရင် မှာလိုက်နော်…” စားသောက်ငွေ ရှင်းပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြ၏။ မကြာမီ ရထားဆိုက်လာသည်။ ရထားပေါ် ပစ္စည်းအပ်နှံတင်ပေးပြီးနောက် (၁၁) နာရီခွဲလောက် လှည်းနှင့် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ လက်ကျန်အရက်များ ထည့်ယူလာသည်ကိုတော့ မတင်ရီမ မသိ..။ ထွန်းထွန်းက သူ့အကြံနှင့် သူမို့ စကားမပြော။ ဤသို့ဖြင့် သူတို့ လှည်းသည် တိုးချဲ့ကွက်သစ်ကို ကျော်လာခဲ့သည်။ ထွန်းထွန်းက ရံတိုင်တွင် ချိတ်ထားသော လွယ်အိတ်အတွင်းမှ ဝီစကီ ပုလင်းကို ထုတ်ကာ ပါးစပ်နှင့် တေ့မော့လိုက်သည်။ “ အင့်….ငါ့မိန်းမ…ရော့… အချမ်းပြေ သောက်လိုက်….” ထွန်းထွန်း၏ မာန်ပါသော အပြောကြောင့် မတင်ရီမ မျက်နှာ ပြုံးသွားသည်။ သို့သော် နှုတ်ကမူ … “ အောင်မယ်.. ဘာငါ့မိန်းမလဲ .. ဟင်း…ပေါင်တွင်းကြော ပြတ်သွားအောင် ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်မယ်…” ပြောပြောဆိုဆို မတင်ရီမ လက်က ထွန်းထွန်းပေါင်ပေါ် ရောက်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမလက်ကို ဆွဲထားလိုက်ပြီး ဘယ်ဘက်လက်ထဲမှ ကြိုးများကို ဘယ်ဖက်ရံတိုင်တွင် ခပ်လျော့လျော့ ပတ်ချည်လိုက်သည်။

အသားကျပြီးသော နွားတွေမို့ အနေအထားမပျက် ပုံမှန်အတိုင်း သွား နေကြ၏။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးဖက်လိုက်ပြီး ပါးပြင်ကို အထပ်ထပ်နမ်း၏။ သဘာဝ သနပ်ခါးနံ့ သင်းသင်းလေးက ထွန်းထွန်း၏စိတ်ကို ကြွသထက်ကြွလာအောင် မြှူဆွယ်ကလိနေသည်။ ပြည့်တင်းဖောင်းအိသော ပါးပြင်နုနုလေးကို နမ်းရသည်မှာ အရသာရှိလှသည်။ မတင်ရီမက ဒူးတုတ်လျက် အနေအထားဖြင့် အလိုက်သင့် နေလေသည်။ ထွန်းထွန်း နမ်းသမျှ ကျေနပ်စွာ ခံယူသည်။ ထွန်းထွန်းအသက်ရှူသံတွေက မြန်ဆန် ပြင်းထန်နေသည်။ ထွန်းထွန်းက နမ်းလို့အားရသောအခါ ပါးကို ဆွဲမော့လိုက်သည်။ သူ့လျှာကို မတင်ရီမ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး မတင်ရီမ လျှာကို စုတ်ယူလိုက်ပြန်သည်။ မတင်ရီမက လှိုက်ဖိုမောလျှသော သက်ပြင်းအသံကြီးကို ကြားလိုက်ရသည်။ ရင်အစုံက ကော့တက်သွားပြီး ထွန်းထွန်း လီးတန်ကြီးကို တင်းနေအောင် ညှစ်ဆုတ်ထားလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းက သူ့လက်ခလယ်ကို ဟနေသော စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းကြီးထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အသွင်းအနှုတ်လုပ်ကာ လှည့်ပတ်မွှေပေး၏။

“ ပြစ်…ပလစ်…ပြစ်….ပြိ…..ဗျစ်….ဖွတ်……..” မတင်ရီမက ရင်အစုံကို ကော့လျှက် ထွန်းထွန်းကတော့ လှည်းပေါ်ဖြစ်နေသည့်အတွက် လိုးကွင်းလိုးကွက်ကို ကြံဆနေ၏။ နွားတွေက ခပ်မှန်မှန် သွားနေ၍ တော်သေး၏။ ထွန်းထွန်းလက်က လှည်းကပ်ကြမ်းကို စမ်းကြည့်သည်။ အခံမပါလျှင် မတင်ရီမ နာမည်စိုး၍ ဖြစ်သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် လှည်းပေါ်တွင် ဂုံနီအိတ်နှစ်လုံး ဆက်ခင်းထားလျှက် ရှိသည်..။ အခု မကြည်ရှိန်ကိုယ်စား မတင်ရီမကို လိုးရတော့မည်မို့ ထွန်းထွန်း စိတ်တွေ မြူးကြွလျက် ၇ှိသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အပီအပြင် နှိုက်ဆွထားပြီး ဖြစ်ရာ ဖူးယောင်ခုံးကြွလျက် စောက်ရေတွေလည်း တစိမ့်စိမ့် ထွက်လျက် ရှိနေပါတော့သည်။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမကို နောက်လှန်ချလိုက်ပြီး ထမီကိုလှန်၍ ဒူးနှစ်ဖက်ကို ပေါင်နှစ်လုံးပေါ် ကပ်ထားလိုက်သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ထွန်းထွန်းလုပ်ချင်ရာလုပ်တော့ ဟု စိတ်ဒုန်းဒုန်း ပုံချထားလိုက်သည်။ နွားတွေက သွားနေကျလမ်းမို့ သူ့အလိုလို တရွေ့ရွေ့ သွားနေကြသည်။ “ မမ……” “ ဟင်…….”

“ ဒါလေး ငုံထားလိုက်နော်….” “ ဘာလဲ…အဲဒါက….” “ သရဲနိုင်လက်ဖွဲ့….” အမှန်က ပီယလက်ဖွဲ့ဖြစ်သည်။ မတင်ရီမလည်း အကြောက်ပြေ၊ စကားကြောလည်း မ၇ှည်စေရန် သရဲနိုင်လက်ဖွဲ့ဟု ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။ လက်ဖွဲ့ကိုယ်စီငုံထားလိုက်ပြီး မတင်ရီမ ဖင်ကြားတည့်တည့် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက်.. သူ့လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နှင့်အသေအချာကိုင်၍ စောက်ဖုတ်အဝနှင့် တေ့ချိန်ကာ မြှင်း၍မြှင်း၍ သွင်းထည့်လိုက်သည်။ လင်ယူသားမွေးဖူးခြင်း မရှိ၊ တစ်ကိုယ်တည်းနေ အပျိုကြီး စောက်ဖုတ်မို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး နစ်ဝင်သွား၏။ သို့သော် စောက်ရည်ကြည်တွေက စိုအိနေသဖြင့် ခက်ခက်ခဲခဲကြီး မဟုတ်ပါ..။ လီးတန်ကြီး၏ နူးညံ့ပူနွေး မာကျောသော အထိအတွေ့က သူမတစ်ကိုယ်လုံးရှိ ရမ္မက်သွေးတွေကို တလှိုက်လှိုက် ဆူဝေ ပွက်ထလာစေ၏။ “ မမ…ရလားဟင်….” “ အင်း…..” “ ဖွတ်….စွပ်..ဖွတ်…..ဗျစ်….ဖွတ်….အ…..အား…..အီး အင်း…အမလေး… အား..ရှီး… ကျွတ် ကျွတ်…..အမလေး တော့….” မတင်ရီမ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့သွားပြီး ခါးလည်း ကော့တက်သွား၏။

လီးဝင်လီးထွက်ကလည်း အဆင်ပြေ ချောမွေ့လာ၏။ “ မမ…နို့ကြီးတွေ ဖော်ပေးစမ်းပါ… မောင်လေး စို့ချင်လို့…..” “ ဟင်း….တော်တော်ရှုပ်….” မတင်ရီမက ထိုသို့ပြောရင်း သူ့အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံဘရာစီယာကို ဆွဲလိပ်၍ အပေါ်ပင့်လှန်လိုက်သည်။ နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီး နှစ်လုံးက လရောင်အောက်တွင် ဝင်းဝင်းစိုစို မို့မို့ဖောင်းဖောင်းကြီး ပေါ်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်ကြီးကို မှန်မှန်သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်လိုးနေရာမှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တစ်ပြန်စီ စို့ပေးလိုက်၏။ “ ပြတ်…ပလပ်…..ပြွတ်……ပြွတ်…..” “ အင့်….အမေ့…အင့်….အ……..အ….ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်….အမေ့…..အင့်…အား.. ..နာတယ်… ကျွတ်ကျွတ်….အ….” နို့စို့သံ ၊ စောက်ဖုတ်နှင့် လီးထိတွေ့သံ မတင်ရီမနှုတ်က ညည်းသံတို့ဖြင့် လှည်းပေါ်မှာ ဆူညံလျှက် ရှိနေပါသည်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ လီးနှင့်ကင်းကွာနေခဲ့ရသော အပျိုကြီး မတင်ရီမခမျာ တစ်စစ ကောင်းလာသည်။ အီစိမ့်ရှိန်းဖိန်းသော ကာမအရသာထူးကြီးကို ထိထိမိမိကြီး ခံစားရ၏။

တစ်ကိုယ်လုံးရှိ ရမ္မက်သွေးတွေကလည်း ပူနွေးထကြွလာသည်။ အသက်ရှူသံတွေကလည်း တစ်စတစ်စ ပြင်းထန်လာ၏။ မတင်ရီမလက်နှစ်ဖက်က ထွန်းထွန်းကျောပြင်ကြီးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ဖင်ဆုံကြီးကို ဆောင့်အချနှင့် အံကျ ကော့ကော့ခံသည်။ အပျိုကြီးအမည်ခံထားသော မတင်ရီမသည် လီးအတွေ့အကြုံ ၇ှိပြီးဖြစ်ပါသည်။ အသက် ၂၀ ဝန်းကျင်လောက်က သူ့အဒေါ်၏ယောက်ျား ကိုဘထွားနှင့် ငြိစွန်းခဲ့ဖူးသည်။ ထိုစဉ်က ကိုဘထွားမှာ အသက် ၅၀ နီးပါး ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ရွာလုံးက အားကိုးအားထား ပြုရသော အနှိပ်ဆရာ ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့က သူ့အဒေါ် တောသွားနေသည်။ ခါးကိုက်၍ အနှိပ်ခံမိရာမှ ကာမအကြောတွေကိုပါ ဖွင့်ပေးပြီး သူမကို လိုးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

သူမနှင့် လိုးပြီးတစ်ပတ်ခန့်လောက်တွင် ကိုဘထွား ပိုးထိ၍ ဆုံးသွားသည်။ မတင်ရီမ ကြောက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း…။ အလိုးခံရစဉ်က ကောင်းခဲ့သော အရသာတွေ လွင့်စင်သည်အထိ အကြောက်ကြီး ကြောက်ခဲ့ရသည်။ ထို့နောက် လီးမှန်သမျှ ကွင်းရှောင်ခဲ့သည်မှာ ယနေ့အချိန်ထိ ဖြစ်သည်။ ရည်းစားရှိခဲ့ဖူးသော်လည်း နမ်းရုံဖက်ရုံ၊ နို့ကိုင်ရုံမှလွဲ၍ အလိုးမခံခဲ့ရ..။ သူ့ရည်းစားက လိုးချင်ပါသည်။ မတင်ရီမကိုယ်၌က မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှသာ လုပ်ရမည်ဟု သံမဏိစည်းကမ်းကြီး ချမှတ်ထားခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

ဝါကျွတ်လျှင် မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ ကြိတ်ကြံထားသော်လည်း ဝါတွင်းမှာပင် သူ့၇ည်းစား တင်ညွန့် ပိုးထိ၍ဆုံးပြန်သည်။ သူ့ရည်းစား တင်ညွန့်မှာ ထွန်းထွန်းအမေ၏ မောင်အငယ်ဆုံး ဖြစ်ရာ ထွန်းထွန်း ဦးလေး ဖြစ်သည်။ ထွန်းထွန်းမမွေးခင်က ဇာတ်လမ်းများမို့ ထွန်းထွန်းကတော့ ဘာမှမသိပါ..။ အသက် ၂၀ ဝန်းကျင်က ဝိုးတိုးဝါးတားမျှသာ သိခဲ့ရသော လီးအရသာကို ယခုတော့ တနင့်တပိုး တဝတအီကြီး ခံစားနေရပါတော့သည်။ “ ဖွတ်….ဖွတ်…ဖွတ်….ပလွတ်…ဖွတ်….ဖွတ်…ပလွတ်….ဖွတ်…..” “ အင့်…အမလေး… အီး အင့်… အား….အမေ့…အင့်…အမလေး…အမေ့…အင်း..အား… အ…” မတင်ရီမ လက်အစုံက ထွန်းထွန်းကျောပြင်ကြီးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်လာ၏။ ထွန်းထွန်း၏ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အညီ ဖင်ဆုံကြောကြီးကို ရှုံ့၍ ရှုံ့၍ ကော့ကော့ခံသည်။ “ မမ….ကောင်းလား ဟင်…”

“ အင့်…..အမေ့…အင့်…..ရှီး…ကောင်း….ကောင်း တယ်… အင်း…အ…ကျွတ်..ကျွတ်…” “ မောင်လေးကို တကယ်ချစ်ရဲ့လား…” “ နှစ်ကယ်…နှစ်ကယ်…. ..အ…အမေ့…အ…အင့်…..” “ နောက်လဲ ခံမှာလား…ဟင်..” “ အမေ့…အင့်…ကျွတ်…ကျွတ်…ခံ…ခံမှာပေါ့ လို့…” “ မောင်လေး.. မမကို မှန်းမှန်းပြီး ဂွင်းတိုက်ရတဲ့ ညတွေ မနည်းဘူးဗျ…သိလား…” “ မမနဲ့ မောင်လေးက ဘာတော်လဲ ဟင်…” “ သိဘူး….” “ လင်မယား မဟုတ်ဘူးလား…” “ ဟင့်အင်း…ဟုတ်ဘူး… အမေ့…အား…အား…ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်…” “ ဟို တရုတ်မကို ပြောတော့ မောင်လေးက မမယောက်ျား ဆို…” ထွန်းထွန်းက အဆောင့်လည်း မပြတ်၊ နှုတ်ကလည်း တတွတ်တွတ် မေးလျက် ရှိသည်။ တအင့်အင့် တအီးအီး ညည်းညူနေရသည့်ကြား ထွန်းထွန်းမေးသမျှကို ဖြေနေရသည်မှာ ကာမစည်းစိမ် ပျက်လှသည်။ မတင်ရီမ စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ပွင့်ကန်ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် ကောင်းလွန်းလှသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှာလည်း တလှုပ်လှုပ်တရွရွဖြင့် ယားယားကြွတက်လာသည်။

နှစ်ယောက်သား အားကြိုးမာန်တက် လိုးနေကြသည်မှာ နာရီဝက်ကျော်လာပြီ။ ယခုအချိန်ထိ မည်သူမှ မပြီးကြသေး..။ အနိုင်မခံ အရှုံးမပေး အပြိုင်ကြဲနေကြသည်။ ထွန်းထွန်းက အားရပါးရကြီး ပစ်ပစ်ပြီး ဆောင့်လိုးနေရာမှ သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ ပြည့်တင်းနင့်နေအောင် ခံလို့ကောင်းနေစဉ် လီးတန်ကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်သဖြင့် မတင်ရီမရင်ထဲ ဟာထွက်သွား၏။ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း ဒေါသူပုန်ထကာ စူပွစူပွ ဖြစ်လျှက်ရှိသည်။ ထွန်းထွန်းက ပက်လက်အနေအထားမှ ကိုယ်ကို တစောင်းပြင်လိုက်၏။ ထို့နောက် မတင်ရီမ ညာဖက်ခြေထောက်ကို ကွေးလျှက် ရင်ဘတ်ဆီ တွန်းကပ်လိုက်ပြီး သူက မတင်ရီမ၏ ဘယ်ဖက်ပေါင်တံ တုတ်တုတ်ကြီးအပေါ် ခွထိုင်ကာ ခွဆုံအရင်းထိ တိုးကပ်လိုက်၏။

သူ့ညာလက်ဖြင့် နို့အုံ၊ ဘယ်လက်ဖြင့် ပခုံးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုတ်ကိုင်လျက် လီးတန်ကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲ တစ်ရစ်ချင်း ဖိသွင်းကာ ညှောင့်ညှောင့်လိုးပြန်ပါတော့သည်။ “ အီး..ဟီး…အမလေး…အမလေး…အီး ဟင်း….ကျွတ်ကျွတ်…. ကောင်း …ကောင်းလိုက်တာ မောင်…မောင်လေးရယ်… အမလေး…အမလေး…အင်း..အင့်…အား…မမကို မညှာ မညှာနဲ့…ဆောင့်..ဆောင့် ..အမေ့…အင့်…အား…နာနာ ဆောင့်…အမလေး…..ကျွတ်ကျွတ်…ဟုတ်ပြီ… ဟုတ်ပြီ…ဆောင့်…အင့်…….အ…. ” ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လှသဖြင့် မီးပွင့်မတတ် ကောင်းလွန်းလှသည်။

တစ်လှည်းလုံး လှုပ်ခါနေသည်။ အထွတ်အထိပ်ရောက်ခါနီးနေပြီမို့ ပွဲက ပိုကြမ်းလာပါသည်။ နွားတွေက ဖြေးဖြေးမှန်မှန် သွားနေရာမှ သူတို့ကို သတိပေးလေသည်ထင်၍ ဒုန်းဆိုင်း၍ ပြေးကုန်ပါတော့သည်။ “ ဒုန်း…ဒုန်း…ဒုတ်….ဒလုပ်….ကျွိ…ကျလိ….ဒုတ်………ဒုန်း….” “ အင့်…အင့်…..အင့်…အမေ့.ကျွတ်..ကျွတ်….ကဲဟာ…အ…အမေ့…ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်….” မတင်ရီမ အပေးတွေကြမ်းလာသည်။ လူသူမနီးလှသည့် လှည်းလမ်းပေါ်တွင် လှည်းသံ၊ လီးနှင့်စောက်ဖုတ် ထိတွေ့သံတို့ဖြင့် ဆူညံလျှက် ၇ှိနေပါတော့သည်။ မကြာခင်မှာပင် လှည်းပြေးနှုန်း ကျသွားသလို မတင်ရီမနှင့် ထွန်းထွန်းတို့လည်း ကာမဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝကာ ငြိမ်ကျသွားပါတော့သည်။ “ သိပ်ချစ်တာပဲ….မောင် လေး ရယ်……” ထွန်းထွန်း နှုတ်က ဘာမှမပြော..။ သို့သော် နှစ်ဆတိုး၍ ကြုံးဖက်ထားလိုက်ပါတော့သတည်း…. ပြီးပါပီ။

Zawgyi

ႏွစ္ဆတိုး

မေန႔ညက တစ္ညလုံးလိုလို ေဖာင္စီးလက္ဖြဲ႕ကိစၥ ၿပီးေျမာက္ေရးအတြက္ မၾကည္ရွိန္ႏွင့္ ကာမဆက္ဆံျခင္းအလုပ္ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ မိုးလင္းခါနီးမွ ကိစၥျပတ္ေတာ့သည္။ နံနက္(၄)နာရီ ခြဲၿပီး လမ္းမွာတိုင္ပင္ခဲ့ၾကသည္။ ည(၁၁)နာရီ က် ေတြ႕ၾကမည့္အေၾကာင္း ။ မၾကည္ရွိန္ကလည္း သူ႔ေယာက္်ားကို အရက္မူးေအာင္ တိုက္ထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ မေန႔ညကလို အားရပါးရ ႏွစ္ပါးသြားၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း … စသည္ျဖင့္ စုံစိေနပါေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းက လမ္းခြဲခါနီးတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ဖက္စာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးကို ကြယ္၍ မၾကည္ရွိန္ကို ဖက္နမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ၾကားက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုလည္း ထမီလွန္၍ ကုတ္ထည့္လိုက္ေသးသည္။

မၾကည္ရွိန္ကလည္း အားက်မခံ ထြန္းထြန္းေပါင္ၾကားက လီးတန္ႀကီးကို ပုဆိုးပင့္လွန္၍ ဆြဲညႇစ္လိုက္သည္။ လီးတန္ႀကီးက ငိုက္ဆင္းေနေသာ္လည္း ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ေႏြးေႏြးေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား (၅)မိနစ္ေလာက္ အခ်စ္ပလူးၿပီးေနာက္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။ မၾကည္ရွိန္ကလည္း သူ႔ေယာက္်ားရွိရာ ဖဲဝိုင္းသို႔ လာလမ္းအတိုင္းဣေျဒၷမပ်က္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ထြန္းထြန္းကမူ ႐ြာလမ္းအတိုင္း အေနာက္ဖက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီး စာသင္ေက်ာင္း ကိုပတ္ခါ ေတာင္ဘက္မွ ပတ္ဝင္ခဲ့ၿပီး ဗီဒီယို ဝင္ၾကည့္ေန၏။ မၾကည္ရွိန္က ကာမပါရမီ ျဖည့္သျဖင့္ လက္ဖြဲ႕အစီအစဥ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္မို႔ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနပါေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ သူကိုယ္တိုင္ ေဖာ္စပ္ထားေသာ ကာမအားတိုးေဆးကို စားသည္။ ထိုေဆးကို စားၿပီး တစ္ေရးေကာင္းေကာင္း အိပ္လိုက္လွ်င္ ကာမအားေတြ ျပန္လည္ျပည့္ၿဖိဳးတိုးပြားလာသည္။ ကာမေဆးစားၿပီးေသာအခါ မုံညင္းဆီ၊ ေခြးေလွးယားျမစ္၊ ႏွမ္းလုံးႀကိဳင္ျမစ္၊ ဘူးသီးအႏွစ္တို႔ျဖင့္ ေဖာ္စပ္ထားေသာ လိမ္းေဆးဆီျဖင့္ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို က်က်နန ပြတ္လိမ္းဆုတ္နယ္ေနၿပီး တစ္ခ်ိဳးတည္း အိပ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ မၾကည္ရွိန္တို႔လင္မယားလည္း စတုဒီသာ အဝအၿပဲ စားေသာက္ၿပီး ဖဲဝိုင္းက ႏိုင္လာေသာ ေငြမ်ားကို လြယ္အိတ္ႏွင့္ ထည့္ကာ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံး အူျမဴးေနၾက၏။ ကိုေပါစိန္က သူ႔မိန္းမကို ၾကက္ဥႏွစ္လုံးယူခဲ့ၿပီး အိမ္ေပၚထပ္ တက္ခဲ့ဖို႔မွာရင္း ေ႐ႊလိေမၼာ္ (၂) ပုလင္းယူကာ အေပၚထပ္ တက္ေလသည္။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ စားပြဲေပၚတြင္ ေ႐ႊလိေမၼာ္ႏွစ္လုံးကို တင္လိုက္သည္။ ေယာက္်ားပတ္ လက္ပတ္နာရီ အေကာင္းစားတစ္လုံး စားပြဲေပၚတြင္ ေရာက္ေန၏။ ကိုေပါစိန္ အံ့ၾသသြားသည္။ “..ေတာက္….ေကာင္မ ညက အိမ္သာဆိုၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ ျပန္မလာေတာ့ဘူး..၊ သူ ပိုက္ဆံလာေပးေတာ့ အေတာ္ေခၚယူရတယ္၊ ဘယ္ေကာင္နဲ႔မ်ား ေနာက္မီးလင္းေနမွန္း မသိဘူး…” ဟု ရင္တြင္းမွာလည္း သံသယေတြနဲ႔ ဗေလာင္ဆူလာသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း မၾကည္ရွိန္ကို သူ႔အရင္ေယာက္်ားလက္ထဲက ကလီကမာႏွင့္ လုယူခဲ့ရသည္မို႔ (၃)ေက်ာင္းေျပာင္းေသာ ရွင္၊ (၃)လင္ေျပာင္းေသာ မိန္းမသည္ ကလီကမာ ဉာဏ္နီ၊ဉာဏ္နက္ မ်ားတတ္ေၾကာင္း ေလာကနီတိထဲမွာ ငယ္စဥ္က သင္ယူခဲ့ဖူး၏။ ေတာက္…ေဖလိုးမ…မသာမေတာ့ သိၾကေရာေပါ့ကြာ..ဟင္း…၊ ထိုစဥ္ မၾကည္ရွိန္က ၾကက္ဥႏွစ္လုံးကိုင္၍ အခန္းထဲဝင္လာသည္။

ကိုေပါစိန္က မၾကည္ရွိန္ကို မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ စိမ္းစိမ္းႀကီး ၾကည့္ကာ… “ ေဟ့ေကာင္မ…ငါ့ကို လုံးဝမညာနဲ႔… ဒါ ဘယ္က လင္ငယ့္ပစၥည္းလဲ..အမွန္အတိုင္း ေျပာစမ္း…၊ မေန႔ညက အိမ္သာဆိုၿပီးေတာ့ လင္ငယ္နဲ႔ ေနာက္မီးလင္းေနတာေပါ့.. ဟုတ္လား…” မၾကည္ရွိန္က နာရီကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းယူလိုက္ရင္း … “ ဒီမွာ …ကိုေပါစိန္… က်ဳပ္ ဘာေကာင္မလဲ ဆိုတာ ေတာ္သိတယ္..ေနာ္…၊ ဘဝကံမေကာင္းခဲ့လို႔ လင္ေတြထည္လဲ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ ေတာ္နဲ႔ညားခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း က်ဳပ္ ဘယ္တုန္းက ေဖာက္ျပန္ဘူးလို႔လဲ…၊ ဘာမွ မေမးမျမန္းဘဲနဲ႔ ကိုယ္ထင္ရာေတြ စြပ္ေျပာမေနနဲ႔…” “ ဟာ..ဘာေမးျမန္းေနစရာ လိုသလဲကြ.. ဒီအခန္းထဲမွာ ေယာက္်ားပတ္နာရီႀကီး ေရာက္ေနတာ နင္လင္ငယ္နဲ႔ ေနာက္ဇာတ္ခင္း ေနာက္မီးလင္းေနတာ ထင္ရွားေနတာပဲ..၊ အဲလိုဆို ေျပာေလကြာ..၊

ဒီနာရီက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီအခန္းထဲ ေရာက္ေနတာလဲ…”“ ေတာက္….ဟာ….ေျပာေလ..ဒီနာရီက ဘယ္လိုလုပ္…….” “ ပံ့သကူ ေကာက္ရတာ ေတာ္ေရ……” “ ဟင္…ဘယ္လိုလုပ္ရတာလဲ…” “ မေန႔ညက အိမ္ျပန္လာရင္း ရခဲ့တာ…” မၾကည္ရွိန္က မာေက်ာကြၽတ္ဆတ္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာ၏။ ထို႔ေနာက္ ဆက္ေျပာျပန္သည္။ “ အိမ္မေရာက္ခင္.. ေသးေပါက္ခ်င္လို႔ မေအာင့္ႏိုင္တာနဲ႔ ခင္ျမင့္ႏြယ္တို႔ ၿခံစည္း႐ိုးနား ေသးထိုင္ေပါက္ေနတာ…၊ မ်က္စိေရွ႕မွာ လေရာင္ဟပ္ၿပီး ဝင္းဝင္းလက္လက္ ပစၥည္းေလးမို႔ ေကာက္ၾကည့္လိုက္တာ.. အဲဒီ နာရီျဖစ္ေနတာပဲ..” ဒီေတာ့မွ ထြန္းထြန္း ပံ့သကူ ပစ္ထားေသာ နာရီမွန္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။

ခင္ျမင့္ႏြယ္ဆိုတာ … တစ္႐ြာလုံးရွိ အပ်ိဳေခ်ာ(၁၀)ဦးတြင္ နံပါတ္ (၁) စာရင္းဝင္ျဖစ္သည္။ မိဘကလည္း ပိုက္ဆံရွိသည္။ ဧကႏၲ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ ခင္ျမင့္ႏြယ္ကို ပိုးခ်င္လို႔ ၿခံနားလာပစ္ထားပုံ ရသည္။ အခုမွ ကိုေပါစိန္ စိတ္ထဲက အလုံးႀကီး က်သြားေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ နည္းနည္းပါးပါး ထပ္တြန႔္လိုက္ေသး၏။ “ ပံ့သကူ ရထားမွန္း ဘာလို႔ညက ငါ့ မေျပာတာလဲ..” မၾကည္ရွိန္က မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း…. “ ေစာက္ျမင္ကပ္လို႔… မေျပာတာ…” ဟုတ္သား…သူ႔မိန္းမ သူ႔ကို မေက်နပ္မွန္း ညထဲက သိသည္။ လီးအစာ စားခ်င္ေနတာ သူမေကြၽးႏိုင္ခဲ့။ ဖဲေဇာေတြ ကပ္ေနခဲ့သည္။ မိန္းမထက္ ဖဲကိုခ်စ္ေၾကာင္း စကားနာထိုးခံခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းမေက်နပ္ေအာင္ ေစာက္ဖုတ္ကိုေတာင္ ယက္ေပးခဲ့ရေသးသည္။

“ လာပါ…မိန္းမရာ… ငါမွားပါတယ္…” မၾကည္ရွိန္က မသြားဘဲ ေပရပ္ေနသည္။ ထိုသို႔ ေပကပ္ေနေလ ကိုေပါစိန္စိတ္ေတြက ပို၍ထႂကြလာေလျဖစ္သည္။ “ လာပါ…မိန္းမရ… ညက အေႂကြးကို အတိုးနဲ႔ ဆပ္ပါ့မယ္..၊ ” ကိုေပါစိန္တစ္ေယာက္ ကာမရာဂ ေသြးလႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ငယ္မူျပန္ကာ ျမဴးႂကြေနသည္။ မၾကည္ရွိန္ကလည္း ရပ္ၿမဲရပ္ေနသည္။ ညက သူ႔ကို အားရပါးရ လိုးေပးသြားေသာ ထြန္းထြန္း၏ဧရာမလီးႀကီးကို ျမင္ေယာင္မိရင္း မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းလာသည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူ႔ေယာက္်ား ပို၍မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာေအာင္ တမင္သက္သက္ ဆြေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ အရက္ဒဏ္ႏွင့္ တစ္ခ်ိဳးထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမည္..၊ သည္ေတာ့မွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထင္တိုင္းက်ဲ လို႔ရမည္ မဟုတ္ပါလား..။ “ လာပါဆိုကြာ… မိန္းမကလဲ…” “ သြား….မလာဘူး…၊ အခုမွ လာေခ်ာ့မေနနဲ႔….ဟြန္း…” မၾကည္ရွိန္က ကိုေပါစိန္နား ကပ္မလာဘဲ အခန္းေထာင့္ရွိ ဘီ႐ိုနားသြားၿပီး အဝတ္အစားလဲလိုက္သည္။ ညက ဝတ္ထားခဲ့ေသာ ထမီကို အရင္လဲ၏။

ထို႔ေနာက္ ေက်ာေပးလွ်က္ အေနအထားျဖင့္ အေပၚအက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အတြင္းခံေဘာ္လီကို လက္ေနာက္ပစ္၍ခြၽတ္သည္။ ထမီ ရင္မရွားဘဲ ကိုယ္အထက္ပိုင္းကို သည္အတိုင္း ေဖာ္ျပထား၏။ ဖြံ႕ၿဖိဳးစြင့္ကားေသာ ဖင္သားဆိုင္ ထြားထြားကားကားႀကီးႏွင့္ ေက်ာျပင္ေဖြးေဖြးႏုႏုႀကီးကို ၾကည့္ကာ ကိုေပါစိန္ စိတ္ေတြ ပို၍ပို၍ ထႂကြလာ၏။ ငနဲက ငါးခူၿပဳံး ၿပဳံးကာ ၾကက္ဥတစ္လုံးကို အစိမ္းလိုက္ ေဖာက္ေသာက္လိုက္ၿပီး ေ႐ႊလိေမၼာ္ပုလင္းကို ပါးစပ္ျဖင့္ ေတ့ကာ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ .. ေနာက္တစ္ခ်ီ ထပ္ေမာ့ျပန္၏။ ပုဆိုးအက်ႌမ်ား ခြၽတ္၍ ကိုယ္တုံးလုံးႀကီးျဖင့္ သူ႔ကို ေက်ာေပးကာ ေလွ်ာ္ၿပီးသား အတြင္းခံ အက်ႌဝတ္ေနေသာ မၾကည္ရွိန္ထံ သြားသည္။ ေျခသံၾကားေသာ္လည္း မၾကည္ရွိန္က လုံးဝလွည့္မၾကည့္..။

ကိုေပါစိန္က အတြင္းခံအက်ႌ ေနာက္ျပန္ဝတ္ေနေသာ မၾကည္ရွိန္လက္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး ဘရာစီယာကို ခြၽတ္ယူလိုက္ကာ ကုတင္ဖက္ဆီလႊင့္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏုထြတ္ဝင္းမြတ္ေနေသာ ႏို႔အုံျပည့္ျပည့္တင္းတင္းႀကီးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆုတ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။ “ ဖယ္စမ္းပါ…. အခုမွ….” မၾကည္ရွိန္က ထမီကို လွမ္းဆြဲေသာ္လည္း မမီေတာ့..။ ထမီက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ကြင္းလုံးကြၽတ္က်သြား၏။ သူ႔ေပါင္ၾကားက လီးႀကီးမွာလည္း ေထာင္မတ္စ ျပဳလာသည္။ ထြန္းထြန္းေလာက္ေတာ့ မႀကီး..၊ ကိုေပါစိန္က တဏွာရာဂ အားႀကီးလွေသာ္လည္း လီးတန္ကေတာ့ အရွည္ ၅ လက္မခြဲသာ ..လူစင္မွီ႐ုံမွ်သာ ရွိ၏။ အတုတ္က ၄ လက္မခြဲခန႔္ရွိ၏။ လီးတန္ႀကီး အေရာင္အဆင္းက ညိဳမဲမဲ အေရာင္ျဖစ္ၿပီး .. ဒစ္ႀကီးက လန္ၿပဲေနသည္။ အသက္အ႐ြယ္ကလည္း စကားေျပာလာၿပီမို႔.. လီးတန္ႀကီးကို ၾကည့္ရသည္မွာ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ႏိုင္လွသည္။ ထြန္းထြန္းလီးႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ကိုေပါစိန္လီးမွာ သားအ႐ြယ္မွ်သာ ရွိေတာ့သည္။

တေျဖးေျဖး စိတ္ပါ စိတ္ထလာဟန္ျဖင့္ လီးႀကီးကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္လ်က္ ခပ္သြက္သြက္ ဂြင္းတိုက္ေပးသည္။ ကိုေပါစိန္က လေရထြက္ျမန္၏။ ဂြင္း ခပ္ျပင္းျပင္း တိုက္ေပးျခင္းျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲ လိုးေသာအခါ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ေဆာင့္႐ုံႏွင့္ လေရထြက္ေတာ့မည္ကို သိထားသည္။ ေနာက္တစ္ခ်ီ လုပ္ခိုင္းမည္..၊ ၿပီးေတာ့ ထလာေအာင္ ဂြင္းတိုက္ေပးမည္..၊ မၾကာခင္ သုတ္ေရေတြ ထြက္ေစမည္..။ ဤသို႔ျဖင့္ ကိုေပါစိန္၏ အားအင္ဗလေတြကို ခ်ိနဲ႔သြားေစမည္။ သို႔မွသာ အရက္ရွိန္ျဖင့္ ကုလားေသကုလားေမာ အိပ္ေပ်ာ္သြားမည္။ မၾကည္ရွိန္ သတ္ကြင္းထဲကို ကိုေပါစိန္ တည့္တည့္ႀကီး ဝင္လာပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ မၾကည္ရွိန္ ထင္ထားသလို ေတာ့ မဟုတ္..။ ထႂကြလာေသာ ကာမစိတ္ကို ေ႐ႊလိေမၼာ္ပင့္ေျမႇာက္လိုက္သည့္အတြက္ ကိုေပါစိန္ ရာဂဘီလူး ဝင္ပူးတာ ခံရပါေတာ့သည္။ မၾကည္ရွိန္ကို ခုတင္ေပၚသို႔ ေပြ႕တင္လိုက္ၿပီး ခုတင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္ေစသည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တြဲေလာင္းခ်ထားၿပီး ေဘးသို႔ ကားထားလိုက္သည္။

ကိုေပါစိန္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး ေဖာင္းဖုတင္းေမာက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အေသအခ်ာ ၾကည့္လိုက္သည္။ အရက္အရွိန္ေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ၾကည့္ရသည္ကိုက ျမဴးထူး ေပ်ာ္႐ႊင္စရာႀကီး ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ကိုေပါစိန္က အညိဳေရာင္သမ္းေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို လက္ႏွင့္ၿဖဲလိုက္သည္။ ထိုအခါ နီရဲ႐ႊဲစိုေသာ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေတြက ျပဴးတစ္ထြက္လာ၏။ ေစာက္ရည္ၾကည္တို႔ျဖင့္ ေတာက္ပေနသည္။ ကိုေပါစိန္က သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစာက္ဖုတ္ႀကီးအနားသို႔ တိုးကပ္ၿပီး လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ပြတ္ဆြဲလိုက္ေလသည္။ ေစာေစာက ဟန္တစ္လုံးပန္တစ္လုံးျဖင့္ ခါးမတ္ထားေသာ မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ ၾကမ္းရွပူေႏြးေသာ လွ်ာအေတြ႕ေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းဖိန္းတက္သြားၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္သို႔ေထာက္လွ်က္ရင္ေမာ့ခါးေကာ့လွ်က္ ခံေပးလိုက္သည္။ ေစာေစာကမူ .. မၾကည္ရွိန္ အမွန္တကယ္ ဖီးမတက္ေသး..။ ထြန္းထြန္းလီးအေတြ႕က အႀကီးအက်ယ္လႊမ္းမိုးေနသျဖင့္ ညေရးညတာအတြက္ စီမံစိတ္ကူးလ်က္ ေအးစက္စက္သာ ရွိေနခဲ့သည္။

ၾကမ္းရွေသာ လွ်ာဖ်ားေႏြးေႏြးႀကီးက ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေတြကို ပြတ္ဆြဲေမႊဆြ ယက္ေပးလိုက္ေသာအခါ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ ကာမအေၾကာမွန္သမွ်ကို ပုတ္ခတ္လႈပ္ႏႈိးလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ မၾကည္ရွိန္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ရႈံ႕မဲ့ေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကလည္း တီေကာင္ဆားႏွင့္အတို႔ခံရသလို တြန႔္လိမ္ေကာ့ပ်ံေနသည္။ “ ပ်စ္…ျဗစ္…ဘြတ္…ဘြတ္…ပလပ္….ပလပ္….ျပတ္……..” ” အား…အား…ရွီး…ကြၽတ္..အာ…ာအး…. ကြၽတ္…ကြၽတ္….အား…အာ့…ကြၽတ္….” မၾကည္ရွိန္ တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္လူးခါလွ်က္ အသည္းအသန္ ညည္းညဴေနပါေတာ့သည္။ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာလည္း တင္းကားေနသည္။ ေစာက္ေခါင္းဝပတ္လည္ရွိ အတြင္းသားႏုႏုေတြကို ရွလူးခနဲ စုပ္ယူထည့္လိုက္သည္။

“ အမေလး….အား…..အမေလး..ေလး… အား ရွီး….အေမ့..အီးဟီး… အေမေရ…ကြၽတ္…. ကြၽတ္… ေကာင္း…ေကာင္းလိုက္တာ… တအားပဲ…အင္း..ဟင္း..” ကိုေပါစိန္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီး အလည္ေလာက္တြင္ ၿဖဲထားေသာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္း ထိပ္နားဆီသို႔ ပို႔လိုက္ၿပီး အေသအခ်ာ ၿဖဲၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ … နီညိဳေရာင္သန္းေနေသာ ေစာက္စိငုတ္ႀကီးက ျပဴတင္းထြက္လာသည္။ ထို ျပဴတင္းထြက္လာေသာ ေစာက္စိႀကီးကို ကိုေပါစိန္က လွ်ာဖ်ားထိပ္ျဖင့္ တို႔ထိကလိလိုက္သည္။ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာမွန္သမွ်လည္း တၿဖိဳးၿဖိဳး တဖ်င္းဖ်င္း ႏွင့္ လႈပ္ခတ္သြားသည္။ ကိုေပါစိန္က ေစာက္စိညိဳျပဴးျပဴးႀကီးကို ခ်ိဳခ်ဥ္စုပ္သလို တႁပြတ္ႁပြတ္ျဖင့္ စုတ္ေပးလိုက္ရာ ..မၾကည္ရွိန္တစ္ကိုယ္လုံး ငါးရံ႕ျပာလူးသကဲ့သို႔ ဆတ္စလူးခါသြားေလေတာ့သည္။ ႏႈတ္ကလည္း တအီးအီး တအင္းအင္းျဖင့္ ညည္းညဴလ်က္ ေခါင္းကိုေနာက္လွန္ေမာ့ၿပီး ပါးစပ္ႀကီး ဟထား၏။ ႏို႔အုံမို႔မို႔ႀကီး ႏွစ္မႊာမွာလည္း ဖားဖိုထိုးသလို နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ လႈပ္ရွားေနသည္။

ဤအေျခအေနေရာက္လွ်င္ သူ႔မိန္းမ ၿပီးေတာ့မည္ကို ကိုေပါစိန္က သိေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာမမိန္းခလုပ္သဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ ေစာက္စိငုတ္ျပဴးျပဴးႀကီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ စုတ္၊ လွ်ာျဖင့္လည္း တဆတ္ဆတ္ လႈပ္ဆြေပးလ်က္ ရွိသည္။ “ ႁပြတ္….ႁပြတ္…ပလပ္…ပလတ္…. ဖြတ္…ျပလစ္… ႁပြတ္…ႁပြတ္… ရွလြတ္….ဖြတ္…ဖြတ္..စြပ္…စြက္.. အီးဟီး…အီး အီး…အင့္… အ…..ကြၽတ္… အမေလး.. အီးဟူး…. ဟင့္ အင္… အ…… အေမ့…အမေလး…ဟီးဟီး…. ပီး…ၿပီးေတာ့မယ္… ..ဟင္း ဟင္း….ဟင္း…. .လုပ္…….လုပ္ေတာ့… အား..ရွီး……အား……” မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚ လွန္က်သြားသည္။ ကိုေပါစိန္ လီးတန္မဲမဲႀကီးမွာလည္း အေၾကာေတြအၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထကာ မာေက်ာသထက္ မာေက်ာလာသည္။ ကိုေပါစိန္ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္ၿပီး မၾကည္ရွိန္၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၿဖဲကာ ရင္ဘတ္ဆီ တြန္းဖိလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ သူ႔လီးတန္ထိပ္ဖူးႀကီးျဖင့္ ေစာက္စိႀကီးကို ပြတ္ထိုးလိုက္သည္။ “ အား…အာ…အေမ့…အား….အမေလး…ကြၽတ္…. ရွီး အီး…အား..ကြၽတ္…အား…….” မၾကည္ရွိန္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ပြင့္ကန္ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မတတ္ ယားႂကြလႈိက္တက္လာပါသည္။ ကိုေပါစိန္က လီးတန္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ အေသအခ်ာကိုင္၍ ေစာက္စိႀကီးကို ဖိထိုးလိုက္ၿပီး လီးတန္ႀကီးကို ေအာက္သို႔ ဖိႏွိပ္ခ်လိုက္သည္။ “ ဖြတ္….ဖြတ္..ပလြတ္…..ပလြတ္……” လီးတန္ႀကီးက အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲ နစ္ဝင္သြားေတာ့သည္။ ခါတိုင္းထက္ အနည္းငယ္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ျဖစ္ေနသည္ကို ကိုေပါစိန္ သတိထားမိ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ် ေမးျမန္းမေနေတာ့..။ အိမ္ဝိုင္းထဲမွာ ခရမ္းပင္ ၁၀ ပင္ခန႔္ရွိသည္။ အၿမဲတန္း အသီးသီးေနသည္။

ယခင္ကလည္း သူလိုးတာ အားမရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အလိုးခံခ်င္ပါလ်က္ မလိုးျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ခရမ္းသီးႏွင့္ အာသာေျဖေနက် ျဖစ္၏။ ယခုလည္း မေန႔ညက ခရမ္းသီးႏွင့္ အာသာေျဖထားပုံရသည္။ “ ဗြတ္….ဖြတ္…ႁပြတ္….ပလြတ္….ဖြတ္….စြပ္…ဖြတ္…အ…အ….ဟင့္.. အင့္…အေမ့…အမေလး….အား…အား……..” မၾကည္ရွိန္ႏႈတ္ဖ်ားမွလည္း တအင့္အင့္ အသံေတြ ထြက္ရင္း သူ႔ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ခံသည္။ ထြန္းထြန္းလီးႀကီးကို ခံထားရေသာ ေစာက္ဖုတ္မို႔ အားရပါးရေတာ့ မရွိလွ..။ သို႔ေသာ္ ေစာက္ဖုတ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး အယက္ခံထားရသည့္အတြက္ ၿပီးလုၿပီးခင္ ျဖစ္ေနရကား ေက်နပ္ဖြယ္ရာေတာ့ ရွိလွသည္။ အခ်က္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္အၿပီးတြင္ ကိုေပါစိန္ လေရေတြ ပန္းထြက္ကုန္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ပင္ပန္းေမာဟိုက္ကာ မၾကည္ရွိန္ကိုယ္လုံးေပၚ ေမွာက္က်သြားသည္။ မၾကည္ရွိန္ကလည္း ကာမဆႏၵ အထြတ္အထိပ္ေရာက္၍ ေစာက္ရည္ပူေတြ ပန္းထြက္ကာ ၿပီးဆုံးသြားသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အတန္ၾကာစြာ မွိန္းေနၾကရာမွ ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္ၾကၿပီး ခုတင္ေပၚတြင္ တူႏွစ္ကိုယ္ယွဥ္တြဲလ်က္ အိပ္လိုက္ၾကရာ မၾကာခင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေလေတာ့သည္..။

“ သား…ေလး…သားေလး…ထေတာ့ေလ.. ..” ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္ေကာင္းေနစဥ္ သူ႔အေမက လႈပ္ႏႈိးလိုက္သည့္အတြက္ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ ႏိုးလာသည္။ “ ဘာ…..ဘာျဖစ္လို႔လဲ…ေမေမ….” “ ေအာက္မွာ တင္ရီမ ေရာက္ေနတယ္… အထည္ေတြ ညတြင္းခ်င္း ပို႔ရမယ္လို႔ လူႀကဳံနဲ႔မွာလိုက္လို႔… ကေန႔ည (၁၁)နာရီ ရထားအမွီ ႐ြာေထာင္ဘူတာက ေစာင့္ၿပီး တင္ေပးရမွာတဲ့… သူ႔ေမာင္က ညက အရက္မူးလြန္းၿပီး အရက္နာက်ေနလို႔ မင္းလိုက္ပို႔ေပးဖို႔ အပူကပ္ေနတယ္…” “ ဟာ….ဒုကၡပါဘဲ..ဗ်ာ…” တစ္ခါတစ္ရံ မတင္ရီမ၏ အာ႐ုံကို စိတ္ႏွင့္မွန္း၍ သူ႔ေပါင္ၾကားက ေမာ္တာကို အာသာေျပ ေဆာ့ကစားဖူးသည္။ ညေနဆြမ္းခ်ိဳင့္ သြားပို႔လွ်င္လည္း သူစားခ်င္တာကို လူေတြမသိေအာင္ ခိုးခိုးေကြၽး႐ုံမွ်မက ပိုယူလာတတ္ေသး၏။ မတင္ရီမက စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္။ တစ္႐ြာလုံး သူတစ္ဦးထဲသာ ရွိသျဖင့္ လက္မလည္ေအာင္ ခ်ဳပ္ရသည္။

ပညာသင္ အကူချဖင့္ ၁၄ႏွစ္ ၁၅ႏွစ္ဝန္းက်င္ ေကာင္မေလး ၅ ေယာက္ခန႔္ ရွိသည္။ သူမ၏လုံးႀကီးေပါက္လွ ႐ုပ္ရည္ျဖင့္ ေယာက္်ားမယူသည္ကို ထြန္းထြန္းလည္း စိတ္ဝင္စားလွ်က္ရွိေလသည္။ အပ်ိဳႀကီးေရာ အစစ္ဟုတ္ပါရဲ႕လားဟု တစ္ခါတစ္ခါ သံသယျဖစ္မိသည္။ ႐ြာမွာသာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ အပ်ိဳႀကီးဟန္ေဆာင္ၿပီး ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ကုန္းေနလွ်င္ ဘယ္သူသိႏိုင္တာမွတ္လို႔..။ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္မို႔ ၿမိဳ႕ႏွင့္ကင္းကြာသူ မဟုတ္..။ ကင္းကြာလို႔လည္း မရ..။ သည္ပညာကိုပင္ ၿမိဳ႕က သင္ယူခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား..။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္စိႀကီးနားႀကီး ေခတ္မီသူဟု ဆိုရသည္။ ၿပီးေတာ့ ၾသဇာထက္ျမက္ေသာ အပ်ိဳေခါင္း..။ ႐ြာမွာ နာေရး၊ သာေရး၊ ရွိလွ်င္ တက္တက္ႂကြႂကြ ေဆာင္႐ြက္လုပ္ကိုင္ေလ့ရွိ၏။ ဒီအသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ စာဖတ္ဝါသနာပါသူဟူ၍ တစ္႐ြာလုံးတြင္ မတင္ရီမတစ္ေယာက္သာ ရွိပုံရ၏။

ထြန္းထြန္းက ဘာစကားမွ မတုံ႔ျပန္ဘဲ ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီး ထိုင္ေနသျဖင့္ သူ႔အေမက… “ဟဲ့….ထေတာ့ေလ… မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ လိုက္ပို႔လိုက္..ၾကားလား…၊ တင္ရီမကိုလဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္အုံး…၊ ကဲပါ… လာလာ အခုလိုက္ခဲ့…” ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ သူ႔အေမေနာက္က မႈန္ကုတ္ကုတ္ျဖင့္ လိုက္လာသည္။ ည ၁၁ နာရီ မၾကည္ရွိန္ႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ ကိစၥသာ မရွိခဲ့လွ်င္ ထြန္းထြန္း ေက်ေက်နပ္နပ္ လိုက္ပို႔ေပးမည္။ အခုေတာ့ ကာမဓါတ္စာကို အဟန႔္ခံလိုက္၇သျဖင့္ ကြၽဲၿမီးတိုေနသည္။ ကိုရင္လူထြက္ၿပီးကတည္းက မတင္ရီမႏွင့္ မေတြ႕ရသည္မွာ ဒီေန႔အထိျဖစ္၏။ ကိုရင္ဘဝက စားအိမ္ေသာက္အိမ္၊ သူ႔ကိုယ္၌ကလည္း မတင္ရီမကို တကယ့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခင္ပါသည္။ ခင္မင္႐ုံမွ်မက မတင္ရီမ၏ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ လုံးႀကီးေပါက္လွ ႐ုပ္ရည္ကိုပင္ လူပ်ိဳေသြးေလးဝင္လာေတာ့ စိတ္ဝင္တစား တပ္မက္ခဲ့ဖူးသည္။ မတင္ရီမ ႐ုပ္ပုံလႊာကို စိတ္ထဲကမွန္း၍ စိတ္ကူးယဥ္ ေဖာက္ျပန္ခဲ့ဖူးသည္။ ခက္ေနသည္က မၾကည္ရွိန္ေပၚ စြဲလန္းစိတ္..။

ပထမဆုံး လိုးခဲ့ဖူးသည့္ေစာက္ဖုတ္မို႔ ႐ိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီအထိပါ စြဲေနပုံရသည္။ ၿပီးေတာ့ မေန႔ညကမို႔ ျဖစ္ရပ္က ပူပူေႏြးေႏြးႀကီး ရွိေသး၏။ “ ထြန္း…. ေနႏိုင္လွတဲ့ ငါးပိခ်က္..၊ လူထြက္ၿပီးကထဲက မေတြ႕၇တာ၊ ..အိမ္ေတာင္ လာေဖာ္မရဘူး..၊ ဘာလဲ..ထမင္းခိုးစားရတဲ့ဒုကၡ လြတ္သြားလို႔ နင္က ပုန္ကန္တာေပါ့ ေလ….ဟုတ္လား…” “မဟုတ္ပါဘူး…မမရဲ႕… ေက်ာင္းက ခဏယူလာတဲ့ ေရွးေဟာင္းစာေပထဲက ေဆးနည္းနဲ႔ ေဗဒင္ပညာ မႏၲာန္လက္ဖြဲ႕ စီရင္ခန္းေတြ ကူးေနရလို႔ပါ….” ထြန္းထြန္းအေမ မၾကည္ၾကည္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ေျပာေနၾကသည္ကို ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ၾကည့္ရင္း သေဘာက်ေက်နပ္ေန၏။ “ အခု…ေလးနာရီ ထိုးၿပီးဆိုေတာ့ ငါးမတ္တင္းေလာက္ သြားမယ္ေလ…မမ..” “ ေအးေအး…ကဲ..သားကလဲ ေရခ်ိဳးေတာ့…ထမင္းစားၿပီး လိုက္ပို႔လိုက္ေတာ့…” “ ထမင္းလဲ အိမ္က်မွစား ေမာင္ေလးႀကိဳက္တဲ့ အမဲသားႏွပ္နဲ႔ ပဲကုလားဟင္း ခ်က္ထားတယ္…” ကိုရင္ဘဝထဲက သူစားခ်င္တာ ခ်က္ခိုင္းေနက်မို႔ မတင္ရီမက သိေနသည္။

“ ကဲ…ေရခ်ိဳးၿပီး လာခဲ့ေတာ့ေနာ္… မင္းအတြက္ အက်ႌသုံးထည္လဲ ခ်ဳပ္ထားတယ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္လက္ေဆာင္ေပါ့..၊ ကဲကဲ..မမၾကည္ က်မ သြားေတာ့မယ္ ေရခ်ိဳးၿပီးရင္သာ ဒီငါးပိခ်က္ကို လႊတ္လိုက္ေတာ့…” နာရီက အဖိုးတန္သည့္တိုင္ လုံးဝမႏွေျမာပါ..။ သည္နာရီမ်ိဳး အလုံးေပါင္းမ်ားစြာ ဝယ္ယူႏိုင္ပါသည္။ အဓိကျပႆနာက မၾကည္ရွိန္တို႔ လင္မယားအခန္းထဲမွာ နာရီေမ့ထားခဲ့တဲ့ ကိစၥပါ..။ လူမႈအေတြ႕အႀကဳံ နည္းပါးေသးသည့္ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ အသဲအသန္ ေၾကာက္ေနမိသည္။ သူမ်ား မယားၾကာခိုတဲ့ ၾကာကူလီအေကာင္ဟု လူသိထင္ရွား ျဖစ္သြားမွာ ေသမတတ္ ေၾကာက္၏။ ေစာေစာကထဲက မတင္ရီမႏွင့္ လက္ဖြဲ႕ကိစၥ စီရင္ခြင့္ရလွ်င္ ဘာျပႆနာမွ ျဖစ္မည္မဟုတ္..။ မတင္ရီမက ျငင္းခဲ့လ်င္လည္း ဤကိစၥမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ရလွ်င္လည္း အဆိပ္ေသာက္ၿပီး ေသပစ္မယ္ဟု ေခ်ာက္လွ်င္ ရကိုရမည္..။

အခုေတာ့ လြန္ကုန္ၿပီ..။ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ လွည္းေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ မၾကည္ရွိန္တို႔အိမ္နားအေရာက္တြင္ သူ႔ေယာက္်ား ကိုေပါစိန္က အားရဝမ္းသာစြာျဖင့္ .. “ ဟေကာင္ႀကီး … ဘယ္လဲဟ… ေမာင္ရင္ဖြက္ထားတဲ့ နာရီ ပံ့သကူက ေမာင္ရင့္အစ္မ မၾကည္ရွိန္ ရလာသေဟ့..၊ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ကြာ.. ခင္ျမင့္ႏြယ္တို႔အိမ္နား သြားဖြက္ရတယ္လို႔….၊ ဟား..ဟား…. အခုေတာ့ ရေစခ်င္တာက တစ္ေယာက္ ရတာက တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီ…” “ ဒါနဲ႔….မင္းက ဘယ္လဲ….” ထိုစဥ္ မၾကည္ရွိန္တစ္ေယာက္ ထဘီတိုတို ဝတ္ကာ ရင္ရွားႀကီးျဖင့္ ထြက္လာ၏။ ည ၁၁ နာရီ ေနာ္ဟူေသာ အသိေပးေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ထြန္းထြန္းကို ၾကည့္ေနသည္။

ထြန္းထြန္းကလည္း မေန႔ညက သူအားရပါးရလိုးထားခဲ့ေသာ ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးဆီ မွန္းၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေျခသလုံးသား ဝင္းဝင္းတုတ္တုတ္ႀကီးေတြဆီ…ၿပီးေတာ့မွ ရင္ရွားထားေသာ ထမီအတြင္းမွ တင္းရင္းမို႔ေမာက္ေဖာင္းကားေနေသာ ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္မႊာတြင္ အဆုံးသတ္သြား၏။ ထြန္းထြန္းက ကိုေပါစိန္ အေမးကို မၾကည္ရွိန္ပါ တစ္ခါတည္း သိရေအာင္ ေျဖလိုက္သည္။ “ မတင္ရီမကို ႐ြာေထာင္ဘူတာ လိုက္ပို႔ခိုင္းလို႔ပါဗ်ာ..၊ ည ၁၁ နာရီ ရထားအမွီ အထည္ေတြ တင္ေပးရမွာမို႔တဲ့…၊ အမေလး…..သူက ရွည္ၿပီး လိုက္ပို႔ခိုင္းတာ..” ထြန္းထြန္း တကယ္ မေက်နပ္သံႀကီးႏွင့္ ေျပာလိုက္၏။ ဘာေၾကာင့္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသည္ကိုကား မၾကည္ရွိန္သာ သိ၏။ မၾကည္ရွိန္လည္း ည ၁၁ နာရီ စီမံကိန္းႀကီး ပ်က္သြားၿပီမို႔ ရင္ထဲဟာသြားသည္။

ထို႔ေနာက္ ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေတာင္ မရေတာ့..။ ထြန္းထြန္း စိတ္ထဲ မေကာင္းလွစြာျဖင့္…. “ ကဲ….ကိုရီေပါစိန္ က်ေနာ္ သြားမယ္ဗ်ာ….” “ ေအးေအး…ပံ့သကူ ဖြက္တဲ့ကုသိုလ္ေၾကာင့္ လိုရာဆႏၵေတြ ျပည့္ဝပါေစ ကြာ…ဟား ဟား….”ကိုေပါစိန္ တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္မို႔ တကယ္လည္း ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္။ နႏြင္းနံ႔လိုလို အနံ႔လည္း ရ၏။ မတင္ရီမက ႏွာေခါင္းကို တရႈံ႕ရႈံ႕ လုပ္ရင္း ေၾကာက္႐ြံ႕ေသာ အသံျဖင့္… “ ေမာင္….ေမာင္ေလး… ရ…ရလား…” “ ဘာရတာလဲ မမရ…အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိနဲ႔…” “ ဟို…ဟို…နႏြင္း ….နႏြင္းနံ႔ေလ….” ဟုတ္သည္…ထြန္းထြန္းလည္း ရ၏။ ထြန္းထြန္းက မေၾကာက္..၊ တေစၦသရဲ ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူရထားေသာ တေစၦသရဲႏိုင္ ဂါထာမႏၲာန္ေတြကိုလည္း ယုံၾကည္၏။ ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ၏ စိုက္ကားျပည့္တင္းလ်က္ ရွိေသာ ဖင္ဆုံႀကီးကို ကိေလသာေရာင္ တလက္လက္ေတာက္ေနေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ခါ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕လာခဲ့သည္။

“ အမေလးေတာ့…. ေသာက္ပလုတ္တုတ္…..” မတင္ရီမ တစ္ကိုယ္လုံး ထြန္းထြန္း ရင္ခြင္ထဲ ျဗဳန္းကနဲ ေရာက္လာသည္။ ႏြားေတြကလည္း လန႔္ၿပီး ေနာက္သို႔လွည့္မည္ အျပဳ..၊ ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနေသာ မတင္ရီမကို ေယာင္ရမ္း၍ ဖက္လိုက္ေလသည္။ ေႏြးေထြးအိစက္ေသာ အေတြ႕က ထြန္းထြန္းတစ္ကိုယ္လုံး ျဖတ္သန္းသြား၏။ အတန္ၾကာသည္အထိ ဖက္ထားမိရာ… .. ” ဟြန္း….ဖက္ထားတာလဲ လႊတ္ပါအုံး…. အ႐ိုးေတြ ေၾကကုန္ေတာ့မယ္…” ဒီေတာ့မွ ထြန္းထြန္းလည္း သတိဝင္ကာ လႊတ္ေပးလိုက္၏။ ႐ြာေထာင္ဘူတာ ေရာက္ေတာ့ ည ၉ နာရီခြဲၿပီ..။ ရထားလာဖို႔ တစ္နာရီခြဲေလာက္ ေစာင့္ရအုံးမည္..။ လွည္းေပၚတြင္ မတင္ရီမ၏ ေႏြးေႏြးအိအိ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ကိုယ္လုံးႀကီးကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ခဲ့ရျခင္း။ မေန႔ညကလည္း မၾကည္ရွိန္၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို စိတ္တိုင္းက် လိုးခဲ့ရျခင္း…. စသည္တို႔ေၾကာင့္ ထြန္းထြန္း စိတ္ေတြမွာ ရမၼက္လႈိင္းေတြက တမဟုတ္ခ်င္း ထႂကြလာသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနခ်င္းက မတူေပ။ မတင္ရီမဆိုတာက အစ္မအရင္းလို ျဖစ္ေနရာ.. နည္းနည္းေတာ့ ဟန႔္ေနသည္။ လွည္းေပၚမွာ ဖက္ခဲ့၇သည္ဆိုတာကလည္း တမင္သက္သက္ ဖက္ခြင့္ရ၍မဟုတ္..။

မတင္ရီမ ကိုယ္တိုင္ေၾကာက္လန႔္ၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဇြတ္တိုးဝင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းေတြ ခ်အၿပီး ခုံတန္းေပၚ ထိုင္ေနၾကစဥ္ မတင္ရီက…. “ ေမာင္ေလး… ဆာရင္ တစ္ခုခု စားေလ…၊ မမလဲ ဘာမွ မစားခဲ့ဘူး…. ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ စားမလား….” “ အင္း…….ေကာင္းသားဘဲ…” ဘူတာအတြင္းရွိ စားေသာက္ဆိုင္ဘက္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၂ ပြဲမွာ၍ ထိုင္ေနၾကစဥ္…. “ မမ……” “ ဟင္….ဘာလဲ…ေျပာ……” “ က်ေနာ္… အရက္ေသာက္ခ်င္တယ္….” “ ဘယ္ျဖစ္မလဲ… မူးကုန္မွ မျပန္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနမယ္….” “ ဟာ…ရပါတယ္ မမရ…မေန႔ညကေတာင္ ေသာက္ေသးတာပဲ..လုပ္ပါေနာ္… တအားႀကီး မမူးေစရပါဘူး…”“ သေဘာ သေဘာ… သိပ္ေတာ့ မမ်ားေစနဲ႔…” မတင္ရီမ သေဘာမေတြ႕ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ မတင္ရီမ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ထြန္းထြန္း အရက္ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ပရိယာယ္ ဆြယ္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိထားသည္။

ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမဆီက ေငြ ၅၀ ေတာင္းခဲ့ၿပီး ေကာင္တာဆီ ထြက္ခဲ့သည္။ အရက္ပုလင္းႀကီး ေထာင္ထားလ်င္ အျမင္မေတာ္သည့္အတြက္ ေရဗူးထဲ ထည့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ရလွ်င္ လာပို႔ဖို႔ မွာခဲ့ၿပီး ခန္းဆီးကာထားေသာ အခန္းေလးထဲ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ မတင္ရီမကိုပါ ေခ်ာ့တိုက္ခ်င္၍ အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထြန္းထြန္းက ဖန္ခြက္ႏွစ္ခြက္ထဲ အရက္ထည့္ရင္း … “ ေရာ့…..မမလဲ ေသာက္…” “ အို…ႀကံႀကီးစည္ရာ…မေသာက္ခ်င္ပါဘူး….” “ ကဲ…မေသာက္ခ်င္ေနဗ်ာ…၊ က်ဳပ္ကေတာ့ အျပန္ သရဲ ေၾကာက္တယ္..၊ အရက္ နဲ႔ ရဲေဆးတင္ထားမွ ျဖစ္မွာ..၊ သရဲဆိုတဲ့အေကာင္က သိပ္ပါးတာ.. ေၾကာက္တဲ့လူကို ၿဖဲေျခာက္တတ္တယ္..၊ မေၾကာက္တဲ့လူဆိုရင္ အနားေတာင္ မကပ္ရဲဘူး…” ထြန္းထြန္းက ခြက္ထဲထည့္ထားေသာ အရက္ကို တစ္ခါတည္း ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ “ ဟား……..ေကာင္းလိုက္တာ… ခ်ိဳျမ ရွိန္းဖိန္း သြားတာပဲ..” ကဲဟယ္…ဒီေလာက္ေတာင္ ရွိလွတာ… သူ႔အတြက္ ငွဲ႔ထားေသာ အရက္ခြက္ကို တစ္ခါတည္း ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ရင္ထဲပူဆင္းသြားေသာ္လည္း တ႐ုတ္ဝီစကီက အဝင္မဆိုးလွပါ..။ ခ်ိဳေမႊး သင္းပ်ံ႕ေသာ ရနံ႔ေလး ရွိ၏။

“ ေရာ့….ထပ္ထည့္အုံး…” မတင္ရီမက အသံခပ္မာမာႏွင့္ ေျပာသည္။ ထြန္းထြန္းက ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ထပ္ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မတင္ရီမကလည္း ေစာေစာကလို တရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်လိုက္ျပန္သည္။ တစ္ကိုယ္လုံး ေႏြး ေထြးရွိန္းျမၿပီး လန္းဆန္းသြားသည္။ “ကဲ… ဘယ္ႏွယ့္လဲ…မမ…” “ အဟင္း..ဟင္း….မဆိုးပါဘူး…. ” ယခုကဲ့သို႔ မတင္ရီမကို ေရွ႕ထားၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေပၚတင္ႀကီး ဗူးထျပေနျခင္းမွာ မတင္ရီမစိတ္ကို ဆြေပးေနျခင္း ျဖစ္၏။ တ႐ုတ္မကလည္း အအိုျဖစ္သည့္တိုင္ ႐ူပါေျဖာင့္ေသာ ထြန္းထြန္းကို ၾကာေတြပစ္ေန၏။ မတင္ရီမ ေဒါပြလာသည္။ “ အင့္……ထပ္တည့္စမ္း…” အသံခပ္မာမာျဖင့္ အရက္ခြက္ကို ထြန္းထြန္း ေရွ႕တိုးေပးလိုက္သည္။ “ ဟာ…ျဖစ္ပါ့မလား…မမရဲ႕…” “ ေဟ့…လွ်ာမရွည္နဲ႔ နင္နဲ႔ငါ နဲ႔ ညားလာတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီ… ဘယ္တုန္းကမ်ား ငါ့စကား နားမေထာင္ဘူးလို႔လဲ…” တ႐ုတ္မက မတင္ရီမ စကားကို သေဘာက်စြာ ၿပဳံးၾကည့္ေနသည္။ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အပိုင္ယူထားႏိုင္သည့္အတြက္ အားက်ေနပုံ ရသည္။ “ ဟုတ္သားပဲ..ေမာင္ေလးကလဲ ကိုယ့္မိန္းမစကား နားေထာင္လိုက္ေလ…၊ လိုရင္ ရွိေသးတယ္…”

“ အဟင္းဟင္း… သနားထိုက္ပါတယ္…မမရဲ႕.. ေမာင္ေလးက လူေခ်ာေလးဘဲ.. ကဲ..လိုတာရွိရင္ မွာလိုက္ေနာ္…” စားေသာက္ေငြ ရွင္းၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾက၏။ မၾကာမီ ရထားဆိုက္လာသည္။ ရထားေပၚ ပစၥည္းအပ္ႏွံတင္ေပးၿပီးေနာက္ (၁၁) နာရီခြဲေလာက္ လွည္းႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ လက္က်န္အရက္မ်ား ထည့္ယူလာသည္ကိုေတာ့ မတင္ရီမ မသိ..။ ထြန္းထြန္းက သူ႔အႀကံႏွင့္ သူမို႔ စကားမေျပာ။ ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔ လွည္းသည္ တိုးခ်ဲ႕ကြက္သစ္ကို ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ထြန္းထြန္းက ရံတိုင္တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ဝီစကီ ပုလင္းကို ထုတ္ကာ ပါးစပ္ႏွင့္ ေတ့ေမာ့လိုက္သည္။ “ အင့္….ငါ့မိန္းမ…ေရာ့… အခ်မ္းေျပ ေသာက္လိုက္….” ထြန္းထြန္း၏ မာန္ပါေသာ အေျပာေၾကာင့္ မတင္ရီမ မ်က္ႏွာ ၿပဳံးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ကမူ … “ ေအာင္မယ္.. ဘာငါ့မိန္းမလဲ .. ဟင္း…ေပါင္တြင္းေၾကာ ျပတ္သြားေအာင္ ဆြဲလိမ္ပစ္လိုက္မယ္…” ေျပာေျပာဆိုဆို မတင္ရီမ လက္က ထြန္းထြန္းေပါင္ေပၚ ေရာက္လာသည္။ ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမလက္ကို ဆြဲထားလိုက္ၿပီး ဘယ္ဘက္လက္ထဲမွ ႀကိဳးမ်ားကို ဘယ္ဖက္ရံတိုင္တြင္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ပတ္ခ်ည္လိုက္သည္။

အသားက်ၿပီးေသာ ႏြားေတြမို႔ အေနအထားမပ်က္ ပုံမွန္အတိုင္း သြား ေနၾက၏။ ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ ကိုယ္လုံးကို သိမ္းႀကဳံးဖက္လိုက္ၿပီး ပါးျပင္ကို အထပ္ထပ္နမ္း၏။ သဘာဝ သနပ္ခါးနံ႔ သင္းသင္းေလးက ထြန္းထြန္း၏စိတ္ကို ႂကြသထက္ႂကြလာေအာင္ ျမႇဴဆြယ္ကလိေနသည္။ ျပည့္တင္းေဖာင္းအိေသာ ပါးျပင္ႏုႏုေလးကို နမ္းရသည္မွာ အရသာရွိလွသည္။ မတင္ရီမက ဒူးတုတ္လ်က္ အေနအထားျဖင့္ အလိုက္သင့္ ေနေလသည္။ ထြန္းထြန္း နမ္းသမွ် ေက်နပ္စြာ ခံယူသည္။ ထြန္းထြန္းအသက္ရႉသံေတြက ျမန္ဆန္ ျပင္းထန္ေနသည္။ ထြန္းထြန္းက နမ္းလို႔အားရေသာအခါ ပါးကို ဆြဲေမာ့လိုက္သည္။ သူ႔လွ်ာကို မတင္ရီမ ပါးစပ္ထဲသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး မတင္ရီမ လွ်ာကို စုတ္ယူလိုက္ျပန္သည္။ မတင္ရီမက လႈိက္ဖိုေမာလွ်ေသာ သက္ျပင္းအသံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ရင္အစုံက ေကာ့တက္သြားၿပီး ထြန္းထြန္း လီးတန္ႀကီးကို တင္းေနေအာင္ ညႇစ္ဆုတ္ထားလိုက္သည္။ ထြန္းထြန္းက သူ႔လက္ခလယ္ကို ဟေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အက္ကြဲေၾကာင္းႀကီးထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး အသြင္းအႏႈတ္လုပ္ကာ လွည့္ပတ္ေမႊေပး၏။

“ ျပစ္…ပလစ္…ျပစ္….ၿပိ…..ဗ်စ္….ဖြတ္……..” မတင္ရီမက ရင္အစုံကို ေကာ့လွ်က္ ထြန္းထြန္းကေတာ့ လွည္းေပၚျဖစ္ေနသည့္အတြက္ လိုးကြင္းလိုးကြက္ကို ႀကံဆေန၏။ ႏြားေတြက ခပ္မွန္မွန္ သြားေန၍ ေတာ္ေသး၏။ ထြန္းထြန္းလက္က လွည္းကပ္ၾကမ္းကို စမ္းၾကည့္သည္။ အခံမပါလွ်င္ မတင္ရီမ နာမည္စိုး၍ ျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ လွည္းေပၚတြင္ ဂုံနီအိတ္ႏွစ္လုံး ဆက္ခင္းထားလွ်က္ ရွိသည္..။ အခု မၾကည္ရွိန္ကိုယ္စား မတင္ရီမကို လိုးရေတာ့မည္မို႔ ထြန္းထြန္း စိတ္ေတြ ျမဴးႂကြလ်က္ ရွိသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အပီအျပင္ ႏႈိက္ဆြထားၿပီး ျဖစ္ရာ ဖူးေယာင္ခုံးႂကြလ်က္ ေစာက္ေရေတြလည္း တစိမ့္စိမ့္ ထြက္လ်က္ ရွိေနပါေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမကို ေနာက္လွန္ခ်လိုက္ၿပီး ထမီကိုလွန္၍ ဒူးႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ႏွစ္လုံးေပၚ ကပ္ထားလိုက္သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ထြန္းထြန္းလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေတာ့ ဟု စိတ္ဒုန္းဒုန္း ပုံခ်ထားလိုက္သည္။ ႏြားေတြက သြားေနက်လမ္းမို႔ သူ႔အလိုလို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ သြားေနၾကသည္။ “ မမ……” “ ဟင္…….”

“ ဒါေလး ငုံထားလိုက္ေနာ္….” “ ဘာလဲ…အဲဒါက….” “ သရဲႏိုင္လက္ဖြဲ႕….” အမွန္က ပီယလက္ဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ မတင္ရီမလည္း အေၾကာက္ေျပ၊ စကားေၾကာလည္း မရွည္ေစရန္ သရဲႏိုင္လက္ဖြဲ႕ဟု ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ လက္ဖြဲ႕ကိုယ္စီငုံထားလိုက္ၿပီး မတင္ရီမ ဖင္ၾကားတည့္တည့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္.. သူ႔လီးတန္တုတ္တုတ္ႀကီးကို လက္ႏွင့္အေသအခ်ာကိုင္၍ ေစာက္ဖုတ္အဝႏွင့္ ေတ့ခ်ိန္ကာ ျမႇင္း၍ျမႇင္း၍ သြင္းထည့္လိုက္သည္။ လင္ယူသားေမြးဖူးျခင္း မရွိ၊ တစ္ကိုယ္တည္းေန အပ်ိဳႀကီး ေစာက္ဖုတ္မို႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး နစ္ဝင္သြား၏။ သို႔ေသာ္ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြက စိုအိေနသျဖင့္ ခက္ခက္ခဲခဲႀကီး မဟုတ္ပါ..။ လီးတန္ႀကီး၏ ႏူးညံ့ပူေႏြး မာေက်ာေသာ အထိအေတြ႕က သူမတစ္ကိုယ္လုံးရွိ ရမၼက္ေသြးေတြကို တလႈိက္လႈိက္ ဆူေဝ ပြက္ထလာေစ၏။ “ မမ…ရလားဟင္….” “ အင္း…..” “ ဖြတ္….စြပ္..ဖြတ္…..ဗ်စ္….ဖြတ္….အ…..အား…..အီး အင္း…အမေလး… အား..ရွီး… ကြၽတ္ ကြၽတ္…..အမေလး ေတာ့….” မတင္ရီမ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ရႈံ႕မဲ့သြားၿပီး ခါးလည္း ေကာ့တက္သြား၏။

လီးဝင္လီးထြက္ကလည္း အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕လာ၏။ “ မမ…ႏို႔ႀကီးေတြ ေဖာ္ေပးစမ္းပါ… ေမာင္ေလး စို႔ခ်င္လို႔…..” “ ဟင္း….ေတာ္ေတာ္ရႈပ္….” မတင္ရီမက ထိုသို႔ေျပာရင္း သူ႔အေပၚအက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္။ အတြင္းခံဘရာစီယာကို ဆြဲလိပ္၍ အေပၚပင့္လွန္လိုက္သည္။ ႏို႔အုံတင္းတင္းအိအိႀကီး ႏွစ္လုံးက လေရာင္ေအာက္တြင္ ဝင္းဝင္းစိုစို မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ေပၚလာသည္။ ထြန္းထြန္းက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို မွန္မွန္သြက္သြက္ႀကီး ေဆာင့္လိုးေနရာမွ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တစ္ျပန္စီ စို႔ေပးလိုက္၏။ “ ျပတ္…ပလပ္…..ႁပြတ္……ႁပြတ္…..” “ အင့္….အေမ့…အင့္….အ……..အ….ရွီး…ကြၽတ္ကြၽတ္….အေမ့…..အင့္…အား.. ..နာတယ္… ကြၽတ္ကြၽတ္….အ….” ႏို႔စို႔သံ ၊ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ လီးထိေတြ႕သံ မတင္ရီမႏႈတ္က ညည္းသံတို႔ျဖင့္ လွည္းေပၚမွာ ဆူညံလွ်က္ ရွိေနပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လီးႏွင့္ကင္းကြာေနခဲ့ရေသာ အပ်ိဳႀကီး မတင္ရီမခမ်ာ တစ္စစ ေကာင္းလာသည္။ အီစိမ့္ရွိန္းဖိန္းေသာ ကာမအရသာထူးႀကီးကို ထိထိမိမိႀကီး ခံစားရ၏။

တစ္ကိုယ္လုံးရွိ ရမၼက္ေသြးေတြကလည္း ပူေႏြးထႂကြလာသည္။ အသက္ရႉသံေတြကလည္း တစ္စတစ္စ ျပင္းထန္လာ၏။ မတင္ရီမလက္ႏွစ္ဖက္က ထြန္းထြန္းေက်ာျပင္ႀကီးကို သိုင္းဖက္ထားရင္း ဖင္ဆုံႀကီးကို ေဆာင့္အခ်ႏွင့္ အံက် ေကာ့ေကာ့ခံသည္။ အပ်ိဳႀကီးအမည္ခံထားေသာ မတင္ရီမသည္ လီးအေတြ႕အႀကဳံ ရွိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ေလာက္က သူ႔အေဒၚ၏ေယာက္်ား ကိုဘထြားႏွင့္ ၿငိစြန္းခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ကိုဘထြားမွာ အသက္ ၅၀ နီးပါး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္႐ြာလုံးက အားကိုးအားထား ျပဳရေသာ အႏွိပ္ဆရာ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က သူ႔အေဒၚ ေတာသြားေနသည္။ ခါးကိုက္၍ အႏွိပ္ခံမိရာမွ ကာမအေၾကာေတြကိုပါ ဖြင့္ေပးၿပီး သူမကို လိုးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူမႏွင့္ လိုးၿပီးတစ္ပတ္ခန႔္ေလာက္တြင္ ကိုဘထြား ပိုးထိ၍ ဆုံးသြားသည္။ မတင္ရီမ ေၾကာက္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း…။ အလိုးခံရစဥ္က ေကာင္းခဲ့ေသာ အရသာေတြ လြင့္စင္သည္အထိ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္ လီးမွန္သမွ် ကြင္းေရွာင္ခဲ့သည္မွာ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ျဖစ္သည္။ ရည္းစားရွိခဲ့ဖူးေသာ္လည္း နမ္း႐ုံဖက္႐ုံ၊ ႏို႔ကိုင္႐ုံမွလြဲ၍ အလိုးမခံခဲ့ရ..။ သူ႔ရည္းစားက လိုးခ်င္ပါသည္။ မတင္ရီမကိုယ္၌က မဂၤလာေဆာင္ၿပီးမွသာ လုပ္ရမည္ဟု သံမဏိစည္းကမ္းႀကီး ခ်မွတ္ထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဝါကြၽတ္လွ်င္ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ႀကိတ္ႀကံထားေသာ္လည္း ဝါတြင္းမွာပင္ သူ႔ရည္းစား တင္ၫြန႔္ ပိုးထိ၍ဆုံးျပန္သည္။ သူ႔ရည္းစား တင္ၫြန႔္မွာ ထြန္းထြန္းအေမ၏ ေမာင္အငယ္ဆုံး ျဖစ္ရာ ထြန္းထြန္း ဦးေလး ျဖစ္သည္။ ထြန္းထြန္းမေမြးခင္က ဇာတ္လမ္းမ်ားမို႔ ထြန္းထြန္းကေတာ့ ဘာမွမသိပါ..။ အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္က ဝိုးတိုးဝါးတားမွ်သာ သိခဲ့ရေသာ လီးအရသာကို ယခုေတာ့ တနင့္တပိုး တဝတအီႀကီး ခံစားေနရပါေတာ့သည္။ “ ဖြတ္….ဖြတ္…ဖြတ္….ပလြတ္…ဖြတ္….ဖြတ္…ပလြတ္….ဖြတ္…..” “ အင့္…အမေလး… အီး အင့္… အား….အေမ့…အင့္…အမေလး…အေမ့…အင္း..အား… အ…” မတင္ရီမ လက္အစုံက ထြန္းထြန္းေက်ာျပင္ႀကီးကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဖက္လာ၏။ ထြန္းထြန္း၏ ျပင္းထန္ေသာ ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႔အညီ ဖင္ဆုံေၾကာႀကီးကို ရႈံ႕၍ ရႈံ႕၍ ေကာ့ေကာ့ခံသည္။ “ မမ….ေကာင္းလား ဟင္…”

“ အင့္…..အေမ့…အင့္…..ရွီး…ေကာင္း….ေကာင္း တယ္… အင္း…အ…ကြၽတ္..ကြၽတ္…” “ ေမာင္ေလးကို တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား…” “ ႏွစ္ကယ္…ႏွစ္ကယ္…. ..အ…အေမ့…အ…အင့္…..” “ ေနာက္လဲ ခံမွာလား…ဟင္..” “ အေမ့…အင့္…ကြၽတ္…ကြၽတ္…ခံ…ခံမွာေပါ့ လို႔…” “ ေမာင္ေလး.. မမကို မွန္းမွန္းၿပီး ဂြင္းတိုက္ရတဲ့ ညေတြ မနည္းဘူးဗ်…သိလား…” “ မမနဲ႔ ေမာင္ေလးက ဘာေတာ္လဲ ဟင္…” “ သိဘူး….” “ လင္မယား မဟုတ္ဘူးလား…” “ ဟင့္အင္း…ဟုတ္ဘူး… အေမ့…အား…အား…ရွီး… ကြၽတ္ကြၽတ္…” “ ဟို တ႐ုတ္မကို ေျပာေတာ့ ေမာင္ေလးက မမေယာက္်ား ဆို…” ထြန္းထြန္းက အေဆာင့္လည္း မျပတ္၊ ႏႈတ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ ေမးလ်က္ ရွိသည္။ တအင့္အင့္ တအီးအီး ညည္းညဴေနရသည့္ၾကား ထြန္းထြန္းေမးသမွ်ကို ေျဖေနရသည္မွာ ကာမစည္းစိမ္ ပ်က္လွသည္။ မတင္ရီမ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး ပြင့္ကန္ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွာလည္း တလႈပ္လႈပ္တ႐ြ႐ြျဖင့္ ယားယားႂကြတက္လာသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား အားႀကိဳးမာန္တက္ လိုးေနၾကသည္မွာ နာရီဝက္ေက်ာ္လာၿပီ။ ယခုအခ်ိန္ထိ မည္သူမွ မၿပီးၾကေသး..။ အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပး အၿပိဳင္ႀကဲေနၾကသည္။ ထြန္းထြန္းက အားရပါးရႀကီး ပစ္ပစ္ၿပီး ေဆာင့္လိုးေနရာမွ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲႏႈတ္လိုက္သည္။ ျပည့္တင္းနင့္ေနေအာင္ ခံလို႔ေကာင္းေနစဥ္ လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲႏႈတ္လိုက္သျဖင့္ မတင္ရီမရင္ထဲ ဟာထြက္သြား၏။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကလည္း ေဒါသူပုန္ထကာ စူပြစူပြ ျဖစ္လွ်က္ရွိသည္။ ထြန္းထြန္းက ပက္လက္အေနအထားမွ ကိုယ္ကို တေစာင္းျပင္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ မတင္ရီမ ညာဖက္ေျခေထာက္ကို ေကြးလွ်က္ ရင္ဘတ္ဆီ တြန္းကပ္လိုက္ၿပီး သူက မတင္ရီမ၏ ဘယ္ဖက္ေပါင္တံ တုတ္တုတ္ႀကီးအေပၚ ခြထိုင္ကာ ခြဆုံအရင္းထိ တိုးကပ္လိုက္၏။

သူ႔ညာလက္ျဖင့္ ႏို႔အုံ၊ ဘယ္လက္ျဖင့္ ပခုံးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္လ်က္ လီးတန္ႀကီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲ တစ္ရစ္ခ်င္း ဖိသြင္းကာ ေညႇာင့္ေညႇာင့္လိုးျပန္ပါေတာ့သည္။ “ အီး..ဟီး…အမေလး…အမေလး…အီး ဟင္း….ကြၽတ္ကြၽတ္…. ေကာင္း …ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္…ေမာင္ေလးရယ္… အမေလး…အမေလး…အင္း..အင့္…အား…မမကို မညႇာ မညႇာနဲ႔…ေဆာင့္..ေဆာင့္ ..အေမ့…အင့္…အား…နာနာ ေဆာင့္…အမေလး…..ကြၽတ္ကြၽတ္…ဟုတ္ၿပီ… ဟုတ္ၿပီ…ေဆာင့္…အင့္…….အ…. ” ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျပင္းထန္လွသျဖင့္ မီးပြင့္မတတ္ ေကာင္းလြန္းလွသည္။

တစ္လွည္းလုံး လႈပ္ခါေနသည္။ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ခါနီးေနၿပီမို႔ ပြဲက ပိုၾကမ္းလာပါသည္။ ႏြားေတြက ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ သြားေနရာမွ သူတို႔ကို သတိေပးေလသည္ထင္၍ ဒုန္းဆိုင္း၍ ေျပးကုန္ပါေတာ့သည္။ “ ဒုန္း…ဒုန္း…ဒုတ္….ဒလုပ္….ကြၽိ…က်လိ….ဒုတ္………ဒုန္း….” “ အင့္…အင့္…..အင့္…အေမ့.ကြၽတ္..ကြၽတ္….ကဲဟာ…အ…အေမ့…ရွီး…ကြၽတ္ကြၽတ္….” မတင္ရီမ အေပးေတြၾကမ္းလာသည္။ လူသူမနီးလွသည့္ လွည္းလမ္းေပၚတြင္ လွည္းသံ၊ လီးႏွင့္ေစာက္ဖုတ္ ထိေတြ႕သံတို႔ျဖင့္ ဆူညံလွ်က္ ရွိေနပါေတာ့သည္။ မၾကာခင္မွာပင္ လွည္းေျပးႏႈန္း က်သြားသလို မတင္ရီမႏွင့္ ထြန္းထြန္းတို႔လည္း ကာမဆႏၵေတြ ျပည့္ဝကာ ၿငိမ္က်သြားပါေတာ့သည္။ “ သိပ္ခ်စ္တာပဲ….ေမာင္ ေလး ရယ္……” ထြန္းထြန္း ႏႈတ္က ဘာမွမေျပာ..။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ဆတိုး၍ ႀကဳံးဖက္ထားလိုက္ပါေတာ့သတည္း…. ၿပီးပါပီ။