လွတ်လမ်းမရှိ

လွတ်လမ်းမရှိ

တစ်ခါတစ်လေကျတော့ လောကကြီးကမတရားပေ။ ဒီလိုအဖြစ်အပျက်မျိုးတွေကနေရာတကာတိုင်းမှာရှိတတ်တယ်။ ဒီလိုနေ့ရက်မျိုးမှာမှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကျွန်တော်အလုပ်နောက်ကျသည်။ကားတွေကလဲကျပ်လိုက်တာမပြောပါနဲ့တော့။ ထွက်လာတုန်းကအစောကြီးပင်။ ကုမ္ပဏီရုံးခန်းထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ဟဲ့ မောင်မောင်ကျော်နင့်ကို မန်နေဂျာ မငယ်မေးနေတယ်။ နင်ကလဲနောက်ကျလိုက်တာ။ ဒီနေ့မှ နောက်ကျနေရတယ်လို့။ ကားတွေကျပ်နေလို့ပါအမရဲ့။ အေး ငါတို့ကတော့နားလည်ပါတယ်။ မငယ်ကတော့သိတဲ့အတိုင်းနင်တော့ပြောခံရအုံးမယ်။ စာရင်းကိုင် မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့အမေးကိုဖြေရင်း မန်နေဂျာရုံးခန်းဘက်သို့ သူသွားလိုက်သည်။

မန်နေဂျာ မငယ်ဆိုတာက ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ရဲ့တူမ။ အပျိုကြီး။ အသက်က(40) လောက်ရှိပေမဲ့ ရုပ်ကချောသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲလှသည်။ ဒါပေမဲ့ငွေကြေးချမ်းသာသူ တွေပီပီ မာနကကြီးသည်။ သြဝါဒကတော့ခံရပေဦးမည်။ စိတ်ပင်လေသွားသည်။အခန်းရှေ့ရောက်တော့ သူမှန်တံခါးကိုဖွင့်လိုက်ရင်း။ ဝင်ခွင့်ပြုပါ မမ။ အေး နင်ရောက်လာပြီလား။ ဝင်ခဲ့ပြောစရာရှိတယ်။ အထဲမှ မငယ်ရဲ့စကားကိုကြားတော့ ကျွန်တော်လဲဖိနပ်လေးကိုချွတ်ပြီး အခန်းထဲကိုကုတ်ချောင်းချောင်းလရွံ့တွံ့တွံ့ဖြင့်ဝင်လိုက်သည်။

အဆူခံရဖို့ကသေချာနေတာကိုး။ မငယ်က သူမထိုင်နေသော ဆုံလည်ထိုင်ခုံဘေးတွင် ရိုရိုကျိုးကျိုးလေးရပ်နေသောကောင်လေးမောင်မောင်ကျော်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ ကဲ ဆိုစမ်းပါဦး ကိုယ်တော် အခုဘဲ (၁၀)နာရီခွဲနေပြီ။ ဘာကြောင့်နောက်ကျနေရသလဲ။ ဟုတ်မမငယ် ကားတွေကျပ်ကျပ်နေလို့။ တိတ်စမ်း နင်တို့ပြောလိုက်ရင်ဆင်ခြေချည်းဘဲ။ အဲ့ဒီလို ဆင်ခြေပေးတတ်တာ လူညံ့လူဖျင်းတွေရဲ့အလုပ်ဟဲ့။ ဟို ဟို တောင်းပန်ပါတယ် မမငယ် နောက်ဒီလိုမဖြစ်စေရပါဘူး။ ပြောလိုက်ရင် နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး ပြီးရင်စောက်ကျင့်တွေက မကောင်းကြဘူး။ နောက်တစ်ခါဖြစ်ရင် နင်အထုတ်ခံရဖို့ပြင်ထား။ နောက်မဖြစ်စေနဲ့ ကြားလား။ ဒီတစ်ခါတော့ရှိစေတော့။ ဟုတ် ဟုတ် မမငယ်။ မောင်မောင်ကျော်လှည့်ထွက်မည်ပြုစဉ်—-။

နေအုံး ဒီနေ့နင့်ကိုအလုပ်နောက်ကျလို့ဒဏ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ ငါ့အခန်းထဲမှာဒီနေ့စပြီး ရုံးတက် ဒါဘဲ။ နင့်လိုကောင်က အမြဲမပြတ်ကြည့်နေနိုင်မှတော်ကာကျတာ။ ငါမရှိတဲ့အချိန် မြတ်မြတ်ရှိတယ် နင်လစ်ဖို့မကြိုးစားနဲ့။ တကယ်တော့ မငယ်က မောင်မောင်ကျော်ကို ညစ်လိုက်တာပင်။ သူမစိတ်ထဲမှာ ယောကျၤားတွေကို အထင်ကြီးသော စိတ်မရှိ။ ရေသာခို အချောင်သမားကများများဟုတွေးထင်ထားသည်။ ဒါကြောင့် ရုပ်ရည်အသင့်အတင့်ရှိပြီး ကုမ္ပဏီရုံးခန်းထဲက ကောင်မလေးတွေတော်တော်များများသဘောကျသည့် မောင်မောင်ကျော်ကို သဘောမကျနေတာကြာပြီ။ ဒါကြောင့် ဒီတစ်ခါလို အခွင့်သာတုန်း နှိပ်ကွပ်လိုက်တာပင်။ ထိုသို့အကြံတွေထွက်လာအောင် စာရင်းကိုင် မြတ်ရွှေစင်ရဲ့မြောက်ပေးမှုတွေလဲပါသည်။

မြတ်ရွှေစင်ကလဲ မောင်မောင်ကျော်ကို မျက်နှာကျောမတည့်တာနဲ့ အခွင့်အရေးရခိုက် မန်နေဂျာ မငယ်ကိုမြောက်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘယ်မျက်နှာကျောတည့်မလဲ ယောကျၤားရှိ ကလေးရှိပေမဲ့ အပျိုတွေရှုံးလောက်အောင်လှနေသော မြတ်ရွှေစင်ကို လှပေမဲ့ မောင်မောင်ကျော်က မကြည်တာကို အလိုလိုနေရင်း မခံချင်ဖြစ်နေတာလေ။ အခုတော့မောင်မောင်ကျော်ကို နှိပ်ကွပ်လိုက်ပြီလေ။ ထိုအချိန်မှစ၍ ကျွန်တော် မန်နေဂျာ မငယ်ကိုသာမက စာရင်းကိုင်မမြတ်ရွှေစင်ကိုပါကြောက်ရသည့်ဘဝရောက်သည်။ မမြတ်ရွှေစင်ကကျွန်တော့်ကိုမျက်နှာသာမပေး။

ဒီတော့ သူမကိုပါ ဖားနေရသည့်ဘဝအလိုလိုရောက်တော့သည်။ မန်နေဂျာမငယ်ရဲ့သီးသန့် ရုံးတက်နေရသော ကျွန်တော်နည်းနည်းလေးနောက်ကျတာနဲ့ မမြတ်ရွှေစင်က လစာဖြတ်ခြင်း။ မန်နေဂျာမငယ်ကိုတိုင်ခြင်း စသည့် အပြုအမူတွေလုပ်လာသည်။ကျွန်တော့်မှာလဲ ဒီအလုပ်ကလေးကိုတောင်မနည်းရအောင်လုပ်ထားရတာသိနေတော့ အလုပ်မပြုတ်အောင် သူမတို့(၂)ဦးကို ဖင်ယက်ပေးရမတတ်ပင်။ဒီအလုပ်ကလေးပြုတ်သွားလျင် မိသားစုစားဝတ်နေရေး အဆင်မပြေဖြစ်တော့မှာလေ။ ဒီတော့ မမြတ်ရွှေစင်ကသူမအလုပ်ဟူသမျှကို ကျွန်တော့်ကို ခိုင်းသည်။ ပြီးတော့သူမလုပ်သလိုလိုနာမည်ကောင်း ယူသည်။ မှားလျှင်ထိုးချသည်။ ကော့နေအောင်ခံရသည်။နေ့စဉ် သူမတို့အရင် ကုမ္ပဏီကိုသွားရသည်။ သူမတို့(၂)ဦးညောင်းညာလျှင် လက်တွေညောင်းနေအောင်ပင်နှိပ်ပေးရသည်။ ကုမ္ပဏီကကောင်မလေးတွေကိုပင်စိတ်မကူးနိုင်တော့။

သူမတို့ (၂)ဦး စိတ်ကျေနပ်အောင် ဘာလုပ်ပေးရမလဲဆိုတာပဲ တွေးနေရသည်။ ဒီနေ့တော့ ကုမ္ပဏီမန်နေဂျာမကြီး မငယ် တောင်ငူဘက်အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်သွားသည်။ မမြတ်ရွှေစင်ကလဲသူ့ကို မငယ်ခိုင်းသွား သောအလုပ်အတွက်အပြင်ထွက်သွားသည်။လွတ်လပ်ရေးရသွားပြီ။ အခန်းအပြင်ထွက်ပြီး ကောင်မလေးတွေကို ဟီးဟီးဟားဟားနဲ့ဟာသတွေလျှောက်ပြောနေပါတယ်။ ဒီလိုပျော်ပျော်မနေရတာကြာပြီလေ။ ဒါပေမဲ့သူ့အပျော်လေးတွေက နေ့ဝက်ပင်မခံပါ။ အပြင်ထွက်သွားသော ဒရိုင်ဘာ မောင်တင့် မောင်းသည့် ကုမ္ပဏီမှ ကားဖြင့် မမြတ်ရွှေစင်ပြန်လာတော့ အချိန်က နေ့လည်(၂)နာရီ။ လက်ကိုင်အိတ်ကို လက်မောင်းမှာ ချိတ်ထားပြီး။ အပေါ်က နို့နှစ်ရောင် ရင်ဖုံးအကျီ။ အစိမ်းပုတ်ရောင် ထမိန်အပျော့သားကိုဝတ်ဆင်ထားပြီး ဒေါက်ဖိနပ် အနီရောင်ဝတ်ဆင်ထားသည့် မမြတ်ရွှေစင်။

ဆံပင်ရှည်တွေကို တစ်ပတ်လျှိုထုံးထားတာကြောင့် လည်တိုင် ဖြူဖြူလေးနှင့် မျက်နှာချောချောကိုမြင်နေရသည်။ ၄၀ နားနီး အိမ်ထောင်ရှင် ကလေးအမေဟုပင်မထင်ရ။ အိုးတောင့်တောင့် ခါးသိမ်သိမ်တင်ကားကားနဲ့ ဒေါက်ဖိနပ်စီးထားသောကြောင့် သူမတင်ပါးအလှကပိုပေါ်လွင်နေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမမျက်နှာထားကတော့ တင်းမာ နေပါတယ်။ ဘာတွေအဆင်မပြေဖြစ်လာလဲမသိ။ သူမဝင်လာချိန်တွင် ဟီးဟီးဟားဟား ဟာသတွေပြောနေသော ကျွန်တော်တို့စကားသံတွေတိတ်ဆိတ်သွားသည်။ မောင်မောင်ကျော် အခန်းထဲကိုလာခဲ့ ပြောစရာရှိတယ် ဆိုတော့ သူမဘာကိုဒေါကန်လာမှန်း မစဉ်းစားနိုင်ပေမဲ့ အခြေအနေမကောင်းတာသိသည်။ ကည့်စမ်း မောင်မောင်ကျော် မနေ့ကလုပ်ပေးလိုက်တဲ့ ကုန်ဖိုးစာရင်းတွေလေ။ အမှားတွေချည်းဘဲ။သူမဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ပြောတာကို မောင်မောင်ကျော်ခံနေရပါတယ်။ အခုအချိန်မှာ မြတ်ရွှေစင်ကမငယ်ကိုယ်စားကုမ္ပဏီအကြီးအကဲလေ။ ဟုတ် ဟုတ် ကျွန်တော်မှားသွားပါတယ် မမ။

နင်မှားတယ်လို့ပြောရုံနဲ့ ဒီဇာတ်လမ်းကပြီးသွားမလား။ နင်မှားတဲ့ တာဝန်နင်ယူရမယ်။ နင့်ကို မငယ်ကိုပြောပြီး အလုပ်ထုတ်ပစ်မယ်။ မမလုပ်ပါနဲ့မမ။ မောင်မောင်ကျော် ဘယ်လိုပဲတောင်းပန်ပါစေ မြတ်ရွှေစင်ကကဖုန်းကိုနှိပ်နေပါပြီ။ မောင်မောင်ကျော်လဲ ထူပူသွားတာနဲ့ သူမလက်ထဲကဖုန်းကိုဆွဲလုလိုက်ပါတယ်။ နင် ဒါဘာလုပ်တာလဲ မိုက်ရိုင်းလှချည်လား။ အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်မိတာပါ။ ထူပူသွားတဲ့မောင်မောင်ကျော်ဟာ ရပ်နေတဲ့ ဒူးထောက်လိုက်မိပြီး သူမခြေသလုံးကိုဖက်လာပါတယ်။ ပါးစပ်ကလဲခွင့်လွတ်ပေးပါအမ ဒီတစ်ခါတော့ခွင့်လွတ်ပေးပါ။ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်အမ။

အမဘာခိုင်းခိုင်းအကုန်လုပ်ပေးပါ့မယ်။ အလုပ်တော့မဖြုတ်ပါနဲ့။ သူမရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး သူမခြေသလုံးကို မောင်မောင်ကျော် ဖက်ပြီးတောင်းပန်နေရတာကိုခံရတာ မြတ်ရွှေစင်အတွက်တော့ အရသာပါ။ကိုယ့်ကိုကိုယ် မိန်းကလေးတွေကြိုက်လှချည်ရဲ့ဆိုပြီး မာနကြီးသော မောင်မောင်ကျော် သူမလို အိမ်ထောင်သည် ကလေးအမေ ကိုမှ ခြေသလုံးဖက်တောင်းပန်သည်အထိအောက်ကျို့နေရပြီလေ။ ဒီတော့မောင်မောင်ကျော်ကို အောက်ဆုံးအထိရောက်သွားအောင်ချိုးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ နင် အလုပ်မပြုတ်ချင်ရင်နည်းလမ်းတစ်ခုပဲရှိတယ်။ ကျွန်တော်ဝမ်းသာသွားပါတယ်။ဘာနည်းလမ်းလဲအမ ကျွန်တော်ဘာပဲလုပ်ရ လုပ်ရပါ။ ကောက်ရိုးတမျှင်ကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်မိတာကိုက့အမှား။ မမြတ်ရွှေစင်နှုတ်ကထွက်လာသောစကားက မျက်နှာကိုထူပူသွားစေသည်။

နင်ငါ့ရဲ့ ကျွန်လုပ်ရမယ်တဲ့။ ဒါပေမဲ့ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရချိန်မှာ ရင်ထဲ ဒိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ကျွန်လုပ်ရမယ်ဆိုတော့ တွေဝေသွားသလိုသိမ်ပင်သိမ်ငယ်သွားမိပါတယ်။ အဖြေပေးရန်မဝံ့မရဲဖြစ်နေစဉ် မမြတ်က ဖုန်းကိုကောက်ယူပြီး မန်နေဂျာ မငယ်ဆီခေါ်မည်ပြုတော့ သူဘာမှ မစဉ်းစားနိုင်တော့။ မလုပ်ပါနဲ့ သခင်မ သခင်မကြိုက်သလိုခိုင်းပါ သခင်မဆီမှာ ကျွန်ခံပါ့မယ် သခင်မ။ မမြတ်ရွှေစင်ကမျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့် နင်သေချာတယ်နော် ငါ့ဆီမှာကျွန်ခံမှာ။ ဟုတ်သေချာပါတယ် သခင်မ။ ကျွန်တော့်ကို သခင်မ သဘောရှိလုပ်ပါ။ ထိုစကားတွေကိုပြောလိုက်ချိန်မှာ ဘာကြောင့်ရင်ထဲက ကျေနပ်သလိုလိုဖြစ်နေတာလဲ စဉ်းစားမရ။

မမြတ်ရွှေစင်က မျက်နှာကျောတင်းတင်းဖြင့်။ ဒါဆိုမင်းကငါ့ငယ်ကျွန်ဖြစ်သွားပြီ ငါခိုင်းချင်တာခိုင်းမှာ နင်လုပ်ပေးရမယ်။ ဟုတ် အမိန့်တော်အတိုင်းပါသခင်မ။ ဒါဆို ငါ့ခြေဖမိုးကို နင်မျက်နှာအပ်ပြီး အရိုအသေပေးစမ်း။ ခြေသည်းနီဆိုးထားတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ခြေချောင်းဖြူဖြူလေးတွေရဲ့ အထက်ကခြေဖမိုးဖြူဖြူဥဥလေးတွေကို နမ်းလိုက်ရချိန်မှာ သူ့စိတ်တစ်ခုလုံးဟာ သူမခြေဖဝါးအောက်မှာ ရောက်ရှိသွားသလိုခံစားရပြီး သိမ်ငယ်သွားပါတော့တယ်။ မမြတ်ရွှေစင်ကတော့ သူ့ခြေဖမိုးကိုမျက်နှာအပ်ပြီး အရိုအသေပေးနေရတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့အရိုအသေပေးမှုကို အားရဝမ်းသာစွာ ခံယူနေရင်း မောင်မောင်ကျော်ကို ဘာတွေခိုင်းရမယ်ဆိုတာစိတ်ကူးနေဟန်တူပါတယ်။

ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် ဆုံလည်သားရေထိုင်ခုံမှာ ကျောမှီထိုင်ကာ ခြေတစ်ဖက်ချိတ်ထားတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်နေရပြီး သူမခိုင်းစေတဲ့အတိုင်း သူမခြေချောင်းတွေကို ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးနေရပါတယ်။ ခြေဖဝါးတွေကိုပါဖုန်မှုန့်တွေကင်းစင်အောင် လျှာနဲ့ယက်ပေးရပါတယ်။ စယက်ခိုင်းစကရွံ့တွံ့တွံ့ဖြစ်နေတဲ့သူ့ကို ဖိနပ်နဲ့ ပါးရိုက်ခံထိထားတာကြောင့် မငြင်းရဲတော့ပါဘူး။ အခန်းကလိုက်ကာအပြည့်တပ်ဆင်ထားလို့အပြင်ကမမြင်နိုင်သလို သူမခေါ်မှ အခြားဝန်ထမ်းတွေကလာရဲတာကြောင့် ဒီအဖြစ်အပျက်တွေကို မသိပါဘူး။ သူမရဲ့ကျွန်ဖြစ်သွားတာ ၃ ရက်ရှိပါပြီ။ မမြတ်ရွှေစင်ရုံးတက်လာတဲ့အခါ အပြင်ထွက်ပြီးပြန်လာတဲ့ အခါတိုင်း ကျွန်တော့် ပါးစပ်နဲ့ လျှာကိုအသုံးပြုပြီး သန့်ရှင်းပေးရပါတယ်။ သူမစိတ်တိုင်းကျ ခြေချောင်းတွေ ခြေဖဝါးတွေကို ယက်ခံပြီးမှ အေနားရပါတယ်။ တော်တော့ အခန်းထောင့်မှာ ချွတ်ထားတဲ့ငါ့ဖိနပ်ယူခဲ့စမ်းငယ်ကျွန်ကြီး။

လေးဖက်ထောက်ပြီး ခွေးတစ်ကောင်လို အခန်းထောင့်ကိုသွားကာ သူမချွတ်ထားတဲ့ မမြတ်ရဲ့ဒေါက်ဖိနပ်ကို ပါးစပ်နဲ့ခွေးတစ်ကောင်လိုသယ်လာရပါတယ်။ ပြီးတော့ စိန်ခြေကျင်းလေးတွေဝတ်ဆင်ထားတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ခြေထောက်ဖြူဖြူလေးတွေမှာ ဖိနပ်ကိုဝတ်ဆင်ပေးရပါတယ်။ ဖိနပ်ကဖုန်တွေတင်နေတယ် မမြတ်ရွှေစင်ပြောလိက်တော့ ဒေါက်ဖိနပ်ဦးချွန်လေးတွေနဲ့ ဖိနပ်တစ်စုံလုံးကိုပြောင်နေအောင် ယက်ရပါတယ်။ သားရေခုံမှာထိုင်နေတဲ့ သူမရဲ့အိုးဝိုင်းဝိုင်းကြီးကို အနီးကပ်ကြည့်ရတော့ ကျွန်ဖြစ်ရတဲ့ဘဝကိုပင်ပျော်လာသလိုလို။ရပြီသွားတော့။ မင်းစားပွဲမင်းထိုင်ပြီး အလုပ်တွေဖြတ်ချေ။ ပြီးရင် ငါထပ်ခိုင်းဦးမယ်။ အမိန့်ပေးလိုက်ပြီး မမြတ်ရွှေစင်က ထိုင်ခုံမှာ ကျောမီကာ အနားယူနေပါတယ်။

ကျွန်တော့်အဖို့တော့ သခင်မ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ကျွန်ဘဝရောက်ပြီးကတည်းက ကုမ္ပဏီရုံးတက်ချိန်မှ ရုံးဆင်းချိန်အထိကငေရဲပင်။ ဒါပေမဲ့ မမြတ်ရွှေစင် အတွက်တော့ သူမအိမ်မှာ ယောကျၤားနှင့်အဆင်မပြေခဲ့လျင်တောင်မှကျွန်တော့်ကို အနိုင်ကျင့်ခြင်းဖြင့် သာယာနေသည်။ ငယ်ကျွန်ကြီး မမြတ်ရွှေရဲ့ခေါ်သံကြောင့် ကျွန်တော်ငဘာပေါက်သွားသည်။ သူမနားသွားပြီး ဒူးထောက်လိုက်ပြီးခြေဖမိုးကို နမ်းရှုပ်ပေးလိုက်သည်။ရပြီတော်တော့။ မျက်နှာကိုမော့စမ်း ပါးစပ်ဟ။ သူမဘာလုပ်မည်မှန်းမသိသေး။

သူမအမိန့်အတိုင်းပါးစပ်ဟပေးလိုက်တော့ သူမတံတွေးများကို ပါးစပ်ထဲထွေးထုပ်ခြင်း ခံလိုက်ရသည်။ မြိုချလိုက်စမ်း ငယ်ကျွန်ကြီး။ မင်းကိုသခင်မချီးမြင့်တာ ကျေနပ်ရဲ့လား။ သူမတံတွေးများကို မငြင်းဆန်ရဲပဲ မြိုချလိုက်ရသည့်အပြင်။ ကျေ ကျေနပ်ပါတယ် သခင်မဟု ပြောလိုက်ရသည်။မမြတ်ရွှေစင်ကလထမိန်အောက်ကို လက်ရှိုနှိုက်နေသည်။ ဖင်ကိုကြွပြီးဆွဲထုတ်လိုက်တော့ သူမဝတ်ထားသောပင်တီ အဖြူရောင်လေးက ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းနှစ်ချောင်းကြားမှကျွတ်ထွက်လာသည်။ မမြတ်ကပင်တီကို ကျွန်တော့်မျက်ခွက်ဆီပစ်တင်လိုက်သည်။အဲ့ဒါကိုနမ်းစမ်း။ မငြင်းဆန်ရဲပါ။

ခုနကမှ သေးပေါက်ပြီးထွက်လာသော ပင်တီကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်နမ်းရသည်။ ပင်တီခွကြားမှ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ဖင်နံ့ သေးနံ့လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီးကို တစ်ဝကြီးရှုရှိုက်ရတော့ စိတ်တွေအလိုလိုပြင်းထန်လာပြီး လီးပင်တောင်လာသည်။့စိတ်တစ်ခုလုံးလဲ သူမခထောက်အောက်မှာ အမြဲတမ်းဝပ်တွား ခယလိုနေသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ တကယ်တော့ မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့်အားနည်းချက်ကိုသိသည်။ ဒီကုမ္ပဏီမရောက်ခင်ကတည်က ကောင်မလေးတွေတော်တော်များများ အရေးပေးခြင်းခံရသော ကျွန်တော့်ကိုသူမမတည့်။

သူမညီမဝမ်းကွဲနှင့်လဲ မောင်မောင်ကျော်ဖြစ်ခဲ့ဖူးပြီး ပစ်ချထားခဲ့တာသိသည်။ဒါကြောင့်ချိုးနေခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ငယ်ကျွန်ကြီး မနက်ဖြန်ကုမ္ပဏီပိတ်ရက်နော်။ အဲ့ဒီတော့ နင်လဲ အားနေတယ်။ အခုငါ့ယောကျၤားနဲ့ငါ့ကလေးနဲ့က ခရီးထွက်နေတယ်။ ဒီတော့ နင်မနက်ဖြန်ငါ့အိမ်လာခဲ့။ နင်သိတယ်မဟုတ်လား ငါ့အိမ်။ သိ သိပါတယ် သခင်မ။ အဲ့မှာ မနက်ဖြန်မနက် (၈)နာရီရောက်အောင်လာ။ မလာနိုင်ရင် နင့်ကိုဒဏ်ပေးမယ်။ ပိတ်ရက်မှာ သူမအိမ်သွားပြီး ကျွန်ခံရဦးမှာဖြစ်ပါတယ်။ ဒီအတွက်လည်းသူမစီစဉ်ထားပြီးသားပါ။ သူမကြည့်ရင်း ပုဆိုးအောက်မှာ ဖောင်းနေတာသတိထားမိသွားတယ်။ သူမခြေထောက်ကကျွန်တော့်ပေါင်ခွကြားလှမ်းထည့်လိုက်တယ်။

လီးကိုသူမခြေထောက်နဲ့ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ ဟင်းဟင်း နင်ကသခင်မကို ကြံစည်နေတာလား ငယ်ကျွန်ကြီး။ နင်ငါ့ကျွန်လုပ်ရတာကျေးဇူးတင်တယ်မဟုတ်လား။ ဟုတ်ကဲ့ သခင်မကျွန်လုပ်ရတာပျော်ပါတယ်သခင်မ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ကျွန်တော်သခင်မခြေဖဝါးအောက်မှာ တစ်သက်လုံးနေပါရစေ။ ဟုတ်ပြီလေ နင့်စကားနဲ့နင်နော်။ နောက်မှ နောင်တမရနဲ့။ နင်ငါ့ကိုကြိတ်ကြိုက်နေတာကြာပြီမဟုတ်လားငယ်ကျွန်ကြီး။ တကယ်တော့ကျွန်တော်လဲအမှန်ပါ။ ကလေးအမေပေမဲ့ အိုးတောင့်တောင့်မမြတ်ရွှေစင်ကို မှန်းပြီးဂွမ်းထုနေကျ။ နင်ငါ့ကို ညတိုင်းမှန်းပြီး ဂွမ်းထုနေတာငါသိသားပဲ အကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်။ ထိုစကားအဆုံးမှာတော့ လီးကိုခြေထောက်နဲ့ပွတ်နေတာကို ဖီးလ်တက်နေတဲ့ကျွေန်တော်လီးထိပ်ကအရည်တွေထွက်ကျကုန်ပါတော့တယ်။

ငှားလာသောကားကိုလမ်းထိပ်မှာရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး လမ်းဆင်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ ဒီရပ်ကွက်က ခြံကျယ်ကြီးတွေပင်။ ခြံတစ်ခြံရှေ့အရောက်တွင်တော့ ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်လိုက်ပါတယ်။အိတ်တ်ထဲမှဖုန်းကိုထုတ်လိုက်သည်။ မမြတ်ရွှေင်တို့အိမ်ရှေ့ရောက်နေပြီလေ။ အချိန်ကမနက်(၈)နာရီအချိန်။ ကွက်တိပင်။ ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့တန်းဝင်သွားသည်။ ဟဲလို ဟုတ်ကဲ့ သခင်မကျွန်တော်မျိုးရောက်ပါပြီ။ အေး ငယ်ကျွန်ကြီး အချိန်တော့တိကျသားပဲ။ ခြံတံခါးကစေ့ထားတာ တွန်းဝင်ခဲ့။ ခြံရဲ့ သံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ခြံထဲကိုဝင်ခဲ့ပါတယ်။ ခြံကတော်တော်ကျယ်ပြီးဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကမမြင်နိုင်အောင် သစ်ပင်တွေအုံ့အုံ့ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ပါ။

တိုက်ထဲကနေ မမြတ်ရွှေစင်လာပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ သူမတာ်တော်လှနေတယ်လို့ ထင်မိပါတယ်။ အနက်ရောင်ပေါ် အဖြုပွင့်လေးတွေပါတဲ့ အကျီနဲ့ အောက်ပိုင်းက အနီရောင်ဒူးဖုံးရုံစကပ်တိုနဲ့ လေဒီရှုးအနီရောင်ကို ဝတ်ထားတာကြောင့် သူမအလှကပိုမိုပေါ်လွင်နေပါတယ်။ သူမရှေ့မှာ သူဒူးထောက်ပြီး အရိုအသေပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ရောက်ပါပြီသခင်မ။ သူမကကျွန်တော့်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး နင်ရောက်လာပြီဆိုတော့စလိုက်ရအောင်။ ကဲအဝတ်အစားတွေချွတ်လိုက်။

သူမပြောစကားကြောင့် အံ့သြသွားပါတယ်။ ဘေးခြံတွေကမမြင်လို့ တော်သေးတာပေါ့လို့တွေးမိပါတယ်။ နှေးကန်ကန်နဲ့ ဒဏ်ပေးခံချင်ပြီထင်တယ်။ ပုဆိုးပါချွတ်။ ဒီလိုမျိုး ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ရမှာရှက်ပေမဲ့ သခင်မရဲ့အမိန့်ကိုမလွန်ဆန်ရဲတာကြောင့်ရှက်ရှက်နဲ့ပဲချွတ်ချလိုက်ရပါတယ်။ ကဲ နင်ငါ့စကားနားထောင်တဲ့အတွက် နင့်ကိုဆုပေးမယ်။ မမြတ်ရွှေစင်က လက်ထဲမှာ ယူလာတဲ့ခွေးလည်ပတ်ကို ကျွန်တော့်လည်ပင်းမှာ တပ်လိုက်ပြီး သော့သေးသေးလေးကိုခတ်လိုက် ပြီး သံကြိုးနဲ့ဆွဲခေါ်သွားပါတယ်။ လည်ပင်းမှာ လည်ပတ်တပ်ပေးခြင်းခံလိုက်ရပြီး သူမဆွဲခေါ်ရာနောက်ကို ခွေးတစ်ကောင်လို လေးဖက်ျထာက်ပြီးလိုက်လာရပါတော့တယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့သခင်မ မမြတ်ရွှေစင်က သူ့အခန်းထဲခေါ်သွားပါတယ်။

အခန်းထောင့်မှာ သူမရဲ့မလျှော်ရသေးတဲ့ ထမိန်တွေ အကျီတွေ ပင်တီတွေထည့်ထားတဲ့ ခြင်းကိုပြပြီး ရော့ ဒါတွေကို မင်းလျှော်ထားလိုက်ဦး။ ငါအပြင်ခဏထွက်မယ်။ အဝတ်လျော်ပြီးကြမ်းတွေပါတိုက်။ အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားဆိုပြီး မောင်မောင်ကျော်ကို ရေချိုးခန်းထဲထည့်လိုက်တော့တယ် ကျွန်တော်လဲမလျှော်တတ်လျှော်တတ်နဲ့ သခင်မမမြတ်ရဲ့အဝတ်အစားတွေကိုစလျှော်နေတုန်း ရေချိုးခန်းတံခါးဖွင့်သံကြားရပြီး့မျက်နှာပေါ်ကို မမြတ်ရွှေစင်က ခုနကသူမချွတ်လိုက်တဲ့ စကပ်တိုနဲ့ အကျီ ပင်တီတစ်ထည်ကို ပစ်တင်ပေးလိုက်ပြီး။ ဒါတွေပါလျော်လိုက် ပင်တီခွကြားတွေကဖြူအောင်ဖွပ်နော် အနံကျန်နေတာတို့ မပြောင်တာတို့ဆို နင့်လျှာနဲ့ယက်ခိုင်းမှာ နားလည်လား။ ဒီလိုအမိန့်ပေးပြီး သူမထွက်သွားတဲ့နောက် သူလဲအဝတ်တွေကို ဆက်လျှော်နေပါတယ်။

ပင်တီခွကြားတွေကို သေချာလျော်ဖွပ်ပေးရပါတယ်။ အနံ့ကျန်နေရင် နင့်လျာနဲ့ယက်ခိုင်းမှာဆိုတာကြောင့် ဂရုတစိုက်လျှော်ဖွပ်ရင်း အနံ့ကျန်မကျန် နမ်းကြည့်ရပါသေးတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ အိမ်သာတွေဘာတွေပါဆေးကြောရပါတယ်။ အားလုံးပြီးသွားတဲ့အခါမှာတော့ သူမ စားဖို့ ထမင်းဟင်းချက်ရပါတယ်။ မောင်မောင်ကျော်တို့ တော်တော်မောသွားတာပါဘဲ။ အားလုံးပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာတော့ နေ့လည်(၁၂)နာရီလောက်ရှိနေပါပြီ။ ဗိုက်ကဆာပေမဲ့သူမပြန်မလာသေးတာကြောင့် မစားရဲပါဘူး။ဒါကြောင့် စောင့်နေရင်းဗိုက်ဆာဆာနဲ့ ဧည့်ခန်းကဆိုဖာပေါ်မှာ တက်အိပ်လိုက်တာ ခနအတွင်းအိပ်ပျော်သွားပါတယ်။

လည်ပင်းက လည်ပတ်ကြိုးကိုဆွဲခံလိုက်ရတော့ အိပ်ပျော်နေရာမှလန့်နိုးလာပါတယ်။ မိုးပြီးကြည့်နေတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်ကြောင့် သတိဝင်လာပြီး ကပျာကယာဆိုဖာပေါ်ကနေဆင်းပြီးလေးဖက်ထောက်လိုက်ပါတယ်။ ဟင် နင်ငါလာတာကိုမစောင့်ရဲဘဲအိပ်ပျော်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား။ တော်တော်သောက်သုံးမကျတဲ့ကောင်။ ခွင့်လွတ်ပေးပါ သခင်မ ကျွန်တော်မျိုးမှားသွားပါတယ်။ အေး ဒါဆိုပြီးမှ နင့်ကိုအပြစ်ပေးမယ်။ လောလောဆယ်တော့ ငါဗိုက်ဆာတယ်။ နင်ထမင်းသွားပြင်တော့။ ဒါမှပဲစိတ်သက်သာရာရသွားပါတယ်။ သူမအမိန့်အတိုင်း ထမင်းစားခန်းထဲဝင် ထမင်းပြင်ပေး ပါတယ်။

သူမထမင်းစားနေတုန်း စားပွဲအောက်မှာ သူမခြေချောင်းတွေကို ပါးစပ်နဲ့စုပ်ခိုင်းပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခိုင်းပါတယ်။ပြီးတော့ စားကြွင်းစားကျန်တွေကို စားပွဲအောက်က သံပန်းကန်ပြားအစုတ်ထဲထည့်ပေးလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုထမင်းစားခိုင်းပါတယ်။ ထမင်းစားပြီးတဲ့နောက် သူမအိပ်ခန်းထဲခေါ်သွားပြီး နင်းနှိပ်ခိုင်းပါသေးတယ်။ သူမရဲ့ခိုင်းစေမှုကို သူလုပ်ပေးရင်း ကိုယ်သင်းနံ့လေးတွေကိုရှုရှိုက်ရတာ လက်ညောင်းတာတောင်မေ့ပါတယ်။ အိစက်တဲ့အသားစိုင်တွေကိုနှိပ်ပေးရင်းနဲ့ လီးကလဲအလိုလိုနောင်နေပါတယ်။ တစ်နာရီလောက်နင်းနှိပ်ခံပြီးတဲ့မေမြတ်ရွှေစင်ကတာ်တော ငါရေချိုးတော့မယ်လို့ပြောလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှ ထလိုက်ပါတယ်။ မမြတ်ေရွှေစင်ရချိုးခန်းထဲသို့ဝင်ကာ အဝတ်အစားများကိုချွတ်ပြီး ရေပန်းကိုဖွင့်လိုက်ပါတယ်။

မှန်ထဲက သူမကိုယ်လုံးကို သူမကြည့်လိုက်ပါတယ်။ နို့တွေဖင်တွေကကြီးနေဆဲ လှနေဆဲဖြစ်တာကြောင့် သူမကိုယ် သူမဂုဏ်ယူနေဟန်တူပါတယ်။ အခန်းထဲမှာ ဒူးထောက်နေတဲ့ကျွန်တော့်ကိုကို သူမသတိရလိုက်တဲ့အခါ သူမခိုင်းချင်တာကိုစဉ်းစားမိပြီး ခေါ်လို့ မော့အကြည့်မှာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ကိုယ်လုံးကို မြင်လိုက်ရတာ မောင်မောင်ကျော် အဖို့ ရင်တွေ ဗလောင်ဆူသွားပါတယ်။ ဖွံ့ထွားလှတဲ့နို့တွေပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံနွယ်တွေနဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ပေါင်တံဖြူဖြူနှစ်ချောင်းခွကြားက အမွေးရိပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို မြင်လိုက်ရတာ လည်ပင်နင်သွားပြီး ရေငတ်သလိုလိုဖြစ်သွားပါတယ်။မမြတ်ရွှေစင်က အခန်းတံခါးကို အတွင်းက log ချလိုက်ပါတော့တယ်။

မမြတ်က သူ့စောက်ဖုတ်ကို ငေးနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး ငယ်ကျွန်ကြီး နေ့လည်က ငါပြန်လာတော့ နင်အိပ်ပျော်နေတာ အပြစ်ရှိလားမရှိဘူးလား။ ရှိပါတယ် သခင်မ။ အဲ့ဒါဆို နင့်ကိုငါအပြစ်ပေးတော့မယ် နင်ခံမယ်မဟုတ်လား။ ဟုတ် ခံပါ့မယ် သခင်မ။ သူမရေချိုးဖို့အသင့်ဖြစ်နေပါပြီ။ ဒူးထောက်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ညစ်ပတ်တဲ့ အပြစ်ပေးမှုကို စတင်လိုက်ပါတော့တယ်။ ကဲ ငယ်ကျွန်ကြီး မင်းအပြစ်အတွက် ခံရမဲ့အချိန်ရောက်ပြီ။ သခင်မဖင်ကိုယက်ပေးစမ်း။ ဗျာ။ နင်နားထိုင်းနေလား ငါ့ဖင်ကို လိုက်ယက်ပေးလို့ပြောတာကျွန်စုတ်ရဲ့။ နားမလည်ဘူးလား။ ဖြန်း ဖြန်း ပါးကို သူမလက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရိုက်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်သွားကြားထဲက သွေးပင်ထွက်သွားပါတယ်။

မမြတိရွှေစင် ဒီလိုခိုင်းလိမ့်မယ်လို့ မထင်ခဲ့ပါဘူး။ မှတ်ထား နောက်တစ်ခါ ငါခိုင်းတာငြင်းရင် နင်ဒီထက်နာမယ်။ မလှန်နိုင်အောင် ကျွန်ဇာတ်သွင်းချေပြီ။ နောက်တစ်ခါ ပေကပ်ကပ်လုပ်ရင် မှတ်သွားအောင် နင့်ကိုငါ့ချီးစားခိုင်းမယ်။ နားလည်လား။ ကျွန်တော် မျက်နှာငယ်လေးဖြစ်နေပြီ။ မမြတ်ပြောလိုက်သောစကားက ပိုထိတ်လန့်စရာပင်။ ခိုင်းသလိုမလုပ်ပါက တကယ်လုပ်မည့်သဘောရှိသည်။ ဟုတ် ဟုတ် ခွင့်လွတ်ပါသခင်မ ခိုင်းသလိုလုပ်ပါ့မယ်။ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ဖင်အိုးဝိုင်းဝိုင်းနောက်မှာ ဒူးထောက်မျက်နှာအပ်ကာ ဖင်ဝကိုထပ်ကြပ်မကွာလျှာဖြင့်လိုက်ယက်ရလေတော့သည်။မမြတ်ရွှေစင်က သူမဖင်ပေါက်ကိုယက်ခိုင်းခြင်းဖြင့် နှိပ်ကွပ်တော့သည်။ ဒါမှရှေ့လျှောက် ပိုအကျပ်ကိုင်လို့ရမယ်လေ။

ဖင်ယက်ခံလို့ဝတော့ သူမ စောက်ဖုတ်ပါ ယက်ခိုင်းသည်။ အပြာကားတွေထဲမှာသာမြင်ဖူးပြီး လက်တွေ့စောက်ဖုတ်ယက်ယက်ခံဖူးဟန်မတူတဲ့လျှာရဲ့အရသာကိုကောင်းကောင်းသိသွားတယ်။ အင်းအင်းအားအားနဲ့ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲက သူမစောက်ရည်တွေထွက်ကျကုန်တာကို ထွေးမထုပ်ခိုင်းဘဲ စောက်ရည်ဖြူဖြူချွဲချွဲကိုမြိုချခိုင်းပါတယ်။သူမစောက်ရည်တွေကို ကျွန်တော် မြိုချရာမှာ ပျို့တက်နေတာကိုအရသာခံကြည့်ရတာသူမအားရနေပါတယ်။ သူမယာကျၤားကိုမနိုင်သမျှ မကျေနပ်ချက်ကို ကျွန်တော့်အပေါ်အပေါ်စုပုံပေးနေတော့တာပါဘဲ။ ရေချိုးပြီးသွားတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်က ကုတင်ပေါ်မှာ ခြေချပြီးထိုင်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့ကို ခြေသည်းညှပ်ခိုင်းနေပါတယ်။ ပြီးတော့ ခြေသည်းနီဆိုးခိုင်းပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲ သခင်မမမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး သူမရဲ့ခြေချောင်းဖြူဖြူလေးတွေကို တရိုတသေဆုပ်ကိုင်ကာ ဂရုတစိုက်ဆိုးပေးနေပါတယ်။

စိတ်ထဲမှာထူးဆန်းနေတာက ကျွန်တော့်အပေါ် မမြတ်ရွှေစင် အနိုင်ကျင့်တာကို အသာယာကြီး စိတ်ထဲကသာယာနေတာကိုထူးဆန်းနေတာပါ။ ငယ်ကျွန်ကြီး မင်းသခင်မကျွန်ခံရတာပျော်ရဲ့လား။ ပျော်ပါတယ်သခင်မ။ ဟင်းဟင်းထင်တော့ထင်သား မင်းက ရုံးထဲဝင်ကတည်းကငါ့ကျွန်ဖြစ်ချင်နေတာ။ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား။ မမြတ်ရွှေစင် အမေးကြောင့် ကျွန်တော်လဲမျက်နှာပူပူနဲ့။ ဟုတ်ပါတယ် သခင်မ အမြဲတမ်း ခံချင်နေတာပါ။ ရပြီတော်တော့ သခင်မ မမြတ်ရွှေစင် က ကျွန်တော့်ကိုခြေသည်းနီဆိုးတာရပ်ခိုင်းပြီး။ သူမရဲ့ ချည်သားထမိန်အစိမ်းရောင်လေး ရဲ့အောက်နားစကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်လိုက်ပြီး ဟလိုက်ပါတယ်။

နင်ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာသိတယ်မဟုတ်လား ထမိန်အောက်ထဲဝင်တော့လေ။ ငါခုနကရေချိုးတုန်းအယက်ခံရတာဆိုတော့ သိပ်မကောင်းဘူး။ နင်ကလျာတော်တော်သန်တယ်။ နင်ငါ့အဖုတ်တွေဖင်တွေကိုသိပ်ယက်ချင်နေတာငါသိတယ်။ ငါပြောတာမှန်သလား ကောင်စုတ်။ ဟုတ်ပါတယ် သခင်မ။ ဟုတ်ပြီနင်ယက်ချင်တဲ့ ငါ့အဖုတ်တစ်လှည့် ဖင်တစ်လှည့် တစ်နေ့လုံး ယက်စမ်း။ ငါနားဆိုမှနင်နားခွင့်ရမယ်။ မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့ဆံပင်တွေကို လက်နွဲှဆွဲဆုပ်ပြီး ထမိန်အောက်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်ပါတယ်။ ညှီစို့စို့စောက်ရည်လေးတွေရွဲနေတဲ့ သူမအဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများနွဲှ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ကိုဆွဲတေ့လိုက်ပါတယ်။

ကျွန်တော်လဲ သခင်မမမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ငံကျိကျိ သေးအရသာ စောက်ရည်ကြည်လေးတွေစိုရွဲနေတဲ့အဖုတ်အသားပြင်ကို လက်နဲ့ဖြဲလို့ လျာကို အသားကုန်ထုတ်ပြီး သူမသဘောကျအသားကုန်ယက်ပါတော့တယ်။ ပြတ်ပြတ် ရှုးရှုး ကျွန်တော်ယက်တာ စိတ်ပါလက်ပါရှိလို့လားမသိဘူး သခင်မအဖုတ်ကအရည်ကြည်တွေထွက်လာပါတယ်။ ပါးစပ်ကလဲ တအင်းအင်းတအားအားအော်ပြီး ကျွန်တော့ ခေါင်းကဆံပင်တွေကိုအတင်းဆွဲဆုပိကာ အဖုတ်နဲ့ အသားကုန်ကပ်ထားပါတယ်။ သခင်မမြတ်ရွှေစင်ကောင်းနေတာသိလို့ ကျွန်တော်ကလဲသူမစောက်စိလေးကို နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေနဲ့ဖိပြီး လျာနဲ့ဝိုက်ကစားပေးပါတယ်။ ပြွတ်ပြွတ် အ ဟ အင်းအင်း သခင်မအသက်ရှုသံတွေပိုပြငိးလာတာကို ထမိန်နဲ့ အုပ်ခံထားရပေမဲ့ အတိုင်းသားကြားနေရပါတယ်။

နယ်စပ်တစ်နေရာ။ တောတောင်ထဲတွင် ဆောက်ထားသော ရဲတိုက်ပုံစံ အဆောက်အဦကြီးက သားနားလှသည်။ အဆောက်အဦးထဲက အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုအတွင်းမှာ အိပ်မောကျနေသော မငယ် တစ်ယောက်နိုးလာသည်။ ဒီနေ့နိုင်ငံခြားကကုန်သည်တွေနှင့်ချိန်းထားတာကိုး။ အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားရတော့။ ဒေးဗစ်လား—- ဟုတ်ကဲ့အမ နည်းနည်းနေရင်ဧည့်သည်တွေရောက်တော့မယ်။ ဒါဆိုနင့်ကုန်တွေထုတ်လိုက်တော့ အဆင်သင့်ပြင်ထား။ ဟုတ်ကဲ့အမ ဒေးဗစ်ဆိုသောထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ဗလကြီးက ဖြေပြီး သူ့တပည့်နှစ်ယောက်နှင့်အတူမြေတိုက်ခန်းထဲဆင်းသွားသည်။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ မြေတိုက်ခန်းထဲမှဒေးဗစ်တက်လာသည်။ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် ကောင်မလေး(၅) ယောက် ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲခေါ်လာသည်။

ကောင်မလေးတွေမှာ အဝတ်တစ်ခုမှ မရှိကိုယ်လုံးတီးတွေ။ လက်တွေကို နောက်ပြန်အနေအထားနှင့် ကြိုးတုပ်ထားသည်။ လက်မောင်းရင်းနှင့်နို့တွေမှာလဲကြိုးဖြင့်တုပ်ထားသဖြင့် နို့တွေကစူထွက်နေသည်။ပေါင်ခွကြားမှာလဲ အဖုတ်အမြောင်းတည့်တည့်မှာ ကြိုးတစ်ချောင်းဖြင့် ချည်ပေးထားတော့ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်းအရေတွေတစိုစိုနှင့်။ အမကြီးရယ် သမီးတို့ကိုသနားပါနော်။ ရောင်းမစားပါနဲ့ရှင်။ တောင်းပန်ပါတယ်ရှင့် ဟင့်ဟင့်။ ကောင်မလေးတွေကမျက်ရည်တွေပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလို့တောင်းပန်နေသည်။ နိုင်ငံခြားမှာအလုပ်ရမည်ဆိုပြီး မငယ်နဲ့သူ့လူတွေစည်းရုံးကာ ခေါ်လာပြီး ဖမ်းထားကာရောင်းစားေတော့မည်ဖြစ်သည်။ အသံမထွက်နဲ့ကောင်မ နာချင်ပြန်ပြီထင်တယ်။ မငယ်ရဲ့အေးစက်စက်အကြည့်ကကောင်မလေးတွေကိုကြောက်ရွံ့စေသည်။

အပိုးကျိုးအောင် ကလန်ကဆန်လုပ်သူများကို မငယ်က ကြိမ်လုံးဖြင့် သေးထွက်ကျအောင်ရိုက်ထားတော့ လန့်ကြသည်။ အမ မြေတိုက်အချုပ်ခန်းထဲကကောင်ရော။ သူ့ကိုကလေလံပစ်မှာ ဒီနေ့သူဌေးမတွေလာမှာ။ ဒါပြီးရင်ထုတ်မယ်။ မြေအောက်ခန်းအချုပ်ထဲမှာ ကောင်လေးတစ်ယောက်ရှိသေးသည်။ အသက်(၁၈) နှစ်သာသာလေးပင်။ ကိုယ်လုံးတီးအနေအထားနှင့် ထောင့်မှာကပ်နေသည်။ ဒေးဗစ်က ကောင်လေးကို နားရင်းပါးရင်းတွေပိတ်တီးကာ လက်ကို ကြိုးဖြင့်ချည်ကာ ဆွဲခေါ်ခဲ့သည်။ အကိုကြီး ကျွန်တော့်ကိုမရောင်းပါနဲ့ မလုပ်ပါနဲ့။ ကောင်လေးက ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြင့်တရွက်တိုက်ပါလာသည်။ ဒေးဗစ်ဒီကောင်အော်လွန်းတယ်။ ဆို့ထားလိုက်။ မငယ်အမိန့်အတိုင်း ဒေးဗစ်က ကောင်လေးပါးစပ်ကိုအဝတ်ဖြင့်ဆို့လိုက်သည်။ဝူးဝါးဝူးဝါးအသံများသာ ကောင်လေးထွက်နိုင်တော့သည်။ နောက်ဆုံးလက်ကျန်ကောင်မလေးအတွက် ကုန်သည်တစ်ယောက်ချေသွားသော ပိုက်ဆံကို မငယ်ရေတွက်နေသည်။

ထိုကောင်မလေးကအချောဆုံးဆိုတော့ဈေးကောင်းရသည်။ သိန်း ၂၀၀ ကျော်ကျော်လောက်ရလိုက်သည်။ ယောက်အတွက် သိန်း ၈၀၀ နီးနီးပင်။ ရော့ ဒေးဗစ် ဒီသိန်း ၈၀၀ လုံးနင်ယူလိုက်။ ဒေးဗစ်က ဝမ်းသာအားရပင်။ အမ အကုန်လုံးနော်။ ဟုတ်တယ် ဒေးဗစ်။ ဟိုကောင်လေးရောင်းလို့ရတာတော့ငါအကုန်ယူမယ်နော်။ ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား ။ ဖြစ်တာပေါ့အမ။ အမစိတ်ကြိုက်သာရောင်း။ ဝယ်မဲ့မိန်းမတွေရောရောက်နေပြီလား။ ရောက်နေပြီ အမ။ အခန်းထဲမှာနေရာချထားတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အရောင်းအဝယ်ပြီးမှဝင်ခဲ့မယ်။ မငယ်အခန်းထဲဝင်သွားတော့ ဒေးဗစ်က အခန်းပြင်မှသော့ခတ်လိုက်သည်။ အခန်းထဲမှာတော့ အသက် ၃၀ ဝန်း ကျင် ၄၀ဝန်းကျင် အမျိုးသမီးတွေထိုင်နေသည်။ ငွေကြေးကြွယ်ဝသူများဖြစ်တာကို သူမတို့ဝတ်ဆင်လာသော လက်ဝတ်ရတနာများ အဝတ်အစားများကသက်သေခံနေသည်။

စားပွဲဝိုင်းများမှာ ချထားသော အကောင်းစားဝိုင်များကို ဖောက်သောက်ပြီး ဇိမ်ကျနေကြသည်။ မငယ်ကစင်ပေါ်မှလိုက်ကာစကိုဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ အားလုံးအာရုံက စင်ပေါ်ရောက်သွားသည်။စင်ပေါ်က တိုင်နှစ်တိုင်မှာ ခြေကားယား လက်ကားယားအနေအထားဖြင့်တုပ်ခံထားရသည့် အကျဉ်းခန်းက ထုတ်လာသောကောင်လေး။ သူ့နောက်မှာ အသက် ၂၀ လောက် ကိုယ်ကျပ်အနက်နှင့် မိန်းကလေး တစ်ယောက်မှာ ကြာပွတ်ဖြင့် ရိုက်ပြနေသည်။ ရိုက်လိုက်တိုင်း နာလွန်း၍ ရုန်းနေသည့်မြင်ကွင်းကို အောက်မှာ ကြည့်နေသူအမျိုးသမီးများက သနားခြင်းမရှိသည့်အပြင် အရသာခံကာ ရီနေကြသေးသည်။ ဒီမှာရောက်နေကျတဲ့ ကျွန်မတို့ဖောက်သည်များရှင် အခုစင်ပေါ်မှာ မြင်နေရတဲ့ကောင်လေးကတော့ အသက် (၁၈)နှစ်ပါ။ လူပျိုစစ်စစ်လေးလဲဖြစ်တယ်။ ပုံစံကလဲချောချောလေးပါ။

ဒါကြောင့် သိန်း ၂၀၀ နဲ့ ဈေးနှုန်းဖွင့်ထားပါတယ်။ ယောကျၤားတစ်ယောက်ကို မိန်းမများလက်သို့ ပစ္စည်းတစ်ခုသဖွယ် ရောင်းချပွဲကြီးက စတင်ချေပြီ။ ဝယ်သောမိန်းမများက အုပ်စုလိုက်လာခြင်းဖြစ်ပြီး ငွေဖြင့်ဝယ်ထားသောကျွန်ဖြစ်သည့်အတွက် တန်အောင် အကုန်ခိုင်းမည့်သူတွေချည်းပင်။ မငယ်က ကောင်လေးလက်ကို ချည်ထားသောသံကြိုးစကို ဒေါ်သက်ထားလက်ထဲအပ်လိုက်ပါတယ်။ ကဲ မသက်ထားရေ ဈေးအများကြီးပေးတာကျေးဇူးတင်တယ်။ ဒေးဗစ်က ကားတံခါးကိုဖွင့်ပြီး ကောင်လေးကိုထည့်မည်ပြုသည်။ ဒေါ်သက်ထားက— ဒေးဗစ်ရေ အဲ့ကောင်ကိုကားပေါ်မတင်နဲ့။ ကားနောက်ဖက်မှာ တွဲချည်လိုက်။ သခင်မနဲ့ကျွန်ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာပြရအုံးမယ်။ ကောင်လေးကို ပါးစပ်က အဝတ်ဖြင့်ဆို့ထားတော့ ဘာမှပြောမရ။

မသက်ထားရဲ့ငွေဝယ်ကျွန်ဆိုတော့ပြုသမျှနုနေရသည်။ ဒီလိုလုပ်မှ မသက်ထားလုပ်တာမိုက်တယ်။ ဒေါ်သက်ထားက တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ပြီး။ ဒါတောင်အကင်းဘဲရှိသေးတယ် မငယ်ရဲ့။့ကျွန်မဝယ်လို့နော် မငယ် ဒီကောင်ကံကောင်းသွားတယ်။ မငယ်နားမရှင်းဖြစ်သွားပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသက်ထားရဲ့။ ီဒီလိုလေ မငယ် ကျွန်မကမှ ကျွန်ကို မထင်ရင်မထင်သလို စိတ်တိုင်းမကျလို့ရိုက်တာဘဲရှိတယ်။ ကောင်းကောင်းကျွေး ကောင်းကောင်းထားမှာ။ ကျွန်မဝိုင်းဘေးနားထိုင်နေတဲ့ မစန္ဒာတို့ ရသွားကြည့်။။ အဲ့ကောင်ကို မစန္ဒာက ထမင်းစားခိုင်းမှာမဟုတ်ဘူး။ သဘောပေါက်ပြီ သဘောပေါက်ပြီ သက်ထား။

ဒါနဲ့ မငယ်အခု တစ်ယောက် အစပျိုးနေပြီဆို။ အင်း ဟုတ်တယ်။ဒါပေမဲ့ ဒါကမြတ်ရွှေစင်အတွက်ပါ။ မရောင်းဘူးရယ်။ မြတ်ရွှေစင်က မစန္ဒာတို့လိုဘဲလေ။ ကံဆိုးပြီပေါ့ အဲ့ကောင်လေး ခစ်ခစ်။ ဒါကတော့ သူ့ကံပေါ့လေ။ ုဟုတ်ပါပြီ မငယ် ကျွန်မပြန်တော့မယ်။ အားပေးတာ ကျေးဇူးတင်တယ်နော်သက်ထား။ မသက်ထားကားဆီသို့ သွားချိန်တွင် ဒေးဗစ်က အလိုက်သတိကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ မငယ်လဲ ငွေထုပ်ကို ဘေးနားရပ်နေတဲ့ကောင်မလေးကိုဆွဲခိုင်းပြီး အထဲကိုပြန်ဝင်သွားပါတော့တယ်။

အု ဟု ဟု အသက်ရှုကျပ်သဖြင့်မောင်မောင်ကျော်ရဲ့ခါးကကော့တက်လာသည်။ မြတ်ရွှေစင်ကမောင်မောင်ကျော်မျက်နှာပေါ်ဖိထိုင်ထားသည်။ ခြေတွေလက်တွေက ကုတင်မှာ ကြိုးနဲ့တုပ်ခံထားရသဖြင့် မောင်မောင်ကျော်ဘာမှလုပ်၍မရ။ သူ့လီးကို မမြတ်ရွှေစင်က လက်ဖြင့်ဆုပ်ပြီးကစားနေသည်။ ဆွခံနေရသဖြင့် လီးကပေါက်ကွဲထွက်မတတ်တောင်နေပါတယ်။ ယခုတော့ မြတ်ရွှေစင်က မောင်မောင်ကျော်ကို အိမ်ခေါ်ထားပြီး နေ့ရောညပါ ကျွန်အဖြစ်အသုံးချနေပြီဖြစ်ပါတယ်။ မြတ်ရွှေစင်က အိပ်ယာပေါ်ခဏတင်ထားတဲ့ ဘိုက်ဘရေတာကို ယူပြီး ခလုပ်ကိုဖွင့်လိုက်ကာ မောင်မောင်ကျော် လီးကို ကပ်လိုက်ပါတယ်။

အိုး အိုး အု အု သူမဖင်အောက်မှာဖိထိုင်ထားတဲ့ မောင်မောင်ကျော်ကတော့ လီးကိုတို့ခံရတဲ့ တုန်ခါမှုကြောင့် ချည်ခံထားရတဲ့ ေုခတွေလက်တွေကိုရုန်းခါနေပြီး ခါးကကော့တက်ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေပါတယ်။ လီးထိပ်က လရေတွေက တပျစ်ပျစ်နဲ့ပန်းထွက်ကုန်ပြီး မြတ်ရွှေစင်ရဲ့လက်ကိုတောင် နည်းနည်းစင်သွားပါတယ်။ မြတ်ရွှေစင်က အချိန်အနည်းငယ်ကြာတော့ မောင်မောင်ကျော် မျက်နှာပေါ်ဖိထိုင်ထားရာကနေထလိုက်ပါတယ်။ တွန့်ကျေနေတဲ့ ထမိန်ကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး ရေချိုးဖို့ပြင်ပါတော့ တယ်။ မောင်မောင်ကျော်ကိုကြိုးဖြုတ်ပေးလိုက်ကာ။ ကဲ ငါရေချိုးတော့မယ်။

ငါရေချိုးတဲ့အခါ လုပ်ပေးနေကြအတိုင်းပေါ့။ သူမရေချိုးခန်းထဲဝင်တာနဲ့ မောင်မောင်ကျော်ကလေးဖက်ထောက်ပြီး လိုက်လာရပါတယ်။ မောင်မောင်ကျော် အခန်းထဲရောက်တော့ အခန်းတံခါးကိုလော့ချထားလိုက်ပါတယ်။ မြတ်ရွှေစင်ရေစချိုးပြီဆိုတာနဲ့ မောင်မောင်ကျော်က သူမနောက်ဒူးထောက်ကာ ဖင်ကိုလိုက်ယက်ပေးရပါတော့တယ်။ ဒါက မြတ်ရွှေစင်ရေချိုးတိုင်း မောင်မောင်ကျော်ကို ခိုင်းနေကျ အလုပ်တစ်ခုဆိုပါတော့။

မမြတ်ရွှေစင်က ကုမ္ပဏီသို့သွားရန်ပြင်ဆင်နေသည်။ မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ ထိုင်ကာခေါင်းဖြီးနေသည်။ အိစက်ထွားကြိုင်းသောသူမတင်ပါးကခုံပေါ်မှာစွင့်ကားလို့ပင်။ ထိုအိစက်ဝိုင်းကားတော မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ဖင်ကိုခုနက ကျွန်တော့်လက်နဲ့ ဖြဲပြီး ဖင်ပေါက်ကိုလျာနဲ့ကလိုင်းပေးခဲ့ရသည်။ ယခုဆိုလျင် မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို နေ့တိုင်းလျာနဲ့ကလိုင်းပေးနေရသဖြင့် သူမဖင်ထဲမှချီးအရသာကိုတော်တော်သိနေပြီဖြစ်ပါတယ်။ ဟိုကောင် ဒူးချည်းဘဲထောက်ပြီးနေမနေနဲ့။ ငါ့ဘော်လီကြိုးတွယ်ပေးစမ်း။ ကျွန်တော်လဲသူမအနားသွားပြီး ဘောလီချိတ်ကိုတွယ်ပေးလိုက်ပါ တယ်။ သူမရဲ့မို့မောက်နေတဲ့ နို့နှစ်လုံးကို မသိမသာမြင်လိုက်ရတော့ လီးကတောင်လာပါတယ်။ ဒါပေမဲ့မြင်သာမြင်မကြင်ရပါ။

မမြတ်ရွှေစင်က ရုတ်တရက်လှည့်လာပြီး ကျွန်တော့်ကိုပါးချလိုက်ပါတယ်။ ဖြန်း သူမလက်သံကပြောင်တာကြောင့်ခုနက ငမ်းနေတာတောင် ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိပါဘူး။ ကျွန်စုတ် ရာရာစစ ငါ့နို့ကိုငမ်းနေတယ်ပေါ့။ ငါ့အမိန့်မရဘဲ ဘာမှလုပ်ခွင့်မရှိဘူးဆိုတာမသိဘူးလား။ ကျွန်တော်လဲ ပျာယာခတ်ပြီး သူမခြေသလုံးကိုဖက်ပြီးတောင်းပန်လိုက်ပါတယ်။ ခွင့် ခွင့်လွှတ်ပေးပါသခင်မ။ မမြတ်ရွှေစင်က သူမခြေထောက်ကိုတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး။ သွားစမ်းပါ။ နင်နောက်ခန်းကစောင့်နေ မင်းကိုဒဏ်ပေးရမယ်။ မြန်မြန်သွား မဟုတ်ရင်ဒီထက်ပိုနာမယ်။ ကျွန်တော်လဲ သူမစကားကြောင့် အနောက်ခန်းဘက်အမြန်သွားလိုက်ပါတော့တယ်။

သူမဘယ်လိုဒဏ်ပေးမယ်ဆိုတာမသိပေမဲ့ အခန်းထဲကမထွက်ခင် ကုမ္ပဏီကိုသူမဖုန်းဆက်နေတာက သူမနောက်နှစ်နာရီလောက်မှရောက်မယ်ဆိုတာပါဘဲ။ သခင်မြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ကြာပွတ်လက်သံကပြောင်လှပါတယ်။ ငါးလိပ်ကျောက်မြီး ကြာပွတ်ဖြစ်တာကြောင့် မမြတ်ရွှစင်တစ်ချက်ရိုက်တိုင်း အရှိုးရာက အဖီးအဖီးတွေထထသွားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နာနေတာတောင် လက်ကပွတ်လို့မရပါဘူး။ ခေါင်မိုးပေါ်မှာ သံြ်ကိုးနှစ်ချောင်းတွဲလောင်းချထားပြီး သံကြိုးနှစ်ချောင်းဆက်ကာ ပတ်ထားတဲ့ ဝါးစိမ်းလုံးအရှည်တစ်ချောင်းမှာကျွန်တော့ လက်ကိုဆန့်ပြီး ကြိုးတွေနဲ့ အထပ်ထပ်တုပ်ထားတာပါ။

ကွန်ကရစ် ကြမ်းပြင်မှာ မြုတ်ထားတဲ့ တစ်တောင်လောက်သံတိုင်နှစ်ခုဘေးမှာ တပ်ထားတဲ့ ခြေချုပ်တဲ့ သံမဏိခြေကျင်းနှစ်ခုမှာ ကျွန်တော့် ခြေကျင်းဝတ်တွေကိုထည့်ပြီးသော့ခတ်ထားတာက နည်းနည်းလေးတောင်လုပ်မရပါဘူး။ သူမရိုက်တိုင်းငိုရလွန်းလို့မျက်လုံးများပင်စပ်နေပါပြီ။ ရွမ်း မမြတ်ရွှေစင်လွှဲရိုက်လိုက်တဲ့ ငါးလိပ်ကျောက်မြီးကြာပွတ်က ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်သွားပါတယ်။ အားပါပြင်းထန်တဲ့ ရိုက်ချက်ပါဘဲ။ ရွမ်း ရွမ်း အား အား အမလေး ကြောက်ပါပြီဗျ။ နောက်မကြည့်ရဲတော့ပါဘူးသခင်မ ရွမ်း ရွမ်း အား အား အီး ဟီး ဟီး ရွတ် ရွတ် နာကျင်တာရော ကြောက်ရွံ့မှုရောပေါင်းပြီး လီးထိပ်က ကြောက်သေးတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပါပြီ။ မမြတ်ရွှေစင်က ရိုက်တာကို ခဏနားပြီး ကျွန်တော့ဆီ လျောက်လာပါတယ်။

အနားရောက်တော့ ငိုက်စိုက်ကျပြီး ငိုနေတဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို မပြီး သူမပါးစပ်ထဲက တံတွေးနဲ့ထွေးပါတယ်။ ဘယ်လိုလဲ ကျွန်စုတ်။ ကျွန်နဲ့သခင်မ အကြောင်းသိပြီလား။ သခင်မကိုပစ်မှားဝံ့သေးလား။ မပစ်မှားဝံ့တော့ပါဘူး သခင်မ ရွတ်ရွတ်။ နင့်ကို ငါ့ကျွန်လုပ်ချင်နေတာကြာပြီ။ နင်ငါ့ဆီမှာ မသေမချင်းကျွန်ခံရမယ် ရှင်းလား။ နင် ငါ့ငယ်ကျွန်လုပ်မှာလား ဖြေစမ်း။ ဟုတ် ဟုတ် သခင်မဆီမှာ ကျွန်လုပ်ပါ့မယ်ဗျ။ ကျွန်တော့်ကို သခင်မခိုင်းချင်ရာခိုင်းပါ။ ဆက်တော့မရိုက်ပါနဲ့တော့ ကျွန်တော်သေရပါတော့မယ်။ ဟင်းဟင်း ဒါဆို မင်းကို ငါဝယ်ပြီးကြောင်း စာချုပ်မှာ မင်းလက်မှတ်ထိုးရမယ်။ ပြီးရင်မင်းအိမ်ကို ငါငွေလွှဲလိုက်မယ်။ မင်းကို နေ့ရောညရော ကျွန်လုပ်တော့မှာ။ မင်းကငါ့ငွေဝယ်ကျွန်ဘဲ။ နားလည်တယ်နော်။

ဟုတ် ဟုတ် သခင်မ။ သို့နှင့် မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့်ကို စာရွက်အလွှတ် တစ်ရွက်မှာ လက်မှတ်ထိုးခိုင်းသည်။ မထိုးလျင်နှိပ်စက်ခံရမည်ဖြစ်သောကြောင့် လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်ရသည်။ ကျွန်တော့်ဘဝကား မမြတ်ရွှေစင်ထံတွင် တစ်သက်လုံး ကျွန်ခံရပေတော့မည်။ သူမက ကျွန်စည်းကမ်းများရေးပြီးလျင် စာချုပ်မှာတွဲထားတော့မှာဖြစ်ပါတယ်။ သူမစိတ်တိုင်းကျရေးသားထားသော ကျွန်စည်းကမ်းများက ဘာတွေလဲ မသိရသေး။ စာရွက်အလွတ်မှာ လက်မှတ်ထိုးထားပြီး ဖြစ်၍ သူမလုပ်ချင်သလို လုပ်တာခံရတော့မှာဖြစ်ပါတယ်။ လာစမ်း ကျွန်စုတ်။ ကျွန်တော့လည်ပင်းမှာဆွဲထားတဲ့ လည်ပတ်နဲ့ ဆက်ထားတဲ့ကြိုးစကို သခင်မမြတ်ရွှေစင်က ဆွဲလိုက်တာကြောင့် ကျွန်တော်ရှေ့ကို ဟပ်ထိုး လဲတော့မလိုဖြစ်သွားကာ မနည်းထိန်းလိုက်ရပါတယ်။ လက်ကို နောက်ပြန်ပူးပြီးကြိုးနဲ့ တုပ်ထားတာကြောင့် လက်ကောက်ဝတ်တွေလဲ ပွန်းနေပါတယ်။

သူမရဲ့ ငွေနဲ့ဝယ်ထားခြင်းခံရတဲ့ကျွန်ဘဝကိုရောက်ရှိသွားတော့ သခင်မမြတ်ရွှေစင်လက်ခုပ်ထဲကရေဖြစ်နေပါပြီ။ မနက်ကတည်းက ရေပင်မတိုက်။ ထုတ်တန်းမှာ လက်ကိုကြိုးနဲ့တုပ်တွဲလောင်းဆွဲထားပြီးသူမအပြင်ထွက်သွားသည်။ နောက်ရက်တွေလဲ သူမအပြင်ထွက်လျင် ထိုသို့ဆွဲထားခဲ့မည်ဟုပြောသည်။ တစ်မနက်စာလုံး ဘာမှမကျွေးရေပင်မတိုက်ဘဲ မတ်တပ်ခြေဖျားထောက်အနေအထားနဲ့ ထုတ်တန်းမှာ အဆွဲခံထားရသဖြင့် အရမ်းဆာပြီး တုန်နေသော ကျွန်တော့်ကို လက်ပြန်ကြိုးတုပ် လည်ပင်းမှာ ကြိုးဆွဲပြီး ခွေးတစ်ကောင်လို ဧည့်ခန်းဘက်ဆွဲခေါ်လာသည်။

သူမလက်ထဲမှာတော့ကျွန်စည်းကမ်းစာရွက်ကိုင်လာသည်။ သူမဖတ်ပြတဲ့အတိုင်း သဝေမတိမ်းလိုက်နာရမည်တဲ့။ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ငွေဝယ်ကျွန်ဆိုတော့ သူမချမည့် စည်းကမ်း ခိုင်းစေချက်အတိုင်းလုပ်ရပေတော့မည်။ အဝတ်အစားမဲ့ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ကျွန်တော့်ကို သူမကညှာတာခြင်းမရှိဘဲ တိရစ္ဆာန်လိုသဘောထားပြုမူနေသဖြင့် သူမကို အကြောက်ကြီး ကြောက်မိနေပြီဖြစ်ပါတယ်။ ရှေ့ကနေကျွန်တော့်ကို ဆွဲနေတဲ့ သူမရဲ့ဖင်အိုးကားကားကြီးတွေက နိမ့်တုံမြင့်တုံနဲ့ပါ။ တုန်တုန်နေတာပါဘဲ။ မကြာခင်မှာ တော့ မြေအောက်ခန်းကနေအိမ်အပေါ်ထပ်ရောက်သွားပါတယ်။ ဧည့်ခန်းမှာတော့ အပြာရောင်ဝမ်းဆက်ဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ မငယ်က အဆင်သင့်စောင့်နေပါတယ်။ ခရီးထွက်လာက ပြန်လာဟန်တူပါတယ်။ မြတ်ရွှေစင်ရေ ကောင်းတယ်။

သူ့အိမ်ကိုငွေပို့ပြီးပြီ။ ဒီကောင့်ကို နင့်ဆီမှာ တစ်သက်လုံးကျွန်လုပ်ပေတော့။ ကျွန်ဆိုတာ သနားလို့မရဘူး တန်အောင်ခိုင်းရတယ်။ နေ့တိုင်းကြာပွတ်စာကျွေး ကြားလား။ ဟုတ်ကဲ့မငယ် နေ့တိုင်း မနက်လေးနာရီထတာနဲ့ ထုတ်တန်းမှာ ဆွဲပြီး ငါးလိပ်ကျောက်မြီးစာ ကျွေးမယ်။ ကျွန်တော့်အဖို့လွှတ်လမ်းမရှိတော့ပါ။ မမြတ်ရွှေစင်နဲ့ မငယ်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး ခစားနေရပါတယ်။ မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော်ရှေ့မှာ စာရွက်တစ်ရွက်ချလိုက်ပါတယ်။ ရေးထားသော စာရွက်အောက်ဆုံးမှာကျွန်တော့်လက်မှတ်နဲ့ပါ။ ကဲဖတ်စမ်း ကျွန်လေး နင်ငါ့ကိုဘယ်လိုပြုစုရမယ်ဆိုတာ။ ကျွန်တော်လဲ အသံတုန်တုန်နဲ့ ဖတ်ပြပါတယ်။ ကျွန်တော်မောင်မောင်ကျော်သည် မမြတ်ရွှေစင်ထံတွင် သူမကျွန်အဖြစ်အခိုင်းခံရန် သိန်း ၅၀ ဖြင့်ကိုယ့်ကိုကိုယ်ရောင်းချထားပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့် အသက်နှင့်ဘဝအားမမြတ်ရွှေစင်မှ ပိုင်သွားပြီဖြစ်ပြီး သူမထံတွင် မသေမချင်းကျွန်အဖြစ် ခိုင်းစေခြင်းကိုခံယူပါမည်။

ဆက်ဖတ်လေ ကျယ်ကျယ်ဖတ် အသားမနာချင်နဲ့။ နံရံမှာ ချိတ်ထားသော ကြာပွတ်ကို ကြည့်လိုက်သဖြင့်ကျွန်တော် ဆက်ဖတ်သည်။ ဆက်ဖတ်ရင်းနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးပင် ကြောက်ရွံမှုကြောင့် တုန်လာသည်။ အောက်ပါအမှုတော်များကို ထမ်းရွက်ပါမည်။ တာဝန်မကျေပါက ထုတ်တန်းတွင် ကြိုးနဲ့ဆွဲပြီး တစ်နေကုန်ကြာပွတ်ဖြင့်အရိုက်ခံရန်သဘောတူပါသည်။ ကုမ္ပဏီဖွင့်ရက်များတွင် သခင်မမြတ်ရွှေစင်၏ မနက်ရုံးမသွားခင်အချိန် နေ့လည်ရုံးပြန်ချိန် ညနေရုံးဆင်းချိန်များတွင် မမြတ်ရွှေစင်၏ ဖင်အားတစ်ခါလျင် လျာဖြင့် တစ်နာရီ အဖုတ်ကို ပါးစပ်နဲ့ လျာကိုအသုံးပြု၍ တစ်ခါနှစ်ချီပြီးအောင် ပြုစုပါမည်။ ရုံးပိတ်ရက်များတွင် အိပ်ချိန်မှလွှဲ၍ အဖုတ်တစ်လှည့် ဖင်တစ်လှည့် လျာဖြင့် ယက်ပေးစုပ်ပေးပါမည်။

အပြင်မှပြန်လာလျင် သူမခြေချောင်းများဖိနပ်များကို ပြောင်အောင် ပါးစပ်ဖြင့်စုပ်ပေးပါမည်။ ဆက်ဖတ်လေ ဟင်းဟင်း ဒါတောင်မြတ်ရွှေစင်က အကုန်မရေးထားဘူး။ မမြတ်ရွှေစင်ဘေးမှ မငယ်က ဝင်ပြောလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်သည် သခင်မမြတ်ရွှေစင်၏ ငွေဝယ်ကျွန်ဖြစ်သဖြင့် သခင်မမြတ်ရွှေစင်၏ အညစ်အကြေးများကိုရွံရှာမှုမရှိပါ။ ဆက်ဖတ်ရန်အင်အားမရှိတော့ပါ သခင်မမြတ်ရွှေစင်ကား ကျွန်တော့်ကို တိရစ္ဆာန်ထက်ဆိုးသော ဘဝသို့ပို့ချေပြီ။ ကဲ မောင်မောင်ကျော် ဆက်ဖတ်လေ။ ခစ်ခစ် သူမဖတ်ရဲတော့ဘူး နင်ဘဲပြောလိုက်တော့။ မငယ်ကဝင်ပြောလိုက်ပြီး— မျက်နှာကိုမော့ပြီးနားထောင် ခေါင်းမငုံ့သွားနဲ့ နင်ကမြတ်ရွှေစင်ကျွန် သူဘာခိုင်းခိုင်း နင်ငြင်းလို့မရဘူး။ မငယ်ရဲ့စကားကြောင့် မျက်နှာကိုမော့ထားရပါတယ်။ မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့်ကိုစိုက်ကြည့်ပြီး နင်က ငါ့ကျွန်ဆိုတော့ နင့်ကို ဒီနေ့ကစပြီး ငါ့ချီးဘဲစားခိုင်းမှာ။ သူမစကားကြောင့် ကျွန်တော်လန့်သွားပါတယ်။

မစား မစားပါရစေနဲ့ ကျွန်တော်ကျန်တာအကုန်လုပ်ပါ့မယ်။ မငယ်က ကြာပွတ်ကို သွားဖြုတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို လိမ့်ရိုက်ပါတယ်။ လူးလိမ့်အောင်ရိုက်ခံရတာကြောင့် အရေပြားတွေပါစုတ်ပြီး အော်ငိုပြီး တောင်းပန်ရပါတော့တယ်။ မလုပ်ပါနဲ့တော့ မလုပ်ပါနဲ့တော့။ ကျွန်တော်ရုန်းတော့ မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့်လည်ပင်းက ကြိုးကိုဆွဲပြီးခေါင်းကို သူမခြေထောက်နဲ့နင်းထားပါတယ်။ မရိုက်ပါနဲ့တော့ ကြောက်လှပါပြီ။ လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ခံထားရတဲ့အပြင် လည်ပင်းကိုလည်း ကြိုးဆွဲခံထားရပြီး ခေါင်းကိုပါနင်းခံထားရတော့ နောက်က မငယ်ရဲ့ရိုက်ချက်တွေ ကိုမရှောင်နိုင်ဘဲ ထိထိမိမိခံနေရပါတယ်။ ကဲ နင်ငါခိုင်းတာလုပ်မလား ဆက်အရိုက်ခံမလား။ ကျွန်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ မငယ်ရဲ့ကြာပွတ်လက်သံကြောင့် အရှိုးရာ တွေအဖီးအဖီးထပြီး အရေပြားတွေပါအနည်းငယ်စုတ်နေပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ လုပ်မယ်ပြောရင်လဲ မမြတ်ရွှေစင်က သူမချီးတကယ်စားခိုင်းမှာသေချာနေတာကြောင့် တင်းခံနေလိုက်ပါတယ်။

မလုပ်ပါရစေနဲ့ ကျန်တာအကုန်လုပ်ပေးပါ့မယ်။ ဒီကောင် အရိုးမာတယ်ထင်တယ်မြတ်ရွှေစင် ရပါတယ် သူ့ထက်မာတဲ့သူတွေတောင် ပျော့အောင်လုပ်ပြီး ကျွန်အဖြစ်ရောင်းလာတာ။ မငယ်ရဲ့ပြောစကားကြောင့်ကျွန်တော့်ထက်အရင် ရောင်းစားခံရသူတွေရှိတယ်ဆိုတာသိလာပါတယ်။ မင်းကို မြတ်ရွှေစင်ကမရောင်းချင်ဘူး။ သူ့ကျွန်အဖြစ် သီးသန့် သုံးမယ်ဆိုလို့ချန်ထားတာ မင်းအရိုးဘယ်လောက်မာနိုင်မလဲ ကြည့်ရသေးတာပေါ့။ သူ့ခေါင်းကိုသေချာနင်းထား မြတ်ရွှေစင်။ မငယ်ကနောက်ခန်းထဲ ဝင်သွားပါတယ်။ ပြန်ထွက်လာတော့ သူမလက်ထဲ ဆားတစ်ထုပ်ကိုင်လာတာတွေ့ပါတယ်။ သူမဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိပေမဲ့ မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့် လည်ပင်းကကြိုးကိုအတင်းဆွဲပြီး ခေါင်းကို အတင်းဖိနင်းထားပါတယ်။ မငယ်က ဆားကိုဆုပ်ယူပြီး ကျွန်တော့်အရေပြားစုတ်နေတဲ့ နေရာတွေကို ပွတ်ပါတော့တယ်။

အား ဟ ဟ အီး ဟီး ဟီး ရွတ် ရွတ် နာလဲနာ စပ်လဲစပ်တာကြောင့် ကျွန်တော့တစ်ကိုယ်လုံးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေပါတယ်။ မငယ်က ဆားနဲ့စိမ်ပြေနပြေပွတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုနှိပ်စက်ပါတော့တယ်။ အား အ ဟီး ဟီး ရွတ် ရွတ် တရွတ်ရွတ်ငိုနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို တစ်စက်ကလေးမှမသနားဘဲ မမြတ်ရွှေစင် ပုံသွင်းချင်တဲ့အတိုင်း မဖြစ်မချင်း နှိပ်စက်နေတာပါ။ ကဲမြတ်ရွှေစင် ဒီကောင်အရိုးဆက်မာနေတုန်းဘဲ။ ဒီကောင့်ကို ကြိုးနဲ့တွဲလောင်းဆွဲထားလိုက်။ ဘယ်လောက်ဒီကောင်ခံနိုင်မှာမို့လို့လဲ။ အချိန်ကား နေ့လည် ၂ နာရီထိုးခန့်ရှိနေပြီ။ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ခြံကျယ်ကြီးထဲက ကွင်းပြင်မှာ ကျွန်တော်ကား မတ်တပ်အနေအထားနဲ့။ စိုက်ထားသော အရှည် ၇ ပေခန့်သံတိုင် ၂ တိုင်မှာ ခြေကားယား လက်ကားယားအနေအထား ကြိုးတွေနဲ့တုပ်ခံထားရသည်။ ရေဆာသဖြင့် နှုတ်ခမ်းတွေက ကွဲခြောက်နေသည်။ ချည်ထားသော ကြိုးတွေကို ရုန်းကြည့်သော်လည်း တင်းတင်းကျပ်ကျပူးချည်ထား၍ ဘာမှလှုပ်မရ။ မမြတ်ရွှေစင်က မငယ်ကို လိုက်ပို့ဖို့ အပြင်ထွက်သွားပြီ။ ကျွန်တော့်ခေါင်းလဲ ငိုက်စိုက်ကျနေပြီ။ ပူပြင်းလှသော နေရောင်ခြည် ကကျွန်တော့်ကို ပိုမိုအားပျော့စေပါတယ်။ အော်ရလွန်း၍ အသံပင်မထွက်နိုင်တော့။

နောက်နာရီဝက်လောက်နေတော့ မမြတ်ရွှေစင်ပြန်လာသည်။ မရမ်းရောင် ဝမ်းဆက်ကိုဝတ်ထားသော လှပကျော့ရှင်းနေသည့် မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ အလှနဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တင်းမှုတွေကို အခုကျွန်တော်ကြောက်နေပြီဖြစ်ပါတယ်။ မမြတ်ရွှေစင်က ကားဂိုထောင်မှာ ကားကိုသွင်းလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဆီ လှမ်းလာခဲ့ပါတယ်။ သူမလက်ထဲမှာ ရေဗူးကိုင်လာတာမြင်တော့ ကျွန်တော်ရုန်းပါတယ်။ ရေ ရေ ပေးပါ မမြတ်ရွှေစင် တောင်းပန်ပါတယ်။ မမြတ်ရွှေစင်က တစ်ခစ်ခစ်ရယ်ပြီး ရေဗူးကိုဖွင့်ကာ ကျွန်တော့ရှေ့မှာ ချလိုက်ပါတယ်။ ခစ်ခစ် သောက်လေ ငါချပေးထားတယ်။ မသောက်ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူးနော် ငါကပေးတယ် နင့်ဘာသာယူသောက်ပေါ့။ မမြတ်ရွှေစင်ကကျွန်တော့်ကို ခနဲ့ပြုံးပြုံးကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားပါတယ်။ ရေကိုမြင်တော့ ကျွန်တော်ပိုဆာလာပါတယ်။ တိုင်တွေမှာ ပူးချည်ခံထားရတဲ့ ကြိုးတွေကိုရုန်းပေမဲ့ လက်ပွန်းခြေပွန်း အားကုန်တာအဖတ်တင်ပြီး ဘာမှလုပ်မရပါဘူး။

တစ်ကိုယ်လုံးလဲ အားအင်ကုန်ခမ်းကာ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်လာပါတယ်။ အော်ပေမဲ့ အသံကထွက်မလာတော့ပါဘူး။ နောက်ဆုံးမျက်လုံးတွေပါ ပြာလာပြီး သတိလစ်သွားပါတယ်။ ဘယ်လောက်ကြာအောင်သတိလစ်သွားတယ်မသိ ဗွမ်းခနဲရေပက်သံနဲ့အတူကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးစိုရွဲသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲ ထိုရေစက်လေးတွေကိုအမိအရစုပ်မလို့လုပ်ပေမဲ့ လျာထုတ်လို့မရမှ ပါးစပ်ကိုတိပ်နဲ့ပိတ်ထားမှန်းသိပါတယ်။ မမြတ်ရွှေစင်က ရေပုံးကိုလက်မှချလိုက်ပြီး ကဲဒီတစ်ခါလဲ နင့်ကိုငါတိုက်တယ်နော် နင်မသောက်တာ ခစ်ခစ်။ နောက်တစ်လခန့်အကြာမှာ။ မနက် ၅ နာရီခန့်မှာဖြစ်ပါတယ်။ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ အိမ်က ရေချိုးခန်းနဲ့အိမ်သာခန်းတွဲထားတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ ခုံတန်းရှည်လေးပေါ်မှာ ကျွန်တော်ခွေခွေလေးလှဲနေပါတယ်။ စောင်စုပ်လေးကိုခြုံရင်းနဲ့ပေါ့။ လည်ပင်းမှာတော့ သံကြိုးနဲ့ချည်ပြီး သော့ခလောက်ကြီးကြီးနဲ့ခတ်ထားခြင်းခံထားရပါတယ်။ သံကြိုးစက ၈ ပေလောက်ရှည်ပါတယ်။

တစ်ဖက်ကတော့ အိမ်သာခန်းအုတ်နံရံမှာ သံငုတ်နဲ့တွဲပြီး အသေမြုပ်ထားတာပါ။ လက်နှစ်ဖက် ခြေနှစ်ဖက်ကတော့ တစ်ပေခန့်သံကြိုးနဲ့တွဲထားတဲ့ သံလက်ပတ် ခြေကျင်းတွေနဲ့ ခတ်ထားပါတယ်။ လက်ပတ်ခြေကျင်းတွေမှာတပ်ထားတဲ့သော့ပေါက်တွေကိုတော့ မမြတ်ရွှေစင်ကခတ်ပြီး ဂဟေဆော်လို့ပိတ်လိုက်ပါပြီ။ အိမ်သာတံခါးကို သော့ဖွင့်သံကြားလိုက်ရတာနဲ့ ကျွန်တော်လဲခုံတန်းရှည်ပေါ်မှာလှဲနေရာကနေကပျာကယာ ထလိုက်ပြီး အခန်းပေါက်ဝမှာ လေးဖက်ထောက်လို့မျက်နှာကိုကြွေပြားတွေပေါ်မှာကပ်ထားရပါတယ်။ အခန်းထဲကထမိန်ကိုအနည်းငယ်မပြီး ဝင်လာတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ခြေထောက်ဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်ကိုလှမ်းမြင်ရပါတယ်။ သူမကကျွန်တော့ကို ခွကျော်ပြီး အခန်းထဲဝင်ပါတယ်။ ရပြီ ဒီဖက်လှည့်တော့။ ဘေစင်ရှေ့မှာ ကျွန်တော့ကိုသူမကျောပေးပြီး ရပ်နေပါတယ်။ ညအိပ်ဝတ်ထားလို့တွန့်ကျေပြီး လျော့တိလျော့ရဲဖြစ်နေတဲ့ထမိန်ပါးလေးအောက်မှာ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုမြင်နေရပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူမထမိန်အောက်ကိုငုံ့ရှိုးဝင်ပြီး ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုလက်နဲ့ဖြဲလိုက်ပါတယ်။

မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ဖင်ပေါက်ညိုတိုတိုလေးကိုလှမ်းမြင်နေရပါတယ်။ သူမမျက်နှာသစ်ပြီးသွားတိုက်နေတဲ့အချိန်မှာ သူမဖင်ပေါက်ကို ကျွန်တော်ပါးစပ်နဲ့ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးလိုက် လျာနဲ့ တပြတ်ပြတ်မည် အောင်ယက်ပေးလိုက်တစ်လှည့်စီလုပ်ရင်းအမှုတော်ထမ်းရပါတယ်။ မမြတ်ရွှေစင်က သူမထမိန်အောက်မှာငုံ့ဝင်ပြီး သူမဖင်ကို ကျွန်တော်စုပ်ပေးယက်ပေးတာကို အရသာခံပြီးသွားတိုက်မျက်နှာသစ်နေပါတယ်။ ၁၅ မိနစ်လောက်မှာတော့ ရပြီ ဖင်စုပ်တာယက်တာရပ်တော့ ရှေ့ပေါက်ကို သေချာစုပ်စမ်း။ သူမရှေ့ပေါက်အဖုတ်ကို ပြောင်းပြီးလျာနဲ့ကလိပေးရပါတယ်။ ပြွတ် ပြွတ် ပြတ် ပြတ် အား လား လား သူမရဲ့ညဉ်းညူသံများကို အတိုင်းသားကြားနေရပါတယ်။ နောက် ၁၀ မိနစ်လောက်နေတော့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ စောက်ရည်တွေထွက်ကျလာပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲတစ်စက်မှမကျန်အောင် လျာနဲ့လိုကိယက်ပြီး မြိုချရပါတယ်။

ကဲ နင်ရေဆာနေပြီမဟုတ်လား သေချာလုပ်ဆိုတဲ့ သူမအမိန့်ပေးသံကိုကြားရပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ အဖုတ်မို့မို့ကို ပါးစပ်ဟပြီး တေ့ထားလိုက်ပါတယ်။ အင်း ဆိုတဲ့ သူမအသံနဲ့အတူ သူမအဖုတ်ထဲက နံပြီး ငံနေတဲ့ သေးရည်ဝါကျင်ကျင်တွေက ကျွန်တော့ပါးစပ်ထဲဝင်ရောက် လာပါတော့တယ်။ သခင်မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့သေးတွေကို ကျွန်တော်အလျင်အမြန်သောက်နေရပါတယ်။ တစ်ညလုံးအောင့်ထားတဲ့ သူမသေးတွေကို ကျွန်တော် အငမ်းမရသောက်နေရပါတယ်။ မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့်ကိုရေမသောက်ခိုင်းဘဲ သူမသေးကိုသာသောက်ခိုင်းတာ ကြောင့်ပါ။ အခန်းထဲမှ CCTV တပ်ထားပြီး ရေခိုးသောက်တာ မြင်ရင် အရေကွာအောင်ကြာပွတ်နဲ့ရိုက်တာကြောင့် ဘာမှမလုပ်ရဲပါဘူး။ မမြတ်ရွှေစင်သေးပေါက်မှသာ သောက်ခွင့်ရပါတယ်။

သေးပေါက်ပြီးသွားတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်အဖုတ်ကို သေးနံ့ မထွက်အောင်လျာပြားကြီးနဲ့သေချာယက်ပြီးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးရပါတယ်။ ၅ မိနစ်လောက်အဖုတ်ကိုကျွန်တော့် လျာနဲ့ပွတ်ဆေးပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ သူမလည်းအခန်းပြင်ဘက်ပြန်ထွက်သွားပါတယ်။ သူမရုံးသွားဖို့ထမင်းဟင်းချက်ပြုတ်နေပါပြီ။ မနက် ၇ နာရီလောက်မှာတော့ သူမပြန်ဝင်လာပါတယ်။ ထမီရင်လျားနဲ့ပါ။ ရေချိုးတော့မှာပါ။ ကဲ နင်ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာသိတယ်နော်။ မနက် ၇ နာရီက နေ ၉ နာရီအထိ ကျွန်တော် မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို စုပ်ပေးယက်ပေးရတော့မှာပါ။ သူမကရေမချိုးသေးဘဲ ၈ နာရီလောက်အထိ ကျွန်တော့်ပါးစပ်နဲ့ စုပ်တာကိုအရသာခံနေပါတယ်။ ပြွတ်ပြွတ် မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ကိုနှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးနေရပါတယ်။ သေချာအသံမည်အောင်စုပ်။

ငါအားမရဘူး။ သခင်မမြတ်ရွှေစင်က ၈ နာရီအထိဖင်စုပ်ခံပြီး ရေချိုးပါတော့တယ်။ ၈ နာရီကနေ ၉ နာရီအထိ သူမနောက်ကနေ ဒူးထောက်ပြီး သူမဖင်ပေါက်ကို လက်နဲ့ဖြဲကာ လျာကိုချွန်လို့ဖင်ပေါက်ထဲလိုက်ထည့်ပြီးကလိုင်းပေးရပါတယ်။ အားလားလား ကောင်းလိုက်တာ။ သေချာနင့်လျာကိုလိုက်ထည့် ဒါမှမနက်စာ နင်စားရမယ်။ မမြတ်ရွှေစင်ကိုကျွန်တော်စိမ့်နေအောင်ကြောက်နေရပါပြီ။ ကျွန်တော့်ကို သူမစိတ်တိုင်းက ပုံသွင်းပြီးသူမကိုမလှန်ရဲအောင် လုပ်ထားပါတယ်။ ယခုတော့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ အိမ်သာခွက်အဖြစ်ပါ ကျွန်တော့်ကို အသုံးပြုနေပြီဖြစ်ပါတယ်။ မနက် ၁၀ နာရီလောက်မှာ သခင်မမြတ်ရွှေစင် ကုမ္ပဏီကိုသွားမှဘဲ ကျွန်တော်လည်းအနားရပါတော့တယ်။ လွတ်လမ်းမရှိ မျှော်လင့်ချက်မရှိတော့တာမို့ သခင်မမြတ်ရွှေစင်ခိုင်းတာကို တစ်သက်လုံး လုပ်ပေးရုံမှ တပါး အခြားမရှိတော့ပါ။ ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

လြတ္လမ္းမရွိ

တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ ေလာကႀကီးကမတရားေပ။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြကေနရာတကာတိုင္းမွာရွိတတ္တယ္။ ဒီလိုေန႔ရက္မ်ိဳးမွာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ေနာက္က်သည္။ကားေတြကလဲက်ပ္လိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ထြက္လာတုန္းကအေစာႀကီးပင္။ ကုမၸဏီ႐ုံးခန္းထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဟဲ့ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္နင့္ကို မန္ေနဂ်ာ မငယ္ေမးေနတယ္။ နင္ကလဲေနာက္က်လိုက္တာ။ ဒီေန႔မွ ေနာက္က်ေနရတယ္လို႔။ ကားေတြက်ပ္ေနလို႔ပါအမရဲ႕။ ေအး ငါတို႔ကေတာ့နားလည္ပါတယ္။ မငယ္ကေတာ့သိတဲ့အတိုင္းနင္ေတာ့ေျပာခံရအုံးမယ္။ စာရင္းကိုင္ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕အေမးကိုေျဖရင္း မန္ေနဂ်ာ႐ုံးခန္းဘက္သို႔ သူသြားလိုက္သည္။

မန္ေနဂ်ာ မငယ္ဆိုတာက ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ရဲ႕တူမ။ အပ်ိဳႀကီး။ အသက္က(40) ေလာက္ရွိေပမဲ့ ႐ုပ္ကေခ်ာသည္။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကလဲလွသည္။ ဒါေပမဲ့ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူ ေတြပီပီ မာနကႀကီးသည္။ ၾသဝါဒကေတာ့ခံရေပဦးမည္။ စိတ္ပင္ေလသြားသည္။အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူမွန္တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ရင္း။ ဝင္ခြင့္ျပဳပါ မမ။ ေအး နင္ေရာက္လာၿပီလား။ ဝင္ခဲ့ေျပာစရာရွိတယ္။ အထဲမွ မငယ္ရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲဖိနပ္ေလးကိုခြၽတ္ၿပီး အခန္းထဲကိုကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းလ႐ြံ႕တြံ႕တြံ႕ျဖင့္ဝင္လိုက္သည္။

အဆူခံရဖို႔ကေသခ်ာေနတာကိုး။ မငယ္က သူမထိုင္ေနေသာ ဆုံလည္ထိုင္ခုံေဘးတြင္ ႐ို႐ိုက်ိဳးက်ိဳးေလးရပ္ေနေသာေကာင္ေလးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး ကိုယ္ေတာ္ အခုဘဲ (၁၀)နာရီခြဲေနၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ေနာက္က်ေနရသလဲ။ ဟုတ္မမငယ္ ကားေတြက်ပ္က်ပ္ေနလို႔။ တိတ္စမ္း နင္တို႔ေျပာလိုက္ရင္ဆင္ေျခခ်ည္းဘဲ။ အဲ့ဒီလို ဆင္ေျခေပးတတ္တာ လူညံ့လူဖ်င္းေတြရဲ႕အလုပ္ဟဲ့။ ဟို ဟို ေတာင္းပန္ပါတယ္ မမငယ္ ေနာက္ဒီလိုမျဖစ္ေစရပါဘူး။ ေျပာလိုက္ရင္ ေနာက္မျဖစ္ေစရပါဘူး ၿပီးရင္ေစာက္က်င့္ေတြက မေကာင္းၾကဘူး။ ေနာက္တစ္ခါျဖစ္ရင္ နင္အထုတ္ခံရဖို႔ျပင္ထား။ ေနာက္မျဖစ္ေစနဲ႔ ၾကားလား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ရွိေစေတာ့။ ဟုတ္ ဟုတ္ မမငယ္။ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္လွည့္ထြက္မည္ျပဳစဥ္—-။

ေနအုံး ဒီေန႔နင့္ကိုအလုပ္ေနာက္က်လို႔ဒဏ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ငါ့အခန္းထဲမွာဒီေန႔စၿပီး ႐ုံးတက္ ဒါဘဲ။ နင့္လိုေကာင္က အၿမဲမျပတ္ၾကည့္ေနႏိုင္မွေတာ္ကာက်တာ။ ငါမရွိတဲ့အခ်ိန္ ျမတ္ျမတ္ရွိတယ္ နင္လစ္ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔။ တကယ္ေတာ့ မငယ္က ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ညစ္လိုက္တာပင္။ သူမစိတ္ထဲမွာ ေယာက်ၤားေတြကို အထင္ႀကီးေသာ စိတ္မရွိ။ ေရသာခို အေခ်ာင္သမားကမ်ားမ်ားဟုေတြးထင္ထားသည္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ရည္အသင့္အတင့္ရွိၿပီး ကုမၸဏီ႐ုံးခန္းထဲက ေကာင္မေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသေဘာက်သည့္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို သေဘာမက်ေနတာၾကာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါလို အခြင့္သာတုန္း ႏွိပ္ကြပ္လိုက္တာပင္။ ထိုသို႔အႀကံေတြထြက္လာေအာင္ စာရင္းကိုင္ ျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ေျမာက္ေပးမႈေတြလဲပါသည္။

ျမတ္ေ႐ႊစင္ကလဲ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို မ်က္ႏွာေက်ာမတည့္တာနဲ႔ အခြင့္အေရးရခိုက္ မန္ေနဂ်ာ မငယ္ကိုေျမာက္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘယ္မ်က္ႏွာေက်ာတည့္မလဲ ေယာက်ၤားရွိ ကေလးရွိေပမဲ့ အပ်ိဳေတြရႈံးေလာက္ေအာင္လွေနေသာ ျမတ္ေ႐ႊစင္ကို လွေပမဲ့ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က မၾကည္တာကို အလိုလိုေနရင္း မခံခ်င္ျဖစ္ေနတာေလ။ အခုေတာ့ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ႏွိပ္ကြပ္လိုက္ၿပီေလ။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကြၽန္ေတာ္ မန္ေနဂ်ာ မငယ္ကိုသာမက စာရင္းကိုင္မျမတ္ေ႐ႊစင္ကိုပါေၾကာက္ရသည့္ဘဝေရာက္သည္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ကကြၽန္ေတာ့္ကိုမ်က္ႏွာသာမေပး။

ဒီေတာ့ သူမကိုပါ ဖားေနရသည့္ဘဝအလိုလိုေရာက္ေတာ့သည္။ မန္ေနဂ်ာမငယ္ရဲ႕သီးသန႔္ ႐ုံးတက္ေနရေသာ ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းေလးေနာက္က်တာနဲ႔ မျမတ္ေ႐ႊစင္က လစာျဖတ္ျခင္း။ မန္ေနဂ်ာမငယ္ကိုတိုင္ျခင္း စသည့္ အျပဳအမူေတြလုပ္လာသည္။ကြၽန္ေတာ့္မွာလဲ ဒီအလုပ္ကေလးကိုေတာင္မနည္းရေအာင္လုပ္ထားရတာသိေနေတာ့ အလုပ္မျပဳတ္ေအာင္ သူမတို႔(၂)ဦးကို ဖင္ယက္ေပးရမတတ္ပင္။ဒီအလုပ္ကေလးျပဳတ္သြားလ်င္ မိသားစုစားဝတ္ေနေရး အဆင္မေျပျဖစ္ေတာ့မွာေလ။ ဒီေတာ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ကသူမအလုပ္ဟူသမွ်ကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ခိုင္းသည္။ ၿပီးေတာ့သူမလုပ္သလိုလိုနာမည္ေကာင္း ယူသည္။ မွားလွ်င္ထိုးခ်သည္။ ေကာ့ေနေအာင္ခံရသည္။ေန႔စဥ္ သူမတို႔အရင္ ကုမၸဏီကိုသြားရသည္။ သူမတို႔(၂)ဦးေညာင္းညာလွ်င္ လက္ေတြေညာင္းေနေအာင္ပင္ႏွိပ္ေပးရသည္။ ကုမၸဏီကေကာင္မေလးေတြကိုပင္စိတ္မကူးႏိုင္ေတာ့။

သူမတို႔ (၂)ဦး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာပဲ ေတြးေနရသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကုမၸဏီမန္ေနဂ်ာမႀကီး မငယ္ ေတာင္ငူဘက္အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္သြားသည္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ကလဲသူ႔ကို မငယ္ခိုင္းသြား ေသာအလုပ္အတြက္အျပင္ထြက္သြားသည္။လြတ္လပ္ေရးရသြားၿပီ။ အခန္းအျပင္ထြက္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြကို ဟီးဟီးဟားဟားနဲ႔ဟာသေတြေလွ်ာက္ေျပာေနပါတယ္။ ဒီလိုေပ်ာ္ေပ်ာ္မေနရတာၾကာၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့သူ႔အေပ်ာ္ေလးေတြက ေန႔ဝက္ပင္မခံပါ။ အျပင္ထြက္သြားေသာ ဒ႐ိုင္ဘာ ေမာင္တင့္ ေမာင္းသည့္ ကုမၸဏီမွ ကားျဖင့္ မျမတ္ေ႐ႊစင္ျပန္လာေတာ့ အခ်ိန္က ေန႔လည္(၂)နာရီ။ လက္ကိုင္အိတ္ကို လက္ေမာင္းမွာ ခ်ိတ္ထားၿပီး။ အေပၚက ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ ရင္ဖုံးအက်ီ။ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ ထမိန္အေပ်ာ့သားကိုဝတ္ဆင္ထားၿပီး ေဒါက္ဖိနပ္ အနီေရာင္ဝတ္ဆင္ထားသည့္ မျမတ္ေ႐ႊစင္။

ဆံပင္ရွည္ေတြကို တစ္ပတ္လွ်ိဳထုံးထားတာေၾကာင့္ လည္တိုင္ ျဖဴျဖဴေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကိုျမင္ေနရသည္။ ၄၀ နားနီး အိမ္ေထာင္ရွင္ ကေလးအေမဟုပင္မထင္ရ။ အိုးေတာင့္ေတာင့္ ခါးသိမ္သိမ္တင္ကားကားနဲ႔ ေဒါက္ဖိနပ္စီးထားေသာေၾကာင့္ သူမတင္ပါးအလွကပိုေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမမ်က္ႏွာထားကေတာ့ တင္းမာ ေနပါတယ္။ ဘာေတြအဆင္မေျပျဖစ္လာလဲမသိ။ သူမဝင္လာခ်ိန္တြင္ ဟီးဟီးဟားဟား ဟာသေတြေျပာေနေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔စကားသံေတြတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ အခန္းထဲကိုလာခဲ့ ေျပာစရာရွိတယ္ ဆိုေတာ့ သူမဘာကိုေဒါကန္လာမွန္း မစဥ္းစားႏိုင္ေပမဲ့ အေျခအေနမေကာင္းတာသိသည္။ ကည့္စမ္း ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ မေန႔ကလုပ္ေပးလိုက္တဲ့ ကုန္ဖိုးစာရင္းေတြေလ။ အမွားေတြခ်ည္းဘဲ။သူမေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ေျပာတာကို ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ခံေနရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ျမတ္ေ႐ႊစင္ကမငယ္ကိုယ္စားကုမၸဏီအႀကီးအကဲေလ။ ဟုတ္ ဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္မွားသြားပါတယ္ မမ။

နင္မွားတယ္လို႔ေျပာ႐ုံနဲ႔ ဒီဇာတ္လမ္းကၿပီးသြားမလား။ နင္မွားတဲ့ တာဝန္နင္ယူရမယ္။ နင့္ကို မငယ္ကိုေျပာၿပီး အလုပ္ထုတ္ပစ္မယ္။ မမလုပ္ပါနဲ႔မမ။ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ဘယ္လိုပဲေတာင္းပန္ပါေစ ျမတ္ေ႐ႊစင္ကကဖုန္းကိုႏွိပ္ေနပါၿပီ။ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္လဲ ထူပူသြားတာနဲ႔ သူမလက္ထဲကဖုန္းကိုဆြဲလုလိုက္ပါတယ္။ နင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ မိုက္႐ိုင္းလွခ်ည္လား။ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္မိတာပါ။ ထူပူသြားတဲ့ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဟာ ရပ္ေနတဲ့ ဒူးေထာက္လိုက္မိၿပီး သူမေျခသလုံးကိုဖက္လာပါတယ္။ ပါးစပ္ကလဲခြင့္လြတ္ေပးပါအမ ဒီတစ္ခါေတာ့ခြင့္လြတ္ေပးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္အမ။

အမဘာခိုင္းခိုင္းအကုန္လုပ္ေပးပါ့မယ္။ အလုပ္ေတာ့မျဖဳတ္ပါနဲ႔။ သူမေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး သူမေျခသလုံးကို ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ဖက္ၿပီးေတာင္းပန္ေနရတာကိုခံရတာ ျမတ္ေ႐ႊစင္အတြက္ေတာ့ အရသာပါ။ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိန္းကေလးေတြႀကိဳက္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး မာနႀကီးေသာ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ သူမလို အိမ္ေထာင္သည္ ကေလးအေမ ကိုမွ ေျခသလုံးဖက္ေတာင္းပန္သည္အထိေအာက္က်ိဳ႕ေနရၿပီေလ။ ဒီေတာ့ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ေအာက္ဆုံးအထိေရာက္သြားေအာင္ခ်ိဳးဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ နင္ အလုပ္မျပဳတ္ခ်င္ရင္နည္းလမ္းတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ဘာနည္းလမ္းလဲအမ ကြၽန္ေတာ္ဘာပဲလုပ္ရ လုပ္ရပါ။ ေကာက္႐ိုးတမွ်င္ကိုဖမ္းဆုပ္လိုက္မိတာကိုက့အမွား။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ႏႈတ္ကထြက္လာေသာစကားက မ်က္ႏွာကိုထူပူသြားေစသည္။

နင္ငါ့ရဲ႕ ကြၽန္လုပ္ရမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာ ရင္ထဲ ဒိန္းခနဲျဖစ္သြားသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ကြၽန္လုပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ ေတြေဝသြားသလိုသိမ္ပင္သိမ္ငယ္သြားမိပါတယ္။ အေျဖေပးရန္မဝံ့မရဲျဖစ္ေနစဥ္ မျမတ္က ဖုန္းကိုေကာက္ယူၿပီး မန္ေနဂ်ာ မငယ္ဆီေခၚမည္ျပဳေတာ့ သူဘာမွ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့။ မလုပ္ပါနဲ႔ သခင္မ သခင္မႀကိဳက္သလိုခိုင္းပါ သခင္မဆီမွာ ကြၽန္ခံပါ့မယ္ သခင္မ။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ကမ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္ နင္ေသခ်ာတယ္ေနာ္ ငါ့ဆီမွာကြၽန္ခံမွာ။ ဟုတ္ေသခ်ာပါတယ္ သခင္မ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သခင္မ သေဘာရွိလုပ္ပါ။ ထိုစကားေတြကိုေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္ရင္ထဲက ေက်နပ္သလိုလိုျဖစ္ေနတာလဲ စဥ္းစားမရ။

မျမတ္ေ႐ႊစင္က မ်က္ႏွာေက်ာတင္းတင္းျဖင့္။ ဒါဆိုမင္းကငါ့ငယ္ကြၽန္ျဖစ္သြားၿပီ ငါခိုင္းခ်င္တာခိုင္းမွာ နင္လုပ္ေပးရမယ္။ ဟုတ္ အမိန႔္ေတာ္အတိုင္းပါသခင္မ။ ဒါဆို ငါ့ေျခဖမိုးကို နင္မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အ႐ိုအေသေပးစမ္း။ ေျခသည္းနီဆိုးထားတဲ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ေျခေခ်ာင္းျဖဴျဖဴေလးေတြရဲ႕ အထက္ကေျခဖမိုးျဖဴျဖဴဥဥေလးေတြကို နမ္းလိုက္ရခ်ိန္မွာ သူ႔စိတ္တစ္ခုလုံးဟာ သူမေျခဖဝါးေအာက္မွာ ေရာက္ရွိသြားသလိုခံစားရၿပီး သိမ္ငယ္သြားပါေတာ့တယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ကေတာ့ သူ႔ေျခဖမိုးကိုမ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အ႐ိုအေသေပးေနရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အ႐ိုအေသေပးမႈကို အားရဝမ္းသာစြာ ခံယူေနရင္း ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ဘာေတြခိုင္းရမယ္ဆိုတာစိတ္ကူးေနဟန္တူပါတယ္။

ႁပြတ္ႁပြတ္ ျပတ္ျပတ္ ဆုံလည္သားေရထိုင္ခုံမွာ ေက်ာမွီထိုင္ကာ ေျခတစ္ဖက္ခ်ိတ္ထားတဲ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ေနရၿပီး သူမခိုင္းေစတဲ့အတိုင္း သူမေျခေခ်ာင္းေတြကို ပါးစပ္နဲ႔စုပ္ေပးေနရပါတယ္။ ေျခဖဝါးေတြကိုပါဖုန္မႈန႔္ေတြကင္းစင္ေအာင္ လွ်ာနဲ႔ယက္ေပးရပါတယ္။ စယက္ခိုင္းစက႐ြံ႕တြံ႕တြံ႕ျဖစ္ေနတဲ့သူ႔ကို ဖိနပ္နဲ႔ ပါး႐ိုက္ခံထိထားတာေၾကာင့္ မျငင္းရဲေတာ့ပါဘူး။ အခန္းကလိုက္ကာအျပည့္တပ္ဆင္ထားလို႔အျပင္ကမျမင္ႏိုင္သလို သူမေခၚမွ အျခားဝန္ထမ္းေတြကလာရဲတာေၾကာင့္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မသိပါဘူး။ သူမရဲ႕ကြၽန္ျဖစ္သြားတာ ၃ ရက္ရွိပါၿပီ။ မျမတ္ေ႐ႊစင္႐ုံးတက္လာတဲ့အခါ အျပင္ထြက္ၿပီးျပန္လာတဲ့ အခါတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ ပါးစပ္နဲ႔ လွ်ာကိုအသုံးျပဳၿပီး သန႔္ရွင္းေပးရပါတယ္။ သူမစိတ္တိုင္းက် ေျခေခ်ာင္းေတြ ေျခဖဝါးေတြကို ယက္ခံၿပီးမွ ေအနားရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ့ အခန္းေထာင့္မွာ ခြၽတ္ထားတဲ့ငါ့ဖိနပ္ယူခဲ့စမ္းငယ္ကြၽန္ႀကီး။

ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး ေခြးတစ္ေကာင္လို အခန္းေထာင့္ကိုသြားကာ သူမခြၽတ္ထားတဲ့ မျမတ္ရဲ႕ေဒါက္ဖိနပ္ကို ပါးစပ္နဲ႔ေခြးတစ္ေကာင္လိုသယ္လာရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိန္ေျခက်င္းေလးေတြဝတ္ဆင္ထားတဲ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴေလးေတြမွာ ဖိနပ္ကိုဝတ္ဆင္ေပးရပါတယ္။ ဖိနပ္ကဖုန္ေတြတင္ေနတယ္ မျမတ္ေ႐ႊစင္ေျပာလိက္ေတာ့ ေဒါက္ဖိနပ္ဦးခြၽန္ေလးေတြနဲ႔ ဖိနပ္တစ္စုံလုံးကိုေျပာင္ေနေအာင္ ယက္ရပါတယ္။ သားေရခုံမွာထိုင္ေနတဲ့ သူမရဲ႕အိုးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးကို အနီးကပ္ၾကည့္ရေတာ့ ကြၽန္ျဖစ္ရတဲ့ဘဝကိုပင္ေပ်ာ္လာသလိုလို။ရၿပီသြားေတာ့။ မင္းစားပြဲမင္းထိုင္ၿပီး အလုပ္ေတြျဖတ္ေခ်။ ၿပီးရင္ ငါထပ္ခိုင္းဦးမယ္။ အမိန႔္ေပးလိုက္ၿပီး မျမတ္ေ႐ႊစင္က ထိုင္ခုံမွာ ေက်ာမီကာ အနားယူေနပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ သခင္မ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ကြၽန္ဘဝေရာက္ၿပီးကတည္းက ကုမၸဏီ႐ုံးတက္ခ်ိန္မွ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္အထိကေငရဲပင္။ ဒါေပမဲ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ အတြက္ေတာ့ သူမအိမ္မွာ ေယာက်ၤားႏွင့္အဆင္မေျပခဲ့လ်င္ေတာင္မွကြၽန္ေတာ့္ကို အႏိုင္က်င့္ျခင္းျဖင့္ သာယာေနသည္။ ငယ္ကြၽန္ႀကီး မျမတ္ေ႐ႊရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ငဘာေပါက္သြားသည္။ သူမနားသြားၿပီး ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီးေျခဖမိုးကို နမ္းရႈပ္ေပးလိုက္သည္။ရၿပီေတာ္ေတာ့။ မ်က္ႏွာကိုေမာ့စမ္း ပါးစပ္ဟ။ သူမဘာလုပ္မည္မွန္းမသိေသး။

သူမအမိန႔္အတိုင္းပါးစပ္ဟေပးလိုက္ေတာ့ သူမတံေတြးမ်ားကို ပါးစပ္ထဲေထြးထုပ္ျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ ၿမိဳခ်လိုက္စမ္း ငယ္ကြၽန္ႀကီး။ မင္းကိုသခင္မခ်ီးျမင့္တာ ေက်နပ္ရဲ႕လား။ သူမတံေတြးမ်ားကို မျငင္းဆန္ရဲပဲ ၿမိဳခ်လိုက္ရသည့္အျပင္။ ေက် ေက်နပ္ပါတယ္ သခင္မဟု ေျပာလိုက္ရသည္။မျမတ္ေ႐ႊစင္ကလထမိန္ေအာက္ကို လက္ရႈိႏႈိက္ေနသည္။ ဖင္ကိုႂကြၿပီးဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ သူမဝတ္ထားေသာပင္တီ အျဖဴေရာင္ေလးက ေျခသလုံးသားဝင္းဝင္းႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွကြၽတ္ထြက္လာသည္။ မျမတ္ကပင္တီကို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ခြက္ဆီပစ္တင္လိုက္သည္။အဲ့ဒါကိုနမ္းစမ္း။ မျငင္းဆန္ရဲပါ။

ခုနကမွ ေသးေပါက္ၿပီးထြက္လာေသာ ပင္တီကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္နမ္းရသည္။ ပင္တီခြၾကားမွ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ဖင္နံ႔ ေသးနံ႔လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီးကို တစ္ဝႀကီးရႈရႈိက္ရေတာ့ စိတ္ေတြအလိုလိုျပင္းထန္လာၿပီး လီးပင္ေတာင္လာသည္။့စိတ္တစ္ခုလုံးလဲ သူမခေထာက္ေအာက္မွာ အၿမဲတမ္းဝပ္တြား ခယလိုေနသည္ကို သိလိုက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကြၽန္ေတာ့္အားနည္းခ်က္ကိုသိသည္။ ဒီကုမၸဏီမေရာက္ခင္ကတည္က ေကာင္မေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေရးေပးျခင္းခံရေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသူမမတည့္။

သူမညီမဝမ္းကြဲႏွင့္လဲ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး ပစ္ခ်ထားခဲ့တာသိသည္။ဒါေၾကာင့္ခ်ိဳးေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္ကြၽန္ႀကီး မနက္ျဖန္ကုမၸဏီပိတ္ရက္ေနာ္။ အဲ့ဒီေတာ့ နင္လဲ အားေနတယ္။ အခုငါ့ေယာက်ၤားနဲ႔ငါ့ကေလးနဲ႔က ခရီးထြက္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ နင္မနက္ျဖန္ငါ့အိမ္လာခဲ့။ နင္သိတယ္မဟုတ္လား ငါ့အိမ္။ သိ သိပါတယ္ သခင္မ။ အဲ့မွာ မနက္ျဖန္မနက္ (၈)နာရီေရာက္ေအာင္လာ။ မလာႏိုင္ရင္ နင့္ကိုဒဏ္ေပးမယ္။ ပိတ္ရက္မွာ သူမအိမ္သြားၿပီး ကြၽန္ခံရဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္းသူမစီစဥ္ထားၿပီးသားပါ။ သူမၾကည့္ရင္း ပုဆိုးေအာက္မွာ ေဖာင္းေနတာသတိထားမိသြားတယ္။ သူမေျခေထာက္ကကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ခြၾကားလွမ္းထည့္လိုက္တယ္။

လီးကိုသူမေျခေထာက္နဲ႔ပြတ္သပ္လိုက္တယ္။ ဟင္းဟင္း နင္ကသခင္မကို ႀကံစည္ေနတာလား ငယ္ကြၽန္ႀကီး။ နင္ငါ့ကြၽန္လုပ္ရတာေက်းဇူးတင္တယ္မဟုတ္လား။ ဟုတ္ကဲ့ သခင္မကြၽန္လုပ္ရတာေပ်ာ္ပါတယ္သခင္မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္သခင္မေျခဖဝါးေအာက္မွာ တစ္သက္လုံးေနပါရေစ။ ဟုတ္ၿပီေလ နင့္စကားနဲ႔နင္ေနာ္။ ေနာက္မွ ေနာင္တမရနဲ႔။ နင္ငါ့ကိုႀကိတ္ႀကိဳက္ေနတာၾကာၿပီမဟုတ္လားငယ္ကြၽန္ႀကီး။ တကယ္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္လဲအမွန္ပါ။ ကေလးအေမေပမဲ့ အိုးေတာင့္ေတာင့္မျမတ္ေ႐ႊစင္ကို မွန္းၿပီးဂြမ္းထုေနက်။ နင္ငါ့ကို ညတိုင္းမွန္းၿပီး ဂြမ္းထုေနတာငါသိသားပဲ အက်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္။ ထိုစကားအဆုံးမွာေတာ့ လီးကိုေျခေထာက္နဲ႔ပြတ္ေနတာကို ဖီးလ္တက္ေနတဲ့ေကြၽန္ေတာ္လီးထိပ္ကအရည္ေတြထြက္က်ကုန္ပါေတာ့တယ္။

ငွားလာေသာကားကိုလမ္းထိပ္မွာရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး လမ္းဆင္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဒီရပ္ကြက္က ၿခံက်ယ္ႀကီးေတြပင္။ ၿခံတစ္ၿခံေရွ႕အေရာက္တြင္ေတာ့ ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန႔္လိုက္ပါတယ္။အိတ္တ္ထဲမွဖုန္းကိုထုတ္လိုက္သည္။ မျမတ္ေ႐ႊင္တို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေနၿပီေလ။ အခ်ိန္ကမနက္(၈)နာရီအခ်ိန္။ ကြက္တိပင္။ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့တန္းဝင္သြားသည္။ ဟဲလို ဟုတ္ကဲ့ သခင္မကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးေရာက္ပါၿပီ။ ေအး ငယ္ကြၽန္ႀကီး အခ်ိန္ေတာ့တိက်သားပဲ။ ၿခံတံခါးကေစ့ထားတာ တြန္းဝင္ခဲ့။ ၿခံရဲ႕ သံတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ၿခံထဲကိုဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ၿခံကေတာ္ေတာ္က်ယ္ၿပီးေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကမျမင္ႏိုင္ေအာင္ သစ္ပင္ေတြအုံ႔အုံ႔ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ပါ။

တိုက္ထဲကေန မျမတ္ေ႐ႊစင္လာပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူမတာ္ေတာ္လွေနတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ အနက္ေရာင္ေပၚ အျဖဳပြင့္ေလးေတြပါတဲ့ အက်ီနဲ႔ ေအာက္ပိုင္းက အနီေရာင္ဒူးဖုံး႐ုံစကပ္တိုနဲ႔ ေလဒီရႈးအနီေရာင္ကို ဝတ္ထားတာေၾကာင့္ သူမအလွကပိုမိုေပၚလြင္ေနပါတယ္။ သူမေရွ႕မွာ သူဒူးေထာက္ၿပီး အ႐ိုအေသေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ပါၿပီသခင္မ။ သူမကကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး နင္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့စလိုက္ရေအာင္။ ကဲအဝတ္အစားေတြခြၽတ္လိုက္။

သူမေျပာစကားေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေဘးၿခံေတြကမျမင္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့လို႔ေတြးမိပါတယ္။ ေႏွးကန္ကန္နဲ႔ ဒဏ္ေပးခံခ်င္ၿပီထင္တယ္။ ပုဆိုးပါခြၽတ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ္တုံးလုံးခြၽတ္ရမွာရွက္ေပမဲ့ သခင္မရဲ႕အမိန႔္ကိုမလြန္ဆန္ရဲတာေၾကာင့္ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲခြၽတ္ခ်လိုက္ရပါတယ္။ ကဲ နင္ငါ့စကားနားေထာင္တဲ့အတြက္ နင့္ကိုဆုေပးမယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က လက္ထဲမွာ ယူလာတဲ့ေခြးလည္ပတ္ကို ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းမွာ တပ္လိုက္ၿပီး ေသာ့ေသးေသးေလးကိုခတ္လိုက္ ၿပီး သံႀကိဳးနဲ႔ဆြဲေခၚသြားပါတယ္။ လည္ပင္းမွာ လည္ပတ္တပ္ေပးျခင္းခံလိုက္ရၿပီး သူမဆြဲေခၚရာေနာက္ကို ေခြးတစ္ေကာင္လို ေလးဖက္်ထာက္ၿပီးလိုက္လာရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့သခင္မ မျမတ္ေ႐ႊစင္က သူ႔အခန္းထဲေခၚသြားပါတယ္။

အခန္းေထာင့္မွာ သူမရဲ႕မေလွ်ာ္ရေသးတဲ့ ထမိန္ေတြ အက်ီေတြ ပင္တီေတြထည့္ထားတဲ့ ျခင္းကိုျပၿပီး ေရာ့ ဒါေတြကို မင္းေလွ်ာ္ထားလိုက္ဦး။ ငါအျပင္ခဏထြက္မယ္။ အဝတ္ေလ်ာ္ၿပီးၾကမ္းေတြပါတိုက္။ အိမ္သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ထားဆိုၿပီး ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲထည့္လိုက္ေတာ့တယ္ ကြၽန္ေတာ္လဲမေလွ်ာ္တတ္ေလွ်ာ္တတ္နဲ႔ သခင္မမျမတ္ရဲ႕အဝတ္အစားေတြကိုစေလွ်ာ္ေနတုန္း ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးဖြင့္သံၾကားရၿပီး့မ်က္ႏွာေပၚကို မျမတ္ေ႐ႊစင္က ခုနကသူမခြၽတ္လိုက္တဲ့ စကပ္တိုနဲ႔ အက်ီ ပင္တီတစ္ထည္ကို ပစ္တင္ေပးလိုက္ၿပီး။ ဒါေတြပါေလ်ာ္လိုက္ ပင္တီခြၾကားေတြကျဖဴေအာင္ဖြပ္ေနာ္ အနံက်န္ေနတာတို႔ မေျပာင္တာတို႔ဆို နင့္လွ်ာနဲ႔ယက္ခိုင္းမွာ နားလည္လား။ ဒီလိုအမိန႔္ေပးၿပီး သူမထြက္သြားတဲ့ေနာက္ သူလဲအဝတ္ေတြကို ဆက္ေလွ်ာ္ေနပါတယ္။

ပင္တီခြၾကားေတြကို ေသခ်ာေလ်ာ္ဖြပ္ေပးရပါတယ္။ အနံ႔က်န္ေနရင္ နင့္လ်ာနဲ႔ယက္ခိုင္းမွာဆိုတာေၾကာင့္ ဂ႐ုတစိုက္ေလွ်ာ္ဖြပ္ရင္း အနံ႔က်န္မက်န္ နမ္းၾကည့္ရပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ကာ အိမ္သာေတြဘာေတြပါေဆးေၾကာရပါတယ္။ အားလုံးၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ သူမ စားဖို႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ရပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ေမာသြားတာပါဘဲ။ အားလုံးၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေန႔လည္(၁၂)နာရီေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ဗိုက္ကဆာေပမဲ့သူမျပန္မလာေသးတာေၾကာင့္ မစားရဲပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ ေစာင့္ေနရင္းဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ဧည့္ခန္းကဆိုဖာေပၚမွာ တက္အိပ္လိုက္တာ ခနအတြင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။

လည္ပင္းက လည္ပတ္ႀကိဳးကိုဆြဲခံလိုက္ရေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွလန႔္ႏိုးလာပါတယ္။ မိုးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ေၾကာင့္ သတိဝင္လာၿပီး ကပ်ာကယာဆိုဖာေပၚကေနဆင္းၿပီးေလးဖက္ေထာက္လိုက္ပါတယ္။ ဟင္ နင္ငါလာတာကိုမေစာင့္ရဲဘဲအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား။ ေတာ္ေတာ္ေသာက္သုံးမက်တဲ့ေကာင္။ ခြင့္လြတ္ေပးပါ သခင္မ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမွားသြားပါတယ္။ ေအး ဒါဆိုၿပီးမွ နင့္ကိုအျပစ္ေပးမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါဗိုက္ဆာတယ္။ နင္ထမင္းသြားျပင္ေတာ့။ ဒါမွပဲစိတ္သက္သာရာရသြားပါတယ္။ သူမအမိန႔္အတိုင္း ထမင္းစားခန္းထဲဝင္ ထမင္းျပင္ေပး ပါတယ္။

သူမထမင္းစားေနတုန္း စားပြဲေအာက္မွာ သူမေျခေခ်ာင္းေတြကို ပါးစပ္နဲ႔စုပ္ခိုင္းၿပီး သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ခိုင္းပါတယ္။ၿပီးေတာ့ စားႂကြင္းစားက်န္ေတြကို စားပြဲေအာက္က သံပန္းကန္ျပားအစုတ္ထဲထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုထမင္းစားခိုင္းပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္ သူမအိပ္ခန္းထဲေခၚသြားၿပီး နင္းႏွိပ္ခိုင္းပါေသးတယ္။ သူမရဲ႕ခိုင္းေစမႈကို သူလုပ္ေပးရင္း ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးေတြကိုရႈရႈိက္ရတာ လက္ေညာင္းတာေတာင္ေမ့ပါတယ္။ အိစက္တဲ့အသားစိုင္ေတြကိုႏွိပ္ေပးရင္းနဲ႔ လီးကလဲအလိုလိုေနာင္ေနပါတယ္။ တစ္နာရီေလာက္နင္းႏွိပ္ခံၿပီးတဲ့ေမျမတ္ေ႐ႊစင္ကတာ္ေတာ ငါေရခ်ိဳးေတာ့မယ္လို႔ေျပာလိုက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚမွ ထလိုက္ပါတယ္။ မျမတ္ေေ႐ႊစင္ရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ဝင္ကာ အဝတ္အစားမ်ားကိုခြၽတ္ၿပီး ေရပန္းကိုဖြင့္လိုက္ပါတယ္။

မွန္ထဲက သူမကိုယ္လုံးကို သူမၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ႏို႔ေတြဖင္ေတြကႀကီးေနဆဲ လွေနဆဲျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမကိုယ္ သူမဂုဏ္ယူေနဟန္တူပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ဒူးေထာက္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုကို သူမသတိရလိုက္တဲ့အခါ သူမခိုင္းခ်င္တာကိုစဥ္းစားမိၿပီး ေခၚလို႔ ေမာ့အၾကည့္မွာ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ကိုယ္လုံးကို ျမင္လိုက္ရတာ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ အဖို႔ ရင္ေတြ ဗေလာင္ဆူသြားပါတယ္။ ဖြံ႕ထြားလွတဲ့ႏို႔ေတြေပၚ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြနဲ႔ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ေပါင္တံျဖဴျဖဴႏွစ္ေခ်ာင္းခြၾကားက အေမြးရိပ္ထားတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ျမင္လိုက္ရတာ လည္ပင္နင္သြားၿပီး ေရငတ္သလိုလိုျဖစ္သြားပါတယ္။မျမတ္ေ႐ႊစင္က အခန္းတံခါးကို အတြင္းက log ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

မျမတ္က သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို ေငးေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ငယ္ကြၽန္ႀကီး ေန႔လည္က ငါျပန္လာေတာ့ နင္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ အျပစ္ရွိလားမရွိဘူးလား။ ရွိပါတယ္ သခင္မ။ အဲ့ဒါဆို နင့္ကိုငါအျပစ္ေပးေတာ့မယ္ နင္ခံမယ္မဟုတ္လား။ ဟုတ္ ခံပါ့မယ္ သခင္မ။ သူမေရခ်ိဳးဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒူးေထာက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူမရဲ႕ညစ္ပတ္တဲ့ အျပစ္ေပးမႈကို စတင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကဲ ငယ္ကြၽန္ႀကီး မင္းအျပစ္အတြက္ ခံရမဲ့အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ သခင္မဖင္ကိုယက္ေပးစမ္း။ ဗ်ာ။ နင္နားထိုင္းေနလား ငါ့ဖင္ကို လိုက္ယက္ေပးလို႔ေျပာတာကြၽန္စုတ္ရဲ႕။ နားမလည္ဘူးလား။ ျဖန္း ျဖန္း ပါးကို သူမလက္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သြားၾကားထဲက ေသြးပင္ထြက္သြားပါတယ္။

မျမတိေ႐ႊစင္ ဒီလိုခိုင္းလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ မွတ္ထား ေနာက္တစ္ခါ ငါခိုင္းတာျငင္းရင္ နင္ဒီထက္နာမယ္။ မလွန္ႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္ဇာတ္သြင္းေခ်ၿပီ။ ေနာက္တစ္ခါ ေပကပ္ကပ္လုပ္ရင္ မွတ္သြားေအာင္ နင့္ကိုငါ့ခ်ီးစားခိုင္းမယ္။ နားလည္လား။ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖစ္ေနၿပီ။ မျမတ္ေျပာလိုက္ေသာစကားက ပိုထိတ္လန႔္စရာပင္။ ခိုင္းသလိုမလုပ္ပါက တကယ္လုပ္မည့္သေဘာရွိသည္။ ဟုတ္ ဟုတ္ ခြင့္လြတ္ပါသခင္မ ခိုင္းသလိုလုပ္ပါ့မယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ဖင္အိုးဝိုင္းဝိုင္းေနာက္မွာ ဒူးေထာက္မ်က္ႏွာအပ္ကာ ဖင္ဝကိုထပ္ၾကပ္မကြာလွ်ာျဖင့္လိုက္ယက္ရေလေတာ့သည္။မျမတ္ေ႐ႊစင္က သူမဖင္ေပါက္ကိုယက္ခိုင္းျခင္းျဖင့္ ႏွိပ္ကြပ္ေတာ့သည္။ ဒါမွေရွ႕ေလွ်ာက္ ပိုအက်ပ္ကိုင္လို႔ရမယ္ေလ။

ဖင္ယက္ခံလို႔ဝေတာ့ သူမ ေစာက္ဖုတ္ပါ ယက္ခိုင္းသည္။ အျပာကားေတြထဲမွာသာျမင္ဖူးၿပီး လက္ေတြ႕ေစာက္ဖုတ္ယက္ယက္ခံဖူးဟန္မတူတဲ့လွ်ာရဲ႕အရသာကိုေကာင္းေကာင္းသိသြားတယ္။ အင္းအင္းအားအားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲက သူမေစာက္ရည္ေတြထြက္က်ကုန္တာကို ေထြးမထုပ္ခိုင္းဘဲ ေစာက္ရည္ျဖဴျဖဴခြၽဲခြၽဲကိုၿမိဳခ်ခိုင္းပါတယ္။သူမေစာက္ရည္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳခ်ရာမွာ ပ်ိဳ႕တက္ေနတာကိုအရသာခံၾကည့္ရတာသူမအားရေနပါတယ္။ သူမယာက်ၤားကိုမႏိုင္သမွ် မေက်နပ္ခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ့္အေပၚအေပၚစုပုံေပးေနေတာ့တာပါဘဲ။ ေရခ်ိဳးၿပီးသြားတဲ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကုတင္ေပၚမွာ ေျခခ်ၿပီးထိုင္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ကို ေျခသည္းညႇပ္ခိုင္းေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျခသည္းနီဆိုးခိုင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ သခင္မမျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး သူမရဲ႕ေျခေခ်ာင္းျဖဴျဖဴေလးေတြကို တ႐ိုတေသဆုပ္ကိုင္ကာ ဂ႐ုတစိုက္ဆိုးေပးေနပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာထူးဆန္းေနတာက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ မျမတ္ေ႐ႊစင္ အႏိုင္က်င့္တာကို အသာယာႀကီး စိတ္ထဲကသာယာေနတာကိုထူးဆန္းေနတာပါ။ ငယ္ကြၽန္ႀကီး မင္းသခင္မကြၽန္ခံရတာေပ်ာ္ရဲ႕လား။ ေပ်ာ္ပါတယ္သခင္မ။ ဟင္းဟင္းထင္ေတာ့ထင္သား မင္းက ႐ုံးထဲဝင္ကတည္းကငါ့ကြၽန္ျဖစ္ခ်င္ေနတာ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ အေမးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လဲမ်က္ႏွာပူပူနဲ႔။ ဟုတ္ပါတယ္ သခင္မ အၿမဲတမ္း ခံခ်င္ေနတာပါ။ ရၿပီေတာ္ေတာ့ သခင္မ မျမတ္ေ႐ႊစင္ က ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျခသည္းနီဆိုးတာရပ္ခိုင္းၿပီး။ သူမရဲ႕ ခ်ည္သားထမိန္အစိမ္းေရာင္ေလး ရဲ႕ေအာက္နားစကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္လိုက္ၿပီး ဟလိုက္ပါတယ္။

နင္ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာသိတယ္မဟုတ္လား ထမိန္ေအာက္ထဲဝင္ေတာ့ေလ။ ငါခုနကေရခ်ိဳးတုန္းအယက္ခံရတာဆိုေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ နင္ကလ်ာေတာ္ေတာ္သန္တယ္။ နင္ငါ့အဖုတ္ေတြဖင္ေတြကိုသိပ္ယက္ခ်င္ေနတာငါသိတယ္။ ငါေျပာတာမွန္သလား ေကာင္စုတ္။ ဟုတ္ပါတယ္ သခင္မ။ ဟုတ္ၿပီနင္ယက္ခ်င္တဲ့ ငါ့အဖုတ္တစ္လွည့္ ဖင္တစ္လွည့္ တစ္ေန႔လုံး ယက္စမ္း။ ငါနားဆိုမွနင္နားခြင့္ရမယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကြၽန္ေတာ့ဆံပင္ေတြကို လက္ႏြဲွဆြဲဆုပ္ၿပီး ထမိန္ေအာက္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္ပါတယ္။ ညႇီစို႔စို႔ေစာက္ရည္ေလးေတြ႐ြဲေနတဲ့ သူမအဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားႏြဲွ ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ကိုဆြဲေတ့လိုက္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္လဲ သခင္မမျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ငံက်ိက်ိ ေသးအရသာ ေစာက္ရည္ၾကည္ေလးေတြစို႐ြဲေနတဲ့အဖုတ္အသားျပင္ကို လက္နဲ႔ၿဖဲလို႔ လ်ာကို အသားကုန္ထုတ္ၿပီး သူမသေဘာက်အသားကုန္ယက္ပါေတာ့တယ္။ ျပတ္ျပတ္ ရႈးရႈး ကြၽန္ေတာ္ယက္တာ စိတ္ပါလက္ပါရွိလို႔လားမသိဘူး သခင္မအဖုတ္ကအရည္ၾကည္ေတြထြက္လာပါတယ္။ ပါးစပ္ကလဲ တအင္းအင္းတအားအားေအာ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့ ေခါင္းကဆံပင္ေတြကိုအတင္းဆြဲဆုပိကာ အဖုတ္နဲ႔ အသားကုန္ကပ္ထားပါတယ္။ သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္ေကာင္းေနတာသိလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကလဲသူမေစာက္စိေလးကို ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြနဲ႔ဖိၿပီး လ်ာနဲ႔ဝိုက္ကစားေပးပါတယ္။ ႁပြတ္ႁပြတ္ အ ဟ အင္းအင္း သခင္မအသက္ရႈသံေတြပိုျပငိးလာတာကို ထမိန္နဲ႔ အုပ္ခံထားရေပမဲ့ အတိုင္းသားၾကားေနရပါတယ္။

နယ္စပ္တစ္ေနရာ။ ေတာေတာင္ထဲတြင္ ေဆာက္ထားေသာ ရဲတိုက္ပုံစံ အေဆာက္အဦႀကီးက သားနားလွသည္။ အေဆာက္အဦးထဲက အခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုအတြင္းမွာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ မငယ္ တစ္ေယာက္ႏိုးလာသည္။ ဒီေန႔ႏိုင္ငံျခားကကုန္သည္ေတြႏွင့္ခ်ိန္းထားတာကိုး။ အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားရေတာ့။ ေဒးဗစ္လား—- ဟုတ္ကဲ့အမ နည္းနည္းေနရင္ဧည့္သည္ေတြေရာက္ေတာ့မယ္။ ဒါဆိုနင့္ကုန္ေတြထုတ္လိုက္ေတာ့ အဆင္သင့္ျပင္ထား။ ဟုတ္ကဲ့အမ ေဒးဗစ္ဆိုေသာေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဗလႀကီးက ေျဖၿပီး သူ႔တပည့္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူေျမတိုက္ခန္းထဲဆင္းသြားသည္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေျမတိုက္ခန္းထဲမွေဒးဗစ္တက္လာသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ ေကာင္မေလး(၅) ေယာက္ ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲေခၚလာသည္။

ေကာင္မေလးေတြမွာ အဝတ္တစ္ခုမွ မရွိကိုယ္လုံးတီးေတြ။ လက္ေတြကို ေနာက္ျပန္အေနအထားႏွင့္ ႀကိဳးတုပ္ထားသည္။ လက္ေမာင္းရင္းႏွင့္ႏို႔ေတြမွာလဲႀကိဳးျဖင့္တုပ္ထားသျဖင့္ ႏို႔ေတြကစူထြက္ေနသည္။ေပါင္ခြၾကားမွာလဲ အဖုတ္အေျမာင္းတည့္တည့္မွာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ခ်ည္ေပးထားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္းအေရေတြတစိုစိုႏွင့္။ အမႀကီးရယ္ သမီးတို႔ကိုသနားပါေနာ္။ ေရာင္းမစားပါနဲ႔ရွင္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင့္ ဟင့္ဟင့္။ ေကာင္မေလးေတြကမ်က္ရည္ေတြပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လို႔ေတာင္းပန္ေနသည္။ ႏိုင္ငံျခားမွာအလုပ္ရမည္ဆိုၿပီး မငယ္နဲ႔သူ႔လူေတြစည္း႐ုံးကာ ေခၚလာၿပီး ဖမ္းထားကာေရာင္းစားေေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အသံမထြက္နဲ႔ေကာင္မ နာခ်င္ျပန္ၿပီထင္တယ္။ မငယ္ရဲ႕ေအးစက္စက္အၾကည့္ကေကာင္မေလးေတြကိုေၾကာက္႐ြံ႕ေစသည္။

အပိုးက်ိဳးေအာင္ ကလန္ကဆန္လုပ္သူမ်ားကို မငယ္က ႀကိမ္လုံးျဖင့္ ေသးထြက္က်ေအာင္႐ိုက္ထားေတာ့ လန႔္ၾကသည္။ အမ ေျမတိုက္အခ်ဳပ္ခန္းထဲကေကာင္ေရာ။ သူ႔ကိုကေလလံပစ္မွာ ဒီေန႔သူေဌးမေတြလာမွာ။ ဒါၿပီးရင္ထုတ္မယ္။ ေျမေအာက္ခန္းအခ်ဳပ္ထဲမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိေသးသည္။ အသက္(၁၈) ႏွစ္သာသာေလးပင္။ ကိုယ္လုံးတီးအေနအထားႏွင့္ ေထာင့္မွာကပ္ေနသည္။ ေဒးဗစ္က ေကာင္ေလးကို နားရင္းပါးရင္းေတြပိတ္တီးကာ လက္ကို ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ကာ ဆြဲေခၚခဲ့သည္။ အကိုႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေရာင္းပါနဲ႔ မလုပ္ပါနဲ႔။ ေကာင္ေလးက ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္တ႐ြက္တိုက္ပါလာသည္။ ေဒးဗစ္ဒီေကာင္ေအာ္လြန္းတယ္။ ဆို႔ထားလိုက္။ မငယ္အမိန႔္အတိုင္း ေဒးဗစ္က ေကာင္ေလးပါးစပ္ကိုအဝတ္ျဖင့္ဆို႔လိုက္သည္။ဝူးဝါးဝူးဝါးအသံမ်ားသာ ေကာင္ေလးထြက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ေကာင္မေလးအတြက္ ကုန္သည္တစ္ေယာက္ေခ်သြားေသာ ပိုက္ဆံကို မငယ္ေရတြက္ေနသည္။

ထိုေကာင္မေလးကအေခ်ာဆုံးဆိုေတာ့ေဈးေကာင္းရသည္။ သိန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရလိုက္သည္။ ေယာက္အတြက္ သိန္း ၈၀၀ နီးနီးပင္။ ေရာ့ ေဒးဗစ္ ဒီသိန္း ၈၀၀ လုံးနင္ယူလိုက္။ ေဒးဗစ္က ဝမ္းသာအားရပင္။ အမ အကုန္လုံးေနာ္။ ဟုတ္တယ္ ေဒးဗစ္။ ဟိုေကာင္ေလးေရာင္းလို႔ရတာေတာ့ငါအကုန္ယူမယ္ေနာ္။ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား ။ ျဖစ္တာေပါ့အမ။ အမစိတ္ႀကိဳက္သာေရာင္း။ ဝယ္မဲ့မိန္းမေတြေရာေရာက္ေနၿပီလား။ ေရာက္ေနၿပီ အမ။ အခန္းထဲမွာေနရာခ်ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေရာင္းအဝယ္ၿပီးမွဝင္ခဲ့မယ္။ မငယ္အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ ေဒးဗစ္က အခန္းျပင္မွေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ အခန္းထဲမွာေတာ့ အသက္ ၃၀ ဝန္း က်င္ ၄၀ဝန္းက်င္ အမ်ိဳးသမီးေတြထိုင္ေနသည္။ ေငြေၾကးႂကြယ္ဝသူမ်ားျဖစ္တာကို သူမတို႔ဝတ္ဆင္လာေသာ လက္ဝတ္ရတနာမ်ား အဝတ္အစားမ်ားကသက္ေသခံေနသည္။

စားပြဲဝိုင္းမ်ားမွာ ခ်ထားေသာ အေကာင္းစားဝိုင္မ်ားကို ေဖာက္ေသာက္ၿပီး ဇိမ္က်ေနၾကသည္။ မငယ္ကစင္ေပၚမွလိုက္ကာစကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ အားလုံးအာ႐ုံက စင္ေပၚေရာက္သြားသည္။စင္ေပၚက တိုင္ႏွစ္တိုင္မွာ ေျခကားယား လက္ကားယားအေနအထားျဖင့္တုပ္ခံထားရသည့္ အက်ဥ္းခန္းက ထုတ္လာေသာေကာင္ေလး။ သူ႔ေနာက္မွာ အသက္ ၂၀ ေလာက္ ကိုယ္က်ပ္အနက္ႏွင့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္မွာ ၾကာပြတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ျပေနသည္။ ႐ိုက္လိုက္တိုင္း နာလြန္း၍ ႐ုန္းေနသည့္ျမင္ကြင္းကို ေအာက္မွာ ၾကည့္ေနသူအမ်ိဳးသမီးမ်ားက သနားျခင္းမရွိသည့္အျပင္ အရသာခံကာ ရီေနၾကေသးသည္။ ဒီမွာေရာက္ေနက်တဲ့ ကြၽန္မတို႔ေဖာက္သည္မ်ားရွင္ အခုစင္ေပၚမွာ ျမင္ေနရတဲ့ေကာင္ေလးကေတာ့ အသက္ (၁၈)ႏွစ္ပါ။ လူပ်ိဳစစ္စစ္ေလးလဲျဖစ္တယ္။ ပုံစံကလဲေခ်ာေခ်ာေလးပါ။

ဒါေၾကာင့္ သိန္း ၂၀၀ နဲ႔ ေဈးႏႈန္းဖြင့္ထားပါတယ္။ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို မိန္းမမ်ားလက္သို႔ ပစၥည္းတစ္ခုသဖြယ္ ေရာင္းခ်ပြဲႀကီးက စတင္ေခ်ၿပီ။ ဝယ္ေသာမိန္းမမ်ားက အုပ္စုလိုက္လာျခင္းျဖစ္ၿပီး ေငြျဖင့္ဝယ္ထားေသာကြၽန္ျဖစ္သည့္အတြက္ တန္ေအာင္ အကုန္ခိုင္းမည့္သူေတြခ်ည္းပင္။ မငယ္က ေကာင္ေလးလက္ကို ခ်ည္ထားေသာသံႀကိဳးစကို ေဒၚသက္ထားလက္ထဲအပ္လိုက္ပါတယ္။ ကဲ မသက္ထားေရ ေဈးအမ်ားႀကီးေပးတာေက်းဇူးတင္တယ္။ ေဒးဗစ္က ကားတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ေကာင္ေလးကိုထည့္မည္ျပဳသည္။ ေဒၚသက္ထားက— ေဒးဗစ္ေရ အဲ့ေကာင္ကိုကားေပၚမတင္နဲ႔။ ကားေနာက္ဖက္မွာ တြဲခ်ည္လိုက္။ သခင္မနဲ႔ကြၽန္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာျပရအုံးမယ္။ ေကာင္ေလးကို ပါးစပ္က အဝတ္ျဖင့္ဆို႔ထားေတာ့ ဘာမွေျပာမရ။

မသက္ထားရဲ႕ေငြဝယ္ကြၽန္ဆိုေတာ့ျပဳသမွ်ႏုေနရသည္။ ဒီလိုလုပ္မွ မသက္ထားလုပ္တာမိုက္တယ္။ ေဒၚသက္ထားက တခစ္ခစ္ရယ္လိုက္ၿပီး။ ဒါေတာင္အကင္းဘဲရွိေသးတယ္ မငယ္ရဲ႕။့ကြၽန္မဝယ္လို႔ေနာ္ မငယ္ ဒီေကာင္ကံေကာင္းသြားတယ္။ မငယ္နားမရွင္းျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသက္ထားရဲ႕။ ီဒီလိုေလ မငယ္ ကြၽန္မကမွ ကြၽန္ကို မထင္ရင္မထင္သလို စိတ္တိုင္းမက်လို႔႐ိုက္တာဘဲရွိတယ္။ ေကာင္းေကာင္းေကြၽး ေကာင္းေကာင္းထားမွာ။ ကြၽန္မဝိုင္းေဘးနားထိုင္ေနတဲ့ မစႏၵာတို႔ ရသြားၾကည့္။။ အဲ့ေကာင္ကို မစႏၵာက ထမင္းစားခိုင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ သေဘာေပါက္ၿပီ သေဘာေပါက္ၿပီ သက္ထား။

ဒါနဲ႔ မငယ္အခု တစ္ေယာက္ အစပ်ိဳးေနၿပီဆို။ အင္း ဟုတ္တယ္။ဒါေပမဲ့ ဒါကျမတ္ေ႐ႊစင္အတြက္ပါ။ မေရာင္းဘူးရယ္။ ျမတ္ေ႐ႊစင္က မစႏၵာတို႔လိုဘဲေလ။ ကံဆိုးၿပီေပါ့ အဲ့ေကာင္ေလး ခစ္ခစ္။ ဒါကေတာ့ သူ႔ကံေပါ့ေလ။ ုဟုတ္ပါၿပီ မငယ္ ကြၽန္မျပန္ေတာ့မယ္။ အားေပးတာ ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္သက္ထား။ မသက္ထားကားဆီသို႔ သြားခ်ိန္တြင္ ေဒးဗစ္က အလိုက္သတိကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မငယ္လဲ ေငြထုပ္ကို ေဘးနားရပ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကိုဆြဲခိုင္းၿပီး အထဲကိုျပန္ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။

အု ဟု ဟု အသက္ရႈက်ပ္သျဖင့္ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ရဲ႕ခါးကေကာ့တက္လာသည္။ ျမတ္ေ႐ႊစင္ကေမာင္ေမာင္ေက်ာ္မ်က္ႏွာေပၚဖိထိုင္ထားသည္။ ေျခေတြလက္ေတြက ကုတင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ခံထားရသျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဘာမွလုပ္၍မရ။ သူ႔လီးကို မျမတ္ေ႐ႊစင္က လက္ျဖင့္ဆုပ္ၿပီးကစားေနသည္။ ဆြခံေနရသျဖင့္ လီးကေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ေတာင္ေနပါတယ္။ ယခုေတာ့ ျမတ္ေ႐ႊစင္က ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို အိမ္ေခၚထားၿပီး ေန႔ေရာညပါ ကြၽန္အျဖစ္အသုံးခ်ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္ေ႐ႊစင္က အိပ္ယာေပၚခဏတင္ထားတဲ့ ဘိုက္ဘေရတာကို ယူၿပီး ခလုပ္ကိုဖြင့္လိုက္ကာ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ လီးကို ကပ္လိုက္ပါတယ္။

အိုး အိုး အု အု သူမဖင္ေအာက္မွာဖိထိုင္ထားတဲ့ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကေတာ့ လီးကိုတို႔ခံရတဲ့ တုန္ခါမႈေၾကာင့္ ခ်ည္ခံထားရတဲ့ ေုခေတြလက္ေတြကို႐ုန္းခါေနၿပီး ခါးကေကာ့တက္ကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနပါတယ္။ လီးထိပ္က လေရေတြက တပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ပန္းထြက္ကုန္ၿပီး ျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕လက္ကိုေတာင္ နည္းနည္းစင္သြားပါတယ္။ ျမတ္ေ႐ႊစင္က အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ မ်က္ႏွာေပၚဖိထိုင္ထားရာကေနထလိုက္ပါတယ္။ တြန႔္ေက်ေနတဲ့ ထမိန္ကို ျပန္ျပင္ဝတ္လိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္ပါေတာ့ တယ္။ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကိုႀကိဳးျဖဳတ္ေပးလိုက္ကာ။ ကဲ ငါေရခ်ိဳးေတာ့မယ္။

ငါေရခ်ိဳးတဲ့အခါ လုပ္ေပးေနၾကအတိုင္းေပါ့။ သူမေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္တာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကေလးဖက္ေထာက္ၿပီး လိုက္လာရပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးကိုေလာ့ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။ ျမတ္ေ႐ႊစင္ေရစခ်ိဳးၿပီဆိုတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က သူမေနာက္ဒူးေထာက္ကာ ဖင္ကိုလိုက္ယက္ေပးရပါေတာ့တယ္။ ဒါက ျမတ္ေ႐ႊစင္ေရခ်ိဳးတိုင္း ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ခိုင္းေနက် အလုပ္တစ္ခုဆိုပါေတာ့။

မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကုမၸဏီသို႔သြားရန္ျပင္ဆင္ေနသည္။ မွန္တင္ခုံေရွ႕မွာ ထိုင္ကာေခါင္းၿဖီးေနသည္။ အိစက္ထြားႀကိဳင္းေသာသူမတင္ပါးကခုံေပၚမွာစြင့္ကားလို႔ပင္။ ထိုအိစက္ဝိုင္းကားေတာ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ဖင္ကိုခုနက ကြၽန္ေတာ့္လက္နဲ႔ ၿဖဲၿပီး ဖင္ေပါက္ကိုလ်ာနဲ႔ကလိုင္းေပးခဲ့ရသည္။ ယခုဆိုလ်င္ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ဖင္ေပါက္ကို ေန႔တိုင္းလ်ာနဲ႔ကလိုင္းေပးေနရသျဖင့္ သူမဖင္ထဲမွခ်ီးအရသာကိုေတာ္ေတာ္သိေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုေကာင္ ဒူးခ်ည္းဘဲေထာက္ၿပီးေနမေနနဲ႔။ ငါ့ေဘာ္လီႀကိဳးတြယ္ေပးစမ္း။ ကြၽန္ေတာ္လဲသူမအနားသြားၿပီး ေဘာလီခ်ိတ္ကိုတြယ္ေပးလိုက္ပါ တယ္။ သူမရဲ႕မို႔ေမာက္ေနတဲ့ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို မသိမသာျမင္လိုက္ရေတာ့ လီးကေတာင္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ျမင္သာျမင္မၾကင္ရပါ။

မျမတ္ေ႐ႊစင္က ႐ုတ္တရက္လွည့္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုပါးခ်လိုက္ပါတယ္။ ျဖန္း သူမလက္သံကေျပာင္တာေၾကာင့္ခုနက ငမ္းေနတာေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ ကြၽန္စုတ္ ရာရာစစ ငါ့ႏို႔ကိုငမ္းေနတယ္ေပါ့။ ငါ့အမိန႔္မရဘဲ ဘာမွလုပ္ခြင့္မရွိဘူးဆိုတာမသိဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ပ်ာယာခတ္ၿပီး သူမေျခသလုံးကိုဖက္ၿပီးေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ ခြင့္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါသခင္မ။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က သူမေျခေထာက္ကိုတြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး။ သြားစမ္းပါ။ နင္ေနာက္ခန္းကေစာင့္ေန မင္းကိုဒဏ္ေပးရမယ္။ ျမန္ျမန္သြား မဟုတ္ရင္ဒီထက္ပိုနာမယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူမစကားေၾကာင့္ အေနာက္ခန္းဘက္အျမန္သြားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

သူမဘယ္လိုဒဏ္ေပးမယ္ဆိုတာမသိေပမဲ့ အခန္းထဲကမထြက္ခင္ ကုမၸဏီကိုသူမဖုန္းဆက္ေနတာက သူမေနာက္ႏွစ္နာရီေလာက္မွေရာက္မယ္ဆိုတာပါဘဲ။ သခင္ျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ၾကာပြတ္လက္သံကေျပာင္လွပါတယ္။ ငါးလိပ္ေက်ာက္ၿမီး ၾကာပြတ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ မျမတ္႐ႊစင္တစ္ခ်က္႐ိုက္တိုင္း အရႈိးရာက အဖီးအဖီးေတြထထသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နာေနတာေတာင္ လက္ကပြတ္လို႔မရပါဘူး။ ေခါင္မိုးေပၚမွာ သံျ္ကိုးႏွစ္ေခ်ာင္းတြဲေလာင္းခ်ထားၿပီး သံႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းဆက္ကာ ပတ္ထားတဲ့ ဝါးစိမ္းလုံးအရွည္တစ္ေခ်ာင္းမွာကြၽန္ေတာ့ လက္ကိုဆန႔္ၿပီး ႀကိဳးေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္တုပ္ထားတာပါ။

ကြန္ကရစ္ ၾကမ္းျပင္မွာ ျမဳတ္ထားတဲ့ တစ္ေတာင္ေလာက္သံတိုင္ႏွစ္ခုေဘးမွာ တပ္ထားတဲ့ ေျခခ်ဳပ္တဲ့ သံမဏိေျခက်င္းႏွစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ့္ ေျခက်င္းဝတ္ေတြကိုထည့္ၿပီးေသာ့ခတ္ထားတာက နည္းနည္းေလးေတာင္လုပ္မရပါဘူး။ သူမ႐ိုက္တိုင္းငိုရလြန္းလို႔မ်က္လုံးမ်ားပင္စပ္ေနပါၿပီ။ ႐ြမ္း မျမတ္ေ႐ႊစင္လႊဲ႐ိုက္လိုက္တဲ့ ငါးလိပ္ေက်ာက္ၿမီးၾကာပြတ္က ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံးတစ္ဆတ္ဆတ္တုန္သြားပါတယ္။ အားပါျပင္းထန္တဲ့ ႐ိုက္ခ်က္ပါဘဲ။ ႐ြမ္း ႐ြမ္း အား အား အမေလး ေၾကာက္ပါၿပီဗ်။ ေနာက္မၾကည့္ရဲေတာ့ပါဘူးသခင္မ ႐ြမ္း ႐ြမ္း အား အား အီး ဟီး ဟီး ႐ြတ္ ႐ြတ္ နာက်င္တာေရာ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေရာေပါင္းၿပီး လီးထိပ္က ေၾကာက္ေသးေတြ ပန္းထြက္ကုန္ပါၿပီ။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ႐ိုက္တာကို ခဏနားၿပီး ကြၽန္ေတာ့ဆီ ေလ်ာက္လာပါတယ္။

အနားေရာက္ေတာ့ ငိုက္စိုက္က်ၿပီး ငိုေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို မၿပီး သူမပါးစပ္ထဲက တံေတြးနဲ႔ေထြးပါတယ္။ ဘယ္လိုလဲ ကြၽန္စုတ္။ ကြၽန္နဲ႔သခင္မ အေၾကာင္းသိၿပီလား။ သခင္မကိုပစ္မွားဝံ့ေသးလား။ မပစ္မွားဝံ့ေတာ့ပါဘူး သခင္မ ႐ြတ္႐ြတ္။ နင့္ကို ငါ့ကြၽန္လုပ္ခ်င္ေနတာၾကာၿပီ။ နင္ငါ့ဆီမွာ မေသမခ်င္းကြၽန္ခံရမယ္ ရွင္းလား။ နင္ ငါ့ငယ္ကြၽန္လုပ္မွာလား ေျဖစမ္း။ ဟုတ္ ဟုတ္ သခင္မဆီမွာ ကြၽန္လုပ္ပါ့မယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သခင္မခိုင္းခ်င္ရာခိုင္းပါ။ ဆက္ေတာ့မ႐ိုက္ပါနဲ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေသရပါေတာ့မယ္။ ဟင္းဟင္း ဒါဆို မင္းကို ငါဝယ္ၿပီးေၾကာင္း စာခ်ဳပ္မွာ မင္းလက္မွတ္ထိုးရမယ္။ ၿပီးရင္မင္းအိမ္ကို ငါေငြလႊဲလိုက္မယ္။ မင္းကို ေန႔ေရာညေရာ ကြၽန္လုပ္ေတာ့မွာ။ မင္းကငါ့ေငြဝယ္ကြၽန္ဘဲ။ နားလည္တယ္ေနာ္။

ဟုတ္ ဟုတ္ သခင္မ။ သို႔ႏွင့္ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို စာ႐ြက္အလႊတ္ တစ္႐ြက္မွာ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းသည္။ မထိုးလ်င္ႏွိပ္စက္ခံရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကား မျမတ္ေ႐ႊစင္ထံတြင္ တစ္သက္လုံး ကြၽန္ခံရေပေတာ့မည္။ သူမက ကြၽန္စည္းကမ္းမ်ားေရးၿပီးလ်င္ စာခ်ဳပ္မွာတြဲထားေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ သူမစိတ္တိုင္းက်ေရးသားထားေသာ ကြၽန္စည္းကမ္းမ်ားက ဘာေတြလဲ မသိရေသး။ စာ႐ြက္အလြတ္မွာ လက္မွတ္ထိုးထားၿပီး ျဖစ္၍ သူမလုပ္ခ်င္သလို လုပ္တာခံရေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ လာစမ္း ကြၽန္စုတ္။ ကြၽန္ေတာ့လည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ့ လည္ပတ္နဲ႔ ဆက္ထားတဲ့ႀကိဳးစကို သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္က ဆြဲလိုက္တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕ကို ဟပ္ထိုး လဲေတာ့မလိုျဖစ္သြားကာ မနည္းထိန္းလိုက္ရပါတယ္။ လက္ကို ေနာက္ျပန္ပူးၿပီးႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ထားတာေၾကာင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြလဲ ပြန္းေနပါတယ္။

သူမရဲ႕ ေငြနဲ႔ဝယ္ထားျခင္းခံရတဲ့ကြၽန္ဘဝကိုေရာက္ရွိသြားေတာ့ သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္လက္ခုပ္ထဲကေရျဖစ္ေနပါၿပီ။ မနက္ကတည္းက ေရပင္မတိုက္။ ထုတ္တန္းမွာ လက္ကိုႀကိဳးနဲ႔တုပ္တြဲေလာင္းဆြဲထားၿပီးသူမအျပင္ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ရက္ေတြလဲ သူမအျပင္ထြက္လ်င္ ထိုသို႔ဆြဲထားခဲ့မည္ဟုေျပာသည္။ တစ္မနက္စာလုံး ဘာမွမေကြၽးေရပင္မတိုက္ဘဲ မတ္တပ္ေျခဖ်ားေထာက္အေနအထားနဲ႔ ထုတ္တန္းမွာ အဆြဲခံထားရသျဖင့္ အရမ္းဆာၿပီး တုန္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးဆြဲၿပီး ေခြးတစ္ေကာင္လို ဧည့္ခန္းဘက္ဆြဲေခၚလာသည္။

သူမလက္ထဲမွာေတာ့ကြၽန္စည္းကမ္းစာ႐ြက္ကိုင္လာသည္။ သူမဖတ္ျပတဲ့အတိုင္း သေဝမတိမ္းလိုက္နာရမည္တဲ့။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ေငြဝယ္ကြၽန္ဆိုေတာ့ သူမခ်မည့္ စည္းကမ္း ခိုင္းေစခ်က္အတိုင္းလုပ္ရေပေတာ့မည္။ အဝတ္အစားမဲ့ ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူမကညႇာတာျခင္းမရွိဘဲ တိရစာၦန္လိုသေဘာထားျပဳမူေနသျဖင့္ သူမကို အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္မိေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႕ကေနကြၽန္ေတာ့္ကို ဆြဲေနတဲ့ သူမရဲ႕ဖင္အိုးကားကားႀကီးေတြက နိမ့္တုံျမင့္တုံနဲ႔ပါ။ တုန္တုန္ေနတာပါဘဲ။ မၾကာခင္မွာ ေတာ့ ေျမေအာက္ခန္းကေနအိမ္အေပၚထပ္ေရာက္သြားပါတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာေတာ့ အျပာေရာင္ဝမ္းဆက္ဝတ္စုံဝတ္ထားတဲ့ မငယ္က အဆင္သင့္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ခရီးထြက္လာက ျပန္လာဟန္တူပါတယ္။ ျမတ္ေ႐ႊစင္ေရ ေကာင္းတယ္။

သူ႔အိမ္ကိုေငြပို႔ၿပီးၿပီ။ ဒီေကာင့္ကို နင့္ဆီမွာ တစ္သက္လုံးကြၽန္လုပ္ေပေတာ့။ ကြၽန္ဆိုတာ သနားလို႔မရဘူး တန္ေအာင္ခိုင္းရတယ္။ ေန႔တိုင္းၾကာပြတ္စာေကြၽး ၾကားလား။ ဟုတ္ကဲ့မငယ္ ေန႔တိုင္း မနက္ေလးနာရီထတာနဲ႔ ထုတ္တန္းမွာ ဆြဲၿပီး ငါးလိပ္ေက်ာက္ၿမီးစာ ေကြၽးမယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔လႊတ္လမ္းမရွိေတာ့ပါ။ မျမတ္ေ႐ႊစင္နဲ႔ မငယ္ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ခစားေနရပါတယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕မွာ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေရးထားေသာ စာ႐ြက္ေအာက္ဆုံးမွာကြၽန္ေတာ့္လက္မွတ္နဲ႔ပါ။ ကဲဖတ္စမ္း ကြၽန္ေလး နင္ငါ့ကိုဘယ္လိုျပဳစုရမယ္ဆိုတာ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ အသံတုန္တုန္နဲ႔ ဖတ္ျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္သည္ မျမတ္ေ႐ႊစင္ထံတြင္ သူမကြၽန္အျဖစ္အခိုင္းခံရန္ သိန္း ၅၀ ျဖင့္ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေရာင္းခ်ထားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ႏွင့္ဘဝအားမျမတ္ေ႐ႊစင္မွ ပိုင္သြားၿပီျဖစ္ၿပီး သူမထံတြင္ မေသမခ်င္းကြၽန္အျဖစ္ ခိုင္းေစျခင္းကိုခံယူပါမည္။

ဆက္ဖတ္ေလ က်ယ္က်ယ္ဖတ္ အသားမနာခ်င္နဲ႔။ နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ ၾကာပြတ္ကို ၾကည့္လိုက္သျဖင့္ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ဖတ္သည္။ ဆက္ဖတ္ရင္းနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံးပင္ ေၾကာက္႐ြံမႈေၾကာင့္ တုန္လာသည္။ ေအာက္ပါအမႈေတာ္မ်ားကို ထမ္း႐ြက္ပါမည္။ တာဝန္မေက်ပါက ထုတ္တန္းတြင္ ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲၿပီး တစ္ေနကုန္ၾကာပြတ္ျဖင့္အ႐ိုက္ခံရန္သေဘာတူပါသည္။ ကုမၸဏီဖြင့္ရက္မ်ားတြင္ သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္၏ မနက္႐ုံးမသြားခင္အခ်ိန္ ေန႔လည္႐ုံးျပန္ခ်ိန္ ညေန႐ုံးဆင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ မျမတ္ေ႐ႊစင္၏ ဖင္အားတစ္ခါလ်င္ လ်ာျဖင့္ တစ္နာရီ အဖုတ္ကို ပါးစပ္နဲ႔ လ်ာကိုအသုံးျပဳ၍ တစ္ခါႏွစ္ခ်ီၿပီးေအာင္ ျပဳစုပါမည္။ ႐ုံးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ အိပ္ခ်ိန္မွလႊဲ၍ အဖုတ္တစ္လွည့္ ဖင္တစ္လွည့္ လ်ာျဖင့္ ယက္ေပးစုပ္ေပးပါမည္။

အျပင္မွျပန္လာလ်င္ သူမေျခေခ်ာင္းမ်ားဖိနပ္မ်ားကို ေျပာင္ေအာင္ ပါးစပ္ျဖင့္စုပ္ေပးပါမည္။ ဆက္ဖတ္ေလ ဟင္းဟင္း ဒါေတာင္ျမတ္ေ႐ႊစင္က အကုန္မေရးထားဘူး။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ေဘးမွ မငယ္က ဝင္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္၏ ေငြဝယ္ကြၽန္ျဖစ္သျဖင့္ သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္၏ အညစ္အေၾကးမ်ားကို႐ြံရွာမႈမရွိပါ။ ဆက္ဖတ္ရန္အင္အားမရွိေတာ့ပါ သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္ကား ကြၽန္ေတာ့္ကို တိရစာၦန္ထက္ဆိုးေသာ ဘဝသို႔ပို႔ေခ်ၿပီ။ ကဲ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ဆက္ဖတ္ေလ။ ခစ္ခစ္ သူမဖတ္ရဲေတာ့ဘူး နင္ဘဲေျပာလိုက္ေတာ့။ မငယ္ကဝင္ေျပာလိုက္ၿပီး— မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၿပီးနားေထာင္ ေခါင္းမငုံ႔သြားနဲ႔ နင္ကျမတ္ေ႐ႊစင္ကြၽန္ သူဘာခိုင္းခိုင္း နင္ျငင္းလို႔မရဘူး။ မငယ္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ထားရပါတယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး နင္က ငါ့ကြၽန္ဆိုေတာ့ နင့္ကို ဒီေန႔ကစၿပီး ငါ့ခ်ီးဘဲစားခိုင္းမွာ။ သူမစကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လန႔္သြားပါတယ္။

မစား မစားပါရေစနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က်န္တာအကုန္လုပ္ပါ့မယ္။ မငယ္က ၾကာပြတ္ကို သြားျဖဳတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို လိမ့္႐ိုက္ပါတယ္။ လူးလိမ့္ေအာင္႐ိုက္ခံရတာေၾကာင့္ အေရျပားေတြပါစုတ္ၿပီး ေအာ္ငိုၿပီး ေတာင္းပန္ရပါေတာ့တယ္။ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္႐ုန္းေတာ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းက ႀကိဳးကိုဆြဲၿပီးေခါင္းကို သူမေျခေထာက္နဲ႔နင္းထားပါတယ္။ မ႐ိုက္ပါနဲ႔ေတာ့ ေၾကာက္လွပါၿပီ။ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ခံထားရတဲ့အျပင္ လည္ပင္းကိုလည္း ႀကိဳးဆြဲခံထားရၿပီး ေခါင္းကိုပါနင္းခံထားရေတာ့ ေနာက္က မငယ္ရဲ႕႐ိုက္ခ်က္ေတြ ကိုမေရွာင္ႏိုင္ဘဲ ထိထိမိမိခံေနရပါတယ္။ ကဲ နင္ငါခိုင္းတာလုပ္မလား ဆက္အ႐ိုက္ခံမလား။ ကြၽန္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးလဲ မငယ္ရဲ႕ၾကာပြတ္လက္သံေၾကာင့္ အရႈိးရာ ေတြအဖီးအဖီးထၿပီး အေရျပားေတြပါအနည္းငယ္စုတ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ လုပ္မယ္ေျပာရင္လဲ မျမတ္ေ႐ႊစင္က သူမခ်ီးတကယ္စားခိုင္းမွာေသခ်ာေနတာေၾကာင့္ တင္းခံေနလိုက္ပါတယ္။

မလုပ္ပါရေစနဲ႔ က်န္တာအကုန္လုပ္ေပးပါ့မယ္။ ဒီေကာင္ အ႐ိုးမာတယ္ထင္တယ္ျမတ္ေ႐ႊစင္ ရပါတယ္ သူ႔ထက္မာတဲ့သူေတြေတာင္ ေပ်ာ့ေအာင္လုပ္ၿပီး ကြၽန္အျဖစ္ေရာင္းလာတာ။ မငယ္ရဲ႕ေျပာစကားေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္ထက္အရင္ ေရာင္းစားခံရသူေတြရွိတယ္ဆိုတာသိလာပါတယ္။ မင္းကို ျမတ္ေ႐ႊစင္ကမေရာင္းခ်င္ဘူး။ သူ႔ကြၽန္အျဖစ္ သီးသန႔္ သုံးမယ္ဆိုလို႔ခ်န္ထားတာ မင္းအ႐ိုးဘယ္ေလာက္မာႏိုင္မလဲ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့။ သူ႔ေခါင္းကိုေသခ်ာနင္းထား ျမတ္ေ႐ႊစင္။ မငယ္ကေနာက္ခန္းထဲ ဝင္သြားပါတယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူမလက္ထဲ ဆားတစ္ထုပ္ကိုင္လာတာေတြ႕ပါတယ္။ သူမဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိေပမဲ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကြၽန္ေတာ့္ လည္ပင္းကႀကိဳးကိုအတင္းဆြဲၿပီး ေခါင္းကို အတင္းဖိနင္းထားပါတယ္။ မငယ္က ဆားကိုဆုပ္ယူၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အေရျပားစုတ္ေနတဲ့ ေနရာေတြကို ပြတ္ပါေတာ့တယ္။

အား ဟ ဟ အီး ဟီး ဟီး ႐ြတ္ ႐ြတ္ နာလဲနာ စပ္လဲစပ္တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့တစ္ကိုယ္လုံးတစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနပါတယ္။ မငယ္က ဆားနဲ႔စိမ္ေျပနေျပပြတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုႏွိပ္စက္ပါေတာ့တယ္။ အား အ ဟီး ဟီး ႐ြတ္ ႐ြတ္ တ႐ြတ္႐ြတ္ငိုေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္စက္ကေလးမွမသနားဘဲ မျမတ္ေ႐ႊစင္ ပုံသြင္းခ်င္တဲ့အတိုင္း မျဖစ္မခ်င္း ႏွိပ္စက္ေနတာပါ။ ကဲျမတ္ေ႐ႊစင္ ဒီေကာင္အ႐ိုးဆက္မာေနတုန္းဘဲ။ ဒီေကာင့္ကို ႀကိဳးနဲ႔တြဲေလာင္းဆြဲထားလိုက္။ ဘယ္ေလာက္ဒီေကာင္ခံႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ။ အခ်ိန္ကား ေန႔လည္ ၂ နာရီထိုးခန႔္ရွိေနၿပီ။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲက ကြင္းျပင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကား မတ္တပ္အေနအထားနဲ႔။ စိုက္ထားေသာ အရွည္ ၇ ေပခန႔္သံတိုင္ ၂ တိုင္မွာ ေျခကားယား လက္ကားယားအေနအထား ႀကိဳးေတြနဲ႔တုပ္ခံထားရသည္။ ေရဆာသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကြဲေျခာက္ေနသည္။ ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးေတြကို ႐ုန္းၾကည့္ေသာ္လည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပူးခ်ည္ထား၍ ဘာမွလႈပ္မရ။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က မငယ္ကို လိုက္ပို႔ဖို႔ အျပင္ထြက္သြားၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းလဲ ငိုက္စိုက္က်ေနၿပီ။ ပူျပင္းလွေသာ ေနေရာင္ျခည္ ကကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုမိုအားေပ်ာ့ေစပါတယ္။ ေအာ္ရလြန္း၍ အသံပင္မထြက္ႏိုင္ေတာ့။

ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ျပန္လာသည္။ မရမ္းေရာင္ ဝမ္းဆက္ကိုဝတ္ထားေသာ လွပေက်ာ့ရွင္းေနသည့္ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ အလွနဲ႔ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေတာင့္တင္းမႈေတြကို အခုကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကားဂိုေထာင္မွာ ကားကိုသြင္းလိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆီ လွမ္းလာခဲ့ပါတယ္။ သူမလက္ထဲမွာ ေရဗူးကိုင္လာတာျမင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႐ုန္းပါတယ္။ ေရ ေရ ေပးပါ မျမတ္ေ႐ႊစင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က တစ္ခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ေရဗူးကိုဖြင့္ကာ ကြၽန္ေတာ့ေရွ႕မွာ ခ်လိုက္ပါတယ္။ ခစ္ခစ္ ေသာက္ေလ ငါခ်ေပးထားတယ္။ မေသာက္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ငါကေပးတယ္ နင့္ဘာသာယူေသာက္ေပါ့။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ကကြၽန္ေတာ့္ကို ခနဲ႔ၿပဳံးၿပဳံးကာ အိမ္ထဲျပန္ဝင္သြားပါတယ္။ ေရကိုျမင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပိုဆာလာပါတယ္။ တိုင္ေတြမွာ ပူးခ်ည္ခံထားရတဲ့ ႀကိဳးေတြကို႐ုန္းေပမဲ့ လက္ပြန္းေျခပြန္း အားကုန္တာအဖတ္တင္ၿပီး ဘာမွလုပ္မရပါဘူး။

တစ္ကိုယ္လုံးလဲ အားအင္ကုန္ခမ္းကာ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္လာပါတယ္။ ေအာ္ေပမဲ့ အသံကထြက္မလာေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးမ်က္လုံးေတြပါ ျပာလာၿပီး သတိလစ္သြားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္သတိလစ္သြားတယ္မသိ ဗြမ္းခနဲေရပက္သံနဲ႔အတူကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံးစို႐ြဲသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ထိုေရစက္ေလးေတြကိုအမိအရစုပ္မလို႔လုပ္ေပမဲ့ လ်ာထုတ္လို႔မရမွ ပါးစပ္ကိုတိပ္နဲ႔ပိတ္ထားမွန္းသိပါတယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ေရပုံးကိုလက္မွခ်လိုက္ၿပီး ကဲဒီတစ္ခါလဲ နင့္ကိုငါတိုက္တယ္ေနာ္ နင္မေသာက္တာ ခစ္ခစ္။ ေနာက္တစ္လခန႔္အၾကာမွာ။ မနက္ ၅ နာရီခန႔္မွာျဖစ္ပါတယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ အိမ္က ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔အိမ္သာခန္းတြဲထားတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ခုံတန္းရွည္ေလးေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ေခြေခြေလးလွဲေနပါတယ္။ ေစာင္စုပ္ေလးကိုၿခဳံရင္းနဲ႔ေပါ့။ လည္ပင္းမွာေတာ့ သံႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ၿပီး ေသာ့ခေလာက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ခတ္ထားျခင္းခံထားရပါတယ္။ သံႀကိဳးစက ၈ ေပေလာက္ရွည္ပါတယ္။

တစ္ဖက္ကေတာ့ အိမ္သာခန္းအုတ္နံရံမွာ သံငုတ္နဲ႔တြဲၿပီး အေသျမဳပ္ထားတာပါ။ လက္ႏွစ္ဖက္ ေျခႏွစ္ဖက္ကေတာ့ တစ္ေပခန႔္သံႀကိဳးနဲ႔တြဲထားတဲ့ သံလက္ပတ္ ေျခက်င္းေတြနဲ႔ ခတ္ထားပါတယ္။ လက္ပတ္ေျခက်င္းေတြမွာတပ္ထားတဲ့ေသာ့ေပါက္ေတြကိုေတာ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ကခတ္ၿပီး ဂေဟေဆာ္လို႔ပိတ္လိုက္ပါၿပီ။ အိမ္သာတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္သံၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လဲခုံတန္းရွည္ေပၚမွာလွဲေနရာကေနကပ်ာကယာ ထလိုက္ၿပီး အခန္းေပါက္ဝမွာ ေလးဖက္ေထာက္လို႔မ်က္ႏွာကိုေႂကြျပားေတြေပၚမွာကပ္ထားရပါတယ္။ အခန္းထဲကထမိန္ကိုအနည္းငယ္မၿပီး ဝင္လာတဲ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴေလးႏွစ္ဖက္ကိုလွမ္းျမင္ရပါတယ္။ သူမကကြၽန္ေတာ့ကို ခြေက်ာ္ၿပီး အခန္းထဲဝင္ပါတယ္။ ရၿပီ ဒီဖက္လွည့္ေတာ့။ ေဘစင္ေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ့ကိုသူမေက်ာေပးၿပီး ရပ္ေနပါတယ္။ ညအိပ္ဝတ္ထားလို႔တြန႔္ေက်ၿပီး ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲျဖစ္ေနတဲ့ထမိန္ပါးေလးေအာက္မွာ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးကိုျမင္ေနရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူမထမိန္ေအာက္ကိုငုံ႔ရႈိးဝင္ၿပီး ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးကိုလက္နဲ႔ၿဖဲလိုက္ပါတယ္။

မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ဖင္ေပါက္ညိဳတိုတိုေလးကိုလွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ သူမမ်က္ႏွာသစ္ၿပီးသြားတိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမဖင္ေပါက္ကို ကြၽန္ေတာ္ပါးစပ္နဲ႔ တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ေပးလိုက္ လ်ာနဲ႔ တျပတ္ျပတ္မည္ ေအာင္ယက္ေပးလိုက္တစ္လွည့္စီလုပ္ရင္းအမႈေတာ္ထမ္းရပါတယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က သူမထမိန္ေအာက္မွာငုံ႔ဝင္ၿပီး သူမဖင္ကို ကြၽန္ေတာ္စုပ္ေပးယက္ေပးတာကို အရသာခံၿပီးသြားတိုက္မ်က္ႏွာသစ္ေနပါတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွာေတာ့ ရၿပီ ဖင္စုပ္တာယက္တာရပ္ေတာ့ ေရွ႕ေပါက္ကို ေသခ်ာစုပ္စမ္း။ သူမေရွ႕ေပါက္အဖုတ္ကို ေျပာင္းၿပီးလ်ာနဲ႔ကလိေပးရပါတယ္။ ႁပြတ္ ႁပြတ္ ျပတ္ ျပတ္ အား လား လား သူမရဲ႕ညဥ္းညဴသံမ်ားကို အတိုင္းသားၾကားေနရပါတယ္။ ေနာက္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ေစာက္ရည္ေတြထြက္က်လာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲတစ္စက္မွမက်န္ေအာင္ လ်ာနဲ႔လိုကိယက္ၿပီး ၿမိဳခ်ရပါတယ္။

ကဲ နင္ေရဆာေနၿပီမဟုတ္လား ေသခ်ာလုပ္ဆိုတဲ့ သူမအမိန႔္ေပးသံကိုၾကားရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္မို႔မို႔ကို ပါးစပ္ဟၿပီး ေတ့ထားလိုက္ပါတယ္။ အင္း ဆိုတဲ့ သူမအသံနဲ႔အတူ သူမအဖုတ္ထဲက နံၿပီး ငံေနတဲ့ ေသးရည္ဝါက်င္က်င္ေတြက ကြၽန္ေတာ့ပါးစပ္ထဲဝင္ေရာက္ လာပါေတာ့တယ္။ သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ေသးေတြကို ကြၽန္ေတာ္အလ်င္အျမန္ေသာက္ေနရပါတယ္။ တစ္ညလုံးေအာင့္ထားတဲ့ သူမေသးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ အငမ္းမရေသာက္ေနရပါတယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရမေသာက္ခိုင္းဘဲ သူမေသးကိုသာေသာက္ခိုင္းတာ ေၾကာင့္ပါ။ အခန္းထဲမွ CCTV တပ္ထားၿပီး ေရခိုးေသာက္တာ ျမင္ရင္ အေရကြာေအာင္ၾကာပြတ္နဲ႔႐ိုက္တာေၾကာင့္ ဘာမွမလုပ္ရဲပါဘူး။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ေသးေပါက္မွသာ ေသာက္ခြင့္ရပါတယ္။

ေသးေပါက္ၿပီးသြားတဲ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္အဖုတ္ကို ေသးနံ႔ မထြက္ေအာင္လ်ာျပားႀကီးနဲ႔ေသခ်ာယက္ၿပီးသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေပးရပါတယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္အဖုတ္ကိုကြၽန္ေတာ့္ လ်ာနဲ႔ပြတ္ေဆးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူမလည္းအခန္းျပင္ဘက္ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ သူမ႐ုံးသြားဖို႔ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ေနပါၿပီ။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာေတာ့ သူမျပန္ဝင္လာပါတယ္။ ထမီရင္လ်ားနဲ႔ပါ။ ေရခ်ိဳးေတာ့မွာပါ။ ကဲ နင္ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာသိတယ္ေနာ္။ မနက္ ၇ နာရီက ေန ၉ နာရီအထိ ကြၽန္ေတာ္ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ဖင္ေပါက္ကို စုပ္ေပးယက္ေပးရေတာ့မွာပါ။ သူမကေရမခ်ိဳးေသးဘဲ ၈ နာရီေလာက္အထိ ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္နဲ႔ စုပ္တာကိုအရသာခံေနပါတယ္။ ႁပြတ္ႁပြတ္ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ ဖင္ေပါက္ကိုႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ေပးေနရပါတယ္။ ေသခ်ာအသံမည္ေအာင္စုပ္။

ငါအားမရဘူး။ သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္က ၈ နာရီအထိဖင္စုပ္ခံၿပီး ေရခ်ိဳးပါေတာ့တယ္။ ၈ နာရီကေန ၉ နာရီအထိ သူမေနာက္ကေန ဒူးေထာက္ၿပီး သူမဖင္ေပါက္ကို လက္နဲ႔ၿဖဲကာ လ်ာကိုခြၽန္လို႔ဖင္ေပါက္ထဲလိုက္ထည့္ၿပီးကလိုင္းေပးရပါတယ္။ အားလားလား ေကာင္းလိုက္တာ။ ေသခ်ာနင့္လ်ာကိုလိုက္ထည့္ ဒါမွမနက္စာ နင္စားရမယ္။ မျမတ္ေ႐ႊစင္ကိုကြၽန္ေတာ္စိမ့္ေနေအာင္ေၾကာက္ေနရပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူမစိတ္တိုင္းက ပုံသြင္းၿပီးသူမကိုမလွန္ရဲေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္။ ယခုေတာ့ မျမတ္ေ႐ႊစင္ရဲ႕ အိမ္သာခြက္အျဖစ္ပါ ကြၽန္ေတာ့္ကို အသုံးျပဳေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္ ကုမၸဏီကိုသြားမွဘဲ ကြၽန္ေတာ္လည္းအနားရပါေတာ့တယ္။ လြတ္လမ္းမရွိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့တာမို႔ သခင္မျမတ္ေ႐ႊစင္ခိုင္းတာကို တစ္သက္လုံး လုပ္ေပး႐ုံမွ တပါး အျခားမရွိေတာ့ပါ။ ၿပီးပါၿပီ။