စခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်း

စခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်း

ဆယ်တန်းအောင်ပြီးတော့ ကျွန်မ ဘာလုပ်ရမယ် ရေရေရာရာမသိ။ အမှတ်ကလဲ မကောင်းတော့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းတက္ကသိုလ်တက်ဖို့ မမီ။ အိမ်ကလဲ စီးပွားရေးအဆင်ပြေလှသည်ချည်းမဟုတ်တော့ အဝေးသင်တက်ပြီး အလုပ်လျှောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။ ဘွဲ့များများရတဲ့သူတွေတောင် အလုပ်ရဖို့ခက်နေတဲ့ ခေတ်ကြီးထဲ ကျွန်မလို ဆယ်တန်းအောင်ခါစသူအတွက် အပုံကြီးခက်တာအမှန်ပါပဲ။ ရှိစုမဲ့စု ပိုက်ဆံလေးနဲ့ ကျွန်မ ကွန်ပြူတာသင်တန်းတက်တယ်။ အလုပ်ရဖို့ ကြိုးစားတယ်။ သတင်းစာတွေမှာ အလုပ်ခေါ်တဲ့ကြော်ငြာရှာတယ်။ လမ်းသွားရင်းလဲ ကပ်ထားသမျှ အလုပ်ခေါ်စာဖတ်တယ်။ သွားလျှောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အငြင်းခံရတယ်။ အင်တာဗျူးတောင် မဖြေရဘူး။

စိတ်ဓာတ်တော့မကျပါဘူး။ တနေ့တော့ အလုပ်ရမှာပဲလို့ ယုံကြည်ထားတယ်။ တရက် ကျွန်မ ကွန်ပြူတာသင်တန်းကအပြန် လမ်းလျှောက်လာရင်း အလုပ်ခေါ်စာတခုတွေ့တယ်။ (အမျိုးသမီး ဝန်ထမ်း အလိုရှိသည်) အစချီပြီး ဘာညာဘာညာပေါ့။ ခေါ်တဲ့ကမ်ပဏီလိပ်စာလဲ ရေးထားတယ်။ ကျွန်မရောက်နေတဲ့ နေရာနဲ့ သိပ်မဝေးတော့ ချက်ချင်းသွားလိုက်တယ်။ ကမ်ပဏီရောက်တော့ ညနေစောင်းနေပြီ။ ငါးနာရီလောက်ရှိမယ်ထင်တယ်။ အထဲဝင်စုံစမ်းတော့ နောက်နေ့ ညနေ ခြောက်နာရီမှာ အမ်ဒီနဲ့ အင်တာဗျုးဖြေဖို့ ချိန်းလိုက်တယ်။

အလုပ် ရ မရက မသေချာပေမဲ့ ဖြေဖို့က ကျွန်မတာဝန်ပဲလေ။ အိမ်ကိုပြန်လာပြီး အင်တာဗျူးအတွက်ပြင်ဆင်ရတယ်။ တခါမှ အင်တာဗျူး မဖြေဘူးတော့ ကမ်ပဏီတခုမှာ အလုပ်ဝင်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းဆီက အကူအညီယူရတယ်။ သူက ကမ်ပဏီဝတ်စုံဖြစ်တဲ့ ရှပ်အဖြူ လယ်သာစကပ်အနက်ငှားပေးတယ်။ တခြားသိသင့်တာလေးတွေပြောပြတယ်။ ကျွန်မက အကိတ်ကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ ရှိသင့်တဲ့ အမို့အမောက်တွေတော့ရှိတယ်။ သူငယ်ချင်းကတော့ ကျွန်မထက် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်သေးတယ်။ သူ့အဝတ်အစားတွေက ကျွန်မဝတ်လိုက်တော့ တင်းကျပ်ပြီး ဆက်ဆီကျနေတယ်။ ရှပ်အဖြူအောက်က ကျွန်မရင်သားတွေ ရုန်းကန်ထွက်နေသလို လယ်သာစကပ်အနက်အောက်မှာလဲ တင်သားအလှကပေါ်လွင်နေတယ်။ အင်တာဗျူးဖြေမဲ့နေ့မှာတော့ ရင်သားတွေဖုံးအောင် ကုတ်အကျီႌလေးထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကမ်ပဏီရောက်တော့ ငါးနာရီလေးဆယ့်ငါးရှိပြီ။

အင်တာဗျူးနေတဲ့အခန်းအပြင် ထိုင်ခုံလေးမှာ ကျွန်မစောင့်နေရတယ်။ ကျွန်မလက်ဖဝါးက ချွေးစေးတွေပြန်နေတယ်။ ဆာကူလာမြို့တော် ရန်ကုန်ရဲ့ရာသီဥတုကြောင့် လယ်သာစကပ်အောက်မှာလဲ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်ပြီး ချွေးထွက်စပြုနေတယ်။ ကျွန်မ ထိုင်စောင့်နေရတာ မသက်မသာရှိလိုက်တာ။ ကမ်ပဏီက ပုရိသအချို့က ကျွန်မကို ခေါ်တောငေး ငေးနေကြတယ်။ ကျွန်မအတွက်ကတော့ ဒါလိုအကြည့်တွေ ရိုးနေပါပြီ။ စိတ်ထဲဘယ်လိုမှကို မနေတော့တာ။ ညနေ ခြောက်နာရီ ဒေါင်ဆိုတာနဲ့ ကျွန်မကို အင်တညဗျူးဖြေဖို့ခေါ်ပါတော့တယ်။ အခန်းဝကို တုန်တုန်ရီရီလျှောက်သွားပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။ အထဲက ဝင်ခဲ့ဖို့ ပြောသံကြားရတယ်။ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နဲ့ အခန်းထဲဝင်ခဲ့တယ်။

အသက်လေးဆယ်စွန်းစွန်း အမျိုးသားတယောက်က စားပွဲတဘက်မှာ ထိုင်နေတယ်။ သူက အမ်ဒီတဲ့။ ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ မိတ်ဆက်လိုက်တယ်။ အမျိုးသားက ကျွန်မကို မထိုင်ခိုင်းသေးဘဲ ခေါင်းအစခြေအဆုံး အနှံ့ကြည့်တယ်။ ထိုင်ပြီးတော့လဲ သာမန်ကာလျှံကာ မေးခွန်းတွေမေးတယ်။ စားပွဲအောက်က သူ့ခြေထောက်က ကျွန်မခြေထောက်ကို လာလာထိနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မမိဘတွေအကြောင်းမေးတယ်။ ပုံမှန်ဖြေနေပေမဲ့ ကျွန်မစိတ်ထဲ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြနေမိတယ်။ ရှပ်အဖြူအောက်က ကျွန်မရင်သားတွေ ရုန်းကန်ထွက်နေသလို လယ်သာစကပ်အနက်အောက်မှာလဲ တင်သားအလှကပေါ်လွင်နေတယ်။ အင်တာဗျူးဖြေမဲ့နေ့မှာတော့ ရင်သားတွေဖုံးအောင် ကုတ်အကျီႌလေးထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကမ်ပဏီရောက်တော့ ငါးနာရီလေးဆယ့်ငါးရှိပြီ။ အင်တာဗျူးနေတဲ့အခန်းအပြင် ထိုင်ခုံလေးမှာ ကျွန်မစောင့်နေရတယ်။

ကျွန်မလက်ဖဝါးက ချွေးစေးတွေပြန်နေတယ်။ ဆာကူလာမြို့တော် ရန်ကုန်ရဲ့ရာသီဥတုကြောင့် လယ်သာစကပ်အောက်မှာလဲ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်ပြီး ချွေးထွက်စပြုနေတယ်။ ကျွန်မ ထိုင်စောင့်နေရတာ မသက်မသာရှိလိုက်တာ။ ကမ်ပဏီက ပုရိသအချို့က ကျွန်မကို ခေါ်တောငေး ငေးနေကြတယ်။ ကျွန်မအတွက်ကတော့ ဒါလိုအကြည့်တွေ ရိုးနေပါပြီ။ စိတ်ထဲဘယ်လိုမှကို မနေတော့တာ။ ညနေ ခြောက်နာရီ ဒေါင်ဆိုတာနဲ့ ကျွန်မကို အင်တညဗျူးဖြေဖို့ခေါ်ပါတော့တယ်။ အခန်းဝကို တုန်တုန်ရီရီလျှောက်သွားပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။ အထဲက ဝင်ခဲ့ဖို့ ပြောသံကြားရတယ်။ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နဲ့ အခန်းထဲဝင်ခဲ့တယ်။

အသက်လေးဆယ်စွန်းစွန်း အမျိုးသားတယောက်က စားပွဲတဘက်မှာ ထိုင်နေတယ်။ သူက အမ်ဒီတဲ့။ ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ မိတ်ဆက်လိုက်တယ်။ အမျိုးသားက ကျွန်မကို မထိုင်ခိုင်းသေးဘဲ ခေါင်းအစခြေအဆုံး အနှံ့ကြည့်တယ်။ ထိုင်ပြီးတော့လဲ သာမန်ကာလျှံကာ မေးခွန်းတွေမေးတယ်။ စားပွဲအောက်က သူ့ခြေထောက်က ကျွန်မခြေထောက်ကို လာလာထိနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မမိဘတွေအကြောင်းမေးတယ်။ ပုံမှန်ဖြေနေပေမဲ့ ကျွန်မစိတ်ထဲ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြနေမိတယ်။ အဲဒါတွေပြီးတော့ အမ်ဒီကမတ်တပ်ရပ်ပြီး ကျွန်မဘေးကို လျှောက်လာတယ်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကျွန်မပခုံးပေါ်တင်ပြီး စိတ်မပူဖို့ပြောတယ်။ အားလုံးအဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်တဲ့။ သူ့လက်တွေ ကျွန်မရင်ဘတ်ပေါ်လှမ်းလိုက်တော့ ကျွန်မလဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ လက်ဖဝါးမှာ ချွေးစေးတွေ ရွှဲနစ်နေတယ်။ အင်တာဗျူး မေးလို့ပြီးပြီလား ကျွန်မမေးလိုက်တော့ မပြီးသေးဘူးတဲ့။

သူ့မျက်နှာပေါ်မှာလဲ မရိုးသားတဲ့ ဟန်ဆောင်ပြုံးတခုဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ ကျွန်မတကိုယ်လုံးလဲ ချွေးပြန်နေတော့ အပေါ်ထပ်ကုတ်လေးကို ချွတ်တယ်။ သူက ကျွန်မကို ကုတ်က အင်တာဗျူးမစခင်ကတည်းက ချွတ်လာရမှာတဲ့။ ကျွန်မ မသက်မသာပဲ ပြန်ပြုံးပြလိုက်ရတယ်။ ကျွန်မကိုပြန်ထိုင်ခိုင်းတာနဲ့ ထိုင်ချလိုက်ရတယ်။ သူ့လက်တွေက ဒီတခါ ကျွန်မတင်ပါးပေါ်ရောက်လာတယ်။ စကပ်က လယ်သာအစစ်လားတဲ့။ သူ့မိန်းမတောင် လယ်သာစကပ်တထည်လောက်ဝယ်ချင်နေတာဆိုပဲ။ ကျွန်မတင်ပါးပေါ်က အမ်ဒီ့လက်တွေကို ညင်ညင်သာသာပဲ ဖယ်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူ့ဖုန်းမြည်လာလို့ ဖုန်းပြောနေတယ်။ မျက်စိကတော့ ကျွန်မဆီက မခွာဘူး။ ပေါင်ကြားထဲ ချွေးထွက်နေတော့ ကျွန်မလက်နဲ့ ပွတ်သပ်လိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒါကို သူမြင်သွားပြီး ဆန္ဒရှိရင် စကပ်ပါချွတ်လို့ရတယ်တဲ့။

ဒီအခန်းထဲ တခြားသူမလာဘူးတဲ့။ ရိသဲ့သဲ့ပြုံးပြီးပြောတယ်။ အမ်ဒီက ဖုန်းပြောလို့မပြီးသေးဘူး။ အခန်းထောင့်မှာ ဆိုဖာတခုတွေ့တာနဲ့ ကျွန်မသွားထိုင်နေလိုက်တယ်။ အမ်ဒီရဲ့အလုပ်စားပွဲမှာ ထိုင်နေရတာထက် ဆိုဖာက သက်တောင့်သက်သာပိုရှိနေတယ်။ သူ ဖုန်းပြောပြီးတဲ့အထိ ကျွန်မကြောက်ကြောက်နဲ့ စောင့်နေတယ်။ အမ်ဒီက ဖုန်းချပြီး ကျွန်မဘေး ဆိုဖာပေါ်လာထိုင်လိုက်တယ်။ ကျွန်မ အင်တာဗျူးအခြေအနေ အမ်ဒီကို မေးလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက အင်တာဗျူးလို့တော့ မပြီးသေးဘူးတဲ့။ ကျွန်မ အလုပ်တော်တော်လိုချင်နေရင်တော့ တနေရာရာကိုလာသင့်တယ်တဲ့။ အဲဒီလိုပြောပြီး အမ်ဒီက လိပ်စာကဒ်တခု လှမ်းပေးတယ်။ သူ့ဖုန်းနံပါတ်နဲ့ လိပ်စာက ကဒ်ပေါ်မှာပါတယ်။ ပြောနေရင်း အမ်ဒီ့လက်က ကျွန်မပေါင်ပေါ်ရောက်လာတယ်။ ဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့ စကပ်အောက်တိုးဝင်တယ်။ ကျွန်မအတွက် စဉ်းစားချိန် ပေးပါဦးလို့ တောင်းဆိုလိုက်တယ်။

အဲဒ်ီအချိန်မှာ သူ့လက်က ကျွန်မပင်တီပေါ်ရောက်နေတော့တယ်။ အချိန်မဖြုန်းဘဲ မြန်မြန်စဉ်းစားလို့ အမ်ဒီက ပြန်ပြောရင်း ပင်တီကို ဘေးတဘက်ကပ်ပြီး လက်က ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို လာပွတ်နေတယ်။ အမ်ဒီ လက်ပြန်ထုတ်တော့ ကျွန်မ အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကမ်ပဏီက ထွက်လာတဲ့အချိန် ကျွန်မအဲဒီကို ဘယ်တော့မှပြန်မသွားတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တခြား တခြားအလုပ်တွေ ရှာတယ်။ လျှောက်တယ်။ အင်တာဗျူးဖြေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူထက် အောက်ပါအရည်အချင်းကိုပဲ ဦးစားပေးနေကြတာချည်းပဲ။ အလိုးခံဖို့က အဓိကလိုဖြစ်နေကြတာ။ အလုပ်မရလို့ စိတ်ညစ်တာနဲ့ စကားတွေတောင် ရိုင်းကုန်ပြီ။ ဆောရီး…။ ဒါနဲ့ပဲ အရင်ကမ်ပဏီဆီပြန်သွားဖို့ဖြစ်လာတယ်။ အလိုးခံရမှာချင်းအတူတူ အဲဒီကမ်ပဏီက လစာအတော်များတယ်။

ကျန်တဲ့အလုပ်တွေနဲ့ ယှဉ်ရင်ပေါ့။ တညနေမှာတော့ အမ်ဒီပေးလိုက်တဲ့ လိပ်စာကဒ်လေးကိုင်ရင်း ကျွန်မစဉ်းစားခန်းဖွင့်နေမိတယ်။ အချိန်အကြာကြီးမပေးလိုက်ရဘဲ အမ်ဒီဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး အလုပ်ကိုလက်ခံမဲ့အကြောင်းပြော လိုက်တယ်။ သူကတော့ ဘာလို့အဲလောက်အချိန်ဆွဲနေတာလဲတဲ့။ ကျွန်မလဲ စဉ်းစားနေတာကြာသွားလို့ပေါ့။ အမ်ဒီက ရယ်သွမ်းသွေးပြီး လိပ်စာကဒ်ထဲက နေရာကို ည ရှစ်နာရီအရောက်လာဖို့ပြောတယ်။ ဆက်ဆီကျကျဝတ်လာခဲ့ဖို့လဲ မမေ့စေနဲ့တဲ့။ အမ်ဒီ့ဆီဖုန်းဆက်တဲ့အချိန်က ညနေငါးနာရီထိုးခါနီး။ ကျွန်မလဲ ခပ်သွက်သွက်ပြင်ဆင်ရတာပေါ့။ အပေါ်က တီရှပ်နဲ့ အောက်မှာ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုတိုဝတ်သွားလိုက်တယ်။ တက်စီတစီးငှားပြီး လိပ်စာကဒ်ထဲကနေရာကိုသွားတယ်။ တက်စီဆရာက ကားနောက်ကြည့်မှန်ကတဆင့် ကျွန်မကို ငမ်းတယ်။ ကျွန်မ လျစ်လျူရှုထားလိုက်တယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ အမ်ဒီချိန်းတဲ့နေရာရောက်တယ်။

အရမ်းလှတဲ့နေရာတခုပါပဲ။ သုံးထပ်တိုက်လေးက ရေကန်ကို မျက်နှာမူပြီးဆောက်ထားတယ်။ ကမ်းခြေက ဘန်ဂလိုပုံစံလေးပါ။ အထပ်များတာကလွဲရင်ပေါ့။ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်မှာ သေချာဆောက်ထားတယ်။ တိုက်လေးဆီလျှောက်သွားတော့ တံခါးကိုသော့ခတ်ထားတယ်။ ကန်ရေပြင်ကိုဖြတ်ပြီး တိုက်လာတဲ့လေကြောင့် တချက်တချက်ချမ်းသွားတယ်။ အမ်ဒီကို တိုက်အပြင်မှာထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။ သူရောက်လာတော့ ညရှစ်နာရီခွဲတော့မယ်။ ကားကို ပါကင်ထိုးပြီး အမ်ဒီဆင်းလာတယ်။ လက်ထဲမှာလဲ ဘီယာကဒ်လိုက်ဆွဲလာတယ်။ သူက ကျွန်မဝတ်လာတာ သူ့အကြိုက်ပဲတဲ့။ ချီးကျူးသလိုလိုပြောသေးတယ်။ အမ်ဒီက တံခါးဖွင့်ပြီး တိုက်ထဲဝင်တယ်။ ကျွန်မလဲ ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်ခဲ့တယ်။

တိုက်လေးရဲ့ ဧည့်ခန်းကအကျယ်ကြီးပဲ။ အမ်ဒီက အိမ်သော့ကိုအတွင်းက သေချာပိတ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မကိုနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တဖက်က ကျွန်မဘောင်းဘီတိုအရှေ့ပေါ်မှာ။ နောက်တဖက်က ဘောင်းဘီတိုရဲ့နောက်အတွင်းထဲမှာ။ ပြီးတော့ လက်တွေပြန်ရုတ်ပြီး ဘီယာကဒ်ကိုဆွဲ ကျွန်မခါးကိုဖက်ပြီး အပေါ်ဆုံးထပ်က အခန်းဆီတက်ခဲ့ကြတယ်။ အခန်းက အိပ်ခန်းကို လသာဆောင်နဲ့ ဆက်ထားတယ်။ ရေကန်ကို မျက်နှာမူထားတော့ လေကတဖြူးဖြူးတိုက်နေတယ်။ အမ်ဒီရဲ့ ယောက္ခမက သူ့ကို ဒီတိုက်လေး လက်ဖွဲ့ခဲ့တာတဲ့။ အမ်ဒီက သူ့အကျီႌကိုချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်တယ်။ ဘီယာတဘူးဖောက်သောက်တယ်။ ကျွန်မက လသာဆောင်ဆီသွားပြီး ကန်ရေပြင်အလှကိုခံစားနေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အမ်ဒီက ကျွန်မကိုခေါ်လာတာ ရေကန်ကြည့်ခိုင်းဖို့မဟုတ်၊ အလုပ်လုပ်ဖို့ဆိုတဲ့အကြောင်းလှမ်းအော်ပြောတယ်။ ကျွန်မလဲ ကုတင်ဘေးပြန်လာရတာပေါ့။

သူက ဘီယာတဘူး ကျွန်မဆီလှမ်းတယ်။ ကျွန်မ ဘီယာကို နည်းနည်းချင်းစုပ်နေလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက မျက်နှာကိုလာလျက်တယ်။ ကျွန်မ ဘီယာတဘူးကုန်တော့ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက မျက်နှာကိုနမ်းနေရင်း ဘီယာထပ်သောက်တယ်။ ကျွန်မဆီလဲ ထပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ပြောသေးတယ်။ ဒီတဘူးက ဘီယာသက်သက်မဟုတ်ဘူးတဲ့။ သူ့လရည်တွေရောထားတယ်။ ကုန်အောင်သောက်တဲ့။ ကျွန်မလဲ တုန့်ဆိုင်းမနေဘဲ ဘီယာကို တကျိုက်ချင်းသောက်ချလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက အဲဒါကိုကြည့်ပြီးအံ့သြနေတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျွန်မရဲ့အကျီ်ႌနဲ့ ဘရာကိုချွတ်တယ်။ ဘီယာဘူးကို ကျွန်မနို့တွေကြားညှပ်တယ်။ ဘီယာကို အကုန်သောက်ပြီး အမ်ဒီက အနမ်းမိုးတွေ စရွာတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်နမ်းတယ်။ ကျွန်မ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ပင်တီကိုလဲ ချွတ်လိုက်တယ်။

အမ်ဒီရှေ့မှောက် ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ခစားတယ်။ သူလဲ အဝတ်တွေအကုန်ချွတ်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လီးကြီး ပါးစပ်နားလာတေ့ပြီး စုပ်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်မလဲ တတ်သလောက် မှတ်သလောက်ပြုစုပေးတယ်။ အမ်ဒီလက်က ကျွန်မစောက်စိနဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေတယ်။ သိပ်ကြာကြာမစုပ်လိုက်ရဘူး။ အမ်ဒီက လရည်တွေ ကျွန်မကိုယ်ပေါ်ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ သူက ကုတင်ပေါ်လှဲတယ်။ ကျွန်မက သူ့လီး ပြန်မတ်အောင်ဆွပေးတယ်။ လီးပြန်တောင်လာတော့ အပေါ်ကခွပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ ဆွဲယူသွင်းတယ်။ အမ်ဒီလီးက ပုံမှန်ဆိုဒ်ဆိုတော့ ကျွန်မအတွက် သိပ်မသိသာလှ။ အရှည်က သူများထက်သာတော့ ဖိထိုင်ချလိုက်တိုင်း လီးဒစ်က သားအိမ်ခေါင်းကို လာလာထိတယ်။ ငါးမိနစ်လောက် အမ်ဒီပေါ်ကနေ ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အမ်ဒီကကျွန်မကို လီးစောက်ဖုတ်တပ်လျက်လှဲချတယ်။ လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနဲ့ ဆယ်မိနစ်လောက် တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။

လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီး ကျွန်မနို့ကြားထဲကိုလိုးပြန်တယ်။ သူ အဲလိုလုပ်နေတုန်း ကျွန်မမျက်စိမှိတ်ပြီး ဖီးလ်ခံနေမိတယ်။ အမ်ဒီက ကျွန်ကို ပါးရိုက်ပြီး မျက်စိဖွင့်ခိုင်းတယ်။ နို့ကိုလိုးလို့အားရတော့ စောက်ဖုတ်ကို ဒေါ့ဂီစတိုင်နဲ့ ထပ်လိုးတယ်။ အမ်ဒီ့လီးက ရှည်တော့ အတော်ထိထိမိမိရှိတယ်။ ခဏလောက်ပဲ ဆောင့်လိုးပြီး ကျွန်မ ဖင်တုံးနဲ့ကျောပေါ် လရည်တွေ ပန်းထုတ်တယ်။ အဲဒီညက ညလုံးပေါက် အခါခါလိုးဖြစ်တယ်။ ခရေကိုဖြုတ်မယ်ထင်ပေမဲ့ အမ်ဒီက စောက်ဖုတ်သီးသန့်ပဲဆော်တယ်။ နောက်နေ့တွေတော့ အပေါက်စုံခံရတာပေါ့။ စနေနေ့ညက ချိန်းပြီး လိုးလိုက်တာ တနင်္လာနေ့ မနက်မှ အိမ်ပြန်ပို့ပေးတယ်။ တနင်္လာ ညနေကျ ဖုန်းလာတယ်။ အလုပ်ခန့်လိုက်ပြီတဲ့။ ရင်းရကျိုးနပ်တယ်ဆိုရမလား။

တအိမ်လုံးကို အလုပ်ရတဲ့အထိမ်းအမှတ်နဲ့ ဟော့ပေါ့လိုက်ကျွေးလိုက်တယ်။ အလုပ်ဝင်ပြီး မကြာမကြာ ရေကန်ရှေ့ကတိုက်လေးမှာ အမ်ဒီနဲ့ လိုးဖြုတ်ဖြစ်တယ်။ သူ့ဘယ်နှယောက်မြောက်မှန်းမသိတဲ့ မယားငယ်အနေနဲ့ပေါ့။ ခြောက်လလောက်နေတော့ အမ်ဒီ တခြားမြို့က ကမ်ပဏီခွဲတခုကို ပြောင်းသွားတယ်။ တိုက်ရဲ့သော့က ကျွန်မဆီလဲ တစုံရှိတော့ သူ ရန်ကုန်လာတိုင်း သွားနေဖြစ်တယ်။ သူမလာတော့လဲ တခြားသူတွေနဲ့ အပတ်တိုင်းပျော်ပါးရတာပေါ့။ အမှုတ်နဲ့ စခဲ့ရတဲ့ ကမ်ပဏီအလုပ်ကို ကျွန်မ အရမ်းသဘောကျနှစ်သက်မိတာပါပဲရှင်….ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

စခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္း

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ဘာလုပ္ရမယ္ ေရေရရာရာမသိ။ အမွတ္ကလဲ မေကာင္းေတာ့ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္တက္ဖို႔ မမီ။ အိမ္ကလဲ စီးပြားေရးအဆင္ေျပလွသည္ခ်ည္းမဟုတ္ေတာ့ အေဝးသင္တက္ၿပီး အလုပ္ေလွ်ာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဘြဲ႕မ်ားမ်ားရတဲ့သူေတြေတာင္ အလုပ္ရဖို႔ခက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲ ကြၽန္မလို ဆယ္တန္းေအာင္ခါစသူအတြက္ အပုံႀကီးခက္တာအမွန္ပါပဲ။ ရွိစုမဲ့စု ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ကြၽန္မ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတက္တယ္။ အလုပ္ရဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ သတင္းစာေတြမွာ အလုပ္ေခၚတဲ့ေၾကာ္ျငာရွာတယ္။ လမ္းသြားရင္းလဲ ကပ္ထားသမွ် အလုပ္ေခၚစာဖတ္တယ္။ သြားေလွ်ာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အျငင္းခံရတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတာင္ မေျဖရဘူး။

စိတ္ဓာတ္ေတာ့မက်ပါဘူး။ တေန႔ေတာ့ အလုပ္ရမွာပဲလို႔ ယုံၾကည္ထားတယ္။ တရက္ ကြၽန္မ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းကအျပန္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း အလုပ္ေခၚစာတခုေတြ႕တယ္။ (အမ်ိဳးသမီး ဝန္ထမ္း အလိုရွိသည္) အစခ်ီၿပီး ဘာညာဘာညာေပါ့။ ေခၚတဲ့ကမ္ပဏီလိပ္စာလဲ ေရးထားတယ္။ ကြၽန္မေရာက္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ သိပ္မေဝးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသြားလိုက္တယ္။ ကမ္ပဏီေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနၿပီ။ ငါးနာရီေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ အထဲဝင္စုံစမ္းေတာ့ ေနာက္ေန႔ ညေန ေျခာက္နာရီမွာ အမ္ဒီနဲ႔ အင္တာဗ်ဳးေျဖဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္တယ္။

အလုပ္ ရ မရက မေသခ်ာေပမဲ့ ေျဖဖို႔က ကြၽန္မတာဝန္ပဲေလ။ အိမ္ကိုျပန္လာၿပီး အင္တာဗ်ဴးအတြက္ျပင္ဆင္ရတယ္။ တခါမွ အင္တာဗ်ဴး မေျဖဘူးေတာ့ ကမ္ပဏီတခုမွာ အလုပ္ဝင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက အကူအညီယူရတယ္။ သူက ကမ္ပဏီဝတ္စုံျဖစ္တဲ့ ရွပ္အျဖဴ လယ္သာစကပ္အနက္ငွားေပးတယ္။ တျခားသိသင့္တာေလးေတြေျပာျပတယ္။ ကြၽန္မက အကိတ္ႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ ရွိသင့္တဲ့ အမို႔အေမာက္ေတြေတာ့ရွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကြၽန္မထက္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေသးတယ္။ သူ႔အဝတ္အစားေတြက ကြၽန္မဝတ္လိုက္ေတာ့ တင္းက်ပ္ၿပီး ဆက္ဆီက်ေနတယ္။ ရွပ္အျဖဴေအာက္က ကြၽန္မရင္သားေတြ ႐ုန္းကန္ထြက္ေနသလို လယ္သာစကပ္အနက္ေအာက္မွာလဲ တင္သားအလွကေပၚလြင္ေနတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေျဖမဲ့ေန႔မွာေတာ့ ရင္သားေတြဖုံးေအာင္ ကုတ္အက်ီႌေလးထပ္ဝတ္လိုက္တယ္။ ကမ္ပဏီေရာက္ေတာ့ ငါးနာရီေလးဆယ့္ငါးရွိၿပီ။

အင္တာဗ်ဴးေနတဲ့အခန္းအျပင္ ထိုင္ခုံေလးမွာ ကြၽန္မေစာင့္ေနရတယ္။ ကြၽန္မလက္ဖဝါးက ေခြၽးေစးေတြျပန္ေနတယ္။ ဆာကူလာၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ရဲ႕ရာသီဥတုေၾကာင့္ လယ္သာစကပ္ေအာက္မွာလဲ အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္ၿပီး ေခြၽးထြက္စျပဳေနတယ္။ ကြၽန္မ ထိုင္ေစာင့္ေနရတာ မသက္မသာရွိလိုက္တာ။ ကမ္ပဏီက ပုရိသအခ်ိဳ႕က ကြၽန္မကို ေခၚေတာေငး ေငးေနၾကတယ္။ ကြၽန္မအတြက္ကေတာ့ ဒါလိုအၾကည့္ေတြ ႐ိုးေနပါၿပီ။ စိတ္ထဲဘယ္လိုမွကို မေနေတာ့တာ။ ညေန ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္မကို အင္တညဗ်ဴးေျဖဖို႔ေခၚပါေတာ့တယ္။ အခန္းဝကို တုန္တုန္ရီရီေလွ်ာက္သြားၿပီး တံခါးေခါက္လိုက္တယ္။ အထဲက ဝင္ခဲ့ဖို႔ ေျပာသံၾကားရတယ္။ ေၾကာက္ေၾကာက္႐ြံ႕႐ြံ႕နဲ႔ အခန္းထဲဝင္ခဲ့တယ္။

အသက္ေလးဆယ္စြန္းစြန္း အမ်ိဳးသားတေယာက္က စားပြဲတဘက္မွာ ထိုင္ေနတယ္။ သူက အမ္ဒီတဲ့။ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ မိတ္ဆက္လိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသားက ကြၽန္မကို မထိုင္ခိုင္းေသးဘဲ ေခါင္းအစေျခအဆုံး အႏွံ႔ၾကည့္တယ္။ ထိုင္ၿပီးေတာ့လဲ သာမန္ကာလွ်ံကာ ေမးခြန္းေတြေမးတယ္။ စားပြဲေအာက္က သူ႔ေျခေထာက္က ကြၽန္မေျခေထာက္ကို လာလာထိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မမိဘေတြအေၾကာင္းေမးတယ္။ ပုံမွန္ေျဖေနေပမဲ့ ကြၽန္မစိတ္ထဲ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနမိတယ္။ ရွပ္အျဖဴေအာက္က ကြၽန္မရင္သားေတြ ႐ုန္းကန္ထြက္ေနသလို လယ္သာစကပ္အနက္ေအာက္မွာလဲ တင္သားအလွကေပၚလြင္ေနတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေျဖမဲ့ေန႔မွာေတာ့ ရင္သားေတြဖုံးေအာင္ ကုတ္အက်ီႌေလးထပ္ဝတ္လိုက္တယ္။ ကမ္ပဏီေရာက္ေတာ့ ငါးနာရီေလးဆယ့္ငါးရွိၿပီ။ အင္တာဗ်ဴးေနတဲ့အခန္းအျပင္ ထိုင္ခုံေလးမွာ ကြၽန္မေစာင့္ေနရတယ္။

ကြၽန္မလက္ဖဝါးက ေခြၽးေစးေတြျပန္ေနတယ္။ ဆာကူလာၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ရဲ႕ရာသီဥတုေၾကာင့္ လယ္သာစကပ္ေအာက္မွာလဲ အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္ၿပီး ေခြၽးထြက္စျပဳေနတယ္။ ကြၽန္မ ထိုင္ေစာင့္ေနရတာ မသက္မသာရွိလိုက္တာ။ ကမ္ပဏီက ပုရိသအခ်ိဳ႕က ကြၽန္မကို ေခၚေတာေငး ေငးေနၾကတယ္။ ကြၽန္မအတြက္ကေတာ့ ဒါလိုအၾကည့္ေတြ ႐ိုးေနပါၿပီ။ စိတ္ထဲဘယ္လိုမွကို မေနေတာ့တာ။ ညေန ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္မကို အင္တညဗ်ဴးေျဖဖို႔ေခၚပါေတာ့တယ္။ အခန္းဝကို တုန္တုန္ရီရီေလွ်ာက္သြားၿပီး တံခါးေခါက္လိုက္တယ္။ အထဲက ဝင္ခဲ့ဖို႔ ေျပာသံၾကားရတယ္။ ေၾကာက္ေၾကာက္႐ြံ႕႐ြံ႕နဲ႔ အခန္းထဲဝင္ခဲ့တယ္။

အသက္ေလးဆယ္စြန္းစြန္း အမ်ိဳးသားတေယာက္က စားပြဲတဘက္မွာ ထိုင္ေနတယ္။ သူက အမ္ဒီတဲ့။ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ မိတ္ဆက္လိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသားက ကြၽန္မကို မထိုင္ခိုင္းေသးဘဲ ေခါင္းအစေျခအဆုံး အႏွံ႔ၾကည့္တယ္။ ထိုင္ၿပီးေတာ့လဲ သာမန္ကာလွ်ံကာ ေမးခြန္းေတြေမးတယ္။ စားပြဲေအာက္က သူ႔ေျခေထာက္က ကြၽန္မေျခေထာက္ကို လာလာထိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မမိဘေတြအေၾကာင္းေမးတယ္။ ပုံမွန္ေျဖေနေပမဲ့ ကြၽန္မစိတ္ထဲ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနမိတယ္။ အဲဒါေတြၿပီးေတာ့ အမ္ဒီကမတ္တပ္ရပ္ၿပီး ကြၽန္မေဘးကို ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကြၽန္မပခုံးေပၚတင္ၿပီး စိတ္မပူဖို႔ေျပာတယ္။ အားလုံးအဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္တဲ့။ သူ႔လက္ေတြ ကြၽန္မရင္ဘတ္ေပၚလွမ္းလိုက္ေတာ့ ကြၽန္မလဲ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ လက္ဖဝါးမွာ ေခြၽးေစးေတြ ႐ႊဲနစ္ေနတယ္။ အင္တာဗ်ဴး ေမးလို႔ၿပီးၿပီလား ကြၽန္မေမးလိုက္ေတာ့ မၿပီးေသးဘူးတဲ့။

သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာလဲ မ႐ိုးသားတဲ့ ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးတခုျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ ကြၽန္မတကိုယ္လုံးလဲ ေခြၽးျပန္ေနေတာ့ အေပၚထပ္ကုတ္ေလးကို ခြၽတ္တယ္။ သူက ကြၽန္မကို ကုတ္က အင္တာဗ်ဴးမစခင္ကတည္းက ခြၽတ္လာရမွာတဲ့။ ကြၽန္မ မသက္မသာပဲ ျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မကိုျပန္ထိုင္ခိုင္းတာနဲ႔ ထိုင္ခ်လိုက္ရတယ္။ သူ႔လက္ေတြက ဒီတခါ ကြၽန္မတင္ပါးေပၚေရာက္လာတယ္။ စကပ္က လယ္သာအစစ္လားတဲ့။ သူ႔မိန္းမေတာင္ လယ္သာစကပ္တထည္ေလာက္ဝယ္ခ်င္ေနတာဆိုပဲ။ ကြၽန္မတင္ပါးေပၚက အမ္ဒီ့လက္ေတြကို ညင္ညင္သာသာပဲ ဖယ္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ဖုန္းျမည္လာလို႔ ဖုန္းေျပာေနတယ္။ မ်က္စိကေတာ့ ကြၽန္မဆီက မခြာဘူး။ ေပါင္ၾကားထဲ ေခြၽးထြက္ေနေတာ့ ကြၽန္မလက္နဲ႔ ပြတ္သပ္လိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒါကို သူျမင္သြားၿပီး ဆႏၵရွိရင္ စကပ္ပါခြၽတ္လို႔ရတယ္တဲ့။

ဒီအခန္းထဲ တျခားသူမလာဘူးတဲ့။ ရိသဲ့သဲ့ၿပဳံးၿပီးေျပာတယ္။ အမ္ဒီက ဖုန္းေျပာလို႔မၿပီးေသးဘူး။ အခန္းေထာင့္မွာ ဆိုဖာတခုေတြ႕တာနဲ႔ ကြၽန္မသြားထိုင္ေနလိုက္တယ္။ အမ္ဒီရဲ႕အလုပ္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနရတာထက္ ဆိုဖာက သက္ေတာင့္သက္သာပိုရွိေနတယ္။ သူ ဖုန္းေျပာၿပီးတဲ့အထိ ကြၽန္မေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေစာင့္ေနတယ္။ အမ္ဒီက ဖုန္းခ်ၿပီး ကြၽန္မေဘး ဆိုဖာေပၚလာထိုင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ အင္တာဗ်ဴးအေျခအေန အမ္ဒီကို ေမးလိုက္တယ္။ အမ္ဒီက အင္တာဗ်ဴးလို႔ေတာ့ မၿပီးေသးဘူးတဲ့။ ကြၽန္မ အလုပ္ေတာ္ေတာ္လိုခ်င္ေနရင္ေတာ့ တေနရာရာကိုလာသင့္တယ္တဲ့။ အဲဒီလိုေျပာၿပီး အမ္ဒီက လိပ္စာကဒ္တခု လွမ္းေပးတယ္။ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ လိပ္စာက ကဒ္ေပၚမွာပါတယ္။ ေျပာေနရင္း အမ္ဒီ့လက္က ကြၽန္မေပါင္ေပၚေရာက္လာတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ စကပ္ေအာက္တိုးဝင္တယ္။ ကြၽန္မအတြက္ စဥ္းစားခ်ိန္ ေပးပါဦးလို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။

အဲဒ္ီအခ်ိန္မွာ သူ႔လက္က ကြၽန္မပင္တီေပၚေရာက္ေနေတာ့တယ္။ အခ်ိန္မျဖဳန္းဘဲ ျမန္ျမန္စဥ္းစားလို႔ အမ္ဒီက ျပန္ေျပာရင္း ပင္တီကို ေဘးတဘက္ကပ္ၿပီး လက္က ကြၽန္မေစာက္ဖုတ္ကို လာပြတ္ေနတယ္။ အမ္ဒီ လက္ျပန္ထုတ္ေတာ့ ကြၽန္မ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကမ္ပဏီက ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္မအဲဒီကို ဘယ္ေတာ့မွျပန္မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ တျခား တျခားအလုပ္ေတြ ရွာတယ္။ ေလွ်ာက္တယ္။ အင္တာဗ်ဴးေျဖရတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူထက္ ေအာက္ပါအရည္အခ်င္းကိုပဲ ဦးစားေပးေနၾကတာခ်ည္းပဲ။ အလိုးခံဖို႔က အဓိကလိုျဖစ္ေနၾကတာ။ အလုပ္မရလို႔ စိတ္ညစ္တာနဲ႔ စကားေတြေတာင္ ႐ိုင္းကုန္ၿပီ။ ေဆာရီး…။ ဒါနဲ႔ပဲ အရင္ကမ္ပဏီဆီျပန္သြားဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ အလိုးခံရမွာခ်င္းအတူတူ အဲဒီကမ္ပဏီက လစာအေတာ္မ်ားတယ္။

က်န္တဲ့အလုပ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေပါ့။ တညေနမွာေတာ့ အမ္ဒီေပးလိုက္တဲ့ လိပ္စာကဒ္ေလးကိုင္ရင္း ကြၽန္မစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနမိတယ္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီးမေပးလိုက္ရဘဲ အမ္ဒီဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး အလုပ္ကိုလက္ခံမဲ့အေၾကာင္းေျပာ လိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ဘာလို႔အဲေလာက္အခ်ိန္ဆြဲေနတာလဲတဲ့။ ကြၽန္မလဲ စဥ္းစားေနတာၾကာသြားလို႔ေပါ့။ အမ္ဒီက ရယ္သြမ္းေသြးၿပီး လိပ္စာကဒ္ထဲက ေနရာကို ည ရွစ္နာရီအေရာက္လာဖို႔ေျပာတယ္။ ဆက္ဆီက်က်ဝတ္လာခဲ့ဖို႔လဲ မေမ့ေစနဲ႔တဲ့။ အမ္ဒီ့ဆီဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္က ညေနငါးနာရီထိုးခါနီး။ ကြၽန္မလဲ ခပ္သြက္သြက္ျပင္ဆင္ရတာေပါ့။ အေပၚက တီရွပ္နဲ႔ ေအာက္မွာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုတိုဝတ္သြားလိုက္တယ္။ တက္စီတစီးငွားၿပီး လိပ္စာကဒ္ထဲကေနရာကိုသြားတယ္။ တက္စီဆရာက ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ကတဆင့္ ကြၽန္မကို ငမ္းတယ္။ ကြၽန္မ လ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အမ္ဒီခ်ိန္းတဲ့ေနရာေရာက္တယ္။

အရမ္းလွတဲ့ေနရာတခုပါပဲ။ သုံးထပ္တိုက္ေလးက ေရကန္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးေဆာက္ထားတယ္။ ကမ္းေျခက ဘန္ဂလိုပုံစံေလးပါ။ အထပ္မ်ားတာကလြဲရင္ေပါ့။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္မွာ ေသခ်ာေဆာက္ထားတယ္။ တိုက္ေလးဆီေလွ်ာက္သြားေတာ့ တံခါးကိုေသာ့ခတ္ထားတယ္။ ကန္ေရျပင္ကိုျဖတ္ၿပီး တိုက္လာတဲ့ေလေၾကာင့္ တခ်က္တခ်က္ခ်မ္းသြားတယ္။ အမ္ဒီကို တိုက္အျပင္မွာထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ သူေရာက္လာေတာ့ ညရွစ္နာရီခြဲေတာ့မယ္။ ကားကို ပါကင္ထိုးၿပီး အမ္ဒီဆင္းလာတယ္။ လက္ထဲမွာလဲ ဘီယာကဒ္လိုက္ဆြဲလာတယ္။ သူက ကြၽန္မဝတ္လာတာ သူ႔အႀကိဳက္ပဲတဲ့။ ခ်ီးက်ဴးသလိုလိုေျပာေသးတယ္။ အမ္ဒီက တံခါးဖြင့္ၿပီး တိုက္ထဲဝင္တယ္။ ကြၽန္မလဲ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ခဲ့တယ္။

တိုက္ေလးရဲ႕ ဧည့္ခန္းကအက်ယ္ႀကီးပဲ။ အမ္ဒီက အိမ္ေသာ့ကိုအတြင္းက ေသခ်ာပိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကိုေနာက္ကေန သိုင္းဖက္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္တဖက္က ကြၽန္မေဘာင္းဘီတိုအေရွ႕ေပၚမွာ။ ေနာက္တဖက္က ေဘာင္းဘီတိုရဲ႕ေနာက္အတြင္းထဲမွာ။ ၿပီးေတာ့ လက္ေတြျပန္႐ုတ္ၿပီး ဘီယာကဒ္ကိုဆြဲ ကြၽန္မခါးကိုဖက္ၿပီး အေပၚဆုံးထပ္က အခန္းဆီတက္ခဲ့ၾကတယ္။ အခန္းက အိပ္ခန္းကို လသာေဆာင္နဲ႔ ဆက္ထားတယ္။ ေရကန္ကို မ်က္ႏွာမူထားေတာ့ ေလကတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတယ္။ အမ္ဒီရဲ႕ ေယာကၡမက သူ႔ကို ဒီတိုက္ေလး လက္ဖြဲ႕ခဲ့တာတဲ့။ အမ္ဒီက သူ႔အက်ီႌကိုခြၽတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚတက္တယ္။ ဘီယာတဘူးေဖာက္ေသာက္တယ္။ ကြၽန္မက လသာေဆာင္ဆီသြားၿပီး ကန္ေရျပင္အလွကိုခံစားေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အမ္ဒီက ကြၽန္မကိုေခၚလာတာ ေရကန္ၾကည့္ခိုင္းဖို႔မဟုတ္၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔ဆိုတဲ့အေၾကာင္းလွမ္းေအာ္ေျပာတယ္။ ကြၽန္မလဲ ကုတင္ေဘးျပန္လာရတာေပါ့။

သူက ဘီယာတဘူး ကြၽန္မဆီလွမ္းတယ္။ ကြၽန္မ ဘီယာကို နည္းနည္းခ်င္းစုပ္ေနလိုက္တယ္။ အမ္ဒီက မ်က္ႏွာကိုလာလ်က္တယ္။ ကြၽန္မ ဘီယာတဘူးကုန္ေတာ့ ကုတင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အမ္ဒီက မ်က္ႏွာကိုနမ္းေနရင္း ဘီယာထပ္ေသာက္တယ္။ ကြၽန္မဆီလဲ ထပ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ေျပာေသးတယ္။ ဒီတဘူးက ဘီယာသက္သက္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူ႔လရည္ေတြေရာထားတယ္။ ကုန္ေအာင္ေသာက္တဲ့။ ကြၽန္မလဲ တုန႔္ဆိုင္းမေနဘဲ ဘီယာကို တက်ိဳက္ခ်င္းေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ အမ္ဒီက အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီးအံ့ၾသေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ကြၽန္မရဲ႕အက်ီ္ႌနဲ႔ ဘရာကိုခြၽတ္တယ္။ ဘီယာဘူးကို ကြၽန္မႏို႔ေတြၾကားညႇပ္တယ္။ ဘီယာကို အကုန္ေသာက္ၿပီး အမ္ဒီက အနမ္းမိုးေတြ စ႐ြာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစုပ္နမ္းတယ္။ ကြၽန္မ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ ပင္တီကိုလဲ ခြၽတ္လိုက္တယ္။

အမ္ဒီေရွ႕ေမွာက္ ဝတ္လစ္စလစ္နဲ႔ ခစားတယ္။ သူလဲ အဝတ္ေတြအကုန္ခြၽတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လီးႀကီး ပါးစပ္နားလာေတ့ၿပီး စုပ္ခိုင္းတယ္။ ကြၽန္မလဲ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ျပဳစုေပးတယ္။ အမ္ဒီလက္က ကြၽန္မေစာက္စိနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ကို ကလိေနတယ္။ သိပ္ၾကာၾကာမစုပ္လိုက္ရဘူး။ အမ္ဒီက လရည္ေတြ ကြၽန္မကိုယ္ေပၚပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ သူက ကုတင္ေပၚလွဲတယ္။ ကြၽန္မက သူ႔လီး ျပန္မတ္ေအာင္ဆြေပးတယ္။ လီးျပန္ေတာင္လာေတာ့ အေပၚကခြၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲ ဆြဲယူသြင္းတယ္။ အမ္ဒီလီးက ပုံမွန္ဆိုဒ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္မအတြက္ သိပ္မသိသာလွ။ အရွည္က သူမ်ားထက္သာေတာ့ ဖိထိုင္ခ်လိုက္တိုင္း လီးဒစ္က သားအိမ္ေခါင္းကို လာလာထိတယ္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ အမ္ဒီေပၚကေန ေဆာင့္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အမ္ဒီကကြၽန္မကို လီးေစာက္ဖုတ္တပ္လ်က္လွဲခ်တယ္။ ေလွႀကီးထိုး႐ိုး႐ိုးနဲ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ တဖန္းဖန္းေဆာင့္လိုးတယ္။

လီးကိုဆြဲထုတ္ၿပီး ကြၽန္မႏို႔ၾကားထဲကိုလိုးျပန္တယ္။ သူ အဲလိုလုပ္ေနတုန္း ကြၽန္မမ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဖီးလ္ခံေနမိတယ္။ အမ္ဒီက ကြၽန္ကို ပါး႐ိုက္ၿပီး မ်က္စိဖြင့္ခိုင္းတယ္။ ႏို႔ကိုလိုးလို႔အားရေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ကို ေဒါ့ဂီစတိုင္နဲ႔ ထပ္လိုးတယ္။ အမ္ဒီ့လီးက ရွည္ေတာ့ အေတာ္ထိထိမိမိရွိတယ္။ ခဏေလာက္ပဲ ေဆာင့္လိုးၿပီး ကြၽန္မ ဖင္တုံးနဲ႔ေက်ာေပၚ လရည္ေတြ ပန္းထုတ္တယ္။ အဲဒီညက ညလုံးေပါက္ အခါခါလိုးျဖစ္တယ္။ ခေရကိုျဖဳတ္မယ္ထင္ေပမဲ့ အမ္ဒီက ေစာက္ဖုတ္သီးသန႔္ပဲေဆာ္တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြေတာ့ အေပါက္စုံခံရတာေပါ့။ စေနေန႔ညက ခ်ိန္းၿပီး လိုးလိုက္တာ တနလၤာေန႔ မနက္မွ အိမ္ျပန္ပို႔ေပးတယ္။ တနလၤာ ညေနက် ဖုန္းလာတယ္။ အလုပ္ခန႔္လိုက္ၿပီတဲ့။ ရင္းရက်ိဳးနပ္တယ္ဆိုရမလား။

တအိမ္လုံးကို အလုပ္ရတဲ့အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ေဟာ့ေပါ့လိုက္ေကြၽးလိုက္တယ္။ အလုပ္ဝင္ၿပီး မၾကာမၾကာ ေရကန္ေရွ႕ကတိုက္ေလးမွာ အမ္ဒီနဲ႔ လိုးျဖဳတ္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ဘယ္ႏွေယာက္ေျမာက္မွန္းမသိတဲ့ မယားငယ္အေနနဲ႔ေပါ့။ ေျခာက္လေလာက္ေနေတာ့ အမ္ဒီ တျခားၿမိဳ႕က ကမ္ပဏီခြဲတခုကို ေျပာင္းသြားတယ္။ တိုက္ရဲ႕ေသာ့က ကြၽန္မဆီလဲ တစုံရွိေတာ့ သူ ရန္ကုန္လာတိုင္း သြားေနျဖစ္တယ္။ သူမလာေတာ့လဲ တျခားသူေတြနဲ႔ အပတ္တိုင္းေပ်ာ္ပါးရတာေပါ့။ အမႈတ္နဲ႔ စခဲ့ရတဲ့ ကမ္ပဏီအလုပ္ကို ကြၽန္မ အရမ္းသေဘာက်ႏွစ္သက္မိတာပါပဲရွင္….ၿပီးပါၿပီ။