မနေတတ်အောင်

မနေတတ်အောင်

နိုဗိုတယ်ဟိုတယ် ရန်ကုန် စားသောက်ခန်းထဲမှာ လူသိပ်မရှိဘူး ။ တိုးရစ်အုပ်စုတစုဘဲ စားပွဲဝိုင်းတဝိုင်းမှာ ရန်ကုန်ခရီးသွား လမ်းညွှန်စာအုပ်လေးတွေ ဖွင့်ဖတ်ပြီး စကားပြောနေကြသည် ။ ပူစီ သူ့လက်က ရွှေရောင် အိုမီဂါနာရီကို တချက်ကြည့်လိုက်သည် ။ ၁၀နာရီသုံးဆယ့်ငါးမိနစ် ။ ချိန်းထားတာက ၁၀နာရီခွဲတိတိ ။ ချိန်းတဲ့အချိန်ထက် ၅မိနစ် ကျော်နေပြီ ။ ပူစီသည် အချိန်ကို လေးစားသည် ။ အချိန်တိကျအောင် အမြဲ ဂရုစိုက်သူ ။ ကိုယ်တိုင်လည်း နောက်မ ကျတတ်သလို တခြားလူ နောက်ကျရင်လည်း မကြိုက်ဘူး ။ စောစောက စားပွဲထိုးလေး လာချပေးသွားတဲ့ ကပါချီနိုခွက်ကို သူမထိရသေး ။ စိတ်စောနေသည် ။ သူလာစောင့်နေတာက အလုပ်အတွက် ။ အလုပ်ကို သူအမြဲ တိတိကျကျလုပ်သည် ။ ဝိရိယရှိလို့ သူ ဒီအခြေအနေကို ရောက်လာတာ ။ ကြိုးစားသူတို့ရဲ့ ရလဒ်ကို သူ ခံစားခဲ့ရသည် ။ ကံ ဉာဏ် ဝိရိယ ဆိုသလို ဉာဏ်ကောင်း ဝိရိယ ရှိတိုင်းတော့လည်း ကြီးပွားချမ်းသာမလား ။ ကံကောင်းဖို့လည်း လိုအပ်သေးသည် လို့ သူထင်သည် ။ ဟော ။ လူတယောက် လာနေသည် ။

စားသောက်ခန်းထဲကို ဝင်လာသည် ။ မီးခိုးရောင်ရင့်ရင့် အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံကို သေသေသပ်သပ် ကျကျနန ဝတ်ထားတဲ့ လူရွယ်တယောက် ။ ပူစီ့ဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်လာနေသည် ။ ပြုံးပြပြီး ညာဖက်လက် ကမ်းရင်း “ ဦးသက်ခိုင်မင်း ..ပါလား..ကျွန်တော် ရာဇ ပါ…” လို့ပြောလိုက်လို့ သူ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး လက်ဆွဲနုတ်ဆက်လိုက်ရင်း..“ ဟုတ်ပါတယ်…သက်ခိုင်မင်းပါ..ကို…ရာဇ…” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ “ ကျွန်တော် နဲနဲ နောက်ကျသွားတာ ခွင့်လွှတ်ပါ ဦးသက်ခိုင်မင်း…ကား ရပ်စရာနေရာ ရှာနေရလို့ပါ” လို့ ကိုရာဇက ပြောလိုက်လို့ “ ရပါတယ်…ကိစ္စမရှိပါဘူး..” လို့ သူပြန်ပြောသည် ။ ကိုရာဇ ထိုင်ပြီးတဲ့နောက် သူ “ တခုခု စားပါ..သောက်ပါလား…ကိုရာဇ…” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ မစားတော့ပါဘူး ဦးသက်ခိုင်မင်း..ဘရိတ်ဖတ်စ် စားခဲ့ပြီးပါပြီ …အလုပ်ကိစ္စဘဲ ဆွေးနွေးကြရအောင်ပါ.” “ ကောင်းပြီ ကိုရာဇ…ကျနောတို့ အရင်က ဖုန်းနဲ့ စကားပြောထားတဲ့အတိုင်းပေါ့ ..ကိုရာဇဖက်က အိုကေမယ် ဆိုရင် ကျနော်တို့ဖက်ကလည်း အိုကေပါတယ် ..အလုပ်ဖြစ်ပြီဘဲ…” “ ကျွန်တော်တို့ဖက်က အိုကေပါတယ်…နေ့ သတ်မှတ်ပြီး လုပ်လိုက်ကြရုံဘဲ …ကျသင့်ငွေကတော့ အရင် ပြောထားတဲ့အတိုင်း ဒေါ်လာနဲ့ဘဲ လိုချင်တယ်ဗျ …ဘယ်တော့ ငွေချေမလဲ ဆိုတာ သိပါရစေ” “ ငွေချေတာကတော့ ရော့ပတ္တမြား ရော့နဂါး ဆိုသလို အွန်သာစပေါ့(တ် ) ..အရောင်းအဝယ် ဖြစ်တဲ့အချိန် ပစ္စည်းရတဲ့အချိန် ငွေချေမယ် ..”

“ ကျွန်တော်တို့ အကြောင်းလည်း သိမှာပါ..ကျွန်တော်တို့က လိမ်စားမယ့်လူတွေ မဟုတ်ပါဘူး…ငွေကိုတတ်နိုင်ရင်တော့ အရင် လိုချင်တယ်ဗျာ..” “ အင်း..ရပါတယ်…ကိုရာဇတို့ဖက်က လိုချင်ရင်လည်း ပေးမယ် ..အိုကေပါ …ဒါဆို ၃၀ရက်နေ့ ပစ္စည်းတွေ ရမှာပေါ့နော်….” “ ဟုတ်ပါတယ် …. . ၃၀ရက်နေ့ …ကျွန်တော်တို့ကို ယုံကြည်တဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ ဦးသက်ခိုင်မင်း…” “ ယုံကြည်ပါတယ်…ကိုရာဇ…ကိုရာဇတို့နဲ့ အခုလို အလုပ်လုပ်ရတာကိုဘဲ ကျနော်က ဝမ်းသာနေတာပါ.. ..ကျနော့်လူတွေကို လွှတ်ပြီး ငွေပို့ခိုင်းလိုက်ပါမယ်..ကိုရာဇ …” ကိုရာဇက ပြုံးပြီး ခေါင်းညှိမ့်သည် ။

ပြီးတော့ သူ့ကုတ်အတွင်းအိတ်ထဲက မင်မိုရီစတစ်လေး တချောင်းကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ကမ်းပေးသည် ။ “ ဒါက ကျွန်တော်တို့ ရောင်းမယ့် ဦးသက်ခိုင်မင်းတို့ လိုချင်တဲ့ ကုန်ပစ္စည်းတွေရဲ့ အသေးစိတ် အချက်အလက်နဲ့ ပုံတွေပါ …ထပ်မှာချင်တာ ရှိရင် ဒါမှမဟုတ် ပြောင်းလဲချင်တာ ရှိခဲ့ရင် ကျွန်တော့်ဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ…ဦးသက်ခိုင်မင်း…” “ ကောင်းပါပြီ ကိုရာဇ..” “ ကဲ ဦးသက်ခိုင်မင်း..ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါအုံး …” “ ကောင်းပါပြီ ကိုရာဇ….” ကိုရာဇ ထပြန်သည် ။ ဇွဲကပင် ထရေးဒင်း လို့ ခပ်သေးသေး ရေးထားတဲ့ ကြေးဝါဆိုင်းဘုတ်လေး နဲ့ တိုက်ခန်းထဲကို ပူစီဝင်လိုက်တဲ့အခါ စားပွဲကိုယ်စီက ဝန်ထမ်း အမျိုးသမီး နှစ်ယောက် က သူဝင်လာတာကို မြင်ကြတာနဲ့ပြာပြာသလဲ ထရပ်ကြသည် ။ သူတို့ရဲ့ အနောက်ဖက်က ဦးသက်ခိုင်မင်း မန်းနေးဂျင်းဒါရိုက်တာ လို့ ဆိုင်းဘုတ်လေး ရှိနေတဲ့ ရုံးခန်းထဲကို သူဝင်လိုက်သည် ။

တချိန်က မထင်မရှား ရွာငယ်လေးတရွာက ဆင်းရဲသား ကောင်လေး ပူစီ ဘဝကနေ အခုလို ကုမ္ပဏီတခုကို ပိုင်ဆိုင် လုပ်ကိုင်နေတဲ့ ဦးသက်ခိုင်မင်း ဘဝကို ရောက်လာအောင် အဆင့်ဆင့် ဖြတ်သန်းကျော်ဖြတ်ခဲ့ရတဲ့ သူ့ဘဝကို သူပြန်မတွေးချင်တော့ပေမယ့် အခါအားလျော်စွာ တွေးမိတတ်သည် ။ သူ့ကို ဒီလို ဘဝကို ရောက်လာအောင် ပံ့ပိုးပေးတဲ့လူတွေထဲမှာ မေထားခင် က ထိပ်ဆုံးက ဖြစ်သည် ။ သက်ခိုင်မင်း ဆိုတဲ့ နံမည်က မေထားခင်ဘဲ ပေးခဲ့တာ ။ အမေတို့ ပေးခဲ့တဲ့ ပူစီ ဆိုတဲ့ နံမည်နဲ့က ထိပ်တန်း နေရာကို ရောက်အောင် ကြိုးစားတဲ့ အခါ မသင့်တော်ဘူးလို့ မေထားခင်က ပြောခဲ့ပြီး သူကိုယ်တိုင် နာမည် စဉ်းစား ရွေးပေးခဲ့သည် ။ နံမည်ပြောင်းဖို့ ကူညီခဲ့သည် ။ သူ့အပေါ် ကောင်းလွန်းတဲ့ မေထားခင်ကို သူ အရမ်း ချစ်ခဲ့သည် ။ မေထားခင်ကလည်း သူ့ကို ချစ်သည် ။ သူတို့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြပေမယ့် သူတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ ကြားမှ အဖျက်က ရှိသည် ။

သည် အဖျက်က ဦးဗညားအောင်ခင် ။ဦးဗညားအောင်ခင်က မေထားခင်ရဲ့ အဖေ ။ ပူစီရဲ့ ဘော့စ် ။ မေထားခင်က ပူစီ့ကို တိုးတက်လာဖို့ လမ်းပြ ကူညီတယ် ဆိုတာက သူ့အဖေကြီး ဦးဗညားအောင်ခင် မရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာ ကွယ်ရာမှာ ကူညီတာ ဖြစ်သည် ။ ဦးဗညားအောင်ခင်သည် တကယ်တော့ လူကောင်းတယောက် မဟုတ် ။ သမာအာဇီ၀ ရိုးရိုးသားသား လုပ်ကိုင်စားသောက်တဲ့ လူ မဟုတ်လို့ ဆိုလိုသည် ။ မကောင်းတာ မှန်သမျှကို ဦးဗညားအောင်ခင် လုပ်သည် ။ သေးတာ ကြီးတာ သူ ဂရုမစိုက် ။ အလုပ် မရွေးဘူး ။တချို့သော လူကြီးလူကောင်း အရေခြုံ လူဆိုးကြီးတွေက သေးနုတ်တဲ့ ဒုစရိုက် လုပ်ငန်းလေးတွေကို မလုပ်ကြ ။ အချီကြီးဘဲ လုပ်ကြသည် ။

ဦးဗညားအောင်ခင်ကတော့ ဒီလို မဟုတ် ။ အသေးအဖွဲလည်း သူလုပ်သည် ။ တပည့်တွေနဲ့ လုပ်ခိုင်းတာကို ဆိုလိုတာ ဖြစ်သည် ။ သူသည် အိမ်မှာ မရှိတတ်ဘဲ တချိန်လုံး လိုလို ခရီးသွားနေတတ်သည် ။ သမီး ဖြစ်တဲ့ မေထားခင်ကိုတော့ စီးပွားကိစ္စ ခရီးထွက်နေသည်လို့ ပြထားပေမယ့် တကယ်တော့ သူသည် မိန်းမ အများကြီးကို တပြိုင်နက် ယူထားသူ ဖြစ်လို့ နယ်မြို့တွေမှာ ရှိနေတဲ့ သူ့မိန်းမတွေဆီကို တလှည့်စီ သွားနေတာ ဖြစ်သည် ။ သူ့တပည့်တွေကိုဖုန်းနဲ့ ဆက်သွယ်ပြီး ဘာလုပ်ရမယ် ဆိုတာကို သူ ညွှန်ကြား ခိုင်းစေသည် ။ ပူစိသည် တောကနေပြီး ရန်ကုန်ကို ရောက်လာတော့ ဦးဗညားအောင်ခင်နဲ့ တည့်တည့်တိုးပြီး ဦးဗညားအောင်ခင်က ပူစီရဲ့ ဥပတိရုပ်ကို ကြိုက်သည် ။ သည်ချာတိတ်သည် မီးခဲပြာဖုံး ..ဖြစ်နေတဲ့ အရည်အချင်း ရှိတဲ့ ကလေးကွ…ဒီချာတိတ်ကို မြေတောင် မြှောက်ပေးလိုက်ချင်သည်လို့ ပြောပြီး သူ့အိမ်ကို ခေါ်လာခဲ့သည် ။

စစချင်းမှာ ပူစီသည် ဦးဗညားအောင်ခင်ကို ဒုစရိုက်ခေါင်းဆောင်ကြီးမှန်း မသိခဲ့ ။ ကျေးဇူးရှင်ကြီး အနေနဲ့ အရမ်း ဘဲ လေးစားခဲ့သည် ။ ဦးဗညားအောင်ခင်ကလည်း တော်တော်နဲ့ ပူစီ့ကို သူ့အတွင်းရေးတွေကို အသိမပေးခဲ့ ။ ပူစီသည် ဦးဗညားအောင်ခင်ရဲ့ အိမ်ကို ရောက်တော့ ဦးဗညားအောင်ခင်သည် မိန်းမ ကွယ်လွန်ခဲ့ပြီးချိန် အိမ်ထောင် ထပ်မပြုဘဲ တဦးတည်းသော သမီးလေးနဲ့ နေနေသူကြီး လို့ဘဲ သိခဲ့သည် ။ သမီးလေး မေထားခင်သည် လူတိုင်းရဲ့ ဖူးဖူးမှုတ် အလိုလိုက်တာကို ခံရတာကိုလည်း တွေ့ရသည် ။ မေထားခင်သည် ဖြူဖွေး စိုပြေတဲ့ အသားအရည် နဲ့ အင်မတန် ချောတဲ့ မိန်းကလေး ဖြစ်ပေမယ့် အဆင့်အ တန်း မခွဲခြားဘဲ စိတ်သဘော ကောင်းသူ တယောက်ပါ ။ တိုက်နဲ့ခြံနဲ့ ကားနဲ့ အစေခံ တပည့်တပန်းတွေနဲ့ ချမ်းသာတဲ့ အဖေနဲ့ နေရတာကြောင့် မေထားခင်သည် သန့်ပြန့်အဖိုးတန်တဲ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ မွေးကထဲက ကောင်းကောင်းနေခဲ့ရလို့ ပိုပြီး သန့်ပြန့်ချောလှနေသည်လို့ ပူစီ ထင်သည် ။ မေထားခင်သည် ပူစီ့ကို ရောက်ရောက်ချင်းထဲက ခင်ခင်မင်မင် ဆက်ဆံခဲ့သည် ။

မေထားခင်က အရေးပေး ဆက်ဆံခဲ့တာကြောင့်လည်း သည်အိမ်ကြီးက အစေအပါး တွေကလည်း ပူစီကို ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံကြသည်လို့ ပူစီ ထင်သည် ။ မေထားခင်သည် သူ မတတ်တာတွေ မသိတာတွေကို စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ သင်ပြပေးခဲ့သည် ။ ပူစီသည် တခါသင်ပြလိုက်ရင် တခါထဲ စွဲမြဲနေအောင် မှတ်မိတာကြောင့် မေထားခင်က သဘောကျသည် ။ ပူစီ ကို သင်ကြားပြသပေးတာကိုလည်း ဦးဗညားအောင်ခင်က သဘောကျသည် ။ သူ အသက်ကြီးလာတဲ့ အချိန်မှာ အားကိုး၇တဲ့ တပည့်ကောင်းတွေ ရှိချင်သည် ။ လူရင်းလူယုံ မွေးတဲ့သဘော ။ သူ့သမီး သင်ပေးတာတွေကို နားထောင်ဖို့ လိုက်နာဖို့ ပူစီကို ပြောသည် ။ သူက ခရီးထွက်ထွက်နေတာကြောင့် ပူစီသည် ဦးဗညားအောင်ခင်နဲ့နေရခဲသည် ။

သူ့ကိုယ်စား အိမ်မှာရော ကုမ္ပဏီမှာရော တာဝန်ယူပေးတဲ့ ဦးဝန်း ဆိုတဲ့ မန်နေဂျာကြီးနဲ့ နေရတာ လုပ်ရတာ ..များသည် ။ ဦးဝန်းရဲ့ သင်ပြပေးတာတွေကြောင့်လည်း ပူစီသည် ရန်ကုန်ရောက်ပြီး မကြာခင်မှာ လူရည်လည်လာသည် ။ လမ်းတွေ သိလာသည် ။ ကားမောင်းတတ်လာသည် ။ သို့ပေမယ့် မေထားခင်ဆီမှာ စာသင်ရလို့ ပူစီသည် အင်္ဂလိပ်စာရော ကွန်ပြူတာရော တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုပို ကျွမ်းကျင် တတ်မြောက်လာသည် ။ ဦးဝန်းက ကုမ္ပဏီ အလုပ်တွေကိုလည်း ခိုင်းသည် ။ သင်ပေးသည် ။ ကားမောင်းတတ်လာပြီး နောက်ပိုင်းမှာ ပူစီသည် မေထားခင်ကို ကားနဲ့ ကျောင်းလိုက်ပို့ရတဲ့ အလုပ်ကို ရံဖန်ရံခါလုပ်ရသည် ။ ကားဒရိုင်ဘာကြီး နေမကောင်းတဲ့အခါ တို့ ခွင့်ယူသွားတဲ့ အခါတို့မှာ ဖြစ်သည် ။ မေထားခင် အကြောင်းကို သူ သတိရတာက အမြဲတမ်းပါ ။ ဒါပေမယ့် မေထားခင် အကြောင်းကို စဉ်းစား တွေးတောမိတိုင်း သူ့ရင်ထဲမှာ နာကျင် ခံစားရသည် ။

မေထားခင်နဲ့ ဝေးကွာခဲ့ရလို့ ။ အတိတ်ကို ပြန် စဉ်းစားမိတာနဲ့ ရင်ဘတ်ထဲမှာ မကောင်းဘူး ။ တခါတခါ မေ့ထားလိုက်ချင်ပေမယ့် ခေါင်းထဲကို ဝင်ဝင်လာသည် ..။ မေ့ပစ်လို့ မရဘူး ။ သည်အချိန်မှာ အပြင်က စာရေးမလေး ဂျူလိုင်မိုးမိုး ဝင်လာသည် ။ ဂျူလိုင်မိုးမိုးသည် သူ့အလုပ်ကိစ္စတွေ အားလုံးကို စီမံခန့်ခွဲပေးနေတဲ့ အသက်၂၅နှစ် အရွယ် မိန်းကလေး ။ “ ဆရာ…ဦးကက်စိန်က ဆရာနဲ့ တွေ့ချင်လို့ ရောက်နေပါတယ်…”လို့ ဂျူလိုင်မိုးမိုးက ပြောသည် ။ “ အေး…အေး…လွှတ်လိုက်ပါ…” ဦးကက်စိန် ဆိုတာက သူ့ရဲ့ ရှေ့နေ ။ သွင်းကုန်ထုတ်ကုန် လုပ်ငန်းတွေနဲ့ ပတ်သက်လို့ ဖြစ်ဖြစ် အမှုတစုံတရာ ဖြစ်လာတဲ့အခါ အမြဲတမ်း ဥပဒေအကြံဉာဏ်တွေ ပေးဖို့ သူ့လက်စွဲရှေ့နေအဖြစ် သူ ခန့်ထားတဲ့ တရားရုံးချုပ်ရှေ့နေကြီး ..။ ဦးကက်စိန် ဝင်လာသည် ။ အသားညိူညိူ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ ကံတုံးဆံတောက် ဆံပင်..ကော်လာကတုံးရှပ်အဖြူ တိုက်ပုံအနက် ယောပုဆိုးအညိုနဲ့ ဦးကက်စိန်က အဲကွန်း နဲ့ သူ့ရုံးခန်းထဲကိုရောက်တော့ သဘောကျသွားပြီး…“ အမလေး ..နိဗ္ဗာန် ရောက်သွားသလိုဘဲ..ဆရာသမား…” လို့ သွားပေါ်အောင် ရယ်လိုက်ရင်း ပြောသည် ။

“ ထိုင်ပါ ဦးကက်စိန်..ဘာသောက်မလဲ …ကော်ဖီလား..လဖက်ရည်လား…” လို့ သူမေးသည် ။ “ မသောက်တော့ပါဘူး..ဆရာရယ် …တရားရုံးမှာ သောက်ခဲ့ပြီးပါပြီ ..ပြောစရာလေး ရှိလို့ လာခဲ့တာ..” လို့ ဦးကက်စိန်က ပြောသည် ။ ဦးကက်စိန်ကို သူ ကိုလတ် အမှုကို လိုက်ခိုင်းထားတာကြောင့် ကိုလတ်ကိစ္စ တခုခု ထူးလို့ဖြစ်မယ်လို့သူထင်လိုက်သည် ။ သူထင်တဲ့အတိုင်း ဦးကက်စိန်က “ ဦးမော်မော်လတ်ကို ဒီနေ့ ရုံးထုတ်တယ်..ဆရာသမား…သူ့အတွက် ကျွန်တော် အာမခံ လျှောက်တယ် ..မရဘူး..အပယ်ခံရတယ်….ဦးမော်မော်လတ် အ ရမ်း စိတ်ဓါတ်ကျသွားတယ်..ကျွန်တော်လည်း ကြိုးစားလုပ်တာဘဲ…လိုက်လည်း လိုက်တယ်…မရဘူး…လူကြီးတွေ စိတ်ဝင်စားတဲ့အမှုမို့ တရားသူကြီးကလည်း မယူရဲဘူး..ဆရာသမား …” လို့ ပြောပြသည် ။ ကိုလတ်က သူ့ဘော်ဒါ ။ သူ့ပါတနာ..လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ပေါ့ ။

နံမည် အပြည့်အစုံက မော်မော်လတ် ။ သူ ရန်ကုန်ကို ရောက်ပြီး ဒုစရိုက်လောကရဲ့ ဘုရင်တဆူလို ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဦးဗညားအောင်ခင်ရဲ့ အိမ်မှာမော်မော်လတ်နဲ့ ဆုံခဲ့ပြီး ညီအကိုလို ခင်မင်ခဲ့ကြသည် ။ သူ ကြီးပွားလာတဲ့အခါ မော်မော်လတ်က သူ့လုပ်ငန်းတွေမှာ လာဝိုင်းကူသည် ။ လုပ်သည် ။ သူအကျိုးရှိသလို မော်မော်လတ်ကိုလည်း သူဝေမျှသည် ။ ပေးသည် ။ ကျွေးသည် ။ မော်မော်လတ်က ဦးဗညားအောင်ခင် လက်အောက်မှာ သူတို့ တပည့်အဖြစ် လုပ်ခဲ့ကြစဉ်ကတည်းက အိမ်ထောင်ကျပြီး သမီးလေးတယောက် ရှိသည် ။ မော်မော်လတ်သည် လူချောလူဖြောင့်တယောက် ဖြစ်သလို သူ့မိန်းမ ဂျက်ဆီကာ ကလည်း ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတယောက်လိုဘဲ ရုပ်ရော ကိုယ်လုံးကော လှတဲ့မိန်းမလှလေးတယောက် ဖြစ်သည် ။

သမီးလေး ညိုမီလတ်က အခုဆို ၁၉နှစ် ရှိနေပြီ ။ ပူစီသည် ငွေအရှာကောင်းပြီး သုံးနိုင်ဖြုံးနိုင်လို့ မိန်းမ ဆိုတာ သူ့အတွက် မရှားခဲ့ပေမယ့် အသဲနစ်အောင် ချစ်ခဲ့ရတဲ့ မေထားခင်နဲ့ ဝေးကွာခဲ့ပြီးတဲ့နောက် အခုထိ သူမိန်းမ အတည် မယူဖြစ်ခဲ့ ။ သူဌေးလူပျိုကြီးတယောက်ဆိုတော့ ရေလာဖို့ မြောင်းပေးကြတဲ့မိန်းမတွေကတော့ တပုံတခေါင်းပေါ့ ။ ပူစီက သူ့ပြင်းပြတဲ့ ဆန္ဒတွေကို ကြေးစားမိန်းမတွေနဲ့ ဖြေရှင်းပစ်ပြီး ငွေရှာတဲ့ အလုပ်တွေကိုဘဲ ဖိဖိစီးစီး လုပ်ခဲ့သည် ။ ငွေရရင် ပြီးရော ငွေမျက်နှာကိုဘဲ ကြည့်သလို ငွေရှာ တဲ့နေရာမှာ ဥပဒေအထဲကရော ဥပဒေအပြင်ကရော သိမ်းကြုံး ရှာဖွေခဲ့လို့ အခုလို ကြီးပွားချမ်းသာလာခဲ့တာ ဖြစ်သည် ။မော်မော်လတ် ခုလို အဖမ်းခံရပြီး အချုပ်ကျနေတာ သူ့ပယောဂ မကင်းဘူး ။ မော်မော်လတ်က သူ့လို ..သူ့လောက် လောဘမကြီးဘူး ။ သူက အစာကိုဘဲ မြင်ပြီး ငါးမျှားချိတ်ကို မမြင်တဲ့ကောင် ။ မော်မော်လတ်က အရိုးစူးမယ် ပူစီ…မလုပ်နဲ့..လို့ တားတဲ့ကြားက သူ လုပ်ခဲ့သည် ။ လုပ်ခိုင်းခဲ့သည် ။ အစစ ဦးဆောင် လုပ်တဲ့လူက မော်မော်လတ် ။

သူက နောက်ကွယ်က ပံ့ပိုးသူ သက်သက် ။ တကယ်တမ်း ရဲတွေ မိသွားတာက မော်မော်လတ် ။ သူ့ လာလူး ဆိုတဲ့ တပည့်တယောက်လည်း မော်မော်လတ်နဲ့ အတူ အဖမ်းခံရသည် ။ ငွေ သိန်းတော်တော်များများလည်း အသိမ်းခံရသည် ။ မော်မော်လတ် လွတ်မြောက်ရေးအတွက် သူ့ရှေ့နေကြီး ဦးကက်စိန်ကို လိုက်ခိုင်းသည် ။ တရားခွင်မှာမော်မော်လတ်ရဲ့ အကျိုးဆောင် ရှေ့နေအဖြစ် လိုက်ခိုင်းတာတင် မကဘဲ တရားသူကြီး..စွဲချ တရားရေးအရာရှိ..ရဲတပ်ဖွဲ့ အစရှိတာတွေကို လိုက်ခိုင်းသည် ။ ကုန်ချင်သလောက် ကုန်ပါစေ..လွတ်ရင်ပြီးရောလို့သူ ပြောသည် ။ ငွေတွေလည်း ထုတ်ပေးသည် ။ သူကိုယ်တိုင်ကတော့ ရှေ့ကို မထွက်ဘူး ။ ဦးကက်စိန်က တဆင့် မော်မော်လတ်ကို သူကိုယ်တိုင် မလာတာကိုတော့ စိတ်မရှိနဲ့လို့ သေသေချာချာ ပြောခိုင်းထားခဲ့သည် ။ မော်မော်လတ်ရဲ့ မိန်းမ ဂျက်စီကာက သူ့ဆီကို ငိုယိုပြီး အကူအညီလာတောင်းသည် ။ သမီးလေး ညိုမီလတ်ကလည်း ကျောင်းတက်နေဆဲ တန်းလန်းကြီး . .။ မော်မော်လတ် အဖမ်းခံရတဲ့ သတင်းကို ကြားကြားချင်း နေ့က ဂျက်စီကာနဲ့ ညိုမီလတ်တို့ သူ့ဆီကို ငိုကြီး ချက်မနဲ့ ပြေးလာကြသည် ။

အားကိုးတကြီး အကူအညီ တောင်းကြသည် ။ သူက အပေါင်းအသင်းကောင်းသူ..အဆက်ရှိသူလို့ သူတို့ သိထားကြသည် ။ ဂျက်စီကာနဲ့ ညိုမီတို့ သူ့ကို ဖက်ပြီး ငိုကြသည် ။ သူက ပြန်ဖက်ပြီး နှစ်သိမ့်သည် ။ ဘာမှ စိတ်မပူဖို့ ပြောသည် ။ မော်မော်လတ်က အရင်ထဲက သူ့အိမ်ကို မကြာခဏ ခေါ်လာတတ်လို့ သူကလည်းမော်မော်လတ် အိမ်ကို သွားလည်တတ်လို့ ဂျက်စီကာ နဲ့ ညိုမီနဲ့က ရင်းနှီး ချစ်ခင်ပြီးသားဖြစ်ပေမယ့် အခု မော်မော်လတ် အချုပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့အချိန် သူတို့ အကူအညီ လိုအပ်နေတဲ့အချိန် သူ့ဆီကိုရောက်လာကြတဲ့အခါ ဖက်ပြီး နှစ်သိမ့်ပေးတဲ့အခါ သူ့စိတ်တွေက အရင်တုံးကနဲ့ မတူတော့ဘဲ တက်ကြွ ဖေါက်ပြန်နေတာ သူ့ဖါသာ သတိထားမိလိုက်သည် ။ ဂျက်စီကာ လှတာ တောင့်တာကို ဟိုး စောစောထဲက သူသိနေသည် ။ မကြာခဏ မော်မော်လတ် အလစ်မှာဂျက်စီကာ့ကို သူ ပြစ်မှားတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်မိခဲ့သည် ။

မော်မော်လတ်ရဲ့ အိမ်က သူ့အတွက် စားအိမ်သောက်အိမ် ဖြစ်ခဲ့တာမို့ တချို့ညတွေ မော်မော်လတ်နဲ့ အရက်ဝိုင်းကနေ အပြန် သောက်လို့ မဝသေးဘဲ မော်မော်လတ်တို့အိမ်မှာ ဆက်သောက်တတ်သည် ။ ဂျက်စီကာသည် သူနဲ့ မော်မော်လတ်ကို အမြည်း တခုခု အမြဲလို လုပ်ပေးတတ်သည် ။ တချို့ရက်တွေမှာ ဂျက်စီကာသည် အိပ်ရာထဲ ရောက်နေပြီးမှ သူတို့ကို တံခါး လာဖွင့်ပေးသည် ။ ညဝတ် အကျၤ ီကို အတွင်းက ဘာမှ မခံဘဲ ဝတ်ထားတဲ့ ဂျက်စီကာရဲ့ ဖြိုးကော့တဲ့ ရင်သားကြီးတွေကို သူ မြင်တွေ့ဘူးလို့ဂျက်စီကာကို တပ်မက်တဲ့ တဏှာအကြည့်နဲ့ ကြည့်ပြီး သူ ထန်ခဲ့ဘူးသည် ။ တခါတလေ မော်မော်လတ်က အသောက်လွန်တော့ အိမ်လည်း ရောက်ရော ခေါင်း မထောင်နိုင်တော့ဘူး ။ ဂျက်စီကာက သူ့ကို အိပ်ခန်းထဲ တွဲပို့လိုက်ရသည် ။ ဂျက်စီကာက သူ့ကို လာ စကားပြောတဲ့အခါ ဂျက်စီကာရဲ့ ညဝတ်အကျၤ ီ ပါးပါး အောက်က အခုအခံ မပါဘဲ ဝတ်ထားတဲ့ ကိုယ်လုံး အလှအပတွေကို တွေ့မိရတာက သွေးသားတွေကို ဆူေ၀ စေခဲ့သည် ။

ဘော်ဒါ အရင်းအခြာရဲ့ မိန်းမမို့ စိတ်တွေကို မနည်း ချုပ်တီးပြီး မြန်မြန်ဘဲ နုတ်ဆက် ပြန်လိုက်ရသည် ။ အခုလည်း ကိုလတ်က အချုပ်ထဲ ရောက်နေလို့ သူတို့ ငိုယိုပြီး ရောက်လာကြတော့ သည် သားအမိက ဟော့တ်လွန်းလို့ သူ့စိတ်တွေ မတည်ငြိမ်နိုင်ဘူး ။ ဂျက်စီကာ့ကို ဖက်ပြီး “ ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့..ငါရှိတယ်…နင်တို့ သားအမိကို အစစ ငါ တာန်ယူမယ်..” လို့ ပြောတဲ့အချိန် ဂျက်စီကာရဲ့ ကော့ချွန်တင်းတဲ့ နို့ကြီးတွေက သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ တသားထဲကျအောင် ကပ်နေကြတော့ သူ့စိတ်တွေ မရိုးသားတော့ဘူး ။ ညိုမီလတ်ကလည်း..“ အန်ကယ်ရယ်..ဒက်ဒီ့ကို ကယ်ထုတ်ပါ အုံး..” လို့ ငိုပြီးပြောရင်း သူ့ကို နောက်ကျောကနေ လာဖက်ပြန်တယ် ။ ညိုမီလတ်က အမေတူ သမီး ။ နို့တွေ ဖင်တွေက ကြီးသည် ။ သူ့အမေလို နို့ထွားထွား တင်းတင်းတွေက သူ့ကျောကို ဖိကပ်လာကြပြန်တယ် ။ ရှေ့ရော နောက်ရော ဖိကပ်လိုက်ကြတော့ သူ့ပေါင်ကြားက ငပဲက ဒိုင်းကနဲ မတ်ထောင်သွားပြီ ။ သူတို့ဆီက ရေမွှေးအနံ့တွေကလည်း လူကို ကလူကြည်ဆယ် နေကြသည် ။ “ စိတ်ချ သမီး..အန်ကယ် အစွမ်းကုန် ကြိုးစားနေတယ်….” လို့ ညိုမီလတ်လေးကို ကျောပွတ်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့အချိန် သူ့ငပဲက တအား ထောင်လာသည် ။

ဂျက်စီကာ့ ဖင်တုန်းတွေကို တွေ့နေရတာကလည်း တကယ့်ကို စိတ်ထ စရာကြီး ။ “ ကိုလတ်က တိုက်ဆောက်နေတဲ့နေရာမှာ ရှိသမျှ ပုံအောထားလို့ ဂျက်စီတို့ လက်ထဲမှာ ငွေသိပ် မရှိဘူး ဖြစ်နေတယ် ..ကိုစီ…” လို့ ပြောလိုက်တဲ့ ဂျက်စီကာကို “ ဘာမှ မပူနဲ့ ဂျက်စီ….ကိုယ် တယောက်လုံး ရှိနေတာဘဲ..အစစ ကိုယ့်တာဝန်ထား..အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ကြပြီး စကားပြောကြတာပေါ့..” လို့ နှစ်သိမ့်စကား ပြောလိုက်ရသည် ။ ဂျက်စီကာကို ညစ်ညမ်းတဲ့စိတ်တွေနဲ့ ပြစ်မှားချင်တိုင်း ကိုလတ်ရဲ့ သူ့အပေါ် ကောင်းခဲ့တာတွေကို မြင်ယောင် သတိရပြီး စိတ်ရိုင်းတွေကို ထိန်းချုပ်ခဲ့သည် ။ ဂျက်စီကာနဲ့ ညိုမီလတ်တို့ သူ့ရုံးခန်းက ပြန်အသွား ရှေ့နေကြီး ဦးကက်စိန်ကို သူ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။ ဦး ကက်စိန်သည် စောစောကဘဲ ပူစီ့ရုံးခန်းကို လာသွားပြီး ကိုလတ် တရားရုံးမှာ အာမခံ မရတဲ့ကိစ္စ လာပြောပြခဲ့သည် ။ ကိုလတ်ကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ပြန်ထုတ်ရမလဲ တိုင်ပင်ချင်လို့ ခေါ်လိုက်တာ ဖြစ်သည် ။ ဦးကက်စိန်က သူ့မှာ နည်းလမ်းတခု ရှိသည် လို့ ပြောသည် ။ ပူစီလည်း အားတက်သွားသည် ။

“ ငွေ ဘယ် လောက်သုံးရမလဲ ဦးကက်စိန်…” လို့ သူ မေးလိုက်သည် ။ ဦးကက်စိန်က “ ငွေပေးပြီး ထုတ်ဖို့ မဟုတ်ပါဘူး… ဦးမော်မော်လတ်ရဲ့ စွပ်စွဲခံထားရတာတွေ အကုန်လုံးကို သူ့တပည့် လာလူးကို ပုံချလိုက်ဖို့ဘဲဗျ…ခင်ဗျား လုပ်ရ မှာက လာလူးရဲ့ မိန်းမကို ကျေနပ်လောက်တဲ့ ငွေပေးပြီး လာလူးကိုလည်း အချုပ်မှာ သွားတွေ့ပြီး ဦးမော်မော် လတ် ကိုယ်စား ထောင်ကျခံလိုက်ဖို့ ပြောဖို့ဘဲ ” လို့ ပြောပြသည် ။ သူ ခဏ စဉ်းစားလိုက်ပြီး…“ အိုကေလေ…ဦးကက်စိန်..ကျနော် သဘောတူပါတယ်…ကိုလတ် လွတ်လာရင် ပြီးရော လာလူးကို ကျေနပ်လောက်တဲ့ ငွေ ပေးလိုက်မယ်…” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ “ ဒါဆို ကျနော် ဦးမော်မော်လတ်ကိုလည်း သွားတွေ့ပြီး ရှင်းပြလိုက်မယ်နော်…” “ အိုကေ ဦးကက်စိန်..လာလူးကိုတော့ ကျနော့်လူတယောက် လွှတ်ပြီး ပြောခိုင်းလိုက်မယ်..ကျနော် ကိုယ်တိုင် တော့ သူ့ကို သွား မတွေ့ချင်ဘူးဗျာ…”

“ ဒါကတော့ ခင်ဗျား သဘောဘဲလေ …ထူးခြားရင် ကျနော် ဖုန်းဆက်ပါမယ်…” “ ကောင်းပါပြီ..ဦးကက်စိန်…” မော်မော်လတ် အစား လာလူး ထောင်အကျခံသွား လိုက်လို့ မော်မော်လတ် ပြန်ထွက်လာမယ် ဆိုလို့ စိတ်နည်း နည်းအေးသွားသည် ။ လာလူးကို ငွေ ဘယ်လောက်ပေးမလဲ ဆိုတာဘဲ သူ စဉ်းစားရမည် ။ “ ဆရာ….ပြည်လုံးချမ်းသာ ထရေးဒင်းက ဦးသန်းမောင်ရင်က ဆရာနဲ့ တွေ့ချင်လို့ အပြင်မှာ ရောက်နေပါတယ်…” လို့ ဂျူလိုင်မိုးမိုး လာပြောလို့ ပူစီ မော့ကြည့်လိုက်သည် ။ “ အော်..အေး..လွှတ်လိုက်…လွှတ်လိုက်…” ဂျူလိုင်မိုးမိုး သူ့ရုံးခန်းက ပြန်အထွက် ဂျူလိုင်မိုးမိုးရဲ့ နောက်ပိုင်းကို သူ တချက် ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ စွင့်ကား အချိုးကျတဲ့ တင်ပါးလှလှအိအိတွေကို သတိထားမိသည် ။ အင်း..ငါ ဘယ်လို ဖြစ်နေသလဲ..ငါ တဏှာစိတ်တွေ အရမ်း များနေသလား….။ မလုပ်သင့်တဲ့ မိန်းမတွေကို ထန်နေမိတဲ့ သူ့အဖြစ်ကို သူ ပြန်သုံးသပ်နေမိသည် ။ ငယ်ငယ်က မှားခဲ့တာမျိုးတွေ တခါ ထပ် မမှားချင်တော့ ။ မမှားသင့်တော့ဘူး ။ ငယ်ငယ်က …။ လူပျို့လက် ဝက်မြီးလို့ ပြောကြတဲ့ အရွယ် ။ လူပျိုပေါက် အချိန် ။

အဲဒီတုံးက ပူစီ …။ ရွာမှာတုံးက ပူစီရဲ့ ဘ၀ ..။ ပြန်မတွေးချင်တော့တဲ့ အတိတ်က အကြောင်းတွေ ..။ ရွာမှာတုံးက ပူစီက လူတကာရဲ့ ခိုင်းဘတ် ။ အဖေ သေပြီးတဲ့ နောက် အမေ့ကို တဖက်တလမ်းက ကူညီတဲ့ အနေနဲ့ ရွာထဲက လူတွေ ခိုင်းစရာ ရှိရင် သွားပြီး လုပ်ကိုင်ပေးလို့ လူတွေက မုန့်ဖိုးပေးကြသည် ။ ရတဲ့ ငွေကို အမေ့ကို သူ ပေးသည် ။ အမေက သား မုန့်ဝယ်စားဖို့ ထားပါ လို့ သူ့ကို ပြန်ပေးသည် ။ လူပျိုပေါက် ဖြစ်လာတော့လည်း သူ တချက်မှ မပျင်းခဲ့ဘူး ။ ရွာထဲက ငွေရှိတဲ့ လယ်ပိုင်ရှင် ခြံပိုင်ရှင်တွေဆီမှာ အလုပ်သွားတောင်းပြီး လုပ်သည် ။ မျက်နှာချိုပြီး ဖင်ပေါ့တဲ့ ပူစီကို လူတွေကလည်း အလုပ်ပေးချင်ကြသည် ။ ထန်းတောပိုင်တဲ့ ဦးတောကြီးကလည်း ထန်းတက်ခိုင်းသည် ။ ထန်းရည်ဆိုင် ဖွင့်ထားတဲ့ ဦးတောကြီးအတွက် ထန်းတက်ပေးတဲ့အတွက် နောက်ပိုင်းမှာ ပူစီသည် ထန်းတက်သမားပူစီ လို့လည်း သူနေတဲ့ သာကောင်းရွာ တဝိုက်မှာ လူသိများသည် ။

ဦးတောကြီးတို့ ထန်းရည်ဆိုင် အတွက် ကြွက်ကြော် ရောင်းဖို့ညပိုင်းမှာလည်း ရွာ ပတ်ဝန်းကျင်က လယ်ကွင်းတွေထဲမှာ ကြွက်ထိုးပေးသည် ။ လယ်ကြွက်ကြီးတွေက လယ်ထဲက စပါးတွေ နင်းစားပြီး ဆူဖြိုး ဝဖီးနေသည် ။ အရေဆုတ် ခုတ်ထစ်ပြီး ကြွက်ကိုင်ပေး ကြော်ပေးသည် ။ ထန်းရည်နဲ့ ကြွက်ကြော် လာစားတဲ့ ရွာထဲက ကာာလသားတွေက ပူစီကြော်တဲ့ ကြွက်ကြော်က ဦးတောကြီးတို့ လင်မယား ကြော်တာထက် ပိုကောင်းသည်လို့ ထင်ကြသည် ။ ဒါကြောင့် ဦးတောကြီးကလည်း ပူစီကို အမြဲ ခေါ် ခိုင်းတတ်သည် ။ ငါးရှဥ့်လည်း ထိုးသည် ။ ယုန်လည်း ထောင်သည် ။ ချိုးလည်း ထောင်သည် ။ ပူစီ ရန်ကုန်ကို ရောက်သွားရတဲ့ အကြောင်းရင်းက ရွာမှာ အချမ်းသာဆုံးလူ လို့ ဆိုရမယ့် ဦးလူထုန်ရဲ့ သမီးထွေးလေး စီစီထုန် နဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကြောင့် ပူစီလည်း ရွာမှာ ဆက် နေလို့ မဖြစ်တော့လို့ ဝေးရာကို ပြေးခဲ့ရတာ ။ တခြား မြေပိုင်ရှင် လယ်ပိုင်ရှင်တွေလိုဘဲ ဦးလူထုန်တို့ လင်မယားကလည်း ပူစီကို သူတို့ အိမ်က အလုပ်တွေကို ခေါ်ခိုင်းသည် ။ ပူစီက အသားလတ်လတ် ရုပ်ရည်ကလည်း သန့်လို့ ရွာက တခြား ကောင်လေးတွေ ထက် စာရင် သန့်ပြန့် သလို အလုပ် အမြဲ လုပ်နေလို့ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာကလည်း ကျစ်လစ် တောင့်တင်းပြီး ကြည့်ကောင်းသည် ။ ဦးလူထုန်တို့မှာက သမီးနှစ်ယောက် ရှိသည် ။ အကြီးမက ရီရီထုန်…။

အငယ်မလေးက စီစီထုန် ။ အကြီးမရီရီထုန်က ပူစီနဲ့ အရွယ်တူသည် ။ တမိုင်ကျော် ဝေးတဲ့ အနီးဆုံး မြို့လေးက အထက ကျောင်းမှာ ကျောင်းတက်ခဲ့တဲ့ အချိန် ရီရီထုန်နဲ့ ပူစီက တတန်းထဲ ။ ပူစီသည် လူသာငယ် နံမည်က တုတ်ကြီး ဆိုတဲ့ လူစားမျိုး ။ ငယ်ငယ်နဲ့ မိန်းမ အတွေ့အကြုံတွေ ရှိနေသည် ။ သူ့ငပဲကလည်း ထွားပြီးရှည်သည် ။ ငယ်ငယ်ထဲက နွားကျောင်းရင်း မြစ်ထဲကို ခုန်ချ ရေကူးကြရင် ပူစီရဲ့ လထစ် ကို သူငယ်ချင်းတွေက တအံ့တသြ ဖြစ်ကြရသည် ။ သူ့ငပဲတန်က တခြား သူငယ်ချင်းတွေထက် သိသိသာသာ ကြီးနေလို့ ။ ရှည်လည်းရှည်နေလို့ ။ ပူစီသည် မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကံကောင်းသူလို့လည်း ဆိုနိုင်သည် ။ ထန်း၇ည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဦးတောကြီးသည် သူကိုယ်တိုင်က ထန်းရည်ရောင်းပေမယ့် သူက ထန်းရည်ကို မသောက်ဘူး ။ သူ့အမျိုးတွေ ချက်တဲ့ ချက်အရက်( တောအရက် ) ကို ချသည် ။ ကဇော်သမားကြီး ဦတောကြီးသည် ထန်းရည်ဆိုင်ကို မနက်ပိုင်းလောက်ဘဲ လာလုပ်ပြီး နေ့လည်လောက်ထဲက သူ့တူ ဦးစီးနေတဲ့ တောအရက်ဆိုင်မှာ ရောက်နေတတ်သည် ။ တခွက်ပြီးတခွက် မြည်းရင်း အမြဲ ရေချိန်ကိုက်နေတတ်သူပါ ။ ပူစီကလည်း ဖင်ပေါ့ တော့ ပူစီရေ…လုပ်ပါအုံးကွာ..ဆိုပြီး ဦးတောကြီးက ပူစီ့ကိုဘဲ ဖိခိုင်းတတ်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ကတော့ တောအရက်ဆိုင်မှာ ရောက်နေတတ်သည် ။

သူ့မိန်းမ မမြသွေးကဘဲ ထန်းရည်ဆိုင်ကို ပူစီရဲ့ အကူ အညီနဲ့ တာဝန်ယူနေရသည် ။ မမြသွေးသည် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လုံးကြီးပေါက်လှလို့ ခေါ်ကြတဲ့ ရေဆေးငါးကြီး ဖြစ် သည် ။ ပူစီလည်း မမြသွေးနဲ့ အတူတူ ထန်းရည်ဆိုင်မှာ နေ့တိုင်း တာဝန်ယူ ကူညီရောင်းရတော့ ကဇော်ဘဲ မူးနေပြီး မိန်းမလိုအင်ကို မဖြည့်စွမ်းပေးတဲ့ ဦးတောကြီး လစ်ဟင်းနေတဲ့ လိင်ကိစ္စ အပိုင်းကို သူ့ကိုယ်စား ဝင်ရောက် တာဝန်ယူပေးရတော့သည် ။ ဦးတောကြီးရဲ့ မိန်းမ မမြသွေးသည် အရွယ်ရှိတုံး အရွယ်ကောင်းတုံးမို့ သွေးသား တောင့်တ လိုလားတဲ့အခါ အနီးကပ် အတူတူ ရှိနေတဲ့ ကျစ်လစ်တောင့်တင်းတဲ့ ကောင်လေး ပူစီနဲ့ ညိတော့တာဘဲ ။ ညဖက် ကြွက်လိုက်ထိုးပြီး ရတဲ့ ကြွက်တွေကို ဦးတောကြီး အိမ်ကို ပူစီ ယူလာတဲ့အခါ ဦးတောကြီးသည် တခူးခူးတရှူးရှူးနဲ့ အိပ်မောကျနေပြီ ။ မမြသွေးက ပူစီ ယူလာတဲ့ ကြွက်တွေကို ညတွင်းချင်းဘဲ ကိုင်ရသည် ။ ပူစီကကူညီရသည် ။

ခုတ်ထစ်ပြီးသား ကြွက်သားတွေကို ဆားဆနွင်းနဲ့ နယ်ဖတ်ပြီး မနက်စောစောမှာ ကြော်ဖို့ အိုးကြီးတလုံးထဲ နှပ်ထားကြရသည် ။ ဦးတောကြီး အိမ်နဲ့ ထန်းရည်ဆိုင်က သိပ် မဝေးလှဘူး ။ မမြသွးလည်း လင်ကြီးဆီက မရတဲ့ ကိစ္စကို အနားမှာ ရှိတဲ့ သနားကမား ပူစီနဲ့ ဖြေရှင်းပစ်ချင်သလို ပူစီကလည်း ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ တောင့်တင်းစိုပြေတဲ့ မမြသွေးကို စိတ်တွေ လာနေမိတာမို့ ရောင်းသူဝယ်သူ ကြည်ဖြူအသံတူသွားကြရတော့သည် ။ ဟောက်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ ယောကျ်ားကို စိတ်ပျက်စွာနဲ့ ကြည့်လိုက်ပြီး..“ ပူစီ..ထန်းရည်ဆိုင်ဖက် ခဏသွားကြရ အောင်…” လို့ ပူစီ့ကို လက်တို့ခေါ်သွားလိုက်မိသည် ။ ပူစီလည်း မမြသွေးနဲ့ ညအမှောင်ထဲ နှစ်ယောက်ထဲ ထန်းရည်ဆိုင်ဖက်ကို သွားရတာ ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုံလွန်းနေရသည် ။ မမြသွေးလည်း အချိန်သိပ်မရှိလို့ အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘူး ။ ပူစီ့ပေါင်ကြားကို လက်နဲ့ လှမ်းစမ်းကြည့်လိုက်သည် ။

မာကျောနေတဲ့ အတန်ချောင်းကြီးကို စမ်းမိသည် ။ “ ပူစီ..နင် လီးတောင်နေပါလား….နင် ငါ့ကို စိတ်ရှိနေတာလားဟင်…” “ အဲ..အား..မ…မ…ဟုတ်…” “ လုပ်မနေနဲ့ ပူစီ..မသိရင် ခက်မယ်..နင် ငါ ညနေဖက် ရေချိုးရင် လာလာ ချောင်းကြည့်နေတာ ငါသိတယ်…နင် စိတ်ထ၇င် ထတယ်ပေါ့..ငါ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး….နင့်အရွယ်က မိန်းမ တအား စိတ်ဝင်စားတယ် ဆိုတာ ငါ နားလည်တယ်…လာ….လာ…ဒီနား…” ဆိုပြီး မမြသွေးက ပူစီ့လတန်ချောင်းကို ရှေ့နောက် ပွတ်တိုက် ကွင်းကစားပေးသည် ။ “ အိုး…အင်း….အမ…….အား….ဟင်း…..” လီးတန်ထိပ်ဖျားကို ဖိဖိချေနယ်ပေးနေပြန်တော့ ပူစီ အရမ်း ဖီလင်တက် ကောင်းနေသည် ။ သူ့လီးတန်လည်း ပိုပို ကြီးထွားလာသည် ။

“ လိုးမလား….” “ ဟုတ်..ဟုတ်….အမ…..” မမြသွေးက ထန်းရည်ဆိုင်ထဲက စားပွဲပေါ် တက်လိုက်ပြီး ထမိန်လှန်တင် ပေါင်ဖြဲကား ပေးသည် ။ မှောင်မဲနေပေမယ့် အသားဖွေးဖြူတဲ့ မမြသွေးရဲ့ ကိုယ်လုံးကို မထင်မရှားတွေ့နေရသည် ။ ပေါင်တန်ဖြူဖြူကြီးတွေ ကြားထဲကိုနေရာဝင်ယူလိုက်ပြီး မတ်ထောင်နေတဲ့ သူ့လီးနဲ့ မမြသွေးရဲ့ ပေါင်ကြား အကွဲကြောင်းကို ဖိထောက်လိုက်သည် ။ မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်သည် သဘာ၀ အရည်တွေနဲ့ စိုစိုရွှဲနေတာကို သိလိုက်ရလို့ သူမလည်း လိုလား နေပါလား ဆိုတဲ့ အသိကို ပူစီရလိုက်တော့ သူ့ထောင်နေတဲ့ ငပဲက ပိုတင်းသွားသည် ။

မမြသွေးက သူ့လီးတန်ကို လက်နဲ့ ဖမ်းဆွဲလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ပေးလိုက်တာနဲ့ ပူစီလည်း ဖိသွင်းလိုက်သည် ။ “ အီး…ရှီး…….ပူစီ..နင့်လီး တော်တော် ကြီးတယ်ဟာ….” လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တဲ့ မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ဆက်ဖိသွင်းပစ်လိုက်သည် ။ “အီး…..ပူစီ….ဖြည်းဖြည်း….ရှီး…..” လို့ မမြသွေး ညည်းလိုက်သည် ။ ပူစီ ထင်တာက မမြသွေးသည် လင်ရှိတာမို့ လိုးလိုက်ရင် ပျစ်ကနဲ ခပ်ချောင်တောင်တောင် နေမည်လို့ ။ တကယ်တမ်းသွင်းလိုက်တော့မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်သည်တကယ့်ကိုကြပ်ထစ်နေတဲ့ ကောင်းနေဆဲ စောက်ဖုတ် ဖြစ်နေသည် ။ ကြည့်ရတာ ဦးတောကြီးလည်း အရက်ဘဲ ဖိသောက်နေပြီး သူ့မိန်းမ မမြသွေးကို လိုးပုံမရဘူး ။ မမြသွေးလည်း တော်တော် ဆာနေပုံရသည် ။

ပူစီလည်း မမြသွေး ခြေထောက်တွေကို မြှောက်တင်ပူးကိုင်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ညှောင့်ပေးသည် ။ မမြသွေးလည်း အား..အင်း…အင်း….နဲ့ ပူစီဆောင့်ထည့်တာတွေကို ခံနေပြီး“ ပူစီ..ငါအပေါ်က တက်ချင်တယ်….” လို့ ပြောသည် ။ ပူစီလည်း တခါမှ မိန်းမက အပေါ်က သူ့ကို တက်ချတာမကြုံဘူးသေးလို့ မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲက သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန် အိပ်ပေးလိုက်သည် ။ မမြသွေးလည်း ပူစီ့ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွလိုက်သည် ။ ဒီအချိန်မှာ မမြသွေးလည်း ကိုယ်ပေါ် မှာ ဘာ အဝတ်ကိုမှ ဝတ်မထားတော့ဘူး ။ ဖြူဖွေးတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အောက်ကို တွဲမကျသေးဘဲ လုံးထစ်တင်းမာနေဆဲမို့ ပူစီလည်း နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေမိသည် ။ မမြသွေးက ဖိဖိထိုင်လိုက် ထလိုက်နဲ့ တဟင်းဟင်း ညည်းရင်း ဆောင့်ပေးနေသည် ။ စောက်ဖုတ်နဲ့လီး ဝင်ထွက် ပွတ်တိုက်တဲ့ အသံတွေက တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ။

မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်က အိထွေးတင်းကြပ်ပြီး အရသာ ကောင်းပေမယ့် သူကိုယ်တိုင် တက်ဆောင့်လိုးရတာလိုတော့ မဟုတ်ဘူး ။ မမြသွေး တက်ဆောင့်ပေးနေတာကို အားမရ ဖြစ်နေတဲ့ ပူစီလည်းခဏကြာတော့ ပုံစံပြောင်းရအောင် လို့ မမြသွေးကို ပြောလိုက်သည် ။ မမြသွေးကလည်း အေးဆေးဘဲ ။ စိမ်ပြေနပြေနဲ့ တဝကြီး အလိုးခံလိုက်ချင်သည် ။ လင်ဖြစ်သူ ဦးတောကြီးက အိပ်လိုက်ပြီ ဆိုရင်ဆင်အော်တာတောင် နိုးမှာ မဟုတ်ဖူးလေ ။ “ ဖင်ကုန်းပေးပါလား….” လို့ မရဲတရဲ တောင်းဆိုကြည့်လိုက်သည် ။ မမြသွေးက အာကြမ်းလျာကြမ်းမို့ သူ့ကို ဆဲထည့်လိုက်မလား ဆိုပြီး လန့်လို့ ။ ဒါပေမယ့် မမြသွေးက သဘောကောင်းသည် ။ “ အင်း…” လို့ အသံပြုရင်း ကွပ်ပျစ်စောင်းးမှာ လေးဖက်ကုန်းပေးလိုက်သည် ။

ဖင်ဝိုင်းဝိုင်း ဖြူဖြူကြီးကို မြင်ရတာနဲ့ စိတ်တွေက တအားဘဲ ထကြွနေရပြီး ဖင်တုံးတွေ ကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်း အမြောင်းလိုက်ကြီးကလည်း ကုန်းယက်စုတ်လိုက်ချင်စရာပါဘဲ ။ မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့လီးကြီး ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့အချိန် နို့ကြီးတလုံးကိုလည်း သူလှမ်းဆွဲလိုက်သည် ။ သူ့လီးကြီးက စောစောက စသွင်းတုံးကလောက်တော့ မကြပ်တော့ဘဲ စီးကနဲ တဆုံး ဝင်သွားသည် ။ “ ပူစီ…..” “ အင်..မမြသွေး….” “ နင် ငါ့ကို လိုးချင်နေတာ ကြာပြီလားဟင်…ကောင်စုတ်လေး….” “ အင်း..ခင်ဗျား ဖင်က တကယ်တောင့်တယ်ဗျာ….” လေးငါးဆယ်ချက်လောက် ဆောင့်ထည့်ရင်း ပူစီက ပြောလိုက်တော့ မမြသွေးက ရယ်သည် ..။ “ ဦးတောကြီးက ခင်ဗျားကို မလိုးဘူးလား….” “ သူက အရေဘဲ အသေသောက်နေတာ နင်အမြင်ဘဲလေ….ကဲ လိုး..လိုး ခပ်ပြင်းပြင်းလေး လိုးပေးစမ်းပါ….” ပူစီလည်း အပြောမဟုတ်ဘဲ အလုပ်နဲ့ သက်သေပြပြီ ။ မမြသွေးကို ခပ်သွက်သွက် ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချက်တွေ နဲ့ ဆောင့်လိုးပေးတော့သည် ။ တဖတ်ဖတ် အသံတွေ ညံနေသည် ။

ပူစီလည်း သူများ မယားကို လိုးနေတာမို့ သူ့လင်ကြီး အနောက်က ပေါ်လာပြီး ငှက်ကြီးတောင်နဲ့ ပိုင်းလိုက်မှာကိုလည်း စိတ်က ပူနေရလို့ နောင်ကို လိုးရင်တော့ ဒထက် စိတ်ချရတဲ့ နေရာ တခုခုမှာ လိုးရမည် လို့ ဆုံး ဖြတ်ချက် ချလိုက်သည် ။ မမြအေး ပြီးအောင် ဖိလိုးပေးလိုက်သည် ။ မမြအေး ပြီးသွားမှ နိုင်ငံခြား အပြာကားတွေမှာ တွေ့ဖူးသလို လီးကို ပြီးခါနီးမှာ စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး မမြသွေးရဲ့ ဖင် တုံး ဖြူဖြူကြီးတွေ အပေါ်မှာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ကာ ပြီးသွားရသည် ။ သူတို့ လမ်းခွဲခါနီးမှာ မမြသွေးက ပူစီ့ကို ဘယ်သူ့ကိုမှ လျောက်မပြောဖို့ ပိတ်သည် ။ ပူစီက “ ပြောပါ့မလားဗျာ..ကိုယ့်သေတွင်း ကိုယ်တူးသလိုကြီး ဖြစ်နေမှာပေါ့….” လို့ ပူစီက ပြန်ပြောရင်း သူ့ အိမ်ကို ပြန်သည် ။ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး အမေ ချန်ထားတဲ့ ဟင်းကို ဇလုံနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ထမင်းပေါ် ပုံလိုက်ပြီး အားရပါးရ စားလိုက်သည် . ။

စိတ်လာလာနေရတဲ့ ဖင်ကြီးမ မမြသွေးကို စိတ်တိုင်းကျ လိုးခွင့်ရလိုက်လို့ ပူစီ တအား ကျေနပ်နေသည် ။ နောက်တနေ့မှာ ဦးတောကြီးတို့ ဆိုင်ကို သွားကူတော့ မမြသွေးကို တွေ့တော့ ညက လိုးခဲ့တာတွေကို ပြန် ညမင်ယောင်ပြီး လီးက မာတောင့်ချင်လာသည် ။ ဦးတောကြီးကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ထန်းရည်ဆိုင်မှာ ခဏဘဲ နေပြီး တောအရက်ဆိုင်ဖက်ကို လစ်တော့တာဘဲ ။ ဆိုင်ထဲမှာ လူမရှိတဲ့ အချိန်မှာ မမြသွေး အနားကို တိုးကပ်သွားပြီး ဖင်တုံးကြီးတွေ ကြားထဲကို လက်နဲ့ နှိုက်လိုက်ပြီး..“ လိုးချင်တယ်ဗျာ..” လို့ သူ ပြောလိုက်သည် ။ မမြသွေးက…“ မကဲနဲ့ ကောင်စုတ် လေး..သိသွားလို့ မိုးမီးလောင်ကုန်မယ်….” လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး သူ့လက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်သည် ။ “ ဒီညရော ပေးလိုးမှာလား…” လို့ သူ မေးဖြစ်အောင် မေးလိုက်သည် ။ “ နင် လျာမချောင်နဲ့ ပူစီ….” လို့ ထပ်အော်တာကို ခံရသည် ။ ဒီအချိန်မှာ လူတယောက် ဝင်လာသည် ။

“ ဟေ့..ပူစီ…မင့်ကြွက်ကြော် ရှိသေးလား….” “ ဟာ..ကိုကြည်စိုး…ရှိတာပေါ့…ထန်းရည် သောက်မှာ မဟုတ်လား….ထိုင်..ထိုင်….” “ မသောက်ဖူးကွ…ကြွက်ကြော်ဘဲ လာဝယ်တာ..ငါ့သူဌေး စားဖို့….” “ ဟုတ်..ရတယ်..ဘယ်နှစ်ကောင် ယူမလဲ….” ပူစီက နီရဲ ကြွပ်ရွနေတဲ့ ကြွက်ကြော်တွေကို ဇကာကုံးနဲ့ ယူထုတ်လာသည် ။ “ အကုန်သာ ပေးလိုက်ကွာ..ငါ့သူဌေးက မင့်ကြွက်ကြော်ကို အသေကြိုက်တာကွ…” ကိုကြည်စိုးသည် ရွာထဲက သူဌေး စက်ပိုင် ဦးလူထုန်ရဲ့ စာရင်းငှား ဖြစ်သည် ။ သူဌေးရဲ့ လူယုံတယောက်လို့လည်း ဆိုနိုင်သည် ။

ပူစီကို ဦးလူထုန်က အလုပ်ရှိရင် ခေါ်ခေါ် ခိုင်းတတ်သည် ။ ကိုကြည်စိုးနဲ့ ပူစီ ခင်မင်အောင် ပေါင်းထားသည် ။ ကိုကြည်စိုးက သူဌေးကို သူ့ကို အလုပ်ခိုင်းဖို့ သတိပေး ပြောပေးနိုင်တာကြောင့် ဖြစ်သည် ။ ကြွက်ေြက်ာဖိုးကိုလည်း လျော့ပေးလိုက်သည် ။ “ ကိုကြည်စိုး…ခင်ဗျား သူဌေးကို ကျနော့်ကိုလည်း ခေါ်ခိုင်းဖို့ ပြောပေးအုံးနော….” “ ဟ..ကောင်လေးရ..ငါ အမြဲ သတိဖေါ်ပေးနေတာဘဲကွ…စိတ်ချပါ..သူဌေးရော သူဌေးကတော်ရောက မင်းကို သဘောကျကြပါတယ်…ခေါ်ကြမှာပါ…..” “ ဟီး..ကျေးဇူးဘဲဗျာ..ကျနော် ယုန်ရရင် ကင်ပြီး သူဌေးစားဖို့ လာပို့ချည်အုံးမယ်….” “ အေး..အေး..ကဲ ငါသွားမယ်ကွာ….” ကိုကြည်စိုး ပြန်သွားပြီးနောက် ရွာတောင်ပိုင်းက ကြာဇံတို့ အုပ်စု ထန်းရည် လာသောက်ကြလို့ မမြသွေးနဲ့ ထပ် မကလိဖြစ်တော့ ။သူဌေးဦးလူထုန်နဲ့ ရွာထဲမှာ ဘုန်ကြီးကျောင်းမှာ လူချင်းတိုးရင် ပူစီက အမြဲရိုရိုကျိုးကျိုးနဲ့ ဂါဝရပြုသည် ။ မကြာခင်မှာဘဲ သူဌေးရဲ့ ခြံစည်းရိုး အသစ်ကာဖို့ လိုလာတော့ စာရင်းငှားကိုကြည်စိုး တယောက်ထဲနဲ့ မနိုင်လို့ ကူညီဖို့ ပူစီ့ကို ခိုင်းသည် ။

သူဌေးရဲ့ သမီးနှစ်ယောက်ကလည်း ရုပ်ရည်သန့်ပြန့်တဲ့ လူငယ်လေးတယောက် သူတို့ အိမ်မှာ အလုပ်လာလုပ်တာမို့ ဟန်ရေးပြပြီး မသိမသာ ချောင်းကြည့် ခိုးကြည့်ကြသည် ။ ပူစီလည်း သူဌေးရဲ့ သမီးအကြီးနဲ့ ကျောင်းနေဖက်မို့ မျက်မှန်းတန်းမိနေသည် ။ သူဌေးသမီး မို့ မာနတခွဲသားနဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ ရီရီထုန်သည် အငယ်မစီစီထုန်လောက် သဘောမကောင်းဘူးလို့ ပူစီထင်သည် ။ သူဌေးရဲ့ ခြံဝိုင်းက ကျယ်သည် ။ စည်းရိုးကာတာက တရက်နှစ်ရက်နဲ့ မပြီး ။ ပူစီလည်း သူ့ကို ချောင်း မြောင်းနေတဲ့ သူဌေးသမီးနှစ်ယောက်နဲ့ တဖြည်းဖြည်း နီးစပ်လာခဲ့သည် ။ သူဌေးလင်မယား အပြင်သွား နေတဲ့ အချိန် ပူစီက အိမ်နောက်ဖေးကနေ မီးဖိုချောင်က ရေအိုးစင်ကနေ ရေသွားခပ်သောက်တဲ့အခါ သူ ဌေးသမီးအငယ်မစီစီထုန်နဲ့ တိုးတတ်သည် ။ စီစီထုန်က ခင်ခင်မင်မင် စကားပြောသည် ။ နေ့လည် ထမင်းစား တဲ့ အချိန်မှာတော့ သူဌေးအိမ်မှာ ထမင်းဟင်းချက်တဲ့ ဒေါ်ပုက ပူစီနဲ့ကိုကြည်စိုးကို ထမင်းပြင်ကျွေးတဲ့အချိန် သမီးအကြီး ရီရီထုန်က လာစကားပြောတတ်သည် ။

အကင်းပါးတဲ့ ကိုကြည်စိုးက သူဌေးရဲ့သမီးလေးနှစ်ယောက်က ပူစီ့ကို စိတ်ဝင်တစား ရှိနေကြတယ် ဆိုတာကို မြင်သည် ။ ရိပ်မိသည် ။ ခြံစည်းရိုးကာရင်း “ ဟေ့ပူစီ..မင်းကို ငါတို့သူဌေးရဲ့ သမီးတွေက ကျနေပုံဘဲ…ရေလာ ချင်လို့ မြောင်းပေးနေကြတယ်ကွ…လုပ်ကွာ..ဟီး…မင်း သူဌေးသားမက် ဖြစ်မယ့်ကိန်းကွ….လုပ်သာလုပ်…” လို့ ပူစီ့ကို မြှောက်ပေးသည် ။ ပူစီကလည်း လက်ကသွက်တဲ့ကောင် ။ ဦးတောကြီးရဲ့ မိန်းမ မမြသွေးကိုတောင် ဆော်ပြီးနေပြီဘဲ ။ ဒါပေမယ့် သူဌေးရဲ့စာရင်းငှား ကိုကြည်စိုးကိုတော့ သူဖန်ချင်နေတာကို ပြောလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ ။ တော်ကြာ မျက်နှာလိုအားရ သူဌေးလင်မယားကို သွားတိုင်သွားတွန်းနေမှ ခက်နေမယ် ။ ဒါကြောင့်..“ မတန်မရာဗျာ…ကျနော် က ဆင်းရဲသား ပါ…မကြံဝန့်ပါဘူး…မလုပ်ပါနဲ့ တော်ကြာ သူဌေးတို့ သိလို့ ခွေးပြေးဝက်ပြေး ပြေးနေရပါအုံးမယ်” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ သို့ပေမယ့် ကိုကြည်စိုး အလစ်မှာတော့ ရီရီထုန် စီစီထုန်တို့နဲ့ စကားပြောသည်။ ပြောတိုင်းလည်း သူတို့ကို အ ရမ်းလှသည် ချောသည် လို့ ပင့်မြှောက်ပေးတတ်သည် ။

ရီရီထုန်ကလည်း သူ့ညီမလေး စီစီထုန်က ပူစီ့ကို ရော လွန်းနေတာကို မနားလို ဖြစ်ပြီး သူက ညီမထက် ပိုသာချင်တာကြောင့် ပူစီနဲ့ နေ့ခင်းပိုင်း အခုလို ခြံကာနေတဲ့ အချိန် စကားပြောရတာနဲ့ မကျေနပ်ဘဲ ညဖက်ကျရင် နှစ်ယောက်ချင်း စကားပြောချင်လာပြီး ပူစီ့ကို သူ့မိဘ တ ခြားရွာကို ညအိပ်သွားတဲ့ညမှာ နွားတင်းကုတ်ရဲ့ အနောက်ဖက်က စပါးတွေ လှောင်တဲ့ စပါးကျီကြီးမှာ စကားပြောဖို့ ချိန်းလိုက်သည် ။ ဦးလူထုန်တို့ လင်မယားလည်း ညအိပ်ခရီးသွားမှာမို့ အိမ်မှာ သမီး၂ယောက်နဲ့ ကျန်ခဲ့မယ့် အိမ်အကူ ဒေါ်ပုကို နေဝင်တာနဲ့ ခြံတံခါးရော အိမ်တံခါးတွေကိုရော ပိတ်ဖို့ သော့ခတ်ဖို့ သေသေချာချာ မှာကြားသွားသည် ။ ကျေး ရွာ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး ( ယခင်အခေါ်အဝေါ် သူကြီး ) ကိုလည်း သူတို့ ဒီည မရှိတာမို့ သူတို့အိမ်ဝိုင်းကို လုံခြုံရေး ကင်းတွေ လှည့်ခိုင်းဖို့ မှာကြားသွားသည် ။ သူဌေးလင်မယားတို့သည် ပေးကမ်းစွန့်ကြဲတာတွေ များလို့ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး ဦးဘိုကြီးတို့အဖွဲ့က သူဌေးလင်မယားကို တအား လေးစား ရိုသေသည် ။

ဦးဘိုကြီးရဲ့ အဖေက သူဌေးလင်မယားရဲ့ စာရင်းငှား လုပ်ခဲ့ဘူးသည် ။ သူ့အဖေကိုယ်တိုင်က သူဌေးရဲ့ စကားဆို တသွေမတိမ်း နားထောင်သည် ။ဒါကြောင့် ဦးဘိုကြီးသည် သူဌေးတို့လင်မယားကို ပြာပြာသလဲ ရိုသေသည် ။ ငွေချမ်းသာသောအခါ သြဇာရှိလှသည် ။ ရွာထဲက လူတွေက သူဌေးဦးလူထုန်က သူကြီးရဲ့ အထက်က လို့ ကွယ်ရာမှာ တီးတိုးစကား ပြောလေ့ရှိသည် ။ ပူစီသည် ရီရီထုန်က အဲလို ချိန်းလိုက်တဲ့အခါ အရမ်းကို အံ့သြသွားခဲ့သည် ။ သူနဲ့ ရီရီထုန်က ဘာမှ ဖြစ်ကြ သေးတာ မဟုတ်ဘူး ။ တယောက်နဲ့ တယောက် စကားပြောကြတယ် ဆိုတာကလည်း အလပသလပဘဲ ။ ချစ်စ ကား ကြိုက်စကားလည်း ပြောရသေးတာ မဟုတ်ဘူး ။ ဒါပေမယ့် ရီရီထုန်က အခုလို ညဖက်ကြီး ချိန်းလိုက်တာ က ခင်မင်မှု အတိုင်းအတာထက် ကျော်လွန်သွားပြီလို့ သူ ထင်သည် ။ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒီည ရီရီထုန်နဲ့ သွား တွေ့လိုက်ပြီးသူ လက်ရဲရင် ရီရီထုန်ကို စားရနိုင်သည်လို့ တွက်လိုက်သည် ။ တနေကုန် ခြံစည်းရိုးကာခဲ့ပြီး ညနေဖက်လည်း မမြသွေးတို့ ထန်းရည်ဆိုင်မှာ သွားကူတဲ့ ပူစီသည် တအားကို ပင်ပန်းနေပြီ ။ သို့ပေမယ်က ရီရီထုန်နဲ့ တွေ့ရမှာမို့ အိမ်ပြန်ပြီး ရေတွင်းမှာ ရေချိုးလိုက်သည် ။

သူဌေးသမီးနဲ့ တွေ့မှာမို့ ချွေးစော် နံမနေချင် ။ မသစ်လွင်ပေမယ့် လျှော်ဖွတ်ပြီးသား စွပ်ကြယ်အဖြူလေးနဲ့ တပတ်နွမ်း ပလေကပ်လုံချည်လေး ဝတ်လိုက်သည် ။ အမေက သိပ် နေလို့မကောင်းဘူး ။ အိပ်ရာထဲ လှဲနေသည် ။ ညနေက ထန်းရည်ဆိုင်ကို လာတဲ့ ကျေးရွာ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး ဦးဘိုကြီးက ပူစီ့ကို အနားခေါ်ပြီး ညဖက် ရွာထဲမှာ ကင်းစောင့်ပေးမလား…မေးသည် ။ မင်းလည်းအပိုငွေလေးဘာလေး ရတာပေါ့ကွာတဲ့ ။ တကယ်တော့ ပူစီသည် နေ့ခင်းလည်း ခြံကာ ညနေလည်း ထန်းရည်ဆိုင်မှာ ရောင်းကူ ဆိုတော့ ပင်ပန်းလှပြီ ။ ဒါပေမယ့် ဦးဘိုကြီး ပြောလိုက်တဲ့ နောက်ဆက်တွဲ စကားတွေကိုလည်း ကြားလိုက်ရရော ချက်ချင်းဘဲ “ လုပ်မယ်..သူကြီး….လုပ်ပေးမယ်…စိတ်ချ ” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဦးဘိုကြီးက “ ဦးလူထုန်တို့ တခြားရွာကို သွားတယ်ကွ..သူ့အိမ်ဝိုင်းကို အထူးသဖြင့် ဂရုစိုက်ပေးဖို့ဘဲတခုခု မသင်္ကာစရာတွေ့ရင် ငါ့ကို လာသတင်းပို့ရမယ်…” လို့ ပြောလိုက်လို့ပါဘဲ ။

ရီရီထုန်နဲ့က ချိန်းထားတော့ သူက အဲ့ခြံဝိုင်းထဲမှာ ရောက်နေမှာကိုး..။ တချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ် ဖြစ်မည်လေ ။ ကင်းလည်းစောင့် သူဌေးသမီးနဲ့လည်း ချိန်းတွေ့ ။ ဟန်ကို ကျရော ..။ ဦးတောကြီးသည် ဒီနေ့ညနေ ခါတိုင်းနေ့တွေထက်တောင် အသောက်များသွားလို့ လမ်းတောင် ကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင် ။ ဒရိမ်းဒယိုင်နဲ့ သိုင်းကွက်နင်းနေသည် ။ မမြ့သွေးက ဆိုင်သိမ်းနေတဲ့ ပူစီ့ကို လှမ်းကြည့်သည် ။ ပြုံးစိစိနဲ့ ။ “ ပူစီ..” “ ဘာလဲ အမ..” “ ရောင်းမကုန်တဲ့ ကြွက်ကြော်နဲ့ ထမင်းကြမ်းလေး စားလိုက်ပါလား..နင် မဆာဘူးလား….” “အင်း..အင်း…စားလိုက်မယ်…” “ ကြက်ဥကြော်တွေပါ အကုန် စားလိုက်…အမဲခြောက်ဖုတ်ရော…” ပူစီရဲ့ စိတ်ထဲက “ အမဲခြောက်ဖုတ်တော့ မစားချင်ဘူး..အမရဲ့ စောက်ဖုတ်ဘဲ ကြိုက်တယ်…” လို့ ပြောလိုက် သည် ။ ဦးတောကြီး ရှိနေသေးလို့ အသာ ငြိမ်နေရသည် ။ ခဏကြာတော့ ဦးတောကြီး အိမ်ပြန်သွားသည် ။ မှောင်နေပြီ ။

မမြ့သွေးက မီးအိမ်ကို မထွန်းသေးဘဲ ထားသည် ။ “ ပူစီ..ငါ အိမ်ဖက် ခဏသွားလိုက်အုံးမယ်..နင် ဒီကဘဲစောင့်..ငါ ပြန်လာခဲ့မယ်..ဟိုဟာကြီး အိပ်သွားပြီလား ငါ သွားကြည့်မလို့…” ပူစီလည်း မမြ့သွေး ပြောတဲ့အတိုင်း ထမင်းကြမ်းနဲ့ ကြွက်ကြော်..ကြက်ဥကြော်တွေ ဇလုံတခုထဲ ထည့်ပြီး ငရုပ် ဆီ အချဉ်ရည်တွေလောင်းထည့်ကာ စားလိုက်သည် ။ အားရှိမှ ဖြစ်မည်လေ ။ ဟီး…မမြ့သွေးကို ကောင်းကောင်းဗျင်းပေးရဦးမယ် မဟုတ်လား …။ မမြ့သွေးက တော်တော်နဲ့ ပေါ်မလာ ။ ရီရီထုန်နဲ့ ချိန်းထားတဲ့နေရာကိုလည်း သူ သွားရဦးမှာမို့ မမြ့သွေး ကို သူ မျှော်နေသည် ။ မမြ့သွေး ရောက်လာတော့ “ ရေချိုးနေလို့ ကြာနေတာဟဲ့..တနေကုန် ဆိုင်ရောင်းနေ တာ နင်လည်း သိသားဘဲ..ချွေးတွေသန်တွေနဲ့….” လို့ ပြောပြီး ဆိုင်လေး အတွင်းဖက်က ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကို ထိုင် လိုက်သည် ။ “ ပူစီ….လာ…အချိန် သိပ်မရှိဘူး….ဟိုဟာကြီးတော့ ကုလားသေကုလားမောဘဲ ဟောက်တောင်နေသေး…ခိခိခိ….” ပူစီရဲ့ ပုဆိုးကြားကို မမြသွေး လက်ထိုးစမ်းလိုက်တဲ့အခါ မာကျောပြီး တောင်နေတဲ့ ပူစီရဲ့ ဒုတ်ကြီးကို စမ်းမိ လိုက်လို့ အရမ်း သဘောကျသွားသည် ။ လီးမတောင်တော့တဲ့ လင်ကြီးနဲ့ တခြားစီဘဲလေ ။

ဦးတောကြီးနဲ့ လိုးဖို့ ကြံရင် လပျော့ကြီးကို ကွင်းတိုက်ပေးရ ကုန်းစုတ်ရနဲ့ အားမရဘူး မဟုတ်လား ။ ပူစီက ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည် ။ တဲပြူတင်းက ဝင်လာတဲ့ လရောင်နဲ့ မဲပြောင်တုတ်ထွားရှည်လျားတဲ့ ပူစီရဲ့ လီးကြီးကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာ မြင် လိုက်ရတဲ့ မမြသွေးလည်း ဖျတ်ကနဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည် ။ “ အမ..စုတ်ပေးဗျာ….” မမြသွေးလည်း လပျော့ကြီးတောင် စုတ်စုတ်ပေးနေရတာ ဆိုတော့ ပူစီရဲ့ အောင်မြင်လှတဲ့ လီးထွားထွားကြီး ကို မဆိုင်းမတွဘဲ ငုံ့ကာ ငုံစုတ်ပေးလေသည် ။ ပြွတ်ပွက် ပြွတ်ပွက် အသံတွေ ထွက်အောင်ကို အားရပါးရ စုတ်ပေးနေသည် ။ မမြသွေးရဲ့ အစုတ်ကို ခံနေရင်း ပူစီသည် နားလည်းစွင့် မျက်လုံးကလည်း တဲပြူတင်းကို ကြည့်နေသည် ။ ခိုးစားတာ ဆိုတော့ လူမိမှာ ကြောက်သည်လေ ။ တချက်တချက် လီးထိပ် ဒစ်လုံးကြီးကို မမြသွေးရဲ့ လျာက လှိမ့်ပွတ်သွားတာကြောင့် ပူစီ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ တုန်အောင် ကောင်းသွားရသည် ။

မမြသွေး ပါးစပ်ထဲကို ထိုးထိုးညှောင့်လိုက်မိသည် ။ အတော်ကြာအောင် စုတ်ပေးပြီးတဲ့နောက် မမြသွေးသည် ဂွေးစိနှစ်လုံးကိုလည်း လျာနဲ့ ယက်ပေးပြန်သည် ။ ပြီးမှ “ ကဲ လိုးမယ်ဟာ….မညှာနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းသာ ဆောင့်..ငါ တအား ယားနေတယ်….” လို့ ပြောလိုက်သည်။ ပူစီလည်း လိုလားနေတဲ့ မမြသွေးကို အပီ လိုးပြီ ။ တဖတ်ဖတ် အသံတွေနဲ့ မမြသွေးရဲ့ ညည်းသံတွေ ညအမှောင်ထဲ ထန်းရည်တဲ အတွင်းပိုင်းကနေ ထွက်နေသည်။ မမြသွေးရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကိုင်ဆွဲညှစ်ထားရင်း ဒလကြမ်း ဆောင့်ထည့်သည် ။ “ အား….ရှီး…….အိုး……အား…..ကောင်းတယ်…..လိုး…လိုး….ပူစီ..ဆောင့်…ဆောင့်…တအား..တအား…..” လို့ မမြသွေး ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ပြောနေရင်း ဖင်ကြီးတွေကို ဝေ့ကာဝေ့ကာ နဲ့ လှည့်ပေးနေသည် ။

ပူစီက မမြသွေး စိတ်ကြိုက် အပီအပြင် ဆောင့်ပေးသည် ။ လီးကလည်းကြီး အားကလည်းသန်နဲ့မို့ မမြသွေး တအား ကြိုက်သည် ။ ဒါကြောင့်လည်း ပူစီ့ကို တခါလိုးဖူးသွားပြီးနောက် စွဲသွားရပြီး ထပ်ပေးမိတာပါ ။ “ ဖွတ်..ဖွတ်…ဖွတ်……အား……အား…..အားရှီး…..အိုး…ကောင်း..ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်….လိုး……လိုး….” အသားကုန်ကြုံးလိုးပစ်လိုက်တာ မမြသွေးလည်း ပြီး သူလည်း ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ပြီးသွားရသည် ။ “ အီး…..တအားကောင်းတာဘဲ ပူစီရယ်….” မမြသွေးလည်း သူ့အိမ်ပြန် ပူစီလည်း ရွာသူကြီး ဦးဘိုကြီး အိမ်ကို ခပ်သုတ်သုတ် သွားလိုက်သည် ။ “ ဟာ..ပူစီ….မင်း မလာတော့ဘူး မှတ်လို့….အာလူးကိုတောင် ခေါ်တော့မလို့…” “ ဟီး….နဲနဲ နောက်ကျသွားတယ်..သူကြီး….” ဦးဘိုကြီးက ခြောက်တောင့်ထိုး လက်နှိပ်မီး တချောင်း ထုတ်ပေးသည် ။ “ ဟိတ်ကောင်လေး..မင်း မနက်ကျ ဒီလက်နှိပ်မီးကို ငါ့အိမ်ကို ပြန်လာပို့ဖို့ မမေ့နဲ့နော်..မပျောက်စေနဲ့..” “ စိတ်ချပါ သူကြီး….”းဦးလူထုန် “ ပူစီ….ငါ့လှံပါ လိုရမယ်ရ ယူသွားအုံး …” ဦးဘိုကြီးက လှံတချောင်းကိုပါ လှမ်းပေးနေလို့ ပူစီ ယူလိုက်ရသည် ။ ရီရီထုန်တို့ အိမ်ဖက်ကို သူ သွားပြီ ။ စိတ်တွေက လှုပ်ရှားနေသည် ။

ရီရီထုန်နဲ့ ဘာပြောကြမလဲ ။ အင်း…ကြည် ဖြူရင်တော့ ဖက်နမ်းပစ်မည် လို့ စဉ်းစားနေသည် ။ ခွေးတကောင်က စူးစူးဝါးဝါး ထိုးဟောင်လိုက်လို့ ပူစီ ပါးစပ်က ရှူးလို့ အော်ရင်း လှံနဲ့ ရမ်းလိုက်သည် ။မပြီးသေးတဲ့ စည်းရိုး ပြင်နေတဲ့နေရာကနေ ပူစီ ခြံထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။ ခြံနဲ့အိမ်ကြီးသည် မဲမှောင် တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ နွားတင်းကုတ်ဘေးကနေ ဖြတ်ပြီး စပါးကျီကြီးဆီကို လျှောက် သွားတဲ့အချိန် အိမ်ကြီးဖက်က လျှောက်လာတဲ့ ရီရီထုန်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ရီရီထုန် အနားကို ရောက်လာတော့ လက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ ရီရီထုန်က ဆတ်ကနဲ မော့ပြီး ကြည့်သည် ။ “ လာ…ရီရီ…” လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပြီး စပါးကျီကြီးရဲ့ အနောက်ထဲကို ခေါ်သွားလိုက်သည်။

“ ပူစီ….ဘာ…ဘာလုပ်မလို့လဲ….” “ နင်ဘဲ ငါနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောချင်လို့ဆို…ဒါကြောင့် လူမမြင်နိုင်တဲ့ ဟောဒီချောင် ထဲကို ခေါ်လာတာလေ…” “ အေး..အငယ်မက ငါတို့ စကားပြောကြရင် ဝင်ဝင်ရှုပ်တယ် ..ဒါ..ဒါကြောင့်..ငါ..ငါ…” “ အေးပါ..ငါသ်ပါတယ်..ငါ လဲလေ..ငါကလဲ………” “ ဘာလဲဟယ်…ပြောလေ…” “ ငါကလည်း နင့်ကို ခုလို တွေ့ချင်နေတာ…သိလား…” “ ဘာလို့ တွေ့ချင်တာလဲ…” “ နင်က သိပ်လှတာဘဲဟာ…ငါ အဲဒါ ပြောချင်လို့..” “ အာ..ငါ မလှပါဘူး..အပိုတွေ မြှောက်မနေနဲ့..ပူစီ….”ှာက “ နင် တကယ်လှတာ….အင်း..ငါ နင့်ကို ချစ်တယ်ဟာ..အရမ်းဘဲ….” “ အို…ပူစီ…” ပူစီက ရုတ်တရက် ဆွဲဖက်လိုက်လို့ ရီရီထုန်သည် ပူစီ့ရင်ခွင်ထဲကို ရောက်သွားရသည် ။

ယောကျ်ားတယောက်နဲ့ အခုလို ရင်ချင်းအပ် အနေအထားမျိုး ရီရီထုန် တခါမှ မကြုံဘူးသေး ။ ရီရီထုန်ရဲ့ ရင်မို့မို့တင်းတင်းတွေက ပူစီ ရဲ့ ရင်ဘတ်နဲ့ တသားထဲကျအောင် ကပ်သွားသည် ။ “ နင် ငါ့ကို ပြန်ချစ်ပါဟာ..ရီရီ…..နော်…နော်…..” ပူစီက ရီရီထုန်ရဲ့ မျက်နှာအနှံ့ နမ်းရှုံ့ရင်း တတွတ်တွတ်နဲ့ ပြောသည် ။ ရီရီထုန်လည်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလွန်းလို့ တုန်နေသည် ။ ပူစီရဲ့ လက်တွေက ရီရီထုန့် ခါးလေးကနေ ဆွဲဖက်ထားတာ ရီရီထုန် ရုန်းထွက် ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် မရဘူး ။ “ လွှတ်ပါ ပူစီရယ်…နင်က တအား ကြမ်းတာဘဲ…” “ မလွှတ်ဘူး…လွှတ်စေချင်ရင် ချစ်တယ်လို့ ပြန်ဖြေ….” “ ငါ..ငါ..မသိဘူး….ကြောက်တယ်….ငါကြောက်တယ်…..” ပူစီက ရီရီထုန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံစုတ်လိုက်သည် ။ ပူစီသည် နိုင်ငံခြား ဗီဒီယိုတွေ ကြည့်ပြီး ယောကျ်ားက မိန်းမကို နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုတ်တဲ့အခန်းတွေကို အားကျပြီး အဲလိုမျိုး စမ်းချင်နေတာ ကြာပြီ ။အခု အခါအခွင့် သင့်တုံး စမ်းလုပ်ကြည့်လိုက်တာ ။

ရီရီထုန်လည်း သူ့အထိအတွေ့တွေမှာ သာယာနေတာကို ပူစီ တွေ့ရလို့ စိတ်အားတွေ တက်လာပြီး လက်တွေကလည်း ရီရီထုန့် တင်ပါးအိအိတွေကို ကိုင်လိုက်သည် ။ ရီရီထုန်လည်း ပူစီ့ကို တဖက်သပ် သဘောကျ ကြိုက်နေတဲ့သူ ဆိုတော့ ပူစီရဲ့ အတွေ့အထိတွေ ခေါ်ဆောင်ရာကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ပါသွားမိ ရပြီ ။ “ ငါ့ကို ချစ်တယ် မဟုတ်လား..” “ နင်ကလဲဟာ..နင့်ကို အခုလို ညဖက်ကြီး လူကွယ်ရာမှာ ချိန်းကထဲက နင် သဘောပေါက်လိုက်ဖို့ ကောင်းတယ် ပူစီရယ်…” “ ဒါဆို နင် ငါ့ကို ပြန်ချစ်တယ်ပေါ့..ဟုတ်လား…” ရီရီထုန်က ခေါင်းလေး ဆတ်ပြသည် ။ “ ဟာ…ဝမ်းသာလိုက်တာ ရီရီရယ်…” ပူစီက ရီရီထုန်ကို နမ်းပြန်သည် ။ လက်တွေကလည်း တင်ပါးအိအိတွေကို ဆုပ်ညှစ်ကိုင်တွယ်သည် ။ ရီရီထုန့် ရင်သားတင်းတင်းတွေနဲ့ ရင်ချင်းအပ်ထားရတာကြောင့်လည်း ပူစီ့စိတ်တွေ တအားကို ထကြွနေပြီး ပေါင်ကြား က ငပဲတန်က မြူးထလာသည် ။

မာတောင်လာသည် ။ စပါးကျီအနောက်ဖက် စပယ်ရုံကြီး အကွယ်က ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်ကို ထိုင်ချလိုက်ကြပြီး ရီရီထုန်နဲ့ ပူစီသည် ကာမ စိတ်တွေ ဖုံးလွှမ်းနေကြပြီမို့ ရှေ့ကို တခုပြီးတခု တိုးလို့ တိုးလို့ တက်နေကြပြီ ။ ပူစီသည် မိန်းမ အတွေ့အကြုံ ရှိနေတဲ့ကောင်မို့ ရီရီထုန်ကို စိတ်မကြွကြွအောင် ဆွပေးနေပြီ ။ သူ့ရဲ့ အနှူးအနှပ်တွေကြောင့် ရီရီထုန်သည် ထမိန်တွေ ကွက်စိုသွားရအောင်ဘဲ အင်္ဂါစပ်ထဲက ကာမရှေ့ပြေး အရည်တွေ တအား စိမ့်ထွက်နေသည် ။ ပူစီ့လက်တွေက ရီရီထုန့် ထမိန်ထဲ ရောက်နေပြီး အမွှေးလေးတွေ ဖုံးနေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို ကိုင်စမ်းနေသည် ။ အရည်တွေ စိုစိုရွှဲနေတာကို စမ်းမိလို့ ရီရီထုန် စိတ်တွေ ထနေပြီ ဆိုတာကို ပူစီ သိလိုက်သည် ။ “ ပူစီရယ်….တော်….တော်တော့ဟာ…..ငါ..ငါတို့ တအား လွန်မိနေပြီ ထင်တယ် …..” ပူစီက သူ့ပုဆိုးကို ဖြေချပြီး မာတောင်နေတဲ့ လိင်တန်ပူနွေးနွေးကြီးကို ရီရီထုန့်လက်ထဲကို အတင်း ဆွဲထည့်ပေးတော့ ရီရီထုန်လည်း ကြေက်လန့်တကြား အသိဝင်လာပြီး ပူစီ့ရင်ခွင်ထဲက အတင်း ရုန်းထွက်လိုက်သည် ။

ဒါပေမယ့် ပူစီရဲ့ သန်မာတဲ့ လက်တွေက ရီရီထုန့်ကို သူ့အနားက ထွက်သွားခွင့် မပြုဘူး ။ သူ အတင်း ကိုင် ခိုင်းတာနဲ့သူ့လိင်တန်ကြီးကို ကိုင်ရပြန်ပြီး သူပွတ်ခိုင်းသလို ရှေ့နဲ့နောက် ပွတ်တိုက်ပေးရသည် ။ သူကလည်း ရီရီထုန့် အင်္ဂါစပ်ကို ပွတ်ပေးနေသည် ။ နင် ငါ့ကို ချစ်တယ် မဟုတ်လားဟင် …ရီရီ…. ရီရီထုန်လည်း ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း ချစ်တယ် ပူစီ….လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ ပူစီက ရီရီထုန့်ကို ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကို ဆွဲလှဲချလိုက်သည် ။ “ အို့..အမေ့…ပူစီ…ဘယ်လိုဖြစ်…..” ပူစီရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက ရီရီထုန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိကပ်စုတ်လိုက်လို့ ရီရီထုန် ဆက်မပြောနိုင်တော့ ။ ပူစီ့လက်တွေက ရီရီထုန့် အဝတ်တွေကို လှန်တာလှန် ချွတ်တာချွတ်နေရင်း ဆူတင်းမို့မောက်တဲ့ ရင်စိုင်တွေကို ဆုပ်နယ်နေသည် ။ ပူစီ့ခါးမှာ ပုဆိုး မရှိတော့ဘူး ။ မာကျောရှည်လျားတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးက ရီရီထုန့် ဘိုက်သားချပ်ချပ်လေးကို လာထိကပ်နေသည် ။ ပူနွေးနွေး လိင်ချောင်းရဲ့ အထိအတွေ့က ရီရီထုန့်ကို ခြောက်ခြားစေသည် ။

ယောကျ်ားနဲ့ တခါမှ မကြုံဖူးသေးတဲ့ အပျိုစစ်စစ်လေးမို့ သည်လို လိင်တန်ကြီးနဲ့ ထိတွေ့နေရတာနဲ့တင် ပေါင် ကြားက ရွှေကြုတ်က တဖျန်းဖျန်းနဲ့ အရည်တွေ စိုစိုရွှဲနေရပြီလေ ။ ပူစီက မြုပ်နေဆဲ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စို့ပေးသည် ။ တင်းမာနေကြတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ခေါင်းထောင်ထလာကြသည် ။ ပူစီ့နှုတ်ခမ်းတွေက နို့သီးလေးတွေကို ညှပ်ဆွဲယူနေသည် ။ ရီရီထုန်သည် အတွေ့အထိတွေကြောင့် တအင်းအင်း ညည်းရင်း ပူစီ့ကို တွန်းပစ်နေတဲ့ လက်တွေက ပူစီ့ကိ ဖက်တွယ်နေကြပြီ ။ ပူစီရဲ့ လက်တဖက်က ရီရီထုန်ရဲ့ ရွှေကြုတ်ကို အပီအပြင် ပွတ်နေသည် ။ အရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတာကြောင့် ပူစီ ရဲ့ လက်ညှိုး အထဲကို ထိုးသွင်းလို့ ရသွားသည် ။ ပူစီက လက်ညှိုးကို အသွင်းအထုတ်တွေ လုပ်လိုက် အထဲမှာမွှေနှောက်လိုက်နဲ့ လုပ်သည် ။ “ ပူစီ..ငါ့ကို မနေတတ်အောင် လုပ်နေတာလားဟာ….ဟင်းအင်း…..” ရီရီထုန်လည်း ပူစီရဲ့ ကလိချက်တွေကြောင့် ရွှေကြုတ်ထဲက တအား ယားတက်လာသည် ။ ခံချင်စိတ်တွေ အရမ်း ဖြစ်လာသည် ။ သူတို့အိမ်မှာ ထမင်းချက်ဖို့ လာကူခဲ့တဲ့ မရွှေက ရည်းစားနဲ့ ဖြစ်တာတွေကို ရီရီထုန်ကိုပြောပြခဲ့ဖူးလို့ ယောကျ်ားနဲ့ မိန်းမ ကာမစပ်ယှက်တာကို ကြားဖူးခဲ့သည် ။ မရွှေလည်း ဘိုက်ကြီးပြီး သူတို့အိမ်မှာ ဆက်မလုပ်တော့ ။

အဲဒီအချိန်ထဲက ရီရီထုန်သည် လိုးခြင်းကို စိတ်ဝင်စားနေခဲ့သည် ။ အခုတော့ ပူစီနဲ့ လက်တွေ့ လုပ်ဖြစ်တော့မည် ။ ပူစီက သူ့လိင်တန်ချောင်းကို အရင်းက ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရီရီထုန့် ရွှေကြုတ်အကွဲကြောင်း အတိုင်း အပေါ်အောက် စုန်ချီဆန်ချီ ပွတ်တိုက်သည် ။ သည် အချောင်းကြီးသည် ရီရီထုန်ရဲ့ ရသာဖူး စောက်စိလေးကို အတင်းကြီး ပွတ်သွားတာ အကြိမ်ကြိမ် ဆိုတော့ ရီရီထုန်မှာ အို…အို….အို…လို့ အော်ရင်း ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားပေးပြီး ပူစီ့အလိုးကို ငံ့လင့်စောင့်စားနေရပြီ ။ ပူစီလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ ။ ရီရီထုန် တအား ထန်နေပြီ ဆိုတာကို သဘောပေါက်သည် ။ လိင်တန်ချောင်းကို ရွှေကြုတ်ပေါက်ထဲ တေ့ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည် ။ ရီရီထုန်လည်း အမေ့လို့ အော်ရင်း ပူစီ့ကို တအားဖက်လိုက်သည် ။

ရွှေကြုတ်ထဲကို တုတ်ခိုင်ဖြိုးတဲ့ ပူစီရဲ့ လီးငပဲကြီး တစ်လစ်ကြီး ဝင်နေပြီ ။ ပူစီက အသွင်းအထုတ်တွေ ဆက်တိုက် လုပ်ပေးသည် ။ ဒစ်လုံုးကြီး ပတ်ကနဲပတ်ကနဲ အသံနဲ့ အထဲကို တထစ်ထစ်နဲ့ ဝင်သည် ။ “ အို…..အား….အား……အား…..အင်း..အင်း….” ရီရီထုန်တယောက် လီးဆိုတဲ့ အရသာကို လက်တွေ့ သိနေရပြီ ။ ပူစီကတော့ ဖိဖိသွင်းရင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်လိုက် စို့လိုက်နဲ့ …။ ဖုန်းမြည်သံကြောင့် ပူစီသည် အတိတ်က ဇာတ်လမ်းတွေကို ပြန်လည် မြင်ယောင် စဉ်းစားနေရာက ဖျတ်ကနဲ သတိဝင်လာသည် ။ ဖုန်းခေါ်တာက မော်မော်လတ်…( သို့မဟုတ် ) ကိုလတ်……ပြီး ။

Zawgyi

မေနတတ္ေအာင္

ႏိုဗိုတယ္ဟိုတယ္ ရန္ကုန္ စားေသာက္ခန္းထဲမွာ လူသိပ္မရွိဘူး ။ တိုးရစ္အုပ္စုတစုဘဲ စားပြဲဝိုင္းတဝိုင္းမွာ ရန္ကုန္ခရီးသြား လမ္းၫႊန္စာအုပ္ေလးေတြ ဖြင့္ဖတ္ၿပီး စကားေျပာေနၾကသည္ ။ ပူစီ သူ႔လက္က ေ႐ႊေရာင္ အိုမီဂါနာရီကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ၁၀နာရီသုံးဆယ့္ငါးမိနစ္ ။ ခ်ိန္းထားတာက ၁၀နာရီခြဲတိတိ ။ ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ထက္ ၅မိနစ္ ေက်ာ္ေနၿပီ ။ ပူစီသည္ အခ်ိန္ကို ေလးစားသည္ ။ အခ်ိန္တိက်ေအာင္ အၿမဲ ဂ႐ုစိုက္သူ ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေနာက္မ က်တတ္သလို တျခားလူ ေနာက္က်ရင္လည္း မႀကိဳက္ဘူး ။ ေစာေစာက စားပြဲထိုးေလး လာခ်ေပးသြားတဲ့ ကပါခ်ီႏိုခြက္ကို သူမထိရေသး ။ စိတ္ေစာေနသည္ ။ သူလာေစာင့္ေနတာက အလုပ္အတြက္ ။ အလုပ္ကို သူအၿမဲ တိတိက်က်လုပ္သည္ ။ ဝိရိယရွိလို႔ သူ ဒီအေျခအေနကို ေရာက္လာတာ ။ ႀကိဳးစားသူတို႔ရဲ႕ ရလဒ္ကို သူ ခံစားခဲ့ရသည္ ။ ကံ ဉာဏ္ ဝိရိယ ဆိုသလို ဉာဏ္ေကာင္း ဝိရိယ ရွိတိုင္းေတာ့လည္း ႀကီးပြားခ်မ္းသာမလား ။ ကံေကာင္းဖို႔လည္း လိုအပ္ေသးသည္ လို႔ သူထင္သည္ ။ ေဟာ ။ လူတေယာက္ လာေနသည္ ။

စားေသာက္ခန္းထဲကို ဝင္လာသည္ ။ မီးခိုးေရာင္ရင့္ရင့္ အေနာက္တိုင္း ဝတ္စုံကို ေသေသသပ္သပ္ က်က်နန ဝတ္ထားတဲ့ လူ႐ြယ္တေယာက္ ။ ပူစီ့ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာေနသည္ ။ ၿပဳံးျပၿပီး ညာဖက္လက္ ကမ္းရင္း “ ဦးသက္ခိုင္မင္း ..ပါလား..ကြၽန္ေတာ္ ရာဇ ပါ…” လို႔ေျပာလိုက္လို႔ သူ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး လက္ဆြဲႏုတ္ဆက္လိုက္ရင္း..“ ဟုတ္ပါတယ္…သက္ခိုင္မင္းပါ..ကို…ရာဇ…” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ “ ကြၽန္ေတာ္ နဲနဲ ေနာက္က်သြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ ဦးသက္ခိုင္မင္း…ကား ရပ္စရာေနရာ ရွာေနရလို႔ပါ” လို႔ ကိုရာဇက ေျပာလိုက္လို႔ “ ရပါတယ္…ကိစၥမရွိပါဘူး..” လို႔ သူျပန္ေျပာသည္ ။ ကိုရာဇ ထိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ “ တခုခု စားပါ..ေသာက္ပါလား…ကိုရာဇ…” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

“ မစားေတာ့ပါဘူး ဦးသက္ခိုင္မင္း..ဘရိတ္ဖတ္စ္ စားခဲ့ၿပီးပါၿပီ …အလုပ္ကိစၥဘဲ ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္ပါ.” “ ေကာင္းၿပီ ကိုရာဇ…က်ေနာတို႔ အရင္က ဖုန္းနဲ႔ စကားေျပာထားတဲ့အတိုင္းေပါ့ ..ကိုရာဇဖက္က အိုေကမယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ဖက္ကလည္း အိုေကပါတယ္ ..အလုပ္ျဖစ္ၿပီဘဲ…” “ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဖက္က အိုေကပါတယ္…ေန႔ သတ္မွတ္ၿပီး လုပ္လိုက္ၾက႐ုံဘဲ …က်သင့္ေငြကေတာ့ အရင္ ေျပာထားတဲ့အတိုင္း ေဒၚလာနဲ႔ဘဲ လိုခ်င္တယ္ဗ် …ဘယ္ေတာ့ ေငြေခ်မလဲ ဆိုတာ သိပါရေစ” “ ေငြေခ်တာကေတာ့ ေရာ့ပတၱျမား ေရာ့နဂါး ဆိုသလို အြန္သာစေပါ့(တ္ ) ..အေရာင္းအဝယ္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ပစၥည္းရတဲ့အခ်ိန္ ေငြေခ်မယ္ ..”

“ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္းလည္း သိမွာပါ..ကြၽန္ေတာ္တို႔က လိမ္စားမယ့္လူေတြ မဟုတ္ပါဘူး…ေငြကိုတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အရင္ လိုခ်င္တယ္ဗ်ာ..” “ အင္း..ရပါတယ္…ကိုရာဇတို႔ဖက္က လိုခ်င္ရင္လည္း ေပးမယ္ ..အိုေကပါ …ဒါဆို ၃၀ရက္ေန႔ ပစၥည္းေတြ ရမွာေပါ့ေနာ္….” “ ဟုတ္ပါတယ္ …. . ၃၀ရက္ေန႔ …ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ယုံၾကည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ဦးသက္ခိုင္မင္း…” “ ယုံၾကည္ပါတယ္…ကိုရာဇ…ကိုရာဇတို႔နဲ႔ အခုလို အလုပ္လုပ္ရတာကိုဘဲ က်ေနာ္က ဝမ္းသာေနတာပါ.. ..က်ေနာ့္လူေတြကို လႊတ္ၿပီး ေငြပို႔ခိုင္းလိုက္ပါမယ္..ကိုရာဇ …” ကိုရာဇက ၿပဳံးၿပီး ေခါင္းညႇိမ့္သည္ ။

ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုတ္အတြင္းအိတ္ထဲက မင္မိုရီစတစ္ေလး တေခ်ာင္းကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ကမ္းေပးသည္ ။ “ ဒါက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာင္းမယ့္ ဦးသက္ခိုင္မင္းတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြရဲ႕ အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္နဲ႔ ပုံေတြပါ …ထပ္မွာခ်င္တာ ရွိရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေျပာင္းလဲခ်င္တာ ရွိခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ…ဦးသက္ခိုင္မင္း…” “ ေကာင္းပါၿပီ ကိုရာဇ..” “ ကဲ ဦးသက္ခိုင္မင္း..ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါအုံး …” “ ေကာင္းပါၿပီ ကိုရာဇ….” ကိုရာဇ ထျပန္သည္ ။ ဇြဲကပင္ ထေရးဒင္း လို႔ ခပ္ေသးေသး ေရးထားတဲ့ ေၾကးဝါဆိုင္းဘုတ္ေလး နဲ႔ တိုက္ခန္းထဲကို ပူစီဝင္လိုက္တဲ့အခါ စားပြဲကိုယ္စီက ဝန္ထမ္း အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ က သူဝင္လာတာကို ျမင္ၾကတာနဲ႔ျပာျပာသလဲ ထရပ္ၾကသည္ ။ သူတို႔ရဲ႕ အေနာက္ဖက္က ဦးသက္ခိုင္မင္း မန္းေနးဂ်င္းဒါ႐ိုက္တာ လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလး ရွိေနတဲ့ ႐ုံးခန္းထဲကို သူဝင္လိုက္သည္ ။

တခ်ိန္က မထင္မရွား ႐ြာငယ္ေလးတ႐ြာက ဆင္းရဲသား ေကာင္ေလး ပူစီ ဘဝကေန အခုလို ကုမၸဏီတခုကို ပိုင္ဆိုင္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဦးသက္ခိုင္မင္း ဘဝကို ေရာက္လာေအာင္ အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္သန္းေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔ဘဝကို သူျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ေပမယ့္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေတြးမိတတ္သည္ ။ သူ႔ကို ဒီလို ဘဝကို ေရာက္လာေအာင္ ပံ့ပိုးေပးတဲ့လူေတြထဲမွာ ေမထားခင္ က ထိပ္ဆုံးက ျဖစ္သည္ ။ သက္ခိုင္မင္း ဆိုတဲ့ နံမည္က ေမထားခင္ဘဲ ေပးခဲ့တာ ။ အေမတို႔ ေပးခဲ့တဲ့ ပူစီ ဆိုတဲ့ နံမည္နဲ႔က ထိပ္တန္း ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့ အခါ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ေမထားခင္က ေျပာခဲ့ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ နာမည္ စဥ္းစား ေ႐ြးေပးခဲ့သည္ ။ နံမည္ေျပာင္းဖို႔ ကူညီခဲ့သည္ ။ သူ႔အေပၚ ေကာင္းလြန္းတဲ့ ေမထားခင္ကို သူ အရမ္း ခ်စ္ခဲ့သည္ ။ ေမထားခင္ကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္သည္ ။ သူတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကားမွ အဖ်က္က ရွိသည္ ။

သည္ အဖ်က္က ဦးဗညားေအာင္ခင္ ။ဦးဗညားေအာင္ခင္က ေမထားခင္ရဲ႕ အေဖ ။ ပူစီရဲ႕ ေဘာ့စ္ ။ ေမထားခင္က ပူစီ့ကို တိုးတက္လာဖို႔ လမ္းျပ ကူညီတယ္ ဆိုတာက သူ႔အေဖႀကီး ဦးဗညားေအာင္ခင္ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကြယ္ရာမွာ ကူညီတာ ျဖစ္သည္ ။ ဦးဗညားေအာင္ခင္သည္ တကယ္ေတာ့ လူေကာင္းတေယာက္ မဟုတ္ ။ သမာအာဇီ၀ ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္တဲ့ လူ မဟုတ္လို႔ ဆိုလိုသည္ ။ မေကာင္းတာ မွန္သမွ်ကို ဦးဗညားေအာင္ခင္ လုပ္သည္ ။ ေသးတာ ႀကီးတာ သူ ဂ႐ုမစိုက္ ။ အလုပ္ မေ႐ြးဘူး ။တခ်ိဳ႕ေသာ လူႀကီးလူေကာင္း အေရၿခဳံ လူဆိုးႀကီးေတြက ေသးႏုတ္တဲ့ ဒုစ႐ိုက္ လုပ္ငန္းေလးေတြကို မလုပ္ၾက ။ အခ်ီႀကီးဘဲ လုပ္ၾကသည္ ။

ဦးဗညားေအာင္ခင္ကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ ။ အေသးအဖြဲလည္း သူလုပ္သည္ ။ တပည့္ေတြနဲ႔ လုပ္ခိုင္းတာကို ဆိုလိုတာ ျဖစ္သည္ ။ သူသည္ အိမ္မွာ မရွိတတ္ဘဲ တခ်ိန္လုံး လိုလို ခရီးသြားေနတတ္သည္ ။ သမီး ျဖစ္တဲ့ ေမထားခင္ကိုေတာ့ စီးပြားကိစၥ ခရီးထြက္ေနသည္လို႔ ျပထားေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူသည္ မိန္းမ အမ်ားႀကီးကို တၿပိဳင္နက္ ယူထားသူ ျဖစ္လို႔ နယ္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ရွိေနတဲ့ သူ႔မိန္းမေတြဆီကို တလွည့္စီ သြားေနတာ ျဖစ္သည္ ။ သူ႔တပည့္ေတြကိုဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာကို သူ ၫႊန္ၾကား ခိုင္းေစသည္ ။ ပူစိသည္ ေတာကေနၿပီး ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာေတာ့ ဦးဗညားေအာင္ခင္နဲ႔ တည့္တည့္တိုးၿပီး ဦးဗညားေအာင္ခင္က ပူစီရဲ႕ ဥပတိ႐ုပ္ကို ႀကိဳက္သည္ ။ သည္ခ်ာတိတ္သည္ မီးခဲျပာဖုံး ..ျဖစ္ေနတဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိတဲ့ ကေလးကြ…ဒီခ်ာတိတ္ကို ေျမေတာင္ ေျမႇာက္ေပးလိုက္ခ်င္သည္လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔အိမ္ကို ေခၚလာခဲ့သည္ ။

စစခ်င္းမွာ ပူစီသည္ ဦးဗညားေအာင္ခင္ကို ဒုစ႐ိုက္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမွန္း မသိခဲ့ ။ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး အေနနဲ႔ အရမ္း ဘဲ ေလးစားခဲ့သည္ ။ ဦးဗညားေအာင္ခင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ပူစီ့ကို သူ႔အတြင္းေရးေတြကို အသိမေပးခဲ့ ။ ပူစီသည္ ဦးဗညားေအာင္ခင္ရဲ႕ အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဦးဗညားေအာင္ခင္သည္ မိန္းမ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ ထပ္မျပဳဘဲ တဦးတည္းေသာ သမီးေလးနဲ႔ ေနေနသူႀကီး လို႔ဘဲ သိခဲ့သည္ ။ သမီးေလး ေမထားခင္သည္ လူတိုင္းရဲ႕ ဖူးဖူးမႈတ္ အလိုလိုက္တာကို ခံရတာကိုလည္း ေတြ႕ရသည္ ။ ေမထားခင္သည္ ျဖဴေဖြး စိုေျပတဲ့ အသားအရည္ နဲ႔ အင္မတန္ ေခ်ာတဲ့ မိန္းကေလး ျဖစ္ေပမယ့္ အဆင့္အ တန္း မခြဲျခားဘဲ စိတ္သေဘာ ေကာင္းသူ တေယာက္ပါ ။ တိုက္နဲ႔ၿခံနဲ႔ ကားနဲ႔ အေစခံ တပည့္တပန္းေတြနဲ႔ ခ်မ္းသာတဲ့ အေဖနဲ႔ ေနရတာေၾကာင့္ ေမထားခင္သည္ သန႔္ျပန႔္အဖိုးတန္တဲ့ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ ေမြးကထဲက ေကာင္းေကာင္းေနခဲ့ရလို႔ ပိုၿပီး သန႔္ျပန႔္ေခ်ာလွေနသည္လို႔ ပူစီ ထင္သည္ ။ ေမထားခင္သည္ ပူစီ့ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းထဲက ခင္ခင္မင္မင္ ဆက္ဆံခဲ့သည္ ။

ေမထားခင္က အေရးေပး ဆက္ဆံခဲ့တာေၾကာင့္လည္း သည္အိမ္ႀကီးက အေစအပါး ေတြကလည္း ပူစီကို ေကာင္းေကာင္း ဆက္ဆံၾကသည္လို႔ ပူစီ ထင္သည္ ။ ေမထားခင္သည္ သူ မတတ္တာေတြ မသိတာေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သင္ျပေပးခဲ့သည္ ။ ပူစီသည္ တခါသင္ျပလိုက္ရင္ တခါထဲ စြဲၿမဲေနေအာင္ မွတ္မိတာေၾကာင့္ ေမထားခင္က သေဘာက်သည္ ။ ပူစီ ကို သင္ၾကားျပသေပးတာကိုလည္း ဦးဗညားေအာင္ခင္က သေဘာက်သည္ ။ သူ အသက္ႀကီးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အားကိုး၇တဲ့ တပည့္ေကာင္းေတြ ရွိခ်င္သည္ ။ လူရင္းလူယုံ ေမြးတဲ့သေဘာ ။ သူ႔သမီး သင္ေပးတာေတြကို နားေထာင္ဖို႔ လိုက္နာဖို႔ ပူစီကို ေျပာသည္ ။ သူက ခရီးထြက္ထြက္ေနတာေၾကာင့္ ပူစီသည္ ဦးဗညားေအာင္ခင္နဲ႔ေနရခဲသည္ ။

သူ႔ကိုယ္စား အိမ္မွာေရာ ကုမၸဏီမွာေရာ တာဝန္ယူေပးတဲ့ ဦးဝန္း ဆိုတဲ့ မန္ေနဂ်ာႀကီးနဲ႔ ေနရတာ လုပ္ရတာ ..မ်ားသည္ ။ ဦးဝန္းရဲ႕ သင္ျပေပးတာေတြေၾကာင့္လည္း ပူစီသည္ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာ လူရည္လည္လာသည္ ။ လမ္းေတြ သိလာသည္ ။ ကားေမာင္းတတ္လာသည္ ။ သို႔ေပမယ့္ ေမထားခင္ဆီမွာ စာသင္ရလို႔ ပူစီသည္ အဂၤလိပ္စာေရာ ကြန္ျပဴတာေရာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုပို ကြၽမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္လာသည္ ။ ဦးဝန္းက ကုမၸဏီ အလုပ္ေတြကိုလည္း ခိုင္းသည္ ။ သင္ေပးသည္ ။ ကားေမာင္းတတ္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ပူစီသည္ ေမထားခင္ကို ကားနဲ႔ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ရတဲ့ အလုပ္ကို ရံဖန္ရံခါလုပ္ရသည္ ။ ကားဒ႐ိုင္ဘာႀကီး ေနမေကာင္းတဲ့အခါ တို႔ ခြင့္ယူသြားတဲ့ အခါတို႔မွာ ျဖစ္သည္ ။ ေမထားခင္ အေၾကာင္းကို သူ သတိရတာက အၿမဲတမ္းပါ ။ ဒါေပမယ့္ ေမထားခင္ အေၾကာင္းကို စဥ္းစား ေတြးေတာမိတိုင္း သူ႔ရင္ထဲမွာ နာက်င္ ခံစားရသည္ ။

ေမထားခင္နဲ႔ ေဝးကြာခဲ့ရလို႔ ။ အတိတ္ကို ျပန္ စဥ္းစားမိတာနဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး ။ တခါတခါ ေမ့ထားလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ေခါင္းထဲကို ဝင္ဝင္လာသည္ ..။ ေမ့ပစ္လို႔ မရဘူး ။ သည္အခ်ိန္မွာ အျပင္က စာေရးမေလး ဂ်ဴလိုင္မိုးမိုး ဝင္လာသည္ ။ ဂ်ဴလိုင္မိုးမိုးသည္ သူ႔အလုပ္ကိစၥေတြ အားလုံးကို စီမံခန႔္ခြဲေပးေနတဲ့ အသက္၂၅ႏွစ္ အ႐ြယ္ မိန္းကေလး ။ “ ဆရာ…ဦးကက္စိန္က ဆရာနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ ေရာက္ေနပါတယ္…”လို႔ ဂ်ဴလိုင္မိုးမိုးက ေျပာသည္ ။ “ ေအး…ေအး…လႊတ္လိုက္ပါ…” ဦးကက္စိန္ ဆိုတာက သူ႔ရဲ႕ ေရွ႕ေန ။ သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျဖစ္ျဖစ္ အမႈတစုံတရာ ျဖစ္လာတဲ့အခါ အၿမဲတမ္း ဥပေဒအႀကံဉာဏ္ေတြ ေပးဖို႔ သူ႔လက္စြဲေရွ႕ေနအျဖစ္ သူ ခန႔္ထားတဲ့ တရား႐ုံးခ်ဳပ္ေရွ႕ေနႀကီး ..။ ဦးကက္စိန္ ဝင္လာသည္ ။ အသားညိဴညိဴ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ ကံတုံးဆံေတာက္ ဆံပင္..ေကာ္လာကတုံးရွပ္အျဖဴ တိုက္ပုံအနက္ ေယာပုဆိုးအညိဳနဲ႔ ဦးကက္စိန္က အဲကြန္း နဲ႔ သူ႔႐ုံးခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ သေဘာက်သြားၿပီး…“ အမေလး ..နိဗၺာန္ ေရာက္သြားသလိုဘဲ..ဆရာသမား…” လို႔ သြားေပၚေအာင္ ရယ္လိုက္ရင္း ေျပာသည္ ။

“ ထိုင္ပါ ဦးကက္စိန္..ဘာေသာက္မလဲ …ေကာ္ဖီလား..လဖက္ရည္လား…” လို႔ သူေမးသည္ ။ “ မေသာက္ေတာ့ပါဘူး..ဆရာရယ္ …တရား႐ုံးမွာ ေသာက္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ ..ေျပာစရာေလး ရွိလို႔ လာခဲ့တာ..” လို႔ ဦးကက္စိန္က ေျပာသည္ ။ ဦးကက္စိန္ကို သူ ကိုလတ္ အမႈကို လိုက္ခိုင္းထားတာေၾကာင့္ ကိုလတ္ကိစၥ တခုခု ထူးလို႔ျဖစ္မယ္လို႔သူထင္လိုက္သည္ ။ သူထင္တဲ့အတိုင္း ဦးကက္စိန္က “ ဦးေမာ္ေမာ္လတ္ကို ဒီေန႔ ႐ုံးထုတ္တယ္..ဆရာသမား…သူ႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ အာမခံ ေလွ်ာက္တယ္ ..မရဘူး..အပယ္ခံရတယ္….ဦးေမာ္ေမာ္လတ္ အ ရမ္း စိတ္ဓါတ္က်သြားတယ္..ကြၽန္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားလုပ္တာဘဲ…လိုက္လည္း လိုက္တယ္…မရဘူး…လူႀကီးေတြ စိတ္ဝင္စားတဲ့အမႈမို႔ တရားသူႀကီးကလည္း မယူရဲဘူး..ဆရာသမား …” လို႔ ေျပာျပသည္ ။ ကိုလတ္က သူ႔ေဘာ္ဒါ ။ သူ႔ပါတနာ..လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ေပါ့ ။

နံမည္ အျပည့္အစုံက ေမာ္ေမာ္လတ္ ။ သူ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ၿပီး ဒုစ႐ိုက္ေလာကရဲ႕ ဘုရင္တဆူလို ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးဗညားေအာင္ခင္ရဲ႕ အိမ္မွာေမာ္ေမာ္လတ္နဲ႔ ဆုံခဲ့ၿပီး ညီအကိုလို ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္ ။ သူ ႀကီးပြားလာတဲ့အခါ ေမာ္ေမာ္လတ္က သူ႔လုပ္ငန္းေတြမွာ လာဝိုင္းကူသည္ ။ လုပ္သည္ ။ သူအက်ိဳးရွိသလို ေမာ္ေမာ္လတ္ကိုလည္း သူေဝမွ်သည္ ။ ေပးသည္ ။ ေကြၽးသည္ ။ ေမာ္ေမာ္လတ္က ဦးဗညားေအာင္ခင္ လက္ေအာက္မွာ သူတို႔ တပည့္အျဖစ္ လုပ္ခဲ့ၾကစဥ္ကတည္းက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သမီးေလးတေယာက္ ရွိသည္ ။ ေမာ္ေမာ္လတ္သည္ လူေခ်ာလူေျဖာင့္တေယာက္ ျဖစ္သလို သူ႔မိန္းမ ဂ်က္ဆီကာ ကလည္း ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးတေယာက္လိုဘဲ ႐ုပ္ေရာ ကိုယ္လုံးေကာ လွတဲ့မိန္းမလွေလးတေယာက္ ျဖစ္သည္ ။

သမီးေလး ညိဳမီလတ္က အခုဆို ၁၉ႏွစ္ ရွိေနၿပီ ။ ပူစီသည္ ေငြအရွာေကာင္းၿပီး သုံးႏိုင္ၿဖဳံးႏိုင္လို႔ မိန္းမ ဆိုတာ သူ႔အတြက္ မရွားခဲ့ေပမယ့္ အသဲနစ္ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ေမထားခင္နဲ႔ ေဝးကြာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အခုထိ သူမိန္းမ အတည္ မယူျဖစ္ခဲ့ ။ သူေဌးလူပ်ိဳႀကီးတေယာက္ဆိုေတာ့ ေရလာဖို႔ ေျမာင္းေပးၾကတဲ့မိန္းမေတြကေတာ့ တပုံတေခါင္းေပါ့ ။ ပူစီက သူ႔ျပင္းျပတဲ့ ဆႏၵေတြကို ေၾကးစားမိန္းမေတြနဲ႔ ေျဖရွင္းပစ္ၿပီး ေငြရွာတဲ့ အလုပ္ေတြကိုဘဲ ဖိဖိစီးစီး လုပ္ခဲ့သည္ ။ ေငြရရင္ ၿပီးေရာ ေငြမ်က္ႏွာကိုဘဲ ၾကည့္သလို ေငြရွာ တဲ့ေနရာမွာ ဥပေဒအထဲကေရာ ဥပေဒအျပင္ကေရာ သိမ္းႀကဳံး ရွာေဖြခဲ့လို႔ အခုလို ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္ ။ေမာ္ေမာ္လတ္ ခုလို အဖမ္းခံရၿပီး အခ်ဳပ္က်ေနတာ သူ႔ပေယာဂ မကင္းဘူး ။ ေမာ္ေမာ္လတ္က သူ႔လို ..သူ႔ေလာက္ ေလာဘမႀကီးဘူး ။ သူက အစာကိုဘဲ ျမင္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို မျမင္တဲ့ေကာင္ ။ ေမာ္ေမာ္လတ္က အ႐ိုးစူးမယ္ ပူစီ…မလုပ္နဲ႔..လို႔ တားတဲ့ၾကားက သူ လုပ္ခဲ့သည္ ။ လုပ္ခိုင္းခဲ့သည္ ။ အစစ ဦးေဆာင္ လုပ္တဲ့လူက ေမာ္ေမာ္လတ္ ။

သူက ေနာက္ကြယ္က ပံ့ပိုးသူ သက္သက္ ။ တကယ္တမ္း ရဲေတြ မိသြားတာက ေမာ္ေမာ္လတ္ ။ သူ႔ လာလူး ဆိုတဲ့ တပည့္တေယာက္လည္း ေမာ္ေမာ္လတ္နဲ႔ အတူ အဖမ္းခံရသည္ ။ ေငြ သိန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အသိမ္းခံရသည္ ။ ေမာ္ေမာ္လတ္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သူ႔ေရွ႕ေနႀကီး ဦးကက္စိန္ကို လိုက္ခိုင္းသည္ ။ တရားခြင္မွာေမာ္ေမာ္လတ္ရဲ႕ အက်ိဳးေဆာင္ ေရွ႕ေနအျဖစ္ လိုက္ခိုင္းတာတင္ မကဘဲ တရားသူႀကီး..စြဲခ် တရားေရးအရာရွိ..ရဲတပ္ဖြဲ႕ အစရွိတာေတြကို လိုက္ခိုင္းသည္ ။ ကုန္ခ်င္သေလာက္ ကုန္ပါေစ..လြတ္ရင္ၿပီးေရာလို႔သူ ေျပာသည္ ။ ေငြေတြလည္း ထုတ္ေပးသည္ ။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေရွ႕ကို မထြက္ဘူး ။ ဦးကက္စိန္က တဆင့္ ေမာ္ေမာ္လတ္ကို သူကိုယ္တိုင္ မလာတာကိုေတာ့ စိတ္မရွိနဲ႔လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာခိုင္းထားခဲ့သည္ ။ ေမာ္ေမာ္လတ္ရဲ႕ မိန္းမ ဂ်က္စီကာက သူ႔ဆီကို ငိုယိုၿပီး အကူအညီလာေတာင္းသည္ ။ သမီးေလး ညိဳမီလတ္ကလည္း ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ တန္းလန္းႀကီး . .။ ေမာ္ေမာ္လတ္ အဖမ္းခံရတဲ့ သတင္းကို ၾကားၾကားခ်င္း ေန႔က ဂ်က္စီကာနဲ႔ ညိဳမီလတ္တို႔ သူ႔ဆီကို ငိုႀကီး ခ်က္မနဲ႔ ေျပးလာၾကသည္ ။

အားကိုးတႀကီး အကူအညီ ေတာင္းၾကသည္ ။ သူက အေပါင္းအသင္းေကာင္းသူ..အဆက္ရွိသူလို႔ သူတို႔ သိထားၾကသည္ ။ ဂ်က္စီကာနဲ႔ ညိဳမီတို႔ သူ႔ကို ဖက္ၿပီး ငိုၾကသည္ ။ သူက ျပန္ဖက္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္သည္ ။ ဘာမွ စိတ္မပူဖို႔ ေျပာသည္ ။ ေမာ္ေမာ္လတ္က အရင္ထဲက သူ႔အိမ္ကို မၾကာခဏ ေခၚလာတတ္လို႔ သူကလည္းေမာ္ေမာ္လတ္ အိမ္ကို သြားလည္တတ္လို႔ ဂ်က္စီကာ နဲ႔ ညိဳမီနဲ႔က ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ အခု ေမာ္ေမာ္လတ္ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ အကူအညီ လိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ဆီကိုေရာက္လာၾကတဲ့အခါ ဖက္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးတဲ့အခါ သူ႔စိတ္ေတြက အရင္တုံးကနဲ႔ မတူေတာ့ဘဲ တက္ႂကြ ေဖါက္ျပန္ေနတာ သူ႔ဖါသာ သတိထားမိလိုက္သည္ ။ ဂ်က္စီကာ လွတာ ေတာင့္တာကို ဟိုး ေစာေစာထဲက သူသိေနသည္ ။ မၾကာခဏ ေမာ္ေမာ္လတ္ အလစ္မွာဂ်က္စီကာ့ကို သူ ျပစ္မွားတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္မိခဲ့သည္ ။

ေမာ္ေမာ္လတ္ရဲ႕ အိမ္က သူ႔အတြက္ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ တခ်ိဳ႕ညေတြ ေမာ္ေမာ္လတ္နဲ႔ အရက္ဝိုင္းကေန အျပန္ ေသာက္လို႔ မဝေသးဘဲ ေမာ္ေမာ္လတ္တို႔အိမ္မွာ ဆက္ေသာက္တတ္သည္ ။ ဂ်က္စီကာသည္ သူနဲ႔ ေမာ္ေမာ္လတ္ကို အျမည္း တခုခု အၿမဲလို လုပ္ေပးတတ္သည္ ။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ ဂ်က္စီကာသည္ အိပ္ရာထဲ ေရာက္ေနၿပီးမွ သူတို႔ကို တံခါး လာဖြင့္ေပးသည္ ။ ညဝတ္ အက်ၤ ီကို အတြင္းက ဘာမွ မခံဘဲ ဝတ္ထားတဲ့ ဂ်က္စီကာရဲ႕ ၿဖိဳးေကာ့တဲ့ ရင္သားႀကီးေတြကို သူ ျမင္ေတြ႕ဘူးလို႔ဂ်က္စီကာကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာအၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး သူ ထန္ခဲ့ဘူးသည္ ။ တခါတေလ ေမာ္ေမာ္လတ္က အေသာက္လြန္ေတာ့ အိမ္လည္း ေရာက္ေရာ ေခါင္း မေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ ဂ်က္စီကာက သူ႔ကို အိပ္ခန္းထဲ တြဲပို႔လိုက္ရသည္ ။ ဂ်က္စီကာက သူ႔ကို လာ စကားေျပာတဲ့အခါ ဂ်က္စီကာရဲ႕ ညဝတ္အက်ၤ ီ ပါးပါး ေအာက္က အခုအခံ မပါဘဲ ဝတ္ထားတဲ့ ကိုယ္လုံး အလွအပေတြကို ေတြ႕မိရတာက ေသြးသားေတြကို ဆူေ၀ ေစခဲ့သည္ ။

ေဘာ္ဒါ အရင္းအျခာရဲ႕ မိန္းမမို႔ စိတ္ေတြကို မနည္း ခ်ဳပ္တီးၿပီး ျမန္ျမန္ဘဲ ႏုတ္ဆက္ ျပန္လိုက္ရသည္ ။ အခုလည္း ကိုလတ္က အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနလို႔ သူတို႔ ငိုယိုၿပီး ေရာက္လာၾကေတာ့ သည္ သားအမိက ေဟာ့တ္လြန္းလို႔ သူ႔စိတ္ေတြ မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ဘူး ။ ဂ်က္စီကာ့ကို ဖက္ၿပီး “ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔..ငါရွိတယ္…နင္တို႔ သားအမိကို အစစ ငါ တာန္ယူမယ္..” လို႔ ေျပာတဲ့အခ်ိန္ ဂ်က္စီကာရဲ႕ ေကာ့ခြၽန္တင္းတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြက သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ တသားထဲက်ေအာင္ ကပ္ေနၾကေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြ မ႐ိုးသားေတာ့ဘူး ။ ညိဳမီလတ္ကလည္း..“ အန္ကယ္ရယ္..ဒက္ဒီ့ကို ကယ္ထုတ္ပါ အုံး..” လို႔ ငိုၿပီးေျပာရင္း သူ႔ကို ေနာက္ေက်ာကေန လာဖက္ျပန္တယ္ ။ ညိဳမီလတ္က အေမတူ သမီး ။ ႏို႔ေတြ ဖင္ေတြက ႀကီးသည္ ။ သူ႔အေမလို ႏို႔ထြားထြား တင္းတင္းေတြက သူ႔ေက်ာကို ဖိကပ္လာၾကျပန္တယ္ ။ ေရွ႕ေရာ ေနာက္ေရာ ဖိကပ္လိုက္ၾကေတာ့ သူ႔ေပါင္ၾကားက ငပဲက ဒိုင္းကနဲ မတ္ေထာင္သြားၿပီ ။ သူတို႔ဆီက ေရေမႊးအနံ႔ေတြကလည္း လူကို ကလူၾကည္ဆယ္ ေနၾကသည္ ။ “ စိတ္ခ် သမီး..အန္ကယ္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေနတယ္….” လို႔ ညိဳမီလတ္ေလးကို ေက်ာပြတ္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္ သူ႔ငပဲက တအား ေထာင္လာသည္ ။

ဂ်က္စီကာ့ ဖင္တုန္းေတြကို ေတြ႕ေနရတာကလည္း တကယ့္ကို စိတ္ထ စရာႀကီး ။ “ ကိုလတ္က တိုက္ေဆာက္ေနတဲ့ေနရာမွာ ရွိသမွ် ပုံေအာထားလို႔ ဂ်က္စီတို႔ လက္ထဲမွာ ေငြသိပ္ မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ..ကိုစီ…” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ဂ်က္စီကာကို “ ဘာမွ မပူနဲ႔ ဂ်က္စီ….ကိုယ္ တေယာက္လုံး ရွိေနတာဘဲ..အစစ ကိုယ့္တာဝန္ထား..ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ၾကၿပီး စကားေျပာၾကတာေပါ့..” လို႔ ႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာလိုက္ရသည္ ။ ဂ်က္စီကာကို ညစ္ညမ္းတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ျပစ္မွားခ်င္တိုင္း ကိုလတ္ရဲ႕ သူ႔အေပၚ ေကာင္းခဲ့တာေတြကို ျမင္ေယာင္ သတိရၿပီး စိတ္႐ိုင္းေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့သည္ ။ ဂ်က္စီကာနဲ႔ ညိဳမီလတ္တို႔ သူ႔႐ုံးခန္းက ျပန္အသြား ေရွ႕ေနႀကီး ဦးကက္စိန္ကို သူ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္ ။ ဦး ကက္စိန္သည္ ေစာေစာကဘဲ ပူစီ့႐ုံးခန္းကို လာသြားၿပီး ကိုလတ္ တရား႐ုံးမွာ အာမခံ မရတဲ့ကိစၥ လာေျပာျပခဲ့သည္ ။ ကိုလတ္ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ျပန္ထုတ္ရမလဲ တိုင္ပင္ခ်င္လို႔ ေခၚလိုက္တာ ျဖစ္သည္ ။ ဦးကက္စိန္က သူ႔မွာ နည္းလမ္းတခု ရွိသည္ လို႔ ေျပာသည္ ။ ပူစီလည္း အားတက္သြားသည္ ။

“ ေငြ ဘယ္ ေလာက္သုံးရမလဲ ဦးကက္စိန္…” လို႔ သူ ေမးလိုက္သည္ ။ ဦးကက္စိန္က “ ေငြေပးၿပီး ထုတ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး… ဦးေမာ္ေမာ္လတ္ရဲ႕ စြပ္စြဲခံထားရတာေတြ အကုန္လုံးကို သူ႔တပည့္ လာလူးကို ပုံခ်လိုက္ဖို႔ဘဲဗ်…ခင္ဗ်ား လုပ္ရ မွာက လာလူးရဲ႕ မိန္းမကို ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ ေငြေပးၿပီး လာလူးကိုလည္း အခ်ဳပ္မွာ သြားေတြ႕ၿပီး ဦးေမာ္ေမာ္ လတ္ ကိုယ္စား ေထာင္က်ခံလိုက္ဖို႔ ေျပာဖို႔ဘဲ ” လို႔ ေျပာျပသည္ ။ သူ ခဏ စဥ္းစားလိုက္ၿပီး…“ အိုေကေလ…ဦးကက္စိန္..က်ေနာ္ သေဘာတူပါတယ္…ကိုလတ္ လြတ္လာရင္ ၿပီးေရာ လာလူးကို ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ ေငြ ေပးလိုက္မယ္…” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။ “ ဒါဆို က်ေနာ္ ဦးေမာ္ေမာ္လတ္ကိုလည္း သြားေတြ႕ၿပီး ရွင္းျပလိုက္မယ္ေနာ္…” “ အိုေက ဦးကက္စိန္..လာလူးကိုေတာ့ က်ေနာ့္လူတေယာက္ လႊတ္ၿပီး ေျပာခိုင္းလိုက္မယ္..က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ ေတာ့ သူ႔ကို သြား မေတြ႕ခ်င္ဘူးဗ်ာ…”

“ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ား သေဘာဘဲေလ …ထူးျခားရင္ က်ေနာ္ ဖုန္းဆက္ပါမယ္…” “ ေကာင္းပါၿပီ..ဦးကက္စိန္…” ေမာ္ေမာ္လတ္ အစား လာလူး ေထာင္အက်ခံသြား လိုက္လို႔ ေမာ္ေမာ္လတ္ ျပန္ထြက္လာမယ္ ဆိုလို႔ စိတ္နည္း နည္းေအးသြားသည္ ။ လာလူးကို ေငြ ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ ဆိုတာဘဲ သူ စဥ္းစားရမည္ ။ “ ဆရာ….ျပည္လုံးခ်မ္းသာ ထေရးဒင္းက ဦးသန္းေမာင္ရင္က ဆရာနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ အျပင္မွာ ေရာက္ေနပါတယ္…” လို႔ ဂ်ဴလိုင္မိုးမိုး လာေျပာလို႔ ပူစီ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္ ။ “ ေအာ္..ေအး..လႊတ္လိုက္…လႊတ္လိုက္…” ဂ်ဴလိုင္မိုးမိုး သူ႔႐ုံးခန္းက ျပန္အထြက္ ဂ်ဴလိုင္မိုးမိုးရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းကို သူ တခ်က္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ စြင့္ကား အခ်ိဳးက်တဲ့ တင္ပါးလွလွအိအိေတြကို သတိထားမိသည္ ။ အင္း..ငါ ဘယ္လို ျဖစ္ေနသလဲ..ငါ တဏွာစိတ္ေတြ အရမ္း မ်ားေနသလား….။ မလုပ္သင့္တဲ့ မိန္းမေတြကို ထန္ေနမိတဲ့ သူ႔အျဖစ္ကို သူ ျပန္သုံးသပ္ေနမိသည္ ။ ငယ္ငယ္က မွားခဲ့တာမ်ိဳးေတြ တခါ ထပ္ မမွားခ်င္ေတာ့ ။ မမွားသင့္ေတာ့ဘူး ။ ငယ္ငယ္က …။ လူပ်ိဳ႕လက္ ဝက္ၿမီးလို႔ ေျပာၾကတဲ့ အ႐ြယ္ ။ လူပ်ိဳေပါက္ အခ်ိန္ ။

အဲဒီတုံးက ပူစီ …။ ႐ြာမွာတုံးက ပူစီရဲ႕ ဘ၀ ..။ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့ အတိတ္က အေၾကာင္းေတြ ..။ ႐ြာမွာတုံးက ပူစီက လူတကာရဲ႕ ခိုင္းဘတ္ ။ အေဖ ေသၿပီးတဲ့ ေနာက္ အေမ့ကို တဖက္တလမ္းက ကူညီတဲ့ အေနနဲ႔ ႐ြာထဲက လူေတြ ခိုင္းစရာ ရွိရင္ သြားၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးလို႔ လူေတြက မုန႔္ဖိုးေပးၾကသည္ ။ ရတဲ့ ေငြကို အေမ့ကို သူ ေပးသည္ ။ အေမက သား မုန႔္ဝယ္စားဖို႔ ထားပါ လို႔ သူ႔ကို ျပန္ေပးသည္ ။ လူပ်ိဳေပါက္ ျဖစ္လာေတာ့လည္း သူ တခ်က္မွ မပ်င္းခဲ့ဘူး ။ ႐ြာထဲက ေငြရွိတဲ့ လယ္ပိုင္ရွင္ ၿခံပိုင္ရွင္ေတြဆီမွာ အလုပ္သြားေတာင္းၿပီး လုပ္သည္ ။ မ်က္ႏွာခ်ိဳၿပီး ဖင္ေပါ့တဲ့ ပူစီကို လူေတြကလည္း အလုပ္ေပးခ်င္ၾကသည္ ။ ထန္းေတာပိုင္တဲ့ ဦးေတာႀကီးကလည္း ထန္းတက္ခိုင္းသည္ ။ ထန္းရည္ဆိုင္ ဖြင့္ထားတဲ့ ဦးေတာႀကီးအတြက္ ထန္းတက္ေပးတဲ့အတြက္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပူစီသည္ ထန္းတက္သမားပူစီ လို႔လည္း သူေနတဲ့ သာေကာင္း႐ြာ တဝိုက္မွာ လူသိမ်ားသည္ ။

ဦးေတာႀကီးတို႔ ထန္းရည္ဆိုင္ အတြက္ ႂကြက္ေၾကာ္ ေရာင္းဖို႔ညပိုင္းမွာလည္း ႐ြာ ပတ္ဝန္းက်င္က လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ႂကြက္ထိုးေပးသည္ ။ လယ္ႂကြက္ႀကီးေတြက လယ္ထဲက စပါးေတြ နင္းစားၿပီး ဆူၿဖိဳး ဝဖီးေနသည္ ။ အေရဆုတ္ ခုတ္ထစ္ၿပီး ႂကြက္ကိုင္ေပး ေၾကာ္ေပးသည္ ။ ထန္းရည္နဲ႔ ႂကြက္ေၾကာ္ လာစားတဲ့ ႐ြာထဲက ကာာလသားေတြက ပူစီေၾကာ္တဲ့ ႂကြက္ေၾကာ္က ဦးေတာႀကီးတို႔ လင္မယား ေၾကာ္တာထက္ ပိုေကာင္းသည္လို႔ ထင္ၾကသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေတာႀကီးကလည္း ပူစီကို အၿမဲ ေခၚ ခိုင္းတတ္သည္ ။ ငါးရွဥ့္လည္း ထိုးသည္ ။ ယုန္လည္း ေထာင္သည္ ။ ခ်ိဳးလည္း ေထာင္သည္ ။ ပူစီ ရန္ကုန္ကို ေရာက္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ႐ြာမွာ အခ်မ္းသာဆုံးလူ လို႔ ဆိုရမယ့္ ဦးလူထုန္ရဲ႕ သမီးေထြးေလး စီစီထုန္ နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြေၾကာင့္ ပူစီလည္း ႐ြာမွာ ဆက္ ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့လို႔ ေဝးရာကို ေျပးခဲ့ရတာ ။ တျခား ေျမပိုင္ရွင္ လယ္ပိုင္ရွင္ေတြလိုဘဲ ဦးလူထုန္တို႔ လင္မယားကလည္း ပူစီကို သူတို႔ အိမ္က အလုပ္ေတြကို ေခၚခိုင္းသည္ ။ ပူစီက အသားလတ္လတ္ ႐ုပ္ရည္ကလည္း သန႔္လို႔ ႐ြာက တျခား ေကာင္ေလးေတြ ထက္ စာရင္ သန႔္ျပန႔္ သလို အလုပ္ အၿမဲ လုပ္ေနလို႔ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကလည္း က်စ္လစ္ ေတာင့္တင္းၿပီး ၾကည့္ေကာင္းသည္ ။ ဦးလူထုန္တို႔မွာက သမီးႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္ ။ အႀကီးမက ရီရီထုန္…။

အငယ္မေလးက စီစီထုန္ ။ အႀကီးမရီရီထုန္က ပူစီနဲ႔ အ႐ြယ္တူသည္ ။ တမိုင္ေက်ာ္ ေဝးတဲ့ အနီးဆုံး ၿမိဳ႕ေလးက အထက ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ ရီရီထုန္နဲ႔ ပူစီက တတန္းထဲ ။ ပူစီသည္ လူသာငယ္ နံမည္က တုတ္ႀကီး ဆိုတဲ့ လူစားမ်ိဳး ။ ငယ္ငယ္နဲ႔ မိန္းမ အေတြ႕အႀကဳံေတြ ရွိေနသည္ ။ သူ႔ငပဲကလည္း ထြားၿပီးရွည္သည္ ။ ငယ္ငယ္ထဲက ႏြားေက်ာင္းရင္း ျမစ္ထဲကို ခုန္ခ် ေရကူးၾကရင္ ပူစီရဲ႕ လထစ္ ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက တအံ့တၾသ ျဖစ္ၾကရသည္ ။ သူ႔ငပဲတန္က တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ သိသိသာသာ ႀကီးေနလို႔ ။ ရွည္လည္းရွည္ေနလို႔ ။ ပူစီသည္ မိန္းမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကံေကာင္းသူလို႔လည္း ဆိုႏိုင္သည္ ။ ထန္းရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးေတာႀကီးသည္ သူကိုယ္တိုင္က ထန္းရည္ေရာင္းေပမယ့္ သူက ထန္းရည္ကို မေသာက္ဘူး ။ သူ႔အမ်ိဳးေတြ ခ်က္တဲ့ ခ်က္အရက္( ေတာအရက္ ) ကို ခ်သည္ ။ ကေဇာ္သမားႀကီး ဦေတာႀကီးသည္ ထန္းရည္ဆိုင္ကို မနက္ပိုင္းေလာက္ဘဲ လာလုပ္ၿပီး ေန႔လည္ေလာက္ထဲက သူ႔တူ ဦးစီးေနတဲ့ ေတာအရက္ဆိုင္မွာ ေရာက္ေနတတ္သည္ ။ တခြက္ၿပီးတခြက္ ျမည္းရင္း အၿမဲ ေရခ်ိန္ကိုက္ေနတတ္သူပါ ။ ပူစီကလည္း ဖင္ေပါ့ ေတာ့ ပူစီေရ…လုပ္ပါအုံးကြာ..ဆိုၿပီး ဦးေတာႀကီးက ပူစီ့ကိုဘဲ ဖိခိုင္းတတ္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေတာအရက္ဆိုင္မွာ ေရာက္ေနတတ္သည္ ။

သူ႔မိန္းမ မျမေသြးကဘဲ ထန္းရည္ဆိုင္ကို ပူစီရဲ႕ အကူ အညီနဲ႔ တာဝန္ယူေနရသည္ ။ မျမေသြးသည္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး လုံးႀကီးေပါက္လွလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ေရေဆးငါးႀကီး ျဖစ္ သည္ ။ ပူစီလည္း မျမေသြးနဲ႔ အတူတူ ထန္းရည္ဆိုင္မွာ ေန႔တိုင္း တာဝန္ယူ ကူညီေရာင္းရေတာ့ ကေဇာ္ဘဲ မူးေနၿပီး မိန္းမလိုအင္ကို မျဖည့္စြမ္းေပးတဲ့ ဦးေတာႀကီး လစ္ဟင္းေနတဲ့ လိင္ကိစၥ အပိုင္းကို သူ႔ကိုယ္စား ဝင္ေရာက္ တာဝန္ယူေပးရေတာ့သည္ ။ ဦးေတာႀကီးရဲ႕ မိန္းမ မျမေသြးသည္ အ႐ြယ္ရွိတုံး အ႐ြယ္ေကာင္းတုံးမို႔ ေသြးသား ေတာင့္တ လိုလားတဲ့အခါ အနီးကပ္ အတူတူ ရွိေနတဲ့ က်စ္လစ္ေတာင့္တင္းတဲ့ ေကာင္ေလး ပူစီနဲ႔ ညိေတာ့တာဘဲ ။ ညဖက္ ႂကြက္လိုက္ထိုးၿပီး ရတဲ့ ႂကြက္ေတြကို ဦးေတာႀကီး အိမ္ကို ပူစီ ယူလာတဲ့အခါ ဦးေတာႀကီးသည္ တခူးခူးတရႉးရႉးနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ ။ မျမေသြးက ပူစီ ယူလာတဲ့ ႂကြက္ေတြကို ညတြင္းခ်င္းဘဲ ကိုင္ရသည္ ။ ပူစီကကူညီရသည္ ။

ခုတ္ထစ္ၿပီးသား ႂကြက္သားေတြကို ဆားဆႏြင္းနဲ႔ နယ္ဖတ္ၿပီး မနက္ေစာေစာမွာ ေၾကာ္ဖို႔ အိုးႀကီးတလုံးထဲ ႏွပ္ထားၾကရသည္ ။ ဦးေတာႀကီး အိမ္နဲ႔ ထန္းရည္ဆိုင္က သိပ္ မေဝးလွဘူး ။ မျမသြးလည္း လင္ႀကီးဆီက မရတဲ့ ကိစၥကို အနားမွာ ရွိတဲ့ သနားကမား ပူစီနဲ႔ ေျဖရွင္းပစ္ခ်င္သလို ပူစီကလည္း ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ႔ ေတာင့္တင္းစိုေျပတဲ့ မျမေသြးကို စိတ္ေတြ လာေနမိတာမို႔ ေရာင္းသူဝယ္သူ ၾကည္ျဖဴအသံတူသြားၾကရေတာ့သည္ ။ ေဟာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေယာက်္ားကို စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီး..“ ပူစီ..ထန္းရည္ဆိုင္ဖက္ ခဏသြားၾကရ ေအာင္…” လို႔ ပူစီ့ကို လက္တို႔ေခၚသြားလိုက္မိသည္ ။ ပူစီလည္း မျမေသြးနဲ႔ ညအေမွာင္ထဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ထန္းရည္ဆိုင္ဖက္ကို သြားရတာ ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္း ခုံလြန္းေနရသည္ ။ မျမေသြးလည္း အခ်ိန္သိပ္မရွိလို႔ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘူး ။ ပူစီ့ေပါင္ၾကားကို လက္နဲ႔ လွမ္းစမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။

မာေက်ာေနတဲ့ အတန္ေခ်ာင္းႀကီးကို စမ္းမိသည္ ။ “ ပူစီ..နင္ လီးေတာင္ေနပါလား….နင္ ငါ့ကို စိတ္ရွိေနတာလားဟင္…” “ အဲ..အား..မ…မ…ဟုတ္…” “ လုပ္မေနနဲ႔ ပူစီ..မသိရင္ ခက္မယ္..နင္ ငါ ညေနဖက္ ေရခ်ိဳးရင္ လာလာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ ငါသိတယ္…နင္ စိတ္ထရင္ ထတယ္ေပါ့..ငါ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာပါဘူး….နင့္အ႐ြယ္က မိန္းမ တအား စိတ္ဝင္စားတယ္ ဆိုတာ ငါ နားလည္တယ္…လာ….လာ…ဒီနား…” ဆိုၿပီး မျမေသြးက ပူစီ့လတန္ေခ်ာင္းကို ေရွ႕ေနာက္ ပြတ္တိုက္ ကြင္းကစားေပးသည္ ။ “ အိုး…အင္း….အမ…….အား….ဟင္း…..” လီးတန္ထိပ္ဖ်ားကို ဖိဖိေခ်နယ္ေပးေနျပန္ေတာ့ ပူစီ အရမ္း ဖီလင္တက္ ေကာင္းေနသည္ ။ သူ႔လီးတန္လည္း ပိုပို ႀကီးထြားလာသည္ ။

“ လိုးမလား….” “ ဟုတ္..ဟုတ္….အမ…..” မျမေသြးက ထန္းရည္ဆိုင္ထဲက စားပြဲေပၚ တက္လိုက္ၿပီး ထမိန္လွန္တင္ ေပါင္ၿဖဲကား ေပးသည္ ။ ေမွာင္မဲေနေပမယ့္ အသားေဖြးျဖဴတဲ့ မျမေသြးရဲ႕ ကိုယ္လုံးကို မထင္မရွားေတြ႕ေနရသည္ ။ ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴႀကီးေတြ ၾကားထဲကိုေနရာဝင္ယူလိုက္ၿပီး မတ္ေထာင္ေနတဲ့ သူ႔လီးနဲ႔ မျမေသြးရဲ႕ ေပါင္ၾကား အကြဲေၾကာင္းကို ဖိေထာက္လိုက္သည္ ။ မျမေသြးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္သည္ သဘာ၀ အရည္ေတြနဲ႔ စိုစို႐ႊဲေနတာကို သိလိုက္ရလို႔ သူမလည္း လိုလား ေနပါလား ဆိုတဲ့ အသိကို ပူစီရလိုက္ေတာ့ သူ႔ေထာင္ေနတဲ့ ငပဲက ပိုတင္းသြားသည္ ။

မျမေသြးက သူ႔လီးတန္ကို လက္နဲ႔ ဖမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ဝမွာ ေတ့ေပးလိုက္တာနဲ႔ ပူစီလည္း ဖိသြင္းလိုက္သည္ ။ “ အီး…ရွီး…….ပူစီ..နင့္လီး ေတာ္ေတာ္ ႀကီးတယ္ဟာ….” လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တဲ့ မျမေသြးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ဆက္ဖိသြင္းပစ္လိုက္သည္ ။ “အီး…..ပူစီ….ျဖည္းျဖည္း….ရွီး…..” လို႔ မျမေသြး ညည္းလိုက္သည္ ။ ပူစီ ထင္တာက မျမေသြးသည္ လင္ရွိတာမို႔ လိုးလိုက္ရင္ ပ်စ္ကနဲ ခပ္ေခ်ာင္ေတာင္ေတာင္ ေနမည္လို႔ ။ တကယ္တမ္းသြင္းလိုက္ေတာ့မျမေသြးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္သည္တကယ့္ကိုၾကပ္ထစ္ေနတဲ့ ေကာင္းေနဆဲ ေစာက္ဖုတ္ ျဖစ္ေနသည္ ။ ၾကည့္ရတာ ဦးေတာႀကီးလည္း အရက္ဘဲ ဖိေသာက္ေနၿပီး သူ႔မိန္းမ မျမေသြးကို လိုးပုံမရဘူး ။ မျမေသြးလည္း ေတာ္ေတာ္ ဆာေနပုံရသည္ ။

ပူစီလည္း မျမေသြး ေျခေထာက္ေတြကို ေျမႇာက္တင္ပူးကိုင္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေညႇာင့္ေပးသည္ ။ မျမေသြးလည္း အား..အင္း…အင္း….နဲ႔ ပူစီေဆာင့္ထည့္တာေတြကို ခံေနၿပီး“ ပူစီ..ငါအေပၚက တက္ခ်င္တယ္….” လို႔ ေျပာသည္ ။ ပူစီလည္း တခါမွ မိန္းမက အေပၚက သူ႔ကို တက္ခ်တာမႀကဳံဘူးေသးလို႔ မျမေသြးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ထဲက သူ႔လီးကို ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ အိပ္ေပးလိုက္သည္ ။ မျမေသြးလည္း ပူစီ့ကိုယ္ေပၚကို တက္ခြလိုက္သည္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ မျမေသြးလည္း ကိုယ္ေပၚ မွာ ဘာ အဝတ္ကိုမွ ဝတ္မထားေတာ့ဘူး ။ ျဖဴေဖြးတဲ့ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက ေအာက္ကို တြဲမက်ေသးဘဲ လုံးထစ္တင္းမာေနဆဲမို႔ ပူစီလည္း ႏို႔ႀကီးေတြကို အားရပါးရ ဆုပ္နယ္ေနမိသည္ ။ မျမေသြးက ဖိဖိထိုင္လိုက္ ထလိုက္နဲ႔ တဟင္းဟင္း ညည္းရင္း ေဆာင့္ေပးေနသည္ ။ ေစာက္ဖုတ္နဲ႔လီး ဝင္ထြက္ ပြတ္တိုက္တဲ့ အသံေတြက တဖြတ္ဖြတ္နဲ႔ ။

မျမေသြးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္က အိေထြးတင္းၾကပ္ၿပီး အရသာ ေကာင္းေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ တက္ေဆာင့္လိုးရတာလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ မျမေသြး တက္ေဆာင့္ေပးေနတာကို အားမရ ျဖစ္ေနတဲ့ ပူစီလည္းခဏၾကာေတာ့ ပုံစံေျပာင္းရေအာင္ လို႔ မျမေသြးကို ေျပာလိုက္သည္ ။ မျမေသြးကလည္း ေအးေဆးဘဲ ။ စိမ္ေျပနေျပနဲ႔ တဝႀကီး အလိုးခံလိုက္ခ်င္သည္ ။ လင္ျဖစ္သူ ဦးေတာႀကီးက အိပ္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္ဆင္ေအာ္တာေတာင္ ႏိုးမွာ မဟုတ္ဖူးေလ ။ “ ဖင္ကုန္းေပးပါလား….” လို႔ မရဲတရဲ ေတာင္းဆိုၾကည့္လိုက္သည္ ။ မျမေသြးက အာၾကမ္းလ်ာၾကမ္းမို႔ သူ႔ကို ဆဲထည့္လိုက္မလား ဆိုၿပီး လန႔္လို႔ ။ ဒါေပမယ့္ မျမေသြးက သေဘာေကာင္းသည္ ။ “ အင္း…” လို႔ အသံျပဳရင္း ကြပ္ပ်စ္ေစာင္းးမွာ ေလးဖက္ကုန္းေပးလိုက္သည္ ။

ဖင္ဝိုင္းဝိုင္း ျဖဴျဖဴႀကီးကို ျမင္ရတာနဲ႔ စိတ္ေတြက တအားဘဲ ထႂကြေနရၿပီး ဖင္တုံးေတြ ၾကားက ျပဴးထြက္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ ေဖါင္းေဖါင္း အေျမာင္းလိုက္ႀကီးကလည္း ကုန္းယက္စုတ္လိုက္ခ်င္စရာပါဘဲ ။ မျမေသြးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို သူ႔လီးႀကီး ထိုးသြင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ႏို႔ႀကီးတလုံးကိုလည္း သူလွမ္းဆြဲလိုက္သည္ ။ သူ႔လီးႀကီးက ေစာေစာက စသြင္းတုံးကေလာက္ေတာ့ မၾကပ္ေတာ့ဘဲ စီးကနဲ တဆုံး ဝင္သြားသည္ ။ “ ပူစီ…..” “ အင္..မျမေသြး….” “ နင္ ငါ့ကို လိုးခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီလားဟင္…ေကာင္စုတ္ေလး….” “ အင္း..ခင္ဗ်ား ဖင္က တကယ္ေတာင့္တယ္ဗ်ာ….” ေလးငါးဆယ္ခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ထည့္ရင္း ပူစီက ေျပာလိုက္ေတာ့ မျမေသြးက ရယ္သည္ ..။ “ ဦးေတာႀကီးက ခင္ဗ်ားကို မလိုးဘူးလား….” “ သူက အေရဘဲ အေသေသာက္ေနတာ နင္အျမင္ဘဲေလ….ကဲ လိုး..လိုး ခပ္ျပင္းျပင္းေလး လိုးေပးစမ္းပါ….” ပူစီလည္း အေျပာမဟုတ္ဘဲ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပၿပီ ။ မျမေသြးကို ခပ္သြက္သြက္ ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြ နဲ႔ ေဆာင့္လိုးေပးေတာ့သည္ ။ တဖတ္ဖတ္ အသံေတြ ညံေနသည္ ။

ပူစီလည္း သူမ်ား မယားကို လိုးေနတာမို႔ သူ႔လင္ႀကီး အေနာက္က ေပၚလာၿပီး ငွက္ႀကီးေတာင္နဲ႔ ပိုင္းလိုက္မွာကိုလည္း စိတ္က ပူေနရလို႔ ေနာင္ကို လိုးရင္ေတာ့ ဒထက္ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာ တခုခုမွာ လိုးရမည္ လို႔ ဆုံး ျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္ ။ မျမေအး ၿပီးေအာင္ ဖိလိုးေပးလိုက္သည္ ။ မျမေအး ၿပီးသြားမွ ႏိုင္ငံျခား အျပာကားေတြမွာ ေတြ႕ဖူးသလို လီးကို ၿပီးခါနီးမွာ ေစာက္ဖုတ္ထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး မျမေသြးရဲ႕ ဖင္ တုံး ျဖဴျဖဴႀကီးေတြ အေပၚမွာ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္ကာ ၿပီးသြားရသည္ ။ သူတို႔ လမ္းခြဲခါနီးမွာ မျမေသြးက ပူစီ့ကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလ်ာက္မေျပာဖို႔ ပိတ္သည္ ။ ပူစီက “ ေျပာပါ့မလားဗ်ာ..ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးသလိုႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့….” လို႔ ပူစီက ျပန္ေျပာရင္း သူ႔ အိမ္ကို ျပန္သည္ ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အေမ ခ်န္ထားတဲ့ ဟင္းကို ဇလုံနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ထမင္းေပၚ ပုံလိုက္ၿပီး အားရပါးရ စားလိုက္သည္ . ။

စိတ္လာလာေနရတဲ့ ဖင္ႀကီးမ မျမေသြးကို စိတ္တိုင္းက် လိုးခြင့္ရလိုက္လို႔ ပူစီ တအား ေက်နပ္ေနသည္ ။ ေနာက္တေန႔မွာ ဦးေတာႀကီးတို႔ ဆိုင္ကို သြားကူေတာ့ မျမေသြးကို ေတြ႕ေတာ့ ညက လိုးခဲ့တာေတြကို ျပန္ ညမင္ေယာင္ၿပီး လီးက မာေတာင့္ခ်င္လာသည္ ။ ဦးေတာႀကီးကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ထန္းရည္ဆိုင္မွာ ခဏဘဲ ေနၿပီး ေတာအရက္ဆိုင္ဖက္ကို လစ္ေတာ့တာဘဲ ။ ဆိုင္ထဲမွာ လူမရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ မျမေသြး အနားကို တိုးကပ္သြားၿပီး ဖင္တုံးႀကီးေတြ ၾကားထဲကို လက္နဲ႔ ႏႈိက္လိုက္ၿပီး..“ လိုးခ်င္တယ္ဗ်ာ..” လို႔ သူ ေျပာလိုက္သည္ ။ မျမေသြးက…“ မကဲနဲ႔ ေကာင္စုတ္ ေလး..သိသြားလို႔ မိုးမီးေလာင္ကုန္မယ္….” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး သူ႔လက္ကို ပုတ္ထုတ္လိုက္သည္ ။ “ ဒီညေရာ ေပးလိုးမွာလား…” လို႔ သူ ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလိုက္သည္ ။ “ နင္ လ်ာမေခ်ာင္နဲ႔ ပူစီ….” လို႔ ထပ္ေအာ္တာကို ခံရသည္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ လူတေယာက္ ဝင္လာသည္ ။

“ ေဟ့..ပူစီ…မင့္ႂကြက္ေၾကာ္ ရွိေသးလား….” “ ဟာ..ကိုၾကည္စိုး…ရွိတာေပါ့…ထန္းရည္ ေသာက္မွာ မဟုတ္လား….ထိုင္..ထိုင္….” “ မေသာက္ဖူးကြ…ႂကြက္ေၾကာ္ဘဲ လာဝယ္တာ..ငါ့သူေဌး စားဖို႔….” “ ဟုတ္..ရတယ္..ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ ယူမလဲ….” ပူစီက နီရဲ ႂကြပ္႐ြေနတဲ့ ႂကြက္ေၾကာ္ေတြကို ဇကာကုံးနဲ႔ ယူထုတ္လာသည္ ။ “ အကုန္သာ ေပးလိုက္ကြာ..ငါ့သူေဌးက မင့္ႂကြက္ေၾကာ္ကို အေသႀကိဳက္တာကြ…” ကိုၾကည္စိုးသည္ ႐ြာထဲက သူေဌး စက္ပိုင္ ဦးလူထုန္ရဲ႕ စာရင္းငွား ျဖစ္သည္ ။ သူေဌးရဲ႕ လူယုံတေယာက္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္သည္ ။

ပူစီကို ဦးလူထုန္က အလုပ္ရွိရင္ ေခၚေခၚ ခိုင္းတတ္သည္ ။ ကိုၾကည္စိုးနဲ႔ ပူစီ ခင္မင္ေအာင္ ေပါင္းထားသည္ ။ ကိုၾကည္စိုးက သူေဌးကို သူ႔ကို အလုပ္ခိုင္းဖို႔ သတိေပး ေျပာေပးႏိုင္တာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ ။ ႂကြက္ေၾက္ာဖိုးကိုလည္း ေလ်ာ့ေပးလိုက္သည္ ။ “ ကိုၾကည္စိုး…ခင္ဗ်ား သူေဌးကို က်ေနာ့္ကိုလည္း ေခၚခိုင္းဖို႔ ေျပာေပးအုံးေနာ….” “ ဟ..ေကာင္ေလးရ..ငါ အၿမဲ သတိေဖၚေပးေနတာဘဲကြ…စိတ္ခ်ပါ..သူေဌးေရာ သူေဌးကေတာ္ေရာက မင္းကို သေဘာက်ၾကပါတယ္…ေခၚၾကမွာပါ…..” “ ဟီး..ေက်းဇူးဘဲဗ်ာ..က်ေနာ္ ယုန္ရရင္ ကင္ၿပီး သူေဌးစားဖို႔ လာပို႔ခ်ည္အုံးမယ္….” “ ေအး..ေအး..ကဲ ငါသြားမယ္ကြာ….” ကိုၾကည္စိုး ျပန္သြားၿပီးေနာက္ ႐ြာေတာင္ပိုင္းက ၾကာဇံတို႔ အုပ္စု ထန္းရည္ လာေသာက္ၾကလို႔ မျမေသြးနဲ႔ ထပ္ မကလိျဖစ္ေတာ့ ။သူေဌးဦးလူထုန္နဲ႔ ႐ြာထဲမွာ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းမွာ လူခ်င္းတိုးရင္ ပူစီက အၿမဲ႐ို႐ိုက်ိဳးက်ိဳးနဲ႔ ဂါဝရျပဳသည္ ။ မၾကာခင္မွာဘဲ သူေဌးရဲ႕ ၿခံစည္း႐ိုး အသစ္ကာဖို႔ လိုလာေတာ့ စာရင္းငွားကိုၾကည္စိုး တေယာက္ထဲနဲ႔ မႏိုင္လို႔ ကူညီဖို႔ ပူစီ့ကို ခိုင္းသည္ ။

သူေဌးရဲ႕ သမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ႐ုပ္ရည္သန႔္ျပန႔္တဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ သူတို႔ အိမ္မွာ အလုပ္လာလုပ္တာမို႔ ဟန္ေရးျပၿပီး မသိမသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ ခိုးၾကည့္ၾကသည္ ။ ပူစီလည္း သူေဌးရဲ႕ သမီးအႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္မို႔ မ်က္မွန္းတန္းမိေနသည္ ။ သူေဌးသမီး မို႔ မာနတခြဲသားနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ရီရီထုန္သည္ အငယ္မစီစီထုန္ေလာက္ သေဘာမေကာင္းဘူးလို႔ ပူစီထင္သည္ ။ သူေဌးရဲ႕ ၿခံဝိုင္းက က်ယ္သည္ ။ စည္း႐ိုးကာတာက တရက္ႏွစ္ရက္နဲ႔ မၿပီး ။ ပူစီလည္း သူ႔ကို ေခ်ာင္း ေျမာင္းေနတဲ့ သူေဌးသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း နီးစပ္လာခဲ့သည္ ။ သူေဌးလင္မယား အျပင္သြား ေနတဲ့ အခ်ိန္ ပူစီက အိမ္ေနာက္ေဖးကေန မီးဖိုေခ်ာင္က ေရအိုးစင္ကေန ေရသြားခပ္ေသာက္တဲ့အခါ သူ ေဌးသမီးအငယ္မစီစီထုန္နဲ႔ တိုးတတ္သည္ ။ စီစီထုန္က ခင္ခင္မင္မင္ စကားေျပာသည္ ။ ေန႔လည္ ထမင္းစား တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူေဌးအိမ္မွာ ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ့ ေဒၚပုက ပူစီနဲ႔ကိုၾကည္စိုးကို ထမင္းျပင္ေကြၽးတဲ့အခ်ိန္ သမီးအႀကီး ရီရီထုန္က လာစကားေျပာတတ္သည္ ။

အကင္းပါးတဲ့ ကိုၾကည္စိုးက သူေဌးရဲ႕သမီးေလးႏွစ္ေယာက္က ပူစီ့ကို စိတ္ဝင္တစား ရွိေနၾကတယ္ ဆိုတာကို ျမင္သည္ ။ ရိပ္မိသည္ ။ ၿခံစည္း႐ိုးကာရင္း “ ေဟ့ပူစီ..မင္းကို ငါတို႔သူေဌးရဲ႕ သမီးေတြက က်ေနပုံဘဲ…ေရလာ ခ်င္လို႔ ေျမာင္းေပးေနၾကတယ္ကြ…လုပ္ကြာ..ဟီး…မင္း သူေဌးသားမက္ ျဖစ္မယ့္ကိန္းကြ….လုပ္သာလုပ္…” လို႔ ပူစီ့ကို ေျမႇာက္ေပးသည္ ။ ပူစီကလည္း လက္ကသြက္တဲ့ေကာင္ ။ ဦးေတာႀကီးရဲ႕ မိန္းမ မျမေသြးကိုေတာင္ ေဆာ္ၿပီးေနၿပီဘဲ ။ ဒါေပမယ့္ သူေဌးရဲ႕စာရင္းငွား ကိုၾကည္စိုးကိုေတာ့ သူဖန္ခ်င္ေနတာကို ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ။ ေတာ္ၾကာ မ်က္ႏွာလိုအားရ သူေဌးလင္မယားကို သြားတိုင္သြားတြန္းေနမွ ခက္ေနမယ္ ။ ဒါေၾကာင့္..“ မတန္မရာဗ်ာ…က်ေနာ္ က ဆင္းရဲသား ပါ…မႀကံဝန႔္ပါဘူး…မလုပ္ပါနဲ႔ ေတာ္ၾကာ သူေဌးတို႔ သိလို႔ ေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးေနရပါအုံးမယ္” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။ သို႔ေပမယ့္ ကိုၾကည္စိုး အလစ္မွာေတာ့ ရီရီထုန္ စီစီထုန္တို႔နဲ႔ စကားေျပာသည္။ ေျပာတိုင္းလည္း သူတို႔ကို အ ရမ္းလွသည္ ေခ်ာသည္ လို႔ ပင့္ေျမႇာက္ေပးတတ္သည္ ။

ရီရီထုန္ကလည္း သူ႔ညီမေလး စီစီထုန္က ပူစီ့ကို ေရာ လြန္းေနတာကို မနားလို ျဖစ္ၿပီး သူက ညီမထက္ ပိုသာခ်င္တာေၾကာင့္ ပူစီနဲ႔ ေန႔ခင္းပိုင္း အခုလို ၿခံကာေနတဲ့ အခ်ိန္ စကားေျပာရတာနဲ႔ မေက်နပ္ဘဲ ညဖက္က်ရင္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာခ်င္လာၿပီး ပူစီ့ကို သူ႔မိဘ တ ျခား႐ြာကို ညအိပ္သြားတဲ့ညမွာ ႏြားတင္းကုတ္ရဲ႕ အေနာက္ဖက္က စပါးေတြ ေလွာင္တဲ့ စပါးက်ီႀကီးမွာ စကားေျပာဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္သည္ ။ ဦးလူထုန္တို႔ လင္မယားလည္း ညအိပ္ခရီးသြားမွာမို႔ အိမ္မွာ သမီး၂ေယာက္နဲ႔ က်န္ခဲ့မယ့္ အိမ္အကူ ေဒၚပုကို ေနဝင္တာနဲ႔ ၿခံတံခါးေရာ အိမ္တံခါးေတြကိုေရာ ပိတ္ဖို႔ ေသာ့ခတ္ဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာၾကားသြားသည္ ။ ေက်း ႐ြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ( ယခင္အေခၚအေဝၚ သူႀကီး ) ကိုလည္း သူတို႔ ဒီည မရွိတာမို႔ သူတို႔အိမ္ဝိုင္းကို လုံၿခဳံေရး ကင္းေတြ လွည့္ခိုင္းဖို႔ မွာၾကားသြားသည္ ။ သူေဌးလင္မယားတို႔သည္ ေပးကမ္းစြန႔္ႀကဲတာေတြ မ်ားလို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ဦးဘိုႀကီးတို႔အဖြဲ႕က သူေဌးလင္မယားကို တအား ေလးစား ႐ိုေသသည္ ။

ဦးဘိုႀကီးရဲ႕ အေဖက သူေဌးလင္မယားရဲ႕ စာရင္းငွား လုပ္ခဲ့ဘူးသည္ ။ သူ႔အေဖကိုယ္တိုင္က သူေဌးရဲ႕ စကားဆို တေသြမတိမ္း နားေထာင္သည္ ။ဒါေၾကာင့္ ဦးဘိုႀကီးသည္ သူေဌးတို႔လင္မယားကို ျပာျပာသလဲ ႐ိုေသသည္ ။ ေငြခ်မ္းသာေသာအခါ ၾသဇာရွိလွသည္ ။ ႐ြာထဲက လူေတြက သူေဌးဦးလူထုန္က သူႀကီးရဲ႕ အထက္က လို႔ ကြယ္ရာမွာ တီးတိုးစကား ေျပာေလ့ရွိသည္ ။ ပူစီသည္ ရီရီထုန္က အဲလို ခ်ိန္းလိုက္တဲ့အခါ အရမ္းကို အံ့ၾသသြားခဲ့သည္ ။ သူနဲ႔ ရီရီထုန္က ဘာမွ ျဖစ္ၾက ေသးတာ မဟုတ္ဘူး ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စကားေျပာၾကတယ္ ဆိုတာကလည္း အလပသလပဘဲ ။ ခ်စ္စ ကား ႀကိဳက္စကားလည္း ေျပာရေသးတာ မဟုတ္ဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ရီရီထုန္က အခုလို ညဖက္ႀကီး ခ်ိန္းလိုက္တာ က ခင္မင္မႈ အတိုင္းအတာထက္ ေက်ာ္လြန္သြားၿပီလို႔ သူ ထင္သည္ ။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီည ရီရီထုန္နဲ႔ သြား ေတြ႕လိုက္ၿပီးသူ လက္ရဲရင္ ရီရီထုန္ကို စားရႏိုင္သည္လို႔ တြက္လိုက္သည္ ။ တေနကုန္ ၿခံစည္း႐ိုးကာခဲ့ၿပီး ညေနဖက္လည္း မျမေသြးတို႔ ထန္းရည္ဆိုင္မွာ သြားကူတဲ့ ပူစီသည္ တအားကို ပင္ပန္းေနၿပီ ။ သို႔ေပမယ္က ရီရီထုန္နဲ႔ ေတြ႕ရမွာမို႔ အိမ္ျပန္ၿပီး ေရတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးလိုက္သည္ ။

သူေဌးသမီးနဲ႔ ေတြ႕မွာမို႔ ေခြၽးေစာ္ နံမေနခ်င္ ။ မသစ္လြင္ေပမယ့္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီးသား စြပ္ၾကယ္အျဖဴေလးနဲ႔ တပတ္ႏြမ္း ပေလကပ္လုံခ်ည္ေလး ဝတ္လိုက္သည္ ။ အေမက သိပ္ ေနလို႔မေကာင္းဘူး ။ အိပ္ရာထဲ လွဲေနသည္ ။ ညေနက ထန္းရည္ဆိုင္ကို လာတဲ့ ေက်း႐ြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ဦးဘိုႀကီးက ပူစီ့ကို အနားေခၚၿပီး ညဖက္ ႐ြာထဲမွာ ကင္းေစာင့္ေပးမလား…ေမးသည္ ။ မင္းလည္းအပိုေငြေလးဘာေလး ရတာေပါ့ကြာတဲ့ ။ တကယ္ေတာ့ ပူစီသည္ ေန႔ခင္းလည္း ၿခံကာ ညေနလည္း ထန္းရည္ဆိုင္မွာ ေရာင္းကူ ဆိုေတာ့ ပင္ပန္းလွၿပီ ။ ဒါေပမယ့္ ဦးဘိုႀကီး ေျပာလိုက္တဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ စကားေတြကိုလည္း ၾကားလိုက္ရေရာ ခ်က္ခ်င္းဘဲ “ လုပ္မယ္..သူႀကီး….လုပ္ေပးမယ္…စိတ္ခ် ” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ဦးဘိုႀကီးက “ ဦးလူထုန္တို႔ တျခား႐ြာကို သြားတယ္ကြ..သူ႔အိမ္ဝိုင္းကို အထူးသျဖင့္ ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ဘဲတခုခု မသကၤာစရာေတြ႕ရင္ ငါ့ကို လာသတင္းပို႔ရမယ္…” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ပါဘဲ ။

ရီရီထုန္နဲ႔က ခ်ိန္းထားေတာ့ သူက အဲ့ၿခံဝိုင္းထဲမွာ ေရာက္ေနမွာကိုး..။ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ျဖစ္မည္ေလ ။ ကင္းလည္းေစာင့္ သူေဌးသမီးနဲ႔လည္း ခ်ိန္းေတြ႕ ။ ဟန္ကို က်ေရာ ..။ ဦးေတာႀကီးသည္ ဒီေန႔ညေန ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ေတာင္ အေသာက္မ်ားသြားလို႔ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ ။ ဒရိမ္းဒယိုင္နဲ႔ သိုင္းကြက္နင္းေနသည္ ။ မျမ့ေသြးက ဆိုင္သိမ္းေနတဲ့ ပူစီ့ကို လွမ္းၾကည့္သည္ ။ ၿပဳံးစိစိနဲ႔ ။ “ ပူစီ..” “ ဘာလဲ အမ..” “ ေရာင္းမကုန္တဲ့ ႂကြက္ေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းၾကမ္းေလး စားလိုက္ပါလား..နင္ မဆာဘူးလား….” “အင္း..အင္း…စားလိုက္မယ္…” “ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြပါ အကုန္ စားလိုက္…အမဲေျခာက္ဖုတ္ေရာ…” ပူစီရဲ႕ စိတ္ထဲက “ အမဲေျခာက္ဖုတ္ေတာ့ မစားခ်င္ဘူး..အမရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ဘဲ ႀကိဳက္တယ္…” လို႔ ေျပာလိုက္ သည္ ။ ဦးေတာႀကီး ရွိေနေသးလို႔ အသာ ၿငိမ္ေနရသည္ ။ ခဏၾကာေတာ့ ဦးေတာႀကီး အိမ္ျပန္သြားသည္ ။ ေမွာင္ေနၿပီ ။

မျမ့ေသြးက မီးအိမ္ကို မထြန္းေသးဘဲ ထားသည္ ။ “ ပူစီ..ငါ အိမ္ဖက္ ခဏသြားလိုက္အုံးမယ္..နင္ ဒီကဘဲေစာင့္..ငါ ျပန္လာခဲ့မယ္..ဟိုဟာႀကီး အိပ္သြားၿပီလား ငါ သြားၾကည့္မလို႔…” ပူစီလည္း မျမ့ေသြး ေျပာတဲ့အတိုင္း ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ႂကြက္ေၾကာ္..ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြ ဇလုံတခုထဲ ထည့္ၿပီး င႐ုပ္ ဆီ အခ်ဥ္ရည္ေတြေလာင္းထည့္ကာ စားလိုက္သည္ ။ အားရွိမွ ျဖစ္မည္ေလ ။ ဟီး…မျမ့ေသြးကို ေကာင္းေကာင္းဗ်င္းေပးရဦးမယ္ မဟုတ္လား …။ မျမ့ေသြးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေပၚမလာ ။ ရီရီထုန္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကိုလည္း သူ သြားရဦးမွာမို႔ မျမ့ေသြး ကို သူ ေမွ်ာ္ေနသည္ ။ မျမ့ေသြး ေရာက္လာေတာ့ “ ေရခ်ိဳးေနလို႔ ၾကာေနတာဟဲ့..တေနကုန္ ဆိုင္ေရာင္းေန တာ နင္လည္း သိသားဘဲ..ေခြၽးေတြသန္ေတြနဲ႔….” လို႔ ေျပာၿပီး ဆိုင္ေလး အတြင္းဖက္က ကြပ္ပ်စ္ေပၚကို ထိုင္ လိုက္သည္ ။ “ ပူစီ….လာ…အခ်ိန္ သိပ္မရွိဘူး….ဟိုဟာႀကီးေတာ့ ကုလားေသကုလားေမာဘဲ ေဟာက္ေတာင္ေနေသး…ခိခိခိ….” ပူစီရဲ႕ ပုဆိုးၾကားကို မျမေသြး လက္ထိုးစမ္းလိုက္တဲ့အခါ မာေက်ာၿပီး ေတာင္ေနတဲ့ ပူစီရဲ႕ ဒုတ္ႀကီးကို စမ္းမိ လိုက္လို႔ အရမ္း သေဘာက်သြားသည္ ။ လီးမေတာင္ေတာ့တဲ့ လင္ႀကီးနဲ႔ တျခားစီဘဲေလ ။

ဦးေတာႀကီးနဲ႔ လိုးဖို႔ ႀကံရင္ လေပ်ာ့ႀကီးကို ကြင္းတိုက္ေပးရ ကုန္းစုတ္ရနဲ႔ အားမရဘူး မဟုတ္လား ။ ပူစီက ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္ ။ တဲျပဴတင္းက ဝင္လာတဲ့ လေရာင္နဲ႔ မဲေျပာင္တုတ္ထြားရွည္လ်ားတဲ့ ပူစီရဲ႕ လီးႀကီးကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျမင္ လိုက္ရတဲ့ မျမေသြးလည္း ဖ်တ္ကနဲ ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္ ။ “ အမ..စုတ္ေပးဗ်ာ….” မျမေသြးလည္း လေပ်ာ့ႀကီးေတာင္ စုတ္စုတ္ေပးေနရတာ ဆိုေတာ့ ပူစီရဲ႕ ေအာင္ျမင္လွတဲ့ လီးထြားထြားႀကီး ကို မဆိုင္းမတြဘဲ ငုံ႔ကာ ငုံစုတ္ေပးေလသည္ ။ ႁပြတ္ပြက္ ႁပြတ္ပြက္ အသံေတြ ထြက္ေအာင္ကို အားရပါးရ စုတ္ေပးေနသည္ ။ မျမေသြးရဲ႕ အစုတ္ကို ခံေနရင္း ပူစီသည္ နားလည္းစြင့္ မ်က္လုံးကလည္း တဲျပဴတင္းကို ၾကည့္ေနသည္ ။ ခိုးစားတာ ဆိုေတာ့ လူမိမွာ ေၾကာက္သည္ေလ ။ တခ်က္တခ်က္ လီးထိပ္ ဒစ္လုံးႀကီးကို မျမေသြးရဲ႕ လ်ာက လွိမ့္ပြတ္သြားတာေၾကာင့္ ပူစီ တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲ တုန္ေအာင္ ေကာင္းသြားရသည္ ။

မျမေသြး ပါးစပ္ထဲကို ထိုးထိုးေညႇာင့္လိုက္မိသည္ ။ အေတာ္ၾကာေအာင္ စုတ္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ မျမေသြးသည္ ေဂြးစိႏွစ္လုံးကိုလည္း လ်ာနဲ႔ ယက္ေပးျပန္သည္ ။ ၿပီးမွ “ ကဲ လိုးမယ္ဟာ….မညႇာနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသာ ေဆာင့္..ငါ တအား ယားေနတယ္….” လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ ပူစီလည္း လိုလားေနတဲ့ မျမေသြးကို အပီ လိုးၿပီ ။ တဖတ္ဖတ္ အသံေတြနဲ႔ မျမေသြးရဲ႕ ညည္းသံေတြ ညအေမွာင္ထဲ ထန္းရည္တဲ အတြင္းပိုင္းကေန ထြက္ေနသည္။ မျမေသြးရဲ႕ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ကိုင္ဆြဲညႇစ္ထားရင္း ဒလၾကမ္း ေဆာင့္ထည့္သည္ ။ “ အား….ရွီး…….အိုး……အား…..ေကာင္းတယ္…..လိုး…လိုး….ပူစီ..ေဆာင့္…ေဆာင့္…တအား..တအား…..” လို႔ မျမေသြး ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေျပာေနရင္း ဖင္ႀကီးေတြကို ေဝ့ကာေဝ့ကာ နဲ႔ လွည့္ေပးေနသည္ ။

ပူစီက မျမေသြး စိတ္ႀကိဳက္ အပီအျပင္ ေဆာင့္ေပးသည္ ။ လီးကလည္းႀကီး အားကလည္းသန္နဲ႔မို႔ မျမေသြး တအား ႀကိဳက္သည္ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပူစီ့ကို တခါလိုးဖူးသြားၿပီးေနာက္ စြဲသြားရၿပီး ထပ္ေပးမိတာပါ ။ “ ဖြတ္..ဖြတ္…ဖြတ္……အား……အား…..အားရွီး…..အိုး…ေကာင္း..ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ေလးရယ္….လိုး……လိုး….” အသားကုန္ႀကဳံးလိုးပစ္လိုက္တာ မျမေသြးလည္း ၿပီး သူလည္း ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ၿပီးသြားရသည္ ။ “ အီး…..တအားေကာင္းတာဘဲ ပူစီရယ္….” မျမေသြးလည္း သူ႔အိမ္ျပန္ ပူစီလည္း ႐ြာသူႀကီး ဦးဘိုႀကီး အိမ္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ သြားလိုက္သည္ ။ “ ဟာ..ပူစီ….မင္း မလာေတာ့ဘူး မွတ္လို႔….အာလူးကိုေတာင္ ေခၚေတာ့မလို႔…” “ ဟီး….နဲနဲ ေနာက္က်သြားတယ္..သူႀကီး….” ဦးဘိုႀကီးက ေျခာက္ေတာင့္ထိုး လက္ႏွိပ္မီး တေခ်ာင္း ထုတ္ေပးသည္ ။ “ ဟိတ္ေကာင္ေလး..မင္း မနက္က် ဒီလက္ႏွိပ္မီးကို ငါ့အိမ္ကို ျပန္လာပို႔ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္..မေပ်ာက္ေစနဲ႔..” “ စိတ္ခ်ပါ သူႀကီး….”းဦးလူထုန္ “ ပူစီ….ငါ့လွံပါ လိုရမယ္ရ ယူသြားအုံး …” ဦးဘိုႀကီးက လွံတေခ်ာင္းကိုပါ လွမ္းေပးေနလို႔ ပူစီ ယူလိုက္ရသည္ ။ ရီရီထုန္တို႔ အိမ္ဖက္ကို သူ သြားၿပီ ။ စိတ္ေတြက လႈပ္ရွားေနသည္ ။

ရီရီထုန္နဲ႔ ဘာေျပာၾကမလဲ ။ အင္း…ၾကည္ ျဖဴရင္ေတာ့ ဖက္နမ္းပစ္မည္ လို႔ စဥ္းစားေနသည္ ။ ေခြးတေကာင္က စူးစူးဝါးဝါး ထိုးေဟာင္လိုက္လို႔ ပူစီ ပါးစပ္က ရႉးလို႔ ေအာ္ရင္း လွံနဲ႔ ရမ္းလိုက္သည္ ။မၿပီးေသးတဲ့ စည္း႐ိုး ျပင္ေနတဲ့ေနရာကေန ပူစီ ၿခံထဲကို ဝင္လိုက္သည္ ။ ၿခံနဲ႔အိမ္ႀကီးသည္ မဲေမွာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ ။ ႏြားတင္းကုတ္ေဘးကေန ျဖတ္ၿပီး စပါးက်ီႀကီးဆီကို ေလွ်ာက္ သြားတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ႀကီးဖက္က ေလွ်ာက္လာတဲ့ ရီရီထုန္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ရီရီထုန္ အနားကို ေရာက္လာေတာ့ လက္ကေလးကို ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္ ။ ရီရီထုန္က ဆတ္ကနဲ ေမာ့ၿပီး ၾကည့္သည္ ။ “ လာ…ရီရီ…” လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ၿပီး စပါးက်ီႀကီးရဲ႕ အေနာက္ထဲကို ေခၚသြားလိုက္သည္။

“ ပူစီ….ဘာ…ဘာလုပ္မလို႔လဲ….” “ နင္ဘဲ ငါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာခ်င္လို႔ဆို…ဒါေၾကာင့္ လူမျမင္ႏိုင္တဲ့ ေဟာဒီေခ်ာင္ ထဲကို ေခၚလာတာေလ…” “ ေအး..အငယ္မက ငါတို႔ စကားေျပာၾကရင္ ဝင္ဝင္ရႈပ္တယ္ ..ဒါ..ဒါေၾကာင့္..ငါ..ငါ…” “ ေအးပါ..ငါသ္ပါတယ္..ငါ လဲေလ..ငါကလဲ………” “ ဘာလဲဟယ္…ေျပာေလ…” “ ငါကလည္း နင့္ကို ခုလို ေတြ႕ခ်င္ေနတာ…သိလား…” “ ဘာလို႔ ေတြ႕ခ်င္တာလဲ…” “ နင္က သိပ္လွတာဘဲဟာ…ငါ အဲဒါ ေျပာခ်င္လို႔..” “ အာ..ငါ မလွပါဘူး..အပိုေတြ ေျမႇာက္မေနနဲ႔..ပူစီ….”ွာက “ နင္ တကယ္လွတာ….အင္း..ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ဟာ..အရမ္းဘဲ….” “ အို…ပူစီ…” ပူစီက ႐ုတ္တရက္ ဆြဲဖက္လိုက္လို႔ ရီရီထုန္သည္ ပူစီ့ရင္ခြင္ထဲကို ေရာက္သြားရသည္ ။

ေယာက်္ားတေယာက္နဲ႔ အခုလို ရင္ခ်င္းအပ္ အေနအထားမ်ိဳး ရီရီထုန္ တခါမွ မႀကဳံဘူးေသး ။ ရီရီထုန္ရဲ႕ ရင္မို႔မို႔တင္းတင္းေတြက ပူစီ ရဲ႕ ရင္ဘတ္နဲ႔ တသားထဲက်ေအာင္ ကပ္သြားသည္ ။ “ နင္ ငါ့ကို ျပန္ခ်စ္ပါဟာ..ရီရီ…..ေနာ္…ေနာ္…..” ပူစီက ရီရီထုန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာအႏွံ႔ နမ္းရႈံ႕ရင္း တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေျပာသည္ ။ ရီရီထုန္လည္း စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ တုန္ေနသည္ ။ ပူစီရဲ႕ လက္ေတြက ရီရီထုန႔္ ခါးေလးကေန ဆြဲဖက္ထားတာ ရီရီထုန္ ႐ုန္းထြက္ ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ မရဘူး ။ “ လႊတ္ပါ ပူစီရယ္…နင္က တအား ၾကမ္းတာဘဲ…” “ မလႊတ္ဘူး…လႊတ္ေစခ်င္ရင္ ခ်စ္တယ္လို႔ ျပန္ေျဖ….” “ ငါ..ငါ..မသိဘူး….ေၾကာက္တယ္….ငါေၾကာက္တယ္…..” ပူစီက ရီရီထုန္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငုံစုတ္လိုက္သည္ ။ ပူစီသည္ ႏိုင္ငံျခား ဗီဒီယိုေတြ ၾကည့္ၿပီး ေယာက်္ားက မိန္းမကို ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုတ္တဲ့အခန္းေတြကို အားက်ၿပီး အဲလိုမ်ိဳး စမ္းခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ ။အခု အခါအခြင့္ သင့္တုံး စမ္းလုပ္ၾကည့္လိုက္တာ ။

ရီရီထုန္လည္း သူ႔အထိအေတြ႕ေတြမွာ သာယာေနတာကို ပူစီ ေတြ႕ရလို႔ စိတ္အားေတြ တက္လာၿပီး လက္ေတြကလည္း ရီရီထုန႔္ တင္ပါးအိအိေတြကို ကိုင္လိုက္သည္ ။ ရီရီထုန္လည္း ပူစီ့ကို တဖက္သပ္ သေဘာက် ႀကိဳက္ေနတဲ့သူ ဆိုေတာ့ ပူစီရဲ႕ အေတြ႕အထိေတြ ေခၚေဆာင္ရာကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ပါသြားမိ ရၿပီ ။ “ ငါ့ကို ခ်စ္တယ္ မဟုတ္လား..” “ နင္ကလဲဟာ..နင့္ကို အခုလို ညဖက္ႀကီး လူကြယ္ရာမွာ ခ်ိန္းကထဲက နင္ သေဘာေပါက္လိုက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ ပူစီရယ္…” “ ဒါဆို နင္ ငါ့ကို ျပန္ခ်စ္တယ္ေပါ့..ဟုတ္လား…” ရီရီထုန္က ေခါင္းေလး ဆတ္ျပသည္ ။ “ ဟာ…ဝမ္းသာလိုက္တာ ရီရီရယ္…” ပူစီက ရီရီထုန္ကို နမ္းျပန္သည္ ။ လက္ေတြကလည္း တင္ပါးအိအိေတြကို ဆုပ္ညႇစ္ကိုင္တြယ္သည္ ။ ရီရီထုန႔္ ရင္သားတင္းတင္းေတြနဲ႔ ရင္ခ်င္းအပ္ထားရတာေၾကာင့္လည္း ပူစီ့စိတ္ေတြ တအားကို ထႂကြေနၿပီး ေပါင္ၾကား က ငပဲတန္က ျမဴးထလာသည္ ။

မာေတာင္လာသည္ ။ စပါးက်ီအေနာက္ဖက္ စပယ္႐ုံႀကီး အကြယ္က ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚကို ထိုင္ခ်လိုက္ၾကၿပီး ရီရီထုန္နဲ႔ ပူစီသည္ ကာမ စိတ္ေတြ ဖုံးလႊမ္းေနၾကၿပီမို႔ ေရွ႕ကို တခုၿပီးတခု တိုးလို႔ တိုးလို႔ တက္ေနၾကၿပီ ။ ပူစီသည္ မိန္းမ အေတြ႕အႀကဳံ ရွိေနတဲ့ေကာင္မို႔ ရီရီထုန္ကို စိတ္မႂကြႂကြေအာင္ ဆြေပးေနၿပီ ။ သူ႔ရဲ႕ အႏႉးအႏွပ္ေတြေၾကာင့္ ရီရီထုန္သည္ ထမိန္ေတြ ကြက္စိုသြားရေအာင္ဘဲ အဂၤါစပ္ထဲက ကာမေရွ႕ေျပး အရည္ေတြ တအား စိမ့္ထြက္ေနသည္ ။ ပူစီ့လက္ေတြက ရီရီထုန႔္ ထမိန္ထဲ ေရာက္ေနၿပီး အေမႊးေလးေတြ ဖုံးေနတဲ့ အဂၤါစပ္ေဖါင္းေဖါင္းႀကီးကို ကိုင္စမ္းေနသည္ ။ အရည္ေတြ စိုစို႐ႊဲေနတာကို စမ္းမိလို႔ ရီရီထုန္ စိတ္ေတြ ထေနၿပီ ဆိုတာကို ပူစီ သိလိုက္သည္ ။ “ ပူစီရယ္….ေတာ္….ေတာ္ေတာ့ဟာ…..ငါ..ငါတို႔ တအား လြန္မိေနၿပီ ထင္တယ္ …..” ပူစီက သူ႔ပုဆိုးကို ေျဖခ်ၿပီး မာေတာင္ေနတဲ့ လိင္တန္ပူေႏြးေႏြးႀကီးကို ရီရီထုန႔္လက္ထဲကို အတင္း ဆြဲထည့္ေပးေတာ့ ရီရီထုန္လည္း ေၾကက္လန႔္တၾကား အသိဝင္လာၿပီး ပူစီ့ရင္ခြင္ထဲက အတင္း ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္ ။

ဒါေပမယ့္ ပူစီရဲ႕ သန္မာတဲ့ လက္ေတြက ရီရီထုန႔္ကို သူ႔အနားက ထြက္သြားခြင့္ မျပဳဘူး ။ သူ အတင္း ကိုင္ ခိုင္းတာနဲ႔သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ကိုင္ရျပန္ၿပီး သူပြတ္ခိုင္းသလို ေရွ႕နဲ႔ေနာက္ ပြတ္တိုက္ေပးရသည္ ။ သူကလည္း ရီရီထုန႔္ အဂၤါစပ္ကို ပြတ္ေပးေနသည္ ။ နင္ ငါ့ကို ခ်စ္တယ္ မဟုတ္လားဟင္ …ရီရီ…. ရီရီထုန္လည္း ေခါင္းညႇိမ့္ျပရင္း ခ်စ္တယ္ ပူစီ….လို႔ ေျဖလိုက္သည္ ။ ပူစီက ရီရီထုန႔္ကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚကို ဆြဲလွဲခ်လိုက္သည္ ။ “ အို႔..အေမ့…ပူစီ…ဘယ္လိုျဖစ္…..” ပူစီရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ရီရီထုန္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖိကပ္စုတ္လိုက္လို႔ ရီရီထုန္ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ ။ ပူစီ့လက္ေတြက ရီရီထုန႔္ အဝတ္ေတြကို လွန္တာလွန္ ခြၽတ္တာခြၽတ္ေနရင္း ဆူတင္းမို႔ေမာက္တဲ့ ရင္စိုင္ေတြကို ဆုပ္နယ္ေနသည္ ။ ပူစီ့ခါးမွာ ပုဆိုး မရွိေတာ့ဘူး ။ မာေက်ာရွည္လ်ားတဲ့ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးက ရီရီထုန႔္ ဘိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးကို လာထိကပ္ေနသည္ ။ ပူေႏြးေႏြး လိင္ေခ်ာင္းရဲ႕ အထိအေတြ႕က ရီရီထုန႔္ကို ေျခာက္ျခားေစသည္ ။

ေယာက်္ားနဲ႔ တခါမွ မႀကဳံဖူးေသးတဲ့ အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးမို႔ သည္လို လိင္တန္ႀကီးနဲ႔ ထိေတြ႕ေနရတာနဲ႔တင္ ေပါင္ ၾကားက ေ႐ႊၾကဳတ္က တဖ်န္းဖ်န္းနဲ႔ အရည္ေတြ စိုစို႐ႊဲေနရၿပီေလ ။ ပူစီက ျမဳပ္ေနဆဲ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို စို႔ေပးသည္ ။ တင္းမာေနၾကတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြ ေခါင္းေထာင္ထလာၾကသည္ ။ ပူစီ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက ႏို႔သီးေလးေတြကို ညႇပ္ဆြဲယူေနသည္ ။ ရီရီထုန္သည္ အေတြ႕အထိေတြေၾကာင့္ တအင္းအင္း ညည္းရင္း ပူစီ့ကို တြန္းပစ္ေနတဲ့ လက္ေတြက ပူစီ့ကိ ဖက္တြယ္ေနၾကၿပီ ။ ပူစီရဲ႕ လက္တဖက္က ရီရီထုန္ရဲ႕ ေ႐ႊၾကဳတ္ကို အပီအျပင္ ပြတ္ေနသည္ ။ အရည္ေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနတာေၾကာင့္ ပူစီ ရဲ႕ လက္ညႇိဳး အထဲကို ထိုးသြင္းလို႔ ရသြားသည္ ။ ပူစီက လက္ညႇိဳးကို အသြင္းအထုတ္ေတြ လုပ္လိုက္ အထဲမွာေမႊေႏွာက္လိုက္နဲ႔ လုပ္သည္ ။ “ ပူစီ..ငါ့ကို မေနတတ္ေအာင္ လုပ္ေနတာလားဟာ….ဟင္းအင္း…..” ရီရီထုန္လည္း ပူစီရဲ႕ ကလိခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေ႐ႊၾကဳတ္ထဲက တအား ယားတက္လာသည္ ။ ခံခ်င္စိတ္ေတြ အရမ္း ျဖစ္လာသည္ ။ သူတို႔အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ဖို႔ လာကူခဲ့တဲ့ မေ႐ႊက ရည္းစားနဲ႔ ျဖစ္တာေတြကို ရီရီထုန္ကိုေျပာျပခဲ့ဖူးလို႔ ေယာက်္ားနဲ႔ မိန္းမ ကာမစပ္ယွက္တာကို ၾကားဖူးခဲ့သည္ ။ မေ႐ႊလည္း ဘိုက္ႀကီးၿပီး သူတို႔အိမ္မွာ ဆက္မလုပ္ေတာ့ ။

အဲဒီအခ်ိန္ထဲက ရီရီထုန္သည္ လိုးျခင္းကို စိတ္ဝင္စားေနခဲ့သည္ ။ အခုေတာ့ ပူစီနဲ႔ လက္ေတြ႕ လုပ္ျဖစ္ေတာ့မည္ ။ ပူစီက သူ႔လိင္တန္ေခ်ာင္းကို အရင္းက ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ရီရီထုန႔္ ေ႐ႊၾကဳတ္အကြဲေၾကာင္း အတိုင္း အေပၚေအာက္ စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ ပြတ္တိုက္သည္ ။ သည္ အေခ်ာင္းႀကီးသည္ ရီရီထုန္ရဲ႕ ရသာဖူး ေစာက္စိေလးကို အတင္းႀကီး ပြတ္သြားတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆိုေတာ့ ရီရီထုန္မွာ အို…အို….အို…လို႔ ေအာ္ရင္း ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ကို ၿဖဲကားေပးၿပီး ပူစီ့အလိုးကို ငံ့လင့္ေစာင့္စားေနရၿပီ ။ ပူစီလည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ ။ ရီရီထုန္ တအား ထန္ေနၿပီ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သည္ ။ လိင္တန္ေခ်ာင္းကို ေ႐ႊၾကဳတ္ေပါက္ထဲ ေတ့ၿပီး ဖိသြင္းထည့္လိုက္သည္ ။ ရီရီထုန္လည္း အေမ့လို႔ ေအာ္ရင္း ပူစီ့ကို တအားဖက္လိုက္သည္ ။

ေ႐ႊၾကဳတ္ထဲကို တုတ္ခိုင္ၿဖိဳးတဲ့ ပူစီရဲ႕ လီးငပဲႀကီး တစ္လစ္ႀကီး ဝင္ေနၿပီ ။ ပူစီက အသြင္းအထုတ္ေတြ ဆက္တိုက္ လုပ္ေပးသည္ ။ ဒစ္လုံုးႀကီး ပတ္ကနဲပတ္ကနဲ အသံနဲ႔ အထဲကို တထစ္ထစ္နဲ႔ ဝင္သည္ ။ “ အို…..အား….အား……အား…..အင္း..အင္း….” ရီရီထုန္တေယာက္ လီးဆိုတဲ့ အရသာကို လက္ေတြ႕ သိေနရၿပီ ။ ပူစီကေတာ့ ဖိဖိသြင္းရင္း ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္နယ္လိုက္ စို႔လိုက္နဲ႔ …။ ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ပူစီသည္ အတိတ္က ဇာတ္လမ္းေတြကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ စဥ္းစားေနရာက ဖ်တ္ကနဲ သတိဝင္လာသည္ ။ ဖုန္းေခၚတာက ေမာ္ေမာ္လတ္…( သို႔မဟုတ္ ) ကိုလတ္……ၿပီး ။