ဖုန်းဆက်မှာကို မျှော်နေတာမဟုတ်လား

တစ်နေ့ … ကျနော် ပထမနှစ်ကျောင်းပိတ်တုန်းကပေါ့။ ဧပြီလနွေရာသီကျောင်းပိတ်တော့ အိမ်ကအဖေရယ်၊ အမေရယ်၊ ကျနော်ရယ် သုံးယောက်သား ကားလေးနဲ့ ပြင်ဦးလွင်ကိုသွားလည်ဖြစ်တယ်ဗျ။ ကျနော်တို့နေတာက မန္တလေးဆိုတော့ ပြင်ဦးလွင်နဲ့ နေ့ချင်းပြန်သွားလို့ရတယ်။ ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်နေကုန်ဟိုသွားဒီသွားလျောက်သွားကြမယ်ပေါ့။ မရောက်တာကြာတာလဲပါတာပေါ့။ မနက်စောစော မဟာအံ့ထူးကံသာဘုရားကိုဝင်ဖူးတယ်။ အဲဒီမှာစတွေ့တာပဲ။ ဘုရားဖူးနေရင်းနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုတွေ့တာ..။ ကျနော်နဲ့ ရွယ်တူလောက်တော့ရှိမယ်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဆံပင်လေးမတိုမရှည်နဲ့ အသားဖွေးဖွေး၊ လူကောင်သေးသေးလေး၊ နှာခေါင်းလေးက ချွန်ချွန်လေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေက နီနီလေး။ အဲဒီတော့ အီဖေကိုယ်လဲ ဘုရားဖူးပြီးတာနဲ့ နှစ်ယောက်ကျော်လောက်က ကောင်မလေးကို ခဏခဏလှမ်းကြည့်ဖြစ်တယ်ပေါ့။

သူလဲ သူ့အဖေအမေတို့နဲ့လာတယ်ထင်တာပဲ။ သူနဲ့ပါလာတဲ့မိန်းမကြီးက သူနဲ့ရုပ်ချင်းခပ်ဆင်ဆင်တူတယ်။ သူနဲ့ ပါလာတဲ့ ဘိုးတော်ကြီးနဲ့ ဘွားတော်ကြီးက ဘုရားရှစ်ခိုးတာ တော်တော်နဲ့မပြီးဘူး။ သူလေးကတော့ ဘုရားရှိခိုးပြီးတာနဲ့ ဟိုဟိုဒီကြည့်ရင်းကျနော်နဲ့ အကြည့်ချင်းသွားဆုံဖြစ်တယ်။ သူလည်းကျနော့်ကို ခဏလောက်ကြောင်ပြီးကြည့်နေသေးတယ်။ နောက်တော့မှ ချက်ချင်းပဲဟိုဘက်ပြန်လှည့်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း အမေတို့မပြန်မချင်းကောင်မလေးကို ခဏခဏကြည့်ကြည့်နေမိတယ်။ ဘာလို့လဲမသိဘူး။ အဲဒီကောင်မလေးကို ကျွန်တော်အရမ်းချစ်မိသွားသလိုပဲ။

မြင်မြင်ချင်းချစ်မိတယ်ဆိုတာ အဲဒီလိုမျိုးကိုခေါ်တာလားမသိဘူးနော်…။ နောက်တော့ အဖေတို့လည်း ဘုရားဖူးလို့ပြီးတော့ ဘုရားရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာတစ်ပတ်ပတ်ဖြစ်တယ်။ အဲဒီမှာ သူလေးကိုနောက်တစ်ခါထပ်တွေ့သေးတယ်။ သူ့မျက်နှာလေးမြင်လိုက်တာနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲက ဒိန်းကနဲ ၊ ဒိန်းကနဲခုန်ခုန်လာတယ်…။ အင်း ခက်တော့ခက်နေပြီကောင်မလေးရယ်…။ နောက်လည်း ဆုံရဖို့မလွယ်ဘူး။ အဲလိုနဲ့ ကျနော်တို့ ဘုရားက ပြန်တော့ ပွဲကောက်ရေတံခွန်ဝင်တယ်။ ပွဲကောက်မှာများတွေ့ဦးမလားဆိုပြီး ကျနော် ဟိုဟိုဒီဒီရှာကြည့်မိသေးတယ်။

ဒါပေမဲ့ ကံတရားက ကျနော့်ဘက်မှာမရှိဘူးဗျာ…။ ဖြူဖြူသေးသေးကောင်မလေးကိုကျွန်တော်မတွေ့ရဘူး။ ပွဲကောက်ရေတံခွန်က ပြန်တော့ ပိတ်ချင်းမြောင်ကိုသွားတယ်…။ ပိတ်ချင်းမြောင်က လှိုင်ဂူကြီးဆိုတော့ နှလုံးရောဂါရှိတဲ့ ကျနော့်အမေထဲ အထဲထိမဝင်ဘူး။ အထဲမှာအသက်ရှုကျပ်တယ်လေ။ အမေမဝင်ဘူးဆိုတော့ ကျနော့်အဖေလည်း အပြင်မှာစောင့်နေခဲ့တယ်ပေါ့… ဟဲဟဲ…. ဒါက သဘာဝပဲလေ…။ သား… အထဲသွားချင်ရင်သွားလေ ဆိုတာနဲ့ ကျနော်လည်း အထဲကို ဝင်ဖြစ်တယ်။ ကျနော် အထဲကိုသာသွားနေတာ။ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိဘူး..။ အဲ… ဘာမှမရှိဘူးတော့မဟုတ်ဘူး။ မနက်က မင်းသမီးလေးအကြောင်းပဲ ကျွန်တော်တွေးမိနေတာ..။ ကျနော်နဲ့ ဘယ်လိုမှမဆုံနိုင်တဲ့ ဘဝမဟုတ်ပါလား။ သေချာတာတစ်ခုကတော့ သူလေးကို ကျနော် တော်တော်လေးချစ်မိနေပြီပဲဆိုတာပေါ့။ သူ့မျက်နှာလေးမြင်ပြီးကတည်းက ဘာကိုပဲကြည့်ကြည့် သူ့မျက်နှာလေးပဲမြင်မြင်နေတာလေ။

ပိတ်ချင်းမြောင်ဂူအဆုံးထိလျှောက်ပြီးသွားတော့ ဘုရားဖူးမယ်ဆိုပြီး အစွန်နားလေးမှာထိုင်လိုက်တယ်။ ဘုရားရှိခိုးပြီးတော့ ဘုရားမှာဆုတောင်းမိတယ်။ မနက်က ကောင်မလေးနဲ့ ပြန်ပြီးဆုံတွေ့ရပါစေသားပေါ့။ ဆုတောင်းပြီးလို့ မျက်လုံးလဲဖွင့်ကြည့်လိုက်ရော…. ကျနော့်ရင်ဘတ်ကြီးထဲမှာ ဒိန်းကနဲဖြစ်သွားပြန်တယ်…။ ကျနော့်မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှာ ဘုရားရှိခိုးနေတဲ့ သူလေးကို ဖျတ်ခနဲတွေ့လိုက်မိလို့…။ ကောင်မလေးရဲ့ ဘေးနားကို တစ်ချက်ကြည့်တော့ မနက်က ဘိုးတော်ကြီးတို့ပါမလာဘူး။ ကြည့်ရတာ သူလည်း ကျနော့်လိုပဲထင်တယ်။ တစ်ယောက်ထဲအပေါ်တက်လာတာ။

ဆံပင်လေးကို ဖြောင့်စင်းပြီး ရွှေရောင်ဆံပင်လေးဆိုထားနဲ့ ပုံလေးကို ကျနော်နောက်ကနေတစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေမိတယ်။ ဒီလိုအချိန်လေးတွေမကုန်ဆုံးပါရစေနဲ့…။ ခဏလောက်ကြာတော့ သူ ကျနော့်ဘက်ကို ဖြတ်ခနဲလှည့်ကြည့်တယ်ဗျ။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ သူ့ကို ရယ်ပြလိုက်တယ်။ သူလည်းကျနော့်ကိုပြန်ပြီးရယ်ပြတယ်ထင်တာပဲ။ ရင်တွေခုန်လွန်းလို့ ဘာဖြစ်လို့ ဖြစ်နေမှန်းကိုမသိတော့တာ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော့်ရှေ့တည့်တည့်မှာထိုင်နေတဲ့အတွဲက ထထွက်သွားတယ်။ ကံကောင်းတယ်လို့ပြောရမှာပေါ့။ ကျနော်နဲ့ ကောင်မလေးကြားထဲမှာ ဘယ်သူမှမရှိတော့ဘူး။

ကျနော်လည်း ဖင်ကိုတရွတ်တိုက်ဆွဲပြီးသူ့နားကို အသာလေးတိုးသွားလိုက်တယ်။ ”ဘုရားလာဖူးတာလား…။” သူ လှည့်ကြည့်တယ်။ ဘာမှတော့ပြန်မပြောဘူး။ ”မနက်ကလည်းတွေ့တယ်နော်။ ပြင်ဦးလွင်ကိုလာလည်တာလား။” ကျနော် တည်တည်တံ့တံ့ပဲ နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းတဲ့ မျက်နှာမျိုးနဲ့ ပြောလိုက်မိတယ်။ သူ့ကို နှောက်ယှက်တဲ့ တေလေဂျပိုးလို့ မထင်စေချင်ဘူးလေ။ ”အကောင်းနဲ့မေးတာပါ။ ခရီးသွားတဲ့လူချင်းအတူတူဆိုတော့လေ…။ ကိုယ်က မန်းလေးကလာတာ။ ဒီကိုမရောက်တာကြာလို့..။” ”ချိုက ပြင်ဦးလွင်မှာပဲနေတာ..။ မြင်းခြံက အဒေါ်လာလို့ လိုက်ပို့တာ…။” သူလေးဆီက ဘယ်လိုမှမထင်မှတ်ထားတဲ့ အသံလေးကိုကြားလိုက်ရတယ်။ ကောင်မလေးရဲ့ နာမည်လေးကိုပါတစ်ခါထဲသိလိုက်ရတယ်…. ချိုတဲ့….။

သူလေးနဲ့ တွေ့ရတာ ကိုယ့်ရင်ထဲမှာလည်း ချိုမြသွားတာပါပဲ ကောင်မလေးရယ်…။ ”မပြန်သေးဘူးလား။ အောက်မှာ အဒေါ်တွေစောင့်နေတယ်မဟုတ်လား။ ”ကျနော် စကားမရှိစကားရှာပြီးလျှောက်ပြောဖြစ်တယ်။ ”အင်း….။ ပြန်တော့မှာ…။ချို ဒီသရက်ပင်ကြီးကိုတွေ့တိုင်း သရက်သီးတွေခူးခူးစားချင်လို့ ကြည့်နေတာ…။” ”အာ…. ချိုကလည်း ဒါက သရက်ပင်အတုကြီးဟာကို ဘယ်လိုလုပ်သရက်သီးခူးစားလို့ရမှာလဲ…။” သူကလည်း ချိုဆိုတာနဲ့ ကျနော်လည်း ကောက်ပြီးချိုပလိုက်တယ်…. မှတ်ကရော…။ ”ဟီး… ဟုတ်တယ်နော်…. သရက်ပင်အတုကြီးပဲဥစ္စာ။” ကျနော့်ကို ခပ်ပြုံးပြုံးလေးကြည့်ရင်း ရယ်ပြီးပြောတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ချို့ကို ပြန်ပြီးရယ်ပြဖြစ်တယ်ထင်တာပဲ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာသိလိုက်တာတော့ ကျနော်နဲ့ ချို ခင်သွားပြီဆိုတာပဲ။

”တူတူပြန်ဆင်းရအောင်လေ…။” ကျနော့်သူ့ကို ပြန်ဖို့ပြောတော့ သူလဲ အင်း ဆိုပြီး ထလာတယ်။ ပိတ်ချင်းမြောင်ဂူထဲက ပြန်အထွက်မှာ ကျောက်နံရံကြားကထွက်လာတဲ့ရေတွေကို လက်နဲ့လိုက်လိုက်ဆော့နေလို့ ကျနော့် မှာ ချို ဓာတ်လိုက်မှာစိုးလို့ မနည်းလိုက်ဆွဲရတယ်။ သူကတော့ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ တကယ့်ကလေးလေးတစ်ယောက်လိုပဲ…။ ဂူအပြင်နားရောက်ခါနီးမှာ နှစ်ယောက်လုံး မတိုင်ပင်ပဲနဲ့ အလိုက်တသိလမ်းခွဲပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ပြင်ဦးလွင်က အပြန်လမ်းမှာတော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ချိုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက ကပ်ပြီးတော့ပါလာပြီ။ ကျနော် အိမ်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ သူ့ကို သတိရလွန်းလို့ ဖုန်းဆက်မလို့ စဉ်းစားသေးတယ်။

ဒါပေမဲ့ သူ့ နဲ့မတွေ့မှာစိုးလို့ သူပေးတဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကို မဆက်ဖြစ်ဘူး။ တကယ်တော့ ကျနော်ကသာကြောက်နေတာပါ။ သူပေးထားတာ သူကိုင်တဲ့ လက်ကိုင်ဖုန်းနံပါတ်ဆိုတော့ ဘယ်သူနဲ့မှတွေ့စရာမရှိပါဘူး။ ညရောက်မှ ဆက်တော့မယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော် အောင့်ထားလိုက်တယ်။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ညရောက်ဖို့ တော်တော်လေးကြာတယ်လို့ ခံစားမိတယ်။ အဲလိုနဲ့ ညရောက်တော့ ကျွန်တော် ချို့ဆီကို ဖုန်းဆက်ဖြစ်တယ်။ ”ဟိတ်…. ဘယ်သူလဲ သိလား…။” ” သိတယ်….။ နေ့လည်က ပိတ်ချင်းမြောင်မှာတွေ့တဲ့ တစ်ယောက်မဟုတ်လား။” ”အင်း.. ဟုတ်တယ် ။ ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ။” ”ဒီလိုပဲပေါ့…။” စကားဆုံးတော့ သူမ ဆီက ရယ်သံလွင်လွင်လေးကိုကြားရတယ်။ ”ကိုယ် ဖုန်းဆက်မှာကို မျှော်နေတာမဟုတ်လား…” လို့ ကျနော်စတော့.. ”မမျှော်ပါဘူး။

ဘာလို့ မျှော်ရမှာလဲ…။ နေ့လည်က လူကို ခဏခဏငမ်းကြောထနေတဲ့ တစ်ယောက်က ဖုန်းနံပါတ်တောင်းသွားတော့ သူပဲဖြစ်မယ်ဆိုပြီးသိတာပေါ့။ ပြီးတော့ ချို့ဆီကို လာတဲ့ဖုန်းမှများများစားစားမရှိတာ။” ”ဟုတ်လား….။ ချို့ဆီကို ကောင်လေးတွေဖုန်းမဆက်ဘူးလား။” ”မဆက်ပါဘူး။ ချိုကမှပြန်မပြောတာ။ မသိရင်လုံးဝမကိုင်ဘူး။” ”အခု ကိုယ့်ဖုန်းကျတော့ရော….။” ”အဲဒါက သူ ဆက်တဲ့ဖုန်းမှန်း ချို့ စိတ်ထဲမှာသိနေလို့ကိုင်လိုက်တာ…။” ”ဒါဆို ချိုက ကိုယ့်ကို ခင်တယ်ပေါ့။” ”အင်း…. ။ ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး။ သူ့ကိုလေ… ချို မြင်မြင်ချင်း ခင်မိသလိုခံစားရလို့…။” ”ဘယ်က ‘သူ’ လဲ…။” ”အခု ဟိုဘက်က ဖုန်းနေတဲ့သူ ပေါ့။” ”အော်…..။

ဟုတ်သားပဲ။ ချိုက ကိုယ့်နာမည်မှမသိသေးတာ…။ ကိုယ့်နာမည်က ကျော်သူစိုးတဲ့…။” ”ဟုတ်လား…။ ငယ်ငယ်ကတော်တော်ဆိုးတယ်ထင်တယ်…။ နာမည်က ကျော်သူဆိုး ဆိုတော့…။” ”အာ… ကွာာာ…. မဟုတ်ပါဝူး…။ ကျော်သူဆိုးမဟုတ်ဘူး….။ ကျော်သူစိုး…။” ”ဟုတ်ပါပြီ… ကျော်သူစိုးဆိုတော့လည်း ကျော်သူစိုးပေါ့။ ခစ်ခစ် ” အဲလိုနဲ့ ပထမဆုံးနေ့မှာပဲ သူမနဲ့ ကျနော် စပြီး ခင်မင်မှုရခဲ့တယ်။ ဧပြီလကျောင်းပိတ်ရက် တစ်လလုံး သူမနဲ့ညတိုင်းဖုန်းပြောဖြစ်တယ်။

ကျွန်တော့်မိသားစုအကြောင်း ၊ သူမရဲ့ မိသားစုအကြောင်းပေါ့။ ချိုနဲ့ မနက်ပိုင်းတော့ ဖုန်းမပြောဖြစ်ဘူး။ သူ့ အိမ်က ဆွယ်တာဆိုင်ဆိုတော့ တစ်နေကုန် ဆိုင်မှာကူထိုင်ပေးရတယ်။ တစ်ခါတလေ ဆိုင်မှာလူရှင်းရင်တော့ လူဆိုးလေး… ဘာလုပ်နေလဲ ဘာညာနဲ့ message တွေပို့တယ်။ ကျနော်က သူ့ကို ချိုလို့ပဲခေါ်ပေမဲ့ သူကတော့ ကျွန်တော့် နာမည်မှာ စိုး ပါတာနဲ့ လူဆိုးလေးဆိုပြီး ခေါ်တယ်။ တကယ်တော့ ဘာမှလဲ မဆိုင်ပါဘူးနော့်…။ အဲလိုနဲ့ ဧပြီလကုန်လို့ ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်တော့ ကျောင်းပြန်တက်ရတယ်။ ကျနော်က မန်းလေးမှာပဲ ကျောင်းတက်တယ်လေ။ သူကတော့ ပြင်ဦးလွင်တက္ကသိုလ်မှာပဲ BC Major တက်တယ်။ ကျနော် ချို့ကို မေးကြည့်ဖူးတယ်။ ”ချိုကဒီလောက်ချောတာ မေဂျာကွင်းမရဘူးလား”လို့ပေါ့။

သူမ ရီပြီးတော့ပြန်ပြောတယ်။ ”ချိုက သူများတွေကို အယ်စတုံကြီးတွေမှမဟုတ်တာ…။ ဘယ်လိုလုပ်ကွင်းရမှာလဲ”တဲ့။ ဟုတ်လည်းဟုတ်တယ်။ ချိုက ပိန်ပိန်ပါးပါးလေး။ အရပ်က ငါးပေနှစ်လောက်ပဲ ရှိတယ်။ ကျနော်နဲ့ယှဉ်ရင်တော့ ပုမှာပေါ့။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ဆိုရင်တော့အတော်လောက်ပါပဲ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာလည်း ပိန်ပြီး အရမ်းအရပ်ရှည်တဲ့မိန်းကလေးတွေဆိုရင် ကလန်ကလားနဲ့ ကြည့်မရဘူး။ ကျောင်းဖွင့်ပြီးပြီးချင်းပဲ ချို့ကို ကျွန်တော် ဖွင့်ပြောလိုက်တယ်။ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး။ စာတွေကလည်းများတာနဲ့ စိတ်ညစ်ပြီး ဖွင့်ပြောလိုက်တာ…။ အဲလိုနဲ့ ကျောင်းပြန်ဖွင့်ပြီး နှစ်လလောက်ကြာတော့ ချို့ဆီက အဖြေပြန်ရတယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ အဖြေရတဲ့နေ့က သူမမွေးနေ့။ ချိုက ကျနော့်ထက်တော့ နှစ်လကျော်ကျော်လောက်ငယ်တယ်။

လူ့ သဘာဝဆိုတာကလည်း ဆန်းကြယ်သားနော်..။ ညတိုင်းဖုန်းပြောရုံနဲ့လည်း မတင်းတိမ်ဘူးဖြစ်လာတယ်ဗျာ။ အဲဒါနဲ့ သူနဲ့လာတွေ့လို့ရမလားဆိုတော့.. ချိုကလည်း ”ကျောင်းဖွင့်ရက် တစ်ရက်လာချင်တွေ့လေ” တဲ့…။ တကယ်တော့ ချိုတို့အိမ်ကအရမ်းစည်းကမ်းကြီးတယ်ဗျ…။ ဒီအရွယ်ကြီးရောက်တဲ့အထိ ချို ကို သူ့အဖေက ကားနဲ့ အပို့အကြိုလုပ်တုန်းပဲ…။ ကျောင်းဖွင့်ရက် လာတွေ့ခိုင်းတာက သူ့အိမ်က လိုက်ပို့ပြီးရင် ကျောင်းတက်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီးမှ ကျနော်နဲ့ အပြင်ထွက်လည်မလို့လေ..။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ကမန်းကတန်း ဗိုလ်သင်တန်းတက်နေတဲ့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို ကမန်းကတန်းအပူကပ်ပြီး စုံစမ်းရတယ်။

ပြင်ဦးလွင်က အတွဲတွေထိုင်လို့ကောင်းတဲ့ဆိုင်တွေရယ်၊ ရုပ်ရှင်ရုံရယ်၊ ပြီးတော့…. ဟီးဟီး…. ပိတ်သတ်ကြီးသိတဲ့အတိုင်းပဲပေါ့။ ပြီးတော့ နေ့လည်ပိုင်း လျောက်လည်ဖို့ဆိုင်ကယ်တစ်စီးလည်းငှားရတာပေါ့ဗျာ…။ အဲဒါကတော့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းကျေးဇူးနဲ့ မြို့ခံသူ့သူငယ်ချင်းဆီကပဲ ဟွန်ဒါဆိုင်ကယ်အကောင်းစားတစ်စီးကို အလကားငှားလို့ရလိုက်တယ်…။ အဲ…. ကိုယ်ကတော့ ဆီထည့်ပေးရတာပေါ့နော်..။ ပထမတစ်ခေါက်သွားတွေ့တုန်းကတော့ လက်လေးကိုင်၊ သူကလည်း ဆိုင်ကယ်စီးရင် ကျနော့်ခါးလေးဖက်စီးပေါ့။ အအေးဆိုင်ထိုင်တော့လည်း လူလစ်ရင် ချို့ပါးလေးကို ခိုးခိုးနမ်းပေါ့။ သူမကတော့ ကျနော်နမ်းလိုက်တိုင်း ပါးပြင်ဖြူဖြူနုနုလေးမှာ ပန်းရောင်လေးတွေဖြာနေတာပဲ…။ ကျနော် တအားဖိနမ်းလို့ ဖြစ်တယ်လို့မထင်နဲ့နော် ပိတ်သတ်ကြီး…။

ကျနော်နမ်းတာဖွဖွလေး၊ သူ့ဘာသာသူ အနမ်းမခံဖူးလို့ ရှက်သွေးဖြာတာ..။ ပထမတစ်ခေါက်တော့ လက်လေးကိုင်လိုက်၊ ပါးလေးနမ်းလိုက်နဲ့ပဲ ပြီးသွားတယ်။ အချိန်ကလည်းသိပ်မရဘူးမဟုတ်လား။ အပြင်မှာ စတွေ့တွေ့ချင်းဆိုတော့ နှစ်ယောက်လုံးပြောစရာစကားတွေများလွန်းတာနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်တွတ်ထိုးနေလိုက်တာ မပြီးနိုင်ဘူး….။ ပြန်ခါနီးအချိန်ရောက်တော့မှပဲ မခွဲချင်ခွဲချင်နဲ့ သူတို့ကျောင်းဝင်းထဲကို လိုက်ပို့လိုက်ရတယ်။ နောက်ထပ်တွေ့ဖြစ်တော့ အေးအေးဆေးဆေးတွေ့ချင်တယ်ကွာဆိုပြီး ရုပ်ရှင်တူတူသွားကြည့်ဖြစ်တယ်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်တယ်သာပြောတာပါ.. တကယ်တန်းကျတော့ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ဘာကားပြမှန်းတောင်မသိပါဘူး။ ဘာကားမှန်းမပြောနဲ့ မင်းသားမင်းသမီးဘယ်သူဆိုတာတောင် အသံကြားလို့ပဲ သိတာ…။

ပိတ်ကားကို ကြည့်လို့သိတာမဟုတ်ဘူး။ ချို့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို အမြဲနမ်းနေတာ။ နမ်းလိုက်တိုင်းလည်း နမ်းလို့မဝဘူး။ နွေးနွေးလေးနဲ့ ချိုချိုအီအီလေး… ၊ တကယ်ပဲ နာမည်နဲ့လည်းလိုက်ပါတယ်။ ရုပ်ရှင်အလယ်လောက်ရောက်တော့ ကျနော့်လက်က တဖြည်းဖြည်းနယ်ချဲ့လာတယ်။ ချို့ နို့လုံးလုံးလေးတွေကို အကျီပေါ်နေအုပ်ကိုင်ပြီးပွတ်တာပေါ့။ ချိုလည်းနမ်းရင်းနဲ့ စိတ်ပါလာလို့ထင်တယ်။ ကျနော် သူ့နို့လေးတွေကို ပွတ်ပေးတာကိုဘာမှမပြောဘူး။ သူကဘာမှမပြောတာနဲ့ ကျနော်လည်း အကျီအောက်နေလက်ကို အသာလေးလျိုပြီး သူ့နို့လေးတွေကို ကိုင်လိုက်တယ်။

ချိုဝတ်ထားတဲ့ အကျီက တီရှပ်အပျော့သားဆိုတော့ ကောင်းကောင်းလက်လျိုသွင်းလို့ရတယ်။ ဘော်လီကလည်း အပျော့သားခပ်သေးသေးလေးဆိုတောဘော်လီကို အသာလေးအောက်ကို ဆွဲချပြီး အဖုံးအကာမရှိတဲ့ နို့အိအိလေးတွေကို စမ်းမိတယ်။ နို့လေးတွေက လိမ္မော်သီးခပ်လတ်လတ်အရွယ်လောက်ပဲရှိမယ်ထင်တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက သေးသေးလေးတွေ။ ရုပ်ရှင်ရုံအမှောင်ထဲမှာဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေဘာရောင်လဲဆိုတာတော့မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမဲ့ သေချာပါတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ပန်းရောင်လေးတွေပဲဖြစ်မှာပါ။ အပေါ်ပိုင်းကို နယ်ချဲ့လို့ တော်တော်လေးကြာတော့ အောက်ပိုင်းကို နယ်ချဲ့ဖို့ကြိုးစားဖြစ်တယ်ခင်ဗျ။ ချိုဝတ်ထားတာက ထမိန်စကတ် ၊ ထမိန်စကတ်ဝတ်ဖူးတဲ့သူတွေဆိုရင်တော့သိမှာပါ… (အဲ မှားကုန်ပြီ ကျနော်ဝတ်ဖူးတယ်လို့ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်) ထမိန်စကတ်ဝတ်တဲ့ မိန်းကလေးတွေနဲ့ တွေ့ဖူးရင်တော့သိကြမှာပါ။

ထမိန်စကတ်က တစ်ကွင်းလုံးချွတ်စရာမလိုဘူးဗျ၊ ခါးမှာချိတ်ထားတဲ့ချိတ်ကိုလည်း ဖြုတ်စရာမလိုဘူး။ ထပ်ထားတဲ့ထမိန်နှစ်လွှာကြားကို အသာလေးလက်လျိုသွင်းလိုက်၊ ခင်ဗျားတို့နားလည်အောင်ကျနော်လည်း မပြောတတ်တော့ဝူးဗျာ..၊ ထမိန်မှာ သုံးလွှာ တို့ လေးလွှာတို့ ချုပ်ဝတ်ကြတာသိတယ်မလား၊ မသိရင်လည်းထားလိုက်တော့၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ…။ အင်း… လက်ကို ထမိန်အလွှာနှစ်ခုကြားထဲအသာလေးလျိုသွင်းလိုက်၊ ဆီးစပ်နားလေးမှာ V shape အခွဲလေးရှိတယ်ဗျ…၊ လက်ကအရမ်းမကြီးဘူးဆိုရင် အသာလေးလျိုသွင်းလိုက်ရင် အဖုတ်လေးနဲ့ကွက်တိပဲ။ အတွင်းခံဝတ်ထားရင်တော့ ရွှေကြုတ်လေးနဲ့ တိုက်ရိုက်မတွေ့ဘူးပေါ့ဗျာ..၊ ညီမလေးပေါ်က ပင်တီလေးကိုပဲစမ်းမိမှာပေါ့။ ပြောရင်းနဲ့ ချော်ကုန်ပြီ။ အဲလိုနဲ့ ကျနော်လည်း ချိုရဲ့ ထမိန်စကတ်လေးထဲကို အလိုက်သင့်လေးလက်ကိုထိုးသွင်းလိုက်တော့ ချို့အဖုတ်လေးကိုစမ်းမိတယ်ဗျာ၊ ပင်တီပေါ်ကပေါ့။

အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက နုပြီးအိနေတာပဲ။ တော်တော်ကို ကောင်းတဲ့အထိအတွေ့ပါ။ ခင်ဗျားတို့ကို မြင်အောင်ပြောပြရမယ်ဆိုရင် ပူစီ ဘိတ်ကရီကထုတ်တဲ့ ကြက်ဥကိတ်မုန့်လေးကို စမ်းမိသလိုပဲ။ နောက်ပိုင်း ကျနော် ပူစီ ကြက်ဥကိတ်မုန့်စားရင်တောင် ဒီကိတ်မုန့် က နာမည်နဲ့လဲလိုက်ပါတယ်လို့တောင် တွေးမိသေးတယ်။ ( ပူစီမုန့်တိုက်ပိုင်ရှင်သိရင် ကျနော့်ကိုတရားလာစွဲနေဦးမယ်… ခွိ… ) ချိုရဲ့ ညီမလေးက အရည်တွေတော်တော်ထွက်နေပြီဗျ။ ပင်တီလေးမှာဆို ရွှဲနစ်နေတာပဲ။ ကျနော်လည်း လက်လေးနဲ့ အသာဖိဖိပြီးပွတ်ပေးတာပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်လည်း ညီမလေးအထဲကို လက်တစ်ဆစ်လောက်ထည့်ထည့်ပြီး မွှေပေးတယ်။ အထဲကိုတော့ အများကြီးထိုးမထည့်ပါဘူး။ အမှေးလေးရှိသေးရင် ညီတော်မောင်အတွက်ချန်ထားမလို့လေ။

ချိုနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုတ်ရင်း လက်တစ်ဘက်က နို့လုံးလုံးလေးတွေကို ချေ၊ နောက်လက်တစ်ဖက်က ရွှေကြုတ်လေးကို မွှေလိုက်တာ၊ တအောင့်လောက်ကြာတော့ ချိုလည်း တရှုးရှုးဖြစ်လာပြီး အနမ်းတွေကြမ်းလာတော့တာပဲ။ သူ့လက်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ခေါင်းကိုတင်းတင်းဆုတ်ရင်း နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းလာတာ။ ကျနော်လည်း ချိုပြီးတော့မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိတာနဲ့ အောက်ကိုနယ်ချဲ့ထားတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ခပ်သွက်သွက်လေးလှုပ်ရှားပေးလိုက်တော့ အသာလေးကားပေးထားတဲ့ ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းက ရုတ်တရက်စိသွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်ပြီး တစ်ခါပြီးသွားတယ်ဗျာ…။ သူ့ နှုတ်ခမ်းကတော့ ကျနော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့ မခွာသေးဘူး၊ တပ်ရက်ပဲ။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့နမ်းနေတာပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်ဆို အသံပါထွက်တယ်။

တော်သေးတယ် ၊ ရုပ်ရှင်က အသားကုန် ရန်ဖြစ်နေတဲ့ကားမို့လို့သာပဲ။ နို့မို့ဆိုရင် ကျနော်တို့နမ်းတဲ့အသံတွေ ဘေးခုံကကြားသွားလောက်တယ်။ ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ ရုံထဲကနေ လူတွေအကုန်ကုန်မှ ထွက်ဖြစ်တယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ချို့ထမိန်အောက်မှာ ကွက်နေလို့၊ ကွက်နေတာမှ အကြီးကြီးကွက်နေတာ၊ ဝတ်ထားတဲ့ထမိန်ကလည်း အနက်ရောင်မဟုတ်တော့ မြင်ရတယ်လေ၊ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းပဲ။ ကျနော်အပေါ်က ထပ်ဝတ်ထားတဲ့ အပေါ်အကျီကိုချွတ်ပေးပြီး ချို့ကို ခါးမှာစည်းခိုင်းထားလိုက်ရတယ်။ နို့မို့ရင်မလွယ်ဘူး။ အရှက်တွေကွဲကုန်မှာ။

အခု အပေါ်ကအကျီထပ်စည်းထားတာလည်း သိကြမှာပါပဲ။ ကျနော်နဲ့ ချိုလည်း ခေါင်းလေးအသာငုံ့ပြီးထွက်လာကြတာဆိုတော့ တခြားသူတွေဘယ်လိုနေမလဲ မသိလိုက်ဘူး။ ချိုကတော့ အသားဖြူတဲ့သူဆိုတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံးရဲနေတာပဲ။ သူလည်းရှက်မှာပေါ့။ ဒီတစ်ခေါက်ပြင်ဦးလွင်သွားတာ ချိုနဲ့တော်တော်လေးခရီးရောက်ခဲ့တယ်လို့ပြောရမယ်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ နို့ကိုင်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ ညီမလေးကိုပါ နယ်ချဲ့လိုက်တာမဟုတ်လား။ အဆုံးစွန်အထိလုပ်ဖို့တော့ စိတ်ကူးမရှိပါဘူး။ နှစ်ယောက်လုံးကလက်ထပ်ဖို့အထိ စိတ်ကူးထားကြတာဆိုတော့ မင်္ဂလာဦးညမှာရင်ခုန်ဖို့ ချန်ထားဦးမှ လို့ တွေးမိလို့လေ။

ကျနော်လည်း ချိုရှိတဲ့ပြင်ဦးလွင်ကို ခဏခဏသွားဖြစ်တယ်။ ဘယ်လောက်ထိသွားဖြစ်လဲဆိုရင် တစ်လထဲကိုခြောက်ခေါက်လောက်ကျမယ်ထင်တာပဲ။ ပြင်ဦးလွင်ကလည်း လည်စရာတွေအပေါသားဆိုတော့ ဘုရားတွေလျှောက်ဖူး၊ အတွဲတွေအေးအေးဆေးဆေးထိုင်လို့ရတဲ့ အအေးဆိုင်လေးတွေမှာထိုင်၊ တစ်ခါတစ်ခါကျတော့လည်း ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖြစ်တာပေါ့။ ရုပ်ရှင်ကတော့အခေါက်တိုင်းမကြည့်ဖြစ်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူက အချိန်ကုန်တယ်ဗျ။ ကျနော်သူနဲ့လည်လို့ရတဲ့အချိန်က ကျောင်းတက်ချိန်လေးပဲဆိုတော့သိပ်မများဘူးလေ။ ပြီးတော့ရုပ်ရှင်ရုံကလည်း ခပ်သေးသေးဆိုတော့ ရုပ်ရှင် တစ်ကားနဲ့ တစ်ကားကတော်တော်နဲ့ချိန်းတာမဟုတ်ဘူး။ တော်ကြာတစ်ကားထဲကို နှစ်ခါသုံးခါပြန်ကြည့်ရင် ရုပ်ရှင်ရုံကလူတွေဟားမှာကြောက်တာလည်းပါတာပေါ့။ အဲလိုနဲ့ ရည်းစားဖြစ်ပြီးတာ နှစ်လလောက်ကြာတော့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ဖြစ်တယ်။

ရုပ်ရှင်ကြည့်တာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့ဗျာ။ ထုံးစံအတိုင်း သွားသွားနမ်းတာပေါ့။ ကျနော် ဒီတစ်ခေါက်မတိုင်ခင်မရောက်ဖြစ်တာ တစ်ပတ်လောက်ကြာသွားတော့ လူကလည်းတော်တော်လေး ကြွနေတာ။ သူလည်း အဲလိုပဲထင်တာပဲ။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်နမ်းရင်းပြုရင်းနဲ့ စိတ်ကမထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ ကျနော့် ညီတော်မောင်ကို ဘောင်းဘီထဲက အသာထုတ်ပြီး ချို့ကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ပြောသာပြောတာ။ ကျနော့် ညီလေးကို သူတစ်ခါမှမတွေ့ဖူးသေးဘူး။ ကျနော်ကသာ လက်သရမ်းပြီး သူ့ကို လိုက်ကိုင်နေတာ။ သူလည်း ကျနော့် ညီလေးကိုကိုင်ရင်း လူက တစ်ရှုးရှုးဖြစ်လာတယ်။

ကျနော့် မျက်နှာကို လာလာထိတဲ့ သူ့ရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်တွေက အတော်လေးမြန်လာတယ်လေ။ ကျနော် ချို့ကို တစ်ခါပြီးသွားအောင်လက်နဲ့ပဲလုပ်ပေးပြီးတော့ ချိုက ကျနော့်ကိုတိုးတိုးလေးညီးတယ်။ ”လူဆိုးလေး…. အရမ်းချစ်တယ်ကွာ…။ အတူတူနေချင်ပြီတဲ့….။” တကယ်တော့သူပြောတဲ့အတူတူနေချင်ပြီဆိုတာက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လက်ထပ်ပြီး အတူတူနေချင်တာကိုပြောတာနေမှာပါ။ ကျနော်လည်း ပထမလက်ထပ်တဲ့အထိစောင့်ထိန်းမယ်လို့ စိတ်ကူးထားပေမဲ့ ချို့ရဲ့ စကားသံလေးကို ကြားလိုက်ရတော့ ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့ဘူး။ ”ရုပ်ရှင်ပြီးရင် တစ်နေရာရာသွားရအောင်ကွာ…။” ကျနော့်ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲထွက်သွားတယ်။ ချို တစ်ချက်ငြိမ်သွားတယ်။ သူလည်းစဉ်းစားနေတယ်ထင်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ခပ်လေးလေးတစ်ချက်ပြောတယ်..။ ”အင်း….သွားမယ်လေ” တဲ့။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်နဲ့ ချို ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ မြို့ပြင်က ဟိုတယ်တစ်ခုကိုရောက်သွားကြတယ်။ ဟိုတယ်ရှာရတာတော့သိပ်မခက်ပါဘူး။ ကျနော့်သူငယ်ချင်းက ကျနော်သွားချင်သွားရအောင်ဆိုပြီးပြောထားလို့ သိပြီးသားဆိုတော့ သိပ်မရှာလိုက်ရဘူး။ ဟိုတယ်ရီစက်ပ်ရှင်ကို ဖြတ်တော့ ချိုတော်တော်ရှက်နေတယ်ထင်တယ်။ ခေါင်းကိုလုံးဝမဖော်ဘူး။ ကျနော်ကတော့ ခပ်တည်တည်ပေါ့ဗျာ..။ ကိုယ့်မြို့မှမဟုတ်တာပဲ။ ဘယ်သူမှသိတာမှမဟုတ်တာ။ အဲလိုနဲ့ အခန်းလေးထဲရောက်တော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ထိုင်ကြည့်ပြီး ဘာစကားမှမပြောဖြစ်ကြဘူး။

ဇာတ်လမ်းတွေထဲမှာသာ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းဖက်နမ်းပြီး အဝတ်တွေကမန်းကတန်းချွတ်ကြတာ။ ကျနော်နဲ့ ချိုကတော့ တော်တော်ကြာအောင်တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ထိုင်ကြည့်နေကြတာ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတွေးမိတာတော့ ကျနော်ဒီကလေးလေးကိုခေါ်လာတာမှားများမှားသွားပြီလားပေါ့။ ကျနော့်သူ့ကို လက်မထပ်ခင်အထိ လွန်လွန်ကျူးကျူးလုပ်ဖို့ လုံးဝစိတ်ကူးမရှိဘူးလေ။ တအောင့်လောက်နေတော့ ချို့ဆီက သက်ပြင်းချပြီး စကားတစ်ခွန်းပြောလာတယ်။ ”ကို.. ချို့ကို တကယ်ယူမှာလား” တဲ့….။

ကျနော်လည်း ချက်ချင်းပဲခေါင်းငြိမ့်ပြီးပြန်ဖြေလိုက်ပါတယ်။ ”ကိုယ် ချို့ကို တကယ်ချစ်တာပါ။ အတည်လက်ထပ်ယူမှာပါ” လို့ပေါ့။ ပြီးတော့မှ ကျနော့် ချို့နားအသာလေးတိုးပြီး ချို့ပခုံးလေးကို တော်တော်ကြာကြာသိုင်းဖက်ထားမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်လည်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေသံလေးနဲ့ပဲ … ” ချို… လည်းတစ်နေကုန်လျောက်သွားထားတာညောင်းနေတော့မယ်…။ လာ… ဒီမှာအိပ်” ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲချလိုက်ပြီး ကျနော့်လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ဘေးမှာချထားလိုက်တယ်။ ကျနော့်လက်မောင်းပေါ်မှာ ချို ခေါင်းအုံးပြီးအိပ်ရအောင်ပေါ့။ ချိုလည်း ကျနော့်လက်မောင်းပေါ်မှာခေါင်းအုံးပြီး အသာလေးလာအိပ်တယ်။ ကျနော် ချို့နဖူးပေါ်မှာ ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်လေးတွေကို အသာသပ်တင်ပေးရင်း ချို့နဖူးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်။ ချိုက ခေါင်းလေးအသာစောင်းရင်းကျနော့်ဘက်ကို အသာလှည့်ကြည့်တော့ မျက်လုံးချင်းဆုံသွားတဲ့ တစ်ချက်မှာ ကျနော်မနေနိုင်တော့ဘူး။

ခေါင်းကို အသာငုံ့ရင်း ချို့ နှုတ်ခမ်းပါးနီနီလေးကို အသာနမ်းစုတ်လိုက်မိတယ်။ ချို နဲ့ နမ်းရတာ ဘယ်တော့မှ နမ်းလို့မဝဘူး။ တော်တော်လေးနမ်းလို့ကောင်းတယ်။ ကျနော် ချို့ နို့သီးလုံးလုံးလေးတွေကို အကျီပေါ်ကနေ အသာချေမိတော့ချိုက … ”လူဆိုးလေး အကျီတွေကြေကုန်တော့မယ်။ ပြန်ရဦးမယ်လေ” တဲ့…။ ခပ်ညုညုအသံလေးနဲ့ပြောတော့မှ ကျနော်လည်း သတိဝင်လာတော့တယ်။ ”ဆောရီး… ချို…။ အကျီတွေချွတ်ထားရအောင်နော်” ဆိုပြီး ကျနော်လည်း ချိုခေါင်းအုံးထားတဲ့ ကျနော့်လက်မောင်းကို အသာဆွဲထုတ်ပြီး ထလိုက်တယ်။ တစ်ဆက်ထဲ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကိုလည်း ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ချို အိပ်နေရင်းနဲ့ ကျနော်အကျီချွတ်တာကိုကြည့်နေတယ်။ ”ဘာကြည့်တာလဲ…။

ချိုလည်း ချွတ်လေကွာ” ဆိုတော့မှ.. ချို အိပ်နေရာကနေအသာထလာတယ်။ ”ကိုချွတ်ပေးလေ ” ဆိုပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို ဘေးကိုကားပေးတယ်။ ချိုဝတ်ထားတာက ချည်နဲ့လုပ်ထားတဲ့ မြန်မာဆန်ဆန်ရင်ဖုံးအကျီလေးပါပဲ။ ကျနော်လည်း ရင်ခုန်စွာနဲ့ပဲ ချို့အကျီလေးဆီကို လက်လှမ်းပြီး ချို့ အကျီကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံချင်းစီဖြုတ်ပေးမိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့်လက်တွေတုန်နေမယ်ဆိုတော့ ကျနော်သေချာပြောရဲတယ်။ ကြယ်သီးလေးတွေဖြုတ်ပြီးတော့ အကျီကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ချိုရဲ့ ရင်သားဖွေးဖွေးလေးနှစ်မွှာက အပြာနုရောင်ဘော်လီလေးနဲ့ အတူပေါ်လာတယ်။ ချို့ နို့လေးတွေကအရမ်းမကြီးဘူး။

အနေတော်ပဲ။ ကျနော့်လက်နဲ့ တစ်အုပ်စာပေါ့။ ဥပမာပေးရမယ် ဆိုရင် လိမ္မော်သီးခပ်လတ်လတ်တစ်လုံးစာလောက်ရှိမယ်။ ကျနော် ချို့နို့သီးလေးနှစ်လုံးကို ဆုတ်ချေချင်စိတ်ကို အသာထိန်းရင်း… ”ချို … ခဏထဦးနော်… ထဘီပါချွတ်ရအောင်ဆိုတော့…။” ”အဲဒါတော့ ကို မချွတ်ပေးနဲ့…။ ချိုရှက်တယ်…။ ချို့ဘာသာချိုချွတ်မယ်…။ ဟိုဘက်လှည့်”ဆိုတာနဲ့ သူစိတ်ကျေနပ်အောင် ကျနော် တခြားဘက်လှည့်ပေးထားလိုက်တယ်။ ”ရပြီ….။ ဒီဘက်လှည့်တော့” ဆိုမှ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့….. ဝှား….. ချိုက ထမိန်တင်မဟုတ်ဘူး ။ ဘော်လီရော၊ အတွင်းခံပါတစ်ခါထဲချွတ်ထားတာ။ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ရင်ဘတ်ကို အသာယှက်ထားရင်း ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်လည်း ပေါင်ဂွကြားကိုအုပ်ထားတယ်။

ကျနော်လည်း ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ခပ်မြန်မြန်ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အတွင်းခံပါ တစ်ခါထဲရောလိပ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တာလေ။ အောက်က မာန်ဖီနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကတော့ အောက်က တထောင်ထောင်နဲ့ပေါ့။ ကျနော့် ကို မျက်လုံးလေးပြူးပြီးကြည့်နေတဲ့ ချိုကို ပွေ့ချီပြီး နှစ်ယောက်အိပ်မွှေ့ယာကြီးပေါ်ကို ပစ်ချလိုက်တယ်။ စပရိန်မွှေ့ယာဆိုတော့ ချို့ကိုယ်လုံးလေးက အိကနဲ ကျသွားပြီးတော့ ပြန်မြောက်တက်လာတာပေါ့။ ချိုလည်း ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ မွှေ့ယာကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ထောက်လိုက်တော့ သူအုပ်ထားတဲ့ ဟာလေးတွေ ပေါ်သွားတာပေါ့။ ကျနော်လည်း တစ်ခါထဲ သူ့ အပေါ်ဒိုင်ပင်ထိုးပြီး မှောက်အိပ်လိုက်တယ်။ ကျနော် ချို့ကို အပေါ်ကနေ မိုးပြီးကြည့်ရင်း ချို့နဖူးလေးကို အသာနမ်းလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ချို့နှုတ်ခမ်းပါးလေး…။ ချိုကတော့ ကျနော့် လည်ပင်းကို အသာလေးသိုင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော် လက်တစ်ဖက်ကို ချို့ ဘေးမှာထောက်ထားရင်း ၊ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ညီတော်မောင်ကို အသာထိန်းပြီး ချို့ ညီမလေးတစ်လျှောက်အစုန်အဆန် ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ချို ညီမလေးမှာအရည်တွေ ထွက်နေပါပြီ။ ကျနော်ကသာ ပထမဆုံးတစ်ခေါက်ဆိုတော့ ကိုယ့်ချစ်သူနာမှာစိုးလို့ လုပ်ပေးနေမိတာပါ။ ကျနော် အဲလိုပွတ်ပေးလိုက်တော့ ချိုလည်း အသက်ရှုသံတွေမြန်လာပြီး သူ့တင်ပါးလေးကိုကော့ကော့တင်ပေးလာတယ်။

သူလည်း မရိုးမရွဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ကျနော်ညီတော်မောင်ကို အသာထိုးထည့်လိုက်တော့မဝင်ဘူးဗျာ…။ အပြင်ကိုချော်ပြီးထွက်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း နောက်တစ်ခေါက်သေချာတည့်ပြီး ထိုးထည့်တော့မှာ ထိပ်ဖျားလေးဝင်သွားတယ်။ ချို ကျနော့်ကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ခပ်တင်းတင်းတွန်းပြီး… ”မရဘူး…. နာတယ်… နာတယ်” လို့ပြောတော့ ကျနော်လည်း ဇောချွေးတွေပြန်လာတယ်။ တကယ်တော့ ကျနော် အတွေ့မကြုံမရှိသေးတာလည်းပါတယ်။ ကျနော် တဖြည်းဖြည်းချင်းနှဲ့သွင်းရင်း တစ်ခါဖိသွင်းလိုက်တော့ ဖောက်ခနဲမြည်ပြီး ကျနော့်ညီတော်မောင်က ချို့ ညီမလေးထဲကို ကျွံဝင်သွားတယ်။ တည်းခိုခန်းကလည်း တိတ်နေတာဆိုတော့ အဲဒီ အပျိုမှေးပါးလေးပေါက်သွားတဲ့ အသံလေးက ကျနော့်နားနဲ့ တကယ်ကိုကြားလိုက်မိတယ်။ ချို ပါးစပ်လေးဟ ပြီး ”အာ့” လို အော်ရင်း ခေါင်းလေးမော့လာတယ်။

ကျနော်ကတော့ ချို့နှုတ်ခမ်းကို ခပ်မြန်မြန်လေးဖိဖိနမ်းရင်း အောက်က ညီတော်မောင်ကို အသာလေးငြိမ်နေပေလိုက်တယ်။ ခဏလောက်နေမှ ချို့ တင်ပါးလေးတွေ ကော့ကော့တင်ပေးလာတာနဲ့ ညီတော်မောင်ကို နည်းနည်းချင်းပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် သွင်းလိုက်နဲ့ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ချိုလည်းခံနိုင်လာတယ်ထင်ပါတယ်။ ကျနော် အသွင်းအထုတ်လုပ်တိုင်း အောက်က ကော့ကော့လာတာနဲ့ ကျနော်လည်း ချို့ နို့သီးလေးခေါင်းနီနီလေးတွေကိုလည်း အသာငုံ့ပြီးစို့ရင်း ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်လိုက်တယ်။ ချို့ညီမလေးက တင်းပြီး ကြပ်နေတာပဲဗျာ..။

ဒါပေမဲ့ ကျနော် တော်တော်နဲ့ မပြီးဘူး။ ကျနော်လည်း စိတ်ကကြောက်နေတာနဲ့ ပြီးတဲ့ဆီကို မရောက်ဘူးဖြစ်နေတာ။ ချိုနာသွားမှာစိုးတဲ့ စိတ်နဲ့ ပဲ အသာလုပ်နေရင်းက သူကော့ကော့တင်ပေးလာလို့ ကျနော်လည်းခပ်မြန်မြန်ဆောင့်ပေးမိတာ။ ချို အသက်ရှုသံတွေမြန်လာပြီး ကျနော်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လာတော့ ကျနော် ခပ်သွက်သွက်အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်တော့ ချို လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုတ်ရင်း ငြိမ်ကျသွားတယ်။ အဲတော့မှ ကျနော်လည်း ချိုသာပြီးသွားတယ် ကျနော်မပြီးသေးပါလားဆိုပြီး စိတ်ကို ညီတော်မောင်မှာထားပြီး လုပ်လိုက်တယ်။ ချိုကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးငြိမ်သွားပြီ။

ကျနော့်ကို ဖက်ထားတဲ့လက်တော့ကိုတော့ မလွှတ်သေးဘူး။ ကျနော် စိတ်ကိုသွင်းပြီးဆောင့်လိုက်တော့ မကြာပါဘူး။ ချို့ ညီမလေးက အရမ်းကြပ်တာနဲ့ပဲ ခဏလေးနဲ့ပြီးသွားတယ်။ တစ်ပတ်လောက်အောင်းထားတဲ့ အရည်တွေက ချို့ အသစ်စက်စက်အဖုတ်လေးထဲမှာအပြည့်ပဲ။ အပြင်ကိုတောင်လျှံကျလာတယ်။ ကျနော်လေး ချို့ဘေးမှာ အသာလှဲချရင်း ချို့ကို ကျနော့်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ ကျနော့် အသက်နဲ့ တမျှချစ်ရတဲ့ ကောင်မလေး…၊ ကျနော်နဲ့ အရင်းနှီးဆုံးအခြေအနေထိရောက်သွားခဲ့လို့လေ။

”ချစ်တယ်….. ချိုရယ်…..။” ကျနော် သူ့ကို တိုးတိုးလေးပြောရင်း ချို့နဖူးမှာကပ်နေတဲ့ ချွေးစလေးတွေကို တယုတယသုတ်ပေးမိတယ်။ ”ချို….. နာနေလား…။” ကျနော်မေးတော့… ”ပထမဝင်တုန်းကတော့ တော်တော်နာတယ်….။ နောက်ကျတောမနာတော့ဘူး … ”တဲ့။ ဒါဆို ကောင်းရော ကောင်းရဲ့လား ဆိုတော့ ”အင်း…. အရမ်းကောင်းတယ်” လို့ပြန်ဖြေတယ်။ တကယ်တော့ ချိုရော ကျနော်ရော ကံကောင်းတယ်လို့ပြောရမယ်။ ကျနော် တော်တော်နဲ့ မပြီးသွားတာက ချို့ကို ပထမဆုံးဆက်ဆံတဲ့အချိန်မှာ အပျိုမှေးလေးပေါက်လို့ နာယုံမဟုတ်ပဲ တော်တော်လေးကောင်းအောင်လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့လို့လေ။ ကျနော် ချို့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာ အတော်ကြာအောင်ဖက်ထားပြီး ချို့မျက်နှာလေးကို ကြည့်နေမိတယ်။

ချိုကတော့ မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြီး မှိန်းနေတယ်။ သူလဲ တော်တော်ပင်ပန်းသွားပုံပါပဲ။ နာရီဝက်လောက်မှိန်းနေကြပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်သား သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဟိုတယ်က ပြန်အထွက် ချိုလမ်းလျောက်တာ ကွတကွတဖြစ်နေလို့ ကျနော်တောင်စမိသေးတယ်။ ချိုကတော့ မျက်စောင်းထိုးပြီးတော့ကျနော့် ကျောပြင်ကို မနာအောင်ထုတာပေါ့။ အဲလိုနဲ့ ချို့ကို ပြန်ပို့ခါနီး ဆေးဆိုင်ဝင်ပြီး တားဆေးလိုက်မိသေးတယ်။ တစ်လုံးကို ချက်ချင်းတိုက်ပြီး နောက်တစ်လုံးကို တော့ အိမ်ပြန်ရောက်မှသောက်ဖို့ပေးလိုက်တယ်။ လက်မထပ်ခင် မဖြစ်သင့်တာတွေမဖြစ်ရအောင် ကြိုတင်ကာကွယ်ရမယ်မဟုတ်လား။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လုံး ပညာကိုဆုံးခန်းတိုင်အောင်သင်ရသေးတာမဟုတ်တော့ လွန်လွန်ကျူးကျူးမဖြစ်သင့်သေးဘူးလေ။

ဒီတစ်ခေါက် ကျနော် အိမ်ပြန်လာတော့ ချို့ကို ပိုပြီးလွမ်းလာတယ်။ ချိုနဲ့ ကျနော်လည်း တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ပိုပြီး ချစ်လာသလိုပဲ။ အဲလိုနဲ့ အစရှိသွားတော့ ကျနော် ချို့ဆီရောက်တိုင်း ဟိုတယ်ခန်းထဲမှာပဲအချိန်ဖြုန်းဖြစ်တာများတယ်။ ဟိုဟာလုပ်တော့လည်း ပထမစလုပ်တုန်းကလို ရိုးရိုးမဟုတ်ဘူး၊ ပုံစံအစုံပဲ၊ ပက်လက်၊ မှောက်ရက်၊ လေးဘက် ၊ မတ်တပ် …..ပြီး။

Zawgyi

အရမ္းေကာင္းတယ္

တစ္ေန႔ … က်ေနာ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းပိတ္တုန္းကေပါ့။ ဧၿပီလေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အိမ္ကအေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ သုံးေယာက္သား ကားေလးနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ကိုသြားလည္ျဖစ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ေနတာက မႏၲေလးဆိုေတာ့ ျပင္ဦးလြင္နဲ႔ ေန႔ခ်င္းျပန္သြားလို႔ရတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ဟိုသြားဒီသြားေလ်ာက္သြားၾကမယ္ေပါ့။ မေရာက္တာၾကာတာလဲပါတာေပါ့။ မနက္ေစာေစာ မဟာအံ့ထူးကံသာဘုရားကိုဝင္ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာစေတြ႕တာပဲ။ ဘုရားဖူးေနရင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တာ..။ က်ေနာ္နဲ႔ ႐ြယ္တူေလာက္ေတာ့ရွိမယ္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဆံပင္ေလးမတိုမရွည္နဲ႔ အသားေဖြးေဖြး၊ လူေကာင္ေသးေသးေလး၊ ႏွာေခါင္းေလးက ခြၽန္ခြၽန္ေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြက နီနီေလး။ အဲဒီေတာ့ အီေဖကိုယ္လဲ ဘုရားဖူးၿပီးတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္က ေကာင္မေလးကို ခဏခဏလွမ္းၾကည့္ျဖစ္တယ္ေပါ့။

သူလဲ သူ႔အေဖအေမတို႔နဲ႔လာတယ္ထင္တာပဲ။ သူနဲ႔ပါလာတဲ့မိန္းမႀကီးက သူနဲ႔႐ုပ္ခ်င္းခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္။ သူနဲ႔ ပါလာတဲ့ ဘိုးေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘြားေတာ္ႀကီးက ဘုရားရွစ္ခိုးတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မၿပီးဘူး။ သူေလးကေတာ့ ဘုရားရွိခိုးၿပီးတာနဲ႔ ဟိုဟိုဒီၾကည့္ရင္းက်ေနာ္နဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းသြားဆုံျဖစ္တယ္။ သူလည္းက်ေနာ့္ကို ခဏေလာက္ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္းပဲဟိုဘက္ျပန္လွည့္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေမတို႔မျပန္မခ်င္းေကာင္မေလးကို ခဏခဏၾကည့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘာလို႔လဲမသိဘူး။ အဲဒီေကာင္မေလးကို ကြၽန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္မိသြားသလိုပဲ။

ျမင္ျမင္ခ်င္းခ်စ္မိတယ္ဆိုတာ အဲဒီလိုမ်ိဳးကိုေခၚတာလားမသိဘူးေနာ္…။ ေနာက္ေတာ့ အေဖတို႔လည္း ဘုရားဖူးလို႔ၿပီးေတာ့ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာတစ္ပတ္ပတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ သူေလးကိုေနာက္တစ္ခါထပ္ေတြ႕ေသးတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးျမင္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ဒိန္းကနဲ ၊ ဒိန္းကနဲခုန္ခုန္လာတယ္…။ အင္း ခက္ေတာ့ခက္ေနၿပီေကာင္မေလးရယ္…။ ေနာက္လည္း ဆုံရဖို႔မလြယ္ဘူး။ အဲလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဘုရားက ျပန္ေတာ့ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ဝင္တယ္။ ပြဲေကာက္မွာမ်ားေတြ႕ဦးမလားဆိုၿပီး က်ေနာ္ ဟိုဟိုဒီဒီရွာၾကည့္မိေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကံတရားက က်ေနာ့္ဘက္မွာမရွိဘူးဗ်ာ…။ ျဖဴျဖဴေသးေသးေကာင္မေလးကိုကြၽန္ေတာ္မေတြ႕ရဘူး။ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္က ျပန္ေတာ့ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ကိုသြားတယ္…။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္က လႈိင္ဂူႀကီးဆိုေတာ့ ႏွလုံးေရာဂါရွိတဲ့ က်ေနာ့္အေမထဲ အထဲထိမဝင္ဘူး။ အထဲမွာအသက္ရႈက်ပ္တယ္ေလ။ အေမမဝင္ဘူးဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အေဖလည္း အျပင္မွာေစာင့္ေနခဲ့တယ္ေပါ့… ဟဲဟဲ…. ဒါက သဘာဝပဲေလ…။ သား… အထဲသြားခ်င္ရင္သြားေလ ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အထဲကို ဝင္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ အထဲကိုသာသြားေနတာ။ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိဘူး..။ အဲ… ဘာမွမရွိဘူးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မနက္က မင္းသမီးေလးအေၾကာင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိေနတာ..။ က်ေနာ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွမဆုံႏိုင္တဲ့ ဘဝမဟုတ္ပါလား။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သူေလးကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္မိေနၿပီပဲဆိုတာေပါ့။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးျမင္ၿပီးကတည္းက ဘာကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးပဲျမင္ျမင္ေနတာေလ။

ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ဂူအဆုံးထိေလွ်ာက္ၿပီးသြားေတာ့ ဘုရားဖူးမယ္ဆိုၿပီး အစြန္နားေလးမွာထိုင္လိုက္တယ္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့ ဘုရားမွာဆုေတာင္းမိတယ္။ မနက္က ေကာင္မေလးနဲ႔ ျပန္ၿပီးဆုံေတြ႕ရပါေစသားေပါ့။ ဆုေတာင္းၿပီးလို႔ မ်က္လုံးလဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေရာ…. က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ႀကီးထဲမွာ ဒိန္းကနဲျဖစ္သြားျပန္တယ္…။ က်ေနာ့္မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွာ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ သူေလးကို ဖ်တ္ခနဲေတြ႕လိုက္မိလို႔…။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေဘးနားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ မနက္က ဘိုးေတာ္ႀကီးတို႔ပါမလာဘူး။ ၾကည့္ရတာ သူလည္း က်ေနာ့္လိုပဲထင္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲအေပၚတက္လာတာ။

ဆံပင္ေလးကို ေျဖာင့္စင္းၿပီး ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္ေလးဆိုထားနဲ႔ ပုံေလးကို က်ေနာ္ေနာက္ကေနတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ေလးေတြမကုန္ဆုံးပါရေစနဲ႔…။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ သူ က်ေနာ့္ဘက္ကို ျဖတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ သူ႔ကို ရယ္ျပလိုက္တယ္။ သူလည္းက်ေနာ့္ကိုျပန္ၿပီးရယ္ျပတယ္ထင္တာပဲ။ ရင္ေတြခုန္လြန္းလို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိေတာ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ေရွ႕တည့္တည့္မွာထိုင္ေနတဲ့အတြဲက ထထြက္သြားတယ္။ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမွာေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ေကာင္မေလးၾကားထဲမွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္လည္း ဖင္ကိုတ႐ြတ္တိုက္ဆြဲၿပီးသူ႔နားကို အသာေလးတိုးသြားလိုက္တယ္။ ”ဘုရားလာဖူးတာလား…။” သူ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာဘူး။ ”မနက္ကလည္းေတြ႕တယ္ေနာ္။ ျပင္ဦးလြင္ကိုလာလည္တာလား။” က်ေနာ္ တည္တည္တံ့တံ့ပဲ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ႔ကို ေႏွာက္ယွက္တဲ့ ေတေလဂ်ပိုးလို႔ မထင္ေစခ်င္ဘူးေလ။ ”အေကာင္းနဲ႔ေမးတာပါ။ ခရီးသြားတဲ့လူခ်င္းအတူတူဆိုေတာ့ေလ…။ ကိုယ္က မန္းေလးကလာတာ။ ဒီကိုမေရာက္တာၾကာလို႔..။” ”ခ်ိဳက ျပင္ဦးလြင္မွာပဲေနတာ..။ ျမင္းၿခံက အေဒၚလာလို႔ လိုက္ပို႔တာ…။” သူေလးဆီက ဘယ္လိုမွမထင္မွတ္ထားတဲ့ အသံေလးကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ နာမည္ေလးကိုပါတစ္ခါထဲသိလိုက္ရတယ္…. ခ်ိဳတဲ့….။

သူေလးနဲ႔ ေတြ႕ရတာ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာလည္း ခ်ိဳျမသြားတာပါပဲ ေကာင္မေလးရယ္…။ ”မျပန္ေသးဘူးလား။ ေအာက္မွာ အေဒၚေတြေစာင့္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ”က်ေနာ္ စကားမရွိစကားရွာၿပီးေလွ်ာက္ေျပာျဖစ္တယ္။ ”အင္း….။ ျပန္ေတာ့မွာ…။ခ်ိဳ ဒီသရက္ပင္ႀကီးကိုေတြ႕တိုင္း သရက္သီးေတြခူးခူးစားခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ…။” ”အာ…. ခ်ိဳကလည္း ဒါက သရက္ပင္အတုႀကီးဟာကို ဘယ္လိုလုပ္သရက္သီးခူးစားလို႔ရမွာလဲ…။” သူကလည္း ခ်ိဳဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေကာက္ၿပီးခ်ိဳပလိုက္တယ္…. မွတ္ကေရာ…။ ”ဟီး… ဟုတ္တယ္ေနာ္…. သရက္ပင္အတုႀကီးပဲဥစၥာ။” က်ေနာ့္ကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေလးၾကည့္ရင္း ရယ္ၿပီးေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်ိဳ႕ကို ျပန္ၿပီးရယ္ျပျဖစ္တယ္ထင္တာပဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာသိလိုက္တာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳ ခင္သြားၿပီဆိုတာပဲ။

”တူတူျပန္ဆင္းရေအာင္ေလ…။” က်ေနာ့္သူ႔ကို ျပန္ဖို႔ေျပာေတာ့ သူလဲ အင္း ဆိုၿပီး ထလာတယ္။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ဂူထဲက ျပန္အထြက္မွာ ေက်ာက္နံရံၾကားကထြက္လာတဲ့ေရေတြကို လက္နဲ႔လိုက္လိုက္ေဆာ့ေနလို႔ က်ေနာ့္ မွာ ခ်ိဳ ဓာတ္လိုက္မွာစိုးလို႔ မနည္းလိုက္ဆြဲရတယ္။ သူကေတာ့ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ တကယ့္ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ…။ ဂူအျပင္နားေရာက္ခါနီးမွာ ႏွစ္ေယာက္လုံး မတိုင္ပင္ပဲနဲ႔ အလိုက္တသိလမ္းခြဲၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ျပင္ဦးလြင္က အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ခ်ိဳဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက ကပ္ၿပီးေတာ့ပါလာၿပီ။ က်ေနာ္ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူ႔ကို သတိရလြန္းလို႔ ဖုန္းဆက္မလို႔ စဥ္းစားေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူ႔ နဲ႔မေတြ႕မွာစိုးလို႔ သူေပးတဲ့ဖုန္းနံပါတ္ကို မဆက္ျဖစ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကသာေၾကာက္ေနတာပါ။ သူေပးထားတာ သူကိုင္တဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းနံပါတ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွေတြ႕စရာမရွိပါဘူး။ ညေရာက္မွ ဆက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေအာင့္ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ညေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခ်ိဳ႕ဆီကို ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။ ”ဟိတ္…. ဘယ္သူလဲ သိလား…။” ” သိတယ္….။ ေန႔လည္က ပိတ္ခ်င္းေျမာင္မွာေတြ႕တဲ့ တစ္ေယာက္မဟုတ္လား။” ”အင္း.. ဟုတ္တယ္ ။ ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ။” ”ဒီလိုပဲေပါ့…။” စကားဆုံးေတာ့ သူမ ဆီက ရယ္သံလြင္လြင္ေလးကိုၾကားရတယ္။ ”ကိုယ္ ဖုန္းဆက္မွာကို ေမွ်ာ္ေနတာမဟုတ္လား…” လို႔ က်ေနာ္စေတာ့.. ”မေမွ်ာ္ပါဘူး။

ဘာလို႔ ေမွ်ာ္ရမွာလဲ…။ ေန႔လည္က လူကို ခဏခဏငမ္းေၾကာထေနတဲ့ တစ္ေယာက္က ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းသြားေတာ့ သူပဲျဖစ္မယ္ဆိုၿပီးသိတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳ႕ဆီကို လာတဲ့ဖုန္းမွမ်ားမ်ားစားစားမရွိတာ။” ”ဟုတ္လား….။ ခ်ိဳ႕ဆီကို ေကာင္ေလးေတြဖုန္းမဆက္ဘူးလား။” ”မဆက္ပါဘူး။ ခ်ိဳကမွျပန္မေျပာတာ။ မသိရင္လုံးဝမကိုင္ဘူး။” ”အခု ကိုယ့္ဖုန္းက်ေတာ့ေရာ….။” ”အဲဒါက သူ ဆက္တဲ့ဖုန္းမွန္း ခ်ိဳ႕ စိတ္ထဲမွာသိေနလို႔ကိုင္လိုက္တာ…။” ”ဒါဆို ခ်ိဳက ကိုယ့္ကို ခင္တယ္ေပါ့။” ”အင္း…. ။ ဘယ္လိုမွန္းမသိဘူး။ သူ႔ကိုေလ… ခ်ိဳ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခင္မိသလိုခံစားရလို႔…။” ”ဘယ္က ‘သူ’ လဲ…။” ”အခု ဟိုဘက္က ဖုန္းေနတဲ့သူ ေပါ့။” ”ေအာ္…..။

ဟုတ္သားပဲ။ ခ်ိဳက ကိုယ့္နာမည္မွမသိေသးတာ…။ ကိုယ့္နာမည္က ေက်ာ္သူစိုးတဲ့…။” ”ဟုတ္လား…။ ငယ္ငယ္ကေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ထင္တယ္…။ နာမည္က ေက်ာ္သူဆိုး ဆိုေတာ့…။” ”အာ… ကြာာာ…. မဟုတ္ပါဝူး…။ ေက်ာ္သူဆိုးမဟုတ္ဘူး….။ ေက်ာ္သူစိုး…။” ”ဟုတ္ပါၿပီ… ေက်ာ္သူစိုးဆိုေတာ့လည္း ေက်ာ္သူစိုးေပါ့။ ခစ္ခစ္ ” အဲလိုနဲ႔ ပထမဆုံးေန႔မွာပဲ သူမနဲ႔ က်ေနာ္ စၿပီး ခင္မင္မႈရခဲ့တယ္။ ဧၿပီလေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္လလုံး သူမနဲ႔ညတိုင္းဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္။

ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုအေၾကာင္း ၊ သူမရဲ႕ မိသားစုအေၾကာင္းေပါ့။ ခ်ိဳနဲ႔ မနက္ပိုင္းေတာ့ ဖုန္းမေျပာျဖစ္ဘူး။ သူ႔ အိမ္က ဆြယ္တာဆိုင္ဆိုေတာ့ တစ္ေနကုန္ ဆိုင္မွာကူထိုင္ေပးရတယ္။ တစ္ခါတေလ ဆိုင္မွာလူရွင္းရင္ေတာ့ လူဆိုးေလး… ဘာလုပ္ေနလဲ ဘာညာနဲ႔ message ေတြပို႔တယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ခ်ိဳလို႔ပဲေခၚေပမဲ့ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္မွာ စိုး ပါတာနဲ႔ လူဆိုးေလးဆိုၿပီး ေခၚတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွလဲ မဆိုင္ပါဘူးေနာ့္…။ အဲလိုနဲ႔ ဧၿပီလကုန္လို႔ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းျပန္တက္ရတယ္။ က်ေနာ္က မန္းေလးမွာပဲ ေက်ာင္းတက္တယ္ေလ။ သူကေတာ့ ျပင္ဦးလြင္တကၠသိုလ္မွာပဲ BC Major တက္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ ”ခ်ိဳကဒီေလာက္ေခ်ာတာ ေမဂ်ာကြင္းမရဘူးလား”လို႔ေပါ့။

သူမ ရီၿပီးေတာ့ျပန္ေျပာတယ္။ ”ခ်ိဳက သူမ်ားေတြကို အယ္စတုံႀကီးေတြမွမဟုတ္တာ…။ ဘယ္လိုလုပ္ကြင္းရမွာလဲ”တဲ့။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္။ ခ်ိဳက ပိန္ပိန္ပါးပါးေလး။ အရပ္က ငါးေပႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့ ပုမွာေပါ့။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့အေတာ္ေလာက္ပါပဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း ပိန္ၿပီး အရမ္းအရပ္ရွည္တဲ့မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ ကလန္ကလားနဲ႔ ၾကည့္မရဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ စာေတြကလည္းမ်ားတာနဲ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး ဖြင့္ေျပာလိုက္တာ…။ အဲလိုနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ခ်ိဳ႕ဆီက အေျဖျပန္ရတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အေျဖရတဲ့ေန႔က သူမေမြးေန႔။ ခ်ိဳက က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ငယ္တယ္။

လူ႔ သဘာဝဆိုတာကလည္း ဆန္းၾကယ္သားေနာ္..။ ညတိုင္းဖုန္းေျပာ႐ုံနဲ႔လည္း မတင္းတိမ္ဘူးျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ သူနဲ႔လာေတြ႕လို႔ရမလားဆိုေတာ့.. ခ်ိဳကလည္း ”ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ တစ္ရက္လာခ်င္ေတြ႕ေလ” တဲ့…။ တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳတို႔အိမ္ကအရမ္းစည္းကမ္းႀကီးတယ္ဗ်…။ ဒီအ႐ြယ္ႀကီးေရာက္တဲ့အထိ ခ်ိဳ ကို သူ႔အေဖက ကားနဲ႔ အပို႔အႀကိဳလုပ္တုန္းပဲ…။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ လာေတြ႕ခိုင္းတာက သူ႔အိမ္က လိုက္ပို႔ၿပီးရင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးမွ က်ေနာ္နဲ႔ အျပင္ထြက္လည္မလို႔ေလ..။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကမန္းကတန္း ဗိုလ္သင္တန္းတက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကမန္းကတန္းအပူကပ္ၿပီး စုံစမ္းရတယ္။

ျပင္ဦးလြင္က အတြဲေတြထိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြရယ္၊ ႐ုပ္ရွင္႐ုံရယ္၊ ၿပီးေတာ့…. ဟီးဟီး…. ပိတ္သတ္ႀကီးသိတဲ့အတိုင္းပဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေန႔လည္ပိုင္း ေလ်ာက္လည္ဖို႔ဆိုင္ကယ္တစ္စီးလည္းငွားရတာေပါ့ဗ်ာ…။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေက်းဇူးနဲ႔ ၿမိဳ႕ခံသူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီကပဲ ဟြန္ဒါဆိုင္ကယ္အေကာင္းစားတစ္စီးကို အလကားငွားလို႔ရလိုက္တယ္…။ အဲ…. ကိုယ္ကေတာ့ ဆီထည့္ေပးရတာေပါ့ေနာ္..။ ပထမတစ္ေခါက္သြားေတြ႕တုန္းကေတာ့ လက္ေလးကိုင္၊ သူကလည္း ဆိုင္ကယ္စီးရင္ က်ေနာ့္ခါးေလးဖက္စီးေပါ့။ အေအးဆိုင္ထိုင္ေတာ့လည္း လူလစ္ရင္ ခ်ိဳ႕ပါးေလးကို ခိုးခိုးနမ္းေပါ့။ သူမကေတာ့ က်ေနာ္နမ္းလိုက္တိုင္း ပါးျပင္ျဖဴျဖဴႏုႏုေလးမွာ ပန္းေရာင္ေလးေတြျဖာေနတာပဲ…။ က်ေနာ္ တအားဖိနမ္းလို႔ ျဖစ္တယ္လို႔မထင္နဲ႔ေနာ္ ပိတ္သတ္ႀကီး…။

က်ေနာ္နမ္းတာဖြဖြေလး၊ သူ႔ဘာသာသူ အနမ္းမခံဖူးလို႔ ရွက္ေသြးျဖာတာ..။ ပထမတစ္ေခါက္ေတာ့ လက္ေလးကိုင္လိုက္၊ ပါးေလးနမ္းလိုက္နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတယ္။ အခ်ိန္ကလည္းသိပ္မရဘူးမဟုတ္လား။ အျပင္မွာ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးေျပာစရာစကားေတြမ်ားလြန္းတာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္တြတ္ထိုးေနလိုက္တာ မၿပီးႏိုင္ဘူး….။ ျပန္ခါနီးအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွပဲ မခြဲခ်င္ခြဲခ်င္နဲ႔ သူတို႔ေက်ာင္းဝင္းထဲကို လိုက္ပို႔လိုက္ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေတြ႕ခ်င္တယ္ကြာဆိုၿပီး ႐ုပ္ရွင္တူတူသြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တယ္သာေျပာတာပါ.. တကယ္တန္းက်ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ ဘာကားျပမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ ဘာကားမွန္းမေျပာနဲ႔ မင္းသားမင္းသမီးဘယ္သူဆိုတာေတာင္ အသံၾကားလို႔ပဲ သိတာ…။

ပိတ္ကားကို ၾကည့္လို႔သိတာမဟုတ္ဘူး။ ခ်ိဳ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို အၿမဲနမ္းေနတာ။ နမ္းလိုက္တိုင္းလည္း နမ္းလို႔မဝဘူး။ ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳအီအီေလး… ၊ တကယ္ပဲ နာမည္နဲ႔လည္းလိုက္ပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္အလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္လက္က တျဖည္းျဖည္းနယ္ခ်ဲ႕လာတယ္။ ခ်ိဳ႕ ႏို႔လုံးလုံးေလးေတြကို အက်ီေပၚေနအုပ္ကိုင္ၿပီးပြတ္တာေပါ့။ ခ်ိဳလည္းနမ္းရင္းနဲ႔ စိတ္ပါလာလို႔ထင္တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ႏို႔ေလးေတြကို ပြတ္ေပးတာကိုဘာမွမေျပာဘူး။ သူကဘာမွမေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အက်ီေအာက္ေနလက္ကို အသာေလးလ်ိဳၿပီး သူ႔ႏို႔ေလးေတြကို ကိုင္လိုက္တယ္။

ခ်ိဳဝတ္ထားတဲ့ အက်ီက တီရွပ္အေပ်ာ့သားဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းလက္လ်ိဳသြင္းလို႔ရတယ္။ ေဘာ္လီကလည္း အေပ်ာ့သားခပ္ေသးေသးေလးဆိုေတာေဘာ္လီကို အသာေလးေအာက္ကို ဆြဲခ်ၿပီး အဖုံးအကာမရွိတဲ့ ႏို႔အိအိေလးေတြကို စမ္းမိတယ္။ ႏို႔ေလးေတြက လိေမၼာ္သီးခပ္လတ္လတ္အ႐ြယ္ေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္တယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံအေမွာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြဘာေရာင္လဲဆိုတာေတာ့မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ပန္းေရာင္ေလးေတြပဲျဖစ္မွာပါ။ အေပၚပိုင္းကို နယ္ခ်ဲ႕လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေအာက္ပိုင္းကို နယ္ခ်ဲ႕ဖို႔ႀကိဳးစားျဖစ္တယ္ခင္ဗ်။ ခ်ိဳဝတ္ထားတာက ထမိန္စကတ္ ၊ ထမိန္စကတ္ဝတ္ဖူးတဲ့သူေတြဆိုရင္ေတာ့သိမွာပါ… (အဲ မွားကုန္ၿပီ က်ေနာ္ဝတ္ဖူးတယ္လို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္) ထမိန္စကတ္ဝတ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖူးရင္ေတာ့သိၾကမွာပါ။

ထမိန္စကတ္က တစ္ကြင္းလုံးခြၽတ္စရာမလိုဘူးဗ်၊ ခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ခ်ိတ္ကိုလည္း ျဖဳတ္စရာမလိုဘူး။ ထပ္ထားတဲ့ထမိန္ႏွစ္လႊာၾကားကို အသာေလးလက္လ်ိဳသြင္းလိုက္၊ ခင္ဗ်ားတို႔နားလည္ေအာင္က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဝူးဗ်ာ..၊ ထမိန္မွာ သုံးလႊာ တို႔ ေလးလႊာတို႔ ခ်ဳပ္ဝတ္ၾကတာသိတယ္မလား၊ မသိရင္လည္းထားလိုက္ေတာ့၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ…။ အင္း… လက္ကို ထမိန္အလႊာႏွစ္ခုၾကားထဲအသာေလးလ်ိဳသြင္းလိုက္၊ ဆီးစပ္နားေလးမွာ V shape အခြဲေလးရွိတယ္ဗ်…၊ လက္ကအရမ္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ အသာေလးလ်ိဳသြင္းလိုက္ရင္ အဖုတ္ေလးနဲ႔ကြက္တိပဲ။ အတြင္းခံဝတ္ထားရင္ေတာ့ ေ႐ႊၾကဳတ္ေလးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္မေတြ႕ဘူးေပါ့ဗ်ာ..၊ ညီမေလးေပၚက ပင္တီေလးကိုပဲစမ္းမိမွာေပါ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ အဲလိုနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳရဲ႕ ထမိန္စကတ္ေလးထဲကို အလိုက္သင့္ေလးလက္ကိုထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳ႕အဖုတ္ေလးကိုစမ္းမိတယ္ဗ်ာ၊ ပင္တီေပၚကေပါ့။

အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ႏုၿပီးအိေနတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတဲ့အထိအေတြ႕ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျမင္ေအာင္ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ပူစီ ဘိတ္ကရီကထုတ္တဲ့ ၾကက္ဥကိတ္မုန႔္ေလးကို စမ္းမိသလိုပဲ။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ ပူစီ ၾကက္ဥကိတ္မုန႔္စားရင္ေတာင္ ဒီကိတ္မုန႔္ က နာမည္နဲ႔လဲလိုက္ပါတယ္လို႔ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ ( ပူစီမုန႔္တိုက္ပိုင္ရွင္သိရင္ က်ေနာ့္ကိုတရားလာစြဲေနဦးမယ္… ခြိ… ) ခ်ိဳရဲ႕ ညီမေလးက အရည္ေတြေတာ္ေတာ္ထြက္ေနၿပီဗ်။ ပင္တီေလးမွာဆို ႐ႊဲနစ္ေနတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း လက္ေလးနဲ႔ အသာဖိဖိၿပီးပြတ္ေပးတာေပါ့။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လည္း ညီမေလးအထဲကို လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ထည့္ထည့္ၿပီး ေမႊေပးတယ္။ အထဲကိုေတာ့ အမ်ားႀကီးထိုးမထည့္ပါဘူး။ အေမွးေလးရွိေသးရင္ ညီေတာ္ေမာင္အတြက္ခ်န္ထားမလို႔ေလ။

ခ်ိဳနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့စုတ္ရင္း လက္တစ္ဘက္က ႏို႔လုံးလုံးေလးေတြကို ေခ်၊ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ေ႐ႊၾကဳတ္ေလးကို ေမႊလိုက္တာ၊ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခ်ိဳလည္း တရႈးရႈးျဖစ္လာၿပီး အနမ္းေတြၾကမ္းလာေတာ့တာပဲ။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္ေခါင္းကိုတင္းတင္းဆုတ္ရင္း နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းလာတာ။ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိတာနဲ႔ ေအာက္ကိုနယ္ခ်ဲ႕ထားတဲ့ လက္တစ္ဖက္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလးလႈပ္ရွားေပးလိုက္ေတာ့ အသာေလးကားေပးထားတဲ့ ေပါင္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက ႐ုတ္တရက္စိသြားၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးတြန႔္ၿပီး တစ္ခါၿပီးသြားတယ္ဗ်ာ…။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းကေတာ့ က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ မခြာေသးဘူး၊ တပ္ရက္ပဲ။ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔နမ္းေနတာေပါ့။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဆို အသံပါထြက္တယ္။

ေတာ္ေသးတယ္ ၊ ႐ုပ္ရွင္က အသားကုန္ ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ကားမို႔လို႔သာပဲ။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔နမ္းတဲ့အသံေတြ ေဘးခုံကၾကားသြားေလာက္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ ႐ုံထဲကေန လူေတြအကုန္ကုန္မွ ထြက္ျဖစ္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခ်ိဳ႕ထမိန္ေအာက္မွာ ကြက္ေနလို႔၊ ကြက္ေနတာမွ အႀကီးႀကီးကြက္ေနတာ၊ ဝတ္ထားတဲ့ထမိန္ကလည္း အနက္ေရာင္မဟုတ္ေတာ့ ျမင္ရတယ္ေလ၊ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းပဲ။ က်ေနာ္အေပၚက ထပ္ဝတ္ထားတဲ့ အေပၚအက်ီကိုခြၽတ္ေပးၿပီး ခ်ိဳ႕ကို ခါးမွာစည္းခိုင္းထားလိုက္ရတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္မလြယ္ဘူး။ အရွက္ေတြကြဲကုန္မွာ။

အခု အေပၚကအက်ီထပ္စည္းထားတာလည္း သိၾကမွာပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳလည္း ေခါင္းေလးအသာငုံ႔ၿပီးထြက္လာၾကတာဆိုေတာ့ တျခားသူေတြဘယ္လိုေနမလဲ မသိလိုက္ဘူး။ ခ်ိဳကေတာ့ အသားျဖဴတဲ့သူဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးရဲေနတာပဲ။ သူလည္းရွက္မွာေပါ့။ ဒီတစ္ေခါက္ျပင္ဦးလြင္သြားတာ ခ်ိဳနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေလးခရီးေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ေျပာရမယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ ႏို႔ကိုင္႐ုံတင္မဟုတ္ဘူး၊ ညီမေလးကိုပါ နယ္ခ်ဲ႕လိုက္တာမဟုတ္လား။ အဆုံးစြန္အထိလုပ္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိပါဘူး။ ႏွစ္ေယာက္လုံးကလက္ထပ္ဖို႔အထိ စိတ္ကူးထားၾကတာဆိုေတာ့ မဂၤလာဦးညမွာရင္ခုန္ဖို႔ ခ်န္ထားဦးမွ လို႔ ေတြးမိလို႔ေလ။

က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳရွိတဲ့ျပင္ဦးလြင္ကို ခဏခဏသြားျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိသြားျဖစ္လဲဆိုရင္ တစ္လထဲကိုေျခာက္ေခါက္ေလာက္က်မယ္ထင္တာပဲ။ ျပင္ဦးလြင္ကလည္း လည္စရာေတြအေပါသားဆိုေတာ့ ဘုရားေတြေလွ်ာက္ဖူး၊ အတြဲေတြေအးေအးေဆးေဆးထိုင္လို႔ရတဲ့ အေအးဆိုင္ေလးေတြမွာထိုင္၊ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ျဖစ္တာေပါ့။ ႐ုပ္ရွင္ကေတာ့အေခါက္တိုင္းမၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက အခ်ိန္ကုန္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္သူနဲ႔လည္လို႔ရတဲ့အခ်ိန္က ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေလးပဲဆိုေတာ့သိပ္မမ်ားဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့႐ုပ္ရွင္႐ုံကလည္း ခပ္ေသးေသးဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ တစ္ကားနဲ႔ တစ္ကားကေတာ္ေတာ္နဲ႔ခ်ိန္းတာမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာတစ္ကားထဲကို ႏွစ္ခါသုံးခါျပန္ၾကည့္ရင္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံကလူေတြဟားမွာေၾကာက္တာလည္းပါတာေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးတာ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။

႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ထုံးစံအတိုင္း သြားသြားနမ္းတာေပါ့။ က်ေနာ္ ဒီတစ္ေခါက္မတိုင္ခင္မေရာက္ျဖစ္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာသြားေတာ့ လူကလည္းေတာ္ေတာ္ေလး ႂကြေနတာ။ သူလည္း အဲလိုပဲထင္တာပဲ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္နမ္းရင္းျပဳရင္းနဲ႔ စိတ္ကမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ ညီေတာ္ေမာင္ကို ေဘာင္းဘီထဲက အသာထုတ္ၿပီး ခ်ိဳ႕ကို ကိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ေျပာသာေျပာတာ။ က်ေနာ့္ ညီေလးကို သူတစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးေသးဘူး။ က်ေနာ္ကသာ လက္သရမ္းၿပီး သူ႔ကို လိုက္ကိုင္ေနတာ။ သူလည္း က်ေနာ့္ ညီေလးကိုကိုင္ရင္း လူက တစ္ရႈးရႈးျဖစ္လာတယ္။

က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို လာလာထိတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ေတြက အေတာ္ေလးျမန္လာတယ္ေလ။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို တစ္ခါၿပီးသြားေအာင္လက္နဲ႔ပဲလုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ခ်ိဳက က်ေနာ့္ကိုတိုးတိုးေလးညီးတယ္။ ”လူဆိုးေလး…. အရမ္းခ်စ္တယ္ကြာ…။ အတူတူေနခ်င္ၿပီတဲ့….။” တကယ္ေတာ့သူေျပာတဲ့အတူတူေနခ်င္ၿပီဆိုတာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လက္ထပ္ၿပီး အတူတူေနခ်င္တာကိုေျပာတာေနမွာပါ။ က်ေနာ္လည္း ပထမလက္ထပ္တဲ့အထိေစာင့္ထိန္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားေပမဲ့ ခ်ိဳ႕ရဲ႕ စကားသံေလးကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ”႐ုပ္ရွင္ၿပီးရင္ တစ္ေနရာရာသြားရေအာင္ကြာ…။” က်ေနာ့္ပါးစပ္က လႊတ္ကနဲထြက္သြားတယ္။ ခ်ိဳ တစ္ခ်က္ၿငိမ္သြားတယ္။ သူလည္းစဥ္းစားေနတယ္ထင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ခပ္ေလးေလးတစ္ခ်က္ေျပာတယ္..။ ”အင္း….သြားမယ္ေလ” တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္က ဟိုတယ္တစ္ခုကိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ဟိုတယ္ရွာရတာေတာ့သိပ္မခက္ပါဘူး။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္သြားခ်င္သြားရေအာင္ဆိုၿပီးေျပာထားလို႔ သိၿပီးသားဆိုေတာ့ သိပ္မရွာလိုက္ရဘူး။ ဟိုတယ္ရီစက္ပ္ရွင္ကို ျဖတ္ေတာ့ ခ်ိဳေတာ္ေတာ္ရွက္ေနတယ္ထင္တယ္။ ေခါင္းကိုလုံးဝမေဖာ္ဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ေပါ့ဗ်ာ..။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွမဟုတ္တာပဲ။ ဘယ္သူမွသိတာမွမဟုတ္တာ။ အဲလိုနဲ႔ အခန္းေလးထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ထိုင္ၾကည့္ၿပီး ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။

ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာသာ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းဖက္နမ္းၿပီး အဝတ္ေတြကမန္းကတန္းခြၽတ္ၾကတာ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတြးမိတာေတာ့ က်ေနာ္ဒီကေလးေလးကိုေခၚလာတာမွားမ်ားမွားသြားၿပီလားေပါ့။ က်ေနာ့္သူ႔ကို လက္မထပ္ခင္အထိ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးလုပ္ဖို႔ လုံးဝစိတ္ကူးမရွိဘူးေလ။ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ခ်ိဳ႕ဆီက သက္ျပင္းခ်ၿပီး စကားတစ္ခြန္းေျပာလာတယ္။ ”ကို.. ခ်ိဳ႕ကို တကယ္ယူမွာလား” တဲ့….။

က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲေခါင္းၿငိမ့္ၿပီးျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ”ကိုယ္ ခ်ိဳ႕ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ။ အတည္လက္ထပ္ယူမွာပါ” လို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ ခ်ိဳ႕နားအသာေလးတိုးၿပီး ခ်ိဳ႕ပခုံးေလးကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာသိုင္းဖက္ထားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလသံေလးနဲ႔ပဲ … ” ခ်ိဳ… လည္းတစ္ေနကုန္ေလ်ာက္သြားထားတာေညာင္းေနေတာ့မယ္…။ လာ… ဒီမွာအိပ္” ဆိုၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ေဘးမွာခ်ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းေပၚမွာ ခ်ိဳ ေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ရေအာင္ေပါ့။ ခ်ိဳလည္း က်ေနာ့္လက္ေမာင္းေပၚမွာေခါင္းအုံးၿပီး အသာေလးလာအိပ္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕နဖူးေပၚမွာ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြကို အသာသပ္တင္ေပးရင္း ခ်ိဳ႕နဖူးေလးကိုနမ္းလိုက္တယ္။ ခ်ိဳက ေခါင္းေလးအသာေစာင္းရင္းက်ေနာ့္ဘက္ကို အသာလွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံသြားတဲ့ တစ္ခ်က္မွာ က်ေနာ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ေခါင္းကို အသာငုံ႔ရင္း ခ်ိဳ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးနီနီေလးကို အသာနမ္းစုတ္လိုက္မိတယ္။ ခ်ိဳ နဲ႔ နမ္းရတာ ဘယ္ေတာ့မွ နမ္းလို႔မဝဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးနမ္းလို႔ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ ႏို႔သီးလုံးလုံးေလးေတြကို အက်ီေပၚကေန အသာေခ်မိေတာ့ခ်ိဳက … ”လူဆိုးေလး အက်ီေတြေၾကကုန္ေတာ့မယ္။ ျပန္ရဦးမယ္ေလ” တဲ့…။ ခပ္ညဳညဳအသံေလးနဲ႔ေျပာေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သတိဝင္လာေတာ့တယ္။ ”ေဆာရီး… ခ်ိဳ…။ အက်ီေတြခြၽတ္ထားရေအာင္ေနာ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳေခါင္းအုံးထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို အသာဆြဲထုတ္ၿပီး ထလိုက္တယ္။ တစ္ဆက္ထဲ က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့ စပို႔ရွပ္ကိုလည္း ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ခ်ိဳ အိပ္ေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ္အက်ီခြၽတ္တာကိုၾကည့္ေနတယ္။ ”ဘာၾကည့္တာလဲ…။

ခ်ိဳလည္း ခြၽတ္ေလကြာ” ဆိုေတာ့မွ.. ခ်ိဳ အိပ္ေနရာကေနအသာထလာတယ္။ ”ကိုခြၽတ္ေပးေလ ” ဆိုၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘးကိုကားေပးတယ္။ ခ်ိဳဝတ္ထားတာက ခ်ည္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ရင္ဖုံးအက်ီေလးပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း ရင္ခုန္စြာနဲ႔ပဲ ခ်ိဳ႕အက်ီေလးဆီကို လက္လွမ္းၿပီး ခ်ိဳ႕ အက်ီၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္လုံခ်င္းစီျဖဳတ္ေပးမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္လက္ေတြတုန္ေနမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေသခ်ာေျပာရဲတယ္။ ၾကယ္သီးေလးေတြျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ အက်ီကို အသာဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ခ်ိဳရဲ႕ ရင္သားေဖြးေဖြးေလးႏွစ္မႊာက အျပာႏုေရာင္ေဘာ္လီေလးနဲ႔ အတူေပၚလာတယ္။ ခ်ိဳ႕ ႏို႔ေလးေတြကအရမ္းမႀကီးဘူး။

အေနေတာ္ပဲ။ က်ေနာ့္လက္နဲ႔ တစ္အုပ္စာေပါ့။ ဥပမာေပးရမယ္ ဆိုရင္ လိေမၼာ္သီးခပ္လတ္လတ္တစ္လုံးစာေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ႏို႔သီးေလးႏွစ္လုံးကို ဆုတ္ေခ်ခ်င္စိတ္ကို အသာထိန္းရင္း… ”ခ်ိဳ … ခဏထဦးေနာ္… ထဘီပါခြၽတ္ရေအာင္ဆိုေတာ့…။” ”အဲဒါေတာ့ ကို မခြၽတ္ေပးနဲ႔…။ ခ်ိဳရွက္တယ္…။ ခ်ိဳ႕ဘာသာခ်ိဳခြၽတ္မယ္…။ ဟိုဘက္လွည့္”ဆိုတာနဲ႔ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ က်ေနာ္ တျခားဘက္လွည့္ေပးထားလိုက္တယ္။ ”ရၿပီ….။ ဒီဘက္လွည့္ေတာ့” ဆိုမွ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့….. ဝွား….. ခ်ိဳက ထမိန္တင္မဟုတ္ဘူး ။ ေဘာ္လီေရာ၊ အတြင္းခံပါတစ္ခါထဲခြၽတ္ထားတာ။ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ရင္ဘတ္ကို အသာယွက္ထားရင္း က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္လည္း ေပါင္ဂြၾကားကိုအုပ္ထားတယ္။

က်ေနာ္လည္း ဝတ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ အတြင္းခံပါ တစ္ခါထဲေရာလိပ္ၿပီး ဆြဲခြၽတ္လိုက္တာေလ။ ေအာက္က မာန္ဖီေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကေတာ့ ေအာက္က တေထာင္ေထာင္နဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ့္ ကို မ်က္လုံးေလးျပဴးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ ခ်ိဳကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေမႊ႕ယာႀကီးေပၚကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ စပရိန္ေမႊ႕ယာဆိုေတာ့ ခ်ိဳ႕ကိုယ္လုံးေလးက အိကနဲ က်သြားၿပီးေတာ့ ျပန္ေျမာက္တက္လာတာေပါ့။ ခ်ိဳလည္း ေၾကာက္အားလန႔္အားနဲ႔ ေမႊ႕ယာကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ေထာက္လိုက္ေတာ့ သူအုပ္ထားတဲ့ ဟာေလးေတြ ေပၚသြားတာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း တစ္ခါထဲ သူ႔ အေပၚဒိုင္ပင္ထိုးၿပီး ေမွာက္အိပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို အေပၚကေန မိုးၿပီးၾကည့္ရင္း ခ်ိဳ႕နဖူးေလးကို အသာနမ္းလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ခ်ိဳ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး…။ ခ်ိဳကေတာ့ က်ေနာ့္ လည္ပင္းကို အသာေလးသိုင္းဖက္ထားတယ္။ က်ေနာ္ လက္တစ္ဖက္ကို ခ်ိဳ႕ ေဘးမွာေထာက္ထားရင္း ၊ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ကို အသာထိန္းၿပီး ခ်ိဳ႕ ညီမေလးတစ္ေလွ်ာက္အစုန္အဆန္ ပြတ္တိုက္ေပးလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳ ညီမေလးမွာအရည္ေတြ ထြက္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ကသာ ပထမဆုံးတစ္ေခါက္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူနာမွာစိုးလို႔ လုပ္ေပးေနမိတာပါ။ က်ေနာ္ အဲလိုပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳလည္း အသက္ရႈသံေတြျမန္လာၿပီး သူ႔တင္ပါးေလးကိုေကာ့ေကာ့တင္ေပးလာတယ္။

သူလည္း မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ညီေတာ္ေမာင္ကို အသာထိုးထည့္လိုက္ေတာ့မဝင္ဘူးဗ်ာ…။ အျပင္ကိုေခ်ာ္ၿပီးထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ေသခ်ာတည့္ၿပီး ထိုးထည့္ေတာ့မွာ ထိပ္ဖ်ားေလးဝင္သြားတယ္။ ခ်ိဳ က်ေနာ့္ကို သိုင္းဖက္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ခပ္တင္းတင္းတြန္းၿပီး… ”မရဘူး…. နာတယ္… နာတယ္” လို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေဇာေခြၽးေတြျပန္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ အေတြ႕မႀကဳံမရွိေသးတာလည္းပါတယ္။ က်ေနာ္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းႏွဲ႔သြင္းရင္း တစ္ခါဖိသြင္းလိုက္ေတာ့ ေဖာက္ခနဲျမည္ၿပီး က်ေနာ့္ညီေတာ္ေမာင္က ခ်ိဳ႕ ညီမေလးထဲကို ကြၽံဝင္သြားတယ္။ တည္းခိုခန္းကလည္း တိတ္ေနတာဆိုေတာ့ အဲဒီ အပ်ိဳေမွးပါးေလးေပါက္သြားတဲ့ အသံေလးက က်ေနာ့္နားနဲ႔ တကယ္ကိုၾကားလိုက္မိတယ္။ ခ်ိဳ ပါးစပ္ေလးဟ ၿပီး ”အာ့” လို ေအာ္ရင္း ေခါင္းေလးေမာ့လာတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်ိဳ႕ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလးဖိဖိနမ္းရင္း ေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္ကို အသာေလးၿငိမ္ေနေပလိုက္တယ္။ ခဏေလာက္ေနမွ ခ်ိဳ႕ တင္ပါးေလးေတြ ေကာ့ေကာ့တင္ေပးလာတာနဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ကို နည္းနည္းခ်င္းျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ သြင္းလိုက္နဲ႔ အသြင္းအထုတ္လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ခ်ိဳလည္းခံႏိုင္လာတယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အသြင္းအထုတ္လုပ္တိုင္း ေအာက္က ေကာ့ေကာ့လာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳ႕ ႏို႔သီးေလးေခါင္းနီနီေလးေတြကိုလည္း အသာငုံ႔ၿပီးစို႔ရင္း ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လုပ္လိုက္တယ္။ ခ်ိဳ႕ညီမေလးက တင္းၿပီး ၾကပ္ေနတာပဲဗ်ာ..။

ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးဘူး။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ကေၾကာက္ေနတာနဲ႔ ၿပီးတဲ့ဆီကို မေရာက္ဘူးျဖစ္ေနတာ။ ခ်ိဳနာသြားမွာစိုးတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပဲ အသာလုပ္ေနရင္းက သူေကာ့ေကာ့တင္ေပးလာလို႔ က်ေနာ္လည္းခပ္ျမန္ျမန္ေဆာင့္ေပးမိတာ။ ခ်ိဳ အသက္ရႈသံေတြျမန္လာၿပီး က်ေနာ္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္လာေတာ့ က်ေနာ္ ခပ္သြက္သြက္အသြင္းအထုတ္လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ရင္း ၿငိမ္က်သြားတယ္။ အဲေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳသာၿပီးသြားတယ္ က်ေနာ္မၿပီးေသးပါလားဆိုၿပီး စိတ္ကို ညီေတာ္ေမာင္မွာထားၿပီး လုပ္လိုက္တယ္။ ခ်ိဳကေတာ့ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီးၿငိမ္သြားၿပီ။

က်ေနာ့္ကို ဖက္ထားတဲ့လက္ေတာ့ကိုေတာ့ မလႊတ္ေသးဘူး။ က်ေနာ္ စိတ္ကိုသြင္းၿပီးေဆာင့္လိုက္ေတာ့ မၾကာပါဘူး။ ခ်ိဳ႕ ညီမေလးက အရမ္းၾကပ္တာနဲ႔ပဲ ခဏေလးနဲ႔ၿပီးသြားတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ေအာင္းထားတဲ့ အရည္ေတြက ခ်ိဳ႕ အသစ္စက္စက္အဖုတ္ေလးထဲမွာအျပည့္ပဲ။ အျပင္ကိုေတာင္လွ်ံက်လာတယ္။ က်ေနာ္ေလး ခ်ိဳ႕ေဘးမွာ အသာလွဲခ်ရင္း ခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ့္ဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲမွာ ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ အသက္နဲ႔ တမွ်ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္မေလး…၊ က်ေနာ္နဲ႔ အရင္းႏွီးဆုံးအေျခအေနထိေရာက္သြားခဲ့လို႔ေလ။

”ခ်စ္တယ္….. ခ်ိဳရယ္…..။” က်ေနာ္ သူ႔ကို တိုးတိုးေလးေျပာရင္း ခ်ိဳ႕နဖူးမွာကပ္ေနတဲ့ ေခြၽးစေလးေတြကို တယုတယသုတ္ေပးမိတယ္။ ”ခ်ိဳ….. နာေနလား…။” က်ေနာ္ေမးေတာ့… ”ပထမဝင္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နာတယ္….။ ေနာက္က်ေတာမနာေတာ့ဘူး … ”တဲ့။ ဒါဆို ေကာင္းေရာ ေကာင္းရဲ႕လား ဆိုေတာ့ ”အင္း…. အရမ္းေကာင္းတယ္” လို႔ျပန္ေျဖတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳေရာ က်ေနာ္ေရာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးသြားတာက ခ်ိဳ႕ကို ပထမဆုံးဆက္ဆံတဲ့အခ်ိန္မွာ အပ်ိဳေမွးေလးေပါက္လို႔ နာယုံမဟုတ္ပဲ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႔ေလ။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို ရင္ခြင္ထဲမွာ အေတာ္ၾကာေအာင္ဖက္ထားၿပီး ခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေနမိတယ္။

ခ်ိဳကေတာ့ မ်က္လုံးေလး မွိတ္ၿပီး မွိန္းေနတယ္။ သူလဲ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားပုံပါပဲ။ နာရီဝက္ေလာက္မွိန္းေနၾကၿပီးေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သား သန႔္ရွင္းေရးလုပ္၊ အဝတ္အစားေတြျပန္ဝတ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္က ျပန္အထြက္ ခ်ိဳလမ္းေလ်ာက္တာ ကြတကြတျဖစ္ေနလို႔ က်ေနာ္ေတာင္စမိေသးတယ္။ ခ်ိဳကေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးေတာ့က်ေနာ့္ ေက်ာျပင္ကို မနာေအာင္ထုတာေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ ခ်ိဳ႕ကို ျပန္ပို႔ခါနီး ေဆးဆိုင္ဝင္ၿပီး တားေဆးလိုက္မိေသးတယ္။ တစ္လုံးကို ခ်က္ခ်င္းတိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္လုံးကို ေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္မွေသာက္ဖို႔ေပးလိုက္တယ္။ လက္မထပ္ခင္ မျဖစ္သင့္တာေတြမျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ရမယ္မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ပညာကိုဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္သင္ရေသးတာမဟုတ္ေတာ့ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးမျဖစ္သင့္ေသးဘူးေလ။

ဒီတစ္ေခါက္ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ခ်ိဳ႕ကို ပိုၿပီးလြမ္းလာတယ္။ ခ်ိဳနဲ႔ က်ေနာ္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ပိုၿပီး ခ်စ္လာသလိုပဲ။ အဲလိုနဲ႔ အစရွိသြားေတာ့ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ဆီေရာက္တိုင္း ဟိုတယ္ခန္းထဲမွာပဲအခ်ိန္ျဖဳန္းျဖစ္တာမ်ားတယ္။ ဟိုဟာလုပ္ေတာ့လည္း ပထမစလုပ္တုန္းကလို ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ဘူး၊ ပုံစံအစုံပဲ၊ ပက္လက္၊ ေမွာက္ရက္၊ ေလးဘက္ ၊ မတ္တပ္ …..ၿပီး။