အပျိုဟိုင်းကြီး
လာ.. မမ ရောက်ပြီ တက်ရအောင်..“အင်.. ဘယ်ကို တက်ရမှာတုန်း..” “မွန်း ပြောတဲ့ဆိုင်က ဒီတိုက်လေ မမ.. မမြင့်ပါဘူး ပထမထပ်မှာ..” “အော်.. မမက ဆိုင် ဆိုတော့ မြေညီပဲ ထင်တာလေ.. ရပါတယ် မွန်းရဲ့.. မြင့်လည်း မြင့်ပေါ့.. မမ တက်နိုင်ပါတယ်..” “ဟုတ်.. လာ မမ..” ခင်မင်သူများက မွန်း ဟု ချစ်စနိုးခေါ်ကြသည့် ငွေလမင်း ဆိုသော ကောင်မလေး၊ ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် တိုက်ခန်း လှေခါးကို ရှေ့မှ တက်သွားသည်။ အသက် (၂၀) အရွယ်၊ အရပ် (၅)ပေ ပြည့်ရုံကလေးနှင့် လူကောင်ကလည်း ကျစ်ကျစ် သွယ်သွယ်လေး၊ ပုခုံး ထိ ရောက်ရုံ ဆံပင် ဖြောင့်စင်းစင်းလေးကို ခပ်မြောက်မြောက် စု ချည် စည်းထားတတ်သည့် သူမ ပုံစံလေးက မသိလျှင် ကလေးသာသာ အရွယ်ဟု ထင်မှတ် မှားစရာ။
သူမ နောက်မှ ဟိုကြည့်သည်ကြည့်နှင့် လှုပ်စိစိ ပါလာသူက မမ ဆိုသည့် ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ။ ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ အရပ်မြင့်မြင့်၊ ကိုယ်နေဟန် ကျော့ကျော့နှင့် ကြီးကြီးငယ်ငယ် ပုရိသတို့ မက်မောလောက်သည့် ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားကို ပိုင်ဆိုင်သည်။ အသက်အားဖြင့် (၃၀) ပတ်လည် ဆိုသော်လည်း Admin officer ဆိုသော ရာထူးနှင့် ခပ်တင်းတင်း မျက်နှာထားတို့ကြောင့် အပျိုကြီးမမ ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါကို တစ်ရုံးလုံးက ချစ်ကြောက် ရိုသေကြသည်။ မွန်းက မမဝင့် ၏ လက်အောက်မှ Admin staff ဝန်ထမ်းမလေး ဖြစ်သည်။
စည်းကမ်းနှင့် စနစ်ဇယား ကြီးလွန်းသော မမဝင့် ခေါ် ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ၊ တော်ရုံ လက်အောက်ငယ်သားနှင့် လမိုင်း ကပ်ခဲသည်။ လုပ်ငန်းသဘောထက် ပို၍ တွဲသွားတွဲလာ ဆိုတာ မရှိသလောက်ပင်။ ဇီဇာကြောင် အပျိုကြီးဟု အများက သတ်မှတ်ကြသည့် ဝင့်၊ Admin ဌာနသို့ ငွေလမင်း ဆိုသည့် မွန်း ရောက်လာတော့ ပုံစံ နည်းနည်း ပြောင်းသွားသည်။ သွက်သွက်လက်လက်နှင့် သူသိသူတတ် နေရာတကာပါ၊ ဘာခိုင်းခိုင်း ဖင်ပေါ့ပေါ့နှင့် မဖြစ် ဖြစ်အောင် လုပ်တတ်သည့် မွန်းကို သူမ သဘောကျသည်။ မွန်းက အလိုက်လည်း သိသည်။ နောက်တစ်ခု အားသာသည်က မွန်းတွင် အနှောင်အဖွဲ့ မရှိ။ အခြား အမျိုးသမီး ဝန်ထမ်းတွေလို ဘဲနဲ့ ကဲဘို့ အချိန်ပေးစရာ မလိုသလို မီးဖွားခွင့် ယူမှာလည်း စိုးရိမ်ဘို့ မလို။
ဒါကတော့ သည်ကလေးမ ရည်းစားသနာ မရခင် ချွင်းချက် အခြေအနေပေါ့လေ။ လောလောဆယ် အနေအထားအရတော့ အလုပ် အရေးကြီးလျှင် ကြီးသလို နေ့နေ့ညည ပိတ်ရက် နားရက် ဘာမှ မတွေးဘဲ ခိုင်းသမျှ အကုန် လုပ်သည်။ မွန်း အိမ်က ရုံးနှင့်လည်း မဝေး။ မြောက်ဒဂုံ မှ မြို့ထဲသို့ ရုံးတက်ရသည့် ဝင့်အဘို့ မွန်းက တကယ့် ခြေမြန်တော် လက်ပါးစေ။ သည်လိုသည်လို အားသာချက်တွေနှင့် ယာယီ အလုပ်သင် ဝန်ထမ်းမလေး မွန်းကို Admin ဌာန၏ အမြဲတမ်း ဝန်ထမ်း၊ တနည်း မိမိ လက်ထောက်အဖြစ် ဝင့် ကိုယ်တိုင် ခေါ်ယူလိုက်သည်။ အလုံပိတ်အခန်းထဲ ပန်ကာလည်း မရှိပါဘဲ ဘယ်ကနေ လေ ဝင်နေသည်မသိ။ ရင်လွှာ နှစ်ဘက် လေ ဟပ် သလို ဟာတာတာနှင့်။
မျက်နှာတစ်ခုလုံးကတော့ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်နေသည်။ ရှမ်းတရုတ် စပ်ဟန်တူသည့် အန်တီကြီး၏ လက် ဖြူဖြူကြီးက မိမိ နို့အုံကို ဗျစ်ကနဲ အုပ်ကိုင်သည်။ ဝင့် နည်းနည်း တွန့် သွား၏။ မြီးညှောင့်ရိုးနားမှ ဖင်ကြော တစ်ချက် ရှုံ့သွားသည်။ နို့ကိုင်ခံတာနှင့် ဖင်ကြောက ဘယ့်နှယ်ကြောင့် ရှုံ့ရသည် မသိ။ အပျိုကြီးမမ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် ဤနှယ် ဖုံးကွယ်အပ်သော အလှအပကို သူတပါးအား မြင်စေဖူးသည် မရှိခဲ့။ အခုတော့ဖြင့် နုဖြူထွားထွား အိအိအယ်အယ် ပေါက်ဆီနှစ်လုံးမှာ ကလေးမ ငယ်ငယ်နှစ်ယောက် ရှေ့တွင် ဟိုတို့ သည်ဆိတ်နှင့်။ အနေခက်လှသော်လည်း မထူးဇာတ် ခင်းရ ပေတော့သည်။ ဝတ်ထားသည့် ဇာဘော်လီ ရင်အုံက မိမိ၏ စံချိန်မိ ချိုချို နှစ်လုံးကို လုံအောင် မဖုံးနိုင်။ သည်တလော မိမိ ကိုယ်အတိုင်းကလည်း အရင်ထက် အတန်ငယ် ၀ လာသည်မှာအမှန်ပင်။
လွန်ခဲ့သော လ အတန်ကြာက ဝယ်ထားသည့် ဘော်လီမို့ထင့်၊ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးမှာ ခေါင်းဝင်သော်လည်း ကိုယ်မဆန့် ဖြစ်နေရှာသည်။ “လျှံ ထွက်နေတယ်..” “ရှင်..” “အော်.. နို့ နှစ်လုံး ပြောပါတယ်.. လျှံထွက်နေတယ်လို့..” “အော်.. အဟင်း.. ဟုတ်တယ်.. ဝင့်လည်း နည်းနည်း ၀ လာတော့လေ.. အဟင်းဟင်း..” တော်တော် လွန်တဲ့ မိန်းမကြီး.. ငါ့ဘာငါ လျှံထွက်တာ သူ့အလုပ် ကျ နေတာပဲ.. ပြောစရာလား.. စိတ်တိုတယ် တကယ်ပဲ..။ ရင်ထဲမှ ဒေါသမီးတောက်က နှာငွေ့ ပူပူ များ အဖြစ် လွင့်ထွက်ကုန်သည်။ ဟိုကလေးမ ငွေလမင်းက လွယ်အိတ်ထဲ ဘာ ကုန်းနှိုက်နေသည်မသိ။ မိန်းမကြီး ပြောသံကို ကြားလိုက်ဟန် မတူ၍ တော်သေးတော့သည်။ သို့တည်းမဟုတ် မိမိကို အားနာ၍ မကြားဟန် ပြုပေးခြင်းလေလား။
အို.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်.. ကြားချင်ကြား မကြားချင်နေ.. ဟဲ့ဟဲ့.. ဘယ်နှာတုန်း.. ဘယ့်နှာ ဘယ့်နှာ.. ဒီမိန်းမကြီး ဘော်လီ တိုင်းနေတာလား နို့ညှစ် နေတာလား.. တံတွေးက ဂလုကနဲ မြိုချ နေလိုက်သေးတယ်.. အို.. ဟယ်.. ညှစ်တယ်.. ပင့်တယ်.. တွန်း တင်တယ်.. အနေရ ခက်လိုက်ပါဘိ.. ငါ့ နှယ်တော့ ဒုက္ခ ပါပဲ ဟယ်..။ “ညီမလေးက ရင်ခြား သိပ် မကျယ်ဘူးပဲ..” “ရှင်..” “အော်.. ရင်ခြား ဆိုတာ သည်နို့အုံ နှစ်ခုကြားကို ပြောတာလေ ညီမရဲ့.. အမတို့ စက်ချုပ်သမား အခေါ်ပေါ့..” “အော်.. အဟင်း.. ဟုတ်ကဲ့..” ရှင်းပြတာတော့ ကျေးဇူးတင်ပေမယ့် စိတ်ရှိလက်ရှိ ပင့်လိုက် ညှစ်လိုက် လုပ်နေတာတော့ အမြင် ကတ်မိသည်။ အတော် လေကျောရှည်တဲ့ မိန်းမကြီး.. လုပ်စရာရှိတာ မြန်မြန် မလုပ်ဘူး.. ယား ရတဲ့ အထဲ။
“ရင်ခြား ကျဉ်းတော့ အဝတ်စားဝတ်ရတာ ပိုလှတယ် ညီမရဲ့.. တချို့မိန်းကလေးတွေ အပျိုကတည်းက ရင်ခြားက ခပ်ကျယ်ကျယ်.. ကလေးအမေလည်းဖြစ်ရော နို့နှစ်ဘက် ဘေးကား၊ ဘတ်ပြဲကြီးပေါ့ကွယ်.. ငါ့ညီမက ရင်အုံနှစ်ဘက် စေ့စေ့လေး ဆိုတော့ ဘာဝတ်ဝတ် ကြည့်ကောင်းတာပေါ့..” “အဟင်းဟင်း.. ဟုတ်ကဲ့ အမ..” “မွန်း မမက ကလေးအမေ ဖြစ်သွားလည်း လှဦးမှာပါ.. အန်တီရ.. အာ့ခါကျ အန်တီ့ဆီ နို့တိုက်ဘော်လီ လာ ဝယ်မှာပေါ့.. ဟဲဟဲ.. ဟုတ်တယ်နော် မမ.. မွန်း ကြော်ငြာပေးတယ်နော် အန်တီ.. ကြော်ငြာခ အတွက် မမကို ရှယ် လုပ်ပေးရမယ်..” သောက်ကမြင်းမလေး.. ငါ့များ နို့တိုက်ဘော်လီ ဝယ်ခိုင်းဦးမတဲ့.. သေတောင် မဝယ်ဘူး.. ဘယ့်နှယ်တော်.. ရိုးရိုးတန်းတန်း ဘော်လီတောင် ချွတ်ပြရုံမက ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ပင့်လိုက် ညှစ်လိုက်နဲ့.. မတော်တဆ လင်ရပြီး ကလေးမွေးမိလို့ နို့တိုက်ဘော်လီများ လာအပ်မိရင် နို့သီးခေါင်းပါ ဆိတ်ခံရမယ့် ကိန်း..။
ဟဲ့ဟဲ့.. သောက်ပလုပ်တုတ်.. အလိုတော်.. အို အို.. ယားတယ်.. ယားတယ်.. အဟင့်.. စိတ်ညစ်လိုက်တာနော်..။ မိမိက နို့သီးခေါင်းအရေး တွေးကာမှ ဘွားတော်ကြီးက မျက်မှန်းကိုင်းကြီးပင့်၊ ကိုယ်ကြီးကိုင်းပြီး နို့အုံပေါ် ဖွဖွ ပွတ်ကာ နို့သီးခေါင်း ရှာလေတော့သည်။ ဝင့်တစ်ယောက် ကြက်သီးမွေးညှင်း ထ ရုံမက သေးပါ ပေါက်ချင်လာတော့၏။ ဘာမှတော့ မဆိုင်ဘူး ထင်ပါသည်။ သို့သော် တကယ်ပဲ သေးပေါက်ချင်လာသည် ကတော့ အမှန်ပင်။ “အပျို နို့ ဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းက တယ် မထွက်ချင်ဘူး.. ထိပ်နှစ်ဘက်ကြား ဘယ်လောက်ရှိလဲ တိုင်းရမယ်လေ.. ညီမ နို့သီးခေါင်းတော့ ထွက်တယ်မဟုတ်လား.. စမ်း မမိဘူး ဖြစ်နေလို့..” ဗုဒ္ဓေါ.. လွန်ပြီ.. ဒါတော့ လွန်သွားပြီ.. ဘယ့်နှယ်တော်.. တော်ရုံ ဆို
တော်ရောပေါ့.. ခုတော့ ငါ့များ နို့သီးခေါင်း ထွက်ရဲ့လားလေးဘာလေးနဲ့.. လူများ ဘာမှတ်နေတယ် မသိဘူး.. ကျမမှာ ဘာချွင်းချက်မှ မရှိဘူးရှင့်.. ထွက်သမှ တောင်ကနဲတောင် နေသေးတယ်.. ငါ တယ်.. ချွတ်ပြပလိုက်ရ.. ဟွန်းး။ ရာဘာဘောလုံးလေး ထက်ခြမ်းလှီးပြီး ကပ်ထားသလို ဖြစ်နေသည့် လုံးလုံးဝန်းဝန်း နို့အုံလေးထက်တွင် တကယ်ပဲ နို့သီးခေါင်းက ပျောက်နေဟန် တူ၏။ ဘွားတော်ကြီး ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ကုန်း ပွတ်နေသည်ကို မခံစားနိုင်တော့သည့် အပျိုကြီး မမ အော့ဖစ်ဆာ ခမျာ မိမိ နို့သီးခေါင်းရှိရာအရပ်ကို ညွှန်ပြ ရချေတော့သည်။ နို့အုံကို ခပ်ဖွဖွ ပင့်ပြီး ရှက်ပုန်း ပုန်းနေသည့် သီးလုံး ကညာအလှကို ဒါ ကွ ဟု အသာကြွကာ ထောက်ပြ ရတော့၏။
“အဟွာလေ.. ဟိုဒင်း.. အဲ့ဟို ဟိုဒင်းက ဒီမှာ အမ.. အဟင်းဟင်း..” “အော်.. ဟုတ်ပြီဟုတ်ပြီ.. အမှန်တော့ အဲ့လို ပျောက်ပျောက်လေးက တစ်မျိုး ကောင်းတယ် ညီမရဲ့.. အမတို့က ချည်သားနဲ့ ချုပ်တော့ သိပ်ထွားတဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေဆို အလုံးလိုက် ပေါ်နေတတ်တယ်.. အာ့ကျလည်း ဒီနေရာလေးအတွက် နှစ်ထပ်သုံးထပ် ချုပ်ပေးရတာပေါ့ ကွယ်..” “ဟုတ်ကဲ့.. အဟင်းဟင်း..” ရှင်းးး ပြ ပြန် ပြီ.. အ ဟင့်.. ပါးစပ်ကပြော တော်ရောပေါ့.. ခုတော့ နို့သီးခေါင်း အခြေပတ်လည်တစ်ဝိုက်.. လက်ညှိုးကြီးနဲ့ ဝိုက် ပြလိုက်သေး.. ပြီး မပြီးနိုင်ဘူး.. မရွှေမွန်းရေ.. လင်ယူမဲ့ သတို့သမီးတောင် ငါ့လောက် အရှက် ကုန်ပါမလားဟယ်.. အရေးထဲ သေးက ပေါက်ချင်လာပြန်ပြီ.. ကြည့်ဦး.. သောက်ကမြင်းမလေး.. ဘယ်ဒင်းနဲ့ လေကန် နေပြန်တယ် မသိဘူး.. အရေးဆို အားမကိုးရ.. ဒီမှာ ဘွားတော်ကို မြန်မြန်လုပ်ဘို့ ဝင်ပြောပေးပါတော့လား.. သောက်လိုက် ကန်းဆိုးကို မသိဘူး.. နေနှင့်ဦး ဒင်းတော့လား..။
ဖုန်းတစ်လုံး နားကပ်ပြီး ပကျိပကျိ တခွိခွိ လုပ်နေသည့် မွန်းကတော့ အော့ဖစ်ဆာ မမ အထက်ချွေး၊ အောက်ချွေး ပျံနေရသည့် ဖြစ်အင်ကို မသိ။ လူ ငြိမ်နေရလျှင် ပါးစပ် အငြိမ်မနေနိုင်သည့် သည်ကလေးမ။ ရုပ်လေးကိုက သောက်မြင်ကတ်စရာ။ ဆိတ်ပါးစပ်နှင့် မျောက်လက် ဆိုတာ ဒင်းလို ဟာ မျိုးးး။ သည်လိုနှင့်ပဲ ပင့်လိုက် ပွတ်လိုက် ညှစ်လိုက် တိုင်းလိုက်နှင့် မဟာဘော်လီ အတော်အတည် တိုင်းပြီးသကာလ။ စာအုပ်ကလေး ကိုင်ထားသည့် သူငယ်မကို ခေါ်ပြီး ဘွားတော်ကြီး ဘီဒိုဖွင့်ကာ ဘော်လီဆိုဒ် ရှာတော့သည်။ သည်တော့မှ အပျိုကြီးမမလည်း လူရော နို့ပါ အနား ရလေတော့၏။ အစောက ခံစားနေရသည့် သေးပေါက်ချင်သော ဝေဒနာလည်း အနည်းငယ် သက်သာသွားလေ၏။
နှစ်ဦးသား ဧည့်ခန်းတွင် ခေတ္တ ထိုင်စောင့်ကြသည်။ ဘော်လီများက ဆိုဒ်အလိုက် အကြမ်းထည်သာ ချုပ်ထားပြီး ယခုလို ဝတ်မည့်သူကို အဏုလုံ ပတိလုံ ညှစ်ပလစ် တိုင်းပြီးမှ အချော သတ်သောဟူ၏။ စက်ခန်းဘက်မှ တဂျုံးဂျုံး ချုပ်သံ ကြားပြီး မကြာသကာလ ရပြီ ညီမရေ.. လာ ဝတ်ကြည့်ချေတော့ ဟူသည့် အသံကို နား နပန်းကြီးစွာ ကြားလိုက်ရပြန်သည်။ “ရရင် ယူပြီး ပြန်မယ်လေ မွန်း..” ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်၏။ အားကိုးပါတယ် ကောင်မစုတ်လေးရယ်.. ဝတ် မကြည့်ပါရစေနဲ့ဟု မျက်လုံးနှင့်ပဲ ပြောလိုက်သည်။ အပျိုကြီးမမ၏ ညောင်ညက်ညက် အသံကို မျက်ကွယ် ပြုရက်သည့် ငွေလမင်းကတော့ ဆတ်ကနဲ ထကာ ကန့်လန့်ကာ ခန်းထဲ စွပ်ကနဲနှင့် သူက ဦးအောင် ဝင်သွားတော့လေ၏။
“မွန်း စိတ်က တမျိုး မမရဲ့.. ယောကျၤားဆို ဘယ်ယောကျၤားမှ စိတ်မဝင်စားဘူး.. မိန်းကလေး ဆိုရင်တော့.. ဟီးဟီး..” “မြတ်စွာဘုရားးးး…” “ဟီး.. တကယ်ပြောတာ မမရ.. မွန်းမှာ ကိုယ်ပိုင်ရည်းစားမလေးတွေ.. ရည်းစားမကြီးတွေ အများကြီးရှိတယ်.. ပြီးတော့ အကိုတွေနဲ့ ကြိုက်သမျှ ယောင်းမလောင်းတွေလည်း သူတို့မစားခင် မွန်း အရင် နှိုက်မြည်းပလိုက်တာပဲ..” “ဗုဒ္ဓေါ..” “သိလားမမ.. မွန်း အကြိုက်ကလေ..” “အွန်း..” “မွန်းထက် ငါးနှစ် ဆယ်နှစ်လောက် ကြီးပြီး.. ပညာတတ်.. ရုပ်ချော.. အနေတည်.. အများလေးစားရမယ့် အဆင့်တစ်ခု ရှိတဲ့ မမကြီးတစ်ယောက်လောက်နဲ့များ ဖူးစာ ဖက်ရရင် သေပျော်ပြီ.. ဟီးး..” “ခွီးး ဖလူးး.. အဟွပ်.. ဟွပ်..” “အယ် မမ.. ကနိကနိ..” ကြားလိုက်ရသည့် စကားကြောင့် အပျိုကြီးမမခမျာ ကြက်သီးထရုံမက သောက်လက်စ အအေးပင် သီးတော့သည်။ “အဲ့လို မိန်းမမျိုး ရရင် မွန်း အတည်ယူမှာ မမရ..” မီးဝင်းဝင်း တောက်နေသည့် ဏှာမျက်လုံး အပြူးသားနှင့် အားပါးတရ ဆက်ပြောနေသေးသည်။
ဝင့် တစ်ယောက် ဘေးဘီဝဲယာသို့ မျက်လုံး ဝေ့ကြည့်မိ၏။ “ယူပြီးရင်လည်း မွန်းက သူ့ကို အလှကြည့်ထားမှာပါ.. စားဝတ်နေရေး၊ အိမ်မှု ကိစ္စ၊ မွန်း အကုန် တာဝန်ယူမှာ.. တစ်ခုပဲ.. မမက မွန်း ချစ်သမျှ ခံပေးဘို့ပဲ..” မြတ်စွာ ဘုရား.. ပြောလိုက်သည့် စကားတွင် မမက မွန်းချစ်သမျှ ခံပေး ဆိုပါလား.. မမက ဆိုပါလား.. မဟုတ်မှလွဲရော သည်ကောင်မလေး ငါ့ များ.. အို အို.. ငါပဲ နားကြားမှားတာ နေမှာပါလေ..။ “မမပဲ စဉ်းစားကြည့်လေ.. ယောကျၤားနဲ့ မိန်းမ ညားရင်.. အလွန်ဆုံး ပျော်ရ တစ်လ ပေါ့.. ပြီးရင် သူက အေးဆေး.. ကိုယ်က ကလေးမွေး.. သူတို့ကျ လှေခါးသုံးထစ် ဆင်ရင် လူပျို ပြန်ဖြစ်သတဲ့.. ကိုယ့်ကျ ရေပိုက်ခေါင်း တစ်ခုလုံး ထိုးထည့်ဆေးတောင် အပျို ပြန်မဖြစ်ဘူး..” “……….” (ဤနှယ် အသုံးအနှှုံး ပြေပြစ်မှုကြောင့် အပျိုကြီး မျက်လုံး လင်ကွင်းလောက် ပြူး သွားပါသည်။)
“တကယ်က ယောကျၤားတစ်ယောက်လို ချစ်တတ်ကြင်နာတတ်ရင် မိန်းမချင်း ချစ်ရတာ ပိုတောင် မိုက်သေးတာ မမရ.. သိလား..” “အေး.. အေး ပါ ဟယ်.. စား စား မွန်း.. နေဝင်လုပြီ ဆိုတော့လေ.. အဟင်းဟင်း..” နေဝင်လုချိန် တနည်း နွားရိုင်း သွင်းချိန်။ ပေါက်ကရတွေချည်း လွှတ်ပြောနေသည့် မွန်း မျက်နှာလေးက အီးတီလိုလို မှင်စာလိုလို။ ဟိုမရောက် သည်မရောက်၊ လက်တောက်လောက်ရှိသည့် ကောင်စုတ်မလေး၏ တောင်ရောက်မြောက်ရောက် စကားများကို ဝင့် နားမထောင်ရဲတော့။ မိမိက ကလေး ဆိုပြီး ခင်ခင်မင်မင် အရေးပေးမိသည်။ ခုတော့ ဒင်းက ဘာကြီးမှန်း မသိ။ ခက်တာက သူမ ပြောသမျှ နားထောင်မိပြီး မိမိကိုယ်ထဲတွင် ရွစိရွစိနှင့် အစောက သေးပေါက်ချင်စိတ်က မဆီမဆိုင် ပြန်ဝင်လာသည်။ ဘတ်စ်ကား မစီးမီ နီးစပ်ရာ စူပါမာ့ကတ်အတွင်း ဝင်ကာ ရှူရှူး ပေါက်ရသေး၏။
ဝတ်လာသော ဘော်လီအသစ်ကလည်း ဒုက္ခ ပေးချေပြီ။ ပြန်လဲဝတ်ရန် စိတ်ကူးမိကာမှ ဘော်လီအဟောင်း ပြန်ယူမလာမိမှန်း သတိရသည်။ မတတ်နိုင်တော့ပြီမို့ အောက်ဆုံး သုံးချိတ်ကို ဖြုတ်ထားလိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်ရတော့၏။ ညနေလည်း မှောင်ရီပျိုးပြီ။ အပေါ်မှ ဘလောက်စ်ကလည်း ရှေ့ကွဲ အကျီမို့ အောက်က ဘော်လီ ချိတ်ဖြုတ်ထားမှန်း မသိသာ။ နို့အုံ အောက် အခြေမှ ဆွဲတင်းထားသည့် ဘော်လီက အောက်မှ သုံးချိတ် ဖြုတ်ထားသည့်တိုင် အဆင်ပြေပြေ ပုံကျ နေသေး၏။ ဘရာစီရာလေး ဝတ်ထားသည်နှင့် တူသွားသည်။ အပျိုကြီးမမ အသက် ၀ ၀ ရှူနိုင်သွားသလို စိတ်လည်း ပေါ့ပါးသွား၏။ ရှူးပေါက်ရန် ပင်တီချွတ်တော့ ဂွကြားတွင် စိုစိစိ ဖြစ်နေသည်။ ဖုတ်ဖုတ် အခေါင်းပေါက်မှ ချွဲကျိကျိ ဂျယ်လီရည် အမျှင်တန်းကလေးက ရေဆေးလို့ တော်တော်နှင့် မပြောင်ချင်။ အဖုတ်လေးကို သေချာ ဖြဲပြီး အခေါင်းတည့်တည့် ထိုးဆေးရတော့၏။
ရေပန်း ပိုက်ကောက်လေးကို ကိုင်ရင်း ဟို မှင်စာမလေး ပြောသည့် ပိုက်ခေါင်းကြီး ထိုးထည့် ဆေးတာတောင် ဟူသော စကားကို သွားသတိရပြီး ကြက်သီး ထ မိသည်။ ရေပန်းမှ ရေအားကလည်း စူးစူးလေးနှင့် ခံလို့ အတော်ကောင်းသည်။ နောက်ဆုံး အပတ်တွေ အေးပြီး အအေးပတ်မည့်အရေး တွေးကာ ရပ်လိုက်ရသော်လည်း စိတ်က တယ် အားမရချင်။ အိမ်အပြန် ဘတ်စ် ပေါ် ရောက်တော့ ညနေ ရုံးဆင်းချိန် ပီပီ ကားက ကြပ်လွန်းသည်။ ထိုင်စရာ နေရာ ရဘို့ ဝေးစွ၊ မတ်မတ်ပင် အနိုင်နိုင် ရပ်ရ၏။ တော်သေးသည်က ပိုက်ဆံအိတ် ပါးပါးလေး တစ်ခုသာ မိမိ လက်ထဲတွင် ကိုင်လာရပြီး ခြင်းတောင်းကို မွန်းက ယူသွားပေးသည်။ ဝင့် အရပ်က အတော်အတန် မြင့်သော်လည်း ကားခေါင်မိုးမှ တန်းကိုတော့ မမှီတမှီ ဖြစ်နေသည်။
လက်ကိုင် ကွင်းများကလည်း တစ်ခုမှ မအား။ တန်းကိုပဲ လက်မောင်း ပြုတ်မတတ် ဆွဲခိုထားရ၏။ မြောက်ဒဂုံအပြန် နောက်ဆုံးကား မို့ထင်သည်။ ကြပ်နေမှန်း သိသိနှင့် တက်လာသူတွေက မနည်း။ ဝင့်လည်း တိုးရင်းခွေ့ရင်း နောက်နားသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာ၏။ ခြေကုပ်မြဲမြဲရဘို့ မနည်း အားယူ ရပ်နေရစဉ် မိမိ ဖင်ပေါ် လက်တစ်ဘက် ရောက်လာသည်။ ငါးပိ ငါးချဉ်သိပ် ကြပ်နေသည့် ကားမို့ မတော်တဆဟု ထင်မိသည်။ ခဏကြာတော့ ထိုလက်က ဖင်လုံး နှစ်ခုကြားကို ရောက်လာသည်။ ဝင့် မျက်လုံး ပြူးသွား၏။ မိမိ မဟုတ်တာ လုပ်ခံရတော့မည်မှန်း သိလိုက်သည်။ နေရာရွှေ့ ရပ်ရန် ကြိုးစား၏။ မည်သို့မျှ မရ။ မည်သူမည်ဝါမှန်း မသိသဖြင့် နောက်တည့်တည့်သို့ မှန်းသမ်းကာ တံတောင်နှင့် ဆောင့်တိုးပစ်၏။
ကြပ်ပိတ်သိပ်နေသော ကားပေါ်တွင် မိမိ၏ တံတောင် သိုင်းကွက်က မည်သို့မျှ အရာ မထင်။ နောက်ဆုံးတော့ ထို လူစိမ်း၏ အတွေ့ကြုံ ရင့်ကျက် ကြွမ်းကျင်သော လက်ချောင်းများမှာ အပျိုကြီးမမ၏ ဖင်နှစ်တုံးကြားသို့ စုန်ချီဆန်ချီ ရောက်လာ ပါတော့သည်။ ဝတ်ထားသည့် ထမီမှာလည်း အသားပျော့ပျော့မို့ နှိုက်ရ လွယ်နေသည်ထင့်။ ခဏလေးအတွင်းမှာပင် ဖင်နှစ်တုံးကြား မြောင်းဖော်နေသည့် လက်ကြီးမှာ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဇွတ်တိုးဝင်လာပြီး အဖုတ်ကြီးကို အုပ် ကိုင်လိုက်ပါတော့သည်။ ပြီးတော့ ငြိမ်ငြိမ်မနေဘဲ အက်ကွဲကြောင်းနေရာ တည့်တည့်သို့ ကလိကလောက် လုပ်တော့သည်။ ကျွမ်းကျင်အဆင့်ဟု ပြောရမည် ဖြစ်သော ဤလက်ကြီး၏ ကလိချက်များက ဝင့်ကို ရုန်းချိန် မပေးခဲ့။ ကားကလည်း ကြပ်သည်ထက် ကြပ်လာ၏။ ဝင့် မျက်လုံးများ မူးနောက် ပြာဝေလာသည်။ အသိစိတ်အားလုံးက အဖုတ်ခေါင်း၀ ရောက်နေတော့၏။ မိမိ ကိုယ်ကို သတိ မထားလိုက်မိစဉ်မှာပဲ ဖင်ကြီး နောက်ကော့ပြီး ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ခပ်ဟဟ ကားပေးထားမိတော့သည်။
အောက်မှ အဖုတ်လည်း ဂျယ်လီရည်တွေ စိုရွှဲလာတော့သည်။ လက်ကြီးက ထမီပေါ်မှပင် ပွတ်ရင်း နှိုက်ရင်း ပင်တီကြားကို ရောက်လာသည်။ တော်တော် အနှိုက် ပိုင်နိုင်တဲ့သူဟုပဲ စိတ်အိုက်အိုက်နှင့် မှတ်ချက် ချမိသည်။ အစောက သည်လက်နှင့် အဖုတ် ကြားတွင် ထမီနှင့် ပင်တီ ခံနေသည်။ ခုတော့ သူ့လက်က ထမီကို လုံးထွေး ထိုးထည့်ကာ ပင်တီအတွင်း ရောက်လာပြီ။ အပျိုကြီးမမ စိတ်ညစ်မိသော်လည်း သည်အရသာထူးမှ ရုန်း မထွက်နိုင်။ တန်းကို ခိုဆွဲထားသည့် လက်ကို အားပြုပြီး ခြေထောက်တစ်ဘက်ကို မသိမသာ ကြွပေးလိုက်မိသည်။ ခါးလေးကို လိမ် ပြီး ဖင်ကို နောက်သို့ ကော့ပေးထားမိပြီ။ မိမိ အလိုရှိနေပြီမှန်း တစ်ဘက်လူက ရိပ်မိသွားပြီမို့ ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် အနှိုက် ခံရပါတော့သည်။
သည်ကြားထဲ ဖင်ကြားမြောင်းကို မာတောင်တောင် အချောင်းကြီးနှင့် ဖိထိုးနေမှန်းလည်း သိလိုက်သည်။ ရုန်းမရမယ့်တူတူ လုပ်ချင်တာသာ လုပ်ပါစေတော့ဟု တွေးရင်း အရသာ ခံနေလိုက်တော့သည်။ အိုးး… ဒီလူ့နှယ်.. နှိုက်တတ်လွန်းပါဘိ.. အီးး.. ကောင်းလိုက်တာ.. ထမီ ခံနေလို့သာ တော်တော့တယ်.. မဟုတ်ရင်တော့ ငါ့မယ် သေရချည့်.. အင်းး.. ဟုတ်တယ်.. နှိုက် နှိုက်.. နာနာလေး နှိုက်ပေးစမ်းပါ… ရှီးး အမလေး.. ငါ့ အဖုတ်ထဲ သူ့လက်ကြီး အတင်း ထိုးထည့်နေတယ်..
ဖင်ကြားကိုလည်း လီးနဲ့ ထောက်ပြီး ပွတ်ဆွဲနေသေး.. ဒီလက်နေရာမှာ လီးတံကြီးများသာဆိုရင်.. သူ့လီးကြီး ငါ့အဖုတ်ထဲ ဝင်လာရင်.. အိုးး.. အီးး.. ငါ အခု လူကြားထဲ လက်နဲ့ အလိုးခံနေရပါပေါ့လား.. လက်ကြီးက နှိုက်ပုံတွေ ကောင်းလိုက်တာနော်.. ငါ့အဖုတ်ထဲ ထိုးမွှေနေတာ လက်ညှိုးလား လက်ခလယ်လား.. အို.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကောင်းတယ်.. ခုနေ လက်မဟုတ်ဘဲ လီး အစစ်ကြီး ဆိုလည်း ခံပစ်မှာပဲ.. အင်းးး နှိုက်.. နှိုက်.. အောင်မလေး.. ထမီပါ ချွတ်ပေးပစ်လိုက်ချင်လာပြီ.. လူတွေ ငါ့များ ကြည့်နေမလား.. အို ကြည့်ပေ့စေ.. နောက် ပြန်တွေ့မယ့်လူ တစ်ယောက်မှ မပါဘူး.. အနှိုက် ကျွမ်းကျင် ပညာရှင်အဆင့်ဟု သတ်မှတ်ရမည် ဖြစ်သော လက်ကြီးမှာ အားထည့်၍ လှုပ်ရှား ပါတော့သည်။
နောက်မှလည်း ထောက်လိုက် ပွတ်လိုက် ကော့ထိုးလိုက်နှင့် လီးအရသာ ခံနေပါသည်။ ကျန်သည့် လက်တစ်ဘက်က အကျီဗိုက်အောက် ရောက်လာပါတော့သည်။ ဝင့်လည်း စိတ်ညစ်သည့် ကြားမှပင် မျက်ဖြူဆိုက်မတတ် အရသာ တွေ့နေပါတော့သည်။ သွားပြီ.. ငါ့ဘဝတော့ ဆုံးပြီ.. အင့်..ရှီးးး… ကောင်းလိုက်တာ..။ အသက်ရှူကြပ်လို့ ဖြုတ်လာမိသည့် ဘော်လီ ချိတ်မှာ သကောင့်သား နို့နှိုက်ရန် လမ်းဖွင့် ပေးထားသလို ဖြစ်နေပါတော့သည်။ သို့သော် ထိုလူ မအောင်မြင်ခဲ့ပါ။ ဘော်လီ တစ်ထည်လုံးတွင် အတင်းဆုံး ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည့် နို့အောက်တည့်တည့် ကန့်လန့် ချုပ်ရိုးမှ ချိတ်သည် မည်မျှကျွမ်းကျင်သော လက် ဖြစ်စေကာမူ တစ်ဘက်တည်းနှင့် ဖြုတ်မရနိုင်ပါချေ။ သည်အတွက်တော့ ဘော်လီချုပ်ပညာရှင် အန်တီကြီးကို ကျေးဇူးတင်မိပါသည်။ မဟုတ်လျှင် လူကြားသူကြားထဲ အဖုတ်ပါမက နို့ပါ ရန်ရှာ ခံရဦးမည် မဟုတ်ပါလား။
မည်သို့ပင် ဆိုစေ ရုန်းမရသည့် ရမ္မက်၏ အရသာသည် ကားကြပ်ခြင်းကို တဒင်္ဂ မေ့သွားစေသည်မှာတော့ အမှန်ပဲ ဖြစ်ပါသည်။ နို့နှိုက်ရန် အခွင့်မသာသော လက်ကြီးမှာ ဗိုက်သားနုနုကို ပွတ်ပါတော့သည်။ လက်ဝါးကြီးက ကြမ်းတမ်းလှသလို လက်ချောင်းများကလည်း တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးများ ဖြစ်မည်ဟု ဝင့် မှန်းမိသည်။ ရုတ်တရက် ကားဘရိတ်နင်းလိုက်ရာ ထိုလူ ဟန်ချက် ပျက်သွားပါတော့သည်။ လက်များက ဗိုက်ပွတ်လျက်တစ်ဘက် အဖုတ်နှိုက်နေသည့်က တစ်ဘက် မဟုတ်ပါလား။ ကားဘရိတ်ကြောင့် ဝင့် ကိုယ်လုံးပေါ် အားပြုလိုက်သည်။ အနှိုက်ခံရသည့် အရသာ ရေဆူမှတ်နား နီးသော ဝင့်လည်း ရှိသမျှ အားနှင့် ထိုလူကို တောင့်ခံပေးထားလိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား အပေးအယူ အလွန်အမင်း တည့်နေပြီမို့ ပွတ်ချက်များ ကြမ်းလာသလို ထောက်အားလည်း ကောင်းလာသည်။
အောက်က စပါယ်ရှယ် ထိုးမွှေ ကလော်နှိုက်နေသည့် လက်လည်း မော်တာ တပ်ထားသလို သွက်လာသည်။ ဝင့်လည်း အားရပါးရ အံကျိတ် အောင့်ခံရင်း မျက်လုံးများပြာဝေကာ လူတစ်ကိုယ်လုံး မြောက်တက် သွားပါတော့သည်။ ကားပေါ်မှ ဆင်းလျင် ဆင်းချင်း အနားရှိ ကွမ်းယာဆိုင်နောက် ပြေးဝင်ကာ မိမိ နောက်ကို အထိတ်တလန့် ကြည့်မိသည်။ ထင်သည့်အတိုင်း ထမီနောက်ဘက် အလယ်တည့်တည့်တွင် ဧရာမ အစိုကွက်ကြီးနှင့် ထမီစမှာလည်း လုံးထွေး ကျေမွပြီး တစ်ခုခုနှင့် ထိုးထည့်ခံထားရမှန်း အင်မတန်မှ သိသာနေပြီ။ မှတ်တိုင်မှသည် အိမ်ရောက်အောင် လမ်း အတန်ငယ် လျှောက်ရဦးမည်မို့ အပျိုကြီး အခက် တွေ့ရပြန်ပါသည်။ အချိန်ကတော့ မှောင်လုလု ဖြစ်နေပါပြီ။ သို့သော် လမ်းမီးများက လင်းထိန်နေ၏။
နောက်ဆုံးတော့ ဖြတ်သွားသည့် ဆိုက်ကားတစ်စီး တားကာ အိမ်ပြန်လာလိုက်တော့သည်။ ကိုယ်လုံးလေး ကျုံ့ကာ ဆိုက်ကားပေါ်တွင် ကုပ်ကုပ်လေး လိုက်ပါလာမိသည်။ ဆိုက်ကားဆရာ၏ လက်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မဆီမဆိုင် ကလီစာ တုန်သွားရပြန်သည်။ ဆိုက်ကားဆရာ၏ လက်ကြီးမှာ တိုတိုတုတ်တုတ်နှင့် လက်ဆစ်ကြီးများ ဖောင်းကားပြီး လက်ဝါးပြင်ကြီးကလည်း မသေးလှ။ ဝင့် စိတ်ထဲ အစောက လက်ကြီးလည်း ဒီဆိုဒ်လောက်တော့ ရှိပုံပဲဟုစဉ်းစားမိသည်။ အရှည်ချင်းတော့ တူမည်မထင်။ ဟိုလူ့လက်က ထမီခံထားတာတောင် တော်တော်ကြီး ထိထိမိမိ နှိုက်နိုင်သည်မဟုတ်ပါလား။ ဒီလူ့လက်ချောင်းတွေက နဲနဲ တိုသည်။
အခုနေ ဒီလက်တိုတိုတုတ်တုတ်ကြီး မိမိ ကိုချုပ်၍ အဖုတ်နှိုက်မည် ဆိုလျှင် မည်သို့နေမည်နည်းဟု ကြံကြံဖန်ဖန် တွေးမိကာ တွန့်ကနဲနေအောင်ပင် ကြက်သီး ထသွားသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေပင် မသောက်နိုင်။ အိပ်ခန်းအတွင်း ပြေးဝင်းကာ တံခါး အလုံပိတ်၊ အဝတ်အားလုံး ချွတ်ချ ပစ်လိုက်သည်။ မှန်ဝိုင်း သေးသေးလေး တစ်ချပ် ယူ၊ ကုတင်ခေါင်းရင် မှီထိုင်၊ ပေါင်နှစ်ဘက်ဖြဲကားပြီး အဖုတ်ကလေးကို ရှုစားမိသည်။ နီတျာတျာ အတွင်းသားလေးများ ပတ္တမြားသွေးရောင် စိုလက်နေ၏။ လက်ထိပ်ကလေး အသာတေ့ပြီး ခပ်ဖွဖွ အရသာ ခံမိသည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း မွှေ့ကြည့်သည်။
အစောက ပီပီပြင်ပြင်ရလိုက်သည့် ဖီလင်နှင့် တခြားစီမှ တခြားစီ။ မိမိဘာသာ မကြာခဏ ပွတ်နှိုက် ဆော့ကစား ဖူးပါသော်လည်း သူများလုပ်ပေးတာ ဒီလောက် ကောင်းမှန်း ဝင့် အခုတော့ သိခဲ့ရပြီ။ လက်တောင် ဒီလောက်ကောင်းလျှင် သူ့နေရာနှင့် သူ့ပစ္စည်းနှင့် သာဆို ဆိုဖွယ်ရှိမည် မဟုတ်။ ဒါကြောင့်လည်း မိန်းကလေးတွေ လင်ယူကြတာပေါ့လေ ဟု တွေးမိသွားသည်။ ဒီလိုတွေးမိတော့ တစ်ခါ မွန်း ပြောသည့် အကြောင်းက ခေါင်းထဲ ဝင်လာ၏။ မိန်းမများ လင်ယူရတာ မတန် ဟု ပညာရှိမမက မိန့်ကြားသည် မဟုတ်ပါလား။ ဝင့် ခေါင်းထဲ လင်းကနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွား၏။
“တကယ်က ယောကျၤားတစ်ယောက်လို ချစ်တတ်ကြင်နာတတ်ရင် မိန်းမချင်း ချစ်ရတာ ပိုတောင် မိုက်သေးတာ မမရ.. သိလား..” ဟူသော စကားကို ပြန်ကြားယောင်မိသည်။ “မွန်းထက် ငါးနှစ် ဆယ်နှစ်လောက် ကြီးပြီး.. ပညာတတ်.. ရုပ်ချော.. အနေတည်.. အများလေးစားရမယ့် အဆင့်တစ်ခု ရှိတဲ့ မမကြီးတစ်ယောက်လောက်နဲ့များ ဖူးစာ ဖက်ရရင် သေပျော်ပြီ.. ဟီးး..” ဟူသော စကား နားထဲ ပြန်ရောက်လာသည်။ “ယူပြီးရင်လည်း မွန်းက သူ့ကို အလှကြည့်ထားမှာပါ.. စားဝတ်နေရေး၊ အိမ်မှု ကိစ္စ၊ မွန်း အကုန် တာဝန်ယူမှာ.. တစ်ခုပဲ.. မမက မွန်း ချစ်သမျှ ခံပေးဘို့ပဲ..”။
သူမ ရည်ညွှန်းသော မမ ဆိုသည်မှာ မိမိကိုသာ ဆိုပါလျှင် ဟု တွေးမိသွားသည်။ အုပ်ရှိမမ အပျိုဟိုင်းကြီး ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် ပက်လက် လှဲချပြီး ဒူးနှစ်ဘက်ထောင်၊ ပေါင်ကားကာ အဖုတ်နွေးနွေးကို လက်နှင့် အသာ အုပ်ကိုင်ရင်း ဇိမ်ခံနေမိသည်။ မျက်နှာကျက် ဖြူဖြူပေါ်တွင် ဘော်လီချုပ်သည့် အန်တီကြီး၊ အနှိုက် ပါရဂူ လက် ကြီးနှင့် နောက်ဆုံး မြင်ယောင်မိသည် က မိန်းမ လိုချင်ပါသည် ဟူသော ငွေလမင်း ဆိုသည့် မှင်စာမလေး၏ ပြောင်စပ်စပ် မျက်ခွက် ကလေး ဖြစ်ပါတော့သည်………ပြီးပါပြီ။
Zawgyi
အပ်ိဳဟိုင္းႀကီး
လာ.. မမ ေရာက္ၿပီ တက္ရေအာင္..“အင္.. ဘယ္ကို တက္ရမွာတုန္း..” “မြန္း ေျပာတဲ့ဆိုင္က ဒီတိုက္ေလ မမ.. မျမင့္ပါဘူး ပထမထပ္မွာ..” “ေအာ္.. မမက ဆိုင္ ဆိုေတာ့ ေျမညီပဲ ထင္တာေလ.. ရပါတယ္ မြန္းရဲ႕.. ျမင့္လည္း ျမင့္ေပါ့.. မမ တက္ႏိုင္ပါတယ္..” “ဟုတ္.. လာ မမ..” ခင္မင္သူမ်ားက မြန္း ဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကသည့္ ေငြလမင္း ဆိုေသာ ေကာင္မေလး၊ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ တိုက္ခန္း ေလွခါးကို ေရွ႕မွ တက္သြားသည္။ အသက္ (၂၀) အ႐ြယ္၊ အရပ္ (၅)ေပ ျပည့္႐ုံကေလးႏွင့္ လူေကာင္ကလည္း က်စ္က်စ္ သြယ္သြယ္ေလး၊ ပုခုံး ထိ ေရာက္႐ုံ ဆံပင္ ေျဖာင့္စင္းစင္းေလးကို ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ စု ခ်ည္ စည္းထားတတ္သည့္ သူမ ပုံစံေလးက မသိလွ်င္ ကေလးသာသာ အ႐ြယ္ဟု ထင္မွတ္ မွားစရာ။
သူမ ေနာက္မွ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္ လႈပ္စိစိ ပါလာသူက မမ ဆိုသည့္ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ကိုယ္ေနဟန္ ေက်ာ့ေက်ာ့ႏွင့္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ပုရိသတို႔ မက္ေမာေလာက္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအစားကို ပိုင္ဆိုင္သည္။ အသက္အားျဖင့္ (၃၀) ပတ္လည္ ဆိုေသာ္လည္း Admin officer ဆိုေသာ ရာထူးႏွင့္ ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာထားတို႔ေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီးမမ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါကို တစ္႐ုံးလုံးက ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ိုေသၾကသည္။ မြန္းက မမဝင့္ ၏ လက္ေအာက္မွ Admin staff ဝန္ထမ္းမေလး ျဖစ္သည္။
စည္းကမ္းႏွင့္ စနစ္ဇယား ႀကီးလြန္းေသာ မမဝင့္ ေခၚ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ၊ ေတာ္႐ုံ လက္ေအာက္ငယ္သားႏွင့္ လမိုင္း ကပ္ခဲသည္။ လုပ္ငန္းသေဘာထက္ ပို၍ တြဲသြားတြဲလာ ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပင္။ ဇီဇာေၾကာင္ အပ်ိဳႀကီးဟု အမ်ားက သတ္မွတ္ၾကသည့္ ဝင့္၊ Admin ဌာနသို႔ ေငြလမင္း ဆိုသည့္ မြန္း ေရာက္လာေတာ့ ပုံစံ နည္းနည္း ေျပာင္းသြားသည္။ သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ သူသိသူတတ္ ေနရာတကာပါ၊ ဘာခိုင္းခိုင္း ဖင္ေပါ့ေပါ့ႏွင့္ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္သည့္ မြန္းကို သူမ သေဘာက်သည္။ မြန္းက အလိုက္လည္း သိသည္။ ေနာက္တစ္ခု အားသာသည္က မြန္းတြင္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ မရွိ။ အျခား အမ်ိဳးသမီး ဝန္ထမ္းေတြလို ဘဲနဲ႔ ကဲဘို႔ အခ်ိန္ေပးစရာ မလိုသလို မီးဖြားခြင့္ ယူမွာလည္း စိုးရိမ္ဘို႔ မလို။
ဒါကေတာ့ သည္ကေလးမ ရည္းစားသနာ မရခင္ ခြၽင္းခ်က္ အေျခအေနေပါ့ေလ။ ေလာေလာဆယ္ အေနအထားအရေတာ့ အလုပ္ အေရးႀကီးလွ်င္ ႀကီးသလို ေန႔ေန႔ညည ပိတ္ရက္ နားရက္ ဘာမွ မေတြးဘဲ ခိုင္းသမွ် အကုန္ လုပ္သည္။ မြန္း အိမ္က ႐ုံးႏွင့္လည္း မေဝး။ ေျမာက္ဒဂုံ မွ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ႐ုံးတက္ရသည့္ ဝင့္အဘို႔ မြန္းက တကယ့္ ေျချမန္ေတာ္ လက္ပါးေစ။ သည္လိုသည္လို အားသာခ်က္ေတြႏွင့္ ယာယီ အလုပ္သင္ ဝန္ထမ္းမေလး မြန္းကို Admin ဌာန၏ အၿမဲတမ္း ဝန္ထမ္း၊ တနည္း မိမိ လက္ေထာက္အျဖစ္ ဝင့္ ကိုယ္တိုင္ ေခၚယူလိုက္သည္။ အလုံပိတ္အခန္းထဲ ပန္ကာလည္း မရွိပါဘဲ ဘယ္ကေန ေလ ဝင္ေနသည္မသိ။ ရင္လႊာ ႏွစ္ဘက္ ေလ ဟပ္ သလို ဟာတာတာႏွင့္။
မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကေတာ့ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ျဖစ္ေနသည္။ ရွမ္းတ႐ုတ္ စပ္ဟန္တူသည့္ အန္တီႀကီး၏ လက္ ျဖဴျဖဴႀကီးက မိမိ ႏို႔အုံကို ဗ်စ္ကနဲ အုပ္ကိုင္သည္။ ဝင့္ နည္းနည္း တြန႔္ သြား၏။ ၿမီးေညႇာင့္႐ိုးနားမွ ဖင္ေၾကာ တစ္ခ်က္ ရႈံ႕သြားသည္။ ႏို႔ကိုင္ခံတာႏွင့္ ဖင္ေၾကာက ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ရႈံ႕ရသည္ မသိ။ အပ်ိဳႀကီးမမ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ဤႏွယ္ ဖုံးကြယ္အပ္ေသာ အလွအပကို သူတပါးအား ျမင္ေစဖူးသည္ မရွိခဲ့။ အခုေတာ့ျဖင့္ ႏုျဖဴထြားထြား အိအိအယ္အယ္ ေပါက္ဆီႏွစ္လုံးမွာ ကေလးမ ငယ္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕တြင္ ဟိုတို႔ သည္ဆိတ္ႏွင့္။ အေနခက္လွေသာ္လည္း မထူးဇာတ္ ခင္းရ ေပေတာ့သည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဇာေဘာ္လီ ရင္အုံက မိမိ၏ စံခ်ိန္မိ ခ်ိဳခ်ိဳ ႏွစ္လုံးကို လုံေအာင္ မဖုံးႏိုင္။ သည္တေလာ မိမိ ကိုယ္အတိုင္းကလည္း အရင္ထက္ အတန္ငယ္ ၀ လာသည္မွာအမွန္ပင္။
လြန္ခဲ့ေသာ လ အတန္ၾကာက ဝယ္ထားသည့္ ေဘာ္လီမို႔ထင့္၊ ႏို႔အုံႀကီး ႏွစ္လုံးမွာ ေခါင္းဝင္ေသာ္လည္း ကိုယ္မဆန႔္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ “လွ်ံ ထြက္ေနတယ္..” “ရွင္..” “ေအာ္.. ႏို႔ ႏွစ္လုံး ေျပာပါတယ္.. လွ်ံထြက္ေနတယ္လို႔..” “ေအာ္.. အဟင္း.. ဟုတ္တယ္.. ဝင့္လည္း နည္းနည္း ၀ လာေတာ့ေလ.. အဟင္းဟင္း..” ေတာ္ေတာ္ လြန္တဲ့ မိန္းမႀကီး.. ငါ့ဘာငါ လွ်ံထြက္တာ သူ႔အလုပ္ က် ေနတာပဲ.. ေျပာစရာလား.. စိတ္တိုတယ္ တကယ္ပဲ..။ ရင္ထဲမွ ေဒါသမီးေတာက္က ႏွာေငြ႕ ပူပူ မ်ား အျဖစ္ လြင့္ထြက္ကုန္သည္။ ဟိုကေလးမ ေငြလမင္းက လြယ္အိတ္ထဲ ဘာ ကုန္းႏႈိက္ေနသည္မသိ။ မိန္းမႀကီး ေျပာသံကို ၾကားလိုက္ဟန္ မတူ၍ ေတာ္ေသးေတာ့သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ မိမိကို အားနာ၍ မၾကားဟန္ ျပဳေပးျခင္းေလလား။
အို.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ၾကားခ်င္ၾကား မၾကားခ်င္ေန.. ဟဲ့ဟဲ့.. ဘယ္ႏွာတုန္း.. ဘယ့္ႏွာ ဘယ့္ႏွာ.. ဒီမိန္းမႀကီး ေဘာ္လီ တိုင္းေနတာလား ႏို႔ညႇစ္ ေနတာလား.. တံေတြးက ဂလုကနဲ ၿမိဳခ် ေနလိုက္ေသးတယ္.. အို.. ဟယ္.. ညႇစ္တယ္.. ပင့္တယ္.. တြန္း တင္တယ္.. အေနရ ခက္လိုက္ပါဘိ.. ငါ့ ႏွယ္ေတာ့ ဒုကၡ ပါပဲ ဟယ္..။ “ညီမေလးက ရင္ျခား သိပ္ မက်ယ္ဘူးပဲ..” “ရွင္..” “ေအာ္.. ရင္ျခား ဆိုတာ သည္ႏို႔အုံ ႏွစ္ခုၾကားကို ေျပာတာေလ ညီမရဲ႕.. အမတို႔ စက္ခ်ဳပ္သမား အေခၚေပါ့..” “ေအာ္.. အဟင္း.. ဟုတ္ကဲ့..” ရွင္းျပတာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေပမယ့္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ပင့္လိုက္ ညႇစ္လိုက္ လုပ္ေနတာေတာ့ အျမင္ ကတ္မိသည္။ အေတာ္ ေလေက်ာရွည္တဲ့ မိန္းမႀကီး.. လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္ မလုပ္ဘူး.. ယား ရတဲ့ အထဲ။
“ရင္ျခား က်ဥ္းေတာ့ အဝတ္စားဝတ္ရတာ ပိုလွတယ္ ညီမရဲ႕.. တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြ အပ်ိဳကတည္းက ရင္ျခားက ခပ္က်ယ္က်ယ္.. ကေလးအေမလည္းျဖစ္ေရာ ႏို႔ႏွစ္ဘက္ ေဘးကား၊ ဘတ္ၿပဲႀကီးေပါ့ကြယ္.. ငါ့ညီမက ရင္အုံႏွစ္ဘက္ ေစ့ေစ့ေလး ဆိုေတာ့ ဘာဝတ္ဝတ္ ၾကည့္ေကာင္းတာေပါ့..” “အဟင္းဟင္း.. ဟုတ္ကဲ့ အမ..” “မြန္း မမက ကေလးအေမ ျဖစ္သြားလည္း လွဦးမွာပါ.. အန္တီရ.. အာ့ခါက် အန္တီ့ဆီ ႏို႔တိုက္ေဘာ္လီ လာ ဝယ္မွာေပါ့.. ဟဲဟဲ.. ဟုတ္တယ္ေနာ္ မမ.. မြန္း ေၾကာ္ျငာေပးတယ္ေနာ္ အန္တီ.. ေၾကာ္ျငာခ အတြက္ မမကို ရွယ္ လုပ္ေပးရမယ္..” ေသာက္ကျမင္းမေလး.. ငါ့မ်ား ႏို႔တိုက္ေဘာ္လီ ဝယ္ခိုင္းဦးမတဲ့.. ေသေတာင္ မဝယ္ဘူး.. ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္.. ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ေဘာ္လီေတာင္ ခြၽတ္ျပ႐ုံမက ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ ပင့္လိုက္ ညႇစ္လိုက္နဲ႔.. မေတာ္တဆ လင္ရၿပီး ကေလးေမြးမိလို႔ ႏို႔တိုက္ေဘာ္လီမ်ား လာအပ္မိရင္ ႏို႔သီးေခါင္းပါ ဆိတ္ခံရမယ့္ ကိန္း..။
ဟဲ့ဟဲ့.. ေသာက္ပလုပ္တုတ္.. အလိုေတာ္.. အို အို.. ယားတယ္.. ယားတယ္.. အဟင့္.. စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္..။ မိမိက ႏို႔သီးေခါင္းအေရး ေတြးကာမွ ဘြားေတာ္ႀကီးက မ်က္မွန္းကိုင္းႀကီးပင့္၊ ကိုယ္ႀကီးကိုင္းၿပီး ႏို႔အုံေပၚ ဖြဖြ ပြတ္ကာ ႏို႔သီးေခါင္း ရွာေလေတာ့သည္။ ဝင့္တစ္ေယာက္ ၾကက္သီးေမြးညႇင္း ထ ႐ုံမက ေသးပါ ေပါက္ခ်င္လာေတာ့၏။ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ဘူး ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္ပဲ ေသးေပါက္ခ်င္လာသည္ ကေတာ့ အမွန္ပင္။ “အပ်ိဳ ႏို႔ ဆိုေတာ့ ႏို႔သီးေခါင္းက တယ္ မထြက္ခ်င္ဘူး.. ထိပ္ႏွစ္ဘက္ၾကား ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ တိုင္းရမယ္ေလ.. ညီမ ႏို႔သီးေခါင္းေတာ့ ထြက္တယ္မဟုတ္လား.. စမ္း မမိဘူး ျဖစ္ေနလို႔..” ဗုေဒၶါ.. လြန္ၿပီ.. ဒါေတာ့ လြန္သြားၿပီ.. ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္.. ေတာ္႐ုံ ဆို
ေတာ္ေရာေပါ့.. ခုေတာ့ ငါ့မ်ား ႏို႔သီးေခါင္း ထြက္ရဲ႕လားေလးဘာေလးနဲ႔.. လူမ်ား ဘာမွတ္ေနတယ္ မသိဘူး.. က်မမွာ ဘာခြၽင္းခ်က္မွ မရွိဘူးရွင့္.. ထြက္သမွ ေတာင္ကနဲေတာင္ ေနေသးတယ္.. ငါ တယ္.. ခြၽတ္ျပပလိုက္ရ.. ဟြန္းး။ ရာဘာေဘာလုံးေလး ထက္ျခမ္းလွီးၿပီး ကပ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ လုံးလုံးဝန္းဝန္း ႏို႔အုံေလးထက္တြင္ တကယ္ပဲ ႏို႔သီးေခါင္းက ေပ်ာက္ေနဟန္ တူ၏။ ဘြားေတာ္ႀကီး ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ ကုန္း ပြတ္ေနသည္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ့သည့္ အပ်ိဳႀကီး မမ ေအာ့ဖစ္ဆာ ခမ်ာ မိမိ ႏို႔သီးေခါင္းရွိရာအရပ္ကို ၫႊန္ျပ ရေခ်ေတာ့သည္။ ႏို႔အုံကို ခပ္ဖြဖြ ပင့္ၿပီး ရွက္ပုန္း ပုန္းေနသည့္ သီးလုံး ကညာအလွကို ဒါ ကြ ဟု အသာႂကြကာ ေထာက္ျပ ရေတာ့၏။
“အဟြာေလ.. ဟိုဒင္း.. အဲ့ဟို ဟိုဒင္းက ဒီမွာ အမ.. အဟင္းဟင္း..” “ေအာ္.. ဟုတ္ၿပီဟုတ္ၿပီ.. အမွန္ေတာ့ အဲ့လို ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေလးက တစ္မ်ိဳး ေကာင္းတယ္ ညီမရဲ႕.. အမတို႔က ခ်ည္သားနဲ႔ ခ်ဳပ္ေတာ့ သိပ္ထြားတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေတြဆို အလုံးလိုက္ ေပၚေနတတ္တယ္.. အာ့က်လည္း ဒီေနရာေလးအတြက္ ႏွစ္ထပ္သုံးထပ္ ခ်ဳပ္ေပးရတာေပါ့ ကြယ္..” “ဟုတ္ကဲ့.. အဟင္းဟင္း..” ရွင္းးး ျပ ျပန္ ၿပီ.. အ ဟင့္.. ပါးစပ္ကေျပာ ေတာ္ေရာေပါ့.. ခုေတာ့ ႏို႔သီးေခါင္း အေျခပတ္လည္တစ္ဝိုက္.. လက္ညႇိဳးႀကီးနဲ႔ ဝိုက္ ျပလိုက္ေသး.. ၿပီး မၿပီးႏိုင္ဘူး.. မေ႐ႊမြန္းေရ.. လင္ယူမဲ့ သတို႔သမီးေတာင္ ငါ့ေလာက္ အရွက္ ကုန္ပါမလားဟယ္.. အေရးထဲ ေသးက ေပါက္ခ်င္လာျပန္ၿပီ.. ၾကည့္ဦး.. ေသာက္ကျမင္းမေလး.. ဘယ္ဒင္းနဲ႔ ေလကန္ ေနျပန္တယ္ မသိဘူး.. အေရးဆို အားမကိုးရ.. ဒီမွာ ဘြားေတာ္ကို ျမန္ျမန္လုပ္ဘို႔ ဝင္ေျပာေပးပါေတာ့လား.. ေသာက္လိုက္ ကန္းဆိုးကို မသိဘူး.. ေနႏွင့္ဦး ဒင္းေတာ့လား..။
ဖုန္းတစ္လုံး နားကပ္ၿပီး ပက်ိပက်ိ တခြိခြိ လုပ္ေနသည့္ မြန္းကေတာ့ ေအာ့ဖစ္ဆာ မမ အထက္ေခြၽး၊ ေအာက္ေခြၽး ပ်ံေနရသည့္ ျဖစ္အင္ကို မသိ။ လူ ၿငိမ္ေနရလွ်င္ ပါးစပ္ အၿငိမ္မေနႏိုင္သည့္ သည္ကေလးမ။ ႐ုပ္ေလးကိုက ေသာက္ျမင္ကတ္စရာ။ ဆိတ္ပါးစပ္ႏွင့္ ေမ်ာက္လက္ ဆိုတာ ဒင္းလို ဟာ မ်ိဳးးး။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ပင့္လိုက္ ပြတ္လိုက္ ညႇစ္လိုက္ တိုင္းလိုက္ႏွင့္ မဟာေဘာ္လီ အေတာ္အတည္ တိုင္းၿပီးသကာလ။ စာအုပ္ကေလး ကိုင္ထားသည့္ သူငယ္မကို ေခၚၿပီး ဘြားေတာ္ႀကီး ဘီဒိုဖြင့္ကာ ေဘာ္လီဆိုဒ္ ရွာေတာ့သည္။ သည္ေတာ့မွ အပ်ိဳႀကီးမမလည္း လူေရာ ႏို႔ပါ အနား ရေလေတာ့၏။ အေစာက ခံစားေနရသည့္ ေသးေပါက္ခ်င္ေသာ ေဝဒနာလည္း အနည္းငယ္ သက္သာသြားေလ၏။
ႏွစ္ဦးသား ဧည့္ခန္းတြင္ ေခတၱ ထိုင္ေစာင့္ၾကသည္။ ေဘာ္လီမ်ားက ဆိုဒ္အလိုက္ အၾကမ္းထည္သာ ခ်ဳပ္ထားၿပီး ယခုလို ဝတ္မည့္သူကို အဏုလုံ ပတိလုံ ညႇစ္ပလစ္ တိုင္းၿပီးမွ အေခ်ာ သတ္ေသာဟူ၏။ စက္ခန္းဘက္မွ တဂ်ဳံးဂ်ဳံး ခ်ဳပ္သံ ၾကားၿပီး မၾကာသကာလ ရၿပီ ညီမေရ.. လာ ဝတ္ၾကည့္ေခ်ေတာ့ ဟူသည့္ အသံကို နား နပန္းႀကီးစြာ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ “ရရင္ ယူၿပီး ျပန္မယ္ေလ မြန္း..” ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္၏။ အားကိုးပါတယ္ ေကာင္မစုတ္ေလးရယ္.. ဝတ္ မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ဟု မ်က္လုံးႏွင့္ပဲ ေျပာလိုက္သည္။ အပ်ိဳႀကီးမမ၏ ေညာင္ညက္ညက္ အသံကို မ်က္ကြယ္ ျပဳရက္သည့္ ေငြလမင္းကေတာ့ ဆတ္ကနဲ ထကာ ကန႔္လန႔္ကာ ခန္းထဲ စြပ္ကနဲႏွင့္ သူက ဦးေအာင္ ဝင္သြားေတာ့ေလ၏။
“မြန္း စိတ္က တမ်ိဳး မမရဲ႕.. ေယာက်ၤားဆို ဘယ္ေယာက်ၤားမွ စိတ္မဝင္စားဘူး.. မိန္းကေလး ဆိုရင္ေတာ့.. ဟီးဟီး..” “ျမတ္စြာဘုရားးးး…” “ဟီး.. တကယ္ေျပာတာ မမရ.. မြန္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ရည္းစားမေလးေတြ.. ရည္းစားမႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္.. ၿပီးေတာ့ အကိုေတြနဲ႔ ႀကိဳက္သမွ် ေယာင္းမေလာင္းေတြလည္း သူတို႔မစားခင္ မြန္း အရင္ ႏႈိက္ျမည္းပလိုက္တာပဲ..” “ဗုေဒၶါ..” “သိလားမမ.. မြန္း အႀကိဳက္ကေလ..” “အြန္း..” “မြန္းထက္ ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးၿပီး.. ပညာတတ္.. ႐ုပ္ေခ်ာ.. အေနတည္.. အမ်ားေလးစားရမယ့္ အဆင့္တစ္ခု ရွိတဲ့ မမႀကီးတစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔မ်ား ဖူးစာ ဖက္ရရင္ ေသေပ်ာ္ၿပီ.. ဟီးး..” “ခြီးး ဖလူးး.. အဟြပ္.. ဟြပ္..” “အယ္ မမ.. ကနိကနိ..” ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီးမမခမ်ာ ၾကက္သီးထ႐ုံမက ေသာက္လက္စ အေအးပင္ သီးေတာ့သည္။ “အဲ့လို မိန္းမမ်ိဳး ရရင္ မြန္း အတည္ယူမွာ မမရ..” မီးဝင္းဝင္း ေတာက္ေနသည့္ ဏွာမ်က္လုံး အျပဴးသားႏွင့္ အားပါးတရ ဆက္ေျပာေနေသးသည္။
ဝင့္ တစ္ေယာက္ ေဘးဘီဝဲယာသို႔ မ်က္လုံး ေဝ့ၾကည့္မိ၏။ “ယူၿပီးရင္လည္း မြန္းက သူ႔ကို အလွၾကည့္ထားမွာပါ.. စားဝတ္ေနေရး၊ အိမ္မႈ ကိစၥ၊ မြန္း အကုန္ တာဝန္ယူမွာ.. တစ္ခုပဲ.. မမက မြန္း ခ်စ္သမွ် ခံေပးဘို႔ပဲ..” ျမတ္စြာ ဘုရား.. ေျပာလိုက္သည့္ စကားတြင္ မမက မြန္းခ်စ္သမွ် ခံေပး ဆိုပါလား.. မမက ဆိုပါလား.. မဟုတ္မွလြဲေရာ သည္ေကာင္မေလး ငါ့ မ်ား.. အို အို.. ငါပဲ နားၾကားမွားတာ ေနမွာပါေလ..။ “မမပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ.. ေယာက်ၤားနဲ႔ မိန္းမ ညားရင္.. အလြန္ဆုံး ေပ်ာ္ရ တစ္လ ေပါ့.. ၿပီးရင္ သူက ေအးေဆး.. ကိုယ္က ကေလးေမြး.. သူတို႔က် ေလွခါးသုံးထစ္ ဆင္ရင္ လူပ်ိဳ ျပန္ျဖစ္သတဲ့.. ကိုယ့္က် ေရပိုက္ေခါင္း တစ္ခုလုံး ထိုးထည့္ေဆးေတာင္ အပ်ိဳ ျပန္မျဖစ္ဘူး..” “……….” (ဤႏွယ္ အသုံးအႏွႈံး ေျပျပစ္မႈေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီး မ်က္လုံး လင္ကြင္းေလာက္ ျပဴး သြားပါသည္။)
“တကယ္က ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တတ္ၾကင္နာတတ္ရင္ မိန္းမခ်င္း ခ်စ္ရတာ ပိုေတာင္ မိုက္ေသးတာ မမရ.. သိလား..” “ေအး.. ေအး ပါ ဟယ္.. စား စား မြန္း.. ေနဝင္လုၿပီ ဆိုေတာ့ေလ.. အဟင္းဟင္း..” ေနဝင္လုခ်ိန္ တနည္း ႏြား႐ိုင္း သြင္းခ်ိန္။ ေပါက္ကရေတြခ်ည္း လႊတ္ေျပာေနသည့္ မြန္း မ်က္ႏွာေလးက အီးတီလိုလို မွင္စာလိုလို။ ဟိုမေရာက္ သည္မေရာက္၊ လက္ေတာက္ေလာက္ရွိသည့္ ေကာင္စုတ္မေလး၏ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ စကားမ်ားကို ဝင့္ နားမေထာင္ရဲေတာ့။ မိမိက ကေလး ဆိုၿပီး ခင္ခင္မင္မင္ အေရးေပးမိသည္။ ခုေတာ့ ဒင္းက ဘာႀကီးမွန္း မသိ။ ခက္တာက သူမ ေျပာသမွ် နားေထာင္မိၿပီး မိမိကိုယ္ထဲတြင္ ႐ြစိ႐ြစိႏွင့္ အေစာက ေသးေပါက္ခ်င္စိတ္က မဆီမဆိုင္ ျပန္ဝင္လာသည္။ ဘတ္စ္ကား မစီးမီ နီးစပ္ရာ စူပါမာ့ကတ္အတြင္း ဝင္ကာ ရႉရႉး ေပါက္ရေသး၏။
ဝတ္လာေသာ ေဘာ္လီအသစ္ကလည္း ဒုကၡ ေပးေခ်ၿပီ။ ျပန္လဲဝတ္ရန္ စိတ္ကူးမိကာမွ ေဘာ္လီအေဟာင္း ျပန္ယူမလာမိမွန္း သတိရသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီမို႔ ေအာက္ဆုံး သုံးခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ထားလိုက္ရန္ ဆုံးျဖတ္ရေတာ့၏။ ညေနလည္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးၿပီ။ အေပၚမွ ဘေလာက္စ္ကလည္း ေရွ႕ကြဲ အက်ီမို႔ ေအာက္က ေဘာ္လီ ခ်ိတ္ျဖဳတ္ထားမွန္း မသိသာ။ ႏို႔အုံ ေအာက္ အေျခမွ ဆြဲတင္းထားသည့္ ေဘာ္လီက ေအာက္မွ သုံးခ်ိတ္ ျဖဳတ္ထားသည့္တိုင္ အဆင္ေျပေျပ ပုံက် ေနေသး၏။ ဘရာစီရာေလး ဝတ္ထားသည္ႏွင့္ တူသြားသည္။ အပ်ိဳႀကီးမမ အသက္ ၀ ၀ ရႉႏိုင္သြားသလို စိတ္လည္း ေပါ့ပါးသြား၏။ ရႉးေပါက္ရန္ ပင္တီခြၽတ္ေတာ့ ဂြၾကားတြင္ စိုစိစိ ျဖစ္ေနသည္။ ဖုတ္ဖုတ္ အေခါင္းေပါက္မွ ခြၽဲက်ိက်ိ ဂ်ယ္လီရည္ အမွ်င္တန္းကေလးက ေရေဆးလို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျပာင္ခ်င္။ အဖုတ္ေလးကို ေသခ်ာ ၿဖဲၿပီး အေခါင္းတည့္တည့္ ထိုးေဆးရေတာ့၏။
ေရပန္း ပိုက္ေကာက္ေလးကို ကိုင္ရင္း ဟို မွင္စာမေလး ေျပာသည့္ ပိုက္ေခါင္းႀကီး ထိုးထည့္ ေဆးတာေတာင္ ဟူေသာ စကားကို သြားသတိရၿပီး ၾကက္သီး ထ မိသည္။ ေရပန္းမွ ေရအားကလည္း စူးစူးေလးႏွင့္ ခံလို႔ အေတာ္ေကာင္းသည္။ ေနာက္ဆုံး အပတ္ေတြ ေအးၿပီး အေအးပတ္မည့္အေရး ေတြးကာ ရပ္လိုက္ရေသာ္လည္း စိတ္က တယ္ အားမရခ်င္။ အိမ္အျပန္ ဘတ္စ္ ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ညေန ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ ပီပီ ကားက ၾကပ္လြန္းသည္။ ထိုင္စရာ ေနရာ ရဘို႔ ေဝးစြ၊ မတ္မတ္ပင္ အႏိုင္ႏိုင္ ရပ္ရ၏။ ေတာ္ေသးသည္က ပိုက္ဆံအိတ္ ပါးပါးေလး တစ္ခုသာ မိမိ လက္ထဲတြင္ ကိုင္လာရၿပီး ျခင္းေတာင္းကို မြန္းက ယူသြားေပးသည္။ ဝင့္ အရပ္က အေတာ္အတန္ ျမင့္ေသာ္လည္း ကားေခါင္မိုးမွ တန္းကိုေတာ့ မမွီတမွီ ျဖစ္ေနသည္။
လက္ကိုင္ ကြင္းမ်ားကလည္း တစ္ခုမွ မအား။ တန္းကိုပဲ လက္ေမာင္း ျပဳတ္မတတ္ ဆြဲခိုထားရ၏။ ေျမာက္ဒဂုံအျပန္ ေနာက္ဆုံးကား မို႔ထင္သည္။ ၾကပ္ေနမွန္း သိသိႏွင့္ တက္လာသူေတြက မနည္း။ ဝင့္လည္း တိုးရင္းေခြ႕ရင္း ေနာက္နားသို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာ၏။ ေျခကုပ္ၿမဲၿမဲရဘို႔ မနည္း အားယူ ရပ္ေနရစဥ္ မိမိ ဖင္ေပၚ လက္တစ္ဘက္ ေရာက္လာသည္။ ငါးပိ ငါးခ်ဥ္သိပ္ ၾကပ္ေနသည့္ ကားမို႔ မေတာ္တဆဟု ထင္မိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ထိုလက္က ဖင္လုံး ႏွစ္ခုၾကားကို ေရာက္လာသည္။ ဝင့္ မ်က္လုံး ျပဴးသြား၏။ မိမိ မဟုတ္တာ လုပ္ခံရေတာ့မည္မွန္း သိလိုက္သည္။ ေနရာေ႐ႊ႕ ရပ္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ မည္သို႔မွ် မရ။ မည္သူမည္ဝါမွန္း မသိသျဖင့္ ေနာက္တည့္တည့္သို႔ မွန္းသမ္းကာ တံေတာင္ႏွင့္ ေဆာင့္တိုးပစ္၏။
ၾကပ္ပိတ္သိပ္ေနေသာ ကားေပၚတြင္ မိမိ၏ တံေတာင္ သိုင္းကြက္က မည္သို႔မွ် အရာ မထင္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထို လူစိမ္း၏ အေတြ႕ႀကဳံ ရင့္က်က္ ႂကြမ္းက်င္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ အပ်ိဳႀကီးမမ၏ ဖင္ႏွစ္တုံးၾကားသို႔ စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ ေရာက္လာ ပါေတာ့သည္။ ဝတ္ထားသည့္ ထမီမွာလည္း အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့မို႔ ႏႈိက္ရ လြယ္ေနသည္ထင့္။ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ ဖင္ႏွစ္တုံးၾကား ေျမာင္းေဖာ္ေနသည့္ လက္ႀကီးမွာ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား ဇြတ္တိုးဝင္လာၿပီး အဖုတ္ႀကီးကို အုပ္ ကိုင္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘဲ အက္ကြဲေၾကာင္းေနရာ တည့္တည့္သို႔ ကလိကေလာက္ လုပ္ေတာ့သည္။ ကြၽမ္းက်င္အဆင့္ဟု ေျပာရမည္ ျဖစ္ေသာ ဤလက္ႀကီး၏ ကလိခ်က္မ်ားက ဝင့္ကို ႐ုန္းခ်ိန္ မေပးခဲ့။ ကားကလည္း ၾကပ္သည္ထက္ ၾကပ္လာ၏။ ဝင့္ မ်က္လုံးမ်ား မူးေနာက္ ျပာေဝလာသည္။ အသိစိတ္အားလုံးက အဖုတ္ေခါင္း၀ ေရာက္ေနေတာ့၏။ မိမိ ကိုယ္ကို သတိ မထားလိုက္မိစဥ္မွာပဲ ဖင္ႀကီး ေနာက္ေကာ့ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ခပ္ဟဟ ကားေပးထားမိေတာ့သည္။
ေအာက္မွ အဖုတ္လည္း ဂ်ယ္လီရည္ေတြ စို႐ႊဲလာေတာ့သည္။ လက္ႀကီးက ထမီေပၚမွပင္ ပြတ္ရင္း ႏႈိက္ရင္း ပင္တီၾကားကို ေရာက္လာသည္။ ေတာ္ေတာ္ အႏႈိက္ ပိုင္ႏိုင္တဲ့သူဟုပဲ စိတ္အိုက္အိုက္ႏွင့္ မွတ္ခ်က္ ခ်မိသည္။ အေစာက သည္လက္ႏွင့္ အဖုတ္ ၾကားတြင္ ထမီႏွင့္ ပင္တီ ခံေနသည္။ ခုေတာ့ သူ႔လက္က ထမီကို လုံးေထြး ထိုးထည့္ကာ ပင္တီအတြင္း ေရာက္လာၿပီ။ အပ်ိဳႀကီးမမ စိတ္ညစ္မိေသာ္လည္း သည္အရသာထူးမွ ႐ုန္း မထြက္ႏိုင္။ တန္းကို ခိုဆြဲထားသည့္ လက္ကို အားျပဳၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဘက္ကို မသိမသာ ႂကြေပးလိုက္မိသည္။ ခါးေလးကို လိမ္ ၿပီး ဖင္ကို ေနာက္သို႔ ေကာ့ေပးထားမိၿပီ။ မိမိ အလိုရွိေနၿပီမွန္း တစ္ဘက္လူက ရိပ္မိသြားၿပီမို႔ ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ အႏႈိက္ ခံရပါေတာ့သည္။
သည္ၾကားထဲ ဖင္ၾကားေျမာင္းကို မာေတာင္ေတာင္ အေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ ဖိထိုးေနမွန္းလည္း သိလိုက္သည္။ ႐ုန္းမရမယ့္တူတူ လုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္ပါေစေတာ့ဟု ေတြးရင္း အရသာ ခံေနလိုက္ေတာ့သည္။ အိုးး… ဒီလူ႔ႏွယ္.. ႏႈိက္တတ္လြန္းပါဘိ.. အီးး.. ေကာင္းလိုက္တာ.. ထမီ ခံေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္.. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ငါ့မယ္ ေသရခ်ည့္.. အင္းး.. ဟုတ္တယ္.. ႏႈိက္ ႏႈိက္.. နာနာေလး ႏႈိက္ေပးစမ္းပါ… ရွီးး အမေလး.. ငါ့ အဖုတ္ထဲ သူ႔လက္ႀကီး အတင္း ထိုးထည့္ေနတယ္..
ဖင္ၾကားကိုလည္း လီးနဲ႔ ေထာက္ၿပီး ပြတ္ဆြဲေနေသး.. ဒီလက္ေနရာမွာ လီးတံႀကီးမ်ားသာဆိုရင္.. သူ႔လီးႀကီး ငါ့အဖုတ္ထဲ ဝင္လာရင္.. အိုးး.. အီးး.. ငါ အခု လူၾကားထဲ လက္နဲ႔ အလိုးခံေနရပါေပါ့လား.. လက္ႀကီးက ႏႈိက္ပုံေတြ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္.. ငါ့အဖုတ္ထဲ ထိုးေမႊေနတာ လက္ညႇိဳးလား လက္ခလယ္လား.. အို.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတယ္.. ခုေန လက္မဟုတ္ဘဲ လီး အစစ္ႀကီး ဆိုလည္း ခံပစ္မွာပဲ.. အင္းးး ႏႈိက္.. ႏႈိက္.. ေအာင္မေလး.. ထမီပါ ခြၽတ္ေပးပစ္လိုက္ခ်င္လာၿပီ.. လူေတြ ငါ့မ်ား ၾကည့္ေနမလား.. အို ၾကည့္ေပ့ေစ.. ေနာက္ ျပန္ေတြ႕မယ့္လူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး.. အႏႈိက္ ကြၽမ္းက်င္ ပညာရွင္အဆင့္ဟု သတ္မွတ္ရမည္ ျဖစ္ေသာ လက္ႀကီးမွာ အားထည့္၍ လႈပ္ရွား ပါေတာ့သည္။
ေနာက္မွလည္း ေထာက္လိုက္ ပြတ္လိုက္ ေကာ့ထိုးလိုက္ႏွင့္ လီးအရသာ ခံေနပါသည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဘက္က အက်ီဗိုက္ေအာက္ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ဝင့္လည္း စိတ္ညစ္သည့္ ၾကားမွပင္ မ်က္ျဖဴဆိုက္မတတ္ အရသာ ေတြ႕ေနပါေတာ့သည္။ သြားၿပီ.. ငါ့ဘဝေတာ့ ဆုံးၿပီ.. အင့္..ရွီးးး… ေကာင္းလိုက္တာ..။ အသက္ရႉၾကပ္လို႔ ျဖဳတ္လာမိသည့္ ေဘာ္လီ ခ်ိတ္မွာ သေကာင့္သား ႏို႔ႏႈိက္ရန္ လမ္းဖြင့္ ေပးထားသလို ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ ေဘာ္လီ တစ္ထည္လုံးတြင္ အတင္းဆုံး ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည့္ ႏို႔ေအာက္တည့္တည့္ ကန႔္လန႔္ ခ်ဳပ္႐ိုးမွ ခ်ိတ္သည္ မည္မွ်ကြၽမ္းက်င္ေသာ လက္ ျဖစ္ေစကာမူ တစ္ဘက္တည္းႏွင့္ ျဖဳတ္မရႏိုင္ပါေခ်။ သည္အတြက္ေတာ့ ေဘာ္လီခ်ဳပ္ပညာရွင္ အန္တီႀကီးကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ မဟုတ္လွ်င္ လူၾကားသူၾကားထဲ အဖုတ္ပါမက ႏို႔ပါ ရန္ရွာ ခံရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။
မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ ႐ုန္းမရသည့္ ရမၼက္၏ အရသာသည္ ကားၾကပ္ျခင္းကို တဒဂၤ ေမ့သြားေစသည္မွာေတာ့ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ႏို႔ႏႈိက္ရန္ အခြင့္မသာေသာ လက္ႀကီးမွာ ဗိုက္သားႏုႏုကို ပြတ္ပါေတာ့သည္။ လက္ဝါးႀကီးက ၾကမ္းတမ္းလွသလို လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း တုတ္တုတ္ခဲခဲႀကီးမ်ား ျဖစ္မည္ဟု ဝင့္ မွန္းမိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ကားဘရိတ္နင္းလိုက္ရာ ထိုလူ ဟန္ခ်က္ ပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ လက္မ်ားက ဗိုက္ပြတ္လ်က္တစ္ဘက္ အဖုတ္ႏႈိက္ေနသည့္က တစ္ဘက္ မဟုတ္ပါလား။ ကားဘရိတ္ေၾကာင့္ ဝင့္ ကိုယ္လုံးေပၚ အားျပဳလိုက္သည္။ အႏႈိက္ခံရသည့္ အရသာ ေရဆူမွတ္နား နီးေသာ ဝင့္လည္း ရွိသမွ် အားႏွင့္ ထိုလူကို ေတာင့္ခံေပးထားလိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသား အေပးအယူ အလြန္အမင္း တည့္ေနၿပီမို႔ ပြတ္ခ်က္မ်ား ၾကမ္းလာသလို ေထာက္အားလည္း ေကာင္းလာသည္။
ေအာက္က စပါယ္ရွယ္ ထိုးေမႊ ကေလာ္ႏႈိက္ေနသည့္ လက္လည္း ေမာ္တာ တပ္ထားသလို သြက္လာသည္။ ဝင့္လည္း အားရပါးရ အံက်ိတ္ ေအာင့္ခံရင္း မ်က္လုံးမ်ားျပာေဝကာ လူတစ္ကိုယ္လုံး ေျမာက္တက္ သြားပါေတာ့သည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းလ်င္ ဆင္းခ်င္း အနားရွိ ကြမ္းယာဆိုင္ေနာက္ ေျပးဝင္ကာ မိမိ ေနာက္ကို အထိတ္တလန႔္ ၾကည့္မိသည္။ ထင္သည့္အတိုင္း ထမီေနာက္ဘက္ အလယ္တည့္တည့္တြင္ ဧရာမ အစိုကြက္ႀကီးႏွင့္ ထမီစမွာလည္း လုံးေထြး ေက်မြၿပီး တစ္ခုခုႏွင့္ ထိုးထည့္ခံထားရမွန္း အင္မတန္မွ သိသာေနၿပီ။ မွတ္တိုင္မွသည္ အိမ္ေရာက္ေအာင္ လမ္း အတန္ငယ္ ေလွ်ာက္ရဦးမည္မို႔ အပ်ိဳႀကီး အခက္ ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ေမွာင္လုလု ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ လမ္းမီးမ်ားက လင္းထိန္ေန၏။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျဖတ္သြားသည့္ ဆိုက္ကားတစ္စီး တားကာ အိမ္ျပန္လာလိုက္ေတာ့သည္။ ကိုယ္လုံးေလး က်ဳံ႕ကာ ဆိုက္ကားေပၚတြင္ ကုပ္ကုပ္ေလး လိုက္ပါလာမိသည္။ ဆိုက္ကားဆရာ၏ လက္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မဆီမဆိုင္ ကလီစာ တုန္သြားရျပန္သည္။ ဆိုက္ကားဆရာ၏ လက္ႀကီးမွာ တိုတိုတုတ္တုတ္ႏွင့္ လက္ဆစ္ႀကီးမ်ား ေဖာင္းကားၿပီး လက္ဝါးျပင္ႀကီးကလည္း မေသးလွ။ ဝင့္ စိတ္ထဲ အေစာက လက္ႀကီးလည္း ဒီဆိုဒ္ေလာက္ေတာ့ ရွိပုံပဲဟုစဥ္းစားမိသည္။ အရွည္ခ်င္းေတာ့ တူမည္မထင္။ ဟိုလူ႔လက္က ထမီခံထားတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ထိထိမိမိ ႏႈိက္ႏိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။ ဒီလူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက နဲနဲ တိုသည္။
အခုေန ဒီလက္တိုတိုတုတ္တုတ္ႀကီး မိမိ ကိုခ်ဳပ္၍ အဖုတ္ႏႈိက္မည္ ဆိုလွ်င္ မည္သို႔ေနမည္နည္းဟု ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိကာ တြန႔္ကနဲေနေအာင္ပင္ ၾကက္သီး ထသြားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရပင္ မေသာက္ႏိုင္။ အိပ္ခန္းအတြင္း ေျပးဝင္းကာ တံခါး အလုံပိတ္၊ အဝတ္အားလုံး ခြၽတ္ခ် ပစ္လိုက္သည္။ မွန္ဝိုင္း ေသးေသးေလး တစ္ခ်ပ္ ယူ၊ ကုတင္ေခါင္းရင္ မွီထိုင္၊ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ၿဖဲကားၿပီး အဖုတ္ကေလးကို ရႈစားမိသည္။ နီတ်ာတ်ာ အတြင္းသားေလးမ်ား ပတၱျမားေသြးေရာင္ စိုလက္ေန၏။ လက္ထိပ္ကေလး အသာေတ့ၿပီး ခပ္ဖြဖြ အရသာ ခံမိသည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမႊ႕ၾကည့္သည္။
အေစာက ပီပီျပင္ျပင္ရလိုက္သည့္ ဖီလင္ႏွင့္ တျခားစီမွ တျခားစီ။ မိမိဘာသာ မၾကာခဏ ပြတ္ႏႈိက္ ေဆာ့ကစား ဖူးပါေသာ္လည္း သူမ်ားလုပ္ေပးတာ ဒီေလာက္ ေကာင္းမွန္း ဝင့္ အခုေတာ့ သိခဲ့ရၿပီ။ လက္ေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းလွ်င္ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူ႔ပစၥည္းႏွင့္ သာဆို ဆိုဖြယ္ရွိမည္ မဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိန္းကေလးေတြ လင္ယူၾကတာေပါ့ေလ ဟု ေတြးမိသြားသည္။ ဒီလိုေတြးမိေတာ့ တစ္ခါ မြန္း ေျပာသည့္ အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ ဝင္လာ၏။ မိန္းမမ်ား လင္ယူရတာ မတန္ ဟု ပညာရွိမမက မိန႔္ၾကားသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဝင့္ ေခါင္းထဲ လင္းကနဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္သြား၏။
“တကယ္က ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တတ္ၾကင္နာတတ္ရင္ မိန္းမခ်င္း ခ်စ္ရတာ ပိုေတာင္ မိုက္ေသးတာ မမရ.. သိလား..” ဟူေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ “မြန္းထက္ ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးၿပီး.. ပညာတတ္.. ႐ုပ္ေခ်ာ.. အေနတည္.. အမ်ားေလးစားရမယ့္ အဆင့္တစ္ခု ရွိတဲ့ မမႀကီးတစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔မ်ား ဖူးစာ ဖက္ရရင္ ေသေပ်ာ္ၿပီ.. ဟီးး..” ဟူေသာ စကား နားထဲ ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ယူၿပီးရင္လည္း မြန္းက သူ႔ကို အလွၾကည့္ထားမွာပါ.. စားဝတ္ေနေရး၊ အိမ္မႈ ကိစၥ၊ မြန္း အကုန္ တာဝန္ယူမွာ.. တစ္ခုပဲ.. မမက မြန္း ခ်စ္သမွ် ခံေပးဘို႔ပဲ..”။
သူမ ရည္ၫႊန္းေသာ မမ ဆိုသည္မွာ မိမိကိုသာ ဆိုပါလွ်င္ ဟု ေတြးမိသြားသည္။ အုပ္ရွိမမ အပ်ိဳဟိုင္းႀကီး ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ တစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္ လွဲခ်ၿပီး ဒူးႏွစ္ဘက္ေထာင္၊ ေပါင္ကားကာ အဖုတ္ေႏြးေႏြးကို လက္ႏွင့္ အသာ အုပ္ကိုင္ရင္း ဇိမ္ခံေနမိသည္။ မ်က္ႏွာက်က္ ျဖဴျဖဴေပၚတြင္ ေဘာ္လီခ်ဳပ္သည့္ အန္တီႀကီး၊ အႏႈိက္ ပါရဂူ လက္ ႀကီးႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ျမင္ေယာင္မိသည္ က မိန္းမ လိုခ်င္ပါသည္ ဟူေသာ ေငြလမင္း ဆိုသည့္ မွင္စာမေလး၏ ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ခြက္ ကေလး ျဖစ္ပါေတာ့သည္………ၿပီးပါၿပီ။