လူကြီးစာ

အိမ်မှာလာနေပေးပါလား

အသက် ( ၁၈ ) နှစ်အရွယ် ချောမောလှပ ၊ တောင့်တင်းဖြူဝင်း သော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဗင်ကားအဖြူလေး၏ ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်၍ ကူရှင်ပေါ်တင်ပါးလွဲ ထိုင်ချလိုက်ပြီးခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းကို ဆွဲ၍ တင်လိုက်သည်။ ပေါင်လည်လောက်နီးနီးသို့ပင် တိုကပ်နေသော စကပ်တိုလေးအနားက ဝဲခနဲလန်တက်သွားသည်။ ကောင်မလေး အတော်လှလာတာပဲ။ ဒရိုင်ဘာခုံတွင် ထိုင်နေသော ကိုကျော်စိန်က နွယ်နီလွိုင်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှ မှတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။ သူမကားတံခါးကိုဂြိုင်းခနဲဆွဲပိတ်လိုကျတော့မှ ကိုကျေြာစိနျ၏ အကွညျ့ကသူမထံမှလှဲ၍ရှေ့တူရူသို့ လှညျ့လိုကျသညျ။

“မောငျးတော့..” “ဦးလေးဘယ်ကိုဝင်ဦးမလဲ.နွယ်နီ” “အင်း..မရှိတော့ပါဘူး..အိမ်ကိုပဲပြန်တာပေါ့” နွယ်နီလွိုင်စဉ်းစဉ်းစားစားနှင့်  တွေးတွေးဆဆလေးပြောသည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းပင်ကိုကျော်စိန်ရှိရာဖက်သို့လှည့်လိုက်ပြန်သည်။   “အော်.မေ့လို့.ဟို.ဒယ်ဒီမှာခဲ့ တဲ့ကိစ္စလုပ်ရဦးမယ်.ဦးလေး.၊ပန်းရံသမားတွေ ဆင်းခိုင်းဖို့လေ ” “အင်း… ခုပဲအဲဒီဖက်ကိုတစ်ခါတည်းလှည့်ဝင်လိုက်မယ် အစ်ကိုကြီးက ဒီတစ်ခေါက်ကြာမယ်နဲ့တူတယ်..” “ဟုတ်တယ်.ဦးလေး.ဒက်ဒီနဲ့မာမီက မာမီ့တူမ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ မန္တလေးကပြန်မှာဆို တော့ တစ်လနီးပါးလောက် ကြာလိမ့်မယ်နဲ့ တူတယ်”

“နွယ်နီ့ အန်တီလေးက အိမ်မှာလာနေပေးမှာပေါ့..” “ဟုတ်တယ် ဦးလေး သူလာပြီး မနေလဲ နွယ်နီ့သူငယ်ချင်းတွေရှိတယ် အိမ်မှာ ခေါ်ထားလိုက်ရုံပဲ အန်တီလေးက ဒက်ဒီ့ညီမဆိုပေမယ့် ဖအေတူမအေကွဲညီမလေ… ဆိုးလို့ အိမ်က ပစ်ထားတာ ပြန်ခေါ်တာ တောင် တစ်နှစ်မပြည့်သေးဘူး.. အရင်တစ်ခေါက် အစ်ကိုကြီးတို့သွားတုန်း မာလာခိုင်ဒီမှာလာနေတော့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ..  ဒီမှာကတော့ ခဏပဲလာနေတာလေ… ပြီးတော့ ဒက်ဒီ့အိမ်လဲဖြစ် နွယ်နီကလဲ ရှိတော့သူငြိမ်နေတာပေါ့…” “ဒါပေမယ့် အန်တီလေး က နွယ်နီ့အပေါ်တော့ ကောင်းပါတယ် အရင်တစ်ခါကလို ညနေကျရင် မာလာခိုင်ကို ဦးလေး သွားခေါ်ပေးရဦးမလား…”

“အန်တီလေးက ဖုန်းဆက်ထားတယ်… ညနေကျရင် သူ့ဖာသာပဲ လာခဲ့မယ်တဲ့… ဦးလေးသွားခေါ်ဖို့ မလိုတော့ဘူး..” “အင်းအင်း”  ကိုကျော်စိန်နှင့်နွယ်နီလွိုင်တို့နှစ်ယောက်သား စကားစပြတ်သွားကြသည်။ စကားပြောရင်း မာလာခိုင်၏ အကြောင်းပါလာတော့ ကို ကျော်စိန်တစ်ယောက် ရင်ထဲနွေးသွားမိသည်။ အသက်(၃၀)လောက်ပင်ရှိသေးသော မာလာခိုင်၏အလှက အသက်(၄၀)ကျော် လူပျိုကြီး ကိုကျော်စိန်၏ရင်ကို စွဲငြိစေခဲ့တာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် မာလာခိုင်က သူ့အလုပ်ရှင်အစ်ကိုကြီးဦးထွန်း ခိုင်၏ ညီမဖြစ်တာကတစ်ကြောင်း၊ နောက်ပြီး မာလာခိုင်ကခေသူမဟုတ် ဒီအသက်အရွယ်နှင့် ယောက်ျားနှစ်ယောက်ရခဲ့ဖူးပြီးပြီ။  မာလာခိုင်၏ ပထမ ယောက်ျားက သူမတို့အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာဖြစ်ပြီး ဒုတိယယောက်ျားက ထိုဒရိုင်ဘာ၏ ညီအရင်းဖြစ်လေသည်။ ဒါ တွေကြောင့်လည်း သူမကို မိသားစုတစ်ခုလုံးက ဖယ်ကျင်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီလိုအကြောင်းများကြောင့် မာလာခိုင်အား ကို ကျော်စိန် လကျရှောငျခဲ့ခွငျး ဖြစ်သည်။ နို့မို့ဆိုရင်တော့ ကျော်စိန်ဆိုတာကလည်း ခေသူမှ မဟုတ်တာ။

လူပျိုကြီးတွေ လူပျိုကြီး ဖြစ်ရခြင်းအကြောင်းက နှစ်ရပ်ရှိသည်။ နုံလွန်းလျင်လည်း လူပျိုကြီး ဖြစ်တတ် သည်။ လည်လွန်းလျင် လည်း လူပျိုကြီဖြစ်တတ်သည်။ကိုကျော်စိန်က ဒုတိယအမျိုးအစားထဲက လည်လွန်း၍ လူပျိုကြီးဖြစ်ရသူတစ်ယောက်ပင်။ မောင်း လာသော ကားလေး လမ်းမကြီးပေါ်တွင် တရိပ်ရိပ်ပြေးလွားမောင်းနှင်၍ လာရင်း တစ်နေရာအရောက် ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီး တစ်လုံး၏ ရှေ့တှငျ ထိုးရပ်လိုက်သည်။ ပြီး ကားဟွန်းသံ နှစ်ခါလောက်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခိုက် ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီးဆီမှ  လူတစ်ယောက် သူတို့ကားလေးရှိရာသို့ ဦးတည်၍ပြေးထွက်လာသည်။ အသားညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ကိုယ်လုံး ကတုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ဖြင့် အသက်၃၀ကျော်လောက်ရှိပြီဟု ခန့်မှန်းရသည့် ထိုသူက သူတို့၏ရပ်ထားသော ကာလေးဘေးသို့ အ ရောက်ရပ်လိုက်သည်။ကားတံခါး မှန်အား ကိုကျော်စိန်က ချလိုက်သည်။ ထိုနည်းတူ နွယ်နီလွိုင်ကလည်း သူမဖက်ရှိကားတံခါးမှန် ကို ချလိုက်ပြီး လက်ထဲမှ ပီကေဗူး အခွံလေးကို အပြင်သို့ လွင့်ပစ်လိုက်သည်။

“ကိုခင်အေး.. ခင်ဗျားတို့ အလုပ် လာဆင်းလို့ရပြီ. ပစ္စည်းတွေ အစုံရောက်နေပြီ ၊ ဘိလပ်မြေကမနက်ရောက်မယ်၊ အစ်ကိုကြီးက  ကားဂိုဒေါင်ကို တစ်လအတွင်း အပြီးလုပ်ပေးဖို့ မှာသွားတယ်… ဒီမှာကလည်း အလုပ်ကမပြတ်သေးဘူး.. အစ်ကိုကြီးကတော့  မနက်ဖြန် စပြီးလုပ်ဖို့ မှာသွားတာပဲ.. ဘယ့်နှယ့်လဲ ဆင်းနိုင်ပါ့မလား” “မနက်ဖြန်တော့ ဆင်းနိုင်ဦးမှာ မဟုတ်သေးဘူးနဲ့တူတယ်”  “မဖြစ်ဘူး အစ်ကိုကြီးက ခင်ဗျားတို့ မလုပ်နိုင်ရင် တခြားလူကို ခေါ်ခိုင်းဖို့ မှာထားတယ်..” “ထြီ ..” တိုးလည်း မတိုး ကျယ်လည်းမ ကျယ်၊ သာမနျမှသြော အသံဖြင့် နွယ်နီ တံတွေးတစ်ချက်ထွေးလိုက်သည်။ ပြီးသူမစိတ်ထဲမှလည်း ဟင်းသူကများ ဟူသော  အတွေးဖြင့် မျက်နှာလေး မာတင်းခက်ထန်သွားရသည်။

“ကောင်းပြီလေ.မနက်ဖြန်တော့ မလုပ်နဲ့သန်ဘက်ခါလာ ပြီး ဆင်းပေးပါ့မယ်…” “လာဖြစ်အောင်တော့ လာခဲ့ ကိုခင်အေး ကဲ..ဒါဆို  ကျုပ်တို့လဲ သွားမယ်” “အင်း..” စကားလည်းဆုံးရော မောင်းထွက်သွားသည့် ကားလေးကို ကြည့်ရင်း ပန်းရံဆရာ ကိုခင်အေးပြုံး လိုက်မိသည်။ ကားပေါ်မှကောင်မလေး အတော်လှ၍ သူစကားပြောရင်းငေးကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒါကို ကောင်မလေးက မတူမတန် သလိုပုံနဲ့ ထွီခနဲ တံတွေးတစ်ချက် ထွေးလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒီလိုပါပဲ ဒါမျိုးလေးတွေက ဟင်းမတွေ့သေးလို့ပါ၊  နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ပြီ ဆိုတော့ ဒီကဖြင့်ဘာမှ မဖြစ်သေး၊ သူတို့က တဖျန်းဖျန်း ပြီးနေတတ်တာလေးတွေဟုတွေးရင်း  ခင်အေးသည် ရပ်နေရာမှ လှည့်ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။

မနက် မိုးလင်းသည်နှင့် ကိုကျော်စိန်က ရောက်နှင့်နေပြီးနွယ်နီနှင့် မာလာခိုင်တို့တူဝရီးကိုဈေးသို့ပို့ပေးရသည်။ ဈေးတွင် စား သောက်ဝယ်ခြမ်းပြီး ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသူ နွယ်နီအား ကျူရှင်သို့ ဝင်ပို့ခဲ့ပြီး မာလာခိုင်ကိုအိမ်သို့ပြန်ပို့ပေးရသည်။ ကားပျေါမှ နှယျ နီဆငျးသှားသညျနှငျ့ မာလာခိုငျတဈယောကျ ရှေ့ခနျးသို့ ပွောငျး၍ ထိုငျသညျ။ မွေးကြိုင်သော ရနံ့လေးများက ကိုကျော်စိန်အား  တိုက်ရိုက်ထိတွေ့လာသည်။   မာလာခိုင်၏တောင့်တင်းတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တန်ကြီးများက လုံးတစ်နေပြီး၊ အကြင်ီထဲမှ တိုးထှကျ တော့မယောငျနို့အုံကွီးမြားက ကိုကျေြာစိနျ၏မကျစြိရှေ့ဝယျ အလှပွနသေလိုဖွဈနသေညျ။ စကားမရှိစကားရှာ၍ပြောရင်း တစ် ချက်တစ်ချက် စိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်သော မာလာခိုင်၏ မျက်လုံးရွဲကြီးများက ကိုကျော်စိန်တစ်ယောက် ဘရိတ်ကို နင်းလိုက်မိသည် အထိ စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက်ဖြစ်စေသည်။

ကိုကျော်စိန် သက်ပြင်းတွေ အခါခါ ချရင်း ကား ကိုသာ ဂရုစိုက်၍ မောင်းနှင်လာခဲ့ရသည်။ အိမ်ပြန်အရောက် ကားကို ခြံဝင်းထဲ  ကွေ့ဝင်လိုက်တော့ ပန်းရံများ ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားဝင်လာတာ မြင်ရသည်နှင့် ခင်အေးက ပေါ်တီကို အောက် သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ထလာသည်။ ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် မာလာခိုင်က ဈေးခြင်းတောင်း ဆွဲ၍ ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ အိမ်သော့ကို ဖွင့် ဝင်သွားသည်။   ကားဘေးတွင် ရပ်နေသော ခင်အေး၏ မျက်လုံးများက မာလာခိုင်၏ နောက်သို့ ပါ၍သွားသည်။ ကားပေါ်မှ ဆင်း လာသော ကိုကျော်စိန်ကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ပေ။ ကိုကျော်စိန်၏ စိတ်ထဲ ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်၍ သွားရသည်။ ကိုကျော်စိန်ဒီနေ့ ကျနော် တို့ စဆင်းမယ် အင်းမြင်ကွင်းမှ မာလာခိုင် ပျောက်ကွယ်သွားမှ ခင်အေးက ကိုကျော်စိန်ဖက်ကို လှည့်၍ ပြောသည်။

ကိုကျော်စိန်ကစိတ်မပါသလိုအင်းလိုက်ရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်ထိုင်နေသော ပန်းရံများကိုကြည့်လိုက်သည်။ “ဟင်.မ င်းနဲ့မှသုံး ယောက်ထဲလား..” “ဒီနေ့တော့ ကျနော်နဲ့ ဟိုစွပ်ကျယ်ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်လေး နှစ်ယောက်ထဲ ဆင်းမှာ..၊ ရှပျအကြင်ီ နဲ့ကောင်က  ဟိုဖက်ဆိုက်ထဲ လွတ်လိုက်ရမှာ..၊ သုံးလေးရက်လောက် နေမှ ဒီမှာ အကုန်လာဆင်းမယ်..၊ ကျနော့်လူအားကတော့ ခင်ဗျားသိတဲ့  အတိုင်းပဲ” “အေးလေ. ဒီနေ့စဆင်းရင် ပြီးတာပဲ ဘယ်လိုလုပ်မယ်ဆိုတာ အစ်ကိုကြီးက မင်းကို ပြောထားပြီးပြီမဟုတ်လား…” ”  ပြောထားပြီးပါ ပြီ”  “ကဲ.ဒါဆိုလဲစလုပ်တော့…” စကားစကိုဖြတ်၍ ကိုကျော်စိန် တိုက်ထဲ ဝင်လာခဲ့ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်၍ ဂျာနယ် တစ်စောင်ကိုယူကာ ဖတ်နေသည်။ ကိုကျော်စိန်၏ စိတ်က ဂျာနယ်ထဲသို့ ရောက်၍ မသွား ၊ မာလာခိုင် ထံသို့သာရောက်နေသည်။

ဂျာနယ်ကို ကြာကြာမဖတ်နိုင်။မာလာခိုင်ကိုတွေ့မြင်ချင်စိတ်က ပြင်းပြလာ၍သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို လေးပင်စွာ ချ၍ ကိုကျော်စိန်  ထရပ်လိုက်သည်။ “အိုး.ကိုကျော်စိန်ကြီးကလဲ အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့၊ ဒီမှာ အဝတ်လဲနေတာ..” ထမီကို ရင်လျားရန် လက်နှင့် စု ကိုင်ရင်း ပြောလိုက်သော မာလာခိုင်၏ ဖွေးဖွေးနုနု နို့အုံနှစ်လုံးကနို့သီးထိပ်လေးမှ လွဲ၍ အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ မာလာခိုင်က  အဝတ်လဲတာ အိပ်ခန်းထဲတွင် မဟုတ်ပဲမီးဖိုထဲတွင် ဖြစ်နေသည်ကို ကိုကျော်စိန် မစဉ်းစားတတ်။ လက်တစ်ကမ်း အကွာတွင် မြင် တွေ့နေရသောမာလာခိုင်၏ ရင်သားအိအိများ အလှတွင်သာ စွဲငြိနေသည်။ ဗြုံးခနဲ ကိုကျော်စိန်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ အံအားသင့်သွား လို့လား မပြောတတ်။

ထမီကို ခုချိန်ထိ ရင်လျားမဝတ်သေး။ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်၍ ကြောင်ကြည့်နေပြီးမှ မာလာခိုင်က မျက်လွာချကာ ထမီကို ဝတ်ရန် ဖြန့်လိုက်သည်။ အောကျဖကျကိုလြှောကသြှားသော ထမီ အပေါ်နားစက နို့နှစ်လုံးလှစ်ဟပြလိုက်သလို ဖြစ်သွား သည်။ “အို.အာ့.မလုပ်နဲ့.မလုပ်နဲ့အား.ကို.ကိုကျော်စိန်ကြီးနော် အိုအို မလုပ်နဲ့နော်မလုပ်နဲ့လို့..” အိမ်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိ သည်ဟူသော အသိနှင့် မာလာခိုင်၏ အကျင့်စရိုက်ကို သိထားသောကိုကျော်စိန်က မာလာခိုင်၏ ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်အားယူ ဆွဲပွေ့ရင်း နို့တစ်ဖက်ကိုငုံံ့၍ စုပ်လိုက်သည်။ ရင်ဘတ်လေးကော့တက်သွားသော မာလာခိုင်က အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့်နွုတ်မှ  တားနေသော်လည်း ကိုကျော်စိန်က အရေးမစိုက်တော့ပါ။

မာလာခိုင်ကလည်း အသည်းအသန်ရုန်းကန်ခြင်း မပြု။ ကျန်နို့တစ်ဖက်အား ကိုကျော်စိန်ကလက်ဖြင့်ညှစ်၍နယ်သည်။တင်းနေ သော နို့အုံလုံးလုံးကြီးတွေက ကိုင်ရတာ အရသာတွေ့လှသည်။ ထမီစကိုကိုင်ထားသော သူမလက်နှစ်ဖက်က တဖြည်းဖြည်း အောက်ဖက်သို့ နိမ့်ဆင်းလာသည်။ “အိုရှင်တော်.တော်ပါတော့.တော်ပြီ ကျမကို လွတ်ပါတော့..ရှင်” မျက်နှာလေး မော့ရင် ပြောနေ သော မာလာခိုင်၏ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးယောင်သမ်းရင်း နီမြန်းနေသည်ကိုတော့ ကိုကျော်စိန်မမြင်။ နို့ကိုသာ သဲကြီးမဲကြီး စို့ နေသည်။ တစ်လုံးပြီးတော့နောက်တစ်လုံးကို ပြောင်း၍ စို့ပြန်သည်။ “အို..မလုပ်နဲ့..တော်ပါတော့ဆို.ဟင့်ကျွတ်.အအား.”  မတ်တတ်ရပ်နေသော မာလာခိုင်၏ ဒူးဆစ်လေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ညွတ်၍ကျချင်လာသည်။

လူပျိုကြီးသာ ပြောရတယ်၊ နို့စို့တာက ပညာသားပါလှသည်။ နို့သီးကိုတအားငုံစုပ်ရင်း လြှာထိပျနှငျ့ များ ကော်ကော်ထိုးလိုက်တာ  မာလာခိုင် ရင်ခေါင်းထဲအထိ ကြပ်ကြပ်သွားရသည်။ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ထားသော မာလာခိုင်၏ လက်ထဲမှ ထမီစက လွတ်ကျချင် လာသည်။ တဖွေးဖွေးလြှောကသြှားသော ထမီစကြောင့် လစ်ဟာသွားသော သူမ၏ ကျောပြင် ပြည့်ပြည့်လေးကို ခါးတွင်ဖက်ထား သည့် ကိုကျော်စိန်၏ လက်များက ရွေ့လျား လြှောတိုကျ၍ ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်ကပါ သူမ၏ နောက်ကျော သို့ရောက်လာပြီး ကားစွင့်မို့မောက်နေသော တင်ပါးကြီးတွေကိုဖျစ်ညှစ်သည်။

နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ရီရီဖြစ်ကာ အသက်ရှူသံတွေပြင်းထန်နေကြသည်။  ပြွှတျခနဲ မြည်သံနှင့် အတူ ကိုကျော်စိန်က နို့ကို  လွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင်သူ၏ လက်များကိုလည်း မာလာခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဖယ်လိုက်သည်။ “အ ဟင်း..” ဆိုတဲ့ သက်ပြင်းချသံလေးကို ပြုလျက် မာလာခိုင်တစ်ယောက် ထမီ စွန်တောင်ဆွဲလျက်သားအိပ်ခန်းထဲ ပြေးဝင်သွား သည်။ သူမ၏ နောက်ကျောမှ လြှောကနြသော ထမီက အိပ်ခန်းထဲသို့ခပ်သွက်သွက် ပြေးဝင်သွားသော မာလာခိုင်၏ တသိမ့်သိမ့်  တုန်ခါသွားသည့် တင်သားအိအိကြီးများကိုအတိုင်းသားနီးပါး လှစ်ဖော်၍ နေသည်။

သူမ၏ နောက်ဖက်မှ ကိုကျော်စိန် လိုက်လာသည်။ အိပ်ခန်းထဲ အရောက် မာလာခိုင်က ကုတင်ပေါ်ကအိပ်ယာထက်သို့ သူမ၏  ကိုယ်လုံးကို ဝုန်းခနဲ ပင် လှဲ၍ အချ အနားသို့ ရောက်လာသော ကိုကျော်စိန်က သူမ၏ကိုယ်ပေါ်ကိုငုံ့၍ဖက်ရင်း ကုတင်စောင်းသို့ ဒူး ထောက်ကာတက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်မာလာခိုင်၏ ခါးစောင်းသို့ ဖိထောက်မိလိုက်သော အရာက သေးသေးကွေးကွေး မဟုတ် လှဟုသိလိုက်ရသော မာလာခိုင်တစ်ယောက် ရင်ထဲတဒိန်းဒိန်း နေအောင်ပင် ခုန်လို့သွားရလေသည်။ ကိုကျော်စိန်က အိပ်ယာထက် တွင် တစောင်းလှဲနေသော မာလာခိုင်ကို ပက်လက်ဆွဲ၍ လှန်လိုက်သည်။

မာလာခိုင် ဘာစကားမှ မဆိုတော့၊ မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားရင်း မျက်လုံ းများ အပေါ်၌ သူမ၏လက်ဖျံတစ်ဖက်ကို  ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်ထားလိုက်သည်။ တရှူရှူး တရှဲရှဲဖြင့် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်နေသော ကိုကျော်စိန်က သူမ၏ ပေါင်နှစ် ချောင်းကို ဆွဲထောင်၍ ထမီကို ခါးသို့ လှန်တင်လိုက်သည်။ မာလာခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ရှိသောတစ်ထည်တည်းသော ထမီလေးမှာ  ခါးနှင့် ဝမ်းဗိုက်ပေါ်တွင် ပုံလျက်သား ။  သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာဖွေးဖွေးနု၍ တင်းရင်း ဝင်းမွတ်နေသည်။ တငျထားသော လကျ အောကျမှမကျလြုံးကို ခပျမှေးမှေးလေးဖှငျ့ ကာကွညျ့နသော မာလာခိုငျစအိုလေးကိုပငျ တဈခကျရြှုံ့လိုကျမိသညျ။ ကိုကျေြာ စိနျက သူမ၏ပေါငျနှဈခြောငျးကို ကိုငျ၍ဒူးထောကျလကျြရှေ့သို့ တိုးလိုကျသညျ။ မာလာခိုင် ခိုးကြည့်နေသော မျက်လုံးများကို ပြန်၍မှိတ်ချလိုက်သည်။

“ကိုကျော်စိန်..ကိုကျော်စိ န်..ဗျို့.ကိုကျော်စိန်” အိမျရှေ့မှ ခေါ်လိုက်သော ခင်အေး၏ အသံ။ နှစ်ယောက်စလုံး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားကြ သည်။ “ကိုကျော်စိန် ကိုကျော်စိန်..”   ခေါ်သံက ဧည့်ခန်းထဲသို့ပင် ရောက်၍ လာသည်။ ကိုကျော်စိန် ကမန်းကတန်း ကုတင်ပေါ်မှ  ဆင်းကာပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်ရင်း အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် မာလာခိုင်၏ ထံမှတောက်ခေါက်လိုက်သံကိုတော့ ရှေ့သို့  အာရုံရောက်နေသော ကိုကျော်စိန် မကြားလိုက်ရပေ။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ရပ်နေသော ခင်အေးနှင့် ကိုကျော်စိန် မျက်နှာချင်း ဆိုင် မိသည်။

“ဘာလဲ. .ကိုခင်အေး ဒီမှာအိမ်သာတက်နေတာ..” “ဟဲ.ဟဲ.” ကိုကျော်စိန်ကိုကြည့်၍ခင်အေးရယ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ “ဘိလပ်မြေမ ရောက်သေးဘူး အဲဒါ ပေးပါဦး..”   ဟင်ခက်ပြီ။ ဘိလပ်မြေဆိုင်၏ ဖုန်းနံပါတ်အား ကိုကျော်စိန် မသိ၊ နွယ်နီလွိုင်သာ သိသည်။ ဆိုင် သို့ ကားဖြင့်အရောက်သွား၍ ပြောရုံသာ ရှိသည်။ ပုဆိုးထဲမှ လီးကလည်း တောင်နေတာမှ တဆတ်ဆတ် ခါနေသည်။ ဘိလပ်မြေမ ရောက်၍ ပန်းရံသမားများ ပြန်သွားရတာကို အစ်ကိုကြီး ပြန်လာ၍ သိသွားလျင်ကိုကျော်စိန်ဆက်၍မတွေးတော့။ လက်ပတ်နာရီ ကို မွှောကျ၍ ကြည့်သည်။ မနက် ၈ နာရီခွဲပြီ။ကိုကျော်စိန်ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားသည်။ ၉ နာရီခွဲကို နွယ်နီလွိုင်အား သွား၍ ခေါ်ရအုံး မည်။ သူ မာလာခိုင်နှင့်တွေ့ဖို့ မလွယ်တော့။ ဘိလပ်မြေဆိုင်ရောက်ပြီးသည်နှင့် ခုချက်ချင်းပို့ရန်ပြော၍ နွယ်နီလွိုင်ကိုတစ်ခါတည်း   တန်း၍သွားခေါ်ရန်သာ ရှိတော့သည်။

“ဟင်းခုပဲ ကျုပ်သွားလိုက်မယ်…ဟဲဟဲ” တဟဲဟဲ ရယ်၍ ရယ်ကြဲကြဲ လုပ်နေသော ခင်အေးကို နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် တချက် ခေါင်း ငဲ့၍ ကြည့်ပြီးနှစ်ယောက်သား အတူတူပင် အိမ်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ မာလာခိုင်တစ်ယောက် သည်းမခံနိုင်လောက်အောင်  စိတ်ညစ်သွားမိရသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားသောကိုကျော်စိန်၏ ကျောပြင်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း တောက်တစ်ချက် ခေါက်လိုက် မိသည်။ သူမ စိတ်ထဲမှာ အလိုးခံချင်သည့်စိတ်ဆန္ဒတွေက ထိန်းမရအောင်ဖြစ်ပေါ်လို့နေသည်။

အတော်ပင်ခံစားရခက်နေသည်။ မာကျောသော အရာဝတ္ထု တစ်ခုခုကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခပ် ကြမ်းကြမ်းထိုးထည့်ချင်နေသည်။  အိပ်ယာထက်တွင် လူးလှိမ့်ရင်း ခါးတွင် ပတ်၍ ပုံနေသော ထမီကို စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မာလာခိုင်၏ လက် တစ်ဖက်က ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရောက်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ကို စမ်းလိုက်သည်။ အမွေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက နဲနဲနောနော မဟုတ်။ အဆမတန် ခုံးထနေသည်။ ရွဲနစ်အောင် ထွက်နေသော စောက်ရည်များကိုလည်း စိုခနဲ စမ်းမိလိုက်သည်။

လက်မထိပ်လေးနှင့်စောက်စေ့ကလေးကို ပွတ်ရင်း လက်ညှိုးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ ဒီလို လုပ်လို့မ  ဖြစ်။ အပျိုဖြစ်ကထဲက သူမ၏ စိတ်ဆန္ဒကို ဘယ်သောအခါမှ လက်ဖြင့် မဖြေဖျောက်ခဲ့။ မာလာခိုင်စောက်ဖုတ်ပေါ်မှ လက်ကိုဖယ် လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ထိုအခိုက် ပူနွေးမာကျောသော အရာတစ်ခုက သူမ၏ပေါင်ရင်းဘေးဖက်သို့ လာ၍   ထိတွေ့သည်။ ဖြတ်ခနဲ ဖြစ်သွားရင်းမာလာခိုင် မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ဟင်ရှင်.ရှင်” မာလာခိုင် အံ့သြထိတ်လန့်စွာဖြင့် ထထိုင်မိမတတ် ဖြစ်သွားသ ည်။ သူတွေ့လိုက်ရသည်ကကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပန်းရံ ဆရာ ခင်အေးပင် ဖြစ်သည်။ အလုပ်ကြမ်း သမားပီပီ သန်မာကျစ်လျစ် ဖုထစ်သော ခင်အေး၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို တွေ့လိုက် သော မာလာခိုင်အား တဒင်္ဂ ငြိမ်သက်သွားစေသည်။ “မင်းလေး..သိပ်ပြီး အလိုးခံချင်နေတယ် မဟုတ်လား မင်း မကြုံဖူးသေးတဲ့  အရသာမျိုး ခံစားရအောင် ကိုယ်လုပ်ပေးပါ့မယ်”  စိုက်ကြည့်နေသောမာလာခိုင်တစ်ယောက် ခါးလေးကော့တက်မတတ် စအိုဝကို ရွုံ့ရွုံ့သွင်းမိနေရင်း စောက်ရည်ကြည်တွေ ထပ်၍ စိမ့်ထွက်လာသည်။ ခင်အေး ငုံ့၍ မာလာခိုင်၏ ကိုယ်လုံးကို ပွေ့၍မယူလိုက် သည်။ ခင်အေး လက်ထဲ စွေ့ခနဲ ပါသွားသော မာလာခိုင်က ခင်အေး ကိုကြည်နူးစွာဖြင့်ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ကြည့်လိုက်သည်။  မိန်းမများသည် သူတို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာအား ယောက်ျားကနိုင်နိုင်နင်းနင်း ချီမပွေ့ယူတာကို ကြည်နူးလိုလားစွာ ခံချင်ကြသည်ချည်း  ဖြစ်သည်။

ခင်အေးက  မာလာခိုင်အားကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်လိုက်သည်။ ကုတင်စောင်းလိုးနည်းဖြင့် လိုးတော့မည်ကို သိလိုက်သော  မာလာခိုင်ကသူမ၏ တင်သားကားကားကြီးကို ကုတင်စောင်းတွင် အသားကျအောင် ပြုပြင်နေရာယူရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို  ကားလိုက်သည်။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို မက်မောစွာ ကြည့်ရင်း ခင်အေး ရှေ့သို့ တိုးလာကာ စိုရွဲနေသော စောက်ပတ်ဝသို့ညီ လေးကို မြုပ်အောင် ထိုး၍ အသွင်း မာလာခိုင်ကတွဲလောင်းချထားသော ခြေနှစ်ချောင်းကို မယူ၍ကုတင်စောင်းတွင် ဖနောင့်နှင့်  နင်း ပေါင်ကိုကားကာ သူမ၏ တင်ပါးကြီးကို အစွမ်းကုန် ကော့၍ ကော့၍အောက်မှ ပင့်ကာ ကော့ထိုးပစ်လိုက်သည်။   “ပြွတ်.ဗြ စ်..ဖြစ်..ပြွတ်.ဖွတ်အားဟင်း..” ခံချင်လွန်းနေသော မာလာခိုင်က အောက်မှ ကော့၍ ပင့်တင်ကာ ခြောက်ခါ ခုနစ်ခါလောက်လိုး လိုက်ပြီးတော့မှ တဒင်္ဂ စိတ်ကျေနပ်သွားပုံဖြင့် ခင်အေးကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်ပြီး သူမ၏  ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တတ်ရပ်နေသော ခင်အေး၏ခါးကို လှမ်းချိတ်ကာ ဆွဲယူလိုက်သည်။  မာလာခိုင်က အောက်မှ ပင့်၍ လိုးအပြီး တင်ပါးကြီးကို မွေ့ယာပေါ်ပြန်၍ အချ တဝက်သာသာ ကျွတ်၍ထွက်နေသော ညီလေးကို  ခင်အေးက မာလာခိုင် သူ့ကို ခြေထောက်ဖြင့် ချိတ်၍အဆွဲ ညီလေးကိုပါ တပါတည်းလိုက်လိုးသွင်းသည်။

“အ.အ..အအား.ဟင်း ဟင်း..” မာလာခိုင် ရင်ဘတ်လေး ကော့ ခေါင်းလေးမော့၍ တက်သွားသည်။ စောစေ ာက ရမ္မက်ဇော ကြောင့်သာ အာသာငမ်းငမ်း ဖြင့် ပင့်လိုးခဲ့ပေမယ့် အထိုက်အလျောက် ကျေနပ်သွားရသော်လည်း ခုလို ထိထိမိမိ မရှိလှ။ အပျို လည်း မဟုတ် ၊ ယောက်ျားတော်တော်များများနှင့် ကြုံခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်လင့်ကစား မာလာခိုင်မှာအပျိုစင်လေးပမာ တစ်ကိုယ်လုံး  အသားတွေ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်နေပြီးလက်နှစ်လုံးလောက်အလို ခင်အေးက အားဖြင့် ဆောင့်၍တဆုံးသွင်းချလိုက်သည်။   “ဗြစ် ဖွတ်..အအမလေး.အ..ဟင်းဟင်း.လုပ်လုပ်… ဆက်ဆောင့်.. အမလေး..လေး…” ထောင်တက်နေသောစောက်စေ့ကလေးကို အား ဖြင်ဆောင့်ကာ စောက်ပတ်အတွင်းနားသို့ ဖိသိပ်လိုက်သည်။ ကော့ခနဲဖြစ်သွားရပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလွုပ်လွုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လက် ကလေးနှစ်ဖက်က ခင်အေး၏ လက်မောင်းတွေကို မမှီမကမျး လှမ်း၍ ဆွဲဆုတ်လိုက်မိသည်။ ဒီလို နုနယ်ချောမော လှပလွန်းသော  မိန်းမမျိုးကို မလိုးဖူးသေးသော ခင်အေးကလည်း မညှာတော့ပါ။ မာလာခိုင်၏ ဖွေးနုသော နို့နှစ်လုံးကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှင့်  ဆွဲကိုင်ဖျစ်ညှစ်၍စိတ်ရှိတိုင်း ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။

“ပြွတ်.ပလွတ်..ဘွတ်.အားအမလေး.. အစ်ကိုရဲ့ အမလေ းလေး.. ဟင်းဟင်းကောင်းလှချည်လား.နော်အင်း.. အင်း…” တအား ဆောင့်နေသည့်ကြားမှ အားမရနိုင်ဖြစ်လာရသော မာလာခိုင်က သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုခင်အေး၏ ခါးမှ ဖယ်၍ မိုးပေါ်သို့ ထောင်လိုက်သည်။  “ပြွတ်ဖွတ်.ပြွတ်..ဘွတ်.အ.ဟင်း.ဟင်း..အိ.အီး…”   အမာလာခိုင်၏ ထောင်ထားသော ခြေနှစ်ဖက်က ရမ်းခါ၍  နေသည်။ မာလာခိုင် မျက်လုံး မပွင့်တော့။ ခင်အေး၏ ဆောင့်ချက်တွေက လြှော့မသှားသညျ့အပြင် ပို၍ပြင်းထန်သွက်လက် လာသည်။မကြာလှသောအချိန်တွင်တော့   “ပြွတ်..ပလွတ်..ပြွတ်..ဖွတ်ဖတ်..အားအ.အမလေး.. အိုအို… အမလေး…  လး.အား..ပြီး.ပြီးအိုး.. ကောင်း.. ကောင်း အင့်အင့်.. ” မာလာခိုင်၏ တင်သားကြီး ကုတင်စောင်းမှ လွတ်ထွက်သွားသည်အထိ  ကော့၍ ကော့၍ တက်လာပြီးအရေတွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ခင်အေးလည်း မကြာခင် ကိုကျော်စိန် ပြန်လာတော့မည်  ဆိုတဲ့အသိနဲ့ နောက်ရက်တွေလည်း ရှိသေးတာပဲ ဟု တွေးကာ စိတျကိုလြှော့ကာ သုတ်ရည်တွေပန်းထည့်လိုက်ရင်း ရှေ့သို့ငုံ့၍  မာလာခိုင်ကို ကြုံးပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါတော့သည်။

“အန်တီလေး..နေကောင်းရဲ့လား” ငွေစက္ကူ တစ်ထ ပ်ကို ကိုင်၍ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော နွယ်နီက မီးဖိုခန်းဝင်ပေါက်နားတွင်  ရပ်လျက်ခန္ဓာကိုယ် လေးပင်စွာဖြင့် မလွုပ်ချင်လွုပ်ချင် လွုပ်ရှားချက်ပြုတ်နေသော မာလာခိုင်ကိုမေးလိုက်သည်။ “ကောင်းပါ တယ်.နွယ်နီရဲ့ ညကအိပ်ရေးပျက်လို့ နုံးနေလိုပါ” ဖြေမိဖြေရာ ဖြေလိုက်သည်။ အင်းရပ်နေရာမှ နွယ်နီလှည့်ထွက်မည်အလုပ်  မာလာခိုင်၏ အသံက ထပ်၍ ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။ အော် ဒါနဲ့နွယ်နီ.. ညကျရင် တို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်ထဲ အဲဒါ ဦးကျော်စိန် ကြီးကို လာအိပ်ခိုင်းရင်ကောင်းမလားလို့”   “ကောင်းသားပဲ အန်တီလေးရဲ့ နွယ်နီပြောလိုက်ပါ့မယ်…”လှည့်ထွက်လာသော နွယ်နီ  ဧည့်ခန်းထဲ အရောက် ဂျာနယ်ဖတ်နေသော ဦးကျော်စိန်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။“ဦးလေး..ဟေ…ဒီမှာပန်းရံဆရာကိုကြိုပေးထားဖို့ ငွေ သုံးသောင်း” “အော်အေးအေး..သမီး” ငွေကိုလှမ်းယူရင်း ကိုကျော်စိန်၏မျက်လုံးအစုံက အိမ်နေရင်း စကပ်တိုလေးဖြင့် လှ ချင်တိုင်း လှနေသောနွယ်နီ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ခပ်ရဲရဲ ကြည့်လိုက်သည်။ မနက်က မာလာခိုင်နှင့် အစပျိုးခဲ့သော ကိစ္စကကိုကျော်စိန် အား အတော် ဒုက္ခ ပေးနေသည်။ လီးက ကျတယ်ကို မရှိ။

“နောက်ပြီးအန်တီလေးက ပြောတယ်… ဦးလေးကို ညကျ ရင် အိမ်မှာ လာအိပ်ပေးပါတဲ့” “အင်း.အိပ်ပေးမယ်” ကိုကျော်စိန်စိတ်ထဲ  ပျော်သွားသည်။ “ဒါနဲ့နွယ်နီ မာလာခိုင်ကို ဦးလေးလိုက်ပို့ပေးရမှာလား” “ခါတိုင်းတော့… သူအိမ်ပြန်ရင် သူ့ဖာသာ မောင်းသွားတာပဲ  ညနေ သူပြန်လာမှ ကားကိုပြန်ယူလာမှာပေါ့.. ပြီးတော့ နွယ်နီလဲ ဘယ်မှ သွားစရာ မရှိတော့ပါဘူး ”   ကိုကျော်စိန် တစ်နေကုန်  အားလပ်သွားပြီ။ ပြောပြီးသည်နှင့် လှည့်ထွက်သွားသော နွယ်နီ စိတ်ထဲ ဒီနေ့ ဒီလူကြီး အကြည့်က ဘာမှန်းလဲမသိဘူးဟုတွေးပြီး နွု တ်ခမ်းလေး စူလိုက်မိသည်။ ရေချိုး ထမင်းစားပြီးမာလာခိုင် ကားကိုယူ၍ သူမအိမ်သို့ ပြန်သွားချေပြီ။ ဦးကျေြာစိနျက အိမျရှေ့ တိုကျပနျးခွံအောကျတှငျရှိသော ခုံတနျးလြားပျေါ၌ အိပျနသေညျ။ အိပ်ယာပေါ် လှဲ၍ မဂ္ဂဇင်း ဖတ်နေသော နွယ်နီ တစ်ယောက်  သူငယ်ချင်းထံ ဖုန်းဆက်ရန်း သတိရသဖြင့် စာအုပ်ကိုပိတ်၍ထထိုင်လိုက်သည်။ ထိုအခါ အိမ်ဘေးပန်းခြုံဘေးမှ လွုပ်ခနဲ   တွေ့၍လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ စောစောက ငါအိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲပြီး စာဖတ်နေတုန်း ပေါင်ကိုထောင်ပြီး ချိတ်ထားသော့စကပ်က  ခါးပေါ်လန်ကျပြီး အောက်ပိုင်းမှာဘာမှ မရှိဘူး၊ သူငါ့ကိုလာချောင်းကြည့်ပြီး ငါ့ဟာလေးကို တွေ့ပြီး ဒီလိုဖြစ်နေတာများလား။

အို.အို..နွယ်နီသိမ့်သိမ့်တုန်သွားရပြန်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှလည်း ဘာတွေမှန်းမသိ ညှစ်ထုတ်လိုက်မိသလို။ နွယ်နီမနေနိုင် တော့။ စကပျလေးအောကျသို့လကျလြှိုလိုကျပွီး စောကျဖုတျကလေးကို ကိုငျစမျးလိုကျမိသညျ။ သူမကအိမ်မှာနေရင်းမို့ ဘာ  အောက်ခံကိုမှမဝတ်တတ်။ ဟင်… သူမစောက်ဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး အံ့သြလောက်အောင်ခုံးထမာကျောနေပြီး အရည်တွေကလည်း  အတော်များများပင်စိုရွဲနေအောင်ထွက်ကျနေသည်။ အရည်တွေကလည်း လက်နဲ့ထိမိလိုက်တော့ ချွဲကျိစေးထန်း နေသည်။ “အို.အိုး.အမေ့အိုးကောင်းလှချည်လား… အရသာရှိလိုက်တာပါလား..” စိတ်ထဲနဲနဲကျေနပ်သွားသည်။ “ဟင် ကျွတ်..”ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသော ဟိုလူကြီး ထိုင်နေရာမှ အထ သူမနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိပြီး လူကြီးက ပြုံးပြ၍လှည့်ထွက်  သွားသည်။ ငါ့နှယ် နော်သေသာ သေလိုက်ချင်တာပဲ။ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားသော နွယ်နီ တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်သို့ ဝုန်းခနဲပစ် လှဲချလိုက်မိလေတော့သည်။

“ဟာ.ကိုခင်အေးပြန်တော့မလို့လား” “ဟုတ်တယ် ကိုကျော်စိန် ဒီနေ့ခင်ဗျားက ငွေထုတ်ပေးထားတော့ ခင်ဗျားကိုပြုစုရအုံးမယ်”  “ဟာရပါတယ်.ဗျာ..” “ကဲမင်းပြန်တော့…”ကိုခင်အေးက သူ့တပည့်ကောင်လေးကို လှည့်၍ ပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့..ဆရာ..”  “လာဗျာ ကိုကျော်စိန်ဆိုင်က လမ်းထောင့်တင် ရှိတာပဲ လိုက်ခဲ့ဗျာ” “အဲ.ခဏလေး.နော်” ကိုကျော်စိန်က အိမ်ထဲဝင်၍ ဧည့်ခန်းထဲ၌   ရပ်လိုက်သည်။ “နွယ်နီရေ.ဦးလေးအပြင်ခဏသွားလိုက်အုံးမယ်” “ဟုတ်..” နွယ်နီ၏တုံ့ပြန်သံအဆုံး ကိုကျော်စိန်သည် ခင်အေးနှင့်  အတူ လမ်းထိပ်ရှိ စားသောက်ဆိုင်သို့ထွက်လာခဲ့လေသည်။ မှောကျလကျြ အိပ်နေလို့လဲ ခံစားချက် ဝေဒနာက မပျောက်။  ပက်လက်လှန် အိပ်တော့လည်း ဝေဒနာကမထူခြား။ နွယ်နီ စိတ်ညစ်မိသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး နေမထိ ထိုင်မသာဖြင့် စိတ်ထဲတွင်  တစ်ခုခု လိုနေသလိုပင် ဖြစ်နေရသည်။ စိတ်ကူးတစ်ခုရ၍ နွယ်နီ လှဲနေရာမှ ထ၍ သူမ၏ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး ဒက်ဒီတို့  အိပ်ခန်းကို ဖွင့်၍ဝင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒက်ဒီ စားပွဲအံဆွဲများတွင် ဟိုရှာဒီရှာလုပ်ရင်း စီဒီခွေတစ်ချပ်ကိုဆွဲယူ၍ စက်တွင်ထည့် ကာ ကြည့်လိုက်သည်။

အခွေက အပြာကားဒီအခွေ ရှိတယ်ဆိုတာ အရင်ကဒက်ဒီတို့အခန်း ရှင်းပေးရင်း တွေ့လို့ စမ်းကြည့်ပြီးပြီ။ ကောင်းလိုက်သည့်  ဇာတ်ကား၊ ဇာတ်လမ်းလည်း ဆုံးရော နွယ်နီ စောက်ဖုတ်လေးလဲ ရွဲနစ်လို့နေသည်။ ပြီးတော့ ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာကလည်း မ  သက်သာသည့်အပြင် မီးလောင်ရာ လေပင့် ပိုလို့တောင်ဆိုးလာသည်။ နွယ်နီ အခွေကို သူ့ နေရာသူ ပြန်ထားရင်း စားပွဲပေါ်တွင်  ဝီစကီပုလင်းရေသန့်ဗူးနှင့် ဖန်ခွက်တို့အဆင်သင့်တွေ့လိုက်သည်။  မူးမူးနှင့်အိပ်ပျော်သွားရင်ကောင်းမည်ဟုတွေးမိကာ ဝီစကီနှစ် ပက်နီးနီးလောက်ထည့်၍ ရေနှင့် ရောပြီး သောက်ပစ်လိုက်သည်။ အရင်က တစ်ခါနှစ်ခါလောက် မြည်းစမ်းသောက်ကြည့်ဖူးသည်။  ခုလောက်တော့ မများပေ။  နွယ်နီ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ အူရိုင်းလေး ဖြစ်၍ အရက်ရှိန် အတော်တက်လာသည်။ သူမကိုယ် ပေါ်ရှိ အဝတ်အစား အားလုံးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဗလာကငျြးနသော ကိုယျလုံးကိုမှနျရှေ့တှငျ လှည့်ပတ် ကြည့်ရင်း ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကွ၍ ကားပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ အို… သူမ စောက်ဖုတ်လေးမှ အရည်လေးတွေ အောက်သို့ အမျှင်လေးတွေတန်းကာ တွဲလောင်းလေး ထွက်ကျလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်သူမ ဆူဝေနေသော သွေးသားဆန္ဒကိုဘယ်လိုမှ ထိန်းမရတော့ပါ။

စောကျပတျနှုတျခမျးသားလေးနှဈခုကို လကျညှိုးလကျမတို့ဖွငျ့ ဖိ၍ ဟလိုက်သည်။ နီရဲနေသော စောကျခေါငျးဝလေးတှငျ မနျ ကညျြးစေ့လောကျရှိသော စောက်စေ့ကလေးက ထိုးထိုးထောင်ထောင်လေး ဖြစ်နေသည်ကို မှန်ထဲတွင်အတိုင်းသား တွေ့မြင် လိုက်ရသည်။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ စိတ်မှန်းဖြင့် လီးကိုမြင်ယောင်ကာစောက်ပတ်ဝလေးကို လက်ချောင်းထိပ်လေးများဖြင့်  လှည့်ပွတ်ပေးနေမိသည်။  “အို…” အရသာရှိလှပေမယ့် အားမရချင်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ။ နှယျနီမှနျရှေ့မှ လှညျ့ထှကျခဲ့ပွီး ကုတ ငျစောငျးတှငျထိုငျလိုကျသညျ။ ပွီးတော့ ပကျလကျလှနျခကြာပေါငျကား၍ စောကျပတျဖောငျးဖောငျးလေးကို ပှတျ၍ကလိမိ သညျ။ နှယျနီသညျ နဂိုကထကွှနသော ရမ်မကျစိတျကို လက်ဖြင့် ဖြေဖျောက်ရင်း အပြာကားကို ကြည့်ခဲ့ပြီး အရက်ကိုပါ သောက် လိုက်မိလေတော့ သူမ၏ရာဂစိတ်တွေက အဆမတန်ပင် ထကြွလာရုံမက အရှကျတရားပငျ မရှိတော့သလောက်နီးနီးဖြစ်လို့နေပါ ပြီ။

“ဟင်းဟင်း..အင့်.အင်း…” ပွတ်ရင်းစောက်စေ့ကလေးကိုထိမိတော့ ကျင်ဆိမ့်တက်သွားသည်။ ဒီတော့စောက်စေ့ကိုဖိ၍ပွတ်သည်။  စောက်ခေါင်းထဲကိုတစုံတခု ထိုးထည့်ချင်သော စိတ်တွေကလည်း ပြင်းပြထက်သန်လို့လာရသည်။ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးထဲတွင် တော့ သူမတွေ့ခဲ့သည့် လီးကြီးကို အာရုံ မပြတ်ပေ။   “အင်း..ဟင်း..ဟင်း..ရှီးအ.ကြှီ..” အိပ်ခန်းတံခါး ပွင့်သွားသံ ကြားသဖြင့်  မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အထဲကို လှမ်းဝင်လာသောကိုကျော်စိန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်နေ့လုံး မငြိမ်းနိုင်တဲ့မီး အရက်ပါ  ထပ်သောက်လာလိုက်တော့ ကိုကျော်စိန်တစ်ယောက် ရဲဝံ့၍ နေပါပြီ။ အိပ်ခန်းထဲမှ ငြီးသံ သဲ့သဲ့ ကြားရ၍တံခါးကိုဟကြည့်လိုက် ရာနွယ်နီတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတာတွေ့လိုက်ရတော့ကိုကျော်စိန်ချက်ချင်းပင်အခန်းထဲသို့လှစ်ခနဲဝင်လာခဲ့လိုက်  တော့သည်။

“ဟင်…” ဦးလေးနွယ်နီ မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းသွားရစဉ်ကိုကျော်စိန်က အခန်းထဲ အရောက် မတ်တတ်ရပ်၍ ပုဆိုးကိုချွတ်ချ ပစ်လိုက်သည်။ အိုကိုကျေြာစိနျရှေ့သို့ လှမျးလိုကျရငျး သူ့အကြင်ီကိုပါ ဆှဲခြှတျလိုကျသညျ။ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပေပြီ။ နွယ်နီ လူးလဲထလိုက်ပြီး သူမ၏ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းတွင် ဒူးထောက်၍ထိုင်လိုက်သည်။ ရှေ့သို့လှမျးလာသော  ကိုကျေြာစိနျ သူမနှငျ့လကျတဈကမျးအကှာသို့ ရောကျလာသညျ။   “နေနေအုံး..ဦးလေး..” ကိုကျော်စိန်ရပ်လိုက်သည်။ နွယ်နီ က အိပ်ယာပေါ်တွင်ပင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကနောက်သို့ပြန်၍ ထောက်ကာ လီကို ကြည့်ရင်း စောက်ပတ် ထဲ လက်ခလယ် ထိုးထည့်ကာကလိသည်။ နွယ်နီ၏ လက်ခလယ်က စောက်ပတ်ထဲသို့ ပို၍ ပြင်းပြင်းထန်ထန် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဖြင့်  အသွင်းအထုတ်လုပ်လာသည်။

“အင်းဟင်း.အင့်.အင်း” အနီးက ပ် တွေ့နေရသော ကိုကျော်စိန် မနေနိုင်တော့။ “နွယ်နီလေး..သမီး စောက်ပတ်လေးထဲ ဦးလေး ို လိုးထည့်လိုက်ရင် ဒီထက်ပိုကောင်းမှာ ..သမီးရဲ့..” “ထည့်.ထည့်လေ.လာ..လာ..” နွယ်နီက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲခေါ်သည်။  ရှေ့သို့ တိုးကပ်လာပြီး ကိုကျော်စိန်က ကုတင်ပေါ်မှနွယ်နီကို ကုတင်စောင်းတွင် ကန့်လန့်ဖြတ် လှဲစေပြီး သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို  သူ့ပုခုံးတဖက်စီတွင်တင်ကာ လီးကို စိုရွဲနေသော စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့ကပ်လိုက်သည်။   “သွင်းသွင်းတော့လေ” “ဗြစ်.ဗြစ် ဖွတ်” “အားအီးအားအမေ့.အီး…” စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော ကိုကျော်စိန်ကအဆုံးဝင်အောင် တစ်ချက်တည်းဆောင့်၍ သွင်းချ လိုက်သည်။ နွယ်နီတစ်ယောက် ကော့တက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာသည်။ ကိုကျော်စိန်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။  မဆန့်မပြဲဖြင့် စောက်ပတ်လေးအဝမှ သွေးစီးကြောင်းလေးတွေ့လိုက်ရသည်။ လက်လှမ်း၍ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုချေပေးလိုက် သည်။

“လုပ်.. လုပ်လေဦးလေးရ..အ..အမလေး..လေး” “နွယ်နီလေး…” “အင်း..အင်း…” “ကောင်းလား..” သွေးထွက်နေမှန်းသိ၍ နာကျင် မွုသက်သာအောင် အဆောင့်ရပ်ပြီး နို့တွေကိုကလိပေးနေရာမှမေးလိုက်သည်။ “အင်းဟင်း..လုပ်.လုပ်..နာနာလေးကောင်းကောင်း တယ်… ဆောင့်ပေးပါ.အားအင့်.. အမေ့.တအားဆောင့်ပေးပါ.. အအား… ဆောင့်စမ်းပါ ဦးလေးရဲ့ .. ဘာလဲ..အားမရှိဘူးလား…  ကျွတ်ကျွတ်… အင့်..ဟင့်…”   ကိုကျော်စိန် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဖိညှစ်ဆွဲကိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ဗြစ်..ဘွတ် ပလွတ်.ဖွတ်..ဗြစ်” “အား.အင်းအင့်အ..အမေ့အား.အိ..အ…” နွယ်နီခါးလေးကော့တက်ကာ ခေါင်လေးဘယ်ညာရမ်းခါရင်း တစ်ချီ  ပြီးသွားသည်။ မပြီးသေးသော ကိုကျော်စိန်က အရှိန်ကို လြှော့၍ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ နွယ်နီအာသာပြေသေးပုံမရ။  စောက်ပတ်ထဲမှ တလွုပ်လွုပ်တရွရွဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ပေးနေသလို တစ်ချက်ချင်းဆောင့်ပေးနေရာမှ ခဏအကြာနောက်တစ်ချီ အတွက် အပြီးလိုးရန် အိုင်ထွန်းရွဲနစ်နေပြီးချော်ချွတ်ချွတ် ဖြစ်နေသော အရည်များကို သုတ်ပေးရန် ရည်ရွယ်၍ ကိုကျော်စိန်  ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“အိုး.မထုတ်..မထုတ်နဲ့လေ လုပ်လုပ်လုပ်လေ ဦးလေးကလဲ ကျွတ်..ပြောလိုက်ရတာနော်..ဟင့်ဟင့်..” “လိုးပါ့မယ်..နွယ်နီရဲ့တော်  ကြာ နွယ်နီလေးကသာ နာတယ် တော်ပြီ မပြောနဲ့” “အံမာ.ဦးလေးကလား နွယ်နီခံနိုင်အောင်ခံမယ်…”   “စိန်လိုက်..လေ ” ဦးလေး တစ်ညလုံးလိုးပေးမလား..ဦးလေး အားကုန်သာလုပ် ကွဲချင်ကွဲသွားပလေ့စေ.. ဦးလေးဟာကြီးသာ မထုတ်ပစ်နဲ့… နွယ်နီအောင့်ပြီး  ခံနိုင်အောင်ခံမယ်” နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်ကြကာနွယ်နီက မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကို  မှိတ်ချလိုက်ပါလေတော့သတည်း။ ။ ပီး

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *