သဲစုတို့အဆောင်က ဝန်ထမ်းတွေချည့် ဖြစ်သည်။ အနေကြာတော့လည်း ညီအစ်မအရင်းတွေလို ဖြစ်နေသည်။ ဒီနေ့က ရုံးပိတ်ရက်မို့ သဲစုနဲ့ စိမ့်အခန်းမှာ လေးယောက်စုမိပြီး ရောက်တတ်ရာရာတွေ ပြောရင်း စိမ့်ကသူ့ဘဲနဲ့ ချိမ်းတွေ့တဲ့အကြောင်းကို ပြောပြနေသည်။ စိမ့်က.. “သူက အရမ်းဆိုးတာဟဲ့–နှစ်ယောက်ထဲဆိုတော့–သူကဲချင်တိုင်း ကဲတာပေါ့ဟာ” ဆိုစသည်။ သူသူက “ဘယ်လိုကဲတာလဲ–ငါတို့သိအောင် ပြောပြ လေ” ဆိုတော့ အားလုံးက စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေသည်။
စိမ့်က “နင်တို့မို့ ပြောပြမှာနော်–” ဆိုရပ်ထားတော့– အားလုံးက”အေးပါဟယ်”ဆိုပြီး ပြိုင်တူပြောကြသည်။ စိမ့်က “သူက ငါ့နှုတ်ခမ်းကို–မရမက နမ်းတာ ဟ–နောက်သူ့လက်ကြီးကလည်း–ငါနို့တွေကို ကိုင်တာ” ဆိုရင်း ခနရပ်ပြီး.. “ငါလည်း ထူပူသွားတာပေါ့ဟာ ပြီး–” ဆိုရပ်ထားလို့ သဲစုက စိတ်မရှည်ဘဲ “ပြောလေဟာ–နင်မချန်ဘဲပြော” လို့ဝင်ပြောသည်။ အဲ့ဒီကျမှ စိမ့်က “ဇာတ်လမ်းက ဒီလိုဟ—-“ ရုံးပိတ်ရက်ဆို နေပြည်တော်က ပြင်းဘို့ကောင်းသည်။ စိမ့်တို့လျှောက်လည်လွန်းလို့ လည်စရာနေရာကလည်း မရှိတော့။ သူ့ဘဲ ကိုစိုးက ရမည်းသင်းဘက်ကို သွားလည်ဘို့ပြောလို့ စိမ့်ဆိုက်ကယ်နောက်ကနေ လိုက်သွားသည်။ ဗုဒ္ဓဂါယာဘုရားကို ခနဝင်ဖူးပြီး တပ်ကုန်းကို ဖြတ်ကာ ရမည်းသင်းရောက်သည်။
ရမည်းသင်း တရုတ်ဆိုင်မှာ ထမင်းစားပြီးမှ စိမ့်ဒုက္ခ တွေ့တော့သည်။ ဗိုက်နာပြီး အိမ်သာဝင်ချင်လာသည်။ ဆိုင်မှာသွားဘို့ကလည်း ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်နဲ့မို့ မဖြစ်။ ကိုစိုးအစီအစဉ်နဲ့ ဟော်တယ်မှာ အခန်းတစ် ခန်းငှားပြီး ကိစ္စရှင်းလိုက်ရသည်။ စိမ့်ပြန်ထွက်လာတော့ ကိုစိုးက ကုတင်ပေါ်မှာ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်နေသည်။ ပြီးတော့… ”လာလေ ဒီမှာခန်ထိုင်အုံး” လို့ ပြောသည်။ စိမ့်ထိုင်လိုက်စဉ်မှာဘဲ ကိုစိုးက စိမ့်ကိုဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို အတင်းနမ်းတော့သည်။ စိမ့်လည်း ဒီလိုမကြုံဘူးတာမို့ ထူပူသွားသည်။ ပထမတော့ ရုံးနေမိပေမဲ့ နောက်ပိုင်း ရင်တွေခုန်လာပြီး ငြိမ်သွားသည်။ ကိုစိုးက စိမ့်ငြိမ်သွားတော့ တဆင့်တက်ပြီး နို့တွေကို ကိုင်တော့သည်။ စိမ့်ရုန်းပေမဲ့ မရပါ။
စိမ့် ခေါင်းမူးသလိုလို အံချင်သလိုလို ဖြစ်နေပေမဲ့ ရင်တွေပိုခုန်လာပြီး နတ်ပူးသလို တုန်ရီကာ ဖေါ်ပြမရတဲ့ခံစားမှုတစ်မျိုး ခံစားလာခဲ့ရသည်။ စိမ့်တစ်ချက်သိ လိုက်ရတာကတော့ အဖုတ်က စိုလာတာဘဲဖြစ်သည်။ ရာသီလာပြီးတာမှ သုံးလေးရက်ရှိသေးတာမို့ အဖုတ်က ထွက်လာတာတဲ့အရည်မှန်း သိလိုက်သည်။ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ပြီးမောလာလို့.. “မောင်ရယ် စိမ့်အရမ်းမောတာဘဲကွာ” လိုပြောလည်း ဆက်နမ်းနေပြီး နို့တွေကို ဆက်နယ်နေသည်။ ကိုစိုးက အကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်နေတာသိပေမဲ့ စိမ့်မညင်းမိ။
“အိုမောင်ရယ် အဟင့် စိမ့်ငိုလိုက်မှာနော် အဟင့်”. နဲ့စိမ့်ကြက်သီးတွေထကာ တွန့်လိမ်နေရှာသည်။ ကိုစိုးက စိမ့်နို့တွေကို လျာနဲ့ယက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေး ကိုစို့ကာ လျာနဲ့ ထိုးပေးနေလို့ ဖြစ်သည်။ စိမ့်တဟီးဟီးနဲ့ ငိုချလိုက်တော့သည်။ အဲ့ဒီကျတော့လည်း ကိုစိုး ပြူးပြာပြီး အတင်ချော့သည်။ အမှန်ကတော့ စိတ်ဆိုးပြီး ငိုခြင်းမဟုတ်။ မိန်းမတချို့က ဖီးလ်တက်ကာစမှာ ဒီလိုဘဲ ငိုတတ်တယ်ဆိုတာကို ကိုစိုး မသိခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုစိုးကလည်း ကြောက်ပြီး ငြိမ် သွားသည်။ စိမ့်ကလည်းဆက်ပြီး လုပ်စေချင်နေသည်။ ဒါကြောင့် စိမ့်က သူ့အကျီတွေကို အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြစ်အောင် ချွတ်ပြီး.. “မောင်လုပ်ချင်တယ်ဆို လည်း လုပ် စိမ့်က မောင့်အတွက် အရုပ်ပါ” လို့ပြောလိုက်သည်။ ကိုစိုးကြောင်ကြည့်နေတုံး… “လုပ်လေမောင်-ခုမှကြည့်မနေနဲ့” ဆိုစိမ့်က ထရပ်ပြီး ကိုစိုး ပါးစပ်နား နို့ကိုထိုးပေးလိုက်သည်။
“အို–ကိုစိုးရယ်–စိမ့်တအားချစ်တယ်” ဆိုတော့ ကိုစိုးလက်က စိမ့်ပေါင်ခွကြားဆီရောက်ပြီး ပွတ်ပေးနေပြန်သည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီထူတာတောင် စိမ့် အကြောစိမ့်အောင် ကောင်းနေသည်မို့ ပိုထိအောင် ပေါင်ကို မသိမသာ ကားပေးလိုက်သည်။ စိမ့်ကိုယ်တိုင် စိတ်ပါလာနေပြီမို့ ကိုစိုးလုပ်သမျှ ကြေနပ်စွာနဲ့ ခံ တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။ စိမ့်က ကိုစိုးအကျီကြယ်သီးတွေကိုဖြုပြီး ချွတ်ပေးနေသည်။ စွပ်ကျယ်ကို ကိုစိုးက သူ့ဖာသူချွတ်သည်။ ကုတင် ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကိုစိုးက စိမ့်ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်ဖို့လုပ်တော့… “စိမ့်ကိုယ့် ဖာသာကိုယ်–ရေချိုးခန်းထဲ သွားချွတ်လိုက်မယ်” လို့ပြောလိုက်သည်။ စိမ့်ရေချိုးခန်းထဲက သဘက်ကြီးကို ရင်လျားစီးပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ကိုစိုးလည်း သဘက်ကြီးကို ခါးမှာစီးထားသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီး ငေါထွက်နေတာကို စိမ့်တွေ့ပြီး မျက်နှာက နီရဲသွားသည်။ အပျိုစင်လေးမို့ တခါမှ မကြုံဘူးတဲ့ကိစ္စကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ဖြတ်သန်းဖို့ ကြိုးစား တော့မည်ဖြစ်သည်။
ကုတင်ပေါ်ကို နှစ်ယောက်ဖက်ပြီး လှဲချလိုက်သည်။ ကိုစိုးနှုတ်ခမ်းကို နမ်းစုပ်တော့ စိမ့်လည်း သူလိုဘဲ ပြန်စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ကိုစိုးက သဘက်ကိုဖြေပြီး နို့တွေကိုပွတ်နေသည်။ ထူးကဲတဲ့ခံစားမှုကြောင့် စိမ့်ညီးသံတိုးတိုးလေးထွက်သွားသည်။ ကိုစိုးလက်က ပေါင်ကြားကိုရောက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ဖြေးဖြေး လေးပွတ်ပြန်တော့ စိမ့်ကော့တက်ပြီး… “အီးဟီး— မောင်ရယ်–အီး –အီး” နဲ့ကျယ်လောင်စွာ ညီးသံထွက်လာတော့သည်။ “အိုမောင်–မလုပ်ပါနဲ့–အီး– ညစ်ပတ်တယ်မောင်–အီး” နဲ့ကိုစိုးဘာဂျာကို စိမ့်ခံနေရပြီဖြစ်သည်။ သူ ကိုစိုးကို အားနာပေမဲ့ ကောင်းလွန်းပြန်တော့လည်း သူမတားဘဲ ခံနေလိုက် တော့သည်။ စိမ့်အသိတွေ လွတ်သွားသည်။ စောက်ဖုတ်ပေါ်က ကိုစိုးလျာကြောင့် သူအကောင်းဆုံးအဆင့်သို့ တက်လှမ်းနေမိသည်။
ဒိထက်ဒိထက် ကောင်း တာတွေ သူထပ်ရအုံးမှာကို မျှော်လင့်ရင်း ကိုစိုးအပေါ် ချစ်သထက်ပိုချစ်သွားမိသည်။ သဲစုတို့ နားထောင်ကောင်းနေတုံး ဝင်ရောက်နှောက်ယှက်သူကတော့ မမထား(ခ) ဒေါ်ထားကြည် ဖြစ်သည်။ အဆောင်မှာ အသက်အကြီးဆုံး အပျိုကြီးလည်း ဖြစ်သည်။ သူက ရုံးအုပ်မကြီးပြီပြီ.. “ဟဲ့ကောင်မလေးတွေ စန္ဒြ လာတော့မှာ မကြည့်ဘူးလား” လို့ဝင်ပြီးလာပြောလို့ ဇာတ်လမ်းက ရပ်သွားရသည်။ ဒေါ်ထားကြည် ထွက်သွားတော့ သူသူက… “ဇာတ်လမ်း ဆက်လေ ဟယ်–ငါတောင် အရည်စိမ့်နေပြီ” လို့ပြောတော့ အားလုံးဝိုင်ရယ်ပြီး ဖြူက “ဘာဂျာလေဟယ်” လို့ပြောသည်။
စိမ့်တစ်ယောက်လေ ထဲဘဲမြောက်သွားသလို ဂျောက်တဲဘဲ ပြုတ်ကျသလို ရင်ထဲအေးကနဲ အကြိမ်ကြိမ်ဖြစ်နေရသည်။ အဲကွန်း အခန်းထဲမှာတောင် စိမ့် ချွေးတွေပြန်နေရှာသည်။ ကိုစိုးကလည်း ဘာဂျာကို ရှယ်ကိုမှုတ်ပေးနေတော့ စိမ့် တအီးအီးနဲ့ ရမ်းခါနေသည်။ စိမ့်တစ်ယောက် ကာမအထွဋ်အထိပ်သို့ အကြိမ်ကြိမ်ရောက်နေရသည်။ “တော်ပြီမောင်–တော်ပြီ–စိမ့်ခေါင်းတွေ အရမ်းမူးလာပြီ” ဆိုပြီး စိမ့် ကိုစိုးကို တားလိုက်ရသည်။ ခဏမှိန်းပြီး စိမ့်မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်တော့ ဘေးမှာလာလှဲနေတဲ့ ကိုစိုးလီးကြီးက မိုးပေါ်ထောင်မတ်နေသည်။ ကိုစိုးက စိမ့်လက်ကို အသာဆွဲယူပြီးလီးကြီးကို ကိုင်ကြည့်ခိုင်းသည်။ ပူနွေးပြီး သွေးကြောတွေက လှုပ်နေတော့ စိမ့် အသဲတယားယား ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။
ကိုစိုးက “စိမ့် မောင့်လီးကို ပြန်စုပ်ပေးပါလား” လို့ပြောလာသည်။ စိမ့် တကြိမ်တခါမှလည်း မလုပ်ဘူး။ ရွံကလည်း ရွံနေသည်။ ပြီးမှ ကိုစိုးတောင် မရွံမရှာ ငါ့စောက်ဖုတ် ကိုင်တာဘဲလေလို့ ဖြေသိမ့်ပြီး ထထိုင်ကာ လီးကြီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုစိုးက တော်တော်ကြာအောင် စုပ်ခိုင်းပြီးမှ… “ကိုစိုး— လုပ်ချင်တယ်ကွာ” လို့ပြောလာသည်။ စိမ့်လည်း စူးစမ်းခံတဲ့ အနေနဲ့ “အင်း” လို့ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ ပြီးမှ “နာမှာလား မသိ”လို့ပြောတော့- ကိုစိုးက “ပထမတော့–နဲနဲနာချင်–နာမှာပေါ့” လို့ပြောပြီး စိမ့်အပေါ် တက်ခွသည်။ ကိုစိုး တက် ခွကတည်းက စိမ့် ရင်တွေအခုန် မြန်သွားရသည်။ ဟော–ဝင်လာပါပြီ။ စိမ့် အာရုံကို စုစည်းပြီး ခံကြည့်နေတော့ စောက်ဖုတ်ထဲ ချောကနဲ ဝင်လာတဲ့လီးကြီး ကြောင့် ဖေါ်ပြမရတဲ့အရသာကို သိလိုက်သည်။ သူခန္ဓာကိုယ်ပေါ် တက်ခွထားတဲ့ ကိုစိုးရဲ့မျက်နှာကိုပင် သူ မကြည့်ဖြစ်ခဲ့ပါ။
“ဘွတ် ဘတ် ဘွတ် ဘတ် ဘွတ် ဘတ်” နဲ့ဆောင့်သံတွေနဲ့အတူ စိမ့်ညီးသံတွေက ရောနှောနေသည်။ ကိုစိုးလည်း ဆောင့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဆက်တိုက် မနားတမ်း ဆောင့်နေသည်။ “အား–မောင်ရယ်-အဟင့်–မောင်ရယ်–အို–မောင်ရယ်” ညီးအပြီးမှာတော့ “အီးးးးးးးးးးး” ဆိုတဲ့ညီးသံရှည်ကြီးနဲ့ စိမ့် ကော့ တက်သွားတော့သည်။ မမေ့နိုင်စရာ ထာဝရ တပ်မက်စေတဲ့ ထာဝရ တောင့်တနေရမဲ့ ကာမပန်းတိုင်ကို ရောက်ခဲ့ရသည်။ သောက်လေသောက်လေ ငတ်မ ပြေတဲ့ ကာမအရသာကို စိမ့်ခံစားလိုက်ရသည်။ “ဟယ်–မိစိမ့်ရယ်–နင့်ဇာတ်လမ်းက–အရမ်းကောင်းတာဘဲနော်–ငါတောင် နင့်လို ဖြစ်ချင်လာပြီ” လို့ သူ သူက ဝင်ပြောပြီး.. “ငါတော့ အိမ်သာ ပြေးပြီဟေ့” ဆိုကာ ပြေးတော့သည်။ သဲစုရယ် စိမ့်ရယ် ဖြူတို့က တဝါးဝါး ရီကျန်ခဲ့သည်။ ၅-မိနစ်လောက်နေ သူသူ ပြန်လာပြီး… “စိမ့်ဇာတ်လမ်းက ကောင်းလွန်းလို့ ငါမနေနိုင်တော့ဘူးလေဟာ” ဆိုပြီး နဖူးကချွေတွေကို လက်နဲ့သပ်ချနေလေသည်။
စိမ့်က “ငါကတော့–ငါ့ဇာတ်လမ်းကို–အမှန်အတိုင်း–ပြောပြီးပြီ –ဇာတ်လမ်းရှိတဲ့သူတွေ ပြောအုံး” လို့ဆိုသည်။ သူသူကလည်း “အေးဟယ်—ပြောကြ အုံး–ငါနောက်တစ်ခေါက်မှ–အဆင်ပြေမှာ” လို့ပြောလို့ ကျန်လူတွေရီ ကြလိုက်သည်။ သဲစုက”ငါဆယ်တန်းတုံးကပေါ့ဟာ–ငါ့အစ်ကို–နှစ်ဝမ်းကွဲ–ဆေး ကျောင်းသားဆီမှာ–ဂိုက်တက်ရတယ်–ငါက ဆယ်တန်းထဲက–အခုလို ကိုယ်လုံးဘဲလေ–ဘဲတွေခိုက်တဲ့–ကိုယ်လုံးပေါ့ဟာ” လို့ဆိုသည်။ သူသူက စိတ်မ ရှည်သံ”ဟုတ်ပါပြီ–မင်းသမီးရယ်-စပါတော့” လို့ပြောသည်။ “သဲစုက –စာတွေအတော်ရတာဘဲ–ဂုဏ်ထူးတွေတောင် ရမှာ” လို့ ကိုကိုဆန်နီက ပြောသည်။ သဲစုလေးလည်း ဘဝင့်မြင့်သွားသည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းလေးကို ကိုင်ကာ… “ငါ့ညီမ ရီးစားထားပြီလား” လို့မေးသည်။
သဲစုက နှုတ်ခမ်းစူပြီး “မထားပါဘူး–ကိုကိုကလဲ” ဆိုတော့.. ကိုကိုဆန်နီက “မထားနဲ့ဘုတယျ ဆိုတာက–ကိုယ့်ဖာကိုယ် ဖန်တီးယူလို့ရတယ်– အပျိုရေ ဆိုတာကို အဲ့လိုနည်းနဲ့ထိန်း” ပြောတော့ သဲစုနားရှုပ်သွားသည်။ ကိုကိုဆန်နီက ဆက်ပြီး.. “ညီမ အာသာဖွေ–လုပ်တတ်ပြီလား” လို့ ဆက်မေးတော့ သဲစုပို ရှုပ်သွားသည်။ ဒါကိုသိလို့ ကိုကိုဆန်နီက.. “ယောကျာ်းနဲ့မိန်းမတွေ စိတ်ထလာရင်-ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်–အာသာ ဖြေတာလေ” လို့ပြောသည်။ သဲစုက “ကြားဘူးတယ်ကိုကို–ဒါမဲ့ သဲစု မတတ်ဘူး” လို့ပြောလိုက်သည်။ “ငါ့ညီမက–အပျိုတောင်ဖြစ်နေပြီ–မတတ်ဘူးဆိုတော့ ညံ့တာပေါ့” လို့ ထပ်ပြောသည်။
သူကဆေးကျောင်း နောက်ဆုံးနှစ်မို့ ဒီကိစ္စက ရှက်စရာမဟုတ်ဘူးလို့ ထပ်ပြောပြီး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ဘဲ အကိုသင်ပေးမယ်လို့ ပြောသည်။ ပြီးထလာပြီး သဲစုနောက်ကနေ ထမီထဲ လက်သျှိုသွင်းကာ အသာအယာပွတ်ပြရင်း ဒါကဘာ ဒါကဘာဆို အင်္ဂလိပ်လို အခေါ်အဝေါ်တွေ ပြောနေသည်။ သဲစုနားက မ ကြားတချက် ကြားတချက်နဲ့ တရှီးရှီးသာ ညီးနေရတော့သည်။ “အီးဟီးယီးကိုကိုရယ်–တအားကောင်းသွားပြီ” ဆိုနတ်ပူးသလိုတုန်နေသည်။ သူလက်ကို သစ်ရှုးစနဲ့သုတ်နေပြီး “ကိုကိုပြောတာ–အဲ့ဒါဘဲ–ရီးစားထားရင်–နောက်ဆက်တွဲ–ပြဿနာပေါ်နိုင်တယ်–ဒီနည်းက ဘယ်သူမှလည်း–မသိဘူး–မှတ်ထား နော်” လို့ ပြောသည်။
သဲစုတကယ်ကောင်း တဲ့အရသာမို့ သူပြောနေတာတောင် ကောင်းကောင်းမကြားမိလိုက်ပါ။ ပြီးသူက ပုဆိုးကိုဖြေချပြီး လက်နဲ့လီးကို ဆောင့်ပြရင်း ယောကျာ်းတွေကျတော့ အဲ့လိုလုပ်တာ ဆိုပြသည်။ “ငါလည်း အဲ့ဒီကတည်းက–အာသာဖွေ–လုပ်တတ်သွားတာဟ”လို့ သဲစုကပြောသည်။ သူသူက”နင်က လဲ–တုံးပဟယ်–ငါဆို ၈ တန်းကတည်းက–လုပ်တတ်နေပြီ” လို့ပြောလို့.. ဖြူက “နှာဘူးမ” ဆိုဝင်ပြောသည်။ သူသူက “ဟူတ်ဘူးလေဟယ်–ဒါကြောင့် ငါ့–ရီးစားအကြောမခံရတာပေါ့” လို့ ရင်ကော့ပြရင်း ပြောသည်။ စိမ့်က “နေပါအုံး သဲစုရဲ့–အဲ့ဒီနင့်အစ်ကို နှစ်ဝမ်းကွဲက–နင့်ကိုလုပ်ချင်တယ် မပြောဘူး လား” လို့မေးသည်။ သဲစုက”ဝေးသေး အဲ့ဒီနေ့က–သင်ပေးရုံဘဲ–နောက် သူမဟုတ်သလိုဘဲဟ” လို့ပြောသည်။ ဖြူကလည်း “နင့်အကိုက—ဆေး ကျောင်းသား ဆိုတော့–ဆေးအ ကြောင်းနဲ့ဘဲ ယှဉ်ပြီးသင်တာ ဖြစ်မှာပေါ့နော” လို့ဝင်ပြောသည်။
သူသူက “သဲစု–နင့်ဇာတ်လမ်းက–ဒါဘဲဆိုတော့–ငါအိမ်သာ မပြေးရတော့ဘူး” ဆိုပြောလို့ ဝိုင်းရီပြီး စိမ့်က”နင့်ဖုန်းထဲက–အောကားကြည့်ပြီး သွားပွတ် ပေါ့ဟာ” လို့ပြောသည်။ သူသူက “စိမ့်ရယ်–ကြည့်လွန်လို့–ထပ်သလဲလဲ–ဖြစ်နေလို့–ဖီးလ်မလာပါဘူး ဟယ်” လို့ ပြောလိုက်သည်။ “ကဲပါ နင့်ဖုန်းဇာပြာ ဖွင့်လိုက်—ငါခိုးရိုက်ကားတွေ–ဒေါင်းထားတယ်-ပေးမယ်” လို့ ဖြူကပြောပြီး ကူးပေးလိုက်တော့သည်။ မိန်းမပျိုတွေစုမိတိုင်းလည်း ယောကျာ်းတွေ အတိုင်း ပါလားနော်။