ရန်ကုန်မြို့ရဲ့နွေရာသီ တနင်္ဂနွေတစ်နေ့ကတော့ သူဟာနဲ့သူပုံမှန်လည်ပတ်လို့နေပါတယ်။ ရွှေဘုံသာလမ်းက JDonut ဆိုင်တွင်းက Air con ခန်းလေးထဲမှာကတော့ကိုယ်စီကိုယ်စီအပူဒဏ်ကိုရှောင်လွှဲနေကြရင်း အအေးလေးသောက်လိုက် မုန့်လေးစားလိုက်နဲ့ အများစုကတော့အေးချမ်းနေကြပါတယ်။ဆိုင်ထဲမှာဘယ်လောက်ပဲ အေးအေးလမ်းနဲ့ကပ်လျက်မှန်ဘေးကကိုမောင့်ရင်ထဲမှာတော့ ပူလောင်လို့နေပါတယ်။ ပူလောင်ရတဲ့အကြောင်းအရင်းကတော့ဒီကနေ့ကိုမောင်တစ်ယောက်အသည်းနင့်အောင်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်သားတစ်ယောက်နဲ့လက်ထပ်မှာဖြစ်လို့ပါ။အတိတ်ကိုပြန်လည်တူးဆွရရင်ဖြင့် ကိုမောင်တစ်ယောက်ကြည်ပြာ့အဖေဦးမိုးမြ င့်ရဲ့ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီမှာ ဆိုဒ်မန်နေဂျာ အဖြစ်တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတုန်း ကိုမောင်တို့ဆိုဒ်ထဲကိုကြည်ပြာတစ်ယောက်စာရင်းကိုင်နဲ့ကျောင်းပြီးလို့သူ့အဖေက လုပ်ငန်း အတွေ့အကြုံရအောင်လုပ်ခိုင်းရင်းစတင်တွေ့ကြုံခဲ့ရတာပါ။ လကုန်ရက်တစ်ရက်မှာစာရင်းတွေကတော်တော်ကွာနေတာမို့ကြည် ပြာနဲ့ကိုမောင်စာရင်းတွေ ဝိုင်းလုပ်ကြရင်းညနက်သွားပါတယ်။
ဒီတော့ကိုမောင်ကကြည်ပြာကို လိုက်ပို့ရင်းစတင်ရင်းနှီးခင်မင်သွားကြပါတယ်။ တစ်လလောက်လည်းကြာတော့ ချစ်သူဘဝ ရောက်ကြရပါတယ်။ ပိတ်ရက်မှာပန်းခြံသွားလိုက်၊ရုပ်ရှင်ကြည့်လိုက်နဲ့ချစ်သူတို့ဘဝအရသာကို ပျော်ပျော်ကြီးခံစားနေကြပါ တယ်။ ကိုမောင်ကတော့ နောက်မှဦးမိုးမြင့်ကို ဖွင့်ပြောကာလက်ထပ်ကြမယ်လို့စီစဉ်ထားပါတယ်။ဒါပေမယ့်သူတို့အပျော်လေး တွေလေးလလောက်ပဲခံပါတယ်။ တစ်နေ့ဦးမိုးမြင့်က သူတို့နဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်သားနဲ့ ကြည်ပြာ့ကို လက်ထပ်ပေးဖို့ ပြောဆိုကာရက်သတ်မှတ်ပေးလိုက်တာမို့ချစ်သူနှစ်ဦးငိုပွဲဆင်ခဲ့ရပါတယ်။ ကိုမောင့်အနေနဲ့ကြည်ပြာ့ကိုခိုးပြေးရင်ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် ဦးမိုးမြင့်ရဲ့ကျေးဇူးတွေက ကိုမောင်တို့မိသားစုဒီတစ်သက်မပြောနဲ့နောင်ဘဝတောင်ဆပ်လို့မကုန်တာမို့ ကိုမောင်တစ်ယောက် ရင်နာနာနဲ့ပဲနောက်ဆုတ်ကာကျေးဇူးရှင်အလိုကျဘာမှမဖြစ်သလိုနေပေးလိုက်ရပါတော့တယ်။
တစ်နေ့… ကြည်ပြာလက်ထပ်ဖို့ တစ်ပါတ်လောက်ပဲလိုတဲ့အချိန်မှာတော့ ကိုမောင်တစ်ယောက်ကြည်ပြာ့ကိုရင်ဆိုင်ဖို့စွမ်းအားမရှိ တော့တာမို့ တိုက်ခန်းလေးထဲမှာပဲအရက်ကို အဖော်ပြုကာအသည်းကွဲနာကိုအရက်နဲ့ကုစားနေပါတော့တယ်။ လက်ထပ်ဖို့၃ရက် လောက်ပဲလိုတဲ့နေ့ကြတော့ bell သံကြားလို့ကိုမောင်ထဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်ပြာဖြစ်နေတာကိုတွေ့ရပါတယ်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ကြည်ပြာက ‘မောင်..ကြည်ပြာ့ကိုစကားလေးဘာလေးပြောပါဦးလား။ဒီလိုပဲအရက်တွေလှိမ့်သောက်နေတော့မှာ လား။’ ‘မင်းပြန်ပါတော့ကြည်ပြာရယ်။ငါ့ဖာသာတစ်ယောက်တည်းနေပါရစေ’
‘ကြည်ပြာ့ကိုသေလောက်အောင်မုန်းသွားပြီလားမောင်။သစ္စာမရှိတဲ့မိန်းမလို့ထင် သွားပြီလားဟင်.ပြောပါဦးမောင်ရဲ့’ ‘ဒီမယ် ကြည်ပြာ.မင်းကြောင့်ကွဲနေတဲ့ငါ့အသည်းကိုထပ်ပြီးဓားနဲ့မမွှန်းပါနဲ့တော့၊ငါ့ကိုလည်းမေ့လိုက်ပါတော့ကွာနော်’ ‘မဟုတ်ဘုး မောင်..မောင့်မှာအပြစ်မရှိပါဘူး၊ဒီကကြည်ပြာကသာသစ္စာမရှိတဲ့မိန်းမပါ၊’ ‘သွားပါတော့ကြည်ပြာရယ်။မောင့်ကိုထားခဲ့လိုက်ပါ တော့ကွယ်။မင်းသာဘဝသစ်မှာအဆင်ပြေပါစေလို့မောင်ဆုတောင်းလိုက်ပါတယ်။ပြန်ပါတော့နော်’ ‘ပြန်ပါ့မယ်မောင်ရယ်။ဒါပေ မယ့်ကြည်ပြာချစ်ရတဲ့မောင့်ကိုနောက်ဆုံးအနေနဲ့လာနှုတ်ဆက်တာပါ’ လို့ပြောပြီးခြုံးပွဲချငိုလိုက်ပါတော့တယ်။ ကိုမောင်လည်း တစ်သက်လုံးကိုယ်ဂရုတစိုက်ပျိုးလာတဲ့ပန်းကလေးသူများလက်ထဲပေးလိုက် ရတော့မှာမို့ကြည်ပြာ့ကိုနှမြောတသစွာနဲ့ငေးကြည့် နေရာက ‘ကြည်ပြာ..မောင့်ကိုနောက်ဆုံးအနေနဲ့နမ်းခွင့်ပေးပါကွာ’ လို့ပြောကာကြည်ပြာ့ကိုအသာဖက်လိုက်ပြီးကြည်ပြာ့ပါးပြင် ကိုအနမ်းမိုးတွေရွာပစ်လိုက်ပါတော့တယ်။
‘တော်ပြီမောင်ရယ်နော်ကြည်ပြာသွားရတော့မယ်’လို့ပြောလိုက်တော့မှာ ဆုံးရှုံးရတော့မယ်ဆိုတဲ့အသိလေးကဝင်လာကာကြည် ပြာ့မျက်နှာလေးကိုဆွေးမြေ့စွာကြည့်ရင်း ‘အရမ်းချစ်တယ်ကြည်ပြာရယ်’ လို့ပြောကာ ကြည်ပြာ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိကာနမ်းရှိုက် လိုက်ပါတော့တယ်။ ကြည်ပြာကလည်းအလိုက်သင့်လေးပြန်ဖက်ရင်းကိုမောင့်အနမ်းတွေကိုအသာအယာခံယူနေပါတော့တယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုနမ်းနေရင်းစိတ်ကလည်းပါလာပြီမို့ဘလောက်စ်ပါးပါးလေးဝတ်ထားတဲ့ကြည်ပြာ့ရင်အုံလေးကိုအသာလေး ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ကြည်ပြာတစ်ယောက်အသက်ရှုသံတွေပါပြင်းလာပါတော့တယ်။ ချစ်သူဘဝတုန်းကလည်းစည်းမကျော် ခဲ့ကြတာမို့ကြည်ပြာတစ်ယောက်ချစ်သူကတစ်ဖက်၊ အသိစိတ်ကတစ်ဖက်နဲ့လွန်ဆွဲနေတုန်းကိုမောင်ကတော့ကြည်ပြာ့ဘလော က်စ်လေးကိုအသာလှန်ကာရင်ညွန့်လေးကိုဖွဖွလေးစုပ်ပေးလိုက်၊ ဘရာပေါ်ကနေနို့အုံလေးကိုအသာလေးညှစ်ပေးလိုက်နဲ့ပေးနေ တာမို့ကြည်ပြာ့စိတ်တွေဘယ်လိုမှ မတွန်းလှန်နိုင်ပဲကိုမောင့်ဘက်ကိုသာလုံးလုံးပါသွားပါတော့တယ်။ကိုမောင်ကကျောဘက်လေး ကိုအသာပွတ်သပ်နေရင်းဘရာချိတ်လေးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ဖြုတ်ချလိုက်ပါတော့တယ်။နောက်တော့ရှေ့ဖက်ကိုလက်ကပြန်လာ ပြီးကျွတ်နေတဲ့ဘရာလေးကိုအသာပင့်တင်လိုက်ကာနို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကိုပါးစပ်ထဲငုံပေးလိုက်ချိန်မတော့..ကြည်ပြာတစ် ယောက်
‘အိုး…မောင်ရယ်…’ လို့ပဲပြောနိုင်ပါတော့တယ်။ကိုမောင်လက်တွေကတော့အငြိမ်မနေတော့ပဲဗိုက်သားလေးကိုအသာပွတ်ပေး ကာခပ်လျော့လျော့လေးဖြစ်နေတဲ့ထမီလေးကိုချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။နောက်တော့အတွင်းခံအပေါ်ကနေလက်ခလယ်လေးနဲ့ အထက်အောက်စုန်ချီဆန်ချီပွတ်ဆွဲပေးနေရင်းပါးစပ်ကလည်းနို့နှစ်လုံးကိုအားနဲ့စို့ပေးလိုက်ရာ ‘အိုး..လား..လား..မောင်ရယ်..ချစ် တယ်.’ လို့ဆိုကာကိုမောင့်ခေါင်းကိုအတင်းဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ နို့ကိုအားရအောင်စို့ပေးပြီးနောက်ကိုမောင့်နှုတ်ခမ်းလေးက အောက်ဖက်ကိုတရွေ့ရွေ့နဲ့ဆင်းလာကာချက်နားတစ်ဝိုက်ကိုအသာဝိုက်ယက်ပေးလိုက်တော့ ကြည်ပြာ့ခါးလေးကော့တက်လာပါ တော့တယ်။ ဒီအခါကိုမောင်ကကြည်ပြာ့ကိုယ်လေးကိုဆိုဖာပေါ်အသာလေးမှေးတင်လိုက်ရင်းအတွင်းခံလေးကိုချွတ်လိုက်ကာ ဒူး အထက်နားလေးကနေလျှာဖျားလေးနဲ့အထက်ကိုတက်လာလိုက်အောက်ကိုပြန်ဆင်းလိုက်၊ပေါင်တွင်းသားလေးကိုယက်လိုက်နဲ့ကြ ည်ပြာ့ကာမခလုတ်တွေကိုဖွင့်ပေးလိုက်ရာ ‘.အင်း..ဟင်း..ဟင်း..မောင်..’ လို့ပြောကာမခံစားနိုင်တော့ပဲကိုမောင့်ခေါင်းကိုအရည် တွေရွှဲနေတဲ့စောက်ပတ်လေးကိုအတင်းကိုင်ကာတေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။
ကိုမောင်ကလည်းအရင်တုန်းကမထိရက်မကိုင်ရက်တဲ့ချစ်သူရဲ့ရွှေကြုပ်လေးကို လျှာကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်ကာ မက်မက်မောမော လေး အထက်ကနေအောက်ကို လေးငါးခါလောက်ပင့်ပေးလိုက်ရာ ‘ရှီး..အား..လား..လားမောင်..ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွယ်.’ လို့ပြောကာကိုမောင့်ဆံပင်တွေကိုကျွတ်ထွက်မတတ်ဆွဲထားကာပါးစပ်လေးဟစိဟစိဖြစ်သွားပါတယ်။ကိုမောင်ကအချစ်ရည်လဲ့ နေတဲ့ကြည်ပြာ့စောက်ပတ်လေးထဲကိုလက်ခလယ်လေးထိုးထည့်ကာ သာသာလေးအပေါ်နားလေးကို အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေး ရင်းစောက်စိလေးကိုနှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားညှပ်ကာလျှာထိပ်ဖျားလေးနဲ့ပွတ်လိုက် ၊နို့စို့သလိုစို့ပေးလိုက်နဲ့လုပ်ပေးလိုက်ရာ ‘အ..အ..အ..မောင်..မရပ်လိုက်ပါနဲ့မောင်ရယ်..ဒီလိုလေးပဲဆက်လုပ်ပေးပါ’ လို့နှုတ်ကနေပါဖွင့်ပြောလာရတဲ့အထိဖီးလ်တက်လာ ပါတယ်။ လက်ကလည်းကိုမောင့်မျက်နှာနဲ့စောက်ပတ်ကွာကျသွားမှာစိုးတဲ့အလားအတင်းကိုဖိကပ်ထားရင်းကော့ပြန်လန်ကာငြိမ် ကျသွားပါတော့တယ်။
ဒီတော့မှကိုမောင်ကပြန်ထပြီးအရည်တွေပေနေတဲ့သူ့မျက်နှာကိုအနားကပုဆိုးနဲ့သုတ်လိုက်ပြီး သူ့ဖွားဖက်တော်ကြီးကို ကြည်ပြာ့ စောက်ပတ်အဝလေးကိုတေ့လိုက်ကာစောက်စိနားတဝိုက်ကိုဒစ်ဖျားလေးနဲ့အသာရစ်ပေးလိုက်ရာ ‘အိုး..ဟိုး..ဟိုးမောင်ရယ်ကြည် ပြာ့ကိုသေအောင်သတ်နေတာလားကွယ်’ လို့မောဟိုက်သံလေးထွက်လာပါတယ်။ ကိုမောင်ကအသာလေးဒစ်ဖျားလေးမြုပ် အောင်သွင်းလိုက်ရင်းဖြည်းဖြည်းချင်းတစ်ရစ်ရစ်သွင်းပေးနေရာအမြှေးနေရာမှာခဏထောက်လာတော့ ‘အ..အ..အား..မောင်နာ တယ်..နာတယ်ပြန်ထုတ်..လို့ဆိုကာကိုမောင့်ရင်ဘတ်ကိုလက်နဲ့တွန်းထားပါတယ်။လက်ကတာတွန်းနေတာပေါင်ကြီးနှစ်လုံး ကတော့ပိုပြီးဝင်အောင်ကားသထက်ကားပေးနေပါတယ်။ ကိုမောင်ကသူ့လီးကြီးကိုအသာပြန်ထုတ်ကာအဝတေ့လိုက်ရင်းကြည် ပြာ့ပါးလေးကိုမွှေးလိုက်ရင်း ‘ကြည်ပြာ.နည်းနည်းလေးအောင့်ခံလိုက်နော်။
အစမို့ပါနောက်ကျရင်အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်’ လို့ပြောလိုက်တော့ကြည်ပြာကခေါင်းလေးညိတ်ကာအံကျိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ ကိုမောင်ကလည်းအံကျိတ်ထားတဲ့ကြည်ပြာ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဖိစုပ်လိုက်ရင်းလက်တစ်ဖက်ကနို့အုံလေးကို အားထည့်ညှစ်ပေးရင်းအဝတေ့ထားတဲ့လီးကိုခပ်ဆတ်ဆတ်လေးထိုးထည့်လိုက်ရာကိုမောင့်လီးရဲ့အရှိန်ကို မခံနိုင်ပဲအမြှေးလေး ဖတ်ခနဲကွဲထွက်သွားကာအထဲကိုတစ်တစ်ရစ်ရစ်ကြီးဝင်သွားပါတော့တယ်။ ကိုမောင်ကအသာလေးပြန်ထုတ်ပြီးတစ်ဝက်လောက် ပြန်ထုတ်ကာ နည်းနည်းချင်းညှောင့်ပေးနေလိုက်ပါတယ်။ ကြည်ပြာ့ခမျာရင်ထဲခိုက်ခနဲနာကျင်သွားတာမို့အားကုန်အော်ဟစ်ချင် ပေမယ့်၊ကိုမောင်ကနှုတ်ခမ်းကိုအတင်းဖိကာစုပ်ထားတာမို့ အွန်း ဆိုတဲ့အသံကလွဲလို့ထွက်မလာပါဘူး။
ကိုမောင့်လက်တွေကလည်းနို့အုံကြီးကိုအတင်းညှစ်ပေးနေရင်းအောက်ကတစ်ချက်ခြင်းညှောင့်ပေးနေတာတွေကလည်းတရစ်ရစ် နဲ့ကောင်းလာတာမို့ ကြည်ပြာ့ခမျာနာကျင်တာရောကောင်းတာရောအရသာ၂မျိုးကိုပေါင်းစပ်ကာခံစားနေရပါတယ်။ ကိုမောင်က လည်းအထဲကအရည်တွေနည်းနည်းလိုက်လာပြီမို့လီးကိုအဆုံးအထိသွင်းလိုက်ရင်းမှန်မှန်လေးသွင်းပေးနေကာ ‘ကြည်ပြာ..ရရဲ့ လား။’ ‘အင်း’ ‘ဘယ်လိုနေလဲကောင်းလား’ ‘အထဲကနာတာတာအောင့်တောင့်တောင့်နဲ့’ ‘ကောင်းသွားမှာပါမောင်နည်းနည်း ကြမ်းမယ်နော်’ ‘ဟုတ်’ ကိုမောင်လည်းကြည်ပြာ့ပေါင်နှစ်လုံးကိုပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ရင်းအရင်ကထက်နည်းနည်းလေးအရှိန်ထည့် ကာလုပ်ပေးလိုက်ရာမတော့ကြည်ပြာ့ခမျာနာကျင်မှုတွေပျောက်ပြီးအသည်းခိုက်အောင်ကောင်းလာပြီမို့ ‘အင်း..အင်း..ကောင်း လိုက်တာမောင်ရယ်..ကြည်ပြာ့ကိုမညှာပါနဲ့မောင်စိတ်ရှိသလောက်သာလုပ်ပါတော့ကွယ်။’
လို့ပြောလာရပါတော့တယ်။ ကိုမောင်လည်းရှိသမျှအားနဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးမနားတမ်းထိုးညှောင့်ပေးလိုက်၊တစ်ချက်ချင်းမှန်မှန် လုပ်ပေးလိုက်နဲ့၅မိနစ်လောက်လုပ်ပေးနေရင်းဆတ်ကနဲတွန့်တက်သွားကာသုက်ရည်များကြည်ပြာ့ထဲကိုခပ်ပြင်းပြင်းလေးလွှတ် ထုတ်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးအတန်ကြာဖက်ထားနေရင်းတပ်မက်စွာဖြင့်နှုတ်ခမ်းလေးကိုအတော်ကြာနမ်းရှိုက် နေကြပါတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးရင်ထဲမတော့နောက်တစ်ခါဆက်ပြီးခံစားဖို့ကိုပဲအာသီသတွေပြင်းပြနေကြပါတော့တယ်။ အဲဒီနေ့ ကကြည်ပြာ့ကိုတစ်နေကုန်၃ချီလောက်လိုးပေးလိုက်ပြီးမိုးချုပ်ခါနီးမှကြည်ပြာတစ်ယောက်ကိုမောင့် တိုက်ခန်းကကွတကွတလေး နဲ့မပြန်ချင်ပြန်ချင်ပြန်သွားခဲ့ပါတယ်။ နောက်နေ့တွေလဲကြည်ပြာတစ်ယောက်အချိန်မှန်ကိုမောင်နဲ့လာကုန်းကာမင်္ဂလာဆောင်မယ့် နေ့မတိုင်ခင်အထိလာတုန်းပါပဲ။
ကိုမောင်ကနောက်ပိုင်းထပ်ဆက်ချင်ရင်ရပေမယ့်သူတစ်ပါးမယားကိုတော့ကိုမောင်မမှားချင်တော့တာမို့သိသိသာသာလေးပဲရှောင် နေလိုက်ပါတော့တယ်။ အတိတ်ကအရိပ်တွေကိုပြန်တူးဖော်ကြည့်ရင်းကိုမောင်တစ်ယောက်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတောင်ဂရုမစိုက်နိုင် ပဲဖြစ်နေတုန်း ‘အစ်ကိုဒီမှာလူရှိလား’.. လို့မေးသံကြားမှဆတ်ခနဲအသိပြန်ဝင်လာရင်းခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့နေရာလွတ်မရှိ လို့ကိုမောင့်ရှေ့ကခုံမှာထိုင်မလို့ခွင့်တောင်းလာတဲ့လူငယ်စုံတွဲလေးတစ်တွဲဖြစ်နေတာကိုတွေ့လိုက်တော့မှ .’.အော်ရပါတယ်ထိုင်ပါ ကိုအခုသွားတော့မှာ’ လို့ပြောရင်းထထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ လူငယ်စုံတွဲလေးကိုကြည့်ရင်းသူတို့အဖြစ်ကိုပိုသတိရသွားတာ ကြောင့်စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်စွာနဲ့ဆိုင်ပြင်ကိုထွက်လာရင်းဆိုင်ဝအရောက်တစ်ဖက်ကနေဝင်လာတဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုဝင် တိုက်မိလိုက်ပါတော့တယ်။
‘အို.. လို့ပဲအသံကြားလိုက်လို့ကြည့်လိုက်ရာလက်ထဲကအထုတ်တွေပြန့်ကျဲကာကောင်မလေးမှာဖင်ထိုင်လဲကျသွားသည်ကိုတွေ့ လိုက်ရပါတော့တယ်။ ‘အို..Sorry ပါဗျာ၊ကျွန်တော်မမြင်လို့ပါ’ လို့တောင်းတောင်းပန်ပန်ဆွဲထူလိုက်ရာကောင်မလေးကမျက်နှာ ကိုမော့အကြည့်… ‘ဟာ.စုလေးပါလား’… စုလေးဆိုသည်မှာကိုမောင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းက First yearကျောင်းသူလေးတစ် ယောက်ပါ ။ နေ့စဉ်တွေ့မြင်နေကျဆိုတော့မေးထူးခေါ်ပြောအဆင့်လောက်သာမကအတော်လေးကိုခင်မင်ရင်းနှီးနေကြတာပဲဖြစ် ပါတယ်။ ‘အော်..ဦးမောင်ပါလား။ရပါတယ်။ကိစ္စမရှိပါဘူး.ဒါနဲ့ဦးမောင်ဘာလာလုပ်တာလဲ’ ‘ဒီလိုပါပဲ။သိပ်တော့ထွေထွေထူးထူး မရှိပါဘူး။စုလေးရောမုန့်လာဝယ်တာလား။’ ‘ဟုတ်တယ်။မနက်ဖြန်စုလေးမွေးနေ့လေ။ ဒါကြောင့်ဘုန်းကြီးဆွမ်းကပ်ဖို့အချိုပွဲလာ ဝယ်တာပြီးရင်အအေးလေးဘာလေးသောက်ရင်းပြန်မယ်လေ’ ‘လာလေဒါဆိုဦးမောင်စုလေးပစ္စည်းတွေကူသယ်ပေးမယ်လေ။ အခုတော့တစ်ခုခုသောက်ပါအုံး။ဦးမောင်ကျွေးမယ်လေ’ ‘ကောင်းသားပဲ။ဒါနဲ့ဒီဆိုင်မှာလူပြည့်နေသလားလို့။’
‘ရတယ်လေ။ဒါဆိုဆူးလေက Aroma သွားမလားဟိုမှာဆိုတော့အေးဆေးတယ်’ ‘ဟုတ်..သွားတာပေါ့မုန့်ဝယ်လိုက်အုံးမယ်’ လို့ ဆိုကာနှစ်ယောက်သား Aroma ဘက်ကိုရောက်ခဲ့ကြပါတယ်။ ဆိုင်မှာအအေးသောက်နေရင်းစကားလေးဘာလေးပြောကြတော့စု လေးက ‘ဦးမောင်..ဒီနေ့ပိတ်ရက်လေ.မမနဲ့လျှောက်မလည်ဘူးလား။’ လို့မေးလိုက်ရာကိုမောင့်မျက်နှာသိသိသာသာလေးညှိုး သွားပြီးအကြောင်းစုံကိုစုလေးအားရှင်းပြလိုက်ရာ.. ‘အို..စုလေးစိတ်မကောင်းပါဘူးဦးမောင်ရယ်.sorryနော်၊စုလေးကြောင့်ဦး မောင်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားပြီ။’ ‘ရပါတယ်စုလေးရယ်။လောလောလတ်လတ်မို့ပါ။ နောက်တော့နေသားကျသွားမှာပါ။’ လို့ ပြောရင်းတော်တော်နဲ့စကားမဆက်ဖြစ်ကြပါဘူး။အတော်လေးကြာတော့မှစုလေးက ‘ဦးမောင်..စုလေးကိုရုပ်ရှင်လိုက်ပြပါလား။ အခုတင်ထားတဲ့ကားကကောင်းမယ်ထင်တယ်’ ‘ရတယ်လေစုလေး’ လို့ဆိုကာနှစ်ယောက်သားရုပ်ရှင်ရုံဖက်ကူးလိုက်တော့ လက်မှတ်ကောင်တာကကုန်သွားပြီဆိုတော့ ‘နေပါစေတော့ဦးမောင်ရယ်နောက်မှပဲကြည့်တော့မယ်’
‘ခဏလေးနော်အပြင်ကမှောင်ခိုသမားတွေဆီမှာသွားကြည့်လိုက်မယ်’လို့ပြောကာအပြင်ကိုထွက်ကြည့်လိုက်တော့လက်မှတ် ရောင်းတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ပြေးလာပြီး ‘အစ်ကို.လက်မှတ်လား။ အတွဲခုံကျန်သေးတယ်လေ။’ နှစ်ယောက်တွဲခုံပဲရှိ တော့စုလေးတစ်ယောက်နေရခက်နေမှာစိုးလို့ ‘နေပါစေညီလေးရာမကြည့်တော့ပါဘူး’ ‘ယူပါအစ်ကိုရယ်။ပွဲကပြတော့မှာမို့ပါ။ ကျွန်တော်လည်းဒါလေးရောင်းမထွက်ရင်ပိုက်မိမှာစိုးလို့ပါ။ပိုက်မိရင်ညနေအိမ်ကိုဘယ်လိုပြန်ရမှန်းမသိလို့ပါ။ကျွန်တော်လျော့ပေး ပါ့မယ်’ လို့တောင်းတောင်းပန်ပန်ပြောလာတော့သနားတတ်တဲ့စုလေးက ‘ယူပေးလိုက်ပါဦးမောင်ရယ်ပြဿနာမရှိပါဘူး။’ ဆို တော့လက်မှတ်ဝယ်ပြီးရုံထဲဝင်လိုက်ပါတယ်။ ရုံထဲရောက်တော့စုလေးကနေကြာစေ့စားချင်တယ်ဆိုလို့ကိုမောင်တစ်ယောက်ဝယ် ပေးလိုက်ပါတယ်။ စုလေးကနေကြာစေ့ကိုအခွံခွာကျွေးတော့။နေကြာစေ့မကြိုက်ပေမယ့်ကိုမောင်တစ်ယောက်အားနာနာနဲ့စားနေ ရပါတယ်။
စားနေရင်းသူနဲ့ကြည်ပြာတို့ရုပ်ရှင်ကြည့်ခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေပြန်သတိရလာရင်းမီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာစုလေးကိုကြည်ပြာလို့ပဲ မြင်လာပါတော့တယ်။ ဒါကြောင့်ကိုမောင်စားဖို့နေကြာစေ့ကိုကမ်းပေးလိုက်တဲ့စုလေးလက်လေးကိုအသာလေးအုပ်ကိုင်လိုက်ရာ ‘အို’ လို့တစ်လုံးသာရေရွတ်ပြီးစုလေးတစ်ယောက်မျက်နှာလွှဲသွားပါတယ်။ ဒီတော့ကိုမောင်တစ်ယောက်ရှက်သွေးလေးဖြာသွား တဲ့စုလေးကိုကြည့်ရင်းမချင့်မရဲလေးဖြစ်လာတာမို့လက်တစ်ဖက်ကစုလေးပုခုံးကိုဖက်၊လက်ညှိုးလေးနဲ့စုလေးမျက်နှာလေးကို အသာလှည့်လိုက်ရင်း ‘မင်းအရမ်းလှတာပဲစုလေးရယ်’ လို့ပြောကာဖွဖွလေးပါးကိုနမ်းလိုက်ပါတော့တယ်။ စုလေးကလည်းရှက် ပြုံးလေးအသာပြုံးလို့ကိုမောင့်ရင်ခွင်ထဲအလိုက်သင့်လေးပါလာပါတော့တယ်။… ကိုမောင်လည်းစုလေးကိုဖက်ထားရင်းကဆံပင် လေးကိုသပ်တင်လိုက်ရင်းနဖူးလေးကိုဖွဖွနမ်းကာ ‘စုလေး..သိပ်ချစ်တယ်ကွာ.ပြောပါအုံး..ဦးမောင်ကိုစိတ်ဆိုးနေလား။’
‘မသိတော့ဘူးကွာစုလေးရင်တွေအရမ်းခုန်နေတယ်’ ‘ရင်တွေခုန်နေတယ်ဆိုတော့ဦးမောင်ကိုချစ်လို့ပေါ့၊’ ‘အင်း’ ‘မရဘူးချစ် တယ်လို့ပြော’ ‘အင်းပါဆို..ရှက်ရတဲ့အထဲဘာတွေလာမေးနေတာလဲကွာ’ ‘မဟုတ်ဘူးကွာစုလေးနှုတ်ကပြောတာကြားချင်လို့’ ‘စု လေးဦးမောင်ကိုချစ်ပါတယ်။စုလေးကမမကြည်ပြာအကြောင်းပြောကတဲကအရမ်းသနားနေတာ’ လို့ပြောကာကိုမောင့်ရင်ထဲပို ပြီးတိုးကပ်နေလိုက်ပါတော့တယ်။ ‘ဒါဆိုနမ်းမယ်နော်’ ‘ဟွန်ခုနလေးတင်နမ်းပြီးပြီမဟုတ်လား။ခွင့်လည်းမတောင်းပဲနဲ့သူဗိုလ်ကျ တယ်’ ‘ခုနရိုးရိုး။အခုကရှယ်’ လို့ပြောကာ စုလေးမျက်နှာလေးဆွဲမော့လိုက်ကာ တုန်ရီနေတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးကိုအသာလေးစုပ်ယူ နမ်းရှိုက်လိုက်ရာအသားလေးတွေပါတုန်လာတာကို တွေ့ရပါတယ်။ ကိုမောင်လည်းနှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုနမ်းနေရင်းကစုလေး ပါးစပ်ထဲသူ့လျှာလေးထိုးထည့်ကာစုလေးလျှာကိုပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့စုလေးလည်းကိုမောင်လုပ်သလိုလျှာချင်းပြန်ပွတ် ပေးလိုက်ပါတယ်။
ကိုမောင့်ကနှုတ်ခမ်းချင်းအသာပြန်ခွာလိုက်ပြီးလည်တိုင်လေးကိုနမ်းလိုက်ရာ ပုခုံးလေးတွန့်တက်လာပါတယ်။လက်တစ်ဖက်က လည်း စုလေးရင်သားလေးတွေကိုသာသာလေးပွတ်ပေးလိုက်ရာ ကျောလေးပါကော့သွားပါတယ်။ နောက်တော့တီရှပ်လေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီးဘရာစီယာလေးကိုအသာပင့်တင်ကာလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးဖြစ်နေသောနို့အုံလေးကိုညှစ်လိုက်၊လက်ညှိုးလက်ခ ညှပ်ကာနို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးကိုပွတ်ခြေလိုက်နဲ့အစီအစဉ်ကျကျလုပ်ပေးလိုက်ရာငှက်ဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်းနဲ့ဖြစ်လာ ပါတော့တယ်။ ကိုမောင်လည်းလည်တိုင်ကနေတောက်ရှောက်ဆင်းလာရင်းနို့အုံအောက်ခြေနားကနေလျှာပြားကြီးနဲ့ယက်တင် လိုက်ရင်းနို့သီးခေါင်းလေးကိုဖွဖွလေးငုံလိုက်ကာသာသာလေးစို့ပေးလိုက်တော့ ‘အိုး..ဟိုး.ဟိုး..အင်းယားတယ် ‘ လို့ဆိုကာ တွန့်တက်သွားပါတယ်။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကလည်းဒူးခေါင်းအထက်နားလေးကိုလက်ဖျားလေးနဲ့ရွရွလေးအပေါ်ကိုပွတ်ဆွဲ ပေးလိုက်၊
ပေါင်တွင်းသားလေးကို အထက်အောက်ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်နဲ့လုပ်ပေးနေရာစုလေးခမျာကိုမောင်ပြုသမျှနုနေရကာရမက်ဇောတွေ ထကြွလာပါတော့တယ်။ အပေါ်ကလည်းနို့သီးခေါင်းလေးကိုစို့လိုက် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားညှပ်ကာလျှာဖျားလေးနဲ့ကလိလိုက်လုပ် နေရင်း၊ အောက်ပိုင်းကစုလေးစောက်ပတ်ကိုမထိအောင်အနားတစ်ဝိုက်မှာပဲလက်နဲ့ပွတ်သပ်ပေးနေရာစုလေးမှာမနေနိုင်တော့ပဲ နေရာလေးပါလိုက်ရွှေ့ပေးနေပါတော့တယ်။ဒီတော့မှကိုမောင်က လက်ခလယ်လေးနဲ့အတွင်းခံပေါ်ကနေအပေါ်အောက်ကပ်ဆွဲ ပေးလိုက်ရင်း စုလေးနားသီးလေးကိုစုပ်ပေးလိုက်ရာအောက်ကစောက်ရည်လေးတွေတောင်တစိမ့်စိမ့်ကျလာရပါတော့တယ်။ စု လေးခမျာကိုမောင်ကလိတဲ့ဒဏ်ကိုတွန့်လိမ်နေအောင်ခံစားနေရင်းလက်ကလည်းကိုမောင့်ကိုယ် တစ်လျှောက်မချင့်မရဲနဲ့လျှောက် ပွတ်နေတာမို့ ကိုမောင်ကစုလေးလက်တစ်ဖက်ပိုပေါင်ကြားထဲထည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။
စုလေးကလည်းကိုမောင့်လီးကြီးကိုလက်နဲ့ထိမိတော့ တစ်ချက်တွန့်သွားပြီးမဝံ့မရဲလေးဖြစ်နေတုန်း ကိုမောင်ကလုံခြည်လေး အသာလျှော့လိုက်ပြီး အတွင်းခံထဲကနေသူ့လီးကြီးကိုဆွဲထုတ်လို့စုလေးလက်ကိုဆွဲကာကိုင်ခိုင်းလိုက်ပါတော့တယ်။ စုလေးလည်း အတန်တစ်လျှောက်လိုက်ကိုင်လိုက်အောက်ဖက်ကဂွေးဥနှစ်လုံးကိုပွတ်လိုက်နဲ့မလုပ်တတ်မကိုင်တတ်ဖြစ်နေတာမို့ကိုမောင်က စု လေးလက်အတန်ကိုကိုင်နေတုန်းလက်ပေါ်ကိုအုပ်ကိုင်လိုက်ကာဂွင်းတိုက်သလိုလုပ်ခိုင်းလိုက်ရာစုလေးလည်းသဘောပေါက်သွား ပြီးကိုမောင်ခိုင်းသလိုအတိအကျပြန်လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။အတွင်းခံပေါ်ကနေပွတ်နေတဲ့ကိုမောင်ကလည်းဘောင်းဘီအနားလေး ကိုလက်ချောင်းလေးနဲ့အသာကော်တင်လိုက်ပြီးအရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့စုလေးစောက်ပတ်လေးကိုဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်ပေးလိုက်ပါ တယ်။ စုလေးတစ်ယောက်လည်းခါးလေးပါကော့လာပြီးလက်ကလည်းလီးတန်ကြီးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးကိုကိုင်ထားမိနေပါ တယ်။
အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက်ကိုတရွရွလေးပွတ်ပေးနေရင်းတစ်ချက်တစ်ချက်အစေ့လေးကိုပါတိုက်ဆွဲသွားတာမို့စုလေးတစ် ယောက်ဘယ်လိုမှမခံစားနိုင်တော့ပဲကိုမောင့်ပေါင်ပေါ်ကိုမျက်နှာမှောက်ကာကျ လာပါတော့တယ်။ အခုမှစဖြစ်တဲ့ချစ်သူလေးကို မခိုင်းချင်ပေမယ့်လည်းကိုမောင်တစ်ယောက်လည်းအရမ်းဖီးတွေတက်လာလို့လီးကိုင်ထားတဲ့စုလေးလက်ကိုယူကာလက်ချောင်း လေးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ငုံပေးလိုက်ကာ စုလေးကိုလမ်းကြောင်းပြပေးလိုက်တော့စုလေးလည်းကိုမောင်သူ့ကိုလီးစုပ်ခိုင်းတာပါလား ဆိုတာသဘောပေါက်သွားပြီးချက်ခြင်းပဲကိုမောင့်လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲငုံပေးလိုက်ပါတယ်။ ကိုမောင်ကလည်းစုလေးလက်ချောင်း လေးကိုငုံထားရင်း သူဖြစ်ချင်သလိုပုံစံလေးကိုလက်ကနေတဆင့်သင်ပြပေးနေတာမို့စုလေးလည်းဆရာကောင်းတပည့်ပီပီတသွေ မတိမ်းလိုက်လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။
စုလေးစုပ်လို့ပိုကောင်းသွားအောင်ကိုမောင်ကစောက်ပတ်ကိုကလိပေးနေတဲ့လက်ကိုပြန်ထုတ်လိုက်ပြီးစုလေးနောက်ဖက်ဖင်ကြား ကနေပြန်ပြီး စအိုဝကနေစောက်စိလေးအထိတောက်လျှောက် လက်ခလယ်နဲ့ပွတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ စုလေးလည်းဖီးတက်လာ ပြီးကိုမောင့်လီးကိုပိုပိုပြီးစုပ်ပေးနေပါတယ်။ ကိုမောင်ကလည်းစုလေးစောက်ခေါင်းကျဉ်းလေးထဲကိုလက်ခလယ်ကို အသာလေး တစ်ဝက်လောက်သွင်းပေးရင်း ကလိပေးလိုက်ရာစုလေးမှာ ခါးလေးပါကော့ကျသွားပါတယ်။ ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့စုလေး လည်းဖင်လေးတွန့်တွန့်ကာလီးကိုတအားစုပ်ယူနေတာကြောင့် စုလေးပြီးသွားပြီဖြစ်ကြောင်း ကိုမောင်နားလည်လိုက်ပါတယ်။
တစ်ချိန်ထဲမှာပဲကိုမောင်လည်းဘယ်လိုမှတောင့်မခံနိုင်တော့ပဲ စုလေးပါးစပ်ထဲမှာပဲပြီးသွားတာမို့စုလေးခေါင်းကိုတင်းတင်းကြီး ကိုင်ထားကာအတင်းဖိကပ်ထားလိုက်ပါတယ်။ စုလေးခမျာကိုမောင့်သုက်ရည်တွေက အာခေါင်ထဲကိုတစ်ရှိန်ထိုးဝင်လာတာမို့ အတော်အတန်မျိူချမိပါတယ်။ ညှီစို့စို့ငန်မျမျအနံ့ကြောင့်ပြန်ထွေးထုတ်ခြင်ပေမယ့်ကိုမောင်ကခေါင်းကိုအတင်းဖိကပ်ထားတာမို့ အားလုံးပဲမျိုချလိုက်ရပါတော့တယ်။ အားလုံးအဝတ်တွေပြန်ပြင်ပြီးတော့ ရုပ်ရှင်လည်းပြီးခါနီးနေပါပြီ။နှစ်ယောက်သားအိမ် ပြန်လာကြရင်းလှေကားရောက်တော့ အနမ်းလေးပေးကြရင်း ‘စုလေး..ဒီညတွေ့လို့ရမလား’ ‘ဘယ်လိုတွေ့မှာမို့လဲ’ ‘မီးသတ် လှေကားကနေကူးလာမယ်လေ’ ‘သတိလဲထားနော်၊ပြုတ်ကျနေအုံးမယ်’ ‘ဘယ်လိုလဲဒီညဖြစ်မှာလား’ ‘အိုမရသေးဘူးလေ မနက်ဖြန်မှလာခဲ့၊မနက်မွေးနေ့ဆိုတော့လူကြီးတွေအိပ်ကြမှာမဟုတ်ဘူး’ ‘အော်ဟုတ်သား’ လို့ဆိုကာစုလေးပါးလေးကို နမ်းလိုက် ရင်း လက်ကလည်းအဖုတ်လေးကိုကုတ်လိုက်ပါတယ်။
‘သွား..လူဆိုးညစ်တီးညစ်ပတ်’ လို့ဆိုကာကိုမောင့်ကျောကို အုန်းခနဲထုလိုက်ပါတယ်။ ကိုမောင်လည်းစုလေးကိုနောက်တစ်ခါ ကုတ်မလို့လုပ်တုန်း စုလေးကအတင်းတက်ပြေးသွားပါတယ်။ ‘စုလေးနေအုံးမနက်ဖြန်ညကျလူကြီးတွေအိပ်ရင်ဖုန်းဆက်လိုက် နော်’ လို့ပြောရာစုလေးကခေါင်းလေးကိုညိတ်ပြလိုက်ပါတယ်။ နောက်တနေ့ညရောက်တော့ ကိုမောင်တစ်ယောက် ကြက်ဥနဲ့ ငှက်ပျောသီးကိုစားကာအိပ်ယာပေါ်ပက်လက်လှန်ရင်း စုလေးဆီကဖုန်းကိုမျှော်နေမိပါတော့တယ်။ ဆယ်နာရီခွဲလောက်ကျတော့ ဖုန်းမြည်လာပါတယ် ‘မောင်လား’ ‘လာလို့ရပြီလား’ ‘ဟုတ်’ လို့ပြောကာဖုန်းချသွားပါတယ်။ကိုမောင်လည်းမဆိုင်းမတွ နောက် တံခါးကိုဖွင့်ကာမီးသတ်လှေကားကနေစုလေးတို့အခန်းဘက်ကိုကူးလာပါတယ်။စုလေးကတံခါးဝကနေစိုးရိမ်တကြီးမျက်နှာလေးနဲ့ လာကြိုနေပါတယ်။ သူ့အခန်းထဲကိုခေါ်သွားပါတော့တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးမလွတ်တမ်းဖက်ထားကြရင်း။
‘သတိရလိုက်တာစုလေးရယ်’ ‘အတူတူပါပဲမောင်ရယ်။စုလေးလည်းသတိရပါတယ်။’ ‘ဒါဆိုရင်ချစ်ကြရအောင်နော်’ လို့ ပြောပြောဆိုဆို ကိုမောင်တစ်ယောက်စုလေးနှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်ပေးလိုက်ရင်း လက်ကလည်းအဝတ်အစားတွေကိုချွတ်ပေးလိုက် ပါတယ်။ စုလေးကလည်း အလိုက်သင့်လေးကူချွတ်ပေးပါတယ်။မှိန်ပျပျညမီးရောင်အောက်မှာစုလေးတစ်ယောက်အဝတ်အစားမ ပါပဲလှချင်တိုင်းလှနေတာတွေ့တော့ ကိုမောင်တစ်ယောက်အသည်းတွေယားလာပြီး စုလေးကိုပွေ့ချီကာ ခုတင်ပေါ်အသာလေးတင် လိုက်ပါတယ်။ စုလေးလည်း ချစ်သူကိုမိမိပန်းဦးလေးကိုပေးရတော့မှာမို့ရင်တွေဖိုလာပြီးမျက်လုံးလေးကိုအသာမှိတ်ထားလိုက်ပါ တယ်။ ကိုမောင်ကစုလေးအပေါ်ကနေအုပ်မိုးလိုက်ရင်း စုလေးနှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ဖိကပ်နမ်းရှိုက်လိုက်ပါတယ်။
စုလေးကလည်းအားကျမခံ ကိုမောင့်အနမ်းလေးတွေကို တုံ့ပြန်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကိုမောင့်လက်ကလည်း စုလေးနို့အုံလုံးလုံး လေးကို အသာလေးညှစ်လိုက်နို့သီးခေါင်းလေးကိုပွတ်ပေးလိုက်နဲ့လုပ်ပေးနေတာမို့ စုလေးတစ်ယောက်အောက်မှာတွန့်လိမ်လို့နေ ပါတယ်။ နောက်တော့လည်တိုင်လေးကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေးစုပ်ယူလိုက်ရင်း အောက်ကိုနိမ့်ဆင်းလာကာနို့အုံလေးကိုသူ့လျှာကြမ်း ကြီးနဲ့သိမ်းယက်ပေးလိုက်ရာ စုလေးမှာတွန့်တက်သွားပြီးကိုမောင့်ခေါင်းကိုအတင်းဖက်ထားပါတယ်။ ကိုမောင်ကလည်းနို့သီး ခေါင်းသေးသေးလေးတွေကို အသာစို့ပေးလိုက်ရင်း လက်ကဗိုက်သားလေးတွေကိုတရွရွနဲ့ပွတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ အောက်ကိုဆင်းပြီး စုလေးစောက်ပတ်လေးကိုလက်ဝါးလေးနဲ့ခပ်ဖွဖွလေးအုပ်ကာပွတ်ပေးလိုက် ၊ ပေါင်တွင်းသားလေးကိုပွတ် ပေးလိုက်နဲ့မို့စုလေးလည်းရမက်တွေကြွလာပါတယ်။ပါးစပ်ကလည်း ငှက်ဖျားတက်သလိုတဟင်းဟင်းနဲ့ဖြစ်လာပါတယ်။
ကိုမောင်လျှာကြီးကလည်း အောက်ကိုတဖြည်းဖြည်းဆင်းလာပြီး ချက်နားတစ်ဝိုက်ရစ်ဆွဲပေးလိုက်ရင်းပေါင်ခြံနားရောက်တော့ စောက်ပတ်ကိုမယက်သေးပဲ ပေါင်တွင်းသားလေးတစ်လျှောက်စုန်ချီဆန်ချီယက်တင်ပေးလိုက်ရာ စုလေးမှာပိုပြီးမရိုးမရွတွေ ဖြစ်လာကာ ကိုမောင့်ခေါင်းကိုသူ့စောက်ပတ်နဲ့တည့်အောင်အတင်းဆွဲကပ်လိုက်ပါတယ်။ဒီတော့မှကိုမောင်လည်း စုလေးတင်ပါး အောက်ကိုခေါင်းအုံးလေးခံပေးလိုက်ရင်းစအိုဝလေးကနေစောက်စေ့လေးအထိတောက်လျှောက် လျှာပြားကြီးနဲ့သိမ်းယက် ပေးလိုက်ရာ ‘ရှီး…လား…လား….လား…မောင်ရယ်’ ကိုမောင်လည်းအချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆက်တိုက်အပေါ်အောက်ဆွဲ ပေးလိုက်ရင်းလက်ခလယ်လေးနဲ့စုလေးစအိုဝကို မထိတထိလေးပွတ်လိုက်ရင်း လျှာကိုစောက်ခေါင်းထဲထိုးသွင်းပေးလိုက်ရာ စု လေးမှာကော့ပြန်လန်နေပါတော့တယ်။ကိုမောင်လည်း စောက်ခေါင်းထဲမှာ အားရအောင်လုပ်ပေးပြီးနောက် လက်ခလယ်ကို စောက်ခေါင်းထဲထိုးသွင်းပြီး လျှာကလည်းစောက်စေ့တစ်ခုတည်းကိုသာဦးစားပေးယက်ပေးလိုက်ပါတယ်။အောက်ကစုလေးလဲဖီး တွေအရမ်းတက်လာပြီး စောက်ပတ်နဲ့ကိုမောင့်မျက်နှာကွာသွားမှာစိုးတဲ့အလားကိုမောင့်ခေါင်းကို အတင်းဖိကပ်ထားပါတယ်။ငါး မိနစ်လောက်လုပ်ပေးလိုက်တော့စုလေးတစ်ယောက်ကော့တက်လာကာငြိမ်ကျသွားပါတယ်။
ကိုမောင်ကခဏလေးစောင့်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲဝင်ထိုင်လိုက်ကာပြူထွက်နေတဲ့စုလေးစောက်ပတ်အဝလေးမှာ ဒစ်ဖျားလေးကို တေ့ပြီး အထဲကိုမသွင်းသေးပဲစောက်စေ့လေးကိုကော်ထိုးကာပွတ်ပေးလိုက်တော့ ‘အား..မောင်ရယ်ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ၊ စုလေးကိုနေရခက်အောင်လုပ်နေတာလား’ ကိုမောင်လည်းစုလေးတစ်ယောက် အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီဆိုတာသိလိုက်ပြီး လီးတန်ကြီး ကိုလက်နဲ့ကိုင်ကာစုလေးစောက်ပတ်ဝကိုသေချာချိန်ရင်း ဒစ်ဖျားလေးမြုပ်အောင်သွင်းကြည့်လိုက်ရာ ‘အား..နာတယ်မောင် ရယ်..မရဘူးထင်တယ်’ ‘ပြန်ထုတ်လိုက်ရမလား’ ‘ဖြည်းဖြည်းသွင်းကြည့်လေနာရင်တော့မနေတော့ဘူး’ လို့တုန်ရီသံလေးနဲ့ပြော လိုက်တော့
ကိုမောင်တစ်ယောက် စုလေးနှုတ်ခမ်းလေးကိုအသာလေးဖိစုပ်လိုက်ရင်းလက်ကလည်းနို့အုံလေးကိုခြေပေးလိုက် လုပ် ပေးနေရင်း ဒစ်ဖျားလေးဝင်နေတဲ့လီးကိုတဖြည်းဖြည်းသွင်းပေးလိုက်ပါတယ်။စုလေးလည်း နာကျင်လွန်းလို့ကိုမောင့်ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့တွန်းထားလိုက်ပါတယ်။ကိုမောင်ကလည်း အခြေအနေကိုသိတာမို့အကုန်မသွင်းသေးပဲတစ်ဝက်လောက်ပဲသွင်းရင်း ဝင် သွားသလောက်လေးပဲ အသာလေးညှောင့်ပေးနေကာစုလေးတစ်ယောက် အတော်လေးကိုကောင်းလာပါတယ်။ဒါကြောင့် ကို မောင်လည်းစုလေးပါးစပ်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ပိတ်လိုက်ရင်း လက်ကျန်တစ်ဝက်ကိုအားထည့်ကာထိုးသွင်းလိုက်တာမို့အမှေးပါး လေးကိုပါထိုးဖောက်ပြီး စောက်ခေါင်းကျဉ်းလေးထဲ အပြည့်အသိပ်ဝင်သွားပါတော့တယ်။
စုလေးခမျာ အသည်းခိုက်လောက်အောင်နာကျင်သွားတာမို့ အားကုန်အော်ပစ်လိုက်ချင်ပေမယ့်လည်းကိုမောင်ကပါးစပ်ကိုပိတ် ထားတာကြောင့် အသံမထွက်လာခဲ့ပါဘူး။ကိုမောင်သာပိတ်မထားရင်စုလေးအော်သံကြောင့်တစ်အိမ်လုံး နိုးသွားမှာအသေအချာပါ ပဲ။ကိုမောင်ကတစ်ချက်ခြင်းမှန်မှန်လေးသွင်းပေးနေရင်း ‘စုလေးအဆင်ပြေလား’ ‘အထဲကအရမ်းနာတယ်၊စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့အောင့် လည်းအောင့်တယ်။’ ‘နောက်တော့ကောင်းလာမှာပါကလေးရယ်’ လို့ပြောရင်းပါးစပ်ကလည်းစုလေးနှုတ်ခမ်းကိုအတင်းဖိစုပ်၊ လက်တစ်ဖက်ကလည်းနို့ကိုခပ်နာနာလေး ညှစ်ပေးလိုက် အောက်ကလည်းနည်းနည်းမြန်မြန်လေးလုပ်ပေးလိုက်နဲ့မနားတမ်း လုပ် ပေးလိုက်ရာ ၊ စုလေးမှာ နာကျင်မှုတွေပျောက်သွားပြီးတစ်စတစ်စအရသာတွေ့လာကာ အောက်ပိုင်းကလည်းကိုမောင်လုပ်လို့ ကောင်းအောင်နေရာတွေပါလိုက်ပြင်ပေးနေပါတယ်။ဒီလိုနဲ့တဖြည်းဖြည်း အပေးအယူမျှလာရင်း ‘စုလေး..ကောင်းလား’ ‘အင်း’ ‘ဒါဆိုနည်းနည်းထပ်ကြမ်းမယ်နော်’ ‘သနားပါအုံးမောင်ရယ်ကွဲထွက်ကုန်ပါ့မယ်’ ‘ကွဲမထွက်ပါဘူး၊နောက်တော့မှမကြမ်းရင်မချစ် ဘူးဖြစ်နေမယ်’ ‘သဘောတော်အတိုင်းပါပဲရှင်’ လို့ပြောကာကိုမောင့်ခေါင်းကိုဆွဲရင်း အားရပါးရနမ်းနေပါတော့တယ်။
ကိုမောင်လည်း စုလေးခြေထောက်တွေကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းလိုက်ရင်းအားရပါးရမီးကုန်ယမ်းကုန်ဆောင့်ဆောင့်ပေးလိုက်ပါတော့ တယ်။ ‘အား…အား…အား..ဆောင့်..ဆောင့်…မောင်…စုလေးကိုမညှာနဲ့..မောင်အားရအောင်လုပ်နော်’ ကိုမောင်လည်းအချက်သုံး ရာလောက်မနားတမ်းဆောင့်ပေးလိုက်ရင်းသုက်ရည်ပူများကိုစုလေးစောက်ခေါင်းထဲပန်းထည့်လိုက်ပြီး စုလေးဗိုက်ပေါ်ကိုမှောက် ကျသွားပါတော့တယ်။တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်တင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်ရင်းက ‘စုလေး.မောင်စုလေးကိုအရမ်းစွဲသွားပြီ ကွာ.မောင်ညတိုင်းလာမယ်နော်’ ‘လာပါမောင်ရယ်..စုလေးလည်းမောင့်ကိုအရမ်းခိုက်သွားပါပြီ’ ‘သိပ်ချစ်တာပဲစုလေး ရယ်..တကယ်တော့စုလေးဟာ..ပထမဆုနဲ့လွဲခဲ့တဲ့မောင့်အတွက် နှစ်သိမ့်ဆုလေးပါကွယ်’ လို့ပြောရင်းစုလေးနှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိ ကာ နမ်းရှိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။
စုလေးကလည်း အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းပေးလိုက်ရင်း နှစ်ယောက်သားနောက်တစ်ခါလိုးကြဖို့အတွက် ပြင်ဆင်နေကြပါတော့တယ်။ အဲဒီညက ကိုမောင်တစ်ယောက်စုလေးအခန်းကနေမိုးလင်းခါနီးမှပြန်သွားပါတယ်။စုလေးမှာလည်း နောက်တစ်နေ့အိပ်ယာထဲက နေတောင်မထနိုင်လောက်အောင်ပဲ ကိုမောင်တစ်ယောက်ပွဲကြမ်းခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုပဲအလျင်းသင့်သလို ကိုမောင်နဲ့စုလေးတို့ ညတိုင်း နီးပါးလိုးနေကြရင်း တစ်လလောက်ကြာတော့ စုလေးမိဘတွေမိသွားတာကြောင့် ကိုမောင်တို့နှစ်ယောက်ယူလိုက်ကြပါတော့ တယ်။ စာကြွင်း။ ။ကျွန်တော်တို့ဇာတ်လိုက်ကြီးကိုမောင်နဲ့စုလေးတို့ဟာ အခုအခါမှာ ကျောက်မြောင်းထဲမှာ ကလေးတောင်သုံး ယောက်ရနေပြီး ပျော်ရွှင်စွာနဲ့ဆက်လက်ပေါင်းသင်းနေကြပါတယ်ခင်ဗျား။ ။ ………………ပြီးပါပြီ…
