” ဒီလိုရှိပါတယ် … ကိုမိုးစက် … ကျနော်တို့ကုမ္ပဏီက ဒီဇိုင်းသုံးရင် ကုန်ကျငွေ တခါတည်း တွက်ပေးပါတယ် … ခုဟာ ကိုမိုးစက် အဆောက်ဦးဒီဇိုင်း ပုံပေါ်မှ ဈေးအကြမ်းကို … မမခေါင်က …တွက်ပေးပါလိမ့်မယ် “ ” အော် ဟုတ်ပါပြီဗျာ …ကဲ … ဒါဆို ကျနော့် လက်တော့နဲ့ ဆြဲဗ်ာ … တခါတည်း ကျနော် ပုံဖေါ်ကြည့်ချင်လို့ “ ” ဟုတ် … ရပါတယ် … ခင်ဗျာ “ မိုးစက်မှာ စကားဆုံးသည် နှင့် သူယူလာသော လက်ဆွဲအိတ်အတွင်းမှ လက်တော့ပ် အလတ္စား တစ်လုံး ထုတ်ယူကာ ရှေ့မှ စားပွဲခုံပေါ်အား တင်ပေးလိုက်၏။ မိုးစက်ပြောပြသည် ပုံစံအတိုင်း နေမင်းခန့်မှာ ဂရုတစိုက်ဆွဲပေးနေစဉ် အိမ်အဝမှ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မိဘမ်ား အပြင်မှ ပြန်လာ ကြ တော့သည်။
” ဟော … ဧည့်သည်တွေ ရောက်နေပါလား “ ” ဟုတ် … မေကြီး … ပရောဂျက် အသစ္တခုပါ … ရုံးမသွားဖြစ်လို့ အိမ်မှာ အလုပ်လုပ် နေတာ “ ” အေးအေး … ငါတို့တော့ ပင်ပန်းလာပြီ … အပေါ်တက်နားပြီဟေ့ … ဧည့်သည်တွေ ခွင့်ပြုပါဦး “ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ နုတ် ဆက်ရင်း နေမင်းခန့်အား တွေ့သွားရာ… ” အော် … နေမင်းခန့်ရော … ရောက်နေတာလား “ ” ဟုတ် … အန္တီ “ နေမင်းခန့် ဒီဇိုင်းစွဲ နေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အေအးတစ္ဗူး ဖေါက်ကာ ဘေးနားချထားပေးသည်။ ” ကိုမိုးစက် လည်း … အေအး သုံးဆောင်ပါဦး “ နေမင်းခန့်ဘေးနား အေအးဗူး ချပေးစဉ် မိုးစက်မှာ တောက်လျှောက် လိုက်ကြည့်နေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်က စကားလှမ်းပြော လိုက်၏။
” ဟုတ် … မနုနုထွဋ်ခေါင် “ မိုးစက်မှာ နေမင်းခန့် အအေးသောက်နေစဉ် နုနုထဋ်ခေါင် ကိုယ်လုံးအား စူးစိုက်ငေးကြည့် နေ ပြန်သည်။ နေမင်းခန့်မှာ အေအးဗူးအား ပြန်ချရင်း မိုးစက်အား အလုပ်ပြန်စရန် ပြောလိုက်၏။ နေမင်းခန့် အသံကြောင့် မိုးစက်တစ် ယောက် အကြည့်များရွေ့ကာ သူလိုချင်သော ဒီဇိုင်းအနေထားအား ပြောပြနေသည်။ အချိန် ၄နာရီ ကျော်ကျော်တွင် မိုးစက်ပြော သော ဒီဇိုင်းအား နေမင်းခန့် အကြမ်း ဆွဲပြီးသွားတော့၏။ ဒီဇိုင်းပြီးသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ဘေးမှ ကုန်ကျမည့် ငွေအား တွက်ချက် နေရာ ခဏအကြာတွင်…
” ကဲ … ကိုမိုးစက် … အဆောက်ဦး ဒီဇိုင်းအတွက် … ဈေးအကြမ်းရပါပြီ … သိန်းပေါင်း နှစ်သောင်းရှစ်ထောင် ပတ်လည်ပါရှင် “ ” ဟုတ် … အပန်းဖြေ တိုက်ခန်းတွေက … နှစ်ထပ်ထဲပါ … ကျနော် မှန်းထားတာနဲ့ … ဈေးက နဲနဲ များနေသလားလို့ပါ … နှစ်ခွဲ လောက်ပဲ မှန်းထားမိလို့ “ ” ဒီလိုရှိပါတယ် … ကိုမိုးစက် … သာမန် ဂိုဒေါင်နဲ့ လူနေအိမ်က မတူဘူးလေ … အဆောက်အအုံတွေရဲ့ အတွင်းပိုင်း ပြင်ဆင်မှု့ အပြင်ပိုင်း အလှဆင်မှု့အတွက် ဈေးနဲနဲ ပိုသြားတာပါ … ကိုမိုးစက်ရဲ့ အခန်းနံရံတွေ နဲ့ အိမ်အမိုးရဲ့ အတွန့်အတက် လေးတွေက ပုံမှန် အဆောက်အုံထက် ထူးခြားခန်းနေတာ “ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ထိထိမိမိ စကားကြောင့် မိုးစက်မှာ ဘဝင် ခိုက်သွားရသည်။
” ကျနော့် ဒီဇိုင်းတွေက … မိုက်နေတာလား … ခိခိ “ ” ဒါပေါ့ရှင် … သာမန် ပလာစတာ ချောထားတဲ့အိမ်နဲ့ … အနုစိတ်ပြီး အလှ ဆင်ထားတဲ့အိမ် ကုန်ကျစရိတ် မတူဘူးပေါ့ … သုံးစွဲတဲ့ ပစ္စည်း ကွာလတီကောင်းရင် ကောင်းသလို အဆောက်အအုံရဲ့ အရည်အသွေးက တက်လာတာပေါ့ “ ” ဟုတ် … အဆောက်အအုံရဲ့ … အခင်းပိုင်းကျရော “ ” အဲဒါလည်း … က်မ ပြောသလိုပါပဲ … ရိုးရိုး တရုတ်ကြွေပားခင်းတာနဲ့ အီတလီ ဂရမ်နှိုက်ကျောက်ပြားခင်းတာ မတူဘူးလေ … ကိုမိုးစက် သုံးမယ့် ပစ္စည်း ကွာလတီ ပေါ် မူတည်ပြီး အဆောက်အဦး တန္ဖိုး ကွာခြားလာမှာ … အိမ္တံခါး သော့တွေက အစ ငါးထောင်တန်ကနေ ငါးသောင်းကျော်တန်ထိ အစားစားပေါ့ “
” ဟုတ်ပါပြီဗျာ … ကျနော် … အကောင်းဆုံး လုပ်ချင်တယ်ဗျာ “ ” ဟုတ် … က်မက … အိမ်အဝင်တံခါးဆို … သော့အကောင်း တတ်ပြီး အိမ်ထဲ ရေချိုးခန်းလို ဟာမျိုးကျ ပုံမှန်သော့ အမျိုးအစားပေါ့ … နောက် မီးပန်းဆိုင်တွေလည်း အိမ်ရှေ့ ကော်ရစ်တာကို တန္ဖိုး အသင့်အတင့် တပ်ဆင်ပြီး အတွင်းဘက် အနားယူမယ့် အခန်းမျိုး အီတလီမိတ္ကိုပဲ သုံးပေးမှာပါ … တတ်နိုင်သလောက် ကုန်ကျစရိတ် ချွေပေးတာပေါ့ရှင် “ ” ကဲ … မနုနုထွဋ်ခေါင် စကားနဲ့တင် ဆောက်ချင် နေပါပြီဗျာ … စရံချဖို့သာ စီစဉ်ပါတော့ “ ” သိုင်းခရုပါ … ကိုမိုးစက် … က်မ … ဒီတစ်ပတ်အတွင်း … စီစဉ်ပေးပါ့မယ်ရှင် “ အလုပ်ကိစ္စ ပြီးသဖြင့် မိုးစက်တစ်ယောက် ပြန်သွား တော့သည်။ နေမင်းခန့်လည်း အကြော တချက်ဆန့်ကာ ဘေးနား ထိုင်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင် ပေါင်တန်ပေါ် လွဲခ် လိုက်တော့၏။ ” အိမ်ပေါ်မှာ မေကြီးတို့ရှိတယ် … နေမင်းခန့် … ထဦးအေ “ နေမင်းခန့်မှာ အိမ်မပြန်မချင်း တနေ့လုံး နုန့ထွဋ်ခေါင်အား နမ်းလိုက် ဖက်လိုက်ဖြင့် ကြည်နူး နေတော့သည်။
” စရံချတဲ့ချိန် … ကုမ္ပဏီ လာပေးမှာလား “ ” ဒါကေတာ့ … ဘယ်လိုလုပ်လုပ်ပါ … ရတယ် “ ” ဒါပဲနော် … သူအိမ်ခေါ်ရင် … ကျ နော် မသိပဲ … မသြားရဘူး “ ” ဟုတ်ပါပြီရှင် “ နောက် ၁ဝရက်ခန့် နေမင်းခန့် ရုံးလာချိန် နုနုထွဋ်ခေါင် အခန်းထဲ အီစီဂလီ လုပ်ရန် ဝင်လာခဲ့သည်။ ခါတိုင်း သူဝင်လာချိန် နှာခေါင်းလေးရှုံ့ကာ အသဲယားအောင် လုပ်ပြတတ်သော နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မေတြ့ ရေပ။ ချက်ချင်း ပြန်ထွက်လာရာ MD ဦးအောင်မိုးမှ အဆောက်အဦး ဆောက်ရန် လာအပ်သော လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးအား အဆောက်အဦး ဒီဇိုင်းများ ရှင်းပြခိုင်းသဖြင့် နာရီဝက်ခန့် ရှင်းပြ နေရသည်။ ဒုတိယအကြိမ် နုနုထွဋ်ခေါင် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ရာ ဒီတ ကြိမ် အလုပ္စားပြဲနား လျှောက်သွားလိုက်၏။ နုနုထွဋ်ခေါင် ထိုင်နေကြ ခုံလေးပေါ်ထိုင်ကာ စားပွဲပေါ် လက်တင်ရင်း အိပ်ပျော် သွား တော့သည်။
အိပ်ပျော်နေ ရင်း ရုတ်တရက် လန့်နိုးကာ စားပွဲပေါ် အလှတင်ထားသော ဖန်ပန်းအိုးလေး အောက်မှ စာရွတ်ခေါက်လေး တွေ့လိုက် ရသည်။ စာရွတ်ခေါက် လေးအား ဖြန့်ဖတ်ရင်း မျက်နှာပျက်သွားမိသည်။ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မိုးစက် ဖုန်းဆက်ခေါ်သဖြင့် စရံစာချုပ် ချုပ်ဆိုရန် သွားနှင့်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း လိုက်လာခဲ့ရန် စာရေးထားခဲ့၏။ ချက်ချင်း ကုမ္ပဏီမှ ကားဖြင့် ထြက္လာကာ စာရွတ်လေးထဲမှ လိပ်စာအတိုင်း လိုက်လာခဲ့သည်။
မြို့တွင်း တေနရာ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွ က် တခုအတွင်း ရောက်ရှိလာသည်။ ခြံဝင်းကျယ်ကြီးများနှင့် လှပခန်းနားသော တိုက်ကြီးများ ကြောင့် သာမန်မဟုတ်ပဲ လူချမ်းသာများသာ နေထိုင်ကြောင်း မြင်တွေ့နေရ၏။ လူသြားလူလာ နည်းပါးကာ ကားတစ္စီးစ နှစ်စီးစ လောက်သာ တွေ့ရှိရသည်။ ခဏအကြာ လိပ္စာထဲမွ ခြံဝင်းကြီးအား တွေ့ရှိရာ ကားထိုးရပ်လိုက်၏။ ခြံဝင်းထဲ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ကား လေး ရပ္ထားရာ လူခေါ်ဘဲလ်အား နှိပ်လိုက်တော့သည်။ ၅ကြိမ်လောက်နှိပ်ရာ မထူးခြားသဖြင့် ဘေးဘီ အရိပ်အခြေ ကြည့်ကာ အုတ် တံတိုင်းပေါ်မှ ကျော်ဝင်လာခဲ့၏။ အိမ်မကြီး တံခါးမွာ ပွင့်နေလျက် ဧည့်ခန်းတွင်း ဘဲဥပုံ ဖန်သားစားပွဲပေါ် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပိုက်ဆံ အိတ်လေး တွေ့လိုက်ရသည်။
လူရိပ်လူရောင် မေတြ့ရပဲ ဧည် ခန်း ညာဘက်ခြမ်းနားမှ အော်ဟစ်သံ တိုးတိုး ကြားလိုက်မိသည်။ အသံလာရာဆီ ကွေ့လျှောက်လာ ရာ မွန္တံခါး တပ်ဆင်ထားသော အိပ်ခန်းတခန်းအား မြင်လိုက်ရ၏်။ အိပ်ခန်းအတွင်းထဲမှ အသံသဲ့သဲ့ ထွက်ပေါ်နေကာ အတွင်းဘက် အား မမြင်ရပေ။ မွန္တံခါးမ်ားမွာ အထူး တပ်ဆင်ထားသော မှန်တံခါးများဖြစ်ကာ အတွင်းဘက်မှ လော့ချထားသဖြင့် ဖွင့်မရချေ။ တံခါးသော့ပေါက် နေရာလေးမှ ချောင်းကြည့်ရာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် နေမင်းခန့် ဒေါသများ ငယ်ထိပ် တက်လာ တော့၏။
အိပ်ခန်းနံရံအား မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေထားဖြင့် နုနထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ကျောကပ်ထားရသည်။ မိုးစက်မှာ နုနုထဋ်ခေါင်၏ လက်နှစ်ဖက်အား မြှောက်ကိုင်ကာ နံရံနှင့် ဖိကပ္ထား၏။ ဘယ်လက်ဖြင့် ဖိကိုင်ရင်း မိုးစက်၏ ညာဘက်လက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ထမိန်စကပ် အကွဲနေရာမှ လက်သွင်းကာ ပေါင်ရင်းသို့ ရောက်ရှိနေသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ပေါင်တံများအား စိရင် အော်ဟစ် နေ တော့၏။
” ရှင် … မယုတ်မာနဲ့ … ခုလွတ် “ ” ဒီလို အခွင့်ရေး ရအောင် … ကြိုးစားထားခဲ့ရတာ … မလွတ်နိုင်ဘူး နုနုထွဋ်ခေါင် “ ” က်မ နဲ့ ဘာရန်ငြိုး ရှိလို့လည်း … ဒီလောက် ယုတ်မာနေတာက … ပြောစမ်း “ ” ဘာရန်ငြိုးမှ မရှိပါဘူး … ဟောဒီ မျက်နှာလေးရယ် ဟောဒီနို့ကြီးတွေရယ် … ပြီးတော့ ဟောဒီ စောက်ပတ်ကြီးရယ် … ရှိနေလို့ပါ “ ” အ … အားးးး “ စကားပြောရင်း မိုးစက် ညာဘက်လက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် အဖုတ်လေးအား ဆွဲညှစ် ပစ်ပြန်သည်။ ” ငြိမ်ငြိမ် … နေစမ်းကွာ “ ” လွတ်ပါရှင် … အောက်က … နာလို့ပါ “ ” ခဏေန … ကောင်းလာမှာပါကွာ … ငြိမ်ငြိမ်နေရင် လွတ်ပေးမယ် “ ” လွတ်ပေးပါ … အမေလး … သေပါပြီ “ ” ငါ ပြောတာ လိုက်လုပ် … မလုပ်ရင် စောက်ပတ် တပြင်လုံး ဆွဲစုပ်ပစ်မှာ “ ” အားးးး … ဟုတ် ဟုတ် “ မိုးစက်မှာ အမိန့်ပေးရင်း နုနု ထွဋ်ခေါင် အဖုတ်လေးအား ထပ်ညှစ် ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ စောက်မွှေးအုံ တစ်ခုလုံး မိုးစက်လက်ထဲ တင်းနေအောင် ဆွဲစုပ် ခံထား ရ၏။ အခန်းပြင်မှ ချောင်းကြည့် နေသော နေမင်းခန့်မှာ မှန်တံခါးချပ်ကြီး မ်ားအား တဒုံးဒုံး ထုကာ အော်ဟစ် နေတော့သည်။ နေမင်းခန့် လုပ်သမျှ အတွင်းခန်းမှ ဘာမှမကြားရပေ။ သို့သော် နေမင်းခန့် ကိုယ်လုံးအား အတွင်းဘက်မှ မိုးစက်နှင့်နုနုထွဋ်ခေါင်တို့ မြင်နေရ၏။
” ဟားဟားးး … နင့်အကောင် ဘာမွ မတတ်နိုင်ဘူး မြင်လား … ခု … အကျႌချွတ် … လက်တွေ အရင် လွတ်ပေးမယ် “ နုနုထွဋ် ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်ရှိရာ တံခါးပေါက်သို့ မျက်လုံးလေး ဆွေကြည့်ရင်း အကျႌ ကြယ်သီးများ ဖြုတ်ကာ အပေါ်အကျႌလက်ပြတ် လေးအား ချွတ်ပေးနေရှာသည်။ မိုးစက်လက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် ပေါင်ကြားထဲမှ မထုတ်ပဲ စောက်ပတ်အုံအား ညှစ်ထားလျက်ပင်။ အပေါ်အကျႌ ကျွတ်သည်နှင့် လုံးဝန်း မို့မောက်သော ရင်သားစိုင်ကြီးများအား ထိန်းထားသော ဘရာစီယာ အနက်လေး ပေါ်လာ သည်။ မိုးစက်မှာ ဗရာစီယာ အထက္နား ရုန်းထွက်နေသော နို့အုံအပေါ်ခြမ်းအား လျှာဖျားဖြင့် ထိုးဆြေန၏။ ဘယ်ညာ ထိုးဆွရင်း လည်တိုင် ဖွေးဖွေးဆီသို့ လျှာအပြားလိုက် ပင့်ယက် လိုက်ပြန်သည်။
” ကဲ … ဗရာ ပါ … ချွတ်ဟာ ကြာတယ် “ မိုးစက် စကားအဆုံး နုနုထွဋ်ခေါင် လက္ကေလး နှစ်ဖက် တုန်ရင်စွာ နောက်ကျောဘက် ရောက်ကာ ဗရာစီယာချိတ်အား ဖြုတ်ပေးလိုက်ရ၏။ ချိတ်ပြုတ်သည်နှင့် လက်မောင်း တုတ်တုတ်လေးများ အလိုက်သင့် လျှောချ ကာ ဗရာစီယာအား ချွတ်ချနေသည်။ ဗရာစီယာအောက်မှ ဘွားကနဲ့ ပေါ်လာသော နို့အုံကြီးအား ကြည့်ရင်း မိုးစက်မှာ ညာဘက် နို့သီးခေါင်းလေးအား ဖိစုပ်လိုက်တော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ချစ်သူရှေ့ သူစိမ်းယောကျင်ား တစ်ဦးက အကျပ်ကိုင် နို့စို့နေရာ ဝမ်းနည်း ပြီး မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာခဲ့သည်။ မိုးစက်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေထားဖြင့် နုနုထဋ်ခေါင် အဖုတ်လေး အား ညှစ်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေးများအား တဖက်ပြီးတဖက် ဖိစို့နေ၏။ ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ထမိန်စကပ်နှင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအား ထပ်ချွတ် ခိုင်းလိုက် ပြန်သည်။
နုနုထွဋ်ခေါင်အား နံရံဘက် လှည့်ခိုင်းရင်း ခါးသေးကျဉ်လေး အောက်မှ ကော့ထွက်နေသော ဖင်ကြီးအား တဖြန်းဖြန်း ပိတ်ရိုက် ပစ်သည်။ ဖင်သားစိုင်ကြီးများမှာ ရိုက်ချက်အတိုင်း တုန်ခါလာပြီး ခဏအကြာ လက်ဝါးရာများ နီရဲစြာ ပေါ်လာတော့၏။ မိုးစက်မှာ ဖင်အား ပစ်ရိုက်ရင်း ခေါင်းလေးမော့ကာ တအားအားအော်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မျက်နှာလေးအား ဘေးတိုက်ကြည့်ကာ အားရ ကျေနပ်လျက်ရှိသည်။ နံရံလက်ထောက်ကာ ဖင်ကြီး ကော့ပေးထားသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ နောက်ဘက် ဒူးထောက် ထိုင်ချ လိုက်ပြန်၏။ ဖင်သားစိုင်ကြီးပေါ်မှ လက်ဝါးရာ မ်ားအား လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ယက်ပေး နေသည်။
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခုန နာကျင်သမျှ စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေသော သူမဖင်ကြီးအား မိုးစက်မှ လျှာနွေးနွေးလေးဖြင့် ပြန်ယက်ပေးသဖြင့် နာကျင်မှု့များ ပျောက်ကာ ဖေါ်မပြ တတ်သော ခံစားမှု့လေး ရရှိနေသည်။ ဖင်သားစိုင် တပြင်လုံး ယက်ပေးနေသော လျှာနွေးနွေး လေး၏ ထိပ်ဖျားလေးမှာ မထင်မှတ်ပဲ သူမ ဖင်ဝလေးထဲ ရောက်လာရာ ပေါင်တံများ အလိုအလျောက် ဖြဲပေးရင်း ခါးလေးခွက် ကာ ဖင်အား ရသလောက် ကော့ပေးနေရှာသည်။ မိုးစက်မှာလည်း နုနုထွဋ်ခေါင် ဖင်နှင့် မခွာတမ်း မျက်နှာအပ်ကာ ဖင်ပေါက်အား ကလိပေးနေသည်။ အတွေ့ကြုံမရှိသော နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ရုန်းကန် ငြင်းဆန်သော စိတ်များ ပျောက်ကွယ်ကာ တခါမွ မ ခံစားဘူးသော ကာမ အထိအတွေ့ အောက် မျောပါနေရသည်။
အပြင်မှ ချောင်းကြည့်နေသော နေမင်းခန့်မှာ တခဏတွင်း ပြောင်းလဲသွားသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား နားမလည် နိုင်အောင် ဖြစ်နေ ရ၏။ နေမင်းခန့် ကြည့်နေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီမှ ခပ္စူးစူး ညည်းသံများ ထွက်ပေါ်လာကာ ပေါင်တံများ တဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း စောက် ရည်များ နောက်ပြန် ပန်းထုတ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့သည်။ စောက်ခေါင်းဝမှ နောက်ပြန် ပန်းထုတ်သော စောက်ရည်များမှာ အစပိုင်း ခပ်ပြင်းပြင်း အရှိန်ဖြင့် မိုးစက်မျက်နှာအား ပန်းမိရာ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်လျော့လာရင်း သူမပေါင်ကြားထဲ စီးက်လာ၏။ မိုးစက်မှာ အဖုတ်အား မထိပဲ ဖင်ဝလေး ကလိကာ ပထမဆုံးအကြိမ် စောက်ရည်များ ပန်းထွက်အောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။
ပေါင်သားများ တဇပ်ဇပ်တုန်နေပြီး ခဏအကြာတွင် ခါးလေး ဆက်ကနဲ့ ဆက်ကနဲ့ တွန့်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးကွေး ထိုင်ချရင်း အသက်မျှင်းရှု နေတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင် အနားယူစဉ် မိုးစက်မှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှ အဝတ္စားမ်ား ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကြွက်သား အမြှောင်းလိုက်ဖြင့် ပေါင်ကြားထဲ ငိုက်ဆင်း နေသော လီးမွာ ဒစ်ကြီး ကားထွက်နေ၏။ နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်လုံးဖွင့်ပြီး လှည့်အကြည့် သူမ မျက်နှာရှေ့ ရမ်းနေသော လီးကြီးအား မြင်လိုက်ရာ မျက်လုံးလေး ပြူးနေရှာ၏။ သို့သော် ကြာကြာ မကြည့် လိုက်ရပေ မိုးစက်မှာ သူမကိုယ်လုံးအား ဆြဲမကာ နံရံပြန်ကပ်ရင်း နူတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ် ပစ်လိုက်သည်။
မျက်နှာလွဲပြီး ငြင်းဖို့ စဉ်းစားလိုက်စဉ် မိုးစက် လက်တဖက်မှာ သူမနို့အုံကြီးအား ညှစ်ချေလာသဖြင့် နို့အုံလာကိုင်သော လက်အား ဆွဲမိပြန်သည်။နူတ်ခမ်းချင်း အလိုက်သင့်စုပ်ကာ နို့အုံ ညှစ်ချေသော လက်အား ဆွဲချပစ်ရာ ပိုဆိုးသြားရ၏။ မိုးစက်လက်မှာ နိုအုံ အား ညှစ်ပေးနေရာမှ အောက်ဖက် ဆင်းသွားရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် စောက်ပတ်လေးအား ဖိအုပ် လိုက်တော့သည်။ ဒီတကြိမ် အဖုတ် လေးအား မညှစ်ပဲ အဖုတ် အက်ကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးခြဲကာ အစိလေးအား ချိတ်ဆွဲ ပေးနေ၏။ ထို့နောက် နုနုထွဋ်ခေါင် လက်လေးအား ဆြဲယူကာ သူ့ပေါင်ကြားထဲရှိ လီးပေါ် တင်ပေး လိုက်ပြန်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေး စုပ်လိုက် စောက်စိလေး ချေပေးလိုက်နှင့် ခဏအကြာတွင် နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီမှ မသိမသာလေး တုန့်ပြန် လာတော့သည်။ လီးအား ညှစ်ကိုင် ပွတ်သပ်ရင်း သူမနို့အား စို့နေသော မိုးစက် ခေါင်းအား ခပ္ဖြဖြ ပွတ်ပေးနေ၏။ နေမင်းခန့်မှာ ပြောင်းလဲသွားသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အပြုအမူများကြောင့် နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ မိုးစက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်အား ဖိခ်ကာ ဒူးထောက် ထိုင် ခိုင်း လိုက်ပြန်သည်။ မော့ကြည့်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ နူတ်ခမ်းလေးထဲ လီးထိပ် တေ့ပေးလိုက်၏။ နူတ်ခမ်းလေး စိကာ နုနုထွဋ် ခေါင် တစ်ယောက် ခေါင်းလေးလွဲရင်း နေမင်းခန့်ရှိရာ တံခါးပေါက်ဖက် လှမ်းကြည့်နေသည်။ သို့သော် မိုးစက်ဆီမွ စကားသံ ခပ္ တိုးတိုး ထွက်ပေါ်လာကာ နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်နှာလေးအား ဆွဲ့လှည့်လိုက်၏။ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မိုးစက်အား မော့အကြည့် ဟေနေသာ နူတ်ခမ်းလေးထဲ ဒစ်ကြီး ရုတ်တရက် ဝင်ရောက် လာတော့သည်။
” ဟာ … မလုပ်နဲ့ … မမခေါင် … ထုတ် ထုတ် … မစုပ်ပေးပါနဲ့ … အဲဒါ ကျနော် အမြတ်တနိုး နမ်းနေတဲ့ … နူတ်ခမ်းလေးပါဗျာ “ နေမင်းခန့် တစ်ယောက် ခ်စ်သူ နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးထဲ ဝင်ထွက်နေသော မိုးစက္လီးအား ကြည့်ကာ မျက်ရည်များ စီးကျလာသည်။ နုနု ထွဋ်ခေါင်မှာ မျက်လုံးလေး စင်းကာ ပါးစပ်ထဲ နေရာအပြည့် ယူထားသော မိုးစက်လီးတံကြီးအား မက်မက်မောမော စုပ်ပေးနေရာ နေမင်းခန့် တစ်ယောက် ကြည့်နေရင်း ခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲ့ဖြစ်ကာ လဲကျသွားတော့၏။
( ဇတ်သိမ်း ) ” ဝွီးးး … ဘုတ် … အွပ် …… အမေလးဗ် “ ” ဟောတော် … အိပ်ရင်းတန်းလန်း … ဖြစ်ရမယ် “ ” ဟာ … မမခေါင် … ဘာမွ မဖြစ်ဘူးနော် “ ” ခေါင်က … ခုံတစ်လုံး ယူထိုင်နေရတာလေ … မင်းက … ခေါင် ခုံပေါ် အိပ်နေတာ ကြာပေါ့ “ နုနုထွဋ် ခေါင် စကားအဆုံး နေမင်းခန့်လည်း ထရပ်ရင်း နူတ်ခမ်းနား နမ်းကြည့်နေရှာ၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ယောင်ပြီး နူတ်ခမ်း စူပေးထားရာ အလုပ်ခန်း တံခါးဝ ကြည့်မိမှ ခေါင်းလေး နောက်ပြန် ဆုတ်လိုက်တော့သည်။ ” ဟဲ့ … နေမင်းခန်း … မင်းနဲ့ ဒုက္ခပဲ … ဘာလုပ်နေ တာလဲ … ဒါ ရုံးခန်းလေ … အိမ္မဟုတ္ဘူး “ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် တံခါးပေါက် လှမ်းကြည့်လိုက် နေမင်းခန့် မ်က္နာအား ကြည့် လိုက်နှင့် တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားမှာ စိုးရိမ်နေရှာသည်။ နေမင်းခန့်မှာ နူတ်ခမ်း နမ်းကြည့်ပြီးသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင် အကျႌ စေလးအား ဆွဲကြည့်နေ၏။
” မမခေါင် … အကျႌ လဲထားသေးလား “ ” ဘာလို့လဲရမှာလည်း … မနက်ထဲက ဒီအကျႌနဲ့ ဒီထမိန်ပဲ “ နေမင်းခန့်မှာ သူ့အိပ်မက် ထဲက နုနုထွဋ်ခေါင် ဝတ်သောအကျႌနှင့် ခုဝတ်ထားသော အကျႌ မတူသဖြင့် သေချာအောင် ထပ်မေးလိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် ပြန်ဖြေမှ စိတ်ထဲ အပူလုံး က်သြားရ၏။ ” ဟူး … တော်ပါသေးရဲ့ဗျာ “ ” အွန် “ ” ကျနော် … အိပ်မက် မက်နေတာဗျ “ ” အင်း … ခေါင် … အိမ်ခဏပြန်ပြီး နောက်တခေါက် ပြန်လာတော့ … မင်း ဒီခုံပေါ် အိပ်ပျော်နေတာ … MDက နိုးမလို့ … ခေါင်က … တညလုံး မင်းအိမ်မှာ အလုပ်ခိုင်းထားတယ် ပြောလို့ … မနိုးတော့တာ “ ” ကျနော် ပထမ တစ်ခေါက်လာတော့ မမခေါင် မရှိဘူးဗျ … နောင်တစ်ခေါက် ဒီထဲရောက်တော့ စောင့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတာ “ ” ဒါနဲ့ … မင်းက … ခုံပေါ်အိပ်ရင်း ပြုတ်ကျပြီး … ဘာလို့ ငါ့ ပါးစပ် လာနမ်းတာတုန်း “ ” အဲဒါ … ဟိုဟာ ဗ်ာ “
” ဒေါက် … ဒေါက် … ဒေါက် “ နေမင်းခန့်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်တို့ စကားပြောစဉ် အခန်းပြင်မှ တံခါးခေါက်သံ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ” ဝင်ခဲ့ပါ … တံခါး စေ့ထားပါတယ် “ ” ကျွီ … ကျွိ “ ” အော် … MD ပါလား … ဘာရှိလို့လဲ ရှင့် “ ” မမလေးနဲ့ စာချုပ်ချုပ်မယ့်လူ … ရောက်နေလို့ အဲဒါ “ ” ဟုတ် … စာချုပ် ရေးပြီးပါပြီ … လွတ်လိုက်ပါ “ ” ပြီးတော့ … ကျနော် ခွင့်ယူချင်လို့ … မမေလး “ ” ဟုတ် MD … ခွင့်စာလေး … တင်ပေးထားခဲ့ပါ … ဒါနဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ခွင့်ယူတာလည်း ကူညီနိုင်တာဆို ကူညီချင်လို့ပါ “ ” ခွင့်က ၃ရက် ပါ … နယ်ပြန်ပြီး အမေဆုံးတာ နှစ်ပတ်လည် ဆွမ်းကပ်ကြမလို့ မောင်နှမတွေ မတွေ့တာလည်း ကြာပြီလေ “ ” အော် … ဟုတ် ဟုတ် MD … နက္ဖန္လား “ ” ဟုတ် မမေလး နက်ဖန် မနက်ပိုင်း … သွားရမှာမို့ပါ “ ” ကျမလည်း … ကုသိုလ် ယူပါရေစ … ဒီလိုလုပ် MD … ရုံးကပဲ သိန်း၂ဝထုတ်သွားပါ … က်မ စာရင်းထဲ ထည့်လိုက်နော် “ ” ဟုတ် … ကျေးဇူးပါ မမေလး … စာချုပ်ချုပ်မယ့်သူ ခု လွတ်လိုက်ရမလား “ ” ရပါတယ်ရှင် … လွတ်လိုက်ပါ “ ” ဒါဆို … ခုကတည်းက နူတ်ဆက်ပါတယ် မမေလး … နက္ဖန္က် မတွေ့နိုင် တော့ဘူး … အိမ္ကပဲ တန်းသွားရမယ် “ ” ဟုတ် … MD “ MD ဦးအောင်မိုး ထြက်သြားမွ နေမင်းခန့်ဘက် လှည့်စကားပြောနေ၏။
” နေမင်းခန့် … ဒီခုံလာတော့ ဧည့်သည်လာရင် … မကောင်းဘူး “ ” ဟုတ် “ ခုံချင်းချိန်းထိုင်ပြီး ခဏအကြာ လူတစ်ယောက် ဝင် လာသည်။ ” ဟော … ကိုမိုးစက် … မင်္ဂလာပါ “ ” မင်္ဂလာပါဗျာ “ ” ထိုင်ပါ … ကိုမိုးစက် “ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မတ်တပ်ထရပ်၍ အလုပ်စားပွဲခုံ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ခုံအား ညွှန်ပြရင်း ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ဘယ်ဖက် ဘေးခုံတွင် ထိုင်နေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့် မိုးစက်တို့ကြား ရောက်ရှိနေ၏။ စကား အနည်းငယ် ပြောကာ စာချုပ် လက်မှတ်မထိုးခင် နေမင်းခန့် အား ဝန်ထမ်း ၂ယောက် ခေါ်ခိုင်းလိုက်သည်။ နေမင်းခန့်မှာ နောက် လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည်ဖြင့် စိတ်မချသလို ကြည့်ကာ အလုပ် ခန်းအတွင်းမှ ထွက်ခွာသွားသည်။ ခဏာ အကြာ ဝန်ထမ်းမလေး နှစ်ယောက်နှင့် အတူ နေမင်းခန့် ပြန်ဝင်လာ၏။
” လာ … သမီးတို့ နှစ်ယောက် … ဟောဒီ အိပ်ထဲက … ပိုက်ဆံထုပ်တွေ စက်နဲ့ စစ်ပေးထား “ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မိုးစက် ယူလာသော အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံထုတ်များအား ဝန်ထမ်းမလေး နှစ်ယောက်အား စစ်ခိုင်းရင်း မိုးစက်နှင့် ထပ်မန် စကား ပြောနေပြန်သည်။ နေမင်း ခန့် မျက်နှာ မအီမသာ ဖြစ်နေသည်ကို နုနုထွဋ်ခေါင် ခိုးကြည့်ရင်း ရိပ်မိနေသည်။ ” မမ … အားလုံးပေါင်း တစ်သောင်းပါ “ ” Oki … thz … သမီးတို့ … ရပါပြီ လုပ္စရာ ရှိတာ သွားလုပ်တော့ “ ” ကဲ … ကိုမိုးစက် … ဒီနေရာလေးမှာ လက်မှတ်ထိုး လက်ဗွေ နှိပ်ပေး ပါဦး “ ” ဟုတ် “ ” ဒါက စရံစာချုပ်ပါ … ကိုမိုးစက် … ငွေအပြီး ချေမှ … စာချုပ် ထပ်ချုပ်ကြတာပေါ့ “ ” အလုပ်ခွင် စတာနဲ့ … ကျနော် ချေပေးမှာပါ … ကဲ … ကျနော့် ခွင့်ပြုပါဦး … နိုင်ငံခြား ပြန်ထွက်ဖို့ လုပ်စရာရှိတာ လေးတွေ လုပ်လိုက်ဦးမယ်ဗျာ “
” ဟုတ် … See you … ကိုမိုးစက် … ဖြည်းဖြည်း နော် “ မိုးစက် ထွက်သွားသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မအောက်အီးနိုင်ပဲ နေမင်းခန့်အား လှည့်မေး လိုက်တော့သည်။ ” ကဲ … မျက်နှာက တချိန်လုံး … ဘာဖြစ် နေတာလည်းကွာ “ ” ဟူးးးး းးးးး “ ” ပြောလေ … ဘာစိတ်ညစ္စရာ ရှိနေတာလည်း “ ” မမခေါင် “ ” ရှင့် “ မျက်နှာ မသာမယာ ဖြစ်နေသော ချစ်သူလေးအား မျက်နှာ လေး ချေပြရင်း ထူးလိုက်၏။ ” ကျနော် … မမခေါင်နဲ့ စကားပြောချင်တာဗျာ “ ” ဟင် … ခုလည်း ပြောနေတာပဲလေ … အလုပ် ပြီးတာနဲ့ မင်းတန်းပြောနေတာကို “ ” ဒီမွာ … မပြောချင်လို့ပေါ့ဗျ “ ” အမေလး … ခေါင့် အသက်ရွယ်က … ပန်းခြံတွေ ရုပ်ရှင်ရုံ တွေ … သွားရမယ့် အရွယ်မဟုတ်ဘူးနော် “ ” ဟူးးးးး းးးးး “ နေမင်းခန့် တစ်ယောက် သက်ပြင်းရှည် ခ်ကာ ငြိမ်သွားတော့သည်။ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေ့မင်းခန့် မျက်နှာအား ကြည့်ရင်း ထပ်ပြောလိုက်၏။
” ကဲ … မနက္က ခေါင် ပြန်ယူလာတဲ့ … ကွန်ပြူတာ အိမ်ပြန်သည်ခဲ့တော့ … အိမ်မှာပဲ ပြောတော့ “ ” ဟုတ် “ ခဏအကြာ နုနုထွဋ် ခေါင် ကားလေး ကုမ္ပဏီမှ ထြက္ခြာ သွားတော့သည်။ ” ကိုခန့် … MD ခေါ်နေတယ် “ ရုံးခန်း ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေချိန် ဝန်းထမ်း တစ်ယောက် လာပြောသဖြင့် MD အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ ” နေမင်းခန့် … ပရောဂျက် အသစ်အတွက် ပုံထပ်ပြင်ရမယ် ထင် တယ် … ကွန်ပျူတာယူပြီး မမလေးအိမ် သွားလိုက်ဦး … ပုံအဟောင်းတွေက အဲဒီကွန်ပျူတာထဲ သိမ်းထားတာနေမှာ “ ” ဟုတ် … MD … ခုပဲ သွားလိုက်ပါ့မယ် “
” ဟော … မောင်နေမင်းခန့် … လာထိုင် … ဟိုနေ့က အလုပ်တွေ မပြီးသေးတာလား “ ” ဟုတ် … အန္တီ “ နေမင်းခန့်မှာ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာရင်း ကွန်ပျူတာအား စားပွဲပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။ ” အတော်ပဲ … အန်တီလည်း မင်းဦးလေးနဲ့ အပြင်သွားတော့မလို့ … သမီးလည်း ခုနမွ ရောက်တာ … ကဲ စိတ္ခ်လက္ခ် သွားပြီနော် ညေနစာ ဒီမွာစား အန္တီခ်က္ထားတာ ရှိတယ် … အန်တီတို့ လာမွ ပြန်နော် “ ” ဟုတ်ကဲ့ “ မိဘနှစ်ပါး ထွက်သွားသည်နှင့် ခဏအကြာ အိမ်အပေါ်ထပ်မှ နုနုထွဋ်ခေါင် ဆင်းလာခဲ့သည်။မနက်က ဝတ်ထား သော အဝတ္စားမ်ားလဲကာ အကျႌလက်တကိုင်း အနက်လေး ဝတ်ဆင်ထား၏။ အကျႌအောက်နားစမှာ ပေါင်လယ်ထိ ဖုံးသဖြင့် အောက်ပိုင်း ထမိန် မဝတ်တော့ပေ။ ဆံနွယ်များအား စုချည်ကာ နောက်ကျောဘက် ပို့ထားရာ မျက်နှာလေးမှာ သဘာဝအတိုင်း ပေါ်လွင်လှပနေသည်။ လက်နှစ်ဖက် နောက်ပစ်ရင်း ဧည့်ခန်းတွင်း နေမင်းခန့် ထိုင်နေသော ထိုင်ခုံဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ထိုင်ခုံ ရှည် ဖြစ်သော်လည်း ကပ်ထိုင်လိုက်သဖြင့် အောက်မှ ကူရှင်ပေါ် အိကားထွက်လာသော သူမဖင်ကြီးမှာ နေမင်းခန့်ပေါင်နှင့် ထိကပ် နေ၏။
” ကဲ … ပြောပါဦး … ခေါင်လည်း ဘာမွ မလုပ္မိပဲ … မျက်နှာက ဆွေးရောင်သန်းနေတာ “ ” ကျနော့် … အိပ်မက်ကြောင့်ပါ … မမ ခေါင်ရယ် “ နေမင်းခန့်မှာ စကားပြောရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် ပုခုံးအား လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ နုနုထွဋ်ခေါင် ခေါင်းလေး တခြမ်းစောင်း ကာ နေမင်းခန့်ဘက် မှီချလိုက်၏။ အကျႌလက်တကိုင်းလေး အောက်မှ ရင်သား အပေါ်ခြမ်းလေးမှာ ရုန်းထွက် နေသယောင် ဖြစ် နေတော့သည်။ နေမင်းခန့် ဘယ်လက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင် ညာဘက်ပုခုံးအား ဖက်ထားရင်း အောက်သို့ လက္ဖဝါး ဆန့်ထုတ်ရာ ညာဖက် နို့အုံထိပ်နား တိုးဝင်သွား၏။ ” အာ … လက္က … ငြိမ်ငြိမ်နေကွာ … ပလိစ် “ ” ဘာလို့လဲ … မ မ ခေါင် ရယ် “ စကားပြောရင်း အသံ တိမ်ဝင်သွားသော နေမင်းခန့် မျက်နာလေးအား မော့ကြည့်ရာ ဆွေးမြေ့နေသော မျက်ဝန်းအား တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။
” ရော် … အိမ့်ရှေ့ … ဧည့်ခန်း ထဲမှာလေ … မျက်နှာက ဘာဖြစ် “ ” အိမ်မက်ထဲက အတိုင်းဆို … ကျနော် သေမှာ မမခေါင် “ ” ပြောပြလေ ကြာ “ ” အိပ်မက်ထဲမှာ ကိုမိုးစက်အိမ်ကို မမခေါင်က ပိုက်ဆံ လိုက်ယူတော့ … မမခေါင် ကို ကိုမိုးစက္က … မတ်တပ်ရပ် လျက် နံရံကပ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ် မြှောက်ဖိထားတာဗျ “ ” အမ် “ ” ဘယ်လက်နဲ့ မမခေါင် လက်နှစ်ဖက်ကို ချုပ်ထား ပြီး … ညာလက္က … မမခေါင် … ဟို ဟို … ပေါင်ကြားကို နိုက်နေတာ “ ” အာ … ပေါက်ကရတွေကွာ “ နေမင်းခန့်မှာ စကားပြော ရင်း ဘယ်ဘက်လက်အား အကျႌထဲထိ ထိုးထဲ့ကာ နို့အုံကြီးအား ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။
” အ … ဟိတ် … နာတယ္ကြ … တအား မညှစ်နဲ့ … ဒါ ဧည့် ခန်း …… ထဲ … အု ဖလု … ပြွတ် ပြွတ် “ တားနေသော သူမ စကားမဆုံးမီ နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးအား ဆွဲစုပ် ခံလိုက်ရသည်။ဘာအကြောင်းရင်းမှန်း မသိရပေမယ့် ဆွေးရိပ် သန်းနေသော ခ်စ်သူအား သနား စိတ်လေး ဝင်ကာ ရုတ်တရက် မငြင်းဆန်ချင်တော့။ စိတ်ထဲ ဗြောင်းဆန်နေရင်း မျက်လုံးလေးမှာ အိမ်ရှေ့ တံခါးပေါက်ဘက် လှမ်း ကြည့်နေရသည်။ မတော်တဆ ခြံစောင့် အလုပ်သမား ဝင်လာလျင် ဟုသော အေတြးက ထိတ်ကနဲ့ ဖြစ်နေမိ၏။တသက်လုံး တည်တည်ကြည်ကြည် နေခဲ့သမျှ ဧည့်ခန်းထဲ နေမင်းခန့်မှ နို့ကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းအား ဆွဲစုပ်နေသည်ကို တရှိန်းရှိန်းခံစားရင်း လူမြင် မှာ စိုးကြောက်လာကာ နူတ်ခမ်းချင်း ခွာပစ် လိုက်တော့သည်။
” အိမ်ပေါ် … သွားစို့ …ဒီမွာက … ခေါင် မေနတတ္ဘူး “ နေမင်းခန့်မှာ လှေကားအတိုင်း တက်သွားသော နုနုထွဋ်ခေါင် ခါးလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ရင်း လိုက်လာခဲ့သည်။ အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ် အရောက် ဝမ်းလျား မှောက်ကာ မျက်နှာလေး ခေါင်းအုံး ကပ်ထားရင်း ရင်ခုန်နေမိသည်။ တသက်နဲ့တကိုယ် ရေချိုး ဆပ်ပြာတိုက်ချိန်သာ ပွတ်သပ် ကိုယ်တွယ်သော နို့အုံအား ညှစ်ချေခံ ရသဖြင့် ခပ်ကြိမ်းကြိမ်းလေး ခံစားနေရသေး၏။ နေမင်းခန့်မှာ မှောက်ယက် အနေထားလေး ဖြစ်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်ဘေး တစ် စောင်း လှဲချလိုက်သည်။အိပ်ခန်းတွင်း ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်ရောက်လာသော အလင်းရောင်ကြောင့် ပေါင်လယ်ထိသာဖုံးသော အ ကျႌအောက်နားစလေး အောက်မှ ပေါင်သားလေးမှာ ဝင်းအိနေ၏။
နေမင်းခန့် ညာဘက္လက္က ရုတ်တရက် ခါးလေးပေါ် ကျရောက်ချိန် ကိုယ်လုံးမှာ မသိမသာလေး တုန်သွားရသည်။ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ် ယောက် ခါတိုင်း ဗိုက်သားမ်ား ဖင်သားများ ဆုပ်နယ် ပွတ်သပ်ခံရစဉ် ဒီလောက် ခံစားချက် မပြင်းထန်ခဲ့ပေ။ ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေရ၏။နေမင်းခန့် လက်မှာ ခါးအောက် ဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း မှောက်အိပ်နေသော မျက်နှာပေါ်မှ ပါးပြင်လေး အား နမ်းရှိုက်နေသည်။ ကော့ထွက် နေသော ဖင်သားစိုင်ကြီးပေါ်မှ ပေါင်တန်ဆီသို့ ရွေ့သွားရာ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ကြက်သီးမွှေးများ ထလာရ၏။ ဒူးဆစ် အထက္နား အရောက် နေမင်းခန့်လက်မှာ ခဏရပ်သွားပြီး အပေါ်ပြန်တက် လာခဲ့ပြန်သည်။
အထက်သို့ ရွေ့လာရင်း ပေါင်လယ် ဖုံးထားသော အကျႌ အောက်နားစလေးအား ချိတ်ဆွဲလာခဲ့သည်။ ပေါင်အတွင်းသား မ်ားအား လက်ဝါးအုပ်ကာ ပွတ်သပ် ဆွဲလာသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခေါင်းအုံးအား မျက်နှာဖြင့် ထပ္ဖိကာ ခံစားချက်များ တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်း လေး ဖြစ်လာရ၏။ တဆက်တည်း နေမင်းခန့် စကားမ်ား ကြားယောင်လာကာ မိုးစက္က သူမ ပေါင်ကြားအား နိုက်ပေးနေသည့် အိပ်မက် ပုံရိပ်အား ခံစားမိနေသည်။ ထိုစဉ် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အပြင်ဘက်မှ ပေါင်ဂွတည့်တည့်အား လက်ချောင်းများ ထိကပ် လာသဖြင့် ပေါင်တံ နှစ်ဖက်အား စိလိုက်ရသည်။ ချက်ချင်း ခန္ဓာကိုယ်အား ပက်လက် လှန်ပစ်လိုက်၏။ ပက်လက်လှန်မှ သူမ အေ နထား ပိုဆိုး သွားတော့သည်။ ဘေးတစောင်း အနေထားဖြင့် နေမင်းခန့်ပေါင်ကြားမှ လီးမွာ ထောင်ထွက်ကာ သူမ ညာဘက် ဖင် သားစိုင်အား ထောက်မိနေပြန်၏။ အိပ်ခန်းပြင်မှ လေနုအေးလေး ဝင်လာကာ ပြတင်း တံခါးရှိ လိုက္ကာ ခန်းစည်းစများ တလွင့်လွင့် ဖြစ်နေသော်လည်း သူမမျက်နှာလေး ချွေးအနည်းငယ် စို့တက်နေသည်။ နေမင်းခန့် လက်မှာ ပက်လက် အေနထား ဖြစ်နေသော သူမ ပေါင်ဂွကြား ပြန်လည် ရောက်ရှိလာသည်နှင့် မျက်လုံးလေး မှိတ်ကာ စကား ပြောလိုက်မိ၏။
” ဟိတ် … အိပ်မက် က … အဲဒီလောက်နဲ့ … မင်းက ခံစား သွားရတာပေါ့ “ ” ဘယ်ဟုတ်မလည်း … မမ ခေါင်ရယ် “ နေမင်းခန့် စကားပြန်ပြောချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့် လက်အား ဗိုက်သားပေါ် ဆွဲတင် လိုက်သည်။ နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်နှာ အား ကြည့်ရာ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးဖြီးဖြီးလေး ဖြစ်နေသဖြင့် လက် အောက်ပြန်ရွေ့ကာ အဖုတ်အုံ လေးအား အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အပေါ်မှ ဖိကပ်လိုက်တော့၏။ ” ဟိတ် … အဲဒါ … မထိနဲ့လေကွာ “ မျက်နှာလေး ရဲတက္လာကာ ခေါင်းလေး တရမ်းရမ်းဖြင့် ပေါင်တံ နှစ်ဖက်အား ကျစ်နေအောင် စိထားပစ်သည်။ ထိုသို့ စိလိုက်သည်နှင့် နေမင်းခန့် လက်မှာ ပေါင်ကြားတွင်းစုကာ လက်ခလယ်နှင့် လက်သကြွယ်မှာ အစိလေးအား ခပ်တင်းတင်း ဖိသလိုဖြစ်သွားရ၏။
” အာ … ဟာ ကြာ “ နုနုထွဋ်ခေါင် ကိုယ့်အတတ် ကိုယ်စူးနေရသည်။နေမင်းခန့် လက်အား ပေါင်ဖြင့် ညှပ်ဖမ်းထားသလို ဖြစ် နေ၏။ ” ထကြာ … အိပ်မက် အကြောင်း ဆက်ပြောလေ … ခေါင်နားထောင်ပေးမယ် “ ” ပြီးရော … ပြောရင်း လက်တွေ့ပြမယ် “ နေမင်းခန့် ထထိုင်သည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်လည်း ထထိုင်လိုက်သည်။ အဖုတ်လေးဆီမှ စိုစိစိုစိ ဖြစ်နေသည်ကို ခံစားသိရှိကာ မျက်နှာလေး အို့တို့အမ်းတန်း ဖြစ်နေတော့၏။ နေမင်းခန့် မွာ နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကုတင်ပေါ်မှ အိပ်ခန်း အနောက်ဖက် ဗီဒိုဘေးနား ကပ္ကာ အိပ်ခန်းနံရံအား လက်ထောက် ကပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ နုနုထွဋ်ခေါင် ကြောင်နေစဉ် အကျႌ အောက်နားစအား ခါးပေါ် လိပ်တင် ကာ ဖင်ကြီးအား ဖြန်းကနဲ့ ရိုက်ချလိုက်၏။
” အား … နာတယ် … နေမင်းခန့်ရဲ့ “ ” နေဦး … ဘောင်းဘီ ချွတ်ရဦးမယ် “ ပြောလဲပြော နုနုထွဋ်ခေါင် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအား ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီအချွတ်တွင် ဂွကြား နေရာလေးမှာ အရည်များ စိုနေတော့၏။ သို့သော် နေမင်းခန့်မှာ အိပ်မက်ထဲ မိုး စက်ရိုက်သလို ထပ်မရိုက်တော့ပေ။ ချက်ချင်း ဒူးထောက်ကာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အိကား ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင် ၂ဖက်အား တရှုံ့ရှုံ့ နမ်းပေးနေ၏။ နုနုထွဋ်ခေါင် လည်ပြန်ကြည့်စဉ် ကုတင်ဘေး မှန်တင်ခုံမှ ဘဲဥပုံ မှန်ဝိုင်းထဲ သူမဖင်ကြီးအား နမ်းရှိုက်နေ သော နေမင်းခန့် လက်တဖက်မှာ ပေါင်ကြားထဲ ပွတ်သပ်နေသည်ကို မြင်လိုက် ရေတာ့၏။ အတွေ့ကြုံ မရှိသော်လည်း အသက် ရွယ်အရ နေမင်းခန့်မှာ သူမဖင်အား ယက်ရင်း ဂွင်းထုနေသည်ကို ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။ မှန်ထဲမှ သူမတို့ ပုံရိပ်လေးအား ငေးကြည့် နေစဉ် ဖင်ဝလေးထဲ နေမင်းခန့် လျှာဖျားလေး တိုးဝင်လာ၏။
” ဟာ … အဲဒါ … ဖင်ပေါက်ကြီး … နေမင်းခန့်ရဲ့ … ဟိုအပေါက် မဟုတ္ဖူး … အ ရွီးးးး းးးး “ တားလဲတား ဖင်ဝလေးထဲ လျှာလေး တိုးဝင် မွှေနေသဖြင့် တကိုယ်လုံး တုန်နေရသည်။ နေမင်းခန့်မှာ ဖင်ဝ နီညိုလေးအား မရပ္မနား ထိုးကလိရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် အဖုတ်ဝ လေးမှ အရည်များ ပန်းထွက်လာချိန်ကို စောင့်နေမိသည်။ ဖင်ဝလေးအား လျှာဖြင့်ဝိုက်ကာ လျှာထိပ်လေးနှင့် ထိုးထိုး မွှေပေး နေ၏။ ခဏအကြာ နေမင်းခန့် မျော်လင့် ထားသလို ပွက်ကနဲ့ ပန်းထွက်လာချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူမဖင်ကြီး နောက်မှ နေမင်းခန့် မျက်နှာအား စင်ကုန်မည် စိုးသဖြင့် လက်ဖြင့် လှမ်းပိတ်ထားလိုက်၏။ စောက်ရည်များမှာ နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ကြားထဲမှ လ်ွံထြက္ကာ ပေါင်ခြံထဲ စီးက် လာတော့သည်။ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် စိုးရိမ် ထိတ်လန့်နေရှာ၏။ သူမကိုယ် သူမ ဘာဖြစ် သွားမှန်းလည်း မ သိရှိပေ။ ကုတင်ဘက် ပြေးကာ လှဲချရင်း မှေးနေလိုက်သည်။
ဘေးတစ်စောင်း လှဲနေသော သူမပေါင်သားကြီးအား နေမင်းခန့်မှ ဆြဲလွန္ကာ ပက်လက်အနေထား ဖြစ်သွားစဉ် ပေါင်ဂွဆုံအား မျက်နှာ အပ်လိုက်တော့၏။ ပထမဆုံးအကြိမ် အဖုတ်လေး အယက် ခံလိုက်ရပြန်သည်။ စောက်ပတ်လေးအား တသက်လုံး သေးပေါက်ရုံ သက်သက် အသုံးပြုလာရာ ခုမွ သူမအား ဖေါ်မပြနိုင်သော အရသာမ်ား ပေးစွမ်းနိုင်သည်ကို သိရှိလိုက်ရတော့၏။ အဖုတ် အက်ကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း လျှာဖြင့် ထိုးခွဲခံရပြီး အစိလေး စုပ်ခံရစဉ် အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည် ရောက်နေသလို ခံစားနေရသည်။ နေမင်းခန့် ပါးစပ်ထဲမှ အစိလေး ပြန်ထွက်လာတိုင်း နောက်တကြိမ် စုပ်နိုင်ရန် လိုက်တေ့ ပေးနေမိ၏။အရှက်နှင့် သိက္ခာ ပျောက်ဆုံးကာ ကာမစည်းစိမ် နောက် လိုက်ပါ နေမိတော့သည်။
” အ …… အားးးး …… မထုတ်နဲ …… စုပ် စုပ် …… ဆွဲစုပ်ပေးကွာ ‘ ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အော်သံလေး အိပ်ခန်းတွင်း ထွက် ပေါ်လာ၏။ ကာမ ပင်လယ်အား အဆုံးထိ ကူးခပ်စဉ် ညည်းသံများ အသားချင်း ထိရိုက်သံမ်ား စူးစူးဝါးဝါး ပြိုင်အော် နေကြသည်။ အိပ်ခန်းတွင်း အသက်ရှုသံ တိုးတိုးမွ အပ ငြိမ်သက်နေလျက် နာရီဝက်အကြာတွင် စည်းချက် က်က် အသားချင်း ရိုက်သံမ်ား ထပ် မန် ပေါ်ထွက် လာပြန်သည်။ ဒီတကြိမ်တွင် ပထမ အကြိမ်ထက် အေပးယူ တည့်လာကာ အံကြိတ်သံလေးများပါ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်လာခဲ့၏။ နာရီဝက်ခြား တခါ အသံပေါင်းစုံ ပေါ်ထွက်ကွာ ဆူညံလျက်ရှိသည်။
” အားလားလားးး … ဖြစ်ပါ့မလား နေမင်းခန့်ရယ် … ယောင်ကား နေပြီဟာ “ ” ဖြစ်ပါတယ် … မမခေါင်ရဲ့ … ဒါမျိုးက … ထပ်လုပ် ပေးမှ အယောင်ကျတာဗျ “ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာလေးအား တချက်ကြည့်ကာ နေမင်းခန့်မှာ ပေါင်ကြားတွင်း နေရာ ယူ လိုက်ပြန်သည်။ ညည်းသံများ တောင်းဆိုသံများ ဆူညံနေရင်း ညရနာရီ လောက်တွင် တခန်းလုံး ငြိမ်သက် သွားတော့သည်။ နေလုံး ကြီး အနောက်ဖက် ငုတ်ရှိုး ပျောက်ကွယ်သွားစဉ် အမှောင်ထုက ကြီးစိုးလာရ၏။ နေမင်းခန့် လှေကား လက်တန်းလျားလေး ကိုင် ရင်း တထစ်ချင်း အောက်ဆင်းလာရာ နောက်ကျောဘက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့် ပုခုံးပေါ် လက်တင် အားပြုရင်း ပါလာခဲ့ သည်။ လှေကား အောက်ခြေသို့ အရောက် နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ကွတကွတဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်း လျှောက်လာစဉ် မိဘနှစ်ပါးမှာ လည်း အပြင်က ပြန်ရောက် လာတော့၏။
” ဟဲ့ … သဲလေး … ကွတကွတနဲ့ … ဘာဖြစ်တာလဲ “ ” ရှင် … မေကြီး … ဟို ဟို … အဲ အဲဒါ … အိမ်ပေါ်မှာ ချောလဲလို့ “ မိခင်ဖြစ် သူအား ပြန်ဖြေရင်း ခေါင်းလေး ငုံ့ထား လိုက်ရသည်။ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မျက်နှာပူပူဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်း ခုံပေါ်ထိုင်လိုက်စဉ် နေမင်းခန့်မှာ ရုတ်တရက် ဒေါ်နန်းသဇင်တို့ လင်မယားရှေ့ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်၏။ ” ဟင် … ဘာဖြစ်တာလဲ … မင်းက “ ဒေါ် နန်းသဇင်မှာ နားမလည်နိုင်သော မျက်လုံးများဖြင့် နေမင်းခန့်အား ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။ ” ကျနော့်ကို … မမခေါင် နဲ့ လက်ထပ်ခွင့်ပြုပါဗျာ “ ” ဟေ “ ” ဟမ် “ ဒေါ်နန်းသဇင်တို့ လင်မယားမှာ ရိပ်မိနေသော်လည်း ဒီလောက် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီး ခွင့်တောင်းလာမည်ဟု ထင်မှတ်မထားပေ။
” အန္တီ သိသလောက်တော့ … မစောလွန်း ဘူးလားကွယ် “ ” ခု … မစောတော့ ဘူး … အန္တီ “ ” အမ် … ဘာလို့ “ ” ဟုတ် … နားနဲ့မ နာ … ဖဝါးနဲ့ နာပါခင်ဗျာ … ဟို ဟို … မမခေါင် … ချော်လဲလို့ပါ “ ” အမေလး း … အန္တီ သဘောပေါက်ပြီ …… နေမင်းခန့် “ ” ဟုတ်ကဲ့ … ကျနော် …… ရှင်း … ရှင်း ပြ … “ ” မလိုပါဘူးကွယ် … မင်းမိဘတွေ ဖွင့် ပြောပြီး … အမြန်ဆုံးသာ လာ တောင်းလှည့်ပါ “ ” နန်းရယ် … ချောလဲရုံနဲ့ … ကလေးတွေ ကိစ္စ … အလောတကြီး မဆုံးဖြတ်ပါနဲ့လား “ ဒေါ်နန်းသဇင် စကား အဆုံး ခင်ပွန်းဖြစ်သူမှ ဝင်ပြော နေရှာသည်။ ” တော် ဘာနားလည်လို့လဲ … အေးဆေးနေပါ … က်မ စီစဉ်မှာ “ ” ကဲ … သဲလေး … ချောလဲတာက … အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်လား … ကြမ်းပြင်ပေါ်လား “ ခင်ပွန်းသည်အား ပြောရင်း သမီးဖြစ်သူ နုနုထွဋ်ခေါင်အား လှမ်းမေး လိုက်ပြန်၏။
” ကုတင်ပေါ်မှာပါ … မေကြီးရ “ ” ကဲ … တော်ကြားတဲ့ အတိုင်းပဲနော် … ကျမတို့တုန်းကလည်း … ကုတင်ပေါ် ချောလဲပြီး လက်ထပ်ခဲ့ကြတာပဲ မလား “ ” ဟာ … ကလေးတွေ ရှေ့ … နန်းရယ် “ ” အိုရ် … မေကြီးကလည်း “ ” ကဲ … နေမင်းခန့် … အမြန် ဆုံးသာ လူကြီးစုံရာနဲ့ … လာခဲ့ “ ” ဟုတ် … အန္တီ … ဒီက ရောက်ရောက်ချင်း … အိမ္ကို ပြောမှာပါခင်ဗျာ … မမခေါင် … သွားပြီနော် “ နေမင်းခန့်မှာ ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာလေးဖြင့် နုတ်ဆက်က ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ္တံခါးဝ အရောက် နောက်ကျောဘက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင် အသံလေး ထွက်ပေါ်လာတော့၏။ ” နေမင်းခန့် “ ” မမ ခေါင် “ ” ခဏ … အ … ကျွတ်ကျွတ် “ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ရုတ်တရက် ထရပ်ပြီး နေမင်းခန့်ဆီ အသြား ပေါင်ကြားမှ စူးကနဲ့ နာကျင်သွားသဖြင့် ခပ္တိုးတိုး ညည်းလိုက်ရ၏။ ” အိမ်ရောက်ရင် … လူကြီးတွေ သေချာပြောပြပြီး … အမြန်ဆုံး လာနော် “ ” အင်းပါ … မမခေါင် ရယ် “ ” ကြည့်လိုက် ဖေကြီးရေ … တော့်သမီး ချော်လဲတာ အရှိန် ပြင်းပုံပဲ “ ” ဟာ …… မေကြီးနော် “ ” ခ်ခ် ခ်ခ် ခ်ခ် “
