အပြင်ဘက်မှာ လျှောက်သွားနေတဲ့သူတွေကို ကြည့်ရင်း ကော်ဖီကို တကျိုက်သောက်လိုက်တယ်။ ဒီနေ့ဟာ လန်ဒန်မှာ အုံ့ဆိုင်းမှိုင်း တဲ့နေ့တနေ့ပါ။ ဆောင်းအကုန်ရက်ကို ရောက်နေပေမဲ့ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကတော့ အနွေးထည်အထူတွေ မာဖလာတွေနဲ့ လေအေးအေးကို အန်တုနေကြပါတယ်။ နေရောင်ပြောက်ပြောက်လေးက တချက်တချက်တော့ ပွင့်လာရှာပါတယ်။ ပီဇာကို ကိုက် ပြီး ဖုန်းကို ပွတ်နေမိတယ်။ မနေ့ညနေပိုင်းမှာ email တစောင်ဝင်လာတယ်။ အန်တီမေဇော်ဆီကပါ။ သူမက ရံဖန်ရံခါ နေကောင်းလား ပျော်ရဲ့လား မေးဖို့ ဒါမှ မဟုတ် မိသားစုသတင်းတွေပေးဖို့ စာရေးတတ်ပါတယ်။ အခု mail ကတော့ အဲဒီအကြောင်းတွေ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မမောင် ဝမ်းကွဲ အာကာတယောက် လန်ဒန်ကို ဒီတပတ်ထဲ ရောက်မယ်ဆိုတာနဲ့ အာကာ့ကို အဆင်ပြေအောင် ကူညီပေးဖို့ အကြောင်းပါ။ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ခေါင်းကို ရမ်းမိတယ်။ အန်တီမေဇော်က ချမ်းသာပေမဲ့ အတွေးအခေါ်က နောက်ကျနေတတ်ပါတယ်။ တခါ တလေ သူ့အတွေးတွေက ဗရမ်းဗတာရယ်ပါ။ အန်တီက လန်ဒန်အကြောင်း ဘာမှမသိပါဘူး။
အာကာ့အနေနဲ့လည်း ကျွန်မနောက် တကောက်ကောက် လိုက်နေဖို့ မလွယ်ကူပါဘူး။ email နဲ့ ဖုန်းနံပါတ် သိထားပြီးသားပဲ။ အကူအညီလိုရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်ရုံနဲ့ အဆင်ပြေပါတယ်။ အာကာလည်း အကူအညီလိုမယ် မထင်ပါဘူး။ မတွေ့တာ ကြာပေမဲ့ သူက လူရည်လည်တဲ့သူ တယောက်ပါ။ လန်ဒန်မှာ သူအရမ်းရုန်းကန်စရာ အကြောင်းမရှိပါဘူး။မိုးစက်တွေ ရုတ်တရက်ကျလာတော့ အပြင်ပလက်ဖောင်းမှာ ရောင်စုံထီးတွေဟာ ပန်းတွေအပြိုင်ပွင့်လာသလို လှပနေပါတယ်။ ကောင်မလေးတယောက်ကတော့ မိုးကလွတ်အောင် အကာရှိရာပြေးနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိုရွှဲနေပါပြီ။ သူမ တနေကုန် အဝတ်စို တွေနဲ့ နေရတော့မယ်။ ကော်ဖီသောက် မုန့်ကုန်အောင်စားပြီး ဆိုင်ထဲက ထွက်ခဲ့တယ်။ နေ့လည်စာစားချိန် ကုန်ပြီမို့ ကျွန်မ အလုပ် ပြန်ဝင်ရပါမယ်။
“သူနဲ့ မတွေ့တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ” နွေးက အချိုရည် နည်းနည်းမော့လိုက်ရင်း မေးတယ်။ “ကြာပြီ နွေးရဲ့။ ၁၂ နှစ်လောက် တောင် ရှိတော့မလားပဲ” “သူ့ပုံစံ မိုက်လား” မျှော်လင့်တကြီးနဲ့ နွေးက မေးတယ်။ ကျွန်မ သဘောကျပြီး ရယ်မိတယ်။ “ငါ မ ပြောတတ်ဘူး နွေးရယ်။ ဓာတ်ပုံတွေလဲ မတွေ့ဘူးလေ။ မိုက်တော့ မိုက်နိုင်ပါတယ်” “အင်းးး သူ ဒီကို ရောက်လာရင်တော့ ငါနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရမယ်နော် ဟေမာ” “နင်ပဲ ငါ့အစား သွားကြိုလိုက်ပါလားဟယ်” “နင်ကြိုမှ ကောင်းမှာပေါ့။ သူ့ပုံစံက မိုက်တယ်ဆို ရင် ငါတာဝန်ယူပါ့မယ်” “ကောင်းပြီလေ။ သူသဘောတူရင် နင့်သဘောရှိပဲ” “ရေးးး ဒါမှ ငါ့သူငယ်ချင်းကွ” နွေးက အော်ရင်း ကျွန်မကို လာဖက်ပါတယ်။ညကျတော့ ကျွန်မနဲ့ နွေး အိမ်နားက pub တခုကို သွားကြတယ်။ Pub ဟာမှောင်နေပေမဲ့ စိတ်ဖိစီးမှုကို ဖြေလျော့ချင်တဲ့ မြို့သူမြို့ သားတွေနဲ့ စည်ကားနေပါတယ်။ beer တခွက်စီမှာပြီး ချောင်ကျကျနေရာမှာ ရွေးထိုင်လိုက်တယ်။ တခြားသူတွေ ကခုန်နေတာကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ “နွေး ဟိုကောင်လေးနဲ့ နင် အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ” ဟိုတပတ်က ဒီ pub မှာပဲ နွေးနဲ့ အဆင်ပြေသလို ဖြစ် သွားတဲ့ အဖြူကောင်လေး အကြောင်း စပ်စုလိုက်တယ်။ နွေးက ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်လိုက်ရင်း “အဆင်မပြေပါဘူးဟာ။ သူနဲ့ ငါ တခါချိန်းတွေ့တယ်။ သူ့နာရီနဲ့ ရှူးဖိနပ်တွေ အကြောင်းပဲ ကြွားချင်နေတာ။
ငါ့အချိန်တွေ ဖြုန်းလိုက်သလိုပဲ။ နင်ရော သဘောကျတဲ့ တယောက်တလေ တွေ့ပြီလား ဟေမာ” “မတွေ့သေးဘူး နွေးရယ်။ ငါ့ရုံးမှာ ပါဖြောင့်ဖြောင့် ကောင်လေးတယောက် တော့ ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာလည်း သူ့အဆက်နဲ့။ ရုံးမှာဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လဲ မရှိဘူးလေ”“အပြင်မှာ တွေ့ပါလား” “ဒါဟာ ရူးသွပ်တာပဲ၊ ရုံးမှာ ငါနာမည်ပျက်မခံနိုင်ဘူး” “ဒါဆို မတွေ့ဖြစ်ကြဘူးပေါ့” အဝေးကို ငေး ကြည့်ရင်း ကျွန်မ ဖြေလိုက်တယ်။ “မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလေ။ သူက ကလေးတောင်ရနေပြီ။ ငါလည်း စနိုက်ကျော် မဖြစ်ချင်ပါဘူး။ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် မကောင်းဘူးလေ” “သနားစရာ။ သူက နင့်ကို သဘောကျတဲ့ပုံပါပဲ” “ငါ ခုနက ပြောသလိုပဲ။ ဒါက ရှုပ်ထွေးတယ်။ ဘဝက အဲလိုပါပဲ။”“အင်းးးထားပါတော့ ဒေါ်ဟေမာ။ နင့်မောင်က ဘယ်တော့ရောက်မလဲ” “ကြာသာပတေး ညနေ” “နင် ကြိုဖြစ်လား” “မသေချာသေးဘူး။ ဟိသရိုးလေဆိပ်က ဝေးတယ်လေ” “သနားစရာ ကောင်လေးပါလား။ နိုင်ငံရပ် ခြားကို တယောက်တည်း လာရတယ်။ အစ်မလုပ်တဲ့သူကလည်း ကြိုဖို့ ပျင်းနေတယ်” နွေးက လှောင်တယ်။
“နင့် ပါးစပ်ကို ပိတ်ထား” “ငါ အဖော်လိုက်ခဲ့မယ်လေ” “အင်း ကြိုဖြစ်ဖို့ များပါတယ်။ မနက်ဖြန် ငါ့ကို ထပ်မေးလေ” နွေးရဲ့ မျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်လာတယ်။ အဲဒီည သန်းခေါင်လောက်မှ အိမ်ကို ပြန်ရောက်တယ်။ အတော်လဲ မူးနေတော့ ဒေါက်ဖိနပ်ကို ချွတ် မျက်နှာသစ်ဖို့တောင် မလွယ်ဘူး။ ဘူတာရုံကနေ လမ်းလျှောက်လာရတော့ ခြေထောက်တွေလဲ နာနေပြီ။ နွေး ကတော့ ဆက်သောက်နေတုန်းပဲ ထင်တယ်။အကိုက်အခဲ ပျောက်ဆေး တပြားကို ရေနဲ့ မျောချလိုက်တယ်။ နို့မို့ဆို မနက်ကျ ခေါင်း ကိုက်တော့မယ်။ အပေါ်အကျီင်္ကို ကုလားထိုင်ပေါ်လွှားလိုက်တယ်။ ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး ဂါဝန်နောက်က ဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ကျွတ် သွားတော့ ကြမ်းပေါ်မှာပဲ ပစ်စလက်ခတ် ပုံထားခဲ့တယ်။ ကုတင်ပေါ် ပစ်လှဲပြီး ခြေထောက်တွေကို အသားကပ်ခြေအိတ်ပေါ်ကနေ နှိပ်ပေးတယ်။
“နင် ဒီဖိနပ်တွေ မစီးသင့်တော့ဘူး” ကိုယ့်ဟာကိုယ် သတိပေးတယ်။ “ဒါတွေက နင့်ကို ဘယ်လောက်ဒုက္ခပေးတယ်ဆိုတာ နင် မေ့ မေ့သွားတယ်” အသားကပ်ခြေအိတ်တွေကို ကြမ်းပေါ် ပစ်ချလိုက်တယ်။ slim bag ထဲကနေ ဖုန်းကို ထုတ်တယ်။ ဖုန်းမှာ message တစောင် ဝင်နေတယ်။ unlock code ရိုက်ပြီး ကြည့်တယ်။ ပို့လာတဲ့ နံပါတ်ကို ကျွန်မ မသိပေမဲ့ ဒါက မြန်မာနိုင်ငံ code +95 နဲ့။ အာကာ့ဆီကပါ။ လေယာဉ်နံပါတ်၊ အချိန်နဲ့ ကျွန်မကို တွေ့ဖို့ မျှော်နေကြောင်း ရေးထားတယ်။ “တွေ့ကြတာပေါ့ အဆင်ပြေပါစေ မောင်လေး” message ခပ်တိုတိုရေးပြီး ပြန်ပို့လိုက်တယ်။ နာရီ ကြည့်ပြီး တချက်သမ်းတယ်။ မနက်အတွက် နှိုးစက်သေချာပေးတယ်။ အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။
အိပ်မပျော်ဘူး။ မြန်မာပြည်တုန်းက ချောင်းသာသွားတဲ့ အကြောင်းတွေ စဉ်းစား တယ်။ အာကာတယောက်ရော ဘယ်လိုပုံစံ ဖြစ်နေမလဲ။ မတွေ့တာလဲ အတော်ကြာပြီ။ အိပ်ရာပေါ် လူးလိမ့်ရင်း g string ကို ချွတ် လိုက်တယ်။ bra ချိတ်ကို ဖြုတ်တယ်။ တနေကုန် bra ဝတ်ထားတော့ လက်မောင်းနဲ့ နို့တွေက ကိုက်ခဲနေတယ်။ မနက်ဖြန် ပိတ် ရက်ဖြစ်ရင် ကောင်းမယ်လို့ တွေးမိတယ်။ တကယ်တော့ ပုံမှန် ကြာသာပတေးနေ့ပါပဲ။ အိပ်ဖို့ အချိန်ကလည်း ငါးနာရီလောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ ရုံးမှာ အရက်နာကျတဲ့ ပုံမပေါက်အောင် သတိထားရမယ်။ ကျွန်မ အလုပ်ကို ကျွန်မ မြတ်နိုးတယ်။ ဒါပေမဲ့ တခါ တခါ ပိတ်ရက်ရှည်လေး လိုချင်တယ်။
အိပ်လို့က မပျော်ဘူး။ မျက်နှာကျက်က မီးခိုးရောင်ဖျော့ဖျော့လိုင်းတွေကို ငေးတယ်။ မာကျူရီမီးတိုင်တွေရဲ့ အလင်းရောင်က လည်း အခန်းထဲ ထိုးဝင်နေတယ်။ ကားတစီး ဖြတ်မောင်းသွားသံ ကြားရတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ယောက်ျားတအုပ် သူတို့ ကောင်မလေးတွေအကြောင်း ပြောနေတာ ကြားရပြန်တယ်။ ွှရုတ်တရက် ကျွန်မရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကို ပွတ်နေမိတယ်။ အထိအတွေ့ ကြောင့် ထောင်မတ်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးနဲ့ ဆွတယ်။ ကျွန်မဟာ ရမက်ကြီးတဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး။ဒါပေမဲ့ အိပ်မပျော် တဲ့ညတွေဆို တကိုယ်ရည် အာသာဖြေလိုက်တာက အိပ်ပျော်သွားစေတယ်။ ခဏအတွင်းမှာပဲ ညာလက်က အောက်ဆင်းသွားပြီး အမွေးရိတ်ထားတဲ့ ဆီးခုံကတဆင့် အကွဲကြောင်း၊ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ပွတ်သပ်တယ်။ ကျွန်မ စောက်စိကို လက်နဲ့ ပထမဆုံးထိ လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ တကိုယ်လုံးတုန်သွားတယ်။ ဒါဟာ ဖြစ်နေကျပါပဲ။ လက်ကို ပေါင်ကြားထဲ ညှစ်ထားလိုက်တယ်။
ညာဖက်နို့သီးခေါင်းကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ညှစ်တယ်။ နို့တွေနဲ့ နံရိုးတွေကို ပွတ်သပ်တယ်။ နောက်တော့ လက်ချောင်းလေးတွေကို အထုတ်အသွင်း လုပ်တယ်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ စောက်စိရဲ့ နူးညံ့ချောမွတ်တဲ့ အထိအတွေ့ကို ကျွန်မ သဘောကျတယ်။ ကျွန်မရဲ့ စောက်ဖုတ်ကလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့ အရည်တွေရွှဲလာတယ်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေလဲ လက်ချောင်းတွေ ကြောင့် ကွဲလာတယ်။ ဗိုက်က ကြွက်သားတွေ လက်ချောင်းအထုတ်အသွင်းနဲ့ အတူ ကျုံ့ဆန့်နေတာ နှစ်ခြိုက်မိတယ်။ အဲလိုဖြစ်နေ တာ သတိထားရင်းနဲ့ ရမက်တွေလဲ တက်လာတယ်။
ပထမဆုံး စောက်ဖုတ်အဝလေးကို လက်ခလယ်ထိပ်နဲ့ အသာအယာပွတ်တယ်။ နောက်တော့ လက်ဖဝါးကို သုံးတယ်။ ညာလက်နဲ့ အထုတ်အသွင်း လုပ်နေတုန်း ဘယ်လက်နဲ့ စောက်စိကို ကစားပေးတယ်။ ကျွန်မ မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားပြီး တယောက်ယောက် က ကျွန်မပေါ်က ဖိထားသလို စိတ်ကူးယဉ်တယ်။ ယောက်ျားတွေရဲ့ လိုးနေတုန်း မာန်သွင်းတဲ့ အသံကို ကြားယောင်တယ်။ တက ယ့်လီးတချောင်း ကျွန်မစောက်ဖုတ်ထဲ အထည့်ခံထားရသလို ခံစားတယ်။
ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ ပွတ်သပ်တယ်။ လက် အထုတ်အသွင်းကို သွက်သွက်လေး လုပ်တယ်။ ကျွန်မရဲ့ အသက်ရှူသံတွေလဲ မြန်လာတယ်။ လက်ချောင်းတွေကိုလဲ စောက်ဖုတ်က ဆွဲညှစ်နေ တယ်။ တကယ့်လီးအစစ်နဲ့ အလိုးခံနေရသလို စိတ်ကူးပြီး အော်ညည်းတယ်။ကျွန်မ ပြီးဖို့နီးလာတာကို ခံစားရတယ်။ ကိုယ်ကို ငုံ့လိုက်ပြီး မျက်နှာကို မွေ့ယာပေါ် အပ်ထားတယ်။ ယောက်ျားတယောက်ကို အပေါ်ကနေ တက်လုပ်နေတဲ့ပုံမျိုး စိတ်ကူးတယ်။ တကိုယ်လုံးက အကြောအချင်တွေ ကျုံ့ပြီး ပြန်လျော့သွားတယ်။ လက်မှာလဲ အရည်တွေ စိုစိစိနဲ့။ တစောင်းပြန်လှဲလိုက်တယ်။ ဒူးကို ရင်ဘတ်နဲ့ ထိအောင်ဆွဲကပ်တယ်။ မြန်နေတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေ ပုံမှန်ဖြစ်သွား တဲ့ အထိစောင့်တယ်။ ကိုယ်ကို ပြန်ဆန့်ပြီး တချက်သမ်းလိုက်တယ်။မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ အိပ်မောကျသွားတယ်။ မနက်မိုးလင်း တော့ ကျွန်မ ရီဝေဝေနဲ့ နိုးလာတယ်။ ဆံပင်ကလဲ ကြွက်သိုက်လို ဖြစ်နေတယ်။ ရေခပ်မြန်မြန်ချိုးပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဒီနေ့က ခါ တိုင်းထက်ပိုအေးတယ်။ ကုတ်အကျီင်္အထူ ရွေးဝတ်တယ်။ ခြေသလုံးတွေ လေတိုးပြီး မအေးရလေအောင် stockings ဝတ်တယ်။ ရထားတိုးဝှေ့စီးပြီး ရုံးကိုသွားတယ်။ ရထားဘူတာကနေ ရုံးကို အတော်လှမ်းပါသေးတယ်။
“အားတင်းထား ဟေမာ။ နင်က အလုပ်ကြိုးစားတယ်။ အိမ်ပြန်နောက်ကျတယ်။ နင့်အိမ်အပြန်ကို စောင့်မဲ့သူ တယောက်မှမရှိဘူး” ကိုယ့်ဟာကိုယ်ကြားရုံ ရေရွတ်တယ်။ ကော်ဖီဆိုင်ဝင်ပြီး မနေ့က လက်ကျန်အကြွေလေးတွေနဲ့ ကော်ဖီတခွက်ဝယ်တယ်။ ကော်ဖီ ပူပူလေး သောက်ပြီး ရုံးကို ဆက်လျှောက်တယ်။ ရုံးကို ရောက်တော့ လူတဝက်တောင် မစုံသေးပါဘူး။ တချို့က ဒီနေ့ ရုံးမတက်တဲ့ အကြောင်း စာလှမ်းပို့တယ်။ နွေးဆီကလဲ message ဝင်လာတယ်။ “ငါတော့ နေမကောင်းဘူး။ညက ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာပေါ်မှာ အိပ်ဖြစ်တယ်။ နင်တော့ ငါ့လို မဟုတ်လောက်ဘူး” ကျွန်မ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ရယ်လိုက်တယ်။ ညက ကျွန်မ ပြန်လာတော့ နွေးက ကောင်လေးတချို့နဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။ သူတို့ ညက ဘာလုပ်ကြလဲဆိုတာ ဘုရားသခင်ပဲ သိနိုင်မှာပါ။
“မဆိုးပါဘူး။ အိပ်ရာထဲ နေနေသင့်တယ်။ ရာသီဥတုက အေးတယ်လေဟာ။” ကျွန်မ စာပြန်လိုက်တယ်။ ပို့ပြီးပြီးချင်း “နောက်တ ခါ နင်နဲ့ မသောက်တော့ဘူး”လို့ စာထပ်ပို့လိုက်တယ်။ “နင် အရင်ကလဲ အဲလို ပြောတာပါပဲ×××” နွေးက စာ ချက်ချင်းပြန်ပို့ တယ်။ တကိုယ်တည်း ကြိတ်ပြုံးမိတယ်။ နွေးဟာ ကျွန်မနဲ့ ညီအမ အရင်းလိုပဲ။ သာအတူ နာအတူပါ။ ကောင်းတိုင်ပင် ဆိုးတိုင်ပင် ပေါ့။ ရုံးက ကော်ဖီစက်မှာ ကော်ဖီယူနေတုန်း ကျွန်မဖုန်းက message ဝင်တဲ့အသံမြည်လာတယ်။စာက ခပ်ရှင်းရှင်းပါပဲ။ အာကာ့ ဆီကပါ။ “မကြာခင် တွေ့ကြမယ်” ရုံးအလုပ်တွေနဲ့ အချိန်ကုန်သွားတယ်။ နေ့လည်စာကို ဘီလာရုစ်က ကောင်လေးယူလာပေး တယ်။ သူက ကျွန်မတို့ နေလည်စာ သွားယူဖို့ မအားရင် ဒီလိုပဲ ကူညီလေ့ရှိပါတယ်။ သူ့ကို အပြန်အလှန်အနေနဲ့ ကျွန်မတို့က ချောကလက်တွေ သကြားလုံးတွေ ကိတ်မုန့်တွေ ပြန်ကျွေးလေ့ရှိပါတယ်။ ရုံးဆင်းခါနီးတော့ ကျွန်မ နွေးဆီ message ပို့လိုက် တယ်။
“နင် ဟိသရိုးကို လိုက်ဖြစ်လား” “No. အစည်းအဝေးရှိတယ် “ နွေးက ပြန်ပို့တယ်။ ကျွန်မ သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ ရုံးကနေ ဟိ သရိုးလေဆိပ်အထိ တော်တော်ဝေးပါတယ်။ တယောက်တည်း သွားရမှာ ပျင်းဖို့ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ slim bag ထဲမှာ ipad လေးပါလာတယ်။ ကျွန်မ နည်းနည်းအားတက်သွားတယ်။ အနည်းဆုံးတော့ လမ်းမှာ ကျွန်မ စာအုပ်ဖတ် ရုပ်ရှင်ကြည့်သွားလို့ ရပြီလေ။ “နင် ဘယ်မှာလဲ အာကာ” အာကာ့ဆီ message ပို့လိုက်တယ်။ “Immigrations မှာ။ လေယာဉ်တွေက တပြိုင် တည်းလောက် ဆိုက်တော့ လူများနေတယ်” သက်ပြင်းချပြီး ကော်ဖီတငုံ သောက်တယ်။
ကျွန်မရှေ့မှာ စုံတွဲတွေ မိသားစုတွေက ပွေ့ဖက်နမ်းရှုပ်ရင်း အင်္ဂလန်ကနေ ကြိုဆိုနေတယ်။ တက်စီသမားတွေ တိုးဂိုက်တွေက ပိုက်ဆံကောက်နေကြတယ်။ တချို့ကတော့ ကျွန်မလိုပဲ လေယာဉ်ဆင်းတဲ့သူကို စောင့်နေကြတယ်။ Arrival နေရာက အမြဲလူရှုပ်လေ့ ရှိတယ်။ ကျွန်မ Departure နေရာကို ပိုသဘောကျတယ်။ ဖုန်းကို ထပ်ကြည့်တယ်။ အာကာတယောက် စာထပ်ပို့ထားမလားလို့။ သူဘယ်လို ပုံဖြစ်နေလဲ ဆို တာလဲ စိတ်ဝင်စားမိတယ်။
မြန်မာနိုင်ငံက ညီအကို မောင်နှမတွေနဲ့ ကျွန်မ မတွေ့ရတာ ကြာပြီ။ အမေ ကင်ဆာကြောင့် အသည်းအသန် စဖြစ်တုန်းက ကျွန်မတို့ မိသားစု စိတ်မကောင်း ဝမ်းနည်းခဲ့တယ်။ ဒုတိယတခါကျတော့ ကျွန်မ ဘယ်လိုမှ ဆောက်တည်ရာ မရခဲ့ဘူး။ အမေဆုံးတော့ အဖေလည်း Motorola ဆိုင်ကယ်တစင်းဝယ် အထုပ်အပိုးပြင်ပြီး ဥရောပတခွင် ခြေဆန့်တော့တာပါပဲ။ သူ့ရဲ့ ကာလရှည် အိပ်မက် ကို အကောင်အထည်ဖော်တာပေါ့။ ကျွန်မကို တပတ်တခါ ဖုန်းဆက်တယ်။ သူရောက်နေတဲ့ နေရာကပုံတွေပို့တယ်။ အဖေ့ကို ကြည့်ရတာ စိတ်ချမ်းသာနေသလိုပဲ။ အဲဒါကြောင့် သိပ်မလွမ်းဖြစ်ဘူး။ အမေဆုံးသွားတုန်းက ရခဲ့တဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာဟာလည်း နွေးနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကြောင့် အတော်အတန် သက်သာရာ ရနေခဲ့ပါပြီ။
အာကာ ဒီမှာ ဘယ်လောက်နေမလဲ ကျွန်မ စိတ်ဝင်စားတယ်။ အများအားဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံက သူတွေဟာ နှစ်နှစ် သုံးနှစ် အများဆုံး ငါးနှစ်လောက် အထိပဲ နေပြီး ပြန်သွားတတ်ကြတယ်။ ကျွန်မ သူ့ကို ထပ်နေစေချင်တယ်။ တစိမ်းတရံဆံတွေကြား မောင်ဝမ်းကွဲရှိ နေတယ်ဆိုတာ အကူအညီရတာပေါ့။ အရပ်မြင့်မြင့် ကြည့်လို့ကောင်းကောင်း လူငယ်တယောက် ဂိတ်တွေဖြတ်လျှောက်လာပြီး ရပ်လိုက်တယ်။ ဘယ်သွားလို့ သွားရမှန်းမသိဘဲ ဘေးပတ်လည်ကို ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်မ ဖုန်းခေါ်ရင်း မတ်တပ်ရပ် လက်ကိုယမ်း ပြတယ်။ သူက ဖုန်းကိုင်လိုက်ရင်း ဘေးကို ကြည့်နေတယ်။ “မေဟမာလား” အာကာ့အသံက သိမ်မွေ့ပြီး လူကြီးလူကောက်းဆန် တယ်။ ကျွန်မရင်ထဲ တမျိုးတမည် ခံစားလိုက်ရတယ်။
“အာကာ နင့်ကြည့်ရတာ လမ်းပျောက်နေသလိုပဲ” ကျွန်မ ဖုန်းကို အုပ်ပြီး ရယ်လိုက်တယ်။ “နင့်ဘယ်ဖက်ကို လှည့်လိုက် ငါက ကော်ဖီဆိုင်ထဲမှာ။ နင့်ကို အရူးမတယောက်လို လက်ပြနေတဲ့ အပြာရောင် ဝတ်စုံနဲ့သူက ငါပဲ” သူလည်း ရယ်ပြီး ဖုန်းချလိုက်တာ ကျွန်မမြင်လိုက်တယ်။ သူ ကျွန်မဆီ လျှောက်လာတယ်။ သူရဲ့ အိတ်ကို ဘယ်ဖက်ပို့လိုက်ပြီး ကျွန်မကို လက်ကမ်းပေးတယ်။ သူ့ လက်ချောင်းတွေက အေးစက်နေတယ်။ မျက်လုံးကစားပြီး ကျွန်မကို ကြည့်တယ်။ “ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် မဟေမာ” “ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင်” အာကာက အရပ်မြင့်မြင့် ပိန်ပိန်ပါးပါးနဲ့ ကြည့်ကောင်းတယ်။ လေးထောင့်ကျကျ မေးရိုးနဲ့ အပြုံးက ချို တယ်။
“တို့တွေ မတွေ့တာ တော်တော်ကြာပြီနော်။ ဟုတ်တယ်မလား အာကာ” “ဟုတ်တယ် ကြာလှပြီ ကျွန်တော်တို့လဲ သတိရနေကြ တာ” “ငါလည်း နင်တို့ကို သတိရပါတယ်။ နင်ကော်ဖီသောက်ဦးမလား ဒါမှမဟုတ် သွားတော့မလား” “ခုတော့ မသောက်နိုင်တော့ ဘူး။ လေယာဉ်ပေါ်မှာလဲ အများကြီးသောက်ခဲ့တယ်။ မဟေမာလည်း တနေကုန် အလုပ်များနေမှာ။ နားချင်ရောပေါ့။ ကျွန်တော် သဘောပေါက်ပါတယ်။ လာမတွေ့လဲ ရပါတယ်” “ငါ နင့်ကို ကြိုချင်လို့ လာကြိုတာပါ” ကျွန်မ လိမ်လိုက်တယ်။ “သွားကြစို့” “အမ အဖေရော ဘယ်လိုလဲ” “သူလည်း အဆင်ပြေပါတယ်။ ဒီကနေ ဝေးနေတာ သူ့အတွက်ကောင်းတယ်။
အမေ့ကို အလွမ်း သက်သာတာပေါ့” “ကင်ဆာက အတော်ဆိုးတယ်နော်” “ဟုတ်တာပေါ့” “ကျွန်တော် အန်တီနီလာ့ကို ချစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ မွေးနေ့တွေဆို သတိတရ ဖုန်းဆက်ပြီး ဟာသတွေ ပြောတတ်တယ်” “ဟုတ်တယ် အမေက ပျော်တတ်တယ်။ သူက ပင်စင်ယူရင် မြန်မာပြည်မှာ ပြန်နေချင်တာ။ ဒါပေမဲ့ မဖြစ်လာခဲ့ဘူး” အာကာက ကျွန်မ ပခုံးကို ညှစ်ပြီး အားပေးတယ်။
ကျွန်မ သူ့ကို ပြန်ပြုံးပြ လိုက်တယ်။ မြေအောက်ရထားလက်မှတ် နှစ်ယောက်စာ ဝယ်ပြီး နောက်လာမဲ့ရထားကို စောင့်နေတယ်။ “နင် လန်ဒန်ကို ပထမဆုံး ရောက်ဖူးတာလား” “အဖေနဲ့ တခါလာဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရှစ်နှစ်လောက်ရှိတော့ ပြောင်းလဲသွားပြီ” တခြားခရီးသည်တွေကို ငေး ရင်း အာကာဖြေတယ်။ “နင် ဘယ်မှာ နေမလဲ။ အခန်းမှာထားတာ ရှိလား။ အိမ်ငှားမှာလား” “အဖေက အိမ်ခန်း ဝယ်ထားတာ ရှိ တယ်။ သူ ဒီကို အလုပ်နဲ့လာရင် တည်းရအောင်လို့။
သူက တည်းခိုခန်းတွေ ဟိုတယ်တွေ မကြိုက်ဘူးလေ” “နင် အဆင်ပြေတာ ပေါ့။ အဲဒါ ဘယ်မှာလဲ” “ဗောက်စ်ဟောမှာ။ နာမည်က ရေးဗားလိုက်ဆိုလား ထင်တာပဲ” “နင် ပြောတဲ့နေရာ ငါသိတယ်။ အဲဒီ နေရာက ကောင်းတယ်” “ရေချိုးဖို့ အိပ်ဖို့ နေရာရရင် တော်ပါပြီ။ လေယာဉ်အကြာကြီး စီးလာရတော့ ပင်ပန်းနေပြီ။ ဒီကနေ ဝေး လား” “တနာရီအတွင်း ရောက်ပါတယ် အာကာရဲ့” အာကာ ပြုံးလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ရင်ထဲ လိပ်ပြာတွေ ပျံဝဲသွားသလိုပဲ။
“ဝိုးးး” အခန်းကို မြင်တော့ အသက်ရှူမှားသွားတယ်။ “ကျွန်တော် အဲလောက် မမျှော်လင့်ထားဘူး။ အဖေက ခဏ ခဏတော့ ဒီကို လာတယ်” အခန်းက အတော်လေးကောင်းတယ်။ ပရိဘောဂကလည်း အပြည့်အစုံပါပဲ။ အပြင်ဘက်ကို မှန်တွေနဲ့ကာထားတော့ လန်ဒန်မြို့ရဲ့ ရှုခင်းကို ကောင်းကောင်းမြင်ရတယ်။ ဝရန်တာကို ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ မိုးထိအောင်မြင့်တဲ့ အဆောက်အအုံတွေ ဟာ မီးပုံးရောင်စုံထွန်းထားသလိုပါပဲ။ တော်ရုံလန်ဒန်ကသူတွေတောင် ဒီလိုရှုခင်းမျိုး မြင်ရဖို့ မလွယ်ပါဘူး။
“နင့်အခန်းက သိပ်မ ကြာခင်မှာ နင့်သူငယ်ချင်းတွေ အပန်းဖြေဖို့ နေရာဖြစ်လာလိမ့်မယ်” “သူငယ်ချင်းရအောင် အရင်ရှာလိုက်ပါဦးမယ် အမရယ်” “ငါကရော ဘာလဲ။ သူငယ်ချင်း မဟုတ်ဘူးလား” “အမက ကျွန်တော့်မိသားစုလေ” အာကာက ပြန်ဖြေရင်းနဲ့ အံဆွဲတခုကို ဆွဲဖွင့် လိုက်တယ်။ “ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ဒီထဲမှာ ရှိတယ်” အံဆွဲထဲက သော့တစုံ ယူပြီး ကျွန်မကို ပေးတယ်။
ကျွန်မလဲ အံ့သြပြီး သော့ကို ကြည့်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ အာကာ့ကိုရောပေါ့။ “နင် နောက်နေတာလား အာကာ” “သိမ်းထားလိုက်ပါ မဟေမာ။ တကယ်လို့ တ ခုခုဆို ကျွန်တော် အခန်းပြန်ဝင်လို့ရတာပေါ့။ အမ သိတဲ့အတိုင်း အမေက စိတ်ပူတတ်တယ်။ အမကို သော့အပိုတစုံပေးထားဖို့ အ ဖေ့ကိုလဲ ပြောထားပြီးသား” “ဒါဆိုလဲ ပြီးတာပါပဲ။ လန်ဒန်က ကြိုဆိုပါတယ် အာကာ” ကျွန်မ အိပ်ရာပေါ်လှဲရင်း အာကာ့တိုက်ခန်း နဲ့ ရှုခင်းတွေအကြောင်း တွေးနေမိတယ်။
ကျွန်မ တခြားသူတွေအကြောင်း သိပ်တွေးလေ့မရှိဘူး။ အာကာက ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ သူရဲ့ ကြွယ်ဝမှုနဲ့ စတိုင်ကျတာတွေ ပေါင်းထည့်လိုက်တော့ ဆွဲဆောင်မှုပိုရှိတာပေါ့။ မော်ဒယ်တယောက်လောက် မဟုတ်ပေမဲ့ သူရဲ့ ချိုသာတဲ့ အပြုံးက ဆွဲဆောင်တယ်။ ပါးချိုင့်နဲ့ သူ့အပြုံးက ကျွန်မကို ဖမ်းစားထားတယ်။ အာကာ့အိမ်တုန်းက အဖြစ်ကို ပြန်တွေး တယ်။ ကျွန်မ သူ့ကို လိုတာထက် ပိုငေးမိခဲ့တယ်။
သူ့အခန်းမှာ မီနီဘားလေး တခုရှိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ဝိုင်ဖြူတခွက်စီ ငှဲ့ပြီး အကျီင်္လဲဖို့ ထွက်သွားတယ်။ ကျွန်မလဲ ဝိုင်သောက်ရင်း အခန်းကို လျှောက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူ ကိုယ်လက်သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ “အမ ပြန်ဦးမယ် အာကာ။ မနက်ဖြန် ရုံးသွားရဦးမယ်” “မနက်ဖြန် ညစာ အတူစားကြမလား အမ။ လာကြိုတဲ့ အတွက် ကျေးဇူးတင်လို့ပါ” ကျွန်မ ခေါင်းညိတ်မိတယ်။ အာကာက အိမ်အပြင်ဘက်ထိလိုက်ပို့ပြီး တက်စီငှားပေးလိုက် တယ်။ အာကာ့အခန်းနဲ့ ယှဉ်ရင် ကျွန်မအခန်းက သေးပြီး ကျဉ်းကျပ်တယ်။ သိမ်ငယ်စိတ်တွေလဲ ဝင်လာတယ်။
ကျွန်မအနေနဲ့ ဒီ လိုအခန်းမျိုး ပိုင်ဖို့ မလွယ်ပါဘူး။ ဘေးကို စောင်းပြီး လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးထားတယ်။ မာကျူရီ မီးရောင်က လိုက်ကာတွေကို ဖြတ်ပြီး စိမ့်ဝင်နေတယ်။ မူးနေတဲ့ ကောင်လေး ကောင်မလေးတွေရဲ့ အသံကြားရတယ်။ ညလယ်စာကြောင့် ရင်နည်းနည်းပြည့် နေတယ်။ ရုတ်တရက် ကျွန်မ အထီးကျန်သလို ခံစားရတယ်။ အခုချိန်ဆို နွေးတယောက် ဘာတွေလုပ်နေပါလိမ့်။ အာကာရော ဘာ တွေ လုပ်နေပါလိမ့်။
ကျွန်မ ဖုန်းမြည်လာတယ်။ အာကာဆီက စာပါ။ “အိမ်ပြန်တာ အဆင်ပြေရဲ့လား အမ” ကျွန်မ ပြုံးလိုက်တယ်။ အာကာက ဂရုစိုက် ရှာသား။ “အိပ်ရာထဲမှာ” ကျွန်မ ပြန်ပို့လိုက်တယ်။ “အခန်းက ကျယ်ပြီး အထီးကျန်နေတယ်” အာကာဆီက စာ ပြန်လာတယ်။ “နင့်အခန်းကနေ ရှုခင်းလှလှလေးတွေ ခံစားလို့ရတယ်လေ” “ကျွန်တော့်အခန်း မဟုတ်ပါဘူး။ အဖေ့ဆီက ခဏငှားထားတာပါ” ကျွန်မ သက်ပြင်းချမိတယ်။ “ငါလည်း တယောက်တည်းပါပဲ အာကာရယ်” အာကာ ကျွန်မကို ဖုန်းခေါ်တယ်။ “ကျွန်တော်များ မှားသွားလား” “ဟင် ဘာလို့လဲ” “အိပ်ရာအပိုရှိတယ်။ ကျွန်တော့်အခန်းမှာ အမနေလို့ရတယ်လေ” “မနက်စောစော ရုံးသွားရ မယ်လေ။ ပြီးတော့ ငါ့မှာ အဝတ်အပိုတွေလဲ မပါလာဘူး” “အဲဒါလဲ ဟုတ်တယ် အမ။ နောက်ပြီး ကျွန်တော်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်းဆို တော့ အမ သိက္ခာကျနေပါဦးမယ်” ကျွန်မ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မိတယ်။
“ကျစရာ သိက္ခာလည်း မရှိပါဘူးဟယ်။ အဲလို စာနာပေးတာတော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” နှစ်ယောက်လုံး ခဏငြိမ်သက်နေမိတယ်။ အာကာ့အသက်ရှူသံကို ဖုန်းထဲက ကြားနေရတယ်။ “မနက်ဖြန် ကျွန်တော် ဘာလုပ်နေရမလဲ မသိဘူး။ နောက်အပတ်ထဲကျမှ ကျွန်တော့်အလုပ်တွေက စမှာ” “လန်ဒန် အနှံ့သွားပေါ့ဟာ” “အမ ရုံးက ဘယ်မှာလဲ” “နင် ဘာလုပ်မလို့လဲ” “အမကို နေ့လည် စာ လာကျွေးမယ်လေ” “နင်ပြောတော့ ညစာကျွေးမယ်ဆို” “ညစာလဲ ကျွေးပါ့မယ်ဗျာ။ အမသာ အားပါစေ။ အခု အမရုံး ဘယ် မှာလဲဆိုတာပြော”“ဘစ်ရှော့ဂိတ်မှာ။ အမရုံးက ဘစ်ရှော့ဂိတ်မှာ။အဲဒီနားမှာ စတီးရုပ်ထုက ဘူတာရုံ အနောက်ဘက်ဝင်ပေါက်မှာ ရှိတယ်။ အဲဒီက စောင့်လေ” “ဘယ်အချိန်လဲ” “ဆယ့်နှစ်နာရီနဲ့ နှစ်နာရီကြား ကြိုက်တဲ့အချိန်လာခဲ့” “အိုကေ။
ကျွန်တော်လာခဲ့ မယ်။ အမ အိပ်တော့လေ” “အင်း ဟုတ်တယ်။ မနက်ဖြန် ရုံးသွားရဦးမှာ။ ဒါနဲ့ အာကာ” “ဘာလဲ မဟေမာ” “ဖုန်းဆက်တဲ့ အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” “အတူတူပါပဲ မဟေမာ။ မနက်ဖြန် တွေ့ကြတာပေါ့” အာကာ ဖုန်းချသွားတော့ ကျွန်မ ကုတင်ပေါ် ပြန်လှဲလိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုနေမိတယ်။ အာကာရဲ့ အသံကို ခုထိကြားယောင်နေတုန်း။ မဖြစ်သင့်မှန်း သိနေပေမဲ့ သာယာမိ တယ်။ ဘေးဘက်ကို စောင်းရင်း အိပ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။ အာကာ့ကို စိတ်ဝင်စားမိနေတာ တကယ်ဆိုရင် ကျွန်မတော့ ဒုက္ခပါပဲ။
“ပြီးတော့ကော” နွေးက စိတ်ဝင်တစားမေးတယ်။ ကျွန်မ ဖုန်းကို နားနဲ့ ပခုံးကြား ညှပ်ထားပြီး လက်ဖက်ရည်ဖျော်နေတယ်။ ကျွန်မ နွေးကို မလိမ်ပြောခဲ့မိဘူး။ “သူက ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်။ နင်သဘောကျမဲ့ ပုံမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ နင် ချစ်မိသွားမှာ” “ငါ သူနဲ့ တွေ့လို့ရမလား” “ဒီစနေ တနင်္ဂနွေ ငါ တခုခု စီစဉ်ပေးမယ်လေ” လက်ဖက်ရည်ကို မော့သောက်ရင်း ကျွန်မ ဖြေ လိုက်တယ်။ မီးဖိုပြတင်းပေါက်ကနေ ကြည့်လိုက်တော့ မိုးက ခပ်အုံ့အုံ့။ အာကာနဲ့ နေလည်စာ စားတဲ့အချိန်တော့ ကြည်ကြည်လင်လင် ဖြစ်နေဖို့လိုတယ်။ “ငါ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ခုတော့ ရုံးသွားမှ ဖြစ်မယ်” “ဂရုစိုက်ပါ နွေး။
ချစ်တယ်နော်” “အင်းပါ ဟေမာ။ မွ မွ” ဒီနေ့က အချိန်တွေ ကုန်ဖို့ ခက်တဲ့နေ့တနေ့ပါပဲ။ အလုပ်တွေလဲ ရှုပ်တယ်။ အာကာနဲ့ ချိန်းထားတာကိုပဲ သတိရနေ တယ်။ ကျွန်မတို့ဘော့စ်က မနက်ပိုင်းကို အလုပ်တွေ ညွှန်ကြားလေ့ ရှိပါတယ်။ နေ့လည်ဆိုရင်တော့ သူ လာလေ့မရှိဘူး။ နေ့လည် စာ စားရင်း အချိန်ကြာချင် ကြာမှာ။ တခြားသူတွေကိုတော့ နေ့လည် ဆေးခန်းပြဖို့ ရှိတယ်ပြောထားတယ်။ အမျိုးသမီးရောဂါလို့ ပြောတော့ ဘယ်သူမှ မစပ်စုတော့ပါဘူး။
နာရီကိုပဲ တောက်လျှောက်ကြည်ပြီးစောင့်နေမိတယ်။ အာကာ့ဆီက စာဝင်လာတယ်။ ဖုန်းကို ဝမ်းသာအားရ ကောက်ပြီး ကြည့် တော့ လက်တုန်နေတာနဲ့ ဖုန်းပြုတ်ကျတော့မလိုပါပဲ။ “အလုပ်တွေ တဝက်ကျိုးပြီလား” “အင်း ပြီးခါနီးပြီ” ကျွန်မ ပြန်ပို့တယ် ပြီး စားပွဲပေါ် ပြန်တင်ထားလိုက်တယ်။ “နေ့တဝက် လစ်လို့ မရဘူးလား” အာကာ စာထပ်ပို့တယ်။ ကျွန်မလဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကို တ ချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့အဖွဲ့နဲ့သူ စကားပြော ကော်ဖီသောက် လုပ်နေကြတယ်။ ဘယ်သူမှ မသိဘဲ လစ်လိုက်လို့ရတာပဲ။ ကျွန်မ ဘော့စ်ဆီကို စာပို့လိုက်တယ်။ ဆရာဝန် ပြမဲ့ အကြောင်းနဲ့ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာမလဲ မသိတဲ့ အကြောင်းပါ။ ဘော့စ်က ရှင်းရှင်းပဲ ပြန်ပို့ပါတယ်။ ဒီနေ့လည် off ယူပြီး ကျန်တဲ့ အလုပ်တွေကို နောက်တပတ်မှ ပေါင်းလုပ်ပါတဲ့။
ကျွန်မ ထီပေါက်သလိုပါ ပဲ။ နေ့လည်ခင်း off ၊ နေ့လည်စာ အလကားစားရမှာနဲ့ မောင်ဝမ်းကွဲက အဖော်လုပ်ပေးမှာရယ်နဲ့ပေါ့။ ၁၂ နာရီထိုးတာနဲ့ အလုပ်ကို လက်စသတ်၊ ပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီး ရုံးက ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းပေါ်မှာလဲ လူတွေ ရှုပ်နေတယ်။ အာကာနဲ့ ချိန်းထားတဲ့ နေရာမှာ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အံ့သြမိတယ်။ မနူးမနပ် သစ်ရွက်ကြွေတာ ရင်ခုန်ရတော့မဲ့ အရွယ် ပြန်ဖြစ်နေသလို ပဲ။ အချိန်တန်ရင် ဇာတ်သိမ်းရမှာ သိပေမဲ့ ရသလောက်လေး ပျော်ရွှင်ချင်နေတယ်။
သိပ်မကြာဘူး။ အာကာရောက်လာတယ်။ ဝတ်စားထားတာက စတိုင်ကျကျပါပဲ။ သူ့ကို မြင်လိုက်တော့ ကျွန်မ အရည်ပျော်သွား တယ်။ လမ်းမှာ ဖြတ်သွားတဲ့ တခြားမိန်းကလေးတွေလဲ အာကာ့ကို ငေးသွားကြတယ်။ အာကာ ကျွန်မနားရောက်လာတော့ လက် ကမ်းပေးတယ်။ ပြီးတော့ ပါးကို နမ်းတယ်။ “ဟယ်လို အာကာ” “ဟိုင်း အမ၊ ကျွန်တော် လန်ဒန်ကို သဘောကျတယ်” “လန်ဒန်က လည်း နင့်ကို သဘောကျပါတယ် ” အာကာက ရယ်လိုက်ရင်း ကျွန်မ လက်မောင်းကို ချိတ်လိုက်တယ်။ “လာခဲ့ အမ။ ဒီထောင့် နားက အီတလီဆိုင်မှာ ဘွတ်ကင်လုပ်ခဲ့တယ်” “နင်ပြောတဲ့အတိုင်း ငါ နေ့တဝက် off ယူခဲ့တယ်” “ကောင်းတာပေါ့ အမရယ်” အာကာ့ဘေးက လက်ကိုတွဲပြီး ပျော်ပျော်ပဲ လိုက်လာခဲ့တယ်။
ရူးသွပ်မိုက်မဲတာတွေ အမျိုးဆိုတာတွေကို မေ့ထားပြီး ပစ္စုပ္ပန် အချိန်ကလေးကိုပဲ တန်ဖိုးထား ဖြတ်သန်းနေမိတယ်။ မှာထားတဲ့ စားစရာတွေ မလာခင် ဝိုင်သောက်ရင်း စကားစမြည်ပြောကြ တယ်။ “နင်သိလား အာကာ ငါ အဲလို ခိုးထွက်ရတာမျိုးကို သဘောကျတယ်။ ငါ့ကိုယ်ငါ လွတ်လပ်တယ်လို့ ခံစားရတယ်” “လစ် တတ်ပေမဲ့ အမက အလုပ်ကြိုးစားပါတယ်။ အသက် နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်မှာ ဒီလိုနေရာ ရဖို့ မလွယ်ဘူးလေ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဂုဏ် ယူသင့်တယ်” “နှစ်ဆယ့်ခုနစ်ပါ အာကာ” “ဘယ်တုန်းက ပြည့်သွားတာလဲ” “ဒီဇင်ဘာ ၁၃ က” “မထင်ရဘူး အမ။ အမ ကြည့်ရ တာ ငယ်သေးတဲ့ပုံပါပဲ” “ဟား ဟား မြှောက်ပြောလဲ ငါက ဘာမှ မကျွေးဘူးနော် အာကာ” စားစရာတွေ ရောက်လာတော့ နှစ် ယောက်သား ခပ်သွက်သွက်ပဲ စားလိုက်ကြတယ်။
“ဒါနဲ့ အာကာ နင်ဒီကို ဘာဖြစ်လို့လာတာလဲ” “ရန်ကုန်မှာ ပျင်းလို့။ နိုင်ငံခြား အတွေ့အကြုံလဲ လိုချင်တာလည်းပါတယ်။” “နင်က ဘာလုပ်မှာလဲ” “ပရိုဂရမ်မင်း လုပ်မလားလို့” “နင့်ကို ကြည့်ရတာ ပရိုဂရမ်မာနဲ့ မတူပါဘူး” “ဒါဆို ဘာနဲ့တူလဲ မဟေမာ” “နင် က သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားထားတော့ ကုန်သည်လိုလို ရှေ့နေလိုလိုပါပဲ” “ကျွန်တော်တော့ ရှပ်အဖြူနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ ဝတ်မှထင် တယ်” အာကာက ထိုင်ခုံကို ကျောမှီလိုက်ရင်း ပြောတယ်။ “နင် အခုဝတ်ထားတဲ့နဲ့ အရမ်းကြည့်လို့ ကောင်းတယ်။ နင့်အထာနဲ့ နင် ပေါ့ဟာ” ” ကျေးဇူးပါပဲ” အာကာက တချက်ပြုံးလိုက်တယ်။
သူ့အပြုံးက ကျွန်မကို ဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းတယ်။ “ဆောရီး အာကာ။ တခါတလေ ငါ့ပါးစပ်က အဲလို လျှောက်ပြောတတ်တယ်” “ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး အမ။ ကော်ဖီသောက်ဦးမလား” “မသောက်တော့ ဘူး အာကာ” အာကာက ဘီလ်ကို ကျွန်မ မမြင်အောင် ရှင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်မ အတင်းလုရှင်းပေမဲ့ သူက လက်မခံဘူး။ ဆိုင်ထဲက ပြန်ထွက်လာတော့ အာကာက သူ့မာဖလာ ကျွန်မကို ပတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း အတော်ကြည်နူးသွားတယ်။
“အခု ဘယ်သွားကြမလဲ” အာကာ့မာဖလာဆီက ရတဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို ခံစားမိနေတယ်။ “ကျွန်တော် မပြောတတ်ဘူး အမ။ အမ ပြောကြည့်လေ” “ဝါတာလူးအထိ ဘတ်စကားစီးပြီး နင့်အိမ်ကို လမ်းလျှောက်မယ်လေ” “ကောင်းတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အမ ဒီ ဖိနပ်တွေနဲ့ လမ်းလျှောက်လို့ အဆင်ပြေပါ့မလား” “အကြာကြီး မတ်တပ်မရပ်ရရင် အဆင်ပြေပါတယ် အာကာ” “ဒါဆို အဲလို မ ဖြစ်အောင် လုပ်မယ်လေ” အာကာ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ တက်စီငှားလိုက်တယ်။
“ကားမငှားနဲ့ အာကာ။ ငါလျှောက်နိုင်တယ်။ ဆယ့်ငါးပေါင်လောက် အနည်းဆုံးကုန်မှာ” “လာပါ အမရယ်။ ကျွန်တော် ရှင်းလိုက်ပါ့ မယ်” ကျွန်မကို တက်စီထဲ အတင်းဆွဲခေါ်တယ်။ ” ဝါတာလူးကို မောင်းပါ” “တက်စီဖိုးက တပတ် နေ့လည်စာ စားလို့ရတယ် အာကာရဲ့” “အမ ခြေထောက်နာမှာစိုးလို့ပါ။ ပြီးတော့ ဝါတာလူးကနေ ကျွန်တော့်အိမ်ကလဲ လှမ်းတယ်လေ။ တော်ကြာ ခြေထောက်နာနေလို့ ညနေခင်းရဲ့ အလှအပတွေကို မခံစားနိုင်ဘဲ နေလိမ့်မယ်” “နင် ငါ့ကို လှောင်နေတာလား” “မဟုတ်ရပါဘူး ဗျာ။ အမက ကျွန်တော့်အမလေ။ သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်ဖို့လိုပါတယ်” ကျွန်မလည်း ဘာမှ မပြောသာပဲ တက်စီထဲကနေ အပြင်ဖက်ကို ငေးကြည့်နေလိုက်တယ်။ သောကြာနေ့ဆိုတော့ ကားတွေ ပိတ်စပြုလာပါပြီ။
ဒါပေမဲ့ တက်စီသမားက ဖြတ်လမ်း တွေက မောင်းသွားတော့ သိပ်မကြာပါဘူး။ အာကာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖုန်းပွတ်နေပါတယ်။ ဝါတာလူးကို ရောက်တော့ အာကာ က ကော်ဖီဆိုင်ဝင်ပြီး ကျွန်မနဲ့ သူ့အတွက် လတ်တေးတခွက်စီ ဝယ်လာပါတယ်။ ကော်ဖီခွက် ကိုယ်စီကိုင်ပြီး သိမ်းမြစ်ကို ငေးကြ တယ်။ စင်ရော်နှစ်ကောင်က သိမ်းမြစ်ပေါ်မှာ ဖြတ်ပျံသွားတယ်။ စကားမပြောဖြစ်ဘဲ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကို ကြည့်တယ်။ လတ်တေးကို ကုန်အောင်သောက်ပြီး အာကာ့အိမ်ကို လမ်းလျှောက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းတလျှောက်မှာ စက်ဘီးသမားနဲ့ အပြေး လေ့ကျင့်သူတွေပါ တွေ့ရတယ်။ လမ်းဘတ်နန်းတော်နဲ့ အမ်အိုင်စစ်ကို ကျော်တော့ နိုင်းအမ်းမှာ ရှိတဲ့ခေတ်မီအဆောက်အအုံတွေ မြင်ရတယ်။ အာကာက ဗိသုကာလက်ရာ အကြောင်းတွေ ပြောတယ်။
ကျွန်မလည်း သိပ်စိတ်မဝင်စားလို့ ခေါင်းပဲ ညိတ်လာခဲ့ တယ်။ ကျွန်မ သတိမထားမိခင်မှာပဲ အာကာ့လက်က ကျွန်မကို ချိတ်ထားတယ်။ လမ်းလျှောက်နေရင်း သူ့တင်ပါးကလည်း ကျွန်မ တင်ပါးကို လာထိထိနေတယ်။ သူ့မျက်လုံးကလည်း နေဝင်ဆည်းဆာအောက်မှာ အရောင်တောက်နေတယ်။ သူရဲ့ အလွယ်တကူ ပြုံးလိုက်တာက ကျွန်မရင်ကို နွေးစေတယ်။ အာကာ့အရပ်က ကျွန်မထက် ၆လက်မလောက် မြင့်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အရိပ်ထဲမှာတော့ လိုက်ဖက်ညီနေပါတယ်။ အာကာနဲ့တွဲပြီး လမ်းလျှောက်သွားရတာ ကမ္ဘာပေါ်မှာ သဘာဝအကျဆုံးလိုပါပဲ။ အဲဒီအခိုက်အတန့်လေး မပြီးဆုံးစေဖို့ ကျွန်မ ဆုတောင်းမိတယ်။ အခန်းကိုရောက်တော့ အာကာက ကျွန်မ ကုတ်အကျီင်္ကို ချွတ်ပြီး တံခါးဘေးက စင်မှာ ချိတ်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ မီနီဘားကို သွားပြီး “ဝိုင်သောက်မလား မဟေမာ” “သောက်မှာပေါ့” “အဖြူလား အနီလား” “အနီပဲ ပေးပါ” ကျွန်မ ပြတင်းပေါက်ဘေးမှာ ရပ်နေပြီး လန်ဒန်မြို့ရဲ့ အလှအပကို ခံစားနေမိတယ်။ ဖုန်းမြည်လာလို့ ကြည့်တော့ နွေးဆီ ကပါ။ “ဟေမာ ဒီည ကလပ်လိုက်ဦးမလား” “ဒီညတော့ အဆင်မပြေဘူး။ မနက်ဖြန် တွေ့မယ်လေ” “ဘာလဲ နင့်သူငယ်ချင်း အသစ်နဲ့ ကစားနေတာလား” ကျွန်မ ရယ်မိတယ်။ “မနက်ဖြန် နင်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးဖို့ စီစဉ်လိုက်မယ်လေ နွေး။ အခု သူက ငါ့ အတွက် ညစာချက်နေလို့” “ကောင်းပါပြီအေ။ ပျော်ရွှင်ပါစေ” အာကာကို ကြည့်တော့ သူက မျက်ခုံးပင့်ပြတယ်။ “ဆောရီး အာကာ။ နွေးက ငါ့ BFF မို့ပါ။ အလုပ်ပြီးရင် သွားသောက်နေကျ။ ဒီည မအားတဲ့အကြောင်း သူ့ကို ပြောတာ” “သူငယ်ချင်းတွေက အရေးကြီးတယ်။
မဟေမာ့ အစီအစဉ် ပျက်သွားတာ ဆောရီးပါ” “ရပါတယ် အာကာရဲ့။ နင် အားနာလို့ရှိရင် မနက်ဖြန်ည ငါတို့ နဲ့ လိုက်ခဲ့လေ” “ဘယ်လိုငြင်းရက်မှာလဲ မဟေမာရယ်” အာကာက ဝိုင်အနီ တပုလင်း ယူလာပြီး နှစ်ယောက်စာ ငှဲ့လိုက်တယ်။ “ချီးယားစ် TGIF ပါ အမ” “ချီးယားစ် အာကာ၊ ဒီညအတွက် ကျေးဇူးနော်” “ရပါတယ် အမ၊ ကျွန်တော် ညစာ သွားချက်ဦးမယ်” အာကာ မီးဖိုခန်းထဲသွားပြီး ချက်ပြုတ်ဖို့ ပြင်ဆင်တယ်။ “အဖေက အချက်အပြုတ် ဝါသနာပါတယ်လေ။ တကယ်လို့ စီးပွားရေး သာ မလုပ်ဖြစ်ရင် စားဖိုမှူးလုပ်ချင်တာတဲ့။ ဒီကို မလာခင် အဖေ့ဆီက အချက်အပြုတ် သင်လာခဲ့တာ” မီးဖိုခန်းအဝမှာ ရပ်ရင်း ကျွန်မမေးလိုက်တယ်။ “ဘာကူညီရမလဲ အာကာ” အာကာက ခုံတလုံးဆွဲပေးရင်း “ရပါတယ် အမ။
ဒီမှာထိုင် ဝိုင်သောက်ရင်း ကျွန်တော့်ကို အဖော်လုပ်ပေးရင် ရပါပြီ” “အဆင်ပြေတာပေါ့ အာကာ” နောက်တော့ အာကာက ကြက်သွန်နီလှီးနေတယ်။ “အမ အကြောင်းပြောပြပါလား” “နင် ဘာသိချင်တာလဲ အာကာ” “အမက ဘယ်လိုမျိုးလဲ” ကျွန်မ ဝိုင်ခွက်ကို ငေးနေမိတယ်။ “ဖြေရခက်တဲ့ မေးခွန်းပဲ အာကာ” ကျွန်မ သက်ပြင်းချမိတယ်။ “ပြောစရာ များများစားစား မရှိဘူး ထင်တယ်။ငါက လန်ဒန်မှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ သူတယောက်။ အလုပ်သွားတယ်။ ကလပ်တက်တယ်။ သောက်တယ်။ အခန်းသေးသေးမှာနေတယ်။ အနာဂတ် အကြောင်း မတွေးဘူး။ တွေးရင် စိတ်ဓာတ်ကျလို့” “အဓိပ္ပာယ် မရှိတာ။ အမက အဲလိုပုံမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည် မှုရှိတဲ့ မိန်းကလေးပါ” ကျွန်မ ဝိုင်တကျိုက်မော့လိုက်ရင်း “ငါ့ဘဝက လှောင်အိမ်ထဲက ကြွက်လို ဒါမှမဟုတ် ကြိုးဆွဲရာက ရတဲ့ ရုပ်သေးလိုပါပဲဟာ။
နွေးတယောက်ပဲ ငါ့ကို အဖော်လုပ်မဲ့သူ ရှိတယ်” အာကာက အာလူးတွေ ဆေးရင်း “ကောင်လေးရော မရှိ ဘူးလား” ကျွန်မ မချိတင်ကဲ ပြုံးလိုက်တယ်။ “ငါက အချစ်ရေး ကံမကောင်းဘူး။ ဒါကြောင့် တယောက်တည်း ပျော်ပျော်နေတယ်။ တခြားသူအတွက် ကိုယ့်ကိုကိုယ် အထိခိုက်မခံဘူး” “အမက ချစ်ဖို့ ကောင်းပါတယ်။ အဲလိုလုပ်နေတာ အမအတွက် မကောင်းပါ ဘူး” “အင်းးးအာကာ နင် ငါ့အကြောင်း သေချာမသိသေးလို့ ဖြစ်မှာပါ” အာကာ့ဆီက မျက်နှာလွှဲပြီး အဝေးကို ကြည့်လိုက်တယ်။ မျက်နှာမှာတော့ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ပေါ့။ “အမက အရင်လိုပါပဲ သိပ်မပြောင်းလဲသွားပါဘူး” “ပြောင်းပါတယ်” “ထားပါတော့လေ” “နင့်အကြောင်းလဲ ပြောပါဦး” “အမ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ” “အဲလို လွယ်လွယ်မပြောနဲ့” အာကာ ခါကျက်ဥကို လှီးနေလက်စက ဓားချလိုက်တယ်။ “အသက် အစိတ်လောက်မှာ ပျင်းလာတယ်။ ဘဝမှာ စိတ်ဝင်စားစရာက ဘာမှမရှိဘူး။
တွဲဖူးတဲ့ ကောင်မလေး တွေကလည်း ကျွန်တော့်ကို ချစ်တာထက် အဖေ့ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုကို စိတ်ဝင်စားတာကလား။ ဘဝရဲ့ ရည်မှန်းချက်တွေ ပျောက်နေတာ လဲ ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီကိုလာခဲ့တာ။ မဆိုးပါဘူး။ ခုတော့ အမဝမ်းကွဲအတွက် ညစာချက်ပေးနေတဲ့ ၂၆ နှစ်သားလေးပေါ့” “ဒါနဲ့ နင် ဘာတွေချက်နေတာလဲ အာကာ” “အမ မြန်မာထမင်းဟင်း ငတ်နေတာမလား။ ကြက်သားအာလူးကို မဆလာအုပ်မယ်။ အစိမ်းကြော်လေးနဲ့ပေါ့။ ထမင်းစားပြီးရင် သောက်ဖို့ ဝိုင်ရှိတယ်လေ” “နင့်ကို ထမင်းချက်ခန့်မှ ထင်တယ်” “ဘာလို့လဲ” “Fast food တွေ စားရတာ မုန်းလှပြီ။ ချက်ဖို့လည်း အချိန်မရဘူး။ ချက်လည်း မချက်တတ်ပါဘူးဟာ။ အိမ်က မီးဖိုခန်းကလည်း ကျဉ်းတယ်” “အမအတွက်ဆို ကျွန်တော် စားတော်ကဲလုပ်ပေးပါ့မယ်။
အမ လိုအပ်ချိန်တိုင်းပေါ့” “မဖြစ်နိုင်တာကို ကတိမပေး စမ်းပါနဲ့ အာကာရယ်။ ငါက ညတိုင်းလာစားမှာနော်” “အခန်းအပို ရှိတယ် လာနေပါလို့ အမကို ပြောသားပဲ” ဝိုင်ခွက်ကို လှုပ် သောက်ရင်း အာကာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ လှီးတာကြည့်နေမိတယ်။ “လန်ဒန်မှာ နေရတာ မလွယ်ပါဘူး” “ကျွန်တော်နဲ့ လာ နေပါလား။ စိတ်ပြေလက်ပျောက်ပေါ့” ပြောရင်း အာကာက ကျွန်မကို ငေးကြည့်နေတော့ ကျွန်မလည်း ရှက်သွေးဖြာမိတယ်။ ချက်ပြုတ်ပြီးတော့ အာကာ ရေချိုးတယ်။ နောက် ကျွန်မတို့ ညစာအတူစားကြတယ်။ မြန်မာထမင်းဟင်း မစားရတာကြာနေလို့ လား မသိဘူး။ စားလို့တော်တော်ကောင်းတယ်။ ဗိုက်တင်းအောင်စားမိတယ်။ ပန်းကန်တွေတော့ ကူသိမ်းပြီး ဆေးပေးလိုက်တယ်။
အားလုံးပြီးတော့ ဝိုင်ခွက်ကိုယ်စီကိုင်ပြီး အိမ်ရှေ့ဆိုဖာမှာ ထိုင်ကြတယ်။ ဝိုင်တန်ခိုးကြောင့် ကျွန်မ ရီဝေဝေပါပဲ။ အာကာနဲ့ အတူရှိ နေတာ နွေးထွေးလုံခြုံသလိုပါပဲ။ အခန်းက လေဝင်လေထွက်ကောင်းပြီး အလင်းရောင်လဲရတယ်။ စိတ်ကူးကွန်ယက် ဖြန့်ကျက်နေ တုန်း “ဆောရီး အာကာ။ ဘာပြောလိုက်တာလဲ” အာကာ တခုခု ပြောလိုက်သလို ထင်လို့ မေးကြည့်တယ်။ “အမ ဘာစားချင် သေးလဲ။ ကော်ဖီသောက်ဦးမလားလို့” “ကျေးဇူး အာကာ။ မသောက်ချင်သေးဘူး။ ငါ ဒီနေ့ တကယ်ပျော်ရပါတယ်” “အမကြည့် ရတာ တကယ်ပျော်နေပါတယ်” “အင်း ဟုတ်တယ်။ အခန်းက ကောင်းတယ်။ ဆိတ်ငြိမ်တယ်။ အစားအသောက်လဲ ကောင်းကောင်းစားရတယ်။ ဝိုင်နဲ့ ဧည့်ခံတယ်။ ငါ ပျော်တာပေါ့” အာကာက ဝိုင်ပုလင်းယူပြီး ထပ်ငှဲ့ပေးတယ်။
“ကျေးဇူးပါ အာကာ” “ဒါနဲ့ အမကို ကြည့်ရတာ အဖော်လိုနေသလိုပဲ။ စတာမဟုတ်ဘူးနော်” “အင်း နင်မှန်ပါတယ် အာကာ။ နွေးကိုလည်း အချိန်တိုင်း ဒုက္ခပေးမနေချင်ပါဘူး။ ငါ့နားမှာ ဘယ်သူမှ မရှိတာကြာပြီ။ ရည်းစားထားရတာ ဘယ်လိုလဲတောင် မေ့နေပြီ” “ဒီမှာ တယောက်တည်းနေရတာ အမ ခက်ခဲမှာပေါ့” “ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ လန်ဒန်မှာ ငါတယောက်တည်း အထီးကျန်နေရတယ်။ သူများတွေ အတွက် ပျော်စရာပေါ့။ နွေးက အကောင်းဆုံး သူငယ်ချင်းပါပဲ” “အခုထိပေါ့” အာကာက ပြုံးရင်း မေးတယ်။ “ဟုတ်တယ် အခု ထိပဲ” “ဝရန်တာ သွားထိုင်ကြမလား” “ကောင်းသားပဲ။ လန်ဒန်ရဲ့ ညအလှကို ခံစားကြတာပေါ့” ကျွန်မတို့ ဝရန်တာကနေ မြို့ပြရဲ့ ညအလင်းကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ရာသီဥတုကလည်း အေးမြနေတော့ ကျွန်မ ကုတ်အကျီင်္ကို ထပ်ဝတ်တယ်။ အာကာက သူ့ မာဖလာကို တခါထပ်ပတ်ပေးတယ်။ သူကတော့ အနွေးထည် ဝတ်တယ်။
“လန်ဒန်က ညဆို အရမ်းလှတာပဲ” “ရန်ကုန်လဲ လှပါ တယ် မဟေမာ” “ကြည့်တဲ့သူပေါ် မူတည်မှာပေါ့ အာကာရယ်” “စကားမစပ် အမမှာ ချစ်သူမရှိဘူးဆိုတာ ကျွန်တော် သိပ်မယုံချင် ဘူး” “မနောက်ပါနဲ့ ငါ့မောင်” “အတည်ပြောတာ။ အမက ရုပ်လဲချောပါတယ်။ အမ တကိုယ်တည်း ဘာကြောင့်နေနေလဲ ကျွန်တော် နားမလည်ဘူး” “နွေးမခေါ်ရင် ငါက စာအုပ်တွေနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်လေ့ရှိတယ်။ အလုပ်က တဖက်နဲ့။ ပြန်လာရင် ဖတ်ဖတ်မောနေပြီ။ အပြင်ထွက်ဖို့ အားတောင်မရှိဘူး။ ပြီးတော့ ငါ့လို ငမွဲကို ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်ပါဘူး” “ဒီနေ့တော့ အမမှာ အချိန်ပိုတွေ အများကြီးပါ” အာကာက ကျွန်မကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောတယ်။ “ဒါက မတူဘူးလေ။ နင်က ငါ့မောင်ကိုး” “ထားပါ တော့။ ကျွန်တော် ငယ်ငယ်တုန်းကနဲ့ အခု သိပ်မကွာဘူး မဟုတ်လား အမ” “နင် အခု ဆွဲဆောင်မှု ပိုရှိလာတယ်” ကျွန်မပါးစပ်က လွှတ်ခနဲ ထွက်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အာကာက ရယ်လိုက်တယ်။
“အလှအပဆိုတာ ကြည့်တဲ့သူရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာပါပဲ” ဝိုင် သောက်ရင်း အာကာက ပြောတယ်။ “ဒါပေမဲ့ အမ မြှောက်လုံးပင့်လုံးအတွက် ကျေးဇူးပါဗျာ” “ငါ ရိုးရိုးသားသား ပြောတာပါ။ ငါ့ ပါးစပ်က လက်လွှတ်စပယ် ပြောတတ်ပေမဲ့ အမှန်တွေပဲ။ နင်က ကြည့်ကောင်းတယ်။ နွေးတောင် နင့်ကို စိတ်ဝင်စားနေတာ။ လန်ဒန်က တခြားကောင်မလေးတွေလည်း အဲလိုပဲနေမှာ” “တကယ်လို့ မထင်ပါဘူးဗျာ” အာကာက ကျွန်မပြောတာကို သဘောကျနေတယ်။ ရုတ်တရက် နှစ်ယောက်လုံး တိတ်နေမိတယ်။ နောက်တော့ အာကာက ကျွန်မကို ဖက်လိုက်တယ်။ ကျွန်မ ခိုက်ခိုက်တုန်နေတယ်။ “အမ အဆင်ပြေရဲ့လား” “ပင်ပန်းနေလို့ပါ” ကျွန်မ ခေါင်းကို အာကာ့ပခုံးပေါ် မှီထားလိုက်တယ်။ သက် တောင့်သက်သာ ရှိသလို ကြည်နူးမိတယ်။
ကျွန်မရဲ့ ရူးမိုက်မှုကို ကျွန်မ အလိုလိုက်နေမိတယ်။ “ရင်ဖွင့်ချင် ဖွင့်လို့ရတယ်နော် အမ” ဟိသရိုးမှာဆင်းမဲ့ လေယာဉ်တစင်း ကျွန်မတို့ပေါ်က ဖြတ်ပျံသွားတယ်။ ကျွန်မ အာကာကို ကြည့်ရင်း “ဒီညအတွက် ကျေးဇူးပါ အာကာ။ နင်ကြောင့် ဒီနေ့ဟာ အဓိပ္ပာယ်ရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ အိမ်ပြန်ရဦးမယ်” “လုပ်ပြန်ပြီ အမကလဲ။ အခန်းအပို က အမအပိုင်ပဲ” “ငါ့မှာ အဝတ်အပို မပါခဲ့ဘူး” “တီရှပ်နဲ့ ထရက်ဆုဘောင်းဘီ ငှားမယ်လေ” အာကာက ကျွန်မ မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း ပြောတယ်။ “ကောင်းပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ မနက်စာအတွက်ရော ဘာရှိလဲ” “လမ်းဟိုဖက်ခြမ်းမှာ စတိုးရှိတယ်။ အမကြိုက်တဲ့ မနက်စာ အဆင်ပြေမှာပါ” အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာကြပြီး ဆိုဖာမှာ ထိုင်တယ်။ အာကာက ဝိုင်ထပ်ဖြည့်ပေးပြီး စကားစ တယ်။ “ဒါနဲ့…” “ဒါနဲ့…ဘာလဲ နင့်မှာ ပြောစရာကုန်ပြီမလား။ ငါက တနေကုန် ဒုက္ခပေးနေတာ” “ဒုက္ခပေးတယ် မခေါ်ပါဘူး။
ကျွန်တော် ပျော်ပါတယ် အမရဲ့” “နင် ပြောသလိုပါပဲ။ ငါလည်း ထူးဆန်းနေတာ နင့်မှာ ကောင်မလေး မရှိတာကို” “ကျွန်တော်က အချစ်ရေးမှာ ကံမကောင်းတာပါ။ တကယ်ချစ်တာထက် ချူစားချင်တဲ့သူက များတယ်လေ” အာကာက သက်ပြင်းချရင်း ပြော တယ်။ “လန်ဒန်မှာလည်း အဲလိုကောင်မလေးတွေ နင်တွေ့မှာပါ” “အမေကရာ” “ငါက ငါ့အတွက်ငါ ရှင်းတယ်။ ဖရီးကြိတ်တဲ့သူ ကို မုန်းတယ်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် တာဝန်ယူသင့်တယ်လေ” “အင်းးးအမ။ ဒီနေ့ အမကို စော်ကားသလိုများ ဖြစ်သွားလား” “မဖြစ်ပါ ဘူး။ နင်က ဆင်းရဲတဲ့ ငတ်နေတဲ့ အမကို ပြုစုတာလေ” အာကာက ရယ်တယ်။ ကျွန်မလည်း သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးဖြဲဖြဲ လုပ်နေလိုက် တယ်။ ခြေထောက်ဆန့်ပြီး ဆိုဖာကျောမှီပေါ် ခေါင်းတင်တယ်။ စကားပြောနေရင်း သူ့ကို မြင်နေရအောင်ပါ။
“တချို့မိန်းမတွေက ညံ့တယ်။ နင်က ကြင်နာတတ်တယ်။ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တယ်။ နင့်လိုလူမျိုးရှာတွေ့ဖို့ မလွယ်ဘူးလေ” ကျွန်မ ရှက်ရှက်နဲ့ ပြောချ လိုက်တယ်။ “ကျွန်တော်က အဲလောက်မဟုတ်ပါဘူး” “ယောက်ျားတော်တော်များများ နင့်လို့မဟုတ်ဘူး။ ကုတင်ပေါ် မရောက်ခင် အထိတော့ နူးညံ့ကြင်နာကြပါတယ်။ နောက်တော့…” “အမ လိုချင်တာ အဲဒါမဟုတ်ဘူးလား” “နင်ကရော” “ကျွန်တော်က ခင် ခင်မင်မင် ရင်းရင်းနှီးနှီး ရှိမဲ့သူမျိုး လိုချင်တာ။ ယုံကြည်လို့ရမဲ့သူမျိုးပေါ့” “တွေ့လား အဲလိုသူမျိုး ရှာရခက်တယ်” “အမ စိတ်ကူး ထဲက ချစ်သူက ဘယ်လိုမျိုးလဲ” “နင် ဒီနေ့ ငါ့ကို လုပ်ပေးသလိုမျိုးပေါ့” “အဲဒါ အမကို ဂရုစိုက်တာပါ” “နင့်ကိုနင် ဘယ်လောက် တော်လဲဆိုတာ နင်မသိသေးဘူးပဲ အာကာ။ လူကြီးဆန်တယ်။ ကြင်နာတတ်တယ်။
ပေးဆပ်ချင်တာပဲ ရှိတယ်” “အမ ကျွန်တော့် ကို အထင်ကြီးလွန်းနေပြီ” “မဟုတ်ဘူး အာကာ” ကျွန်မ အာကာ့လက်ကို ကိုင်ရင်း ငြင်းလိုက်တယ်။ “ငါက နင့်အမ။ နင်က ငါ့ အပေါ် ကောင်းပါတယ်။ နင့်ပုံစံ ဟန်ဆောင်ထားတဲ့ပုံမျိုး မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ်။ နင်က လူကောင်း တယောက်ပါ” အာကာက ဝိုင်တကျိုက် သောက်ပြီး ဝိုင်ခွက်ကို ငေးကြည့်နေတယ်။ “နင့်လိုလူမျိုး များများရှိပါစေလို့ ငါ ဆုတောင်းပါတယ်” ကျွန်မ သက်ပြင်းချရင်း ရေရွတ်လိုက်တယ်။ “ကျွန်တော်လည်း အမလိုမျိုး မိန်းကလေးများပါစေ ဆုတောင်းပါတယ်” အာကာ က ပြုံးရင်း ပြန်ပြောတယ်။ “ဘာလဲ အာကာ အိမ်တွင်းပုန်း ငမွဲ အနာဂတ်ဆိုတာ ဘာမှန်း မသိတဲ့သူတွေလား” “နွေးထွေး ကြင်နာပြီး ရုပ်ရော စိတ်ပါလှတယ်လေ”
“ကဲ ဘယ်သူက အထင်ကြီးလွန်းနေတာလဲ” “ကျွန်တော် ကွဲကွဲပြားပြား မြင်နိုင်ပါတယ်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မနှိမ့်ချပါနဲ့။ အမက ပြည့်စုံပါပြီးသားပါ” “အပြောလွယ် အလုပ်ခက်တယ် အာကာ” ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ငြိမ် နေပြီးနောက် အာကာက “ကော်ဖီသောက်မလား အမ” “ငါ ရေချိုးချင်တယ်။ တနေကုန် နေရတာ နုံးနေပြီ” “ရေချိုးခန်းမှာ ရေပူ ရေအေးရှိတယ်လေ” “ဘယ်မှာလဲ” “ကျွန်တော် လိုက်ပြမယ်လေ” အာကာက ကျွန်မလက်ကို ဆွဲပြီး သူ့အခန်းထဲ ခေါ်သွား တယ်။ ရေချိုးခန်းကို ဖွင့်ပြီး “ဒီမှာ အမ” “ရေချိုးခန်းမဟုတ်ဘူး။ ရေကူးကန်လိုပါပဲလား” “အမ စိတ်ကြိုက်ချိုးလို့ရတယ်။ ကျွန်တော် တဘက်သွားယူလိုက်ဦးမယ်” “နင် ချောင်းမကြည့်နဲ့နော်” ရေချိုးခန်းတံခါးကို ပိတ်ရင်း ကျွန်မ အာကာ့ကို စလိုက် တယ်။
“ညအိပ်ဝတ်စုံကို ကုတင်ပေါ် တင်ခဲ့မယ်” အာကာက ပြုံးပြီး ပြန်ပြောတယ်။ အခန်းအပြင် ထွက်သွားတဲ့ သူ့ခြေသံကို နားထောင် တယ်။ ပြီးမှ ကျွန်မ ခြေဆန့်လက်ဆန့်လုပ်ပြီး ရေပူရေအေးကို စမ်းကြည့်တယ်။ ကျွန်မ အကျီင်္နဲ့ စကပ်ကို ချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းက တန်းမှာ ချိတ်ထားတယ်။ မနက်ကျ ပြန်ဝတ်လို့ရအောင်ပါ။ ဘရာနဲ့ ပင်တီကို ထပ်ချွတ်ပြီး bathtub ဘေးတဖက်မှာ ပုံထားလိုက် တယ်။ bathtub ထဲ ရေဖြည့်ပြီး စိမ်တယ်။ ရေပူရေအေးမျှအောင် ရောထားတော့ ဇိမ်ကျနေပါတယ်။ ကျွန်မ အခန်းမှာ bathtub မ ရှိတော့ ဒီလို ဇိမ်မကျပါဘူး။ ကိုယ်ကို ခပ်လျောလျောလုပ်ပြီး ရင်သားတွေမြုပ်အောင် စိမ်လိုက်တယ်။ ဘရာတနေကုန်ဝတ်ထား တော့ ရင်သားတွေလဲ နည်းနည်းနာနေတယ်။ ဧည့်ခန်းကနေ သီချင်းသံတိုးတိုး ကြားရတယ်။ အာကာက နန်းဆုရတီစိုးရဲ့ ရူးအောင် ချစ်ရသူ သီချင်းကို နားထောင်နေတယ်။ သီချင်းတွေနဲ့ ပတ်သက်ရင် ကျွန်မ သိပ်မသိပါဘူး။
ဒါပေမဲ့ သီချင်း နားထောင်ရတာကို သဘောကျပါတယ်။ ကျွန်မ လက်မောင်း၊ ရင်သားနဲ့ ပခုံးတွေကို ညင်ညင်သာသာ နှိပ်ပေးရင်း တနေ့တာ အမောတွေကို စီးမျော လိုက်တယ်။ ဆပ်ပြာဖြေးဖြေးတိုက်တယ်။ လက်မောင်းမှာ ကျက်သီးထသွားတာကို ကြည့်ရင်း ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေ လိမ်းကျံတယ်။ ကျွန်မလက်က အောက်ပိုင်းကို ရောက်သွားတယ်။ အစကတော့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်မလို့ပါပဲ။ ဝိုင်သောက်ထားလို့ပဲလား မသိ။ ကျွန်မ သတိမထားမိခင်မှာပဲ နွမ်းနွမ်းလျလျ နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ စောက်စိလေးကို ပွတ်သပ်နေမိပါတော့တယ်။ လုပ်နေတုန်းမှာပဲ ကျွန်မ ဘယ်လောက်ရမက်ကြီးလဲ ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတယ်။ bathtub ကိုမှီလိုက်ပြီး အသက်ကို ဖြေးဖြေးရှူထုတ်လိုက် တယ်။ ခြေထောက်ကို ကားပြီး ညာဖက်လက်ညှိုးနဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ပွတ်တယ်။ ပြီးတော့ အထုတ်အသွင်း လုပ်တယ်။ အသက်ရှူတာ ပိုပြင်းလာတယ်။ လည်ချောင်းထဲက ညည်းတယ်။
လက်ကလည်း ပိုးသားလို နူးညံ့တဲ့ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ တင်းကျပ်တဲ့ ကြွက်သားတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားရင်းနဲ့ပေါ့။ ဘယ်ဖက်လက်ညှိုးနဲ့ စောက်စိကို ပွတ်ချေနေလိုက် တယ်။ ညာဖက်လက်ခလယ်ကိုပါ အထုတ်အသွင်းလုပ်တယ်။ ယောက်ျားတယောက်ရဲ့ လီးနဲ့ အလိုးခံနေရတယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်နေ လိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်မ အလိုးမခံရတာ ကြာလှတော့ လီးရဲ့အရသာကို မေ့လုမေ့ခင်ပါပဲ။ ကျွန်မ အနေနဲ့ လီးကို ဆာလောင်မွတ်သိပ် တမ်းတနေမိတယ်။ ယောက်ျားတယောက်နဲ့ နို့တွေ ရင်ဘတ်တွေကို နမ်းတာနဲ့ လိုးဆောင့်တာတွေကို အငမ်းမရလိုချင်နေတယ်။ ကျွန်မ တကိုယ်လုံး ခိုက်ခိုက်တုန်ရီနေတယ်။ ဆံပင်တွေက ရေထဲဝဲကျနေတယ်။ အခုချိန်မှာ မြန်မြန်အ ထွဋ်အထိပ် ရောက်သွားဖို့ပဲ မျှော်လင့်နေတယ်။ တငြိမ့်ငြိမ့် တသိမ့်သိမ့်နဲ့ အသက်ရှူသံတွေက လက်ချောင်းတွေ အဝင်အထွက်နဲ့ အတူ မြန်လာတယ်။
ဗိုက်က ကြွက်သားတွေလည်း အလျော့အတင်း ဖြစ်လာတယ်။ ပါးစပ်ကို အတင်းစေ့ပိတ်ပြီး မအော်မိအောင် ချုပ်တည်းထားရတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်မ အကြောအခြင်တွေ ပြေလျော့သွားပြီး နုံးချိချိနဲ့ bathtub ကို မှီထားလိုက်တယ်။ ကျွန်မ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တဲ့သူကတော့ သူ ပါပဲ… အာကာက မီးခိုးရောင်တီရှပ်နဲ့ ထရက်ဆု ဘောင်းဘီထားခဲ့တယ်။ ကျွန်မကိုယ်မှာ ပတ်ထားတဲ့ တဘက်ကို ချွတ်လှန်းပြီး အာကာပေးတဲ့ ဝတ်စုံဝတ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းမှာလှန်းထားတဲ့ ကျွန်မအဝတ်အစားတွေ ကို အိပ်ခန်းဆီယူလာခဲ့တယ်။ အိတ်ထဲက ခေါင်းစည်းကြိုးကို ထုတ်ပြီး ဆံပင်ကို နောက်မှာ စုစည်းတယ်။ အာကာက ဆိုဖာပေါ် မှာ ထိုင်ရင်း သီချင်းနားထောင်နေတယ်။ ကျွန်မကို မြင်တော့ “ရေချိုးလို့ ကောင်းရဲ့လား အမ” “ကောင်းတယ် အာကာ။ လန်းဆန်းပေါ့ပါးသွားတာပဲ။ နင်ရော ဘာတွေလုပ်နေလဲ” “သီချင်းနားထောင်တယ်။
ဝိုင်သောက်တယ်” “အင်း” ကျွန်မ အာကာ့ ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ “ညအိပ်ဝတ်စုံအတွက် ကျေးဇူးနော်” “အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား” “ပြေပါတယ်” သောက် လက်စ ဝိုင်ခွက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်တော့ အာကာက ဝိုင်ပုလင်းယူပြီး ထပ်ဖြည့်ပေးမယ်လုပ်တယ်။ “တော်ပြီ အာကာ။ ငါ အမူး လွန်နေမှာ ကြောက်တယ်” ဝိုင်တငုံသောက်ပြီး ကျွန်မ ပခုံးနဲ့ လည်ပင်းတွေကို နှိပ်နေလိုက်တယ်။ “တော်သေးတယ်။ တပတ်ပြီး သွားပြန်ပြီ” “အမ ခွင့်ယူပါလား။ နားဖို့လိုတယ် ထင်တယ်” ကျွန်မ ခေါင်းကို ဘယ်ညာလှည့်ပြီး အကြောလျော့သွားအောက် လုပ် နေလိုက်တယ်။ “နာနေတာလား အမ” “မနာပါဘူး။ အကြောတွေ တောင့်တင်းနေတာ” “ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ” “နင်က ဘာလုပ်ပေးချင်လို့လဲ” “ဇက်ကြောဆွဲပေးမယ်လေ” “နင် နှိပ်တတ်လို့လား” “အမ မခံချင်ဘူးလား” “မခံချင်ဘူးလို့ ငါ မပြောမိ ပါဘူးအေ။
ငါ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ” “အမ အဆင်ပြေသလိုနေလေ” ကျွန်မလဲ ဆိုဖာအောက်မှာ ဆင်းထိုင်လိုက်တယ်။ အာကာ က ဆိုဖာပေါ် တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ပြီး စနှိပ်တယ်။ “အဆင်မပြေရင် ပြောနော် အမ” အာကာလက်ချောင်းတွေ ပခုံးပေါ် ရောက်လာ တော့ ကျွန်မဟာ ဆယ်ကျော်သက်လေးတယောက်လို ရင်ခုန်မိတယ်။ အသက်ရှူတာလဲ မြန်လာတယ်။ “နာလား အမ။ ဆောရီး နော်” “ရပါတယ်ဟ” အာကာက လည်ပင်းတလျှောက်နဲ့ ပခုံးတွေကို သေချာနှိပ်တယ်။ အာကာနှိပ်နေတဲ့နေရာက ကျက်သီးထနေ တယ်။ ကျွန်မ ခေါင်းကို ရှေ့ငိုက်ထားပြီး ဇိမ်ခံနေမိတယ်။ “စိတ်ကို တင်းမထားနဲ့။ လျော့ထား အမ” “ငါ ဇက်ကြောအဆွဲ မခံဖူး ဘူး အာကာ” အာကာ့ရယ်သံ ခပ်တိုးတိုးကြားလိုက်တယ်။ သူက အကြောတွေလျော့အောင် နှိပ်ပေးနေတယ်။ “ကောင်းလိုက်တာ အာကာ။ ကျေးဇူးနော်” “အင်း ရပါတယ် အမ” အာကာက ခြေထောက်ကို ကျွန်မ ဘေးတဖက်စီချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဇက်ကြောကို ခပ်ပြင်းပြင်းဆွဲတယ်။
အနှိပ်ခံနေရင်း အိပ်ငိုက်လာတော့ ကျွန်မ အာကာ့ပေါင်ပေါ်မှာ ခေါင်းကိုမှီတယ်။ “ဘယ်လို လဲ အမ” “နင်က လက်ပေါက်တယ်။ မရပ်နဲ့နော်” “လက်ညောင်းနေပြီ။ ခဏနားဦးမယ်” “ကောင်းနေမှ ရပ်လိုက်တယ်” “အမ အကြောတွေက တော်တော်တင်းနေတာကိုး။ အားများများသုံးရတယ်” “တကိုယ်တည်း အထီးကျန်ရတဲ့ ဘဝက အဲလိုပါပဲ အာကာ” “ဘာ ဘယ်လို!” ခေါင်းမော့ပြီး အာကာ့ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ “ဘာလို့ အဖော်လိုလဲ နင်သိမှာပါ” “ဟာ အမကလဲ” အာကာ ရှက်သွားတာ ကြည့်ပြီး ကျွန်မ ရယ်လိုက်တယ်။ “နောက်ကြုံရင် နင် နှိပ်ပေးတာ ခံချင်သေးတယ်” “ရတယ် အမ။ ကြိုက်တဲ့အချိန်ပြော အဆင်သင့်ပဲ” ကျွန်မ ထိုင်နေရင်း အကြောဆန့်နေလိုက်တယ်။ အာကာ့ညာလက်က ကျွန်မ ပခုံးပေါ်တင် ထားတယ်။ ကျွန်မ ခေါင်းမော့ လက်ဆန့်ပြီး အာကာ့ကို ကြည့်တယ်။ “ဟင်းချက်ကောင်းတယ်။ ဇက်ကြောဆွဲတာ ကောင်းတယ်။
အပြုံးတွေက ဆွဲဆောင်တယ်။ နင် မလုပ်တတ်တာ ဘာရှိသေးလဲ” “မြှောက်နေပြန်ပါပြီ” အာကာက ကျွန်မ ပခုံးကို ဖွဖွပွတ်ပေး နေတယ်။ ကျွန်မလဲ ဇိမ်ယူနေတယ်။ ခဏလောက် နှုတ်ဆိတ်နေတော့ အာကာက “အမ ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ” “ဒါက လျှို့ဝှက်ချက်” “ဘယ်လိုလျှို့ဝှက်ချက်မျိုးလဲ” အာကာက ဇက်ကြောပြန်ဆွဲပေးရင်း မေးတယ်။ “ထုတ်ပြောရင် ရှက်ဖို့ကောင်း တဲ့ဟာမျိုးပေါ့” “အင်း ကောင်းတယ်။ အဲဒီနားလေးနှိပ်ပေး” “အမ အကြောက တော်တော်တင်းနေတာပဲ။ မာဆတ်တို့ အပ်စိုက် ကုတို့ မသွားဘူးလား” “အလုပ်က တနေကုန်လုပ်ရတာ အချိန်မရဘူးလေ။ နောက် ငါ မတတ်နိုင်တာလဲ ပါတယ်” “ခွင့်တရက် လောက် ယူလိုက်လေ။ အမ ခန္ဓာကိုယ်က အမကို ကျေးဇူးတင်လိမ့်မယ်” “လောလောဆယ်တော့ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်က နင့်ကို ကျေးဇူးတင်နေမှာ။အား နင့်လက်က ပေါက်တယ်” အာကာက ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်တယ်။
ကျွန်မ စစချင်းသဘောမပေါက် ဘူး။ နောက်မှ “ငါ ပြောချင်တာ အဲလိုမဟုတ်ဘူး အာကာ မညစ်ပတ်နဲ့” “အမ ပြောတာ တခြားသူတွေကို မပြောပါဘူး။ ကတိ ပေးတယ်” “နင် ထင်တာလျှောက်ပြောမနေနဲ့ အာကာ” ခေါင်းငုံ့ထားပြီး အာကာနှိပ်ပေးတာကို ခံနေလိုက်တယ်။ ကျွန်မဘေးနှစ် ဖက်က အာကာ့ပေါင်ကြွက်သားတွေ လှုပ်ရှားနေတာ ခံစားမိတယ်။ အာကာ့ကို အရူးအမူးချစ်နေမိတာ ငြင်းပယ်လို့ မရပါဘူး။ ဒါက မဖြစ်သင့်ဘူး မှားနေတယ်ဆိုတာ သိပေမဲ့ ကျွန်မဂရုမစိုက်ပါဘူး။ သူက ရုပ်ဖြောင့်တယ်။ တည်ကြည်တယ်။ ကြင်နာတတ် တယ်။ မောင်ဝမ်းကွဲဆိုတဲ့အချက်သာ ဖယ်လိုက်ရင် အာကာက ကျွန်မလိုချင်တဲ့ ယောက်ျားမျိုးပါပဲ။ သူ့ကို မပိုင်ဆိုင်ရဘူးဆိုတာ လည်း သိနေခဲ့ပေမဲ့ ချစ်မိနေတာလေ။ “လက်တွေ ညောင်းလာပြီ မဟေမာ” ဆက်မနှိပ်နိုင်တော့လို့ အာကာက တောင်းပန်တယ်။ “နင်နှိပ်ပေးတာက ကောင်းတယ်။
ဒါပေမဲ့ နားပါတော့” အာကာက ကျွန်မဂုတ်ပိုးကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ရွရွလေး ပွတ်နေ တယ်။ “ဘာလုပ်နေတာလဲ” “ဒီနားလေးက ကိုင်လို့ကောင်းတယ်” “ဟုတ်လို့လား” “ဟုတ်တယ် အမ” “ဘာလို့လဲ” “ဘာဖြစ် လို့လဲဆိုတော့ အမ ကောင်းအောင်လုပ်ပေးတာ ကျွန်တော်သဘောကျတယ်လေ” “ဆင်ခြေကောင်းပဲ” ကျွန်မ ပြုံးမိတယ်။ “ဝိုင် ကျန်သေးလား အာကာ” “ဒီပုလင်းထဲတော့ တခွက်စာလောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ ဘားမှာတော့ အများကြီးပဲ” “ဒီညအဖို့ တော်ပါပြီ။ ငါ့ကို ထူဦး အာကာ။ ထိုင်တာ ကြာသွားလို့ အညောင်းမိနေပြီ” အာကာ ထိုင်ရာက ထပြီး ကျွန်မကို ဆွဲထူတယ်။ ကျွန်မ သူ့လက်မောင်းကို ချိတ်ပြီး နီးနီးကပ်ကပ်နေနေတယ်။ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တယ်။ “ကျေးဇူးတင်တယ် အာကာ” “ဘာ အတွက်လဲ” “နှိပ်ပေးတဲ့အတွက်လေ…ဟီး” ဆိုဖာပေါ်မှာ အာကာ့ပခုံးကို မီရင်းထိုင်တယ်။ အာကာက ကျွန်မဆံပင်တွေကို ထိုးဖွ ဆော့ကစားနေတယ်။ ပီယာနိုသံငြိမ့်ငြိမ့်လေးက ကျွန်မ အသက်ရှူသံနဲ့ စည်းချက်ညီညီ အခန်းထဲမှာ ထွက်ပေါ်နေတယ်။
ဒီ အခိုက်အတန့်လေးကို ရပ်လို့ရရင် ရပ်ထားလိုက်ချင်မိတယ်။ အာကာက ကျွန်မအတွက် ပုံအပ်ထားရမဲ့သူမျိုးပါပဲ။ ပိုင်ဆိုင်ခွင့် မရ တာကိုတော့ နှမြောတသဖြစ်နေခဲ့တယ်။ အာကာက ညင်ညင်သာသာမေးတယ်။ “အမ အဆင်ပြေရဲ့လား” “ပြေပါတယ်။ ဒီမှာ အ မြဲနေလို့ရရင် ကောင်းမယ်လို့ တွေးမိတယ်” အာကာက ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့ “အဲဒါ ပြဿနာတော့ ရှိတယ် အမ။ အမကို ချက်ပြုတ်ကျွေးဖို့ မထနိုင်ရင်ခက်ပြီ” “အဆင်ပြေနေရင် အစားအသောက်က အဓိကမကျပါဘူးဟာ” “ကျပါတယ် အမရယ်” “ငါ ဒီနေ့ မြန်မာ ထမင်းဟင်းစားတယ်။ ဇိမ်ကျကျရေချိုးတယ်။ အဆင်လေးတယောက် ရင်ခွင်မှာ အခုအိပ်နေရတယ်။ ဘယ်လောက်အဆင်ပြေ လဲ” “အဆင်လေး?” “ချစ်ဖို့ကောင်းတာ” “အဲလိုသိရတာ ဝမ်းသာပါတယ် အမ” အာကာက ကျွန်မပါးကို လက်နဲ့ ပွတ်လိုက် တယ်။ ကျွန်မလည်း သူ့ဖက် မျက်နှာလှည့်ပြီးမေးလိုက်တယ်။
“ဘာလဲ” “အမက ချောတယ်” “နင် ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေ ပြီ” “မဖြစ်ပါဘူး” “ထားပါတော့” ရုတ်တရက် သူ့နှုတ်ခမ်းက ကျွန်မကို လာနမ်းတယ်။ ကျွန်မ သက်ပြင်းချမိတယ်။ “ဆောရီး မဟေမာ။ တကယ်တော့ …” “အာကာ အဲဒါ ဘာဖြစ်တာလဲ” ကျွန်မ စိတ်ထဲကမပါပေမဲ့ အပြစ်တင်တဲ့အသံနဲ့ မေးလိုက်တယ်။ “နေ့လယ်ကတည်းက လုပ်ချင်နေတဲ့ဟာ” “ငါက နင့်အမ နော်” ကျွန်မတကိုယ်လုံး ကြက်သီးထနေတယ်။ “အမလဲ မရုန်းဘဲနဲ့” “ငါ စိတ်ရှုပ်နေလို့” “ဘယ်လို” “အာကာ သေချာစဉ်းစား လေ။ ဘာမှ ကောင်းတာဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူးနော်” “အပြန်အလှန်နားလည်ပြီး အဖော်လုပ်ပေးတာလေ” “အိမ်တွေ သိသွားရင် ကော” “ဘယ်သူမှ မပြောရင် မသိပါဘူး” “နင် ညစ်ပတ်တာကို ငါကပါ ဖုံးကွယ်ထားပေးရမယ်ပေါ့” “မဟုတ်ဘူး။ မဆိုင်တဲ့သူ တွေကို မပြောစေချင်ရုံပါ အမ” “ငါ့သူငယ်ချင်းတွေကော မသိအောင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “အဲလောက်ထိ မစဉ်းစားထားဘူး အမ။
အမ လိုအပ်နေမယ်ထင်တာ ဖြည့်ဆည်းချင်ရုံ သက်သက်ပဲ” “ငါ မလိုအပ်ဘူးလို့ မငြင်းချင်ပါဘူး အာကာ။ ဒါပေမဲ့ ရှေ့ဆက်တိုးရင် မှားလိမ့်မယ်” “ဒါဆို အမ လိုအပ်နေတာ ဝန်ခံတယ်ပေါ့” “အင်း တကယ်ပဲ။ နင်က ဆွဲဆောင်မှုရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နှစ် ယောက်လုံးအတွက် အန္တရာယ်များတယ် အာကာ” “အမစကားတွေက ငြင်းနေပေမဲ့ မျက်လုံးတွေက ရှေ့ဆက်တိုးချင်နေတယ် နော်” “ငါ့မျက်လုံးတွေက ညာနေတာ” “ကျွန်တော်တော့ အဲလိုမထင်ပါဘူး” ကျွန်မ ဘာစကားမှ မပြောဘဲ သက်ပြင်းချမိတယ်။ လူချင်းခွာလိုက်ကြပြီး အာကာက ဆိုဖာကို မီထိုင်တယ်။ သီချင်းသံကို နားထောင်ရင်း ကျွန်မ အသက်ရှူမြန်နေတယ်။ ဘေးမှာထိုင် နေတဲ့ အာကာကိုလည်း သတိထားနေမိတယ်။ ကျွန်မ အာကာ့ကို အလိုရှိတယ်။ ကျွန်မစိတ်ထဲ အာကာ့ဘက်လှည့်ပြီး နမ်းလိုက်ဖို့ ပြင်းပြင်းထန်ထန်လိုလားနေတယ်။ အရာအားလုံးထက် သူ့ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်။
နှုတ်ခမ်းပေါ်က အာကာ့အနမ်းကို တောင့်တနေ ဆဲ။ အာကာက ကျွန်မရှေ့လာရပ်ပြီး နဖူးကို ပွတ်သပ်နေတယ်။ မျက်စိကို တင်းတင်းစေ့ပိတ်ထားတယ်။ သူ့လက်က မေးရိုးကနေ လည်ပင်းထိ ဆင်းလာတယ်။ “မေဟမာ” “အင်းးး” အာကာလက်က အောက်ကို ထပ်ဆင်းလာတယ်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက အ ကျီင်္အပြင်ဘက်ကနေ ကျွန်မရင်သားတွေကို ကလူကျီစယ်နေတယ်။ “ရှေ့မဆက်ချင်တော့ရင် ပြောနော် အမ” “အာကာ နင် ဘာ တွေလုပ်နေတာလဲ” ကျွန်မကိုယ်ကို လူးလွန့်ပြီး ပြောတော့ အာကာ့လက်တွေ ခဏဖယ်သွားတယ်။ “အမကို မြှူဆွယ်နေတာ လေ” “နင် မလုပ်သင့်ဘူးနော်…” “အမရပ်ချင်ရင် ပြောလိုက်။ ကျွန်တော် ချက်ချင်း…” “ငါ့ကို အဲလိုမပြောနဲ့။ ငတ်နေတဲ့သူကို မ စားရဘူးလို့ မပြောနဲ့…” “ဒါဆို ရပ်ရတော့မလား” မျက်စိဖွင့်လိုက်တော့ အာကာက ကျွန်မကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေတယ်။
“မ ရပ်နဲ့…လုံးဝမရပ်နဲ့” စကားမဆုံးခင်မှာပဲ အာကာက ကျွန်မကို ဆွဲဖက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်တက်ထိုင်တယ်။ ကျွန်မခေါင်းကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းတယ်။ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်နေတော့ ကျွန်မ ရင်ခုန်သံတွေ တရိက်ရိပ်တက်လာတယ်။ “မေဟမာ” “ရှူး…” အာကာ့ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းတော့ ဝိုင်အရသာရတယ်။ သူက ကျွန်မကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားတယ်။ ကျွန်မရင်သားတွေက သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ ထိ ကပ်နေတယ်။ သူက ကျွန်မကို ထပ်ခါထပ်ခါနမ်းတယ်။ အသက်ရှူလို့ရအောင် အနမ်းကို ခဏရပ်တယ်။ ကျွန်မ အာကာရင်ခွင်ထဲ တိုးဝှေ့နေလိုက်တယ်။ “ဝိုးးး” “နင် နောင်တရနေပြီလား” “မဟုတ်ဘူး အမ။ အံ့သြစရာကောင်းလို့” “နင် ငါ့စိတ်တွေယိမ်းယိုင် လာအောင် လုပ်နေတာပဲ” “အလုပ်ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား” “ဖြစ်တာပေါ့ အနမ်းမခံရတာကြာလှပြီ။
နင် နမ်းတာလည်း ကောင်း တယ်” ကျွန်မ အာကာ့အပေါ် ခွထိုက်လိုက်ပြီး မျက်လုံးချင်းဆုံလိုက်တယ်။ “နင်တော့ ကျားမြီးဆွဲမိပြီ အာကာ” အာကာ့ကို ထပ် နမ်းရင်း ပြောလိုက်တယ်။ “မဟုတ်ပါဘူး။ အမကို မြင်မြင်ချင်းထဲက သဘောကျနေတာ” “ဒါဆို နင် အစတည်းက ကြိတ်ကြံနေခဲ့ တယ်ပေါ့” “မဟုတ်ရပါဘူး။ ဒီနေ့မှ စွန့်စားလိုက်တာပါ မဟေမာ” “နင်က ကြောက်ဖို့ကောင်းတာပဲ” “ပေါင်ပေါ်တောက် တက် ထိုင်နေပြီးမှ ကြောက်မနေပါနဲ့တော့ ဟဲ ဟဲ” “ငါတို့သောက်ထားလို့ လက်လွတ်စပယ် လုပ်မိတယ် ထားပါတော့” အာကာက ဘာ မှပြန်မပြောဘဲ ကြင်ကြင်နာနာထွေးပိုက်လိုက်တယ်။ လက်ချောင်းတွေက တီရှပ်ပေါ်ကနေ ရင်သားကို ကျီစယ်နေတယ်။
နို့သီးခေါင်းတွေကို စမ်းမိသွားတော့ လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်တယ်။ ကျွန်မ မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားပြီး ခပ်တိုးတိုးပဲ ညည်းနေမိတယ်။ အာကာက နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း ရင်သားတွေကို ကလိနေတော့ ကျွန်မစိတ်ထဲ မရိုးမရွဖြစ်လာပါတော့တယ်။ သူ့လီးကလည်း မာတောင်ပြီး အဝတ်တွေပေါ်ကနေ ကျွန်မဆီးခုံကို လာထောက်တယ်။ “အာကာ နင် ငါ့ကို သတ်နေတာလား အ င်းးးး” အာကာ့ လက်တဖက်က ကျွန်မရဲ့ ထရက်ဆုထဲ တိုးဝင်လာတယ်။ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ပေးနေတော့ ကျွန်မ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်မိတယ်။ မရည်ရွယ်ဘဲ အာကာ့လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး ကျွန်မ ဘောင်းဘီကို စမ်းကြည့်တယ်။ အာကာ့လက်က ပြန်ရောက်လာပြီး အဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်တယ်။ ကျွန်မ စိုရွှဲနေခဲ့ပါပြီ။ ကျွန်မ အဖုတ်မှာ အရည်တွေရွှဲနေတာ သိသွားတော့ အာကာက ညည်းလိုက် တယ်။ သူ့လက်က အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတလျှောက် ပွတ်သပ်နေတယ်။
ကျွန်မ လိုလားတောင့်တစွာနဲ့ “အာကာ ငါ့ကို ထည့်ပေး ပါတော့” “ထည့်လို့မရဘူး ပုံစံပြောင်းရအောင်” ကျွန်မ သူ့ပေါ်ခွထိုင်ထားရာက လျောဆင်းပြီး သူ့ကို ကျွန်မပေါ်ဆွဲယူလိုက်တယ်။ “ထည့်ပေးပါတော့ အာကာ” ဒီတခါတော့ အာကာက ထည့်လိုက်တယ်။ သူ့လက်ချောင်းတွေ ပထမ တချောင်း နောက်တော့ နှစ် ချောင်းထည့်ပြီး အထုတ်အသွင်း မြန်မြန်လုပ်တယ်။ ကျွန်မ မျက်လုံးထဲ ကြယ်တွေလတွေ မြင်နေသလိုပါပဲ။ အာကာက လက်ချောင်းတွေနဲ့ အဖုတ်ကို လိုးနေရင်း နို့သီးခေါင်းတွေကို နမ်းလိုက် ကိုက်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ကျွန်မ တွန့်လိမ်လူးလွန့်နေတယ်။ ကျွန်မ ဘယ်လက်က အာကာ့ဆံပင်တွေကို ဖွတယ်။ သိပ်မကြာခင် ကျွန်မပြီးတော့မယ်။ အာကာက ကျွန်မပေါ်တက်လိုက်တယ်။ သူ့နှာခေါင်းက လေက ကျွန်မ ရင်သားတွေကို လာတိုးနေတယ်။ သူ့လီးကလည်း ပေါင်ကို လာထိနေတယ်။ ကျွန်မ တုန်ရီမောဟိုက် နေတယ်။ အာကာ့လက်တွေကလည်း အရှိန်မြင့်လာတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ အာကာ့လက်နဲ့တင် ကျွန်မ တချီပြီးသွားပါတော့ တယ်။
“အားးးးကောင်းတယ် အာကာရယ်…” အာကာ့လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးပြီး ဘေးတစောင်း လှဲနေမိတယ်။ နှစ်ယောက် သား တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ ကျွန်မ တိတ်တိတ်လေးရှိုက်ငိုမိတော့ မျက်ရည်တွေက ပါးပေါ်စီးကျလာတယ်။ အာကာက သတိထားမိ သွားပြီး တစ်ရှူးနဲ့ သုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ပါးကိုနမ်းတယ်။ ကျောကို ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ “ဆောရီး အာကာ” “ဘာလို့လဲ အမ” “ငါငိုလိုက်တော့ ပျော်နေတဲ့ အခိုက်အတန့်လေး ပျောက်သွားမလားလို့” “အဲလိုမဖြစ်ပါဘူး။ လိုအပ်ရင် ငိုသာငို” ပြောရင်းနဲ့ ပါး ကို ထပ်နမ်းတယ်။ “ဘာလိုအပ်ရင်လဲ အာကာ” “အမအတွက် ကောင်းမယ်ထင်ရင် ပြောတာပါ။ ကျွန်တော်လုပ်လို့ ငိုတာမဟုတ် ရင် ပြီးရော” “နင် လုပ်ပေးတာကောင်းလို့ ငိုမိတာ။ ငါ အဲလိုအထိအတွေ့တွေ မရတာကြာပြီ။ နင်ကြောင့် ငါတင်းကျပ်နေတာတွေ ပြေလျော့သွားတယ်” “ကျွန်တော်လုပ်ပေးတော့ အမ ပြီးသွားပြီး မျက်ရည်ကျတာပေါ့။
ရှေ့ဆက်ကြဦးမလား” “နင် မရိုးသားဘူး အာကာ။ နင် ငါ့ကိုလုပ်ချင်တာလုပ်ဖို့ မူးအောင်တိုက်တာ” “အဲလိုမရည်ရွယ်ပါဘူး မဟေမာ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီပေါ်လည်း မူတည်သွား တာပေါ့” “ငါ သိပါတယ်” “အမနဲ့ ဆက်ဆံရတာ သဘောကျတယ်” “ငါလည်း နင့်လက်ချောင်းတွေနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို သဘောကျပါ တယ်ဟာ” “ဘုရားရေ နင့်ဟာသာ ငါ့ထဲထည့်လိုက်ရင် အံ့သြစရာ ဖြစ်နေမလား အာကာ” အာကာဘေးကို ကပ်လိုက်တော့ သူ့ ပေါင်ကြားက ဖောင်းဖောင်းတခုက ကျွန်မဗိုက်သားကို လာကပ်နေတယ်။ “နင့်အပြုံးတွေက ငါ့ရမက်တွေကို မယုံနိုင်လောက် အောင် နှိုးဆွပေးတယ် အာကာ” “အခုရက်ပိုင်း ကျွန်တော်လည်း အမအကြောင်းပဲ တွေးနေမိတာ” “ဘာတွေတွေးလဲ ပြောပြပါ ဦး” “အမရဲ့ ခြေထောက်သွယ်သွယ်လေးကို ချစ်တယ်။
ခြေလှမ်းလှမ်းတာတွေကို သဘောကျတယ်။ နေရောက်အောက်မှာ အရောင်တောက်တဲ့ အမဆံပင်တွေကို ချစ်တယ်။ ပြုံးလိုက်တဲ့အခါ ပေါ်လာတဲ့ အမနှုတ်ခမ်းကို ချစ်တယ်။ အမ အသံကို ချစ်တယ်။ အမ မျက်လုံးကို သဘောကျတယ်။ နောက်ဆုံး အမ အဖုတ်လေးကို ထိတွေ့ရတာ မြတ်နိုးတယ်” “နင်က လည်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ ချစ်ပါတယ် အာကာ” “အချစ်နဲ့ ပတ်သက်လာလို့ လည်သလိုဖြစ်သွားတာပါ” “အင်းးးအဲလို သိရတာကျေနပ်ပါတယ်။ ငါတို့ စည်း တော့ကျော်မိသွားပြီ။ နင် ဘာလုပ်ချင်သေးလဲ” “အမ လုပ်ချင်တာ လုပ်ပါ” “ငါ့ကို နင်ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာသာပြော အာကာ” အာကာက သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း ကျက်သီးထလာတယ်။
“အာကာ နင် ပွတ်သပ်နေရုံနဲ့ ကျေနပ်တော့မှာလား” အာကာက ကျွန်မရဲ့ ညာဖက်နို့သီးခေါင်းကို လက်နဲ့ ဖြေးဖြေးလှည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ “အမ အဝတ်အစား အားလုံးကို ချွတ်မယ်။ လည်ပင်းကနေ နို့တွေအထိနမ်းမယ်” “အ င်းးးး” “ပြီးတော့ အောက်ကို ဆက်နမ်းမယ်။ ရင်ညွန့်… ဗိုက်သား… ပြီးတော့…နမ်းမယ်။ မှုတ်မယ်။ အမကို နှုးမယ်။ အမပြီးတဲ့ အထိ လက်နဲ့လိုးပေးမယ်” “ဘုရားရေ” ကျွန်မ အဖုတ်လေးထဲက ရွစိစိဖြစ်လာတယ်။ “ပြီးတော့ ကျွန်တော့်လီးကို အမအဖုတ် ထဲ ထည့်မယ်။ ကုတင်ကျိုးတဲ့အထိ လိုးကြမယ်” ကျွန်မ အာကာ့ကို ဆွဲနမ်းလိုက်တယ်။ ရင်ခုန်သံတွေမြန်ပြီး လှိုက်ဖိုမောလာ တယ်။ “ဘယ်လောက်ထိ ငါ့ကို လိုချင်တာလဲ အာကာ” “အမ ရည်စားဟောင်းတွေ လိုးဖူးတာထက်ပေါ့” “နောက်ပိုင်း အရှုပ်အရှင်းတွေ နင် ပတ်သက်နိုင်လို့လား” “ကျွန်တော့်မှာ အမရှိနေသရွေ့ ပတ်သက်နိုင်ပါတယ်ဗျာ” “ဒါဆို ငါက နင့်အပိုင်ပဲ။
သဘောရှိလုပ် အာကာ” အာကာက ကျွန်မကို သူ့အိပ်ခန်းဆီခေါ်လာတယ်။ မွေ့ရာနဲ့ ကုတင်က အပျံစားပါပဲ။ အခန်းထဲမှာ မီးရောင် မှိန်ပျပျလေး ထွန်းထားတယ်။ အာကာက ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ကျွန်မကို ခေါ်တယ်။ ကျွန်မလည်း သူ့ဘေးမှာဝင်လှဲလိုက်တယ်။ သူ နဲ့ နီးကပ်အောင် အာကာက ဆွဲဖက်တယ်။ သူ့ညာလက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးရင်း ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်နေမိတယ်။ အာကာက ဖက် ထားရင်း တင်ပါးတွေကို ပွတ်နေတယ်။ သူ့လီးမာမာကြီးက ကျွန်မဗိုက်ကို လာထောက်နေတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး အသက်ရှူမှားနေ ကြတယ်။
အာကာ့လက်က တင်ပါးပေါ်ကနေ တီရှပ်ချုပ်ရိုးကို စမ်းတဝါးဝါးလိုက်စမ်းနေတယ်။ ကျွန်မ တီရှပ်ကို ဟပေးတော့ သူ့လက်က ကျောပေါ် ရောက်လာတယ်။ အာကာ့ခေါင်းကို ကျွန်မဖက်ဆွဲပြီး ကသုတ်ကရက်နမ်းနေတုန်း သူ့လက်က ကျောကနေ နံရိုး ပြီးတော့ ကျွန်မညာဘက်ရင်သားပေါ် လာကစားနေတယ်။ “အမ ကျွန်တော်…” “အင်းးးးဆက်လုပ်လေ” ကျွန်မ တုန်ရီမောဟိုက် စွာနဲ့ပဲ ပြောလိုက်တယ်။ “အမ အကျီင်္ကို ချွတ်လို့ရမလား” “အင်းးးးအဲဒီအတွက် နင်ပေးဆပ်ရလိမ့်မယ် အာကာ” “အမအတွက် ဆို ပေးဆပ်ဖို့ အသင့်ပါ မဟေမာ” “သဘောရှိပါပဲရှင်” ကျွန်မရယ်ပြီးပြောရင်း တင်ပါးဆုံကို ကြွပေးလိုက်တယ်။ အာကာ ဒူး ထောက်လိုက်ပြီး တီရှပ်အဖျားကနေ အပေါ်ကို ဆွဲချွတ်တယ်။ အာကာအဲလိုလုပ်နေတဲ့အချိန် ကျွန်မမျက်လုံးကို မှိတ်ထားမိတယ်။ တီရှပ်ကျွတ်သွားပြီး ကျွန်မနို့တွေကို မြင်ရတော့ အာကာက တံတွေးမျိုချလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်မိတာပေါ့။ “ငါ့နို့တွေ ကြိုက်လား အာကာ” အာကာ့ကို ကျီစယ်ရင်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တယ်။
အာကာက ကိုယ်ကို ကိုင်းပြီး ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းကို ဆွဲ စုပ်လိုက်တော့ ကျွန်မ ညည်းမိတယ်။ “အားးး ကောင်းလိုက်တာ အာကာ” အာကာ့လျှာက နွေးနေပြီး နှုတ်ခမ်းတွေက နူးညံ့တယ်။ ကျွန်မတကိုယ်လုံး လျှပ်စစ်စီးနေသလိုပါပဲ။ ဆားတို့ခံရတဲ့ တီကောင်လို တွန့်လိမ်ပြီး ဘယ်လက်က အာကာ့အကျီင်္ကို ဆွဲထားပြီး ညာလက်က အိပ်ရာခင်းကို တင်းတင်းဆုပ်မိတယ်။ အာကာ့လက်တဖက်က ကုတင်ပေါ်ထောက်ထားတယ်။ ကျန်တဲ့လက်က ကျွန်မထရက်ဆုဘောင်းဘီ ခါးစည်းကြိုးကို စမ်းတယ်။ အဲဒီကတဆင့် ပေါင်တွေဆီကနေ အဖုတ်ဆီရောက်လာတယ်။ ကျွန်မ အဖုတ်လေးမှာ အရည်တွေရွှဲနေတာ သိသွားတော့ အာကာက တံတွေးမျိုချလိုက်ပြန်တယ်။ သူ့လက်က အဖုတ်ကို ရွရွလေး ကစား ပေးနေတော့ သံယောက်လိုက်မိတယ်။ အာကာ့လက်ချောင်းတွေက အဖုတ်ကို အထုတ်အသွင်းလုပ်နေတော့ ကျွန်မ အော်ညည်းမိ တယ်။
အပေါ်ပိုင်းမှာလည်း နို့သီးခေါင်းတွေကို နမ်းလိုက်စုပ်လိုက်နဲ့ပါ။ သူ့လီးကို စမ်းကြည့်တော့ မာသထက်မာလာပါပြီ။ အာကာ့ ဆံပင်တွေကို ဖွကစားတယ်။ အာကာလက်နဲ့လိုးပေးတာကို ခံရင်း ကျွန်မပေါင်တွေကို တင်းတင်းစေ့ထားတယ်။ သူ့ခြေထောက်က ကျွန်မ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းထိုးခွဲနေတယ်။ အာကာက နို့သီးခေါင်းတွေ စို့နေတာကိုရပ်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းတယ်။ အဖုတ်ထဲက လက်ကိုထုတ်ပြီး ကျွန်မကို တက်ခွတယ်။ သူ့လီးက ကျွန်မဆီးခုံကိုကပ်ပြီး တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတယ်။ ခြားထားတာက အဝတ်တွေပဲ ရှိတော့တယ်။ အာကာ့ဗိုက်ကြွက်သားတွေက အသက်ရှူသွင်း ရှူထုတ်တိုင်းမှာ တင်းလိုက်လျော့လိုက် ဖြစ်နေတာ သတိထားမိ တယ်။ ကျွန်မမသိစိတ်ကလည်း သူ့လီးကို ဆီးခုံနဲ့ ပွတ်နေမိတယ်။
“မေဟမာ” အာကာက လေသံလေးနဲ့ ခေါ်တယ်။ “အင်းးအ င်းး” “အမ အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်လိုက်မယ်နော်” “အင်းးးအင်းးး” အာကာက ထလိုက်ပြီး ကျွန်မထရက်ဆုရဲ့ ခါးစည်းကြိုးက ကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းချွတ်တယ်။ ကျွန်မလည်း သူအဆင်ပြေအောင် တင်ပါးကိုကြွပေးလိုက်တယ်။ “အမ အဖုတ်လေးက လှ လိုက်တာ” အာကာက ရေရွတ်ရင်း တံတွေးမျိုချလိုက်ပြန်တယ်။ ကျွန်မလည်း ရယ်လိုက်ရင်း “ကြံကြီးစည်ရာဟယ် နင်ကလဲ အဖုတ်က လှရတယ်လို့ ဟီးးးဟီးးး” “နင် သဘောကျလား အာကာ” “ပြောနေစရာကိုမလိုဘူး အမ” အာကာက ပြောရင်း ကျွန်မ အဖုတ်ဆီ လက်ရောက်လာတယ်။ “အင်းးး အာကာ” “ဟုတ် အမ” “နင်လည်း ချွတ်တော့လေ” ကျွန်မ ထထိုင်လိုက်တယ်။ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို သပ်ပြီး အာကာ့ကို ကြည့်တယ်။ အာကာက ကျွန်မဆီက ခပ်သွက်သွက်ခွာလိုက်ပြီး အကျီင်္ကြယ်သီး တွေကို စဖြုတ်တယ်။ အာကာ့လက်မောင်းတွေ ရင်အုပ်ကြွက်သားတွေကို ကြည့်ပြီး သဘောကျနေမိတယ်။ အာကာ သူ့အကျီင်္ကို ပစ်စလက်ခတ်ပဲ ကြမ်းပေါ်ချလိုက်တယ်။
“နင်ရှက်နေတာမလား အာကာ” ကျွန်မ အာကာ့ကို ကျီစယ်လိုက်တယ်။ “အမအကြည့်တွေက စူးရှတယ်လေ” “အကြည့်တွေ တင် စူးရှတာ မဟုတ်ဘူး အာကာ” ကျွန်မ တိုးတိုးရေရွတ်တယ်။ အဖုတ်ဆီကို လက်နဲ့စမ်းလိုက်ရင်း “ငါ တခါမှ ဒီလောက်အရည် မထွက်ဖူးဘူး။ နင်နဲ့ကျမှ…” “တကယ်လား အမ။ မာန်တောင်တက်ချင်သွားတယ်” အာကာက ခါးပတ်ခေါင်းကို ဖြုတ်ပြီး ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး အခန်းထောင့်ကို လှမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အတွင်းခံအောက်မှာ သိသိသာသာကြီး ဖောင်းနေတာ မြင်ရတယ်။ ကျွန်မလည်း ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘဲ အာကာ့ရှေ့မှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ “မြန်မြန်ချွတ်ပါ အာကာရဲ့” ရင်ခုန်သံတွေမြန်ပြီး မျက်တောင်မခတ်ဘဲ ကြည့်နေမိတယ်။ အာကာကပြုံးရင်း သူ့လက်ချောင်းတွေကို ဘောင်းဘီသားရေကြိုးထဲ ထည့်တယ်။ ပြီး တော့ ဖြေးဖြေးချင်း ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အာကာ့လီးကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်လိုက်ရချိန်မှာ သက်ပြင်းချမိတယ်။
“နင်က ယောက်ျားပီသတာပဲ အာကာ” “အမ သဘောကျရဲ့လား” အာကာက ကျွန်မနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်တယ်။ မောင်နှမ နှစ် ယောက်သား အဝတ်ဗလာကိုယ်နဲ့ တယောက်ကိုတယောက် မျက်စိအရသာခံပြီး ကြည့်နေမိတယ်။ အာကာ့လီးက သွေးတွေတိုးဝင် ပြီး တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတယ်။ ကျွန်မရဲ့ ကာမဇောကလည်း တရိပ်ရိပ်တက်လာတယ်။ ကျွန်မ အာကာ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ သူ နည်းနည်းတုန်သွားတယ်။ အာကာ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း လက်ညှိုး လက်မနဲ့ သူ့လီးကို ဝိုက်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပေး နေတယ်။ ဖွဖွလေး ညှစ်လိုက်တော့ အာကာက ညည်းသံပေးတာ သဘောကျမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ သူ့လီးကို လိုချင်တယ်။ အငမ်းမရ မက်မောတောင့်တတယ်။ ကျွန်မ ဆန္ဒပြင်းပြစွာ မျှော်လင့်နေတဲ့အချိန်ရောက်လာပါပြီ။
“အာကာ” “ဘာလဲ မဟေမာ” “ငါ့ကိုထည့်ပေးတော့လေ” အာကာက ကျွန်မတင်ပါးအောက်ကို ခေါင်းအုံးခုလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်ကို ကျွန်မဘေးမှာထောက်ထားတယ်။ သူ့ကိုယ်အလေးချိန်က လက်ပေါ်မှာပေါ့။ သူ့လီးထိပ်က ကျွန်မပေါင်သားတွေ နဲ့အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို တချက်တချက်လာထိတယ်။ သူ့ရင်ဘတ်ကလည်း ကျွန်မနို့တွေကို ထိနေတယ်။ အာကာ့ကို အဝတ် ဗလာနဲ့ ထိတွေ့နေရတာ ရင်ခုန်သံကို မြန်သထက်မြန်လာစေတယ်။ အာကာက နွေးထွေးကြင်နာတယ်။ သန်မာတယ်။ ယောက်ျား ပီသတယ်။ ကျွန်မ သူ့ကိုလိုလားတောင့်တတယ်။ သူနဲ့ နှစ်ကိုယ့်တစိတ်သာ ဖြစ်လိုက်ချင်မိတယ်။ အာကာက မထည့်သေးဘဲ ကျွန်မကို နှူးနှပ်နေတယ်။ စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာတယ်။
“အာကာ မထည့်သေးဘူးလားဟာ။ နင်လုပ်တာနဲ့ ငါရူးတော့မယ်” “အမ တကယ်ခံချင်တာလား” “အေးးးအခုချက်ချင်း နင့်လီးကို ငါ့အဖုတ်ထဲ ထည့်လိုက်တော့” အာကာက အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တွေကို ဆွဲဖြဲပြီး အဝမှာ သူ့လီးကို တေ့လိုက်တယ်။ ကျွန်မအဖုတ်ကလည်း အာကာရဲ့ ဖိုးပလေးကြောင့် ရွှဲရွှဲစိုနေခဲ့ပါတယ်။ သိပ်မ ကြာဘူး။ အာကာရဲ့ လီးက ကျွန်မအဖုတ်ထဲ တထစ်ချင်း တိုးဝင်လာပါတော့တယ်။ အာကာ့ဆီးခုံနဲ့ ကျွန်မဟာ ထိမိသွားပြီး သူ့ဥတွေ က ကျွန်မတင်ပါးကို လာကပ်နေတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်နေမိ တယ်။
“ငါလိုချင်တာ အဲ့ဒါပဲ အာကာ” “Fk မဟေမာ။ အမအဖုတ်က တင်းကျပ်စီးပိုင်နေတာပဲ” “အပျိုစင်လေးလိုပေါ့။ ငါ အလိုးမခံရတာ နှစ်ပေါက်နေပြီ အာကာ” အာကာက ခါးကို နောက်ဆုတ်လိုက် ရှေ့တိုးလိုက်နဲ့ ကျွန်မကို စလိုးပါတော့တယ်။ လီးကို နှုတ်ခမ်းအဝနား ထိ ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ဆောင့်ထည့်လိုက်နဲ့ပေါ့။ ဆောင့်ချက်တိုင်းဟာ အားအင်အပြည့်နဲ့ပါ။ “အားးးအင်းးးးအိုးးးဆောင့်… အာကာ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးဆောင့်” “တညလုံး လိုးချင်တယ် အမရယ်” အာကာက လေသံလေးနဲ့ ပြောတယ်။ အထုတ်အသွင်း မှန် မှန်လုပ်နေရင်း ကျွန်မနားရွက်လေးတွေကို နမ်းလိုက်ကိုက်လိုက်လုပ်တယ်။ “အမ ကျွန်တော့်အောက်မှာ တညလုံး အလိုးခံဖို့ အရည်တွေရွှဲနေစေချင်တယ်ဗျာ” “နင်က ငါထန်နေတာ၊ နင့်အလိုးခံဖို့ စောက်ရည်တွေရွှဲနေတာ သဘောကျတယ်မလား အာကာ” “အတိအက်ပဲ မေဟမာ” ကျွန်မအိပ်ရာခင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။
အာကာ့အလိုးအဆောင့်ကြောင့် တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်နေတယ်။ ချွေးတွေလည်း ထွက်စပြုလာတာ ခံစားရတယ်။ အာကာလည်း အတူတူပဲ။ သူ ကျွန်မကို နမ်းလိုက်တိုင်း နှုတ်ခမ်းမှာ ချွေးအရသာတွေ ရနေတယ်။ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းပြီး သွေးခုန်နှုန်းတွေ မြန်လာတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု ထိရိုက်သံ တ ဖတ်ဖတ်ကလည်း အခန်းထဲ လွင့်ပျံနေတယ်။ “မေဟမာ” “ကျွန်တော် ထွက်ချင်လာပြီ အမ” “ရတယ် ကိစ္စမရှိဘူး ထွက်လိုက် အာကာ” ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အာကာ့ခါးမှာချိတ်လိုက်တယ်။ အာကာ့ဆောင့်ချက်တွေကလည်း အရှိန်မြင့်လာတယ်။ ဆောင့် ချက်နဲ့အညီ တင်ပါးကို ကော့တင်ပေးနေမိတယ်။ အာကာ့မာန်သွင်းသံက တရှူးရှူးတရှဲရှဲနဲ့။ ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ ကျွန်မ အဖုတ်ထဲ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ “အား… ကောင်းလိုက်တာ အမရယ်” အာကာက သုက်တွေထွက်သွားတာတောင် ဆက်ဆောင့် နေတုန်းပဲ။
ဖောင်းတင်းနေတဲ့ သူ့လီးကို အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေပွတ်တိုက်နေတာ ခံစားရတယ်။ လုံးဝပျော့ကျသွားတဲ့ အာကာ့လီး က အဖုတ်ထဲကနေ ကျွတ်ထွက်လာတယ်။ အာကာက ကျွန်မနှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းပြီး စောက်စိလေးကို လက်နဲ့ ပွတ်ချေပေးတယ်။ အလိုးခံပြီးတဲ့နောက် စောက်စိကို ဆွပေးခံရတာလည်း အရသာတမျိုးပါပဲ။ ဖိန်းတိန်းရှိန်းတိန်းနဲ့ပါ။ အားပါပြီး အာကာ့ကျောကို ကုတ်ခြစ်မိတယ်။ အာကာ့အပြုအစုမှာ ကျွန်မတောင့်မခံထားနိုင်ပါဘူး။ အာကာ့က နို့တွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တဲ့အချိန် ကျွန်မအဖုတ် က တချက်ကျုံးပြီး အရည်တွေစီးကျလာပါတော့တယ်။ ခံစားမှုကလည်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားပါတယ်။ မောင်ဝမ်းကွဲရဲ့ နာမည်ကို ရေရွတ်လိုက်တယ်။ “ချစ်လိုက်တာ အာကာရယ်…” ကာမဇောနဲ့ မိန်းမောနေတုန်းမှာပဲ အာကာက ကျွန်မကိုဆွဲထူတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်နဲ့ကစားတယ်။ ကျွန်နောက်မှာ အာကာထိုင်နေတယ်။
အာကာ့အရည်တွေက အဖုတ်ကနေ စီးကျနေ တယ်။ အခန်းထဲမှာ ချွေးနံ့နဲ့ ကာမအရည်တွေရဲ့အနံ့တွေ လှိုင်နေတယ်။ သူရဲ့ မတောင်တတောင်လီးက ကျွန်မတင်ပါးဆုံကို လာ ထောက်နေတယ်။ ကျွန်မ ဂုတ်ပိုးကို အာကာနမ်းတယ်။ သူရဲ့အထိအတွေ့တိုင်းဟာ ကျွန်မအတွက် လျှပ်စစ်ဓာတ်စီးကူးနေသလိုပါ ပဲ။ အာကာ့လီးက ထောင်မတ်လာပြီး ကျွန်မကို ထပ်ထိတယ်။ “ထန်လှချည်လား အာကာ” “ကျွန်တော်ထပ်လုပ်ချင်သေးတယ်” “ငါ တော့ သေမှာပဲ။ အခုတောင် တော်တော်နုန်းနေပြီ အာကာ” “အမ အလုပ်မှာ ပင်ပန်းခဲ့လို့နေမှာပါ” “အင်းးး” ကျွန်မ အဖုတ်ကို လက် နဲ့စမ်းလိုက်တယ်။ အရည်တွေရွှဲနေတုန်းပါပဲ။ လက်ကို ပေါင်ကြားမှာ ညှပ်ထားပြီး ပေါင်ကိုစေ့ထားမိတယ်။ အာကာက ဂုတ်ကို ထပ်နမ်းပြီး တိုးတိုးပြောတယ်။ “ထပ်လိုးချင်သေးတယ် မဟေမာ” “နင် ပက်လက်လှဲလိုက် အာကာ” ကျွန်မလည်း သူလှဲလိုက်တာနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။
ဒူးထောက်ခါးကိုင်းပြီး အာကာ့မျက်နှာကို စနမ်းတယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းရင်း ခပ်ဖွဖွကိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေးစေ့ကိုနမ်းတယ်။ အောက်ဆင်းပြီး ညှပ်ရိုးတွေရဲ့ ချိုင့်တွေကို နမ်းတယ်။ လျှာနဲ့ ဖွဖွလျက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့နို့သီး ခေါင်းတွေကို နမ်းလိုက် လျှာနဲ့ လျက်ပေးလိုက်လုပ်တယ်။ အာကာတယောက် မရိုးမရွဖြစ်လာပါတော့တယ်။ “အားးး မဟေမာ” “ရှူးးး” နံရိုးတွေ ဗိုက်သားတွေကို လိုက်နမ်းရင်း ကျွန်မ ရမက်တွေပြန်တက်လာပါတော့တယ်။ အာကာ့လီးကလည်း အပြည့်အဝ ထောင်မတ်ပြီး တုန်ခါနေတယ်။ အာကာ့လက်ကလည်း ကျွန်မခေါင်းကို လီးဆီအတင်းတွန်းပို့နေပါတယ်။ လီးစုပ်စေချင်တဲ့သဘော ပါပဲ။ သူ့ကို မစုပ်ပေးသေးဘဲ ဘေးပေါင်သားတွေကို လိုက်နမ်းနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့ဥတွေကို တဥချင်း ဖွဖွလေးစုပ် ပေးလိုက်တယ်။
အာကာ့အော်ညည်းသံတွေ အခန်းထဲမှာ ဆူညံလာပါတော့တယ်။ အာကာ့လီးဒစ်ကို ကျွန်မနမ်းတယ်။ ထိပ် လေးတင်ပါပဲ။ လျှာနဲ့ ဒစ်ကိုဝိုက်ပြီး လျက်ပေးတယ်။ အာကာက ညည်းညူပြီး ခါးကိုကော့ပေးနေတယ်။ အာကာ့လက်တဖက်က ကျွန်မပေါင်ကြားကို ရောက်လာတယ်။ ပေါင်ကို တင်းတင်းစေ့ထားပြီး လီးကိုယ်ထည်တလျှောက်ကို လျှာနဲ့လိုက်လျက်တယ်။ ဥ လေးတွေကို ဖွဖွဆုပ်နယ်တယ်။ ပြီးတော့မှ ပါးစပ်ကိုဟပြီး အာကာ့လီးကို အာငွေ့ပေးလိုက်တယ်။ သူ့ဟာကို တတ်နိုင်သမျှ ပါးစပ် ထဲဝင်အောင်သွင်းယူတယ်။ ပြီးတော့ ရေခဲချောင်းစုပ်သလို စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ အာကာက ပက်လက်လှဲနေရာက ထထိုင်ပြီး ကျွန်မခေါင်းပေါ်လက်လာတင်တယ်။ သူ့လီး ကျွန်မပါးစပ်ထဲပိုဝင်အောင် ခေါင်းကိုဖိချတယ်။
မျက်စိမှိတ်ထားပြီး ကျွန်မခေါင်းကို ကြွလိုက် ပြန်နှိမ့်လိုက်လုပ်တယ်။ အဲလိုလုပ်နေရင်း စုပ်လိုက် လျှာနဲ့ ကစားပေးလိုက်နဲ့ပေါ့။ ကျွန်မနှုတ်ခမ်းကို မာတောင်နေတဲ့လီး ပွတ်တိုက်တာခံစားနေမိတယ်။ ပါးစပ်ကနေပိုထွက်နေတဲ့ သူ့လီးကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ဝိုင်းပြီး အပေါ်အောက် ပွတ်တိုက်ပေးတယ်။ ကျန်တဲ့လက်တဖက်နဲ့ ကျွန်မ စောက်စိလေးကို တံတွေးဆွတ်ပြီး ပွတ်ချေနေလိုက်တယ်။ “အားးးအင်းးးအမပုလွေက ကောင်း လိုက်တာဗျာ။ ပညာရှင်အဆင့်ပဲ” “အတွေ့အကြုံက သင်ပေးတာပေါ့ အာကာ” လီးစုပ်နေရင်း ကျွန်မပြန်ပြောတော့ စကားတွေက ဗလုံးဗထွေးထွက်လာတယ်။ စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာသလို ကျွန်မအဖုတ်လေးကလည်း အရည်ချွဲတွေထွက်ပြီး အလိုးခံဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ။ အဲဒါကြောင့် လီးစုပ်တာကို ရပ်တယ်။ အာကာ့ကို နမ်းပြီး သူ့ပေါ်တက်ခွလိုက်တယ်။ သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး အဖုတ်ဝမှာတေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြေးဖြေးချင်းထိုင်ချလိုက်တယ်။
အပြည့်အဝတောင်မတ်နေတဲ့ အာကာ့လီးက တထစ်ချင်း တိုးဝင်လာတယ်။ အာကာ့ဆီးခုံနဲ့ ကျွန်မတင်ပါးထိကပ်သွားတယ်။ မလှုပ်ရှားသေးဘဲ လီးကို အဖုတ်ထဲစိမ်ထားတယ်။ အာကာက ကျွန်မတင်ပါးတွေကို လာကိုင်တယ်။ ကျွန်မတင်ပါးကို ကြွလိုက် ပြန်ထိုင်ချလိုက်လုပ်ပေးတယ်။ သူ့လီးက ကျွန်မအဖုတ်မှာ လျော ကနဲ လျောကနဲ ဝင်ထွက်နေတယ်။ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီး အပေါ်ကနေဆောင့်တယ်။ သူ့လီးက အပေါ်ကို ကောက်နေတော့ ကျွန်မ ဂျီ စပေါ့ကို တိုက်ရိုက်ဆွပေးနေသလိုပါပဲ။ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူ့ဥတွေက ကျွန်မအဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ လာထိနေတယ်။ အာ ကာ့ပေါ်မှာ ဆောင့်နေရင်းနဲ့ ကျွန်မရင်သားတွေကို ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပွတ်သပ်ဆော့ကစားနေတယ်။ သူ့လိင်တံမာမာကြီးတိုးဝှေ့ဝင် ထွက်နေတာကို ခံစားရတာ ငတ်ပြတ်နေတဲ့ ကျွန်မအတွက် ထီပေါက်သလိုပါပဲ။ ဆောင့်ရတာမောလို့ ခဏရပ်လိုက်တော့ အာကာ က ကျွန်မကို သူ့ဆီဆွဲယူလိုက်တယ်။
ကျွန်မနို့တွေက အာကာ့ရင်ဘတ်ပေါ် ဖိကပ်မိနေတယ်။ ပြီးတော့ အာကာက အောက်ကနေ သူ့လီးကို ဖြေးဖြေးချင်းဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ဆောင့်ထည့်လိုက် လုပ်ပါတော့တယ်။ ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာ ကျွန်မစောက်စိလေးကို ဖိ ကြိတ်ပေးနေသလိုပါပဲ။ ကျွန်မကိုယ်ကို အာကာ့ပေါ်မှောက်ချထားလိုက်ပြီး သူလိုးဆောင့်ပေးတာကို ခံနေလိုက်တယ်။ အာကာ့လီး အရွယ်အစားက ကျွန်မလိုလားတောင့်တနေတဲ့အတိုင်းပဲ။ အာကာ့လက်က ကျွန်မစောက်စိဆီရောက်လာပြီး ချေနေတယ်။ နောက် သူ့လက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး တံတွေးဆွတ်လိုက်တယ်။ သူ့လက်မက ကျွန်မ ခရေပွင့်လေးကို စမ်းပြီး ဖိပွတ်တယ်။ ပွတ်နေရင်း လက်မက ခရေထဲကို တိုးဝင်လာတယ်။ အာကာက ခရေဖူးကို ခူးဆွတ်ချင်လို့ အစပျိုးနေပြီ။ အရင်ရည်းစားတွေလည်း ခရေခြွေဖို့ တောင်းဆိုခဲ့ကြဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ကျွန်မ ကလိခံတာထက်ပိုပြီး မပေးခဲ့ဖူးဘူး။
ကလိခံရတာများတော့ ဖင်ဇိမ်ခံနေတတ်ပါပြီ။ အလိုးတော့မခံဖူးတဲ့ ဖင်အပျိုလေးပေါ့။ နွေးကတော့ ဖင်လိုးခံရတာ အဖုတ်ကို အလိုးခံရတာထက် ပို ကောင်းတယ်တဲ့။ ကျွန်မ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အာကာ့ကို မေးလိုက်တယ်။ “အာကာ နင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ” “မဟေမာကို လိုးပေးနေတာလေ” “မဟုတ်ဘူး နင့် လက်ကို ပြောတာ” “သြော် ဒါလား အမ ဖီးလ်ရှိအောင် လုပ်ပေးမလို့ပါ” “နင့်လက် ပြန် ထုတ်လိုက်။ ဒီလောက် ညစ်ပတ်တာကို” အာကာ စကားပြန်မပြောတော့ဘဲ အောက်ကနေ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ပေးနေတယ်။ ပထမတခါ ပြီးထားတော့ ဒီတခါ နည်းနည်းကြာကြာ လိုးပေးနေတယ်။ ဖင်ထဲက လက်ကိုတော့ မထုတ်ပါဘူး။ မှောက်ရက်နေနေ ရင်း အာကာ့အသက်ရှူသံ မာန်သွင်းသံတွေ ကြားရတယ်။ ချွေးနံ့လည်း ရနေတယ်။ “မေဟမာ…” “အင်းးး အာကာ” “ထိန်းမထား တော့ဘူးနော်…” “အင်းးး ငါ့ထဲမှာထုတ်လိုက်။
ငါ့အဖုတ်ကို နင့်သုက်ရည်တွေနဲ့ ဖြည့်ပေးလိုက်စမ်းပါ အာကာ” “ထွက်တော့မယ်…” “အင်းးး လုပ်လိုက်စမ်းပါ ငါလိုချင်တယ်” ကျွန်မ ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးက ကြွက်သားတွေ တောင့်တင်းသွားတာ ခံစားမိတယ်။ အာကာ့သုက်ရည်တွေကလည်း ကျွန်မအဖုတ်ခေါင်းထဲ ပက်ဖျန်းလိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း အကြောအချင်တွေ ပြေလျော့သွားပြီး အားရကျေနပ်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာလည်း ကျွန်မအော်သံတွေနဲ့ ဆူညံသွားတယ်။ လီးကမပျော့တပျော့ဖြစ်ပြီး ကျွတ်သွား တော့ အာကာ့ပေါ်က ကျွန်မလှိမ့်ဆင်းလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ကာမအရသာကို ခံစားနေကြတယ်။ ကျွန်မတို့ ဗိုက်တွေပေါ်မှာ နှစ်ယောက်လုံးဆီကကာမအရည်တွေနဲ့ စေးကပ်နေတယ်။ ကျွန်မ ပင်ပန်းနွမ်းလျနေခဲ့ပါပြီ။
အာကာက နို့ တွေကို ပွတ်သပ်နေပြန်ပါတယ်။ စကားတွေ တခွန်းမှ မပြောဘဲ နှုတ်ဆိတ်နေမိကြတယ်။ ကျွန်မ အာကာ့ပါးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်နေလိုက်တယ်။ တိတ်ဆိတ်မှုကို ကျွန်မပဲ စဖြိုခွဲလိုက်တယ်။ “ငါ နင့်ကို ချစ်တယ် အာကာ” မစဉ်းစားဘဲ ကျွန်မ ပြောလိုက်တယ်။ “ကျွန်တော် သိပါတယ် မဟေမာ” အာကာက တိတ်တိတ်ပဲ ပြန်ဖြေတယ်။ “အဲဒါ့ ပြဿနာရှိလား” ရင်ခုန်ခုန်နဲ့ပဲ ကျွန်မ မေးလိုက်တယ်။ “မရှိပါဘူး အမရယ်” “ဘာလို့လဲ” “ကျွန်တော် အမကို ချစ်ခဲ့တာ ၁၂ နှစ်လောက်ရှိပြီလေ” “ဘယ်လို ?” ကျွန်မ ထထိုင်ပြီး အာကာ့မျက်နှာကို ကြည့်ရင်းမေးလိုက်တယ်။ “အမ အမေမဆုံးခင် ကျောင်းပိတ်ရက် ရန်ကုန်ကို လာတုန်း ကတည်းကလေ။ အမက ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။
ကျွန်တော့်ကိုလည်း အချိန်ပေးတယ်။ အဲဒီကျောင်းပိတ်ရက်လေးကို အမြဲသတိရနေ ခဲ့တာ” “အင်းးးနင် တော်တော်ကြာကြာ crush ခဲ့တာပဲ” ကျွန်မ ပြုံးမိတယ်။ “crush ဆိုတာထက် ပိုအဓိပ္ပာယ်ရှိမယ် ကျွန်တော်ထင် တာပဲ” “ဒါဆို နင် ဒီကိုလာတာ ငါ့ကိုမြှူဆွယ်ဖို့ပေါ့ ဟုတ်လား” “မဟုတ်ပါဘူး အမ။ ဒါပေမဲ့ အမကို ထပ်တွေ့ချင်လို့လာခဲ့တာပါ” ကျွန်မ အာကာ့လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးလိုက်ပြီး မေးတယ်။ “ဘာလို့လဲ” “ကျွန်တော် လွမ်းလွန်းလို့ပေါ့ဗျာ” “ဒါဆို အခုရော အာကာ” “အခု ကျွန်တော် ပိုင်ဆိုင်လိုက်ရပြီလေ” ကျွန်မ ရုတ်တရက် ဆွံ့အသွားတယ်။ အာကာ့ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင် လိုက်တယ်။ အာကာကလည်း ကျွန်မကို ပြန်ဖက်ထားတယ်။ အာကာ့အသက်ရှူသံက ကျွန်မကို အိပ်ပျော်အောင် ချော့သိပ်နေသလိုပါပဲ။ အိပ်ပျော်ဖို့ အချိန်နည်းနည်းယူလိုက်ရပေမဲ့ ဒီညအခိုက်အတန့်လေးကို အိပ်မက်ထဲအထိ ကျွန် သိမ်းထားချင်မိခဲ့ပါတယ်။ ပြီးပါပြီ
