အပြင်မှာမိုးတွေ ရွာနေတာပဲ ဘယ်သူမှ မလာပါဘူး

“နုဖြူ……”  “ရှင်”   တစိမ့်စိမ့်တိုက်ခတ်နေသော လေနုစိမ်းလေးက ဗြုန်းကနဲအတင်းတိုးဝှေ့ကာ တိုက်ခတ်လိုက်သဖြင့် တ လှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသော သစ်ရွက်သစ်ခက်လေးများက ရုတ်ရက် ယိမ်းနွဲ့ယမ်းခါကာ တရှဲရှဲမြည်သံနှင့်အတူ လှုပ်ရှားသွားကြပြီး သူ တို့နှစ်ဦး၏ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု  တို့သည်လည်းရင်ထဲအထိအေးစိမ့်စွာခံစားလိုက်ရသည်။   “ပြောလေ မောင်”   “နုဖြူ ဘာလို့မောင့်ကို ချစ်တာလဲဟင်”  “မောင်မုန်းတဲ့နေ့ဟာ နုဖြူသေတဲ့နေ့ဆိုတာ နုဖြူပြောရဲတယ် မောင်”   ဝင်းကိုသက်ပြင်းတခုကို လေးလေးပင်ပင်  ချလိုက်သည်။ မုးိတဖွဲဖွဲကျနေသော ကန်ရေပြင် မှုန်ဝါးဝါးလေးကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ငေးကြည့်နေမိသည်။ နုဖြူက  ထီးလေးအား ဝင်းကိုဘက်သို့တိုး၍ ဆောင်းပေးသည်။ ဝင်းကို၏လက်တဖက်က နုဖြူ၏ခါးသေးသေးကို ဖက်ထားပြီး ကျန်လက် တဖက်က နုဖြူ၏မျက်နှာလေးကို ဆွဲလှည့်လိုက်ကာ မေးဖျားလေးကိုမော့လိုက်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်း ပေးလိုက်သည်။ ထိုမှတဖန်နုဖြူ၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်လိုက်ကာ ပါးချင်းအပ်ထားမိပြန်သည်။

“နုဖြူမောင့်ပေါင်ပေါ်ထိုင်ပါလား”  “ဟာ မောင်ကလဲလူမြင်ကွင်းကြီး”   “ထမီလေးအသာလှန်ပြီးထိုင်လိုက်ပါလား လုပ်ပါ နုဖြူ ရယ်”   နုဖြူ ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တော့လဲ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။ နုဖြူထဘီလေးကို အသာမကာ လှန်လိုက်ပြီး ဝင်း ကို၏ပေါင်ပေါ်သို့ ထိုင်သည်။ ဝင်းကိုကပုဆိုးကို လျှောချပေးလိုက်ရာ မတ်တောင်နေသော ဝင်းကို၏ပစ္စည်းကြီးက နုဖြူ၏ မအင်္ဂါ စပ်လေးထဲသို့ စွပ်ခနဲဝင်သွားသည်။   “ရှက်စရာကြီးကွယ် သူများတွေတွေ့ကုန်ရင်”   “အိနြေ္ဒမပျက်ထိုင်နေပေါ့ မောင်ဒီလိုပဲ ဖက် ထားမယ်နော် ချစ်လိုက်တာနုဖြူရယ်”  ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနော်ဆိုသော ဝင်းကိုကိုယ်တိုင်က ရွစိရွစိဖြင့်လှုပ်နေသည်။ နုဖြူလဲ အငြိမ်မ နေနိုင်ပါ မသိမသာလေး လှုပ်ရမ်းနေမိသည်။ နုဖြူ၏ နှုတ်ခမ်းကိုဖိစုပ်ထားသော ဝင်းကို၏ လျှာကြီးက သူမ၏ပါးစပ်ထဲ၌မျှော့ကြီး တကောင်လို လျှောက်သွားနေသည်။ တဖိန်းဖိန်းတရှိန်းရှိန်းဖြင့် ခံစားရင်း နုဖြုကလဲဝင်းကို၏လည်ပင်းကို ဖက်ထားမိသည်။

နုဖြူ၏စောက်ဖုတ်ထဲ အရင်းထိ စိုက်ဝင်နေသော ဝင်းကို၏ လီးကြီးက ဒိတ်ခနဲ ဒိတ်ခနဲ သွေးခုန်နေသည်ကို နုဖြူခံစားရပါသည်။  သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် တဆုံး ဝင်နေသော လီးတံကြီးက တင်းခနဲတင်းခနဲ မားကျစ်သွားလေ နုဖြူတယောက် မနေတတ်မထိုင် တတ ်ဖြစ်လေခံစားနေရသည်။   နုဖြူနှင့်ဝင်းကို နှစ်ယောက်ထိုင်နေသော ကန်ရေပြင်တွင် မိုးစက်မိုးပေါက်လေးများက ဖြိုးဖြိုး ဖျောက်ဖျောက်လေး ကျနေသကဲ့သို့ မြကျွန်းသာ တဝိုက်ရှိ သစ်ပင်ကြီးများကလဲ အလင်းရောင်ကို ကာကွယ်ကာရှိနေလေသည်။

“နုဖြူမနေတတ်တော့ဘူးကွယ် မောင်ရယ်”   “ပြီးအောင်လုပ်ရအောင်လား နုဖြူရယ်”   “အာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးအောင်လုပ်မှာလဲလို့”   “အဲဒီခြုံထဲမှာ နုဖြူ လေးဘက်ထောက်လိုက်ပါလား”   “ဖြစ်ပါ့မလားမောင်ရယ် လူတွေက သွားလာနေကြတာ”   “အပြင်မှာမိုးတွေ ရွာနေတာပဲ ဘယ်သူမှ မလာပါဘူး”  “ဒုက္ခပါပဲကွာ မဟုတ်တာ”   ”လုပ်ပါကွာ နုဖြူကလဲနော်”   မောင့်ကိုဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆို တာ နုဖြူပြလိုက်ချင်ပါသည်။ ခြုံတွေကလဲ လေးဘက်လေးတန်ပြည့်နေသဖြင့် မိုးရွာစဉ် တယောက်မျှမရှိနိုင်ဟုတွေးလိုက်မိသည်။    “မြန်မြန်လုပ်နော် သူများရှက်တယ်”   “အင်းပါ ကုန်းလေ ကုန်း မိုးရွာတုန်းလေး   လုပ်ရအောင်”

နုဖြူခြုံထဲဝင်ပြီးလေးဘက်ထောက်ကာဖင်ကြီးကိုလှန်ပေးလိုက်သည်။ ကြီးမားဖွေးအိနေသော ဖင်ကြီးက မိုးရေပေါက်လေးများ  ထိမှန်ခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။ ဝင်းကိုက နုဖြူ၏နောက်ဘက်မှနေ၍ ကုန်းကုန်းကွကွဖြင့် နုဖြူ၏ ဖင်ကြီးကိုအောက်မှပင့်ကော်ကာ    စောက်ဖုတ်ထဲသို့လိုးသွင်းသည်။ မိုးရေများနှင့် စောက်ရည်များရောထွေးလျက်ရှိသည့် တဘွပ်ဘွပ်မြည်သံက ကျယ်ကျယ်လောင် လောင်လေး အသံထွက်လာလေသည်။ ဝင်းကိုက ခပ်နာနာဆောင့်၍ လိုးလေရာ နုဖြူမှာ ခေါင်းလေးထောင်လာလိုက် ပြန်ငုံ့သွား လိုက်ဖြင့် အတော်လေး ပင် ခံစားရခက်နေပ ုံရလေသည်။

“ပြွတ် ပြွတ် ဖွတ် စွပ် ပြွတ်”  အသံတွေကအတော်လေးကျယ်သည်။ တခါတရံ “အား”ခနဲလန့်အော်လိုက်သောအသံလေးများပင်  ထွက် ထွက်လာသည်။  “တော်တော့မယ်ကွယ် အင့် အင့် အင့်”   “ပြီးတော့မယ် ခဏလေး ခဏလေး”   “ပြွတ် စွပ် ပြွတ် ဖွတ် စွပ်”    “အ တော်ပြီဆို သူများတွေ တွေ့ကုန်လိမ့်မယ်ကွယ်..”   “ခဏလေး အိ အ အင့် အင်း..”   အလောသုံးဆယ်ဆောင့်၍လိုးနေရင်းမှ  မိုးရေစိုသောဆံပင်များကို အထက်သို့ လှန်တင်လိုက်ကာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်သို့ အကဲခတ်သလို ကြည့်နေလိုက်သေးသည်။ မိုးက  ခပ်ပါးပါးရွာနေသည့် ခြုံထဲသို့ ခေါင်းရောက်နေသော နုဖြူက ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ဘာမှမမြင်နိုင်ပေ။ မိုးကပါးပါးလေးဖြစ်ကာ ခုန လောက် မသဲသော်လည်း သစ်ရွက်တို့မှ လက်ကျန်မိုးပေါက်ကြီးများက တောအုပ်လေးတဝိုက်ကို ဆူဆူညံညံ လွှမ်းခြုံ နေဆဲပင် ဖြစ်သည်။

ခဏအကြ ာတွင် နုဖြူကအတင်းရုန်းထွက်ပြီး ထဘီကိုဆွဲအုပ်ကာ ကျောက်ပြားလေးပေါ် ပြန်၍ထိုင်သည်။ ဝင်းကိုကလဲ လုံခြည် ကိုပြင်ဝတ်ကာ မတ်တပ်ရပ်ပြီးဝဲယာသို့ ထပ်မံ အကဲခတ် သည်။ မှုန်ဝါးသော ကန်ရေပြင် အလင်းရောင်နဲပါးသော တောတန်း တိတ်ဆိတ်သော ပတ်ဝန်းကျင်တို့ကို ကျေနပ်စွာ ကြည့်ပြီးမှ ထိုင်သည်။  “မောင်ကအရမ်းကြာတာပဲ သွား”   ”နုဖြူပြီးလားဟင်..”   ”    အို ဒီလိုနေရာမျိုးမှာဘယ်လိုလုပ်ပြီးမှာလဲ လူမြင်မှာကြောက်တာနဲ့ သွားပါ မောင်အရမ်းကဲတာပဲ”    မူလကအတိုင်းထီးလေး ကိုပြင်ဆောင်းကာ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုပြန်၍ပူးကပ်သွားသောအချိန်တွင် နုဖြူ၏ လက်လေးတဖက်က ဝင်းကို၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ ထိုး နှိုက်ရင်း လီးကြီးကိုကိုင်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးနေလေသည်။ နုဖြူက မောင့်မျက်နှာကို မကြည့် ရှက်ပြုံးလေးပြုံးကာ ငုံ၍နေသည်။  ဝင်းကိုက နုဖြူ၏ပါးပြင်မို့မို့လေးကို နမ်းရင်း အရသာ ခံ၍နေသည်။

“နုဖြူချစ်လို့လုပ်ပေးတာနော် အထင်မသေးနဲ့” ”မသေးပါဘူးနုဖြူရယ် နုဖြူ မောင့်ကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာကို မောင်သိပါ တယ်ကွယ်”   “ယုံပါတယ်မောင်ရယ် နောက်တော့မှသာ မိဘစိတ်တိုင်းကျဆိုပြီး နုဖြူ ကျန်ရစ်မဖြစ်ပါရစေနဲ့နော်”   “နုဖြူ သဘောတူမယ်ဆိုရင် ခုပဲရုံးသွားပြီး လက်ထပ်ရအောင်လေ”   “အမလေး စိတ်ကလဲမြန်လိုက်တာနော် တကယ်ပါပဲ”   “စိတ်မြန် တာမဟုတ်ရပါဘူး နုဖြူထက် မောင်ကပိုပြီးချစ်ရတာပါဗျာ”   “ဘာဖြစ်လို့”   “အပေးကောင်းလို့လေ..”   “အယ် သွား မကောင်းဘူး  ဘာတွေပြောနေမှန်းလဲ မသိဘူး”  နုဖြူလှမ်းထုလိုက်သောလက်သီးဆုပ်ကလေးကို ဖမ်းယူပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုဝင်းကိုက စုပ် ယူလိုက်သည်။ နုဖြူ မျက်တောင်လေးများ မှေးစင်းကျသွားပြီး သူမလက်ကလေးများက ဝင်းကို ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းကြုံးပြီး  ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။

“ပြန်ကြစို့ကွယ် နုဖြူမောပြီ”  ဗေဒါရောင်ထဘီလေးတွင် ရွှံ့ကွက်လေးတွေ ပေကျံနေလေရာ ဝင်းကိုကတယုတယ ဆေးကြောပေး လေ တော့သည်။ နုဖြူသည် စလင်းဘက်အပြာရောင်လေးကို ပြင်ပြီး လွယ်လိုက်ရင်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ အင်္ကျီခရမ်းနုရောင် လေးကို ခါးဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထီးတလက်တည်းအတူဆောင်းကာ ဝင်းကိုနှင့် ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။   “အို ဒီမှာလဲတတွဲ ကြည့်စမ်းမောင်”  “သူတို့ကလဲ မောင်တို့ကို သတိမထားအားပါဘူး ဟဲ ဟဲ..”  မှန်ပေသည် ထိုအတွဲသည်သူတို့ရှိရာဘက် ကျောပေး ပြီး မိန်းမဆောင်းခေါက်ထီးလေးကို အတူပူးကပ ်ဆောင်းရင်းထိုင်နေပေသည်။ သို့ပေမဲ့ သေချာဂရုစိုက်ကြည့်ပါက နှစ်ယောက် စလုံး၏ လုံခြည်များသည် ပုဆိုးများဖြစ်နေကြပြီး သူတို့အတွဲအား ခုနက စိမ်ပြေနပြေ ချောင်းနေ ကြသည့်သူများသာ ဖြစ်သည်ကို  ဝင်းကိုရော နုဖြူရော မသိတော့ပါချေ။

(၂)  တဧက၏သုံးပုံနှစ်ပုံလောက်ကျယ်ဝန်းသော မြေကွက်ကြီးတွင် တခြမ်း၌ တထပ်တိုက် ကျယ်ကျယ်ထွားထွားလေး တစ်လုံးရှိ ပြီး အခြားဘက်ခြမ်းတွင်တော့ တခန်းလျှင် (၁၀)ပေပတ်လည်ခန့်ကျယ်ဝန်းသော အခန်းလေးများအပေါ် (၁၀)ခန်း  အောက်(၁၀)ခန်းပါဝင်သော နှစ်ထပ်အုတ်ညှပ် အဆောက်ဦးလေးရှိပေသည်။ ထိုအဆောက်ဦးနှင့် ကပ်လျက် နှစ်ထပ်တိုက်ကို တော့ သံဇကာဖြင့် ကာရံထားပြီး ခြံစည်းရိုး တံခါးတခုကလဲ ရှိပေသည်။ ခြံစည်းရိုးအား လက်ခုပ်တဖောင်ကာရံထားပြီး ခြံထဲတွင် လည်း သစ်ပင်ပန်းပင်တို့ စိမ်းလန်းဝေဆာနေပေသည်။

ပိုင်ရှင်တို့ကတော့ ဦးမျိုးလှိုင်နှင့် ဒေါ်မြမေ ဖြစ်ပြီး ဦးမျိုးလှိုင်မှာ အသက်(၄၅)ခန့်ရှိကာ အသားညိုညို ဒေါင်ကောင်းကောင်း ရုပ် ခပ်သန့်သန့်ရှိကာ ဗီဒီယို ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင ်တဦးဖြစ်ပေသည်။ ဒေါ်မြမေကတော့    ယောကျ်ားထက်(၁၀)နှစ်ခန့် ပိုကြီးပြီးတော့  မိုးလင်းမှမိုးချုပ် ဘုရားသွားကာ ပုတီးစိပ်နေတတ်သူ တဦးဖြစ်ပေတော့သည်။   သူတို့တွင် အသက်(၂၄)နှစ်ခန့်ရှိ စုလှိုင်ဆိုသော      ချောမောလှပသည့် သမီးတယောက်ရှိကာ သူတို့တိုက်နှင့် တခြမ်းစီရှိသည့်တိုက်သည် မိန်းကလေးဆောင်ဖြစ်ပြီး ပိုင်ရှင်ကတော့ စု လှိုင်ပင်ဖြစ်ပေသည်။ အဆောင်တွင်ရှိကြသော မိန်းကလေး(၄၀)ခန့်တို့သည် စုလှိုင်ကို ချစ်ခင်ကြပေသည်။ စုလှိုင်ကတော့ ထိုအထဲ ကမှ တလောဆီက “မယ်”ဘွဲ့ရထားသော သချၤာတတိယနှစ်ကျောင်းသူလေး နုဖြူကို ပိုပြီးတော့ ချစ်ခင်ကာ အရေးပေးဆက်ဆံ ပြီး နုဖြူသည်သာ စုလှိုင်တို့နေထိုင်ရာ နှစ်ထပ်တိုက်ကလေးသို့ ဝင်ထွက်သွားလာခွင့် ရထားပေသည်။

“မယ်”ဘွဲ့ ရထားပြီးနောက်နုဖြူသည် အနုပညာလောကထဲသို့ ဝင်ရောက်လိုသဖြင့် ထိုလောကထဲနှင့် ရင်းနှီးသော ဦးမျိုးလှိုင်နှင့်  ဆက်သွယ်ရန် နုဖြူကအကူညီတောင်းရာ စုလှိုင်က ဘွဲ့ရပြီးမှလုပ်ကိုင်ရန်ပြောပြီးငြင်းဆိုခဲ့သည်။ စုလှိုင်က နုဖြူကိုအစစအရာရာ ကူညီပြီးမှ ဒီဟာလေးကို မကူညီသဖြင့် နုဖြူအံ့သြခဲ့ရသည်။ နုဖြူပြောတိုင်းစုလှိုင်ကတော့ ငြင်းမြဲငြင်းနေခဲ့သည်။   တနေ့မနက် ပိုင်း စုလှိုင်ဈေးသွားနေချိန် ဦးမျိုးလှိုင်တယောက် ခြံထဲလမ်းလျှောက်နေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် နုဖြူအရဲစွန့်ပြီးတော့ ခြံထဲသို့ ကူး လာခဲ့သည်။ နုဖြူသူမကိုသူမ မိတ်ဆက်ပြီးတော့ “မယ်” ဘွဲ့ရထားကြောင်း အနုပညာလောကထဲ ဝင်လိုကြောင်းကို ပြောပြလိုက် တော့ ဦးမျိုးလှိုင်က ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်သည်။

စုလှိုင်ကို ပြောခိုင်းသော်လည်းငြင်းခဲ့ကြောင်းကို ဆက်လက်ပြောပြလေ ရာ ဦးမျိုးလှိုင်က မျက်မှောင်ကုတ်ပြီးမှ ပြုံးလိုက်ကာ စု လှိုင်က ဒီလုပ်ငန်းကိုမနှစ်သက်သူဖြစ်ကာ သူမပင် သရုပ်ဆောင်မလုပ်ချင်ကြောင်းကို ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောနေကြောင်းလည်း ပြော ပြလေသည်။ နောက်လ လောက်တော့သရုပ်ဆောင် အသစ်ရွေးချယ်မည်ဖြစ်ရာ နုဖြူကို ဦးစားပေးရွေးချယ်မည်ဖြစ်ကြောင်း  ပြောဆိုလေရာ နုဖြူတယောက် အပျော်ကြီးပျော်သွားမိသည်။  ထိုနေ့မှစ၍ လေ့ကျင့်ခန်းမှန်မှန်ယူပြီးတော့ သူမကိုယ်သူမ သ  ၍နေတော့သည်။ သူမ၏ ချစ်သူဝင်းကိုကိုပင် လူတွေကြားထဲမှာပင် တွေ့ခွင့်ပေးပြီးတော့ တခါတော့ ချစ်သူကိုသနားသဖြင့် မိုးရေ ထဲမှာ မြကျွန်းသာသို့ လိုက်ပေးခဲ့သည် ဒီရက်ထဲမှာဒီတခါထဲသာ ဖြစ်ပေတော့သည်။ နုဖြူကတော့အဲလောက်ထိ ပြင်ဆင်နေပေ တော့သည်။

တနေ့စုလှိုင်မရှိခိုက် ဦးမျိုးလှိုင်နှင့် အိမ်ရှေ့တွင် တွေ့ရာ ဦးမျိုးလှိုင်က မနက်ဖြန်နေ့လည် (၁၂)နာရီလောက် သူနှင့်လာတွေ့ရန်နှင့်  လာရောက်တွေ့ဆုံရမည့်နေရာ လိပ်စာကိုပါ တခါထဲပေးလိုက်သည်။ နောင် ဦးမျိုးလှိုင်က ဒီကိစ္စတွေက ိုစုလှိုင်သိသွားပြီး  ကန့်ကွက်နေပါက ကူညီနိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်း စုလှိုင်ကိုမပြောပြရန် နှုတ်ပိတ်လိုက်လေသည်။  ဦးမျိုးလှိုင်ချိန်းထားတဲ့နေရာ ကတော့ တိုက်ခန်းလေးတခုမှာဖြစ်ပါတယ်။ အခန်းတံခါးရှေ့ကို ရောက်ပြီးတော့ လူခေါ်ဘဲ(လ်)ကို နှိပ်တာနဲ့ မရှေးမနှောင်းမှာပဲ ဦး မျိုးလှိုင်ကိုယ်တိုင် တံခါးလာဖွင့်ပေးတော့ နုဖြူလဲ အံ့အားသင့်သွားမိသည်။ အထဲလှမ်းဝင်လိုက်တော့ ဦးမျိုးလှိုင်က ထိုင်လေ ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ ကုလားထိုင်တွေဘက်ကို ညွှန်ပြတော့ ထိုင်လိုက်မိသည်။ ဦးမျိုးလှိုင်လဲတံခါးကို အသေချာပိတ်ပြီးတော့ နုဖြူရှေ့မှာ ဝင် ထိုက်လိုက်သည်။

“နာမည်အရင်းက နုဖြူပဲလား”   “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”  “သရုပ်ဆောင်တာကို ဝါသနာပါလို့လား ငွေကြေးကြောင့်လား”  ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရင်း..  “ဝါသနာလဲပါပါတယ်..”    ဟုနုဖြူကပြောလိုက်သည်။ ဦးမျိုးလှိုင်ရဲ့ အမူရာတွေက တစုံတခုကိုဖုံးကွယ်ထား သယောင် နုဖြူခံစားနေမိသည်။   “ဒီလုပ်ငန်းကတော့ သမီးကြိုးစားရင် ကြိုးစားသလောက် အကျိုးးရှိမှာပါကွာ ဦးလဲ ကူညီမှာပေါ့ ဟုတ်လား.. ကဲ လာ ကိုယ်လုံးအတိုင်းတာလေး နဲနဲကြည့်ရအောင်နော်”  အခန်းထဲမှာက သူနဲ့နုဖြူပဲရှိနေလေသည်။ နုဖြူအခန်းတ ဝိုက်ကို မသိမသာနဲ့ အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ လုံခြုံစိတ်ချတဲ့ အခန်းပါပဲ ဦးမျိူးလှိုင်ကို အကဲခတ်လိုက်မိတော့လည်း အသက်နဲ့မ လိုက် အရွယ်တင်ပြီးတော့ ကျန်းမာသန်စွမ်းတဲ့ပုံပါပဲ။ နုဖြူအရပ်နဲ့ဆို နုဖြူကသူ့ရဲ့မေးသာသာလေးပဲ မြင့်ပေသည်။ ဒါတောင်မှ နု ဖြူက ၅ ပေ ၆ လက်မနီးပါးမြင့်တဲ့သူပါ။ ဦးမျိုးလှိုင်က အရပ်မြင့်သလောက် ကိုယ်ကာယကလည်း ထွားကျိုင်းလွန်းလှသည်။

“သမီးအရင်က အားကစားဘာလုပ်ဖူးလဲ”   “ဟင့်အင်း အားကစားရယ်လို့တော့မလုပ်ဖူးပါဘူး ကိုယ်ကာယလေ့ကျင့်ခန်းလောက်ပဲ  နဲနဲပါးပါး လုပ်ဖူးတာပါ”   “ရင်သားတွေက အရမ်းလှတယ်ကွယ့်..”   သာမန်အလုပ်သဘောနဲ့ပြောတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်ပေမဲ့ နုဖြူရဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားမိသည်။ ဖအေနဲ့သမီးအရွယ်ပေမဲ့ ခံဖူးနေတော့ နုဖြူတယောက်က ယောကျ်ားတွေအကြောင်းကို  ကောင်းကောင်း သိနေပေပြီ။  “ဒီဘက်လှည့် လက်မြောက်ထား အေး ဟုတ်ပြီ”   ပေကြိုးကိုနို့သီးထိပ်ပေါ်ကနေပြီးပတ်ပြီးတော့ ရင် အလှကို တိုင်းတော့ နုဖြူမပြောသေး။ လက်တွေက နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုခလုတ်တိုက် အဲဒီအထိ ငါအပျိုစစ်မှမဟုတ်တာ ဆိုတဲ့အတွေး နဲ့ပဲ နုဖြူတင်းခံထားသည်။ ဆက်ပြီးတော့ ဦးမျိုးလှိုင်က ကြမ်းပြင်မှာဒူးထောက်ပြီး ခါးနဲ့တင်သားတွေကို ပေကြိုးနဲ့တိုင်းတော့ နုဖြူ ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထအောင်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။

သူ့မျက်နှာကတော့ နုဖြူပေါင်ကြားနားမှာ ကပ်နေပြီး လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ဝိုက်ပြီး တော့ ပေကြိုးလှမ်းဆွဲနေတော့လက်တွေနဲ့  တင်ပါးကိုကိုင်မိတဲ့အပြင် တင်ပါးကို သိသိသာသာကြီး ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်လာတော့  “အို ရှင် ဘာလုပ်တာတာလဲ လွှတ်နော်”   လက်နှစ်ဘက်ကိုရုန်းကန်တွန်းဖယ်ပြီးတော့ အခန်းပြင်ပြေးထွက်ဖို့ နုဖြူကြိုးစား တော့သည်။  “မင်းနဲ့မင်းရည်းစားလိုးနေကြတဲ့ဓါတ်ပုံတွေ ငါ့မှာရှိတယ်။ အဲဒါတွေကို “…မယ် ရဲ့အချစ်ရေး” ဆိုပြီးတော့  လက်သိပ်ထိုးပြီးတော့ ဖြန့်လိုက်မယ်ဆိုရင်တော့ မင်း ဘာဖြစ်သွားမလဲ ခု ဦးက မင်းသရုပ်ဆောင်ဖြစ်အောင် ကူညီသလို မင်းကို  ဘယ်သူက ကူညီတော့မှာလဲ မမိုက်ချင်စမ်းပါနဲ့ သမီးရယ် ကဲ ရော့ မင်းဓါတ်ပုံတွေ”  သူကအထက်စီးရထားတဲ့လေသံနဲ့ နုဖြူကို  ခပ်တည်တည်ပြောဆိုခြိမ်းခြောက်လိုက်ပါတော့တယ်။ ဓါတ်ပုံကို ကြည့်ပြီးချိန်မှာတော့ နုဖြူမျက်လုံးထဲ ပြာဝေသွားမိသည်။

အကောင်းစားကင်မရာနဲ့ ရိုက်ထားမှန်းသိသာလှတဲ့ ရောင်စုံဓါတ်ပုံတွေပါလား နုဖြူက ထဘီလေးကို ဖင်လေးဖွေးဖွေးနဲ့မပြီးတော့  မောင့်လီးကြီးပေါ် တက်ထိုင်နေပုံ ခြုံထဲမှာ ဖင်ကုန်းပေးထားပြီး မောင့်ကို လှည့်စကားပြောပုံ ဖင်ကုန်ထားတဲ့ နုဖြူရဲ့နောက်ကပြူ နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို လီးတန်ကြီးတေ့ထားပုံ လီးကြီးဆောင့်သွင်းလိုက်လို့ နုဖြူရဲ့ခေါင်းလေး လန်သွားပြီးတော့ ပါးစပ်လေး ပြဲသွားတဲ့ပုံ အို စုံနေတာပါပဲလား မိုးရေထဲမှာဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခဲ့တဲ့ပုံတွေကိုကြည့်ရင်း နုဖြူအသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာ တော့သည်။

“ရှင် ရှင် ရှင်တို့လူယုတ်မာတွေ လူယုတ်မာတွေ” နုဖြူတအားအော်ပေမဲ့ အသံကတစ်ဆို့ပြီးတော့ တိမ်ဝင်သွားရာက မျက်ရည်များ  စီးကျလာတော့သည်။ ဦးမျိုးလှိုင်ကတော့ ပုခုံးလေးကို အသာလေးကိုင်လိုက်ပြီးတော့   “မငိုပါနဲ့ကလေးရယ် ဦးရဲ့အလိုကိုလိုက်ပြီး ရင် မင်းအရှက်တကွဲအကျိုးနည်းလဲ မဖြစ်တော့ဘူး ပြီးတော့ ငွေလဲထောက်ပံ့မယ် မင်းကို သရုပ်ဆောင်တယောက်ဖြစ်အောင်  လုပ်ပေးမယ် သမီးရဲ့အပျိုရည်ကို ဦးကတောင်းတာ မဟုတ်ဘူးနော်”  “အို ရှင် ”   “ဟုတ်တယ်လေ မင်းစောက်ဖုတ်လေးက ခံဖူး ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးပဲ ဘာများတိုးပြီးတော့ နစ်နာသွားမှာလဲ နောက်ပြီးတော့ မင်းရမဲ့ အခွင့်ရေးတွေက နဲတာမဟုတ်ဘူးနော်  စဉ်းစားပါကွာ သေချာစဉ်းစားပါ”

“ဖယ် လွှတ် လာမကိုင်နဲ့”  “ဦးက သိပ်ပြီးတော့ အချိန်ကုန်ခံတတ်တဲ့သူ မဟုတ်ဘူးနော် ပြန်ချင်သပဆိုလဲ ပြန်ပေတော့”    နုဖြူ အနားကထအသွားမှာတော့ နုဖြူတယောက် အသည်းအသန်စဉ်းစားပြီးတော့ တခဏအကြာမှာ သူ့မျက်နှာကိုမဝံ့မရဲကြည့်ပြီး    “ကျမ ဦးကိုတခုပြောပရစေ”   “ပြောလေ ပြောပါ”   “အခု ဦးဆန္ဒကိုလိုက်လျောပြီးပြီဆိုပါတော့ ဓါတ်ပုံနဲ့ဖလင်ကို ကျမယူသွားရ မှာလား”   “ဟာဒါပေါ့ ယူသွားတော့ပေါ့ကွာ ဒါမှလဲ တရားမျှတမှာပေါ့ နောက်ပြီး မင်းကို သရုပ်ဆောင်ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးမယ့် အပြင် ငွေကြေးလဲ ထောက်ပံ့ဦးမှာလေ အသေချာပဲပေါ့ကွာ ဟဲ ဟဲ..”  နုဖြူအသက်ကိုတဝကြီးရှုလိုက်ပြီးတော့ အားမွေးလိုက်ပါ တော့တယ်။ ပုဆိုးချွတ်ချလိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ ဦးမျိုးလှိုင်ရဲ့လီးကြီးဟာ မြင်းတကောင်ရဲ့ဟာလောက်နီးနီးကြီးမားလှတာကို နုဖြူ တွေ့လိုက်မိသည်။ ရုတ်တရက်တော့ တွန့်သွားပြီး နုဖြူလန့်သွားသည်။

လီးဆိုလို့ မောင့်လီးပဲမြင်ဘူးခဲ့ပြီး ခုထပ်တွေ့ရတာလဲ ဧရာမ လီးကြီးဆိုတော့  “ဟင် ဦးဟာကြီးဒကလဲ နဲတာကြီးမှမဟုတ်တာပဲ ဖြစ်ပါ့မလားရှင်”   ”မတော်ဘူးဆိုတာက ဘယ်မှာမှမရှိပါဘူး  သမီးရယ် လီးနဲ့စောက်ပတ်ဟာ ဘယ်လိုမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ် အချိန်တန်ရင်တော့ အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်သွားကြတာ ချည်းပါပဲကွယ် ဟဲ ဟဲ”    ကာမဘီလူးစစ်စစ်ကြီးကို နုဖြူတွေ့နေပါပြီ အလိုးခံဘူးတယ်ဆိုတာကလဲ မောင်နဲ့က စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ အချစ်ဆိုတာကပါ  ပါလာခြင်းဖြစ်ပြီး ခုဟာကတော့ လူစိမ်းတဦး ပြီးတော့ အသက်ကလဲ အဖေအရွယ်လောက်ဆိုတော့ မလွှဲသာမရှောင်သာလို့သာ  အလိုးခံရမှာမို့ ရှက်သလိုလို မျက်နှာပူသလိုလို နုဖြူခံစားနေရသည်။  “မင်း ထဘီမချွတ်ဘူးလား”  “ဟာ ဒီအတိုင်းပဲလုပ်ပါ”    နုဖြူ ရှက်နေမိသည် တစိမ်းတယောက်ရှေ့မှာ ထဘီကွင်းလုံးချွတ်ရမှာက လွယ်တာမှ မဟုတ်ပဲလေ။

“လာလေ ဒီကုလားထိုင်ပေါ်တက်  လက်ကနံရံကို ကိုင်ထား ခြေတချောင်းကဒီပေါ်တင် ဟုတ်ပီ ထဘီကိုခါးထိ ဆွဲလှန်ပြီးတော့ ပေါင်တချောင်းမြောက် စားပွဲစွန်း တဖက်မှာ ခြေထောက်တင်ပေး ပြီးတော့ တချောင်းရပ် ”  စောက်ပတ်လေးကတဖက်ကို ဆွဲဖြဲထားပေးသလို ခပ်ပြဲပြဲလေးဖြစ်သွား တော့သည်။ ကုလားထိုင်က နိမ့်သလို စားပွဲကလဲနိမ့်သည်။ ကုလားထိုင် အောက်ကနေပြီးတော့ မတ်တပ်ရပ်လျက် နုဖြူစောက် ပတ်လေးကို လီးအရှည်ကြီးနဲ့ ထိုးဆွပွတ်သပ်နေမိသည်။ နုဖြူအင်္ကျီတွေကိုလဲ အကုန်ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ အထိတွေ့တွေက  ပူနွေးပျစ်ချွဲနေပြီးတော့ လိုးကြရတော့မယ် ဆိုတာနဲ့တင် နုဖြူတယောက် တုန်ခါနေမိသည်။ ပြီးမှ ငါအလိုးခံဖူးတာပဲ ဘာကြောက် စရာရှိလဲလို့ အားပေးနေရင်းနဲ့ ဒီလောက်ကြီးတဲ့လီးကြီး ဗိုက်ထဲများ ကျွံဝင်သွားလေမလားလို့လည်း စိုးရိမ်နေမိသည်။

“ကြောက်နေလား သမီး”  “အင်း အင်း ရှီး ကျွတ်..”  သူ့မျက်နှာကနုဖြူနို့ကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ချော့မြူရင်း ပြဲအာနေတဲ့ စောက်ပတ် ထဲကို ဧရာမလီးကြီးထိုးသွင်းဖို့ နှိုးဆွနေဆဲပါ။ တချီတချီလီးကြီးက စောက်စေ့ထိပ်လေးကို ကော်ထိုးမိရင် တကိုယ်ခုံဗျင်းခနဲဖြစ် ကာ နုဖြူတယောက် တုန်ရီသွားမိသည်။   “သမီး ဦးကိုချစ်ရဲ့လား ဟင်”   အို ဒီလူကြီးရူးနေလားလို့နုဖြူတွေးလိုက်မိသည်။ သူ  အကျပ်ကိုင်လို့သာ အလိုးခံရတာ ပြီးတော့ ဒီအသက်ရွယ်ကြီးကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ ချစ်လို့ရမှာလဲ ဒါပေမဲ့ နုဖြူတို့ကတော့ ပါး  နေနပ်နေပြီ… “မချစ်ပဲနဲ့ အလိုးခံပါ့မလား ဦးရဲ့ ဟင်း..”   “ဟဲ ဟဲ အညာမလေး ညာတယ် ဟဲ ဟဲ ”   ညာနေမှန်းလဲဒင်းကသိသားပဲ မ ချစ်တော့မချစ်ဘူး ဒါပေမဲ့လဲ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးဝင်သွားရင် လက်တွေက အလိုလိုပြန်ဖက်မိပြီး ပေါင်တွေကလဲ ကားပေးမိ တတ်တော့ မခက်ပါလား။ အသွေးသားနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားတဲ့ နုဖြူတို့မိန်းမသားတွေမှာလဲ ခံစားမှုတွေရှိနေတာကတော့ ဘာတတ်နိုင်မှာ လဲ။

“ဗြစ်” ကနဲဆိုတဲ့အသံထွက်လာတော့ နုဖြူ အသက်ရှုရပ်သွားမိသည်။ စိတ်တွေက လှုပ်ရှားပြီးတော့ ကြောက်လန့်ကာ အရေတွေ ကမထွက်တော့ လီးကြီးနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်သလို ဖြစ်သွားတော့ နုဖြူလန့်သွားတာပေါ့လေ။  လီးဒစ်ကြီးက သိပ်ကြီးတော့ စောက်ပတ်အဝင်ဝကို ဗူးဆို့ကြီးလိုကြီး ပိတ်နေတာပေါ့ မဝင်ပဲနဲ့ တစ်ခံနေတာလေ။    “အား မဝင်ဘူး  ဦးရဲ့..”  ”ခဏနေဦး”   စားပွဲပေါ်ကခေါင်းလိမ်းဆီပုလင်းကို ယူပြီးတော့ စောက်ပတ်အဝလေးနဲ့လီးကြီးထိပ်မှာ သုတ်လိမ်းပြီး ချိန်မှာ မွှေးလှတဲ့ ခေါင်းလိမ်းဆီနံ့ ညှီစို့စို့လီးရေအနံ့တွေကရောပြီးတော့ နုဖြူနှာခေါင်းထဲဝင်လာသည်။ နောက်တကြိမ် စောက်ပတ် ဝအတေ့မှာ နုဖြူငုံ့ကြည့်လိုက်စဉ် လီးထိပ်ဖူးနီနီကြီးကတော့ စောက်ပတ်အဝမှာ တေ့သွားမိပါပြီ။ နုဖြူခါးလေးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး  တော့ လီးကြီးကိုဖြေးဖြေးချင်း ဖိပြီးတော့အသွင်းမှာ….

“ဗြွတ် အမေ့… အ”   မျက်စေ့ထဲမီးဝင်းဝင်းတောက်သွားပြီးတော့ ပါးလေးတွေလဲ ကျင်တက်သွားပါတော့တယ်။   “အား အီး နာ တယ် နာတယ်”   အဆက်မပြတ်ညည်းတွားရင်းက ဦးမျိုးလှိုင် ရင်ဘတ်ကို နုဖြူတယောက် တွန်းထားပြီးတော့ ခေါင်းကိုလဲ နောက် လှန်ချလိုက်တော့သည်။  “ဗြွတ် ဗြစ် ပတစ် အ အ အီး”   ဆတ်ဆတ်လေးဆောင့်ပြီးတော့ ခါးကိုလဲ ကိုင်ညောင့်လိုက်ရော လီးကြီး ဟာ အဆမတန် တင်းကျပ်ပြီးတော့ နုဖြူစောက်ဖုတ်ထဲကို အဆုံးထိဝင်သွားလေသည်။  “အ ကွဲပြဲကုန်ပြီလားမသိဘူး နာတယ် အ  အား….”   အသက်ကိုအောင့်ပြီးတော့ ရင်ဘတ်ကို ကိုင်တွန်းလေ နုဖြူခါးကိုဖက်ပြီးတော့ အတင်းဆောင့်လေဆိုတော့ စောက် ခေါင်းထဲမှာ လီးကြီးက ပယ်ပယ်နယ်နယ် မွှေနှောက်နေတာပေါ့။

“ပြွတ် ပြွတ် စွပ် စွပ် ပြွတ်.. ”   “အိ အ ဟင့် အင့် အိုး အိုး အား အား..”   နုဖြူဝဋ်လည်ပါပြီ မောင်နဲ့တုန်းကမနာပဲနဲ့ အော်ဟစ် ညည်းတွားခဲ့မိသမျှခုတော့ ဒီလီးကြီးဒဏ်ကို အသံမထွက်ပဲ အံကြိတ်ခံလို့ကို မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေတော့သည်။  “ကြပ်တယ် အို အိုး  နာတယ်ရှင့် အ..”   “ပြွတ် စွပ် စွပ် ပြွတ် ပြွတ်.. ”   သူ့ကိုတွေ့စကတော့ ဒီလောက်နှာထန်လိမ့်မယ်လို့ နုဖြူမထင်ခဲ့မိပေ ခုတော့ သူ့ ဆောင့်ချက်တွေက အသက်ပါလွန်းလို့ သူ့ကိုတောင် ပြန်ဖက်ထားရသည်။ အလိုးခံခဲ့ဖူးပေမဲ့ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ လီးနဲ့မဆုံဖူးခဲ့ သလို ဖုထစ်အကြောပြိုင်းပြိုင်းထိုးထောင်နေပြီး စောက်ခေါင်းထဲကိုအပြည့်အကျပ် လိုးဝင်သွားတိုင်း အရသာတွေ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ခံစားရလို့ နုဖြူအတွက်ကတော့ ခံလို့အကောင်းဆုံး အရသာအရှိဆုံးပါပဲ။

“ကြမ်းပြင်မှာလုပ်ရအောင်ဦးရယ် ညောင်းလို့ပါ”  နုဖြုပြောသလိုကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုပွေ့ချပေမဲ့ လီးကြီးကိုတော့ လုံးဝမချွတ်ပေ။ နုဖြူ ခြေထောက်တွေကတော့ ကြမ်းပြင်နဲ့ လွတ်ပြီးတော့ သူပွေ့လာတဲ့အတိုင်း လီးကြီးတပ်ရက်နဲ့ ပါလာပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပက်လက် လေးချပေးသည်။   “ဖြေးဖြေးလိုးပါ ဦးရယ် အရမ်းနာလို့ပါ..”  နုဖြူကမျက်နှာလွှဲရင်းသူ့ကိုတောင်းပန်သလို စောက်ဖုတ်ထဲမှာ တစ် လစ်ကြီးစိုက်ဝင်နေတဲ့ လီးကြီးကလဲ စောက်ပတ်ထဲကိုငုတ်ကြီး တချောင်းစိုက်သွင်းထားသလို အောင့်သက်သက်ကြီး ခံစားနေရ သည်။  “ပေါင်တွေဖြဲထားပေးလေ သမီးရဲ့..”   “ဖြဲပေးထားတာဘဲ အမလေး လေး နာလိုက်တာရှင်”   နုဖြူရဲ့ညည်းညူသံတွေက သူ့ အတွက် သာယာနာပျော်ဖွယ်လားတော့မသိဘူး ပိုပြီးတော့ ဆောင့်တဲ့နေရာက သွက်လာပါတယ်။

“ဟ အ အ ဟ အမလေး အား…”   မရတော့ပါဘူး နုဖြူရဲ့ခံနိုင်ရည်စွမ်းအင်တွေက သူ့လီးနဲ့တွေ့တဲ့အခါမှာတော့ အရှုံးပေးလိုက်ရပါ ပြီ။ နာကျင်လွန်းလို့ မျက်ရည်များ စီးကျလာပေမဲ့ သူကတော့ စောက်ဖုတ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲကို အားရပါးရ လိုးထည့်နေ တော့သည်။ မကြာခင်မှာတော့ နာကျင်မှုတွေက အတော်ကြီးသက်သာသွားပြီး အရသာက တစိမ့်စိမ့်တက်လာတော့သည်။ သူလိုး တဲ့ အရသာကတော့ မောင်လိုးတာထက်ကို ပိုပြီးတော့ နုဖြူကို အရသာရှိစေလေသည်။ နုဖြူလဲ သူ့ကို သိမ်းကြုံးဖက်ထားပြီးတော့  တဟင်းဟင်းနဲ့ ဖြစ်နေလေတော့သည်။   အဲ သိပ်မကြာတော့သောအချိန်မှာတော့ နှစ်ယောက်စလုံး တဟင်းဟင်း တအင်းအင်းနဲ့  ဖြစ်လာပြီး သုက်ရည်တွေ ပြိုင်တူထွက်လာကာ ပြီးသွားတော့သည်။

နုဖြူတယောက် ဦးမျိုးလှိုင်ကိုစွဲလန်းသွားချေပြီ နောက်တကြိမ်တော့ သူလိုးတာကိုခံဖို့ ဝန်မလေးတော့ချေ။ တချီပြီးသွားချိန်မှာ တော့ သူ့ကတိအတိုင်းပဲ ဓါတ်ပုံနဲ့ဖလင်အပြင် လိုရာသုံးဖို့ ငွေသုံးသောင်းထုတ်ပေးသည်။ ဗီဒီယိုအစမ်းရိုက်ရန် နောက်နှစ်ပတ် လောက်အကြာကို ချိန်းလိုက်ပြီးတော့ နုဖြူကို နောက်ထပ်တချီထပ်လိုးလို့ နုဖြူလဲ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ အားပါးတရကြီး   အလိုးခံ လိုက်တော့သည်။   စုလှိုင်ကနုဖြူကိုအတော်ပင်ခင်ရှာသည့်အပြင်   နုဖြူပ၏အပေါ်တွင်လည်း ကျေးဇူးက အများကြီးရှိပေသည်။  နုဖြူဆီကအဆောင်လခကို   မယူသည့်အပြင်အချိန်မရွေးလည်း ထမင်းလာစားခိုင်းသည်။ အင်္ကျီအဝတ်စား များလည်း ဝယ်ပေး တတ်ပြီးတော့ ညီမလေးတယောက်လို နုဖြူကိုချစ်သလို နုဖြူကလည်း ကိုယ့်အမ တယောက်လိုပါပဲ ချစ်ခင်မိသည်။

နုဖြူသည် ဦးမျိုးလှိုင်နှင့်တွေ့ပြီးတော့ (၂)ရက်ခန့် အခန်းအောင်းနေခဲ့မိသည်။ (၃)ရက်မြောက်တွင်တော့ စုလှိုင်နှင့်မတွေ့တာ ကြာ သဖြင့် နေ့လည်(၁၂)နာရီလောက်တွင် စုလှိုင်ဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့တံခါးက ပိတ်ထားသဖြင့် ဘေးမှပတ်ပြီး မီးဖိုချောင် တံခါးမှ ဝင်လာခဲ့သည်။ မီးဖိုချောင်တံခါးကတော့ စေ့ရုံသာစေ့ထားလေသည်။ မီးဖိုဆောင်ထဲရောက်တော့ စုလှိုင်ကိုမတွေ့ရသဖြင့်  အိပ်ခန်းထဲတွင်ရှိမည်ဟုတွက်ဆပြီး အိပ်ခန်းဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။   “အို ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မလုပ်ပါနဲ့ တောင်းပန်ပါတယ်..”     နုဖြူ၏ခြေလှမ်းများကတန့်ကနဲ ရပ်၍သွားသည်။ ထွက်ပေါ်လာသော အသံလေးမှာ မမစုလှိုင်၏ အသံဖြစ်မှန်း နုဖြူသိလိုက် သည်။ ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းတံခါးကပိတ်မထားချေ နုဖြူက တံခါးပေါက်ဘေးသို့အသာတိုး ကပ်လိုက်သည်။ နုဖြူမျက်လုံးထဲ တွင် ပြာကနဲ ထိတ်လန့် တုန်လှုပ်သွားလေသည်။ အံ့အားသင့်သလို အကြည့်မှားနေတာများလားလို့လည်း တွေးလိုက်မိသည်။

မမှားပါ ဦးမျိုးလှိုင်နှင့်မမစုလှိုင်.. အဖေနှင့်သမီးဟု သိထားရသူများ.. ဦးမျိုးလှိုင်တကိုယ်လုံးတွင် အဝတ်စားမရှိ မမစုလှိုင်ကလည်း  ရေချိုးပြီး အလှပြင်ပြီးခါစပုံစံမျိုးဖြစ်နေကာ ခါးထိရောက်နေသော ထဘီလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် စုကိုင်ကာရင်ဘတ်တွင်  ကပ်ထားသည်။ အဲဒါကိုပဲ ဦးမျိုးလှိုင်က သူ့လက်နှင့် အတင်းဆွဲချွတ်နေသည်။   “ကျ ကျမကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့ .. ဟင့် ဟင့်”   နုဖြူ၏၇င်တွေကတော့ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေချေပြီ မျက်တောင်ပင် မခတ်ရဲ။  “ကဲဟာ ဒီလောက်တောင်ဖြစ်နေတာ ကဲ ကဲ ကဲကွာ..”    အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ကျွတ်သွားလေတော့သည်။   “အို လှလိုက်တဲ့မမစုလှိုင်ရယ်…”   ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသော စုလှိုင်ကို ကြည့်ပြီးတော့ နုဖြူမျက်လုံးလေးများဝိုင်းသွားတော့သည်။ “မယ်”ဘွဲ့ရထား သော နုဖြူထက်ပင် စုလှိုင်အလှက သာနေသေးသည်။  ရင်ထဲမကျေမနပ်ပဲ မနာလို ဖြစ်သွားတော့သည်။

“စုလှိုင် အသာတကြည်နဲ့ငါတောင်းတာကို ပေးစမ်း…နင်အသားမနာချင်နဲ့..”  ဦးမျိုးလှိုင်က ငေါက်တော့မှ စုလှိုင်နဲနဲငြိမ်သွားသည်။     ဝင်းဝါသောအသားရေနှင့် အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးသည် ရေဆေးငါးကြီးသဖွယ် လှပနေတော့သည်။ လုံးဝန်ပြီးလှပသောရင်နှစ်မွှာ ကို ဦးမျိုးလှိုင်က လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ဆုတ်ကိုင် ချေမွပွတ်သပ်ပေးနေသလို ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်ရင်း ပါးပြင်မို့မို့လေးကိုလဲ နမ်းရှုံ့ နေပြန်တော့သည်။ စုလှိုင်တယောက် ငြိမ်သက်နေသလို အပြင်မှချောင်းကြည့်နေသော နုဖြူမှာလဲ အသက်ပင်ရဲရဲမရှုရဲပဲ  တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေပေသည်။  စုလှိုင်နု့ိတွေကိုပွတ်သတ်နေရာမှ ဝမ်းပြင်းသား ဝင်းဝင်းလေးတွေဆီရောက်သွားပြီးတော့  အဲဒီကတဆင့် ခုံးမောက်နေပြီးတော့ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ရှိနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကို လက်ဝါးကြီးဖြင့် ဆုပ်ပြီး ပွတ်သတ်ကစားနေ သည်။  စုလှိုင်၏ စောက်စေ့ပြူးပြူးချွန်ချွန်လေးကို လက်ညှိုးနှင့် လက်မကြားညှစ်လိုက်သောအခါ စုလှိုင်မှာ စောစောကလို မငြိမ်နိုင်တော့ ပဲ တဟင်းဟင်း တအင်းအင်းဖြင့် ညည်းတွားကာ ရှိနေတော့သည်။ ဦးမျိုးလှိုင်က စုလှိုင်ကို အသားကုန်နှုးပြီးတော့ သူ့အလိုဆန္ဒ  ပြည့်စေရန်အတွက် လုံးပန်းနေခြင်းဖြစ်သည်။

နုဖြူ၏အကြည့်က ပေါင်ကြားထဲမှ လီးတန်ကြီးဆီ ရောက်သွားသည်။ ကြည့်စမ်း ငါ့ကိုလိုးတဲ့လီးကြီး ခုတော့ မမစုလှိုင်ကိုလိုးချင် လွန်းလို့ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေလိုက်တာ ဟင်း။ လီးကြီးကိုကြည့်ရင်း နုဖြူတယောက် ဒေါသထွက်သွားသလို မကျေမနပ်လဲ ဖြစ် သွားရသည်။ ကိုယ်တွင်းမှ ရမက် စိတ်ကလဲဟုန်းခနဲ ထလာကာ တဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်တက်လာတော့သည်။   ဦးမျိုးလှိုင်ကစု လှိုင်၏ ဒူးနှစ်လုံးကိုဆွဲယူပြီး ထောင်လိုက်ကာ ပေါင်ကို ကားထားလိုက်သည်။ ပြီးနောက်တော့ ဒူးနှစ်လုံးကြားထဲ ဝင်ထိုင်ကာ     တ ဆတ်ဆတ်တုန်နေသောဧရာမလီးကြီးကို ဖေါင်းတင်း၍ စေ့ကပ်နေသော စောက်ဖုတ်ဆီသို့ တေ့လိုက်ကာ ဖင်ကြီးကိုကြွပြီးတော့ ဖိ ချလိုက်သည်။

“ဗြိ ဗြစ် ဗြိ ဖွတ်…”  “အ အင့် အ အင့် ဟင်း ဟင်း.. ”   နုဖြူ၏ရင်ထဲကြည့်နေရင်းဟာသွားကာ လီးကြီးကတော့ စုလှိုင်ရဲ့စောက် ဖုတ်ထဲကို အငမ်းမရကြီးကို တိုးဝင်သွားတော့သည်။ တိုးဝင်တာမှ လီးတန်ကြီးတချောင်းလုံး စောက်ဖုတ်ထဲကိုနစ်ဝင်ခြင်းပါ။ ဒါ တောင်မှ စုလှိုင်တယောက် သာမန်မျှသာညည်းပြီးတော့ စင်းလုံးချောကိုယ်လုံးဖြူဖြူလေးကလဲ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ နှစ်ကြိမ်သုံး ကြိမ်လောက်ပဲ ဖြစ်သွားသည်။ နုဖြူတယောက် ကြည့်နေရင်းနှင့် အံ့သြသွားသလို စုလှိုင်တယောက်ကတော့ ဒီလီးကြီးကို အတော် ယဉ်ပါးနေပုံရလေသည်။  လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲ တွင်စိမ်ထားရင်း   နို့တွေကိုခေါင်းငုံ့ပြီးတော့ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စို့နေလေသည်။  စုလှိုင်ကလဲ ကိုယ်လုံးကြီးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ မက်မက်ရရဖက်ကာ ကျောပြင်ကြီးကို လက်ဖဝါးနုနုလေးတွေနဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်သတ် ပေး နေလေသည်။

မြင်နေရသောနုဖြူစိတ်ထဲတွင်တော့ မနာလိုစိတ်များ ပြည့်သိပ်လာလေသည်။ ဦးမျိုးလှိုင်က စုလှိုင်ရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို ကုန်းပြီးနမ်း လိုက်ကာ ကိုယ်လုံးကြီးကို ပြန်မတ်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့ ပုခုံးနှစ်ဆက်ကိုဆွဲကာ တချက်ခြင်းဆောင့်၍ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်ကြီး  လိုးပေတော့သည်။   စုလှိုင်ကလဲစောက်ဖုတ်ထဲဝင်လာသော အရှိန်နှင့် ဆောင့်ကာဝင်လာသောလီးကြီးကို ပေါင်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ပြီး တော့ ဆောင့်ချက်နဲ့အညီစောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရကော့ပြီးတော့ပေးနေလေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲတွင်တော့ စောက်ရည် များက တစတစရွှဲနစ်လာပြီး အသံတွေကလဲပို ပိုထွက်လာတော့သည်။  “ပြွတ် စွပ် ပလွတ် ပြွတ်..”   “အ အင့် အင့် အ ..”    လိုးနေ ရင်းကဦးမျိုးလှိုင်ကစုလှိုင့်နို့တွေပေါ်မျက်နှာအပ်ကာ အငမ်းမရနမ်းပြီးတော့ နို့သီးလေးတွေကို တပြတ်ပြတ်နဲ့စို့လိုက် လျှာထုတ်ပြီး တော့ ယက်ပေးလိုက်လုပ်လေရာ စုလှိုင်ခမျာ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်လျှက် ဖက်ထားသော သူမလက်ကလေးတွေက ဦးမျိုးလှိုင်  ကျောပြင်ကြီးကို မချိတင်ကဲဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရှာသည်။

နုဖြူသဘောပေါက်လိုက်ပါပြီ စုလှိုင်တယောက် သူမကို ဦးမျိုးလှိုင်နှင့်ဆက်သွယ်ပေးခြင်း မပြုခဲ့သည်ကိုပါ။ နုဖြူသည် စုလှိုင်က  သူမအပေါ်ကောင်းခဲ့တာတွေကို မေ့ပျောက်လိုက်ကာ မကျေမနပ်နဲ့ ဒေါသထွက်လာတော့ သည်။ ကာမနဲ့ယှဉ်လာတော့ အသိတရား များ ကွယ်ပျောက်ချေပြီတည်း။   ဦးမျိုးလှိုင်က အားရပါးရဆောင့်နေသော ဆောင့်အားတွေကို တဖြည်းဖြည်းချင်း လျှော့ချ လိုက်ကာ စောက်ခေါင်းထဲရှိနေသော လီးကြီးကို လှုပ်ရုံပဲလှုပ်ပြီးတော့ စုလှိုင်မျက်နှာအနံှ့ကို မက်မက်မောမောနမ်းကာ နှုတ်ခမ်း ရွှန်းရွှန်းစိုစိုလေးတွေကို ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ စုလှိုင်ကလဲ မျက်နှာကို အလိုက်သင့်မော့ပေးပြီးတော့ မျက်လုံး လေးများ စင်းကျသွားကာ ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးများ ချိုင့်သွားသည်အထိ တုံ့ပြန်အနမ်းအနေနဲ့ ဦးမျိုးလှိုင်နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ  ပြန်စုပ်နေပေးနေသည်။ မျက်နှာကလဲ ကျေနပ်နေပုံရလေသည်။

မြင်နေရသောနုဖြူကတော့ ဒေါသအိုး ပေါက်ကွဲလုနီးပါးဖြစ်လာသလို ရမက်စိတ်များကြောင့်လဲ ကိုယ်လုံးလေးက တုန်လာလေ သည်။ ထိုမျှမက စောက်ပတ်ဝတွင်လည်း တစစ်စစ်ဖြင့် စောက်ရည်လေးများက စိမ့်ထွက်လာတော့သည်။  “ဆောင့် ဆောင့်တော့ လေ ဟင့်..”   နှုတ်ခမ်းတွေကိုဆွဲခွာလိုက်ပြီးတော့ မချိတင်ကဲ ပုံစံဖြင့် စုလှိုင်ကလှုပ်ခတ်စွာ ပြောလိုက်လေသည်။   “ဒါနဲ့များ ဘာလို့ စောစောက ငြင်းနေရသေးလဲ စုလှိုင်ရယ်”   “ငြင်းရတာပေါ့ရှင် ငြင်းရတာပေါ့ သည်လိုခဏခဏခံနေရလို့ ဆေးတွေက အမြဲပဲ သောက်နေရတာလေ..”   ကြားလိုက်ရသောနုဖြူတယောက် လှိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ အမြဲတမ်းခံနေသည့်သဘောကို သူမရင်ထဲမှ  နင့်နေအောင်ကို မနာလိုစွာဖြင့် ခံစားလိုက်ရသည်။

“သြော် စုလှိုင်ရယ် နင့်မိဘတွေမရှိတော့ ငါတို့က ကျွေးမွေးပြီးမွေးစား စောင့်ရှောက်လာရတဲ့ ကျေးဇူးတွေကိုလဲ ထောက်ဦးမှပေါ့ဟာ… ”  “နောက်ပြီးတော့ အကို့မယားကြီးအကြောင်းလဲ သိသားနဲ့ တခါ တခါစုလှိုင်ကိုပြောလိုက်ရင် ရစရာကိုမရှိဘူး..”   “အေး ဒါကလဲ နင့်အဒေါ်ပဲလေဟ…”  “မသိဘူး မသိဘူး စုလှိုင်ကို သပ်သပ်အိမ် တဆောင် မီးတပြောင်နဲ့ထားပါဆိုတာကို အကိုက မယားကြီးကိုကြောက်နေ ဒါကြောင့် စုလှိုင်ငြင်းတာပေါ့..”   “ဟ နင်လဲသိသားနဲ့  နင့်အဒေါ်ကို ငါက ပစ်ပယ်လို့မရဘူးလေ… သူ့ပစ္စည်းတွေ သူချမ်းသာတာတွေက နဲတာမှ မဟုတ်တာ..”   နုဖြူနားလည်လိုက်ပါပြီ။  မိန်းမဘက်မှ မိဘမဲ့တူမကို မွေးစားထားပြီး အပျိုဖြစ်လာတော့မယားလုပ်ကာ   လိုးနေခြင်းပင်တည်း။ သီးသန့်ထားရန်ကလဲ  မယားကြီး၏ ပစ္စည်းဥစ္စာများနှင့် ချမ်းသာသူဖြစ်လေတော့ မယားကြီးကိုလဲ မဆန့်ကျင်ရဲပေ။

“ကဲပါ အကိုရယ် စုလှိုင်မနေနိုင် တော့ဘူး ပြီးချင်လှပြီ နာနာဆောင့်စမ်းပါ အကို့ဟာကြီးကို စုလှိုင်ချစ်လွန်းလို့ ဒီကနေဘယ်ကိုမှ ထွက်မသွားတာပဲကြည့် ဟင့် ဟင့်  လုပ်လေ ဆောင့်ကွာ အကို့လီးကြီးကို စုလှိုင်အဖုတ်လေးနဲ့ ညှစ်ပေးမယ်..”  “ပြွတ် ဖါတ် အ ဖွတ် အ စွပ် ပြွတ်   “အမလေးလေး  ကောင်းလိုက်တာနော် ဟင်း ဟင်း…”  “ချစ်လားဟင် စုလှိုင်..”   “ချစ် ချစ်တယ် တအားချစ်တယ်ကွာ ပြွတ် စွပ် ဖွတ် အမလေးအကို ရယ် ဘယ်လိုကောင်းမှန်းကို မသိဘူး စုလှိုင်ကို ဒီနေ့တနေ့လုံးလိုးပေးနော်..”   နုဖြူ၏စောက်ပတ်အဝမှထွက်လာလေသော စောက် ရည်ကြည်လေးများသည် ပေါင်ခြံဆီသို့ပင် စီးလာချေပြီတကား။ တကိုယ်လုံးမှာလဲ မခံမရပ်နိုင်အောင် မရိုးမရွဖြစ်လာသည့်အပြင်  ချွေးစေးတွေက ပါထွက်တော့ မွန်းကျပ်လာပြီး သူမတထပ်တည်းဝတ်လာခဲ့တဲ့ ခပ်ပွပွ စပို့ရှပ်လေးကိုခေါင်းမှဆွဲချွတ်ပြီးတော့  လက်တဖက်က နို့သီးလေးများကိုကစား ကျန်လက်တဖက်ကတော့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားထားပြီး ဖောင်းကးစပြုနေတဲ့သူမရဲ့  စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပွတ်ပေးနေကာ စုလှိုင်တို့ကို ဆက်ကြည့်နေလေသည်။

“ပြွတ် စွပ် ပလွတ် စွပ် ဒုတ်.”   “အား ဟင်း ဟင်း ချစ် တယ် သိပ်ချစ်တာပဲ ဟင်း ဟင်း ဆောင့်စမ်းပါအကိုရယ် စုလှိုင်တယောက်ထဲကိုပဲ လိုးနော် အကို ဟင်း ဟင်း ပြွတ် ပြွတ် ဖွတ် ဖွတ်  အမလေးအကိုရဲ့…”  လီးကြီးကိုစုလှိုင်စောက်ဖုတ်ထဲကို အားကုန်ဆောင့်လိုးထည်းနေသလို စုလှိုင်ကလည်း အားရပါးရကော့ကာ  လူးလှိမ့်ခံနေရင်းနဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲရှိ လီးကြီးကို စောက်ပတ်အတွင်းသားများနဲ့ ညှစ်ပေးနေလေသည်။ စုလှိုင်တယောက် လူးသ ထက်ကို လူးပျံလာပြီးတော့ ခဏအကြာမှာတော့  “အား အီး အမလေး လှိုင့် လင်ကြီးရယ် အမ .. လေး…”   ဟူသောညည်းသံဖြင့်  ဆတ်ဆတ်ခါသွားတော့သည်။ စုလှိုင်ငြိမ်ကျသွားတော့မှပဲ တချက်ခြင်းကို ဆောင့်လိုးတော့သည်။ လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ  ထုတ်လိုက်တော့ မပြီးသေးသည့်လီးကြီးက မာတင်းပြီးတော့ အရည်တများများနဲ့ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေလေသည်။ ကြည့်နေရင်း နဲ့  နုဖြူမှာတော့ စိတ်တွေထိန်းမရအောင်ဖြစ်လာကာ  စောက်ဖုတ်လေးကိုဖိပြီးတော့ ပွတ်ပေးနေလေသည်။

“စုလှိုင် ကိုယ်သိပ်ပြီးတော့ ချစ်ချင်နေပြီကွာ..”  “ဟင့် စုလှိုင်မောသေးတယ် အထဲမှာလဲ တအားကြီးကို ကျိန်းနေတာပဲ တော်ကြာမှ  ဆက်လုပ်လေ..”  “အာ ခဏလေးပါကွာ ကိုယ်တော်တော်ပြီးချင်နေပြီကွာ..”   ကြည့်နေရင်းနဲ့ နုဖြူတယောက်ဦးမျိုးလှိုင်ကို သနား လာကာ စုလှိုင်အပေါ်တွင် ပြည့်နှက်နေသော ဒေါသများကလဲ စုလှိုင်အထွတ်ထိပ်ရောက်ကာ ညည်းတွားမြည်တမ်းသံကြားပြီးထဲ က အတော်ပင် ပေါက်ကွဲနေ ချေသည်။ ပြီးတော့သူမကိုယ်တိုင်လဲ အတော်ပင် မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်နေကာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ပြီး တော့ ပွတ်သပ်ချေမွနေရင်း ပြီးချင်စိတ်တွေတောင် ပေါက်နေသည်။  နုဖြူသည်သူမကိုယ်ပေါ်ကတခုတည်းသော အဝတ်စား အဖြစ်ကျန်နေသည့် ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး တော့ အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက ဦးမျိုးလှိုင်တို့ဆီသို့ ရွေ့လျားသွားလေ တော့သည်။

“ဟင်..”  “အို…”  နှစ်ယောက်စလုံးကအလန့်တကြားဖြစ်သွားသည်ကို နုဖြူမြင်လိုက်ရလေသည်။   “ဦးသိပ်ပြီးတော့ပြီးချင်နေ တယ်မို့လား လာလေ သမီးနဲ့ပြီးလိုက်..”  ဟုပြောပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်ရှိဦးမျိုးလှိုင်ဘက်ကို   နောက်ကျောခိုင်းပြီးကုန်းအပေးမှာ တော့ ဦးမျိုးလှိုင်ကလဲ ကုတင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းလာပြီး နုဖြူနောက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ကာ နောက်ကို ပြူထွက်နေတဲ့ အရည်  ရွှဲရွှဲနဲ့နုဖြူ စောက်ပတ်ထဲကို သူနှင့်စုလှိုင်တို့၏ အရည်များနဲ့ ရွှဲစိုနေတဲ့ လီးတန်ကြီးတေ့ပြီးတော့ တရှိန်ထိုးကြီး ထိုးသွင်းလိုက် တော့သည်။ “ဗြိ ဗြီ ပြွတ် ဖွတ် အင့် အား အမလေးလေး ကျွတ် ကျွတ်..”  ဟူသောညည်းသံလေးနှင့်အတူ မျက်လုံးလေးများ စုံမှိတ် ထားတဲ့ နုဖြူမျက်နှာလေးက ရှုံ့မဲ့ပြီးတော့ ဦးခေါင်းလေးကလည်း နောက်ကို လန်သွားပါလေတော့သတည်း။