“ကိုကျော်မြ ရှင်နတ်ပြည်ရောက်ဖူးလား” နေမကောင်းချင်သလိုဖြစ်နေသဖြင့် ဆေးခန်းလာပြသည့် ကျော်မြ ကျေးရွာသူနာပြု ဆရာမလေး မိချို၏စကားကြောင့် နည်းနည်းကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်သွားသည်။ ဒီနေ့မှ ဆေးမှူးကလဲမရွိ။ မြို့ကတိုက်နယ် ဆေးရုံသို့ ခဏျပန်သြားရာ ဆေးခန်းတွင် မိချိုတစ်ယောက်သာရှိသည်။ ကျော်မြလဲ ယခင် ရွာမှာသူနာပြုဆရာမမရှိခင်တုန်းက တော်တန်ရုံဖျားနာတာလောက်ဆိုလျှင် ကွမ်းရွက်ပုံလောက် ငန်းနီကျော်လောက်သောက်ပြီး အိပ်ယာထဲစောင်ခြုံကွေးကာ ချွေးထုတ်နေကျဖြစ်သည်။ အသစ်ပြောင်းလာသည့် ဆေးမှူ းနှင့်အတူ သူနာပြုဆရာမလေး မိချိုပါပါလာတော့မှ ကျော်မြ အပါအဝင်ရွာသားကာလသားတော်တော်များများက နည်းနည်းလောက်ကိုယ်ပူချင်သလို နှာစေးချင်သလိုဖြစ်လာတာနှင့် ကျေးရွာ ဆေးခန်းကိုပြေးလေ့ရှိကြသည်။
ဆေးလိုချင်လို့တော့ မဟုတ်။ ရုပ်ချော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လှသလောက် အပြောအဆိုညက်ညောသည့် သူနာပြုဆရာမလေး မိ ချိုနှင့်ပရောပရီလုပ်ချင်၍ဖြစ်သည်။ ယခုလဲ ကျော်မြ နေနည်းနည်းမကောင်းတာအကြောင်းပြပြီး ဆေးခန်းကိုလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဆေးမှူ း မြို့တက်သွားတာကိုလဲကြားထားတော့ ဆရာမလေးနှင့်လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပရောပရီလုပ်လို့လဲရပြီဆိုသည့် ရည်မှန်းချက်နှင့်လာခဲ့ခြင်းပင်။ ကံတရားက ကျော်မြဘက်မှာရှိနေသည်ဟုပဲဆိုရမလား ။ ကျော်မြကိုဆေးတစ်လုံးထိုးပြီးလို့ ပြန် မယ်လုပ်တော့ မိုးကသည်းကြီးမဲကြီးထရွာလေရာ လာတုန်းက မိုးမရွာလောက်ဘူးထင်ပြီး ထီးယူမလာခဲ့သည့် ကျော်မြ ပြန်ရခက် ဖြစ်နေသည်။ မိချိုဆီကထီးကိုခဏငှားသွားလို့ရပေမဲ့ နေမကောင်းလက်စကို မိုးစိုတိစိုစွတ်ထဲသွားလျှင် အဖျားတက်လိမ့်မည်ဆိုပြီး မိုးချိုကတားထားလေသည်။ ဒါကြောင့် ကျော်မြ ဆေးခန်းအဝင်ဝနားက ခုံတန်းလျားပေါ်မှာထိုင်ရင်း မိုးတိတ်တာကိုစောင့်နေရ သည်။ ဆေးခန်းထဲမှာလဲ ထိုနေ့မှကံအားလျော်စွာပင် အခြားဆေးခန်းပြသူတစ်ယောက်မှမရှိ။ ကျော်မြနှင့် မိချိုနှစ်ယောက်ထဲ သာရှိလေသည်။
မိချိုက ကျော်မြကို ကျောပေးကာ ဆေးဗီရိုပေါ်က ဆေးဘူးတွေကိုသေသေသပ်သပ်ဖြစ်အောင် ပြန်စီနေရင်း ကျော်မြကိုစောစော ကမေးခွန်းမေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မိမိကိုကျောပေးထားသည့် ဆရာမလေးမိချိ၏ တင်အစုံကိုအမှတ်တမဲ့ငေးကြည့်နေမိသည့် ကျော်မြ မိချိုမေးခွန်းကြောင့် သတိပြန်ဝင်လာပြီး ဘာဖြေရမှန်းမသိ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားသည်။ ကျော်မြဘာဖြေရမှန်းမသိ ဖြစ်နေစဉ် မိချိုဆီက အသံထပ်မံထွက်ပေါ်လာသည်။ “ကျွန်မတော့ အရှင်လတ်လတ်နတ်ပြည်ရောက်ဖူးတယ်ရှင့် ရှင်ကျွန်မပြော တာယုံလား” ငယ်ငယ်ကရှေးလူကြီးတွေပြောကြသည့် သတိလစ်မေ့မျောကာ ငရဲပြည် နတ်ပြည်ခဏရောက်သွားပြီး အသက်ပြန် ရှင်လာသည့် သေရွာပြန်တွေအကြောင်းကို ကျော်မြပြန်သတိရသွားပြီး “ဆရာမေလးက သေရွာပြန်တွေကိုပြောတာလား ကျွန်တော်ငယ်ငယ်ကတော့လူကြီးတွေပြောတာကြားဖူးယ် ယုံတော့ယုံပါတယ်” ဟုဖြေလိုက်လေရာ မိချို နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ ကျော်မြဘက်ကိုလှည့်ပြီး အ တတ်ရန်ကောဆိုသည့် အကြည့်မျိုးဖြင့်ကြည့်လေသည်။
“ရှင်တော်တော်အတာပဲ ကိုကျော်မြရယ် ကဲရှင်ကကျွန်မပြောတာကိုသဘောမပေါက်တော့ ကျွန်မကိုယ်တိုင်ပြမယ် လာဒီကုတင် ပေါ်ခဏလာလှဲ အဲ့တံခါးဝနထိုင်မနေနဲ့ ရှင်ကနေကောင်းသေးတာမဟုတ်ဘူး လေကတဖြူ းဖြူ း အအေးပတ်ပြီး အဖျား တာရှည်လိမ့်မယ်” မိချို၏စကားကြောင့် ကျော်မြလဲ ငါပဲဒီလောက်အတာလား ဟုခေါင်းကိုတဗျင်းဗျင်းကုတ်ရင်း မိချိုလုပ်ခိုင်း သည့်အတိုင်း လူနာတွေစမ်းသပ်ရန်ဆေးထိုးရန်ပြုလုပ်ထားသည့် အခန်းထောင့်ကကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်လေသည်။ “ကဲ ကိုကျော် မြ ပုဆိုးကိုခါးကနေဖြေလျှော့လိုက်” ဆရာမလေးမိချိုကိုကြိတ်ကြိုက်နေတာမှန်ပေမဲ့ မကြာခဏလဲ မိချိုဖင်ကိုခိုးခိုးကြည့်နေကျ ပေမဲ့ ရိုးသားလှသည့် ကျော်မြ သူ့ကိုဆေးထပ်ထိုးမည်ဟုထင်သွားပြီး “ဟာ ဆရာမေလး ကျွန်တော့်ကိုဆေးထိုးဦးမလို့လား စောစောကမှ တစ်လုံးဆရာမလေးကိုယ်တိုင်ထိုးပြီးပြီလေ”
မိချို ရိုးသားလှသည့် ကျော်မြကိုကြည့်ကာ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်ရင်း “အလိုက်တာရှင် ကဲရှင်မချွတ်ရင် ကျွန်မကိုယ်တိုင်ပဲချွတ် ပေးမယ် “ ဟုဆိုကာ ကျော်မြပုဆိုးကို ခါးအပေါ်ဘက်သို့ဆတ်ခနဲလှန်တင်လိုက်လေသည်။ စောစောက သူနာပြုဆရာမလေးမိ ချို၏တင်ပါးကို ခိုးကြည့်ရင်း စိတ်ကူးယဉ်ထားသည့် အရှိန်ကြောင့် အတွင်းခံလဲဝတ်မထားသည့် ကျော်မြပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာ မိုးပေါ်သို့ထောင်မတ်နေလေသည်။ ပုံမှန်လဲ ဆေးမှူ းမအားသည့်အချိန်ဆို မိချိုဆီမှာဖင်လှန်ဆေးထိုးနေကြပေမဲ့ ယခုလို ပက်လက်အနေအထားနှင့်မဟုတ်ပဲ မှောက်ခုံအနေအထားနှင့် ဖင်လှန်ပြီးသာဆေးထိုးနေကျမို့ ကျော်မြ ယောက်ျားလေးတန်မဲ့ရှက် သွားသည်။ မျက်နှာတွေထူပူပြီး မိချိုနှင့်မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲလောက်အောင်ဖြစ်သွားသည်။ မိချိုကတော့ နဂိုကလဲ သူနာပြုဆရာမ ပီပီ ယောက်ျားတွေ၏ပစ္စည်းကိုမြင်ဖူးနေကျမို့ သူမအတွက်သိပ်ပြီးထူးဆန်းဟန်မရှိ။ ကျော်မြလီးထိပ် အေရျပားကိုပဲ သူမ လက်ချောင်းလေးတွေနှင့်အောက်သို့လှန်ချလိုက်ရာ မှိုပွင့်သဖွယထကားထွက်နေသည့် ဒစ်ဖူးကြီးပေါ်လာလေတော့သည်။
လူပျိုဖြစ်ပြီးထဲက ကျော်မြ တစ်ခါမှ သူစိမ်းမိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆီမှာ လီးကိုင်မခံဖူးသေး။ ဒါကြောင့် ယခုလို ဆရာမလေးမိ ချို၏လက်ချောင်းတွေနှင့်ထိတွေ့ခံလိုက်ရတော့ ရှက်နေသည့်ကြားက လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်ပင်တုန်လာလေတော့သည်။ မိချု ကလဲ ကျော်မြလီးကြီးကို ကလေးငယ်တစ်ယောက် ကစားစရာအသစ်ရသလို မလွှတ်တမ်း သူမစိတ်ကြိုက်ဆုပ်နယ်ကစားနေလေ သည်။ အပြင်မှာလဲ မိုးကသဲကြီးမဲကြီးရွာနေတာမို့ ဆေးခန်းထဲမှာ မိချိုနှင့်ကျော်မြနှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လပ်ချင်တိုင်းလွတ်လပ်နေ လေရာ မိချိုစိတ်ကြိုက်ဖြစ်နေလေသည်။ ကျော်မြလီးကြီးကို ကိုင်တွယ်ကစားနေရင်းက မိချို ခေါင်းကိုငုံ့ချလိုက်ကာ ကျော်မြလီး ထိပ်ဒစ်ကြီးကိုလျှဖျားလေးနှင့် မပြောမဆိုဝိုက်ချလိုက်လေသည်။ လီးစုပ်သည်ဆိုတာကို အပြာစာအုပ်ထဲမှာသာဖတ်ဖူးထားသည့် ကျော်မြတစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက အားတွေအကုန်လုံး စုပ်ယူခံခဲ့ရသကဲ့သို့ခံစားလိုက်ရသည်။
မိချိုစောစောကပြောသည့် နတ်ပြည်ရောက်သည်ဆိုတာဒါများလားလို့ ကျော်မြသဘောပေါက်လာသည်။ မိချိုကတော့ မလွှတ် သေး။ ဒစ်ကိုလျှာနှင့်ဝိုက်ရုံတင်မကသေး။ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီးတော့ပါ ငုံလေသည်။ နောက် လီးအရင်းထိစုပ်ပေးလေရာ ကျော်မြ လီးမှာ မိချိုအာခေါင်ကိုသွားထောက်လေသည်။ ချောချောလှလှ သူနာပြုဆရာမလေး မိချိုကိုယ်တိုင်လီးစုပ်ပေးတာကိုခံနေရ သည့်အတွက် ကျော်မြစိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ မိချိုခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲအတင်းဖိသွင်းချကာ ကာမအရသာကိုခံစားနေလေသည်။ ထင်ရက်စရာမရှိလောက်အောင် လီးစုပ်ကျွမ်းလှသည့် မိချိုကလဲ ကျော်မြလီးကြီးကို ကလေးငယ်တစ်ယောက် ရေခဲချောင်းကို အားရပါးရအရသာခံစုပ်သည့်နှယ် တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင်စုပ်ပေးလေသည်။ လီးစုပ်ပေးရုံတင်မကပဲ ဥတြေကိုပါ လက်နှင့် ဆုပ်နယ်ပေးလေရာ မကြာခင် အတွေ့အကြုံမရှိသည့် ကျော်မြတစ်ယောက် တောင့်မခံနိုင်တော့ပဲ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားလေ တော့သည်။
မိချိုခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဖိသွင်းထားရင်း သုတ်ရည်တွေကိုပန်းထည့်လိုက်သည်မို့ မိချိုပါးစပ်ထဲကျော်မြသုတ်ရည်တွေဝင် ကာ အာခေါင်ထဲသို့ပင် သုတ်ရည်တွေဝင်ကုန်လေသည်။ တစ်ချီပြီးသွားမှ အသိစိတ်ပြန်ဝင်လာသည့် ကျော်မြ ယခုမွ ဆရာမလေး မိချိုကို အားနာသွားပြီး “အားတောင်းပန်ပါတယ် ဆရာမေလး ကျွန်တော်သတိလွတ်သွားတယ် ကန်တော့ဗျာ ကန်တော့ ကန်တော့ “ ဟု ရိုးသားစွာပင်တောင်းပန်လေသည်။ မိချိုကတော့ ကျော်မြသုတ်ရည်တွေကို မရွံမရှာ တဂွတ်ဂွတ်မြည်အောင် မျိုချရင်း တခ စ်ခစ်ရယ်ကာ ကျော်မြလီးပတ်လည်မှာကျန်နေသေးသည့် သုတ်ရည်တွေကိုပါ လျှာနှင့်လိုက်ယက်ပြီး မျိချပစ်လေသည်။ မိ ချို၏ထူးဆန်းသည့်အပြုအမူတွေကြောင့် ကျော်မြကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်နေစဉ် မိချို အူရိုင်းလူပျိုပေါက်လေး ကျော်မြကို “လီးစုပ္ခံ ရတာဒါပထမဆုံးလား ကျွန်မရဲ့ လူပျိုရိုင်းလေး “ ဟုပွင့်လင်းစွာပင် ဒဲ့မေးချလိုက်လေသည်။ လီးတောင်အစုပ်ခံလိုက်ရပြီမို့ ကျော် မြလဲပြောရဲဆိုရဲရှိလာလေသည်။ “ဟုတ်ပါတယ် ဆရာမေလး ပထမဆုံးပါ ကောင်းးး ကောင်းလိုက်တာဗျာ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရေညက်သွားသလိုပဲ” “ကဲဒါဆို ရှင်ကတော့ ကောင်းသွားပြီ ကျွန်မတော့ မကောင်းသေးဘူး ဒီတစ်ခါရှင်ကျွန်မကိုလုပ် ပေးရမဲ့အလှည့်” “ကျွန်တော်ဘာပြန်လုပ်ပေးရမလဲ ဆရာမေလး “ “ရှင်တကယ်လုပ်ပေးရမှာနော် ငြင်းရင်း ရှင့်ကိုနောက်တစ်ခါဒါ မျိုးဘယ်တော့မှလုပ်မပေးတော့ဘူး ကဲလာ ကုတင်ပေါ်ကဆင်း” မိချိုခိုင်းသည့်အတိုင်း ကျော်မြကုတင်ပေါ်ကဆင်းလိုက်လေ သည်။
ထိုအခါ မိချိုက ကုတင်ပေါ်မှာလှဲလိုက်ပြီး “ကဲ ဒီတစ်ခါ စောစောကရှင့်ကိုလုပ်ပေးသလိုပဲ ကျွန်မကိုလဲ ပြန်လုပ်ပေး” ပြောရင်းဆို ရင်း မိချိုဒူးထောင်ပေါင်ကားကာ ခါးကထဘီကို ဗိုက်ပေါ်ထိဆွဲတင်လိုက်လေသည်။ ခါးကအနီရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ပါ သူမကိုယ်တိုင်ဆွဲချွတ်လိုက်လေရာ မိချိုခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားလေ တော့သည်။ တစ်ချိန်လုံး ထဘီဝတ်လျက်သားဖင်ကြီးကိုသာ ခိုးကြည့်ခဲ့ရသည့် ကျော်မြ။ ယခုတော့ ပုရိသမှန်သမျှကိုဆွဲဆောင် နိုင်စွမ်းရှိသည့် မိချိုခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကို အဝတ်အစားကင်းမဲ့စွာမြင်လိုက်ရတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ မိချိုပေါင်ကြားခေါင်း စိုက်ကာ အပြာစာအုပ်တွေထဲမှာဖတ်ဖူးထားသည့်အတိုင်း တတ်သလောက် မှတ်သလောက်နှင့် မိချိုအဖုတ်ကိုယက်လေ တော့သည်။ တစ်ခါမှ အဖုတ်ယက်မပေးဖူးသည့် ယောက်ျားတစ်ယောက်ဆီမှာ အဖုတ်ယက်ခံရတာပေမဲ့ ကျော်မြ လျှာကြမ်းကြီး နှင့် အဖုတ်ကိုထိုးယက်လေရာ မိချိုတစ်ယေယာက် အဖုတ်ထဲကအသားကုန်ယားတက်လာပြီး မျက်တောင်လေးတွေမှေးစင်းကာ တဟင်းဟင်းညည်းရင်းအရသာခံနေလေသည်။
ကျော်မြခေါင်းကဆံပင်တွေကိုလဲ အားမလိုအားမရပွတ်သပ်ရင်း သူမပေါင်ကြားထဲ ကျော်မြခေါင်းကိုဖိသွင်းထားလေသည်။ အတော်လေးကောင်းနေတုန်း ရုတ်တရက်ကျော်မြအဖုတ်ယက်တာကို ရပ်လိုက်သည့်အတွက် မိချိုအံ့သြသွားပြီး မျက်လုံးဖွင့် ကြည့်လိုက်ရာ သူမပေါင်ကြားမှာဒူးထောက်ပြီး သူမအဖုတ္ကို ဒုံးကျည်နှင့်ချိန်သလို လီးကြီးနှင့်ချိန်ထားသည့် ကျော်မြကိုတွေ့လိုက် လေသည်။ “ကိုကျော်မြ ရှင်မကောင်းဘူးနော် ရှင့်တုန်းကကျတော့ ကျွန်မပြီးအောင်စုပ်ပေးရတယ် ရှင့်အလှည့်ရောက်တော့ ရှင်က သေချာလုပ်မပေးဘူးပေါ့လေ” မိချိုအဖုတ်ကိုပဲစိုက်ကြည့်နေရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်သေည့် ကျော်မြ “တောင်းပန်ပါတယ် ဆရာ မေလး ကျွန်တော်ဆရာမလေးဟာကိုမြင်ရတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါ” ဟုပြောကာ မိချိုအဖုတ်ထဲ သူ့လီးကြီးကိုသေချာကိုင်ပြီး စွတ်ခနဲထိုးသွင်းချလိုက်လေသည်။ မိချိုအားခဲနအော်ရင်း နာကျင်မှုကိုခံစားလိုက်ရသည်။ မိုးက သဲကြီးမဲကြီးရွာနေသည့်အတွက် မိချိုကအသံကိုတော့ ဆေးခန်းအပြင်ဘက်က ဘသူမှမကြားနိုင်။ “ကိုကျော်မြရယ်ဖြည်းဖြည်း လုပ်ပါ ကျွန်မထွက်မပြေးပါဘူး ရှင်လိုးချင်ရင် အချိန်အများကြီးရပါသေးတယ်” မိန်းကလေးတန်မဲ့ ဗွင်းဗွင်းကြီးပြောချလိုက်သည့် မိချို၏ညစ်တီးညစ်ပတ်စကားလုံးတွေကြောင့် ကျော်မြ စိတ်ပိုထလာပြီး သရဲသဘက်တစ်ကောင်သဖွယ်စ်လြာကာ “မတတ်နိုင်တော့ဘူးဆရာမလေး ကျွန်တော်ဘလိုမှစိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ” ဟုပြောရင်း လီးကိုအဆုံးထိရောက်သွင်း အားကုန် ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။
မိချိုနေရာမှာသာ တစ်ခါမှအလိုးမခံဖူးသည့် အပျိုမိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆို ကွဲပြဲသွားနိုင်သည်။ မြို့ဆေးရုံမှာအလုပ်လုပ်တုန်း က ဆေးရုံအုပ်ကြီး ဦးထွန်းခိုင်၏ တစ်လက်ကိုင်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသူမို့သာ ကျော်မြလီးဒဏ်ကိုခံနိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါတောင်သိပ် သက်သာလှတာမဟုတ်။ တောသူတောင်သားပီပီ ကျော်မြလီးကကြီးလဲကြီးသန်လဲသန်လှသည်။ မိချို လီးအဝင်လွယ်အောင် ပေါင်တွေကိုအတင်းဖြဲကားပေးထားရသည်။ စောစောက ကျော်မြအဖုတ်ယက်ပေးထားလို့သာ အဖုတ်ထဲမှာကာမရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်နေပြီး လီးဝင်ချောကာ မိချိုအနည်းငယ်ခံနိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ကျော်မြကတော့ လူပျိုရိုင်းပီပီ အရူးအမဲသားကျွေးသလို နွားသိုးကြိုးပြတ်စွတ်လိုးလေသည်။ အချက်လေးငါးဆယ်လောက်စောင့်အပြီးမှာ မိချို ကျော်မြလီးဒဏ်ကိုတဖြည်းဖြည်းခံနိုင်လာ ပြီး ကျင့်သားရလာသည်။ သူမကိုယ်တိုင် ကျော်မြက တစ်ချက်ဆောင့်လိုးတိုင်း အလိုက်သင့်လေးနေပေးကာ ကာမအရသာကို ခံစားနိုင်လာသည်။ အပြင်မှာ မိုးရွာလို့ ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေပေမဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ် မိန်းမလိုးဖူးသည့် ကျော်မြခမျာတော့ ချွေးတွေရွှဲ နစ်နေသည်။ အဖျားတောင် ဘယ်ရောက်လို့ရောက်သွားလဲမသိတော့။ နောက်ထပ်အချက်သုံးလေးဆယ်လောက်စောင့်အပြီးမှာ တော့ ကျော်မြတောင့်မထားနိုင်တော့။
“ဆရာမေလး ကျွန်တော်မရတော့ဘူး ပြီးတော့မယ်” “အဲ့တာဆို ကျွန်မထဲပဲပြီးလိုက် ရှင့်သုတ်ရည်တွေ ကျွန်မဟာထဲအကုန်ပန်း ထည့်လိုက်” မိချိုကိုယ်တိုင်လဲ အလိုးအဆောင့်သန်လှသည့် ကျော်မြလီးကြီးကြောင့် ပြီးချင်နေလေပြီ။ ကျော်မြလဲ တစ်ရစပ်ဆော င့်လိုးရင်း မိချိုအဖုတ်ထဲသုတ်ရည်တွေပန်းထည့်လိုက်လေသည်။ ကွန်ဒုံးမစွပ်ထားသည့် လီးနှင့် အလိုးခံရပြီး အဖုတ်ထဲသုတ်ရည် တွေပန်းထည့်ခံရသည့် အရသာက မိချိုအတွက်ဘာနဲ့မှမလဲနိုင်။ ကျော်မြလဲ ပထမဆုံးမိန်းမလိုးဖူးတာမို့ မိချိုအဖုတ်ထဲလီးကိုစိမ် ထားရင်း အမောဖြေနေလေသည်။ မိချိုကိုယ်တိုင်လဲ အနားယူနေရင်း အမောပြေသွားတော့မှ “ရှင့်လီးကြီး ထုတ်ပါဦး ကိုကျော်မြ ရယ် ကျွန်မလဲ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းဦးမယ် ရှင်ကလိုးလို့မဝသေးဘူးလား” လို့ပြောရင်း ကုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ အနားကအဝတ်စ တစ်စကိုယူပြီး အဖုတ်မှာပေကျံနေသည့် ကျော်မြ၏သုတ်ရည်တွေကို သန့်ရှင်းသုတ်သင်ရလေသည်။ ကျော်မြလဲ သူစိတ်ထင်တို င်းလိုးတာခံထရသည့် သူနာပြုဆရာမလေးမိချိုကိုအခုမှ နည်းနည်းအားနာသွားသည်။ ဒါပေမဲ့ မိချို၏ပွင့်လင်းလှသည့် ညစ်တီးညစ်ပတ်စကားလုံးတွေကိုတော့ ကျော်မြ နှစ်ခြိုက်နေမိသည်။ အပြာစာအုပ်ထဲမှာသာဖတ်ဖူးထားသည့် စကားလုံးတွေကို မိချိုလို ချောချောလှလှ မြို့ကသူနာပြုဆရာမလေး၏ပါးစပ်ကနေ နားနှင့် ဆတ်ဆတ်ကြားနေရခြင်းဖြစ်သည့်အတွက် ကျေနပ် သာယာနေမိသည်။
မိချို ထဘီကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်ပြန်ဝင်ရင်း “ဒီအကြောင်းတွေကို ဘသူ့ကိုမှပြန်မပြောရဘူးနော် ကိုကျော်မြ ရှင်ပြန်ပြော လို့ကတော့ ကျွန်မရွာလူကြီးဆီမှာ ကိုကျော်မြ ကျွန်မကိုမုဒိန်းကျင့်ပြီး ရဲတိုင်ရင်သတ်ပစ်မယ်လို့ ပြောသွားပါတယ်လို့တိုင်မှာနော်” ဟု ကျော်မြကိုတစ်ခါထဲနှုတ်ပိတ်ထားလေသည်။ ကျော်မြလဲ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ ပုဆိုးကိုပြန်ဝတ်ရင်း “စိတ္ခ်ပါဆရာမေလးရဲ့ လျှောက်ပြောရင် ကျွန်တော်စားပေါက်ပိတ်သွားမှာပေါ့ နောက်လဲ ဒီလိုလုပ္လို့ရေသးတယ္မလား ဆရာမေလး” “ဒါတော့ရှင့်ပါးနပ် မှုနဲ့ပဲဆိုင်တယ် ရှင်လိမ္မာရင်တော့ရှင့်အတွက်ချည်းပဲ ကဲအခုတော့ မိုးလဲတစ်ဖြည်းဖြည်းစဲလာပြီ ရှင်ပြန်တော့တော်ကြာတစ်ခြား သူတွေရိပ်မိကုန်မယ်” ကျော်မြလဲ မိုးအနည်းငယ်စဲသည်နှင့် မိချိုဆီကထီးငှားကာ အိမ်သို့ခပ်သွက်သွက်ပြန်လာခဲ့လေသည်။
အိမ်ရောက်တော့ ထမင်းတောင်မစားနိုင်။ အိပ်ယာထဲလှဲကာ ဆရာမလေးမိချိုနှင့် ချစ်စခန်းဖွင့်ခဲ့သည့်အကြောင်းကို ပြန်လည်စမြုံ့ ပြန်တွေးတောနေလေသည်။ ဒီညအတွက်တော့ ကျော်မြဂွင်းမထုနိုင်တော့။ ဆရာမလေးနှင့် နှစ်ချီတောင်ပြီးခဲ့သည်မို့ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံပီပီ တော်တော်မျော့သွားလေသည်။ ပြီးပါပြီ….။