စိတ်စေရာ

စိတ်စေရာ

”သူငယ်ချင်း ငါတော်တော်အခက်အခဲ ဖြစ်နေလို့ပါကွာ။ကူညီပေးပါလား” ”ခက်တယ်ကွာ။မင်းကလဲ ဇွတ်ကြီးပဲ။အေး ရရင် ငါ ပြောမယ်။မင်းကိုဆက်သွယ်လို့ရမယ့်ဖုန်းပေးခဲ့”   ”အေးအေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ”  ငြိမ်းချမ်း တယောက် မငြိမ်းချမ်းနိုင် သေးပါ။သူထောင်ကလွတ်လာတာမကြာသေး။သူထောင်ကျရတာလဲ ခုသူမျက်နှာအောက်ကျပြီးအကူအညီတောင်းနေရတဲ့ ဝေယံ ဟိန်းရဲ့ အပြစ်လဲမကင်းပေ။သူတို့တွေက တောင်ကြီးနည်းပညာတက္ကသိုလ်က ပထမနှစ်ကတည်းက တဆောင်တည်းနေခဲ့ခင်ခဲ့ကြ တဲ့သူငယ်ချင်းတွေ။မေဂျာတွေမတူကြပေမယ့် ဆိုးဖော်ဆိုးဖက်ငတ်ဖော်ငတ်ဖက်တွေမို့ ညီအကိုတွေထက်ချစ်ကြသည်။သူက မိဘ မရှိ။ဦးလေးဖြစ်သူက ကြည့်ရှူ့စောင့်ရှောက်ထားတာ။ညီအကိုသားချင်းမရှိတော့ သူငယ်ချင်းတွေကို အရမ်းမင်သည်။ဒါကြောင့်  သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပတ်သတ်လာရင် အစစအရာရာ အနစ်နာခံသည်မို့ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေပေါသည်။နောက်ဆုံးနှစ် စာမေးပွဲဖြေပြီးညမှာတော့ သူငယ်ချင်းတွေ ခွဲရတော့မယ်ဆိုပြီး သောက်ကြစားကြသည်။ပြီးတော့ လျှောက်လည်ကြတော့ သူက မ သွားချင်။မူးနေလို့ တခုခုဖြစ်မှာစိုးလို့တားသေးသည်။ဝေယံထက်က မရ။အတင်းကိုသွားချင်နေသည်။သူကတော်တော်မူးနေသည်။

ဆိုင်ကယ်သူစီးမယ်ဆိုတော့လဲ ပေးမစီး။သူ့နောက်ကဘယ်သူ့မှမလိုက်ရဲ။သူကလိုက်ပြီး ထိန်းရသည်။လျှောက်လည်ကြရင်း   လုံခြုံရေးရဲတွေနဲ့ ငြိကာ ပြသာနာတက်ကြသည်။သူက အတန်တန်တားတဲ့ ကြားက ဝေယံထက်က တားမရ။ရဲတွေကစက်နဲ့ လူ ခေါ်တော့ ရောက်လာတဲ့အခါ ထွက်ပြေးကြရင်း ဆိုင်ကယ်တစ်စီးကိုဖြတ်ကျုံးလိုက်သည်။သူတို့လဲ ဆေးရုံရောက်သွားသည်။ဝေယံ ထက်တိုက်လိုက်တဲ့ဆိုင်ကယ်က မောင်းတဲ့ကောင်မလေး နေရာမှာပွဲချင်းပြီးဆုံးသွားလို့ ကောင်မလေးရဲ့မိဘတွေက အမှုဖွင့် ထားသည်လို့ သူငယ်ချင်းတွေက ပြောသည်။ဝေယံထက်ကြောက်နေသည်။သူ့မိဘတွေချက်ချင်းလိုက်လာပြီး အမှုပိတ်ပေးဖို့ လုပ် ပေမယ့်မရ။ထောင်ကသေချာပေါက်ကျမည့်မို့ ဝေယံထက် အဖမ်းမခံပဲ ထွက်ပြေးမယ်လုပ်သည်။သူငယ်ချင်းတွေက အတင်းတား ရသည်။နောက်ဆုံး သူက သူ့မှာ ဘာမှမရှိ။သူ့ဦးလေးကလဲ သူ့ဟာနဲ့သူ။သူထောင်ကျလို့ ဝမ်းနည်းမယ့်သူမရှိ။ဝေယံထက်က မိဘ အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ သူ့ကောင်မလေးကလဲ တငိုငိုတရီရီ။နောက်ဆုံး သူဘယ်သူ့ကိုမှမတိုင်ပင်ပဲ ဆိုင်ကယ်ကိုသူမောင်းတာပါလို့ ဝန်ခံ လိုက်သည်။

သူငယ်ချင်းအားလုံးအံ့သြကုန်ကြသလို သူတို့ကိစ္စကို သိတဲ့ရဲတယောက်ကတောင်သူ့ကို မင်းထောင်ကျမှာနော်လို့  သတိပေးသည်။နောက်ဆုံး သူထောင်ကျသွားတော့ ဝေယံထက်က ထောင်ကထွက်လာရင် ဘာပဲအကူအညီလိုလို သူ့ဆီလာခဲ့ပါ သူ ပြန်ပြီးကျေးဇူးဆပ်ချင်ပါတယ်လို့ပြောသည်။သူထောင်ကျတော့ အင်းစိန်ထောင်ကျသည်။ထောင်ဝင်စာလာတွေ့မယ့်သူမရှိ။လွန်ခဲ့ တဲ့နှစ်နှစ်လောက်က သူ့သူငယ်ချင်း ဇွဲနိုင်က လာတွေ့သည်။သူငယ်ချင်းတွေအားလုံးအကြောင်းပြောပြသည်။ဝေယံထက်က  အိမ်ထောင်ကျနေပြီ။သူ့ကောင်မလေးနဲ့မဟုတ်။သူဌေးသမီးနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီးသူဌေးဖြစ်နေပြီ။ကျန်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေက ဘယ် သူကဘယ်မှာရှိတယ်ဆိုပြီးပြောသည်။နောက်ပိုင်း သူ့သူငယ်ချင်းတွေတယောက်ပြီးတယောက်လာတွေ့ကြသည်။ဝေယံထက် တော့မပါ။သူထောင်ကလွတ်တော့ သွားစရာမရှိ။ဦးလေးက ဆုံးသွားတာနှစ်နှစ်ကျော်ပြီ။တကောင်ကြွက်တစ်မျက်နှာ။နေစရာမရှိ။ စားစရာမရှိ။ဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ကျောင်းမှာကပ်နေပြီးအလုပ်ရှာပေမယ့် ထောင်ထွက်တစ်ဦးမို့အလုပ်ကမခန့်ချင်။သူ့သူငယ်ချင်း  တွေက နိုင်ငံခြားမှာရောက်တဲ့သူနဲ့ နယ်မှာရောက်တဲ့သူနဲ့။နောက်ဆုံး ဝေယံထက်ဆီသွားပြီအကူအညီတောင်းတော့ ရှောင်ဖယ်ဖယ်။

”တောက် ဒီခွေးသား ကျေးဇူးရှိလို့ ကျေးဇူးဆပ်တာပေါ့ကွာ” ”ထားလိုက်ပါကွာ။ငါလဲအရမ်းကိုအခက်အခဲ ဖြစ်နေလို့။အေးလေ သူ လဲ ငါလိုထောင်ထွက်တစ်ဦးကို ဘယ်လိုအလုပ်ပေးချင်မလဲ။သူကခုဆို ကုမ္ပဏီရဲ့တာဝန်ရှိတဲ့သူ။ပြီးတော့ သူဌေးအငယ်စားလေ”   ”ဘာဆိုင်လဲကွာ သူအစား မင်းထောင်ကျခံတာလေ။အားလုံးသိတာပဲ”   ”နေပါစေကွာ”   ”ချမ်းကြီး မင်းနည်းနည်းတော့ သည်းခံ ပေးကွာ။ငါအမြန်ဆုံး အလုပ်ရှာပေးမယ်။ငါလဲ အလုပ်တွေမပြတ်သေးလို့။သူငယ်ချင်းစိတ်ချ။မင်းကိုမှမယုံရင်ဘယ်သူ့ကိုမှယုံစရာ မရှိဘူး။မင်းရဲ့ အကြောင်းကို ငါတို့အသိဆုံးပဲ။ရော့သူငယ်ချင်း မင်းအသုံးလိုနေမှာစိုးလို့။ဒီတိုင်းပေးရင်မင်းကယူမှာမဟုတ်ဘူး။မင်းအဆင်ပြေတဲ့တနေ့ကျ ပြန်ဆပ် ဟုတ်ပြီလား”  ”အေးကျေးဇူးကွာငါမင်းဆီက ယူနေရတာများလှပြီ”  ”မလိုဘူးဟျောင့်။နောကတ ခါဆို လက်သီ ဟားဟားဟား”   ဒီလိုနဲ့ ဆယ့်ငါးရက်လောက်ကြာတော့ ဇွဲနိုင်ကအပေါင်းအသင်းတွေကို ပြောလိုက်သည်ထင်သည်။ ဝေယံထက် သူ့ကို သူ့အိမ်မှာ ခြံစောင့် အလုပ်ကိုပေးသည်။

သူလဲ ဝမ်းသာသွားသည်။အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း ဆောက်နဲ့ထွင်းသလို  သူ့မိန်းမ ဥမ္မာခင်က သူ့ကို ကြည့်ပြီး ကိုကိုက ဘယ်လိုလူနဲ့အပေါင်းအသင်းလုပ်တာလဲမသိဘူး ဒီလိုထောင်ထွက်တစ်ဦးကို အရေး အရာလုပ်ပြီး အလုပ်ပေးသေး လို့သူ့ကိုအထင်သေးတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်ကာ ပြောတော့ သူ့ဘဝမှာ တခါမှဒီလို အထင်အမြင်သေးတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်ကာ ပြောတာမခံခဲ့ရဘူးပေ။ထောင်ကျတော့လဲ ထောင်ထဲမှာအလိုက်သိမှုအနစ်နာခံမှုတွေကြောင့် လူခင်များရသ လို ထောင်ကထွက်တော့လဲ ထောင်ထွက်မှန်းမသိကြ။သိတော့လဲ သူ့ရဲ့အပြောအဆို အပြုအမူနေပုံထိုင်ပုံတွေကြောင့် အထင်သေး မခံရ။အလုပ်လိုချင်သော်လည်း ထောင်ထွက်တစ်ဦးမို့ မခန့်ချင်တာကို နားလည်သည်။ခုလို ရှေ့မှာ ပေါ်တင်ပြောပြီးအထင်သေးတဲ့ အကြည့်မျိုးနှိမ့်ချတဲ့အမူအရာမျိုးကိုခံလိုက်ရတော့ စိတ်ထဲမှာတော်တော်ကိုဒေါသထွက်သွားရပေမယ့် မျက်နှာမပျက်မိအောင် ထိန်းလိုက်ရသည်။ရုပ်လေးလှသလောက် အထင်သေးအမြင်သေးရှိတဲ့ဥမ္မာခင်ပါလား။

သူဝေယံထက်တို့အိမ်မှာနေစဉ်အတွင်း ဝေယံထက်ကတစ်မျိုး ဥမ္မာခင်ကတမျိုး နှိမ်ကာ ဆက်ဆံတက်သည်။ဝေယံထက်က  သူငယ်ချင်းကောင်းမပီသ။သူ့ကို သူငယ်ချင်းများက ဆက်သွယ်လို့အဆင်ပြေစေရန် သူထောင်ကထွက်လာချင်း ဖုန်းတစ်လုံးဝယ် ပေးထားသည်။အဆင်ပြေလားမေးတော့ အဆင်ပြေတယ်လို့သာပြောရသည်။သူငယ်ချင်းတွေဆုံတဲ့အခါမျိုးတွင် ဝေယံထက်က  ဘယ်တော့မှမခေါ်။နောက်မှသူငယ်ချင်းတွေမေးမှ သိရသည်။ဆုံမည်ကိုသူမသိဘူးပြောတော့ သူငယ်ချင်းတွေက မင်းမလိုက်ချင် ဘူးလိုဝေယံထက်ကပြောတယ်လို့ပြန်ပြောကြသည်။သူတခါတလေတော့ ဝေယံထက်တို့လင်မယားအကြောင်းပြောမိသည်။သူ့ကို  သူငယ်ချင်းတယောက်အနေနဲ့မဆက်ဆံချင်တောင်မှ အိမ်စေတယောက်လိုမဆက်ဆံသင့်ဘူးလို့မြင်မိသည်။ထမင်းဟင်းစားရတာ တောင် ခွဲခြားမှုရှိသည်။စိတ်ထဲမှာ တော်တော်ကို စိတ်နာမိသည်။သူတို့မှာသမီးလေးတယောက်ရှိသည်။နှစ်နှစ်နီးပါးရှိပြီးချစ်စရာ အတော်ကောင်းသည်။ကလေးက သူ့ကိုခင်ပေမယ့် သူတို့တွေက မဆက်ဆံခိုင်း။တစ်နှစ်နီးပါလုပ်ပြီးတော့ သူငယ်ချင်း သက်ဦးရဲ့ အကူအညီနဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာအလုပ်ရသည်။အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦးလဲဖြစ်တာမို့ လစာကမဆိုးပေ။

သူ့ရဲ့လုပ်ရည်ကိုင်ရည်နဲ့  အနစ်နာခံမှု ပေါင်းသင်းဆက်ဆံမှုတွေကြောင့်တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ သြစတြေးလျကိုသွားဖို့ တာဝန်ပေးခံရသည်။သုံးနှစ် လောက်ကြာတော့သူပြန်လာတော့ ပိုက်ဆံအတော်များများစုမိတာမို့ တိုက်ခန်းတစ်ခန်းနဲ့ ကားတစ်စီးဝယ်ကာ ပိုတဲ့ငွေတွေကို  ဘဏ်မှာစုထားနိုင်သည်။အပိုသုံးစရာလဲမရှိတာမို့ သူ့အတွက် လစာက ပိုရုံမက စုပင်စုနိုင်သည်။ချစ်ရမယ့်သူလဲမတွေ့သေးတာ ကြောင့် ကြေးစားတွေနဲ့ တွေ့လိုက် ကကတွေနဲ့တွေ့လိုက်နဲ့ ဘဝကိုပျော်ပျော်ကြီးဖြတ်သန်းနေသည်။သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ဆုံတော့ ဝေ ယံထက်နဲ့ပါတွေ့သည်။သူကတော့မျက်နှာပြောင်ပြောင်ပင်။သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သိပ်မကျေနပ်ပေမယ့် ဘာမှတော့မပြောတော့။ဝေ ယံထက်တို့က အိမ်ကို ငှါးကာ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းမှာ ပြောင်းနေသည်တဲ့။သူသွားလည်တော့ ဥမ္မာခင်ကပါ အပြောအဆိုပြောင်းလဲလာ သည်။သူက ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ မန်နေဂျာတစ်ဦးဖြစ်နေသည့်အပြင် အနေအထားကလဲ ပြောင်းလဲလာသည်ကိုး။သြော် လူတွေ လူ တွေ ပိုက်ဆံမရှိရင် သူငယ်ချင်းကအစ ပြောင်းလဲ လာပါလားလို့တွေးမိလိုက်သည်။

နောက်ပိုင်းမှာ သူဝေယံထက်တို့ လင်မယားနဲ့မကြာခဏဆုံဖြစ်သည်။ဘန်ကောက်တို့ စင်ကာပူတို့သွားရင်လဲ တူတူသွားဖြစ်သည်။ ဝေယံထက်တို့ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီနဲ့ သူတို့ကုမ္ပဏီက အပြန်အလှန်ဆက်ဆံမှုရှိသည်ကိုး။သူတို့ဆီက ယန္တယားတွေကို ငှါးရမ်း အသုံးပြုတာမို့ အမြဲဆက်ဆံမှုရှိနေသည်။သူလဲခုဆို ကုမ္ပဏီက အရေးပါတဲ့နေရာတစ်ခုကိုအချိန်တိုအတွင်းမှာရယူနိုင်ခဲ့သည်။သူ့ရဲ့  ရိုးသားမှု ကြိုးစားမှုကြောင့် အသိအမှတ်ပြုခံရသည်လို့ သူထင်မိသည်။ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ သူ ဘန်ကောက်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားရ သည်။သုံးရက်လောက်နေပြီး အလုပ်ပြီးတော့ အပြန်အတွက်လက်ဆောင်ဝယ်ဖို့အသွားမှာ ဥမ္မာခင်နဲ့ဆုံသည်။  ”ဟယ် ကိုငြိမ်းချမ်း  ဒီရောက်နေတာလား”   ”ဟုတ်တယ်။ ဥမ္မာတို့လဲရောက်နေတာလား။တယောက်တည်းလား။သမီးရော”  ”သမီးကမပါဘူး။ကျောင်း တက်ရတာမို့ သူ့အဘွားတွေနဲ့နေခဲ့တယ်။ကိုကိုက အလုပ်ကိစ္စနဲ့ စင်္ကာပူကိုမနေ့ကသွားတယ်။ဒီနေ့ပြန်ရောက်မယ်ပြောတာပဲ”   ”အော် ဟုတ်လားဒါဆိုတယောက်တည်းပေါ့။မနေ့ကရောက်တာလား”   ”ဟုတ်တယ် ကိုကိုကတစ်လလောက်ရှိပြီ။လှမ်းခေါ်လို့လာ တော့မှ အရေးပေါ်ကုမ္ပဏီကခိုင်းလို့သွားရတာ”  သူတို့နှစ်ယောက် ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာထိုင်ရင်းပြောနေကြသည်။တော်တော်လေးကြာ တော့ ဥမ္မာခင်လဲ ပြန်သွားသည်။သူလဲဥမ္မာခင်ရဲ့ နောက်ပိုင်းကိုကြည့်ရင်းနဲ့မှ အင်း ဒီဆော်ကမဆိုးပါဘူး။

ကိုယ်လုံးကငါးရံ့ကိုယ်လုံး လေးနဲ့။အသားကလဲဖြူ။သူဌေးသမီးဆိုတော့ တစ်သင်လုံးအလုပ်ကြမ်းလဲမလုပ်ဖူးတော့ အသားအရည်ကအစတော်တော်လှတာ ပဲ။စိတ်ဓာတ်လေးကသာမကောင်းတာ။ဝေယံတော့ ဘယ်လိုစားလဲတော့မသိဘူး။သူသာဆိုရင်ဆိုတဲ့အတွေမျိုးတွေးနေမိလိုက် သည်။ကိုယ်လုံးကတော့ သူ့အကြိုက်ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးပင်။ဥမ္မခင်ကို အရင်ကအကြောင်းတွေပြန်တွေးမိရင်း ဒီဆော်ကို ဖြုတ်ရ လို့ကတော့ အရှက်ဆိုတာဘာမှန်းမသိအောင်ကိုလုပ်မယ်ဆိုပြီးစိတ်ရိုင်းတွေဝင်မိသည်။သူဟိုတယ်ကိုပြန်ရောက်တော့ ဥမ္မခင်ဆီ ဖုန်းဆက်ကာပြန်ရောက်ပြီလားမေးတော့ ရောက်ပြီဆိုပြီးပြောသည်။နာရီဝက်လောက်စကားပြောဖြစ်ကြသည်။ညနေခြောက်နာရီ ခွဲကျော်တော့ ဥမ္မာခင်က သူ့ဆီဖုန်းဆက်သည်။ဝေယံထက်က ပြန်မလာဖြစ်တော့ဘူးတဲ့။သူ့ဟာသူပြန်ဖို့ပြောတာမို့ ဘယ်နေ့ပြန်မှာ လဲမေးတော့ သူကလဲ ဥမ္မာခင်ဘယ်နေ့ပြန်မလဲမေးလိုက်သည်။မနက်ဖြန်လေယာဉ်လက်မှတ်မရနိုင်တာမို့သဘက်ခါမှပြန်မယ်ပြော တာနဲ့ သူလဲ တူတူပြန်ကြတာပေါ့ပြောလိုက်သည်။ညနေစာတူတူစားကြမလားမေးလိုက်တော့ ဥမ္မာခင်ကလဲ စားမယ်လို့ပြောသည်။ သူလဲ ရေချိုးအဝတ်လဲကာ ဥမ္မာခင် တည်းတဲ့ဟိုတယ်ဆီထွက်လာလိုက်ပြီးခေါ်တော့ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာမှ ထွက်လာသည်။ ဇီးရိုးကွာတားဂျင်းဘောင်းဘီအကြပ်လေးနဲ့ ချိုင်းပြတ်အနက်လေးကိုဝတ်ထားသည်။

ဖြူတဲ့အသားနဲ့လိုက်ဖက်သလို ခြေအိတ်အ ဖြူဝေါ့ကင်းရူးအနက်ကိုဝတ်ထားတာမို့ တကယ့်လူငယ်စတိုင်လ်အပြည့်ပင်။ သူတိူ့ဆိုင်ကောင်းကောင်းတစ်ဆိုင်မှာ ဝင်ပြီးညနေ စာစားလိုက်ကြသည်။သူ့ကို သောက်ချင်သောက်လေလို့ပြောတာနဲ့ သူလဲ ဘီယာလောက်သာမှာပြီးသောက်သည်၊ဥမ္မာခင်ကလဲ သူ လဲသောက်မယ်ဆိုပြီးယူသောက်သည်။နှစ်ခွက်လောပ်သောက်ပြီးတော့ဥမ္မာခင်မူးနေပြီ။သူ့ယောက်ကျားကိုမကျေနပ်တာရင်ဖွင့် သည်။စီးပွားရေးကိုပဲ မဲလုပ်ပြီးသူနဲ့သမီးကိုသိပ်ဂရုမစိုက်ကြောင်း၊ ဒီလိုတွေသွားလာရတာ သူကအတင်းလိုက်နေလို့သာသွားနေရ ကြောင်း။မိသားစုကိုအချိန်မပေးကြောင်းပြောသည်။သူလဲ အလိုက်သင့်နားထောင်ရင်း ဘီယာကိုထည့်ပေးနေသည်။ခုလဲ သူမကို  သူစိမ်းနယ်မှာတယောက်တည်းထားခဲ့ကြောင်း ပြီးတော့ပြန်မလာနိုင်တော့ပဲ တယောက်တည်းပြန်ခိုင်းကြောင်းမကျေနပ်ချက်တွေ ကို ရင်ဖွင့်နေသည်။တော်တော်လေးလဲ မူးနေတာမို့ ပြန်မယ်ပြောတော့ မပြန်ချင်သေးဘူး ကချင်သေးတယ်လုပ်နေသည်။သူလဲ  ကိုယ့်နိုင်ငံမဟုတ်တာမို့ ပြန်တာပဲကောင်းတယ်ပြောပေမယ့်မရ။ဒါကြောင့်သူလဲ တက္ကစီတစ်စီးတားကာ ကလပ်တခုကိုသွား ခိုင်းလိုက်သည်။

ကလပ်ရောက်တော့ ဥမ္မာခင် ကနေလေသည်။သူလဲ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့သာကြည့်နေတော့သည်။ခဏကြာတော့  သူ့ကို အတင်းလာဆွဲခေါ်ကာ တွဲကဖို့ခေါ်တာနဲ့ သူလဲ အလိုက်သင့် ကလိုက်သည်။ကနေရင်းနဲ့ သူမရဲ ရင်တွေတင်တွေကို  မကြာခဏထိမိသည်။သူမကတော့ မသိ။မောလာတော့ ဘီယာထပ်သောက်ပြန်သည်။ဒီလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲချင်တာကြာပြီ တဲ့။ကဲချင်လို့ သမီးကိုထားခဲ့ပြီးလာတာ ယောက်ကျားကမရှိလို့ မကဲရဘူးဆိုပြီးစိတ်ပျက်နေတာ သူ့ကိုကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြော နေသည်။ကလပ်ကနေပြန်လာတော့ သူမတော်တော်မူးနေပြီ။သူလဲ သူမဟိုတယ်ထိလိုက်ပို့ပြီး အခန်းထိလိုက်ပို့ပေးရသည်။ဓာတ် လှေကားစီးတော့ သူမ မဟန်နိုင်။သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ။သူလဲ ဖက်ထားရင်းနဲ့ နို့တွေကိုမကြာခဏထိမိရသည်။သောက်လဲ သောက်ထား တာမို့ စိတ်ကလဲ စိတ်ရိုင်းဝင်မိသည်။အခန်းထဲရောက်တော့ တံခါးပိတ်ပြီးသူမကို ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ ်ပက်လက်တင်လိုက် သည်။

သူမကတော့ မူးနေပြီမို့ မသိတော့။သူဘေးနားမှာထိုင်ရင်း အကျႌလတ်ပြတ်အကြပ်အောက်ကနေ အသက်ရှူတိုင်းမို့မို့တက် လာတဲ့ ရင်သားတွေကြည့်ရင်း စိတ်က ထလာသည်။ဥမ္မာခင်ကိုအရင်ကမကျေနပ်တာတွေကို တွေးမိပြီး ဥမ္မာခင်ရဲ့ နို့တွေကိုလက် ကလှမ်းလိုက်ပြီး ကိုင်လိုက်သည်။အကျႋကိုအောက်ကနေမပြီးချွတ်လိုက်သည်။အတွင်းခံကိုပါတခါတည်းချွတ်လိုက်သည်။နို့တွေ ကိုလက်နဲ့ အသာပွတ်သပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးကို ငုံ့ကာစို့လိုက်တော့ အင်းခနဲ အသံနဲ့အတူရင်ဘတ်က ကော့လာ သည်။ဥမ္မာခင်မျက်လုံကမဖွင့်ပေ။သူနို့တွေကိုစို့ရင်း လက်က ပေါင်တွေကို ပွတ်သပ်နေလိုက်သည်။ဂျင်းဘောင်းဘီတိုကို ဖိနပ်ကို မချွတ်တော့ပဲ ချွတ်လိုက်သည်။ပင်တီမရမ်းရောင်လေးပဲကျန်တော့သည်။ဖြူဝင်းတဲ့အသားအရည်နဲ့ လိုက်ဖက်လှသည်။ပင်တီပေါ် ကနေ လက်နဲ့ထက်အောက်ပွတ်ဆွဲချလိုက်သည်။ပင်တီကိုချွတ်လိုက်တော့ အမွှေးတွေက ဆေးနဲ့ချွတ်ထားသည်ထင်သည်။ပါးပါးစု စုလေး။သူပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားလိုက်ပြီး လက်ခလယ်နဲ့ အဖုတ်ထဲကိုထည့်လိုက်တော့ အဖုတ်က အရည်တွေနဲ့။

အတွင်းထဲကို ဝင် သွားတော့ သူလဲ ကလိပေးလိုက်သည်။ဂျီစပေါ့နေရာကို မှန်းကာ ခပ်ဆက်ဆက်ကလိလိုက်တော့ ဥမ္မာခင် ဖင်က ကြွကြွတက်လာ ပြီး ပါးစပ်က မတိုးမကျယ်အသံနဲ့ ညည်းနေသည်။သူလဲ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို အသာမကာ ကုတင်ပေါ်ထောက်ထားတဲ့ လက်နှစ် ဖက်နဲ့ချိတ်လိုက်ပြီးကိုယ်ကိုငိုက်လိုက်တော့ ဖင်ကကြွလာသည်။သူလဲ ဥမ္မာခင်အဖုတ်ထဲကို ထည့်လိုက်ရာ ”ဗျစ် ဗျစ် ”   ”အ ဟ ဟ  အာ့ ဟင် ကို ငြိမ်းချမ်း”  အဖုတ်ထဲသို့ လီးက ကြပ်ပြီးဝင်သွားရာ ဥမ္မာခင် ညည်းသံနဲ့အတူ မျက်လုံးပွင့်သွားပြီးကြည့်လိုက်ရာ  ငြိမ်းချမ်းကို တွေ့လိုက်ရတော့ အလန့်တကြားဖြစ်သွားသည်။အစက သူမ မူးမူးနဲ့ကိုကိုက လုပ်ပေးနေတာလို့ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်နေပြီးအဖုတ်ထဲကို လီးကြီးပြီးဝင်လာတော့ နာသွားလို့ ယောင်ယမ်းမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာမှ ငြိမ်းချမ်းကို တွေ့တော့  အတင်း ရုန်းတော့ ငြိမ်းချမ်းက သူမကို ဖိထားပြီးလီးကို အဆုံးထိထည့်လိုက်သည်။ဥမ္မာခင်ခမျာ အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်စွာလီးက ဝင်သွားပြီး နာသွားရသည်။

”ဖယ် ကိုငြိမ်းချမ်း မယုတ်မာနဲ့နော်။ရှင့်သူငယ်ချင်း မိန်းမကို ဒီလိုလုပ်စရာလား ဖယ်နော် ကျွန်မအော်လိုက်မှာ”  ”မထူးပါဘူး ဥမ္မာ ရယ်။ကိုယ့်လီးတချောင်းလုံး မင်းအဖုတ်ထဲကိုဝင်နေပြီဟာကို။အော်တော့လဲ ဘာထူးမှာလဲ။ဘယ်သူကကြားမှာမို့လဲ ငြိမ်ငြိမ်သာ  လိုးတာခံလိုက်စမ်းပါ”  ”ရှင် လူယုတ်မာ။အောက်တန်းစား။ထောင်ထွက်ပီပီ ခွေးကျင်းခွေးကြံ ကြံတယ် ခွေးကြီး ဟင့် ဟင့် ”  ”ငို ငို  ကြိုက်သလောက်သာငိုစမ်း ဟဲဟဲ ကောင်းလိုက်တာကွာ။မင်းအဖုတ်က ကလေးတယောက်အမေဆိုပေမယ့် ကြပ်နေတာပဲ။လိုးလို့ ကောင်းတာ ဟား” ငြိမ်းချမ်းကြမ်းပြီ။အစက ဒီလောက်ထိကြမ်းဖို့မရှိပေ။ဥမ္မာခင်က သူ့အရှိုက်ထိစေမယ့် စကားကို နစ်နစ်နာနာ ပြောတာကြောင့် အရင်ကတည်းက နာနေတဲ့အခံရှိတော့ စိတ်က လွတ်သွားသည်။ဥမ္မာခင် ရုန်းရင်းကန်ရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်းမော လာသည်။လူကမူးလဲမူးနေတာမို့ အားမပါ။ငြိမ်းချမ်းလဲ လီးကို မဆောင့်သေးပဲ အဆုံးထိထည့်ထားရင်းနဲ့ ဥမ္မာခင်ရိုက်ပုတ်နေတာ တွေကို လက်နဲ့လိုက်ဆွဲရင်း ပါးစပ်က ပြောချင်ရာတွေပြောနေသည်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဥမ္မာခင်အားပျော့လာတော့ နို့တွေကို လက်နဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်ရင်း

”အား ကောင်းလိုက်တာကွာ။နို့တွေက အိတင်းနေတာပဲ။ကောင်မ ဆေးတွေသုံးပြီးယောက်ကျားကို ဆွဲဆောင်ထားတာမဟုတ်လား ဟားဟားဟား”   ”ကိုငြိမ်းချမ်းရယ် တော်ပါတော့ ဥမ္မာကို သနားပါ။လွှတ်ပါတော့ အဟင့်ဟင့် အိ အိ”   ဥမ္မာခင် မရုန်းနိုင်တော့  လေပျော့နဲ့တောင်းပန်သည်။ငြိမ်းချမ်းခုချိန်မှတော့မရတော့။လူကလဲ မူနေပြီမို့ စိတ်ရိုင်းက ဝင်နေပြီ။နောင်ခါလာနောင်ခါဈေးလို့  သဘောထားကာ ရှေ့ဆက်တွန်းနေသည်။နို့တွေကို ကိုင်လိုက် ညှစ်လိုက်နဲ့ ပါးစပ်ကလဲ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေပြောနေသည်။ဥမ္မာ ခင် ဘဝမှာ ဒီလိုတစ်တစ်ခွခွပြောတာတခါမှ မကြားဖူးသလို အပြောလဲမခံရဘူး။ခုလို တစိမ်းတဦးရဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ခြင်းခံရ တာ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ပင်။သူမယောက်ကျားတောင် ခုလို တခါမှမကိုင်ဖူး။ငြိမ်းချမ်းက တစ်တစ်ခွခွပြောသလို နေရာအစုံကို  လိုက်ပြီးကိုင်နေတာမို့ စိတ်ကအရမ်းကို ဝမ်းနည်းလာပြီး ကိုကို့ကို အရမ်းသတိရမိသည်။ကိုကို့ကို သူမသစ္စာဖောက်သလို ဖြစ်သွား ပြီလို့တွေးမိပြီး မျက်ရည်က ကျလာပြန်သည်။ဒါကိုငြိမ်းချမ်းက တွေ့တော့ တဟားဟားနဲ့ ရယ်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို ညှစ်ကိုင်ကာ ခါးအား နဲ့ လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးခပ်ဆက်ဆက်ဆောင့်ချလိုက်တော့

”အ့ ကျွတ်ကျွတ် နာတယ် ဖယ်ပါတော့ တော်ပါတော့ အီးဟီးဟီး ”  ”ကောင်းလိုက်တဲ့ အဖုတ်။ကြပ်နေတာပဲ လိုးရတာ။စောက် ကောင်မ အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်ကွာ”ပြောပြောဆိုဆို ငြိမ်းချမ်းတယောက် ကြမ်းပြီ။ဥမ္မာခင်တယောက် ဝမ်းနည်းပက်လက်နဲ့ ငို နေပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း အဖုတ်ထဲက လီးကို မသိမသာ လက်ခံလာသည်။အရည်တွေက ထွက်လာကာ လီးက အဝင်အထွက် ချောလာသည်။ငြိမ်းချမ်းရဲ့ဆောင့်အားက အားနဲ့မာန်နဲ့ဆောင့်နေတာမို့ တချက်ဆောင့်တိုင်း အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားကာ  သားအိမ်ဝက ပူခနဲ ပူခနဲဖြစ်သွားသည်။ အသိစိတ်နဲ့ လူက ငြင်းဆန်နေပေမယ့် ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းတွေက တဖြည်းဖြည်း လက်ခံလာသည်။ပြည့်ဝတဲ့အရသာက တကိုယ်လုံးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပျံ့နှံ့လာသည်။ငြိမ်းချမ်းက ဥမ္မာခင်းနားကိုကပ်ကာ  တစ်တစ်ခွခွတွေပြောပြီးဆောင့်နေဆဲပင်။

”အဟင့် ဟင့် အင့် အင့် အင့် တော်ပြီ တော်ပြီ ဟင့် ဟင့်”နှုတ်ခမ်းက ငြင်းနေပေမယ့် သူမယောက်ကျားနဲ့ ကွာခြားစွာ ကာမအရသာ ကို ပြည့်ဝစွာပေးနေတာကို စိတ်က တဖြည်းဖြည်းပါလာသည်။သူမ ငြင်းဆန်ချင်သည်။မဟုတ်ဘူး ဒါငါမဟုတ်ဘူး။ငါ့ကို တခြားလူ တယောက်က မုဒိန်းကျင့်နေတာ ။ငါလက်သင့်မခံဘူး တွေးနေပေမယ့် မူးကလဲမူး ဆောင့်ချက်တိုင်းက သူမအရင်က ဘာလိုအပ် မှန်းမသိတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ်မေးမိတဲ့အရာက ဒါပါလားဆိုတာသိသွားပြီး စိတ်ကနှစ်ခွဖြစ်နေသည်။ငြိမ်းချမ်းလဲ ဥမ္မာခင်ရဲ့  အပြောင်းအလဲ ကိုသတိထားမိတာကြောင့် ဥမ္မာခင်နားကိုကပ်ကာ စိတ်ကြွစေရန် ထပ်ပြီးတစ်တစ်ခွခွပြောလိုက်ကာ လိးကိုတဆုံး ထုတ် တဆုံးထည့် မှန်မှန်ဆောင့်နေသည်။အဖုတ်က အရည်တွေနဲ့ လီးဝင်တိုင်း တဗြွတ်ဗြွတ် တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ အသားခြင်းရိုက်တဲ့အသံ ကလဲ အခန်းထဲမှာဆူညံနေသည်။ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ချိတ်ကာ ကိုယ်က ရှေ့ကိုငိုက်ထားတာမို့ ဖင်ကြီးက ကြွတက်နေ ကာ လီးတချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အတွင်းထဲကိုနက်နက်ဝင်သွားကာ ဖိလိုက်တိုင်း မွေ့ရာကအတွင်းဖက်ဝင်သွားပြီးပြန်ကန်လာ ပြန်တာမို့ တချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ပြန်ပြန်ကန်ကန်တက်လာတာမို့ ဆောင့်ချက်တိုင်းက ဥမ္မာခင့်အတွက် ရူးသွပ်မှုဖြစ်စေသည်။မ ရတော့ပေ။ဥမ္မခင် ဆန္ဒကို အသိနဲ့ ဘယ်လိုမှထိန်းချုပ်လို့မရတော့။အထိအတွေ့နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်သွားပြီ။ မိန်းမကိစ္စကို ကျွမ်းကျင်ဆရာကျတဲ့ ငြိမ်းချမ်းရဲ့အောက်မှာ ကျရှုံးသွားပြီ။

”အ ဟ ဟ အင့် အင့်”  ”ကောင်းလား ဥမ္မာကောင်းလား”မဖြေ။ ဒါကြောင့် သူ နို့သီးခေါင်းတွေကို ညှစ်လိုက်ရင်း   ”ကောင်မ မေးနေ တယ် ငါလိုးတာကောင်းလားလို့ ခံလို့ကောင်းလား ဖြေစမ်း”   ”အား ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းတယ် အ ဟင့် ဟင့် နာတယ်”   ငြိမ်းချမ်း ပြုံးလိုက်သည်။သူတချက်ချင်းဆောင့်လိုက်ပြီးနို့တွေကိုငုံ့ကာစို့လိုက်သည်။ဥမ္မာခင် စိတ်ကအရမ်းကို ကြွလာသည်။ပြီးချင်လာ သည်။အရမ်းအရမ်းကို ကောင်းလာကာ   ”အ အင့် အင့် ဆောင့် ဆောင့် မရပ်နဲ့ ခပ်နာနာလေးဆောင့်ပေး ကောင်းတယ် ဟား  ကောင်းတယ် အား အား ပြီးပြီ အစ် အစ် ပြီးပြီ အ အ ဟားးးး”ဥမ္မာခင် ပြီးသွားပြီသူ့ကိုအတင်းဖက်ကာဖင်ကိုအတင်းကော့ကာ  ကပ်ထားပြီးတဆက်ဆက်နဲ့ ဖြစ်နေသည်။ခြေတွေက ကုပ်ကွေးတက်ကာ ပါးစပ်က ဘယ်လိုအသံတွေမှန်းမသိ။သူ ဥမ္မာခင်ကို ပြန် ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်ရာ ဥမ္မာခင်လဲ မွတ်သိပ်စွာပြန်နမ်းလေသည်။

”ဥမ္မာ ကိုယ်မပြီးသေးဖူး လိုးချင်သေးတယ်”  ”အဟင့် ဒီလောက်အကြာကြီးကို မပြီးသေးဘူးလား။စိတ်ညစ်ပါတယ်”မူနေသည်။   ”ကုန်းပေးစမ်းပါ”  ”သူ့စိတ်ကြီးပဲ လူကိုအရုပ်လေးကျနေတာပဲ။ဖယ်ဦးလေ သူကဖိထားမှတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲလို့”   ငြိမ်းချမ်း လဲ ထလိုက်ရာဗလွတ်ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ လျှံ့ကျလာသည်။ဥမ္မခင်လဲ ရင်ထဲ ဟာခနဲ ဖြစ်သွားသည်။အနား က ပင်တီကိုအမြန်ယူကာ အဖုတ်ကိုအုပ်ကာသုတ်လိုက်ပြီးငြိမ်းချမ်းလီးကိုကြည့်မိလိုက်တော့ ရင်ထဲဖိုသွားသည်။ဟယ်အကြီးကြီး ပဲ။ကုတင်အစွန်းမှာပဲ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ငြိမ်းချမ်းလဲ ဥမ္မာခင်ရဲ့ တင်ပါးတွေကို ညှစ်လိုက်ပြီး ဖျန်းခနဲရိုက်ကာ   ”တောက် လှ လိုက်တဲ့ဖင်ကွာ ”  ”အ နာတယ် ဘာလို့ရိုက်တာလဲ”  ”လှလို့ရိုက်တာ မင်းဖင်က လုံးနေတာပဲ”ပြောရင်တဖတ်ဖတ်နဲ့ရိုက်နေသည်။ ဖြူဖွေးတဲ့တင်ပါးတွေက လက်ရာတွေနဲ့ နီရဲလာသည်။ဥမ္မာခင်မှာ သိတက်စအရွယ်ကတည်းက ခုချိန်ထိ သူဌေးသမီးတစ်ဦးလဲဖြစ် တာမို့ ဒီလိုကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမဆက်ဆံခံရဖူးပေ။ယောက်ကျားရတော့လဲ ယောက်ကျားက နုနုညံ့ညံ့သာ ဆက်ဆံသည်။  လင်မယားချင်းလုပ်ရင်လဲ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမလုပ်။ဒါကြောင့်ခုလို ဆက်ဆံခံရတာပထမဆုံးမို့ စိတ်ထဲမှာ အထူးအဆန်းဖြစ် ကာ သဘောကျလာသလိုလို။ငြိမ်းချမ်းက တင်ပါးတွေကိုရိုက်ရင်း ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲလိုက်ရာ နီရဲရဲ ခရေပွင့်လေးကိုတွေ့လိုက်ရ တော့ အဖွင့်မခံရသေးမှန်းသိလိုက်တာမို့ တရက်တော့ ခရေခြွေပစ်မယ်လို့စိတ်ကကြိမ်းရင်း စအိုကို လက်မနဲ့ကုတ်ခြစ်ကာ

”တောက် ခရေပွင့်လေးက ချစ်စရာလေးကွာ ”  ဥမ္မာခင် ဖင်ဝယားသွားပြီး ရှုံသွားသည်။   ”ဟင့် လုပ်စရာရှိတာမလုပ်ဘူး ယား တယ် ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ အို အဟင့် ယားပါတယ်ဆို” ငြိမ်းချမ်းရဲ့အပြောအဆို အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် ဥမ္မာခင်   စိတ်က တက်ကြွလာရပြန်သည်။ငြိမ်းချမ်းလဲ ကုန်းတဲ့ပုံစံကို ပြင်ပြီးနောက်ကနေ ဥမ္မာခင့်အဖုတ်ဝကိုတေ့ကာ လီးနဲ့ထည့်လိုက်ရာ   ”ဗြိ ဗြစ် ဗြစ် ဗြစ်”  ”ဟ အ အ ဖြေးဖြေး နာတယ် အာ့ ရှီး ”လီးကတဆုံဝင်သွားပြီး သားအိမ်ဝကို ဒုတ်ခနဲဆောင့်လိုက်ရာ ဥမ္မာခင်  အောင့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ငြိမ်းချမ်းလဲ ကျင်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။  ”အ ဖြေးဖြေး အောင့်တယ်”ငြိ

Zawgyi

စိတ္ေစရာ

”သူငယ္ခ်င္း ငါေတာ္ေတာ္အခက္အခဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါကြာ။ကူညီေပးပါလား” ”ခက္တယ္ကြာ။မင္းကလဲ ဇြတ္ႀကီးပဲ။ေအး ရရင္ ငါ ေျပာမယ္။မင္းကိုဆက္သြယ္လို႔ရမယ့္ဖုန္းေပးခဲ့”   ”ေအးေအး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ”  ၿငိမ္းခ်မ္း တေယာက္ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ ေသးပါ။သူေထာင္ကလြတ္လာတာမၾကာေသး။သူေထာင္က်ရတာလဲ ခုသူမ်က္ႏွာေအာက္က်ၿပီးအကူအညီေတာင္းေနရတဲ့ ေဝယံ ဟိန္းရဲ႕ အျပစ္လဲမကင္းေပ။သူတို႔ေတြက ေတာင္ႀကီးနည္းပညာတကၠသိုလ္က ပထမႏွစ္ကတည္းက တေဆာင္တည္းေနခဲ့ခင္ခဲ့ၾက တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ။ေမဂ်ာေတြမတူၾကေပမယ့္ ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္ငတ္ေဖာ္ငတ္ဖက္ေတြမို႔ ညီအကိုေတြထက္ခ်စ္ၾကသည္။သူက မိဘ မရွိ။ဦးေလးျဖစ္သူက ၾကည့္ရႉ႔ေစာင့္ေရွာက္ထားတာ။ညီအကိုသားခ်င္းမရွိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အရမ္းမင္သည္။ဒါေၾကာင့္  သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ အစစအရာရာ အနစ္နာခံသည္မို႔ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြေပါသည္။ေနာက္ဆုံးႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖၿပီးညမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေသာက္ၾကစားၾကသည္။ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ၾကေတာ့ သူက မ သြားခ်င္။မူးေနလို႔ တခုခုျဖစ္မွာစိုးလို႔တားေသးသည္။ေဝယံထက္က မရ။အတင္းကိုသြားခ်င္ေနသည္။သူကေတာ္ေတာ္မူးေနသည္။

ဆိုင္ကယ္သူစီးမယ္ဆိုေတာ့လဲ ေပးမစီး။သူ႔ေနာက္ကဘယ္သူ႔မွမလိုက္ရဲ။သူကလိုက္ၿပီး ထိန္းရသည္။ေလွ်ာက္လည္ၾကရင္း   လုံၿခဳံေရးရဲေတြနဲ႔ ၿငိကာ ျပသာနာတက္ၾကသည္။သူက အတန္တန္တားတဲ့ ၾကားက ေဝယံထက္က တားမရ။ရဲေတြကစက္နဲ႔ လူ ေခၚေတာ့ ေရာက္လာတဲ့အခါ ထြက္ေျပးၾကရင္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီးကိုျဖတ္က်ဳံးလိုက္သည္။သူတို႔လဲ ေဆး႐ုံေရာက္သြားသည္။ေဝယံ ထက္တိုက္လိုက္တဲ့ဆိုင္ကယ္က ေမာင္းတဲ့ေကာင္မေလး ေနရာမွာပြဲခ်င္းၿပီးဆုံးသြားလို႔ ေကာင္မေလးရဲ႕မိဘေတြက အမႈဖြင့္ ထားသည္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာသည္။ေဝယံထက္ေၾကာက္ေနသည္။သူ႔မိဘေတြခ်က္ခ်င္းလိုက္လာၿပီး အမႈပိတ္ေပးဖို႔ လုပ္ ေပမယ့္မရ။ေထာင္ကေသခ်ာေပါက္က်မည့္မို႔ ေဝယံထက္ အဖမ္းမခံပဲ ထြက္ေျပးမယ္လုပ္သည္။သူငယ္ခ်င္းေတြက အတင္းတား ရသည္။ေနာက္ဆုံး သူက သူ႔မွာ ဘာမွမရွိ။သူ႔ဦးေလးကလဲ သူ႔ဟာနဲ႔သူ။သူေထာင္က်လို႔ ဝမ္းနည္းမယ့္သူမရွိ။ေဝယံထက္က မိဘ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ သူ႔ေကာင္မေလးကလဲ တငိုငိုတရီရီ။ေနာက္ဆုံး သူဘယ္သူ႔ကိုမွမတိုင္ပင္ပဲ ဆိုင္ကယ္ကိုသူေမာင္းတာပါလို႔ ဝန္ခံ လိုက္သည္။

သူငယ္ခ်င္းအားလုံးအံ့ၾသကုန္ၾကသလို သူတို႔ကိစၥကို သိတဲ့ရဲတေယာက္ကေတာင္သူ႔ကို မင္းေထာင္က်မွာေနာ္လို႔  သတိေပးသည္။ေနာက္ဆုံး သူေထာင္က်သြားေတာ့ ေဝယံထက္က ေထာင္ကထြက္လာရင္ ဘာပဲအကူအညီလိုလို သူ႔ဆီလာခဲ့ပါ သူ ျပန္ၿပီးေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ပါတယ္လို႔ေျပာသည္။သူေထာင္က်ေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္က်သည္။ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႕မယ့္သူမရွိ။လြန္ခဲ့ တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဇြဲႏိုင္က လာေတြ႕သည္။သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးအေၾကာင္းေျပာျပသည္။ေဝယံထက္က  အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ။သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔မဟုတ္။သူေဌးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသူေဌးျဖစ္ေနၿပီ။က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘယ္ သူကဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုၿပီးေျပာသည္။ေနာက္ပိုင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြတေယာက္ၿပီးတေယာက္လာေတြ႕ၾကသည္။ေဝယံထက္ ေတာ့မပါ။သူေထာင္ကလြတ္ေတာ့ သြားစရာမရွိ။ဦးေလးက ဆုံးသြားတာႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။တေကာင္ႂကြက္တစ္မ်က္ႏွာ။ေနစရာမရွိ။ စားစရာမရွိ။ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာကပ္ေနၿပီးအလုပ္ရွာေပမယ့္ ေထာင္ထြက္တစ္ဦးမို႔အလုပ္ကမခန႔္ခ်င္။သူ႔သူငယ္ခ်င္း  ေတြက ႏိုင္ငံျခားမွာေရာက္တဲ့သူနဲ႔ နယ္မွာေရာက္တဲ့သူနဲ႔။ေနာက္ဆုံး ေဝယံထက္ဆီသြားၿပီအကူအညီေတာင္းေတာ့ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္။

”ေတာက္ ဒီေခြးသား ေက်းဇူးရွိလို႔ ေက်းဇူးဆပ္တာေပါ့ကြာ” ”ထားလိုက္ပါကြာ။ငါလဲအရမ္းကိုအခက္အခဲ ျဖစ္ေနလို႔။ေအးေလ သူ လဲ ငါလိုေထာင္ထြက္တစ္ဦးကို ဘယ္လိုအလုပ္ေပးခ်င္မလဲ။သူကခုဆို ကုမၸဏီရဲ႕တာဝန္ရွိတဲ့သူ။ၿပီးေတာ့ သူေဌးအငယ္စားေလ”   ”ဘာဆိုင္လဲကြာ သူအစား မင္းေထာင္က်ခံတာေလ။အားလုံးသိတာပဲ”   ”ေနပါေစကြာ”   ”ခ်မ္းႀကီး မင္းနည္းနည္းေတာ့ သည္းခံ ေပးကြာ။ငါအျမန္ဆုံး အလုပ္ရွာေပးမယ္။ငါလဲ အလုပ္ေတြမျပတ္ေသးလို႔။သူငယ္ခ်င္းစိတ္ခ်။မင္းကိုမွမယုံရင္ဘယ္သူ႔ကိုမွယုံစရာ မရွိဘူး။မင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကို ငါတို႔အသိဆုံးပဲ။ေရာ့သူငယ္ခ်င္း မင္းအသုံးလိုေနမွာစိုးလို႔။ဒီတိုင္းေပးရင္မင္းကယူမွာမဟုတ္ဘူး။မင္းအဆင္ေျပတဲ့တေန႔က် ျပန္ဆပ္ ဟုတ္ၿပီလား”  ”ေအးေက်းဇူးကြာငါမင္းဆီက ယူေနရတာမ်ားလွၿပီ”  ”မလိုဘူးေဟ်ာင့္။ေနာကတ ခါဆို လက္သီ ဟားဟားဟား”   ဒီလိုနဲ႔ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဇြဲႏိုင္ကအေပါင္းအသင္းေတြကို ေျပာလိုက္သည္ထင္သည္။ ေဝယံထက္ သူ႔ကို သူ႔အိမ္မွာ ၿခံေစာင့္ အလုပ္ကိုေပးသည္။

သူလဲ ဝမ္းသာသြားသည္။အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းသလို  သူ႔မိန္းမ ဥမၼာခင္က သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကိုကိုက ဘယ္လိုလူနဲ႔အေပါင္းအသင္းလုပ္တာလဲမသိဘူး ဒီလိုေထာင္ထြက္တစ္ဦးကို အေရး အရာလုပ္ၿပီး အလုပ္ေပးေသး လို႔သူ႔ကိုအထင္ေသးတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ကာ ေျပာေတာ့ သူ႔ဘဝမွာ တခါမွဒီလို အထင္အျမင္ေသးတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ကာ ေျပာတာမခံခဲ့ရဘူးေပ။ေထာင္က်ေတာ့လဲ ေထာင္ထဲမွာအလိုက္သိမႈအနစ္နာခံမႈေတြေၾကာင့္ လူခင္မ်ားရသ လို ေထာင္ကထြက္ေတာ့လဲ ေထာင္ထြက္မွန္းမသိၾက။သိေတာ့လဲ သူ႔ရဲ႕အေျပာအဆို အျပဳအမူေနပုံထိုင္ပုံေတြေၾကာင့္ အထင္ေသး မခံရ။အလုပ္လိုခ်င္ေသာ္လည္း ေထာင္ထြက္တစ္ဦးမို႔ မခန႔္ခ်င္တာကို နားလည္သည္။ခုလို ေရွ႕မွာ ေပၚတင္ေျပာၿပီးအထင္ေသးတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးႏွိမ့္ခ်တဲ့အမူအရာမ်ိဳးကိုခံလိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ကိုေဒါသထြက္သြားရေပမယ့္ မ်က္ႏွာမပ်က္မိေအာင္ ထိန္းလိုက္ရသည္။႐ုပ္ေလးလွသေလာက္ အထင္ေသးအျမင္ေသးရွိတဲ့ဥမၼာခင္ပါလား။

သူေဝယံထက္တို႔အိမ္မွာေနစဥ္အတြင္း ေဝယံထက္ကတစ္မ်ိဳး ဥမၼာခင္ကတမ်ိဳး ႏွိမ္ကာ ဆက္ဆံတက္သည္။ေဝယံထက္က  သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမပီသ။သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဆက္သြယ္လို႔အဆင္ေျပေစရန္ သူေထာင္ကထြက္လာခ်င္း ဖုန္းတစ္လုံးဝယ္ ေပးထားသည္။အဆင္ေျပလားေမးေတာ့ အဆင္ေျပတယ္လို႔သာေျပာရသည္။သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံတဲ့အခါမ်ိဳးတြင္ ေဝယံထက္က  ဘယ္ေတာ့မွမေခၚ။ေနာက္မွသူငယ္ခ်င္းေတြေမးမွ သိရသည္။ဆုံမည္ကိုသူမသိဘူးေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းမလိုက္ခ်င္ ဘူးလိုေဝယံထက္ကေျပာတယ္လို႔ျပန္ေျပာၾကသည္။သူတခါတေလေတာ့ ေဝယံထက္တို႔လင္မယားအေၾကာင္းေျပာမိသည္။သူ႔ကို  သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေနနဲ႔မဆက္ဆံခ်င္ေတာင္မွ အိမ္ေစတေယာက္လိုမဆက္ဆံသင့္ဘူးလို႔ျမင္မိသည္။ထမင္းဟင္းစားရတာ ေတာင္ ခြဲျခားမႈရွိသည္။စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္နာမိသည္။သူတို႔မွာသမီးေလးတေယာက္ရွိသည္။ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီးခ်စ္စရာ အေတာ္ေကာင္းသည္။ကေလးက သူ႔ကိုခင္ေပမယ့္ သူတို႔ေတြက မဆက္ဆံခိုင္း။တစ္ႏွစ္နီးပါလုပ္ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း သက္ဦးရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာအလုပ္ရသည္။အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးလဲျဖစ္တာမို႔ လစာကမဆိုးေပ။

သူ႔ရဲ႕လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ႔  အနစ္နာခံမႈ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈေတြေၾကာင့္တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၾသစေၾတးလ်ကိုသြားဖို႔ တာဝန္ေပးခံရသည္။သုံးႏွစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့သူျပန္လာေတာ့ ပိုက္ဆံအေတာ္မ်ားမ်ားစုမိတာမို႔ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ ကားတစ္စီးဝယ္ကာ ပိုတဲ့ေငြေတြကို  ဘဏ္မွာစုထားႏိုင္သည္။အပိုသုံးစရာလဲမရွိတာမို႔ သူ႔အတြက္ လစာက ပို႐ုံမက စုပင္စုႏိုင္သည္။ခ်စ္ရမယ့္သူလဲမေတြ႕ေသးတာ ေၾကာင့္ ေၾကးစားေတြနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ ကကေတြနဲ႔ေတြ႕လိုက္နဲ႔ ဘဝကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးျဖတ္သန္းေနသည္။သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆုံေတာ့ ေဝ ယံထက္နဲ႔ပါေတြ႕သည္။သူကေတာ့မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ပင္။သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ေပမယ့္ ဘာမွေတာ့မေျပာေတာ့။ေဝ ယံထက္တို႔က အိမ္ကို ငွါးကာ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းမွာ ေျပာင္းေနသည္တဲ့။သူသြားလည္ေတာ့ ဥမၼာခင္ကပါ အေျပာအဆိုေျပာင္းလဲလာ သည္။သူက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာတစ္ဦးျဖစ္ေနသည့္အျပင္ အေနအထားကလဲ ေျပာင္းလဲလာသည္ကိုး။ေၾသာ္ လူေတြ လူ ေတြ ပိုက္ဆံမရွိရင္ သူငယ္ခ်င္းကအစ ေျပာင္းလဲ လာပါလားလို႔ေတြးမိလိုက္သည္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ သူေဝယံထက္တို႔ လင္မယားနဲ႔မၾကာခဏဆုံျဖစ္သည္။ဘန္ေကာက္တို႔ စင္ကာပူတို႔သြားရင္လဲ တူတူသြားျဖစ္သည္။ ေဝယံထက္တို႔ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီနဲ႔ သူတို႔ကုမၸဏီက အျပန္အလွန္ဆက္ဆံမႈရွိသည္ကိုး။သူတို႔ဆီက ယႏၲယားေတြကို ငွါးရမ္း အသုံးျပဳတာမို႔ အၿမဲဆက္ဆံမႈရွိေနသည္။သူလဲခုဆို ကုမၸဏီက အေရးပါတဲ့ေနရာတစ္ခုကိုအခ်ိန္တိုအတြင္းမွာရယူႏိုင္ခဲ့သည္။သူ႔ရဲ႕  ႐ိုးသားမႈ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ အသိအမွတ္ျပဳခံရသည္လို႔ သူထင္မိသည္။ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ သူ ဘန္ေကာက္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားရ သည္။သုံးရက္ေလာက္ေနၿပီး အလုပ္ၿပီးေတာ့ အျပန္အတြက္လက္ေဆာင္ဝယ္ဖို႔အသြားမွာ ဥမၼာခင္နဲ႔ဆုံသည္။  ”ဟယ္ ကိုၿငိမ္းခ်မ္း  ဒီေရာက္ေနတာလား”   ”ဟုတ္တယ္။ ဥမၼာတို႔လဲေရာက္ေနတာလား။တေယာက္တည္းလား။သမီးေရာ”  ”သမီးကမပါဘူး။ေက်ာင္း တက္ရတာမို႔ သူ႔အဘြားေတြနဲ႔ေနခဲ့တယ္။ကိုကိုက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ စကၤာပူကိုမေန႔ကသြားတယ္။ဒီေန႔ျပန္ေရာက္မယ္ေျပာတာပဲ”   ”ေအာ္ ဟုတ္လားဒါဆိုတေယာက္တည္းေပါ့။မေန႔ကေရာက္တာလား”   ”ဟုတ္တယ္ ကိုကိုကတစ္လေလာက္ရွိၿပီ။လွမ္းေခၚလို႔လာ ေတာ့မွ အေရးေပၚကုမၸဏီကခိုင္းလို႔သြားရတာ”  သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာထိုင္ရင္းေျပာေနၾကသည္။ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာ ေတာ့ ဥမၼာခင္လဲ ျပန္သြားသည္။သူလဲဥမၼာခင္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔မွ အင္း ဒီေဆာ္ကမဆိုးပါဘူး။

ကိုယ္လုံးကငါးရံ႕ကိုယ္လုံး ေလးနဲ႔။အသားကလဲျဖဴ။သူေဌးသမီးဆိုေတာ့ တစ္သင္လုံးအလုပ္ၾကမ္းလဲမလုပ္ဖူးေတာ့ အသားအရည္ကအစေတာ္ေတာ္လွတာ ပဲ။စိတ္ဓာတ္ေလးကသာမေကာင္းတာ။ေဝယံေတာ့ ဘယ္လိုစားလဲေတာ့မသိဘူး။သူသာဆိုရင္ဆိုတဲ့အေတြမ်ိဳးေတြးေနမိလိုက္ သည္။ကိုယ္လုံးကေတာ့ သူ႔အႀကိဳက္ငါးရံ႕ကိုယ္လုံးေလးပင္။ဥမၼခင္ကို အရင္ကအေၾကာင္းေတြျပန္ေတြးမိရင္း ဒီေဆာ္ကို ျဖဳတ္ရ လို႔ကေတာ့ အရွက္ဆိုတာဘာမွန္းမသိေအာင္ကိုလုပ္မယ္ဆိုၿပီးစိတ္႐ိုင္းေတြဝင္မိသည္။သူဟိုတယ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ဥမၼခင္ဆီ ဖုန္းဆက္ကာျပန္ေရာက္ၿပီလားေမးေတာ့ ေရာက္ၿပီဆိုၿပီးေျပာသည္။နာရီဝက္ေလာက္စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ညေနေျခာက္နာရီ ခြဲေက်ာ္ေတာ့ ဥမၼာခင္က သူ႔ဆီဖုန္းဆက္သည္။ေဝယံထက္က ျပန္မလာျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။သူ႔ဟာသူျပန္ဖို႔ေျပာတာမို႔ ဘယ္ေန႔ျပန္မွာ လဲေမးေတာ့ သူကလဲ ဥမၼာခင္ဘယ္ေန႔ျပန္မလဲေမးလိုက္သည္။မနက္ျဖန္ေလယာဥ္လက္မွတ္မရႏိုင္တာမို႔သဘက္ခါမွျပန္မယ္ေျပာ တာနဲ႔ သူလဲ တူတူျပန္ၾကတာေပါ့ေျပာလိုက္သည္။ညေနစာတူတူစားၾကမလားေမးလိုက္ေတာ့ ဥမၼာခင္ကလဲ စားမယ္လို႔ေျပာသည္။ သူလဲ ေရခ်ိဳးအဝတ္လဲကာ ဥမၼာခင္ တည္းတဲ့ဟိုတယ္ဆီထြက္လာလိုက္ၿပီးေခၚေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ထြက္လာသည္။ ဇီး႐ိုးကြာတားဂ်င္းေဘာင္းဘီအၾကပ္ေလးနဲ႔ ခ်ိဳင္းျပတ္အနက္ေလးကိုဝတ္ထားသည္။

ျဖဴတဲ့အသားနဲ႔လိုက္ဖက္သလို ေျခအိတ္အ ျဖဴေဝါ့ကင္း႐ူးအနက္ကိုဝတ္ထားတာမို႔ တကယ့္လူငယ္စတိုင္လ္အျပည့္ပင္။ သူတိူ႔ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းတစ္ဆိုင္မွာ ဝင္ၿပီးညေန စာစားလိုက္ၾကသည္။သူ႔ကို ေသာက္ခ်င္ေသာက္ေလလို႔ေျပာတာနဲ႔ သူလဲ ဘီယာေလာက္သာမွာၿပီးေသာက္သည္၊ဥမၼာခင္ကလဲ သူ လဲေသာက္မယ္ဆိုၿပီးယူေသာက္သည္။ႏွစ္ခြက္ေလာပ္ေသာက္ၿပီးေတာ့ဥမၼာခင္မူးေနၿပီ။သူ႔ေယာက္က်ားကိုမေက်နပ္တာရင္ဖြင့္ သည္။စီးပြားေရးကိုပဲ မဲလုပ္ၿပီးသူနဲ႔သမီးကိုသိပ္ဂ႐ုမစိုက္ေၾကာင္း၊ ဒီလိုေတြသြားလာရတာ သူကအတင္းလိုက္ေနလို႔သာသြားေနရ ေၾကာင္း။မိသားစုကိုအခ်ိန္မေပးေၾကာင္းေျပာသည္။သူလဲ အလိုက္သင့္နားေထာင္ရင္း ဘီယာကိုထည့္ေပးေနသည္။ခုလဲ သူမကို  သူစိမ္းနယ္မွာတေယာက္တည္းထားခဲ့ေၾကာင္း ၿပီးေတာ့ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ပဲ တေယာက္တည္းျပန္ခိုင္းေၾကာင္းမေက်နပ္ခ်က္ေတြ ကို ရင္ဖြင့္ေနသည္။ေတာ္ေတာ္ေလးလဲ မူးေနတာမို႔ ျပန္မယ္ေျပာေတာ့ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး ကခ်င္ေသးတယ္လုပ္ေနသည္။သူလဲ  ကိုယ့္ႏိုင္ငံမဟုတ္တာမို႔ ျပန္တာပဲေကာင္းတယ္ေျပာေပမယ့္မရ။ဒါေၾကာင့္သူလဲ တကၠစီတစ္စီးတားကာ ကလပ္တခုကိုသြား ခိုင္းလိုက္သည္။

ကလပ္ေရာက္ေတာ့ ဥမၼာခင္ ကေနေလသည္။သူလဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔သာၾကည့္ေနေတာ့သည္။ခဏၾကာေတာ့  သူ႔ကို အတင္းလာဆြဲေခၚကာ တြဲကဖို႔ေခၚတာနဲ႔ သူလဲ အလိုက္သင့္ ကလိုက္သည္။ကေနရင္းနဲ႔ သူမရဲ ရင္ေတြတင္ေတြကို  မၾကာခဏထိမိသည္။သူမကေတာ့ မသိ။ေမာလာေတာ့ ဘီယာထပ္ေသာက္ျပန္သည္။ဒီလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကဲခ်င္တာၾကာၿပီ တဲ့။ကဲခ်င္လို႔ သမီးကိုထားခဲ့ၿပီးလာတာ ေယာက္က်ားကမရွိလို႔ မကဲရဘူးဆိုၿပီးစိတ္ပ်က္ေနတာ သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာ ေနသည္။ကလပ္ကေနျပန္လာေတာ့ သူမေတာ္ေတာ္မူးေနၿပီ။သူလဲ သူမဟိုတယ္ထိလိုက္ပို႔ၿပီး အခန္းထိလိုက္ပို႔ေပးရသည္။ဓာတ္ ေလွကားစီးေတာ့ သူမ မဟန္ႏိုင္။သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ။သူလဲ ဖက္ထားရင္းနဲ႔ ႏို႔ေတြကိုမၾကာခဏထိမိရသည္။ေသာက္လဲ ေသာက္ထား တာမို႔ စိတ္ကလဲ စိတ္႐ိုင္းဝင္မိသည္။အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တံခါးပိတ္ၿပီးသူမကို ကုတင္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ ္ပက္လက္တင္လိုက္ သည္။

သူမကေတာ့ မူးေနၿပီမို႔ မသိေတာ့။သူေဘးနားမွာထိုင္ရင္း အက်ႌလတ္ျပတ္အၾကပ္ေအာက္ကေန အသက္ရႉတိုင္းမို႔မို႔တက္ လာတဲ့ ရင္သားေတြၾကည့္ရင္း စိတ္က ထလာသည္။ဥမၼာခင္ကိုအရင္ကမေက်နပ္တာေတြကို ေတြးမိၿပီး ဥမၼာခင္ရဲ႕ ႏို႔ေတြကိုလက္ ကလွမ္းလိုက္ၿပီး ကိုင္လိုက္သည္။အက်ႋကိုေအာက္ကေနမၿပီးခြၽတ္လိုက္သည္။အတြင္းခံကိုပါတခါတည္းခြၽတ္လိုက္သည္။ႏို႔ေတြ ကိုလက္နဲ႔ အသာပြတ္သပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးႏို႔သီးေခါင္းညိဳညိဳေလးကို ငုံ႔ကာစို႔လိုက္ေတာ့ အင္းခနဲ အသံနဲ႔အတူရင္ဘတ္က ေကာ့လာ သည္။ဥမၼာခင္မ်က္လုံကမဖြင့္ေပ။သူႏို႔ေတြကိုစို႔ရင္း လက္က ေပါင္ေတြကို ပြတ္သပ္ေနလိုက္သည္။ဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုကို ဖိနပ္ကို မခြၽတ္ေတာ့ပဲ ခြၽတ္လိုက္သည္။ပင္တီမရမ္းေရာင္ေလးပဲက်န္ေတာ့သည္။ျဖဴဝင္းတဲ့အသားအရည္နဲ႔ လိုက္ဖက္လွသည္။ပင္တီေပၚ ကေန လက္နဲ႔ထက္ေအာက္ပြတ္ဆြဲခ်လိုက္သည္။ပင္တီကိုခြၽတ္လိုက္ေတာ့ အေမႊးေတြက ေဆးနဲ႔ခြၽတ္ထားသည္ထင္သည္။ပါးပါးစု စုေလး။သူေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ကားလိုက္ၿပီး လက္ခလယ္နဲ႔ အဖုတ္ထဲကိုထည့္လိုက္ေတာ့ အဖုတ္က အရည္ေတြနဲ႔။

အတြင္းထဲကို ဝင္ သြားေတာ့ သူလဲ ကလိေပးလိုက္သည္။ဂ်ီစေပါ့ေနရာကို မွန္းကာ ခပ္ဆက္ဆက္ကလိလိုက္ေတာ့ ဥမၼာခင္ ဖင္က ႂကြႂကြတက္လာ ၿပီး ပါးစပ္က မတိုးမက်ယ္အသံနဲ႔ ညည္းေနသည္။သူလဲ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို အသာမကာ ကုတင္ေပၚေထာက္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ ဖက္နဲ႔ခ်ိတ္လိုက္ၿပီးကိုယ္ကိုငိုက္လိုက္ေတာ့ ဖင္ကႂကြလာသည္။သူလဲ ဥမၼာခင္အဖုတ္ထဲကို ထည့္လိုက္ရာ ”ဗ်စ္ ဗ်စ္ ”   ”အ ဟ ဟ  အာ့ ဟင္ ကို ၿငိမ္းခ်မ္း”  အဖုတ္ထဲသို႔ လီးက ၾကပ္ၿပီးဝင္သြားရာ ဥမၼာခင္ ညည္းသံနဲ႔အတူ မ်က္လုံးပြင့္သြားၿပီးၾကည့္လိုက္ရာ  ၿငိမ္းခ်မ္းကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အလန႔္တၾကားျဖစ္သြားသည္။အစက သူမ မူးမူးနဲ႔ကိုကိုက လုပ္ေပးေနတာလို႔ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနၿပီးအဖုတ္ထဲကို လီးႀကီးၿပီးဝင္လာေတာ့ နာသြားလို႔ ေယာင္ယမ္းမ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာမွ ၿငိမ္းခ်မ္းကို ေတြ႕ေတာ့  အတင္း ႐ုန္းေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းက သူမကို ဖိထားၿပီးလီးကို အဆုံးထိထည့္လိုက္သည္။ဥမၼာခင္ခမ်ာ အဖုတ္ထဲမွာ ျပည့္သိပ္စြာလီးက ဝင္သြားၿပီး နာသြားရသည္။

”ဖယ္ ကိုၿငိမ္းခ်မ္း မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္။ရွင့္သူငယ္ခ်င္း မိန္းမကို ဒီလိုလုပ္စရာလား ဖယ္ေနာ္ ကြၽန္မေအာ္လိုက္မွာ”  ”မထူးပါဘူး ဥမၼာ ရယ္။ကိုယ့္လီးတေခ်ာင္းလုံး မင္းအဖုတ္ထဲကိုဝင္ေနၿပီဟာကို။ေအာ္ေတာ့လဲ ဘာထူးမွာလဲ။ဘယ္သူကၾကားမွာမို႔လဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သာ  လိုးတာခံလိုက္စမ္းပါ”  ”ရွင္ လူယုတ္မာ။ေအာက္တန္းစား။ေထာင္ထြက္ပီပီ ေခြးက်င္းေခြးႀကံ ႀကံတယ္ ေခြးႀကီး ဟင့္ ဟင့္ ”  ”ငို ငို  ႀကိဳက္သေလာက္သာငိုစမ္း ဟဲဟဲ ေကာင္းလိုက္တာကြာ။မင္းအဖုတ္က ကေလးတေယာက္အေမဆိုေပမယ့္ ၾကပ္ေနတာပဲ။လိုးလို႔ ေကာင္းတာ ဟား” ၿငိမ္းခ်မ္းၾကမ္းၿပီ။အစက ဒီေလာက္ထိၾကမ္းဖို႔မရွိေပ။ဥမၼာခင္က သူ႔အရႈိက္ထိေစမယ့္ စကားကို နစ္နစ္နာနာ ေျပာတာေၾကာင့္ အရင္ကတည္းက နာေနတဲ့အခံရွိေတာ့ စိတ္က လြတ္သြားသည္။ဥမၼာခင္ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေမာ လာသည္။လူကမူးလဲမူးေနတာမို႔ အားမပါ။ၿငိမ္းခ်မ္းလဲ လီးကို မေဆာင့္ေသးပဲ အဆုံးထိထည့္ထားရင္းနဲ႔ ဥမၼာခင္႐ိုက္ပုတ္ေနတာ ေတြကို လက္နဲ႔လိုက္ဆြဲရင္း ပါးစပ္က ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာေနသည္။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဥမၼာခင္အားေပ်ာ့လာေတာ့ ႏို႔ေတြကို လက္နဲ႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကိုင္ရင္း

”အား ေကာင္းလိုက္တာကြာ။ႏို႔ေတြက အိတင္းေနတာပဲ။ေကာင္မ ေဆးေတြသုံးၿပီးေယာက္က်ားကို ဆြဲေဆာင္ထားတာမဟုတ္လား ဟားဟားဟား”   ”ကိုၿငိမ္းခ်မ္းရယ္ ေတာ္ပါေတာ့ ဥမၼာကို သနားပါ။လႊတ္ပါေတာ့ အဟင့္ဟင့္ အိ အိ”   ဥမၼာခင္ မ႐ုန္းႏိုင္ေတာ့  ေလေပ်ာ့နဲ႔ေတာင္းပန္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းခုခ်ိန္မွေတာ့မရေတာ့။လူကလဲ မူေနၿပီမို႔ စိတ္႐ိုင္းက ဝင္ေနၿပီ။ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေဈးလို႔  သေဘာထားကာ ေရွ႕ဆက္တြန္းေနသည္။ႏို႔ေတြကို ကိုင္လိုက္ ညႇစ္လိုက္နဲ႔ ပါးစပ္ကလဲ ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းေတြေျပာေနသည္။ဥမၼာ ခင္ ဘဝမွာ ဒီလိုတစ္တစ္ခြခြေျပာတာတခါမွ မၾကားဖူးသလို အေျပာလဲမခံရဘူး။ခုလို တစိမ္းတဦးရဲ႕ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္ျခင္းခံရ တာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ပင္။သူမေယာက္က်ားေတာင္ ခုလို တခါမွမကိုင္ဖူး။ၿငိမ္းခ်မ္းက တစ္တစ္ခြခြေျပာသလို ေနရာအစုံကို  လိုက္ၿပီးကိုင္ေနတာမို႔ စိတ္ကအရမ္းကို ဝမ္းနည္းလာၿပီး ကိုကို႔ကို အရမ္းသတိရမိသည္။ကိုကို႔ကို သူမသစၥာေဖာက္သလို ျဖစ္သြား ၿပီလို႔ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္က က်လာျပန္သည္။ဒါကိုၿငိမ္းခ်မ္းက ေတြ႕ေတာ့ တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ညႇစ္ကိုင္ကာ ခါးအား နဲ႔ လီးကိုဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးခပ္ဆက္ဆက္ေဆာင့္ခ်လိုက္ေတာ့

”အ့ ကြၽတ္ကြၽတ္ နာတယ္ ဖယ္ပါေတာ့ ေတာ္ပါေတာ့ အီးဟီးဟီး ”  ”ေကာင္းလိုက္တဲ့ အဖုတ္။ၾကပ္ေနတာပဲ လိုးရတာ။ေစာက္ ေကာင္မ အရမ္းလိုးလို႔ေကာင္းတယ္ကြာ”ေျပာေျပာဆိုဆို ၿငိမ္းခ်မ္းတေယာက္ ၾကမ္းၿပီ။ဥမၼာခင္တေယာက္ ဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ငို ေနေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း အဖုတ္ထဲက လီးကို မသိမသာ လက္ခံလာသည္။အရည္ေတြက ထြက္လာကာ လီးက အဝင္အထြက္ ေခ်ာလာသည္။ၿငိမ္းခ်မ္းရဲ႕ေဆာင့္အားက အားနဲ႔မာန္နဲ႔ေဆာင့္ေနတာမို႔ တခ်က္ေဆာင့္တိုင္း အင့္ခနဲ အင့္ခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားကာ  သားအိမ္ဝက ပူခနဲ ပူခနဲျဖစ္သြားသည္။ အသိစိတ္နဲ႔ လူက ျငင္းဆန္ေနေပမယ့္ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းေတြက တျဖည္းျဖည္း လက္ခံလာသည္။ျပည့္ဝတဲ့အရသာက တကိုယ္လုံးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႔လာသည္။ၿငိမ္းခ်မ္းက ဥမၼာခင္းနားကိုကပ္ကာ  တစ္တစ္ခြခြေတြေျပာၿပီးေဆာင့္ေနဆဲပင္။

”အဟင့္ ဟင့္ အင့္ အင့္ အင့္ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ဟင့္ ဟင့္”ႏႈတ္ခမ္းက ျငင္းေနေပမယ့္ သူမေယာက္က်ားနဲ႔ ကြာျခားစြာ ကာမအရသာ ကို ျပည့္ဝစြာေပးေနတာကို စိတ္က တျဖည္းျဖည္းပါလာသည္။သူမ ျငင္းဆန္ခ်င္သည္။မဟုတ္ဘူး ဒါငါမဟုတ္ဘူး။ငါ့ကို တျခားလူ တေယာက္က မုဒိန္းက်င့္ေနတာ ။ငါလက္သင့္မခံဘူး ေတြးေနေပမယ့္ မူးကလဲမူး ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းက သူမအရင္က ဘာလိုအပ္ မွန္းမသိတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေမးမိတဲ့အရာက ဒါပါလားဆိုတာသိသြားၿပီး စိတ္ကႏွစ္ခြျဖစ္ေနသည္။ၿငိမ္းခ်မ္းလဲ ဥမၼာခင္ရဲ႕  အေျပာင္းအလဲ ကိုသတိထားမိတာေၾကာင့္ ဥမၼာခင္နားကိုကပ္ကာ စိတ္ႂကြေစရန္ ထပ္ၿပီးတစ္တစ္ခြခြေျပာလိုက္ကာ လိးကိုတဆုံး ထုတ္ တဆုံးထည့္ မွန္မွန္ေဆာင့္ေနသည္။အဖုတ္က အရည္ေတြနဲ႔ လီးဝင္တိုင္း တႁဗြတ္ႁဗြတ္ တဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ အသားျခင္း႐ိုက္တဲ့အသံ ကလဲ အခန္းထဲမွာဆူညံေနသည္။ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္နဲ႔ခ်ိတ္ကာ ကိုယ္က ေရွ႕ကိုငိုက္ထားတာမို႔ ဖင္ႀကီးက ႂကြတက္ေန ကာ လီးတခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အတြင္းထဲကိုနက္နက္ဝင္သြားကာ ဖိလိုက္တိုင္း ေမြ႕ရာကအတြင္းဖက္ဝင္သြားၿပီးျပန္ကန္လာ ျပန္တာမို႔ တခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ျပန္ျပန္ကန္ကန္တက္လာတာမို႔ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းက ဥမၼာခင့္အတြက္ ႐ူးသြပ္မႈျဖစ္ေစသည္။မ ရေတာ့ေပ။ဥမၼခင္ ဆႏၵကို အသိနဲ႔ ဘယ္လိုမွထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ့။အထိအေတြ႕ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္သြားၿပီ။ မိန္းမကိစၥကို ကြၽမ္းက်င္ဆရာက်တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းရဲ႕ေအာက္မွာ က်ရႈံးသြားၿပီ။

”အ ဟ ဟ အင့္ အင့္”  ”ေကာင္းလား ဥမၼာေကာင္းလား”မေျဖ။ ဒါေၾကာင့္ သူ ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို ညႇစ္လိုက္ရင္း   ”ေကာင္မ ေမးေန တယ္ ငါလိုးတာေကာင္းလားလို႔ ခံလို႔ေကာင္းလား ေျဖစမ္း”   ”အား ကြၽတ္ကြၽတ္ ေကာင္းတယ္ အ ဟင့္ ဟင့္ နာတယ္”   ၿငိမ္းခ်မ္း ၿပဳံးလိုက္သည္။သူတခ်က္ခ်င္းေဆာင့္လိုက္ၿပီးႏို႔ေတြကိုငုံ႔ကာစို႔လိုက္သည္။ဥမၼာခင္ စိတ္ကအရမ္းကို ႂကြလာသည္။ၿပီးခ်င္လာ သည္။အရမ္းအရမ္းကို ေကာင္းလာကာ   ”အ အင့္ အင့္ ေဆာင့္ ေဆာင့္ မရပ္နဲ႔ ခပ္နာနာေလးေဆာင့္ေပး ေကာင္းတယ္ ဟား  ေကာင္းတယ္ အား အား ၿပီးၿပီ အစ္ အစ္ ၿပီးၿပီ အ အ ဟားးးး”ဥမၼာခင္ ၿပီးသြားၿပီသူ႔ကိုအတင္းဖက္ကာဖင္ကိုအတင္းေကာ့ကာ  ကပ္ထားၿပီးတဆက္ဆက္နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ေျခေတြက ကုပ္ေကြးတက္ကာ ပါးစပ္က ဘယ္လိုအသံေတြမွန္းမသိ။သူ ဥမၼာခင္ကို ျပန္ ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္ရာ ဥမၼာခင္လဲ မြတ္သိပ္စြာျပန္နမ္းေလသည္။

”ဥမၼာ ကိုယ္မၿပီးေသးဖူး လိုးခ်င္ေသးတယ္”  ”အဟင့္ ဒီေလာက္အၾကာႀကီးကို မၿပီးေသးဘူးလား။စိတ္ညစ္ပါတယ္”မူေနသည္။   ”ကုန္းေပးစမ္းပါ”  ”သူ႔စိတ္ႀကီးပဲ လူကိုအ႐ုပ္ေလးက်ေနတာပဲ။ဖယ္ဦးေလ သူကဖိထားမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔”   ၿငိမ္းခ်မ္း လဲ ထလိုက္ရာဗလြတ္ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ အဖုတ္ထဲမွ အရည္ေတြ လွ်ံ႕က်လာသည္။ဥမၼခင္လဲ ရင္ထဲ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။အနား က ပင္တီကိုအျမန္ယူကာ အဖုတ္ကိုအုပ္ကာသုတ္လိုက္ၿပီးၿငိမ္းခ်မ္းလီးကိုၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲဖိုသြားသည္။ဟယ္အႀကီးႀကီး ပဲ။ကုတင္အစြန္းမွာပဲ ကုန္းေပးလိုက္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းလဲ ဥမၼာခင္ရဲ႕ တင္ပါးေတြကို ညႇစ္လိုက္ၿပီး ဖ်န္းခနဲ႐ိုက္ကာ   ”ေတာက္ လွ လိုက္တဲ့ဖင္ကြာ ”  ”အ နာတယ္ ဘာလို႔႐ိုက္တာလဲ”  ”လွလို႔႐ိုက္တာ မင္းဖင္က လုံးေနတာပဲ”ေျပာရင္တဖတ္ဖတ္နဲ႔႐ိုက္ေနသည္။ ျဖဴေဖြးတဲ့တင္ပါးေတြက လက္ရာေတြနဲ႔ နီရဲလာသည္။ဥမၼာခင္မွာ သိတက္စအ႐ြယ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ သူေဌးသမီးတစ္ဦးလဲျဖစ္ တာမို႔ ဒီလိုၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းမဆက္ဆံခံရဖူးေပ။ေယာက္က်ားရေတာ့လဲ ေယာက္က်ားက ႏုႏုညံ့ညံ့သာ ဆက္ဆံသည္။  လင္မယားခ်င္းလုပ္ရင္လဲ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းမလုပ္။ဒါေၾကာင့္ခုလို ဆက္ဆံခံရတာပထမဆုံးမို႔ စိတ္ထဲမွာ အထူးအဆန္းျဖစ္ ကာ သေဘာက်လာသလိုလို။ၿငိမ္းခ်မ္းက တင္ပါးေတြကို႐ိုက္ရင္း ဖင္ႏွစ္ျခမ္းကို ၿဖဲလိုက္ရာ နီရဲရဲ ခေရပြင့္ေလးကိုေတြ႕လိုက္ရ ေတာ့ အဖြင့္မခံရေသးမွန္းသိလိုက္တာမို႔ တရက္ေတာ့ ခေရေႁခြပစ္မယ္လို႔စိတ္ကႀကိမ္းရင္း စအိုကို လက္မနဲ႔ကုတ္ျခစ္ကာ

”ေတာက္ ခေရပြင့္ေလးက ခ်စ္စရာေလးကြာ ”  ဥမၼာခင္ ဖင္ဝယားသြားၿပီး ရႈံသြားသည္။   ”ဟင့္ လုပ္စရာရွိတာမလုပ္ဘူး ယား တယ္ ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ အို အဟင့္ ယားပါတယ္ဆို” ၿငိမ္းခ်မ္းရဲ႕အေျပာအဆို အကိုင္အတြယ္ေတြေၾကာင့္ ဥမၼာခင္   စိတ္က တက္ႂကြလာရျပန္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းလဲ ကုန္းတဲ့ပုံစံကို ျပင္ၿပီးေနာက္ကေန ဥမၼာခင့္အဖုတ္ဝကိုေတ့ကာ လီးနဲ႔ထည့္လိုက္ရာ   ”ၿဗိ ျဗစ္ ျဗစ္ ျဗစ္”  ”ဟ အ အ ေျဖးေျဖး နာတယ္ အာ့ ရွီး ”လီးကတဆုံဝင္သြားၿပီး သားအိမ္ဝကို ဒုတ္ခနဲေဆာင့္လိုက္ရာ ဥမၼာခင္  ေအာင့္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းလဲ က်င္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။  ”အ ေျဖးေျဖး ေအာင့္တယ္”ၿငိ