ဇော်မိုးကရုပ်ရည်လေးသနားကမားနဲ့မို့ လူချစ်လူခင်ပေါကြတယ်။နယ်ကလာပြီးရန်ကုန်မှာကျောင်းတက်တော့ ရန်ကုန်ကလူကြီး သားသမီးတွေနဲ့သိကျွမ်းပြီးကျောင်းပြီးချိန် တွင်ထိုသူငယ်ချင်းများကအလုပ် ပေးကြသည်။အလုပ်နဲ့နီးသောရပ်ကွက်တွင် နေထိုင်ရန်အတွက်တိုက် ခန်းတစ်ခန်းလိုက်ရှာနေစဉ်သူငယ် ချင်းတစ်ယောက်၏အကူအညီနဲ့သူ့ အကိုအိမ်မှာခနတာစတည်းချ ပြီး မိမိနှင့်ကိုက်ညီသောတိုက်ခန်းကိုရှာ ဖွေနေချိန်မှာတော့အကိုတို့မိသားစု မှလိုလေသေးမရှိအကူအညီပေးကြ ပါတယ်။ထို အကိုမှာတော့သမီးတစ်ယောက်နှင့်သားလေးနှစ်ယောက် ရှိပြီး၊သမီးအကအသက်ကဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ်နှင့်သားများကတော့ငယ် တယ်။ထိုအိမ်ရောက်တော့အကိုကခရီးထွက်သွားပြီးသူ့အမျိုးသမီးနှင့်ကလေးများသာကျန်ခဲ့တယ်။သား တွေကသူ့အမေနဲ့ အောက်ထပ်အိပ် ပြီးသမီးဖြစ်သူကအပေါ်ထပ်အိပ် ပါတယ်။
အပေါ်ထပ်ကတော့အခန်းဖွဲ့ထားခြင်းမရှိပါဘူး၊ကျနော်က တော့သူငယ်ချင်းနှင့်အတူအပေါ် ထပ်မှာပဲအိပ်ရပါတယ်။သမီးက တော့ကျနော်တို့ခြေရင်းဘက်ဆယ် ငါးပေခန့်အကွာမှာအိပ်ပါတယ်။ သူငယ်ချင်းအကိုသမီးနှင့်ပတ်သက်လို့ကျနော်မှာခံစား ချက်မရှိပါဘူး၊ ညီမလေးတစ်ယောက်လိုပဲသဘော ထားပါတယ်။သမီးရဲ့နာမည်ကကေခိုင်တဲ့။အဲဒီအိမ်ရောက်ပြီး တပတ် လောက်မှာတော့ရပ်ကွက်က လူတွေကကျနော့်ကိုသိနေကြပါပြီ။ ခင်မင်နေကြပါပြီ။ကျနော့်ရုပ်ရည် ကသနားကမားလို့ပြောတာ ကတော သားရုပ်လေးမို့လို့ရိုးသားတဲ့ပုံပါပဲ။ မယုံရင်ကျနော့်အသိတွေကိုမေး ကြည့်ပါ။လုံးဝ အ ပုံပေါ်ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့အလုပ်ကရပြီဗျ။နေမယ့်တိုက်ခန်းကလဲရပြီ၊ဒါပေမယ့်အကိုက အိမ်ပြန်မရောက်လာသေးတာနဲ့အဲဒီအိမ်မှာဆက်နေဖြစ် တယ်။တရက် မှာသမီးရဲ့သူငယ်ချင်းကသူ့အမနဲ့အတူအိမ်ကိုရောက်လာတယ်။ “ဟေ့ ကေခိုင် ဟိုအကိုနဲ့နင်နဲ့ဘာ တော်လဲ” “ကို ကြီးဇော်မိုးကိုပြောတာလား၊ဘာမှမတော်ဘူး” “အမျိုးမတော်ဘဲနဲ့ နင်တို့အိမ်လာ နေတာလား” “အေးလေဘာဖြစ်လို့လဲ” “ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊သူ့နာမည်က ကိုဇော်မိုးတဲ့လား” “ဟုတ်တယ်ဘာဖြစ်လို့လဲ” “ရုပ်ကတောသားရုပ်နဲ့” “ဘာပြောတယ်” “ကိုကြီး ဇော်မိုး၊ကိုကြီးကိုတောသား ရုပ်တဲ့” “ဟားးးဟားးပြောပါစေ၊ကေခိုင် ၊ငါ့ရုပ်ကလဲတောသားရုပ်ပဲလေ” “ဟဲ့ကေခိုင် အယ် အားနာစရာကြီး” “အကိုဆောရီးနှော်” “ကိုကြီးသူကနီနီခင်တဲ့၊သူ့အမက ခက်ခက်မာတဲ့” “ဟုတ်ကဲ့တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” အဲဒီကစပြီးကျနော်နေတဲ့အကိုတို့ အိမ်ကိုခနခနလာတယ်ဗျ။သမီးက တောင်ပြောလာတယ် “ကိုကြီးဇော်မိုး” “ဟေ ဘာလဲကေခိုင်” “မမခက်လေ သမီးတို့အိမ်ကိုခနခန လာနေတယ်နှော်” “အေးဟုတ်တယ်ဟ” “ကိုကြီးသတိထားနေနှော်” “ဟမ် ဘာလို့၊မခက်ကရည်းစားများ တယ်သိလား” “အော်သူရည်းစားများတာကိုကြီးနဲ့ဘာဆိုင်လို့” “သူဖြတ်ပစ်တဲ့ရည်းစား စာရင်းထဲ မှာကိုကြီးပါမှာစိုးလို့” “ဟုတ်လားအဲဒီထဲငါပါချင်တာဟ” “ဟင် ဘာလို့လဲကိုကြီး” “ရည်းစားများတဲ့မိန်းကလေးက ဖြတ်ခဲ့တာကောင်လေးတွေအတွက် ကောင်းတာပေါ့ဟ” “အမယ်သူကဂုဏ်ယူနေတာ” “ဟားးး” ကျနော်လဲသိတယ်၊ခက်ခက်မာ ဟာ ကျနော့်ကိုကစားချင်နေမှန်းပေါ့၊
ကျနော့်ရုပ်ကလဲသူထားခဲ့ရင်အ လွယ်တကူနေခဲ့မယ့်ရုပ်မျိုးဆိုတော့ လေ။ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကဒီဇိုင်း ဆန်းဆန်းတွေမကြိုက်ဘူး၊ ဆံပင်ဆေးဆိုးတာကအစပေါ့၊ပြီးတော့ကျနော်ကပုဆိုးပဲဝတ်တာဗျ။ တိုက်ဂေါပေါ့။သူကကျနော့်ကိုပူစီ ကြောင်လေးတစ် ကောင်လိုဆော့ကစားချင်နေတာကျနော်မှမဟုတ်ဘူး ဗျ။ရပ်ကွက်ထဲကလူတွေလဲသိနေ ကြတယ်။ကောင်မလေးလူလည်မ ပေါ့၊ ဇော်မိုးလေးတော့အတီးအတ နဲ့ခံရတော့မယ်ပေါ့။ဒါပေမယ့်ကျ နော်ကကြောင်တော့ကြောင်၊ ရိုးရိုးကြောင်မဟုတ်မှမဟုတ်တာ။သူငယ်ချင်းကတော့ “ဟေ့ကောင်အဲဒီကောင်မကိုငါ ကြည့်မရတော့ဘူးကွ” “မင်းအေးဆေးနေစမ်းပါကွာ” “အေးဟေ့ကောင်မီး စင်တော့ကြည့် ကကြာ” “အေးပါကွာ” ခက်ခက်မာတစ်ယောက်ရည်းစား ရုပ်ခံလေးရှိတော့ကြိုက်တဲ့သူပေါ များပါတယ်။ဒါပေ မယ့်စိတ်တိုင်းမ ကျခဲ့ပါဘူး။ရည်းစားတစ်ထောင် လင်ကောင်တစ်ယောက်ဆိုသလို ရည်းစားထားကြည့်ပြီးရွေးကြည့် ပါတယ်။ အဆင်မပြေဘူးထင်ရင် တော့ဖြတ်ပစ်လေ့ရှိတယ်။ဒါကိုပဲ လူတွေကမျက်နှာများတယ်ဆိုပြီး ပြောနေကြတယ်။
လင်ရှိမိန်းမမှမ ဟုတ်တာအပျိုအရွယ်ရည်းစား ထားတာဘာထူးဆန်းလဲ။လူဆိုတာ ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စားရတာ။ပတ် ဝန်းကျင်ဆိုတာကချီးမွန်းခု နှစ်ရက် ကဲ့ရဲ့ခုနှစ်ရက်ရယ်။ပါးစပ်ညောင်း ရင်ပိတ်သွားလိမ့်မယ်ပေါ့။ခုတစ် ယောက်ကိုဇော်မိုးကိုတွေ့တဲ့အခါ စိတ်ထဲတမျိုး တော့ဖြစ်သား၊ကေ ခိုင်ပြောသလိုဆိုသူ့အဖေတို့က တောင်လေးစားရတဲ့သူတဲ့။ကေခိုင် အဖေဆိုတာကလဲအင်ဂျင်နီယာတစ် ယောက်ပဲ။ဒါတောင်မှသူကလေး စားရတဲ့သူဆိုတော့တော်လို့ဖြစ်မယ်။ရုပ်ကတော့အချောကြီးမဟုတ်ဘူးမျက်နှာပေါ်မှာတော့ ရိုးသားပုံပေါ် တယ်။အဆင်ပြေရင်ရွေးမယ်၊အ ဆင်မပြေလဲဖြတ်ပေါ့။ရေရှည်ဆို ရင်တော့ကိုဇော်မိုးဟာတိုးတက်နိုင် တာကိုသိ ပေမယ့်ခက်ခက်ကအဲဒီလို မတွေးချင်ဘူး၊လက်ရှိမှာဥစ္စာဓန ပြည်စုံတဲ့လူကိုပဲရွေးချယ်ချင်တာ၊ ဥစ္စာဓနပြည်စုံတဲ့လူတွေကလည်း ခက်ခက်လိုမပြည့်စုံတဲ့လူမျိုးနဲ့သူတို့သားသမီးဆွေကိုသဘောတူချင် မှတူမှာလေ။လောလောဆယ်တွေ့ သမျှလူထဲမှာကို ဇော်မိုးကိုသဘော ကျတယ်။ယူပြီးလဲကိုယ်ကြိုးဆွဲရာ ကမယ့်ရုပ်မျိုးလေ၊ဒီလိုလူမျိုးကို ခက်ခက်သဘောကျတယ်။ဒီတော့လဲ ရေလာမြောင်းပေးတော့လုပ်ရ တယ်။
ဒီလိုနဲ့ကျနော့်သူငယ်ချင်းကရွာ ပြန်တဲ့အချိန်ရပ်ကွက်ထဲဘုရားပွဲ ဖြစ်တယ်။ရဟတ်တွေဘာတွေနဲ့ဗျ။ ညဘက်ကျတော့ခက်ခက် မာကသူ့ညီမလေးနဲ့အတူအိမ်ရောက်လာ တယ်။ “ဟေ့ကေခိုင်ဘုရားပွဲသွားရအောင်” “မနေ့ကငါတို့သွားပြီးပြီ” “ငါရဟတ်စီးချင် လို့ဟာ” “အမေဆူမှာဟ၊လိုက်လို့မဖြစ်ဘူး” “ငါတို့နင့်အမေကိုပြောမယ်” “အေးသူကသွားဆိုလိုက်ခဲ့မယ်” “အေး” သူတို့က အမကိုသွားပြောတော့ “ဇော်မိုးရေ မောင်လေး၊မိန်းကလေး တွေချည်းသွားမယ်ဆိုရင်အဆင်မ ပြေဘူး၊မောင်လေးလိုက်ပို့လိုက်” “ဟုတ်ကဲ့အမ” ကျနော်သူတို့နဲ့အတူဘုရားပွဲလိုက် တော့သမီးနှင့်သူ့သူငယ်ချင်းကတစ်တွဲ၊ကျနော်နဲ့ခက်ခက်မာကတစ်တွဲ အတူ ယှဉ်လျှောက်ကြတယ်။အဲဒီမှာ သမီးရည်းစားမဖြစ်သေးတဲ့ကျနော် ကလည်းမထုံတက်တေးလေးပေါ့၊ တချက်ချက်အသလိုန သလိုနဲ့သူ့ လက်ကိုမထိတထိပေါ့ဗျာ။ သူကလည်းကျနော့်လက်ကိုမတွဲ သေးဘူးဗျ။ဘုရားပွဲနားရောက်မှ လူတွေကများလာတော့ “ကေခိုင်လူချင်းကွဲမယ်နှော်၊ဖြေး ဖြေးလျှောက်”
“အမတို့သာမကွဲစေနဲ့၊သမီးတို့က လက်တွဲပြီးလျောက်နေတာမကွဲဘူး” “အေးပါဟယ်” “ကိုကြီးဇော်မိုး” “ဘာလဲသမီး” “မုန့်စားချင်တယ်” “စားလေသမီး” “ဟင့် ခက်ကိုရောမကျွေးဘူးလား” “ကျွေး မှာပေါ့ဗျာ၊အတူတူစားကြ တာပေါ့” သမီးတို့ကတဆိုင်ပြီးတဆိုင်ဝင် တယ်၊ကျနော်တို့ကသူတို့နောက် လိုက်ရတယ်။လူချင်းမကွဲ အောင် ကျနော်ကသူ့လက်ကိုဆွဲတော့သူက မရုန်းဘူး၊လူကြပ်တဲ့နေရာရောက် ရင်သူ့ကိုရှေ့ကထားပြီးသူ့ပုခုံးကို လက်နှစ်ဖက် နှင့်နောက်ကကိုင်ပေါ့ ဗျာ။တော်တော်လေးအဆင်ပြေနေ ပါပြီ။လူကြပ်လို့သူ့နောက်ကျောကို နောက်ကကပ်ထားရင်လဲဘာမှမ ပြောဘူး။ဒီအထာတွေကကျနော်သိ ပြီးသားပါ။ရဟတ်ကွင်းကိုရောက် တော့ “ကိုကြီးရဟတ်စီးမယ်၊သမီးတို့က လေးယောက် ဆိုတော့တစ်တွဲစီးမယ် နှော်” “အေးစီးလေကေခိုင်” ရဟတ်အကြီးဆီသွားတော့လူတွေတန်းစီနေတာနဲ့စောင့်စီးရမယ်ဆို တာနဲ့မ စီးဖြစ်ပဲရဟတ်အသေးဆီကို သွားတယ် “သမီးရဟတ်ကခြောက်တွဲထဲရယ်၊အရမ်းမြန်မယ်ထင်တယ်” “ရတယ်၊သမီးတို့စီးဖူး တယ်” “မခက်စီးဖူးလား” “ဟင့်အင်းမစီးဖူးဘူး” “မြန်မှာနှော်” “သူတို့စီးချင်တယ်ဆိုရင်လိုက်စီး ပေးလိုက်မယ်လေ”
“ဟုတ်ကဲ့စီးလေ” ရဟတ်စီးတော့သမီးနှင့်သူ့သူငယ် ချင်းကတစ်ခုံထိုင်တယ်။ကျနော်နဲ့ ခက်ခက်မာကတစ်ခုံပေါ့ဗျာ။ ရဟတ်စ လည်တော့မသိသာပေမယ့် ခြောက်တွဲရဟတ်ဟာတော်တော် မြန်တယ်ဗျ။အလည်မြန်လာတော့မှ အော်တော့တယ် “အမလေး ရပ်ပေးပါတော့” “အာ မခက်မကြောက်နဲ့မကြောက်နဲ့” ကျနော့်ကိုအတင်းဖက်ပြီးအော်တာ “မခက်လက်နှစ်ဖက်လုံးမလွှတ်နဲ့” ကျ နော်လဲသူ့ကိုကြည့်ပြီးစိုးရိမ်သွား တယ်။အမှန်ကကျနော်ကိုယ်တိုင်မူး နေပြီ။သူ့ကိုလက်တဖက်နှင့်လှမ်းပြီး ဖက်ကာဖိထားပြီး လက်တဖက်က ထိုင်ခုံတန်းကိုအတင်းကိုင်ထားရ တယ်။ဘယ်လောက်ပဲပြောပြောသူကတန်းကိုမကိုင်ပဲကျနော့်ကိုအတင်းဖက် ထားတယ်။ဟိုကလေးမနှစ် ယောက်ကဝူးဝါးအော်၊သူကလန့် လန်နဲ့ဖက်၊ရဟတ်ရပ်တဲ့အခါမှာ တော့ကလေးမနှစ်ယောက်ရယ် ကြ တာဗျ။ရဟတ်ပေါ်ကနေချက်ချင်း ဆင်းမရဘူး၊အလှည့်ကျမှဆင်းရ တာအဲဒီအချိန်ထိဆွဲဖက်ထားတုန်း “မခက် မော့ကြည့်ပါ အုံးဗျ” သူမော့ကြည့်တော့ကျနော်ကခပ် တည်တည်နဲ့သူ့နဖူးကိုနမ်းလိုက်ပြီး “ဆင်းရတော့မှာမကြောက်နဲ့တော့” “ဟုတ်ကိုဇော်” ကလေးမတွေကတော့မြင်တယ်ဗျ။
သူ့နဖူးကိုကျနော်ကအမှတ်မထင် နမ်းလိုက်တာကို။ရဟတ်ကနေ အောက်ဆင်းတော့လဲကျနော်ကသူ့ လက်ကိုကိုင်ပြီးတွဲဆင်းကြ တယ်။ အဲဒီနေရာမှာသမီးကေခိုင်ကသိပ် လည်တယ်ဗျ။ “ကိုကြီးသမီးတို့စတိတ်ရှိုးကြည့်ဦး မှာ” “အေးပါကြည့်” သူတို့နှစ် ယောက်နောက်ကကျနော် တို့လိုက်ရတယ်။စတိတ်ရှိုးစင်ကိုအ ဝေးကကြည့်ရတာလူတွေကြားသူတို့တိုးဝင်ကြည့်တယ်။ကျနော် တို့ကလည်းလိုက်ဝင်ပြီးသူတို့နောက်က ရပ်ကြည့်တယ်။ဒီတစ်ခါကျတော့ သူ့ကိုရှေ့ကထားပြီးကျနော်ကနောက်ကနေဖက်ထား လိုက်တယ်။ သူကငြိမ်နေတာဗျ။သူကနောက် ဖက်တချက်လှည့်တိုင်းကျနော်က နမ်းတယ်။ရည်းစားစကားတစ်ခွန်း မှမပြောရပဲ ရည်းစားဖြစ်သွားကြပြီ အပြန်မှာအိမ်ကသားလေးတွေအတွက်မုန့်ဝယ်ပြီးလက်ချင်းတွဲ လျှောက်ပြီးပြန်ကြတာပေါ့။အိမ် ရောက် ခါနီးတော့ကျနော်ကဖြေး ဖြေးချင်းလျှောက်ပြီးသမီးတို့နှင့် နည်းနည်းဝေးအောင်ခွာလိုက်တယ်၊ အိမ်ရောက်တော့သမီးနှင့်သူ့ သူငယ် ချင်းအိမ်ထဲဝင်ချိန်မှာနောက်က လိုက်မဝင်ကြသေးပဲမှောင်ရိပ်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်တယ်။ပြီး တော့ကျနော်က ဖက်ပြီးသူ့ကိုနမ်း တော့မျက်နှာလေးမော့ပေးတယ်။
ကျနော်လည်းသူ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်း တော့ပြန်နမ်းတယ်။ခနနမ်းပြီးအိမ် ထဲဝင်တယ်။အမကိုနှုတ်ဆက်ပြီးသူတို့နှစ်ယောက်ပြန်သွားကြ တယ်။ ကလေးတွေမုန့်စားပြီးအိပ်ရာထဲဝင်တော့ကေခိုင်က “ကိုကြီးအဆင်ပြေသွားတာလား” “အေး” “မခံရဖို့လိုတယ်သိလား” “အေးပါဟာ” “သူ့ကိုလိုက်နေတာဟိုဘက်ရပ်ကွက် ကဟိုကိုမောင်ဆိုတဲ့လူတစ်ယောက်ရှိသေးတယ်” “ကောင်းတာပေါ့ကေခိုင် ရယ်” ကေခိုင်လဲအိပ်ရာထဲဝင်အိပ်တော့ ကျနော်လဲကိုယ့်အိပ်ရာကိုယ်ဝင် အိပ်လိုက်တယ်။ ထိုနေ့ညကသမီးရည်းစားဖြစ်သွား ပြီဆိုတော့ညတိုင်းမခက်ဟာအကိုတို့အိမ်ကိုလာတယ်။သူလာတဲ့အ ချိန်မှာတော့အိမ်မှာလူစုံနေလေ့ရှိ တော့အိမ်အပြင်မှာပဲခန တွေ့ဖြစ်ပါ တယ်။တရက်ထက်တရက်ပိုပြီးရင်း နီးသလိုဖြစ်လာပြီးနမ်းရုံလောက်နဲ့ မတင်းတိမ်တော့ဘူးဗျ။နို့ကိုမသိမ သာထိ တာကနေသိသိအထိဖြစ်လာ ပြီးလို၊အဖုတ်ကိုလည်းမသိမသာ ကိုင်တဲ့အဆင့်ရောက်လာတယ်။
တခါတလေကျတော့သမီးနှင့်သူ့ညီ မလေးခေါ်ပြီးမုန့်စားတာအအေး သောက်ကြတယ်။အဲဒီလိုသူနဲ့တွေ့တဲ့အချိန်တွေကည ဘက်မှာပဲတွေ့ ဖြစ်ပါတယ်။နေ့ကျတော့ကျနော် အလုပ်ရှိတယ်။နားရက်ရှိပေမယ့် အဲဒီနေ့တွေကပိုက်ဆံပိုရလို့အဲဒီနေ့ တွေကို အပျက်မခံဘူးဗျ။စနေတနင်္ဂနွေနှစ်ရက်မှာရတဲ့အိုဗာတိုင်ကြေး ဟာ တစ်လလုံးလုပ်တဲ့လခရဲ့သုံးပုံ တစ်ပုံလောက်ရှိတယ်။အဲဒါက လဲအနည်းပေါ့ဗျာ။အဲဒီတော့နေ့ကျတော့ မခက်နဲ့တွေ့ဖို့မလွယ်ဘူးပေါ့။ရည်းစားသက်တမ်းတစ်လကျော်လာတဲ့ အခါမှာတော့မ ခက်က “ကိုမိုး” “ပြောလေခက်” “ဟိုလေ ခက်အရုပ်လိုချင်တယ်” “အင်းပေးမှာပေါ့ ခက်အကြိုက်ရွေး လေ” “အာ့ဆိုကိုမိုး လိုက်ပို့ပေးရမယ်နှော်” “ပို့ပေးမယ်လေ၊ဘယ်နေ့သွားချင် လဲပြော၊ကိုမိုးအားရက်ကအခါကြီး ရက်ကြီးတွေပဲရှိတာ” “သိတယ်ကို မိုးရှေ့တပတ်စနေနေ့ အားတယ်” “အင်းလိုက်ပို့ပေးမယ်” “တကယ်နှော် “ “တကယ်ပေါ့ခက်” စနေနေ့အားမယ်လို့ထင်ခဲ့ပေမယ့် သောကြာနေ့အလုပ်ကမပြီးပြတ်ပဲ စနေနေ့မှမနက်ပိုင်းအိုဗာတိုင်ခေါ် တယ်။အခါကြီးရက်ကြီးဖြစ်တဲ့အ တွက်မသွားချင်ပေမယ့် သွားရမှာပဲ။
မခက်နဲ့သောကြာနေ့ညကတွေ့ တော့ “ခက်ရေ မနက်ဖြန်မနက်ကမအား ဘူးဖြစ်နေတယ်” “ဟွန့် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲခက်က အိမ်မှာအပြင်သွားမလို့ပြောထားတာ” “အင်းဟုတ်တယ်၊အလုပ်သွားပြီး မှခက်ကိုပြန်လာခေါ်ရင်အချိန်က လင့်သွားပြီ၊ဒီလိုလုပ်လို့ရ လား၊ မနက်ကိုမိုးနဲ့ခက်လိုက်ခဲ့အလုပ်ပြီး တာနဲ့ခက်ကိုလိုက်ပို့မယ်လေ” “ခက်ကအလုပ်ထဲလိုက်ခဲ့ရမလား” “မလိုပါဘူး၊အလုပ် နဲ့တစ်လမ်း ကျော်မှာ ကိုမိုးတိုက်ခန်းရှိတယ်၊ အဲမှာခက်စောင့်နေပေးလေ” “ဟုတ်အဲဒါဆိုလိုက်ခဲ့မယ်” သူလိုက်မယ်ဆိုတာကျ နော်သိတယ် ကျနော်ကသူ့ကိုလုပ်ရဲမယ့်လူမျိုး လို့ထင်စရာမှမရှိတာ။မနက်ကျ တော့သူကလမ်းထိပ်ကစောင့်မယ် ပြောတာ ကြောင့်သူ့ဆီသွားပြီးဝင် ခေါ်တယ်။လမ်းထိပ်မှာငှားစီးနေကျ တက်စီးသမားကစောင့်နေတာ ကြောင့် “ကိုမိုး တက်စီနဲ့သွားမှာ လား” “အင်းလေ၊ဘာဖြစ်လို့လဲ” “နှမြောစရာကြီး” “ဘာမှမနှမြောနဲ့ဟိုကတက်စီဖိုးပါ ပေးရတာ” “အယ်တကယ်” “အင်းသုံး နေရာကနေသုံးခါရတယ်” “အယ်မိုက်လိုက်တာ” တိုက်ခန်းဆီကိုအရင်သွားပြီးခက် ကိုနေခိုင်းတော့ “ခက်နေရဲလား” “ဝရန်တာ မှာထိုင်နေမယ်” “အင်းပါ” တိုက်ခန်ူမှာကုတင်တစ်လုံးနဲ့စားပွဲတစ်လုံးကလွဲလို့ဘာမှမရှိသေးဘူး၊
သူကျန်ခဲ့တယ်။ကျနော်ကအလုပ်ဖက်သွားပြီး စစ်ဆေးစရာတွေစစ်လိုက်တယ်။အားလုံးအောအိုကေ ဖြစ်မှခွင့်ပြုတယ်။အချိန် နာရီဝက် ကျော်တယ်။အဲဒါအမြန်စစ်တာ၊ လုပ်ငန်းဆက်လုပ်ရန်ခွင့်ပြုပေးလိုက်ပြီးဈေးဆိုင်မှာစားစရာနှင့်ရေသန့်နှစ်ဗူးဆွဲပြီး တိုက်ခန်းကိုပြန်လာ တယ်။တံခါးခေါက်တော့ခက်လာ ဖွင့်တယ်။အခန်းထဲဝင်ပြီး စားပွဲပေါ် စားစရာတင်ကာရေချိုးခန်းထဲခြေ လက်ရေဆေးပြီးကုတင်ပေါ်ထိုင် လိုက်ရင်း “ခက်လာလေ” “အင်းလာပြီ” ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး ဖက်နမ်းလိုက်တယ်။အခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်ပဲရှိတယ်ဆိုတဲ့အတွေးကြောင့် နမ်းရတာအရသာရှိတယ်။ တ်လပ်တယ်။ဘယ်သူမှမရှိတုန်း သူ့ကိုဖက်ပြီးနောက်ကျောကနေ အကျႌဇက်ကိုဆွဲတင်ပြီးဘော်လီ ချိတ်ကိုဖြုတ်တာ “အာကိုမိုး ဘာလုပ်တာလဲ” ကိုမိုးဘောလီ ချိတ်ဖြုတ်တော့ခက် ခက်တစ်ယောက်လန့်သွားသေးတယ်။ “ချိုစို့မလို့” ပြောပုံကကြည့်ချိုစို့မလို့တဲ့။တစ်ခါတည်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီးကိုပြောတာ “မစို့ရပါဘူး” နည်းနည်းမူရတာပေါ့၊ အရမ်းလွယ်တယ်ဖြစ်မှာစိုးတယ်။သမီးရည်းစားတွေ လုပ်နေကြပဲ၊ “ကိုယ်ချစ်သူကိုအဲလောက်တောင် ကပ်စေးမနည်းရဘူးလေ” ကပ်စေးနည်းတာမဟုတ်ဘူးအပေါ် ပိုင်းလောက် တော့ခက်ခက်မာခွင့်ပြု ပါတယ်။အောက်ကိုတော့ခက်မာ ခွင့်မပြုရဲသေးပါဘူး။
“အာကွာ ကိုမိုးနှော်” ကျနော်သိပြီးသားပါဒီအခြေအနေ ဒီအနေအထားဟာရာခိုင်နှုန်းရှစ် ဆယ်အထိရနေပြီးပြီ၊ကျန်တဲ့နှစ် ဆယ်က ပါးနပ်ဖို့ပဲလိုတာ၊သူကကျ နော့်ကိုမလုပ်လောက်ဘူးဆိုပြီး လိုက်လာတယ်။သူယုံကြည်မှု့က ကျနော်ရဲ့တိုက်ဂေါရုပ်လေးကို အခြေခံတာလေ။တရစ်ပြီးတရစ်တဆင့်ပြီးတဆင့်ကျနော်ကတိုးလာတာ။ဘော်လီဖြုတ်တယ်နို့စို့တယ်။ နို့စို့တယ်ဆိုပေမယ့်ဗျာ နို့သီးခေါင်း လေးကပိစိသေးသေးလေးဗျ။မရမကစို့မှနည်းနည်းထွက်လာတာ။ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “ကိုမိုးအင့်ဟင်းးဟင့်ယား တယ်” ယားမှာပေါ့ရိုးရိုးစို့တာမှမဟုတ်တာ လျှာဖျားနှင့်ထိုးကလော်လိုက်အုံ လိုက်ကြီးငုံစို့လိုက်၊နို့သီးခေါင်းလေး ကိုမွှေလိုက်နဲ့ စို့ ပစ်တာခက်ခက်မာ တစ်ယောက်မမာနိုင်တော့ပဲမျက်လွှာချပြီးတအင်းအင်းဖြစ်နေပြီ။နို့စို့ ရင်းတဆက်တည်းစကပ်အကွဲ ကြောင်း ကြားထဲကနေပြီးလက်နှင့်အတွင်းခံအပေါ်ကနေပြီးအဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကိုပွတ်လိုက်တယ်။
“အာကိုမိုးမလုပ်နဲ့ကွာ” ကျနော့်လက်ကိုတွန်းဖယ်ပြန်တယ်။ ဖယ်လဲမရပါဘူး။သူကအရည်ရွှမ်း တယ်ထင်တယ်။အတွင်းခံကို ပေါက် ပြီးအရည်စိုလေးတွေထွက်လာ တယ်။ကျနော်အတွင်းခံကိုအပေါ်ကမနှိုက်ပဲပေါင်ဘေးကနေအတင်း ဖယ်ပြီးပွတ်လိုက် တယ်။ “ကိုမိုးတော်ပီကွာ” အဖုတ်ထိကိုင်တွယ်လာပြီမို့နည်း နည်းတားရတယ်။ဒါပေမယ့်ခုလို မျိုးလွတ်လတ်လပ်လပ်ဘယ်သူနဲ့ မှ မတွေ့ဖူးသေးတော့စိတ်ကပါသ လိုဖြစ်နေပြီ။ ခက်မာတားဆီးပြောနေပေမယ့်သူလဲဖီးလ်ရှိနေပြီမှန်းသိတော့ဆက်ပြီး နှိုက် တယ်။အရည်တွေရွှဲစိုနေတဲ့အ ကွဲကြောင်းထဲလက်နဲ့ကလော်ပြီး နို့ဆက်စို့ပေးနေလိုက်တယ်။နောက် တော့သူ့လက်ကကျနော့် လက်ကိုမ တွန်းဖယ်တော့ဘူးလေ။နို့ကိုလျှာ ဖျားလေးနှင့်ထိတွေ့လိုက်တော့ခက်မာနို့သီးခေါင်းလေးကချွန်လာသလိုတင်းလာ သလိုဖြစ်ပြီးနို့တအုံလုံး ကြက်သီးဖုတွေထသွားရပြန်တယ်။ကျင်တက်တက်ခံစားမှု့နှင့်အတူအထိအတွေ့ရဲ့ခံစားမှု့ရသတမျိုးကို ခံစားလိုက်ရပြီးခက်မာအလိုလိုညည်းမိတယ်။
“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်းးး” “အာ့ခက်မာမနေတတ်ဘူး” ကိုဇော်ကနို့သီးခေါင်းဖျားလေးကို လျှာနှင့်ထိုးမွှေပြီး ယက်လိုက်နို့အုံ တစ်ခုလုံးကိုစို့လိုက်နဲ့လုပ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ခက်မာတစ်ယောက် အော်ညည်းသံများထွက်၍ပင်လာသည်။ ကိုဇော့်ရဲ့လက်ကခက် မာရဲ့အဖုတ်အပေါ်ကနေအုပ်ကာ ပွတ်ပေးလေတော့ခက်မာတွန့်ကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီးအဖုတ်တအုံလုံးစိုသွား သလိုခံစားလိုက်ရပြီးရင်ထဲသိမ့်သိမ့်တုန်သွားရသည်။ အပေါ်မှပွတ်ရုံမကအကွဲကြောင်းတ လျောက်တဖြေးဖြေးပွတ်ပေးရာအ ဖုတ်တအုံလုံးကြွတက်လာလေသလားဟုပင်ထင်မှတ်ရအောင်ဖောင်း ကြွလာခဲ့သည်။အကွဲကြောင်းတ လျောက်စုံဆန်လှုပ်ရှား ပြီးနောက်မှာအကွဲကြောင်းအပေါ်နားအစေ့နေရာနားကိုလက်ခလယ်ဖြင့်ဖြေးဖြေး ချင်းပွတ်ပေးပြန်ရာစိတ်တို့ထကြွ ပြီးညည်း လိုက်သည်။ ခက်မာနှုတ်ဖျားကညည်းသံထွက် ကျလာပြီ။
ကျနော်လက်တဖက်နှင့်သူ့အတွင်း ခံကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။သူကသတိရပြီးဆွဲထားတယ် “ခက်မာ ကိုမိုးနမ်းချင်လို့ပါ” “အာ နမ်းတာနဲ့အဲဒါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ” “အဲဒီနေရာလေးကိုနမ်းချင်တာ” “ဘုန်းနိမ့်ကုန်မယ်ကိုမိုး” “မနိမ့်ပါဘူး” “အာမလုပ်နဲ့” “လုပ်ကြည့်ချင်လို့ပါခက်ရယ်” မရဘူးဗျ၊အတွင်းခံကိုအတင်းဆွဲထားတယ်။နောက်ဆုံးတော့ကျနော် သူ့အတွင်းခံကိုမချွတ်ပဲအပေါ်ကနေ ပြီး နမ်းလိုက်တယ်ပြေီးမှပေါင်ကြားကအတွင်းခံကိုဘေးဖယ်ပြီးယက် ချလိုက်ရာခက်မာမှာလူးလွန့်သွား ပြီးတုန်ယင်သွားကာ “အာ ကိုမိုးမလုပ်နဲ့လေ” ခေါင်းကိုအတင်းတွန်းဖယ်တယ်။ ကျနော်မရမကနမ်းတယ်ဗျ။အစေ့ နေရာကိုလျှာဖျားနှင့်ကလော်လိုက် တယ်။ “ဟားးး ကိုမိုး အိုးးး” လူကတွန့်သွားသလိုဖြစ်ပြီးခက်ခက်မာအားလျော့သွားတယ်။ “ခက်ရယ်နမ်းရတာအားမရဘူးကွာ” ပြောပြီးအတွင်းခံကိုချွတ်တော့သူ ဆွဲမထားတော့ဘူးဗျ။ကျနော်လည်း အတွင်းခံချွတ်ပြီးဆက်ပြီးနမ်းတယ် အကွဲကြောင်းထဲ လျှာထိုးသွင်းလိုက် တယ်။သူ့ပေါင်ကကားလာတယ်။
အဲဒီတော့မှသာသာယာယာနမ်းခွင့် ရတော့တယ်။လူတစ်ယောက်ကိုး ဆယ့်ကိုးယောက်ကြိုက်တဲ့ဒီ အရသာသူမကြိုက်ပဲခံနိုင် ရိုးလား။ တအာ့အာ့နှင့်ညည်းလာတယ်။ကျ နော်ကအစေ့နေရာကိုစုပ်ဆွဲတဲ့အ ချိန်ဆိုပိုအော်တယ်။လျှာနှင့်ထိုး ကလော်တယ်။ အကွဲကြောင်းထဲ လျှာဝင်နိုင်သလောက်ထိုးမွှေတယ်။ သူညည်းတယ်။ကျနော့်လီးက လည်းအရမ်းတောင်နေပြီ။သူ့ကို ယက်ပေး ရင်းပုဆိုးချွတ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားဒူးထောက်ကာအဖုတ် ကိုလီးနှင့်တေ့ပြီးအစေ့နေရာကိုလီးထိပ်နဲ့ပွတ်ဆွဲချလိုက်တယ်။ ကိုမိုးရဲ့ လီးကိုမြင်လိုက်တော့ခက် မာလန့်သွားပေမယ့်ကိုမိုးကလုပ်ပြီး မှရပ်မယ့်လူမျိုးမှန်းခက်မာသိတယ် ခွင့်ပြုသင့်သလား၊မပြုသင့်ဘူးလား ဝေခွဲမရတဲ့အချိန်မှာကိုမိုးလီးက ခက်မာပိပိထဲတိုးဝင်လာခဲ့ပြီ။တင်း ကျပ်ကျပ်တစ်ဆို့ဆို့ကြီးဝင်လာ တော့ခက်မာလန့် ပြီးအော်မိတယ်။ “အာ့ ကို ..မိုးး” နောက်တော့လီးကိုအဖုတ်ထဲတဝက်လောက်တဖြေးဖြေးထိုးထည့်လိုက် တော့ခက်မာ တားဆီး၍မရ တော့ပေမယ့်နာကျင်ပြီး တစ်စုံတရာကိုကြောက်လန့်သလိုခံ စားလိုက်ရပြန်တယ်။ “ကိုမိုးး ခက်နာတယ်ကြောက် တယ်” သူကြောက်တယ်ဆိုပေမယ့်ကျနော် မှမကြောက်တာ။တဖြေးဖြေးနဲ့အ ဖုတ်ထဲအဆုံးအထိထိုးထည့်လိုက် တော့တယ်။
“ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ်” “အားးကိုမိုးနာတယ်” ကိုမိုးလီးကခက္မာပိပိထဲအဆုံးထိ ဝင်သွားပြီးနောက်မှာတော့မထူး ဇာတ်ဖြစ်သွားပြီလေ၊ ဘယ်သူ့ကို မှအောက်ပိုင်းထိပါးခွင့်မပြုခဲ့တဲ့ ခက်မာမှာကိုမိုးနဲ့ကျမှအလိုးခံရ တော့တယ်။နာကျင်မှု့နဲ့ကြောက်လန့်စိတ်ကစိုးမိုးနေ တော့ခက်မာမှာ ဖီးလ်ရှိတဲ့အရာကိုခံစားလို့မရပါ။ ကျနော်လဲလီးအဆုံးထိဝင်သွား တော့မှတဖြေးဖြေးချင်းအသွင်းအထုတ်လုပ် လိုက်ပြီး သူ့အပေါ်မှောက်ချကာနှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပြီးလိုးလိုက်တော့တယ် “ဗျစ် ဘွတ် ဘွတ်ဖတ်” “အာ့!…အင့်..ဟင်းးးအင်းးး အားကြီးနဲ့မလုပ်နဲ့နာတယ်” အားနှင့်အတင်းလုပ်နေတယ်လို့ထင်နေခဲ့တယ်။ကိုမိုးကခက်မာရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းပြီးတချက်ချင်းလုပ်တဲ့ အခါမှာတော့ပိပိထဲကတမျိုးကြီးခံစား လာရပြီးကောင်းလာသလိုမျိုးဖြစ်လာတယ်။ကိုမိုးကခက်မာကို ဖြေးဖြေးနဲ့ပုံမှန်တချက်ချ င်းလိုး လိုက်ပြီးသူ့အရည်ကိုယ့်အရည်များ ထွက်လာတဲ့အခါလီးကချောချော ရှူရှူဝင်ထွက်လာနိုင်ခဲ့တယ်။ ခက်မာနာကျင်မှု့ကို ဆက်မခံစားရပဲတဖြေးဖြေးနှင့်အရသာတွေ့လာသလိုဖြစ်လာတယ်။ဒါပေမယ့်နေရ ခက်တယ်။ခက်မာကကိုမိုးအဆင် ပြေအောင် ပေါင်ကိုမြှောက်ပေး လိုက်တယ်။အဲဒီအခါမှာတော့ကိုမိုးလီးကအဝင်အတွက်ချောချောချူ ချူဖြစ်ကာပိုမြန်လာတယ်။မြန်လာ တာကခက်မာကိုပိုအရသာတွေ့စေ ပြီးအလိုလိုညည်းလိုက်မိတယ်။
ခက်မာရဲ့ပေါင်ကအပေါ်ကိုမြောက် တက်လာပြီးပေါင်ကားပေးလာခဲ့ပြီ ညည်းညူသံတွေမြန်လာတော့ “ခက် ကိုယ်ကြမ်းချင်နေပြီ ကွာ” “အင်း” အင်းဆိုတဲ့အသံတချက်သာထွက် လာပြီးမျက်စိစုံမှိတ်၍နှုတ်ခမ်းသပ် နေသည်။ထို့ကြောင့်ပင်ကျနော်က မြန်မြန် လေးတွန်းလိုးလိုက်သည် “ဗျစ် ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖန်းဖန်း” “အာ! အားးရှီးးရှီးး ရှီးးး” ခက်ခက်မာအသံကပြီးခါနီးညည်းညူ သကဲ့သို့အသံကိုပြောင်းပြီး ညည်းလာသည်။ကျနော်ကခက် ခက်မာ၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တင်ပြီးလည်ပင်းကို မကာ ချုပ်လိုးလိုးလိုက်တဲ့အခါလီးအဝင် အထွက်ကတဇွိတဗျိ ဗျိမြည်လာသ လိုအသားစိုင်ချင်းထိစပ်သံတဖန်း ဖန်းမြည်လာ သည်။သူ့ညည်းညူသံကပိုထွက်လာပြီး “အီး အားးရှီးးရှီးးးအားးး” တချက်မျှတွန့်ကာအားလျော့သွား သလိုဖြစ်သွားတော့သူပြီး သွားမှန်းသိလိုက်တယ်။ကျနော်လဲပြီးခါနီး တော့လီးကိုအပြင်ထုတ်ကာသုတ်ကိုပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ပြီးမှသူ့အနားကပ်ပြီး ပါးပြင်လေးကိုနမ်း လိုက်တယ်။သူကမလှုပ်နိုင်တော့ပါ ဘူး။
“ခက် အဆင်ပြေရဲ့လား” “ဘာအဆင်ပြေရမှာလဲသူများကို မတရားအတင်းအကြပ်လုပ်ပြီး တော့၊ဒီမှာအရမ်းနာနေပြီ” “ပြလေ ကိုယ်ကြည့်ပေးမယ်” “မပြဘူးတော်ပီ” ပြီးတော့မှတရှုံ့ရှံ့ငိုတယ်။ “ခက်အရမ်းနာနေလို့လား” “နာလို့မဟုတ်ဘူးဝမ်းနည်းလို့” “ဘာလို့ဝမ်းနည်းတာလဲ” “ခက်အပျိုဘဝကသွားပြီလေ” “မသွားပါဘူး ကိုမိုးတစ်ယောက်လုံး ခက်အနားရှိတာကိုမငိုနဲ့တော့” “ခက်ကိုပစ်မသွားရဘူးနှော်” “မပစ်သွားပါဘူးခက်ရယ်” “ကတိနှော်ကတိ” “အင်းပါခက်ရယ်” ထိုအခါမှခက်ခက်မာမျက်နှာရွှင် လန်းလာတော့သည်။ “ခက်ထနိုင်သေးရဲ့လား” “မထနိုင်လဲထရမှာပေါ့၊သူ့ဟာကြီးနဲ့မဆန့်မပြဲထိုးထည့်ပြီးတော့” “မ ကြိုက်ဘူးလား” “မကြိုက်ဘူး” “ဟားးဟားး” ထိုနေ့ကတိုက်ခန်းကပြန်ပြီးအရုပ် ဝယ်ကာပြန်လာလိုက်ကြသည်။ နောက်နေ့ များမှာတော့သူ့ကိုည ဘက်အိမ်မှာပဲတွေ့ရသည်။ အကိုပြန်ရောက်လာတော့ကျနော် တိုက်ခန်းပြောင်းနေတဲ့အခါသူငယ် ချင်းပါ လိုက်နေသည်။ကျနော်လဲ တစ်ယောက်တည်းနေရသည်မှာ ပျင်း၍အတူခေါ်ထားလိုက်သည်။ စနေတနင်္ဂနွေနေ့များ၌မူအကို့အိမ် ပြန်ပြီးအိပ်သည်။ထိုညများ၌ခက် ခက်မာနဲ့တွေ့ရသည်။ထိုအခါသမီး ကေခိုင်ကသတိပေးသည်။ခက်ခက်မာသည်စတိုးဆိုင် ပိုင်ရှင်အကိုကြီး နှင့်စကားပြောနေသည်ကိုသူတွေ့ ဖူးပြီး၊လမ်းထောင့်အမှောင်ရိပ်၌ ဖက်ပြီးစကားပြောနေသည်ကိုမြင် ဖူး ကြောင်းပြောပြလေသည်။
ကျနော်ကခပ်အေးအေးပင်၊ ရပ်ကွက်မှလူ တွေ၏အကြည့်ကိုကျနော်သိသည်။သူတို့၏အကြည့်သည်ဒီကောင် လေးတစ်ယောက် အသဲကွဲတော့မည်ဟုသနားကြည့်နေသည်ကိုကျနော် သိပေသည်၊ ယခုတိုက်ခန်းနှင့်အလုပ်မဝေးသ ဖြင့်လမ်းလျောက်သွား၍ရသ ဖြင့်ကျနော့်အ တွက်အဆင်ပြေသည်။အလုပ်က ခေါ်သည့်အခါသွားပြီးအလုပ်မရှိက အိမ်ပြန်နေ၍ရသည်။ထို့ကြောင့် တစ်ခါတ ရံခက်ခက်မာကိုချိန်း၍သူ လိုချင်သောအရာကိုဝယ်ပေးပြီး တိုက်ခန်းကိုခေါ်ရသည်။သူငယ်ချင်းကအလုပ်သွားသဖြင့် ခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ “ခက် မနက်လိုက်ခဲ့ပါလား” “အိမ်ကိုပြောရအုံးမယ်” “ပြောလိုက်ပေါ့” “အင်းပြောကြည့်မယ်လေ” ခက်ခက်မာမှာ ကိုမိုးအိမ်ရွှေ့သွား သည့်နောက်ပိုင်းစတိုးဆိုင်မှမိမိ ထက်ကြီးသောသူကအတင်းကပ် နေရာမှကိုမိုးနဲ့ဖြစ်စဉ်ကိုပြန်စဉ်း စားရ သည်။ကိုမိုးကအရည်အချင်း ရှိသော်လည်းအထောက်အပံ့မရက မည်သို့ပင်ကြိုးစားစေကာမူမိမိလို ချင်သောအနေအထားကို ရောက်ရန် ခက်ခဲမည်။ယခုမိမိအားချစ်ရေးဆိုသောကိုမောင်မှာစတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင်၏ တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်နေသည် လက်မဲ့ ထက်လက်ရှိကအရေးကြီး သည်ဆိုသောကြောင့်ကိုမောင်ကို လည်းကြိုးရှည်ရှည်နှင့်လှန်ထား လိုက်သည်။
ကိုမိုးသည်နေ့လည်နေ့ခင်း၌ မိမိတို့ရပ်ကွက်လာလေ့မရှိသဖြင့် ကိုမိုးသိရန်မလွယ်ပေ။အကယ်၍ ကိုမိုးသိလျှင်လည်းငြင်းနိုင် သေး သည်။ယခုကိုမိုးအားလိုချင်သည့် အရာများပူဆာပြီးကိုမိုးတိုက်ခန်းကိုလိုက်ခဲ့သည်။တိုက်ခန်းရောက်က ကိုမိုးမှသူလိုချင် သည့်အရာကိုချိုသာစွာတောင်းတော့သည်။ထိုအခါကျတော့လည်းခက်မာပေးရပြန် သည်။ ဒီလိုနဲ့လေးခါလောက်ကိုမိုးနဲ့ အတူ နေမိတယ်။ကိုမိုးနဲ့အတူနေပြီး ပေမယ့်ခက်မာရဲ့စိတ်ကကိုမိုးမရှိတဲ့ အချိန်မှာဟိုတစ်ယောက်ကိုလက်ခံ စကားပြောတယ်။ဒီလိုနဲ့ တရက်မှာ ရွှေတိဂုံဘုရားကိုညီမလေးကိုခေါ် ပြီးကိုမောင်ကားနှင့်လိုက်သွားခဲ့ သည်။အိမ်ပြန်ရောက်တော့ညကိုး နာရီရှိနေသည်။ ညီမလေးကအိမ် ထဲဝင်သွားတော့ခက်မာကကိုမောင် ကိုနှုတ်ဆက်ရာကိုမောင်ကခက်မာ ကိုဖက်ပြီးနမ်းသည်။ရှောင်ချိန်မရလိုက် ပေ၊အတင်းအကြပ်ကြီးငြင်း ဆန်လို့လည်းမဖြစ်ပေ။ခါတိုင်းပြ သနာမရှိပေမယ့်ယနေ့ညမှရင်ထိတ် သည်။တစ်စုံတစ်ယောက်မိမိ အား စောင့်ကြည့်နေသည်ဟုထင်မိသည်။
စိတ်တို့မလုံမလဲဖြစ်နေသည်။ကို မောင်ပြန်သွားမှပတ်ဝန်းကျင်ကို သေချာကြည့်မိသည်။မှောင်ရိပ်၌ မိမိအားစောင့်ကြည့်နေသူရှိ မှန်းသိ လိုက်သည်။ထိုသူမိမိထံရောက်လာ သောအခါကိုမိုးဖြစ်မှန်းသိလိုက်ချိန် တွင် “ဟင် ကိုမိုး” “ပျော်ခဲ့ရဲ့လား” “အင်းပျော် ခဲ့ပါတယ်”ဒီအနေအထားရောက်မှတော့ဒီလို ပဲဖြေရတော့မည်။ “တစ်ဘဝလုံးပျော်နိုင်စေခက်ခက်” “ရှင်” “ငါနင့်ကိုချစ်ခဲ့တယ်၊ လူတွေပြော နေတဲ့ကြားကချစ်ခဲ့တယ်။ဘဝတစ်ခုလုံးစာရည်မှန်းချစ်ခဲ့ပေမယ့်နင်က လုပ်ရက်တယ်၊ ငါနင့်ကိုရွံသွားပြီ ခက်ခက်၊ ငါနဲ့မပတ်သက်နဲ့တော့” “ဘာပြောတယ်၊နင် နင် ငါ့ကို လုပ်သွားပြီးမှ” “ဟုတ်တယ်၊နင်ငါ့နောက်ကွယ်မှာ ဖင်မသရမ်းရအောင်ငါလုပ်ခဲ့တာ၊ ဒါပေမယ့်မွေးသန္ဓေသေမှပျောက်တယ်ဆိုတာတကယ်ပဲ၊ ဒီလိုလုပ်ထားတာတောင် နင်ကဖင်သရမ်းနိုင် သေးတယ်နှော်” “ဘာပြောတယ်” “ကြားတဲ့အတိုင်းပဲ၊ဒီဘဲကိုရအောင်ယူပြီးနင်ပျော်နေလိုက်ပါ” သူကျနော့်ကိုပြန်မပြောနိုင်ခင်မှာပဲ သူ့ရှေ့ကထွက်ခဲ့တယ်။အဲဒီနေ့ညပဲကျနော့်တိုက်ခန်းကိုပြန်ခဲ့တယ်
“ဟေ့ကောင်ပြန်မယ်” “ဘာလို့လဲဟ” “ခက်ခက်မာဟိုကောင်နဲ့ပလူးနေတာ ငါတွေ့ခဲ့တယ်” “ဟေ၊အဲဒါကြောင့်ပြောတာအဲ စောက်ကောင်မကိုမကြိုက်ပါနဲ့ဆို၊ လီးဘဲအခုတော့ခံရပြီ” “ဟုတ်တယ်ငါ့မောင်အမလဲတားမလို့ပဲ၊ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ခုလိုပြတ်သွားတာပဲကောင်းပါတယ်” “ဟုတ်ကဲ့အမ” တိုက်ခန်းကားငှားပြန်တော့ကျနော် ကအေးဆေးနေသလောက်ဒေါကန် နေသူကကျနော့် သူငယ်ချင်းပါ။ သူငယ်ချင်းဒေါသကမပြေဘူး၊ နောက်တပတ်သူအကို့အိမ်ပြန်တော့ ခက်ခက်မာကိုကိုမောင်ဆိုတဲ့လူနဲ့ သူတွေ့ လိုက်ကြောင်း၊ကိုမောင် ထွက်သွားသည်နှင့်လိုက်ပြီးရန်တွေ့ ခဲ့ကြောင်းပြောရာ “မင်းဘာပြောခဲ့လဲ” “ကိုမောင်ကိုရအောင်ယူ တော့လို့၊ အဲဒီလူမှ နင်မရရင်နင့်ဘဝသွားပြီလို့’ “ဟားးဟားး” “တကယ်ကွအဲလောက်ဖင်သရမ်းနေရင်လဲဖာသည်ပဲလုပ်တော့လို့ ပြောချင်တာ” “ဟားးးဟားးဟေ့ကောင်မင်းကိုငါတခုမေးကြည့်မယ်” “ဘာလဲကွ” “မင်းငါ့များကြိုက်နေသလားလို့” “ငါလိုး….”
“ဟားးဟားးး” နောက်တလနေတော့အဲဒီရပ်ကွက် ပြန်သွားတော့လူတွေကပြောကြတယ် “ကောင်လေးကိုသနားလိုက်တာ၊ သူ အသည်းတွေကွဲနေရှာမှာ” “အေးသူအသည်းကွဲနေရင်နင်ပြန် ဆက်ပေးလိုက်လေ” “အေးဆက်ပေးချင်တာပေါ့၊ သူသာငါ့ပြန်ကြိုက်ရင်” “မသာမတော်တော်ယွနေတာ” “ငါယွတာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့ကိုကြည့်ပြီးငါသနားလွန်းလို့ပါဟယ်” “အေးနှော်သူ့ရုပ် ကလေးက” “ဘာလဲနင်ပါကြိုက်နေပြီလား” “မဟုတ်ဘူးဟ၊သူ့ရုပ်ကလေးက သနားစရာလေးဟ” “ဟုတ်တယ်၊အဲဒီကောင်မသူ့ လိုလူ နဲ့တွေ့ရမှာမဟုတ်ဘူး၊တကယ့် ကျားနဲ့တွေ့ရမှာ” “ဟုတ်တယ်” ကျနော်သူတို့ပြောတာကြားတော့ ရယ်ချင်သွားတယ်။ကျ နော်ကကျား မဟုတ်ဘူး၊ကြောင်လေးပါ၊သူတို့ရင် ခွင်ထဲထားရမယ့်ပူစီကြောင်လေးပါ။ခက်ခက်မာတစ်ယောက်မှာတော့ ကိုဇော်မိုးလို လူရိုးရိုးအေးအေးကို ကစားပြီး အသဲခွဲခဲ့တယ်လို့မိမိအမည်မကျရေးလူတိုင်းကိုပြောနေရပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့အခဲမကျေပါ။တကယ်တော့မိမိကကျားဖြစ်ပြီး ခံလိုက်ရတယ်ဆိုပြီးတွေးမိတိုင်းအ သဲနာရတယ်။အမှန်ကကိုဇော်မိုးဟာ ……….ပူစီကြောင်လေးပါပဲလေ။
