အတိတ်

အတိတ်

“ဆရာလေး..ထန်းရေချိုလေးသောက်ဦးမလားဗျ…” ထန်းတောရှေ့မှ ဖြတ်သွားသော ကျောင်းဆရာလေး တင့်ဆွေကို ရွာမှကာလသားခေါင်းကိုချက်ကြီးက နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဆရာလေးကား သဘောကောင်းသည်၊ စာသင်ပြလည်းကောင်းသည်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာလေးအကြောင်းကိုတော့ချက်ကြီးမသိ။ (၄)တန်းနှင့်ကျောင်းထွက်ခဲ့သော ချက်ကြီးအဖို့ သူနှင့် ရွယ်တူဖြစ်သော ဆရာလေးလို ပညာတတ်တစ်ယောက်ကို မိတ်ဆွေ ဖြစ်ခွင့်ရသည့်အတွက် တော်တော်ဝမ်းသာနေသည်။ ဆရာလေးကား ကိုချက်ကြီးရှိရာဆီသို့လာခဲ့သည်။

“အေးဗျာ…သောက်တာပေါ့…” “ဒေါ်အေးမိရေ..ဆရာလေးအတွက် တစ်မြူပေးပါဗျို့..” “လာပါပြီတော်..လာပါပြီ…” ထန်းတောပိုင်ရှင် ဦးမောင်ငယ်မိန်းမ ဒေါ်အေးမိက ထန်းရေအိုးတစ်အိုးကို မြက်ဖျာပေါ်သို့ လာချလိုက်သည်။ “ခွက်လေး ဘာလေးရော အမြည်းရော ဒေါ်အေးမိ” ချက်ကြီးက ဆော်သြလိုက်သည်။ “ဟိုမှာ နင့်ကိုမောင်ငယ်ယူလာပါပြီ.. လယ်ကြွက်ကင်ကို ကြော်ပေးနေတယ်.. အခုတော့ ပဲလှော်နဲ့ဘဲ အရင်မြည်းဦး…အားနာလိုက်တာ ဆရာလေးရယ်.” ဒေါ်အေးမိက ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေကို လောကွက်ပြုလိုက်သည်။ “ရပါတယ် ဒေါ်အေးမိရယ်….အားနာစရာ..” ဆရာလေးတင့်ဆွေက ထန်းရေအိုးထဲသို့ ခွက်ဖြင့်ခပ်ကာ ထန်းရေတစ်ခွက်ကိုမော့ချလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာဘဲ လယ်ကြွက်ကြော်ပန်းကန်ကို ကိုမောင်ငယ်မှ လာချလိုက်သည်။

“ဆရာလေး..စားနော်…အားမနာနဲ့..” ကိုမောင်ငယ်ကား ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေကို ပြောလိုက်ပါတယ်။ “ဟုတ်ကဲ့….စားပါတယ်..ကိုမောင်ငယ်..” ကိုမောင်ငယ်ကား ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေနှင့် ချက်ကြီးတို့နားကို ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့အနေနှင့် ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေနှင့်စကားပြောရတာကို သဘောကျသည်။ ဆရာလေးက ဗဟုသုတလည်း ပြည့်စုံတယ်လေ။ ဆရာလေးက ဒီရွာကိုရောက်တာ (၁)နှစ်လောက်ဘဲရှိသေးတယ်။ ရွာကလူတွေနဲ့က တော်တော်ခင်နေသလို စာအသင်အပြကောင်းသဖြင့် ကလေးတွေကချစ်ကြသည်။ ရွာကလူတွေ၊ ကလေးတွေနဲ့ ချစ်ချစ်ခင်ခင်နေပေမဲ့.. ဆရာလေးအကြောင်းကို ဘယ်သူမှ ကောင်းကောင်းမသိကြ။ မြို့ကလာတာလို့ဘဲ သိရသည်။ ဒီနေရာနှင့်တော်တော်ဝေးသော မြို့ကြီးတစ်မြို့က။

ဒီရွာကလေးက အညာဘက်မှာ ဆရာလေး လာသောဘက်က အဝေးကြီးက မြို့တစ်မြို့မှ။ ဆရာလေးကို သူ့ဘဝဇာတ်ကြောင်း မေးကြည့်တိုင်း ဆရာလေးက စကားလမ်းကြောင်း လွဲလေ့ရှိသည်။ ဆရာလေးပြောပြသော ဗဟုသုတများ စာပေ ရသများကို နားထောင်ရင်း.. ကိုမောင်ငယ်တို့ ဇနီးမောင်နှံချက်ကြီးတို့မှာ ဆရာလေးရဲ့ စကားပြောကောင်းမှုကို ချီးမွမ်းမိသည်။ ကိုမောင်ငယ်က ဆရာလေးတင့်ဆွေကို.. “ဆရာလေး..အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ..” “ကျွန်တော့်အသက်(၂၅)နှစ်ပါ..” “ဒါဆို တော်တော်ငယ်သေးတာဘဲ.. ဆရာလေးတို့များ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ထက် ဗဟုသုတလဲပြည့်စုံ ဉာဏ်ပညာကလဲ ပြောစရာမရှိအောင်ဘဲ..” “ဒါနဲ့ဆရာလေး မိန်းမယူဖို့ စိတ်မကူးသေးဘူးလား..” ချက်ကြီးကဝင်ပြောသည်။

“ဆရာလေးကိုရွာထဲမှာ စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေမှအများကြီး.. ကျွန်တော်တောင် မနာလိုဖြစ်တယ်..ဟီးဟီး..” “သြော်ကိုချက်ကြီးကလည်း လျှောက်ပြောနေပြန်ပြီ..” “ဟုတ်သားဘဲ…ချစ်ကြီးရယ်…နင်စဉ်းစဉ်းစားစားလဲ ပြောပါဦး.. ဒို့ဆရာလေးက လူကလည်းချော.. ပညာကလည်းတတ်… ဒို့ရွာကကောင်မလေးတွေကို စိတ်ဝင်စားမတဲ့လား… မြို့က ကောင်မလေးချောချောလေးတွေဘဲ စိတ်ဝင်စားမှာပေါ့..” ဒေါ်အေးမိကပါ ဝင်ပြောလိုက်သေးသည်။

“ဒီလိုလဲမဟုတ်ပါဘူး…ဒေါ်အေးမိရယ်.. တောက ကောင်မလေးတွေက မြို့ကကောင်မလေးတွေနဲ့စာရင် ရိုးသားဖြူစင်ပါတယ်..” ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေအပြောကြောင့် ကိုမောင်ငယ်ကလည်း နောက်လိုက်သည်။ “ဆရာလေးမြို့မှာရည်းစားတွေ ထားခဲ့ဖူးလား… ဟီးဟီး” “အဟဲ…ဒါတော့ မပြောပြပရစေနဲ့…”
ရယ်သလိုလိုနဲ့ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေပြောလိုက်ပေမဲ့ ဆရာလေး ငိုင်သွားတာကို ဒေါ်အေးမိက သတိထားမိသွားပါတယ်။ “တော်ကလည်း ဆရာလေးမှ မဖြေချင်ပါဘူးဆို… ကဲ… ချက်ကြီးရေ..မိုးလည်းချုပ်ပြီ… နင့်ဆရာလေးကို လိုက်ပို့လိုက်ဦး” “ဟုတ်…ဟုတ်..” ချက်ကြီးလည်း ဆရာလေးကို ရွာထဲက ဆရာ/ ဆရာမတွေနေဖို့ ရွာကဆောက်ပေးထားတဲ့ အိမ်ကို ပြန်လိုက်ပို့ပါတယ်.။ ဆရာလေးက သူ့ကို.. “ကဲကိုချက်ကြီးရေ..ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ..”

“ရပါတယ်… ဆရာလေးရယ်…ဆရာလေးနဲ့ သောက်ရတာ ပျော်ဖို့ကောင်းပါတယ်..” ချက်ကြီးလဲဆရာလေးကိုနှုတ်ဆက်ရင်း သီချင်းတွေ အော်ဆိုကာ သူ့ရဲ့အိမ်ရှိရာကို ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ချက်ကြီးနဲ့ တင့်ဆွေတို့ရဲ့ အပြန်အလှန် နှုတ်ဆက်သံတွေကြောင့် တင့်ဆွေနဲ့ တစ်ခန်းကျော်မှာ နေနေတဲ့ ဆရာမလေးလဲ့လဲ့ဟာနိုးလာပါတယ်။ “ဟင်းဟင်း… ဒို့မင်းသားတင့်ဆွေတော့ မူးလာပြီ ထင်တယ်” ဘေးမှ သူမသူငယ်ချင်းလဲဖြစ် တစ်ကျောင်းထဲ ဆရာမလည်းဖြစ်တဲ့… သင်းသင်းမင်းက သူမကို တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပါတယ်။ “ဟုတ်မယ်…သူကလည်း ဘာကြောင့်များ နေ့တိုင်းသောက်နေပါလိမ့်..” “အံမယ်..ညဉ်းကတင့်ဆွေကို စိတ်ပူနေတယ်ပေါ့..” သင်းသင်းမင်းက လဲ့လဲ့ကိုစနေပါသေးတယ်။ “မိန်းမနော်..အကောင်းပြောနေတာကို ဖောက်ဖောက်လာတယ်..ကြည့်စမ်း” သင်းသင်းမင်းရဲ့တင်ပါးလေးကို လဲ့လဲ့က မနာအောင်ဆွဲဆိတ်ရင်းနဲ့.ပြောလိုက်ပါတယ်။ မှောင်နေတာကြောင့် သူမရဲ့ရှက်သွေးလေးတွေကြောင့် မျက်နှာလေးနီနေတာကို သင်းသင်းမင်း မသိလိုက်တော့ပါဘူး..။ ထိုအချိန်မှာပဲ.. တင့်ဆွေက အဆောင်အောက်ကို ဆင်းသွားတဲ့ခြေသံကို ကြားရပါတယ်။ တင့်ဆွေမူးတိုင်း ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်းဆိုနေကျပါ။ မကြာမီမှာပဲ… တင့်ဆွေရဲ့ ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်းဆိုသံကိုကြားရပါတယ်။

“သစ်ရွက်ကလေးတွေလဲ မြေမှာခလို့လွှင့်ကြွေမြဲ အဖော်မဲ့နှုတ်ခမ်းများလဲ ညင်သာတီးတိုးရွတ်ဆိုဆဲ အနမ်းပန်းများသည်လဲ ကြွေကာခမ်းခြောက်ရစ်ပြီကွယ် အချစ်ရဲ့လိပ်ပြာလေး ဘယ်မှာပုန်းလို့နားပြီလဲ အဖော်ကွဲတဲ့ငှက်ကလေးများ အပေါ်ကိုသာငေးငေးကြည့်ရင်းနဲ့သာ နှလုံးသားမျက်ရည်များကျဆင်းလာ သူပေးတဲ့ချစ်အနမ်းများ ပြန်လည်ကာတွေးတောစိတ်မောမိတာ အေးမြပါးပြင်သည်ပူနွေးလာ ကတိစကားများကိုလဲ မြေလှန်ပြန်ရှာရင်း ဘဝအသစ်များပေါ်လဲ ညင်သာစွာလျှောက်လှမ်းရင်း ချစ်တိုင်းလဲမညား စကားကိုသာ တီးတိုးရေရွတ်မိတာ ကိုယ့်နှလုံးသားအသည်းအိမ်မှာ အချစ်များစွာ သူပေးတဲ့အချစ်များကိုသာ ထွေးပိုက်နေတုန်းအခိုက်မှာ ကိုယ့်နှလုံးသားအသည်းတစ်နေရာ အချစ်ပေးတဲ့ဒါဏ်ရာများ အိုးအချစ် .. ချစ်တိုင်းလဲမညား“
“သြော်..ကိုတင့်ဆွေရယ်…ဘယ်လိုတွေဖြစ်ခဲ့လို့ ဒီလောက်များခံစားနေရတာလဲကွယ်…” လဲ့လဲ့ ခပ်တိုးတိုးလေးရေရွက်ရင်း အိပ်ပျော်ဖို့ ကြိုးစားနေရပါတော့တယ်။

တင့်ဆွေကား သီချင်းဆိုတာကို ရပ်နားလိုက်ပြီး… ဂစ်တာကို ဘေးချလို့ အိပ်ထောင်ထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်ကိုထုတ်ပြီး မီးညှိကာ ဖွာရှိုက်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ပါးပြင်မှ စိုစိစိဖြစ်လာတာကြောင့် သူ့လက်နဲ့ စမ်းလိုက်တဲ့အခါမှာ သူ့မျက်ဝန်းထဲက မျက်ရည်တွေက ပါးပြင်ကအလိုလိုကျဆင်းနေတာကို သိလိုက်ရပါပြီ။ ငါငိုနေမိပါလား..တင့်ဆွေတွေးမိပါတယ်..။ ဘာကြောင့်သူ့ငိုနေသလဲဆိုတာ သူဘဲသိပါတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့(၂)နှစ်လောက်ကတော့ သူ့ဘဝက ပျော်ရွှင်စရာအတိဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ မထင်မှတ်တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ ရင်နာစရာ အဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်… သူဒီလိုခံစားနေရတာပါ.။ ဖြစ်နိုင်ရင် အတိတ်ဆိုတဲ့ အရာကို သူ့ဘဝထဲမှာ မရှိစေချင်ပါဘူး။ ပြည့်ဖုံးကားချထားလိုက်ချင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အဖြစ်အပျက်တွေက သူ့အတွက် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေပါ။ ကျေးလက်တောရွာလေးမှာ ကျောင်းဆရာအဖြစ် လာရောက်လုပ်ကိုင်ရင်း ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေကို လာရောက်ကုစားနေတာပါ။ သူ့မိသားစုကိုပါ အဆက်အသွယ်ဖြတ်ပြီး အားလုံးနဲ့ဝေးရာကို ထွက်ခွာလာခဲ့တာပါ။

“ဆရာ…မအိပ်သေးဘူးလား..” ဆရာမဒေါ်လဲ့လဲ့နဲ့ ဆရာမသင်းသင်းမင်းတို့ပါ။ သူ့ဂစ်တာသံကြောင့် နိုးသွားဟန်တူပါတယ်။ အောက်ဆင်းပြီး  လမ်းလျှောက်လာကြတာပါ။ “ဟုတ်တယ်..ဆရာမ..ကျွန်တော်လည်း နည်းနည်းသောက်လာတာနဲ့.. ဆရာမတို့ကို အနှောက်အယှက်ပေးသလို ဖြစ်သွား တယ်ထင်တယ်.. အားနာလိုက်တာဗျာ..” အားနာစရာမလိုပါဘူး…ဆရာရဲ့ဆရာ့အသံက နားထောင်လို့ကောင်းလို့ သင်းသင်းတို့က ချီးကျူးနေတာ…ဟိ…”
ဆရာမသင်းသင်းမင်းနဲ့ လဲ့လဲ့တို့က သူထိုင်နေတဲ့ ကွပ်ပစ်လေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။ “ဆရာသောက်ဖို့တဲ့ လဲ့လဲ့ဖျော်လာတာ..” လဲ့လဲ့က သူ့ကိုကော်ဖီခွက်ကို လှမ်းပေးလိုက်တာကြောင့် သူလည်း ကော်ဖီခွက်ကို လှမ်းယူလိုက်ပါတယ်။ “နက်စ်ကော်ဖီပါလား..ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာမ..” ဒီရွာမှာတော့ မရတဲ့ကော်ဖီဖြစ်တာမှန်းသူသိပါတယ်..။ “သြော်..လဲ့လဲ့ရဲ့ အိမ်က ပို့ပေးတာလေ” “ကျေးဇူးပါဘဲဗျာ…” ကော်ဖီကိုသောက်ရင်း…တင့်ဆွေက ပြောလိုက်ပါတယ်။ “ကော်ဖီတိုက်တဲ့အတွက် သီချင်းတစ်ပုဒ်လောက် ဆိုပြပါလား.. ဦးထူးအိမ်သင်ရဲ့သီချင်းပါဘဲ… ကြယ်တွေစုံတဲ့ည ဆိုတဲ့သီချင်းလေးဆိုပြပါလား..” လဲ့လဲ့က သူ့ကို တောင်းဆိုလိုက်တာကြောင့် သူလည်း ဂစ်တာကိုတီးခတ်ရင်းဆိုပြလိုက်ပါတော့တယ်..။

“ကြယ်တွေစုံတဲ့ည ကိုယ့်အိမ်မက်လေးရယ်…ကြယ်တွေစုံတဲ့ည..ဘဝမျှော်လင့်ခြင်းရယ်….” တင့်ဆွေရဲ့ သီဆိုပြမှုအောက်မှ သင်းသင်းမင်းနဲ့ လဲ့လဲ့လည်း.. စီးမျှောသွားပါတော့တယ်.။ “ကဲ ကျွန်တော်လည်း အိပ်တော့မယ်.. ဆရာမတို့ အိမ်မက်လှလှမက်ပါစေဗျာ…” တင့်ဆွေကား လဲ့လဲ့တို့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး သူ၏ အခန်းတွင်းသို့ ပြန်ဝင်သွားချေပြီ။ လဲ့လဲ့နှင့် သင်းသင်းမင်းကား စကားဆက်ပြောနေကြသေးသည်။ အချိန်အတန်ငယ်ကြာပြီးနောက်… “ကဲသင်းသင်းရေ ကိုယ်တွေလဲ သွားအိပ်ရအောင်…” လဲ့လဲ့လည်း သင်းသင်းမင်းနဲ့ အတူအခန်းကို ပြန်ရန် ပြင်လိုက်စဉ်… ခုနက တင့်ဆွေထိုင်သွားသော ခုံပေါ်မှာ ဓါတ်ပုံလိုလိုကျနေတာ မြင်လိုက်ရသည်။ “သြော်..ကိုတင့်ဆွေကျထားတာထင်တယ်” ဆိုပြီး..ထိုဓါတ်ပုံကိုကောက်ယူလိုက်သည်။ အစစ်ပင် ဓါတ်ပုံတစ်ပုံ ဓါတ်ပုံကားအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပုံပင်။ အချစ်ဆုံးကိုကိုသို့ ချစ်တဲ့ ကြည်ဖြူမှ အမှတ်တရဆိုပြီး လက်မှတ်ထိုးထားသည်။ ကောင်မလေးကတော့ တော်တော်ချောသည်။ လဲ့လဲ့စိတ်ထဲမှာ မနာလိုသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ သူမကိုယ်သူမမသိ။

“လဲ့လဲ့…လာလေ ဘာလုပ်နေတာလဲ…” ရှေ့မှထနှင့်သွားသောသင်းသင်းမင်း၏ ခေါ်သံကြောင့်.. “လာပြီ.သင်းသင်းရေ..တကတည်း..” ဆိုပြီး သူမက ထိုဓါတ်ပုံကိုသူမအကျီအိတ်ထဲ ကပျာကယာ ထိုးဖွတ်လိုက်သည်။ ဘာကြောင့် ထိုသို့လုပ်မိသည်ဆိုတာကို သူမကိုယ်သူမ နားမလည်။ အဆောင်ထဲဝင်ကာ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲချိန်အထိ.. သူမတော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်.. တင့်ဆွေနှင့် ဓါတ်ပုံပိုင်ရှင်ကောင်မလေးအကြောင်းကို စဉ်းစားရင်း… သူမ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့်နှင့် အိပ်မပျော်နိုင်အောင် ဖြစ်နေတာပါ.။ ကိုတင့်ဆွေနဲ့ ဒီကောင်မလေးက ဘယ်လိုပတ်သက်ခဲ့တာလည်းဆိုတာ သူမအရမ်းသိချင်နေသည်။ အို.. ဒါလဲငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ.ဟုတွေးပြီး သူမကိုယ်သူမ တွေးလိုက်မိသည်။ ဒါက သူ့ကိစ္စဘဲဟာ.. ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့စပ်စုချင်နေရတာလဲ… မိလဲ့လဲ့.. နင့်စိတ်ကို နင်ထိန်းစမ်း… ဆရာမလုပ်နေပြီးအရှက်မရှိဟု သူမကိုယ်သူမ ဖြေတွေးပြီး နိုးတစ်ဝက် ပျော်တစ်ဝက်ဖြစ်နေသည်။

သူမဘေးမသူငယ်ချင်းမ သင်းသင်းမင်းကတော့ အိမ်မက်ထဲမှာ နတ်သားလေးတွေနဲ့ ပျော်မြူးနေဟန်တူသည်။ အိပ်နေလိုက်တာများ သိုးလို့။ သူမစိတ်ထဲမှ မဆီမဆိုင် မကျေမနပ် ဖြစ်လိုက်သေးသည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ သူမလည်း အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။ “ဆရာတင့်ဆွေက ဒီမှာနေတာလား မသိဘူးခင်ဗျ..” အဆောင်ရှေ့မှာ လူရွယ်တစ်ဦး။ လဲ့လဲ့.. ကိုတင့်ဆွေ အခန်းဘက်ကြည့်လိုက်တော့ လူမရှိ။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုတော့ ကိုတင့်ဆွေကား ရွာထဲမှ အသိများထံသွားဟန်တူသည်။ လူရွယ်ကား ဆိုင်ကယ်ဖြင့်လာခြင်းဖြစ်သည်။ “ဟုတ်ပါတယ်ရှင့်…ကိုတင့်ဆွေကကျောင်းပိတ်လို့ အပြင်သွားဟန်တူတယ်…” သင်းသင်းမင်းက ထိုလူရွယ်ကိုလှမ်းဖြေလိုက်ပါတယ်။ “ဒါနဲ့ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲမသိဘူးရှင့်.. ဒီကအကိုက…” “သြော်…ကျွန်တော်က ဒီရွာကိုရောက်လာတဲ့ ကျန်းမာရေးမှူး အသစ်ပါ.. မနေ့ညကတည်းက ရောက်တယ်.. တင့်ဆွေနဲ့က ကျောင်းနေဘက်တွေပါ.. မနေ့ညကတည်းက သူ့ဆီလာမလို့ ညနက်သွားတာနဲ့ မနက်မှ လာမယ်ဆိုပြီးလာဖြစ်တာ.. လမ်းမှာ လွဲသွားတယ်နဲ့တူတယ်..တင့်ဆွေနဲ့က..”

“ဟုတ်မယ်..အကို့ထိုင်ပါဦး….သူပြန်လာတော့မှာပါ.. ဒါနဲ့… အကို့နာမည်က..” “ကျွန်တော့နာမည် ကျော်သူအောင်ပါခင်ဗျ..” ထိုလူရွယ်ကလည်း ပြုံးပြုံးရွင်ရွင်နဲ့ လှမ်းဖြေလိုက်ပါတယ်။ “စောင့်ရင်းနဲ့ထိုင်ပါဦး….” သို့ဖြင့်ထိုလူရွယ်ကား သင်းသင်းမင်းနှင့်လဲ့လဲ့တို့ အခန်းထဲကို အလည်လာခဲ့တော့သည်။ “ကျွန်တော်က ဒီနယ်ရောက်လာတော့ အသိမရှိဘူး ထင်နေတာ… ဒီရောက်တော့ သူကြီးကပြောမှ ကျွန်တော့သူငယ်ချင်း တင့်ဆွေမှန်းသိတယ်.. ဒါနဲ့ ညီမတို့နာမည်တွေက..” “ညီမနာမည်က လဲ့လဲ့ပါ…သူကတော့ သင်းသင်းမင်းတဲ့.. ကိုတင့်ဆွေနဲ့ တစ်ကျောင်းထဲ ဆရာမတွေပါ..” သို့ဖြင့် ကျော်သူအောင်နှင့် လဲ့လဲ့၊ သင်းသင်းမင်းတို့မှာ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက် မိတ်ဆက်ရင်း ခင်မင်ရင်းနှီးသွားကြတော့သည်။ ကျော်သူအောင်က… “ကျွန်တော်က တင့်ဆွေကြီး စိတ်တွေလေပြီး လွင့်သွားလိုက်တာ.. ဒီတစ်သက် ပြန်မတွေ့ရတော့ဘူး ထင်နေတာ….” ကျော်သူအောင်စကားကို လဲ့လဲ့စိတ်ဝင်စားသွားသည်။

“ကိုတင့်ဆွေက ဘာဖြစ်ခဲ့လို့လဲ.. ကိုကျော်သူအောင်ရယ်.. ပြောပြနိုင်ရင် ပြောပြပါလား..” “ဒီလိုဗျ..တင့်ဆွေအကြောင်းကိုပြောရမယ်ဆိုရင်..” ဆိုပြီးကျော်သူအောင်အစပျိုးလိုက်ချိန်မှာ။ “သြော်..သူငယ်ချင်းမင်းက လဲ့လဲ့တို့အခန်းဘက် ရောက်နေတာကိုး.. သူကြီးပြောလို့.. မင်းငါ့ဆီသွားတယ်ဆိုလို့ လိုက်လာတာ” ကိုတင့်ဆွေရွာထဲမှ ပြန်ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ “ဟုတ်တယ်..အကိုရေ…အကို့သူငယ်ချင်းက စကားပြောကောင်းလို့..နားထောင်နေတာ..” “လာကွာသူငယ်ချင်း..ငါ့အခန်းဘက်သွားရအောင်.” ဆိုပြီး ကျော်သူအောင်ကို ကိုတင့်ဆွေက ခေါ်သွားသဖြင့် လဲ့လဲ့သိချင်သော အကြောင်းအရာကား သိခွင့်မရလိုက်တော့ပါ။

တကယ်တော့ တင့်ဆွေကား နယ်မြို့ကြီးတစ်မြို့မှ အလွန်ချမ်းသာသော မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင်တော့ တင့်ဆွေ ဒီလိုနေရာမှာ ကျောင်းဆရာအဖြစ် လာလုပ်နေခြင်းသည်…။ ပြောရလျှင်တော့ လွန်ခဲ့သော(၂)နှစ်ခန့်က… တင့်ဆွေသည် ကြည်ဖြူဆိုသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် လွန်စွာ ချစ်ခဲ့ကြလေသည်။ ကြည်ဖြူသည်လည်း တင့်ဆွေကို ချစ်ခဲ့ပါသည်။ ပြောရလျှင်တော့ လင်မယားလိုပင်နေခဲ့သည့် အဆင့်။ “ကြည်ဖြူ…မင်းအဲ့အလုပ်ကထွက်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်..” “ဘာဖြစ်လို့လဲကိုကိုရဲ့…ကြည်ဖြူဒီအလုပ်နဲ့ အဆင်ပြေနေတာဘဲကို” ကျောင်းပြီးခါစ ကြည်ဖြူကား မြို့ထဲမှပွဲရုံတစ်ခုတွင် အလုပ်လုပ်နေသည်။ ပြောရလျှင်တော့ ကြည်ဖြူ အလုပ်လုပ်တာကို တင့်ဆွေ ဘာမှမပြောလို။ ဒါပေမဲ့ ပွဲရုံပိုင်ရှင် ဦးမြတ်ကျော်ကို တင့်ဆွေနည်းနည်းလေးမှ သဘောမကျ။ သူ၏ဖခင်ဖြစ်သူနှင့်ပါတနာ.. ဒါပေမဲ့ သူ၏ဖခင်ဖြစ်သူ၏ပြောစကားများအရ ဦးမြတ်ကျော် ဆိုသူမှာ လူရှုပ်လူပွေ။ မိန်းမဆိုလျှင် အိမ်ထောင်ရှိရှိ မရှိရှိ ဆင်ခြင်သူတစ်ယောက် မဟုတ်သဖြင့် ကြည်ဖြူအတွက် သူစိုးရိမ်သည်..။ ဒါပေမဲ့ ကြည်ဖြူက နည်းနည်းမာနကြီးသည်…။ အလုပ်မရှိလျှင် တင့်ဆွေ မိဘများအထင်သေးမှာ စိုးသည်ဟုဆိုပြီး ပွဲရုံမှာ ဆက်လုပ်နေသည်။

“ကြည်ဖြူရယ်.. အဲ့ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လက်ထပ်ကြရအောင်လေ..” လို့ ဆိုလိုက်ပြန်လျှင်လည်း ကြည်ဖြူက ငြင်းနှင့်။ ကြည်ဖြူအလုပ်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်ပြီး ကြည်ဖြူနှင့် သူစကားများပေါင်းမနည်းတော့။ ယခုလဲ… “ဘာလဲ..ကြည်ဖြူက အဲ့ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးကြည့်တာ ခံချင်နေလို့လား.. ကြည်ဖြူအလုပ်လုပ်ချင်ရင် အကိုတို့အလုပ်မှာ လာလုပ်.. ဒီအတိုင်းထိုင်နေလို့ရတယ်” သူလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ပြောလိုက်သည်။ သူ့မိဘတွေကလည်း ချမ်းသာသူတွေ ဖြစ်တာကြောင့်ပင်။ “ကိုကိုနော်..ကြည်ဖြူဂုဏ်သိက္ခာကို မစွပ်စွဲနဲ့.. ကြည်ဖြူ မကြိုက်ဖူး..” “ဘာလဲ မှန်တာပြောတော့မင်းကနာတယ်ပေါ့…” “ကိုကိုထင်ချင်သလိုထင်တော့…အလကားနေရင်း သဝန်တိုနေတယ်..” ကြည်ဖြူကား ငိုရင်းထွက်သွားချေပြီ.။ တော်တော်စိတ်ဆိုးနေသဖြင့် သူလည်း လိုက်မချော့ဖြစ်။ ကြည်ဖြူကလည်း သူ့ကို တော်တော်စိတ်ဆိုးသွားသည်။

ကြည်ဖြူကား အလုပ်ထဲရောက်သည်အထိ စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် အလုပ်ကိုဖိဖိစီးစီးလုပ်နေသည်။ ကြည်ဖြူစိတ်တော်တော်ဆိုးနေသည်။ သဝန်တို ကိုတင့်ဆွေကို။ “သမီး…ဒီနေ့စာရင်းတွေများလို့ အချိန်ပိုလေး နည်းနည်းဆင်းပေးပါဦး” “ဟုတ်ကဲ့..ဦး..” ဦးမြတ်ကျော်ကား တကယ်တော့ ကြည်ဖြူကို ဂွင်ဖန်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ ကြည်ဖြူဆိုသော ဒေါင်းမလေးကား သူ၏ထောင်ချောက်ထဲ ဝင်လာချေပြီ.။ “သမီးရေ…ရော့အအေးလေးသောက်လိုက်ဦး…” အအေးဗူးကို ဦးမြတ်ကျော်က ကြည်ဖြူရှေ့ ချပေးလိုက်သည်။ ပွဲရုံထဲမှာက လူရှင်းနေပြီ.. နည်းနည်းလဲမှောင်စပြုနေပြီကိုး…။ ကြည်ဖြူလဲ ခေါင်းတွေမူးနောက်လာသဖြင့် အအေးဗူးကို ဖောက်သောက်လိုက်သည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကား စိတ်ထဲမှကျေနပ်နေသည်။ ထိုအအေးဗူးထဲတွင် ဆေးထိုးအပ်ဖြင့် ထိုးထည့်ထားသော ရာဂကြွဆေးများ ပါရှိနေသည်။

“အို..ဦးရယ်…မူးလိုက်တာ..အင်းအင်း” ကောင်မလေးကား မလှုပ်နိုင်အောင်ဖြစ်နေပြီ။ တအင်းအင်းနှင့် ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူကို ပွေ့ဖက်ပြီး ဂိုဒေါင်နောက်မှ အခန်းထဲကိုခေါ်သွားသည်။ “ကောင်းသွားမှာပါ…သမီးရယ်… ခဏအိပ်လိုက်နော်..” ကြည်ဖြူကား..ဆေးရှိန်ဖြင့် ရာဂစိတ်များ ပြင်းထန်နေသောကြောင့်.. တဟင်းဟင်းနှင့် ဦးမြတ်ကျော်ကို ဖက်နေသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကလည်း…သူ့ရဲ့ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ စားနေကျ ဖွားဖက်တော်ကြီးက ပုဆိုးချွတ်လိုက်သည်နှင့် ရှေ့ကို ငေါက်ခနဲထွက်လာသည်။ သူက ကြည်ဖြူထမိန်လေးကို လှန်တင်လိုက်သည်။ ကြည်ဖြူရဲ့ အဖုတ်လေးကို သူ့လက်ဖဝါး ကြမ်းကြမ်းကြီးဖြင့် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်ရာ… “အို.အို..ဦးရယ်..သမီးမရတော့ဘူး.. ဦးလုပ်ပေးပါတော့…”  ကြည်ဖြူကား အဖုတ်တွင်အရေကြည်လေးများ ထွက်နေချေပြီ။ ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူရဲ့ အဖုတ်လေးကို သူ့ရဲ့ခြောက်လက်မ ကျော်ကျော်လောက်ရှည်သည့် လီးကြီးဖြင့် မညှာမတာဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။

“ဗြစ်..ဒုတ်…” “အ..အား..သေပါပြီ..” ကြည်ဖြူရဲ့ အဖုတ်လေးကို ဦးမြတ်ကျော်မှ မညှာမတာ ဆောင့်လိုက်သောကြောင့် ကြည်ဖြူ မျက်ရည်ဝိုင်းသွားသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကား ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ကြည်ဖြူလည်း ကြွနေသောကြောင့် ဖင်ကြီးကိုပင့်ပင့်ပြီး လိုးချက်များကို ကော့ကော့ပေးကာခံယူနေသည်။ သူမစောက်ပတ်အတွင်းသား အသားမျဉ်များက ဦးမြတ်ကျော်လီးကို ဆွဲစုပ်နေသည်။ “ဖွတ်..ဖွတ်..” “ရှီး..ရှီး.. ဦးရေ..ဆောင့်ဆောင့်.. ကြည်ဖြူကို မညှာနဲ့..အ..အ..” ကြည်ဖြူရဲ့အော်ဟစ်ညဉ်းညူသံလေးများက အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။ ဦးမြတ်ကျော်အဖို့လည်း ကြည်ဖြူလိုကောင်မလေးရဲ့ အဖုတ်ကျဉ်းကျဉ်း ကျပ်ကျပ်ကလေးကို လိုးရတာ ကောင်းကောင်းအရသာ တွေ့နေလေတော့သည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူကို မညှာတော့ပါ.. သူပြီးခါနီးပြီဖြစ်လို့ ကြည်ဖြူရဲ့အဖုတ်လေးကို သူ့လီးကြီးနဲ့ အသားကုန်ဆောင့်ပါတော့သည်။

မကြာမီမှာ သူ့လီးထိပ်မှာ ပူခနဲဖြစ်သွားပြီး. လီးချောင်းထဲမှ လရေဖြူဖြူပြစ်ပြစ်များကို ကြည်ဖြူရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနံရံများကို ပန်းထုတ်နေပါတယ်။ ကြည်ဖြူအဖို့လဲ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့ လီးကြီးကို စောက်ပတ်အတွင်းသားတွေနဲ့ ညှစ်ညှစ်ပြီးဆွဲယူကာ စိတ်ကို ဖြေလျှော့လိုက်တဲ့အခါမှာ သူမစောက်ခေါင်းထဲက သုတ်ရည်တွေဟာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။ ဦးမြတ်ကျော်က အနည်းငယ်မောသွားတာကြောင့် ပက်လက်လှန်ပြီး အနည်းငယ်အမောဖြေနေပါတယ်။ ရာဂကြွဆေးအရှိန်မပြေသေးတဲ့ ကြည်ဖြူဟာ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့လီးကို သူမလက်နဲ့ ကစားပေးနေပါတယ်။ ဦးမြတ်ကျော်က ကြည်ဖြူ့ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ဖွပေးလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး သူ့လီးကြီးနဲ့ ကြည်ဖြူနှုတ်ခမ်းကိုတေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။

“ဦးကိုမှုတ်ပေးပါလား…ခလေး…” သမီးလို့ပြောရာကနေ ခလေးလို့ အရှက်မရှိ ခေါ်လိုက်ပါသေးတယ်.။ ကြည်ဖြူကတော့ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့လီးကြီးကို စတင်စုပ်နေပါပြီ။ စိတ်တွေ ကြွနေတာကြောင့် သူမရဲ့စုပ်ချက်တွေက အရမ်းကို ပြင်းထန်နေတာကြောင့် ဦးမြတ်ကျော် တစ်ယောက် မျက်လုံးကြီးမေးပြီး ခံလို့ကောင်းနေပါတယ်။ “ပြွတ်..ပြွတ်…” “အား..ကောင်းလိုက်တာ..ခလေးရယ်…” ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူရဲ့လီးစုပ်ပေးတာကို ကောင်းကောင်းကြီးခံလို့ကောင်းနေပါတယ်။ ကြည်ဖြူ စုပ်ပေးတာကောင်းတာကြောင့် သူ့လီးကြီးကလည်း နဂါးတစ်ကောင်လို ပြန်ထောင်ထလာပါတယ်။ ကြည်ဖြူရဲ့တံတွေးတွေနဲ့စိုစွတ်ပြီး ပြောင်လက်နေပါပြီ။ ဒါကြောင့် သူ့လီးကို ကြည်ဖြူပါးစပ်ထဲကနေ ဆွဲထုတ်ပြီး.. “ခလေး ဖင်ကုန်းပေးပါလာ.. ဦးနောက်ကနေ လိုးမလို့..”
လို့ပြောလိုက်တာနဲ့ ကြည်ဖြူကလည်း လေးဖက်ထောက်ပြီး သူမဖင်လေးကို ကော့ထားပေးပါတယ်။ ဝိုင်းဝန်းအိစက်နေတဲ့ ကြည်ဖြူရဲ့ ဖင်အိုးဝိုင်းဝိုင်းလေးအလယ်မှာ.. အရည်တွေ စိုစွတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်း ဖောင်းဖောင်းလေးက ပြူနေပါတယ်။ ဦးမြတ်ကျော်က သူ့လီးကြီးကို ကြည်ဖြူအဖုတ်နဲ့တေ့ပြီး ဒစ်မြုတ်ရုံသွင်းပြီး ကြည်ဖြူရဲ့စောက်စိလေးကို လီးထိပ်နဲ့ပွတ်ပေးပါတယ်။

“အိုး..အိုး…ဦးရယ်သမီးကိုလိုးပေးပါတော့..” ကြည်ဖြူက ဖင်လေးကိုနောက်သို့ဆုတ်ဆုတ်ကာ ကော့ကော့တက်လာပါတယ်။ ကောင်မလေး ခံချင်စိတ်တွေပြင်းထန်လာတာကို.. ဦးမြတ်ကျော် သိပါတယ်။ “ခလေး..ဦးလိုးတာကို တစ်သက်လုံးခံမှာလား…” “အို..ဦးရယ်.အဖုတ်ကွဲရင်ကွဲသွားပါစေ… လိုးပေးပါတော့ဆို… အင်းအင်း..” ကြည်ဖြူက အခုအချိန်မှာ ဦးမြတ်ကျော်လိုးပေးတာကို လိုချင်တာကလွဲပြီး ဘာမှမမြင်တော့ပါ..။ ဦးမြတ်ကျော်က ကြည်ဖြူရဲ့ ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်ပါတော့တယ်။ “ဘောက်…ဘောက်…ပလွတ်….ပလွတ်…” “လိုး..လိုး…ဦးရေ သမီးကောင်းနေပြီ…” “ပလွတ်..ပ လွတ်..စွပ်…စွပ်…” ကြည်ဖြူရဲ့ညဉ်းညဉ်သံ..ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့လီးနဲ့ သူမအဖုတ်ကို အဆက်မပြတ်မနားတမ်း ဆောင့်ချသံတွေဟာ အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေပါတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဦးမြတ်ကျော်ဟာလည်း ကြည်ဖြူ အဖုတ်ထဲကို လရေတွေ ပန်းထုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကြည်ဖြူလဲ စောက်ရေတွေထွက်သွားပြီး နှစ်ယောက်သား ထပ်ရက်ကြီးမှောက်ကျကာ အမောဖြေနေကြပါတော့တယ်။

ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေသော ကြည်ဖြူမျက်နှာလေးက ဖြူဖတ်ဖြူလျော်နှင့် ယခုထိတိုင် သတိကလည်မလာသေး…။ မနေ့က သူနဲ့စကားများသွားတုန်းက ကြည်ဖြူစိတ် အဲ့လောက်မဖြစ်ဟု သူထင်မိသည်.။ ကြည်ဖြူတစ်ယောက် မနေ့က အိပ်ဆေးတွေ တစ်ဗူးလုံးသောက်လိုက်သည်ဟု သိရသည်။ ကြည်ဖြူအတွက် အသက်ရှင်ရန် လက်ကျန်အချိန်တွေက နည်းပါးနေပြီဟု သူရိပ်မိသည်။ ဆရာဝန်ကြီး၏ ပြောစကားအရဆို…ကြည်ဖြူအသက်ရှင်ဖို့မျှော်လင့်ချက်က မရှိတော့။ ကြည်ဖြူမိသားစုတွေက အလိုက်သတိပင် အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားကြပြီ။ ယောကျၤားတန်မဲ့ တင့်ဆွေ ငိုချင်လာသည်…။

“အင်း….” ကြည်ဖြူတစ်ချက်လူးလွန့်လာသည်။ “ကြည်ဖြူ…သတိရလာပြီလား…” ကြည်ဖြူရဲ့လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း သူမေးမိသည်။ ကြည်ဖြူရဲ့လက်ကလေးတွေက အေးစက်နှေသည်။ ကြည်ဖြူက အားယူကာ စကားပြောရန်ကြိုးစားသည်။ “ကိုကို….” “ကြည်ဖြူ…မောနေပါ့မယ်…နားပါဦး…ကြည်ဖြူ ကောင်းသွားမှာပါ…” ကြည်ဖြူက သူ့ကိုပြုံးကာကြည့်ရင်း…. “မလိမ်ပါနဲ့ ကိုကိုရယ်…ကြည်ဖြူမနေရတော့ပါဘူး.. ကြည်ဖြူသိပါတယ်..” သူ့မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်များက အလိုလိုကျဆင်းလာသည်…။ “ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ..ကြည်ဖြူရယ်.. ကိုကို့ကို စိတ်ဆိုးတာနဲ့လုပ်ရလား” သူ့အသံများကတုန်ယင်နေသည်။ ကြည်ဖြူလည်း မျက်ရည်များကျဆင်းလာသည်။

“ကိုကို့ကြောင့်မဟုတ်ပါဘူး.. ကိုကိုရယ်…ကြည်ဖြူ့မိုက်ပြစ်နဲ့ ကြည်ဖြူပါ… ကြည်ဖြူလေ… ကြည်ဖြူ.. ကိုကို့စကားကို နားမထောင်မိတာကြောင့်…
မနေ့ကလေ.. မနေ့က ကြည်ဖြူအသံလေးတွေ မောသံပေါက်နေပြီ…” ကြည်ဖြူ့ကိုပွေ့ဖက်ရင်း အသံတိတ်ငိုကြွေးမိသည်။ “ကိုကို့ကို ကြည်ဖြူ မပြောရရင် ကြည်ဖြူ ကျွတ်မှ မဟုတ်ဖူး..ကိုကိုရဲ့.. မနေ့က.. ကြည်ဖြူပွဲရုံသွားတော့…ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးကလေ… ကြည်ဖြူကို ဆေးတွေခပ်ပြီး.. စော်.. စော်..ကား..ခွင့်..ခွင့်လွတ်ပါကိုကို…” ကြည်ဖြူရဲ့ဇက်ကလေးလည်ကျသွားပြီ။ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ… ကြည်ဖြူရယ်… လူယုတ်မာ ဦးမြတ်ကျော်…။ သူ့ရင်တွေ ပွင့်ထွက်မတတ် ခံစားရသည်။ တင့်ဆွေ ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့သူကို အမုန်းကြီး မုန်းသွားပြီ။ ဦးမြတ်ကျော်ရေ… ခင်ဗျားထမင်းဝအောင်စားထား.. ကျုပ်ခံစားရသလို ခင်ဗျားလဲ ခံစားစေရမယ်ဟု စိတ်ထဲမှ ကြုံးဝါးလိုက်လေတော့သည်။

“ဟိုမှာ ဆိုင်ထဲဝင်လာတဲ့ကောင်မလေးဘဲ…” သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကျော်သူအောင်ရဲ့ ပြောစကားကြောင့် တင့်ဆွေ လည်းကျော်သူအောင် ပြရာဘက်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ အအေးဆိုင်ထဲသို့ ဝင်သွားသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်..။ ကောင်မလေးကား ကျောင်းတက်နေရာမှမြို့သို့ ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုနှစ်ဒုတိယနှစ်ဟု သိရသည်။ ဦးမြတ်ကျော်လို လူယုတ်မာကြီးသည် သူ့မှာ ဒီလိုသမီးငယ်ငယ်ချောချောလေးရှိတာကို သူများ သားသမီးကို သားသမီးချင်းမစာမနာ ဖျက်ဆီးတတ်သည်။ ကောင်မလေးက ပိုးဟပ်ဖြူလေးလိုပင်။ ဖြူဖြူသေးသေးလေး.။ သူ၏စုံစမ်းချက်များအရ ရည်းစား မရှိဟုသိရသည်။ တွေ့ပြီလေ…ဦးမြတ်ကျော်.. ဒီတစ်ခါတော့ဒီလူအလှည့်ဘဲ။ တင့်ဆွေကား ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကား အအေးဝယ်ရာမှ ပြန်ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တင့်ဆွေလည်း ကောင်မလေးပြန်အထွက်တွင် တမင်သက်သက် ဝင်တိုက်လိုက်သည်။

“ဖွမ်း..” ကောင်မလေးဆွဲလာသော အအေးဗူးနဲ့ အသီးတွေက မြေပေါ်ကို ပြုတ်ကျကုန်သည်။ “အို..ရှင်ဘယ်လိုလူလဲ…လူတစ်ယောက်လုံး လာတာမမြင်ဘူးလား..” ကောင်မလေးကား လဲကျသွားရာမှ ထပြီး.. သူ့ကိုရန်တွေ့တော့သည်။ “အို…ဆောရီး..ညီမလေး…အကိုတောင်းပန်ပါတယ်…” “တောင်းပန်ရုံနဲ့ပြီးမလားရှင့်…” တင့်ဆွေက ပြုံးလိုက်ပြီး…။ “သြော်…ညီမလေးရဲ့ အအေးတွေ သစ်သီးတွေကို အကိုပြန်ဝယ်ပေးပါ့မယ်.. စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်.. အကိုကလည်း အတွေးလွန်လာလို့ပါ..” “ဒါဆိုရင်လည်းပြီးရော…” “အဲ့ဒါဆိုရင် ဆိုင်ထဲလိုက်ခဲ့ပါလား.. အအေးတွေ၊ သစ်သီးတွေ အစားပြန်ဝယ်ပေးရင်း တစ်ခုခုကျွေးပါရစေ..” ကောင်မလေးကား နည်းနည်းအားနာသွားဟန်တူသည်။ “ရပါတယ်..အကို… သက် တောင်းပန်ပါတယ်.” “သြော်..နာမည်က သက်တဲ့လား..” “သက်သက်ချိုပါ အကို…” “ဒါနဲ့ညီမလေးကို ဒီအအေးဆိုင်လာတာ မတွေ့ဘူးပါဘူး” “ဟုတ်ပါတယ်..အကို…သက်က လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကမှ ကျောင်းက ပြန်လာတာ..” “သြော်..ဒါ့ကြောင့်မမြင်ဖူးတာကိုး… အကို့နာမည် တင့်ဆွေပါ…ဒီရပ်ကွက်ထဲမှာဘဲနေတယ်” “ဟုတ်.အကို..မှတ်ထားပါ့မယ်ရှင့်…” ကောင်မလေးက ပြုံးရွှင်စွာပြန်ပြောသည်။ ပါးချိုင့်လေးပါတာဘဲ ကောင်မလေးမှာ တော်တော်ချစ်စရာကောင်းသည် ပြုံးလိုက်ပုံက အပြစ်ကင်းစင်သည်။ တင့်ဆွေစိတ်ထဲပင် မလုံမလဲဖြစ်သွားရတော့သည်။

သက်သက်ချို အိမ်ရောက်သည် အထိ ရင်ခုန်မှုကမပျောက်ချင်သေး..။ တင့်ဆွေဆိုသော အကိုကို မြင်မြင်ချင်းခင်မိသွားခဲ့သည်။ သူမ၏ ဖုန်းနံပါတ်ကိုပင်ပေးထားခဲ့သည်။ တစ်ခါမှ ဒီလိုရင်ခုန်တာမျိုးဒီအရွယ်ရောက်သည်အထိ မဖြစ်ဖူးခဲ့။ “သမီး..တစ်ယောက်ထဲပြုံးလို့ပါလား… ” အိမ်ရှေ့ဒန်းမှာထိုင်ပြီးစိတ်ကူးယဉ်နေသော သူမ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်သန်းသန်းဆင့်၏ အသံကြောင့် အနည်းငယ်တုန်သွားသည်။ “မေမေရယ်…လန့်လိုက်တာ..” “ဟင်းဟင်း…သမီးရယ် မေမေရောက်နေတာ ကြာလာပြီ.. ဘာလဲ..သမီးကောင်လေးအကြောင်း စဉ်းစားနေတာလား…” “မဟုတ်ပါဘူး..မေမေရဲ့…သမီးမှာ  ကောင်လေးမရှိပါဘူး” သမီးဖြစ်သူစကားကြောင့် ဒေါ်သန်းသန်းဆင့် က သက်သက်ချိုကို ဖက်လိုက်ပြီး။ “မေမေ့သမီးလိမ္မာမှန်း သိပြီးသားပါ… မေမေက သမီးကိုချစ်လို့စတာ…” “ဖေဖေရော ပွဲရုံက ပြန်မရောက်သေးဘူးလား.. မေမေ..” ဟင်း..ညဉ်းဖေဖေကတော့ သမီးရယ် ဒီအချိန်ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာဘူး.. အလုပ်ရှုပ်လို့ လို့ပြောတာဘဲ..”

ဒီတစ်ခါလိမ်လိုက်ရသူက ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်။ သမီးဖြစ်သူမသိအောင် လိမ်ညာဖုံးကွယ်နေရပေမဲ့.. ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးမြတ်ကျော်၏ အကျင့်ကိုသိနေတယ်။ ဒီအချိန်ဆို သူ့မယားငယ်တစ်ယောက်အိမ်မှာ ရှိနေမှာပေါ့။ သမီးလေးမျက်နှာကြောင့်သာ သည်းခံပေါင်းသင်းနေရသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့ သတင်းကို ကြားပြီး ဦးမြတ်ကျော်ကို စိတ်ကုန်နေတာကြာလှပြီ။ “မေမေ..သမီးစာအုပ်သွားငှားလိုက်ဦးမယ်…” “အေး..အေးသွားသွား..သမီး..” ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်ရဲ့ခွင့်ပြုချက်ရရှိသည်နှင့် သက်သက်ချိုလည်း လမ်းထိပ်က သူမသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ရိုစီ၏ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရိုစီကား သူမငယ် သူငယ်ချင်း။ ကျောင်းသွားတော့လည်း အတူတူ၊ ဆိုးတူကောင်းဘက်။ သူမမှာ ဖွင့်ပြောစရာကြုံလာတိုင်း ရိုစီနှင့်တိုင်ပင်နေကျ။ ရိုစီနှင့်တွေ့လျှင် ဒီနေ့ အအေးဆိုင်မှာ တိုက်မိပြီး ခင်မင်ခဲ့ရသော သူမရင်ကို ဖိုစေခဲ့သည့် ကိုလူချော ကိုတင့်ဆွေအကြောင လဲ့လဲ့ကား စိတ်ပူနေသည်။ ကိုတင့်ဆွေကား မြို့ကို တက်သွားရာမှ ခုချိန်ထိပြန်မလာ။ ဖြစ်ချင်တော့ သင်းသင်းမင်းကလည်း ဒီနေ့မှဘဲ မြို့မှာ သူမမိဘတွေ ရောက်နေသည်ဆိုသဖြင့် ညနေကဘဲ သူမမိဘတွေကို ကြိုဆိုရန်သွားပြီ။ ဒါကြောင့် အဆောင်မှာ သူမတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေပါတယ်။ ကြောက်တာတော့ မကြောက်ပေမဲ့ ညကမှောင်လာတော့ သူမအနည်းငယ် အားငယ်စိတ်တွေ ဝင်လာပါတယ်။ ကိုတင့်ဆွေလည်း ဒီညပြန်မရောက်လောက်တော့ဘူးထင်တယ်။

“ဆရာမရေ…ဆရာမ..” အဆောင်ရှေ့မှာခေါ်သံကြားရသည်။ ကာလသား ခေါင်းဆောင် ကိုချက်ကြီးအသံပေဘဲ။ သူမအခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ကြည့် လိုက်တော့ ကိုချက်ကြီးနဲ့ ကိုတင့်ဆွေ။ ကိုတင့်ဆွေ မူးလာပြီ။ ခေါင်းကငိုက်စိုက်ကျလို့။ ချက်ကြီးက တွဲနေရသည်။ “အဟဲ..ဆရာမ..ဆရာလေးကတော့ အရမ်းမူးနေပြီ…” “နည်းနည်းလေးဘဲများတာပါ..ကိုချက်ကြီးရာ… ဘာတွေပြောနေတာတုန်း..” ကိုတင့်ဆွေအသံကလေးနေပြီ။ လူကလည်း ယိုင်တိုင်တိုင်… “ရပြီ..ကိုချက်ကြီး ကျေးဇူးတင်တယ်…. ရတယ်..ရတယ်..” “ဒါဆို..သွားမယ်နော်..ဆရာလေး.. ဆရာမ ကျွန်တော်ဆရာလေးကို ထားခဲ့ပြီနော်…စိတ်ချမယ်..” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်…” လဲ့လဲ့စိတ်ညစ်သွားပါတယ်။ ချက်ကြီးကတော့ သီချင်းတွေ တကြော်ကြော်အော်ဟစ်ရင်း.. ယိုင်တိုင်တိုင်ခြေလှမ်းများနဲ့ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း ပြန်လျှောက်သွားတာကို မြင်လိုက်ရပါတော့တယ်။ “အဟဲ..ကိုချက်ကြီးတော်တော်မူးနေပြီ..ဟက်ဟက်..” တင့်ဆွေကချက်ကြီးသွားရာလမ်းကို ကြည့်ပြီးလဲ့လဲ့ကို ပြောလိုက်ပါတယ်။ တဟက်ဟက်နဲ့ပြောရင်း သူလည်း မဟန်နိုင်တော့ပါဘူး။ အဆောင်ရှေ့လှေကားရင်းမှာ ခေါင်းမှီပြီး မူးဝေကာမထနိုင်ဘဲဖြစ်နေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ လဲ့လဲ့ကိုမေ့သွားပါတယ်..။

“သက်သက်ချို…မင်းကိုယ့်ဆီပြန်လာခဲ့ပါ.. ခလေးရယ်…” သူ့ပါးစပ်ကလည်း ကယောင်ကတမ်းတွေ ညဉ်းတွားနေပါတယ်။ “ကိုတင့်ဆွေ… အကို..ထ..ထ.အရမ်းအေးတယ်..” တင့်ဆွေကိုလှုပ်နှိုးပေမဲ့ တင့်ဆွေက မထလာတာကြောင့် လဲ့လဲ့စိတ်ညစ်သွားပါတယ်။ “ကဲကဲ..အကို အခန်းထဲ လဲ့လဲ့လိုက်ပို့မယ်.. ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်သောက်ရတာလဲ အကိုရယ်…” လဲ့လဲ့က တင့်ဆွေဂျိုင်းအောက်ကနေဝင်ပြီး သူမပုခုံးပေါ်လက်တင်ကာ တွဲထူလိုက်ပါတယ်။ မူးနေတာကြောင့် တင့်ဆွေရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက သူမအပေါ်မှီထားသလိုဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် တင့်ဆွေရဲ့ အထိအတွေ့ကိုရနေပြီး.. ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးတဲ့ သူမအဖို့ ရင်ခုန်သံက မြန်လာပြီး တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သူမရင်ခုန်သံကို သူမပြန်ကြားနေရပါတယ်။

“ခလေး….” တင့်ဆွေကားတော်တော်မူးနေဟန်တူပါတယ်။ လဲ့လဲ့.. စိတ်ထဲအဲ့လိုခေါ်သံကြားတာနဲ့ သူမရင်ထဲ ဝမ်းနည်းမှုတွေသာဖြစ်လာပါတယ်။ တင့် ဆွေ..ကို သူမက ဂရုစိုက်နေရပေမဲ့ တင့်ဆွေကတော့ အတိတ်ဟောင်းကိုဘဲ သတိရနေတာပါ။ သူမစိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှုကြောင့် မျက်ရည်လေးများ စို့လာ ပါတယ်။ “အကို…မူးနေပြီထင်တယ်…” တင့်ဆွေကို သူ့ရဲ့အခန်းထဲလိုက်ပို့လိုက်ပါတယ်။ မနိုင်မနင်းနဲ့ တင့်ဆွေခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို တွဲရင်း ကုတင်အပေါ်ဆွဲအတင်မှာ.. ယိုင်လဲသွားပြီး သူမကကုတင်ပေါ်ကို ပက်လက်လှန်ကျသွားပြီး တင့်ဆွေက သူမအပေါ်ကို ထပ်ရက်ကြီး ကျလာပါတော့တယ်။

“အို…” ရှက်စိတ်ကြောင့် လဲ့လဲ့ ရုန်းဖို့ကြိုးစားမိပေမဲ့.. တင့်ဆွေက သူမအပေါ်ကဖယ်မပေးဘဲ.. သူမပါးတွေကို တရှုပ်ရှုပ်နမ်းနေပါတယ်။ တစ်ခါမှ ဘယ် ယောကျၤားလေးမှ မနမ်းဖူးသေးတဲ့ပါးပြင်ကို တင့်ဆွေက အငမ်းမရနမ်းနေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သက်သက်ချိုလို့ဘဲ ထင်နေမိတာပါ။ လဲ့လဲ့ကို  “ခလေးရယ်ကိုယ့်ကို အကြာကြီးခွဲရက်တယ်နော်.. ကိုယ်ခလေးကို အရမ်းလွမ်းနေတာသိလား…”  လဲ့လဲ့လည်း တုန်ယင်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့… “ခလေး..လည်း..ကိုကို့ကိုအရမ်းချစ်တာဘဲ… သိလား” လို့ ပါးပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေစီးကျလာရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူမအနေနဲ့ တင့်ဆွေအပေါ်မှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူး.။ တင့်ဆွေမူးမူးနဲ့ သူမအပေါ်လူမှားနေတာကို သူမဘာလို့ မငြင်းဆန်မိမှန်းမသိပါဘူး.။ တင့်ဆွေရဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် ရင်ခုန်သံလည်း မြန်လာပါတယ်။

“ဝေါ…ဝေါ…ဖျောက်..ဖျောက်…” မိုးစက်မိုးမှုန်တွေကျဆင်းလာပြီး မိုးက သည်းသည်းမဲမဲရွာလာပါပြီ။ မိုးအကုန် ဆောင်းအကူးမှာ နောက်ဆုံးလက်ကျန်  မိုးရွာချလာတာပါ။ မိုးသည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလာပြီး တလောကလုံး အမှောင်ဖုံးသွားပါတယ်။ အကိုတင့်ဆွေရဲ့လက်တွေက သူမရဲ့ ထမိန်အောက်လေးကို  လက်နိုက်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ ပေါင်ခွကြားက တစ်ခါမှ ယောကျၤားလေးတစ်ယောက်က မကိုင်ဘူးတဲ့ အပျိုစင် စစ်စစ်ပိပိလေးကို ပွတ်ကာကိုင်လိုက်တဲ့  အချိန်မှာတော့။ “အို..ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့…လဲ့လဲ့ကြောက်တယ်..” သူမရဲ့ ငြင်းဆန်သံလေးဟာ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလိုက်တဲ့ မိုးသံတွေရဲ့ ကြားမှာဘဲ လွင့်ပျံ  ပျောက်ကွယ်သွားပါတော့တယ်။ နဂိုက မစွမ်းရင်းလည်းရှိ ကန်စွန်းခင်းလည်း ငြိနေတဲ့ လဲ့လဲ့အဖို့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ လူမှားပြီးလုပ်မိတဲ့ အပြုအမူတွေကို  ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်း မရှိတော့တာ အမှန်ပါဘဲလေ။

“ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့..” လဲ့လဲ့က တိုးတိုးလေးငြင်းဆန်ပေမဲ့.. ကိုကိုတင့်ဆွေက သူမအပေါ်မိုးပြီး သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး စုပ်လိုက်တဲ့ အခါမှာ သူမ အသံတိတ်သွားပါတယ်။ ကိုကို့ရဲ့ အနမ်းတွေကြားမှာ သူမမူးယစ်သွားပါပြီ။ သူမထမိန်အောက်ကို လက်နှိုက်ပြီး ကိုကိုတင့်ဆွေက သူမပိပိ လေးကို ပွတ်ပေးနေတာကြောင့် သူမစိတ်တွေလဲကြွလာပြီး ကိုကိုရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းထားတဲ့ သူမလက်ကလေးတွေ ပြုတ်ကျသွားပါတယ်။ တင့်ဆွေကလည်း အရမ်းကိုမူးနေတာပါ။ သူ့လက်က သူ့ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်တာတောင် ချော်နေပါသေးတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ..လဲ့လဲ့က သူမထမိန်လေးကို ကိုကိုတင့် ဆွေမချွတ်ခင် ဖြေလျှော့ချလိုက်မိပါတယ်။ ကိုကိုတင့်ဆွေက မူးမူးနဲ့ သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမထဲထည့်ရာမှာ ချော်ပြီး ဖင်ခွကြားကို လှမ်းထောက်မိတာကြောင့်  သူမဖင်ကျောပါ စိမ့်သွားရပါတယ်။

နည်းတဲ့ဒုတ်ကြိးလား ကိုကိုရယ်..။ ဒါပေမဲ့ လဲ့လဲ့ကတော့ ကိုကိုချစ်တာကို ခံယူချင်နေပြီမို့ ဒုတ်ကြီးကိုကိုင်ပြီး. သူမပိပိ နှစ်ခြမ်းကြားထဲကို ရောက်အောင်ကို တေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေကလည်း မူးမူးနဲ့လဲ့လဲ့ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့ဒုတ်ကြီးကို တစ်ဇွတ်ထိုးကြီးဆောင့်လိုက်ပါတယ်။ “ဒုတ်….” “အ..အ..ကိုကို..” နာကျင်မှုကြောင့်လဲ့လဲ့ ညဉ်းညူသံလေးထွက်သွားပြီး တုန်ယင်နေတဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို တွန်းထားမိ ပါတယ်။ ကိုကိုကတော့ လဲ့လဲ့ကို မညာတော့ပါဘူး။ မရပ်မနားကို တဇွတ်ထိုးဆောင့်တော့တာပါဘဲ။ လဲ့လဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် ရှက်မိပါတယ်။ သူမပိပိအတွင်းသားလေးတွေကို ပွတ်တိုက်သွားတဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမအတွင်းသားလေးတွေက သူမ မသိလိုက်မိခင်မှာပင် ဖမ်းဖမ်းညှစ်နေ တာကြောင့်ပါ။ ကိုကိုရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ အချက် (၁၀၀)လောက်မှာ သူမစိတ်ထဲ ငိုချင်သလိုရယ်ချင်သလို ဖြစ်လာပြီး အဖုတ်ထဲက ဆီးသွားချင်သလိုလို ခံစားချက်မျိုး ပြင်းထန်လာပြီး ကျင်လာတာကြောင့် တအိုးအိုး ညဉ်းညူပြီး ကိုကို့ကို အသားကုန် ဖက်ထားမိပါတယ်။ ကိုကိုဆက်ပြီး ဆက်တိုက်လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဆောင့်တဲ့အခါ.. သူမတစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲမြောက်တက်သလို ခံစားရပြီး သူမအဖုတ်ထဲကနေ ပူခနဲဖြစ်သွားကာ အရည်တွေ ထွက်လာတာကိုသိလိုက်ရပါတယ်။

ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ ဒုတ်ကြီးထဲက အရည်တွေက တပြစ်ပြစ်နဲ့ထွက်လာပြီး သူမအဖုတ် အတွင်းသားနံရံတွေကို ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူမအဖုတ်လေးထဲကနေ ကိုကိုတင့်ဆွေက သူ့ဒုတ်ကြီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး သူမရင်ခွင်ထဲမှာ မကြာခင် အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။ “အား..” တစ်စစ်စစ်ကိုက်ခဲနေသော ခေါင်းကို တင့်ဆွေစမ်းရင်း ညကတော်တော်များသွားတာပါလားလို့ စဉ်းစားမိသည်။ ဘာတွေဖြစ်လို့ ဖြစ်ခဲ့မှန်းမသိ.. ထူးဆန်းတာတစ်ခုတော့ စဉ်းစားမိသည်။ ညက အိမ်မက်လိုလိုထင်မိသည်။ အရမ်းမူးနေသောကြောင့် ထင်သည်။ ထိုအိမ်မက်လိုလိုထင်မိသော အရာမှာ သက်သက်ချိုဖြစ်နေတာကိုတော့ သူမှတ်မိတယ်။ သက်သက်ချိုက အရမ်းလုပ်လို့ကောင်းတာပဲ။ မနေ့ညက မိုးရွာတာကိုလည်းသူမှတ်မိသည်။ အဲ့အချိန် သက်သက်ချိုရောက်လာတာဘဲ။ တင့်ဆွေကိုက်ခဲနေသော နားထင်ကို လက်မဖြင့်ဖိရင်း သူ့ဘေးနားမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှုသံလိုလို ကြားရသည်။

“ဟိုက်..” သူခေါင်းနားပန်းကြီးသွားသည်။ ရင်ထဲ ရထားဆယ်စင်း တစ်ပြိုင်ထဲမောင်းသွားသလို လဲ့လဲ့…သူ့ဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေသည်။ ဒါဆို..ညက.. သူမူးမူးနဲ့သက်သက်ချိုဆိုပြီး လုပ်ခဲ့တဲ့… သူဟာ.. လဲ့လဲ့ပေါ့…ပြသနာဘဲ…။ သူကြည့်လိုက်တော့ လဲ့လဲ့မျက်နှာလေးက အိပ်ပျော်နေလို့လားမသိ အပြစ်ကင်းစင်နေသည်..။ လဲ့လဲ့ပါးက လိမ်းနေကျသနပ်ခါးလေးတွေက ပျက်ပြယ်နေပြီ။ အဆီလေးပြန်နေတဲ့ လဲ့လဲ့မျက်နှာကို သူသေသေချာချာ မိုးကြည့်နေသည်။ တော်တော်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ကလေးမပါလား။ညက. ညက..ဒုက္ခဘဲ သူတွေးရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ရှက်လာသည်။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ။ သူကျူးလွန်ခဲ့သော  အမှားအတွက် ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမလဲလို့ စဉ်းစားနေသည်…။ သူလဲ့လဲ့ဆီက ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကို ရနေတယ်။ သူ့နှာခေါင်းက လဲ့လဲ့ရဲ့နဖူးလေးကို သူဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ… လဲ့လဲ့ရဲ့မျက်လုံးလေးတွေက ပွင့်လာပါတယ်။ “အို…ကိုကိုဘာမှန်းလဲမသိဘူး.. ခလေးအရမ်းရှက်တယ်.. ညက.. ကိုကိုသိပ်ဆိုးတယ်..သိလား…” လဲ့လဲ့ကညုတုတုအသံလေးနဲ့ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေစိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ပါဘူး…လဲ့လဲ့ရဲ့ ပါးပြင်လေးကို သူတစ်ရွတ်ရွတ် နမ်းလိုက်ပါတယ်။

“အို…ကိုကိုသိပ်မကဲနဲ့ကွယ်.. လဲ့လဲ့တစ်ကိုယ်လုံး ကျေတော့မှာဘဲ..” ထိုသို့ပြောလိုက်တဲ့အချိန်မှာဘဲ…။ “တင့်ဆွေရေ..တင့်ဆွေ.. မင်းအဖေ၊ အမေတွေ လိုက်လာတယ်ဟေ့..” ဆိုတဲ့အဆောင်ရှေ့က ကျော်သူအောင်ရဲ့ ခေါ်သံကြားရပါတယ်။ တင့်ဆွေလည်း ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားသလို လဲ့လဲ့လည်း  မျက်လုံးပြူးသွားပါတယ်။ ဟိုက်..အဖေနဲ့အမေက ငါရှိတဲ့အရပ်ကို ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လိုလိုက်လာပါလိမ့်လို့ သူစဉ်းစားလိုက်ပေမဲ့ စဉ်းစားချိန်တောင် မရ လိုက်ပါဘူး..။ သူနေတဲ့ အဆောင်အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီးလူအုပ်ကြီးက ဝင်လာပါတယ်။ နှစ်ယောက်သား ကမန်းကတန်း ကုန်းရုန်းထပေမဲ့ တင့်ဆွေ အောက်ပိုင်းက ဗလာကြီးပါ။ “အို….” ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ… ဝင်လာကြတဲ့ လဲ့လဲ့သူငယ်ချင်းဆရာမ သင်းသင်းမင်း၊ ကျော်သူအောင်၊ တင့်ဆွေ အဖေနဲ့အမေတို့ကတော့ မျက်နှာကို တစ်ဖက်ကိုသာ လွဲထားလိုက်ရပါတော့တယ်။

“ကဲ…ကဲ…ဆရာလေး..ခဲဖိုးလေး..ဟက်ဟက်..” ကာလသားခေါင်းဆောင်ချက်ကြီးက ကာလသားများနှင့်အတူ အဆောင်ရှေ့အပေါက်ဝမှ ပိတ်ထားပြီးခဲဖိုးတောင်းနေသည်။ “အဟဲ..ပေးရမှာပေါ့ ကိုချက်ကြီးရယ်…” တင့်ဆွေက သူ့တိုက်ပုံအိတ်ထဲလက်နှိုက်ကာ စမ်းလိုက်သည်…။ ပိုက်ဆံက (၂)သောင်းဘဲ ရှိတော့သည်။ “နိုးနိုး…ဒီလောက်နဲ့မရဘူး ဆရာလေး…နို့မို့ဆို ဖယ်မပေးဘူး..” ချက်ကြီးက ဆက်ညှော်နေသည်။ လဲ့လဲ့က သူမပိုက်ဆံအိတ်လေးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး… ပိုက်ဆံတစ်ထပ်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။

“ရော့ကိုချက်ကြီး..” “ဟား..ဟား..ဒါမှဒို့ဆရာမကွ…ကဲ.. သူငယ်ချင်းတို့သွားရအောင်..” ဆိုပြီး ပေးသောငွေများကို ယူကာ ထန်းတောက ကိုမောင်ငယ်တို့ဆိုင်ကို ချီတက်သွားကြတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာတော့ ရွာထိပ်က ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီး အောက်မှာတော့… သူတို့မသိလိုက်သည့် စကားပြောနေကျသည့်စုံတွဲ(၁)တွဲက ရှိနေသေးသည်။ ဆရာမလေးသင်းသင်းမင်းနှင့် ကျော်သူအောင်တို့စုံတွဲ.. ဘာတွေပြောပြီး.. သဘောကျနေသလဲဆိုတော့…. “ကို….အခုတော့ ကိုတင့်ဆွေကြီးက အကိုဆင်ထားတဲ့ ဂွင်ထဲကို ကွိခနဲဘဲနော်…” “ဟုတ်တာပေါ..သင်းသင်းရယ်…အကိုက ရောက်ခါစ သင်းသင်းကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရတာ.. ဟိုကောင်ကြီးရော လဲ့လဲ့ရော မသိအောင်…ဟီးဟီး..” ကျော်သူအောင်ကား ပါးစပ်ကြီးဖြဲကာ သဘောကျနေသည်..။ တကယ်တော့ သင်းသင်းမင်းနှင့် ကျော်သူအောင်ကား ဗဟိုဝန်ထမ်းတက္ကသိုလ်မှာ သင်တန်းတက်ရင်း ချစ်ကြိုက်ခဲ့ကြပြီး သင်းသင်းမင်းရှိရာအရပ်သို့ အပြောင်းလျှောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ လဲ့လဲ့က တင့်ဆွေကို စိတ်ဝင်စားနေမှန်းသိသဖြင့် သင်းသင်းမင်းနဲ့တိုင်ပင်ကာ တလှာ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ပြောရလျှင် လဲ့လဲ့ကား သက်သက်ချိုနှင့် ညီအမအရင်းလို ချစ်ခဲ့သော အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေ။ လဲ့လဲ့မိဘတွေနှင့် တင့်ဆွေမိဘများကား ငယ် သူငယ်ချင်း တစ်ရပ်တည်းသားတွေ။ ဒါကို တင့်ဆွေက သိသဖြင့် သက်သက်ချိုစိတ်နဲ့လေနေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို ကယ်တင်ရှင်ကြီးလုပ်ကာ ဖူးစာရေးနတ်လုပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ တကယ်တော့ တင့်ဆွေနှင့်လဲ့လဲ့ ဖြစ်သွားသည့်ညက သူနှင့် သင်းသင်းမင်းကမြို့ကတည်းခိုခန်း တစ်ခုမှာနှပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ချက်ကြီးနှင့် ကိုမောင်ငယ်ကိုဘေးတီးပေးဖို့ အကူအညီတောင်းရသေးသည်။ အချိန်ကိုက် ထောင်ဖမ်းလိုက်တော့ တင့်ဆွေနဲ့လဲ့လဲ့ကား ယခုလို  ချစ်ကြိုက်ပြီး မင်္ဂလာဆောင်သည်အထိ ဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ “အဟိ..” ကျော်သူအောင်ကပြုံးလိုက်သည်။ သင်းသင်းမင်းက… သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာမှီနေရင်း….

“အကို..ဘာရီနေတာလဲ…” “အခုလောက်ဆို တင့်ဆွေကြီးတစ်ယောက်တော့ အတိတ်မေ့နေလောက်ပြီ… သင်း..သူငယ်ချင်း အပြုအစုကောင်းတာနဲ့..” “အို..ကိုရယ်..နားရှက်စရာတွေ…” “အဟိ..ကိုကဘာပြောလို့လည်းလို့…. သင်းသင်းဘာသာ စိတ်ကူးထဲရှိတာ တွေးနေတာကိုး…” “ကိုနော်…ပြောလေကဲလေ…ကဲဟယ်…လူဆိုး..” သင်းသင်းမင်းက ကျော်သူအောင်ရင်အုပ်ကြီးကို ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး လက်သီးဆုပ်လေးများနဲ့ ထုနေပါတယ်။ ကျော်သူအောင်က သင်းသင်းမင်း လက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး သူမကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့.. “အို…” ဆိုတဲ့ သင်းသင်းမင်းရဲ့အသံလေးက ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်နေကြသလိုဘဲ… သူငယ်ချင်း တင့်ဆွေတစ်ယောက်ကတော့ လဲ့လဲ့နဲ့တွေ့ပြီး ကြည်ဖြူကိုရော သက်သက်ချိုကိုရော အခုအချိန်မှာ သတိရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ကျော်သူအောင် စဉ်းစားမိလိုက်ပါသေးတယ်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာတော့ သင်းသင်းမင်းက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်သက်လို့……..။

Zawgyi

အတိတ္

“ဆရာေလး..ထန္းေရခ်ိဳေလးေသာက္ဦးမလားဗ်…” ထန္းေတာေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေသာ ေက်ာင္းဆရာေလး တင့္ေဆြကို ႐ြာမွကာလသားေခါင္းကိုခ်က္ႀကီးက ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ဆရာေလးကား သေဘာေကာင္းသည္၊ စာသင္ျပလည္းေကာင္းသည္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေလးအေၾကာင္းကိုေတာ့ခ်က္ႀကီးမသိ။ (၄)တန္းႏွင့္ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ေသာ ခ်က္ႀကီးအဖို႔ သူႏွင့္ ႐ြယ္တူျဖစ္ေသာ ဆရာေလးလို ပညာတတ္တစ္ေယာက္ကို မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခြင့္ရသည့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာေနသည္။ ဆရာေလးကား ကိုခ်က္ႀကီးရွိရာဆီသို႔လာခဲ့သည္။

“ေအးဗ်ာ…ေသာက္တာေပါ့…” “ေဒၚေအးမိေရ..ဆရာေလးအတြက္ တစ္ျမဴေပးပါဗ်ိဳ႕..” “လာပါၿပီေတာ္..လာပါၿပီ…” ထန္းေတာပိုင္ရွင္ ဦးေမာင္ငယ္မိန္းမ ေဒၚေအးမိက ထန္းေရအိုးတစ္အိုးကို ျမက္ဖ်ာေပၚသို႔ လာခ်လိုက္သည္။ “ခြက္ေလး ဘာေလးေရာ အျမည္းေရာ ေဒၚေအးမိ” ခ်က္ႀကီးက ေဆာ္ၾသလိုက္သည္။ “ဟိုမွာ နင့္ကိုေမာင္ငယ္ယူလာပါၿပီ.. လယ္ႂကြက္ကင္ကို ေၾကာ္ေပးေနတယ္.. အခုေတာ့ ပဲေလွာ္နဲ႔ဘဲ အရင္ျမည္းဦး…အားနာလိုက္တာ ဆရာေလးရယ္.” ေဒၚေအးမိက ဆရာေလးကိုတင့္ေဆြကို ေလာကြက္ျပဳလိုက္သည္။ “ရပါတယ္ ေဒၚေအးမိရယ္….အားနာစရာ..” ဆရာေလးတင့္ေဆြက ထန္းေရအိုးထဲသို႔ ခြက္ျဖင့္ခပ္ကာ ထန္းေရတစ္ခြက္ကိုေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ လယ္ႂကြက္ေၾကာ္ပန္းကန္ကို ကိုေမာင္ငယ္မွ လာခ်လိုက္သည္။

“ဆရာေလး..စားေနာ္…အားမနာနဲ႔..” ကိုေမာင္ငယ္ကား ဆရာေလးကိုတင့္ေဆြကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့….စားပါတယ္..ကိုေမာင္ငယ္..” ကိုေမာင္ငယ္ကား ဆရာေလးကိုတင့္ေဆြႏွင့္ ခ်က္ႀကီးတို႔နားကို ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔အေနႏွင့္ ဆရာေလးကိုတင့္ေဆြႏွင့္စကားေျပာရတာကို သေဘာက်သည္။ ဆရာေလးက ဗဟုသုတလည္း ျပည့္စုံတယ္ေလ။ ဆရာေလးက ဒီ႐ြာကိုေရာက္တာ (၁)ႏွစ္ေလာက္ဘဲရွိေသးတယ္။ ႐ြာကလူေတြနဲ႔က ေတာ္ေတာ္ခင္ေနသလို စာအသင္အျပေကာင္းသျဖင့္ ကေလးေတြကခ်စ္ၾကသည္။ ႐ြာကလူေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနေပမဲ့.. ဆရာေလးအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ ေကာင္းေကာင္းမသိၾက။ ၿမိဳ႕ကလာတာလို႔ဘဲ သိရသည္။ ဒီေနရာႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေဝးေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕က။

ဒီ႐ြာကေလးက အညာဘက္မွာ ဆရာေလး လာေသာဘက္က အေဝးႀကီးက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွ။ ဆရာေလးကို သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း ေမးၾကည့္တိုင္း ဆရာေလးက စကားလမ္းေၾကာင္း လြဲေလ့ရွိသည္။ ဆရာေလးေျပာျပေသာ ဗဟုသုတမ်ား စာေပ ရသမ်ားကို နားေထာင္ရင္း.. ကိုေမာင္ငယ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံခ်က္ႀကီးတို႔မွာ ဆရာေလးရဲ႕ စကားေျပာေကာင္းမႈကို ခ်ီးမြမ္းမိသည္။ ကိုေမာင္ငယ္က ဆရာေလးတင့္ေဆြကို.. “ဆရာေလး..အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ..” “ကြၽန္ေတာ့္အသက္(၂၅)ႏွစ္ပါ..” “ဒါဆို ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတာဘဲ.. ဆရာေလးတို႔မ်ား ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ ဗဟုသုတလဲျပည့္စုံ ဉာဏ္ပညာကလဲ ေျပာစရာမရွိေအာင္ဘဲ..” “ဒါနဲ႔ဆရာေလး မိန္းမယူဖို႔ စိတ္မကူးေသးဘူးလား..” ခ်က္ႀကီးကဝင္ေျပာသည္။

“ဆရာေလးကို႐ြာထဲမွာ စိတ္ဝင္စားေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြမွအမ်ားႀကီး.. ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ မနာလိုျဖစ္တယ္..ဟီးဟီး..” “ေၾသာ္ကိုခ်က္ႀကီးကလည္း ေလွ်ာက္ေျပာေနျပန္ၿပီ..” “ဟုတ္သားဘဲ…ခ်စ္ႀကီးရယ္…နင္စဥ္းစဥ္းစားစားလဲ ေျပာပါဦး.. ဒို႔ဆရာေလးက လူကလည္းေခ်ာ.. ပညာကလည္းတတ္… ဒို႔႐ြာကေကာင္မေလးေတြကို စိတ္ဝင္စားမတဲ့လား… ၿမိဳ႕က ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြဘဲ စိတ္ဝင္စားမွာေပါ့..” ေဒၚေအးမိကပါ ဝင္ေျပာလိုက္ေသးသည္။

“ဒီလိုလဲမဟုတ္ပါဘူး…ေဒၚေအးမိရယ္.. ေတာက ေကာင္မေလးေတြက ၿမိဳ႕ကေကာင္မေလးေတြနဲ႔စာရင္ ႐ိုးသားျဖဴစင္ပါတယ္..” ဆရာေလးကိုတင့္ေဆြအေျပာေၾကာင့္ ကိုေမာင္ငယ္ကလည္း ေနာက္လိုက္သည္။ “ဆရာေလးၿမိဳ႕မွာရည္းစားေတြ ထားခဲ့ဖူးလား… ဟီးဟီး” “အဟဲ…ဒါေတာ့ မေျပာျပပရေစနဲ႔…”
ရယ္သလိုလိုနဲ႔ဆရာေလး ကိုတင့္ေဆြေျပာလိုက္ေပမဲ့ ဆရာေလး ငိုင္သြားတာကို ေဒၚေအးမိက သတိထားမိသြားပါတယ္။ “ေတာ္ကလည္း ဆရာေလးမွ မေျဖခ်င္ပါဘူးဆို… ကဲ… ခ်က္ႀကီးေရ..မိုးလည္းခ်ဳပ္ၿပီ… နင့္ဆရာေလးကို လိုက္ပို႔လိုက္ဦး” “ဟုတ္…ဟုတ္..” ခ်က္ႀကီးလည္း ဆရာေလးကို ႐ြာထဲက ဆရာ/ ဆရာမေတြေနဖို႔ ႐ြာကေဆာက္ေပးထားတဲ့ အိမ္ကို ျပန္လိုက္ပို႔ပါတယ္.။ ဆရာေလးက သူ႔ကို.. “ကဲကိုခ်က္ႀကီးေရ..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ..”

“ရပါတယ္… ဆရာေလးရယ္…ဆရာေလးနဲ႔ ေသာက္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္..” ခ်က္ႀကီးလဲဆရာေလးကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုကာ သူ႔ရဲ႕အိမ္ရွိရာကို ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ တင့္ေဆြတို႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္သံေတြေၾကာင့္ တင့္ေဆြနဲ႔ တစ္ခန္းေက်ာ္မွာ ေနေနတဲ့ ဆရာမေလးလဲ့လဲ့ဟာႏိုးလာပါတယ္။ “ဟင္းဟင္း… ဒို႔မင္းသားတင့္ေဆြေတာ့ မူးလာၿပီ ထင္တယ္” ေဘးမွ သူမသူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္ တစ္ေက်ာင္းထဲ ဆရာမလည္းျဖစ္တဲ့… သင္းသင္းမင္းက သူမကို တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ဟုတ္မယ္…သူကလည္း ဘာေၾကာင့္မ်ား ေန႔တိုင္းေသာက္ေနပါလိမ့္..” “အံမယ္..ညဥ္းကတင့္ေဆြကို စိတ္ပူေနတယ္ေပါ့..” သင္းသင္းမင္းက လဲ့လဲ့ကိုစေနပါေသးတယ္။ “မိန္းမေနာ္..အေကာင္းေျပာေနတာကို ေဖာက္ေဖာက္လာတယ္..ၾကည့္စမ္း” သင္းသင္းမင္းရဲ႕တင္ပါးေလးကို လဲ့လဲ့က မနာေအာင္ဆြဲဆိတ္ရင္းနဲ႔.ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေမွာင္ေနတာေၾကာင့္ သူမရဲ႕ရွက္ေသြးေလးေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလးနီေနတာကို သင္းသင္းမင္း မသိလိုက္ေတာ့ပါဘူး..။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ.. တင့္ေဆြက အေဆာင္ေအာက္ကို ဆင္းသြားတဲ့ေျခသံကို ၾကားရပါတယ္။ တင့္ေဆြမူးတိုင္း ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုေနက်ပါ။ မၾကာမီမွာပဲ… တင့္ေဆြရဲ႕ ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုသံကိုၾကားရပါတယ္။

“သစ္႐ြက္ကေလးေတြလဲ ေျမမွာခလို႔လႊင့္ေႂကြၿမဲ အေဖာ္မဲ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားလဲ ညင္သာတီးတိုး႐ြတ္ဆိုဆဲ အနမ္းပန္းမ်ားသည္လဲ ေႂကြကာခမ္းေျခာက္ရစ္ၿပီကြယ္ အခ်စ္ရဲ႕လိပ္ျပာေလး ဘယ္မွာပုန္းလို႔နားၿပီလဲ အေဖာ္ကြဲတဲ့ငွက္ကေလးမ်ား အေပၚကိုသာေငးေငးၾကည့္ရင္းနဲ႔သာ ႏွလုံးသားမ်က္ရည္မ်ားက်ဆင္းလာ သူေပးတဲ့ခ်စ္အနမ္းမ်ား ျပန္လည္ကာေတြးေတာစိတ္ေမာမိတာ ေအးျမပါးျပင္သည္ပူေႏြးလာ ကတိစကားမ်ားကိုလဲ ေျမလွန္ျပန္ရွာရင္း ဘဝအသစ္မ်ားေပၚလဲ ညင္သာစြာေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ခ်စ္တိုင္းလဲမညား စကားကိုသာ တီးတိုးေရ႐ြတ္မိတာ ကိုယ့္ႏွလုံးသားအသည္းအိမ္မွာ အခ်စ္မ်ားစြာ သူေပးတဲ့အခ်စ္မ်ားကိုသာ ေထြးပိုက္ေနတုန္းအခိုက္မွာ ကိုယ့္ႏွလုံးသားအသည္းတစ္ေနရာ အခ်စ္ေပးတဲ့ဒါဏ္ရာမ်ား အိုးအခ်စ္ .. ခ်စ္တိုင္းလဲမညား“
“ေၾသာ္..ကိုတင့္ေဆြရယ္…ဘယ္လိုေတြျဖစ္ခဲ့လို႔ ဒီေလာက္မ်ားခံစားေနရတာလဲကြယ္…” လဲ့လဲ့ ခပ္တိုးတိုးေလးေရ႐ြက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရပါေတာ့တယ္။

တင့္ေဆြကား သီခ်င္းဆိုတာကို ရပ္နားလိုက္ၿပီး… ဂစ္တာကို ေဘးခ်လို႔ အိပ္ေထာင္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုထုတ္ၿပီး မီးညႇိကာ ဖြာရႈိက္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ပါးျပင္မွ စိုစိစိျဖစ္လာတာေၾကာင့္ သူ႔လက္နဲ႔ စမ္းလိုက္တဲ့အခါမွာ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ကအလိုလိုက်ဆင္းေနတာကို သိလိုက္ရပါၿပီ။ ငါငိုေနမိပါလား..တင့္ေဆြေတြးမိပါတယ္..။ ဘာေၾကာင့္သူ႔ငိုေနသလဲဆိုတာ သူဘဲသိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့(၂)ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ သူ႔ဘဝက ေပ်ာ္႐ႊင္စရာအတိျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ရင္နာစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္… သူဒီလိုခံစားေနရတာပါ.။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အတိတ္ဆိုတဲ့ အရာကို သူ႔ဘဝထဲမွာ မရွိေစခ်င္ပါဘူး။ ျပည့္ဖုံးကားခ်ထားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြက သူ႔အတြက္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြပါ။ ေက်းလက္ေတာ႐ြာေလးမွာ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ရင္း ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို လာေရာက္ကုစားေနတာပါ။ သူ႔မိသားစုကိုပါ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီး အားလုံးနဲ႔ေဝးရာကို ထြက္ခြာလာခဲ့တာပါ။

“ဆရာ…မအိပ္ေသးဘူးလား..” ဆရာမေဒၚလဲ့လဲ့နဲ႔ ဆရာမသင္းသင္းမင္းတို႔ပါ။ သူ႔ဂစ္တာသံေၾကာင့္ ႏိုးသြားဟန္တူပါတယ္။ ေအာက္ဆင္းၿပီး  လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတာပါ။ “ဟုတ္တယ္..ဆရာမ..ကြၽန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေသာက္လာတာနဲ႔.. ဆရာမတို႔ကို အေႏွာက္အယွက္ေပးသလို ျဖစ္သြား တယ္ထင္တယ္.. အားနာလိုက္တာဗ်ာ..” အားနာစရာမလိုပါဘူး…ဆရာရဲ႕ဆရာ့အသံက နားေထာင္လို႔ေကာင္းလို႔ သင္းသင္းတို႔က ခ်ီးက်ဴးေနတာ…ဟိ…”
ဆရာမသင္းသင္းမင္းနဲ႔ လဲ့လဲ့တို႔က သူထိုင္ေနတဲ့ ကြပ္ပစ္ေလးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္းေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ဆရာေသာက္ဖို႔တဲ့ လဲ့လဲ့ေဖ်ာ္လာတာ..” လဲ့လဲ့က သူ႔ကိုေကာ္ဖီခြက္ကို လွမ္းေပးလိုက္တာေၾကာင့္ သူလည္း ေကာ္ဖီခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ “နက္စ္ေကာ္ဖီပါလား..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ..” ဒီ႐ြာမွာေတာ့ မရတဲ့ေကာ္ဖီျဖစ္တာမွန္းသူသိပါတယ္..။ “ေၾသာ္..လဲ့လဲ့ရဲ႕ အိမ္က ပို႔ေပးတာေလ” “ေက်းဇူးပါဘဲဗ်ာ…” ေကာ္ဖီကိုေသာက္ရင္း…တင့္ေဆြက ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ေကာ္ဖီတိုက္တဲ့အတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုျပပါလား.. ဦးထူးအိမ္သင္ရဲ႕သီခ်င္းပါဘဲ… ၾကယ္ေတြစုံတဲ့ည ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးဆိုျပပါလား..” လဲ့လဲ့က သူ႔ကို ေတာင္းဆိုလိုက္တာေၾကာင့္ သူလည္း ဂစ္တာကိုတီးခတ္ရင္းဆိုျပလိုက္ပါေတာ့တယ္..။

“ၾကယ္ေတြစုံတဲ့ည ကိုယ့္အိမ္မက္ေလးရယ္…ၾကယ္ေတြစုံတဲ့ည..ဘဝေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရယ္….” တင့္ေဆြရဲ႕ သီဆိုျပမႈေအာက္မွ သင္းသင္းမင္းနဲ႔ လဲ့လဲ့လည္း.. စီးေမွ်ာသြားပါေတာ့တယ္.။ “ကဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိပ္ေတာ့မယ္.. ဆရာမတို႔ အိမ္မက္လွလွမက္ပါေစဗ်ာ…” တင့္ေဆြကား လဲ့လဲ့တို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူ၏ အခန္းတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္သြားေခ်ၿပီ။ လဲ့လဲ့ႏွင့္ သင္းသင္းမင္းကား စကားဆက္ေျပာေနၾကေသးသည္။ အခ်ိန္အတန္ငယ္ၾကာၿပီးေနာက္… “ကဲသင္းသင္းေရ ကိုယ္ေတြလဲ သြားအိပ္ရေအာင္…” လဲ့လဲ့လည္း သင္းသင္းမင္းနဲ႔ အတူအခန္းကို ျပန္ရန္ ျပင္လိုက္စဥ္… ခုနက တင့္ေဆြထိုင္သြားေသာ ခုံေပၚမွာ ဓါတ္ပုံလိုလိုက်ေနတာ ျမင္လိုက္ရသည္။ “ေၾသာ္..ကိုတင့္ေဆြက်ထားတာထင္တယ္” ဆိုၿပီး..ထိုဓါတ္ပုံကိုေကာက္ယူလိုက္သည္။ အစစ္ပင္ ဓါတ္ပုံတစ္ပုံ ဓါတ္ပုံကားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပုံပင္။ အခ်စ္ဆုံးကိုကိုသို႔ ခ်စ္တဲ့ ၾကည္ျဖဴမွ အမွတ္တရဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးထားသည္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသည္။ လဲ့လဲ့စိတ္ထဲမွာ မနာလိုသလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ သူမကိုယ္သူမမသိ။

“လဲ့လဲ့…လာေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ…” ေရွ႕မွထႏွင့္သြားေသာသင္းသင္းမင္း၏ ေခၚသံေၾကာင့္.. “လာၿပီ.သင္းသင္းေရ..တကတည္း..” ဆိုၿပီး သူမက ထိုဓါတ္ပုံကိုသူမအက်ီအိတ္ထဲ ကပ်ာကယာ ထိုးဖြတ္လိုက္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ထိုသို႔လုပ္မိသည္ဆိုတာကို သူမကိုယ္သူမ နားမလည္။ အေဆာင္ထဲဝင္ကာ အိပ္ယာေပၚျပန္လွဲခ်ိန္အထိ.. သူမေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္.. တင့္ေဆြႏွင့္ ဓါတ္ပုံပိုင္ရွင္ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း… သူမ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာပါ.။ ကိုတင့္ေဆြနဲ႔ ဒီေကာင္မေလးက ဘယ္လိုပတ္သက္ခဲ့တာလည္းဆိုတာ သူမအရမ္းသိခ်င္ေနသည္။ အို.. ဒါလဲငါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ.ဟုေတြးၿပီး သူမကိုယ္သူမ ေတြးလိုက္မိသည္။ ဒါက သူ႔ကိစၥဘဲဟာ.. ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔စပ္စုခ်င္ေနရတာလဲ… မိလဲ့လဲ့.. နင့္စိတ္ကို နင္ထိန္းစမ္း… ဆရာမလုပ္ေနၿပီးအရွက္မရွိဟု သူမကိုယ္သူမ ေျဖေတြးၿပီး ႏိုးတစ္ဝက္ ေပ်ာ္တစ္ဝက္ျဖစ္ေနသည္။

သူမေဘးမသူငယ္ခ်င္းမ သင္းသင္းမင္းကေတာ့ အိမ္မက္ထဲမွာ နတ္သားေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနဟန္တူသည္။ အိပ္ေနလိုက္တာမ်ား သိုးလို႔။ သူမစိတ္ထဲမွ မဆီမဆိုင္ မေက်မနပ္ ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ သူမလည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။ “ဆရာတင့္ေဆြက ဒီမွာေနတာလား မသိဘူးခင္ဗ်..” အေဆာင္ေရွ႕မွာ လူ႐ြယ္တစ္ဦး။ လဲ့လဲ့.. ကိုတင့္ေဆြ အခန္းဘက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူမရွိ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ကိုတင့္ေဆြကား ႐ြာထဲမွ အသိမ်ားထံသြားဟန္တူသည္။ လူ႐ြယ္ကား ဆိုင္ကယ္ျဖင့္လာျခင္းျဖစ္သည္။ “ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္…ကိုတင့္ေဆြကေက်ာင္းပိတ္လို႔ အျပင္သြားဟန္တူတယ္…” သင္းသင္းမင္းက ထိုလူ႐ြယ္ကိုလွမ္းေျဖလိုက္ပါတယ္။ “ဒါနဲ႔ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႔လဲမသိဘူးရွင့္.. ဒီကအကိုက…” “ေၾသာ္…ကြၽန္ေတာ္က ဒီ႐ြာကိုေရာက္လာတဲ့ က်န္းမာေရးမႉး အသစ္ပါ.. မေန႔ညကတည္းက ေရာက္တယ္.. တင့္ေဆြနဲ႔က ေက်ာင္းေနဘက္ေတြပါ.. မေန႔ညကတည္းက သူ႔ဆီလာမလို႔ ညနက္သြားတာနဲ႔ မနက္မွ လာမယ္ဆိုၿပီးလာျဖစ္တာ.. လမ္းမွာ လြဲသြားတယ္နဲ႔တူတယ္..တင့္ေဆြနဲ႔က..”

“ဟုတ္မယ္..အကို႔ထိုင္ပါဦး….သူျပန္လာေတာ့မွာပါ.. ဒါနဲ႔… အကို႔နာမည္က..” “ကြၽန္ေတာ့နာမည္ ေက်ာ္သူေအာင္ပါခင္ဗ်..” ထိုလူ႐ြယ္ကလည္း ၿပဳံးၿပဳံး႐ြင္႐ြင္နဲ႔ လွမ္းေျဖလိုက္ပါတယ္။ “ေစာင့္ရင္းနဲ႔ထိုင္ပါဦး….” သို႔ျဖင့္ထိုလူ႐ြယ္ကား သင္းသင္းမင္းႏွင့္လဲ့လဲ့တို႔ အခန္းထဲကို အလည္လာခဲ့ေတာ့သည္။ “ကြၽန္ေတာ္က ဒီနယ္ေရာက္လာေတာ့ အသိမရွိဘူး ထင္ေနတာ… ဒီေရာက္ေတာ့ သူႀကီးကေျပာမွ ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း တင့္ေဆြမွန္းသိတယ္.. ဒါနဲ႔ ညီမတို႔နာမည္ေတြက..” “ညီမနာမည္က လဲ့လဲ့ပါ…သူကေတာ့ သင္းသင္းမင္းတဲ့.. ကိုတင့္ေဆြနဲ႔ တစ္ေက်ာင္းထဲ ဆရာမေတြပါ..” သို႔ျဖင့္ ေက်ာ္သူေအာင္ႏွင့္ လဲ့လဲ့၊ သင္းသင္းမင္းတို႔မွာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ရင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကေတာ့သည္။ ေက်ာ္သူေအာင္က… “ကြၽန္ေတာ္က တင့္ေဆြႀကီး စိတ္ေတြေလၿပီး လြင့္သြားလိုက္တာ.. ဒီတစ္သက္ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး ထင္ေနတာ….” ေက်ာ္သူေအာင္စကားကို လဲ့လဲ့စိတ္ဝင္စားသြားသည္။

“ကိုတင့္ေဆြက ဘာျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ.. ကိုေက်ာ္သူေအာင္ရယ္.. ေျပာျပႏိုင္ရင္ ေျပာျပပါလား..” “ဒီလိုဗ်..တင့္ေဆြအေၾကာင္းကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္..” ဆိုၿပီးေက်ာ္သူေအာင္အစပ်ိဳးလိုက္ခ်ိန္မွာ။ “ေၾသာ္..သူငယ္ခ်င္းမင္းက လဲ့လဲ့တို႔အခန္းဘက္ ေရာက္ေနတာကိုး.. သူႀကီးေျပာလို႔.. မင္းငါ့ဆီသြားတယ္ဆိုလို႔ လိုက္လာတာ” ကိုတင့္ေဆြ႐ြာထဲမွ ျပန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ “ဟုတ္တယ္..အကိုေရ…အကို႔သူငယ္ခ်င္းက စကားေျပာေကာင္းလို႔..နားေထာင္ေနတာ..” “လာကြာသူငယ္ခ်င္း..ငါ့အခန္းဘက္သြားရေအာင္.” ဆိုၿပီး ေက်ာ္သူေအာင္ကို ကိုတင့္ေဆြက ေခၚသြားသျဖင့္ လဲ့လဲ့သိခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာကား သိခြင့္မရလိုက္ေတာ့ပါ။

တကယ္ေတာ့ တင့္ေဆြကား နယ္ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕မွ အလြန္ခ်မ္းသာေသာ မိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ တင့္ေဆြ ဒီလိုေနရာမွာ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ လာလုပ္ေနျခင္းသည္…။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ(၂)ႏွစ္ခန႔္က… တင့္ေဆြသည္ ၾကည္ျဖဴဆိုေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ လြန္စြာ ခ်စ္ခဲ့ၾကေလသည္။ ၾကည္ျဖဴသည္လည္း တင့္ေဆြကို ခ်စ္ခဲ့ပါသည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ လင္မယားလိုပင္ေနခဲ့သည့္ အဆင့္။ “ၾကည္ျဖဴ…မင္းအဲ့အလုပ္ကထြက္လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္..” “ဘာျဖစ္လို႔လဲကိုကိုရဲ႕…ၾကည္ျဖဴဒီအလုပ္နဲ႔ အဆင္ေျပေနတာဘဲကို” ေက်ာင္းၿပီးခါစ ၾကည္ျဖဴကား ၿမိဳ႕ထဲမွပြဲ႐ုံတစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ၾကည္ျဖဴ အလုပ္လုပ္တာကို တင့္ေဆြ ဘာမွမေျပာလို။ ဒါေပမဲ့ ပြဲ႐ုံပိုင္ရွင္ ဦးျမတ္ေက်ာ္ကို တင့္ေဆြနည္းနည္းေလးမွ သေဘာမက်။ သူ၏ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္ပါတနာ.. ဒါေပမဲ့ သူ၏ဖခင္ျဖစ္သူ၏ေျပာစကားမ်ားအရ ဦးျမတ္ေက်ာ္ ဆိုသူမွာ လူရႈပ္လူေပြ။ မိန္းမဆိုလွ်င္ အိမ္ေထာင္ရွိရွိ မရွိရွိ ဆင္ျခင္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္သျဖင့္ ၾကည္ျဖဴအတြက္ သူစိုးရိမ္သည္..။ ဒါေပမဲ့ ၾကည္ျဖဴက နည္းနည္းမာနႀကီးသည္…။ အလုပ္မရွိလွ်င္ တင့္ေဆြ မိဘမ်ားအထင္ေသးမွာ စိုးသည္ဟုဆိုၿပီး ပြဲ႐ုံမွာ ဆက္လုပ္ေနသည္။

“ၾကည္ျဖဴရယ္.. အဲ့ဒါဆိုလည္း ျမန္ျမန္လက္ထပ္ၾကရေအာင္ေလ..” လို႔ ဆိုလိုက္ျပန္လွ်င္လည္း ၾကည္ျဖဴက ျငင္းႏွင့္။ ၾကည္ျဖဴအလုပ္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ၾကည္ျဖဴႏွင့္ သူစကားမ်ားေပါင္းမနည္းေတာ့။ ယခုလဲ… “ဘာလဲ..ၾကည္ျဖဴက အဲ့ဦးျမတ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ လူႀကီးၾကည့္တာ ခံခ်င္ေနလို႔လား.. ၾကည္ျဖဴအလုပ္လုပ္ခ်င္ရင္ အကိုတို႔အလုပ္မွာ လာလုပ္.. ဒီအတိုင္းထိုင္ေနလို႔ရတယ္” သူလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔မိဘေတြကလည္း ခ်မ္းသာသူေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ပင္။ “ကိုကိုေနာ္..ၾကည္ျဖဴဂုဏ္သိကၡာကို မစြပ္စြဲနဲ႔.. ၾကည္ျဖဴ မႀကိဳက္ဖူး..” “ဘာလဲ မွန္တာေျပာေတာ့မင္းကနာတယ္ေပါ့…” “ကိုကိုထင္ခ်င္သလိုထင္ေတာ့…အလကားေနရင္း သဝန္တိုေနတယ္..” ၾကည္ျဖဴကား ငိုရင္းထြက္သြားေခ်ၿပီ.။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးေနသျဖင့္ သူလည္း လိုက္မေခ်ာ့ျဖစ္။ ၾကည္ျဖဴကလည္း သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသြားသည္။

ၾကည္ျဖဴကား အလုပ္ထဲေရာက္သည္အထိ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ အလုပ္ကိုဖိဖိစီးစီးလုပ္ေနသည္။ ၾကည္ျဖဴစိတ္ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနသည္။ သဝန္တို ကိုတင့္ေဆြကို။ “သမီး…ဒီေန႔စာရင္းေတြမ်ားလို႔ အခ်ိန္ပိုေလး နည္းနည္းဆင္းေပးပါဦး” “ဟုတ္ကဲ့..ဦး..” ဦးျမတ္ေက်ာ္ကား တကယ္ေတာ့ ၾကည္ျဖဴကို ဂြင္ဖန္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ ၾကည္ျဖဴဆိုေသာ ေဒါင္းမေလးကား သူ၏ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ဝင္လာေခ်ၿပီ.။ “သမီးေရ…ေရာ့အေအးေလးေသာက္လိုက္ဦး…” အေအးဗူးကို ဦးျမတ္ေက်ာ္က ၾကည္ျဖဴေရွ႕ ခ်ေပးလိုက္သည္။ ပြဲ႐ုံထဲမွာက လူရွင္းေနၿပီ.. နည္းနည္းလဲေမွာင္စျပဳေနၿပီကိုး…။ ၾကည္ျဖဴလဲ ေခါင္းေတြမူးေနာက္လာသျဖင့္ အေအးဗူးကို ေဖာက္ေသာက္လိုက္သည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္ကား စိတ္ထဲမွေက်နပ္ေနသည္။ ထိုအေအးဗူးထဲတြင္ ေဆးထိုးအပ္ျဖင့္ ထိုးထည့္ထားေသာ ရာဂႂကြေဆးမ်ား ပါရွိေနသည္။

“အို..ဦးရယ္…မူးလိုက္တာ..အင္းအင္း” ေကာင္မေလးကား မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ တအင္းအင္းႏွင့္ ဦးျမတ္ေက်ာ္ကား ၾကည္ျဖဴကို ေပြ႕ဖက္ၿပီး ဂိုေဒါင္ေနာက္မွ အခန္းထဲကိုေခၚသြားသည္။ “ေကာင္းသြားမွာပါ…သမီးရယ္… ခဏအိပ္လိုက္ေနာ္..” ၾကည္ျဖဴကား..ေဆးရွိန္ျဖင့္ ရာဂစိတ္မ်ား ျပင္းထန္ေနေသာေၾကာင့္.. တဟင္းဟင္းႏွင့္ ဦးျမတ္ေက်ာ္ကို ဖက္ေနသည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္ကလည္း…သူ႔ရဲ႕ပုဆိုးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ စားေနက် ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးက ပုဆိုးခြၽတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေရွ႕ကို ေငါက္ခနဲထြက္လာသည္။ သူက ၾကည္ျဖဴထမိန္ေလးကို လွန္တင္လိုက္သည္။ ၾကည္ျဖဴရဲ႕ အဖုတ္ေလးကို သူ႔လက္ဖဝါး ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ပြတ္ဆြဲေပးလိုက္ရာ… “အို.အို..ဦးရယ္..သမီးမရေတာ့ဘူး.. ဦးလုပ္ေပးပါေတာ့…”  ၾကည္ျဖဴကား အဖုတ္တြင္အေရၾကည္ေလးမ်ား ထြက္ေနေခ်ၿပီ။ ဦးျမတ္ေက်ာ္ကား ၾကည္ျဖဴရဲ႕ အဖုတ္ေလးကို သူ႔ရဲ႕ေျခာက္လက္မ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွည္သည့္ လီးႀကီးျဖင့္ မညႇာမတာေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္။

“ျဗစ္..ဒုတ္…” “အ..အား..ေသပါၿပီ..” ၾကည္ျဖဴရဲ႕ အဖုတ္ေလးကို ဦးျမတ္ေက်ာ္မွ မညႇာမတာ ေဆာင့္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၾကည္ျဖဴ မ်က္ရည္ဝိုင္းသြားသည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္ကား ဆက္တိုက္ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ၾကည္ျဖဴလည္း ႂကြေနေသာေၾကာင့္ ဖင္ႀကီးကိုပင့္ပင့္ၿပီး လိုးခ်က္မ်ားကို ေကာ့ေကာ့ေပးကာခံယူေနသည္။ သူမေစာက္ပတ္အတြင္းသား အသားမ်ဥ္မ်ားက ဦးျမတ္ေက်ာ္လီးကို ဆြဲစုပ္ေနသည္။ “ဖြတ္..ဖြတ္..” “ရွီး..ရွီး.. ဦးေရ..ေဆာင့္ေဆာင့္.. ၾကည္ျဖဴကို မညႇာနဲ႔..အ..အ..” ၾကည္ျဖဴရဲ႕ေအာ္ဟစ္ညဥ္းညဴသံေလးမ်ားက အခန္းထဲမွာ ဆူညံေနသည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္အဖို႔လည္း ၾကည္ျဖဴလိုေကာင္မေလးရဲ႕ အဖုတ္က်ဥ္းက်ဥ္း က်ပ္က်ပ္ကေလးကို လိုးရတာ ေကာင္းေကာင္းအရသာ ေတြ႕ေနေလေတာ့သည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္ကား ၾကည္ျဖဴကို မညႇာေတာ့ပါ.. သူၿပီးခါနီးၿပီျဖစ္လို႔ ၾကည္ျဖဴရဲ႕အဖုတ္ေလးကို သူ႔လီးႀကီးနဲ႔ အသားကုန္ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။

မၾကာမီမွာ သူ႔လီးထိပ္မွာ ပူခနဲျဖစ္သြားၿပီး. လီးေခ်ာင္းထဲမွ လေရျဖဴျဖဴျပစ္ျပစ္မ်ားကို ၾကည္ျဖဴရဲ႕ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားနံရံမ်ားကို ပန္းထုတ္ေနပါတယ္။ ၾကည္ျဖဴအဖို႔လဲ ဦးျမတ္ေက်ာ္ရဲ႕ လီးႀကီးကို ေစာက္ပတ္အတြင္းသားေတြနဲ႔ ညႇစ္ညႇစ္ၿပီးဆြဲယူကာ စိတ္ကို ေျဖေလွ်ာ့လိုက္တဲ့အခါမွာ သူမေစာက္ေခါင္းထဲက သုတ္ရည္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထြက္က်လာပါေတာ့တယ္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္က အနည္းငယ္ေမာသြားတာေၾကာင့္ ပက္လက္လွန္ၿပီး အနည္းငယ္အေမာေျဖေနပါတယ္။ ရာဂႂကြေဆးအရွိန္မေျပေသးတဲ့ ၾကည္ျဖဴဟာ ဦးျမတ္ေက်ာ္ရဲ႕လီးကို သူမလက္နဲ႔ ကစားေပးေနပါတယ္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္က ၾကည္ျဖဴ႕ေခါင္းကို သူ႔လက္နဲ႔ဖြေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး သူ႔လီးႀကီးနဲ႔ ၾကည္ျဖဴႏႈတ္ခမ္းကိုေတ့ေပးလိုက္ပါတယ္။

“ဦးကိုမႈတ္ေပးပါလား…ခေလး…” သမီးလို႔ေျပာရာကေန ခေလးလို႔ အရွက္မရွိ ေခၚလိုက္ပါေသးတယ္.။ ၾကည္ျဖဴကေတာ့ ဦးျမတ္ေက်ာ္ရဲ႕လီးႀကီးကို စတင္စုပ္ေနပါၿပီ။ စိတ္ေတြ ႂကြေနတာေၾကာင့္ သူမရဲ႕စုပ္ခ်က္ေတြက အရမ္းကို ျပင္းထန္ေနတာေၾကာင့္ ဦးျမတ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးႀကီးေမးၿပီး ခံလို႔ေကာင္းေနပါတယ္။ “ႁပြတ္..ႁပြတ္…” “အား..ေကာင္းလိုက္တာ..ခေလးရယ္…” ဦးျမတ္ေက်ာ္ကား ၾကည္ျဖဴရဲ႕လီးစုပ္ေပးတာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးခံလို႔ေကာင္းေနပါတယ္။ ၾကည္ျဖဴ စုပ္ေပးတာေကာင္းတာေၾကာင့္ သူ႔လီးႀကီးကလည္း နဂါးတစ္ေကာင္လို ျပန္ေထာင္ထလာပါတယ္။ ၾကည္ျဖဴရဲ႕တံေတြးေတြနဲ႔စိုစြတ္ၿပီး ေျပာင္လက္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔လီးကို ၾကည္ျဖဴပါးစပ္ထဲကေန ဆြဲထုတ္ၿပီး.. “ခေလး ဖင္ကုန္းေပးပါလာ.. ဦးေနာက္ကေန လိုးမလို႔..”
လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ၾကည္ျဖဴကလည္း ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး သူမဖင္ေလးကို ေကာ့ထားေပးပါတယ္။ ဝိုင္းဝန္းအိစက္ေနတဲ့ ၾကည္ျဖဴရဲ႕ ဖင္အိုးဝိုင္းဝိုင္းေလးအလယ္မွာ.. အရည္ေတြ စိုစြတ္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္ျခမ္း ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ျပဴေနပါတယ္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္က သူ႔လီးႀကီးကို ၾကည္ျဖဴအဖုတ္နဲ႔ေတ့ၿပီး ဒစ္ျမဳတ္႐ုံသြင္းၿပီး ၾကည္ျဖဴရဲ႕ေစာက္စိေလးကို လီးထိပ္နဲ႔ပြတ္ေပးပါတယ္။

“အိုး..အိုး…ဦးရယ္သမီးကိုလိုးေပးပါေတာ့..” ၾကည္ျဖဴက ဖင္ေလးကိုေနာက္သို႔ဆုတ္ဆုတ္ကာ ေကာ့ေကာ့တက္လာပါတယ္။ ေကာင္မေလး ခံခ်င္စိတ္ေတြျပင္းထန္လာတာကို.. ဦးျမတ္ေက်ာ္ သိပါတယ္။ “ခေလး..ဦးလိုးတာကို တစ္သက္လုံးခံမွာလား…” “အို..ဦးရယ္.အဖုတ္ကြဲရင္ကြဲသြားပါေစ… လိုးေပးပါေတာ့ဆို… အင္းအင္း..” ၾကည္ျဖဴက အခုအခ်ိန္မွာ ဦးျမတ္ေက်ာ္လိုးေပးတာကို လိုခ်င္တာကလြဲၿပီး ဘာမွမျမင္ေတာ့ပါ..။ ဦးျမတ္ေက်ာ္က ၾကည္ျဖဴရဲ႕ ခါးေလးကိုကိုင္ၿပီး အသားကုန္ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။ “ေဘာက္…ေဘာက္…ပလြတ္….ပလြတ္…” “လိုး..လိုး…ဦးေရ သမီးေကာင္းေနၿပီ…” “ပလြတ္..ပ လြတ္..စြပ္…စြပ္…” ၾကည္ျဖဴရဲ႕ညဥ္းညဥ္သံ..ဦးျမတ္ေက်ာ္ရဲ႕လီးနဲ႔ သူမအဖုတ္ကို အဆက္မျပတ္မနားတမ္း ေဆာင့္ခ်သံေတြဟာ အခန္းထဲမွာ ဆူညံေနပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ဦးျမတ္ေက်ာ္ဟာလည္း ၾကည္ျဖဴ အဖုတ္ထဲကို လေရေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကည္ျဖဴလဲ ေစာက္ေရေတြထြက္သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ထပ္ရက္ႀကီးေမွာက္က်ကာ အေမာေျဖေနၾကပါေတာ့တယ္။

ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ၾကည္ျဖဴမ်က္ႏွာေလးက ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ႏွင့္ ယခုထိတိုင္ သတိကလည္မလာေသး…။ မေန႔က သူနဲ႔စကားမ်ားသြားတုန္းက ၾကည္ျဖဴစိတ္ အဲ့ေလာက္မျဖစ္ဟု သူထင္မိသည္.။ ၾကည္ျဖဴတစ္ေယာက္ မေန႔က အိပ္ေဆးေတြ တစ္ဗူးလုံးေသာက္လိုက္သည္ဟု သိရသည္။ ၾကည္ျဖဴအတြက္ အသက္ရွင္ရန္ လက္က်န္အခ်ိန္ေတြက နည္းပါးေနၿပီဟု သူရိပ္မိသည္။ ဆရာဝန္ႀကီး၏ ေျပာစကားအရဆို…ၾကည္ျဖဴအသက္ရွင္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က မရွိေတာ့။ ၾကည္ျဖဴမိသားစုေတြက အလိုက္သတိပင္ အခန္းျပင္သို႔ ထြက္သြားၾကၿပီ။ ေယာက်ၤားတန္မဲ့ တင့္ေဆြ ငိုခ်င္လာသည္…။

“အင္း….” ၾကည္ျဖဴတစ္ခ်က္လူးလြန႔္လာသည္။ “ၾကည္ျဖဴ…သတိရလာၿပီလား…” ၾကည္ျဖဴရဲ႕လက္ကေလးကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း သူေမးမိသည္။ ၾကည္ျဖဴရဲ႕လက္ကေလးေတြက ေအးစက္ေႏွသည္။ ၾကည္ျဖဴက အားယူကာ စကားေျပာရန္ႀကိဳးစားသည္။ “ကိုကို….” “ၾကည္ျဖဴ…ေမာေနပါ့မယ္…နားပါဦး…ၾကည္ျဖဴ ေကာင္းသြားမွာပါ…” ၾကည္ျဖဴက သူ႔ကိုၿပဳံးကာၾကည့္ရင္း…. “မလိမ္ပါနဲ႔ ကိုကိုရယ္…ၾကည္ျဖဴမေနရေတာ့ပါဘူး.. ၾကည္ျဖဴသိပါတယ္..” သူ႔မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္မ်ားက အလိုလိုက်ဆင္းလာသည္…။ “ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ..ၾကည္ျဖဴရယ္.. ကိုကို႔ကို စိတ္ဆိုးတာနဲ႔လုပ္ရလား” သူ႔အသံမ်ားကတုန္ယင္ေနသည္။ ၾကည္ျဖဴလည္း မ်က္ရည္မ်ားက်ဆင္းလာသည္။

“ကိုကို႔ေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး.. ကိုကိုရယ္…ၾကည္ျဖဴ႕မိုက္ျပစ္နဲ႔ ၾကည္ျဖဴပါ… ၾကည္ျဖဴေလ… ၾကည္ျဖဴ.. ကိုကို႔စကားကို နားမေထာင္မိတာေၾကာင့္…
မေန႔ကေလ.. မေန႔က ၾကည္ျဖဴအသံေလးေတြ ေမာသံေပါက္ေနၿပီ…” ၾကည္ျဖဴ႕ကိုေပြ႕ဖက္ရင္း အသံတိတ္ငိုေႂကြးမိသည္။ “ကိုကို႔ကို ၾကည္ျဖဴ မေျပာရရင္ ၾကည္ျဖဴ ကြၽတ္မွ မဟုတ္ဖူး..ကိုကိုရဲ႕.. မေန႔က.. ၾကည္ျဖဴပြဲ႐ုံသြားေတာ့…ဦးျမတ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ လူႀကီးကေလ… ၾကည္ျဖဴကို ေဆးေတြခပ္ၿပီး.. ေစာ္.. ေစာ္..ကား..ခြင့္..ခြင့္လြတ္ပါကိုကို…” ၾကည္ျဖဴရဲ႕ဇက္ကေလးလည္က်သြားၿပီ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ… ၾကည္ျဖဴရယ္… လူယုတ္မာ ဦးျမတ္ေက်ာ္…။ သူ႔ရင္ေတြ ပြင့္ထြက္မတတ္ ခံစားရသည္။ တင့္ေဆြ ဦးျမတ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့သူကို အမုန္းႀကီး မုန္းသြားၿပီ။ ဦးျမတ္ေက်ာ္ေရ… ခင္ဗ်ားထမင္းဝေအာင္စားထား.. က်ဳပ္ခံစားရသလို ခင္ဗ်ားလဲ ခံစားေစရမယ္ဟု စိတ္ထဲမွ ႀကဳံးဝါးလိုက္ေလေတာ့သည္။

“ဟိုမွာ ဆိုင္ထဲဝင္လာတဲ့ေကာင္မေလးဘဲ…” သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေက်ာ္သူေအာင္ရဲ႕ ေျပာစကားေၾကာင့္ တင့္ေဆြ လည္းေက်ာ္သူေအာင္ ျပရာဘက္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ အေအးဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္သြားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္..။ ေကာင္မေလးကား ေက်ာင္းတက္ေနရာမွၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုႏွစ္ဒုတိယႏွစ္ဟု သိရသည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္လို လူယုတ္မာႀကီးသည္ သူ႔မွာ ဒီလိုသမီးငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးရွိတာကို သူမ်ား သားသမီးကို သားသမီးခ်င္းမစာမနာ ဖ်က္ဆီးတတ္သည္။ ေကာင္မေလးက ပိုးဟပ္ျဖဴေလးလိုပင္။ ျဖဴျဖဴေသးေသးေလး.။ သူ၏စုံစမ္းခ်က္မ်ားအရ ရည္းစား မရွိဟုသိရသည္။ ေတြ႕ၿပီေလ…ဦးျမတ္ေက်ာ္.. ဒီတစ္ခါေတာ့ဒီလူအလွည့္ဘဲ။ တင့္ေဆြကား ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးကား အေအးဝယ္ရာမွ ျပန္ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ တင့္ေဆြလည္း ေကာင္မေလးျပန္အထြက္တြင္ တမင္သက္သက္ ဝင္တိုက္လိုက္သည္။

“ဖြမ္း..” ေကာင္မေလးဆြဲလာေသာ အေအးဗူးနဲ႔ အသီးေတြက ေျမေပၚကို ျပဳတ္က်ကုန္သည္။ “အို..ရွင္ဘယ္လိုလူလဲ…လူတစ္ေယာက္လုံး လာတာမျမင္ဘူးလား..” ေကာင္မေလးကား လဲက်သြားရာမွ ထၿပီး.. သူ႔ကိုရန္ေတြ႕ေတာ့သည္။ “အို…ေဆာရီး..ညီမေလး…အကိုေတာင္းပန္ပါတယ္…” “ေတာင္းပန္႐ုံနဲ႔ၿပီးမလားရွင့္…” တင့္ေဆြက ၿပဳံးလိုက္ၿပီး…။ “ေၾသာ္…ညီမေလးရဲ႕ အေအးေတြ သစ္သီးေတြကို အကိုျပန္ဝယ္ေပးပါ့မယ္.. စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္.. အကိုကလည္း အေတြးလြန္လာလို႔ပါ..” “ဒါဆိုရင္လည္းၿပီးေရာ…” “အဲ့ဒါဆိုရင္ ဆိုင္ထဲလိုက္ခဲ့ပါလား.. အေအးေတြ၊ သစ္သီးေတြ အစားျပန္ဝယ္ေပးရင္း တစ္ခုခုေကြၽးပါရေစ..” ေကာင္မေလးကား နည္းနည္းအားနာသြားဟန္တူသည္။ “ရပါတယ္..အကို… သက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္.” “ေၾသာ္..နာမည္က သက္တဲ့လား..” “သက္သက္ခ်ိဳပါ အကို…” “ဒါနဲ႔ညီမေလးကို ဒီအေအးဆိုင္လာတာ မေတြ႕ဘူးပါဘူး” “ဟုတ္ပါတယ္..အကို…သက္က လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ေက်ာင္းက ျပန္လာတာ..” “ေၾသာ္..ဒါ့ေၾကာင့္မျမင္ဖူးတာကိုး… အကို႔နာမည္ တင့္ေဆြပါ…ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာဘဲေနတယ္” “ဟုတ္.အကို..မွတ္ထားပါ့မယ္ရွင့္…” ေကာင္မေလးက ၿပဳံး႐ႊင္စြာျပန္ေျပာသည္။ ပါးခ်ိဳင့္ေလးပါတာဘဲ ေကာင္မေလးမွာ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ ၿပဳံးလိုက္ပုံက အျပစ္ကင္းစင္သည္။ တင့္ေဆြစိတ္ထဲပင္ မလုံမလဲျဖစ္သြားရေတာ့သည္။

သက္သက္ခ်ိဳ အိမ္ေရာက္သည္ အထိ ရင္ခုန္မႈကမေပ်ာက္ခ်င္ေသး..။ တင့္ေဆြဆိုေသာ အကိုကို ျမင္ျမင္ခ်င္းခင္မိသြားခဲ့သည္။ သူမ၏ ဖုန္းနံပါတ္ကိုပင္ေပးထားခဲ့သည္။ တစ္ခါမွ ဒီလိုရင္ခုန္တာမ်ိဳးဒီအ႐ြယ္ေရာက္သည္အထိ မျဖစ္ဖူးခဲ့။ “သမီး..တစ္ေယာက္ထဲၿပဳံးလို႔ပါလား… ” အိမ္ေရွ႕ဒန္းမွာထိုင္ၿပီးစိတ္ကူးယဥ္ေနေသာ သူမ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚသန္းသန္းဆင့္သန္းသန္းဆင့္၏ အသံေၾကာင့္ အနည္းငယ္တုန္သြားသည္။ “ေမေမရယ္…လန႔္လိုက္တာ..” “ဟင္းဟင္း…သမီးရယ္ ေမေမေရာက္ေနတာ ၾကာလာၿပီ.. ဘာလဲ..သမီးေကာင္ေလးအေၾကာင္း စဥ္းစားေနတာလား…” “မဟုတ္ပါဘူး..ေမေမရဲ႕…သမီးမွာ  ေကာင္ေလးမရွိပါဘူး” သမီးျဖစ္သူစကားေၾကာင့္ ေဒၚသန္းသန္းဆင့္ က သက္သက္ခ်ိဳကို ဖက္လိုက္ၿပီး။ “ေမေမ့သမီးလိမၼာမွန္း သိၿပီးသားပါ… ေမေမက သမီးကိုခ်စ္လို႔စတာ…” “ေဖေဖေရာ ပြဲ႐ုံက ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား.. ေမေမ..” ဟင္း..ညဥ္းေဖေဖကေတာ့ သမီးရယ္ ဒီအခ်ိန္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဘူး.. အလုပ္ရႈပ္လို႔ လို႔ေျပာတာဘဲ..”

ဒီတစ္ခါလိမ္လိုက္ရသူက ေဒၚသန္းသန္းဆင့္။ သမီးျဖစ္သူမသိေအာင္ လိမ္ညာဖုံးကြယ္ေနရေပမဲ့.. ေဒၚသန္းသန္းဆင့္ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဦးျမတ္ေက်ာ္၏ အက်င့္ကိုသိေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို သူ႔မယားငယ္တစ္ေယာက္အိမ္မွာ ရွိေနမွာေပါ့။ သမီးေလးမ်က္ႏွာေၾကာင့္သာ သည္းခံေပါင္းသင္းေနရသည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္ရဲ႕ သတင္းကို ၾကားၿပီး ဦးျမတ္ေက်ာ္ကို စိတ္ကုန္ေနတာၾကာလွၿပီ။ “ေမေမ..သမီးစာအုပ္သြားငွားလိုက္ဦးမယ္…” “ေအး..ေအးသြားသြား..သမီး..” ေဒၚသန္းသန္းဆင့္ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္ရရွိသည္ႏွင့္ သက္သက္ခ်ိဳလည္း လမ္းထိပ္က သူမသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ႐ိုစီ၏ဆိုင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ႐ိုစီကား သူမငယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ေက်ာင္းသြားေတာ့လည္း အတူတူ၊ ဆိုးတူေကာင္းဘက္။ သူမမွာ ဖြင့္ေျပာစရာႀကဳံလာတိုင္း ႐ိုစီႏွင့္တိုင္ပင္ေနက်။ ႐ိုစီႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ဒီေန႔ အေအးဆိုင္မွာ တိုက္မိၿပီး ခင္မင္ခဲ့ရေသာ သူမရင္ကို ဖိုေစခဲ့သည့္ ကိုလူေခ်ာ ကိုတင့္ေဆြအေၾကာင လဲ့လဲ့ကား စိတ္ပူေနသည္။ ကိုတင့္ေဆြကား ၿမိဳ႕ကို တက္သြားရာမွ ခုခ်ိန္ထိျပန္မလာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သင္းသင္းမင္းကလည္း ဒီေန႔မွဘဲ ၿမိဳ႕မွာ သူမမိဘေတြ ေရာက္ေနသည္ဆိုသျဖင့္ ညေနကဘဲ သူမမိဘေတြကို ႀကိဳဆိုရန္သြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အေဆာင္မွာ သူမတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ေၾကာက္တာေတာ့ မေၾကာက္ေပမဲ့ ညကေမွာင္လာေတာ့ သူမအနည္းငယ္ အားငယ္စိတ္ေတြ ဝင္လာပါတယ္။ ကိုတင့္ေဆြလည္း ဒီညျပန္မေရာက္ေလာက္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။

“ဆရာမေရ…ဆရာမ..” အေဆာင္ေရွ႕မွာေခၚသံၾကားရသည္။ ကာလသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုခ်က္ႀကီးအသံေပဘဲ။ သူမအခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကိုခ်က္ႀကီးနဲ႔ ကိုတင့္ေဆြ။ ကိုတင့္ေဆြ မူးလာၿပီ။ ေခါင္းကငိုက္စိုက္က်လို႔။ ခ်က္ႀကီးက တြဲေနရသည္။ “အဟဲ..ဆရာမ..ဆရာေလးကေတာ့ အရမ္းမူးေနၿပီ…” “နည္းနည္းေလးဘဲမ်ားတာပါ..ကိုခ်က္ႀကီးရာ… ဘာေတြေျပာေနတာတုန္း..” ကိုတင့္ေဆြအသံကေလးေနၿပီ။ လူကလည္း ယိုင္တိုင္တိုင္… “ရၿပီ..ကိုခ်က္ႀကီး ေက်းဇူးတင္တယ္…. ရတယ္..ရတယ္..” “ဒါဆို..သြားမယ္ေနာ္..ဆရာေလး.. ဆရာမ ကြၽန္ေတာ္ဆရာေလးကို ထားခဲ့ၿပီေနာ္…စိတ္ခ်မယ္..” “ဟုတ္ကဲ့ရွင့္…” လဲ့လဲ့စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ခ်က္ႀကီးကေတာ့ သီခ်င္းေတြ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ရင္း.. ယိုင္တိုင္တိုင္ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ ႐ြာလယ္လမ္းအတိုင္း ျပန္ေလွ်ာက္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ “အဟဲ..ကိုခ်က္ႀကီးေတာ္ေတာ္မူးေနၿပီ..ဟက္ဟက္..” တင့္ေဆြကခ်က္ႀကီးသြားရာလမ္းကို ၾကည့္ၿပီးလဲ့လဲ့ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တဟက္ဟက္နဲ႔ေျပာရင္း သူလည္း မဟန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေဆာင္ေရွ႕ေလွကားရင္းမွာ ေခါင္းမွီၿပီး မူးေဝကာမထႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ လဲ့လဲ့ကိုေမ့သြားပါတယ္..။

“သက္သက္ခ်ိဳ…မင္းကိုယ့္ဆီျပန္လာခဲ့ပါ.. ခေလးရယ္…” သူ႔ပါးစပ္ကလည္း ကေယာင္ကတမ္းေတြ ညဥ္းတြားေနပါတယ္။ “ကိုတင့္ေဆြ… အကို..ထ..ထ.အရမ္းေအးတယ္..” တင့္ေဆြကိုလႈပ္ႏႈိးေပမဲ့ တင့္ေဆြက မထလာတာေၾကာင့္ လဲ့လဲ့စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ “ကဲကဲ..အကို အခန္းထဲ လဲ့လဲ့လိုက္ပို႔မယ္.. ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ေသာက္ရတာလဲ အကိုရယ္…” လဲ့လဲ့က တင့္ေဆြဂ်ိဳင္းေအာက္ကေနဝင္ၿပီး သူမပုခုံးေပၚလက္တင္ကာ တြဲထူလိုက္ပါတယ္။ မူးေနတာေၾကာင့္ တင့္ေဆြရဲ႕ ကိုယ္လုံးႀကီးက သူမအေပၚမွီထားသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တင့္ေဆြရဲ႕ အထိအေတြ႕ကိုရေနၿပီး.. ယင္ဖိုေတာင္ မသန္းဖူးေသးတဲ့ သူမအဖို႔ ရင္ခုန္သံက ျမန္လာၿပီး တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ သူမရင္ခုန္သံကို သူမျပန္ၾကားေနရပါတယ္။

“ခေလး….” တင့္ေဆြကားေတာ္ေတာ္မူးေနဟန္တူပါတယ္။ လဲ့လဲ့.. စိတ္ထဲအဲ့လိုေခၚသံၾကားတာနဲ႔ သူမရင္ထဲ ဝမ္းနည္းမႈေတြသာျဖစ္လာပါတယ္။ တင့္ ေဆြ..ကို သူမက ဂ႐ုစိုက္ေနရေပမဲ့ တင့္ေဆြကေတာ့ အတိတ္ေဟာင္းကိုဘဲ သတိရေနတာပါ။ သူမစိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းမႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေလးမ်ား စို႔လာ ပါတယ္။ “အကို…မူးေနၿပီထင္တယ္…” တင့္ေဆြကို သူ႔ရဲ႕အခန္းထဲလိုက္ပို႔လိုက္ပါတယ္။ မႏိုင္မနင္းနဲ႔ တင့္ေဆြခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို တြဲရင္း ကုတင္အေပၚဆြဲအတင္မွာ.. ယိုင္လဲသြားၿပီး သူမကကုတင္ေပၚကို ပက္လက္လွန္က်သြားၿပီး တင့္ေဆြက သူမအေပၚကို ထပ္ရက္ႀကီး က်လာပါေတာ့တယ္။

“အို…” ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ လဲ့လဲ့ ႐ုန္းဖို႔ႀကိဳးစားမိေပမဲ့.. တင့္ေဆြက သူမအေပၚကဖယ္မေပးဘဲ.. သူမပါးေတြကို တရႈပ္ရႈပ္နမ္းေနပါတယ္။ တစ္ခါမွ ဘယ္ ေယာက်ၤားေလးမွ မနမ္းဖူးေသးတဲ့ပါးျပင္ကို တင့္ေဆြက အငမ္းမရနမ္းေနပါတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ သက္သက္ခ်ိဳလို႔ဘဲ ထင္ေနမိတာပါ။ လဲ့လဲ့ကို  “ခေလးရယ္ကိုယ့္ကို အၾကာႀကီးခြဲရက္တယ္ေနာ္.. ကိုယ္ခေလးကို အရမ္းလြမ္းေနတာသိလား…”  လဲ့လဲ့လည္း တုန္ယင္ေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔… “ခေလး..လည္း..ကိုကို႔ကိုအရမ္းခ်စ္တာဘဲ… သိလား” လို႔ ပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာရင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူမအေနနဲ႔ တင့္ေဆြအေပၚမွာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိပါဘူး.။ တင့္ေဆြမူးမူးနဲ႔ သူမအေပၚလူမွားေနတာကို သူမဘာလို႔ မျငင္းဆန္မိမွန္းမသိပါဘူး.။ တင့္ေဆြရဲ႕ အနမ္းေတြေၾကာင့္ ရင္ခုန္သံလည္း ျမန္လာပါတယ္။

“ေဝါ…ေဝါ…ေဖ်ာက္..ေဖ်ာက္…” မိုးစက္မိုးမႈန္ေတြက်ဆင္းလာၿပီး မိုးက သည္းသည္းမဲမဲ႐ြာလာပါၿပီ။ မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူးမွာ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္  မိုး႐ြာခ်လာတာပါ။ မိုးသည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာခ်လာၿပီး တေလာကလုံး အေမွာင္ဖုံးသြားပါတယ္။ အကိုတင့္ေဆြရဲ႕လက္ေတြက သူမရဲ႕ ထမိန္ေအာက္ေလးကို  လက္ႏိုက္လိုက္ၿပီး သူမရဲ႕ ေပါင္ခြၾကားက တစ္ခါမွ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္က မကိုင္ဘူးတဲ့ အပ်ိဳစင္ စစ္စစ္ပိပိေလးကို ပြတ္ကာကိုင္လိုက္တဲ့  အခ်ိန္မွာေတာ့။ “အို..ကိုကို…မလုပ္ပါနဲ႔…လဲ့လဲ့ေၾကာက္တယ္..” သူမရဲ႕ ျငင္းဆန္သံေလးဟာ သည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာခ်လိုက္တဲ့ မိုးသံေတြရဲ႕ ၾကားမွာဘဲ လြင့္ပ်ံ  ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။ နဂိုက မစြမ္းရင္းလည္းရွိ ကန္စြန္းခင္းလည္း ၿငိေနတဲ့ လဲ့လဲ့အဖို႔ ကိုကိုတင့္ေဆြရဲ႕ လူမွားၿပီးလုပ္မိတဲ့ အျပဳအမူေတြကို  ျငင္းဆန္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့တာ အမွန္ပါဘဲေလ။

“ကိုကို…မလုပ္ပါနဲ႔..” လဲ့လဲ့က တိုးတိုးေလးျငင္းဆန္ေပမဲ့.. ကိုကိုတင့္ေဆြက သူမအေပၚမိုးၿပီး သူမႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ၿပီး စုပ္လိုက္တဲ့ အခါမွာ သူမ အသံတိတ္သြားပါတယ္။ ကိုကို႔ရဲ႕ အနမ္းေတြၾကားမွာ သူမမူးယစ္သြားပါၿပီ။ သူမထမိန္ေအာက္ကို လက္ႏႈိက္ၿပီး ကိုကိုတင့္ေဆြက သူမပိပိ ေလးကို ပြတ္ေပးေနတာေၾကာင့္ သူမစိတ္ေတြလဲႂကြလာၿပီး ကိုကိုရင္ဘတ္ႀကီးကို တြန္းထားတဲ့ သူမလက္ကေလးေတြ ျပဳတ္က်သြားပါတယ္။ တင့္ေဆြကလည္း အရမ္းကိုမူးေနတာပါ။ သူ႔လက္က သူ႔ပုဆိုးကိုဆြဲခြၽတ္တာေတာင္ ေခ်ာ္ေနပါေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ..လဲ့လဲ့က သူမထမိန္ေလးကို ကိုကိုတင့္ ေဆြမခြၽတ္ခင္ ေျဖေလွ်ာ့ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ကိုကိုတင့္ေဆြက မူးမူးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဒုတ္ႀကီးကို သူမထဲထည့္ရာမွာ ေခ်ာ္ၿပီး ဖင္ခြၾကားကို လွမ္းေထာက္မိတာေၾကာင့္  သူမဖင္ေက်ာပါ စိမ့္သြားရပါတယ္။

နည္းတဲ့ဒုတ္ႀကိးလား ကိုကိုရယ္..။ ဒါေပမဲ့ လဲ့လဲ့ကေတာ့ ကိုကိုခ်စ္တာကို ခံယူခ်င္ေနၿပီမို႔ ဒုတ္ႀကီးကိုကိုင္ၿပီး. သူမပိပိ ႏွစ္ျခမ္းၾကားထဲကို ေရာက္ေအာင္ကို ေတ့ေပးလိုက္ပါတယ္။ တင့္ေဆြကလည္း မူးမူးနဲ႔လဲ့လဲ့ရဲ႕ အဖုတ္ေလးထဲကို သူ႔ဒုတ္ႀကီးကို တစ္ဇြတ္ထိုးႀကီးေဆာင့္လိုက္ပါတယ္။ “ဒုတ္….” “အ..အ..ကိုကို..” နာက်င္မႈေၾကာင့္လဲ့လဲ့ ညဥ္းညဴသံေလးထြက္သြားၿပီး တုန္ယင္ေနတဲ့ လက္ကေလးနဲ႔ ကိုကိုတင့္ေဆြရဲ႕ ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးကို တြန္းထားမိ ပါတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ လဲ့လဲ့ကို မညာေတာ့ပါဘူး။ မရပ္မနားကို တဇြတ္ထိုးေဆာင့္ေတာ့တာပါဘဲ။ လဲ့လဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ ရွက္မိပါတယ္။ သူမပိပိအတြင္းသားေလးေတြကို ပြတ္တိုက္သြားတဲ့ ကိုကိုတင့္ေဆြရဲ႕ဒုတ္ႀကီးကို သူမအတြင္းသားေလးေတြက သူမ မသိလိုက္မိခင္မွာပင္ ဖမ္းဖမ္းညႇစ္ေန တာေၾကာင့္ပါ။ ကိုကိုရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ အခ်က္ (၁၀၀)ေလာက္မွာ သူမစိတ္ထဲ ငိုခ်င္သလိုရယ္ခ်င္သလို ျဖစ္လာၿပီး အဖုတ္ထဲက ဆီးသြားခ်င္သလိုလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး ျပင္းထန္လာၿပီး က်င္လာတာေၾကာင့္ တအိုးအိုး ညဥ္းညဴၿပီး ကိုကို႔ကို အသားကုန္ ဖက္ထားမိပါတယ္။ ကိုကိုဆက္ၿပီး ဆက္တိုက္ေလးငါးဆယ္ခ်က္ခန႔္ ေဆာင့္တဲ့အခါ.. သူမတစ္ကိုယ္လုံး ေလဟာနယ္ထဲေျမာက္တက္သလို ခံစားရၿပီး သူမအဖုတ္ထဲကေန ပူခနဲျဖစ္သြားကာ အရည္ေတြ ထြက္လာတာကိုသိလိုက္ရပါတယ္။

ကိုကိုတင့္ေဆြရဲ႕ ဒုတ္ႀကီးထဲက အရည္ေတြက တျပစ္ျပစ္နဲ႔ထြက္လာၿပီး သူမအဖုတ္ အတြင္းသားနံရံေတြကို ပန္းထုတ္လိုက္ၿပီး သူမအဖုတ္ေလးထဲကေန ကိုကိုတင့္ေဆြက သူ႔ဒုတ္ႀကီးကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး သူမရင္ခြင္ထဲမွာ မၾကာခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။ “အား..” တစ္စစ္စစ္ကိုက္ခဲေနေသာ ေခါင္းကို တင့္ေဆြစမ္းရင္း ညကေတာ္ေတာ္မ်ားသြားတာပါလားလို႔ စဥ္းစားမိသည္။ ဘာေတြျဖစ္လို႔ ျဖစ္ခဲ့မွန္းမသိ.. ထူးဆန္းတာတစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားမိသည္။ ညက အိမ္မက္လိုလိုထင္မိသည္။ အရမ္းမူးေနေသာေၾကာင့္ ထင္သည္။ ထိုအိမ္မက္လိုလိုထင္မိေသာ အရာမွာ သက္သက္ခ်ိဳျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ သူမွတ္မိတယ္။ သက္သက္ခ်ိဳက အရမ္းလုပ္လို႔ေကာင္းတာပဲ။ မေန႔ညက မိုး႐ြာတာကိုလည္းသူမွတ္မိသည္။ အဲ့အခ်ိန္ သက္သက္ခ်ိဳေရာက္လာတာဘဲ။ တင့္ေဆြကိုက္ခဲေနေသာ နားထင္ကို လက္မျဖင့္ဖိရင္း သူ႔ေဘးနားမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ရႈသံလိုလို ၾကားရသည္။

“ဟိုက္..” သူေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားသည္။ ရင္ထဲ ရထားဆယ္စင္း တစ္ၿပိဳင္ထဲေမာင္းသြားသလို လဲ့လဲ့…သူ႔ေဘးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ဒါဆို..ညက.. သူမူးမူးနဲ႔သက္သက္ခ်ိဳဆိုၿပီး လုပ္ခဲ့တဲ့… သူဟာ.. လဲ့လဲ့ေပါ့…ျပသနာဘဲ…။ သူၾကည့္လိုက္ေတာ့ လဲ့လဲ့မ်က္ႏွာေလးက အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔လားမသိ အျပစ္ကင္းစင္ေနသည္..။ လဲ့လဲ့ပါးက လိမ္းေနက်သနပ္ခါးေလးေတြက ပ်က္ျပယ္ေနၿပီ။ အဆီေလးျပန္ေနတဲ့ လဲ့လဲ့မ်က္ႏွာကို သူေသေသခ်ာခ်ာ မိုးၾကည့္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ကေလးမပါလား။ညက. ညက..ဒုကၡဘဲ သူေတြးရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္လာသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ။ သူက်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ  အမွားအတြက္ ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနသည္…။ သူလဲ့လဲ့ဆီက ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးကို ရေနတယ္။ သူ႔ႏွာေခါင္းက လဲ့လဲ့ရဲ႕နဖူးေလးကို သူဖြဖြေလးနမ္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ… လဲ့လဲ့ရဲ႕မ်က္လုံးေလးေတြက ပြင့္လာပါတယ္။ “အို…ကိုကိုဘာမွန္းလဲမသိဘူး.. ခေလးအရမ္းရွက္တယ္.. ညက.. ကိုကိုသိပ္ဆိုးတယ္..သိလား…” လဲ့လဲ့ကညဳတုတုအသံေလးနဲ႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တင့္ေဆြစိတ္ေတြ ထိန္းမရေတာ့ပါဘူး…လဲ့လဲ့ရဲ႕ ပါးျပင္ေလးကို သူတစ္႐ြတ္႐ြတ္ နမ္းလိုက္ပါတယ္။

“အို…ကိုကိုသိပ္မကဲနဲ႔ကြယ္.. လဲ့လဲ့တစ္ကိုယ္လုံး ေက်ေတာ့မွာဘဲ..” ထိုသို႔ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ…။ “တင့္ေဆြေရ..တင့္ေဆြ.. မင္းအေဖ၊ အေမေတြ လိုက္လာတယ္ေဟ့..” ဆိုတဲ့အေဆာင္ေရွ႕က ေက်ာ္သူေအာင္ရဲ႕ ေခၚသံၾကားရပါတယ္။ တင့္ေဆြလည္း ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားသလို လဲ့လဲ့လည္း  မ်က္လုံးျပဴးသြားပါတယ္။ ဟိုက္..အေဖနဲ႔အေမက ငါရွိတဲ့အရပ္ကို ဘယ္လိုကေန ဘယ္လိုလိုက္လာပါလိမ့္လို႔ သူစဥ္းစားလိုက္ေပမဲ့ စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ မရ လိုက္ပါဘူး..။ သူေနတဲ့ အေဆာင္အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီးလူအုပ္ႀကီးက ဝင္လာပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကမန္းကတန္း ကုန္း႐ုန္းထေပမဲ့ တင့္ေဆြ ေအာက္ပိုင္းက ဗလာႀကီးပါ။ “အို….” ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ… ဝင္လာၾကတဲ့ လဲ့လဲ့သူငယ္ခ်င္းဆရာမ သင္းသင္းမင္း၊ ေက်ာ္သူေအာင္၊ တင့္ေဆြ အေဖနဲ႔အေမတို႔ကေတာ့ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္ကိုသာ လြဲထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

“ကဲ…ကဲ…ဆရာေလး..ခဲဖိုးေလး..ဟက္ဟက္..” ကာလသားေခါင္းေဆာင္ခ်က္ႀကီးက ကာလသားမ်ားႏွင့္အတူ အေဆာင္ေရွ႕အေပါက္ဝမွ ပိတ္ထားၿပီးခဲဖိုးေတာင္းေနသည္။ “အဟဲ..ေပးရမွာေပါ့ ကိုခ်က္ႀကီးရယ္…” တင့္ေဆြက သူ႔တိုက္ပုံအိတ္ထဲလက္ႏႈိက္ကာ စမ္းလိုက္သည္…။ ပိုက္ဆံက (၂)ေသာင္းဘဲ ရွိေတာ့သည္။ “ႏိုးႏိုး…ဒီေလာက္နဲ႔မရဘူး ဆရာေလး…ႏို႔မို႔ဆို ဖယ္မေပးဘူး..” ခ်က္ႀကီးက ဆက္ေညႇာ္ေနသည္။ လဲ့လဲ့က သူမပိုက္ဆံအိတ္ေလးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး… ပိုက္ဆံတစ္ထပ္ကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။

“ေရာ့ကိုခ်က္ႀကီး..” “ဟား..ဟား..ဒါမွဒို႔ဆရာမကြ…ကဲ.. သူငယ္ခ်င္းတို႔သြားရေအာင္..” ဆိုၿပီး ေပးေသာေငြမ်ားကို ယူကာ ထန္းေတာက ကိုေမာင္ငယ္တို႔ဆိုင္ကို ခ်ီတက္သြားၾကေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ႐ြာထိပ္က ကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာေတာ့… သူတို႔မသိလိုက္သည့္ စကားေျပာေနက်သည့္စုံတြဲ(၁)တြဲက ရွိေနေသးသည္။ ဆရာမေလးသင္းသင္းမင္းႏွင့္ ေက်ာ္သူေအာင္တို႔စုံတြဲ.. ဘာေတြေျပာၿပီး.. သေဘာက်ေနသလဲဆိုေတာ့…. “ကို….အခုေတာ့ ကိုတင့္ေဆြႀကီးက အကိုဆင္ထားတဲ့ ဂြင္ထဲကို ကြိခနဲဘဲေနာ္…” “ဟုတ္တာေပါ..သင္းသင္းရယ္…အကိုက ေရာက္ခါစ သင္းသင္းကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားရတာ.. ဟိုေကာင္ႀကီးေရာ လဲ့လဲ့ေရာ မသိေအာင္…ဟီးဟီး..” ေက်ာ္သူေအာင္ကား ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲကာ သေဘာက်ေနသည္..။ တကယ္ေတာ့ သင္းသင္းမင္းႏွင့္ ေက်ာ္သူေအာင္ကား ဗဟိုဝန္ထမ္းတကၠသိုလ္မွာ သင္တန္းတက္ရင္း ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ၾကၿပီး သင္းသင္းမင္းရွိရာအရပ္သို႔ အေျပာင္းေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လဲ့လဲ့က တင့္ေဆြကို စိတ္ဝင္စားေနမွန္းသိသျဖင့္ သင္းသင္းမင္းနဲ႔တိုင္ပင္ကာ တလွာ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ေျပာရလွ်င္ လဲ့လဲ့ကား သက္သက္ခ်ိဳႏွင့္ ညီအမအရင္းလို ခ်စ္ခဲ့ေသာ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြ။ လဲ့လဲ့မိဘေတြႏွင့္ တင့္ေဆြမိဘမ်ားကား ငယ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ရပ္တည္းသားေတြ။ ဒါကို တင့္ေဆြက သိသျဖင့္ သက္သက္ခ်ိဳစိတ္နဲ႔ေလေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ကယ္တင္ရွင္ႀကီးလုပ္ကာ ဖူးစာေရးနတ္လုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ တင့္ေဆြႏွင့္လဲ့လဲ့ ျဖစ္သြားသည့္ညက သူႏွင့္ သင္းသင္းမင္းကၿမိဳ႕ကတည္းခိုခန္း တစ္ခုမွာႏွပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်က္ႀကီးႏွင့္ ကိုေမာင္ငယ္ကိုေဘးတီးေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းရေသးသည္။ အခ်ိန္ကိုက္ ေထာင္ဖမ္းလိုက္ေတာ့ တင့္ေဆြနဲ႔လဲ့လဲ့ကား ယခုလို  ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး မဂၤလာေဆာင္သည္အထိ ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ “အဟိ..” ေက်ာ္သူေအာင္ကၿပဳံးလိုက္သည္။ သင္းသင္းမင္းက… သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာမွီေနရင္း….

“အကို..ဘာရီေနတာလဲ…” “အခုေလာက္ဆို တင့္ေဆြႀကီးတစ္ေယာက္ေတာ့ အတိတ္ေမ့ေနေလာက္ၿပီ… သင္း..သူငယ္ခ်င္း အျပဳအစုေကာင္းတာနဲ႔..” “အို..ကိုရယ္..နားရွက္စရာေတြ…” “အဟိ..ကိုကဘာေျပာလို႔လည္းလို႔…. သင္းသင္းဘာသာ စိတ္ကူးထဲရွိတာ ေတြးေနတာကိုး…” “ကိုေနာ္…ေျပာေလကဲေလ…ကဲဟယ္…လူဆိုး..” သင္းသင္းမင္းက ေက်ာ္သူေအာင္ရင္အုပ္ႀကီးကို ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး လက္သီးဆုပ္ေလးမ်ားနဲ႔ ထုေနပါတယ္။ ေက်ာ္သူေအာင္က သင္းသင္းမင္း လက္ကေလးကို ဖမ္းဆုပ္ၿပီး သူမကိုယ္လုံးေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ထည့္လိုက္ၿပီး ပါးႏွစ္ဖက္ကို နမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့.. “အို…” ဆိုတဲ့ သင္းသင္းမင္းရဲ႕အသံေလးက ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနၾကသလိုဘဲ… သူငယ္ခ်င္း တင့္ေဆြတစ္ေယာက္ကေတာ့ လဲ့လဲ့နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ၾကည္ျဖဴကိုေရာ သက္သက္ခ်ိဳကိုေရာ အခုအခ်ိန္မွာ သတိရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေက်ာ္သူေအာင္ စဥ္းစားမိလိုက္ပါေသးတယ္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာေတာ့ သင္းသင္းမင္းက မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္လို႔……..။