တစ်နာရီ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်

တစ်နာရီ လေးဆယ့်ငါးမိနစ် (အစ/အဆုံး)

လက်ပတ် နာရီကို ချွတ်ရင်း မချိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ညနေ လေးနာရီ ထိုးနေပြီ။  နာရီကိုဘေးက စားပွဲပေါ် အသာအယာ တင်ပြီး  ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ အဖြူရောင် ကြွေပြားကြီးတွေ ကာထား ပြီး မီးခိုးရောင် ကြမ်းခင်းထားတဲ့ ရေချိုးခန်း ဟာ သန့်ရှင်း  ပြီး ခြောက်သွေ့နေတယ်။ သပ်ရပ်ရှင်းလင်းလွန်းနေတဲ့ အတွက် ဒီအိမ်ရဲ့ အိမ်ရှင်မဟာ အတော့်ကို ရပ်ရပ် သန့်သန့်ရှင်းရှင်း နေ တတ်တာပဲလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ရေစိုနေတဲ့ အကျႌကို အရင်ဆုံးချွတ် ရေညှစ်ပြီး ဘေဆင်ဘောင်ပေါ် တင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီး တော့ ဂျင်းဘောင်ဘီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီက ထူတော့ ရေမညှစ်နိုင်တော့ဘူး။ အလိပ်လိုက်ကလေး ခေါက်ပြီးဖိလိုက် တော့ ဘေစင်ထဲ ရေစက်အချို့ ထွက်ကျသွားတယ်။ အကျႌဘေး ဘောင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကို ချွတ် နောက် အတွင်းခံ  ကိုပါချွတ်လိုက်တယ်။

ပက်ကိုခွာလိုက်ပြီး အမှိုက်ပုံးထဲ ပစ်မယ်ကြံတော့ မသင့်လျော်ပါဘူးလေ လို့ တွေးမိတယ်။ ဘယ်ပစ်ရမယ် မှန်း မသိတော့တာနဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီထဲ လိပ်ပြီး ထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အိမ်သာ ဘိုထိုင် အထိုင်ပြားကို အသာ ချလိုက်ပြီး  ထိုင်ကာ အပေါ့သွားလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက် တတောက်တောက်ကျလာတဲ့ အသံ ကြောင့် စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲ ဖြစ်သွားသလိုပါပဲ။  သူစိမ်းဆန်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကြောင့်လည်း ဖြစ်မယ်ထင်ပါရဲ့။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ စက္ကူလှမ်းယူတော့ စက္ကူလိပ်ရဲ့ ထိပ်ကလေးကို  ဟိုတယ်တွေမှာလို အချွန်လေးဖြစ်အောင် သေသေချာချာ ခေါက်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ သန့်ရှင်းရေး ဆက်မလုပ် တော့ဘဲ ရေဆွဲချ လိုက်တယ်။ ခြေရာလက်ရာ မပျက်စေချင်ဘူးလေ။ နောက် ရေချိုး တဲ့ အကန့်ထဲကို ကူးလိုက်ပြီး လိုက်ကာကို  အသာယာ ဆွဲကာလိုက်တယ်။ ရေပူရေအေးကို လိုချင်တဲ့ အနေအထား ရအောင်ညှိလိုက်ပြီး ရေပန်းကို အပေါ်ဘက် ချိတ်မှာ ချိတ် လိုက်တယ်။ ဖွားခနဲကျလာတဲ့ ရေပန်းအောက်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးကို စိုစွတ်စေမိလိုက်တယ်။

“ဟဲ့ …. နင်ပြီးရင် ငါ့ အိမ်လိုက်ခဲ့လေ။ အဲ့ဒိမှာပဲ ရေချိုးပြီးမှ ပြန်ပေါ့ … “ သူက အဲ့ဒိလိုပြောလာတော့ ကျွန်မက ငြင်းဆန်အုံးမလို့ပါ ပဲ။ နောက်မှ ရေစက်စက်ကျ စိုနေတဲ့အဝတ်အစားနဲ့ ဘစ်စကားစီး ပြီးအိမ်ပြန်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်လှဘူး ဆိုတာ ကိုတွေးလိုက်မိတယ်။   လိုရမယ်ရ အဝတ်အပိုတစ်စုံ ယူခဲ့ပေမယ့် ဒီနေရာမှာ လဲဖို့ နေရာက အမျိုးသမီးသန့်စင်ခန်းပဲ ရှိတယ်။ ဒါလည်း လူအများနဲ့ တန်း စီပြီး ဝင်ရမှာ မို့ အချိန်ကလည်း ကြာအုံးမယ်။ ပြီးတော့ အတွင်းမှာလည်း ညစ်ပတ် ပေပွနေမှာ။ ပြီးတော့ သူတို့ အိမ်ကလည်း အနီး နားတင်ပဲ ဆိုတာတွေးမိတာနဲ့ “အေး..” လို့ ပြန်ပြောလိုက်မိတယ်။  “သူ” ဆိုတာက မောင်မောင်ဦး ပါ။ “သူတို့” ဆိုတာက မောင် မောင်ဦးနဲ့ သိင်္ဂီမော် တို့လင်မယား။ ကျွန်မကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ငယ် သူငယ်ချင်း။ နေရာကမြန်မာရိုးရာ သင်္ကြန်ပွဲ ကျင်းပနေ နဲ့ မြန်မာနိုင်ငံ ပြင်ပက တစ်နေရာ။

ဒီကိုလာရင်း မောင်မောင်ဦးနဲ့ စုံမိတယ်။ သူတို့လင်မယားနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ ခြောက်လလောက်ရှိ ပြီ။ သူကလည်း တစ်ယောက်တည်း။ နင့်မိန်းမရော လို့ မေးတော့ သူ့ယောက္ခမ နေမကောင်းလို့ မြန်မာပြည်ပြန်နေတာ လေးလ လောက်ရှိပြီ လို့ ဖြေတယ်။ အခု သူတို့အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်တည်းပေါ့။ သူတို့အိမ်က အိမ်ဆိုတာထက် ကွန်ဒိုမီနီယံတိုက်ခန်းလို့  လို့ပြောရမှာပါ။ ဒီအခန်းကို ကျွန်မ မကြာခဏ ရောက်ဖူးတယ်။ ပွဲတစ်ခုခုရှိလျှင် လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံးက ဖိတ်တာကိုး။ ဒီ မြို့မှာ လည်း ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းဆိုလို့ သူတို့လင်မယားနဲ့ ကျွန်မ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိပါတယ်။ တစ်ခါတလေ သူတို့တိုက်အောက် မှာ ဘာဘီကျူး လုပ်စားကြ ရင်းရေကူးကြတယ်။ စားသောက်ပြီး ညနေစောင်းမှ ပဲ ပြန်ဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ပြီးခဲ့တဲ့ ခြောက်လ  တောက်လျောက် သိင်္ဂီ နဲ့ တစ်ခါတစ်လေ ဖုန်းပြောဖြစ်တာကလွဲလို့ မရောက်ဖြစ်ဘူး။ သူမြန်မာပြည် ခဏပြန်သွား တာလည်း မသိ လိုက်ဘူးလေ။

ဒီလိုနဲ့ သူတို့အိမ်ကို ကျွန်မလိုက်သွားလိုက်တယ်။ ကွန်ဒိုနားရောက်တော့ လုံခြုံရေးဂိတ်ကို ဖြတ်ရမှာပါလား ဆိုတာ တွေးမိလိုက် တယ်။ သိင်္ဂီမရှိတဲ့ အချိန် သူ့ယောက်ျားတစ်ယောက်တည်း နေတဲ့အခန်းကို ကျွန်မလာသွားတယ် ဆိုပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်က  သတင်းပေးလိုက်မှဖြင့် လို့ တွေးမိတယ်။ မသင့်လျော်ဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင်ဦး ကအရှေ့ မိန်းဝင်ပေါက်ကနေ မဝင်ဘဲ ကွ န်ဒိုကို အနောက်ဘက် လူဝင်ပေါက်ကိုခေါ်သွားတယ်။ ဒီဝင်ပေါက်ရှိမှန်း ကျွန်မ အမှတ်တမဲ့ပါပဲ။ ကျွန်မလာတိုင်း အသွားအပြန် ဘ စ်စကားမှတ်တိုင် နဲ့မလှမ်းမကမ်းတင်ပါပဲ။ ကျွန်မစိတ်ထဲ မြင်တဲ့သူမရှိလို့ တော်ပါသေးရဲ့လို့ တွေးမိလိုက်တယ်။ အရှ့ဘက်က ဆို ရင် လုံခြုံရေးဂိတ်ပေါက်ကို ကြိမ်းသေဖြတ်ရမှာပါ။

တစ်ကိုယ်လုံးကို စိုစွတ်သွားအောင် ပွတ်သပ်ပြီး ရေချိုးရင်း ဆပ်ပြာတိုက်ဖို့ ကြည့်လိုက်တော့ စင်ပေါ်မှာ စီရရီတင်ထားတဲ့  ယောက်ျားသုံး နဲ့ မိန်းမသုံး ကိုယ်တိုက် ဆပ်ပြာရည်ဗူးနှစ်ဗူး နဲ့ မိန်းကလေး သန့်စင်ရည်ပုလင်းလေး တစ်ခုကိုတွေ့တယ်။ အတော့ ကို ကျစ်လျစ်တဲ့ သေသပ်တဲ့ သိင်္ဂီပဲလို့ တွေးမိပြီး ပြုံးလိုက်မိတယ်။ သူ့ဆပ်ပြာပဲ ယူတိုက်ရတော့မှာပဲလေ။ ဆပ်ပြာယူပြီး လက်နှစ် ဘက်ကို ပွတ်တိုက် နောက်လည်ပင်း။ ဒီကမှ ရင်ဘတ်နဲ့ ရင်သားတွေကို ဆက်တိုက်လိုက်တယ်။ လက်က နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို  ပွတ်တိုက်မိတော့ ရုတ်တရက် ကြက်သီးဖြန်းခနဲဖြစ်သွားပြီး ရင်သားကတင်းမာသွားတယ်။ အသာလေး ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ သူ တို့နှစ်ခုက တောင့်တောင့်လေးတွေ ဖြစ်နေပြီလေ။

ကျွန်မက အိမ်ထောင်ကျဖူးသူ တစ်ယောက်ပါ။ မုဆိုးမ တစ်ယောက်လို့ ဆိုရင်ပိုတိကျပါမယ်။ မောင်နဲ့ ကျွန်မ အိမ်ထောင်သက် သုံး နှစ်အတွင်းမှာ သားသမီးမယူခဲ့ကြဘူး။ ဒီနိုင်ငံမှာ မိသားစု တစ်ခု တည်ထောင်ဖို့ လိုအပ်တဲ့ အရင်းအနှီးကို အလုပ်လုပ်ရင်း အရင် ဆုံး ရှာကြမယ်ပေါ့။ ပြီးမှ အိမ်လေးတစ်လုံး ဝယ်မယ်၊ သားသမီးယူမယ်၊ ပြည့်စုံတဲ့ မိသားစုတစ်ခု တည်ဆောက်မယ်ပေါ့။ ဒါပေ မယ့် ကျွန်မတို့ ရည်မှန်းချက် မပြည့်ခဲ့ပါဘူး။ ကားမတော်တဆ မှု့တစ်ခုနဲ့ “မောင်” ရုတ်တရက် ဆုံးသွားတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ် လောက်ကပေါ့။ မောင့် ကို ကျွန်မ ချစ်ပါတယ်။ သိပ်လည်း သတိရတယ်။ ပြီးတော့ မောင့်ရဲ့ အထိအတွေ့ကိုလည်း အမှတ်ရတယ်။  ဒါပေမယ် အိမ်ထောင်ထပ်ပြုဖို့ ဆိုတာကို ကျွန်မ မတွေးခဲ့ဘူး။ ပတ်သက်ဆက်နွယ်လာမယ့် အခြေအနေတွေကို မလိုချင်တော့တာ  အမှန်ပါ။ ဒါပေမယ့် သွေးနဲ့ကိုယ် သားနဲ့ကိုယ် ဖြစ်တဲ့အပြင် အိမ်ထောင် မှု့ အရသာကို ရယူ ခဲ့ဖူးသူ အရွယ်ကောင်း တစ်ယောက် ဆို တော့ သွေးသား စိတ်ဆန္ဒ ကရှိတာပဲပေ့ါ။ တစ်ကိုယ်ရည်ဖြေသိမ့် မှု့တွေဟာ တကယ်တော့ မပြီးပြည့်စုံပါဘူး။

တင်းမာလာတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေဟာ ကျွန်မရဲ့သွေးသားဆန္ဒ တောင်းဆိုနေတယ် ဆိုတာ သိနေတယ်။ အခုမှ သူတို့ လင်မယားရဲ့  အိပ်ခန်းထဲကို ပထမဆုံးရောက်ဖူးတာပါ။ ဒီရေချိုးခန်းထဲကိုရောပေါ့။ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ကတည်းက သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိတဲ့ နှစ် ယောက်အိပ် အိပ်ယာ ရယ် အလှပြင်ပစ္စည်းတွေ စီစီ ရီရီ တင်ထားတဲ့ အလှပြင်မှန်တင်ခုံရယ်ကို မြင်ကတည်းက ကျွန်မစိတ် ထဲ  တစ်မျိုးနေ တယ်လို့ ထင်မိသား။ လင်နဲ့ မယား နှစ်ယောက် သားအတွက် ဆိတ်ကွယ်ရာ အရပ်ဆိုတဲ့ အသိက ခေါင်းထည်း  ရောက်လာတာကြောင့် ထင်ပါရဲ့။ အခုတော့ ဘာ့ကြောင့်လဲ ဆိုတာ ကိုသိလိုက်ပြီ။ ရင်သားတွေကို ညှစ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ကို ဖိလိုက် ပွတ်လိုက်နဲ့ အသာသာဖြေနေမိတယ်။ ခန္ဓာ ကိုယ်ပေါ်ကို တတောက်တောက် ကျနေတဲ့ ရေမှုန်ရေမွှား လေးတွေက လည်း အားပေးနေသလိုပဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကမှ ဖယောင်းကပ် ထားတဲ့ အတွက် မိန်းမကိုယ်က ဟာတာတာ ဖြစ်နေ တယ်။ မျက်လုံးကိုမှိတ် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဟာတာတာ ဖြစ်နေတဲ့ အဲ့ဒိ နေရာကို လက်နဲ့ ပွတ်နေ လိုက်မိတယ်။

ရုတ်တရက် ကိုယ့်ရဲ့အိမ်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သတိရလိုက်မိပြီး ထရပ်လိုက်မိတယ်။ ရင်ထဲမှာ ဟာတာတာ ဖြစ်ပြီး မောဟိုက်နေ သလိုပဲ။ ရေမြန်မြန်ပြီးအောင်ချိုးပြီး ပြန်မှဖြစ်မှာပါ လို့တွေးလိုက်တယ်။ ကျွန်မအတွက် တစ်ကိုယ် ရည်အာသာ ဖြေခြင်းဟာ  အလေ့အကျင့် တစ်ခုလို ဖြစ်နေပါပြီ။ အခုလို အချိန်မှာ လွတ်လပ်တိတ် ဆိတ်တဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ အိပ်ခန်းကိုပဲ တမ်းတလိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ  တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆပ်ပြာ ခပ်မြန်မြန် တိုက်လိုက်တယ်။ ရေချိုးပြီးလို့ ရေသုတ်မယ် လုပ်မှ ခုဏက အပေါ့သွားရင်း သန့်ရှင်းရေး  မလုပ်ရသေးတာကို သတိရလိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့ စင်ကလေး ပေါ်မှာ အသင့် ရှိနေတဲ့ သန့်စင်ဆေးရည်ကိုပဲ သုံးပြီး တစ်လက်စတည်း  သန့်ရှင်းရေး လုပ်လိုက်တယ်။ ဗူးတွေကို သူ့မူလ အနေအထား အတိုင်း ပုံမပျက်အောင် ပြန်တင်ထားလိုက်တယ်။

ရေစိုနေတဲ့ အဝတ်တွေကို အသင့်ပါလာတဲ့ ပလပ်စတစ်အိတ်ထဲထည့် ပြီး ပါလာတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ထုတ်ဝတ်လိုက်တယ်။  ပါလာတဲ့ တဘက်နဲ့ ရေစင်အောင်သုတ်၊ ရေစိုနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို ခြောက်အောင် dryer ခပ်သွက်သွက် မှုတ်လိုက်ပြီး မိတ်ကပ်  အနည်းငယ်လိမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းနီ စိုးလိုက်တယ်။ နောက်ကိုယ့် ပစ္စည်း စစ္စယ တွေကို ကျောပိုးအိတ်ထဲ ပြန်ထည့်ပြီး အခန်းအပြင် ထွက်လာတော့ မောင်မောင်ဦးက ထမင်းစားခန်းစားပွဲမှာ ထိုင်နေတယ်။ သူ့ရှေ့မှာတော့ ဝိုင်နီ တစ်ပုလင်း။  “ဟဲ့ … လာ.. နွေးသွား အောင် နဲနဲ သောက်လိုက်” ။ သူက ဖန်ခွက်အလွတ် တစ်ခုထည်း ဝိုင်အနည်းငယ် ငှဲ့ထည့်ရင်း ကျွန်မကို လှမ်းခေါ်တယ်။ ဒါနဲ့ သူနဲ့  ထောင့်ချိုးက ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ပြီး တစ်ငုံစီ သောက်လိုကတော့လူကနွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အရင်ကတည်းက ရေကူးပြီး တိုင်း ကျွန်မတို့သုံးယောက် သောက်နေကျလေ။

“နင်က ငယ်ငယ်က အတိုင်းပဲ .. “ ဆိုပြီး သူက ပြောလိုက်ပြီးတော့ သူက ကျွန်မ ကိုစေ့စေ့ကြည့်နေတယ်။ သူ့မျက်ဝန်းထဲမှာ ရီရီဝေ ဝေနဲ့ တစ်စုံတစ်ရာကို တမ်းတနေတယ်လို့ ထင်လိုက်မိတာပဲ။ ကျွန်မစိတ်ထဲလည်း အခုလို အကြည့်ခံရတာကို ရှက်ရွံ့ မိတယ်။  မျက်နှာလွှဲလိုက်ယင်း “အသက်က မငယ်တော့ပါဘူးဟာ နောက်နှစ်လ လောက်ဆို သုံးဆယ် ပြည့်ပြီ…. ” လို့ ပြောလိုက်တော့  သူက တစ်စုံတစ်ရာ ပြောမယ့်ဟန် ပြုပြီးမှ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ဝိုင် ကိုပဲ တစ်ကြိုက်ချင်း သောက်နေတယ်။ စိတ်ထဲမှာ သူတို့ လင်မယား အဆင်မပြေဖြစ်နေသလားလို့ တွေးလိုက်မိပြီး .. “နင်တို့ လင်မယေား အဆင်ပြရဲံလား .. “ လို့ မေးလိုက်ယ်။   “ပြေပါ တယ်ဟ… “ လို့ပြန်ဖြေတယ်။ ပြီးတော့ ဆက်ပြီး “ဝေးနေတာ လနဲ့ချီနေပြီပေါ့ လွမ်းတာပေါ့.. ဟ.. ဟ “ လို့ ပြောတယ်။ ခေါင်းထဲ မှာ သိင်္ဂီ ပြောတဲ့ စကား တစ်ခွန်း က ရုတ်တရက် ရောက်လာတယ်။ သူတို့ကို သားသမီး မယူဘူးလားလို့ မေးတုန်းက ပြောခဲ့တာ။  တစ်ရက်ခြား တစ်ခါလောက် လင်မယား အတူနေကြတယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းပေါ့။ ကျွန်မက သားသမီးယူချင်ရင် မျိုးဥကြွေတဲ့  အချိန် မှာ အတူနေရတယ်ဆိုပြီး တော့တောင် ဆရာလုပ်ခဲ့သေးတယ်။ ဒီကောင် သူ့မိန်းမနဲ့ အတူမနေရလို့ ငတ်နေပြီလို့ စိတ်ထဲ  တွေးလိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့ “ ငါသိပါတယ် နင့်မိန်းမကို လွမ်းတာထက် မအိပ်ရတာကို ပိုလွမ်းတယ် မဟုတ်လား.. .. နင်တို့ ယောက်ျား တွေကလေ .. “ လို့ ပြန်ပြောလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒိ စကားဟာ ပိတ်ထားတဲ့ သော့ပေါက်ကို ဖွင့်လိုက်မိမယ်မှန်း ကျွန်မ မသိလိုက်ခဲ့ဘူး။  တကယ်တော့ မောင်မောင်ဦးနဲ့ ကျွန်မတို့ ကြားက ဆက်ဆံရေးက သာမာန် ငယ်သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အနေအထားထက် အနည်းငယ်  ရှုပ်ထွေးပါတယ်။

“ဟဲ့ ငဦး၊ နင် ခဏ နေအုံး ငါရေချိုးလိုက်အုံးမယ်” လို့ စာသင်စားပွဲ ဝိုင်းမှာ ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေတဲ့ မောင်မောင်ဦးကို ပြောလိုက် တယ်။ ကျွန်မတို့ အိမ်မှာ ဝိုင်းကျူရှင်လုပ် တယ်လေ။ နေ့လယ်ပိုင်း သချၤာ ပြီးသွားပြီး ညနေပိုင်း ရူပကို ဆက်သင်ရမှာ။ နှစ်ဝိုင်း စလုံးကို တက်တာ ကျွန်မနဲ့ မောင်မောင်ဦးပဲ ရှိတဲ့ အတွက် သချၤာ အချိန်ပြီးသွားလို့ အခြားသူတွေပြန်သွားရင် သူနဲ့ ကျွန်မနဲ့ နှစ် ယောက်တည်း အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့လေ့ ရှိတယ်။ အဖေနဲ့ အမေရော ဈေးဆိုင်ထွက်နေကြတယ်။ အစ်မက ကတော့ တက္ကသိုလ်မှာ  ကျောင်းတက်နေချိန်ပေါ့။ အဖေနဲ့ အမေကလည်း ဈေးက ဆိုင်မှာ။ ပြီးတော့ သူနဲ့ ကျွန်မတို့က မူလတန်းကတည်းက ကျောင်း အတူတူ တက်ခဲ့ ကြတဲ့ ပြောမနာ ဆိုမနာ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ။ ကျူရှင်ချိန် နှစ်ခု ကြား တစ်နာရီလောက် ကြာတဲ့ အချိန် မှာ သူက  အဲ့ဒိစားပွဲမှာပဲ မပျင်းမရိထိုင်ပြီး စာဖတ်နေတတ်တယ်။ ကျွန်မက အဲ့ဒိအချိန်မှာ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲ လေ့ရှိတယ်။

ရေချိုးပြီးလို့ သနပ်ခါးလိမ်းနေတုန်း အိမ်ရှေ့က နေ “ဟာ မီးပြတ်သွားပြီဟ … ” လို့ မောင်မောင်ဦး က လှမ်းအော်တာ ကြားလိုက် တယ်။ အခန်းထဲမှာ မီးလင်းနေဆဲမို့ အိမ်ရှေ့က မိးချောင်းလွတ်သွား ပြန်ပြီ ဆိုတာသိလိုက်တယ်။ အဲ့ဒိလို ဖြစ်တိုင်း အဖေက မီး ချောင်းဘေးက စတတ်တာလေးကို လှည့်လိုက် နဖားလေးတွေကို ဖိလိုက်လုပ်ပြီး ပြန်အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးတတ်တယ်။  အဖေ မီးချောင်းကို ပြင်တာကြည့်ပြီး ကျွန်မတို့လည်း ပြင်တတ် နေပြီလေ။ မီးချောင်းက အမြင့်ကြီးမှာ ချိတ်ထားတာ မဟုတ်တော့  စာပွဲပေါ် တက်ပြီး ခြေဖျား ထောက်လိုက်တာနဲ့ မီတာကိုး။  ဒါနဲ့ပဲ “မီးမပြတ်ဘူးဟာ လွတ်သွားတာနေမယ်။ ငါလုပ်ပေးမယ်  ” လို့ အော်ပြောရင်း ထမီရင်လျှားကို ကြပ်အောင်စည်းပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာလိုက်မိတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မီးပြန်ရအောင် လုပ် ပေးဖို့ ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ပဲ ရှိပါတယ်။

သူ့ရှေ့တင် စားပွဲပေါ်က စာအုပ်တွေကိုရှင်း၊ ကုလားထိုင်ပေါ်တက်၊ နောက် စားပွဲပေါ် အသာတက်၊ ခြေဖျားထောက်ပြီး စတတ်တာ ကို အသာလေး လှည့်လိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ စတတ်တာမှာ မီးလေး တစ်ချက်နှစ်ချက် ပွင့်သွားပြီး မီးချောင်းကလည်း ဖြတ်ခနဲ  ပြန်လင်းလာတယ်။ အဲ့ဒိအချိန်မှာ ပဲ ခြေဖျားထောက် လက်ကိုဆန့်ပြီး မီးချောင်းကို ကိုင်နေတဲ့အတွက်ထင်ပါရဲ့ ရင်ဘတ်မှာစည်း ထားတဲ့ ထမီအထက်ဆင်က ချောင်ချိ သွားသလို ဖြစ်သွား တာကိုခံစားလိုက်ရတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ပြေလျော့နေတဲ့ အထက်ဆင်ကို  ကျွန်မလက်နဲ့ ဖမ်းအုပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ နောက်ကျ သွားတယ်လေ။  လက်က ရင်ဘတ်အပေါ် ပိုင်းကိုအုပ်လိုက်မိတဲ့  အချိန်မှာ ထမီက ခြေရင်းမှာ ကွင်းလုံးကျွတ်ရောက်သွားပါပြီ။ မသိစိတ်ကြောင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို အုပ်မိအောင် လက်ကို  ပြင်လိုက်မိပေမယ့် ကျွန်မ ဆီးစပ်က အကာအကွယ်မဲ့ သူ့မျက်နှာရှေ့မှာ။ အံ့အားသင့်နေတဲ့ သူမျက်နှာနဲ့ ပြူးနေတဲ့ သူ့မျက်လုံး အစုံ ကို မှတ်မှတ်ရရ မြင်လိုက်ရတယ်။ သတိပြန်ဝင်လာပြီး ကျွန်မလည်း ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ထမီကို ကောက်စွပ်လိုက်ပြီး အခန်း ထဲ ပြေးဝင် လိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ်ကနေ ခုန်ဆင်းလိုက်သလား ဘယ်လိုဆင်းလိုက်သလဲ ကျွန်မ မမှတ်မိတော့ဘူး။ စားပွဲတွေ ခုံတွေ က ဟန်ချက်ပျက်သွားတဲ့ အတွက် ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်း အသံထွက်သွားပြီး စာအုပ်တွေလည်း ကြမ်းပေါ် ကျကုန်တယ်။ သူ့ကတော့  ဘယ်လိုကျန်ရစ်ခဲသလဲ မသိပေမယ့် ကျွန်ကတော့ ရှက်လွန်းလို့ သေမတတ်ပါပဲ။ ခဏနေတော့ အခြေားကျောင်းသားတွေနဲ့ ဆရာ  ရောက်လာတယ်။ သူက ပုံစံပျက်သွားတဲ့ စားပွဲနဲ့ စာအုပ်တွေကို နေသားတကျ ပြန်ပြင်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ ကျွန်မလည်း ဟန်မ ပျက်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒိနေ့က စာထဲ စိတ်ကို မဝင်စားသလို့ သူ့မျက်နှာကိုလည်း စေ့စေ့ မကြည့်ရဲဘူး။ အဲ့ဒိနေ့ညက အိပ်မပျော် ဘူး။ သူများတွေကို သူလျောက်ပြောရင် အရမ်းရှက်စရာ ကောင်းမှာပဲ ဆိုပြီးတော့။

နောက်ရက်တွေ မှာတော့သူက ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ ပုံမှန် နင် ငါ ပြောဟယ် ဆိုရယ်ပဲ။ သူရော ကျွန်မရော အဲ့ဒိနေ့က အကြောင်းကို  စကားမစ ကြပါဘူး။ သူ့ပုံစံကို ကြည့်ပြီး ကျွန်မစိတ်ချ လိုက်မိတယ်။ စာမေးပွဲ ဖြေခါနီးတော့ သူ့အဖေက နယ်ပြောင်းရတယ်။ သူ  တို့လည်း လိုက်သွား ကြရမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့်သူက စာမေးပွဲပြီးတဲ့ အထိ သူ့ အဖွားအိမ်မှာပဲ နေခဲ့မယ်လို့ ပြောတယ်။ စာမေးပွဲဖြေ ပြီးပြီးချင်း နောက်တစ်နေ့ ပဲ လိုက်သွားဖို့စီစဉ်ထားတယ်တဲ့။ ဒီလိုနဲ့ ဆယ်တန်း စာမေးပွဲ ဖြေဖို့ နီးလာတဲ့ အတွက် ကျွန်မတို့လည်း စာကို ပိုပြီး အာရုံစိုက်ရတာပေါ့။ တစ်ရက် သချၤာ အချိန်ပြီးလို့ ခါတိုင်းလို သူနဲ့ ကျွန်မနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့ချိန်ပေ့ါ။ ထုံးစံ အတိုင်း ကျွန်မရေချိုး အဝတ်အစားလဲ ပြီး အိမ်ရှေ့သွားထိုင်ပြီးစကား ပြောကြတယ်။ ရုတ်တရက် စကားစ ပြတ်သွားပီး ခဏနေ တော့ သူက .. “ဟဲ့ ငါနင့်ကို တစ်ခုပြောစရာ ရှိတယ်ဟ… နင်စိတ်မဆိုးနဲ့.. “ ဆိုပြီးပြောတယ်လေ။

ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ပြောလိုက်တဲ့ သူ့စကားကြောင့် ကျွန်မရုတ်တရက် ရင်ထဲလှိုက်ဖို သွားမိတာ အမှန်ပါ။ ယောက်ျေားလေးတွေ ဟာ ဒီလိုစကားစပြီးရင် မိန်းကလေးတွေကို ချစ်ရေး ဆိုကြတယ်ဆိုတာ မြင်ဖူး ကြားဖူးတာကိုး။ သူများ ကျွန်မကို ချစ်ရေးဆိုလေမ လားပေါ့။ အကြာင်းသိ ငယ်ပေါင်းဖြစ်နေတာ့ သူ့ကို ချစ်လို့ ကြိုက်လို့ရမယ် မထင်မိပါဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ “ပြောလေ… “ လို့ ပြောလိုက် တော့ သူက ကျွန်မအနား ကပ်လာတယ်။ ပြီးတော့ “နင့်ဟာကို ကြည့်ချင်သေးတယ်ဟာ.. ငါ့ကိုပြပါလား.. “ တဲ့။ သူဘာကို ဆိုလို မှန်း ကျွန်မ နားမလည်လိုက်ဘူး။ “ဘာလဲ.. “ လို့ ပြန်မေးတော့ သူက.. “ဟို … နင့်စောက်ပတ်လေဟာ… ငါကြည့်ချင်လို့…. ပြပါ လား.. “ တဲ့။ ကျွန်မ အံ့လည်း အံ့သြ စိတ်လဲတို ရှက်လည်းရှက်ပေါ့။ “စောက်ကောင်… “ ဆိုပြီး ဆဲလိုက်မိတယ်။ “ငါလူကြီးတွေနဲ့  တိုင်ပြောမှာနော်.. “ ဆိုတော့ သူအသံတိတ်သွားတယ်။ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး သက်ပြင်းချနေလေရဲ့။  မရှေးမနှောင်းဘဲ ဆရာနဲ့ အခြားသူတွေ ရောက်လာတာနဲ့ စကားစပြတ်သွားတယ်ပေါ့။ အဲ့ဒိနေ့ည က ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ခဲ့ ဘူး။ ကိုယ့်ဟာ ကိုယ်တောင် သေသေချာချာ ကြည့်ဖူးတာမဟုတ်။ သူကိုပဲ ကြိမ်ဆဲ နေမိတယ်။

နောက် တစ်ပတ် သချၤာ အချိန်ပြီးလို့ ကျွန်မရေချိုးမလို့ ထတော့သူက ထပ်ပြောတယ်။ “ဟဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ… ဘာလို့   ကြည့်ချင်နေရတာလဲ” ဆိုတာ့ သူက “ငါမမြင်ဖူးလို့ဟ… ” တဲ့။ ရုပ်ကိုက သနားကမားနဲ့။ “နောက်နင်တို့နဲ့ တွေ့ရတော့မှာ မဟုတ် ဘူး.. ရင်းရင်းနီးနီးဆိုလို့ နင်ပဲ ရှိလို့ပါဟာ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ တဲ့..”။ “တော်ပြီဟာ ထပ်မပြောနဲ့” လို့ ပြောပြီး ထားခဲ့လိုက်တယ်။ “ဒီနေ့  နင်နဲ့ ငါ နောက်ဆုံးတွေ့ရမယ့် နေ့မို့ပါဟ ..” လို့ သူက နောက်ကနေ လှမ်းပြောတယ်။ သူ့ကို ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ရေချိုးရင်း ကျွန်မ ခေါင်းထဲ မျိုးစုံတွေးပေါ့။ တကယ်တော့ ကျူရှင်က ဒီနေ့ နောက်ဆုံးနေ့ပါ။ နောက်တစ်ပါတ်ဆို စာမေးပွဲကြီးစပြီလေ။  နောက် ဘာမှန်းညာမှန်းမသိတဲ့ သံယောဇဉ်ကလည်းရှိတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မကတော်ပြီဆိုရင် ရှေ့ဆက်မတိုးတဲ့ သူ့ကိုလည်း  ယုံကြည်မိသလိုပဲ။ သူ့ကို ပြလိုက်တော့ရော ဘာဖြစ်မှာလဲ။ မပြလည်း ရတာပဲ။ ငါသိက္ခါများ ကျသွားမလား.. အစရှိသဖြင့် ပေါ့။  သူဟာ ရိုးရိုးသားသားပဲ သူမြင်ချင်တာကို ပြောတာ နေမယ်လို့ ကျွန်မ တွေးလိုက်မိတယ်။ တကယ်လို့ အခွင့်အရေးတ်စုံတစ်ရာ ယူ ချင်တယ် ဆိုရင် သူမှာ ယူနိုင်တဲ့ အခြေအနေတွေ ရှိခဲ့တယ်လေ။ ခေါင်းထဲမှာ ပေါင်းစုံတွေး နေတာမို့ အဲ့ဒိနေ့က ရေချိုးချိန် နဲနဲ ကြာ သွားတယ်။

အကျႌဝတ်နေရင်း ကျွန်မဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုကို ချလိုက်တယ်။ အဝတ်အစားလဲပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာ တောာ့ သူက သချၤာ တွက်နေတယ်။ ကျွန်မက တံခါးပေါက်ဆီသွားပြီး ဂျက်ချလိုက်တယ်။ ရင်က တဒိန်းဒိန်းခုန် နေသလိုပဲ။ ပြီးတော့ ဘေးက ဧည့် ကုလားထိုင်ပေါ် ခပ်မြန်မြန် ထိုင်လိုက်ပြီး “ဟဲ့.. နင်ကြည့်ချင်တယ်ဆို လာကြည့်။ နင့်လက်နဲ့တော့ မထိနဲ့.. “ လို့ ပြောလိုက်တယ်။   ဘောလ်ပင်ကို ပစ်ချပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို သူ ကျွန်မရှေ့ ရောက်လာတယ်။ သူ့မျက်နှာက ဝမ်းသာအားရဖြစ်ပြီး စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့။   သူက  ကျွန်မရှေ့မှာ ဒူးထောက်လျက်သားထိုင်နေတယ်။ ကျွန်မက ပေါင်ကို အသာကားပြီး ဂါဝန်စကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ သူက ထူးခြား တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ အဲ့ဒိနေရာကို စူးစိုက်ပြီး ကြည့်နေတယ်။ “တွေ့ပြီလား” ဆိုတော့ သူက “နင်အမွှေးတွေ ပေါက်နေပြီနော်.. တဲ့”။  ပြီးတော့ “အပေါက်ကို မမြင်ရဘူးဟာ.. “ ဆိုပြီး အထွန့်တက်တယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်မလည်း ခါးကို နဲနဲ လျော့ထိုင်ပြီး လက်နဲ့ ဆီးပုံးမွေး  ခပ်ပါးပါးကို အသာရှင်းပြီး အသာဖြဲပြလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် ဘယ်လို ပုံစံလဲဆိုတာ မြင်ရပါဘူး။ သူ ကတော့ ခေါ်တော တစ်သောင်းအား မျက်လုံးနဲ့ စိုက်ပြီး ကြည့်နေလေရဲ့။ ဒါနဲ့ “တော်ပြီဟာ.. ပြီးပြီ” ဆိုပြီး ခါဝန်ကိုပြန်ချပြီး မတ် တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ရှက်တာကြောင့် ဖြစ်သလို တစ်စုံတစ်ယောက် ရောက်လာ မှာကို စိုးရိမ်တာလည်း တယ်လေ။ သူလည်း သူ့ နေရာသူ သွားထိုင်နေလေရဲ့။ ကျွန်မရဲ့ ရင်ခုန်သံကို ကျွန်မ ပြန်ကြားနေရတယ်။ တံခါးချက်ကို သွားဖွင့်လိုက်တာနဲ့ မရှေးမနှောင်းပဲ  ကျောင်းလာတက်တဲ့ သူတွေ ရောက်လာကြပြီ။ တကယ်တော့ အဲ့ဒိနေ့ဟာ သူနဲ့ ကျွန်မ နောက်ဆုံး စကားပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ နေ့ပါပဲ။  နောင် ဆယ်နှစ်ကျော် ကြာသည်အထိ ပေါ့။

“အေး” …  သူပြောလိုက်တဲ့ “အေး..” ဆိုတဲ့ အသံက ခပ်ဩဩ ဖြစ်နေတယ်။ ကျွန်မ စကားမှားသွားပြီဆို တာကျွန်မသိလိုက်တယ်။  “အဲ့ဒါလည်း ပါတာပေါ့ဟာ … ဒါလည်း လိုအပ်တာပဲ ဟ..၊ စိတ်ကျန်းမာရေးအတွက်လေ” ။ သူက ဆက်ပြောတယ်။ “အမလေး  စိတ်ကျန်းမာရေး အတွက် ရှိရှိသေး။ ငတ်ရင် ငတ်တယ် ပြောပါ။ လေးလလောက်ရှိပြီဆိုတော့” လို့ ကျွန်မပြန်ပြောလိုက်တယ်။ မှား မှန်းသိလျက်နဲ့ စွတ်နင်း ချင်တဲ့ စိတ်ကို တားမရဘူး။  “ပွင်းပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် ဟာတာတာ ဖြစ်နေတာ အမှန်ပဲ။ မိန်းမနဲ့ ဝေး လာရင် အခြားမိန်းကလေး မြင်တိုင်း ပစ်မှားချင် စိတ်ပေါ်တာပဲဟ။ ဒါနင့်မို့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောတာပါ။” လို့ သူက ပြန်ပြောပြီး  ဝိုင်ကို သောက်လိုက်တယ်။  ကျမလည်း ဝိုင်တစ်ကြိုက်လောက် သောက်လိုက်ပြီး “ဒါဆို နင်က ငါ့ကို မြင်တော့ ပစ်မှားနေတယ် ဆို ပါတော့။” လို့ ဖန်ခွက်ထဲက ဝိုင်ကို ကြည့်ရင်း ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ သူ့ကို ကျွန်မကြည့်ရဲဘူး။ ကျွန်မ မြော်လင့်ထားတာက မဟုတ် ပါဘူး ဘာညာ ပြန်ပြောမယ်ပေါ့။   “အေး .. ဟုတ်တယ် .. နင့်ကို ထိုင်ပစ်မှားနေတာ။ အခုအထိပဲ” တဲ့။  ပီပီသသကြီး ထွက်လာတဲ့  သူ့ရဲ့စကား။ သူအဲ့ဒိလို ပြောလိမ့်မယ်မှန်း မထင်ထားခဲ့မိဘူး။ ရုတ်တရက်တော့ ကျွန်မ စကားပြန်ပြောစရာ ပျောက်သွားတယ်။  ကျွန်မရင်ထဲ ပူသွားတယ်။ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ နှလုံးခုန်သံကို ကိုယ်ပြန်ကြား နေရတယ်။ ရုတ်တရက် ပြန်ပြောစရာ  စကားစ ရှာမရ သလို ချက်ချင်းပဲ ဒီနေရာက ထထွက်သွားမလား၊ ဆက်နေရမလား၊ ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကို ဝေခွဲမရဖြစ်သွား တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ဖန်ခွဲထဲက ဝိုင်ကို မွေ့ရင်း တစ်ကြိုက်လောက် ထပ်သောက်လိုက်တယ်။ ပါးစပ်ထဲ နွေးသွားပြီး ပူဆင်းသွားတဲ့ ဝိုင် အရသာက ကျွန်မကို နေသာ ထိုင်သာ ရှိသွားစေပါတယ်။ ရုတ်တရက် သူက ကျန်မလက်မောင်းကို အသာ အယာ လာကိုင်တယ်။

ကျွန်မရဲ့ အသက်ရှူသံကလည်း မြန်နေသလို သူ့ အသက်ရှူသံကိုလည်း ကြားနေရတယ်။ ဒါပေမယ့် မရုန်းကန်မိဘူး။ ဘာလုပ်ရ မယ် ဆိုတာကိုလည်း မဆုံးဖြတ်တတ်တော့ဘူးး အထိအတွေ့ဟာ ကျွန်မရဲ့ မသိစိတ်မှာ လတ်တလော တောင့်တနေတဲ့ အရာတစ်ခု ပဲလေ။  “သိင်္ဂီ သိသွားရင်မကောင်းဘူး .. “ လို့ ကျွန်မပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်မအသံတွေက ကတုန်ကယီ နဲ့ အထစ်ထစ် အငေါ့ ငေါ့ ဖြစ်နေတယ်။ ထပ်ပြောစရာ စကားလုံးကို စဉ်းစားလို့ မရသလို ဘာမှ လည်းထွက်မလာဘူး။   သူက ကျမလက်မောင်းကို ကိုင် ထားတဲ့ လက်ကို ရုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခပ်ငူငူကြီး ပြန်ထိုင်နေပြီး ဝိုင်ကိုပဲ တစ်ငုံချင်း သောက်နေတယ်။ ဒီနေရာကနေ အမြန် ခွာမှဖြစ်မယ် ဆိုတာကို ကျွန်မသိနေတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်စုံတစ်ရာ က ဟန့်တားထားသလိုနဲ့ ချက်ချင်း ဆုံးဖြတ်လို့မရဘူး။    နှစ်  ယောက်သား တိတ်တဆိတ် ထိုင်နေကြတာ အတော်ကြာမယ် ထင်ပါတယ်။ ကျွန်မခေါင်းထဲမှာ အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ ချီတုံချတုံ ဖြစ် သလို သူ့ခေါင်းထဲမှာလည်း အလုပ်ရှုပ်နေမှာပါ။ နောက်ဆုံးတော့ အသက်ကို ဝအောင် ရှူသွင်းလိုက်ပြီး လက်ကျန်ဝိုင်ကို မော့  သောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ “ငါပြန်တော့မယ်ဟာ..” လို့ ခပတ်တိုတိုပဲ ပြောဆိုပြီး ထလိုက်တယ်။ သူကလည်း “ငါလိုက်ပို့မယ်”  ဆိုပြီး သတိပြန်ဝင်လာတဲ့ ဟန်နဲ့ ထလာတယ်။

အိတ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ထမင်းစားခန်းက အထွက် မှာသူက ရုတ်တရက် နောက်ကနေ သိုင်းဖက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မ   ဂုတ်သားကို နမ်းတယ်။ နှာရှံ့သံက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ပဲ။ ကျောပြင်နဲ့ တင်ပါးမှာ ခပ်နွေးနွေး အငွေ့အသက်တစ်ခုကို ခံစားရ တယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းခနဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ အပူလှိုင်းတစ်ခု ဖြတ်သွားသလိုပါပဲ။ ကျွန်မ တစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲ ထွက်သွား ပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်တယ်။  ရုန်းကန်ပြီး သူ့ဘက်ကို လှည့်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တွေက ပြေလျော့သွားပေမယ့် ကျွန်မ လက်  မောင်းတွေကို ခပ်ဖွဖွ ကိုင်ထားဆဲပဲ။ သူ့မျက်နှာကို မကြည့် ရဲဘူး။မျက်စေ့အောက်မှာ သူ့ရင်ဘတ်ကိုပဲ မြင်နေရတယ်။ “သိင်္ဂီ သိ သွားရင် မကောင်းဘူး ဟာ…. “ လို့ ထပ် ပြောလိုက်တယ်။ သူက “ မသိအောင် နေမယ်လေဟာ” “နင်နဲ့ ငါနဲ့ပဲ” တဲ့။ ကမူးရှူးတိုး  ထွက်လာတဲ့ လေသံ။ မာန်နတ်က ကျွန်မစိတ်ကို ကြီးစိုးသွားပါပြီ။ ကျွန်မတို့ နှစ်ဦးတည်း ဆိုတဲ့ အသိ အပြင် ဘယ်သူမှ မသိအောင်  ထိန်းသိမ်းထားရင် ရတာပဲ ဆိုတဲ့ အသိက တွန်းအားပေးလိုက်သလိုပဲ။ ကျွန်မ သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်ဝန်းထဲမှာ မြင် ရတာ က ရမက် ။ ကျွန်မ ရဲ့ မောင် ခရီးသွားပြီး ပြန်လာတိုင်း တွေ့ရတဲ့ အရိပ်အငွေ့။ သူလိုချင်တာ ကျွန်မရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်။ အချစ် မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မလိုချင်တာလည်း သူ့ရဲ့ တစ်ခဏတာ အယုအယမှု့ ။ အပေး နဲ့ အယူပဲ လို့ စိတ်ထဲ မှာ ပေါ်လာတဲ့ အတွေးက စိတ် ဆန္ဒကို ရှေ့တစ်လှမ်းချင်း တိုးလာစေပါတယ်။ ထိတွေ့ မိနေတဲ့ အထိအတွေ့ကို မရှောင်ချင်တော့ဘူး။ ဆိတ်ကွယ်ရာ အရပ် မှာ ရှိနေ တယ် ဆိုတဲ့ အသိက ခေါင်းထဲမှာကြီးစိုးနေတယ်။

သူ့ကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး မေးလိုက်တယ်။ “နင် အရမ်းလုပ်ချင် နေလား..” လို့။ သူက မဆိုင်းမတွဘဲ “အေး” ဆိုပြီး ရှိုက်သံကြီးနဲ့ ပြန် ဖြေတယ်။ “ဒါဆို သိင်္ဂီ မသိစေနဲ့ … ဒီတစ်ခေါက်ပဲ.. ငါ နင့် မယားငယ် မဟုတ်ဘူး.. ” လို့ကျွန်မပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်မ အသံ က တုန်ရီ နေပါတယ်။ ချက်ချင်းဆိုသလို ကျွန်မကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူ့လက်တွေက ဝတ်ထားတဲ့ ကျွန်မရဲ့ ဂါဝန်ကို ဆွဲမတယ်။  ကျွန်မနောက်ပိုင်း တစ်စိတ်တစ်နေရာဟာ ဟာလာဟင်းလင်းလို ဖြစ်သွားတယ်။ ခါးထိ လိပ်တက်သွားတဲ့ ဂါဝန်အောက် လှမ်းလျှို  ပြီး တင်ပါးတွေကို လှမ်းကိုင်တယ်။ ခါး အသားကို ဖက်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ကျွန်မရုန်းလိုက်ပြီး “ နင် သန့်ရှင်းရေးလုပ် အုံးဟ ဒီ အတိုင်းတော့ မလုပ်ချင်ဘူး” လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်မအသံက ခပ်ညုညု ဖြစ်နေသလိုပါပဲ။ သူက ချက်ချင်းပဲ ကျွန်မလက်ကို  ဆွဲပြီးအခန်းထဲကို ခေါ်သွားတယ်။ ကျွန်မ လက်ထဲက ကျောပိုးအိတ်က ကြမ်းပေါ်ကို ဘုတ်ခနဲ ပြုတ်ကျ ကျန်ခဲ့တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ က ရေတဖွဲဖွဲ ကျသံကို ကြားနေရတယ်။ တံခါးကို ပိတ်မထားတော့ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ သူကျောပြင်ကို နဲနဲ ပါးပါး မြင်နေရ တယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန် အကျႌကို အသာချွတ် ခေါက်ပြီး စာဖတ် စားပွဲပေါ်မှာ သပ်သပ်ရပ်ရပ် တင်ထားလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်  လိုအပ်ရင် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ကောက်ယူပြီး ပြန်ဝတ်နိုင်ဖို့ ဆိုတဲ့သတိက ရှိနေတုန်းပါ။ အဝတ်အစားချွတ် ပြီးတဲ့အချိန်  ရေကျသံတိတ်သွားပြီး သူအပြင်ထွက်လာတဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ အခုကျွန်မကိုယ်ပေါ်မှာ ဘရာနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပါး ပါးပဲ ရှိတော့တယ်။ သူ့ကို ကျွန်မလှည့်မကြည့်ရဲဘူး။

ဘရာ ကိုချွတ်ပြီး စားပွဲပေါ်တင်ပြီးမှ အသက်ကို ဝအောင်ရှူသွင်းလိုက်ပြီးမှ သူ့ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ တဘက်ဖြူကြီးနဲ့ ရေ သုတ်နေတဲ့ သူ့ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့တဘက်ကို ကြမ်းပေါ်လွှတ်ချလိုက်တယ်။ ဂျင်ကစား ထားတဲ့ အတွက် သူ့ကိုယ် ခန္ဓာ က အချိးကျကျ တောင့်တောင့်တင်းတင်း ပါ။ ပြီးတော့ တပိုင်းတစ တောင့်တင်းပြီး တွဲလောင်းကျနေတဲ့ သူ့ရဲ့ နိမိတ်။ ကျွန်မတို့ နှစ် ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်မိတာ ခဏလောက် ကြာသွားတယ်ထင်ပါရဲ့။ သူက ကျွန်မဆီ ခတ်သွက်သွက်လျောက်  လာပြီး။ “နင့်ကို ငါ အားမနာ တော့ဘူးနော်” လို့ ပြောတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မလက်မောင်းတွေကို ဖမ်းကိုင်ပြီး ကုတင်ပေါ်  တွန်းလှဲလိုက်ပါတယ်။ နောက် ကျွန်မခြေထောက်ကို မပြီး အတွင်းခံကို ခပ်သွက်သွက်ပဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ဒိ အတွင်းခံကို သူ့မျက်နှာပေါ် အုပ်နမ်းပြီး ကျွန်မ ဘေး ကို ပစ်ချလိုက်တယ်။ ဇာနားတပ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဖြူဖြူ လေး ဟာ ကျွန်မ မျက်နှာဘေးမှာ ပုံခနဲ ကျလာတယ်။ အတွေ့အကြုံရှိထားသူမို့ ပေါင်ကို အသာကားပြီး ခြေထောက်တွေကိုကွေးထား  ပေးလိုက်မိပါတယ်။ ဘေး က ခေါင်းအုံးကို ယူပြီး ခေါင်းအောက် ထိုးထည့်ပြီး အုံးလိုက်တယ်။ အရာရာ ဟာ အလိုလို လုပ်မိလိုက် တာပါပဲ။ သူက ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီး ကျွန်မ ပေါင်ရင်းကို ဖြဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စိုက်ပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျွန်မဟာ က စိုစွတ် နေပြီ ဆိုတာကို သိတယ်လေ။ သူက ဆီးစပ်ကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပြီး စိုစွတ်နေတဲ့ ကျွန်မဟာရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လက်ချောင်း  တွေနဲ့ စုန်ဆန် ပွတ်တယ်။ ဆီးပုံးမွှေး ကိုချန်ပြီး နှုတ်ခမ်းဘေးသားတွေကိုပဲ ဖယောင်းကပ်ထားခဲ့တဲ့ အတွက် ကျွန်မဟာ က အမွှေး အမျှင်ကင်းပြီး ပြောင်ချော နေပါတယ်။ သူ့ လက်မ နဲ့ အစေ့နေရာကို ပွတ်သပ်တဲ့အခါ ကျွန်မရင်ထဲ လှိုက်ဖိုလာပါတော့တယ်။

မိန်းကလေး တစ်ယောက် အဖို့ အဲ့ဒိလို အလုပ်ခံရရင် ငြင်းပယ်နိုင်စွမ်း မရှိပါဘူး။ သူထိတွေ့လိုက်တိုင်း မျက်စေ့ကို မှိတ်လိုက်မိ တယ်။ သာယာမှုရဲ့ နိဒါန်း နဲ့ အတူ သွေးသားဆန္ဒကလည်း တက်ကြွလာပါတယ်။ သူ့လက်ကို ဆွဲပြီး ရင်သားတွေကို ပွတ်သပ် ဖိညှစ် လိုက်စေချင်ပါတယ်။ ကျွန်မ ဝမ်းဗိုက်သားကလှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ။  ရုတ်တရက် သူဖြဲကြည့်တာကို သိလိုက်တယ်။ မျက်စေ့ဖွင့်  ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အကြည့်က ကျွန်မ မှတ်မိခဲ့တဲ့ ခေါ်တော တစ်သောင်းအား။ ပြီးတော့ ကျွန်မ ပေါင် တွင်းသားနှစ်ခုကို ဖိချလိုက် တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ကျွန်မတင်ပါးတွေကို ပင့်ပြီး ကျွန်မ “ဟာ” ကို ငုံ့ပြီး နမ်းပါတော့တယ်။  သူနမ်းပုံကတစ်မျိုး။ မျ က့်စေ့တွေကို မှိတ်ထားပြီး သူ့မျက်နှာနဲ့ ကျွန်မ ဟာ ကို ပွတ်တာပါပဲ။ နှာခေါင်းနဲ့ ရွတ်ခနဲ မည်အောင် နမ်းတယ် ပါးတွေ နဲ့ ပွတ် တယ်။ မေးနဲ့ ပွတ်တယ်။ နှာဖူးနဲ့ ပွတ်တယ်။ ကျွန်မ ဘာလုပ်မိသလဲ သိလား။ ကော့ပေးမိပြီး သူ့မျက်နှာနဲ့ ပြန်ပြန်ပြီး ပွတ်လိုက်မိ တယ်။ ရိုင်းသွားသလို ပဲလားလို့ တွေးမိပေမယ့် ထိန်းချုပ်လို့ မရလောက်အောင်ပါပဲ။ သူနှမ်းရှုံနေတာကို ပီပီသသ မမြင်ရပေးမယ့်  တစ်ချက်ခတစ်ချက် သူ့နှာခေါင်းနဲ့ ကျွန်မ အတွင်းသားကို တွန်းတွန်းပြီးတိုး တာကို ခံစားနေရတယ်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်နဲ့ ကျွန်မဟာ  တစ်ခုလုံးကို အုပ်ပလိုက်တာပဲ။

သူ့ကိုကျွန်မ ကြည့်မနေတော့ပါဘူး။ မျက်စေ့ပြန်မှိတ်ပြီး အထိတွေ့ကိုပဲ အာရုံထားလိုက် တော့တယ်။ ပူနွေးစွတ်စိုတဲ့ နူးညံ့တဲ့ အရာ တစ်ခုက ကျွန်မ “ဟာ” တစ်ခုလုံးကို အုပ်စွပ်ထားသလိုပဲ။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ အတွင်းသားကို ထိအောင်ပွတ်သတ် ထိုးစွ နေတဲ့ သူရဲ့ လျှာကြမ်းကြမ်း။ ကျွန်မ စိတ်ရိုင်းတွေ ပေါက်ကွဲ ထွက်သွားပါပြီ။ ဟစ်အော်ပြီး ညည်းလိုက်မိတယ်။ သူတစ်ချက်တစ် ချက်ငုံစုပ် လိုက်တိုင်း တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါ သွားပါတယ်။ လူလည်း မောဟိုက်လာပါတယ်။ ရပ်စေချင်သလားဆို တော့ သူ့ကို ဆက် ခါဆက်ခါ လုပ်စေချင်တာပါပဲ။  အတော်ကြာတော့ သူကရပ်လိုက်ပြီး အပါ်ပိုင်းကိုတက်လာတယ်။ ထောင်မတ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်း လေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ငုံပြီး စို့ပါတော့တယ်။ ပြီးတော့ကျွန်မ ပါးတွေကိုလာနမ်းတယ်။ ကျွန်မ “ဟာ” ရဲ့ အနံ့ကို ကျွန်မ ပြန်ရ လိုက်တယ်။ သူ့ နှာမှုတ်လိုက်တဲ့လေက ကျွန်မမျက်နှာကိုလာထိနေတယ်။ အနမ်းတွေရပ်သွားလို့ မျက်စေ့ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ ကလည်းကျွန်မကို ပြန်စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့မျက်နှာကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီးပွတ်သပ်လိုက်မိတယ်။ ငတ်ပြတ်နေသလိုပဲ။ ဒါနဲ့ “နင်  အရမ်းငတ် နေသလား” လို့ မေးလိုက်တယ်။ ကျွန်မ အသံက ခပ်ညုညု ဖြစ်နေသလိုပါပဲ။ သူကလည်း “အေး” ဆိုပြီးပြန်ဖြေတယ်။  နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ စကားသံတွေက မောဟိုက်နေတယ်။

သူကကိုယ်ကိုမတ်လိုက်ပြီး ကျွန်မပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက် သတိရမိတာနဲ့ “ဟဲ့ နင့်ဟာတွေ ငါ့အထဲ မထည့် နဲ့နော် ကလေးရသွားမယ်” လို့ စိတ်ပူပြီး ပြောလိုက်မိတယ်။ သူရုတ်တရက် တန့်သွားတယ်။ စိတ်အနှောင့်အယှေက် ဖြစ်သွားဟန် ပဲ။  သူက ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီးတော့ အိပ်ယာဘေး ခုံအောက်က အံဆွဲကိုဖွင့်လိုက်တယ်။ တစ်စုံတစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး  ကျွန်မဗိုက်ပေါ် ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အနီရောင် ကွန်ဒွန်အိတ်ကလေး တစ်ခု။ ပြီးတော့ ကျွန်မ ပေါင်ရင်းတွေကိုဖီပြီး သူ့ ဟာ ကို  ကျွန်မ ဟာ ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။ သူ့တံတွေးတွေနဲ့ စိုစွတ်ချောမွေ့နေတဲ့ ကျွန်မ ဟာ အထဲကို ရုတ်တရက် တိုးဝင်လာတဲ့  အချိန်မှာ ရလိုက်တဲ့ ခံစားမှု့က အရာရာကိုလွတ်ထွက် သွားစေပါတယ်။ မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားလိုက်မိသလို ညည်းညူ  အော်ဟစ်သံပင် ထွက်သွားမိတယ်။ ဆီးစပ်နှစ်ခု တစ်ခဏလောက် ထိထားပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ သူက အားသွန်ခွန်စိုက် လုပ်ပါ တော့တယ်။ နှစ်နဲ့ ချီပြီး မရတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ နူးညံ့တဲ့ ပွတ်တိုက် မှု့တွေဟာ ကျွန်မကို မိန်းမော သွားစေခဲ့ပါတယ်။ အဖန်ဖန်  ပွတ်တိုက်တဲ့ အရှိန်ဟာ တိုးမြင့်လာပြီးတဲ့ နောက် ရုတ်တရက်ရပ်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့ လစ်ဟာ သလိုဖြစ်သွားလို့ မျက်စေ့ဖွင့်  ကြည့်လိုက်တော့ သူက ဒူးထောက်ပြီး ရပ်မိုးနေတယ်။ တောင့်တင်းပြီးခါရမ်းနေတဲ့ သူ့ဟာကို အိပ်ယာဖုံးဖြူဖြူနဲ့ ဆွဲသုတ်လိုက်ပြီး  ကျွန်မ ဗိုက်ပေါ်က ကွန်ဒွန်အိပ်ကို လှမ်းယူလိုက်ပါတယ်။

ရုတ်တရက် မောင့် ရဲ့ အပြုအမူကို အမှတ်ရလိုက်မိတယ်။ သားသမီးမလိုချင်တဲ့ အခါ ကျွန်မတို့က ကွန်ဒွန်သုံးပါတယ်။ ဒါပေမယ့်  မောင် က အလွှာခြားတာ မကိုက်ဘူးတဲ့လေ။ သူစိတ်ကျေနပ်ခါနီးအထိ သဘာဝအတိုင်းပဲ။ ပြီးခါနီးပြီဆိုမှ သူက ကွန်ဒွန်ကိုစွပ် တယ်။ ဒါဟာ ကျွန်မအတွက် တော့ စိတ်ကို နှစ်ထားလိုက် တော့ ဆိုတဲ့ အမှတ်သင်္ကေတပါပဲ။  သူက ကျွန်မအထဲ ပြန်ထိုးထည့် လိုက်ပြီး ကျွန်မအပေါ် မှောက်လျက် မိုးလိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်တိုင် နဲ့ ပါးတွေကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်ပြီး ပြောတယ်။ “ကောင်း လား.. “ တဲ့။ ယောက်ျားတွေဟာ ဒီစကားကို အမြဲမေးတတ်ကြတယ် ထင်ပါရဲ။ မင်္ဂလာဦးညမှာ စကားကို ပထမဆုံးဒီ စကြားဖူးတဲ့  အချိန်က ကျွန်မမျက်လုံးတွေကို မှိတ်ပြီး တုံဏှိဘာဝေ နေခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းတော့ အလျင်းသင့်သလို ပြန်ပြောမိတယ်။  အိမ်ထောင်သက် ရလာတော့လည်း စိတ်ထဲရှိတဲ့ အမှန်အတိုင်းပြန်ပြော တတ်သွားတာပါပဲ။  “… ကောင်းတယ်.. “ လို့ပြန်ဖြေလိုက် တယ်။ ပြီးတော့ “နင် အရမ်းငတ် နေသလား.. “ လို့ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ထပ်မေးလိုက်တယ်။ ဒီစကားကို ဘာ့ကြောင့် ကျွန်မ  ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောမိမှန်း မသိဘူး။ အခြားပြောချင်စရာ စကားလည်း မရှိဘူး။ သူက ကျွန်မကို စူးစိုက်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မ ဘေးက နားကို နမ်းပြီး ကပ်ပြောတယ်။ “နင့်ကို – ချင်နေတာ .. နင့်ဟာကို စမြင်ကတည်း က.. သိလား “ တဲ့။

ပြီးတော့ သူ့ဟာကို  ဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်ခနဲ ပြန်ထည့်ပါတယ်။ သူ့ပေါင်ရင်း နှစ်ခု ခတ် သံက ဖေါင်းခနဲထွက်လာတယ်။ ကျွန်မပါးစပ်က “အ” ခနဲ အသံထွက်သွားတယ်။ ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ ပွတ်တိုက်မှု့ဟာ အထွဋ်ထိပ် အရသာကို ပေးလိုက်တာပါပဲ။ “နင့် – က – လို့ အရမ်း  ကောင်းတယ် .. “ ဆိုပြီး ထပ်ပြောတယ်..။ ထပ်ဆောင့်တယ်။ ဖေါင်းခနဲ မည်သံနဲ့ အတူ စွတ်ခနဲ ဝင်လာတဲ့ အထိအတွေ့ဟာ ကျွန်မ  ကို စွံ့အ နေစေပါတယ်။ ကျွန်မဘာမှပြန်မပြော တော့ဘဲ သာယာမှု့ကိုပဲ အာရုံစိုက် နေလိုက်ပါတော့တယ်။ နောက် “နင့်ကို တစ် ဆုံး… မယ်” တဲ့.. ။ .. အဲ့ဒိ တစ်ခွန်းပြောလိုက် ပြီးတော့ ဆောင့်ချက်တွေဟာ မြန်ဆန်ပြီး ပြင်းထန်လာပါတယ်။ တဖေါင်းဖေါင်း မည် နေတဲ့ အသံ၊ သူ့ရဲ့ အားပြုသံ၊ သူ့ပါးစပ်က ပြောနေတဲ့ အယုတ္တအနတ္တ တွေနဲ့ ကျွန်မရဲ့ ညည်းသူသံ တွေက နားထဲ ဝင်တလှည့် မဝင်  တလှည့်ပါပဲ။ နောက်ဆုံးပန်းတိုင်ရောက် သည့်တိုင် သူခရီးနှင်ပြီဆိုတာ အတွေ့အကြုံအရ သိနေတဲ့ အတွက် ကျွန်မလည်း စိတ်ကိုလွှတ်ထား လိုက်ပါတော့တယ်။

အတန်ကြာတော့ သူ့က အော်ဟစ် ပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားပါတယ်။ ကျွန်မအထဲကို သူဟာကို အတင်းဖိသိပ်ထည့်ထား ပြီး တော့ပေါ့။ ကျွန်မလည်း အော်လိုက်မိတယ် ထင်ပါတယ်။ အတွင်းမှာ ပြည့်ကျပ်ပြီး နေရာယူထားတဲ့ သူ့ဟာနဲ့ အတူ ဖျစ်ခနဲ ဖျစ်ခနဲ  နဲ့ စီးဆင်းလာတဲ့ ခံစားမှု့ကို ခံစား နေရတယ်။ တင်ပါးအောက်မှာ ခံထားတဲ့ခေါင်းအုံးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ညှစ်ကိုင်ထားရင်း သူ့ဟာ ကိုလည်း ဆက်ခါဆက်ခါ ညှစ် နေလိုက်မိတယ်။ တ “အင်း…” အင်း.. နဲ့ အသံထွက်မိသည်ပါပဲ။ သည့်နောက်မှာတော့ အိပ်ခန်း တစ် ခန်းလုံးကို လူသား နှစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းပဲ မင်းမူနေပါတော့တယ်။  အချိန် ဘယ်လောက် ကြာကြာ အထိ မော ဟိုက် မိန်းမောသွားမိမှန်း မမှတ် မိတော့ဘူး။ အမောပြေလို့ မျက်စေ့ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်မကိုယ်ပေါ်မှာ အိပ်ယာခင်းဖြူ တစ် ခုက တစ်ပိုင်းတစ်စ ရောက်နေတယ်။ ဘေးကိုလှည့်ကြီးလိုက်တော့ သူက ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ပက်လက်ကြီး မှိန်းနေတာကို တွေ့လိုက် တယ်။ သူ့ရင်ဘတ်ကြီးက နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက်နဲ့ ရှိနေတုန်းပဲ။ သူ့ဟာ ကြီးကတော့ ပျော့ခွေနေပါပြီ။ ပြန်သင့်ပြီဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ကုတင် ပေါ်က နေအသာထလိုက်တယ်။ တုပ်ချည်ထားပြီး သုတ်ရည်ဖြူဖြူတွေ ပြည့်နေတဲ့ ကွန်ဒုံးက ကြမ်းပေါ်မှာ ။ အိမ်ထောင်သည် ဖြစ် ခဲ့တဲ့ ကျွန်မအတွက် သူ့သုတ်ရည်ပမာဏ မနည်းဘူးဆိုတာ ရယ် ခဲပြစ်နေတဲ့ အတွက် အတော်ကြာပြီဆိုတာရယ်ကို အတတ်သိ လိုက်တယ်။

ရေချိုးခန်းထဲ ခပ်သွက်သွက် ဝင်လိုက်ပြီး အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို ရေလောင်းချလိုက်တယ်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး သူ့ဟာ အကျွ  င်းအကျန်တွေများ ကျန်အုံးလိမ့်မလားဆိုပြီး ညှစ်ချကြည်လိုက်ပေမယ့် ဘာမှ ထွက်မလာဘူး။ ကွန်ဒုံးသုံးခိုင်းမိလို့ တော်ပါသေးရဲ့  လို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် တွေးလိုက်မိတယ်။ ပြန်ထ လိုက်တော့ ပေါင်တွင်းသားတွေက တော့ ကြိမ်းနေတယ်။ စိတ်ထဲက “စောက် ကောင်” လို့ ကြိမ်ဆဲလိုက်မိတယ်။ ရုတ်တရက် မောင့်ကို သတိရလိုက်မိတယ်။ “ချစ် အတွက် အပြည့်စု ထားတယ်” ဆိုတဲ့ စကားနဲ့  အတူ မောင့်ရဲ့ ပထမဆုံးသော အချစ် ကြမ်းကြမ်းတွေက ကျွန်မကို တုန်လှုပ်ခဲ့ စေဖူးပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မုဒိမ်း အကျင့်ခံနေ ရသလားလို့ ထင်ရလောက်အောင် မောင့်ရဲ့ ကြမ်းတမ်းမှု့တွေ၊ ရှုပ်ပွ လွတ်လပ် တဲ့ ဟိုတယ်အခန်း၊ နာကျင်မှု့ ရောယှက်နေတဲ့  သာယာမှုမိန်းမောမှု့ တွေ၊ လမ်းလျောက်ရ ခက်လောက်အောင် ကြိမ်းစပ်နေတဲ့ စေးကပ်ကပ် ပေါင်တွင်းသားတွေ၊ နောက်နေ့ မနက်  အိပ်ယောထ တဲ့ အခါ ကျွန်မ ဟာ ထဲက ပြန်ထွက်ကျလာတဲ့ မောင့် ရဲ့ ခဲပြစ်နေတဲ့ ဟာတွေ နဲ့ ညှီစို့စို့ အနံ့ပြင်းပြင်း တွေ ဟာ  တစ်သက်စာ အမှတ်ရစရာ ပြားရည်ဆမ်း နေ့ရက်တွေ ဖြစ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။

ကျွန်မ ရေချိုးခန်းက ပြန်ထွက်လာတော့ သူက ကုတင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်နေတယ်။ သူ့ဟာက ခပ်မတ်မတ်ပြန်ဖြစ်နေတာ ကို သတိပြုလိုက်မိတယ်။ သူ စွမ်းနိုင် နေတုန်းပဲ လို့ အတွေ့အကြုံက ပြောပြတယ်လေ။ ကျွန်မ မင်္ဂလာဦး ညတုန်းက မောင်က  လေးချီလေးမောင်း အစွမ်းပြတာကို ကြုံခဲ့ဖူးတာကိုး။   “ဟဲ့ လက်စလက်နတွေ ရှင်းလိုက်အုံး” လို့ ပြောလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်တင်ထား တဲ့ အဝတ်အစား တွေကိုယူလိုက်တယ်။ သူ့ကို ကျောပေးရင်း အရင်ဆုံးဝတ်မိတာတာ ဘရာစီယာပါ။ ကျွန်မနောက်ကျောကို သူ ကြည့်နေတယ်ဆိုတာ သိနေတယ်။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ဝတ်ပြီးတော့ သားရေကြိုးကို အသာဆွဲပြီး ဖတ်ခနဲမည်အောင် ပြန် လွှတ်လိုက်မိတယ်။ ဂါဝန် အကျႌကို စွပ်ဝတ်လိုက်ပြီး မှန်တင်ခုံဘက်ကူးကာ ခေါင်းဖြီးပြီး အလှအနည်းငယ် ပြင်လိုက်ပါတယ်။ ဒီ အချိန်အထိ သူက ကုတင်ပေါ်မှာ ပဲ ထိုင်ပြီး ကျွန်မလုပ်သမျှကို အရသာခံကြည့်နေတုန်းပဲ ဆိုတာကို သိနေတယ်။ တကယ်တော့ သူ့ ကို ကျွန်မ မြူဆွယ်မိမှန်းမသိ မြူဆွယ်နေလိုက် မိတယ် ဆိုတာကို ကျွန်မ ဝန်ခံရမှာပါပဲ။ ကျောပေးထား ပေမယ့် သူစိတ် ထ နေ တုန်းပဲ ဆိုတာကို သိနေတဲ့ အတွက် နောက်ကနေများ ငါ့ကို ဆွဲဖက်လိုက်လေ မလား ရယ်လို့ တွေးမိပါ သေးတယ်။ သူက ဘာမှ မ လှုပ်ရှားခဲ့ပါဘူး။ သူက လှုပ်ရှားခဲ့ လျှင်လည်း …

“ငါပြန်တော့မယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့ သူကလိုက်ပို့ပေးမယ်ဆိုပြီး အဝတ်အစား ထဝတ်တယ်။ ကျွန်မလည်း ဧည့်ခန်းထဲ ထွက်ပြီး  သူ့ကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။ သူထွက်လာတော့ နှစ်ယောက်သား အပြင်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ စင်္ကြန်လမ်းတစ်လျောက် သူ ကျွန်မ နောက်က တိတ်တဆိတ်လိုက်လာခဲ့တယ်။ တင်ပါးအတွင်းသား တွေဟာ ကြိမ်းနေတဲ့ အတွက် လမ်းကို ပုံစံမပျက်အောင်  သတိထားလျောက် နေရပါတယ်။ ဓါတ်လှေခါးထဲ ကထွက်လို့ အပြင်တံခါးဝရောက်သည်အထိ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြော မိကြသလို   မျက်နှာချင်းဆိုင်တောင် မကြည့်ဖြစ်ကြဘူး။ တံခါး ဖွင့်ပေးတဲ့ အခါကျမှ သူက ကျွန်မကို ကြည့်ပြီး ပြောတယ်။ “ငါ.. နင့်  အိမ် အထိ ကားနဲ့လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ….“ တဲ့။ ကျွန်မ ဒိထက်ပိုပြီး မပတ်သက်ချင်တာတော့ အမှန်ပါ။ “မပို့နဲ့ ရတယ်၊ ဘစ်စကားနဲ့  ဆို လေးဆယ့်ငါးမိနစ်ပဲ.. “ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ တစ်ခဏတာ မျက်လုံးချင်း စုံမိလိုက်ချိန်မှာ ကျွန်မ သတိပြုလိုက်မိတာက သူ့ မျက်ဝန်း ထဲက တောင့်တမှု့တွေပါ။ နောက်ပြန်မကြည့်တော့ဘဲ ဘစ်စကားဂိတ်ဘက် ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကားကလည်း  အခန့်သင့်ရောက်လာတာနဲ့ မီအောင် ပြေးတက်ပြီး ရတဲ့ နေရာထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကားက အတော်ချောင်ပါတယ်။

မှန်ပြတင်းကနေ တရိပ်ရိပ် ပြေးလွှားနေတဲ့ အိမ်တွေနဲ့ သစ်ပင်တွေကို ငေးကြည့်ရင်း ခံစားမှု့ ပေါင်းစုံကို ခံစားနေရပါတယ်။ စိုးရိမ် ကြောင့်ကြမှု့ ကိုလည်းခံစားရသလို ကျေနပ် နှစ်သိမ့်မှု့ကိုလည်း ခံစားရတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်သား တစ်ယောက်လို လည်း  ခံစားမိသလို လွတ်လပ် မှု့ကိုလည်းခံစားနေရတယ်။ သိင်္ဂိ့ ကိုလည်း အရမ်းပဲ အားနာမိတယ်။ ကျွန်မ သစ္စာပျက်မိပြီလား။ သူတို့ တ တွေ အဆင်ပြေကြ ပါစေ လို့ တိတ်တစိတ် ဆုတောင်းလိုက်မိပါတယ်။ တကယ်တော့ တစ်ခဏ တာ အချိန်အတွင်းမှာ ဘယ်လိုမှ မ မြော်မှန်းထားတဲ့ အလုပ်တွေကို လုပ်လိုက်မိ တာကို ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မအံ့ဩ မိတာပါပဲ။ ဆောင့်စည်းမှု့တွေ သစ္စာတရားတွေ နဲ့  ဂုဏ်သိက္ခါ တွေ ဟာ အချိန်တိုတွင်း ကြေမွ ပျောက်ပျက် သွားခဲ့ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် နောင်တ ဆိုတာမျိုး မဖြစ်မိတာတော့ အမှန်ပါပဲ။  ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် နောင်မှာ သူ့ကို ရှောင်ရ တော့မယ် ဆိုတာကိုတော့ ကောင်းကောင်း နားလည် ထားပါတယ်။ သတိရမိတာနဲ့ နာရီ ကို ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ညနေ ငါးနာရီ လေးဆယ့် ငါးမိနစ်…. တောင် ရှိပြီပဲ။ ပြီးပါပြီ

Zawgyi

တစ္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ (အစ/အဆုံး)

လက္ပတ္ နာရီကို ခြၽတ္ရင္း မခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန ေလးနာရီ ထိုးေနၿပီ။  နာရီကိုေဘးက စားပြဲေပၚ အသာအယာ တင္ၿပီး  ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္လိုက္တယ္။ အျဖဴေရာင္ ေႂကြျပားႀကီးေတြ ကာထား ၿပီး မီးခိုးေရာင္ ၾကမ္းခင္းထားတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း ဟာ သန႔္ရွင္း  ၿပီး ေျခာက္ေသြ႕ေနတယ္။ သပ္ရပ္ရွင္းလင္းလြန္းေနတဲ့ အတြက္ ဒီအိမ္ရဲ႕ အိမ္ရွင္မဟာ အေတာ့္ကို ရပ္ရပ္ သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္း ေန တတ္တာပဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေရစိုေနတဲ့ အက်ႌကို အရင္ဆုံးခြၽတ္ ေရညႇစ္ၿပီး ေဘဆင္ေဘာင္ေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္ဘီကို ခြၽတ္လိုက္တယ္။ ေဘာင္းဘီက ထူေတာ့ ေရမညႇစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အလိပ္လိုက္ကေလး ေခါက္ၿပီးဖိလိုက္ ေတာ့ ေဘစင္ထဲ ေရစက္အခ်ိဳ႕ ထြက္က်သြားတယ္။ အက်ႌေဘး ေဘာင္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး ဘရာစီယာကို ခြၽတ္ ေနာက္ အတြင္းခံ  ကိုပါခြၽတ္လိုက္တယ္။

ပက္ကိုခြာလိုက္ၿပီး အမႈိက္ပုံးထဲ ပစ္မယ္ႀကံေတာ့ မသင့္ေလ်ာ္ပါဘူးေလ လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဘယ္ပစ္ရမယ္ မွန္း မသိေတာ့တာနဲ႔ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီထဲ လိပ္ၿပီး ထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အိမ္သာ ဘိုထိုင္ အထိုင္ျပားကို အသာ ခ်လိုက္ၿပီး  ထိုင္ကာ အေပါ့သြားလိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ တေတာက္ေတာက္က်လာတဲ့ အသံ ေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ မလုံမလဲ ျဖစ္သြားသလိုပါပဲ။  သူစိမ္းဆန္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ စကၠဴလွမ္းယူေတာ့ စကၠဴလိပ္ရဲ႕ ထိပ္ကေလးကို  ဟိုတယ္ေတြမွာလို အခြၽန္ေလးျဖစ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေခါက္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သန႔္ရွင္းေရး ဆက္မလုပ္ ေတာ့ဘဲ ေရဆြဲခ် လိုက္တယ္။ ေျခရာလက္ရာ မပ်က္ေစခ်င္ဘူးေလ။ ေနာက္ ေရခ်ိဳး တဲ့ အကန႔္ထဲကို ကူးလိုက္ၿပီး လိုက္ကာကို  အသာယာ ဆြဲကာလိုက္တယ္။ ေရပူေရေအးကို လိုခ်င္တဲ့ အေနအထား ရေအာင္ညႇိလိုက္ၿပီး ေရပန္းကို အေပၚဘက္ ခ်ိတ္မွာ ခ်ိတ္ လိုက္တယ္။ ဖြားခနဲက်လာတဲ့ ေရပန္းေအာက္မွာ တစ္ကိုယ္လုံးကို စိုစြတ္ေစမိလိုက္တယ္။

“ဟဲ့ …. နင္ၿပီးရင္ ငါ့ အိမ္လိုက္ခဲ့ေလ။ အဲ့ဒိမွာပဲ ေရခ်ိဳးၿပီးမွ ျပန္ေပါ့ … “ သူက အဲ့ဒိလိုေျပာလာေတာ့ ကြၽန္မက ျငင္းဆန္အုံးမလို႔ပါ ပဲ။ ေနာက္မွ ေရစက္စက္က် စိုေနတဲ့အဝတ္အစားနဲ႔ ဘစ္စကားစီး ၿပီးအိမ္ျပန္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္လွဘူး ဆိုတာ ကိုေတြးလိုက္မိတယ္။   လိုရမယ္ရ အဝတ္အပိုတစ္စုံ ယူခဲ့ေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ လဲဖို႔ ေနရာက အမ်ိဳးသမီးသန႔္စင္ခန္းပဲ ရွိတယ္။ ဒါလည္း လူအမ်ားနဲ႔ တန္း စီၿပီး ဝင္ရမွာ မို႔ အခ်ိန္ကလည္း ၾကာအုံးမယ္။ ၿပီးေတာ့ အတြင္းမွာလည္း ညစ္ပတ္ ေပပြေနမွာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ အိမ္ကလည္း အနီး နားတင္ပဲ ဆိုတာေတြးမိတာနဲ႔ “ေအး..” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။  “သူ” ဆိုတာက ေမာင္ေမာင္ဦး ပါ။ “သူတို႔” ဆိုတာက ေမာင္ ေမာင္ဦးနဲ႔ သိဂႌေမာ္ တို႔လင္မယား။ ကြၽန္မကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ေနရာကျမန္မာ႐ိုးရာ သၾကၤန္ပြဲ က်င္းပေန နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပင္ပက တစ္ေနရာ။

ဒီကိုလာရင္း ေမာင္ေမာင္ဦးနဲ႔ စုံမိတယ္။ သူတို႔လင္မယားနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္တာ ေျခာက္လေလာက္ရွိ ၿပီ။ သူကလည္း တစ္ေယာက္တည္း။ နင့္မိန္းမေရာ လို႔ ေမးေတာ့ သူ႔ေယာကၡမ ေနမေကာင္းလို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ေနတာ ေလးလ ေလာက္ရွိၿပီ လို႔ ေျဖတယ္။ အခု သူတို႔အိမ္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္းေပါ့။ သူတို႔အိမ္က အိမ္ဆိုတာထက္ ကြန္ဒိုမီနီယံတိုက္ခန္းလို႔  လို႔ေျပာရမွာပါ။ ဒီအခန္းကို ကြၽန္မ မၾကာခဏ ေရာက္ဖူးတယ္။ ပြဲတစ္ခုခုရွိလွ်င္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ဖိတ္တာကိုး။ ဒီ ၿမိဳ႕မွာ လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းအရင္းဆိုလို႔ သူတို႔လင္မယားနဲ႔ ကြၽန္မ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလ သူတို႔တိုက္ေအာက္ မွာ ဘာဘီက်ဴး လုပ္စားၾက ရင္းေရကူးၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီး ညေနေစာင္းမွ ပဲ ျပန္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေျခာက္လ  ေတာက္ေလ်ာက္ သိဂႌ နဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ဖုန္းေျပာျဖစ္တာကလြဲလို႔ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ သူျမန္မာျပည္ ခဏျပန္သြား တာလည္း မသိ လိုက္ဘူးေလ။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔အိမ္ကို ကြၽန္မလိုက္သြားလိုက္တယ္။ ကြန္ဒိုနားေရာက္ေတာ့ လုံၿခဳံေရးဂိတ္ကို ျဖတ္ရမွာပါလား ဆိုတာ ေတြးမိလိုက္ တယ္။ သိဂႌမရွိတဲ့ အခ်ိန္ သူ႔ေယာက္်ားတစ္ေယာက္တည္း ေနတဲ့အခန္းကို ကြၽန္မလာသြားတယ္ ဆိုၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္က  သတင္းေပးလိုက္မွျဖင့္ လို႔ ေတြးမိတယ္။ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ဦး ကအေရွ႕ မိန္းဝင္ေပါက္ကေန မဝင္ဘဲ ကြ န္ဒိုကို အေနာက္ဘက္ လူဝင္ေပါက္ကိုေခၚသြားတယ္။ ဒီဝင္ေပါက္ရွိမွန္း ကြၽန္မ အမွတ္တမဲ့ပါပဲ။ ကြၽန္မလာတိုင္း အသြားအျပန္ ဘ စ္စကားမွတ္တိုင္ နဲ႔မလွမ္းမကမ္းတင္ပါပဲ။ ကြၽန္မစိတ္ထဲ ျမင္တဲ့သူမရွိလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္။ အရွ႕ဘက္က ဆို ရင္ လုံၿခဳံေရးဂိတ္ေပါက္ကို ႀကိမ္းေသျဖတ္ရမွာပါ။

တစ္ကိုယ္လုံးကို စိုစြတ္သြားေအာင္ ပြတ္သပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးရင္း ဆပ္ျပာတိုက္ဖို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စင္ေပၚမွာ စီရရီတင္ထားတဲ့  ေယာက္်ားသုံး နဲ႔ မိန္းမသုံး ကိုယ္တိုက္ ဆပ္ျပာရည္ဗူးႏွစ္ဗူး နဲ႔ မိန္းကေလး သန႔္စင္ရည္ပုလင္းေလး တစ္ခုကိုေတြ႕တယ္။ အေတာ့ ကို က်စ္လ်စ္တဲ့ ေသသပ္တဲ့ သိဂႌပဲလို႔ ေတြးမိၿပီး ၿပဳံးလိုက္မိတယ္။ သူ႔ဆပ္ျပာပဲ ယူတိုက္ရေတာ့မွာပဲေလ။ ဆပ္ျပာယူၿပီး လက္ႏွစ္ ဘက္ကို ပြတ္တိုက္ ေနာက္လည္ပင္း။ ဒီကမွ ရင္ဘတ္နဲ႔ ရင္သားေတြကို ဆက္တိုက္လိုက္တယ္။ လက္က ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို  ပြတ္တိုက္မိေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲျဖစ္သြားၿပီး ရင္သားကတင္းမာသြားတယ္။ အသာေလး ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ တို႔ႏွစ္ခုက ေတာင့္ေတာင့္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၿပီေလ။

ကြၽန္မက အိမ္ေထာင္က်ဖူးသူ တစ္ေယာက္ပါ။ မုဆိုးမ တစ္ေယာက္လို႔ ဆိုရင္ပိုတိက်ပါမယ္။ ေမာင္နဲ႔ ကြၽန္မ အိမ္ေထာင္သက္ သုံး ႏွစ္အတြင္းမွာ သားသမီးမယူခဲ့ၾကဘူး။ ဒီႏိုင္ငံမွာ မိသားစု တစ္ခု တည္ေထာင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အရင္းအႏွီးကို အလုပ္လုပ္ရင္း အရင္ ဆုံး ရွာၾကမယ္ေပါ့။ ၿပီးမွ အိမ္ေလးတစ္လုံး ဝယ္မယ္၊ သားသမီးယူမယ္၊ ျပည့္စုံတဲ့ မိသားစုတစ္ခု တည္ေဆာက္မယ္ေပါ့။ ဒါေပ မယ့္ ကြၽန္မတို႔ ရည္မွန္းခ်က္ မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ ကားမေတာ္တဆ မႈ႕တစ္ခုနဲ႔ “ေမာင္” ႐ုတ္တရက္ ဆုံးသြားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ ေလာက္ကေပါ့။ ေမာင့္ ကို ကြၽန္မ ခ်စ္ပါတယ္။ သိပ္လည္း သတိရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ အထိအေတြ႕ကိုလည္း အမွတ္ရတယ္။  ဒါေပမယ္ အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳဖို႔ ဆိုတာကို ကြၽန္မ မေတြးခဲ့ဘူး။ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္လာမယ့္ အေျခအေနေတြကို မလိုခ်င္ေတာ့တာ  အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ အိမ္ေထာင္ မႈ႕ အရသာကို ရယူ ခဲ့ဖူးသူ အ႐ြယ္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ဆို ေတာ့ ေသြးသား စိတ္ဆႏၵ ကရွိတာပဲေပ့ါ။ တစ္ကိုယ္ရည္ေျဖသိမ့္ မႈ႕ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ မၿပီးျပည့္စုံပါဘူး။

တင္းမာလာတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြဟာ ကြၽန္မရဲ႕ေသြးသားဆႏၵ ေတာင္းဆိုေနတယ္ ဆိုတာ သိေနတယ္။ အခုမွ သူတို႔ လင္မယားရဲ႕  အိပ္ခန္းထဲကို ပထမဆုံးေရာက္ဖူးတာပါ။ ဒီေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုေရာေပါ့။ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ကတည္းက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိတဲ့ ႏွစ္ ေယာက္အိပ္ အိပ္ယာ ရယ္ အလွျပင္ပစၥည္းေတြ စီစီ ရီရီ တင္ထားတဲ့ အလွျပင္မွန္တင္ခုံရယ္ကို ျမင္ကတည္းက ကြၽန္မစိတ္ ထဲ  တစ္မ်ိဳးေန တယ္လို႔ ထင္မိသား။ လင္နဲ႔ မယား ႏွစ္ေယာက္ သားအတြက္ ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္ဆိုတဲ့ အသိက ေခါင္းထည္း  ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ အခုေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုတာ ကိုသိလိုက္ၿပီ။ ရင္သားေတြကို ညႇစ္လိုက္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြ ကို ဖိလိုက္ ပြတ္လိုက္နဲ႔ အသာသာေျဖေနမိတယ္။ ခႏၶာ ကိုယ္ေပၚကို တေတာက္ေတာက္ က်ေနတဲ့ ေရမႈန္ေရမႊား ေလးေတြက လည္း အားေပးေနသလိုပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ဖေယာင္းကပ္ ထားတဲ့ အတြက္ မိန္းမကိုယ္က ဟာတာတာ ျဖစ္ေန တယ္။ မ်က္လုံးကိုမွိတ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ဟာတာတာ ျဖစ္ေနတဲ့ အဲ့ဒိ ေနရာကို လက္နဲ႔ ပြတ္ေန လိုက္မိတယ္။

႐ုတ္တရက္ ကိုယ့္ရဲ႕အိမ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိရလိုက္မိၿပီး ထရပ္လိုက္မိတယ္။ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္ၿပီး ေမာဟိုက္ေန သလိုပဲ။ ေရျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ခ်ိဳးၿပီး ျပန္မွျဖစ္မွာပါ လို႔ေတြးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မအတြက္ တစ္ကိုယ္ ရည္အာသာ ေျဖျခင္းဟာ  အေလ့အက်င့္ တစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အခုလို အခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္တိတ္ ဆိတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အိပ္ခန္းကိုပဲ တမ္းတလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ  တစ္ကိုယ္လုံးကို ဆပ္ျပာ ခပ္ျမန္ျမန္ တိုက္လိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ ေရသုတ္မယ္ လုပ္မွ ခုဏက အေပါ့သြားရင္း သန႔္ရွင္းေရး  မလုပ္ရေသးတာကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ စင္ကေလး ေပၚမွာ အသင့္ ရွိေနတဲ့ သန႔္စင္ေဆးရည္ကိုပဲ သုံးၿပီး တစ္လက္စတည္း  သန႔္ရွင္းေရး လုပ္လိုက္တယ္။ ဗူးေတြကို သူ႔မူလ အေနအထား အတိုင္း ပုံမပ်က္ေအာင္ ျပန္တင္ထားလိုက္တယ္။

ေရစိုေနတဲ့ အဝတ္ေတြကို အသင့္ပါလာတဲ့ ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲထည့္ ၿပီး ပါလာတဲ့ အဝတ္အစားေတြကို ထုတ္ဝတ္လိုက္တယ္။  ပါလာတဲ့ တဘက္နဲ႔ ေရစင္ေအာင္သုတ္၊ ေရစိုေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို ေျခာက္ေအာင္ dryer ခပ္သြက္သြက္ မႈတ္လိုက္ၿပီး မိတ္ကပ္  အနည္းငယ္လိမ္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီ စိုးလိုက္တယ္။ ေနာက္ကိုယ့္ ပစၥည္း စစၥယ ေတြကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး အခန္းအျပင္ ထြက္လာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဦးက ထမင္းစားခန္းစားပြဲမွာ ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ ဝိုင္နီ တစ္ပုလင္း။  “ဟဲ့ … လာ.. ေႏြးသြား ေအာင္ နဲနဲ ေသာက္လိုက္” ။ သူက ဖန္ခြက္အလြတ္ တစ္ခုထည္း ဝိုင္အနည္းငယ္ ငွဲ႔ထည့္ရင္း ကြၽန္မကို လွမ္းေခၚတယ္။ ဒါနဲ႔ သူနဲ႔  ေထာင့္ခ်ိဳးက ကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး တစ္ငုံစီ ေသာက္လိုကေတာ့လူကေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အရင္ကတည္းက ေရကူးၿပီး တိုင္း ကြၽန္မတို႔သုံးေယာက္ ေသာက္ေနက်ေလ။

“နင္က ငယ္ငယ္က အတိုင္းပဲ .. “ ဆိုၿပီး သူက ေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့ သူက ကြၽန္မ ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ ရီရီေဝ ေဝနဲ႔ တစ္စုံတစ္ရာကို တမ္းတေနတယ္လို႔ ထင္လိုက္မိတာပဲ။ ကြၽန္မစိတ္ထဲလည္း အခုလို အၾကည့္ခံရတာကို ရွက္႐ြံ႕ မိတယ္။  မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ယင္း “အသက္က မငယ္ေတာ့ပါဘူးဟာ ေနာက္ႏွစ္လ ေလာက္ဆို သုံးဆယ္ ျပည့္ၿပီ…. ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့  သူက တစ္စုံတစ္ရာ ေျပာမယ့္ဟန္ ျပဳၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ဝိုင္ ကိုပဲ တစ္ႀကိဳက္ခ်င္း ေသာက္ေနတယ္။ စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ လင္မယား အဆင္မေျပျဖစ္ေနသလားလို႔ ေတြးလိုက္မိၿပီး .. “နင္တို႔ လင္မေယား အဆင္ျပရဲံလား .. “ လို႔ ေမးလိုက္ယ္။   “ေျပပါ တယ္ဟ… “ လို႔ျပန္ေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီး “ေဝးေနတာ လနဲ႔ခ်ီေနၿပီေပါ့ လြမ္းတာေပါ့.. ဟ.. ဟ “ လို႔ ေျပာတယ္။ ေခါင္းထဲ မွာ သိဂႌ ေျပာတဲ့ စကား တစ္ခြန္း က ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ကို သားသမီး မယူဘူးလားလို႔ ေမးတုန္းက ေျပာခဲ့တာ။  တစ္ရက္ျခား တစ္ခါေလာက္ လင္မယား အတူေနၾကတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။ ကြၽန္မက သားသမီးယူခ်င္ရင္ မ်ိဳးဥေႂကြတဲ့  အခ်ိန္ မွာ အတူေနရတယ္ဆိုၿပီး ေတာ့ေတာင္ ဆရာလုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒီေကာင္ သူ႔မိန္းမနဲ႔ အတူမေနရလို႔ ငတ္ေနၿပီလို႔ စိတ္ထဲ  ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ “ ငါသိပါတယ္ နင့္မိန္းမကို လြမ္းတာထက္ မအိပ္ရတာကို ပိုလြမ္းတယ္ မဟုတ္လား.. .. နင္တို႔ ေယာက္်ား ေတြကေလ .. “ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒိ စကားဟာ ပိတ္ထားတဲ့ ေသာ့ေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္မိမယ္မွန္း ကြၽန္မ မသိလိုက္ခဲ့ဘူး။  တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဦးနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ ၾကားက ဆက္ဆံေရးက သာမာန္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အေနအထားထက္ အနည္းငယ္  ရႈပ္ေထြးပါတယ္။

“ဟဲ့ ငဦး၊ နင္ ခဏ ေနအုံး ငါေရခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္” လို႔ စာသင္စားပြဲ ဝိုင္းမွာ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင္ဦးကို ေျပာလိုက္ တယ္။ ကြၽန္မတို႔ အိမ္မွာ ဝိုင္းက်ဴရွင္လုပ္ တယ္ေလ။ ေန႔လယ္ပိုင္း သခ်ၤာ ၿပီးသြားၿပီး ညေနပိုင္း ႐ူပကို ဆက္သင္ရမွာ။ ႏွစ္ဝိုင္း စလုံးကို တက္တာ ကြၽန္မနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ဦးပဲ ရွိတဲ့ အတြက္ သခ်ၤာ အခ်ိန္ၿပီးသြားလို႔ အျခားသူေတြျပန္သြားရင္ သူနဲ႔ ကြၽန္မနဲ႔ ႏွစ္ ေယာက္တည္း အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ေလ့ ရွိတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမေရာ ေဈးဆိုင္ထြက္ေနၾကတယ္။ အစ္မက ကေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ  ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ အေဖနဲ႔ အေမကလည္း ေဈးက ဆိုင္မွာ။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ ကြၽန္မတို႔က မူလတန္းကတည္းက ေက်ာင္း အတူတူ တက္ခဲ့ ၾကတဲ့ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ က်ဴရွင္ခ်ိန္ ႏွစ္ခု ၾကား တစ္နာရီေလာက္ ၾကာတဲ့ အခ်ိန္ မွာ သူက  အဲ့ဒိစားပြဲမွာပဲ မပ်င္းမရိထိုင္ၿပီး စာဖတ္ေနတတ္တယ္။ ကြၽန္မက အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ ေလ့ရွိတယ္။

ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ သနပ္ခါးလိမ္းေနတုန္း အိမ္ေရွ႕က ေန “ဟာ မီးျပတ္သြားၿပီဟ … ” လို႔ ေမာင္ေမာင္ဦး က လွမ္းေအာ္တာ ၾကားလိုက္ တယ္။ အခန္းထဲမွာ မီးလင္းေနဆဲမို႔ အိမ္ေရွ႕က မိးေခ်ာင္းလြတ္သြား ျပန္ၿပီ ဆိုတာသိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒိလို ျဖစ္တိုင္း အေဖက မီး ေခ်ာင္းေဘးက စတတ္တာေလးကို လွည့္လိုက္ နဖားေလးေတြကို ဖိလိုက္လုပ္ၿပီး ျပန္အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးတတ္တယ္။  အေဖ မီးေခ်ာင္းကို ျပင္တာၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မတို႔လည္း ျပင္တတ္ ေနၿပီေလ။ မီးေခ်ာင္းက အျမင့္ႀကီးမွာ ခ်ိတ္ထားတာ မဟုတ္ေတာ့  စာပြဲေပၚ တက္ၿပီး ေျခဖ်ား ေထာက္လိုက္တာနဲ႔ မီတာကိုး။  ဒါနဲ႔ပဲ “မီးမျပတ္ဘူးဟာ လြတ္သြားတာေနမယ္။ ငါလုပ္ေပးမယ္  ” လို႔ ေအာ္ေျပာရင္း ထမီရင္လွ်ားကို ၾကပ္ေအာင္စည္းၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာလိုက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မီးျပန္ရေအာင္ လုပ္ ေပးဖို႔ ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ပဲ ရွိပါတယ္။

သူ႔ေရွ႕တင္ စားပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြကိုရွင္း၊ ကုလားထိုင္ေပၚတက္၊ ေနာက္ စားပြဲေပၚ အသာတက္၊ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး စတတ္တာ ကို အသာေလး လွည့္လိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ စတတ္တာမွာ မီးေလး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပြင့္သြားၿပီး မီးေခ်ာင္းကလည္း ျဖတ္ခနဲ  ျပန္လင္းလာတယ္။ အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ ပဲ ေျခဖ်ားေထာက္ လက္ကိုဆန႔္ၿပီး မီးေခ်ာင္းကို ကိုင္ေနတဲ့အတြက္ထင္ပါရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာစည္း ထားတဲ့ ထမီအထက္ဆင္က ေခ်ာင္ခ်ိ သြားသလို ျဖစ္သြား တာကိုခံစားလိုက္ရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ အထက္ဆင္ကို  ကြၽန္မလက္နဲ႔ ဖမ္းအုပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ေနာက္က် သြားတယ္ေလ။  လက္က ရင္ဘတ္အေပၚ ပိုင္းကိုအုပ္လိုက္မိတဲ့  အခ်ိန္မွာ ထမီက ေျခရင္းမွာ ကြင္းလုံးကြၽတ္ေရာက္သြားပါၿပီ။ မသိစိတ္ေၾကာင့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို အုပ္မိေအာင္ လက္ကို  ျပင္လိုက္မိေပမယ့္ ကြၽန္မ ဆီးစပ္က အကာအကြယ္မဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ။ အံ့အားသင့္ေနတဲ့ သူမ်က္ႏွာနဲ႔ ျပဴးေနတဲ့ သူ႔မ်က္လုံး အစုံ ကို မွတ္မွတ္ရရ ျမင္လိုက္ရတယ္။ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ကြၽန္မလည္း ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ထမီကို ေကာက္စြပ္လိုက္ၿပီး အခန္း ထဲ ေျပးဝင္ လိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚကေန ခုန္ဆင္းလိုက္သလား ဘယ္လိုဆင္းလိုက္သလဲ ကြၽန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စားပြဲေတြ ခုံေတြ က ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားတဲ့ အတြက္ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္း အသံထြက္သြားၿပီး စာအုပ္ေတြလည္း ၾကမ္းေပၚ က်ကုန္တယ္။ သူ႔ကေတာ့  ဘယ္လိုက်န္ရစ္ခဲသလဲ မသိေပမယ့္ ကြၽန္ကေတာ့ ရွက္လြန္းလို႔ ေသမတတ္ပါပဲ။ ခဏေနေတာ့ အေျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာ  ေရာက္လာတယ္။ သူက ပုံစံပ်က္သြားတဲ့ စားပြဲနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ေနသားတက် ျပန္ျပင္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္မလည္း ဟန္မ ပ်က္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိေန႔က စာထဲ စိတ္ကို မဝင္စားသလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကိုလည္း ေစ့ေစ့ မၾကည့္ရဲဘူး။ အဲ့ဒိေန႔ညက အိပ္မေပ်ာ္ ဘူး။ သူမ်ားေတြကို သူေလ်ာက္ေျပာရင္ အရမ္းရွက္စရာ ေကာင္းမွာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့။

ေနာက္ရက္ေတြ မွာေတာ့သူက ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ ပုံမွန္ နင္ ငါ ေျပာဟယ္ ဆိုရယ္ပဲ။ သူေရာ ကြၽန္မေရာ အဲ့ဒိေန႔က အေၾကာင္းကို  စကားမစ ၾကပါဘူး။ သူ႔ပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မစိတ္ခ် လိုက္မိတယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖခါနီးေတာ့ သူ႔အေဖက နယ္ေျပာင္းရတယ္။ သူ  တို႔လည္း လိုက္သြား ၾကရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္သူက စာေမးပြဲၿပီးတဲ့ အထိ သူ႔ အဖြားအိမ္မွာပဲ ေနခဲ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ စာေမးပြဲေျဖ ၿပီးၿပီးခ်င္း ေနာက္တစ္ေန႔ ပဲ လိုက္သြားဖို႔စီစဥ္ထားတယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔ နီးလာတဲ့ အတြက္ ကြၽန္မတို႔လည္း စာကို ပိုၿပီး အာ႐ုံစိုက္ရတာေပါ့။ တစ္ရက္ သခ်ၤာ အခ်ိန္ၿပီးလို႔ ခါတိုင္းလို သူနဲ႔ ကြၽန္မနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္ေပ့ါ။ ထုံးစံ အတိုင္း ကြၽန္မေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ ၿပီး အိမ္ေရွ႕သြားထိုင္ၿပီးစကား ေျပာၾကတယ္။ ႐ုတ္တရက္ စကားစ ျပတ္သြားပီး ခဏေန ေတာ့ သူက .. “ဟဲ့ ငါနင့္ကို တစ္ခုေျပာစရာ ရွိတယ္ဟ… နင္စိတ္မဆိုးနဲ႔.. “ ဆိုၿပီးေျပာတယ္ေလ။

ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မ႐ုတ္တရက္ ရင္ထဲလႈိက္ဖို သြားမိတာ အမွန္ပါ။ ေယာက္်ေားေလးေတြ ဟာ ဒီလိုစကားစၿပီးရင္ မိန္းကေလးေတြကို ခ်စ္ေရး ဆိုၾကတယ္ဆိုတာ ျမင္ဖူး ၾကားဖူးတာကိုး။ သူမ်ား ကြၽန္မကို ခ်စ္ေရးဆိုေလမ လားေပါ့။ အၾကာင္းသိ ငယ္ေပါင္းျဖစ္ေနတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္လို႔ ႀကိဳက္လို႔ရမယ္ မထင္မိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ “ေျပာေလ… “ လို႔ ေျပာလိုက္ ေတာ့ သူက ကြၽန္မအနား ကပ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ “နင့္ဟာကို ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ဟာ.. ငါ့ကိုျပပါလား.. “ တဲ့။ သူဘာကို ဆိုလို မွန္း ကြၽန္မ နားမလည္လိုက္ဘူး။ “ဘာလဲ.. “ လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ သူက.. “ဟို … နင့္ေစာက္ပတ္ေလဟာ… ငါၾကည့္ခ်င္လို႔…. ျပပါ လား.. “ တဲ့။ ကြၽန္မ အံ့လည္း အံ့ၾသ စိတ္လဲတို ရွက္လည္းရွက္ေပါ့။ “ေစာက္ေကာင္… “ ဆိုၿပီး ဆဲလိုက္မိတယ္။ “ငါလူႀကီးေတြနဲ႔  တိုင္ေျပာမွာေနာ္.. “ ဆိုေတာ့ သူအသံတိတ္သြားတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေလးငုံ႔ၿပီး သက္ျပင္းခ်ေနေလရဲ႕။  မေရွးမေႏွာင္းဘဲ ဆရာနဲ႔ အျခားသူေတြ ေရာက္လာတာနဲ႔ စကားစျပတ္သြားတယ္ေပါ့။ အဲ့ဒိေန႔ည က ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ ဘူး။ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ဖူးတာမဟုတ္။ သူကိုပဲ ႀကိမ္ဆဲ ေနမိတယ္။

ေနာက္ တစ္ပတ္ သခ်ၤာ အခ်ိန္ၿပီးလို႔ ကြၽန္မေရခ်ိဳးမလို႔ ထေတာ့သူက ထပ္ေျပာတယ္။ “ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ… ဘာလို႔   ၾကည့္ခ်င္ေနရတာလဲ” ဆိုတာ့ သူက “ငါမျမင္ဖူးလို႔ဟ… ” တဲ့။ ႐ုပ္ကိုက သနားကမားနဲ႔။ “ေနာက္နင္တို႔နဲ႔ ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ ဘူး.. ရင္းရင္းနီးနီးဆိုလို႔ နင္ပဲ ရွိလို႔ပါဟာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ တဲ့..”။ “ေတာ္ၿပီဟာ ထပ္မေျပာနဲ႔” လို႔ ေျပာၿပီး ထားခဲ့လိုက္တယ္။ “ဒီေန႔  နင္နဲ႔ ငါ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ရမယ့္ ေန႔မို႔ပါဟ ..” လို႔ သူက ေနာက္ကေန လွမ္းေျပာတယ္။ သူ႔ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေရခ်ိဳးရင္း ကြၽန္မ ေခါင္းထဲ မ်ိဳးစုံေတြးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ က်ဴရွင္က ဒီေန႔ ေနာက္ဆုံးေန႔ပါ။ ေနာက္တစ္ပါတ္ဆို စာေမးပြဲႀကီးစၿပီေလ။  ေနာက္ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိတဲ့ သံေယာဇဥ္ကလည္းရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကေတာ္ၿပီဆိုရင္ ေရွ႕ဆက္မတိုးတဲ့ သူ႔ကိုလည္း  ယုံၾကည္မိသလိုပဲ။ သူ႔ကို ျပလိုက္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္မွာလဲ။ မျပလည္း ရတာပဲ။ ငါသိကၡါမ်ား က်သြားမလား.. အစရွိသျဖင့္ ေပါ့။  သူဟာ ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ သူျမင္ခ်င္တာကို ေျပာတာ ေနမယ္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးလိုက္မိတယ္။ တကယ္လို႔ အခြင့္အေရးတ္စုံတစ္ရာ ယူ ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ သူမွာ ယူႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြ ရွိခဲ့တယ္ေလ။ ေခါင္းထဲမွာ ေပါင္းစုံေတြး ေနတာမို႔ အဲ့ဒိေန႔က ေရခ်ိဳးခ်ိန္ နဲနဲ ၾကာ သြားတယ္။

အက်ႌဝတ္ေနရင္း ကြၽန္မဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်လိုက္တယ္။ အဝတ္အစားလဲၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာ ေတာာ့ သူက သခ်ၤာ တြက္ေနတယ္။ ကြၽန္မက တံခါးေပါက္ဆီသြားၿပီး ဂ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ရင္က တဒိန္းဒိန္းခုန္ ေနသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေဘးက ဧည့္ ကုလားထိုင္ေပၚ ခပ္ျမန္ျမန္ ထိုင္လိုက္ၿပီး “ဟဲ့.. နင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို လာၾကည့္။ နင့္လက္နဲ႔ေတာ့ မထိနဲ႔.. “ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။   ေဘာလ္ပင္ကို ပစ္ခ်ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ ကြၽန္မေရွ႕ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ဝမ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔။   သူက  ကြၽန္မေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္လ်က္သားထိုင္ေနတယ္။ ကြၽန္မက ေပါင္ကို အသာကားၿပီး ဂါဝန္စကို လွန္တင္လိုက္တယ္။ သူက ထူးျခား တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အဲ့ဒိေနရာကို စူးစိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ “ေတြ႕ၿပီလား” ဆိုေတာ့ သူက “နင္အေမႊးေတြ ေပါက္ေနၿပီေနာ္.. တဲ့”။  ၿပီးေတာ့ “အေပါက္ကို မျမင္ရဘူးဟာ.. “ ဆိုၿပီး အထြန႔္တက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း ခါးကို နဲနဲ ေလ်ာ့ထိုင္ၿပီး လက္နဲ႔ ဆီးပုံးေမြး  ခပ္ပါးပါးကို အသာရွင္းၿပီး အသာၿဖဲျပလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ ဘယ္လို ပုံစံလဲဆိုတာ ျမင္ရပါဘူး။ သူ ကေတာ့ ေခၚေတာ တစ္ေသာင္းအား မ်က္လုံးနဲ႔ စိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ဒါနဲ႔ “ေတာ္ၿပီဟာ.. ၿပီးၿပီ” ဆိုၿပီး ခါဝန္ကိုျပန္ခ်ၿပီး မတ္ တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ရွက္တာေၾကာင့္ ျဖစ္သလို တစ္စုံတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ မွာကို စိုးရိမ္တာလည္း တယ္ေလ။ သူလည္း သူ႔ ေနရာသူ သြားထိုင္ေနေလရဲ႕။ ကြၽန္မရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ကြၽန္မ ျပန္ၾကားေနရတယ္။ တံခါးခ်က္ကို သြားဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းပဲ  ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူေတြ ေရာက္လာၾကၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒိေန႔ဟာ သူနဲ႔ ကြၽန္မ ေနာက္ဆုံး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ပါပဲ။  ေနာင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာသည္အထိ ေပါ့။

“ေအး” …  သူေျပာလိုက္တဲ့ “ေအး..” ဆိုတဲ့ အသံက ခပ္ဩဩ ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္မ စကားမွားသြားၿပီဆို တာကြၽန္မသိလိုက္တယ္။  “အဲ့ဒါလည္း ပါတာေပါ့ဟာ … ဒါလည္း လိုအပ္တာပဲ ဟ..၊ စိတ္က်န္းမာေရးအတြက္ေလ” ။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ “အမေလး  စိတ္က်န္းမာေရး အတြက္ ရွိရွိေသး။ ငတ္ရင္ ငတ္တယ္ ေျပာပါ။ ေလးလေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့” လို႔ ကြၽန္မျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ မွား မွန္းသိလ်က္နဲ႔ စြတ္နင္း ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို တားမရဘူး။  “ပြင္းပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဟာတာတာ ျဖစ္ေနတာ အမွန္ပဲ။ မိန္းမနဲ႔ ေဝး လာရင္ အျခားမိန္းကေလး ျမင္တိုင္း ပစ္မွားခ်င္ စိတ္ေပၚတာပဲဟ။ ဒါနင့္မို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတာပါ။” လို႔ သူက ျပန္ေျပာၿပီး  ဝိုင္ကို ေသာက္လိုက္တယ္။  က်မလည္း ဝိုင္တစ္ႀကိဳက္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ၿပီး “ဒါဆို နင္က ငါ့ကို ျမင္ေတာ့ ပစ္မွားေနတယ္ ဆို ပါေတာ့။” လို႔ ဖန္ခြက္ထဲက ဝိုင္ကို ၾကည့္ရင္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔ကို ကြၽန္မၾကည့္ရဲဘူး။ ကြၽန္မ ေျမာ္လင့္ထားတာက မဟုတ္ ပါဘူး ဘာညာ ျပန္ေျပာမယ္ေပါ့။   “ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. နင့္ကို ထိုင္ပစ္မွားေနတာ။ အခုအထိပဲ” တဲ့။  ပီပီသသႀကီး ထြက္လာတဲ့  သူ႔ရဲ႕စကား။ သူအဲ့ဒိလို ေျပာလိမ့္မယ္မွန္း မထင္ထားခဲ့မိဘူး။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ကြၽန္မ စကားျပန္ေျပာစရာ ေပ်ာက္သြားတယ္။  ကြၽန္မရင္ထဲ ပူသြားတယ္။ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွလုံးခုန္သံကို ကိုယ္ျပန္ၾကား ေနရတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေျပာစရာ  စကားစ ရွာမရ သလို ခ်က္ခ်င္းပဲ ဒီေနရာက ထထြက္သြားမလား၊ ဆက္ေနရမလား၊ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာကို ေဝခြဲမရျဖစ္သြား တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဖန္ခြဲထဲက ဝိုင္ကို ေမြ႕ရင္း တစ္ႀကိဳက္ေလာက္ ထပ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲ ေႏြးသြားၿပီး ပူဆင္းသြားတဲ့ ဝိုင္ အရသာက ကြၽန္မကို ေနသာ ထိုင္သာ ရွိသြားေစပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ သူက က်န္မလက္ေမာင္းကို အသာ အယာ လာကိုင္တယ္။

ကြၽန္မရဲ႕ အသက္ရႉသံကလည္း ျမန္ေနသလို သူ႔ အသက္ရႉသံကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ႐ုန္းကန္မိဘူး။ ဘာလုပ္ရ မယ္ ဆိုတာကိုလည္း မဆုံးျဖတ္တတ္ေတာ့ဘူးး အထိအေတြ႕ဟာ ကြၽန္မရဲ႕ မသိစိတ္မွာ လတ္တေလာ ေတာင့္တေနတဲ့ အရာတစ္ခု ပဲေလ။  “သိဂႌ သိသြားရင္မေကာင္းဘူး .. “ လို႔ ကြၽန္မျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္မအသံေတြက ကတုန္ကယီ နဲ႔ အထစ္ထစ္ အေငါ့ ေငါ့ ျဖစ္ေနတယ္။ ထပ္ေျပာစရာ စကားလုံးကို စဥ္းစားလို႔ မရသလို ဘာမွ လည္းထြက္မလာဘူး။   သူက က်မလက္ေမာင္းကို ကိုင္ ထားတဲ့ လက္ကို ႐ုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ငူငူႀကီး ျပန္ထိုင္ေနၿပီး ဝိုင္ကိုပဲ တစ္ငုံခ်င္း ေသာက္ေနတယ္။ ဒီေနရာကေန အျမန္ ခြာမွျဖစ္မယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္မသိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္စုံတစ္ရာ က ဟန႔္တားထားသလိုနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဆုံးျဖတ္လို႔မရဘူး။    ႏွစ္  ေယာက္သား တိတ္တဆိတ္ ထိုင္ေနၾကတာ အေတာ္ၾကာမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္မေခါင္းထဲမွာ အေတြးေပါင္းစုံနဲ႔ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ သလို သူ႔ေခါင္းထဲမွာလည္း အလုပ္ရႈပ္ေနမွာပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အသက္ကို ဝေအာင္ ရႉသြင္းလိုက္ၿပီး လက္က်န္ဝိုင္ကို ေမာ့  ေသာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ငါျပန္ေတာ့မယ္ဟာ..” လို႔ ခပတ္တိုတိုပဲ ေျပာဆိုၿပီး ထလိုက္တယ္။ သူကလည္း “ငါလိုက္ပို႔မယ္”  ဆိုၿပီး သတိျပန္ဝင္လာတဲ့ ဟန္နဲ႔ ထလာတယ္။

အိတ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ထမင္းစားခန္းက အထြက္ မွာသူက ႐ုတ္တရက္ ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ   ဂုတ္သားကို နမ္းတယ္။ ႏွာရွံ႕သံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ပဲ။ ေက်ာျပင္နဲ႔ တင္ပါးမွာ ခပ္ေႏြးေႏြး အေငြ႕အသက္တစ္ခုကို ခံစားရ တယ္။ တစ္ကိုယ္လုံး ဖ်င္းခနဲ ခံစားလိုက္ရတယ္။ အပူလႈိင္းတစ္ခု ျဖတ္သြားသလိုပါပဲ။ ကြၽန္မ တစ္ကိုယ္လုံး ေပါက္ကြဲ ထြက္သြား ၿပီ ဆိုတာကို သိလိုက္တယ္။  ႐ုန္းကန္ၿပီး သူ႔ဘက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေတြက ေျပေလ်ာ့သြားေပမယ့္ ကြၽန္မ လက္  ေမာင္းေတြကို ခပ္ဖြဖြ ကိုင္ထားဆဲပဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ ရဲဘူး။မ်က္ေစ့ေအာက္မွာ သူ႔ရင္ဘတ္ကိုပဲ ျမင္ေနရတယ္။ “သိဂႌ သိ သြားရင္ မေကာင္းဘူး ဟာ…. “ လို႔ ထပ္ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက “ မသိေအာင္ ေနမယ္ေလဟာ” “နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ပဲ” တဲ့။ ကမူးရႉးတိုး  ထြက္လာတဲ့ ေလသံ။ မာန္နတ္က ကြၽန္မစိတ္ကို ႀကီးစိုးသြားပါၿပီ။ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ဦးတည္း ဆိုတဲ့ အသိ အျပင္ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္  ထိန္းသိမ္းထားရင္ ရတာပဲ ဆိုတဲ့ အသိက တြန္းအားေပးလိုက္သလိုပဲ။ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ ျမင္ ရတာ က ရမက္ ။ ကြၽန္မ ရဲ႕ ေမာင္ ခရီးသြားၿပီး ျပန္လာတိုင္း ေတြ႕ရတဲ့ အရိပ္အေငြ႕။ သူလိုခ်င္တာ ကြၽန္မရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္။ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မလိုခ်င္တာလည္း သူ႔ရဲ႕ တစ္ခဏတာ အယုအယမႈ႕ ။ အေပး နဲ႔ အယူပဲ လို႔ စိတ္ထဲ မွာ ေပၚလာတဲ့ အေတြးက စိတ္ ဆႏၵကို ေရွ႕တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးလာေစပါတယ္။ ထိေတြ႕ မိေနတဲ့ အထိအေတြ႕ကို မေရွာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္ မွာ ရွိေန တယ္ ဆိုတဲ့ အသိက ေခါင္းထဲမွာႀကီးစိုးေနတယ္။

သူ႔ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ “နင္ အရမ္းလုပ္ခ်င္ ေနလား..” လို႔။ သူက မဆိုင္းမတြဘဲ “ေအး” ဆိုၿပီး ရႈိက္သံႀကီးနဲ႔ ျပန္ ေျဖတယ္။ “ဒါဆို သိဂႌ မသိေစနဲ႔ … ဒီတစ္ေခါက္ပဲ.. ငါ နင့္ မယားငယ္ မဟုတ္ဘူး.. ” လို႔ကြၽန္မျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ အသံ က တုန္ရီ ေနပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကြၽန္မကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြက ဝတ္ထားတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဂါဝန္ကို ဆြဲမတယ္။  ကြၽန္မေနာက္ပိုင္း တစ္စိတ္တစ္ေနရာဟာ ဟာလာဟင္းလင္းလို ျဖစ္သြားတယ္။ ခါးထိ လိပ္တက္သြားတဲ့ ဂါဝန္ေအာက္ လွမ္းလွ်ိဳ  ၿပီး တင္ပါးေတြကို လွမ္းကိုင္တယ္။ ခါး အသားကို ဖက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ကြၽန္မ႐ုန္းလိုက္ၿပီး “ နင္ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ အုံးဟ ဒီ အတိုင္းေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္မအသံက ခပ္ညဳညဳ ျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြၽန္မလက္ကို  ဆြဲၿပီးအခန္းထဲကို ေခၚသြားတယ္။ ကြၽန္မ လက္ထဲက ေက်ာပိုးအိတ္က ၾကမ္းေပၚကို ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က် က်န္ခဲ့တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ က ေရတဖြဲဖြဲ က်သံကို ၾကားေနရတယ္။ တံခါးကို ပိတ္မထားေတာ့ ကိုယ္တုံးလုံးျဖစ္ေနတဲ့ သူေက်ာျပင္ကို နဲနဲ ပါးပါး ျမင္ေနရ တယ္။ ဝတ္ထားတဲ့ ဂါဝန္ အက်ႌကို အသာခြၽတ္ ေခါက္ၿပီး စာဖတ္ စားပြဲေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တင္ထားလိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္  လိုအပ္ရင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေကာက္ယူၿပီး ျပန္ဝတ္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတဲ့သတိက ရွိေနတုန္းပါ။ အဝတ္အစားခြၽတ္ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္  ေရက်သံတိတ္သြားၿပီး သူအျပင္ထြက္လာတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အခုကြၽန္မကိုယ္ေပၚမွာ ဘရာနဲ႔ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ပါး ပါးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ သူ႔ကို ကြၽန္မလွည့္မၾကည့္ရဲဘူး။

ဘရာ ကိုခြၽတ္ၿပီး စားပြဲေပၚတင္ၿပီးမွ အသက္ကို ဝေအာင္ရႉသြင္းလိုက္ၿပီးမွ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ တဘက္ျဖဴႀကီးနဲ႔ ေရ သုတ္ေနတဲ့ သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့တဘက္ကို ၾကမ္းေပၚလႊတ္ခ်လိုက္တယ္။ ဂ်င္ကစား ထားတဲ့ အတြက္ သူ႔ကိုယ္ ခႏၶာ က အခ်ိးက်က် ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ပါ။ ၿပီးေတာ့ တပိုင္းတစ ေတာင့္တင္းၿပီး တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ နိမိတ္။ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိတာ ခဏေလာက္ ၾကာသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူက ကြၽန္မဆီ ခတ္သြက္သြက္ေလ်ာက္  လာၿပီး။ “နင့္ကို ငါ အားမနာ ေတာ့ဘူးေနာ္” လို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မလက္ေမာင္းေတြကို ဖမ္းကိုင္ၿပီး ကုတင္ေပၚ  တြန္းလွဲလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ကြၽန္မေျခေထာက္ကို မၿပီး အတြင္းခံကို ခပ္သြက္သြက္ပဲ ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒိ အတြင္းခံကို သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ အုပ္နမ္းၿပီး ကြၽန္မ ေဘး ကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ဇာနားတပ္ထားတဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ျဖဴျဖဴ ေလး ဟာ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာေဘးမွာ ပုံခနဲ က်လာတယ္။ အေတြ႕အႀကဳံရွိထားသူမို႔ ေပါင္ကို အသာကားၿပီး ေျခေထာက္ေတြကိုေကြးထား  ေပးလိုက္မိပါတယ္။ ေဘး က ေခါင္းအုံးကို ယူၿပီး ေခါင္းေအာက္ ထိုးထည့္ၿပီး အုံးလိုက္တယ္။ အရာရာ ဟာ အလိုလို လုပ္မိလိုက္ တာပါပဲ။ သူက ကုတင္ေပၚတက္လာၿပီး ကြၽန္မ ေပါင္ရင္းကို ၿဖဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိုက္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္မဟာ က စိုစြတ္ ေနၿပီ ဆိုတာကို သိတယ္ေလ။ သူက ဆီးစပ္ကို လက္နဲ႔ ပြတ္သပ္ၿပီး စိုစြတ္ေနတဲ့ ကြၽန္မဟာရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို လက္ေခ်ာင္း  ေတြနဲ႔ စုန္ဆန္ ပြတ္တယ္။ ဆီးပုံးေမႊး ကိုခ်န္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေဘးသားေတြကိုပဲ ဖေယာင္းကပ္ထားခဲ့တဲ့ အတြက္ ကြၽန္မဟာ က အေမႊး အမွ်င္ကင္းၿပီး ေျပာင္ေခ်ာ ေနပါတယ္။ သူ႔ လက္မ နဲ႔ အေစ့ေနရာကို ပြတ္သပ္တဲ့အခါ ကြၽန္မရင္ထဲ လႈိက္ဖိုလာပါေတာ့တယ္။

မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အဖို႔ အဲ့ဒိလို အလုပ္ခံရရင္ ျငင္းပယ္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး။ သူထိေတြ႕လိုက္တိုင္း မ်က္ေစ့ကို မွိတ္လိုက္မိ တယ္။ သာယာမႈရဲ႕ နိဒါန္း နဲ႔ အတူ ေသြးသားဆႏၵကလည္း တက္ႂကြလာပါတယ္။ သူ႔လက္ကို ဆြဲၿပီး ရင္သားေတြကို ပြတ္သပ္ ဖိညႇစ္ လိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္မ ဝမ္းဗိုက္သားကလႈိက္ခနဲ လႈိက္ခနဲ။  ႐ုတ္တရက္ သူၿဖဲၾကည့္တာကို သိလိုက္တယ္။ မ်က္ေစ့ဖြင့္  ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အၾကည့္က ကြၽန္မ မွတ္မိခဲ့တဲ့ ေခၚေတာ တစ္ေသာင္းအား။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ေပါင္ တြင္းသားႏွစ္ခုကို ဖိခ်လိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ကြၽန္မတင္ပါးေတြကို ပင့္ၿပီး ကြၽန္မ “ဟာ” ကို ငုံ႔ၿပီး နမ္းပါေတာ့တယ္။  သူနမ္းပုံကတစ္မ်ိဳး။ မ် က့္ေစ့ေတြကို မွိတ္ထားၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ကြၽန္မ ဟာ ကို ပြတ္တာပါပဲ။ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ႐ြတ္ခနဲ မည္ေအာင္ နမ္းတယ္ ပါးေတြ နဲ႔ ပြတ္ တယ္။ ေမးနဲ႔ ပြတ္တယ္။ ႏွာဖူးနဲ႔ ပြတ္တယ္။ ကြၽန္မ ဘာလုပ္မိသလဲ သိလား။ ေကာ့ေပးမိၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ျပန္ျပန္ၿပီး ပြတ္လိုက္မိ တယ္။ ႐ိုင္းသြားသလို ပဲလားလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ သူႏွမ္းရႈံေနတာကို ပီပီသသ မျမင္ရေပးမယ့္  တစ္ခ်က္ခတစ္ခ်က္ သူ႔ႏွာေခါင္းနဲ႔ ကြၽန္မ အတြင္းသားကို တြန္းတြန္းၿပီးတိုး တာကို ခံစားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္နဲ႔ ကြၽန္မဟာ  တစ္ခုလုံးကို အုပ္ပလိုက္တာပဲ။

သူ႔ကိုကြၽန္မ ၾကည့္မေနေတာ့ပါဘူး။ မ်က္ေစ့ျပန္မွိတ္ၿပီး အထိေတြ႕ကိုပဲ အာ႐ုံထားလိုက္ ေတာ့တယ္။ ပူေႏြးစြတ္စိုတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ အရာ တစ္ခုက ကြၽန္မ “ဟာ” တစ္ခုလုံးကို အုပ္စြပ္ထားသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြနဲ႔ အတြင္းသားကို ထိေအာင္ပြတ္သတ္ ထိုးစြ ေနတဲ့ သူရဲ႕ လွ်ာၾကမ္းၾကမ္း။ ကြၽန္မ စိတ္႐ိုင္းေတြ ေပါက္ကြဲ ထြက္သြားပါၿပီ။ ဟစ္ေအာ္ၿပီး ညည္းလိုက္မိတယ္။ သူတစ္ခ်က္တစ္ ခ်က္ငုံစုပ္ လိုက္တိုင္း တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ခါ သြားပါတယ္။ လူလည္း ေမာဟိုက္လာပါတယ္။ ရပ္ေစခ်င္သလားဆို ေတာ့ သူ႔ကို ဆက္ ခါဆက္ခါ လုပ္ေစခ်င္တာပါပဲ။  အေတာ္ၾကာေတာ့ သူကရပ္လိုက္ၿပီး အပၚပိုင္းကိုတက္လာတယ္။ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္း ေလးေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ငုံၿပီး စို႔ပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ကြၽန္မ ပါးေတြကိုလာနမ္းတယ္။ ကြၽန္မ “ဟာ” ရဲ႕ အနံ႔ကို ကြၽန္မ ျပန္ရ လိုက္တယ္။ သူ႔ ႏွာမႈတ္လိုက္တဲ့ေလက ကြၽန္မမ်က္ႏွာကိုလာထိေနတယ္။ အနမ္းေတြရပ္သြားလို႔ မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ကလည္းကြၽန္မကို ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီးပြတ္သပ္လိုက္မိတယ္။ ငတ္ျပတ္ေနသလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ “နင္  အရမ္းငတ္ ေနသလား” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ အသံက ခပ္ညဳညဳ ျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ သူကလည္း “ေအး” ဆိုၿပီးျပန္ေျဖတယ္။  ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႕ စကားသံေတြက ေမာဟိုက္ေနတယ္။

သူကကိုယ္ကိုမတ္လိုက္ၿပီး ကြၽန္မေပါင္ၾကားမွာ ေနရာယူလိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ သတိရမိတာနဲ႔ “ဟဲ့ နင့္ဟာေတြ ငါ့အထဲ မထည့္ နဲ႔ေနာ္ ကေလးရသြားမယ္” လို႔ စိတ္ပူၿပီး ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ႐ုတ္တရက္ တန႔္သြားတယ္။ စိတ္အေႏွာင့္အေယွက္ ျဖစ္သြားဟန္ ပဲ။  သူက ကုတင္ေပၚက ဆင္းၿပီးေတာ့ အိပ္ယာေဘး ခုံေအာက္က အံဆြဲကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ တစ္စုံတစ္ခုကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး  ကြၽန္မဗိုက္ေပၚ ပစ္တင္လိုက္တယ္။ အနီေရာင္ ကြန္ဒြန္အိတ္ကေလး တစ္ခု။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ေပါင္ရင္းေတြကိုဖီၿပီး သူ႔ ဟာ ကို  ကြၽန္မ ဟာ ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူ႔တံေတြးေတြနဲ႔ စိုစြတ္ေခ်ာေမြ႕ေနတဲ့ ကြၽန္မ ဟာ အထဲကို ႐ုတ္တရက္ တိုးဝင္လာတဲ့  အခ်ိန္မွာ ရလိုက္တဲ့ ခံစားမႈ႕က အရာရာကိုလြတ္ထြက္ သြားေစပါတယ္။ မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္မိသလို ညည္းညဴ  ေအာ္ဟစ္သံပင္ ထြက္သြားမိတယ္။ ဆီးစပ္ႏွစ္ခု တစ္ခဏေလာက္ ထိထားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူက အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ပါ ေတာ့တယ္။ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး မရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ ပြတ္တိုက္ မႈ႕ေတြဟာ ကြၽန္မကို မိန္းေမာ သြားေစခဲ့ပါတယ္။ အဖန္ဖန္  ပြတ္တိုက္တဲ့ အရွိန္ဟာ တိုးျမင့္လာၿပီးတဲ့ ေနာက္ ႐ုတ္တရက္ရပ္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လစ္ဟာ သလိုျဖစ္သြားလို႔ မ်က္ေစ့ဖြင့္  ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ဒူးေထာက္ၿပီး ရပ္မိုးေနတယ္။ ေတာင့္တင္းၿပီးခါရမ္းေနတဲ့ သူ႔ဟာကို အိပ္ယာဖုံးျဖဴျဖဴနဲ႔ ဆြဲသုတ္လိုက္ၿပီး  ကြၽန္မ ဗိုက္ေပၚက ကြန္ဒြန္အိပ္ကို လွမ္းယူလိုက္ပါတယ္။

႐ုတ္တရက္ ေမာင့္ ရဲ႕ အျပဳအမူကို အမွတ္ရလိုက္မိတယ္။ သားသမီးမလိုခ်င္တဲ့ အခါ ကြၽန္မတို႔က ကြန္ဒြန္သုံးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္  ေမာင္ က အလႊာျခားတာ မကိုက္ဘူးတဲ့ေလ။ သူစိတ္ေက်နပ္ခါနီးအထိ သဘာဝအတိုင္းပဲ။ ၿပီးခါနီးၿပီဆိုမွ သူက ကြန္ဒြန္ကိုစြပ္ တယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္မအတြက္ ေတာ့ စိတ္ကို ႏွစ္ထားလိုက္ ေတာ့ ဆိုတဲ့ အမွတ္သေကၤတပါပဲ။  သူက ကြၽန္မအထဲ ျပန္ထိုးထည့္ လိုက္ၿပီး ကြၽန္မအေပၚ ေမွာက္လ်က္ မိုးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မလည္တိုင္ နဲ႔ ပါးေတြကို ႐ႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္ၿပီး ေျပာတယ္။ “ေကာင္း လား.. “ တဲ့။ ေယာက္်ားေတြဟာ ဒီစကားကို အၿမဲေမးတတ္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ။ မဂၤလာဦးညမွာ စကားကို ပထမဆုံးဒီ စၾကားဖူးတဲ့  အခ်ိန္က ကြၽန္မမ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ၿပီး တုံဏွိဘာေဝ ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အလ်င္းသင့္သလို ျပန္ေျပာမိတယ္။  အိမ္ေထာင္သက္ ရလာေတာ့လည္း စိတ္ထဲရွိတဲ့ အမွန္အတိုင္းျပန္ေျပာ တတ္သြားတာပါပဲ။  “… ေကာင္းတယ္.. “ လို႔ျပန္ေျဖလိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ “နင္ အရမ္းငတ္ ေနသလား.. “ လို႔ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ထပ္ေမးလိုက္တယ္။ ဒီစကားကို ဘာ့ေၾကာင့္ ကြၽန္မ  ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာမိမွန္း မသိဘူး။ အျခားေျပာခ်င္စရာ စကားလည္း မရွိဘူး။ သူက ကြၽန္မကို စူးစိုက္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ေဘးက နားကို နမ္းၿပီး ကပ္ေျပာတယ္။ “နင့္ကို – ခ်င္ေနတာ .. နင့္ဟာကို စျမင္ကတည္း က.. သိလား “ တဲ့။

ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာကို  ဆြဲထုတ္ၿပီး ေဆာင့္ခနဲ ျပန္ထည့္ပါတယ္။ သူ႔ေပါင္ရင္း ႏွစ္ခု ခတ္ သံက ေဖါင္းခနဲထြက္လာတယ္။ ကြၽန္မပါးစပ္က “အ” ခနဲ အသံထြက္သြားတယ္။ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ ပြတ္တိုက္မႈ႕ဟာ အထြဋ္ထိပ္ အရသာကို ေပးလိုက္တာပါပဲ။ “နင့္ – က – လို႔ အရမ္း  ေကာင္းတယ္ .. “ ဆိုၿပီး ထပ္ေျပာတယ္..။ ထပ္ေဆာင့္တယ္။ ေဖါင္းခနဲ မည္သံနဲ႔ အတူ စြတ္ခနဲ ဝင္လာတဲ့ အထိအေတြ႕ဟာ ကြၽန္မ  ကို စြံ႕အ ေနေစပါတယ္။ ကြၽန္မဘာမွျပန္မေျပာ ေတာ့ဘဲ သာယာမႈ႕ကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ “နင့္ကို တစ္ ဆုံး… မယ္” တဲ့.. ။ .. အဲ့ဒိ တစ္ခြန္းေျပာလိုက္ ၿပီးေတာ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြဟာ ျမန္ဆန္ၿပီး ျပင္းထန္လာပါတယ္။ တေဖါင္းေဖါင္း မည္ ေနတဲ့ အသံ၊ သူ႔ရဲ႕ အားျပဳသံ၊ သူ႔ပါးစပ္က ေျပာေနတဲ့ အယုတၱအနတၱ ေတြနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ ညည္းသူသံ ေတြက နားထဲ ဝင္တလွည့္ မဝင္  တလွည့္ပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးပန္းတိုင္ေရာက္ သည့္တိုင္ သူခရီးႏွင္ၿပီဆိုတာ အေတြ႕အႀကဳံအရ သိေနတဲ့ အတြက္ ကြၽန္မလည္း စိတ္ကိုလႊတ္ထား လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အတန္ၾကာေတာ့ သူ႔က ေအာ္ဟစ္ ၿပီး သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ခါသြားပါတယ္။ ကြၽန္မအထဲကို သူဟာကို အတင္းဖိသိပ္ထည့္ထား ၿပီး ေတာ့ေပါ့။ ကြၽန္မလည္း ေအာ္လိုက္မိတယ္ ထင္ပါတယ္။ အတြင္းမွာ ျပည့္က်ပ္ၿပီး ေနရာယူထားတဲ့ သူ႔ဟာနဲ႔ အတူ ဖ်စ္ခနဲ ဖ်စ္ခနဲ  နဲ႔ စီးဆင္းလာတဲ့ ခံစားမႈ႕ကို ခံစား ေနရတယ္။ တင္ပါးေအာက္မွာ ခံထားတဲ့ေခါင္းအုံးကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ညႇစ္ကိုင္ထားရင္း သူ႔ဟာ ကိုလည္း ဆက္ခါဆက္ခါ ညႇစ္ ေနလိုက္မိတယ္။ တ “အင္း…” အင္း.. နဲ႔ အသံထြက္မိသည္ပါပဲ။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ အိပ္ခန္း တစ္ ခန္းလုံးကို လူသား ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ရႉသံ ျပင္းျပင္းပဲ မင္းမူေနပါေတာ့တယ္။  အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ အထိ ေမာ ဟိုက္ မိန္းေမာသြားမိမွန္း မမွတ္ မိေတာ့ဘူး။ အေမာေျပလို႔ မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္ေပၚမွာ အိပ္ယာခင္းျဖဴ တစ္ ခုက တစ္ပိုင္းတစ္စ ေရာက္ေနတယ္။ ေဘးကိုလွည့္ႀကီးလိုက္ေတာ့ သူက ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ ပက္လက္ႀကီး မွိန္းေနတာကို ေတြ႕လိုက္ တယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးက နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္နဲ႔ ရွိေနတုန္းပဲ။ သူ႔ဟာ ႀကီးကေတာ့ ေပ်ာ့ေခြေနပါၿပီ။ ျပန္သင့္ၿပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ကုတင္ ေပၚက ေနအသာထလိုက္တယ္။ တုပ္ခ်ည္ထားၿပီး သုတ္ရည္ျဖဴျဖဴေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ကြန္ဒုံးက ၾကမ္းေပၚမွာ ။ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ ခဲ့တဲ့ ကြၽန္မအတြက္ သူ႔သုတ္ရည္ပမာဏ မနည္းဘူးဆိုတာ ရယ္ ခဲျပစ္ေနတဲ့ အတြက္ အေတာ္ၾကာၿပီဆိုတာရယ္ကို အတတ္သိ လိုက္တယ္။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ခပ္သြက္သြက္ ဝင္လိုက္ၿပီး ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံးကို ေရေလာင္းခ်လိုက္တယ္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး သူ႔ဟာ အကြၽ  င္းအက်န္ေတြမ်ား က်န္အုံးလိမ့္မလားဆိုၿပီး ညႇစ္ခ်ၾကည္လိုက္ေပမယ့္ ဘာမွ ထြက္မလာဘူး။ ကြန္ဒုံးသုံးခိုင္းမိလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕  လို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ျပန္ထ လိုက္ေတာ့ ေပါင္တြင္းသားေတြက ေတာ့ ႀကိမ္းေနတယ္။ စိတ္ထဲက “ေစာက္ ေကာင္” လို႔ ႀကိမ္ဆဲလိုက္မိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ေမာင့္ကို သတိရလိုက္မိတယ္။ “ခ်စ္ အတြက္ အျပည့္စု ထားတယ္” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔  အတူ ေမာင့္ရဲ႕ ပထမဆုံးေသာ အခ်စ္ ၾကမ္းၾကမ္းေတြက ကြၽန္မကို တုန္လႈပ္ခဲ့ ေစဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုဒိမ္း အက်င့္ခံေန ရသလားလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေမာင့္ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းမႈ႕ေတြ၊ ရႈပ္ပြ လြတ္လပ္ တဲ့ ဟိုတယ္အခန္း၊ နာက်င္မႈ႕ ေရာယွက္ေနတဲ့  သာယာမႈမိန္းေမာမႈ႕ ေတြ၊ လမ္းေလ်ာက္ရ ခက္ေလာက္ေအာင္ ႀကိမ္းစပ္ေနတဲ့ ေစးကပ္ကပ္ ေပါင္တြင္းသားေတြ၊ ေနာက္ေန႔ မနက္  အိပ္ေယာထ တဲ့ အခါ ကြၽန္မ ဟာ ထဲက ျပန္ထြက္က်လာတဲ့ ေမာင့္ ရဲ႕ ခဲျပစ္ေနတဲ့ ဟာေတြ နဲ႔ ညႇီစို႔စို႔ အနံ႔ျပင္းျပင္း ေတြ ဟာ  တစ္သက္စာ အမွတ္ရစရာ ျပားရည္ဆမ္း ေန႔ရက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ကြၽန္မ ေရခ်ိဳးခန္းက ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူက ကုတင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ဟာက ခပ္မတ္မတ္ျပန္ျဖစ္ေနတာ ကို သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ သူ စြမ္းႏိုင္ ေနတုန္းပဲ လို႔ အေတြ႕အႀကဳံက ေျပာျပတယ္ေလ။ ကြၽန္မ မဂၤလာဦး ညတုန္းက ေမာင္က  ေလးခ်ီေလးေမာင္း အစြမ္းျပတာကို ႀကဳံခဲ့ဖူးတာကိုး။   “ဟဲ့ လက္စလက္နေတြ ရွင္းလိုက္အုံး” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚတင္ထား တဲ့ အဝတ္အစား ေတြကိုယူလိုက္တယ္။ သူ႔ကို ေက်ာေပးရင္း အရင္ဆုံးဝတ္မိတာတာ ဘရာစီယာပါ။ ကြၽန္မေနာက္ေက်ာကို သူ ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာ သိေနတယ္။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကို ဝတ္ၿပီးေတာ့ သားေရႀကိဳးကို အသာဆြဲၿပီး ဖတ္ခနဲမည္ေအာင္ ျပန္ လႊတ္လိုက္မိတယ္။ ဂါဝန္ အက်ႌကို စြပ္ဝတ္လိုက္ၿပီး မွန္တင္ခုံဘက္ကူးကာ ေခါင္းၿဖီးၿပီး အလွအနည္းငယ္ ျပင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီ အခ်ိန္အထိ သူက ကုတင္ေပၚမွာ ပဲ ထိုင္ၿပီး ကြၽန္မလုပ္သမွ်ကို အရသာခံၾကည့္ေနတုန္းပဲ ဆိုတာကို သိေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ ကို ကြၽန္မ ျမဴဆြယ္မိမွန္းမသိ ျမဴဆြယ္ေနလိုက္ မိတယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္မ ဝန္ခံရမွာပါပဲ။ ေက်ာေပးထား ေပမယ့္ သူစိတ္ ထ ေန တုန္းပဲ ဆိုတာကို သိေနတဲ့ အတြက္ ေနာက္ကေနမ်ား ငါ့ကို ဆြဲဖက္လိုက္ေလ မလား ရယ္လို႔ ေတြးမိပါ ေသးတယ္။ သူက ဘာမွ မ လႈပ္ရွားခဲ့ပါဘူး။ သူက လႈပ္ရွားခဲ့ လွ်င္လည္း …

“ငါျပန္ေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူကလိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုၿပီး အဝတ္အစား ထဝတ္တယ္။ ကြၽန္မလည္း ဧည့္ခန္းထဲ ထြက္ၿပီး  သူ႔ကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ သူထြက္လာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ စၾကၤန္လမ္းတစ္ေလ်ာက္ သူ ကြၽန္မ ေနာက္က တိတ္တဆိတ္လိုက္လာခဲ့တယ္။ တင္ပါးအတြင္းသား ေတြဟာ ႀကိမ္းေနတဲ့ အတြက္ လမ္းကို ပုံစံမပ်က္ေအာင္  သတိထားေလ်ာက္ ေနရပါတယ္။ ဓါတ္ေလွခါးထဲ ကထြက္လို႔ အျပင္တံခါးဝေရာက္သည္အထိ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာ မိၾကသလို   မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတာင္ မၾကည့္ျဖစ္ၾကဘူး။ တံခါး ဖြင့္ေပးတဲ့ အခါက်မွ သူက ကြၽန္မကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။ “ငါ.. နင့္  အိမ္ အထိ ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ….“ တဲ့။ ကြၽန္မ ဒိထက္ပိုၿပီး မပတ္သက္ခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ “မပို႔နဲ႔ ရတယ္၊ ဘစ္စကားနဲ႔  ဆို ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲ.. “ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ တစ္ခဏတာ မ်က္လုံးခ်င္း စုံမိလိုက္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ သတိျပဳလိုက္မိတာက သူ႔ မ်က္ဝန္း ထဲက ေတာင့္တမႈ႕ေတြပါ။ ေနာက္ျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဘစ္စကားဂိတ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ကားကလည္း  အခန႔္သင့္ေရာက္လာတာနဲ႔ မီေအာင္ ေျပးတက္ၿပီး ရတဲ့ ေနရာထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ကားက အေတာ္ေခ်ာင္ပါတယ္။

မွန္ျပတင္းကေန တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားေနတဲ့ အိမ္ေတြနဲ႔ သစ္ပင္ေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ခံစားမႈ႕ ေပါင္းစုံကို ခံစားေနရပါတယ္။ စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကမႈ႕ ကိုလည္းခံစားရသလို ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မႈ႕ကိုလည္း ခံစားရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္သား တစ္ေယာက္လို လည္း  ခံစားမိသလို လြတ္လပ္ မႈ႕ကိုလည္းခံစားေနရတယ္။ သိဂႋ့ ကိုလည္း အရမ္းပဲ အားနာမိတယ္။ ကြၽန္မ သစၥာပ်က္မိၿပီလား။ သူတို႔ တ ေတြ အဆင္ေျပၾက ပါေစ လို႔ တိတ္တစိတ္ ဆုေတာင္းလိုက္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ခဏ တာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘယ္လိုမွ မ ေျမာ္မွန္းထားတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္လိုက္မိ တာကို ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မအံ့ဩ မိတာပါပဲ။ ေဆာင့္စည္းမႈ႕ေတြ သစၥာတရားေတြ နဲ႔  ဂုဏ္သိကၡါ ေတြ ဟာ အခ်ိန္တိုတြင္း ေၾကမြ ေပ်ာက္ပ်က္ သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္တ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။  ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာင္မွာ သူ႔ကို ေရွာင္ရ ေတာ့မယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ ထားပါတယ္။ သတိရမိတာနဲ႔ နာရီ ကို ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ညေန ငါးနာရီ ေလးဆယ့္ ငါးမိနစ္…. ေတာင္ ရွိၿပီပဲ။ ၿပီးပါၿပီ