မှိုင်းဆရာမှိုင်း

မှိုင်းဆရာမှိုင်း (အစ/အဆုံး)

ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် မိန်းမသုံးယောက်နှင့် ကာမစပ်ယှက်ခြင်းအလုပ်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ပီပီပြင်ပြင် ပြုလုပ်ခဲ့ဖူးပြီ..။ ထို့ကြောင့် လူလားမြောက်ခဲ့ပြီဟု ဆိုနိုင်ပါတော့၏။ သူ… တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ညက စီစဉ်ခဲ့သော ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့သည်လည်း ကာမ အငွေ့အသက် ကာမဓာတ်များ ကာမသိဒ္ဓိတွေ တိုးလျှက်ရှိနေပါသည်။   နောက်ထပ် ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့တစ်လုံးစီရင်ရန် ထွန်းထွန်း  ကြံစည်အားထုတ်လျက် ရှိ၏။ မကြည်ရှိန်၊ မတင်ရီမ၊ မဝင်းခင်တို့ဘက်ကို မလှည့်နိုင်သေး..။ ထိုသုံးယောက်ကမူ ထွန်းထွန်း၏ လီး ကြီးကို အောက်မေ့မျှော်လင့်လျှက် ရှိနေကြသည်။  မကြည်ရှိန်နှင့် မဝင်းခင်တို့မှာ ကာမပိုင်လင်ယောက်ျားတွေနဲ့မို့ ထွန်းထွန်းနှင့် နှစ် ပါးသွားဇာတ်လမ်းများကို တိတ်တိတ်လေး ကျိတ်၍သာ နေကြရသည်။ ထွန်းထွန်းအိမ်ဖက် အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာ၍  မယောင်မလည် ရောက်ခဲ့ကြသော်လည်း ထွန်းထွန်းနှင့် တစ်ခါမျှ မတွေ့ခဲ့ကြရ..။ ထွန်းထွန်း အိမ်ပေါ်ထပ်မှာ အဓိဋ္ဌာန်ဝင်နေသည် ဟု သူ့အမေပြောစကားအရ သိခဲ့ကြသည်။ သည့်ထက်ပို၍ စပ်စုနေလျင် သူ့မိဘတွေ ရိပ်မိကုန်မှာစိုးသည့်အတွက် အသာလေးမင် သက် နေကြရ၏။

တဖန် မကြည်ရှိန်နှင့် မဝင်းခင်တို့ကလည်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အကဲခတ်နေကြသည်။ မြွေမြွေချင်းဖြစ်သည့်တိုင် ခြေကို  မမြင်နိုင်ကြသေးဘဲ ဖြစ်နေကြ၏။   သူတို့နှစ်ယောက်ထက် ဆိုးသူက မတင်ရီမ ဖြစ်သည်။ ဣနြေ္ဒကြီးတစ်ခွဲသားနှင့် ရွာတွင်  နာမည်ကောင်းယူခဲ့သမျှ ဣနြေ္ဒတွေ ကွာကျလုခမန်း ဖြစ်နေတော့သည်။ ထွန်းထွန်းလီးကြီး အလိုးမခံဘူးခင်က ရာဂစိတ်တွေ  ထကြွလာပြီဆိုလျှင် အလွယ်တကူ ရှိနေသော ခရမ်းသီး၊ လက်တို့နှင့် စောက်ဖုတ်ကို ထိုးဆွနှိုက်ပွတ်ကာ အာသာဖြေခဲ့ရသူဖြစ်ရာ  ယခုလို လီးစစ်စစ်ကို အလိုးခံပြီးသော နောက်ပိုင်းတွင် ရူးချင်သလို နှမ်းချင်သလိုလို ဖြစ်နေပါတော့သည်။ သည်ထက် မခံချိမခံသာ  ဖြစ်ရတာက .. ရွာထောင်ဘူတာကအပြန် လှည်းပေါ်တွင် တစ်လမ်းလုံး လိုးလာခဲ့သော ထွန်းထွန်းသည် သူမက အိမ် မှာပင် အိပ်ဖို့ပြောသော်လည်း သူ့အိမ်သူ ပြန်အိပ်မည်ဟု ဆိုကာ ဇွတ်ပြန်သွားခဲ့သည်။ လှည်းနဲ့နွားတွေကိုလည်း ထားပစ်ခဲ့သည်။

မတင်ရီမ အနေဖြင့် အိမ်ရောက်လျှင် တစ်ညလုံး ဆက်လိုးကြမည်ဟု စိတ်ကူးမျှော်လင့်ထားတာ..။ သို့သော် ကိုယ်တော်ချောက  တားလို့တောင်မရ.. ပြန်ချသွားသည်။ မတင်ရီမ နောက်တစ်နေ့ လှည်းသွားပို့သောအခါ သူ့အမေပြောစကားအရ ထွန်းထွန်း မနက် မိုးလင်းခါနီးမှ အိမ်ပြန်ရောက်သည်ဆို၏။  ထွန်းထွန်း ပြန်သွားသောအချိန်မှာ ည (၂) နာရီခန့်လောက်ကဖြစ်ရာ .. ထွန်းထွန်း ဘယ် သူနှင့် ဘယ်မှာသွားအိပ်နေသနည်း..။ ထွန်းထွန်းအမေက ညည်းမောင် မနက် ၅ နာရီလောက်မှ ပြန်ရောက်တယ်ဟေ့… ညည်းတို့ အိပ်ရေးပျက်မှာစိုးလို့ မနှိုးခဲ့ဘဲ ပြန်လာတာလို့ ပြောတယ်..၊ လှည်းယူနေရင် နိုးကုန်မှာစိုးလို့ ထားခဲ့တာတဲ့..။  မတင်ရီမ ဆက်မေး နေလျင် ပိုရှုပ်ကုန်မှာစိုးသည့်အတွက် အသာလေး နှုတ်ဆိတ်နေခဲ့ရသည်။ ထွန်းထွန်း ပြောခဲ့သမျှ တစ်ခုမှ မဟုတ်..။ အလိုးခံချင် စိတ်ထက် ဤအဖြေကို သိချင်စိတ်က ပို၍လွှမ်းမိုးသွားသည်။ သူ့စောက်ဖုတ်ထက် ကောင်းသော စောက်ဖုတ် ရှိနေ၍သာ ဒီမသာ ကောင်လေး သူ့ကို ပတ်၍ သွားခြင်းဖြစ်ရမည်။ ဒါဖြင့် ..သူ့ထက် အရင် ထွန်းထွန်း လိုးဖူးသော မိန်းမတစ်ယောက် ရှိနေပြီဆိုတာ  မုချသိလိုက်ရပြီ..။

ကိုရင်လူထွက်ပြီးတာမှ တစ်လလောက်ရှိသေးတာ..ခြေသွက်လက်သွက်ရုံမျှမက လီးပါသွက်နေပါတော့၏။ မတင်ရီမစိတ်ထဲ ကျွဲ မြီးတို အူပွကာ ဗလောင်ဆူနေပါတော့၏။ သူမကို ပက်ပက်စက်စက် လိုးသွားပြီးနောက် ယခုအချိန်ထိ ထွန်းထွန်းနှင့် တစ်ခါမှ မ တွေ့၇သေး..။  ထွန်းထွန်းအဒေါ် အသုဘရက်လည်တွင် တွေ့ရမည်ဟု မျှော်လင့်တကြီး ရှာမိ၏။ သေနာကောင် ဘယ်မှာသွားအိပ် နေသည်မသိ..။ အရိပ်အယောင်ပင် မမြင်ခဲ့ရ..။ မနေနိုင်သည့်အဆုံး ထွန်းထွန်းတို့အိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။  မတင်ရီမအိမ်မှာ  ထွန်းထွန်း ကိုရင်ဘဝထဲက စားအိမ်သောက်အိမ် ဆွမ်းချိုင့်ယူရသည့်အိမ်မို့လို့ မတင်ရီမနှင့် ထွန်းထွန်းတို့ ရင်းနှီးကြကြောင်း သူ့မိဘ များက နားလည်ထားပြီး ဖြစ်၏။  ထွန်းထွန်းတို့အိမ်ရောက်သောအခါ ထွန်းထွန်းအမေနှင့် တွေ့တွေ့ချင်း မတင်ရီမက တန်း မေးသည်။  “ မမ…ငါးပိချက် ရှိလား…”  “ရှိပါ့တော်… တော့ငါးပိချက်က ဘာတွေများ စိတ်ကူူးပေါက်တယ် မသိဘူး..၊ အိမ်ပေါ်မှာ  အဓိဋ္ဌာန် ဝင်နေလေရဲ့…”   မတင်ရီမ ထွန်းထွန်းအမေနှင့် စကားပြောပြီး အိမ်ပေါ်တန်းတက်ခဲ့သည်။ ဘုရားစင်ရှေ့တွင် ထွန်းထွန်း  ပုတီးစိတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ဘေးနားတွင် ထမင်းစားပွဲတစ်လုံးနှင့် ထိုစားပွဲပေါ်တွင် စာအုပ်တစ်ချို့နှင့် မှိုင်းခံစက္ကူ၊  ရွှေပြား၊ ငွေပြားများကို တွေ့ရသည်။

မတင်ရီမက စားပွဲခုံဘေး အသာဝင်ထိုင်ကာ အကဲခတ်နေသည်။ မတင်ရီမရောက်လာစဉ် အချိန်တွင် ပီယမန္တာန် ပုဒ်ရေပေါင်း  ၁၅၀၀ ပြည့်ဖို့ ၂၇ ပုဒ်သာ လိုတော့၏။ မတင်ရီမက စားပွဲပေါ်မှ ပစ္စည်းများကို စပ်စုနေသည်။ တစ်လက်မပတ်လည်ရှိ ရွှေပြား၊ ငွေ ပြား ၊ စက္ကူတွေက ၂၀ ကျော်လောက်ရှိပြီး အင်းချရန် မှိုင်းခံစက္ကူပေါ်တွင် အကွက်တွေ ဆွဲထားသည်ကို တွေ့ရ၏။ ပြီးတော့ ဗားမဲ့၊  ဗားတဟော့ လောကီစာအုပ်တစ်အုပ်နှင့် ပေစာရွက် ၁၀ ရွက်ခန့်ကိုလည်း တွေ့၇သည်။   ထွန်းထွန်း မန္တာန်ပုဒ်ရေပေါင်း ၁၅၀၀  ပြည့်သွားသောအခါ အဓိဋ္ဌာန် လုပ်ငန်းကို ရပ်နားလိုက်ပြီး ခေါင်းကို အသာငဲ့ကြည့်လိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်က ပစ္စည်းများကို စိတ်ဝင် တစား ကြည့်နေသော မတင်ရီမကို တွေ့မြင်သွားရာ…  “ ဟောဗျာ… မမ ..ဘယ်အချိန်က ရောက်နေတာလဲ…”  “ သိပ်မကြာ သေးပါဘူး… ငါက ပျောက်ချက်သားကောင်းနေလို့ သေများသွားလားလို့တောင် အောက်မေ့နေတာ…”  မတင်ရီမက အလိုမကျ သော အမူအယာဖြင့် မျက်စောင်းထိုးကာ ပြောလိုက်၏။ ထွန်းထွန်းအမေ တက်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက စကားလွှဲသော  အနေဖြင့်…  “ မေမေရေ… ဟောဒီမှာ အပျိုကြီး မမက ဗေဒင်အတင်းမေးနေတယ်..၊ ဟောလိုက်ရမလား…”

“ ဟောလိုက်ပေါ့ သားရဲ့..၊ ကိုရင်ဘဝက မင်းကို ထမင်း ခိုးခိုးကျွေးနေတဲ့ ကျေးဇူးရှင်ပဲ ဥစ္စာ..ဟင်းဟင်း….”   “ ဟုတ်တယ်…မမ ရေ..မမသားငါးပိချက်က သိပ်ဈေးကိုင်နေတာ..၊ အခုတလော အထည်တွေပါးလွန်းလို့….”  မတင်ရီမကလည်း မခေ၊ သူတို့စကား ကို နင်း၍ အလိုက်သင့် မျှောချလိုက်သည်။  “ ကဲ..ကဲ… မင့်မမကို ဟောပေးလိုက်အုံး…..၊ မေမေ ရွာမြောက်ပိုင်း အကြွေးသွား တောင်းစရာ ရှိလို့..၊ ကဲ..တင်ရီမရေ.. နေခဲ့ဦးနော်.. မမသွားလိုက်ဦးမယ်..” “ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့…”  ထွန်းထွန်းအမေက အခန်းထဲ ဝင် အဝတ်အစားလဲပြီး ထွက်သွားသည်။  “ ကဲပြော… မမ…မွေးနှစ် သက္ကရာဇ်…”  “ ဘာ ခုနှစ်သက္ကရာဇ် လဲ ဟွန်း….မပြောလိုက် ချင်ဘူး…၊ ငါ့ကို ထင်သလို လိုးပြီးတော့ ဘာလို့ ပစ်ထားတာလဲ ပြော….”  “ ပစ်မထားပါဘူး..မမရာ…၊ အချိန်မကျသေးလို့ပါ…”    “ဒီမှာ ပီယလက်ဖွဲ့ စီရင်ဖို့အတွက် ကြိုတင်လုပ်နေရလို့ပါ..၊ မမရောက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲ ဒီကဖြင့် မမကိုမှန်းပြီး ဒီရောက်လာ အောင် မန္တာန်တွေ ရွတ်လိုက်ရတာ..၊ အခုတော့ ကျနော့် ဆန္ဒတွေ ပြည့်သွားပြီ…” ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမနား တိုးကပ်လာပြီး တစ် ကိုယ်လုံး သိမ်းကျုံးဖက်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့ ပါးကိုနမ်း၏။ ဆေးဆိုးစရာ မလိုဘဲ ပင်ကိုယ်ရဲ နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုတ်လိုက် သည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်….ပြွတ်…..ပြတ်……”  “ ဟင်း……….”  မတင်ရီမ သက်ပြင်းမောကြီး ချလိုက်ရင်း ….  “ ဖယ်…ဖယ်စမ်းပါ… အခုမှ  သဲပြမနေနဲ့…၊ ဒီကဖြင့် မျှော်လိုက်ရတာ…”  ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုတ်နယ်ပွတ်ချေရင်း….  “ တ….တကယ် လား…ဟင်……”  “ သိဘူး….သွား… ဟိုမယ်..တံခါးကြီးက ပွင့်နေတာ…”  “ ဟာ…ဟုတ်သားပဲ….”  ထွန်းထွန်းက တံခါးကို ချက်ထိုး လိုက်ပြီး မတင်ရီမရှိရာ ပြန်လာသည်။ မတင်ရီမနှင့် ငါးလှမ်းလောက် အကွာတွင် သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့  အပေါ်အကျႌကိုပါ ချွတ်လိုက်၏။ ထွန်းထွန်းပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးက တဆတ်ဆတ်နှင့် တောင်မတ်နေလေသည်။

ဟိုတစ်နေ့ညက သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရလုပ်သွားခဲ့သော လီးကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီး မြင်လိုက်ရသောအခါ မတင် ရီမ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ည..ဘူတာက အပြန် လှည်းပေါ်မှာ လိုးခဲ့စဉ်က လီးကြီးမှန်းတော့သိသည်။ သို့သော် ဤမျှကြီးလိမ့်မည် ဟု တကယ် မထင်ခဲ့..။ သူမ မကြာမကြာ အသုံးပြုလေ့ရှိသော ခရမ်းသီးထက်တောင် ကြီးလို့နေသေးတာ…။  ထွန်းထွန်းက လီး တန်ကြီး တရမ်းရမ်းဖြင့် သူမထံ ဖြေးဖြေးချင်းလာနေပါသည်။ မတင်ရီမတစ်ယောက် လီးတန်ကြီးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း  ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်း ထလာပါသည်။ သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် ရင်းနှီးပြီးသော လီးတန်ကြီးမို့ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ လည်း တလှုပ်လှုပ်နှင့် ရွထလာ၏။ အနားရောက်သောအခါ…  “ အင့်…ကိုင်ကြည့်စမ်း…မမ…”  ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ မျက်နှာနှင့်  တစ်ပေလောက်အကွာတွင် မတ်တတ်ရပ်ပြောလိုက်၏။ လီးကြီးက အထက်သို့ ကော့တက်နေသည်ဖြစ်ရာ အကြောတွေ အ ပြိုင်းပြိုင်းထလျက် သွေးကြောကြီးတွေ ဖုဖောင်းနေသည်ကို အနီးကပ်မြင်နေရသည်။

မတင်ရီမ အသည်းတွေအူတွေ ယားလာသည်။ စောက်ဖုတ်အုံမှလည်း လှိုက်လှိုက် ယားတက်လာသည်။  “ ဟောဗျာ…ကိုင်ကြည့်ပါ လို့ ဆိုနေ….”  မတင်ရီမက ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို ထူးဆန်းသတ္တဝါ တစ်ကောင်ကဲ့သို့ တအံ့တသြကြီး ကြည့်နေစဉ် ထွန်းထွန်း က ဒုတိယအကြိမ် တိုက်တွန်းလိုက်သည့်အတွက် မျက်နှာတွင် ရှက်သွေးများ ဖြန်းကာ ပြုံးရိပ်ကလေး သမ်းသွားသည်။   ထို့နောက်  မဝံ့မရဲဖြင့် အထက်သို့ ကော့မတ်ပြီး ထောင်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်ဖဝါးနုနုကလေးဖြင့် ဆုတ်ကိုင်ကာ အောက် သို့ဆွဲချလိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးက သန်မာလှသဖြင့် အားစိုက်၍ ဆွဲချမှ အောက်သို့ပါလာလေသည်။  နွေးနွေးရှိန်းရှိန်း လီးအတွေ့ က လက်ဖဝါးမှတဆင့် ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်အုံကြီးဆီသို့ လှိုင်းထဖြတ်သန်းသွားသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ စစ်ခနဲ စစ်ခနဲ ဖြစ်နေ ပြီး စောက်ရည်ကြည်တွေ စိုစိမ့်ထွက်လာသည်။  မတင်ရီမက သူကိုင်ထားသော အရှိန်ကို လျှော့ချလိုက်လျင် အထက်သို့ ရုန်းကြွ၍  ကော့မတ်သွားပြန်သည်။ ဤသို့ အရှိန်လျှော့လိုက် ၊ အရှိန်ပြန်တင်လိုက်ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ခိုစီးသကဲ့သို့ အထပ်ထပ်ပြုလုပ် ရင်း ဆော့ကစားနေပါသည်။

ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် မဝင်းခင်နှင့် နောက်ဆုံးလိုးခဲ့သောနေ့မှာ သူ့အဒေါ်အသုဘ ရက်လည်ညက ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့မှစ၍ ယနေ့  တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော် ၁၄ ရက်နေ့အထိ (၇) ရက်တိုင်တိုင် မည်သည့်စောက်ဖုတ်မှ မလိုးဘဲ ပီယမန္တာန်မျာ ရွတ်ဖတ်ခြင်း၊ မ ကြည်ရှိန်နှင့် စီရင်ခဲ့သော ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ကို သိဒ္ဓိတင်ခြင်း၊ ဂဝံရုပ်တုကို စားဖွယ်သောက်ဖွယ်တို့ဖြင့် တင်သ၍ အသက်သွင်းခြင်း   အပါအဝင် သူ့လီးတန်ကြီးကို အားဆေး လိမ်းဆေးတို့ဖြင့် အားဖြည့်လျက် သန်မာသထက် သန်မာအောင်၊ ကြီးထွားသထက် ကြီး ထွားလာအောင် လေ့ကျင့်ပျိုးထောင် ပေးလျက်ရှိသည်။  သုတ်ကိုလည်း အတော်ကြာကြာ ထိန်းထားနိုင်အောင် အပူတပြင်း  လေ့ကျင့်ခဲ့၏။ ထွန်းထွန်း လေ့ကျင့်ပုံမှာ နံနက်စောစော ခွေးလှေးယားသီးနှင့် ဖော်စပ်ထားသည့် ကာမအားတိုးဆေးကို လက်ဘက် ရည်ဇွန်းတစ်ဇွန်း လောက်စား၏။ ဆေးစားပြီး နာရီဝက်ခန့် လမ်းလျှောက်ရင်း မန္တာန် ရွတ်သည်။

နာရီဝက်စေ့လျင် ခွေးလှေးယားမြစ်နှင့် ဖော်စပ်ထားသော လိမ်းဆေးအဆီကို လီးတန်ကြီးပေါ် သုတ်လိမ်းဆုတ်နယ်ရင်း ခပ်ပြင်း ပြင်း ဂွင်းတိုက်သည်။ သုတ်ရည်ထွက်ခါနီးလျင် ရပ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထိုင်ထလုပ်ရင်း အာရုံပြောင်းပစ်လိုက်၏။ လီးကြီး  အရှိန်ပြန်ကျသွားသောအခါ နောက်တစ်ဖန် ဆေးပြန်လိမ်း၏။ စောစောကလို ဂွင်းခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်သည်။ သုတ်ရေထွက်ခါနီး လျင် အားရုံပြောင်း၍ ထိုင်ထလုပ်သည်။  ဤပုံဤနည်းဖြင့် စိတ်တိုင်းကျသည်အထိ နေ့စဉ်ရက်ဆက် လေ့ကျင့်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်  သူ့လီးတန်ကြီးမှာ အရည်အသွေးပြည့်ဝသော စံချိန်မီ သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာထန်တောင့်တင်းနေပါတော့သည်။   မတင်ရီမက  လီးတန်ကြီးကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်၊ ပြန်လွှတ်လိုက်လုပ်၍ ကစားနေစဉ်…  “ ဟာ……အခုမှ သတိရတယ်.. မမ….ခဏ..ခဏ……….”  ထွန်းထွန်းက အလန့်တကြား ပြောလိုက်သည့်အတွက် မတင်ရီမက ဆုပ်ကိုင်ထားသော လီးတန်ကြီးကို ရုတ်တရက် လွှတ်လိုက် မိသည်။ မျှားတံအားကုန်ဆွဲထားသည့်အတွက် ကွေးပါလာသော လေးကိုင်းသည် မျှားရွက်တိုင်နှင့် တပြိုင်နက် ကန်ထွက်သွားသလို  ထို့အတူ ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးမှာလည်း မတင်ရီမ လက်ကလွတ်ထွက်သွားသည်ဆိုတာနဲ့ ချက်ဆီသို့ ကန်တက်သွားပါ တော့သည်။

ထွန်းထွန်းက ပုဆိုးနှင့် အကျႌတို့ကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး သူ့စကားကို ပြန်ဆက်သည်။  “ မမ…ဖိနပ် အောက်မှာ ချွတ်ထားတာ လား…” “ ဟုတ်တယ်လေ… အောက်မှ မချွတ်လို့ ခေါင်မိုးပေါ် တင်ထားရမှာလား….”   မတင်ရီမက လီးတန်ကြီးကို ဆော့ကစား နေရာမှ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်ရသဖြင့် ကျွဲမြီးတို အူပွနေပုံ ၇သည်..။  “ အဟင်းဟင်း….မမက ဒေါချည်းပဲ.. ပီးရင် တဝကြီး စားရမဲ့  ဥစ္စာ ..၊ ဒီက စကားလဲ ဆုံးအောင် နားထောင်ပါအုံး…”  “ ပြော….ပြော…ဘာလဲ…” မတင်ရီမက အရည်ရွှန်းလဲ့သော မျက်လုံးများ ဖြင့် မျက်စောင်းထိုးရင် ပြောသည်။  “ အပေါ့လေး ဘာလေး စွန့်ချင်ရင် သွားစွန့်ထား…ပြီးတော့ ဖိနပ်ကို ဒီအိမ်ပေါ် ယူလာခဲ့…ဒီ ရက်ပိုင်းအတွင်း မေမေက အိမ်ပေါ်မတက်ဘူး စိတ်ချ၊ ဖေဖေလဲ မရှိဘူး..၊ မမကို ဒီအပေါ်မှာ ဝှက်ထားပြီး တစ်ညလုံး လိုးတောင် ရ တယ် သိလား…”   “ အလိုတော်… ကျုပ်အိမ်က ကျုပ်ပျောက်လို့ ပြဿနာ တက်မှာပေါ့…လို့”  “ မောင်လေး ကြည့်စီစဉ်ပါ့မယ်…”  “ အဲလို ဆိုလဲပြီးရော… ဟွန်း….တော်တော်ထ….”  မတင်ရီမက တွန့်ကျေနေသော ထမီအကျႌများကို ခပ်ပြန့်ပြန့်ဖြစ်သွားအောင်   လုပ်လိုက်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်။ ထို့နောက် အိမ်သာထဲ သေးသွားပေါက်၏။ သေးက ဘယ်အချိန်ထဲက ထွက်ချင်နေမှန်း  မသိ…တဖြန်းဖြန်းနဲ့ ပေါက်ချလိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဖဝါးနှင့် ဖိပွတ်ရင်း နမ်းကြည့်လိုက် သည်။

ငါးဖောင်ရိုးနံ့လိုလို အနံ့တစ်မျိုးက စူးရှရှလေး ထွက်နေ၏။ ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို အတွင်းပါနှိုက်၍ ရေနှင့် အထပ်ထပ်  ဆေးကြောသည်။ ပိုက်ဆံရှိသော သူဌေးတွေမို့ အိမ်သာက ရေလောင်းအိမ်သာ ဖြစ်သည်။ ဆပ်ပြာခွက်ထဲမှာလည်း အမွှေးခဲ ထည့် ထားသည်။  မတင်ရီမက နောက်တစ်ကြိမ် စောက်မွှေးမဲမဲအုံကြီးကိုပါ ရေလောင်းလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာအမွှေးခဲနှင့် စောက်မွှေးအုံရော  အတွင်းအပြင်ရော သေချာ ပွတ်နှိုက်ပြီး စိတ်တိုင်းကျအောင် ဆေးကြော ပွတ်တိုက်ပြီးမှ အိမ်သာထဲက ထွက်ခဲ့ကာ အပေါ်သို့ တက် လာသည်။ ထွန်းထွန်းပြောလိုက်သည့်အတိုင်း ဖိနပ်ကိုလည်း တစ်ခါတည်း ယူလာခဲ့သည်။  ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ လက်ထဲက  ဖိနပ်ကို ယူပြီး သူ့အခန်းထဲ ဝှက်ထားလိုက်သည်။  “ လာ …မမ… ဒီအခန်းထဲ အသာဝင်နေလိုက်…”  မတင်ရီမကို အခန်းထဲဝင်ခိုင်း ပြီး ထွန်းထွန်း အောက်ထပ် ဆင်းလာသည်။ မတင်ရီမတို့ အိမ်ဖက်သို့ ခပ်သွက်သွက်ထွက်လာခဲ့၏။ မတင်ရီမ တပည့်မ စက်ချုပ် သမများကို မတင်ရီမ ကျွန်းပေါ်မှာ အကြွေးသွားတောင်းစရာ ရှိ၍ မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မည်ဖြစ်ကြောင်း သွားပြောပြီး ခပ် သုတ်သုတ် ပြန်လာခဲ့သည်။

ပြန်ရောက်သည်နှင့် အိမ်သာထဲဝင်ပြီး သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆပ်ပြာအထပ်ထပ်နဲ့ ဆေးကြောလိုက်သည်။ သူ အိမ်သာထဲကအထွက်  အပေါ်ထပ်တက်မည်ပြုစဉ် သူ့အမေ ပြန်ရောက်လာတော့၏။  “ သား…တင်ရီမ ပြန်သွားပလား….”   “ ဟုတ်ကဲ့မေမေ… ပြန်သွား တာ တော်တော်တောင် ကြာပြီ…”  “ မင်းကိုတော့ ခင်ရှာပါတယ်ကွယ်… သူ့ခမျာ အလုပ်ကို ဦးဆောင်နေရတာဆိုတော့ လိုအပ်တဲ့  အကူအညီရှိရင် ပေးလိုက်ပါနော်…သား..၊ ဒီရွာမှာ ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန် ကြိုးစားနေတဲ့ အာဂ မိန်းမ သားရဲ့…”  “ အာဂမိန်းမ မဟုတ်ပါ ဘူး အမေရာ… ရုပ်ရည်လဲရှိ ၊အလုပ်အကိုင်လဲရှိပါလျက်နဲ့ လင်ကောင်းရအောင် မယူနိုင်ဘူး…”   “ အောင်မယ်…သောက်ရမ်းမ ပြောနဲ့ တော်ရေ့..၊ သူကိုယ်တိုင်က မယူတာ..သူ့ကိုကြိုက်သူတွေ ပေါမှပေါ…၊ တစ်ပိုင်းကို သေနေကြတာ…”  “ အပျိုကြီးကော စစ် လို့လား အမေရာ…”   “ အင်း…ဒီရွာမှာတော့ ဘာအသံမှ မထွက်ဖူးဘူး….ဒါပေမယ့် စစ်မစစ်တော့ သူမှ သိမှာပေါ့ သားရဲ့…အဟင်း  ဟင်း….”  ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ ကြားအောင် တမင်ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့အမေကတော့ မတင်ရီမ တကယ်မရှိဘူးထင်၍  ရင်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ချီးမွမ်းခန်းတွေ ဖွင့်နေသည်။

“ ဒါပေမယ့် အမေရာ.. အပျိုကြီးအမည်ခံပြီး တိတ်တိတ်ပုန်း ခိုးစားနေတဲ့သူတွေ ပြည့်လို့… အဟား..ဟား…..”  “ သားနော်.. သူများ ကို မှိုချိုးမျှစ်ချိုး မပြောရဘူး… ဒါမျိုး မေမေ မကြိုက်ဘူး သိလား…”  “ အလကား စတာပါ အမေရ..၊ အော် ဒါနဲ့ အမေ…”  “  ဟေ….ဘာလဲ ပြော သား…”  “ ကျနော့် အဓိဋ္ဌာန်လုပ်ငန်းကြီး မပြီးသေးဘူး ၊ ဒီတစ်ခါ တံခါးဂျက် ချထားမယ်၊ စောစောက တံခါး ပိတ်မထားမိဘူး..၊ မတင်ရီမ အပေါ်စွတ်တက်လာတာ ဟိုစကားပြော ဒီစကားပြောနဲ့ အဓိဋ္ဌာန်ပျက်တယ် အမေရ…နော်…” “ အေး  အေး…မင့်သဘော မင်းသဘော…”  ထွန်းထွန်းအမေကမူ သူ့သား ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အဓိဋ္ဌာန် ဝင်နေသည်ဆို၍ သဘောစွတ် ကျနေသည်။ ထွန်းထွန်းတို့သားအမိ ပြောနေကြတာကို မတင်ရီမ အပေါ်ထပ်က အတိုင်းသား ကြားနေရသည်။ ကျေလည်းကျေနပ်၊  ဒေါသလည်း ဖြစ်နေပါ၏။ ကျေနပ်တာက ထွန်းထွန်းအမေကြောင့်..၊ မကျေနပ်တာကတော့ ထွန်းထွန်း စကားကြောင့် ဖြစ်၏..။     “ ဟွန်း… သေချင်းဆိုးလေး…ငါးပိချက်.. အပျိုကြီးစစ်မစစ်ဆိုတာရော.. တိတ်တိတ်ပုန်း ခိုးစားတတ်တာတွေရော စုံလို့..၊ ငါ့ကို လိုး နေတာက သူ..ပြီးတော့ ဒီတစ်သက် ငါအလိုးခံဘူးတာလဲ သူ.. ..ဟွန်း ဒါနဲ့များ သေချင်းဆိုးလေး သိရောပေါ့…လာမှ  ပေါင်တွင်းကြောကို ပြတ်ထွက်သွားအောင် ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်အုံးမယ်..၊ ”

မတင်ရီမတစ်ယောက် အခန်းထဲကနေ ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာဖြင့် ဟန်ဆောင်ဒေါသ ထွက်နေပါတော့သည်။   ထွန်းထွန်းက တံခါးမ ကြီးကို ဂျက်ထိုးပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ ခုတင်ပေါ် တစောင်းထိုင်နေသော မတင်ရီမကို ပြေးဖက်လိုက်၏။ မတင်ရီမက လုံးဝ အဖက်မခံ။ ဟိုရှောင်ဒီရှောင်နှင့် ရုန်းကန်နေသည်။ ထွန်းထွန်းကလည်း မရမက ဖက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ မတင်ရီမတစ်ယောက်  ထွန်းထွန်းရင်ခွင်ထဲသို့ ကျရောက်သွားပါတော့၏။  မျက်နှာကို ထပ်တလဲလဲ နမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တစ်ရှိုက်မက်မက်  စုပ်နမ်းရင်း ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်ကာ ပွတ်ပေးသည်။ မတင်ရီမ လက်မြှောက်အရှုံးပေးကာ  မျက်လုံးမှေးစင်းလျှက် ထွန်းထွန်းပြုသမျှ ငြိမ်ခံနေရပါတော့သည်။  ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စေ့ ငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့် ပွတ်ချေပေးလိုက်သောအခါ….  “ အင့်..ဟင့်…. ဟင့်….အို… အင့်……အ…. ဟင့် ဟင့်..ကျွတ်ကျွတ်… “  မတင်ရီမ တစ်ကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးသွားပါတော့သည်။ ထွန်းထွန်းရဲ့အိမ်က သာမန်အိမ်တွေထက် ပိုမြင့်ပြီး  အခိုင်အမာ ဆောက်လုပ်ထားသည့်အတွက် အပေါ်ထပ်က သာမန်အသံမျှကို အောက်ထပ်က လုံးဝမကြားနိုင်ပါ..။ အခင်းကြမ်း တွေကလည်း တစ်လက်မဒု လျှာထိုးသစ်မာတွေမို့ လှုပ်ရှားမှုများကို အောက်ထပ်က သိနိုင်ခြင်း မရှိပါချေ..။

ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို နှိုက်ဆွလျှက်ကပင် … “ မမ….”   “ ဟင်……..“  မတင်ရီမက လှိုက်မောသံကြီးနှင့်  ထူးသည်။  “ စိတ်ချလက်ချ ခံတော့နော်..၊ မမအိမ်ကို ကျွန်းထဲ အကြွေးတောင်းသွားမှာ ညမိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မယ်လို့ ပြောထား ပြီးပြီ…ဟဲဟဲ…. ပိုင်ဘူးလား…ဗျာ…”  အခုမှ သူမကို ထွန်းထွန်း အပုတ်ချထားတာ သတိရပြီး…  “ အင့်…ပိုင်အုံးမယ်… ပိုင်အုံး မယ်….ကဲ ကဲ….”  ထွန်းထွန်း ပေါင်တွင်းကြောကို ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်၏။  “ အား….အား…. နာ…နာတယ်…မမရ…..”   “ နာ…သေ လေ… စောစောက ဘာလို့ ငါ့ကို အပုတ်ချရတာလဲ…ဟင်း….”  ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမကို ဖမ်းဆွဲရင်း ပြော၏။   “ လာ…မမ အပြင် ထွက်ရအောင် ၊ မောင်လေး လက်ဖွဲ့စီရင်ချင်လို့…ပြီးတော့ မမအံ့သြသွားအောင် ပြစရာလဲ ရှိတယ်…”  မတင်ရီမ ဘာမသိညာမသိ နှင့် အူကြောင်ကြောင်လေး ပါလာသည်။  “ ဒီမယ်….ရော့….”  ထွန်းထွန်းက စာရွက်ပိုင်းလေးတစ်ခု လှမ်းပေးသည်။ မတင်ရီမ ဖတ် ကြည့်လိုက်သည်။

“ ယနေ့ ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ စီရင်ရမည်၊ သက်ဆိုင်သူ မိန်းမတစ်ယောက်လာစေ… ရောက်လာသူသည် ငါနဲ့ ဘဝတစ်ပါးက ရေစက်မ ကင်းသူ ဖြစ်ရမည်…ဥုံ ဧဟံဧဟိ…”   စာကိုဖတ်ရင်း မတင်ရီမ မျက်နှာ ရှက်သွေးဖြန်းကာ ပြုံးကြည်ဝင်းပနေ၏။  “ နပေါအုံး…  ဒီ..ဥုံဧဟံဧဟိ ဆိုတာက ဘာလဲ…” “ ဥုံ…လာ လာ…ပေါ့ မမရာ…”   “ ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ဆိုတာက…”  “ ပီယသိဒ္ဒိ အဆောင်လက်ဖွဲ့ လေ မမရဲ့… ဒီလက်ဖွဲ့က မိန်းမနဲ့ ကာမစပ်ယှက်ပြီး စီရင်ရတာ…”  “ ဘာလဲ …. နင်က မိန်းမပွေဖို့လား…..၊ ဟင်း…ပွေလို့ကတော့ … သေဖို့သာ ပြင်…ဟွန့်……”  “ ဟာ….ကြံကြီးစည်ရာဗျာ… ကြီးပွားတိုးတက်ရေး အတွက် အထောက်အကူရအောင်လို့ပါ…ဒီမယ်… ဟောဒီလက်ဖွဲ့စီရင်နည်းကို ဟောဒီရှေးဟောင်းပေထဲက မောင်လေးကူးထားတာ…ရော့ ဖတ်ကြည့်…”  ထွန်းထွန်းက စာရွက်တစ် ရွက်ကို ထုတ်ပေးလိုက်ပြန်၏။ မတင်ရီမ ဖတ်ကြည့်သောအခါ အောက်ပါအတိုင်း တွေ့၇သည်။

“ မိန်းမ၏ နို့နှစ်လုံးအကြားနား ရွှေပြားတင်၍ အောက်ပါအတိုင်း အင်းဘောင်ခတ်ပါ…အင်းဘောင်ခတ်ပြီးလျှင် လီးနှင့်စောက်ဖုတ်  ချင်းတေ့၍ (ဂ) အက္ခရာကို ရေးပါ၊ ထို့နောက် လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ဒစ်မြုပ်ရုံသွင်း၍ (ပ) အက္ခရာကို ရေးပါ။ ထို့နောက် လီး ကို တစ်ဝက်ကျော်ကျော် သွင်းမြှုပ်ပြီး (ယ) အက္ခရာကို ရေးပါ။ ထို့နောက် လီးကို အဆုံးထိဝင်အောင် သွင်းမြှုပ်ပြီး (အ) အက္ခရာ ကို ရေးပါ..။  ထိုသို့ရေးပြီးနောက် မိန်းမ၏ နဖူးပြင်ပေါ်မှတင်၍ လိပ်ရမည်။ လိပ်နေစဉ် အောက်ပါမန္တာန်ကို (၃၇)ခေါက် ရွတ်ဆိုရ မည်။ (မှတ်ချက်) လီးကို နှုတ်မပစ်ရ၊ သွင်းမြဲအတိုင်း သွင်းထားရမည်။  “ ဥုံ… မုံစလိန္ဒာ တောသာယာ… ကသည့်မုဆိုး ငါ့ကိုလိုး လို သည်ကိုလည်း ငါမသိ ..ဝင်လေ တစွိစွိ….”  (၃၇) ခေါက် ရွတ်ပြီးလျှင် ထိုလက်ဖွဲ့ကို မိန်းမပါးစပ်ထဲ ငုံခိုင်းပြီး ကာမစပ်ယှက်မှု  ပြီးဆုံးသည်အထိ ဆက်ဆံရမည်။ ထိုသို့ဆက်ဆံရင်းက သုတ်ရည်မထွက်ခင်အထိ ထို မန္တာန်ကို ရွတ်ဆိုရမည်။ သုတ်ရည်ထွက်နေ စဉ် အောက်ပါမန္တာန်ကို ရွတ်ရမည်။

“ ဥုံ…ဒေဝါ..ဒေဝီ…မှိုင်း ဆရာမှိုင်း….”  ဟော… ဘသား မိုးရိပ်. …ဟော ဘသမီး မိုးရိပ်..အမောင်ပြူး…ပြူးသတည်း…အမိပြူး.ရူး သတည်း… နေ့လည်းရူးစေလေ…ပြူးလည်းပြူးစေလေ… ရူးလည်း ရူးစေလေ…ဥုံ..ပီယေဒေဝါ..ပီယာ ဒေဝီ… အမှောင်ရွှင် ကြာ မည် တကြည့်ကြည့်… အမယ်ရွှင် ခင်မည် တအိအိ ပီယေဟိ..သမဉ္စဟောဂေါ သွားဟ…  သုတ်ရည်များ ပြောင်စင်အောင် သုတ်ပြီး လျှင် လီးတန်ကြီးကို မနှုတ်သေးဘဲ ဆက်လက်သွင်းထားပြီး အောက်ပါမန္တာန်ကို (၃၇) ခေါက် အဆုံးသတ် ရွတ်ဖတ်ရမည်။ ပြီးလျှင်  မိန်းမပါးစပ်ထဲ ငုံထားသော လက်ဖွဲ့ကို ယူ၍ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ထည့်သွင်းကာ အပေါ်က လက်ဝါးနှင့် အုပ်ထား၍  အောက်ပါမန္တာန်ကို (၃၇)ခေါက် ရွတ်ရပါမည်။  ဤလမ်းညွှန်ချက်အတိုင်း အောက်မြင်စွာ ဆောင်ရွက်နိုင်ခြင်းသည်။ ပီယသိဒ္ဒိ  ပြီးမြောက်သော ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ ဖြစ်ပါတော့သတည်း….။ လက်ဖွဲ့ကို ဆပ်ပြာနှင့် ပြောင်အောင်ဆေးကြောပြီးလျှင် အကြောင်းရှိ က နှုတ်တွင်ငုံ၍ ပြောဆိုက သမ္ဗဣစိတံ.. အလိုကိစ္စအားလုံး ပြီးမြောက်နိုင်၏။

မတင်ရီမက ရှေးဟောင်းစာပေထဲက ကူးထားသော စာများကို ဖတ်အပြီး ထွန်းထွန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ကြည်နူးခြင်း ပီတိလှိုင်းတွေ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။  ထွန်းထွန်းကိုလည်း ရမ္မက်ရောင်လွှမ်းသည့် တောက်ပရွှန်းစိုသော မျက်လုံးတို့ဖြင့်   ကြည့်နေ၏။ “ ကဲ…ဘယ့်နှယ်လဲ… မမ လုပ်ငန်းစတော့မလား…”  “ ဟင့်အင်း…နိုးပဲ…လုံးဝ ..လုံးဝ လက်မခံနိုင်ဘူး…”   မတင်ရီ မက ခပ်တည်တည်ဖြင့် ပြောရင်း… သူမအပေါ်အကျႌ ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်နေ၏။ ဖြူဝင်းနုထွတ်ပြီး အိစက်မို့ ထွားသော နို့အုံကြီးနှစ်မွှာက အတွင်းခံအကျႌကို ရုန်းကန်ထွက်တော့မည့်ပမာ တင်းရင်းဖောင်းကားနေသည်။ မတင်ရီမက လက် နှစ်ဖက်ကို ကျောဖက်သို့ပို့ပြီး ဘရာစီယာချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ကာ အတွင်းခံအကျႌကို ချွတ်ယူလိုက်သည်။  တင်းရင်း မို့မောက်သော နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးများက ဘွားခနဲပေါ်ထွက်လာသည်။ နို့သီးခေါင်း နီနီလေးနှင့် ၎င်းပတ်လည်ရှိ နီညိုရောင်သမ်းနေ သော နေရာတဝိုက်မှာ စူစူတင်းတင်း ဝင်းဝင်းဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသည်။ ထွန်းထွန်းက လှပအိစက်သော နို့အုံမို့မို့ကြီးကို  မျက်နှာအပ်ကာ အထပ်ထပ်နမ်းရှုံ့လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းတောင့်တောင့်လေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စို့လိုက်ပါတော့သည်။

“ ပြျွတ်…..ပြွတ်….. ပြွတ်…….ပြွတ်…ပြတ်…..ပြတ်….ပြတ်….”  “ အား…အား…….အင့်……အမေ့…အား……”  မတင်ရီမတစ် ယောက် ကာမအကြောပေါင်းတစ်ထောင် ပွင့်ကန်လာပြီး ခါးကော့ရင်မော့လျှက် ဘယ်ညာပခုံးနှစ်ဖက်လည်း လှုပ်ရမ်းကာ မျက်စိစုံ မှိတ်ပြီး ခံနေရပါတော့သည်။ “ ပြွတ်……ပြွတ်….ပြွတ်……….ပြီ…..ပြိ……..ပြတ်………ပြွတ်…….”  “ ရှီး….ကျွတ်….အား…… ဖွတ်………စွပ်…ပလွတ်…..အမေ့……အား..ဟား…ဟင်း အင့်…အို အမေ့…အင့်…ယား….ယား တယ် ကွာ…. ဟင်း ဟင်း…   အင်း..အား..အမေ့… ကျွတ်..ကျွတ်…….”  ထွန်းထွန်းက ဒူးထောက်လျှက် မတင်ရီမခါးကို မရွှေ့ပြီး နို့ကိုစို့ပေးသည်။ မတင်ရီမ  လက်နှစ်ဖက်က ထွန်းထွန်းခေါင်းကို တင်းနေအောင် ဖိထားသည်။ နှာခေါင်းဝကို နို့အုံမို့မို့က ပိတ်မသွားရလေအောင် နို့သီးခေါင်းကို  အဆက်မပြတ် စို့လျှက်ရှိသည်။ “ ပြွတ်…ပြွတ်…ပြတ်….ပလွတ်…ပြစ်……ပြိ……”  “ အ…အမလေး… အား …ရှီး….ကျွတ်ကျွတ်…  ..”  မတင်ရီမ စောက်ခေါင်းထဲ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားယားတက်လာသည်။

“ ဟင်း…ဟင်း….တော်…တော်ပါအုံး မောင်လေးရယ်.. မောင်… မမ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကုန်လိမ့်မယ်….”   မတင်ရီမက အတင်း တောင်းပန်မှ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် နို့စို့ခြင်းကို ရပ်လိုက်တော့သည်။ မတင်ရီမ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချရင်း ရီဝေသော  မျက်လုံးအစုံဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။  “ ဟွန်း…သိပ်တတ်တာပဲ…မမဖြင့် ကောင်းလွန်းလို့ အသက်ထွက်သွားမတတ် မှတ်ရတယ်..  ဟွန်း ငါးပိချက် မို့သာ တော်တော့တယ်.. ”  မတင်ရီမက အပြုံးတစ်ဝက် အရှက်မျက်နှာဖြင့် ဆို၏။  သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ပေါ်မှာ  ဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်နေကြစဉ် ထွန်းထွန်းအမေ ဒေါ်ရီမြင့်က မီးဖိုခန်းအရှေ့ ခါးပြင်ပေါ်တွင် ပြောင်းဖူးစေ့တွေ ရွေးနေ၏။ မီးဖိုခန်း နှင့်  လူနေအိမ်မကြီးမှာ ပေ ၄၀ လောက် ကွာသည်။ မီးဖိုခန်းဆိုသော်လည်း သုံးနှစ်ပတ်လည် ပျဉ်ခင်းထရံကာ သွပ်မိုးဖြစ်သည်။  ခေါင်းရင်းဘက်တွင် ၁၅ ပေလောက် ပတ်လည် ခပြင်ထုတ်ထား၏။

မိုးလေဝသကင်းစင်လျှက် တောဓလေ့မို့ ဧည့်သည်လာလျှင်လည်း ထိုခပြင်မှာပင် ဧည့်ခံသည်။  “ မမက ဘာသိလို့လဲ… မဝင်းခင်က  စောက်တင်းပြောတတ်တယ် ဗျ…၊ ဟိုတစ်နေ့ကလဲ အမေ့ကို ဘာတွေ ပြောနေတာ မှတ်လဲ…”  “ ဘယ်သိမှာလဲ…”   မတင်ရီ မက ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ မျက်စောင်းထိုး၏။  “ အမသားကို ပစ်မထားနဲ့နော်… ဒီအရွယ်လေးနဲ့ အဓိဋ္ဌာန် တွေဘာတွေ ဝင်လို့ ဟင်း… ရူးသွားအုံးမယ်… သိလား… အဲဒီလို ပြောသွားတာ မမရ…”  ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ ကျေနပ်အောင် ဖြီး ဖြန်းနေခြင်းသာ ဖြစ်ပါ၏။  “ ကဲဟာ..ကြာတယ်… လက်ဖွဲ့ဆိုတာ လုပ်တော့၊ ပြီးရင်ပြန်မယ်…”  မနာလို မခံချင်စိတ်ကြောင့် မတင် ရီမ ကျွဲမြီးတိုနေပုံရသည်။ ဒေါသစိတ်ကြောင့် စောစောက ဖီလင်တွေ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ မတင်ရီမက အပျိုကြီးဆိုတော့  သဝန်တိုသည်။ သူကလည်း ..သူပဲကိုး..။  ထွန်းထွန်းက အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး တစ်ထွာခန့်ရှိသော နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ယာကို မထုတ်လာ ပြီး မြောက်ဘက်နံရံကပ်၍ ခင်းလိုက်သည်။ မှန်တံခါးတွေ အလုံပိတ်ထားသည့်တိုင် မှန်ပြတင်းတွေမို့ အိမ်ထဲတွင် လင်းနေသည်။

မတင်ရီမက ထွန်းထွန်းကို မကြည်ပေါက်နှင့် ကြည့်ရင်း ငူငူကြီး ရပ်နေ၏။ ထွန်းထွန်းက စိနေသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ထိုး ဖြဲလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှာနှင့်ပင့်ယက်လိုက်သည်။ မတင်ရီမ တစ်ကိုယ်လုံး ဖြိုးခနဲဖြင်းခနဲ ဖြစ်သွား၏။ စိတ်ကောက်နေ တာ တစ်ဝက်ပြေသွား၏။ ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာကို လက်နှင့်ဖြဲလိုက်ပြီး အရည်လဲ့ကာ နီရဲဖူးတစ်နေသည့်  စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုများကို လျှာဖျားဖြင့် ပွတ်ဆွဲယက်လိုက်သည်။  အီးခနဲ..အသံထွက်ကာ လည်ပင်းကြောကြီးတွေ အ ပြိုင်းပြိုင်း ထလျက် ခေါင်းက နောက်သို့ လန်သွားသည်။ ပေါင်နှစ်ခြမ်းလည်း ဘေးသို့ ကားထွက်သွား၏။ ထွန်းထွန်းက သူ့နှုတ်ခမ်း ဖြင့် စောက်ဖုတ်ကိုတေ့လျက် နီနုနု အတွင်းသားတွေကို ရှူးခနဲ စုတ်လိုက်သည်။  မတင်ရီမတစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ခနဲ မတ်သွားပြီး  ကိုယ်တွင်းက ကလီစာတွေ ဆွဲနှုတ်ခံရသလား အောက်မေ့ရအောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ အရှိန်ဟုန် ကြီးမားပြင်းထန်သော ကာမ ဝေဒနာကြီးကို ခံစားလိုက်ရ၏။ ထွန်းထွန်း စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုထဲသို့ လျှာကြီးထိုးသွင်းကာ ဝဲယာ ထက်အောက် နှံ့စပ် အောင် မွှေနှောက်နေပြန်သည်။   “ ပြွတ်…ပြွတ်…ပြတ်….ပြိ……ပြစ်……ပြွတ်……ပလွတ်….ပလစ်….ပြွတ်….”   “အမလေး….   အီး…..အီးဟီး…. အား..အား…ကျွတ်..ကျွတ်…. ..” မတင်ရီမ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ မတ်တတ်ရပ်နေရာမှ ဘေးသို့ပစ်လဲကျသွားသည်။  သို့သော် အောက်သို့ ဘုန်းခနဲ မကျခင် ထွန်းထွန်းက ဖမ်းထိန်းထားလိုက်သည်။

“ အင်းဟင်း….အင်း….အင့်…. အမလေး… အမေ့…အမေရေ… အား.အမလေး… ဟင်းဟင်း….ဟင်း.. အင်း.အင်း……”    စကား လည်းမပြောနိုင် ၊ မျက်စိကို စုံမှိတ်ပြီး ပါးစပ်ကြီးဟလျှက် သတိလက်လွတ် ဖြစ်နေရှာ၏။ လီးစစ်စစ် အရသာကို လုံးဝမတွေ့ဘူး သေးသော အပျိုကြီးမို့ တစ်ခါမှ မခံစားဘူးသော ကာမအရသာထူးကြောင့် သွေးလေခြောက်ခြားပြီး ရူးသွပ်သွားနိုင်၏။  ထွန်းထွန်း မှာ အကြံတစ်ခု ရသွား၏။ သူ့အခန်းထဲမှာ အသင့်ရှိနေသော လူပျံတော် သွေးဆေးနှင့်စပ်ထားသည့် မီးတောက်အရက်ပုလင်းကို  သွားယူလိုက်သည်။ ရေဗူးနှင့် ရေခွက်နှစ်ခွက်ပါ ယူလာခဲ့၏။ ပန်းကန်နှစ်လုံးထဲသို့ အရက်အပြည့် ထည့်လိုက်၏။  “ မမ…ထပါ အုံး… လန်းသွားအောင် ဒါလေး သောက်လိုက်…”  “ ကဲ…မမ ထလိုက်အုံးနော်… အမောပြေသွားအောင် ဒါလေး သောက်လိုက်…”   “ ရော့…သောက်လိုက်အုံး…”   ထွန်းထွန်းက တစ်ခွက်ထပ်ငှဲ့ပေးလိုက်၏။ မတင်ရီမ အရက် တရှိန်ထိုး သောက်ချလိုက်သည်။ အခု မှ သွေးလည်ပတ်မှု မှန်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး လန်းဆန်းလာတော့၏။  “ ဟွန်း… အသက်ကလေးက ငချွတ်အရွယ် ရှိသေး တယ်..သိပ်တတ်နေတာပေါ့လေ…”  မတင်ရီမက ချစ်မျက်စောင်းလေး ထိုးရင်း ပြော၏။

“ ဘဝပေး ကုသိုလ်ပေါ့ မမရာ…”  “ တဏှာရူး ရူးတယ်ပေါ့… ဘာ ဘဝပေးကုသိုလ်လဲ… ”  “ အံမာ…မှိုချိုးမျှစ်ချိုးနဲ့…. ၊ အဲဒီလို ဘူး လို့လဲ ကာမအရသာထူးကြီးကို မမ တဝကြီး ခံစားရတာ မဟုတ်ဘူးလား… ”  “ မမ…မောင်လေးကို ချစ်လား..”  “ ဟင့်အင်း…”  “  ဒါဖြင့် ဘာလို့ ခံတာလဲ…”  “ စောက်မြင်ကပ်လို့…”  အခု .. နေ့လည်ခင်းကြီးလည်း ဖြစ်၊ အိမ်ကလည်း မှန်တံခါးတွေ တပ်ထားသည် ဖြစ်ရာ အပေါ်ထပ်တစ်ခုလုံး လင်းထိန်နေသည်။ ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို တဝကြီး ကြည့်လိုက်သည်။ စောက်မွှေးအုံကြီးက  နက်မှောင်အုပ်ခဲနေပြီး ဆီးခုံမို့မို့ကြီးက ဖြူဝင်းအိနေသည်။  ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်လွှာကို လက်နှင့်အသာဖြဲ ကြည့်ရာ နီရဲနေသော အတွင်းသားနုနုတွေမှာ စောက်ရည်ကြည်တို့နှင့် စိုလက်နေသည်။ ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖြဲထား လျက်ကပင် သူ့နှာခေါင်းဝကို မြှုပ်၍ ရှူးခနဲ နမ်းလိုက်သည်။

စောစောက သေးပေါက်ရင်း ရေဆေးထားသည်ဖြစ်ရာ ပင်ကိုယ်အဖုတ်နံ့ သင်းသင်းလေးသာ ထွက်နေသည်။ ပူနွေးသော နှာခေါင်း လေနှင့် ရှိုက်နမ်းခြင်း ခံလိုက်ရသည့်အတွက် မတင်ရီမ ဖင်ဆုံကြီးမှာ ကြွတက်လာပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း အထက်သို့ ပြူ တင်းကော့တက်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက လျှာဖျားကိုစု၍ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေကြား ထိုးထည့်လိုက်သည်။  “ အီး …ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်… အား…အမလေး… အား..အ.င့်… ”  မတင်ရီမ နို့အုံတင်းတင်းကြီးမှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်နေပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို  ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်၍ ခါးကြီးကော့တက်လာ၏။ ထွန်းထွန်းက သူ့လျှာနွေးနွေးကြီးကို ကြုံ့လိုက် ဆန့်လိုက် မြှုပ်လိုက် လုပ်ရင်း ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် ထိုးဆွမွှေနှောက်လေသည်။ “ အား…. မောင်လေးရယ်… ”  “ တော်…တော်ပါအုံးနော်… နော်လို့… မမ စောက်ဖုတ် ကြီး ပွင့်ကန်ထွက်တော့မယ်.. အမလေး… အား… …”  ထွန်းထွန်း စိတ်ထဲမှာ တော်လောက်ပြီဟု အောင့်မေ့မိ၏။ ထို့ကြောင့်  စောက်ဖုတ်ယက်ပေးခြင်းကို ရပ်လိုက်သည်။ မတင်ရီမ ပေါင်ကြားမှ ထလာခဲ့ပြီး စားပွဲခုံပေါ်ရှိ တစ်လက်မလောက် ရွှေပြားလေး ကို ယူလိုက်သည်။

မတင်ရီမက အသက်ပြင်းပြင်း ရှူရင်း မျက်လုံးကို မှိတ်ထားသည်။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ၏ နို့ကြီးနှစ်မွှာကြားတွင် ရွှေပြားလေး ကို တင်ထားလိုက်သည်။ နှလုံးခုံသံတွေက မြန်ဆန်နေသေးသဖြင့် ရွှေပြားလေးမှာ လှိုင်းပေါ်က လှေပမာ လှုပ်ခတ်နေသည်။ ရွှေ ပြားအောက်တွင် ကဒ်အမာလေးခံထားပြီး စောစောကထဲက ယူထားသော ပေတံလေးဖြင့် အင်းဘောင်ခတ်လိုက်သည်။  အင်း ဘောင်ခတ်ပြီးသောအခါ မတင်ရီမ ပေါင်ခွကြားသို့ ပြန်လာ၏။ ဒူးထောက်လျှက် သူ့လီးထိပ်ကြီးနှင့် မတင်ရီမ အဖုတ်ဝကို တေ့ရုံ  တေ့ထားသည်။ ထို့နောက် ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး ဘယ်ဘက်လက်ကို ထောက်လျက် ညာလက်ဖြင့် (ဂ) အက္ခရာကို ရေးသွင်းလိုက် သည်။  ထို့နောက် လမ်းညွှန်ချက်အတိုင်း (ပ) အက္ခရာ၊ (ယ) အက္ခရာ၊ (အ) အက္ခရာတို့ကို ရေးသွင်းလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီး မှာ ယားကြွနေ၏။ ယခုလို တို့ထိ တို့ထိ အလုပ်ခံနေရတာကို မနည်း ချုပ်တည်း သည်းခံနေရသည်။ ကိစ္စအားလုံး ပြီးသောအခါ ရွှေ ပြားလေး မတင်ရီမ နဖူးပြင်ပေါ် ရောက်လာသည်။  ထွန်းထွန်းက ရွှေပြားလေးကို လိပ်ရင်း မန္တာန်ရွတ်နေသည်။ လီးကြီးသာ အဆုံး  ထိ အမြှုပ်ခံထားရပြီး မည်သည့်လှုပ်ရှားမှုမှ မပြုလုပ်သေးသဖြင့် မတင်ရီမ စိတ်ထဲ မရိုးမရွကြီး ဖြစ်ကာ အူတွေအသည်းတွေပါ   ယားကျိ ယားကျိ ဖြစ်နေသည်။ ထွန်းထွန်းက လက်ဖွဲ့လေးကို မတင်ရီမ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ မတင်ရီမက ပါးစောင် တွင်းသွင်း၍ ငုံလိုက်စဉ်မှာပင် အရှိန်အဟုန်ကြီးမားသော ဆောင့်ချက်တွေက ဒလစပ် ဝင်လာပါတော့သည်။  “ ဖွတ်….ဗြစ်… ဒုတ်…..ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်……ပလွတ်…ဗြစ်………”  “ အင်း…..အင့်….အမေ့….ဟင့်….အား…….အား..ရှီး………အီး…အ…………”

Zawgyi

မႈိင္းဆရာမႈိင္း (အစ/အဆုံး)

ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ မိန္းမသုံးေယာက္ႏွင့္ ကာမစပ္ယွက္ျခင္းအလုပ္ကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ပီပီျပင္ျပင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးၿပီ..။ ထို႔ေၾကာင့္ လူလားေျမာက္ခဲ့ၿပီဟု ဆိုႏိုင္ပါေတာ့၏။ သူ… တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညက စီစဥ္ခဲ့ေသာ ေဖာင္စီးလက္ဖြဲ႕သည္လည္း ကာမ အေငြ႕အသက္ ကာမဓာတ္မ်ား ကာမသိဒၶိေတြ တိုးလွ်က္ရွိေနပါသည္။   ေနာက္ထပ္ ေဖာင္စီးလက္ဖြဲ႕တစ္လုံးစီရင္ရန္ ထြန္းထြန္း  ႀကံစည္အားထုတ္လ်က္ ရွိ၏။ မၾကည္ရွိန္၊ မတင္ရီမ၊ မဝင္းခင္တို႔ဘက္ကို မလွည့္ႏိုင္ေသး..။ ထိုသုံးေယာက္ကမူ ထြန္းထြန္း၏ လီး ႀကီးကို ေအာက္ေမ့ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ ရွိေနၾကသည္။  မၾကည္ရွိန္ႏွင့္ မဝင္းခင္တို႔မွာ ကာမပိုင္လင္ေယာက္်ားေတြနဲ႔မို႔ ထြန္းထြန္းႏွင့္ ႏွစ္ ပါးသြားဇာတ္လမ္းမ်ားကို တိတ္တိတ္ေလး က်ိတ္၍သာ ေနၾကရသည္။ ထြန္းထြန္းအိမ္ဖက္ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ၍  မေယာင္မလည္ ေရာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ထြန္းထြန္းႏွင့္ တစ္ခါမွ် မေတြ႕ခဲ့ၾကရ..။ ထြန္းထြန္း အိမ္ေပၚထပ္မွာ အဓိ႒ာန္ဝင္ေနသည္ ဟု သူ႔အေမေျပာစကားအရ သိခဲ့ၾကသည္။ သည့္ထက္ပို၍ စပ္စုေနလ်င္ သူ႔မိဘေတြ ရိပ္မိကုန္မွာစိုးသည့္အတြက္ အသာေလးမင္ သက္ ေနၾကရ၏။

တဖန္ မၾကည္ရွိန္ႏွင့္ မဝင္းခင္တို႔ကလည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အကဲခတ္ေနၾကသည္။ ေႁမြေႁမြခ်င္းျဖစ္သည့္တိုင္ ေျခကို  မျမင္ႏိုင္ၾကေသးဘဲ ျဖစ္ေနၾက၏။   သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထက္ ဆိုးသူက မတင္ရီမ ျဖစ္သည္။ ဣေျႏၵႀကီးတစ္ခြဲသားႏွင့္ ႐ြာတြင္  နာမည္ေကာင္းယူခဲ့သမွ် ဣေျႏၵေတြ ကြာက်လုခမန္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းလီးႀကီး အလိုးမခံဘူးခင္က ရာဂစိတ္ေတြ  ထႂကြလာၿပီဆိုလွ်င္ အလြယ္တကူ ရွိေနေသာ ခရမ္းသီး၊ လက္တို႔ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ကို ထိုးဆြႏႈိက္ပြတ္ကာ အာသာေျဖခဲ့ရသူျဖစ္ရာ  ယခုလို လီးစစ္စစ္ကို အလိုးခံၿပီးေသာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႐ူးခ်င္သလို ႏွမ္းခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ သည္ထက္ မခံခ်ိမခံသာ  ျဖစ္ရတာက .. ႐ြာေထာင္ဘူတာကအျပန္ လွည္းေပၚတြင္ တစ္လမ္းလုံး လိုးလာခဲ့ေသာ ထြန္းထြန္းသည္ သူမက အိမ္ မွာပင္ အိပ္ဖို႔ေျပာေသာ္လည္း သူ႔အိမ္သူ ျပန္အိပ္မည္ဟု ဆိုကာ ဇြတ္ျပန္သြားခဲ့သည္။ လွည္းနဲ႔ႏြားေတြကိုလည္း ထားပစ္ခဲ့သည္။

မတင္ရီမ အေနျဖင့္ အိမ္ေရာက္လွ်င္ တစ္ညလုံး ဆက္လိုးၾကမည္ဟု စိတ္ကူးေမွ်ာ္လင့္ထားတာ..။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက  တားလို႔ေတာင္မရ.. ျပန္ခ်သြားသည္။ မတင္ရီမ ေနာက္တစ္ေန႔ လွည္းသြားပို႔ေသာအခါ သူ႔အေမေျပာစကားအရ ထြန္းထြန္း မနက္ မိုးလင္းခါနီးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ဆို၏။  ထြန္းထြန္း ျပန္သြားေသာအခ်ိန္မွာ ည (၂) နာရီခန႔္ေလာက္ကျဖစ္ရာ .. ထြန္းထြန္း ဘယ္ သူႏွင့္ ဘယ္မွာသြားအိပ္ေနသနည္း..။ ထြန္းထြန္းအေမက ညည္းေမာင္ မနက္ ၅ နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္တယ္ေဟ့… ညည္းတို႔ အိပ္ေရးပ်က္မွာစိုးလို႔ မႏႈိးခဲ့ဘဲ ျပန္လာတာလို႔ ေျပာတယ္..၊ လွည္းယူေနရင္ ႏိုးကုန္မွာစိုးလို႔ ထားခဲ့တာတဲ့..။  မတင္ရီမ ဆက္ေမး ေနလ်င္ ပိုရႈပ္ကုန္မွာစိုးသည့္အတြက္ အသာေလး ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရသည္။ ထြန္းထြန္း ေျပာခဲ့သမွ် တစ္ခုမွ မဟုတ္..။ အလိုးခံခ်င္ စိတ္ထက္ ဤအေျဖကို သိခ်င္စိတ္က ပို၍လႊမ္းမိုးသြားသည္။ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထက္ ေကာင္းေသာ ေစာက္ဖုတ္ ရွိေန၍သာ ဒီမသာ ေကာင္ေလး သူ႔ကို ပတ္၍ သြားျခင္းျဖစ္ရမည္။ ဒါျဖင့္ ..သူ႔ထက္ အရင္ ထြန္းထြန္း လိုးဖူးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီဆိုတာ  မုခ်သိလိုက္ရၿပီ..။

ကိုရင္လူထြက္ၿပီးတာမွ တစ္လေလာက္ရွိေသးတာ..ေျခသြက္လက္သြက္႐ုံမွ်မက လီးပါသြက္ေနပါေတာ့၏။ မတင္ရီမစိတ္ထဲ ကြၽဲ ၿမီးတို အူပြကာ ဗေလာင္ဆူေနပါေတာ့၏။ သူမကို ပက္ပက္စက္စက္ လိုးသြားၿပီးေနာက္ ယခုအခ်ိန္ထိ ထြန္းထြန္းႏွင့္ တစ္ခါမွ မ ေတြ႕၇ေသး..။  ထြန္းထြန္းအေဒၚ အသုဘရက္လည္တြင္ ေတြ႕ရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ရွာမိ၏။ ေသနာေကာင္ ဘယ္မွာသြားအိပ္ ေနသည္မသိ..။ အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ခဲ့ရ..။ မေနႏိုင္သည့္အဆုံး ထြန္းထြန္းတို႔အိမ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။  မတင္ရီမအိမ္မွာ  ထြန္းထြန္း ကိုရင္ဘဝထဲက စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ယူရသည့္အိမ္မို႔လို႔ မတင္ရီမႏွင့္ ထြန္းထြန္းတို႔ ရင္းႏွီးၾကေၾကာင္း သူ႔မိဘ မ်ားက နားလည္ထားၿပီး ျဖစ္၏။  ထြန္းထြန္းတို႔အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ထြန္းထြန္းအေမႏွင့္ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း မတင္ရီမက တန္း ေမးသည္။  “ မမ…ငါးပိခ်က္ ရွိလား…”  “ရွိပါ့ေတာ္… ေတာ့ငါးပိခ်က္က ဘာေတြမ်ား စိတ္ကူူးေပါက္တယ္ မသိဘူး..၊ အိမ္ေပၚမွာ  အဓိ႒ာန္ ဝင္ေနေလရဲ႕…”   မတင္ရီမ ထြန္းထြန္းအေမႏွင့္ စကားေျပာၿပီး အိမ္ေပၚတန္းတက္ခဲ့သည္။ ဘုရားစင္ေရွ႕တြင္ ထြန္းထြန္း  ပုတီးစိတ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔ေဘးနားတြင္ ထမင္းစားပြဲတစ္လုံးႏွင့္ ထိုစားပြဲေပၚတြင္ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ မႈိင္းခံစကၠဴ၊  ေ႐ႊျပား၊ ေငြျပားမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။

မတင္ရီမက စားပြဲခုံေဘး အသာဝင္ထိုင္ကာ အကဲခတ္ေနသည္။ မတင္ရီမေရာက္လာစဥ္ အခ်ိန္တြင္ ပီယမႏၲာန္ ပုဒ္ေရေပါင္း  ၁၅၀၀ ျပည့္ဖို႔ ၂၇ ပုဒ္သာ လိုေတာ့၏။ မတင္ရီမက စားပြဲေပၚမွ ပစၥည္းမ်ားကို စပ္စုေနသည္။ တစ္လက္မပတ္လည္ရွိ ေ႐ႊျပား၊ ေငြ ျပား ၊ စကၠဴေတြက ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီး အင္းခ်ရန္ မႈိင္းခံစကၠဴေပၚတြင္ အကြက္ေတြ ဆြဲထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ၿပီးေတာ့ ဗားမဲ့၊  ဗားတေဟာ့ ေလာကီစာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ ေပစာ႐ြက္ ၁၀ ႐ြက္ခန႔္ကိုလည္း ေတြ႕၇သည္။   ထြန္းထြန္း မႏၲာန္ပုဒ္ေရေပါင္း ၁၅၀၀  ျပည့္သြားေသာအခါ အဓိ႒ာန္ လုပ္ငန္းကို ရပ္နားလိုက္ၿပီး ေခါင္းကို အသာငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚက ပစၥည္းမ်ားကို စိတ္ဝင္ တစား ၾကည့္ေနေသာ မတင္ရီမကို ေတြ႕ျမင္သြားရာ…  “ ေဟာဗ်ာ… မမ ..ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနတာလဲ…”  “ သိပ္မၾကာ ေသးပါဘူး… ငါက ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနလို႔ ေသမ်ားသြားလားလို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့ေနတာ…”  မတင္ရီမက အလိုမက် ေသာ အမူအယာျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ေျပာလိုက္၏။ ထြန္းထြန္းအေမ တက္လာသည္။ ထြန္းထြန္းက စကားလႊဲေသာ  အေနျဖင့္…  “ ေမေမေရ… ေဟာဒီမွာ အပ်ိဳႀကီး မမက ေဗဒင္အတင္းေမးေနတယ္..၊ ေဟာလိုက္ရမလား…”

“ ေဟာလိုက္ေပါ့ သားရဲ႕..၊ ကိုရင္ဘဝက မင္းကို ထမင္း ခိုးခိုးေကြၽးေနတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ပဲ ဥစၥာ..ဟင္းဟင္း….”   “ ဟုတ္တယ္…မမ ေရ..မမသားငါးပိခ်က္က သိပ္ေဈးကိုင္ေနတာ..၊ အခုတေလာ အထည္ေတြပါးလြန္းလို႔….”  မတင္ရီမကလည္း မေခ၊ သူတို႔စကား ကို နင္း၍ အလိုက္သင့္ ေမွ်ာခ်လိုက္သည္။  “ ကဲ..ကဲ… မင့္မမကို ေဟာေပးလိုက္အုံး…..၊ ေမေမ ႐ြာေျမာက္ပိုင္း အေႂကြးသြား ေတာင္းစရာ ရွိလို႔..၊ ကဲ..တင္ရီမေရ.. ေနခဲ့ဦးေနာ္.. မမသြားလိုက္ဦးမယ္..” “ ဟုတ္ကဲ့…ဟုတ္ကဲ့…”  ထြန္းထြန္းအေမက အခန္းထဲ ဝင္ အဝတ္အစားလဲၿပီး ထြက္သြားသည္။  “ ကဲေျပာ… မမ…ေမြးႏွစ္ သကၠရာဇ္…”  “ ဘာ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ လဲ ဟြန္း….မေျပာလိုက္ ခ်င္ဘူး…၊ ငါ့ကို ထင္သလို လိုးၿပီးေတာ့ ဘာလို႔ ပစ္ထားတာလဲ ေျပာ….”  “ ပစ္မထားပါဘူး..မမရာ…၊ အခ်ိန္မက်ေသးလို႔ပါ…”    “ဒီမွာ ပီယလက္ဖြဲ႕ စီရင္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳတင္လုပ္ေနရလို႔ပါ..၊ မမေရာက္လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ဒီကျဖင့္ မမကိုမွန္းၿပီး ဒီေရာက္လာ ေအာင္ မႏၲာန္ေတြ ႐ြတ္လိုက္ရတာ..၊ အခုေတာ့ က်ေနာ့္ ဆႏၵေတြ ျပည့္သြားၿပီ…” ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမနား တိုးကပ္လာၿပီး တစ္ ကိုယ္လုံး သိမ္းက်ဳံးဖက္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ပါးကိုနမ္း၏။ ေဆးဆိုးစရာ မလိုဘဲ ပင္ကိုယ္ရဲ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို စုတ္လိုက္ သည္။

“ ႁပြတ္…ႁပြတ္….ႁပြတ္…..ျပတ္……”  “ ဟင္း……….”  မတင္ရီမ သက္ျပင္းေမာႀကီး ခ်လိုက္ရင္း ….  “ ဖယ္…ဖယ္စမ္းပါ… အခုမွ  သဲျပမေနနဲ႔…၊ ဒီကျဖင့္ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ…”  ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုတ္နယ္ပြတ္ေခ်ရင္း….  “ တ….တကယ္ လား…ဟင္……”  “ သိဘူး….သြား… ဟိုမယ္..တံခါးႀကီးက ပြင့္ေနတာ…”  “ ဟာ…ဟုတ္သားပဲ….”  ထြန္းထြန္းက တံခါးကို ခ်က္ထိုး လိုက္ၿပီး မတင္ရီမရွိရာ ျပန္လာသည္။ မတင္ရီမႏွင့္ ငါးလွမ္းေလာက္ အကြာတြင္ သူ႔ပုဆိုးကို ကြင္းလုံးခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့  အေပၚအက်ႌကိုပါ ခြၽတ္လိုက္၏။ ထြန္းထြန္းေပါင္ၾကားက လီးတန္ႀကီးက တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ ေတာင္မတ္ေနေလသည္။

ဟိုတစ္ေန႔ညက သူ႔ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အားရပါးရလုပ္သြားခဲ့ေသာ လီးႀကီးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီး ျမင္လိုက္ရေသာအခါ မတင္ ရီမ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ည..ဘူတာက အျပန္ လွည္းေပၚမွာ လိုးခဲ့စဥ္က လီးႀကီးမွန္းေတာ့သိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤမွ်ႀကီးလိမ့္မည္ ဟု တကယ္ မထင္ခဲ့..။ သူမ မၾကာမၾကာ အသုံးျပဳေလ့ရွိေသာ ခရမ္းသီးထက္ေတာင္ ႀကီးလို႔ေနေသးတာ…။  ထြန္းထြန္းက လီး တန္ႀကီး တရမ္းရမ္းျဖင့္ သူမထံ ေျဖးေျဖးခ်င္းလာေနပါသည္။ မတင္ရီမတစ္ေယာက္ လီးတန္ႀကီးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း  ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္း ထလာပါသည္။ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီးေသာ လီးတန္ႀကီးမို႔ ေပါင္ၾကားက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ လည္း တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ႐ြထလာ၏။ အနားေရာက္ေသာအခါ…  “ အင့္…ကိုင္ၾကည့္စမ္း…မမ…”  ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ မ်က္ႏွာႏွင့္  တစ္ေပေလာက္အကြာတြင္ မတ္တတ္ရပ္ေျပာလိုက္၏။ လီးႀကီးက အထက္သို႔ ေကာ့တက္ေနသည္ျဖစ္ရာ အေၾကာေတြ အ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလ်က္ ေသြးေၾကာႀကီးေတြ ဖုေဖာင္းေနသည္ကို အနီးကပ္ျမင္ေနရသည္။

မတင္ရီမ အသည္းေတြအူေတြ ယားလာသည္။ ေစာက္ဖုတ္အုံမွလည္း လႈိက္လႈိက္ ယားတက္လာသည္။  “ ေဟာဗ်ာ…ကိုင္ၾကည့္ပါ လို႔ ဆိုေန….”  မတင္ရီမက ထြန္းထြန္းလီးတန္ႀကီးကို ထူးဆန္းသတၱဝါ တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ တအံ့တၾသႀကီး ၾကည့္ေနစဥ္ ထြန္းထြန္း က ဒုတိယအႀကိမ္ တိုက္တြန္းလိုက္သည့္အတြက္ မ်က္ႏွာတြင္ ရွက္ေသြးမ်ား ျဖန္းကာ ၿပဳံးရိပ္ကေလး သမ္းသြားသည္။   ထို႔ေနာက္  မဝံ့မရဲျဖင့္ အထက္သို႔ ေကာ့မတ္ၿပီး ေထာင္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို လက္ဖဝါးႏုႏုကေလးျဖင့္ ဆုတ္ကိုင္ကာ ေအာက္ သို႔ဆြဲခ်လိုက္သည္။ လီးတန္ႀကီးက သန္မာလွသျဖင့္ အားစိုက္၍ ဆြဲခ်မွ ေအာက္သို႔ပါလာေလသည္။  ေႏြးေႏြးရွိန္းရွိန္း လီးအေတြ႕ က လက္ဖဝါးမွတဆင့္ ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးဆီသို႔ လႈိင္းထျဖတ္သန္းသြားသည္။ ေစာက္ဖုတ္ထဲ စစ္ခနဲ စစ္ခနဲ ျဖစ္ေန ၿပီး ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ စိုစိမ့္ထြက္လာသည္။  မတင္ရီမက သူကိုင္ထားေသာ အရွိန္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္လ်င္ အထက္သို႔ ႐ုန္းႂကြ၍  ေကာ့မတ္သြားျပန္သည္။ ဤသို႔ အရွိန္ေလွ်ာ့လိုက္ ၊ အရွိန္ျပန္တင္လိုက္ျဖင့္ လီးတန္ႀကီးကို ခိုစီးသကဲ့သို႔ အထပ္ထပ္ျပဳလုပ္ ရင္း ေဆာ့ကစားေနပါသည္။

ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ မဝင္းခင္ႏွင့္ ေနာက္ဆုံးလိုးခဲ့ေသာေန႔မွာ သူ႔အေဒၚအသုဘ ရက္လည္ညက ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ယေန႔  တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၄ ရက္ေန႔အထိ (၇) ရက္တိုင္တိုင္ မည္သည့္ေစာက္ဖုတ္မွ မလိုးဘဲ ပီယမႏၲာန္မ်ာ ႐ြတ္ဖတ္ျခင္း၊ မ ၾကည္ရွိန္ႏွင့္ စီရင္ခဲ့ေသာ ေဖာင္စီးလက္ဖြဲ႕ကို သိဒၶိတင္ျခင္း၊ ဂဝံ႐ုပ္တုကို စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တို႔ျဖင့္ တင္သ၍ အသက္သြင္းျခင္း   အပါအဝင္ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို အားေဆး လိမ္းေဆးတို႔ျဖင့္ အားျဖည့္လ်က္ သန္မာသထက္ သန္မာေအာင္၊ ႀကီးထြားသထက္ ႀကီး ထြားလာေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ ေပးလ်က္ရွိသည္။  သုတ္ကိုလည္း အေတာ္ၾကာၾကာ ထိန္းထားႏိုင္ေအာင္ အပူတျပင္း  ေလ့က်င့္ခဲ့၏။ ထြန္းထြန္း ေလ့က်င့္ပုံမွာ နံနက္ေစာေစာ ေခြးေလွးယားသီးႏွင့္ ေဖာ္စပ္ထားသည့္ ကာမအားတိုးေဆးကို လက္ဘက္ ရည္ဇြန္းတစ္ဇြန္း ေလာက္စား၏။ ေဆးစားၿပီး နာရီဝက္ခန႔္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မႏၲာန္ ႐ြတ္သည္။

နာရီဝက္ေစ့လ်င္ ေခြးေလွးယားျမစ္ႏွင့္ ေဖာ္စပ္ထားေသာ လိမ္းေဆးအဆီကို လီးတန္ႀကီးေပၚ သုတ္လိမ္းဆုတ္နယ္ရင္း ခပ္ျပင္း ျပင္း ဂြင္းတိုက္သည္။ သုတ္ရည္ထြက္ခါနီးလ်င္ ရပ္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္ထလုပ္ရင္း အာ႐ုံေျပာင္းပစ္လိုက္၏။ လီးႀကီး  အရွိန္ျပန္က်သြားေသာအခါ ေနာက္တစ္ဖန္ ေဆးျပန္လိမ္း၏။ ေစာေစာကလို ဂြင္းခပ္ျပင္းျပင္း တိုက္သည္။ သုတ္ေရထြက္ခါနီး လ်င္ အား႐ုံေျပာင္း၍ ထိုင္ထလုပ္သည္။  ဤပုံဤနည္းျဖင့္ စိတ္တိုင္းက်သည္အထိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေလ့က်င့္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္  သူ႔လီးတန္ႀကီးမွာ အရည္အေသြးျပည့္ဝေသာ စံခ်ိန္မီ သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးကဲ့သို႔ မာထန္ေတာင့္တင္းေနပါေတာ့သည္။   မတင္ရီမက  လီးတန္ႀကီးကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္၊ ျပန္လႊတ္လိုက္လုပ္၍ ကစားေနစဥ္…  “ ဟာ……အခုမွ သတိရတယ္.. မမ….ခဏ..ခဏ……….”  ထြန္းထြန္းက အလန႔္တၾကား ေျပာလိုက္သည့္အတြက္ မတင္ရီမက ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လီးတန္ႀကီးကို ႐ုတ္တရက္ လႊတ္လိုက္ မိသည္။ မွ်ားတံအားကုန္ဆြဲထားသည့္အတြက္ ေကြးပါလာေသာ ေလးကိုင္းသည္ မွ်ား႐ြက္တိုင္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကန္ထြက္သြားသလို  ထို႔အတူ ထြန္းထြန္းလီးတန္ႀကီးမွာလည္း မတင္ရီမ လက္ကလြတ္ထြက္သြားသည္ဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ဆီသို႔ ကန္တက္သြားပါ ေတာ့သည္။

ထြန္းထြန္းက ပုဆိုးႏွင့္ အက်ႌတို႔ကို ေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီး သူ႔စကားကို ျပန္ဆက္သည္။  “ မမ…ဖိနပ္ ေအာက္မွာ ခြၽတ္ထားတာ လား…” “ ဟုတ္တယ္ေလ… ေအာက္မွ မခြၽတ္လို႔ ေခါင္မိုးေပၚ တင္ထားရမွာလား….”   မတင္ရီမက လီးတန္ႀကီးကို ေဆာ့ကစား ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ရသျဖင့္ ကြၽဲၿမီးတို အူပြေနပုံ ၇သည္..။  “ အဟင္းဟင္း….မမက ေဒါခ်ည္းပဲ.. ပီးရင္ တဝႀကီး စားရမဲ့  ဥစၥာ ..၊ ဒီက စကားလဲ ဆုံးေအာင္ နားေထာင္ပါအုံး…”  “ ေျပာ….ေျပာ…ဘာလဲ…” မတင္ရီမက အရည္႐ႊန္းလဲ့ေသာ မ်က္လုံးမ်ား ျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္ ေျပာသည္။  “ အေပါ့ေလး ဘာေလး စြန႔္ခ်င္ရင္ သြားစြန႔္ထား…ၿပီးေတာ့ ဖိနပ္ကို ဒီအိမ္ေပၚ ယူလာခဲ့…ဒီ ရက္ပိုင္းအတြင္း ေမေမက အိမ္ေပၚမတက္ဘူး စိတ္ခ်၊ ေဖေဖလဲ မရွိဘူး..၊ မမကို ဒီအေပၚမွာ ဝွက္ထားၿပီး တစ္ညလုံး လိုးေတာင္ ရ တယ္ သိလား…”   “ အလိုေတာ္… က်ဳပ္အိမ္က က်ဳပ္ေပ်ာက္လို႔ ျပႆနာ တက္မွာေပါ့…လို႔”  “ ေမာင္ေလး ၾကည့္စီစဥ္ပါ့မယ္…”  “ အဲလို ဆိုလဲၿပီးေရာ… ဟြန္း….ေတာ္ေတာ္ထ….”  မတင္ရီမက တြန႔္ေက်ေနေသာ ထမီအက်ႌမ်ားကို ခပ္ျပန႔္ျပန႔္ျဖစ္သြားေအာင္   လုပ္လိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္သာထဲ ေသးသြားေပါက္၏။ ေသးက ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ထြက္ခ်င္ေနမွန္း  မသိ…တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ေပါက္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လက္ဖဝါးႏွင့္ ဖိပြတ္ရင္း နမ္းၾကည့္လိုက္ သည္။

ငါးေဖာင္႐ိုးနံ႔လိုလို အနံ႔တစ္မ်ိဳးက စူးရွရွေလး ထြက္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အတြင္းပါႏႈိက္၍ ေရႏွင့္ အထပ္ထပ္  ေဆးေၾကာသည္။ ပိုက္ဆံရွိေသာ သူေဌးေတြမို႔ အိမ္သာက ေရေလာင္းအိမ္သာ ျဖစ္သည္။ ဆပ္ျပာခြက္ထဲမွာလည္း အေမႊးခဲ ထည့္ ထားသည္။  မတင္ရီမက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေစာက္ေမႊးမဲမဲအုံႀကီးကိုပါ ေရေလာင္းလိုက္ၿပီး ဆပ္ျပာအေမႊးခဲႏွင့္ ေစာက္ေမႊးအုံေရာ  အတြင္းအျပင္ေရာ ေသခ်ာ ပြတ္ႏႈိက္ၿပီး စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ ေဆးေၾကာ ပြတ္တိုက္ၿပီးမွ အိမ္သာထဲက ထြက္ခဲ့ကာ အေပၚသို႔ တက္ လာသည္။ ထြန္းထြန္းေျပာလိုက္သည့္အတိုင္း ဖိနပ္ကိုလည္း တစ္ခါတည္း ယူလာခဲ့သည္။  ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ လက္ထဲက  ဖိနပ္ကို ယူၿပီး သူ႔အခန္းထဲ ဝွက္ထားလိုက္သည္။  “ လာ …မမ… ဒီအခန္းထဲ အသာဝင္ေနလိုက္…”  မတင္ရီမကို အခန္းထဲဝင္ခိုင္း ၿပီး ထြန္းထြန္း ေအာက္ထပ္ ဆင္းလာသည္။ မတင္ရီမတို႔ အိမ္ဖက္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ထြက္လာခဲ့၏။ မတင္ရီမ တပည့္မ စက္ခ်ဳပ္ သမမ်ားကို မတင္ရီမ ကြၽန္းေပၚမွာ အေႂကြးသြားေတာင္းစရာ ရွိ၍ မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သြားေျပာၿပီး ခပ္ သုတ္သုတ္ ျပန္လာခဲ့သည္။

ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္သာထဲဝင္ၿပီး သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဆပ္ျပာအထပ္ထပ္နဲ႔ ေဆးေၾကာလိုက္သည္။ သူ အိမ္သာထဲကအထြက္  အေပၚထပ္တက္မည္ျပဳစဥ္ သူ႔အေမ ျပန္ေရာက္လာေတာ့၏။  “ သား…တင္ရီမ ျပန္သြားပလား….”   “ ဟုတ္ကဲ့ေမေမ… ျပန္သြား တာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ၾကာၿပီ…”  “ မင္းကိုေတာ့ ခင္ရွာပါတယ္ကြယ္… သူ႔ခမ်ာ အလုပ္ကို ဦးေဆာင္ေနရတာဆိုေတာ့ လိုအပ္တဲ့  အကူအညီရွိရင္ ေပးလိုက္ပါေနာ္…သား..၊ ဒီ႐ြာမွာ ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခြၽန္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အာဂ မိန္းမ သားရဲ႕…”  “ အာဂမိန္းမ မဟုတ္ပါ ဘူး အေမရာ… ႐ုပ္ရည္လဲရွိ ၊အလုပ္အကိုင္လဲရွိပါလ်က္နဲ႔ လင္ေကာင္းရေအာင္ မယူႏိုင္ဘူး…”   “ ေအာင္မယ္…ေသာက္ရမ္းမ ေျပာနဲ႔ ေတာ္ေရ႕..၊ သူကိုယ္တိုင္က မယူတာ..သူ႔ကိုႀကိဳက္သူေတြ ေပါမွေပါ…၊ တစ္ပိုင္းကို ေသေနၾကတာ…”  “ အပ်ိဳႀကီးေကာ စစ္ လို႔လား အေမရာ…”   “ အင္း…ဒီ႐ြာမွာေတာ့ ဘာအသံမွ မထြက္ဖူးဘူး….ဒါေပမယ့္ စစ္မစစ္ေတာ့ သူမွ သိမွာေပါ့ သားရဲ႕…အဟင္း  ဟင္း….”  ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ ၾကားေအာင္ တမင္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔အေမကေတာ့ မတင္ရီမ တကယ္မရွိဘူးထင္၍  ရင္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြ ဖြင့္ေနသည္။

“ ဒါေပမယ့္ အေမရာ.. အပ်ိဳႀကီးအမည္ခံၿပီး တိတ္တိတ္ပုန္း ခိုးစားေနတဲ့သူေတြ ျပည့္လို႔… အဟား..ဟား…..”  “ သားေနာ္.. သူမ်ား ကို မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး မေျပာရဘူး… ဒါမ်ိဳး ေမေမ မႀကိဳက္ဘူး သိလား…”  “ အလကား စတာပါ အေမရ..၊ ေအာ္ ဒါနဲ႔ အေမ…”  “  ေဟ….ဘာလဲ ေျပာ သား…”  “ က်ေနာ့္ အဓိ႒ာန္လုပ္ငန္းႀကီး မၿပီးေသးဘူး ၊ ဒီတစ္ခါ တံခါးဂ်က္ ခ်ထားမယ္၊ ေစာေစာက တံခါး ပိတ္မထားမိဘူး..၊ မတင္ရီမ အေပၚစြတ္တက္လာတာ ဟိုစကားေျပာ ဒီစကားေျပာနဲ႔ အဓိ႒ာန္ပ်က္တယ္ အေမရ…ေနာ္…” “ ေအး  ေအး…မင့္သေဘာ မင္းသေဘာ…”  ထြန္းထြန္းအေမကမူ သူ႔သား ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ အဓိ႒ာန္ ဝင္ေနသည္ဆို၍ သေဘာစြတ္ က်ေနသည္။ ထြန္းထြန္းတို႔သားအမိ ေျပာေနၾကတာကို မတင္ရီမ အေပၚထပ္က အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ ေက်လည္းေက်နပ္၊  ေဒါသလည္း ျဖစ္ေနပါ၏။ ေက်နပ္တာက ထြန္းထြန္းအေမေၾကာင့္..၊ မေက်နပ္တာကေတာ့ ထြန္းထြန္း စကားေၾကာင့္ ျဖစ္၏..။     “ ဟြန္း… ေသခ်င္းဆိုးေလး…ငါးပိခ်က္.. အပ်ိဳႀကီးစစ္မစစ္ဆိုတာေရာ.. တိတ္တိတ္ပုန္း ခိုးစားတတ္တာေတြေရာ စုံလို႔..၊ ငါ့ကို လိုး ေနတာက သူ..ၿပီးေတာ့ ဒီတစ္သက္ ငါအလိုးခံဘူးတာလဲ သူ.. ..ဟြန္း ဒါနဲ႔မ်ား ေသခ်င္းဆိုးေလး သိေရာေပါ့…လာမွ  ေပါင္တြင္းေၾကာကို ျပတ္ထြက္သြားေအာင္ ဆြဲလိမ္ပစ္လိုက္အုံးမယ္..၊ ”

မတင္ရီမတစ္ေယာက္ အခန္းထဲကေန ၿပဳံး႐ႊင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ေဒါသ ထြက္ေနပါေတာ့သည္။   ထြန္းထြန္းက တံခါးမ ႀကီးကို ဂ်က္ထိုးၿပီး အခန္းထဲ ဝင္လာသည္။ ခုတင္ေပၚ တေစာင္းထိုင္ေနေသာ မတင္ရီမကို ေျပးဖက္လိုက္၏။ မတင္ရီမက လုံးဝ အဖက္မခံ။ ဟိုေရွာင္ဒီေရွာင္ႏွင့္ ႐ုန္းကန္ေနသည္။ ထြန္းထြန္းကလည္း မရမက ဖက္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မတင္ရီမတစ္ေယာက္  ထြန္းထြန္းရင္ခြင္ထဲသို႔ က်ေရာက္သြားပါေတာ့၏။  မ်က္ႏွာကို ထပ္တလဲလဲ နမ္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို တစ္ရႈိက္မက္မက္  စုပ္နမ္းရင္း ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လက္ဝါးႏွင့္ အုပ္ကာ ပြတ္ေပးသည္။ မတင္ရီမ လက္ေျမႇာက္အရႈံးေပးကာ  မ်က္လုံးေမွးစင္းလွ်က္ ထြန္းထြန္းျပဳသမွ် ၿငိမ္ခံေနရပါေတာ့သည္။  ထြန္းထြန္းက ေစာက္ဖုတ္အက္ကြဲေၾကာင္းထိပ္ရွိ ေစာက္ေစ့ ငုတ္ျပဴးျပဴးႀကီးကို လက္ခလယ္ထိပ္ျဖင့္ ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္ေသာအခါ….  “ အင့္..ဟင့္…. ဟင့္….အို… အင့္……အ…. ဟင့္ ဟင့္..ကြၽတ္ကြၽတ္… “  မတင္ရီမ တစ္ကိုယ္လုံး ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားပါေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းရဲ႕အိမ္က သာမန္အိမ္ေတြထက္ ပိုျမင့္ၿပီး  အခိုင္အမာ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္အတြက္ အေပၚထပ္က သာမန္အသံမွ်ကို ေအာက္ထပ္က လုံးဝမၾကားႏိုင္ပါ..။ အခင္းၾကမ္း ေတြကလည္း တစ္လက္မဒု လွ်ာထိုးသစ္မာေတြမို႔ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေအာက္ထပ္က သိႏိုင္ျခင္း မရွိပါေခ်..။

ထြန္းထြန္းက ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ႏႈိက္ဆြလွ်က္ကပင္ … “ မမ….”   “ ဟင္……..“  မတင္ရီမက လႈိက္ေမာသံႀကီးႏွင့္  ထူးသည္။  “ စိတ္ခ်လက္ခ် ခံေတာ့ေနာ္..၊ မမအိမ္ကို ကြၽန္းထဲ အေႂကြးေတာင္းသြားမွာ ညမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္မယ္လို႔ ေျပာထား ၿပီးၿပီ…ဟဲဟဲ…. ပိုင္ဘူးလား…ဗ်ာ…”  အခုမွ သူမကို ထြန္းထြန္း အပုတ္ခ်ထားတာ သတိရၿပီး…  “ အင့္…ပိုင္အုံးမယ္… ပိုင္အုံး မယ္….ကဲ ကဲ….”  ထြန္းထြန္း ေပါင္တြင္းေၾကာကို ဆြဲလိမ္ပစ္လိုက္၏။  “ အား….အား…. နာ…နာတယ္…မမရ…..”   “ နာ…ေသ ေလ… ေစာေစာက ဘာလို႔ ငါ့ကို အပုတ္ခ်ရတာလဲ…ဟင္း….”  ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမကို ဖမ္းဆြဲရင္း ေျပာ၏။   “ လာ…မမ အျပင္ ထြက္ရေအာင္ ၊ ေမာင္ေလး လက္ဖြဲ႕စီရင္ခ်င္လို႔…ၿပီးေတာ့ မမအံ့ၾသသြားေအာင္ ျပစရာလဲ ရွိတယ္…”  မတင္ရီမ ဘာမသိညာမသိ ႏွင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ပါလာသည္။  “ ဒီမယ္….ေရာ့….”  ထြန္းထြန္းက စာ႐ြက္ပိုင္းေလးတစ္ခု လွမ္းေပးသည္။ မတင္ရီမ ဖတ္ ၾကည့္လိုက္သည္။

“ ယေန႔ ေဖာင္စီးလက္ဖြဲ႕ စီရင္ရမည္၊ သက္ဆိုင္သူ မိန္းမတစ္ေယာက္လာေစ… ေရာက္လာသူသည္ ငါနဲ႔ ဘဝတစ္ပါးက ေရစက္မ ကင္းသူ ျဖစ္ရမည္…ဥဳံ ဧဟံဧဟိ…”   စာကိုဖတ္ရင္း မတင္ရီမ မ်က္ႏွာ ရွက္ေသြးျဖန္းကာ ၿပဳံးၾကည္ဝင္းပေန၏။  “ နေပါအုံး…  ဒီ..ဥဳံဧဟံဧဟိ ဆိုတာက ဘာလဲ…” “ ဥဳံ…လာ လာ…ေပါ့ မမရာ…”   “ ေဖာင္စီးလက္ဖြဲ႕ဆိုတာက…”  “ ပီယသိဒၵိ အေဆာင္လက္ဖြဲ႕ ေလ မမရဲ႕… ဒီလက္ဖြဲ႕က မိန္းမနဲ႔ ကာမစပ္ယွက္ၿပီး စီရင္ရတာ…”  “ ဘာလဲ …. နင္က မိန္းမေပြဖို႔လား…..၊ ဟင္း…ေပြလို႔ကေတာ့ … ေသဖို႔သာ ျပင္…ဟြန႔္……”  “ ဟာ….ႀကံႀကီးစည္ရာဗ်ာ… ႀကီးပြားတိုးတက္ေရး အတြက္ အေထာက္အကူရေအာင္လို႔ပါ…ဒီမယ္… ေဟာဒီလက္ဖြဲ႕စီရင္နည္းကို ေဟာဒီေရွးေဟာင္းေပထဲက ေမာင္ေလးကူးထားတာ…ေရာ့ ဖတ္ၾကည့္…”  ထြန္းထြန္းက စာ႐ြက္တစ္ ႐ြက္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ျပန္၏။ မတင္ရီမ ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါ ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕၇သည္။

“ မိန္းမ၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးအၾကားနား ေ႐ႊျပားတင္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း အင္းေဘာင္ခတ္ပါ…အင္းေဘာင္ခတ္ၿပီးလွ်င္ လီးႏွင့္ေစာက္ဖုတ္  ခ်င္းေတ့၍ (ဂ) အကၡရာကို ေရးပါ၊ ထို႔ေနာက္ လီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ ဒစ္ျမဳပ္႐ုံသြင္း၍ (ပ) အကၡရာကို ေရးပါ။ ထို႔ေနာက္ လီး ကို တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ သြင္းျမႇဳပ္ၿပီး (ယ) အကၡရာကို ေရးပါ။ ထို႔ေနာက္ လီးကို အဆုံးထိဝင္ေအာင္ သြင္းျမႇဳပ္ၿပီး (အ) အကၡရာ ကို ေရးပါ..။  ထိုသို႔ေရးၿပီးေနာက္ မိန္းမ၏ နဖူးျပင္ေပၚမွတင္၍ လိပ္ရမည္။ လိပ္ေနစဥ္ ေအာက္ပါမႏၲာန္ကို (၃၇)ေခါက္ ႐ြတ္ဆိုရ မည္။ (မွတ္ခ်က္) လီးကို ႏႈတ္မပစ္ရ၊ သြင္းၿမဲအတိုင္း သြင္းထားရမည္။  “ ဥဳံ… မုံစလိႏၵာ ေတာသာယာ… ကသည့္မုဆိုး ငါ့ကိုလိုး လို သည္ကိုလည္း ငါမသိ ..ဝင္ေလ တစြိစြိ….”  (၃၇) ေခါက္ ႐ြတ္ၿပီးလွ်င္ ထိုလက္ဖြဲ႕ကို မိန္းမပါးစပ္ထဲ ငုံခိုင္းၿပီး ကာမစပ္ယွက္မႈ  ၿပီးဆုံးသည္အထိ ဆက္ဆံရမည္။ ထိုသို႔ဆက္ဆံရင္းက သုတ္ရည္မထြက္ခင္အထိ ထို မႏၲာန္ကို ႐ြတ္ဆိုရမည္။ သုတ္ရည္ထြက္ေန စဥ္ ေအာက္ပါမႏၲာန္ကို ႐ြတ္ရမည္။

“ ဥဳံ…ေဒဝါ..ေဒဝီ…မႈိင္း ဆရာမႈိင္း….”  ေဟာ… ဘသား မိုးရိပ္. …ေဟာ ဘသမီး မိုးရိပ္..အေမာင္ျပဴး…ျပဴးသတည္း…အမိျပဴး.႐ူး သတည္း… ေန႔လည္း႐ူးေစေလ…ျပဴးလည္းျပဴးေစေလ… ႐ူးလည္း ႐ူးေစေလ…ဥဳံ..ပီေယေဒဝါ..ပီယာ ေဒဝီ… အေမွာင္႐ႊင္ ၾကာ မည္ တၾကည့္ၾကည့္… အမယ္႐ႊင္ ခင္မည္ တအိအိ ပီေယဟိ..သမၪၥေဟာေဂါ သြားဟ…  သုတ္ရည္မ်ား ေျပာင္စင္ေအာင္ သုတ္ၿပီး လွ်င္ လီးတန္ႀကီးကို မႏႈတ္ေသးဘဲ ဆက္လက္သြင္းထားၿပီး ေအာက္ပါမႏၲာန္ကို (၃၇) ေခါက္ အဆုံးသတ္ ႐ြတ္ဖတ္ရမည္။ ၿပီးလွ်င္  မိန္းမပါးစပ္ထဲ ငုံထားေသာ လက္ဖြဲ႕ကို ယူ၍ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ထည့္သြင္းကာ အေပၚက လက္ဝါးႏွင့္ အုပ္ထား၍  ေအာက္ပါမႏၲာန္ကို (၃၇)ေခါက္ ႐ြတ္ရပါမည္။  ဤလမ္းၫႊန္ခ်က္အတိုင္း ေအာက္ျမင္စြာ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ျခင္းသည္။ ပီယသိဒၵိ  ၿပီးေျမာက္ေသာ ေဖာင္စီးလက္ဖြဲ႕ ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း….။ လက္ဖြဲ႕ကို ဆပ္ျပာႏွင့္ ေျပာင္ေအာင္ေဆးေၾကာၿပီးလွ်င္ အေၾကာင္းရွိ က ႏႈတ္တြင္ငုံ၍ ေျပာဆိုက သမၺဣစိတံ.. အလိုကိစၥအားလုံး ၿပီးေျမာက္ႏိုင္၏။

မတင္ရီမက ေရွးေဟာင္းစာေပထဲက ကူးထားေသာ စာမ်ားကို ဖတ္အၿပီး ထြန္းထြန္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ၾကည္ႏူးျခင္း ပီတိလႈိင္းေတြ ဖုံးလႊမ္းေနသည္။  ထြန္းထြန္းကိုလည္း ရမၼက္ေရာင္လႊမ္းသည့္ ေတာက္ပ႐ႊန္းစိုေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္   ၾကည့္ေန၏။ “ ကဲ…ဘယ့္ႏွယ္လဲ… မမ လုပ္ငန္းစေတာ့မလား…”  “ ဟင့္အင္း…ႏိုးပဲ…လုံးဝ ..လုံးဝ လက္မခံႏိုင္ဘူး…”   မတင္ရီ မက ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေျပာရင္း… သူမအေပၚအက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ားကို တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္ေန၏။ ျဖဴဝင္းႏုထြတ္ၿပီး အိစက္မို႔ ထြားေသာ ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္မႊာက အတြင္းခံအက်ႌကို ႐ုန္းကန္ထြက္ေတာ့မည့္ပမာ တင္းရင္းေဖာင္းကားေနသည္။ မတင္ရီမက လက္ ႏွစ္ဖက္ကို ေက်ာဖက္သို႔ပို႔ၿပီး ဘရာစီယာခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ကာ အတြင္းခံအက်ႌကို ခြၽတ္ယူလိုက္သည္။  တင္းရင္း မို႔ေမာက္ေသာ ႏို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးမ်ားက ဘြားခနဲေပၚထြက္လာသည္။ ႏို႔သီးေခါင္း နီနီေလးႏွင့္ ၎ပတ္လည္ရွိ နီညိဳေရာင္သမ္းေန ေသာ ေနရာတဝိုက္မွာ စူစူတင္းတင္း ဝင္းဝင္းေဖာင္းေဖာင္းေလး ျဖစ္ေနသည္။ ထြန္းထြန္းက လွပအိစက္ေသာ ႏို႔အုံမို႔မို႔ႀကီးကို  မ်က္ႏွာအပ္ကာ အထပ္ထပ္နမ္းရႈံ႕လိုက္ၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေတာင့္ေတာင့္ေလးကို ပါးစပ္ျဖင့္ စို႔လိုက္ပါေတာ့သည္။

“ ျပြၽတ္…..ႁပြတ္….. ႁပြတ္…….ႁပြတ္…ျပတ္…..ျပတ္….ျပတ္….”  “ အား…အား…….အင့္……အေမ့…အား……”  မတင္ရီမတစ္ ေယာက္ ကာမအေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္ ပြင့္ကန္လာၿပီး ခါးေကာ့ရင္ေမာ့လွ်က္ ဘယ္ညာပခုံးႏွစ္ဖက္လည္း လႈပ္ရမ္းကာ မ်က္စိစုံ မွိတ္ၿပီး ခံေနရပါေတာ့သည္။ “ ႁပြတ္……ႁပြတ္….ႁပြတ္……….ၿပီ…..ၿပိ……..ျပတ္………ႁပြတ္…….”  “ ရွီး….ကြၽတ္….အား…… ဖြတ္………စြပ္…ပလြတ္…..အေမ့……အား..ဟား…ဟင္း အင့္…အို အေမ့…အင့္…ယား….ယား တယ္ ကြာ…. ဟင္း ဟင္း…   အင္း..အား..အေမ့… ကြၽတ္..ကြၽတ္…….”  ထြန္းထြန္းက ဒူးေထာက္လွ်က္ မတင္ရီမခါးကို မေ႐ႊ႕ၿပီး ႏို႔ကိုစို႔ေပးသည္။ မတင္ရီမ  လက္ႏွစ္ဖက္က ထြန္းထြန္းေခါင္းကို တင္းေနေအာင္ ဖိထားသည္။ ႏွာေခါင္းဝကို ႏို႔အုံမို႔မို႔က ပိတ္မသြားရေလေအာင္ ႏို႔သီးေခါင္းကို  အဆက္မျပတ္ စို႔လွ်က္ရွိသည္။ “ ႁပြတ္…ႁပြတ္…ျပတ္….ပလြတ္…ျပစ္……ၿပိ……”  “ အ…အမေလး… အား …ရွီး….ကြၽတ္ကြၽတ္…  ..”  မတင္ရီမ ေစာက္ေခါင္းထဲ လႈိက္ခနဲ လႈိက္ခနဲ ယားယားတက္လာသည္။

“ ဟင္း…ဟင္း….ေတာ္…ေတာ္ပါအုံး ေမာင္ေလးရယ္.. ေမာင္… မမ ေစာက္ရည္ေတြ ထြက္ကုန္လိမ့္မယ္….”   မတင္ရီမက အတင္း ေတာင္းပန္မွ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ ႏို႔စို႔ျခင္းကို ရပ္လိုက္ေတာ့သည္။ မတင္ရီမ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်ရင္း ရီေဝေသာ  မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။  “ ဟြန္း…သိပ္တတ္တာပဲ…မမျဖင့္ ေကာင္းလြန္းလို႔ အသက္ထြက္သြားမတတ္ မွတ္ရတယ္..  ဟြန္း ငါးပိခ်က္ မို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္.. ”  မတင္ရီမက အၿပဳံးတစ္ဝက္ အရွက္မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆို၏။  သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚမွာ  ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနၾကစဥ္ ထြန္းထြန္းအေမ ေဒၚရီျမင့္က မီးဖိုခန္းအေရွ႕ ခါးျပင္ေပၚတြင္ ေျပာင္းဖူးေစ့ေတြ ေ႐ြးေန၏။ မီးဖိုခန္း ႏွင့္  လူေနအိမ္မႀကီးမွာ ေပ ၄၀ ေလာက္ ကြာသည္။ မီးဖိုခန္းဆိုေသာ္လည္း သုံးႏွစ္ပတ္လည္ ပ်ဥ္ခင္းထရံကာ သြပ္မိုးျဖစ္သည္။  ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ ၁၅ ေပေလာက္ ပတ္လည္ ချပင္ထုတ္ထား၏။

မိုးေလဝသကင္းစင္လွ်က္ ေတာဓေလ့မို႔ ဧည့္သည္လာလွ်င္လည္း ထိုချပင္မွာပင္ ဧည့္ခံသည္။  “ မမက ဘာသိလို႔လဲ… မဝင္းခင္က  ေစာက္တင္းေျပာတတ္တယ္ ဗ်…၊ ဟိုတစ္ေန႔ကလဲ အေမ့ကို ဘာေတြ ေျပာေနတာ မွတ္လဲ…”  “ ဘယ္သိမွာလဲ…”   မတင္ရီ မက ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ေစာင္းထိုး၏။  “ အမသားကို ပစ္မထားနဲ႔ေနာ္… ဒီအ႐ြယ္ေလးနဲ႔ အဓိ႒ာန္ ေတြဘာေတြ ဝင္လို႔ ဟင္း… ႐ူးသြားအုံးမယ္… သိလား… အဲဒီလို ေျပာသြားတာ မမရ…”  ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ ေက်နပ္ေအာင္ ၿဖီး ျဖန္းေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။  “ ကဲဟာ..ၾကာတယ္… လက္ဖြဲ႕ဆိုတာ လုပ္ေတာ့၊ ၿပီးရင္ျပန္မယ္…”  မနာလို မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ မတင္ ရီမ ကြၽဲၿမီးတိုေနပုံရသည္။ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ ေစာေစာက ဖီလင္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ မတင္ရီမက အပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့  သဝန္တိုသည္။ သူကလည္း ..သူပဲကိုး..။  ထြန္းထြန္းက အိပ္ခန္းထဲဝင္ၿပီး တစ္ထြာခန႔္ရွိေသာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေမြ႕ယာကို မထုတ္လာ ၿပီး ေျမာက္ဘက္နံရံကပ္၍ ခင္းလိုက္သည္။ မွန္တံခါးေတြ အလုံပိတ္ထားသည့္တိုင္ မွန္ျပတင္းေတြမို႔ အိမ္ထဲတြင္ လင္းေနသည္။

မတင္ရီမက ထြန္းထြန္းကို မၾကည္ေပါက္ႏွင့္ ၾကည့္ရင္း ငူငူႀကီး ရပ္ေန၏။ ထြန္းထြန္းက စိေနေသာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္နဲ႔ထိုး ၿဖဲလိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လွ်ာႏွင့္ပင့္ယက္လိုက္သည္။ မတင္ရီမ တစ္ကိုယ္လုံး ၿဖိဳးခနဲျဖင္းခနဲ ျဖစ္သြား၏။ စိတ္ေကာက္ေန တာ တစ္ဝက္ေျပသြား၏။ ထြန္းထြန္းက ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္လႊာကို လက္ႏွင့္ၿဖဲလိုက္ၿပီး အရည္လဲ့ကာ နီရဲဖူးတစ္ေနသည့္  ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုမ်ားကို လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ပြတ္ဆြဲယက္လိုက္သည္။  အီးခနဲ..အသံထြက္ကာ လည္ပင္းေၾကာႀကီးေတြ အ ၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထလ်က္ ေခါင္းက ေနာက္သို႔ လန္သြားသည္။ ေပါင္ႏွစ္ျခမ္းလည္း ေဘးသို႔ ကားထြက္သြား၏။ ထြန္းထြန္းက သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ကိုေတ့လ်က္ နီႏုႏု အတြင္းသားေတြကို ရႉးခနဲ စုတ္လိုက္သည္။  မတင္ရီမတစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ခနဲ မတ္သြားၿပီး  ကိုယ္တြင္းက ကလီစာေတြ ဆြဲႏႈတ္ခံရသလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ အရွိန္ဟုန္ ႀကီးမားျပင္းထန္ေသာ ကာမ ေဝဒနာႀကီးကို ခံစားလိုက္ရ၏။ ထြန္းထြန္း ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုထဲသို႔ လွ်ာႀကီးထိုးသြင္းကာ ဝဲယာ ထက္ေအာက္ ႏွံ႔စပ္ ေအာင္ ေမႊေႏွာက္ေနျပန္သည္။   “ ႁပြတ္…ႁပြတ္…ျပတ္….ၿပိ……ျပစ္……ႁပြတ္……ပလြတ္….ပလစ္….ႁပြတ္….”   “အမေလး….   အီး…..အီးဟီး…. အား..အား…ကြၽတ္..ကြၽတ္…. ..” မတင္ရီမ ကိုယ္လုံးႀကီးမွာ မတ္တတ္ရပ္ေနရာမွ ေဘးသို႔ပစ္လဲက်သြားသည္။  သို႔ေသာ္ ေအာက္သို႔ ဘုန္းခနဲ မက်ခင္ ထြန္းထြန္းက ဖမ္းထိန္းထားလိုက္သည္။

“ အင္းဟင္း….အင္း….အင့္…. အမေလး… အေမ့…အေမေရ… အား.အမေလး… ဟင္းဟင္း….ဟင္း.. အင္း.အင္း……”    စကား လည္းမေျပာႏိုင္ ၊ မ်က္စိကို စုံမွိတ္ၿပီး ပါးစပ္ႀကီးဟလွ်က္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ေနရွာ၏။ လီးစစ္စစ္ အရသာကို လုံးဝမေတြ႕ဘူး ေသးေသာ အပ်ိဳႀကီးမို႔ တစ္ခါမွ မခံစားဘူးေသာ ကာမအရသာထူးေၾကာင့္ ေသြးေလေျခာက္ျခားၿပီး ႐ူးသြပ္သြားႏိုင္၏။  ထြန္းထြန္း မွာ အႀကံတစ္ခု ရသြား၏။ သူ႔အခန္းထဲမွာ အသင့္ရွိေနေသာ လူပ်ံေတာ္ ေသြးေဆးႏွင့္စပ္ထားသည့္ မီးေတာက္အရက္ပုလင္းကို  သြားယူလိုက္သည္။ ေရဗူးႏွင့္ ေရခြက္ႏွစ္ခြက္ပါ ယူလာခဲ့၏။ ပန္းကန္ႏွစ္လုံးထဲသို႔ အရက္အျပည့္ ထည့္လိုက္၏။  “ မမ…ထပါ အုံး… လန္းသြားေအာင္ ဒါေလး ေသာက္လိုက္…”  “ ကဲ…မမ ထလိုက္အုံးေနာ္… အေမာေျပသြားေအာင္ ဒါေလး ေသာက္လိုက္…”   “ ေရာ့…ေသာက္လိုက္အုံး…”   ထြန္းထြန္းက တစ္ခြက္ထပ္ငွဲ႔ေပးလိုက္၏။ မတင္ရီမ အရက္ တရွိန္ထိုး ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ အခု မွ ေသြးလည္ပတ္မႈ မွန္လာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး လန္းဆန္းလာေတာ့၏။  “ ဟြန္း… အသက္ကေလးက ငခြၽတ္အ႐ြယ္ ရွိေသး တယ္..သိပ္တတ္ေနတာေပါ့ေလ…”  မတင္ရီမက ခ်စ္မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးရင္း ေျပာ၏။

“ ဘဝေပး ကုသိုလ္ေပါ့ မမရာ…”  “ တဏွာ႐ူး ႐ူးတယ္ေပါ့… ဘာ ဘဝေပးကုသိုလ္လဲ… ”  “ အံမာ…မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳးနဲ႔…. ၊ အဲဒီလို ဘူး လို႔လဲ ကာမအရသာထူးႀကီးကို မမ တဝႀကီး ခံစားရတာ မဟုတ္ဘူးလား… ”  “ မမ…ေမာင္ေလးကို ခ်စ္လား..”  “ ဟင့္အင္း…”  “  ဒါျဖင့္ ဘာလို႔ ခံတာလဲ…”  “ ေစာက္ျမင္ကပ္လို႔…”  အခု .. ေန႔လည္ခင္းႀကီးလည္း ျဖစ္၊ အိမ္ကလည္း မွန္တံခါးေတြ တပ္ထားသည္ ျဖစ္ရာ အေပၚထပ္တစ္ခုလုံး လင္းထိန္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို တဝႀကီး ၾကည့္လိုက္သည္။ ေစာက္ေမႊးအုံႀကီးက  နက္ေမွာင္အုပ္ခဲေနၿပီး ဆီးခုံမို႔မို႔ႀကီးက ျဖဴဝင္းအိေနသည္။  ထြန္းထြန္းက ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္လႊာကို လက္ႏွင့္အသာၿဖဲ ၾကည့္ရာ နီရဲေနေသာ အတြင္းသားႏုႏုေတြမွာ ေစာက္ရည္ၾကည္တို႔ႏွင့္ စိုလက္ေနသည္။ ထြန္းထြန္းက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ၿဖဲထား လ်က္ကပင္ သူ႔ႏွာေခါင္းဝကို ျမႇဳပ္၍ ရႉးခနဲ နမ္းလိုက္သည္။

ေစာေစာက ေသးေပါက္ရင္း ေရေဆးထားသည္ျဖစ္ရာ ပင္ကိုယ္အဖုတ္နံ႔ သင္းသင္းေလးသာ ထြက္ေနသည္။ ပူေႏြးေသာ ႏွာေခါင္း ေလႏွင့္ ရႈိက္နမ္းျခင္း ခံလိုက္ရသည့္အတြက္ မတင္ရီမ ဖင္ဆုံႀကီးမွာ ႂကြတက္လာၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကလည္း အထက္သို႔ ျပဴ တင္းေကာ့တက္လာသည္။ ထြန္းထြန္းက လွ်ာဖ်ားကိုစု၍ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေတြၾကား ထိုးထည့္လိုက္သည္။  “ အီး …ရွီး… ကြၽတ္ကြၽတ္… အား…အမေလး… အား..အ.င့္… ”  မတင္ရီမ ႏို႔အုံတင္းတင္းႀကီးမွာ နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ ျဖစ္ေနၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို  က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္၍ ခါးႀကီးေကာ့တက္လာ၏။ ထြန္းထြန္းက သူ႔လွ်ာေႏြးေႏြးႀကီးကို ႀကဳံ႕လိုက္ ဆန႔္လိုက္ ျမႇဳပ္လိုက္ လုပ္ရင္း ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ထိုးဆြေမႊေႏွာက္ေလသည္။ “ အား…. ေမာင္ေလးရယ္… ”  “ ေတာ္…ေတာ္ပါအုံးေနာ္… ေနာ္လို႔… မမ ေစာက္ဖုတ္ ႀကီး ပြင့္ကန္ထြက္ေတာ့မယ္.. အမေလး… အား… …”  ထြန္းထြန္း စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေလာက္ၿပီဟု ေအာင့္ေမ့မိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္  ေစာက္ဖုတ္ယက္ေပးျခင္းကို ရပ္လိုက္သည္။ မတင္ရီမ ေပါင္ၾကားမွ ထလာခဲ့ၿပီး စားပြဲခုံေပၚရွိ တစ္လက္မေလာက္ ေ႐ႊျပားေလး ကို ယူလိုက္သည္။

မတင္ရီမက အသက္ျပင္းျပင္း ရႉရင္း မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားသည္။ ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္မႊာၾကားတြင္ ေ႐ႊျပားေလး ကို တင္ထားလိုက္သည္။ ႏွလုံးခုံသံေတြက ျမန္ဆန္ေနေသးသျဖင့္ ေ႐ႊျပားေလးမွာ လႈိင္းေပၚက ေလွပမာ လႈပ္ခတ္ေနသည္။ ေ႐ႊ ျပားေအာက္တြင္ ကဒ္အမာေလးခံထားၿပီး ေစာေစာကထဲက ယူထားေသာ ေပတံေလးျဖင့္ အင္းေဘာင္ခတ္လိုက္သည္။  အင္း ေဘာင္ခတ္ၿပီးေသာအခါ မတင္ရီမ ေပါင္ခြၾကားသို႔ ျပန္လာ၏။ ဒူးေထာက္လွ်က္ သူ႔လီးထိပ္ႀကီးႏွင့္ မတင္ရီမ အဖုတ္ဝကို ေတ့႐ုံ  ေတ့ထားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ကိုကိုင္းၿပီး ဘယ္ဘက္လက္ကို ေထာက္လ်က္ ညာလက္ျဖင့္ (ဂ) အကၡရာကို ေရးသြင္းလိုက္ သည္။  ထို႔ေနာက္ လမ္းၫႊန္ခ်က္အတိုင္း (ပ) အကၡရာ၊ (ယ) အကၡရာ၊ (အ) အကၡရာတို႔ကို ေရးသြင္းလိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး မွာ ယားႂကြေန၏။ ယခုလို တို႔ထိ တို႔ထိ အလုပ္ခံေနရတာကို မနည္း ခ်ဳပ္တည္း သည္းခံေနရသည္။ ကိစၥအားလုံး ၿပီးေသာအခါ ေ႐ႊ ျပားေလး မတင္ရီမ နဖူးျပင္ေပၚ ေရာက္လာသည္။  ထြန္းထြန္းက ေ႐ႊျပားေလးကို လိပ္ရင္း မႏၲာန္႐ြတ္ေနသည္။ လီးႀကီးသာ အဆုံး  ထိ အျမႇဳပ္ခံထားရၿပီး မည္သည့္လႈပ္ရွားမႈမွ မျပဳလုပ္ေသးသျဖင့္ မတင္ရီမ စိတ္ထဲ မ႐ိုးမ႐ြႀကီး ျဖစ္ကာ အူေတြအသည္းေတြပါ   ယားက်ိ ယားက်ိ ျဖစ္ေနသည္။ ထြန္းထြန္းက လက္ဖြဲ႕ေလးကို မတင္ရီမ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မတင္ရီမက ပါးေစာင္ တြင္းသြင္း၍ ငုံလိုက္စဥ္မွာပင္ အရွိန္အဟုန္ႀကီးမားေသာ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ဒလစပ္ ဝင္လာပါေတာ့သည္။  “ ဖြတ္….ျဗစ္… ဒုတ္…..ႁပြတ္…စြပ္…ဖြတ္……ပလြတ္…ျဗစ္………”  “ အင္း…..အင့္….အေမ့….ဟင့္….အား…….အား..ရွီး………အီး…အ…………”