အကြင်တို့လယ် ကောက်စိုက်တုန်းက

အကြင်တို့လယ် ကောက်စိုက်တုန်းက (စ/ဆုံး)

Crd ငွေလမင်း (မြကျွန်းညို) အကြင်တို့လယ် ကောက်စိုက်တုန်းက.. (အစ)  “မိုးကလည်းနော်.. ရွာမှာဖြင့် ရွာတာ မဟုတ်ဘူး..  အလုပ်ပျက်ရုံ စွက်ကယ် စွက်ကယ်နဲ့ တကတည်း..”   “ဘာတွေ မြည်တွန်နေတုန်း အဘွားကြီးရဲ့..” “အဝတ်တွေ မခြောက်လို့ တော်  ရေ.. ဒီ မိုးနှယ်ကြောင့်.. ဟွမ်း..”  “ဟ.. မိုးကို အဲ့သလို မပြောရဘူးလေ.. မင့်နှယ်.. လယ်ထဲကိုင်းထဲ ကြီးခဲ့တာ မဟုတ်တဲ့ တိုင်းပဲ..” “ဒါတော့ ဒါပေါ့တော်.. ခုလို ရာသီများတော့ ရွာက အိမ်နဲ့ ခြံဝိုင်းပဲ သတိရမိပါတယ်.. မြို့ကြီးပြကြီးမယ် တိုက်ခန်း ကျဉ်း  လေးနဲ့ နေပြီး မိုးလည်း မိုးမို့.. နွေလည်း နွေမို့.. အဝတ်ကလေး လှန်းဖို့တောင်မှ ဒုက္ခကများ.. အနေကြပ် အသေကြပ်.. ဟင်းးး”  “ငှ ယ်.. ဒီမိန်းမ ဓာတ်ပြားဟောင်းကြီး အပ်ကြောင်း ထပ်နေ.. တန်တော့ မင့် ကြည့်ရတာ မြို့မယ် အနေကြာတော့ ရွာနဲ့လယ်တောကို  လွမ်းနေထင်ရဲ့..”  “လွမ်းသပေါ့တော်.. လွမ်းသပေါ့..”  “မေးစမ်းပါရစေ.. မင့် လွမ်းတဲ့ထဲ ကောက်စိုက်တုန်းက အကြောင်းလေး ရော.. မပါ လား..”

“ဟမ်..”  “အဟေးဟေး.. ဘာတဲ့ အကြင်တို့လယ် ကောက်စိုက်တုန်းက.. မျှော့ ရေးငယ့် ရွှေဖူးစာ.. အိုးဟိုးဟိုး..  ခွီး..”  “တော်ကြီးနော်.. တော်ကြီး.. လူကဖြင့် အိုကြီးအိုမ.. ရွ ချက်က ကမ်းကိုကုန် ရော.. ဟွင့်..”  အဘွားဒေါ်မြကြင် တစ်ယောက် လင်တော်မောင် အဘိုးဦးသာဒွန်းကို မျက်စောင်းကလေး ထိုးကာ ဖင်တုံးကြီးနှင့် တုံ ကနဲ ပစ်တိုက်ရင်း အိမ်ထဲ ဝင် သွားပါတော့သည်။ လက်ထဲမှ အဝတ်များကို အိမ်တွင်း အဝတ်စင်တွင် ထပ်ကာ စီကာ လှန်းလိုက်သည်။ ဇရာ၏ အရေးအကြောင်း တို့ ထပ်စပြုနေသည့် နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကတော့ မပြုံးတုန့်တုန့် ပြုံ့တုန့်တုန့် ဟန်ဖြင့်။ သည်မိုးစွေပုံနှင့် အဝတ်တွေ အိမ်ရှေ့ ထုတ်လှန်း  ဖို့ လမ်း မမြင်။ သားနှင့် ချွေးမကလည်း အလုပ်က တစ်ဘက်။ မြေးငယ်က မူလတန်း ကျောင်းသား။ တရားသူကြီး အလုပ်မှ  ပင်စင်ယူပြီးသည့်တိုင် ရပ်ကွက် အရေးကိစ္စများနှင့် မအားလပ်သည့် ခင်ပွန်း ဦးသာဒွန်း။ အားလုံးက နေ့စဉ် အပြင်ထွက် နေရ သူများမို့ မိုးတွင်းဆို အဝတ်တွေ အချိန်မီခြောက်ရေး မိုးကင်း စောင့်ရင်း လှန်းရတာ အလုပ်တစ်ခု။ ဘွားကြင် တစ်ယောက် ပါးစပ် က ပြုံးရင်း လက်က အဝတ်လှန်းကာ မျက်လုံးထဲ မြင်နေသည်က ဘိုးသာဒွန်း အစဖော်လိုက်သည့် ကောက်စိုက်ပွဲ။

(၁) “မိုးလေး တအေးအေးနဲ့ ဟန်ကတော့ ကျ ပဟေ့.. ကောက်စိုက်သမတွေ ဖင် အကုန်း.. ရေစိုတုန်း ဟိုဒင်းလေးတွေက အ မြောင်းလိုက်.. အဟေးဟေး..”   “မင့် မလည်း ဒါပဲ..”  “အဟုတ် ပြောတာဟ သာဒွန်းကြီးရ.. မင့်လို မြို့ကျောင်းသား ဒါတွေ မသိပါ ဘူးကွာ.. တချို့များ မိုးသည်းသည်း နေ့ဆို ထမီရေစို ပါးပါးမယ် အဖုတ်မွေး ထူလဗြစ်လေးတွေပါ မြင်ရသာ မောင်..”  “ဟ.. နောက် က ကြည့်တာ အဖုတ်မွေးထိ မြင်ရသလား.. ဒါတော့ များတယ်ကွာ မင့်..”   “ရော်.. မြင့် မမြင် ကနေ့ စောင့်ကြည့်ဟ ငါ့ကောင်ရ..”   သူငယ်ချင်း လှဘော် စကားကြောင့် သာဒွန်း တစ်ယောက် တံတွေးတစ်ချက် ဂလု ကနဲ မြိုချလိုက်ရသည်။ ကောက်စိုက်သမ ဖင် ကုန်းတာ အဖုတ်မွေးပါ မြင်ရသတဲ့လား.. မဖြစ်နိုင်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ သူတို့တတွေက ထိုးဝါးနှင့်။ မိမိ ငယ်စဉ်က အမ( အမေ) တို့  ကောက်စိုက်တာ တခါမြင်ဖူးသည်။ လက်ထဲမှ ပျိုးပင်ကို ထိုးဝါးတွင် အရင် တပ်ပြီးမှ လယ်မြေထဲ စွက်ကနဲ နှစ်ချပြီး စိုက်ခြင်း  ဖြစ်၏။ အဖုတ်ပေါ်အောင် ကုန်းဖို့ မဆိုထားနှင့် ခါးမျှပင် ချိုးရသည် မဟုတ်။ ယခုတော့ ကြားရသည်က ဘယ့်နှယ် ဘယ့်နှယ်..

“ထိုးဝါးနဲ့ စူးထိုး စိုက်တာ မဟုတ်လား ဘော်ကြီးရာ.. ငါ မြို့မယ် ကျောင်းအိပ်ကျောင်းစား သွားနေရပေမဲ့ မင့် ပြောသလောက် လည်း ရွာဓလေ့နဲ့ မဝေးပါဘူး ဟ..”  “ပြိုင်ပွဲ မောင်.. ပြိုင်ပွဲ.. ထိုးဝါးတပ်လို့ ပျိုးပင် ကျွတ်ကျမယ့် အချိန် ဘယ်သူမှ မဖြုန်းဘူး..  အကုန် လက်နဲ့ စိုက်မှာ..”  “အော.. ဂလိုလား.. ကောင်းပေါ့ကွာ.. ဟီဟိ..”  “ဟော ဟိုမယ် လာနေပေါ့.. မင့် ချစ်နှမ အကြင်..”    လှ ဘော် ညွှန်ရာ လှမ်းကြည့်တော့ သနပ်ခါး အဖွေးသား၊ အသင်းဝတ်စုံ တူညီလေးများနှင့် ခါးမောက်လေးတွေ ကိုယ်စီ ဆောင်းလျက်  ကြွရွရွ လျှောက်လာသည့် မိန်းမငယ်လေးများ။ ရှေ့ဆုံးမှ အလှဆုံး (မိမိ ရှေ့မို့ ဟန်မူအပိုဆုံး)က ချစ်ရသူ ကွမ်းတောင်ကိုင် မြ ကြင်။ မြကြင်နှင့် သူ ချစ်သူဖြစ်ကြတာ နှစ်တစ်ပတ်ဖြင့် လည်လေပြီ။ သို့သော် ကောလိပ်ကျောင်းသား သာဒွန်း အဖို့ ချစ်သူလေး နှင့် ထိတွေ့ရချိန် နည်းပါးလွန်းလှ၏။ ကျောင်းပိတ်ချိန်လေး တိုက်ဆိုင်တိုင်း ရွာသို့ အပြေးပြန်လာ။ တစ်ခေါက်ထက် တစ်ခေါက်  တိုးသထက်တိုး ဖြိုးသထက် ဖြိုးနေသည့် ချစ်ရသူ ညိုစိမ့်ချော အလှကို နမ်းမဝ ချစ်မဝ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိစ္စလည်း လက်တည့်က စမ်း ချင်။ သည်လိုမို့ဖြင့် ကြုံရာ မိန်းမနဲ့တော့လည်း မအိပ်လိုပြန်။ ချစ်သူ အရင်းခေါက်ခေါက် ကလည်း ရိုးစင်းလှသော အရိုင်းကလေး မို့ မည်သို့ ကြံဖန်ရမည် မသိရက် မကြံရက်။ သည်လိုနှင့်ပဲ သာဒွန်းနဲ့ မယ်ကြင်တို့ ချစ်ခရီးက ပါးလေးကိုင်၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်၊ နို့ ကလေး ဖင်ကလေး မထိတထိ ပွတ်ရုံထက် မပိုသေး။

“ကျုပ်တို့ အသင်းကို အားပေးနော် ကိုရင်..” “အွမ်း.. အွမ်း ဘာ.. ဒါနဲ့ အကြင်ရယ်.. ထမီကလည်း ပါးလိုက်တာ..”   “အသင်းဝတ်စုံ လေ ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ်ဘာသာ ဝတ်ချင်လို့ ဝတ်တာမှ မဟုတ်ကပဲ..”  “မိုးကလည်း ရွာ.. မိုးကာလည်း ခြုံမထား.. ထမီပါးပါး ကုန်း ကုန်း ကွကွနဲ့.. ကွာ.. ထိုးဝါးလေးနဲ့များ စိုက်ပါရော့လား..”  “အိုတော်.. လက်ထက်ပဲ ထိုးဝါးက မြန်ပါ့မလား.. မိုးကာ တကားကားနဲ့   ဟန်ရေးလည်းပြ မနေအားဘူး တော်ရေ့.. ပြိုင်ပွဲပါ ဆိုနေမှ.. အနိုင်ရဘို့ အဓိက.. သိပလား.. ဟွမ့်..”“အေး.. အေးပါ ကွာ..”    ခေါင်းကလေး တခါခါနှင့် ပြောပြောဆိုဆို ထသွားကျသည့် ချစ်ရသူ။ ချစ်သူထမီ ဝါလဲ့လဲ့က ယခုကိုပဲ ရေစိုစိုမှာ ကပ်စပြုပြီ  သေးသွယ်သွယ် ခါးအောက်တွင် နိမ့်တုံ မြင့်တုံ ဖြစ်နေသော တင်ပဆုံ ကားကားနှစ်ဘက်က ထမီလှပ်၍ ဖက်ကိုက် ပစ်ချင်စရာ.. အို  ဘယ်နှာ.. ဟူးး..။ သာဒွန်းးတစ်ယောက် ဆင်တူအသွေးနှင့် ရွာသူလေးများ အကြားတွင်လှလွန်းသည့်ပန်း၊ မနမ်းရကျသေးသည့်  ပန်းကလေးကို ငေးရင်းကန်သင်း ထက်၌ ငူငူကြီး ကျန်ခဲ့ပါ လေတော့သည်။

“ပြောပါ့ရော.. မယ်ကြင်ပါရင် အနိုင်ပါလို့ အဟင်းဟင်း..” “ဟုတ်ပါ့အေရယ်.. ဟုတ်ပါ့.. ခိခိ..”   “တော်ရုံလည်း မြှောက်စမ်းပါ  ကောင်မတွေရယ်.. အများညီလို့ နိုင်တဲ့ ပွဲပါအေရဲ့.. ကျုပ်တစ်ယောက် ကောင်းရုံနဲ့ ရမလား..” “ခါးတောင် ပြန်မဆန့်ဘဲ စိုက်တာ  ညည်းပဲလေ မယ်ကြင်ရယ်.. ကောက်ငန်းထဲ ထိပ်ဆုံး ရောက်နေတာလည်း ညည်းပဲ.. ခြေကုတ် ကလည်း မြဲချက်တော်.. တစ်လှမ်း ဆိုမှ တစ်လှမ်း.. ရွှံ့ထဲ တစ်ချက်မှ မယိုင်တာများ အံ့ပါရဲ့..”   “တောင်ပိုင်းက ကောင်မတွေ ကောက်တစ်လိုင်းနဲ့ ကပ်တိုးလေး ကျန်ခဲ့ တာများ.. ခိခိ..” “ကျော့မေ တစ်ယောက် ဆွေ့ဆွေ့ ခုန်နေတာ ကြည့်အကောင်းဆုံး.. သူ့ခမြာ ကိုရင်သာဒွန်းရောက်နေလို့ ဟန်ရေးပြ ပါတယ် ဆိုကာမှ.. ဟီဟိ..”   “အိုအေ.. မိန်းမချင်းပေါင်တင် စကားတွေ မပြောစမ်းပါနဲ့.. သူ့ဘာသာ ဘာနေနေ ကျုပ် ကိုရင်က  ကျုပ်မှ ကျုပ်ပါတော်..”  “ကောင်မ မာန်တက်နေတယ် ကြည့်စမ်း..”  “တက်တယ်အေ တက်တယ်.. ဘာ ဖြစ်သတုန်း..” ခိုးခိုးခစ်ခ စ် ရယ်သံလေးများ တလွင်လွင်နှင့် ပထမဆုရှင်တို့ ပြုံးပျော်နေကြသည်။ ဂုဏ်ပြုသဘင် ဆင်ပေးမည့် လှဘော်တို့ ကာလသား  အဖော်တစ်သင်း ကလည်း လယ်စောင့် တဲလေး တွင် ထန်းရည်အိုးနှင့် လယ်ကြွက်ကင်များ အသင့်။ စဲလုလု မိုးဖွဲ အောက်မှာပင်  ခမောက်ကိုယ်စီနှင့် ဒိုးပတ်ဝိုင်းကလည်း မြူးကြွ ကခုန်လျက်။

“မြောက်ပိုင်းသူတို့ လက်စွမ်းပြ.. ပထမဟေ့ ပထမ.. “ “မိုးယံတိုင်အောင် စိုက်မဟေ.. မြောက်ပိုင်းလုံမေ သာချက် မြန်ချက်..”   “ကောက်ငန်းအလုံး ခြိမ့်ခြိမ့်ညံ.. မြောက်ပိုင်းသားတို့ လက်ခုပ်သံဗျာ့..”  “မြောက်ပိုင်းသူကို ယှဉ်ဖို့ရာ.. သိကြားပင်လျင် မစွမ်းလေ ကား” “ဟေ့စိနျလား.. ဟေ့မွလား.. ဟလော မောငျတို့ ဝါးးး..” “အို့ ဘာတဲ့.. အိုး ဘာတဲ့.. အိုး ဟိုးဟိုး ဘာတဲ့ ဘာတဲ့..”   “ဟေ့စိနျ လား.. ဟေ့မွလား.. ဟလော မယျတို့ ဝါးးး..”  အောင်ပွဲ၏ အနှစ်သာရ ဒိုးသံကလည်း မြိုင်မြိုင်။ ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ကြည်နူးအပြုံးတို့ လည်း လှိုင်လှိုင်။ ပါးထက်မှ တစ်ဝက်တစ်ပျက် သနပ်းခါးပါးကွက်နှင့် ရေစိုစို ကိုယ်အလှကလည်း ပွေ့ပိုက် ရှိုက်နမ်းလိုစိတ်ကို မြို ချရတာ အနိုင်နိုင်..။ “အဝတ်စားလဲကြဖို့ ပြင်လေ.. အအေးတွေ ပတ်ကုန်မှဖြင့်ရယ်..”  “အမလေး ကိုရင်သာဒွန်းရယ်.. ကျုပ်တို့  အပတ်တွေက ရေစိမ်ခံ.. အဲလေ.. ကောက်စိုက်သမပါတော်.. ဒီအအေးလောက်ဖြင့် မှု မနေဘူး..”  “အဲ့ဒီ ခင်မေ တစ်ယောက်ဟာ လေ.. ဘယ့်နှာတွေ ပြောနေတာတုန်းလို့.. အနားမယ် လူသူ လေးပါးနဲ့ဟာကိုမှဖြင့်..”  “ညည့်သာ ရှက်ရမယ့်သူ အနားရှိတာပါ  အကြင်ရယ်.. ခိခိ..”  “အို.. ပြောလေ ကဲလေပါရော့လား.. မိခင်မေနော်.. ဟွင့်..”  “ကဲပါအေ.. အမူပိုမနေစမ်းပါနဲ့.. အေးလည်း ဘာ ပြုတုန်း.. ကိုရင်လှဘော်ကြီး ယူလာတဲ့ ထရေ သောက်.. အချမ်း ဖျောက်ရုံပေါ့ အေရယ်..”

“သောက်မှာဖြင့်လည်း သောက်ကြ လုံမတို့.. မိုးရိပ် ရှိနေသေးလို့သာရယ်.. အချိန်အတိုင်းဆို နေက မြင့်လာပြီဟ.. ထန်းဖျားကျော် ဆို ထရည် အချိုပျောက်တော့မယ်နော့.. သဘောပေါက် သဘောပေါက်.. ဟွင်းဟွင်း..”  “သာဒွန်းကြီးကို မူးအောင်တိုက်.. ဒင်းက  နက်ဖြန်ခါဆို မြို့ပြန်ရပြီ.. မင့်တို့မြို့ကြီးမယ် ဒါမျိုး မရှိမဟုတ်လား မောင်..” “ရော့ ရော့.. ဒါက အကြင့်ကို ဂုဏ်ပြုတာ.. ဟော သ ဟာက တစ်သင်းလုံးကို ဂုဏ်ပြုတာ.. မြူလိုက်သာ ချ ကွာ.. သာဒွန်းကြီး.. သောက်စမ်း..” “အေး.. အေးပါ.. အွမ့်..”  တစ်ယောက်   တစ်ဖလား ဆူညံစွာ ပျော်ကြ စားကြ သောက်ကြ။ သောက်စရာ စားစရာ ကုန်တော့ လူတွေလည်း အရှိန် သေပြီ။ အိမ်ပြန်ရန် အ လျိုလျို ပြင်ကြပြီမို့ သာဒွန်းက အကြင့်ကို.. “ပြန်ချင်ပြီလား အကြင်..” “ကိုရင်ရော..”  “အကြင် ပင်ပန်းနေလားလို့ပါ.. အဝတ်က လည်း အစိုနဲ့.. မဟုတ်ရင်တော့ နှစ်ယောက်တည်း နေချင်သေးတာပေါ့..” “အဝတ်က ခြောက်လုပါပြီ.. ရိုးကြီးဘက် သွားမယ်လေ..   ဒီမှာက လေစိမ်းတိုက်တယ်..” “အွမ်း..”

(၃) လယ်ကွင်းများနှင့် မနီးမဝေးတွင် ရွာသားတို့ အခေါ် ရိုးကြီး ဟူသော ရေသွယ်မြောင်းကြီး တစ်ခုရှိသည်။ မြောင်းထိပ်တွင်  ဆည်မြောင်းဌာနမှ အဆောက်ဦးလေး တစ်ခုလည်း ရှိသည်။ လူသူမနီးသော ထိုနေရာလေးက ရွာရှိသမီးရည်းစားစုံတွဲတို့ ကျက်စား ရာ နယ်မြေလေး တစ်ခု။ “သူများလည်း ရောက်နှင့်နေဦးမယ်..”  “နေ့ခင်းကြောင်တောင် ဘယ်သူမှ မလာပေါင်တော်..”  လာလည်း  ပြန်လွှတ်မယ်.. ကိုရင်နဲ့ ကျုပ်က တွေ့ရခဲတယ်.. ဆိုသော စကားကိုတော့ နှုတ်မှ မပြောဖြစ်တော့။ ကဲချင်တိုင်း ကဲပြဖို့ရာ မိမိမှာ  မိန်းမသား ပေမို့လားနော်။ သည်လိုနှင့်ပဲ ရိုးထိပ်ရှိ အဆောက်ဦးလေးဆီ ရောက်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ လူနေအဆောက်ဦး မဟုတ် သော်လည်း အမိုးအကာနှင့် အုတ်တိုက်လေး။ ပြတင်းနှင့် တံခါးများ ပျက်စီးနေသည်မှလွဲ၍ ကြမ်းပြင်တွင် ထိုင်ချလိုက်လျင်ဖြင့်  လယ်စောင့်တဲထက်တော့ လုံလုံခြုံခြုံရှိသည်။ နံဘေးတွင်လည်း ချုံနွယ်မြက်ရိုင်းတို့က လူတစ်ရပ်စာ မက မြင့်နေသည်မို့ အဝင် ပေါက်နှင့် ပြတင်းပျက်တို့ကိုပင် လူ မမြင်နိုင်။ နှစ်ဦးသား အုတ်တိုက်လေးထဲ ဝင်ကာ ထောင့်လေးတစ်နေရာတွင် ထိုင်ချအပြီးမှ..

“အမလေး.. ကိုရင်.. ကျုပ်.. ကျုပ်ခြေထောက်မှာ.. မျှော့ တော့်.. မျှော့ မျှော့..” “ဟာ.. ဟုတ်သားရော.. လာလာ ထမီ မ..”   “အီး ဟီး.. မျှော့ကြီး.. မျှော့ကြီး.. ကျွဲမျှော့ကြီး.. အီးဟီး.. ကိုရင်ရေ.. ဟင့်ဟင့်..”  “ဖယ်ပေး နေတယ်လေ အကြင်လေး.. ငြိမ်ငြိမ်နေမှ ပေါ့.. အော်ကဲ.. မင့် လုပ်တာနဲ့ မျှော့က အထက် တက်သွားပလားပဲ.. ငြိမ်ငြိမ် နေပါ အကြင်ရဲ့..”  “ဟင်.. ဘယ့်နှာလုပ် မျှော့က  အထက် တက်သတုန်း.. ဟမ်.. တွယ်နေတဲ့ မျှော့က အထက် တက်တယ်လား.. ဟိုဒင်း.. အင်း.. ဟုတ်မှာရယ်တော့.. အလိုလေး  ကိုရင်ရေ.. ကျုပ် ကြောက်တယ်တော့်.. ဟော့်ဟော့်..”“ရတော့မယ်.. ရတော့မယ် ခဏ.. အော် ကဲ.. ငြိမ်းငြိမ် နေပါဆိုနေမင့်  အကြင်ရယ်..” ဒူးကောက်ကွေးထက်မှာ သွေးဝလုလု မျှော့က နေရာမရွေ့ အမိအရ ကပ်တွယ်ထား၏။ သာဒွန်းတစ်ယောက် မျှော့ ကို ဇတ်ကနဲ ဆွဲဖြုတ်ပြီးသည့်တိုင် လက်ကတော့ ထမီအောက်မှ ထွက်မလာနိုင်သေး။ အေးစက်စက် ပေါင်တွင်းသားလေးတွေဆီ  မွှေနှောက် ပွတ်သပ်ရင်း လက်ထဲမှ အမောင်မျှော့ ခမြာတော့ ညိုတုတ်တုတ် လက်ချောင်းများကြားမှာ စိစိညက်ညက် ကျေရှာလေ ပြီ။

“ငြိမ်ငြိမ်မနေတော့ ဖမ်းရခက်ချေပေါ့ အကြင်ရဲ့.. မှန်း.. အထက် တက်သွားပြန်ပလား.. မတော်တရော်တွေထဲ ရောက်ကုန်မှ ဒုက္ခ   ကွာ..” “ဟင်.. အဟုတ်ကြီးလား ကိုရင်.. တက်သွားပြန်ပလား.. ဒီ မျှော့နှယ် ခြေမြန်လှပါ့ရော.. ကျုပ် .. ကျုပ် ကြောက်တယ်  တော့်.. ပြောခါမှ ပေါင်ခြံကြားမယ် ရွစိစိနဲ့.. ရအောင် ဖမ်းပေးပါ ကိုရင်ရဲ့.. အီးဟီး..”  အကြင့်စကား ဆုံးတော့ သာဒွန်းလက်က ဟို  အဝ ရောက်နေပြီ။ တမလွန်ရောက် မျှော့ခမြာတော့ မိမိကို အကြောင်းပြု၍ သမီးရည်းစားစုံတွဲ အကဲပိုဟန်ကို မမြင်နိုင်ရှာတော့ ပေ။  “အကြင်..”“ရှင်..”  “အွမ်း..”   “အိုးး..”  “ချစ်တယ် အကြင်ရယ်..”  “အို.. ကိုရင် ရယ်..”  သနပ်ခါးနံ့သင်းသည့် ပါးပြင်လေးကို  ဖွဖွရှိုက်နမ်းရင်း ပြောလိုက်၏။ ကြာငုံလေးလို ဖူးနေသည့် နှုတ်ခမ်းစုစုကို ငုံကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း စုပ်နမ်းသည်။ မျှော့ဖမ်းလက်စ  လက်ချောင်းများကတော့ မြက်ရိုင်းများ ဖုံးအုပ်ထားသည့် ကမူ မို့မို့ကို ဖွဖွချင်း တူးဆွလျက်။ ရှက်သွေးနှင့် ရမ္မက်သွေး ရောဖြာနေ သည့် မယ်ကြင်လေးလည်း ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် မျှော့ကြောက်ဇာတ်လမ်း သူ့အလိုလို တစ်ခန်းရပ်လေပြီ။

သကာရည် စိုလူး လက်စ တွင်းဝလေးက အထဲတွင် မြေအောက်ချောင်း ရှိလေသလား မသိ။ နွေးစိမ့်စိမ့် စမ်းရေတို့ သာဒွန်းလက်ထဲ စီးကျလာသည်။  ကျန်နေသည့် လက်တစ်ဘက်ကို အကျီခါးအောက်ကနေ လျိုသွင်းပြီး ဘော်လီချိတ်များကို တစ်ခုချင်း ဖြုတ်သည်။ သိပ်မလွယ်လှ သော်လည်း ပြောလောက် အောင်တော့ မခက်။ ရင်စိုင် တစ်ဘက် လက်ထဲ ပိုင်ပိုင် ရောက်ချိန်မတော့.. “ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ်.. ကျုပ် ကို.. အင်း ဟင့်.. ရှီးး ကျစ်ကျစ်..” ။ အံကျိတ်သံလေးသဲ့သဲ့နှင့် အကြင့် စကားအဆုံးတွင် သာဒွန်းလက်တို့ ပို သွက်လာသည်။ ချွဲကျိ နုဖတ်နေသည့် ဝတ်လွှာလေးနှစ်ချပ် အလယ်ကို အသာဖြဲကာ တဇတ်ဇတ် ပွတ်ချေ ပေးလိုက်၏။ လေးငါးချက် အမွှေ့မှာပင် အ ရိုင်းစံပယ်လေး မယ်ကြင်တစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးကာ နှစ်ချက်သုံးချက်ခန့် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တွန့်ပြီး ငြိမ်သက် သွားတော့၏။  သာဒွန်းလက်ကတော့ အဖုတ်နွေးနွေးလေးကို အုပ်ညှစ် ကိုင်ထားဆဲ။ နှစ်ဦးသား တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ရင်း ချစ်ရမ္မက်တို့ တက်နေ ကြပြီ။ ကျေးဇူးရှင် မျှော့အကြောင်းတော့ စကားအရာမျှပင် ဦးမလှည့်ဖြစ်ပါတော့ချေ။

“ကို.. ကိုရင်.. ဟို.. ကျုပ် ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး..” “ကောင်း သွားတာလေ..” “အို..”  “အှမျးး.. အာ မှ..”   ချွေးစေးတို့ စို့ နေသည့်  နှဖူးလေးကို ဖွဖွ နမ်းလိုက်သည်။ ဟူးး.. အောက်က ကောင်က ထိန်းမရအောင် ထောင်နေပြီ.. လိုး လိုက်စမ်းချင်တယ်  အကြင်ရယ်.. ဘယ့်နှယ် လုပ်ရပါ့.. ။ သာဒွန်းတစ်ယောက် တက်လာသည့် ရမ္မက်ဇောကို မြိုချဖို့ အခက်တွေ့နေဆဲမှာပင် မယ်ကြင်  က..   “ကိုရင်.. ဟို.. ဟိုလေ.. တော့် ပုဆိုး.. ပုဆိုးအောက်က.. ဟိုဒင်း..”  “အွမ်း.. အကြင်ရယ်.. ငါ လေ.. ဟူး..”  အကြင်တစ် ယောက် မျက်လုံးရွဲလေးများဖြင့် သာဒွန်းကို မော့ကြည့်ရှာသည်။ ပန်းသွေးရောင် ဖြာနေသည့် မျက်နှာလေးက သာဒွန်း ဆက်မပြော ရက်သော စကားများအား နားလည်သယောင်။ “ကျုပ် ကိုင်ကြည့်ချင်တယ်.. ဟိုလေ.. ကျုပ်လည်း လုပ်ပေးမယ်လေ နော်..” သည် သူငယ်မ ရဲလှချည့်လို့များ ထင်သွားလေမလား စိုးမိသော်လည်း ငယ်ထိပ် တက်နေသည့် ချစ်သဒ္ဒါ စိတ်များက နှုတ်ရဲအောင်  ပို့ဆောင်လေပြီ။ မိမိအားလည်း ကောင်းအောင် လုပ်ပေးထားသည့်ပြင် ကိုယ့်ချစ်သူပင် မဟုတ်ပေတကား။

“တကယ် ပြောတာလား အကြင်..” “အင်းပေါ့..”   “အွမ့်..”  “အို..”  ဖြည်ချလိုက်သည့် ပုဆိုးအောက်တွင် ဘွားကနဲ ထွက်လာသည် က အမောက်ထောင်ထားသော မြွေညိုကြီး။ အို.. ကိုရင်ရယ်.. ဒါ .. ဒါကြီးက.. ရှင့် ဟို ဒင်း.. ဟိုဒင်းကြီးပေါ့နော်.. ။ ယောက်ျားလီး  မမြင်ဖူးသေးရှာသော မယ်ကြင်တစ်ယောက် မိမိ လင်လောင်း၏ ပစ္စည်း၊ တစ်နည်းအားဖြင့် တစ်နေ့တွင် မိမိ အဖုတ်အား ဟိုဒင်းပြု မည့် အတံကြီးကို ကြည့်ပြီး.. “ကျုပ်.. နမ်းချင်တယ် တော်..” ဟု လွှတ်ကနဲ ပြောလိုက်မိ တော့သည်။ ပြောမိပြီးမှ မိမိစကားအား  ပြန်ရှက်ကာ.. ခေါင်းကလေး အသာ ငုံ့.. အကြောပြိုင်းပြိုင်နှင့် တုတ်ခိုင် ထွားကျိုင်းသော အတံကြီးအား မျက်လုံးအကြည့် တဖန်  ပြန်ရောက်.. အို ခုမှတော့ ထူးပါဘူး.. အွမ့်.. ဟုဆိုကာ ရွှတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ငုံ့နမ်းလိုက်ပါလေတော့သည်။

“ဟာ.. အ ကြင်.. ကြင်လေးရယ်.. ကျုပ် မအောင့်နိုင်တော့ဘူး.. လုပ်ချင်တယ် အကြင်ရယ်.. ကျုပ်ကို တစ်ခါလောက် ပေးလုပ်ပါ  လားဟင်.. နော်..”  စကားအဆုံးတွင် မယ်ကြင်တစ်ယောက် ပက်လက်ကလေး လှန်လျက်သား။ သာဒွန်းပဲ တွန်းလှဲလိုက်သလား..  အကြင် ကိုယ်တိုင်ကပဲ လှဲချပေးလိုက်သလား ဆိုတာကတော့ သူတို့ နှစ်ဦးလည်း မသိလိုက်သလို မိုးနတ်မင်းလည်း သိလိုက်မယ် မ ထင်ပါချေ။ သေသေချာချာ သိလိုက်တာတော့ စူးကနဲ တစ်ချက်နှင့် နာသလိုလို မျက်သလိုလို.. ထိလေ ယားလေ.. ယားလေး ထိုး ထည့်လေ.. ထိုးထည့်လေ ထပ်အထည့် ခံချင်လေ.. ထပ် အထည့်ခံချင်လေ ထွက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား ညှစ်ထား မိလေ..  နောက်ဆုံးတွင် တင်းတင်းရင်းရင်း ဆုပ်ဆွဲလိုက်သော တစ်ချက်.. ကော့ကာ ကော့ကာ ထိုးသွင်း လိုက်သော အတွေ့.. ဖျဉ်းကနဲ ဖျဉ်း ကနဲ နွေးသွားသော အရသာ.. ပြိုဆင်းသွားသော ရမ္မက်မိုးသည်းများ.. တင်းတင်း ဖက်ထားသည့်တိုင် ဆတ်ဆတ် တုန်ရီဆဲ ခန္ဓာ နှစ် ခု.. .. .. .. ….

“ကို.. ကိုရင်..” တဒင်္ဂ တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို စတင် ဖြိုခွဲလိုက်သူက မယ်ကြင်။   “မော သွားလား အကြင်.. နာလားဟင်..”  “ဟင့်အင်း..”   “အွမ်း.. ချစ်တယ် အကြင်ရယ်..” ဟု ဆိုကာ အနမ်းလေးများဖြင့် နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။  “ကျုပ်.. ကျုပ်ကို  အထင်သေးသွားပြီလား ဟင်..” ငိုမဲ့မဲ့ မျက်ဝန်းလေးက ပြိုတော့မည့် မိုးလို.. “အာ.. ဘယ်ကလာ အကြင်ရယ်.. အလို လိုက်လို့မို့ ပို တောင် ချစ်သွားသေးတာ..”   “ကျုပ်ကို.. အတည်တော့ ယူမှာပါနော်..” ရှိုက်သံ စွက်လုလု စကားတိုးတိုးလေး..  “အခု လိုက်ခဲ့မ လား ပြော.. အဘနဲ့ အမကိုပြောပြီး ချက်ချင်း တောင်းခိုင်းမယ်..”  “ဟင့်အင်း.. ကျုပ်ကို မထားခဲ့ရင်ပြီးရော.. ကိုရင် ဖြစ်ချင်တဲ့  တရားသူကြီးမင်း ဖြစ်တဲ့ထိသာ ကြိုးစားပါ.. မြို့ပြန်ရောက်လို့ ကျုပ်ကို မေ့ မသွားရင် ပြီးရောပါ.. နော်..”  “လာ.. ထ.. ဘုရားသွား  သစ္စာပြုမယ်..”  တွဲထလိုက်သော လက်များက အားအင် အပြည့်..။ လှမ်းလိုက်သော ခြေလှမ်းများက ရိုးကြီးထိပ်မှ ထုံးဖြူစေတီ လေးတိုင် ဆိုသော်လည်း ယနေ့မှစ သံသရာဆုံးတိုင် ဟူသည့် နိမိတ်ပင် မဟုတ်ပါတကား။

“ငါ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ အကြင်.. မနက်ကျ အဘနဲ့ အမကို ဖွင့်ပြောပြီး နင့်အဘဆီ လာတောင်းစေ့မယ်.. ဘာမှ အားမငယ်နဲ့.. ဝမ်းမနည်း နဲ့ နော် အကြင်လေး..”  မိုးကြီးချုပ်လို့ သက်ကြီးခေါင်းချချိန်ပင် လင့်ခဲ့ပြီ။ အကြင်တို့ အိမ်နောက် စပါးကျီအကွယ် မှောင်ရိပ်ထဲတွင်  တစ်ဦးကိုတစ်ဦး တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားသည့် ချစ်သူနှစ်ဦး။ လွန်ခဲ့သော လေးလ မိုးဦးတုန်းက ရိုးကြီးထိပ်ရှိ ချစ်ရိပ်မြုံ လေးတွင် ရမ္မက်မိုးစက်တို့ အတူသောက်သုံးခဲ့ကြသည်။ အခုတော့ အကြင့် ကိုယ်ထဲတွင် ကိုရင်သာဒွန်းရဲ့ သွေးသားကို ပိုက်လွယ်  ထားရလေပြီ။ အကြင် တစ်ယောက်မှာဖြင့် ဗဟုသုတ နုံနဲ့လှသော ကျေးတောသူလေး ပီပီ ချစ်ရသူထံ ဘဝ ပုံအပ် လိုက် သော်လည်း တားဆီးအပ်သော အရာဟူ၍ မသိခဲ့။ သည်လိုနဲ့ ရက်အတန်ကြာလာတော့ မနက်လင်းတိုင်း ခေါင်းက မကြည်၊  အစားအသောက် မြင်တိုင်း ပျို့ချင်သလို အန်ချင်သလိုလိုနှင့် နုထွေးအိစင်းနေသော ဆံစတို့မှာလည်း ဆီ အတန်တန် လူးပါသည့် တိုင် ခြောက်သွေ့ ကြမ်းရှလာ၏။ နထင်ခွက်လေးများ ညိုဟန်နှင့် နွမ်းလျလျရှိလှသော မိမိ အမူအရာကို သူငယ်ချင်းများပင် ရိပ်မိစ  ပြုလာသည်။ သည်တော့မှ အကြင်လည်း မိမိ ဓမ္မတာစက်ဝန်းကို လက်ချိုး တွက်မိချေတော့.. လေး လ.. ။ ကောက်စိုက်ပြိုင်ပွဲ မ တိုင်မီ ဆယ်ရက်လောက် ကတည်းက ပြီးခဲ့သည့် ဓမ္မတာ.. မလာတော့သည်မှာ လေးလပင် ရှိလေပြီတကား..။ အကြင်တစ်  ယောက် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမည် မသိ ကြိမ်မီး အုံးရပါလေတော့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ ချစ်ရသူ ကိုရင်မှတပါး အခြား အားကိုး စရာ မမြင်သည်မို့ စာတိုလေးရေးကာ ကိုလှဘော် မြို့အသွား လူကြုံ ပါးရလေတော့သည်။ စာရောက်အပြီး ၂ရက်အတွင်းမှာပင်  ပြန်ချလာသည့် ကိုရင်က အခု မိမိကို ရင်ခွင်ပွေ့ကာ အုပ်မိုး ထားလေပြီ။

“ကျုပ်.. ကျုပ် ဘာလုပ်ရမလဲဟင် ကိုရင်..” “ဘာလုပ်စရာ ရှိမလဲ.. ငါ နင့်ကို ယူမှာပေါ့ အကြင်ရယ်.. မနက်လင်းအောင်ပဲစောင့်..  နော်..”  “ယူ.. ယူ ပြီး ရင် ရော.. ကိုရင့် ကောလိပ်ကျောင်းကိစ္စက.. အခုရော.. ခွင့်ယူပြန်ခဲ့တာလား.. ဟင် ကိုရင်..”   “အဲ့သဟာတွေ  တွေးမနေစမ်းပါနဲ့ အကြင်ရယ်.. ကျောင်းက တစ်နှစ် နားလိုက်မယ်.. ငါ အခု မြို့မယ် အလုပ်ပါရှာခဲ့တယ်.. ဆရာတစ်ယောက်  ထောင်ထားတဲ့ သတင်းစာတိုက်မယ် လက်နှိပ်စက်စာရေး အလုပ် ရလိမ့်မယ်..”  “ကောလိပ် ကျောင်းကရော လို့..”  “အွမ်းး.. အဘ နဲ့ အမ ဘာပြောလာမယ် မသိတော့ ကိုယ့်အရေး ကိုယ်ဖြေရှင်းဖို့ ကြို စီစဉ်ခဲ့တာ.. ကျောင်းကတစ်နှစ် ကျန်သေးချိန် ခုကိစ္စဝင်လာ တော့.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ အကြင်ရယ်.. ငါ နင့်ကို မျက်နှာ မငယ်စေ့ချင်ဘူး..”  မျက်နှာ မငယ်စေချင်ဘူးတဲ့လား ကိုရင်ရယ်.. သဟာ ဖြင့် ကျုပ်.. ကျုပ်ကရော ရှင့်ကို သိမ်ငယ်စေ့မယ် ထင်ရက်သလား.. ဟင့်အင်း.. ကျုပ်ကြောင့် ရှင့်တက်လမ်း.. ရှင့်မိဘ  မျှော်လင့်ချက်.. ဘာဆိုဘာမှ မပျက်ယွင်းစေရဘူး.. ။ အကြင် အတွေးနှင့် ကျလက်စ မျက်ရည်တို့ကို သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ချစ်သူ ရင်ခွင်မှ ခေါင်းအသာခွာရင်း ယောက်ျားပီသလှသော သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်သည်။ တင်းတင်းစေ့ထားသော နှုတ်ခမ်း ထူပြည့် ပြည့်၊ ယုံကြည်ချက်အပြည့်နှင့် အားကိုးထိုက်ဖွယ် မျက်ဝန်းတစ်စုံ။ ကျုပ်အတွက် ပြည့်စုံပြီ ကိုရင်.. ခုနေ ရှင်ကျုပ်ကို ထားသွား မယ်ဆိုရင်တောင် ဒါ အိပ်မက်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်..။

“ကျုပ် မလိုက်ချင်ဘူး ကိုရင်..”“ဟမ်..”  “မဟမ်နဲ့.. ကျုပ်.. ကျုပ်ပြောတာ နားထောင်.. နော် ကိုရင် နော်..”  “ပြောကြည့်.. နားပဲ  ထောင်တာနော်.. သဘောတူမယ်လို့ မဟုတ်ဘူး.. ပြီးတော့ ဒီကိစ္စ အကြင် တစ်ယောက်တည်း ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့် မရှိဘူး..”  “ဟုတ်ကဲ့ ပါ.. ကျုပ် သဘောက ကိုရင် ကောလိပ်ကျောင်းပြီးထိ စောင့်ချင်တာ..”   “ကျောင်းပြီးဖို့က ၃ လတောင် ကျန်သေးတယ် အကြင်..  အဲအချိန်ထိဆို မင့်အတွက် အရေးကြီးနေပြီလေ.. ဒီကြားထဲလည်း ဖုံးဖိထားဖို့မှမလွယ်ဘဲ အကြင်ရယ်.. လက်ထပ်ကြပြီး ကလေး လည်း ဘေးကင်းရန်ကင်း မွေးဖွားပြီးမှ ကျောင်းပြန်တက်.. မခက်လှပါဘူး.. စားဖို့နေဖို့လည်း မပူနဲ့.. ငါ အကုန်စီစဉ်မှာပါ.. နော်  အကြင်လေး..”  “ဟင့်အင်း.. ဟင့်..”“ငိုစရာလား အကြင်ရယ်.. ဘာကိုဝမ်းနည်းသွားတာလဲ.. ဘာလဲ တင့်တောင့်တင့်တယ် မင်္ဂလာ မဆောင်ဘဲ ခိုးမယ် ဆိုလို့လားဟင် အကြင်လေး..”  “ကြံကြီးစီရာ ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ် ငိုတာ ဝမ်းနည်းလို့ မဟုတ်ပါဘူး.. ပျော်လို့ ပါ..” “အွမ်း.. ရှေ့လျှောက်လည်း ပျော်စေ့မယ်.. နော် မိန်းမ..”   “ဟင့်အင်း.. ကျုပ်ပြောသလိုပဲ ၃ လ စောင့်ကြရအောင်ပါ ကိုရင် ရယ်.. ဒီကိစ္စ ပေါ်မလာခဲ့လည်း နောက် ၃လဆို ကျုပ်တို့ မနီးရမှာမှ မဟုတ်ဘဲကောလေ..”  “ခုလည်း စော သွားတာပဲ ရှိတာလေ   အကြင်ရယ်..”“မတူဘူး ကိုရင်.. ဖြောင့်နေတဲ့လမ်းမှာ အထစ်ငေါ့တစ်ခု ဖြစ်သွားရင် အားလုံး လွဲကုန်တာမျိုးလည်း ရှိတတ်တယ်..  ကျုပ်.. ကျုပ် ကိုရင့်လောက် စာမတတ်ပေမင့် ဖြစ်တတ်တဲ့ သဘောတွေကိုတော့ သိတယ် ကိုရင်ရယ်.. ဒီတစ်ခါသားတော့ ကျုပ်  ပြောတာ နားဝင်ပေးပါ.. နော်..”

“အဲ့ဒီတော့..” “မနက်ကျ မြို့ပြန်လေ.. နော်..” “အာကှာ.. ဟူးးးး..” “တော့်မျက်နှာကြီး အာ့လိုဖြစ်မှ ကျုပ် ငိုချလိုက်ချင်တာနော်..  ဟင့်.. ဟင့်..” “ဟင်းးး.. အေးပါ.. အေးပါ.. ငိုတော့ မငိုနဲ့ အကြင်ရယ်.. နေထိုင်မကောင်းဖြစ်မယ်.. စိတ်ပူတယ်..”  ချစ်သူကို တင်း  ကြပ်စွာပွေ့ထားရင်း ကိုရင်သာဒွန်း အံတင်းတင်း ကျိတ်ထားမိသည်။ တကယ်လည်း ခုနေ မိန်းမခိုးလိုက်ရင် အဘနဲ့အမ ကျေနပ် မယ် မကျေနပ်ဘူး မသေချာ။ ကျောင်းရပ်ပြီး အလုပ်လုပ်ဖို့ ဆိုတာလည်း စီစဉ်ခဲ့ပေမဲ့ တကယ် အဆင်ပြေ မပြေက လုပ်ကြည့်မှ  သိမည်။ မိမိက ဒုက္ခ ခံနိုင်စေဦးတော့ ကလေးလွယ်ထားရသည့် အကြင်လေး ဆင်းရဲဒဏ်ကို ရင်ဆိုင် နိုင်ပါ့မလား။ တကယ်လို့များ  အကြင်ပြောသလို ကံကြမ္မာ အလှည့်ပြောင်း ဖြစ်သွားခဲ့ပါလျင် ကျောင်းပြန်တက်ဖို့ အရေးကရော။ သို့သော်လည်း ဒီအတွေးမျှဖြင့်  အကြင့်ကို ၃လတိတိ မျက်ကွယ်ပြုထားဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်။ ဒါဆို အဘနဲ့ အမကို ပြောကြည့်ရင်ရော..

“အဘနဲ့ အမကိုလည်း ပြောကြည့်ဖို့ စိတ်မကူးနဲ့နော် ကိုရင်..” “ဟင်..” အကြင် တစ်ယောက် မိမိ ရင်ထဲကစကားကို ဘယ့်နှာများ  ကြားသွားလေရော့သလား။  “သူတို့ လက်ခံ စီစဉ်ပေးရင်တော့ ကျောင်းမနားရဘဲ အဆင်ပြေသွားနိုင်တယ်လေ အကြင်ရယ်..  အနည်းဆုံးတော့ မိသားဖသားပီပီ တောင်းရမ်းပေးကြရင် ငါလည်း နင့် စိတ်ချရတာပေါ့ဟာ.. နော်..”   “လက်မခံခဲ့ရင်ရော ကိုရင် ရယ်.. ကျုပ် ကြောက်တယ်..”  “ဟင်းးး..” လက်ခံခဲ့ရင်တောင် အကြင့်ကို မျက်နှာမငယ်စေဘူးလို့တော့ အာမ မခံနိုင်တာ အမှန်။  သားမာန် တက်လွန်းသော မိမိ မိခင်အကြောင်း မိမိ အသိဆုံး။ ဒါကို အကြင်လည်း ကောင်းကောင်း သဘော ပေါက်ပုံရသည်။ သာ ဒွန်းတစ်ယောက် သက်ပြင်းသာ အကြိမ်ကြိမ် ချမိတော့၏။ “စိတ်မညစ်ပါနဲ့ ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ် စောင့်မယ်.. ကျောင်းပြီးမယ့် ၃လ  ကျုပ်စောင့်မယ်.. နော် ကိုရင်နော်..”  “…..” တိတ်ဆိတ်သွားသော ညလေးက နှစ်ဦးသား၏ အသက်ရှုသံ အပြင် ပိုးသံ ပရစ်သံများ သာ ကျန်တော့၏။ နွေးထွေးသော ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ရင်း သက်ပြင်း သေးသေးလေး မသိမသာ ခိုးချလိုက်မိသည်။  မိမိရင်ထဲမှ စိုးရိမ်စိတ်နှင့် အကြောက်တရားတို့ကို ချစ်ရသူ ကိုရင် မသိစေလို မမြင်စေလိုပါ။ သူ မိမိကို တာဝန် မယူလိုတာမှ  မဟုတ်ဘဲ။ မိမိ ဗိုက်ထဲမှ ကလေးကလည်း လင်ကောင် မပေါ်တဲ့ ကလေးမှ မဟုတ်ဘဲ။ ၃လတာ အချိန်လေးအတွင် ချစ်သူ၏ ဘဝ လမ်းကြောင်း အလှည့်အပြောင်း မဖြစ်ဖို့အရေး မိမိ သတ္တိကောင်းပြလိုက်ချင်သည်။ ပညာရေး ဆုံးခန်းတိုင်ပြီ ဆိုလျင်ဖြင့် မာန်မာန  ကြီးသော ကိုရင့် မိဘများ အနေနဲ့လည်း မကြည်ဖြူလျင်တောင် အငြိုငြင်တော့ သက်သာကောင်း သက်သာ ပေလိမ့်မည်  မဟုတ်ပါလား။ ကိုရင်သာဒွန်း တစ်ယောက် မိုးလင်းလုဆဲ အချိန်မှပင် လှဘော်အိမ်သို့ သွားကာ ခဏ လှဲမိသည်။ အတွေး ပေါင်းစုံဖြင့် အိပ်မပျော်ဘဲ မိုးစင်စင်လင်းခဲ့၏။

နောက်နေ့မနက် မိုးလင်းတော့ ကိုရင်သာဒွန်း မြို့အပြန်ကို အကြင် နှုတ်ဆက်ခဲ့သော်လည်း စကားကြာကြာ မပြောဖြစ်။ ယုံကြည် ချက်ပြည့်ဝသော မျက်ဝန်းတို့နှင့် ပြုံးပြရင်း “ကျုပ်ကို စိတ်ချပါ ကိုရင်.. ကျုပ်လည်း စိတ်ချမယ်.. နော်..” ဟုသာ ပြောဖြစ်ခဲ့သည်။  တရွေ့ရွေ့ ထွက်ခွာသွားသော ချစ်သူ၊ မြင်ကွင်းမှ ကွယ်သွားမှသာ ကျလာသည့် မျက်ရည်ကို သုတ်ရင်း.. “မိန်းမသားတို့ သတ္တိပေါ့  ကိုရင်ရယ်.. ချစ်သူရဲ့ အောင်မြင်မှုလမ်းကို အဟန့်တား မဖြစ်စေလိုတဲ့ သတ္တိပေါ့..” ဟု စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်မိသည်။ အိမ်အပြန်လမ်း ဆီ ခြေဦးအလှည့်.. ဗိုက်ထဲမှ ဖြတ်ကနဲ လှုပ်သလို ခံစားလိုက်ရ၏။ ၄လ ဆိုသော ကိုယ်ဝန်က အပျိုဗိုက်မို့ အမြင်အားဖြင့် မသိသာ သေးသော်လည်း အထဲမှကလေး အသက်ဝင်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။ တုန်ရီနေသော လက်ကလေးနှင့် ဗိုက်လေးကို အသာအုပ်ကိုင် ရင်း.. “ကလေးရယ်.. ဖေဖေ ပြန်လာမှာပါ.. မေမေနဲ့ကလေး စောင့်ကြရအောင်.. သတ္တိရှိရှိနဲ့ စောင့်ရအောင်နော်.. မင့်ဖေဖေ ရှေ့နေ ကြီး ဖြစ်အောင် ကြိုးစားပါစေ.. မေမေတို့ အနှောက်ယှက်မပေးဘဲ စောင့်ကြရအောင်ပါ..” ဟု တီးတိုး ရေရွတ်မိလိုက်ပြန် တော့သည်။

“ပင်ပန်းသွားပလား အကြင်လေး.. အဝတ်အစားလဲပြီး တရေးလောက် အိပ်လိုက်နော်..”  အပြုံးယဲ့ယဲ့လေးဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက် သည်။ သည်ကနေ့က အကြင်တို့ မင်္ဂလာပွဲ။ ဗိုက် (၇)လ နှင့် ကျင်းပရသော မင်္ဂလာပွဲ။ ချစ်သူ ကိုရင့် ရှေ့ရေး မနှောင့်နှေးစေလို သော စိတ်ဖြင့် ကောလိပ်ကျောင်း အပြီးထိ စောင့်ခဲ့ပါသော်လည်း အကြင်လေးခမြာ မျက်နှာကောင်း မရရှာ။ သာဒွန်း တစ်ယောက်  မယ်ကြင် ဗိုက်ကြီးသွားလို့ ယူလိုက်ရတာ ဆိုသည့် စကားများကလည်း နားနှင့် မဆန့်။ ကောလိပ်ကျောင်းကြီးမှ ဘွဲ့ဒီဂရီ ရအောင်  ပျိုးထောင်ပေးသော မိဘကိုမှ မထောက်၊ လင်ထောင် ဖမ်းရက်သည့် မိန်းမ ဟူသော စကားများကလည်း မိုးလုံး အနှံ့။ မိန်းမသား ရယ်လို့မှ တစ်စက်ကလေး အိနြေ္ဒမရ၊ အနေပက်စက်လို့သာ လင်မယူခင် ဗိုက်ကြီးတာပေါ့ ဟူသည့် စကားများကလည်း မြေပြင်  တပြန့်။

မိမိအား တစ်ချက်ကလေးမျှ စကားပင် မပြောသော်ငြား သားဆန္ဒကို အတင်းကြပ် မပိတ်ပင်ပါသော ယောက္ခမတို့ကို အားနာစွာ  ကျေးဇူးတင်ရင်း ကိုရင့် မိဘအိမ်သို့ အကြင် ရောက်ခဲ့ရပါပြီ။ ဘုန်းကြီးငါးပါး အရုဏ်ဆွမ်း ကပ်ကာ သူကြီး အပါအဝင် ရပ်မိရပ်ဖ အချိ့နှင့် ရှေ့ ရအိမ် နောက် ရအိမ်ဖိတ်၊ ငါးခြောက်ထောင်းကြော်၊ ကောက်ညှင်းဆီထမင်း နှင့် လက်ဘက်ရည် တို့ဖြင့်သာ ဧည့်ခံ သော အကျဉ်းရုံး မင်္ဂလာပွဲလေးက အကြင့်လို ကွမ်းတောင်ကိုင် အပျိုချောအတွက် အညတရ ဆန်လွန်းလှ၏။ သို့သော်လည်း  အကြင် ပျော်ပါသည်။ ချစ်ရသူ၏ ရင်ခွင် မဟုတ်ပါလား။ ကုတင် ခြေရင်းတွင် ချထားသော လက်ဆွဲအိတ်ထဲမှ အဝတ်တစ်စုံ ထုတ် လိုက်သည်။ ကုတင်ဘေးရှိ ကျွန်းဘီဒိုကြီး ပေါ်မှ မှန်ချပ်ထဲတွင် အကြင့်ပုံရိပ်လေး။ လူပျို့အိပ်ခန်းဟောင်းမို့ သနပ်ခါး ကျောက်ပျဉ်  မှန်တင်ခုံ စသည်တို့ မရှိ။

သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ ဆန်စက်ပိုင်ရှင် သမီး တစ်ဦး မင်္ဂလာ ဆောင်စဉ်က ခန်းဝင်ပစ္စည်း ဆိုသော အဆောင်အယောင်များကို အကြင်  မြင်ခဲ့ဖူးသည်။ နှစ်ယောက်အိပ် ကျွန်းကုတင်ကြီးနှင့် ဘီဒို၊ သနပ်ခါး ကျောက်ပျဉ် တင်သော မှန်တင်ခုံ တစ်လုံး။ မှန်တင်ခုံ၏ ဘဲဥပုံ  မှန်ချပ်ဝိုင်းကြီးရှေ့တွင် အကြင်တို့ အပျိုတစ်သိုက် တွန်းထိုးကြည်စယ်ရင်း ရယ်မောခဲ့ကြဖူးသည်။ ယခုတော့ မိမိ ရှေ့ရှိ ဘီဒို တံခါးရွက်မှ ပြဒါးပြယ်လုလု မှန်ချပ်ကို ကြည်လို ကြည်ငြား ခြုံထားသည့် ပုဝါပိုင်းလေးနှင့် ပွတ်ကြည့်လိုက်၏။ အနောက်မှ   ရောက်လာသည့် ကိုရင်က “အွမ်းးး.. ဘီဒိုမှန်က ဝါးနေပြီရယ်.. အကြင့်ဖို့ မှန်တင်ခုံလေး တစ်လုံးလောက် အပ်ပေးဦးမှပါ..” ဟု  ပြောရင်း အနောက်ဘက်မှ ကြင်နာစွာ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ “မလိုပါဘူး ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ်ဖြင့် နက်ဖြန် သဘက် ဆိုရင်ပဲ ကလေး အမေ ဖြစ်ပြီ ဟာကို..” ဟု ပြန်ပြောလိုက်၏။ တကယ်လည်း မလိုချင်ပါ။ လင်သားအပေါ် အားနာခြင်း၊ ယောက္ခမအား ကြောက်ရ  ခြင်း၊ မိမိကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် မျက်နှာအောက်ကျရှာသည့် မိဘများအတွက် ဝမ်းနည်း ရခြင်း စသည်တို့ကြောင့် အားငယ်စိတ် တို့ ပြည့်လျှံနေသည့် မိမိမျက်ဝန်းများကို ကြည်လင်စွာ မြင်ရစေမည့် မှန် တစ်ချပ် အကြင့်အတွက် မလိုပါလေ..။

သာဒွန်း တစ်ယောက် ဇနီးအလိမ္မာလေးအား နောက်မှ သိုင်းဖက်ထားရင်း နားထင်စပ်နှင့် ဆံစလေးများကို ဖွဖွ ရှိုက်နမ်းနေသည်။  အကြင် ဝတ်ထားသည့် မင်္ဂလာဝတ်စုံဟု ပြောရမည့် ပဒုံမာချည် အကျီကလေးမှ ကြယ်သီးတံများကို တစ်ခုချင်း ဖြုတ်လိုက်၏။  အပေါ်အကျီ ကျွတ်သွားတော့ ချွေးခံ အကျီအောက်တွင် စူပုံ့ပုံ့ ဗိုက်ကလေး။ သားလား သမီးလား မသိရသေးသည့် လူသား ပိစိ လေးတစ်ဦး ထိုဗိုက်ထဲတွင် သန္ဓေ တည်နေပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင် ပြောစကားနှင့် မိခင်ဖြစ်သူတို့၏ မကြည်လင်မှုများကို ခေါင်းငုံ့ခံရင်း  မိမိမျက်နှာ တစ်ကမ္ဘာပြုကာ လိုက်လာရှာသည့် ဇနီးသည်လေး မြကြင်။ ထိုမိန်းကလေးကို အကြင်နာဆုံး ဆက်ဆံပြီး အကောင်း ဆုံး စောင့်ရှောက်မည်ဟု သာဒွန်း ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ “ချွေးခံပါ လဲပါလား အကြင်.. မျက်နှာသစ်ပြီး သနပ်ခါးလေး လူးချင်လား..  အမေ့ အခန်းမှာတော့ ကျောက်ပျဉ် ရှိတယ်.. သွားယူလိုက်မယ်လေ..”   “ဟင့်အင်း.. အဝတ်လဲပြီး ခဏ လှဲမယ်လေ.. ညောင်းလို့..”   “အွမ့် အွမ့်.. ဒါလေးလဲဖို့လား..”   “ဟုတ်.. အယ်.. ထမီကြီး ချထားပါ ကိုရင်ရဲ့.. ကျုပ်ဘာသာ ယူမှာပေါ့.. ဘယ့်နှယ်..”  “အာ.. လာစမ်းပါ.. လုပ်ပေးချင်လို့ဟာကို..”   “အော်.. ခက်ရချည့်.. ကျုပ်ဘာသာ လဲမယ်လို့ ဆို..”  “ချွတ် ချွတ်.. ထမီရော.. ချွေးခံ က ဝတ်မနေနဲ့တော့လေ.. ဗိုက်ထဲက ကလေး အနေမခက်လား..”

“ကျုပ်မှ မနေတတ်ဘဲတော်.. ဟောင်းလောင်းကြီး ဟာကို.. ဖယ် ပါ ကိုရင်ရယ်.. ဘယ့်နှယ့်ကြောင့် အတင်း လိုက်ချွတ်နေတုန်း..” “ဟ.. ငါ့ မိန်းမ ငါ ချွတ်တာ.. ဘာပြုတုန်း.. မှန်းစမ်း.. ဒါ ဘာလေး လဲလို့.. ဘာ ပေနေတုန်း ဒါ.. ဟွမ် မိန်းမလေး..”   “အို.. ဘယ့်နှာ.. ဘာပေရမတုန်း.. မှဲ့ ဟာကို..”  “အီးးး.. မှဲ့က အနီရောင်လည်း ရှိ သလား.. လှလိုက်တဲ့ မှဲ့လေး အကြင်ရယ်.. စောစော မမြင်မိတာ နာလေချင်း..”   “ဟွင့်.. အပိုင်ဖြင့် ရနေမင့် ဟာကို..”    “အွမ်းး..  အွမ်းနော်.. အကြင်က ငါ့ မယားဖြစ်နေမှဟာပဲ.. အချိန်မရွေး လှပ်ကြည့်ရုံ..”  “ပေးစမ်းပါလို့ အဲ့ အကျႌကို.. တကတည်း..”   “အွမ့်  အွမ့်.. အောက်က ချွေးခံ မဝတ်နဲ့တော့.. အကျႌလေးပဲ ဝတ်ပြီး လှဲရအောင်လား..”  “ဟွင့်.. ဟာလာဟင်းလင်းကြီး..”   “လက်နဲ့  အုပ်ပေးထားမယ်လေ.. ဟောသလို..”  “အို့..”  သားသည် အမေလောင်းမို့ နကိုထက် ဆူဖြိုးနေသည့် နို့အုံနှစ်ဘက်ကို ခပ်ဆဆ ညှစ် ရင်း သာဒွန်း စိတ်တွေ ထကြွ ဆူဝေလာသည်။ ကိုယ်ဝန်နှင့် မိန်းမသားကို သံဝါသပြုလို့ ဖြစ်ပါ့မလား။ မတော်တဆများ တစ်ခုခု   ဖြစ်သွားလျှင် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ဖြစ်ရချည့်လေ။ သို့သော်လည်း စိတ်က ထိန်းမရ။ ဝင်းဝါစိုပြေသော နို့အုံ  ပြောင်ချောချောလေး ထက်မှ ချစ်စရာ မှဲ့နီနီလေးက သာဒွန်း အာရုံကို ဖမ်းစားနေသည်။ မိမိစကားကို နားထောင်ရှာသော မယား လေးက အတွင်းခံ အကျႌ ပြန်မဝတ်ဘဲ အပေါ်အကျီလေးသာ ထပ်ဝတ်ပြီး ထမီလဲရန်ပြင်နေသည်။ နားထင်စပ်တွင် ဆံနုလေးများ  ကပိုကယို၊ လည်တိုင် ကျော့ကျော့လေးတွင် သူ့အမေ ဆင်လိုက်ဟန်တူသည့် ကဒေါင်းပုံ ဆွဲသီးနှင့် ရွှေကြိုးကလေး။

“လက်မောင်း အုံးလှဲ့..” “ဟုတ်..”   “အွမ်းးး.. ဟိုဘက်လှည့် မိန်းမ.. နောက်က ဖက်ချင်လို့..” လင်ဖြစ်သူ ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝှေ့ကာ  အိပ်စက်လိုပါသော်လည်း စောဒဂ မတက်ဖြစ်။ လှည့် ဆိုသည့်တိုင်း လှည့်ပေးလိုက်ဖြစ်သည်။ နူးညံ့သော အနမ်းများ အကြင့် ခေါင်းထက်ဆီ တဖွဲဖွဲ ကျလာ၏။ ကိုရင့် လက်တစ်ဘက်က အကျႌအောက်ထဲ လျှိုဝင်လာသည်။ ဆူဖြိုးသော နို့အုံနှစ်ဘက်ကို တစ် လှည့်စီ အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ရင်း အကြင့်နားရွက်ဖျားလေးကို ဖွဖွနမ်းပြန်သည်။ ထို့နောက်မှ လည်တိုင်ရှိ အရစ်ကလေးများကို လျှာဖြ စ့် စုပ်လျက်လိုက်၏။ အကြင့် ကိုယ်လေး တွန့် သွားပြီး “ယားတယ်လို့ ကိုရင်ရဲ့..” ဟု ပြောလိုက်သည်။ ပြောခါမှပဲ နို့အုံကို အုပ်ကိုင် ထားသည့် လက်ချောင်းများက နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ညှစ်ကာ ချေပြန်သည်။ လည်တိုင်ကို စုပ်ကာ စုပ်ကာ နမ်းရင်း ပုခုံးသား အိ အိလေးများကို တဇတ်ဇတ် ကိုက်နေပြန်၏။ ရင်စေ့ အကျႌကလေး၏ ကြယ်သီးတံကို ဖြုတ်ရန် ပြင်သည်။ ဥဿဖရား ကြယ်သီး လေးများက ကြယ်သီးကြိုးကွင်း ကြပ်ကြပ်ထဲတွင် အံကျနေသည့် အပြင် ဖြုတ်နေကျ မဟုတ်သည့် ကိုရင့် အဖို့ အလွယ်တကူမရှိ လှ။ စိတ်မရှည်တော့ပြီမို့ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲ လိုက်တော့သည်။ ဖြတ်ကနဲ ပြုတ်သွားသည့် ကြယ်သီးလေးက ဂလောက် ဟူသော အသံလေးသာ ကြားလိုက်ရပြီး ဘယ်နား ကျသွားပြီမသိ။ နောက်တစ်လုံး ထပ်ဖြုတ်မည့် ကိုရင့်လက်ကို ဗြာကသီ ဆွဲလိုက်ပြီး..

“ဘယ်နှယ် လုပ်တာတုန်း ကိုရင်ရဲ့.. သည်လိုသာ ဆောင့်ဆွဲမှဖြင့် အကုန် ကုန်ရချည့်..” “ဖြုတ်မှ မရဘဲကိုးကွ.. စိတ်မရှည်စရာ..”    “ကျုပ်ဘာသာ ဖြုတ်ပေးပါ့မယ်တော်.. အမေ့(အဖွား) အမွေ ဥဿဖရား အစစ် တော်ရဲ့.. အစစ်..”   “ဟီး.. အေးပါဟ.. ကြမ်းပျဉ်  ကျသွားတာပါ.. ပြန်ရှာပေးမယ် ပြီးမှ.. မတွေ့လည်း ငါ အသစ် ဆင်ပါ့မယ် အကြင်ရယ်..”  “ဟွင်းးး..”  မျက်စောင်းလေး လှည့်ထိုး ရင်း ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုရင်က ရင်ဘတ်ဟပြဲ ဖြစ်သွားသည့် အကြင့် အကျႌလေးကို  အကုန်မချွတ်ဘဲ ပုခုံးသားများ ပေါ်သာရုံ လှပ်လိုက်၏။ အကြင့် လည်တိုင်ရင်းတွင် ရွှေဆွဲကြိုးလေးက အရောင်လက်လက်။ က ဒေါင်းရုပ်ပုံ ဆွဲသီးလေးက ရင်မြွှာနှစ်ခုကြား အညှာတည့်တည့်။ ဆွဲသီးလေးနှင့် ထိနေသည့် ရင်အုံတွင် မှဲ့နီနီလေးက ထင်းနေသေး သည်။ ကိုရင်တစ်ယောက် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ အကြင့် လည်တိုင် အရင်းသားလေးကို ဆွဲကြိုးပါ ပါအောင် ငုံခဲက ဂျိကနဲ ကိုက်ချ လိုက်တော့သည်။ ထို့နောက်မှ သွေးစုပ် ဖုတ်ကောင်ကြီး အလား အားပြင်းပြင်းနှင့် စုပ်ပြန်လေသည်။ နို့အုံကို နယ်ဖတ်နေသည့်  လက်ကလည်း အလျဉ်မပြတ်။ အကြင်လည်း ခြေဖျားလေးပင် ဆတ်ဆတ်ခါအောင် တွန့်တွန့် လူးသွားရ၏။ သားမြတ်တွင်းရှိ  အကြောအချင် အားလုံး တဖျဉ်းဖျဉ်းနှင့် သွေးတိုးလာတော့သည်။ ကာမ ရမ္မက် လှိုက်တက်လာသည် ဆိုတာ ဒါမျိုးပဲ ဖြစ်မယ်ဟု  အကြင် တွေးမိလိုက်သည်။ ဇက်ကလေး စောင်းလိမ်ကာ ပုတုကွေးရင်း ရမ္မက်စိတ်ကို အံကြိတ် တင်းရသည်မို့ ခေါင်းအုံး  ထောင့်စွန်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည့် လက်သီးကလေးပင် ဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီ။ လက်ဖျန်တွင်လည်း မွေးညင်းများ ထောင်၍  နေသည်။

“ထမီ လျှော့ အကြင်..” ပြောလည်းပြော လုပ်လည်းလုပ်မို့ အကြင့်မှာ ကိုယ်တိုင် ချွတ်မပေး လိုက်ရသလို တားချိန်လည်း မရ လိုက်။ ချစ်လင်၏ လက်တစ်ဘက်က ထမီကျွတ်ကို ပေါင်လည်ဆီ အထိ ဆွဲချပြီး စူပုံ့ပုံ့ ဗိုက်ကလေးကို ပွတ်သပ် ချော့မြှူနေလေ ပြီ။ လင်ဖြစ်သူ၏ အထိအတွေ့များ အောက်တွင် ဗြောင်းဆန်လာသည့် သွေးသား တောင့်တမှုကို အကြင် တောင့်မထားနိုင်တော့။  ကိုရင်ကတော့ သူ့အတံ မာတောင်တောင်ကြီးကို အကြင့် တင်လုံးနှစ်ခု ကြားမြောင်းထဲ ညှပ်ပြီး ဖွဖွ ညှောင့်နေပြီ။ ဟိုသင်းထဲ ထိုး ထည့်ပေးရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲဟု တောင့်တမိသော်လည်း အကြင် မပြောရဲ။ ပဋိသန္ဓေ လွယ်ထားရသည့် မိန်းမသား တစ်ဦး အနေ နှင့် ကာမ၏ အရသာကို ခံစား လိုလာခြင်းက အပြစ်ရော ကင်းပါရဲ့လား။ မိမိထက် စာတတ်သည့် ကိုရင်ကတော့ သိနားလည်မည်  ထင်ပါသည်။ “ချစ်တယ် အကြင်ရယ်.. နို့နှစ်လုံးကြားမှာ ဒေါင်းဆွဲသီးလေး ညပ်နေတာ.. ကြည့်ကောင်း လိုက်တာ..” ဆွဲကြိုးရာ လေး ထင်အောင် လည်ပင်းကို ကိုက်လိုက် ကို လျှာဖြင့် လျက်လိုက် စုပ်လိုက် လုပ်ရင်း ပြောမိသည်။ “ကျစ် ကျစ်.. နာတယ်လို့.. သူ့ အသား မဟုတ်တိုင်း..” ဒေါင်းဆွဲသီးလေးကို အလယ်တည့်တည့် ထားပြီး နို့အုံနှစ်ခုကို ပူးကပ် ညှစ်တော့ အကြင်လေး ခပ်တိုးတိုး  ညည်းသည်။ တကယ်လည်း နို့နှစ်ဘက်ကြားတွင် ဒေါင်းမြီးရာ ထင်နေပြီ။

“နောက်ဆို ဒေါင်းဘယက်ကြီး လုပ်ပေးဦးမှာ.. ပြွတ်စ်.. ဂျိ.. ဂိ..”   “အာ.. ရှီးး.. ဟင့်..”  “ချစ်တယ် အကြင်ရယ်.. ငါ.. ငါ တအား  လုပ်ချင်တာပဲ..”   “အို..”  “ငြိမ်ငြိမ်နေ.. ခဏပဲ..” “ကျုပ်.. ကြောက်တယ် ကိုရင်.. အထဲက ကလေးက လှုပ်.. လှုပ်နေတယ်..”   “အင်းပါ.. အထဲထိ မထိုးဘူးလေ နော်.. ဒီလိုလေး.. ဖင်နှစ်လုံး အောက်လေး ညှပ်.. ညှပ် ထားပေး.. ရှီးး..”  “အွင့်.. အင်း..”    တင်သားဖွံ့သည့် ဇနီးသည်ရထားခြင်းသည် ကံကောင်းမှု တစ်ခုများလား။ တောင့်တင်းနေသည့် ငယ်ပါက ဂူမအောင်းရသော်လည်း   တင်ကြားမြောင်းတွင် ဇိမ်ကျလို့နေသည်။ “ပေါင်လေး ကျစ်ပေးထား အကြင်.. ညှပ်ပေးထား နော်.. ရှီးးး..” ကိုရင့်စကားဆုံးတော့  အကြင်လည်း ရင်ခွင်ထဲတွင် တစောင်းလှဲ အိပ်နေရာမှ ဒူးနှစ်ဘက်ကို လိမ်ချိတ်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်း ကျစ်သည်ထက် ကျစ်အောင်  နေပေး လိုက်သည်။ နောက်ကနေ တစ်ချက်ချင်း ညှောင့်နေသည့် လင်တော်မောင်ကို ပါရမီ ဖြည့်ရင်း မိမိ ကိုယ်တွင်းမှ ဆာလောင်  မွတ်သိပ်မှုကိုတော့ မိခင်စိတ်ဖြင့် ရိုက်ချနေရ၏။ ကလေး ထိခိုက်သွားလျှင် ရင်ကျိုးရချည်ရဲ့ မဟုတ်လား။

“အကြင်.. မိန်းမ.. မိန်းမလေး.. အု.. အီးး.. ငါ.. ထွက် ထွက်တော့မယ်.. အု.. အွမ့်.. အွမ်း..” ပြောပြီး ညှောင့်ချက်များက သွက်သွက် နှင့် စိပ်လာသည်။ ညှစ်နယ် ကိုင်ဆုပ်ထားသည့် နို့အုံ နှစ်ဘက်ဆီမှ အရည်ကြည်လေးများပင် စိမ့်ထွက်လာ၏။ “ထွက်.. ထွက်ပြီ..  အီးးး.. ရှီးးး..” အကြင့်ကိုယ်လေးကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားပြီး လည်တိုင်တဝိုက်ကို စုပ်နမ်းမိပြန်သည်။   “ချစ်လိုက်တာ အကြင် ရယ်..”  “အားရရဲ့လားဟင်..” “ဘာကိုတုန်း မိန်းမ.. ဟွင်.. ပြွတ်စ်.. ရွှတ်..”  “အထဲမှ မထည့်ရတော့လေ.. အားရရဲ့လားလို့..”    “အမှန်ပြောရင်တော့ ဘယ်အားရမတုန်း.. မိန်းမကို စိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်ချင်တာလေ..”   “အွင့်..”  “ဒါမဲ့ ရတယ်.. ကလေးမွေးပြီးမှ  အတိုးချ လုပ်မယ်.. နော် မိန်းမ.. ခုက ဒီလောက်လေးပဲ ကောင်းတယ်..”  “အွင့်..”  “မင့်ရော်.. ခံချင်မနေဘူးလား မိန်းမ.. ဟွင်.. မှ န်းးး.. အာ.. တွင်းလေး စိုနေတယ်.. လာ လာ.. ပေါင် ဟ..”  ပူးကပ်နေသည့် ကိုယ်နှစ်ခု ခွာလိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ် တံတောင် ထောက် လျက် အကြင့်ကိုယ်ပေါ် တစောင်း အုပ်မိုးလိုက်သည်။ ပူးကျစ်ထားသည့် ပေါင်လေး အသာ ဆွဲဟလိုက်တော့..  “ဟင့်အင်း.. မဖြစ် ဘူးလေ.. မဖြစ်ဘူးလို့ ကိုရင်ရဲ့..”  “အသာလေးပဲ လုပ်ပေးမှာ.. ဟပါ မိန်းမရ.. အဲ.. နို့ရည်လေးတွေတောင် ထွက်နေပေါ့ အကြင်.. ဒီ မယ် ကြည့်စမ်း.. နို့သီးခေါင်းမှာ အရည်ကြည်လေး..”  “အို.. မဟုတ်တရုတ်..”  “တကယ်ဆို မိန်းမရ.. မှန်းး.. ပြွတ်စ်.. ပြွတ်စ်..”  “ရှီးးး..”

“အွမ့်.. ပြွတ်စ်.. ပွတ်ပေးမယ်နော် အကြင်လေး.. စိတ်လျှော့ထားပြီး ဇိမ်ခံလိုက်..” “အွင့်.. ရှီးး ကျစ်ကျစ်.. အင်းး.. အာ့ နားလေး.. ဟုတ်တယ်..”  “အွမ့်.. ကောင်းလား.. ဒီမယ်.. အစိလေးက မာတောင် နေတာ.. ဟောသလို ဟောသလို ဖိချေပေးမယ်..”   “ရှီးး.. ကို.. ကိုရင်.. အင့် အင့်..”  “အဝလေးထဲ နည်းနည်း မွှေပေးမယ် အကြင်လေး.. ဒီလို .. ဒီလိုလေး..”   “အီးး.. ကျစ်ကျစ်..”  “ကောင်းလား မိန်းမလေး ဟွင်..”   “အင်း.. ဟုတ်.. အင့်..”   “မြန်မြန်လား.. ဖြည်းဖြည်းလား.. ဘယ်လို ပွတ်ပေးမရလဲ မိန်းမ.. ပြွတ်  စ်..”“သိပါဘူးဆို ကိုရင်ရယ်..”  “ပြောပါ မိန်းမရ.. လင်ကို ရှက်စရာလား မင့်နှယ်.. ဒီလို.. ဖြည်းဖြည်းလေးလား.. ဒီလိုဒီလို  ခပ်သွက်သွက်လား.. ဟွမ်..”  “အီးးး.. မြန် မြန်.. မြန်မြန်လေး..”   “အွမ့်.. အွမ့်.. မိန်းမလေး ကောင်းနေတာ.. ကြည့်စမ်း.. ချစ်လိုက်  တာ.. ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်.. ငါ့မယားလေး.. ရွှတ်စ်..”“အာ.. အ.. ပြီး.. ပြီးပြီ.. ရပ် ရပ်.. ကိုရင်.. ရှီးး..”  ခြေဖျားလေးများ ကွေးကုတ်ကာ  အကျောဆတ်ဆတ် ဆွဲရင်း ထောင်ထားသည့် ဒူးလေး ခွေကျ သွားရှာသည်။ နုံးချိသွားပုံရသော အကြင်လေးကို ပွေ့ဖက် နမ်းရှုံ့ပြီး   လက်တစ်ဘက်က ရွှေကျုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို အုပ်ကိုင်ထားလိုက်၏။ ကြင်စဦးတို့၏ မင်္ဂလာဦးညက သည်မျှလောက်နှင့်  တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်သွားသည်။ ရှေ့တွင်ကား လျှောက်ရမည့်လမ်း၊ ထမ်းရမည့်တာဝန်၊ စောင့်ရှောက် ရမည့် အသိုက်အမြုံလေး မဟုတ်ပါလား။

“အလို ငါ့မိန်းမ.. အဝတ်လှန်းနေတာ ပြုံးပြုံးကြီး.. ဘာတွေတွေးနေသတုန်း ဟွမ်..” “အိုတော်.. ဘာတွေးရမှာ..” “တွေးတယ်တော့  လုပ်စမ်းပါ ကွာ.. ဟဲ ဟဲ ဟဲ..” “ဖယ်စမ်းပါတော်.. ဒီမယ် အလုပ် မပြီးရတဲ့အထဲ..”   “ထားလိုက်စမ်းပါ.. လာ သွားမယ်..” “ဘယ် သွားမှာတုန်း..” “အိပ်ရာထဲလေ.. မိုးအေးအေးနဲ့ ကွေးရအောင်..” “ကိုယ့်ဘာသာ သွားကွေးချည်စမ်းပါတော်..”  “လာပါ အကြင် ရယ်.. ငါတို့ နှစ်ယောက်တည်း ပူးပူးကပ်ကပ် မနေရတာ နှစ်များဖြင့် ကြာပေါ့.. လာပါ.. ဖက်အိပ်ချင်လို့.. နော်..”  အဘွားကြင်၏  အိဖိုင့်ဖိုင့် ကိုယ်လုံးကို နောက်မှ သိုင်းဖက်ရင်း ဘိုးသာဒွန်း ပြောလိုက်သောစကား။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်။ အသက် ၂၀ စွန်း စ အရွယ်တွင် ဘဝခရီးကို အတူလျှောက်ခဲ့ကြသည်။ နွေမိုးဆောင်း ပြက္ခဒိန်ပေါင်းများစွာကို ကျော်လွန်ပြီး ယခုဆိုလျှင် မိမိတို့  မင်္ဂလာသက် နှစ် ၄၀ ပင် ကျော်ခဲ့ပြီ။ သားတစ်ဦးသာ ဖွားမြင်ပြီး နောက်ထပ် သားသမီး မထွန်းကားတော့။ တစ်ဦးတည်းသော သား ဖြစ်သူကို အဖေထက် သာလွန် ထူးချွန်စေဖို့ (မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်မြကြင် ကိုယ်တိုင်) မောင်သာထူး ဟု အမည် ပေးဖြစ်သည်။    မောင် သာထူးက တကယ်လည်း ပညာချွန်သည်။ ဆယ်တန်းကို ဂုဏ်ထူးတွေ တသီကြီးနှင့် အောင်ပြီး နည်းပညာ တက္ကသိုလ် တက်ကာ  ဝါသနာပါရာ ဗိသုကာ ဘာသာရပ်ဖြင့် မဟာဘွဲ့အထိ တက်လှမ်း နိုင်ခဲ့သည်။ ယခုဆို ဆောက်လုပ်ရေးဝန်ကြီးဌာနတွင်   အင်ဂျင်နီယာမှူးကြီး ရာထူးဖြင့် တာဝန် ထမ်းဆောင် နေပြီ။ မိန်းမယူတော့လည်း ချွေးမလေးက ပညာရေးတက္ကသိုလ် ကျောင်း ဆင်း အထက်တန်းပြ ဆရာမလေး။ ခုတော့ အလယ်တန်းကျောင်းအုပ် ဆရာမကြီး ဒေါ်နန်းငွေရောင်ပေါ့လေ။ ရိုးသားဖြူစင်ပြီး  လိမ္မာရေးခြားလည်း ရှိသည့် ရှမ်းတိုင်းရင်းသူ ချွေးမလေးက ဒေါ်မြကြင်ရော ဦးသာဒွန်း အတွက်ပါ သမီးအရင်းလို ချစ်ရသူပင်။

တစ်ဦးတည်းသော အဖိုးတန်သားကို လက်ထပ်ခဲ့ပြီး ယောက္ခမ အရိပ်အချည် ကြည့်ကာ ရှင်သန်ခဲ့ရသည့် ဒေါ်မြကြင်၊ ချွေးမလေး ကို မိမိကဲ့သို့ အားငယ်စိတ် မဝင်ရအောင် စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ မြေးလေး တစ်ယောက် ရလာတော့လည်း ချွေးမလေး နန်းကို  အလုပ်မပျက်စေခဲ့။ သားအချစ် မြေးအနှစ် ဆိုသလို သား၊ ချွေးမ၊ မြေး အားလုံးကို ရင်ခွင်ထဲထားကာ စောင့်ရှောက်ရင်း ဘေး ရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားရရှာသူက အဘိုးဦးသာဒွန်း။ လင်တော်မောင်၏ မျက်နှာကို သေသေချာချာရယ်လို့မှ မကြည့်ဖြစ်သည် မှာ ဘယ်မျှကြာခဲ့ချေပြီ မသိ။ လက်ထဲမှ လှန်းလက်စ အဝတ်ကို ပြန်ချပြီး မိမိအားသိုင်းဖက်ထားသည့် ကိုရင့်လက်များကို ငုံ့ကြည့် မိသည်။ ညိုမောင်းသော အသားအရောင်က ခပ်ခြောက်ခြောက် ဖြစ်နေပြီ။ လူက ပိန်လွန်းသည် မဟုတ်သော်လည်း လက်ဖမိုးတွင် တော့ အကြောများက ပြိုင်းပြိုင်းထနေပြီ။ လက်ဖျန်ထက်တွင်လည်း မှဲ့ခြောက်ကလေးများပင် မနည်းတော့။ မိမိ အပါအဝင် သား၊  ချွေးမ၊ မြေး အပြင် နှစ်ဘက်သော မိဘများကိုပါ လုပ်ကျွေးစောင့်ရှောက်ခဲ့သည့် ကိုသာဒွန်း။ ချစ်ရသော ခင်ပွန်းလင် အိမ်ဦးနတ် သခင် ကျေးဇူးရှင်။ လင်ကောင်း ယောက်ျားမြတ် ဖြစ်သော ဤသူ့ အပေါ် ထားရှိသည့် မိမိအချစ်တို့အား သား၊ ချွေးမနှင့် မြေး နောက်သို့ ပို့မိသလို ဖြစ်ခဲ့ရသော်လည်း ရင်ခွင်ကတော့ နွေးဆဲပါလား။

အဘိုးသာဒွန်းလည်း အဘွားကြင်လိုပင်။ အသက် ၆၀ ကျော် အမယ်အိုထံမှ နံ့သာဖြူနံ့လေးကို ရှူရင်း ငယ်ငယ်က အကြောင်းတွေ  ပြန်တွေးနေမိသည်။ မိသားစုတာဝန်၊ နိုင်ငံ့တာဝန်များနှင့် ရုန်းကန်ခဲ့ရသော နေ့ရက်တိုင်းတွင် မျက်နှာ တစ်ချက်မညှိုးဘဲ ပါရမီ ဖြည့် ရှာပါသော ဇနီးမယား အကြင်။ ငယ်ငယ်တုန်းက သူငယ်ချင်း၊ အရွယ်ရောက်တော့ သမီးရည်းစား၊ ထိုမှ တဖန် လင်မယား။ အကြင် သည်ကား မိမိအတွက် မိခင်နှင့်တူသော မယား၊ ကျေးကျွန်နှင့် မခြားသော မယား၊ သေအတူ ရှင်မကွာ ရဲဘော်ရဲဘက်ဆန်သော  မယား။ ထိုသို့သော မယားမြတ်ကို မထွေးဖက် ဖြစ်တော့သည့် ရက်များ မည်မျှပင် ရှိခဲ့ပြီနည်း။ မိမိသွေးသားကို ထည့်လွယ်ခဲ့သည့်  ဗိုက်ကလေးက ခုတော့ ပူဖောင်းကားနေပြီ။ စိတ်ကြိုက် နယ်ဖတ် ညှစ်စို့ခဲ့သည့် မို့မောက်သော ရင်စိုင်တို့က ခါးထိလုတိုင် တွဲကျနေ ပြီ။ ခွမအိပ်ရတာ ကြာပြီ ဖြစ်သည့် တင်စိုင်ကြီး ၂ တုံးကတော့ အားပါးတရ ရှိဆဲ။ တဇိဇိ ကိုက်ဆွဲ စုပ်နမ်းခဲ့သည့် လည်တိုင် ကျော့ ကျော့လေးက အရစ်အရစ်သော အရေးအကြောင်းများဖြင့် ပျော့ပျော့ အိအိလေး ဖြစ်နေပြီ။ သို့သော်လည်း အကြင့် ကိုယ်ရနံ့သည်  မိမိရင်ကို အေးမြဲ အေးဆဲ။ ဆံပင်ဖြူဖြူလေးများနှင့် နားသယ်စပ်လေးကို ငုံ့နမ်းရင်း..

“လာကွာ.. သွားရအောင်ပါ အခန်းထဲ.. လူလစ်တုန်းလေ မိန်းမ.. နော်..”  “အိုတော်.. အွင့် အွင့်.. လာ..”  ၂၅ပေ – ၃၅ပေ  ကျယ်ဝန်းသော တိုက်ခန်းဖြစ်သည်မို့ ဝင်ဝင်ချင်း ဧည့်ခန်း၊ ဘုရားခန်း၊ ထမင်းစားခန်း၊ မီးဖိုချောင် နှင့် ရေချိုးခန်း အိမ်သာတို့အပြင်  အိပ်ခန်းကျယ် တစ်ခန်းနှင့် တစ်ယောက်အိပ်သာသာ အခန်းကျဉ်း တစ်ခန်းသာပါသည်။ သား မိသားစုကို အိပ်ခန်းကျယ် ပေးထား တော့ တစ်ယောက် အိပ်ခန်းငယ်က အဘွားကြင် အခန်း ဖြစ်သွားပြီး ဘိုးဘိုးကြီး သာဒွန်းကတော့ ဘုရားခန်းတွင် ခေါက်ကုတင် လေးနှင့်။ သို့ဖြစ်၍ အဘိုးနှင့်အဘွား ဖက်မအိပ်ရသည်မှာ သားဖြစ်သူ အိမ်ထောင်ကျ ကတည်းကဟုပင် ဆိုနိုင်ပေသည်။ ယခုတော့   အိမ်တွင် လူရှင်းတုန်း အဘိုးကြီးနှင့် အဘွားကြီး ငယ်မူပြန်ကာ ချိန်းတွေ့ကြမည်။“အောက်မယ် ခင်းလိုက်ရမလား.. ကုတင် က ကျဉ်းကျဉ်းနဲ့..”   “ထပ် အိပ်မယ်လေ ငယ်ငယ်ကလို.. ကျဉ်းပါဘူး မိန်းမရ..”  “ကြံကြံဖန်ဖန်တော်.. အဘိုးကြီးနော် အဘိုးကြီး..  ဟွင့်..”  “ဘာ အဘိုးကြီးတုန်း.. မင့်ကလည်း.. ခေါ်စမ်းပါကွ ငယ်ငယ်ကလို.. ကိုရင်လို့ ခေါ်စမ်းပါ.. အာမွ.. ပြွတ်စ်..”  “အို.. ကိုရင်..  ခိခိ.. ဘယ်နှယ် ဖြစ်နေတာ.. ယားတယ်တော့်.. ခက်ပါ့..” “အွမ့် မွမ့်.. မွမ့်.. နမ်း.. နမ်းပါဦး မိန်းမရဲ့..”  “အိုတော်.. ခိခိ.. ပြွတ်စ်.. ခိခိ..  ရွှတ်.. မွ..”   နှုတ်ခမ်းကြီး ထော်ပေးပြီး အနမ်းခိုင်းနေသည့် ဘိုးသာဒွန်းကို ဘွားကြင် ပြန်နမ်းလိုက်သည်။ အဘွားအို၏ အိပ်ခန်း လေးထဲ ရယ်သံလွင်လွင်နှင့် အနမ်းလေးများ ပလူပျံသွား၏။ ခံစားချက်က အုပ်ထိန်းသူများ မရှိချိန် ရည်းစားအား အိပ်ခန်းထဲ ခေါ် သွင်းလာသည့် အပျိုပေါက်မလေးလို။ ၃ပေခွဲသာ ကျယ်သည့် ကုတင်လေး အစွန်းတွင် နှစ်ဦးသား ထိုင်လိုက်ကြ၏။

အဘိုးသာဒွန်း လက်တို့က ဘွားကြင် အကျီကြယ်သီးများဆီ ရောက်နေပြီ။ ခေတ် စနစ်တို့ ဆယ်စုပေါင်း များစွာ ပြောင်းခဲ့ပြီ ဖြစ် သော်လည်း အဘွားကြင်ကတော့ ကြိုးကွင်းတပ် ဥဿဖရား ကြယ်သီးလေးများ ကိုပင် မြတ်နိုး နှစ်ခြိုက်စွာ ဝတ်ဆင်မြဲ။ တစ်လုံး ချင်း ပြုတ်သွားသည့် ကြယ်သီးကွင်းလေးများကို ငုံ့ကြည့်ရင်း အဘွားကြင် ရှက်သွေးတွေ စိုလာသည်။ ဟင်းလင်းပွင့်သွားသည့် အ ကျီအောက်တွင် ချွေးခံ တစ်ပတ်နွမ်းလေးဖြင့် လုံခြုံစွာ ဖုံးအုပ်ထားသည့် ရင်သားစိုင် ၂ ခု။ သားဖြစ်သူကို ၃ နှစ်အထိ နို့ချို တိုက် ကြွေးခဲ့သည့် သားမြတ် တစ်စုံ၊ မြေးကလေးက ယနေ့တိုင် ကလိကလောက် ကိုင်ဆော့တတ်သည့် သားမြတ် တစ်စုံ၊ ဘိုးသာဒွန်း  စိတ်ကြိုက် ညှစ်ခဲ့ စို့ခဲ့သည့် သားမြတ်တစ်စုံ။ “ချွတ်.. ချွတ်.. ဒီချွေးခံ ကြည့်ရဆိုးလွန်းတယ်..”   “အာ.. ပြဲ ကုန်တော့မှာပဲ ကိုရင် ရယ်.. ချွတ်ပါ့မယ်.. ဘယ်လို ဖြစ်နေတာ.. ဟွင့်..”

“မမြင်ရ မကိုင်ရတာ ကြာပေါ့.. မှန်း.. ငါ စို့ခဲ့တဲ့ နို့ကြီးတွေ.. ရှီးး.. မှဲ့နီလေးက ခု ထိ ရှိတုန်းဟ.. ဒီမယ် ကြည့်စမ်း မိန်းမ..” “ခိခိ..”   “ထ ထ .. ထမီပါ ချွတ်..” “အို တော်..”  “အိုစမ်းပါစေ.. ငါ့မိန်းမ ငါ ကြည့်စမ်းပါရ စေ.. ချွတ်ပါ အကြင်ရဲ့..”   “ခိခိ.. မရှက်ဘူးလား ကိုရင်ရယ်.. မကြီးမငယ် အိုကြီးအိုမနဲ့..”  “ဘယ်သူ့ ရှက်ရမှာ..” “အိမ်စောင့်နတ် ကိုပေါ့ တော့်..”   “အာ.. လဖွတ်..” “ဟုတ်တယ်လေ.. မနက်မိုးလင်းတော့ဖြင့် ဘုရားတွေ ရှိခိုးနေတာမှ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်..”   “ဘာ ဆိုင်တုန်းဟ.. ချွတ်ပါ မြန်မြန်..”  “အွင့်တော်.. ကဲ.. ဟွင့်..”  ပြောပြောဆိုဆို ထမီလေး အသာ ချွတ်ချတော့ စူပုံ့ပုံ့ ဗိုက်နှင့် ဖင် တုံးအယ်စတုံကြီးက ဘွားကနဲ ပေါ်လို့လာသည်။ အမယ်အို၏ သက်တမ်း ၆၀ ကျော် ရတနာရွှေကျုတ်ထက်တွင် ငွေရောင်   ရောယှက်နေသည့် အမွေးတို့က ကျိုးတို့ကျဲတဲ။ “လှဲချေစမ်း မိန်းမ..” ဟု ပြောလိုက်တော့ အဘွားမယ်ကြင် စောဒက မတက်ဖြစ်။  ကုတင်ပေါ် အသာလှဲချလိုက်သည်။ ဘိုးသာဒွန်းက ဘေးမှနေ၍ တစောင်း လှဲအိပ်လိုက်သည်။ တင်းတိပ် မှဲ့ခြောက်ကလေးများဖြင့်  ပြည့်နေပြီ ဖြစ်သည့် ပါးပြင်ကို ငုံ့နမ်းလိုက်၏။ အညိုရောင်ပျယ်နေပြီ ဖြစ်သည့် မျက်ဆံတို့တွင် အရင်လို ရမ္မက်သွေး မလွှမ်းတော့  သော်လည်း ကြည်နူးရိပ်ကတော့ သန်းနေဆဲ။

မေးနှစ်ထပ် ဖြစ်နေသည့် ပါးဖောင်းဖောင်း အောက်က လည်တိုင်သည် ငယ်စဉ်ကလို တင်းရင်း မနေတော့။ အသားပို အသီးလေး များပင်ထ နေသည့် လည်တိုင်ကို ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက်တော့ အဘွားကြင် တွန့်သွားပြီး “ကိုရင်နော်..” ဟု တိုးတိုးလေး ရေရွတ်သည်။  ဘေးနှစ်ဘက်ဆီ ဘတ်လပ် တွဲကျနေသည့် ရင်စိုင် ၂ ခုကို ဖွဖွရွရွ ပွတ်ပေးလိုက်၏။ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်များက သည်ရင်စိုင် ၂ ခုကြား သို့ အတံကြီး ညှပ်ထည့်ပြီး အရသာ ခံခဲ့ဖူးသည်။ “ချိုင်း မြှောက်စမ်း မိန်းမ..” ပြောလည်းပြော ဆွဲလည်း မြှောက်လိုက်၏။     လက် နှစ်ဘက်ကို အပေါ်သို့ ဆန့်ဆန့်မြှောက်ကာ ပူးကိုင်ပြီး အောက်က တလစပ် ညှောင့်သည့် ဆက်ဆံပုံကို မယ်ကြင် အလွန်နှစ်သက် တာ ကိုရင် အသိဆုံး။ ထိုစဉ်က ဖြောင့်စင်း တင်းရင်းခဲ့သည့် လက်မောင်းအိုး လှလှလေးများက ယခုတော့ လက်ပြင်းကျကာ ပျော့ တွဲတွဲ ရှိချေပြီ။ အမွေးအမျှင် ကင်းစင်သည့် ချိုင်းလှလှလေးကို လျှာနှင့် တပြပ်ပြပ် လျှက်တိုင်း တွန့်လိမ်လူးကာ ယားတတ်ရှာ သည့် ပုံရိပ်လေးကို ပြန်လွမ်းရင်း နံ့သာဖြူ သနပ်းခါးလေးများဖြင့် ချေးကြောင်းလေး ထင်နေသည့် အမယ်အို၏ ချိုင်းလေးကို  ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက်၏။

“အိုးး.. ဘယ့်နှာ.. ကိုရင်.. ရှင်ဟာလေ..”   “ဟဟ.. ယားတုန်းလား ငါ့မိန်းမ.. ဟွမ်.. ပြွတ်စ်.. ပြွတ်စ်..”  “အို့.. အာ.. တော်ပြီလို့.. အ ဘိုးကြီးနော်..”   စုပ်ရင်း လျက်ရင်း ချိုင်းအောက်ဘက်ကို ဆက်ဆင်းပြီး ဘတ်လပ်ကျနေသည့် နို့တစ်ဘက်ကို ငုံခဲလိုက်သည်။ အ ဘိုးအို၏ နှာခေါင်းရှည်ရှည်ကြီးနှင့် မွှေ့ကာပင့်ကာ နမ်းလိုက် တပြွတ်ပြွတ် စို့လိုက်နှင့် စိတ်ကြိုက် ဆော့ကစားပြန်သည်။ အဘွား ကြင်လည်း မတားမိတော့။ ကိုယ်လုံး ဖိုင့်ဖိုင့်ကြီးကို အိပဲ့အိပဲ့ လူးလွန့်ရင်း လင်တော်မောင် ပြုသမျှ နုရပြန်လေသည်။ လင်ရော  သားရော ချွေးမ အပြင် မြေးလေးအတွက်ပါ အစာအာဟာရတို့ ချက်ပြုတ်စီမံရှာသည့် အဘွားကြင်။ နန်းက လွဲပြီး ကျန် သုံး ယောက်လုံးက အစားရွေး ချေးထူကြသူများမို့ ပိုလျှံသမျှ နှမြောစာများ စားရင်း ရွှဲကျလာသည့် ဗိုက်ခေါက်ကြီးက ချစ်စဖွယ် အိဖိုင့် နေ၏။ ငယ်ငယ်က တင်းတင်းကျစ်ကျစ်ရှိခဲ့သည့် ချက်တွင်းကလေးမှာလည်း အရေးအကြောင်း ပတ်လည်နှင့် မြေကျင်းဟောင်း  တစ်ခုလို အလှကင်းနေပြီ။ အချစ် မပြယ်နိုင်သေးသည့် အဘိုးအိုကတော့ မြေကျင်းဟောင်းကလေးကိုပဲ လျှာဖျားနှင့် ထိုးမွှေကာ  ဆော့ပြန်၏။

အဆီပြင်တို့ တွဲလျဲကျနေသည့် ပေါင်လုံး အိအိ နှစ်ဘက်ကို ပွတ်မိပြန်တော့ ငယ်ငယ်က အလုပ်ပင်ပန်းချိန်၊ မိန်းမ ပေါင်ကြား လ ချောင်းညှပ်ထားပြီး ဇိမ်ခံခဲ့ဖူးတာလေး သတိရမိပြန်သည်။ မိန်းမလည်း လိုချင်နေရှာမလားဟု တွေးမိသော်လည်း လိုးမပေးနိုင် သည့် ညများ မနည်းမနော ရှိခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်ပါလား။ မိခင်နှင့် တူသော မယားကတော့ ဘယ်တုန်းကမှ အပြုံးမပျက်ခဲ့ပါပေ။  ပေါင်နှစ်လုံးကြားက ကုန်းကမူ မို့မို့၊ ယခင် နက်မောင်ရွှန်းစိုသော တောအုပ်ကလေးက ငွေမှင်ရောင် ပင်အိုတို့ဖြင့် ခြောက်ကပ်ကပ်  ဖြစ်လို့နေပြီ။  “ဒူးထောင်.. ပေါင်ကို ကားလိုက် မိန်းမ..”  “ဗုဒ္ဓေါ.. မဟုတ်တရုတ် ကိုရင်ရယ်.. အိပ်မှာဖြင့်လည်း အိပ်ချေပါတော့..”  “လုပ်ပါကွာ.. မမြင်တာကြာလို့ ကြည့်ချင်လို့ပါ.. ဖြဲစမ်းပါ.. ဟောသလိုလေး..”   “အို့ အို့.. ပလုတ်တုပ်.. ငုတ်တုပ်.. အသာလုပ်ပါ တော့ ဘယ့်နှာ.. အကြောတင်သွားမှဖြင့် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ကိုရင်ရယ်..”  ပေါင်အယ်စတုံကြီး နှစ်ဘက်ကို နင်းကန်  ဖြဲကားလိုက်တော့ ဂျွတ်ကနဲပင် မြည်သွားသေးသည်။ မလျှော့ရတာ ကြာပြီ ဖြစ်ရှာသည့် မယ်ကြင့် ပေါင်တွင်းကြောများ မည်မျှပင်  တင်းနေရှာမည်နည်း။ ငယ်ရွယ်စဉ် အခါတုန်းကတော့ အနှီ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲနိုင်သလောဖြဲ၊ ပြားနေအောင် ကားပြီးမှ လီး တဆုံး ထိုးစိုက်ကာ ကျိတ်ဆောင့်ခြင်းကို အလွန်နှစ်သက်သည့် အကြင်။ ဖားပြုတ်ကျောကုန်းလို ဖောင်းကား နေသည့် အဖုတ်  ဖောင်းဖောင်းကြီးရဲ့ အတွင်းပိုင်းက ခုတော့ ရေမရှိတော့သော တွင်းဟောင်းလို ခြောက်ကပ်နေလေမလား။

နှုတ်ခမ်းထူထူကြားမှ ထိုးထွက်နေသည့် ပွင့်ဖတ်လေး နှစ်ချပ်ကို လက်ချောင်းထိပ်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပြီး ခပ်ဖွဖွလေး ဆွဲကြည့်လိုက် သည်။ ခြောက်သွေ့ စေ့ကပ်နေသည့် အကွဲကြောင်းကို ဆွဲဟကာ ဖြဲကြည့်လိုက်တော့ ခရမ်းရင့်ရောင် သစ်ခွတစ်ပွင့် ပေါ်လာသည်။  စိတ်ကြိုက် လျှက်ခဲ့ နမ်းခဲ့ တဇတ်ဇတ်ကိုက်ကာ စုပ်လိုက် ထွေးလိုက်နှင့် ဆော့ကစားခဲ့သည့် ပွင့်ချပ်လေးများက ပန်းသွေးရောင် ပြယ်ကာ ခရမ်းပြာရောင် ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။ နုတ်ခမ်းပန်းနား တွန့်တွန့်လေးနှင့် ပျော့တွဲတွဲ ပြဲကားနေသည်မှာ ချစ်စရာပင်  ကောင်း ကောင်းသေးတော့၏။ မျက်နှာ အပ်ကာ ပလပ်လပ် မြည်အောင် လျက်ပစ်လိုက်တော့ အဘွားကြီး အလန့်တကြား ထ  အော်တော့သည်။  “အလိုလေး.. တော့် ကိုရင်.. ရှင်ကြီးနော်.. ရှင်ကြီး..”  “အသာ နေစမ်းပါ မိန်းမရယ်.. မင့်စောက်ဖုတ်လေးက အို နေပေမဲ့ အရင်လို ချိုတုန်း ဟ..”  “အို.. ခက်ပါဘိတော်.. မအပ်မရာ ကိုရင်ရယ်..”  အဖုတ်အိုလေးကို ဖြဲကာ လျက်ရင်း လျှာဖျားက  အနောက်ပေါက်ကို ရှာစမ်းမိသည်။ တင်ပဆုံးကားကား မတရား ထွားလွန်းနေပြီမို့ အရှေ့နဲ့ အနောက် ကြားက အတော်ပင် လှမ်းလှ ပါရော့လား။  “ဘာတွေ လုပ်နေသတုန်းလို့ ကိုရင်ရဲ့.. ခက်တယ်နော် ခက်တယ်..”  “ဖင်ပေါက်ကလေး မြင်စမ်းချင်လို့ပါ မိန်းမရယ်..  ငါ အလိုရှိတိုင်း ခံပေးရှာတဲ့ မင့် ဖင်ကလေးလေ.. အဲ့သာလေး မြင်ပြီးရင် တော်ပါ့မယ်.. နော် မိန်းမ..”

“ရှင်ကြီးဟာလေ.. အိုကြီးအိုမ အထိတောင် ဖင်ခံစားချင်တုန်းလား..”   “ဟေ့ဟေ့.. လေသံ မှန်အောင် ပြောပါဟ.. ဘယ့်နှယ် ဖင် ခံစားချင်ရမတုန်း.. မိန်းမဖင်ကို အရသာ ခံစားချင်တာ.. အဲ့သလို ပြောစမ်းပါ..”   “ခိခိခိ.. တော်ဟာလေ..”  “ကြွ ကြွ.. ဖင်လေး  နည်းနည်း ကြွပေး..”  “ကျုပ်ဖင် ကျုပ် မနိုင်ဘူးတော့်.. ဘယ့်နှာ လူကို အသက် ၂၀ သူငယ်မလေး မှတ်နေရော့လား..”   “အိမ်း ဒါ လည်း ဟုတ်သဟ.. နေဦး.. ဟော.. ဟောဟိုက ခေါင်းအုံး လာစမ်း.. ခါင်းအောက်မယ် သလိုလေး ခေါင်းအုံး ခုလိုက်.. အေး.. ရပြီ..   ရပြီ.. ဟုတ်သွားပြီ.. မြင်ရပြီ မိန်းမ.. ငါ ခံစားခဲ့တဲ့ မင့် ဖင်လေး.. အဟေးဟေး..”အားပါးတရ ပြောရင်း ညိုရင့်ရင့် ခရေလေးကို  လက်ထိပ်နှင့် တို့ကာ မွှေကာ ဆော့ပြန်ပါလေသည်။ ပန်းခရေတို့ သဘာဝ လန်းရာမှ မြေခကြွေ၊ ခြောက်လေသည့်တိုင် မွှေးရနံ့ မပျ ယ်သလိုပင် ငယ်စဉ်က လန်းဆန်းခဲ့သည့် အကြင့် ခရေပွင့်လေးမှာလည်း ယနေ့တိုင် လှနေဆဲ။ ထုံအီအီ ရနံ့လေး တစ်မျိုးဖြင့် အဘိုး အိုရင်ကို အချစ်တိုးအောင် စွဲဆောင်နေဆဲ။ စိတ်ရှိလက်ရှိ ကလိကလောက်လုပ်ရင်း အတိတ်ကို စားမြုံ့ပြန်ကာ ကြည်နူးမဆုံးနိုင်  ဖြစ်နေသည့် အဘိုးသာဒွန်း တစ်ယောက်..  “ကျုပ် ချမ်းလာပြီတော့် ကိုရင်ရဲ့.. ဟပ်.. ဟပ်.. ဟပ် ချိုး..” “ဟာ.. အကြင်.. မိန်းမ.. ငါ့  မယားလေး.. မင့် အဖုတ်က.. ကြည့်စမ်း..” “ဘာတုန်းတော့် အလန့်တကြား.. ဟပ်.. ချိုးးးး..” “အဲ.. တကယ်ဟ.. မင့် မအိုသေးဘူး  မိန်းမ.. ခုနေ ငါ တက်လိုးရင် အဆင်ပြေနိုင်သေးတယ်ဟ.. သည်မယ် စိုလာတယ်.. အဟုတ် စိုလာတယ်.. ငါ ဆွ နေတာ ကောင်းလို့ နေမယ်..”

“ဘာ ဘာ..” “မင့် အဖုတ်လေးလေ.. အဲ အဖုတ်ကြီးပေါ့ကွာ.. ငါ လိုးခဲ့တဲ့ အဖုတ်ကြီး.. အခု စိုလာတယ်လို့..”    “စို မပေါ့ တော့..  နှာချေလိုက်လို့ သေး ထွက်သွားတဲ့ဟာမင့်ကို..”  “ဟမ်..” “ဖယ်စမ်းပါ.. ဒလဟော ထွက်ကျကုန်မှ အိပ်ရာခင်း သေးစိုလို့ အခက်..  မိုးက ဆက်နေတာ လျှော်လို့ လှမ်းလို့ အဆင်ပြေတာ မဟုတ်..” “ဟေ.. အဲ့သဟာ သေးလား.. ဟားဟားဟား..အွမ်း အွမ်း..  ဖြည်းဖြည်းထ မိန်းမ.. ဟားဟားဟား..” ဘိုးသာဒွန်း တစ်ယောက် ဇနီးဖြစ်သူ၏ အိဖိုင့်ဖိုင့် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို အသာထူပေးရင်း တ ဟားဟား ရယ်မိရတော့သည်။ နှာချေလို့ သေးထွက်တာကို အဖုတ် စိုလာတယ် ထင်ပြီး တက်ခွရန် ကြံမိသော မိမိ အဖြစ်ပါ တကား။ အဘွားကြင် တစ်ယောက် ချွတ်ချထားသည့် ထမီကို ကပြာကယာ ကောက်စွပ်ပြီး သေးပေါင်ရန် အိမ်သာပြေးရ ရှာလေ သည်။ အတော် လက်ကမြင်းတဲ့ ယောက်ျားဟု တိုးတိုးကလေး ရွတ်ကာ မျက်စောင်း ရွယ်သွားသေးသည်။ အိပ်ခန်းနှင့် အိမ်သာ  အကူးမှာပင် နှာချေတာ စိပ်လာပြီး မထိမ်းနိုင်သည့် သေးတို့က ပေါင်တလျှောက် စီးကျလာတော့သည်။ အဘွားကြင်ခမြာ ကိုယ့် အဖြစ်ကိုယ် တခိခိ ရယ်ရင်း ပေါင်ကြားထဲ ထမီလုံးထိုးကာ ကြမ်းပြင် သေးမစိုအောင် ထိန်းပြီး မတ်တပ်အတိုင်း ခပ်သာသာ  ပေါက်ချရတော့၏။ ပြီးမှ အိမ်သာဆီသွားကာ ဆေးကြော၊ ထမီလဲ၊ အကျီလေးပါ ပြန်ကောက်စွပ်ပြီး အိပ်ခန်းဆီ ပြန်ဝင်လာတော့  ကိုရင်သာဒွန်းက ကုတင်ပေါ်တင် တစောင်းလေး လှဲလို့ မှိန်းနေပြီ။

ကုတင်စောင်းလေး အသာ မှေးထိုင်လိုက်တော့ မျက်စေ့ မှိတ်လျက်ကပဲ လက်မောင်းကို ပုတ်ပြ၏။ လာအုံးအိပ် ဟူသည့် သဘော။ ဘွားကြင်လည်း အလိုက်သတိပင် လင်ဖြစ်သူ ကိုသာဒွန်း ရင်ခွင်တွင် ကျောအပ်၍ ပူးကပ်ကာ ဝင်လှဲလိုက်၏။ ဘိုးသာဒွန်း လက်  တစ်ဘက်က ဘွားကြင် အကျီအောက်မှ လျှိုကာ ရင်အုံနှစ်လုံးကြား ထိုးနှိုက်လာသည်။ သည်လို ပူးကပ် ပွေ့ဖက်ပြီး သည်လို နှိုက်  မယ်မှန်း သိနေသည့် အဘွားကြင်လည်း ချိုင်းကလေး ဟကာ ဝင်လာသည့် လင့် လက်ကို အသာပြန် ဖိညှပ်ထားပေးလိုက်၏။   ချက်ချင်း ဆိုသလိုပင် ဖင်တုံးထွားထွားကြီးပေါ် ခြေတစ်ဘက် ကားရားတင် ခွလာပြန်သည့် အကြင့်ချစ်လင်။ ငယ်ငယ်ကလို လတံ ချောင်းကြီး ဖင်ကြားညှပ် အိပ်ဦးမလားဟု တွေးမိသော်လည်း မမေးဖြစ်။ ဖင်ဟောင်းလောင် အိပ်ရင်းက နှာချေလျှင် သေးဆို့တတ် လာပြီ ဖြစ်သည့် မိမိ အသက်အရွယ်ကို သူလည်း သိသွားပြီပဲလေ ဟုတွေးရင်း နွေးနွေးကလေး ပြုံးမိတော့သည်။

ကွမ်းတောင်ကိုင် ရွာသူမလေး ကျမ မြကြင်.. ကောက်စိုက်ပွဲ အပြီးမှာ နွှဲခဲ့တဲ့ ချစ်ပွဲက စလို့ ဘဝထဲ ဝင်ဖြစ်ခဲ့တယ်လေ.. မြို့ ကျောင်းတက် သတို့သားနဲ့ အညတရ တောသူဘဝမို့.. ဘယ်အချက်ကများ ဝေးစေမလား ဆိုပြီး စိုး တထိတ်ထိတ်နဲ့ ရှင့်လက်ကို  ဆုပ် ထားမိခဲ့.. သားလေး မွေးပြီးသည့်တိုင်လည်း ကျမ စိုးစိတ်တွေ မပြယ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး.. တောအရပ်ကို ခွာ.. မြို့မှာ လာ ဘဝခရီး ဆက်တော့.. ရှင့် ပတ်ဝန်းကျင် ရှင့်အသိုင်းဝိုင်းကြား တောသူမ အရိုင်းမို့ ထားရစ်လေးမလား တွေးရပြန်တယ် ကိုရင်ရယ်..  တည်ကြည်တဲ့ လင်သား.. တာဝန်ကျေတဲ့ လင်သား.. သစ္စာတရား ကြီးမားစွာနဲ့ ညှာတာတတ်တဲ့ လင်သားပေမို့ ခုတော့ ကျမ   ရတက်အေးရပါပြီ.. ရှင်နဲ့ ကျုပ် ဝေးရစရာ အကြောင်း မရှိတော့ဘူး ထင်ပါရဲ့.. ရှင်နဲ့ကျုပ်ကြား ကွဲအောင် ခွဲနိုင်မယ့် အရာ ဆိုလို့ လည်း မရှိတော့ဘူး ထင်ပါရဲ့..

ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် ခွဲခွာလောက်စရာ အကြောင်းဆိုလို့ မရှိနိုင်တော့ဘူး ထင်ပါရဲ့..

ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် ခွဲခွာလောက်စရာ အကြောင်းဆိုလို့..

ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် ခွဲခွာလောက်စရာ..

ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက်..

 

Zawgyi

 

အၾကင္တို႔လယ္ ေကာက္စိုက္တုန္းက (စ/ဆုံး)

Crd ေငြလမင္း (ျမကြၽန္းညိဳ) အၾကင္တို႔လယ္ ေကာက္စိုက္တုန္းက.. (အစ)  “မိုးကလည္းေနာ္.. ႐ြာမွာျဖင့္ ႐ြာတာ မဟုတ္ဘူး..  အလုပ္ပ်က္႐ုံ စြက္ကယ္ စြက္ကယ္နဲ႔ တကတည္း..”   “ဘာေတြ ျမည္တြန္ေနတုန္း အဘြားႀကီးရဲ႕..” “အဝတ္ေတြ မေျခာက္လို႔ ေတာ္  ေရ.. ဒီ မိုးႏွယ္ေၾကာင့္.. ဟြမ္း..”  “ဟ.. မိုးကို အဲ့သလို မေျပာရဘူးေလ.. မင့္ႏွယ္.. လယ္ထဲကိုင္းထဲ ႀကီးခဲ့တာ မဟုတ္တဲ့ တိုင္းပဲ..” “ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ေတာ္.. ခုလို ရာသီမ်ားေတာ့ ႐ြာက အိမ္နဲ႔ ၿခံဝိုင္းပဲ သတိရမိပါတယ္.. ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမယ္ တိုက္ခန္း က်ဥ္း  ေလးနဲ႔ ေနၿပီး မိုးလည္း မိုးမို႔.. ေႏြလည္း ေႏြမို႔.. အဝတ္ကေလး လွန္းဖို႔ေတာင္မွ ဒုကၡကမ်ား.. အေနၾကပ္ အေသၾကပ္.. ဟင္းးး”  “ငွ ယ္.. ဒီမိန္းမ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေန.. တန္ေတာ့ မင့္ ၾကည့္ရတာ ၿမိဳ႕မယ္ အေနၾကာေတာ့ ႐ြာနဲ႔လယ္ေတာကို  လြမ္းေနထင္ရဲ႕..”  “လြမ္းသေပါ့ေတာ္.. လြမ္းသေပါ့..”  “ေမးစမ္းပါရေစ.. မင့္ လြမ္းတဲ့ထဲ ေကာက္စိုက္တုန္းက အေၾကာင္းေလး ေရာ.. မပါ လား..”

“ဟမ္..”  “အေဟးေဟး.. ဘာတဲ့ အၾကင္တို႔လယ္ ေကာက္စိုက္တုန္းက.. ေမွ်ာ့ ေရးငယ့္ ေ႐ႊဖူးစာ.. အိုးဟိုးဟိုး..  ခြီး..”  “ေတာ္ႀကီးေနာ္.. ေတာ္ႀကီး.. လူကျဖင့္ အိုႀကီးအိုမ.. ႐ြ ခ်က္က ကမ္းကိုကုန္ ေရာ.. ဟြင့္..”  အဘြားေဒၚျမၾကင္ တစ္ေယာက္ လင္ေတာ္ေမာင္ အဘိုးဦးသာဒြန္းကို မ်က္ေစာင္းကေလး ထိုးကာ ဖင္တုံးႀကီးႏွင့္ တုံ ကနဲ ပစ္တိုက္ရင္း အိမ္ထဲ ဝင္ သြားပါေတာ့သည္။ လက္ထဲမွ အဝတ္မ်ားကို အိမ္တြင္း အဝတ္စင္တြင္ ထပ္ကာ စီကာ လွန္းလိုက္သည္။ ဇရာ၏ အေရးအေၾကာင္း တို႔ ထပ္စျပဳေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံကေတာ့ မၿပဳံးတုန႔္တုန႔္ ၿပဳံ႕တုန႔္တုန႔္ ဟန္ျဖင့္။ သည္မိုးေစြပုံႏွင့္ အဝတ္ေတြ အိမ္ေရွ႕ ထုတ္လွန္း  ဖို႔ လမ္း မျမင္။ သားႏွင့္ ေခြၽးမကလည္း အလုပ္က တစ္ဘက္။ ေျမးငယ္က မူလတန္း ေက်ာင္းသား။ တရားသူႀကီး အလုပ္မွ  ပင္စင္ယူၿပီးသည့္တိုင္ ရပ္ကြက္ အေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ မအားလပ္သည့္ ခင္ပြန္း ဦးသာဒြန္း။ အားလုံးက ေန႔စဥ္ အျပင္ထြက္ ေနရ သူမ်ားမို႔ မိုးတြင္းဆို အဝတ္ေတြ အခ်ိန္မီေျခာက္ေရး မိုးကင္း ေစာင့္ရင္း လွန္းရတာ အလုပ္တစ္ခု။ ဘြားၾကင္ တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ က ၿပဳံးရင္း လက္က အဝတ္လွန္းကာ မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေနသည္က ဘိုးသာဒြန္း အစေဖာ္လိုက္သည့္ ေကာက္စိုက္ပြဲ။

(၁) “မိုးေလး တေအးေအးနဲ႔ ဟန္ကေတာ့ က် ပေဟ့.. ေကာက္စိုက္သမေတြ ဖင္ အကုန္း.. ေရစိုတုန္း ဟိုဒင္းေလးေတြက အ ေျမာင္းလိုက္.. အေဟးေဟး..”   “မင့္ မလည္း ဒါပဲ..”  “အဟုတ္ ေျပာတာဟ သာဒြန္းႀကီးရ.. မင့္လို ၿမိဳ႕ေက်ာင္းသား ဒါေတြ မသိပါ ဘူးကြာ.. တခ်ိဳ႕မ်ား မိုးသည္းသည္း ေန႔ဆို ထမီေရစို ပါးပါးမယ္ အဖုတ္ေမြး ထူလျဗစ္ေလးေတြပါ ျမင္ရသာ ေမာင္..”  “ဟ.. ေနာက္ က ၾကည့္တာ အဖုတ္ေမြးထိ ျမင္ရသလား.. ဒါေတာ့ မ်ားတယ္ကြာ မင့္..”   “ေရာ္.. ျမင့္ မျမင္ ကေန႔ ေစာင့္ၾကည့္ဟ ငါ့ေကာင္ရ..”   သူငယ္ခ်င္း လွေဘာ္ စကားေၾကာင့္ သာဒြန္း တစ္ေယာက္ တံေတြးတစ္ခ်က္ ဂလု ကနဲ ၿမိဳခ်လိုက္ရသည္။ ေကာက္စိုက္သမ ဖင္ ကုန္းတာ အဖုတ္ေမြးပါ ျမင္ရသတဲ့လား.. မျဖစ္ႏိုင္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔တေတြက ထိုးဝါးႏွင့္။ မိမိ ငယ္စဥ္က အမ( အေမ) တို႔  ေကာက္စိုက္တာ တခါျမင္ဖူးသည္။ လက္ထဲမွ ပ်ိဳးပင္ကို ထိုးဝါးတြင္ အရင္ တပ္ၿပီးမွ လယ္ေျမထဲ စြက္ကနဲ ႏွစ္ခ်ၿပီး စိုက္ျခင္း  ျဖစ္၏။ အဖုတ္ေပၚေအာင္ ကုန္းဖို႔ မဆိုထားႏွင့္ ခါးမွ်ပင္ ခ်ိဳးရသည္ မဟုတ္။ ယခုေတာ့ ၾကားရသည္က ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္..

“ထိုးဝါးနဲ႔ စူးထိုး စိုက္တာ မဟုတ္လား ေဘာ္ႀကီးရာ.. ငါ ၿမိဳ႕မယ္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား သြားေနရေပမဲ့ မင့္ ေျပာသေလာက္ လည္း ႐ြာဓေလ့နဲ႔ မေဝးပါဘူး ဟ..”  “ၿပိဳင္ပြဲ ေမာင္.. ၿပိဳင္ပြဲ.. ထိုးဝါးတပ္လို႔ ပ်ိဳးပင္ ကြၽတ္က်မယ့္ အခ်ိန္ ဘယ္သူမွ မျဖဳန္းဘူး..  အကုန္ လက္နဲ႔ စိုက္မွာ..”  “ေအာ.. ဂလိုလား.. ေကာင္းေပါ့ကြာ.. ဟီဟိ..”  “ေဟာ ဟိုမယ္ လာေနေပါ့.. မင့္ ခ်စ္ႏွမ အၾကင္..”    လွ ေဘာ္ ၫႊန္ရာ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သနပ္ခါး အေဖြးသား၊ အသင္းဝတ္စုံ တူညီေလးမ်ားႏွင့္ ခါးေမာက္ေလးေတြ ကိုယ္စီ ေဆာင္းလ်က္  ႂကြ႐ြ႐ြ ေလွ်ာက္လာသည့္ မိန္းမငယ္ေလးမ်ား။ ေရွ႕ဆုံးမွ အလွဆုံး (မိမိ ေရွ႕မို႔ ဟန္မူအပိုဆုံး)က ခ်စ္ရသူ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျမ ၾကင္။ ျမၾကင္ႏွင့္ သူ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကတာ ႏွစ္တစ္ပတ္ျဖင့္ လည္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား သာဒြန္း အဖို႔ ခ်စ္သူေလး ႏွင့္ ထိေတြ႕ရခ်ိန္ နည္းပါးလြန္းလွ၏။ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေလး တိုက္ဆိုင္တိုင္း ႐ြာသို႔ အေျပးျပန္လာ။ တစ္ေခါက္ထက္ တစ္ေခါက္  တိုးသထက္တိုး ၿဖိဳးသထက္ ၿဖိဳးေနသည့္ ခ်စ္ရသူ ညိဳစိမ့္ေခ်ာ အလွကို နမ္းမဝ ခ်စ္မဝ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိစၥလည္း လက္တည့္က စမ္း ခ်င္။ သည္လိုမို႔ျဖင့္ ႀကဳံရာ မိန္းမနဲ႔ေတာ့လည္း မအိပ္လိုျပန္။ ခ်စ္သူ အရင္းေခါက္ေခါက္ ကလည္း ႐ိုးစင္းလွေသာ အ႐ိုင္းကေလး မို႔ မည္သို႔ ႀကံဖန္ရမည္ မသိရက္ မႀကံရက္။ သည္လိုႏွင့္ပဲ သာဒြန္းနဲ႔ မယ္ၾကင္တို႔ ခ်စ္ခရီးက ပါးေလးကိုင္၊ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္၊ ႏို႔ ကေလး ဖင္ကေလး မထိတထိ ပြတ္႐ုံထက္ မပိုေသး။

“က်ဳပ္တို႔ အသင္းကို အားေပးေနာ္ ကိုရင္..” “အြမ္း.. အြမ္း ဘာ.. ဒါနဲ႔ အၾကင္ရယ္.. ထမီကလည္း ပါးလိုက္တာ..”   “အသင္းဝတ္စုံ ေလ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ဘာသာ ဝတ္ခ်င္လို႔ ဝတ္တာမွ မဟုတ္ကပဲ..”  “မိုးကလည္း ႐ြာ.. မိုးကာလည္း ၿခဳံမထား.. ထမီပါးပါး ကုန္း ကုန္း ကြကြနဲ႔.. ကြာ.. ထိုးဝါးေလးနဲ႔မ်ား စိုက္ပါေရာ့လား..”  “အိုေတာ္.. လက္ထက္ပဲ ထိုးဝါးက ျမန္ပါ့မလား.. မိုးကာ တကားကားနဲ႔   ဟန္ေရးလည္းျပ မေနအားဘူး ေတာ္ေရ႕.. ၿပိဳင္ပြဲပါ ဆိုေနမွ.. အႏိုင္ရဘို႔ အဓိက.. သိပလား.. ဟြမ့္..”“ေအး.. ေအးပါ ကြာ..”    ေခါင္းကေလး တခါခါႏွင့္ ေျပာေျပာဆိုဆို ထသြားက်သည့္ ခ်စ္ရသူ။ ခ်စ္သူထမီ ဝါလဲ့လဲ့က ယခုကိုပဲ ေရစိုစိုမွာ ကပ္စျပဳၿပီ  ေသးသြယ္သြယ္ ခါးေအာက္တြင္ နိမ့္တုံ ျမင့္တုံ ျဖစ္ေနေသာ တင္ပဆုံ ကားကားႏွစ္ဘက္က ထမီလွပ္၍ ဖက္ကိုက္ ပစ္ခ်င္စရာ.. အို  ဘယ္ႏွာ.. ဟူးး..။ သာဒြန္းးတစ္ေယာက္ ဆင္တူအေသြးႏွင့္ ႐ြာသူေလးမ်ား အၾကားတြင္လွလြန္းသည့္ပန္း၊ မနမ္းရက်ေသးသည့္  ပန္းကေလးကို ေငးရင္းကန္သင္း ထက္၌ ငူငူႀကီး က်န္ခဲ့ပါ ေလေတာ့သည္။

“ေျပာပါ့ေရာ.. မယ္ၾကင္ပါရင္ အႏိုင္ပါလို႔ အဟင္းဟင္း..” “ဟုတ္ပါ့ေအရယ္.. ဟုတ္ပါ့.. ခိခိ..”   “ေတာ္႐ုံလည္း ေျမႇာက္စမ္းပါ  ေကာင္မေတြရယ္.. အမ်ားညီလို႔ ႏိုင္တဲ့ ပြဲပါေအရဲ႕.. က်ဳပ္တစ္ေယာက္ ေကာင္း႐ုံနဲ႔ ရမလား..” “ခါးေတာင္ ျပန္မဆန႔္ဘဲ စိုက္တာ  ညည္းပဲေလ မယ္ၾကင္ရယ္.. ေကာက္ငန္းထဲ ထိပ္ဆုံး ေရာက္ေနတာလည္း ညည္းပဲ.. ေျခကုတ္ ကလည္း ၿမဲခ်က္ေတာ္.. တစ္လွမ္း ဆိုမွ တစ္လွမ္း.. ႐ႊံ႕ထဲ တစ္ခ်က္မွ မယိုင္တာမ်ား အံ့ပါရဲ႕..”   “ေတာင္ပိုင္းက ေကာင္မေတြ ေကာက္တစ္လိုင္းနဲ႔ ကပ္တိုးေလး က်န္ခဲ့ တာမ်ား.. ခိခိ..” “ေက်ာ့ေမ တစ္ေယာက္ ေဆြ႕ေဆြ႕ ခုန္ေနတာ ၾကည့္အေကာင္းဆုံး.. သူ႔ချမာ ကိုရင္သာဒြန္းေရာက္ေနလို႔ ဟန္ေရးျပ ပါတယ္ ဆိုကာမွ.. ဟီဟိ..”   “အိုေအ.. မိန္းမခ်င္းေပါင္တင္ စကားေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔.. သူ႔ဘာသာ ဘာေနေန က်ဳပ္ ကိုရင္က  က်ဳပ္မွ က်ဳပ္ပါေတာ္..”  “ေကာင္မ မာန္တက္ေနတယ္ ၾကည့္စမ္း..”  “တက္တယ္ေအ တက္တယ္.. ဘာ ျဖစ္သတုန္း..” ခိုးခိုးခစ္ခ စ္ ရယ္သံေလးမ်ား တလြင္လြင္ႏွင့္ ပထမဆုရွင္တို႔ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဂုဏ္ျပဳသဘင္ ဆင္ေပးမည့္ လွေဘာ္တို႔ ကာလသား  အေဖာ္တစ္သင္း ကလည္း လယ္ေစာင့္ တဲေလး တြင္ ထန္းရည္အိုးႏွင့္ လယ္ႂကြက္ကင္မ်ား အသင့္။ စဲလုလု မိုးဖြဲ ေအာက္မွာပင္  ခေမာက္ကိုယ္စီႏွင့္ ဒိုးပတ္ဝိုင္းကလည္း ျမဴးႂကြ ကခုန္လ်က္။

“ေျမာက္ပိုင္းသူတို႔ လက္စြမ္းျပ.. ပထမေဟ့ ပထမ.. “ “မိုးယံတိုင္ေအာင္ စိုက္မေဟ.. ေျမာက္ပိုင္းလုံေမ သာခ်က္ ျမန္ခ်က္..”   “ေကာက္ငန္းအလုံး ၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံ.. ေျမာက္ပိုင္းသားတို႔ လက္ခုပ္သံဗ်ာ့..”  “ေျမာက္ပိုင္းသူကို ယွဥ္ဖို႔ရာ.. သိၾကားပင္လ်င္ မစြမ္းေလ ကား” “ေဟ့စိန်လား.. ေဟ့မြလား.. ဟေလာ ေမာင်တို႔ ဝါးးး..” “အို႔ ဘာတဲ့.. အိုး ဘာတဲ့.. အိုး ဟိုးဟိုး ဘာတဲ့ ဘာတဲ့..”   “ေဟ့စိန် လား.. ေဟ့မြလား.. ဟေလာ မယ်တို႔ ဝါးးး..”  ေအာင္ပြဲ၏ အႏွစ္သာရ ဒိုးသံကလည္း ၿမိဳင္ၿမိဳင္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ၾကည္ႏူးအၿပဳံးတို႔ လည္း လႈိင္လႈိင္။ ပါးထက္မွ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ သနပ္းခါးပါးကြက္ႏွင့္ ေရစိုစို ကိုယ္အလွကလည္း ေပြ႕ပိုက္ ရႈိက္နမ္းလိုစိတ္ကို ၿမိဳ ခ်ရတာ အႏိုင္ႏိုင္..။ “အဝတ္စားလဲၾကဖို႔ ျပင္ေလ.. အေအးေတြ ပတ္ကုန္မွျဖင့္ရယ္..”  “အမေလး ကိုရင္သာဒြန္းရယ္.. က်ဳပ္တို႔  အပတ္ေတြက ေရစိမ္ခံ.. အဲေလ.. ေကာက္စိုက္သမပါေတာ္.. ဒီအေအးေလာက္ျဖင့္ မႈ မေနဘူး..”  “အဲ့ဒီ ခင္ေမ တစ္ေယာက္ဟာ ေလ.. ဘယ့္ႏွာေတြ ေျပာေနတာတုန္းလို႔.. အနားမယ္ လူသူ ေလးပါးနဲ႔ဟာကိုမွျဖင့္..”  “ညည့္သာ ရွက္ရမယ့္သူ အနားရွိတာပါ  အၾကင္ရယ္.. ခိခိ..”  “အို.. ေျပာေလ ကဲေလပါေရာ့လား.. မိခင္ေမေနာ္.. ဟြင့္..”  “ကဲပါေအ.. အမူပိုမေနစမ္းပါနဲ႔.. ေအးလည္း ဘာ ျပဳတုန္း.. ကိုရင္လွေဘာ္ႀကီး ယူလာတဲ့ ထေရ ေသာက္.. အခ်မ္း ေဖ်ာက္႐ုံေပါ့ ေအရယ္..”

“ေသာက္မွာျဖင့္လည္း ေသာက္ၾက လုံမတို႔.. မိုးရိပ္ ရွိေနေသးလို႔သာရယ္.. အခ်ိန္အတိုင္းဆို ေနက ျမင့္လာၿပီဟ.. ထန္းဖ်ားေက်ာ္ ဆို ထရည္ အခ်ိဳေပ်ာက္ေတာ့မယ္ေနာ့.. သေဘာေပါက္ သေဘာေပါက္.. ဟြင္းဟြင္း..”  “သာဒြန္းႀကီးကို မူးေအာင္တိုက္.. ဒင္းက  နက္ျဖန္ခါဆို ၿမိဳ႕ျပန္ရၿပီ.. မင့္တို႔ၿမိဳ႕ႀကီးမယ္ ဒါမ်ိဳး မရွိမဟုတ္လား ေမာင္..” “ေရာ့ ေရာ့.. ဒါက အၾကင့္ကို ဂုဏ္ျပဳတာ.. ေဟာ သ ဟာက တစ္သင္းလုံးကို ဂုဏ္ျပဳတာ.. ျမဴလိုက္သာ ခ် ကြာ.. သာဒြန္းႀကီး.. ေသာက္စမ္း..” “ေအး.. ေအးပါ.. အြမ့္..”  တစ္ေယာက္   တစ္ဖလား ဆူညံစြာ ေပ်ာ္ၾက စားၾက ေသာက္ၾက။ ေသာက္စရာ စားစရာ ကုန္ေတာ့ လူေတြလည္း အရွိန္ ေသၿပီ။ အိမ္ျပန္ရန္ အ လ်ိဳလ်ိဳ ျပင္ၾကၿပီမို႔ သာဒြန္းက အၾကင့္ကို.. “ျပန္ခ်င္ၿပီလား အၾကင္..” “ကိုရင္ေရာ..”  “အၾကင္ ပင္ပန္းေနလားလို႔ပါ.. အဝတ္က လည္း အစိုနဲ႔.. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္ေသးတာေပါ့..” “အဝတ္က ေျခာက္လုပါၿပီ.. ႐ိုးႀကီးဘက္ သြားမယ္ေလ..   ဒီမွာက ေလစိမ္းတိုက္တယ္..” “အြမ္း..”

(၃) လယ္ကြင္းမ်ားႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ႐ြာသားတို႔ အေခၚ ႐ိုးႀကီး ဟူေသာ ေရသြယ္ေျမာင္းႀကီး တစ္ခုရွိသည္။ ေျမာင္းထိပ္တြင္  ဆည္ေျမာင္းဌာနမွ အေဆာက္ဦးေလး တစ္ခုလည္း ရွိသည္။ လူသူမနီးေသာ ထိုေနရာေလးက ႐ြာရွိသမီးရည္းစားစုံတြဲတို႔ က်က္စား ရာ နယ္ေျမေလး တစ္ခု။ “သူမ်ားလည္း ေရာက္ႏွင့္ေနဦးမယ္..”  “ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ မလာေပါင္ေတာ္..”  လာလည္း  ျပန္လႊတ္မယ္.. ကိုရင္နဲ႔ က်ဳပ္က ေတြ႕ရခဲတယ္.. ဆိုေသာ စကားကိုေတာ့ ႏႈတ္မွ မေျပာျဖစ္ေတာ့။ ကဲခ်င္တိုင္း ကဲျပဖို႔ရာ မိမိမွာ  မိန္းမသား ေပမို႔လားေနာ္။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ႐ိုးထိပ္ရွိ အေဆာက္ဦးေလးဆီ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ လူေနအေဆာက္ဦး မဟုတ္ ေသာ္လည္း အမိုးအကာႏွင့္ အုတ္တိုက္ေလး။ ျပတင္းႏွင့္ တံခါးမ်ား ပ်က္စီးေနသည္မွလြဲ၍ ၾကမ္းျပင္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္လ်င္ျဖင့္  လယ္ေစာင့္တဲထက္ေတာ့ လုံလုံၿခဳံၿခဳံရွိသည္။ နံေဘးတြင္လည္း ခ်ဳံႏြယ္ျမက္႐ိုင္းတို႔က လူတစ္ရပ္စာ မက ျမင့္ေနသည္မို႔ အဝင္ ေပါက္ႏွင့္ ျပတင္းပ်က္တို႔ကိုပင္ လူ မျမင္ႏိုင္။ ႏွစ္ဦးသား အုတ္တိုက္ေလးထဲ ဝင္ကာ ေထာင့္ေလးတစ္ေနရာတြင္ ထိုင္ခ်အၿပီးမွ..

“အမေလး.. ကိုရင္.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ေျခေထာက္မွာ.. ေမွ်ာ့ ေတာ့္.. ေမွ်ာ့ ေမွ်ာ့..” “ဟာ.. ဟုတ္သားေရာ.. လာလာ ထမီ မ..”   “အီး ဟီး.. ေမွ်ာ့ႀကီး.. ေမွ်ာ့ႀကီး.. ကြၽဲေမွ်ာ့ႀကီး.. အီးဟီး.. ကိုရင္ေရ.. ဟင့္ဟင့္..”  “ဖယ္ေပး ေနတယ္ေလ အၾကင္ေလး.. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနမွ ေပါ့.. ေအာ္ကဲ.. မင့္ လုပ္တာနဲ႔ ေမွ်ာ့က အထက္ တက္သြားပလားပဲ.. ၿငိမ္ၿငိမ္ ေနပါ အၾကင္ရဲ႕..”  “ဟင္.. ဘယ့္ႏွာလုပ္ ေမွ်ာ့က  အထက္ တက္သတုန္း.. ဟမ္.. တြယ္ေနတဲ့ ေမွ်ာ့က အထက္ တက္တယ္လား.. ဟိုဒင္း.. အင္း.. ဟုတ္မွာရယ္ေတာ့.. အလိုေလး  ကိုရင္ေရ.. က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္ေတာ့္.. ေဟာ့္ေဟာ့္..”“ရေတာ့မယ္.. ရေတာ့မယ္ ခဏ.. ေအာ္ ကဲ.. ၿငိမ္းၿငိမ္ ေနပါဆိုေနမင့္  အၾကင္ရယ္..” ဒူးေကာက္ေကြးထက္မွာ ေသြးဝလုလု ေမွ်ာ့က ေနရာမေ႐ြ႕ အမိအရ ကပ္တြယ္ထား၏။ သာဒြန္းတစ္ေယာက္ ေမွ်ာ့ ကို ဇတ္ကနဲ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီးသည့္တိုင္ လက္ကေတာ့ ထမီေအာက္မွ ထြက္မလာႏိုင္ေသး။ ေအးစက္စက္ ေပါင္တြင္းသားေလးေတြဆီ  ေမႊေႏွာက္ ပြတ္သပ္ရင္း လက္ထဲမွ အေမာင္ေမွ်ာ့ ချမာေတာ့ ညိဳတုတ္တုတ္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွာ စိစိညက္ညက္ ေက်ရွာေလ ၿပီ။

“ၿငိမ္ၿငိမ္မေနေတာ့ ဖမ္းရခက္ေခ်ေပါ့ အၾကင္ရဲ႕.. မွန္း.. အထက္ တက္သြားျပန္ပလား.. မေတာ္တေရာ္ေတြထဲ ေရာက္ကုန္မွ ဒုကၡ   ကြာ..” “ဟင္.. အဟုတ္ႀကီးလား ကိုရင္.. တက္သြားျပန္ပလား.. ဒီ ေမွ်ာ့ႏွယ္ ေျချမန္လွပါ့ေရာ.. က်ဳပ္ .. က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္  ေတာ့္.. ေျပာခါမွ ေပါင္ၿခံၾကားမယ္ ႐ြစိစိနဲ႔.. ရေအာင္ ဖမ္းေပးပါ ကိုရင္ရဲ႕.. အီးဟီး..”  အၾကင့္စကား ဆုံးေတာ့ သာဒြန္းလက္က ဟို  အဝ ေရာက္ေနၿပီ။ တမလြန္ေရာက္ ေမွ်ာ့ချမာေတာ့ မိမိကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သမီးရည္းစားစုံတြဲ အကဲပိုဟန္ကို မျမင္ႏိုင္ရွာေတာ့ ေပ။  “အၾကင္..”“ရွင္..”  “အြမ္း..”   “အိုးး..”  “ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္..”  “အို.. ကိုရင္ ရယ္..”  သနပ္ခါးနံ႔သင္းသည့္ ပါးျပင္ေလးကို  ဖြဖြရႈိက္နမ္းရင္း ေျပာလိုက္၏။ ၾကာငုံေလးလို ဖူးေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းစုစုကို ငုံကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စုပ္နမ္းသည္။ ေမွ်ာ့ဖမ္းလက္စ  လက္ေခ်ာင္းမ်ားကေတာ့ ျမက္႐ိုင္းမ်ား ဖုံးအုပ္ထားသည့္ ကမူ မို႔မို႔ကို ဖြဖြခ်င္း တူးဆြလ်က္။ ရွက္ေသြးႏွင့္ ရမၼက္ေသြး ေရာျဖာေန သည့္ မယ္ၾကင္ေလးလည္း ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေမွ်ာ့ေၾကာက္ဇာတ္လမ္း သူ႔အလိုလို တစ္ခန္းရပ္ေလၿပီ။

သကာရည္ စိုလူး လက္စ တြင္းဝေလးက အထဲတြင္ ေျမေအာက္ေခ်ာင္း ရွိေလသလား မသိ။ ေႏြးစိမ့္စိမ့္ စမ္းေရတို႔ သာဒြန္းလက္ထဲ စီးက်လာသည္။  က်န္ေနသည့္ လက္တစ္ဘက္ကို အက်ီခါးေအာက္ကေန လ်ိဳသြင္းၿပီး ေဘာ္လီခ်ိတ္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ျဖဳတ္သည္။ သိပ္မလြယ္လွ ေသာ္လည္း ေျပာေလာက္ ေအာင္ေတာ့ မခက္။ ရင္စိုင္ တစ္ဘက္ လက္ထဲ ပိုင္ပိုင္ ေရာက္ခ်ိန္မေတာ့.. “ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ကို.. အင္း ဟင့္.. ရွီးး က်စ္က်စ္..” ။ အံက်ိတ္သံေလးသဲ့သဲ့ႏွင့္ အၾကင့္ စကားအဆုံးတြင္ သာဒြန္းလက္တို႔ ပို သြက္လာသည္။ ခြၽဲက်ိ ႏုဖတ္ေနသည့္ ဝတ္လႊာေလးႏွစ္ခ်ပ္ အလယ္ကို အသာၿဖဲကာ တဇတ္ဇတ္ ပြတ္ေခ် ေပးလိုက္၏။ ေလးငါးခ်က္ အေမႊ႕မွာပင္ အ ႐ိုင္းစံပယ္ေလး မယ္ၾကင္တစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္လူးကာ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ခန႔္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တြန႔္ၿပီး ၿငိမ္သက္ သြားေတာ့၏။  သာဒြန္းလက္ကေတာ့ အဖုတ္ေႏြးေႏြးေလးကို အုပ္ညႇစ္ ကိုင္ထားဆဲ။ ႏွစ္ဦးသား တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ရင္း ခ်စ္ရမၼက္တို႔ တက္ေန ၾကၿပီ။ ေက်းဇူးရွင္ ေမွ်ာ့အေၾကာင္းေတာ့ စကားအရာမွ်ပင္ ဦးမလွည့္ျဖစ္ပါေတာ့ေခ်။

“ကို.. ကိုရင္.. ဟို.. က်ဳပ္ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး..” “ေကာင္း သြားတာေလ..” “အို..”  “အွမ်းး.. အာ မွ..”   ေခြၽးေစးတို႔ စို႔ ေနသည့္  ႏွဖူးေလးကို ဖြဖြ နမ္းလိုက္သည္။ ဟူးး.. ေအာက္က ေကာင္က ထိန္းမရေအာင္ ေထာင္ေနၿပီ.. လိုး လိုက္စမ္းခ်င္တယ္  အၾကင္ရယ္.. ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ရပါ့.. ။ သာဒြန္းတစ္ေယာက္ တက္လာသည့္ ရမၼက္ေဇာကို ၿမိဳခ်ဖို႔ အခက္ေတြ႕ေနဆဲမွာပင္ မယ္ၾကင္  က..   “ကိုရင္.. ဟို.. ဟိုေလ.. ေတာ့္ ပုဆိုး.. ပုဆိုးေအာက္က.. ဟိုဒင္း..”  “အြမ္း.. အၾကင္ရယ္.. ငါ ေလ.. ဟူး..”  အၾကင္တစ္ ေယာက္ မ်က္လုံး႐ြဲေလးမ်ားျဖင့္ သာဒြန္းကို ေမာ့ၾကည့္ရွာသည္။ ပန္းေသြးေရာင္ ျဖာေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးက သာဒြန္း ဆက္မေျပာ ရက္ေသာ စကားမ်ားအား နားလည္သေယာင္။ “က်ဳပ္ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္တယ္.. ဟိုေလ.. က်ဳပ္လည္း လုပ္ေပးမယ္ေလ ေနာ္..” သည္ သူငယ္မ ရဲလွခ်ည့္လို႔မ်ား ထင္သြားေလမလား စိုးမိေသာ္လည္း ငယ္ထိပ္ တက္ေနသည့္ ခ်စ္သဒၵါ စိတ္မ်ားက ႏႈတ္ရဲေအာင္  ပို႔ေဆာင္ေလၿပီ။ မိမိအားလည္း ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးထားသည့္ျပင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူပင္ မဟုတ္ေပတကား။

“တကယ္ ေျပာတာလား အၾကင္..” “အင္းေပါ့..”   “အြမ့္..”  “အို..”  ျဖည္ခ်လိုက္သည့္ ပုဆိုးေအာက္တြင္ ဘြားကနဲ ထြက္လာသည္ က အေမာက္ေထာင္ထားေသာ ေႁမြညိဳႀကီး။ အို.. ကိုရင္ရယ္.. ဒါ .. ဒါႀကီးက.. ရွင့္ ဟို ဒင္း.. ဟိုဒင္းႀကီးေပါ့ေနာ္.. ။ ေယာက္်ားလီး  မျမင္ဖူးေသးရွာေသာ မယ္ၾကင္တစ္ေယာက္ မိမိ လင္ေလာင္း၏ ပစၥည္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ တစ္ေန႔တြင္ မိမိ အဖုတ္အား ဟိုဒင္းျပဳ မည့္ အတံႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး.. “က်ဳပ္.. နမ္းခ်င္တယ္ ေတာ္..” ဟု လႊတ္ကနဲ ေျပာလိုက္မိ ေတာ့သည္။ ေျပာမိၿပီးမွ မိမိစကားအား  ျပန္ရွက္ကာ.. ေခါင္းကေလး အသာ ငုံ႔.. အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္ႏွင့္ တုတ္ခိုင္ ထြားက်ိဳင္းေသာ အတံႀကီးအား မ်က္လုံးအၾကည့္ တဖန္  ျပန္ေရာက္.. အို ခုမွေတာ့ ထူးပါဘူး.. အြမ့္.. ဟုဆိုကာ ႐ႊတ္ကနဲ ႁပြတ္ကနဲ ငုံ႔နမ္းလိုက္ပါေလေတာ့သည္။

“ဟာ.. အ ၾကင္.. ၾကင္ေလးရယ္.. က်ဳပ္ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. လုပ္ခ်င္တယ္ အၾကင္ရယ္.. က်ဳပ္ကို တစ္ခါေလာက္ ေပးလုပ္ပါ  လားဟင္.. ေနာ္..”  စကားအဆုံးတြင္ မယ္ၾကင္တစ္ေယာက္ ပက္လက္ကေလး လွန္လ်က္သား။ သာဒြန္းပဲ တြန္းလွဲလိုက္သလား..  အၾကင္ ကိုယ္တိုင္ကပဲ လွဲခ်ေပးလိုက္သလား ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦးလည္း မသိလိုက္သလို မိုးနတ္မင္းလည္း သိလိုက္မယ္ မ ထင္ပါေခ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္တာေတာ့ စူးကနဲ တစ္ခ်က္ႏွင့္ နာသလိုလို မ်က္သလိုလို.. ထိေလ ယားေလ.. ယားေလး ထိုး ထည့္ေလ.. ထိုးထည့္ေလ ထပ္အထည့္ ခံခ်င္ေလ.. ထပ္ အထည့္ခံခ်င္ေလ ထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား ညႇစ္ထား မိေလ..  ေနာက္ဆုံးတြင္ တင္းတင္းရင္းရင္း ဆုပ္ဆြဲလိုက္ေသာ တစ္ခ်က္.. ေကာ့ကာ ေကာ့ကာ ထိုးသြင္း လိုက္ေသာ အေတြ႕.. ဖ်ဥ္းကနဲ ဖ်ဥ္း ကနဲ ေႏြးသြားေသာ အရသာ.. ၿပိဳဆင္းသြားေသာ ရမၼက္မိုးသည္းမ်ား.. တင္းတင္း ဖက္ထားသည့္တိုင္ ဆတ္ဆတ္ တုန္ရီဆဲ ခႏၶာ ႏွစ္ ခု.. .. .. .. ….

“ကို.. ကိုရင္..” တဒဂၤ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို စတင္ ၿဖိဳခြဲလိုက္သူက မယ္ၾကင္။   “ေမာ သြားလား အၾကင္.. နာလားဟင္..”  “ဟင့္အင္း..”   “အြမ္း.. ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္..” ဟု ဆိုကာ အနမ္းေလးမ်ားျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။  “က်ဳပ္.. က်ဳပ္ကို  အထင္ေသးသြားၿပီလား ဟင္..” ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ဝန္းေလးက ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးလို.. “အာ.. ဘယ္ကလာ အၾကင္ရယ္.. အလို လိုက္လို႔မို႔ ပို ေတာင္ ခ်စ္သြားေသးတာ..”   “က်ဳပ္ကို.. အတည္ေတာ့ ယူမွာပါေနာ္..” ရႈိက္သံ စြက္လုလု စကားတိုးတိုးေလး..  “အခု လိုက္ခဲ့မ လား ေျပာ.. အဘနဲ႔ အမကိုေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေတာင္းခိုင္းမယ္..”  “ဟင့္အင္း.. က်ဳပ္ကို မထားခဲ့ရင္ၿပီးေရာ.. ကိုရင္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့  တရားသူႀကီးမင္း ျဖစ္တဲ့ထိသာ ႀကိဳးစားပါ.. ၿမိဳ႕ျပန္ေရာက္လို႔ က်ဳပ္ကို ေမ့ မသြားရင္ ၿပီးေရာပါ.. ေနာ္..”  “လာ.. ထ.. ဘုရားသြား  သစၥာျပဳမယ္..”  တြဲထလိုက္ေသာ လက္မ်ားက အားအင္ အျပည့္..။ လွမ္းလိုက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားက ႐ိုးႀကီးထိပ္မွ ထုံးျဖဴေစတီ ေလးတိုင္ ဆိုေသာ္လည္း ယေန႔မွစ သံသရာဆုံးတိုင္ ဟူသည့္ နိမိတ္ပင္ မဟုတ္ပါတကား။

“ငါ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ အၾကင္.. မနက္က် အဘနဲ႔ အမကို ဖြင့္ေျပာၿပီး နင့္အဘဆီ လာေတာင္းေစ့မယ္.. ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔.. ဝမ္းမနည္း နဲ႔ ေနာ္ အၾကင္ေလး..”  မိုးႀကီးခ်ဳပ္လို႔ သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ပင္ လင့္ခဲ့ၿပီ။ အၾကင္တို႔ အိမ္ေနာက္ စပါးက်ီအကြယ္ ေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္  တစ္ဦးကိုတစ္ဦး တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားသည့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလ မိုးဦးတုန္းက ႐ိုးႀကီးထိပ္ရွိ ခ်စ္ရိပ္ၿမဳံ ေလးတြင္ ရမၼက္မိုးစက္တို႔ အတူေသာက္သုံးခဲ့ၾကသည္။ အခုေတာ့ အၾကင့္ ကိုယ္ထဲတြင္ ကိုရင္သာဒြန္းရဲ႕ ေသြးသားကို ပိုက္လြယ္  ထားရေလၿပီ။ အၾကင္ တစ္ေယာက္မွာျဖင့္ ဗဟုသုတ ႏုံနဲ႔လွေသာ ေက်းေတာသူေလး ပီပီ ခ်စ္ရသူထံ ဘဝ ပုံအပ္ လိုက္ ေသာ္လည္း တားဆီးအပ္ေသာ အရာဟူ၍ မသိခဲ့။ သည္လိုနဲ႔ ရက္အတန္ၾကာလာေတာ့ မနက္လင္းတိုင္း ေခါင္းက မၾကည္၊  အစားအေသာက္ ျမင္တိုင္း ပ်ိဳ႕ခ်င္သလို အန္ခ်င္သလိုလိုႏွင့္ ႏုေထြးအိစင္းေနေသာ ဆံစတို႔မွာလည္း ဆီ အတန္တန္ လူးပါသည့္ တိုင္ ေျခာက္ေသြ႕ ၾကမ္းရွလာ၏။ နထင္ခြက္ေလးမ်ား ညိဳဟန္ႏွင့္ ႏြမ္းလ်လ်ရွိလွေသာ မိမိ အမူအရာကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္ ရိပ္မိစ  ျပဳလာသည္။ သည္ေတာ့မွ အၾကင္လည္း မိမိ ဓမၼတာစက္ဝန္းကို လက္ခ်ိဳး တြက္မိေခ်ေတာ့.. ေလး လ.. ။ ေကာက္စိုက္ၿပိဳင္ပြဲ မ တိုင္မီ ဆယ္ရက္ေလာက္ ကတည္းက ၿပီးခဲ့သည့္ ဓမၼတာ.. မလာေတာ့သည္မွာ ေလးလပင္ ရွိေလၿပီတကား..။ အၾကင္တစ္  ေယာက္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမည္ မသိ ႀကိမ္မီး အုံးရပါေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခ်စ္ရသူ ကိုရင္မွတပါး အျခား အားကိုး စရာ မျမင္သည္မို႔ စာတိုေလးေရးကာ ကိုလွေဘာ္ ၿမိဳ႕အသြား လူႀကဳံ ပါးရေလေတာ့သည္။ စာေရာက္အၿပီး ၂ရက္အတြင္းမွာပင္  ျပန္ခ်လာသည့္ ကိုရင္က အခု မိမိကို ရင္ခြင္ေပြ႕ကာ အုပ္မိုး ထားေလၿပီ။

“က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ဘာလုပ္ရမလဲဟင္ ကိုရင္..” “ဘာလုပ္စရာ ရွိမလဲ.. ငါ နင့္ကို ယူမွာေပါ့ အၾကင္ရယ္.. မနက္လင္းေအာင္ပဲေစာင့္..  ေနာ္..”  “ယူ.. ယူ ၿပီး ရင္ ေရာ.. ကိုရင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းကိစၥက.. အခုေရာ.. ခြင့္ယူျပန္ခဲ့တာလား.. ဟင္ ကိုရင္..”   “အဲ့သဟာေတြ  ေတြးမေနစမ္းပါနဲ႔ အၾကင္ရယ္.. ေက်ာင္းက တစ္ႏွစ္ နားလိုက္မယ္.. ငါ အခု ၿမိဳ႕မယ္ အလုပ္ပါရွာခဲ့တယ္.. ဆရာတစ္ေယာက္  ေထာင္ထားတဲ့ သတင္းစာတိုက္မယ္ လက္ႏွိပ္စက္စာေရး အလုပ္ ရလိမ့္မယ္..”  “ေကာလိပ္ ေက်ာင္းကေရာ လို႔..”  “အြမ္းး.. အဘ နဲ႔ အမ ဘာေျပာလာမယ္ မသိေတာ့ ကိုယ့္အေရး ကိုယ္ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳ စီစဥ္ခဲ့တာ.. ေက်ာင္းကတစ္ႏွစ္ က်န္ေသးခ်ိန္ ခုကိစၥဝင္လာ ေတာ့.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ အၾကင္ရယ္.. ငါ နင့္ကို မ်က္ႏွာ မငယ္ေစ့ခ်င္ဘူး..”  မ်က္ႏွာ မငယ္ေစခ်င္ဘူးတဲ့လား ကိုရင္ရယ္.. သဟာ ျဖင့္ က်ဳပ္.. က်ဳပ္ကေရာ ရွင့္ကို သိမ္ငယ္ေစ့မယ္ ထင္ရက္သလား.. ဟင့္အင္း.. က်ဳပ္ေၾကာင့္ ရွင့္တက္လမ္း.. ရွင့္မိဘ  ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္.. ဘာဆိုဘာမွ မပ်က္ယြင္းေစရဘူး.. ။ အၾကင္ အေတြးႏွင့္ က်လက္စ မ်က္ရည္တို႔ကို သုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ခ်စ္သူ ရင္ခြင္မွ ေခါင္းအသာခြာရင္း ေယာက္်ားပီသလွေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္း ထူျပည့္ ျပည့္၊ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ အားကိုးထိုက္ဖြယ္ မ်က္ဝန္းတစ္စုံ။ က်ဳပ္အတြက္ ျပည့္စုံၿပီ ကိုရင္.. ခုေန ရွင္က်ဳပ္ကို ထားသြား မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒါ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္..။

“က်ဳပ္ မလိုက္ခ်င္ဘူး ကိုရင္..”“ဟမ္..”  “မဟမ္နဲ႔.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ေျပာတာ နားေထာင္.. ေနာ္ ကိုရင္ ေနာ္..”  “ေျပာၾကည့္.. နားပဲ  ေထာင္တာေနာ္.. သေဘာတူမယ္လို႔ မဟုတ္ဘူး.. ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥ အၾကင္ တစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူး..”  “ဟုတ္ကဲ့ ပါ.. က်ဳပ္ သေဘာက ကိုရင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းၿပီးထိ ေစာင့္ခ်င္တာ..”   “ေက်ာင္းၿပီးဖို႔က ၃ လေတာင္ က်န္ေသးတယ္ အၾကင္..  အဲအခ်ိန္ထိဆို မင့္အတြက္ အေရးႀကီးေနၿပီေလ.. ဒီၾကားထဲလည္း ဖုံးဖိထားဖို႔မွမလြယ္ဘဲ အၾကင္ရယ္.. လက္ထပ္ၾကၿပီး ကေလး လည္း ေဘးကင္းရန္ကင္း ေမြးဖြားၿပီးမွ ေက်ာင္းျပန္တက္.. မခက္လွပါဘူး.. စားဖို႔ေနဖို႔လည္း မပူနဲ႔.. ငါ အကုန္စီစဥ္မွာပါ.. ေနာ္  အၾကင္ေလး..”  “ဟင့္အင္း.. ဟင့္..”“ငိုစရာလား အၾကင္ရယ္.. ဘာကိုဝမ္းနည္းသြားတာလဲ.. ဘာလဲ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ မဂၤလာ မေဆာင္ဘဲ ခိုးမယ္ ဆိုလို႔လားဟင္ အၾကင္ေလး..”  “ႀကံႀကီးစီရာ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ ငိုတာ ဝမ္းနည္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး.. ေပ်ာ္လို႔ ပါ..” “အြမ္း.. ေရွ႕ေလွ်ာက္လည္း ေပ်ာ္ေစ့မယ္.. ေနာ္ မိန္းမ..”   “ဟင့္အင္း.. က်ဳပ္ေျပာသလိုပဲ ၃ လ ေစာင့္ၾကရေအာင္ပါ ကိုရင္ ရယ္.. ဒီကိစၥ ေပၚမလာခဲ့လည္း ေနာက္ ၃လဆို က်ဳပ္တို႔ မနီးရမွာမွ မဟုတ္ဘဲေကာေလ..”  “ခုလည္း ေစာ သြားတာပဲ ရွိတာေလ   အၾကင္ရယ္..”“မတူဘူး ကိုရင္.. ေျဖာင့္ေနတဲ့လမ္းမွာ အထစ္ေငါ့တစ္ခု ျဖစ္သြားရင္ အားလုံး လြဲကုန္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္တယ္..  က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ကိုရင့္ေလာက္ စာမတတ္ေပမင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာေတြကိုေတာ့ သိတယ္ ကိုရင္ရယ္.. ဒီတစ္ခါသားေတာ့ က်ဳပ္  ေျပာတာ နားဝင္ေပးပါ.. ေနာ္..”

“အဲ့ဒီေတာ့..” “မနက္က် ၿမိဳ႕ျပန္ေလ.. ေနာ္..” “အာကွာ.. ဟူးးးး..” “ေတာ့္မ်က္ႏွာႀကီး အာ့လိုျဖစ္မွ က်ဳပ္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္တာေနာ္..  ဟင့္.. ဟင့္..” “ဟင္းးး.. ေအးပါ.. ေအးပါ.. ငိုေတာ့ မငိုနဲ႔ အၾကင္ရယ္.. ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္မယ္.. စိတ္ပူတယ္..”  ခ်စ္သူကို တင္း  ၾကပ္စြာေပြ႕ထားရင္း ကိုရင္သာဒြန္း အံတင္းတင္း က်ိတ္ထားမိသည္။ တကယ္လည္း ခုေန မိန္းမခိုးလိုက္ရင္ အဘနဲ႔အမ ေက်နပ္ မယ္ မေက်နပ္ဘူး မေသခ်ာ။ ေက်ာင္းရပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆိုတာလည္း စီစဥ္ခဲ့ေပမဲ့ တကယ္ အဆင္ေျပ မေျပက လုပ္ၾကည့္မွ  သိမည္။ မိမိက ဒုကၡ ခံႏိုင္ေစဦးေတာ့ ကေလးလြယ္ထားရသည့္ အၾကင္ေလး ဆင္းရဲဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ ႏိုင္ပါ့မလား။ တကယ္လို႔မ်ား  အၾကင္ေျပာသလို ကံၾကမၼာ အလွည့္ေျပာင္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါလ်င္ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ အေရးကေရာ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီအေတြးမွ်ျဖင့္  အၾကင့္ကို ၃လတိတိ မ်က္ကြယ္ျပဳထားဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္။ ဒါဆို အဘနဲ႔ အမကို ေျပာၾကည့္ရင္ေရာ..

“အဘနဲ႔ အမကိုလည္း ေျပာၾကည့္ဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔ေနာ္ ကိုရင္..” “ဟင္..” အၾကင္ တစ္ေယာက္ မိမိ ရင္ထဲကစကားကို ဘယ့္ႏွာမ်ား  ၾကားသြားေလေရာ့သလား။  “သူတို႔ လက္ခံ စီစဥ္ေပးရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမနားရဘဲ အဆင္ေျပသြားႏိုင္တယ္ေလ အၾကင္ရယ္..  အနည္းဆုံးေတာ့ မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းေပးၾကရင္ ငါလည္း နင့္ စိတ္ခ်ရတာေပါ့ဟာ.. ေနာ္..”   “လက္မခံခဲ့ရင္ေရာ ကိုရင္ ရယ္.. က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္..”  “ဟင္းးး..” လက္ခံခဲ့ရင္ေတာင္ အၾကင့္ကို မ်က္ႏွာမငယ္ေစဘူးလို႔ေတာ့ အာမ မခံႏိုင္တာ အမွန္။  သားမာန္ တက္လြန္းေသာ မိမိ မိခင္အေၾကာင္း မိမိ အသိဆုံး။ ဒါကို အၾကင္လည္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာ ေပါက္ပုံရသည္။ သာ ဒြန္းတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်မိေတာ့၏။ “စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ ေစာင့္မယ္.. ေက်ာင္းၿပီးမယ့္ ၃လ  က်ဳပ္ေစာင့္မယ္.. ေနာ္ ကိုရင္ေနာ္..”  “…..” တိတ္ဆိတ္သြားေသာ ညေလးက ႏွစ္ဦးသား၏ အသက္ရႈသံ အျပင္ ပိုးသံ ပရစ္သံမ်ား သာ က်န္ေတာ့၏။ ေႏြးေထြးေသာ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲ ေခါင္းတိုးဝင္ရင္း သက္ျပင္း ေသးေသးေလး မသိမသာ ခိုးခ်လိုက္မိသည္။  မိမိရင္ထဲမွ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ အေၾကာက္တရားတို႔ကို ခ်စ္ရသူ ကိုရင္ မသိေစလို မျမင္ေစလိုပါ။ သူ မိမိကို တာဝန္ မယူလိုတာမွ  မဟုတ္ဘဲ။ မိမိ ဗိုက္ထဲမွ ကေလးကလည္း လင္ေကာင္ မေပၚတဲ့ ကေလးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ၃လတာ အခ်ိန္ေလးအတြင္ ခ်စ္သူ၏ ဘဝ လမ္းေၾကာင္း အလွည့္အေျပာင္း မျဖစ္ဖို႔အေရး မိမိ သတၱိေကာင္းျပလိုက္ခ်င္သည္။ ပညာေရး ဆုံးခန္းတိုင္ၿပီ ဆိုလ်င္ျဖင့္ မာန္မာန  ႀကီးေသာ ကိုရင့္ မိဘမ်ား အေနနဲ႔လည္း မၾကည္ျဖဴလ်င္ေတာင္ အၿငိဳျငင္ေတာ့ သက္သာေကာင္း သက္သာ ေပလိမ့္မည္  မဟုတ္ပါလား။ ကိုရင္သာဒြန္း တစ္ေယာက္ မိုးလင္းလုဆဲ အခ်ိန္မွပင္ လွေဘာ္အိမ္သို႔ သြားကာ ခဏ လွဲမိသည္။ အေတြး ေပါင္းစုံျဖင့္ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့၏။

ေနာက္ေန႔မနက္ မိုးလင္းေတာ့ ကိုရင္သာဒြန္း ၿမိဳ႕အျပန္ကို အၾကင္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေသာ္လည္း စကားၾကာၾကာ မေျပာျဖစ္။ ယုံၾကည္ ခ်က္ျပည့္ဝေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္ ၿပဳံးျပရင္း “က်ဳပ္ကို စိတ္ခ်ပါ ကိုရင္.. က်ဳပ္လည္း စိတ္ခ်မယ္.. ေနာ္..” ဟုသာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။  တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ထြက္ခြာသြားေသာ ခ်စ္သူ၊ ျမင္ကြင္းမွ ကြယ္သြားမွသာ က်လာသည့္ မ်က္ရည္ကို သုတ္ရင္း.. “မိန္းမသားတို႔ သတၱိေပါ့  ကိုရင္ရယ္.. ခ်စ္သူရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းကို အဟန႔္တား မျဖစ္ေစလိုတဲ့ သတၱိေပါ့..” ဟု စိတ္ထဲမွ ေရ႐ြတ္မိသည္။ အိမ္အျပန္လမ္း ဆီ ေျခဦးအလွည့္.. ဗိုက္ထဲမွ ျဖတ္ကနဲ လႈပ္သလို ခံစားလိုက္ရ၏။ ၄လ ဆိုေသာ ကိုယ္ဝန္က အပ်ိဳဗိုက္မို႔ အျမင္အားျဖင့္ မသိသာ ေသးေသာ္လည္း အထဲမွကေလး အသက္ဝင္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ တုန္ရီေနေသာ လက္ကေလးႏွင့္ ဗိုက္ေလးကို အသာအုပ္ကိုင္ ရင္း.. “ကေလးရယ္.. ေဖေဖ ျပန္လာမွာပါ.. ေမေမနဲ႔ကေလး ေစာင့္ၾကရေအာင္.. သတၱိရွိရွိနဲ႔ ေစာင့္ရေအာင္ေနာ္.. မင့္ေဖေဖ ေရွ႕ေန ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါေစ.. ေမေမတို႔ အေႏွာက္ယွက္မေပးဘဲ ေစာင့္ၾကရေအာင္ပါ..” ဟု တီးတိုး ေရ႐ြတ္မိလိုက္ျပန္ ေတာ့သည္။

“ပင္ပန္းသြားပလား အၾကင္ေလး.. အဝတ္အစားလဲၿပီး တေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ေနာ္..”  အၿပဳံးယဲ့ယဲ့ေလးျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ သည္။ သည္ကေန႔က အၾကင္တို႔ မဂၤလာပြဲ။ ဗိုက္ (၇)လ ႏွင့္ က်င္းပရေသာ မဂၤလာပြဲ။ ခ်စ္သူ ကိုရင့္ ေရွ႕ေရး မေႏွာင့္ေႏွးေစလို ေသာ စိတ္ျဖင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္း အၿပီးထိ ေစာင့္ခဲ့ပါေသာ္လည္း အၾကင္ေလးချမာ မ်က္ႏွာေကာင္း မရရွာ။ သာဒြန္း တစ္ေယာက္  မယ္ၾကင္ ဗိုက္ႀကီးသြားလို႔ ယူလိုက္ရတာ ဆိုသည့္ စကားမ်ားကလည္း နားႏွင့္ မဆန႔္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းႀကီးမွ ဘြဲ႕ဒီဂရီ ရေအာင္  ပ်ိဳးေထာင္ေပးေသာ မိဘကိုမွ မေထာက္၊ လင္ေထာင္ ဖမ္းရက္သည့္ မိန္းမ ဟူေသာ စကားမ်ားကလည္း မိုးလုံး အႏွံ႔။ မိန္းမသား ရယ္လို႔မွ တစ္စက္ကေလး အိေျႏၵမရ၊ အေနပက္စက္လို႔သာ လင္မယူခင္ ဗိုက္ႀကီးတာေပါ့ ဟူသည့္ စကားမ်ားကလည္း ေျမျပင္  တျပန႔္။

မိမိအား တစ္ခ်က္ကေလးမွ် စကားပင္ မေျပာေသာ္ျငား သားဆႏၵကို အတင္းၾကပ္ မပိတ္ပင္ပါေသာ ေယာကၡမတို႔ကို အားနာစြာ  ေက်းဇူးတင္ရင္း ကိုရင့္ မိဘအိမ္သို႔ အၾကင္ ေရာက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ဘုန္းႀကီးငါးပါး အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္ကာ သူႀကီး အပါအဝင္ ရပ္မိရပ္ဖ အခ်ိ႕ႏွင့္ ေရွ႕ ရအိမ္ ေနာက္ ရအိမ္ဖိတ္၊ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္၊ ေကာက္ညႇင္းဆီထမင္း ႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ တို႔ျဖင့္သာ ဧည့္ခံ ေသာ အက်ဥ္း႐ုံး မဂၤလာပြဲေလးက အၾကင့္လို ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အပ်ိဳေခ်ာအတြက္ အညတရ ဆန္လြန္းလွ၏။ သို႔ေသာ္လည္း  အၾကင္ ေပ်ာ္ပါသည္။ ခ်စ္ရသူ၏ ရင္ခြင္ မဟုတ္ပါလား။ ကုတင္ ေျခရင္းတြင္ ခ်ထားေသာ လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွ အဝတ္တစ္စုံ ထုတ္ လိုက္သည္။ ကုတင္ေဘးရွိ ကြၽန္းဘီဒိုႀကီး ေပၚမွ မွန္ခ်ပ္ထဲတြင္ အၾကင့္ပုံရိပ္ေလး။ လူပ်ိဳ႕အိပ္ခန္းေဟာင္းမို႔ သနပ္ခါး ေက်ာက္ပ်ဥ္  မွန္တင္ခုံ စသည္တို႔ မရွိ။

သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ သမီး တစ္ဦး မဂၤလာ ေဆာင္စဥ္က ခန္းဝင္ပစၥည္း ဆိုေသာ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို အၾကင္  ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကြၽန္းကုတင္ႀကီးႏွင့္ ဘီဒို၊ သနပ္ခါး ေက်ာက္ပ်ဥ္ တင္ေသာ မွန္တင္ခုံ တစ္လုံး။ မွန္တင္ခုံ၏ ဘဲဥပုံ  မွန္ခ်ပ္ဝိုင္းႀကီးေရွ႕တြင္ အၾကင္တို႔ အပ်ိဳတစ္သိုက္ တြန္းထိုးၾကည္စယ္ရင္း ရယ္ေမာခဲ့ၾကဖူးသည္။ ယခုေတာ့ မိမိ ေရွ႕ရွိ ဘီဒို တံခါး႐ြက္မွ ျပဒါးျပယ္လုလု မွန္ခ်ပ္ကို ၾကည္လို ၾကည္ျငား ၿခဳံထားသည့္ ပုဝါပိုင္းေလးႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္လိုက္၏။ အေနာက္မွ   ေရာက္လာသည့္ ကိုရင္က “အြမ္းးး.. ဘီဒိုမွန္က ဝါးေနၿပီရယ္.. အၾကင့္ဖို႔ မွန္တင္ခုံေလး တစ္လုံးေလာက္ အပ္ေပးဦးမွပါ..” ဟု  ေျပာရင္း အေနာက္ဘက္မွ ၾကင္နာစြာ သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ “မလိုပါဘူး ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ျဖင့္ နက္ျဖန္ သဘက္ ဆိုရင္ပဲ ကေလး အေမ ျဖစ္ၿပီ ဟာကို..” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္၏။ တကယ္လည္း မလိုခ်င္ပါ။ လင္သားအေပၚ အားနာျခင္း၊ ေယာကၡမအား ေၾကာက္ရ  ျခင္း၊ မိမိေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ မ်က္ႏွာေအာက္က်ရွာသည့္ မိဘမ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္း ရျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ အားငယ္စိတ္ တို႔ ျပည့္လွ်ံေနသည့္ မိမိမ်က္ဝန္းမ်ားကို ၾကည္လင္စြာ ျမင္ရေစမည့္ မွန္ တစ္ခ်ပ္ အၾကင့္အတြက္ မလိုပါေလ..။

သာဒြန္း တစ္ေယာက္ ဇနီးအလိမၼာေလးအား ေနာက္မွ သိုင္းဖက္ထားရင္း နားထင္စပ္ႏွင့္ ဆံစေလးမ်ားကို ဖြဖြ ရႈိက္နမ္းေနသည္။  အၾကင္ ဝတ္ထားသည့္ မဂၤလာဝတ္စုံဟု ေျပာရမည့္ ပဒုံမာခ်ည္ အက်ီကေလးမွ ၾကယ္သီးတံမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ျဖဳတ္လိုက္၏။  အေပၚအက်ီ ကြၽတ္သြားေတာ့ ေခြၽးခံ အက်ီေအာက္တြင္ စူပုံ႔ပုံ႔ ဗိုက္ကေလး။ သားလား သမီးလား မသိရေသးသည့္ လူသား ပိစိ ေလးတစ္ဦး ထိုဗိုက္ထဲတြင္ သေႏၶ တည္ေနၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ ေျပာစကားႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူတို႔၏ မၾကည္လင္မႈမ်ားကို ေခါင္းငုံ႔ခံရင္း  မိမိမ်က္ႏွာ တစ္ကမာၻျပဳကာ လိုက္လာရွာသည့္ ဇနီးသည္ေလး ျမၾကင္။ ထိုမိန္းကေလးကို အၾကင္နာဆုံး ဆက္ဆံၿပီး အေကာင္း ဆုံး ေစာင့္ေရွာက္မည္ဟု သာဒြန္း ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ “ေခြၽးခံပါ လဲပါလား အၾကင္.. မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သနပ္ခါးေလး လူးခ်င္လား..  အေမ့ အခန္းမွာေတာ့ ေက်ာက္ပ်ဥ္ ရွိတယ္.. သြားယူလိုက္မယ္ေလ..”   “ဟင့္အင္း.. အဝတ္လဲၿပီး ခဏ လွဲမယ္ေလ.. ေညာင္းလို႔..”   “အြမ့္ အြမ့္.. ဒါေလးလဲဖို႔လား..”   “ဟုတ္.. အယ္.. ထမီႀကီး ခ်ထားပါ ကိုရင္ရဲ႕.. က်ဳပ္ဘာသာ ယူမွာေပါ့.. ဘယ့္ႏွယ္..”  “အာ.. လာစမ္းပါ.. လုပ္ေပးခ်င္လို႔ဟာကို..”   “ေအာ္.. ခက္ရခ်ည့္.. က်ဳပ္ဘာသာ လဲမယ္လို႔ ဆို..”  “ခြၽတ္ ခြၽတ္.. ထမီေရာ.. ေခြၽးခံ က ဝတ္မေနနဲ႔ေတာ့ေလ.. ဗိုက္ထဲက ကေလး အေနမခက္လား..”

“က်ဳပ္မွ မေနတတ္ဘဲေတာ္.. ေဟာင္းေလာင္းႀကီး ဟာကို.. ဖယ္ ပါ ကိုရင္ရယ္.. ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ အတင္း လိုက္ခြၽတ္ေနတုန္း..” “ဟ.. ငါ့ မိန္းမ ငါ ခြၽတ္တာ.. ဘာျပဳတုန္း.. မွန္းစမ္း.. ဒါ ဘာေလး လဲလို႔.. ဘာ ေပေနတုန္း ဒါ.. ဟြမ္ မိန္းမေလး..”   “အို.. ဘယ့္ႏွာ.. ဘာေပရမတုန္း.. မွဲ႔ ဟာကို..”  “အီးးး.. မွဲ႔က အနီေရာင္လည္း ရွိ သလား.. လွလိုက္တဲ့ မွဲ႔ေလး အၾကင္ရယ္.. ေစာေစာ မျမင္မိတာ နာေလခ်င္း..”   “ဟြင့္.. အပိုင္ျဖင့္ ရေနမင့္ ဟာကို..”    “အြမ္းး..  အြမ္းေနာ္.. အၾကင္က ငါ့ မယားျဖစ္ေနမွဟာပဲ.. အခ်ိန္မေ႐ြး လွပ္ၾကည့္႐ုံ..”  “ေပးစမ္းပါလို႔ အဲ့ အက်ႌကို.. တကတည္း..”   “အြမ့္  အြမ့္.. ေအာက္က ေခြၽးခံ မဝတ္နဲ႔ေတာ့.. အက်ႌေလးပဲ ဝတ္ၿပီး လွဲရေအာင္လား..”  “ဟြင့္.. ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး..”   “လက္နဲ႔  အုပ္ေပးထားမယ္ေလ.. ေဟာသလို..”  “အို႔..”  သားသည္ အေမေလာင္းမို႔ နကိုထက္ ဆူၿဖိဳးေနသည့္ ႏို႔အုံႏွစ္ဘက္ကို ခပ္ဆဆ ညႇစ္ ရင္း သာဒြန္း စိတ္ေတြ ထႂကြ ဆူေဝလာသည္။ ကိုယ္ဝန္ႏွင့္ မိန္းမသားကို သံဝါသျပဳလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား။ မေတာ္တဆမ်ား တစ္ခုခု   ျဖစ္သြားလွ်င္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ျဖစ္ရခ်ည့္ေလ။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္က ထိန္းမရ။ ဝင္းဝါစိုေျပေသာ ႏို႔အုံ  ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာေလး ထက္မွ ခ်စ္စရာ မွဲ႔နီနီေလးက သာဒြန္း အာ႐ုံကို ဖမ္းစားေနသည္။ မိမိစကားကို နားေထာင္ရွာေသာ မယား ေလးက အတြင္းခံ အက်ႌ ျပန္မဝတ္ဘဲ အေပၚအက်ီေလးသာ ထပ္ဝတ္ၿပီး ထမီလဲရန္ျပင္ေနသည္။ နားထင္စပ္တြင္ ဆံႏုေလးမ်ား  ကပိုကယို၊ လည္တိုင္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးတြင္ သူ႔အေမ ဆင္လိုက္ဟန္တူသည့္ ကေဒါင္းပုံ ဆြဲသီးႏွင့္ ေ႐ႊႀကိဳးကေလး။

“လက္ေမာင္း အုံးလွဲ႔..” “ဟုတ္..”   “အြမ္းးး.. ဟိုဘက္လွည့္ မိန္းမ.. ေနာက္က ဖက္ခ်င္လို႔..” လင္ျဖစ္သူ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတိုးေဝွ႔ကာ  အိပ္စက္လိုပါေသာ္လည္း ေစာဒဂ မတက္ျဖစ္။ လွည့္ ဆိုသည့္တိုင္း လွည့္ေပးလိုက္ျဖစ္သည္။ ႏူးညံ့ေသာ အနမ္းမ်ား အၾကင့္ ေခါင္းထက္ဆီ တဖြဲဖြဲ က်လာ၏။ ကိုရင့္ လက္တစ္ဘက္က အက်ႌေအာက္ထဲ လွ်ိဳဝင္လာသည္။ ဆူၿဖိဳးေသာ ႏို႔အုံႏွစ္ဘက္ကို တစ္ လွည့္စီ အုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ရင္း အၾကင့္နား႐ြက္ဖ်ားေလးကို ဖြဖြနမ္းျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ လည္တိုင္ရွိ အရစ္ကေလးမ်ားကို လွ်ာျဖ စ့္ စုပ္လ်က္လိုက္၏။ အၾကင့္ ကိုယ္ေလး တြန႔္ သြားၿပီး “ယားတယ္လို႔ ကိုရင္ရဲ႕..” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေျပာခါမွပဲ ႏို႔အုံကို အုပ္ကိုင္ ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ညႇစ္ကာ ေခ်ျပန္သည္။ လည္တိုင္ကို စုပ္ကာ စုပ္ကာ နမ္းရင္း ပုခုံးသား အိ အိေလးမ်ားကို တဇတ္ဇတ္ ကိုက္ေနျပန္၏။ ရင္ေစ့ အက်ႌကေလး၏ ၾကယ္သီးတံကို ျဖဳတ္ရန္ ျပင္သည္။ ဥႆဖရား ၾကယ္သီး ေလးမ်ားက ၾကယ္သီးႀကိဳးကြင္း ၾကပ္ၾကပ္ထဲတြင္ အံက်ေနသည့္ အျပင္ ျဖဳတ္ေနက် မဟုတ္သည့္ ကိုရင့္ အဖို႔ အလြယ္တကူမရွိ လွ။ စိတ္မရွည္ေတာ့ၿပီမို႔ ဇတ္ကနဲ ေဆာင့္ဆြဲ လိုက္ေတာ့သည္။ ျဖတ္ကနဲ ျပဳတ္သြားသည့္ ၾကယ္သီးေလးက ဂေလာက္ ဟူေသာ အသံေလးသာ ၾကားလိုက္ရၿပီး ဘယ္နား က်သြားၿပီမသိ။ ေနာက္တစ္လုံး ထပ္ျဖဳတ္မည့္ ကိုရင့္လက္ကို ျဗာကသီ ဆြဲလိုက္ၿပီး..

“ဘယ္ႏွယ္ လုပ္တာတုန္း ကိုရင္ရဲ႕.. သည္လိုသာ ေဆာင့္ဆြဲမွျဖင့္ အကုန္ ကုန္ရခ်ည့္..” “ျဖဳတ္မွ မရဘဲကိုးကြ.. စိတ္မရွည္စရာ..”    “က်ဳပ္ဘာသာ ျဖဳတ္ေပးပါ့မယ္ေတာ္.. အေမ့(အဖြား) အေမြ ဥႆဖရား အစစ္ ေတာ္ရဲ႕.. အစစ္..”   “ဟီး.. ေအးပါဟ.. ၾကမ္းပ်ဥ္  က်သြားတာပါ.. ျပန္ရွာေပးမယ္ ၿပီးမွ.. မေတြ႕လည္း ငါ အသစ္ ဆင္ပါ့မယ္ အၾကင္ရယ္..”  “ဟြင္းးး..”  မ်က္ေစာင္းေလး လွည့္ထိုး ရင္း ၾကယ္သီးမ်ားကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ခြၽတ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုရင္က ရင္ဘတ္ဟၿပဲ ျဖစ္သြားသည့္ အၾကင့္ အက်ႌေလးကို  အကုန္မခြၽတ္ဘဲ ပုခုံးသားမ်ား ေပၚသာ႐ုံ လွပ္လိုက္၏။ အၾကင့္ လည္တိုင္ရင္းတြင္ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေလးက အေရာင္လက္လက္။ က ေဒါင္း႐ုပ္ပုံ ဆြဲသီးေလးက ရင္ႁမႊာႏွစ္ခုၾကား အညႇာတည့္တည့္။ ဆြဲသီးေလးႏွင့္ ထိေနသည့္ ရင္အုံတြင္ မွဲ႔နီနီေလးက ထင္းေနေသး သည္။ ကိုရင္တစ္ေယာက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ အၾကင့္ လည္တိုင္ အရင္းသားေလးကို ဆြဲႀကိဳးပါ ပါေအာင္ ငုံခဲက ဂ်ိကနဲ ကိုက္ခ် လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ေသြးစုပ္ ဖုတ္ေကာင္ႀကီး အလား အားျပင္းျပင္းႏွင့္ စုပ္ျပန္ေလသည္။ ႏို႔အုံကို နယ္ဖတ္ေနသည့္  လက္ကလည္း အလ်ဥ္မျပတ္။ အၾကင္လည္း ေျခဖ်ားေလးပင္ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ တြန႔္တြန႔္ လူးသြားရ၏။ သားျမတ္တြင္းရွိ  အေၾကာအခ်င္ အားလုံး တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္ ေသြးတိုးလာေတာ့သည္။ ကာမ ရမၼက္ လႈိက္တက္လာသည္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မယ္ဟု  အၾကင္ ေတြးမိလိုက္သည္။ ဇက္ကေလး ေစာင္းလိမ္ကာ ပုတုေကြးရင္း ရမၼက္စိတ္ကို အံႀကိတ္ တင္းရသည္မို႔ ေခါင္းအုံး  ေထာင့္စြန္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည့္ လက္သီးကေလးပင္ ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၿပီ။ လက္ဖ်န္တြင္လည္း ေမြးညင္းမ်ား ေထာင္၍  ေနသည္။

“ထမီ ေလွ်ာ့ အၾကင္..” ေျပာလည္းေျပာ လုပ္လည္းလုပ္မို႔ အၾကင့္မွာ ကိုယ္တိုင္ ခြၽတ္မေပး လိုက္ရသလို တားခ်ိန္လည္း မရ လိုက္။ ခ်စ္လင္၏ လက္တစ္ဘက္က ထမီကြၽတ္ကို ေပါင္လည္ဆီ အထိ ဆြဲခ်ၿပီး စူပုံ႔ပုံ႔ ဗိုက္ကေလးကို ပြတ္သပ္ ေခ်ာ့ျမႇဴေနေလ ၿပီ။ လင္ျဖစ္သူ၏ အထိအေတြ႕မ်ား ေအာက္တြင္ ေျဗာင္းဆန္လာသည့္ ေသြးသား ေတာင့္တမႈကို အၾကင္ ေတာင့္မထားႏိုင္ေတာ့။  ကိုရင္ကေတာ့ သူ႔အတံ မာေတာင္ေတာင္ႀကီးကို အၾကင့္ တင္လုံးႏွစ္ခု ၾကားေျမာင္းထဲ ညႇပ္ၿပီး ဖြဖြ ေညႇာင့္ေနၿပီ။ ဟိုသင္းထဲ ထိုး ထည့္ေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟု ေတာင့္တမိေသာ္လည္း အၾကင္ မေျပာရဲ။ ပဋိသေႏၶ လြယ္ထားရသည့္ မိန္းမသား တစ္ဦး အေန ႏွင့္ ကာမ၏ အရသာကို ခံစား လိုလာျခင္းက အျပစ္ေရာ ကင္းပါရဲ႕လား။ မိမိထက္ စာတတ္သည့္ ကိုရင္ကေတာ့ သိနားလည္မည္  ထင္ပါသည္။ “ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္.. ႏို႔ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ေဒါင္းဆြဲသီးေလး ညပ္ေနတာ.. ၾကည့္ေကာင္း လိုက္တာ..” ဆြဲႀကိဳးရာ ေလး ထင္ေအာင္ လည္ပင္းကို ကိုက္လိုက္ ကို လွ်ာျဖင့္ လ်က္လိုက္ စုပ္လိုက္ လုပ္ရင္း ေျပာမိသည္။ “က်စ္ က်စ္.. နာတယ္လို႔.. သူ႔ အသား မဟုတ္တိုင္း..” ေဒါင္းဆြဲသီးေလးကို အလယ္တည့္တည့္ ထားၿပီး ႏို႔အုံႏွစ္ခုကို ပူးကပ္ ညႇစ္ေတာ့ အၾကင္ေလး ခပ္တိုးတိုး  ညည္းသည္။ တကယ္လည္း ႏို႔ႏွစ္ဘက္ၾကားတြင္ ေဒါင္းၿမီးရာ ထင္ေနၿပီ။

“ေနာက္ဆို ေဒါင္းဘယက္ႀကီး လုပ္ေပးဦးမွာ.. ႁပြတ္စ္.. ဂ်ိ.. ဂိ..”   “အာ.. ရွီးး.. ဟင့္..”  “ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္.. ငါ.. ငါ တအား  လုပ္ခ်င္တာပဲ..”   “အို..”  “ၿငိမ္ၿငိမ္ေန.. ခဏပဲ..” “က်ဳပ္.. ေၾကာက္တယ္ ကိုရင္.. အထဲက ကေလးက လႈပ္.. လႈပ္ေနတယ္..”   “အင္းပါ.. အထဲထိ မထိုးဘူးေလ ေနာ္.. ဒီလိုေလး.. ဖင္ႏွစ္လုံး ေအာက္ေလး ညႇပ္.. ညႇပ္ ထားေပး.. ရွီးး..”  “အြင့္.. အင္း..”    တင္သားဖြံ႕သည့္ ဇနီးသည္ရထားျခင္းသည္ ကံေကာင္းမႈ တစ္ခုမ်ားလား။ ေတာင့္တင္းေနသည့္ ငယ္ပါက ဂူမေအာင္းရေသာ္လည္း   တင္ၾကားေျမာင္းတြင္ ဇိမ္က်လို႔ေနသည္။ “ေပါင္ေလး က်စ္ေပးထား အၾကင္.. ညႇပ္ေပးထား ေနာ္.. ရွီးးး..” ကိုရင့္စကားဆုံးေတာ့  အၾကင္လည္း ရင္ခြင္ထဲတြင္ တေစာင္းလွဲ အိပ္ေနရာမွ ဒူးႏွစ္ဘက္ကို လိမ္ခ်ိတ္ကာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း က်စ္သည္ထက္ က်စ္ေအာင္  ေနေပး လိုက္သည္။ ေနာက္ကေန တစ္ခ်က္ခ်င္း ေညႇာင့္ေနသည့္ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ပါရမီ ျဖည့္ရင္း မိမိ ကိုယ္တြင္းမွ ဆာေလာင္  မြတ္သိပ္မႈကိုေတာ့ မိခင္စိတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ေနရ၏။ ကေလး ထိခိုက္သြားလွ်င္ ရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႕ မဟုတ္လား။

“အၾကင္.. မိန္းမ.. မိန္းမေလး.. အု.. အီးး.. ငါ.. ထြက္ ထြက္ေတာ့မယ္.. အု.. အြမ့္.. အြမ္း..” ေျပာၿပီး ေညႇာင့္ခ်က္မ်ားက သြက္သြက္ ႏွင့္ စိပ္လာသည္။ ညႇစ္နယ္ ကိုင္ဆုပ္ထားသည့္ ႏို႔အုံ ႏွစ္ဘက္ဆီမွ အရည္ၾကည္ေလးမ်ားပင္ စိမ့္ထြက္လာ၏။ “ထြက္.. ထြက္ၿပီ..  အီးးး.. ရွီးးး..” အၾကင့္ကိုယ္ေလးကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားၿပီး လည္တိုင္တဝိုက္ကို စုပ္နမ္းမိျပန္သည္။   “ခ်စ္လိုက္တာ အၾကင္ ရယ္..”  “အားရရဲ႕လားဟင္..” “ဘာကိုတုန္း မိန္းမ.. ဟြင္.. ႁပြတ္စ္.. ႐ႊတ္..”  “အထဲမွ မထည့္ရေတာ့ေလ.. အားရရဲ႕လားလို႔..”    “အမွန္ေျပာရင္ေတာ့ ဘယ္အားရမတုန္း.. မိန္းမကို စိတ္ရွိလက္ရွိ လုပ္ခ်င္တာေလ..”   “အြင့္..”  “ဒါမဲ့ ရတယ္.. ကေလးေမြးၿပီးမွ  အတိုးခ် လုပ္မယ္.. ေနာ္ မိန္းမ.. ခုက ဒီေလာက္ေလးပဲ ေကာင္းတယ္..”  “အြင့္..”  “မင့္ေရာ္.. ခံခ်င္မေနဘူးလား မိန္းမ.. ဟြင္.. မွ န္းးး.. အာ.. တြင္းေလး စိုေနတယ္.. လာ လာ.. ေပါင္ ဟ..”  ပူးကပ္ေနသည့္ ကိုယ္ႏွစ္ခု ခြာလိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ တံေတာင္ ေထာက္ လ်က္ အၾကင့္ကိုယ္ေပၚ တေစာင္း အုပ္မိုးလိုက္သည္။ ပူးက်စ္ထားသည့္ ေပါင္ေလး အသာ ဆြဲဟလိုက္ေတာ့..  “ဟင့္အင္း.. မျဖစ္ ဘူးေလ.. မျဖစ္ဘူးလို႔ ကိုရင္ရဲ႕..”  “အသာေလးပဲ လုပ္ေပးမွာ.. ဟပါ မိန္းမရ.. အဲ.. ႏို႔ရည္ေလးေတြေတာင္ ထြက္ေနေပါ့ အၾကင္.. ဒီ မယ္ ၾကည့္စမ္း.. ႏို႔သီးေခါင္းမွာ အရည္ၾကည္ေလး..”  “အို.. မဟုတ္တ႐ုတ္..”  “တကယ္ဆို မိန္းမရ.. မွန္းး.. ႁပြတ္စ္.. ႁပြတ္စ္..”  “ရွီးးး..”

“အြမ့္.. ႁပြတ္စ္.. ပြတ္ေပးမယ္ေနာ္ အၾကင္ေလး.. စိတ္ေလွ်ာ့ထားၿပီး ဇိမ္ခံလိုက္..” “အြင့္.. ရွီးး က်စ္က်စ္.. အင္းး.. အာ့ နားေလး.. ဟုတ္တယ္..”  “အြမ့္.. ေကာင္းလား.. ဒီမယ္.. အစိေလးက မာေတာင္ ေနတာ.. ေဟာသလို ေဟာသလို ဖိေခ်ေပးမယ္..”   “ရွီးး.. ကို.. ကိုရင္.. အင့္ အင့္..”  “အဝေလးထဲ နည္းနည္း ေမႊေပးမယ္ အၾကင္ေလး.. ဒီလို .. ဒီလိုေလး..”   “အီးး.. က်စ္က်စ္..”  “ေကာင္းလား မိန္းမေလး ဟြင္..”   “အင္း.. ဟုတ္.. အင့္..”   “ျမန္ျမန္လား.. ျဖည္းျဖည္းလား.. ဘယ္လို ပြတ္ေပးမရလဲ မိန္းမ.. ႁပြတ္  စ္..”“သိပါဘူးဆို ကိုရင္ရယ္..”  “ေျပာပါ မိန္းမရ.. လင္ကို ရွက္စရာလား မင့္ႏွယ္.. ဒီလို.. ျဖည္းျဖည္းေလးလား.. ဒီလိုဒီလို  ခပ္သြက္သြက္လား.. ဟြမ္..”  “အီးးး.. ျမန္ ျမန္.. ျမန္ျမန္ေလး..”   “အြမ့္.. အြမ့္.. မိန္းမေလး ေကာင္းေနတာ.. ၾကည့္စမ္း.. ခ်စ္လိုက္  တာ.. ႁပြတ္စ္ ႁပြတ္စ္.. ငါ့မယားေလး.. ႐ႊတ္စ္..”“အာ.. အ.. ၿပီး.. ၿပီးၿပီ.. ရပ္ ရပ္.. ကိုရင္.. ရွီးး..”  ေျခဖ်ားေလးမ်ား ေကြးကုတ္ကာ  အေက်ာဆတ္ဆတ္ ဆြဲရင္း ေထာင္ထားသည့္ ဒူးေလး ေခြက် သြားရွာသည္။ ႏုံးခ်ိသြားပုံရေသာ အၾကင္ေလးကို ေပြ႕ဖက္ နမ္းရႈံ႕ၿပီး   လက္တစ္ဘက္က ေ႐ႊက်ဳတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို အုပ္ကိုင္ထားလိုက္၏။ ၾကင္စဦးတို႔၏ မဂၤလာဦးညက သည္မွ်ေလာက္ႏွင့္  တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ေရွ႕တြင္ကား ေလွ်ာက္ရမည့္လမ္း၊ ထမ္းရမည့္တာဝန္၊ ေစာင့္ေရွာက္ ရမည့္ အသိုက္အၿမဳံေလး မဟုတ္ပါလား။

“အလို ငါ့မိန္းမ.. အဝတ္လွန္းေနတာ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး.. ဘာေတြေတြးေနသတုန္း ဟြမ္..” “အိုေတာ္.. ဘာေတြးရမွာ..” “ေတြးတယ္ေတာ့  လုပ္စမ္းပါ ကြာ.. ဟဲ ဟဲ ဟဲ..” “ဖယ္စမ္းပါေတာ္.. ဒီမယ္ အလုပ္ မၿပီးရတဲ့အထဲ..”   “ထားလိုက္စမ္းပါ.. လာ သြားမယ္..” “ဘယ္ သြားမွာတုန္း..” “အိပ္ရာထဲေလ.. မိုးေအးေအးနဲ႔ ေကြးရေအာင္..” “ကိုယ့္ဘာသာ သြားေကြးခ်ည္စမ္းပါေတာ္..”  “လာပါ အၾကင္ ရယ္.. ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ပူးပူးကပ္ကပ္ မေနရတာ ႏွစ္မ်ားျဖင့္ ၾကာေပါ့.. လာပါ.. ဖက္အိပ္ခ်င္လို႔.. ေနာ္..”  အဘြားၾကင္၏  အိဖိုင့္ဖိုင့္ ကိုယ္လုံးကို ေနာက္မွ သိုင္းဖက္ရင္း ဘိုးသာဒြန္း ေျပာလိုက္ေသာစကား။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ အသက္ ၂၀ စြန္း စ အ႐ြယ္တြင္ ဘဝခရီးကို အတူေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေႏြမိုးေဆာင္း ျပကၡဒိန္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ယခုဆိုလွ်င္ မိမိတို႔  မဂၤလာသက္ ႏွစ္ ၄၀ ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ သားတစ္ဦးသာ ဖြားျမင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ သားသမီး မထြန္းကားေတာ့။ တစ္ဦးတည္းေသာ သား ျဖစ္သူကို အေဖထက္ သာလြန္ ထူးခြၽန္ေစဖို႔ (မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚျမၾကင္ ကိုယ္တိုင္) ေမာင္သာထူး ဟု အမည္ ေပးျဖစ္သည္။    ေမာင္ သာထူးက တကယ္လည္း ပညာခြၽန္သည္။ ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးေတြ တသီႀကီးႏွင့္ ေအာင္ၿပီး နည္းပညာ တကၠသိုလ္ တက္ကာ  ဝါသနာပါရာ ဗိသုကာ ဘာသာရပ္ျဖင့္ မဟာဘြဲ႕အထိ တက္လွမ္း ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခုဆို ေဆာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနတြင္   အင္ဂ်င္နီယာမႉးႀကီး ရာထူးျဖင့္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ေနၿပီ။ မိန္းမယူေတာ့လည္း ေခြၽးမေလးက ပညာေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္း ဆင္း အထက္တန္းျပ ဆရာမေလး။ ခုေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚနန္းေငြေရာင္ေပါ့ေလ။ ႐ိုးသားျဖဴစင္ၿပီး  လိမၼာေရးျခားလည္း ရွိသည့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသူ ေခြၽးမေလးက ေဒၚျမၾကင္ေရာ ဦးသာဒြန္း အတြက္ပါ သမီးအရင္းလို ခ်စ္ရသူပင္။

တစ္ဦးတည္းေသာ အဖိုးတန္သားကို လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး ေယာကၡမ အရိပ္အခ်ည္ ၾကည့္ကာ ရွင္သန္ခဲ့ရသည့္ ေဒၚျမၾကင္၊ ေခြၽးမေလး ကို မိမိကဲ့သို႔ အားငယ္စိတ္ မဝင္ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ေျမးေလး တစ္ေယာက္ ရလာေတာ့လည္း ေခြၽးမေလး နန္းကို  အလုပ္မပ်က္ေစခဲ့။ သားအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္ ဆိုသလို သား၊ ေခြၽးမ၊ ေျမး အားလုံးကို ရင္ခြင္ထဲထားကာ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေဘး ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားရရွာသူက အဘိုးဦးသာဒြန္း။ လင္ေတာ္ေမာင္၏ မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာရယ္လို႔မွ မၾကည့္ျဖစ္သည္ မွာ ဘယ္မွ်ၾကာခဲ့ေခ်ၿပီ မသိ။ လက္ထဲမွ လွန္းလက္စ အဝတ္ကို ျပန္ခ်ၿပီး မိမိအားသိုင္းဖက္ထားသည့္ ကိုရင့္လက္မ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္ မိသည္။ ညိဳေမာင္းေသာ အသားအေရာင္က ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူက ပိန္လြန္းသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း လက္ဖမိုးတြင္ ေတာ့ အေၾကာမ်ားက ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနၿပီ။ လက္ဖ်န္ထက္တြင္လည္း မွဲ႔ေျခာက္ကေလးမ်ားပင္ မနည္းေတာ့။ မိမိ အပါအဝင္ သား၊  ေခြၽးမ၊ ေျမး အျပင္ ႏွစ္ဘက္ေသာ မိဘမ်ားကိုပါ လုပ္ေကြၽးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ ကိုသာဒြန္း။ ခ်စ္ရေသာ ခင္ပြန္းလင္ အိမ္ဦးနတ္ သခင္ ေက်းဇူးရွင္။ လင္ေကာင္း ေယာက္်ားျမတ္ ျဖစ္ေသာ ဤသူ႔ အေပၚ ထားရွိသည့္ မိမိအခ်စ္တို႔အား သား၊ ေခြၽးမႏွင့္ ေျမး ေနာက္သို႔ ပို႔မိသလို ျဖစ္ခဲ့ရေသာ္လည္း ရင္ခြင္ကေတာ့ ေႏြးဆဲပါလား။

အဘိုးသာဒြန္းလည္း အဘြားၾကင္လိုပင္။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အမယ္အိုထံမွ နံ႔သာျဖဴနံ႔ေလးကို ရႉရင္း ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ  ျပန္ေတြးေနမိသည္။ မိသားစုတာဝန္၊ ႏိုင္ငံ့တာဝန္မ်ားႏွင့္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္တိုင္းတြင္ မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္မညႇိဳးဘဲ ပါရမီ ျဖည့္ ရွာပါေသာ ဇနီးမယား အၾကင္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း၊ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ သမီးရည္းစား၊ ထိုမွ တဖန္ လင္မယား။ အၾကင္ သည္ကား မိမိအတြက္ မိခင္ႏွင့္တူေသာ မယား၊ ေက်းကြၽန္ႏွင့္ မျခားေသာ မယား၊ ေသအတူ ရွင္မကြာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆန္ေသာ  မယား။ ထိုသို႔ေသာ မယားျမတ္ကို မေထြးဖက္ ျဖစ္ေတာ့သည့္ ရက္မ်ား မည္မွ်ပင္ ရွိခဲ့ၿပီနည္း။ မိမိေသြးသားကို ထည့္လြယ္ခဲ့သည့္  ဗိုက္ကေလးက ခုေတာ့ ပူေဖာင္းကားေနၿပီ။ စိတ္ႀကိဳက္ နယ္ဖတ္ ညႇစ္စို႔ခဲ့သည့္ မို႔ေမာက္ေသာ ရင္စိုင္တို႔က ခါးထိလုတိုင္ တြဲက်ေန ၿပီ။ ခြမအိပ္ရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည့္ တင္စိုင္ႀကီး ၂ တုံးကေတာ့ အားပါးတရ ရွိဆဲ။ တဇိဇိ ကိုက္ဆြဲ စုပ္နမ္းခဲ့သည့္ လည္တိုင္ ေက်ာ့ ေက်ာ့ေလးက အရစ္အရစ္ေသာ အေရးအေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အိအိေလး ျဖစ္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း အၾကင့္ ကိုယ္ရနံ႔သည္  မိမိရင္ကို ေအးၿမဲ ေအးဆဲ။ ဆံပင္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားႏွင့္ နားသယ္စပ္ေလးကို ငုံ႔နမ္းရင္း..

“လာကြာ.. သြားရေအာင္ပါ အခန္းထဲ.. လူလစ္တုန္းေလ မိန္းမ.. ေနာ္..”  “အိုေတာ္.. အြင့္ အြင့္.. လာ..”  ၂၅ေပ – ၃၅ေပ  က်ယ္ဝန္းေသာ တိုက္ခန္းျဖစ္သည္မို႔ ဝင္ဝင္ခ်င္း ဧည့္ခန္း၊ ဘုရားခန္း၊ ထမင္းစားခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္ ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာတို႔အျပင္  အိပ္ခန္းက်ယ္ တစ္ခန္းႏွင့္ တစ္ေယာက္အိပ္သာသာ အခန္းက်ဥ္း တစ္ခန္းသာပါသည္။ သား မိသားစုကို အိပ္ခန္းက်ယ္ ေပးထား ေတာ့ တစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းငယ္က အဘြားၾကင္ အခန္း ျဖစ္သြားၿပီး ဘိုးဘိုးႀကီး သာဒြန္းကေတာ့ ဘုရားခန္းတြင္ ေခါက္ကုတင္ ေလးႏွင့္။ သို႔ျဖစ္၍ အဘိုးႏွင့္အဘြား ဖက္မအိပ္ရသည္မွာ သားျဖစ္သူ အိမ္ေထာင္က် ကတည္းကဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေပသည္။ ယခုေတာ့   အိမ္တြင္ လူရွင္းတုန္း အဘိုးႀကီးႏွင့္ အဘြားႀကီး ငယ္မူျပန္ကာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကမည္။“ေအာက္မယ္ ခင္းလိုက္ရမလား.. ကုတင္ က က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔..”   “ထပ္ အိပ္မယ္ေလ ငယ္ငယ္ကလို.. က်ဥ္းပါဘူး မိန္းမရ..”  “ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတာ္.. အဘိုးႀကီးေနာ္ အဘိုးႀကီး..  ဟြင့္..”  “ဘာ အဘိုးႀကီးတုန္း.. မင့္ကလည္း.. ေခၚစမ္းပါကြ ငယ္ငယ္ကလို.. ကိုရင္လို႔ ေခၚစမ္းပါ.. အာမြ.. ႁပြတ္စ္..”  “အို.. ကိုရင္..  ခိခိ.. ဘယ္ႏွယ္ ျဖစ္ေနတာ.. ယားတယ္ေတာ့္.. ခက္ပါ့..” “အြမ့္ မြမ့္.. မြမ့္.. နမ္း.. နမ္းပါဦး မိန္းမရဲ႕..”  “အိုေတာ္.. ခိခိ.. ႁပြတ္စ္.. ခိခိ..  ႐ႊတ္.. မြ..”   ႏႈတ္ခမ္းႀကီး ေထာ္ေပးၿပီး အနမ္းခိုင္းေနသည့္ ဘိုးသာဒြန္းကို ဘြားၾကင္ ျပန္နမ္းလိုက္သည္။ အဘြားအို၏ အိပ္ခန္း ေလးထဲ ရယ္သံလြင္လြင္ႏွင့္ အနမ္းေလးမ်ား ပလူပ်ံသြား၏။ ခံစားခ်က္က အုပ္ထိန္းသူမ်ား မရွိခ်ိန္ ရည္းစားအား အိပ္ခန္းထဲ ေခၚ သြင္းလာသည့္ အပ်ိဳေပါက္မေလးလို။ ၃ေပခြဲသာ က်ယ္သည့္ ကုတင္ေလး အစြန္းတြင္ ႏွစ္ဦးသား ထိုင္လိုက္ၾက၏။

အဘိုးသာဒြန္း လက္တို႔က ဘြားၾကင္ အက်ီၾကယ္သီးမ်ားဆီ ေရာက္ေနၿပီ။ ေခတ္ စနစ္တို႔ ဆယ္စုေပါင္း မ်ားစြာ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ ျဖစ္ ေသာ္လည္း အဘြားၾကင္ကေတာ့ ႀကိဳးကြင္းတပ္ ဥႆဖရား ၾကယ္သီးေလးမ်ား ကိုပင္ ျမတ္ႏိုး ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ဝတ္ဆင္ၿမဲ။ တစ္လုံး ခ်င္း ျပဳတ္သြားသည့္ ၾကယ္သီးကြင္းေလးမ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း အဘြားၾကင္ ရွက္ေသြးေတြ စိုလာသည္။ ဟင္းလင္းပြင့္သြားသည့္ အ က်ီေအာက္တြင္ ေခြၽးခံ တစ္ပတ္ႏြမ္းေလးျဖင့္ လုံၿခဳံစြာ ဖုံးအုပ္ထားသည့္ ရင္သားစိုင္ ၂ ခု။ သားျဖစ္သူကို ၃ ႏွစ္အထိ ႏို႔ခ်ိဳ တိုက္ ေႂကြးခဲ့သည့္ သားျမတ္ တစ္စုံ၊ ေျမးကေလးက ယေန႔တိုင္ ကလိကေလာက္ ကိုင္ေဆာ့တတ္သည့္ သားျမတ္ တစ္စုံ၊ ဘိုးသာဒြန္း  စိတ္ႀကိဳက္ ညႇစ္ခဲ့ စို႔ခဲ့သည့္ သားျမတ္တစ္စုံ။ “ခြၽတ္.. ခြၽတ္.. ဒီေခြၽးခံ ၾကည့္ရဆိုးလြန္းတယ္..”   “အာ.. ၿပဲ ကုန္ေတာ့မွာပဲ ကိုရင္ ရယ္.. ခြၽတ္ပါ့မယ္.. ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာ.. ဟြင့္..”

“မျမင္ရ မကိုင္ရတာ ၾကာေပါ့.. မွန္း.. ငါ စို႔ခဲ့တဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြ.. ရွီးး.. မွဲ႔နီေလးက ခု ထိ ရွိတုန္းဟ.. ဒီမယ္ ၾကည့္စမ္း မိန္းမ..” “ခိခိ..”   “ထ ထ .. ထမီပါ ခြၽတ္..” “အို ေတာ္..”  “အိုစမ္းပါေစ.. ငါ့မိန္းမ ငါ ၾကည့္စမ္းပါရ ေစ.. ခြၽတ္ပါ အၾကင္ရဲ႕..”   “ခိခိ.. မရွက္ဘူးလား ကိုရင္ရယ္.. မႀကီးမငယ္ အိုႀကီးအိုမနဲ႔..”  “ဘယ္သူ႔ ရွက္ရမွာ..” “အိမ္ေစာင့္နတ္ ကိုေပါ့ ေတာ့္..”   “အာ.. လဖြတ္..” “ဟုတ္တယ္ေလ.. မနက္မိုးလင္းေတာ့ျဖင့္ ဘုရားေတြ ရွိခိုးေနတာမွ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္..”   “ဘာ ဆိုင္တုန္းဟ.. ခြၽတ္ပါ ျမန္ျမန္..”  “အြင့္ေတာ္.. ကဲ.. ဟြင့္..”  ေျပာေျပာဆိုဆို ထမီေလး အသာ ခြၽတ္ခ်ေတာ့ စူပုံ႔ပုံ႔ ဗိုက္ႏွင့္ ဖင္ တုံးအယ္စတုံႀကီးက ဘြားကနဲ ေပၚလို႔လာသည္။ အမယ္အို၏ သက္တမ္း ၆၀ ေက်ာ္ ရတနာေ႐ႊက်ဳတ္ထက္တြင္ ေငြေရာင္   ေရာယွက္ေနသည့္ အေမြးတို႔က က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ။ “လွဲေခ်စမ္း မိန္းမ..” ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ အဘြားမယ္ၾကင္ ေစာဒက မတက္ျဖစ္။  ကုတင္ေပၚ အသာလွဲခ်လိုက္သည္။ ဘိုးသာဒြန္းက ေဘးမွေန၍ တေစာင္း လွဲအိပ္လိုက္သည္။ တင္းတိပ္ မွဲ႔ေျခာက္ကေလးမ်ားျဖင့္  ျပည့္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ပါးျပင္ကို ငုံ႔နမ္းလိုက္၏။ အညိဳေရာင္ပ်ယ္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ မ်က္ဆံတို႔တြင္ အရင္လို ရမၼက္ေသြး မလႊမ္းေတာ့  ေသာ္လည္း ၾကည္ႏူးရိပ္ကေတာ့ သန္းေနဆဲ။

ေမးႏွစ္ထပ္ ျဖစ္ေနသည့္ ပါးေဖာင္းေဖာင္း ေအာက္က လည္တိုင္သည္ ငယ္စဥ္ကလို တင္းရင္း မေနေတာ့။ အသားပို အသီးေလး မ်ားပင္ထ ေနသည့္ လည္တိုင္ကို ႁပြတ္ကနဲ စုပ္လိုက္ေတာ့ အဘြားၾကင္ တြန႔္သြားၿပီး “ကိုရင္ေနာ္..” ဟု တိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္သည္။  ေဘးႏွစ္ဘက္ဆီ ဘတ္လပ္ တြဲက်ေနသည့္ ရင္စိုင္ ၂ ခုကို ဖြဖြ႐ြ႐ြ ပြတ္ေပးလိုက္၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားက သည္ရင္စိုင္ ၂ ခုၾကား သို႔ အတံႀကီး ညႇပ္ထည့္ၿပီး အရသာ ခံခဲ့ဖူးသည္။ “ခ်ိဳင္း ေျမႇာက္စမ္း မိန္းမ..” ေျပာလည္းေျပာ ဆြဲလည္း ေျမႇာက္လိုက္၏။     လက္ ႏွစ္ဘက္ကို အေပၚသို႔ ဆန႔္ဆန႔္ေျမႇာက္ကာ ပူးကိုင္ၿပီး ေအာက္က တလစပ္ ေညႇာင့္သည့္ ဆက္ဆံပုံကို မယ္ၾကင္ အလြန္ႏွစ္သက္ တာ ကိုရင္ အသိဆုံး။ ထိုစဥ္က ေျဖာင့္စင္း တင္းရင္းခဲ့သည့္ လက္ေမာင္းအိုး လွလွေလးမ်ားက ယခုေတာ့ လက္ျပင္းက်ကာ ေပ်ာ့ တြဲတြဲ ရွိေခ်ၿပီ။ အေမြးအမွ်င္ ကင္းစင္သည့္ ခ်ိဳင္းလွလွေလးကို လွ်ာႏွင့္ တျပပ္ျပပ္ လွ်က္တိုင္း တြန႔္လိမ္လူးကာ ယားတတ္ရွာ သည့္ ပုံရိပ္ေလးကို ျပန္လြမ္းရင္း နံ႔သာျဖဴ သနပ္းခါးေလးမ်ားျဖင့္ ေခ်းေၾကာင္းေလး ထင္ေနသည့္ အမယ္အို၏ ခ်ိဳင္းေလးကို  ႁပြတ္ကနဲ စုပ္လိုက္၏။

“အိုးး.. ဘယ့္ႏွာ.. ကိုရင္.. ရွင္ဟာေလ..”   “ဟဟ.. ယားတုန္းလား ငါ့မိန္းမ.. ဟြမ္.. ႁပြတ္စ္.. ႁပြတ္စ္..”  “အို႔.. အာ.. ေတာ္ၿပီလို႔.. အ ဘိုးႀကီးေနာ္..”   စုပ္ရင္း လ်က္ရင္း ခ်ိဳင္းေအာက္ဘက္ကို ဆက္ဆင္းၿပီး ဘတ္လပ္က်ေနသည့္ ႏို႔တစ္ဘက္ကို ငုံခဲလိုက္သည္။ အ ဘိုးအို၏ ႏွာေခါင္းရွည္ရွည္ႀကီးႏွင့္ ေမႊ႕ကာပင့္ကာ နမ္းလိုက္ တႁပြတ္ႁပြတ္ စို႔လိုက္ႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ ေဆာ့ကစားျပန္သည္။ အဘြား ၾကင္လည္း မတားမိေတာ့။ ကိုယ္လုံး ဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးကို အိပဲ့အိပဲ့ လူးလြန႔္ရင္း လင္ေတာ္ေမာင္ ျပဳသမွ် ႏုရျပန္ေလသည္။ လင္ေရာ  သားေရာ ေခြၽးမ အျပင္ ေျမးေလးအတြက္ပါ အစာအာဟာရတို႔ ခ်က္ျပဳတ္စီမံရွာသည့္ အဘြားၾကင္။ နန္းက လြဲၿပီး က်န္ သုံး ေယာက္လုံးက အစားေ႐ြး ေခ်းထူၾကသူမ်ားမို႔ ပိုလွ်ံသမွ် ႏွေျမာစာမ်ား စားရင္း ႐ႊဲက်လာသည့္ ဗိုက္ေခါက္ႀကီးက ခ်စ္စဖြယ္ အိဖိုင့္ ေန၏။ ငယ္ငယ္က တင္းတင္းက်စ္က်စ္ရွိခဲ့သည့္ ခ်က္တြင္းကေလးမွာလည္း အေရးအေၾကာင္း ပတ္လည္ႏွင့္ ေျမက်င္းေဟာင္း  တစ္ခုလို အလွကင္းေနၿပီ။ အခ်စ္ မျပယ္ႏိုင္ေသးသည့္ အဘိုးအိုကေတာ့ ေျမက်င္းေဟာင္းကေလးကိုပဲ လွ်ာဖ်ားႏွင့္ ထိုးေမႊကာ  ေဆာ့ျပန္၏။

အဆီျပင္တို႔ တြဲလ်ဲက်ေနသည့္ ေပါင္လုံး အိအိ ႏွစ္ဘက္ကို ပြတ္မိျပန္ေတာ့ ငယ္ငယ္က အလုပ္ပင္ပန္းခ်ိန္၊ မိန္းမ ေပါင္ၾကား လ ေခ်ာင္းညႇပ္ထားၿပီး ဇိမ္ခံခဲ့ဖူးတာေလး သတိရမိျပန္သည္။ မိန္းမလည္း လိုခ်င္ေနရွာမလားဟု ေတြးမိေသာ္လည္း လိုးမေပးႏိုင္ သည့္ ညမ်ား မနည္းမေနာ ရွိခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။ မိခင္ႏွင့္ တူေသာ မယားကေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ အၿပဳံးမပ်က္ခဲ့ပါေပ။  ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားက ကုန္းကမူ မို႔မို႔၊ ယခင္ နက္ေမာင္႐ႊန္းစိုေသာ ေတာအုပ္ကေလးက ေငြမွင္ေရာင္ ပင္အိုတို႔ျဖင့္ ေျခာက္ကပ္ကပ္  ျဖစ္လို႔ေနၿပီ။  “ဒူးေထာင္.. ေပါင္ကို ကားလိုက္ မိန္းမ..”  “ဗုေဒၶါ.. မဟုတ္တ႐ုတ္ ကိုရင္ရယ္.. အိပ္မွာျဖင့္လည္း အိပ္ေခ်ပါေတာ့..”  “လုပ္ပါကြာ.. မျမင္တာၾကာလို႔ ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ.. ၿဖဲစမ္းပါ.. ေဟာသလိုေလး..”   “အို႔ အို႔.. ပလုတ္တုပ္.. ငုတ္တုပ္.. အသာလုပ္ပါ ေတာ့ ဘယ့္ႏွာ.. အေၾကာတင္သြားမွျဖင့္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ကိုရင္ရယ္..”  ေပါင္အယ္စတုံႀကီး ႏွစ္ဘက္ကို နင္းကန္  ၿဖဲကားလိုက္ေတာ့ ဂြၽတ္ကနဲပင္ ျမည္သြားေသးသည္။ မေလွ်ာ့ရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ရွာသည့္ မယ္ၾကင့္ ေပါင္တြင္းေၾကာမ်ား မည္မွ်ပင္  တင္းေနရွာမည္နည္း။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ အခါတုန္းကေတာ့ အႏွီ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၿဖဲႏိုင္သေလာၿဖဲ၊ ျပားေနေအာင္ ကားၿပီးမွ လီး တဆုံး ထိုးစိုက္ကာ က်ိတ္ေဆာင့္ျခင္းကို အလြန္ႏွစ္သက္သည့္ အၾကင္။ ဖားျပဳတ္ေက်ာကုန္းလို ေဖာင္းကား ေနသည့္ အဖုတ္  ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးရဲ႕ အတြင္းပိုင္းက ခုေတာ့ ေရမရွိေတာ့ေသာ တြင္းေဟာင္းလို ေျခာက္ကပ္ေနေလမလား။

ႏႈတ္ခမ္းထူထူၾကားမွ ထိုးထြက္ေနသည့္ ပြင့္ဖတ္ေလး ႏွစ္ခ်ပ္ကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ၿပီး ခပ္ဖြဖြေလး ဆြဲၾကည့္လိုက္ သည္။ ေျခာက္ေသြ႕ ေစ့ကပ္ေနသည့္ အကြဲေၾကာင္းကို ဆြဲဟကာ ၿဖဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခရမ္းရင့္ေရာင္ သစ္ခြတစ္ပြင့္ ေပၚလာသည္။  စိတ္ႀကိဳက္ လွ်က္ခဲ့ နမ္းခဲ့ တဇတ္ဇတ္ကိုက္ကာ စုပ္လိုက္ ေထြးလိုက္ႏွင့္ ေဆာ့ကစားခဲ့သည့္ ပြင့္ခ်ပ္ေလးမ်ားက ပန္းေသြးေရာင္ ျပယ္ကာ ခရမ္းျပာေရာင္ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ႏုတ္ခမ္းပန္းနား တြန႔္တြန႔္ေလးႏွင့္ ေပ်ာ့တြဲတြဲ ၿပဲကားေနသည္မွာ ခ်စ္စရာပင္  ေကာင္း ေကာင္းေသးေတာ့၏။ မ်က္ႏွာ အပ္ကာ ပလပ္လပ္ ျမည္ေအာင္ လ်က္ပစ္လိုက္ေတာ့ အဘြားႀကီး အလန႔္တၾကား ထ  ေအာ္ေတာ့သည္။  “အလိုေလး.. ေတာ့္ ကိုရင္.. ရွင္ႀကီးေနာ္.. ရွင္ႀကီး..”  “အသာ ေနစမ္းပါ မိန္းမရယ္.. မင့္ေစာက္ဖုတ္ေလးက အို ေနေပမဲ့ အရင္လို ခ်ိဳတုန္း ဟ..”  “အို.. ခက္ပါဘိေတာ္.. မအပ္မရာ ကိုရင္ရယ္..”  အဖုတ္အိုေလးကို ၿဖဲကာ လ်က္ရင္း လွ်ာဖ်ားက  အေနာက္ေပါက္ကို ရွာစမ္းမိသည္။ တင္ပဆုံးကားကား မတရား ထြားလြန္းေနၿပီမို႔ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ ၾကားက အေတာ္ပင္ လွမ္းလွ ပါေရာ့လား။  “ဘာေတြ လုပ္ေနသတုန္းလို႔ ကိုရင္ရဲ႕.. ခက္တယ္ေနာ္ ခက္တယ္..”  “ဖင္ေပါက္ကေလး ျမင္စမ္းခ်င္လို႔ပါ မိန္းမရယ္..  ငါ အလိုရွိတိုင္း ခံေပးရွာတဲ့ မင့္ ဖင္ကေလးေလ.. အဲ့သာေလး ျမင္ၿပီးရင္ ေတာ္ပါ့မယ္.. ေနာ္ မိန္းမ..”

“ရွင္ႀကီးဟာေလ.. အိုႀကီးအိုမ အထိေတာင္ ဖင္ခံစားခ်င္တုန္းလား..”   “ေဟ့ေဟ့.. ေလသံ မွန္ေအာင္ ေျပာပါဟ.. ဘယ့္ႏွယ္ ဖင္ ခံစားခ်င္ရမတုန္း.. မိန္းမဖင္ကို အရသာ ခံစားခ်င္တာ.. အဲ့သလို ေျပာစမ္းပါ..”   “ခိခိခိ.. ေတာ္ဟာေလ..”  “ႂကြ ႂကြ.. ဖင္ေလး  နည္းနည္း ႂကြေပး..”  “က်ဳပ္ဖင္ က်ဳပ္ မႏိုင္ဘူးေတာ့္.. ဘယ့္ႏွာ လူကို အသက္ ၂၀ သူငယ္မေလး မွတ္ေနေရာ့လား..”   “အိမ္း ဒါ လည္း ဟုတ္သဟ.. ေနဦး.. ေဟာ.. ေဟာဟိုက ေခါင္းအုံး လာစမ္း.. ခါင္းေအာက္မယ္ သလိုေလး ေခါင္းအုံး ခုလိုက္.. ေအး.. ရၿပီ..   ရၿပီ.. ဟုတ္သြားၿပီ.. ျမင္ရၿပီ မိန္းမ.. ငါ ခံစားခဲ့တဲ့ မင့္ ဖင္ေလး.. အေဟးေဟး..”အားပါးတရ ေျပာရင္း ညိဳရင့္ရင့္ ခေရေလးကို  လက္ထိပ္ႏွင့္ တို႔ကာ ေမႊကာ ေဆာ့ျပန္ပါေလသည္။ ပန္းခေရတို႔ သဘာဝ လန္းရာမွ ေျမခေႂကြ၊ ေျခာက္ေလသည့္တိုင္ ေမႊးရနံ႔ မပ် ယ္သလိုပင္ ငယ္စဥ္က လန္းဆန္းခဲ့သည့္ အၾကင့္ ခေရပြင့္ေလးမွာလည္း ယေန႔တိုင္ လွေနဆဲ။ ထုံအီအီ ရနံ႔ေလး တစ္မ်ိဳးျဖင့္ အဘိုး အိုရင္ကို အခ်စ္တိုးေအာင္ စြဲေဆာင္ေနဆဲ။ စိတ္ရွိလက္ရွိ ကလိကေလာက္လုပ္ရင္း အတိတ္ကို စားၿမဳံ႕ျပန္ကာ ၾကည္ႏူးမဆုံးႏိုင္  ျဖစ္ေနသည့္ အဘိုးသာဒြန္း တစ္ေယာက္..  “က်ဳပ္ ခ်မ္းလာၿပီေတာ့္ ကိုရင္ရဲ႕.. ဟပ္.. ဟပ္.. ဟပ္ ခ်ိဳး..” “ဟာ.. အၾကင္.. မိန္းမ.. ငါ့  မယားေလး.. မင့္ အဖုတ္က.. ၾကည့္စမ္း..” “ဘာတုန္းေတာ့္ အလန႔္တၾကား.. ဟပ္.. ခ်ိဳးးးး..” “အဲ.. တကယ္ဟ.. မင့္ မအိုေသးဘူး  မိန္းမ.. ခုေန ငါ တက္လိုးရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ေသးတယ္ဟ.. သည္မယ္ စိုလာတယ္.. အဟုတ္ စိုလာတယ္.. ငါ ဆြ ေနတာ ေကာင္းလို႔ ေနမယ္..”

“ဘာ ဘာ..” “မင့္ အဖုတ္ေလးေလ.. အဲ အဖုတ္ႀကီးေပါ့ကြာ.. ငါ လိုးခဲ့တဲ့ အဖုတ္ႀကီး.. အခု စိုလာတယ္လို႔..”    “စို မေပါ့ ေတာ့..  ႏွာေခ်လိုက္လို႔ ေသး ထြက္သြားတဲ့ဟာမင့္ကို..”  “ဟမ္..” “ဖယ္စမ္းပါ.. ဒလေဟာ ထြက္က်ကုန္မွ အိပ္ရာခင္း ေသးစိုလို႔ အခက္..  မိုးက ဆက္ေနတာ ေလွ်ာ္လို႔ လွမ္းလို႔ အဆင္ေျပတာ မဟုတ္..” “ေဟ.. အဲ့သဟာ ေသးလား.. ဟားဟားဟား..အြမ္း အြမ္း..  ျဖည္းျဖည္းထ မိန္းမ.. ဟားဟားဟား..” ဘိုးသာဒြန္း တစ္ေယာက္ ဇနီးျဖစ္သူ၏ အိဖိုင့္ဖိုင့္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အသာထူေပးရင္း တ ဟားဟား ရယ္မိရေတာ့သည္။ ႏွာေခ်လို႔ ေသးထြက္တာကို အဖုတ္ စိုလာတယ္ ထင္ၿပီး တက္ခြရန္ ႀကံမိေသာ မိမိ အျဖစ္ပါ တကား။ အဘြားၾကင္ တစ္ေယာက္ ခြၽတ္ခ်ထားသည့္ ထမီကို ကျပာကယာ ေကာက္စြပ္ၿပီး ေသးေပါင္ရန္ အိမ္သာေျပးရ ရွာေလ သည္။ အေတာ္ လက္ကျမင္းတဲ့ ေယာက္်ားဟု တိုးတိုးကေလး ႐ြတ္ကာ မ်က္ေစာင္း ႐ြယ္သြားေသးသည္။ အိပ္ခန္းႏွင့္ အိမ္သာ  အကူးမွာပင္ ႏွာေခ်တာ စိပ္လာၿပီး မထိမ္းႏိုင္သည့္ ေသးတို႔က ေပါင္တေလွ်ာက္ စီးက်လာေတာ့သည္။ အဘြားၾကင္ချမာ ကိုယ့္ အျဖစ္ကိုယ္ တခိခိ ရယ္ရင္း ေပါင္ၾကားထဲ ထမီလုံးထိုးကာ ၾကမ္းျပင္ ေသးမစိုေအာင္ ထိန္းၿပီး မတ္တပ္အတိုင္း ခပ္သာသာ  ေပါက္ခ်ရေတာ့၏။ ၿပီးမွ အိမ္သာဆီသြားကာ ေဆးေၾကာ၊ ထမီလဲ၊ အက်ီေလးပါ ျပန္ေကာက္စြပ္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီ ျပန္ဝင္လာေတာ့  ကိုရင္သာဒြန္းက ကုတင္ေပၚတင္ တေစာင္းေလး လွဲလို႔ မွိန္းေနၿပီ။

ကုတင္ေစာင္းေလး အသာ ေမွးထိုင္လိုက္ေတာ့ မ်က္ေစ့ မွိတ္လ်က္ကပဲ လက္ေမာင္းကို ပုတ္ျပ၏။ လာအုံးအိပ္ ဟူသည့္ သေဘာ။ ဘြားၾကင္လည္း အလိုက္သတိပင္ လင္ျဖစ္သူ ကိုသာဒြန္း ရင္ခြင္တြင္ ေက်ာအပ္၍ ပူးကပ္ကာ ဝင္လွဲလိုက္၏။ ဘိုးသာဒြန္း လက္  တစ္ဘက္က ဘြားၾကင္ အက်ီေအာက္မွ လွ်ိဳကာ ရင္အုံႏွစ္လုံးၾကား ထိုးႏႈိက္လာသည္။ သည္လို ပူးကပ္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး သည္လို ႏႈိက္  မယ္မွန္း သိေနသည့္ အဘြားၾကင္လည္း ခ်ိဳင္းကေလး ဟကာ ဝင္လာသည့္ လင့္ လက္ကို အသာျပန္ ဖိညႇပ္ထားေပးလိုက္၏။   ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလိုပင္ ဖင္တုံးထြားထြားႀကီးေပၚ ေျခတစ္ဘက္ ကားရားတင္ ခြလာျပန္သည့္ အၾကင့္ခ်စ္လင္။ ငယ္ငယ္ကလို လတံ ေခ်ာင္းႀကီး ဖင္ၾကားညႇပ္ အိပ္ဦးမလားဟု ေတြးမိေသာ္လည္း မေမးျဖစ္။ ဖင္ေဟာင္းေလာင္ အိပ္ရင္းက ႏွာေခ်လွ်င္ ေသးဆို႔တတ္ လာၿပီ ျဖစ္သည့္ မိမိ အသက္အ႐ြယ္ကို သူလည္း သိသြားၿပီပဲေလ ဟုေတြးရင္း ေႏြးေႏြးကေလး ၿပဳံးမိေတာ့သည္။

ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ႐ြာသူမေလး က်မ ျမၾကင္.. ေကာက္စိုက္ပြဲ အၿပီးမွာ ႏႊဲခဲ့တဲ့ ခ်စ္ပြဲက စလို႔ ဘဝထဲ ဝင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ.. ၿမိဳ႕ ေက်ာင္းတက္ သတို႔သားနဲ႔ အညတရ ေတာသူဘဝမို႔.. ဘယ္အခ်က္ကမ်ား ေဝးေစမလား ဆိုၿပီး စိုး တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ရွင့္လက္ကို  ဆုပ္ ထားမိခဲ့.. သားေလး ေမြးၿပီးသည့္တိုင္လည္း က်မ စိုးစိတ္ေတြ မျပယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး.. ေတာအရပ္ကို ခြာ.. ၿမိဳ႕မွာ လာ ဘဝခရီး ဆက္ေတာ့.. ရွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ရွင့္အသိုင္းဝိုင္းၾကား ေတာသူမ အ႐ိုင္းမို႔ ထားရစ္ေလးမလား ေတြးရျပန္တယ္ ကိုရင္ရယ္..  တည္ၾကည္တဲ့ လင္သား.. တာဝန္ေက်တဲ့ လင္သား.. သစၥာတရား ႀကီးမားစြာနဲ႔ ညႇာတာတတ္တဲ့ လင္သားေပမို႔ ခုေတာ့ က်မ   ရတက္ေအးရပါၿပီ.. ရွင္နဲ႔ က်ဳပ္ ေဝးရစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕.. ရွင္နဲ႔က်ဳပ္ၾကား ကြဲေအာင္ ခြဲႏိုင္မယ့္ အရာ ဆိုလို႔ လည္း မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕..

က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာေလာက္စရာ အေၾကာင္းဆိုလို႔ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕..

က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာေလာက္စရာ အေၾကာင္းဆိုလို႔..

က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာေလာက္စရာ..

က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္..