ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘူး ဘေဘီ

ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘူး ဘေဘီ

တနေ့ တက်စီ လေး ငှားပြီးတော့ အိမ်ကို ပြန်လာတယ်။ ကံများမကောင်းချင်တော့ ငှားလာတဲ့ ကားက လမ်းမှာ သူများကို သွားတိုက်မိတယ်။ တကယ်က ကျနော့ ကားဆရာကြီးက အမှန်ပါ။ လမ်းသွယ်ကနေ အတင်းထွက်လာတဲ့ ကားကို သွားတိုက်မိတာ။ ကျနော်လည်း ထားခဲ့ပြီး နောက်တစင်း ငှားရကောင်းနိုး ဆက်စောင့်ရကောင်းနိုး ဝေခွဲမရဖြစ်နေတယ်။ တဘက်ကားကတော့ မမကြီးတစ်ယောက် ပဲ။ ကားဆရာ နဲ့ စကားပြောနေရင်းက အခြေအတင် ဖြစ်လာလို့ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ထဲမှာ ရင်းနှီးသလို ဖြစ်နေတယ်။ နည်းနည်း စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့မှ ဆယ်တန်းတုန်းက စာသင်ပေးဖူးတဲ့ ဆရာမဖြစ်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ပဲ ဆင်းပြီးတော့ ကူညီဖြေရှင်း။ အခြေအနေ ပြောင်းပြန် ဖြစ်သွားပြီး ကျနော်က ဆရာမ ဘက်က ဖြစ်သွားပြီး ကားဆရာကြီးကို ရန်လိုက်ဖြစ်။ စကားများ။ နောက်ဆုံးတော့ ဆရာမ ကိုပဲ ဖျောင်းဖျ တက်စီဆရာကြီးလည်း လျော်ကြေးနည်းနည်းပါးရနဲ့ အဆင်ပြေသွားလေသတည်းပေါ့ဗျာ။

တက်စီ ဆရာကြီးက ကျနော့ကို ထားသွားတော့ ကျနော့မှာ ဒေါ်ကေသီမိုးကြီးနဲ့ ကျန်ခဲ့ရော။ တကယ်က ဆရာမ က ကျနော့ကို သေချာ မမှတ်မိလောက်ဘူး ထင်တာ။ နှစ်တွေလည်း ကြာပြီကိုး။ အဲဒီတုန်းက သူကလည်း အထက်တန်းပြ ဖြစ်ခါစ။ ကျနော်တို့ အတန်းကို အချိန်ပိုင်းဝင်သင်ရတာ။ ဒါပေမဲ့ တီချယ်ဒေါ်ကေသီမိုးက ကျနော့ကို နာမည် ပါမှတ်မိနေတယ်။ “ကျေးဇူးပဲ ဇော်ဖြိုးရယ် မင်းနဲ့ မို့လို့ မဟုတ်ရင် တီချယ် အ. . အ… ” ဆရာမ က ပြောရင်းနဲ့ မူးပြီး လဲကျသွားတာ သတိတော့ မလစ်သေးဘူး ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမယ် မှန်း မသိဘူး။ လမ်းကလည်း လူ နည်းနည်းရှင်းတဲ့ လမ်းဖြစ်တဲ့အပြင် ညနက်စပြူလာပြီ မို့ ဘေးမှာ လူတွေ အများကြီး မရှိပါဘူး။ နောက်ဆုံး ကျနော်လည်း ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားနေတော့ပဲ ဆရာမကို ကားနောက်ခန်းထဲ ထည့် ပြီးတော့ သူ့ကားကို တက်မောင်းပြီး နီးရာဆေးရုံကို မောင်းသွားလိုက်တယ်။ ဆရာမက နှလုံးရောဂါတွေ ဘာတွေ ရှိလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့လည်ပင်းခေါ်မလား ဇတ်ခေါ်မလား အဲဒီက အရိုးကျီးပေါင်း ကြောင့်မူးတာ။ အဲဒီကနေ မှ သတိမေ့သလို ဖြစ်သွားတာ တကယ်က မမေ့ဘူး။ ကျနော် သူ့ကားကို မောင်းလာရင်း အာရှတော်ဝင် ရှေ့ ရောက်ခါနီးမှာ သတိ ပြန်ရလာပြီး သူပြောပြလို့သိတာ။ အဲဒါနဲ့ပဲ ဆရာမ ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးတာပေါ့ဗျာ။

ကိုယ့်ဆရာကတော့ ထင်မှာပဲ ဒီဘဲ သေနတ်တွေ ထုတ်ပြနေပြီ ပစ်တော့မယ်လို့။ မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ။ ကိုယ်ငယ်ငယ်က စာသင်ပေးဖူးတဲ့ ဆရာမ ပဲဟာ ဘယ်ပစ်မှားရဲ မှာလဲ။ ဟီးဟီး ဒါပေမဲ့ ဆရာမက အဆီတဝင်းဝင်း ဆိုတော့လည်း . . အင်း… ။ ကားမောင်းရင်းက ဆရာမဒေါ်ကေသီမိုး ကျနော့ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဘာညာပြောပေါ့။ ဖြစ်ချင်တော့ တီချယ်မိုးကြီးက စကားပြောတာ ကောင်းကောင်း မပြောဘဲ ကျနော့ လက်မောင်းကို ကိုင်ကိုင်ပြီး ပြောတာဗျ။ ကားလေးမောင်းရင်း စကားလေးပြောရင်းနဲ့ ပဲ တီချယ့်အိမ်ကို ရောက်သွားတယ်ပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ကျနော် အိမ်ပေါ်ကိုလည်း လိုက်မတက်သလို တီချယ်ကလည်း ခေါ်ပါဘူး။ ဖုန်းနံပါတ်တွေ အချင်းချင်းလဲပြီးတော့ ကျနော် ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျနော်လည်း မောမောနဲ့ အိပ်လိုက်တာ တချိုးထဲအိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။

မနက်အိပ်ယာကမနိုးသေးဘူး ဖုံးမြည်လို့ ထကိုင်လိုက်တော့ တီချယ်မိုးဆီက ဖြစ်နေတယ်။ “ဟယ်လို” “သားရေ တီချယ်ပါ” “ဟုတ်ကဲ့” “သားကို တို့အကူအညီလေးတစ်ခုလောက် တောင်းချင်လို့” “ဟုတ်” “ဒီမနက်လည်း ခေါင်းက နည်းနည်း မူးနေလို့ကွယ် အိမ်မှာက ဘယ်သူမှလည်း မရှိဘူး တို့က တယောက်ထဲနေတာဆိုတော့လေ” “ဟုတ်” “အဲဒါ ဒီမနက်တော့ ဆေးခန်းလေး သွားပြလိုက်ချင်လို့ ကားလည်း မမောင်းရဲသေးလို့သားရယ် . . တက်စီ လည်း မစီးချင်ဘူး” “သြော် ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် တီချယ် ကျနော်ကားလာမောင်းပေးမယ်လေ” “အေးအေး ကျေးဇူးပါပဲသားရယ်” “တီချယ် မနက်စာရောစားပြီးပြီလား ကျနော် ဘာဝယ်ခဲ့ပေးရမလဲ” “ရတယ် မဝယ်လာနဲ့ သား တို့ လမ်းမှာ ပဲ ဝင်စားကြမယ်လေ” “ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့” စားရကံတော့ ကြုံပြီထင်တယ် ကိုယ့်ဆရာရေ… မနက်စာပြောပါတယ်.ဟီးဟီး။ အဲဒါနဲ့ပဲ ကျနော်လည်း အမြန်ဆုံးရေမိုးချိုးပြီး တီချယ်မိုးရဲ့ ကွန်ဒိုရှိရာကို အမြန်ဆုံးထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။

ဟိုရောက်တော့ ကျနော် ဖုံးဆက်လိုက်တာနဲ့ တီချယ်မိုးက ဆင်းလာပြီး ကျနော့ကို ကားသော့လက်ထဲထိုးပေးတယ်။ တီချယ်မိုးက ကြက်သွေးရောင် ဇာအင်္ကျီရင်စေ့ လက်ပြတ်ကို အနက်ရောင် ထမီပြောင်နဲ့ လှချင်တိုင်းလှနေတယ်။ အသက်ငါးဆယ်ကျော် ကျနော့တီချယ်က လေးဆယ်မပြည့်သေးတဲ့ အပျိုကြီးမမ ဆို မယုံမယ့်သူ ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဓါတ်ပုံရိုက်ထားပြီး ကိုယ့်ဆရာကိုတောင် ပြလိုက်ချင်တယ်။ ထားပါတော့ ကျနော် သူ့ကားကို တက်မောင်းပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်။ “တီချယ် . . မနက်စာ သွားစားမယ်မလား” “အေးလေ သား” “ဟုတ်” (ဘာလို့လဲ မသိဘူး ကျနော် ရင်တွေ တအားခုန်နေတယ် ဟီ) ကျနော်လည်း ဘယ်ကိုဘာရယ် ပြောမနေတော့ပဲ ဆရာစံလမ်းထဲက စိန်လျံကို မောင်းသွားလိုက်တယ်။ တီချယ်မိုးက မုန့်ဟင်းခါးစားတယ်။ ကျနော်က ပေါက်စီနဲ့ လဘက်ရည်။ (ဆိုင်ကရောင်းတဲ့ ကြက်သားပေါက်စီ ကိုဆိုလိုတာပါ ကိုယ့်ဆရာရယ်) စားပြီး သောက်ပြီးတော့ ပိုက်ဆံတွေ ဘာတွေ လုမရှင်းနေတော့ပဲ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ မမအေးဆီက ဖုန်းဝင်လာတယ်။

“ဟယ်လို . . ဟုတ်ကဲ့ မမအေး” “သြော် ကျနော် မအားဘူး သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ ဆရာစံလမ်းမှာကိစ္စလေးတစ်ခုရှိလို့” တီချယ်မိုးက ကျနော့ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ကျနော် သွားကလေးဖြဲပြီးတော့ပဲ ရယ်ပြလိုက်တယ်။ “ဟုတ် ဟုတ်… ပြီးမှ ကျနော် ဖုံးဆက်လိုက်မယ်” “ဘယ်လိုလုပ်ပြီး တို့ မင်းသူငယ်ချင်း ဖြစ်သွားတာတုန်း သားရဲ့” “ကျနော့အစ်မပါ တီချယ်ရယ်… အစအဆုံး ရှင်းနေရမှာစိုးလို့ ဒီလိုပဲ ပြောလိုက်တာ .. သူက အရမ်းလေကြော ရှည်လို့” အမှန်ကတော့ ကျနော်တမင်ပြောလိုက်တာ။ ကိုယ့်ဆရာလည်း ဓာတ်တယ်မလား ဟဲဟဲ ကျနော်က သူ့ ရီအက်ရှင် ကို သိချင်လို့။ ထားပါတော့ ကျနော်တို့ အဲဒီကနေ တီချယ်မိုး ပြမယ့်ဆေးခန်းကို ရောက်သွားတယ်ပေါ့ဗျာ။ ကျနော် ဆေးခန်းကိုလည်း မလိုက်သွားပါဘူး ကားထဲမှာပဲ ကျန်နေခဲ့တာ။ သူမို့ ကျနော့ကို ကားနဲ့ ထားခဲ့တယ်။ သူ့သွားတုန်း မမအေးဆီ ဖုန်းပြန်ဆက်ပြီး အီစီကလီထုရသေးတယ်။ မမအေးက အိမ်လိုက်ပြမယ်ဆိုပြီး ခေါ်တာပါ။ ကျနော်က မမအေးပဲ အဆင်ပြေသလို ကြည့်ထား မမအေး သဘောကျမှပဲ ကျနော်နေမှာလို့ ပြောပစ်လိုက်တယ်။ မမအေး နဲ့ ဖုန်းပြောရင်း တန်းလန်း တီချယ်မိုးဆီက ၂ခါတောင် ဖုန်းဝင်လာသေးတယ်။

သူ့ကားကြီး ကျနော် မပြေးသွာမှာ စိုးလို့လားမသိလူး။ အဲဒါနဲ့ တီချယ်မိုးဆီဖုန်းပြန်ခေါ်ရသေးတယ်။ “ဟယ်လို” “မမပြော” “ဘယ်သူ့ဆီဖုန်းမှားခေါ်သလဲ မောင်ဇော် ဒါ တီချယ့်ဖုန်းကွ” “ဟာ . . ကန်တော့ ကန်တော့ တီချယ် ခုန အစ်မနဲ့ ဖုန်းပြောရင်းတန်းလန်းမို့ တီချယ့်ဆီ ဖုန်ပြန်ခေါ်တော့ ယောင်သွားတာ တီချယ် ပြောပါ” “သြော် သား… ဇော် စောင့်နေရတာ ပျင်းနေမှာစိုးလို့ နောက်နှစ်ယောက်ပြီးရင် တို့အလှည့်ရောက်ပြီလို့ ပြောတာ” “သြော် ရပါတယ် တီချယ်ရယ် ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါ ကျနော် အေးအေးဆေးဆေး စောင့်မယ် ” “ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ဒါပဲနော်” ခဏကြာပြီးတော့ တီချယ်မိုး ပြန်ရောက်လာတယ်။ ကျနော်က ကားရှေ့ခန်းတံခါးဖွင့်ပေးတော့ ကျနော့ ပခုံးကို ပွတ်ဆွဲသွားပြီးမှ ဝင်ထိုင်တယ်။ မတော်တဆလား တမင်တကာလားဆိုတာတော့ သူပဲသိမှာပဲ ကျနော်ကတော့ ရင်ထဲကို လူးခါသွားတာပဲ။ စိန်လျှံမှာ စားခဲ့တဲ့ ပေါက်စီ အကျိုးပေးပြီထင်ပါရဲ့ ကိုယ့်ဆရာရေ. . ကားမောင်းလာရင်းနဲ့ ခုနက ကျနော့ပခုံးတွေကို လာပြီးကျီစယ်သွားတဲ့ တီချယ်မိုးရဲ့ရင်သားတွေကို ခိုးကြည့်တော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေတောင် ဆူထွက်နေလိုလို။ အဲဒီလိုပြောတော့ ဆရာသမား မျက်မှောင် နည်းနည်းကျုံ့ သွားတယ်မလား၊ ကျနော့ စိတ်က ထင်တာသက်သက်လည်းဖြစ်နိုင်တာပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်၊ ရင်တွေခုန်နေလို့ အမြင်တွေပါ ဝေဝါးလာတာမျိုးပေါ့။ တီချယ်မိုးက ဖော့ခွက်ပါတဲ့ ဘယာဇီယာ ဝတ်ထားတာမဟုတ်ဘဲ ပိတ်နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ကျောပြည့်ဘော်လီကို ဝတ်ထားတာပါ။ စလာကတည်းက ယဉ်တိုက်မှုဖြစ်မှာစိုးလို့ သတိထားပြီး မသိချင်ယောင် ဆောင်ခဲ့တဲ့ တီချယ်မိုးရဲ့ ရင်ညွန့်အစပ်မှာ ကျနော့မျက်လုံးတွေက ခဏခဏ သွားသွား ဆိုက်ကပ်နေပါတယ်။

သူ့ပစ္စည်း ကို ခိုးကြည့်နေရတော့ ကားပေါ်မရောက်ခင်ထဲက ခုန်နေတဲ့ ရင်ဘက်က မရပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဆရာဝန်ပြလာတာ ဘယ်လိုလဲ ဘာညာတောင် မမေးမိဘူး။ တီချယ်မိုးကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ဖုန်းလေးပွတ်ရင်း လိုက်လာတာ။ ကျနော်လည်း အခုမှသတိရတာ သူဘယ်ဆက်သွားမယ် ဆိုတာ မမေးရသေးဘူး။ အရေးထဲ ဖုန်းဝင်လာလို့ ဘီးဇီးလုပ်လိုက်ရသးတယ်။ “တီချယ်… အိမ်ကိုပဲ မောင်ရမှာမလား” “မမ မဟုတ်တော့ဘူးလားကွ… .သားဇော် ဒီတခါ မယောင်တော့ဘူးပေါ့လေ” “ဗျာ . . မဟုတ်ပါဘူး တီချယ်ရယ်” “ဘာမဟုတ်တာလဲကွ” “သြော်… ကိုယ့်ဆရာမကို မမခေါ်စရာလား ဒါပေမဲ့ ဒီအတိုင်း တော့ ကြိုက်တဲ့လူလိုက်မေး တီချယ်က အသက်ငါးဆယ်ကျော်လို့ လုံးဝမထင်ရဘူး ကျနော်နဲ့ မောင်နှမဆို ယုံကြမှာပဲ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကတော့ တီချယ့်ကို တီချယ်လို့ပဲ ခေါ်မှာ”

“တို့က ငါးဆယ်ကျော်တယ်ဆိုတာ စွန်းရုံကလေး စွန်းသေးတာပါ သားဇော်ရယ် ဟင်းဟင်း …” အခုချိန်မှာ ကျနော် ဘာစကားမှ ပြန်တုန့်ပြန်စရာမလိုဘူး ဆိုတာ ကိုယ့်ဆရာလည်း သဘောပေါက်တယ်မလား ကျနော်လည်း ကားကိုပဲ အာရုံစိုက်ပြီး မောင်းနေလိုက်တယ်။ ကားကိုသာ မောင်းနေရတာ လူက လောင်တတီးတီး ဖြစ်နေပြီ။ မကြုံဖူးသေးတဲ့အတွေ့အကြုံ မို့လားမသိဘူး လောင်တီးတဲ့ ကိစ္စက တခြား ဘယ်အချိန်နဲ့မှ ကို မတူတာ။ ဘယ်လောက်တောင်လဲဆို အခုနေများ တီချယ်မိုးကြီးက ကျနော့ကောင်ရဲ့ ထိပ်ဖျားလေးကို လက်ညိုးရယ် လက်မလေးရယ်နဲ့ ဖွဖွလေး ဖိညှစ်လိုက်ရင်တောင် ကျနော် ပြီးသွားလောက်တယ်။

တီချယ်မိုးလည်း ဘာမှ ဆက်မပြောတော့သလို ကျနော် လည်း ဘာမှ ဆက်မပြောဖြစ်ပဲ သူ့အိမ်ပြန်တဲ့ လမ်းဘက်ကိုပဲ ဦးတည် မောင်းနေလိုက်တယ်။ “သြော် . . သားဇော်ရေ… မေ့နေလို့ တို့ကို —- ဈေးဝယ်စင်တာ လိုက်ပို့ပေးပါလား ဝယ်စရာလည်း နည်းနည်း ရှိလို့” “ဟုတ် ….. တီချယ်” ဆိုတော့ ကျနော်လည်း တီချယ် လိုရာခရီးကို ဦးတည်လိုက်တယ်ပေါ့ ဆရာသမားရယ်။ ကဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပေရှည်သလို ဖြစ်သွားရင် တောင်းပန်ပါတယ် ကိုယ့်ဆရာရေ… ကျနော်တို့ — ဈေးဝယ်စင်တာ ရောက်သွားတယ်.။ တီချယ်က သူလိုအပ်တာတွေဝယ်တယ်။ ပြီးပြန်လာ။ ကျနော်က အထုပ်ဆွဲပြီးလိုက်ပေါ့။ တီချယ်မိုး ကွန်တို ရောက်လို့ ကာပါကင်ထိုးပြီးတဲ့အခါ ကျနော်က ဘာမှ ပြောမနေတော့ပဲ ကားသော့တွဲကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထည့်ပြီး သူဝယ်လာတဲ့ အထုပ်တွေ လက်က ဆွဲလို့ သူ့နောက်က လိုက်လာတယ်။ တီချယ်လည်း ဘာမှ မပြောဘူး။ အပေါ်ရောက် တော့ ကျနော့ကို ရေတစ်ခွက်ချတိုက်ပြီး အထဲဝင်သွားတယ်။ ကျနော့မှာ တယောက်ထဲ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ဒီအတိုင်း ထိုင်နေရတယ်။

တီချယ်မိုးက အထဲမှာ ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေ နေရာချနေလာ အဝတ်လဲနေလားတော့ ကျနော် မသိဘူး။ ခဏနေတော့ အထဲကလှမ်းပြောလေရဲ့ “သားဇော်ရေ . . ခဏလေးနော်” တဲ့ “ဟုတ်” လို့ပဲ ပြန်ပြီး အသံပေးလိုက်တယ်။ နည်းနည်းကြာသွားပြီးတော့ စက်နဲ့ နှပ်ထားတဲ့ ဘလက်ကော်ဖီနှစ်ခွက် ကိုင်ပြီး ထွက်လာတယ်။ သကြားထုပ်လေးတွေလည်း ပါတယ်။ “သား… ကော်ဖီသောက်ဦး” “ဟုတ် ” ကျနော် ကော်ဖီထဲကို သကြားထုပ်တစ်ထုပ် ဖောက်ထည့်ပြီးမှ “တီချယ်ကလည်း ကျနော့ကို နို့ထည့်မပေးဘူးလား” “ဟင်” “ကျနော်က ဘလက်ဆို သိပ်မသောက် တတ်လို့ပါ” “သြော် . . ဘာများလဲ လို့ ခဏလေး” ဆိုပြီး အထဲ ပြန်ဝင်သွားလေတယ်ကိုယ့်ဆရာရေ။ ကျနော်ကတော့ အနောက်ကနေကြည့်ပြီး သွားရေ တမြားမြား နဲ့ပေါ့။ ဟင်းးးးးးး မကြာပါဘူး တီချယ်မိုး ကော်ဖီမိတ် ဗူးလေး ကိုင်ပြီး ပြန်ရောက်လာတယ်။ ကျနော်လည်းကော်ဖီထဲကို ကော်ဖီမိတ်(နို့မှုန့်) ထည့်ပြီး ကော်ဖီလေး အချိန်ဆွဲသောက်ရင်း အကြံထုတ်နေလိုက်တယ်။

ကော်ဖီသောက်လို့ ပြီးတဲ့အခါ ပြန်လိုက်ရင်ကောင်းမလား အကြောင်းရှာပြီး နေရင်ကောင်းမလားပေါ့။ တီချယ်မိုးကတော့ ကျနော် ရှိနေတာတောင် သတိရသေးရလားမသိဘူး။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်း ချိတ်ပြီး ကော်ဖီကို အရသာခံသောက်နေတာ ကိုယ့်ဆရာရေ။ ကော်ဖီတဝက်လောက်ကုန်သွားတော့ သောက်တာခဏရပ်ထားပြီး အချိန်ဆွဲရသေးတယ်။ စိတ်ထဲမှာက လွန်ဆွဲနေတယ်။ သင့်တော်၏ မသင့်တော်၏ ကလည်း ရှိသေးတယ်မဟုတ်လား။ အခြေအနေက ကျနော့ဘက်မှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာ ကိုတော့ ကိုယ့်ဆရာလည်း သိတယ်မလား။ နောက်ဆုံးတော့ ကျနော် ကဒီလို ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျနော် လုံးဝ မကြိုးစားတော့ဘူး။ တီချယ့်ဘက်က စပြီး လမ်းဖောက်ပေးလာရင်တော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်လျှောက်သွယ်မယ်ပေါ့ဗျာ။

ဒါနဲ့ ပဲ သောက်လက်စ ကော်ဖီခွက်ကို တကျိုက်ထပ်မော့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စကားတခုခုပြောမို့ ကြံနေတုန်းမှာပဲ “သြော် .. သားရေ မင်းက ဖုန်းဆရာ ဆိုတော့ အကူအညီတောင်းရဦးမယ် တို့ဖုန်းလေး တစ်လုံးကွယ် ပျက်နေတာလား မသိဘူး အဲဒါ ကြည့်ပေးပါလား ကြာတော့ ကြာနေပြီ” “ဟုတ် ပြကြည့်လေ တီချယ်” ဆိုတော့ဖုန်းသွားယူလာပြီး ကျနော့ကိုပေးတယ်။ ကျနော် က အားသွင်းကြိုးပါတောင်းပြီးခဏ အားသွင်းထားလိုက်ပြီး လက်ကျန်ကော်ဖီကို အရင် ရှင်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဖုန်းကို ပါဝါ ဖွင့်ကြည့်တော့ (ဖုန်းဖမ်းဝဲလ်) ကျနေတယ် လို့ ကျနော် ယူဆလိုက်ပြီး

“ရတယ် တီချယ် ကျနော် လုပ်ပေးမယ် ဖုန်းက (ဖုန်းဖမ်းဝဲလ်) ကျသွားတာ ကွန်ပြူ တာ တလုံးလုံး သုံးဖို့ရှိလား ကျနော် တခါထဲ (ဖုန်းဖမ်းဝဲလ်) ဆွဲပြီး ပြန်တင်ပေးလိုက်မယ်” ကျနော့ဆီ သူ (လက်တော့) ထုတ်ပြီး လာပေးတော့ ကျနော်လည်း လုပ်စရာရှိတာ စလုပ်တယ်ပေါ့။ ဖုန်းအတွက် လိုတာတွေ အင်တာနက်မှာ ရှာနေရင်းက “သားရေ တို့ အဝတ်သွားလဲလိုက်ဦးမယ်နော် လိုတာရှိရင် လှမ်းခေါ်လိုက်” ဆိုပြီး အထဲဝင်သွားတော့ ကျနော် တယောက်ထဲ လက်ပ်တော့ တလုံးနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲ ကျန်နေခဲ့ရော။လိုချင်တဲ့ (ဖုန်းဖမ်းဝဲလ်) ကိုတွေ့တော့ ဒေါင်းလုပ် ဆွဲထားရင် တီချယ့် ကွန်ပြူတာကို နည်းနည်း မွှေကြည့်ဖို့ စဉ်းစားမိသွားတယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး သူရော အောကားတွေ ဘာတွေ ကြည့်တတ်သလား ဆိုတာလောက်ပါပဲ။

ရှာတဲ့ နေရာမှာ စတားဒေါ့အမ်ပီဖိုး ဆိုပြီး ရိုက်ထည့်လိုက်တာနဲ့ ဗွီဒီယို ဖိုင်တွေ တန်းစီပြီး ကျလာပါလေရော ကိုယ့်ဆရာ ထင်တာမှန်ပါတယ်။ တီချယ့်ကွန်ပြူတာထဲက ဆင်းရဲသားကားတွေကို ကျနော် ရှာဖွေ တွေ့ရှိသွားလေသည်ပေါ့ဗျာ။ အဲဒီထဲက ဖိုင်တစ်ဖိုင်ကို ကလစ်ထောက်ပြီး လမ်းကြောင်း ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုင်လမ်းကြောင်း အဆင့်မှ အဆင့်ကို ခံထားတာဆရာရေ။ ဒီအတိုင်း လိုက်ရှာရင် တော်တော်နဲ့မတွေ့နိုင်တဲ့ နေရာမျိုးမှာ။ ကျနော် လည်း သူစဉ်းစားပြီး သေချာ သိမ်းထားပုံကို သဘောကျလို့ အသံထွက်ပြီး ဟီ ခနဲ ရယ်လိုက်မိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ “ဘာလို့ရယ်တာလဲကွ” ဆိုတဲ့ အသံက ဂါဝန်တထည်ဝတ်ပြီး ကျနော့နောက်က ထွက်လာပါလေရောဗျာ။

“ဗျာ .. တီချယ်… ဟို . . . ကျနော်လေ ..” “မင်း… ဒါတွေ ဘယ်လို ရှာတွေ့သွားတာလဲ” ဆိုပြီး ကျနော့လက်ထဲက မောက် ကို ဆွဲယူပြီး ဖွင့်လက်စတွေ အကုန်လုံး လိုက်ပိတ်တယ် ကိုယ့်ဆရာရေ…။ မျက်နှာက ဒေါသဖြစ်နေတာ မဟုတ်သလို ဘာဖြစ်နေလည်း ခန့်မှန်းလို့ မရဘူး။ ကျနော်လည်း ဘာပြောရမှန်း မသိဖြစ်နေတာ။ “ဘာကိစ္စ မဆိုင်တာတွေ လျှောက်ကြည့်တာလဲ သား တခြား ဘာတွေ လျှောက်ဖွင့်ထားသေးလဲ” “ဘာ . . ဘာမှ မဖွင့်ပါဘူး တီချယ် .. ဟို… ကျနော် ကျနော် ဒေါင်းလုဒ် ဆွဲထားတဲ့ ဖိုင် တခုပျောက်သွားလို့ လိုက်ရှာရင်း တွေ့သွားလို့ ဖွင့်ကြည့်တာပါ” “အေး . .. ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် မင်းကို တို့ စိတ်ဆိုးတယ် တို့က ယုံကြည်လို့ ဒီကွန်ပြူတာကို မင်းလက်ထဲ ထားသွားတာ တော်ပြီ ဖုန်းလည်း ပြင်မနေနဲ့တော့ မင်း ပြန်ချင်ရင်ပြန်တော့ တို့ ဘာမှ ခိုင်းစရာ အကြောင်း မရှိတော့ဘူး တို့က စပ်စပ်စုစု လုပ်တဲ့လူဆိုရင် တအားမုန်းတာ” ကျနော် သူ့ကို မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပဲ ကြည့်နိုင်တော့တယ်။

မျက်လုံးကတော့ တော်တော်လေးဟိုက်နေတဲ့ ဂါဝန်ဆီကို အကြည့်ရောက်ဖြစ်အောင် ရောက်သွားသေးတယ်။ တီချယ့်ကို ကြည့်ရတာ အတွင်းမှာ ဘာမှ ခံဝတ်ထားပုံမပေါ်ဘူး။ အိမ်နေရင်း ဂါဝန် အသားပျော့ပျော့ပေါ်မှာ မသိမသာ ပေါ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေတွေက ကျနော့အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့စေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကရော လောလောဆယ်အခြေအနေကို ပြောင်းလဲပစ်လိုက်ဖို့ ဘယ်လိုများ တတ်နိုင်မှာတဲ့တုန်း ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ဘဝဆိုတာ အောစာအုပ်ထဲကလို ဖြစ်လာတာမျိုးမှ မဟုတ်တာ။ အခုနေ အတင်းလုံးလိုက်ရင် ဒုက္ခရောက်သွားနိုင်တယ်ဆိုတာလည်း သဘောပေါက်ပါတယ်။ ကျနော့ သီဝရီ အရ မိန်းမတွေက နောက်ဆုံးအချိန်ထိ ငြင်းနေတုန်းပဲ ကိုယ်က ရအောင် ချုပ်တတ်ဖို့ပဲ လိုတယ် ဆိုတာ ကလည်း အခုလိုအခြေအနေမှာ ကျနော်က ထုတ်မသုံးရဲဘူးလေ။ အနည်းဆုံးတော့ တချိန်က ကိုယ့်ဆရာမ ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ အသိက ရှိနေသေးတာကိုး။ နောက်ဆုံးတော့ လည်း စိတ်လျှော့ချလိုက်ပြီးမှ

“ကျနော့ကို ခွင့်လွှတ်ပါတီချယ် .. ကျနော် မလုပ်သင့်တာ လုပ်လိုက်မိတာပါ၊ စည်းမစောင့်သလိုလည်း ဖြစ်သွားတယ် ကိုယ့်ဆရာမအပေါ် မကြံအပ် မစည်ရာကို ကြံစည်မိသလိုလည်း ဖြစ်သွားတယ် တောင်းပန်ပါတယ် တီချယ်ရယ်… ကျနော် သွားလိုက်ပါဦးမယ်” ကျနော် တမင်ပြောလိုက်တဲ့ စကားတွေမှန်း ကိုယ့်ဆရာလည်း ရိပ်မိတယ်မလား မတတ်နိုင်ဘူး နောက်ဆုံးရတဲ့ အခွင့်အရေး လေးကို ရသလို သုံးပြီး တိုက်စစ်ဆင်ရတာပဲ ဟီ။ ပြိးတော့ ကျနော်လည်း ခေါင်း ငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက်နဲ့ အိမ်တံခါး ဖွင့်ပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဓါတ်လှေခါးတောင် မစောင့်ပဲ ဒီအတိုင်းဆင်းလာခဲ့ပြီး လမ်းမပေါ်ရောက်တော့ တက်စီတစင်း တားပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်ရော. . .။ ရပ်ကွက်ထဲပြန်ရောက်တော့ အနီးအနားက စတိုးဆိုင်မှာ ဘီယာ၂ဘူးဝယ်ပြီး အိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာ အိမ်ရောက်တော့မှ အဝတ်အစားလဲတော့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက တီချယ်မိုးရဲ့ ကားသော့ကြီး ထွက်လာတယ်။

အဲတော့မှ တခါ သူ့ဆီ ဖုန်းဆက် ပြီးပြောရသေးတယ်။ တမင်ယူသွားတာ မဟုတ်ကြောင်း အထပ်ထပ်တောင်းပန်ရတာပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ အောင်မာ စိတ်ဆိုးပြေသွားပြီလား ဘာလားတော့ မသိဘူး ရယ်ရယ်မောနဲ့ပဲ မြန်မြန်ပြန်လာပေးတဲ့။ အဲဒါနဲ့ ကျလေည်း ချက်ချင်း အဝတ်ပြန်လဲပြီး သူ့ဆီ ထွက်သွားရတယ်။ တံခါးဘဲလ်တီးလိုက်တော့ တီချယ် မိုး လာဖွင့်တယ်။ ခုနက ပုံစံအတိုင်းပဲ အောက်မှာ အခုအခံ မပါတဲ့ ဂါဝန် ကြီးနဲ့ပဲ။ “သားဇော်ရယ် . . မင်းကလည်း ချက်ချင်းကြီး ထွက်ပြေးသွားတာကိုး .. အခု အိမ်ရောက်ပြီးမှ ပြန်လာတာလား” “ဟုတ်” “သြော်… တို့က လမ်းမှာပဲ အောက်မေ့လို့ ပြန်လာခဲ့လို့ ပြောလိုက်တာ အိမ်ပြန်ရောက်သွား ပြီဆိုလည်း အေးအေး ဆေးဆေးမှ ပြန်လာရောပေါ့ သားရယ်”

“ဟုတ် ကျနော်က တီချယ် တမျိုး ထင်မှာစိုးလို့ပါ” “မထင်ပါဘူးကွာ .. ခုနက လည်း တို့က ရှက်သွားလို့ပါ၊ လူကြီးဆိုတော့ ရှက်တာပေါ့ ပြီးတော့ ငါ့သားလည်း တို့ကို အထင်သေးသွားမှာ စိုးလို့” “ဘာလို့သေးရမှာလဲ တီချယ်ရယ် . . ထူးဆန်းတဲ့ ကိစ္စလည်း မဟုတ် အထင်သေးရမဲ့ ကိစ္စလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့” “မထူးဆန်းရင်လဲ ဘာလို့ဖွင့်ကြည့်ရသေးတုန်း ခွေးကောင်လေးရဲ့” “ဟီးဟီး… အဲဒါက ကျနော်ဝါသနာပါတာကိုး တီချယ်ရဲ့” ကျနော့ကို မျက်စောင်းထိုးတယ် ဆရာသမားရေ… အခြေအနေကတော့ ဟန်ပြီနဲ့တူတယ်။ ဘယ်အသက်အရွယ်ပဲဖြစ်ဖြစ် မိန်မတွေရဲ့ မျက်စောင်းဟာ ယောက်ျားတွေကို အရည်ပျော်စေဖို့ အထူးတလည် ဖန်တီးနေစရာမလိုလောက်ဖူးလို့ ထင်တယ်ကိုယ့်ဆရာရေ။ ကျနော့မှာ အလိုလိုနေရင်း မောလျလာတယ်။

“ကဲကဲ ခုန ကော်ဖီသောက်ပြီးသွားပြီဆိုတော့ အအေးဖြစ်ဖြစ် သောက်ပေါ့ဟုတ်လား” “တော်ပါပြီတီချယ် ကျနော့ကို ရေပဲ ပေးပါ.” “အိုခေ” ရေတခွက် သွားယူလာပြီး ကျနော့ကိုတိုက်တယ်။ “ကဲ .. ဆရာလေး အမောဖြေပြီးသွားရင် ဖုန်းလေး ဆက်ပြင်လိုက်ဦး ဟုတ်လား ခုန မင်းဒေါင်းလုဒ် လုပ်ထားတာ ပြီးပြီနဲ့ တူတယ်” “ဟုတ်ဟုတ်” ဒီလို ကိုယ့်ဆရာရဲ့ တီချယ်မိုးရဲ့ ကွန်တို ဧည့်ခန်းမှာ ဆိုဖာဆက်တီ တစ်စုံ နဲ့ အလယ်မှာ မှန်စားပွဲ တစ်ခု ရှိတယ်။ ပထမ ကျနော်က အိမ်အတွင်းထဲကို ကျောပေးထားတဲ့ ခုံမှာ ထိုင်နေတာ။ အခုက သူက ကျနော် ခုန ထိုင်နေတဲ့ နေရာမှာ ထိုင် နေပြီးတော့ ကျနော်က လောလောဆယ် တီချယ်မိုး နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က နှစ်ယောက်ထိုင် ခုံမှာ ထိုင်နေတာပါ။

တီချယ်မိုးက သူ့ဘက်လှည့်ပြီးချထားတဲ့ လပ်တော့ ကို ကျနော့ဘက်လှည့်ပေးတယ်။ ကျနော်လည်းခုန ဒေါင်းထားတဲ့ ဖိုင်တွေလိုက်ရှာဖို့ကွန်ပြူတာဆီ မျက်နှာမူလိုက်တယ်။ တီချယ်ကတော့ ဘယ်မှမသွားတော့ပဲနဲ့ အရှေ့မှာ ပဲ ထိုင်နေတော့တာ ကိုယ့်ဆရာ။ စိတ်ထဲမှာ မကြာခင်တခုခု ဖြစ်တော့မယ် ဆိုတာ ကြိုသိနေပေမဲ့ ဘယ်ကဘယ်လိုစရမှန်း မသိဘူးဖြစ်နေတာ။ ကွန်ပြူတာမှာ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ ။ ဟုတ်ပါတယ် ကိုယ့်ဆရာမှန်းထားသလိုပါပဲ ကျနော်သွားနေတုန်း တီချယ်မိုးကြီး ကြည့်နေပုံရတဲ့ ဆင်းရဲသားကား တစ်ခုပါပဲ။ ကျနော် ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာလုပ်ပြီး တီချယ့်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ တီချယ်က ကျနော့ ဘက်ကို ထလာတယ်။ ဘေးတော့ ကျနော့ဘေး ကို စွေ့ခနဲ့ ဝင်ထိုင်တာ ကိုယ့်ဆရာရေ .. ကျနော် ရင်ထဲ တဒုတ်ဒုတ်ခုန်လာသလို အငယ်ကောင်ရဲ့ ထိပ်က သွေးတွေကလည်း တဒိတ်တဒိတ် တိုးနေတယ်။

ကျနော် အသိလွတ်သွားသလို ဖြစ်သွားပေမဲ့ ကျနော့လက်မောင်းကို တီချယ့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေတဲ့ ပွတ်တိုက်မိသွားတယ် ဆိုတာ ကောင်းကောင်း သိနေရပါတယ်။ ကျနော် တီချယ့်ကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ် “ကျနော့ကို ခွင့်လွတ်ပါတီချယ်… ဘယ်လိုမှ စိတ်ထိန်းလို့ မရတော့လို့ပါ” ကျနော်က ခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်တော့ တီချယ်က ကျနော့နားကို ကပ်ပြီးတော့ “တို့လည်း ဟန်မဆောင်တော့ပါဘူး ဘေဘီရယ်” နားရွက်နားကို နှုပ်ခမ်းလေးနဲ့ မထိတထိလုပ်ပြီး ပြောတာဗျား ကျနော်လည်း တီချယ့်ဂါဝန်တွေ ကိုတောင် မလှန်နိုင်တော့ပဲ ဂါဝန်ပေါ်မှာ ဖုထနေတဲ့ တီချယ့်လုံးဝန်းပြီးတော့ ဝင်းအယ်နေတဲ့ နို့တွေကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ နောက်ထပ် နို့တဘက်ကိုတော့ ကျနော့လက်တွေနဲ့ အငမ်းမရ ဆုပ်နယ်ပစ်တာပေါ့။

နောက်ဆုံး ကျနောမနေနိုင်လို့ တီချယ့် ဂါဝတ်ကို သွားနဲ့ ကိုက်ပြီး ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်တယ်။ “ဗြိ” “အို” ဂါဝန်ပြဲတဲ့ အသံနဲ့ တီချယ့် အာမေတိတ်သံ အဆုံးမှာ ဖြူရှင်းဝင်းဝါတဲ့ တီချယ့် ရတနာ ရင်သား တွေကို ကျနော့ မျက်လုံးနဲ့ မြင်လိုက်ရတာပါပဲ ကိုယ့်ဆရာရေ။ ညိုဝန်းနေတဲ့ တီချယ့်နိုးသီးခေါင်းလေးတွေဟာ ကျနော့ရဲ့ နှုပ်ခမ်းသားတွေနဲ့ ထိကပ်ထားရလိမ့်မယ် ဆိုတာ ဟိုးအရင် သူ့တပည့်ဘဝတုန်းက စိတ်ကူးတောင် မယဉ်ဖူးခဲ့တာပါ။ သူ့နို့သီးခေါင်းဘေးတဝိုက်မှာ ကျနော့ လျှာထိပ်ဖျားလေးနဲ့ ကကြီးခခွေးတွေ ရေးတော့ ကျနော့ဆံပင်တွေကို ဆောင့်ဆွဲတာဗျ။

ဆရာသမား ကြုံဖူးလားတော့မသိဘူး။ သူဆောင့်ဆွဲတာ နာပေမဲ့ ကျနော်က နာကျင်တဲ့ ဝေဒနာကို မခံစားရပဲ သူ့နို့တွေကို ပိုပိုပြီးတော့ပဲ စို့ချင်လာတယ်။ တီချယ်မိုးရဲ့ နို့တွေကို ဘယ်ပြန်ဘာပြန် စို့နေရင်းက ပေါင်ကြားထဲကို စမ်းကြည့်လိုက်တွေ့ အရည်တွေကို စိုပြီးရွှဲနေပြီ။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း အောက်ကို အလှည့်မပေးတော့ပဲ တန်းပြီးလုပ်တော့ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျနော် က ဘောင်းဘီတွေ ချွတ်နေတုန်းပဲ ရှိသေးတယ် တီချယ်မိုးက ကျနော့ကောင်ကြီးကို သူ့လက်နဲ့ ဖမ်းဆွဲပြီးတော့ အား ငုံစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ အား ကျနော့မှာ ဆွေမျိုးကို မေ့ရောကိုယ့်ဆရာရယ်။ သူစုပ်ပေးတာကောင်းလွန်းတော့ ကျနော့မှာ အားလုံးကို သတိလက်လွတ်ပါပဲ။ သူ့ကိုလည်း မညှာနိုင်တော့ပဲ ပါးစပ်ထဲကို ဆောင့်ဆောင့်ပြီး ထိုးထည့်မိတယ်။

ကျနော် ထိုးထည့်တဲ့အချိန် ပြန်ထုတ်တဲ့အချိန် ကြားမှာ သူ အသက်ရှူတဲ့ အချိန်တွေက အားလုံး ကွက်တိပါပဲ။ တီချယ်မိုးကို ကျနော် ဒီတချက်နဲ့တင် တော်တော်ဂါသွားတာ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းလင်း ပြောရရင် အခုလို ပါးစပ်ကို တခါမှမှ အားရပါးရ မလိုးဖူးဘူး။ ကျနော်က ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း “အွန်း . . အွန်း” ဆိုပြီး တီချယ့်ရယ့်အော်သံက စိတ်ကို တော်တော်တက်ကြွစေတယ်။

“ဘေဘီ တို့ကို ချစ်ပေးတော့” ပြောပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း လှဲချလိုက်တဲ့တီချယ်မိုးရဲ့ စကားတခွန်းမှာ ကျနော်က စက်ရုပ်လိုပဲ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ဝင်ထိုင်ပြီး အားရပါးရ ထိုးထည့်လိုက်တော့တယ်။ တီချယ်မိုးအိမ်မှာ ကျနော် တညလုံး နေဖြစ်သွားတယ်။ မနက် မိုးလင်း အိပ်ယာထတော့ တီချယ်မိုးက မနိုးသေးဘူး။ ကပိုကရို အိပ်နေတဲ့ တီချယ်မိုးရဲ့ နှဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့ နိုးလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့ကို သာသာကြည်ကြည်ရှိပုံမပြဘူး။ ကျနော့ နေရာမှာ ဆိုရင်ရော ကိုယ့်ဆရာဘယ်လိုနေမလဲ။ ကျနော်ကတော့ တင်းသွားတယ်။ ဘာမှ ပြောမနေတော့ပဲ မျက်နှာသစ် ပလုပ်ကျင်း ပြီးတော့ အိမ်သာတက်တယ်။ သူ ဘာသူ စကားပြောချင်ပြော မပြောချင်နေပေါ့။ ကျနော်ကတော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်ရုံရှိတာပဲ။ အိမ်သာထဲက ထွက်လာတော့ တီချယ်မိုး အဝတ်တွေဘာတွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ် လဲဝတ်ထားတာတွေ့တယ်ဗျ။

တီရှပ်အသစ်ထည်နဲ့ ထမီအနက်ရောက်ပြောင်ကို ဝတ်လို့။ လက်ထဲ လည်း စာအိပ် တလုံး။ အထဲမှာ ပိုက်ဆံတွေ ရှိပုံရပါတယ်ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ဆော်ကြီး ဘာဇယားတွေ ခင်းဖို့ကြံလည်းတော့ မသိဘူး။ သူ ကျနော့ကို ရယ်ပြတယ်။ ပြီးတော အနားကပ်လာပြီး ကျနော့ပါးကိုလက်တဘက်နဲ့ ပွတ်တယ်။ “မနေ့က တို့အရမ်း ပျော်တယ် သိလား မင်းကိုလည်း ကျေးဇူးတင်တယ်” သူက ကျနော့ကို လေ သံ လေးနဲ့ပဲပြောတာပါ။ ကျနော် သူ့ကို ဒီအတိုင်းပဲ ကြည့်နေလိုက်တယ်။ “ဒါပေမဲ့ တို့ နှစ်ယောက်က ရေရှည်ကြီး တော့ မသင့်တော်ဘူးမလား အဲဒါကြောင့် နောက်ဆို လမ်းမှာတွေ့ရင်တောင် မခေါ်နဲ့တော့နော်၊ တို့တွေ ဘယ်တုန်းကမှ မသိခဲ့ကြသလိုပေါ့ ဟုတ်လား ဆရာတပည့် ဆိုတာကတော့ နဂိုထဲက စိတ်ထဲမှာ မရှိဘူး မလား ဘယ်လိုမှ တော့ သဘောမထားနဲ့ကွာ ဒါလေး ယူသွား” သူပေးတဲ့ စာအိတ်ထဲမှာ ဘယ်လောက်တန်တွေရှိမှန်း မသိဘူး။ ကျနော် နှုတ်ခမ်းကို တချက်တွန့်လိုက်တယ် ကိုယ့်ဆရာရယ် မင်းသားလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့ ပြီးမှ သူ့စာအိတ်ကို ဖတ်ခနဲ ဆွဲယူပြီး အနားမှာရှိတဲ့ စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။

“အရာရာအားလုံးတီချယ့်သဘောပါပဲ” ပြောပြီး သူ့ကိုကျနော် ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ တီချယ်မိုး မျှော်လင့်ထားပုံမပေါ်ဘူး။ ပြီးမှ သူ့တင်ပါးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးပြီး “တပည့် အမိုက်ကလေးကို တခါလောက် ထပ်ပြီး ခွင့်လွတ်ဦးနော် တီချယ်” ပြောပြီး သူ့အင်္ကျီအောက်က ဘရာဇီယာကို ကျနော် ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အင်္ကျီကို ဆွဲမပြီး နို့တွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့တော့တာ။ ကျနော့ကို ဘာမှကို ပြန်မပြောနိုင်တော့ဘူး နှစ်မိနစ်လောက်စို့ပြီးတော့ သူ့ကို ခုံပေါ်တင်ပြီးမှ ထမီကို ဆွဲချွတ်ပြီး ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းဝင်ပြီး အစေ့ထိပ်ကလေးကို ဆွဲစုပ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ လျှာကို အတွင်းနံရံတွေ တလျှောက် ကစားပြီး အားရပါးရ ဂျာပစ်လိုက်တယ် ကိုယ့်ဆရာရယ်။ သူ့ကို ဂျာလို့ အားရပြီးတော့မှ ကျနော့ ဘောင်းဘီကို မချွတ်ပဲ ပစ္စည်းထုတ်ပြီး တီချယ့် ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။

သြော် ကိုယ်ဆရာကလည်း မစုပ်ပဲ နေမလား စုတ်တာပေါ့။ စုပ်တာမှ အားရပါးရကိုစုပ်တာ။ ကျနော်လည်း တော်တော် ခံလို့ကောင်းကောင်းနဲ့ ကော့ကော့ကော့ထိုးပေးနေလိုက်တယ်။ နည်းနည်း ကြာသွားပြီးမှ တီချယ်မိုးကြီးကို မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းပြီး နှုပ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းရင်း လက်တဘက်နဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို ကလိပေးနေလိုက်တယ်။ တီချယ်မိုးကြီးဆိုတာဗျာ… အရည်တွေကို ရွှဲနစ်နေတာပဲ။ အခုထိတော့ ကျနော့ကို ဘာစကားမှ ပြန်မပြောဘူး။ အဲဒါနဲ့ပဲ နမ်းနေတာကို ရပ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို လက်နဲ့ ဆွဲလှည့်ပြီး ခုံပေါ်ပို ကုန်းသလိုဖြစ်အောင်ထားလိုက်ပြီး အနောက်က နေ တေ့ပြီး ဆော်ပစ်တယ် ကိုယ့်ဆရာရယ်။ အားပါးပါး ညက လုပ်တာတွေထပ်တောင် ပိုကောင်းနေသလိုပဲ။ တစ်မိနစ်ခွဲ နှစ်မိနစ်လောက် လုပ်ပြီးတော့ ကျနော် ရပ်လိုက်တယ်။

ပြီးတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထား ဖြစ်အောင် ပြန်နေလိုက်ပြီးမှ နှဖူးကို တချက်နမ်းလိုက်တယ်။ “တီချယ် . . ကျနော် ပိုင်းလုံး မဟုတ်ဘူး ကျနော့ကို အဲလို လာလုပ်လို့မရဘူးသိလား အဲဒီပိုက်ဆံတွေလည်း ယူဖို့ အစီအစဉ်မရှိဘူး၊ နောက်လည်း လမ်းတွေ့ရင် ခေါ်ဖို့ မစဉ်းစားနဲ့နော် ကျနော် တို့ ဇာတ်လမ်း ဒီမှာပြတ်ပြီ” ပြီးတော့ ကျနော်လည်း အဲဒီကနေ ထွက်လာခဲ့တယ် ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ကျနော် ဘဝမှာ ဆော်တွေ အများကြီးနဲ့ ကြုံဖူးပါတယ်။ တခါမှ ဒီလို ဆက်ဆံတာမျိုး မခံဖူးပါဘူး။ စိတ်ထဲမှာ တော်တော် တင်းသွားလို့ ကျနော် ပြန်တုန့်ပြန်တာ လမ်းလွဲကောင်းလဲ လွဲနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မတတ်နိုင်ဘူးဗျာ နောက်ကိုတော့ ကျနော် ဆင်ခြင်မှ ဖြစ်မယ်လို့တော့ စိတ်ထဲက တွေးဖြစ်ပါတော့တယ်…။ ပြီးပါပြီ.ခရပ်ဒစ်..

Zawgyi

ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ေဘဘီ

တေန႔ တက္စီ ေလး ငွားၿပီးေတာ့ အိမ္ကို ျပန္လာတယ္။ ကံမ်ားမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ငွားလာတဲ့ ကားက လမ္းမွာ သူမ်ားကို သြားတိုက္မိတယ္။ တကယ္က က်ေနာ့ ကားဆရာႀကီးက အမွန္ပါ။ လမ္းသြယ္ကေန အတင္းထြက္လာတဲ့ ကားကို သြားတိုက္မိတာ။ က်ေနာ္လည္း ထားခဲ့ၿပီး ေနာက္တစင္း ငွားရေကာင္းႏိုး ဆက္ေစာင့္ရေကာင္းႏိုး ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။ တဘက္ကားကေတာ့ မမႀကီးတစ္ေယာက္ ပဲ။ ကားဆရာ နဲ႔ စကားေျပာေနရင္းက အေျခအတင္ ျဖစ္လာလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ရင္းႏွီးသလို ျဖစ္ေနတယ္။ နည္းနည္း စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ဆယ္တန္းတုန္းက စာသင္ေပးဖူးတဲ့ ဆရာမျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဆင္းၿပီးေတာ့ ကူညီေျဖရွင္း။ အေျခအေန ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားၿပီး က်ေနာ္က ဆရာမ ဘက္က ျဖစ္သြားၿပီး ကားဆရာႀကီးကို ရန္လိုက္ျဖစ္။ စကားမ်ား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာမ ကိုပဲ ေဖ်ာင္းဖ် တက္စီဆရာႀကီးလည္း ေလ်ာ္ေၾကးနည္းနည္းပါးရနဲ႔ အဆင္ေျပသြားေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ။

တက္စီ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့ကို ထားသြားေတာ့ က်ေနာ့မွာ ေဒၚေကသီမိုးႀကီးနဲ႔ က်န္ခဲ့ေရာ။ တကယ္က ဆရာမ က က်ေနာ့ကို ေသခ်ာ မမွတ္မိေလာက္ဘူး ထင္တာ။ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာၿပီကိုး။ အဲဒီတုန္းက သူကလည္း အထက္တန္းျပ ျဖစ္ခါစ။ က်ေနာ္တို႔ အတန္းကို အခ်ိန္ပိုင္းဝင္သင္ရတာ။ ဒါေပမဲ့ တီခ်ယ္ေဒၚေကသီမိုးက က်ေနာ့ကို နာမည္ ပါမွတ္မိေနတယ္။ “ေက်းဇူးပဲ ေဇာ္ၿဖိဳးရယ္ မင္းနဲ႔ မို႔လို႔ မဟုတ္ရင္ တီခ်ယ္ အ. . အ… ” ဆရာမ က ေျပာရင္းနဲ႔ မူးၿပီး လဲက်သြားတာ သတိေတာ့ မလစ္ေသးဘူး က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမယ္ မွန္း မသိဘူး။ လမ္းကလည္း လူ နည္းနည္းရွင္းတဲ့ လမ္းျဖစ္တဲ့အျပင္ ညနက္စျပဴလာၿပီ မို႔ ေဘးမွာ လူေတြ အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္လည္း ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားေနေတာ့ပဲ ဆရာမကို ကားေနာက္ခန္းထဲ ထည့္ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကားကို တက္ေမာင္းၿပီး နီးရာေဆး႐ုံကို ေမာင္းသြားလိုက္တယ္။ ဆရာမက ႏွလုံးေရာဂါေတြ ဘာေတြ ရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔လည္ပင္းေခၚမလား ဇတ္ေခၚမလား အဲဒီက အ႐ိုးက်ီးေပါင္း ေၾကာင့္မူးတာ။ အဲဒီကေန မွ သတိေမ့သလို ျဖစ္သြားတာ တကယ္က မေမ့ဘူး။ က်ေနာ္ သူ႔ကားကို ေမာင္းလာရင္း အာရွေတာ္ဝင္ ေရွ႕ ေရာက္ခါနီးမွာ သတိ ျပန္ရလာၿပီး သူေျပာျပလို႔သိတာ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဆရာမ ကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးတာေပါ့ဗ်ာ။

ကိုယ့္ဆရာကေတာ့ ထင္မွာပဲ ဒီဘဲ ေသနတ္ေတြ ထုတ္ျပေနၿပီ ပစ္ေတာ့မယ္လို႔။ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က စာသင္ေပးဖူးတဲ့ ဆရာမ ပဲဟာ ဘယ္ပစ္မွားရဲ မွာလဲ။ ဟီးဟီး ဒါေပမဲ့ ဆရာမက အဆီတဝင္းဝင္း ဆိုေတာ့လည္း . . အင္း… ။ ကားေမာင္းရင္းက ဆရာမေဒၚေကသီမိုး က်ေနာ့ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဘာညာေျပာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တီခ်ယ္မိုးႀကီးက စကားေျပာတာ ေကာင္းေကာင္း မေျပာဘဲ က်ေနာ့ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ကိုင္ၿပီး ေျပာတာဗ်။ ကားေလးေမာင္းရင္း စကားေလးေျပာရင္းနဲ႔ ပဲ တီခ်ယ့္အိမ္ကို ေရာက္သြားတယ္ေပါ့ ကိုယ့္ဆရာရယ္။ က်ေနာ္ အိမ္ေပၚကိုလည္း လိုက္မတက္သလို တီခ်ယ္ကလည္း ေခၚပါဘူး။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းလဲၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေမာေမာနဲ႔ အိပ္လိုက္တာ တခ်ိဳးထဲအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။

မနက္အိပ္ယာကမႏိုးေသးဘူး ဖုံးျမည္လို႔ ထကိုင္လိုက္ေတာ့ တီခ်ယ္မိုးဆီက ျဖစ္ေနတယ္။ “ဟယ္လို” “သားေရ တီခ်ယ္ပါ” “ဟုတ္ကဲ့” “သားကို တို႔အကူအညီေလးတစ္ခုေလာက္ ေတာင္းခ်င္လို႔” “ဟုတ္” “ဒီမနက္လည္း ေခါင္းက နည္းနည္း မူးေနလို႔ကြယ္ အိမ္မွာက ဘယ္သူမွလည္း မရွိဘူး တို႔က တေယာက္ထဲေနတာဆိုေတာ့ေလ” “ဟုတ္” “အဲဒါ ဒီမနက္ေတာ့ ေဆးခန္းေလး သြားျပလိုက္ခ်င္လို႔ ကားလည္း မေမာင္းရဲေသးလို႔သားရယ္ . . တက္စီ လည္း မစီးခ်င္ဘူး” “ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္ တီခ်ယ္ က်ေနာ္ကားလာေမာင္းေပးမယ္ေလ” “ေအးေအး ေက်းဇူးပါပဲသားရယ္” “တီခ်ယ္ မနက္စာေရာစားၿပီးၿပီလား က်ေနာ္ ဘာဝယ္ခဲ့ေပးရမလဲ” “ရတယ္ မဝယ္လာနဲ႔ သား တို႔ လမ္းမွာ ပဲ ဝင္စားၾကမယ္ေလ” “ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့” စားရကံေတာ့ ႀကဳံၿပီထင္တယ္ ကိုယ့္ဆရာေရ… မနက္စာေျပာပါတယ္.ဟီးဟီး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္လည္း အျမန္ဆုံးေရမိုးခ်ိဳးၿပီး တီခ်ယ္မိုးရဲ႕ ကြန္ဒိုရွိရာကို အျမန္ဆုံးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဖုံးဆက္လိုက္တာနဲ႔ တီခ်ယ္မိုးက ဆင္းလာၿပီး က်ေနာ့ကို ကားေသာ့လက္ထဲထိုးေပးတယ္။ တီခ်ယ္မိုးက ၾကက္ေသြးေရာင္ ဇာအက်ႌရင္ေစ့ လက္ျပတ္ကို အနက္ေရာင္ ထမီေျပာင္နဲ႔ လွခ်င္တိုင္းလွေနတယ္။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ က်ေနာ့တီခ်ယ္က ေလးဆယ္မျပည့္ေသးတဲ့ အပ်ိဳႀကီးမမ ဆို မယုံမယ့္သူ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ထားၿပီး ကိုယ့္ဆရာကိုေတာင္ ျပလိုက္ခ်င္တယ္။ ထားပါေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔ကားကို တက္ေမာင္းၿပီး ထြက္လာလိုက္တယ္။ “တီခ်ယ္ . . မနက္စာ သြားစားမယ္မလား” “ေအးေလ သား” “ဟုတ္” (ဘာလို႔လဲ မသိဘူး က်ေနာ္ ရင္ေတြ တအားခုန္ေနတယ္ ဟီ) က်ေနာ္လည္း ဘယ္ကိုဘာရယ္ ေျပာမေနေတာ့ပဲ ဆရာစံလမ္းထဲက စိန္လ်ံကို ေမာင္းသြားလိုက္တယ္။ တီခ်ယ္မိုးက မုန႔္ဟင္းခါးစားတယ္။ က်ေနာ္က ေပါက္စီနဲ႔ လဘက္ရည္။ (ဆိုင္ကေရာင္းတဲ့ ၾကက္သားေပါက္စီ ကိုဆိုလိုတာပါ ကိုယ့္ဆရာရယ္) စားၿပီး ေသာက္ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေတြ ဘာေတြ လုမရွင္းေနေတာ့ပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မမေအးဆီက ဖုန္းဝင္လာတယ္။

“ဟယ္လို . . ဟုတ္ကဲ့ မမေအး” “ေၾသာ္ က်ေနာ္ မအားဘူး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆရာစံလမ္းမွာကိစၥေလးတစ္ခုရွိလို႔” တီခ်ယ္မိုးက က်ေနာ့ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္ သြားကေလးၿဖဲၿပီးေတာ့ပဲ ရယ္ျပလိုက္တယ္။ “ဟုတ္ ဟုတ္… ၿပီးမွ က်ေနာ္ ဖုံးဆက္လိုက္မယ္” “ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တို႔ မင္းသူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားတာတုန္း သားရဲ႕” “က်ေနာ့အစ္မပါ တီခ်ယ္ရယ္… အစအဆုံး ရွင္းေနရမွာစိုးလို႔ ဒီလိုပဲ ေျပာလိုက္တာ .. သူက အရမ္းေလေၾကာ ရွည္လို႔” အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ္တမင္ေျပာလိုက္တာ။ ကိုယ့္ဆရာလည္း ဓာတ္တယ္မလား ဟဲဟဲ က်ေနာ္က သူ႔ ရီအက္ရွင္ ကို သိခ်င္လို႔။ ထားပါေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီကေန တီခ်ယ္မိုး ျပမယ့္ေဆးခန္းကို ေရာက္သြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေဆးခန္းကိုလည္း မလိုက္သြားပါဘူး ကားထဲမွာပဲ က်န္ေနခဲ့တာ။ သူမို႔ က်ေနာ့ကို ကားနဲ႔ ထားခဲ့တယ္။ သူ႔သြားတုန္း မမေအးဆီ ဖုန္းျပန္ဆက္ၿပီး အီစီကလီထုရေသးတယ္။ မမေအးက အိမ္လိုက္ျပမယ္ဆိုၿပီး ေခၚတာပါ။ က်ေနာ္က မမေအးပဲ အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ထား မမေအး သေဘာက်မွပဲ က်ေနာ္ေနမွာလို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ မမေအး နဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္း တန္းလန္း တီခ်ယ္မိုးဆီက ၂ခါေတာင္ ဖုန္းဝင္လာေသးတယ္။

သူ႔ကားႀကီး က်ေနာ္ မေျပးသြာမွာ စိုးလို႔လားမသိလူး။ အဲဒါနဲ႔ တီခ်ယ္မိုးဆီဖုန္းျပန္ေခၚရေသးတယ္။ “ဟယ္လို” “မမေျပာ” “ဘယ္သူ႔ဆီဖုန္းမွားေခၚသလဲ ေမာင္ေဇာ္ ဒါ တီခ်ယ့္ဖုန္းကြ” “ဟာ . . ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့ တီခ်ယ္ ခုန အစ္မနဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္းတန္းလန္းမို႔ တီခ်ယ့္ဆီ ဖုန္ျပန္ေခၚေတာ့ ေယာင္သြားတာ တီခ်ယ္ ေျပာပါ” “ေၾသာ္ သား… ေဇာ္ ေစာင့္ေနရတာ ပ်င္းေနမွာစိုးလို႔ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ၿပီးရင္ တို႔အလွည့္ေရာက္ၿပီလို႔ ေျပာတာ” “ေၾသာ္ ရပါတယ္ တီခ်ယ္ရယ္ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ က်ေနာ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေစာင့္မယ္ ” “ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ ဒါပဲေနာ္” ခဏၾကာၿပီးေတာ့ တီခ်ယ္မိုး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္က ကားေရွ႕ခန္းတံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ က်ေနာ့ ပခုံးကို ပြတ္ဆြဲသြားၿပီးမွ ဝင္ထိုင္တယ္။ မေတာ္တဆလား တမင္တကာလားဆိုတာေတာ့ သူပဲသိမွာပဲ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္ထဲကို လူးခါသြားတာပဲ။ စိန္လွ်ံမွာ စားခဲ့တဲ့ ေပါက္စီ အက်ိဳးေပးၿပီထင္ပါရဲ႕ ကိုယ့္ဆရာေရ. . ကားေမာင္းလာရင္းနဲ႔ ခုနက က်ေနာ့ပခုံးေတြကို လာၿပီးက်ီစယ္သြားတဲ့ တီခ်ယ္မိုးရဲ႕ရင္သားေတြကို ခိုးၾကည့္ေတာ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြေတာင္ ဆူထြက္ေနလိုလို။ အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ဆရာသမား မ်က္ေမွာင္ နည္းနည္းက်ဳံ႕ သြားတယ္မလား၊ က်ေနာ့ စိတ္က ထင္တာသက္သက္လည္းျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့ ကိုယ့္ဆရာရယ္၊ ရင္ေတြခုန္ေနလို႔ အျမင္ေတြပါ ေဝဝါးလာတာမ်ိဳးေပါ့။ တီခ်ယ္မိုးက ေဖာ့ခြက္ပါတဲ့ ဘယာဇီယာ ဝတ္ထားတာမဟုတ္ဘဲ ပိတ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေက်ာျပည့္ေဘာ္လီကို ဝတ္ထားတာပါ။ စလာကတည္းက ယဥ္တိုက္မႈျဖစ္မွာစိုးလို႔ သတိထားၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့တဲ့ တီခ်ယ္မိုးရဲ႕ ရင္ၫြန႔္အစပ္မွာ က်ေနာ့မ်က္လုံးေတြက ခဏခဏ သြားသြား ဆိုက္ကပ္ေနပါတယ္။

သူ႔ပစၥည္း ကို ခိုးၾကည့္ေနရေတာ့ ကားေပၚမေရာက္ခင္ထဲက ခုန္ေနတဲ့ ရင္ဘက္က မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆရာဝန္ျပလာတာ ဘယ္လိုလဲ ဘာညာေတာင္ မေမးမိဘူး။ တီခ်ယ္မိုးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ ဖုန္းေလးပြတ္ရင္း လိုက္လာတာ။ က်ေနာ္လည္း အခုမွသတိရတာ သူဘယ္ဆက္သြားမယ္ ဆိုတာ မေမးရေသးဘူး။ အေရးထဲ ဖုန္းဝင္လာလို႔ ဘီးဇီးလုပ္လိုက္ရသးတယ္။ “တီခ်ယ္… အိမ္ကိုပဲ ေမာင္ရမွာမလား” “မမ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလားကြ… .သားေဇာ္ ဒီတခါ မေယာင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ” “ဗ်ာ . . မဟုတ္ပါဘူး တီခ်ယ္ရယ္” “ဘာမဟုတ္တာလဲကြ” “ေၾသာ္… ကိုယ့္ဆရာမကို မမေခၚစရာလား ဒါေပမဲ့ ဒီအတိုင္း ေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့လူလိုက္ေမး တီခ်ယ္က အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လို႔ လုံးဝမထင္ရဘူး က်ေနာ္နဲ႔ ေမာင္ႏွမဆို ယုံၾကမွာပဲ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ တီခ်ယ့္ကို တီခ်ယ္လို႔ပဲ ေခၚမွာ”

“တို႔က ငါးဆယ္ေက်ာ္တယ္ဆိုတာ စြန္း႐ုံကေလး စြန္းေသးတာပါ သားေဇာ္ရယ္ ဟင္းဟင္း …” အခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဘာစကားမွ ျပန္တုန႔္ျပန္စရာမလိုဘူး ဆိုတာ ကိုယ့္ဆရာလည္း သေဘာေပါက္တယ္မလား က်ေနာ္လည္း ကားကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ေမာင္းေနလိုက္တယ္။ ကားကိုသာ ေမာင္းေနရတာ လူက ေလာင္တတီးတီး ျဖစ္ေနၿပီ။ မႀကဳံဖူးေသးတဲ့အေတြ႕အႀကဳံ မို႔လားမသိဘူး ေလာင္တီးတဲ့ ကိစၥက တျခား ဘယ္အခ်ိန္နဲ႔မွ ကို မတူတာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆို အခုေနမ်ား တီခ်ယ္မိုးႀကီးက က်ေနာ့ေကာင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားေလးကို လက္ညိဳးရယ္ လက္မေလးရယ္နဲ႔ ဖြဖြေလး ဖိညႇစ္လိုက္ရင္ေတာင္ က်ေနာ္ ၿပီးသြားေလာက္တယ္။

တီခ်ယ္မိုးလည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့သလို က်ေနာ္ လည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ပဲ သူ႔အိမ္ျပန္တဲ့ လမ္းဘက္ကိုပဲ ဦးတည္ ေမာင္းေနလိုက္တယ္။ “ေၾသာ္ . . သားေဇာ္ေရ… ေမ့ေနလို႔ တို႔ကို —- ေဈးဝယ္စင္တာ လိုက္ပို႔ေပးပါလား ဝယ္စရာလည္း နည္းနည္း ရွိလို႔” “ဟုတ္ ….. တီခ်ယ္” ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း တီခ်ယ္ လိုရာခရီးကို ဦးတည္လိုက္တယ္ေပါ့ ဆရာသမားရယ္။ ကဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပရွည္သလို ျဖစ္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုယ့္ဆရာေရ… က်ေနာ္တို႔ — ေဈးဝယ္စင္တာ ေရာက္သြားတယ္.။ တီခ်ယ္က သူလိုအပ္တာေတြဝယ္တယ္။ ၿပီးျပန္လာ။ က်ေနာ္က အထုပ္ဆြဲၿပီးလိုက္ေပါ့။ တီခ်ယ္မိုး ကြန္တို ေရာက္လို႔ ကာပါကင္ထိုးၿပီးတဲ့အခါ က်ေနာ္က ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ပဲ ကားေသာ့တြဲကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ၿပီး သူဝယ္လာတဲ့ အထုပ္ေတြ လက္က ဆြဲလို႔ သူ႔ေနာက္က လိုက္လာတယ္။ တီခ်ယ္လည္း ဘာမွ မေျပာဘူး။ အေပၚေရာက္ ေတာ့ က်ေနာ့ကို ေရတစ္ခြက္ခ်တိုက္ၿပီး အထဲဝင္သြားတယ္။ က်ေနာ့မွာ တေယာက္ထဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနရတယ္။

တီခ်ယ္မိုးက အထဲမွာ ဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ေနလာ အဝတ္လဲေနလားေတာ့ က်ေနာ္ မသိဘူး။ ခဏေနေတာ့ အထဲကလွမ္းေျပာေလရဲ႕ “သားေဇာ္ေရ . . ခဏေလးေနာ္” တဲ့ “ဟုတ္” လို႔ပဲ ျပန္ၿပီး အသံေပးလိုက္တယ္။ နည္းနည္းၾကာသြားၿပီးေတာ့ စက္နဲ႔ ႏွပ္ထားတဲ့ ဘလက္ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ ကိုင္ၿပီး ထြက္လာတယ္။ သၾကားထုပ္ေလးေတြလည္း ပါတယ္။ “သား… ေကာ္ဖီေသာက္ဦး” “ဟုတ္ ” က်ေနာ္ ေကာ္ဖီထဲကို သၾကားထုပ္တစ္ထုပ္ ေဖာက္ထည့္ၿပီးမွ “တီခ်ယ္ကလည္း က်ေနာ့ကို ႏို႔ထည့္မေပးဘူးလား” “ဟင္” “က်ေနာ္က ဘလက္ဆို သိပ္မေသာက္ တတ္လို႔ပါ” “ေၾသာ္ . . ဘာမ်ားလဲ လို႔ ခဏေလး” ဆိုၿပီး အထဲ ျပန္ဝင္သြားေလတယ္ကိုယ့္ဆရာေရ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေနာက္ကေနၾကည့္ၿပီး သြားေရ တျမားျမား နဲ႔ေပါ့။ ဟင္းးးးးးး မၾကာပါဘူး တီခ်ယ္မိုး ေကာ္ဖီမိတ္ ဗူးေလး ကိုင္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္လည္းေကာ္ဖီထဲကို ေကာ္ဖီမိတ္(ႏို႔မႈန႔္) ထည့္ၿပီး ေကာ္ဖီေလး အခ်ိန္ဆြဲေသာက္ရင္း အႀကံထုတ္ေနလိုက္တယ္။

ေကာ္ဖီေသာက္လို႔ ၿပီးတဲ့အခါ ျပန္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား အေၾကာင္းရွာၿပီး ေနရင္ေကာင္းမလားေပါ့။ တီခ်ယ္မိုးကေတာ့ က်ေနာ္ ရွိေနတာေတာင္ သတိရေသးရလားမသိဘူး။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ခ်ိတ္ၿပီး ေကာ္ဖီကို အရသာခံေသာက္ေနတာ ကိုယ့္ဆရာေရ။ ေကာ္ဖီတဝက္ေလာက္ကုန္သြားေတာ့ ေသာက္တာခဏရပ္ထားၿပီး အခ်ိန္ဆြဲရေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာက လြန္ဆြဲေနတယ္။ သင့္ေတာ္၏ မသင့္ေတာ္၏ ကလည္း ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။ အေျခအေနက က်ေနာ့ဘက္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ ကိုယ့္ဆရာလည္း သိတယ္မလား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္ ကဒီလို ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ လုံးဝ မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။ တီခ်ယ့္ဘက္က စၿပီး လမ္းေဖာက္ေပးလာရင္ေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြယ္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ဒါနဲ႔ ပဲ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကို တက်ိဳက္ထပ္ေမာ့လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားတခုခုေျပာမို႔ ႀကံေနတုန္းမွာပဲ “ေၾသာ္ .. သားေရ မင္းက ဖုန္းဆရာ ဆိုေတာ့ အကူအညီေတာင္းရဦးမယ္ တို႔ဖုန္းေလး တစ္လုံးကြယ္ ပ်က္ေနတာလား မသိဘူး အဲဒါ ၾကည့္ေပးပါလား ၾကာေတာ့ ၾကာေနၿပီ” “ဟုတ္ ျပၾကည့္ေလ တီခ်ယ္” ဆိုေတာ့ဖုန္းသြားယူလာၿပီး က်ေနာ့ကိုေပးတယ္။ က်ေနာ္ က အားသြင္းႀကိဳးပါေတာင္းၿပီးခဏ အားသြင္းထားလိုက္ၿပီး လက္က်န္ေကာ္ဖီကို အရင္ ရွင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဖုန္းကို ပါဝါ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ (ဖုန္းဖမ္းဝဲလ္) က်ေနတယ္ လို႔ က်ေနာ္ ယူဆလိုက္ၿပီး

“ရတယ္ တီခ်ယ္ က်ေနာ္ လုပ္ေပးမယ္ ဖုန္းက (ဖုန္းဖမ္းဝဲလ္) က်သြားတာ ကြန္ျပဴ တာ တလုံးလုံး သုံးဖို႔ရွိလား က်ေနာ္ တခါထဲ (ဖုန္းဖမ္းဝဲလ္) ဆြဲၿပီး ျပန္တင္ေပးလိုက္မယ္” က်ေနာ့ဆီ သူ (လက္ေတာ့) ထုတ္ၿပီး လာေပးေတာ့ က်ေနာ္လည္း လုပ္စရာရွိတာ စလုပ္တယ္ေပါ့။ ဖုန္းအတြက္ လိုတာေတြ အင္တာနက္မွာ ရွာေနရင္းက “သားေရ တို႔ အဝတ္သြားလဲလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ လိုတာရွိရင္ လွမ္းေခၚလိုက္” ဆိုၿပီး အထဲဝင္သြားေတာ့ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ လက္ပ္ေတာ့ တလုံးနဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲ က်န္ေနခဲ့ေရာ။လိုခ်င္တဲ့ (ဖုန္းဖမ္းဝဲလ္) ကိုေတြ႕ေတာ့ ေဒါင္းလုပ္ ဆြဲထားရင္ တီခ်ယ့္ ကြန္ျပဴတာကို နည္းနည္း ေမႊၾကည့္ဖို႔ စဥ္းစားမိသြားတယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး သူေရာ ေအာကားေတြ ဘာေတြ ၾကည့္တတ္သလား ဆိုတာေလာက္ပါပဲ။

ရွာတဲ့ ေနရာမွာ စတားေဒါ့အမ္ပီဖိုး ဆိုၿပီး ႐ိုက္ထည့္လိုက္တာနဲ႔ ဗြီဒီယို ဖိုင္ေတြ တန္းစီၿပီး က်လာပါေလေရာ ကိုယ့္ဆရာ ထင္တာမွန္ပါတယ္။ တီခ်ယ့္ကြန္ျပဴတာထဲက ဆင္းရဲသားကားေတြကို က်ေနာ္ ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားေလသည္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီထဲက ဖိုင္တစ္ဖိုင္ကို ကလစ္ေထာက္ၿပီး လမ္းေၾကာင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိုင္လမ္းေၾကာင္း အဆင့္မွ အဆင့္ကို ခံထားတာဆရာေရ။ ဒီအတိုင္း လိုက္ရွာရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ။ က်ေနာ္ လည္း သူစဥ္းစားၿပီး ေသခ်ာ သိမ္းထားပုံကို သေဘာက်လို႔ အသံထြက္ၿပီး ဟီ ခနဲ ရယ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ “ဘာလို႔ရယ္တာလဲကြ” ဆိုတဲ့ အသံက ဂါဝန္တထည္ဝတ္ၿပီး က်ေနာ့ေနာက္က ထြက္လာပါေလေရာဗ်ာ။

“ဗ်ာ .. တီခ်ယ္… ဟို . . . က်ေနာ္ေလ ..” “မင္း… ဒါေတြ ဘယ္လို ရွာေတြ႕သြားတာလဲ” ဆိုၿပီး က်ေနာ့လက္ထဲက ေမာက္ ကို ဆြဲယူၿပီး ဖြင့္လက္စေတြ အကုန္လုံး လိုက္ပိတ္တယ္ ကိုယ့္ဆရာေရ…။ မ်က္ႏွာက ေဒါသျဖစ္ေနတာ မဟုတ္သလို ဘာျဖစ္ေနလည္း ခန႔္မွန္းလို႔ မရဘူး။ က်ေနာ္လည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတာ။ “ဘာကိစၥ မဆိုင္တာေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္တာလဲ သား တျခား ဘာေတြ ေလွ်ာက္ဖြင့္ထားေသးလဲ” “ဘာ . . ဘာမွ မဖြင့္ပါဘူး တီခ်ယ္ .. ဟို… က်ေနာ္ က်ေနာ္ ေဒါင္းလုဒ္ ဆြဲထားတဲ့ ဖိုင္ တခုေပ်ာက္သြားလို႔ လိုက္ရွာရင္း ေတြ႕သြားလို႔ ဖြင့္ၾကည့္တာပါ” “ေအး . .. ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္းကို တို႔ စိတ္ဆိုးတယ္ တို႔က ယုံၾကည္လို႔ ဒီကြန္ျပဴတာကို မင္းလက္ထဲ ထားသြားတာ ေတာ္ၿပီ ဖုန္းလည္း ျပင္မေနနဲ႔ေတာ့ မင္း ျပန္ခ်င္ရင္ျပန္ေတာ့ တို႔ ဘာမွ ခိုင္းစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး တို႔က စပ္စပ္စုစု လုပ္တဲ့လူဆိုရင္ တအားမုန္းတာ” က်ေနာ္ သူ႔ကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ပဲ ၾကည့္ႏိုင္ေတာ့တယ္။

မ်က္လုံးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးဟိုက္ေနတဲ့ ဂါဝန္ဆီကို အၾကည့္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္သြားေသးတယ္။ တီခ်ယ့္ကို ၾကည့္ရတာ အတြင္းမွာ ဘာမွ ခံဝတ္ထားပုံမေပၚဘူး။ အိမ္ေနရင္း ဂါဝန္ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပၚမွာ မသိမသာ ေပၚေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလေတြက က်ေနာ့အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕ေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကေရာ ေလာေလာဆယ္အေျခအေနကို ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ဖို႔ ဘယ္လိုမ်ား တတ္ႏိုင္မွာတဲ့တုန္း ကိုယ့္ဆရာရယ္။ ဘဝဆိုတာ ေအာစာအုပ္ထဲကလို ျဖစ္လာတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ အခုေန အတင္းလုံးလိုက္ရင္ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာလည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ က်ေနာ့ သီဝရီ အရ မိန္းမေတြက ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ ျငင္းေနတုန္းပဲ ကိုယ္က ရေအာင္ ခ်ဳပ္တတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္ ဆိုတာ ကလည္း အခုလိုအေျခအေနမွာ က်ေနာ္က ထုတ္မသုံးရဲဘူးေလ။ အနည္းဆုံးေတာ့ တခ်ိန္က ကိုယ့္ဆရာမ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အသိက ရွိေနေသးတာကိုး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လည္း စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီးမွ

“က်ေနာ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါတီခ်ယ္ .. က်ေနာ္ မလုပ္သင့္တာ လုပ္လိုက္မိတာပါ၊ စည္းမေစာင့္သလိုလည္း ျဖစ္သြားတယ္ ကိုယ့္ဆရာမအေပၚ မႀကံအပ္ မစည္ရာကို ႀကံစည္မိသလိုလည္း ျဖစ္သြားတယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ တီခ်ယ္ရယ္… က်ေနာ္ သြားလိုက္ပါဦးမယ္” က်ေနာ္ တမင္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြမွန္း ကိုယ့္ဆရာလည္း ရိပ္မိတယ္မလား မတတ္ႏိုင္ဘူး ေနာက္ဆုံးရတဲ့ အခြင့္အေရး ေလးကို ရသလို သုံးၿပီး တိုက္စစ္ဆင္ရတာပဲ ဟီ။ ၿပိးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေခါင္း ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႔ အိမ္တံခါး ဖြင့္ၿပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ဓါတ္ေလွခါးေတာင္ မေစာင့္ပဲ ဒီအတိုင္းဆင္းလာခဲ့ၿပီး လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ တက္စီတစင္း တားၿပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္ေရာ. . .။ ရပ္ကြက္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ အနီးအနားက စတိုးဆိုင္မွာ ဘီယာ၂ဘူးဝယ္ၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္လာ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ အဝတ္အစားလဲေတာ့ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက တီခ်ယ္မိုးရဲ႕ ကားေသာ့ႀကီး ထြက္လာတယ္။

အဲေတာ့မွ တခါ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ ၿပီးေျပာရေသးတယ္။ တမင္ယူသြားတာ မဟုတ္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေတာင္းပန္ရတာေပါ့ ကိုယ့္ဆရာရယ္။ ေအာင္မာ စိတ္ဆိုးေျပသြားၿပီလား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး ရယ္ရယ္ေမာနဲ႔ပဲ ျမန္ျမန္ျပန္လာေပးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ က်ေလည္း ခ်က္ခ်င္း အဝတ္ျပန္လဲၿပီး သူ႔ဆီ ထြက္သြားရတယ္။ တံခါးဘဲလ္တီးလိုက္ေတာ့ တီခ်ယ္ မိုး လာဖြင့္တယ္။ ခုနက ပုံစံအတိုင္းပဲ ေအာက္မွာ အခုအခံ မပါတဲ့ ဂါဝန္ ႀကီးနဲ႔ပဲ။ “သားေဇာ္ရယ္ . . မင္းကလည္း ခ်က္ခ်င္းႀကီး ထြက္ေျပးသြားတာကိုး .. အခု အိမ္ေရာက္ၿပီးမွ ျပန္လာတာလား” “ဟုတ္” “ေၾသာ္… တို႔က လမ္းမွာပဲ ေအာက္ေမ့လို႔ ျပန္လာခဲ့လို႔ ေျပာလိုက္တာ အိမ္ျပန္ေရာက္သြား ၿပီဆိုလည္း ေအးေအး ေဆးေဆးမွ ျပန္လာေရာေပါ့ သားရယ္”

“ဟုတ္ က်ေနာ္က တီခ်ယ္ တမ်ိဳး ထင္မွာစိုးလို႔ပါ” “မထင္ပါဘူးကြာ .. ခုနက လည္း တို႔က ရွက္သြားလို႔ပါ၊ လူႀကီးဆိုေတာ့ ရွက္တာေပါ့ ၿပီးေတာ့ ငါ့သားလည္း တို႔ကို အထင္ေသးသြားမွာ စိုးလို႔” “ဘာလို႔ေသးရမွာလဲ တီခ်ယ္ရယ္ . . ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥလည္း မဟုတ္ အထင္ေသးရမဲ့ ကိစၥလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔” “မထူးဆန္းရင္လဲ ဘာလို႔ဖြင့္ၾကည့္ရေသးတုန္း ေခြးေကာင္ေလးရဲ႕” “ဟီးဟီး… အဲဒါက က်ေနာ္ဝါသနာပါတာကိုး တီခ်ယ္ရဲ႕” က်ေနာ့ကို မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္ ဆရာသမားေရ… အေျခအေနကေတာ့ ဟန္ၿပီနဲ႔တူတယ္။ ဘယ္အသက္အ႐ြယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္မေတြရဲ႕ မ်က္ေစာင္းဟာ ေယာက္်ားေတြကို အရည္ေပ်ာ္ေစဖို႔ အထူးတလည္ ဖန္တီးေနစရာမလိုေလာက္ဖူးလို႔ ထင္တယ္ကိုယ့္ဆရာေရ။ က်ေနာ့မွာ အလိုလိုေနရင္း ေမာလ်လာတယ္။

“ကဲကဲ ခုန ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ အေအးျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ေပါ့ဟုတ္လား” “ေတာ္ပါၿပီတီခ်ယ္ က်ေနာ့ကို ေရပဲ ေပးပါ.” “အိုေခ” ေရတခြက္ သြားယူလာၿပီး က်ေနာ့ကိုတိုက္တယ္။ “ကဲ .. ဆရာေလး အေမာေျဖၿပီးသြားရင္ ဖုန္းေလး ဆက္ျပင္လိုက္ဦး ဟုတ္လား ခုန မင္းေဒါင္းလုဒ္ လုပ္ထားတာ ၿပီးၿပီနဲ႔ တူတယ္” “ဟုတ္ဟုတ္” ဒီလို ကိုယ့္ဆရာရဲ႕ တီခ်ယ္မိုးရဲ႕ ကြန္တို ဧည့္ခန္းမွာ ဆိုဖာဆက္တီ တစ္စုံ နဲ႔ အလယ္မွာ မွန္စားပြဲ တစ္ခု ရွိတယ္။ ပထမ က်ေနာ္က အိမ္အတြင္းထဲကို ေက်ာေပးထားတဲ့ ခုံမွာ ထိုင္ေနတာ။ အခုက သူက က်ေနာ္ ခုန ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္ ေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ေလာေလာဆယ္ တီခ်ယ္မိုး နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ခုံမွာ ထိုင္ေနတာပါ။

တီခ်ယ္မိုးက သူ႔ဘက္လွည့္ၿပီးခ်ထားတဲ့ လပ္ေတာ့ ကို က်ေနာ့ဘက္လွည့္ေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္းခုန ေဒါင္းထားတဲ့ ဖိုင္ေတြလိုက္ရွာဖို႔ကြန္ျပဴတာဆီ မ်က္ႏွာမူလိုက္တယ္။ တီခ်ယ္ကေတာ့ ဘယ္မွမသြားေတာ့ပဲနဲ႔ အေရွ႕မွာ ပဲ ထိုင္ေနေတာ့တာ ကိုယ့္ဆရာ။ စိတ္ထဲမွာ မၾကာခင္တခုခု ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ ႀကိဳသိေနေပမဲ့ ဘယ္ကဘယ္လိုစရမွန္း မသိဘူးျဖစ္ေနတာ။ ကြန္ျပဴတာမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ။ ဟုတ္ပါတယ္ ကိုယ့္ဆရာမွန္းထားသလိုပါပဲ က်ေနာ္သြားေနတုန္း တီခ်ယ္မိုးႀကီး ၾကည့္ေနပုံရတဲ့ ဆင္းရဲသားကား တစ္ခုပါပဲ။ က်ေနာ္ ၿပဳံးေစ့ေစ့ မ်က္ႏွာလုပ္ၿပီး တီခ်ယ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ တီခ်ယ္က က်ေနာ့ ဘက္ကို ထလာတယ္။ ေဘးေတာ့ က်ေနာ့ေဘး ကို ေစြ႕ခနဲ႔ ဝင္ထိုင္တာ ကိုယ့္ဆရာေရ .. က်ေနာ္ ရင္ထဲ တဒုတ္ဒုတ္ခုန္လာသလို အငယ္ေကာင္ရဲ႕ ထိပ္က ေသြးေတြကလည္း တဒိတ္တဒိတ္ တိုးေနတယ္။

က်ေနာ္ အသိလြတ္သြားသလို ျဖစ္သြားေပမဲ့ က်ေနာ့လက္ေမာင္းကို တီခ်ယ့္ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြတဲ့ ပြတ္တိုက္မိသြားတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း သိေနရပါတယ္။ က်ေနာ္ တီခ်ယ့္ကို ဆြဲဖက္လိုက္တယ္ “က်ေနာ့ကို ခြင့္လြတ္ပါတီခ်ယ္… ဘယ္လိုမွ စိတ္ထိန္းလို႔ မရေတာ့လို႔ပါ” က်ေနာ္က ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္ေတာ့ တီခ်ယ္က က်ေနာ့နားကို ကပ္ၿပီးေတာ့ “တို႔လည္း ဟန္မေဆာင္ေတာ့ပါဘူး ေဘဘီရယ္” နား႐ြက္နားကို ႏႈပ္ခမ္းေလးနဲ႔ မထိတထိလုပ္ၿပီး ေျပာတာဗ်ား က်ေနာ္လည္း တီခ်ယ့္ဂါဝန္ေတြ ကိုေတာင္ မလွန္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဂါဝန္ေပၚမွာ ဖုထေနတဲ့ တီခ်ယ့္လုံးဝန္းၿပီးေတာ့ ဝင္းအယ္ေနတဲ့ ႏို႔ေတြကို ငုံစုပ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ႏို႔တဘက္ကိုေတာ့ က်ေနာ့လက္ေတြနဲ႔ အငမ္းမရ ဆုပ္နယ္ပစ္တာေပါ့။

ေနာက္ဆုံး က်ေနာမေနႏိုင္လို႔ တီခ်ယ့္ ဂါဝတ္ကို သြားနဲ႔ ကိုက္ၿပီး ဆြဲၿဖဲပစ္လိုက္တယ္။ “ၿဗိ” “အို” ဂါဝန္ၿပဲတဲ့ အသံနဲ႔ တီခ်ယ့္ အာေမတိတ္သံ အဆုံးမွာ ျဖဴရွင္းဝင္းဝါတဲ့ တီခ်ယ့္ ရတနာ ရင္သား ေတြကို က်ေနာ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ျမင္လိုက္ရတာပါပဲ ကိုယ့္ဆရာေရ။ ညိဳဝန္းေနတဲ့ တီခ်ယ့္ႏိုးသီးေခါင္းေလးေတြဟာ က်ေနာ့ရဲ႕ ႏႈပ္ခမ္းသားေတြနဲ႔ ထိကပ္ထားရလိမ့္မယ္ ဆိုတာ ဟိုးအရင္ သူ႔တပည့္ဘဝတုန္းက စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ဖူးခဲ့တာပါ။ သူ႔ႏို႔သီးေခါင္းေဘးတဝိုက္မွာ က်ေနာ့ လွ်ာထိပ္ဖ်ားေလးနဲ႔ ကႀကီးခေခြးေတြ ေရးေတာ့ က်ေနာ့ဆံပင္ေတြကို ေဆာင့္ဆြဲတာဗ်။

ဆရာသမား ႀကဳံဖူးလားေတာ့မသိဘူး။ သူေဆာင့္ဆြဲတာ နာေပမဲ့ က်ေနာ္က နာက်င္တဲ့ ေဝဒနာကို မခံစားရပဲ သူ႔ႏို႔ေတြကို ပိုပိုၿပီးေတာ့ပဲ စို႔ခ်င္လာတယ္။ တီခ်ယ္မိုးရဲ႕ ႏို႔ေတြကို ဘယ္ျပန္ဘာျပန္ စို႔ေနရင္းက ေပါင္ၾကားထဲကို စမ္းၾကည့္လိုက္ေတြ႕ အရည္ေတြကို စိုၿပီး႐ႊဲေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေအာက္ကို အလွည့္မေပးေတာ့ပဲ တန္းၿပီးလုပ္ေတာ့ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ က ေဘာင္းဘီေတြ ခြၽတ္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္ တီခ်ယ္မိုးက က်ေနာ့ေကာင္ႀကီးကို သူ႔လက္နဲ႔ ဖမ္းဆြဲၿပီးေတာ့ အား ငုံစုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အား က်ေနာ့မွာ ေဆြမ်ိဳးကို ေမ့ေရာကိုယ့္ဆရာရယ္။ သူစုပ္ေပးတာေကာင္းလြန္းေတာ့ က်ေနာ့မွာ အားလုံးကို သတိလက္လြတ္ပါပဲ။ သူ႔ကိုလည္း မညႇာႏိုင္ေတာ့ပဲ ပါးစပ္ထဲကို ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး ထိုးထည့္မိတယ္။

က်ေနာ္ ထိုးထည့္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္ထုတ္တဲ့အခ်ိန္ ၾကားမွာ သူ အသက္ရႉတဲ့ အခ်ိန္ေတြက အားလုံး ကြက္တိပါပဲ။ တီခ်ယ္မိုးကို က်ေနာ္ ဒီတခ်က္နဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ဂါသြားတာ ကိုယ့္ဆရာရယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းလင္း ေျပာရရင္ အခုလို ပါးစပ္ကို တခါမွမွ အားရပါးရ မလိုးဖူးဘူး။ က်ေနာ္က ေဆာင့္သြင္းလိုက္တိုင္း “အြန္း . . အြန္း” ဆိုၿပီး တီခ်ယ့္ရယ့္ေအာ္သံက စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္တက္ႂကြေစတယ္။

“ေဘဘီ တို႔ကို ခ်စ္ေပးေတာ့” ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း လွဲခ်လိုက္တဲ့တီခ်ယ္မိုးရဲ႕ စကားတခြန္းမွာ က်ေနာ္က စက္႐ုပ္လိုပဲ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ ဒူးေထာက္ဝင္ထိုင္ၿပီး အားရပါးရ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့တယ္။ တီခ်ယ္မိုးအိမ္မွာ က်ေနာ္ တညလုံး ေနျဖစ္သြားတယ္။ မနက္ မိုးလင္း အိပ္ယာထေတာ့ တီခ်ယ္မိုးက မႏိုးေသးဘူး။ ကပိုက႐ို အိပ္ေနတဲ့ တီခ်ယ္မိုးရဲ႕ ႏွဖူးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ေတာ့ ႏိုးလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့ကို သာသာၾကည္ၾကည္ရွိပုံမျပဘူး။ က်ေနာ့ ေနရာမွာ ဆိုရင္ေရာ ကိုယ့္ဆရာဘယ္လိုေနမလဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ တင္းသြားတယ္။ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာသစ္ ပလုပ္က်င္း ၿပီးေတာ့ အိမ္သာတက္တယ္။ သူ ဘာသူ စကားေျပာခ်င္ေျပာ မေျပာခ်င္ေနေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္႐ုံရွိတာပဲ။ အိမ္သာထဲက ထြက္လာေတာ့ တီခ်ယ္မိုး အဝတ္ေတြဘာေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လဲဝတ္ထားတာေတြ႕တယ္ဗ်။

တီရွပ္အသစ္ထည္နဲ႔ ထမီအနက္ေရာက္ေျပာင္ကို ဝတ္လို႔။ လက္ထဲ လည္း စာအိပ္ တလုံး။ အထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ ရွိပုံရပါတယ္ကိုယ့္ဆရာရယ္။ ေဆာ္ႀကီး ဘာဇယားေတြ ခင္းဖို႔ႀကံလည္းေတာ့ မသိဘူး။ သူ က်ေနာ့ကို ရယ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ အနားကပ္လာၿပီး က်ေနာ့ပါးကိုလက္တဘက္နဲ႔ ပြတ္တယ္။ “မေန႔က တို႔အရမ္း ေပ်ာ္တယ္ သိလား မင္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္” သူက က်ေနာ့ကို ေလ သံ ေလးနဲ႔ပဲေျပာတာပါ။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ “ဒါေပမဲ့ တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ေရရွည္ႀကီး ေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးမလား အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆို လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ မေခၚနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ တို႔ေတြ ဘယ္တုန္းကမွ မသိခဲ့ၾကသလိုေပါ့ ဟုတ္လား ဆရာတပည့္ ဆိုတာကေတာ့ နဂိုထဲက စိတ္ထဲမွာ မရွိဘူး မလား ဘယ္လိုမွ ေတာ့ သေဘာမထားနဲ႔ကြာ ဒါေလး ယူသြား” သူေပးတဲ့ စာအိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္တန္ေတြရွိမွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ ႏႈတ္ခမ္းကို တခ်က္တြန႔္လိုက္တယ္ ကိုယ့္ဆရာရယ္ မင္းသားလိုလို ဘာလိုလိုေပါ့ ၿပီးမွ သူ႔စာအိတ္ကို ဖတ္ခနဲ ဆြဲယူၿပီး အနားမွာရွိတဲ့ စားပြဲေပၚတင္လိုက္တယ္။

“အရာရာအားလုံးတီခ်ယ့္သေဘာပါပဲ” ေျပာၿပီး သူ႔ကိုက်ေနာ္ ဆြဲဖက္လိုက္တယ္။ တီခ်ယ္မိုး ေမွ်ာ္လင့္ထားပုံမေပၚဘူး။ ၿပီးမွ သူ႔တင္ပါးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးၿပီး “တပည့္ အမိုက္ကေလးကို တခါေလာက္ ထပ္ၿပီး ခြင့္လြတ္ဦးေနာ္ တီခ်ယ္” ေျပာၿပီး သူ႔အက်ႌေအာက္က ဘရာဇီယာကို က်ေနာ္ ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အက်ႌကို ဆြဲမၿပီး ႏို႔ေတြကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္စို႔ေတာ့တာ။ က်ေနာ့ကို ဘာမွကို ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး ႏွစ္မိနစ္ေလာက္စို႔ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ခုံေပၚတင္ၿပီးမွ ထမီကို ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ေပါင္ၾကားထဲ ေခါင္းဝင္ၿပီး အေစ့ထိပ္ကေလးကို ဆြဲစုပ္ျပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ လွ်ာကို အတြင္းနံရံေတြ တေလွ်ာက္ ကစားၿပီး အားရပါးရ ဂ်ာပစ္လိုက္တယ္ ကိုယ့္ဆရာရယ္။ သူ႔ကို ဂ်ာလို႔ အားရၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့ ေဘာင္းဘီကို မခြၽတ္ပဲ ပစၥည္းထုတ္ၿပီး တီခ်ယ့္ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။

ေၾသာ္ ကိုယ္ဆရာကလည္း မစုပ္ပဲ ေနမလား စုတ္တာေပါ့။ စုပ္တာမွ အားရပါးရကိုစုပ္တာ။ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ခံလို႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေကာ့ေကာ့ေကာ့ထိုးေပးေနလိုက္တယ္။ နည္းနည္း ၾကာသြားၿပီးမွ တီခ်ယ္မိုးႀကီးကို မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး ႏႈပ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းရင္း လက္တဘက္နဲ႔ ေပါင္ၾကားထဲကို ကလိေပးေနလိုက္တယ္။ တီခ်ယ္မိုးႀကီးဆိုတာဗ်ာ… အရည္ေတြကို ႐ႊဲနစ္ေနတာပဲ။ အခုထိေတာ့ က်ေနာ့ကို ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ နမ္းေနတာကို ရပ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို လက္နဲ႔ ဆြဲလွည့္ၿပီး ခုံေပၚပို ကုန္းသလိုျဖစ္ေအာင္ထားလိုက္ၿပီး အေနာက္က ေန ေတ့ၿပီး ေဆာ္ပစ္တယ္ ကိုယ့္ဆရာရယ္။ အားပါးပါး ညက လုပ္တာေတြထပ္ေတာင္ ပိုေကာင္းေနသလိုပဲ။ တစ္မိနစ္ခြဲ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ လုပ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ရပ္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထား ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေနလိုက္ၿပီးမွ ႏွဖူးကို တခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။ “တီခ်ယ္ . . က်ေနာ္ ပိုင္းလုံး မဟုတ္ဘူး က်ေနာ့ကို အဲလို လာလုပ္လို႔မရဘူးသိလား အဲဒီပိုက္ဆံေတြလည္း ယူဖို႔ အစီအစဥ္မရွိဘူး၊ ေနာက္လည္း လမ္းေတြ႕ရင္ ေခၚဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔ေနာ္ က်ေနာ္ တို႔ ဇာတ္လမ္း ဒီမွာျပတ္ၿပီ” ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း အဲဒီကေန ထြက္လာခဲ့တယ္ ကိုယ့္ဆရာရယ္။ က်ေနာ္ ဘဝမွာ ေဆာ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ႀကဳံဖူးပါတယ္။ တခါမွ ဒီလို ဆက္ဆံတာမ်ိဳး မခံဖူးပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ တင္းသြားလို႔ က်ေနာ္ ျပန္တုန႔္ျပန္တာ လမ္းလြဲေကာင္းလဲ လြဲႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ ေနာက္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ ဆင္ျခင္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ေတာ့ စိတ္ထဲက ေတြးျဖစ္ပါေတာ့တယ္…။ ၿပီးပါၿပီ.ခရပ္ဒစ္..