အခန်းထဲမှာ လူတစ်ယောက် ရောက်နေတယ်ဆိုတာ ဦးဘသော် သိတယ်။ သိမှာပေါ့ အသံတွေ ထွက်နေတာကိုး။ ယာဉ်မောင်းမောင်စိုးသိုက်ရဲ့ အိမ်ခန်းဆောင်လေးထဲက ထွက်နေတာ မနီလာ အသံမှန်းလည်း သိတယ်။ “မမ ကို လိုးပါ မောင်ရယ်။ ကြမ်းကြမ်းလေးနော်။ အား အား ရှီး ရှီး” ဦးဘသော် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာခဲ့တယ်။ သူသိတာက သူ ဒါကို အရမ်းကြည့်ချင်တာပဲ။ အသံလေး ကြားနေတာနဲ့တင် တော်တော်စိတ်တွေ တမျိုးဖြစ်လာတာကိုး။ မဖြစ်ဘူး သူဒါကို မြင်ရမှကို ဖြစ်မယ်။ မောင်စိုးသိုက် ရဲ့ အိမ်ခန်းဆောင်လေးပေါ် မတက်တော့ဘဲ ဘေးကနေ ပတ်သွားလိုက်တယ်။ အသံမထွက်အောင် အသာလေး နင်းပြီး ခေါင်းရင်းကို သွားလိုက်တယ်။ ပြတင်းပိတ်ထားတယ်။ အထဲက လိုက်ကာ ပါးပါးလေး တပ်ထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ လိုက်ကာကြားထဲကနေ ဘာတွေ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို သေချာကြည့်လို့ရတယ်။ အသံကတော့ နည်းနည်းတိုးသွားတယ်။ မနီလာဟာ အသက် ၄၅နှစ်အရွယ် မြန်မာအမျိုးသမီးတို့ရဲ့ ထုံးစံ နည်းနည်းဖိုင့်ပြီး ဗိုက်ပူစ ပြုနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ တော်တော်ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ပုံစံပဲ။ ဦးဘသော်ဟာ မနီလာကိုကြည့်ရင် တံတွေးတွေ မျိုချလိုက်ရတယ်။ သူ့ကို ဒါမျိုး မမြင်ရတာ သူ့အသံဒါမျိုး မကြားရတာ၊ ဒါမှမဟုတ် နားမထောင်မိတာတောင် အတော်ကြာပေါ့။ မနီလာ ဟာ မောင်စိုးသိုက် အိပ်ရာပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ထားတယ်။ မောင်စိုးသိုက်က နောက်ကနေ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်နဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတ် ဆောင့်ပေးနေတယ်။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတဲ့ နို့ကြီးတွေကို မြင်ရင်း ဦးဘသော် အောက်ကဟာကြီး မာကျောလာတာကို သတိထားမိတယ်။ သူ့ကို တစ်ယောက် ယောက်က လက်နဲ့ မဆွပေးမချင်း ခုလို ထောင်ထလာတာမျိုး မဖြစ်တာ နှစ်တော်တော်တောင် ကြာပြီ။ လက်နဲ့ ထိပ်ကို ကိုင်ကြည့်တာ အရည်တွေတောင် စိုစိလာတယ်ဟ။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း မနီလာ ကောင်းကောင်း သွားတာကို ကြည့်ရတာ အရသာပဲ။ မနီလာ ဟာ လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ လေးဘက်ထောက်ထားပြီး သူ့နို့ကြီးတွေကို သူပြန်နယ်နေတယ်။ “မောင် ရေ မမ အယက်ခံချင်တယ်” “ဟုတ် မမ” လုပ်နေရင်း မောင်စိုးသိုက်ဟာ ခုတင်အောက်ဘက်ဆင်းပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မနီလာက ပေါင်ကို ကားပေးထားတယ်။ မောင်စိုးသိုက် ဟာ ပထမပိုင်း မနီလာရဲ့ ရင်သားတွေကို အရင်စို့ပေးနေတယ်။ မနီလာ ဟာ အော်လိုက်တာ အသံကို စုံနေတာပဲ။ တော်တော်ကောင်းနေတယ် ထင်ရဲ့။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဗိုက်ကိုယက်ပေးနေတယ်။ “မမ ကျွန်တော် အဖုတ်ကြီးကို ယက်လိုက်ရမလား” “ပတ်ပတ်စက်စက် ပြောပေးပါ မောင်ရယ်။ မမ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်လိုက်စမ်းပါ။ အား ရှီး” မောင်စိုးသိုက်ဟာ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နို့အုံကြီးကို ဆွဲညှစ်ထားရင်း အမွှေးမဲမဲကြီးတွေကြားထဲ ခေါင်းကို နှစ်ချလိုက်တယ်။ ခေါင်းက ငုံ့လိုက်နိမ့်လိုက်နဲ့ ယက်လိုက်၊ အစေ့ကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက် လုပ်နေတာပေါ့။
“ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်။ မောင်ရယ်။ အား အား အား။ ကြိုက်တယ် ကြိုက်တယ်။ စုပ်လိုက်စမ်း စုပ်စမ်း” မနီလာဟာ ရုတ်တရက် ထလိုက်ပြီး မောင်စိုးသိုက် ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ယူစုပ်နေတယ်။ မောင်စိုးသိုက် က မနီလာ ရဲ့ ခေါင်းကို ပြန်ကိုင်ထားတာပေါ့။ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ဖီ ပြွတ် ဖီ မနီလာဟာ တဆတ်ဆတ်တောင်နေတဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို ယူပြီး တံတွေးနဲ့ ထွေးလိုက် ငုံပြီးစုပ်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ၄ မိနစ်လောက် ကြာမလားမသိဘူး စိတ်ကြိုက်ကို စုပ်နေတာ။ ကောင်းလိုက်တာ မနီလာရယ်။ ဦးဘသော် ဟာ သူ့ပေါင်ကြားထဲက ပစ္စည်းကြီးကို ဂွင်းတိုက်နေလိုက်တယ်။ သူဒီလို စိတ်ပါလက်ပါ မရှိတာ ကြာပါပြီကော။ “မမ ခဏရပ်ပါဦး ကျွန်တော် ပြီးချင်နေပြီ။ အား အား” မနီလာ က ပါးစပ်ထဲက မောင်စိုးသိုက် ပစ္စည်းကို ပြန်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ “မောင်လေး စိတ်ကြိုက်သာ ခံစားစမ်းပါ။ မမ ကို အားမနာနဲ့” လို့ ပြောပြီး ပစ္စည်းကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးတော့ ဆက်တိုက်ထုပေးတယ်။ သူ့မျက်နှာနဲ့ ပါးစပ်ဆီကိုလည်း ချိန်ထားတာပေါ့။ ပြီးတော့မယ် မမ အားအား ပြီးပြီ ပြီးပြီ အားအား မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ သုတ်ရည်များဟာ အထွေးလိုက်ကို မနီလာရဲ့ မျက်နှာကြီးပေါ် သွားစင်တယ်။ တော်တော်များများကလည်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ မနီလာ ဟာ ပြီးသွားတဲ့ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို အဆာပိတ် ပြန်စုပ်နေတယ်။ အသံအကျယ်ကြီးပဲ ရှလွတ် ရှလွတ်နဲ့။ မောင်စိုးသိုက် ကတော့ အရုပ်ကြိုးပြတ်။ ဦးဘသော်လည်း ပြီးသွားတယ်။ ပုဆိုးတွေတောင် ပေကုန်တယ်။ မနီလာ ဟာ အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပြီး သူ့အိပ်ထဲက သောင်းတန်တချို့ကို ထုတ်ပေးနေတယ်။ “မမ သိပ်ကို ကျေနပ်သွားတယ်မောင်ရယ်။ ကဲ မုန့်ဖိုးယူပါဦး ကိုယ်တော်လေး။ မမလည်း မင်းအဘ က မဖြည့်ဆည်းပေးတာကြာလို့ သိပ်ကို ဆာနေတာ” “မယူပါရစေနဲ့ မမရယ်။ ကျွန်တော် က မမ ကို ချစ်လို့ လုပ်ပေးတာပါ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်လည်း လုပ်ချင်လို့ပါ။ ကျွန်တော် သူများ မယားကို ကြာခိုပေမယ့် ချူတော့မစားပါဘူး။ ကဲ မမပြန်တော့။ အဘ ပြန်လာတော့မယ်နော်။ ချစ်တယ်” မောင်စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်တယ်။ ဦးဘသော် က တော့ ချောင်းကြည့်ရတာကို သူဘယ်လောက် ကျေနပ်သလဲဆိုတာ ပြန်ပြီး အံ့သြနေမိတယ်။ “အဘ ခေါ်တယ် ဆိုလို့ပါ” မောင်စိုးသိုက် က မတ်တပ်လေးရပ်လို့ လက်ကလေးနောက်ပစ်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ “အေး မောင်စိုးသိုက် လာပါဦး ထိုင်ပါဦး” ဦးဘသော် က သူ့ဇနီး မနီလာနဲ့ အတူ ထိုင်နေတဲ့ စားပွဲဝိုင်း ကုလားထိုင်တွေထဲက လွတ်နေတဲ့ ထိုင်ခုံတစ်ခုကို ပြလိုက်တယ်။ မောင်စိုးသိုက်ခမျာ မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်နဲ့။ သူတို့ ခိုးစားနေတာကို ဦးဘသော်ကြီး သိသွားလို့လား။ အမနီလာ ကတော့ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ပဲ။ ဘာများဖြစ်လို့ပါလိမ့်။ မောင်စိုးသိုက် ဟာ သူ့ကျေးဇူးရှင် ဆရာ ဦးဘသော် ရဲ့ ဇနီး နဲ့ ဖြစ်နေတာကြောင့် စိတ်ထဲမှာ အမြဲတမ်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတယ်။ ဦးဘသော်ပြတဲ့ ထိုင်ခုံမှာ မောင်စိုးသိုက် က ကျုံ့ကျုံ့လေး ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ “ဘယ်လိုလဲ မင်းမမနီလာနဲ့ ချစ်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား” “ဗျာ ဟို ဟို ဟိုလေ” မနီလာက ပြုံးပြီးတော့ ခေါင်းညိမ့်ပြတယ်။ “အစ်ကိုကြီးက မမတို့ နှစ်ယောက်ကို အနှောက်အယှက် မပေးပါဘူးတဲ့။ သူက မောင်စိုးသိုက် မမနဲ့ နေပေးနေတာကို ကျေးဇူးတင်ပါသတဲ့။ ဒါကြောင့် မကြောက်ပါနဲ့ မောင်လေးရဲ့” မောင်စိုးသိုက် မျက်စိလည်သွားတယ်။ လူကြီးကတော်ကို ယာဉ်မောင်းက ကြာခိုမိတာ ခုဆိုရင် မဖမ်းချုပ်တဲ့အပြင် ကျေးဇူးတောင် တင်တယ်ဆိုပဲ။ ဦးဘသော်က ဆက်ပြောတယ်။ “တစ်ခုပဲရှိတယ် မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ မင်းရဲ့ ဝန်ထမ်း လိုင်းခန်းလေးထဲမှာ တွေ့နေတာတော့ မကောင်းဘူး။ တော်ကြာ တခြားသူတွေ သိသွားရင် ကိုယ်လည်း မကောင်းဘူး။ ကိုယ်ရှိတဲ့ အချိန် မောင်ရင့်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်။
မင်းနဲ့ မမ နီလာနဲ့ အိမ်ကြီးပေါ်မှာပဲ တွေ့ကြပေါ့” လူကြီးအိမ်ထဲက ထွက်လာတော့ မောင်စိုးသိုက်ဟာ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေတယ်။ အဘ က သူ့ကို စိတ်မဆိုးတဲ့အပြင် သူရှိတဲ့အချိန် လာတွေ့ခွင့်တောင် ပေးလိုက်သေးတယ်။ ဘယ်လိုပါလိမ့်။ ညပိုင်း အလုပ်ဆင်းချိန်ရောက်တော့ မောင်စိုးသိုက်ကို မမနီလာက ဖုန်းနဲ့လှမ်းခေါ်တယ်။ အိမ်ကြီးထဲကို ပြန်သွားရတာပေါ့။ အိမ်ကြီးထဲက ဝန်ထမ်းတွေ တစ်ယောက်မှ မရှိတော့ဘူး။ အားလုံးက အလုပ်သမားတန်းလျားကို ပြန်ကုန်ကြပြီ။ မောင်စိုးသိုက် ဝင်လာတော့ မနီလာက ထမင်းစားခန်းထဲကို လှမ်းခေါ်တယ်။ ထမင်းဝိုင်းပေါ်မှာ အကောင်းစားအမြည်းတွေ ပြည့်လို့ပါလား။ ဘာတံဆိပ်မှန်းတောင် မသိတဲ့ နိုင်ငံခြား အရက်ပုလင်းကြီးလည်း ထောင်ထားတယ်။ “ကဲ မောင်စိုးသိုက် မင်း နည်းနည်းပါးပါး သောက်တတ်တယ်မဟုတ်လား ချကွာ။ ဒီပုလင်းက ငါ့ကို တပည့်တစ်ယောက် လာကန်တော့ထားတာ။ အစစ်ကွ” “ဟုတ် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့အဘ” နို့အုံဖြူဖြူကြီးကို တမင်မပေါ်ပေါ်အောင် ဇာပါးပါးလေး ဝတ်ထားတဲ့ မနီလာက ဦးဘသော်နဲ့ မောင်စိုးသိုက် ကို အရက်ငှဲ့ပေးတယ်။ ဦးဘသော်နဲ့ မောင်စိုးသိုက် ဟာ အရက်လေးသောက်လိုက် ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်လေးတွေ ပြောလိုက်နဲ့ အရက်ဝိုင်းက အရှိန်လေး တက်လာနေတယ်။ မနီလာက မောင်စိုးသိုက် နားထိုင်ပြီး လက်မောင်းလေးကို နမ်းလိုက်။ အောက်ကနေ ဂွေး ကို နိူက်လိုက် လုပ်နေတော့ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မျက်နှာတွေပူလို့။ ဦးဘသော် က တော့ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ “ကဲကဲ မင်းတို့ နှစ်ယောက် သွားနားကြတော့။ ကိုယ်နဲ့ မနီလာရဲ့ အခန်းမှာ နားလို့ရတယ်။ တံခါးတော့ ဖွင့်ထားကွာ။ ကိုယ်အသံလေးတွေ ကြားရတာပေါ့။ မီးပိတ်ချင်ပိတ်ကြပါတဲ့။ မနီလာကတော့ ကလေးမလေး တစ်ယောက်လို မောင်စိုးသိုက်လက်ကို ဆွဲပြီး သွက်သွက်လေး ရှေ့က ဦးဆောင် ထွက်သွားတယ်။ “လာမောင် မမ နောက်လိုက်ခဲ့တဲ့” ဦးဘသော် နဲ့ မနီလာ တို့ရဲ့ အိပ်ခန်းဟာ အိမ်တစ်လုံးစာလောက်ရှိတယ်။ အိပ်ရာကြီးကလည်း ၁၅ ပေ ပတ်လည်လောက်များ ရှိမလားမသိဘူး။ ဒီလိုနေရာမျိုးပေါ်က မနီလာ ဟာ လူလစ်တိုင်း သူ့ရဲ့ အလုပ်သမား တန်းလျားအခန်းလေးကို ရောက်ရောက်လာတာ အံ့သြမိပါရဲ့။ ပိုအံ့သြဖို့ကောင်းတာက သူ့လို ယာဉ်မောင်း တစ်ယောက်ကို ဦးဘသော်က သူ့အိပ်ရာပေါ်ကို သူ့ဇနီးနဲ့ လွှတ်ပေးတာပဲ။ မသောက်ဖူးတဲ့ အကောင်းစား အရက်ပုလင်းရဲ့ သင်းသင်းလေးမူးနေတာရော၊ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရော၊ ဇာဂါဝန်အတိုလေး နဲ့ လုပ်ချင်စရာ ဖြစ်နေတဲ့ မနီလာကြောင့်ရော မောင်စိုးသိုက် ဟာ ဒါတွေကို မစဉ်းစားတော့ဘူး။ မနီလာရဲ့ ခါးကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး လည်ပင်းကို စစုပ်တော့တယ်။ မောင်စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ကို သိပ်ကြိုက်တာပဲ။ ရေမွှေးအကောင်းစားနံ့နဲ့ ချွေးနံ့လေး ရောနေတာ။ လည်ပင်းကို စုပ်ထားရင် လျှာကြီးနဲ့ လည်ပင်းကြောတစ်လျှောက် လိုက်သပ်ပေးလိုက်တယ်။ ၂ မိနစ်လောက် ပြင်းပြင်းလေး လုပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့ကို ဖက်ထားတဲ့ မနီလာရဲ့ လက်တွေက တင်းကျပ်လာပြီး လိုက်ကုပ်ခြစ်တော့တယ်။ “အား အား အား အမလေးနော် အား အား” သူ့ယောင်္ကျား အပြင်ကနေ ကြည့်နေမှန်း သိလို့လား၊ အလုပ်သမား တန်းလျားထဲမှာထက် ပိုလွတ်လပ်လို့လား မပြောတတ်ဘူး။ မနီလာဟာ ပိုပြီး ထန်ပြနေသလိုပဲ။ မနီလာဟာ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ လည်ကုပ်ကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ငုံ့ကျလာတဲ့ မောင်စိုးသိုက် မျက်နှာအနှံ့လိုက်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ လျှာပါ ထွက်လာပြီး လိုက်ယက်တော့တာပဲ။
ကဲ လျှာခြင်း နမ်းတာ စပါပြီ။ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မနီလာရဲ့ လျှာကြီးနဲ့ ထိလိုက်တိုင်း ရူးမတက်အောင် ထန်လာတယ်။ တစ်ယောက်လျှာကို တစ်ယောက် ပလွတ် ပလွတ်နဲ့ စုပ်နေတာ ၁၀ မိနစ်လောက်တောင် ကြာမလား မသိဘူး လျှာတွေတောင် ညောင်းလာတယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ရာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ မီးရောင်ဖျဖျ လေး လင်းနေတဲ့ အခန်းထဲကို အပြင်ကနေ ဦးဘသော် တစ်ယောက် ကြည့်နေတယ်။ တကယ်တော့ သူကုတင်ဘေးကနေ သွားကြည့်ချင်တာ။ ဒါပေမဲ့ မောင်စိုးသိုက်နဲ့ မနီလာ အနှောက်အယှက် ဖြစ်မှာ စိုးလို့ အခန်းအပြင်ကနေပဲ ဒရင်းဘတ်လေးပေါ် လှဲရင်း မိန်ဖျဖျမြင်ကွင်းကို လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ဒါကို ကြည့်နေရတာ သူ့ ကိုယ်ထဲမှာ စူးစူးနစ်နစ်ကို ကြိုက်တယ်။ အလုပ်များလှတဲ့ တာဝန်ကြီးသူ ဦးဘသော်ဟာ ခုလောက် လိင်စိတ်မပေါ်မိတာ ကြာပြီ။ ခုတော့ သိပ်အရသာ ရှိတာပဲ။ ကြည့်ပါလား မောင်စိုးသိုက်ဟာ သူ့မိန်းမ ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ နယ်နေပြီ။ အစကတည်းက ထန်တဲ့ မနီလာဟာ တအီးအီး တအားအား နဲ့ အသံစုံတွေနေတယ်။ နယ်နေရင်း အားမရဖြစ်လာတဲ့ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မနီလာရဲ့ နို့ကြီးတစ်ဖက်ကို ညှစ်ထားပြီး တစ်ဖက်ကို အားရပါးရ စို့လေရဲ့။ “မောင် အရမ်းကြိုက်တယ်။ မောင်ရေ။ မမ ကြိုက်တယ်။ အားကုန်စို့လိုက်ပါ။” နို့စို့ခံနေရင်း မနီလာဟာ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို ပုဆိုးအပြင်ကနေ ကိုင်ပေးနေတယ်။ နောက်တော့ မနီလာဟာ ကုတင်အောက်ကို ဆင်းပြီး ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်တယ်။ မောင်စိုးသိုက်က မတ်တပ်ရပ်လျက်ပေါ့။ မနီလာ ဟာ မောင်စိုးသိုက် ပစ္စည်းထောင်ထောင်ကြီးကို စုပ်ပေးရင်း ရှေ့တို့နောက်ဆုတ် လုပ်လေရဲ့။ ခေါင်းကြီးကို ပေါင်ရင်းအောက်ဝင်ပြီး ဥတွေကိုပါ လိုက်စုပ်တာ။ “မောင် မမ ပါးစပ်ကို လိုးပါနော်” မောင်စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ လုပ်နေပါပြီ။ဇစ် ဇစ် ဇစ် ဇစ် နဲ့ အသံတွေ တောင်ကြားရတယ်။ ဦးဘသော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ထုပြီလေ။ “မောင် လိုးပေးပါတော့” မနီလာ က ပြောလိုက်တယ်။ “မောင် စောက်ဖုတ်ယက်ဦးမယ်လေ မမရဲ့” “နောက်မှ ယက်တော့ ကလေးရယ်။ မမ တအားကို ဖြစ်နေပြီ ခုပဲ လိုးပါတော့” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မနီလာ ဟာ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်လှန် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲပေးလိုက်တယ်။ မနီလာ ဟာ ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့် ဝပေမယ့် လူကြီးကတော်ပီပီ ရုပ်ကလည်းချော၊ မင်းကြိုက်စိုးကြိုက် အသားအရေကြီးနဲ့ ဆိုတော့ ခုန်အုပ်ချင်စရာကြီးပေါ့။ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မချွတ်ရသေးတဲ့ သူ့အင်္ကျီကို အကုန်ချွတ်ပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပေါ်ကနေ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး သူ့ ပစ္စည်းတံကြီးကို မနီလာရဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တောနက်နက် အဖုတ်ကြီးထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ “အား အား အား မောင်ရယ် ဘယ်တော့မှ မရိုးဘူး” မောင်စိုးသိုက် ဟာ အပေါ်ကနေ လှေကြီးထိုးနဲ့ပဲ တစ်ချက်ခြင်း ဖြည်းဖြည်းညှောင့်လိုက်၊ ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက် လုပ်နေတယ်။ အထဲက မနီလာရဲ့ ပစ္စည်းကြီးက ညှစ်ပေးတာကြောင့် အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေပုံ ပေါ်တယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ ပုံစံ ပြောင်းကြတယ်။ မောင်စိုးသိုက် က အောက်နေလှဲလိုက်တယ်။ မနီလာက အပေါ်ကနေ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းထောင်ထောင်ကြီးပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အထက်အောက် ခါရင်း လုပ်ပေးနေသလို့ မောင်စိုးသိုက်ကလည်း အောက်နေ ပင့်ပင့်ပြီး ဆောင့်ပေးနေတယ်။ အပေးအယူ ညီလိုက်ကြတာ။ မနီလာက အပေါ်တက်ခုန်ပေးနေတော့ သူ့ရဲ့ နာမည်ကျော် နို့ကြီးနှစ်လုံးက တုန်တုန်နေတာပေါ့။ “မောင်ရေ မမ ပြီးချင်လာပြီ။ တူတူပြီးရအောင်နော်” မောင်စိုးသိုက်က အပေါ်က ပြန်တက်ပြီး မနီလာကို အားရပါးရ ပြန်ဆောင့်ပြန်ပြီ။ ဗြွတ် ဗြွတ် ဗြွတ်နဲ့ အသံတွေ အားအား အီးအီး အသံတွေက အခန်းလုံးညံလို့ပေါ့။ သူတို့နှစ်ယောက် ၅မိနစ်လောက် စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်ပြီးတဲ့အခါ နှစ်ယောက်လုံး ခြေပစ်လက်ပစ် ပြီးသွားကြတယ်။ မောင်စိုးသိုက် ရင်ခွင်ထဲကို ဝင်ရင်း မနီလာ အမောဖြေနေလေရဲ့။ “မမ ရေ။ အဘ ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး” “သူလည်း ခုလောက်ဆို ပြီးသွားလောက်ပြီ ကလေးရဲ့” မီးရောင်ဖျဖျလေးနဲ့ အခန်းထဲမှာ လူသားနှစ်ယောက် ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ။ အခန်းပြင်မှာလည်း ကျေနပ်စွာ ပြုံးနေတဲ့ လင်သားတစ်ယောက်။ ပြီးပါပြီ။
(Zawgyi)
အခန္းထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ဦးဘေသာ္ သိတယ္။ သိမွာေပါ့ အသံေတြ ထြက္ေနတာကိုး။ ယာဥ္ေမာင္းေမာင္စိုးသိုက္ ရဲ႕ အိမ္ခန္းေဆာင္ေလးထဲက ထြက္ေနတာ မနီလာ အသံမွန္းလည္း သိတယ္။ “မမ ကို လိုးပါ ေမာင္ရယ္။ ၾကမ္းၾကမ္းေလးေနာ္။ အား အား ရွီး ရွီး” ဦးဘေသာ္ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာခဲ့တယ္။ သူသိတာက သူ ဒါကို အရမ္း ၾကည့္ခ်င္တာပဲ။ အသံေလး ၾကားေနတာနဲ႔ တင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ေတြ တမ်ိဳးျဖစ္လာတာကိုး။ မျဖစ္ဘူး သူဒါကို ျမင္ရမွကို ျဖစ္မယ္။ ေမာင္စိုးသိုက္ ရဲ႕ အိမ္ခန္းေဆာင္ေလးေပၚ မတက္ေတာ့ဘဲ ေဘးကေန ပတ္သြားလိုက္တယ္။ အသံမထြက္ေအာင္ အသာေလး နင္းၿပီး ေခါင္းရင္းကို သြားလိုက္တယ္။ ျပတင္းပိတ္ထားတယ္။ အထဲက လိုက္ကာ ပါးပါးေလး တပ္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ လိုက္ကာၾကားထဲကေန ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ေသခ်ာၾကည့္လို႔ရတယ္။ အသံကေတာ့ နည္းနည္းတိုးသြားတယ္။ မနီလာ ဟာ အသက္ ၄၅ႏွစ္အ႐ြယ္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတို႔ရဲ႕ ထုံးစံ နည္းနည္းဖိုင့္ၿပီး ဗိုက္ပူစ ျပဳေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ပုံစံပဲ။ ဦးဘေသာ္ဟာ မနီလာကိုၾကည့္ရင္ တံေတြးေတြ မ်ိဳခ်လိုက္ရတယ္။ သူ႔ကို ဒါမ်ိဳး မျမင္ရတာ သူ႔အသံဒါမ်ိဳး မၾကားရတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ နားမေထာင္မိတာေတာင္ အေတာ္ၾကာေပါ့။ မနီလာ ဟာ ေမာင္စိုးသိုက္ အိပ္ရာေပၚမွာ ေလးဘက္ေထာက္ထားတယ္။ ေမာင္စိုးသိုက္က ေနာက္ကေန ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္နဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေဆာင့္ေပးေနတယ္။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း တုန္တုန္သြားတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြကို ျမင္ရင္း ဦးဘေသာ္ ေအာက္ကဟာႀကီး မာေက်ာလာတာကို သတိထားမိတယ္။ သူ႔ကို တစ္ေယာက္ ေယာက္က လက္နဲ႔ မဆြေပးမခ်င္း ခုလို ေထာင္ထလာတာမ်ိဳး မျဖစ္တာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ၾကာၿပီ။ လက္နဲ႔ ထိပ္ကို ကိုင္ၾကည့္တာ အရည္ေတြေတာင္ စိုစိလာတယ္ဟ။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း မနီလာ ေကာင္းေကာင္း သြားတာကို ၾကည့္ရတာ အရသာပဲ။ မနီလာ ဟာ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ေလးဘက္ေထာက္ထားၿပီး သူ႔ႏို႔ႀကီးေတြကို သူျပန္နယ္ေနတယ္။ “ေမာင္ ေရ မမ အယက္ခံခ်င္တယ္” “ဟုတ္ မမ” လုပ္ေနရင္း ေမာင္စိုးသိုက္ဟာ ခုတင္ေအာက္ဘက္ဆင္းၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ မနီလာက ေပါင္ကို ကားေပးထားတယ္။ ေမာင္စိုးသိုက္ ဟာ ပထမပိုင္း မနီလာရဲ႕ ရင္သားေတြကို အရင္စို႔ေပးေနတယ္။ မနီလာ ဟာ ေအာ္လိုက္တာ အသံကို စုံေနတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနတယ္ ထင္ရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဗိုက္ကိုယက္ေပးေနတယ္။ “မမ ကြၽန္ေတာ္ အဖုတ္ႀကီးကို ယက္လိုက္ရမလား” “ပတ္ပတ္စက္စက္ ေျပာေပးပါ ေမာင္ရယ္။ မမ ေစာက္ဖုတ္ကို အားရပါးရ ယက္လိုက္စမ္းပါ။ အား ရွီး” ေမာင္စိုးသိုက္ဟာ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ႏို႔အုံႀကီးကို ဆြဲညႇစ္ထားရင္း အေမႊးမဲမဲႀကီးေတြၾကားထဲ ေခါင္းကို ႏွစ္ခ်လိုက္တယ္။ ေခါင္းက ငုံ႔လိုက္နိမ့္လိုက္နဲ႔ ယက္လိုက္၊ အေစ့ႀကီးကို ႁပြတ္ကနဲ ႁပြတ္ကနဲ စုပ္လိုက္ လုပ္ေနတာေပါ့။
“ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ရယ္။ ေမာင္ရယ္။ အား အား အား။ ႀကိဳက္တယ္ ႀကိဳက္တယ္။ စုပ္လိုက္စမ္း စုပ္စမ္း” မနီလာဟာ ႐ုတ္တရက္ ထလိုက္ၿပီး ေမာင္စိုးသိုက္ ရဲ႕ ပစၥည္းႀကီးကို တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ယူစုပ္ေနတယ္။ ေမာင္စိုးသိုက္ က မနီလာ ရဲ႕ ေခါင္းကို ျပန္ကိုင္ထားတာေပါ့။ ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္ ဖီ ႁပြတ္ ဖီ မနီလာဟာ တဆတ္ဆတ္ေတာင္ေနတဲ့ ပစၥည္းႀကီးကို ယူၿပီး တံေတြးနဲ႔ ေထြးလိုက္ ငုံၿပီးစုပ္လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ ၄ မိနစ္ေလာက္ ၾကာမလားမသိဘူး စိတ္ႀကိဳက္ကို စုပ္ေနတာ။ ေကာင္းလိုက္တာ မနီလာရယ္။ ဦးဘေသာ္ ဟာ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲက ပစၥည္းႀကီးကို ဂြင္းတိုက္ေနလိုက္တယ္။ သူဒီလို စိတ္ပါလက္ပါ မရွိတာ ၾကာပါၿပီေကာ။ “မမ ခဏရပ္ပါဦး ကြၽန္ေတာ္ ၿပီးခ်င္ေနၿပီ။ အား အား” မနီလာ က ပါးစပ္ထဲက ေမာင္စိုးသိုက္ ပစၥည္းကို ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ “ေမာင္ေလး စိတ္ႀကိဳက္သာ ခံစားစမ္းပါ။ မမ ကို အားမနာနဲ႔” လို႔ ေျပာၿပီး ပစၥည္းကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီးေတာ့ ဆက္တိုက္ထုေပးတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ပါးစပ္ဆီကိုလည္း ခ်ိန္ထားတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့မယ္ မမ အားအား ၿပီးၿပီ ၿပီးၿပီ အားအား ေမာင္စိုးသိုက္ရဲ႕ သုတ္ရည္မ်ားဟာ အေထြးလိုက္ကို မနီလာရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးေပၚ သြားစင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ပါးစပ္ထဲ ဝင္သြားတယ္။ မနီလာ ဟာ ၿပီးသြားတဲ့ ေမာင္စိုးသိုက္ရဲ႕ ပစၥည္းႀကီးကို အဆာပိတ္ ျပန္စုပ္ေနတယ္။ အသံအက်ယ္ႀကီးပဲ ရွလြတ္ ရွလြတ္နဲ႔။ ေမာင္စိုးသိုက္ ကေတာ့ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္။ ဦးဘေသာ္လည္း ၿပီးသြားတယ္။ ပုဆိုးေတြေတာင္ ေပကုန္တယ္။ မနီလာ ဟာ အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္ၿပီး သူ႔အိပ္ထဲက ေသာင္းတန္တခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ေပးေနတယ္။ “မမ သိပ္ကို ေက်နပ္သြားတယ္ေမာင္ရယ္။ ကဲ မုန႔္ဖိုးယူပါဦး ကိုယ္ေတာ္ေလး။ မမလည္း မင္းအဘ က မျဖည့္ဆည္းေပးတာၾကာလို႔ သိပ္ကို ဆာေနတာ” “မယူပါရေစနဲ႔ မမရယ္။ ကြၽန္ေတာ္ က မမ ကို ခ်စ္လို႔ လုပ္ေပးတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း လုပ္ခ်င္လို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ သူမ်ား မယားကို ၾကာခိုေပမယ့္ ခ်ဴေတာ့မစားပါဘူး။ ကဲ မမျပန္ေတာ့။ အဘ ျပန္လာေတာ့မယ္ေနာ္။ ခ်စ္တယ္” ေမာင္စိုးသိုက္ ဟာ မနီလာရဲ႕ ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေမႊးေမႊးေပးလိုက္တယ္။ ဦးဘေသာ္ က ေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ရတာကို သူဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္သလဲဆိုတာ ျပန္ၿပီး အံ့ၾသေနမိတယ္။ “အဘ ေခၚတယ္ ဆိုလို႔ပါ” ေမာင္စိုးသိုက္ က မတ္တပ္ေလးရပ္လို႔ လက္ကေလးေနာက္ပစ္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ “ေအး ေမာင္စိုးသိုက္ လာပါဦး ထိုင္ပါဦး” ဦးဘေသာ္ က သူ႔ဇနီး မနီလာနဲ႔ အတူ ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲဝိုင္း ကုလားထိုင္ေတြထဲက လြတ္ေနတဲ့ ထိုင္ခုံတစ္ခုကို ျပလိုက္တယ္။ ေမာင္စိုးသိုက္ခမ်ာ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔။ သူတို႔ ခိုးစားေနတာကို ဦးဘေသာ္ႀကီး သိသြားလို႔လား။ အမနီလာ ကေတာ့ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ပဲ။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ ေမာင္စိုးသိုက္ ဟာ သူ႔ေက်းဇူးရွင္ ဆရာ ဦးဘေသာ္ ရဲ႕ ဇနီး နဲ႔ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ အၿမဲတမ္း အျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရတယ္။ ဦးဘေသာ္ျပတဲ့ ထိုင္ခုံမွာ ေမာင္စိုးသိုက္ က က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ “ဘယ္လိုလဲ မင္းမမနီလာနဲ႔ ခ်စ္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား” “ဗ်ာ ဟို ဟို ဟိုေလ” မနီလာက ၿပဳံးၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိမ့္ျပတယ္။ “အစ္ကိုႀကီးက မမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အေႏွာက္အယွက္ မေပးပါဘူးတဲ့။ သူက ေမာင္စိုးသိုက္ မမနဲ႔ ေနေပးေနတာကို ေက်းဇူးတင္ပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ မေၾကာက္ပါနဲ႔ ေမာင္ေလးရဲ႕” ေမာင္စိုးသိုက္ မ်က္စိလည္သြားတယ္။ လူႀကီးကေတာ္ကို ယာဥ္ေမာင္းက ၾကာခိုမိတာ ခုဆိုရင္ မဖမ္းခ်ဳပ္တဲ့အျပင္ ေက်းဇူးေတာင္ တင္တယ္ဆိုပဲ။ ဦးဘေသာ္က ဆက္ေျပာတယ္။ “တစ္ခုပဲရွိတယ္ ေမာင္စိုးသိုက္ရဲ႕ မင္းရဲ႕ ဝန္ထမ္း လိုင္းခန္းေလးထဲမွာ ေတြ႕ေနတာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ေတာ္ၾကာ တျခားသူေတြ သိသြားရင္ ကိုယ္လည္း မေကာင္းဘူး။ ကိုယ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ ေမာင္ရင့္ကို လွမ္းေခၚလိုက္မယ္။
မင္းနဲ႔ မမ နီလာနဲ႔ အိမ္ႀကီးေပၚမွာပဲ ေတြ႕ၾကေပါ့” လူႀကီးအိမ္ထဲက ထြက္လာေတာ့ ေမာင္စိုးသိုက္ဟာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ အဘ က သူ႔ကို စိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္ သူရွိတဲ့အခ်ိန္ လာေတြ႕ခြင့္ေတာင္ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ ညပိုင္း အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္စိုးသိုက္ကို မမနီလာက ဖုန္းနဲ႔လွမ္းေခၚတယ္။ အိမ္ႀကီးထဲကို ျပန္သြားရတာေပါ့။ အိမ္ႀကီးထဲက ဝန္ထမ္းေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ အားလုံးက အလုပ္သမားတန္းလ်ားကို ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ ေမာင္စိုးသိုက္ ဝင္လာေတာ့ မနီလာက ထမင္းစားခန္းထဲကို လွမ္းေခၚတယ္။ ထမင္းဝိုင္းေပၚမွာ အေကာင္းစားအျမည္းေတြ ျပည့္လို႔ပါလား။ ဘာတံဆိပ္မွန္းေတာင္ မသိတဲ့ ႏိုင္ငံျခား အရက္ပုလင္းႀကီးလည္း ေထာင္ထားတယ္။ “ကဲ ေမာင္စိုးသိုက္ မင္း နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္တတ္တယ္မဟုတ္လား ခ်ကြာ။ ဒီပုလင္းက ငါ့ကို တပည့္တစ္ေယာက္ လာကန္ေတာ့ထားတာ။ အစစ္ကြ” “ဟုတ္ ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့အဘ” ႏို႔အုံျဖဴျဖဴႀကီးကို တမင္မေပၚေပၚေအာင္ ဇာပါးပါးေလး ဝတ္ထားတဲ့ မနီလာက ဦးဘေသာ္နဲ႔ ေမာင္စိုးသိုက္ ကို အရက္ငွဲ႔ေပးတယ္။ ဦးဘေသာ္နဲ႔ ေမာင္စိုးသိုက္ ဟာ အရက္ေလးေသာက္လိုက္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေလးေတြ ေျပာလိုက္နဲ႔ အရက္ဝိုင္းက အရွိန္ေလး တက္လာေနတယ္။ မနီလာက ေမာင္စိုးသိုက္ နားထိုင္ၿပီး လက္ေမာင္းေလးကို နမ္းလိုက္။ ေအာက္ကေန ေဂြး ကို ႏိူက္လိုက္ လုပ္ေနေတာ့ ေမာင္စိုးသိုက္ဟာ မ်က္ႏွာေတြပူလို႔။ ဦးဘေသာ္ က ေတာ့ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ “ကဲကဲ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သြားနားၾကေတာ့။ ကိုယ္နဲ႔ မနီလာရဲ႕ အခန္းမွာ နားလို႔ရတယ္။ တံခါးေတာ့ ဖြင့္ထားကြာ။ ကိုယ္အသံေလးေတြ ၾကားရတာေပါ့။ မီးပိတ္ခ်င္ပိတ္ၾကပါတဲ့။ မနီလာကေတာ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္လို ေမာင္စိုးသိုက္လက္ကို ဆြဲၿပီး သြက္သြက္ေလး ေရွ႕က ဦးေဆာင္ ထြက္သြားတယ္။ “လာေမာင္ မမ ေနာက္လိုက္ခဲ့တဲ့” ဦးဘေသာ္ နဲ႔ မနီလာ တို႔ရဲ႕ အိပ္ခန္းဟာ အိမ္တစ္လုံးစာေလာက္ရွိတယ္။ အိပ္ရာႀကီးကလည္း ၁၅ ေပ ပတ္လည္ေလာက္မ်ား ရွိမလားမသိဘူး။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးေပၚက မနီလာ ဟာ လူလစ္တိုင္း သူ႔ရဲ႕ အလုပ္သမား တန္းလ်ားအခန္းေလးကို ေရာက္ေရာက္လာတာ အံ့ၾသမိပါရဲ႕။ ပိုအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက သူ႔လို ယာဥ္ေမာင္း တစ္ေယာက္ကို ဦးဘေသာ္က သူ႔အိပ္ရာေပၚကို သူ႔ဇနီးနဲ႔ လႊတ္ေပးတာပဲ။ မေသာက္ဖူးတဲ့ အေကာင္းစား အရက္ပုလင္းရဲ႕ သင္းသင္းေလးမူးေနတာေရာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈေရာ၊ ဇာဂါဝန္အတိုေလး နဲ႔ လုပ္ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတဲ့ မနီလာေၾကာင့္ေရာ ေမာင္စိုးသိုက္ ဟာ ဒါေတြကို မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ မနီလာရဲ႕ ခါးကေန သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး လည္ပင္းကို စစုပ္ေတာ့တယ္။ ေမာင္စိုးသိုက္ ဟာ မနီလာရဲ႕ ကိုယ္သင္းနံ႔ကို သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ ေရေမႊးအေကာင္းစားနံ႔နဲ႔ ေခြၽးနံ႔ေလး ေရာေနတာ။ လည္ပင္းကို စုပ္ထားရင္ လွ်ာႀကီးနဲ႔ လည္ပင္းေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ လိုက္သပ္ေပးလိုက္တယ္။ ၂ မိနစ္ေလာက္ ျပင္းျပင္းေလး လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ကို ဖက္ထားတဲ့ မနီလာရဲ႕ လက္ေတြက တင္းက်ပ္လာၿပီး လိုက္ကုပ္ျခစ္ေတာ့တယ္။ “အား အား အား အမေလးေနာ္ အား အား” သူ႔ေယာက်ၤား အျပင္ကေန ၾကည့္ေနမွန္း သိလို႔လား ၊ အလုပ္သမားတန္းလ်ားထဲမွာထက္ ပိုလြတ္လပ္လို႔လား မေျပာတတ္ဘူး။ မနီလာ ဟာ ပိုၿပီး ထန္ျပေနသလိုပဲ။ မနီလာဟာ ေမာင္စိုးသိုက္ရဲ႕ လည္ကုပ္ကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ငုံ႔က်လာတဲ့ ေမာင္စိုးသိုက္ မ်က္ႏွာအႏွံ႔လိုက္နမ္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ လွ်ာပါ ထြက္လာၿပီး လိုက္ယက္ေတာ့တာပဲ။
ကဲ လွ်ာျခင္း နမ္းတာ စပါၿပီ။ ေမာင္စိုးသိုက္ဟာ မနီလာရဲ႕ လွ်ာႀကီးနဲ႔ ထိလိုက္တိုင္း ႐ူးမတက္ေအာင္ ထန္လာတယ္။ တစ္ေယာက္လွ်ာကို တစ္ေယာက္ ပလြတ္ ပလြတ္နဲ႔ စုပ္ေနတာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာမလား မသိဘူး လွ်ာေတြေတာင္ ေညာင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။ မီးေရာင္ဖ်ဖ် ေလး လင္းေနတဲ့ အခန္းထဲကို အျပင္ကေန ဦးဘေသာ္ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူကုတင္ေဘးကေန သြားၾကည့္ခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္စိုးသိုက္ နဲ႔ မနီလာ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ အခန္းအျပင္ကေနပဲ ဒရင္းဘတ္ေလးေပၚ လွဲရင္း မိန္ဖ်ဖ်ျမင္ကြင္းကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ဒါကို ၾကည့္ေနရတာ သူ႔ ကိုယ္ထဲမွာ စူးစူးနစ္နစ္ကို ႀကိဳက္တယ္။ အလုပ္မ်ားလွတဲ့ တာဝန္ႀကီးသူ ဦးဘေသာ္ဟာ ခုေလာက္ လိင္စိတ္မေပၚမိတာ ၾကာၿပီ။ ခုေတာ့ သိပ္အရသာ ရွိတာပဲ။ ၾကည့္ပါလား ေမာင္စိုးသိုက္ဟာ သူ႔မိန္းမ ရဲ႕ ႏို႔ႀကီးေတြကို အားရပါးရ နယ္ေနၿပီ။ အစကတည္းက ထန္တဲ့ မနီလာဟာ တအီးအီး တအားအား နဲ႔ အသံစုံေတြေနတယ္။ နယ္ေနရင္း အားမရျဖစ္လာတဲ့ ေမာင္စိုးသိုက္ဟာ မနီလာရဲ႕ ႏို႔ႀကီးတစ္ဖက္ကို ညႇစ္ထားၿပီး တစ္ဖက္ကို အားရပါးရ စို႔ေလရဲ႕။ “ေမာင္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ေမာင္ေရ။ မမ ႀကိဳက္တယ္။ အားကုန္စို႔လိုက္ပါ။” ႏို႔စို႔ခံေနရင္း မနီလာဟာ ေမာင္စိုးသိုက္ရဲ႕ ပစၥည္းႀကီးကို ပုဆိုးအျပင္ကေန ကိုင္ေပးေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မနီလာဟာ ကုတင္ေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ဒူးေထာက္ ထိုင္လိုက္တယ္။ ေမာင္စိုးသိုက္က မတ္တပ္ရပ္လ်က္ေပါ့။ မနီလာ ဟာ ေမာင္စိုးသိုက္ ပစၥည္းေထာင္ေထာင္ႀကီးကို စုပ္ေပးရင္း ေရွ႕တို႔ေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေလရဲ႕။ ေခါင္းႀကီးကို ေပါင္ရင္းေအာက္ဝင္ၿပီး ဥေတြကိုပါ လိုက္စုပ္တာ။ “ေမာင္ မမ ပါးစပ္ကို လိုးပါေနာ္” ေမာင္စိုးသိုက္ ဟာ မနီလာရဲ႕ ေခါင္းကို ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္နဲ႔ လုပ္ေနပါၿပီ။ဇစ္ ဇစ္ ဇစ္ ဇစ္ နဲ႔ အသံေတြ ေတာင္ၾကားရတယ္။ ဦးဘေသာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ထုၿပီေလ။ “ေမာင္ လိုးေပးပါေတာ့” မနီလာ က ေျပာလိုက္တယ္။ “ေမာင္ ေစာက္ဖုတ္ယက္ဦးမယ္ေလ မမရဲ႕” “ေနာက္မွ ယက္ေတာ့ ကေလးရယ္။ မမ တအားကို ျဖစ္ေနၿပီ ခုပဲ လိုးပါေတာ့” ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ မနီလာ ဟာ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ၿဖဲေပးလိုက္တယ္။ မနီလာ ဟာ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ ဝေပမယ့္ လူႀကီးကေတာ္ပီပီ ႐ုပ္ကလည္းေခ်ာ၊ မင္းႀကိဳက္စိုးႀကိဳက္ အသားအေရႀကီးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ခုန္အုပ္ခ်င္စရာႀကီးေပါ့။ ေမာင္စိုးသိုက္ဟာ မခြၽတ္ရေသးတဲ့ သူ႔အက်ႌကို အကုန္ခြၽတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚကေန ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး သူ႔ ပစၥည္းတံႀကီးကို မနီလာရဲ႕ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေတာနက္နက္ အဖုတ္ႀကီးထဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ “အား အား အား ေမာင္ရယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးဘူး” ေမာင္စိုးသိုက္ ဟာ အေပၚကေန ေလွႀကီးထိုးနဲ႔ပဲ တစ္ခ်က္ျခင္း ျဖည္းျဖည္းေညႇာင့္လိုက္၊ ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ အထဲက မနီလာရဲ႕ ပစၥည္းႀကီးက ညႇစ္ေပးတာေၾကာင့္ အသဲခိုက္ေအာင္ ေကာင္းေနပုံ ေပၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ပုံစံ ေျပာင္းၾကတယ္။ ေမာင္စိုးသိုက္ က ေအာက္ေနလွဲလိုက္တယ္။ မနီလာက အေပၚကေန ေမာင္စိုးသိုက္ရဲ႕ ပစၥည္းေထာင္ေထာင္ႀကီးေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အထက္ေအာက္ ခါရင္း လုပ္ေပးေနသလို႔ ေမာင္စိုးသိုက္ကလည္း ေအာက္ေန ပင့္ပင့္ၿပီး ေဆာင့္ေပးေနတယ္။ အေပးအယူ ညီလိုက္ၾကတာ။ မနီလာက အေပၚတက္ခုန္ေပးေနေတာ့ သူ႔ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက တုန္တုန္ေနတာေပါ့။ “ေမာင္ေရ မမ ၿပီးခ်င္လာၿပီ။ တူတူၿပီးရေအာင္ေနာ္” ေမာင္စိုးသိုက္က အေပၚက ျပန္တက္ၿပီး မနီလာကို အားရပါးရ ျပန္ေဆာင့္ျပန္ၿပီ။ ႁဗြတ္ ႁဗြတ္ ႁဗြတ္ နဲ႔ အသံေတြ အားအား အီးအီး အသံေတြက အခန္းလုံးညံလို႔ေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၅မိနစ္ေလာက္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေဆာင့္ၿပီးတဲ့အခါ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေျခပစ္လက္ပစ္ ၿပီးသြားၾကတယ္။ ေမာင္စိုးသိုက္ ရင္ခြင္ထဲကို ဝင္ရင္း မနီလာ အေမာေျဖေနေလရဲ႕။ “မမ ေရ။ အဘ ဘယ္လိုေနမလဲမသိဘူး” “သူလည္း ခုေလာက္ဆို ၿပီးသြားေလာက္ၿပီ ကေလးရဲ႕” မီးေရာင္ဖ်ဖ်ေလးနဲ႔ အခန္းထဲမွာ လူသားႏွစ္ေယာက္ ဝတ္လစ္စလစ္နဲ႔ ။ အခန္းျပင္မွာလည္း ေက်နပ္စြာ ၿပဳံးေနတဲ့ လင္သားတစ္ေယာက္။ ၿပီးပါၿပီ။