နွေကျောင်းပိတ် ရက် တရက်။ ” ကဲ မြေး ဆရာမကြီး။ သည်နေ့ဘာ ဇာတ်ကား ကြည့်မှာလဲ။ ဇိမ်နဲ့သာ ကြည့်နေရစ်တော့။ ကြီးကြီး ဥပုဒ်စောင့် သွားတော့မယ်။ ကြီးကြီးမြ ထွက်သွားသည်နှင့် သင်းသင်းသည် လမ်းဘေး အခွေဆိုင်က သေချာရွေးဝယ်ပြီး ဘီရိုထဲမှာ ဝှက်ထားသည့် ဂျပန် အချစ်ဇာတ်ကားကို ထိုးကြည့်ပါ၏။ အဖော်အချွတ်လေးတွေနှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရိုက်ပြထားသည်ဖြစ်၍ ရင်တခုန်ခုန်နှင့် ကြည့်ကောင်းလှပါသည်။ ဟား ဘဝကြီးက ဒီလိုတော့လည်း ပျော်စရာပါ့လား။ မှန်။ သူမ ဘဝသည် ယခုမှ လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်မှု အရသာကို စိတ်တိုင်းကျ ခံစားရပါချေ၏။ မူလတန်းပြ ဆရာမဒေါ်သင်းသင်း သည် ရွာ က ယောက္ခမကို၊ အသက် ၇၀ကျော် အဒေါ်ဝမ်းကွဲအားပြုစုရန် ကြောင်းပြချက်ဖြင့် မန္တလေးမြို့သို့ ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါ၏။ မြို့ရောက်သောအခါ အ ဒေါ်၏ အိမ်တွင် အေးအေးလူလူ ဗွီဒီယိုကြည့်လိုက်၊ ဝတ္ထုဖတ်လိုက်ဖြင့် ဇိမ်ကျနေ၏။ သူမ ယောက်ျားက စင်ကာပူမှာ သွားအလုပ် လုပ်နေ၍ ရွာမှာ စာသင်ရင်း ယောက်ခမနှင့် အတူနေရသည်။ သိပ်မပျော်။ စိတ်ကျဉ်းကျပ်လှ၏။ ယောက်ျားမိတ်ဆွေ တချို့က သူမကို “ဟေး အပျိုကြီး ဒီနေ့တယ်လန်းပါလား” စသဖြင့် နောက်ပြောင်လျှင် ယောက်ခမကြီးက မကြိုက်။ သူမ မှာ မိတ်ဆွေကို အားနာရသလို ယောက်ခမကြီးရဲ့ အမဲ့အရွဲ့ကြောင့်လည်း နာကျည်းရ၏။ သည်မှာတော့ အဲ့ဒါတွေ ဘာဆိုဘာမှ မရှိပြီ။ သွား။ ဂိုးတော့။
နောက်တနေ့မနက်ပိုင်း ။ မြောက်ပြင်က ဇီးပင်ကြီးသင်တန်းမှာ သူငယ် ချင်းဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဆရာမကြီး တယောက်ထံ အလည် သွားပြန်သည်။ လိုင်းကားပေါ်ကအဆင်း ယောင်ပေပေ ဖြစ်နေ ၍ သူမနဲ့ အတူကားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ ချာတိတ်လေးကို မေးသည်။ “ပန်းစံပယ် စတိုးက ဒီလမ်းမှာလား” “အော် ဟုတ်ပါတယ်ဗျ။ မမက ဒီက မဟုတ်ဘူး လား။ကျနော်က အဲသည်ရှေ့က ဖြတ်သွားမှာ ပါ ခမျာ။ လိုက်ခဲ့လို့ရပါတယ် မမ” အလဲ့၊ ယဉ်ကျေးလှပါ့လား။ ” မမ့ မမ “ဆိုတဲ့အသံလေးက သင်းသင်းနားထဲ ချိုဆိမ့်နေသည်။ ချာတိတ်ကို လှစ်ကနဲ ခိုးကြည့်မိ၏။ အလန်းစားလေးဘဲ။ ညို သည် ။ ဝိတ်သမားလို တောင့်တင်းကျစ်လစ်သည်။ သင်းသင်း ချာတိတ်နဲ့လိုက်ပါခဲ့၏။ တခုသော အအေးဆိုင်ရှေ့အရောက်။ “မောင်လေး ခဏ့” အရမ်းကို ရင်းနှီးတဲ့ပုံ နဲ့ ကောင်လေးကို လက်မောင်းဆွဲကာ အအေးဝင်သောက်သည်။ မိတ်ဖွဲ့သည်။ သူမ ကိုယ်သူမ နာမည် ဖြူဖြူသိန်း။ နေတာက ပုသိမ်။ အလုပ်က အထည်ဆိုင်ပိုင်ရှင်။ ပါးစပ်ထဲတွေ့ရာ ပြောလိုက်၏။ ကောင်လေး ဖုန်းနံပါတ်ကိုလည်းတောင်းယူထားလိုက်သည်။ ” မမက ဒီမြို့ မကျွမ်းတော့ မင့်ကိုဘဲ အားကိုးရတော့မှာ” လို့ ကြိုကွက် ရွှေ့မိပြန်၏။ သည်လိုနှင့် သင်းသင်းနှင့် ချာတိတ် မန်းတခွင် အနှံ့လည်ကြပါသည်။ ကုန်ကျသမျှငွေ သူမအိပ်ထဲကဘဲ လျှောလျှောနဲ့ ထုတ်ရှင်း၏။ အော် ။ စင်ကာပူက ယောက်ျားက ပို့ပို့နေတဲ့ ပိုက်ပိုက်တွေ အများကြီးဘဲဟာကိုး နော့်။ တနေ့။ သူတို့နှစ် ယောက် ရုပ် ရှင် အတူကြည့်ကြ သည်။ အဖျင်းဆုံး ချာတူးအလန်ဆုံး ဇာတ်ကား၊ ပရိသတ်နဲလွန်းလို့ရုံထဲမှာ သရဲချောက်မှာတောင် ကြောက်ရတဲ့ ဇာတ်ကားကိုမှ သင်းသင်း ရွေးကြည့်၏။ ဒီစီ မှာ သူတို့နဲ့မှ အတွဲ ၄ တွဲသာရှိသည်။ ဇာတ်ကားစပြီး ၁၀မိနစ်တောင် မကြာခင်ရှေ့က အတွဲတွေက ကြမ်းကုန်ကြပြီ။ ကစ်ဆင်ဆွဲကြ။ ဘဲရဲ့ ပေါင်ကြားကို စော်ကနှိုက်ပြီးကိုင် တိုက်ပေး ကြ။ ကောင်လေးက ပြောသည်။ “အာ့။ မမကို အားနာလိုကတှာ ဒါကြောင့် ကျနော်က ဟိုရုံက တွမ်ခရုရဲ့ အက်ရှင်ကားကြည့်ရအောင်လို့ ပြောသားဘဲ၊ အဲ့မှာ လူပြည့်တော့ ခုလိုအတွဲတွေ မရှိဘူးဗျ” သင်းသင်း ဘာမှ ပြန်မပြောပါ။ ရှေ့က အတွဲတွေ ကြည့်ပြီး စိတ်ထနေတာနဲ့ ကောင်လေးပေါင်တွေကို ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ချာတိတ်က သူမလက်ကို အသာဆုပ် ရပ်လိုက်ပြီး “မမ…စိတ်မရှိနဲ့ဗျာ မမ အိမ်ထောင်နဲ့မို့လား” သင်းသင်း လန့်သွားသည်။ သို့သော် ငိုသံစွက်လျက်။
“ကံမကောင်းပါဘူး ခလေးရယ်။ လူပေလူတေမို့ ကွာရှင်းပစ်လိုက်တာ ၅ နှစ် ရှိပြီ။ ကွာပြီးရော ဆိုပြီး ရှိပစ္စည်း အကုန်ကို ပေး ပစ်လိုက်တာ။ ကောင်လေးက သူမကို သနားသွားပုံ၊ နားလည်သွားပုံ ရ၏။ သင်းသင်းလက်ကို ဖမ်းထားရာက ဖြေလွှတ်လိုက်သည်။ သင်းသင်းက ကောင်လေးပေါင်ကြားကို ပွတ်သပ် ၍ ကိုင်ပါသည်။ ပြီးတော့ ကောင် လေးလက်တဘက်ကို ဆွဲယူပြီး သူမရဲ့ နို့အုံ ပေါ်တင် ဖိ ပေး၏။ ချာတိတ်သည် ပထမတော့ စိတ်မပါသလို။ သိပ်မကြာခင် အားထည့်၍ ဆုပ်နယ်လာ တော့သည်။ ဇာတ်ကားတကား ဘယ်လိုပြီးသည်ပင် မသိလိုက်။ ရုံထဲ မီးတွေ လင်းထိန်လာမှ သူတို့ ဟန်မပျက် ထွက် ပြန်ခဲ့သည်။ နောက် ကောင်လေး ဘော်ဒါတယောက် ဝယ် ထားသည့် လူမနေသေးသော တိုက်ခန်းဆီသို့ တက္ကစီနှင့် လစ်ကြသည်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ ကောင်လေးက အရိုင်း မို့ ထန်နေပြီ။ သင်းသင်းတကိုယ်လုံး အမြန် ဆွဲချွတ်၏။ နို့ဖွေးဖွေး မို့မို့ကြီးတွေကို အငမ်းမရ စို့။ ဆုပ်နယ်ကိုင်၏။ “မမဖြူ နို့တွေက အိတွဲကြီးတွေ မဟုတ်ဘူးနော်” သင်းသင်းက “ခလေးရယ် မမက ကလေးမှ မမွေးရ သေးတာ ကိုးကြ” ဟု အတည်ပေါက် ရွှီးသည်။ တကယ်က ၂ယောက် မွေးပြီးပြီ။ သို့သော် အငယ်ကောင်ကိုက ရှစ်တန်း ရောက်ပြီဖြစ်၏။ သင်းသင်းက ကုတင်ပေါ်တက် ပေါင် ကားပြီး ချာတိတ်ကို သူ့ပေါင်ကြား နေရာယူခိုင်းသည်။ ထို့နောက် ချာတိတ်၏ တောင့်တင်းကျစ်လစ်သောခါးကို ဆွဲယူပြီး ပေါင်ကြားချင်း ထိကပ်လိုက်၏။ ချာတိတ်ခမျာ လူရော ဟိုဟာရော တဆတ်ဆတ်။ သင်းသင်းကချာတိတ်ဟာကို နည်းနည်း ထပ်ဆွပေးသည်။ အဖျားထိပ်လေးကို ပွတ်ချေတော့ “အ အ မမဖြူလုပ်ကြစို့ မမလက်ထဲ ပြီးသွားလိမ့်မယ်” “အေးလေ… ဘာဖြစ် လဲ၊ အဲ့ဒါလဲ ရတာကို” “ဘယ် ဟုတ်မလဲဗျာ ကျနော်က ဟိုဟာကြီးထဲမှ ပြီးချင်တာ” သင်းသင်းက မျက်စောင်းထိုး၍ “ဒီလိုကျတော့လည်း အလာချည့်ပါလား ဟွန့်” သင်းသင်းသည် ကောင်လေးရဲ့ညိုမဲမဲ ဟာကြီးကို သူမရဲ့ ဝါဝင်းနုအိနေတဲ့ဟာထဲ လက်နဲ့ ကိုင်၍တေ့သွင်းပေးလိုက်သည်။
“အာ့ အို့း အရမ်းကို ကောင်းတယ် မမဖြူရယ် ဟား လား လား” သင်းသင်းသည် ကောင်လေးရဲ့ သန်မာတောင့် တင်းသည့် ရင်အုပ် လက်မောင်းကြွက်သားတွေကို မျက်စိကျွတ်ကျမတတ် မွတ်သိပ်စွာ ကြည့်၏။ ပါးစပ်ကလည်း ချာတိတ်ကို ထသထက် ထအောင်ညုချွဲချွဲ အကြမ်းတွေ ပြောသည်။ “ခလေးရယ် ။ လုပ်ပါ ။ အား ကောင်းလိုက်တာ မင်းဟာကြီးက မမဟာထဲ အဆုံးထိ မြုပ်နေပြီ ကွာ.. လှုပ်ဦး .. ဘယ်ညာ လှုပ် အာ အ အမ လေး အရသာ ရှိလိုက်တာကွာ” ကောင်လေးက တဖြည်းဖြည်း အကြမ်းစား အုပ်ပါတော့သည်။ ဆောင့် အချတိုင်း သင်းသင်းတယောက် အင့်အင့်နဲ့ အသံပင် ထွက်လာရသည် အထိပင်။ သူမ အတွက်လည်း အရမ်းကို ငတ်နေသည့် အရသာမို့ ရေကုန်ရေခန်းလုပ်လေ ဖီးတက်လေ ဖြစ်ပါတော့သည်။ ထိုပထမဖွင့်ပွဲနေ့တွင် ၁နာရီအတွင်းမှာပင် နန်းစတော့ ၃ချီဆက်နွှဲဖြစ်ပါသည်။ နောက်ရက် နောက်ရက်တွေမှာလည်း ဒီလိုဘဲ ချိန်း၍ လုပ်ကြပါသည်။ ဤသို့ဖြင့် ပျင်းရိဖွယ် နွေကျောင်းပိတ်ရက်များသည် သင်းသင်းအတွက် ရင်ခုန်သံ မြန်မြန်ဖြင့် လျင်မြန်စွာ ကုန်ဆုံးခဲ့ပါသည်။ မေလနောက်ပိုင်းတရက်မှာတော့ စာသင်နှစ် သစ်အတွက် သူမ ရွာပြန်ခဲ့ပါသည်။ မန္တလေးမြို့မှ အထွက်တွင်တော့ တရိပ်ရိပ် ကျန်ခဲ့သော မြို့ကြီးကို လှည့်ကြည့်ရင်း သူမတယောက်ထဲ တိုးတိုးပြောနေမိသည်။ နေရစ်တော့ မြို့ကြီးရေ။ နေရစ်တော့ ဖြူဖြူရေ။ သင်းသင်း နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ် ။ ပြီးပါပြီ။
(Zawgyi)
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ ရက္ တရက္။ ” ကဲ ေျမး ဆရာမႀကီး။ သည္ေန႔ဘာ ဇာတ္ကား ၾကည့္မွာလဲ။ ဇိမ္နဲ႔သာ ၾကည့္ေနရစ္ေတာ့။ ႀကီး ႀကီး ဥပုဒ္ေစာင့္ သြားေတာ့မယ္။ ႀကီးႀကီး ျမ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ သင္းသင္း သည္လမ္းေဘး အေခြဆိုင္ က ေသခ်ာ ေ႐ြး ဝယ္ ၿပီး ဘီ႐ိုထဲမွာ ဝွက္ထားသည့္ ဂ်ပန္ အခ်စ္ဇာတ္ကားကို ထိုးၾကည့္ပါ၏။ အေဖာ္ အခြၽတ္ေလးေတြႏွင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ႐ိုက္ျပ ထားသည္ျဖစ္၍ ရင္ တခုန္ခုန္ႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းလွပါသည္။ ဟား ဘဝႀကီးက ဒီလိုေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာပါ့လား။ မွန္။ သူမ ဘဝသည္ ယခုမွ လြတ္လပ္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ အရသာကို စိတ္တိုင္းက် ခံစားရပါေခ်၏။ မူလတန္းျပ ဆရာမေဒၚသင္းသင္း သည္ ႐ြာ က ေယာကၡမကို၊ အသက္ ၇၀ေက်ာ္ အေဒၚဝမ္းကြဲအားျပဳစုရန္ ေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕သို႔ ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ၿမိဳ႕ေရာက္ေသာအခါ အ ေဒၚ၏ အိမ္တြင္ ေအးေအးလူလူ ဗြီဒီယိုၾကည့္လိုက္၊ ဝတၳဳဖတ္လိုက္ျဖင့္ ဇိမ္က်ေန၏။ သူမ ေယာက္်ားက စင္ကာပူမွာ သြားအလုပ္ လုပ္ေန၍ ႐ြာမွာ စာသင္ရင္း ေယာက္ခမႏွင့္ အတူေနရသည္။ သိပ္မေပ်ာ္။ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လွ၏။ ေယာက္်ားမိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕က သူမကို “ေဟး အပ်ိဳႀကီး ဒီေန႔တယ္လန္းပါလား” စသျဖင့္ ေနာက္ေျပာင္လွ်င္ ေယာက္ခမႀကီးက မႀကိဳက္။ သူမ မွာ မိတ္ေဆြကို အားနာရသလို ေယာက္ခမႀကီးရဲ႕ အမဲ့အ႐ြဲ႕ေၾကာင့္လည္း နာက်ည္းရ၏။ သည္မွာေတာ့ အဲ့ဒါေတြ ဘာဆိုဘာမွ မရွိၿပီ။ သြား။ ဂိုးေတာ့။
ေနာက္တေန႔မနက္ပိုင္း ။ ေျမာက္ျပင္က ဇီးပင္ႀကီးသင္တန္းမွာ သူငယ္ ခ်င္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆရာမႀကီး တ ေယာက္ထံ အလည္ သြား ျပန္သည္။ လိုင္းကားေပၚကအဆင္း ေယာင္ေပေပ ျဖစ္ေန ၍ သူမနဲ႔ အတူကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးကို ေမးသည္။ “ပန္းစံပယ္ စတိုးက ဒီလမ္းမွာလား” “ေအာ္ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်။ မမက ဒီက မဟုတ္ဘူး လား။က်ေနာ္က အဲသည္ေရွ႕က ျဖတ္သြားမွာ ပါ ခမ်ာ။ လိုက္ခဲ့လို႔ရပါတယ္ မမ” အလဲ့၊ ယဥ္ေက်းလွပါ့လား။ ” မမ့ မမ “ဆိုတဲ့အသံေလးက သင္းသင္းနား ထဲ ခ်ိဳဆိမ့္ေနသည္။ ခ်ာတိတ္ကို လွစ္ကနဲ ခိုးၾကည့္မိ၏။ အလန္းစားေလးဘဲ။ ညိဳ သည္ ။ ဝိတ္သမားလို ေတာင့္တင္းက်စ္လစ္သည္။ သင္းသင္း ခ်ာတိတ္နဲ႔လိုက္ပါခဲ့၏။ တခုေသာ အေအးဆိုင္ေရွ႕ အေရာက္။ “ေမာင္ေလး ခဏ့” အရမ္းကို ရင္းႏွီးတဲ့ပုံ နဲ႔ ေကာင္ေလးကို လက္ေမာင္းဆြဲကာ အေအးဝင္ေသာက္သည္။ မိတ္ဖြဲ႕သည္။ သူမ ကိုယ္သူမ နာမည္ ျဖဴျဖဴသိန္း။ ေနတာက ပုသိမ္။ အလုပ္က အထည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္။ ပါးစပ္ထဲေတြ႕ရာ ေျပာလိုက္၏။ ေကာင္ေလး ဖုန္းနံပါတ္ကိုလည္းေတာင္းယူထားလိုက္သည္။ ” မမက ဒီၿမိဳ႕ မကြၽမ္းေတာ့ မင့္ကိုဘဲ အားကိုးရေတာ့မွာ” လို႔ ႀကိဳကြက္ ေ႐ႊ႕မိျပန္၏။ သည္လိုႏွင့္ သင္းသင္းႏွင့္ ခ်ာတိတ္ မန္းတခြင္ အႏွံ႔လည္ၾကပါသည္။ ကုန္က်သမွ်ေငြ သူမအိပ္ ထဲကဘဲ ေလွ်ာ ေလွ်ာ နဲ႔ ထုတ္ ရွင္း၏။ ေအာ္ ။ စင္ကာပူက ေယာက္်ားက ပို႔ပို႔ေနတဲ့ ပိုက္ပိုက္ေတြ အမ်ားႀကီးဘဲဟာကိုး ေနာ့္။ တေန႔။ သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ ႐ုပ္ ရွင္ အတူၾကည့္ၾက သည္။ အဖ်င္းဆုံး ခ်ာတူးအလန္ဆုံး ဇာတ္ကား၊ ပရိသတ္နဲလြန္းလို႔႐ုံထဲမွာ သရဲေခ်ာက္မွာ ေတာင္ ေၾကာက္ရတဲ့ ဇာတ္ကားကိုမွ သင္းသင္း ေ႐ြးၾကည့္၏။ ဒီစီ မွာ သူတို႔နဲ႔မွ အတြဲ ၄ တြဲသာရွိသည္။ ဇာတ္ကားစၿပီး ၁၀ မိနစ္ေတာင္ မၾကာခင္ေရွ႕က အတြဲေတြက ၾကမ္းကုန္ၾကၿပီ။ ကစ္ဆင္ဆြဲၾက။ ဘဲရဲ႕ ေပါင္ၾကားကို ေစာ္ကႏႈိက္ၿပီးကိုင္ တိုက္ေပး ၾက။ ေကာင္ေလးက ေျပာသည္။ “အာ့။ မမကို အားနာလိုကတွာ… ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ဟို႐ုံက တြမ္ခ႐ုရဲ႕ အက္ရွင္ကားၾကည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာသားဘဲ၊ အဲ့မွာ လူျပည့္ေတာ့ ခုလိုအတြဲေတြ မရွိဘူးဗ်” သင္းသင္း ဘာမွ ျပန္မ ေျပာပါ။ ေရွ႕က အတြဲေတြ ၾကည့္ၿပီး စိတ္ ထ ေနတာနဲ႔ ေကာင္ေလး ေပါင္ေတြ ကို ပြတ္ေပးလိုက္ တယ္။ ခ်ာတိတ္က သူမ လက္ကို အသာ ဆုပ္ ရပ္လိုက္ ၿပီး.. “မမ…စိတ္မရွိနဲ႔ဗ်ာ.. မမ အိမ္ေထာင္နဲ႔မို႔လား” သင္းသင္း လန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ငိုသံစြက္လ်က္ ။
“ကံမေကာင္းပါဘူး ခေလးရယ္။ လူေပလူေတမို႔ ကြာရွင္းပစ္လိုက္တာ ၅ ႏွစ္ ရွိၿပီ။ ကြာၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ရွိပစၥည္း အကုန္ကို ေပး ပစ္လိုက္တာ။ ေကာင္ေလးက သူမကို သနားသြားပုံ၊ နားလည္သြားပုံ ရ၏။ သင္းသင္းလက္ကို ဖမ္းထားရာက ေျဖလႊတ္လိုက္သည္။ သင္းသင္းက ေကာင္ေလးေပါင္ၾကားကို ပြတ္သပ္ ၍ ကိုင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ ေလးလက္တဘက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူမရဲ႕ ႏို႔အုံ ေပၚတင္ ဖိ ေပး၏။ ခ်ာတိတ္သည္ ပထမေတာ့ စိတ္မပါသလို။ သိပ္မၾကာခင္ အားထည့္၍ ဆုပ္နယ္လာ ေတာ့သည္။ ဇာတ္ကားတကား ဘယ္လိုၿပီးသည္ပင္ မသိလိုက္။ ႐ုံထဲ မီးေတြ လင္းထိန္လာမွ သူတို႔ ဟန္မပ်က္ ထြက္ ျပန္ခဲ့သည္။ ေနာက္ ေကာင္ေလး ေဘာ္ဒါတေယာက္ ဝယ္ ထားသည့္ လူမေနေသးေသာ တိုက္ခန္းဆီသို႔ တကၠစီႏွင့္ လစ္ၾကသည္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက အ႐ိုင္း မို႔ ထန္ေနၿပီ။ သင္းသင္းတကိုယ္လုံး အျမန္ ဆြဲခြၽတ္၏။ ႏို႔ေဖြးေဖြး မို႔မို႔ႀကီးေတြကို အငမ္းမရ စို႔။ ဆုပ္နယ္ကိုင္၏။ “မမျဖဴ ႏို႔ေတြက အိတြဲႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္” သင္းသင္းက “ခေလးရယ္ မမက ကေလးမွ မေမြးရ ေသးတာ ကိုးၾက” ဟု အတည္ေပါက္ ႐ႊီးသည္။ တကယ္က ၂ေယာက္ ေမြးၿပီးၿပီ။ သို႔ေသာ္ အငယ္ေကာင္ကိုက ရွစ္တန္း ေရာက္ၿပီျဖစ္၏။ သင္းသင္းက ကုတင္ေပၚတက္ ေပါင္ ကားၿပီး ခ်ာတိတ္ကို သူ႔ေပါင္ၾကား ေနရာယူခိုင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ာတိတ္၏ ေတာင့္တင္း က်စ္လစ္ ေသာခါးကို ဆြဲယူၿပီး ေပါင္ၾကားခ်င္း ထိကပ္လိုက္၏။ ခ်ာတိတ္ခမ်ာ လူေရာ ဟိုဟာေရာ တဆတ္ဆတ္။ သင္းသင္းကခ်ာတိတ္ဟာကို နည္းနည္း ထပ္ဆြေပးသည္ ။ အဖ်ားထိပ္ေလးကို ပြတ္ ေခ်ေတာ့ “အ အ မမျဖဴလုပ္ၾကစို႔ မမလက္ထဲ ၿပီးသြားလိမ့္မယ္” “ေအးေလ… ဘာျဖစ္ လဲ၊ အဲ့ဒါလဲ ရတာကို” “ဘယ္ ဟုတ္မလဲဗ်ာ က်ေနာ္က ဟိုဟာႀကီးထဲမွ ၿပီးခ်င္တာ” သင္းသင္းက မ်က္ေစာင္းထိုး၍ “ဒီလိုက်ေတာ့လည္း အလာခ်ည့္ပါလား ဟြန႔္” သင္းသင္းသည္ ေကာင္ေလးရဲ႕ညိဳမဲမဲ ဟာႀကီးကို သူမရဲ႕ ဝါဝင္းႏုအိေနတဲ့ဟာထဲ လက္နဲ႔ ကိုင္၍ေတ့သြင္းေပးလိုက္သည္။
“အာ့ အို႔း အရမ္းကို ေကာင္းတယ္ မမျဖဴရယ္ ဟား လား လား” သင္းသင္းသည္ ေကာင္ေလးရဲ႕ သန္မာေတာင့္ တင္းသည့္ ရင္အုပ္ လက္ေမာင္းႂကြက္သားေတြကို မ်က္စိကြၽတ္က်မတတ္ မြတ္သိပ္စြာ ၾကည့္၏။ ပါးစပ္ကလည္း ခ်ာတိတ္ကို ထသထက္ ထေအာင္ညဳခြၽဲခြၽဲ အၾကမ္းေတြ ေျပာသည္။ “ခေလးရယ္ ။ လုပ္ပါ ။ အား ေကာင္းလိုက္တာ မင္းဟာႀကီးက မမဟာထဲ အဆုံးထိ ျမဳပ္ေနၿပီ ကြာ.. လႈပ္ဦး .. ဘယ္ညာ လႈပ္ အာ အ အမ ေလး အရသာ ရွိလိုက္တာကြာ” ေကာင္ေလးက တျဖည္းျဖည္း အၾကမ္းစား အုပ္ပါေတာ့သည္။ ေဆာင့္ အခ်တိုင္း သင္းသင္းတေယာက္ အင့္အင့္နဲ႔ အသံပင္ ထြက္လာရသည္ အထိပင္။ သူမ အတြက္လည္း အရမ္းကို ငတ္ေနသည့္ အရသာမို႔ ေရကုန္ေရခန္းလုပ္ေလ ဖီးတက္ ေလ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ထိုပထမဖြင့္ပြဲေန႔တြင္ ၁ နာရီ အတြင္းမွာပင္ နန္းစေတာ့ ၃ခ်ီဆက္ႏႊဲျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ရက္ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ဒီလိုဘဲ ခ်ိန္း၍ လုပ္ၾကပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပ်င္းရိဖြယ္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားသည္ သင္းသင္းအတြက္ ရင္ ခုန္သံ ျမန္ျမန္ျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆုံးခဲ့ပါသည္။ ေမလေနာက္ပိုင္းတရက္မွာေတာ့ စာသင္ႏွစ္ သစ္အတြက္ သူမ ႐ြာျပန္ခဲ့ပါသည္။ မႏၲ ေလးၿမိဳ႕မွ အထြက္တြင္ေတာ့ တရိပ္ရိပ္ က်န္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးကို လွည့္ၾကည့္ရင္း သူမတေယာက္ထဲ တိုးတိုးေျပာေနမိသည္။ ေနရစ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေရ။ ေနရစ္ေတာ့ ျဖဴျဖဴေရ။ သင္းသင္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ။ ၿပီးပါၿပီ။