နောက်တစ်ခါ

နောက်တစ်ခါ

“ရှူး……..ဟား” လေယာဉ်ပေါ်က အဆင်းတွင် အေးမြပြီး လတ်ဆတ်သော ရန်ကုန်ဧ။် ဒီဇင်ဘာလေကို တဝ ရှူပြစ်လိုက်သည်။ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု နှောင့်နှေးသော နိုင်ငံတွင် ဖြစ်လေ့ရှိသော လူငယ်သဘာဝ အတိုင်း အများနည်းတူ စွန့်စားကာ မြို့ပြလူနေမှု စနစ် ရှေ့ရောက်နေသော ဂျပန်တွင် ကျောင်းတက်ရင်း အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ကျော်လေပြီ။ အခုဆို နောင်ရဲ အသက် ၂၇ ပင် ပြည့်တော့မည်။ မိဘများ ဆုံးပါးပြီးနောက် တစ်ကောင်ကြွက် ဖြစ်နေသော နောင်ရဲအဖို့ လူငယ်ပီပီ တဇွတ်တိုး ထိုးထွက်ကာ ဂျပန်တွင် စကားပြောသင်တန်း တက်ရင်း အချိန်ပိုင်း အလုပ် လုပ်ဖြစ်သည်။ သင်တန်းကာလ တစ်နှစ်ပြီးသောအခါ work permit visa ဝယ်ပြီး ဆက်နေဖြစ်သည်။ လူငယ် သဘာဝ ပျော်ပျော်ပါးပါး သောက်သောက်စားစား ဆိုသော်ငြားလည်း မိန်းမ ကိစ္စတော့ ရှင်းသည်။ မမြင်ရသော ရောဂါတွေ အတွက် ကြုံရာ မိန်းမနှင့်လည်း မဖြစ်လိုသောကြောင့်ပင်။

လွန်ခဲ့သော ၆ လ လောက်ကမှ facebook မှ တဆင့် ကောင်မလေး တစ်ယောက်နှင့် သိကျွမ်းခဲ့သည်။ ကောင်မလေးကတော့ သူ့ထက် ငယ်သည်။ ၂၃ နှစ်၊ သူမသည်လည်း လက်ရှိ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဂျပန်စာကို လေ့လာနေကာ ဂျပန်သို့ လာရန် ကြိုးပမ်းနေသော သူ ဖြစ်သောကြောင့် သိလိုသည်များကို နောင်ရဲအား မေးမြန်းရမှ တဆင့် ခင်မင်ရင်းနှီးခြင်းသာ။ အတိုချုပ်ဆိုသော် ချစ်သူရည်းစား ဖြစ်ပြီးနောက် လူချင်းတွေ့ဆုံရန် ရန်ကုန်သို့ ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ လေယာဉ်ပေါ်မှ ဆင်းကာ လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေး ဌာန ရှိသော ပထမထပ်သို့ အဆင်းတွင် အရှေ့တည့်တည့်တွင် ရှိသော မှန်ချပ်ကာထားသည့် နံရံကြီးမှ တဆင့် အကြည့်တွေ ထိုးဖောက်ကာ လူအုပ်ကြီးကြားထဲမှ ချစ်သူကို ရှာဖွေကြည့်လိုက်သည်။ ဖျတ်ကနဲ တွေ့လိုက်ရသည့် ချစ်သူကောင်မလေးက အလွန်လှပလွန်းနေသည်။ ဝမ်းပိစ် အကျီလက်ပြတ် အမည်းရောင်လေးကို ဝတ်ဆင်ကာ လည်ပင်းတွင် သူ လက်ဆောင်အနေနှင့် ပေးထားသော ပုလဲပုတီး ဆွဲကြိုးကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။

မျက်နှာတွင် မိတ်ကပ်ကို ခပ်ပါးပါးလေး လိမ်းကျံကာ ခါးလောက်ရှိသော ဆံပင်အမည်းရောင်ကို ဒီအတိုင်းလေး ချထားကာ ဆံပင်ခွဲကြောင်း ညာဘက်တွင်မှ ညာဘက်နားတွင် အနီရင့်ရင့် နှင်းဆီပန်းပွင့်ကြီးကြီးကို ပန်ဆင်ထားသည်။ အလွန်လှပသော ချစ်သူကို လက်ပြကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူမကတော့ ခေါင်းလေးအသာငြိမ့်ကာ ပြုံးပြသည်။ သို့နှင့် အရှေ့တွင် တန်းစီနေသော လူတန်းကြီးနောက်တွင် ရပ်ကာ ကိုယ့်အလှည့်စောင့်နေလိုက်သည်။ “နောက်တစ်ယောက်” ခေါ်သံအပြီးတွင် နောင်ရဲ ကောင်တာသို့ သွားလိုက်သည်။ ကိုယ့်မှာရှိသော ပတ်စ်ပို့စ်စာအုပ်၊ စာရွက်စာတမ်းများကို ကောင်တာပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ အချက်အလက်များကို စစ်ဆေးနေသော ကောင်တာမှ အရာရှိကို ကြည့်ကာ စိတ်ထဲမှ ချီးကျူးလိုက်သည်။ တို့ မြန်မာနိုင်ငံ တိုးတက်လာတာပဲ။ ထိုသို့ တွေးနေစဉ်မှာပင် “ညီလေး ဂျပန်မှာ အလုပ်လုပ်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား” “ပြေပါတယ် အကို” “အေးကွာ ဝမ်းသာပါတယ်.. အကိုတို့လည်း ဒီမှာ အလုပ်လုပ်ရတာ ညီလေးတို့လောက် အဆင်မပြေဘူးကွ.. လက်ဖက်ရည် မတိုက်ချင်ဘူးလား ညီလေး” စောစောက အတွေးနှင့် တက်တက်စင်အောင် လွဲနေသည်။

အကျင့်တွေကတော့ မပျောက်သေးပါလား။ အဆင်ပြေအောင်တော့ ပြောလိုက်ရသည်။ “တိုက်ချင်ပါတယ်..အကိုရာ.. ကျနော့်မှာလည်း ပိုက်ဆံ မပါဘူးဗျ.. ဟိုမှာ စီးပွားကပ်ဆိုက်နေလို့ အလုပ်တွေ ရှားပြီး တော်တော်ရုန်းနေရတယ်.. အခုလည်း ရန်ကုန်မှာ ရှိတဲ့ အဒေါ်ဆီကို အမွေလာတောင်းတာ… အမွေရရင် တိုက်မယ်ဗျာ” “အေးပါကွာ.. ငါက ပြန်ပေးရမလို ဖြစ်နေပြီ…သွားပါတော့” “ကျေးဇူး…အကို” ရန်ကုန်တွင် တစ်ပတ်ပဲ နေမယ်ဖြစ်သောကြောင့် အဝတ်အစားကို နည်းနည်းပဲ အိတ်အသေးတွင် ထည့်ထားသောကြောင့် ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ ပစ္စည်းစစ်ဌာန ကို ဖြတ်ကာ ကောင်မလေးဆီ အမြန်ပြေးလာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ပြေးဖက်ကာ အနမ်းခြွေလိုက်ချင်သော်လည်း လူချင်း အခုမှ တွေ့ဖူးသောကြောင့်လည်းကောင်း၊ မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှုနှင့် အမြင်မတော်ရာ ဖြစ်မှာစိုးသောကြောင့် လည်းကောင်း၊ ကိုယ်ရှိန်သပ်ကာ ကောင်မလေးကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“နွယ်.. အရမ်းလှတယ်” “ကျေးဇူး…ကိုရဲ… ကိုရဲ ကို ဓါတ်ပုံထဲမှာ မြင်ဖူးပေမယ့် အပြင်မှာ ခန့်သားပဲ” “ဗိုက်ဆာပြီလား..နွယ်” “မဆာသေးပါဘူး… ဘာဖြစ်လို့လဲ..ကိုရဲကော ဆာပြီလား” “လေယာဉ်ပေါ်မှာ စားလာတယ်..မဆာသေးပါဘူး… နွယ်က မြှောက်ပြောနေလို့လေ..” “ခစ်ခစ်… ကိုရဲကတော့ လုပ်ပြီ” “ဟောဗျာ… ဘာမှ မလုပ်ရသေးပါဘူး” “ကိုရဲနော်… ဇာတိက ပြလာပြီ…အခုမှ စရောက်ကာစပဲ ရှိသေးတယ်” “ဟားဟား…ဟုတ်တယ်နော်…နောက်တစ်ပတ်ဆို ဘယ်လောက်ထိ ဆိုးမလဲ တွေးကြည့်…” “အာ…ကိုရဲ…တော်ပြီ…မ စနဲ့တော့” “ဟုတ်ပါပြီကွာ.. မတ်တပ်ကြီး စကားပြောနေတာ… လာ…နွယ်..တစ်ခုခု သွားစားရအောင်.. အချိန်ရတယ်မလား” “ဟုတ်..ကိုရဲ.. အိမ်ကို ပြောလာတယ်…သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် သွားကြိုမယ်လို့” “အိုခေ…နွယ်…ဘာစားချင်လဲ” “အင်း…အခုမှ ညနေ ၄ နာရီကျော်ပဲ ရှိသေးတယ်ဆိုတော့ အဆာပြေပဲ စားရအောင်လေ”

“နွယ်ပဲ..ဦးဆောင်သွားလိုက်နော်…ကိုက မရောက်တာ ၃ နှစ်ကျော်ပြီ ဆိုတော့ ဘာမှ မသိဘူး” “ကိုရဲ ဘယ်မှာတည်းဘို့ စီစဉ်ထားလဲ” “နွယ့်အိမ်မှာလေ” “အာ…ကိုရဲကတော့ ပြောတော့မယ်.. ပေါက်တတ်ကရ” “ဟားဟား…စတာပါကွာ…နွယ်နေတဲ့ နေရာနဲ့လည်း နီးအောင်..မြို့လယ်ခေါင် တရုတ်တန်းမှာပဲ တည်းမလားလို့လေ” “အင်း…ဒါဆို တရုတ်တန်းမှာပဲ လျှောက်ကြည့်ရင်း မုန့်တွေ စားကြတာပေါ့” သို့နှင့် တရုတ်တန်းရှိ ဟော်တယ်တစ်ခုတွင် တစ်ပတ်တည်းခိုရန် စာရင်းသွင်းကာ အထုပ်အပိုးထားပြီး ကောင်မလေးနှင့် မုန့်လျှောက်စားကြသည်။ ထိုနေ့က ညနေ ၇ နာရီခွဲလောက်တွင် ကောင်မလေးကို သူမအိမ်သို့ ပြန်ပို့လိုက်သည်။ တွေ့ကြဦးမှာပေါ့ ကောင်မလေးရယ်။ နောက်ရက်များတွင် ကောင်မလေးနှင့် ရန်ကုန်မြို့အနှံ့ လျှောက်လည်ကာ ချစ်သူဘဝကို ပျော်ရွှင်မြူးတူးစေခဲ့သည်။ ရုပ်ရှင်လည်း သွားကြည့်ဖြစ်တာပေါ့။ အေးချမ်းလွန်းလှသော သမ္မတ ရုပ်ရှင်ရုံထဲတွင် ပြသနေသောဇာတ်ကားကို လျစ်လျူရှုကာ နောင်ရဲတို့ အလုပ်များခဲ့သည်။ ထိုင်ခုံကတော့ အများသိသည့် နောက်ဆုံးမှ အတွဲခုံပင် ဖြစ်သည်။ အရမ်းချမ်းနေပုံရသော ချစ်သူနွယ့်ကို ဖက်ထားရမှ တဆင့် အနမ်းများခြွေကာ ချစ်သူဧ။် ရေမြောင်းလေးကို လက်ချောင်းလေးဖြင့် အသာတူးဖော်နေမိသည်။

ချစ်သူဆီမှ တအင့်အင့်နှင့် တိုးတိတ်ငြင်သာစွာ ထွက်လာသော အသံကလည်း နောင်ရဲကို ကာမစိတ် အမြင့်ဆုံးသို့ ရောက်စေသည်။ ပင်တီပေါ်မှတဆင့် ပွတ်နေရာမှ ပေါင်ကို အနည်းငယ် ကားစေကာ ပင်တီကို မချွတ်စေပဲ ဘေးဘက်မှတွန်းဖယ်ကာ ချစ်သူရဲ့ ညီမလေးကို ဆွပေးလိုက်သည်။ မြောင်းတစ်လျှောက် ပွတ်ပေးနေရာမှ ထိပ်ပိုင်းမှာ မြုပ်နေသော အစိလေးကို ရှာဖွေပြီး ကာမခလုတ်တွေကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ အပေါက်ထဲကိုတော့ လက်ချောင်းလေးတွေကို မထည့်ဖြစ်ပါ။ ဘုရင်မ သည် ဘုရင်နှင့်သာ ထိုက်တန်သည်ဟု ယူဆသောကြောင့် ရှေ့ပြေးတပ်သားနှင့် အရင် ပေးမတွေ့ပါ။ ချစ်သူရဲ့ ညီမလေးကလည်း တဖြေးဖြေး အရည်ရွှဲလာသည်။ ချစ်သူကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးစင်းကာ ခြောက်ကပ်လာသော နှုတ်ခမ်း ခပ်ဟဟ ထံမှ ငြီးသံလေးတွေ ခပ်အုပ်အုပ် ထွက်လာသည်။ ချစ်သူလည်ပင်းကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းကာ နား နားသို့ ကပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “နွယ်.. အဆင်ပြေရဲ့လား” “………အင်း” “ကောင်းရော ကောင်းလား” မျက်လုံးလေး အသာဖွင့်ကြည့်ကာ မျက်စောင်းထိုးရင်း “ဘာတွေ မေးနေတာလဲကွာ” “မရှက်ပါနဲ့ နွယ်ရယ်.. ကိုတို့ကြားမှာ ဘာဆို ဘာမှ မရှိအောင် လုပ်နေတာ…တစ်ခုပဲ ချန်ထားမယ်.. သံယောဇဉ် ချစ်ခြင်း ဆိုတဲ့ ကြိုးလေးပဲ” “ကိုရဲနော်…တော်တော် ပြောတတ်တယ်…လူလည်” နောင်ရဲ လက်ကတော့ လှုပ်ရှားမြဲပါ။

ကောင်မလေးကလည်း ခံစားမြဲပါ။ “ဖြေဦးလေ…ကောင်းလားလို့” “ဟုတ်….” ခပ်ပြတ်ပြတ်ပင် ပြန်ဖြေသည်။ နောင်ရဲလည်း ဆက်မမေးတော့ပဲ ညီမလေးကို ပွတ်သပ်နေသော လက် အရှိန်ကို မြှင့်လိုက်သည်။ ခြောက်ကပ်နေသော ချစ်သူနှုတ်ခမ်းကို အနမ်းများနှင့် စိုစွတ်စေလိုက်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမရပါ။ သူတို့လည်း သူတို့ဘာသာ အချစ်ကမ္ဘာ တည်ဆောင်နေမည်မှာ အမှန်ပင်။ တအောင့်ကြာသော် ချစ်သူရဲ့ လက်ဖဝါးနုနုက နောင်ရဲ ပေါင်ခွကြားသို့ လာဆုတ်ကိုင်သည်။ အသာညှစ်သည်။ ခပ်ဖွဖွ ကိုင်သည်။ ဘောင်းဘီမှ ဇစ်ကို ဆွဲချကာ ညီလေးကို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကြားမှ လျှိုကာ ခပ်သာသာလေး ညှစ်သည်။ သိပ်မကြာချေ။ ချစ်သူက တကိုယ်လုံး တုန်တက်ကာ အမြင့်ဆုံးမှ ခုန်ဆင်းသွားသည်။ ချစ်သူ ပြီးသွားတာကို ကြည့်ပြီး ချစ်သူနှဖူးသို့ အနမ်းပေးလိုက်သည်။ ကိုယ်နေ ကိုယ်ထား အကျီတွေ ပြန်ပြင်ကာ ချစ်သူခေါင်းလေးကို ရင်ခွင်ထဲသို့ ပြန်သွင်းလိုက်သည်။

“ကောင်းလား…နွယ်” “ဟုတ်..” “ကိုရဲကော…” “ကိုက ဘာမှ မှ မလုပ်တာ..ဘာမှ မဖြစ်ဘူးလေ” “နွယ်…ဘာပြန်လုပ်ပေးရမလဲဟင်..” “ရတယ်..နွယ်…မလုပ်နဲ့” “သေချာလို့လား…” “အင်း….ဒါပေမယ့်…” ရင်ခွင်မှာ ခေါင်းမှီနေသော ကောင်မလေး မေးစေ့ကို အသာမော့ခိုင်းကာ မျက်ဝန်းလှလှလေးကို ကြည့်ပြီး “ကိုနဲ့… လိုက်ခဲ့ကွာ… နွယ့်ကို ချစ်ချင်တယ်” “အခုလည်း ချစ်နေတာပဲကို..” “မဟုတ်ဘူးလေ…နွယ်နဲ့ ကိုနဲ့ တစ်စိတ်ထဲ တစ်ကိုယ်ထဲ တစ်သားထဲ ဖြစ်ချင်တာ..” “ကိုရဲ သဘောပါရှင်” သို့နှင့် ရုပ်ရှင် အပြီးတွင် ဟိုတယ်သို့ အပြေးနှင်တော့သည်။ ကောင်မလေးကို အိမ်ပြန်ပို့ရန် ၁ နာရီလောက် အချိန်ရသဖြင့် အလျင်မလိုပေမယ့် နှေးလို့လည်း မဖြစ်ပေ။ ဟိုတယ်သို့ ရောက်သည်နှင့် ကောင်မလေးက ခဏဟု ဆိုကာ သန့်စင်ခန်းသို့ ဝင်သွားသည်။ နောင်ရဲလည်း အပျော်ကြီး ပျော်ကာ ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေသည်။ ကောင်မလေးက ရေချိုးခန်းမှ ထွက်လာကာ ဘေးသို့ ဝင်အိပ်သည်။ နောင်ရဲနှင့် မျက်နှာချင်းမဆိုင်ပဲ တဘက်စောင်း အိပ်နေသည်။ အချိန်အနည်းငယ် ကြာသည်အထိ တိတ်ဆိတ်နေသည်။

ကောင်မလေး ကိုယ်လုံးကို အသာလေး ဆွဲလှည့်ကာ တိတ်ဆိတ်မှုကို နောင်ရဲ ဖြိုခွဲလိုက်သည်။ “ချစ်တယ်…နွယ်ရယ်” “နွယ်လည်း ကိုရဲ ကို ချစ်ပါတယ်” “ဘယ်လောက်ထိ ချစ်လဲ” “ကိုရဲကလည်း ကိုရဲနဲ့ အခုလို လိုက်လာတာ ကိုရဲ ကို ချစ်လို့ပေါ့” “ကျေးဇူးပါ နွယ်” “နွယ့်ကို အထင်မသေးရဘူးနော်…ကိုရဲ ကို တအားချစ်လို့ နွယ့်ဘဝကို ပေးမှာ” “တအားချစ်တာပဲ နွယ်ရယ်” နွယ့် နှုတ်ခမ်းပါးကို အနမ်းစပျိုးလိုက်သည်။ အနမ်းတွေကို အသားကျစပြုလာသော နွယ်က တုံ့ပြန်အနမ်းတွေ ပေးသည်။ နောင်ရဲ လက်တစ်ဘက်က ကောင်မလေးပုခုံးကို လျှိုကာဖက်လိုက်ပြီး ကျန်တစ်ဘက်က အကျီပေါ်မှနေကာ ရင်သားတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ထို့နောက် အကျီများကို ချွတ်စေကာ ခပ်ထွားထွား နို့ ၂ လုံးကို ချေပေးနေတော့သည်။ ဘယ်ဘက်မှသည် ညာဘက်၊ ညာဘက်မှသည် ဘယ်ဘက် ပြောင်းကာ ချေပေးသည်။ ထို့နောက် နို့သီးခေါင်း တစ်ဘက်ကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ကျန်တစ်ဘက်ကိုလည်း အအားမပေးပါ။ လက်ညှိုး လက်မနှင့် အသာအယာ ပွတ်ချေပေးသည်။

ထိုသို့လုပ်နေရင်းမှ လက်ချောင်းများသည် ကောင်မလေး ဗိုက်သားလေးများကို ပွတ်ပြီးဆင်းကာ ပင်တီဘက်သို့ ရောက်လာသည်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ ပင်တီကို ချွတ်စေကာ လက်နှင့် အသာအုပ်ပြီး ပွတ်ပေးတော့သည်။ ကောင်မလေးဆီမှလည်း တအင်းအင်း အသံတွေ တဖြေးဖြေး ကျယ်လောင်လာသည်။ တရစပ် နမ်းနေသော နှုတ်ခမ်းတို့ကို ခဏရပ်ကာ ကောင်မလေး ပေါင်ကြားသို့ မျက်နှာမူလိုက်သည်။ ညီမလေးက အရည်တွေနှင့် တောက်ပြောင်ရွှန်းလဲ့နေသည်။ အမွှေးတွေကလည်း မထူမပါး ခပ်ပါးပါးရယ်။ ပန်းရောင်နုနုသန်းနေသော အပေါက်ဝနှုတ်ခမ်းသားကို အသာဖြဲကာ အစေ့ကို ရှာလိုက်သည်။ လျှာဖျားနှင့် အသာထိုးဆွကာ လျှာကို အထက်အောက် လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ တပြတ်ပြတ် အသံနှင့်အတူ ကောင်မလေးဆီမှ တအားအား အော်သံပါ စည်းချက်ကျကျ ထွက်လာသည်။ ဖင်အနည်းငယ် ကြွလာကာ စည်းချက်အလိုက် လှုပ်ရှားလာသည်။

“ကိုရဲ…နွယ် မနေတတ်တော့ဘူး…လုပ်ပေးပါတော့” “ကောင်းလား…နွယ်” “တအားကောင်းလို့ ခက်နေတာ…မြန်မြန်လုပ်တော့ကွာ” အခုချိန်ထိ အဝတ်အစား ဘာမှ မချွတ်ရသေးသော နောင်ရဲ လျှပ်တပြတ်အတွင်း အမြန် ချွတ်လိုက်သည်။ ခုဏက ဟိုတယ်ပြန်ကာစတွင် ဝန်ထမ်းကောင်လေးထံမှ မှာထားသော ကွန်ဒုံးကို ဖောက်လိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံ မရှိသော်လည်း အောကားများကြည့်ထားသောကြောင့် ဒီလောက်တော့ ဖောက်တတ်သည်။ မြင်ဖူးထားသည့်အတိုင်း ကွန်ဒုံးကို ထိပ်ဖျားလေးကို ဖိကာ ညီလေးကို စွပ်လိုက်သည်။ အဆုံးထိ ဆွဲချလိုက်သည်။ မခံစားဖူးလို့လား မသိ။

ညီလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်စေသည်။ နောင်ရဲ လုပ်သမျှကို ကြည့်နေသော ကောင်မလေးကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ “ကို ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်” ကောင်မလေးက မျက်လုံးမှိတ်ပြကာ ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကားနေသော ပေါင်ကို အသာကိုင်ဖြဲကာ ညီလေးခေါင်းတိုးရန် အပေါက် ရှာရတော့သည်။ အမြှောင်းတစ်လျှောက်ကို အချောင်းလိုက် ပွတ်သပ်ရင်း အပေါက်ဝကို မှန်းဆကာ ညီလေးနှင့် ခပ်ဆဆ ထိုးလိုက်သည်။ ထိုးလို့ မရ။ အပေါက်ပျောက်နေသည်။ သေချာအောင် အပေါက်ဝကို တစ်ခါ ဖြဲကြည့်ကာ စိတ်နှင့် မှတ်သားလိုက်သည်။ အစေ့လေးရဲ့ အောက်မှာ အပေါက် တစ်ပေါက်ရှိတယ်။

အဲ့ဒါ သေးပေါက်သည့်အပေါက်။ ထိုအပေါက်မှတဆင့် အောက်သို့ အတန်ငယ်မျှတွင် အပေါက် ယောင်ယောင် တစ်ခု ရှိသည်။ ထိုနေရာပင် ဖြစ်မည်။ ညီလေးကို အရင်းမှ ကိုင်ကာ အစေ့ကို ချိန်လိုက်သည်။ တဖြေးဖြေး အောက်သို့ ဆင်းလာကာ အပေါက်ဝဟု ထင်သော နေရာကို ပြန်ထိုးထည့်ကြည့်သည်။ ကောင်မလေးကို ကြည့်တော့ ရှက်လို့ ထင်မည် မျက်စိမှိတ်ထားသည်။ လုပ်စရာ ရှိတာကို ဆက်လုပ်လိုက်သည်။ ထိုးထည့်သည်။ မဝင်။ ညီလေးက ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်လာသည်။ ကွန်ဒုံးစွပ်ထားသည့် အရှိန်အပြင် တင်ပါး၊ ခါးတို့ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် တင်းရင်းလာသလို ခံစားရသည်။ အပေါက်ဝက ကိုယ့်အရှေ့မှာ မျှော်တော်ယောင်ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ပြန်တင်းကာ ပြန်ထည့်သည်။ “အ..အ…အား” ဘယ်လိုမှ မထင်မှတ်ထားသော အဖြစ်အပျက်။ ညီလေးဆီမှ ခပ်ပျစ်ပျစ် အရည်တွေ ကွန်ဒုံးထဲသို့ ထွက်လာသည်။ သွားပြီ။ ခဲလေသမျှ သဲရေကျပြီ။

အသံကြားသောကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကာ ကောင်မလေးက လှမ်းမေးသည်။ “ကိုရဲ..ဘာဖြစ်တာလဲ” “ပြီးသွားလို့…နွယ်….ကို မထိန်းနိုင်လို့ ထွက်သွားတာ” အားတုံ့အားနာ ရယ်ကျဲကျဲနှင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ “ဟင်…ကိုရဲကလည်း…လုပ်တော့ မလုပ်ရသေးဘူး” “ဆောရီးပါ…နွယ်…ကို ပထမဆုံးလုပ်တာဆိုတော့ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားတယ်” “ရပါတယ်…ကိုရဲ…နွယ်လည်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတာ” “နောက်တစ်ခေါက်ပေါ့…နွယ်” “ဟင်…လုပ်ဦးမလို့လား” “ညီလေး ပြန်နိုးလာရင်လေ” “ခစ်ခစ်…ဟုတ်ပါပြီ” ထို့နေက သူတို့ နောက်တစ်ကြိမ် လုပ်လိုက်သည်။

ပထမတစ်ကြိမ် ပြီးထားသောကြောင့်လည်းကောင်း စိတ်ကလည်း တင်းထားသောကြောင့် လည်းကောင်း အပေါက်ဝကို ရှာတွေ့ကာ အဆုံးထိ တက်လှမ်းနိုင်ခဲ့သည်။ နောက်ရက်များမှာတော့ အချိန်ရရင် ရသလို ဘယ်မှ မသွားတော့ပဲ အချစ်မြို့ကို ပနက်ရိုက် မြေကွက်ချနေလိုက်သည်။ တစ်ပတ်ပြည့်လို့ အပြန်မှာတော့ လေဆိပ်တွင် ချစ်သူက မှာသည်။ “ကိုရဲ…နောက်တစ်ခါ ပြန်လာရင် မိုးမရွာပဲ မိုးကာဝတ်ကြီးနဲ့ မငိုနဲ့နော်…ခစ်ခစ်” …ပြီးပါပြီ..။

Zawgyi

ေနာက္တစ္ခါ

“ရႉး……..ဟား” ေလယာဥ္ေပၚက အဆင္းတြင္ ေအးျမၿပီး လတ္ဆတ္ေသာ ရန္ကုန္ဧ။္ ဒီဇင္ဘာေလကို တဝ ရႉျပစ္လိုက္သည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ေႏွာင့္ေႏွးေသာ ႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္ေလ့ရွိေသာ လူငယ္သဘာဝ အတိုင္း အမ်ားနည္းတူ စြန႔္စားကာ ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈ စနစ္ ေရွ႕ေရာက္ေနေသာ ဂ်ပန္တြင္ ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေလၿပီ။ အခုဆို ေနာင္ရဲ အသက္ ၂၇ ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။ မိဘမ်ား ဆုံးပါးၿပီးေနာက္ တစ္ေကာင္ႂကြက္ ျဖစ္ေနေသာ ေနာင္ရဲအဖို႔ လူငယ္ပီပီ တဇြတ္တိုး ထိုးထြက္ကာ ဂ်ပန္တြင္ စကားေျပာသင္တန္း တက္ရင္း အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ လုပ္ျဖစ္သည္။ သင္တန္းကာလ တစ္ႏွစ္ၿပီးေသာအခါ work permit visa ဝယ္ၿပီး ဆက္ေနျဖစ္သည္။ လူငယ္ သဘာဝ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေသာက္ေသာက္စားစား ဆိုေသာ္ျငားလည္း မိန္းမ ကိစၥေတာ့ ရွင္းသည္။ မျမင္ရေသာ ေရာဂါေတြ အတြက္ ႀကဳံရာ မိန္းမႏွင့္လည္း မျဖစ္လိုေသာေၾကာင့္ပင္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၆ လ ေလာက္ကမွ facebook မွ တဆင့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ သိကြၽမ္းခဲ့သည္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ သူ႔ထက္ ငယ္သည္။ ၂၃ ႏွစ္၊ သူမသည္လည္း လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဂ်ပန္စာကို ေလ့လာေနကာ ဂ်ပန္သို႔ လာရန္ ႀကိဳးပမ္းေနေသာ သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သိလိုသည္မ်ားကို ေနာင္ရဲအား ေမးျမန္းရမွ တဆင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးျခင္းသာ။ အတိုခ်ဳပ္ဆိုေသာ္ ခ်စ္သူရည္းစား ျဖစ္ၿပီးေနာက္ လူခ်င္းေတြ႕ဆုံရန္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းကာ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ဌာန ရွိေသာ ပထမထပ္သို႔ အဆင္းတြင္ အေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရွိေသာ မွန္ခ်ပ္ကာထားသည့္ နံရံႀကီးမွ တဆင့္ အၾကည့္ေတြ ထိုးေဖာက္ကာ လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲမွ ခ်စ္သူကို ရွာေဖြၾကည့္လိုက္သည္။ ဖ်တ္ကနဲ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ခ်စ္သူေကာင္မေလးက အလြန္လွပလြန္းေနသည္။ ဝမ္းပိစ္ အက်ီလက္ျပတ္ အမည္းေရာင္ေလးကို ဝတ္ဆင္ကာ လည္ပင္းတြင္ သူ လက္ေဆာင္အေနႏွင့္ ေပးထားေသာ ပုလဲပုတီး ဆြဲႀကိဳးကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။

မ်က္ႏွာတြင္ မိတ္ကပ္ကို ခပ္ပါးပါးေလး လိမ္းက်ံကာ ခါးေလာက္ရွိေသာ ဆံပင္အမည္းေရာင္ကို ဒီအတိုင္းေလး ခ်ထားကာ ဆံပင္ခြဲေၾကာင္း ညာဘက္တြင္မွ ညာဘက္နားတြင္ အနီရင့္ရင့္ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ႀကီးႀကီးကို ပန္ဆင္ထားသည္။ အလြန္လွပေသာ ခ်စ္သူကို လက္ျပကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူမကေတာ့ ေခါင္းေလးအသာၿငိမ့္ကာ ၿပဳံးျပသည္။ သို႔ႏွင့္ အေရွ႕တြင္ တန္းစီေနေသာ လူတန္းႀကီးေနာက္တြင္ ရပ္ကာ ကိုယ့္အလွည့္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ “ေနာက္တစ္ေယာက္” ေခၚသံအၿပီးတြင္ ေနာင္ရဲ ေကာင္တာသို႔ သြားလိုက္သည္။ ကိုယ့္မွာရွိေသာ ပတ္စ္ပို႔စ္စာအုပ္၊ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားကို ေကာင္တာေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။ အခ်က္အလက္မ်ားကို စစ္ေဆးေနေသာ ေကာင္တာမွ အရာရွိကို ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲမွ ခ်ီးက်ဴးလိုက္သည္။ တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ တိုးတက္လာတာပဲ။ ထိုသို႔ ေတြးေနစဥ္မွာပင္ “ညီေလး ဂ်ပန္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား” “ေျပပါတယ္ အကို” “ေအးကြာ ဝမ္းသာပါတယ္.. အကိုတို႔လည္း ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ညီေလးတို႔ေလာက္ အဆင္မေျပဘူးကြ.. လက္ဖက္ရည္ မတိုက္ခ်င္ဘူးလား ညီေလး” ေစာေစာက အေတြးႏွင့္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေနသည္။

အက်င့္ေတြကေတာ့ မေပ်ာက္ေသးပါလား။ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ေျပာလိုက္ရသည္။ “တိုက္ခ်င္ပါတယ္..အကိုရာ.. က်ေနာ့္မွာလည္း ပိုက္ဆံ မပါဘူးဗ်.. ဟိုမွာ စီးပြားကပ္ဆိုက္ေနလို႔ အလုပ္ေတြ ရွားၿပီး ေတာ္ေတာ္႐ုန္းေနရတယ္.. အခုလည္း ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ အေဒၚဆီကို အေမြလာေတာင္းတာ… အေမြရရင္ တိုက္မယ္ဗ်ာ” “ေအးပါကြာ.. ငါက ျပန္ေပးရမလို ျဖစ္ေနၿပီ…သြားပါေတာ့” “ေက်းဇူး…အကို” ရန္ကုန္တြင္ တစ္ပတ္ပဲ ေနမယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဝတ္အစားကို နည္းနည္းပဲ အိတ္အေသးတြင္ ထည့္ထားေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ပစၥည္းစစ္ဌာန ကို ျဖတ္ကာ ေကာင္မေလးဆီ အျမန္ေျပးလာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေျပးဖက္ကာ အနမ္းေႁခြလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း လူခ်င္း အခုမွ ေတြ႕ဖူးေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အျမင္မေတာ္ရာ ျဖစ္မွာစိုးေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္ရွိန္သပ္ကာ ေကာင္မေလးကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

“ႏြယ္.. အရမ္းလွတယ္” “ေက်းဇူး…ကိုရဲ… ကိုရဲ ကို ဓါတ္ပုံထဲမွာ ျမင္ဖူးေပမယ့္ အျပင္မွာ ခန႔္သားပဲ” “ဗိုက္ဆာၿပီလား..ႏြယ္” “မဆာေသးပါဘူး… ဘာျဖစ္လို႔လဲ..ကိုရဲေကာ ဆာၿပီလား” “ေလယာဥ္ေပၚမွာ စားလာတယ္..မဆာေသးပါဘူး… ႏြယ္က ေျမႇာက္ေျပာေနလို႔ေလ..” “ခစ္ခစ္… ကိုရဲကေတာ့ လုပ္ၿပီ” “ေဟာဗ်ာ… ဘာမွ မလုပ္ရေသးပါဘူး” “ကိုရဲေနာ္… ဇာတိက ျပလာၿပီ…အခုမွ စေရာက္ကာစပဲ ရွိေသးတယ္” “ဟားဟား…ဟုတ္တယ္ေနာ္…ေနာက္တစ္ပတ္ဆို ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးမလဲ ေတြးၾကည့္…” “အာ…ကိုရဲ…ေတာ္ၿပီ…မ စနဲ႔ေတာ့” “ဟုတ္ပါၿပီကြာ.. မတ္တပ္ႀကီး စကားေျပာေနတာ… လာ…ႏြယ္..တစ္ခုခု သြားစားရေအာင္.. အခ်ိန္ရတယ္မလား” “ဟုတ္..ကိုရဲ.. အိမ္ကို ေျပာလာတယ္…သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ သြားႀကိဳမယ္လို႔” “အိုေခ…ႏြယ္…ဘာစားခ်င္လဲ” “အင္း…အခုမွ ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အဆာေျပပဲ စားရေအာင္ေလ”

“ႏြယ္ပဲ..ဦးေဆာင္သြားလိုက္ေနာ္…ကိုက မေရာက္တာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ ဆိုေတာ့ ဘာမွ မသိဘူး” “ကိုရဲ ဘယ္မွာတည္းဘို႔ စီစဥ္ထားလဲ” “ႏြယ့္အိမ္မွာေလ” “အာ…ကိုရဲကေတာ့ ေျပာေတာ့မယ္.. ေပါက္တတ္ကရ” “ဟားဟား…စတာပါကြာ…ႏြယ္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔လည္း နီးေအာင္..ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ တ႐ုတ္တန္းမွာပဲ တည္းမလားလို႔ေလ” “အင္း…ဒါဆို တ႐ုတ္တန္းမွာပဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း မုန႔္ေတြ စားၾကတာေပါ့” သို႔ႏွင့္ တ႐ုတ္တန္းရွိ ေဟာ္တယ္တစ္ခုတြင္ တစ္ပတ္တည္းခိုရန္ စာရင္းသြင္းကာ အထုပ္အပိုးထားၿပီး ေကာင္မေလးႏွင့္ မုန႔္ေလွ်ာက္စားၾကသည္။ ထိုေန႔က ညေန ၇ နာရီခြဲေလာက္တြင္ ေကာင္မေလးကို သူမအိမ္သို႔ ျပန္ပို႔လိုက္သည္။ ေတြ႕ၾကဦးမွာေပါ့ ေကာင္မေလးရယ္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ေကာင္မေလးႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔ ေလွ်ာက္လည္ကာ ခ်စ္သူဘဝကို ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးတူးေစခဲ့သည္။ ႐ုပ္ရွင္လည္း သြားၾကည့္ျဖစ္တာေပါ့။ ေအးခ်မ္းလြန္းလွေသာ သမၼတ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲတြင္ ျပသေနေသာဇာတ္ကားကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ေနာင္ရဲတို႔ အလုပ္မ်ားခဲ့သည္။ ထိုင္ခုံကေတာ့ အမ်ားသိသည့္ ေနာက္ဆုံးမွ အတြဲခုံပင္ ျဖစ္သည္။ အရမ္းခ်မ္းေနပုံရေသာ ခ်စ္သူႏြယ့္ကို ဖက္ထားရမွ တဆင့္ အနမ္းမ်ားေႁခြကာ ခ်စ္သူဧ။္ ေရေျမာင္းေလးကို လက္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ အသာတူးေဖာ္ေနမိသည္။

ခ်စ္သူဆီမွ တအင့္အင့္ႏွင့္ တိုးတိတ္ျငင္သာစြာ ထြက္လာေသာ အသံကလည္း ေနာင္ရဲကို ကာမစိတ္ အျမင့္ဆုံးသို႔ ေရာက္ေစသည္။ ပင္တီေပၚမွတဆင့္ ပြတ္ေနရာမွ ေပါင္ကို အနည္းငယ္ ကားေစကာ ပင္တီကို မခြၽတ္ေစပဲ ေဘးဘက္မွတြန္းဖယ္ကာ ခ်စ္သူရဲ႕ ညီမေလးကို ဆြေပးလိုက္သည္။ ေျမာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပြတ္ေပးေနရာမွ ထိပ္ပိုင္းမွာ ျမဳပ္ေနေသာ အစိေလးကို ရွာေဖြၿပီး ကာမခလုတ္ေတြကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ အေပါက္ထဲကိုေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို မထည့္ျဖစ္ပါ။ ဘုရင္မ သည္ ဘုရင္ႏွင့္သာ ထိုက္တန္သည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ေရွ႕ေျပးတပ္သားႏွင့္ အရင္ ေပးမေတြ႕ပါ။ ခ်စ္သူရဲ႕ ညီမေလးကလည္း တေျဖးေျဖး အရည္႐ႊဲလာသည္။ ခ်စ္သူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးစင္းကာ ေျခာက္ကပ္လာေသာ ႏႈတ္ခမ္း ခပ္ဟဟ ထံမွ ၿငီးသံေလးေတြ ခပ္အုပ္အုပ္ ထြက္လာသည္။ ခ်စ္သူလည္ပင္းကို ခပ္ဖြဖြေလး နမ္းကာ နား နားသို႔ ကပ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ “ႏြယ္.. အဆင္ေျပရဲ႕လား” “………အင္း” “ေကာင္းေရာ ေကာင္းလား” မ်က္လုံးေလး အသာဖြင့္ၾကည့္ကာ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း “ဘာေတြ ေမးေနတာလဲကြာ” “မရွက္ပါနဲ႔ ႏြယ္ရယ္.. ကိုတို႔ၾကားမွာ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေအာင္ လုပ္ေနတာ…တစ္ခုပဲ ခ်န္ထားမယ္.. သံေယာဇဥ္ ခ်စ္ျခင္း ဆိုတဲ့ ႀကိဳးေလးပဲ” “ကိုရဲေနာ္…ေတာ္ေတာ္ ေျပာတတ္တယ္…လူလည္” ေနာင္ရဲ လက္ကေတာ့ လႈပ္ရွားၿမဲပါ။

ေကာင္မေလးကလည္း ခံစားၿမဲပါ။ “ေျဖဦးေလ…ေကာင္းလားလို႔” “ဟုတ္….” ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ ျပန္ေျဖသည္။ ေနာင္ရဲလည္း ဆက္မေမးေတာ့ပဲ ညီမေလးကို ပြတ္သပ္ေနေသာ လက္ အရွိန္ကို ျမႇင့္လိုက္သည္။ ေျခာက္ကပ္ေနေသာ ခ်စ္သူႏႈတ္ခမ္းကို အနမ္းမ်ားႏွင့္ စိုစြတ္ေစလိုက္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမရပါ။ သူတို႔လည္း သူတို႔ဘာသာ အခ်စ္ကမာၻ တည္ေဆာင္ေနမည္မွာ အမွန္ပင္။ တေအာင့္ၾကာေသာ္ ခ်စ္သူရဲ႕ လက္ဖဝါးႏုႏုက ေနာင္ရဲ ေပါင္ခြၾကားသို႔ လာဆုတ္ကိုင္သည္။ အသာညႇစ္သည္။ ခပ္ဖြဖြ ကိုင္သည္။ ေဘာင္းဘီမွ ဇစ္ကို ဆြဲခ်ကာ ညီေလးကို အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီၾကားမွ လွ်ိဳကာ ခပ္သာသာေလး ညႇစ္သည္။ သိပ္မၾကာေခ်။ ခ်စ္သူက တကိုယ္လုံး တုန္တက္ကာ အျမင့္ဆုံးမွ ခုန္ဆင္းသြားသည္။ ခ်စ္သူ ၿပီးသြားတာကို ၾကည့္ၿပီး ခ်စ္သူႏွဖူးသို႔ အနမ္းေပးလိုက္သည္။ ကိုယ္ေန ကိုယ္ထား အက်ီေတြ ျပန္ျပင္ကာ ခ်စ္သူေခါင္းေလးကို ရင္ခြင္ထဲသို႔ ျပန္သြင္းလိုက္သည္။

“ေကာင္းလား…ႏြယ္” “ဟုတ္..” “ကိုရဲေကာ…” “ကိုက ဘာမွ မွ မလုပ္တာ..ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေလ” “ႏြယ္…ဘာျပန္လုပ္ေပးရမလဲဟင္..” “ရတယ္..ႏြယ္…မလုပ္နဲ႔” “ေသခ်ာလို႔လား…” “အင္း….ဒါေပမယ့္…” ရင္ခြင္မွာ ေခါင္းမွီေနေသာ ေကာင္မေလး ေမးေစ့ကို အသာေမာ့ခိုင္းကာ မ်က္ဝန္းလွလွေလးကို ၾကည့္ၿပီး “ကိုနဲ႔… လိုက္ခဲ့ကြာ… ႏြယ့္ကို ခ်စ္ခ်င္တယ္” “အခုလည္း ခ်စ္ေနတာပဲကို..” “မဟုတ္ဘူးေလ…ႏြယ္နဲ႔ ကိုနဲ႔ တစ္စိတ္ထဲ တစ္ကိုယ္ထဲ တစ္သားထဲ ျဖစ္ခ်င္တာ..” “ကိုရဲ သေဘာပါရွင္” သို႔ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ အၿပီးတြင္ ဟိုတယ္သို႔ အေျပးႏွင္ေတာ့သည္။ ေကာင္မေလးကို အိမ္ျပန္ပို႔ရန္ ၁ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ရသျဖင့္ အလ်င္မလိုေပမယ့္ ေႏွးလို႔လည္း မျဖစ္ေပ။ ဟိုတယ္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေကာင္မေလးက ခဏဟု ဆိုကာ သန႔္စင္ခန္းသို႔ ဝင္သြားသည္။ ေနာင္ရဲလည္း အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ကာ ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲေနသည္။ ေကာင္မေလးက ေရခ်ိဳးခန္းမွ ထြက္လာကာ ေဘးသို႔ ဝင္အိပ္သည္။ ေနာင္ရဲႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ပဲ တဘက္ေစာင္း အိပ္ေနသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာသည္အထိ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

ေကာင္မေလး ကိုယ္လုံးကို အသာေလး ဆြဲလွည့္ကာ တိတ္ဆိတ္မႈကို ေနာင္ရဲ ၿဖိဳခြဲလိုက္သည္။ “ခ်စ္တယ္…ႏြယ္ရယ္” “ႏြယ္လည္း ကိုရဲ ကို ခ်စ္ပါတယ္” “ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္လဲ” “ကိုရဲကလည္း ကိုရဲနဲ႔ အခုလို လိုက္လာတာ ကိုရဲ ကို ခ်စ္လို႔ေပါ့” “ေက်းဇူးပါ ႏြယ္” “ႏြယ့္ကို အထင္မေသးရဘူးေနာ္…ကိုရဲ ကို တအားခ်စ္လို႔ ႏြယ့္ဘဝကို ေပးမွာ” “တအားခ်စ္တာပဲ ႏြယ္ရယ္” ႏြယ့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးကို အနမ္းစပ်ိဳးလိုက္သည္။ အနမ္းေတြကို အသားက်စျပဳလာေသာ ႏြယ္က တုံ႔ျပန္အနမ္းေတြ ေပးသည္။ ေနာင္ရဲ လက္တစ္ဘက္က ေကာင္မေလးပုခုံးကို လွ်ိဳကာဖက္လိုက္ၿပီး က်န္တစ္ဘက္က အက်ီေပၚမွေနကာ ရင္သားေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ထို႔ေနာက္ အက်ီမ်ားကို ခြၽတ္ေစကာ ခပ္ထြားထြား ႏို႔ ၂ လုံးကို ေခ်ေပးေနေတာ့သည္။ ဘယ္ဘက္မွသည္ ညာဘက္၊ ညာဘက္မွသည္ ဘယ္ဘက္ ေျပာင္းကာ ေခ်ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏို႔သီးေခါင္း တစ္ဘက္ကို ငုံစုပ္လိုက္သည္။ က်န္တစ္ဘက္ကိုလည္း အအားမေပးပါ။ လက္ညႇိဳး လက္မႏွင့္ အသာအယာ ပြတ္ေခ်ေပးသည္။

ထိုသို႔လုပ္ေနရင္းမွ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ေကာင္မေလး ဗိုက္သားေလးမ်ားကို ပြတ္ၿပီးဆင္းကာ ပင္တီဘက္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ပင္တီကို ခြၽတ္ေစကာ လက္ႏွင့္ အသာအုပ္ၿပီး ပြတ္ေပးေတာ့သည္။ ေကာင္မေလးဆီမွလည္း တအင္းအင္း အသံေတြ တေျဖးေျဖး က်ယ္ေလာင္လာသည္။ တရစပ္ နမ္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို ခဏရပ္ကာ ေကာင္မေလး ေပါင္ၾကားသို႔ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။ ညီမေလးက အရည္ေတြႏွင့္ ေတာက္ေျပာင္႐ႊန္းလဲ့ေနသည္။ အေမႊးေတြကလည္း မထူမပါး ခပ္ပါးပါးရယ္။ ပန္းေရာင္ႏုႏုသန္းေနေသာ အေပါက္ဝႏႈတ္ခမ္းသားကို အသာၿဖဲကာ အေစ့ကို ရွာလိုက္သည္။ လွ်ာဖ်ားႏွင့္ အသာထိုးဆြကာ လွ်ာကို အထက္ေအာက္ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ တျပတ္ျပတ္ အသံႏွင့္အတူ ေကာင္မေလးဆီမွ တအားအား ေအာ္သံပါ စည္းခ်က္က်က် ထြက္လာသည္။ ဖင္အနည္းငယ္ ႂကြလာကာ စည္းခ်က္အလိုက္ လႈပ္ရွားလာသည္။

“ကိုရဲ…ႏြယ္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး…လုပ္ေပးပါေတာ့” “ေကာင္းလား…ႏြယ္” “တအားေကာင္းလို႔ ခက္ေနတာ…ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့ကြာ” အခုခ်ိန္ထိ အဝတ္အစား ဘာမွ မခြၽတ္ရေသးေသာ ေနာင္ရဲ လွ်ပ္တျပတ္အတြင္း အျမန္ ခြၽတ္လိုက္သည္။ ခုဏက ဟိုတယ္ျပန္ကာစတြင္ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးထံမွ မွာထားေသာ ကြန္ဒုံးကို ေဖာက္လိုက္သည္။ အေတြ႕အႀကဳံ မရွိေသာ္လည္း ေအာကားမ်ားၾကည့္ထားေသာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာ့ ေဖာက္တတ္သည္။ ျမင္ဖူးထားသည့္အတိုင္း ကြန္ဒုံးကို ထိပ္ဖ်ားေလးကို ဖိကာ ညီေလးကို စြပ္လိုက္သည္။ အဆုံးထိ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ မခံစားဖူးလို႔လား မသိ။

ညီေလးကို ခပ္တင္းတင္း ျဖစ္ေစသည္။ ေနာင္ရဲ လုပ္သမွ်ကို ၾကည့္ေနေသာ ေကာင္မေလးကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ “ကို ထည့္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္” ေကာင္မေလးက မ်က္လုံးမွိတ္ျပကာ ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကားေနေသာ ေပါင္ကို အသာကိုင္ၿဖဲကာ ညီေလးေခါင္းတိုးရန္ အေပါက္ ရွာရေတာ့သည္။ အေျမႇာင္းတစ္ေလွ်ာက္ကို အေခ်ာင္းလိုက္ ပြတ္သပ္ရင္း အေပါက္ဝကို မွန္းဆကာ ညီေလးႏွင့္ ခပ္ဆဆ ထိုးလိုက္သည္။ ထိုးလို႔ မရ။ အေပါက္ေပ်ာက္ေနသည္။ ေသခ်ာေအာင္ အေပါက္ဝကို တစ္ခါ ၿဖဲၾကည့္ကာ စိတ္ႏွင့္ မွတ္သားလိုက္သည္။ အေစ့ေလးရဲ႕ ေအာက္မွာ အေပါက္ တစ္ေပါက္ရွိတယ္။

အဲ့ဒါ ေသးေပါက္သည့္အေပါက္။ ထိုအေပါက္မွတဆင့္ ေအာက္သို႔ အတန္ငယ္မွ်တြင္ အေပါက္ ေယာင္ေယာင္ တစ္ခု ရွိသည္။ ထိုေနရာပင္ ျဖစ္မည္။ ညီေလးကို အရင္းမွ ကိုင္ကာ အေစ့ကို ခ်ိန္လိုက္သည္။ တေျဖးေျဖး ေအာက္သို႔ ဆင္းလာကာ အေပါက္ဝဟု ထင္ေသာ ေနရာကို ျပန္ထိုးထည့္ၾကည့္သည္။ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေတာ့ ရွက္လို႔ ထင္မည္ မ်က္စိမွိတ္ထားသည္။ လုပ္စရာ ရွိတာကို ဆက္လုပ္လိုက္သည္။ ထိုးထည့္သည္။ မဝင္။ ညီေလးက ခပ္တင္းတင္း ျဖစ္လာသည္။ ကြန္ဒုံးစြပ္ထားသည့္ အရွိန္အျပင္ တင္ပါး၊ ခါးတို႔ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ တင္းရင္းလာသလို ခံစားရသည္။ အေပါက္ဝက ကိုယ့္အေရွ႕မွာ ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ျပန္တင္းကာ ျပန္ထည့္သည္။ “အ..အ…အား” ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားေသာ အျဖစ္အပ်က္။ ညီေလးဆီမွ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ အရည္ေတြ ကြန္ဒုံးထဲသို႔ ထြက္လာသည္။ သြားၿပီ။ ခဲေလသမွ် သဲေရက်ၿပီ။

အသံၾကားေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးဖြင့္ကာ ေကာင္မေလးက လွမ္းေမးသည္။ “ကိုရဲ..ဘာျဖစ္တာလဲ” “ၿပီးသြားလို႔…ႏြယ္….ကို မထိန္းႏိုင္လို႔ ထြက္သြားတာ” အားတုံ႔အားနာ ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “ဟင္…ကိုရဲကလည္း…လုပ္ေတာ့ မလုပ္ရေသးဘူး” “ေဆာရီးပါ…ႏြယ္…ကို ပထမဆုံးလုပ္တာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ ျဖစ္သြားတယ္” “ရပါတယ္…ကိုရဲ…ႏြယ္လည္း စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနတာ” “ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့…ႏြယ္” “ဟင္…လုပ္ဦးမလို႔လား” “ညီေလး ျပန္ႏိုးလာရင္ေလ” “ခစ္ခစ္…ဟုတ္ပါၿပီ” ထို႔ေနက သူတို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လုပ္လိုက္သည္။

ပထမတစ္ႀကိမ္ ၿပီးထားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း စိတ္ကလည္း တင္းထားေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း အေပါက္ဝကို ရွာေတြ႕ကာ အဆုံးထိ တက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ရက္မ်ားမွာေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ဘယ္မွ မသြားေတာ့ပဲ အခ်စ္ၿမိဳ႕ကို ပနက္႐ိုက္ ေျမကြက္ခ်ေနလိုက္သည္။ တစ္ပတ္ျပည့္လို႔ အျပန္မွာေတာ့ ေလဆိပ္တြင္ ခ်စ္သူက မွာသည္။ “ကိုရဲ…ေနာက္တစ္ခါ ျပန္လာရင္ မိုးမ႐ြာပဲ မိုးကာဝတ္ႀကီးနဲ႔ မငိုနဲ႔ေနာ္…ခစ္ခစ္” …ၿပီးပါၿပီ..။