ကြေးစား

ကြေးစား

စောပီဖိုး တယောက် ထိုင်းနိုင်ငံနယ်စပ်က ဒုက္ခသည်စခန်းကနေပြီး အမေရိကန်ပြည်ကို ရောက်ရှိလာပြီးနောက် ပထမဆုံး လုပ်ရတဲ့ အလုပ်က ကုလားထမင်းဆိုင်မှာ အကူ ထမင်းချက် ဖြစ်သည် ။ သူနဲ့ အတူတူ လာခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းစောအယ်စေး က သူလုပ်တဲ့ ကုလားထမင်းဆိုင်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် လမ်းတဖက်တချက်က ကလပ် မှာ ပုဂံဆေးတဲ့အလုပ် ရသည် ။ သူတို့နှစ်ယောက် အလုပ်ချင်းလည်း နီးကပ်လို့ သွားအတူ လာအတူ နယ်စပ်စခန်းတုံးက ခင်ခဲ့သလိုဘဲ ခင်မင်ဆဲဘဲ ။ ပီဖိုး လုပ်တဲ့ ထမင်းဆိုင်က အပျံစား ထမင်းဆိုင်လေးပါ ။ ကတ္တီပါကော်ဇောခင်းကြမ်းနဲ့ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံဝတ်ပြီး ဘိုးတိုင်စည်းထားတဲ့ စားပွဲထိုးတွေ နဲ့ သားသားနားနား ဆိုင်တဆိုင်ပါ ။ သိပ်အကြီးစားကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ပီဖိုးတို့ကတော့ မီးဖိုထဲမှာ ကြော်ဟယ်လှော်ဟယ် ပြေးလွှား ချက်ပြုတ်ကြရတာပေါ့ ။ ပီဖိုး ရောက်ရောက်ချင်းတော့ တောက်တိုမယ်ရ လုပ်ရတာပေါ့ ။

အသားကြိတ်တာတို့ ကြက်သွန်လှီးတာတို့ အမှိုက်လှဲ အမှိုက်သွန်ပေါ့ ။ နောက်မှ တဖြေးဖြေး ပလာတာရိုက် ပူရီကြော် စမူဆာကြော် ရတယ် ။ အဲဒါလည်းကြော်တာ တူးသွားရင် အကြိမ်းအမောင်း ခံရတာ ခဏခဏဘဲ ။ ည၁၁နာရီထိ လုပ်၇တယ် ။ ဆိုင်ပိတ်သွားတော့လည်း ရှင်းလင်းဆေးကြောတာက နာရီဝက် ဆိုတော့ ၁၁နာရီခွဲသွားရော ။ စောအယ်စေး လုပ်ရတဲ့ ကလပ်က မိန်းမတွေ တုံးလုံးချွတ်ပြီး ကပြတဲ့ကလပ် ဆိုတော့ မနက် ၂နာရီအထိ ဖွင့်တယ် ။ စောအယ်စေးကိုတော့ ပီဖိုး ပြီးတဲ့အချိန် ၁၁ခွဲ မှာ ပြန်ခွင့်ပေးတယ်..ပီဖိုးကသူ့ဆိုင်ပိတ်သွားတဲ့အချိန် ဆေးကြောရှင်းလင်းပြီးတဲ့အခါ စောအယ်စေး ကလပ်ဆီကို လျှောက်သွားလိုက်ပြီး အယ်စေးကို စောင့်တယ် ။ ကလပ် အနောက်ဖက်ပေါက်က ဝင်သွားပြီး မီးဖိုချောင်ထဲကအယ်စေး ပုဂံဆေးတဲ့အနား လေပန်းရင်း စောင့်တယ် ။

ထမင်းချက်က ပီဖိုးကိုပါ ခင်မင်သွားတယ် ။ တခါတလေ စားပွဲထိုး မရှိတဲ့အခါ အရှေ့ က ဧည့်သည်မှာတဲ့ အစားအသောက်ကို ပီဖိုးကို သွားပို့ခိုင်းတတ်တယ် ။ အဲဒီလို ပို့ခိုင်းပါစေလို့ ပီဖိုးက ဆုတောင်းနေတာ ။ အရှေ့ဖက်မှာ စင်လေးတွေနဲ့ အဖြူ အမဲ အဝါ ကောင်မလေးတွေက အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီး တိုင်ကို ကိုင်ပြီး ကုန်းပြကွပြ ကပြတာတွေကို စားစရာသွားချရင်း ကြည့်ရတာ တယ် အရသာ ရှိတာဘဲ ။ အယ်စေးကတော့ “ ကြာတော့ ရိုးနေပါပြီကွာ…” လို့ စိတ်မပါသလို ပြောတတ်ပေမယ့် ပီဖိုးကတော့ နို့ကြီးတွေ တလှုပ်လှုပ်..ဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါပြီး အမွှေးရိပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးတွေကို အနီးကပ် တွေ့ရလို့ အရမ်းကိုသဘောကျမိတာ ။ အခုဆိုရင် ဒီရောက်တာ တနှစ်ကျော်လာပြီ ။ မိန်းမနဲ့ ကင်းဝေးတာ နယ်စပ်စခန်းက ထွက်လာရကထဲကဘဲ ။

တနေ့တနေ့ အလုပ်ဘဲ ဖိလုပ်နေရပြီး ငတ်ပြတ် နေတာ ကြာပြီ ။ အယ်စေးတို့ဆိုင်က ကိုယ်တုံးလုံးမတွေကို ငေးကြည့်ပြီး လီးကလဲ ဘာတောင်မသလဲ မမေးနဲ့။ စခန်းမှာတုံးကတော့ ပီဖိုးမှာ စော်ရှိတယ်လေ ။ နော်ကဲ တဲ့ ။ နော်ကဲက ပီဖိုးကို အမြဲပေးဖြုတ်တော့ ဟိုမှာတုံး က ပီဖိုး အိနြေ္ဒရတယ် ။ မိန်းမလိုးတာ အဆန်း မဟုတ်ဘူး ။ အမေရိကန်ရောက်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ် ။ မိန်းမလည်း မလိုးရ ဆွေမျိုးမိတ်ဆွေလည်း မရှိ အစားအသောက် ကလည်း မတူတော့ ပီဖိုး သိပ်မပျော်လှဘူး ။ အယ်စေးက ပိုဆိးတယ် ။ ညည်းဘဲ ညည်းနေတယ်..တနေ့တနေ့ ။ ပီဖိုးဆိုင်က ပိုတဲ့ ရောင်းမကုန်တဲ့ စားစရာ နံပြားပလာတာ နဲ့ ဆိတ်သားဟင်းတွေ ကြက်ကင်တွေကို ဆိုင်ရှင်က အိမ်ယူသွားခွင့်ပေးလို့ ပီဖိုး ယူလာပြီး အယ်စေးနဲ့ အတူတူ အိမ်မှာ စားတယ် ။ တချို့ရက် ညသန်းကောင် ကြီး နှစ်ယောက်သား ထိုင်စားကြတယ် ။ အယ်စေးက မင်နီဆိုးတားမှာ စော်ရှိတယ် ။

သူ့စော်နဲ့သူက ရောက်တာ တနေရာစီ ဖြစ်နေတယ် ။ ငါ နော်မူးကို သတိရတယ်ကွာ..မင်နီဆိုးတားကို သွားလည်အုံးမယ်လို့ ခဏခဏ ပြောတတ်တယ် ။ ဒီနေ့ အယ်စေးတို့ ကလပ်နောက် မီးဖိုထဲကို ပီဖိုးရောက်တော့ ချွတ်ကတဲ့စော်တယောက် သေးလာပေါက်ရင်းထမင်းချက်ကို လာနုတ်ဆက် စကားပြောတော့ ပီဖိုး သူ့ကို မှတ်မိလိုက်တယ် ။ ဒီစော် တုံးလုံးကြီး ကနေတာ ပီဖိုး တွေ့ဖူးတယ် ။ စောက်ဖုတ်ကြီးက အကြီးကြီးဘဲ…နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးတွေကလည်း ပြဲလို့ ။ ဒီစော်က ပီဖိုးကိုလည်း နုတ်ဆက်သွားတယ် ။ ထမင်းချက်က “ မင်းမျက်လုံးကြီးတွေက ပြူးနေတာဘဲ..ဘာလဲ..မင်း ဒီစော်ကို ချချင်လို့လား…ချချင်၇င် ပိုက်ဆံစုထား…” လို့ ရယ်မောပြီး ပြောတယ် ။ သူက ထမင်းချက်ကို“ ဘယ်လောက်လဲ..” လို့ မေးကြည့်လိုက်တယ် ။ “ ဒီစော်တွေက အနည်းဆုံး ၁၀၀ လောက်မှ မင်းကို ကုန်းမှာ ကွ..” လို့ ပြောတော့ ပီဖိုး လန့်သွားတယ် …။

ဈေးကြီးတယ် လို့ စိတ်ထဲမှာ ထင်မိတယ် ။ အယ်စေးက ပီဖိုး မင်း နှာထန်နေလား..အေးအေးဆေးဆေး နေစမ်းပါကွာ..တော်ကြာ အေအိုင်ဒီအက်စ် ရနေပါအုံးမယ် ” လို့ ပုဂံတွေဆေးရင်း ပြောလိုက်တယ် ။ အယ်စေးက ကားဟောင်းကြီးတစီး ဝယ်ထားတယ် ။ ဒီကားကြီးနဲ့ ပီဖိုးနဲ့ အယ်စေး အလုပ်သွားတယ် ။ အယ်စေး လပ်တဲ့ ကလပ်က မန်နေဂျာက ကားကို ကလပ်အနောက်ဖက်က ကွက်လပ်မှာ ရပ်ခွင့်ပေးတယ် ။ ညဖက် အိမ်ပြန်ကြရင် ကုန်းတံတားတခုကို ဖြတ်ရတယ် ။ ဒီကုန်းတံတားပေါ်မှာ ကြေးစားမတွေ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းသလားကြပြီး ဖေါက်သည် စောင့်ကြတယ် ။ ခေါ်ချင်တဲ့လူတွေက ကားတွေ ထိုးရပ်ပြီး ဈေးမေး ဈေးဆစ် လုပ်ကြတယ် ။ ဈေးတည့်ရင် ကားပေါ်ပါသွားရော ။

ကြေးစားမတွေမှာ အဖြူ အမဲ အဝါ အစုံ ရှိတယ် ။ ကြေးစားမတွေက တိုလွန်းတဲ့ စကပ် ဘောင်းဘီတွေနဲ့ အရမ်းမြင့်တဲ့ ခွာမြင့်ဖိနပ်တွေ ဝတ် မျက်နှာကို နီရဲတွတ်အောင် မိတ်ကပ်ခြယ်သပြီး သိသာအောင် ကော့လန်ကော့လန်နဲ့ လျှောက်ကြတယ် ။ ပီဖိုးနဲ့ အယ်စေး အိမ်ပြန်ချိန် ညသန်းကောင် ရောက်လုလု အချိန်က သူတို့ရဲ့ ဈေးပေါင်ကျိ ုးချိန် ဖြစ်နေပြီ ။ ဒီအချိန်ဆိုရင် ကပ်စတန်မာ မရသေးတဲ့ ကြေးစားမတွေ မခေါ်ချင်ထဲက ဈေးလျော့ချင်နေပြီ ။

ပီဖိုးလည်း ကြေးစားမတွေကို ညတိုင်းလို ငေးမောရင်း လုပ်ချင် ခေါ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်နေတယ် ။ အယ်စေးက တားလွန်းလို့သူ ထုတ်မပြောချင်ပေမယ့် စိတ်ထဲက လုပ်ချင်နေတယ် ။ သူလုပ်ချင်တာက အမဲမ ။ အဖြူမတွေရဲ့ အသားအရည်က ဖြူစွတ်လွန်းပြီး သူမကြိုက်ဘူး ။ များသောအားဖြင့် ကြေးစားအဖြူမတွေက ပိန်ကပ်ကပ် ရင်တင်ပြားလျောလျော ဖြစ်ချင်ဖြစ် ဝတုတ်ပြဲကြီးတွေ ဖြစ်ချင်ဖြစ် နဲ့ ပုံမလာတော့ သူ စာမလိပ် စိတ်မလာဘူး ။ အမဲမတွေကျတော့ ရင်ရော တင်ကော ကြီးတယ် ။ တင်းတယ် ။ သူတို့ အသားက ညက်ညောတယ်လို့ ပီဖိုး ထင်မိတယ် ။ ဈေးကလည်း အဖြူမထက် ပိုသက်သာတယ် လို့ အယ်စေးကလပ်က ထမင်းချက်က ပြောပြဖူးတယ် ။ ကြေးစားတွေအကြောင်းကို သူတို့နေကြတဲ့ အပတ်မင့်တိုက်အောက်ထပ်မှာ နေတဲ့ လူဝီ ဆိုတဲ့ လူမဲကြီးကပီဖိုးကို စကားကြုံရင် ပြောပြောပြတယ် ။ ပီဖိုးလည်း ဘိုလို သိပ်မရပေမယ့် လက်ဟန်ခြေဟန် ဘရုတ်ကင်း နဲ့ ပြောလို့တော့ ဖြစ်ပါတယ် ။ သူပြောတာတော့ သိပ် လုံးစေ့ပတ်စေ့ နားမလည်ဘူးပေါ့ ။

မကြာခင်ဘဲ အယ်စေးလည်း သူ့စော် ရှိတဲ့ မင်နီစိုးတားကို သွားလည်တယ် ။ အယ်စေး မရှိတော့ ပီဖိုး တ ယောက်ထဲ အလုပ်ကို ကားမောင်းသွားတယ် ။ အယ်စေး ရပ်တဲ့ကွက်လပ်မှာဘဲ ကားကို ရပ်တယ် ။ အယ်စေးရဲ့မန်နေဂျာက ပီဖိုးကိုလည်း သိနေတော့ ဘာမှ လာမတားပါဘူး ။ ညဖက် အပြန်မှာ တားမဲ့ အယ်စေးလည်း မရှိတော့ ပီဖိုး သူ လုပ်ချင်နေတာကို လုပ်ပစ်လိုက်ဖို့ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး တံတားကုန်းပေါ်လဲ ရောက်ရော ကားကို ထိုးရပ်လိုက်တယ် ။ အိုး..ဘာပြောကောင်းမလဲ..ကြေးစားမတွေ ပြေးလာကြတော့တာဘဲ ။ ဖင်လိန်ဖင်လိန်နဲ့ ပြားကပ်ကပ် ရွှေဝါရောင်ဆံပင်နဲ့ အဖြူမက ပြုံးပြုံးလေး ချစ် စရာလေးလုပ်ပြီး “ ဒီည မင်း ပျော်ချင်သလား ..” လို့ လာမေးတယ် ။ပီဖိုးလည်း “ နိုး..နိုး….” လို့ ပြောလည်းပြောလက်လည်းခါပြလိုက်တယ် ။ အဖြူမလေး ထွက်သွားတော့ အမဲမတယောက် ဆပ်ကော့လပ်ကော့နဲ့ ရောက်လာတယ် ။ ပီဖိုး အပီရှိုးလိုက်တယ် ။ ဟူး…နို့ကြီးတွေက သင်္ဘောသီး အလတ်စားတွေလောက် ရှိတယ် ။

စောစောက အဖြူမလေး မေးသလိုဘဲ “ ဒီည မင်း အပျော်ရှာချင်လား..ငါ ကူညီနိုင်တယ် ..” လို့ လာမေးတော့ လည်ဟိုက်အကျၤ ီကြောင့် ပြူးထွက်မို့မောက်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ငေးမောရင်း “ ရက်စ်..ရက်စ် …” လို့ ဖြေရင်းခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်တယ် ။ အမဲမက “ ဒေါ်လာ၅၀ ပေး..မင်းကို ဘလိုးဂျော့လဲပေးမယ် ..အပေါ်ကလည်း တက်လုပ်ပေးမယ် …ဒေါ့ဂီစတိုင်လည်း ပေးမယ် ..အစုံပေးမယ်..”လို့ ပြောတယ် ။ လုံးစေ့ပတ်စေ့တော့ ပီဖိုး နားမလည်ဘူး ။ ပီဖိုးလည်း အချိန်က သိပ်နောက်ကျနေပြီး ဈေးပေါင်ကျိုးချိန် ရောက်နေလို့ ဈေးဆစ်လို့ရတယ် လို့ အိမ်နားက လူဝီကြီး ပြောပြတာ သတိရသွားပြီး..“ နိုး..နိုး….ဖေါ်တိ..ဖေါ်တိ ” လို့ ဆစ်လိုက်တယ် ။ အမဲမက ဒီအတိုင်း အိမ်ပြန်ရမှာထက်စာရင် ရတာလက်ခံလိုက်မယ် ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ “ အိုကေ..အိုကေ..” ဆိုပြီး ကားပေါ်တက်လာတယ် ။ ပီဖိုးလည်း လူပျိုသိုးလေးတယောက်လို ရင်တွေခုံနေတယ် ။

မိန်းမ မချရတာ ကြာပြီမို့ တအားထန်နေတယ်လေ ။ နောက်ပြီး လူမဲမလည်း တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး မဟုတ်လား ။ အမဲမ က ကားမောင်းနေတဲ့ ပီဖိုးရဲ့ လက်ဖျန်ကို လာပွတ်တယ် ။ “ မင်း ဘယ်တိုင်းပြည်ကလဲ..” လို့ မေးတယ် ။ ပီဖိုးက “ မြန်မာ”လို့ ပြောတော့ မသိတာနဲ့“ ဘားမား”က လို့ ပြောတယ် ။ ဒါလည်း ဘဟားမာကလား..မေးပြန်လို့ ဘာမှ ဆက် မပြောချင်တော့ဘူး ။ သူတို့နေတဲ့ တိုက်တွေဆီကို ရောက်ပြီ ။ ပီဖိုး တိုက်ခန်းပေါ် တက်တော့ အောက်ထပ်မှာ နေတဲ့ လူဝီကြီးနဲ့ တန်းတိုးတယ် ။ လူဝီကြီးက အံ့သြတဲ့ မျက်လုံးပြူးကြီးတွေနဲ့ ပီဖိုးကို ငေးကြည့်နေတယ် ။ ပြီးတော့ ပြုံးပြုံးကြီး ခေါင်းညှိမ့်နေတယ် ။ ပီဖိုးလည်း အမဲမ လက်ကို ဆွဲပြီး သူတို့ အခန်းဆီကို မော်ကြွားစွာနဲ့ လျှောက်သွား လိုက်တယ် ။ အခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ အမဲမလည်း ပီဖိုးကို ဆွဲဖက်ပြီး ပီဖိုးနှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရဘဲ စုတ်တယ် ။ ပီဖိုးလည်း အားကျမခံ ပြန်စုတ်တာပေါ့ ။ အမဲမ လက်က မြန်တယ် ။ ပီဖိုးဘောင်းဘီက ခါးပတ်ကို ဖြုတ်ပစ် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချတယ် ။ ဘောင်းဘီ ဟုတ်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချ..ဖွားဖက်တော် ဒုတ်ကို ဆွဲထုတ်..လက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်တယ် ။

နှုတ်ခမ်းစုတ်တာကို ၇ပ်ပစ်လိုက်ပြီး ဖျတ်ကနဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချတယ် ။ ပီဖိုး ငပဲက ကားထဲမှာထဲက ထနေတာ ။ အခုတော့ မတ်မတ်ထောင်နေပြီ ။ အမဲက က ပီဖိုးဒုတ်ကို ရေရေလည်လည် မှုတ်ပေးတယ် ။ လျာနဲ့ ယက် လျာထိပ်နဲ့ ထိုးကလိ ကျွမ်း တာကတော့ နိုင်းလောက် ရှိတယ် ။ ပီဖိုး တအင်းအင်းနဲ့ အော်ညည်းနေရတယ် ။ ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် အသံဗလံတွေ ဆူညံနေတာဘဲ ။ ကောင်းလိုက်တဲ့ ပုလွေ ။ ဒီအချိန်မှာ ပီဖိုးရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က အမဲမရဲ့ နို့အယ်စတုံကြီးတွေကို ကောင်းကောင်း သမနေတယ် ။ ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်နေတယ် ။ နို့သီးခေါင်းတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ချေပေးနေတယ် ။ တော်တော်လေး ကြာအောင် မှုတ်ပေးပြီးတော့ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်တယ် ။ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေကို ထော်ပြီး“ မင်းကော ငါ့ကို စုတ်ပေးမှာလား ” လို့ မျက်လုံးလေး ထောင့်ကပ်ပြီး ပီဖိုးကို မေးတယ် ။ ဟိုက် ဂွကျပြီ..အမဲကြေးစားမရဲ့ အဖုတ်ကို စုတ်ပေးရမှာတော့ ခပ်လ့်လန့်ဘဲ ။

အေကိုက်မှာ စိုးတာတင် မကဘူး..အမဲမ ဆိုတော့ ကျွဲမကြီးတကောင်ရဲ့ အဖုတ်လို မဲမဲပြဲပြဲကြီး ဖြစ်နေမှာဘဲ ဆိုပြီး သူလန့်သွားတယ် ။ အင်း..အဲ နဲ့ ဖြစ်နေတယ် ။ အမဲမက သူ့ကို ကျောခိုင်းလိုက်တယ် ။ “ နင်ပြီးရင် ငါ့အလှည့်..” လို့ ပြောရင်း အဝတ်တွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်နေတယ် ။ အိုး..အမဲမ က နို့တင် ကြီးတာ မဟုတ်ဘူး..။ ဖင်ကြီးကလည်း ထယ်နေတာဘဲ ။ ပီဖိုးလည်းဖင်ကြီးတွေကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်မိတယ် ။ “ ဖြေးဖြေးလေ…မင်း အရင်ဆုံး ငါ့ကို ပြန်စုတ်ပေးအုံး …မင်းကို ကောင်းကောင်း စုတ်ပေးပြီးပြီ ..ဒီတခါ မင်း အလှည့်…” လို့ အမဲမက ပြောရင်း ပီဖိုးကို ကျောခိုင်းထားရာကနေ ပီဖိုး ဖက်ကို လှည့်လိုက်တယ် ။ ပီဖိုး မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးကျယ်သွားတယ် ။ “ ကဲ စုတ်ပေးတော့..မင်းအလှည့်…” “ ဟာ…..” ပီဖိုး အနောက်ကို ခြေတလှမ်း ဆုတ်လိုက်ပြီး “ နိုး…နိုး….နိုး……” လို့ အော်တယ် ။

ပီဖိုး မြင်လိုက်ရတာက အမဲမရဲ့ ပေါင်တန်မဲမဲ ရှည်ရှည် နှစ်ချောင်းကြားက တုတ်ဖီး ရှည်လျားတဲ့ လီးတန်ကြီး ပါ ။ “နင်ပြီးရင် ငါ့အလှည့်လေ ….စုတ်..စုတ်..” လူမဲက က သူ့လီးတန်ကြီးကို ကော့ကော့ပြပြီး အတင်း စုတ်ခိုင်းနေတယ် ။ ပီဖိုး အရမ်းလန့်ပြီး….“ နိုး….နိုး….ဂက်တောက်..ဂက်တောက်..ယူ ဂက်တောက်….” နဲ့ အော်ပြီး မောင်းထုတ်ပါတော့တယ် ။ အမဲမလည်း “ မင်းကို စဈေးပြောထဲက ငါဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ ပြောခဲ့တာဘဲ..ခုမှ ဘာလန့်နေတာလဲ…” လို့ ပြန် အော်တယ် ။ သူ့လီးတန်ကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ။ ပီဖိုး အသံကျယ်ကြီးနဲ့ “ ဂက်တောက်..ဂက်တောက် ”လို့ အော်ပြီး အမဲမကို တွန်းလွှတ်နေတယ် ။ အမဲလည်း အဝတ်စားတွေတောင် ပြန်ဝတ်ချိန်မရဘဲ လက်က ကိုင်ပြီး ပီဖိုးတို့ အခန်းထဲက ထွက်သွားရတယ် ။ ပီဖိုးလည်း တံခါးကို အမြန်ပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး နို့အယ်စတုံကြီးတွေကို မက်မောပြီး သူပြောတာတွေကိုလည်း လုံးစေ့ပတ်စေ့ နားမလည်ခဲ့တာကို ပြန် စဉ်းစားရင်း ကြုံလိုက်တွေ့လိုက်ရတဲ့ တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတဲ့ အတန်ချောင်း ရှည်ရှည်ကြီးက မျက်လုံးထဲက တော်တော်နဲ့ မထွက်တော့ပါ….ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

ေၾကးစား

ေစာပီဖိုး တေယာက္ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းကေနၿပီး အေမရိကန္ျပည္ကို ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ပထမဆုံး လုပ္ရတဲ့ အလုပ္က ကုလားထမင္းဆိုင္မွာ အကူ ထမင္းခ်က္ ျဖစ္သည္ ။ သူနဲ႔ အတူတူ လာခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေစာအယ္ေစး က သူလုပ္တဲ့ ကုလားထမင္းဆိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းတဖက္တခ်က္က ကလပ္ မွာ ပုဂံေဆးတဲ့အလုပ္ ရသည္ ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ခ်င္းလည္း နီးကပ္လို႔ သြားအတူ လာအတူ နယ္စပ္စခန္းတုံးက ခင္ခဲ့သလိုဘဲ ခင္မင္ဆဲဘဲ ။ ပီဖိုး လုပ္တဲ့ ထမင္းဆိုင္က အပ်ံစား ထမင္းဆိုင္ေလးပါ ။ ကတၱီပါေကာ္ေဇာခင္းၾကမ္းနဲ႔ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံဝတ္ၿပီး ဘိုးတိုင္စည္းထားတဲ့ စားပြဲထိုးေတြ နဲ႔ သားသားနားနား ဆိုင္တဆိုင္ပါ ။ သိပ္အႀကီးစားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ ပီဖိုးတို႔ကေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ ေၾကာ္ဟယ္ေလွာ္ဟယ္ ေျပးလႊား ခ်က္ျပဳတ္ၾကရတာေပါ့ ။ ပီဖိုး ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ့ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ရတာေပါ့ ။

အသားႀကိတ္တာတို႔ ၾကက္သြန္လွီးတာတို႔ အမႈိက္လွဲ အမႈိက္သြန္ေပါ့ ။ ေနာက္မွ တေျဖးေျဖး ပလာတာ႐ိုက္ ပူရီေၾကာ္ စမူဆာေၾကာ္ ရတယ္ ။ အဲဒါလည္းေၾကာ္တာ တူးသြားရင္ အႀကိမ္းအေမာင္း ခံရတာ ခဏခဏဘဲ ။ ည၁၁နာရီထိ လုပ္၇တယ္ ။ ဆိုင္ပိတ္သြားေတာ့လည္း ရွင္းလင္းေဆးေၾကာတာက နာရီဝက္ ဆိုေတာ့ ၁၁နာရီခြဲသြားေရာ ။ ေစာအယ္ေစး လုပ္ရတဲ့ ကလပ္က မိန္းမေတြ တုံးလုံးခြၽတ္ၿပီး ကျပတဲ့ကလပ္ ဆိုေတာ့ မနက္ ၂နာရီအထိ ဖြင့္တယ္ ။ ေစာအယ္ေစးကိုေတာ့ ပီဖိုး ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ၁၁ခြဲ မွာ ျပန္ခြင့္ေပးတယ္..ပီဖိုးကသူ႔ဆိုင္ပိတ္သြားတဲ့အခ်ိန္ ေဆးေၾကာရွင္းလင္းၿပီးတဲ့အခါ ေစာအယ္ေစး ကလပ္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး အယ္ေစးကို ေစာင့္တယ္ ။ ကလပ္ အေနာက္ဖက္ေပါက္က ဝင္သြားၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကအယ္ေစး ပုဂံေဆးတဲ့အနား ေလပန္းရင္း ေစာင့္တယ္ ။

ထမင္းခ်က္က ပီဖိုးကိုပါ ခင္မင္သြားတယ္ ။ တခါတေလ စားပြဲထိုး မရွိတဲ့အခါ အေရွ႕ က ဧည့္သည္မွာတဲ့ အစားအေသာက္ကို ပီဖိုးကို သြားပို႔ခိုင္းတတ္တယ္ ။ အဲဒီလို ပို႔ခိုင္းပါေစလို႔ ပီဖိုးက ဆုေတာင္းေနတာ ။ အေရွ႕ဖက္မွာ စင္ေလးေတြနဲ႔ အျဖဴ အမဲ အဝါ ေကာင္မေလးေတြက အဝတ္ေတြ ခြၽတ္ၿပီး တိုင္ကို ကိုင္ၿပီး ကုန္းျပကြျပ ကျပတာေတြကို စားစရာသြားခ်ရင္း ၾကည့္ရတာ တယ္ အရသာ ရွိတာဘဲ ။ အယ္ေစးကေတာ့ “ ၾကာေတာ့ ႐ိုးေနပါၿပီကြာ…” လို႔ စိတ္မပါသလို ေျပာတတ္ေပမယ့္ ပီဖိုးကေတာ့ ႏို႔ႀကီးေတြ တလႈပ္လႈပ္..ဖင္ႀကီးေတြ ရမ္းခါၿပီး အေမႊးရိပ္ထားတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးေတြကို အနီးကပ္ ေတြ႕ရလို႔ အရမ္းကိုသေဘာက်မိတာ ။ အခုဆိုရင္ ဒီေရာက္တာ တႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ ။ မိန္းမနဲ႔ ကင္းေဝးတာ နယ္စပ္စခန္းက ထြက္လာရကထဲကဘဲ ။

တေန႔တေန႔ အလုပ္ဘဲ ဖိလုပ္ေနရၿပီး ငတ္ျပတ္ ေနတာ ၾကာၿပီ ။ အယ္ေစးတို႔ဆိုင္က ကိုယ္တုံးလုံးမေတြကို ေငးၾကည့္ၿပီး လီးကလဲ ဘာေတာင္မသလဲ မေမးနဲ႔။ စခန္းမွာတုံးကေတာ့ ပီဖိုးမွာ ေစာ္ရွိတယ္ေလ ။ ေနာ္ကဲ တဲ့ ။ ေနာ္ကဲက ပီဖိုးကို အၿမဲေပးျဖဳတ္ေတာ့ ဟိုမွာတုံး က ပီဖိုး အိေျႏၵရတယ္ ။ မိန္းမလိုးတာ အဆန္း မဟုတ္ဘူး ။ အေမရိကန္ေရာက္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ။ မိန္းမလည္း မလိုးရ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြလည္း မရွိ အစားအေသာက္ ကလည္း မတူေတာ့ ပီဖိုး သိပ္မေပ်ာ္လွဘူး ။ အယ္ေစးက ပိုဆိးတယ္ ။ ညည္းဘဲ ညည္းေနတယ္..တေန႔တေန႔ ။ ပီဖိုးဆိုင္က ပိုတဲ့ ေရာင္းမကုန္တဲ့ စားစရာ နံျပားပလာတာ နဲ႔ ဆိတ္သားဟင္းေတြ ၾကက္ကင္ေတြကို ဆိုင္ရွင္က အိမ္ယူသြားခြင့္ေပးလို႔ ပီဖိုး ယူလာၿပီး အယ္ေစးနဲ႔ အတူတူ အိမ္မွာ စားတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ရက္ ညသန္းေကာင္ ႀကီး ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္စားၾကတယ္ ။ အယ္ေစးက မင္နီဆိုးတားမွာ ေစာ္ရွိတယ္ ။

သူ႔ေစာ္နဲ႔သူက ေရာက္တာ တေနရာစီ ျဖစ္ေနတယ္ ။ ငါ ေနာ္မူးကို သတိရတယ္ကြာ..မင္နီဆိုးတားကို သြားလည္အုံးမယ္လို႔ ခဏခဏ ေျပာတတ္တယ္ ။ ဒီေန႔ အယ္ေစးတို႔ ကလပ္ေနာက္ မီးဖိုထဲကို ပီဖိုးေရာက္ေတာ့ ခြၽတ္ကတဲ့ေစာ္တေယာက္ ေသးလာေပါက္ရင္းထမင္းခ်က္ကို လာႏုတ္ဆက္ စကားေျပာေတာ့ ပီဖိုး သူ႔ကို မွတ္မိလိုက္တယ္ ။ ဒီေစာ္ တုံးလုံးႀကီး ကေနတာ ပီဖိုး ေတြ႕ဖူးတယ္ ။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အႀကီးႀကီးဘဲ…ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူႀကီးေတြကလည္း ၿပဲလို႔ ။ ဒီေစာ္က ပီဖိုးကိုလည္း ႏုတ္ဆက္သြားတယ္ ။ ထမင္းခ်က္က “ မင္းမ်က္လုံးႀကီးေတြက ျပဴးေနတာဘဲ..ဘာလဲ..မင္း ဒီေစာ္ကို ခ်ခ်င္လို႔လား…ခ်ခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံစုထား…” လို႔ ရယ္ေမာၿပီး ေျပာတယ္ ။ သူက ထမင္းခ်က္ကို“ ဘယ္ေလာက္လဲ..” လို႔ ေမးၾကည့္လိုက္တယ္ ။ “ ဒီေစာ္ေတြက အနည္းဆုံး ၁၀၀ ေလာက္မွ မင္းကို ကုန္းမွာ ကြ..” လို႔ ေျပာေတာ့ ပီဖိုး လန႔္သြားတယ္ …။

ေဈးႀကီးတယ္ လို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတယ္ ။ အယ္ေစးက ပီဖိုး မင္း ႏွာထန္ေနလား..ေအးေအးေဆးေဆး ေနစမ္းပါကြာ..ေတာ္ၾကာ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ရေနပါအုံးမယ္ ” လို႔ ပုဂံေတြေဆးရင္း ေျပာလိုက္တယ္ ။ အယ္ေစးက ကားေဟာင္းႀကီးတစီး ဝယ္ထားတယ္ ။ ဒီကားႀကီးနဲ႔ ပီဖိုးနဲ႔ အယ္ေစး အလုပ္သြားတယ္ ။ အယ္ေစး လပ္တဲ့ ကလပ္က မန္ေနဂ်ာက ကားကို ကလပ္အေနာက္ဖက္က ကြက္လပ္မွာ ရပ္ခြင့္ေပးတယ္ ။ ညဖက္ အိမ္ျပန္ၾကရင္ ကုန္းတံတားတခုကို ျဖတ္ရတယ္ ။ ဒီကုန္းတံတားေပၚမွာ ေၾကးစားမေတြ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းသလားၾကၿပီး ေဖါက္သည္ ေစာင့္ၾကတယ္ ။ ေခၚခ်င္တဲ့လူေတြက ကားေတြ ထိုးရပ္ၿပီး ေဈးေမး ေဈးဆစ္ လုပ္ၾကတယ္ ။ ေဈးတည့္ရင္ ကားေပၚပါသြားေရာ ။

ေၾကးစားမေတြမွာ အျဖဴ အမဲ အဝါ အစုံ ရွိတယ္ ။ ေၾကးစားမေတြက တိုလြန္းတဲ့ စကပ္ ေဘာင္းဘီေတြနဲ႔ အရမ္းျမင့္တဲ့ ခြာျမင့္ဖိနပ္ေတြ ဝတ္ မ်က္ႏွာကို နီရဲတြတ္ေအာင္ မိတ္ကပ္ျခယ္သၿပီး သိသာေအာင္ ေကာ့လန္ေကာ့လန္နဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကတယ္ ။ ပီဖိုးနဲ႔ အယ္ေစး အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ညသန္းေကာင္ ေရာက္လုလု အခ်ိန္က သူတို႔ရဲ႕ ေဈးေပါင္က်ိ ုးခ်ိန္ ျဖစ္ေနၿပီ ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ကပ္စတန္မာ မရေသးတဲ့ ေၾကးစားမေတြ မေခၚခ်င္ထဲက ေဈးေလ်ာ့ခ်င္ေနၿပီ ။

ပီဖိုးလည္း ေၾကးစားမေတြကို ညတိုင္းလို ေငးေမာရင္း လုပ္ခ်င္ ေခၚခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေနတယ္ ။ အယ္ေစးက တားလြန္းလို႔သူ ထုတ္မေျပာခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ထဲက လုပ္ခ်င္ေနတယ္ ။ သူလုပ္ခ်င္တာက အမဲမ ။ အျဖဴမေတြရဲ႕ အသားအရည္က ျဖဴစြတ္လြန္းၿပီး သူမႀကိဳက္ဘူး ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေၾကးစားအျဖဴမေတြက ပိန္ကပ္ကပ္ ရင္တင္ျပားေလ်ာေလ်ာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ ဝတုတ္ၿပဲႀကီးေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ နဲ႔ ပုံမလာေတာ့ သူ စာမလိပ္ စိတ္မလာဘူး ။ အမဲမေတြက်ေတာ့ ရင္ေရာ တင္ေကာ ႀကီးတယ္ ။ တင္းတယ္ ။ သူတို႔ အသားက ညက္ေညာတယ္လို႔ ပီဖိုး ထင္မိတယ္ ။ ေဈးကလည္း အျဖဴမထက္ ပိုသက္သာတယ္ လို႔ အယ္ေစးကလပ္က ထမင္းခ်က္က ေျပာျပဖူးတယ္ ။ ေၾကးစားေတြအေၾကာင္းကို သူတို႔ေနၾကတဲ့ အပတ္မင့္တိုက္ေအာက္ထပ္မွာ ေနတဲ့ လူဝီ ဆိုတဲ့ လူမဲႀကီးကပီဖိုးကို စကားႀကဳံရင္ ေျပာေျပာျပတယ္ ။ ပီဖိုးလည္း ဘိုလို သိပ္မရေပမယ့္ လက္ဟန္ေျခဟန္ ဘ႐ုတ္ကင္း နဲ႔ ေျပာလို႔ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္ ။ သူေျပာတာေတာ့ သိပ္ လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ဘူးေပါ့ ။

မၾကာခင္ဘဲ အယ္ေစးလည္း သူ႔ေစာ္ ရွိတဲ့ မင္နီစိုးတားကို သြားလည္တယ္ ။ အယ္ေစး မရွိေတာ့ ပီဖိုး တ ေယာက္ထဲ အလုပ္ကို ကားေမာင္းသြားတယ္ ။ အယ္ေစး ရပ္တဲ့ကြက္လပ္မွာဘဲ ကားကို ရပ္တယ္ ။ အယ္ေစးရဲ႕မန္ေနဂ်ာက ပီဖိုးကိုလည္း သိေနေတာ့ ဘာမွ လာမတားပါဘူး ။ ညဖက္ အျပန္မွာ တားမဲ့ အယ္ေစးလည္း မရွိေတာ့ ပီဖိုး သူ လုပ္ခ်င္ေနတာကို လုပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး တံတားကုန္းေပၚလဲ ေရာက္ေရာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္တယ္ ။ အိုး..ဘာေျပာေကာင္းမလဲ..ေၾကးစားမေတြ ေျပးလာၾကေတာ့တာဘဲ ။ ဖင္လိန္ဖင္လိန္နဲ႔ ျပားကပ္ကပ္ ေ႐ႊဝါေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အျဖဴမက ၿပဳံးၿပဳံးေလး ခ်စ္ စရာေလးလုပ္ၿပီး “ ဒီည မင္း ေပ်ာ္ခ်င္သလား ..” လို႔ လာေမးတယ္ ။ပီဖိုးလည္း “ ႏိုး..ႏိုး….” လို႔ ေျပာလည္းေျပာလက္လည္းခါျပလိုက္တယ္ ။ အျဖဴမေလး ထြက္သြားေတာ့ အမဲမတေယာက္ ဆပ္ေကာ့လပ္ေကာ့နဲ႔ ေရာက္လာတယ္ ။ ပီဖိုး အပီရႈိးလိုက္တယ္ ။ ဟူး…ႏို႔ႀကီးေတြက သေဘၤာသီး အလတ္စားေတြေလာက္ ရွိတယ္ ။

ေစာေစာက အျဖဴမေလး ေမးသလိုဘဲ “ ဒီည မင္း အေပ်ာ္ရွာခ်င္လား..ငါ ကူညီႏိုင္တယ္ ..” လို႔ လာေမးေတာ့ လည္ဟိုက္အက်ၤ ီေၾကာင့္ ျပဴးထြက္မို႔ေမာက္ေနတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြကို ေငးေမာရင္း “ ရက္စ္..ရက္စ္ …” လို႔ ေျဖရင္းေခါင္းညႇိမ့္ျပလိုက္တယ္ ။ အမဲမက “ ေဒၚလာ၅၀ ေပး..မင္းကို ဘလိုးေဂ်ာ့လဲေပးမယ္ ..အေပၚကလည္း တက္လုပ္ေပးမယ္ …ေဒါ့ဂီစတိုင္လည္း ေပးမယ္ ..အစုံေပးမယ္..”လို႔ ေျပာတယ္ ။ လုံးေစ့ပတ္ေစ့ေတာ့ ပီဖိုး နားမလည္ဘူး ။ ပီဖိုးလည္း အခ်ိန္က သိပ္ေနာက္က်ေနၿပီး ေဈးေပါင္က်ိဳးခ်ိန္ ေရာက္ေနလို႔ ေဈးဆစ္လို႔ရတယ္ လို႔ အိမ္နားက လူဝီႀကီး ေျပာျပတာ သတိရသြားၿပီး..“ ႏိုး..ႏိုး….ေဖၚတိ..ေဖၚတိ ” လို႔ ဆစ္လိုက္တယ္ ။ အမဲမက ဒီအတိုင္း အိမ္ျပန္ရမွာထက္စာရင္ ရတာလက္ခံလိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ “ အိုေက..အိုေက..” ဆိုၿပီး ကားေပၚတက္လာတယ္ ။ ပီဖိုးလည္း လူပ်ိဳသိုးေလးတေယာက္လို ရင္ေတြခုံေနတယ္ ။

မိန္းမ မခ်ရတာ ၾကာၿပီမို႔ တအားထန္ေနတယ္ေလ ။ ေနာက္ၿပီး လူမဲမလည္း တခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး မဟုတ္လား ။ အမဲမ က ကားေမာင္းေနတဲ့ ပီဖိုးရဲ႕ လက္ဖ်န္ကို လာပြတ္တယ္ ။ “ မင္း ဘယ္တိုင္းျပည္ကလဲ..” လို႔ ေမးတယ္ ။ ပီဖိုးက “ ျမန္မာ”လို႔ ေျပာေတာ့ မသိတာနဲ႔“ ဘားမား”က လို႔ ေျပာတယ္ ။ ဒါလည္း ဘဟားမာကလား..ေမးျပန္လို႔ ဘာမွ ဆက္ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ။ သူတို႔ေနတဲ့ တိုက္ေတြဆီကို ေရာက္ၿပီ ။ ပီဖိုး တိုက္ခန္းေပၚ တက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာ ေနတဲ့ လူဝီႀကီးနဲ႔ တန္းတိုးတယ္ ။ လူဝီႀကီးက အံ့ၾသတဲ့ မ်က္လုံးျပဴးႀကီးေတြနဲ႔ ပီဖိုးကို ေငးၾကည့္ေနတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ေခါင္းညႇိမ့္ေနတယ္ ။ ပီဖိုးလည္း အမဲမ လက္ကို ဆြဲၿပီး သူတို႔ အခန္းဆီကို ေမာ္ႂကြားစြာနဲ႔ ေလွ်ာက္သြား လိုက္တယ္ ။ အခန္းထဲကို ေရာက္တာနဲ႔ အမဲမလည္း ပီဖိုးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ပီဖိုးႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရဘဲ စုတ္တယ္ ။ ပီဖိုးလည္း အားက်မခံ ျပန္စုတ္တာေပါ့ ။ အမဲမ လက္က ျမန္တယ္ ။ ပီဖိုးေဘာင္းဘီက ခါးပတ္ကို ျဖဳတ္ပစ္ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲခ်တယ္ ။ ေဘာင္းဘီ ဟုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်သြားေတာ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်..ဖြားဖက္ေတာ္ ဒုတ္ကို ဆြဲထုတ္..လက္နဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္တယ္ ။

ႏႈတ္ခမ္းစုတ္တာကို ရပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဖ်တ္ကနဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်တယ္ ။ ပီဖိုး ငပဲက ကားထဲမွာထဲက ထေနတာ ။ အခုေတာ့ မတ္မတ္ေထာင္ေနၿပီ ။ အမဲက က ပီဖိုးဒုတ္ကို ေရေရလည္လည္ မႈတ္ေပးတယ္ ။ လ်ာနဲ႔ ယက္ လ်ာထိပ္နဲ႔ ထိုးကလိ ကြၽမ္း တာကေတာ့ ႏိုင္းေလာက္ ရွိတယ္ ။ ပီဖိုး တအင္းအင္းနဲ႔ ေအာ္ညည္းေနရတယ္ ။ ႁပြတ္ႁပြတ္ ျပတ္ျပတ္ အသံဗလံေတြ ဆူညံေနတာဘဲ ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပုေလြ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပီဖိုးရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က အမဲမရဲ႕ ႏို႔အယ္စတုံႀကီးေတြကို ေကာင္းေကာင္း သမေနတယ္ ။ ဖ်စ္ညႇစ္ ဆုပ္နယ္ေနတယ္ ။ ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေခ်ေပးေနတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေအာင္ မႈတ္ေပးၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္တယ္ ။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးေတြကို ေထာ္ၿပီး“ မင္းေကာ ငါ့ကို စုတ္ေပးမွာလား ” လို႔ မ်က္လုံးေလး ေထာင့္ကပ္ၿပီး ပီဖိုးကို ေမးတယ္ ။ ဟိုက္ ဂြက်ၿပီ..အမဲေၾကးစားမရဲ႕ အဖုတ္ကို စုတ္ေပးရမွာေတာ့ ခပ္လ့္လန႔္ဘဲ ။

ေအကိုက္မွာ စိုးတာတင္ မကဘူး..အမဲမ ဆိုေတာ့ ကြၽဲမႀကီးတေကာင္ရဲ႕ အဖုတ္လို မဲမဲၿပဲၿပဲႀကီး ျဖစ္ေနမွာဘဲ ဆိုၿပီး သူလန႔္သြားတယ္ ။ အင္း..အဲ နဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္ ။ အမဲမက သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္ ။ “ နင္ၿပီးရင္ ငါ့အလွည့္..” လို႔ ေျပာရင္း အဝတ္ေတြကို တခုၿပီး တခု ခြၽတ္ပစ္ေနတယ္ ။ အိုး..အမဲမ က ႏို႔တင္ ႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး..။ ဖင္ႀကီးကလည္း ထယ္ေနတာဘဲ ။ ပီဖိုးလည္းဖင္ႀကီးေတြကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္နယ္ပစ္လိုက္မိတယ္ ။ “ ေျဖးေျဖးေလ…မင္း အရင္ဆုံး ငါ့ကို ျပန္စုတ္ေပးအုံး …မင္းကို ေကာင္းေကာင္း စုတ္ေပးၿပီးၿပီ ..ဒီတခါ မင္း အလွည့္…” လို႔ အမဲမက ေျပာရင္း ပီဖိုးကို ေက်ာခိုင္းထားရာကေန ပီဖိုး ဖက္ကို လွည့္လိုက္တယ္ ။ ပီဖိုး မ်က္လုံးႀကီးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားတယ္ ။ “ ကဲ စုတ္ေပးေတာ့..မင္းအလွည့္…” “ ဟာ…..” ပီဖိုး အေနာက္ကို ေျခတလွမ္း ဆုတ္လိုက္ၿပီး “ ႏိုး…ႏိုး….ႏိုး……” လို႔ ေအာ္တယ္ ။

ပီဖိုး ျမင္လိုက္ရတာက အမဲမရဲ႕ ေပါင္တန္မဲမဲ ရွည္ရွည္ ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားက တုတ္ဖီး ရွည္လ်ားတဲ့ လီးတန္ႀကီး ပါ ။ “နင္ၿပီးရင္ ငါ့အလွည့္ေလ ….စုတ္..စုတ္..” လူမဲက က သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ျပၿပီး အတင္း စုတ္ခိုင္းေနတယ္ ။ ပီဖိုး အရမ္းလန႔္ၿပီး….“ ႏိုး….ႏိုး….ဂက္ေတာက္..ဂက္ေတာက္..ယူ ဂက္ေတာက္….” နဲ႔ ေအာ္ၿပီး ေမာင္းထုတ္ပါေတာ့တယ္ ။ အမဲမလည္း “ မင္းကို စေဈးေျပာထဲက ငါဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ ေျပာခဲ့တာဘဲ..ခုမွ ဘာလန႔္ေနတာလဲ…” လို႔ ျပန္ ေအာ္တယ္ ။ သူ႔လီးတန္ႀကီး တရမ္းရမ္းနဲ႔ ။ ပီဖိုး အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ “ ဂက္ေတာက္..ဂက္ေတာက္ ”လို႔ ေအာ္ၿပီး အမဲမကို တြန္းလႊတ္ေနတယ္ ။ အမဲလည္း အဝတ္စားေတြေတာင္ ျပန္ဝတ္ခ်ိန္မရဘဲ လက္က ကိုင္ၿပီး ပီဖိုးတို႔ အခန္းထဲက ထြက္သြားရတယ္ ။ ပီဖိုးလည္း တံခါးကို အျမန္ပိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ႏို႔အယ္စတုံႀကီးေတြကို မက္ေမာၿပီး သူေျပာတာေတြကိုလည္း လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ခဲ့တာကို ျပန္ စဥ္းစားရင္း ႀကဳံလိုက္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနတဲ့ အတန္ေခ်ာင္း ရွည္ရွည္ႀကီးက မ်က္လုံးထဲက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထြက္ေတာ့ပါ….ၿပီးပါၿပီ။