ဘယ်သူသိတာမှတ်လို့၊ လာလာ

ဒီလို ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပါဘူး။ မထင်တာတွေက ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ် ။ အမေရိကန်ပြည် အရှေ့ဖျားက မြို့ကြီးတ မြို့မှာ မြန်မာလူမျိုး တက်နေဝန်း နဲ့ ဇနီး ဇွန်ပန်းခိုင်တို့ နေနေကြတာ ဆယ်နှစ် မက ရှိနေပါပြီ ။   တက်နေဝန်းက အိုင်တီသမား တယောက် ဖြစ်သလို ဇွန်ပန်းခိုင်က ရုံးတရုံးမှာ စာရင်းကိုင် ( အကောင့်တင့် ) ဖြစ်သည်။ အလုပ် နဲ့ အိမ် အိမ်နဲ့ အလုပ် အေးဆေးတဲ့  ဘဝ ခရီးလမ်းကြောင်း ထဲမှာ သူတို့ လင်မယား မျောပါနေခဲ့ကြရာက အပြောင်းအလဲတွေက ဖြစ်လာသည် ။  ပထမဆုံး တရုတ် နိုင်ငံ ဝူဟန်မြို့မှာ လင်းနို့ တို့ ကြွက်တို့ ခွေးတို့ ရောင်းချနေတဲ့ ဈေးတန်းလေးကို သတင်းတွေမှာ တွေ့ရပြီး သာမန်လူတွေမစားတဲ့  ထူးဆန်းတဲ့ ဟာတွေကို စားကြလို့ ကိုရိုနာဗိုင်းရက်စ် ပိုး စတင် ကူးစက်လာသည် လို့ ရေးကြသားကြတာကို ဖတ်ကြရတယ် ။

တက်နေဝန်းတို့ အတွက်က မြန်မာပြည်က လာခဲ့တဲ့ မြန်မာတွေမို့ သိပ်တော့ မဆန်းလှဘူး ။ သူတို့လည်း ပရစ်ကြော်တို့ မြွေသား  ဖွတ်သား ယုန်သား လယ်ကြွက်ကြော်တွေ စားခဲ့ဘူးကြတယ်လေ   ခဏကြာတော့ ဝူဟန်မြို့မှာ ဇီဝ လက်နက် စမ်းသပ်တဲ့ နေရာ ကြီး ရှိပြီး အဲဒီကနေ ရောဂါပိုးတွေ ပေါက်ထွက် ပျံ့နှံ့လာတယ် လို့ ထပ် ကြားရပြန်တယ် ။ အဲဒီ သတင်းနဲ့အတူ ၁၉၈၁ မှာ ထုတ်ဝေ ခဲ့တဲ့ စာရေးဆရာ DEAN KOONTZ ရေးသားတဲ့ THE EYES OF DARKNESS စာအုပ်မှာ ၂၀၂၀ ခုနှစ် အချိန်လောက်ကို ရောက် ရင် ဝူဟန်က စက်ရုံကြီးမှာ လုပ်တဲ့ WUHAN 400 ဆိုတဲ့ ဗိုင်းရပ်စ်က နိုင်ငံတွေကို ပျံ့နှံ့လိမ့်မယ် လို့ ရေးထားတယ် ဆိုတာကို အဲဒီ စာအုပ်ရဲ့ ဓါတ်ပုံ အတွင်းက စာသားတွေရဲ့ ပုံတွေ သတင်းတက်လာတယ် ။ လူသားတွေ ဖန်တီး ထားတဲ့ MEN MADE ဗိုင်းရပ်စ်  ဖြစ်သည် လို့ ပြောတဲ့လူက ပြောတယ် ။

တကယ် ဟုတ်မဟုတ် တက်နေဝန်းတို့လ ည်း မသိ ။ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်မို့ ဒီသတင်းတွေကို ဖတ်တော့ ဖတ်မိတယ် ။ အရမ်းကြီး တော့ စိတ်မဝင်စားခဲ့ ။ ဘယ်လိုဘဲ ဝူဟန်မြို့မှာ ဖြစ်နေပေမယ့် အမေရိကန်ပြည်က လူတွေက သူတို့နဲ့ မဆိုင်သလို နေလျက်ပါဘဲ ။  ဒါပေမယ့် တချို့သော ပြည်နယ် မြို့တွေမှာ ရထားတွေအပေါ် ဘတ်စ်ကားတွေ အပေါ် တရုတ် လူမျိုးတွေနဲ့ တရုတ်နဲ့ တူသူ အာရှ သားတွေ အပေါ်ကို စော်ကား ရှုံ့ချတာတွေ ရှိနေတယ်ဆိုတာ လည်း သတင်းတွေ ထွက်လာပါတယ် ..။   တက်နေဝန်းတို့ နေတဲ့  ဒေသမှာတော့ ဒါတွေလည်း မဖြစ် မကြုံရဘူး ။ မတွေ့ရဘူး ။ တက်နေဝန်းရဲ့ ဇနီးချောလေး ဇွန်ပန်းခိုင် က မြန်မာပြည်ကို ဒါတွေ မ ဖြစ်ခင်ထဲက ထွက်သွားခဲ့လို့ တက်နေဝန်း အိမ်မှာ တယောက်ထဲ ။ ဇွန်ပန်းခိုင်ရဲ့ မိဘတွေက အသက်ကြီးကြပြီ ။ ကျန်းမာရေးက  သိပ် မကောင်းကြဘူး ။ အခု မိခင်ဖြစ်သူက ဆေးရုံတက်ရတယ် ။ ဇွန်ပန်းခိုင်လည်း မြန်မာပြည်ကို မပြန်တာ ကြာပြီ ။ မိဘတွေကို  လိုအပ်တဲ့ ဆေးဝါးတို့ ငွေတို့ဘဲ လှမ်းပို့ပေးနေခဲ့တယ် ။

” ကိုကိုရေ..မေမေ့ဆီကို ဇွန် သွားလိုက်တော့မယ်… ရုံးက ခွင့်ယူခဲ့ပြီးပြီ…”  လို့ ဇွန်ပန်းခိုင်က ပြောပြီး တက်နေဝန်းကို လေယာဉ် လက်မှတ် ဝယ်ခိုင်းတယ်။ တက်နေဝန်းလည်း အွန်လိုင်းမှာ ရှာဖွေပြီး ဝယ်ပေးလိုက်တယ် ။ ဇွန်ပန်းခိုင် က မသွားခင် တက်နေဝန်း ကို ရန်ကုန်က သူ့ညီမလေး ငုဝါခိုင် က မနီးမဝေးက မြို့ကြီးမှာ သင်တန်း လာတက်ရမှာ.. သူကတော့ ရန်ကုန်က အမေ့ဆီကို ပြေးရ ပြီ … ငုဝါခိုင် ရောက်လာခဲ့ရင် ကျွေးမွေး ဧည့်ခံလိုက်ပါ.. အနီးအနားကို လိုက်ပြပို့ပေးလိုက်ပါ လို့ မှာသွားတယ်။  ဇွန်ပန်းခိုင် သွား တုံးက အေးအေးဆေးဆေးဘဲ ။ မြန်မာပြည်မှာလည်း ဗိုင်းရပ်စ် လုံးဝကို မရှိသေးဘူး ။ သူသွားပြီး တပတ်လောက်မှာ ဇွန်ပန်းခိုင်ရဲ့  ညီမလေး ငုဝါခိုင် တက်နေဝန်းဆီကို ဖုန်းဆက်လာတယ် ။

” အကိုတက်ရေ..ငုဝါ ရောက်နေပြီ . . သင်တန်းတွေ တက်နေတယ်…သင်တန်းပြီးရင် အကိုတက်တို့ဆီကို လာခဲ့မယ်…. မမဇွန် တော့ ရန်ကုန် ရောက်နေပြီ… မေမေက ဆေးရုံက ဆင်းပြီ… သက်သာတယ်တဲ့… ငုဝါလည်း အကိုတို့ဖက် ခဏ လာပြီးတာနဲ့ ရန် ကုန်ကို ပြန်မယ်လေ ..”  တဲ့ ။ တက်နေဝန်းလည်း  “လာခဲ့ ငုဝါ အကို လာခေါ်ပေးမယ်…ဒီအနီးအနား မြို့တွေ အကို လိုက်ပို့ပေးမယ်  . သင်တန်းတွေ ပြီးရင် ဖုန်းဆက်လိုက်နော်…..”   လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။ ရန်ကုန်ကနေလည်း ဇွန်ပန်းခိုင်က

“ခွင့်ယူလိုက်နော်…ကိုကို . .ညီမလေး ကို ဂရုစိုက်လိုက်နော်…ကိုကို…”   လို့ တက်နေဝန်းကို ဖုန်းဆက်တယ် ။ အလုပ်ကို ဖုန်းဆက် ပြီး ခွင့်ကြို ယူလိုက်တယ် ။ ငုဝါခိုင် သင်တန်းတွေ ပြီးသွားပြီးတဲ့နောက် တက်နေဝန်းဆီကို ဖုန်းဆက်တော့ တက်နေဝန်း ငုဝါခိုင်  ရောက်နေတဲ့ မြို့ကို ကားနဲ့ မောင်းသွားပြီးခေါ်ပေးလိုက်တယ် ။  ငုဝါခိုင်နဲ့ မတွေ့တာ နှစ်တွေ ကြာခဲ့ပြီ ။ တက်နေဝန်းလည်း စိုပြေ ဝင်းပ လှပနေတဲ့ ခယ်မလေးကို ကြည့်ပြီး အံ့သြနေသည် ။ သူတို့ မြန်မာပြည်က မထွက်လာခင်က ငုဝါခိုင်သည် ကလေးသာသာ  ဆယ်ကျော်သက်လေးဘဲလေ ။

အပြန်ခရီးမှာ တလမ်းလုံး ငုဝါခိုင်ရဲ့ စကားသံလေးတွေကို နားထောင်ခဲ့ရတယ် ။ ငုဝါခိုင်က တက်နေဝန်းတို့ နေတဲ့ ရပ်ဝန်းဒေသကို  စိမ်းလန်းစိုပြေတဲ့ သစ်ပင်တွေ သစ်တောတွေနဲ့မို့ သာယာလိုက်တာ လို့ ချီးမွမ်းလာတယ် ။ လမ်းဘေးမှာ ဒရယ်လေးတွေ ယုန် ကလေးတွေကိုလည်း တွေ့ရလို့ အရမ်းသဘောကျတယ် ။ စကား တပြောပြောနဲ့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာကြတယ် ။   ” ဒါ အကို တို့ အိမ်လေးဘဲ ငုဝါ . . “   ” ဟင် . . .”   သူတို့ အိမ်ကလေးကို ငုဝါခိုင် တွေ့တော့ …   ” ဟယ်…ကိုတက်တို့ မဇွန်တို့ အိမ်လေးက လှ လိုက်တာ.. သိပ် သာယာတာဘဲ.. ခြံလည်း ကျယ်တယ်”  လို့ ပြောတယ် ။ အိမ်ရှေ့က ချယ်ရီပင်တွေက ဝေဝေဆာဆာ ပွင့်နေတာ ကို ငုဝါခိုင် သိပ်သဘောကျတယ် ။ ဆယ်လ်ဖီတွေ ဆွဲတော့တာဘဲ ။ အိမ်ပြန်ရောက်ကြပြီးတဲ့နောက် အချိန်ကို ကြည့်ပြီး ငုဝါခိုင် နဲ့  တက်နေဝန်းတို့ ရန်ကုန်က ဇွန်ပန်းခိုင် ဆီကို ဖုန်းခေါ်ကြတယ်။ ဇွန်ပန်းခိုင်က   ” ရောက်တုံးရောက်ခိုက် လျောက်လည်နော် ညီမ လေး… အကိုတက်ကို အားမနာနဲ့ . သူ့ကို စားချင်တာ လိုက်ကျွေးခိုင်း..လိုချင်တာ ဝယ်ခိုင်း…”

လို့ သူ့ညီမ ငုဝါခိုင်ကို မှာတယ် ။ ချစ်ဇနီးလေး ဇွန်ပန်းခိုင်က မသွားခင် ထဲကလည်း သေသေချာချာ မှာထားခဲ့တယ် ။ ညီမလေးကို  လိုက်ပြ လိုက်ကျွေးပါ လို့ ။ အခုလည်း ရန်ကုန်ကနေ ဖုန်းနဲ့ ထပ်ပြောပြန်တယ် ။ တက်နေဝန်း ဇနီးသည် မှာတဲ့အတိုင်း ငုဝါခိုင်ကို  သူစားချင်တဲ့ အစားအသောက်တွေကို ဆိုင်တွေမှာ လိုက်ကွေးတယ် ။ အင်း….ညီမလေး ငုဝါခိုင်က စားရုံတင် မဟုတ်ဘူး.. သောက် လည်း သောက်တယ်……ဇွန်ပန်းခိုင်က သူ ဝိုင် နဲ့ ကော့တေးလ်တွေ အသောက်များတိုင်း   ” ဇွန်တို့အမျိုးတွေက အရက်ကြိုက် တယ်… သောက်တယ်… ဘမျိုးဘိုးတူ ဆိုတာမျိုးပေါ့…..”  လို့ ပြောလေ့ ရှိသလိုဘဲ ညီမလေး ငုဝါ လည်း အရက်ကို ကြိုက်ပုံရ တယ်။ သောက်ရင် ထပ်မှာခိုင်းပြီး အသောက်များသွားတဲ့အတွက် တက်နေဝန်း တယောက် မျက်လုံးပြူးသွားရတယ် ။ အင်းလေ..  သူက သုံးလေးရက် လောက်ဘဲ နေမှာဘဲ… နေတဲ့ရက်တွေမှာ ပျော်ပါစေ … ငါ့တာဝန် အတိုင်း သူ့ကို လိုက်ကျွေးလိုက်ပို့မယ်…. လို့  တက်နေဝန်း စဉ်းစားလိုက်တယ် ။

ဒါပေမယ့် အိမ်လေးထဲမှာ သူနဲ့ကိုယ် နှစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မှာ ခယ်မလေးရဲ့ အတိုအပြတ် အဟိုက်တွေ ဝတ်တဲ့ အကျင့် တွေကြောင့် တက်နေဝန်း တယောက် ရင်မောနေရတယ် ။ ပိုပြီး မျက်လုံးတွေ ပြူးရတာက အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး အိမ်နေရင်း အဝတ် တွေ လဲပြီးတဲ့အချိန် ငုဝါခိုင်က ဘလောက်စ်လေးကို အတွင်းမှာ ရင်စည်း မပါဘဲ ဝတ်ပြီး ရောက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ ။    ငုဝါ ခိုင်ရဲ့ ရင်သားတွေက မသေးဘူး ။ လုံးထွားပြီး သိသိသာသာကြီးတွေ ။ လမ်းလျောက်တဲ့အခါ ဒီ ရင်သားကြီးတွေက တငြိမ့်ငြိမ့် တ သိမ့်သိမ့် တုန်နေကြတယ် ။ ခက်ပြီ ။ တက်နေဝန်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှား နေတယ် ။ ခယ်မလေးကတော့ သီချင်းဖွင့်ပြီး တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ကနေတယ် ။ ကိုယ်က လှုပ်တော့ ရင်စိုင်တွေကပါ လှုပ်တော့တာပေါ့ ။  နောက်တနေ့မှာလည်း ရာသီဥတု ပူတယ် ဆိုပြီး ဘောင်းဘီ တိုလေး ဝတ်တာ ဝတ်တဲ့ ဘောင်းဘီက ဂျင်းဘောင်းဘီလို ကြပ်ကြပ် မဟုတ်ဘဲ ပေါင်ရင်းနေရာတွေမှာ ပွပွကြီးမို့ ဆိုဖါမှာ ထိုင်ချ လိုက်တဲ့ အခါတွေမှာ ပေါင်ဂွဆုံနေရာကို ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရတတ်တော့ တက်နေဝန်း တယောက်စိတ်တွေ နိုးကြားဖေါက်ပြန်လာ ရတယ် ။

အမွှေး ပြောင်စင်အောင် ရိပ်သင်ထားတဲ့ ခယ်မလေး ငုဝါခိုင်ရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါ တခြမ်းကို လျပ်တပျက် တွေ့လိုက်ရလို့ ။ ခက်တော့   ခက်နေပြီ ။ အနေမတတ်တော့ ဖြဲပြနေသလို ဖြစ်နေပြီ ။ အထိန်းမတတ် ဇိန်းဇတ်ဇတ်မို့ တက်နေဝန်း တယောက် ဒိန်းတပ်တပ်နဲ့   ရင်ထဲ နေလို့ မကောင်း ။  နောက် တရက်မှာ လိုက်ပြတာက မြို့ကြီး ထဲက ပြတိုက်တွေ ကျောက်တိုင်တွေ နဲ့ ပန်းခြံတွေ ။ ZOO ကို  တော့ ငုဝါခိုင်က မသွားချင်ဘူး တဲ့ ။ မြစ်ကမ်း နဘေး က THE WHARF မှာ ညနေစာ ကျွေးတယ် ။ တိုက်အမြင့် တိုက်ခေါင်မိုး ပေါ် မှာ မြစ်ကမ်း ရှုခင်းကို မြင်နေရတဲ့ ဘားနဲ့ စားသောက်ဆိုင်ပေါ့ ။ ငုဝါခိုင် တယောက် ကော့က်တေးလ် ကောင်းကောင်းတွေနဲ့  တွေ့ပြီလေ ။

” အပေါ်ကနေ ကြည့်ရတာ အရမ်း သာယာတာဘဲနော် . . . အဖြူရောင် မော်တော်ဘုတ်လေးတွေကလည်း အများကြီး တန်းစီနေ ကြတယ် ..”   ထပ် ထပ် မှာရင်း ယူရင်းနဲ့ တော်တော် မူးသွားတယ် ။ အပြန်မှာ ကျောက်တိုင်ပန်းခြံ ဘေးက လမ်းကလေးမှာ လမ်း လျောက်ကြတော့ ငုဝါခိုင် တယောက် တက်နေဝန်းကို ပုခုံးမှီလိုက် လက်မောင်းကို တွဲဖက်လိုက်နဲ့ တော်တော်လေး ရေချိန်ကိုက်နေ တယ် ။ သူနဲ့ကိုယ် နှစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်သလို သူကလည်း ရုပ်ကလေးက ချောချော ကိုယ်လုံး အဆက်အပေါက်ကလည်း တကယ့်ကို  တောင့်တင်း လှပ အချိုးကကျ ဆိုတော့ တက်နေဝန်း ဒါတွေကို အနီးကပ် မြင်နေရတော့ စိတ်ရိုင်းတွေက ထကြွရတယ် ။ သွေး တွေ ဆူဝေလာတယ် ။

စိတ်ထိန်း…စိတ်ထိန်း …. တက်နေဝန်း မင်း စိတ်တွေကို ထိန်း . . . မဖြစ်သင့်ဘူး . . . ဆင်ခြင် . . ဆင်ခြင် …..အိမ် အဝင်မှာ ငုဝါခိုင် က အမူးလွန်နေတဲ့ အတွက် သူ့ကို ဖက်ထားပြီး ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ ဝင်တဲ့အတွက် သူ အမြင်နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ရတဲ့ အလှအပကြီး နှစ်လုံး က သူ့ ရင်ဘတ်ကို ထိလိုက် ဖိလိုက်နဲ့ အစစ်အမှန် အထိအတွေ့တွေကို ပေးခဲ့တယ် ။ စကပ်ကလည်း တိုတိုကားကားလေးမို့ ပေါင် တန် ဖြူဖြူ လှလှတွေကလည်း မမြင်ချင် အဆုံး ။  ” ကဲ..တက်အိပ်တော့ ငုဝါ ….”   လှေခါး အတိုင် တက်သွားတဲ့ ငုဝါခိုင်ရဲ့ စကပ် တိုတိုကားကားလေးကြောင့် မမြင်အပ်တဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူကြီးတွေရော ပင်တီ အနက်လေးကိုရော မြင်လိုက်ရတယ် ။ မျက်စိလွှဲ ပြီး အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းမှာဘဲ တီဗီ ကြည့်နေလိုက်သည် ။ ခုန မြင်လိုက်ရတာတွေက မျက်စိထဲက ထွက်ကို မထွက်ဘူး ။

တီဗီမှာ တရုတ်ပြည် ဝူဟန်မြို့ကြီး ခြောက်ကပ်နေတာတွေ လူတွေ ဆေးရုံမှာ အတုံးအရုံး သေကြတာတွေ ပြနေတယ် ။  နောက်ထပ် ထိတာက အီရန်နိုင်ငံ ။ အမေရိကန်မှာတော့ ကူးစက်သူတွေ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ များလာပြီ တဲ့ ။ ပို့တ်လန် နဲ့ ဝါရှင်တန်  ပြည်နယ် ဖက်မှာ စတွေ့နေရပြီ ။ တဖြည်းဖြည်း များလာပြီ ။  ခယ်မချောလေးနဲ့ ဝေးဝေးနေမယ် လို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားတဲ့အတိုင်း  သူ ရှိနေတဲ့ အပေါ်ထပ်ကိုတောင် မတက်တော့ဘဲ အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းက ဆိုဖါရှည်ပေါ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်တယ် ။ အိပ်မက်တွေက  ဆောင်းတွင်းလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဂယောက်ဂယက် နဲ့ ။ အိပ်မက်ထဲမှာ သူနဲ့ ခယ်မလေး ငုဝါခိုင်တို့ ဆိုဖါပေါ်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးတွေနဲ့  ထပ်ရက်ကြီး ဖြစ်နေတာကို မိန်းမ ဇွန်ပန်းခိုင် တွေ့သွားလို့ အရစ်တွေ စွတ်စက် တက်တယ်လို့ မက်တယ် ။  ချွေးတွေပြန် ငြင်းဆန်  အော်ဟစ်ရလို့ လန့်နိုးလာတယ် ။ အဝတ်မဲ့ ဖင်တုံး ဖြူဖြူကြီးတွေက စွဲမက်စရာဘဲ ။ အိပ်မက်ကို မြင်ယောင်နေမိတယ် ။ အောက် က ငတိကလည်း မာကြောပြီး ထောင်နေတယ် ။

မနက် လေးနာရီဘဲ ရှိသေးတယ် ။ ရေအေးအေး တပုလင်း ယူသောက်လိုက်ပြီး ပြန်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ် ။ အိပ်လို့ မရတော့ဘူး ။  ပြန်အိပ်ပျော်သွားတယ် ။ ပြန်နိုးတော့ မနက် ရှစ်နာရီ ခွဲနေပြီ ။ သွားတိုက် မျက်နှာသစ်ဖို့ အပေါ်ထပ်က ရေချိုးခန်းဆီကို တက်ခဲ့ လိုက်တယ် ။ တက်နေဝန်းရဲ့ အိမ် အောက်ထပ်မှာက အိမ်သာ ရှိပေမယ့် ရေချိုးခန်းမရှိဘူး ။ လက်ဆေးဖို့ ကြွေခွက် ( Sink )ပါပေ မယ့် တက်နေဝန်းက ဒီ အိမ်သာအခန်းလေး ( POWDER ROOM )ကို ဧည့်သည် အတွက်ဘဲ ထားပြီး မျက်နှာသစ် သွားတိုက်တာ ကို အပေါ်ထပ်က ရေချိုးခန်းမှာဘဲ လုပ်တယ် ။  အပေါ်ထပ် ရေချိုးခန်းလေးထဲကို ဝင်လိုက်တာနဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားရ တယ် ။ အဝင်ဝ ကြမ်းပြင်မှာ ပင်တီလေး တထည် ။ ဝတ်ပြီးသား ပင်တီလေး ပါ ။ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ပင်တီ ဆိုတာ သေချာတာပေါ့ ။  တက်နေဝန်း ကောက်ယူလိုက်တဲ့အခါ အလိုလို နှာခေါင်းနားကို တေ့ပြီး ရှူလိုက်မိတယ် ။ ချက်ချင်းဘဲ ငါ ဘာလုပ်လိုက်ပါလိမ့် လို့  ကိုယ့်ကိုယ်ကို မှားသွားပြီ လို့ ထင်လိုက်မိပြီး ကဗျာကရာ ပင်တီနက်လေးကို ဘေးက စင်ပေါ်ကို သူ ပစ်တင်လိုက်တယ် ။

ပင်တီလေးက ရလိုက်တဲ့ ညှီစို့စို့ အနံ့လေးက သူ့စိတ်တွေကို ထောင်းကနဲ ကြွသွားစေတယ် ။ စောက်ပတ်နံ့…… တနေကုန် ဝတ် ထားတဲ့ ပင်တီ ဂွဆုံနေရာက စောက်ပတ် အနံ့ ။ သူ့ပေါင်ကြားက လီးက ချက်ချင်း ထောင်လာတယ် ။ မနက် အိပ်ရာက ထထချင်း ဆိုရင် လီးကလည်း အမြဲ တောင်တယ်လေ ။  မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး မျက်နှာသစ် တဘက် နဲ့ သုတ်ရင်း သူနဲ့ ဇွန်ပန်းခိုင်တို့ အိပ် တဲ့ အိပ်ခန်းဆီကို အသွား ငုဝါခိုင်ကို ပေးနေထားတဲ့ အိပ်ခန်းကို အဖြတ်မှာ တံခါးကို ဖွင့်ဟထားတာကြောင့် သူ အမှတ်မထင်  ကြည့်လိုက်မိတဲ့အခါ သူ့စိတ်တွေ ဘလောင်ဆူသွားတယ် ။  ခယ်မလေး ငုဝါခိုင်ဟာ ထမီတခြား လူတခြား ဖြစ်နေပြီး ကွေးကွေး လေး အိပ်နေတာမို့ ဖင်တုံးဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးနဲ့ ဒီကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူတွေ့လိုက်ရလို့ပါ ။ ငုဝါခိုင်  အိပ်ရာထရင် စားဖို့ တက်နေဝန်း ဘရိတ်ဖတ်စ် လုပ်လိုက်တယ် ။ ကြက်ဥမွှေကြော်…..ဘေကင် နဲ့ အာလူးပြားကြော် လုပ်လိုက် တယ် ။ ပေါင်မုန့်တွေ မီးကင်လိုက်တယ် ။ ကော်ဖီက တအိုး တည်လိုက်တယ် ။ ခဏအကြာ လှေခါးက ဆင်းလာတဲ့ ခြေသံ ကြားရ တယ် ။

” အကိုတက်……အနံ့ မွှေးလိုက်တာ… ဘာတွေများ လုပ်နေတာလဲ….”  ငုဝါခိုင် ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာတယ် ။ လုပ်ပြန်ပြီ ။ တီ ရှပ် ပါးပါးလေးကို အတွင်းခံ မပါဘဲ ဝတ်ထားလို့ ငုဝါခိုင်ရဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးက တင်းမို့လုံးင်္ကြနေကြပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက တီရှပ်  အသားမှာ ထင်းနေကြတယ် ။ လှုပ်တုတ်တုတ်နဲ့ ။  ဒီနေ့တော့ မိုင် နှစ်ရာ လောက် ဝေးတဲ့ မြိုကလေး တမြို့ကို ငုဝါခိုင်ကို တက်နေ ဝန်း ခေါ်သွားလိုက်တယ် ။ အချောစား ခယ်မလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ အတူတူ သွားရတာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာပါ ။ သူမူးချင်တာ မူးတတ် တာကို သိထားပြီမို့ သူ့ကို သောက်ပါ သောက်မလားလို့ တက်နေဝန်း မဖိတ်ခေါ်တော့ဘူး ။ ဒီအခါမှာ ငုဝါခိုင်က သူ့ဖါသာ အရက်  မှာသောက်တယ် ။  ဒီမြို့လေးက ရှေးဟောင်း မြို့ကလေး ။ ဒေသခံ လူနီရိုင်းတွေဆီက အတင်းကြီး လုယူခဲ့တုံးက ခံတပ်တွေ  အမြောက်တွေ နဲ့ ဒီမြေကို အရောက်လာခဲ့ ကြတဲ့ အချိန် သုံးတဲ့ သင်္ဘော ပုံစံတူကို ပြထားတယ် ။ ငုဝါခိုင်ကို လိုက်ပြ ဓါတ်ပုံတွေ  ရိုက်ပေးတယ် ။ ဒါမှ ဇနီးချောလေး ဇွန်ပန်းခိုင်က သဘောကျမှာလေ ။

သင်္ဘော ရဲ့ ဝမ်းဘိုက်ထဲကို ဆင်းကြည့်ကြတော့ ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ နေရာလေးကြောင့် ငုဝါခိုင် ချော်လဲတာ တက်နေဝန်းက သူ့ကိုယ် လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ထိန်း ပေးလိုက်ရတယ် ။ ထွားအိတဲ့ ရင်စိုင်ကြီးတွေနဲ့ သူ့ရင်ဘတ် မိတ်ဆက်မိကြရပြန်ပြီ ။ သင်္ဘောပေါ် က ဆင်းခဲ့ ပြီးတဲ့နောက် ငုဝါခိုင် သေးအရမ်း ပေါက်ချင်လို့ အများသုံး အိမ်သာကို ပြေးရတယ် ။ အိမ်သာထဲက အထွက် သူက   ”  သေးထွက် သားတယ် အကိုတက်ရယ်….. ပင်တီ စိုသွားတယ်…..”  လို့ ပြောပြီး စိုနေတဲ့ ပင်တီလေးကို အမှိုက်ပုံးထဲကို ပစ်လိုက် တာကို တက်နေဝန်း တွေ့လိုက်ရတယ် ။ ဒီနေ့နဲ့ နောက်နေ့တောင် မတူတော့ဘူး ။ Corona Virus ကလည်း စပြီး ပျံ့နှံ့နေပြီ ။ သေ တဲ့လူတွေ များသထက် များလာတယ် ။ အီတလီကတော့ ထိန်းလို့ မရတော့ဘူး ။ သေတာ သောက်သောက်လဲ ။ လက်ဆေးကြပါ  ဆိုတာ အထပ်ထပ် ကြေငြာနေတယ် ။

တက်နေဝန်းနဲ့ ငုဝါခိုင်တို့လည်း အပြင်က အစားတွေ မစားတော့ဘဲ ကိုယ့်ဖါသာဘဲ ချက်စားကြဖို့ တိုင်ပင်လိုက်ကြပြီး နှစ်ပတ်စာ လောက် ဈေးဝယ်ဖို့ ဈေးကို သွားကြတယ် ။ ဈေးတွေမှာ ဖရိုဖရဲတွေ ဖြစ်နေပြီ ။ အိမ်သာသုံး TOILET PAPER လုံးဝ ပြတ်သွား  တယ် ။ ဆန်အိတ်တွေ မရှိတော့ ။ အကုန်ပြောင်နေတယ် ။  လူတွေက စစ်ဖြစ်နေတဲ့ တိုင်းပြည်လို ဟိုပြေးဒီပြေး ။ စိတ်တွေ မရှည် ကြ ။ ဆဲကြ အော်ကြ ။ အသားငါး နဲ့ ဆီပုံးတွေ ကြက်သွန် ခရမ်းချဉ်သီး ကြက်ဥ အကုန် ဝယ်လာတယ် ။ ငုဝါခိုင်ကတော့ အရက် ပုလင်း ဝိုင်ပုလင်းတွေ ဒါဇင်လိုက် ဆွဲလာတယ်။ အင်း… ရင်လေးစရာဘဲ ။ သူ သောက်တော့မယ်လေ ။  NEW YORK နဲ့ NEW  ORLEANS မြို့တွေမှာ ကူးစက်နှုံးက အရမ်း မြန်တယ် ။ ဗြုံးဆို ကူးစက်သူတွေ တပုံကြီး ဖြစ် ဆေးရုံတွေ မနိုင် ဖြစ်ကုန်တယ် ။  STAY HOME အိမ်မှာဘဲ နေကြဖို့ ပြောနေကြတယ် ။ လေကြောင်းလိုင်းတွေလည်း ရပ်ဆိုင်းကုန်တယ် ။

ဒီအတိုင်း ဆိုရင် မြန်မာပြည် ရောက်နေတဲ့ မိန်းမလည်း ဒီ ပြန်လာဖို့ မသင့်တော်..ဒီက ခယ်မလေးလည်း မြန်မာပြည်ကို ပြန်ဖို့  မလွယ် ဖြစ်နေပြီ ။ အပျော်စီး သင်္ဘောတွေက ခရီးသည်တွေလည်း အကုန်နီးပါး ဗိုင်းရပ်စ် ကူးစက်ကုန်တယ် ။ လေယာဉ်စီးဖို့ လည်း ကြေက်စရာ ဖြစ်လာတယ် ။ LOCK DOWN တွေ လုပ်ကုန်တယ် ။ သေနှုံးတွေ ပိုပို မြင့်တက်လာတယ် ။ ဆေးရုံတွေမှာ  လူနာတွေ ပြည့်ကြပ်နေတယ် ။ တက်နေဝန်းတို့ နေတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ လူနာတင်ကားတွေ အတချိန်လုံး ရောက်လာနေတယ်။ ကပ်  ဆိုးကြီး နဲ့ ရင်ဆိုင်နေကြရပြီ ။ ဇွန်ပန်းခိုင်က ဖုန်းဆက်တယ် ။ သူလည်း ပြန်မလာနိုင်သေးသလို ငုဝါလည်း အဲဒီမှာဘဲ နေနေပါ ..တဲ့  ။ တက်နေဝန်းတော့ ငုဝါခိုင်နဲ့ အိမ်ထဲ အောင်းနေရပြီ ။ အိမ်ကလေးထဲ နှစ်ယောက်ထဲ ။ ဟိုတယောက်ကလည်း ဖေါ်ချင် ပြ ချင် ။ မလုံ့တလုံနဲ့ ။ ဒီတယောက်ကလည်း နဂိုထဲက ခပ်ထန်ထန် ။ မိန်းမ မရှိလို့လည်း ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတယ် ။ နီးနီးကပ်ကပ်  ။ ကြိုးချင်းထား ကြိုးချင်း ညိတော့မယ် ။

ငုဝါခိုင်လည်း တက်နေဝန်းနဲ့ ပိုပြီး ရင်းနှီးလာတော့ အပြောအဆိုတွေ ပိုပြီး ပွင့်လင်းလာသလိုဘဲ ..။ အနေအထိုင်ကလည်း အရင်  ထက် ပိုပြီး ရဲတင်းလာတယ် ။ တရက်မှာ တက်နေဝန်း အိပ်ရာက မထခင် ငုဝါခိုင် မီးဖိုထဲ ဆင်းပြီး ကြော်လှော်နေတယ် ။ တက်နေ ဝန်း ဆင်းသွားတော့ တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားသွားတယ် ။ ငုဝါခိုင်က ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ ချည်သား တီရှပ် အဖြူ ပွပွကြီးကို တထပ် ထဲ ဝတ်ထားသလို အောက်ပိုင်းမှာက ပင်တီ အနွမ်းလေးနဲ့ ။ မလုံ့တလုံနဲ့ ဟင်းချက်နေတဲ့ ငုဝါခိုင် က  ” အကိုတက်…..ကြိုက် လား…..”   လို့ မေးလိုက်တာက ချက်နေတဲ့ ထမင်းကြော်ကို ပြောတာလား သူ့ ပင်တီလေးနဲ့ ပုံကို ပြောတာလား မသဲကွဲပါဘူး ။ အိုး  ….အွန်လိုင်း လူမှုကွန်ယက် စာမျက်နှာမှာ တွေ့ရတဲ့ နံမည်ကျော် မြန်မာမော်ဒယ် မင်းသမီးကိုများ အားကျလို့ လုပ်လေသလား … ငု  ဝါခိုင်ရယ် ။ တခါတခါ တက်နေဝန်း စိတ်တွေက ထိန်းချုပ်လို့ မရချင်တော့ ။

ရောဂါ ပျံ့နှံ့မှုတွေကြောင့် အိမ်တွင်းအောင်းနေရတဲ့ အချိန် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးကလည်း စားရမှာလည်း အခက် ။ မစား ဘဲ နေရတာလည်း တော်တော် ခက်တယ် ။ သူ့ဖက်ကတင် ဒီလို စိတ်တွေ ဖြစ်နေသလား ။   ငုဝါခိုင်ကလည်း သူ့ကို အရင်ကထက်  ကပ်သလိုဘဲ ။ ညဖက် တီဗီ ထိုင်ကြည့်ကြရင် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့ဖက်ကို တိုးကပ်လာတတ်တယ် ။ သူ့လက် မောင်းတွေကို  လက်ဖက်တယ် ။ ကိုင်တယ် ။ တခါတခါ ပုခုံးကို လာမှီတယ် ။ သိပ် နီးကပ်လွန်းတော့ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့တွေကို ရလို့ စိတ်တွေ ခြောက်ခြားတယ် ။ ကတုန်ကရင် ဖြစ်လာတယ် ။ အောက်က ငတိကလည်း ဘာတောင်သလဲ မမေးနဲ့ ။ ကြီးကောင်ကြီးမား နဲ့  အိမ်သာထဲ ဝင်ပြီး ကွင်းတိုက်ရတာ ဆယ်ကြိမ် မကတော့ ။  မနက် ဆိုရင် ထချင်တဲ့ အချိန်မှ ထကြတယ် ဆိုတော့ ညဖက် ဆိုရင် လည်း အိပ်ချင်တဲ့ အချိန်ကျမှ အိပ်ကြတယ် ။ ဒီနေ့ညတော့ ညနေစောင်းထဲက မိုးတွေက အကြီးအကျယ် ရွာတယ် ။ လေမုန်တိုင်း  ဝင်တယ် လို့ သတင်းမှာ ပြောတာ ကြားလိုက်သလိုဘဲ ။

ငုဝါခိုင်က စောင်လေး ခြုံပြီး တက်နေဝန်းရဲ့ ဘေးမှာ တီဗီ ထိုင်ကြည့်တယ် ။ စီအင်အင် ကြည့်လွန်းလို့ စိတ်တွေ ညစ်လာကြတယ် ။  ရောဂါ ကူးစက်တာတွေ သေတာတွေ ဆေး မရှိတာတွေ ကိုဘဲ တွေ့နေ ကြားနေရတယ် ။ ဒါကြောင့်   “အကို တက်ရယ်…. ပျော် စရာလေး ကြည့်ကြရအောင်”   လို့ ငုဝါ ခိုင်က ပြောလာတယ် ။ တက်နေဝန်း အနားကိုလည်း တအား ကပ်ထိုင်လာတယ် ။ ခက်ပြီ ။  ငုဝါခိုင်ရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက အိကနဲ လာထိတယ် ။ စောင်ကို တက်နေဝန်းကိုပါ ခြုံခိုင်းလိုက်တယ် ။ တက်နေဝန်းက စီးရီး အဟောင်း FRIENDS ကို ပြန်ကြည့်တယ် ။ ငုဝါခိုင် အော်ရယ်တယ် ။ ပြီးတော့ တက်နေဝန်းကို တအား ဖက်တယ် ။ စောင်ခြုံထဲ မှာ သူ့လက်တဖက်က တက်နေဝန်းရဲ့ ပေါင်တဖက်ကို လာကိုင်တယ် ။

အိုး…..သီးခံနိုင်တဲ့ ထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ အတိုင်းအတာကို ကျော်သွားပြီ ။ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ပေါင်ကိုကိုင်ထားတဲ့ လက်နဲ့ တောင်နေတဲ့ သူ့ထိပ်ဖူး ကြီးက လက်သုံးလုံးတောင် မဝေးဘူး ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ။   တက်နေဝန်း ထိုင်ရာက ထလိုက်ပြီး အပေါ်ထပ် ကို တက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ ရေချိုးပစ်လိုက်ရင် ဒီစိတ်ရိုင်းတွေ ကျသွားမယ် လို့ ထင်ပြီး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန်လုံး ချွတ် ပစ်လိုက်ပြီး ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်တယ် ။   ရေပန်းအောက်ကို ဝင်သွားမယ့်အချိန် ဟိုတနေ့က စင်လေးပေါ်ကို ပစ်တင်ခဲ့မိတဲ့ငုဝါခိုင်ရဲ့  ပင်တီလေးကို မြင်လိုက်တယ် ။ လက်က အလိုလို ကောက်မိသွားပြန်တယ် ။ နှာခေါင်းကို တေ့ပြီးလည်း ရှူလိုက်မိတယ် ။ အိုး… ညှီစို့စို့ အနံ့လေးက ထောင်းကနဲ ။ အောက်က ငတိက မာတာမှ သံချောင်း ဘဲ ။ မတ်နေတာကလည်း ဒုံးပျံကြီးတစင်းလို ။

ပင်တီလေးကို ရှူတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ရေပန်းအောက်ကို ဝင်လိုက်တယ် ။ မျက်စိစုံပိတ်ပြီး ခေါင်းကိုမော့ထားရင်း ရေချိုးနေတဲ့ အချိန် အနောက်က အသံလိုလို ကြားလိုက်မိလို့ စောင်းငဲ့ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အနောက်ကို လာရပ်လိုက်တဲ့ ငုဝါခိုင်ကို တွေ့လိုက်ရ တယ် ။  “ဟင် . . .”   ငုဝါခိုင်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ် ဆိုလို့ ချည်တမျှင်တောင် ရှိမနေဘူး ။ ကိုယ်တုံးလုံး နစ်ကက်ကြီး ။   ” အကို တက် …ငုဝါရဲ့ ပင်တီကို ရှူနေတာ တွေ့လိုက်တယ် … ဘာလို့ ပင်တီကို ရှူမလဲ….. လူကို ရှုနိုင်တာဘဲကို…….”  ငုဝါခိုင်က တက်နေ ဝန်းကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်တယ် ။ ထွားအိတဲ့ နို့ကြီးတွေက တက်နေဝန်းရဲ့ ကျောပြင်ကို အိကနဲ ဖိကပ်လာတယ် ။ ငုဝါ ခိုင်က သူ့လည်ဂုတ်ကို နမ်းနေတုံး လက်တဖက်က အနောက်ကနေ အရှေ့ပေါင်ကြားကို ရောက်လာလို့ တက်နေဝန်း တွန့်ကနဲ တုန် သွားတယ် ။ မာကြောတင်းထွား မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ သူ့ လုံးပတ်တုတ်တုတ်နဲ့ လီးကြီးကို ငုဝါခိုင်က ဖွဖွလေး ပွတ်သပ် ကိုင်ဆုပ် လိုက်ပါပြီ ။

” မသင့်တော်ဘူး ထင်တယ်..ငုဝါ…..”” ဒီမှာ အကိုတက်နဲ့ ငုဝါ နှစ်ယောက်ထဲဘဲ ရှိတာ… ဘယ်သူသိတာလိုက်လို့…..”    လီးကို  ပွတ်သပ်နေတယ် ။ ထိပ်ဖူး ဒစ်ကားကြီးကို လက်ကလေးနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက် နယ်လိုက် နဲ့ ။   ” ငုဝါကို ရှူချင်လား…..လာ လေ….ပင်တီကိုကျတော့ ရှူနေပြီး . . . “   ငုဝါခိုင်က ရေချိုးခန်း နံရံကို မွျှကာ ပေါင်ကား ရပ်လိုက်ပြီး တက်နေဝန်းကို လက်တွေ ကနေ ဆွဲချပြီး ပေါင်ကြားမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ် ။ တက်နေဝန်းလည်း ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲ  ခေါင်းအပ်လိုက်ရင်း မို့ဖေါင်းတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စပြီး နမ်းလိုက်တယ် ။  ” အင်…ဟင့်……….”   အကွဲကြောင်းကြီးကို သူ နမ်း ရှိုက်လိုက်တယ် ။ နှာခေါင်းထိပ်နဲ့ ထိုးတယ် ။

” အို…ကိုတက်ရယ်……ဟင်း…. ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ ငုဝါ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူး… ဒါ ထိပ်တန်း လှို့ဝှက်ချက်…”   ငုဝါခိုင်က ခါးလေး ကို ကော့ပေးလိုက်တယ် ။ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးက ပိုမို့မောက်လာတယ် ။ တက်နေဝန်း နမ်းရှုံ့ရုံမက လျာကို ထုတ်ပြီး  စောက်ဖုတ်ကို ယက်လိုက်တယ် ။  ” အိုး…….အို…….အာ………အင်း . .”   ငုဝါခိုင်ရဲ့ မျက်နှာလေး မော့ ပါးစပ်လေး ဟပြီး ညည်း လိုက်တဲ့ အသံလေးပါ ။ နူးညံ့တဲ့ နီညိုညို နှုတ်ခမ်းသား ထူတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ယက်လိုက်မိတယ် ။ လက်တွေကလည်း ဖင်တုံးအိ အိကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်မိတယ် ။  ” အား……အား…….အား……ရှီး……အာ့… အိုး… အိုး . . . .အူး . . “   ငုဝါခိုင်ရဲ့ လက်တွေက  တက်နေဝန်းရဲ့ ဆံပင်တွေကို တအား ဆွဲထားကြတယ် ။ ဖင်တုံးကြီးတွေကို ကိုင်ဆုပ်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေက စောက်ဖုတ်ကို  သဲသဲမဲမဲ ယက်နေတဲ့ အချိန်မှာ အပေါ်ကို ဆန့်တန်းပြီး ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးကိုလှမ်းကိုင် ညှစ်ထားမိရတယ် ။ စိတ်တွေကို  လွှတ်လိုက်မိပြီ ။ ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်တော့ ။ သူက လျာနဲ့ ယက်နေတဲ့အချိန် ငုဝါခိုင်က ကော့ကော့ပြီး သူ့မျက်နှာနဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်  နေပြီ ။ ပါးစပ်ကလည်း မပီမသ အော်ညည်းနေတာ အကျယ်ကြီး ။

” ငူဝါ လိုချင်ပြီ…ငုဝါ တအား ယားနေပြီ….အို… အထဲက ယားတာ အရမ်း….အကိုတက်….. အိပ်ရာထဲ သွားကြစို့ကွာ….”    လို့  ပြောနေတဲ့ ငုဝါခိုင်ကြောင့် တက်နေဝန်း ရေချိုးခန်းထဲကနေ အိပ်ခန်းထဲကို ရွှေ့လိုက်ရတယ် ။ ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်တော့ ငုဝါခိုင် က တက်နေဝန်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း တွန်းချလိုက်တယ် ။ ရေမြုပ်မွေ့ယာကြီး အပေါ်ကို သူ ပက်လက် ကျသွားတဲ့အချိန် ကျားရိုင်းမ လေး တကောင်လို ငုဝါခိုင်က သူ့ကိုပေါ်ကို ခွတက်လာတယ် ။ ငုဝါခိုင်သည် အတွေ့အကြုံ ရှိတဲ့ ကောင်မလေးဘဲ ။ သူ့တန်ဆာကို  လက်နဲ့ ဆွဲယူပြီး သူ့စောက်ဖုတ်မှာ တေ့လိုက်တယ်။ လုပ်တာကိုင်တာက ကျွမ်းနေတယ် ။ တန်ဆာပေါ်ကို ဖိထိုင်ချတာက အရမ်း ကြီး မဟုတ်ဘူး ။ ထိန်းပြီး ဖြည်းဖြည်းလေး ထိုင်ချလိုက်တာ။ လုပ်နေကျ အလုပ်တခုလို ။” အို . . .”ငုဝါခိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေး မဟတဟနဲ့ အသံလေး ထွက်သွားတယ် ။ တင်းတင်းစီးစီး အထိအတွေ့နဲ့ တန်ဆာက ငုဝါခိုင်ရဲ့ အထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်း တထစ်ထစ် နဲ့ ရောက်သွားတယ် ။ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ဆုပ်လိုက်တဲ့အချိန် ငုဝါခိုင်က ဖင်ကြီးတွေ တကြွကြွနဲ့  အပေါ်က ဖိချနေပြီ ။

” အင်း…..အီး….ဟင်း…….အိုး .ကို… ကိုတက်…. အိုး . . ဟင်း. . .အား….အင်း . ..”     ငုဝါခိုင်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက တုန်ခါနေတယ် ။ ငု ဝါခိုင် ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ ရမ်းခါပြီး ဖိချနေတယ် ။ အပေါ်ကနေ လိုးနေတယ် ။ မြင်းစီးနေတဲ့ ကောင်းဘွိုင်မလေးရဲ့ စောက် ဖုတ်ထဲ သူ့တန်ဆာချောင်း ဝင်ထွက်နေတဲ့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အရသာက တအားကို ငြိမ့်နေတယ် ။   ” အို…ကောင်း တယ်…..ကောင်းတယ်….ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ..ကိုတက်ရယ်….အို… ကိုတက်စာက တကယ် ကြီးတယ်ကွာ…… ရှီး…….. ရှည် လဲ ရှည်တယ် . .”  ငုဝါခိုင် စိတ်ကြိုက် အပေါ်ကနေပြီးတဲ့နောက် နေရာချင်းလဲလိုက်ကြပါတယ် ။ ဒီအခါ တက်နေဝန်းရဲ့ အလှည့် ။  ငုဝါခိုင်ရဲ့ ခြေထောက်တွေကို သူ့ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်ပြီး အပြတ်ကြုံးပြီ ။ ကျစ်လစ် သန်မာတဲ့ တက်နေဝန်းရဲ့ ဆောင့်အားနဲ့  သက်လုံကောင်းတာတွေကြောင့် အချက် တရာကျော် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုး အပြီး ငုဝါခိုင် အထွဋ်အထိပ်ကို တက်ရောက်သွားပါ တယ် ။

” အို…ကောင်းလိုက်တာ ကိုတက်ရယ် . . . အင်…. အင်…….ဟင်း . . .တအား….တအား ကောင်း….. ကောင်းသွား…..”တက်နေဝန်းလည်း ငုဝါခိုင် လမ်းဆုံး ရောက်သွားလို့ ကျေနပ်တယ်။ သူမကောင်းသေးဘဲ မပြီးသေးဘဲ ကိုယ် မပြီးသွားချင်ဘူး ။ ငုဝါခိုင်နဲ့  တညလုံး တချီပြီးတချီ လိုးကြတယ်။နွားသိုးကြိုးပြတ်လို့ ပြောမလား ။ နွားငတ်ရေကျလို့ ပြောမလား ။ လိုးလိုက်ကြတာ ဆက်တိုက် ။ ကိုဗစ် ၁၉ ဗိုင်းရပ်စ် ကပ်ရောဂါကြီးကြောင့် အိမ်တွင်းပုန်းရလို့ ခယ်မချောလေးကို ကောင်းကောင်း လိုးနေရတဲ့ သူ့ အဖြစ်ကို တက်နေဝန်း မယုံကြည်နိုင်အောင်ပါဘဲ။ စတေးဟုမ်းက ကြာဦးမယ်တဲ့။   ခယ်မချော လေးရဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး မိမွေးတိုင်း  ကိုယ်တွေကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ် နမ်းရှုံ့နေတဲ့ တက်နေဝန်းသည် စောစောကဘဲ လူမှုကွန်ယက် စာမျက်နှာမှာ STAY  HOME is GOOD!!!!!လို့ ရေးသားခဲ့ပါတယ် ။   အားလုံး ဘေးလွတ် ကျန်းမာကြပါစေ