မနောဖြူတဲ့ဆရာမလေး

မနောဖြူတဲ့ဆရာမလေး

ကျနော်ဇော်မိုးတစ်ယောက် ကျေးလက်ဖွံ့ဖြိုးရေးလုပ်ငန်းမှာ  တင်ဒါတွေပြိုင်ပြီးနောက်မှာတင်ဒါအောင်မြင်ခဲ့အတွက်  စစ်ကိုင်းတိုင်း   ဒေသကြီးရဲ့တောရွာဖက်မှာလမ်း  ဖောက်ပြီးတံတားလေးတွေဆောက်  ဖို့အတွက်တပည့်များနှင့်ရောက်ရှိခဲ့   တာ တစ်လကျော်ခဲ့ပြီ။ရွာနှင့်လည်း  တမိုင်ခန့်ဝေးတဲ့နေရာမှာပဲအခြေချ  စခန်းဆောက်ပြီးနေခဲ့တယ်။ရွာနှင့်  ဝေးပြီးနေတာကလည်း ပြသနာတွေ  နှင့်ကင်းအောင်နေခဲ့တာဖြစ်တယ်။  ရွာဆိုတော့မီးမရှိသလို တယ်လီဖုန်း  တို့အင်တာနက်တို့မရှိဘူး။မြို့နဲ့မိုင်   လေး ဆယ်ကျော်ဝေးပါတယ်။တကယ်ဆိုမိုင်လေးဆယ်လောက်ကနီးနီးလေးပါ။သို့သော်လမ်းတွေကဆိုး  ရွားလွန်းတဲ့အတွက်ခရီးဖင့်ရ တယ်။လမ်းဆိုပေမယ့်တစ်ကြောင်းထိုးမြေသားလမ်းဖြစ်ပြီးသစ်ခုတ်ဝါးခုတ်တဲ့လမ်းကြောင်းကိုလမ်းဖောက်တဲ့  လမ်းပါ။ကျနော် တို့လမ်းကတော့ဌာနကလမ်းအူကြောင်းပေးထားတဲ့  လမ်းအတိုင်းပဲဖောက်ရတာပါ။  တောလမ်းလဲဖြစ်တဲ့အတွက်ရေရှိတဲ့နေရာ မှာပဲစခန်းချနေထိုင်တာ  ဖြစ်ပါတယ်။လုပ်ငန်းအတွက်  ရေတွင်းနှင့်မီးစက်ကတော့ပါရပါ  တယ်။ကျနော်နေတဲ့တဲကိုတော့ရုံး  အဖြစ်စီစဉ်ပြီးဘေးတချက်တချက်စီမှာအိပ်ခန်းစီစဉ်ထားခဲ့တာပါ။

ကျေးရွာလူကြီးတွေကတော့အဝင်အထွက်ရှိပါတယ်။သူတို့အကူအညီနှင့်ဒေသကထွက်တဲ့သစ်ဝါးအလွယ်  တကူရရှိသလို၊လိုအပ် တဲ့ဝါးထရံ  ယက်တာတို့သက်ကယ်ပျစ်တာတို့ကိုတော့ရွာကလူတွေကိုခိုင်းထားပါ  တယ်။ရွာဖက်ကတော့ဈေးလာ  ရောင်းကြ တယ်။ကျေးရွာကလိုအပ်  တဲ့အကူအညီတချို့ရသလိုကိုယ့်  ဘက်ကလည်းတတ်နိုင်တဲ့အကူအညီကိုပေးတော့ရွာလူကြီးများနှင့် အဆင်တပြေဖြစ်ခဲ့တယ်။လုပ်ငန်းလဲ စပြီးမြေတူးစက်တွေမြေထိုးစက်   တွေနှင့်မြေသယ်ကားတွေကအထိုင်  ကျနေပါပြီ။လမ်းလွှဲ တွေလဲကြိုပြီးစီမံပြီးထားပါပြီ။မြို့ပေါ်ပစ္စည်းအ  ဝယ်ထွက်ရတာလဲမလွယ်ပါဘူး။တ  ပတ်စာရိက္ခာကိုမြို့ပေါ်တက်ဝယ်ရ   သလို  စက်တွေအတွက်ဆီကိုမြို့ပေါ် မှာရပါတယ်။ရွာသူရွာသားများ   အနေနဲ့ကတော့မဖြစ်မနေမြို့ပေါ်  သွားရမယ်ဆိုမှဆိုင်ကယ်နှင့်သွား    ကြရတယ်။ဖုန်အလူးလူးနဲ့ပေါ့ဗျာ။  ကျနော်ကတော့ပုံမှန်ဆိုရင်တော့နှစ်  ပတ်တကြိမ်သွားရမှာပါ။ဒါပေမယ့်   လုပ်ငန်း အစပျိုးတဲ့အချိန်မှာတော့  ကျနော်ကိုယ်တိုင်စခန်းချနေခဲ့ပါ  တယ်။ခနခနလဲမြို့ပေါ်တက်ပြီးရန်ကုန်ကလုပ်ငန်းကိုလမ်းညွှန်ရသလို ရိက္ခာ၊ဆီလည်းဝယ်လေ့ရှိတယ်။ရွာကလူတွေလဲဒီအခြေအနေကိုသိပါတယ်။ရွာကလိုအပ်တာတွေလဲရွာလူကြီးကမှာတတ်ပါ တယ်။

ဒီလိုနဲ့ရွာကလူကြီးတွေကရွာ  ကိုအလည်ခနခနခေါ်တော့ကျနော်  လည်းခနခနသွားရတော့တယ်။အဲဒီမှာအလယ်တန်းကျောင်း ကလေး၊  တကျောင်းနှင့်တရွာလုံးကျန်းမာ  ရေးအတွက်ကသူနာပြုဆရာမလေး  တစ်ယောက်သာရှိပါတယ်။တောသူတောင်သား တွေကြားမှာတော့သူက  အလှပဂေးပါပဲ။အသားဖြူပြီးဆံ ပင်ရှည်လေးနှင့်ဖွံ့ထွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်မဟုတ်သော်လည်းသူ့အချိုးအဆစ်နဲ့ သူကတော့လှပါတယ်။တင်းရင်း  ဝိုင်းစက်တဲ့တင်ပုဆုံလေးနှင့်သေး   ငယ်ပြီးခါးကျဉ်ကျဉ်လေးမှာယူနီ  ဖောင်းလေးနဲ့တွဲမြင်ရတဲ့ အခိုက်အတန့်ကတော့နတ်သမီးလေးတပါးလိုပါပဲ။ရပ်ရွာဖွံဖြိုးရေးအစီအစဉ်တွေ  မှာလဲကျနော့်ကိုရွာလူကြီးတွေရဲ့  ဖိတ်ကြားမှု့ အရကျနော်ခနခနအ  စည်းအဝေးတက်ရတဲ့အခါဆရာမ  လေးနှင့်ဆုံတွေ့နေရတာပါပဲ။ဆရာမနာမည်ကလင်းလက်ကြယ်တဲ့ဗျာ။   “ဆရာရေ ကျနော်တို့ဒီတစ်ခါအစည်းအဝေး  ခေါ်ရတာက ဝူဟန်ဗိုင်းရပ်စ်လို့ခေါ်  တဲ့ရောဂါကြောင့်ပါ”   “ဟုတ်ကဲ့”  “ရွာမှာက ကျန်းမာရေးအရဆရာမ  တစ်ယောက်ပဲရှိတော့အားလုံးက ဝိုင်းကူညီရမှာဆိုတော့ဗျာ၊ဆရာ့ကို  လည်းအကူအညီတောင်းချင်လို့ပါ”  “ဗျာ ဟုတ်ကဲ့၊ကျနော်ကဘာများ ကူညီနိုင်တာရှိလို့လဲဗျ”   “ဒီလိုပါဆရာ၊သင်္ကြန်နားနီးတော့ နိုင်ငံခြားသွားလုပ်နေတဲ့ရွာက   ကလေးတွေပြန်လာကြမှာ၊သူတို့ကို ထားဖို့အတွက်နေရာလေးစီစဉ်ချင်ပါတယ်၊အဲဒီအတွက်အကူအညီတောင်းချင်တာပါ”

“ရွာမှာစာသင်ကျောင်းရှိနေတာပဲ ဥက္ကဌကြီး” “မှန်ပါတယ်ဗျ၊ဒါပေမယ့်ကျောင်းက  ရွာထဲမှာ၊ပြီးတော့ရေအခက်အခဲနည်းနည်းရှိ တယ်၊ရွာကျောင်းကရေ တွင်းကိုပဲတရွာလုံးအားကိုးနေရ   တော့သူတို့တွေထားတာနဲ့အဆင်မ  ပြေဘူးလေ”   “အော ဒီလိုဆိုရင်၊ ဥက္ကဌကြီးတို့ဘယ်လိုစီ စဉ်ချင်လို့လဲ”  “ရွာအပြင်မှာယာယီတဲဆောက်ပြီး   ထားချင်တာပါ”   “ကျနော်ကဘာကူညီရမလဲပြောပါ”   “ဆရာ့ဆီမှာသစ်တွေ၊အထပ်သား   တွေရှိတော့ကျနော်တို့စောင့်ကြည့်ကာလအတွင်းမှာဆရာ့အကူအညီ  နှင့်ယာယီတဲလေးတွေ ဆောက်ချင်  ပါတယ်”  “ဟိုက်! ဒိုးခပဲ”(ရင်ထဲကအသံ)  “ဆရာ့အနေနဲ့တစ်လလောက်ကူညီပေးစေလိုပါတယ်”   “ကျနော့်အနေနဲ့ ပစ္စည်းကူညီပေး  တာကရပါတယ်ဗျ၊ဒါပေမယ့်ကျ  နော့်လုပ်ငန်းခွင်နဲ့နီးရင်လဲကျ    နော့်လည်းတပည့်တွေကိုကူးစက်  မှာကြောက် ပါတယ်”  “ကျမတို့အဲဒီကိစ္စကိုလည်းစီစဉ်   ထားပါတယ်ရှင်”  “ဆရာမလေးအနေနဲ့ဘာတွေစီစဉ်ထားလဲရှင်းပြပါဦး”  “ကျမက ရွာသူရွာသားတွေကိုနားလည်အောင်စည်းရုံးထားပါတယ်။ကို ဗစ်19နှင့်ပတ်သက်လို့ဖြစ်လာမယ့်   ဆိုးကျိုးတွေကိုရှင်းပြထားပြီးပါ ပြီ၊ နိုင်ငံခြားကပြန်လာမယ့်သူတွေကို  လည်းပြောပြရမှာပေါ့ရှင်”

“သူတို့ကိုရှင်းပြလို့လက်ခံပါ့မလား” “ဆရာဘာမှ စိတ်ပူမနေနဲ့ကျနော်တို့   ကအများအတွက်ချမှတ်ထားတဲ့  စည်းကမ်းမလိုက်နာ ရင်အချုပ်ခန်းထဲထည့်ဖို့စဉ်းစားထားပါတယ်၊ဆရာကိုဇော်မိုးအနေနဲ့အများအ  တွက်ကူညီဆောင်ရွက်ပေးဖို့ပဲလိုပါ   တယ်”(သိပ် လည်တဲ့ရွာလူကြီး) “ဟုတ်ပါပြီကျနော်လည်းတတ်နိုင်   သလောက်ကူညီပေးပါ့မယ်”   “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်”  လင်းလက်ရဲ့ အကြံအစည်တွေပါ။ရွာလူကြီးကိုနေရာကိုရွေးချယ်ပြပြီးမှကိုဇော်မိုးဆီအကူအညီတောင်း   လိုက်တာပါ။ရွာက လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးကခက်ခဲပြီးနွမ်းပါးကြပါတယ်။ဒီလိုအခြေအနေမှာကိုဇော်မိုးလိုလုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်ရွာကို   ရောက်လာတာဟာသိကြားမင်းမစသလိုဖြစ်ခဲ့တယ်။သူ့အကြောင်းက   ရွာထဲမှာပြောမဆုံးပေါင်တောသုံး  တောင်ဖြစ်နေတာ။ လူပျိုလို့လဲကြားထားပါတယ်။အလုပ်သမားတွေက  ချစ်ကြောက်ရိုသေကြမှန်းလဲကြား  ပါတယ်။အခုလိုလွယ်လွယ်ကူကူနဲ့  အကူအညီရဖို့တော့လင်းလက်မ   မျှော်မှန်းခဲ့ပါဘူး။ခုလိုမျိုးအကူအညီရတဲ့အခါကိုဇော်မိုးအပေါ်အရမ်း  လေးစားမိပြန်တယ်။လင်း လက်  တွေးနေတုန်းမှာပဲကိုဇော်မိုးက  “ဒါဆိုလဲနေရာရွေးလိုက်ပါ”

သူတို့ရွေးတဲ့နေရာကကျနော်နဲ့သိပ်   မဝေးဘူးဗျ။ကျနော့်တဲ တွေနှင့်ပေတစ်ထောင်လောက်ပဲကွာပါတယ်။သူတို့နေရာရွေးပြီးတဲ့အခါမှာတော့  မျောတိုင်တွေနဲ့တိုင်ထူပြီးကျနော်ဆီကသစ်တွေ ကိုထုတ်၊ယောက်၊ဒိုင်း  မျှားနှင့်ဆင့်ယက္မတွေအတွက်ယူသုံး  ကြပါတယ်။အမိုးကတော့သူတို့ရွာ    ထွက်သက်ကယ်မိုးပေါ့၊ ကြမ်းခင်း  အတွက်သီးသန့်မပေးနိုငိတဲ့အခါ  အထပ်သားတစ်ချပ်စာကုတင်ပုံစံ   မျိုးရိုက်ပေးလိုက်ကြတယ်။အကာကတော့ကျ နော့်ရဲ့မိုးကာစတွေယူ  သုံးလိုက်ကြတယ်။ရေအတွက်  တော့ရေစုပ်စက်ကိုသုံးပြီးရွာကလာပို့တဲ့တိုင်ကီတွေကိုသုံးပြီးယာယီ ရေကန်အဖြစ်သုံးပြီးရေပိုက်ဆင်ပေးလိုက်တယ်။ပြီးတော့သူတို့နေရာကို   ခြံခတ်ပြီးစည်းခြားထားလိုက်တယ်။ထမင်းဟင်းလာယူ ရမယ့်နေရာကို သတ်မှတ်ထားလိုက်တယ်။အားလုံး   စီစဉ်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့  “ကိုဇော်မိုး”

“ဘာလဲဆရာမ”  “ဆရာမလို့မခေါ်ပါနှင့်ရှင်၊လင်း  လက်လို့ပဲခေါ်ပါ”  “ဟုတ်ကဲ့ဆရာမ”  “ဟွန့်လုပ်ပြီကိုဇော်မိုးကလဲ”   “အကျင့်ပါ နေလို့ပါဗျာ”  “ဟုတ်”  “ကိုဇော်မိုးရန်ကုန်မပြန်ဘူးလား”  “အလုပ်ရှိနေတာကို၊မပြန်ပါဘူး”  “ဒီလိုကပ်ရောဂါလိုဖြစ်နေတဲ့အချိန် အိမ်ကမိသားစုတွေစိတ်ပူမှာပေါ့” “စိတ်တော့ပူကြပါတယ်၊ဒါပေမယ့်  အလုပ်ကလည်းသတ်မှတ်ရက်အတွင်းပြီးရမှာဆိုတော့”  “ကိုဇော်မိုးကရောမိသားစုကိုစိတ်မပူဘူးလား”  “ဆရာမ ၊ကျနော့်ဆရာကမိသားစု  မရှိဘူးလေ၊လူပျိုကြီးပဲဥစ္စာ”   “ဟာ ဒီကောင်”   ဘယ်အချိန်ကနားထောင်နေမှန်း  မသိသောတပည့်ကဝင်ထောက်  သည်။(အလိုက်သိတတ်ခြင်း)   “ဟေ့ကောင်သွားကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်  လုပ်”  (တပည့်ကိုအနီးမှမောင်းထုတ်ခြင်း)   “ဟော့တော် ဒီအရွယ်ထိလူပျိုကြီး  လုပ်နေတာ၊အိမ်ကသဘောမတူလို့  လား”  “”လင်းလက်ရယ်ဖူးစားဆိုတာပြော ရခက်ပါတယ်၊အချိန်တန်ရင်သူ့ဟာ   နဲ့သူဖြစ်လာမှာပေါ့”  “ဗေဒင်မေးထားတာလား”   “ဟုတ် တယ်ဗျ”  “ဗေဒင်ချည်းအားကိုးလို့မရဘူးနှော်  လူပျိုကြီး၊ကိုယ့်ဟာကိုယ်လည်း  အားကိုးဦး၊ဘယ်မိန်းကလေးကမှ   ချစ်ပါတယ်လို့ လာပြောမှာမဟုတ်ဘူး”  “အဲဒီလိုလှုပ်ရှားဖို့အချိန်ကိုမရှိပါ  ဘူးဗျာ”   “ကိုဇော်မိုးဘယ်တော့လောက်မြို့  တက်မလဲဟင်”   “ဘာမှာ မလို့လဲလင်းလက်”  “ဒီမှာလိုတဲ့ပိုးသတ်ဆေးတွေ၊ဖြန်း  မယ့်ကရိယာတွေနှင့်ဆေးရုံကဆေး  ဝါးတွေစုထားရမယ်မဟုတ်လား”  “ဟုတ် ၊ကျနော်လဲနောက်ထပ်နှစ်ရက်   လောက်ဆိုရင်သွားရမှာ၊ဆီဆန်ဆား၊ငါးခြောက်အာလူး၊အဲဒီရိက္ခာတွေ  ဝယ်ရဦးမယ်ဗျ၊ပြီး တော့ဆီတွေပေါ့  လာတဲ့ကောင်တွေကိုမီးမရှိပဲထား  ရင်အပြင်ကိုထွက်နေကြမှာ၊ဒီတော့  မီးလဲဆင်ပေးရဦးမယ်နဲ့တူတယ်”

“အရမ်းကောင်းပါတယ်၊ကျမကမ ပြောရဲလို့”   “လင်းလက်ရယ်ကျနော်စဉ်းစားမိသ  လောက်တော့ရအောင်စီစဉ်မှာပါ”   (စေတနာ  ဗလပွနဲ့)“ကျေးဇူးတင်လိုက်လိုက်တာကိုဇော်  မိုးရေ”“ရပါတယ်ဗျာ၊ပို့မှပို့လဲကူးတို့ရောက် အောင်ပို့ရမယ်မဟုတ်လား။  တော် ကြာမီးမရှိဘာမရှိ၊အင်တာနက်မရ   တဲ့နေရာမှာပျင်းပြီးစခန်းကထွက်  ပြေးမှထိန်းမရမှာစိုးလို့”   “ဟုတ်တယ်ကိုဇော်မိုး၊ဒါ နှင့်ကိုဇော်မိုးဘယ်တော့လောက်မြို့ပေါ်တက်မလဲ” “နောက်တရက်တက်ရမယ်၊ရိက္ခာကို  ဒီတစ်ခါတလစာလောက်ဝယ်လာရ  မှာ ပဲ၊ဘာလို့မေးတာလဲလင်းလက်” “ကျမလဲမြို့ပေါ်တက်ပြီးလိုအပ်တာ   တွေဝယ်ရမယ်။ခါတိုင်းတော့ဆိုင်ကယ်နှင့်မြို့ပေါ်တက်ပေ မယ့်ဒီတစ်ခါ  ဝယ်ရမယ့်ပစ္စည်းကများနေတော့”  “ကျနော်နှင့်လိုက်ခဲ့ပါ”  “ဟုတ်ကျေးဇူးအရမ်းတင်ပါတယ်”   ကျနော်မြို့ပေါ်တက် တော့လင်း  လက်လည်းလိုက်လာပါတယ်။  ကျနော်ဝယ်ရမယ့်ပစ္စည်းတွေကိုစာ   ရင်းပြုစုထားရတယ်။တလစာအ  တွက်ဝယ်ရမှာ ဆိုတော့မလွယ်ဘူး။  ဆန်တအိတ်ကိုနှစ်ရက်ခွဲပဲစားတဲ့အ  လုပ်ကြမ်းသမားတွေမို့ဆန်အိတ်ကို  အိတ်နှစ်ဆယ်ဝယ်ရတယ်။အဲဒီမှာ  ပြသနာကဆန်အိတ်ကိုခွဲပြီးဝယ်ရ  တယ်။ရိက္ခာတော်တော်များများကို  လည်းချက်ချင်းမရတော့ဘူး။မြို့  ပေါ်လူတွေကဝယ်ယူ စုဆောင်းနေကြပြီ။ဈေးနည်းနည်းတော့တက်ပါတယ်။ဆီကဈေးကျနေလို့တော်ပါ  သေးတယ်။ကျနော်လဲရိက္ခာတွေကို  တစ်ခါတည်းယူသွားမရတာမို့မှာခဲ့ ပြီးတောထဲကကားတွေလာရင်တင်ပေးဖို့ဆိုင်တွေကိုမှာရတော့တယ်။

လင်းလက်နှင့်ကျနော်ကတော့ဆေး  ဆိုင်တွေသွားပြီးလိုအပ်တဲ့ဆေးနှင့်  နှာခေါင်းစည်း၊လက်အိတ်စသည်ကို  ဝယ်တဲ့အခါမှာတော့ လိုအပ်သ လောက်မရတော့ပါဘူး။   “ကိုဇော်မိုးရေ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”  မှာထားခဲ့လို့ရရင်မှာထားခဲ့လိုက်   ကျနော့်ကားတွေလာယူ မှာပေါ့” “ခက်တာကကျမလိုချင်တဲ့ဆေး   တွေမရတာပဲ”  “ဘယ်မှာ ရမလဲ”   “ရန်ကုန်ကိုမှာလို့ရရင်တော့မဆိုးဘူး”   “လင်းလက် အသိရှိရင်မှာပေါ့”  လင်းလက်ဖုန်းတစ်လုံးနှင့်ဟိုမှာဒီမှာ   လုပ်ပြီးတော့၊မြို့နယ်ဆေးရုံကိုသွား  တော့ကျနော်လိုက်ပို့ရပြန်တယ်။  ဆေးရုံအုပ်ကြီးလည်းအငြိမ်မနေရ   ပါဘူး၊တနိုင်ငံလုံးအနေအထားဖြစ်နေတော့သူ့အနေနဲ့လဲအစည်းအဝေး  များနှင့်မအားလပ်တဲ့ အခါလင်း လက်နှင့်စကားပြောဖို့နောက်နေ့   ထပ်မံချိန်းဆိုတော့တယ်။  လင်းလက်အပြင်ထွက်လာပြီး   “ဒုက္ခပါပဲကိုဇော်မိုးရယ်”  “ဘာဖြစ်လို့လဲ”  “ဆေးရုံအုပ်ကြီးမအားတော့နောက်  နေ့ချိန်းတယ်။ကိုဇော်မိုးပြန်ချင်ရင်  ပြန်ပါ၊ကျမအားနာလို့”  “အားနာစရာမ လိုပါဘူးဗျာ”  “ကိုဇော်မိုးမှာအလုပ်တွေနှင့်လေ” “ဒီလိုလုပ်ဗျာ၊ကျနော်လဲရသမျှ  ပစ္စည်းတွေယူသွားမယ်။မနက်ဖြန်  တစ်ခေါက် လာယူမယ်၊ကျနော်တစ်  ခုတွေးနေတာရှိတယ်” “ဘာလဲဟင်ကိုဇော်မိုး”  “ဟိုလူတွေကိုထမင်းကျွေးဖို့တစ်ခါ   သုံးပစ္စည်းတွေ၊ဖော့ ဘူးတွေနဲ့ဆိုအ ဆင်ပြေမယ်။ပြီးတော့ထမင်းပို့မယ့်   သူအတွက်အကာအကွယ်ပစ္စည်း၊  သူတို့ထဲကတစ်ယောက်ယောက်  ဖျား ရင်လင်းလက်ပဲကြည့်ရမှာ ဆိုတော့လင်းလက်အတွက်အကာအကွယ်အဝတ်တွေဘယ်လိုစီစဉ်ရမလဲ”  “ကျမလဲအဲဒီအတွက် စဉ်းစားနေတာ ပြီးတော့သူတို့ကိုကြိုမယ့်လူတွေအ တွက်လဲလိုအပ်တယ်”

“PPEတွေလဲလိုချင်ပေမယ့်ကျမ မဝယ်နိုင်လောက်ဘူး” “လိုအပ်တာဝယ်ဗျာ၊ကျနော်လှူပါ့  မယ်”  “အယ် တကယ်လားကိုဇော်မိုး”    “တကယ်ပေါ့ဗျာ”  “ပိုက်ဆံအများကြီးကုန်မှာ”  “လူ့အသက်ထက်ငွေကြေးကပိုပြီး  တန်ဘိုးမရှိပါဘူးဗျာ”   “ကျေးဇူးတင်လိုက် တာရှင်”  လင်းလက်မှာကိုဇော်မိုးကိုကျေးဇူး  တင်လို့မဆုံးတော့ပါဘူး။ကြားခဲ့တဲ့  ကိုဇော်မိုးရဲ့အကြောင်းကမှန်နေသ   လိုဖြစ်သွား ပါပြီ။လေးစားပြီးရင်း  လေးစားလို့မဆုံးတော့ပါဘူး။  ရသလောက်ပစ္စည်းတွေစုဆောင်း  ဝယ်ယူပြီးနောက်ပြန်တဲ့အချိန်က  နောက်ကျနေပြီ။ညအချိန်လမ်း   ကြမ်းကိုမောင်းရမှာကိုဇော်မိုးကို  အားနာမိတယ်။ညဆယ့်တစ်နာရီမှရွာပြန်ရောက်တယ်။ကား ပေါ်က ပစ္စည်းတွေမချနိုင်ပါဘူး။ မနက်ကြ   မှကားပေါ်ကချပြီးလင်းလက်  ပစ္စည်းတွေကိုရွာကိုပို့ပေးကြတယ်။  ရွာလူကြီးက  “ဟာ ဆရာ မနေ့ညကညနက်တယ်  ဗ်”   “ဟုတ်တယ်ဥက္ကဌကြီး” “ညနက်ကြီးကားမောင်းရတာဒီလမ်းတွေနဲ့အဆင်မပြေဘူးဆရာ၊  ညနက်မယ်ဆိုရင်ပြန်မလာပါနဲ့”  “ပြန်မလာလို့မဖြစ်ဘူးဗျ၊လင်းလက်  ကပါလာသေးတယ်”   “လင်းလက်ကသူ့အသိအိမ်သူအိပ် လိမ့်မယ်။အရင်ကလဲသွားနေကြပဲ”

“တော်ကြာခင်များနှင့်ရွာသားတွေပေါက်ကရတွေးရင်လင်းလက်ကနစ် နာမှာဗျ” “မတွေးရပါဘူးဆရာရယ်။ဆရာနှင့်   လင်းလက်ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကိုယုံကြည်ပါတယ်” “ဥက္ကဌကြီး ဟိုမှာလင်းလက်လာနေပြီ”  လင်းလက်လဲရွာလူကြီးတွေကိုမှာစရာရှိတာတွေမှာသလို ကျနော်လဲတပည့်တွေကိုမှာရတယ်။ နောက်သုံးရက်ဆိုရင်တော့ယာယီတဲတွေဆောက်လို့ပြီးစီးတော့မယ်၊မီး   ဆင်ပေးဖို့မှာထားပြီး ရေစက်တွေအဆင်ပြေမပြေစမ်းမောင်းထားဖို့မှာ  ထားပြီးလင်းလက်နဲ့မြို့ပေါ်တစ်  ခေါက်သွားရပြန်တော့တယ်။  သူ့အတွက် လိုအပ်တဲ့ဟာတွေကိုမှာ  ပြီးလင်းလက်ကိုဆေးရုံကိုပို့လိုက်တယ်။ကျနော်ကသွားစရာမရှိတာ  နှင့်မြို့ပေါ်ကအဆင့်မြင့်တည်းခိုခန်း မှာခနဝင်နားတော့တယ်။မနေ့ညကအိပ်ရေးပျက်ထားတာမို့အားဖြည့်   တဲ့သဘောပါပဲ။မနေ့ညကမှာထားတဲ့ပစ္စည်းများမနက်ဖြန် မနက်ရောက်မည်ဆို၍ညအိပ်ရတော့မည်ကိုကြိုတင်ခန့်မှန်းထားရတော့တယ်။ညနေအထိလင်းလက်ဆီကသတင်းမရတော့ကျ နော်မနေနိုင်တော့ပေ။ ဖုန်းဆက်ရာအသံတိုးတိုးဖြင့်အစည်းအဝေးပြီးတော့မည်။တနာရီခန့်  ကြာလျှင်လာခေါ်ဟုသာပြောပြီး ဖုန်းချ သွားသဖြင့်ရေမိုးချိုးပြီးတနာ ရီကြာသောအခါလင်းလက်ဆီကို သွားလိုက်သည်။လင်းလက်ကဆေးရုံကစောင့်နေပြီးဖုန်း ဆက်သည်နှင့် ထွက်လာသည်။

“ကိုဇော်မိုး ဒီနေ့လဲကျမတို့နောက် ကျပြန်ပြီ” “နောက်ကျတာကအရေးမကြီးဘူး၊  မနေ့ကမှာထားတဲ့ပစ္စည်းတွေမနက်   စောစော ရောက်မယ်တဲ့”“မြန်မြန်ရတာဘုရားမတာပဲ”   “အင်း “  “အယ်အဲဒါဆိုမနက်ဖြန်တစ်ခေါက်   လာရအုံးမယ်ဆိုရင်ဘယ်ဖြစ်မလဲ  ကို ဇော်မိုးအရမ်းပင်ပန်းနေမှာပဲ” “မတတ်နိုင်ဘူးလေ၊လာရမှာပေါ့”   “ခုလဲညနက်မှရောက်မယ်ဆိုရင်မ  ထူးတော့ဘူးမြို့ပေါ်မှာပဲည အိပ်ပြီးမနက်ကျမှပစ္စည်းတွေယူပြီးပြန်ရင်”  “လင်းလက်အဆင်ပြေမလား”  “ဘာလို့မပြေရမှာလဲ၊ခါတိုင်းလဲ  လင်းလက်လုပ်နေ ကြပဲကို”  “အဲဒါဆိုလဲပြီးရောလေ၊လင်းလက်   လဲမနားရသေးဘူးမဟုတ်လား”  “နားချင်တယ်၊လူကညီးစီစီကြီးဖြစ်   နေပြီ၊ဒါနဲ့ကို ဇော်မိုးနေ့လည်က  ဘယ်မှာသွားနေတာလဲ”  “ကျနော်ဟိုတယ်မှာ”   “ဟင်၊တကယ်”  “ဟုတ်တယ်လေ၊တနေ့လုံးကားပေါ်  မှချည်း မထိုင်နိုင်သလို၊လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာလည်းမထိုင်ချင်တော့ဟို တယ်မှာပဲနားလိုက်တာ”   “အင်းအဲဒါလဲကောင်းသားပဲ”  “လင်း လက်ကိုအားနာနေတာ၊လင်း လက်ကကျနော်နဲ့ဟိုတယ်မှာလိုက်  တည်းလို့ဖြစ်ပါ့မလား”  “ဖြစ်ပါတယ်”  “ဒါဆိုလဲလိုက်ခဲ့လေ၊ ရေချိုးပြီးမှ အပြင်မှာထမင်းထွက်စားမယ်” “ဟုတ်ကဲ့” ဟိုတယ်မှာလင်းလက်အတွက်တစ်ခန်းမှာပြီးလင်းလက်ကိုထားလိုက် တယ်။လင်းလက်ရေချိုးပြီးအဝတ် အစားလဲကာကျနော့်အခန်းတံခါး  လာခေါက်တော့မှကျနော်လဲအပြင်   ထွက်ခဲ့တယ်။ထမင်းစား ရင်းနဲ့ပင်“ကိုဇော်မိုး လည်းကျမနဲ့ပေါင်းမှ ပင်ပန်းရပြီ”  “မပင်ပန်းပါဘူးဗျာ”  “လင်းလက်ကအရမ်းအားနာနေတာ၊လူလဲပင်ပန်း ပိုက်ဆံလဲကုန်တယ်”

“ရပါတယ်ဗျာ၊ရွာသားတွေကျန်းမာမှကျနော့်အလုပ်လဲအဆင်ပြေမှာ၊ သူတို့တစ်ခုခုဖြစ်ရင်ကျနော်တို့အလုပ်လဲရပ်နားပြီးပြန်ရရင်ဒီ ထက်ပိုကုန်ကျမှာပဲ” “အင်းပေါ့”  “ကျနော်ကလင်းလက်ကိုပဲသနားနေတာ”  “ဟင် ဘာဖြစ်လို့”  “လင်းလက်ပုခုံးမှာထမ်းထားရတဲ့  ဝန်ထုတ်ဝန်ပိုးတွေကကြီးလွန်း   တယ်၊ခုပြန်လာတဲ့လူတွေမပြော  ကောင်းမဆိုကောင်းဗျာ၊ရောဂါပိုးပါ  လာရင်လင်းလက်တို့လို ဆေးကုသ  တဲ့ကျန်းမာဆရးဝန်ထမ်းတွေကအရင်ထိမှာ၊ပစ္စည်းတွေမစုံမလင်နဲ့မို့  တကယ်လဲစိတ်ပူနေတာ”  “လင်းလက်အတွက် စိတ်ပူတာ  ကျေးဇူးပါပဲရှင်”  လင်းလင်တကယ်ပဲစိတ်ထဲကြည်နူး  မိတယ်။ကိုဇော်မိုးကလင်းလက်ကို  စိတ်ရှည်ပြီးကူညီပေးသလို၊ စိတ်လဲ  ပူပေးနေတယ်။တကယ်ပါပဲ၊ရောဂါ  တွေစဖြစ်လာပြီဆိုကတည်းကလင်း  လက်စိတ်တွေမွန်းကြပ်ပြီးလေးလံ   နေခဲ့ တယ်။မိမိစွမ်းအားရှိသ၍ရွာကိုကူညီချင်ခဲ့တယ်။ဘာမှပြည်စုံမှု့မရှိတဲ့ရွာလေးအတွက်စိတ်ပင်ပန်းခံပြီးအားလုံးအဆင်ပြေအောင်ရှိ တဲ့အားနဲ့ရုန်းကန်ခဲ့တာလူကလဲချင်နေပြီ။လူပဲလေအခက်အခဲရှိတဲ့အချိန်မှာ  စိတ်ပင်ပန်းလူပင်ပန်းဖြစ်ရတော့  နားခိုစရာတစ်ခု၊ အားကိုးစရာ၊တိုင် ပင်စရာတစ်ခုလိုအပ်ပါတယ်။အခု   တော့နီးနီးကပ်ကပ်တိုင်ပင်လို့ရတဲ့  ကိုဇော်မိုးကြီးတစ်ယောက်ရှိလာ  တော့ အားရမိတယ်။အားကိုးမိတယ်။ချွဲနွဲ့မပြောတတ်တဲ့ယောက်ျား၊စီး ပွားရေးသမားပီပီတိတိကျကျလမ်း   ညွှန်တတ်တဲ့ယောက်ျားတစ်  ယောက်ကလင်းလက်ရဲ့စိတ်ထဲမသိလိုက်ပဲဝင်ကာနေရာယူလာခဲ့တယ်။  သို့သော်လည်းမမျော်မှန်းနိုင်တဲ့ဘဝ  တွေကကွာခြားလွန်း လှတယ်လေ။လင်းလက်ဟိုတယ်ကိုရောက်ပြီး  ပင်ပန်းပေမယ့်အိပ်မပျော်နိုင်ခဲ့ပါ  ဘူး။ဒီတော့လဲမနေနိုင်စွာပဲကိုဇော်  မိုးရဲ့အခန်း တံခါးကိုသွားခေါက်  လိုက်တယ်  “ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်”

“ဘယ်သူလဲ”  “လင်းလက်ပါ”  “ကျီ”  တံခါးဖွင့်သံနှင့်အတုကိုဇော်မိုးက  ဂျာစီဝတ်ပြီးဘောင်းဘီတိုနှင့်အခန်း  ဝကပေါ်လာတယ်။  “လာလေ လင်းလက်၊အိပ်မပျော်ဘူးလား”   “အိပ်မပျော်လို့ကိုဇော်မိုး”  လင်းလက်အခန်းထဲဝင်ပြီးထိုင်ခုံ  ပေါ်ထိုင်လိုက်တယ်”   “ဘာတွေများတွေးနေလို့လဲ”  “နောက်ရက်တွေဘာလုပ်ရမလဲပေါ့  ကိုဇော်မိုးရယ်”  “အော်”  “ကိုဇော်မိုးကရောဘာတွေလုပ်နေ  တာလဲ”  “Wifi freeရတော့အခွေတွေဒေါင်း နေတာပါ”  “ဟင် ကိုဇော်မိုးကဒါတွေလဲဝါသနာ  ပါတယ်လား”   “ခုအားနေတာနဲ့ တောထဲရောက်ရင်တပည့်တွေအတွက်ကူးနေတာပါ”“တပည့်တွေအတွက်လဲတွေးတာပဲ” “သူတို့ပျော်ဖို့လဲလိုတယ်ဗျ။မိသားစုတွေ နဲ့ခွဲလာရတဲ့လူတွေလဲပါတယ်  မဟုတ်လား၊ညကျရင်သူတို့အတွက်ကဒါကအပန်းဖြေပေါ့”  “ဟုတ်တော့လဲဟုတ်ပါတယ်၊လင်း  လက်ကတော့နောက်ထပ်လုပ်ရမယ့်  အလုပ်တွေကိုတွေးနေတာ”   “အင်း..လုပ်စရာတွေကတော့များသားပဲ၊ဟိုလူတွေမ ရောက်လာခင်ပိုးသတ်ဆေးဖြန်းထားရမယ်။

အမှိုက်တွေစနစ်တကျစွန့်ပစ်ရမယ်” “အသေးစိပ်တွေကအစပြောရမှာပဲ” “ဟုတ်တယ်၊အဓိကသူတို့လိုက်ပြီး  လုပ်ချင်လာအောင် ပြောရမှာပေါ့” “ကျမစိုးရိမ်တာတစ်ခုရှိတယ်။တ ချို့ကအိမ်ထောင်ရှင်တွေပါတယ်။ကလေးတွေမိသားစုတွေ”   “စောင့်ကြည့်  ကာလဆယ့်လေးရက်တော့သည်းခံကြပေါ့” “ပြီးမှအတိုးချပြီးချစ်ကြပေါ့ဗျာ”  “အာ ကိုဇော်မိုးကလဲ”  “ဟုတ်တယ်ဗျ။သူတို့လဲ မြင်သာမြင်   ရမကြင်ရတဲ့ဘဝတွေဖြစ်နေမှာ”  “ကိုဇော်မိုးနှော်ပြောလေဆိုးလေ”  “ဟာ ကျနော် က..အာဆောရီး၊သ  ဘောရိုးနဲ့ ပြောတာပါ” “သိတယ်ကိုဇော်မိုးကတပည့်တွေ   ကိုဒီလိုပဲပြောနေကြတယ်ဆိုတာ  လင်းလက်လဲကြားပါတယ်”   “ဟားးဟားးဒီလို ပဲလင်းလက်၊လူဆိုတာအလုပ်ချည်းခိုင်းနေလို့မရသလို၊သူတို့ပျော်ဖို့ရွှင်ဖို့လဲစနောက်ပေးရတာလေ”  “ကိုဇော်မိုးတို့ပြောတာမျိုးက တခြားလူတွေအတွက်ကျတော့ကြားရတာ တမျိုးပဲ”  “ဟားးးမကြားဖူး၊မတွေးဖူးလို့ပါ၊  တကယ်ကအမှန်တရားတွေ”   “အာ ကို ဇော်မိုးကလဲလင်းလက်ကဘယ်သိမလဲ”   “ခေတ်ပညာတတ်တွေပါလင်းလက်  တွေးကြည့်ရင်ပြေးကြည်ွသလိုမြင်  တယ် ဟားး ဟားး”   “အာတော်ပြီ တော်ပြီ ပြေးမှပဲ”  “ဘယ်ပြေးမလဲလင်းလက်ကလဲ ကျနော်မပြောတော့ပါဘူး”

“လင်းလက်ကလိင်အကြောင်းမသိ  တာမှမဟုတ်တာ၊ဒါပေမယ့်ကိုဇော် မိုးပြောနေပုံကတစ်တစ်ခွခွကြီးဆို  တော့”  “ဆောရီးဆော ရီးး” တကယ်ပဲလင်းလက်လဲရယ်ချင်  သွားတယ်၊ကိုဇော်မိုးပြာပြာသလဲ  တောင်းပန်နေတဲ့ပုံကိုကြည့်ပြီးတော့   ပေါ့။ဘာလို့လဲဆို တော့ဆေးပညာဝန်ထမ်းတစ်ယောက်အတွက်လိင်ဆိုတာတော့မသိပဲဘယ်နေမလဲ။  လူရှေ့သူရှေ့တော့ဘယ်လိုပြောမလဲ။ခလေး မီးဖွားတဲ့ကိစ္စမျိုး၊သားဆက်ခြားကိစ္စမျိုးဆိုတော့တမျိုး ပေါ့။ကိုဇော်မိုးနဲ့ခဏတာပြောရပေမယ့်စိတ်ပေါ့ပါးတာတော့အမှန်၊မိမိ  အတွက်အမြဲဂရုထားပြီးစိတ်ပူပန်  ပေးတော့လင်းလက်ကျေနပ်မိတယ်။ “ကိုဇော် လင်းလက်တစ်ခုမေးချင်  တယ်သိလား”  “ဘာ မေးမလို့လဲလင်းလက်” “ဘာလို့အိမ်ထောင်မပြုသေးတာလဲ  အိမ်ထောင်ပြုရမယ့်အရွယ်ရောက်နေပြီ”  “ဒါဆိုလင်းလက်ကရော ဘာလို့အိမ်  ထောင်မပြုတာလဲ၊လင်းလက်အ  သက်လဲ၃၀လောက်ရှိနေပြီပဲ”  “လင်းလက်အိမ်ထောင်မပြုတော့  ဘူးဆုံးဖြတ်ထား တာ”  “ဘာလို့လဲ”  “အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆိုရင်ဒီအရွယ်  ကနောက်ကျသွားပြီ၊ကျမအသက်   ကဟိုင်းနေပြီလေ၊ကိုဇော်တို့   ယောက်ျားလေးတွေနဲ့မတူဘူး”   “နှမြောစရာကြီးလင်းလက်”  “ဟာဟ.ဘာကိုနှမြောတာလဲကိုဇော်မိုးရယ်”  “လင်းလက်ဒီအရွယ် ကိုပဲအရမ်း   ကျက်သရေရှိနေတာပဲလေ”  “မြှောက်မနေနဲ့ကိုဇော်မိုးအရွယ်ငယ်  တုန်းကတောင်ကြိုက်တဲ့သူမရှိခဲ့ဘူး”   “မဖြစ်နိုင် တာကြီးပဲ” “တကယ်ပါဆို လူကပိန်သေးသေး   လေရယ်”  “ဟုတ်ရဲ့လားဗျာ”   တဖြေးဖြေးနှင့်ကိုဇော်မိုးစိတ်ဓာတ်ကိုသိလေ သဘောကျလေ၊စီးပွားရေးသမားဆိုပေမယ့်မျက်နှာပေါ်မှာရိုးသားတဲ့အရာကပေါ်လွှင်တယ်။   ပွင့်လင်းတယ်။လူတဖက်သားကို  ကူညီတတ်တယ်။လင်းလက်လဲသူ နဲ့နေမှစိတ်တွေပေါ့ပါးလာခဲ့တယ်။

ဒီလိုနှင့်တဲတွေလည်းပြီးပြီ၊ပြည်  တော်ပြန်တွေကိုကြိုဖို့လုပ်ရတယ်။  ကိုဇော်မိုးဆီကကားကိုပဲအကူအညီ တောင်းရတယ်။လာတဲ့ လူတွေကို  ပိုးသတ်ဆေးဖြန်း၊အပူချိန်စစ်ပြီး  ကားပေါ်တင်ခေါ်လာပြီးနေရာချ  တယ်။အားလုံးအဆင်တပြေပါပဲ။   လင်းလက် ကနေ့တိုင်းပဲပြည်တော် ပြန်စခန်းကိုသွားရတယ်။စိတ်မ   ကောင်းစရာတစ်ခုကတော့လင်း  လက်ကတချို့သောသာမာန်ဝေဒနာရှင် တွေအတွက်တော့အဲဒီစခန်းကို  မဖြစ်မနေသွားရသူဆိုတော့ရွာက တချို့လူတွေကအသံထွက်လာ  တယ်။   ဆရာမကိုယ်တိုင်ကူး  စက်ခံနေရရင်တစ်ရွာလုံးကုန်မှာပဲဆိုပြီးတော့ပေါ့   လင်းလက်နားလည်ပါတယ်လေ။  အပြစ်မပြောရက်ပါဘူး၊ဒါတောင်မှ ကူးစက်ရောဂါလက္ခဏာမပြသေး   လို့ပါ။  “လင်းလက်ဘာဖြစ်တာလဲ”  “ကိုဇော်ရေရွာကကျမကိုအသံထွက်  လာလို့စိတ်ညစ်နေ တာ”  “ဘာသံထွက်လို့လဲ”  “လင်းလက်ကသူတို့ဆီသွားရတာ  လေ၊သူတို့ထဲကတစ်ယောက်ယောက်ဖြစ်နေရင်လင်းလက်ကိုလဲ ကူး  ပြီပေါ့။သူတို့ကိုသာသီးခြားစောင့်  ကြည့်ပေမယ့်လင်းလက်ပဲရွာကိုအ  ဝင်အထွက်ရှိသူဖြစ်တဲ့အတွက်လင်း   လက်ကိုကူးရင်  သူတို့တစ်ရွာလုံးသေမယ်လို့ပြောကြတယ်”

“အော အင်းပေါ့၊  အစိုးရိမ်လွန်တဲ့သူ  လဲရှိမှာပဲလေ၊လင်းလက်ကမ  ကြောက်ဘူးလား”  “ကြောက်တာပေါ့ကိုဇော်၊လင်း   လက်လဲ အသက်နဲ့ပဲဥစ္စာ၊ခုတော့  စိတ်ညစ်တယ်ကိုဇော်ရယ်”  “မညစ်ပါနှင့်ဗျာ။စမိတဲ့အလုပ်ဆုံးတဲ့အထိလုပ်ရမှာပဲ၊လင်းလက် လိုဆေး ပညာဝန်ထမ်းရှိလို့ဒီရွာ လေးကကျန်းမာရေးအဆင်ပြေရ  တာ”  “ဒါပေမယ့်..”  “လင်းလက်အတွက်အဆင်မပြေရင်တစ်နေရာထပ် ဆောက်ပေးမယ်” “ကိုဇော်လဲ လင်းလက်ကိုမယုံချင်   တော့ဘူးလား”  “မဟုတ်ရပါဘူးလင်းလက်ရယ်ဖြစ်နိုင်ရင်ကိုဇော်ရင်ခွင်ထဲ ထားလိုက် ချင်သေး”  “ကိုဇော့်ကိုကူးရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”  “ကိုယ်ခံအားကောင်းရင်မကူးဘူး   လေ”   “ပြောလို့မရပါဘူးကိုဇော်”   “ဒါပေမယ့်လင်းလက်အတွက်   ကိုဇော့်စိတ်စေတနာကတော့အမှန်”  “ယုံပါတယ်ကိုဇော်”  “ဒါဖြင့်လဲကိုဇော်တဲ့ပြောင်းခဲ့”  အာဖြ စ်ပါ့မလား” “ဖြစ်ပါတယ်၊ကျနော့ဘေးအခန်း  တစ်ခန်းရှိတာပဲ”   “ကိုဇော်အနေအထိုင်ကြပ်မှာစိုး  တယ်”   “ကျနော်ပြောရမယ့်  စကားပါဗျာ” “လင်းလက်ရွာလူကြီးနဲ့ပြောရအုံး  မယ်”  “အင်းပါ လင်းလက်အဆင်ပြေသ  လိုလုပ်”  ညနေကျတော့လင်းလက်နှင့် အတူ ရွာလူကြီးများ လိုက်လာကြသည်။

“ဆရာကိုရော၊ဆရာမလေးကိုရောအားတော့နာတယ်ဆရာရယ်၊ကျ နော်တို့ရွာသားတွေကစိုးရိမ်လွန်နေ   တာ”   “ရွာလူကြီးလဲပါ တယ်မဟုတ်လား”  “အာ အဲလိုမဟုတ်ရပါဘူး”  “လင်းလက်ဒီမှာနေမယ်ဆိုရင်ကျ  နော့်အခန်းဘေးကအခန်းလွတ်နေ   လို့ရတယ်”   “ဟုတ်ကိုဇော်”  ရွာလူကြီးများပြန်သွားကြပြီး  ကျနော့်ဝန်ထမ်းတွေကအခန်း   ပြောင်းရွှေ့သွားကြတယ်။   “အားနာလိုက် တာ၊ကိုဇော့်ဝန်ထမ်း  တွေနေရာရွှေ့သွားကြပြီ”  “လင်းလက်ဆီကရောဂါကိုဇော်ပဲ   ယူမယ်၊အကူးခံမယ်၊တပည့်တွေကိုတော့ အကူးမခံနိုင်ဘူး”   “တော်ပါ ၊လူရိုးကြီးထင်နေတာ  စကားကအရမ်းတတ်တယ်”   “ဟားးးဟားး   ကဲနားပါဗျာ၊ညတစ်ခေါက်သွားရ  အုံးမယ်မဟုတ်လား”   “ဟင့်အင်းမသွားတော့ဘူး၊ဗိုက်  အောင့်တတ်တဲ့လူနာအတွက်ဆေး   ပေးခဲ့ပြီ”   “ဟုတ် လင်းလက်”   ထိုနေ့ ကလင်းလက်အိပ်ရတာအဆင်မပြေပါ၊အိပ်ရာအပြောင်းအလဲ   ကြောင့်ဖြစ်နိုင်သလို၊အတွေးတွေ  ကြောင့်လဲဖြစ်နိုင်ပါတယ်၊ စေတနာတွေနဲ့တရွာလုံးအပေါ်လုပ်ကိုင်ခဲ့ပေ  မယ့်မိမိဘက်ကျတော့ငဲ့ညာမှု့မရှိ  တဲ့တချို့လူတွေကိုများစိတ်နာ  ရလေမလားတွေးမိ လို့နေပြန်တယ်။ အိပ်မရတော့အပြင်ကိုထွက်ပြီး   ကြည့်လိုက်တယ်။လရောင်အောက်  မှာမီးစက်သံသဲ့သဲ့လေးကြားရ  တဲ့ဆီငေး မောကြည့်မိပြန်တယ်။

“အိပ်မပျော်ဘူးလားလင်းလက်”  “ဟုတ်တယ်ကိုဇော်” “အိပ်ရာအပြောင်းအလဲကြောင့်  ဖြစ်မှာပါ”  “အဲလိုပဲထင်ပါတယ်ကိုဇော်”  “စိတ်မညစ်ပါနဲ့လင်းလက်”   “စိတ်ညစ်တာထက်အားငယ်မိတယ်  တကယ်တမ်းဖြစ်လာရင်ကိုယ့်ဘက်မှာဘယ်သူမှမရှိကြတာ”  ကျနော်လင်းလက်အနားကပ်သွား   ပြီးမှသူ့ပုခုံးပေါ်လက်နှင့်ကိုင်လိုက်ကာအချိန်တန်ရင်ကိုယ့်စေတနာကိုနားလည်လာမှာပါ”  “ဟုတ်ကဲ့ကိုဇော်ကျေးဇူးအရမ်းတင်ပါတယ်”   “ကျေးဇူးတင်စရာမလိုပါဘူး၊အ  ခက်အခဲဖြစ်ချိန်မှာတွဲလက်တွေခိုင်  မြဲမှဖြစ်မယ်”   “ဟုတ်”  ကိုဇော့်မျက်နှာကိုလင်းလက်မော့  ကြည့်လိုက်သည်။ကိုဇော့်အနမ်း  တချက်ကလင်းလက်နဖူးပေါ်ကျ  ရောက်လာ သည်။လင်းလက်လည်း  ကြည်ဖြူစွာပင်အနမ်းခံလိုက်ပေ  တော့သည်။  “အိပ်တော့လင်းလက်ကိုယ်တို့အား  ပြည့်နေမှဖြစ်မယ်”  “ဟုတ်ကိုဇော်”   ကိုယ့်အိပ်ခန်းကိုကိုယ်စီဝင်ခဲ့ကြ  သည်။ကိုဇော်အခန်းနှင့်လင်းလက်အခန်းကဝါးထရံတစ်ချပ်သာခြား  သည်။ကို ဇော်လိုက်လာခြင်းမရှိ  သည်ကိုလင်းလက်သိပြီးဖြစ်သည်။   စိတ်အေးလက်အေးအိပ်လို့ရသည်။  သို့သော်ရင်ထဲသို့ကိုဇော်လိုက် လာ ခဲ့သည်။ရင်ထဲနွေးသွားသလိုခံစား   လိုက်ရသည်။ထိုညကအိမ်မက်ထဲ  ကိုဇော်လိုက်လာသည်။အနမ်းတို့   ပေးသွားသည်။ လင်းလက်လည်း  အိပ်မက်ထဲ၌ကြည်နူးနေသည်။

မနက်မိုးလင်းသောအခါမှလင်း  လက်နိုးလာသည်။ကိုဇော်နိုးနေပြီး  ရေချိုးသံကြား၍ရေချိုးသံမကြား  ရမှထွက်လိုက်သည်။ကို ဇော်ရေချိုး  ပြီးသဘက်သုတ်ပြီးသူ့အခန်းဝင်  သွားသည်။လင်းလက်လည်းရေချိုး  ခန်းထဲဝင်၍ရေချိုးလိုက်သည်။ရေချိုးရင်းညက အိမ်မက်ကိုသတိရလိုက်သည်။ရယ်ချင်သလိုဖြစ်ပြီးရင်လဲခုန်သွားရသည်။ရေချိုးပြီးကိုဇော့်ရှေ့ကဖြတ်ရသည်။ရင်  လျှားထားပေ မယ့်သဘက်ပတ်ထား၍သာတော်သေးသည်။ “မနက်စာပြင်ထားပြီးပြီလင်းလက်  ပြီးရင်လာစားလေ”  “ဟုတ်ကိုဇော်”   လင်း လက်လည်းမြန်မြန်ဆန်ဆန် ပင်ပြင်လိုက်ရသည်။ပြီးသည်နှင့်  ကိုဇော်စောင့်နေသောစားပွဲကိုဝင်  ထိုင်လိုက်သည်။ထမင်းကြော်နှင့်  ကြက်ဥကြော် ရှိသည်။  “ကော်ဖီရှိတယ်လင်းလက်၊မုန့်က တော့ပုံးထဲမှာ” “ဟုတ်ကိုဇော်” ထမင်းကြော်ကိုယူစားလိုက်ပြီး  ကော်ဖီ သောက်လိုက်သည်။  “ကိုဇော့်တပည့်တွေအလုပ်ထဲသွား ကြပြီလား”  “ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ”  “မတွေ့လို့”  “ထမင်းချက်တဲ့လူတွေပဲ စားဖို ဆောင်မှာရှိတယ်။ကျန်တဲ့လူတွေကအလုပ်သွားပြီ”  “ကိုဇော်သွားစရာလိုသေးလား”  “သွားမှာပေါ့”  “သူတို့တွေရဲ့ ကျန်းမာရေးဘယ်လိုစီစဉ်ထားလဲ”  “ခုလောလောဆယ်တော့အလုပ် လုပ်လို့ရပါသေးတယ်လေ၊ကျန်းမာရေးကတော့လက်ဆေး ပြီးနှာခေါင်း စည်းတပ်ပေါ့၊ဒီနေ့တစ်ခုစီစဉ်ထား တယ်။အပြင်ကပြန်လာရင်ပိုးသတ်  ဆေးဖြန်းခံရမယ်”

“အားလုံးလား” “ဟုတ်တယ်” “တကယ်လို့အလုပ်နားရရင်ဘယ်  လိုလုပ်မလဲ”  “တကယ်တမ်းကအလုပ်နားရမှာပဲ  ကြောက်တာ၊ အလုပ်ထဲမှာ သူ့နေရာ  နှင့်သူနေကြတာ၊အလုပ်နားရင်လူ စုသလိုဖြစ်မှာပေါ့” “အာ့လဲဟုတ်သားပဲ”  “ခုတောင်လူစုပြီးတီဗီကြည့်လို့ မရ ဘူးလေ”   သူတို့အပန်းဖြေဖို့ကျတော့ဘယ်လိုစီစဉ်ထားရလဲ”  “တာဝန်ခံတွေဆီကိုမူဗီတွေပေးထား  တာ၊ကိုယ့်အခန်းထဲကိုယ် ကြည့်ကျ ပေ့” “လင်းလက်လဲကူးချင်တယ်၊ဟိုက  လူတွေပျင်းနေရင်ကြည့်လို့ရအောင်”  “ကူးပေးလို့ရပါတယ်၊External  Hardiscရှိတယ်၊ကွန်ပြူတာထဲက   နေကူးယူပေါ့”  “ဟုတ်ကိုဇော်”  “ကိုဇော့်ကွန်ပြူတာထဲကနေကူးရ   မလား”   “ဟုတ်တယ်၊ခု ကူးထားမလား” “ဟုတ်ကဲ့”  ကွန်ပြူတာယူပြီးဖွင့်ပေးလိုက်တယ်  “ဘယ်မှာထားလဲကိုဇော်” “Dထဲမှာပဲမူဗီလို့ရေးထားတယ်”   လင်းလက်ရှာကြည့်ရာဇာတ်ကား  ပေါင်းတော်တော်တွေ့ရသည်။  တချို့ကားတွေထဲမှာနန်းတွင်း18+တွေလည်းပါသည်။ “အာ ကိုဇော် ဟိုကားတွေလဲပါနေ ပါလား”

“အစုံပေါ့ဗျာ”  “လုပ်ငန်းရှင်ဖြစ်ပြီးဒီလိုကားတွေလဲ ထည့်ထားရလားကိုဇော်”   “လူပဲဗျာ၊စိတ်ပြေလက်ပျောက်  ကြည့်တာပဲ”  “တပည့်တွေသိရင်ရှက်စရာကြီး”   “ဒီကိစ္စကရှက်စရာမှမဟုတ်တာ”“သိသာမမြင်စေနဲ့လေကိုဇော်”  “ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ”   ရယ်တော့ ရယ်ချင်သား၊ဒါမျိုးကားတွေကြည့်ပြီးဘာများလုပ်နေပါ လိမ့်…. လင်းလက်ကူးချင်တဲ့ဇာတ်ကားများ ကိုရွေးကူးလိုက်သည်။ “လင်း လက်သွားရင်ကျနော်လိုက်ပို့ ပေးပါ့မယ်” “ရတယ်မပို့နဲ့ကိုဇော်” “ဘာလို့လဲဗျာ” “ကိုဇော်ကိုလဲလူတွေရှောင်မှာစိုး  တာ” “ကိုဇော် ကဘာမှမဖြစ်ပါဘူး” “ကိုကိုဆေးသောက်ပြီးပြီလား” တာဝန်ခံညီလေးလာပြီးပြောတော့ “အေးမသောက်ရသေးဘူး”  “မေ့နေမှာစိုး လို့” “အေးပါကွာ” “ကျနော်ဝင်ယူလိုက်မယ်” “အေးအေး” ဆေးဝင်ယူပြီးရေခွက်ပါယူလာပေးတော့လင်းလက်ကြည့်လိုက်သည်။

“ကိုဇော်ဆေးတွေများလှချည်လား” “လေးလုံးထဲပါ”  “နေမကောင်းလို့လား”  “ပုံမှန်သောက်နေရတဲ့ဆေးတွေပါ”  “အော”   လင်း လက်စိတ်ဝင်စားသွားရသည်။  “လင်းလက်သွားရအုံးမယ်” “လာလေ ကျနော်ပို့ခဲ့မယ်”  လင်းလက်နဲ့ကျနော်ကားပေါ်တက်ခဲ့ပြီး စခန်းဆီသို့ရောက်ရှိခဲ့ပြီးနောက်   လင်းလက်ကိုပို့ခဲ့သည်။အလုပ်ထဲ  ရောက်ပြီးကားကိုရပ်ကာအလုပ်ထဲကိုကြည့်သည်။လိုအပ် သည်များ မှာပြီးထပ်မံလုပ်ရမည့်အလုပ်များအတွင်လိုအပ်သောပစ္စည်းများကို   လာရောက်သောကျောက်ကားများ  အားမှာရန်၊ ဖြစ်နိုင်ကညဘက်ကိုပါ လာရောက်ပို့ရန်၊မှာခဲ့လိုက်ရသည်။  ရောက်ရှိပစ္စည်းများကိုနေရာတကျထားရှိစေရန်လမ်းကိုမပိတ်စေပဲ အရေးပေါ်ကာလသုံးစွဲနိုင်ရန်၊ပြုလုပ်ပြီးလမ်းများကိုလဲအရေးပေါ်ကားများဖြတ်သန်းလိုကဖြတ်သန်းနိုင်ရန်စီစဉ်ထားလိုက်သည်။ ထိုနောက်နားနေစခန်းကိုပြန်ပြီး တွက်ချက်မှု့များဓာတ်ပုံမှတ်တမ်း  များကိုစနစ်တကျကွန်ပြူတာထဲ  သွင်းထားလိုက်သည်။နေ့ လည်စာ စားရန်အတွက်ပြင်ဆင်ထားသော စားသောက်စရာများကိုစားပြီးလင်း လက်ရှိရာကိုသွားရောက်ရင်းပြည်   တော်ပြန်စခန်း အတွက်လိုအပ်သောစက်သုံးဆီများကိုပို့ပေးမည်ဟုပြောခဲ့သည်။ရွာလူကြီးများကလည်းနောက်ထပ်ဆယ်ရက်တာမျှကြာ   သောအခါစောင့်ကြည့်ကာလပြီးဆုံး  မည်ဟုထင်ကြောင်းပြောကြားခဲ့ပြီး  ကျနော့်ကိုလည်းအားနာကြောင်း  ပြောနေပါသေးသည်။ ညနေရောက် တော့လင်းလက်ကကျနော့်တဲဆီပြန် ရောက်လာသည်။လက်များဆေး  ကြောပြီးမှတဲထဲဝင်လာရာ  “လင်းလက်ရေ  အဝတ်တွေလည်းလဲလိုက်ဦး၊ရေတော့မချိုးနဲ့ဦး၊အပူရှပ်ပြီးဖျားနေမယ်

“ဟုတ်ကဲ့ကိုဇော်”  လင်းလက်သဘောကျစွာပြုံးလိုက်သည်။ကျန်းမာရေးဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ကိုဂရုစိုက်ဖို့ပြောနေသည်မ   ဟုတ်လား၊ဒါပေမယ့်ကျေနပ်မိသည်   အဝတ်များလဲလှယ်ဝတ်ပြီး တဲအ  လယ်ယာယီရုံးခန်းနေရာကိုသွား   လိုက်သည်။   “အဆင်ပြေခဲ့ရဲ့လားလင်းလက်”   “ပြေပါတယ်၊အားလုံးလဲပြောသလို  လိုက်နာကြပါတယ်၊တချို့သောလူ  တွေကခရီးသွားလာပြီး  ရေမြေအ ပြောင်းအလဲနှင့်ရာသီဥတုပူလို့နေမယ်ဝမ်းသွားကြတယ်၊ရွာကလည်း   သန့်အောင်ချက်ပြုတ်ပေးနေတဲ့  ကြားက”   “အင်းဖြစ်တတ်တာပေါ့၊အဆင်ပြေအောင်စီစဉ်ရမှာပေါ့၊အားလုံးအ  တွက်ပဲကို”  “တချို့ဆေးတွေလိုအပ်နေသေး   တယ်ကိုဇော်”   “ဟုတ်လား၊သွားဝယ်ရမလား”  “ဝယ်ချင်တာပေါ့၊ဒီညနေသွားရင်   ကောင်းမလားတွေးနေတာ”  “အော သွားဝယ်ချင်ရင်လိုက်ပို့   ပေးမယ်” “ကိုဇော်ရောဘာတွေလုပ်နေလဲ”  “ဒီလိုပါပဲ”  “တကယ်လို့အလုပ်သိပ်မများရင်  မြို့ပေါ်တက်ချင်တယ်”   “ညရောက်လို့ အလွယ်တကူရပါ့မ  လား”  “လင်းလက်ကဒီလိုတွေးတာ၊ညဝယ်   လို့ရရင်လည်းမနက်ပြန်လာမယ်   ပေါ့”   “ကောင်းပြီလေ ခုသွား ကြမယ်”  “ဟုတ်ကိုဇော်”  မြို့ကိုဦးတည်ပြီးကားမောင်းခဲ့   လိုက်တယ်။မြို့ကိုရောက်တော့  ညဆယ်နာရီခန့်ဆိုတော့ဆေးဝယ်   လို့ အဆင်မပြေပါ။ထို့ကြောင့်ပင် ဟိုတယ်မှာပင်တည်းခိုရန်စီစဉ်ရ  တော့သည်။

“ညီလေးအခန်းနှစ်ခန်းလောက်” “ဆရာ နှစ်ခန်းတော့မရတော့ဘူး”  “ဘာလို့လဲ” “လူပြည့်နေလို့”  “ခရီးသွားလာမှု့ကန့်သတ်နေတာ ကို  ကွာ၊ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ” “လာလှူတဲ့လူတွေရှိလို့ဆရာ” “အေးပါကွာ၊နှစ်ခန်းရမှဖြစ်မှာ” “ကိုဇော်ညနက်နေပြီ၊လင်းလက်ကို အားမနာနဲ့ ရှိတဲ့အခန်းပဲတည်းလိုက် တော့မယ်” “လင်းလက်အဆင်ပြေရင်တော့ရ   တယ်”  “ပြေပါတယ်၊ဒီလိုအချိန်ဖြစ်သ  လိုနေ ရမှာပေါ့” “အင်းပေါ့”  ရတဲ့အခန်းနေရတော့သည်။နှစ်  ယောက်သားအခန်းထဲဝင်ပြီး  “လင်းလက်ရေချိုးအုံးမလား”  “ချိုးမယ်ကို ဇော်” “အာ့ဆိုချိုးလိုက်လေ”   “ဟုတ်”   လင်းလက်ရေချိုးပြီးထွက်လာ တော့ကျနော်ရေဝင်ချိုးလိုက်သည်။  “ကိုဇော်ကုတင်ပေါ် အိပ်လေ၊လင်း  လက်အောက်အိပ်လိုက်မယ်” “လင်းဘက်ကကိုဇော်နဲ့မအိပ်ရဲလို့  လား”  “အာကိုဇော်ကလဲ”  လင်းလက်ရှက်သွား သည်။ဟိုတယ်  အခန်းငှားကတည်းကကြုံရတော့  မည်ကိုတွေးမိပြီးဖြစ်သည်။တခန်း  တည်းဖြစ်နေရတာကိုကလင်းလက်   အတွက်စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်မိသည်။  “လာပါလင်းလက်၊ကြားမှာအိပ်ခြား  လိုက်မယ်”  “ဟုတ်ကိုဇော်”  လင်းလက်တွေးမိသည်က အိပ်သာ ခြားပေမယ့်တစ်ခန်းတည်း၊တစ်ကုတင်တည်းပေါ်ဝယ်လွတ်လပ်သူ နှစ်ယောက်ဖိုနဲ့မအတူတကွအိပ်စက်  ကြရတော့မည့် အခါ၊ရင်ခုန်ခြင်းတ ဝက်၊ကြောက်လန့်ခြင်းတဝက်ဖြစ်မိသည်။

ကိုဇော်ကအိပ်တစ်လုံးကိုအလယ်ကခြားထား၍ “လာလေ အိပ်လေ လင်းလက်” “ဟုတ်ကိုဇော်”  ကိုဇော်ဘေးဝင်အိပ်လိုက်သည်။  နီးကပ်လွန်းသဖြင့်ရင်ခုန်သံကိုဇော်   ကြားမှာပင်ကြောက်မိသည်။  အိပ်၍မပျော်နိုင်ဖြစ်ရသူကလင်း  လက်ပါ။  “အိပ်မပျော်ဘူး လားလင်းလက်”  “ဟုတ်တယ်ကိုဇော်” “အိပ်မပျော်ရင်ကိုဇော်ချော့သိပ်   မယ်”  “ကလေးမှမဟုတ်တာကိုဇော်ကလဲ”  “ကလေး မဟုတ်ရင်ချော့မသိပ်ရဘူး လား” “ဟုတ်ဘူးလင်းလက်ကြောက်လို့” “ဘာလို့ကြောက်ရမှာလဲကိုဇော်က ကိုက်မစားဘူး”  “ကိုက် စားရင်တောင်ခုလောက်ကြောက်မှာမဟုတ်ဘူး၊ခုတစ်ခန်းတည်း အတူနေရတော့ရင်ထဲတမျိုးကြီးကိုဇော်ရဲ့”   “ဘာမှမကြောက်ပါ နှင့်လင်းလက် ရယ်၊ကိုဇော့်ရင်ခွင်ကအေးချမ်းပါတယ်”  “ဟင့်လိပ်ကြီး”  ကျနော်လည်းအိပ်ကိုဖယ်ပစ်ပြီး  လင်းလက်နားကပ်ကာ၊ ကျနော့  ဘက်မျက်နှာလှည့်စေပြီးဖက်ထား  လိုက်တော့တယ်။  လင်းလက်တကယ်ပဲကိုဇော့်ရင်ခွင်ထဲရောက်ခဲ့ရပြီ၊စိတ်ကလဲကို ဇော့်ကိုဖက်ထားချင်တဲ့စိတ်တွေဖြစ်နေတာကြောင့်ပြန်လည်ဖက်ထားလိုက်  တော့သည်။ရင်ခုန်သံတို့အားနှစ်  ယောက်သားကြား နေရသည်။ကို  ဇော့်ဝင်လေတဲ့ထွက်လေကလင်းလက်နဖူးကိုထိနေတော့သည်။  လင်းလက်ရင်တဆတ်ဆတ်ခုန်လာသည်။

“လင်းလင်”  “ဟင်”မျက်နှာလေးမော့ပြီးထူးမိသည်။ ကိုဇော့်အနမ်းကလင်းလက်နှုတ်ခမ်း   ပေါ်ကျရောက်လာသည်။ပူနွေးနွေး   နှူ တ်ခမ်းတစ်စုံကလင်းလက်၏နှုတ် ခမ်းကိုထိကပ်လာသည်။ “ဆောရီး နှော်လင်းလက်”   “မအိပ်နိုင်ဘူးလားကိုဇော်”  “အင်း အာ့ဆို ရင်လင်းလက်အောက်ဆင်းအိပ်လိုက်ရမလား”  “လိုလို့လားလင်းလက်ရယ်” လင်းလက်မှာရင်ဘတ်ကြီးတစ်ခုလုံးတုန်ခါနေပါပြီ  ။ ရွှေရင်အစုံဘယ်မ  ခုန်ပဲနေမလား၊အပျိုလူပျိုနှစ် ယောက်ညအခါအခန်းတစ်ခန်းရဲ့ ကုတင်တစ်လုံးထဲဝယ်။   ကိုဇော်မိုးက လင်း လက်ကိုဖက်ပြီးသူ့ဘက်ထပ်မံ ဆွဲယူလိုက်တယ်။မျက်နှာချင်းဆိုင်  တဲ့အခါနှုတ်ခမ်းကိုလာနမ်းစုပ် တော့တယ်။အစကတော့ ကြောက်လန့်ပြီးရှောင်မလိုလုပ်ပေမယ့်နှုတ်  ခမ်းချင်းထိသောအခါမှာတော့ဒိန်းတလိန်းနတ်၏ဖမ်းစားခြင်းကိုလင်းလက်ခံလိုက်ရ ပါပြီ။အနမ်းကျွမ်းကျင်လှတဲ့ကိုဇော်မိုးကြောင့်လင်းလက်လဲတုန့်ပြန်နမ်းမိတယ်။ ကိုဇော်မိုးရဲ့အနမ်းတွေကကြောက်စရာကောင်းလောက်  အောင်ပြင်းထန်တယ်။ရမက်တွေနဲ့ မို့လင်းလက်တကိုယ်လုံးလဲကိုဇော်မိုးရဲ့ပွတ်သတ်ပေးမှု့တွေကြောင့် ကြက်သီးနွေးဖု တွေပါထလာရသလိုကာမစိတ်တွေလဲဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပြီးပိပိထဲအရည်တွေစိုလာခဲ့တယ်။ညဝတ်အကျႌပွပွကိုမတင်ပြီးလက်ကဘော်လီ ချိတ်ဆီရောက်လာကာချိတ်  ကိုဖြုတ်သွားပြန်တယ်။နောက်တော့လုံချည်ကိုပါအပေါ်ထိလှန်ကာပြူး  ပြီးဖွံ့ထွားလှတဲ့ဖြူ့ရဲ့နို့ကိုတ ပြွတ် ပြွတ်စို့တော့တယ်။

“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အာ့ အိုး ကိုဇော်မိုးရယ် အင်းဟင်း  ဟင်း”  နို့စို့ခံရတာနာသလိုကျင်သလိုဖြစ်  ပေမယ့်တကယ်တမ်းကျတော့ လင်းလက်စိတ်တွေထလာခဲ့တာပါ။ဘယ်ညာလှည့်စို့ပြီးနောက်မှာတော့လင်းလက်ပိပိလဲစိုရွှဲနေပြီလေ။ပေါင်သားတွေကိုပွတ်သပ် ပြီးလင်းလက်ရဲ့ပိပိကိုလာပွတ်ချိန်မှာတော့ကြက်သီး  နွေးဖုတွေထကာပိပိထဲကအရည်ကပေါင်ခြံထဲစီးဆင်းသွားရပြန်တယ်။ပိပိကို လာပွတ်ပြန်တယ် “အာ့! အင်းးဟင်းးကိုဇော်၊မသင့်တော်ပါဘူး”  နှုတ်ကငြင်းဆန်ပေမယ့်ခန္ဓာကိုယ်က   ငြင်းဆန်ဖို့အားမရှိတော့ပါ။ ကာမအလိုကိုစိတ်ကအလိုလိုက်ချင်နေပါပြီလေ။အကွဲကြောင်းတလျောက်စုံ  ဆန်ပွတ်ပြီးကာမစေ့ကိုပါမထိတထိ  ပွတ်ပေးလေ တော့လင်းလက်မှာ နေလို့မရအောင်ကာမစိတ်တွေဖြစ်ခဲ့   ရပြီ။မျက်လုံးမှိတ်ပြီးညည်းတွားမိသည်။မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ချိန်မှာ  တော့ ကိုဇော်မိုးမှာအောက်ပိုင်းအ  ဝတ်အစားတို့မရှိတော့ချေ။  လင်းလက်မှာကိုဇော်မိုးနို့စို့ပေးခြင်းကြောင့်နို့သီးခေါင်းတွေလဲစူထွက်   လာပြီ။အတင်းကာရောစို့တာမ   ဟုတ်ပေမယ့်အထိအတွေ့တို့မရှိဖူး  ခြင်းတို့ကြောင့်ပင်တချက်တချက်  မှာကော့နေအောင်ခံစားမိ ရသည်။  နို့စို့ပြီးနောက်ကိုဇော်မိုးကလင်း  လက်ရဲ့ပေါင်ကြားမျက်နှာအပ်ပြီးတချက်မျှသာအကွဲကြောင်းတ   လျှောက်လျှာဖျားနှင့် ကလော်လိုက်ရာ

“အား ကိုဇော် မလုပ်နဲ့ကွာ၊အား  ကျွတ် ကျွတ်”  မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီးအော်လိုက်  သည်။ကြက်သီးထပြီးခါးပါကော့  သွားရတယ်။ ပထမဆုံးပိပိယက်ခံရတဲ့ဝေဒနာကိုခံစားလိုက်ရပြန်သည်။လုပ်ချင်ရာလုပ်လုပ်နေသောကို  ဇော်မိုးကိုစိတ်မဆိုးမိပဲအားနာလှ   သည်။ဘုန်းနိမ့်မှာလဲစိုးရိမ်သွားပြီး   အတင်းပင်ကိုဇော်မိုးလက်ကိုဆွဲယူ   လိုက်ရာကိုဇော်မိုးကအလိုက်သင့်ပါပြီးလင်းလက်ရဲ့ အပေါ်တက်လာကာလင်းလက်ပေါင်နှစ်ဘက်ကို   ကားပြီးဒူးထောက်လိုက်သည်။  ထိုနောက်လင်းလက်ပိပိအဝကိုတေ့   ပြီးအသာ ဖိထည့်တော့  “ဗျစ် ဗျစ်ဗြိ”  “အာ့! ကိုဇော် နာတယ်” အလိုးခံရပြီဆိုတဲ့အသိကရင်ထဲ  လှိုက်ကနဲဝင်လာပြီးအပျိုရည်ပျက်    ပြီဆို ပြီးစိတ်ထဲခံစားရပြီးဗိုက်ကြီး  မှာလဲစိုးရိမ်သွားရသည်။သို့သော်ကိုဇော်ကလင်းလက်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းပြန်တယ်။စိတ်ထဲဘယ်လို ဖြစ်ရသည်ကိုနားမလည်နိုင်ပေ။ စိုးရိမ်စိတ်တို့လျော့ပါးလာပြီးကာမ စိတ်တို့ပြန်သက်ရောက်လာကာ ပြန်ပြီးစုပ်နမ်းမိတော့တယ်။ နာကျင်ခြင်းဝေဒနာကပိပိထဲမသက်ရောက်တော့ပဲစိတ်လှုပ်ရှားမှု့နဲ့အတူပိပိအ   တွင်းသားကစုပ်ယူသလိုလှုပ်ရှား  လာတော့လင်း လက်လဲအံ့ဩမိ တယ်။

ကိုဇော်မိုးကတော့စုပ်နမ်းပြီးနောက်  မှာဆတ်ကနဲ့လှုပ်ရှားပြီးဖိသွင်း  လိုက်တယ်  “ဗျစ် ဗျစ် ဖောက် ဗျိ”   “အာ့! အိုး အင်းဟင်းး ဟင်း”  တိုးဝင်လာတဲ့လီးကြောင့်အပျိုမှေး  ဖောက်သွားတာကိုသိလိုက်ပြီးလင်း  လက်မှာစပ်ဖျင်းဖျင်းဝေဒနာကိုခံ  စားလိုက်ရသ လိုထူးဆန်းတဲ့အရ  သာတမျိုးကိုပါပူးတွဲသိလိုက်ရ  တယ်။ဆက်ပြီးလိုးးမှာကိုလဲ  ကြောက်နေတယ်။ကိုဇော်ကတော့ဆက်ပြီးမ လှုပ်ရှားပဲလီးကိုအဆုံးထိသွင်းထားပြီးလင်းလက်နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းနေပြန်တယ်   တင်းကျပ်ကျပ်တစ်ဆို့ဆို့အရသာ  နှင့်အတူပိပိ အတွင်းသားလှုပ်ရှား  လာပြီးအရည်တွေပိုထွက်သလိုခံ  စားရလာတယ်။တကယ်တမ်းတော့လင်းလက်လဲခံနိုင်ပါပြီသို့သော် ကို ဇော်ကိုဆက်မလှုပ်ရှားပဲလင်း  လက်ရဲ့နို့တွေကိုပါပွတ်  သပ်ပေးတဲ့အခါအလိုလိုညည်း  သံပေးမိတယ်။ညည်းသံထွက်မှ   ကိုဇော် ကလီးကိုတဖြေးဖြေးနှင့်နှုတ်  ယူပြီးဖြေးဖြေးချင်းအသွင်းအထုတ် လုပ်တော့တယ်။အစေ့ကိုလဲထိသလိုအတွင်းနှုတ်ခမ်းသားများ ကိုပွတ် ဆွဲသွားတဲ့ကိုဇော်မိုးလီးကြောင့်ပိပိကအရသာတမျိုးကိုပါခံစားလိုက်ရ  သည်။

“ဖွတ်!ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်”  ဆီးခုံချင်းတဖတ်ဖတ်ရိုက်မိနေသလို လီးကတဇွိ ဇွိ တဗျိဗျိ ဝင်နေတော့ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီးညည်းမိ တော့   တယ်။နည်းနည်းမြန်လေအရသာ  တွေ့လေပိုညည်းမိတော့တယ်။  “ဗျစ်! ဘွတ် !ဖတ်! ဖတ် ဖန်းဖန်းးး”   “အင့်! အိုးးအင်းး ဟင်းးဟင်းး”  ဘယ်လိုသဘောကြောင့်ရယ်မသိတော့ကိုဇော့်ခါးကိုသာအတင်း  ဖက်ထားပြီး နေချင်တော့တယ်။   ခါးကိုလှမ်းဖက် တော့လိုးတဲ့အရှိန်  နှေးချိန်မှာတော့လင်းလက်အား  မရတော့ပေ။ခါးကိုလွှတ်လိုက်ပြီး  မြန်မြန်ဆောင့်စေဖို့သာခါးကိုလှမ်းဆွဲပြန် တွန်းတဲ့အမှု့ကိုမသိစိတ်ထဲကလုပ်ပေးနေမိပြီးကိုဇော်မြန်လာသည်နှင့်အမျှ   “ဖွတ် ဖတ် ဗျိ ..ဗျစ်ဖန်းးးဖန်းဖန်း”  “အာ့!ရှီးးရှီးးး အိုးး အားအင်းဟင်းး”   ကြားဖူးနေသောကာမအမှု့ပြီးတယ်  ဆိုတာကိုသတိရလိုက်ပြီးအထွဋ်အထိပ်သို့ရောက်နေပြီဆိုတာသိလိုက်    ရ တော့တယ်။ “ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖန်း ဖန်းးဖန်း”  “အားရှီးးရှီးးအိုးးး”  ပိပိအတွင်းလှုပ်ရှားမှု့များနှင့်အတူ  လင်းလက်မှာအရည်တွေစီး ဆင်း  သွားသလိုခံစားလိုက်တယ်။ဆက်လက်မညည်းနိုင်တော့လောက်  အောင်အားအင်ကုန်ခမ်းသလိုဖြစ်သွားပြီးငြိမ်သွားရတယ်။ ကိုဇော်ကတော့မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ဆက်လုပ်ရာလင်းလက်လဲ  သူပြီးအောင်လုပ်ပါစေဆိုပြီးလွှတ်   ထားလိုက်တယ်။လင်းလက်ပြီး ပြီး  ငါးမိနစ်ခန့်ကြာသောအခါမှာတော့ကိုဇော့်ဆီက  “အင်းးအားးး ရှီးးးရှီး ဟားးး”   တနှာသံထွက်လာပြီးအတင်းလိုး  တော့တယ်။ မကြာပါဘူး၊ပိပိထဲ  ပူနွေးနွေးသုတ်တွေဝင်လာပြီး ကိုဇော်ကလီးကိုအဆုံးထိသွင်းပြီး  နောက်ကော့ပြီးပန်းထည့်လိုက်ရာအဖုတ်ထဲ  သုတ်ရည်တို့ပြည့်လျှံသွားတော့တယ်။

ထိုနောက်တော့ကိုဇော်က  လင်းလက်ဘေးဝင်အိပ်ကာလင်း  လက်ကိုနမ်းပြီး  “ကိုဇော့်ကိုမုန်းသွားပြီလားလင်း  လက်ရယ်” “မမုန် ပါဘူးကိုဇော်၊ကြုံမယ်ဆိုတာ  လင်းလက်သိပါတယ်”  “ချစ်တယ်လင်းလက်ရယ်”  “လုပ်ပြီးချစ်စကားပြောသောဒီလူ  ကြီး မုန်း စရာကောင်းလွန်းတယ် သိလား”  “တကယ်ပြောတာပါလင်းလက်”   “မချစ်နဲ့တော့သိလား”  “မရဘူးထပ်ချစ်အုံးမှာပဲ”   “တော်ပြီ ကွာ နာနေပြီကိုဇော်” “ဟုတ်လင်းလက်”   စကားပြောရင်းလင်းလက်ကိုဖက်ထားသောကြောင့်လင်းလက်မှာ  ရင်ထဲကြည်နူးနေရ သည်။ထိုနောက်တော့လင်းလက်လည်းအရမ်းအိပ် ချင်လာပြီးနောက်မှာတော့ကိုဇော့်ကိုဖက်ထားပြီးအိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။

Zawgyi

မေနာျဖဴတဲ့ဆရာမေလး

က်ေနာ္ေဇာ္မိုးတစ္ေယာက္ ေက်းလက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမွာ  တင္ဒါေတြၿပိဳင္ၿပီးေနာက္မွာတင္ဒါေအာင္ျမင္ခဲ့အတြက္  စစ္ကိုင္းတိုင္း   ေဒသႀကီးရဲ႕ေတာ႐ြာဖက္မွာလမ္း  ေဖာက္ၿပီးတံတားေလးေတြေဆာက္  ဖို႔အတြက္တပည့္မ်ားႏွင့္ေရာက္ရွိခဲ့   တာ တစ္လေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။႐ြာႏွင့္လည္း  တမိုင္ခန႔္ေဝးတဲ့ေနရာမွာပဲအေျခခ်  စခန္းေဆာက္ၿပီးေနခဲ့တယ္။႐ြာႏွင့္  ေဝးၿပီးေနတာကလည္း ျပသနာေတြ  ႏွင့္ကင္းေအာင္ေနခဲ့တာျဖစ္တယ္။  ႐ြာဆိုေတာ့မီးမရွိသလို တယ္လီဖုန္း  တို႔အင္တာနက္တို႔မရွိဘူး။ၿမိဳ႕နဲ႔မိုင္   ေလး ဆယ္ေက်ာ္ေဝးပါတယ္။တကယ္ဆိုမိုင္ေလးဆယ္ေလာက္ကနီးနီးေလးပါ။သို႔ေသာ္လမ္းေတြကဆိုး  ႐ြားလြန္းတဲ့အတြက္ခရီးဖင့္ရ တယ္။လမ္းဆိုေပမယ့္တစ္ေၾကာင္းထိုးေျမသားလမ္းျဖစ္ၿပီးသစ္ခုတ္ဝါးခုတ္တဲ့လမ္းေၾကာင္းကိုလမ္းေဖာက္တဲ့  လမ္းပါ။က်ေနာ္ တို႔လမ္းကေတာ့ဌာနကလမ္းအူေၾကာင္းေပးထားတဲ့  လမ္းအတိုင္းပဲေဖာက္ရတာပါ။  ေတာလမ္းလဲျဖစ္တဲ့အတြက္ေရရွိတဲ့ေနရာ မွာပဲစခန္းခ်ေနထိုင္တာ  ျဖစ္ပါတယ္။လုပ္ငန္းအတြက္  ေရတြင္းႏွင့္မီးစက္ကေတာ့ပါရပါ  တယ္။က်ေနာ္ေနတဲ့တဲကိုေတာ့႐ုံး  အျဖစ္စီစဥ္ၿပီးေဘးတခ်က္တခ်က္စီမွာအိပ္ခန္းစီစဥ္ထားခဲ့တာပါ။

ေက်း႐ြာလူႀကီးေတြကေတာ့အဝင္အထြက္ရွိပါတယ္။သူတို႔အကူအညီႏွင့္ေဒသကထြက္တဲ့သစ္ဝါးအလြယ္  တကူရရွိသလို၊လိုအပ္ တဲ့ဝါးထရံ  ယက္တာတို႔သက္ကယ္ပ်စ္တာတို႔ကိုေတာ့႐ြာကလူေတြကိုခိုင္းထားပါ  တယ္။႐ြာဖက္ကေတာ့ေဈးလာ  ေရာင္းၾက တယ္။ေက်း႐ြာကလိုအပ္  တဲ့အကူအညီတခ်ိဳ႕ရသလိုကိုယ့္  ဘက္ကလည္းတတ္ႏိုင္တဲ့အကူအညီကိုေပးေတာ့႐ြာလူႀကီးမ်ားႏွင့္ အဆင္တေျပျဖစ္ခဲ့တယ္။လုပ္ငန္းလဲ စၿပီးေျမတူးစက္ေတြေျမထိုးစက္   ေတြႏွင့္ေျမသယ္ကားေတြကအထိုင္  က်ေနပါၿပီ။လမ္းလႊဲ ေတြလဲႀကိဳၿပီးစီမံၿပီးထားပါၿပီ။ၿမိဳ႕ေပၚပစၥည္းအ  ဝယ္ထြက္ရတာလဲမလြယ္ပါဘူး။တ  ပတ္စာရိကၡာကိုၿမိဳ႕ေပၚတက္ဝယ္ရ   သလို  စက္ေတြအတြက္ဆီကိုၿမိဳ႕ေပၚ မွာရပါတယ္။႐ြာသူ႐ြာသားမ်ား   အေနနဲ႔ကေတာ့မျဖစ္မေနၿမိဳ႕ေပၚ  သြားရမယ္ဆိုမွဆိုင္ကယ္ႏွင့္သြား    ၾကရတယ္။ဖုန္အလူးလူးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။  က်ေနာ္ကေတာ့ပုံမွန္ဆိုရင္ေတာ့ႏွစ္  ပတ္တႀကိမ္သြားရမွာပါ။ဒါေပမယ့္   လုပ္ငန္း အစပ်ိဳးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့  က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္စခန္းခ်ေနခဲ့ပါ  တယ္။ခနခနလဲၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီးရန္ကုန္ကလုပ္ငန္းကိုလမ္းၫႊန္ရသလို ရိကၡာ၊ဆီလည္းဝယ္ေလ့ရွိတယ္။႐ြာကလူေတြလဲဒီအေျခအေနကိုသိပါတယ္။႐ြာကလိုအပ္တာေတြလဲ႐ြာလူႀကီးကမွာတတ္ပါ တယ္။

ဒီလိုနဲ႔႐ြာကလူႀကီးေတြက႐ြာ  ကိုအလည္ခနခနေခၚေတာ့က်ေနာ္  လည္းခနခနသြားရေတာ့တယ္။အဲဒီမွာအလယ္တန္းေက်ာင္း ကေလး၊  တေက်ာင္းႏွင့္တ႐ြာလုံးက်န္းမာ  ေရးအတြက္ကသူနာျပဳဆရာမေလး  တစ္ေယာက္သာရွိပါတယ္။ေတာသူေတာင္သား ေတြၾကားမွာေတာ့သူက  အလွပေဂးပါပဲ။အသားျဖဴၿပီးဆံ ပင္ရွည္ေလးႏွင့္ဖြံ႕ထြားတဲ့ခႏၶာကိုယ္မဟုတ္ေသာ္လည္းသူ႔အခ်ိဳးအဆစ္နဲ႔ သူကေတာ့လွပါတယ္။တင္းရင္း  ဝိုင္းစက္တဲ့တင္ပုဆုံေလးႏွင့္ေသး   ငယ္ၿပီးခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးမွာယူနီ  ေဖာင္းေလးနဲ႔တြဲျမင္ရတဲ့ အခိုက္အတန႔္ကေတာ့နတ္သမီးေလးတပါးလိုပါပဲ။ရပ္႐ြာဖြံၿဖိဳးေရးအစီအစဥ္ေတြ  မွာလဲက်ေနာ့္ကို႐ြာလူႀကီးေတြရဲ႕  ဖိတ္ၾကားမႈ႕ အရက်ေနာ္ခနခနအ  စည္းအေဝးတက္ရတဲ့အခါဆရာမ  ေလးႏွင့္ဆုံေတြ႕ေနရတာပါပဲ။ဆရာမနာမည္ကလင္းလက္ၾကယ္တဲ့ဗ်ာ။   “ဆရာေရ က်ေနာ္တို႔ဒီတစ္ခါအစည္းအေဝး  ေခၚရတာက ဝူဟန္ဗိုင္းရပ္စ္လို႔ေခၚ  တဲ့ေရာဂါေၾကာင့္ပါ”   “ဟုတ္ကဲ့”  “႐ြာမွာက က်န္းမာေရးအရဆရာမ  တစ္ေယာက္ပဲရွိေတာ့အားလုံးက ဝိုင္းကူညီရမွာဆိုေတာ့ဗ်ာ၊ဆရာ့ကို  လည္းအကူအညီေတာင္းခ်င္လို႔ပါ”  “ဗ်ာ ဟုတ္ကဲ့၊က်ေနာ္ကဘာမ်ား ကူညီႏိုင္တာရွိလို႔လဲဗ်”   “ဒီလိုပါဆရာ၊သၾကၤန္နားနီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသြားလုပ္ေနတဲ့႐ြာက   ကေလးေတြျပန္လာၾကမွာ၊သူတို႔ကို ထားဖို႔အတြက္ေနရာေလးစီစဥ္ခ်င္ပါတယ္၊အဲဒီအတြက္အကူအညီေတာင္းခ်င္တာပါ”

“႐ြာမွာစာသင္ေက်ာင္းရွိေနတာပဲ ဥကၠဌႀကီး” “မွန္ပါတယ္ဗ်၊ဒါေပမယ့္ေက်ာင္းက  ႐ြာထဲမွာ၊ၿပီးေတာ့ေရအခက္အခဲနည္းနည္းရွိ တယ္၊႐ြာေက်ာင္းကေရ တြင္းကိုပဲတ႐ြာလုံးအားကိုးေနရ   ေတာ့သူတို႔ေတြထားတာနဲ႔အဆင္မ  ေျပဘူးေလ”   “ေအာ ဒီလိုဆိုရင္၊ ဥကၠဌႀကီးတို႔ဘယ္လိုစီ စဥ္ခ်င္လို႔လဲ”  “႐ြာအျပင္မွာယာယီတဲေဆာက္ၿပီး   ထားခ်င္တာပါ”   “က်ေနာ္ကဘာကူညီရမလဲေျပာပါ”   “ဆရာ့ဆီမွာသစ္ေတြ၊အထပ္သား   ေတြရွိေတာ့က်ေနာ္တို႔ေစာင့္ၾကည့္ကာလအတြင္းမွာဆရာ့အကူအညီ  ႏွင့္ယာယီတဲေလးေတြ ေဆာက္ခ်င္  ပါတယ္”  “ဟိုက္! ဒိုးခပဲ”(ရင္ထဲကအသံ)  “ဆရာ့အေနနဲ႔တစ္လေလာက္ကူညီေပးေစလိုပါတယ္”   “က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ပစၥည္းကူညီေပး  တာကရပါတယ္ဗ်၊ဒါေပမယ့္က်  ေနာ့္လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔နီးရင္လဲက်    ေနာ့္လည္းတပည့္ေတြကိုကူးစက္  မွာေၾကာက္ ပါတယ္”  “က်မတို႔အဲဒီကိစၥကိုလည္းစီစဥ္   ထားပါတယ္ရွင္”  “ဆရာမေလးအေနနဲ႔ဘာေတြစီစဥ္ထားလဲရွင္းျပပါဦး”  “က်မက ႐ြာသူ႐ြာသားေတြကိုနားလည္ေအာင္စည္း႐ုံးထားပါတယ္။ကို ဗစ္19ႏွင့္ပတ္သက္လို႔ျဖစ္လာမယ့္   ဆိုးက်ိဳးေတြကိုရွင္းျပထားၿပီးပါ ၿပီ၊ ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာမယ့္သူေတြကို  လည္းေျပာျပရမွာေပါ့ရွင္”

“သူတို႔ကိုရွင္းျပလို႔လက္ခံပါ့မလား” “ဆရာဘာမွ စိတ္ပူမေနနဲ႔က်ေနာ္တို႔   ကအမ်ားအတြက္ခ်မွတ္ထားတဲ့  စည္းကမ္းမလိုက္နာ ရင္အခ်ဳပ္ခန္းထဲထည့္ဖို႔စဥ္းစားထားပါတယ္၊ဆရာကိုေဇာ္မိုးအေနနဲ႔အမ်ားအ  တြက္ကူညီေဆာင္႐ြက္ေပးဖို႔ပဲလိုပါ   တယ္”(သိပ္ လည္တဲ့႐ြာလူႀကီး) “ဟုတ္ပါၿပီက်ေနာ္လည္းတတ္ႏိုင္   သေလာက္ကူညီေပးပါ့မယ္”   “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္”  လင္းလက္ရဲ႕ အႀကံအစည္ေတြပါ။႐ြာလူႀကီးကိုေနရာကိုေ႐ြးခ်ယ္ျပၿပီးမွကိုေဇာ္မိုးဆီအကူအညီေတာင္း   လိုက္တာပါ။႐ြာက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကခက္ခဲၿပီးႏြမ္းပါးၾကပါတယ္။ဒီလိုအေျခအေနမွာကိုေဇာ္မိုးလိုလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္႐ြာကို   ေရာက္လာတာဟာသိၾကားမင္းမစသလိုျဖစ္ခဲ့တယ္။သူ႔အေၾကာင္းက   ႐ြာထဲမွာေျပာမဆုံးေပါင္ေတာသုံး  ေတာင္ျဖစ္ေနတာ။ လူပ်ိဳလို႔လဲၾကားထားပါတယ္။အလုပ္သမားေတြက  ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကမွန္းလဲၾကား  ပါတယ္။အခုလိုလြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔  အကူအညီရဖို႔ေတာ့လင္းလက္မ   ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ပါဘူး။ခုလိုမ်ိဳးအကူအညီရတဲ့အခါကိုေဇာ္မိုးအေပၚအရမ္း  ေလးစားမိျပန္တယ္။လင္း လက္  ေတြးေနတုန္းမွာပဲကိုေဇာ္မိုးက  “ဒါဆိုလဲေနရာေ႐ြးလိုက္ပါ”

သူတို႔ေ႐ြးတဲ့ေနရာကက်ေနာ္နဲ႔သိပ္   မေဝးဘူးဗ်။က်ေနာ့္တဲ ေတြႏွင့္ေပတစ္ေထာင္ေလာက္ပဲကြာပါတယ္။သူတို႔ေနရာေ႐ြးၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့  ေမ်ာတိုင္ေတြနဲ႔တိုင္ထူၿပီးက်ေနာ္ဆီကသစ္ေတြ ကိုထုတ္၊ေယာက္၊ဒိုင္း  မွ်ားႏွင့္ဆင့္ယကၼေတြအတြက္ယူသုံး  ၾကပါတယ္။အမိုးကေတာ့သူတို႔႐ြာ    ထြက္သက္ကယ္မိုးေပါ့၊ ၾကမ္းခင္း  အတြက္သီးသန႔္မေပးႏိုငိတဲ့အခါ  အထပ္သားတစ္ခ်ပ္စာကုတင္ပုံစံ   မ်ိဳး႐ိုက္ေပးလိုက္ၾကတယ္။အကာကေတာ့က် ေနာ့္ရဲ႕မိုးကာစေတြယူ  သုံးလိုက္ၾကတယ္။ေရအတြက္  ေတာ့ေရစုပ္စက္ကိုသုံးၿပီး႐ြာကလာပို႔တဲ့တိုင္ကီေတြကိုသုံးၿပီးယာယီ ေရကန္အျဖစ္သုံးၿပီးေရပိုက္ဆင္ေပးလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့သူတို႔ေနရာကို   ၿခံခတ္ၿပီးစည္းျခားထားလိုက္တယ္။ထမင္းဟင္းလာယူ ရမယ့္ေနရာကို သတ္မွတ္ထားလိုက္တယ္။အားလုံး   စီစဥ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့  “ကိုေဇာ္မိုး”

“ဘာလဲဆရာမ”  “ဆရာမလို႔မေခၚပါႏွင့္ရွင္၊လင္း  လက္လို႔ပဲေခၚပါ”  “ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ”  “ဟြန႔္လုပ္ၿပီကိုေဇာ္မိုးကလဲ”   “အက်င့္ပါ ေနလို႔ပါဗ်ာ”  “ဟုတ္”  “ကိုေဇာ္မိုးရန္ကုန္မျပန္ဘူးလား”  “အလုပ္ရွိေနတာကို၊မျပန္ပါဘူး”  “ဒီလိုကပ္ေရာဂါလိုျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ကမိသားစုေတြစိတ္ပူမွာေပါ့” “စိတ္ေတာ့ပူၾကပါတယ္၊ဒါေပမယ့္  အလုပ္ကလည္းသတ္မွတ္ရက္အတြင္းၿပီးရမွာဆိုေတာ့”  “ကိုေဇာ္မိုးကေရာမိသားစုကိုစိတ္မပူဘူးလား”  “ဆရာမ ၊က်ေနာ့္ဆရာကမိသားစု  မရွိဘူးေလ၊လူပ်ိဳႀကီးပဲဥစၥာ”   “ဟာ ဒီေကာင္”   ဘယ္အခ်ိန္ကနားေထာင္ေနမွန္း  မသိေသာတပည့္ကဝင္ေထာက္  သည္။(အလိုက္သိတတ္ျခင္း)   “ေဟ့ေကာင္သြားကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္  လုပ္”  (တပည့္ကိုအနီးမွေမာင္းထုတ္ျခင္း)   “ေဟာ့ေတာ္ ဒီအ႐ြယ္ထိလူပ်ိဳႀကီး  လုပ္ေနတာ၊အိမ္ကသေဘာမတူလို႔  လား”  “”လင္းလက္ရယ္ဖူးစားဆိုတာေျပာ ရခက္ပါတယ္၊အခ်ိန္တန္ရင္သူ႔ဟာ   နဲ႔သူျဖစ္လာမွာေပါ့”  “ေဗဒင္ေမးထားတာလား”   “ဟုတ္ တယ္ဗ်”  “ေဗဒင္ခ်ည္းအားကိုးလို႔မရဘူးေႏွာ္  လူပ်ိဳႀကီး၊ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း  အားကိုးဦး၊ဘယ္မိန္းကေလးကမွ   ခ်စ္ပါတယ္လို႔ လာေျပာမွာမဟုတ္ဘူး”  “အဲဒီလိုလႈပ္ရွားဖို႔အခ်ိန္ကိုမရွိပါ  ဘူးဗ်ာ”   “ကိုေဇာ္မိုးဘယ္ေတာ့ေလာက္ၿမိဳ႕  တက္မလဲဟင္”   “ဘာမွာ မလို႔လဲလင္းလက္”  “ဒီမွာလိုတဲ့ပိုးသတ္ေဆးေတြ၊ျဖန္း  မယ့္ကရိယာေတြႏွင့္ေဆး႐ုံကေဆး  ဝါးေတြစုထားရမယ္မဟုတ္လား”  “ဟုတ္ ၊က်ေနာ္လဲေနာက္ထပ္ႏွစ္ရက္   ေလာက္ဆိုရင္သြားရမွာ၊ဆီဆန္ဆား၊ငါးေျခာက္အာလူး၊အဲဒီရိကၡာေတြ  ဝယ္ရဦးမယ္ဗ်၊ၿပီး ေတာ့ဆီေတြေပါ့  လာတဲ့ေကာင္ေတြကိုမီးမရွိပဲထား  ရင္အျပင္ကိုထြက္ေနၾကမွာ၊ဒီေတာ့  မီးလဲဆင္ေပးရဦးမယ္နဲ႔တူတယ္”

“အရမ္းေကာင္းပါတယ္၊က်မကမ ေျပာရဲလို႔”   “လင္းလက္ရယ္က်ေနာ္စဥ္းစားမိသ  ေလာက္ေတာ့ရေအာင္စီစဥ္မွာပါ”   (ေစတနာ  ဗလပြနဲ႔)“ေက်းဇူးတင္လိုက္လိုက္တာကိုေဇာ္  မိုးေရ”“ရပါတယ္ဗ်ာ၊ပို႔မွပို႔လဲကူးတို႔ေရာက္ ေအာင္ပို႔ရမယ္မဟုတ္လား။  ေတာ္ ၾကာမီးမရွိဘာမရွိ၊အင္တာနက္မရ   တဲ့ေနရာမွာပ်င္းၿပီးစခန္းကထြက္  ေျပးမွထိန္းမရမွာစိုးလို႔”   “ဟုတ္တယ္ကိုေဇာ္မိုး၊ဒါ ႏွင့္ကိုေဇာ္မိုးဘယ္ေတာ့ေလာက္ၿမိဳ႕ေပၚတက္မလဲ” “ေနာက္တရက္တက္ရမယ္၊ရိကၡာကို  ဒီတစ္ခါတလစာေလာက္ဝယ္လာရ  မွာ ပဲ၊ဘာလို႔ေမးတာလဲလင္းလက္” “က်မလဲၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီးလိုအပ္တာ   ေတြဝယ္ရမယ္။ခါတိုင္းေတာ့ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ၿမိဳ႕ေပၚတက္ေပ မယ့္ဒီတစ္ခါ  ဝယ္ရမယ့္ပစၥည္းကမ်ားေနေတာ့”  “က်ေနာ္ႏွင့္လိုက္ခဲ့ပါ”  “ဟုတ္ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္”   က်ေနာ္ၿမိဳ႕ေပၚတက္ ေတာ့လင္း  လက္လည္းလိုက္လာပါတယ္။  က်ေနာ္ဝယ္ရမယ့္ပစၥည္းေတြကိုစာ   ရင္းျပဳစုထားရတယ္။တလစာအ  တြက္ဝယ္ရမွာ ဆိုေတာ့မလြယ္ဘူး။  ဆန္တအိတ္ကိုႏွစ္ရက္ခြဲပဲစားတဲ့အ  လုပ္ၾကမ္းသမားေတြမို႔ဆန္အိတ္ကို  အိတ္ႏွစ္ဆယ္ဝယ္ရတယ္။အဲဒီမွာ  ျပသနာကဆန္အိတ္ကိုခြဲၿပီးဝယ္ရ  တယ္။ရိကၡာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို  လည္းခ်က္ခ်င္းမရေတာ့ဘူး။ၿမိဳ႕  ေပၚလူေတြကဝယ္ယူ စုေဆာင္းေနၾကၿပီ။ေဈးနည္းနည္းေတာ့တက္ပါတယ္။ဆီကေဈးက်ေနလို႔ေတာ္ပါ  ေသးတယ္။က်ေနာ္လဲရိကၡာေတြကို  တစ္ခါတည္းယူသြားမရတာမို႔မွာခဲ့ ၿပီးေတာထဲကကားေတြလာရင္တင္ေပးဖို႔ဆိုင္ေတြကိုမွာရေတာ့တယ္။

လင္းလက္ႏွင့္က်ေနာ္ကေတာ့ေဆး  ဆိုင္ေတြသြားၿပီးလိုအပ္တဲ့ေဆးႏွင့္  ႏွာေခါင္းစည္း၊လက္အိတ္စသည္ကို  ဝယ္တဲ့အခါမွာေတာ့ လိုအပ္သ ေလာက္မရေတာ့ပါဘူး။   “ကိုေဇာ္မိုးေရ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”  မွာထားခဲ့လို႔ရရင္မွာထားခဲ့လိုက္   က်ေနာ့္ကားေတြလာယူ မွာေပါ့” “ခက္တာကက်မလိုခ်င္တဲ့ေဆး   ေတြမရတာပဲ”  “ဘယ္မွာ ရမလဲ”   “ရန္ကုန္ကိုမွာလို႔ရရင္ေတာ့မဆိုးဘူး”   “လင္းလက္ အသိရွိရင္မွာေပါ့”  လင္းလက္ဖုန္းတစ္လုံးႏွင့္ဟိုမွာဒီမွာ   လုပ္ၿပီးေတာ့၊ၿမိဳ႕နယ္ေဆး႐ုံကိုသြား  ေတာ့က်ေနာ္လိုက္ပို႔ရျပန္တယ္။  ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးလည္းအၿငိမ္မေနရ   ပါဘူး၊တႏိုင္ငံလုံးအေနအထားျဖစ္ေနေတာ့သူ႔အေနနဲ႔လဲအစည္းအေဝး  မ်ားႏွင့္မအားလပ္တဲ့ အခါလင္း လက္ႏွင့္စကားေျပာဖို႔ေနာက္ေန႔   ထပ္မံခ်ိန္းဆိုေတာ့တယ္။  လင္းလက္အျပင္ထြက္လာၿပီး   “ဒုကၡပါပဲကိုေဇာ္မိုးရယ္”  “ဘာျဖစ္လို႔လဲ”  “ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးမအားေတာ့ေနာက္  ေန႔ခ်ိန္းတယ္။ကိုေဇာ္မိုးျပန္ခ်င္ရင္  ျပန္ပါ၊က်မအားနာလို႔”  “အားနာစရာမ လိုပါဘူးဗ်ာ”  “ကိုေဇာ္မိုးမွာအလုပ္ေတြႏွင့္ေလ” “ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ၊က်ေနာ္လဲရသမွ်  ပစၥည္းေတြယူသြားမယ္။မနက္ျဖန္  တစ္ေခါက္ လာယူမယ္၊က်ေနာ္တစ္  ခုေတြးေနတာရွိတယ္” “ဘာလဲဟင္ကိုေဇာ္မိုး”  “ဟိုလူေတြကိုထမင္းေကြၽးဖို႔တစ္ခါ   သုံးပစၥည္းေတြ၊ေဖာ့ ဘူးေတြနဲ႔ဆိုအ ဆင္ေျပမယ္။ၿပီးေတာ့ထမင္းပို႔မယ့္   သူအတြက္အကာအကြယ္ပစၥည္း၊  သူတို႔ထဲကတစ္ေယာက္ေယာက္  ဖ်ား ရင္လင္းလက္ပဲၾကည့္ရမွာ ဆိုေတာ့လင္းလက္အတြက္အကာအကြယ္အဝတ္ေတြဘယ္လိုစီစဥ္ရမလဲ”  “က်မလဲအဲဒီအတြက္ စဥ္းစားေနတာ ၿပီးေတာ့သူတို႔ကိုႀကိဳမယ့္လူေတြအ တြက္လဲလိုအပ္တယ္”

“PPEေတြလဲလိုခ်င္ေပမယ့္က်မ မဝယ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး” “လိုအပ္တာဝယ္ဗ်ာ၊က်ေနာ္လႉပါ့  မယ္”  “အယ္ တကယ္လားကိုေဇာ္မိုး”    “တကယ္ေပါ့ဗ်ာ”  “ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးကုန္မွာ”  “လူ႔အသက္ထက္ေငြေၾကးကပိုၿပီး  တန္ဘိုးမရွိပါဘူးဗ်ာ”   “ေက်းဇူးတင္လိုက္ တာရွင္”  လင္းလက္မွာကိုေဇာ္မိုးကိုေက်းဇူး  တင္လို႔မဆုံးေတာ့ပါဘူး။ၾကားခဲ့တဲ့  ကိုေဇာ္မိုးရဲ႕အေၾကာင္းကမွန္ေနသ   လိုျဖစ္သြား ပါၿပီ။ေလးစားၿပီးရင္း  ေလးစားလို႔မဆုံးေတာ့ပါဘူး။  ရသေလာက္ပစၥည္းေတြစုေဆာင္း  ဝယ္ယူၿပီးေနာက္ျပန္တဲ့အခ်ိန္က  ေနာက္က်ေနၿပီ။ညအခ်ိန္လမ္း   ၾကမ္းကိုေမာင္းရမွာကိုေဇာ္မိုးကို  အားနာမိတယ္။ညဆယ့္တစ္နာရီမွ႐ြာျပန္ေရာက္တယ္။ကား ေပၚက ပစၥည္းေတြမခ်ႏိုင္ပါဘူး။ မနက္ၾက   မွကားေပၚကခ်ၿပီးလင္းလက္  ပစၥည္းေတြကို႐ြာကိုပို႔ေပးၾကတယ္။  ႐ြာလူႀကီးက  “ဟာ ဆရာ မေန႔ညကညနက္တယ္  ဗ္”   “ဟုတ္တယ္ဥကၠဌႀကီး” “ညနက္ႀကီးကားေမာင္းရတာဒီလမ္းေတြနဲ႔အဆင္မေျပဘူးဆရာ၊  ညနက္မယ္ဆိုရင္ျပန္မလာပါနဲ႔”  “ျပန္မလာလို႔မျဖစ္ဘူးဗ်၊လင္းလက္  ကပါလာေသးတယ္”   “လင္းလက္ကသူ႔အသိအိမ္သူအိပ္ လိမ့္မယ္။အရင္ကလဲသြားေနၾကပဲ”

“ေတာ္ၾကာခင္မ်ားႏွင့္႐ြာသားေတြေပါက္ကရေတြးရင္လင္းလက္ကနစ္ နာမွာဗ်” “မေတြးရပါဘူးဆရာရယ္။ဆရာႏွင့္   လင္းလက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကိုယုံၾကည္ပါတယ္” “ဥကၠဌႀကီး ဟိုမွာလင္းလက္လာေနၿပီ”  လင္းလက္လဲ႐ြာလူႀကီးေတြကိုမွာစရာရွိတာေတြမွာသလို က်ေနာ္လဲတပည့္ေတြကိုမွာရတယ္။ ေနာက္သုံးရက္ဆိုရင္ေတာ့ယာယီတဲေတြေဆာက္လို႔ၿပီးစီးေတာ့မယ္၊မီး   ဆင္ေပးဖို႔မွာထားၿပီး ေရစက္ေတြအဆင္ေျပမေျပစမ္းေမာင္းထားဖို႔မွာ  ထားၿပီးလင္းလက္နဲ႔ၿမိဳ႕ေပၚတစ္  ေခါက္သြားရျပန္ေတာ့တယ္။  သူ႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ဟာေတြကိုမွာ  ၿပီးလင္းလက္ကိုေဆး႐ုံကိုပို႔လိုက္တယ္။က်ေနာ္ကသြားစရာမရွိတာ  ႏွင့္ၿမိဳ႕ေပၚကအဆင့္ျမင့္တည္းခိုခန္း မွာခနဝင္နားေတာ့တယ္။မေန႔ညကအိပ္ေရးပ်က္ထားတာမို႔အားျဖည့္   တဲ့သေဘာပါပဲ။မေန႔ညကမွာထားတဲ့ပစၥည္းမ်ားမနက္ျဖန္ မနက္ေရာက္မည္ဆို၍ညအိပ္ရေတာ့မည္ကိုႀကိဳတင္ခန႔္မွန္းထားရေတာ့တယ္။ညေနအထိလင္းလက္ဆီကသတင္းမရေတာ့က် ေနာ္မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဖုန္းဆက္ရာအသံတိုးတိုးျဖင့္အစည္းအေဝးၿပီးေတာ့မည္။တနာရီခန႔္  ၾကာလွ်င္လာေခၚဟုသာေျပာၿပီး ဖုန္းခ် သြားသျဖင့္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတနာ ရီၾကာေသာအခါလင္းလက္ဆီကို သြားလိုက္သည္။လင္းလက္ကေဆး႐ုံကေစာင့္ေနၿပီးဖုန္း ဆက္သည္ႏွင့္ ထြက္လာသည္။

“ကိုေဇာ္မိုး ဒီေန႔လဲက်မတို႔ေနာက္ က်ျပန္ၿပီ” “ေနာက္က်တာကအေရးမႀကီးဘူး၊  မေန႔ကမွာထားတဲ့ပစၥည္းေတြမနက္   ေစာေစာ ေရာက္မယ္တဲ့”“ျမန္ျမန္ရတာဘုရားမတာပဲ”   “အင္း “  “အယ္အဲဒါဆိုမနက္ျဖန္တစ္ေခါက္   လာရအုံးမယ္ဆိုရင္ဘယ္ျဖစ္မလဲ  ကို ေဇာ္မိုးအရမ္းပင္ပန္းေနမွာပဲ” “မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ၊လာရမွာေပါ့”   “ခုလဲညနက္မွေရာက္မယ္ဆိုရင္မ  ထူးေတာ့ဘူးၿမိဳ႕ေပၚမွာပဲည အိပ္ၿပီးမနက္က်မွပစၥည္းေတြယူၿပီးျပန္ရင္”  “လင္းလက္အဆင္ေျပမလား”  “ဘာလို႔မေျပရမွာလဲ၊ခါတိုင္းလဲ  လင္းလက္လုပ္ေန ၾကပဲကို”  “အဲဒါဆိုလဲၿပီးေရာေလ၊လင္းလက္   လဲမနားရေသးဘူးမဟုတ္လား”  “နားခ်င္တယ္၊လူကညီးစီစီႀကီးျဖစ္   ေနၿပီ၊ဒါနဲ႔ကို ေဇာ္မိုးေန႔လည္က  ဘယ္မွာသြားေနတာလဲ”  “က်ေနာ္ဟိုတယ္မွာ”   “ဟင္၊တကယ္”  “ဟုတ္တယ္ေလ၊တေန႔လုံးကားေပၚ  မွခ်ည္း မထိုင္ႏိုင္သလို၊လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာလည္းမထိုင္ခ်င္ေတာ့ဟို တယ္မွာပဲနားလိုက္တာ”   “အင္းအဲဒါလဲေကာင္းသားပဲ”  “လင္း လက္ကိုအားနာေနတာ၊လင္း လက္ကက်ေနာ္နဲ႔ဟိုတယ္မွာလိုက္  တည္းလို႔ျဖစ္ပါ့မလား”  “ျဖစ္ပါတယ္”  “ဒါဆိုလဲလိုက္ခဲ့ေလ၊ ေရခ်ိဳးၿပီးမွ အျပင္မွာထမင္းထြက္စားမယ္” “ဟုတ္ကဲ့” ဟိုတယ္မွာလင္းလက္အတြက္တစ္ခန္းမွာၿပီးလင္းလက္ကိုထားလိုက္ တယ္။လင္းလက္ေရခ်ိဳးၿပီးအဝတ္ အစားလဲကာက်ေနာ့္အခန္းတံခါး  လာေခါက္ေတာ့မွက်ေနာ္လဲအျပင္   ထြက္ခဲ့တယ္။ထမင္းစား ရင္းနဲ႔ပင္“ကိုေဇာ္မိုး လည္းက်မနဲ႔ေပါင္းမွ ပင္ပန္းရၿပီ”  “မပင္ပန္းပါဘူးဗ်ာ”  “လင္းလက္ကအရမ္းအားနာေနတာ၊လူလဲပင္ပန္း ပိုက္ဆံလဲကုန္တယ္”

“ရပါတယ္ဗ်ာ၊႐ြာသားေတြက်န္းမာမွက်ေနာ့္အလုပ္လဲအဆင္ေျပမွာ၊ သူတို႔တစ္ခုခုျဖစ္ရင္က်ေနာ္တို႔အလုပ္လဲရပ္နားၿပီးျပန္ရရင္ဒီ ထက္ပိုကုန္က်မွာပဲ” “အင္းေပါ့”  “က်ေနာ္ကလင္းလက္ကိုပဲသနားေနတာ”  “ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔”  “လင္းလက္ပုခုံးမွာထမ္းထားရတဲ့  ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးေတြကႀကီးလြန္း   တယ္၊ခုျပန္လာတဲ့လူေတြမေျပာ  ေကာင္းမဆိုေကာင္းဗ်ာ၊ေရာဂါပိုးပါ  လာရင္လင္းလက္တို႔လို ေဆးကုသ  တဲ့က်န္းမာဆရးဝန္ထမ္းေတြကအရင္ထိမွာ၊ပစၥည္းေတြမစုံမလင္နဲ႔မို႔  တကယ္လဲစိတ္ပူေနတာ”  “လင္းလက္အတြက္ စိတ္ပူတာ  ေက်းဇူးပါပဲရွင္”  လင္းလင္တကယ္ပဲစိတ္ထဲၾကည္ႏူး  မိတယ္။ကိုေဇာ္မိုးကလင္းလက္ကို  စိတ္ရွည္ၿပီးကူညီေပးသလို၊ စိတ္လဲ  ပူေပးေနတယ္။တကယ္ပါပဲ၊ေရာဂါ  ေတြစျဖစ္လာၿပီဆိုကတည္းကလင္း  လက္စိတ္ေတြမြန္းၾကပ္ၿပီးေလးလံ   ေနခဲ့ တယ္။မိမိစြမ္းအားရွိသ၍႐ြာကိုကူညီခ်င္ခဲ့တယ္။ဘာမွျပည္စုံမႈ႕မရွိတဲ့႐ြာေလးအတြက္စိတ္ပင္ပန္းခံၿပီးအားလုံးအဆင္ေျပေအာင္ရွိ တဲ့အားနဲ႔႐ုန္းကန္ခဲ့တာလူကလဲခ်င္ေနၿပီ။လူပဲေလအခက္အခဲရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ  စိတ္ပင္ပန္းလူပင္ပန္းျဖစ္ရေတာ့  နားခိုစရာတစ္ခု၊ အားကိုးစရာ၊တိုင္ ပင္စရာတစ္ခုလိုအပ္ပါတယ္။အခု   ေတာ့နီးနီးကပ္ကပ္တိုင္ပင္လို႔ရတဲ့  ကိုေဇာ္မိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရွိလာ  ေတာ့ အားရမိတယ္။အားကိုးမိတယ္။ခြၽဲႏြဲ႕မေျပာတတ္တဲ့ေယာက္်ား၊စီး ပြားေရးသမားပီပီတိတိက်က်လမ္း   ၫႊန္တတ္တဲ့ေယာက္်ားတစ္  ေယာက္ကလင္းလက္ရဲ႕စိတ္ထဲမသိလိုက္ပဲဝင္ကာေနရာယူလာခဲ့တယ္။  သို႔ေသာ္လည္းမေမ်ာ္မွန္းႏိုင္တဲ့ဘဝ  ေတြကကြာျခားလြန္း လွတယ္ေလ။လင္းလက္ဟိုတယ္ကိုေရာက္ၿပီး  ပင္ပန္းေပမယ့္အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ပါ  ဘူး။ဒီေတာ့လဲမေနႏိုင္စြာပဲကိုေဇာ္  မိုးရဲ႕အခန္း တံခါးကိုသြားေခါက္  လိုက္တယ္  “ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္”

“ဘယ္သူလဲ”  “လင္းလက္ပါ”  “က်ီ”  တံခါးဖြင့္သံႏွင့္အတုကိုေဇာ္မိုးက  ဂ်ာစီဝတ္ၿပီးေဘာင္းဘီတိုႏွင့္အခန္း  ဝကေပၚလာတယ္။  “လာေလ လင္းလက္၊အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား”   “အိပ္မေပ်ာ္လို႔ကိုေဇာ္မိုး”  လင္းလက္အခန္းထဲဝင္ၿပီးထိုင္ခုံ  ေပၚထိုင္လိုက္တယ္”   “ဘာေတြမ်ားေတြးေနလို႔လဲ”  “ေနာက္ရက္ေတြဘာလုပ္ရမလဲေပါ့  ကိုေဇာ္မိုးရယ္”  “ေအာ္”  “ကိုေဇာ္မိုးကေရာဘာေတြလုပ္ေန  တာလဲ”  “Wifi freeရေတာ့အေခြေတြေဒါင္း ေနတာပါ”  “ဟင္ ကိုေဇာ္မိုးကဒါေတြလဲဝါသနာ  ပါတယ္လား”   “ခုအားေနတာနဲ႔ ေတာထဲေရာက္ရင္တပည့္ေတြအတြက္ကူးေနတာပါ”“တပည့္ေတြအတြက္လဲေတြးတာပဲ” “သူတို႔ေပ်ာ္ဖို႔လဲလိုတယ္ဗ်။မိသားစုေတြ နဲ႔ခြဲလာရတဲ့လူေတြလဲပါတယ္  မဟုတ္လား၊ညက်ရင္သူတို႔အတြက္ကဒါကအပန္းေျဖေပါ့”  “ဟုတ္ေတာ့လဲဟုတ္ပါတယ္၊လင္း  လက္ကေတာ့ေနာက္ထပ္လုပ္ရမယ့္  အလုပ္ေတြကိုေတြးေနတာ”   “အင္း..လုပ္စရာေတြကေတာ့မ်ားသားပဲ၊ဟိုလူေတြမ ေရာက္လာခင္ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းထားရမယ္။

အမႈိက္ေတြစနစ္တက်စြန႔္ပစ္ရမယ္” “အေသးစိပ္ေတြကအစေျပာရမွာပဲ” “ဟုတ္တယ္၊အဓိကသူတို႔လိုက္ၿပီး  လုပ္ခ်င္လာေအာင္ ေျပာရမွာေပါ့” “က်မစိုးရိမ္တာတစ္ခုရွိတယ္။တ ခ်ိဳ႕ကအိမ္ေထာင္ရွင္ေတြပါတယ္။ကေလးေတြမိသားစုေတြ”   “ေစာင့္ၾကည့္  ကာလဆယ့္ေလးရက္ေတာ့သည္းခံၾကေပါ့” “ၿပီးမွအတိုးခ်ၿပီးခ်စ္ၾကေပါ့ဗ်ာ”  “အာ ကိုေဇာ္မိုးကလဲ”  “ဟုတ္တယ္ဗ်။သူတို႔လဲ ျမင္သာျမင္   ရမၾကင္ရတဲ့ဘဝေတြျဖစ္ေနမွာ”  “ကိုေဇာ္မိုးေႏွာ္ေျပာေလဆိုးေလ”  “ဟာ က်ေနာ္ က..အာေဆာရီး၊သ  ေဘာ႐ိုးနဲ႔ ေျပာတာပါ” “သိတယ္ကိုေဇာ္မိုးကတပည့္ေတြ   ကိုဒီလိုပဲေျပာေနၾကတယ္ဆိုတာ  လင္းလက္လဲၾကားပါတယ္”   “ဟားးဟားးဒီလို ပဲလင္းလက္၊လူဆိုတာအလုပ္ခ်ည္းခိုင္းေနလို႔မရသလို၊သူတို႔ေပ်ာ္ဖို႔႐ႊင္ဖို႔လဲစေနာက္ေပးရတာေလ”  “ကိုေဇာ္မိုးတို႔ေျပာတာမ်ိဳးက တျခားလူေတြအတြက္က်ေတာ့ၾကားရတာ တမ်ိဳးပဲ”  “ဟားးးမၾကားဖူး၊မေတြးဖူးလို႔ပါ၊  တကယ္ကအမွန္တရားေတြ”   “အာ ကို ေဇာ္မိုးကလဲလင္းလက္ကဘယ္သိမလဲ”   “ေခတ္ပညာတတ္ေတြပါလင္းလက္  ေတြးၾကည့္ရင္ေျပးၾကည္ြသလိုျမင္  တယ္ ဟားး ဟားး”   “အာေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ေျပးမွပဲ”  “ဘယ္ေျပးမလဲလင္းလက္ကလဲ က်ေနာ္မေျပာေတာ့ပါဘူး”

“လင္းလက္ကလိင္အေၾကာင္းမသိ  တာမွမဟုတ္တာ၊ဒါေပမယ့္ကိုေဇာ္ မိုးေျပာေနပုံကတစ္တစ္ခြခြႀကီးဆို  ေတာ့”  “ေဆာရီးေဆာ ရီးး” တကယ္ပဲလင္းလက္လဲရယ္ခ်င္  သြားတယ္၊ကိုေဇာ္မိုးျပာျပာသလဲ  ေတာင္းပန္ေနတဲ့ပုံကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့   ေပါ့။ဘာလို႔လဲဆို ေတာ့ေဆးပညာဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္အတြက္လိင္ဆိုတာေတာ့မသိပဲဘယ္ေနမလဲ။  လူေရွ႕သူေရွ႕ေတာ့ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ခေလး မီးဖြားတဲ့ကိစၥမ်ိဳး၊သားဆက္ျခားကိစၥမ်ိဳးဆိုေတာ့တမ်ိဳး ေပါ့။ကိုေဇာ္မိုးနဲ႔ခဏတာေျပာရေပမယ့္စိတ္ေပါ့ပါးတာေတာ့အမွန္၊မိမိ  အတြက္အၿမဲဂ႐ုထားၿပီးစိတ္ပူပန္  ေပးေတာ့လင္းလက္ေက်နပ္မိတယ္။ “ကိုေဇာ္ လင္းလက္တစ္ခုေမးခ်င္  တယ္သိလား”  “ဘာ ေမးမလို႔လဲလင္းလက္” “ဘာလို႔အိမ္ေထာင္မျပဳေသးတာလဲ  အိမ္ေထာင္ျပဳရမယ့္အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီ”  “ဒါဆိုလင္းလက္ကေရာ ဘာလို႔အိမ္  ေထာင္မျပဳတာလဲ၊လင္းလက္အ  သက္လဲ၃၀ေလာက္ရွိေနၿပီပဲ”  “လင္းလက္အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့  ဘူးဆုံးျဖတ္ထား တာ”  “ဘာလို႔လဲ”  “အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ဒီအ႐ြယ္  ကေနာက္က်သြားၿပီ၊က်မအသက္   ကဟိုင္းေနၿပီေလ၊ကိုေဇာ္တို႔   ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔မတူဘူး”   “ႏွေျမာစရာႀကီးလင္းလက္”  “ဟာဟ.ဘာကိုႏွေျမာတာလဲကိုေဇာ္မိုးရယ္”  “လင္းလက္ဒီအ႐ြယ္ ကိုပဲအရမ္း   က်က္သေရရွိေနတာပဲေလ”  “ေျမႇာက္မေနနဲ႔ကိုေဇာ္မိုးအ႐ြယ္ငယ္  တုန္းကေတာင္ႀကိဳက္တဲ့သူမရွိခဲ့ဘူး”   “မျဖစ္ႏိုင္ တာႀကီးပဲ” “တကယ္ပါဆို လူကပိန္ေသးေသး   ေလရယ္”  “ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ”   တေျဖးေျဖးႏွင့္ကိုေဇာ္မိုးစိတ္ဓာတ္ကိုသိေလ သေဘာက်ေလ၊စီးပြားေရးသမားဆိုေပမယ့္မ်က္ႏွာေပၚမွာ႐ိုးသားတဲ့အရာကေပၚလႊင္တယ္။   ပြင့္လင္းတယ္။လူတဖက္သားကို  ကူညီတတ္တယ္။လင္းလက္လဲသူ နဲ႔ေနမွစိတ္ေတြေပါ့ပါးလာခဲ့တယ္။

ဒီလိုႏွင့္တဲေတြလည္းၿပီးၿပီ၊ျပည္  ေတာ္ျပန္ေတြကိုႀကိဳဖို႔လုပ္ရတယ္။  ကိုေဇာ္မိုးဆီကကားကိုပဲအကူအညီ ေတာင္းရတယ္။လာတဲ့ လူေတြကို  ပိုးသတ္ေဆးျဖန္း၊အပူခ်ိန္စစ္ၿပီး  ကားေပၚတင္ေခၚလာၿပီးေနရာခ်  တယ္။အားလုံးအဆင္တေျပပါပဲ။   လင္းလက္ ကေန႔တိုင္းပဲျပည္ေတာ္ ျပန္စခန္းကိုသြားရတယ္။စိတ္မ   ေကာင္းစရာတစ္ခုကေတာ့လင္း  လက္ကတခ်ိဳ႕ေသာသာမာန္ေဝဒနာရွင္ ေတြအတြက္ေတာ့အဲဒီစခန္းကို  မျဖစ္မေနသြားရသူဆိုေတာ့႐ြာက တခ်ိဳ႕လူေတြကအသံထြက္လာ  တယ္။   ဆရာမကိုယ္တိုင္ကူး  စက္ခံေနရရင္တစ္႐ြာလုံးကုန္မွာပဲဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့   လင္းလက္နားလည္ပါတယ္ေလ။  အျပစ္မေျပာရက္ပါဘူး၊ဒါေတာင္မွ ကူးစက္ေရာဂါလကၡဏာမျပေသး   လို႔ပါ။  “လင္းလက္ဘာျဖစ္တာလဲ”  “ကိုေဇာ္ေရ႐ြာကက်မကိုအသံထြက္  လာလို႔စိတ္ညစ္ေန တာ”  “ဘာသံထြက္လို႔လဲ”  “လင္းလက္ကသူတို႔ဆီသြားရတာ  ေလ၊သူတို႔ထဲကတစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္ေနရင္လင္းလက္ကိုလဲ ကူး  ၿပီေပါ့။သူတို႔ကိုသာသီးျခားေစာင့္  ၾကည့္ေပမယ့္လင္းလက္ပဲ႐ြာကိုအ  ဝင္အထြက္ရွိသူျဖစ္တဲ့အတြက္လင္း   လက္ကိုကူးရင္  သူတို႔တစ္႐ြာလုံးေသမယ္လို႔ေျပာၾကတယ္”

“ေအာ အင္းေပါ့၊  အစိုးရိမ္လြန္တဲ့သူ  လဲရွိမွာပဲေလ၊လင္းလက္ကမ  ေၾကာက္ဘူးလား”  “ေၾကာက္တာေပါ့ကိုေဇာ္၊လင္း   လက္လဲ အသက္နဲ႔ပဲဥစၥာ၊ခုေတာ့  စိတ္ညစ္တယ္ကိုေဇာ္ရယ္”  “မညစ္ပါႏွင့္ဗ်ာ။စမိတဲ့အလုပ္ဆုံးတဲ့အထိလုပ္ရမွာပဲ၊လင္းလက္ လိုေဆး ပညာဝန္ထမ္းရွိလို႔ဒီ႐ြာ ေလးကက်န္းမာေရးအဆင္ေျပရ  တာ”  “ဒါေပမယ့္..”  “လင္းလက္အတြက္အဆင္မေျပရင္တစ္ေနရာထပ္ ေဆာက္ေပးမယ္” “ကိုေဇာ္လဲ လင္းလက္ကိုမယုံခ်င္   ေတာ့ဘူးလား”  “မဟုတ္ရပါဘူးလင္းလက္ရယ္ျဖစ္ႏိုင္ရင္ကိုေဇာ္ရင္ခြင္ထဲ ထားလိုက္ ခ်င္ေသး”  “ကိုေဇာ့္ကိုကူးရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”  “ကိုယ္ခံအားေကာင္းရင္မကူးဘူး   ေလ”   “ေျပာလို႔မရပါဘူးကိုေဇာ္”   “ဒါေပမယ့္လင္းလက္အတြက္   ကိုေဇာ့္စိတ္ေစတနာကေတာ့အမွန္”  “ယုံပါတယ္ကိုေဇာ္”  “ဒါျဖင့္လဲကိုေဇာ္တဲ့ေျပာင္းခဲ့”  အာျဖ စ္ပါ့မလား” “ျဖစ္ပါတယ္၊က်ေနာ့ေဘးအခန္း  တစ္ခန္းရွိတာပဲ”   “ကိုေဇာ္အေနအထိုင္ၾကပ္မွာစိုး  တယ္”   “က်ေနာ္ေျပာရမယ့္  စကားပါဗ်ာ” “လင္းလက္႐ြာလူႀကီးနဲ႔ေျပာရအုံး  မယ္”  “အင္းပါ လင္းလက္အဆင္ေျပသ  လိုလုပ္”  ညေနက်ေတာ့လင္းလက္ႏွင့္ အတူ ႐ြာလူႀကီးမ်ား လိုက္လာၾကသည္။

“ဆရာကိုေရာ၊ဆရာမေလးကိုေရာအားေတာ့နာတယ္ဆရာရယ္၊က် ေနာ္တို႔႐ြာသားေတြကစိုးရိမ္လြန္ေန   တာ”   “႐ြာလူႀကီးလဲပါ တယ္မဟုတ္လား”  “အာ အဲလိုမဟုတ္ရပါဘူး”  “လင္းလက္ဒီမွာေနမယ္ဆိုရင္က်  ေနာ့္အခန္းေဘးကအခန္းလြတ္ေန   လို႔ရတယ္”   “ဟုတ္ကိုေဇာ္”  ႐ြာလူႀကီးမ်ားျပန္သြားၾကၿပီး  က်ေနာ့္ဝန္ထမ္းေတြကအခန္း   ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားၾကတယ္။   “အားနာလိုက္ တာ၊ကိုေဇာ့္ဝန္ထမ္း  ေတြေနရာေ႐ႊ႕သြားၾကၿပီ”  “လင္းလက္ဆီကေရာဂါကိုေဇာ္ပဲ   ယူမယ္၊အကူးခံမယ္၊တပည့္ေတြကိုေတာ့ အကူးမခံႏိုင္ဘူး”   “ေတာ္ပါ ၊လူ႐ိုးႀကီးထင္ေနတာ  စကားကအရမ္းတတ္တယ္”   “ဟားးးဟားး   ကဲနားပါဗ်ာ၊ညတစ္ေခါက္သြားရ  အုံးမယ္မဟုတ္လား”   “ဟင့္အင္းမသြားေတာ့ဘူး၊ဗိုက္  ေအာင့္တတ္တဲ့လူနာအတြက္ေဆး   ေပးခဲ့ၿပီ”   “ဟုတ္ လင္းလက္”   ထိုေန႔ ကလင္းလက္အိပ္ရတာအဆင္မေျပပါ၊အိပ္ရာအေျပာင္းအလဲ   ေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္သလို၊အေတြးေတြ  ေၾကာင့္လဲျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ေစတနာေတြနဲ႔တ႐ြာလုံးအေပၚလုပ္ကိုင္ခဲ့ေပ  မယ့္မိမိဘက္က်ေတာ့ငဲ့ညာမႈ႕မရွိ  တဲ့တခ်ိဳ႕လူေတြကိုမ်ားစိတ္နာ  ရေလမလားေတြးမိ လို႔ေနျပန္တယ္။ အိပ္မရေတာ့အျပင္ကိုထြက္ၿပီး   ၾကည့္လိုက္တယ္။လေရာင္ေအာက္  မွာမီးစက္သံသဲ့သဲ့ေလးၾကားရ  တဲ့ဆီေငး ေမာၾကည့္မိျပန္တယ္။

“အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလားလင္းလက္”  “ဟုတ္တယ္ကိုေဇာ္” “အိပ္ရာအေျပာင္းအလဲေၾကာင့္  ျဖစ္မွာပါ”  “အဲလိုပဲထင္ပါတယ္ကိုေဇာ္”  “စိတ္မညစ္ပါနဲ႔လင္းလက္”   “စိတ္ညစ္တာထက္အားငယ္မိတယ္  တကယ္တမ္းျဖစ္လာရင္ကိုယ့္ဘက္မွာဘယ္သူမွမရွိၾကတာ”  က်ေနာ္လင္းလက္အနားကပ္သြား   ၿပီးမွသူ႔ပုခုံးေပၚလက္ႏွင့္ကိုင္လိုက္ကာအခ်ိန္တန္ရင္ကိုယ့္ေစတနာကိုနားလည္လာမွာပါ”  “ဟုတ္ကဲ့ကိုေဇာ္ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္”   “ေက်းဇူးတင္စရာမလိုပါဘူး၊အ  ခက္အခဲျဖစ္ခ်ိန္မွာတြဲလက္ေတြခိုင္  ၿမဲမွျဖစ္မယ္”   “ဟုတ္”  ကိုေဇာ့္မ်က္ႏွာကိုလင္းလက္ေမာ့  ၾကည့္လိုက္သည္။ကိုေဇာ့္အနမ္း  တခ်က္ကလင္းလက္နဖူးေပၚက်  ေရာက္လာ သည္။လင္းလက္လည္း  ၾကည္ျဖဴစြာပင္အနမ္းခံလိုက္ေပ  ေတာ့သည္။  “အိပ္ေတာ့လင္းလက္ကိုယ္တို႔အား  ျပည့္ေနမွျဖစ္မယ္”  “ဟုတ္ကိုေဇာ္”   ကိုယ့္အိပ္ခန္းကိုကိုယ္စီဝင္ခဲ့ၾက  သည္။ကိုေဇာ္အခန္းႏွင့္လင္းလက္အခန္းကဝါးထရံတစ္ခ်ပ္သာျခား  သည္။ကို ေဇာ္လိုက္လာျခင္းမရွိ  သည္ကိုလင္းလက္သိၿပီးျဖစ္သည္။   စိတ္ေအးလက္ေအးအိပ္လို႔ရသည္။  သို႔ေသာ္ရင္ထဲသို႔ကိုေဇာ္လိုက္ လာ ခဲ့သည္။ရင္ထဲေႏြးသြားသလိုခံစား   လိုက္ရသည္။ထိုညကအိမ္မက္ထဲ  ကိုေဇာ္လိုက္လာသည္။အနမ္းတို႔   ေပးသြားသည္။ လင္းလက္လည္း  အိပ္မက္ထဲ၌ၾကည္ႏူးေနသည္။

မနက္မိုးလင္းေသာအခါမွလင္း  လက္ႏိုးလာသည္။ကိုေဇာ္ႏိုးေနၿပီး  ေရခ်ိဳးသံၾကား၍ေရခ်ိဳးသံမၾကား  ရမွထြက္လိုက္သည္။ကို ေဇာ္ေရခ်ိဳး  ၿပီးသဘက္သုတ္ၿပီးသူ႔အခန္းဝင္  သြားသည္။လင္းလက္လည္းေရခ်ိဳး  ခန္းထဲဝင္၍ေရခ်ိဳးလိုက္သည္။ေရခ်ိဳးရင္းညက အိမ္မက္ကိုသတိရလိုက္သည္။ရယ္ခ်င္သလိုျဖစ္ၿပီးရင္လဲခုန္သြားရသည္။ေရခ်ိဳးၿပီးကိုေဇာ့္ေရွ႕ကျဖတ္ရသည္။ရင္  လွ်ားထားေပ မယ့္သဘက္ပတ္ထား၍သာေတာ္ေသးသည္။ “မနက္စာျပင္ထားၿပီးၿပီလင္းလက္  ၿပီးရင္လာစားေလ”  “ဟုတ္ကိုေဇာ္”   လင္း လက္လည္းျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ပင္ျပင္လိုက္ရသည္။ၿပီးသည္ႏွင့္  ကိုေဇာ္ေစာင့္ေနေသာစားပြဲကိုဝင္  ထိုင္လိုက္သည္။ထမင္းေၾကာ္ႏွင့္  ၾကက္ဥေၾကာ္ ရွိသည္။  “ေကာ္ဖီရွိတယ္လင္းလက္၊မုန႔္က ေတာ့ပုံးထဲမွာ” “ဟုတ္ကိုေဇာ္” ထမင္းေၾကာ္ကိုယူစားလိုက္ၿပီး  ေကာ္ဖီ ေသာက္လိုက္သည္။  “ကိုေဇာ့္တပည့္ေတြအလုပ္ထဲသြား ၾကၿပီလား”  “ဘာခိုင္းစရာရွိလို႔လဲ”  “မေတြ႕လို႔”  “ထမင္းခ်က္တဲ့လူေတြပဲ စားဖို ေဆာင္မွာရွိတယ္။က်န္တဲ့လူေတြကအလုပ္သြားၿပီ”  “ကိုေဇာ္သြားစရာလိုေသးလား”  “သြားမွာေပါ့”  “သူတို႔ေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးဘယ္လိုစီစဥ္ထားလဲ”  “ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့အလုပ္ လုပ္လို႔ရပါေသးတယ္ေလ၊က်န္းမာေရးကေတာ့လက္ေဆး ၿပီးႏွာေခါင္း စည္းတပ္ေပါ့၊ဒီေန႔တစ္ခုစီစဥ္ထား တယ္။အျပင္ကျပန္လာရင္ပိုးသတ္  ေဆးျဖန္းခံရမယ္”

“အားလုံးလား” “ဟုတ္တယ္” “တကယ္လို႔အလုပ္နားရရင္ဘယ္  လိုလုပ္မလဲ”  “တကယ္တမ္းကအလုပ္နားရမွာပဲ  ေၾကာက္တာ၊ အလုပ္ထဲမွာ သူ႔ေနရာ  ႏွင့္သူေနၾကတာ၊အလုပ္နားရင္လူ စုသလိုျဖစ္မွာေပါ့” “အာ့လဲဟုတ္သားပဲ”  “ခုေတာင္လူစုၿပီးတီဗီၾကည့္လို႔ မရ ဘူးေလ”   သူတို႔အပန္းေျဖဖို႔က်ေတာ့ဘယ္လိုစီစဥ္ထားရလဲ”  “တာဝန္ခံေတြဆီကိုမူဗီေတြေပးထား  တာ၊ကိုယ့္အခန္းထဲကိုယ္ ၾကည့္က် ေပ့” “လင္းလက္လဲကူးခ်င္တယ္၊ဟိုက  လူေတြပ်င္းေနရင္ၾကည့္လို႔ရေအာင္”  “ကူးေပးလို႔ရပါတယ္၊External  Hardiscရွိတယ္၊ကြန္ျပဴတာထဲက   ေနကူးယူေပါ့”  “ဟုတ္ကိုေဇာ္”  “ကိုေဇာ့္ကြန္ျပဴတာထဲကေနကူးရ   မလား”   “ဟုတ္တယ္၊ခု ကူးထားမလား” “ဟုတ္ကဲ့”  ကြန္ျပဴတာယူၿပီးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္  “ဘယ္မွာထားလဲကိုေဇာ္” “Dထဲမွာပဲမူဗီလို႔ေရးထားတယ္”   လင္းလက္ရွာၾကည့္ရာဇာတ္ကား  ေပါင္းေတာ္ေတာ္ေတြ႕ရသည္။  တခ်ိဳ႕ကားေတြထဲမွာနန္းတြင္း18+ေတြလည္းပါသည္။ “အာ ကိုေဇာ္ ဟိုကားေတြလဲပါေန ပါလား”

“အစုံေပါ့ဗ်ာ”  “လုပ္ငန္းရွင္ျဖစ္ၿပီးဒီလိုကားေတြလဲ ထည့္ထားရလားကိုေဇာ္”   “လူပဲဗ်ာ၊စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္  ၾကည့္တာပဲ”  “တပည့္ေတြသိရင္ရွက္စရာႀကီး”   “ဒီကိစၥကရွက္စရာမွမဟုတ္တာ”“သိသာမျမင္ေစနဲ႔ေလကိုေဇာ္”  “ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ”   ရယ္ေတာ့ ရယ္ခ်င္သား၊ဒါမ်ိဳးကားေတြၾကည့္ၿပီးဘာမ်ားလုပ္ေနပါ လိမ့္…. လင္းလက္ကူးခ်င္တဲ့ဇာတ္ကားမ်ား ကိုေ႐ြးကူးလိုက္သည္။ “လင္း လက္သြားရင္က်ေနာ္လိုက္ပို႔ ေပးပါ့မယ္” “ရတယ္မပို႔နဲ႔ကိုေဇာ္” “ဘာလို႔လဲဗ်ာ” “ကိုေဇာ္ကိုလဲလူေတြေရွာင္မွာစိုး  တာ” “ကိုေဇာ္ ကဘာမွမျဖစ္ပါဘူး” “ကိုကိုေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား” တာဝန္ခံညီေလးလာၿပီးေျပာေတာ့ “ေအးမေသာက္ရေသးဘူး”  “ေမ့ေနမွာစိုး လို႔” “ေအးပါကြာ” “က်ေနာ္ဝင္ယူလိုက္မယ္” “ေအးေအး” ေဆးဝင္ယူၿပီးေရခြက္ပါယူလာေပးေတာ့လင္းလက္ၾကည့္လိုက္သည္။

“ကိုေဇာ္ေဆးေတြမ်ားလွခ်ည္လား” “ေလးလုံးထဲပါ”  “ေနမေကာင္းလို႔လား”  “ပုံမွန္ေသာက္ေနရတဲ့ေဆးေတြပါ”  “ေအာ”   လင္း လက္စိတ္ဝင္စားသြားရသည္။  “လင္းလက္သြားရအုံးမယ္” “လာေလ က်ေနာ္ပို႔ခဲ့မယ္”  လင္းလက္နဲ႔က်ေနာ္ကားေပၚတက္ခဲ့ၿပီး စခန္းဆီသို႔ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီးေနာက္   လင္းလက္ကိုပို႔ခဲ့သည္။အလုပ္ထဲ  ေရာက္ၿပီးကားကိုရပ္ကာအလုပ္ထဲကိုၾကည့္သည္။လိုအပ္ သည္မ်ား မွာၿပီးထပ္မံလုပ္ရမည့္အလုပ္မ်ားအတြင္လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားကို   လာေရာက္ေသာေက်ာက္ကားမ်ား  အားမွာရန္၊ ျဖစ္ႏိုင္ကညဘက္ကိုပါ လာေရာက္ပို႔ရန္၊မွာခဲ့လိုက္ရသည္။  ေရာက္ရွိပစၥည္းမ်ားကိုေနရာတက်ထားရွိေစရန္လမ္းကိုမပိတ္ေစပဲ အေရးေပၚကာလသုံးစြဲႏိုင္ရန္၊ျပဳလုပ္ၿပီးလမ္းမ်ားကိုလဲအေရးေပၚကားမ်ားျဖတ္သန္းလိုကျဖတ္သန္းႏိုင္ရန္စီစဥ္ထားလိုက္သည္။ ထိုေနာက္နားေနစခန္းကိုျပန္ၿပီး တြက္ခ်က္မႈ႕မ်ားဓာတ္ပုံမွတ္တမ္း  မ်ားကိုစနစ္တက်ကြန္ျပဴတာထဲ  သြင္းထားလိုက္သည္။ေန႔ လည္စာ စားရန္အတြက္ျပင္ဆင္ထားေသာ စားေသာက္စရာမ်ားကိုစားၿပီးလင္း လက္ရွိရာကိုသြားေရာက္ရင္းျပည္   ေတာ္ျပန္စခန္း အတြက္လိုအပ္ေသာစက္သုံးဆီမ်ားကိုပို႔ေပးမည္ဟုေျပာခဲ့သည္။႐ြာလူႀကီးမ်ားကလည္းေနာက္ထပ္ဆယ္ရက္တာမွ်ၾကာ   ေသာအခါေစာင့္ၾကည့္ကာလၿပီးဆုံး  မည္ဟုထင္ေၾကာင္းေျပာၾကားခဲ့ၿပီး  က်ေနာ့္ကိုလည္းအားနာေၾကာင္း  ေျပာေနပါေသးသည္။ ညေနေရာက္ ေတာ့လင္းလက္ကက်ေနာ့္တဲဆီျပန္ ေရာက္လာသည္။လက္မ်ားေဆး  ေၾကာၿပီးမွတဲထဲဝင္လာရာ  “လင္းလက္ေရ  အဝတ္ေတြလည္းလဲလိုက္ဦး၊ေရေတာ့မခ်ိဳးနဲ႔ဦး၊အပူရွပ္ၿပီးဖ်ားေနမယ္

“ဟုတ္ကဲ့ကိုေဇာ္”  လင္းလက္သေဘာက်စြာၿပဳံးလိုက္သည္။က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကိုဂ႐ုစိုက္ဖို႔ေျပာေနသည္မ   ဟုတ္လား၊ဒါေပမယ့္ေက်နပ္မိသည္   အဝတ္မ်ားလဲလွယ္ဝတ္ၿပီး တဲအ  လယ္ယာယီ႐ုံးခန္းေနရာကိုသြား   လိုက္သည္။   “အဆင္ေျပခဲ့ရဲ႕လားလင္းလက္”   “ေျပပါတယ္၊အားလုံးလဲေျပာသလို  လိုက္နာၾကပါတယ္၊တခ်ိဳ႕ေသာလူ  ေတြကခရီးသြားလာၿပီး  ေရေျမအ ေျပာင္းအလဲႏွင့္ရာသီဥတုပူလို႔ေနမယ္ဝမ္းသြားၾကတယ္၊႐ြာကလည္း   သန႔္ေအာင္ခ်က္ျပဳတ္ေပးေနတဲ့  ၾကားက”   “အင္းျဖစ္တတ္တာေပါ့၊အဆင္ေျပေအာင္စီစဥ္ရမွာေပါ့၊အားလုံးအ  တြက္ပဲကို”  “တခ်ိဳ႕ေဆးေတြလိုအပ္ေနေသး   တယ္ကိုေဇာ္”   “ဟုတ္လား၊သြားဝယ္ရမလား”  “ဝယ္ခ်င္တာေပါ့၊ဒီညေနသြားရင္   ေကာင္းမလားေတြးေနတာ”  “ေအာ သြားဝယ္ခ်င္ရင္လိုက္ပို႔   ေပးမယ္” “ကိုေဇာ္ေရာဘာေတြလုပ္ေနလဲ”  “ဒီလိုပါပဲ”  “တကယ္လို႔အလုပ္သိပ္မမ်ားရင္  ၿမိဳ႕ေပၚတက္ခ်င္တယ္”   “ညေရာက္လို႔ အလြယ္တကူရပါ့မ  လား”  “လင္းလက္ကဒီလိုေတြးတာ၊ညဝယ္   လို႔ရရင္လည္းမနက္ျပန္လာမယ္   ေပါ့”   “ေကာင္းၿပီေလ ခုသြား ၾကမယ္”  “ဟုတ္ကိုေဇာ္”  ၿမိဳ႕ကိုဦးတည္ၿပီးကားေမာင္းခဲ့   လိုက္တယ္။ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့  ညဆယ္နာရီခန႔္ဆိုေတာ့ေဆးဝယ္   လို႔ အဆင္မေျပပါ။ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဟိုတယ္မွာပင္တည္းခိုရန္စီစဥ္ရ  ေတာ့သည္။

“ညီေလးအခန္းႏွစ္ခန္းေလာက္” “ဆရာ ႏွစ္ခန္းေတာ့မရေတာ့ဘူး”  “ဘာလို႔လဲ” “လူျပည့္ေနလို႔”  “ခရီးသြားလာမႈ႕ကန႔္သတ္ေနတာ ကို  ကြာ၊ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” “လာလႉတဲ့လူေတြရွိလို႔ဆရာ” “ေအးပါကြာ၊ႏွစ္ခန္းရမွျဖစ္မွာ” “ကိုေဇာ္ညနက္ေနၿပီ၊လင္းလက္ကို အားမနာနဲ႔ ရွိတဲ့အခန္းပဲတည္းလိုက္ ေတာ့မယ္” “လင္းလက္အဆင္ေျပရင္ေတာ့ရ   တယ္”  “ေျပပါတယ္၊ဒီလိုအခ်ိန္ျဖစ္သ  လိုေန ရမွာေပါ့” “အင္းေပါ့”  ရတဲ့အခန္းေနရေတာ့သည္။ႏွစ္  ေယာက္သားအခန္းထဲဝင္ၿပီး  “လင္းလက္ေရခ်ိဳးအုံးမလား”  “ခ်ိဳးမယ္ကို ေဇာ္” “အာ့ဆိုခ်ိဳးလိုက္ေလ”   “ဟုတ္”   လင္းလက္ေရခ်ိဳးၿပီးထြက္လာ ေတာ့က်ေနာ္ေရဝင္ခ်ိဳးလိုက္သည္။  “ကိုေဇာ္ကုတင္ေပၚ အိပ္ေလ၊လင္း  လက္ေအာက္အိပ္လိုက္မယ္” “လင္းဘက္ကကိုေဇာ္နဲ႔မအိပ္ရဲလို႔  လား”  “အာကိုေဇာ္ကလဲ”  လင္းလက္ရွက္သြား သည္။ဟိုတယ္  အခန္းငွားကတည္းကႀကဳံရေတာ့  မည္ကိုေတြးမိၿပီးျဖစ္သည္။တခန္း  တည္းျဖစ္ေနရတာကိုကလင္းလက္   အတြက္စိတ္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္မိသည္။  “လာပါလင္းလက္၊ၾကားမွာအိပ္ျခား  လိုက္မယ္”  “ဟုတ္ကိုေဇာ္”  လင္းလက္ေတြးမိသည္က အိပ္သာ ျခားေပမယ့္တစ္ခန္းတည္း၊တစ္ကုတင္တည္းေပၚဝယ္လြတ္လပ္သူ ႏွစ္ေယာက္ဖိုနဲ႔မအတူတကြအိပ္စက္  ၾကရေတာ့မည့္ အခါ၊ရင္ခုန္ျခင္းတ ဝက္၊ေၾကာက္လန႔္ျခင္းတဝက္ျဖစ္မိသည္။

ကိုေဇာ္ကအိပ္တစ္လုံးကိုအလယ္ကျခားထား၍ “လာေလ အိပ္ေလ လင္းလက္” “ဟုတ္ကိုေဇာ္”  ကိုေဇာ္ေဘးဝင္အိပ္လိုက္သည္။  နီးကပ္လြန္းသျဖင့္ရင္ခုန္သံကိုေဇာ္   ၾကားမွာပင္ေၾကာက္မိသည္။  အိပ္၍မေပ်ာ္ႏိုင္ျဖစ္ရသူကလင္း  လက္ပါ။  “အိပ္မေပ်ာ္ဘူး လားလင္းလက္”  “ဟုတ္တယ္ကိုေဇာ္” “အိပ္မေပ်ာ္ရင္ကိုေဇာ္ေခ်ာ့သိပ္   မယ္”  “ကေလးမွမဟုတ္တာကိုေဇာ္ကလဲ”  “ကေလး မဟုတ္ရင္ေခ်ာ့မသိပ္ရဘူး လား” “ဟုတ္ဘူးလင္းလက္ေၾကာက္လို႔” “ဘာလို႔ေၾကာက္ရမွာလဲကိုေဇာ္က ကိုက္မစားဘူး”  “ကိုက္ စားရင္ေတာင္ခုေလာက္ေၾကာက္မွာမဟုတ္ဘူး၊ခုတစ္ခန္းတည္း အတူေနရေတာ့ရင္ထဲတမ်ိဳးႀကီးကိုေဇာ္ရဲ႕”   “ဘာမွမေၾကာက္ပါ ႏွင့္လင္းလက္ ရယ္၊ကိုေဇာ့္ရင္ခြင္ကေအးခ်မ္းပါတယ္”  “ဟင့္လိပ္ႀကီး”  က်ေနာ္လည္းအိပ္ကိုဖယ္ပစ္ၿပီး  လင္းလက္နားကပ္ကာ၊ က်ေနာ့  ဘက္မ်က္ႏွာလွည့္ေစၿပီးဖက္ထား  လိုက္ေတာ့တယ္။  လင္းလက္တကယ္ပဲကိုေဇာ့္ရင္ခြင္ထဲေရာက္ခဲ့ရၿပီ၊စိတ္ကလဲကို ေဇာ့္ကိုဖက္ထားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ျပန္လည္ဖက္ထားလိုက္  ေတာ့သည္။ရင္ခုန္သံတို႔အားႏွစ္  ေယာက္သားၾကား ေနရသည္။ကို  ေဇာ့္ဝင္ေလတဲ့ထြက္ေလကလင္းလက္နဖူးကိုထိေနေတာ့သည္။  လင္းလက္ရင္တဆတ္ဆတ္ခုန္လာသည္။

“လင္းလင္”  “ဟင္”မ်က္ႏွာေလးေမာ့ၿပီးထူးမိသည္။ ကိုေဇာ့္အနမ္းကလင္းလက္ႏႈတ္ခမ္း   ေပၚက်ေရာက္လာသည္။ပူေႏြးေႏြး   ႏႉ တ္ခမ္းတစ္စုံကလင္းလက္၏ႏႈတ္ ခမ္းကိုထိကပ္လာသည္။ “ေဆာရီး ေႏွာ္လင္းလက္”   “မအိပ္ႏိုင္ဘူးလားကိုေဇာ္”  “အင္း အာ့ဆို ရင္လင္းလက္ေအာက္ဆင္းအိပ္လိုက္ရမလား”  “လိုလို႔လားလင္းလက္ရယ္” လင္းလက္မွာရင္ဘတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးတုန္ခါေနပါၿပီ  ။ ေ႐ႊရင္အစုံဘယ္မ  ခုန္ပဲေနမလား၊အပ်ိဳလူပ်ိဳႏွစ္ ေယာက္ညအခါအခန္းတစ္ခန္းရဲ႕ ကုတင္တစ္လုံးထဲဝယ္။   ကိုေဇာ္မိုးက လင္း လက္ကိုဖက္ၿပီးသူ႔ဘက္ထပ္မံ ဆြဲယူလိုက္တယ္။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္  တဲ့အခါႏႈတ္ခမ္းကိုလာနမ္းစုပ္ ေတာ့တယ္။အစကေတာ့ ေၾကာက္လန႔္ၿပီးေရွာင္မလိုလုပ္ေပမယ့္ႏႈတ္  ခမ္းခ်င္းထိေသာအခါမွာေတာ့ဒိန္းတလိန္းနတ္၏ဖမ္းစားျခင္းကိုလင္းလက္ခံလိုက္ရ ပါၿပီ။အနမ္းကြၽမ္းက်င္လွတဲ့ကိုေဇာ္မိုးေၾကာင့္လင္းလက္လဲတုန႔္ျပန္နမ္းမိတယ္။ ကိုေဇာ္မိုးရဲ႕အနမ္းေတြကေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္  ေအာင္ျပင္းထန္တယ္။ရမက္ေတြနဲ႔ မို႔လင္းလက္တကိုယ္လုံးလဲကိုေဇာ္မိုးရဲ႕ပြတ္သတ္ေပးမႈ႕ေတြေၾကာင့္ ၾကက္သီးေႏြးဖု ေတြပါထလာရသလိုကာမစိတ္ေတြလဲျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီးပိပိထဲအရည္ေတြစိုလာခဲ့တယ္။ညဝတ္အက်ႌပြပြကိုမတင္ၿပီးလက္ကေဘာ္လီ ခ်ိတ္ဆီေရာက္လာကာခ်ိတ္  ကိုျဖဳတ္သြားျပန္တယ္။ေနာက္ေတာ့လုံခ်ည္ကိုပါအေပၚထိလွန္ကာျပဴး  ၿပီးဖြံ႕ထြားလွတဲ့ျဖဴ႕ရဲ႕ႏို႔ကိုတ ႁပြတ္ ႁပြတ္စို႔ေတာ့တယ္။

“ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္” “အာ့ အိုး ကိုေဇာ္မိုးရယ္ အင္းဟင္း  ဟင္း”  ႏို႔စို႔ခံရတာနာသလိုက်င္သလိုျဖစ္  ေပမယ့္တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လင္းလက္စိတ္ေတြထလာခဲ့တာပါ။ဘယ္ညာလွည့္စို႔ၿပီးေနာက္မွာေတာ့လင္းလက္ပိပိလဲစို႐ႊဲေနၿပီေလ။ေပါင္သားေတြကိုပြတ္သပ္ ၿပီးလင္းလက္ရဲ႕ပိပိကိုလာပြတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ၾကက္သီး  ေႏြးဖုေတြထကာပိပိထဲကအရည္ကေပါင္ၿခံထဲစီးဆင္းသြားရျပန္တယ္။ပိပိကို လာပြတ္ျပန္တယ္ “အာ့! အင္းးဟင္းးကိုေဇာ္၊မသင့္ေတာ္ပါဘူး”  ႏႈတ္ကျငင္းဆန္ေပမယ့္ခႏၶာကိုယ္က   ျငင္းဆန္ဖို႔အားမရွိေတာ့ပါ။ ကာမအလိုကိုစိတ္ကအလိုလိုက္ခ်င္ေနပါၿပီေလ။အကြဲေၾကာင္းတေလ်ာက္စုံ  ဆန္ပြတ္ၿပီးကာမေစ့ကိုပါမထိတထိ  ပြတ္ေပးေလ ေတာ့လင္းလက္မွာ ေနလို႔မရေအာင္ကာမစိတ္ေတြျဖစ္ခဲ့   ရၿပီ။မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီးညည္းတြားမိသည္။မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ခ်ိန္မွာ  ေတာ့ ကိုေဇာ္မိုးမွာေအာက္ပိုင္းအ  ဝတ္အစားတို႔မရွိေတာ့ေခ်။  လင္းလက္မွာကိုေဇာ္မိုးႏို႔စို႔ေပးျခင္းေၾကာင့္ႏို႔သီးေခါင္းေတြလဲစူထြက္   လာၿပီ။အတင္းကာေရာစို႔တာမ   ဟုတ္ေပမယ့္အထိအေတြ႕တို႔မရွိဖူး  ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ပင္တခ်က္တခ်က္  မွာေကာ့ေနေအာင္ခံစားမိ ရသည္။  ႏို႔စို႔ၿပီးေနာက္ကိုေဇာ္မိုးကလင္း  လက္ရဲ႕ေပါင္ၾကားမ်က္ႏွာအပ္ၿပီးတခ်က္မွ်သာအကြဲေၾကာင္းတ   ေလွ်ာက္လွ်ာဖ်ားႏွင့္ ကေလာ္လိုက္ရာ

“အား ကိုေဇာ္ မလုပ္နဲ႔ကြာ၊အား  ကြၽတ္ ကြၽတ္”  မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီးေအာ္လိုက္  သည္။ၾကက္သီးထၿပီးခါးပါေကာ့  သြားရတယ္။ ပထမဆုံးပိပိယက္ခံရတဲ့ေဝဒနာကိုခံစားလိုက္ရျပန္သည္။လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လုပ္ေနေသာကို  ေဇာ္မိုးကိုစိတ္မဆိုးမိပဲအားနာလွ   သည္။ဘုန္းနိမ့္မွာလဲစိုးရိမ္သြားၿပီး   အတင္းပင္ကိုေဇာ္မိုးလက္ကိုဆြဲယူ   လိုက္ရာကိုေဇာ္မိုးကအလိုက္သင့္ပါၿပီးလင္းလက္ရဲ႕ အေပၚတက္လာကာလင္းလက္ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို   ကားၿပီးဒူးေထာက္လိုက္သည္။  ထိုေနာက္လင္းလက္ပိပိအဝကိုေတ့   ၿပီးအသာ ဖိထည့္ေတာ့  “ဗ်စ္ ဗ်စ္ၿဗိ”  “အာ့! ကိုေဇာ္ နာတယ္” အလိုးခံရၿပီဆိုတဲ့အသိကရင္ထဲ  လႈိက္ကနဲဝင္လာၿပီးအပ်ိဳရည္ပ်က္    ၿပီဆို ၿပီးစိတ္ထဲခံစားရၿပီးဗိုက္ႀကီး  မွာလဲစိုးရိမ္သြားရသည္။သို႔ေသာ္ကိုေဇာ္ကလင္းလက္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုစုပ္နမ္းျပန္တယ္။စိတ္ထဲဘယ္လို ျဖစ္ရသည္ကိုနားမလည္ႏိုင္ေပ။ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ေလ်ာ့ပါးလာၿပီးကာမ စိတ္တို႔ျပန္သက္ေရာက္လာကာ ျပန္ၿပီးစုပ္နမ္းမိေတာ့တယ္။ နာက်င္ျခင္းေဝဒနာကပိပိထဲမသက္ေရာက္ေတာ့ပဲစိတ္လႈပ္ရွားမႈ႕နဲ႔အတူပိပိအ   တြင္းသားကစုပ္ယူသလိုလႈပ္ရွား  လာေတာ့လင္း လက္လဲအံ့ဩမိ တယ္။

ကိုေဇာ္မိုးကေတာ့စုပ္နမ္းၿပီးေနာက္  မွာဆတ္ကနဲ႔လႈပ္ရွားၿပီးဖိသြင္း  လိုက္တယ္  “ဗ်စ္ ဗ်စ္ ေဖာက္ ဗ်ိ”   “အာ့! အိုး အင္းဟင္းး ဟင္း”  တိုးဝင္လာတဲ့လီးေၾကာင့္အပ်ိဳေမွး  ေဖာက္သြားတာကိုသိလိုက္ၿပီးလင္း  လက္မွာစပ္ဖ်င္းဖ်င္းေဝဒနာကိုခံ  စားလိုက္ရသ လိုထူးဆန္းတဲ့အရ  သာတမ်ိဳးကိုပါပူးတြဲသိလိုက္ရ  တယ္။ဆက္ၿပီးလိုးးမွာကိုလဲ  ေၾကာက္ေနတယ္။ကိုေဇာ္ကေတာ့ဆက္ၿပီးမ လႈပ္ရွားပဲလီးကိုအဆုံးထိသြင္းထားၿပီးလင္းလက္ႏႈတ္ခမ္းကိုစုပ္နမ္းေနျပန္တယ္   တင္းက်ပ္က်ပ္တစ္ဆို႔ဆို႔အရသာ  ႏွင့္အတူပိပိ အတြင္းသားလႈပ္ရွား  လာၿပီးအရည္ေတြပိုထြက္သလိုခံ  စားရလာတယ္။တကယ္တမ္းေတာ့လင္းလက္လဲခံႏိုင္ပါၿပီသို႔ေသာ္ ကို ေဇာ္ကိုဆက္မလႈပ္ရွားပဲလင္း  လက္ရဲ႕ႏို႔ေတြကိုပါပြတ္  သပ္ေပးတဲ့အခါအလိုလိုညည္း  သံေပးမိတယ္။ညည္းသံထြက္မွ   ကိုေဇာ္ ကလီးကိုတေျဖးေျဖးႏွင့္ႏႈတ္  ယူၿပီးေျဖးေျဖးခ်င္းအသြင္းအထုတ္ လုပ္ေတာ့တယ္။အေစ့ကိုလဲထိသလိုအတြင္းႏႈတ္ခမ္းသားမ်ား ကိုပြတ္ ဆြဲသြားတဲ့ကိုေဇာ္မိုးလီးေၾကာင့္ပိပိကအရသာတမ်ိဳးကိုပါခံစားလိုက္ရ  သည္။

“ဖြတ္!ဖတ္..ဖတ္..ဖတ္”  ဆီးခုံခ်င္းတဖတ္ဖတ္႐ိုက္မိေနသလို လီးကတဇြိ ဇြိ တဗ်ိဗ်ိ ဝင္ေနေတာ့ မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီးညည္းမိ ေတာ့   တယ္။နည္းနည္းျမန္ေလအရသာ  ေတြ႕ေလပိုညည္းမိေတာ့တယ္။  “ဗ်စ္! ဘြတ္ !ဖတ္! ဖတ္ ဖန္းဖန္းးး”   “အင့္! အိုးးအင္းး ဟင္းးဟင္းး”  ဘယ္လိုသေဘာေၾကာင့္ရယ္မသိေတာ့ကိုေဇာ့္ခါးကိုသာအတင္း  ဖက္ထားၿပီး ေနခ်င္ေတာ့တယ္။   ခါးကိုလွမ္းဖက္ ေတာ့လိုးတဲ့အရွိန္  ေႏွးခ်ိန္မွာေတာ့လင္းလက္အား  မရေတာ့ေပ။ခါးကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး  ျမန္ျမန္ေဆာင့္ေစဖို႔သာခါးကိုလွမ္းဆြဲျပန္ တြန္းတဲ့အမႈ႕ကိုမသိစိတ္ထဲကလုပ္ေပးေနမိၿပီးကိုေဇာ္ျမန္လာသည္ႏွင့္အမွ်   “ဖြတ္ ဖတ္ ဗ်ိ ..ဗ်စ္ဖန္းးးဖန္းဖန္း”  “အာ့!ရွီးးရွီးးး အိုးး အားအင္းဟင္းး”   ၾကားဖူးေနေသာကာမအမႈ႕ၿပီးတယ္  ဆိုတာကိုသတိရလိုက္ၿပီးအထြဋ္အထိပ္သို႔ေရာက္ေနၿပီဆိုတာသိလိုက္    ရ ေတာ့တယ္။ “ဘြတ္ ဖြတ္ ဖြတ္ ဖန္း ဖန္းးဖန္း”  “အားရွီးးရွီးးအိုးးး”  ပိပိအတြင္းလႈပ္ရွားမႈ႕မ်ားႏွင့္အတူ  လင္းလက္မွာအရည္ေတြစီး ဆင္း  သြားသလိုခံစားလိုက္တယ္။ဆက္လက္မညည္းႏိုင္ေတာ့ေလာက္  ေအာင္အားအင္ကုန္ခမ္းသလိုျဖစ္သြားၿပီးၿငိမ္သြားရတယ္။ ကိုေဇာ္ကေတာ့မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး ဆက္လုပ္ရာလင္းလက္လဲ  သူၿပီးေအာင္လုပ္ပါေစဆိုၿပီးလႊတ္   ထားလိုက္တယ္။လင္းလက္ၿပီး ၿပီး  ငါးမိနစ္ခန႔္ၾကာေသာအခါမွာေတာ့ကိုေဇာ့္ဆီက  “အင္းးအားးး ရွီးးးရွီး ဟားးး”   တႏွာသံထြက္လာၿပီးအတင္းလိုး  ေတာ့တယ္။ မၾကာပါဘူး၊ပိပိထဲ  ပူေႏြးေႏြးသုတ္ေတြဝင္လာၿပီး ကိုေဇာ္ကလီးကိုအဆုံးထိသြင္းၿပီး  ေနာက္ေကာ့ၿပီးပန္းထည့္လိုက္ရာအဖုတ္ထဲ  သုတ္ရည္တို႔ျပည့္လွ်ံသြားေတာ့တယ္။

ထိုေနာက္ေတာ့ကိုေဇာ္က  လင္းလက္ေဘးဝင္အိပ္ကာလင္း  လက္ကိုနမ္းၿပီး  “ကိုေဇာ့္ကိုမုန္းသြားၿပီလားလင္း  လက္ရယ္” “မမုန္ ပါဘူးကိုေဇာ္၊ႀကဳံမယ္ဆိုတာ  လင္းလက္သိပါတယ္”  “ခ်စ္တယ္လင္းလက္ရယ္”  “လုပ္ၿပီးခ်စ္စကားေျပာေသာဒီလူ  ႀကီး မုန္း စရာေကာင္းလြန္းတယ္ သိလား”  “တကယ္ေျပာတာပါလင္းလက္”   “မခ်စ္နဲ႔ေတာ့သိလား”  “မရဘူးထပ္ခ်စ္အုံးမွာပဲ”   “ေတာ္ၿပီ ကြာ နာေနၿပီကိုေဇာ္” “ဟုတ္လင္းလက္”   စကားေျပာရင္းလင္းလက္ကိုဖက္ထားေသာေၾကာင့္လင္းလက္မွာ  ရင္ထဲၾကည္ႏူးေနရ သည္။ထိုေနာက္ေတာ့လင္းလက္လည္းအရမ္းအိပ္ ခ်င္လာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ကိုေဇာ့္ကိုဖက္ထားၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။