ရွှေစင့်အရေးတော်ပုံ

မမဆု (သို့) ရွှေစင့်အရေးတော်ပုံ

ဦးတေဇသည် မနက်ကတည်းက ရုံးပိုင်းဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်စရာများကို တောက်လျှောက်လုပ်ကာ အမြန်ဆုံး အပြီးသတ်လိုက်ပြီးနောက် bell ကို နှိပ်လိုက်သည်။ မကြာမီ သူ၏ ရုံးတံခါးပွင့်လာသည်။  ထို့အတူ သူ အမျှော်လင့်ကြီး မျှော်လင့်နေသော “ဆု” တစ် ယောက် ငြင်သာစွာ ဝင်ရောက်လာသည်။ ဆုသည် မီးခိုးပြာရောင် ရုံးဝန်ထမ်းဝတ်စုံဖြင့် လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ သူမကို မြင်လိုက် သည်နှင့် သူက ခါးပတ်ကြိုးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဆုကလည်း တံခါးခတ်ပြီးသည်နှင့် ပေါင်လည်ထိ ရောက်နေသော စကဒ်ကို ချွတ် ချလိုက်သည်။ ဦးတေဇကလည်း ဘောင်းဘီကို  ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဆုကို မြင်လိုက်တိုင်း သူ့လီးက အငမ်းမရ တောင်တတ်သည် မှာ တော်တော်ကြာခဲ့ပြီ။ ခုလည်း တောင်နေဆဲပင်။ ရိုးမသွားနိုင်လောက်အောင် ဆွဲဆောင်လွန်းနိုင်သည့် ဆု၏ စောက်ဖုတ်ကို သူ  တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်နေသည်မှာလည်း ကြာခဲ့ပြီ။ ဆုက အလိုက်တသိပင် သူ့ရုံးစာပွဲတွင် လာကုန်းပေးသည်။ တင်းမှာ ဖွံ့ဖြိုးလှသော  အိုးကြီးက အယ်တက်နေသည်။ သူ့လီးကို တံတွေးဆွတ်လိုက်ပြီး ဆု၏ ခါးကိုကိုင်ကာ နောက်သို့စူထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ထဲသို့  သူ့လီးကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ လီးက တောက်လျှောက်မြုပ်ဝင်သွားသည်။ သူ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး  အချက် ၂၀ ကျော် ဆောင့် လိုက်တော့ စားပွဲပင် နည်းနည်းရွေ့သွားသည်။ ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်းဆောင့်ရင်း အကျႌကို ချွတ်ကာ နို့ကို နှိုက်ပြီး ဆွဲသည်။

“ကောင်းလိုက်တာ ကိုကြီးရယ်”  ဆုက ခံရင်း ညည်းသည်။ ဆုက သူ့ကို ကိုကြီး ဟုခေါ်သည်။ ဒါကလည်း သူေဋ္ဌးတို့မှန်သမျှကို  ဖန်တတ်သော မိန်းမများ၏ အခေါ်အဝေါ် တစ်ခုမျှသာပင်။ ဆုထက် သူ့အသက်က ၂၀ကျော်ကြီးသည်။ သူ့အသက် ၄၅ နှစ်ရှိပြီ။  ဆုက ခုမှ ၂၅ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ သန်တုန်းမြန်တုန်း ဖြစ်သည်။ သူ့လို မြန်မာနိုင်ငံ တစ်နိုင်ငံလုံးအတိုင်းအတာဖြင့် ချမ်းသာသော  သူ့အားအလိုးခံရသည်ပင် သူမအတွက် မဟာ အခွင့်အရေး ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဦးတေဇသည် မိန်းကလေးများစွာကို စိတ်ကြိုက် ခြေတော်တင်ခဲ့သော်လည်း ခုတစ်ယောက်လို သုံးနှစ်ခန့်ကြာအောင် စွဲစွဲမြဲမြဲမဖြစ်ခဲ့ဖူး။ သည်တစ်ယောက်မှ ခက်ချေပြီ။ အိမ်က  ဟာနဲ့ စကားများရပေါင်းလည်း မနည်းပြီ။ ခုပင် ဆေးရုံတင်ထားရသည် မဟုတ်ပါလော။  “တီ တီ တီ”   တေဇသည် အဲကွန်း အောက်မှ ချွေးများရွှဲနေအောင် ဆွဲနေတုန်း ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် ခဏရပ်ကာ ဖုန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ အိုး ဆေးရုံက ဖုန်းပါလား။ သူ  ချက်ချင်း ဖြေလိုက်သည်။

“မမ ဆုံးပြီ”  “ဟင်”  ဆု၏ စောက်ဖုတ်ထဲမြုပ်ဝင်ကာ ထန်နေသော သူ့လီး ချက်ချင်း ညိုးကျသွားသည်။ လုံးဝ ဂရုမစိုက်နိုင်အားပဲ  ဆေးရုံသို့ ပြေးခဲ့သည်။ ကျန်ရစ်ခဲ့သော ဆုသည် ဟာတာတာ ဖြစ်နေသည်။ သူေဋ္ဌး   ဦးတေဇသည် ခုလိုပင် မကြာခဏ  အလောတကြီး ထွက်သွားနေကျ ဖြစ်သည်။ ဒါကို ဆုကလည်း အရှုံးမပေးပါ။ “မောင့် နေရာ လူမလပ်ပါဘူး၊ ကဲပိုလို့ထူး” ဆိုသလို  ပင် ပြာတာ မင်းထင်က  အခန့်သင့်ပင် ဝင်လာသည်။  “မဆု”  “အချိန်မဆွဲနဲ့ လာကြာတယ်”   သူမက ခပ်ထန်ထန်ပင် ခေါ်လိုက် သည်။ ဟုတ်သည် သူမ အာသာ မပြေသေးပါ။ ပြာတာ မင်းထင်က ရုံးပြာတာမို့သာ တော်သေးသည်။ ကျောင်းပညာမတတ်ပေမယ့်  သည်ပညာမျိုးတော့  တတ်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို အောက်က ပင့်လျက်ပေးသည်။ တေဇ၏ လီးရာပျောက်အောင် လျက် ပေးသည်။ သူမကို ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ထမ်းကာ အားပါးတရ  ဆော်လေတော့သည်။ နည်းနည်းကြာတော့ သူမ  ကြမ်းပြင်ပေါ် လေးဘက်ထောက် ကုန်းပေးသည်။ မင်းထင်က မုဆိုးဒူးထောက်ပုံစံ လိုးသည်။

“ဖင်ဆော်ပေးမယ်”  စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထုတ်ပြီး ဖင်ပေါက်တည့်တည့် တံတွေးထွေးချကာ လီးဖြင့် ပွတ်သည်။ လီးခေါင်းနှိုက် ထည့်သည်။ လီးခေါင်း ဝင်တော့ ဆက်သိပ်ထည့်သည်။ တစောင်းလေး အိပ်ပြီးကြမ်းပြင်ပေါ် နောက်ကနေ တဖုတ်ဖုတ် ဆော်သည်။  ရှေ့က အဖုတ်ကို လက်ဖြင့်နှိုက်ပြီး နောက်ဖင်ကို တရစပ်လိုးသည်။ မင်းထင်သည် ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ဖင်ကို အားရအောင်  ဆောင့်ပြီးနောက်  တင်သားပေါ် လီးရည်ကို လွတ်ချပေးလိုက်သည်။ တစ်ရှုးဖြင့် ပြန်သုတ်ပေးပြီး အဝတ်များ ဝတ်ကြပြီးနောက်  နှုတ်ခမ်းချင်း အနမ်းဖလှယ်ကြသည်။ မင်းထင်က ပြန်တင်းလာမှန်း ဆုတစ်ယောက် သိနေသော်လည်း ရပ်လိုက်သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် တော့ သူမ လိုချင်ပါသေးသည်။ သို့သော် အခြေအနေတွေ ရှိသေးသည်။ သူမ ဖြစ်လိုသော   သူဌေးကတော် ဆုံးပါးသည့် ကိစ္စရပ် က ဖြစ်ချင်သည့်အတိုင်း ဖြစ်လာပေပြီ။ သူမ ဖြစ်ချင်သော ဆိုသည်ထက် သူမ၏ ဦးလေး ဖြစ်ချင်သော ဆိုသည်က ပိုမှန်ပေ လိမ့်မည်။ သူမ၏ ဦးလေးဆိုသူက  ဤ ကုမ္ပဏီကို ပျက်စီးစေလိုသူ တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ ဘာကြောင့်ဆိုတာ သူမ မသိရ။ သူမကို  သူဌေးက စွဲလန်းနေအောင်တွန်းပို့ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ကျောင်းပြီးသည်နှင့် သူမကို တောက ခေါ်လာသည်။

သူမက ကျောင်းသာ ပြီးသွားသည်။ ဘာဆိုဘာမှ ရေလည်လည် မရှိ။ ဒါသည်ကပင် ဦးလေး၏ အခွင့်အရေး ဖြစ်နေသည်။      “ကုမ္ပဏီ တစ်ခုမှာ အလုပ်ရမယ်” ဆိုသဖြင့် သူမ လိုက်လာခဲ့သည်။ အလုပ် တကယ် ရပါသည်။ အရောင်းစာရေးမလေး အဆင့် တွင် ဖြစ်သည်။ ဘယ်လို ဆက်ဆံ ဘယ်လိုပြုံး ဘယ်လို နေထိုင် စသဖြင့် နေ့စဉ်နေ့တိုင်းမှာသည်။ သို့သော် သူမ ဦးလေးအိမ်သို့  ညနေခင်း ပြန်မရောက်ချင်။ သူမ ပြန်သွားတိုင်း ဦးလေးက သူ့မိန်းမကို လိုးလိုးနေတတ်သည်။ အစက အခန်းတွင်းတွင် အင်း အင်းနဲ့  လိုးသံကြားရသည်။ ကြာတော့ ဦးလေးမိန်းမ ဖြစ်သူ နွဲ့နွဲ့ ကိုယ်တိုင် သူမကို အခန်းထဲ သံပုရာရည် ယူလာရန် မှာသည်။ သူမ ဝင် သွားတော့  “နင့်ဦးလေးလေ ဒီညမှ ပိုကြာနေတယ်၊ မော လည်းမော ရေလည်း ဆာလို့”  ဟုပြောကာ စားပွဲပေါ်တွင် လက်ထောက် ကာ အကုန်းလိုက်ခံပြီး တန်းလန်း တောင်းသောက်သည်။ တဝက်ရောက်တော့ ဦးလေးက လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ သံပုရာရည်  သောက်ပြန်သည်။ ပြီးတော့ ခွက်မပေးသေးဘဲ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးပြန်သွင်းပြီးမှ လှည့်ပေးသည်။ သူမ နတ်ပူးသလို ဆတ်ဆတ်တုန် ကာ အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ နောက်နေ့များတွင် သူတို့ လိုးနေစဉ် ရာသီပေါ် သစ်သီးများ သွားထားပေးရသည်။ သူတို့က သူမကို ရှိသည်ဟုပင် သဘောမထားပဲ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လိုးကြသည်။ လီးစုပ်တာ၊ စောက်ပတ်လျက်တာ၊ ဖင်လိုးတာကို သူမ  ကုန်ကုန်စင်စင် မြင်ဖူးသွားတော့ သူမလည်း စောက်ဖုတ် ယားလာသည်။ ဖင်ယားလာသည်။ လက်ချောင်းကို လီးအမှတ်ဖြင့် စုပ် ကစားတတ်လာသည်။

“ညည်းအဖုတ်လည်း ယားတာပဲ မဟုတ်လား”  အန်တီနွဲ့က ထမင်းစားရင်း မေးသည်။ သူမ မဖြေရဲပါ။ ဒီနေ့ရုံးပိတ်ရက်ဆိုတော့  ညည်းလည်း ဘယ်မှ သွားမနေပါနဲ့ ဟုဆိုကာ ဆုတစ်ယောက် ကာမနွံထဲသို့ တနေကုန် ကျရောက်ခဲ့ရသည်။  “ဒီလိုစုပ်”  ဟုဆိုကာ  လီးတံမည်းမည်းကြီးကို စုပ်ပြသည်။ သူမကိုလည်း စုပ်ခိုင်းသည်။ သူမ မစုပ်ရတော့ အန်တီနွဲ့က သူမခါးဖက်ကာ လီးစုပ်ထားသော နှုတ်ခမ်းဖြင့် သူမပါးစပ်ကို စုပ်သည်။ ပြီးတော့ လီးကိုယူကာ သူမပါးကို ထိုးကစားသည်။ ဦးလေးကလည်း သူမခေါင်းကို ကိုင် ထားသည်။ မကြာမတင် လီးထိပ်က သူမနှုတ်ခမ်းကို လာထိုးသည်။ သူမလည်း ရှောင်လို့ မရတော့။ စိတ်နှစ်ခွလည်း ပျောက်ကာ  ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်စိတ်ဝင်သွားပြီ။ လီးတံကြီးကို ငုံထားလိုက်သည်။ ဦးလေးကို သူမခေါင်းကို ကိုင်ကာ ဆွဲသွင်းဆွဲထုတ် လုပ်ပေးသည်။

“ပါးစပ်နဲ့ ကွင်းတိုက်ပေးတာ” အန်တီနွဲ့က ဝင်ပြောသည်။နောက် ဘယ်လို ဆွဲစုပ်ရသည်။ ဘယ်လို အဆုံးထိငုံရသည်။ ပါးစောင်နဲ့ ငုံ ကာ ပတ်ထုတ်ပေးရသည် စသဖြင့် အန်တီနွဲ့က အကုန်သင်ပေးသည်။ သူမ အဝတ်ကို အကုန်ချွတ်ကာ သူမအဖုတ်ကို အန်တီနွဲ့က  လျက်ပေးသည်။ ဦးလေးက နို့စို့သည်။ အချို့လင်မယားများက ယောက်ျားဖြစ်သူ ဖောက်ပြန်လျှင် မီးပွင့်ကြသော်လည်း ခုတော့  သူမအဖုတ်ကို အန်တီနွဲ့ကိုယ်တိုင် ဖြဲပေးသည်။ ဦးလေးက သူ့လီးကို အန်တီနွဲ့ အရင်ငုံခိုင်းပြီး သူမအဖုတ်ထဲသို့သွင်းသည်။ တနေ့ လုံး သူမအပျိုစင်ဘဝကို ကုန်စင်အောင် ရယူခဲ့သည်။ ညနေစောင်းတွင် သူမ မျော့မျော့လေး ကျန်သည်။ နောက် နှစ်ရက်သုံးရက်  ညနေတိုင်း ဦးလေးက သူမကို စိတ်ကြိုက်ဆွဲသည်။နောင်တွင် သိလိုက်ရသည်က သူမကို အလုပ်လုပ်နေသော ကုမ္ပဏီမှ သူဌေး ကြီးအား မြူဆွယ်ရန် ဖြစ်နေခဲ့သည်။ သူတို့က နင်လည်းသူဌေးကတော်၊ ငါတို့လည်း သူဌေးကတော်ရဲ့ဦးလေးပေါ့ဟာ… ဟု ဆိုခဲ့ သည်။ ဒါပေမယ့် နင် ကျော်တင့်ကို အရင်ကပ်ရလိမ့်မယ် .. မှာလိုက်သည်။ ထိုအခါ သူမသည် အရောင်းမန်နေဂျာကြီး ဦးကျော်တင့် အိပ်ယာပေါ်သို့ ရောက်ခဲ့ရပြန်သည်။ ဦးကျော်တင့်က သူမကို သူငယ်နပ်စားလေးလို ကျင့်ကြံသည်။

ဦးကျော်တင့်က အဝတ်အကုန်ချွတ်ပြီး ထိုင်စောင့်နေသည်။ သူမက ကျောမှီချလိုက်သည်။ ရုံးဝတ်စုံ အပြာရောင်တို့၏ ကြယ်သီးတို့  တဖြုတ်ဖြုတ်ပြုတ်ကာ အတွင်းခံအကျႌကိုပင့်ပြီး ဘရာကို ချွတ်လိုက်သည်။ နို့သီးကို ချေကစားပြီး လဲအိပ်စေကာ နို့စို့သည်။  အဖုတ်ကို ကစားပြီး လီးစုပ်ခိုင်းသည်။ နောက် လေးဘက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး စောက်ဖုတ်ကို အရင်ဆော်ကာ ခဏနားပြီး ဖင်ကို  ဆော်သည်။ အပြီးသတ်တွင် လီးရည်ကို မျိုချခိုင်းသည်။ ညနေတိုင်း တချီဆွဲပြီး လမ်းထိပ်ကို ကားနဲ့ လိုက်ပို့သည်။ အိမ်တွင်  ဦးလေးက ဆက်ဖိုက်သည်။ ခြောက်လလောက် ကြာတော့ အထက်က မမတစ်ယောက် ရာထူးပြုတ်သည်။ ထိုရာထူး သူမရသည်။  မကြာပြီ သူဌေးကြီးတေဇက သူမကို ဖြုတ်ပါတော့သည်။ “အရင်ဆော်တွေတုန်းက သူဌေးဒီလောက် မစွဲဘူး” ဟုတော့ ပြောကြ သည်။

Zawgyi

မမဆု (သို႔) ေ႐ႊစင့္အေရးေတာ္ပုံ

ဦးေတဇသည္ မနက္ကတည္းက ႐ုံးပိုင္းဆိုင္ရာ ဆုံးျဖတ္စရာမ်ားကို ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္ကာ အျမန္ဆုံး အၿပီးသတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ bell ကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ မၾကာမီ သူ၏ ႐ုံးတံခါးပြင့္လာသည္။  ထို႔အတူ သူ အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ “ဆု” တစ္ ေယာက္ ျငင္သာစြာ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ဆုသည္ မီးခိုးျပာေရာင္ ႐ုံးဝန္ထမ္းဝတ္စုံျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနသည္။ သူမကို ျမင္လိုက္ သည္ႏွင့္ သူက ခါးပတ္ႀကိဳးကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ဆုကလည္း တံခါးခတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေပါင္လည္ထိ ေရာက္ေနေသာ စကဒ္ကို ခြၽတ္ ခ်လိုက္သည္။ ဦးေတဇကလည္း ေဘာင္းဘီကို  ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ဆုကို ျမင္လိုက္တိုင္း သူ႔လီးက အငမ္းမရ ေတာင္တတ္သည္ မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ခုလည္း ေတာင္ေနဆဲပင္။ ႐ိုးမသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္လြန္းႏိုင္သည့္ ဆု၏ ေစာက္ဖုတ္ကို သူ  တန္းတန္းစြဲ ျဖစ္ေနသည္မွာလည္း ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဆုက အလိုက္တသိပင္ သူ႔႐ုံးစာပြဲတြင္ လာကုန္းေပးသည္။ တင္းမွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးလွေသာ  အိုးႀကီးက အယ္တက္ေနသည္။ သူ႔လီးကို တံေတြးဆြတ္လိုက္ၿပီး ဆု၏ ခါးကိုကိုင္ကာ ေနာက္သို႔စူထြက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔  သူ႔လီးႀကီးကို ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ လီးက ေတာက္ေလွ်ာက္ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ သူ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး  အခ်က္ ၂၀ ေက်ာ္ ေဆာင့္ လိုက္ေတာ့ စားပြဲပင္ နည္းနည္းေ႐ြ႕သြားသည္။ ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေဆာင့္ရင္း အက်ႌကို ခြၽတ္ကာ ႏို႔ကို ႏႈိက္ၿပီး ဆြဲသည္။

“ေကာင္းလိုက္တာ ကိုႀကီးရယ္”  ဆုက ခံရင္း ညည္းသည္။ ဆုက သူ႔ကို ကိုႀကီး ဟုေခၚသည္။ ဒါကလည္း သူေ႒းတို႔မွန္သမွ်ကို  ဖန္တတ္ေသာ မိန္းမမ်ား၏ အေခၚအေဝၚ တစ္ခုမွ်သာပင္။ ဆုထက္ သူ႔အသက္က ၂၀ေက်ာ္ႀကီးသည္။ သူ႔အသက္ ၄၅ ႏွစ္ရွိၿပီ။  ဆုက ခုမွ ၂၅ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ သန္တုန္းျမန္တုန္း ျဖစ္သည္။ သူ႔လို ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာျဖင့္ ခ်မ္းသာေသာ  သူ႔အားအလိုးခံရသည္ပင္ သူမအတြက္ မဟာ အခြင့္အေရး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေတဇသည္ မိန္းကေလးမ်ားစြာကို စိတ္ႀကိဳက္ ေျခေတာ္တင္ခဲ့ေသာ္လည္း ခုတစ္ေယာက္လို သုံးႏွစ္ခန႔္ၾကာေအာင္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲမျဖစ္ခဲ့ဖူး။ သည္တစ္ေယာက္မွ ခက္ေခ်ၿပီ။ အိမ္က  ဟာနဲ႔ စကားမ်ားရေပါင္းလည္း မနည္းၿပီ။ ခုပင္ ေဆး႐ုံတင္ထားရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။  “တီ တီ တီ”   ေတဇသည္ အဲကြန္း ေအာက္မွ ေခြၽးမ်ား႐ႊဲေနေအာင္ ဆြဲေနတုန္း ဖုန္းဝင္လာသျဖင့္ ခဏရပ္ကာ ဖုန္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။ အိုး ေဆး႐ုံက ဖုန္းပါလား။ သူ  ခ်က္ခ်င္း ေျဖလိုက္သည္။

“မမ ဆုံးၿပီ”  “ဟင္”  ဆု၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲျမဳပ္ဝင္ကာ ထန္ေနေသာ သူ႔လီး ခ်က္ခ်င္း ညိဳးက်သြားသည္။ လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္အားပဲ  ေဆး႐ုံသို႔ ေျပးခဲ့သည္။ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဆုသည္ ဟာတာတာ ျဖစ္ေနသည္။ သူေ႒း   ဦးေတဇသည္ ခုလိုပင္ မၾကာခဏ  အေလာတႀကီး ထြက္သြားေနက် ျဖစ္သည္။ ဒါကို ဆုကလည္း အရႈံးမေပးပါ။ “ေမာင့္ ေနရာ လူမလပ္ပါဘူး၊ ကဲပိုလို႔ထူး” ဆိုသလို  ပင္ ျပာတာ မင္းထင္က  အခန႔္သင့္ပင္ ဝင္လာသည္။  “မဆု”  “အခ်ိန္မဆြဲနဲ႔ လာၾကာတယ္”   သူမက ခပ္ထန္ထန္ပင္ ေခၚလိုက္ သည္။ ဟုတ္သည္ သူမ အာသာ မေျပေသးပါ။ ျပာတာ မင္းထင္က ႐ုံးျပာတာမို႔သာ ေတာ္ေသးသည္။ ေက်ာင္းပညာမတတ္ေပမယ့္  သည္ပညာမ်ိဳးေတာ့  တတ္သည္။ သူမ ေစာက္ဖုတ္ကို ေအာက္က ပင့္လ်က္ေပးသည္။ ေတဇ၏ လီးရာေပ်ာက္ေအာင္ လ်က္ ေပးသည္။ သူမကို ပက္လက္အိပ္ခိုင္းၿပီး ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ထမ္းကာ အားပါးတရ  ေဆာ္ေလေတာ့သည္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ သူမ  ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေလးဘက္ေထာက္ ကုန္းေပးသည္။ မင္းထင္က မုဆိုးဒူးေထာက္ပုံစံ လိုးသည္။

“ဖင္ေဆာ္ေပးမယ္”  ေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးထုတ္ၿပီး ဖင္ေပါက္တည့္တည့္ တံေတြးေထြးခ်ကာ လီးျဖင့္ ပြတ္သည္။ လီးေခါင္းႏႈိက္ ထည့္သည္။ လီးေခါင္း ဝင္ေတာ့ ဆက္သိပ္ထည့္သည္။ တေစာင္းေလး အိပ္ၿပီးၾကမ္းျပင္ေပၚ ေနာက္ကေန တဖုတ္ဖုတ္ ေဆာ္သည္။  ေရွ႕က အဖုတ္ကို လက္ျဖင့္ႏႈိက္ၿပီး ေနာက္ဖင္ကို တရစပ္လိုးသည္။ မင္းထင္သည္ ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ ဖင္ကို အားရေအာင္  ေဆာင့္ၿပီးေနာက္  တင္သားေပၚ လီးရည္ကို လြတ္ခ်ေပးလိုက္သည္။ တစ္ရႈးျဖင့္ ျပန္သုတ္ေပးၿပီး အဝတ္မ်ား ဝတ္ၾကၿပီးေနာက္  ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း အနမ္းဖလွယ္ၾကသည္။ မင္းထင္က ျပန္တင္းလာမွန္း ဆုတစ္ေယာက္ သိေနေသာ္လည္း ရပ္လိုက္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေတာ့ သူမ လိုခ်င္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနေတြ ရွိေသးသည္။ သူမ ျဖစ္လိုေသာ   သူေဌးကေတာ္ ဆုံးပါးသည့္ ကိစၥရပ္ က ျဖစ္ခ်င္သည့္အတိုင္း ျဖစ္လာေပၿပီ။ သူမ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆိုသည္ထက္ သူမ၏ ဦးေလး ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆိုသည္က ပိုမွန္ေပ လိမ့္မည္။ သူမ၏ ဦးေလးဆိုသူက  ဤ ကုမၸဏီကို ပ်က္စီးေစလိုသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ သူမ မသိရ။ သူမကို  သူေဌးက စြဲလန္းေနေအာင္တြန္းပို႔ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းၿပီးသည္ႏွင့္ သူမကို ေတာက ေခၚလာသည္။

သူမက ေက်ာင္းသာ ၿပီးသြားသည္။ ဘာဆိုဘာမွ ေရလည္လည္ မရွိ။ ဒါသည္ကပင္ ဦးေလး၏ အခြင့္အေရး ျဖစ္ေနသည္။      “ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ အလုပ္ရမယ္” ဆိုသျဖင့္ သူမ လိုက္လာခဲ့သည္။ အလုပ္ တကယ္ ရပါသည္။ အေရာင္းစာေရးမေလး အဆင့္ တြင္ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လို ဆက္ဆံ ဘယ္လိုၿပဳံး ဘယ္လို ေနထိုင္ စသျဖင့္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းမွာသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ဦးေလးအိမ္သို႔  ညေနခင္း ျပန္မေရာက္ခ်င္။ သူမ ျပန္သြားတိုင္း ဦးေလးက သူ႔မိန္းမကို လိုးလိုးေနတတ္သည္။ အစက အခန္းတြင္းတြင္ အင္း အင္းနဲ႔  လိုးသံၾကားရသည္။ ၾကာေတာ့ ဦးေလးမိန္းမ ျဖစ္သူ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ကိုယ္တိုင္ သူမကို အခန္းထဲ သံပုရာရည္ ယူလာရန္ မွာသည္။ သူမ ဝင္ သြားေတာ့  “နင့္ဦးေလးေလ ဒီညမွ ပိုၾကာေနတယ္၊ ေမာ လည္းေမာ ေရလည္း ဆာလို႔”  ဟုေျပာကာ စားပြဲေပၚတြင္ လက္ေထာက္ ကာ အကုန္းလိုက္ခံၿပီး တန္းလန္း ေတာင္းေသာက္သည္။ တဝက္ေရာက္ေတာ့ ဦးေလးက လီးႀကီးကို ဆြဲထုတ္ကာ သံပုရာရည္  ေသာက္ျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခြက္မေပးေသးဘဲ ေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးျပန္သြင္းၿပီးမွ လွည့္ေပးသည္။ သူမ နတ္ပူးသလို ဆတ္ဆတ္တုန္ ကာ အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ သူတို႔ လိုးေနစဥ္ ရာသီေပၚ သစ္သီးမ်ား သြားထားေပးရသည္။ သူတို႔က သူမကို ရွိသည္ဟုပင္ သေဘာမထားပဲ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ လိုးၾကသည္။ လီးစုပ္တာ၊ ေစာက္ပတ္လ်က္တာ၊ ဖင္လိုးတာကို သူမ  ကုန္ကုန္စင္စင္ ျမင္ဖူးသြားေတာ့ သူမလည္း ေစာက္ဖုတ္ ယားလာသည္။ ဖင္ယားလာသည္။ လက္ေခ်ာင္းကို လီးအမွတ္ျဖင့္ စုပ္ ကစားတတ္လာသည္။

“ညည္းအဖုတ္လည္း ယားတာပဲ မဟုတ္လား”  အန္တီႏြဲ႕က ထမင္းစားရင္း ေမးသည္။ သူမ မေျဖရဲပါ။ ဒီေန႔႐ုံးပိတ္ရက္ဆိုေတာ့  ညည္းလည္း ဘယ္မွ သြားမေနပါနဲ႔ ဟုဆိုကာ ဆုတစ္ေယာက္ ကာမႏြံထဲသို႔ တေနကုန္ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္။  “ဒီလိုစုပ္”  ဟုဆိုကာ  လီးတံမည္းမည္းႀကီးကို စုပ္ျပသည္။ သူမကိုလည္း စုပ္ခိုင္းသည္။ သူမ မစုပ္ရေတာ့ အန္တီႏြဲ႕က သူမခါးဖက္ကာ လီးစုပ္ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ သူမပါးစပ္ကို စုပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ လီးကိုယူကာ သူမပါးကို ထိုးကစားသည္။ ဦးေလးကလည္း သူမေခါင္းကို ကိုင္ ထားသည္။ မၾကာမတင္ လီးထိပ္က သူမႏႈတ္ခမ္းကို လာထိုးသည္။ သူမလည္း ေရွာင္လို႔ မရေတာ့။ စိတ္ႏွစ္ခြလည္း ေပ်ာက္ကာ  ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္စိတ္ဝင္သြားၿပီ။ လီးတံႀကီးကို ငုံထားလိုက္သည္။ ဦးေလးကို သူမေခါင္းကို ကိုင္ကာ ဆြဲသြင္းဆြဲထုတ္ လုပ္ေပးသည္။

“ပါးစပ္နဲ႔ ကြင္းတိုက္ေပးတာ” အန္တီႏြဲ႕က ဝင္ေျပာသည္။ေနာက္ ဘယ္လို ဆြဲစုပ္ရသည္။ ဘယ္လို အဆုံးထိငုံရသည္။ ပါးေစာင္နဲ႔ ငုံ ကာ ပတ္ထုတ္ေပးရသည္ စသျဖင့္ အန္တီႏြဲ႕က အကုန္သင္ေပးသည္။ သူမ အဝတ္ကို အကုန္ခြၽတ္ကာ သူမအဖုတ္ကို အန္တီႏြဲ႕က  လ်က္ေပးသည္။ ဦးေလးက ႏို႔စို႔သည္။ အခ်ိဳ႕လင္မယားမ်ားက ေယာက္်ားျဖစ္သူ ေဖာက္ျပန္လွ်င္ မီးပြင့္ၾကေသာ္လည္း ခုေတာ့  သူမအဖုတ္ကို အန္တီႏြဲ႕ကိုယ္တိုင္ ၿဖဲေပးသည္။ ဦးေလးက သူ႔လီးကို အန္တီႏြဲ႕ အရင္ငုံခိုင္းၿပီး သူမအဖုတ္ထဲသို႔သြင္းသည္။ တေန႔ လုံး သူမအပ်ိဳစင္ဘဝကို ကုန္စင္ေအာင္ ရယူခဲ့သည္။ ညေနေစာင္းတြင္ သူမ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလး က်န္သည္။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္သုံးရက္  ညေနတိုင္း ဦးေလးက သူမကို စိတ္ႀကိဳက္ဆြဲသည္။ေနာင္တြင္ သိလိုက္ရသည္က သူမကို အလုပ္လုပ္ေနေသာ ကုမၸဏီမွ သူေဌး ႀကီးအား ျမဴဆြယ္ရန္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူတို႔က နင္လည္းသူေဌးကေတာ္၊ ငါတို႔လည္း သူေဌးကေတာ္ရဲ႕ဦးေလးေပါ့ဟာ… ဟု ဆိုခဲ့ သည္။ ဒါေပမယ့္ နင္ ေက်ာ္တင့္ကို အရင္ကပ္ရလိမ့္မယ္ .. မွာလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူမသည္ အေရာင္းမန္ေနဂ်ာႀကီး ဦးေက်ာ္တင့္ အိပ္ယာေပၚသို႔ ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ ဦးေက်ာ္တင့္က သူမကို သူငယ္နပ္စားေလးလို က်င့္ႀကံသည္။

ဦးေက်ာ္တင့္က အဝတ္အကုန္ခြၽတ္ၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ သူမက ေက်ာမွီခ်လိုက္သည္။ ႐ုံးဝတ္စုံ အျပာေရာင္တို႔၏ ၾကယ္သီးတို႔  တျဖဳတ္ျဖဳတ္ျပဳတ္ကာ အတြင္းခံအက်ႌကိုပင့္ၿပီး ဘရာကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ႏို႔သီးကို ေခ်ကစားၿပီး လဲအိပ္ေစကာ ႏို႔စို႔သည္။  အဖုတ္ကို ကစားၿပီး လီးစုပ္ခိုင္းသည္။ ေနာက္ ေလးဘက္ေထာက္ကုန္းခိုင္းၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို အရင္ေဆာ္ကာ ခဏနားၿပီး ဖင္ကို  ေဆာ္သည္။ အၿပီးသတ္တြင္ လီးရည္ကို မ်ိဳခ်ခိုင္းသည္။ ညေနတိုင္း တခ်ီဆြဲၿပီး လမ္းထိပ္ကို ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔သည္။ အိမ္တြင္  ဦးေလးက ဆက္ဖိုက္သည္။ ေျခာက္လေလာက္ ၾကာေတာ့ အထက္က မမတစ္ေယာက္ ရာထူးျပဳတ္သည္။ ထိုရာထူး သူမရသည္။  မၾကာၿပီ သူေဌးႀကီးေတဇက သူမကို ျဖဳတ္ပါေတာ့သည္။ “အရင္ေဆာ္ေတြတုန္းက သူေဌးဒီေလာက္ မစြဲဘူး” ဟုေတာ့ ေျပာၾက သည္။