Month: September 2019

ခင်ခင်လေးတစ်ယောက် သူနာပြုသင်တန်းဆင်းပြီး တောရွာလေးတစ်ရွာမှာ တာဝန်ကျတယ်။ အသက်ကငယ်ငယ်ရုပ်ရည်လေးကရှိတော့ အဖြူနှင့်အနီလေးတွဲဝတ်ထားရင် ကျက်သရေရှိလုံးဝန်းပြီးတောင့်တင်းတဲ့ တင်သားလေးက အိချောပိုထက်သာတယ်။ အွန်း တင်ပဲရှိတယ် ထင်လားရင်လဲရှိတယ်။ မြန်မာဝတ်စုံလေးနှင့်ဆို မြင်သူတိုင်းချစ်ကြတယ်။ဒါပေမယ့်ခင်ခင်လေးမှာရာ်းစားသနာမရှိခဲ့ ဘူး။ကြိုက်တဲ့သူတွေရှိပေမယ့်လည်းခင်ခင်လေးစိတ်မဝင်စားရဲဘူး ဘာလို့လဲဆိုတော့ခင်ခင်လေးမိဘကဆင်းရဲတယ်။ မိဘက ပညာသင်ပေးနေတဲ့အရွယ်မှာ ရည်းစားသနာများထားခဲ့ရင်မိဘကပြောဆိုပြီးပညာဆက်သင်ခွင့်ရမှာမဟုတ်လို့ပဲ။ “ကဲညီမ ညီမလေးကိုဒီရွာကလူတွေနှင့်မိတ်ဆက်ပေးမယ်” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်ဆရာ” “ဒီနေ့ခင်များတို့ရွာကို အသစ်ရောက်လာတဲ့ သားဖွားဆရာမလေးပါ၊ သူ့နာမည်ကခင်ခင်လေးတဲ့၊ ဝန်ထမ်းအသစ်တွေ ချပေးတဲ့အတွက် အဆင်မပြေတာလေးတွေရှိရင်ဒီရွာကရပ်မိရပ်ဖတွေက ကူညီစောင့်ရှောက်ပေးစေချင်တယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာကြီး၊ကျနော်တို့စောင့်ရှောက်ပေးပါမယ်၊အခုတော့ဆေး ပေးခန်းကဆောက်နေဆဲကာလဆိုတော့ကာဆရာမလေးကို ကျနော်တို့ရွာက သင့်တော်တဲ့အိမ်တစ်အိမ်မှာ နေရာမှာစီစဉ်ပေးပါ့မယ်” “ဒီကိစ္စက ဥက္ကဌကြီးတို့ကိုအားကိုးရမှာပဲ” “ရပါတယ်ဆရာကြီး၊ကျနော်တို့ရွာရဲ့ကျန်းမာရေးနိမ့်ကျတဲ့ အခြေအနေတွေ တိုးတက်လာပေါင်ကျေးရွာဆေးပေးခန်းနှင့်ဝန်ထမ်းချပေးတဲ့အတွက်ဆရာကြီးတို့ကိုအထူးကျေးဇူးတင်ပါတယ်” “ကဲဒီလိုဆိုကျ နော်ဥက္ကဌကြီးတို့နဲ့ ကျနော့်ဝန်ထမ်းကို စိတ်ချထားခဲ့ပါမယ်” မြို့နယ်ဆရာဝန်ကြီးပြန်သွားပြီးနောက်မှာတော့ “ဆရာမလေး ဘာမှ အားမငယ်နဲ့” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” “ဆရာမလေးကို ဒေါ်ထားတို့အိမ်မှာနေရာချပေးပါ့မယ်။ ဒေါ်ထားတို့အိမ်ကကျယ်လဲကျယ်တယ် ရေတွင်းနှင့်လည်းနီးတယ်။” “ဟုတ်ကဲ့ ဦးသင့်တော်အောင်စီစဉ်ပေးပါ” […]

နောင်လတ် ပါးစပ်ကြီး ခါးလည်ကို ဖြတ်နင်းခံလိုက်ရသော ကျော်စံကေး ပါးစပ်နှယ် ပြဲသွား၏။ “အားပါး အောက်စလွတ်နေတာကွ..အဟီး” ထိန်ဝင်းနှင့် သန်းရှိန်တို့နှစ်ယောက် သံပတ်ပေးထားသော စက်ရုပ်များနှယ် လှုပ်စိ လှုပ်စိ လမ်းလျောက်နေရာမှ နဖားကြိုးအဆွဲခံလိုက်ရသလို တုံ့သွားသည်။ ချာကနဲ ခေါင်းနှစ်လုံးက နောင်လတ်ကြည့်ရာသို့ လိုက်ကြည့်ကြသည်။ ထိန်ဝင်းက ဟိုက်ကနဲ အော်။ သန်းရှိန်က မျက်ကြီးပြူးပြီး ဂလုကနဲ တံတွေး မြိုချ၏။ “ပေါ်တင်ကြီး.” သုံးယောက်သား လမ်းမအလယ်မှာ တန်းစီရပ်နေမိကြသည်။ နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်ကလေးက သားနားသပ် ရပ်သည်။ ပြူတင်းပေါက်များကို ကြည်ပြာရောင် ဇာလေးများ ချိန်ဆွဲထားသည်။ အိမ်ရှေ့နှင့် လူသွားလမ်းကလေး တစ်ခုမျှသာ ဝေးပြီး ခြံကကျဉ်းမြောင်းသည်။ ခေါင်းရင်းဘက်၌ ရေစင်တစ်ခု ရှိ၏။ ရေစင်အောက် ကြိမ်ကုလား ထိုင်လေးပေါ်၌ လှပကျော့ရှင်း ပြေပြစ်နုထွား အားပါးပါးကြီး […]

အမေရဲ့ မောင်၊ ကျနော်ဦးလေးက အောက်ပြည်အောက်ရွာမှာ စက်လှေတွေပိုင်သတဲ့၊ သူ့မိန်းမ ကျနော်ရဲ့ အန်တီတော်စပ်သူကလဲ စီးပွားရေးမှာ မခေ၊ ကုန်ခြောက်ဆိုင်ဖွင့်လို့ အနီးအနားကရွာတွေကို အကြွေးစနစ်နဲ့ ကုန်ခြောက်တွေဖြန့်ချီနေတာ မြောင်းမြတစ်ခွင်မှာ အလုပ်အကိုင်နဲ့ ပတ်သတ်ရင် နာမည်ကြီးလင်မယားတွေ၊ သူတို့ညားဖြစ်ကြတာကလဲဒီလို အပျိုလူပျိုဘဝကထတည်းက အန်တီလေးက သူရဲ့ကုန်ခြောက်တွေကို ဦးလေးရဲ့ စက်လှေနဲ့ တင်ပြီး ရွာတွေကို အကြွေးစနစ်နဲ့ ဖြန့်ချီခဲ့တာ၊ စီးပွားဖက်တွေလို့ဆိုရမယ်၊ ဒါကြောင့်လူကြီးတွေက စီးပွားလဲပေါင်း လူချင်းပါ ဆုံဖက်သွားအောင် အိမ်ထောင်ချပေးလိုက်ရော၊ အခုတော့ ဦးလေးတို့လင်မယားက အသက် ၃၅ နှစ်ဝန်းကျင်တွေနဲ့ (၅) နှစ်အရွယ်နဲ့ (၃) နှစ်အရွယ် သားနှစ်ဦးတောင် ထွန်းကားနေခဲ့ပြီ၊ ကျနော်အဖေက အစိုးရတာဝန်နဲ့ အဲဒီမြို့တာဝန်ကျေတော့ ဦးလေးတို့ အိမ်နဲ့ မနီးမဝေး ၂ အိမ်ကျော်မှာ နေရတာပေါ့၊ ဦးလေးက […]

ပွကြီးတစ်ယောက် ၁၀တန်းဖြေပြီးတည်းက အိမ်မြဲနေသည်။ ကျောင်းတက်ကတည်းက အိမ်မှကျောင်း၊ ကျောင်းမှကျူရှင်၊ ကျူရှင်မှအိမ် ဤသုံးနေရာဖြင့် သာ အချိန်ကုန်နေခဲ့သည်။ မိဘများက အပြင်ထွက်ခြင်းကို ခွင့်မပြုသည့်အပြင် ပွကြီးကိုယ်တိုင်ကလည်း အိမ်မှာပဲ အိမ်တွင်းပုန်းနေရသည်ကိုသာ သဘောကျ၏။ ၁၀တန်းပြီးတော့ သူငယ်ချင်းများက ခရီးထွက်ဖို့ခေါ်တာတောင် မလိုက်ပဲဇွတ်ကျန်နေခဲ့၏။ အိမ်ကအမေက တောင်မှ “သားရယ် ပျင်းနေ မှာပေါ့ လိုက်သွားလိုက်ပာ” လို့ပြောတာတောင် မလိုက်ပဲနေခဲ့သည်။ အခုလည်း ပွကြီးအဖေ သင်္ဘောထွက်လို့လေဆိပ်ပို့ဖို့ကို မလိုက်ချင်ဘူးဟုဇွတ်ငြင်း နေသည်ကို အမေက “ဟဲ့သား ကိုယ့်အဖေခရီးထွက်မှာကို စိတ်ညစ်အောင်လို့၊ တောက် သည်းခံတာလွန်လာပြီနော် ပွကြီး” “ကလေးကိုမဆူပါနဲ့ မိန်းမ ရယ်” “ဒီမှာသား သားမလိုက်ချင်ရင်နေခဲ့၊ အဖေမရှိတုန်း မင်းအမေကို ဂရုစိုက်နော်သား ကြားလား” “ဟုတ် အဖေ” အမေလည်း မတတ်သာ၍ ဘာမှ […]

စန်းခင်နှင့် အုန်းသန်းတို့သည် အပျိုပေါက်များ ဖြစ်ကြ၏။ တောနေ လူတန်းစားများဖြစ်ကြသည့်အလျောက် ကြုံသလို လုပ်ကိုင်၍ မိသားစု စားဝတ်နေရေးကို တတောင့်တနေရာမှ ဖြည့်စွက်နေကြရသူများဖြစ်ကြ၏။ စန်းခင်တွင် ဖခင်မရှိပဲ မိခင်မုဆိုးမနှင့် မောင်ငယ်နှစ်ယောက်လူမမယ်များရှိ၏။ မိခင်ဖြစ်သူ မဝင်းကြည်က အသက် (၃၅) နှစ်လောက်ရှိပြီး ကြုံရာအလုပ်လုပ်၍ မိသားစု စားဝတ်နေရေးကို ဦးဆောင်ဖန်တီးနေသူဖြစ်၏။ အရင်က မဝင်းကြည်သည် နွေတွင် စပါးဒိုင်မှ စပါးဝယ်၏။ မနှစ်ကတော့ အလုပ်ကြမ်းဒဏ်တွေပိ၍ မဝင်းကြည်သည် အတော်ပင် မမာလိုက်၏။ ကံကောင်းထောက်မ၍ ထူထူထောင်ထောင်ပြန်၍ ဖြစ်လာခဲ့ရသော်လဲ အရင်လို အလုပ်ကြမ်း မလုပ်နိုင်တော့ချေ။ အလုပ်ကြမ်း မလုပ်နိုင်တောသော မဝင်းကြည်သည် အိမ်တွင်နေ၍ ထမင်းချက်၊ဟင်းချက်၊ အိမ်ဗာရီယများကို လုပ်နေသူ သမီးစန်းခင်ကို အလုပ်ခွင်သို့ ပို့ရတော့၏။ မဝင်းကြည်ကတော့ အိမ်ရှေ့တွင်ပင်အကြော်ကြော်၍ ရောင်းရ၏။မဝင်းကြည် ၏ […]

ကျုပ်အလုပ်က စောစောပြန်လာခဲ့တာ ညပိုင်း အချိန်ပို ဆင်းရမှာတဲ့။ကားဆေးသုပ်လုပ်ငန်းပါ အလုပ်က မနိုင်ဘူးဗျ ဆရာပါ ဝင် လုပ်နေရတာ။ကျုပ်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဦးမြင့်စိုးနဲ့ မမဖြူကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ကျုပ်နာမည်က ကျော်ဦး မမဖြူက ကျုပ်အမအရင်း နာမည်က ခင်နှင်းဖြူပါ။ဦးမြင့်စိုးက မမဖြူယောကျင်္ားရဲ့ ဦးလေးပါ အသက်က ၅၅ကျော်နေပါပြီ။ယောက္ဖအဖေ ဦးတင်စိုးနဲ့ ဦးမြင့်စိုးက ညီအကိုအရင်းဆိုတော့ အမွေဆိုင်အိမ်မို့ တအိမ်ထဲ အတူနေကြတာဗျ။ဦးမြင့်စိုး မိန်းမ ဒေါ်ခင်မြင့် ဆုံးတော့ ကလေးမရကြဘူး။ခုထိ ဦးမြင့်စိုးက တစ်ယောက်တည်းသမားပေါ့။မမဖြူနဲ့ ကျုပ်ယောက္ဖကိုသိန်းလွင် လက်ထပ်ပြီး ၂လကြာတော့ ယောက္ဖအဖေ ဦးတင်စိုး ဆုံးသွားရှာတယ်။ ဦးတင်စိုး မဆုံးခင်ကတည်းက ပေ၄၀ ပေ၆၀ အိမ်ကို အလယ်က ကန့်ပြီး တောင်ဘက်ခြမ်းက ဦးမြင့်စိုးနေတယ်။ မြောက်ဘက်ခြမ်းက ကျုပ်တို့ နေတာပေါ့။ မမဖြူနဲ့ကိုသိန်းလွင်ကတခန်း ကျုပ်က ဧည့်ခန်းနဲ့ကပ်လျက် […]

စာမိတ်ဆက်ပြန်မပြောချင်တော့လောက်အောင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေကို ရင်ဖွင့်ချင်နေတာကြာပြီပေါ့။ အခုတော့တွေ့ ပြီလေ ရင်ဖွင့်ခွင့်တွေရခဲ့ပြီပေါ့။ နာမည်လား အမုန်းငယ်တဲ့ အသက်က ၂၀ နှစ်ကျော်ပေါ့။ ပညာလား ဘွဲ့ရပြီးပြီလေ။ သမိုင်းနဲ့နော်။ နေတာကဧရာဝတီတိုင်းထဲက ပင်လယ်နဲ့ နီးတဲ့ရွာလေးကပါ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအထင်ကြီးနေကြတဲ့ ကောင်လေးတွေရော ကောင်မလေးတွေရော ဒီဇတ်လမ်းလေးဖတ်ပြီး စာနာ နားလည်တတ်ကြစေချင်ပါတယ်ကွယ်။ မုန်း ကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ရွာလေးက ပင်လယ်ကြီးကိုနေ့တိုင်းကြည့်ခွင့်ရတဲ့ရွာလေးတရွာပါ။ မုန်း တို့ရွာမှာက ပင်လယ်လုပ်သားတွေ များတယ်လေ။ ယာလုပ် တဲ့သူကရှားပါးပေါ့။ ဒီတော့ ပင်လယ်ရေကိုအမြဲထိတွေ့နေကြတဲ့ လူကြီးလူငယ်တွေက မိုးလင်းဒါနဲ့ အရက်ကလေးကထွေပြီလေ။ မုန်း က ဒီတုံးကအပျို ပေါက်ပေါ့။ အခုမှစရှက်တတ်ပြီး မပြောရဲ မလာရဲနဲ့အိမ်မှာပဲ အမြဲနေတတ်တဲ့ အပျိုပေါက်စ မွေးနုစပေါ့။ ဒီ တုံးက ငယ်သူငယ်ချင်းဖိုးထောင်ကအိမ်ကိုဝင်ထွက်နေကြလေ။ သူလဲ ကြီးကောင်ဝင်တော့ ပင်လယ်ထဲဆင်းရတာပေါ့။ ဒီတော့သူ ကလဲသောက်တတ်လာတယ်လေ။ […]

အိမ်ရောက်တော့ သူ့ဇနီးသင်းသင်းကိုမတွေ့၍ အိမ်ဖေါ်မသန်းရွှေအား နင့်အမဘယ်သွားသလဲဟုမေးလိုက်သည်၊ “အော်အကိုပြန်လာပြီလား။ အမဟိုဘက်တိုက်ခန်းက အဒေါ်တို့အိမ် သွားနေတယ် ကျမသွားခေါ်လိုက်ရမလား” ဒီအခွင့်အရေးကိုစောင့်နေသောကိုဇော်ဝင်းသည်ရတဲ့အခွင့်အရေးကိုလက်မလွတ်စေရန်။စဉ်းစားရင်း “မခေါ်ပါနဲ့ဟာ။နေပလေ့စေ။” “အော်။ ဒါဖြင့်အကိုလဘက်ရည်သောက်မလား။ ကျမသွားဖျော်လိုက်မယ်လေ” “အေး ကောင်းသားဘဲ” ဆို၍သူ၏ဝတ်ထားသောတိုက်ပုံချွတ်၍ “ရော့ သန်းရွှေ။ အကိုအကôျအ ခန်းထဲမှာသွားချိတ်ထားစမ်း” ဟုဆိုပြီး လှမ်းပေးလိုက်သည်၊ ဘာမျှသိရှာသော မသန်းရွှေမှာ ကပြာကသီလှမ်းယူပြီး အိမ်ခန်းတွင်းသို့ဝင်သွားသောအခါ။အကြံယူနေသောကိုဇော်ဝင်းကနောက်မှထလိုက်သွားပြီးအခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်သောအခါ။မသန်းရွှေခမျာ “ဟင် အကို ဒါဘာလုပ်မလို့လဲ” “ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ညီမကိုအကို ချစ်မလို့ပါ။” “ဟင့်အင်း အကိုကျမကြောက်တယ် ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့ အကို” ကိုဇော်ဝင်းသည် အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီး မသန်းရွှေအနားသို့ ထိုးဝင်လာနေပြီး။ “မကြောက်ပါနဲ့ညီမရယ်အကိုဟာလေ ညီမကိုချစ်နေတာ ကြာပြီ။ ဒီလိုအခွင့်အရေးမကြုံလို့ စောင့်နေရတာ။အခုမှဒီအခွင့်အရေး “ကြုံတော့တယ်”ဆိုပြီးမသန်းရွှေအားတင်းပွေ့ပြီး ပါးနှစ်ဘက်ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်း၍ ကုတင်ပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး ဖက်ထား၏၊ မသန်းရွှေလဲ အမျိုးမျိုးညင်းဆန်ရုန်းကန်သော်လဲလှောင်အိမ်ထဲမိနေတဲ့ ငှက်သတ္တဝါပမာ မျက်ရည်ကျငိုကျွေးနေသော်လဲ အချီးနှီးသာကိုဇော်ဝင်းသည်သူရဲ့လိုအင်ဆန္ဒပြည့်ဝရေးကိုသာအဓိကထားပြီးကျိုးစားနေသည်၊ […]

ကျွန်တော်ဆယ်တန်းနှစ်လောက်ကပေါ့ဗျာ တစ်ရက်ကျွန်တော်ကျောင်းဆင်းတော့ နည်းနည်းစောသေးတာနဲ့ အန်တီလေးကိုရုံးမှာ ဝင်ကြိုလိုက်မယ်ပေါ့ ကိုယ့်အတွေးလေးနဲ့ကိုယ်လျှောက်လာတာရုံးနားလည်းရောက်ရော “ဟဲ့ ကိုရဲ ဘယ်သွားမှာလဲ” အသံကြား လို့ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော်တို ့အိမ်နားကမရီရီဆွေ ဖြစ်နေတယ်.သူကအန်တီလေးနဲ့တစ်ရုံးတည်းမှာလုပ်တာ “ဘာမှမဟုတ် ပါဘူး အန်တီလေးကိုလာကြိုတာ” ကျွန်တော့အပြောလည်းကြားကော မရီကပြုံးစိစိနဲ့ ့ “နင့်အန်တီလေး ဒီနေ့အစည်းအဝေး ရှိလို ့နောက်ကျမယ်ဟဲ့ . ငါလည်းပြန်မှာငါနဲ့လိုက်ပြန်လိုက်ခဲ့တော့” သူစကားကြားတော့ ကျွန်တော့စိတ်ထဲနည်းနည်းပျော်သွားတယ်.ကျွန်တော်မှာအရွယ်လေးရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ ရပ်ကွက်ထဲကအပျိုအအိုမကျန် တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်ဆို မှန်းပြီးဂွင်း ထုနေရတာ.မရီတို့ဆိုတာ ထိပ်ဆုံးကပေါ့ ညနေပိုင်းအပြန်ဆိုတော့ ကားကလည်းကျပ်ကျပ် မဟုတ်လား. “ဟဲ့ဘာလဲ ငါနဲ့မပြန် ဘူးလား” မရီကစိတ်မရှည်တော့သလိုပုံနဲ့ ပြောတော့မှပဲ ကျွန်တော်လည်းအတွေးတွေထဲက လွတ်လာတော့တယ် ”အာမဟုတ်ပါဘူး မရီနဲ့ပဲပြန်ရတော့မှာပေါ့” ကျွန်တော့အဖြေကြားတော့သူမက ကျေနပ်သလို တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး “ကဲ ဒါဆို မြန်မြန်လာ” လို့ဆိုလိုက်ပြီး ရှေ့ကထွက်သွားတော့တယ်. ကျွန်တော်ကတော့ နောက်ကနေပြီးမရီရဲ့ […]

ဦးကျော်နိုင် နာရီကိုမြောက်ပြီး နာရီကြည့်လိုက်သည်။ ညနေ(၃) နာရီပင်မထိုးသေး။ လက်ထောက်မန်နေဂျာ ခင်မောင်ထူးက သူ့ကား အင်ဂျင်ချတာ မပြီးသေးသောကြောင့် မိခင်ဖြစ်သူကို ဆေးခန်းပို့ရန်အတွက် ဦးကျော်နိုင်ရဲ့ ကားကို အကူအညီတောင်းထားသည်။ အလုပ်ကလဲအရေးတကြီးလုပ်ရန် အလုပ်ကလဲ မရှိတော့သည်ဖြစ်သောကြောင့် တစ်ခါထဲ ရုံးဆင်းတာဘဲ ကောင်းမည်ဟုတွေးကာ ကားကို ခင်မောင်ထူးအား တစ်ခါထဲပင်မောင်းခိုင်းကာ ပြန်လာခဲ့သည်။ ခြံတံခါးရှေ့ရောက်တော့ ဦးကျော်နိုင်က ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ပြီး ခင်မောင်ထူးအား ကားကိုပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဦးကျော်နိုင်သည် စေ့ရုံသာစေ့ထားသော ခြံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ကာဝင်လာခဲ့သည်။ ခဏမျှလျှောက်လိုက်ပြီး ဦးကျော်နိုင်သည် အိမ်ကိုလှမ်းမြင်လိုက်ရသော အချိန်တွင် စိတ်ထဲမှာ ထိတ်ပြီးသွားရသည်။ အိမ်တံခါးတွင်ခတ်ထားသော သော့ကပွင့်နေပြီး သော့တံက တန်းလန်းဖြစ်နေသည်။ လက်မှနာရီကြည့်ပြီး ဒီချိန်ဆို သားကကျူရှင်မှာပဲ ရှိဦးမည်။ ခါတိုင်းဆို သူပြန်လာပြီးမှ သားကပြန်ရောက်တတ်သည်။ အခုသူ ခါတိုင်းပြန်နေချိန်ထက်ပင် တစ်နာရီကျော် […]